Μία ἀπό τις κυριότερες αἰτίες ἐμφανίσεως τῶν αἱρέσεων εἶναι καί ἡ ὑπερηφάνεια, ὁ ἑωσφορικός ἐγωισμός. Τό ὅτι ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἁμαρτία καί ἡ κυριώτερη αἰτία τῆς αἱρέσεως τό διαπιστώνει κανείς, σύμφωνα μέ τόν Ὅσιο καί θεοφόρο πατέρα ἡμῶν Νικόδημο τόν Ἁγιορείτη, ἄν ρίξει ἕνα βλέμμα στόν χριστιανικό κόσμο τῆς Εὐρώπης καί δεῖ σέ ὅλα σχεδόν τά μέρη τόσες καί τόσο διάφορες θρησκεῖες καί αἱρέσεις, οἱ ὁποῖες ἡ μία μέ τήν ἄλλη δαγκώνονται, καθώς δαγκώνονται τά φίδια. Παραπέμποντάς μας ὁ Ὅσιος Νικόδημος στόν ἱερό Αὐγουστῖνο, μᾶς γνωστοποιεῖ ὅτι, μολονότι οἱ φαρμακερές αὐτές αἱρέσεις καί θρησκεῖες εἶναι τόσο πολλές στόν ἀριθμό, ὅμως, ὅλες μαζί εἶναι γέννημα μιᾶς καί τῆς αὐτῆς κατηραμένης μητρός, δηλ. τῆς ὑπερηφανείας. Ἀπό τήν ἀρχή τῆς ἱστορίας δέν θά βρεῖ κανείς ἄλλο ἀληθέστερο καί κυριώτερο αἴτιο τῆς ἀθεΐας, τῆς πολυθεΐας καί ὅλων τῶν ἄλλων αἱρέσεων καί αἱρετικῶν διδασκάλων τοῦ Ἅδου, ἐκτός ἀπό τό πεῖσμα τῆς ὑπερηφανείας τους. Ἐξ αἰτίας αὐτῆς θέλησαν νά δείξουν ὅτι βρῆκαν κάτι καινούργιο οἱ κενοί καί ὑψώθηκαν κατά τῆς Ἐκκλησίας καί κατ’αὐτῆς τῆς Θείας μεγαλειότητος. Τό ἴδιο θέλησαν νά κάνουν καί οἱ πρῶτοι  ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι ὅσο γιγαντιαῖοι ἦταν στό σῶμα τόσο πυγμαῖοι ἦταν στό νοῦ, καί οἱ ὁποῖοι, κινούμενοι ἀπό τήν ὑπερηφάνεια, θέλησαν νά οἰκοδομήσουν πύργο ὡς τόν οὐρανό, γιά νά βάλουν μιά ἐπιγραφή πάνω στά ἄστρα καί ν' ἀφήσουν τό ὄνομά τους στούς μεταγενεστέρους. Νά, λοιπόν, μᾶς προειδοποιεῖ ὁ Ὅσιος Νικόδημος, σέ τί γκρεμούς μπορεῖ νά φέρει ἡ ὑπερηφάνεια τόν ἄνθρωπο. Γιατί, πρῶτα γεμίζει τήν ψυχή του ἀπό ἀκαθαρσίες καί πάθη, καί δεύτερον τοῦ βάζει ἀμφιβολίες στήν πίστη, μέσῳ τῶν ὁποίων ἀρχίζει νά ἀμφιβάλλει ἀκόμη καί γι'αὐτά τά πρῶτα καί θεμελιώδη δόγματα τῆς πίστεως καί τόν ὁδηγεῖ τελικά στό νά νομίζει σάν μῦθο τόν Ἅδη καί τόν παράδεισο^[1].

Ἐάν τά παραπάνω ἰσχύουν γιά τούς ἐξωτερικούς ἐχθρούς τῆς Ἐκκλησίας, δηλ. τίς αἱρέσεις καί τίς θρησκεῖες μέ τούς ἀρχηγούς τους, πολύ περισσότερο ἰσχύουν γιά τόν μεγαλύτερο ἐσωτερικό ἐχθρό τῆς Ἐκκλησίας, δηλ. τήν παναίρεση τοῦ συγκρητιστικοῦ διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τόν προεστῶτα αὐτῆς στόν ὀρθόδοξο χῶρο μεγάλο οἰκουμενιστή Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο, ὁ ὁποῖος, διακατεχόμενος ἀπό τό πάθος τῆς ὑπερηφανίας καί τῆς ἐμμονῆς στό οἰκουμενιστικό κοσμοείδωλό του, προέβη γι’ἀκόμη μία φορά κατά τήν ἐφετινή «θρονική ἑορτή» τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου σέ πλεῖστα ὅσα οἰκουμενιστικά ἔκτροπα.

Κατ’ἀρχήν θά πρέπει νά ὑπογραμμιστεῖ ὅτι τὰ τελευταῖα χρόνια συχνά ἀκοῦμε γιὰ «θρονικὲς ἑορτές», δηλ. ἑορταστικὲς ἐκδηλώσεις τοπικῶν ἐκκλησιῶν, κάθε φορὰ ποὺ ἑορτάζεται ἡ μνήμη Ἁγίων, οἱ ὁποῖοι ἵδρυσαν τὶς ἐκκλησίες αὐτές. Ἀλλὰ, ἡ μορφὴ τῶν ἑορτῶν εἶναι καινοφανὴς καὶ ἄγνωστη στὴν ἱστορία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Τὴν εἰσήγαγε πρώτη ἡ αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ, γιὰ νὰ «διαλαλεῖ» κατ’ἔτος, πανταχόθεν, τὴν δῆθεν «πέτρειο διαδοχὴ» τοῦ «Πάπα». Μὲ κάτι τέτοια εὐφυολογήματα προσπαθοῦν στόν Παπισμὸ νὰ ὑπενθυμίζουν τὸ ἐπάρατο «πρωτεῖο» καὶ τὸ βλάσφημο «ἀλάθητο» τοῦ αἱρεσιάρχου «Πάπα», ὁ ὁποῖος προβάλλεται, ἐκτὸς ἀπὸ βασιλιὰς, καὶ ὡς «ἐπίσκοπος Ρώμης»! Ἀλλά, ὅπως εἶχε πεῖ ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, ἡ νεοπαπιστικὴ νοοτροπία εἰσῆλθε δυστυχῶς καὶ στὴν καθ᾽ ἡμᾶς Ἀνατολή. Ἐδῶ καὶ λίγα χρόνια ἄρχισαν νὰ ἑορτάζονται καὶ σὲ πολλὲς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, ὅπως στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, ἀνάλογες «θρονικὲς ἑορτές», τὶς ὁποῖες φροντίζουν νὰ τὶς ἀνάγουν σὲ «μεγάλα γεγονότα». Ὅμως, στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δὲν ὑπάρχουν «θρόνοι», τοὺς ὁποίους ἵδρυσαν οἱ ἅγιοι, γιὰ νὰ τοὺς ἑορτάζουμε, ἀλλὰ διακονικὲς θέσεις, γιὰ τὴ διακονία τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, βαμμένες μὲ αἷμα καὶ ποτισμένες μὲ ἱδρώτα καὶ δάκρυα. Καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν μποροῦμε νὰ ἑορτάζουμε γιὰ τὸ «θρόνο» κανενὸς ἐπισκόπου! Οἱ Ἅγιοι Ἐπίσκοποι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας οὐδέποτε ἑόρτασαν τὸ γεγονὸς τῆς ἐκλογῆς τους στὸν ἐπισκοπικό τους «θρόνο», ἀλλὰ θεωροῦσαν τὴ διακονία τους φορτίο ἀσήκωτο, προσωπικὴ κένωση. Τὸ 4^ο κεφάλαιο τῆς Α΄ Κορινθίους Ἐπιστολῆς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου μᾶς δείχνει τὸν πραγματικὸ «θρόνο» τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν διαχρονικῶν διαδόχων τους^[2]. 

Ἡ ἑορτή τοῦ ἁγίου ἐνδόξου Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, μέ ἀποκλειστική εὐθύνη τοῦ κ. Βαρθολομαίου, χρόνια τώρα ἔχει ἀπολέσει τόν ἀμιγῶς ὀρθόδοξο χαρακτήρα της καί ἔχει μεταβληθεῖ σέ μιά συγκρητιστική, διαχριστιανική, οἰκουμενιστική φιέστα. Ἔτσι καί φέτος ὁ κ. Βαρθολομαῖος, παραβιάζοντας καί καταλύοντας τούς Ἱερούς Κανόνες, πού ἀπαγορεύουν ρητῶς τήν εἴσοδο κατεγνωσμένων αἱρετικῶν σέ ὀρθοδόξους ναούς, τήν συμμετοχή τους σέ ἱερές ἀκολουθίες καί δή στήν Θεία Λειτουργία καί τήν συμπροσευχή μετ’αὐτῶν, ἐπέτρεψε τήν συμμετοχή τῆς ἐπισήμου ἀντιπροσωπείας τῶν αἱρετικῶν παπικῶν μέ ἐπικεφαλῆς τόν Καρδινάλιο κ. Kurt Koch, Πρόεδρο τοῦ Ποντιφικοῦ Συμβουλίου γιά τήν προώθηση τῆς ἑνότητος τῶν Χριστιανῶν. συμπροσευχομένης ἀπό ἐξεχούσης θέσεως, δηλ. ἀπό τόν ἀπέναντι τοῦ Δεσποτικοῦ Θρόνου θρόνο. Στήν ἑορτή παρέστησαν, ἐπίσης, ἐκπρόσωποι κι ἄλλων αἱρέσεων, ὅπως Μονοφυσιτῶν, ἀλλά καί δεδηλωμένοι ἄθεοι καί πολέμιοι τῶν ἱερῶν λειψάνων, τοῦ Ἁγίου Φωτός, τοῦ Μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν καί τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὅπως ὁ Ὑπουργός Παιδείας τῆς Ἑλλάδος κ. Νικόλαος Φίλης, ὡς ἐκπρόσωπος τῆς Ἑλληνικῆς ἀθεϊστικῆς κυβερνήσεως, ὁ ὁποῖος ἀπήγγειλε τό «Πιστεύω» καί τό «Πάτερ ἡμῶν» ἀπό τό παραθρόνιο.

Μετά τήν ἀπόλυση τῆς Θείας Λειτουργίας, ὁ κ. Βαρθολομαῖος προσεφώνησε τήν ἐπίσημη ἀντιπροσωπεία ἀπό τό Βατικανό καί ἀπάντησε ὁ Καρδινάλιος κ. Kurt Koch, ὁ ὁποῖος ἀνέγνωσε ἑόρτιο συγχαρητήριο μήνυμα τοῦ αἱρεσιάρχου «Πάπα» Φραγκίσκου.

Στόν χαιρετισμό^[3] του πρός τήν παπική ἀντιπροσωπεία ὁ κ. Βαρθολομαῖος, καταπατώντας τήν Ἁγιογραφική, Συνοδική, Ἱεροκανονική καί Ἁγιοπατερική Παράδοση εἴκοσι αἰώνων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, ἡ ὁποῖα διαλαλεῖ, μέσῳ Συνόδων καί Πατέρων, ὅτι ὁ Παπισμός δέν εἶναι «ἀδελφή Ἐκκλησία», ἀλλά αἵρεση, ὅτι ὁ Πάπας δέν εἶναι «Ἐπίσκοπος» Ρώμης, ἀλλά αἱρεσιάρχης, καί ὅτι δεν ἀναγνωρίζεται ἐκκλησιαστικότητα, ἀποστολική διαδοχή καί ἱερωσύνη στούς Παπικούς, προσεφώνησε τούς καρδιναλίους «Σεβασμιωτάτους», τόν Πάπα «πεφιλημένο καί Ἁγιώτατο ἀδελφὸ, Ἐπίσκοπο Ρώμης» καί τόν Παπισμό «ἐκκλησία».

Ὁ κ. Βαρθολομαῖος, ἀντί νά θρηνεῖ γιά τήν ἐσχάτη κατάπτωσή του, ὄχι μόνο χαιρέτησε «ἐν ἀγάπῃ βαθείᾳ καὶ ἐξιδιασμένῃ τιμῇ» τὴν παρουσία τῆς παπικῆς ἀντιπροσωπείας, ἀλλά θυμήθηκε καί τήν κατά τό παρελθόν ἔτος 2014 προσωπική παρουσία τοῦ αἱρεσιάρχου «Πάπα» Φραγκίσκου στήν «θρονική ἑορτή» τοῦ Πατριαρχείου, τήν ὁποία θεωρεῖ «ὡς ἐκδήλωση τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ»! Βέβαια, ὅλη αὐτή ἡ κατάσταση ὄχι μόνο τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ δέν φανερώνει, ἀλλά ἐγκαθιδρύει τήν οἰκουμενιστική ψευδοαγαπολογία.

 Στή συνέχεια ὁ κ. Βαρθολομαῖος θεωρεῖ πώς ἡ «θρονικὴ ἑορτὴ» τοῦ Πατριαρχείου ἀποτελεῖ κοινή ἑορτὴ Παλαιᾶς καὶ Νέας Ρώμης, διότι οἱ ἱδρυτές τους, Ἀπόστολοι Πέτρος καὶ Ἀνδρέας ἀπὸ κοινοῦ συνάντησαν τὸν Κύριο καὶ Τόν ἀναγνώρισαν ὡς τὸν Μεσσία καὶ Σωτῆρα τοῦ κόσμου. Ναί, μέν αὐτό ἰσχύει γιά τούς δύο ἀνωτέρω Ἁγίους Ἀποστόλους, ἀλλά δέν ἰσχύει βεβαίως οὔτε γιά τόν «Πάπα», πού ἔχει διαστρεβλώσει, περιθωριοποιήσει καί ἀντικαταστήσει τόν Χριστό ὡς «βικάριος τοῦ Χριστοῦ ἐπί γῆς», ὡς «ἀλάθητος» καί ὡς κατέχων τό «Παγκόσμιο Πρωτεῖο Ἐξουσίας ἐφ’ὅλης τῆς Οἰκουμένης», οὔτε γιά τόν κ. Βαρθολομαῖο, ὁ ὁποῖος, μέ τόν οἰκουμενισμό του, πιστεύει σέ ἕναν ἄλλο, νοθευμένο, ἀλλοιωμένο, παραμορφωμένο Χριστό, ὁ ὁποῖος οὐδεμία σχέση ἔχει μέ τόν γνήσιο καί αὐθεντικό Χριστό, ὁ  ὁποῖος δέν εἶναι ἡ μοναδική ὁδός σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά μαζί μέ τόν Χριστό ὁδοί σωτηρίας ἀποτελοῦν πλέον καί ὁ «Πάπας» καί ὁ Λούθηρος καί τό «ΠΣΕ» καί ὁ Ἀλλάχ καί ὁ Μωάμεθ καί ὁ Ἰουδαϊσμός καί ἡ εἰδωλολατρεία. «Πάπας» καί Πατριάρχης δέν εἶναι ἀκόλουθοι τῶν δύο Ἀποστόλων Πέτρου καί Ἀνδρέου, διότι δέν ἀναγνωρίζουν ἔργῳ καί λόγῳ τόν Κύριο ὡς τόν μοναδικό Μεσσία καί Σωτῆρα τοῦ κόσμου.

Συνεχίζει τόν λόγο του ὁ κ. Βαρθολομαῖος, ἀναφερόμενος στίς ἐπενεχθεῖσες πληγές, πού ἐπῆλθαν στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, καί σέ κάθε ἴχνος μνησικακίας κατά τήν δεύτερη χιλιετία, ὑπονοώντας τό Σχίσμα τοῦ 1054 καί κυρίως τίς ἀντιπαπικές συνόδους καί τούς ἀντιπαπικούς πατέρες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, ὅπως τόν Μέγα Φώτιο, τόν ἅγιο Μᾶρκο τόν Εὐγενικό, τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ, τόν ἅγιο Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό, τόν ἅγιο Νικόδημο τόν Ἁγιορείτη κ.ἄ, τούς ὁποίους μεταπατερικῶς μέ μιά μονοκονδυλιά διαγράφει καί θεωρεῖ ὑπευθύνους γιά τόν χωρισμό.

Μετά τό ναυάγιο καί τό ἀδιέξοδο τῶν συγχρόνων οἰκουμενιστικῶν διαλόγων, ὅπως ὁμολογήθηκε στίς ἴδιες τίς εἰσηγήσεις τῶν διεξαγόντων τούς διαλόγους μέ τούς ποικιλώνυμους αἱρετικούς στήν Σύναξη τῶν Ἱεραρχῶν τοῦ Θρόνου, πού διεξήχθη τέλη Αὐγούστου μέ ἀρχές Σεπτεμβρίου 2015, καί κυρίως ὕστερα καί ἀπό τήν ὑποβληθεῖσα δίς παραίτηση τοῦ μεγάλου οἰκουμενιστοῦ Μητρ. Περγάμου κ. Ἰωάννου Ζηζιούλα ἀπό τήν θέση τοῦ συμπροέδρου τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Ἐπισήμου Θεολογικοῦ Διαλόγου μεταξύ Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν, ἡ ὁποία δέν ἔγινε ἀποδεκτή, ὁ κ. Βαρθολομαῖος τολμᾶ ἀκόμη καί μιλᾶ γιά τόν διάλογο ἀγάπης καί ἀληθείας. Μιᾶς ἀγάπης, ὅμως, πού ἔχει ψυγεῖ, λόγῳ τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καί μιᾶς ἀληθείας, πού ἔχει κατανοθευθεῖ, ἐξαιτίας τῆς πλάνης.    

Πιο κάτω ἀναφέρεται στήν ἄρση τῶν ἀναθεμάτων τό 1965, τότε πού ὁ ἴδιος ἦταν διάκονος, ἡ ὁποία «ἀπήλειψεν ἀπὸ τῶν καρδιῶν ἡμῶν πᾶν ἴχνος μνησικακίας δι᾿ ὅσα κατὰ τὴν δευτέραν χιλιετίαν διετάραξαν τὰς ἀδελφικὰς σχέσεις τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν, καὶ διὰ τῆς «καθάρσεως τῆς μνήμης» κατέστησεν αὐτὰς καὶ πάλιν «ἀδελφὰς Ἐκκλησίας» ἀποζητούσας διὰ τοῦ διαλόγου τῆς ἀληθείας τὴν πλήρη ἀποκατάστασιν τῆς ἑνότητος αὐτῶν ἐν τῇ κοινωνίᾳ τῆς Εὐχαριστιακῆς Τραπέζης. Εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον διὰ τὴν ἀποκατασταθεῖσαν ἀγάπην, ἥτις εἴθε νὰ παραμείνῃ ἀρραγὴς εἰς τοὺς αἰῶνας»!  

 Ἡ  περίφημη «ἄρση τῶν ἀναθεμάτων» μεταξύ Βατικανοῦ καί Φαναρίου πραγματοποιήθηκε μέ μονομερή ἀπόφαση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, χωρίς την συγκατάθεση τῶν ὑπολοίπων Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Δέν ἔγινε καμμία Πανορθόδοξη Σύνοδος, παρά μόνο μιά Τοπική τότε στή Κων/λη. Ἀλλά καί ἀπό τήν 8μελή σύνοδο τοῦ μεγάλου οἰκουμενιστοῦ πατριάρχου Ἀθηναγόρα, ὑπέγραψαν τήν ἄρσιν τοῦ ἀναθέματος ἕξι^[4]. Διεφώνησαν καί δέν ὑπέγραψαν οἱ Δέρκων κ. Ἰάκωβος καί Σάρδεων κ. Μάξιμος. Ἄς μᾶς ἀπαντήσει, λοιπόν, ὁ κ. Βαρθολομαῖος : Ποιός ἐξουσιοδότησε τόν πατριάρχη Ἀθηναγόρα νά ἄρει τά ἀναθέματα τό 1965 στά Ἱεροσόλυμα; Ποιά Πανορθόδοξη Σύνοδος ἀποφάσισε τήν ἄρση τῶν ἀναθεμάτων; Ἑπομένως, ἡ ἄρση τῶν ἀναθεμάτων ἦταν ἀντικανονική, πραξικοπηματική καί ἄκυρη. Σχετικά μέ τό θέμα αὐτό καί ὅλα τά γεγονότα ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, μπορεῖ κανείς νά διαβάσει τό ἐξαίρετο καί ἐμπεριστατωμένο κείμενο τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰωάσαφ Μακρῆ μέ τίτλο «Ἱστορική ἀναδρομή τῆς προσεγγίσεως Ὀρθοδόξων καί Ρωμαιοκαθολικῶν κατά τόν 20^ο αἰώνα», στό θαυμάσιο ἀντιοικουμενιστικό καί ὁμολογιακό περιοδικό «Ἐν Συνειδήσει˙ Οἰκουμενισμός˙ ἱστορική καί κριτική προσέγγιση», ἐκδ. Ἱ. Μ. Μεγάλου Μετεώρου, Ἅγια Μετέωρα Ἰούνιος 2009.

Στή συνέχεια ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἀναφέρεται στή Διασπορά, ὅπου ὑπάρχει ἁρμονικὴ καὶ δημιουργικὴ συνύπαρξη καὶ συνεργασία Παπικῶν καὶ Ὀρθοδόξων, καί φέρνει σάν παράδειγμα πρός μίμηση τήν Ἱερά Μητρόπολη Γερμανίας. Τονίζει τήν ἀγαστή συνεργασία μεταξύ τοῦ Καρδιναλίου κ. Reinhard Marx, «Ἀρχιεπισκόπου» τοῦ Μονάχου καὶ τοῦ Freising καὶ Προέδρου τῆς Συνόδου τῶν Παπικῶν «Ἐπισκόπων» τῆς Γερμανίας, καί τοῦ ἀγαπητοῦ ἀδελφοῦ Μητροπολίτου Γερμανίας κ. Αὐγουστίνου.

Στό σημεῖο αὐτό ὁ κ. Βαρθολομαῖος ὑποπίπτει σ’ἕνα τεράστιο σφάλμα ἐκκλησιαστικῆς τάξεως καί δικαιοδοσίας. Ἐφ’ὅσον ἀναγνωρίζει τόν Καρδινάλιο κ. Reinhard Marx ὡς Ἀρχιεπίσκοπο τοῦ Μονάχου καὶ τοῦ Freising καί τόν ἀποκαλεῖ «Σεβασμιώτατο καί Ἀρχιεπίσκοπο», οὐσιαστικά μειώνει καί ὑποβιβάζει τήν τιμή καί την ἀξία τοῦ Μητροπολίτου Γερμανίας κ. Αὐγουστίνου καί ἀναγνωρίζει δύο Μητροπολίτες σέ μία πόλη, τό Μόναχο, πρᾶγμα τό ὁποῖο ἐμφανῶς ἀντιβαίνει στούς Ἱερούς Κανόνες, οἱ ὁποίοι σαφῶς διακελεύουν ὅτι σέ μία πόλη πρέπει νά ὑπάρχει ἕνας Μητροπολίτης.

Σχετικά μέ τήν Μητρόπολη Γερμανίας ἔχουμε νά ποῦμε ὅτι ἀποτελεῖ πρότυπο οἰκουμενιστικῆς Μητροπόλεως καί οἰκουμενιστικῆς συνεργασίας. Πολύ συχνά διοργανώνονται ἑβδομάδες συμπροσευχῆς. Στό Βερολίνο ἑτοιμάζεται νά ἀναγερθεῖ ὁ πρώτος διαθρησκειακός κοινός ναός για Χριστιανούς, Μουσουλμάνους και Ἑβραίους με Ναό, Τζαμί και Συναγωγή^[5]. Ποιός μπορεῖ νά ξεχάσει τίς ἀπίστευτες δηλώσεις τοῦ Γερμανίας Αὐγουστίνου ὅτι «ὑποχρεωτικά πρέπει σήμερα κανείς νά εἶναι οἰκουμενιστής, γιά νά εἶναι χριστιανός. Μπορεῖ νά εἶναι κανείς προτεστάντης καί οἰκουμενιστής, καθολικός καί οἰκουμενιστής, ὀρθόδοξος καί οἰκουμενιστής (κατά λέξη orthodox und ökumenisch)», ὅτι «μέ τούς ἄλλους Χριστιανούς ζοῦμε σέ οἰκουμενική κοινωνία (ökumenische Gemeinschaft)», ὅτι «εἴμαστε "συνχριστιανοί", ὅπως λέμε συνχωριανοί,  ὅ,τι κι ἄν σημαίνει αὐτό»^[6]; Ἤ τήν ἀπαράδεκτη ἐνέργειά του νά χρισθεῖ στό μέτωπο ἀπό παπικό «ἐπίσκοπο» τήν ἡμέρα «ἑορτῆς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ»^[7]; Ἤ τήν δήλωσή του γιά τίς σχέσεις Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν, ὅτι «ὄλοι πρέπει νά γίνουν ἕνα, γιά νά πιστέψει ὁ κόσμος» στήν Ὀρθόδοξη Ἑσπερινή Λειτουργία γιά πρώτη φορά στόν Παπικό καθεδρικό Ναό τῆς Κολωνίας^[8]; Τέλος, εἶναι γνωστή ἡ συμφωνία τοῦ Γερμανίας Αὐγουστίνου μέ τόν Παπικό «Ἐπίσκοπο» τῆς Γερμανίας γιὰ τὴν ἔναρξη συζητήσεων μὲ σκοπὸ τὸν κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα τῶν Ὀρθοδόξων μέ τούς Παπικούς. Ἡ Μικτή Ἐπιτροπή τῆς Διάσκεψης Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν Ἐπισκόπων στή Γερμανία, στίς 13-3-2012 ἀνακοίνωσε τήν ὁλοκλήρωση τῆς συνάντησής τους στό Johann Adam Mohler Οἰκουμενικό Ἰνστιτοῦτο στό Paderborn. Σέ κοινή ἀνακοίνωση, πού ἐκδόθηκε στό τέλος τῆς Διάσκεψης, καλοῦν γιά ἕνα κοινό ἑορτασμό τοῦ Πάσχα σάν μιά ἔνδειξη τῆς ἑνότητας τῶν Χριστιανῶν σέ ὅλο τόν κόσμο. Ἐπικεφαλῆς τῶν δύο ἀντιπροσωπειῶν ὑπῆρξαν ὁ Μητροπολίτης Γερμανίας κ. Αὐγουστίνος καί ὁ Παπικός «ἐπίσκοπος» Γκέρχαρντ Λούντβιχ Μίλερ^[9].

Στή συνέχεια ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἀναφέρεται στό θέμα, τό ὁποῖο ἐξετάζει τήν τελευταῖα περίοδο ἡ Μικτή Ἐπιτροπή τοῦ Ἐπισήμου Θεολογικοῦ Διαλόγου μεταξύ Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν, πού εἶναι «Τό Πρωτεῖο στήν Ἐκκλησία», τό ὁποῖο μάλιστα χαρακτηρίζει ὡς «πρωτεῖον διακονίας, ἐρριζωμένον εἰς αὐτὴν ταύτην τὴν φύσιν τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἄκρως ἀναγκαῖον διὰ τὴν ἐπιτέλεσιν τῆς ἀποστολῆς αὐτῆς ἐν τῷ κόσμῳ».

Ὁ  κ. Βαρθολομαῖος καί οἱ σύν αὐτῷ Οἰκουμενιστές, μέσῳ τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν, προωθοῦν τήν ἀναγνώριση τοῦ παπικοῦ πρωτείου ἐξουσίας, προσπαθοῦν νά κάνουν μία ἄμικτη μίξη μεταξύ συνοδικοῦ θεσμοῦ καί παπικοῦ πρωτείου καί ὁμιλοῦν γιά μετασυνοδικότητα.  Τά παραπάνω λόγια τοῦ κ. Βαρθολομαίου μᾶς θυμίζουν ἔντονα τήν οἰκουμενιστική «θεολογία» τοῦ Ζηζιούλα. Ὁ Ζηζιούλας, ἐκτός τοῦ ὅτι κηρύσσει τίς αἱρέσεις τῆς βαπτισματικῆς θεολογίας καί τῆς εὐχαριστιακῆς ἐκκλησιολογίας, ἀναπτύσσει καί τήν αἱρετική θεωρία τῆς ἱερότητος τοῦ πρωτείου τοῦ Πάπα, τό ὁποῖο ἡ ἐκκοσμικευμένη Ὀρθοδοξία δέν ἠδύνατο νά κατανοήσει. Ὁ ἴδιος ὁ Περγάμου ἔχει πεῖ ὅτι «Κοσμικοί παράγοντες, οἱ ὁποῖοι κυριαρχοῦσαν τότε στήν ἐκκοσμικευμένη Ὀρθοδοξία, δέν τῆς ἐπέτρεψαν νά δεῖ τήν Ἱερότητα τοῦ πρωτείου» καί ὅτι «Ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἀνάγκη τό παπικό πρωτεῖο»^[10]. Ἐπίσης, ὁ οἰκουμενιστής Μητροπολίτης Προύσης κ. Ἐλπιδοφόρος ἔχει ἀναπτύξει τήν αἱρετική λατινογενή «μετασυνοδική» ἐκκλησιολογία. Ὁ ἴδιος ἰσχυρίζεται ὅτι «Ἡ ἄρνηση ἀναγνωρίσεως πρωτείου τινός στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἑνός πρωτείου τό ὁποῖο δέν μπορεῖ νά ἐνσαρκώσει παρά κάποιος Πρῶτος - τουτέστι κάποιος Ἐπίσκοπος, ὁ ὁποῖος ἔχει τό προνόμιο νά εἶναι ὁ πρῶτος μεταξύ τῶν ἀδελφῶν του Ἐπισκόπων - συνιστᾶ αἵρεση. Εἶναι ἀπαράδεκτο αὐτό πού συνήθως λέγεται ὅτι ἡ ἑνότητα μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων διασφαλίζεται εἴτε ὑπό μιᾶς κοινῆς πίστεως καί λατρείας εἴτε ὑπό τοῦ θεσμοῦ τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Καί οἱ δύο αὐτοί παράγοντες εἶναι ἀπρόσωποι, ἐνῶ στήν ὀρθόδοξη θεολογία μας ἡ ἀρχή τῆς ἑνότητάς μας εἶναι πάντοτε ἕνα πρόσωπο. Πράγματι, ὅπως στό ἐπίπεδο τῆς Ἁγίας Τριάδος ἡ ἀρχή τῆς ἑνότητας δέν εἶναι ἡ θεία οὐσία, ἀλλά τό πρόσωπο τοῦ Πατρός (ἡ «μοναρχία» τοῦ Πατρός), ἔτσι καί στό ἐκκλησιολογικό ἐπίπεδο, στήν τοπική ἐκκλησία, τό σημεῖο τῆς ἑνότητας δέν εἶναι τό πρεσβυτέριο ἤ ἡ κοινή λατρεία τῶν χριστιανῶν, ἀλλά τό πρόσωπο τοῦ Ἐπισκόπου. Ἑπομένως, ἐπί πανορθοδόξου ἐπιπέδου ἡ ἀρχή τῆς ἑνότητας δέν μπορεῖ νά στηρίζεται ἐπί μιᾶς ἰδέας ἤ ἑνός θεσμοῦ, ἀλλά πρέπει νά εἶναι κάποιο πρόσωπο, ἄν βέβαια θέλουμε νά παραμείνουμε συνεπεῖς στή θεολογία μας»^[11].

Τό ἐπαίσχυντο καί ἀντορθόδο «Κείμενο τῆς Ραβέννας» ὁ κ. Βαρθολομαῖος τό χαρακτηρίζει «ἐξαίρετο» καί τὸ ὁποῖο «θέτει τὸ πλαίσιον καὶ τὰς προϋποθέσεις ἀσκήσεως τοῦ Πρωτείου ἐν τῇ Ἐκκλησία». Σχετικά μέ τό «Κείμενο τῆς Ραβέννας» μπορεῖ κανείς νά μελετήσει τό κείμενο τοῦ μακαριστοῦ προηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους παν. ἀρχιμ. Γεωργίου Γρηγοριάτου-Καψάνη, μέ θέμα «Τό κείμενο τῆς Ραβέννας καί τό Πρωτεῖο τοῦ Πάπα»^[12],  καί τό κείμενο τοῦ ἐλλογιμωτάτου καθηγητοῦ τοῦ τομέα Δογματικῆς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ. κ. Δημητρίου Τσελεγγίδη, μέ θέμα «Ὀρθόδοξοι προβληματισμοί μέ ἀφορμή τό κείμενο τῆς Ραβέννας»^[13]. Ἐξίσου σημαντικό εἶναι τό κείμενο, πού υἱοθετήθηκε ἀπό τήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας κατά τή συνεδρία της στίς 25-26 Δεκεμβρίου 2013 (Πρακτικά № 157)^[14]. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας, ἀφοῦ ἐξέτασε τό κείμενο τῆς Ραβέννας, δέν ἀπεδέχθηκε τό μέρος ἐκείνο, ὅπου γίνεται λόγος περί συνοδικότητας καί πρωτείου ἐπί τοῦ παγκοσμίου ἐπιπέδου ἐντός τῆς Ἐκκλησίας.

Ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἰσχυρίζεται ὅτι «ἡ πορεία αὕτη πρὸς ἀποκατάστασιν τῆς πλήρους ἑνότητος τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν πραγματοποιεῖται ἐν τῷ μέσῳ ἑνὸς κόσμου σπαρασσομένου ὑπὸ μίσους καὶ ποικίλων ταραχῶν. Καθ᾿ ἡμέραν γινόμεθα μάρτυρες συγκρούσεων καὶ ἐπιθέσεων πολλάκις κατὰ ἀθώων ἀνθρώπων, μάλιστα δὲ καὶ ἐν ὀνόματι τοῦ Θεοῦ». Καί λίγο πιό κάτω, «οὐδέποτε, ἴσως, ἄλλοτε ἡ ἀποκατάστασις τῆς ἑνότητος τῶν χριστιανῶν ἦτο τόσον ἐπιτακτικὴ καὶ ἐπιβεβλημένη ὅσον σήμερον».

Ἀπό τά παραπάνω λεγόμενα τοῦ κ. Βαρθολομαίου εἶναι ἐμφανές ὅτι ἀναφέρεται στόν μεγάλο κίνδυνο τοῦ Ἰσλάμ καί τῶν Τζιχαντιστῶν, πού μαστίζει Ἀνατολή καί Δύση. Συνάγεται ἐπίσης τό συμπέρασμα ὅτι ὁ κ. Βαρθολομαῖος πιστεύει πώς ἡ λύση στό πρόβλημα τοῦ Ἰσλάμ εἶναι ὁ συνασπισμός  ὅλων τῶν Χριστιανῶν, ἀσχέτως δόγματος, καί ἡ ἀποκατάσταση τῆς πλήρους ἑνότητος τῶν Χριστιανῶν. Ἐπίσης, ὅτι ἕνας διηρημένος Χριστιανισμός δέν μπορεῖ νά ἀντιμετωπίσει τό Ἰσλάμ, ἐν ἀντιθέσει μέ ἕναν ἑνωμένο Χριστιανισμό. Τέλος, ὅτι θά πρέπει νά ἐνταθοῦν καί νά αὐξηθοῦν οἱ διαθρησκειακοί διάλογοι,  ἐν ὄψει τῶν προσφάτων χτυπημάτων τῶν Τζιχαντιστῶν σέ Παρίσι, Βηρυττό, Καλιφόρνια καί ὅπου ἀλλοῦ.

Ἡ θέση αὐτή τοῦ κ. Βαρθολομαίου εἶναι παράλογη. Ἐάν ὁ κ. Βαρθολομαῖος θέλει πράγματι νά ἀντιμετωπίσει τό Ἰσλάμ, θά πρέπει πρῶτος αὐτός, ὡς ἠθικός αὐτουργός τῆς σημερινῆς καταστάσεως, νά ἐγκαταλείψει τόν διαθρησκειακό Οἰκουμενισμό, νά σταματήσει τίς διαθρησκειακές συναντήσεις, τούς διαθρησκευτικούς διαλόγους, τίς διαθρησκειακές συμπροσευχές, νά παύσει νά μοιράζει τό Κοράνι ἀντί τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί νά τό ἀποκαλεῖ «ἱερό καί ἅγιο». Οὔτε εἶναι λύση ἡ συμμαχία σέ πολιτικό καί ἐκκλησιαστικό ἐπίπεδο μέ τόν αἰώνιο ἐχθρό τῆς Ὀρθοδοξίας, τόν Παπισμό. Μοναδική λύση εἶναι ἡ   παγκόσμια μετάνοια καί ἡ ἐπιστροφή στόν Χριστό καί στήν Ἁγία Του Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί ἡ  συμμαχία μέ τόν Ἅγιο Τριαδικό Θεό, τούς Ἁγίους Ἀποστόλους καί τούς Ἁγίους Πατέρες. Δυστυχῶς, ὁ κ. Βαρθολομαῖος δέν διδάσκεται καθόλου ἀπό τήν ἐκκλησιαστική ἱστορία.

Κατακλείουμε, λέγοντας πώς, ἄν ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἐπιθυμεῖ τόσο πολύ νά ἑνωθεῖ μέ τόν Πάπα καί τούς Παπικούς, μπορεῖ νά παραιτηθεῖ ἀπό τόν Οἰκουμενικό Θρόνο, νά ἀπαρνηθεῖ τήν Ὀρθοδοξία, νά πάει στό Βατικανό καί νά γίνει Καρδινάλιος, ὡς ἄλλος Βησσαρίων. Σίγουρα ὁ ἀδελφός του «Πάπας» Φραγκίσκος θά τόν ὑποδεχθεῖ ἀσμένως καί μέ ἀνοικτές τίς ἀγκάλες καί θά τοῦ ἐπιφυλάξει μεγάλες τιμές, δόξες, ἀξιώματα καί θέσεις, βεβαίως μετά ἀπό τόν ἴδιο. Ἀρκεῖ νά ἀφήσει ἐμᾶς τούς Ὀρθοδόξους ἥσυχους νά τηροῦμε ὅσα παραλάβαμε ὡς ἱερά παρακαταθήκη ἀπό τούς πατέρες μας.