Ὅταν ἡ ἀλήθεια καί ἡ ἀγάπη ὑποχωροῦν καί δίνουν τή θέση τους στήν ἐπίδειξη πυγμῆς, σίγουρα κανείς Ὀρθόδοξος δέν μπορεῖ νά χαίρεται. Ὁ λόγος γιά τήν ἐπιστολή τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπο κ. Ἱερώνυμο λίγες ἡμέρες πρίν ἀπό τήν ἔκτακτη Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (23-24 Νοεμβρίου 2016), ἡ ὁποία ἀσχολήθηκε μέ τή λεγομένη Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο στό Κολυμπάρι τῆς Κρήτης (Ἰούνιος 2016).
Ὁ Οἰκ. Πατριάρχης μέ τήν ἐπιστολή του αὐτή (ἀρ. πρωτ. 1153 τῆς 18ης Νοεμβρίου 2016) ζητεῖ –οὔτε λίγο οὔτε πολύ– τήν καθαίρεση τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση καί ὅσων ἄλλων ἐν Ἑλλάδι ἀσκοῦν κριτική στίς ἀποφάσεις τοῦ Κολυμπαρίου! Ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἐπισείει ἐπίσης τήν ἀπειλή ὅτι θά παύσει τήν... ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τούς μητροπολίτες Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας κ. Ἀμβρόσιο καί Πειραιῶς κ.Σεραφείμ!
Πολύ μᾶς ἐλύπησε ἡ ἐπιστολή αὐτή, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ ὠμή ἐπέμβαση στάἐσωτερικά τῆς αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Εὐτυχῶς καί δόξα τῷ Θεῷ, πού ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος την ἀγνόησε. Φυσικά, καλύτερο θά ἦταν νά ἀπαντήσει, παίρνοντας ξεκάθαρη θέση ἐναντίον τῆς «Συνόδου» τοῦ Κολυμπαρίου. Πάντως ἡ ἀπορία, πού ἔχουν οἱ πάντες, εἶναι πῶς ἀπέναντι στούς πάσης φύσεως αἱρετικούς καί παναιρετικούς, ὅλων τῶν ἀποχρώσεων, ὁ Οἰκ. Πατριάρχης ἔχει μόνον γλυκεῖς λόγους ἀγάπης (ἀγαπολογία τῶν σαλονιῶν) καί μόνον ἀπέναντι στά δικά του παιδιά, τούς ἀγωνιῶντες καί σκανδαλιζομένους Ὀρθοδόξους κληρικούς, μοναχούςκαί λαϊκούς, πού ἀσκοῦν κριτική στις οἰκουμενιστικές παρεκκλίσεις, κραδαίνει μάχαιρα καί ἀπειλεῖ μέ καθαιρέσεις;!
Ὑπάρχει ὅμως καί ἄλλη σημαντική ἀπορία: Ἐάν διακόψει τήν κοινωνία μέτούς μητροπολίτες Καλαβρύτων καί Πειραιῶς, θά κάνει τό ἴδιο καί μέ τά τέσσερα (4) Πατριαρχεῖα (Ρωσσίας, Ἀντιοχείας, Γεωργίας καί Βουλγαρίας), τά ὁποῖα (δόξα τῷ Θεῷ) δέν δέχονται τίς ἀποφάσεις τῆς «Συνόδου» τοῦ Κολυμπαρίου;!
Ἡ ἐπιστολή, πού ἐκθέτει τόν Πατριάρχη γιά παπική-ἀπολυταρχική νοοτροπία καί συμπεριφορά, ἐλέγχεται καί γιά τήν παραπλανητική χρήση ἄσχετων πατερικῶν χωρίων, ὅπως π.χ. αὐτό τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου, «μίαν ἐν Ἐκκλησίᾳ δεῖ φωνήν εἶναι ἀεί», τό ὁποῖο ὅμως ἐλήφθη ἀπό τελείως ἄσχετη συνάφεια. Ὁ ἱερός πατήρ τό εἶπε ἑρμηνεύονταςτήν Α´ πρός Κορινθίους ἐπιστολή (Α΄ Κορ. ΛΣΤ´, P.G. 61, Β 15), γιά νά ὑποστηρίξει τό αὐτονόητο, ὅτι μέσα στήν ἐκκλησία δέν πρέπει νά ὑπάρχει ἀταξίακαί ὀχλαγωγία, ἀλλά νά ἀκούγεται μία μόνο φωνή, εἴτε τοῦ ψάλτη, εἴτε τοῦ ἱερέως, γιά νά μπορεῖ τό ἐκκλησίασμα νά παρακολουθεῖ τά τελούμενα! Τό νόημα δηλαδή ἐδῶ εἶναι τελείως ἄσχετο.
Πηγή: (Περιοδικό ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ τεύχος 111, Νοέμβριος – Δεκέμβριος 2016), Ακτίνες
