Το να θελήσει κάποιος να παρουσιάσει το πώς αντιμετώπισε την Θεοτόκο η προτεσταντική θεολογία, σε όλα τα στάδια εξέλιξης του Προτεσταντισμού, αναμφιβόλως ξεφεύγει από τα πλαίσια ενός άρθρου και χρειάζεται συγγραφή ογκώδους βιβλίου.
Τις τελευταίες τρεiς ημέρες, ο Μητροπολίτης μας και οι Ιερείς έγιναν δέκτες διαμαρτυριών και καταγγελιών από πιστούς, για την ενόχληση που ένιωσαν από την ‘‘πιεστική επικοινωνία’’ που είχαν από μέλη της Ελληνικής Ιεραποστολικής Ένωσης (Ε.Ι.Ε).
Σε συνέχεια προηγούμενων προσηλυτιστικών δραστήριοτήτων της, για μία ακόμη χρονιά, η νεοπροτεσταντική οργάνωση «Ελληνική Ιεραποστολική Ένωση» προγραμματίζει μία ευρείας κλίμακας προσηλυτιστική δραστηριότητα, με την ονομασία «Joshua 2019», κατά το χρονικό διάστημα μεταξύ 2 και 11 Ιουλίου 2019, στους νομούς Αιτωλοακαρνανίας, Ευρυτανίας και Άρτας.
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 13η Σεπτεμβρίου 2018
ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ: ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΛΕΟΝ ΠΛΑΝΕΜΕΝΕΣ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ
Όπως είναι γνωστό, ο Προτεσταντισμός αποτελεί την έσχατη κατάντια για την χριστιανική ετεροδοξία. Αφότου αποσπάστηκε από τον αιρετικό Παπισμό τον 16ο αιώνα, για τους γνωστούς λόγους διαμαρτυρίας απέναντι στις αυθαιρεσίες και τις τερατώδεις καινοτομίες των Παπών, αντί να αναζητήσει τον γνήσιο και αυθεντικό Χριστιανισμό, την αληθινή Εκκλησία του Χριστού, η οποία έμεινε απόλυτα πιστή στην αρχέγονη Αποστολική Παράδοση, την Ορθοδοξία, παρέκλινε σε δικούς της δρόμους και έφθασε σε ακόμη μεγαλύτερες πλάνες και αιρέσεις. Ο κάθε προτεστάντης πρώην παπικός, χωρίς να έχει τις ανάλογες πνευματικές προϋποθέσεις της καθάρσεως από τα πάθη και του θείου φωτισμού, θεωρούσε εαυτόν ικανό και άξιο να του αποκαλύψει ο Θεός ολόκληρη της αλήθεια της πίστεως, όπως κάποτε στους αγίους Αποστόλους την ημέρα της Πεντηκοστής. Μ’ άλλα λόγια κάθε Προτεστάντης απορρίπτοντας το πρόσωπο του Πάπα, πήρε την θέση του και μεταβλήθηκε σε άλλον Πάπα και ζώντας σύμφωνα με τις δικές του υποκειμενικές φαντασιώσεις και ιδεοληψίες, ίδρυε (και συνεχίζει να ιδρύει) «εκκλησίες». Ωστόσο ο φωτισμός του Αγίου Πνεύματος δεν είναι μια μαγική πράξη, που επιτυγχάνεται με κάποιες «τεχνικές» μεθόδους, αλλά πραγματοποιείται μόνο μέσα στην Εκκλησία, έχει δηλαδή εκκλησιαστικό χαρακτήρα και είναι καρπός και αποτέλεσμα πολλών ασκητικών κόπων και μετοχής στα μυστήρια της Εκκλησίας μας.
Το αποτέλεσμα ήταν ότι πολύ σύντομα εμφανίστηκε ένα πλήθος προτεσταντικών ομάδων-«εκκλησιών», των οποίων ο αριθμός, προϊόντος του χρόνου, αυξανόταν με καλπάζοντες ρυθμούς, έτσι ώστε σήμερα να αριθμούν σε χιλιάδες, (παγκοσμίως), που διαφοροποιούνται όμως μεταξύ τους σε πολλά σημεία ως προς το δόγμα και την «εκκλησιαστική» ζωή. Η κάθε μια από αυτές ισχυρίζεται ότι αποτελεί την αυθεντική Εκκλησία και ότι για να σωθεί κανείς πρέπει να ενταχθεί σ’ αυτήν. Μια εις βάθος μελέτη των δογματικών τους διδασκαλιών αποδεικνύει ότι, παρ’ όλο που αποσχίσθηκαν από τον Παπισμό, ωστόσο δεν απέβαλαν και όλες τις αιρετικές διδασκαλίες, που αυτός επισώρευσε μετά το σχίσμα του 1054. Αντίθετα μάλιστα δημιούργησαν πολλές νέες, ώστε σήμερα, πέντε αιώνες μετά, να υπάρχουν προτεσταντικές ομάδες που αρνούνται και αυτό το τριαδικό δόγμα πίστεως, (αντιτριαδικές ομάδες-ομολογίες).
Η παντελής απουσία πνευματικότητας και η αισθητή έλλειψη της θείας Χάριτος στις πολυπληθείς αυτές προτεσταντικές ομάδες, δημιούργησε την ανάγκη μιας τεχνητής «πνευματικότητος», μιας υποκειμενικής δήθεν παρουσίας της Χάριτος του Θεού, με σκοπό βεβαίως την προσέλκυση οπαδών, οι οποίοι ήταν απρόθυμοι να ενταχθούν στις ομάδες τους. Αυτό το εγχείρημα έγινε για πρώτη φορά στην Αμερική κατά τα τέλη του 19ου αιώνα με την εμφάνιση των λεγομένων «χαρισματικών κινήσεων», ή «κινήσεων αγιότητας», όπως είναι γνωστές. Ως πάτρωνές τους υπήρξαν οι προτεστάντες ιεροκήρυκες Μούντι (Moοdy) και Σάνκεϋ (Sankey). Οι «χαρισματικές κινήσεις» αποτελούν ουσιαστικά αναβίωση των αρχαίων αιρετικών Μοντανιστών, (2ος αιώνας μ.Χ.), οι οποίοι παρουσίαζαν εκστασιαστικές και ενθουσιαστικές τάσεις, φαινόμενα δήθεν προφητείας και θεωρούσαν εαυτούς όργανα του αγίου Πνεύματος. Βασική διδασκαλία των «χαρισματικών κινήσεων» είναι το τεχνηέντως καλλιεργημένο ενθουσιαστικό στοιχείο, το οποίο θεωρείται από τους αρχηγούς των ομάδων ως «έκχυση του Αγίου Πνεύματος», ως φαινόμενο «των εσχάτων καιρών», ως δήθεν εκπλήρωση της προφητείας του Ιωήλ:
«... και έσται μετά ταύτα και εκχεώ από του Πνεύματός μου επί πάσαν σάρκα, και προφητεύσουσιν οι υιοί υμών και αι θυγατέρες υμών, και οι πρεσβύτεροι υμών ενύπνια ενυπνιασθήσονται και οι νεανίσκοι υμών οράσεις όψονται και επί τους δούλους μου και τας δούλας μου εν ταις ημέραις εκείναις εκχεώ από του Πνεύματός μου… και έσται πας ος αν επικαλέσηται το όνομα Κυρίου, σωθήσεται» (Ιωήλ.3,1-3),
την οποία επανέλαβε ο απόστολος Πέτρος κατά την ημέρα της Πεντηκοστής (Πραξ.2,17-21). Τέτοιες ομάδες οι οποίες ισχυρίζονται ότι «καταλαμβάνονται από το Άγιο Πνεύμα», πέφτουν σε έκσταση και «προφητεύουν», υπήρξαν οι «Αντβεντιστές της Εβδόμης Ημέρας», ο «Στρατός Σωτηρίας» και οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά», οι οποίοι ξεπήδησαν μέσα από αυτές τις ομάδες.
Μια άλλη μεγάλη ομάδα ομολογιών του προτεσταντικού χώρου, η οποία συγκαταλέγεται στις «χαρισματικές κινήσεις» είναι και η «Πεντηκοστιανική Κίνηση», η οποία αποτελείται από πολλές υποομάδες, διαφοροποιημένες μεταξύ τους. Ως πρώτος ιδρυτής πεντηκοστιανικής κινήσεως αναφέρεται ο άγγλος ιεροκήρυκας K.C. Harris, ο οποίος ίδρυσε στην Αγγλία στα τέλη του 19ου αιώνα τον «Πεντηκοστιανικό Σύνδεσμο». Παράλληλα εμφανίστηκαν και άλλοι ηγέτες πεντηκοστιανικών ομάδων, από τις διάφορες αποχρώσεις των λεγομένων «Κινήσεων Αγιότητος», όπως π.χ. στο Λονδίνο το ζεύγος Κάντελ (Βλ. Δ. Κόκορη, Πεντηκοστιανισμός, αίρεσις και πλάνη, Αθήνα 1997, σελ.25).
Στην Ελλάδα η «Πεντηκοστιανική Κίνηση», εμφανίστηκε περί το 1918 από μετανάστες της Αμερικής. Το 1938 ιδρύθηκε η «Αποστολική Εκκλησία της Πεντηκοστής» και το 1961 αποσχίσθηκε από αυτή μια νέα πεντηκοστιανική ομολογία, η «Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία της Πεντηκοστής» με αρχηγό τον καρδιολόγο Λούη Φέγγο, η οποία αποτελεί και την πολυπληθέστερη ομάδα στη χώρα μας. Στην κίνηση αυτή υπάγεται το 60% περίπου των Πεντηκοστιανών της Ελλάδος. Κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα των οπαδών της κινήσεως αυτής, όπως και των άλλων πεντηκοστιανικών ομάδων, είναι η αγωνιώδης προσπάθειά τους να βρουν τις ρίζες τους και την ιστορική τους αφετηρία στο γεγονός της Πεντηκοστής. Επειδή όμως ιστορικά δεν μπορούν να δικαιωθούν, προσπαθούν να συνδέσουν την κίνησή τους με την Πεντηκοστή, παραλληλίζοντας τα δικά τους εκστασιακά, ενθουσιαστικά (και μήπως άραγε και δαιμονικά;), φαινόμενα με το θαυμαστό γεγονός της επιφοιτήσεως του αγίου Πνεύματος που έλαβε χώρα την ημέρα της Πεντηκοστής. Ισχυρίζονται ότι η προφητεία του προφήτου Ιωήλ, (3,1-3) περί «εγχύσεως του Αγίου Πνεύματος στους έσχατους χρόνους» επαληθεύεται και πραγματοποιείται στις ομάδες τους και ως εκ τούτου αποτελούν την γνήσια Εκκλησία, η οποία ιδρύθηκε την ημέρα της Πεντηκοστής.
Παραθέτουμε στη συνέχεια παρά κάτω τα κυριότερα στοιχεία από την διδασκαλία τους:
1) Γενικά δέχονται μόνο την Αγία Γραφή και απορρίπτουν την Ιερά Παράδοση. Η Αγία Γραφή είναι η υψίστη αυθεντία στην Εκκλησία, χαρακτηρίζεται ως «καταστατικός χάρτης», ερμηνεύεται κατά γράμμα και απορρίπτεται κάθε τι που δεν συμφωνεί με το ευαγγέλιο, δηλαδή με τις ερμηνευτικές δοξασίες του Λ. Φέγγου. Αναγκάζονται ωστόσο να δεχθούν ορισμένα σημεία της Ιεράς Παραδόσεως, για να σταθούν, διότι αλλιώς καταρρέουν ολοσχερώς. Για παράδειγμα δέχονται την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο και τους 318 συντάκτες της λόγω του Συμβόλου της Πίστεως, διότι διαισθάνονται, ότι αν το απορρίψουν, θα αγνοηθούν και θα απορριφθούν από όλο τον χριστιανικό κόσμο.
2) Διδάσκουν δικαίωση μόνον διά της πίστεως. Αρκεί κάποιος να πιστεύσει στον Χριστό και στο έργο του και αυτομάτως έρχεται μέσα του το άγιο Πνεύμα και αυτό είναι μαρτυρία, για να βαπτισθεί όχι εις άφεση αμαρτιών, αλλά ως απλή επιβεβαίωση. Βεβαιώνονται για την σωτηρία τους από τα χαρίσματα που λαμβάνουν και κυρίως της γλωσσολαλιάς.
3) Απορρίπτουν τα μυστήρια. Δέχονται το Βάπτισμα και την Θεία Ευχαριστία μόνον ως απλές πράξεις χωρίς μυστηριακό περιεχόμενο, ενώ απορρίπτουν το νηπιοβαπτισμό. Στη Θεία Ευχαριστία ο άρτος και ο οίνος δεν μεταβάλλεται σε σώμα και αίμα Χριστού, αλλά παραμένει απλό ψωμί και κρασί. Η ειδική Ιεροσύνη απορρίπτεται, όπως επίσης και το μυστήριο της Εξομολογήσεως.
4) Εκτός από το Βάπτισμα με νερό έχουν θεσπίσει και δεύτερο Βάπτισμα, το «Βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος», του οποίου προηγείται η πίστη και η μετάνοια. Όποιος δεν λάβει το δεύτερο Βάπτισμα δεν θα σωθεί. Τον ισχυρισμό τους αυτό στηρίζουν στο χωρίο: «απεκρίνατο ο Ιωάννης άπασι λέγων, εγώ μεν ύδατι βαπτίζω υμάς, έρχεται δε ο ισχυρότερός μου, ου ουκ ειμί ικανός λύσαι τον ιμάντα των υποδημάτων αυτού. Αυτός υμάς βαπτίσει εν Πνεύματι Αγίω και πυρί» (Λουκ.3,16), όπως επίσης και το χωρίο «εάν μη τις γεννηθή άνωθεν, ου δύναται ιδείν την βασιλείαν του Θεού», (Ιωάν.3,3). Επιβεβαίωση της λήψης του Αγίου Πνεύματος είναι το «χάρισμα» της «γλωσσολαλιάς». Όποιος δεν μπορεί να έχει «γλωσσολαλιά» θεωρείται ότι δεν έχει «λουσθεί» ακόμη από το Άγιο Πνεύμα. Αυτή την κατάσταση την αποκαλούν «αναγέννηση», η οποία τους εξασφαλίζει εξάπαντος τη σωτηρία. Άλλο τεκμήριο, που θεωρείται επιβεβαίωση του «Βαπτίσματος του Αγίου Πνεύματος», είναι η απόκτηση του χαρίσματος της προφητείας. Ισχυρίζονται ότι πολλά μέλη της «εκκλησίας» των, «λουσμένοι με Άγιο Πνεύμα», έχουν προφητεύσει και οι προφητείες τους έχουν κοινοποιηθεί. Όμως όλες αποδείχτηκαν ψεύτικες, αφού καμιά δεν πραγματοποιήθηκε! Έστω για παράδειγμα η «προφητεία», η οποία κηρύχτηκε τη δεκαετία του 1990, περί του τέλους του κόσμου, της «αρπαγής της Εκκλησίας» και της έλευσης του Αντιχρίστου το 2000!
5) Αποδέχονται τον Τίμιο Σταυρό μόνον ως σχήμα και ως σύμβολο της θυσίας του Χριστού. Τίποτε περισσότερο.
6) Απορρίπτουν την τιμή στους αγίους και στη Θεοτόκο, την τιμητική προσκύνηση των αγίων εικόνων, όπως επίσης και την τιμητική προσκύνηση των αγίων λειψάνων. Δεν δέχονται ότι τα άγια λείψανα είναι φορείς της θείας Χάριτος.
7) Θαύματα κάνει μόνον ο Θεός, ουδείς άλλος. Ο Θεός θαυματουργεί απ’ ευθείας, χωρίς μεσολάβηση αγίων προσώπων, ή αγίων λειψάνων, ή θαυματουργών εικόνων.
8) Απορρίπτουν τα μνημόσυνα, ως παντελώς ανώφελα, και το λιβάνι, το κανδήλι και το κερί ως εξωβιβλικά.
9) Απορρίπτουν την αειπαρθενία της Θεοτόκου.
10) Πριν έρθει ο Αντίχριστος θα έρθει ο Χριστός και θα αρπάξει στους ουρανούς την «Εκκλησία» για επτά χρόνια, ώστε να μην υποστεί την μεγάλη θλίψη του Αντιχρίστου. Κατά την επταετία αυτή θα γίνει και ο πόλεμος του Αρμαγεδώνος. Μετά τη λήξη της επταετίας θα κατέβει ο Χριστός κατά την δευτέρα Παρουσία του μαζί με τους «αρπαγέντας» και θα εγκαταστήσει στη γη βασιλεία χιλιετούς διαρκείας. Στο τέλος της χιλιετούς βασιλείας θα γίνει η γενική ανάσταση, κατά την οποία οι νεκροί θα αναστηθούν με άφθαρτα σώματα. Τότε ο Χριστός θα έρθει για τρίτη φορά για να κρίνει όλη την ανθρωπότητα και να ανταποδώσει στον καθένα κατά τα έργα του.
11) Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του Λ. Φέγγου και των οπαδών του, η Εκκλησία αποστάτησε δύο, ή τρείς αιώνες μετά τους αποστόλους, επανιδρύθηκε όμως τον 19ο αιώνα, χάρις στους πεντηκοστιανούς. Με τον ισχυρισμό τους όμως αυτόν ακυρώνουν τον λόγο του Κυρίου ότι η Εκκλησία που πρόκειται να ιδρύσει θα είναι αιώνια και ακατάλυτη, αφού «πύλαι Άδου ου κατισχύσουσιν αυτοίς», (Ματθ.16,18).12). Κάθε εκκλησία που ξεφεύγει από τον λόγο του Θεού, (δηλαδή από τις ερμηνευτικές δοξασίες του Λ. Φέγγου), είναι «θυγατέρα της Βαβυλώνος». Τα αρχιερατικά άμφια στην Ορθόδοξη Εκκλησία χαρακτηρίζονται «πορφύρα της πόρνης» και το ιερό δισκοπότηρο, «χρυσό ποτήρι της μεθυσμένης πόρνης».
Δεν είναι εδώ του παρόντος να αναπτύξουμε σχετικά με το χάρισμα της γλωσσολαλιάς, ότι ήταν ένα έκτακτο φαινόμενο στην αρχαία Εκκλησία και ότι αυτό εξέλειπε στη συνέχεια. Το φαινόμενο της «γλωσσολαλιάς» του Πεντηκοστιανισμού δεν έχει καμία σχέση με αυτό της αρχαίας Εκκλησίας, αλλά είναι καρπός, είτε ομαδικής μιμητικής παράκρουσης, συνεπεία ισχυρής ψυχολογικής επίδρασης, είτε ακόμα και δαιμονικής ενεργείας. Ενώ στην αρχαία Εκκλησία κατά τη γλωσσολαλιά οι χαρισματικοί πιστοί μιλούσαν συγκεκριμένες γλώσσες, εν απολύτω ηρεμία, εδώ ακούγονται μόνο ακαταλαβίστικες φράσεις εν παροξυσμώ και με απίστευτη φασαρία!
«Η ατμόσφαιρα είναι φιλική, αλλά έντονη, ηλεκτρισμένη, επικρατεί έκστασις, παραλήρημα, και ενθουσιαστικό πνεύμα παραφοράς και μανίας... Οι δυνατές φωνές πολλές φορές μοιάζουν με ουρλιαχτά, παρακινούμενοι συχνά από τον ποιμένα.» (Δ. Κόκορη, ό.π. σελ. 127).
Όπως τονίσαμε παρά πάνω ο Πεντηκοστιανισμός είναι η πλέον πολυάριθμη και εύρωστη προτεσταντική ομάδα στη χώρα μας, έχοντας «εκκλησίες» - παραρτήματα σε όλες τις μεγάλες πόλεις, ακόμα και σε κωμοπόλεις. Αυτό οφείλεται στην καλά οργανωμένη «ιεραποστολή» του. Κύρια εργαλεία του η εφημερίδα «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ», την οποία μοιράζει δωρεάν στις μεγάλες πόλεις και ιδίως η λειτουργία ραδιοφωνικού σταθμού, με το ίδιο όνομα, ο οποίος εκπέμπει καθ’ όλο το 24ωρο, με πανελλήνια εμβέλεια, με τη βοήθεια αναμεταδοτών. Το ανησυχητικό είναι ότι εν πολλοίς χρησιμοποιεί ορθόδοξη ορολογία στα ραδιοφωνικά κηρύγματα. Αυτό τον καθιστά σε πολλούς ορθοδόξους πιστούς δυσδιάκριτο, για το ότι πρόκειται για ετερόδοξο κήρυγμα. Μέσω του ραδιοσταθμού προσελκύει τους περισσότερους οπαδούς του. Ο ραδιοσταθμός λειτουργεί από τη δεκαετία του 1990. Όμως, πριν από χρόνια, του απαγορεύτηκε η μετάδοση στο λεκανοπέδιο Αττικής. Τώρα τελευταία εκπέμπει ξανά και στην Αττική.
Κλείνοντας, θα θέλαμε να επισημάνουμε στους αδελφούς μας Ορθοδόξους πιστούς τον κίνδυνο από αυτή την ετερόδοξη κίνηση, η οποία ως πνευματική βαρεία νόσος έχει απλώσει τα πλοκάμια της σ’ ολόκληρη την πατρίδα μας. Ο Προτεσταντισμός και εν προκειμένω ο Πεντηκοστιανισμός, έχει καταδικαστεί από την Εκκλησία μας ως αίρεση από πάμπολλες Ορθόδοξες Συνόδους από τον 16ον αιώνα και εντεύθεν. Προ πάντων όμως έχει καταδικαστεί και από τις Οικουμενικές Συνόδους της βυζαντινής περιόδου με επί κεφαλής την Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο (787), η οποία καταδίκασε τους εικονομάχους και τους αγιομάχους, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται και οι προτεστάντες και εν προκειμένω και οι πεντηκοστιανοί. Καλούμε λοιπόν τους πιστούς μας να μην εμπλέκονται σε συζητήσεις με τους πλανεμένους αυτούς αδελφούς, τους οποίους αγαπάμε και αποζητάμε την μεταστροφή τους και την ένταξή τους στην αληθινή Εκκλησία του Χριστού μας, στην Ορθοδοξία, διότι υπάρχει ο κίνδυνος να παρασυρθούν, όταν δεν έχουν τις απαιτούμενες γνώσεις για τη διάκριση της αλήθειας από την πλάνη. Αγαπάμε τους πλανεμένους, πολεμάμε την πλάνη. Επίσης καλούμε τους πιστούς μας να μην μελετούν προτεσταντικά και πεντηκοστιανά έντυπα και να μην ακούν τον προειρημένο ραδιοφωνικό σταθμό, ο οποίος μεταδίδει την πλάνη, καλυμμένη με μισές αλήθειες. Να έχουν συνεχώς κατά νουν την προτροπή του Αποστόλου Παύλου: να κατεργαζόμαστε την σωτηρία μας «μετά φόβου και τρόμου» (Φιλιπ.2,12-18). Η σωτηρία μας να είναι το μεγάλο ζητούμενο και η πρώτη προτεραιότητα στη ζωή μας!
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
Ο ΨΕΥΔΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΥ
Πρωτοπρεσβυτέρου π. Ιωάννου Κ. Διώτη, Θεολόγου και Δημοσιογράφου
Η ρίζα του κακού
Η ρίζα του μεγάλου εκκλησιαστικού κακού είναι ο Παπισμός, ο οποίος παρήγαγε τον Προτεσταντισμόν. Γέννημα δε του Παπισμού είναι και η παναίρεσις του Οικουμενισμού. Ο Οικουμενισμός είναι άκρως επικίνδυνος. Αμβλύνει το ορθόδοξον φρόνημα και δημιουργεί κλίμα ανοχής όλων των αιρέσεων.
Ο Παπισμός ενόθευσε και εδυσφήμησε τον Χριστιανισμόν με την «Ιεράν Εξέτασιν» και τας άλλας καταχρήσεις και αιρετικάς θέσεις του. Ο δε Προτεσταντισμός, κατ' ουσίαν, ηρνήθη τον πραγματικόν Χριστιανισμόν. Ο Προτεσταντισμός συνέβαλε κατά πολύ εις την εξάπλωσιν του ορθολογισμού και της αθεΐας.
Ίσως τινές θεωρήσουν ότι είναι υπερβολικαί και άκρως αυστηραί αυταί αι θέσεις και δεν θα έπρεπε να προβάλλωνται, επειδή εις την εποχήν μας γίνονται συνεχείς διάλογοι και άλλαι κινητοποιήσεις δια την κακώς εννοουμένην ένωσιν των κακώς λεγομένων «εκκλησιών», εκτός της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Δυστυχώς η μέχρι τούδε κατάληξις όλων των σχετικών προσπαθειών είναι, μεταξύ άλλων κακών, και η δημιουργία του Οικουμενισμού. Αυτό είναι σατανικόν επίτευγμα.
Τώρα λοιπόν χρειάζεται μεγαλυτέρα αυστηρότης ορθοδόξου ελέγχου, όχι ένεκα φανατισμού, αλλά δια λόγους προφυλάξεως και διασφαλίσεως του ορθοδόξου χριστιανικού φρονήματος και δια να δοθή έναυσμα αφυπνίσεως από τον λήθαργον της πλάνης όλων των αποσχισθέντων από το σώμα της πραγματικής Εκκλησίας του Χριστού.
Επιστροφή και όχι ένωσις
Η λέξις «ένωσις» να αντικατασταθή από την λέξιν επιστροφή.
Ένωσις σημαίνει σύναψις, σύνδεσις, συγχώνευσις κυρίως ισοτίμων πραγμάτων. Ένωσις δύο η περισσοτέρων μερών ως έχουν, χωρίς να υποστούν διαφοροποίησιν. Λέγομεν ένωσις κρατών, ένωσις πολιτικών κομμάτων, ένωσις συλλόγων κ.λπ.
Επιστροφή λοιπόν των αποκεκομμένων από τον αληθινόν Χριστιανισμόν. Επιστροφή εις την ΙεράνΠαράδοσιν και εις την απαραχάρακτον Αγίαν Γραφήν. Επιστροφή εις τας δύο αυτάς ανοθεύτους πηγάς της Θείας Αποκαλύψεως. Αυτή είναι η θεραπεία της αποστασίας, της αρνήσεως, της προδοσίας και πάσης κακοδοξίας.
Η λεγομένη «ένωσις» της Ορθοδοξίας με τα αιρετικά σχήματα περιέχει ουσιαστικόν εννοιολογικόν προβληματισμόν.
Δια τους αιρετικούς πρέπει να χρησιμοποιήται η λέξις «επιστροφή», αφού προηγουμένως καταδικάσουν τας αιρετικάς θέσεις των.
Κακόδοξοι και όχι «ετερόδοξοι»
Όχι «ετερόδοξοι», αλλά κακόδοξοι. Ο όρος «ετερόδοξα» δόγματα προκαλεί σύγχυσιν, ως να υπάρχουν και άλλα διαφοροποιημένα, κατά τινα τρόπον, δόγματα. Ίσως τα δόγματα αυτά να θεωρούνται και ανεκτά. Κακόδοξα λοιπόν και αιρετικά δόγματα και όχι ετερόδοξα. Ο όρος «ετερόδοξος» δεν εκφράζει, ευθέως και σαφώς, την έννοιαν της αιρέσεως, αλλά ότι υπάρχουν και άλλα τινά δόγματα, διαφορετικά μεν, αλλ' ίσως να έχουν και χαρακτήρα τινά ουδετερότητος. Ο όρος αυτός επαναπαύει τους αιρεσιάρχας και τους οπαδούς των και δεν δημιουργεί εις αυτούς τον φόβον και τον τρόμον, ότι είναι αιρετικοί και οφείλουν να επιστρέψουν εις τας μητρικάς αγκάλας της πραγματικής Εκκλησίας του Χριστού.
Αι αντικανονικαί και προκλητικαί φιλοφρονήσεις προς τους κακοδόξους αιρετικούς αποτρέπουν αυτούς να συνειδητοποιήσουν την αποστασίαν των και να επιστρέψουν εις την ορθήν πίστιν. Εδραιώνονται περισσότερον εις τας αιρετικάς πλάνας των. Το μέγα και ολέθριον κακόν των τοιούτων αναγνωριστικών φιλοφρονήσεων ήρχισε κυρίως από τον αποβιώσαντα Πατριάρχην Αθηναγόραν. Τα όσα προδοτικά της Εκκλησίας του Χριστού ερεύγματα του Αθηναγόρου εδημοσιεύθησαν εις προηγούμενον φύλλον του «Ορθοδόξου Τύπου» (27-4-2018) είναι φρικιαστικά και απίστευτα.
Ψευδοχριστιανισμός
Εάν ο Παπισμός δεν είχεν αποσκιρτήσει της “πατρώας δόξης”, ως ο άσωτος υιός της παραβολής, ο γνήσιος Χριστιανισμός θα είχεν αναπτυχθή και θα είχε διαδοθή εις ολόκληρον τον κόσμον, ανά τους διαρρεύσαντας αιώνας. Ο Παπισμός και προ της οριστικής αποκοπής του από την Εκκλησίαν του Χριστού είχε δημιουργήσει πολλά προβλήματα εις την Εκκλησίαν. Η αιτία ήτο πάντοτε ο εγωισμός ωρισμένων Παπών της Ρώμης να έχουν, όχι απλώς τιμητικόν, αλλά πρωτείον εξουσίας, όπως μετέπειτα το επισημοποίησεν η Ρώμη. Η εγωιστική δοξομανία των Παπών ήτο συνεχώς πρόξενος προστριβών μεταξύ Ανατολής και Δύσεως.
Οι Παπικοί και οι Προτεστάνται δεν έχουν τον γνήσιον Χριστιανισμόν. Έχουν ψευδοχριστιανισμόν και αποστρέφονται τον πραγματικόν Χριστιανισμόν, ο οποίος εκφράζεται και βιώνεται εις την Ορθοδοξίαν.
«Κατάκριτοι και απόβλητοι»
Και μόνον εάν τις δεχθή την αίρεσιν του φιλιόκβε είναι κατάκριτος και ανάξιος χριστιανός, ως απεφάνθη η επί του Μεγάλου Φωτίου (879-880 μ.Χ.) συγκροτηθείσα εις τον Ναόν της Αγίας Σοφίας Σύνοδος εκ 383 Επισκόπων, μεταξύ των οποίων ήσαν και εκπρόσωποι του Πάπα Ιωάννου του Η'. Εις τα Πρακτικά της Συνόδου αυτής, η οποία θεωρείται ως Η' Οἰκουμενική, αναγράφεται ότι όποιος αφαιρέσει η προσθέσει τι εις το Σύμβολον της Πίστεως θα είναι «κατάκριτος και πάσης χριστιανικής ομολογίας απόβλητος» και «ανάθεμα» εις αυτόν. Η αιτία συγκλήσεως της Συνόδου αυτής ήτο η μη ακόμη επίσημος παρά των Φράγκων προσθήκη του φιλιόκβε (ότι το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται και εκ του Υιού) εις το αμετάβλητον Σύμβολον της Πίστεώς μας («Πιστεύω εις ένα Θεόν…»).
Εάν δια μίαν μόνον αίρεσιν οι Παπικοί είναι «κατάκριτοι και πάσης χριστιανικής ομολογίας απόβλητοι», πόσον μάλλον, όταν έχουν αναπτυχθή πλείσται άλλαι αιρέσεις και κακοδοξίαι εις τον Παπισμόν, όπως το πρωτείον εξουσίας, το ψευδοαλάθητον του Πάπα κ.α.
Τι να είπωμεν όμως περί του Προτεσταντισμού, ο οποίος έχει πολυδιαιρεθή; Εις εκατοντάδας ανέρχονται αι προτεσταντικαί παραφυάδες. Εγράφη ότι υπάρχουν 33.000 διαφορετικαί αγιογραφικαί και θεολογικαί ερμηνείαι εις τον Προτεσταντισμόν («Ο.Τ.» 4-5-2018).
Οι Προτεστάνται έχουν παραμορφώσει και έχουν κακοποιήσει την Πίστιν μας εις τον Χριστόν με την ολοκληρωτικήν άρνησίν των της μιας πηγής της Θείας Αποκαλύψεως, ήτοι της Ιεράς Παραδόσεως, και με την διαστροφήν των νοημάτων της ετέρας πηγής της Θείας Αποκαλύψεως, δηλαδή της Αγίας Γραφής. Είναι δυνατόν να έχουν αυτοί σχέσιν με τον πραγματικόν Χριστιανισμόν; Έκαστος Προτεστάντης είναι και εις ψευδοαλάθητος Πάπας, αφού ισχυρίζεται ότι αυτός έχει πλήρη αυτάρκειαν και μόνος του αυτός γνωρίζει όλην την ευαγγελικήν Αλήθειαν.
Κατά τον Μ. Αθανάσιον (Επιστολή Α' πρὸς Σεραπίωνα), η Εκκλησία έχει θεμελιωθή «εις την εξ αρχής Παράδοσιν και Διδασκαλίαν και Πίστιν της Εκκλησίας, ην ο μεν Κύριος έδωκεν, οι δε Απόστολοι εκήρυξαν και οι Πατέρες εφύλαξαν. Εν τοιαύτη γαρ η Εκκλησία τεθεμελίωται και ο ταύτης εκπίπτων ούτ’ αν είηούτ’ αν έτι λέγοιτο Χριστιανός». Αυτός λοιπόν, ο οποίος εκπίπτει από την αληθινήν Εκκλησίαν του Χριστού, ούτε είναι ούτε λέγεται Χριστιανός.
Εις τους αιρετικούς ο εγωπαθής φανατισμός
Θέλω να αντικρούσω εκ των προτέρων την πιθανήν κατηγορίαν ότι είμαι φανατικός. Όχι. Ούτε φανατικός είμαι ούτε εμπαθής ούτε άκριτος, αφού δεν επιμένω εις κάτι ιδικόν μου, αλλ' εμμένω σταθερώς εις όσα εδίδαξεν ο Κύριος και Θεός ημών Ιησούς Χριστός, εις όσα εκήρυξαν οι Άγιοι Απόστολοι και εις όσα ανέπτυξαν οι Άγιοι και σοφοί Πατέρες της Εκκλησίας μας. Ο εγωπαθής φανατισμός υπάρχει εις τους αιρετικούς και αποστάτας, οι οποίοι εμμένουν και επιμένουν επί αιώνας εις τα ιδικά των αυθαίρετα και ανατρεπτικά της ορθής εις τον Χριστόν Πίστεως κατασκευάσματά των.
Παρέχω την διαβεβαίωσιν ότι ειλικρινώς αγαπώ όλους τους αδελφούς μου Παπικούς και Προτεστάντας. Ως τέκνα και δούλοι του αυτού ουρανίου Πατρός είμεθα όλοι αδελφοί. Εις τους χώρους αυτούς εγνώρισα πολλούς εξαιρετικούς ανθρώπους και με λυπεί πολύ το γεγονός ότι οι αδελφοί μου αυτοί είναι λίαν πεπλανημένοι εκκλησιαστικώς. Εκ της Πατερικής σοφίας μανθάνομεν ότι την αμαρτίαν πρέπει να μισώμεν και όχι τον αμαρτωλόν άνθρωπον. Την αίρεσιν μισώ και όχι τον αιρετικόν, δια τον οποίον προσεύχομαι να ανανήψη.
Η Ορθοδοξία είναι η πραγματική Εκκλησία
Ποιούμαι εκ βαθέων έκκλησιν προς όλους τους Παπικούς και Προτεστάντας να επιστρέψουν εκεί από όπου εξεκλαδίσθησαν. Ο κορμός του Χριστιανισμού είναι η Ορθοδοξία. Ο διακεκριμένος βυζαντινολόγος ιστορικός Sir St. Runciman προέβλεψεν ότι ο 21ος αιών θα είναι ο αιών της Ορθοδοξίας. Η τοιαύτη αντίληψις υπάρχει και εις πολλούς άλλους ξένους διανοουμένους. Η Ορθοδοξία είναι η πραγματική Εκκλησία του Χριστού. Αυτή η Εκκλησία δεν διηρέθη. Κατέχει την πλήρη και απόλυτον Αλήθειαν. Μέλη της Εκκλησίας αυτής απεστάτησαν. Όσοι υποστηρίζουν την θεωρίαν των κλάδων, δηλαδή ότι και η Ορθοδοξία εξεκλαδίσθη και συνεπώς κατέχει μόνον μέρος της Αληθείας, αυτοί διαψεύδουν τον Χριστόν, ο οποίος είπε δια την Εκκλησίαν ότι «πύλαιάδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Μτθ. ις18).
Δεν είναι πραγματικοί Χριστιανοί
Όλοι αυτοί οι πεπλανημένοι αδελφοί μας να προβληματισθούν εντόνως και να ανησυχήσουν σφοδρώς. Εν προσευχή, εν ταπεινώσει και εν μετανοία να συνειδητοποιήσουν και να αντιληφθούν, βοηθούμενοι από τον Θεόν, ότι δεν είναι πραγματικοί Χριστιανοί. Τούτο, ως εξετέθη ανωτέρω, δεν είναι προσωπική μου διαπίστωσις. Είναι διδασκαλία της Η' Οἰκουμενικῆς Συνόδου και του Μεγάλου Αθανασίου. Εξάγεται δε τούτο και από άλλα Πατερικά κείμενα. Οι αδελφοί μας αυτοί να εξέλθουν εκ του σκότους της πλάνης και να εισέλθουν εις το ανέσπερον φως του Χριστού, το οποίον φωτίζει την Αλήθειαν της «Μιας Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας».
Οι ηγέται αυτών φέρουν την πρώτην ευθύνην και αυτοί πρέπει πρώτον να συγκλονισθούν και να αφυπνισθούν από τον αιρετικόν λήθαργον. Επειδή όμως οι αιρεσιάρχαι αυτοί ηγέται δυσκόλως μετανοούν, οι ευρισκόμενοι μακράν της Αληθείας του Θεού και ακολουθούντες τους ηγέτας αυτούς να επιστρέψουν μεμονωμένως και καθ' ομάδας εκεί από όπου έγινεν η αποκοπή των. Τότε και οι εν λόγω ηγέται θα σκεφθούν με ωριμότητα και, εάν όχι όλοι, οι πολλοί θα επιστρέψουν και αυτοί. Βεβαίως δεν θα επιστρέψουν προς ικανοποίησιν ουδενός προσώπου η προσώπων, αλλά δια την αιώνιον σωτηρίαν των. Οι ενσυνείδητοι και αμετανόητοι αιρετικοί δεν θα γίνουν κληρονόμοι της ουρανίου Βασιλείας. Οι Παπικοί και Προτεστάνται δεν θα δυνηθούν ποτέ να υποστηρίξουν, μετά αποδεικτικού λόγου, ότι δεν είναι αιρετικοί και αρνηταί της Ιεράς Αποστολικής και Αγιοπατερικής Παραδόσεως.
Εφθάσαμεν εις τον θεοκατάρατον Οικουμενισμόν
Αδελφοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί, πιστά μέλη της Εκκλησίας του Χριστού, εδώ εφθάσαμεν κατόπιν πολλών δεκαετιών με τους ψευδοενωτικούς διαλόγους και με τους προδοτικούς συμβιβασμούς κορυφαίων εκκλησιαστικών παραγόντων. Εφθάσαμεν εις τον δαιμονικόν, θεοκατάρατον και τρισκατάρατον Οικουμενισμόν. Με την ύπουλον συνισταμένην αυτήν εκ πολλών αιρέσεων και κακοδοξιών ήρχισε και συνεχίζεται η άμβλυνσις και αλλοίωσις του ορθοδόξου φρονήματος. Αυτό επεδίωξαν και επέτυχον εις ένα βαθμόν οι μακρυνθέντες από την Ορθόδοξον Χριστιανικήν Αλήθειαν. Μετά από τόσους διαλόγους, συνέδρια και πολλάς άλλας κινήσεις δια την ψευδοένωσιν με τον Παπισμόν και τον Πρωτεσταντισμόν δεν παρετηρήθη διάθεσις επιστροφής ούτε ενός εκατοστού του μέτρου. Εφθάσαμεν ακόμη και ευρισκόμεθα εις την πορείαν προς την πανθρησκείαν, δια της οποίας επιδιώκεται η εξαφάνισις της Ορθοδοξίας. Η υποστήριξις του Οικουμενισμού, ακόμη και από ορθοδόξους εκκλησιαστικούς ηγέτας, συντομεύει την πορείαν αυτήν προς την πανθρησκείαν.
Η ψευδοαγία Σύνοδος
Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, παραδόξως και σκανδαλωδώς, η εν Κρήτη Σύνοδος , κατ’ ουσίαν, Προκαθημένων ορθοδόξων αυτοκεφάλων Εκκλησιών (Ιούνιος 2016) εχαρακτηρίσθη ως «αγία», ενώ εις την πραγματικότητα ήτο μία ψευδοαγία Σύνοδος, διότι, όχι μόνον δεν κατεδίκασε την παναίρεσιν του Οικουμενισμού, αλλά ενίσχυσε τον Οικουμενισμόν με την παραδοχήν ότι ο κακόδοξος και αιρετικός Παπισμός, καθώς και όλαι αι παραφυάδες του ασχέτου προς τον πραγματικόν Χριστιανισμόν Προτεσταντισμού είναι «εκκλησίαι». Η Σύνοδος αυτή έπρεπε να αποφανθήαυθεντικώς ότι ο Παπισμός είναι εις συρφετός αιρέσεων και ο Προτεσταντισμός έχει αρνηθή τον πραγματικόν Χριστιανισμόν.
Επί τη ευκαιρία, δια την αμφιλεγομένην, αντιλεγομένην και σφοδρώς κατηγορουμένην αυτήν Σύνοδον, θέτω και το θέμα της μη δημοσιοποιήσεως, ως έχω αντιληφθή, του οικονομικού απολογισμού δαπανών οργανώσεως και λειτουργίας αυτής της Συνόδου. Επιβάλλεται να γνωστοποιηθούν τα εξής:
Πόσον χρηματικόν ποσόν συνεκεντρώθη, από ποίας συγκεκριμένας πηγάς προήλθε το ποσόν αυτό, πόσα χρήματα διετέθησαν, ποίον το υπόλοιπον χρηματικόν ποσόν και που διετέθη το υπόλοιπον αυτό ποσόν.
Να ισχύση η Πατερική αυστηρότης
Το καταχθόνιον σύνθημα ότι δεν είναι σημαντικαί αι διαφοραί μεταξύ της Ορθοδοξίας και των κακοδόξων και αιρετικών ομολογιών είναι εφεύρημα του Διαβόλου και δι' αυτό η σύγχρονος αντιαιρετική κριτική επιβάλλεται να γίνεται με την σχετικήν Πατερικήν αυστηρότητα. Ιδού δύο τοιαύτα παραδείγματα. Τον Πάπαν να καταράσθε είπεν ο ιερομάρτυς και εθνομάρτυς άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Ο δε άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς είπε και αυτός ότι εις την ιστορίαν του ανθρωπίνου Γένους υπάρχουν τρεις κυρίως πτώσεις: Του Αδάμ, του Ιούδα και του ΠΑΠΑ.
Ναι μεν εν αγάπη πρέπει να γίνεται ο έλεγχος των αιρετικών, αλλά μετά αυθεντικής παρρησίας και δυνάμεως πολλής. Ουδεμία συγκατάβασις εις τα της Πίστεως. Ως προς τους διαλόγους, η Ορθοδοξία δεν φοβείται τον οιονδήποτε διάλογον. Ο Θεός έκαμε διάλογον και με τον Διάβολον (οι πειρασμοί του Κυρίου, η περίπτωσις του Ιώβ κ.α.). Όμως, η Ορθοδοξία διαλέγεται, όχι ως αναζητούσα, αλλ' ως έχουσα και προβάλλουσα την πλήρη, ακεραίαν και ανόθευτον Θείαν Αλήθειαν της μοναδικής Ορθοδόξου Εκκλησίας του Χριστού.
Πηγή: Ακτίνες
Μ’ αυτή την ίδια νέκρα ρεζιλεύεται και η προτεσταντική ψευδοδιδασκαλία. Τι κατάφεραν οι προτεστάντες ατιμάζοντας με τις σοφιστείες τους την ιδέα της Εκκλησίας; Κατάφεραν μόνο τον διαμελισμό και μάλιστα ένα διαμελισμό χωρίς καμιά ελπίδα. Ο Προτεσταντισμός συνεχώς θραύεται σε σέκτες. Εκκλησιαστική προτεσταντική ζωή δεν υπάρχει. Υπάρχει κάποια «μισο-ζωή» χωρισμένων σεκτών και κοινοτήτων. Την κοινή εκκλησιαστική ζωή, για την οποία προσευχήθηκε ο Κύριος Ιησούς Χριστός στην Αρχιερατική προσευχή, ο Προτεσταντισμός τη φόνευσε. Πράγματι, οι ακραίοι «ορθόδοξοι» προτεστάντες στέκονται πολύ εγγύτερα στους ορθοδόξους χριστιανούς παρά στους προτεστάντες των ακραίων ορθολογιστικών ομάδων, οι οποίες τίποτε κοινό δεν έχουν μεταξύ τους εκτός από αυθαίρετη, και χωρίς καμιά βάση, ιδιοποίηση απ’ αυτούς της ονομασίας «προτεστάντες» μιας και γι’ αυτό κανείς δεν θα τους διώξει δικαστικώς. Ποια ενότητα είναι δυνατή μεταξύ τους; Ποια κοινή ζωή μπορεί να υπάρχει σ’ αυτούς;
Αυτά που λέμε δεν είναι δικά μας. Σε στιγμές ειλικρίνειας αυτά τα ίδια και με ακόμα μεγαλύτερη οξύτητα τα λέγουν και οι ίδιοι οι προτεστάντες. «Η χώρα», γράφει ένας απ’ αυτούς, «η οποία ήταν η κοιτίδα της Μεταρρυθμίσεως, έγινε ο τάφος της πίστεως της Μεταρρυθμίσεως. Η προτεσταντική πίστη είναι ετοιμοθάνατη. Όλες οι νεότερες εργασίες για τη Γερμανία καθώς και όλες οι προσωπικές εκτιμήσεις είναι σύμφωνες μ’ αυτό». «Δεν παρατηρείται στη θεολογία μας το γεγονός ότι οι εκπρόσωποί της έχασαν κάθε απόλυτο;», ρωτάει κάποιος άλλος.
Ακόμη θλιβερότερα λόγια ενός τρίτου: «Η ζωτική δύναμη του Προτεσταντισμού εξαντλείται στη σύγχυση των δογματικών σχολών, των θεολογικών ερίδων, των εκκλησιαστικών διενέξεων... Η Μεταρρύθμιση λησμονείται ή περιφρονείται. Ο λόγος του Θεού, για τον οποίο πέθαναν οι Πατέρες αμφισβητείται. Ο Προτεσταντισμός είναι σκόρπιος, ασθενής, αδύναμος».
Και ο ορθόδοξος ερευνητής του Λουθηρανισμού τελειώνει την εργασία του μ’ αυτό το λυπηρό συμπέρασμα: «Εγκαταλελειμμένοι στην τύχη τους, στην υποκειμενική τους λογική και πίστη οι λουθηρανοί προχώρησαν τολμηρά σε λαθεμένο δρόμο. Ο αυτονομημένος και αυτοδίδακτος ατομισμός διέστρεψε τον Χριστιανισμό, διέστρεψε την ίδια τη συμβολική διδασκαλία της πίστεως, και έφερε τον λουθηρανισμό στο χείλος της καταστροφής. Όλο και περισσότερο απορρίπτονται στον λουθηρανισμό οι αυθεντίες των πρώτων μεταρρυθμιστών, όλο και περισσότερο εξαφανίζεται το κοινό πιστεύω, όλο και περισσότερο πλησιάζει ο λουθηρανισμός στον πνευματικό του θάνατο»[1].
Τον τελευταίο καιρό προέκυψαν στον Προτεσταντισμό όχι και λίγα φαινόμενα τα οποία αποκάλυψαν όλη την καταστροφικότητα και την ψευτιά του χωρισμού χριστιανισμού και Εκκλησίας που ο ίδιος προκάλεσε. Μεταξύ των παστόρων εμφανίστηκαν κάποιοι οι οποίοι στους πιστούς τους όχι μόνο δεν εκήρυτταν Χριστόν εσταυρωμένον, αλλά αρνούνταν ακόμη και την ύπαρξη προσωπικού Θεού. Κάποιοι άλλοι εξέφρασαν ανοιχτά τη συμπάθειά τους σε κάποιον κακόβουλο εχθρό του χριστιανισμού[2], ο οποίος καλυπτόμενος πίσω από την επιστήμη, «απέδειξε» ότι ο Χριστός ποτέ μα ποτέ δεν έζησε στη γη, ότι, επομένως, όλο το Ευαγγέλιο είναι μόνο μύθος. Σ’ εμάς υπάρχουν πολλοί που έχουν την τάση να ονομάζουν τους προτεστάντες χριστιανούς. Γι’ αυτούς είναι δύσκολο να υποθέσουμε ότι έχουν υγιή τον νου τους (δες παραπάνω τους λόγους του Μ. Αθανασίου).
Πράγματι, τώρα είναι στον καθένα σαφές ότι χάνοντας την Εκκλησία οι προτεστάντες χάνουν και τον Θεάνθρωπο Χριστό. Σήμερα οι προτεστάντες παραδέχονται ανοιχτά ότι στη Γερμανία αναγνωρίζει τη θεότητα του Χριστού όχι περισσότερο από το ένα τρίτο των παστόρων. Αυτό δεν είναι τίποτε άλλο από πνευματικός θάνατος διότι «ο μη έχων τον υιόν του Θεού, την ζωήν ουκ έχει» (Α Ιω. 5,12).
[1] ΤΕΡΕΝΤΙΕΦ Ν., Τό σύστημα τής λουθηρανικής ομολογίας πίστεως στά συμβολικά βιβλία τοϋ λουθηρανισμού, Καζάν σ. 460 (έπ. ρωσ. έκδ.)
[2] Paul Drews (1858-1912): Γερμανός προτεστάντης θεολόγος
Πηγή: (Απόσπασμα από το βιβλίο «Αρχιεπίσκοπος Ιλαρίων Τρόϊτσκι [1886-1929]», π. Ιωάννης Φωτόπουλος, 2012) Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου
Τὸ ψευτὸ-χάρισμα τῆς γλωσσολαλιᾶς στοὺς Πεντηκοστιανοὺς.
Α. Η πλάνη
Όλοι οι Πεντηκοστιανοί έχουν αναγάγει την γλωσσολαλιά σε βασικό τους δόγμα. Η ζωή τους περιστρέφεται γύρω από αυτό τό «ψευτοχάρισμα», γιατί καί είναι τό μόνο χαρακτηριστικό όπως λένε, πού μπορεί νά “αποδείξει” εξωτερικά την «αυθεντία» τους. Λένε:
«Σημείο ότι ο πιστός έλαβε “Πνεύμα Άγιο” είναι οι ξένες γλώσσες, τίς οποίες μιλάει, καθώς τό “Πνεύμα” δίνει σ’ αυτόν».
Β. Τό χάρισμα τής γλωσσολαλιάς στην πρώτη Εκκλησία
Ο Κύριος αναφέρει την γλωσσολαλιά σάν ένα «σημείο», σάν απόδειξη τής πίστεως σ’ Εκείνον. «Σημεία δέ τοίς πιστεύσασι ταύτα παρακολουθήσει· εν τώ ονόματί μου δαιμόνια εκβαλούσι· γλώσσαις λαλήσουσι καιναίς· όφεις αρούσι· κάν θανάσιμόν τι πίωσιν, ου μή αυτούς βλάψει· επί αρρώστους χείρας επιθήσουσι, καί καλώς έξουσι» (Μαρκ. ιστ΄, 17-18).
Καί ενώ εδώ ο Κύριος αναφέρει πέντε θαύματα σάν απόδειξι καί αποτέλεσμα τής πίστεως εις Αυτόν, οι Πεντηκοστιανοί απομονώνουν τό ένα χάρισμα τής γλωσσολαλιάς καί απορρίπτουν τά υπόλοιπα τέσσερα.
Στην Εκκλησία τών Αποστολικών χρόνων έχουμε δύο είδη γλωσσολαλιάς, την γλωσσολαλιά τών Αποστόλων τής ημέρας τής Πεντηκοστής καί την γλωσσολαλιά, ως χάρισμα τού Αγίου Πνεύματος, στούς πιστούς τής πρώτης Εκκλησίας.
1. Η πρώτη περίπτωσις γλωσσολαλιάς είναι τό γεγονός τής Πεντηκοστής (Πράξ. β΄ 1-42). Οι Άγιοι Απόστολοι «επλήσθησαν Πνεύματος Αγίου, καί ήρξαντο λαλείν ετέραις γλώσσαις καθώς τό Πνεύμα εδίδου αυτοίς αποφθέγγεσθαι» (Πράξ. β΄ 4). Στην περίπτωσι αυτή οι Απόστολοι μιλούν συγκεκριμένες γλώσσες, τίς οποίες καταλάβαιναν οι εκ διαφόρων λαών ακροαταί τού κηρύγματός τους.
«Ήκουον είς έκαστος τή ιδία διαλέκτω λαλούντων αυτών» (στ. 6). Παρόντες ήσαν «Πάρθοι καί Μήδοι καί Ελαμίται, καί οι κατοικούντες την Μεσοποταμίαν, Ιουδαίαν τε καί Καππαδοκίαν, Πόντον καί την Ασίαν, Φρυγίαν τε καί Παμφυλίαν, Αίγυπτον καί τάμέρη τής Λιβύης τής κατά Κυρήνην καί, οι επιδημούντες Ρωμαίοι, Ιουδαίοί τε καί Κρήτες καί Άραβες» (στ. 9-11).
Η «γλωσσολαλιά» τών Πεντηκοστιανών, δηλ. οι υστερικές κραυγές καί οι ψυχοπαθολογικές καταστάσεις δέν έχουν καμμιά σχέσι μέ τίς «ετέραις γλώσσαις», τίς κατανοητές γλώσσες πού μίλησαν οι Απόστολοι τήν ημέρα τής Πεντηκοστής.
Ο Ιερός Χρυσόστομος μάς λέει, «ότι αυτό τό χάρισμα τό είχαν ανάγκη οι Απόστολοι, γιά νά μπορέσουν νά διδάξουν σέ όλους τούς λαούς τό μήνυμα τού Ευαγγελίου». Οι Απόστολοι μιλούσαν στή γλώσσα τού κάθε λαού.
2. Η δεύτερη περίπτωσις τής γλωσσολαλιάς είναι ένα από τά χαρίσματα τού Αγίου Πνεύματος πού δίδεται στούς πιστούς. Δέν είναι τό ίδιο μέ τήν γλωσσολαλιά τών Αποστόλων. Τό χάρισμα αυτό είναι επικοινωνία μέ τό Θεό, δοξολογική προσευχή, μυστική, νοερά προσευχή. Τό χάρισμα αυτό είναι γιά ιδιωτική χρήσι, γιά τήν ιδιωτική προσευχή τού χριστιανού καί όχι γιά τήν δημόσια κοινή λατρεία μέσα στούς ναούς.
Ο Απόστολος Παύλος λέγει «ο λαλών γλώσση ούκ ανθρώποις λαλεί αλλά τώ Θεώ· ουδείς γάρ ακούει, πνεύματα δέ λαλεί μυστήρια» (Α΄ Κορ. ιδ΄ 2). Δηλαδή ηγλώσσα δέν ακούγεται καί δέν απευθύνεται στούς ανθρώπους τούς πιστούς τής Εκκλησίας σέ ώρα ακολουθίας. Απευθύνεται στό Θεό. Κινείται η γλώσσα, χωρίς νά ακούγεται φωνή.
Στίς Πράξεις τών Αποστόλων συναντάμε δύο περιστατικά με αυτό τό χάρισμα, τό οποίο θά παρουσιάσουμε.
Η περίπτωσις τού Κορνηλίου
Καθώς μιλούσε ο Απόστολος Πέτρος στό σπίτι τού Κορνηλίου «επέπεσε τό Πνεύμα τό Άγιον επί πάντας τούς ακούοντας τόν λόγον. Καί εξέστησαν οι εκ περιτομής πιστοί όσοι συνήλθον τώ Πέτρω, ότι καί επί τά έθνη η δωρεά τού Αγίου Πνεύματος εκκέχυται· ήκουον γάρ αυτών λαλούντων γλώσσαις καί μεγαλυνόντων τόν Θεόν» (Πραξ. ι΄ 44-46). Καί στή συνέχεια βαπτίσθηκαν. Η γλωσσολαλιά, λέει ο ιερός συγγραφεύς, συνέβη πρίν την βάπτισιν εις τό ύδωρ καί ήταν δοξολογία. Ήταν δέ φανερή, γιά νά φανή ότι «ίσην δωρεάν έδωκεν αυτοίς ο Θεός ως καί υμίν πιστεύσασιν» (Πράξ. ια΄ 17).
Στην Έφεσο μέ τούς μαθητάς τού Ιωάννου
Ο Απόστολος Παύλος βρήκε κάποιους «μαθητάς» πού είχαν βαπτισθή στό βάπτισμα Ιωάννου καί αγνοούσαν τό Άγιο Πνεύμα. Τούς βάπτισε στό νερό καί όταν έθεσε τά χέρια του στίς κεφαλές τους «ήλθε τό Πνεύμα τό Άγιον επ’ αυτούς, ελάλουν τε γλώσσαις καί προεφήτευον» (Πράξ. ιθ΄ 1-7). Στήν περίπτωσι αυτή γλωσσολαλούν μετά από τό βάπτισμα, γιά νά γίνη φανερή η απόκτησις τού Αγίου Πνεύματος σ’ αυτούς πού τό αγνοούσαν.
Οι γλωσσολαλούντες τής Κορίνθου
Στήν Κόρινθο η κατάστασις ήταν πολύ άσχημη. Χριστιανοί πού είχαν αυτό τό κατώτερο χάρισμα, ήθελαν νά επιβληθούν σ’ αυτούς, πού είχαν ανώτερα χαρίσματα. Αύτό έφερε αναταραχή κατά τήν ώρα τής κοινής προσευχής καί δημιούργησε διασπάσεις. Ο Απόστολος Παύλος αναφέρει οκτώ χαρίσματα· «ο Θεός έθετο εν τή Εκκλησία πρώτον αποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, έπειτα δυνάμεις, είτα χαρίσματα ιαμάτων, αντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσών» (Α΄ Κορ. ιβ΄ 28).
Σύμφωνα μέ τόν μεγαλύτερο σύγχρονο Έλληνα Θεολόγο π. Ιωάννη Ρωμανίδη, οι Απόστολοι καί οι Προφήτες ευρίσκοντο στήν θέωσι. Προφήτες στήν πρώτη Εκκλησία ήσαν οι Επίσκοποι καί όσοι άλλοι ευρίσκοντο στήν θέωσι. Ενώ οι άλλοι χαρισματούχοι, μετά τήν κάθαρσι ευρίσκοντο στόν φωτισμό. Αυτοί, λοιπόν, πού ευρίσκοντο στό κατώτερο χάρισμα «τής γλωσσολαλιάς» ήθελαν νά επιβληθούν στούς Αποστόλους καί τούς Επισκόπους πού ευρίσκοντο στήν θέωσι. Έρχεται, λοιπόν, ο Απόστολος Παύλος γιά νά διορθώση τούς πλανεμένους καί νά βάλη σέ τάξι τά τής λατρείας καί τών χαρισμάτων.
Συνοπτικά μάς λέει:
Τά προβλήματα πού είχαν δημιουργήσει «οι γλωσσολαλούντες» στήν πρώτη Εκκλησία δημιουργούν σήμερα σέ χειρότερο βαθμό οι Πεντηκοστιανοί. «Φυσιωμένοι» από τήν έπαρσι καί τήν αλαζονεία έχουν ξεκοπή από τήν Εκκλησία χωρίς νά τούς ωφελή σέ τίποτε τό λεγόμενο ψευτο-χάρισμα τής ψευτο«γλωσσολαλιάς». Δέν είναι πρός οικοδομήν, αλλά πρός καταστροφήν τους.
Η «γλωσσολαλιά» τών σημερινών Πεντηκοστιανών δέν έχει καμμιά σχέσι ούτε μέ τίς κατανοητές γλώσσες πού λαλούσαν οι Άγιοι Απόστολοι, ούτε μέ τό χάρισμα τής νοεράς προσευχής τών πρώτων χριστιανών.
Στό επόμενο άρθρο μας θά δούμε, πώς τό χάρισμα τής γλωσσολαλιάς υπάρχει καί διατηρείται μέσα στήν Αγία Ορθοδοξία καί πώς ταυτίζεται μέ τήν νοερά προσευχή.
Ἡ «γλωσσολαλιὰ» εἶναι ἡ νοερὰ προσευχὴ.
Επικρατεί μεγάλη σύγχυσι γιά τό τί ήταν τό χάρισμα τής γλωσσολαλιάς στήν πρώτη Εκκλησία. Έρχονται οι Πεντηκοστιανοί καί ισχυρίζονται ότι οι σχιζοφρενικές καταστάσεις καί οι υστερικές κραυγές τους είναι η γλωσσολαλιά.
Στίς συναθροίσεις τους, συνεχώς καί αδιαλείπτως, τά θύματα τών Πεντηκοστιανών υφίστανται πλύση εγκεφάλου καί ψυχολογική βία, ότι πρέπει οπωσδήποτε νά βαπτισθούν στό “Άγιο Πνεύμα”. Καί ότι απόδειξι τού βαπτίσματος στό “Άγιο Πνεύμα” είναι η γλωσσολαλιά.
Τήν ώρα τής κοινής προσευχής τους, ξαφνικά πέφτουν κάτω καί αρχίζουν νά ουρλιάζουν. Είναι εκτός εαυτών καί σέ κατάστασι υστερίας. Μιά κατάστασι πού σέ καμμιά περίπτωση δέν θά μπορούσε νά ονομασθή χάρισμα τού Αγίου Πνεύματος. Μόνο δαιμονικές καταστάσεις θά μπορούσαν νά χαρακτηρισθούν.
Απαντώντας κάποιοι Ορθόδοξοι στούς Πεντηκοστιανούς, έλεγαν ότι η γλωσσολαλιά ήταν μόνο γιά τήν εποχή τής πρώτης Εκκλησίας, ότι δέν υπάρχει σήμερα καί ότι δέν χρειάζεται στήν εποχή μας. Αυτό δείχνει φοβερή άγνοια τής παραδόσεώς μας καί τής Ορθοδόξου Θεολογίας. Τή σωστή διδασκαλία τή διαφύλασσαν όσοι είχαν σχέσι μέ τήν ασκητική ζωή τής Εκκλησίας μας.
α) Δύο σύγχρονοι ομολογητές τής Ορθοδοξίας
Τή σωστή Ορθόδοξη απάντηση διατήρησαν καί ομολόγησαν στήν εποχή μας, ο σύγχρονος ομολογητής, π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος καί ο μεγάλος Καππαδόκης Θεολόγος, π. Ιωάννης Ρωμανίδης.
Ο αείμνηστος π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος, οργανωτής τής αντιαιρετικής άμυνας τής Εκκλησίας, έλεγε καί έγραφε, ότι η γλωσσολαλιά ήταν μυστική προσευχή καί ταυτίζεται μέ τήν νοερά προσευχή. Μάς υπενθυμίζει τούς λόγους τού αποστόλου Παύλου· «ο γάρ λαλών γλώσση ουκ ανθρώποις λαλεί, αλλά τώ Θεώ· ουδείς γάρ ακούει, πνεύματι δέ λαλεί μυστήρια» (Α΄ Κορ. ιδ΄ 2). Η γλωσσολαλιά δέν ακούγεται. Γι’ αυτό καί ο απόστολος Παύλος προτιμά νά μιλήση «πέντε λόγους διά τού νοός»του, παρά «μυρίους λόγους έν γλώσση» (Α΄ Κορ. ιδ΄ 19). Καί αυτό τό χάρισμα δέν χρειάζεται κανείς νά τό επιδεικνύη πρός τούς πιστούς, αλλά πρός τούς απίστους, οι οποίοι έτσι βεβαιώνονται γιά τήν παρουσία τού Θεού καί τήν δυνατότητα επικοινωνίας μαζί Του.
Εκείνος, όμως, πού ανέπτυξε σέ πλάτος καί σέ βάθος τό χάρισμα τής γλωσσολαλιάς είναι ο αείμνηστος π. Ιωάννης Ρωμανίδης, ο οποίος έρχεται ξεκάθαρα καί μέ πολλές αποδείξεις νά πή καί νά ξαναπή, ότι τό χάρισμα τής γλωσσολαλιάς υπάρχει σήμερα μέσα στήν Ορθόδοξη Εκκλησία. Η γλωσσολαλιά είναι αυτό πού λέμε σήμερα νοερά προσευχή.
Η ερμηνεία τού π. Ρωμανίδη είναι αξιοπρόσεκτη, διότι προέρχεται από τόν πιό σπουδαίο ίσως Ορθόδοξο Θεολόγο. Η θεολογική βαρύτητά του δίνει καί μεγάλη βαρύτητα στήν ερμηνεία αυτή.
Επιτρέψτε μου νά σάς παρουσιάσω αύτό τό σημαντικό χάρισμα τής πρώτης Εκκλησίας, πού είναι σημαντικό καί γιά τήν σημερινή Εκκλησία μας, η οποία δέν στερείται χαρισμάτων.
Άς αρχίσουμε νά ξετυλίγουμε τήν διδασκαλία τού π. Ιωάννου.
β) Τό Άγιο Πνεύμα προσεύχεται εντός μας
Η βασική διδασκαλία τών Πατέρων είναι ότι τό Άγιο Πνεύμα είναι αυτό πού προσεύχεται, όταν έλθη μέσα στήν καρδιά τού ανθρώπου.
Σύμφωνα μέ τό λόγο τού αποστόλου Παύλου «εξαπέστειλε ο Θεός τό πνεύμα τού υιού αυτού εις τάς καρδίας υμών, κράζον· αββά ο πατήρ» (Γαλ. δ΄ 6), «ελάβετε πνεύμα υιοθεσίας, εν ώ κράζομεν· αββά ο πατήρ» (Ρωμ. η΄ 15) καί «καί αυτό τό πνεύμα υπερεντυγχάνει στεναγμοίς αλαλήτοις» (Ρωμ. η΄ 26).
Οι Προτεστάντες καί oι Παπικοί καί κάποιοι δικοί μας προτεσταντίζοντες, πού δέν ξέρουν γιά Άγιο Πνεύμα, λένε, ότι απόδειξι ότι κάποιος έχει πάνω του τό Άγιο Πνεύμα είναι ότι αυτός ο άνθρωπος προσεύχεται. Τό Άγιο Πνεύμα πού έχει μέσα του τόν υποκινεί καί τόν εμπνέει νά προσεύχεται. Όταν θέλη ο άνθρωπος νά προσευχηθή, έρχεται υποχρεωτικώς τό Άγιο Πνεύμα, πού τόν υποκινεί καί τόν εμπνέει νά προσεύχεται.
Όταν ο άνθρωπος περάση από τήν κάθαρσι στό φωτισμό, τότε έρχεται τό Άγιο Πνεύμα μέσα στην καρδιά του καί εκείνο προσεύχεται εντός του. Τότε αποκτά τό χάρισμα τής νοεράς προσευχής.
Δέν είναι λογική προσευχή, πού περνάει μέσα από διανοητικά λογικά σχήματα. Δέν είναι λατρεία πού προσφέρεται στό Θεό άπό τόν άνθρωπο, μέ πρωτοβουλία τού ανθρώπου. Τό Άγιο Πνεύμα έχει μεταφέρει τήν προσευχή από τή λογική στήν καρδιά. Η διάνοια τότε παρακολουθεί, αφουγκράζεται, ακροάται τήν ευχή τού Πνεύματος μέσα στήν καρδιά.
Τότε γίνεται η καρδιά ναός τού Αγίου Πνεύματος.
Η καρδιά τού ανθρώπου γίνεται ιερέας καί ψάλτης, καί ο άνθρωπος εκείνος βιώνει τήν εσωτερική – μυστική ιερωσύνη.
γ) Ο προσευχόμενος είναι ναός τού Αγίου Πνεύματος
Αυτή τήν κατάσταση, λέει ο απόστολος Παύλος, τήν καταλαβαίνει μέσα του ο άνθρωπος· «αυτό τό πνεύμα συμμαρτυρεί τώ πνεύματι ημών ότι εσμέν τέκνα Θεού» (Ρωμ. η΄ 16). Καί λέει ο π. Ιωάννης: «Τό πνεύμα, όμως, πώς συμμαρτυρεί “τώ πνεύματι ημών”; Δέν είναι αυτό η νοερά προσευχή; Διότι, άν δέν είναι αυτό νοερά προσευχή, τότε τί είναι; Είναι καμμιά φαντασία κανενός φαντασμένου ανθρώπου;».
Αυτό ήταν η εμπειρία των Πατέρων γιά τίς δογματικές αλήθειες πού τίς δίδασκε τό Άγιο Πνεύμα πού είχαν μέσα τους. Γι’ αυτό στις συζητήσεις μέ τούς αιρετικούς, έλεγαν ότι αυτή τήν αλήθεια πού υπερασπιζόμαστε εμείς, τή γνωρίζουμε προσωπικά.
Ο απόστολος Παύλος στή σειρά τών χαρισμάτων βάζει «τά γένη τών γλωσσών», δηλαδή τά διάφορα είδη τής νοεράς προσευχής, τελευταία στόν κατάλογο τών χαρισμάτων. Αυτοί, λοιπόν, οι χαρισματούχοι τάραξαν τήν Εκκλησία τής Κόρινθου, θέλοντας νά εξισωθούν μέ τούς άλλους δηλαδή τούς αποστόλους, τούς προφήτας, τούς διδασκάλους.
Η νοερά προσευχή ήταν η προϋπόθεσις, γιά νά έχουν τά άλλα, τά μεγαλύτερα χαρίσματα, τής διδασκαλίας, τής διακυβερνήσεως, τών ιαμάτων κ.ά.
Οι Απόστολοι καί οι Προφήτες ευρίσκοντο στή θέωση, γι’ αυτό οι Απόστολοι ώς διαδόχους Επισκόπους ελάμβαναν εκ τών Προφητών, δηλαδή τών θεουμένων. Οι Προφήτες τής πρώτης Εκκλησίας ήταν οι Επίσκοποι. Οι διδάσκαλοι ήσαν οι πρεσβύτεροι, πού ευρίσκοντο στό φωτισμό. Καί τά υπόλοιπα χαρίσματα ευρίσκοντο στό φωτισμό.
Ο απόστολος Παύλος, όταν απευθύνεται στούς πιστούς τής Κορίνθου καί τούς λέει ότι «είσθε ναός τού Αγίου Πνεύματος» καί ότι «έχετε τό Άγιο Πνεύμα μέσα σας» καί ότι «θέλω πάντας υμάς γλώσσαις λαλείν», αναφέρεται σέ πιστούς πού από τήν κάθαρση είχαν περάσει στό φωτισμό καί είχαν στήν κατοχή τους διάφορα είδη τής νοεράς προσευχής.
Η νοερά προσευχή τού Αγίου Πνεύματος μέσα στήν καρδιά, πού εκφράζεται μέ «στεναγμούς αλαλλήτους», όταν είναι γιά τήν οικοδομή τής Εκκλησίας, τότε συμμετέχει καί η λογική στήν προσευχή καί τή λατρεία. Η προσευχή η δημόσια, πού γίνεται μέ ψαλμούς, ύμνους, μέ λόγια καί μουσική, δέν εμποδίζει, ούτε εμποδίζεται από τή νοερά προσευχή. Μπορεί ο πιστός νά ψάλλη καί ταυτόχρονα καί νά προσεύχεται ακατάπαυστα καί μέσα στήν καρδιά του τό Άγιο Πνεύμα.
Η λογική προσευχή είναι τού ανθρώπου πρός τό Θεό, ενώ η νοερά προσευχή είναι η προσευχή τού Αγίου Πνεύματος, εν Χριστώ, στό Θεό. Ο απόστολος Παύλος επιτιμά τούς χριστιανούς τής Κορίνθου πού δέν προσεύχονταν εκφώνως μαζί μέ τούς άλλους αδελφούς. «Θέλω δέ πάντας υμάς λαλείν γλώσσαις, μάλλον δέ ίνα προφητεύητε· μείζων γάρ ο προφητεύων ή ο λαλών γλώσσαις, εκτός ει μή διερμηνεύει, ίνα η εκκλησία οικοδομήν λάβη» (Α΄ Κορ. ιδ΄ 5).
Ο προσευχόμενος «γνωρίζει από προσωπική του πείρα τόν αναστάντα Χριστό “κατοικούντα εν τή καρδία του” μαζί μέ τόν Πατέρα». Ο Χριστός είπε ότι «όταν θά κατοικήση τό Πνεύμα τό Άγιο μέσα σας, θά έλθω καί εγώ μαζί μέ τόν Πατέρα καί θά κατοικήσω μέσα σας». Η προσευχή αυτή ονομάζεται καί αδιάλειπτη μνήμη τού Θεού. Έτσι ο άνθρωπος ξαναζεί τήν προπτωτική κατάσταση απ’ τήν οποία εξέπεσε.
ΤΟ ΧΑΟΣ ΤΩΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΩΝ
Μέ αγάπη στούς πλανεμένους αδελφούς
(Ὀρθόδοξο χριστιανικὸ περιοδικὸ «Ἁγία Λυδία», Ἰανουάριος – Φεβρουάριος 2005)
Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη
1. Ιστορία
Στην Αγγλία, κατά το δεύτερο ήμισυ του ΙΣΤ' αιώνα σχηματίσθηκαν κοινότητες, που ήσαν ανεξάρτητες από την επίσημη Εκκλησία, με σκοπό να ρυθμίσουν τις υποθέσεις τους χωρίς καμμιά εξάρτηση από την πολιτεία ή από άλλη εκκλησιαστική αρχή και να αναζητήσουν την «αγία κοινότητα» των πρωτοχριστιανικών χρόνων.
Οι πρώτοι οπαδοί συγκεντρώθηκαν γύρω από τον πρώην αγγλικανό ιερέα John Smyth (1612). Οι διωγμοί που ακολούθησαν ανάγκασαν πολλούς οπαδούς να ζητήσουν καταφύγιο στην Αμερική, ενώ άλλοι κατέφυγαν στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας (1608). Εκεί απέκτησαν τη συναίσθηση πως το βάπτισμα πρέπει να περιορισθεί σ' αυτούς που μπορούσαν να αποδείξουν πειστικά πως έλαβαν τη χάρη. Ο Smyth βάπτισε ο ίδιος τον εαυτό του και ύστερα τους άλλους οπαδούς. Έτσι ιδρύθηκε η πρώτη βαπτιστική κοινότητα.
Ο Smyth επέστρεψε στο Λονδίνο και εισήγαγε και εκεί το βάπτισμα των πιστών. Άλλοι οπαδοί συγκεντρώθηκαν γύρω από τον Thomas Helwys. Μόλις ο Smyth διαπίστωσε πως και οι μεννονίτες κήρυτταν το βάπτισμα των πιστών, αρνήθηκε το προηγούμενο βάπτισμά του και βαπτίσθηκε από τους μεννονίτες για τρίτη φορά. Τότε ο Helwys και οι οπαδοί του διαχώρισαν τη θέση τους και το κίνημα διασπάσθηκε. Οι οπαδοί του Helwys επέστρεψαν στην Αγγλία (1611/12) και ίδρυσαν πλησίον του Λονδίνου ανεξάρτητη βαπτιστική κοινότητα. Επειδή εκπροσωπούσαν την άποψη περί γενικής συμφιλίωσης όλων των πιστών μέσω του Χριστού, ονομάσθηκαν General Baptists.
Στη δεκαετία του 1630 σχηματίσθηκε στην Αγγλία και άλλη ομάδα βαπτιστών. Όμως η πράξη του νηπιοβαπτισμού στην κρατική Εκκλησία οδήγησε στην αποκοπή και στο σχηματισμό της πρώτης βαπτιστικής καλβινιστικής κοινότητας. Επειδή εκήρυττε τον απόλυτο προορισμό των εκλεκτών του Θεού, πήρε την ονομασία Particular Baptists.
Το 1891 οι διάφορες βαπτιστικές κοινότητες της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας, ενώθηκαν στην Baptist Union Great Britain and Ireland (Βαπτιστική Ένωση Μ. Βρετανίας και Ιρλανδίας). Στην Αμερική σχηματίσθηκε ο «Σύνδεσμος Νοτίων Βαπτιστών» (Southern Baptist Convention) (1845) και ο «Σύνδεσμος Βορείων Βαπτιστών» (Northern Baptist Convention) (1907). Ο Σύνδεσμος αυτός ονομάσθηκε αργότερα (1950) American Baptist Convention (από το 1972: American Baptist in the U.S.A.). Όμως στην Αμερική υπάρχουν και άλλες βαπτιστικές ομάδες, που δεν ανήκουν στις διάφορες ενώσεις βαπτιστών.
Η κίνηση αναπτύσσει έντονη Ιεραποστολική δραστηριότητα. Ιδρύθηκαν Ιεραποστολικές εταιρείες στην Ευρώπη και στην Αμερική· «κάθε βαπτιστής και Ιεραπόστολος», είναι μία από τις βασικές αρχές της κίνησης. Ο Johann Gerhard Oncken (1800-1884), που έφερε το κίνημα στη Γερμανία, ίδρυσε το 1825 το πρώτο «Κυριάκο Σχολείο» στο Αμβούργο.
Ο αριθμός των βαπτιστών υπολογίζεται σε 35 εκατομμύρια. Όμως σ' αυτόν τον αριθμό δεν περιλαμβάνονται τα μέλη των κοινοτήτων, που δεν ανήκουν στον Παγκόσμιο Σύνδεσμο Βαπτιστών.
2. Διδασκαλία
Η κίνηση δεν γνωρίζει «σύμβολα πίστης», δεσμευτικά για όλους. Τα σύμβολα, που συνετάγησαν κατά καιρούς, δεν είναι υποχρεωτικά για τις κοινότητες, ώστε να δεσμεύουν την ελευθερία τους. Οριοθετούν απλώς την κίνηση έναντι άλλων ομάδων. Ο «Παγκόσμιος Σύνδεσμος Βαπτιστών» δεν αποτελεί υπερκοινοτική διοικητική ή δογματική αυθεντία και αποσκοπεί μόνο στο να δείχνει την «ουσιαστική ενότητα των βαπτιστών στον Ιησού Χριστό, να χαρίζει νέες εμπνεύσεις στην αδελφότητα και να καλλιεργεί το πνεύμα της κοινωνίας, της υπηρεσίας και της συνεργασίας μεταξύ των μελών του».
Μεταξύ των ομάδων υπάρχουν δογματικές διαφορές. Η κίνηση εκλαμβάνει γενικά την αγία Γραφή για θεόπνευστη. Η θεοπνευστία αποτελούσε δόγμα στην «Ομολογία πίστης και διοίκησης των κοινοτήτων βαπτισμένων χριστιανών, που ονομάζονται κοινώς βαπτιστές, Hamburg 1847» (γερμανικά). Όμως στην αναθεώρηση του 1944 η θεοπνευστία της Γραφής απαλείφθηκε.
Η ειδική ιερωσύνη απορρίπτεται. Κάθε κοινότητα εκλέγει τον ποιμένα της (μερικές κοινότητες δέχονται και ποιμένισσες), τους πρεσβυτέρους και διακόνους και είναι εντελώς αυτοδιοίκητες. Όμως στην Ομολογία Πίστης του Αμβούργου ο καθένας οφείλει να υπακούει στην κοινότητα και οι επί μέρους κοινότητες πρέπει να συμπεριφέρονται «σαν μέλη της κοινωνίας» (άρθρο 6). Νέα μέλη προσλαμβάνονται με το βάπτισμα, που γίνεται ύστερα από ειδική εξέταση.
Η κίνηση στην Ευρώπη δεν κάνει λόγο για Εκκλησία, αλλά μιλάει για κοινότητα. Το αντίθετο γίνεται στην Αμερική. Κατά την αντίληψη των βαπτιστών, Εκκλησία είναι η «αόρατη κοινότητα», πνευματικό μέγεθος, με βάση την ενότητα των πιστών με την Κεφαλή, τον Χριστό.
Κατά τους βαπτιστές ο νηπιοβαπτισμός καταστρέφει τον πνευματικό χαρακτήρα της κοινότητας και γι' αυτό απορρίπτεται. Πριν από το βάπτισμα πρέπει να προηγηθεί η πίστη και η αναγέννηση. Το βάπτισμα με νερό είναι απλώς η «σφραγίδα της αναγέννησης», ομολογία της πραγματικότητας αυτής ενώπιον μαρτύρων. Επομένως ο τονισμός του βαπτίσματος από την κίνηση δεν έχει σχέση με τη σωτηρία, αφού η σωτηρία προηγείται του βαπτίσματος. Είναι πράξη υπακοής στην εντολή του Χριστού.
Πηγή: (Από το βιβλίο: Ρωμαιοκαθολικισμός, Προτεσταντισμός και Ορθοδοξία), Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου
Η αλήθεια της Εκκλησίας διεστράφη πολύ στη Δύση μετά την έκπτωση της Ρώμης από την Εκκλησία και η Βασιλεία τού Θεού άρχισε να μοιάζει εκεί με κάποια επίγεια βασιλεία. Ο Λατινισμός με τους γήινους υπολογισμούς των «καλών έργων», με τη μισθωτή σχέση προς τον Θεό, με την παραχάραξη της σωτηρίας, συσκότισε στη συνείδηση των μελών του τη χριστιανική αντίληψη της Εκκλησίας.
Ο Λατινισμός στο πρόσωπο του Προτεσταντισμού γέννησε ένα εντελώς νόμιμο, αν και πολύ ατίθασο, πνευματικό τέκνο. Ο Προτεσταντισμός δεν ήταν μια διαμαρτυρία της πρωτοχριστιανικής εκκλησιαστικής συνειδήσεως ενάντια σ’ αυτές τις παραχαράξεις της αλήθειας, τις οποίες είχε κάμει παραδεκτές ο μεσαιωνικός Παπισμός. Μ’ αυτόν τον τρόπο, όχι σπάνια, έχουν την τάση να παρουσιάζουν τη Διαμαρτύρηση οι προτεστάντες θεολόγοι. Όμως, όχι! Ο Προτεσταντισμός ήταν διαμαρτυρία μιας ανθρώπινης ιδέας εναντίον μιας άλλης. Δεν αποκατέστησε τον αρχαίο Χριστιανισμό. Το μόνο που έκανε ήταν να αντικαταστήσει την παραχάραξη τού Χριστιανισμού με μιαν άλλη παραχάραξη κι αυτό το νέο ψεύδος ήταν πικρότερο από το πρώτο.
Ο Προτεσταντισμός είπε τον τελευταίο λόγο τού Παπισμού, έβγαλε το τελευταίο λογικό του συμπέρασμα.
Η αλήθεια και η σωτηρία είναι δοσμένα από την αγάπη, δηλ. από την Εκκλησία. Τέτοια είναι η εκκλησιαστική συνείδηση. Ο Λατινισμός, αφού εξέπεσε από την Εκκλησία, άλλαξε αυτή τη συνείδηση και διεκήρυξε: Η αλήθεια δίδεται από το ξεχωριστό πρόσωπο τού Πάπα, από ένα ιδιαίτερο πρόσωπο χωρίς την Εκκλησία, και ο Πάπας έχει την ευθύνη της σωτηρίας όλων.
Ο Προτεσταντισμός μόνο αυτό εξέφρασε: Γιατί η αλήθεια να δίδεται μόνο από έναν Πάπα; Και πρόσθεσε: η αλήθεια και η σωτηρία αποκαλύπτονται σε κάθε ξεχωριστό πρόσωπο ανεξάρτητα από την Εκκλησία. Έτσι κάθε ένας άνθρωπος προβιβάστηκε σε αλάθητο πάπα. Ο Προτεσταντισμός φόρεσε την παπική τιάρα σε κάθε Γερμανό καθηγητή-θεολόγο και με τους αμέτρητους αυτούς πάπες κατέστρεψε τελείως την ιδέα της Εκκλησίας.
Υποκατέστησε την πίστη με τη λογική του ατόμου και τη σωτηρία εν τη Εκκλησία με την ονειροπόλο βεβαιότητα για τη σωτηρία μέσω τού Χριστού χωρίς την Εκκλησία, σε μια φίλαυτη απομόνωση από όλους. Για τον προτεστάντη αλήθεια είναι μόνο ό,τι του αρέσει, ό,τι νομίζει αυτός ως αλήθεια.
Στην πράξη βέβαια και οι προτεστάντες από την αρχή, με πλάγιους τρόπους, λαθραία θα λέγαμε, επέβαλαν κάποια στοιχεία δόγματος σχετικά με την Εκκλησία αναγνωρίζοντας κάποιες αυθεντίες, μόνο όμως στην περιοχή της διδασκαλίας της πίστεως. Όντας όμως ουσιαστικά εκκλησιαστικός αναρχισμός, ο καθαρός Προτεσταντισμός, όπως κάθε αναρχισμός, στην πραγματικότητα αποδείχτηκε τελείως μη πραγματοποιήσιμος κι έτσι μας έδωσε φανερή μαρτυρία γι’ αυτή την αναμφισβήτητη αλήθεια ότι η ανθρώπινη ψυχή είναι από τη φύση της εκκλησιαστική.
Όμως ο Προτεσταντισμός ταίριαξε στο γούστο με την ανθρώπινη φιλαυτία και την αυθαιρεσία κάθε είδους. Η φιλαυτία και η αυθαιρεσία μέσα στον Προτεσταντισμό, όπως ειπώθηκε, κατά κάποιον τρόπο «εξαγιάσθηκαν» και «ευλογήθηκαν» και τώρα αυτό φανερώνεται στην ατέλειωτη διαίρεση και τον θρυμματισμό πρώτα απ’ όλα του ίδιου τού Προτεσταντισμού.
Συγκεκριμένα, ο Προτεσταντισμός διεκήρυξε ανοιχτά αυτό το μέγιστο ψεύδος: Μπορείς να είσαι χριστιανός χωρίς να αναγνωρίζεις καμία Εκκλησία. Συνδέοντας όμως τα μέλη του με κάποιου είδους υποχρεωτικές αυθεντίες και εκκλησιαστικούς κανόνες, ο Προτεσταντισμός περιπλέκεται σε αδιέξοδες αντιφάσεις: Ο ίδιος απελευθέρωσε το κάθε πρόσωπο από την Εκκλησία και ο ίδιος θέτει κάποια όρια αυτής της ελευθερίας. Από δω ξεκινάει η ανταρσία των προτεσταντών εναντίον των λίγων και οικτρών υπολειμμάτων εκκλησιαστικότητος, τα οποία ακόμη φυλάσσονται από τους επίσημους εκπροσώπους των Ομολογιών τους.
Είναι ευνόητο ότι ο Προτεσταντισμός έχει αντιστοιχία προ πάντων με τη γενική διάθεση που κυριαρχεί στη Δύση. Εκεί πέτυχαν μια πολύ καλή οργάνωση της εξωτερικής ζωής και οι άνθρωποι κατέχονται από αλαζονεία γι’ αυτή την επιτυχία και αγάπησαν τον εαυτό τους σε τέτοιο βαθμό που λησμόνησαν τον Θεό και τον πλησίον. Αυτή την αμαρτωλή φιλαυτία, την περιφρόνηση προς τον πλησίον, τη διακηρύττουν και η μοντέρνα φιλοσοφία και η λογοτεχνία. Πως ο υπερήφανος ευρωπαίος να δεχθεί τη διδασκαλία περί Εκκλησίας, όταν γι’ αυτό θα πρέπει πριν απ’ όλα να απαλλαχθεί από τη φιλαυτία και την αυθαιρεσία, να υποταχθεί στην Εκκλησία και να μάθει να αγαπά τους ανθρώπους, βάζοντας τον εαυτό του ταπεινά κάτω από τους άλλους;
Πηγή: (ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ: «Αρχιεπίσκοπος Ιλαρίων Τρόϊτσκι (1886-1929), Ιερομάρτυς και πρόμαχος της Εκκλησίας του Χριστού» Του Πρωτ. Ιωάννη Φωτόπουλου), Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου
Ανεξέλεγκτοι οι Προτεστάντες στο Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών (ΠΣΕ) προωθούν την παγκοσμιοποίηση και την παγκόσμια συγκρητιστική θρησκεία. Είναι λυπηρό ότι στη δράση τους αυτή δεν αντιμετωπίζουν οποιαδήποτε αντίρρηση, αντίδραση, και διαμαρτυρία από τους Ορθοδόξους, που συμμετέχουν σ’ αυτό. Μια δικαιολογία είναι πως οι Ορθόδοξοι αισθάνονται ότι φιλοξενούνται από τους Προτεστάντες στο ΠΣΕ και έτσι συμπεριφέρονται με ευπείθεια προς αυτούς...
Πρόσφατο παράδειγμα: Η ομιλία του Γενικού Γραμματέα του ΠΣΕ Όλαφ Τβέιτ, Νορβηγού Λουθηρανού πάστορα, στην έναρξη της 24ης Παγκοσμίου Συνδιάσκεψης των Πεντηκοστιανών, στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας, την 7η Σεπτεμβρίου 2016. Ο Δρ. Τβέιτ απευθυνόμενος σ’ αυτούς ανέφερε, μεταξύ των άλλων: « Ο κόσμος απεγνωσμένα έχει ανάγκη από λαό όπως εσείς, που πιστεύετε στη μεταμορφωτική δύναμη του Αγίου Πνεύματος, για να την επενδύσουμε στο μέλλον του κόσμου για τα παιδιά μας» (Σημ.!!!).
Στη συνέχεια ο Γ.Γ. του ΠΣΕ εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του προς τους εκπροσώπους των Πεντηκοστιανών (Σημ. !!!), γιατί «υιοθέτησαν μια καρποφόρα συνεργασία εν Χριστώ μεταξύ του ΠΣΕ και της Παγκόσμιας Πεντηκοστιανής Αδελφότητας (ΠΠΑ) και πιο συγκεκριμένα διαμέσου του Παγκόσμιου Χριστιανικού Φόρουμ, αλλά και με τη συμμετοχή τους στη Γενική Συνέλευση του ΠΣΕ στο Πουσάν της Νότιας Κορέας». Επίσης στην ομιλία του ο Δρ. Τβέιτ σημείωσε: «Μια Καινούργια εποχή αρχίζει αμοιβαίας αναγνώρισης μεταξύ της Πεντηκοστιανής κίνησης και της αντίστοιχης Οικουμενικής, με την έννοια ότι αισθάνονται υποχρεωμένοι δια της πίστεώς τους να βαδίσουν μαζί, να προσευχηθούν μαζί και να υπηρετήσουν μαζί...». Μαζί Πεντηκοστιανοί, Κουάκεροι, Λουθηρανοί και...Ορθόδοξοι!
Ο Γενικός Γραμματέας του ΠΣΕ είναι ο Πάπας, ο απόλυτος ηγεμόνας στην οικουμενιστική κίνηση. Οι Ορθόδοξοι, με πρώτο το Φανάρι απλώς επικροτούν, ως υπάκουοι υπήκοοι, τις ενέργειες του... Τα διοικητικά όργανα του ΠΣΕ είναι, στην ουσία, διακοσμητικά, αφού σε όλα τη μεγάλη πλειονοψηφία έχουν οι προτεστάντες:
Η Γενική Συνέλευση είναι το ανώτατο όργανο διοίκησης του ΠΣΕ και συνεδριάζει κάθε οκτώ χρόνια! Σ’ αυτήν άνω του 90% των μελών είναι προτεστάντες. Μεταξύ αυτών και οι πιο απίθανες ομάδες, από τον Στρατό Σωτηρίας και τους Κουάκερους έως τους μεταρρυθμισμένους των ατολών Τουβάλου, των 10.851 κατοίκων...
Η Κεντρική Επιτροπή – η ονομασία θυμίζει τα πάλαι ποτέ κομμουνιστικά κόμματα – συνεδριάζει ανά δύο έτη και επί 151 μελών οι Ορθόδοξοι είναι 25, λιγότεροι οι Μονοφυσίτες και πάνω από εκατόν δέκα οι Προτεστάντες.
Η Εκτελεστική Επιτροπή συνεδριάζει δύο φορές το χρόνο και αποτελείται από 20 μέλη και τρεις συντονιστές. Από τα 23 μέλη της τα πέντε είναι από τις τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες ( ανά ένα από τα Πατριαρχεία Κωνσταντινουπόλεως, Ιεροσολύμων, Ρωσίας και Ρουμανίας και από την Εκκλησία της Ελλάδος), δύο είναι μονοφυσίτες και δεκαέξι προτεστάντες.
Τα όργανα όταν συνεδριάζουν καλούνται να εγκρίνουν έτοιμες προτάσεις από τον Γενικό Γραμματέα και σχεδόν πάντα τις εγκρίνουν ομοφώνως... Αν γίνει ψηφοφορία οι προτεστάντες διαθέτουν τη μεγάλη πλειονοψηφία. Το θέμα της συναίνεσης έχει ατονήσει σε μεγάλο βαθμό... Παράδειγμα: Τον περασμένο Ιούνιο έγινε πρόταση από τον ΓΓ στην Κεντρική Επιτροπή να εκλεγούν ως αναπληρωτές Γενικοί Γραμματείς ο Ρουμάνος Ορθόδοξος δρ. Ιοάν Σάουκα και η δρ. Ιζαμπέλ Απάβο Φίρι, αφρικανή προτεστάντισσα, από το Μαλάουι. Η πρόταση περνούσε και με απλή πλειονοψηφία των προτεσταντών, αλλά έγινε δεκτή ομοφώνως... Τα δύο νέα στελέχη αντικαθιστούν τους αποχωρούντας Γεώργιο Λαιμόπουλο, του Οικουμενικού Πατριαρχείου, και Χίελκε Βόλτερς, Ολλανδό Προτεστάντη. Το Φανάρι έχασε μια θέση, γοήτρου περισσότερο. Την πήραν οι Ρουμάνοι...
Οι Πεντηκοστιανοί στην Ελλάδα
Στη Σύνοδο της Κρήτης το Φανάρι πέτυχε να αναγνωριστούν ως Εκκλησίες όσες ομάδες αυτοπροσδιορίζονται ως χριστιανικές και συμμετέχουν στο ΠΣΕ. Μεταξύ αυτών και οι Πεντηκοστιανοί, που ορισμένες ομάδες τους συμμετέχουν στο ΠΣΕ. Σημειώνεται ότι η μεγάλη πλειονοψηφία των Πεντηκοστιανών δεν θέλει να ενταχθεί στο ΠΣΕ, γιατί θεωρεί ότι οι Ορθόδοξοι και οι άλλοι Χριστιανοί δεν έχουν το Πνεύμα το Άγιο, όπως το έχουν εκείνοι...
Από πλευράς Ορθοδόξων υπάρχουν τα πορίσματα της ΚΓ΄ Πανορθόδοξης Συνδιάσκεψης Εντεταλμένων Ορθοδόξων Εκκλησιών και Ιερών Μητροπόλεων διά Θέματα Αιρέσεων και Παραθρησκείας, του 2011. Στα πορίσματα ομοφώνως οι εκπρόσωποι των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών – και του Οικουμενικού Πατριαρχείου με τον εκπρόσωπό του, αείμνηστο Μητροπολίτη Νικοπόλεως Μελέτιο - είχαν διακηρύξει την πλάνη των Πεντηκοστιανών. Οι σημερινοί Ορθόδοξοι ταγοί, που συμμετέχουν στο ΠΣΕ, φαίνεται ότι πλέον δέχονται τη διδασκαλία και τις σε βάρος των Ορθοδόξων προσηλυτιστικές δράσεις των Πεντηκοστιανών!...
Οι Πεντηκοστιανοί ξεκίνησαν από το Λος Άντζελες των ΗΠΑ, στις αρχές του 20ού αιώνα και έχουν αναπτύξει παγκοσμίως ένα πολύ επιθετικό δίκτυο προσηλυτισμού προς τον αμερικανικό τρόπο κουλτούρας, με τη βοήθεια της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Στην Ελλάδα οι ίδιοι αναφέρουν ότι διαθέτουν 122 ευκτήριους οίκους. Ελπίζεται ότι θα εφαρμοστεί και σ’ αυτούς ο προσφάτως ψηφισθείς Νόμος και θα ελεγχθούν αν διαθέτουν τους απαιτούμενους ανά ευκτήριο οίκο 250 πιστούς και επίσης από πού προέρχονται οι πόροι μιας τόσο δαπανηρής προσηλυτιστικής καμπάνιας, με εφημερίδα, φυλλάδια, δωρεάν Άγιες Γραφές, ενοίκια, προσωπικό. Πρέπει κάποτε να πληροφορηθεί η κοινή γνώμη αν οι Πεντηκοστιανοί διαθέτουν ευκτήριους οίκους ή κέντρα προσηλυτισμού. Σημειώνεται ότι κατά την έκδοση Operation World μέσα σε λιγότερο από 25 χρόνια οι Πεντηκοστιανοί έχουν προσηλυτίσει περίπου 10.000 Ορθοδόξους Έλληνες.-
Πηγή: Ακτίνες
Ιωάννης Θαλασσινός, Διευθυντής Π.Ε.ΦΙ.Π. 04-10-2017
Ποιός ἄραγε θυμᾶται τή θλιβερή ἐπέτειο τῆς ψήφισης, ἀπό τή Βουλή τῶν Ἑλλήνων, τοῦ ἐπαίσχυντου...
Χριστιανική Εστία Λαμίας 03-10-2017
Οἱ μάσκες ἔπεσαν γιά ἀκόμα μιά φορά. Ἑταιρεῖες γνωστές στούς Ἕλληνες καταναλωτές ἀφαίρεσαν ἀπό τά...
TIDEON 21-12-2015
Επιμένει να προκαλεί Θεό και ανθρώπους η ελληνική Κυβέρνηση, ψηφίζοντας στις 22 Δεκεμβρίου 2015 ως...
Tideon 14-12-2015
Η Κυβέρνηση μας μίλησε για την «αναγκαιότητα» και για τα πλεονεκτήματα της «Κάρτας του Πολίτη»...
TIDEON 27-08-2014
Λαμβάνουν διαστάσεις καταιγισμού οι αντιδράσεις πλήθους φορέων και πολιτών για το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο το...
tideon.org 02-05-2013
Kαταθέτουμε την αρνητική δήλωση μας προς τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ). Ο νόμος αφήνει πολλά...
Tideon 31-12-2012
Ποια είναι η λύση αν πλήρωσες «τσουχτερές» τιμές στο Κυλικείο του Νοσοκομείου, του Αεροδρομίου, του...
Νικόλαος Ἀνδρεαδάκης, ὁδηγός 03-04-2012
Εἶμαι νέος μὲ οἰκογένεια, ἔχω ὅλη τὴ ζωὴ μπροστά μου… Λόγῳ ἐπαγγέλματος ἔχω τὴ δυνατότητα...
tideon 07-11-2011
ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Δεν ξεχνώ αυτούς που παρέδωσαν αμετάκλητα και άνευ όρων την ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ και έκαναν...
ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΩΡΑ ... 15-02-2011
Κατάλαβες τώρα ... γιατί σε λέγανε «εθνικιστή» όταν έλεγες πως αγαπάς την Πατρίδα σου; Για να...
ΤΡΑΠΕΖΑ ΙΔΕΩΝ 25-12-2010
Τώρα πια γνωρίζω τους 10 τρόπους που τα ΜΜΕ μου κάνουν πλύση εγκεφάλου και πώς...
Τράπεζα Ἰδεῶν
Θησαύρισμα ἰδεῶν καί ἀναφορῶν γιά τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Ἑλληνισμό
info@tideon.org
