Ο θρήσκος πατέρας δεν επέτρεψε την αποσύνδεση του Μιγκέλ Παρόντο και τώρα εκείνος μιλά για το σοκ της επιστροφής
Ο Μιγκέλ Παρόντο είναι ένας προγραμματιστής ηλεκτρονικών υπολογιστών από την Ισπανία που «πέθανε» για 15 χρόνια. Ο Παρόντο είχε ένα τροχαίο δυστύχημα το 1987 και ξύπνησε από το κώμα στο οποίο έπεσε, το 2002, καθώς ο πατέρας του πιστός Καθολικός, δεν επέτρεψε στους γιατρούς που μιλούσαν για τελειωμένη υπόθεση να κλείσουν τα μηχανήματα.
Ο Παρόντο μιλάει σήμερα στην El Pais, λέγοντας ότι όταν ξύπνησε μετά από τα συνεχή χρόνια σε κώμα, νόμιζε ότι όλοι είχαν τρελαθεί. Προγραμματιστής ηλεκτρονικών υπολογιστών ο ίδιος, εργαζόταν με διάτρητες κάρτες πριν το τροχαίο, και όταν συνήλθε, είδε τους πάντες με μικρές φορητές συσκευές.
Λάτρης της ταχύτητας, αυτή του η αδυναμία έγινε η αιτία να μείνει διασωληνωμένος για 15 αλλά και να χάσει τη ζωή του ένα από τα άτομα που είχε παρέα. Όλα συνέβησαν όταν έχασε τον έλεγχο του Renault 5 GT Turbo που οδηγούσε και έπεσε πάνω σε έναν τοίχο. Έπεσε σε κώμα στα 32 του και συνήλθε στα 47.
Του είπαν ότι η περίπτωση του ήταν μία στο εκατομμύριο και πράγματι, όπως λέει, από τότε δεν γνωρίζει κανέναν που να του έχει συμβεί κάτι παρόμοιο. « Μου είπαν ότι η μητέρα μου περνούσε όλο το χρόνο της μαζί μου στο νοσοκομείο, μέχρι που μια μέρα το 2002, άνοιξα τα μάτια μου», λέει. Θυμάται ότι εκείνη την ώρα ήταν και η κόρη του μπροστά. "Είσαι η Almudena;» ρώτησε. Λογικό, αφού όταν έχασε τις αισθήσεις του εκείνη ήταν 12 ετών και όταν ξύπνησε ήταν πλέον 28 ετών.
«Το πρόσωπο της κόρης μου είναι η πρώτη μνήμη που έχω από τη νέα μου ζωή. Λίγο μετά ήρθαν και οι πρώτες προσπάθειες προσαρμογής στις νέες αλλαγές. « Το πρώτο νόμισμα. Όταν είχα το ατύχημα χρησιμοποιούσαμε πεσέτες, ξύπνησα και ανταλλάσσαμε ευρώ. Ήταν σαν να ξυπνάς σε μια ξένη χώρα με διαφορετικό νόμισμα. Μετά την έξοδο από το νοσοκομείο σκέφτηκα επίσης ότι όλοι είχαν τρελαθεί, επειδή τους έβλεπα να μιλάνε μόνοι τους. Ποτέ δεν είχα δει ένα κινητό τηλέφωνο. Και έπρεπε να καλύψω και κάποια κενά στη Γεωγραφία.
Η ΕΣΣΔ δεν υπήρχε πλέον, ούτε η Τσεχοσλοβακία ή η Γιουγκοσλαβία. Αλλά μπόρεσα να συνηθίσω τα πάντα χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια», λέει ο Παρόντο. Τράβηξε επίσης την προσοχή του η έντονη αστικοποίηση της πόλης όπου ζούσε, της Κορούνια. «Είχε γεμίσει αυτοκίνητα και υπόγεια πάρκινγκ. Οι περιοχές όπου έκανα ποδήλατο είχαν ξαφνικά αστικοποιηθεί. Ένιωσα ξένος στην πόλη μου», δηλώνει.
Είχε ακόμη να συνηθίσει και τη δική του εικόνα. Την πρώτη φορά που κοιτάχτηκε σε καθρέφτη μετά την ανάνηψη από το κώμα, διαπίστωσε ότι τα μαλλιά του είχαν ασπρίσει. Τα ρούχα του ήταν ξαφνικά πολύ ντεμοντέ αλλά είχε και ένα «θετικό». Το ότι δεν έκανε συσπάσεις στο πρόσωπο για 15 ολόκληρα χρόνια, τον γλύτωσε από τις ρυτίδες, που πλέον στα 60 του είναι πολύ λιγότερες από όσες θα είχε κανονικά.
Όταν συνήλθε, πήρε πιστοποιητικό απόλυτης ανικανότητας για εργασία. Ο ίδιος λέει, ότι έτσι κι αλλιώς, θα του ήταν πολύ δύσκολο να καλύψει το κενό που είχε πάνω στους υπολογιστές, που εξελίχτηκαν πιο γρήγορα από οτιδήποτε άλλο μέσα σε αυτά τα 15 χρόνια.
«Φυσικά, τώρα βαριέμαι πολύ. Διαβάζω νωρίς το σύνολο του Τύπου και πίνω τέσσερις καφέδες. Εκτός αυτού, δύσκολα μπορώ να κοιμηθώ. Σε αυτά τα 15 χρόνια έχω εξαντλήσει την ποσόστωση του ύπνου. Οι περισσότεροι από τους φίλους μου εξακολουθούν να εργάζονται, κι εγώ περνάω την ημέρα παρακολουθώντας βίντεο. Πραγματικά, δεν καταλαβαίνω πώς οι άνθρωποι θέλουν να ζουν χωρίς να εργάζονται. Είναι πολύ βαρετό, πιστέψτε με», λέει.
Ο Παρόντο τονίζει επίσης ότι αυτό που του έλειψε περισσότερα σε αυτά τα 15 χρόνια «απουσίας» ήταν οι ισπανικοί θρίαμβοι στη μοτοσικλέτα. «Αλλά δεν παραπονιέμαι: τώρα κοιτάζω πίσω και νομίζω ότι πέρασα πολύ καλά αυτά τα 32 χρόνια της ζωής μου πριν από το ατύχημα…Και παρά την απώλεια των 15 ετών εξαιτίας του ατυχήματος, μπορώ να πω ότι έχω ζήσει τα χρόνια μου καλά», καταλήγει.
