Ο Οικουμενισμός κερδίζει νέο έδαφος, αυτή τη φορά στο Περιβόλι της Παναγίας, το Άγιον Όρος. Η Ορθόδοξος μαρτυρία νεκρά εν πολλοίς, η προς το χείρον άμβλυνσις της συνειδήσεως ανεπαισθήτως εξαπλούται υφάλως, ο συγκρητιστικός δούρειος ίππος του Οικουμενισμού εισήχθη εντός των τειχών, ο πολυμήχανος Οδυσσεύς Συνοδική μαγγανεία φιμώσας, εκπορθήσαι πειράται Αγίων το σύστημα, ο εστίν Εκκλησία· πλην και νυν, ου γαρ οίδασιν τι ποιούσιν, ότι «σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν», τις ποτέ Χριστόν νενίκηκεν; Ολίγον καιρόν έχουσιν οι ματαιόδοξοι και όψονται του λόγου το πλήρωμα υπό του ακρογωνιαίου λίθου συντετελεσμένον επ’ αυτοίς, ήτοι «εφ’ ον δ᾽ αν πέση, λικμήσει αυτόν»· κοσμικής δόξης γλιχόμενοι λησμονούσιν ότι «δια δε τους εκλεκτούς κολοβωθήσονται αι ημέραι εκείναι» και τα έργα αυτών, ως γέγραπται. Τι δε το αναμένον αυτούς μετά το πικρόχαρον του θανάτου; Φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος.
Ως έγινε γνωστόν, ήδη κυκλοφορεί και εντός Αγίου Όρους βιβλίον με τίτλον ο “Άγιος της Πολιτικής”. Το βιβλίον αυτό αναφέρεται εκ πρώτης όψεως εις τον πρώτον Κυβερνήτη της χώρας Ιωάννη Καποδίστρια, αλλά εσωτερικά επεκτείνεται και σε πλείστα Εκκλησιολογικά θέματα, περιέχον ποικίλη ύλη, με πολλά επώνυμα πρόσωπα και εικόνες σχετικά με την ανάγκη προβολής ενός πολιτικού ηγέτου σύμφωνα με το πρότυπο του Ιωάννου Καποδίστρια.
Ταυτόχρονα, με παράλληλη ανάπτυξη προβάλλει σταδιακά Οικουμενιστικές θέσεις όπως η “άρσις των αναθεμάτων του 1965”, η απόφανσις της Β’ Βατικανής Συνόδου με την γνωστή επωδό “ίνα ώσιν εν”, λόγους του Πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ’ περί ενότητας των Εκκλησιών και τις γνωστές αξιολογικές κρίσεις του Οικουμενισμού όπως: “αποκορύφωμα εχθρότητας, αντιπαλότητας, διάσπασης και διαχωρισμού, υπήρξε το σχίσμα Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και Δυτικής Ρωμαιοκαθολικής το 1054”.
Ομιλεί με την γνωστή γλώσσα περί διασπασμένης Εκκλησίας με διατυπώσεις όπως: “Διάσπαση του Χριστιανικού δόγματος, διάσπαση της Μιας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, διάσπαση Αυτού του Ίδιου του Σώματος του Χριστού”.
Περιέχει πολλές εικόνες της Αναγεννήσεως και άλλες Ορθόδοξες χωρίς διαφοροποίηση μεταξύ αιρέσεως και Ορθοδόξου ευσεβείας, αρκετές από αυτές είναι απαράδεκτες Εκκλησιολογικά η και βλάσφημες, εξ αυτών δε μία είναι της Παναγίας με τιτλο “Παναγία Ίνα Ώσιν Εν, η Πατριώτισσα”, μία καινοφανής απεικόνισης της Θεοτόκου ως κηρύττουσα την ένωση Ορθοδόξου Εκκλησίας και Βατικανού, στη θεολογική βάση του διατάγματος περί Οικουμενισμού της Β’ Βατικανής Συνόδου, περί αποκαταστάσεως της «κοινωνίας των διϊσταμένων αδελφών με τον διάδοχο του Πέτρου, ίνα πάντες εν ώσιν!».
Αυτό δε το κήρυγμα του παποκεντρικού Οικουμενισμού, καθώς λέγουν μετ’ εμφάσεως οι συγγραφείς του βιβλίου, είναι δέησις της Θεοτόκου προς τον Χριστόν και μάλιστα είναι και εσχατολογική “παρακαταθήκη” του Χριστού, αλλά ταυτόχρονα και “παρακαταθήκη” του αγίου γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου και συνάμα “παρακαταθήκη” του Κυβερνήτου Ιωάννη Καποδίστρια.
Το βιβλίο αυτό είναι μία έκδοσις της εταιρείας ΕΛΑΙΑ Α.Μ.Κ.Ε με έδρα τον Πειραιά και διεύθυνση:
Πατριάρχου Ιωακείμ 39 Τ.Κ. 18539 Πειραιάς.
Ο συγγραφέας του βιβλίου είναι ο κ. Ιωάννης Κορνιλάκης διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας ΕΛΑΙΑ και πρόεδρος αυτής ο Αγιορείτης ιερομόναχος π. Γεώργιος Αλευράς με τόπο διαμονής την Ι. Σκήτη Καυσοκαλυβίων της Ι.Μ. Μεγίστης Λαύρας Αγίου Όρους. Η εικόνα αυτή βρίσκεται στο προσκυνητάρι της Καλύβης Ζωοδόχου Πηγής Καυσοκαλυβίων, όπου και αυτός διαμένει.
Η έμπνευση και ο σκοπός της πρωτοφανούς “εικόνος” σύμφωνα με το συναφές σύγγραμμά τους “ο Άγιος της Πολιτικής”, αποδίδεται από τους ιδίους συνοπτικά στο απόσπασμα: (σελίδα 694, του βιβλίου).
“Η εξαιρετική και ιστορική ομιλία του Πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ στὶς 12 Σεπτέμβρη 2006, την οποίαν αγνοούσαμε, πήρε την ολοκληρωτική της μορφή ενάμιση μήνα αργότερα στις 30 Νοέμβρη 2006, στο κοινό ανακοινωθέν που εκφωνήθηκε κατά την επίσημη συνάντησή του στη Κωνσταντινούπολη, με τον Παναγιώτατο Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο: Προτρέπομεν τους πιστούς ημών να αναλάβουν ενεργόν ρόλον, εις την διαδικασία προς την πλήρη ενότητα, δια της προσευχής και δια σημαντικών ενεργειών.
Η εικόνα σύμβολο της Παναγίας Ίνα ώσιν Εν της Πατριώτισσας και παρακαταθήκη του Χριστού, του Ιωάννη Καποδίστρια και του Γέροντα Πορφυρίου είναι προσευχή και η ενασχόληση και δραστηριότητα απέναντι σε αντίξοες συνθήκες, για την ανάδειξη της παγκόσμιας Αγίας μορφής του Ιωάννου Καποδίστρια, ας μη αμφιβάλει κανείς ότι είναι μία σημαντική ενέργεια”.
Η Βατικάνειος ερμηνεία της φράσης “ίνα ώσιν εν” εκφαίνεται με σαφήνεια τόσο στην εικόνα όσο και σε αποσπάσματα, όπως:
“Η πρώτη του και ταυτόχρονα τελευταία επιστολή του Καποδίστρια προς τον προκαθήμενο της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, ήταν στις 25 Νοέμβρη 1827 με το παλαιό ημερολόγιο και 7 Δεκέμβρη 1827 με το νέο. Εκατό τριάντα οκτώ χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα στις 7 Δεκέμβρη 1965 με το νέο ημερολόγιο, Ανατολή και Δύση, Κωνσταντινούπολη και Ρώμη, Ανατολική Ορθόδοξη εκκλησία και Ρωμαιοκαθολική, Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας και Πάπας Παύλος ΣΤ’, κάνουν το πρώτο βήμα προς το ευαγγελικό, Ίνα ώσιν εν, αίροντας τα ένθεν κακείθεν αναθέματα των δύο εκκλησιών από το 1054 (σελ. 186).
Η Οικουμενιστική αιρετική θεώρηση της Εκκλησίας ως διηρημένης, αποδίδεται με σαφή και κατηγορηματικό λόγο, στο απόσπασμα:
“Τα σύμβολα της Χριστιανοσύνης είναι προσευχή και εργασία ταυτόχρονα. Προσευχή εις Χριστόν και εργασία δια Χριστόν. Αποκορύφωμα εχθρότητας, αντιπαλότητας, διάσπασης και διαχωρισμού, υπήρξε το σχίσμα Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και Δυτικής Ρωμαιοκαθολικής το 1054. Ο συμβολισμός του τρομαχτικός. Διάσπαση του Χριστιανικού δόγματος, διάσπαση της Μιας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, διάσπαση Αυτού του Ίδιου του Σώματος του Χριστού (σελ. 691).
Στην εικόνα “Παναγία Ίνα Ώσιν Εν, η Πατριώτισσα” εικονίζεται στην δεξιά χείρα της Θεοτόκου το Βατικανό ως “Άγιος Πέτρος Ρώμης” και στη αριστερά η Ορθόδοξος Εκκλησία ως “Αγία Σοφία Κωνσταντινούπολη” και άνωθεν ο Χριστός επευλογών την ένωση των “Εκκλησιών” με την φράση: «ίνα ώσιν εν».
Το “δεξιά” ασφαλώς, δηλώνει σαφώς το παπικό πρωτείο, δηλαδή ένωση υπό τον διάδοχο του Πέτρου, δηλαδή με αρχηγό τον Πάπα. Η οποία είναι και η μόνη, πρώτη βασική προϋπόθεση που θέτουν οι Παπικοί, όλα τα άλλα γι’ αυτούς είναι δεύτερα.
Στο κέντρο της εικόνος παριστάνεται ο χάρτης της Ελλάδος και ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ως συνευδοκών!, ο προφητικώς ειπών «τον Πάπα να καταράσθε, ότι αυτός θα είναι η αιτία». Εδώ έχομε την γνωστή τακτική του Οικουμενισμού να εγκολπώνεται τα πάντα ψευδοϋποκριτικώς, ως ποικίλον δέρμα παρδάλεως.
Εμφανίζονται επίσης επί της εικόνος ο Τίμιος Πρόδρομος, ο προφήτης Ηλίας, οι Άγιοι Αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ, οι Άγιοι Μεγαλομάρτυρες Γεώργιος και Δημήτριος. Όλοι μαζί κηρύττουν: Παπισμός – Ορθοδοξία – “ίνα ώσιν εν”!
Το βιβλίο αυτό και η εικόνα “Παναγία Ίνα Ώσιν Εν, η Πατριώτισσα” διαμοιράζεται από την ΕΛΑΙΑ ΑΜΚΕ σε πλείστα όσα Εκκλησιαστικά, πολιτικά και στρατιωτικά πρόσωπα, αλλά και στον πρέσβυν του Βατικανού στην Αθήνα.
Οι συγγραφείς έχουν μία εργώδη δραστηριότητα σε Ρώμη, Κωνσταντινούπολη, Μόσχα, Κύπρο, Ελλάδα και αλλού· αλλά και στο διαδίκτυο (όπως site Ρομφαία, η άλλα).
Μέσα στο βιβλίο αυτό μεταξύ των άλλων υπάρχει και ένα απόσπασμα μνημειώδους κακοδόξου ερμηνευτικής αποδόσεως του χωρίου «ίνα ώσιν εν».
“Ίνα ώσιν εν, προσευχή του Χριστού προς τον Πατέρα, Ίνα ώσιν εν, στάση ζωής από τον πρώτο μας Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια, Ίνα ώσιν εν, Τάμα του Έθνους – Ιερός Ναός Μεταμορφώσεως του Σωτήρα Χριστού στο Μήλεσι Αττικής, Ίνα ώσιν εν, Άξιόν Εστι Οδυσσέας Ελύτης – Μίκης Θεοδωράκης. Τα πάντα είναι ένα, όλα ένα είναι, όλα προς το ένα κυλάνε, όλα προς το ένα τείνουν, όλα στο ένα θε να συναντηθούνε. Από τον Ηράκλειτο, τον Εμπεδοκλή, τον Σωκράτη, τον Μωυσή, τον Ιωάννη τον Πρόδρομο, τον Χριστό, τον Ιωάννη Καποδίστρια, τον Γέροντα Πορφύριο, τον Ελύτη, τον Θεοδωράκη, Εσάς, Εμένα, τους Επόμενους, Άξιόν Εστι, Γένεση, Πάθη. Δοξαστικόν μέρη τρία κι όμως ένα Άξιόν Εστι, Οδυσσέας Ελύτης, Μίκης Θεοδωράκης, ο μελωδός και ο “αγιογράφος”, δυό κι όμως μία δημιουργία αχώριστη στον αιώνα. Ταύτιση μορφής και ψυχής, ύλης και πνεύματος, Ίνα ώσιν εν. Οι μνήμες να επανέλθουν, οι αιώνες να προβληθούν ξανά, οι ψυχές ν’ αφυπνισθούν, να μη χαθούν, να γίνουν ένα με το Ρωμαίϊκο νταούλι και το Ευαγγέλιο, και να χορέψουν και για τους καημούς που μας ολοκληρώνουν, αλλά και για τις ελπίδες που χαρίζουν όραμα, τη δύναμη για ένα βήμα παρακάτω με Χριστό, Ιωάννη Καποδίστρια, Γέροντα Πορφύριο, Ελύτη, Θεοδωράκη” (Απόσπασμα από την σελ. 655).
Καθώς προκύπτει από το σύγγραμμά τους, έχουν βαθειά πεποίθηση ότι εργάζονται προς “δόξαν Θεού” και θεωρούν τον προς αυτούς ορθόδοξον αντίλογον ως πλάνη η και αίρεση! ως ρητώς υπαινίσσονται, αντιλέγουσα στην “παρακαταθήκη” του Χριστού, του γέροντος Πορφυρίου και του Καποδίστρια για την επίτευξη του “ίνα ώσιν εν”, ως εσχατολογική προϋπόθεση για την εποίκησιν της Άνω Ιερουσαλήμ, καθώς λέγουν.
«(εγώ ειμί η οδός), λιμάνι σωτηρίας η Άνω Ιερουσαλήμ και μέσο η ενότητα της ανθρωπότητας, Ίνα ώσιν Εν. Μία ενότητα κατά τον Πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ , που καθοριστική συμβολή θα έχει η κατανόηση και εφαρμογή του Ορθού αρχαιοελληνικού Λόγου των Ευαγγελίων. Υπό του πρίσματος αυτού η εικόνα σύμβολο, και ταυτόχρονα παρακαταθήκη Παναγία Ίνα ώσιν Εν η Πατριώτισσα, ενδεχομένως προσλαμβάνει αιώνιες διαστάσεις απ’ τη Δημιουργία και τον αποχωρισμό του ανθρώπου απ’ τον κήπο της Εδέμ, και ίσως ακόμη και εσχατολογικές προεκτάσεις. Υποδηλώνει την εσωτερική ενότητα όλων των λαών της γης σε όλες τις επίγειες Πατρίδες, και στην συνέχεια στην εξωτερική ενότητα όλων των λαών μέσα από την κοινή αλήθεια της πίστης στον Λόγο, που θα αποβλέπει στον ουράνιο λιμένα, στην ουράνια Πατρίδα, στην κοινή Πατρίδα όλων την Άνω Ιερουσαλήμ, την οποίαν θα εποικίσουμε όταν επιτευχθεί το, ίνα ώσι τετελειωμένοι εις εν. “Σε χώρα μακρινή και αρυτίδωτη, τώρα πορεύομαι” (Άξιόν Εστι, Οδυσσέα Ελύτη). (Απόσπασμα από την σελ. 695).
Σε όλους εμάς τους πιστούς που προσβλέπουμε στο Άγιον Όρος, το σεβόμεθα και το αγαπούμε ως προμαχώνα και στυλοβάτη επί αιώνες της Ορθοδόξου Εκκλησίας, από τα παραπάνω δυσσεβή, εύλογα γεννώνται πολλά ερωτηματικά, που η ορθόδοξος συνείδησις αδυνατεί να ερμηνεύση η να ατενίση καταφατικά.
Μπορεί άραγε ο καθένας να εικονογραφή μία νέα εικόνα της Θεοτόκου και του Κυρίου με ένα νέο θεολογικό περιεχόμενο που έχει ως δική του οραματική έμπνευση, πριν η μετά την ομιλία προτροπή ενός Πάπα;
Τότε πως μπορεί να υπάρξη η Ιερή παράδοση εικονογραφίας της Εκκλησίας, η οποία διατηρήθηκε 2000 χρόνια ως τώρα χωρίς αλλοίωση, εάν αποδεχθούμε μια τέτοια καινοφανή αντιπαραδοσιακή εικόνα στο προσκυνητάρι ιερών ναών;
Η εικόνα αυτή της Θεοτόκου σαφώς ομιλεί περί Εκκλησιών, περί διασπασμένης (διηρημένης) Εκκλησίας, περί Ενώσεως της Εκκλησίας μετά του Παπισμού.
Δεν είναι άραγε, η αίρεσις του Οικουμενισμού που επίσης ομιλεί περί Εκκλησιών, περί διασπασμένης (διηρημένης) Εκκλησίας, περί “Ενώσεως”, περί της “των πάντων Ενώσεως”; Δεν είναι δηλαδή ένα και το αυτό κήρυγμα;
Κήρυξ του Οικουμενισμού καθίσταται άρα η Θεοτόκος; Ψευδοπροφήτης!
Είναι η Θεοτόκος στέργουσα προς την εικόνα αυτή; αληθώς, δηλαδή, δέεται η Θεοτόκος να ενωθούμε με τους Παπικούς;
Διότι εάν, ως και βεβαίως, η Θεοτόκος δεν αναπέμπει τέτοια δέηση, τι είδους ψεύδος είναι αυτό; Να εμφανίζεται η Θεοτόκος κήρυξ του Οικουμενισμού!
Ψεύδος επί της παναμώμου Παρθένου, της Παγκοσμίου δόξης της Εκκλησίας; και ως τοιούτον ψεύδος πως γίνεται να υπάρχει στο προσκυνητάρι της Εκκλησίας και μάλιστα στο «ιερό» του Αγίου Όρους, στη Σκήτη των Καυσοκαλυβίων;
Δεν θεωρεί πλέον η Θεοτόκος τους Παπικούς, εχθρούς του Υιού της και Εαυτής, τώρα δηλαδή οι εχθροί της έγιναν Εκκλησία;
Ασφαλώς τότε οι Ζωγραφίται Οσιομάρτυρες, οι Βατοπαιδινοί, οι Ιβηρίτες, ο Άγιος Οσιομάρτυς Κοσμάς μαρτύρησαν από πλάνη!; Διότι οι Παπικοί δεν αναίρεσαν καμμία αίρεσή τους, αλλά απεναντίας και προσθέτουν συνεχώς.
Πόθεν έλαβον οι εμπνευστές της εικόνος την πληροφορία αυτήν, ότι η Θεοτόκος αναπέμπει τέτοια δέηση προς τον Κύριον;
Τον Αύγουστο του 2006, ως λέγουν, λίγο πριν την “βαρυσήμαντη και ιστορική σε περιεχόμενο ομιλία του Πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ’ στις 12 Σεπτέμβρη 2006” (σελ. 692 του βιβλίου); Πριν το 2006 δεν ανέπεμπε αυτήν την δέηση η Θεοτόκος; Τι άλλαξε το 2006; περίμενε η Θεοτόκος την ομιλία του Πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ’;
Εάν όχι, πότε άρχισε αυτήν την δέηση;
Προ των ημερών του Πατριάρχου Βέκκου; μετά το αιρετικό δόγμα των Παπικών περί ασπίλου συλλήψεως και άνευ θανάτου ενσωμάτου αναλήψεώς της; Άραγε μήπως μετά την λεγομένη “άρση των αναθεμάτων” του 1965;
Ποιά τα φοβερά “θεολογικά” μηνύματα που εκπέμπει η “εικόνα” αυτή;
Είναι το Βατικανό Εκκλησία; (διότι το εικονίζει ως Εκκλησία, δεξιά με πρωτείον)
Είναι διηρημένη η Εκκλησία; (διότι εικονίζει δύο Εκκλησίες)
Δεν ισχύει πλέον το ένατο άρθρο του Συμβόλου της Πίστεως: «Εις μίαν αγίαν καθολικήν και αποστολικήν εκκλησίαν»; Το μίαν σημαίνει αδιαίρετον.
Εάν ισχύη ακόμη, τότε ασφαλώς η μία εκ των δύο εικονιζομένων στην εικόνα αυτή είναι αιρετική εκκλησία. Πως λοιπόν, αιρετική εκκλησία στην δεξιά χείρα της Θεοτόκου;
Δεν έχουμε άρα εκπλήρωση και εδώ του προφητικού λόγου της Αγίας Γραφής· «το βδέλυγμα της ερημώσεως, εστώς εν τόπω αγίω»; Δεν είναι τόπος άγιος αι χείραι της Θεοτόκου; Δεν είναι η αίρεσις βδέλυγμα της ερημώσεως;
Προσκυνείται το βδέλυγμα της ερημώσεως; Συμπροσκυνείται μετά της Θεοτόκου;
Και όλα αυτά τα επευλογεί ο Χριστός; και μάλιστα με τον ποιό επιτακτικό τρόπο ως δική του εσχατολογική “παρακαταθήκη” – «ίνα ώσιν εν». Αυτό το τελευταίο ψεύδος ασφαλώς είναι ασυγκρίτως μεγαλύτερο από τα προηγούμενα, διότι τίθεται νοηματικά στην εικόνα ως νεοπροφητικός λόγος: «τάδε λέγει Κύριος, ενωθείτε με τους Παπικούς»;!.
Μετενόησαν οι Παπικοί; Έδειξαν δείγματα μετανοίας; Ασπάσθησαν την Ορθοδοξίαν; Αναθεμάτισαν την αίρεσή τους; Ουδαμώς, αντιθέτως πανταχού και γυμνή τη κεφαλή κηρύττουν την Πανθρησκεία. Δεν είναι αυτός λόγος του Ψευδοπροφήτου; Δεν είναι ο Παπισμός Ψευδοπροφήτης και νυμφαγωγός εις Αντίχριστον; Ποιά εικόνα σκιαγραφεί ο Παποκαισαρισμός, το πρωτείον, το αλάθητον, η αίρεσις (ψεύδος)· δεν είναι αυτά ο χαρακτήρ του θηρίου;
Πως άρα η “εικόνα” αυτή με βάση το θεολογικό της περιεχόμενο είναι αποδεκτή η προσκυνητή;
Εάν δεν είναι προσκυνητή, πως εικών της Θεοτόκου; και εάν εικών της Θεοτόκου πως μη προσκυνητή; προς ποίους τότε ίσταται το ανάθεμα της Ζ’ Αγίας Οικουμενικής Συνόδου, επί των βεβηλούντων τας σεπτάς και αγίας εικόνας;
Πόθεν άραγε προέκυψαν όλα αυτά τα ερωτήματα;
Αναμφιβόλως, διότι οι συγγραφείς είχον την «εκ βαθέων» “έμπνευση”, να αναμείξουν τα άμεικτα, τα μη δεχόμενα μηδαμώς μείξιν, κατά τον λόγον της Αγίας Γραφής· «τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος; τις δε συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαλ; η τις μερίς πιστώ μετά απίστου; τις δε συγκατάθεσις ναώ Θεού μετά ειδώλων;»
Μπορεί επομένως αυτή η “εικόνα” να τεθή εντός ιερού ορθοδόξου Ναού, όπου τελείται θεία Λειτουργία;
Θα κατέβει το Πνεύμα το Άγιον να καθαγιάση τα Τίμια Δώρα;
Η Θεοτόκος αρνείται να εισέλθη στο κελλίον του Αββά Κυριακού της Λαύρας του Καλαμώνος, λέγουσα προς αυτόν, «τον εχθρόν μου έχεις εντός και θέλεις να εισέλθω;»· καθότι αγνοών είχε ο αββάς εντός του κελλίου του δύο λόγους του Νεστορίου. Εάν λοιπόν δεν εισέρχεται η Θεοτόκος, όπου υπάρχουν αιρετικά βιβλία πως θα κατέλθει η χάρις του Αγίου Πνεύματος εις ναόν, όπου υπάρχει αυτή η εικόνα Παποκεντρικού Οικουμενισμού υπό της Θεοτόκου!. Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς εσφαλμένα χαρακτήρισε τον Οικουμενισμό Παναίρεση; Εάν ναι, πως υπάρχει η εικόνα του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς στον ιερό ναό του Αγίου Ανδρέου στην ομώνυμη Σκήτη του Αγίου Όρους;
Εάν όχι, πως υπάρχει η “εικόνα” “Παναγία Ίνα Ώσιν Εν, η Πατριώτισσα” στην Καλύβη Ζωοδόχου Πηγής Καυσοκαλυβίων, Οικουμενισμόν κηρύττουσα; Η παναίρεσις του Οικουμενισμού έχει αναθεματισθή υπό του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σεραφείμ Πειραιώς, την Κυριακή της Ορθοδοξίας 2012.
«Τοις κηρύσσουσι και διδάσκουσι την παναίρεσιν του διαχριστιανικού και διαθρησκειακού συγκρητιστικού Οικουμενισμού, ανάθεμα». Εφόσον λοιπόν η παναίρεσις του διαχριστιανικού συγκρητιστικού Οικουμενισμού έχει αρχιερατικόν ανάθεμα πως γίνεται να εμφανίζεται ως δέησις της Θεοτόκου; Γραφικώς, «απορώ και εξίσταμαι»· φοβερόν γαρ το λογοθέσιον εν Ημέρα δικαιοκρισίας Θεού, εκεί όπου μόνον η Αλήθεια μπορεί να ίσταται, συγκαταβάσει δε Θείου ελέους και η αληθινή προ του θανάτου μετάνοια παρίσταται, πάντα τα λοιπά αστέκτω πυρί ετασθήσονται, τρόμος και κλόνος τότε αδιήγητος προς πάντας τους λαλούντας το ψεύδος, τακήσονται γαρ ως τήκεται κηρός από προσώπου πυρός. Άραγε οι άλλοι Αγιορείτες μοναχοί γνωρίζουν αυτά που συμβαίνουν στο Περιβόλι της Παναγίας; Διότι εάν αυτά συμβαίνουν στο Περιβόλι της εν επιγνώσει και αδιαμαρτύρητα, τότε μήπως πνευματικώς εγγύς ίσταται η πρόρρησις της Παναγίας Πορταϊτίσσης; «Απορώ και εξίσταμαι»· εντός Αγίου Όρους από Αγιορείτες μοναχούς στο Περιβόλι της Θεοτόκου την οποίαν πάντες οι Αγιορείτες έχουν ως Έφορον και Δέσποινα Υπέρμαχον προστάτιδα, οίτινες νυκτός και ημέρας διαπαντός εν προσευχαίς αδολεσχούσι επί τω αγίω ονόματι αυτής. Αλλά ιστορικώς ουκ άπορον το γεγονός ότι και εν αποστόλοις ου πάντες απόστολοι, αλλά και ψευδαπόστολοι και Ισκαριώται. Αληθώς και κυρίως έρχεται εις τον νουν, η φράσις του Κυρίου: «ει ουν το φως το εν σοι σκότος εστι, το σκότος πόσον;».
Ευχόμεθα να φωτίζη πάντας ημάς η Θεοτόκος εις αυτογνωσίαν έκαστον και ποία είναι αληθώς τα καλά και συμφέροντα ταις ψυχαίς ημών, προ πάντων δε να φυλάττη ημάς από πάσης πλάνης και απατηλής μεθοδείας του διαβόλου, όστις σερβίρει το δηλητήριόν του πάντοτε με ωραίον περιτύλιγμα, ίνα ευπαράδεκτον γίνεται. Στον Οικουμενισμό το ωραίον αυτό περιτύλιγμα είναι η “ειρήνη”, η “αγάπη”, η “ενότης των λαών” σε “μία πίστη”, σε “μία θρησκεία”, σε ένα “πατέρα”, σε ένα “θεό”. Το δηλητήριον όμως είναι ότι αυτός ο ένας “θεός” δεν είναι ο αληθινός Θεός και η προς αυτόν αληθινή πίστις, αλλά ο διάβολος εν προσώπω του ερχομένου Αντιχρίστου. Γρηγορείτε, καλή μετάνοια, εγγύς γαρ ο καιρός της δικαίας οργής επί πάντας τους εργαζομένους την ανομίαν. Τέλος του μυστηρίου της ανομίας η Πανθρησκεία, ο έσχατος Αντίχριστος και η γέεννα του πυρός της αιωνίου κολάσεως. Τέλος του μυστηρίου της ευσεβείας η αιώνιος ζωή της βασιλείας του Θεού, Πατρός Υιού και Πνεύματος Αγίου. Αμήν.
Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος
