Συνεχίζονται, στὸ Cuieti τῆς Ἰταλίας, οἱ ἐργασίες τῆς 14ης συνάντησης τῆς Ὁλομέλειας τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς Διαλόγου Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν. Νέο πρόσωπο ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Τελμησσοῦ Ἰώβ, ὁ ὁποῖος εἶναι μόνιμος Ἀντιπρόσωπος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου παρά τῷ «Παγκοσμίῳ Συμβουλίῳ Ἐκκλησιῶν» καί πλέον τοποθετήθηκε, ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, καί ὡς Συμπρόεδρος τῆς Ἐπιτροπῆς, ἀντικαθιστώντας τὸν Μητροπολίτη Περγάμου Ἰωάννη Ζηζιούλα.
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἰὼβ τοποθετεῖται πλέον ἀπὸ τὸ Φανάρι σὲ καίριες θέσεις. Μετὰ τὴν ἐπίδοση τῶν ἀπαραίτητων «οἰκουμενιστικῶν διαπιστευτηρίων» στὴν «Σύνοδο» τῆς Κρήτης, ὡς ἐκπρόσωπος τύπου, ἀναβιβάσθηκε σὲ Συμπρόεδρο τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς Διαλόγου.
Στὴν παρθενική του μάλιστα συμμετοχὴ μὲ τὸ νέο του ὑψηλὸ ἀξίωμα ἔσπευσε νὰ...
ἐπαναβεβαιώσει τὴν παπικὴ θεωρία τῶν «δύο πνευμόνων» δηλώνοντας πὼς Ὀρθόδοξοι καὶ Ρωμαιοκαθολικοὶ «εἴμαστε οἱ δύο πνεύμονες τῆς Μίας Ἐκκλησίας».
Ἀξίζει νὰ σημειωθεῖ ὅτι ἡ πλειοψηφία τῶν Ὀρθοδόξων μελῶν τῆς Ἐπιτροπῆς (κατὰ πόσο μπορεῖ κανεὶς νὰ τοὺς ὀνομάσει Ὀρθοδόξους, εἶναι ἀπορίας ἄξιον…), πρότεινε νὰ ἐκλεγεῖ συμπρόεδρος ὁ Μητροπολίτης Σασίμων καὶ ὄχι ὁ Τελμησσοῦ Ἰὼβ ὅπως ἤθελε ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος. Ἐννοεῖται ὅτι τελικὰ ὑπερίσχυσε ἡ ἐπιθυμία τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου, καθὼς τὸ Φανάρι γνωρίζει μόνο ἀπὸ παπικοῦ τύπου συστήματα… Δυσαρεστήθηκαν λοιπὸν τὰ μέλη ποὺ συμμετεῖχαν στὴν «Μικτὴ Ἐπιτροπὴ Διαλόγου Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν» καθὼς δήλωσαν ὅτι «ἐκ τῶν πραγμάτων ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, περιφρόνησε τὴ βούληση τῶν Ὀρθοδόξων μέλων τῆς Ἐπιτροπῆς».
Ἂς δοῦμε ὅμως τί λέει σχετικὰ μὲ τὴν αἱρετικὴ θεωρία τῶν «δύο πνευμόνων» τοῦ Χριστοῦ, τὴν ὁποία ἀσπάζονται Πατριαρχικοὶ κύκλοι, ὁ καθηγητὴς δογματικῆς Θεολογικῆς ΑΠΘ κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης, σὲ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ ἄρθρο του «Εἶναι οἱ Ἑτερόδοξοι μέλη τῆς Ἐκκλησίας;»
Ἡ θεωρία τῶν «δύο πνευμόνων» τοῦ Χριστοῦ
Ἡ θεωρία αὐτὴ ἔχει τὴν πατρότητά της στὸν Ρωμαιοκαθολικισμό. Σύμφωνα μὲ τὴ θεωρία αὐτὴ ὁ Χριστὸς ἔχει ὡς «πνεύμονές» Του τὸν Ρωμαιοκαθολικισμὸ καὶ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
Σήμερα, δυστυχῶς, ἡ θεωρία αὐτὴ υἱοθετήθηκε καὶ ἀπὸ πολλοὺς ὀρθόδοξους ἱεράρχες καὶ λαϊκοὺς ἀκαδημαϊκοὺς θεολόγους, μᾶλλον ἀβασάνιστα. Καὶ τοῦτο, γιατί ἡ θεωρία αὐτὴ κρινόμενη ἀπὸ ὀρθόδοξη ἄποψη ὄχι μόνον ἀθεολόγητη εἶναι, ἀλλὰ καὶ κυριολεκτικὰ βλάσφημη.
Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία διαφοροποιεῖται ὀντολογικὰ ἀπὸ τὸ Ρωμαιοκαθολικισμὸ γιὰ καθαρὰ δογματικοὺς λόγους. Ἔτσι, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία θεωρεῖ ὅτι μόνον αὐτὴ διασώζει τὸν χαρακτήρα τῆς Ἐκκλησίας ὡς Θεανθρωπίνου Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Ρωμαιοκαθολικισμὸς ἔχει ἐδῶ καὶ χίλια χρόνια ἐκπέσει ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.
Ἄλλωστε, ἐπειδὴ ἡ Ἐκκλησία κατὰ τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως εἶναι «μία» καὶ ἑνιαία, εἶναι θεολογικὰ τελείως ἀκατανόητο νὰ ὑπονοοῦνται, σύμφωνα μὲ τὴν παραπάνω θεωρία, ἡ Ὀρθοδοξία καὶ ὁ Ρωμαιοκαθολικισμὸς ὡς οἱ «δύο πνεύμονες» τοῦ Χριστοῦ, ὡς κάποια ἰσότιμα δηλαδὴ μέλη τοῦ σώματός Του. Σὲ αὐτὴν τὴν περίπτωση θὰ πρέπει νὰ θεωρήσουμε ὅτι τὰ ἄλλα μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ ἤ παραμένουν ἀκάλυπτα ἐκκλησιολογικῶς ἤ καλύπτονται ἐκκλησιολογικὰ ἀπὸ ἄλλες, ἐκτὸς τῶν δύο, Ἐκκλησίες. Κάτι τέτοιο ὅμως θὰ μᾶς ὁδηγοῦσε εὐθέως στὴν υἱοθέτηση τῆς προτεσταντικῆς ἐκκλησιολογικῆς θεωρίας τῶν κλάδων» (Branch theory).
Λέγοντας θεωρία τῶν κλάδων ἐννοοῦμε τὴ θεωρία τῶν προτεσταντῶν γιὰ τὴν ταυτότητα τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἐκκλησία κατὰ τοὺς προτεστάντες εἶναι ἡ ἀόρατη κονωνία τῶν ἁγίων. Οἱ διάφορες ἱστορικὲς - ἐμπειρικὲς ἐκκλησίες ὅλων τῶν δογμάτων ἔχουν νομιμότητα καὶ ἰσότητα ὑπάρξεως, ὡς κλαδιὰ τοῦ ἑνὸς δένδρου τῆς ἀόρατης ἐκκλησίας. Ἡ ἀόρατη ἐκκλησία εἶναι ἡ καθαυτὸ ἐκκλησία ἡ ὁποία καὶ ὁμολογεῖται στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως. Κατὰ συνέπεια, καμμία ἐπιμέρους τοπικὴ ἐκκλησία ὁποιουδήποτε δόγματος, δὲν ἐνσαρκώνει τὴν «μία ἁγία καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία». Καμμία τοπικὴ ἐκκλησία δὲν μπορεῖ νὰ ἰσχυρισθεῖ ὅτι κατέχει τὴν πληρότητα τῆς ἀποκαλυφθείσας ἀλήθειας. Ἡ μία ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ συνολικὸ ἄθροισμα τῶν ἐπιμέρους τμημάτων της, δηλαδὴ τῶν κατὰ τόπους ἐκκλησιῶν ὅλων τῶν δογμάτων, ὅσο καὶ ἂν διαφέρουν δογματικὰ μεταξύ τους. Πράγμα τελείως ἀπαράδεκτο ἀπὸ ὀρθόδοξη ἄποψη.
Εἶναι ὅμως καὶ βλάσφημη ἡ παραπάνω Ρωμαιοκαθολικῆς προέλευσης θεωρία περὶ τῶν «δύο πνευμόνων» τοῦ Χριστοῦ, ὅταν αὐτὴ συμβαίνει νὰ υἱοθετεῖται ἀπὸ Ὀρθοδόξους. Καὶ εἶναι κυριολεκτικὰ βλάσφημη, ἐπειδὴ ἐντάσσει στὸ ἄμωμο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ τὸν Ρωμαιοκαθολικισμὸ ὡς ὀργανικὸ μέλος Του (ὡς ἕνα «πνεύμονά» Του), τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ Ρωμαιοκαθολικισμὸς θεσμικὰ πάσχει ὀντολογικῶς, ὡς πραγματικότητα ἐκτός τοῦ Θεανθρωπίνου σώματος τῆς Ἐκκλησίας.
Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό
