Secular ProLife
7 Σεπτεμβρίου 2022
Από τη Monica Snyder
Ήμουν ήδη έγκυος 27 εβδομάδων και 1 ημέρας όταν στις 12 Ιανουαρίου του 2022, τηλεφώνησα στην Washington Surgi-Clinic στην Ουάσιγκτον DC για να προγραμματίσω μια έκτρωση για την επόμενη εβδομάδα. Η γυναίκα στο τηλέφωνο ήταν αισιόδοξη και φιλική. Μου κανόνισε ένα ραντεβού για τις 20 Ιανουαρίου, γνωρίζοντας ότι μέχρι τότε θα ήμουν 28 εβδομάδων και 1 ημέρας. Μου εξήγησε ότι η άμβλωση θα ήταν μια διαδικασία τριών ημερών και θα απαιτούσε προπληρωμή 11.400 $ την πρώτη ημέρα (μόνο μετρητά ή πιστωτική κάρτα, δεν γίνονται δεκτές προσωπικές ή άλλες επιταγές). Έκλεισα το ραντεβού.
Φυσικά δεν είχα σκοπό να κάνω έκτρωση. Κατευθύνθηκα στην Washington Surgi-Clinic στην Ουάσιγκτον επειδή είχα συμφωνήσει να δουλέψω μυστικά για τη Live Action. Ο περισσότερος κόσμος έχει την εντύπωση ότι οι αμβλώσεις τρίτου τριμήνου γίνονται όλες ή σχεδόν όλες για σοβαρά ιατρικά ή επείγοντα προβλήματα, (π.χ η ζωή της γυναίκας βρίσκεται σε κίνδυνο, το έμβρυο πάσχει από θανατηφόρο ανωμαλία κλπ.). Μέσα από το Secular Pro-Life, έχω τονίσει και άλλοτε ότι αυτό είναι μύθος: τα δεδομένα δείχνουν ότι οι περισσότερες αμβλώσεις στις 21 εβδομάδες ή αργότερα γίνονται σε υγιή έμβρυα που κυοφορούνται από υγιείς γυναίκες. Η Live Action μου έδωσε την ευκαιρία να επαληθεύσω από πρώτο χέρι αυτήν την πραγματικότητα.
Δόθηκαν μάλιστα στη δημοσιότητα τα μέρη του βίντεο που τράβηξα κρυφά:
Στις 20 Ιανουαρίου, μπήκα σε μια μικρή αίθουσα αναμονής χωρίς παράθυρα όπου κάθονταν πολλές γυναίκες. Έκανα check in, και μια νοσοκόμα με έβαλε να συμπληρώσω χαρτιά και να υπογράψω έντυπα. Με ρώτησε πώς θα ήθελα να πληρώσω και της έδωσα τον φάκελο με 11.400 $ μετρητά. Ποτέ πριν δεν είχα κουβαλήσει τόσα πολλά μετρητά. Με ρώτησε αν θα έκανα όλη την πληρωμή σε μετρητά, είπα «ναι» και λίγο νευρικά τη ρώτησα αν αυτό ήταν παράξενο. Είπε ότι δεν ήταν. Κάθισα στην αίθουσα αναμονής μαζί με πολλές άλλες γυναίκες.
Σε μισή ώρα με κάλεσε ξανά μια μεγαλύτερη νοσοκόμα. Μου πήρε λίγο αίμα, σημείωσε τα ζωτικά σημεία μου και είδε την κόρη μου, τη Ρούμπη, στον υπέρηχο. Μου εξήγησε ότι η άμβλωση θα ήταν μια διαδικασία τριών ημερών: Χρειαζόταν δύο ημέρες για τη διαστολή και μια τρίτη ημέρα για την «εξαγωγή». Με διαβεβαίωσε ότι η Ρούμπη δέ θα ένιωθε πόνο πριν πεθάνει.
Ένιωθα τη Ρούμπη να στριφογυρίζει και να τεντώνεται μέσα μου. Οι κινήσεις της με έκαναν να δακρύσω. Η συναισθηματική μου αντίδραση με εξέπληξε. Γνωρίζοντας ότι ηχογραφούσα κρυφά, περίμενα ότι θα ήμουν στα καρφιά. Γνωρίζοντας ότι είχα να κάνω με άτομα που κάνουν αμβλώσεις τρίτου τριμήνου, περίμενα να είμαι θυμωμένη. Αλλά δεν ήμουν ούτε το ένα ούτε το άλλο. Μόνο η καρδιά μου σπάραζε...
Φανταζόμουν το μικροσκοπικό πρόσωπο της Ρούμπη. Λογικά ήξερα ότι δεν επρόκειτο να κάνω κάτι επικίνδυνο για εκείνη. Αλλά ήξερα ακόμη ότι βρισκόμουν μπροστά σε ανθρώπους που αν το ζητούσα, θα ξέσκιζαν τη κόρη μου πρόθυμα και κυριολεκτικά. Όμως αυτό που καταλάβαινα με τη λογική, το πιο ενστικτώδες μέρος του εαυτού μου το ένιωθε σαν απειλή για τη μικρή αγέννητή μου Ρούμπη. Καθώς καταλάβαινα τί μπορούσα να ζητήσω να κάνουν νόμιμα στο κοριτσάκι μου, δεν χρειαζόταν να προσποιηθώ τη δακρυσμένη. Ήμουν ειλικρινά ένα ράκος.
Κλαίγοντας, είπα στη νοσοκόμα ότι αισθανόμουν χαζή. Είπα ότι έπρεπε να είχα πάρει την απόφαση νωρίτερα. Η νοσοκόμα ήταν καθησυχαστική. «Ναι, ξέρω, είναι πολύ δύσκολο. Μπορείτε να μας μιλήσετε. Είμαστε εδώ για να σας βοηθήσουμε με όποιον τρόπο μπορούμε». Ήταν ευγενική. Μου άρεσε ειλικρινά. Είχε μητρικό τρόπο πάνω της και φαινόταν να νοιάζεται πραγματικά να παρηγορήσει τις γυναίκες με τις οποίες δούλευε. Νομίζω ότι πίστευε ότι βοηθάει τους ανθρώπους. Ωστόσο, δεν με ρώτησε γιατί ήθελα την έκτρωση, αν ήμουν σίγουρη ότι ήταν η σωστή απόφαση ή αν γνώριζα ή ενδιαφερόμουν για άλλες επιλογές.
Πριν από τη Ρούμπη, είχα γεννήσει άλλα τρία παιδιά. Σε κάθε εγκυμοσύνη, έφτανα στα ραντεβού για να γεννήσω ευδιάθετη αν και ίσως λίγο ανήσυχη. Κάθε φορά μου έκαναν ερωτήσεις για να ελέγξουν για ενδοοικογενειακή βία και ζητήματα ψυχικής υγείας, τηρώντας τα τυπικά πρωτόκολλα ασφαλείας. Αντίθετα τώρα και παρόλο που έκλαιγα κατά διαστήματα κατά τη διάρκεια του πολύωρου ραντεβού της έκτρωσης στο υγιές 7μηνο παιδί μου, σε κανένα σημείο το προσωπικό δεν με ρώτησε για εξαναγκασμό ή ψυχολογικά ζητήματα.
Ούτε το προσωπικό της κλινικής με ρώτησε τίποτα για το ιατρικό ιστορικό ή την κατάσταση της υγείας της Ρούμπη. Αυτό η αδιαφορία μου έκανε εντύπωση. Γιατί η κλινική Washington-Surgi θα έκανε άμβλωση ένα παιδί 28 εβδομάδων χωρίς ιατρικό λόγο. Είναι νόμιμο και εύκολα αποδεκτό. Πράγματι, οι νοσοκόμες με καθησύχασαν ότι δεν υπήρχε τίποτα κακό ή ασυνήθιστο στο ότι επιδίωξα άμβλωση τόσο αργά στην εγκυμοσύνη και χωρίς ιατρική ένδειξη.
Επέστρεψα στην αίθουσα αναμονής όπου με πλημμύρισε η θλίψη. Υπενθύμισα στον εαυτό μου ότι η Ρούμπη κι εγώ θα φεύγαμε σε λίγο, ότι ήταν ασφαλής, ότι θα ήμασταν καλά. Αλλά αυτό δεν πρόσφερε καμία βοήθεια στις άλλες γυναίκες που κάθονταν δίπλα μου. Κάποιες έμοιαζαν ήρεμες και άνετες. Άλλες όχι. Κάποιες έκλαιγαν. Μία παραπονέθηκε ότι ένιωθε άρρωστη από τα φάρμακα. Καθίσαμε μαζί σιωπηλές ως επί το πλείστο, αλλά ήθελα να γυρίσω και να τις ρωτήσω «Γιατί είσαι εδώ; Τι χρειάζεσαι; Πώς μπορώ να σε βοηθήσω να φύγεις από εδώ;» Ένιωθα ότι τις εγκατέλειπα μαζί με τα παιδιά τους με την αβέβαιη ελπίδα ότι η μυστική δουλειά που προσπαθούσα να κάνω θα προστάτευε περισσότερες γυναίκες και παιδιά στο μέλλον….
Σε άλλη μια ώρα περίπου, μια νεότερη νοσοκόμα με κάλεσε για να μου δώσει κάποια φάρμακα να λάβω πριν από την πρώτη διαστολή. Τα φάρμακα περιελάμβαναν ακεταμινοφαίνη, ένα αντιβιοτικό και Xanax.
Ζήτησα εάν ήταν δυνατό να μιλήσω με τον γιατρό που θα έκανε έκτρωση πριν πάρω τα φάρμακα, αλλά η νοσοκόμα είπε ότι ο γιατρός δεν θα με έβλεπε μέχρι να έρθει η ώρα να ξεκινήσει τη διαστολή και μέχρι τότε τα φάρμακα θα έπρεπε να βρίσκονται ήδη στο αναπαραγωγικό μου σύστημα. Ρώτησα αν το Xanax θα επηρέαζε τη διαύγεια σκέψης μου και μου απάντησε ότι «μάλλον όχι».
Τόνισα ότι δεν θα με πείραζε να περιμένω περισσότερη ώρα στην κλινική αν αυτό σήμαινε ότι μπορούσα να μιλήσω με τον γιατρό πριν πάρω φάρμακα, αλλά η νοσοκόμα έμεινε σιωπηλή. Εφόσον έπρεπε να πάρω τα φάρμακα χωρίς να μιλήσω πρώτα με το γιατρό, δήλωσα στο προσωπικό της κλινικής ότι άλλαξα γνώμη. Μου επέστρεψαν τα μετρητά (μείον τα χρήματα για τον υπέρηχο) και έφυγα.
Υπάρχει ένα μεγάλο χάσμα μεταξύ της ρητορικής των ακτιβιστών υπέρ της «επιλογής» (που υποστηρίζουν ότι οι γυναίκες επιλέγουν την άμβλωση με πλήρη επίγνωση και αυτονομία) και την πραγματικότητα μιας κλινικής. Έχω σκεφτεί επανειλημμένα τις γυναίκες και τα παιδιά τους που παρέμειναν στην αίθουσα αναμονής αφού εγώ έφυγα και όλες τις γυναίκες και τα παιδιά που υπήρξαν έκτοτε εκεί.
Πηγή: secularprolife.org, Αφήστε με να ζήσω!
