Ένα πολύ βασικό ερώτημα τίθεται από την επιτροπή επί των αιρέσεων της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, από την απάντηση του οποίου αναδεικνύεται η χαρισματικότητα και η μοναδικότητα της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.
Προκαταβολικά επιτρέψτε μου να παραθέσω τον πρόλογο από τον Α Θεολογικό Λόγο του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου (τόμος 19Β εκδόσεις ΕΠΕ σελ 24-26).
«Το περί Θεού λέγειν η φθέγγεσθαι και τα κατ αὐτόν ερευνάν και τα ανέκφορα ποιείν έκφορα και τα πάσιν ακατάληπτα ως καταληπτά υπεμφαίνειν, τολμηράς αν είη και αυθαδούς ψυχής ένδειγμα. Και τουτο πάσχουσιν ουχ όσοι αφ ἑαυτῶν τι λέγειν τολμώσι μόνον περί Θεού, αλλά και όσοι τα προς αιρετικούς πάλαι λαληθέντα παρά των θεσπεσίων θεολόγων και γραφή παραδοθέντα αποστηθίζουσί τε και πολυπραγμονούσιν, ουχ ίνα πνευματικήν τινά ωφέλειαν καρπώσωνται, αλλ ἵνα θαυμάζωνται παρά των ακουόντων εν πότοις και συνεδρίοις και θεολόγοι επιφημίζωνται• ο και μάλλον λυπεί με και εν αδημονία ποιεί, εννοούντα το φρικτόν του εγχειρήματος και το τοις τολμητίαις αποκείμενον κρίμα. Οία δε φασι των θείων κατατολμώντες! Κατά τούτο, φησί, μόνον μείζων ο Πατήρ του Υιού, καθ ὅ αίτιός εστι της υπάρξεως του Υιού. Και η ανθυποφορά• μείζονα του Υιού τον Πατέρα πως (14) φης;
Ότι δη, φησί, μείζων ο Πατήρ του Υιού – λέγω δε αντί του πρώτος -• εκ του Πατρός γαρ. Ταύτα της καινής κενοφωνίας αυτών και ασυνέτου θεολογίας, την αιτίαν δι ἥν ταύτα προς των θεολόγων ελέχθησαν προς αιρετικούς αγνοούντων• την γαρ δύναμιν των γεγραμμένων νοήσαι μη ικανώς έχοντες, κενεμβατούσιν και α λέγουσιν ως βέβαια και αληθή και ούτως έχοντα διαβεβαιούνται. Προς ους εικότως ουκ αφ ἑαυτῶν, αλλ ἐκ του διδάσκοντος άνθρωπον γνώσιν μυσταγωγούμενοι, τω υπηχούντι άνωθεν πειθόμενοι Πνεύματι, είπωμεν ώδε…».
Θεωρώ τον εαυτό μου ανάξιο να ασχολούμαι με τόσο σοβαρά θεολογικά θέματα, σαν το παραπάνω. Βασιζόμενος όμως στις ευχές του ως άνω αναφερθέντος αγίου, τολμώ μετά φόβου Θεού να εγγίζω το παρόν θέμα.
Στους πρώτους χριστιανικούς χρόνους δεν ετίθετο καθόλου ένα τέτοιο ερώτημα, ούτε καν ρητορικά. Οι πρώτοι χριστιανοί πεπληρωμένοι με την άκτιστη χάρη των μυστηρίων, Βαπτίσματος, Χρίσματος και Θείας Ευχαριστίας ζούσαν αρχετυπικά τη χριστιανική πίστη. Το Άγιο Βάπτισμα προσφέρει την είσοδο στην υπέρλαμπρη Εκκλησία του Χριστού και το Άγιο Χρίσμα δωρίζει τα εκλεκτά χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Το ιερό μυστήριο της Μετανοίας και Ιεράς Εξομολογήσεως ζωντανεύει τα εννέα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, αγαθωσύνη, πίστη, πραότητα, εγκράτεια, τα οποία διαχρονικά εδραιώνει στην ψυχή, στη συμπεριφορά και σε όλες τις δραστηριότητες του ανθρώπου. Με τη θεία Ευχαριστία, κοινωνούντες του Σώματος και Αίματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, πραγματοποιείται και εμπεδώνεται η ζωή του Χριστού μέσα μας και γύρω μας. Ο κόσμος, το δημιούργημα του Θεού, με την Χάρη του εν Τριάδι Θεού καθαγιάζεται και χριστοποιείται.
Όπως όμως σήμερα έχει διαμορφωθεί η κατάσταση στις κοινωνίες των ανθρώπων, ακόμα και στην ελληνορθόδοξη πατρίδα μας, χρειαζόμαστε ενημέρωση και για τα αυτονόητα.
Ακόμα και με τη θεωρούμενη πλησιέστερη «αδελφή παπική εκκλησία», όπως την αποκαλούν ακόμα και μεγαλόσχημοι, υπάρχουν τριάντα τρεις διαφορές σύμφωνα με την επιστολή που απεστάλη από το Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ και το Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κονίτσης κ. Ανδρέα προς τον εκλαμπρότατο κ. Φραγκίσκο, αρχηγό του κράτους του Βατικανού. Αν επίσης θυμηθούμε τις εκατοντάδες πλέον αιρετικές ομάδες, ασυμβίβαστες με την ορθόδοξη πίστη, που διατείνονται ότι πιστεύουν στο Χριστό και ότι εργάζονται στο όνομά Του παραπλανώντας τους πιστούς, αντιλαμβανόμαστε ότι είναι πλέον απαραίτητη η τοποθέτησή μας με βάση τη διδασκαλία των αγίων Πατέρων, αρχίζοντας από τον κοντινότερό μας άγιο. Στο βιβλίο «Βίος και Λόγοι» του αγίου Πορφυρίου διαβάζουμε:
«Η Εκκλησία είναι άναρχη, ατελεύτητη, αιώνια, όπως ο ιδρυτής της, ο Τριαδικός Θεός, είναι άναρχος, ατελεύτητος, αιώνιος. Η Εκκλησία είναι άκτιστη, όπως και ο Θεός είναι άκτιστος. Υπήρχε προ των αιώνων, προ των αγγέλων, προ της δημιουργίας του κόσμου.
Είναι θείο καθίδρυμα και σ’ αυτήν «κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος». Είναι το μυστήριο των μυστηρίων. Υπήρξε αφανέρωτο και εφανερώθη «επ’ εσχάτων των χρόνων». Η Εκκλησία παραμένει απαρασάλευτη, γιατί είναι ριζωμένη στην αγάπη και στη σοφή πρόνοια του Θεού. Την αιώνια Εκκλησία αποτελούν τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος…
Η αγάπη του Θεού μας έπλασε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν Του. Μας συμπεριέλαβε στην Εκκλησία παρ’ ότι εγνώριζε την αποστασία μας. Μας έδωσε τα πάντα, για να μας κάνει κι εμάς θεούς κατά χάριν και δωρεάν. Εν τούτοις εμείς, κάνοντας κακή χρήση της ελευθερίας μας, εχάσαμε το αρχέγονον κάλλος, την αρχέγονη δικαιοσύνη και αποκοπήκαμε απ’ την Εκκλησία. Έξω απ’ την Εκκλησία, μακριά απ’ την Αγία Τριάδα, εχάσαμε τον Παράδεισο, το παν. Έξω, όμως, απ’ την Εκκλησία δεν υπάρχει σωτηρία, δεν υπάρχει ζωή. Γι’ αυτό η σπλαγχνική καρδιά του Θεού-Πατέρα μας δεν μας άφησε έξω απ’ την αγάπη Του. Άνοιξε για μας πάλι τις πύλες του Παραδείσου, επ’ εσχάτων των χρόνων και εφανερώθη εν σαρκί.
Με τη θεία σάρκωση του μονογενούς Υιού του Θεού φανερώθηκε πάλι στους ανθρώπους το προαιώνιο σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου…
Ο Θεός εν τη απείρω αγάπη Του μας ένωσε πάλι με την Εκκλησία Του στο πρόσωπο του Χριστού. Μπαίνοντας στην άκτιστη Εκκλησία, ερχόμαστε στον Χριστό, μπαίνομε στο άκτιστον. Καλούμαστε δηλαδή κι εμείς οι πιστοί να γίνομε άκτιστοι κατά χάριν, να γίνομε μέτοχοι των θείων ενεργειών του Θεού, να μπούμε μέσα στο μυστήριο της θεότητος, να ξεπεράσομε το κοσμικό μας φρόνημα, να αποθάνομε κατά «τον παλαιό άνθρωπο» και να γίνομε ένθεοι. Όταν ζούμε στην Εκκλησία, ζούμε τον Χριστό. Αυτό είναι πολύ λεπτό θέμα, δεν μπορούμε να το καταλάβομε. Μόνο το Άγιον Πνεύμα μπορεί να μας το διδάξει…»
Ο άγιος Πορφύριος όπως παρατηρούμε κορυφώνει και συμπυκνώνει τη διαχρονική διδασκαλία όλων των προ αυτού αγίων πατέρων. Ήδη από τον τρίτο αιώνα ο άγιος Κυπριανός λέει χαρακτηριστικά ότι «ουδείς δύναται να έχει τον Θεό Πατέρα, όστις δεν έχει την Εκκλησία μητέρα». Εφ’ όσον δε η Εκκλησία έχει ως κεφαλήν αυτής τον Σωτήρα Χριστόν, επόμενον είναι ότι φέρει την αυθεντία και το θείο κύρος του αρχηγού της, επειδή είναι κιβωτός της αγιαζούσης αληθείας και ασφαλές εργαστήριον της σωτηρίας. Τη θεία αλήθεια, την οποία ο Χριστός εκήρυξε στους ανθρώπους και εμπιστεύτηκε στους αγίους μαθητές Του διαφυλάττει αλώβητη και διδάσκει αλαθήτως στο χριστεπώνυμο πλήρωμά της η Εκκλησία Του. Γιαυτό και επιμένει ο ιερός πατήρ άγιος Κυπριανός: «extra Ecclesiam nulla salus», δηλαδή εκτός της ορθοδόξου Εκκλησίας ουδεμία ασφαλής υπάρχει σωτηρία.
Κατά τον άγιο Ιγνάτιο το θεοφόρο, επίσκοπο Αντιοχείας, η Εκκλησία δημιουργεί «θεοφόρους, χριστοφόρους και πνευματοφόρους» αγίους. Ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων παρατηρεί ότι η Εκκλησία καλείται καθολική δια το κατά πάσης είναι της οικουμένης από περάτων έως περάτων της γης. Ο δε μέγας Αθανάσιος την ονομάζει καθολική «διότι καθ’ όλου του κόσμου κεχυμένη υπάρχει».
Εξ άλλου ερμηνεύοντας ο μέγας Βασίλειος τον Λ ψαλμό λέει τα εξής: «…της χάριτος άνωθεν εξ ουρανού παρά του Σωτήρος επί την Εκκλησίαν εκχεομένης, εικότως μεταλαμβάνουσιν της ασωμάτου και πνευματικής χορηγίας αι των αγίων ψυχαί…».
Ο γνωστός ορθόδοξος καθηγητής Θεολογίας π. Δημήτριος Στανιλοάε ερωτηθείς, γιατί μόνο η ορθόδοξη Εκκλησία κατέχει την αποκλειστικότητα της Σωτηρίας απήντησε: «η χάρις της σωτηρίας δεν λαμβάνεται αλλού παρά μόνο στην Ορθόδοξη Εκκλησία, διότι είναι ενέργεια του Χριστού, που παραμένει χθες και σήμερα η ίδια μέσα στην Εκκλησία.
Η θεολογία των καθολικών θεωρεί την χάρη κτιστή, οπότε δεν είναι ενέργεια που πηγάζει από το Χριστό. Η σωτηρία είναι ζωή εν Χριστώ, η ζωή του Χριστού στους πιστούς μέσω των ακτίστων ενεργειών Του. Αυτή επιτυγχάνεται, όταν ο άνθρωπος προάγεται στην αρετή με την βοήθεια της θείας χάριτος». Ο ίδιος ορθόδοξος θεολόγος ερμηνεύοντας την αρχαία ρήση, ότι εκτός της Εκκλησίας δεν υπάρχει σωτηρία, συμπληρώνει: «μόνο αυτός που ζει στην Ορθόδοξη Εκκλησία, διαφυλάττει ολόκληρη την προς τον Χριστό πίστη, με την οποία δια μέσου των μυστηρίων λαμβάνει ολόκληρο το Χριστό μέσα του και σώζεται… Και όταν ακόμη εξ αδυναμιών του αμαρτάνει, μπορεί πάλι να αποκτήσει τη συγχώρηση, όταν την ζητήσει. Εφ’ όσον όλα αυτά δεν υπάρχουν στις προτεσταντικές και νεοπροτεσταντικές παραφυάδες, πως θα μπορέσει η «Εκκλησία τους» να σώσει τα μέλη της; Αυτοί ακούουν μόνο λόγο για τον Χριστό, ως να είναι κάτι το εξωτερικό και δεν Τον κοινωνούν με τις ενέργειές Του, όπως ενεργούνται από τα μυστήριά Του. Αλλά και αυτή η διδασκαλία των παρουσιάζεται διαστρεβλωμένη και πολύ συνεσκιασμένη για το πρόσωπο του Χριστού».
Από τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους τα πιστά μέλη της Εκκλησίας του Χριστού θερμαίνονταν με την πίστη, φωτίζονταν και έσπευδαν να ομολογήσουν εις πάντα τα έθνη το Χριστό και τα ιερά Του Μυστήρια. Πληθύνονταν οι χριστιανοί, γιατί καταλάβαιναν την πνευματική αξία της νέας πίστης, την οποία με θερμό ενθουσιασμό ασπάζονταν.
Οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες προσκολλημένοι στην «παντοδύναμη» κοσμική εξουσία τους, αντιτάχθηκαν με σφοδρό μίσος στη νέα πίστη φοβούμενοι την έκπτωσή τους και τον αφανισμό τους. Εκατομμύρια μαρτύρων αναδεικνύονται στο στερέωμα της οικουμένης.
Κατά κόσμον άδοξα χάνονται, ενώ υμνούν και δοξολογούν τον εν Τριάδι Θεό. Η εν ουρανοίς Εκκλησία φαιδρύνεται και κραταιώνεται με γενναίους αθλητές και ομολογητές της πίστεως. Τα αίματα των αμέτρητων επί γης μαρτύρων ποτίζουν τη γη, τη θάλασσα, τον αέρα. Οι ηρωϊκές πανάγιες ψυχές τους εγκαθιστούν το νέο επί γης Παράδεισο, την Εκκλησία του Χριστού και με τις φλόγες της αδιάλειπτης προσευχής τους και με τα πάμπολλα θαύματα που πραγματοποιεί ο Χριστός μέσω αυτών απλώνεται η Εκκλησία Του επί γης με άμεση προοπτική της αιωνίου ζωής. Οι οσιακοί, ασκητικοί και μαρτυρικοί αγώνες τους ανοίγουν δρόμους προς τον ουρανό και τη θριαμβεύουσα Εκκλησία Του.
Γιατί εξεπλάγη ο αυτοκράτωρ Διοκλητιανός, όταν ο επώνυμος αξιωματικός του Άγιος Γεώργιος δήλωσε τη χριστιανική του ταυτότητα; Γιατί κατέλαβε την ψυχή του απίστευτο μίσος; Γιατί δοκίμασε όλα τα φρικτά είδη των μαρτυρίων, για να τον μεταπείσει; Διότι δεν άντεχε να διαπιστώνει τη μοναδικότητα της αξίας της χριστιανικής πίστεως και ίσως αμυδρώς και την αποκλειστικότητα της σωτηρίας που παρέχει στους πιστούς. Θεραπευόταν πλήρως ο Άγιος Γεώργιος μετά από τα φρικτά βασανιστήρια. Απορούσε ο Αυτοκράτωρ αλλά και συνέχιζε με υπέρμετρη υπεροψία τα μαρτύρια. Επέτρεπε ο Κύριος σ’ αυτόν το γενναίο τα βασανιστήρια. Μετά έστελνε ακεραία τη θεραπεία του. Ο Διοκλητιανός δεν κατόρθωσε να πείσει τη σύζυγό του Αλεξάνδρα να μην ακολουθήσει εκείνον τον «πλάνο» και την αποκεφάλισε. Το μαρτύριο και τη θαρραλέα τους ομολογία ακολούθησαν και άλλοι, ακριβώς επειδή απέκτησαν βαθεία καρδία, στην οποία απεκαλύφθη άνωθεν η αποκλειστικότητα της σωτηρίας, ως αποκλειστικά παρεχομένης εκ της Ορθοδόξου Χριστιανικής Εκκλησίας.
Τα μαρτύρια των χριστιανών δεν περιορίζονται μόνο στους πρώτους αιώνες. Σε κάθε εποχή και σε κάθε τοπική Εκκλησία επιτρέπει ο Κύριος όλο και νέες αναδείξεις μαρτύρων και νεομαρτύρων.
Στην περίοδο της τουρκοκρατίας έχουμε πολλούς ενδόξους ιερομάρτυρες Πατριάρχες, ιερείς, μοναχούς, άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Χιλιάδες είναι οι νεομάρτυρες εκείνης της εποχής που αποδεικνύουν τη στενή σχέση τους με τη διωκόμενη και μαρτυρική Ορθόδοξη Εκκλησία.
Αργότερα η μπολσεβικική θηριωδία υπήρξε παροιμιώδης εναντίον των ορθοδόξων επισκόπων, ιερέων και των οικογενειών τους, ιερομονάχων, μοναχών και αναρίθμητων πιστών, γιατί υπέπεσαν στο σοβαρό αδίκημα να είναι χριστιανοί και να μη φοβούνται να ομολογήσουν την εγκληματική προσχώρησή τους στη μόνη αληθινή πίστη, στο μόνο αληθινό Θεό και άνθρωπο, τον Κύριο Ιησού Χριστό.
Προ εικοσαετίας στον πόλεμο κατά της Σερβίας, ανήμερα το Πάσχα μετά την Ανάσταση, έπεσαν βόμβες που πάνω τους ήταν γραμμένο, ειρωνικά φυσικά, το Χριστός Ανέστη! Ο πόλεμος αυτός κατά των Ορθοδόξων Σέρβων ήταν αποτέλεσμα συνεργασίας των ηγετών της Νέας Εποχής και ηγετών της «αδελφής Εκκλησίας», γιατί οι Σέρβοι πιστεύουν στο μόνο αληθινό Θεό, τον Ίησού Χριστό και όχι στον «Vicarius Christi». Τι κακό έκαναν οι αδελφοί ομόδοξοι Σέρβοι; Πιστεύουν στην ορθόδοξη Εκκλησία που έχει την αποκλειστικότητα της σωτηρίας.
Γιατί σήμερα λυσσωδώς πολεμούνται οι αδελφοί της Συρίας; Ακριβώς επειδή πιστεύουν και ομολογούν Ιησούν Χριστόν, την κεφαλήν της Εκκλησίας που μόνη αυτή έχει εκ του Σταυρωθέντος δι’ Αυτήν την αποκλειστικότητα της σωτηρίας.
Τι είναι αυτό που παρακίνησε πολλούς αμερικανούς, ελληνοαμερικανούς και άλλων εθνοτήτων να γίνουν μοναχοί στην Αριζόνα κοντά στο Γέροντα Εφραίμ; Οι προσερχόμενοι στον επίγειο παράδεισο της Ιεράς Μονής Αγίου Αντωνίου στην Αριζόνα συναντώντας τον άγιο γέροντα, τον πατέρα Εφραίμ και εξομολογούμενοι σ’ αυτόν ανακουφίζονται, ανανεώνονται.
Τι είναι αυτό που ελκύει χιλιάδες, άνδρες γυναίκες και παιδιά να τρέχουν στις αγρυπνίες και στις λειτουργίες των είκοσι μοναστηριών του π. Εφραίμ; Ποιός παρασύρει νέους και νέες να παρακολουθούν στα ελληνικά και στο κατανυκτικό αγιορείτικο κλίμα των Ιερών Μονών τις ιερές ακολουθίες και τη Θεία Λειτουργία που σε όλες τις Εκκλησίες της υφηλίου τελείται κατά τον ίδιο τρόπο; Παρακολουθώντας τις ιερές ακολουθίες ευφραίνονται από τη Θεία Χάρη. Μολονότι δεν γνωρίζουν τα αρχαία Ελληνικά των τροπαρίων και των ευχών, είναι τόσο πλούσια η θεία Χάρη, ώστε αρχίζουν να κατανοούν χαρισματικά τις λέξεις, τις φράσεις και τα νοήματα. Εξαιρέτως γλυκαίνονται από το μέλος και από την ωραιότητα της ιεράς ακολουθίας, ώστε επιδιώκουν να μάθουν και τη νέα Ελληνική. Και την μαθαίνουν πολύ γρήγορα. Ελκύονται στον παραδοσιακό και ανεπιτήδευτο τρόπο τελέσεως των ιερών ακολουθιών και εισέρχεται στις ψυχές τους η άνωθεν κατερχομένη πληροφορία της αποκλειστικότητας της σωτηρίας στην απλή και κατανυκτική Ορθόδοξη Εκκλησία.
Ωστόσο η Νέα Τάξη πραγμάτων είναι ετοιμοπόλεμη και πασχίζει με νόμιμα και μη μέσα, να συκοφαντήσει και να παραπλανήσει τους επισκέπτες και προσκυνητές. Δημοσιεύματα που μοιάζουν με πανάρχαια βέλη και τόξα παιδαριώδη. Η πολεμική τους βοηθάει τους καλοπροαίρετους να γίνουν πιο συνειδητοί, να γίνουν πιο πιστοί και τους κακοπροαίρετους να ταλαιπωρούνται χαζεύοντας στα αδιέξοδα και λαβυρινθώδη σπήλαια του πονηρού. Η ιερά Μονή Αγίου Αντωνίου παραμένει το δεύτερο μέρος σε επισκεψιμότητα μετά από το Grand Canyon στην Αριζόνα.
Η Ελληνορθόδοξη Παράδοσή μας αποδέχεται και θεωρητικά και πρακτικά αυτήν την αποκλειστικότητα της σωτηρίας μόνο στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Όλα τα Συντάγματα του νεοσύστατου Ελληνικού Κράτους έχουν ως προμετωπίδα τη δοξολογία της Αγίας Τριάδος, από την οποία απορρέουν και τα λοιπά άρθρα που ορίζουν τις σχέσεις των Ελλήνων και ρυθμίζουν τα έργα τους και τα δικαιώματά τους.
Η ελληνική ορθόδοξη κοινωνία ξέρει να αναγνωρίζει τους ανθρώπους, ξεχωρίζει τους ορθοδόξους από τους μη, συνεργάζεται όμως με όλους. Δεν είναι κραυγαλέα η περίπτωση διασώσεως της ζωής πολλών ανθρώπων στον Β Παγκόσμιο πόλεμο; Ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών δεν εγγυήθηκε για πλήθος εβραϊκών οικογενειών ότι έχουν βαπτισθεί; Δεν είναι ιστορικά καταγεγραμμένο ότι γλύτωσαν οικογένειες και οικογένειες από τη ναζιστική μανία;
Πόσους επίσης Ιταλούς στρατιώτες δεν έκρυψαν στα σπίτια τους οι πρόγονοί μας Έλληνες, για να μη γίνουν βορά των αγγλικών πολεμικών επιχειρήσεων; Η Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία μας κράτησε την αποκλειστικότητα για τη σωτηρία μας. Όμως ξέρει εκάστοτε αναλόγως να οικονομεί τους εκτός των τειχών της.
Ας μας επιτραπεί ακροθιγώς και μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης να κάνουμε μια σύντομη αναφορά στο πολυσυζητούμενο ακανθώδες θέμα της ομοφυλοφιλίας. Ο απόστολος Παύλος θεόπτης και θεωμένος Απόστολος δεν διστάζει να γράψει στην προς Ρωμαίους Επιστολή του ότι έδωκε ο Θεός σ’ αυτούς τους ανθρώπους αδόκιμον νουν, λόγω της ασύλληπτης υπεροψίας τους και έπεσαν στο πιο αισχρό πάθος, , «δια τούτο παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις πάθη ατιμίας. αι τε γαρ θήλειαι αυτών μετήλλαξαν την φυσικήν χρήσιν εις την παρά φύσιν, ομοίως δε και οι άρσενες αφέντες την φυσικήν χρήσιν της θηλείας εξεκαύθησαν εν τη ορέξει αυτών εις αλλήλους, άρσενες εν άρσεσι την ασχημοσύνην κατεργαζόμενοι και την αντιμισθίαν ην έδει της πλάνης αυτών εν εαυτοίς απολαμβάνοντες», μήπως έλθουν σε επίγνωση της καταστάσεώς τους, μετανοήσουν και σωθούν.
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, το χρυσό στόμα του Παύλου, υποστηρίζει ότι η ομοφυλοφιλία είναι ασυγχώρητο πάθος, όσο βέβαια κοχλάζει και οι άνθρωποι δεν μετανοούν. Η μητέρα όμως Εκκλησία μπορεί να τους θεραπεύσει, γιατί ακριβώς κατέχει την αποκλειστικότητα της σωτηρίας και αφειδώς την προσφέρει για τη θεραπεία όλων των ασθενειών και όλων των παθών. Ενεργοποιείται η θεραπεία με την ειλικρινή μετάνοια (ταπεινό φρόνημα ζητάει από όλους) και η κάθαρση και η εξυγίανση είναι αναμενόμενη και ραγδαία.
Καλωσύνη, κατανόηση και ανοχή διακριτική προς τους απίστους, ετεροδόξους και περιθωριακούς υπάρχει φυσιολογικά στην ελληνική κοινωνία. Δεν περιθωριοποιούνται, αλλά απολαμβάνουν την ισονομία που πηγάζει από τα παραγγέλματα του Κυρίου, όπως «αγαπάτε αλλήλους» και παραπλήσιες παραβολές του Χριστού. Μόνο καλο-κακοστημένα πάνελ φροντίζουν να βρουν ακραίες περιπτώσεις αναξιοπαθούντων ανθρώπων, για να αποδείξουν τη δυσκολία αποδοχής τους από την «ρατσιστική» ελληνική κοινωνία. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι σε ένα στρογγυλό τραπέζι είχαν καλέσει έναν τραβεστί και προσπαθούσαν δια της βίας να προκαλέσουν τον ταλαίπωρο να ξεστομίσει παράπονα ρατσισμού για τη μη αποδοχή του και διάφορες περιπτώσεις σκληρής συμπεριφοράς εναντίον του από τη γειτονιά του και το χωριό του. Δεν έβγαινε με τίποτα όμως παράπονο. Δεν είχαν προλάβει οι επιτήδειες βοηθοί να δασκαλέψουν το θύμά τους ώσπου αναγκάστηκε η δημοσιογράφος να βγάλει αυθαίρετο το συμπέρασμα.
Μόνο η ορθόδοξη Εκκλησία μας έχει την αποκλειστικότητα της σωτηρίας μας. Οι πονηρές δυνάμεις του σκότους το υποψιάζονται αυτό και προσπαθούν να στήσουν την αντίδρασή τους και την πολεμική τους.
Όλα όσα υφίσταται ο ελληνικός ορθόδοξος λαός μας δεν είναι ένας φρικτός πόλεμος ακήρυκτος; Από το 2010 εκποιείται ολόκληρη η πατρίδα μας, κόβονται μισθοί, συντάξεις και επιδόματα των πολυτέκνων και υλοποιούνται πολλές άλλες εξοντωτικές πολιτικές εναντίον του λαού μας. Δημοσιογραφικές πληροφορίες έφεραν στο φως υπογραφή της κυβερνήσεώς μας για μείωση των συντάξεων κατά 40%. Θα υπάρχουν δηλαδή συνταξιούχοι που δεν θα παίρνουν ούτε 100 Ευρώ το μήνα. Η μισοθεΐα και η μισανθρωπία σε όλο το μεγαλείο της! Οι Έλληνες χριστιανοί ορθόδοξοι συνταξιούχοι έχουν έμπρακτα αποδείξει τις αντοχές τους, τις υπομονές τους και τις φροντίδες τους για τα άνεργα παιδιά τους και για τα κακόμοιρα εγγόνια τους. Σβήνω τη λέξη κακόμοιρα. Γράφω οι Έλληνες Χριστιανοί παππούδες και γιαγιές κόβουν, στερούνται τις γλίσχρες συνταξούλες τους. Το βαρύ πυροβολικό της Νέας Εποχής βροντοφωνάζει να μη ζήσουν οι Έλληνες παππούδες και γιαγιές… Να μη ζήσουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Έλεος πια κύριοι, τάχα κυβερνήτες της Ελλάδος! Έλεος Έλεος!
Όμως ο ελληνικός λαός έχει μέσα του Χριστό και Ελλάδα, έχει υπομονή και ανθίσταται με αξιοπρέπεια.
Ήδη από καιρό έχει ξεσηκωθεί μεγάλο μέρος του ορθοδόξου λαού μας, για να αποσυρθούν οι «Φακέλοι» των θρησκευτικών. Ο σεβ. Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ, ο δικηγόρος της Εστίας Πατερικών Μελετών και κάποιοι γονείς υπέβαλαν προσφυγή στο ΣτΕ κατά των «Φακέλων» του Δημοτικού και του Γυμνασίου. Το ΣτΕ εξέδωσε μια εξαιρετική απόφαση του ύψους και του επιπέδου της ελληνοθοδόξου κοινωνίας μας και του επιπέδου του ελληνικού μας Συντάγματος. Ήδη χθες εξεδόθη αντίστοιχη απόφαση κατά των «Φακέλων» των θρησκευτικών του Λυκείου. Δικαιούται μετά από μια τέτοιου επιπέδου απόφαση του ΣτΕ να ισχυρίζεται ο ένας τουλάχιστον των Σεβασμιωτάτων της Επιτροπής ότι συνεχίζονται οι συνεδριάσεις της Επιτροπής για τα βιβλία των θρηκευτικών; Δεν παρανομεί ο Σεβασμιώτατος να επιμένει σε μια τόσο χαμένη υπόθεση;
Ταπεινώς φρονούμε ότι από την επόμενη εβδομάδα θα είμαστε σε θέση να ανακοινώσουμε μεγάλη εκδήλωση προς ενημέρωση όλων των γονέων και ότι και εμείς πιο ηχηρά θα ζητήσουμε να εφαρμοσθεί η απόφαση του ΣτΕ ενάντια στο πολυθρησκευτικό μάθημα που είναι εντελώς παράνομο.
Αγαπητοί εν Χριστώ αδερφοί.
Δεν είναι πολύς καιρός που διαβάσαμε και φέτος, το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης, στα δώδεκα ευαγγέλια το πρώτο κατά Ιωάννη, το Ευαγγέλιο της Διαθήκης. Όλη η δογματική διδασκαλία της ορθοδόξου Εκκλησίας μας χωρείται και εκφράζεται αναλυτικότατα μέσα στο πρώτο εκτενέστατο αυτό Ευαγγέλιο. Τριαδολογία, Χριστολογία, Εκκλησιολογία, Αγιολογία, Κοσμολογία, Εσχατολογία, τα πάντα εξηγεί ο ίδιος ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Εξηγεί τη σχέση Του με το Θεό Πατέρα, του Πατρός με τον Υιό, του Αγίου Πνεύματος με τον Πατέρα και τον Υιό. Σχέση της Παναγίας Τριάδος με τη δημιουργία, με τον κόσμο, με τη Βασιλεία των Ουρανών, την επίγεια και ουράνια Εκκλησία. Τα υπόλοιπα ένδεκα Ευαγγέλια της Μεγάλης Πέμπτης εξηγούν όλο το θείο δράμα, το οποίο εκουσίως διήλθε ο Χριστός, καλώντας και ημάς σε συμμετοχή μαζί Του, για να αξιωθούμε και της χαράς της Αναστάσεως του Κυρίου και της δικής μας. Όλη αυτή η ορθόδοξη θεολογία, η ευαγγελική περιγραφή των παθών του Κυρίου και της Αναστάσεως μόνο μέσα στη δεδομένη αποκλειστικότητα της σωτηρίας κατανοείται.
Η αρχή και το τέλος της Δημιουργίας βρίσκονται στα παντοδύναμα χέρια του μεγαλοδύναμου εν Τριάδι Θεού. Θέλει και σιωπά… Ο δε Ιησούς εσιώπα, γράφουν όλοι οι ιεροί Ευαγγελιστές έμπροσθεν του πανίσχυρου Πιλάτου. Εσιώπα, ενώ μπορούσε να επιστρατεύσει τα πιο δυνατά μέσα προς υπεράσπισίν Του. Και όμως ο Ιησούς εσιώπα, ακριβώς επειδή σεβόταν ο Κύριος το θέλημα του δούλου Του. Ο Κύριος αν ήθελε, θα μπορούσε πάραυτα να ξεράνει τον Πιλάτο… να πέσει λιπόθυμος, να σωριασθεί νεκρός προς παραδειγματισμό και προς συμμόρφωση όλων των αντιτιθεμένων η εχθρών Του. Όμως ο Κύριος δεν ήλθε, ίνα κρίνη αλλ’ ίνα σώση τον κόσμον. Αν βίαια επενέβαινε στη βούληση του Πιλάτου και όλων ημών των αμαρτωλών, θα κατέστρεφε το αυτεξούσιο η την ελευθερία της βουλήσεώς μας, αφού Αυτός ο ίδιος μας την έδωσε. Δεν θέλησε ο Ιησούς και την ύστατη επί Σταυρού στιγμή Του να την αναμείξει με απειλές εναντίον μας η αλλοτριώσεις. Λίγο πριν ξεψυχήσει φώναξε: «Θεέ μου, Θεέ μου ίνα τι με εγκατέλιπες;». Σηκώνοντας ο Κύριος εκουσίως, με τη θέλησή Του, όλες τις αμαρτίες όλων των δισεκατομμυρίων ανθρώπων, από των πρώτων έως των εσχάτων, υφίστατο το οδυνηρότερο μαρτύριο. Επέτρεπε η θεία Φύση Του, η οποία απαθής διέμεινε, ως θεία, στην ανθρώπινη να αισθάνεται όλους τους φρικτούς της αμαρτίας πόνους. Ουδείς άλλος εκ των ανθρώπων δεν θα μπορούσε να προσλάβει, να σηκώσει ολόκληρη την πεπτωκυία φύση με όλα τα βάρη της και να λυτρώσει όλο το ανθρώπινο γένος από την γενικευμένη φθορά, καταστροφή και το θάνατο που επέφερε η αμαρτία. Μόνο ο θεάνθρωπος Κύριος ηθέλησε, με τη συμφωνία του Θεού Πατέρα Του και του Θείου και Τελεταρχικού Αγίου Πνεύματος, να σηκώσει, να άρει τις αμαρτίες όλου του κόσμου και θανάτω θάνατον πατήσας να μας λυτρώσει και να μας αξιώσει της Αναστάσεώς Του. Λίγο πριν εκπνεύσει ο Κύριος, τον πλησίαζε ο διάβολος και σιγανά του έλεγε: Επί τέλους, σε νίκησα Υιέ του Θεού, μαρτυρεί ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης. Δεν καταλάβαινε όμως, ο ανόητος, ότι η δική του δύναμη παρέλυε και όλη του η εξουσία στους απ’ αιώνος νεκρούς έσβηνε.
Η ορθόδοξη μητέρα Εκκλησία μας κατέχει την αποκλειστικότητα της σωτηρίας του ανθρώπου. Ο,τι γράφεται στην Π.Δ. και στην Κ.Δ. καθώς και στις περίπου 60000 σελίδες των Πατερικών κειμένων, των πατερικών θησαυρών, επιβεβαιώνουν ακατάπαυστα ότι ο Σωτήρ ημών Κύριος Ιησούς Χριστός είναι η Κεφαλή του Σώματος όλης της Εκκλησίας, είναι ο Σωτήρ του όλου Σώματος, όλων των ανθρώπων, καλών, μεσαίων, αγίων, κακών.
Διαβάζουμε ξανά στον άγιο Πορφύριο:
«Η Εκκλησία και ο Χριστός είναι ένα. Το σώμα της Εκκλησίας τρέφεται, αγιάζεται, ζει με τον Χριστό. Αυτός είναι ο Κυριος, ο παντοδύναμος, ο παντογνώστης, ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, ο στηριγμός μας, ο φίλος μας, ο αδελφός μας. Αυτός είναι το Α και το Ω, η αρχη και το τέλος, η βάσις, το παν. Χωρίς Χριστό, Εκκλησία δεν υπάρχει. Νυμφίος ο Χριστός• νύμφη η καθεμία ψυχή.
Ο Χριστός ένωσε το σώμα της Εκκλησίας με τον ουρανό και τη γη. Με τούς αγγέλους, τούς ανθρώπους και όλα τα δημιουργήματα, με όλη την κτίση του Θεού, με τα ζώα και τα πουλιά, με κάθε μικρό αγριολούλουδο, με κάθε μικρό έντομο. Έγινε έτσι η Εκκλησία «πλήρωμα του τα πάντα εν πάσι πληρουμένου», δηλαδή του Χριστού. Όλα εν Χριστώ και συν Χριστώ, μέσα και μαζί με τον Χριστό. Αυτό είναι το μυστήριο της Εκκλησίας.
Ο Χριστός φανερώνεται μέσα στην ενότητα τη μεταξύ μας και στην αγάπη Του, την Εκκλησία. Εκκλησία δεν είμαι μόνος εγώ, αλλά μαζί κι εσείς. Εκκλησία είμαστε όλοι. Μεσα στην Εκκλησία όλοι ενσωματώνονται. Είμαστε όλοι ένα και ο Χριστός κεφαλή.… Είμαστε όλοι ένα, γιατί ο Θεός είναι Πατέρας μας κι είναι παντού. Όταν το ζήσομε αυτό, είμαστε μέσα στην Εκκλησία.… Ε, αυτό μόνο δια της χάριτος το καταλαβαίνει κανείς. Ζούμε τη χαρά της ενότητος, της αγάπης. Και γινόμαστε ένα μ’ όλους. Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα!
Το σπουδαίο είναι να μπούμε στην Εκκλησία. Να ενωθούμε με τούς συνανθρώπους μας, με τις χαρές και τις λύπες όλων. Να τούς νοιώθουμε δικούς μας, να προσευχόμαστε για όλους, να πονάμε για τη σωτηρία τους, να ξεχνάμε τούς εαυτούς μας. Να κάνομε το παν γι’ αυτούς, όπως ο Χριστός για μας. Μεσα στην Εκκλησία γινόμαστε ένα με κάθε δυστυχισμένο και πονεμένο κι αμαρτωλό».
Μετά από όσα αναφέραμε μέχρι τώρα νομίζουμε ότι έχει απαντηθεί το ερώτημα που έθεσε η επιτροπή επί των αιρέσεων της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς: «Έχει η Εκκλησία την αποκλειστικότητα της Σωτηρίας»; Και βέβαια ταπεινώς υποστηρίζουμε πως όλα τα παραπάνω προβλήματα και οι δυσχέρειες της ζωής μπορούν να γίνουν εφαλτήρια για μεγαλύτερες πνευματικές εν Χριστώ επιδόσεις και σκληρότερους αγώνες πίστεως για την καθημερινή επιβίωση, για αλληλοβοήθεια και για θερμότερη αναφορά της ευχής «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Να μη καταποθούμε από την απιστία και την κατάθλιψη, αλλά να είμαστε κατά το δυνατόν ανθεκτικοί και υπομονετικοί, για να αποκτήσουμε καθαρή και βαθεία καρδία, επί της οποίας μπορεί να αναπαυθεί η θεία παρηγορία για απόκτηση της Σωτηρίας.
Την αποκλειστικότητα της σωτηρίας που αφθονοπάροχα κατέχει η Ορθόδοξη Εκκλησία μας επικυρώνει και ένα εξαίρετο κείμενο του αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, το οποίο καταθέτουμε προς μείζονα ωφέλεια όλων των εν Χριστώ αδελφών μας:
«… Ίνα δε ειδής και τα της θείας φύσεως ίδια, πως ο Θεός και τα περί Θεόν και τα από Θεού και τα εν τω Θεώ πάντα εν φως εστιν, εν εκάστη των υποστάσεων προσκυνούμενον και εν πάσι τοις ιδιώμασιν αυτού και χαρίσμασι καθορώμενον, και ούτω σε ταύτα μυσταγωγήσομεν. “Ο Θεός φως εστι” και φως άπειρόν τε και ακατάληπτον• τα γαρ περί αυτόν φως εισιν ενούμενά τε και διαιρούμενα τοις προσώποις αδιαιρέτως και – ίνα καθ ἕν σοι τα αδιαίρετα διαιρών είπω – ο Πατήρ φως εστιν, ο Υιός φως εστι, το Πνεύμα το Άγιον φως• εν ταυτα φως απλούν, ασύνθετον, άχρονον, συναΐδιον, ομότιμον και ομόδοξον. Προς τούτοις και τα εξ αυτού πάντα φως εισιν ως εκ φωτός ημίν χορηγούμενα• η ζωή φως, η αθανασία φως, η πηγή της ζωής φως, το ύδωρ το ζων φως, η αγάπη, η ειρήνη, η αλήθεια, η θύρα της βασιλείας των ουρανών, αυτή φως η βασιλεία των ουρανών• ο νυμφών φως, η παστάς, ο παράδεισος, η του παραδείσου τρυφή, η γη των πραέων, οι στέφανοι της ζωής, αυτά τα των αγίων ενδύματα φως• ο Χριστός ο Ιησούς, ο σωτήρ και βασιλεύς του παντός, φως• ο άρτος της αχράντου σαρκός αυτού φως, το ποτήριον του τιμίου αυτού αίματος φως, η ανάστασις αυτού φως, το πρόσωπον αυτού φως• η χειρ, ο δάκτυλος, το στόμα αυτού φως, οι οφθαλμοί αυτού φως• ο Κύριος φως, η φωνή αυτού ως εκ φωτός φως, ο Παράκλητος φως• ο μαργαρίτης, ο κόκκος του σινάπεως, η άμπελος η αληθινή, η ζύμη, η ελπίς, η πίστις φως». (ΕΠΕ 19Β σελ. 92-94).
* Εισήγησις εις την αντιαιρετικήν ημερίδα της Ι. Μ. Πειραιώς (26.05.2018) με θέμα: «Πτυχές του αποκρυφισμού της Νέας Εποχής».
Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, Ακτίνες
