Ο φόβος και η πίεση οδηγούν πολλούς γονείς στην έκτρωση των παιδιών τους με αναπηρία, κάνοντάς τους τελικά δυστυχισμένους.
Ιστοσελίδα Pregnancy Help News
Theresa και Kevin Burke
Ο Κέβιν ήταν 48 ετών, παντρεμένος για περισσότερα από 20 χρόνια και πατέρας δύο εφήβων αγοριών. Η ζωή του άλλαξε για πάντα τη στιγμή που η γυναίκα του τον ενημέρωσε για μια απρόσμενη εγκυμοσύνη. Θυμάται ο ίδιος: «Στην αρχή ήταν ένα σοκ για μένα αλλά σύντομα άρχισα να καυχιέμαι ότι θα ξαναγίνω πατέρας μικρού παιδιού παρά την προχωρημένη ηλικία μου».
Σε ένα ιατρικό ραντεβού αργότερα στην εγκυμοσύνη, ο γιατρός παρατήρησε ότι δεν είχαν κάνει ποτέ έλεγχο για σύνδρομο Down. Μετά από την εξέταση, ο γιος τους διαγνώστηκε με τη χρωμοσωμική διαταραχή και τότε ο γιατρός πρότεινε την έκτρωση.
Κατά τραγικό τρόπο, αυτός ο γιατρός έκανε ένα βήμα ακόμη, εκμεταλλευόμενος την αναπάντεχη δυσκολία και το άγχος που είχε το ζευγάρι, λέγοντάς τους ότι έπρεπε να πάρουν την απόφαση εκείνη ακριβώς τη μέρα, γιατί έληγε το χρονικό όριο για τη νόμιμη άμβλωση.
Ο πατέρας περιγράφει τι συνέβη στη συνέχεια:
«Η γυναίκα μου άφησε εμένα να πάρω την απόφαση και εγώ έκανα την επιλογή να γίνει έκτρωση του παιδιού μας. Καθώς η γυναίκα μου ήταν ξαπλωμένη σε ένα νοσοκομειακό κρεβάτι στη κλινική, κάθισα δίπλα της, κρατώντας της το χέρι. Στη συνέχεια ο γιατρός έβαλε μια μακριά βελόνα στην τεράστια κοιλιά της γυναίκας μου, κάνοντας στο μωρό μας μια ένεση που σταμάτησε τελικά την καρδιά του. Μόλις βεβαιώθηκαν ότι είχε πεθάνει, προκάλεσαν τοκετό και η γυναίκα μου γέννησε τον νεκρό γιο μας».
Η νοσοκόμα ρώτησε τότε τον πατέρα αν ήθελε να κρατήσει στην αγκαλιά του το νεκρό παιδί του, ένα πλήρως διαμορφωμένο αγοράκι. Εκείνος το πήρε στα χέρια του και το κράτησε. Ήταν συγκλονισμένος και κυριευμένος από θλίψη: «Έκλαιγα, θυμάται, όλη τη νύχτα και ήταν μαρτύριο».
Στη συνέχεια, μια άλλη νοσοκόμα τους συμβούλεψε - δεδομένης της ηλικίας κύησης του μωρού - ότι έπρεπε να δώσουν ένα όνομα στον γιο τους και να κανονίσουν την ταφή.
Τους έδωσαν ένα λευκό χαρτόκουτο για να βάλουν μέσα το μωρό τους και τους είπαν να συνεννοηθούν με ένα γραφείο τελετών της γειτονιάς.
«Τότε άρχισαν τα ψέματα», συνέχισε ο Κέβιν. «Δεν μπορούσα να πω σε κανέναν τι είχα κάνει. Ούτε στους γονείς, ούτε στα αδέρφια μου, ούτε στους φίλους μου. Ούτε καν στους άλλους γιους μου».
Πολύπλοκη θλίψη…
Κάθε χρόνο χιλιάδες γονείς υποβάλλονται σε εξετάσεις ρουτίνας στα πλαίσια προγεννητικού ελέγχου και εισπράττουν αυτό που ονομάζεται «κακή προγεννητική διάγνωση». Αυτό σημαίνει ότι το μωρό τους παρουσιάζει κάποια χρωμοσωμική ανωμαλία ή ένα σοβαρό ελάττωμα σε κάποιο ζωτικό όργανο.
Η στατιστική δείχνει ότι εάν στα ζευγάρια που αντιμετωπίζουν μια κακή προγεννητική διάγνωση προσφερθεί πνευματική και ψυχολογική ενθάρρυνση, υποστήριξη και οικονομική βοήθεια, πολύ συχνά αποφασίζουν να μην κάνουν έκτρωση.
Δυστυχώς όμως τα περισσότερα ζευγάρια πιέζονται από γιατρούς, θεραπευτές, φίλους και οικογένεια να «τερματίσουν» την εγκυμοσύνη. Τους παρουσιάζεται η ζοφερή προοπτική ενός παιδιού που γεννιέται πρόωρα, πεθαίνει στη μήτρα ή λίγο μετά τη γέννησή του. Στην περίπτωση καταστάσεων όπως το σύνδρομο Down, οι γονείς ενημερώνονται μόνο για τις πιθανές ιατρικές επιπλοκές και όχι για τις ευλογίες που μπορούν να φέρουν τέτοια παιδιά. Οι επαγγελματίες υγείας μπορεί επίσης να προτείνουν την άμβλωση ως την πιο φιλάνθρωπη επιλογή, για να αποφευχθεί η περιττή ταλαιπωρία για το μωρό. Οι γονείς μπορεί να θεωρήσουν τότε την άμβλωση ως την καλύτερη λύση.
Μετά την άμβλωση….
Αλλά στην πραγματικότητα, η άμβλωση δεν είναι καλύτερη επιλογή για κανέναν.
Στις γυναίκες οι αμβλώσεις λόγω εμβρυϊκής αναπηρίας αφήνουν σωματικό και συναισθηματικό τραύμα και δημιουργούν βαθύ ψυχολογικό πόνο χρόνια μετά τη διαδικασία.
Αλλά και για τους άνδρες η άμβλωση είναι συχνά μια τραυματική εμπειρία απώλειας, ειδικά όταν είναι παρόντες κατά τη διάρκεια μιας πρώιμης χημικής άμβλωσης ή των διαδικασιών της καθυστερημένης άμβλωσης.
Όπως πολλοί άνδρες μετά την έκτρωση, έτσι και ο Κέβιν προσπάθησε να θάψει τον πόνο και να συνεχίσει τη ζωή του. Αλλά αυτός και η σύζυγός του πληγώθηκαν βαθιά μετά την πράξη τους και η αδυναμία και ο μεγάλος ψυχολογικός πόνος που είχαν ατομικά και ως ζευγάρι, άσκησαν μεγάλη πίεση και στο γάμο τους.
Ο Κέβιν λέει «Ποτέ δεν ρώτησα τη γυναίκα μου πώς αισθανόταν γιατί δεν μπορούσα να αντέξω και το δικό της πόνο της πάνω στο συντριπτικό βάρος του δικού μου».
Όπως και σε άλλες περιπτώσεις, έτσι και εδώ αυτά τα συμπτώματα επηρέασαν στη συνέχεια και τη συζυγική οικειότητα, την επικοινωνία και την εμπιστοσύνη μεταξύ του ζευγαριού, καθώς και τη σχέση του ζευγαριού με τα υπόλοιπα εν ζωή παιδιά τους.
Συνεχίζει ο πατέρας Κέβιν: «Μείναμε οικογένεια για λίγα χρόνια, αλλά οι ενοχές μας είχαν σβήσει τον έρωτά μας και τελικά χωρίσαμε. Ένιωσα ότι ο Θεός με τιμωρούσε για ό,τι είχα κάνει και αποδέχτηκα αυτή την τιμωρία για πολλά χρόνια».
Μετά από 10 χρόνια….
Ο Κέβιν πάλεψε για πολλά χρόνια με την πράξη του…..Κάποια στιγμή μπόρεσε να βρει σχετική ηρεμία στο πολύπλοκο πνευματικό και ψυχολογικό του ζήτημα. Μετανόησε για την πράξη του, ζήτησε συγχώρεση από το Θεό και έλαβε ψυχιατρική βοήθεια.
Παράλληλα άρχισε να μιλά δημόσια για την καταστροφική του εμπειρία με στόχο την αποτροπή της άμβλωσης και τη παροχή βοήθειας προς τα ζευγάρια που έρχονται αντιμέτωπα με σκληρές διαγνώσεις ώστε να κρατήσουν τα παιδιά τους. Τα κατευθύνει σε γιατρούς και νοσηλευτικές μονάδες που έχουν εμπειρία σε τέτοια περιστατικά και τα αντιμετωπίζουν με σεβασμό συνολικά με την οικογένειά τους
Σε μια πρόσφατη συγκέντρωση είπε δημόσια αυτά τα συγκινητικά λόγια: «Κράτησα τον γιο μου στην αγκαλιά μου. Θυμάμαι το πρόσωπό του και το περίγραμμα του σώματός του. Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ, παιδί μου και για χάρη σου δεν θα είμαι πια σιωπηλός».
Πηγή: pregnancyhelpnews.com, Αφήστε με να ζήσω!
