ΟΠΩΣ ἠμπορεῖ ὁ Ὀρθόδοξος νὰ εἴπῃ: «ἐμνήσθην τοῦ Θεοῦ καὶ ηὐφράνθην», «ἐμνήσθην τῆς Θεοτόκου καὶ ἐσώθη ἡ ψυχή μου», ἔτσι δύναται νὰ εἴπῃ «ἐμνήσθην τῆς Κυριακῆς της Ὀρθοδοξίας καὶ ἠγαλλιάσατο τὸ πνεῦμα μου»… Διότι ἡ μνήμη της εἶναι γλυκεῖα, πάμφωτος, ζωογόνος, θεία… Καὶ μᾶς στερεώνει εἰς τὴν πίστιν καὶ μᾶς ἁγιάζει τὴν καρδίαν, καὶ μᾶς ὑψώνει τοὺς διαλογισμοὺς καὶ μᾶς ἀνανεώνει «ὡς ἀετοῦ τὴν νεότητα» τῆς ψυχῆς μας… Καὶ «βεβαιώνει ἐν χάριτι τὰς καρδίας»… Τί εἶναι ἡ «Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας»; Ἑορτασμὸς εἶναι καὶ θρίαμβος τῆς ἀληθείας. Μία ἑορτή, τὰ ἐπινίκια τῆς Ἐκκλησίας, κατὰ τὰ ὁποῖα ἀνακεφαλαιώνει, ἐν ἀναμνήσει, τοὺς ἀγῶνας, τοὺς κατὰ τοῦ σατᾶν καὶ κατὰ τῶν «κεκαυτηριασμένων τὴν συνείδησιν». Ἀκτινοβολία εἶναι ὑπερκοσμίου κάλλους, ἀκτίστου φωτός, θείων ἀληθειῶν… Παρεμβολὴ Κυρίου Παντοκράτορος…

Ἡ «Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας» ἀποτελεῖ μίαν ὑπόμνησιν θαρραλέαν, νευρώδη, νεανικὴν τῶν ἀγώνων καὶ τῶν νικῶν τῆς Ἐκκλησίας… Διότι ἡ Ἐκκλησία μόνον νίκας γνωρίζει. Οὐδέποτε ἡττᾶται. Πάντοτε θριαμβεύει. Πάντοτε ζῆ. Πάντοτε στρατεύεται.

«Θλίβεται, ἀλλ᾽ οὐ στενοχωρεῖται. Ἀπορεῖται, ἀλλ᾽ οὐκ ἐξαπορεῖται. Διώκεται, ἀλλ᾽ οὐκ ἐγκαταλείπεται. Καταβάλλεται, ἀλλ᾽ οὐκ ἀπόλλυται». Καὶ ταῦτα πρὸς καιρόν. Πρὸς παιδαγωγίαν καὶ ὅπως ἀναφανῆ πιστὴ καὶ μετὰ τοὺς....

ἀγῶνας ἡγνισμένη καὶ λαμπροτέρα. Καὶ «ἵνα οἱ δόκιμοι φανεροὶ γένωνται».Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ θριαμβεύει εἰς τοὺς αἰῶνας. Διά νὰ ἀκτινοβολῇ εἰς ὅλον τὸν κόσμον —εὐηγγελισμένον καὶ ἀνευαγγέλιστον— τὸ φῶς της, τὴν ἐλπίδα της, τὴν χαράν της, τὴν ἐν Κυρίῳ ἐλευθερίαν της, τὴν πνευματικότητά της, τὸν ἔρωτα τοῦ Θεοῦ, τὴν ἀμώμητον Ὀρθοδοξίαν της!…

 * * *

Ἐὰν ὑπάρχῃ μία πνευματικὴ περιοχή, ὅπου ἡ σκέψις εἶναι βεβαία, σταθερά, ἀσφαλής, καὶ μεταβάλλεται εἰς νόησιν καθαρὰν καὶ εἰς ἱεράν θεωρίαν, ὑψουμένην εἰς τὴν «ἐν μυστηρίῳ» γνῶσιν, αὐτὴ ἡ περιοχὴ εἶναι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία…

Εἰς τὴν πάμφωτον Ὀρθοδοξίαν ὁ ἄνθρωπος γίνεται «ὡραῖον χρῆμα», ἐξανθρωπίζεται, θεοῦται… Διατί; Διότι ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ μόνον συντρέχουν ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ παράγοντες, ποὺ μεταμορφώνουν καὶ μεταστοιχειώνουν τὸν ἄνθρωπον. Καὶ Μυστήρια Θεοπαράδοτα καὶ Πνεύματος Ἁγίου χαρίσματα, ἐμπειρίαι θείων ἀνδρῶν ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ καὶ θεοφύτευτος πνευματικὴ παράδοσις καὶ θαύματα καὶ ἀσκητισμὸς καὶ ἁγνότης καὶ συντήρησις τῆς ἀδιαλείπτου μυστικῆς ἑνώσεως μὲ τὸν Νυμφίον Χριστόν…

Καὶ διά τοῦτο, μὴ καταποθεῖσα ὑπὸ τοῦ «κόσμου», διέρχεται τὸν χρόνον τῆς ἐνταῦθα παροικίας της «ἐν ψαλμοῖς καὶ ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς, ἄδουσα καὶ ψάλλουσα» τῷ Λυτρωτῇ. Τῷ μόνῳ Θεῷ, τῷ μόνῳ ὑφ᾽ ἡμῶν ὀρθοδόξως λατρευομένῳ… Καὶ διέρχεται τὸν χρόνον της ἀτενίζουσα πρὸς τὰ αἰώνια ἀγαθά. Καὶ λυτροῦται.

Καὶ χαίρει «χαρᾷ ἀνεκλαλήτῳ καὶ δεδοξασμένῃ». Καὶ εὐαγγελίζεται εἰς τοὺς λαοὺς τὸ ὀρθοδόξως ἑρμηνευθὲν Εὐαγγέλιον τῆς σωτηρίας καὶ πρὸς τοὺς ἀνευαγγελίστους καὶ πρὸς τοὺς διαστρέψαντας τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ… Εἰς Καθολικούς, λεγομένους, εἰς Προτεστάντας, πρὸς πάντας αἱρετικούς, ὁδηγουμένους εἰς ἀπώλειαν…

Αὐτὰ τὰ ὑπέρτιμα καὶ θεοδώρητα ἀγαθὰ τῆς ἀσπίλου καὶ ἀμώμου καὶ ἀχράντου Ὀρθοδοξίας μας, δὲν τὰ εὑρίσκει κανεὶς οὔτε εἰς τὸν Καθολικισμὸν οὔτε εἰς τὸν Προτεσταντισμόν. Διότι καὶ ὁ ἕνας καὶ ὁ ἄλλος, ἀφοῦ παρεξέκλιναν ἀπὸ τὴν μοναδικὴν βασιλικὴν ὁδόν, ἐνέπεσαν εἰς ληστάς: «Οἵ καὶ ἐκδύσαντες αὐτοὺς — τῆς χάριτος — καὶ πληγάς ἐπιθέντες — ἀμφιβολίας καὶ ἄγχους — ἀπῆλθον ἀφέντες ἡμιθανεῖς τυγχάνοντας — ἐν ἀπιστίᾳ!»…

Καὶ λησταὶ εἶναι ἡ φιλοσοφία καὶ ὁ ὀρθολογισμός. Πουθενὰ δὲν ὑπάρχει τόση ταραχή, τόση σύγχυσις, τόση ἀβεβαιότης, ὅσον εἰς τὰς ταλαιπώρους αὐτάς, πάλαι ποτέ, ἀδελφάς Ἐκκλησίας… Τὸ ἄγχος, ὅπερ κατεκάλυψεν ὅλον τὸν δωδέκατον αἰῶνα, ἐκαλλιέργησεν ἐπιμελῶς ὁ Λατινισμός…

Ὁ Μοναχισμὸς των, εἰς μὲν τὸν Προτεσταντισμὸν κατηργήθη ὡς ἄχρηστος! Εἰς δὲ τὸν Καθολικισμὸν μετεβλήθη εἰς τάγματα δράσεως, σαρκικά, ὑλιστικά, ὑπηρετοῦντα τοὺς ἐγκοσμίους σκοποὺς τοῦ Παπισμοῦ, πρὸς καθυπόταξιν τῶν πάντων ὑπὸ τοὺς ἁγίους του πόδας…

Τί σημαίνουν ὅλα αὐτά, ἂν ὄχι σκότος διανοίας καὶ ψυχῆς, ἀξιοθρήνητον κατολίσθησιν, ἔξαρσιν τῆς σαρκικῆς ζωῆς, λήθην τῶν ἄνω, ἀγάπην τῶν κάτω, ἀναισθησίαν πρὸς πᾶν θεῖον, ἀπιστίαν, νεκρότητα;… Καὶ τὸ τραγικώτερον.

Ὑπάρχει τόση ἄγνοια διά τὴν συμφορὰν των, ὥστε ὄχι μόνον νὰ μὴ τὴν ὑποψιάζωνται, ἀλλὰ καὶ θρασέως νὰ ἀξιοῦν ὄχι ἁπλῶς φιλίαν μεθ᾽ ἡμῶν, Ὀρθοδόξων ὄντων, ἀλλὰ καὶ συμμόρφωσιν πρὸς τὴν νεκρὰν των ζωήν, ἀλλὰ καὶ ἀναγνώρισιν τῆς ὑπεροχῆς των, ἀλλά καὶ ἐνσωμάτωσιν πρὸς ἀφομοίωσιν καὶ τελείαν ἐξαφάνισίν μας.

 * * *

Καὶ οἱ Λατῖνοι μὲν οὕτως. Ἀλλ᾽ ἔχομεν καὶ τὸν κίνδυνον ἐκ τῶν ἰδικῶν μας «λατίνων» ἢ λατινοφρόνων — ἡ διαστολὴ καθίσταται δυσδιάκριτος. Οἱ ὁποῖοι τελευταίως ἀναφανδὸν κηρύσσονται ὑπὲρ τῶν «ἐπαφῶν», ὑπὲρ τῆς «φιλίας», ὑπὲρ τῆς «ἑνότητος» καὶ μάλιστα καθ᾽ ὅν χρόνον οἱ ἀντίπερα Λατῖνοι δὲν παύουν νὰ μᾶς ὑπενθυμίζουν, ὅτι εἴμεθα ἀπεσχισμένοι καὶ ὅτι πρέπει νὰ τὸ πάρωμεν ἀπόφασιν, ἀναμένουν τὴν ἐξ ἡμῶν ἀναγνώρισιν τοῦ… θείου Πάπα!…

Καὶ οἱ ἡμέτεροι λατινίζοντες εἶναι πολλοί, δυστυχῶς!… Κληρικοὶ καὶ λαϊκοί. Μὲ ἀξιώματα ὑψηλότατα καὶ θέσεις περιόπτους. Καὶ περιάγουν ξηρὰν καὶ θάλασσαν, διά νὰ ἑτοιμάσουν τὴν ἅλωσιν τῆς Ὀρθοδοξίας, «δοκοῦντες, τάχα, λατρείαν προσφέρειν τῷ Θεῷ»!

Τοῦτο μόνον δὲν γνωρίζομεν. Διότι πρόκειται περὶ ποικιλίας τύπων καὶ μὲ ἐλατήρια διαφέροντα. Ἄλλοι εἶναι χρονίως νοσοῦντες ἀπὸ «ἀγάπην», ἄλλοι εἶναι καιροσκόποι, θεωροῦντες τὴν ὑπερθεμάτισιν εἰς τὸ λατινισμὸν ὡς εὐκαιρίαν ἄγρας εὐαρεσκειῶν «ὑψηλῶν» τινων, ὑψηλότατα ἱσταμένων, ἄλλοι εἶναι δειλοί, φοβούμενοι, ὅπως νομίζουν, τό γένειόν των ἢ τὴν θέσιν των, ἄλλοι εἶναι ἐκ πεποιθήσεως φιλοπαπικοί, ἄλλοι ἀποτίνουν φόρον διά παροχάς, δοθείσας ἢ ἐλπιζομένας, ἄλλοι διά νὰ μὴ ὑστερήσουν εἰς τὴν ἑνωτικὴν πλειοδοσίαν, ἄλλοι…, ἀλλά πάντες εἶναι πεπτωκότες!…

Καὶ πράγματι. «Ὁ πίπτων ἠθικῶς ἐκπίπτει καὶ κατὰ τὰς ἰδέας» καὶ τὸ φρόνημα — τῆς ἠθικῆς νοουμένης ὑπὸ τὴν εὐρεῖαν ἔννοιαν… Ἀλλὰ εἰς ὅλους αὐτοὺς ἔχομεν νὰ συστήσωμεν τὴν Ἐκκλησιαστικὴν ἱστορίαν, ὡς διδάσκαλόν των. Ἂς τὴν μελετήσουν εἰς ὅλας τὰς ἐκδοχάς καὶ συνεπείας της… Καὶ ἄς μὴ χαίρουν διά τὴν τόσην πρόοδον καὶ ἐξάπλωσιν, δίκην λοιμικῆς νόσου, τῆς λατινοφιλίας, ἐν τῷ χώρῳ τῆς Ἑλληνικῆς Ὀρθοδοξίας…

Παρὰ τὴν ἐπιδείνωσιν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς κρίσεως, τὴν ὁποίαν βλέπομεν ἐρχομένην, ὁραματιζόμεθα τὴν αὐγὴν μιᾶς νέας «Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας» νὰ ἀνατέλλη…

Πηγή: “O.T.” 7 ΜΑΡΤΙΟΥ 2014), Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό