Διαβάσαμε το αφυπνιστικό άρθρο «Για την ουρά της αλεπούς», του περιοδικού «Ο ΣΩΤΗΡ», το βασισμένο στο μύθο του Αισώπου : «Η κοντούρα η αλεπού», και χαρήκαμε και θαυμάσαμε τον εύστοχο παραλληλισμό και την επιδέξια μεταφορά του επιμυθίου στη σημερινή άθλια εποχή. Την εποχή, την «βύρσης κάκιστον όζουσαν» (αυτή που βρωμάει χειρότερα κι από το γδαρμένο τομάρι του ζώου), την από «πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν» κατεχόμενη και το χείριστο και οδυνηρότερο όλων, την αγνοούσα το βάθος και το πλάτος της εξαθλίωσης αυτής, ως εκ βαρείας και ανιάτου ασθενείας πασχούσης.
Το περιεχόμενο της λέξης «εποχή» είναι αόριστο και αφηρημένο.. Υποστασιοποιείται από τα πρόσωπα, τα οποία τη ζουν. Από μας. Άρα εμείς είμαστε ασθενείς, οι άνθρωποι, και συνθέτουμε με τη βιωτή μας την ασθενούσα εικόνα της εποχής.
Πέρα λοιπόν από τις ευλογημένες επισημάνσεις του προαναφερθέντος άρθρου, αλλά και τα εξ αυτών προκύπτοντα περαιτέρω αυτονόητα συμπεράσματα, οφείλουμε να δώσουμε και μια άλλη μεταφορική διάσταση στο μύθο. Και θα αναφέρεται κατ` ανάγκη και ως μοναδική και απόλυτη διέξοδος και απάντηση, στην κίνηση του Οικουμενισμού.
Δυο λόγια όμως πρώτα για τον Οικουμενισμό.
«Οικουμενισμός ονομάζεται η ιδεολογία η οποία ευρίσκεται πίσω από την Οικουμενική Κίνηση και την τροφοδοτεί ή συνεκδοχικώς είναι η ίδια η Οικουμενική Κίνηση. Η Οικουμενική Κίνηση είναι η κίνηση προς ένωση των χριστιανικών ομολογιών – «εκκλησιών» μεταξύ τους. Κύριος φορεύς της δραστηριοποιήσεως αυτής σήμερα είναι το «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών» (W.C.C. – “World Council of Churches”), υπό την σκέπη του οποίου συνεργάζονται όλες σχεδόν οι Προτεσταντικές Κοινότητες, οι Ορθόδοξες Αυτοκέφαλες Εκκλησίες πλην ολιγίστων, και οι Αντιχαλκηδόνιες Κοινότητες. Το Βατικανό δεν συμμετέχει στο Π.Σ.Ε., διότι, με συνέπεια προς τη διακήρυξή του ότι είναι η μόνη «εν ενεργεία» Εκκλησία επί γης, κρίνει ότι δεν μπορεί να θέτει σε ίση μοίρα και να συναριθμεί εαυτό με τις εκατοντάδες των υπολοίπων χριστιανικών ομολογιών, ούτε ακόμη και με τις «σχισματικές» Ορθόδοξες Εκκλησίες · έτσι έχει αποστείλει κατά καιρούς στο Π.Σ.Ε. μόνον παρατηρητές» (Ι.Μ.Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου).
Από τη μια το Π.Σ.Ε. με ηγεσία προτεσταντική και από την άλλη ο Παπισμός, με ηγέτη τον Πάπα θέλουν, ως κόλουρες αλώπεκες, να «εξισώσουν» την Ορθοδοξία με τα δικά τους θρησκευτικά κατασκευάσματα. Να εξισώσουν την «αγνή και ταπεινή κόρη», την Ορθοδοξία, με την «τοις πάσιν επιδιδομένη πόρνην», τον Προτεσταντισμό, ο οποίος είναι γνωστός για τη «ριζοσπαστική» του θεολογία και βιοθεωρία, αλλά και τη διάσπασή του σε χιλιάδες ομολογίες, οι οποίες κατέχουν καθεμιά και από λίγη αλήθεια, με αποτέλεσμα την πλήρη αποχριστιανοποίησή του. Από την άλλη να την μετατρέψουν σε σεμνότυφη, σεμνοφανή και στρίγκλα γυναίκα, η οποία φοράει στενό κορσέ και κοντεύει να σκάσει από έλλειψη οξυγόνου, αναζητώντας ελευθερία της. Να συνυπάρξει η Ορθοδοξία με τον Παπισμό, το επικρατούν αρχηγικό σύστημα της παγκοσμιοποίησης. Όμως ο Ορθοδοξία δεν κάνει τέτοιου είδους αποκλίσεις. Ακολουθεί την Αλήθεια του Ευαγγελίου, «αγνεύουσα και ταπεινουμένη», καθώς τη διδάσκουν οι Άγιοί της κατά την παράδοση των Αποστόλων.
Για την Ορθόδοξη Εκκλησία γράφει ο π. Γεώργιος Καψάνης: «Εἰς τόν θεσμόν τῆς συνοδικῆς διοικήσεως ἀποκαλύπτεται κατ’ ἐξοχήν ἡ Ἐκκλησία ὡς Κοινωνία. Ὄχι εἷς ἀλάθητος ἄνθρωπος (παπισμός), οὔτε ἕκαστος πιστός κεχωρισμένως – ἀτομικῶς (προτεσταντισμός), ἀλλ’ ὅλαι αἱ τοπικαί ἐκκλησίαι διά τῶν προέδρων των εἶναι μάρτυρες καί φορεῖς τῆς Ἀληθείας». (Ἀπό τό βιβλίο ‘’ΘΕΜΑΤΑ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗΣ’’).
Γι` αυτόν το λόγο η Ορθοδοξία δεν κατέστη ποτέ αίτιος οιουδήποτε κακού στην ανθρωπότητα και δεν μπορεί να ενωθεί με καμιά άλλη «πίστη», αν αυτή η «πίστη» δεν ασπαστεί ειλικρινά όλη την Αλήθειά της. Διότι, ενώ θα συνεχίζονται τα εγκλήματα των άλλων εις βάρος της ανθρωπότητας, λόγω της παραμονής τους στις πλάνες και αιρέσεις τους, όπως γίνεται μέχρι τώρα μέσα στην ιστορία και καταγράφονται στη συνείδηση του κόσμου, θα τις φορτώνεται και η Ορθοδοξία, χωρίς να έχει καμιά ευθύνη ως η αληθινή Εκκλησία του Χριστού.
Οι αίτιοι των σημερινών κακών της ανθρωπότητας αναζητούν συνενόχους. Σαν την κολοβή αλεπού, ζητούν να συγκαλύψουν το αληθινό πρόσωπό τους, θέτοντας την Ορθοδοξία υπό το κράτος της επιρροής τους και του θελήματός τους. Οι ποιμένες της Ορθόδοξης Εκκλησίας, όπως και κάθε γνήσιο τέκνο της, από τη θέση του ο καθένας, δεν έχουν το δικαίωμα να ενδώσουν και να την προδώσουν, διότι από τους Αγίους της Μάρτυρες όλης της γης, σε όλους τους αιώνες, «ὡς πορφύραν καὶ βύσσον τὰ αἵματα, ἡ Ἐκκλησία στολισαμένη», λάμπει ως ήλιος και συνεχίζει να φωτίζει και να παραμένει η μόνη ελπίδα επιστροφής του ανθρώπου στη «στενή και τεθλιμμένη» αλλά ειρηνική, δίκαιη και σωτήρια οδό.
Αυτήν την οδό, την οποία ευχόμαστε, χάριτι του Θεού των Πατέρων ημών, να περπατήσουν όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως, κατά το ευαγγελικό: «ὃς πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄Τιμ. 2,4).
Σάββας Ηλιάδης
Δάσκαλος
Κιλκίς, 15-6-2017
Πηγή: Αβέρωφ
