Τὴν 12η Νοεμβρίου 1716, ὁ Ἅγ. Σπυρίδων ἀπέτρεψε τοὺς Παπικοὺς ἀπ’ τὸ νὰ χτίσουν ἀλτάριο στὸν ναό του! Τὸ 1716 οἱ Τοῦρκοι πολιόρκησαν στενὰ τὴν Κέρκυρα. Πενήντα χιλ. στρατὸς καὶ ἀρκετὰ καράβια κύκλωσανε τὸ νησὶ καὶ τὸ ἀπειλοῦσαν ἀπὸ στεριὰ καὶ θάλασσα. Τὰ βαρβαρικά στρατεύματα εἶχαν συγκεντρωθεῖ στὸ ἀκρότειχος τῆς πόλεως. Ὁ Πιζιάνης, ποὺ ἦταν ἀρχηγὸς κατὰ τὴν πολιορκία ἐκείνη τῶν δυνάμεων τῆς Ἑνετικῆς Δημοκρατίας, περίμενε τὴν μεγάλη ἐπίθεση τῶν ἔχθρων.
Τὰ ξημερώματα ὅμως τῆς ἡμέρας ἐκείνης, ἦταν 11 Αὐγούστου τοῦ 1976, παρουσιάζεται στὰ βαρβαρικὰ στίφη ὁ Ἅγιος Σπυρίδων. Στὸ δεξὶ χέρι κρατοῦσε ἀστραφτερὸ ξίφος. Μὲ θυμὸ τοὺς ἔδιωξε καὶ τοὺς τρομοκράτησε. Τὰ ἔχασαν οἱ Ἀγαρηνοὶ ἀπὸ τὴν ἐπιβλητικὴ ἐκείνη παρουσία καὶ ὁρμὴ τοῦ Ἁγίου. Ἄφησαν ὅπλα καὶ ζῶα καὶ ἔφυγαν πανικόβλητοι. Σε λίγο ἔμαθαν ὅλοι ὅτι εἶχε συμβεῖ τὸ μεγάλο θαῦμα.
Πῆγαν ἀκολούθως στὸ στρατόπεδο τῶν Ἀγαρηνῶν καὶ εἶδαν, ὅτι ἐκεῖνοι ἀπὸ βιασύνη τῆς φυγῆς τῶν, τὰ εἴχανε ἐγκαταλείψει ὅλα. Βρῆκαν 120 κανόνια, ἄφθονα ζῶα, ἀρκετὸ ὁπλισμὸ καὶ πολλὰ πυρομαχικὰ καὶ τρόφιμα.
Μετὰ τὸ ζωντανό, ἐκπληκτικὸ καὶ ὁλοφάνερο αὐτὸ θαῦμα τῆς νήσου ἀπὸ τοὺς βαρβάρους, ὁ Ἀνδρέας Πιζάνης, ποὺ ἦταν Ἐνετός, καὶ ἐξουσίαζε τὴν Κέρκυρα, θέλησε, σὰν παπικὸς που ἦταν, νὰ κτίση μέσα στὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος στὴν Κέρκυρα καὶ παπικὸ «ἀλτάριον», δηλ. Ἁγίαν Τράπεζαν. Σ’ αὐτὸ τὸν παρακινοῦσε συνεχῶς καὶ ὁ παπικὸς Ἐπίσκοπος τῆς νήσου...
Φανερώθηκε ὅμως στὸν Πιζάνη καθ’ ὕπνον ὁ Ἅγιος Σπυρίδων καὶ τοῦ εἶπε:
› Γιατί μὲ ἐνοχλεῖς; Εἶναι ἀπαράδεκτον τὸ «ἀλτάριον» τῆς ἰδικῆς σου πίστεως εἰς τὸν Ναόν μου.
Αὐτὸ τὸ εἶπε ὁ διοικητὴς στὸν παπικὸ Ἐπίσκοπο. Ἐκεῖνος ὅμως τοῦ ἀπάντησε ὅτι ἦταν φαντασία τοῦ διαβόλου, γιὰ νὰ τὸν ἐμποδιση ἀπὸ τὸ καλὸν ἔργον…
Ὁ Πιζάνης πῆρε ἀπὸ αὐτὸ θάρρος. Διέταξε ἀμέσως νὰ ἑτοιμάσουν τὰ ὑλικά, τὰ μάρμαρα, τὸν ἀσβέστη κ.λ.π. γιὰ νὰ κτίσουν τὸ «ἀλτάρι». Τὰ σώριασαν ἔξω ἀπὸ τὸν Ναὸ τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος.
Ὅταν εἶδαν αὐτὸ οἱ ἱερεῖς τοῦ Ναοῦ καὶ οἱ Ἕλληνες προύχοντες τῆς νήσου, στενοχωρήθηκαν. Παρουσιάσθηκαν στὸν διοικητὴ Πιζάνη καὶ τὸν παρακαλεσαν νὰ τὸ σταματήσει καὶ νὰ μὴ τὸ κάνη αὐτὸ τὸ ἔργο. Ἐκεῖνος ὅμως τοὺς εἶπε ὅτι εἶναι διοικητὴς καὶ εἶναι δικαίωμά του νὰ τὸ κάμει.
Τότε οἱ Ὀρθόδοξοι γύρισαν καὶ παρακάλεσαν θερμὰ τὸν Ἅγιο, νὰ σταματήσει τὸ ἀνοσιούργημα.
Τὴν ἴδια ἐκείνη νύχτα παρουσιάζεται στὸν διοικητὴ πάλιν ὁ Ἅγιος σὰν καλόγερος καὶ τοῦ λέγει:
› Σοῦ εἶπα νὰ μὴ μὲ ἐνοχλῆς. Ἂν τολμήσης νὰ κάνης αὐτό, ποὺ ἀποφάσισες, θὰ μετανοιώσης πικρά, ἀλλὰ θὰ εἶναι ἀργά.
Τὸ πρωὶ τὰ ἀνεκοίνωσε αὐτὰ ὁ διοικητὴς στὸν παπικὸ Ἐπίσκοπο. Ἐκεῖνος τὸν ἐπέπληξε ὡς ἄτολμο καὶ ὀλιγόπιστον. Τότε ὁ διοικητὴς ξαναπῆρε θάρρος καὶ διέταξε ν’ ἀρχίση τὸ κτίσιμο τοῦ «ἀλταρίου» μέσα στὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου. Οἱ Παπικοὶ πανηγυριζαν ἀπὸ τὴν χαρά τους καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι ἐλυποῦντο κατάκαρδα. Εἶχαν πένθος καὶ λύπη ἄφατη καὶ παρακαλοῦσαν τὸν Ἅγιο νὰ τοὺς φυλάξει ἀπὸ τὴν παπικὴ βεβήλωση…
Ὁ Ἅγιος τοὺς ἄκουσε καὶ ἐπενέβη ἀποφασιστικὰ καὶ κεραυνοβόλα. Τὴν νύχτα ἐκείνη ξέσπασε φοβερὴ θύελλα μὲ κεραυνούς. Ἡ θύελλα καὶ οἱ κεραυνοὶ ἔπληξαν κυρίως τὸ φρούριο «Καστέλι». Ἐκεῖ ἤτανε καὶ τὸ διοικητήριο τοῦ Πιζάνη καὶ οἱ πυριτιδαποθῆκες. Αὐτὰ ἔγιναν παρανάλωμα τοῦ πυρός. Ἀπὸ τὴν ἔκρηξη σκοτωθήκανε 900 ἄνθρωποι, στρατιῶτες καὶ πολίτες, ὅλοι παπικοί, διότι ἀπαγόρευαν νὰ κατοικοῦν καὶ νὰ διανυκτερεύουν Ὀρθόδοξοι μέσα στὸ Κάστρο.
Ὁ Πιζάνης βρέθηκε νεκρός, μὲ σφηνωμένο τὸν λαιμό του μεταξὺ δύο δοκῶν. Τὸ πτῶμα τοῦ παπικοῦ Ἐπισκόπου βρέθηκε ἐκτιναγμένο σὲ ἀρκετὴ ἀπόσταση, ἔξω ἀπὸ τὸ φρούριο, ἐκεῖ ποὺ χύνονταν τὰ ἀπόβλητα τῆς πόλεως.
Τὸ δὲ καταπληκτικότερο εἶναι ὅτι τὴν ἴδια νύχτα καὶ τὴν ἴδια ὥρα, ἄλλος κεραυνὸς ἔπεσε στὴν Βενετία, στὸ μέγαρο τοῦ Πιζάνη καὶ κατέκαψε τὸν ζωγραφικὸ πίνακα μὲ την προσωπογραφία τοῦ Πιζάνη, χωρὶς νὰ βλάψει κανένα ἄλλο πράγμα, ἐνῶ καὶ στὸν ναὸ τοῦ Ἁγίου ἔπεσε κάτω τὸ καντήλι ποὺ εἶχε δωρήσει ὁ Πιζάνης εἰς ἀνάμνησιν τοῦ θαύματος τῆς ἀπομακρυνσεως τῶν Τούρκων ἀπὸ τὸ νησὶ (τὸ σημάδι ἀπὸ τὴν πτώση φαίνεται καὶ σήμερα).
Ὁ φρουρὸς τῆς πυριτιδαποθήκης, πρὸ τῆς καταστροφῆς, εἶδε τὸν Ἅγιο νὰ τὸν πλησιάζει μὲ ἀναμμένη δάδα, καὶ νὰ τὸν μεταφέρει, χωρὶς γρατσουνιά, κοντὰ στὴν Ἐκκλησία τοῦ Ἐσταυρωμένου.
Πηγή: (από την ιστοσελίδα 'Χριστιανική Βιβλιογραφία') Αβέρωφ
