Μια μέρα μεταφέρθηκε στο θεραπευτήριο ένας ταλμουδιστής Εβραίος, πάρα πολύ άρρωστος. Όταν ήρθε σε επαφή με το περιβάλλον του θαλάμου 4, το μίσος του εναντίον των χριστιανών εξαπολύθηκε απότομα:
σ.σ.: «Η Ιουδαιο-χριστιανική μας παράδοση ήταν η βάση της Αμερικάνικης νομοθεσίας και θα συνεχίσει να είναι η δύναμη που θα μας οδηγεί στην δημιουργία της μελλούσης νομοθεσίας» - Sarah Palin (Αμερικανίδα πολιτικός, πρωην κυβερνήτης της πολιτείας της Αλάσκα, 2006-2009) στο Fox News.
Ο όρος "Judeo-Christian" (Ιουδαιο-χριστιανικός) χρησιμοποιείται στις Ηνωμένες Πολιτείες από το 1940 και αναφέρεται στα «κοινά ηθικά πρότυπα» του Ιουδαϊσμού και του Χριστιανισμού. Ο όρος χρησιμοποιείται επίσης θέλοντας να τονίσει τη αρχαία σύνδεση μεταξύ Χριστιανισμού και Ιουδαϊσμού. Η παλαιότερη χρήση του όρου "Judeo-Christian" καταγράφεται το 1829 στο περιοδικό του Εβραίου χριστιανού ιεραποστόλου Joseph Wolff. Η παλαιότερη γερμανική χρήση του όρου "judenchristlich" είχε μία αρνητική έννοια και μπορεί να βρεθεί στα γραπτά του Φρίντριχ Νίτσε, και στο βιβλίο του «Ο Αντίχριστος», του 1895.
Οι υποστηρικτές της ιουδαιο-χριστιανικής αντίληψης θεωρούν ότι ο Χριστιανισμός είναι ο κληρονόμος του Βιβλικού Ιουδαϊσμού, καθώς και ότι η όλη λογική του χριστιανισμού ως θρησκεία είναι ότι υπάρχει (μόνο) ως θρησκεία που βασίζεται στον Ιουδαϊσμό! Η χριστιανική Δεξιά στις ΗΠΑ επικαλούνται τον όρο σε μια προσπάθεια:
«... να αποκαταστήσουν τις ιουδαιο-χριστιανικές αξίες σε μια χώρα που βρίσκεται σε βαθιά ηθική παρακμή.»
Κατά τη δεκαετία του 1950 οι αμερικάνοι συντηρητικοί τονίζουν τις ιουδαιο-χριστιανικές ρίζες των αξιών. Ο οικονομολόγος Elgin Groseclose εξηγεί το 1958, ότι ήταν οι ιδέες
«... που προέρχονται από τις ιουδαιο-χριστιανικές Γραφές που έκαναν αυτή τη χώρα οικονομική και βιομηχανική δύναμη.»
Η χρήση του όρου φαίνεται να εξασθενεί μετά το 2001 και τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, με τα mainstream μέσα ενημέρωσης να κάνουν χρήση του όρου λιγότερο, προκειμένου να τονισθεί το πολυπολιτισμικό πρόσωπο της Αμερικής.
Το άρθρο που ακολουθεί είναι από το New Dawn Magazine Νο.23 Φεβρουάριος-Μάρτιος 1994 - το βρήκα στο Information Clearing House / Μετ. ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ (λίγο πρόβλημα είχα στην απόδοση των όρων ‘Jew’, ‘Jewish’, ‘Judaism’ ‘Judean’).
Αυτή είναι μια εποχή στην οποία την θέση της είδησης έχει πάρει η προπαγάνδα, και της εκπαίδευσης η πλύση εγκεφάλου και η κατήχηση. Από τις διαφημίσεις που χρησιμοποιούνται για την πώληση κακής ποιότητας προϊόντων, με τις τάξεις στα σχολεία που αποσκοπούν να καταστήσουν τα παιδιά υποχείρια ρομπότ του κράτους, η τέχνη της πειθούς έχει εκτοπίσει την απλή αρετή της αλήθειας.
Από το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, έχουμε βομβαρδιστεί από όλες τις πλευρές, με αναφορές για την «ιουδαιο-χριστιανική θρησκεία» του δυτικού κόσμου και την «ιουδαιο-χριστιανική κληρονομιά μας». Μας λένε ακόμα και οι εκκλησιαστικοί ηγέτες ότι η κοινωνία μας στηρίζεται σε μια υποτιθέμενη «ιουδαιο-χριστιανική παράδοση». Η έννοια της «ιουδαιο-χριστιανικής θρησκείας» αποτελεί αναμφισβήτητα – ένα σχεδόν ιερό και απαραβίαστο - μέρος τόσο της κοσμικής όσο και της εκκλησιαστικής σκέψης. Ο Αμερικάνος χριστιανός ηγέτης Καθ. Χ. Franklin Littel, υποστηρικτής του σιωνιστικού κράτους, με ειλικρίνεια δήλωσε ότι:
«... το να είσαι Χριστιανός, σημαίνει να είσαι Εβραίος.»(!)
Και ότι, κατά συνέπεια, είναι καθήκον του κάθε χριστιανού να υποστηρίζει την «γη του Ισραήλ» πάνω απ' όλα.(!)
Ο Pat Boon, ο τραγουδιστής και ευαγγελιστής, είπε ότι υπάρχουν δύο είδη Ιουδαϊσμού, ένας ο ορθόδοξος και άλλος ο χριστιανικός.
Ωστόσο, μια τέτοια αποφασιστική προοπτική Χριστιανικού Σιωνισμού είναι να πούμε το λιγότερο, άγρια απλουστευτική και βαθιά ανιστόρητη, δεδομένου ότι ο έξυπνος Εβραίος συγγραφέας, Joshua J. Adler επισημαίνει:
«Οι διαφορές μεταξύ του Χριστιανισμού και του Ιουδαϊσμού είναι πολύ περισσότερες από ότι απλά πιστεύεται ότι έγκειται μόνο στην διαφορά για το αν ο Μεσσίας έχει ήδη εμφανιστεί ή αναμένεται ακόμα, όπως ορισμένοι θέλουν να λένε.»
Οι παρατηρήσεις του Εβραίου συγγραφέα S. Levin, μπορουν να εξηγήσουν την ανάγκη των χριστιανών για τον ιουδαιο-χριστιανικό μύθο. Γράφοντας στο ισραηλινό περιοδικό Biblical Polemics, ο Levin καταλήγει:
«Το "Εξάλλου, λατρεύουμε τον ίδιο Θεό", είναι το μόνιμο επιχείρημα των χριστιανών προς τους Εβραίους, αλλά ποτέ των Εβραίων προς τους χριστιανούς. Ο Εβραίος ξέρει ότι δεν λατρεύει τον Χριστό-Θεό αλλά τα "χριστιανικά ορφανά" πρέπει να λατρεύουν το Θεό του Ισραήλ και έτσι, έχει την πρώτη κίνηση (πλεονέκτημα) εύκολα και αβασάνιστα βγαλμένη από τα χείλη του. Πρόκειται για μια αυστηρά μονομερή επιβεβαίωση, που περιορίζεται στον ισχυρισμό του Θεού του Ισραήλ, αλλά χωρίς καμία αναφορά σε άλλους θεούς. Ο Χριστιανός ποτέ δεν αντιμετωπίζει τον μουσουλμάνο ή τον ινδουιστή με το "Άλλωστε, λατρεύουμε τον ίδιο Θεό".»
Πίσω το 1992, τόσο το περιοδικό Newsweek όσο και η ισραηλινή εφημερίδα Jerusalem Post ταυτόχρονα παρουσίασαν εκτενή άρθρα που εξέταζαν τις ρίζες του ιερού χριστιανο-ϊουδαϊκού μήνα του μέλιτος! Η επικεφαλίδα του άρθρου στο Newsweek ήταν η εξής: «Οι πολιτικοί καταφεύγουν στην ιουδαιο-χριστιανική παράδοση, αλλά οι θρησκευτικοί μελετητές λένε ότι δεν υπάρχει πια». Το άρθρο της Jerusalem Post έλεγε: «Ο αντισημιτισμός είναι ένα άμεσο αποτέλεσμα της διδασκαλίας της Εκκλησίας, την οποία οι χριστιανοί ίσως πρέπει να επανεξετάσουν».
Δηλώνει το Newsweek:
«Για τους μελετητές της αμερικανικής θρησκείας, η ιδέα μιας ενιαίας ιουδαιο-χριστιανικής παράδοσης είναι ένας "made-in- America μύθος" που πολλοί από αυτούς δεν τον θεωρούν πλέον ότι ισχύει.»
Παραθέτει τα λόγια διαπρεπούς μελετητή του Ταλμούδ, του Jacob Neusner:
«Θεολογικά και ιστορικά, δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, η ιουδαιο-χριστιανική παράδοση. Είναι ένας κοσμικός μύθος που ευνοείται από ανθρώπους που δεν είναι πραγματικά πιστοί οι ίδιοι...»
Το Newsweek επικαλείται αρχές που αναφέρουν ότι:
«... η ιδέα μίας κοινής ιουδαιο-χριστιανικής παράδοσης εμφανίστηκε πρώτα στα τέλη του 19ου αιώνα, αλλά δεν κέρδισε τη λαϊκή υποστήριξη μέχρι το 1940, ως μέρος της αμερικανικής αντίδρασης στο ναζισμό...»
Και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι:
«Από τότε, τόσο οι Εβραίοι όσο και οι χριστιανοί μελετητές έχουν αναγνωρίσει ότι – πέρα από γεωπολιτικά παιχνίδια – ο Ιουδαϊσμός και ο Χριστιανισμός είναι διαφορετικές, ακόμα και αντίπαλες θρησκείες.»
Η Jerusalem Post κατηγόρησε την Χριστιανική Εκκλησία ότι είναι υπεύθυνη για το Ολοκαύτωμα.(!) Ο Γάλλοεβραίος μελετητής Ζυλ Ισαάκ ανέφερε:
«... χωρίς τους αιώνες της χριστιανικής κατήχησης, του κηρύγματος και της ύβρης, οι Χιτλερικές διδασκαλίες, η προπαγάνδα και η ύβρις δεν θα ήταν δυνατές...»
Καταλήγει η Jerusalem Post:
«Το πρόβλημα, δεν είναι, όπως ορισμένοι υποστηρίζουν, ότι ορισμένοι χριστιανοί ηγέτες παρεξέκλιναν από την χριστιανική διδασκαλία και συμπεριφέρθηκαν με έναν μη-χριστιανικό τρόπο. Είναι οι ίδιες οι διδασκαλίες που φταίνε.»
Ο Joshua Jehouda, εξέχων Γαλλο-εβραίος ηγέτης, παρατήρησε στα τέλη του 1950 (L'Antisemitisme Miroir du Monde σελ. 135-6):
«Η σημερινή έκφραση "ιουδαιο-χριστιανικό, ιουδαιο-χριστιανική, κλπ", είναι ένα σφάλμα που άλλαξε την πορεία της παγκόσμιας ιστορίας από την σύγχυση που έχει σπαρθεί στο μυαλό των ανθρώπων, σαν από αυτό κάποιος θα έπρεπε να κατανοήσει την εβραϊκή καταγωγή του Χριστιανισμού... Αν ο όρος "Judaeo-Christian" δείχνει μια κοινή καταγωγή, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι πρόκειται για μια εξαιρετικά επικίνδυνη ιδέα. Στηρίζεται σε μία "contradictio in abjecto", η οποία έχει ορίσει τη διαδρομή της ιστορίας σε λάθος δρόμο. Συνδέει σε μία ανάσα δύο ιδέες που είναι εντελώς ασυμβίβαστες, επιδιώκει να αποδείξει ότι δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ της ημέρας και της νύχτας ή του ζεστού και του κρύου ή του μαύρου και του άσπρου, και, συνεπώς, εισάγει ένα θανατηφόρο στοιχείο σύγχυσης σε μια βάση πάνω στην οποία ορισμένοι, ωστόσο, προσπαθούν να κατασκευάσουν έναν πολιτισμό.»
Ποια είναι η αλήθεια;
Υπάρχει συνεπώς, κάποια αλήθεια σε αυτό τον όρο «ιουδαιο-χριστιανικό»; Είναι ο Χριστιανισμός που προέρχεται από τον Ιουδαϊσμό; Μήπως ο Χριστιανισμός έχει κάτι κοινό με τον Ιουδαϊσμό;
Επανεξετάζοντας την δυτική χριστιανική ιστορία των τελευταίων δύο χιλιάδων χρόνων, δεν υπάρχει πραγματικά κανένα αποδεικτικό στοιχείο μιας «ιουδαιο-χριστιανικής παράδοσης» και αυτό δεν έχει διαφύγει της προσοχής των ειλικρινών χριστιανών και εβραίων σχολιαστών. Ο Εβραίος μελετητής και σιωνιστής δρ Joseph Klausner στο βιβλίο του «Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ» εξέφρασε την ιουδαϊκή άποψη ότι στη διδασκαλία του Χριστού:
«... υπάρχει κάτι που βρίσκεται σε αντίθεση με τη θεώρηση του Ισραήλ για τον κόσμο, μια νέα διδασκαλία τόσο ασυμβίβαστη με το πνεύμα του Ιουδαϊσμού, που περιέχει μέσα της τα μικρόβια από τα οποία θα μπορούσε και θα έπρεπε να αναπτυχθεί σε βάθος χρόνου μία μη-εβραϊκή και ακόμα και αντι-εβραϊκή διδασκαλία.»
Ο Δρ Klausner αναφέρει τον διαπρεπή χριστιανικό θεολόγο, Adolf Harnack, ο οποίος στο τελευταίο του έργο απέρριψε την υπόθεση της εβραϊκής καταγωγής του δόγματος του Χριστού:
«Σχεδόν κάθε λέξη που δίδαξε έμελε να προέλθει από οριστικό και καθολικό ενδιαφέρον για τον άνθρωπο. Τα μεσσιανικά χαρακτηριστικά καταργούνται εξ ολοκλήρου, και ουσιαστικά καμία σημασία δεν αποδίδεται στον Ιουδαϊσμό στα χαρακτηριστικά του περιβάλλοντος του Ιησού.»
Ο Gershon Mamlak, ένας βραβευμένος Εβραίος σιωνιστής πνευματικός, πρόσφατα ισχυρίστηκε ότι η:
«... παράδοση του Ιησού είναι ουσιαστικά η απόλυτη επέκταση του αρχαίου Ελληνισμού και έρχεται σε άμεση σύγκρουση με το ρόλο της Ιουδαϊκής θρησκείας "του Εκλεκτού λαού".»
Ο Δρ Mamlak, γράφοντας στο περιοδικό του Jewish thought Midstream του Ιδρύματος Theodor Herzl Foundation, υποστηρίζει ότι η επικρατούσα θεωρία, ο Χριστιανισμός, ξεκίνησε στην πνευματική σφαίρα του Ιουδαϊσμού:
«... είναι αγκυροβολημένη σε μια διττή παρανόηση:
1) ότι η μοναδικότητα του Ιουδαϊσμού περιορίζεται στη μονοθεϊστική ιδέα περί Θεού, και,
2) ο διαχωρισμός μεταξύ της "κλίκας" του Ιησού και του Ιουδαϊσμού θεωρείται ως το αποτέλεσμα της υιοθέτησης των πρώτων δογμάτων της Χριστολογίας.»
Η πρώτη παρανόηση σημαίνει:
«Όταν η σχέση της κλίκας του Ιησού με τον Ιουδαϊσμό αξιολογείται από την κοινή πίστη στον Έναν, την υποχρέωση του πιστού να εκτελέσει το Νόμο του Ενός και την αναγνώριση του Εκλεγμένου Έθνους του Ισραήλ ως το πιστού οργάνου του Ενός, γίνεται κατ' εξοχήν αντι-Ιουδαϊσμός!»
Κατά την άποψη του Gershon Mamlak:
«Η σύγκρουση μεταξύ Ιουδαϊσμού και της παράδοσης του Ιησού υπερβαίνει το πλαίσιο της θεολογίας. [Η παράδοση του Ιησού], ήταν η κοσμοπολίτικη παραίτηση του εθνικού φαινομένου σε μία γενική και ακραία εχθρότητα προς την ιδέα περί Ισραήλ ως Εκλεγμένου Έθνους ως του θεϊκού μέσου για την τελειοποίηση του κόσμου.»
Προφανώς η έννοια της κοινής ιουδαιο-χριστιανικής παράδοσης έχει να κάνει περισσότερο με τις μετά το 1945 πολιτικές και ένα συγκεκριμένο πλαίσιο «δημοσίων σχέσεων» από ό, τι με την ιστορική και βιβλική πραγματικότητα. Παρόλα αυτά αρκετοί σύγχρονοι χριστιανοί συγγραφείς έχουν καταφέρει να παρουσιάσουν ορισμένους στίχους της Καινής Διαθήκης στην προσπάθεια να δοθεί μια Βιβλική βάση για την επιχειρηματολογία τους. Η σύγχυση όσον αφορά την προέλευση του Ραββινικού Ιουδαϊσμού και του Χριστιανισμού είναι η ρίζα του εβραιο-χριστιανικού μύθου.
Οι Βιβλικοί μελετητές Robert and Mary Coote δείχνουν καθαρά στο βιβλίο τους «Power, Politics and the Making of the Bible» («Εξουσία, Πολιτική και η Δημιουργία της Βίβλου») ότι ούτε ο Χριστιανισμός είναι ένα "μπάλωμα" του Ιουδαϊσμού, ούτε ο Ραββινικός Ιουδαϊσμός είναι αυτόματα συνώνυμος με την θρησκεία του Μωυσή και των αρχαίων Εβραίων. Οι Cootes παρουσιάζουν το θρησκευτικό κλίμα στην Ιουδαία δύο χιλιετίες πριν:
«Οι σέκτες, οι πρακτικές και οι γραφές και των δύο ομάδων, των ραβίνων και των επισκόπων, διέφεραν από αυτές του ναού. Έτσι διατηρούμε τους όρους Εβραίος, εβραϊκό και Ιουδαϊσμός για τους ραβίνους και εκείνους ήταν υπό την κυριαρχία τους και χρησιμοποιούμε το Ιουδαίος, σε αντίθεση με το έθιμο, για την κοινή πηγή του Ιουδαϊσμού και του Χριστιανισμού...
Παρά την φαινομενική συγχώνευση των Ιουδαίων και των Εβραίων, ακόμη και σε ορισμένα χωρία της Καινής Διαθήκης και από τους ραβίνους που έγιναν ηγεμόνες της Παλαιστίνης στον τρίτο αιώνα και συνέχισαν να χρησιμοποιούν τα εβραϊκά και τα αραμαϊκά περισσότερο από τα ελληνικά, οι ρίζες του Χριστιανισμού δεν ήταν εβραϊκές. Ο Χριστιανισμός δεν ήταν απόρροια του Ιουδαϊσμού των Φαρισαίων, αλλά προέκυψε όπως και ο Ιουδαϊσμός, από τον ευρύτερο Ιουδαϊκό περίγυρο του πρώτου αιώνα. Τόσο οι Χριστιανοί όσο και οι Εβραίοι προήλθαν από τον προ του 70 μ.Χ. Ιουδαϊσμό ως κληρονόμοι των ομάδων που επρόκειτο να αναλάβουν το ρόλο των πρώτων φυλάκων ή διερμηνέων των Γραφών, καθώς αναπτύσσονται σε παράλληλες διαδρομές η μία με την άλλη.» (Power, Politics, and the Making of the Bible)
Τα λίγα «αποδεικτικά χωρία» της Καινής Διαθήκης που χρησιμοποιούνται από τους Χριστιανούς Σιωνιστές και κοσμικούς υποστηρικτές του σύγχρονου ιουδαιο-χριστιανικού μύθου είναι προϊόν κακής μετάφρασης. Ο Μεσσιανικός Εβραίος συγγραφέας Malcolm Lowe στο άρθρο του «Ποιοι είναι οι Ιουδαίοι;» («Who Are the Ioudaioi?») καταλήγει στο συμπέρασμα, όπως ο Ρόμπερτ και Μαίρη Coote, ότι η ελληνική λέξη «Ioudaioi» στην Καινή Διαθήκη θα πρέπει να μεταφραστεί ως «Ιουδαίοι» («Judeans») και όχι με το συνηθισμένο «Εβραίοι» («Jews»). Ο Ισραηλινός λόγιος Ντέιβιντ Στερν, επίσης, κατέληξε στο ίδιο συμπέρασμα, όταν μετέφρασε την Εβραϊκή Καινή Διαθήκη.
Λίγοι Χριστιανοί γνωρίζουν ότι οι μεταφραστές της Αγίας Γραφής μεταφράζουν συχνά λάθος τη λέξη «Εβραίος» από τέτοιες λέξεις όπως «Ioudaioi» (που σημαίνει από την γεωγραφική περιοχή, την Ιουδαίας). Η λέξη Ιουδαίος, μεταφράζεται λάθος ως «Εβραίος» στην Καινή Διαθήκη, χωρίς να εννοεί κάποια σταθερή θρησκευτική χροιά, αλλά απλά χρησιμοποιούταν για τον προσδιορισμό των μελών του αυτόχθονος πληθυσμού της γεωγραφικής περιοχής που είναι γνωστή ως Ιουδαία.
(Σχόλιο Τ.Ι.: το παραπάνω σχόλιο προκύπτει από τη μετάφραση του αγγλικού κειμένου αλλά ούτε αυτή η ερμηνεία είναι σωστή βέβαια.)
Επίσης, είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι στις Γραφές, οι όροι «Ισραήλ», «Ιούδας» και «Εβραίος» δεν είναι συνώνυμοι, ούτε είναι ο Οίκος του Ισραήλ, συνώνυμος με τον Οίκο του Ιούδα. Το μάθημα της ιστορίας είναι πολύ διαφορετικό για τους λαούς που ταξινομούνται ορθά κάτω από αυτούς τους τίτλους. Κατά συνέπεια, το έγκυρο εβραϊκό Αλμανάκ του 1980 λέει:
«Για την ακρίβεια είναι λάθος να λέτε έναν αρχαίο Ισραηλίτη «Εβραίο» (Jew) ή να λέτε ένα σύγχρονο Εβραίο «Ισραηλίτη» (Israelite) ή Εβραίο (Hebrew).»
Ένας αρθρογράφος γράφοντας στην The Dearborn Independent, στο Μίτσιγκαν πίσω το 1922, συνόψισε τα προβλήματα ως εξής:
«Ο άμβωνας έχει επίσης την αποστολή να απελευθερώσει την Εκκλησία από το λάθος ότι ο Ιούδας και ο Ισραήλ είναι έννοιες συνώνυμες. Η ανάγνωση των Γραφών που συγχέουν τη φυλή του Ιούδα με το Ισραήλ, και που ερμηνεύουν κάθε αναφορά για το Ισραήλ ότι ισοδυναμεί με τους Εβραίους, αποτελεί τη ρίζα της μισής σύγχυσης και διαίρεσης που είναι ανιχνεύσιμες στη χριστιανική δογματική.»
Ο Ιησούς Χριστός και οι Φαρισαίοι
Τα Ευαγγέλια της Καινής Διαθήκης αποκαλύπτουν μια έντονη σύγκρουση μεταξύ του Ιησού και των Φαρισαίων, μία από τις δύο κύριες Ιουδαϊκές αιρέσεις (βλ. Ματθαίος κεφάλαιο 3, στίχος 7, Ματθαίος κεφάλαιο 5, στίχος 20, Ματθαίον κεφάλαιο 23, στίχοι 13-15, 23-29, Μάρκος κεφάλαιο 8, στίχος 15, Λουκάς κεφάλαιο 11, στίχος 39). Μεγάλο μέρος αυτής της διαμάχης ήταν επικεντρωμένο σε αυτό που επρόκειτο αργότερα να γίνει το θεμέλιο και η ανώτατη αρχή του Ιουδαϊσμού, το Ταλμούδ. Στην εποχή του Ιησού Χριστού, αυτό έφερε την ονομασία «Η παράδοση των Πρεσβυτέρων» (βλέπε Κατά Ματθαίον κεφάλαιο 15, στίχοι 1-9).
Ο Ιουδαίος ιστορικός Ιώσηπος γράφει:
«Αυτό που θα ήθελα τώρα να εξηγήσω είναι αυτό, ότι οι Φαρισαίοι είχαν παραδώσει στους ανθρώπους πάρα πολλά έθιμα και τελετές που πήραν από τους πατέρες τους, αλλά που δεν είναι γραμμένα στο νόμο του Μωυσή...»
Αν και οι Φαρισαίοι αναγνώριζαν τους νόμους του Μωυσή, ισχυρίστηκαν ότι υπήρχε ένα μεγάλο σώμα προφορικής παράδοσης που είχαν τουλάχιστον την ίδια εξουσία με το γραπτό νόμο - και πολλοί υποστήριξαν ότι η παράδοση είχε μεγαλύτερη εξουσία. Με την παράδοσή τους, δεσμεύτηκαν να εξηγήσουν και να επεξεργαστούν το νόμο. Αυτή ήταν η «Παράδοση των Πρεσβυτέρων», που αργότερα πήρε την ονομασία Ταλμούδ. Είχε την αρχή του στη Βαβυλώνα, κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας του λαού του Ιούδα από τους Βαβυλώνιους, όπου αναπτύχθηκε με την μορφή των σχολίων των διαφόρων ραβίνων, οι οποίοι αναλάμβαναν να εξηγήσουν και να εφαρμόσουν το νόμο. Αυτό ήταν το θεμέλιο του Ραβινικού Ιουδαϊσμού.
Αυτός ο Ιουδαϊσμός ήταν πολύ διαφορετικός από τη θρησκεία των αρχαίων Ισραηλιτών. Ο ραβίνος Rabbi Stephen S. Wise, ο οποίος ήταν ο αρχιραβίνος των Ηνωμένων Πολιτειών, εξέφρασε αυτό με τρόπο πειστικό όταν είπε:
«Η επιστροφή από τη Βαβυλώνα, και η υιοθέτηση του Βαβυλωνιακό Ταλμούδ, σηματοδοτεί το τέλος του Εβραϊσμού, καθώς και των αρχών του Ιουδαϊσμού.»
Η Εβραϊκή εγκυκλοπαίδεια μας λέει ότι το Ταλμούδ είναι στην πραγματικότητα «το προϊόν Παλαιστινιακών και Βαβυλωνιακών σχολών» και αναφέρεται γενικά ως «Βαβυλωνιακό Ταλμούδ». Ο Δρ Boaz Cohen στο «Everyman's Talmud» λέει ότι το Ταλμούδ είναι το έργο:
«... πολλών Εβραίων μελετητών σε μια περίοδο περίπου 700 ετών, χονδρικά, μεταξύ του 200 [π.Χ.] και 500 [μ.Χ.].»
Ο ραβίνος Louis Finkelstein στον «Volume 1 of The Pharisees, the Sociological Background of their Faith» λέει:
«... ο φαρισαϊσμός έγινε ταλμουδισμός και ο ταλμουδισμός έγινε μεσαιωνικός ραβινισμός και ο μεσαιωνικός ραβινισμός έγινε σύγχρονος ραβινισμός. Αλλά σε όλες αυτές τις αλλαγές ονομάτων, τις αναπόφευκτες προσαρμογές εθίμων και προσαρμογή των Νόμου, το πνεύμα των αρχαίων Φαρισαίων επιβιώνει ως έχει.»
Σύμφωνα με την Οικουμενική Εβραϊκή Εγκυκλοπαίδεια, τόμ. VIII, (1942) p.474:
«Η εβραϊκή θρησκεία, όπως είναι σήμερα ανιχνεύεται χωρίς διάλειμμα, μέσω όλων των αιώνων, από τους Φαρισαίους. Οι κατευθυντήριες ιδέες και μέθοδοί τους βρήκαν έκφραση σε μια λογοτεχνία τεράστιας έκτασης, από την οποία πάρα πολλά, συνεχίζουν να υφίστανται. Το Ταλμούδ είναι το μεγαλύτερο και πιο σημαντικό μέλος αυτής της λογοτεχνίας.»
Ο Moshe Menuhim εξηγεί ότι το Βαβυλωνιακό Ταλμούδ περιλαμβάνει όλους τους νόμους και τους θρύλους, όλη την ιστορία και την «επιστήμη» το σύνολο της θεολογίας και της λαογραφίας, όλων των προηγούμενων αιώνων στην εβραϊκή ζωή - ένα μνημειώδες έργο ενοποίησης. Στο Ταλμούδ, οι Εβραίοι μελετητές και ιδεαλιστές βρήκαν αποκλειστική διέξοδο και ενασχόληση σε όλη τη διάρκεια των αιώνων, σε όλη τη διαδρομή μέχρι την εποχή του Διαφωτισμού. Έγινε ο κύριος οδηγός για τη ζωή και το αντικείμενο της μελέτης, και έδωσε στον Ιουδαϊσμό την ενότητα, τη συνοχή και την ανθεκτικότητα σε όλους τους σκοτεινούς αιώνες.
Το Ταλμούδ, περισσότερο από κάθε άλλη λογοτεχνία, καθόρισε τον Ιουδαϊσμό, ώστε ο ραβίνος Ben Zion Bokser παραδέχθηκε (Judaism and the Christian Predicament, 1966, p.159):
«Ο Ιουδαϊσμός δεν είναι η θρησκεία της Βίβλου. Είναι το Ταλμούδ που καθοδηγεί τη ζωή και το πνεύμα του εβραϊκού λαού. Το Ταλμούδ είναι μέχρι και σήμερα το αίμα που κυκλοφορεί στο κέντρο της εβραϊκής θρησκείας. Όποιος νόμους, τα έθιμα, ή τελετές εμείς [οι Εβραίοι] ακολουθούμε - αν είμαστε ορθόδοξοι, συντηρητικοί, μεταρρυθμισμένοι ή απλώς σπαστικοί αισθηματίες - ακολουθούμε το Ταλμούδ. Είναι ο κοινός μας νόμος.» (A History of the Jews, Solomon Grayzel)
Και οι Εβραίοι και οι χριστιανοί μελετητές συμφωνούν ότι ήταν η κατάφωρη απόρριψη από τον Ιησού Χριστού αυτής της «Παράδοσης των Πρεσβυτέρων» και η ανοικτή αντιπαράθεσή του με τους πανίσχυρους Φαρισαίους που δημιούργησε το κλίμα που οδήγησε στο θάνατό Του. Ιστορικά, οι χριστιανοί διανοούμενοι υποστήριξαν ότι το Ταλμούδ ήταν άμεσα υπεύθυνο για την απόρριψη του Χριστού. Κατά την άποψή τους αυτές οι «παραδόσεις» τύφλωσαν τα μάτια του λαού από το να κατανοήσει πραγματικά τις προφητείες που σχετίζονται με την έλευση του Μεσσία.
Καθορίζοντας τον Χριστιανισμό
Αν, όπως είδαμε, οι Φαρισαίοι και το Ταλμούδ πάντοτε καθόρισαν τον Ιουδαϊσμό, τότε σίγουρα τα γραπτά των μετά-Αποστολικών χριστιανών ηγετών της εκκλησίας μας βοηθούν στην κατανόηση της σχέσης της αρχαίας χριστιανικής πίστης με την ειδωλολατρεία και τον Ιουδαϊσμό.
Ο Ιουστίνος ο Μάρτυρας (περ. 100-165 μ.Χ.), ήταν όντως ο πρώτος και πιο σημαντικός από αυτούς τους μετα-Αποστολικούς απολογητές της εκκλησίας. Ακολουθώντας τα θεολογικά βήματα του απ. Παύλου, ο οποίος δίδαξε ότι το Ευαγγέλιο ήταν η εκπλήρωση του Μωυσή και των προφητών, ο Ιουστίνος υποστήριξε ότι το Ευαγγέλιο ήταν στο μυαλό του Θεού από την αρχή και δόθηκε στον Αβραάμ και στους δίκαιους Πατριάρχες πολύ πριν υπάρξει ο Ιουδαϊσμός. Για αυτό, σύμφωνα με τη διδασκαλία του Ευαγγελίου, οι Εβραϊκές Γραφές βρίσκουν την «άνθησή» τους στη ζωή, τον σκοπό και τα έργα του Ιησού Χριστού. Ως εκ τούτου, ο χριστιανός πιστός παραδοσιακά εννοεί τη Παλαιά Διαθήκη, μέσα από την Καινή Διαθήκη.
Στο διάλογό του με τον Τρύφωνα, ο Ιουστίνος προσπαθεί να πείσει έναν Εβραίο για την αλήθεια του Χριστιανισμού. Αντίθετα με τους άλλους απολογητές, επικεντρώνονται κυρίως στην φύση και την έννοια του Χριστού. Ο Χριστός ήταν ο Λόγος, που ενέπνευσε τους Έλληνες φιλοσόφους και είναι παρών σε όλους τους ανθρώπους ως «σπερματικός Λόγος». Μέσω αυτού, οι καλύτεροι των φιλοσόφων ήταν σε θέση να παράγουν σημαντικά έργα της θεολογίας και της φιλοσοφίας. Οι ιδέες τους θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν ως φάροι της αλήθειας, (Σχόλιο Τ.Ι.: ούτε αυτή η ερμηνεία είναι εκατό τοις εκατό σωστή) όπως ακριβώς τα εμπνευσμένα γραπτά της Παλαιάς Διαθήκης. Όσοι έζησαν σύμφωνα με τον Λόγο, ακόμη και πριν από τον Χριστό, ήταν χριστιανοί. Στην Παλαιά Διαθήκη ήταν ο Λόγος, που αποκαλύφθηκε ως Θεός, γιατί ο υπερβατικός Ουράνιος Πατέρας δεν θα μπορούσε έτσι να μιλήσει στον άνθρωπο.
Ο Ιουστίνος έγραψε στην απολογία:
«Έχουμε διδαχθεί ότι ο Χριστός είναι ο Λόγος εκ του οποίου όλη η ανθρωπότητα μετέχει. Όσοι έζησαν με τον Λόγο είναι Χριστιανοί, ακόμη κι αν έχουν κληθεί άθεοι Για παράδειγμα: μεταξύ των Ελλήνων, ο Σωκράτης, ο Ηράκλειτος και οι άνδρες σαν αυτούς. Μεταξύ των βαρβάρων [μη Έλληνες], ο Αβραάμ ... και πολλοί άλλοι των οποίων οι ενέργειες και τα ονόματα τώρα δεν μπορούμε να αριθμήσουμε, γιατί θα ήταν κουραστικό.»
Ο Χριστιανισμός, ιδωμένος μέσα από τα γραπτά του Ιουστίνου του Μάρτυρα, παίρνει ένα «κοσμικό», πλάτος:
«Εγώ αγωνίζομαι με όλες μου τις δυνάμεις να βρεθώ ως ένας Χριστιανός ... Οτιδήποτε λέχθηκε σωστά από κάθε άνθρωπο, ανήκει σε μας τους Χριστιανούς. Γιατί δίπλα στο Θεό λατρεύουμε και αγαπάμε τον Λόγο, ο οποίος είναι από τον άφθαρτο Θεό, αφού Εκείνος, επίσης, έγινε άνθρωπος για χάρη μας, κουβαλώντας τα βάσανά μας για να μας δώσει ίαση.»
Ο Ιησούς Χριστός είχε έρθει, υποστήριξε ο Ιουστίνος, να αποκαταστήσει την αληθινή θρησκεία και να καταγγείλει την υποκρισία της θρησκείας της Ιουδαίας. Για αυτό του το έγκλημα ο Ιησούς σταυρώθηκε. Κατά συνέπεια, ο χριστιανισμός δεν είναι μια μορφή του Ιουδαϊσμού ή απλώς η εκπλήρωση των εβραϊκών προφητειών, αλλά «η αληθινή φιλοσοφία». Οι Ρωμαίοι σκότωσαν τον Ιουστίνο για τη πίστη του. Ο Χριστιανισμός για αυτό ήταν η επαναβεβαίωση της των πολύ παλιών δογμάτων της Παλαιάς Διαθήκης και των μεγάλων αληθειών των αρχαίων. Δύο αιώνες αργότερα ο Αυγουστίνος διευκρίνισε και πάλι τη χριστιανική πίστη με αυτούς τους όρους όταν έγραψε:
«Αυτό που καλείται τώρα η χριστιανική θρησκεία υπήρχε μεταξύ των αρχαίων, και ποτέ δεν ήταν απούσα από τη δημιουργία της ανθρώπινης φυλής μέχρι που ο Χριστός ήρθε εν σαρκί, οπότε η αληθινή θρησκεία που ήδη υπήρχε άρχισε να καλείται χριστιανισμός.»
Ο Ιουστίνος όχι μόνο έδειξε ότι ο Χριστός είναι το αποκορύφωμα και η ολοκλήρωση όλης της επί μέρους γνώσης της αλήθειας κατά την ελληνική φιλοσοφία, αλλά ότι Αυτός είναι και το αποκορύφωμα της ιστορίας του αρχαίου Ισραήλ. Σύμφωνα με τον Ιουστίνο, ο Ιησούς Χριστός είναι το Ισραήλ και λόγω Εκείνου η εκκλησία σήμερα φέρει το όνομα του Ισραήλ.
Αυτό σημαίνει, επομένως, ότι το κεντρικό μήνυμα της Παλαιάς Διαθήκης έχει εκπληρωθεί στην Καινή Διαθήκη. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι αυτή ήταν η θέση της χριστιανοσύνης για τουλάχιστον 1900 χρόνια. Ήταν η θέση, όχι μόνο του Ιουστίνου του Μάρτυρα, αλλά και άλλων αγίων, όπως ο Ειρηναίος και ο Ιππόλυτος. Μία θέση που υιοθέτησε ο Μαρτίνος Λούθηρος και ο Καλβίνος, οι δύο εξέχουσες φυσιογνωμίες της Προτεσταντικής Μεταρρύθμισης.
Εδώ δεν έχουμε μόνο ένα σαφή διαχωρισμό μεταξύ του Χριστιανισμού και του Ιουδαϊσμού, αλλά μια άμεση πρόκληση προς το βασικό δόγμα του Ιουδαϊσμού περί «Εκλεκτού Έθνους». Ένα σημείο το οποίο παραμένει ζωντανό στους Εβραίους συγγραφείς.
Διαβάζουμε έτσι, στο βιβλίο του σιωνιστή συγγραφέα Uri Zimmer «Ο Ιουδαϊσμός του Τορά και το Κράτος του Ισραήλ»:
«Οι Εβραίοι, ο Ραβίνος Judah Halevy (ο περίφημος μεσαιωνικός ποιητής και φιλόσοφος) εξηγεί στο έργο του "Kuzari", βλέπει μια χωριστή οντότητα, ένα είδος μοναδικό στην δημιουργία, που διαφέρει από τα υπόλοιπα έθνη με τον ίδιο τρόπο όπως ο άνθρωπος διαφέρει από το θηρίο ή το θηρίο από το φυτό... αν και οι Εβραίοι είναι φυσικά παρόμοιοι με όλα τα άλλα άτομα, ωστόσο είναι προικισμένοι με μια "δεύτερη ψυχή", που τους καθιστά ένα ξεχωριστό είδος.»
Απάτη
Οι παραδοσιακοί Εβραίοι μελετητές, όπως έχουμε δείξει, ήταν ιδιαίτερα επικριτικοί για τον εβραιο-χριστιανικό μύθο. Υπάρχουν πολλοί άλλοι, κάτω από την επιρροή του μοντερνισμού και του κοσμικού Σιωνισμού, οι οποίοι βλέπουν κάποιο πλεονέκτημα σε αυτό. Ο Ραβίνος Martin Siegel, αντικατοπτρίζοντας ένα μεσσιανικό ζήλο, λέει σε μια έκδοση του New York Magazine της 18 Ιανουαρίου 1972:
«Αφιερώνω την διάλεξη μου σε αυτό το σεμινάριο σε μια συζήτηση για το ενδεχόμενο ότι μπαίνουμε τώρα σε ένα εβραϊκό αιώνα, μια εποχή όπου το πνεύμα της κοινότητας, το μη ιδεολογικό μίγμα του συναισθηματισμού και της ορθολογικής και η αντίσταση σε κατηγορίες και φόρμες θα προέλθει από τις δυνάμεις του αντι-εθνικισμού για να μας δώσει ένα νέο είδος κοινωνίας. Καλώ αυτή τη διαδικασία εξιουδαϊσμού του Χριστιανισμού, επειδή ο Χριστιανισμός θα είναι το όχημα μέσω του οποίου αυτή η κοινωνία θα γίνει Εβραϊκή.»
Σύμφωνα με Σιωνιστές ηγέτες ο Ταλμουδικός Ιουδαϊσμός έχει το ζήλο στο «... να οδηγήσει σε μία γη κατοικήσιμη για τον τέλειο άνθρωπο» (Gershon Mamlak, Midstream, Jan., 1989, p.31).
Ο Δρ Mamlak παραδέχεται ότι «... πολλοί Εβραίοι έχουν γεμίσει τις τάξεις διαφόρων επαναστατικών κινημάτων» (σ. 32), προκειμένου να ικανοποιήσουν αυτήν την επιθυμία. [Αλλά ποιος μπορεί να συμφωνήσει για τους όρους του κοινωνικού συμβολαίου; Ήταν οι συμμορίες της σιωνιστικής Irgun και Stern που τρομοκρατούσαν και έσφαζαν Παλαιστίνιους Άραβες στην εκστρατεία για τη δημιουργία του ισραηλινού κράτους, λαμπερά πρότυπα για τους νέους Εβραίους; Τι γίνεται με την ανηθικότητα του «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»;]
Ο ραβίνος Μάικλ Higger, διάσημος μελετητής του Ταλμούδ, στο βιβλίο του «Η Ιουδαϊκή Ουτοπία», συζητά την αναμόρφωση του κόσμου ώστε να μεταμορφωθεί σε μία εβραϊκή Εδέμ. Η νίκη αυτής της ουτοπίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον ερχομό του εβραϊκού Μεσσία.
Ο εύγλωττος Εβραίος σιωνιστής συγγραφέας Leon Simon υποστηρίζει (Studies in Jewish Nationalism):
«Και η Μεσσιανική Εποχή σημαίνει για τον Εβραίο όχι απλώς την εγκαθίδρυση της ειρήνης στη γη και της ευδοκίας στους ανθρώπους, αλλά την καθολική αναγνώριση του Εβραίου και του Θεού του... Γιατί ο Ιουδαϊσμός δεν έχει το μήνυμα της σωτηρίας για την ατομική ψυχή, όπως έχει ο Χριστιανισμός. Όλες του οι ιδέες του συνδέονται με την ύπαρξη του εβραϊκού έθνους.»
Καθοδηγούμενος από πολιτικές ατζέντες ο συμβιβασμός Εβραίων και Χριστιανών άρχισε, μόνο σε αυτόν τον αιώνα, να διαδίδει το μέχρι τότε ανήκουστο δόγμα ότι ο χριστιανισμός προήλθε από τον Ιουδαϊσμό και ότι και οι δύο μοιράζονται μία κοινή κοσμοθεωρία. Ο Δρ Gordon Ginn, ένας Αμερικάνος χριστιανός μελετητής, έκανε μία πολύ έγκυρη σημείωση, όταν ο ίδιος τόνισε (Smyrna, August, 1993):
«Είναι πιο ενδιαφέρον, μάλιστα, ότι οι ραβίνοι καθώς και οι Εβραίοι μελετητές όπως ο Mamlak και ο White συμφωνούν με τον ορθόδοξο, ιστορικό χριστιανισμό, ότι ο όρος "ιουδαιο-χριστιανικός" αποτελεί μια αντίφαση, αν και η αλήθεια είναι ότι ανακαλύφθηκε από σύγχρονους ευαγγελιστές και φονταμενταλιστές χριστιανούς.»
Ο Χριστιανισμός και ο Ιουδαϊσμός αποτελούν δύο διαφορετικές θρησκευτικές κληρονομιές, παρ' όλες τις επιφανειακές προσπάθειες από τους σύγχρονους μελετητές για την κατασκευή ενός αφελούς «ιουδαιο-χριστιανισμού». Ο ίδιος ο όρος «ιουδαιο-χριστιανικός» είναι ένα κακό όνομα χωρίς κανένα ιστορικό ή Βιβλικό κύρος. Ο «Ιουδαιο-χριστιανισμός» θα πρέπει να ιδωθεί ως αυτό που είναι – μία άλλη κοσμική απάτη του εικοστού αιώνα, που κατασκευάστηκε για στενά πολιτικούς σκοπούς, κάτι που είναι απόλυτα ασεβές για όλους τους αληθινούς πιστούς, οποιασδήποτε ακόμα θρησκείας.
(Πηγή: «The Myth of a Judeo-Christian Tradition», άρθρο από το New Dawn Magazine, Νο. 23, Φεβρουάριος-Μάρτιος 1994, Information Clearing House)
Πηγή: Κόκκινος Ουρανός (Μέρος 1o) , Κόκκινος Ουρανός (Μέρος 2o)
ΚΑΜΠΑΛΛΑ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ Μέρος Γ' – Η εξελικτική δημιουργία
Στο τρίτο μέρος της τριλογίας θα ανιχνευτεί η σχέση του φλέγοντος ζητήματος της εξελικτικής δημιουργίας με την Καμπαλλά. Όπως θα φανεί παρακάτω η θεωρία αυτή δεν ήταν τίποτε παραπάνω από ένα εφεύρημα των καμπαλλιστών, το οποίο έγινε αργότερα αποδεκτό και από τους Σιωνιστές για καθαρά πολιτικούς λόγους.
Σε αυτό το θέμα συνυφαίνονται τρία κεφάλαια: α) η χρονολόγηση του σύμπαντος, β) η θεωρία των προ-αδαμιαίων και γ) η εξελικτική δημιουργία.
Σ' αυτό το κεφάλαιο θα ακολουθηθεί διαφορετικός τρόπος παρουσίασης, απ' ότι στα προηγούμενα μέρη. Θα γίνει παράθεση απόσπασμάτων από τα έργα των ίδιων των καμπαλλιστών και σιωνιστών, όλοι τους Εβραίοι, οπου θα υπάρχουν και πλούσιες αναφορές στα έργα των προγενέστερων ραβίνων. Η συμβολή του γράφοντος είναι τα επεξηγηματικά σχόλια.
α. Η χρονολόγηση του σύμπαντος
Σε αυτό το κεφάλαιο τα αποσπάσματα προέρχονται από το άρθρο του Aryeh Kaplan, «The Age of the Universe», το οποίο βρίσκεται στη συλλογή των έργων του με τίτλο, «Immortality, Resurrection and the Age of the Universe», έκδοση του Yaakov Elman το 1993. O Aryeh Kaplan (1934-1983), ήταν ραββίνος στο Mason City της Iowa και , αν και ορθόδοξος Ιουδαίος, είχε πλήρη γνώση της διδασκαλίας της Καμπαλλά.
Επίσης παρατίθενται απόοσπάσματα από κείμενα του καμπαλλιστή ραβίνου του Chicago, Harav Ariel bar Tzazok, τα οποία βρίσκονται στην ιστοσελίδα του.
«Οι Σαββατικοί Κύκλοι (σ.σ. Η θεωρία των Semita, ενικός Semitot)
Η μόνη επιλογή που μας απομένει είναι να κοιτάξουμε στην κλασσική γραμματεία για την Τορά και να βρούμε αν υπάρχει κάποια συναφής αναφορά, σχετικά με την ηλικία του σύμπαντος. Είναι σημαντικό, ότι υπάρχει ένα πολύ σπουδαίο, αν και όχι τόσο γνωστό, θέμα υπό συζήτηση στο Sefer ha-Temunah, ένα αρχαίο καμπαλλιστικό έργο, το οποίο αποδίδεται στον Nehunya ben ha-Kanah, έναν ραββίνο του πρώτου αιώνα των ταναϊμ. Το έργο συζητά τις μορφές των εβραϊκών γραμμάτων και είναι η πηγή στην οποία αναφέρονται ως επι το πλείστον, πολλές γνώμες της γραμματείας της νομικής (halakha) γραμματείας. Έτσι το Sefer ha-Temunah δεν είναι κάποιο άγνωστο και ασήμαντο έργο, αλλά ένα έργο στο οποίο στηρίζοται πολλές αυθεντίες της halakha.
To Sefer ha-Teunah μιλά για τους Σαββατικούς κύκλους (shemitot). Αυτό στηρίζεται στην ταλμουδική διδασκαλία, ότι ο κόσμος θα υπάρχει για εξι χιλιάδες χρόνια και στην έβδομη χιλιετία θα καταστραφεί (Sanhedrin 97a). To Sefer ha Temunah δηλώνει ότι αυτός ο κύκλος των επτά χιλιάδων χρόνων είναι ένας Σαββατικός κύκλος. Ωστόσο, επειδή υπάρχουν επτά Σαββατικοί κύκλοι σε ένα Ιωβηλαίο, ο κόσμος είναι προορισμένος να υπάρχει για σαράντα εννέα χιλιάδες χρόνια.
Το ερώτημα που τίθεται είναι, σε ποιον Σαββατικό κύκλο βρισκόμαστε σήμερα; Μερικές αυθεντίες υποστηρίζουν ότι είμαστε στον δεύτερο Σαββατικό κύκλο. Άλλοι υποστηρίζουν ότι είμαστε στον έβδομο κύκλο. Σύμφωνα με την δεύτερη άποψη, το σύμπαν θα ήταν σαραντα δύο χιλιάδων ετών, όταν δημιουργήθηκε ο Αδαμ. Όπως θα δούμε, οι επιπτώσεις αυτού είναι πολύ σημαντικές.» (Aryeh Kaplan σ. 6)
«Σύμφωνα με το Sefer ha-Tamunah, λοιπόν, υπήρχαν άλλοι κόσμοι πριν δημιουργηθεί ο Αδαμ. Αυτοί οι κόσμοι ήταν προηγούμενων Σαββατικών κύκλων.» (ο.π. σ.7)
«Μεταξύ των προηγούμενων γενιών των καμπαλλιστών, πρίν τον Ari' zal (σ.σ. Ισαακ Λούρια 16ος αι.), για το δόγμα των Shemita είχαν γράψει σχεδόν όλοι οι καμπαλλιστές, ακόμα και ο δάσκαλος του Ari'zal, ο ραββίνος David Ibn Zimra.» (σ.σ. Εδώ ο Ariel bar Tzazok επιμένει να χρησιμοποιεί το όνομα του Λούρια για να δημιουργήσει εντυπώσεις. Ο ίδιος ο Λούρια δεν μίλησε ποτέ γι' αυτό)
«Αυτοί οι Καββαλιστές δίδαξαν ότι το δόγμα των Shemita δεν βρίσκεται μόνο στην προφορική παράδοση, αλλά πήγαν κατευθείαν στο κείμενο της Τορά για να δείξουν ότι η ιστορία του χρόνου δεν έχει ειπωθεί πλήρως στη Βίβλο.» (Ariel bar Tzazok, Pre-Adamic Civilizatios: Secrets of the kabbalistic Shemitot, p.1)
«Στη Midrash (Gen. R. 3:7) τίθεται ένα ερώτημα: με τι ήταν απασχολημένος ο Θεός, πριν από την δημιουργία αυτού του κόσμου; Η Midrash αναφέρει ότι ο Θεός ήταν απασχολημένος με το να δημιουργεί και να καταστρέφει κόσμους. Οι Καμπαλλιστές είχαν πάντα βαθειά ενόραση και κατανόηση της φύσεως αυτών των προ-αδαμιαίων κόσμων.» (ο.π.)
«Μια άλλη επίσης γνωστή μιδρασική διδασκαλία υποστηρίζει την θεωρία των Σαββατικών κύκλων. Η Midrash δηλώνει ότι ο Θεός δημιουργούσε σύμπαντα και τα κατέστρεφε. Ένα πολύ σπουδαίο κλασσικό καμπαλλίστικό κείμενο, το Ma'arekhel Elokut, δηλώνει λεπτομερώς ότι αυτό το εδάφιο αναφέρεται σε κόσμους που υπήρχαν σε προηγούμενους Σαββατικούς κύκλους, πριν τη δημιουργία του Αδαμ. Η ίδια πηγή δηλώνει λεπτομερώς ότι ημιδρασική διδασκαλία, για την ύπαρξη και άλλων χρονικών περίοδων πριν από αυτή [την δημιουργία], μιλά επίσης για τους Σαββατικούς κύκλους.» (Aryeh Kaplan σ. 7)
Παρακάτω η ανάπτυξη του θέματος φέρει ως αυθεντία τον ραββίνο Ισαάκ της Ακκο (1250-1350). Ο Ισαάκ ήταν μαθητής του Ramban ή αλλιώς Rabbi Mose ben Nahman, ενός από τις καμπαλλιστικές αυθεντίες της εποχής του. Αναφέρεται συχνά στο έργο του Rabbi Elijah de Vidas, Reshit Hokhmah. Η Ζοχάρ εκδόθηκε επί των ημερών του και ήταν από εκείνους που αποφάνθηκαν για την γνησιότητά της.
«Πριν μερικά χρόνια απόκτησα, ως μέρος ενός ερευνητικού προγράμματος, μια φωτοτυπία ενός από τα σπουδαιότερα έργα του ραββίνου Ισαάκ, του Ozar ha-Hayyim. Σε αυτό ανακάλυψα μια εντελώς νέα επεξήγηση της θεωρίας των Σαββατικών κύκλων.
Ο ραββίνος Ισαάκ γράφει ότι εφόσον οι Σαββατικοί κύκλοι υπήρχαν πριν από τον Αδάμ, η χρονολόγησή τους δεν θα πρέπει να μετράται με ανθρώπινα χρόνια, αλλά με θεϊκά χρόνια. Έτσι το Sefer ha-Temunah μιλά για θεϊκά χρόνια, όταν δηλώνει ότι το σύμπαν είναι σαράντα δυο χιλιάτων ετών. Αυτό έχει μερικές αναπάντεχες συνέπειες, διότι σύμφωνα με κάποιες μιδρασικές πηγές, μια θεϊκή ημέρα αποτελείται από χίλια γήινα έτη, οπότε ένα θεϊκό έτος ισοδυναμεί με 365,250 γήϊνα έτη.
Έτσι σύμφωνα με τον ραββίνο Ισαάκ της Άκκο, το σύμπαν έχει ηλικία 42,000Χ365,250 έτη. Αυτό φέρει ως αποτέλεσμα 15,340,500,000 έτη, ένα πολύ σημαντικό εύρημα. Από υπολογισμούς που στηρίζονται στην διαστολή του σύμπαντος και άλλες κοσμολογικές παρατηρήσεις, η σύγχρονη επιστήμη έχει συμπεράνει ότι η Μεγάλη Έκρηξη συνέβει κατά προσέγγιση 15 δισεκατομύρια χρονια πριν. Αλλά εδώ βλέπουμε το ίδιο νούμερο να δίνεται από μια πηγή της Τορά που γράφτηκε περίπου επτά αιώνες πριν» (ο.π. σ. 9)
β. Προ-Αδαμιαίοι
Όταν ο Δαρβίνος ξαμόλησε την θεωρία του για την καταγωγή των ειδών στον κόσμο, οι αθεϊστικοί κύκλοι βρήκαν τα εφόδια για να πολεμήσουν με «επιστημονικό» τρόπο τις θεϊστικές απόψεις. Οι καμπαλιστές δεν έχασαν την ψυχραιμία τους και προχώρησαν σε συμβιβασμό. Ένας από αυτούς, ο ραββίνος Yisrael Lifshitz (1760-1862, Desau και μετά στο Danzig) βρήκε τον τρόπο να συμβιβάσει τα παλαιοντολογικά ευρήματα της εποχής του (μαμούθ, δεινόσαυροι) με τις διδασκαλίες της Καμπαλλά. Στο έργο του Tiferes Yisrael, ένα σχολιαστικό κείμενο στην Μισνά και συγκεκριμένα στο 11ο κεφάλαιοτης διατριβής Sanhedrin, θεωρεί ότι το γεγονός της μη αναφοράς τη Τορά στους δεινόσαυρους οφείλεται στο ότι αυτοί υπήρξαν σε προηγούμενο Σαββατικό κύκλο. Στην συνέχεια αναφέρεται στους προ-αδαμιαίους.
Παρατίθεται απόσπασμα από το έργο του, το οποίο πάρθηκε από την αγγλική μετάφραση που βρίσκεται στο βιβλίο Challenge,Torah Views on Science and its Problems έκδοση των Aryeh Carmell & Cyril Domb, Jerusalem 2000:
«Από όλα αυτά μπορούμε να δούμε ότι όλοι οι καμπαλλιστές μας έχουν πει εδώ και πολλούς αιώνες για την τετραπλή καταστροφή και ανανέωση της γης, η οποία έχει βρει την πιο ξεκάθαρη πιθανή επιβεβαίωση στην εποχή μας....
Το πρώτο γράμμα της Τορά, με το παραδοσιακό του τετραπλό taggin κρύβει το ότι η εποχή μας είναι η τέταρτη, και το γεγονός ότι είναι ένα beth (σ.σ. Beresith), και γράφεται κεφαλαία, φανερώνει ότι η κορωνίδα της δημιουργίας, το σκεπτόμενο άτομο, τώρα κατοικεί στον κόσμο για δεύτερη φορά.
Διότι κατά την άποψή μου, οι προϊστορικοί άνθρωποι, των οποίων τα υπολλείματα ανακαλύφθηκαν στην εποχή μας, και που ζούσαν πολύ πριν τον Αδάμ, είναι οι ίδιες οι 974 προ-αδαμιαίες γενεές που αναφέρονται στο Ταλμούδ (Shabbat 88 και Hagiga 14) και ζούσαν στην αμεσως προγενέστερη από την δική μας εποχή. (σελ. 134).»
Η παραπομπή του Lifshitz είναι ολίγον ανακριβής. Πρόκεται για το Hagiga 13B, το οποίο παρατίθεται αμέσως παρακάτω:
«Διδάσκεται ότι ο ραββί Συμεών ο Ευσεβής είπε: Αυτές είναι οι εννιακόσιες και εβδομήντα τέσσερις γενεές που προόδευσαν για να δημιουργηθούν(52).
(52 - είναι σημείωση του σχολιαστή της έκδοσης)
Σύμφωνα με την ραββινική μετάφραση του Ψαλμ. 105,8, το θεϊκό σχέδιο προέβλεπε την δημιουργία χιλίων γενεών πριν να δοθεί η Τορά. Προβλέποντας την κακία τους ο Θεός παρακράτησε τις 974 γενεές και έδωσε την Τορά στις 26 γενεές από τον Αδάμ.» (πηγή εδώ)
Οι καμπαλιστές θεωρούν δηλαδή ότι αυτές οι 974 παρακρατημένες γενεές ήταν προ-αδαμιαίες. Ιστορικό ενδιαφέρον έχει το σχόλιο του μεταφραστή του Lifshitz, το οποίο δίδεται αμέσως παρακάτω:
«Έχει ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι η προσέγγιση που δίνει εδώ ο Ραββί Lipschitz έχει γίνει αποδεκτή ως έγκυρα εναλλακτική από έναν από τις μεγαλύτερες αυθεντίες της Halakah του 19ου και πρώιμου 20ου αι., τον Ραββί Sholom Mordechai Schwadron του Berzhan της Πολωνίας (τον MaHaRSaM, 1835-1911). Βλ. Το έργο του Techelet Mordechai, Bereshit, (2).»
O ραββίνος Ariel bar Tzazok που αναφέρθηκε παραπάνω, γράφει στο ίδιο κείμενό του:
«Υπάρχουν κάποιοι καμπαλλιστές, όπως ο Ραββί Yehuda Fatiyah, ο οποίος στο έργο του Beit Lekhem Yehuda (2,66A) έγραψε γι' αυτά εξετάζοντας συγκεκριμένες πτυχές του δόγματος των Shemita. Ακόμα περισσότερο ο Ραββί Fatiyah, στο Minhat Yehuda (p. 222) επεκτείνεται σε ένα εδάφιο από το Ζοχάρ, το οποίο μιλά για τους προ-αδαμιαίους γονείς του Αδάμ. Δηλώνει επίσης ότι οι γονείς του Αδάμ συνουσιάστηκαν σε πνευματικό επίπεδο, ότι η μητέρα του συνέλαβε και γέννησε το σώμα του Αδάμ, το οποίο, όπως ανέφερα προηγουμένως, ήταν ολόκληρο μη-φυσικό. Από που προήλθαν οι γονείς του Αδάμ, δεν λέει ο Ραββί Fatiyah. Ωστόσο, ξεκαθαρίζει ότι ήταν υπαρκτά όντα και όχι απλά μια επωνυμία του Θεού.» (σελ. 3-4)
Και σε ένα άλλο κείμενο του το Pre-Adamic Humanity, 2013 γράφει:
«Το Ταλμουδ, Hagigah 13B, χρησιμοποιεί την μιδρασική μέθοδο για να βγάλει το συμπέρασμα από την γραφή, ότι υπήρξαν 974 γενεές της ανθρωπότητας πριν τον Αδάμ. Ένα από τα πρώιμα καμπαλιστικά έργα, το Ma'arekhet Elokut, δηλώνει ειδικότερα ότι το Ταλμούδ κάνει ξεκάθαρη αναφορά σε ανθρώπινες γενεές από προηγούμενους Σαββατικούς κύκλους.
Για κάποιο λόγο, όσο προόδευσαν, η τελευταία γενεά από αυτές τις 974 διέφθηρε τον εαυτό της και καταστράφηκε από έναν συνδυασμό του θεϊκού σχεδίου και των δικών της καταστροφικών επιλογών. Ο δικός μας Αδαμ και η βιβλική ιστορία έρχονται ως επακόλουθο της καταστροφής του.
Πράγματι, η ύστερη καμπαλλιστική γραμματεία αναφέρει ότι ο Αδάμ ήρθε στην γη από άλλη περιφέρεια (σσ. Βλέπε το δεύτερο μέρος) ή διάσταση, με συγκεκριμένο σκοπό να υπηρετήσει ως mashiah (λυτρωτής) στους προγενέστερούς του. Μεταφράζουν το Γεν 2,15 που δηλώνει ότι ο Θεός έβαλε τον Αδαμ στην Εδεμ να εργάζεται και να ασφαλίζει τον κήπο, ως αναφορά στον λυτρωτικό χαρακτήρα της αρχικής του αποστολής.» (σελ. 2)
Το παρακάτω έχει ενδιαφέρον:
«Οι σοφοί εξηγούν ότι αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο υπάρχουν τόσες διασταυρούμενες πολιτισμικές αναφορές σε ένα προϊστορικό προηγμένο πολιτισμό κάποιου είδους, που συνήθως αναφέρεται ως Ατλαντίδα ή Μου (Λεμούρια).»
Αναρωτιέται κανείς, οι θεωρίες συνομωσίας ποιον καμπαλλιστικό στόχο εξυπηρετούν; Να περάσουν αυτές τις θεωρίες από την σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας στην σφαίρα της αποδεκής πραγματικότητας;
Συζήτηση Ορθοδόξου Χριστιανού και Ιουδαίου Ραβίνου
Η αφήγηση τής σταύρωσης τού Χριστού
Πόσο αξιόπιστα είναι τα ευαγγέλια;
Αληθινή συζήτηση μεταξύ Ορθοδόξου και Ιουδαίου Ραβίνου, όπως καταγράφηκε στο Facebook (Φέισμπουκ).
Κάποιος Ιουδαίος Ραβίνος, κοινοποίησε σε ομάδα τού Φέισμπουκ ένα βιντεάκι του από το you tube, όπου ισχυριζόταν ότι οι αφηγήσεις τών Ευαγγελίων για τον Ιησού Χριστό ήταν αναξιόπιστες, επειδή δεν ήταν δυνατό να μαζευτεί η ηγεσία τών Ιουδαίων στη δίκη, σε μια τόσο σημαντική ημέρα, που όφειλαν να είναι στη γιορτή. Και σε αυτό τον ισχυρισμό, ανέλαβε να απαντήσει ο κ. Γ. Τσιμπιρίδης, λόγω τών μελετών που είχε κάνει τα τελευταία χρόνια, για τα θέματα τού χρόνου και τών περιστατικών τής σταύρωσης. (Η ορθογραφία τών μηνυμάτων διατηρήθηκε).
Ορθόδοξος:
Αγαπητέ κ. Ραβίνε
Παρακολούθησα με πολύ προσοχή το βίντεο που δημοσιεύσατε και επιθυμώ κατ’ αρχάς να σάς ευχαριστήσω για την πολύ ωραία παρουσίαση που κάνατε για τον τρόπο τελέσεως τής εορτής τού Εβραϊκού Πάσχα. Εμένα προσωπικά μού λύσατε αρκετές απορίες που από πολλών ετών είχα, διότι τυγχάνει να έχω ασχοληθεί κι εγώ επισταμένως με το εν λόγω θέμα.
Επιθυμώ όμως να σάς ερωτήσω το εξής: Όλα αυτά που λέτε θα είχαν βάση εάν μπορούσατε να αποδείξετε, ότι οι εκπρόσωποι τού Εβραϊκού λαού ήταν ΠΡΑΓΜΑΤΙ εις το Πραιτώριο την ώρα τού «κορμπάν πέσαχ», δηλαδή το μεσημέρι τής 14ης Νισάν (3-5 περίπου συμφώνως προς την μαρτυρία τού Ιωσήπου: «Ενστάσης τής εορτής, πάσχα καλείται, καθ’ ήν θύουσιν μεν από ενάτης ώρας μέχρις ενδεκάτης...» (Φλαβίου Ιωσήπου, Ιουδ. Πολ. VI, ix, 3) προκειμένου να παραστούν ως κατήγοροι εις την δίκη τού Χριστού από τον Πιλάτο!
Δηλαδή κ.Ραβίνε μπορείτε να αποδείξετε από τα Ευαγγέλια, ότι η δίκη τού Χριστού διεδραματίζετο ΑΥΤΗΝ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΗΝ ΩΡΑ (3-5 μ.μ.), ώστε να είναι αναγκασμένοι οι εκπρόσωποι τού Εβραϊκού λαού να εγκαταλείψουν το «κορμπάν πέσαχ» και να πρέπει να παραστούν εις την δίκη τού Χριστού εις το Πραιτώριο;
Αναμένω να μάς διαφωτίσετε επ’ αυτού.
Ραβίνος:
Η αληθεια ειναι πως δεν ξερουμε πότε εγινε η δικη του Ιησου, και απλα αναφερομαι σε αυτην, αναλογα με τη διαδεδομενη χριστιανικη πεποιθηση (και τα ιδια τα ευαγγελια εχουν εσωτερικη κοντρα για το αν η σύλληψη του Ιησου εγινε βραδυ αρχής εβραικου Πασχα (στον Εβραισμο, η μερα και γιορτή αρχιζει απο το σουρουπο), ή ενα βραδυ πριν. Αυτο που θελω να δειξω ειναι πως η γνωστη χριστιανική πεποιθηση δεν συμβαδιζει με την εβραικη παραδοση του λαου του Ισραηλ εκείνη την εποχη.
Ορθόδοξος:
Αγαπητέ κ.Ραβίνε μπορεί να μην γνωρίζουμε επακριβώς το ΠΟΙΑ ΜΕΡΑ έγινε η σύλληψη τού Ιησού, αυτό όμως που γνωρίζουμε με ΣΙΓΟΥΡΙΑ είναι, ότι όταν οδηγήθηκε ενώπιον τού Πιλάτου ήταν ΠΡΩΙ:
«ΠΡΩΙΑΣ δε γενομένης συμβούλιον έλαβον πάντες οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι τού λαού κατά τού Ιησού ώστε θανατώσαι αυτόν·και δήσαντες αυτόν απήγαγον και παρέδωκαν αυτόν Ποντίω Πιλάτω τω ηγεμόνι» (Ματθ. 27:1-2),
«Και ως εγένετο ΗΜΕΡΑ, συνήχθη το πρεσβυτέριο τού λαού, αρχιερείς και γραμματείς, και ανήγαγον αυτόν εις το συνέδριον εαυτών.....και αναστάν άπαν το πλήθος αυτών ήγαγον αυτόν επί τον Πιλάτον» (Λουκ. 22:66, 23:1),
«Άγουσιν ουν τον Ιησούν από τού Καΐάφα εις το πραιτώριον·ην δε ΠΡΩΙ·και αυτοί ουκ εισήλθον εις το πραιτώριον, ίνα μη μιανθώσιν, άλλ’ ίνα φάγωσι τω Πάσχα» (Ιωάν. 18:28).
Άρα, κ.Ραβίνε, ακόμη και εις την περίπτωση ο Ιησούς να συνελήφθη εις την ΑΡΧΗ τής 14ης Νισάν (ΑΝΗΜΕΡΑ δηλαδή τού «κορμπάν πέσαχ»), εφόσον οι εκπρόσωποι τού Εβραϊκού λαού παρέστησαν ενώπιον τού Πιλάτου ΠΡΩΙ (δηλ. περίπου εις το μέσον τής ημέρας [κατά τον Εβραϊκό βεβαίως τρόπο μετρήσεως]), κι εφόσον το «κορμπάν πέσαχ», συμφώνως προς την μαρτυρία τού Ιωσήπου, άρχισε εις το ΤΕΛΟΣ τής ημέρας (3-5 μ.μ.) [όπως άλλωστε ΚΙ ΕΣΕΙΣ Ο ΙΔΙΟΣ αναφέρετε εις το βίντεο, ότι αυτό ελάμβανε χώρα ΜΕΣΗΜΕΡΙ (04:00 κ. εξ)], μπορείτε να μού διευκρινήσετε πού ακριβώς ευρίσκεται η αντίφαση ώστε να είναι αδύνατον οι εκπρόσωποι τού λαού να παρίσταντο εις το «κορμπάν πέσαχ» για το οποίο κάνετε λόγο εις το βίντεο (11:30 κ. εξ);;;
Άξιον δε προσοχής είναι το γεγονός, ότι εις την αφήγησή σας λέτε πως ο Πόντιος Πιλάτος έφερε εις το Πραιτώριο όλους τούς εκπροσώπους τού λαού (το περνάω ασχολίαστο εάν τούς έφερε αυτός ή εάν πήγαν αυτοί μόνοι τους, διότι δεν είναι αυτό το σημαντικό εις το θέμα που διαπραγματευόμεθα) «ακριβώς την ώρα που κανονικά θα έπρεπε να γίνεται η θυσία και όλοι οι εκπρόσωποι τού λαού αντί να κάνουν τη θυσία κάθονταν εις το Πραιτώριο για να αποφασίσουν εάν ο Ιησούς ή ο Βαραββάς είναι αυτός που θα θανατωθεί» (10:10 κ. εξ).
Εφόσον, κ.Ραβίνε, το «κορμπάν πέσαχ» θα ελάμβανε χώρα τουλάχιστον 6-9 ώρες αργότερα από την δίκη τού Ιησού από τον Πιλάτο, πού ακριβώς ευρίσκεται η αντίφαση ώστε να είναι αδύνατον οι εκπρόσωποι τού λαού να παρίσταντο εις το Πραιτώριο ενώπιον τού Πιλάτου;;;
Με βάση λοιπόν τα ντοκουμέντα τών κειμένων που σάς παραθέσαμε, ο Εβραϊκός λαός δεν άφησε το «κορμπάν πέσαχ», όπως κ.Ραβίνε ισχυρίζεστε εις το βίντεο (12:20 κ. εξ), διότι απλούστατα αυτό ΔΕΝ είχε ακόμη αρχίσει εφόσον αυτό θα ελάμβανε χώρα ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ 6-9 ΩΡΕΣ ΑΡΓΟΤΕΡΑ!!!
Αναμένω λοιπόν να μού διευκρινήσετε σε ΠΟΙΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΗΜΕΙΟ θεωρείτε ότι έχω λάθος εις το σκεπτικό που ανωτέρω σάς έχω αναπτύξει!
Ραβίνος:
Νομιζω πως ολιγον προσπαθειτε με το ζορι να δικαιολογησετε τα αδικαιολογητα. Παμε λοιπον, να δούμε τι λετε. Μας αναφερετε πως τα ευαγγέλια μάς μιλανε για δικη του Σανχεντριν το πρωι. Ας πουμε οκ. Το κορμπαν Πεσαχ ΔΕΝ άρχιζε στο τελος της ημερας (και η πειραγμενη "μαρτυρια" του Ιωσηπου, δεν μπορεί να αναιρεσει την Μισνα, στο Μασεχετ Πσαχιμ). Ετσι λοιπον το κορμπαν Πεσαχ αρχιζε απο το μεσημερι και ειχε μια πολυ συγκεκριμενη ωρα. Και η ολη θανατωση του Ιησου έπρεπε δηθεν να γινει μεχρι και το τελος του κορμπαν Πεσαχ (οχι το τελος της ημερας). Πού στο καλο τωρα τις βρηκατε τις 6 εως 9 ωρες μετα τη δικη (ποια δικη; την εβραικη; τη ρωμαικη;) για το κόρμπαν Πεσαχ, μονο ο Θεος το ξερει..... Α, και να σας θυμισω, πως για εμας τα ευαγγελια ΔΕΝ ειναι καθολου αξιοπιστη πηγη. Απλα, ακομα και με τα δικα σας βιβλια, καταλειγετε σε ατοπα συμπεράσματα...
Ορθόδοξος:
Αγαπητέ κ.Ραβίνε
Λέτε ότι η μαρτυρία τού Ιωσήπου είναι «πειραγμένη» (εφόσον μάλλον δεν συμφωνεί με τη Μισνά). Μήπως το ίδιο «πειραγμένη» είναι και η μαρτυρία (ενός ακόμη ΙΟΥΔΑΙΟΥ) τού Φίλωνος τού Αλεξανδρέως;
«Μετά δε την νουμηνίαν έστιν εορτή τετάρτη τα διαβατήρια, ήν οι Εβραίοι πάσχα καλούσιν, εν ή θύουσιν πανδημεί, αρξάμενοι κατά ΜΕΣΗΜΒΡΙΑΝ έως ΕΣΠΕΡΑΣ. Άγεται δε η πάνδημος θυσία τεσσαρεσκαιδεκάτη τού μηνός.» [Φίλωνος Αλεξανδρέως, De specialibus legibus (Περί τών εν μέρει διαταγμάτων), Βιβλίο Β΄, κεφ.‘Περί τών αναφερομένων εν είδει νόμων εις τρία γένη τών δέκα λογίων, το 3ον, το 4ον, το 5ον. Το περί ευορκίας και σεβασμού τής ιεράς 7ης και γονέων τιμής’, παρ.145].
Δε νομίζω να την αμφισβητήσετε και αυτήν την μαρτυρία, διότι ο Φίλων μάς λέει, ότι από το ΜΕΣΗΜΕΡΙ ξεκινάει το «κορμπάν πέσαχ», αναφορά που μάλλον πρέπει να σάς «βολεύει». Εάν την αμφισβητείτε και αυτήν παρακαλώ να με ενημερώσετε.
Όπως εμείς σάς παραθέτουμε ΑΚΡΙΒΕΙΣ παραπομπές θα μπορούσατε κι εσείς με τη σειρά σας να μάς παραθέσετε την ακριβή παραπομπή τής Μισνά στο Μασεχετ Πσαχιμ ώστε να ελέγξουμε τί ακριβώς αναφέρεται εκεί;
Μάς λέτε, ότι το «κορμπάν πέσαχ άρχιζε από το μεσημέρι και είχε μία πολύ συγκεκριμένη ώρα» χωρίς όμως να μάς λέτε ποια είναι αυτή η συγκεκριμένη ώρα! Πείτε μας ποια τέλος πάντων είναι η ακριβής ώρα τού «κορμπάν πέσαχ», κατά την Μισνά ή οποιοδήποτε άλλο κατ’ εσάς έγκυρο κείμενο, ώστε να εξάγουμε κι εμείς κάποια συμπεράσματα;;;
Γράψατε επίσης:
«... η ολη θανατωση του Ιησου έπρεπε δηθεν να γινει μεχρι και το τελος του κορμπαν Πεσαχ (οχι το τελος της ημερας).»
Αυτό ΠΟΥ είναι πάλι γραμμένο; Υπάρχει κάποια προφητεία επ’ αυτού; Είναι γραμμένο στη Μισνά, στο Ταλμούδ ή μήπως σε κάποιο άλλο βιβλίο που εσείς έχετε υπ’ όψει; Εάν έχετε συγκεκριμένο βιβλίο με τέτοια αναφορά σάς παρακαλώ να μού το παραθέσετε.
Πριν κλείσω το σχόλιό μου θα σάς εξηγήσω για τις 6-9 ώρες διαφορά που έκανα λόγο εις το τελευταίο μου σχόλιο.
Όταν τα κείμενα που ανωτέρω σάς παραθέσαμε αναφέρουν, ότι οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι οδήγησαν το ΠΡΩΙ τον Ιησού εις τον Πόντιο Πιλάτο, για ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΩΡΑ θεωρείτε ότι γίνεται λόγος; Γίνεται λόγος για ΜΕΤΑ την 06:00 π.μ. ΝΑΙ ή ΟΧΙ; Πόσες ώρες να βάλουμε ότι διήρκησε η Δίκη τού Ιησού από τον Πιλάτο; 3; 4; 5; Το μόνο σίγουρο είναι ότι στις 12 το μεσημέρι ο Ιησούς κρεμάται επί σταυρού!
Άρα, λαμβάνοντας υπ’ όψει την «πειραγμένη» (όπως ισχυρίζεστε) μαρτυρία τού Ιωσήπου, ότι το «κορμπάν πέσαχ» διαρκούσε από τις 3-5 μ.μ., πόσες ώρες λέτε ΕΣΕΙΣ να έχουν περάσει από το τέλος τής Δίκης τού Πιλάτου έως την έναρξη τού «κορμπάν πέσαχ»;;;
Το ότι τα Ευαγγέλια, κατ’ εσάς, ΔΕΝ είναι αξιόπιστη πηγή αυτό είναι τοις πάσι γνωστό, Αγαπητέ κ.Ραβίνε:, γι’ αυτον δε το λόγο και σάς ζητήσαμε ανωτέρω να μάς παραπέμψετε εις δικές σας έγκυρες πηγές (Μισνά ή οποιαδήποτε άλλη), να τις διασταυρώσουμε με τις δικές μας («αναξιόπιστες») πηγές ώστε να εξάγουμε και τα δέοντα συμπεράσματα!
(Σημ. Οι υπογραμμίσεις και επισημάνσεις σημαντικών σημείων εις τις απαντήσεις τού Ραβίνου που ακολουθούν είναι δικές μας προς ημετέραν διευκόλυνση)
Ραβίνος:
Παμε λοιπον βημα βημα να δούμε τι έκανε ο εβραικος λαος στις 14 του Νισαν, παραμονες της γιορτης του Πεσαχ, απο το πρωι μεχρι την αρχη της γιορτης, το σουρουπο. Η πηγή μας ειναι η Μισνα, ο τομος Μασεχετ Πσαχιμ (Σεντερ Μοεντ). Το πρωι εως μεσημερι λοιπον της 14ης Νισαν, ο εβραικος λαος καλουταν να μαζεψει και τα τελευταια προιοντα απο φουσκωμενη ζυμη (αν και οι περισσότεροι ειχαν τελειώσει το καθαρισμα απο το προηγουμενο βραδυ). Εδω να συμπληρωσουμε πως το 24ωρο στον Ιουδαϊσμό χωριζεται σε 24 τμηματα, ισα μεταξυ τους (σαοτ ζμανιοτ) που ομως δεν συμπιμτουν ακριβως με το συγχρονο 24ωρο που χρησιμοποοιουμε. Έτσι λοιπον η Μισνα, συμφωνα με την επικρατουσα θεση του Ραββινου Γεουντα, απο την αρχη της "εκτης ωρας" της ημερας, δηλαδη στις 12 η ωρα το μεσημερι, ο εβραικος λαος αρχιζει να καιει οτιδηποτε εχει φουσκωμενη ζυμη-χαμετς. Αυτο το ομαδικο καψιμο που οι Εβραιοι καινε το "χαμετς" σε ομαδες στις περιοχές τους και στις συνοικιες τους, ο χρονος του ειναι εως μια ωρα. Δηλαδη μέχρι τις μια το μεσημερι, ολο το χαμετς πρεπει να εχει ηδη καει. Διότι απο την ωρα εκεινη (εβδομη) αρχιζει η απαγορεψη της καταναλωσης του. (Τομος Πσαχιμ, κεφ 1, Μισνα 4). Δηλαδη απο το πρωι μεχρι τις 12 (αντε ως μια) το μεσημερι, οι Εβραιοι ειναι απασχολημενοι με το τελικο μαζεμα του χαμετς, με την προετοιμασία για καψιμο του, και καψιμο του. Παμε παρακατω.
Το καψιμο στην ουσια τελείωνε ηδη μεχρι και τις 12:30 (οπως θα δουμε παρακατω) διοτι στο Βιβλιο της Εξοδου-Σεμοτ, κεφ.34, εδάφιο 25, ο Κυριος προσταζει να μην θυσιαστει η θυσια του Πεσαχ, οσο υπάρχει ακομα χαμετς "λο τισχατ αλ χαμετς νταμ ζιβχι", και θυσια του Πεσαχ πριν το καψιμο του χαμετς, την ακυρωνει (Πσαχιμ, κεφ.5. Μισνα 4)
Τωρα, η χρονική περιοδος "μπεν αρμπαημ", στην οποια θυσιαζοταν η καθημερινη θυσια προβατου "ολατ αταμιντ" "μπεν αρμπαημ" (οπως και η καθημερινη θυσια προβατου "ολατ ταμιντ" "αμποκερ" [του πρωινου], που προηγουταν) στις υπολοιπες μερες του χρονου, αρχιζε απο την ογδοη και μιση ωρα της ημερας (δηλαδη με δυο ωρες καθυστερηση απο την προκαθορισμενη του ωρα, για να μπορουν ο λαος να προσφερουν μεσα σε αυτές τις δυο ωρες ολες τις προσωπικες θυσιες τους, εφοσον σε ολες τις αλλες μερες του χρονου, το ολατ ταμιντ μπεν αρμπαημ ηταν η τελευταια θυσια της ημερας επανω στο θυσιαστηριο). Και διαρκουσε σε ολες τις αλλες ημερες μεχρι την ενατη και μισή ωρα. Δηλαδη απο τις δυο και μιση ως τις τρεις και μισή (14:30 – 15:30), ηταν η προσφορα της θυσιας ολατ αταμιντ μπεν αρμπαημ ολες τις αλλες ημέρες του χρονου, εκτος της παραμονης του Πεσαχ. (Πσαχιμ, κεφ 5, μισνα 1)
Ομως παραμονες Πεσαχ, μετα τη θυσια του ολατ ταμιντ, μπεν αρμπαημ, προσφεροταν η θυσια του Πεσαχ, και γι' αυτό αν η 14 Νισαν επεφτε σε μια αλλη ημερα, εκτος Παρασκευης (ερεβ παραμονες της αργιας του Σαββατου), η θυσια του ολατ ταμιντ του μεσημεριου/μπεν αρμπαημ γινοταν μια ωρα πιο νωρις απο το κανονικο, αρχιζοντας απο την εβδομη και μιση ωρα, μεχρι την ογδοη και μιση, δηλαδη απο τις μια και μιση ως τις δυο και μιση (13:30 – 14:30), και μετα αρχιζε ακριβως η θυσια του Πεσαχ.
ΟΜΩΣ, αν η παραμονη του Πεσαχ ηταν και παραμονη Σαμπατ, δηλαδη ημερα Παρασκευή, διοτι επρεπε να σουβλιστουν οι θυσιες του Πεσαχ πριν την εισοδο της αργιας του Σαββατου το σουρουπο, εκαναν τη θυσια ολατ ταμιντ μπεν αρμπαημ δυο ωρες πιο πριν, δηλαδη απο την εκτη και μιση ωρα της ημερας μεχρι την εβδομη και μιση, απο τις 12:30 μεχρι τις 13:30 και μετα αρχιζε η θυσια του Πεσαχ (Πσαχιμ, κεφ 5, Μισνα 1)
Οπως αναφερα και στο βιντεο, το κορμπαν Πεσαχ, γινοταν απο τους εκπροσωπους καθε εβραικης οικογενειας (με τη βοηθεια των Κοανιμ-Κοεν), σε τρεις φάσεις-ομαδες, οπου ομως ολοι σχεδον οι εκπροσωποι ειχαν μπει σε μια απο τις δυο πρωτες ομαδες, και ελαχιστοι πια ειχαν παραμεινει στην τρίτη ομαδα. Ολη την ωρα της προσφορας της θυσιας του Πεσαχ, οι Λεβιημ-Λεβυ εψαλναν την προσευχη/υμνολογια του "Αλελ" (που οταν τραγουδιεται δεν κραταει περισσοτερο απο μιση ωρα), και η Μισνα αναφερει πως ποτέ δεν προεκυψε να φτασουν οι Λεβυ στο μεσον περιπου του Αλελ, και να μην εχει τελειωσει και η τριτη ομαδα, η πιο μικρη (Πσαχιμ, κεφ 5, Μισνα 7). Επομενως ολη η θυσια του Πεσαχ διαρκουσε (εξαιτιας της πολυ καλης οργανωσης των Κοεν) μεχρι και ενα τέταρτο εως και 20 λεπτα. Ακριβως μετα, αφου εγδερναν τα ζωα ακομα στην περιοχη του Ναου, τα εφερναν στα σπιτια των οικογενειων στην Ιερουσαλημ, για να τα σουβλισουν, και την Παρασκευή, το σουβλισμα έπρεπε να ειχε τελειωσει εως το σουρουπο, δηλ την αρχη της αργιας του Σαββατου.
Οκ. Τι εχουμε λοιπον μεχρι εδω; Ανακεφαλαιωνουμε. Οταν η 14 του Νισαν επεφτε Παρασκευη, ερεβ Σαμπατ, πρωτα οι Εβραιοι απο το πρωι μεχρι και τις 12 το μεσημερι εκαναν τις τελευταιες προετοιμασιες για την επεικημενη γιορτη, και εξεταζαν για τελευταια φορα, αν ειχε μεινει καμια φουσκωμενη ζυμη.... Φυσικα και δεν θα έτρεχαν να ασχοληθουν με τη λεγομενη δικη του Ιησου. Στις 12 το μεσημερι εως τις μια, εβγαιναν να κάψουν την φουσκωμενη ζυμη. Και φροντισαν να τελειώσουν το καψιμο εως τις 12:30 κυριως....πάλι δεν ειχαν χρονο να ασχοληθουν με τη λεγομενη δικη του Ιησου.... Στον Ναο, στις 12:30 οι Κοεν προσεφεραν την καθημερινη μεσημεριανη θυσια "μπεν αρμπαημ" εως και τις 13:30. Ακριβως αμεσως μετα θα αρχιζε η θυσια του Πεσαχ απο τους εκπροσώπους του λαου.
Οι εκπρόσωποι λοιπον αφου εκαψαν το χαμετς μεχρι και τις 12:30, επαιρναν τα αρνια/κατσίκια τους, και βιαζονταν να ανεβουν στο Ορος του Οικου, στον Ναο, οπου οι περισσότεροι επρεπε να ηταν εκεί ακριβως στις 13:30. Ειχαν δηλαδη περίπου μια ωρα, για να φτασουν, και να προλαβουν θεση στην πρωτη ομαδα....φυσικα και δεν ειχαν την πολυτελεια να κανουν μια σταση και στο πραιτωριο για να ασχοληθουν με τη δικη του Ιησου. ..Η θυσια του Πεσαχ αρχιζε ακριβως στις 13:30 και συνεχιζοταν το πολυ για 20 εως μιση ωρα, μεχρι τις 13:50 εως 14:00 το μεσημερι. Ακριβως μετα οι εκπροσωποι έτρεχαν στα σπιτια τους για να σουβλισουν τη θυσια, και να τελειωσουν το σουβλισμα πριν το σουρουπο, οπου αρχιζε πια και η γιορτη του Πεσσαχ και η αργια του Σαββατου.....
Τωρα λοιπον ειναι κατανοητο γιατι αναφερω για πειραγμενη "πηγη" τον συγκεκριμένο Ιωσηπο, που ο Γιοσεφ Μπεν Ματατιαου, ως Κοεν ο ίδιος, ΔΕΝ δυναται να μην γνωριζε οχι μονο την Μισνα του Πσαχιμ ως θεωρια, αλλα και ως πραξη, εφοσον ο ιδιος εζησε αρχικα την εποχή του Ναου. Οσον αφορα τον Φιλων τον Αλεξανδρευς, ο ιδιος δεν φαινεται να κανει καποιο λαθος, εφοσον μιλαει γενικα για μεσημβρια και εσπερα, χωρις να οριοθετήσει τις συγκεκριμενες ωρες. Αν και ο Φιλων φαινεται να μιλαει οχι μονο για την προσφορα της θυσιας (που αρχιζει το μεσημερι), αλλα και την μετεπειτα απασχοληση με αυτην (οπως το σουβλισμα της που συνεχίζεται μεχρι και την εσπερα)
Παμε τωρα στις χριστιανικες πηγες. Πρωτον δεν ειναι ξεκαθαρο πότε γινεται η συλληψη και δικη αρα και σταυρωση του Ιησου. Στις 14 Νισαν που εκεινη την χρονια ηταν Παρασκευη, ή μηπως την Πεμπτη; Για να δουμε. Το κατα Ματθαιον ευαγγελιο μας λεει (κεφ.26, εδαφιο 17) κατι που αυτοαναιρείται: "Την ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ της ΓΙΟΡΤΗΣ των ΑΖΥΜΩΝ (δηλαδη την πρωτη μερα του Πεσαχ, εφοσον εχει αρχισει ηδη το Πεσαχ απο το προηγουμενο βραδυ) πηγαν στον Ιησού οι μαθητες και τον ρώτησαν: Πού θελεις να σου ετοιμασουμε να φας το πασχαλινο δειπνο;" Για μια στιγμη ομως. Το πασχαλινο δειπνο στο οποιο ετρωγαν οι εβραιοι την πασχαλινη θυσια ως επιδόρπιο, γινοταν μετα το σουρουπο της 14 της Νισαν, δηλαδη αρχη της 15ης Νισαν, εφοσον η νεα μερα αρχιζει απο το σουρουπο και μετα. Αρα υποτίθεται πως ακομα δεν εχει αρχισει το εβραϊκό Πασχα, οταν μιλανε οι μαθητες εδω στον Ιησου.
Και ομως μας λεει το κειμενο πως αυτη ηταν η πρωτη μερα της γιορτης των αζυμων, αρα η 15 του Νισαν, αρα ειχε αρχισει το Πασχα.....στην συνέχεια μας λεει το ευαγγελιο, πως όταν βραδιασε, οι μαθητες ετοίμασαν το πασχαλινο τραπεζι. Αρα φαινεται να ειναι παλι αρχη της 15ης Νισαν, και ειχε ηδη προηγηθει η πασχαλινη θυσια στις 14 Νισαν, χωρις καμια ακομα σύλληψη και δικη και σταυρωση του Ιησου... Και οχι μονο αυτο αλλα μετα μας λεει: "ενω ετρωγαν πηρε ο Ιησους ΤΟ ΨΩΜΙ...." Το ποιο;;;; Αλλα το ψωμι θεωρειται φουσκωμενη ζυμη και ηδη απαγορεύεται και καιγεται εως τις 12:30 της μερας που προηγηθηκε (14 Νισαν). Και μονο μετα, κατα το βραδυ προς ξημερωματα της 15 Νισαν, προδιδει ο Ιουδας τον Ιησου, γινεται η συλληψη απο τους απεσταλμενους του Σανχεντριν, οι οποιοι τον πανε στον αρχιερέα Καιαφα (αγνωστη προσωπικότητα για τον Ιουδαισμο), και όταν πια ξημερώνει παραδινεται στον Πιλατο. Και μετα τα τεκτενωμενα στο πραιτωριο, απο το μεσημερι μεχρι τις τρεις το απογευμα, ο Ιησους πεθαίνει ενω γίνονται διαφορα κοσμογονικα γεγονοτα (που κανεις συγχρονος εβραιος ή ρωμαιος εκεινης της εποχής δεν καταγραφει) οπως σκοταδι σε ολη τη γη, το καταπετασμα του Ναου σχιστηκε στα δυο, αναστηθηκαν πολλοι αγιοι και εμφανιστηκαν οι ανεστημενοι σε πολλους..... Οκ. Και ολα αυτα πότε;;;;; Στις 15 Νισαν....ενω ηδη ειναι πια η πρωτη μερα του Πεσαχ....Παμε παρακατω
Παμε τωρα στο κατα Μαρκον ευαγγελιο. Εξ αρχής μας λεει στο κεφ.14 πως "υστερα απο δυο ημερες ηταν η γιορτη του Πασχα και των Αζυμων. Οι αρχιερεις και γραμματείς αναζητουσαν τροπο να συλλαβουν τον Ιησου...και να τον θανατωσουν. 'Οχι ομως κατα τη γιορτη' ελεγαν......" Επομενως ηθελαν να τον συλλαβουν ΠΡΙΝ την αρχη της γιορτης, κατα τις 14 Νισαν δηλαδη. Και συνεχιζει το Κατα Μαρκον και μας λεει: "την πρωτη μερα της γιορτης των Αζυμων (δηλαδη 15 του Νισαν) τοτε που θυσιαζαν τον αμνο του Πασχα (δηλαδη 14 του Νισαν)"!!!!!! Ας αποφασισουν λοιπον τα ευαγγελια, για πότε μιλαμε. Για 14 ή για 15 Νισαν;;; Διοτι 14 Νισαν ειναι η πασχαλινη θυσια, αλλα ΔΕΝ ειναι ακομα η γιορτη των Αζυμων ή/και του Πασχα. Παρα μονο οι παραμονες της γιορτης (που αρχιζει μετα το σουρουπο). Και αν προκειται για τη 15 Νισαν, είναι μεν η πρωτη μερα της γιορτης, αλλα οχι η ημερα της θυσιας του Πεσαχ. Εκει παλι στον Μαρκο μάς γινεται λογος για προετοιμασία του πασχαλινου δειπνου (δηλ προκειται για 14 Νισαν). Και αφου βράδιασε (15 πια του Νισαν) ο Ιησους τρωει ΨΩΜΙ (πραγμα που δεν μπορει να ισχυει), και προς τα ξημερωματα, τον προδιδει ο Ιούδας, τον συλλαμβανουν οι απεσταλμένοι του Σανχεντριν, τον σερνουν στον αρχιερεα, και νωρις το πρωι τον παραδιδουν στον Πιλατο, το πληθος ζητα την σταυρωση του, τον πανε για σταυρωση και οταν εφτασε η ωρα δωδεκα εως τις τρεις, επεσε σκοτάδι σε ολη τη γη. Στις τρεις πεθαινει ο Ιησους, σκιζεται το καταπετσμα του Ναου, χωρις ομως εδω να μας λεει κατι για ανεστημενους και συνεχίζει και μας λεει πως ολο αυτο εγινε ημερα Παρασκευή, παραμονη Σαββατου. Οκ. Παμε παρακατω
Ας περασουμε τωρα στην εκδοχη του κατα Λουκαν ευαγγελιου. Εκει λοιπον κεφ.22 μας λεει "Εφτασε η γιορτη των Αζυμων (δηλαδη εφτασε = αρχισε, αρα η 15 Νισαν) κατα την οποια επρεπε να θυσιαστεί ο αμνος του Πασχα" (λαθος! Οπως ειπαμε αυτη ειναι η 14 Νισαν, η παραμονή του Πεσαχ και οχι η ιδια η γιορτη)". Και παλι ο Ιησούς στελνει να ετοιμασουν το πασχαλινο δειπνο (που το ετρωγαν αρχές 15 Νισαν). Και παλι ο Ιησούς τρωει εκει ΨΩΜΙ ("υστερα πηρε το ψωμί"), πραγμα που δεν ισχυει. Και παλι ο Ιουδας τον προδιδει το βραδυ προς ξημερωμα, μετα το δειπνο, και εδω έρχονται να τον συλλαβουν οχι οι φρουροι του Σανχεντριν, αλλα οι ιδιοι οι αρχιερεις, οι στρατηγοι του Ναου (δεν υπηρχε τετοιο αξιωμα) και οι πρεσβυτεροι. Τον σερνουν στο σπιτι του αρχιερεα και οταν ξημερωσε τον εσυραν στο Σανχεντριν, και απο εκει στον Πιλατο. Και εδω στον Λουκα, ο Πιλάτος τον στέλνει στον Ηρωδη, ο οποιος τον στελνει παλι στον Πιλατο, παίζεται το ολο θεμα στο πραιτωριο και τωρα στον Λουκα μας λεει πως "ηταν ΠΕΡΙΠΟΥ δωδεκα η ωρα το μεσημερι κι επεσε σκοτάδι σε ολη τη γη ως τις τρεις το απογευμα. Το καταπεσταμα του Ναου σκιστηκε στην μεση (εδω παλι ουδεις λογος για ανεστημενους νεκρους). Και ο Ιησούς πεθαινει. Και εδω παλι μας λεει: "ηταν ημερα Παρασκευή και πλησιαζε το Σαββατο". Οκ. Παμε παρακατω.
Και τωρα ερχόμαστε στο κατα Ιωαννην ευαγγελιο. Εδω ας παρουμε βαθειά αναπνοη, διοτι πεφτουμε σε μια αλλη εντελως διαφορετικη εκδοχη της ιστοριας. Αρχιζουμε απο κεφ.13: "ΠΡΙΝ απο τη γιορτη του Πασχα....βρισκοταν στο δειπνο..." . Και παλι φαίνεται πως τρωνε ΨΩΜΙ (μονο που τωρα ειναι κατανοητο πως ειναι πριν τη γιορτη του Πασχα, επομένως ουδεν προβλημα). Προσευχεται ο Ιησους, μετα το δείπνο βγαινουν εξω και εκει ερχεται να τον προδωσει ο Ιουδας με....τους ΡΩΜΑΙΟΥΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ και τους φρουρους του Ναου. Οι ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ (ρωμαιοι) με τον ΧΙΛΙΑΡΧΟ, και οι Ιουδαιοι φρουροι τον συλαμβανουν, και τον φερνουν στον Άννα, πεθερο του Καιφα, ο οποιος ηταν για εκείνη την χρονια ο αρχιερεας...ο Αννας τον στελνει μετα στον αρχιερέα Καιαφα (ποιος ηταν τελικα τότε ο αρχιερεας;;;). Μετα τον πανε στο πραιτωριο (εδω δεν υπαρχει δικη στο Σανχεντριν) και μας λεει πως "ηταν νωρις το πρωι. Οι Ιουδαιοι ομως δεν μπηκαν στο πραιτωριο για να μην βεβηλωθουν, αλλα να φανε το Πασχα καθαροί". Ασχετα το ότι δεν μολυνεται καποιος εβραιος με την παρουσια του στο πραιτωριο, εδω φαινεται πως μιλαμε για πρωι 14 Νισαν, πριν την πασχαλινη θυσια.
Παλι εδω μας κανει λογο για το 'σταυρωσον αυτον" που τωρα το λενε μονο οι αρχιερεις (δεν υπηρχαν πολλοι αρχιερεις, παρα μονο ενας και ενας αντικαταστατης) και οι φρουροι του Ναου, οχι ολος ο λαος, και το κειμενο γραφει πως "ηταν σχεδόν μεσημερι, παραμονη του Πασχα" (τωρα πως απο νωρις το πρωι που τον πήγαν στο πραιτωριο, φτάσαμε μεσημερι, αλλο θεμα). Και ο Πιλατος τον παραδιδει στους αρχιερεις (;;;;) να τον σταυρωσουν...και καπου εκει κατα το μεσημερι, πεθαινει ο Ιησούς (χωρις σκοτάδι για τρεις ωρες σε ολη τη γη, χωρις σκίσιμο του καταπερασματος του Ναου, και χωρις φυσικα ανεστημενους). Και συνεχιζει το κατα Ιωαννην και λεει: "ηταν παραμονη του Πασχα και οι Ιουδαιοι δεν ηθελαν να μεινουν τα σώματα των σταυρωμενων πανω στο σταυρο την ημερα του Σαββατου γιατι η μερα εκείνη ηταν πολυ μεγαλη γιορτη"...Ωπα!!! ποια γιορτη;;; Η γιορτη του Πεσσαχ φυσικα, που ακομα δεν ειχε αρχισει. Και παλι μετα μας λεει: "επειδη λοιπον ηταν παραμονη της γιορτης των Ιουδαιων..."
Και φυσικα στην "καινη διαθηκη" γενικα υπαρχει η ταυτιση του Ιησου ως η "τελικη θυσια" με το "Αρνιο" και την πασχαλινη θυσια. Γι' αυτό ηταν σημαντικο για την χριστιανικη θεολογια να ταυτισει την σταυρωση και θάνατο του Ιησου (συμφωνα με τα τρια ευαγγελια απο τις 12 μεχρι τις 15:00) με την πασχαλινη θυσια, το κορμπαν Πεσαχ.
Ασχετα βεβαια του γεγονότος πως η πασχαλινη θυσια δεν εξαγνιζει απο κανενα αμαρτημα
Οχι τυχαια λοιπον διαλεξαν τα τρια ευαγγελια να φορεσουν την σταυρωση και θανατο του Ιησου, με τον αληθινό χρονο της πασχαλινης θυσιας (13:30 εως 14:00 περιπου).
Όπως ολα τα ευαγγελια προσπάθησαν κουτσα στραβα (με καλυτερη εκδοχη σε αυτο του κατα Ιωαννη) να ταυτισουν την ημερα της σταυρωσης/θανατου του Ιησου στις 14 Νισαν, ΠΑΡΑΜΟΝΕΣ της γιορτης του Πεσαχ
Επομενως, φαινεται πως η χριστιανικη θεωρια ηθελε να τοποθετησει την σταυρωση του Ιησου στις παραμονες του Πεσαχ, στις 14 Νισαν, το μεσημερι, κατα τη θυσια του Πεσαχ, μονο που τα τρια ευαγγελια εκαναν το λαθος να αποκαλεσουν τον λεγομενο μυστικο δειπνο, σε πασχαλινο δειπνο...μπερδευοντας ετσι τα πραγματα. Όπως επισης ηθελαν να μας πουν πως εκεινη η 14 Νισαν συνεπεφτε για εκεινη την χρονια, με την ημέρα Παρασκευη, παραμονη Σαββατου επισης, πραγμα που σημαινει πως η θυσια γινοταν πιο νωρις απο οτι συνηθως.
Και οσον αφορα το πραιτωριο, φαινεται πως δηθεν οι εβραιοι φωναζουν για τη θανατωση του Ιησου κατα το μεσημερι της ημερας και οχι το πρωι νωρις (μονο στον Ιωαννη φαινεται πως το πρωι εφεραν τον Ιησου στο πραιτωριο, ενω ολοι οι αλλοι ευαγγελιστές μας μιλανε για σπιτι Καιφα, Αννα, Σανχεντριν, ακομα και Ηρωδη που προηγήθηκαν. Αν και στον Ιωαννη η ετυμηγορία το μεσημερι βγαινει. Και θεωρουν ισως καποιοι πως οι εβραιοι δεν ειχαν τι αλλο να ασχοληθουν εκεινες τις ωρες. Λες και το μεσημερι δεν ειχαν να ασχοληθουν με την πασχαλινη θυσια και το πρωι δεν ειχαν να ασχοληθουν με το καψιμο της φουσκωμενης ζυμης...........αλλα ε
Ορθόδοξος:
Αγαπητέ κ.Ραβίνε
Επειδή εθίξατε πολλά θέματα, κι επειδή ΔΕΝ υιοθετώ τις ανωτέρω δημοσιευθείσες ερμηνείες τού αγαπητού Adam Chris (σημ. ως προς την εξήγηση τού «γρίφου τών αιώνων», δηλ. τής «αντιφάσεως» μεταξύ τών τριών Συνοπτικών και τού Ιωάννου), από εμένα θα λάβετε εντελώς διαφορετική καθώς και πρωτότυπη απάντηση, η οποία θα αποδεικνύει, ότι η εν λόγω «αντίφαση» μεταξύ τών τριών Συνοπτικων και τού Ιωάννου δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία ακόμη ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΗ και όχι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ αντίφαση!
Επισής το γεγονός ότι σε κάποια ζητήματα πράγματι με καλύψατε αυτό δεν σημαίνει, ότι εις τις «αντιφάσεις» ή «ανακρίβειες» τών Ευαγγελίων που αναφέρατε δεν θα λάβετε απάντηση. Όντως μάς δώσατε πολύ χρήσιμες πληροφορίες τις οποίες για χρόνια αναζητούσαμε, όπως π.χ. το πόσο διαρκούσε η προσφορά τής θυσίας τού Πάσχα καθώς και το ότι η πασχάλιος θυσία ετρώγετο ως επιδόρπιο!!!
Και για μεν το πρώτο μάς έχετε δώσει ακριβή παραπομπή (Πσαχιμ, κεφ 5, Μισνα 7), όχι όμως και για το δεύτερο. Μπορείτε λοιπόν να μάς δώσετε ακριβή παραπομπή που να λέει τί ακριβώς περιελάμβανε το κυρίως (πασχάλιο) γεύμα και που να λέει επίσης, ότι ο αμνός ετρώγετο στο τέλος ως επιδόρπιο;
(Απορία: Γιατί κ.Ραβίνε το βιβλίο το προφέρετε «Πσαχίμ» και όχι «Πεσαχίμ» εφόσον προέρχεται από την λέξη «πέσαχ»;)
Ραβίνος:
Πρώτα οσον αφορα το "πσαχιμ". Το ρημα "προσπερναω" στα εβραικα ειναι "ποσεαχ". Και οταν μιλαμε για τον Κυριο στο χρόνο του παρελθοντα στη Βιβλο αναφέρεται ως "Πασαχ", "προσπερασε". Ως "ουσιαστικο" η λεξη "προσπερασμα" ειναι "Πεσαχ". Ετσι και η γιορτη ετσι και η θυσια αντλουν απο εκει το ονομα. Στον πληθυντικο ομως γινεται "σμιχουτ", σύμπτυξη ετσι ωστε το "πεσαχιμ" να γινεται "πσαχιμ".
Ορθόδοξος:
Αγαπητέ κ.Ραβίνε
Θερμή παράκληση: επειδή με ενδιαφέρει η ορθή προφορά εκάστης Εβραϊκής λέξεως, εάν έχετε την καλοσύνη, κάθε φορά που αναγράφετε μία Εβραϊκή λέξη, να θέτετε και τον αντίστοιχο τόνο σε αυτήν, ώστε να γνωρίζουμε κι εμείς την ορθή προφορά της. Για τα ελληνικά που τα γράφετε χωρίς τόνους, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, επειδή τυγχάνει μητρική μας γλώσσα, αλλά όσον αφορά την Εβραϊκή, επειδή με ενδιαφέρει σαν γλώσσα καθώς και η ανάγνωση τού πρωτοτύπου κειμένου, σαν παρακαλώ μην ξεχνάτε να μάς τονίζετε σωστά τις λέξεις που παραθέτετε.
Εις το ανωτέρω σχόλιό σας γράψατε, ότι εις τον πληθυντικό γίνεται «σμιχουτ». Επειδή δεν κατάλαβα, μπορείτε να μού διευκρινίσετε ποια ακριβώς λέξη (εις τον ενικό) έχει ως πληθυντικό το «σμιχουτ»; Και πριν ξεκινήσουμε τον διάλογο καλό θα είναι να κλείνουμε μία – μία τις τυχόν εκκρεμότητες που υπάρχουν. Σάς ρώτησα λοιπόν αλλά δεν μού απαντήσατε ακόμη:
«Μπορείτε να μάς δώσετε ΑΚΡΙΒΗ παραπομπή που να λέει ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ περιελάμβανε το ΚΥΡΙΩΣ (πασχάλιο) γεύμα και που να λέει επίσης, ότι ο αμνός ετρώγετο εις ΤΟ ΤΕΛΟΣ ως ΕΠΙΔΟΡΠΙΟ;»
Σάς ευχαριστώ!
Ραβίνος:
Μην ανησυχετε, εδω ειμαι δεν εφυγα. Απλα σε λιγο αρχίζει η αργία του Σαββατου και θα επανερθω απο αρχη επομενης εβδομαδας. Εν συντομια. Γραφω χωρις τονους διοτι γραφω απο κινητό. Σε καποια σημεία μου βγαινει αυτοματα τονισμος σε αλλα οχι. Συγχωρεστε με λοιπον. Προκειται μονο για τεχνικο θεμα. Δευτερον δεν ανεφερα πως "σμιχουτ" ειναι πληθυντικος καποιας λεξης. Δεν με καταλαβατε. Σμιχουτ (και δεν μπορω απο κινητο να βαζω τονους στις εβραϊκές λεξεις, εφοσον δεν υφιστανται στα ελληνικα, της αυτοματης ορθογραφιας, sorry), είναι σαν λεμε "σύμπτυξη". Τωρα σαν κυριο πιατο ετρωγαν τη "γιορτινη θυσια" (οχι την πασχαλινη) που ηταν βοδινο, το "κορμπαν χαγκικα". Οσον για το οτι ετρωγαν την πασχαλινη θυσια ως επιδόρπιο/αφικομαν η πηγη ειναι Μισνα, μασεχετ Πσαχιμ, κεφ 10, μισνα 8. Σαμπατ Σαλωμ.
Ορθόδοξος:
Αγαπητέ κ.Ραβίνε
Συγχωρέστε με που άργησα να σάς απαντήσω, αλλά έπρεπε πρωτίστως να διασταυρώσω και να επιβεβαιώσω γεγονότα και πηγές που πρόκειται να παραθέσω κατά την διάρκεια τών απαντήσεών μου. Πρώτα θα σχολιάσω κάποια ζητήματα που μού έκαναν εντύπωση εις τις ανωτέρω απανήσεις σας και εις το τέλος θα προσπαθήσω να σάς εξηγήσω τούς λόγους για τούς οποίους η «αντίφαση» τών τριών Συνοπτικών με τον Ιωάννη δεν είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ, όπως εσείς εσφαλμένως πιστεύετε, αλλά είναι ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΗ. Η δε απάντηση που σάς δώσω επί αυτού τού «γρίφου», είναι πρωτότυπη και μάλλον διατυπώνεται για πρώτη φορά.
Άλλωστε από το ΠΡΩΤΟ μου σχόλιο σάς υποσχέθηκα, ότι για «τον γρίφο τών αιώνων» (όπως προσωπικά αποκαλώ την «αντίφαση τών τριών Συνοπτικών με τον Ιωάννη» όσον αφορά εις την ημέρα τού Μυστικού Δείπνου καθώς εις τον χαρακτήρα αυτού, παχάλιος ή μη) θα λάβετε από ΕΜΕΝΑ απάντηση, και δη πρωτότυπη και ικανοποιητική, οπότε δεν υπάρχει λόγος να πιέζετε τούς υπολοίπους συνομιλητές σας επ’ αυτού.
Σχολιάζοντας λοιπόν τις ανωτέρω απαντήσεις θα ξεκινήσω από τον Ιώσηπο, ο οποίος μάς πληροφορεί ότι:
«Ενστάσης τής εορτής, πάσχα καλείται, καθ’ ήν θύουσιν μεν από ενάτης ώρας μέχρις ενδεκάτης...» (Φλαβίου Ιωσήπου, Ιουδ. Πολ. VI, ix, 3).
Δηλαδή ο Ιώσηπος μάς λέγει, ότι το «κορμπάν πέσαχ» (πασχάλιος θυσία) ελάμβανε χώρα από τις 3 μ.μ. κι εντεύθεν. ΕΣΕΙΣ Ο ΙΔΙΟΣ, όμως, μάς παραθέσατε πληροφορίες από την Μισνά (Πσαχιμ, κεφ 5, μισνα 1) ότι:
«... παραμονες Πεσαχ, μετα τη θυσια του ολατ ταμιντ, μπεν αρμπαημ, προσφεροταν η θυσια του Πεσαχ, και γι' αυτό αν η 14 Νισαν επεφτε σε μια αλλη ημερα, εκτος Παρασκευης (ερεβ παραμονες της αργιας του Σαββατου), η θυσια του ολατ ταμιντ του μεσημεριου/μπεν αρμπαημ γινοταν μια ωρα πιο νωρις απο το κανονικο, αρχιζοντας απο την εβδομη και μιση ωρα, μεχρι την ογδοη και μιση, δηλαδη απο τις μια και μιση ως τις δυο και μιση, και μετα αρχιζε ακριβως η θυσια του Πεσαχ.»
Δηλαδή, αγαπητέ κ.Ραβίνε, στις 2:30 μ.μ. μάς λέει η Μισνά, ότι τελείωνε η θυσία τού «ολατ ταμιντ του μεσημεριου/μπεν αρμπαημ» (άρα ευθέως μετά ξεκινούσε η πασχάλιος θυσία), ο δε Ιώσηπος μάς λέγει, ότι η πασχάλιος θυσία ξεκινούσε στις 3:00 μ.μ. και για το διάστημα τής διαφοράς τής ΜΙΣΗΣ ΩΡΑΣ ΜΑΣ ΛΕΤΕ ΟΤΙ Η ΠΗΓΗ ΤΟΥ ΙΩΣΗΠΟΥ ΕΙΝΑΙ «ΠΕΙΡΑΓΜΕΝΗ»;;; (!!!) ΜΗΠΩΣ κ.ΡΑΒΒΙΝΕ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ;
ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ
Επειδή εις τα Ευαγγέλια ΚΑΙ ο Άννας ΚΑΙ ο Καϊάφας αποκαλούνται «αρχιερείς», αναρωτιέστε: «ποιος τελικά ήταν ο Αρχιερέας;» Η απάντηση κ.Ραβίνε είναι πολύ εύκολη: Ο Άννας ήταν αρχιερέας από το 6 έως το 15 μ.Χ., ο δε Καϊάφας τοποθετήθηκε αρχιερέας το 18 μ.Χ. και απεμακρύνθη από τα καθήκοντά του το 36 μ.Χ. (F.F.Bruce, The Gospel of John, σελ.343). Πολλοί δε ερευνητές πιστεύουν, ότι ο Άννας ήταν «η εξουσία πίσω από τον θρόνο», ο οποίος ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΕ να κατέχει τον ΤΙΜΗΤΙΚΟ ΤΙΤΛΟ τού «αρχιερέα» (R.E.Brown, The Death of the Messiah, τόμ.1, σελ.405).
Ο Brown επισημαίνει, ότι ο Ιώσηπος εξακολουθούσε να αποκαλεί τον Άννα «αρχιερέα» εις το τέλος τής αρχιερατείας τού Καϊάφα. Η εξουσία που είχε ο Άννας συμπεραίνεται από το γεγονός, ότι πενήντα έτη μετά την ανακήρυξή του σε «αρχιερέα», πέντε από τούς υιούς του έγιναν αρχιερείς, ένας γαμπρός του και ένας εγγονός του! Ο Ιώσηπος αναφέρει, ότι αυτό είναι κάτι που δεν έχει συμβεί ποτέ πριν στην ιστορία τού Ιουδαϊσμού (Ιουδ. Αρχ. XX, ix, 1)! Επιπλέον, όπως επισημαίνει ο Howard Marshall, ο ξεχωριστός αυτός αρχιερέας ΔΙΕΤΗΡΗΣΕ τον τίτλο του, όπως συμβαίνει σήμερα με ορισμένους συνταξιούχους καθηγητές Πανεπιστημίων (Howard Marshall, The Gospel of Luke, Exeter, Paternoster Press, 1978, σελ.134).
Είναι λοιπόν σαφές, τόσο από την Αγία Γραφή, όσο και από τον Ιώσηπο, ότι οι Ιουδαίοι θεωρούσαν τον Άννα ως ΕΠΙΤΙΜΟ αρχιερέα μετά την απομάκρυνσή του από τον Ρωμαίο επίτροπο το 15 μ.Χ. Γι’ αυτόν δε τον λόγο αναφέρονται αρκετές φορές μαζί, κι όχι μόνον αυτό, αλλά παρατηρούμε σε κάποιες περιπτώσεις να αναφέρεται ο Άννας ΠΡΩΤΟΣ, ως αναγνώριση τής προτεραιότητάς του (π.χ. Λουκ. 3:1, Πράξ. 4:6).
Ο Βιβλικός ερμηνευτής C.L.W.Grimm εις το Lexicon Greaco-Latinum in libros Novi Testamenti, Lipsiae, 1903, αναφέρει τα εξής:
«Πολλές φορές (σημ. ο όρος «αρχιερείς») εις τον πληθυντικόν απαντά εις τα Ευαγγέλια, τις Πράξεις και τα συγγράμματα τού Ιωσήπου (σημ. Ιουδ. Αρχ. XIV, x, 4 & XX, viii, 8, Ιουδ. Πολ. Ι, i, 1, II, xv, 3-4, xvi, 3, xvii, 6, xx, 4, V, i, 5, VI, ix, 3), περιλαμβάνονται εκτός εκείνου (ο οποίος κατείχε το αρχιερατικό αξίωμα και ήταν εν ενεργεία αρχιερεύς), και εκείνοι οι οποίοι παλαιότερα είχαν διαχειρισθεί ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΞΙΩΜΑ, εκπεσόντες αυτού, και οι οποίοι είχαν μεγάλη επιρροή εις την κοινωνία, καθώς και εκείνοι από τις οικογένειες τών οποίων ελαμβάνοντο αι αρχιερείς» (τα κεφαλαία δικά μας καθώς και οι παραπομπές).
Ο δε αείμνηστος καθηγητής τής Θεολογικής Σχολής τού Πανεπιστημίου Αθηνών Νικόλαος Δαμαλάς, εις την Ερμηνεία του εις την Καινή Διαθήκη αναφέρει τα εξής σημαντικά:
«Το ισόβιο και κληρονομικό τών αρχιερέων καταργήθηκε επί Ηρώδου και ο αρχιερεύς αυθαιρέτως επεβάλλετο και αντικαθίστατο με άλλον, ούτως ώστε ΣΥΝΥΠΗΡΧΑΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΠΡΩΗΝ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ, που τηρούσαν το ΟΝΟΜΑ, την εσθήτα και ΤΙΣ ΤΙΜΕΣ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΡΕΩΣ.»
Όσον αφορά δε τούς «αρχιερείς» που κραύγαζαν «άρον άρον σταύρωσον αυτόν» (Ιωάν. 19:15), γράψατε ότι:
«δεν υπήρχαν πολλοί αρχιερείς παρά μόνον ένας και ένας αντικαταστάτης»,
υπαινισσόμενος βεβαίως, ότι ΚΑΙ ΕΔΩ έχουμε ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ανακρίβεια τών Ευαγγελίων! Εδώ λοιπόν, κ.Ραβίνε, ως «αρχιερείς» θεωρούνται τα μέλη τής μίας από τις τρεις ομάδες από τις οποίες αποτελείτο το Σανχεντρίν, τα μέλη δε τού οποίου χαρακτηρίζονται εις την Καινή Διαθήκη υπό 4 τύπους:
1) αρχιερείς, πρεσβύτεροι και γραμματείς ή αρχιερείς, γραμματείς, και πρεσβύτεροι (Ματθ. 27:41, Μάρκ. 11:27, 14:43, 53, 15:1, Πράξ. 4:5),
2) αρχιερείς και γραμματείς (Ματθ. 2:4, 20:18, 21:15, Μάρκ. 10:33, 11:18, 14:1, 15:31, Λουκ. 22:6, 66, 23:10),
3) αρχιερείς και πρεσβύτεροι (Ματθ. 21:23, 26:3, 47, 27:1, 3, 12, 20, 28:11-12, Πράξ. 4:23, 23:14, 25:15) και 4) αρχιερείς και το Συνέδριον όλον (Ματθ. 26:59, Μάρκ. 14:55, Πράξ. 22:30).
Ο υπηρεσιακός «αρχιερεύς τού ενιαυτού», Πρόεδρος τού Σανχεντρίν, και οι (ΖΩΝΤΕΣ) ΠΡΟΔΙΑΤΕΛΕΣΑΝΤΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΚΟΙ Αρχιερείς ήταν τα πλέον βαρύνοντα μέλη τού Συνεδρίου. Εάν μάλιστα λάβουμε υπ’ όψει μας την πληροφορία τού Ιωσήπου, ότι από τής εποχής τού Ηρώδου μέχρι τής καταστροφής τής Ιερουσαλήμ (δηλ. σε διάστημα 107 ετών), υπηρέτησαν 28 Αρχιερείς (https://books.google.gr), τότε συμπεραίνουμε αβίαστα, ότι ΚΑΙ επί τής εποχής τού Ιησού ο αριθμός τών Αρχιερέων μελών τού Συνεδρίου, ήταν ΗΔΗ ΜΕΓΑΛΟΣ! (πρβλ. Johannes Evangelist Belser, Die Geschichte des Leidens und Sterbens, der Auferstehung und Himmelfahrt des Herrn, Freiburg im Br., 1913, σελ. 308 κ. εξ):
«Από το 6-66 μ.Χ. έγιναν 18 Αρχιερείς, από τούς οποίους μόνο τρεις κυβέρνησαν περισσότερο από δύο χρόνια....Το Συνέδριο αποτελείτο από τρεις ομάδες: από τούς ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ, τούς πρεσβύτερους, και τούς γραμματείς (Μάρκ. 15:1). Οι ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ αποτελούσαν την αριστοκρατία τής λατρείας, οι πρεσβύτεροι και οι γραμματείς αντίστοιχα τις αριστοκρατίες τής ιδιοκτησίας και τής μόρφωσης» (Gerd Theissen, Καίρια χαρακτηριστικά τής κίνησης τού Ιησού: Κοινωνιολογική θεώρηση – Συμβολή στην ιστορία γένεσης τού αρχέγονου Χριστιανισμού, Αθήνα 1997, σελ.108, τα κεφαλαία δικά μας)
Ένα πολύ συνηθισμένο μοιρολόι, ΠΟΥ ΣΥΝΑΝΤΑΜΕ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΣΤΟ ΤΑΛΜΟΥΔ, μάς λέει τί σκεφτόταν ο απλός λαός για τούς ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΑΦΕΝΤΕΣ ΤΟΥ ΝΑΟΥ:
«Οίκος τού Κάνθαρου; Αλλοίμονό μου, βάρδα στον κάλαμό τους: Οίκος τού Άννα; Αλλοίμονό μου, βάρδα στο σφύριγμά τους σαν τής οχιάς: Οίκος τού Ισμαήλ μπεν Φαλί; Αλλοίμονό μου, βάρδα στις γροθιές τους! ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ, οι γιοί τους θησαυροφύλακες, οι πεθεροί τους αξιωματούχοι τού Ναού» (Daniel Rops, Λαοί και Πολιστισμοί, Η καθημερινή ζωή στην Παλαιστίνη στούς χρόνους τού Ιησού, Μετάφρ. Έλλης Αγγέλου, Εκδ. Παπαδήμας 1990, σελ.186, τα κεφαλαία δικά μας)
«Το Μέγα τούτο Συνέδριον απετελείτο εξ εβδομήκοντα και ενός μελών. Τα μέλη αυτού απετέλουν τρεις κατηγορίαι προσώπων, ήτοι οι ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ, οι Πρεσβύτεροι και οι Γραμματείς. Μεταξύ τών ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ήσαν ο Καιάφας ΚΑΙ ΟΙ ΖΩΝΤΕΣ ΠΡΟΚΑΤΟΧΟΙ ΤΟΥ (Άννας κ.λ.π.) εις το υπούργημα τού Αρχιερέως, έτι δε ο επικεφαλής τού Ναού, ο ιερατικός επόπτης και τρεις θησαυροφύλακες αυτού. Εις την δευτέραν κατηγορίαν Συνεδριτών ανήκον οι Πρεσβύτεροι, πλουσιώτατοι γαιοκτήμονες, οι οποίοι ήσαν εκ τών κοσμικών ανδρών τής Ιερουσαλήμ. Οι τών δύο τούτων κατηγοριών Συνεδρίται αντεπροσώπευον την κυρίαρχον τάξιν τών πλουτοκρατών. Οι τής τρίτης τάξεως Συνεδρίται ήσαν οι Γραμματείς, οι οποίοι ήσαν δικηγόροι, προερχόμενοι εκ τής μικράς αστικής τάξεως , και πιθανώς ούτοι είχον μικράν τινα δικαιοδοσίαν εις το Συνέδριον» (Josef Blinzler, Der Prozess Jesu. Das jüdische und das römische Gerichtsverfahren gegen Jesus Christus auf Grund der ältesten Zeugnisse dargestellt und beurteilt, Pustet, Regensburg, 1960 και Γαλλική μετάφραση υπό G. Daubie, Le procès de Jésus, Paris, 1961, απ’ όπου και η ανωτέρω παραπομπή, τα κεφαλαία δικά μας)
Οι «αρχιερείς» λοιπόν ήταν οι αρίστοι τού Ιερατείου, οι ιθύνοντες (κατευθύνοντες-καθοδηγούντες) τα τού Συνεδρίου και άνηκαν εις την τάξη τών Σαδδουκαίων (Πράξ. 5:17, Φλαβίου Ιωσήπου, Ιουδ. Αρχ., XX, ix, 1).
Ο ΚΑΪΑΦΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ
Έκπληξη προξένησε το γεγονός, ότι περί τού προσώπου τού Καϊάφα γράψατε, ότι «αποτελεί άγνωστη προσωπικότητα για τον Ιουδαϊσμό»!!! Μήπως εννοείτε, κ.Ραβίνε, ότι είναι άγνωστη προσωπικότητα για ΕΣΑΣ και όχι για τον Ιουδαϊσμό; Πώς είναι δύνατόν να ισχύει κάτι τέτοιο, όταν ΔΥΟ φορές ο Καϊάφας αναφέρεται ΞΕΚΑΘΑΡΑ από τον Ιώσηπο; (Ιουδ. Αρχ., XVIII, ii, 2 & iv, 3).
Και μην μού πείτε πάλι, ότι η εν λόγω πληροφορία είναι «πειραγμένη», διότι σάς πληροφορώ ότι ο υπομνηματιστής τού Judaic Classics Library, εις την υποσημείωση Νο14 τού Μishnah Μasechet Middoth, Chapter 1, Μishnah 3 (όπως και στο MIDDOS, The Soncino Babylonian Talmud, Reformatted by Reuven Brauner, Raanana 5771), παραπέμπει ΕΠΑΚΡΙΒΩΣ εις την ανωτέρω παράθεση τού Ιωσήπου (Ιουδ. Αρχ., XVIII, ii), κάτι που σημαίνει, ότι ο υπομνηματιστής θεωρεί ΕΓΚΥΡΕΣ και ΓΝΗΣΙΕΣ τις πληροφορίες που αναφέρει ΕΙΣ ΑΥΤΟ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ο Ιώσηπος!!! Και εις ΑΥΤΟ το σημείο ο Φλάβιος Ιώσηπος αναφέρει, ότι «Ιώσηπος ο και Καϊάφας διάδοχος ην αυτώ», δηλαδή ότι ο Καϊάφας ήτο διάδοχος (εις την αρχιερωσύνη) τού Σίμωνος, τού υιού τού Καμίθου!
Επίσης ο Ιωσήφ Καϊάφας περιλαμβάνεται εις την λίστα με τούς Αρχιερείς που αναγράφονται από την εποχή τού Ηρώδου (37 π.Χ.) έως και την καταστροφή τής Ιερουσαλήμ (70 μ.Χ.). Είναι κατά σειράν ο 14ος (Robert Waltz, The Bible in History, έκδ. 2013, σελ.224, https://books.google.gr - https://books.google.gr)
Εις δε την γνωστή μετάφραση τών έργων τού Ιωσήπου υπό τού William Winston, πλέον συγκεκριμένως εις τις Ιουδαϊκές Αρχαιότητες, εις τον αντίστοιχο πίνακα με τούς αρχιερείς που παρατίθεται, εμφανίζεται κανονικά ΚΑΙ ΠΑΛΙ το όνομα «Ιώσηπος Καϊάφας, γαμπρός τού Άννα». ( http://books.google.gr/ )
ΑΡΑ, ΑΓΑΠΗΤΕ κ.ΡΑΒΒΙΝΕ, ΟΠΩΣ ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΑ ΑΝΩΤΕΡΩ ΑΠΕΔΕΙΞΑΜΕ, Ο ΚΑΪΑΦΑΣ ΕΙΝΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΥΠΑΡΚΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΚΑΙ ΑΓΝΩΣΤΟ ΜΑΛΛΟΝ ΣΕ Ε Σ Α Σ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΙΟΥΔΑΪΣΜΟ!
ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΗΓΩΝ ΤΟΥ ΝΑΟΥ
Σχολιάζοντας επίσης την σύλληψη τού Ιησού υπό τών στρατηγών τού Ιερού, όπως δηλαδή αυτή περιγράφεται εις το κατά Λουκάν Ευαγγέλιο (22:52), είπατε ότι «δεν υπήρχε τέτοιο αξίωμα», υπαινισσόμενος βεβαίως, ότι ΚΑΙ ΕΔΩ έχουμε ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ανακρίβεια τών Ευαγγελίων! Όντως ΜΟΝΟΝ ο Ευαγγελιστής Λουκάς εις την Καινή Διαθήκη μνημονεύει αυτό το αξίωμα εις το Ευαγγέλιο (22:4, 52) καθώς και εις τις Πράξεις τών Αποστόλων (4:1, 5:24, 26, 16:20, 22, 35-36, 38).
Όμως, αγαπητέ κ.Ραβίνε, τελικά ο Λουκάς ΔΕΝ είναι και ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ που αναφέρει αυτό το αξίωμα. Ο Φλάβιος Ιώσηπος αναφέρει ότι «δραμόντες δε οι επί τού ιερού φύλακες ήγγειλαν τω ΣΤΡΑΤΗΓΩ» (Ιουδ. Πολ., VI, v, 3 τα κεφαλαία δικά μας). Ο δε αείμνηστος καθηγητής τής Θεολογίας Παναγιώτης Τρεμπέλας (είμαι σίγουρος ότι τον έχετε ακουστά) εις το Υπόμνημά του εις το κατά Λουκάν Ευαγγέλιο, σελ. 591, έχει την εξής ΠΟΛΥ ενδιαφέρουσα πληροφορία:
«Η Μισνά ονομάζει τον επικεφαλής στρατηγό (SEGAN) και γνωρίζει και τούς στρατηγούς (SEGANIM). Αυτοί ήσαν αξιωματικοί τής αστυνομίας τού Ναού διατελούντες υπό την διεύθυνσιν τού Προστάτου τού Ναού (Β΄ Μακκαβ. 3:4), έχοντες ως έργον να τηρούν την τάξη εν τω Ναώ. Όλο δε το προσωπικό τούτο ήταν στρατολογημένο εκ τών Λευιτών.»
Κι επειδή από ΕΜΑΣ μια τέτοια πληροφορία είναι αρκετά δύσκολο να ευρεθεί εις την Μισνά, σάς προτείνουμε να κάνετε ΕΣΕΙΣ τον κόπο (που γνωρίζετε και την γλώσσα) να αναζητήσετε τις λέξεις «SEGAN» ή «SEGANIM», που ισχυρίζεται ο καθηγητής ότι εμπεριέχονται εις την Μισνά, και να επιβεβαιώσετε τις συγκεκριμένες πληροφορίες, ΚΙ ΑΝ επιθυμείτε (θα μάς χαροποιήσει πολύ) να μοιραστείτε τα αποτελέσματα τής ερεύνης σας με εμάς!
Ο ΜΟΛΥΣΜΟΣ ΤΩΝ ΙΟΥΔΑΙΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥΣ ΕΙΣ ΤΟ ΠΡΑΙΤΩΡΙΟ
Εις τα σχόλιά σας είπατε επίσης, ότι:
«... δεν μολύνεται κάποιος εβραίος με την παρουσία του στο πραιτώριο»,
υπαινισσόμενος βεβαίως, ότι ΚΑΙ ΕΔΩ έχουμε ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ανακρίβεια τών Ευαγγελίων! Εκπλησσόμεθα, αγαπητέ, να ακούμε από έναν Ραβίνο, ότι η είσοδος τών εκπροσώπων τού λαού εις την οικίαν ειδωλολάτρου ΔΕΝ συνιστούσε μόλυνση! Μήπως σάς διαφεύγει, ότι ΔΕΝ ομιλούμε για την είσοδο σε οικία ειδωλολάτρου ΟΠΟΙΑΝΔΗΠΟΤΕ ημέρα τού έτους (που ΚΙ ΑΥΤΟ απηγορεύετο), αλλά για την 14η Νισάν, δηλαδή την ημέρα απομακρύνσεως τού ενζύμου άρτου;
Μήπως επίσης σάς διαφεύγει, ότι την ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ημέρα, όχι μόνο δεν έπρεπε οι Ιουδαίοι να τρώγουν ένζυμο άρτο, αλλά ούτε καν να ατενίσουν (να δουν δηλ. με τα μάτια τους) ένζυμο άρτο;;; ΑΥΤΟ δεν εννοεί το Δευτερονόμιο όταν γράφει:
«Και δεν θέλει φανεί προζύμιον εις σε, κατά πάντα τα όριά σου, επτά ημέρας» (16:4 Μασορ.) ή «...ουκ οφθήσεταί σοι ζύμη εν πάσι τοις ορίοις σου επτά ημέρας;» (Μετάφ. Ο΄)
Εάν λοιπόν εισήρχοντο εις την οικίαν τού ειδωλολάτρου Πιλάτου την 14η Νισάν, δεν θα εμιαίνοντο εισερχόμενοι εις περιοχή ενζύμων και θα ήσαν υποχρεωμένοι να εορτάσουν το Πάσχα μετά από ένα μήνα και υπό τις καθαρτηρίους προϋποθέσεις που περιγράφονται εις τούς Αριθμ. 9:6 κ.εξ.;;;
Αλλά υπάρχει και μία ακόμη ερμηνεία για το εν λόγω ζήτημα:
«Οι οικίες τών εθνικών εθεωρούντο ακάθαρτοι, λόγω τής επικρατούσης γνώμης, ότι οι εθνικοί συνήθιζαν να θάπτουν εις αυτές τα εκτρωθέντα έμβρυα. Άρα η οικία ίσχυε ως δια τινός πτώματος νεκρού μολυνθείσα, η δε εις αυτήν είσοδος τού Ιουδαίου εμόλυνε αυτόν, κατά τον ορισμό τών Αριθμ. 19:14, όχι επί ΜΙΑ μόνον ημέρα, αλλά επί ΕΠΤΑ, κατά τις οποίες ημέρες τού μολυσμού απηγορεύετο εις αυτόν η βρώση πάσης οιασδήποτε θυσίας, τόσον δηλαδή τής τού πασχαλίου αμνού (Αριθμ. 9:6 και εξής), όσον και τής Chagiga, τής σωτηρίου δηλαδή θυσίας (Λευιτ. 7:20).»
ΑΡΑ, ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΟ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΗ, Δ Ι Κ Α Ι Ω Σ ΚΑΙ Π Ο Λ Υ Ο Ρ Θ Ω Σ Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΤΗΝ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΗ ΜΟΛΥΝΣΗ ΠΟΥ ΘΑ ΥΦΙΣΤΑΝΤΟ ΟΙ ΙΟΥΔΑΙΟΙ, ΕΝΕΚΑ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΑΔΥΝΑΤΟΥΣΑΝ ΝΑ ΕΙΣΕΛΘΟΥΝ ΕΙΣ ΤΟ ΠΡΑΙΤΩΡΙΟ!!!
ΟΙ «ΝΟΜΟΤΑΓΕΙΣ» ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ, ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΣ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΣΑΙΟΙ!
Εις το ανωτέρω video εκφράσατε επίσης την απορία, ότι:
«οι εκπρόσωποι τού λαού αντί να κάνουν τη θυσία κάθονται εις το Πραιτώριο για να αποφασίσουν εάν ο Ιησούς ή ο Βαραββάς είναι αυτός που θα θανατωθεί.» (10:10 κ. εξ)
Το ίδιο δε σκεπτικό πιστεύω ότι θα έχετε και για τούς Αρχιερείς, Γραμματείς και Φαρισαίους, τα μέλη δηλαδή τού Μεγ. Συνεδρίου. Αντί, δηλαδή, όλοι αυτοί να ευρίσκονται εις τις οικίες τους και να σχολούνται με την απομάκρυνση τής ζύμης, έτρεχαν εις τις Δίκες τού Ιησού υπό τού Συνεδρίου και κατόπιν υπό τού Πιλάτου (ενημερωτικά δε λέγω, ότι ΚΑΤΑΧΡΗΣΤΙΚΩΣ αποκαλώ «δίκη» αυτό που διεξήγαγε ο Πιλάτος, εφόσον εμφανώς επρόκειτο περί ΕΠΙΚΥΡΩΣΕΩΣ εκ τών προτέρων ληφθείσας υπό τού Μεγ. Συνεδρίου θανατικής καταδίκης).
Απαντώντας λοιπόν σάς λέγω, ότι όσον αφορά τούς εκπροσώπους τού λαού, όλοι αυτοί θα ηδύναντο να ευρίσκονται εις το Πραιτώριο και να ζητούν την θανάτωση τού Ιησού, εφόσον με την απομάκρυνση τής ζύμης θα μπορούσαν να ασχοληθούν τα ΥΠΟΛΟΙΠΑ μέλη τής οικογενείας! Μην ξεχνάμε άλλωστε, ότι η «δίκη» τού Ιησού από τον Πιλάτο έλαβε χώρα, όπως προείπαμε, ΠΡΩΙ (Ματθ. 27:1-2, Λουκ. 22:66, 23:1, Ιωάν. 18:28).
Άλλωστε εσείς ο ίδιος, κ.Ραβίνε, γράψατε επί λέξει τα εξής:
«... αν και οι περισσότεροι ειχαν τελειώσει το καθαρισμα απο το προηγουμενο βραδυ».
Εφόσον λοιπόν εσείς ο ίδιος μάς πληροφορείτε, ότι οι περισσότεροι εκ τού λαού είχαν μεριμνήσει για το καθάρισμα τού ενζύμου άρτου από το προηγούμενο βράδυ, τότε εις τί ακριβώς έγκειται η δυσκολία να παρευρίσκεται ένα πλήθος έξω από το Πραιτώριο και να ζητάει τη θανάτωση τού Ιησού;;;
Όσον αφορά τώρα εις τα «νομοταγή» μέλη τού Μεγ. Συνεδρίου δε νομίζουμε να είχαν το παραμικρό πρόβλημα να καταπατήσουν Μ Ι Α Α Κ Ο Μ Η εκ τών εντολών τού Θεού, αυτήν δηλαδή περί τής εγκαίρου απομακρύνσεως τής ζύμης εκ τών οικιών των (που ελάμβανε χώρα τις ώρες που αυτοί ευρίσκοντο εντός τού Πραιτωρίου), εφόσον κάτι τέτοιο (παραβίαση δηλαδή τού Νόμου τού Θεού προκειμένου να επιτύχουν και να αποκομίσουν προσωπικά οφέλη, εν προκειμένω την ΕΞΟΝΤΩΣΗ τού Ιησού) ήταν κάτι που ΚΑΘ’ ΕΞΙΝ έκαναν, όπως περιτράνως αποδεικνύεται από το κείμενο που ακολουθεί!
Για διαβάστε προσεκτικά το κατά Ματθ. 15:1-9 για να διαπιστώσετε τί είχαν εφεύρει οι «νομοταγείς ακόλουθοι τού Μωσαϊκού Νόμου» προκειμένου να ΜΗΝ τιμούν τούς γονείς τους. Επενόησαν ΣΑΤΑΝΙΚΗ επινόηση με πρόσχημα ευσεβείας! Απέφευγαν τις υποχρεώσεις προς τούς γονείς τους (όταν οι τελευταίοι ζητούσαν κάτι από τα παιδιά τους) λέγοντας:
«Δυστυχώς αυτό που θέλεις να λάβεις ή να ωφεληθείς από εμένα ή θα ελάμβανες ως βοήθημα από εμένα, το έχω ΤΑΞΕΙ να το κάνω ΔΩΡΟ στο Θεό.»
Και με αυτήν την ΣΑΤΑΝΙΚΟΤΑΤΗ επινόηση ΟΥΤΕ τούς γονείς τους τιμούσαν, ΟΥΤΕ και τον Θεό!!!
ΜΕ ΠΡΟΦΑΣΗ ΔΗΛΑΔΗ ΤΟΝ ΘΕΟ ΕΝΕΠΑΙΖΑΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ!!!
Και με αυτήν την σατανική επινόηση ακύρωσαν δηλ. κατήργησαν, αθέτησαν την εντολή τού Θεού «τίμα τον πατέρα και την μητέρα σου» (Έξοδ. 20:12), παραμελούσαν δηλαδή τούς γονείς τους με ανθρώπινες προφάσεις, προκειμένου να τηρήσουν την παράδοση τών πρεσβυτέρων!!!
Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι (εκ τών οποίων αποτελείτο τα μέλη τού Σανχεντρίν), οι οποίοι ουδένα πρόβλημα είχαν να παραβιάσουν τουλάχιστον ΔΕΚΑ (10) διατάξεις τού Ιουδαϊκού Ποινικού Δικαίου καθώς και τής ΜΙΣΝΑ (τις οποίες όποτε θέλετε μπορώ να σάς απαριθμήσω ΜΙΑ ΠΡΟΣ ΜΙΑ), προκειμένου να επιτύχουν (παντί τρόπω και πάση θυσία) την εξόντωση τού Ιησού, θεωρείτε ότι θα είχαν κάποιον ενδοιασμό ως προς την παραβίαση τής εντολής περί τής εγκαίρου απομακρύνσεως τής ζύμης εκ τών οικιών των;;; (Μάλλον πιο πολύ για ΑΝΕΚΔΟΤΟ που ΜΟΝΟΝ γέλιο προκαλεί, μπορεί κάποιος σοβαρός ερευνητής να εκλάβει αυτήν την ένσταση)!!!
ΟΙ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΙΣ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΑΣΧΑ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΑΝΑΜΕΝΟΥΜΕ ΝΑ ΜΑΣ ΕΡΜΗΝΕΥΣΕΙ Ο ΑΓΑΠΗΤΟΣ κ.ΡΑΒΒΙΝΟΣ
«Επτά ημέρες θέλετε τρώγει άζυμα από τής ΠΡΩΤΗΣ ημέρας θέλετε σηκώσει το προζύμιον εκ τών οικιών σας· διότι όστις φάγει ένζυμα από τής πρώτης έως τής εβδόμης ημέρας, η ψυχή εκείνη θέλει εξολοθρευθή εκ τού Ισραήλ. Και εν την ΠΡΩΤΗ ημέρα θέλει είσθαι σύναξις αγία και εν τη εβδόμη ημέρα σύναξις αγία θέλει είσθαι εις εσάς·...» (Εξοδ. 12:15-16 μετάφρασις εκ τού Εβραϊκού υπό Νεοφύτου Βάμβα, τα δε κεφαλαία δικά μας).
Εις τα ανωτέρω εδάφια, το ιερό κείμενο αγαπητέ κ.Ραβίνε, μάς λέγει, όσον αφορά εις το πρώτο Πάσχα κι εντεύθεν, τα εξής σημαντικά:
1) Οι πιστοί θα τρώνε άζυμα για επτά ημέρες και την ΠΡΩΤΗ ημέρα (ενν. από τις επτά) θα απομακρύνουν το προζύμι από τα σπίτια τους! Άρα, εις το ΠΡΩΤΟ Πάσχα, το προζύμι απομακρύνεται Α Ν Η Μ Ε Ρ Α ΚΑΙ ΟΧΙ Π Α Ρ Α Μ Ο Ν Η ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΤΩΝ ΑΖΥΜΩΝ, όπως επί εποχής Χριστού!
2) Επίσης η ΠΡΩΤΗ ημέρα από τις επτά (αυτή δηλαδή που απομακρύνεται ο ένζυμος άρτος) ΞΕΚΑΘΑΡΑ χαρακτηρίζεται από τον Θεό ως ΑΡΓΙΑ! Άρα, η ημέρα απομακρύνσεως τού ενζύμου άρτου, εις το ΠΡΩΤΟ Πάσχα, ήτο (Η ΠΡΩΤΗ) ημέρα ΑΡΓΙΑΣ και ΟΧΙ Η ΕΠΟΜΕΝΗ, όπως επί εποχής Χριστού!
Σάς παρακαλούμε, λοιπόν, κ.Ραβίνε, μπορείτε να μάς τοποθετήσετε ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΑ, δηλ. πότε ακριβώς συμβαίνουν αυτά που περιγράφουν τα ανωτέρω εδάφια (15-16) τού 12ου κεφαλαίου τής Εξόδου; Μπορείτε να μάς πείτε [με βάση πάντα αυτά που περιγράφονται εις τούς ανωτέρω στίχους ως προς το ΠΡΩΤΟ Πάσχα (και ΟΧΙ με βάση αυτά που συνέβαιναν ΜΕΤΑΓΕΝΕΣΤΕΡΩΣ)], ΠΟΙΟ γεγονός από αυτά λαμβάνει χώρα την 14η Νισάν και ΠΟΙΟ διαδραματίζεται την 15η Νισάν;
Κι αφού σκεφθείτε ΚΑΛΑ ώστε να μάς δώσετε ΟΡΘΗ όσο και ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΤΙΚΗ απάντηση, τότε θα σάς αναπτύξουμε κι εμείς τις σκέψεις μας και την ερμηνεία μας όσον αφορά εις «τον γρίφο τών αιώνων», την «αντίφαση» δηλαδή τών τριών Συνοπτικών με τον Ιωάννη, που αφορά εις τον χαρακτήρα (πασχάλιο ή μη) τού τελευταίου Δείπνου τού Χριστού!
Αναμένουμε...
ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Δυστυχώς έχουν παρέλθει ήδη δύο μήνες (ως τη δημοσίευση τού άρθρου) και απάντηση από τον εν λόγω Ραβίνο ακόμη δεν λάβαμε, οπότε έληξε «άδοξα» κι απότομα ο πολύ ωφέλιμος εις όλους μας διάλογος. Χρήσιμα συμπεράσματα από τον ανωτέρω διάλογο δύναται έκαστος αναγνώστης να εξάγει. Αυτό που εμείς θα επιθυμούσαμε να τονίσουμε είναι το γεγονός, ότι ΑΚΡΙΒΩΣ ΠΑΡΟΜΟΙΑ «αντίφαση» με αυτήν που «ανεκάλυψε» ο Ραβίνος μεταξύ τών τριών Συνοπτικών και τού Ιωάννου [και αφορά εις την ημερολογιακή τέλεση και τον χαρακτήρα (Πασχάλιο ή μη) τού Μυστικού Δείπνου], εντοπίσαμε ΚΙ ΕΜΕΙΣ εις το Ιερό κείμενο τής Παλαιάς Διαθήκης (και αφορά εις το πότε ακριβώς απεμακρύνετο ο ένζυμος άρτος εκ τών οικιών τών Ιουδαίων, γεγονός που έρχεται εις ΚΑΤΑΦΑΝΕΣΤΑΤΗ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΗ ΑΝΤΙΘΕΣΗ με το πότε ακριβώς απεμακρύνετο την εποχή τού Χριστού), την οποίαν κι αναφέραμε στον συνομιλητή μας, και η οποία παρατήρησή μας μάλλον ΤΟΝ ΔΥΣΚΟΛΕΨΕ ΑΡΚΕΤΑ γι’ αυτό και προτίμησε την αποχώρηση εκ τού διαλόγου, παρά να προσπαθήσει να μάς ερμηνεύσει ικανοποιητικώς την εν λόγω «αντίφαση»!
Ευελπιστούμε λοιπόν κάποια στιγμή να δώσει ο Θεός να συγγράψουμε ΕΙΔΙΚΗ μελέτη επί τού συγκεκριμένου θέματος, «τού γρίφου τών αιώνων», όπως το αποκαλούμε, το οποίο επί 21 αιώνες έχει ταλανήσει Εκκλησιαστικούς Συγγραφείς και Βιβλικούς Ερμηνευτές, επί τη βάσει ΝΕΩΝ πλέον στοιχείων που η έρευνά μας έφερε εις την επιφάνεια, και τα οποία δίδουν ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΤΙΚΕΣ πλέον εξηγήσεις και απαντήσεις ΚΑΙ εις την ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΗ αντίφαση που έθιξε ο εν λόγω Ραβίνος (αυτήν δηλ. τών τριών Συνοπτικών με τον Ιωάννη ως προς τον χαρακτήρα τού Μυστικού Δείπνου), αλλά ΚΑΙ εις αυτήν [την ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΗ (όπως αποδεικνύεται) και πάλι αντίφαση] τής Εξόδου 12:15-16, για την οποίαν ρωτήσαμε τον συνομιλητή μας, αλλά απάντηση έως τώρα δεν ελάβαμε!
Πηγή: (αληθινή συζήτηση μεταξύ Ορθοδόξου και Ιουδαίου Ραβίνου, όπως καταγράφηκε στο facebook) Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 4η Ιουλίου 2016
ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ Η ΙΟΥΔΑΪΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΤΗΣ ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ;
Με ενδιαφέρον παρακολουθούμε και μελετούμε το εδώ και μερικές δεκαετίες, το «άνοιγμα» του αιρετικού παπισμού προς τις διάφορες θρησκείες του κόσμου. Το άνοιγμα αυτό έλαβε την επίσημη διατύπωσή του στην γνωστή Συνοδική Εγκύκλιο Nostra Aetate της Β΄ Βατικανής Σύνοδου (1962-1965), με την οποία ο Παπισμός προσκαλεί τους Ρωμαιοκαθολικούς πιστούς να δώσουν μαρτυρία της χριστιανικής πίστης και ζωής, με σύνεση και αγάπη, με διάλογο και συνεργασία, με τους οπαδούς των άλλων θρησκειών, αναγνωρίζοντας, διατηρώντας και προωθώντας τα πνευματικά και ηθικά στοιχεία, καθώς και τις αξίες, που υπάρχουν στην κοινωνία και τον πολιτισμό τους. Προς τον σκοπό αυτό μάλιστα διοργάνωσε και διοργανώνει Διαθρησκειακές Συναντήσεις και Συνελεύσεις αρχής γενομένης από την Συνάντηση της Ασίζης το 1986. Όπως τονίσαμε και σε παλαιότερες ανακοινώσεις μας μέσα στο πνεύμα αυτών των συναντήσεων και Διαλόγων, καλλιεργήθηκε και καλλιεργείται η αντίληψη ότι οι άλλες θρησκείες αποτελούν «διαφορετικούς δρόμους αναγωγής στο Θεό», ή «διαφορετικούς τρόπους προσέγγισης του ιδίου Θεού». Άλλωστε οι διαθρησκειακές συμπροσευχές είναι το μεγάλο τεκμήριο αυτής της φρικτής πραγματικότητας.
Ο Ιουδαϊσμός υπήρξε μια από τις πρώτες θρησκείες που προσέγγισε ο Παπισμός. Ο νυν πάπας Φραγκίσκος, ήδη από τα χρόνια που ήταν «αρχιεπίσκοπος» Αργεντινής, είχε αναπτύξει στενές σχέσεις φιλίας με τους Εβραίους, όπως και οι προκάτοχοί του Ιωάννης – Παύλος ο Β΄ και Βενέδικτος ο ΙΣΤ΄. Ο πάπας Ιωάννης –Παύλος ο Β΄ ήταν ο πρώτος πάπας που πραγματοποίησε επίσημη επίσκεψη στην Μεγάλη Συναγωγή της Ρώμης το 1986, ο δε πάπας Βενέδικτος ο ΙΣΤ΄ο δεύτερος Πάπας που επισκέφτηκε το 2010 την ως άνω Συναγωγή. Το ίδιο επανέλαβε και ο πάπας Φραγκίσκος, ο οποίος στις 17 Ιανουαρίου 2016,συνεχίζοντας την παράδοση των προκατόχων του επισκέφτηκε την ίδια Συναγωγή.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα του Διαθρησκειακού Οικουμενισμού, που υπαγορεύει σχέσεις φιλίας, αγάπης και συνεργασίας με τις άλλες θρησκείες κινείται ένα σχετικά πρόσφατο άρθρο που δημοσιεύτηκε στο γνωστό περιοδικό των εν Αθήναις Ιησουϊτών «ΑΝΟΙΧΤΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ» (τ. Μάρτιος – Απρίλιος 2016), του π. Θεοδώρου Κοντίδη, με τίτλο: «Δεν μπορούμε να κατανοήσουμε την Καινή Διαθήκη και τον Χριστό χωρίς την ιουδαϊκή παράδοση». Σ’ αυτό ο εν λόγω ιησουίτης «κληρικός», τονίζει τις «καλές σχέσεις μεταξύ καθολικισμού και ιουδαϊσμού», οι οποίες «είναι καλύτερες από κάθε άλλη εποχή».
Αρχίζει το άρθρο του με μια αναδρομή στο παρελθόν και ισχυρίζεται ότι «στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες υπήρχε αντιπαράθεση και έντονος ανταγωνισμός μεταξύ των δύο θρησκειών». Η αλήθεια είναι διαφορετική. Στους πρώτους χριστιανικούς χρόνους δεν υπήρχε καμιά αντιπαράθεση «μεταξύ των δύο θρησκειών», αλλά μονομερής σφοδρός διωγμός προς την Εκκλησία του Χριστού εκ μέρους του Ιουδαϊσμού. Οι πρώτοι διώκτες των Χριστιανών υπήρξαν οι Ιουδαίοι και συγκεκριμένα η θρησκευτική ηγεσία του Ισραήλ, όπως μαρτυρεί το βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων: «Ἀναστὰς δε ὁ ἀρχιερεὺς καὶ πάντες οἱ σὺν αὐτῷ, ἡ οὖσα αἵρεσις τῶν Σαδδουκαίων, ἐπλήσθησαν ζήλου καὶ ἐπέβαλον τὰς χεῖρας αὐτῶν ἐπὶ τοὺς ἀποστόλους, καὶ ἔθεντο αὐτοὺς ἐν τηρήσει δημοσίᾳ» (5,17-18). Ο άγιος πρωτομάρτυς Στέφανος λιθοβολείται και στη συνέχεια ξεσπάει «διωγμὸς μέγας ἐπὶ τὴν ἐκκλησίαν τὴν ἐν Ἱεροσολύμοις· πάντες δὲ διεσπάρησαν κατὰ τὰς χώρας τῆς Ἰουδαίας καὶ Σαμαρείας, πλὴν τῶν ἀποστόλων» (8,1). Αλλά και ο απόστολος Παύλος σ’ όποια πόλη πήγαινε και εκήρυττε τον Χριστό, σ’ όλες τις αποστολικές του περιοδείες, υφίστατο σφοδρό διωγμό μέχρις εξοντώσεως από τους απειθούντες Ιουδαίους: «ἰδόντες δὲ οἱ Ἰουδαῖοι τοὺς ὄχλους ἐπλήσθησαν ζήλου καὶ ἀντέλεγον τοῖς ὑπὸ τοῦ Παύλου λεγομένοις ἀντιλέγοντες καὶ βλασφημοῦντες» (13,45), «οἱ δὲ ἀπειθοῦντεςἸουδαῖοι ἐπήγειραν καὶ ἐκάκωσαν τὰς ψυχὰς τῶν ἐθνῶν κατὰ τῶν ἀδελφῶν» (14,2), κλπ.
Αλλά και στους πρώτους βυζαντινούς χρόνους, όταν η Εκκλησία βγήκε από τις κατακόμβες και έγινε κυρίαρχη πίστη, ουδεμία δίωξη των Εβραίων, όπως και όλων των θρησκευτικών μειονοτήτων, στο πολυεθνικό βυζαντινό κράτος, αναφέρεται! Αντίθετα, μάλιστα, αν και οι διάσπαρτοι και καταδιωγμένοι Ιουδαίοι, απολάμβαναν ισονομία και ελευθερίες, συνέχιζαν την μονομερή εχθρότητά τους κατά των Χριστιανών. Τρανταχτά παραδείγματα η αμοιβαία συμπάθεια Ιουδαϊσμού και του τελευταίου διώκτη της Εκκλησίας, θλιβερού Ιουλιανού του Παραβάτη (361-363), ο οποίος, προκειμένου να εκδικηθεί την Εκκλησία, ανέλαβε, ανεπιτυχώς, να ανεγείρει τον Ναό της Ιερουσαλήμ. Χαρακτηριστικό επίσης παράδειγμα είναι η φοβερές αναταραχές που προκαλούσαν οι Ιουδαίοι στην Αλεξάνδρεια επί αγίου Κυρίλλου (5ος αιώνας), όπου εξαιτίας τους βρήκε τραγικό θάνατο η φιλόσοφος Υπατία (415).
Αναφέρει ακόμη ο συντάκτης ότι μετά την «επικράτηση του Χριστιανισμού και τη διαμόρφωση της χριστιανικής Ευρώπης», «ως ξεχωριστές κοινότητες [οι Εβραίοι] γνώρισαν διώξεις και βία, προσπάθειες βίαιου εκχριστιανισμού, εξορίες, κατασχέσεις περιουσίας και θανάτους», που έφθασαν μέχρι «τα γνωστά πογκρόμ». Εδώ ακριβολογεί. Όμως από ποιούς υπέφεραν; Όχι βεβαίως από την Εκκλησία, αλλά από τους παπικούς! Αυτοί προκάλεσαν τα φοβερά «πογκρόμ» εναντίον όσων δεν ήθελαν να υποταχτούν στην εξουσία του «πάπα» και φυσικά εναντίον των Εβραίων, όταν στην Ορθόδοξη Ανατολή συνέχιζαν να απολαμβάνουν ασφάλεια, ισονομία και ειρήνη. Κατά τον 16ο αιώνα μάλιστα ήταν τέτοιος ο διωγμός τους στην «χριστιανική» Δύση, ώστε, όσοι δεν υποτάχτηκαν στον παπισμό, αναγκάστηκαν να φύγουν κατά χιλιάδες από την Ισπανία και άλλες χώρες της Ευρώπης, και να μεταναστεύσουν στις υπό την οθωμανική κυριαρχία Ορθόδοξες χώρες, όπου βρήκαν ηρεμία και ασφάλεια. Αλλά και στη σύγχρονη εποχή, όταν η «χριστιανική» Ευρώπη έκαιγε στα κρεματόρια τους Εβραίους, η Ορθόδοξη Ελλάδα μας, με πρωτοστατούσα την Εκκλησία μας, έσωσε χιλιάδες Εβραίους από το ολοκαύτωμα. Αρχιερείς, κληρικοί, μοναχοί και απλοί πιστοί έκρυβαν τους Εβραίους, με κίνδυνο της ζωής τους, από τους ναζί. Το γεγονός αυτό αναγνωρίζουν, με ευγνωμοσύνη, οι εν Ελλάδι Εβραίοι, σε αντίθεση με τον Παπισμό, ο οποίος κατηγορήθηκε ότι, όχι απλά συνεργάστηκε με το φασισμό και τον ναζισμό, αλλά ότι ευθύνεται και για την εξόντωση Εβραίων! Σε ελάχιστα μέρη του κόσμου απολαμβάνουν ειρηνική και ασφαλή ζωή οι Εβραίοι, καθώς και όλες οι μειονότητες, όπως στην Ελλάδα!
Στη συνέχεια ισχυρίζεται ότι «οι ρίζες του Χριστιανισμού βρίσκονται στον ιουδαϊσμό και ότι δεν μπορούμε να καταλάβουμε την Καινή Διαθήκη και τον Χριστό, αν αγνοούμε την προηγούμενη βιβλική παράδοση». Αυτό πράγματι ισχύει ως προς το γεγονός ότι ο Χριστός κατά την ανθρώπινη φύση του κατάγεται από τον Ιουδαϊσμό. Όπως επίσης η Παναγία, οι απόστολοι, και οι πρώτοι άγιοι της Εκκλησίας μας προέρχονται από τους Ιουδαίους. Επίσης κατά το γεγονός ότι η Καινή Διαθήκη είναι συνέχεια της Παλαιάς, διότι στην Παλαιά υπάρχουν οι μεσσιανικές προφητείες που ομιλούν και προαναγγέλλουν τον Μεσσία και διότι ο νόμος έγινε «παιδαγωγός εις Χριστόν» (Γαλ.3,24). Ωστόσο δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι η κατανόηση τόσο της Παλαιάς όσο και της Καινής Διαθήκης είναι αδύνατη άνευ του φωτισμού της Χάριτος του αγίου Πνεύματος: «τότε διήνοιξεν αυτών τον νουν του συνιέναι τας γραφάς» (Λουκ.24,45). Γενικότερα το άγιο Πνεύμα είναι εκείνο που οδηγεί την Εκκλησία «εις πάσαν την αλήθειαν» (Ιωάν.16,13) και όχι απλά η ανάγνωση πηγών, όπως αφήνει να εννοηθεί ο κ. Κοντίδης.
Το ότι ο Χριστός, η Παναγία και η πρώτη εκκλησιαστική κοινότητα των αποστολικών χρόνων ήταν εβραϊκής καταγωγής, αυτό δεν σημαίνει ότι «οι Εβραίοι είναι πράγματι οι μεγαλύτεροι αδελφοί μας στην πίστη», όπως ισχυρίζεται παρά κάτω, διότι οι Εβραίοι στην πλειονότητά τους απαρνήθηκαν τον Χριστό, δεν επίστευσαν σ’ Αυτόν ως τον αναμενόμενο Μεσσία και τον εσταύρωσαν. Από τότε τους εγκατέλειψε ο Θεός και έπαυσαν να αποτελούν τον περιούσιο λαό του Θεού. Ο Χριστός ήταν σαφής: «ιδού αφίεται υμίν ο οίκος υμών έρημος», (Ματθ.23, 38). Έτσι δεν είναι δυνατόν να είναι «οι μεγαλύτεροι αδελφοί μας στην πίστη».
Επίσης είναι ανάγκη να σταθούμε σε μια άλλη φράση του κ. Κοντίδη: «ο χριστιανισμός δεν είναι απαραίτητος στον ιουδαϊσμό και ο εβραϊκός κόσμος μπορεί να αδιαφορήσει για τη χριστιανική πίστη»! Αν καταλαβαίνουμε καλά το νόημα των λόγων του, οι Εβραίοι δεν έχουν ανάγκη της εν Χριστώ σωτηρίας; Μπορούν να σωθούν μέσω της ιουδαϊκής θρησκείας; Τότε γιατί ήρθε ο Χριστός στον κόσμο και πέθανε στο σταυρό, αφού θα μπορούσε η ιουδαϊκή θρησκεία να μας σώσει; Δεν έχει διαβάσει ποτέ τον θεόπνευστο λόγο του αποστόλου Πέτρου, ότι «ουκ έστιν εν άλλω ουδενί (εκτός του Χριστού) η σωτηρία· ουδέ γαρ όνομά εστιν έτερον υπό τον ουρανόν το δεδομένον εν ανθρώποις εν ω δει σωθήναι ημάς» (Πραξ.4,12); Αυτή η θέση απηχεί ξεκάθαρα το βασικό δόγμα του Διαθρησκειακού Οικουμενισμού, ο οποίος απορρίπτοντας την αποκλειστικότητα της εν Χριστώ σωτηρίας, δέχεται ότι ο Θεός των Χριστιανών, των Εβραίων και του Ισλάμ, είναι ο ίδιος και επομένως και στις άλλες θρησκείες υπάρχει σωτηρία!
Ο κ. Κοντίδης κάνει λόγο για αδυναμία «κατανόησης της Καινής Διαθήκης και του Χριστού» άνευ του Ιουδαϊσμού. Αν ως Ιουδαϊσμό εννοεί μόνον την Παλαιά Διαθήκη, τότε και εμείς συμφωνούμε μαζί του, διότι αυτή υπήρξε παιδαγωγός εις Χριστόν. Αλλά η Παλαιά Διαθήκη δεν είναι πια το σύνολο της ιουδαϊκής παράδοσης, αλλά μέρος της. Αν πάλι ως Ιουδαϊσμό εννοεί την «ραβινική γραμματεία» του Ταλμούδ και της Καμπάλα, τότε «κατανοούμε» μεν τον Χριστό, αλλά από την ανάποδη, δηλαδή όχι ως Θεάνθρωπο αλλά ως απλό άνθρωπο και μάλιστα, εν πολλοίς, κατασυκοφαντημένο!
Τέλος υποδεικνύει στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας, να «κάνει βήματα προσέγγισης προς τον ιουδαϊσμό». Να αλλάξει «αντιιουδαϊκές» φράσεις από τα λειτουργικά της κείμενα, όπως έκαμε η «εκκλησία» του κ.α. Του απαντάμε ευθέως ότι δεν χρειάζεται να προσεγγίσει η Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία μας τον Ιουδαϊσμό, δηλαδή την βιβλική παράδοση, διότι ουδέποτε αποστασιοποιήθηκε και εναντιώθηκε σε αυτή. Αντίθετα, με την αντιχριστιανική ταλμουδική παράδοση δε μπορεί να υπάρξει καμιά προσέγγιση, διότι απλούστατα δεν έχει τίποτε το κοινό μ’ αυτήν, αλλά τη χωρίζουν χαώδεις διαφορές και αντιθέσεις. Ούτε είναι ποτέ δυνατόν να έχει οποιαδήποτε μορφή συνεργασίας με τον Ιουδαϊσμό, όπως και με κάθε άλλη θρησκεία, διότι σύμφωνα με τον λόγο του αποστόλου Παύλου «Τις κοινωνία φωτί προς σκότος;» (Β΄ Κορ.6,14), χωρίς αυτό να αίρει την υποχρέωση του σεβασμού και της ειρηνικής συνυπάρξεως.
Όσον αφορά την απάλειψη των «αντιουδαϊκών» λειτουργικών φράσεων της Εκκλησίας μας, τον πληροφορούμε ότι αυτές δεν στρέφονται κατά του ιουδαϊκού λαού, ως σύνολο, αφού πολλοί από τους Ιουδαίους επίστευσαν στον Χριστό και αυτό συνεχίζεται να γίνεται ως τα σήμερα. Τα πρώτα μέλη της Εκκλησίας των αποστολικών χρόνων, όπως αναφέραμε, ήταν Εβραίοι. Αλλά και σύμφωνα με τον εσχατολογικό λόγο του Παύλου, «πας Ισραήλ σωθήσεται» (Ρωμ.11,25). Οι «αντιουδαϊκές» φράσεις έχουν ιστορική και μόνο σημασία και αφορούν αποκλειστικά τους συγκεκριμένους σταυρωτές του Κυρίου (ιερατείο, συνέδριο και ο όχλος που ζητούσε την θανατική καταδίκη του Κυρίου). Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι πολλοί από τους συγχρόνους Ιουδαίους δεν συμφωνούν με τη συγκεκριμένη εκείνη επιλογή των ομοφύλων τους θεοκτόνων και την καταδικάζουν. Έχουμε την πεποίθηση ότι η συντριπτική πλειοψηφία των συγχρόνων Ιουδαίων καταδικάζουν απερίφραστα την δίκη – παρωδία του Χριστού, τα δεινοπαθήματά Του και τον άδικο σταυρικό Του θάνατο. Ως εκ τούτου δεν ταυτίζονται με εκείνους και άρα δεν τους αγγίζουν οι «αντιουδαϊκές» φράσεις των λειτουργικών εκκλησιαστικών κειμένων. Άλλωστε, επίσης, ο ρατσισμός και κάθε έννοια διάκρισης ανθρώπων, είναι καταδικασμένα από την Ορθοδοξία μας, αποτελώντας ύβρη κατά του ιδίου του Θεού, ο Οποίος «εποίησέ τε εξ’ ενός αίματος παν έθνος ανθρώπων κατοικείν επί παν το πρόσωπον της γης» (Πραξ.17,26). Ο κάθε άνθρωπος, όλα τα ανθρώπινα πρόσωπα ανεξαρτήτως, είναι εικόνες του Θεού. Εφόσον ο Θεός σέβεται την ελευθερία του κάθε ανθρώπου, το ίδιο πρέπει να κάνουμε και εμείς. Αυτό κάνει η Ορθοδοξία μας στο δισχιλιόχρονο διάβα Της. Ας μην παρασύρεται ο κ. Κοντίδης από το αντίχριστο «δόγμα» της «εκκλησίας» του: «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», άρα και την κατάλυση της ελευθερίας του άλλου, ώστε να βλέπει ανάλογα (ανύπαρκτα) φαινόμενα και στον ορθόδοξο χώρο. Η δική του «εκκλησία» δημιούργησε «Ιερές Εξετάσεις» και έγειρε «Ιερούς Πολέμους» και Σταυροφορίες, για τον «συνετισμό» των πλανεμένων και όχι η Ορθοδοξία μας, η αληθινή Μία και αδιαίρετη Εκκλησία του Χριστού! Η ιστορία αποφάνθηκε για τον δεδομένο σεβασμό μας στην ελευθερία του κάθε ανθρώπου, του κάθε λαού. Στο δικαίωμά του να υπάρχει, όπως εκείνος επιθυμεί! Οι Ιουδαίοι το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό και δεν έχουν ανάγκη συνηγόρων, σαν τον κ. Κοντίδη!
Περαίνοντας την ανακοίνωσή μας θα συμβουλεύαμε τον κ. Κοντίδη, να διαβάσει, εκτός από τις εγκυκλίους του «αλάθητου αγίου πατέρα» του και την Αγία Γραφή, τα συγγράμματα των Αγίων Πατέρων και επίσης την εκκλησιαστική ιστορία, για να «καθρεπτίσει» σ’ αυτά τη μαύρη ιστορία της δικής του «εκκλησίας» και εν προκειμένω, του διαχρονικού αντισημιτισμού της, την γενοκτονία του ιουδαϊκού λαού, πλάι στις τόσες άλλες γενοκτονίες της. Δεν μπορούμε να δεχτούμε υποδείξεις, εμείς οι Ορθόδοξοι, οι οποίοι δεν ευθυνόμαστε για κανενός είδους αντιιουδαϊσμό, γενοκτονίες και άλλες βιαιότητες, από «κληρικό» «εκκλησίας», η οποία αμαυρώνει την Εκκλησία του Χριστού, με τα διαχρονικά της εγκλήματα!
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και Παραθρησκειών
Πηγή: Ακτίνες
Ο Ισραηλινός ηγέτης Benzi Gopstein
Ένας Ισραηλινός ηγέτης υπέρ των εποίκων κάλεσε για εμπρηστικές επιθέσεις κατά των Χριστιανικών εκκλησιών, όπως αναφέρει η Telegraph κα τα μέσα ενημέρωσης.
Ο Benzi Gopstein, επικεφαλής της εξτρεμιστικής οργάνωσης Lehava, έκανε τις παρατηρήσεις την Πέμπτη κατά τη διάρκεια μιας συζήτησης, απευθυνόμενος σε φοιτητές που σπουδάζουν την παραδοσιακή θρησκεία.
Όταν ρωτήθηκε αν πίστευε ότι οι εκκλησίες θα πρέπει να πυρπολούνται στο Ισραήλ, εκείνος απάντησε λέγοντας «βεβαίως».
Είπε ότι οι εκκλησίες θα πρέπει να καίγονται για να καταδικαστεί αυτό που ονομάζεται χριστιανική «ειδωλολατρία».
Επίσης, όταν δημοσιογράφοι που ήταν παρόντες στη συζήτηση προειδοποίησαν τον Gopstein ότι οι δηλώσεις του είχαν καταγραφεί και θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τις συνέπειες, ο Ισραηλινός δήλωσε ότι είναι πρόθυμος να δαπανήσει 50 χρόνια στη φυλακή για τις παρατηρήσεις του.
Αργότερα προσπάθησε να αποφύγει τις κατηγορίες της υποκίνησης των οπαδών του σε εμπρησμό, λέγοντας ότι ήταν ευθύνη της κυβέρνησης να πραγματοποιήσει αυτό που παρουσίασε ως θρησκευτική διδασκαλία του Εβραίου φιλόσοφου του 12ου αιώνα Μαμωνίδη.
Τον Ιούνιο, Ισραηλινοί έποικοι έκαψαν την εκκλησία του πολλαπλασιασμού, που βρίσκεται στη βορειοδυτική ακτή της Θάλασσας της Γαλιλαίας. Επίσης, άφησαν πίσω Εβραϊκά γκράφιτι στους τοίχους, συμπεριλαμβανομένης “της λατρείας των ειδώλων.”
Αυτή η φωτογραφία στις 18 Ιουνίου του 2015 δείχνει έναν ιερέα να ελέγχει τις ζημιές στο συγκρότημα της Εκκλησίας του Πολλαπλασιασμού στη βορειοδυτική ακτή της Θάλασσας της Γαλιλαίας μετά από εμπρηστική επίθεση. (AFP φωτογραφία)
Οι Ισραηλινοί έβαλαν επίσης φωτιά σε κτίριο της εκκλησίας που ανήκει στην Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ανατολική al-Quds (Ιερουσαλήμ), τον Φεβρουάριο.
Αυτό έρχεται μέρες μετά την εμπρηστική επίθεση Ισραηλινών εποίκων σε Παλαιστινιακό σπίτι στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη. Ένα μωρό 18 μηνών κάηκε μέχρι θανάτου και η οικογένειά του τραυματίστηκε σοβαρά, ως αποτέλεσμα της επίθεσης, προκαλώντας εκτεταμένη διεθνή καταδίκη.
Οι Ισραηλινοί έποικοι έχουν αυξήσει τις επιθέσεις τους και τα εγκλήματα μίσους κατά των χριστιανών και μουσουλμάνων, καθώς και τους ιερούς τους τόπους. Σπάνια διώκονται.
Πηγή: telegraph.co.uk, presstv.com, Αβέρωφ
Κείμενο – απάντηση του Μίκη Θεοδωράκη σε κατηγορίες που απηύθυναν εναντίον του γνωστοί κύκλοι για Αντισημιτισμό.
Η βασική θεωρία του Ναζισμού υπήρξε ο Ρατσισμός, που δεν περιελάμβανε μόνο τους Εβραίους αλλά κάθε έναν που δεν ήταν Άρειος. Τσιγγάνοι, Ρώσοι, Ουκρανοί, Έλληνες, Σέρβοι είχαν συνολικά τριάντα εκατομμύρια θύματα κυρίως μέσα σε στρατόπεδα θανάτου. ...
Σε αναλογία πληθυσμού οι Εβραίοι με τα 6 εκατομμύρια θύματα είχαν τους περισσότερους νεκρούς. Γι’ αυτό και ονόμασαν ολοκαύτωμα την απώλειά τους.
Η Ελλάδα υπήρξε μια από τις λίγες χώρες που υπεράσπισαν τους Εβραίους που ζούσαν σ’ αυτές. Προφύλαξε συστηματικά τους Έλληνες Εβραίους από τη μήνι των Ες-Ες. Εάν τα μέλη της Εβραϊκής Κοινότητας της Θεσσαλονίκης εισάκουαν την...
πρόταση του ΕΑΜ να πάνε στο βουνό και να τεθούν υπό την προστασία του, δεν θα υπήρχε αυτή η τερατώδης εξόντωση των 50 και πλέον χιλιάδων ανθρώπων.
Δυστυχώς οι Ραββίνοι εξακολουθούσαν να έχουν αυταπάτες ως προς την στάση των Γερμανών και αντιτάχθηκαν σ’ αυτή την σωτήρια πρόταση.
Ενδεικτικά σημειώνω ότι η οικογένεια του γνωστού επιχειρηματία Μάτσα σώθηκε γιατί κατέφυγε στο βουνό στην περιοχή του ελέγχου του ΕΛΑΣ.
Στην Αθήνα υπήρχαν εκατοντάδες οικογένειες που με κίνδυνο της ζωής τους έκρυβαν Εβραίους. Εμείς ως μαχητές του ΕΛΑΣ Αθηνών είχαμε αναλάβει την φύλαξη πολλών τέτοιων κατοικιών με εντολή να δώσουμε μάχη προκειμένου να σωθούν οι κρυμμένοι Εβραίοι.
Προσωπικά μπορώ να αναφέρω δεκάδες περιπτώσεις κατά τις οποίες θρηνήσαμε θύματα προκειμένου να εμποδίσουμε τους Ες-Ες στο μακάβριο έργο τους.
Επομένως ο αντιρατσισμός και η αντίθεση στον αντισημιτισμό δεν υπήρξαν μόνο βασικά στοιχεία της αγωγής μας (εννοώ ως εαμίτες) αλλά και αντικείμενο της δράσης μας στην περίοδο της Κατοχής, εναντίον του ρατσισμού κάθε είδους.
Την ίδια στάση κράτησα σε όλη μου τη ζωή, όχι μόνο με λόγια αλλά και με έργα και τίποτα δεν θα μπορούσε να με κάνει να αλλάξω ιδέες.
Έτσι και τώρα με την Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών η λέξη «απαγορεύεται» αφορά κάθε αναφορά στον Φασισμό-Ναζισμό-Εθνικισμό-Αντικομμουνισμό και Αντισημιτισμό και ακόμα περισσότερο τη συμμετοχή στις γραμμές μας ατόμων που εμφορούνται από παρόμοιες ιδέες.
Προσωπικά δηλώνω ότι τους μισώ, γιατί επί πλέον με χωρίζει από αυτούς αίμα. Ναι, ματώσαμε για να υπερασπίσουμε τις ιδέες μας, έτσι που να έχουμε το δικαίωμα να ισχυριζόμαστε ότι αναδειχθήκαμε μεταξύ των πρωτεργατών στην υπεράσπιση των θυμάτων του Φασισμού-Αντισημιτισμού. Γι’ αυτό τελεία και παύλα. Και θεωρώ βρώμικο σκουλήκι όποιον ξανατολμήσει να με προσβάλει στο πιο ευαίσθητο σημείο του χαρακτήρα μου.
Από δω και πέρα όμως αρχίζουν τα δύσκολα, γιατί ο Σιωνισμός που είναι φανερό ότι όχι μόνο σηκώνει κεφάλι αλλά διεκδικεί ρόλο πρωταγωνιστικό στις διεθνείς εξελίξεις, χρησιμοποιεί σαν άλλοθι το Ολοκαύτωμα για πράξεις καθαρά αντιδραστικού χαρακτήρα, όπως είναι η κρατική πολιτική του Ισραήλ και ο ρόλος ορισμένων σπουδαίων παραγόντων του Εβραιοαμερικανικού λόμπυ στη διαμόρφωση της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των ΗΠΑ.
Έτσι κάθε κριτική εναντίον τους χαρακτηρίζεται έντεχνα αντισημιτισμός, με αποτέλεσμα να μην τολμά πια κανένας να καταδικάσει πράξεις επαχθείς, από φόβο μήπως στιγματισθεί ως ρατσιστής.
Επειδή είμαι από εκείνους που δεν με σταματά τίποτα προκειμένου να πω την αλήθεια όπως εγώ την εννοώ και την πιστεύω, έχω γίνει κατά καιρούς στόχος παρόμοιων επιθέσεων, ενώ παράλληλα οι αντίπαλοί μου δεν μένουν στα λόγια αλλά προχωρούν και σε πράξεις που με μειώνουν ως άνθρωπο και ως συνθέτη. Κυρίως ως συνθέτη, γιατί οι Σιωνιστές ελέγχουν σε ποσοστό 99% την μουσική ζωή της Οικουμένης.
Έχω λοιπόν κατηγορήσει επανειλημμένα και κατηγορώ και σήμερα το Ισραήλ για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Όπως καταδικάζω και ορισμένους σπουδαίους παράγοντες από το Εβραιοαμερικανικό λόμπυ τόσο για τον πρωταγωνιστικό ρόλο που έπαιξαν στα εγκλήματα της πολεμικής μηχανής των ΗΠΑ στο Ιράκ όσο και για το σχέδιο της άλωσης των Εθνών-Κρατών με στόχο την παγκόσμια κυριαρχία των Τραπεζιτικοπιστωτικών κολοσσών που ελέγχουν εξ ολοκλήρου.
Είναι από τα παράδοξα της ιστορίας, τα κατ’ εξοχήν θύματα του Χιτλερισμού να μιμούνται απόλυτα τις μεθόδους που χρησιμοποίησε για την παγκόσμια επικράτησή του
Το γεγονός αυτό μας υποχρεώνει να τους φερθούμε ανάλογα, ακόμα και αν κινδυνεύσουμε όπως τότε να θυσιάσουμε τη ζωή μας.
Και κάτι ακόμα: Κάνουν λάθος που χάρη στον κ. Παπανδρέου διάλεξαν τη χώρα μας για το συνέδριό τους. Αυτό για μας αποτελεί υπέρτατη πρόκληση, που είμαστε υποχρεωμένοι να τη λάβουμε σοβαρά υπ’ όψιν.
http://nationalpride.wordpress.com/
"ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΟ ΚΑΙ ΥΒΡΙΣΤΙΚΟ" ΤΟ ΤΑΛΜΟΥΔ,ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟ
Μετά από 6 μήνες επιμόνων οχλήσεων, η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος απάντησε στις αλλεπάλληλες επιστολές του δικηγόρου Αθηνών κ. Κώστα Πλεύρη για το Ταλμούδ.
Ο Ελληνολάτρης δικηγόρος με τις τουλάχιστον 20 επιστολές του το τελευταίο εξάμηνο προς επιφανείς Μητροπολίτες της Ελλαδικής Εκκλησίας και προς την ίδια την Ιερά Σύνοδο ρωτούσε αν το Ιερό Βιβλίο των κοσμαγάπητων Εβραίων, το περίφημο Ταλμούδ, περιέχει υβριστικές αναφορές προς τον Χριστό, την Παναγία, τους Χριστιανούς και τον ίδιο τον Χριστιανισμό.
Με δισέλιδη επιστολή της υπό ημερομηνία 1η Ιουνίου 2007, η Ιερά Σύνοδος απαντά στον κ. Πλεύρη και η απάντησή της είναι ομολογουμένως Ιστορικής Σημασίας, όπως θα διαπιστώσετε κι εσείς όταν την διαβάσετε ευθύς αμέσως.
Η Ελλαδική Ορθόδοξος Εκκλησία, για πρώτη φορά στην 157ετή Ιστορία της δηλώνει επισήμως ότι το Ταλμούδ περιέχει δεκάδες απαξιωτικές, ανιστόρητες και δυσφημιστικές αναφορές στον Κύριό μας Ιησού Χριστό και στην Υπεραγία Θεοτόκο!
Ας δούμε όμως ολόκληρη την επιστολή που έστειλε προς τον κ. Κώστα Πλεύρη η Ιερά Σύνοδος:
"Προς Τον αξιότιμον Κ. Κωνσταντίνο Πλεύρη,
Δικηγόρον
Ενταύθα.
Εις απάντησιν των από 11.1.2007 και 9.5.2007 υμετέρων εγγράφων, δι΄ων διαπυνθάνεσθε περί της θέσεως της Εκκλησίας περί του βιβλίου των Εβραίων "Ταλμούδ", και αντιπαρερχόμενοι το ανοίκειον ύφος του τελευταίου εξ αυτών, γνωρίζομεν υμίν τα ως κάτωθι:
Το Ταλμούδ (Talmud = διδασκαλία) είναι σώμα (Corpus) Ιουδαϊκών ραββινικών σχολίων εις τον Μωσαϊκόν Νόμον και ταυτοχρόνως καταγραφή της διδασκαλίας των ραββινικών σχολών. Σύγκειται από την "Μισνά", η οποία είναι σχόλιον και κωδικοποίησις του Προφορικού Νόμου και την "Γκρεμάρα", η οποία αποτελεί ουσιαστικώς σχολιασμόν εις την Μισνά. Η ύλη του Ταλμούδ είναι ποικίλη και εξαιρετικά ογκώδης. Το Ταλμούδ κατατάσσεται εις τας τρεις μείζονας κειμενικάς παραδόσεις του Ιουδαϊσμού. (Βλ. ενδεικτικώς: H.l. Strack, Introduction to the Talmud and Midrash, New York 1955. R. Gradwohl, Was ist der Talmud? Stuttgard 1989. S. Bergler, Talmud fur Anfanger. Ein Werkbuch, Hannover 1991. M. Krupp, Der Talmud. Eine Einfuhrung in die Grundschrift des Judentums mit ausgew. Texten, Gutersloh 1995).
Υπάρχουν δύο καταγραφαί - εκδοχαί του Ταλμούδ. Το Ιεροσολυμιτικόν (Talmud Yerushalmi), το οποίον εγράφη εν Παλαιστίνη και το Βαβυλωνιακόν (Talmud Bavli), μεγαλύτερον εις όγκον εξ απόψεως υλικού, συνταχθέν μεν εν Βαβυλώνι, τυχόν δε μεταγενεστέρας αναθεωρήσεως. (Βλ. Babylonischen Talmud, Berlin 1967. P. Schafer - H.J. Becker (HRSG), Synopse zum Talmud Yerushalmi, Tubingen 1991 εξ.).
Αι απαξιωτικαί και δυσφημιστικαί αναφοραί του Ταλμούδ περί του προσώπου του Θεανθρώπου Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και της Υπεραγίας Θεοτόκου είναι γνωσταί και έχουν τύχει της πρεπούσης κριτικής αξιολογήσεώς των εκ μέρους Ορθοδόξων Ακαδημαϊκών διδασκάλων.(Βλ. ενδεικτικώς: Γρηγ. Παπαμιχαήλ, ο Ιησούς ως ιστορικόν πρόσωπον, 4η εκδ., Αθήναι 1953, Παν. Τρεμπέλα, Απολογητικαί Μελέται. Τόμος Έ. Ιησούς ο από Ναζαρέτ, 5η εκδ., Αθήναι 1982).
Διά την Ορθόδοξον Εκκλησίαν είναι υβριστική, απαράδεκτος και απορριπτέα πάσα απαξιωτική αναφορά εις το πρόσωπον του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, της Υπεραγίας Θεοτόκου και των Αγίων. Εξ ίσου απαράδεκτος και απορριπτέα δια την Εκκλησίαν ημών είναι πάσα απαξιωτική και υβριστική αναφορά εις τους φορείς της εν Χριστώ Ιησού Θείας Αποκαλύψεως, τουτέστιν την Αγίαν Γραφήν, Παλαιάν και Καινήν Διαθήκην,ως αύτη κατωχυρώθη κανονικώς (βλ. π.χ. ΛΒ' Κανών της εν Καρθαγένη Τοπικής Συνόδου) και την Ιεράν Παράδοσιν. Είναι αυτονόητον ότι τούτο ισχύει και διά πάσαν ανιστόρητον και απαξιωτικήν θέσιν του Ταλμούδ, αφορώσαν εις το πρόσωπον του Θεανθρώπου και της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Εντολή και Εξουσιοδοτήσει της Ιεράς Συνόδου
Ο Αρχιγραμματεύων Αρχιμ. Κύριλλος Μισιακούλης
ΠΗΓΗ:"ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ".
Δευτέρα, 27 Δεκεμβρίου 2010
http://hellas-orthodoxy.blogspot.com/2010/12/blog-post_9284.html
Μέ ἀφορμή τόν ἐγερθέντα θόρυβον ἐκ μέρους τοῦ European Jewish Congress σχετικῶς μέ συνέντευξί μου εἰς τόν τηλεοπτικό δίαυλο MEGA τήν 20ην λήγοντος μηνός Δεκεμβρίου ἐ.ἔ. εἰς πρώτην φάσιν ἔχω νά δηλώσω τά κάτωθι:
1. Τά ὅσα ἀνέφερα κατά τήν τηλεοπτικήν μου συνέντευξιν εἰς τήν ἐκπομπήν «κοινωνία ὥρα mega» ἀποτελοῦν αὐστηρῶς προσωπικάς μου θέσεις καί ἀπόψεις τάς ὁποίας ἐπανειλλημένως προφορικῶς καί γραπτῶς ἔχω ἐκθέσει.
2. Σέβομαι, τιμῶ καί ἀγαπῶ ἰδιαζόντως τόν ἑβραϊκόν λαόν ὅπως καί κάθε ἄλλον λαόν τῆς ὑφηλίου κατά τήν διδασκαλίαν τοῦ ἐνσαρκωθέντος Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καί ἀληθοῦς Μεσσίου Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Σωτῆρος καί Λυτρωτοῦ, τόν ὁποῖον προανήγγειλαν ὅλοι οἱ Προφῆται καί ὁ Ὁποῖος ἐνσαρκώθη διά τοῦ Ἰουδαϊκοῦ ἔθνους.
3. Ἡ δημοσίᾳ καταφορά μου κατά τοῦ Διεθνοῦς Σιωνισμοῦ ἀναφέρεται εἰς τό ὄργανον ἐκεῖνο πού ὡς διάδοχος τοῦ «Σαχεντρίν» μετέβαλλε τήν πίστι τῶν Πατριαρχῶν, Προφητῶν καί Δικαίων τοῦ Ἰουδαϊκοῦ ἔθνους διά τοῦ Ταλμούδ, τῆς Ραββινικῆς παραφιλολογίας καί τῆς Καμπάλα εἰς Ἑωσφορισμόν καί ἀγωνίζεται παντί σθένει διά τῆς οἰκονομικῆς αὐτοκρατορίας πού συνέστησε παγκοσμίως μέ ἕδρα τήν μεγάλη ὑπερατλαντικήν χώραν διά τήν ἐπικράτησιν τῆς παγκόσμιας κυβέρνησης καί τῆς πανθρησκείας.
4. Θεωρῶ ὅπως κάθε ἐχέφρων ἄνθρωπος εἰς τόν πλανήτην τό ναζιστικό καθεστώς καί τόν παρανοϊκό δικτάτορά του Ἀδόλφο Χίτλερ ὡς εἰδεχθῶς κακουργήσαντας κατά τῆς ἀνθρωπότητος καί ἵσταμαι μετά πάσης τιμῆς καί σεβασμοῦ ἐνώπιον τοῦ ἑβραϊκοῦ ὁλοκαυτώματος ὅπως καί κάθε ἑτέρας εἰδεχθοῦς γενοκτονίας ὡς τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ καί τοῦ Ἀρμενικοῦ λαοῦ. Ἄλλωστε καί τό ἑλληνικόν ἔθνος θρηνεῖ χιλιάδας μαρτύρων ἀπό τήν ἐγκληματική ναζιστική θηριωδία.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ
Ιωάννης Θαλασσινός, Διευθυντής Π.Ε.ΦΙ.Π. 04-10-2017
Ποιός ἄραγε θυμᾶται τή θλιβερή ἐπέτειο τῆς ψήφισης, ἀπό τή Βουλή τῶν Ἑλλήνων, τοῦ ἐπαίσχυντου...
Χριστιανική Εστία Λαμίας 03-10-2017
Οἱ μάσκες ἔπεσαν γιά ἀκόμα μιά φορά. Ἑταιρεῖες γνωστές στούς Ἕλληνες καταναλωτές ἀφαίρεσαν ἀπό τά...
TIDEON 21-12-2015
Επιμένει να προκαλεί Θεό και ανθρώπους η ελληνική Κυβέρνηση, ψηφίζοντας στις 22 Δεκεμβρίου 2015 ως...
Tideon 14-12-2015
Η Κυβέρνηση μας μίλησε για την «αναγκαιότητα» και για τα πλεονεκτήματα της «Κάρτας του Πολίτη»...
TIDEON 27-08-2014
Λαμβάνουν διαστάσεις καταιγισμού οι αντιδράσεις πλήθους φορέων και πολιτών για το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο το...
tideon.org 02-05-2013
Kαταθέτουμε την αρνητική δήλωση μας προς τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ). Ο νόμος αφήνει πολλά...
Tideon 31-12-2012
Ποια είναι η λύση αν πλήρωσες «τσουχτερές» τιμές στο Κυλικείο του Νοσοκομείου, του Αεροδρομίου, του...
Νικόλαος Ἀνδρεαδάκης, ὁδηγός 03-04-2012
Εἶμαι νέος μὲ οἰκογένεια, ἔχω ὅλη τὴ ζωὴ μπροστά μου… Λόγῳ ἐπαγγέλματος ἔχω τὴ δυνατότητα...
tideon 07-11-2011
ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Δεν ξεχνώ αυτούς που παρέδωσαν αμετάκλητα και άνευ όρων την ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ και έκαναν...
ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΩΡΑ ... 15-02-2011
Κατάλαβες τώρα ... γιατί σε λέγανε «εθνικιστή» όταν έλεγες πως αγαπάς την Πατρίδα σου; Για να...
ΤΡΑΠΕΖΑ ΙΔΕΩΝ 25-12-2010
Τώρα πια γνωρίζω τους 10 τρόπους που τα ΜΜΕ μου κάνουν πλύση εγκεφάλου και πώς...
Τράπεζα Ἰδεῶν
Θησαύρισμα ἰδεῶν καί ἀναφορῶν γιά τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Ἑλληνισμό
info@tideon.org
