Διαδόθηκε η παραπληροφόρηση ότι ο νόμος περί δωρεάς οργάνων οργάνων (Ν. 3984/2011 όπως τροποποιήθηκε μέ τόν Ν. 4075/2012) έχει πάψει να ισχύει. Αυτό είναι μέγα ΛΑΘΟΣ.

Διότι μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές (13.6.2013) οι νομικοί μας πληροφόρησαν ότι ο νόμος ισχύει κανονικά, όπως αποδεικνύουν   οι on-line Τράπεζες Νομικών δεδομένων, που ενημερώνονται καθημερινά με τους ισχύοντες νόμους. Επίσης στον προγραμματισμό της Βουλής δεν υπάρχει υπό συζήτηση τέτοια κατάργηση. Άλλωστε και ο ΕΟΜ στην τελευταία ανακοίνωσή του (ΕΔΩ) του παραδέχεται την κανονική ισχύ του νόμου.

Επίσης :

Πολλοί συμπολίτες μας που έσπευσαν να καταθέσουν στα ΚΕΠ την Δήλωση αρνήσεως δωρεάς Οργάνων Σώματος, θεώρησαν το γνήσιο της υπογραφής τους, αλλά στη συνέχεια τα ΚΕΠ δεν δέχθηκαν να την στείλουν στον ΕΟΜ.

Ισχυρίστηκαν ότι είναι εξουσιοδοτημένα από τον Υπουργείο τους και τον ΕΟΜ   να παραλαμβάνουν δηλώσεις ΜΟΝΟ ΔΩΡΕΑΣ ΟΡΓΑΝΩΝ και όχι ΑΡΝΗΣΗΣ ΔΩΡΕΑΣ!   Αυτές οι είναι «δημοκρατικότατες» διαδικασίες, που και ασκούνται για το ... συμφέρον του κυρίαρχου λαού (!) και είναι επόμενο να πλήττουν ακόμη περισσότερο την εμπιστοσύνη του.

Όσοι λοιπόν επιθυμούν , μπορούν να υποβάλλουν την αρνητική αυτή δήλωση και μετά την έναρξη ισχύος του νόμου (1.6.2013) σύμφωνα με το υπόδειγμα (ΕΔΩ) .  

Σε περίπτωση που αρνηθούν τα ΚΕΠ να την παραλάβουν, παρακαλούνται να ακολουθήσουν το εναλλακτικό Βήμα 3 όπως περιγράφεται στο έντυπο των οδηγιών (ΕΔΩ) , δηλαδή:

Αφού θεωρήσουν το γνήσιο της υπογραφής τους στα ΚΕΠ και κρατήσουν μια φωτοτυπία , να αποστείλουν στον ΕΟΜ τη δήλωση αυτή α) είτε με συστημμένο , β) είτε με courier είτε γ) με fax που εκτυπώνει αποδεικτικό αποστολής.

Κατόπιν να τηλεφωνήσουν στον ΕΟΜ περίπου 10 ημέρες μετά την αποστολή (στα τηλ. 2132027021   - 21320270) για να ζητήσουν τον αριθμό πρωτοκόλλου και έγγραφη απάντηση .

"... στὸν κατὰ φύσιν ἄνθρωπο πρέπει νὰ ἐπανέλθει ἡ ἐνέργεια τοῦ νοῦ στὴν οὐσία της, στὴν καρδιά, ὥστε νὰ παύσει ἡ διάχυση, νὰ ἑνοποιηθεῖ ὁ ἄνθρωπος, γιὰ νὰ μπορέσει νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὸ Θεό."

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ & ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ
Ἀκτὴ Θεμιστοκλέους 190, 185 39 ΠΕΙΡΑΙΕΥΣ, Τηλ. +30 210 4514833 (19),
Fax +30 210 4528332 e-mail: impireos@hotmail.com
Ἐν Πειραιεῖ τῇ 4ῃ Ἰουνίου 2013

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν
Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ἀπέστειλε τήν ἀκόλουθη Ποιμαντορική Ἐγκύκλιο πρός τόν εὐλαβῆ Κλῆρο καί τόν φιλόχριστο λαό τῆς Μητροπολιτικῆς Περιφερείας Αὐτοῦ.

Ἐκ τῆς Ἱ. Μητροπόλεως
«Τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά καί περιπόθητα,
Μέ τόν Νόμο 3984/27.6.2011 πού ἐψηφίσθη ἀπό τήν Βουλή τῶν Ἑλλήνων καί ἐφαρμόζεται ἀπό 1ης Ἰουνίου 2013 ρυθμίζεται, μέ ἀρχές πού ἀπάδουν στήν ἰδιοπροσωπεία τοῦ Γένους μας καί τήν ἱερότητα τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, τό πολυσήμαντο θέμα τῆς δωρεᾶς καί μεταμοσχεύσεως τῶν ἀνθρωπίνων ὀργάνων. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ὑπέβαλε κατά τήν διαβούλευση τοῦ εἰρημένου Νόμου θέσεις Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιαστικῆς βιοηθικῆς οἱ ὁποῖες προδήλως περιφρονήθησαν παρά τήν γενομένη τροποποίηση διά τοῦ Νόμου 4075/11.4.2012 καί ἑπομένως διά τό μέγιστο αὐτό θέμα καθηκόντως ὀφείλομε νά ἐνημερώσωμε τούς πάντας καί νά καταδείξωμε οἱ Ἱεράρχαι τήν καταφανῆ διάστασι τοῦ ψηφισθέντος Νόμου μέ τήν ἀνθρώπινη ὀντολογία, τήν ὀρθόδοξη θεολογία καί τήν θεόσδοτη ἀνθρώπινη ἐλευθερία. Ἐν συνεχείᾳ τῇ συμβολῇ τῆς ἐργασίας εἰδικῶν, ἤτοι τῶν Πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτου-Ἰατροῦ Λουκᾶ Τσιούτσικα, Αἰδεσιμολ. Πρωτοπρεβυτέρου Στεφάνου Στεφοπούλου καί Πανοσιολ. Μοναχοῦ Δαμασκηνοῦ Ἁγιορείτου παρατηροῦμεν ὅτι:

«Α'. Θεολογία - Ἀνθρωπολογία»
1. Κατὰ τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας ὁ ἄνθρωπος κατὰ τὴν φύση τοῦ εἶναι σύνθετο, μεικτό, ὄν. Πλάσθηκε κατ' εἰκόνα καὶ ὁμοίωσιν τοῦ Θεοῦ καὶ ἀποτελεῖται ἀπὸ τὴν ψυχή, ποὺ συνιστᾶ τὸ πνευματικὸ μέρος τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὸν ἐντάσσει στὸν πνευματικὸ κόσμο, καὶ ἀπὸ τὸ σῶμα, μὲ τὸ ὁποῖο ἐντάσσεται στὸν ὑλικό, αἰσθητὸ κόσμο. Εἶναι μείξη καὶ κράση πνεύματος καὶ ὕλης, «σύνδεσμος τῆς ὁρατῆς καὶ ἀοράτου φύσεως». Καὶ τὸ μὲν σῶμα εἶναι ὑλικό, σύνθετο καὶ φθαρτό, ἡ δὲ ψυχὴ εἶναι «οὐσία ζῶσα, ἁπλή, ἀσώματος, σωματικοῖς ὀφθαλμοῖς κατ' οἰκείαν φύσιν ἀόρατος, λογικὴ τὲ καὶ νοερά, ἀσχημάτιστος... ἀθάνατος» (Ἅγ. Ἰωάννης Δαμασκηνός). Ἑπομένως ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου δὲν εἶναι ἁπλὴ βιολογικὴ ἐνέργεια τοῦ σώματος, ὅπως εἶναι τῶν ζώων, τὰ ὁποία γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ εἶναι θνητόψυχα, δὲν ἐπιβιώνουν μετὰ τὸν σωματικὸ θάνατο, ἀλλὰ εἶναι κτιστή, οὐσία ἀθάνατη μὲ δική της ἐνέργεια. Ὁ θάνατος δὲν εἶναι παντελὴς ἐξαφάνιση τοῦ ὅλου ἀνθρώπου, ἄλλα χωρισμὸς τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὸ σῶμα, τὸ ὁποῖο στὴ συνέχεια, φθείρεται καὶ διαλύεται, ἐνῶ ἡ ψυχὴ ἐξακολουθεῖ νὰ ὑπάρχει καὶ νὰ ἐνεργεῖ• «Οὐχ ἡ ψυχὴ ἐστιν ἡ ἀποθνήσκουσα, ἀλλὰ διὰ τὴν ταύτης ἀναχώρησιν ἀποθνήσκει τὸ σῶμα» (Μ. Ἀθανάσιος).

2. Σχετικὰ μὲ τὸν χρόνο τῆς ἑνώσεως τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος ἡ Ἐκκλησία δέχεται ὅτι δημιουργοῦνται συγχρόνως• «Ἅμα δὲ τὸ σῶμα καὶ ἡ ψυχὴ πέπλασται, οὐ τὸ μὲν πρῶτον, τὸ δὲ ὕστερον» (Ἄγ. Ἰωάννης Δαμασκηνός). Αὐτὸ ἰσχύει καὶ γιὰ τὴν πλάση κάθε νέου ἀνθρώπου• τὸ σῶμα καὶ ἡ ψυχὴ συνυπάρχουν «ἐξ ἄκρας συλλήψεως». Συνεπῶς τὸ ἔμβρυο εἶναι πλήρης ἄνθρωπος, ἐκ ψυχῆς καὶ σώματος, καὶ πρὶν ἀπὸ τὸν σχηματισμὸ καὶ τὴ λειτουργία τοῦ ἐγκεφάλου. Αὐτὸ καταδεικνύει ὅτι, ὄχι μόνο ὁ ἐγκεφαλικὸς θάνατος ἄλλα καὶ ἡ παντελὴς ἔλλειψη τοῦ ἐγκεφά-λου δὲν συνεπάγονται ὅτι ὁ εὑρισκόμενος στὶς καταστάσεις αὐτὲς ἄνθρωπος παύει νὰ εἶναι ἔμψυχο καὶ ζωντανὸ ὄν.

3. Σχετικὰ μὲ τὸ ποὺ βρίσκεται καὶ πὼς ἐνεργεῖ ἡ ψυχὴ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας διδάσκουν ὅτι ἡ ψυχὴ δὲν ἑδρεύει σὲ συγκεκριμένο ὄργανο, ἀλλὰ εὑρίσκεται σὲ ὅλα τὰ σημεῖα τοῦ σώματος, ζωοποιοῦσα καὶ κινοῦσα τὰ μέλη. Κατὰ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ ἡ ψυχὴ «συνέχουσα τὸ σῶμα, ὅ καὶ ἐκτίσθη, πανταχοῦ τοῦ σώματος ἐστίν, οὐχ ὡς ἐν τόπω οὐδ' ὡς περιεχομένη, ἀλλ' ὡς συνέχουσά τε καὶ περιέχουσα καὶ ζωοποιοῦσα τοῦτο, κατ' εἰκόνα καὶ τούτ' ἔχουσα Θεοῦ», κατὰ δὲ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη Δαμασκηνὸ «ὀργανικῶ κεχρημένη σώματι καὶ τούτῳ ζωῆς αὐξήσεως τὲ καὶ αἰσθήσεως καὶ γεννήσεως παρεκτική».

4. Βιολογικὴ ζωὴ χωρὶς τὴν ὕπαρξη τῆς ψυχῆς μέσα στὸ σῶμα δὲν νοεῖται. Στὴν περίπτωση ἀποκοπῆς, καταστροφῆς ἢ νεκρώσεως ἑνὸς ζωτικοῦ ὀργάνου, ὅποτε ὁ ἄνθρωπος ἐπιβιώνει μὲ ὑποστηρικτικὲς ἐνέργειες, ἐξακολουθεῖ ἡ ψυχὴ νὰ παραμένει συνδεδεμένη μὲ τὸ σῶμα καὶ νὰ ἐνεργεῖ σὲ ἄλλα σωματικὰ ὄργανα. Στὴν κατάσταση τοῦ ἐγκεφαλικοῦ θανάτου ἡ ἰατρικὴ κατορθώνει μὲ τὴ βοήθεια τῆς τεχνολογίας νὰ διατηρεῖ τὴ βιολογικὴ ζωή, ἀφοῦ ὁ ὑπόλοιπος ὀργανισμός, πλὴν τοῦ ἐγκεφάλου, λειτουργεῖ. Ἡ διατήρηση τῆς βιολογικῆς ζωῆς προϋποθέτει τὴν ὕπαρξη τῆς ψυχῆς μέσα στὸ σῶμα καὶ δείχνει ὅτι δὲν λύθηκε ἀκόμη ὁ μεταξύ τους δεσμός, δὲν ἐπισυνέβη δηλαδὴ ὁριστικῶς καὶ καθ' ὁλοκληρίαν ὁ θάνατος. Συνεπῶς ἡ διακοπὴ τῆς ὑποστηρικτικῆς λειτουργίας, ἀκόμη καὶ μὲ τὴν συγκατάθεση τοῦ ἀσθενοῦς, πολὺ περισσότερο ἡ λήψη ὀργάνων γιὰ μεταμόσχευση ἀπὸ τοὺς «ἐγκεφαλικὰ νεκρούς», ἀποτελοῦν ἐνεργητικὴ πρόκληση θανάτου, ἡ ὁποία κατὰ τὴν κανονικὴ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας ἰσοδυναμεῖ μὲ φόνο, καὶ μάλιστα ἀσθενοῦς καὶ ἀνυπερασπίστου ἀνθρώπου κατ' ἀναλογίαν πρὸς τὴν ἔκτρωση τῶν ἐμβρύων.

5. Εἰδικώτερα, κατὰ τὸν Ἅγιο Μάξιμο τὸν Ὁμολογητή, ἡ ψυχὴ φανερώνεται μὲ τὸ νὰ ἐνεργεῖ πάνω στὰ μέλη τοῦ σώματος, ἀνάλογα μὲ τὴν δυνατότητα ποὺ ἔχουν. Κάθε σωματικὸ ὄργανο δέχεται ἐκείνη τὴν ψυχικὴ ἐνέργεια, τὴν ὁποία ἐκ φύσεως ἔχει τὴ δύναμη νὰ ἐκφράσει. Ὅταν δὲ κάποιο ὄργανο ὑποστεῖ βλάβη, ἁπλῶς παύει νὰ ἐκφράζεται ἡ ἀντίστοιχη λειτουργία τῆς ψυχῆς. Ἔτσι, ὅταν στὸν ἐγκεφαλικὸ θάνατο τὸ νευρικὸ σύστημα, σὲ ποικίλο βαθμό, δὲν λειτουργεῖ, δὲν μποροῦμε βέβαια νὰ ἀντιληφθοῦμε τὶς σκέψεις ἢ τὰ συναισθήματα, αὐτὸ ὅμως δὲν ἀποκλείει τὴν ὕπαρξή τους στὸ χῶρο τῆς ψυχῆς. Τὸ περιεχόμενο τῆς συνείδησης παραμένει, ἔστω καὶ ἂν ὑπάρχει ἀδυναμία νὰ ἐκφρασθεῖ. Στὸν «ἐγκεφαλικὰ νεκρὸ» καταργεῖται μὲν ὁ προφορικὸς λόγος, ὄχι ὅμως ὁ ἐνδιάθετος, οὔτε οἱ ἄδηλοι λόγοι. Μὲ ἄλλα λόγια, συνεχίζει νὰ «ἐργάζεται» ἡ νοερὰ του ἐνέργεια.

6. Κατὰ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη Δαμασκηνὸ μέρος τῆς ψυχῆς, «τὸ καθαρώτατον», εἶναι ὁ νοῦς, τοῦ ὁποίου ἡ μὲν οὐσία εὑρίσκεται στὴν σαρκικὴ καρδιά, χωρὶς νὰ περικλείεται ἀπὸ αὐτὴν σὰν σὲ ἀγγεῖο, οὔτε πολὺ περισσότερο νὰ ταυτίζεται μὲ αὐτήν, ἀλλὰ ἁπλῶς τὴν χρησιμοποιεῖ ὡς ὄργανο καὶ ὄχημα, ἡ ἐνέργειά του ὅμως στὸν πεπτωκότα ἄνθρωπο εὑρίσκεται στὸν ἐγκέφαλο• στὸν κατὰ φύσιν ἄνθρωπο πρέπει νὰ ἐπανέλθει ἡ ἐνέργεια τοῦ νοῦ στὴν οὐσία της, στὴν καρδιά, ὥστε νὰ παύσει ἡ διάχυση, νὰ ἑνοποιηθεῖ ὁ ἄνθρωπος, γιὰ νὰ μπορέσει νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὸ Θεό.

7. Αὐτὴ ἡ πνευματικὴ καρδιά, «ὁ κρυπτός της καρδίας ἄνθρωπος» (Ἀπ. Πέτρος), εἶναι ὁ χῶρος στὸν ὁποῖο ἀναπτύσσεται ὅλη ἡ πνευματικὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, ἐκεῖ ἐνοικεῖ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, διὰ νὰ τὸν καταστήσει «ναὸν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (Ἀπ. Παῦλος). Ἐκεῖ οὐσιώνεται καὶ ὑποστασιοποιεῖται τὸ ἀνθρώπινο πρόσωπο, τὸ ὁποῖο ὁλοκληρώνεται, ὅταν ὁ ἄνθρωπος φθάσει στὸ «καθ' ὁμοίωσιν». Εἶναι προφανές, ὅτι ἡ ἐσωτερικὴ αὐτὴ πνευματικὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, ζωὴ συνειδητὴ καὶ χαρισματική, μπορεῖ νὰ εἶναι ἀνεξάρτητη ἀπὸ τὸν ἐγκέφαλο καὶ τὶς λειτουργίες του.

8. Ἡ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους χριστιανικὴ ἀγάπη εἶναι ἀνιδιοτελής, συνειδητή, καὶ ἔχει τὸν χαρακτήρα τῆς θυσίας. Δὲν ἐκτιμᾶται μὲ τὴν ἀντικειμενικὴ ἀξία τοῦ προσφερομένου ἢ μὲ τὴν ἀξία ποὺ ἔχει αὐτὸ γιὰ τοὺς ἀποδέκτες του, ἀλλὰ μὲ τὸ πόσο στοιχίζει στὸν δότη ἡ προσφορά του, σύμφωνα καὶ μὲ ὅσα διδάσκει ὁ Χριστὸς γιὰ τὸ δίλεπτο τῆς χήρας, μὲ τὸ ἐὰν δηλαδὴ στερεῖται κανεὶς κάτι ποὺ τοῦ εἶναι χρήσιμο, ἐὰν θυσιάζει κάτι χρήσιμο αὐτός, γιὰ νὰ ὠφεληθεῖ ὁ ἄλλος. Ἐὰν ὅμως ὁ «ἐγκεφαλικὰ νεκρὸς» εἶναι νεκρός, ἡ προσφορὰ τῶν ὁποιωνδήποτε ὀργάνων του στερεῖται τοῦ χαρακτήρα τῆς ἀγάπης, ἐφ' ὅσον αὐτὴ δὲν τοῦ στοιχίζει τίποτε, γιατί προσφέρει ἄχρηστα γι' αὐτὸν ὄργανα, δὲν στερεῖται οὔτε θυσιάζει κάτι χρήσιμο γιὰ τὸν ἑαυτό του. Πρόκειται γιὰ πράξη συμφεροντολογική, ἰδιοτελῆ καὶ ἐγωιστική, διότι περιμένει κανεὶς ἀμοιβὲς καὶ ἀνταπόδοση ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ, χωρὶς νὰ στερηθεῖ ἢ νὰ θυσιάσει κάτι ἀπὸ τὸν ἑαυτό του. Ἀντίθετα οἱ ἀρετὲς τῆς θυσίας καὶ τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν πλησίον ἐφαρμόζονται ἀπόλυτα στὴν προσφορὰ ὀργάνων ἀπὸ ζῶντες δότες, ὅταν πρόκειται γιὰ διπλὰ ὄργανα καὶ ἱστούς ὅπως καί στήν αἱμοδοσία. Προσφέρουν τότε θυσιάζοντες καὶ ἐλαττούμενοι.

9. Δὲν ὑπάρχει μέχρι σήμερα ἀπόλυτη ὁμοφωνία τῶν ἰατρῶν διεθνῶς γιὰ τὸν «ἐγκεφαλικὸ θάνατο». Πολλοὶ ἰατροὶ ἔχουν ἀναπτύξει ἔγκυρη καὶ συγκροτημένη ἐπιχειρηματολογία, περὶ τοῦ ὅτι ὁ «ἐγκεφαλικὸς θάνατος» δὲν συνιστᾶ τὸν βιολογικὸ θάνατο. Ἠμπορεῖ κανεὶς νὰ ὑποκαταστήσει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ἢ νὰ παρεμποδίσει τὴν θαυματουργικὴ ἐπέμβαση τῶν Ἁγίων πρὸς ἐπανόρθωση καὶ θεραπεία ὁποιασδήποτε σωματικῆς βλάβης, ἀκόμη καὶ ἐγκεφαλικῆς; Θὰ δεχθεῖ καὶ θὰ νομιμοποιήσει ἡ Ἐκκλησία ἕναν διαφορετικὸ θάνατο ἀπὸ αὐτὸν ποὺ διδάσκει ἐπὶ αἰῶνες, στηριζόμενη στὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ στὴν Πατερικὴ Παράδοση, παρασυρόμενη ἀπὸ ἐπισφαλεῖς παραδοχὲς καὶ προσβάλλουσα τὸ «φοβερώτατον μυστήριον τοῦ θανάτου»; Θά κλείσωμε τά μάτια μας μπροστά στίς καταγεγραμμένες διεθνῶς ἀνανήψεις θεωρουμένων ὡς ἐγκεφαλικά νεκρῶν;

10. Ἡ Χριστιανικὴ Ἠθική, δεχόμενη τὴν ἀλήθεια ὅτι κύριος τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου εἶναι μόνον ὁ Θεός, ἐπαινεῖ κάθε ἰατρικὴ προσπάθεια, ὑπὲρ τῆς θεραπείας τῶν πάσης φύσεως ἀσθενειῶν• πιστεύουσα ὅτι ἡ ζωὴ εἶναι ἀγαθὸ ὑπέρτατης ἀξίας, περιμένει ἀπὸ τοὺς ἰατροὺς νὰ ἐργάζωνται μέχρι τέλους πρὸς διάσωση τῆς ζωῆς κάθε ἀνθρώπου, ἔστω καὶ ἀνιάτως πάσχοντος καὶ ὑποφέροντος ἀπὸ τοὺς πόνους, ἔστω καὶ ἐὰν ἔχουν νεκρωθεῖ ζωτικά του ὄργανα, ὅπως ὁ ἐγκέφαλος. Ἡ ἀσθένεια καὶ ὁ πόνος παίζουν σπουδαῖο παιδαγωγικὸ καὶ σωτηριώδη ρόλο καὶ πρέπει νὰ ἀντιμετωπίζωνται μὲ ὑπομονὴ καὶ ἐμπιστοσύνη στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.

11. Ἡ ἔννοια τῆς «εἰκαζομένης συναινέσεως» τοῦ ἀσθενοῦς πού ἐφευρίσκεται μέ τόν νέο νόμο καί εἰσάγεται κατά πρόδηλο παράβαση τῶν ἄρθρων 2 παραγρ. 1 καί 5 παραγρ. 1 τοῦ ἰσχύοντος Συντάγματος ἀποτελεῖ αὐθαίρετη κατάλυση τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου. Ἡ εἰκαζομένη συναίνεση βρίσκεται σέ ἀπόλυτη ἀντίθεση μέ τήν δωρεά ὀργάνων ἡ ὁποία εἶναι αὐτόβουλη πράξη πού δέν εἰκάζεται ὅπως δέν εἰκάζεται καί ἡ συναίνεση. Ἡ εἰκαζομένη συναίνεση ἑστιάζεται στόν λήπτη καί ἀδικεῖ τήν πράξη τοῦ δότη τόν ὁποῖο μεταμορφώνει ἀπό πρόσωπο πού ἀβίαστα δωρίζει σέ ἄτομο ἀπό τό ὁποῖο αὐθαίρετα ἀφαιροῦμε καί ὁδηγεῖ σέ τραγική ἐκκοσμίκευση πού θὰ διευκολύνη σέ περαιτέρω ἀμφισβήτηση τῶν ἠθικῶν φραγμῶν, σὲ σχετικοποίηση τῶν ἀφθάρτων καὶ αἰωνίων ἀληθειῶν μὲ τὴν θεοποίηση τῆς ἐπιστημονικῆς ἔρευνας καὶ σὲ ὑποκατάστα-ση τῆς Ὀρθόδοξης ἀπὸ τὴν «μηχανιστικὴ ἀνθρωπολογία».

Β' Ἰατρικὲς θέσεις
1. Ἡ ἔννοια τοῦ ἐγκεφαλικοῦ θανάτου, ἡ ὁποία τὸ πρῶτον εἰσήχθη στὴν ἰατρικὴ ὁρολογία καὶ πρακτικὴ τὸ 1968 ἀπὸ τὴν ἐπιτροπὴ τοῦ Harvard, (Χάρβαρντ) καὶ τὰ κριτήρια διαγνώσεώς του εἶναι μεταβαλλόμενα μὲ τάση περιορισμοῦ τους. Ἔτσι ἀρχικὰ περιελάμβανε τὴν κατάπαυση τῶν λειτουργιῶν ὅλου του νευρικοῦ συστήματος, κεντρικοῦ καὶ περιφερικοῦ. Τὸ 1981 ἡ ἐπιτροπὴ ἐμπειρογνωμόνων του Προέδρου τῶν ΗΠΑ μὲ τὸν ἑνιαῖο ὁρισμὸ τοῦ θανάτου περιόρισε τὴν ἔννοιά του στὴ μὴ ἀναστρέψιμη παύση ὅλων τῶν λειτουργιῶν τοῦ ἐγκεφάλου, ἐνῶ ἀπὸ τὸ 1973 στὴ Μ. Βρετανία καὶ ἀπὸ τὸ 1985 στὴν Ἑλλάδα γίνονται ἀποδεκτὰ τὰ κριτήρια τῆς Minnesota (Μιννεσότα), μὲ τὰ ὁποία ὁ ἐγκεφαλικὸς θάνατος περιορίζεται στὴ μὴ ἀναστρέψιμη βλάβη τοῦ ἐγκεφαλικοῦ στελέχους.
2. Οἱ λόγοι ἀντικαταστάσεως τῶν κλασικῶν κριτηρίων προσδιορισμοῦ τοῦ θανάτου, ποὺ ἦσαν ἡ μὴ ἀναστρέψιμη διακοπὴ τῆς ἀναπνευστικῆς καὶ καρδιακῆς λειτουργίας, μὲ τὸ κριτήριο τοῦ ἐγκεφαλικοῦ θανάτου ὁμολογεῖται ἀπερίφραστα ἀπὸ τὴν ἐπιτροπὴ τοῦ Harvard πὼς ἦταν
α) ὅτι οἱ ἐγκεφαλικῶς νεκροὶ ἀσθενεῖς ἀποτελοῦν «φορτίο» γιὰ τοὺς οἰκείους καὶ τὰ νοσοκομεῖα καὶ
β) ὅτι ἐὰν ἐξακολουθοῦσαν νὰ ἰσχύουν τὰ παλαιὰ κριτήρια τοῦ ὁρισμοῦ τοῦ θανάτου, θὰ ἦταν δύσκολη ἡ ἀπόκτηση ὀργάνων γιὰ μεταμοσχεύσεις γιατί τά ὄργανα εἶναι ἄχρηστα μετά τήν παύση τῆς καρδιακῆς λειτουργίας τοῦ δότη.
3. Ἡ ἔννοια καὶ τὰ κριτήρια τοῦ ἐγκεφαλικοῦ θανάτου ὁρίζονται αὐθαίρετα• αὐθαίρετη εἶναι ἐπίσης καὶ ἡ διάγνωσή του, καὶ πολλὲς φορὲς ἐπισφαλής, μὲ ἀποτέλεσμα περιπτώσεις ἀσθενῶν ποὺ χαρακτηρίστηκαν ἐγκεφαλικῶς νεκροὶ νὰ ἀποδειχθεῖ ἐκ τῶν ὑστέρων ὅτι δὲν ἦταν τέτοιοι στὴν πραγματικότητα καί νά ἀνανήψουν.
4. Σὲ ἐγκεφαλικῶς νεκροὺς ἐπιτελοῦνται πολλὲς λειτουργίες, ὅπως• α) ἡ καρδιὰ πάλλει αὐτομάτως, β) οἱ πνεύμονες ἀνταλλάσσουν τὸ ὀξυγόνο καὶ τὸ διοξείδιο τοῦ ἄνθρακος, γ) συνήθως ὑπάρχει ἐπαρκὴς ἀγγειακὸς τόνος, δ) μερικὲς φορὲς ἡ χορηγούμενη τροφὴ πέπτεται ἀπὸ τὸ γαστρεντερικὸ σύστημα, ε) τὰ κύτταρα ἀφομοιώνουν τὶς θρεπτικὲς οὐσίες, στ) τὸ αἷμα κυκλοφορεῖ καὶ ἀπομακρύνει τὰ μεταβολικὰ προϊόντα ἀπὸ τὰ κύτταρα, ζ) τὸ ἧπαρ ἀποτοξινώνει τὸ αἷμα, η) οἱ νεφροὶ διατηροῦν τὸ ἰσοζύγιο τῶν ὑγρῶν καὶ τῶν ἠλεκτρολυτῶν, θ) τὸ ἀνοσοποιητικὸ σύστημα καταπολεμεῖ τὶς λοιμώξεις, ι) ὁρισμένοι ἐνδοκρινεῖς ἀδένες ἐξακολουθοῦν νὰ λειτουργοῦν. Ὅλα αὐτὰ καθὼς καὶ ἡ περίπτωση τῶν ἐμβρύων, στὰ ὁποῖα δὲν ἔχει ἀκόμη σχηματισθεῖ ὁ ἐγκέφαλος, δείχνουν, σαφῶς ὅτι καὶ χωρὶς τὸν ἐγκέφαλο τὸ σῶμα μπορεῖ νὰ εἶναι ζωντανὸς βιολογικὰ ὀργανισμός.

5. Ἡ συνείδηση (μὲ τὴν ἰατρικὴ ἔννοια) διακρίνεται στὴν ἐγρήγορση καὶ στὸ περιεχόμενό της, ἡ ἐλαττωμένη δὲ ἐγρήγορση ἐμποδίζει τὴν ἐκτίμηση τοῦ περιεχομένου τῆς συνείδησης. Ἑπομένως στὶς περιπτώσεις ἐγκεφαλικοῦ θανάτου, στὶς ὁποῖες ἔχει κατασταλεῖ ἡ ἐγρήγορση, δὲν μπορεῖ νὰ λεχθεῖ (τουλάχιστον πρὸς τὸ παρὸν) τίποτε γιὰ τὸ περιεχόμενο τῆς συνείδησης. Τὸ νὰ θεωροῦνται δὲ νεκροὶ αὐτοὶ πού εὑρίσκονται σὲ θεωρούμενη μόνιμη ἀπώλεια τῆς συνείδησης, θὰ μποροῦσε νὰ ὁδηγήσει στὴν φρικτὴ κατάσταση, τέτοιοι ἄνθρωποι νὰ θάπτονται ἢ νὰ καίγονται, ἐνῶ ἀναπνέουν μὲ τὴ δική τους αὐτόματη ἀναπνευστικὴ λειτουργία.

Ἑπομένως καὶ μὲ βάση τὰ ὅσα προαναφέρθηκαν:

α) Διαπιστώνουμε ὅτι ὁ «ἐγκεφαλικὸς θάνατος» πού ὁρίζει ὁ νέος Νόμος ὡς θάνατο γιά τήν λήψι τῶν σωματικῶν ὀργάνων εἶναι μία κατάσταση ἐννοιολογικῶς καὶ διαγνωστικῶς ρευστή, ὅλο δὲ καὶ περισσότερο ἀμφισβητούμενη. Μᾶλλον πρόκειται γιὰ κλινικὸ κατασκεύασμα ποὺ ἐξυπηρετεῖ τὴν ἀποσυμφόρηση τῶν μονάδων ἐντατικῆς θεραπείας καὶ τὴν ἀπόκτηση ὀργάνων γιὰ μεταμόσχευση.

β) Καὶ ἂν ἀκόμη ἠμποροῦσε νὰ διαγνωσθεῖ ἀναμφισβήτητα ὁλοσχερὴς καταστροφὴ τοῦ ἐγκεφάλου, αὐτὸ δὲν ταυτίζεται μὲ τὸν σωματικὸ θάνατο ἀφοῦ πάλλεται ἡ καρδιά.

γ) Ἐφ' ὅσον ἡ ἐσωτερικὴ συνειδητὴ ζωὴ καὶ τὸ πρόσωπο διατηροῦνται, ὅπως οἱ Χριστιανοὶ πιστεύουμε, καὶ μετὰ τὸ θάνατο τοῦ συνόλου σώματος, δὲν ἔχουμε κανένα λόγο νὰ δεχθοῦμε ὅτι αὐτὰ παύουν νὰ ὑπάρχουν ἐπὶ νεκρώσεως μόνο τοῦ ἐγκεφάλου (ἐγκεφαλικοῦ θανάτου).

δ) Ἑπομένως ἐπὶ ἐγκεφαλικοῦ θανάτου δὲν τίθεται θέμα συνειδητῆς ζωῆς καὶ προσώπου ἀλλὰ τὸ μόνο θέμα εἶναι ἐὰν ἐξακολουθεῖ νὰ ὑπάρχει ἡ συνάφεια ψυχῆς καὶ σώματος ἡ ὁποία ὅμως (διατήρηση τῆς συνάφειας) καταδεικνύεται ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ ὑπολοίπου σώματος.

ε) Γενικῶς ὡς φιλόστοργος μητέρα ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὑπὲρ τῶν μεταμοσχεύσεων ὅπως καί ὑπέρ τῆς αἱμοδοσίας, μάλιστα στήν Μητροπολή μας λειτουργεῖ τράπεζα αἵματος μέ 600 φιάλες αἵματος προσφερόμενο δωρεάν σέ ἔχοντας σχετική ἀνάγκη ἀδιακρίτως φυλῆς, ἐθνοτικῆς καταγωγῆς καί θρησκευτικῆς παραδοχῆς. Ἐπειδὴ ὅμως θεωροῦμε τοὺς εὑρισκομένους στὴν κατάσταση τοῦ «ἐγκεφαλικοῦ θανάτου» ἀσθενεῖς καὶ ὄχι νεκρούς, σεβόμενοι πλήρως τὴν ἱερότητα, ἴσως καὶ κρισιμότητα γιὰ τὸ αἰώνιο μέλλον, τῶν τελευταίων στιγμῶν τῆς ἐντεῦθεν τοῦ τάφου ζωῆς των, δὲν μποροῦμε νὰ συμφωνήσουμε μὲ τὴν ἀπὸ αὐτοὺς ἀφαίρεση πρὸς μεταμόσχευση τῶν ζωτικῶν τους ὀργάνων καθ' ἥν στιγμήν πάλλεται ἡ καρδία των. Ἡ μόνη ἠθικὰ καὶ κοινωνικὰ ἀδιάβλητη περίπτωση δωρεᾶς ὀργάνων γιὰ μεταμόσχευση εἶναι ἡ ἀπὸ ὑγιεῖς δότες μεταμόσχευση ἱστῶν ἢ ἑνὸς ἀπὸ τὰ διπλὰ ὄργανα, ἤ μυελοῦ τῶν ὀστέων προκειμένου δὲ περὶ ἀσθενῶν ἢ τραυματιῶν δοτῶν ἡ μεταμόσχευση ὅσων μποροῦν νὰ μεταμοσχευθοῦν μετὰ τὴν μόνιμη παύση τῆς καρδιοαναπνευστικῆς λειτουργίας».
Συνεπῶς ἡ ἀπαράδεκτος νομοθεσία τῆς Πολιτείας πού δέν λαμβάνει ὑπ' ὄψιν αὐτῆς τά ἀνωτέρω καί πού εἰσαγάγει καί τήν λειτουργία ἰδιωτικῶν συμφερόντων Κέντρων Μεταμοσχεύσεων, μέ ὅ,τι ἰδιοτελές αὐτό συνεπάγεται μᾶς ὑποχρεώνει νά προτρέψωμεν τό πλήρωμα τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, πρός διασφάλισι τῆς ἱερότητος τῆς ζωῆς του νά προβῆ στίς σχετικές δηλώσεις στά ἁρμόδια Κέντρα Ἐξυπηρετήσεως Πολιτῶν (Κ.Ε.Π.) ὅτι δέν συναινεῖ διά τήν ἐφαρμογή σ'αὐτό τοῦ σχετικοῦ Νόμου.

Μέ ὅλη μου τήν ἀγάπη
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ»

ΠΗΓΗ: http://www.impantokratoros.gr/DC1A82C0.el.aspx 

Πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Κυριακής 19 Μαΐου 2013, στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων του Πνευματικού Κέντρου της Ιεράς μας Μητροπόλεως «Αγία Κυράννα», Επιστημονική Ιατρική Ημερίδα, που διοργάνωσε η Ιερά Μητρόπολη Λαγκαδά, Λητής και Ρεντίνης, με την συμμετοχή διακεκριμένων καθηγητών της Ιατρικής Σχολής του Α.Π.Θ.

  Το δίλημμα προς την οικογένεια του εγκεφαλικά νεκρού, ή προσφέρετε τα όργανά του ή τον αποσυνδέουμε από τον αναπνευστήρα ως νεκρό, συνιστά εκβιασμό. Δυστυχώς προς αυτήν την κατεύ­θυνση κινείται και ο πρόσφατος Ελληνικός νόμος για τις μεταμοσχεύσεις. Σε άρθρο του ορίζει ότι τιμωρείται με φυλάκιση ενός έτους ο ιατρός της ΜΕΘ που θα συνεχίσει την υποστήριξη της ζωής ενός εγκεφαλικά νεκρού, χωρίς την προοπτική της προσφοράς των οργάνων του, αδιαφορώντας προκλητικά ο νο­μοθέτης για τυχόν αντίθετες προς τον (ΕΘ) φιλοσοφικές και θρησκευτικές πε­ποιθήσεις του ιατρού ή του εγκεφαλικά νεκρού και της οικογενείας του.

  Φω­τεινή εξαίρεση στη λογική αυτή αποτελεί νομική διάταξη στα πλαίσια νόμου για τον ορισμό του θανάτου, που τέθηκε σε ισχύ το 1991 στην πολιτεία New Jersey των ΗΠΑ, σύμφωνα με την οποία απαγορεύεται στον ιατρό να εξαγγεί­λει νεκρό ένα εγκεφαλικά νεκρό, αν έχει πληροφορίες ότι ο εγκεφαλικά νεκρός ή οι συγγενείς του ανήκουν σε θρησκευτικές ομάδες, που δεν αποδέχονται τον (ΕΘ) ως ταυτόσημο με τον βιολογικό θάνατο. Η νομική αυτή διάταξη, είναι προφανές, ότι αποτελεί υπόδειγμα σεβασμού των θρησκευτικών και φιλοσο­φικών πεποιθήσεων του θνήσκοντος ατόμου και της οικογενείας του και γενι­κότερα έκφραση σεβασμού των ατομικών δικαιωμάτων, για τα οποία τόσος λόγος γίνεται στις ημέρες μας και τα οποία τόσο βάναυσα καταπατούνται.

Ο επίλογος του άρθρου:

Εγκεφαλικός θάνατος : H άλλη θέση.

(Εμμανουήλ Παναγόπουλος, Επίκ. Καθηγητής Χειρουργικής Παν/μίου Αθηνών)

Ο Εγκεφαλικός θάνατος (ΕΘ) είναι ένα πολύ ενδιαφέρον ζήτημα, όχι μόνο ιατρικό αλλά και βιοηθικό, με θεολογικές διαστάσεις και προε­κτάσεις. Είναι ζήτημα που συχνά επανέρχεται στην επικαιρότητα εξαι­τίας της στενής του σχέσεως με τηνδωρεά οργάνων και τις μεταμοσχεύσεις. Εξάλλου τα τελευταία χρόνια σε πολλά εκκλησιαστικά και θρησκευτικά έντυ­πα έχει δημοσιευθεί πληθώρα άρθρων με ποικίλες απόψεις και θέσεις για τον (ΕΘ), ενώ υπάρχει μια διάχυτη εντύπωση ότι η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλη­σία έχει μια απόλυτη και χωρίς ερωτηματικά θετική στάση, έναντι του (ΕΘ), παρόλο ότι δεν έχει εκφράσει επίσημη θέση. Το ζήτημα παραμένει ανοικτό, τό­σο για την Ιατρική όσο και για την Εκκλησία.
Ο (ΕΘ) δεν είναι καθολικά αποδεκτός, παρά τους περί του αντιθέτου ισχυρισμούς των υπερασπιστών του. Είναι όμως αποδεκτός από μεγάλη μερίδα του Ιατρικού κόσμου και είναι νομοθετικά κατοχυρωμένος, ως ταυτόσημος με τον βιολογικό θάνατο, σε όλα σχεδόν τα κράτη του Δυτικού κόσμου, της Ελλάδος συμπεριλαμβανομένης. Βεβαίως η νομοθετική κατοχύρωση ενός ζη­τήματος δεν το καθιστά αυτόματα ηθικό και αποδεκτό, όπως π.χ. η νομοθετι­κή κατοχύρωση των εκτρώσεων στο δυτικό κόσμο, δεν τις καθιστά ηθικές και αποδεκτές από τους χριστιανούς και την Εκκλησία.

Μέχρι το 1968, η οριστική παύση της καρδιακής λειτουργίας, και της κυκλοφορίας του αίματος σηματοδοτούσε τον θάνατο του κάθε ανθρώπου. Το 1968 μια επιτροπή του πανεπιστημίου του Harvard δημιούργησε τον όρο «Εγκε­φαλικός Θάνατος» και περιέγραψε τα κριτήρια διαγνώσεώς του. Στην συνέ­χεια τα κριτήρια αυτά τροποποιήθηκαν, επί το χαλαρότερο, αρκετές φορές από διάφορες επιστημονικές ομάδες. Όμως σχεδόν ταυτόχρονα με την πο­ρεία καθιερώσεως του (ΕΘ), άρχισε και η διατύπωση σοβαρών επιφυλάξεων και αντιρρήσεων για το ταυτόσημο του (ΕΘ), με τον βιολογικό θάνατο του ανθρώπου, και με την πάροδο του χρόνου αναπτύχθηκε μια αμφισβήτηση του (ΕΘ), που καταγράφθηκε σε πλήθος άρθρων σε Ιατρικά, Βιοηθικά, Ιατρονομικά και Ιατροφιλοσοφικά περιοδικά διεθνούς κύρους και εμβέλειας. Η αμφισβήτηση αυτή συνεχίζεται μέχρι τις ημέρες μας, πιο έντονα και πιο τεκ­μηριωμένα.
Αυτή την αμφισβήτηση, την άλλη θέση, που δεν της δίδεται συχνά η δυνατό­τητα να παρουσιαστεί από τα ΜΜΕ και τις επιστημονικές συναντήσεις, ως αιρετική και ίσως για μερικούς αντιεπιστημονική, θα παρουσιάσει το άρθρο αυτό. Θα παρουσιαστούν τα ιατρικά δεδομένα, που τεκμηριώνουν την αμφισβήτηση αυτήν καθώς και οι θεολογικές διαστάσεις και προεκτάσεις του ζη­τήματος, που έχουν στενή σχέση με τις λέξεις «εγκέφαλος-ψυχή-ζωή», λέξεις που αποτελούν το θέμα της συγκεκριμένηςημερίδος του Σεμιναρίου της ΠΕΘ. Η θεολογική προσέγγιση του ζητήματος του (ΕΘ) από ένα μη θεολόγο, δεν πρέπει να θεωρηθεί θράσος, αλλά μια προσπάθεια αναζήτησης από ένα ιατρό θεολογικών απαντήσεων σε ιατρικά ζητήματα και ερωτήματα, την οποία δι­καιούται να κάνει ως μέλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Το αφετηριακό ερώτημα είναι το πως και το γιατί επαναπροσδιορίστηκε ο θάνατος και σε τι απέβλεπε και αποσκοπούσε ο επαναπροσδιορισμός του θα­νάτου.
Αν και οι ασχολούμενοι με τις μεταμοσχεύσεις θεωρούν ότι ο επαναπροσ­διορισμός του θανάτου και η δημιουργία του (ΕΘ) ήταν ζητήματα ανεξάρτη­τα των μεταμοσχεύσεων, τα υπάρχοντα στοιχεία πιστοποιούν το αντίθετο. Η δημιουργία του (ΕΘ) ήταν σαφώς χρησιμοθηρική και η αποδοχή του εξυπηρέ­τησε πρωτίστως τις
μεταμοσχεύσεις και δευτερευόντως την εξοικονόμηση ια­τρικών δαπανών και κρεβατιών στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας.
Ο (ΕΘ) ως ιδέα και πράξη προϋπήρχε της επίσημης καθιέρωσής του το 1968. Η ιδέα της χρησιμοποίησης ως δοτών οργάνων ατόμων σε μη αναστρέψιμο κώμα, το καλούμενο από Γάλλους Νευροφυσιολόγους Coma Depasse, δηλαδή κατάσταση πέραν του κώματος, συνεζητείτο ευρύτατα από τις αρχές της δεκαε­τίας του '60, και σε κάποια έκταση εφηρμόζετο, όπως προκύπτει από τα πρα­κτικά του συμποσίου της Ciba Foundation το 1966 με τίτλο: «Η ηθική στην Ια­τρική πρόοδο με ειδική αναφορά στις μεταμοσχεύσεις»(1). Το μη αναστρέψιμο κώμα και ο επαναπροσδιορισμός του θανάτου ήταν τα κύρια θέματα συζητήσε­ων από τους προσκεκλημένους 20 ιατρούς, 15 των οποίων ασχολούντο με την έρευνα των μεταμοσχεύσεων, ένα θεολόγο, ένα δημοσιογράφο και πέντε νομι­κούς. Στις συζητήσεις ήταν εμφανής η προσπάθεια ορισμού του θανάτου για τον σκοπό των μεταμοσχεύσεων, που την εποχή εκείνη συμβόλιζαν την ιατρική πρόοδο και πρωτοπορία. Πολλοί από τους συμμετέχοντες εναντιώθηκαν στον επαναπροσδιορισμό του θανάτου λόγω των εμφανών χρησιμοθηρικών του κινήτρων και ταυτόχρονα αναγνώρισαν τον κίνδυνο, οι μεταμοσχευτικές τους δραστηριότητες να απειληθούν από τον νομικό ορισμό του θανάτου, που την εποχή εκείνη οπωσδήποτε δεν καθοδηγείτο από μεταμοσχευτικά ενδιαφέροντα.
Τον Δεκέμβριο του 1967 έγινε στην Ν. Αφρική η πρώτη μεταμόσχευση καρ­δίας από τους αδελφούς Marius και Christian Barnard και το θέμα της δωρεάς ζωτικών οργάνων και του τρόπου αφαιρέσεώς τους ήρθαν στο προσκήνιο της διεθνούς επικαιρότητος. Τις επόμενες ημέρες τα περιοδικά Life, Time, Newsweek δημοσίευσαν αντικρουόμενες ιστορίες για τον θάνατο της δότριας νεαρής γυναίκας. Πέραν όμως από τα όποια δημοσιεύματα του τύπου, η πρώτη μεταμόσχευση καρδίας εξέθεσε δημόσια τις δραστηριότητες των μεταμοσχευτών και δημιούργησε τον κίνδυνο παρέμβασης της Δικαιοσύνης.
Ο ορατός αυτός κίνδυνος, ένα μήνα αργότερα, τον Ιανουάριο του 1968, οδήγησε τον κοσμήτορα της Ιατρικής Σχολής του Harvard στη σύγκλιση μιας επιτροπής από δέκα ιατρούς, ένα νομικό, ένα θεολόγο και ένα ιστορικό, με σκο­πό την μελέτη των προβλημάτων των χωρίς ελπίδα ασθενών σε κώμα. Όμως ο πραγματικός στόχος ήταν ο επαναπροσδιορισμός του θανάτου και η δημι­ουργία του (ΕΘ) για την διευκόλυνση και νομική κάλυψη των μεταμοσχεύσε­ων. Είναι δηλωτική των στόχων η πρόσκληση που απεύθυνε ο Κοσμήτωρ της Ιατρικής Σχολής του Harvard προς τα μέλη της επιτροπής, η οποία μεταξύ των άλλων έγραφε: «Με το πρωτοποριακό ενδιαφέρον της στις μεταμοσχεύ­σεις οργάνων, πιστεύω ότι η Ιατρική Σχολή του Harvard είναι αρμοδιοτέρα για τη διαλεύκανση του ζητήματος από κάθε άλλη μεμονωμένη ομάδα». Στόχοι του Harvard ήταν οι μεταμοσχεύσεις και όχι η βοήθεια των ασθενών σε μη αναστρέψιμο κώμα. Η επιτροπή σε χρόνο ρεκόρ, έξι μηνών, περάτωσε τις εργασίες της και δημοσίευσε τα συμπεράσματά της στο περιοδικό της Αμερι­κανικής Ιατρικής Εταιρείας JΑΜΑ τον Αύγουστο του 1968 (2). Τα όσα διαμείφθηκαν στην επιτροπή αυτή, τα γνωρίζουμε σήμερα με κάθε λεπτομέρεια από την έρευνα της Mita Giacomini, η οποία ερεύνησε διεξοδικά τα αρχεία της συ­γκεκριμένης αυτής επιτροπής και δημοσίευσε την έρευνά της το 1997 στο πε­ριοδικό Social Science and Medicine(3). Η έρευνα αποκάλυψε τα ακόλουθα πο­λύ ενδιαφέροντα στοιχεία:

1. Στόχος της επιτροπής ήταν ο επαναπροσδιορισμός του θανάτου για την διευκόλυνση και νομική κάλυψη των μεταμοσχεύσεων.
2. Οι θέσεις της επιτροπής δεν κατοχυρώθηκαν με βιβλιογραφικές παραπο­μπές αν και υπήρχαν βιβλιογραφικά δεδομένα.
3. Η έρευνα της επιτροπής για την φύση του θανάτου χειραγωγήθηκε από απαντήσεις και όχι από ερωτήσεις.
4. Η επιτροπή δεν ασχολήθηκε καθόλου με τον αν ο (ΕΘ) θα έπρεπε να ορι­σθεί ή ποίος έπρεπε να τον ορίσει.
5. Η επιτροπή φρόντισε να απαλειφθούν από το τελικό κείμενο φράσεις δη­λωτικές διαφωνίας ή αμφιβολίας και έδωσε την εντύπωση υπάρξεως μιας ευρύτερης επιστημονικής συμφωνίας.
6. Στο δημοσιευμένο κείμενο της επιτροπής οι όροι μη αναστρέψιμο κώμα και (ΕΘ) εναλλάσσονται αδιακρίτως ως συνώνυμοι.
7. Η επιτροπή χρησιμοποίησε μεταμοσχευτές για τον ορισμό του (ΕΘ), αν και σήμερα όλες οι νομοθετικές ρυθμίσεις αποκλείουν τους μεταμοσχευτές από την διαγνωστική διαδικασία του (ΕΘ).

Στον επίλογο του άρθρου της η Mita Giacomini παρατηρεί: «Τα κριτήρια του (ΕΘ) δεν δημιουργήθηκαν μόνο από τα φυσικά χαρακτηριστικά του νε­κρού ή από τις δυνατότητες των διαγνωστικών και υποστηρικτικών τεχνολο­γιών. Τα εγκεφαλικά νεκρά άτομα έπρεπε να δημιουργηθούν, να αναγνωριστούν, να περιγραφούν και να ορισθούν με την ανάπτυξη των κριτηρίων του (ΕΘ). Ο (ΕΘ) ήταν ένα κοινωνικό και κλινικό κατασκεύασμα».
Από τότε μέχρι σήμερα δεν είναι λίγοι οι ιατροί, διαφόρων ειδικοτήτων, που συμμερίζονται την πιο πάνω άποψη δηλαδή θεωρούν τον (ΕΘ) ως ένα κοινω­νικό κατασκεύασμα, ως ένα νομικό ορισμό του θανάτου, διαφορετικό του βιολογικού, που δημιουργήθηκε για να βοηθήσει τις μεταμοσχεύσεις. Είναι πολύ χαρακτηριστικά όσα γράφει ο Truog, καθηγητής Αναισθησιολογίας στο πανεπιστήμιο του Harvard, σε πρόσφατο άρθρο του, το 2003 στο περιοδικό Critical Care Medicine(4)· Γράφει ο Truog: «Η ιδέα του (ΕΘ) από μακρού έχει αναγνωρισθεί ότι μαστίζεται από σοβαρές ασυνέπειες και αντιθέσεις. Πράγματι η ιδέα του (ΕΘ) δεν μπορεί να συμφωνήσει με οποιαδήποτε συνεπή βιολογική ή φιλοσοφική κατανόηση του θανάτου. Ποιοί λόγοι υπάρχουν για να πιστέψουμε ότι η πλειάδα των κλινικών σημείων που συνιστούν τον (ΕΘ) παριστά τον θάνατο του ατόμου; Αν και η ιδέα ότι είμαστε νεκροί όταν ο εγκέφαλός μας είναι νεκρός, ίσως από διαίσθηση φαίνεται πρόδηλη, το συ­μπέρασμα όμως γίνεται εκπληκτικά προβληματικό όταν εξεταστεί πιο προσε­κτικά. Υπό την ευρεία έννοια, εάν τα ανοσιολογικά εμπόδια στην ξενομεταμόσχευση υπερνικηθούν, τότε η ηθική τής προσφοράς οργάνων από τους ανθρώπους θα γίνει αμφισβητήσιμη και οι προτάσεις μας θα γίνουν άσχετες. Η ιδέα τότε του (ΕΘ) θα εξαφανισθεί από τα ιατρικά συγγράμματα και την ιατρική βιβλιογραφία, φανερώνοντας ότι ο (ΕΘ) ουδέποτε υπήρξε κάτι πε­ρισσότερο από μία κοινωνική κατασκευή, που δημιουργήθηκε για να ικανο­ποιήσει τις ανάγκες της μεταμοσχευτικής επιχείρησης κατά τη διάρκεια μιας σημαντικής φάσης της ανάπτυξής της».
Για κοινωνική κατασκευή και νομικό ορισμό του θανάτου ομιλούν και πολ­λοί άλλοι ιατροί. Ενδεικτικά αναφέρω τον καθηγητή Νευρολογίας στο Ohio State University Taylor, που σε άρθρο του το 1997 στο περιοδικό Seminars in Neurology(5) αναφέρει ότι ο (ΕΘ) είναι κοινωνικό κατασκεύασμα, και εξ ανά­γκης θα πρέπει να τον κρατήσουμε ως νομικό ορισμό του θανάτου, διαφορε­τικό του βιολογικού, για τις ανάγκες των μεταμοσχεύσεων. Υπάρχουν και πολλοί άλλοι ιατροί που σε άρθρα τους ισχυρίζονται ότι υπάρχει μία αυθαιρεσία σχετικά με την ιδέα του (ΕΘ) και ότι η τυπική πιστοποίησή του ουδέπο­τε θα συνέβαινε, αν η μεταμόσχευση από πτωματικούς δότες ήταν μη απαραί­τητη ή αδύνατη (6). Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι τα τελευταία χρόνια το Υπουργείο Υγείας της Αγγλίας αντικατέστησε τον όρο (ΕΘ) με τον όρο «θά­νατος για μεταμοσχευτικούς σκοπούς» (7).
Στα κείμενα των υπερασπιστών του (ΕΘ) είναι λίαν εμφανής η προσπάθεια ταύτισης αντίθετων και αμοιβαίως αποκλειόμενων καταστάσεων. Αυτός ο τίτ­λος της αρχικής δημοσίευσης της Επιτροπής του Harvard είναι χαρακτηρι­στικός: «Ένας ορισμός του μη αναστρέψιμου κώματος. Αναφορά της ad hoc Επιτροπής του Harvard για την εξέταση του ορισμού του (ΕΘ)»(2). Με άλλα λόγια εξισώνεται το κώμα, μια κατάσταση που παρατηρείται μόνο στους ζώ­ντας, με τον θάνατο που είναι απουσία ζωής. Την ίδια κατάσταση συναντά κανείς και στους τίτλους ιατρικών άρθρων, όπως π.χ. «οι φυσιολογικές αλλα­γές που συνδέονται με τον (ΕΘ). Τρέχουσες απόψεις και υπαινιγμοί για την αντιμετώπιση του εγκεφαλικά νεκρού δότη» (8). Όμως φυσιολογικές αλλαγές συμβαίνουν μόνον στους ζώντας όχι στους νεκρούς. Μεταθανάτια αλλαγή είναι μόνο η αποσύνθεση. Τί νόημα μπορεί να έχουν οι μεταθανάτιες φυσιο­λογικές αλλαγές; Ενδεικτικό της σύγχυσης που δημιούργησε ο όρος (ΕΘ) είναι το γεγονός ότι κατά τα πρώτα χρόνια μετά την καθιέρωσή του, σε ιατρι­κά κείμενα, οι εγκεφαλικά νεκροί χαρακτηρίζονται ως «ζώντα πτώματα», «πτώματα με παλλόμενη καρδιά» και ως «καρδιο-αναπνευστικά παρασκευά­σματα». Πώς όμως είναι δυνατόν κάποιος να χαρακτηρίζεται πτώμα και συγ­χρόνως να είναι ζων ή να έχει λειτουργούσα καρδιά;
Σε γενικές γραμμές ο (ΕΘ) χαρακτηρίζεται από την ύπαρξη απνοϊκού κώμα­τος και την κατάργηση των αντανακλαστικών του εγκεφαλικού στελέχους. Ο ασθενής είναι σε βαθύ κώμα, έχει απώλεια συνειδήσεως, δεν αντιδρά σε εξω­τερικά ερεθίσματα, χρειάζεται μηχανική υποστήριξη της αναπνοής του, και τα αντανακλαστικά του εγκεφαλικού στελέχους είναι καταργημένα. Ακόμα για την διάγνωση του (ΕΘ) απαιτείται ο προσδιορισμός της ακριβούς αιτίας, που τον προκάλεσε, διότι υπάρχουν καταστάσεις, που τον μιμούνται και είναι αναστρέψιμες όπως π.χ. η βαθιά υποθερμία, ο υποθυρεοειδισμός, η δηλητη­ρίαση με βαρβιτουρικά. Όμως ο ορισμός του (ΕΘ) δεν είναι ενιαίος σε όλον τον κόσμο. Στην Ευρώπη, της Ελλάδος συμπεριλαμβανομένης, ως (ΕΘ) νο­είται ο θάνατος-νέκρωση του εγκεφαλικού στελέχους, την οποία θεωρούν συν­θήκη επαρκή και αναγκαία για να χαρακτηρισθεί ολόκληρος ο εγκέφαλος νε­κρός. Και ο προηγούμενος και ο πρόσφατος ελληνικός νόμος για τις μεταμο­σχεύσεις αυτόν τον ορισμό του (ΕΘ) δέχεται. Στην άλλη πλευρά του Ατλαντι­κού, στις ΗΠΑ, η προεδρική επιτροπή για τον ορισμό του θανάτου (9) το 1981 υιοθέτησε το κριτήριο του θανάτου του όλου εγκεφάλου, το οποίο στην Uniform determination of death act αποτυπώθηκε νομικά «ως η μη αναστρέψιμη (ορι­στική) παύση όλων των λειτουργιών ολόκληρου του εγκεφάλου». Η διαφορά αυτή στον ορισμό του (ΕΘ) κάνει ένα άτομο, που στην Ευρώπη χαρακτηρίζε­ται εγκεφαλικά νεκρό, πιθανόν να μην είναι εγκεφαλικά νεκρό στις ΗΠΑ.
Με την πάροδο του καιρού, στα ιατρικά περιοδικά παρουσιάσθηκαν άρθρα και μελέτες που έδειχναν ότι ένα ποσοστό ασθενών που εκπληρούσαν τα ια­τρικά κριτήρια του (ΕΘ), διατηρούσαν κάποιες εγκεφαλικές λειτουργίες και επομένως δεν ικανοποιείτο ο ορισμός του (ΕΘ) ως της οριστικής παύσης όλων των λειτουργιών ολόκληρου του εγκεφάλου. Τέτοιες λειτουργίες ήταν η διατήρηση του υποθαλαμο-υποφυσιακού άξονα και η μη εμφάνιση κάποιου διαβήτη λόγω έκκρισης αντιδιουριτικής ορμόνης, η διατήρηση της θερμορρύθμισης και η μη εμφάνιση υποθερμίας, η οποία άλλωστε αποκλείει την διάγνω­ση του (ΕΘ), καθώς και η διατήρηση φλοιώδους και υποφλοιώδους εγκεφα­λικής ηλεκτρικής δραστηριότητος. Ακόμα διαπιστώθηκε φυσιολογική αιμο­δυναμική αντίδραση στο εγχειρητικό τραύμα, η οποία συνίσταται σε αύξηση του καρδιακού ρυθμού και της αρτηριακής πιέσεως κατά την τομή του δέρμα­τος, και για την κατάργηση της οποίας απαιτείται η χορήγηση αναισθησίας κα­τά την αφαίρεση οργάνων από ένα εγκεφαλικά νεκρό. Την χορήγηση αναισθη­σίας υποστηρίζουν σε άρθρο σύνταξης στο περιοδικό Anaesthesia το 2004 (10) εντατικολόγοι του νοσοκομείου Addenbrookes στο Cambridge της Αγγλίας που είναι ένα από τα μεγαλύτερα μεταμοσχευτικά κέντρα της Ευρώπης, πρω­τοπόρο στις μεταμοσχεύσεις νεφρών και ήπατος. Σε επόμενα τεύχη του πε­ριοδικού Anaesthesia (11) δημοσιεύτηκαν επιστολές άγγλων ιατρών από δια­φορετικά νοσοκομεία της Αγγλίας, που όχι μόνον επικροτούσαν την χορήγη­ση αναισθησίας κατά την αφαίρεση οργάνων αλλά έθεταν και θέμα επανεκτί­μησης των κριτηρίων του θανάτου του εγκεφαλικού στελέχους, δεδομένου ότι κατά τη γνώμη τους, τα τρέχοντα κριτήρια του θανάτου του εγκεφαλικού στε­λέχους στο Ηνωμένο Βασίλειο δεν επαρκούν για να αποδείξουν ότι ολόκλη­ρο το εγκεφαλικό στέλεχος είναι νεκρό. Βεβαίως υπήρξαν και δύο επικριτικές επιστολές στις οποίες απάντησε διεξοδικά ο ένας εκ των συγγραφέων του άρθρου σύνταξης και είναι χαρακτηριστικό το τελείωμα της απάντησης του, στο οποίο υποστηρίζει ότι «πιστεύουμε ότι οι δότες οργάνων πρέπει πάντοτε να λαμβάνουν αναισθησία, η οποία άλλωστε χρησιμοποιείται συχνά σήμερα και φαίνεται να είναι αθώα».
Ανατρέχοντας στην διεθνή Ιατρική βιβλιογραφία, συναντά κανείς σωρεία άρθρων σε έγκυρα ιατρικά και βιοηθικά περιοδικά, που ευθέως και με ιατρι­κά δεδομένα αμφισβητούν το ταυτόσημο του (ΕΘ) με τον βιολογικό θάνατο του ανθρώπου. «Είναι καιρός να εγκαταλείψουμε τον (ΕΘ)», «Ο (ΕΘ) είναι λάθος», «πέρα από τον (ΕΘ)», «Επανεξέταση του ορισμού και των κριτηρίων του θανάτου», «Ένα reqviem για τον θάνατο του όλου εγκεφάλου», «Θεωρη­τικές και κλινικές επιφυλάξεις για τον (ΕΘ). Η αντιπαράθεση συνεχίζεται». Είναι μερικοί τίτλοι από τέτοια άρθρα αμφισβητήσεως του (ΕΘ). Ένα πολύ χαρακτηριστικό άρθρο είναι αυτό του Alan Shewmon με τίτλο: «Ανάνηψη από τον Εγκεφαλικό Θάνατο. Η Απολογία ενός Νευρολόγου» (12). Μέσα από τις 60 σελίδες του άρθρου και τις περίπου 200 βιβλιογραφικές παραπομπές ο Shewmon εξιστορεί το ταξίδι του από την απιστία στην πίστη και από την υπεράσπιση του (ΕΘ) στην απόρριψή του, ως θανάτου ταυτόσημου με τον βιο­λογικό θάνατο.
Βασική θέση των υπερασπιστών του (ΕΘ) για την ταύτισή του με τον βιολο­γικό θάνατο είναι ότι ο εγκέφαλος αποτελεί το κεντρικό όργανο που ρυθμίζει τη λειτουργία των άλλων οργάνων και επομένως η καταστροφή του διατα­ράσσει τις λειτουργίες τους και τα οδηγεί σε σταδιακή νέκρωση. Τη βασική αυτή θέση συμμερίζεται και ο καθηγητής Σταύρος Μπαλογιάννης, ο οποίος σε άρθρο του στο βιβλίο «Εκκλησία και Μεταμοσχεύσεις» (13) στη σελίδα 123 γράφει: «... επί εγκεφαλικού θανάτου το σώμα καθίσταται απλώς ένα σύνολο οργάνων, τα οποία αναγκαστικώς διατηρούν τας βιολογικάς διεργασίας των υπό την κάλυψη της μηχανικής οξυγονώσεως και της φαρμακευτικής διατη­ρήσεως της καρδιακής λειτουργίας, του εγκεφάλου όντος αμετακλήτως νεκρού». Την βασική αυτή θέση των υπερασπιστών του (ΕΘ) ανέτρεψε ο καθη­γητής Νευρολογίας στο Πανεπιστήμιο UCLA στο Los Angeles Alan Shewmon με μελέτη του που δημοσιεύτηκε το 1998 στο περιοδικό Neurology (14). Ο Shewmon μελετώντας 70 περιπτώσεις απόλυτα διαπιστωμένων εγκεφαλικά νεκρών ατόμων με επιβίωση πέραν της εβδομάδος έδειξε ότι: «Το φαινόμενο του χρόνιου εγκεφαλικού θανάτου υπονοεί ότι η απαρτιωτική ενότητα ενός σύνθετου οργανισμού, είναι ένα έμφυτο, μη εντοπιζόμενο, ολιστικό χαρακτη­ριστικό, που προέρχεται από την αμοιβαία αλληλεπίδραση όλων των μερών, όχι ένας εκ των άνω προς τα κάτω συντονισμός, που επιβάλλεται από ένα μέ­ρος, τον εγκέφαλο, πάνω σε ένα παθητικό άθροισμα οργάνων. Ο ρόλος του εγκεφάλου δεν είναι εκείνος του κεντρικού ρυθμιστού, χωρίς τον οποίο το σώμα χάνει την ενότητά του και σταματά να αποτελεί ένα ζωντανό βιολογικό οργανισμό. Ο ρόλος του εγκεφάλου είναι περισσότερο ρόλος τροποποιητού και λεπτού ρυθμιστού σε μια ήδη υπάρχουσα λειτουργία του ενιαίου σώματος. Επομένως η απώλεια της απαρτιωτικής ενότητος δεν είναι ένας φυσιολογικά υποστηρίξιμος λόγος για την εξίσωση του (ΕΘ) με τον θάνατο του οργανι­σμού ως όλου. Στο ίδιο τεύχος του περιοδικού υπάρχει και ένα editorial δη­λαδή ένα σχόλιο της σύνταξης του περιοδικού για το πραναφερθέν άρθρο, με τον παράξενο τίτλο «Ακόμα και οι νεκροί δεν είναι πλέον ασθενείς τελικού σταδίου» (15). Ο συντάκτης του σχολίου, αν και υπέρμαχος του (ΕΘ) αναγκά­ζεται να παραδεχθεί ότι «Το άρθρο του Shewman και η εκτεταμένη τεκμηρίω­ση των περιπτώσεών του, σε συνδυασμό με τις στοχαστικές ανησυχίες επιστη­μόνων τα τελευταία χρόνια, δημιουργούν σημαντικά ερωτηματικά σχετικά με την εγκυρότητα της σωματικής αποσύνθεσης ως βάση εξίσωσης του (ΕΘ) με τον θάνατο και δικαιολογεί την συνέχιση της διερεύνησης του ζητήματος».
Στη συνέχεια ο Shewman δημοσίευσε και άλλα άρθρα σε ιατρικά και βιοηθι­κά περιοδικά και τεκμηρίωσε την διατήρηση, στον εγκεφαλικά νεκρό, σωμα­τικών λειτουργιών απαρτιωτικής ενότητας. Τέτοιες λειτουργίες είναι:

- Η ομοιόσταση απεριορίστων φυσιολογικών παραμέτρων και χημικών ουσιών μέσω της λειτουργίας του ήπατος, των νεφρών και του ενδοκρινικού συστήματος.
- Η διατήρηση ενεργειακής ισορροπίας.
- Η επούλωση των τραυμάτων, η καταπολέμηση των λοιμώξεων, η ανάπτυξη εμπύρετης αντίδρασης στην λοίμωξη.
- Η επιτυχής συνέχιση της κυήσεως(16).

Μέχρι σήμερα έχουν αναφερθεί τουλάχιστον 13 περιπτώσεις εγκεφαλικά νε­κρών εγκύων γυναικών, των οποίων η ζωή διατηρήθηκε μέχρι να γίνει το έμβρυο βιώσιμο και να γεννηθεί με καισαρική τομή.
Ακόμα στον εγκεφαλικά νεκρό έχουμε διατήρηση αυτόνομων αντανακλα­στικών του νωτιαίου μυελού και αυτόματες κινήσεις- το σημείο του Λαζάρου- για την κατάργηση των οποίων απαιτείται η χορήγηση μυοχάλασης κατά την αφαίρεση των οργάνων.
Από τους υποστηρικτές του (ΕΘ) ακούγεται συχνά το ερώτημα: Υπάρχει κα­μία περίπτωση εγκεφαλικά νεκρού που να έχει ανανήψει; Αν και η απάντηση είναι όχι, υπάρχουν κάποιες ελάχιστες περιπτώσεις ατόμων που χαρακτηρίστη­καν εγκεφαλικά νεκροί και ανένηψαν. Αυτές οι περιπτώσεις, από τους υποστη­ρικτές του (ΕΘ), αποδίδονται σε λανθασμένη διάγνωση και αυτό πιθανότατα είναι σωστό. Όμως από την στιγμή που δεχόμαστε την πιθανότητα λανθασμέ­νης διάγνωσης, είμαστε υποχρεωμένοι να δεχθούμε ότι σε κάποιο ποσοστό, μι­κρό ή μεγάλο, εγκεφαλικά νεκρών που έγιναν δότες οργάνων, η διάγνωση θα ήταν λανθασμένη και άρα δεν θα ήταν νεκροί αλλά ζωντανοί. Εξάλλου η μη αναστρεψιμότητα του (ΕΘ) δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως βάση για τον ορι­σμό του θανάτου, που είναι ένα αντικειμενικό βιολογικό γεγονός. Το αναστρέ­ψιμο ή μη μιας κατάστασης έχει σχέση με τον χρόνο και τον τόπο. Μια κατά­σταση που είναι σήμερα αναστρέψιμη στο παρελθόν μπορεί να μην ήταν ανα­στρέψιμη και μια μη αναστρέψιμη κατάσταση σήμερα, μπορεί να γίνει ανα­στρέψιμη αύριο. Επίσης μια κατάσταση μπορεί να είναι αναστρέψιμη σε ένα τόπο και μη αναστρέψιμη σε άλλον. Άρα η αναστρεψιμότητα είναι μια σχετική κατάσταση, που δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τον ορισμό τουαντικειμενι­κού γεγονότος του θανάτου (17). Πέραν αυτών το μη αναστρέψιμο του (ΕΘ) δη­λώνει πρόγνωση και η ταύτισή του με το αποτέλεσμα αποτελεί λογικό σφάλμα.
Στην Γερμανία το 1997, όταν συνεζητείτο ο γερμανικός νόμος για τις μετα­μοσχεύσεις, ο Αρχιεπίσκοπος Κολωνίας, καρδινάλιος Meisner, έκανε επίση­μη δήλωση -Offisial Statement- που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Frankfurter Allgemeine Zeitung (25 Ιανουαρίου 1997) που έλεγε ότι: «Η ταυτοποίηση του (ΕΘ) με τον θάνατο, από μια Χριστιανική άποψη δεν είναι πλέον δικαιολογη­μένη» .
Από βιολογικής απόψεως ο θάνατος ορίζεται ως το στιγμιαίο γεγονός που χωρίζει δύο διαδικασίες, την διαδικασία του θανάτου από την διαδικασία της αποσυνθέσεως και το καλύτερο κριτήριο προσδιορισμού του για τους ανώτε­ρους ζωικούς οργανισμούς και τον άνθρωπο είναι η οριστική παύση της κυ­κλοφορίας του αίματος. Ακριβέστερα ο θάνατος επισυμβαίνει 5-20 λεπτά μετά την παύση της κυκλοφορίας του αίματος, τότε που έχει εξαντληθεί και η τε­λευταία δυνατότητα επανόδου του οργανισμού στη ζωή, και με φυσικοχημικούς ορούς, όταν η εντροπία πάρει την μέγιστη τιμή της. Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας του θανάτου, που διαρκεί άλλοτε άλλο χρονικό διάστημα, ανάλο­γα με την υποκείμενη γενεσιουργό αιτία και το επίπεδο της παρεχόμενης τε­χνολογικής υποστηρίξεως, το άτομο είναι ζωντανό. Στο τέλος αυτής της διαδι­κασίας επισυμβαίνει ο θάνατος ως στιγμιαίο γεγονός και την επόμενη στιγμή αρχίζει η διαδικασία της αποσυνθέσεως. Από επίσημα εκκλησιαστικά χείλη διατυπώθηκε η άποψη ότι ο θάνατος είναι γεγονός διαρκείας με σταδιακή απο­σύνθεση των διαφόρων οργάνων. Έτσι πιστεύουν ότι δικαιολογείται η λει­τουργία των διαφόρων οργάνων στον εγκεφαλικά νεκρό, τον οποίο θεωρούν νεκρό. Όμως η άποψη αυτή είναι ιατρικώς λανθασμένη, διότι συγχέεται η δια­δικασία του θανάτου, κατά την οποία το άτομο είναι ζωντανό, με τον ίδιο τον θάνατο. Άλλωστε το στιγμιαίο του θανάτου προβάλλεται και από την Ορθόδοξη Υμνολογία. Στο πολύ γνωστό και ωραίο τροπάριο της νεκρώσιμης ακο­λουθίας αναφέρεται ότι «η ψυχή βιαίως χωρίζεται εκ της αρμονίας και της συμφυίας ο φυσικότατος δεσμός Θείω Βουλήματι αποτέμνεται». Το βιαίως χω­ρίζεται και το αποτέμνεται τί άλλο δηλώνουν παρά το στιγμιαίο του θανάτου:
Τελικά ο εγκεφαλικά νεκρός τί είναι νεκρός ή ζωντανός;
Από όλα τα παραπάνω εύκολα συμπεραίνεται ότι ο εγκεφαλικά νεκρός δεν είναι νεκρός, δεν είναι πτώμα, αλλά ένας βαρειά ασθενής που πορεύεται προς τον θάνατο, ο οποίος θα επισυμβεί είτε ως φυσιολογική εξέλιξη και κατάληξη της διαδικασίας του θανάτου, είτε λόγω αποσυνδέσεώς του από τον αναπνευ­στήρα είτε λόγω αφαιρέσεως των ζωτικών του οργάνων. Είναι προφανές ότι οι όροι «πτωματικές μεταμοσχεύσεις», «πτωματικοί δότες», «πτωματικά όργανα» όχι μόνον δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα αλλά είναι και παραπλανητικοί.
Στο προαναφερθέν βιβλίο «Εκκλησία και μεταμοσχεύσεις» (13), που περιέχει σειρά άρθρων για τον (ΕΘ) και τις μεταμοσχεύσεις, υπάρχει και άρθρο του καρδιοχειρουργού και μεταμοσχευτού καρδίας κ. Χρ. Χαρίτου. Στη σελίδα 68 αναφέρει ο κ. Χάριτος: «από τα αναφερόμενα είναι προφανές, πως η ζωή ενός εγκεφαλικά νεκρού ασθενούς κυριολεκτικά παρατείνεται, όταν ακολουθηθεί το πρωτόκολλο διατηρήσεως του δότη. Ο καρδιοχειρουργός που θα αφαιρέσει την καρδιά και θα διακόψει την λειτουργία της, ασφαλώς και επεμβαίνει δρα­στικά, αλλά δεν μπορεί να κατηγορηθεί ότι ελαττώνει την ζωή του ασθενούς, όταν ο ασθενής αυτός, χωρίς τη συγκεκριμένη αγωγή και νοσηλεία θα είχε προ πολλού καταλήξει». Για ασθενή που διατηρείται στη ζωή και όχι για νεκρό ομι­λεί ο κ. Χαρίτος. Στο ίδιο βιβλίο καταχωρούνται και οι 55 βασικές θέσεις επί της ηθικής των μεταμοσχεύσεων της Επιτροπής Βιοηθικής της Εκκλησίας της Ελλάδος. Στη σελίδα 25 στο κεφάλαιο περί (ΕΘ) διαβάζουμε την 12η βασική θέση με την ακόλουθη διατύπωση: «Η Εκκλησία σέβεται και εμπιστεύεται την ιατρική έρευνα και κλινική πράξιν. Δια τον λόγον αυτόν, αν και δεν είναι αρμοδία, θα ημπορούσε να δεχθεί την διεθνώς ομόφωνον άποψιν ότι ο (ΕΘ) ταυτίζεται με το αμετάκλητο βιολογικό τέλος του ανθρώπου». Η θέση αυτή γεννά δύο εύλογες απορίες. Πρώτον, πώς μπορεί να ομιλεί για διεθνώς ομό­φωνο άποψη, όταν στην διεθνή βιβλιογραφία υπάρχουν πολλές φωνές που αμφισβητούν τον (ΕΘ) ως ταυτόσημο με τον βιολογικό, φωνές από επιστήμο­νες κύρους που τεκμηριώνουν αυτές τους τις αντιρρήσεις; και δεύτερον γιατί εμπιστεύεται την ιατρική ερευνά και πράξη για το συγκεκριμένο γεγονός, ενώ για την αρχή της ζωής όχι μόνον δεν εμπιστεύεται την ιατρική πράξη αλλά και διατυπώνει δογματική θέση αντίθετη εκείνης της πλειοψηφίας των ιατρών και βιολόγων; Στην ίδια σελίδα διαβάζουμε και την 13η βασική θέση με την εξής διατύπωση: «Αυτό που στην ουσία κάνει η τεχνητή υποστήριξη της αναπνοής, είναι ότι προσωρινώς αναχαιτίζει την διαδικασία της αποσυνθέσεως του σώ­ματος, όχι όμως και την αναχώρηση της ψυχής». Η άποψη αυτή είναι ιατρικώς λανθασμένη και θεολογικώς αυθαίρετη και αναπόδεικτη. Η αποσύνθεση του σώματος σε καμιά περίπτωση δεν αναχαιτίζεται με την υποστήριξη της ανα­πνοής. Η αποσύνθεση ενός νεκρού σώματος αναστέλλεται μόνο με ταρίχευση ή ψύξη. Ταριχεύουμε ένα νεκρό σώμα όταν θέλουμε να το στείλουμε πολύ μα­κριά, και βάζουμε στο ψυγείο τον νεκρό, όταν καθυστερεί η ταφή του. Αυτό που στην ουσία κάνει η υποστήριξη της αναπνοής είναι να διατηρεί την καρ­διακή λειτουργία και την κυκλοφορία του αίματος, με αποτέλεσμα την ανα­στολή επελεύσεως του θανάτου και την παράταση της διαδικασίας του θανά­του, κατά την οποία όμως το άτομο είναι ζωντανό, δηλ. έμψυχο. Με αυτό το δεδομένο πώς μπορεί να υποστηριχθεί πειστικά η αναχώρηση της ψυχής από ένα βιολογικά ζωντανό σώμα; Μήπως η ψυχή εδράζεται στον εγκέφαλο, οπότε με την καταστροφή του, αναχωρεί η ψυχή παρά την ύπαρξη βιολογικής ζωής στο υπόλοιπο σώμα; Μπορεί να υπάρξει έστω και τεχνολογικά υποστηριζό­μενη ανθρώπινη ζωή χωρίς την ύπαρξη ψυχής στο σώμα; Στο προαναφερθέν βιβλίο «Εκκλησία και μεταμοσχεύσεις: «... όσο λειτουργεί η καρδιά του ανθρώ­που δεν είναι δυνατόν να μιλήσουμε για χωρισμό της ψυχής από σώμα». Αλλά και ο Σεβασμιώτατος Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος σε άρθρο του στο ίδιο βιβλίο διε­ρωτάται: «Πώς επεμβαίνουμε βίαια σε ένα άνθρωπο, του οποίου δεν λειτουρ­γούν μερικές εγκεφαλικές λειτουργίες, αλλά επειδή λειτουργεί η καρδιά υπάρ­χει ακόμη ψυχή»;
Είναι γνωστό ότι οι Πατέρες της Εκκλησίας μας θέτουν ως προϋπόθεση της βιολογικής ζωής του ανθρώπου την ύπαρξη ψυχής εντός του σώματος. Για τον λόγο αυτό η ψυχή υπάρχει «... εξ άκρας συλλήψεως...» σύμφωνα με την δογματική θέση της Ορθόδοξης Εκκλησίας, και παραμένει μέχρι της στιγμής που η αναχώρησή της σηματοδοτεί τον θάνατο του σώματος. Στην περίπτωση της αναστάσεως της κόρης του Ιαείρου από τον Χριστό, και του υιού της χή­ρας από τον προφήτη Ηλία, η Αγία Γραφή πιστοποιεί την θαυματουργική επάνοδο και επανασύνδεση της ψυχής με το νεκρό σώμα, που οδηγεί στην ζωοποίησή του και την επάνοδό του στην ζωή. Για τηνζωοποιητική δύναμη της ψυχής γράφει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς: «...Πάσα λογική και νοερά φύ­σις, είτ' Αγγελικήν είποι τις, είτ' ανθρωπίνην, ουσίαν έχει την ζωήν, δι' ήν και διαμένει επίσης καθ' ύπαρξιν αθάνατος, διαφθοράν ουχ' επιδεχομένη. Αλλ' η μεν εν ημίν νοερά και λογική φύσις, ου μόνον ουσίαν έχει την ζωήν, αλλά και την ενέργειαν ζωοποιεί γαρ το συνημμένον σώμα, διό και τούτου λέγεται ζωή...»(18) και αλλού ο ίδιος πατήρ σημειώνει: «...Η δε νοερά και λογική φύσις της ψυχής, επεί γηίνω συνεκτίσθη σώματι, και ζωοποιόν έλαβε το πνεύμα του Θεού, δι' ού συνέχει και ζωοποιεί το συνημμένον σώμα..» (19). Για την υπάρ­χουσα σχέση ψυχής και σώματος, ο Παν. Τρεμπέλας γράφει στην Δογματική του: «... αλλά συνέδεσε τα δύο ταύτα ο Θεός, ίνα συναποτελέσωσιν εσωτερικήν και ζώσαν ενότητα, εν τη οποία η ψυχή είναι εξ εαυτής και ουσιωδώς η ζωοποιούσα, αύξουσα και συγκρατούσα τον σωματικόν οργανισμόν, όστις αυθωρεί παραδίδεται εις διάλυσιν, ευθύς ως η ζωοποιούσα αυτόν ψυχή χωρισθεί αυτού. Και, ίνα κατά Δαμασκηνόν είπωμεν «.. εν τω ανθρώπω η ψυχή εστίν ουσία ζώσα, και τω σώματο ζωής, αυξήσεώς τε και αισθήσεως και γεννήσεως παρεκτική...» (20). Έτσι στην κατάσταση του λεγόμενου (ΕΘ), η ιατρική κατορ­θώνει με την βοήθεια της προηγμένης τεχνολογίας, να διατηρεί την βιολογική ζωή του σώματος, για άλλοτε άλλο χρονικό διάστημα, γι' αυτό και τα όργανα είναι ζωντανά και κατάλληλα για μεταμόσχευση. Η διατήρηση της βιολογικής ζωής προϋποθέτει την ύπαρξη ψυχής εντός του σώματος. Ο εγκεφαλικά νε­κρός δεν είναι ένα άψυχο καρδιο-πνευμονικό παρασκεύασμα, όπως πολύ υπο­τιμητικά για το ανθρώπινο πρόσωπο, τον θέλουν οι υποστηρικτές του (ΕΘ), αλλά μια έμψυχη ανθρώπινη ύπαρξη πορευομένη προς το θάνατο.
Αλλά μήπως η ψυχή κατοικεί στον εγκέφαλο, οπότε η καταστροφή του αδρα­νοποιεί τις ενέργειές της και την ζωοποιητική της δύναμη; Οι πατέρες της Εκκλησίας μας είναι κατηγορηματικοί. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάςυπο­στηρίζει: «... η μέντοι ψυχή, συνέχουσα το σώμα, ω και εκτίσθη, πανταχού του σώματος εστίν, ουχ ως εν τόπω, ουδ' ως περιεχομένη, αλλ' ως συνέχουσά τε και περιέχουσα και ζωοποιούσα τούτο, κατ' εικόνα και τούτ' έχουσα Θεού...» (21). Και αλλού ο ίδιος πατήρ γράφει: «... αλλά γαρ ουδείς πόθ' υπενόησεν, ουτ' επί τοις όνυξιν, ούτ' εν τοις βλεφάροις, ουδεμενούν εν τοις μυκτήρσιν ή τοις χείλεσιν ενωκισμένοις είναι την διάνοιαν. Εντός δ' ημίν ενείναι, πάσιν αύτη συνδοκεί. Διηνέχθησαν δέ τινες, τίνι πρώτη ως οργάνω χρήται των εντός. Οι μεν γαρ, ως επ' ακροπόλει τινί, τω εγκεφάλω ταύτην ενιδρύουσιν. Οι δε, της καρ­δίας το μεσαίτατον και το κατ' αυτό του ψυχικού πνεύματος απειλικρινημένον όχημα διδόασιν αυτή, Ημείς δε και αυτοί, ει και μήτε ένδον ως εν αγγείω, και γαρ ασώματον, μήτ' έξω και γαρ συνημμένον αλλ' εν τη καρδία, ως εν οργάνω, το λογιστικόν είναι επιστάμεθα ακριβώς, ου παρ' ανθρώπου τούτο διδαχθέντες, αλλά παρ' αυτού του πλάσαντος τον άνθρωπον, ως φησίν εν Ευαγγελίοις όπως ου τα εισερχόμενα αλλά τα εξερχόμενα δια του στόματος κινεί τον άνθρωπον εκ γαρ της καρδίας εξέρχονται φησίν, οι λογισμοί. Ταύτ' άρα και ο μέγας Μακάριος· η καρδία φησίν ηγεμονεύει όλου του οργάνου· και επάν κατάσχει τας νομάς της καρδίας η χάρις βασιλεύει όλων των λογισμών και των μελών. Εκεί γαρ εστίν ο νους και πάντες οι λογισμοί της ψυχής. Ουκούν η καρδία ημών εστί το του λογισμού ταμείον, και πρώτον σαρκικόν όργανον λογιστικόν...»(22) αλλά και ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης σχετικά με την έδρα της ψυχής γράφει: «... Ούτε έξωθεν περιλαμβάνων, ούτε ένδοθεν κρατού­μενος, αλλά κατά τινα τρόπον αμήχανόν τε και ακατανόητον εγγίζων ο νους τη φύσει και προσαπτόμενος και εν αυτή και περί αυτήν θεωρείται ούτε εγκαθήμενος ούτε περιπτυσσόμενος...» (23). Αλλά και ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιο­ρείτης στο συμβουλευτικόν του εγχειρίδιον σημειώνει: «... Εν εγκεφάλω δε, ως εν οργάνω ευρίσκεται ουχί η ουσία καί η δύναμις του νοός, ήτοι της ψυχής, αλλά μόνη η του νοός ενέργεια... και άφες τους νεωτέρους φυσικούς και με­ταφυσικούς να λέγωσι ότι η ουσία της ψυχής ευρίσκεται εν τω εγκεφάλω...» (24).
Αν για τους υλιστές ο εγκέφαλος είναι το όργανο που γεννά τις πνευματι­κές και ψυχικές λειτουργίες του ανθρώπου, για εμάς ο εγκέφαλος δεν αντιπροσωπεύει παρά το υλικό όργανο της ψυχής, με το οποίον η ψυχή επικοι­νωνεί με το σώμα και το περιβάλλον, δέχεται από αυτά ερεθίσματα και φανε­ρώνει προς αυτά τις ενέργειές της. Ο εγκέφαλος είναι το υλικόν όργανον εκφράσεως της ψυχής. Μεγάλοι ανατόμοι και φυσιολόγοι ομιλούν για το αδύνατον της εκπορεύσεως των νοητικών και ηθικών φαινομένων από την εγκεφαλική ουσία, ενώ ο ψυχίατρος Jung θεωρεί προκατάληψη την ιδέα ότι η ψυχή είναι επιφαινόμενο βιοχημικών διεργασιών. Στο βιβλίο του The Undiscovered Self -Το μη ανακαλυφθέν Εγώ- υποστηρίζει: «... Η σύνδεση της ψυχής με τον εγκέφαλο δεν αποδεικνύει αφ' εαυτής ότι η ψυχή είναι επιφαινόμενο, μια δευτερογενής λειτουργία, αιτιολογικά εξαρτημένη από βιοχημικές διεργασίες...».
Η ψυχή προϋπάρχει του εγκεφάλου, αφού αυτός σχηματίζεται πολύ αργό­τερα και πάντως μετά τον σχηματισμό της καρδίας, ενώ η ψυχή υπάρχει «... εξ άκρας συλλήψεως...» και μάλιστα είναι τελεία. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεο­λόγος, στο βιβλίο του «Έπη θεολογικά», υποστηρίζει ότι η ψυχή είναι τελεία και όταν ακόμη βρίσκεται στο έμβρυο, δεν μπορεί όμως να φανερώσει όλη την ενέργειά της. Φέρνει δε το παράδειγμα του μουσικού, που όσον άριστος και αν είναι δεν μπορεί να δώσει αρμονικό ήχο, αν ή φλογέρα του είναι στενή και ατελής. Έτσι η ψυχή στην αρχή σιωπά, μετά ακούμε την άτονη φωνή της και μετά την ολοκλήρωση του ατόμου αφήνει να ξεχύνεται όλη η δύναμη, η σοφία, η σύνεση και η αρετή της (25). Κατ' αντιστοιχία, στην κατάσταση του λε­γομένου (ΕΘ), η ψυχή είναι «μή φαινομένη», όχι λόγω απουσίας της από το σώμα, αλλά λόγω βλάβης ή καταστροφής του οργάνου εκφράσεώς της, δηλ. του εγκεφάλου. Ο Μουσικός υπάρχει, αλλά η φλογέρα καταστράφηκε και δεν παράγει ήχο. Η ψυχή υπάρχει εξακολουθούσα να συντηρεί την βιολογική ύπαρξη που πορεύεται προς τον θάνατο.
Σύμφωνα με τις απόψεις των Αγίων Πατέρων, η ψυχή ενεργεί δια μέσου των σωματικών οργάνων. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης υποστηρίζει: «... Ώσπερ ο Θεός την άπασαν κτίσιν, ούτως η ψυχή τα του σώματος μέλη και ενεργεί και κινεί έκαστον προς την ιδίαν ενέργειαν...» (26). Και ο Άγιος Γρηγό­ριος Νύσσης θεωρεί την ψυχήν ως «...ενδεικνυμένη τας ιδίας κινήσεις δια των σωματικών οργάνων...» (27). Ο Σεβασμιώτατος Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος σε άρθρο του στο βιβλίο «... Εκκλησία και μεταμοσχεύσεις...» αναπτύσσοντας την διδασκαλία του Αγίου Γρηγορίου Νύσσης γράφει ότι, ο Νους ενεργεί δια μέσου όλων των αισθήσεων και οργάνων και ότι ο Νους εφάπτεται των μο­ρίων και των σωματικών οργάνων και ενεργεί δια μέσου των νοητικών του ενεργειών σύμφωνα με τη φύση του καθενός οργάνου. Αν κάποιο όργανο παύει να λειτουργεί, ο Νους παύει να ενεργεί δια του οργάνου αυτού, αλλά εξακολουθεί να ενεργεί δια των υπολοίπων οργάνων.
Όταν ισχυριζόμαστε ότι ο εγκεφαλικά νεκρός έχει πλήρη απώλεια συνειδή­σεως, ασφαλώς εννοούμε την απώλεια της εγρήγορσης την οποία και μόνον μπορούμε να ελέγξουμε αντικειμενικά με την απουσία απαντήσεως στα εξω­τερικά ερεθίσματα. Το περιεχόμενο της συνειδήσεως δεν μπορεί να ελεγχθεί και η αδυναμία ελέγχου, σε καμιά περίπτωση, δεν σημαίνει την απουσία συ­νειδήσεως. Αλλά με ποιόν τρόπο μπορούμε να πιστοποιήσουμε την οριστική απώλεια του περιεχομένου της συνειδήσεως; Με ποιες δοκιμασίες; Πώς θα είμεθα σίγουροι για την οριστική απώλειά της, αφού από την φύση της είναι υποκειμενική εμπειρία; Αν και οι ερωτήσεις αυτές είναι βασικά αναπάντητες, προσπάθειες έχουν γίνει για την αντικειμενική εκτίμησή της μέσω της Τομο­γραφίας εκπομπής Ποζιτρονίων, η οποία μπορεί μόνον να πιστοποιήσει την εγκεφαλική δραστηριότητα την συνδεδεμένη με τις πνευματικές λειτουργίες, όχι όμως και αυτό το ίδιο το περιεχόμενο της συνειδήσεως. Άλλωστε η ψυχή και μετά την έξοδό της εκ του σώματος διατηρεί τη συνείδηση της υπάρξεώς της και του προτέρου βίου της και των πράξεων της και αυτό αποδεικνύεται τόσο από την διαδικασία του τελωνισμού των ψυχών, όσο και από την παρα­βολή του πλουσίου και του Λαζάρου.
Κατόπιν όλων αυτών, δεν είναι δυνατόν να γίνει αποδεκτή η θέση της σύγ­χρονης υλιστικής διανόησης όπως την εξέφρασε ο καθηγητής Ι. Βλαχογιάν­νης, πρώην πρόεδρος του Εθνικού Οργανισμού μεταμοσχεύσεων, σε επιστο­λή του στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ (5-7- 1998), όπου μεταξύ άλλων γράφει: «...Ο ανθρώπινος εγκέφαλος αποτελεί το κέντρο σωματικής, πνευματικής και ψυχικής δραστηριότητος... ο άνθρωπος του οποίου ο εγκέφαλος έχει ήδη απο­θάνει, είναι βιολογικά νεκρός και έχει σταματήσει να αποτελεί ύπαρξη με σω­ματική, πνευματική και ψυχική υπόσταση...». Στην άποψη αυτή αντιπαρα­τάσσεται η Ορθόδοξη θέση του π. Ιωάννου Μπρέκ (John Breck), καθηγητού Βιοηθικής στο Ινστιτούτο Ορθόδοξης Θεολογίας «Άγιος Βλαδίμηρος» της Ν. Υόρκης και στο Ορθόδοξο θεολογικό Ινστιτούτο «Άγιος Σέργιος» στο Παρίσι, ο οποίος σε άρθρο του στο περιοδικό ΣΥΝΑΞΗ γράφει: « ... Σε όλες αυτές τις καταστάσεις, ανεγκεφαλία, τελικό στάδιο νόσου, επίμονη φυτική κα­τάσταση και βαθύ κώμα, πρέπει να θυμόμαστε μια κρίσιμη αρχή. Η ιδιότητα του ανθρωπίνου προσώπου δεν καθορίζεται από την ιατρική διάγνωση, αλλά από την Θεία Πρόνοια. Ένα ανεγκέφαλο παιδί που θεωρείται άχρηστο και ίσως όχι εξ ολοκλήρου ανθρώπινο από μια αυστηρή κοινωνική σκοπιά, στα μάτια του Θεού είναι ένα πρόσωπο. Το ίδιο ισχύει και για τον ασθενή σε επί­μονη φυτική κατάσταση, που δεν αντιδρά καθόλου ή για τον τραυματία που δεν μπορεί να διατηρηθεί στην ζωή, παρά μόνο με αναπνευστήρα. Όταν κά­νουμε κρίσεις σχετικά με τη ζωή και τον θάνατο, η αλήθεια αυτή παραμένει θε­μελιώδης. Στα μάτια του Θεού ούτε η αρρώστια, ούτε ο θάνατος αποστερούν το ανθρώπινο πλάσμα από την ιδιότητα του προσώπου...» (28). Ο εγκεφαλικά νεκρός όχι μόνο δεν είναι και βιολογικά νεκρός, αλλά εξακολουθεί να κατέχει την ιδιότητα του ανθρωπίνου προσώπου, η οποία απαιτεί τον πλήρη σεβασμό μας.
Όμως με τις μεταμοσχεύσεις τι θα γίνει, αφού ο εγκεφαλικά νεκρός δεν είναι και βιολογικά νεκρός;
Οι περισσότεροι των επικριτών του (ΕΘ), είναι ταυτόχρονα και υποστηρικτές των μεταμοσχεύσεων, γι' αυτό προτείνουν ένα άλλο δρόμο, που αφ' ενός θα αποκαταστήσει την αλήθεια για τον (ΕΘ) και αφ' ετέρου θα επιτρέψει την συνέχιση των μεταμοσχεύσεων. Προτείνουν την εγκατάλειψη του (ΕΘ) και την αποδέσμευσή του από τις μεταμοσχεύσεις. Προτείνουν την εγκατάλειψη του κανόνος του νεκρού δότου, που θέτει ως προϋπόθεση της αφαιρέσεως των οργάνων, τον θάνατο του δότου. Προτείνουν τα κριτήρια της διαγνώσεως του (ΕΘ) να μην είναι κριτήρια θανάτου, αλλά οι νομικές προϋποθέσεις που θα επιτρέπουν την αφαίρεση των οργάνων από ένα άτομο που βρίσκεται στην κα­τάσταση αυτή και δεν θεωρείται νεκρό. Οπωσδήποτε η υιοθέτηση της προτά­σεως αυτής, προϋποθέτει την αποδοχή εκ μέρους της κοινωνίας της θέσεως ότι η αφαίρεση των οργάνων από ένα τέτοιο άτομο, που δεν χαρακτηρίζεται νεκρό, συντομεύει κατά τι την ζωή του, προς χάριν κάποιων άλλων ανθρώ­πων, που θα επιβιώσουν από την μεταμόσχευση των αφαιρεθέντων οργάνων. Ισχυρίζονται ότι η κοινωνία έχει ήδη αποδεχθεί την ιδέα της «δικαιολογημέ­νης θανάτωσης» στην θανατική ποινή, στις εκτρώσεις, στην ευθανασία, στην απόσυρση της υποστηρικτικής τεχνολογίας.
Τον Σεπτέμβριο του 2004, στο περιοδικό Intensive Care Medicine, Ιταλοί αναισθησιολόγοι και Εντατικολόγοι σχολιάζουν τα προβλήματα που υπάρ­χουν με τον ορισμό του (ΕΘ), όπως αρχικά προτάθηκε από την επιτροπή του Harvard. Κατ' αυτούς ο (ΕΘ) είναι μια περισσότερο ηθική παρά μια επιστη­μονική θέση και συζητούν ότι τα τρέχοντα κριτήρια δεν δικαιολογούν τον ορι­σμό του (ΕΘ). Προτείνουν την αντικατάσταση του όρου (ΕΘ) με τον προγε­νέστερο όρο «Μη αναστρέψιμο απνοϊκό κώμα» που κατά τη γνώμη τους επι­τρέπει ηθικά και κοινωνικά την αφαίρεση οργάνων προς μεταμόσχευση, χω­ρίς ο δότης να χαρακτηρίζεται νεκρός (29). Το ερώτημα είναι αν η Ορθόδοξη Εκκλησία μπορεί να κάνει αποδεκτή μια τέτοια θέση.Μέχρι τώρα όμως έχει κάνει το παν, με κείμενα, ομιλίες και την ημερίδα για τον (ΕΘ) την άνοιξη του 2003, να πείσει τους πιστούς της για την απόλυτη ταύτιση του (ΕΘ) με τον βιο­λογικό θάνατο του ατόμου. Βεβαίως από επίσημα εκκλησιαστικά κείμενα δεν λείπουν και θέσεις υπέρβασης του (ΕΘ), στο βιβλίο «Εκκλησία και μεταμο­σχεύσεις», στην σελίδα 24 και 25 καταγράφεται η 10η βασική θέση επί της ηθικής των μεταμοσχεύσεων της Επιτροπής Βιοηθικής που λέγει: «... Εις ην περίπτωσιν λοιπόν θα επεθύμει τις όπως προσφέρει τα όργανά του, ακόμη και αν, ως τινές διατείνονται, ο (ΕΘ) δεν εταυτίζετο με τον οριστικό χωρισμό της ψυχής εκ του σώματος, μαζί με τα όργανά του θα προσέφερε και την ζωή του. Η πράξις του δεν θα περιείχε μόνον το στοιχείο της προσφοράς αλλά και αυτό της αυτοθυσίας...». Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και ο καθηγητής Γ. Μαντζαρίδης, ο οποίος σε άρθρο του στο ίδιο βιβλίο στην σελίδα 273 γρά­φει: «... Η αυτεξούσια διακινδύνευση ή και η θυσία της ζωής από αγάπη για τον πλησίον έχει οπωσδήποτε θετικό χαρακτήρα και βρίσκεται στον αντίποδα της αυτοκτονίας ή της ευθανασίας. Αν αυτός θελήσει να γίνει δότης, όταν βρε­θεί στην κατάσταση του (ΕΘ), στην χειρότερη περίπτωση θα πραγματοποιήσει κάποια εσχάτη αυτοθυσία... Αλλά και ο πρόεδρος της Επιτροπής Βιοηθικής, σεβασμιώτατος Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος στα κείμενά του την υπέρβαση του (ΕΘ) προβάλλει, γι' αυτό θεωρεί σχολαστικισμό την διερεύνηση του ακριβούς χρόνου του θανάτου.
Τελικώς η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει ή δεν έχει κάνει υπέρβαση του (ΕΘ); Εάν την έχει κάνει γιατί επιμένει τόσο στην ταύτιση του (ΕΘ) με τον βιολο­γικό θάνατο; Επιτρέπει ή δεν επιτρέπει την κατά τι συντόμευση της ζωής ενός θνήσκοντος ατόμου για την λήψη οργάνων προς μεταμόσχευση;
Υπάρχει όμως και ένας γενικότερος προβληματισμός για την διαφορετική θέση και στάση της Εκκλησίας μας απέναντι στα δύο άκρα της βιολογικής ζωής, την αρχή και το τέλος της. Γιατί για την αρχή της ζωής έχει δογματίσει υποστηρίζοντας θέσεις αντίθετες με αυτές της πλειοψηφίας των ιατρών και των βιολόγων, τους οποίους προφανώς δεν εμπιστεύεται, και για το τέλος της ζωής αναπαύεται στην γνώμη των ιατρών, που στην περίπτωση αυτή τους εμπιστεύεται απολύτως, χωρίς καμιά κριτική θεώρηση;
Εάν ειλικρινά επιθυμούμε να προχωρήσουν οι μεταμοσχεύσεις, θα πρέπει να ειπωθεί η αλήθεια, που μόνον αυτή ελευθερώνει τον άνθρωπο. Και η αλή­θεια είναι ότι ο καλούμενος εγκεφαλικά νεκρός, δεν είναι νεκρός, δεν είναι πτώμα, αλλά ένας βαριά ασθενής που πορεύεται προς τον θάνατο. Δεν μπο­ρεί να κοροϊδεύουμε μιλώντας για πτωματικές μεταμοσχεύσεις και για μετα­θανάτια αφαίρεση των οργάνων, η οποία όμως απαιτεί γενική αναισθησία. Όπως παρατηρούν οι Potts και Evans, σε άρθρο τους στο Journal of Medical Ethics το 2005 (30), θα πρέπει ο μελλοντικός δότης και οι συγγενείς του να γνω­ρίζουν ότι το εγκεφαλικά νεκρό άτομο, δεν είναι νεκρό υπό την έννοια ότι η κυκλοφορία και η αναπνοή του έχουν σταματήσει και ότι ο εγκέφαλός του δεν είναι στην πραγματικότητα όντως νεκρός. Θα πρέπει να γνωρίζουν ότι η διά­γνωση του (ΕΘ) δεν είναι καθολικά αποδεκτή και ότι υπάρχουν σοβαρές αντιρρήσεις ότι ο (ΕΘ) συνιστά τον θάνατο του ανθρώπου. Ακόμη ότι υπάρ­χει αμφιβολία σχετικά με τη γένεση της συνειδήσεως στον εγκέφαλο και ότι δεν είναι πάντοτε ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχει παραμένουσα ικανότητα συνει­δήσεως στα άτομα που χαρακτηρίζονται εγκεφαλικά νεκρά.
Από αυτόν τον θνήσκοντα ασθενή, που έχει όμως ενημερωθεί για όλα τα πα­ραπάνω θέματα, η κοινωνία μας μπορεί να ζητήσει, όχι να απαιτήσει, την προ­σφορά των οργάνων του με στόχο την βοήθεια κάποιων άλλων συνανθρώπων του για την υπερνίκηση του θανάσιμου προβλήματος της υγείας τους και την συνέχιση της ζωής τους. Αυτή η αίτηση, όχι απαίτηση, της κοινωνίας προς τον θνήσκοντα συνάνθρωπό μας, θα πρέπει να γίνει με απόλυτο σεβασμό της προσωπικότητός του και της όποιας απάντησής του, θετικής ή αρνητικής. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η υποστήριξη της ζωής του υποψήφιου δότη θα πρέπει να συνεχισθεί και στην περίπτωση αρνητικής απαντήσεως, όπως επισημαίνει και ο καθηγητής Σταύρος Μπαλογιάννης σε παλαιότερο άρθρο του στο περιο­δικό Ελληνική ιατρική, όπου σημειώνει: «... Προσωπικά δεν θα επικροτούσα ποτέ τη διακοπή της αναπνευστικής υποστήριξης του εγκεφαλικά νεκρού ατόμου, αν δεν υπήρχε η δυνατότητα μεταμόσχευσης των οργάνων του και κατά συνέπεια η δυνατότητα να παρατείνει ο ήδη νεκρός τη ζωή των άλλων ατόμων. Άλλες αιτίες που κατά καιρούς προβάλλονται δεν αποτελούν επιχειρήματα που σέβονται την ανθρώπινη ευαισθησία απέναντι στο μυστήριο της ζωής και του θανάτου...». Το άρθρο καταλήγει με την ακόλουθη δήλωση: «...Στην περί­πτωση του εγκεφαλικού θανάτου, η παράταση της παροχής καρδιοαναπνευστικής υποστήριξης στον εγκεφαλικά νεκρό, εφόσον δεν υπάρχει το ενδεχόμε­νο μεταμόσχευσης, αποτελεί έκφραση σεβασμού προς τον άνθρωπο...» (31). Αυτό δυστυχώς δεν ισχύει πλέον. Το δίλημμα προς την οικογένεια του εγκεφαλικά νεκρού, ή προσφέρετε τα όργανά του ή τον αποσυνδέουμε από τον αναπνευστήρα ως νεκρό, συνιστά εκβιασμό. Δυστυχώς προς αυτήν την κατεύ­θυνση κινείται και ο πρόσφατος Ελληνικός νόμος για τις μεταμοσχεύσεις. Σε άρθρο του ορίζει ότι τιμωρείται με φυλάκιση ενός έτους ο ιατρός της ΜΕΘ που θα συνεχίσει την υποστήριξη της ζωής ενός εγκεφαλικά νεκρού, χωρίς την προοπτική της προσφοράς των οργάνων του, αδιαφορώντας προκλητικά ο νο­μοθέτης για τυχόν αντίθετες προς τον (ΕΘ) φιλοσοφικές και θρησκευτικές πε­ποιθήσεις του ιατρού ή του εγκεφαλικά νεκρού και της οικογενείας του. Φω­τεινή εξαίρεση στη λογική αυτή αποτελεί νομική διάταξη στα πλαίσια νόμου για τον ορισμό του θανάτου, που τέθηκε σε ισχύ το 1991 στην πολιτεία New Jersey των ΗΠΑ, σύμφωνα με την οποία απαγορεύεται στον ιατρό να εξαγγεί­λει νεκρό ένα εγκεφαλικά νεκρό, αν έχει πληροφορίες ότι ο εγκεφαλικά νεκρός ή οι συγγενείς του ανήκουν σε θρησκευτικές ομάδες, που δεν αποδέχονται τον (ΕΘ) ως ταυτόσημο με τον βιολογικό θάνατο. Η νομική αυτή διάταξη, είναι προφανές, ότι αποτελεί υπόδειγμα σεβασμού των θρησκευτικών και φιλοσο­φικών πεποιθήσεων του θνήσκοντος ατόμου και της οικογενείας του και γενι­κότερα έκφραση σεβασμού των ατομικών δικαιωμάτων, για τα οποία τόσος λόγος γίνεται στις ημέρες μας και τα οποία τόσο βάναυσα καταπατούνται.
Σαράντα περίπου χρόνια από τη δημιουργία και καθιέρωση του (ΕΘ) από την ad hoc Επιτροπή του Harvard, οι συνθήκες έχουν ωριμάσει για μια προ­σέγγιση του (ΕΘ) και των μεταμοσχεύσεων από μία άλλη ιατρική, νομική, κοινωνική και θρησκευτική οπτική.

Βιβλιογραφία:

1. Ciba foundation symposium. 1966. Ethics in medical progress: with special reference to transplantations.
2. A definition of irreversible coma: Report of the ad hoc committee of the Harvard medical school to examine the definition of Brain death. JAMA 205: 85-88, 1968.
3. Mita Giacomini: A change of heart and a change of mind? Technology and the redefinition of death in 1968. Soc. Sci. Med., 33: 1465-82, 1997.
4. Truog R. D., Robinson W.M. Role of Brain death and the dead-donor rule in the ethics of transplantation. Crit. Care Med. 31: 2391-6, 2003.
5.Taylor Robert. Re-examining the definition and criteria of death. Seminars in neurology 17: 265-70, 1997.
6. Raper Pf, Fisher M.M. Brain death and organ donation. A point of view. Anaesth. Intens. Care. 23: 16-19, 1995.
7. Hill David. Honesty is best policy. Letter BMJ 325: 836, 2002.
8. Power B.M.,Van Heerden V. The physiological changes associated with brain death. Current concepts and Implications for treatment of the brain death organ donor. Anaesth. Intens. Care 23: 26-36, 1995.
9. President's Commission for the study of ethical problems in medicine and biomedical and behavioural research, Defining death. Medical, ethical and legal issues in the determination of death. Washington D.C., U.S. Government printing office, 1981.
10. Young P.J., Matta B.F. Anaesthesia for organ donation in the brainstem dead. Why bother? (Editorial Anaesthesia 55: 05-106, 2000.
11.Anaesthesia for organ donation in the brainstem dead. (Correspondence). Anaesthesia 55: 590, 2000.
12. Shewmon Alan. Recoverv from "brain death". A Neurologist' s apologia. Linacre quarterly, 30-95, Febr. 1977.
13 .«Εκκλησία και μεταμοσχεύσεις» Έκδοση Κλάδου εκδόσεων Επικοινωνιακής και Μορφωτικής Υπηρεσίας της Εκκλησίας της Ελλάδος. Αθήναι 2001.
14. Shewmon Alan. Chronic "Brain death". Meta-Analysis and conceptual consequences. Neurology 51: 1538-1545, 1998.
15.Cranford Ronald. Even the death are not terminally III anymore. (Editorial) Neurology 51: 1530-31, 1998.
16. Powner D.J., Bernstein I.M. Extended somatic support for pregnant women after brain death. Crit. Care Med. 31: 1241-9, 2003.
17. Hershenov D. The problematic role of "Irreversibility" in the definition of death. Bioethics 17: 89-100, 2003.
18. Γρηγορίου Παλαμά, κεφ. Φυσικά, θεολογικά κλπ., Φιλοκαλία. Εκδ. «Αστήρ», Τόμ. Δ', σελ. 143, κεφ. λ'.
19. Γρηγορίου Παλαμά. Ένθ' ανωτ. σελ. 146, κεφ. λη'.
20. Τρεμπέλα Παναγ., Δογματική, Τόμ. 1, σελ. 481 Εκδ. «Ο Σωτήρ».
21. Γρηγορίου Παλαμά, Ένθ' ανωτ. σελ. 156. κεφ. ξα'.
22. Γρηγορίου Παλαμά, Υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων, Φιλοκαλία, Εκδ. «Αστήρ», Τόμ. Δ', σελ. 124, στ. 12-19.
23. Γρηγορίου Νύσσης, Έργα 5, ΕΠΕ σελ. 110.
24. Νικο­δήμου Αγιορείτου, Συμβουλευτικόν εγχειρίδιον, Αθήναι 1995, σελ. 164.
25. Γρηγορίου Θεολόγου, Έπη Θεολογικά, Βιβλ. Α', Τόμ. Α': Έπη Δογματικά, Η' Περί ψυχής PG 37, 453-54.
26. Γρηγορίου Σιναΐτου, κεφ. Πάνυ ωφέλιμα, Φι­λοκαλία, Εκδ. «Αστήρ», Τόμ. Δ' σελ. 42, κεφ. πα'.
27. Γρηγορίου Νύσσης, πε­ρί Ψυχής και Αναστάσεως, ΡG 46, 29.
28. π. Ιωάννου Μπρέκ (John Breck). Βιοηθικά διλήμματα και Ορθοδοξία,  Σύναξη Οκτ.-Δεκ 1998.
29. Zamperetti N., Bellomor et Als. Irreversible apnoeic coma 35 years later. To more rigorous definition of brain death? Intensive Care Med. 30: 1715-22, 2004
30. Potts M., Evans D.N. Does it matter that organ donors are not dead? Ethical and policy implications. J. Med. ethics 31: 406- 409, 2005.
31. Μπαλογιάννης Στ. Εγκεφα­λικός θάνατος. Ελληνική Ιατρική 51: 319-326, 1985.
32. Olick R.S. Brain death, religious freedom and public policy: New Jersey' s landmark Legislative initiative. Kennedy Inst. Ezthics J. 1:275-92, 1991.

Η Γενική Ομοσπονδία Καταναλωτών Ελλάδος (ΙΝΚΑ) ανακοίνωσε ότι προτίθεται να προσφύγει στη Δικαιοσύνη για τη νομοθεσία σχετικά με τη δωρεά οργάνων (Ν. 3984/2011).

Ειδικότερα, με το άρθρο 9 παρ.2 του ανωτέρω νόμου προβλέπεται ότι «η αφαίρεση ενός ή περισσότερων οργάνων από ενήλικο, θανόν πρόσωπο πραγματοποιείται εφόσον, όσο ζούσε, δεν είχε εκφράσει την αντίθεσή του, σύμφωνα με την παράγραφο 3. Η έναρξη ισχύος της παρούσας παραγράφου αρχίζει από 1.6.2013 προκειμένου στο διάστημα αυτό να υπάρξει πλήρης ενημέρωση των πολιτών μέσω εφαρμογής συγκεκριμένης ενημερωτικής εκστρατείας». Με το συγκεκριμένο νομοθετικό πλαίσιο κατοχυρώνεται η «εικαζόμενη συναίνεση» στη δωρεά οργάνων ενώ, σύμφωνα με την ανακοίνωση του ΙΝΚΑ, η δωρεά θα έπρεπε να αποτελεί μια «εθελοντική ανθρωπιστική προσφορά».

ΠΗΓΗ: http://www.lawnet.gr/news/inka-anakoinosi-prosfugis-sti-dikaiosuni-gia-ti-sxetiki-me-ti-dorea-organon-nomo8esia-28917.html 

ΑΠΟ ΤΙΣ 01.06.2013  ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ  ΘΕΩΡΟΥΝΤΑΙ  ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ  ΔΟΤΕΣ ΟΡΓΑΝΩΝ  

Απόσπασμα από την καταγγελία μου στην Χάγη: "Α4. ΠΡΟΣΘΕΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑΣ …. Ο πρώτος νόμος που θέτω υπόψιν σας είναι ο νόμος 3984/ΦΕΚ 150/Α/27.06.2011 της κυβέρνησης Παπανδρέου, με τον οποίο ρυθμίζονται οι   γενικές αρχές και οι προϋποθέσεις αφαίρεσης οργάνων από ζώντες και   θανόντες ανθρώπους με σκοπό τη μεταμόσχευση στο ανθρώπινο σώμα.
 

Βάσει του νόμου αυτού,  από το 2013 και εν αγνοία της πλειοψηφίας των πολιτών, η Ελλάδα   μετατρέπεται ουσιαστικά σε τροφοδότη χώρα οργάνων και ανθρωπίνων ιστών   για όλο τον πλανήτη. Θα είμαστε δηλαδή το παγκόσμιο φυτώριο ανθρωπίνων οργάνων και ιστών. Γιατί;

Μέχρι τώρα, τα πράγματα είχαν ως εξής :  - λήψη οργάνων γινόταν από όσους είχαν εκφράσει γραπτώς την επιθυμία τους αυτή στον ΕΟΜ (Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων) ή όταν υπήρχε η συγκατάθεση των συγγενών για την αφαίρεση και δωρεά οργάνων προς µεταµόσχευση. - Αποκλειστική αρμοδιότητα για την αφαίρεση οργάνων είχε ο ΕΟΜ, όπως συμβαίνει άλλωστε και διεθνώς. Συνεπώς, όσοι επιθυμούσαν να είναι δωρητές οργάνων σώματος το έκαναν ελεύθερα με γραπτή δήλωση στον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων. Αυτό διασφάλιζε άριστα την επιθυμία και την ελεύθερη βούληση τους, αλλά και τη διαδικασία. Βάσει του καινούργιου νόμου: α. Η αφαίρεση οργάνων πραγματοποιείται από «Οργανισμούς Αφαίρεσης»,   που είναι νοσοκομεία Ν.Π.Δ.Δ. ή Ν.Π.Ι.Δ. κοινωφελούς και μη   κερδοσκοπικού χαρακτήρα ή ιδιωτικές κλινικές, που έχουν λάβει τη σχετική   άδεια. Παραχωρείται   έτσι, κατά παγκόσμια πρωτοτυπία, δικαίωμα αφαίρεσης οργάνων σε  τρίτους,  οι οποίοι μάλιστα εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα. Όπως είπα πιο πάνω, η αφαίρεση οργάνων διεθνώς γίνεται από τις ομάδες των μεταμοσχευτικών κέντρων και όχι από ιδιώτες. 
ΠΡΟΣΟΧΗ !!!  ΤΟ ΕΠΙΜΑΧΟ ΑΡΘΡΟ …. β. Η   αφαίρεση ενός ή περισσοτέρων οργάνων από ενήλικο θανόν πρόσωπο   πραγµατοποιείται, εφόσον όσο ζούσε δεν είχε εκφράσει την αντίθεσή του. Γίνεται δηλαδή βάσει δικαζόμενης συναίνεσής του. Σχόλιο: Με αυτό τον τρόπο, το   ανθρώπινο σώμα μετατρέπεται με την έννοια του Εμπράγματου Δικαίου σε   πράγμα, επειδή κάποιος (φυσικό ή νομικό πρόσωπο) ασκεί πια κυριότητα επ’   αυτών, έχοντας από το νόμο το δικαίωμα να αποφασίσει για τα όργανα του   θανόντος  (αυτός που αποφασίζει για τα πράγματα ασκεί κυριότητα επ’ αυτών). Και   επειδή το σώμα γίνεται πράγμα, ο νόμος προβλέπει και τους σχετικούς   κανόνες ποιότητας και ασφάλειας. γ . Θανόν (πτώμα), θεωρείται πια και ο εγκεφαλικά νεκρός άνθρωπος και έτσι είναι υποχρεωτική από 01.06.2013  και η αφαίρεση οργάνων ενηλίκων – εγκεφαλικά νεκρών, εκτός εάν είχαν   δηλώσει την αντίθεσή τους εγγράφως στον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων,   εάν υπάρχει πιστοποιητικό του γνήσιου της υπογραφής τους και αν αυτό   φτάσει έγκαιρα στα χέρια όσων έχουν εξουσιοδότηση για την λήψη οργάνων. Σχόλιο   : Φανταστείτε παρακαλώ τον εαυτό σας να περιμένει στον διάδρομο ενός   νοσοκομείου αγωνιώντας για τον άνθρωπό σας (μητέρα, πατέρα, σύζυγο κλπ)   και την ίδια στιγμή, ένας γιατρός να του αφαιρέσει τα όργανα επειδή ο   άνθρωπος σας κηρύχτηκε εγκεφαλικά νεκρός και ο γιατρός δεν έχει στα   χέρια του γραπτή βεβαίωση με γνήσια υπογραφή του ασθενή, ότι δεν   επιθυμεί να γίνει κάτι τέτοιο. Όσο για την σχετική δήλωση εναντίωσης στην λήψη οργάνων,   με βεβαίωση του γνησίου της υπογραφής, όχι μόνο ότι είναι μια   διαδικασία που οδηγεί εκατομμύρια πολίτες σε μια περιττή γραφειοκρατική   διαδικασία, η οποία είναι εξαιρετικά δύσκολο να ολοκληρωθεί στο σύνολο,   τόσο από πλευράς πολιτών όσο και από πλευράς ΕΟΜ αλλά είναι δεδομένο  ότι  θα   υπάρχουν πολλοί οι οποίοι δε θα προλάβουν ή δε θα μπορέσουν (για  λόγους  άγνοιας ή αδυναμίας ή αμέλειας κλπ) να καταχωρήσουν δήλωση στον  ΕΟΜ. Έτσι θα μετατραπούν αυτόματα σε δότες και θα τους αφαιρεθούν τα όργανα χωρίς τη ρητή συγκατάθεσή τους. Εννοείται όμως ότι μια δήλωση μπορεί πάντα και να χαθεί ή να βρεθεί αφού πετσοκόψουν το σώμα του αιτούντα … Σύμφωνα με όλα τα προαναφερόμενα: - η διάταξη περί της "εικαζόμενης συναίνεσης" ανοίγει τους ασκούς του Αίολου καθώς: -  καταστρατηγεί την ελεύθερη βούλησή μας, υποβιβάζει τις ανθρώπινες αξίες, μετατρέπει σε πράγμα τον άνθρωπο  και τα όργανά του, υποβιβάζει την έννοια του εθελοντισμού, δημιουργεί   κινδύνους για τον πληθυσμό, βάζει σε δοκιμασία τη σχέση ασθενούς και   ιατρού, αγνοεί τη θέση των συγγενών του θανόντος και την ιστορική και θρησκευτική παράδοση που αποδίδουν ιδιαίτερο σεβασμό στο νεκρό. - η   ταύτιση της εγκεφαλικής νέκρωσης με το βιολογικό θάνατο, εκτός των   προαναφερόμενων, νομιμοποιεί εμμέσως πλην σαφώς και την ευθανασία,   επειδή η λήψη ζωτικού μοσχεύματος από εγκεφαλικά νεκρό δότη, προκαλεί   τον βιολογικό θάνατό του.
Για το λόγο αυτό όμως, και επειδή η   σχετική πράξη μπορεί πια να γίνει χωρίς αίτημα και χωρίς καμία   προϋπόθεση, νομιμοποιείται όχι μόνο η ευθανασία αλλά και ο φόνος. Αναρωτιέμαι κιόλας πόσοι ασθενείς από εδώ και πέρα κινδυνεύουν να κηρυχτούν εγκεφαλικά νεκροί από διάφορους ασυνείδητους; Δεν θέλω να επεκταθώ άλλο στις μακάβριες συνέπειες που ο νόμος μπορεί να έχει,   για να μην δώσω και ιδέες. Πάντως, σημασία έχει ότι τίποτα δεν πάει   χαμένο από έναν άνθρωπο, μία που δεν είναι μόνο τα ζωτικά όργανα αλλά   όλα τα όργανα (το μεγαλύτερο είναι το δέρμα…), οι ιστοί και τα κύτταρα,   τα οποία ως μέρος του οργάνου ταυτίζονται με αυτό. Δείτε εδώ τι περίπου εννοώ : How much is your dead body worth? - ως συνήθως, ο κ. Παπανδρέου και το επιτελείο του έφτιαξαν ένα νομιμοφανές πακέτο και το πέρασαν από τη Βουλή. Αυτή η έντεχνη παρουσίαση όμως (βάπτιση   της αυθαίρετης λήψης οργάνων ως δωρεά, βάπτιση των αναγκαστικών δοτών   ως δωρητές και βάπτιση των εγκεφαλικά νεκρών ανθρώπων ως θανόντες)   δεν ξεγέλασε τους επιστήμονες του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων  και  άλλων επιστημόνων καθώς και την Εκκλησία της Ελλάδος (Ιερά  Σύνοδος), οι  οποίοι ήταν ενήμεροι για το σχέδιο νόμου, κατάλαβαν αμέσως  τους  κινδύνους που κρύβει και διαμαρτυρηθήκαν έντονα. Οι   διαμαρτυρίες τους δεν έφεραν όμως κανένα αποτέλεσμα και για άλλη μια   φορά, με κυβερνητική απόφαση, οι διαφωνούντες απομακρύνθηκαν. Και μιλάω   για το   Διοικητικό Συμβούλιο του ΕΟΜ, τα μέλη του οποίου απαλλαχτήκαν από τα   καθήκοντά τους στις 15/06/2011, την ημέρα της συζήτησης του νομοσχεδίου   στη Βουλή δηλαδή. Η καινούργια ηγεσία ανέλαβε καθήκοντα στις 16/06/2011, ημέρα της ψηφοφορίας. Για την ιστορία αναφέρω ότι εντελώς "συμπτωματικά", ο νόμος αυτός ψηφίσθηκε στις 16/06/2011, χωρίς ονομαστική ψηφοφορία,   από ένα Κοινοβούλιο πολιορκούμενο από πλήθος Ελλήνων πολιτών, που   διαμαρτυρόταν για την πλήρη εξαθλίωση, στην οποία τους οδηγούσε το   Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο και όλη η Ελλάδα ασχολιόταν με αυτά και με   τα τερτίπια του κ. Παπανδρέου, ο οποίος είχε λανσάρει την φήμη ότι   παραιτείται, αλλά τελικά στις 15 Ιουνίου αργά το βράδυ, με διάγγελμά του   ανακοίνωσε ότι κάνει μόνο ανασχηματισμό. Τον έκανε στις 16 Ιουνίου   ανήμερα των γενεθλίων του. Ήταν ο δεύτερος ανασχηματισμός σε 20 μήνες   και μας έφερε την τρίτη κυβέρνηση και τη συνηθισμένη πια κατάργηση   υπουργείων, ίδρυση καινούργιων κλπ. Στις   17 Ιουνίου και χωρίς να χρειαστεί, ζήτησε και ψήφο εμπιστοσύνης. Την   ίδια μέρα επικυρώθηκαν άτυπα και τα πρακτικά της προηγούμενης   συνεδρίασης της Βουλής, όταν δηλαδή ψηφίστηκε ο νόμος μας (κανονικά,   επικυρώνονται από την Ολομέλεια, όχι από τον πρόεδρο). Έτσι κανένας δεν   πληροφορήθηκε το γεγονός και αμφιβάλλω αν οι ίδιοι οι βουλευτές ξέρουν   τι ψήφισαν αφού η πλειοψηφία τους ήταν απασχολημένη με τα   προαναφερόμενα, αλλά κυρίως με την ενδεχόμενη υπουργοποίηση τους ή των   κομματικών φίλων τους. Τίθεται όμως και άλλο ερώτημα : Yπό αυτές τις συνθήκες πόσοι βουλευτές συμμετείχαν στην συνεδρίαση της 16ης Ιουνίου και πόσοι ψήφισαν τον νόμο αυτό; 20; 30 ; 50; Ενδεικτικά,   αναφέρω ότι ναι μεν ήμουν από τους λίγους που ήξεραν για την ύπαρξη  του  νομοσχεδίου, αλλά μόλις πρόσφατα έμαθα ότι ο νόμος τελικά ψηφίστηκε  και  τι ακριβώς λέει. Αυτό συμβαίνει επειδή εκείνη την περίοδο ήμουν  και εγώ  πολύ ταραγμένη όπως όλοι οι άλλοι, και επιπλέον, μαθαίνοντας  τον  Αύγουστο από τα ΜΜΕ, ότι ο Υπουργός Υγειάς κ. Λοβέρδος μοίρασε στους υπουργούς και στους συνεργάτες του αιτήσεις να γίνουν δωρητές οργάνων, πίστεψα ότι ο νόμος τελικά δεν ψηφίστηκε. Αλλιώς γιατί να μοιράσει τέτοιες αιτήσεις ο υπουργός;

Ψάχνοντας   αργότερα το νομοσχέδιο για να το επικαλεστώ ως απόδειξη για τις   προθέσεις της κυβέρνησης, με μεγάλη έκπληξη διαπίστωσα ότι τελικά ο   νόμος ψηφίστηκε. Τον διάβασα, βρήκα και όλα τα σχετικά, αλλά ακόμα δεν   κατάλαβα τα δικαιώματά μου. Δηλαδή δεν κατάλαβα εάν μπορώ να στείλω τη   σχετική δήλωση εναντίωσης μου από τώρα και αν υπάρχει ήδη η προβλεπόμενη   από το νόμο απόφαση του Υπουργού Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, η   οποία καθορίζει τον τρόπο και την κάθε τεχνική λεπτομέρεια σχετικά με  τη  δήλωση του κάθε ατόμου και τον τρόπο συγκέντρωσης αυτών από τον ΕΟΜ.  Υπάρχει και κάτι άλλο που δεν κατάλαβα. Θα   εκδοθεί πιστοποιητικό θανάτου και θα γίνει λήψη οργάνων και από τους   ευρωπαίους και άλλους αλλοδαπούς πολίτες, που τυχαίνει να κηρυχτούν   εγκεφαλικά νεκροί στην Ελλάδα ή αυτό ισχύει μόνο για τους Έλληνες   πολίτες; Και αν ναι, προς εφαρμογή της αρχής της ισότητας των πολιτών ενώπιον του νόμου, πώς θα εξασφαλιστεί η λήψη οργάνων όλων εκείνων των Ελλήνων που ζουν στο εξωτερικό;  Εάν   λάβουμε υπόψιν τα προαναφερόμενα, τις τακτικές που χρησιμοποίησε ο κ.   Παπανδρέου και η κυβέρνηση του στο παρελθόν, αλλά και τον τρόπο   παρουσίασης του νόμου, είναι ξεκάθαρη η πρόθεση εξαπάτησης και   παραπλάνησης της κοινής γνώμης. Όλα   αυτά αποδεικνύουν την υπουλότητα και την επικινδυνότητα του νόμου,  όπως  και ότι ο κ. Παπανδρέου και η κυβέρνηση του, για ακόμα μια φορά,  ήξεραν  πολύ καλά τι έκαναν….

Τέλος, επειδή ο εμπνευστής του ήξερε πολύ καλά τι έκανε,  ο   νόμος αυτός δεν αποτελεί μόνο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας λόγω   μαζικής και απίστευτης παραβίασης των ανθρώπινων δικαιωμάτων μας,   περιλαμβανόμενων και των ουσιωδών δικαιωμάτων στη ζωή, στην ελευθερία   και στον αυτοπροσδιορισμό (ατομικό και συλλογικό), αλλά και απόπειρα   γενοκτονίας καθώς είναι ένα μόνο από τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν για   την εξάντληση και τον ευκολότερο αφανισμό μας,   αλλά και για την αλλοίωση της θρησκευτικής ταυτότητάς μας. Ως γνωστό, η   χριστιανική πίστη (η επίσημη θρησκεία της χώρας δηλαδή) δεν συμβαδίζει   με την παραβίαση της ελεύθερης βούλησης, που ο Θεός χάρισε σε όλους  μας,  με την ευθανασία και τον φόνο. Καμία θρησκεία δεν συμβαδίζει με  αυτά,  άλλα εν προκειμένου η ορθοδοξία αποτέλεσε στόχο και γι αυτό αναφέρθηκα σε αυτήν. 

Χριστίνα Σαλεμή

ΠΗΓΗ: http://thesecretrealtruth.blogspot.com 

Απόσπασμα από την καταγγελία μου στην Χάγη: "Α4. ΠΡΟΣΘΕΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑΣ …. Ο πρώτος νόμος που θέτω υπόψιν σας είναι ο νόμος 3984/ΦΕΚ 150/Α/27.06.2011 της κυβέρνησης Παπανδρέου, με τον οποίο ρυθμίζονται οι   γενικές αρχές και οι προϋποθέσεις αφαίρεσης οργάνων από ζώντες και   θανόντες ανθρώπους με σκοπό τη μεταμόσχευση στο ανθρώπινο σώμα.

Βάσει του νόμου αυτού,  από το 2013 και εν αγνοία της πλειοψηφίας των πολιτών, η Ελλάδα   μετατρέπεται ουσιαστικά σε τροφοδότη χώρα οργάνων και ανθρωπίνων ιστών   για όλο τον πλανήτη. Θα είμαστε δηλαδή το παγκόσμιο φυτώριο ανθρωπίνων οργάνων και ιστών. Γιατί;
 
Μέχρι τώρα, τα πράγματα είχαν ως εξής :  - λήψη οργάνων γινόταν από όσους είχαν εκφράσει γραπτώς την επιθυμία τους αυτή στον ΕΟΜ (Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων) ή όταν υπήρχε η συγκατάθεση των συγγενών για την αφαίρεση και δωρεά οργάνων προς µεταµόσχευση. - Αποκλειστική αρμοδιότητα για την αφαίρεση οργάνων είχε ο ΕΟΜ, όπως συμβαίνει άλλωστε και διεθνώς. Συνεπώς, όσοι επιθυμούσαν να είναι δωρητές οργάνων σώματος το έκαναν ελεύθερα με γραπτή δήλωση στον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων. Αυτό διασφάλιζε άριστα την επιθυμία και την ελεύθερη βούληση τους, αλλά και τη διαδικασία. Βάσει του καινούργιου νόμου: α. Η αφαίρεση οργάνων πραγματοποιείται από «Οργανισμούς Αφαίρεσης»,   που είναι νοσοκομεία Ν.Π.Δ.Δ. ή Ν.Π.Ι.Δ. κοινωφελούς και μη   κερδοσκοπικού χαρακτήρα ή ιδιωτικές κλινικές, που έχουν λάβει τη σχετική   άδεια. Παραχωρείται   έτσι, κατά παγκόσμια πρωτοτυπία, δικαίωμα αφαίρεσης οργάνων σε  τρίτους,  οι οποίοι μάλιστα εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα. Όπως είπα πιο πάνω, η αφαίρεση οργάνων διεθνώς γίνεται από τις ομάδες των μεταμοσχευτικών κέντρων και όχι από ιδιώτες. 

ΠΡΟΣΟΧΗ !!!  ΤΟ ΕΠΙΜΑΧΟ ΑΡΘΡΟ …. β. Η   αφαίρεση ενός ή περισσοτέρων οργάνων από ενήλικο θανόν πρόσωπο   πραγµατοποιείται, εφόσον όσο ζούσε δεν είχε εκφράσει την αντίθεσή του. Γίνεται δηλαδή βάσει δικαζόμενης συναίνεσής του. Σχόλιο: Με αυτό τον τρόπο, το   ανθρώπινο σώμα μετατρέπεται με την έννοια του Εμπράγματου Δικαίου σε   πράγμα, επειδή κάποιος (φυσικό ή νομικό πρόσωπο) ασκεί πια κυριότητα επ’   αυτών, έχοντας από το νόμο το δικαίωμα να αποφασίσει για τα όργανα του   θανόντος  (αυτός που αποφασίζει για τα πράγματα ασκεί κυριότητα επ’ αυτών). Και   επειδή το σώμα γίνεται πράγμα, ο νόμος προβλέπει και τους σχετικούς   κανόνες ποιότητας και ασφάλειας. γ . Θανόν (πτώμα), θεωρείται πια και ο εγκεφαλικά νεκρός άνθρωπος και έτσι είναι υποχρεωτική από 01.06.2013  και η αφαίρεση οργάνων ενηλίκων – εγκεφαλικά νεκρών, εκτός εάν είχαν   δηλώσει την αντίθεσή τους εγγράφως στον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων,   εάν υπάρχει πιστοποιητικό του γνήσιου της υπογραφής τους και αν αυτό   φτάσει έγκαιρα στα χέρια όσων έχουν εξουσιοδότηση για την λήψη οργάνων. Σχόλιο   : Φανταστείτε παρακαλώ τον εαυτό σας να περιμένει στον διάδρομο ενός   νοσοκομείου αγωνιώντας για τον άνθρωπό σας (μητέρα, πατέρα, σύζυγο κλπ)   και την ίδια στιγμή, ένας γιατρός να του αφαιρέσει τα όργανα επειδή ο   άνθρωπος σας κηρύχτηκε εγκεφαλικά νεκρός και ο γιατρός δεν έχει στα   χέρια του γραπτή βεβαίωση με γνήσια υπογραφή του ασθενή, ότι δεν   επιθυμεί να γίνει κάτι τέτοιο. Όσο για την σχετική δήλωση εναντίωσης στην λήψη οργάνων,   με βεβαίωση του γνησίου της υπογραφής, όχι μόνο ότι είναι μια   διαδικασία που οδηγεί εκατομμύρια πολίτες σε μια περιττή γραφειοκρατική   διαδικασία, η οποία είναι εξαιρετικά δύσκολο να ολοκληρωθεί στο σύνολο,   τόσο από πλευράς πολιτών όσο και από πλευράς ΕΟΜ αλλά είναι δεδομένο  ότι  θα   υπάρχουν πολλοί οι οποίοι δε θα προλάβουν ή δε θα μπορέσουν (για  λόγους  άγνοιας ή αδυναμίας ή αμέλειας κλπ) να καταχωρήσουν δήλωση στον  ΕΟΜ. Έτσι θα μετατραπούν αυτόματα σε δότες και θα τους αφαιρεθούν τα όργανα χωρίς τη ρητή συγκατάθεσή τους. Εννοείται όμως ότι μια δήλωση μπορεί πάντα και να χαθεί ή να βρεθεί αφού πετσοκόψουν το σώμα του αιτούντα … Σύμφωνα με όλα τα προαναφερόμενα: - η διάταξη περί της "εικαζόμενης συναίνεσης" ανοίγει τους ασκούς του Αίολου καθώς: -  καταστρατηγεί την ελεύθερη βούλησή μας, υποβιβάζει τις ανθρώπινες αξίες, μετατρέπει σε πράγμα τον άνθρωπο  και τα όργανά του, υποβιβάζει την έννοια του εθελοντισμού, δημιουργεί   κινδύνους για τον πληθυσμό, βάζει σε δοκιμασία τη σχέση ασθενούς και   ιατρού, αγνοεί τη θέση των συγγενών του θανόντος και την ιστορική και θρησκευτική παράδοση που αποδίδουν ιδιαίτερο σεβασμό στο νεκρό. - η   ταύτιση της εγκεφαλικής νέκρωσης με το βιολογικό θάνατο, εκτός των   προαναφερόμενων, νομιμοποιεί εμμέσως πλην σαφώς και την ευθανασία,   επειδή η λήψη ζωτικού μοσχεύματος από εγκεφαλικά νεκρό δότη, προκαλεί   τον βιολογικό θάνατό του.

Για το λόγο αυτό όμως, και επειδή η   σχετική πράξη μπορεί πια να γίνει χωρίς αίτημα και χωρίς καμία   προϋπόθεση, νομιμοποιείται όχι μόνο η ευθανασία αλλά και ο φόνος. Αναρωτιέμαι κιόλας πόσοι ασθενείς από εδώ και πέρα κινδυνεύουν να κηρυχτούν εγκεφαλικά νεκροί από διάφορους ασυνείδητους; Δεν θέλω να επεκταθώ άλλο στις μακάβριες συνέπειες που ο νόμος μπορεί να έχει,   για να μην δώσω και ιδέες. Πάντως, σημασία έχει ότι τίποτα δεν πάει   χαμένο από έναν άνθρωπο, μία που δεν είναι μόνο τα ζωτικά όργανα αλλά   όλα τα όργανα (το μεγαλύτερο είναι το δέρμα…), οι ιστοί και τα κύτταρα,   τα οποία ως μέρος του οργάνου ταυτίζονται με αυτό. Δείτε εδώ τι περίπου εννοώ : How much is your dead body worth? - ως συνήθως, ο κ. Παπανδρέου και το επιτελείο του έφτιαξαν ένα νομιμοφανές πακέτο και το πέρασαν από τη Βουλή. Αυτή η έντεχνη παρουσίαση όμως (βάπτιση   της αυθαίρετης λήψης οργάνων ως δωρεά, βάπτιση των αναγκαστικών δοτών   ως δωρητές και βάπτιση των εγκεφαλικά νεκρών ανθρώπων ως θανόντες)   δεν ξεγέλασε τους επιστήμονες του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων  και  άλλων επιστημόνων καθώς και την Εκκλησία της Ελλάδος (Ιερά  Σύνοδος), οι  οποίοι ήταν ενήμεροι για το σχέδιο νόμου, κατάλαβαν αμέσως  τους  κινδύνους που κρύβει και διαμαρτυρηθήκαν έντονα. Οι   διαμαρτυρίες τους δεν έφεραν όμως κανένα αποτέλεσμα και για άλλη μια   φορά, με κυβερνητική απόφαση, οι διαφωνούντες απομακρύνθηκαν. Και μιλάω   για το   Διοικητικό Συμβούλιο του ΕΟΜ, τα μέλη του οποίου απαλλαχτήκαν από τα   καθήκοντά τους στις 15/06/2011, την ημέρα της συζήτησης του νομοσχεδίου   στη Βουλή δηλαδή. Η καινούργια ηγεσία ανέλαβε καθήκοντα στις 16/06/2011, ημέρα της ψηφοφορίας. Για την ιστορία αναφέρω ότι εντελώς "συμπτωματικά", ο νόμος αυτός ψηφίσθηκε στις 16/06/2011, χωρίς ονομαστική ψηφοφορία,   από ένα Κοινοβούλιο πολιορκούμενο από πλήθος Ελλήνων πολιτών, που   διαμαρτυρόταν για την πλήρη εξαθλίωση, στην οποία τους οδηγούσε το   Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο και όλη η Ελλάδα ασχολιόταν με αυτά και με   τα τερτίπια του κ. Παπανδρέου, ο οποίος είχε λανσάρει την φήμη ότι   παραιτείται, αλλά τελικά στις 15 Ιουνίου αργά το βράδυ, με διάγγελμά του   ανακοίνωσε ότι κάνει μόνο ανασχηματισμό. Τον έκανε στις 16 Ιουνίου   ανήμερα των γενεθλίων του. Ήταν ο δεύτερος ανασχηματισμός σε 20 μήνες   και μας έφερε την τρίτη κυβέρνηση και τη συνηθισμένη πια κατάργηση   υπουργείων, ίδρυση καινούργιων κλπ. Στις   17 Ιουνίου και χωρίς να χρειαστεί, ζήτησε και ψήφο εμπιστοσύνης. Την   ίδια μέρα επικυρώθηκαν άτυπα και τα πρακτικά της προηγούμενης   συνεδρίασης της Βουλής, όταν δηλαδή ψηφίστηκε ο νόμος μας (κανονικά,   επικυρώνονται από την Ολομέλεια, όχι από τον πρόεδρο). Έτσι κανένας δεν   πληροφορήθηκε το γεγονός και αμφιβάλλω αν οι ίδιοι οι βουλευτές ξέρουν   τι ψήφισαν αφού η πλειοψηφία τους ήταν απασχολημένη με τα   προαναφερόμενα, αλλά κυρίως με την ενδεχόμενη υπουργοποίηση τους ή των   κομματικών φίλων τους. Τίθεται όμως και άλλο ερώτημα : Yπό αυτές τις συνθήκες πόσοι βουλευτές συμμετείχαν στην συνεδρίαση της 16ης Ιουνίου και πόσοι ψήφισαν τον νόμο αυτό; 20; 30 ; 50; Ενδεικτικά,   αναφέρω ότι ναι μεν ήμουν από τους λίγους που ήξεραν για την ύπαρξη  του  νομοσχεδίου, αλλά μόλις πρόσφατα έμαθα ότι ο νόμος τελικά ψηφίστηκε  και  τι ακριβώς λέει. Αυτό συμβαίνει επειδή εκείνη την περίοδο ήμουν  και εγώ  πολύ ταραγμένη όπως όλοι οι άλλοι, και επιπλέον, μαθαίνοντας  τον  Αύγουστο από τα ΜΜΕ, ότι ο Υπουργός Υγειάς κ. Λοβέρδος μοίρασε στους υπουργούς και στους συνεργάτες του αιτήσεις να γίνουν δωρητές οργάνων, πίστεψα ότι ο νόμος τελικά δεν ψηφίστηκε. Αλλιώς γιατί να μοιράσει τέτοιες αιτήσεις ο υπουργός;
 
Ψάχνοντας   αργότερα το νομοσχέδιο για να το επικαλεστώ ως απόδειξη για τις   προθέσεις της κυβέρνησης, με μεγάλη έκπληξη διαπίστωσα ότι τελικά ο   νόμος ψηφίστηκε. Τον διάβασα, βρήκα και όλα τα σχετικά, αλλά ακόμα δεν   κατάλαβα τα δικαιώματά μου. Δηλαδή δεν κατάλαβα εάν μπορώ να στείλω τη   σχετική δήλωση εναντίωσης μου από τώρα και αν υπάρχει ήδη η προβλεπόμενη   από το νόμο απόφαση του Υπουργού Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, η   οποία καθορίζει τον τρόπο και την κάθε τεχνική λεπτομέρεια σχετικά με  τη  δήλωση του κάθε ατόμου και τον τρόπο συγκέντρωσης αυτών από τον ΕΟΜ.  Υπάρχει και κάτι άλλο που δεν κατάλαβα. Θα   εκδοθεί πιστοποιητικό θανάτου και θα γίνει λήψη οργάνων και από τους   ευρωπαίους και άλλους αλλοδαπούς πολίτες, που τυχαίνει να κηρυχτούν   εγκεφαλικά νεκροί στην Ελλάδα ή αυτό ισχύει μόνο για τους Έλληνες   πολίτες; Και αν ναι, προς εφαρμογή της αρχής της ισότητας των πολιτών ενώπιον του νόμου, πώς θα εξασφαλιστεί η λήψη οργάνων όλων εκείνων των Ελλήνων που ζουν στο εξωτερικό;  Εάν   λάβουμε υπόψιν τα προαναφερόμενα, τις τακτικές που χρησιμοποίησε ο κ.   Παπανδρέου και η κυβέρνηση του στο παρελθόν, αλλά και τον τρόπο   παρουσίασης του νόμου, είναι ξεκάθαρη η πρόθεση εξαπάτησης και   παραπλάνησης της κοινής γνώμης. Όλα   αυτά αποδεικνύουν την υπουλότητα και την επικινδυνότητα του νόμου,  όπως  και ότι ο κ. Παπανδρέου και η κυβέρνηση του, για ακόμα μια φορά,  ήξεραν  πολύ καλά τι έκαναν….
 
Τέλος, επειδή ο εμπνευστής του ήξερε πολύ καλά τι έκανε,  ο   νόμος αυτός δεν αποτελεί μόνο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας λόγω   μαζικής και απίστευτης παραβίασης των ανθρώπινων δικαιωμάτων μας,   περιλαμβανόμενων και των ουσιωδών δικαιωμάτων στη ζωή, στην ελευθερία   και στον αυτοπροσδιορισμό (ατομικό και συλλογικό), αλλά και απόπειρα   γενοκτονίας καθώς είναι ένα μόνο από τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν για   την εξάντληση και τον ευκολότερο αφανισμό μας,   αλλά και για την αλλοίωση της θρησκευτικής ταυτότητάς μας. Ως γνωστό, η   χριστιανική πίστη (η επίσημη θρησκεία της χώρας δηλαδή) δεν συμβαδίζει   με την παραβίαση της ελεύθερης βούλησης, που ο Θεός χάρισε σε όλους  μας,  με την ευθανασία και τον φόνο. Καμία θρησκεία δεν συμβαδίζει με  αυτά,  άλλα εν προκειμένου η ορθοδοξία αποτέλεσε στόχο και γι αυτό αναφέρθηκα σε αυτήν. 

Πηγή: Κατοχικά

Μια ξεκάθαρη Εκκλησιαστική απάντηση και θέση στην πρόκληση των Μεταμοσχεύσεων

Πρωτοσυγκέλλου Δαμασκηνού Πνευματικού Ι. Μονής Τροοδιτίσσης

Αφιέρωμα

Η παρούσα μελέτη αφιερούται εις τον μετά των αγίων αναπαυόμενον Αγιορείτην (†)μοναχόν Νικόδημον Γρηγοριάτην, με αφορμήν τριών χρόνων από την οσιακήν κοίμησίν του, ο οποίος αν και εις νέαν σχετικώς ηλικίαν υπήρξε μάρτυς με την ιδίαν του την ζωήν, εις την σταθεράν και αμετάκλητον απόφασίν του -παρά τις ασφυκτικές πιέσεις- να μην δεχθή μεταμόσχευσιν καρδίας, με αποτέλεσμα την εν Κυρίω κοίμησίν του εις τας 5 Φεβρουαρίου 2009. Αξιώτερον πρόσωπον δι’ αφιέρωσιν της παρούσης μελέτης δεν θα ημπορούσεν να ευρεθή. Ο αξιομνημόνευτος και αξιομίμητος πατήρ Νικόδημος δεν υστερεί των άλλων αγίων μαρτύρων της Εκκλησίας μας. Μάλιστα εις τούτο ξεχωρίζει ότι ενώ οι άγιοι μάρτυρες εθυσίαζον την ζωήν των ίνα μη αρνηθώσι τον γλυκύτατόν των Ιησούν, εις τον μακαριστόν πατέρα Νικόδημον δεν εζητήθη τοιούτον τι (έτσι τουλάχιστον φαίνεται εξωτερικώς). Μάλιστα, ο αείμνηστος φιλοτίμως και με κόστος την ιδίαν του ζωήν ηρνήθη την μεταμόσχευσιν καρδίας λέγων χαρακτηριστικά: «Θέλω να ζήσω. Βάλτε μου την τεχνητήν καρδίαν ή ότι άλλο τεχνικόν μέσον διαθέτει η επιστήμη. Όμως ποτέ δεν πρόκειται να δεχθώ μίαν καρδίαν που θα προέρχεται από ένα "εγκεφαλικά νεκρόν", ο οποίος για μένα δεν είναι νεκρός αλλά ζων και βαρύτατα πάσχων ασθενής». Η πράξις αυτή του μακαριστού πατρός Νικοδήμου ήτο και θα είναι η επιτυχεστέρα και ευγενεστέρα “μελέτη” εξ όσων υπήρξαν (γιατί την εσφράγισε με την ιδίαν του την ζωήν) δια την αναίρεσιν της κακοδοξίας των μεταμοσχεύσεων ανθρωπίνων οργάνων και του δαιμονοφυούς κλινικονομικού κατασκευάσματος όπερ λέγεται "εγκεφαλικός θάνατος". Με αυτήν του την πράξιν εφήρμοσε κατά γράμμα και κατά πνεύμα το του Κυρίου «μείζονα ταύτης αγάπην ουδείς έχει, ίνα τις την ψυχήν αυτού θή υπέρ των φίλων αυτού». Προετίμησε δηλαδή να αποθάνη αυτός (αντί της δι’ αρκετόν καιρόν παράτασης της ζωής του) παρά να συγκατατεθή εις την αφαίρεσιν της ζωής του πλησίον, ο οποίος ενδεχομένως να μην είχε και πάρα πολλά χρονικά περιθώρια ζωής. Ιδού παράδειγμα εφηρμοσμένης ερμηνείας της ως άνω Δεσποτικής εντολής, δια τους ως μη όφειλε παραχαράσσοντας το νόημα της εντολής ταύτης, προς άστοχον θεμελίωσιν των μεταμοσχευτικών των αντιχριστιανικών θεωριών (βλ. εις την παρούσαν μελέτην, ΕΝΣΤΑΣΙΣ αρ. 12 και ΕΝΣΤΑΣΙΣ αρ. 43).

Ο Κύριος μας ετόνισεν ότι «ος εάν λύση μίαν των εντολών τούτων των ελαχίστων και διδάξη ούτω τους ανθρώπους, ελάχιστος κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών· ος δ’ αν ποιήση και διδάξη, ούτος μέγας κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών». Και εσύ, αδελφέ Νικόδημε, και “εποίησας και εδίδαξας” και συνεχίζεις και μετά θάνατον να μας διδάσκης τρανότερον...

Τοιούτος βλαστός ως ο μακαριστός πατήρ Νικόδημος ήτο φυσικόν να υπάρξη ενόσω είχε τοιούτον Πατέρα και Γέροντα με πνευματικόν ανάστημα, τον σεβαστόν μας π. Γεώργιον Καψάνην, υπέρμαχον του Ορθοδόξου Μοναχισμού και της Ορθοδόξου και αμωμήτου ημών πίστεως!

Αιωνία σου η μνήμη αξιομακάριστε και αείμνηστε αδελφέ ημών, πάτερ Νικόδημε. Εύχου και πρέσβευε και υπέρ ημών των αμαρτωλών....

Μετ’ απείρου σεβασμού,

Πρωτοσύγκελλος Δαμασκηνός.

Πανιερώτατον,

Μητροπολίτην Πάφου,

κ.κ. Γεώργιον

Πανιερώτατε άγιε Πάφου,

Μετά από την παράκληση την οποία μας υποβάλετε, όπως σας διατυπώσουμε τις απόψεις μας σχετικά με το καυτό θέμα των μεταμοσχεύσεων, ανταποκρινόμενοι σε αυτήν, θεωρήσαμε σωστό να μελετήσουμε το όλο θέμα διεξοδικά.

Μελετώντας την σχετική βιβλιογραφία, περιέπεσαν στην αντίληψή μας δύο βιβλία του Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ.κ. Νικολάου Χατζηνικολάου. Διαβάζοντάς τα, προσέξαμε ότι αρκετές απόψεις του Σεβασμιωτάτου παρεκκλίνουν από την Ορθόδοξη αγιοπνευματική διδασκαλία. Επίσης, διαπιστώσαμε στα βιβλία αυτά αυθαίρετες χρήσεις και ερμηνείες, τόσο Βιβλικών, όσο και Πατερικών χωρίων. Δυνάμεθα να ισχυριστούμε, με μεγάλη μας λύπη, ότι τα βιβλία αυτά τείνουν προς μία ‘κατευθυνόμενη θεολογία’ υπέρ των μεταμοσχεύσεων, αγνοώντας και την αντίθετη άποψη.

Παίρνοντας αφορμή από τα ως άνω βιβλία, θεωρήσαμε σωστό να καταθέσουμε τις απόψεις μας, αντικρούοντας συνάμα και τις θέσεις του Σεβασμιωτάτου (οι οποίες ‘πάσχουν’ εξ επόψεως θεολογικής) με διαλογικό τρόπο παράθεσης. Με τον τρόπο αυτό πιστεύουμε ότι το κείμενο θα είναι πιο εύληπτο και πιο ευχάριστο.

Εν κατακλείδι, θα θέλαμε να σας ευχαριστήσουμε για την ευκαιρία που μας δώσατε να ακουστεί και η δική μας ταπεινή φωνή. Ευελπιστούμε ότι το παρακάτω κείμενο θα συμβάλει στην άοκνη προσπάθειά σας, ως προέδρου της Συνοδικής Επιτροπής Βιοηθικής, να δοθεί προς το χριστεπώνυμο πλήρωμα της Εκκλησίας μας μια σωστή Εκκλησιαστική τοποθέτηση επί του όλου θέματος των μεταμοσχεύσεων, την οποία διακαώς περιμένει να ακούσει.

Μετ’ απείρου σεβασμού,

Πρωτοσύγκελλος Δαμασκηνός

ΟΥΤΕ  ΔΙΝΟΥΜΕ  ΟΥΤΕ  ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ

(Μια ξεκάθαρη Εκκλησιαστική απάντηση και θέση στην πρόκληση των Μεταμοσχεύσεων)

του Πρωτοσυγκέλλου Δαμασκηνού,  Πνευματικού της Ιεράς Μονής Τροοδιτίσσης (Κύπρου)

Εισαγωγικά

Με αφορμή τα όσα αναφέρει ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης  Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ.κ. Νικόλαος στα δύο βιβλία του[1], επί του σοβαρωτάτου θέματος των μεταμοσχεύσεων, διατυπώνουμε τους δικούς μας προβληματισμούς και ανησυχίες, αλλά και τοποθετούμαστε ξεκάθαρα. Προβαίνουμε σ’ αυτή την ενέργεια, όχι με σκοπό να μειώσουμε το πρόσωπο τού ως άνω Μητροπολίτου, αλλά γιατί βλέπουμε ότι αρκετά από αυτά που αναφέρει έρχονται σε αντίθεση με θεμελιώδεις αρχές του Ευαγγελίου, του Ορθοδόξου δόγματος και του Ήθους της αγίας μας Εκκλησίας.

Θα παραθέτουμε αυτούσια τα λόγια του Σεβασμιωτάτου και στην συνέχεια θα ακολουθεί ο δικός μας προβληματισμός, κριτική και τοποθέτηση. Τέλος, θα κλείσουμε τον λόγο με τα Γενικά και Τελικά Συμπεράσματα και την ξεκάθαρη τοποθέτησή μας στο θέμα των μεταμοσχεύσεων.

(Σημείωση: συστήνουμε να διαβάζονται και οι υποσημειώσεις -footnotes- καθότι στις πλείστες περιπτώσεις είναι επεξηγηματικές και συμπληρωματικές).

ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ (ΑΝΑΣΚΕΥΗ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ)

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 1: (Η ρήση αυτή είναι από ομιλία του που έγινε στην Ι.Αρχιεπισκοπή Κύπρου το 2009)

«Το ερώτημα είναι: Αυτός, από τον οποίο αφαιρείται το όργανο, εάν και κατά πόσον είναι ζωντανός! Εάν είναι νεκρός, με την έννοια που γνωρίζουμε τον νεκρό άνθρωπο και το νεκρό σώμα, τότε το όργανο αυτό δεν είναι μεταμοσχεύσιμο. Διότι προφανώς είναι το ίδιο (το όργανο) νεκρό.  Εάν είναι ζωντανός, δεν μπορούμε να του το αφαιρέσουμε γιατί θα πεθάνει!  Άρα μάλλον δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, όσο κι αν θα το θέλαμε στο μυαλό μας· και δεν θα μπορούσαμε, έως ότου βρέθηκε κάτι πολύ ενδιαφέρον ιατρικά, που όμως δημιουργεί προβλήματα λίγο, και το οποίο σήμερα θα εξετάσουμε.  Και αυτό είναι ο αναπνευστήρας, ο οποίος αναφέρεται στους λεγόμενους εγκεφαλικά νεκρούς».

α) Και  μόνο η ανωτέρω ρήση του Αγίου Μεσογαίας (α.Μ.) είναι αρκετή για να τερματιστεί εδώ η μελέτη μας. Γιατί, σύμφωνα με αυτήν, εξυπακούεται ότι όταν παίρνουμε όργανα από το δότη για να τα μεταμοσχεύσουμε, πρέπει αυτός να είναι βιολογικά ζωντανός (για να είναι ζωντανά και τα όργανά του) και άρα, όταν του τα αφαιρούμε τον σκοτώνουμε!

β) Ερχόμαστε στα λόγια, “εάν είναι νεκρός, με την έννοια που γνωρίζουμε τον νεκρό άνθρωπο και το νεκρό σώμα....” Προφανώς εδώ ο α.Μ. ομιλεί περί του γνωστού και αμετάκλητου βιολογικού θανάτου, “με την έννοια που τον γνωρίζουμε”, τον οποίο αντιδιαστέλλει με τον άλλο θάνατο, “ο οποίος αναφέρεται στους λεγόμενους εγκεφαλικά νεκρούς”. Αυτό όμως έρχεται σε αντίθεση με τα δύο υπό εξέταση βιβλία του, στα οποία ταυτίζει τον εγκεφαλικό θάνατο με τον βιολογικό. (Ότι ταυτίζει τον βιολογικό με τον λεγόμενο εγκεφαλικό θάνατο υπονοείται και με όσα στην συνέχεια ακολουθούν, “έως ότου βρέθηκε...ο αναπνευστήρας”.)

Τέτοιες αντιφάσεις δεν είναι σπάνιες στον α.Μ.

γ) Είπε ανωτέρω, ότι “εάν είναι ζωντανός (ο δότης), δεν μπορούμε να του αφαιρέσουμε (τα όργανα) γιατί θα πεθάνει. Άρα μάλλον δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, όσο κι αν θα το θέλαμε στο μυαλό μας· και δεν θα μπορούσαμε, έως ότου βρέθηκε....ο αναπνευστήρας”. Με αυτό το “δεν θα μπορούσαμε (επειδή είναι ζωντανός), έως ότου βρέθηκε....ο αναπνευστήρας”, καταδεικνύει ότι στην περίπτωση του αναπνευστήρα έχουμε νέα τάξη πραγμάτων: Ενώ δηλ. η ψυχή του “Εγκεφαλικά Νεκρού” (Ε.Ν.) έχει χωριστεί οριστικά από το σώμα του (αυτό προσπαθεί να μας πει), τα όργανα του δότη εξακολουθούν να παραμένουν ζωντανά, χάρη....στον αναπνευστήρα(!) Και ερωτούμε: Είναι ή δεν είναι η ψυχή που ζωογονεί και δίνει ζωτική δύναμη σταόργανα του σώματος (όπως άλλωστε δογματίζουν και οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας); Μπορεί ο αναπνευστήρας να κάμει κάτι τέτοιο, απούσης της ψυχής; Οι άγιοι Πατέρες δογματίζουνόχι, ο α.Μ. λέει ναι, και αν μπορεί ας το αρνηθεί.

Η έγκυος μητέρα - ένας “φυσικός αναπνευστήρας”:

Εκτός από την θεολογική πλευρά του θέματος, ας αναφέρουμε και ένα φυσικό, πρακτικό παράδειγμα: Για το κυοφορούμενο έμβρυο που βρίσκεται μέσα στο αμνιακό υγρό, η έγκυος μητέρα επέχει θέση και λειτουργεί, αν θέλετε, σαν “ένας φυσικός αναπνευστήρας”, μέσω του ομφάλιου λώρου. Συμβαίνει όμως ενίοτε το βρέφος να αποθάνει κατά την διάρκεια της κυοφορίας, οπόταν από την στιγμή αυτή αρχίζει η διαδικασία  της σήψης του σώματός του, προφανώς γιατί η ζωογονούσα αυτό ψυχή του έχει ήδη αναχωρήσει. Κάνουμε λοιπόν τον εξής συλλογισμό: Στην περίπτωση αυτή, παρόλο που η μητέρα ήταν για το έμβρυο ο πιό τέλειος, ο πιο φυσικός αναπνευστήρας, εντούτοις αδυνατούσε να κρατήσει ζωντανά τα όργανα του αποθανόντοςεμβρύου, όπως αδυνατούσε να διατηρήσει και την καρδιοαναπνευστική λειτουργία και κυκλοφορία του αίματός του. Ούτε και αυτή η ψυχή της μητέρας μπορούσε να κρατά ζωντανά τα όργανα του ήδη τεθνεότος εμβρύου, γιατί αυτό αποτελούσε ξεχωριστική ψυχοσωματική οντότητα, ξεχωριστό πρόσωπο, ξεχωριστό άνθρωπο, του οποίου η ιδία(=η δική του) ψυχή έχει ήδη αναχωρήσει. Πώς λοιπόν ισχυρίζονται μερικοί, ότι ο τεχνικός αναπνευστήρας, που υποστηρίζει τον “εγκεφαλικά νεκρό” (και που δεν είναι τίποτα άλλο από ένα σκέτο μηχάνημα), μπορεί να κρατά ζωντανά τα όργανά του και να διατηρεί την καρδιοαναπνευστική λειτουργία και κυκλοφορία του αίματός του, δεδομένης -ως αυτοί ισχυρίζονται- της αναχωρήσεως της ψυχής από το σώμα του;

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ αρ. 1:

Ο λεγόμενος “Εγκεφαλικός θάνατος” δεν ταυτίζεται με τον Βιολογικό θάνατο. Ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, σε ομιλία του που έκαμε στην Καβάλα, τον Μάιο του 2011, κατά την επίσημη επίσκεψή του στην Ιερά Μητρόπολη Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου, είπε, μεταξύ άλλων: “Η καρδία είναι το κέντρον της ψυχής και της υπάρξεως, διό και ο καρδιακός θάνατος είναι ο όντως θάνατος και όχι ο εγκεφαλικός”. Γιατί άραγε το είπε; Σίγουρα είχε τον λόγο του. Ο “Εγκεφαλικά Νεκρός”, λοιπόν, δεν είναι βιολογικά νεκρός, αλλά ζεί, διαφορετικά τα όργανά του δεν θα ήταν μεταμοσχεύσιμα. Ο αναπνευστήρας με κανένα τρόπο δεν μπορεί να δώσει ζωή στα όργανα του σώματος, εάν η ψυχή έχει ήδη αναχωρήσει από το σώμα[2] (Βιολογικός Θάνατος). Πολλές άλλες λειτουργίες του οργανισμού σε ένα “Εγκεφαλικά Νεκρό” άτομο προϋποθέτουν την σύζευξη και την εξακολούθηση της συνάφειας ψυχής και σώματος στο ενιαίο του πρόσωπο. Μόνο η μόνιμη παύση της κυκλοφορίας του αίματος μπορεί να θεωρηθεί ως γνήσιο κριτήριο του θανάτου. Με κανένα τρόπο η Εκκλησία μπορεί να δεχθεί κλινικά και νομικά κατασκευάσματα “άλλων θανάτων”, όταν οι ασθενείς αυτοί εξακολουθούν να ζουν βιολογικά. Όταν αφαιρούμε τα όργανα από τον Ε.Ν. για να τα μεταμοσχεύσουμε σε άλλον, στην ουσία τον σκοτώνουμε, διαπράττοντας φόνο εκ προμελέτης. Σ’ αυτό ενέχονται ο μεταμοσχευτής ιατρός, ο συγγενής του Ε.Ν. που υπέγραψε την συναίνεση ή ο ίδιος ο Ε.Ν. εάν είχε δηλώσει προηγουμένως δωρητής οργάνων (οπόταν του καταλογίζεται ως αυτοκτονία). Η Εκκλησία οφείλει, σ’ αυτές τις περιπτώσεις, να επιβάλλει αυστηρά επιτίμια στους τοιουτοτρόπως θανασίμως αμαρτάνοντας, δεδομένου ότι θα έχει προηγουμένως ενημερώσει καταλλήλως τους πιστούς της[3].

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 2:

«Παράταση ζωής ή παρεμπόδιση θανάτου; (Ζωή και επιβίωση)»

Εδώ, ο α.Μ. παίζει και φιλοσοφεί με τις λέξεις. Αντιδιαστέλλει την “παράταση ζωής” από την “παρεμπόδιση του θανάτου”, ενώ στην ουσία είναι ταυτόσημα. Γιατί, η παρεμπόδιση του θανάτου εξυπακούει την παράταση της ζωής. Και την μεν παράταση ζωής καλεί ζωή, την δε παρεμπόδιση του θανάτου αποκαλεί καταφρονητικά επιβίωση(!). Και συνεχίζει:

«Η ποιότητα ζωής πρέπει να είναι συμβατή με την επιβίωση. Η φύση δέχεται ζωή μόνο με συγκεκριμένες προδιαγραφές ποιότητος. Σήμερα επιβάλλουμε την επιβίωση με όρους απαράδεκτης ποιότητος. Άλλο επιβίωση και άλλο ζωή».

Αν δηλ. δεν υπάρχει και δεν μπορούμε να προσφέρουμε “ποιότητα ζωής”, τότε -γράφει ο α.Μ.- “είναι απαράδεκτο να επιβάλλουμε την επιβίωση”. Λυπούμαι, αλλ’ αν πρέπει να ονομαστεί κάτι ως απαράδεκτο, τούτο είναι η θέση αυτή του Σεβασμιωτάτου! Τι άλλο μπορεί να είναι αυτό παρά καθαρή θέση ευθανασίας; Κι όμως, η στέρηση ποιότητας ζωής φέρνει συχνά ποιότητα ψυχής! Η αγία Γραφή, με το στόμα του αποστόλου Παύλου, μας μιλά ξεκάθαρα για το θέμα αυτό: “ει και ο έξω ημών άνθρωπος διαφθείρεται, αλλ’ ο έσωθεν ανακαινούται ημέρα και ημέρα”.  Έπειτα, αυτό δεν είναι το λειτούργημα και ιερό καθήκον των ιατρών και ειδικότερα των εντατικολόγων; Να κρατούν δηλ. τον άνθρωπο όσο μπορούν στη ζωή;

(Στα λόγια αυτά του Σεβασμιωτάτου, “σήμερα επιβάλλουμε την επιβίωση με όρους απαράδεκτης ποιότητος”, θα κάμω μια παρένθεση. Θα εξιστορήσω κάτι από την προσωπική μου εμπειρία, που καταδεικνύει, πόσο όμορφα έρχονται τα πράγματα και πόσο όμορφα νοιώθει ο άνθρωπος, όταν αφήνει τον Θεό να επεμβαίνει στην ζωή του, κυρίως σε σοβαρά θέματα, όπως είναι αυτά που άπτονται της ζωής και του θανάτου):

Μια προσωπική εμπειρία:

Η σαρκική μου μητέρα είχε υποστεί σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο και νοσηλευόταν στο Γενικό Νοσοκομείο Λεμεσού. Δεν έφτανε αυτό, άρχισε μετά γάγγραινα στα πόδια της. Οι γιατροί γνωμάτευσαν ότι αν δεν κοπούν και τα δυό της πόδια μέχρι το γόνατο, θα πεθάνει από γάγγραινα. Κατόπιν αυτού τα αδέλφια μου επικοινώνησαν τηλεφωνικώς μαζί μου στο Μοναστήρι, για να πάρουν την γνώμη μου. Εν τω μεταξύ, από τους συγγενείς ακούγονταν διάφορα, όπως, “μα είστε τρελλοί; αφίστε την να πεθάνει”. Καθώς επίσης, “είστε δειλοί που δεν την αφήνετε να πεθάνει”. (Πού να ήξεραν οι καϋμένοι πως δειλοί ήσαν αυτοί, που δεν μπορούσαν να φανταστούν την μητέρα μου χωρίς πόδια!). Εγώ τους μίλησα ξεκάθαρα: “Έχουμε καθήκον να κρατήσουμε την μητέρα όσο μπορούμε, και όσο επιτρέψει ο Θεός, στην ζωή!”

Μου άκουσαν λοιπόν και το μεσημέρι μου ξανατηλεφώνησαν ότι υπέγραψαν, δίνοντας το πράσινο φως στους χειρούργους, και ότι το ίδιο απόγευμα θα της έκοβαν τα πόδια. Τους είπα, ότι θα πήγαινα σε λίγο να της κάμω Παράκληση. Σε σχετικό σχόλιο που μου έκαμαν, τους απάντησα ότι “θα παρακαλέσω τον Θεό να δώσει εκείνο, που Αυτός θα κρίνει ως το καλύτερο”. Τελικά -δεν ξέρω για ποιό λόγο- ο ακρωτηριασμός αναβλήθηκε για το επόμενο πρωΐ.

Τι το μετά ταύτα...;  Το βράδυ της ίδια ημέρας η μητέρα πέθανε!...  Θαύμασα την αγαθή Πρόνοια του Θεού! Είπα στα αδέλφια μου: “Ο καλός Θεός, και η καλή μητέρα, βλέποντας την καλή σας προαίρεση, που τα αφήσετε όλα στην αγαθή βούλησή Του, χωρίς εσείς να επεμβείτε αυτόβουλα, επενέβη με τον τρόπο αυτό. Γιατί, αν εσείς δεν αποφασίζατε να δώσετε το πράσινο φως στους γιατρούς, για να προχωρήσουν στον ακρωτηριασμό, σίγουρα η μητέρα θα πέθαινε από γάγγραινα. Μετά θα σας ενοχλούσε ο λογισμός ότι την αφίσατε να πεθάνει. Αν πάλιν, μετά την υπογραφή σας, οι γιατροί προχωρούσαν στον ακρωτηριασμό, σίγουρα η μητέρα δεν θα πήγαινε χρόνια. Σε κάποιο χρονικό διάστημα η μητέρα θα πέθαινε. Και πάλιν όμως ο λογισμός θα σας ενοχλούσε, λέγοντάς σας, ότι πέθανε γιατί την κακομεταχειριστήκατε κόβοντάς της τα πόδια. Έτσι ο καλός Θεός βρήκε την χρυσή τομή και η μητέρα πέθανε από μόνη της φυσιολογικά. Μου δήλωσαν μετά τα αδέλφια μου, καθώς με ευχαριστούσαν, ότι ένοιωθαν όμορφα που ενήργησαν κατά συνείδηση και άφησαν τα πάντα στο θέλημα του Θεού, αφού προηγουμένως έκαμαν οι ίδιοι ό,τι ανθρωπίνως μπορούσαν!

Ποιά θέση μπορεί να έχει εδώ η ευθανασιακή ρήτρα του α.Μ., “η ποιότητα ζωής πρέπει να είναι συμβατή με την επιβίωση. Η φύση δέχεται ζωή μόνο με συγκεκριμένες προδιαγραφές ποιότητος. Σήμερα επιβάλλουμε την επιβίωση με όρους απαράδεκτης ποιότητος”; Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, γιατί κρατήσαμε την στάση αυτή, στο περιστατικό της μητέρας που αναφέραμε, αντίθετα με το τι μας προβάλλει ο α.Μ.!

Στέρηση ποιότητας ζωής, αλλά πλούσια ποιότητας ψυχής:

Ο μέγας τη ασκήσει π. Παΐσιος ο Αγιορείτης είχε πει κάποτε χαρακτηριστικά: “Δεν είδα τόση ωφέλεια από την άσκηση που έκανα στο Σινά, όσο από την παραμονή μου στο κρεββάτι του πόνου, μέσα στο Νοσοκομείο!”

Αλλά και ο απόστολος Παύλος, στην Β’ προς Κορινθίους επιστολή του (κεφ. ΙΒ’, στίχ. 10) διετράνωνε: “διό ευδοκώ εν ασθενείαις....όταν γαρ ασθενώ, τότε δυνατός ειμι”. Στην ίδια επιστολή του (κεφ. Δ’, στίχ. 7-18) μας παρέχει ένα αριστούργημα πίστεως, που οφείλουμε κι εμείς, κατά μίμηση του αποστόλου να εφαρμόζουμε, όταν το καλεί η περίσταση: “Έχομεν δε τον θησαυρόν τούτον εν οστρακίνοις σκεύεσιν, ίνα η υπερβολή της δυνάμεως ή του Θεού και μη εξ ημών, εν παντί θλιβόμενοι αλλ’ ου στενοχωρούμενοι, απορούμενοι αλλ’ ουκ εξαπορούμενοι, διωκόμενοι αλλ’ ουκ εγκαταλειπόμενοι, καταβαλλόμενοι αλλ’ ουκ απολλύμενοι, πάντοτε την νέκρωσιν του Κυρίου Ιησού εν τω σώματι περιφέροντες, ίνα και η ζωή του Ιησού εν τω σώματι ημών φανερωθή.....Έχοντες δε το αυτό πνεύμα της πίστεως κατά το γεγραμμένον, επίστευσα, διό ελάλησα, και ημείς πιστεύομεν, διο και λαλούμεν.....Διο ουκ εκκακούμεν, αλλ’ ει και ο έξω ημών άνθρωπος διαφθείρεται, αλλ’ ο έσωθεν ανακαινούται ημέρα και ημέρα. το γαρ παραυτίκα ελαφρόν της θλίψεως ημών καθ’ υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης κατεργάζεται ημίν, μη σκοπούντων ημών τα βλεπόμενα, αλλά τα μη βλεπόμενα. τα γαρ βλεπόμενα πρόσκαιρα, τα δε μη βλεπόμενα αιώνια.”

     Η στέρηση άρα “ποιότητας ζωής” μπορεί να επιφέρει, κατά τον απ. Παύλο, ποιότητα ψυχής και “ανακαινισμό του έσω ανθρώπου”, ο οποίος μας επιφυλάσσει εις το μέλλον “καθ’ υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης”.....

Συνέχεια με τον α.Μ.:

Αλλ’ ας επανέλθουμε στο προκείμενο. Γράφει πιο κάτω ο Σεβασμιώτατος: «Aν δεχθούμε για τους εγκεφαλικά νεκρούς ότι η κατάστασή τους είναι μή αναστρέψιμη, η απώλεια συνείδησης οριστική και η διατήρηση του ασθενούς στη ζωή μόνο μηχανικά κατορθωτή, τότε ο αναπνευστήρας στην περίπτωσή τους δεν δίνει ζωή αλλά επιβίωση, παρεμποδίζει το θάνατο».

Εδώ, παραδέχεται ο Σεβασμιώτατος ότι ο Ε.Ν. είναι ζωντανός(!), αφού του "παρεμποδίζουμε τον θάνατο". (Οι φάσεις και οι αντιφάσεις εναλλάσσονται.....και το παιγνίδι με τις λέξεις συνεχίζεται): Στην περίπτωση, λέει, του αναπνευστήρα, δεν δίνουμε ζωή (παράταση), αλλά εμποδίζουμε το θάνατο, εμποδίζουμε δηλ. τον άνθρωπο να πεθάνει. Και συνεχίζει:

«Η μηχανική υποστήριξη τότε μόνο έχει λόγο, όταν χαρίζει ελπίδα και προοπτική ζωής. Όταν ο ασθενής μπορεί να αυτονομηθεί και επανέλθει. Επιβίωση χωρίς προοπτική ζωής είναι προσκόλληση στα γήινα, άρνηση αιωνιότητος και απόρριψη της ευεργετικής για την ψυχή διάστασης του γεγονότος του θανάτου».

Ο α.Μ. συνεχίζει να αγωνίζεται έντεχνα με σοφιστείες και φράσεις που “κνήθουν την ακοήν”, και με ένα τέλειο ‘marketing’ προσπαθεί να κάμει πλύση εγκεφάλου, με απώτερο σκοπό την εξασφάλιση των οργάνων τών χωρίς “προοπτική ζωής” ατόμων(!): Άν, λέγει, ο ασθενής έχει ελπίδα και προοπτική ζωής (εννοεί ζωή με δραστηριότητα) τότε έχει λόγο και ο αναπνευστήρας. Διαφορετικά, θα πρέπει η μηχανική υποστήριξη (ο αναπνευστήρας) να διακοπεί, αφού βεβαίως προηγουμένως θα έχουν αφαιρέσει τα όργανα του ασθενή, αφήνοντας πίσω ένα κυριολεκτικάάμορφο τέρας[4](!)  Για τόνομα του Θεού!... Αν κάποιος νομίζει πως δεν έχει “προσκόλληση στά γήινα”, δεν “αρνείται την αιωνιότητα”, ούτε “και απορρίπτει την ευεργετική για την ψυχή του διάσταση του θανάτου”, μπορεί, άν θέλει, να θέσει από τώρα τέρμα στην ζωή του. Δεν έχει όμως κανένα απολύτως δικαίωμα να επιβάλει την θέση του αυτή για τα άτομα που, κατά την έκφρασή του, “δεν έχουν προοπτική ζωής”(!)

Και τώρα έρχεται το φυσιολογικό ερώτημα: Ποιός είναι ο αρμόδιος, ο οποίος θα καθορίσει πότε να διακοπεί η μηχανική υποστήριξη αυτών, που κατά τον α.Μ. δεν έχουν προοπτική ζωής; Ποιός είναι εκείνος που θα καθορίσει πότε πρέπει να αποθάνει ένας τέτοιος ασθενής; Μήπως ο εντατικολόγος; Μήπως ο θεράπων ιατρός; Μήπως ο αναισθησιολόγος; Μήπως ο νευρολόγος; Μήπως ο μεταμοσχευτής; Ή μήπως εκείνος που, στηριζόμενος σε μια δική του ‘βιοηθική’, προωθεί, συμβουλεύει, φιλοσοφεί και δογματίζει ότι: “η μηχανική υποστήριξη τότε μόνο έχει λόγο, όταν χαρίζει ελπίδα και προοπτική ζωής. Όταν ο ασθενής μπορεί να αυτονομηθεί και επανέλθει. Επιβίωση χωρίς προοπτική ζωής.....”. Γι’ αυτό και πρέπει επειγόντως να δώσουμεεμείς.....τέλος στην ζωή του, σταματώντας την “παρεμπόδιση του θανάτου του”(!). Ο ίδιος είναι ένας άχρηστος για την κοινωνία. Το μόνο χρήσιμο που έχει είναι....τα όργανά του. Αυτά να πάρουμε στέλνοντας τον ίδιο στην “αιωνιότητα”. Όσο για τους συγγενείς του δότη, έχουμε λόγο για να τους καθησυχάσουμε την συνείδησή τους: “ Eπιβίωση χωρίς προοπτική ζωής είναι προσκόλληση στα γήινα, άρνηση αιωνιότητος και απόρριψη της ευεργετικής για την ψυχή διάστασης του γεγονότος του θανάτου.”

Όμως οι Άγιοι Πατέρες δεν φαίνεται να συμφωνούν με τον α.Μ. Ας δούμε, μέσα από την Ιερή Υμνογραφία, ποιόν αυτοί θεωρούν ως τον μόνον αρμόδιο που θα καθορίσει το βιολογικό τέλος εκάστου ανθρώπου. Διαβάζουμε λοιπόν: (i)“Ίδετε, ίδετε, ότι εγώ ειμι ο Θεός υμών, ο δικαία κρίσει, πήξας όρους (=όρια) της ζωής, ο εις αφθαρσίαν, εκ φθοράς προσλαβόμενος, πάντας τους κοιμηθέντας, επ’ ελπίδι αιωνίου αναστάσεως”. (ii)“Όρους της ζωής ημών ο δους, διό τους αφυπνώσαντας εκ της του βίου νυκτός, ημέρας ανεσπέρου, υιούς δείξον, Κύριε”. (iii)“Βάθει τωνκριμάτων σου Χριστέ, πανσόφως συ προώρισας, εκάστου τέλος ζωής, τον όρον (=πότε δηλ. να αποθάνει) και τον τρόπον (=με ποιό τρόπο θα αποθάνει)· διό ους εκάλυψε τάφος, εν πάση χώρα, εν τη κρίσει, σώσον Πανοικτίρμον.” (iv)“Οίδας, τα πάντα βλέπεις, καθοράς και γινώσκεις, βροτών τα πλήθη, και το της ζωής εκάστου πέρας (=τέλος), πάσι δίδου την των εγκλημάτων λύτρωσιν” (v)“ Συ μόνος έγνωκας, ως πάντων Κύριος, τας θανάτου εφόδους, μέτρα ζωής και το πέρας πάντων βροτών· διό οικτείρησον και νυν, τους σους δούλους υπεράγαθε.” (vi)Ο Θεός εστιν “ο θανάτου έχων και ζωής πάσαν την εξουσίαν”. (vii)Ούτος ορίζει “τα όρια της ζωής εκάστου ανθρώπου” και “τη προστάξει Αυτού οι άνθρωποι μεθίστανται εκ γης”. “Θεία Αυτού βουλήσει” και “τω Αυτού νεύματι” οι άνθρωποι αναχωρούν ενθάδε. (viii)Ούτος εστίν ο “δικαία προνοία εκ του βίου του φθαρτού, προς άφθαρτον ζωήν μεταβιβάζων τους δούλους Αυτού”. Και (ix)“θείω βουλήματι ψυχή εκ του σώματος βιαίως χωρίζεται και εκ της αρμονίας και της συμφυΐας ο φυσικώτατος δεσμός αποτέμνεται”». Κατόπιν τούτων, ας σηκώσουμε όλοι τα χέρια μας πάνω...., “μηδέν κακόν πράξαντες εις ουδένα!” και αφήνοντες τα πάντα “τω θείω αυτού βουλήματι”.

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ αρ. 2:

Από όσα είδαμε, Κύριος της ζωής και του θανάτου είναι μόνον ο Θεός. Ο Θεός ορίζει τα “όρια της ζωής εκάστου ανθρώπου”, από την πρώτη στιγμή της σύλληψής του (που είναι το εμψυχωμένο ζυγωτό), μέχρι και την τελευταία του στιγμή (που θα σταματήσει η καρδία του). Ο κάθε άνθρωπος, ως εικόνα του Θεού, είναι κατά πάντα αξιοσέβαστος, όπως αξιοσέβαστη και εξαιρετικά πολύτιμη είναι και η ζωή του. Γιατί, ενόσω ο άνθρωπος ζει, είναι δεκτικός μετανοίας. Και, κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, γι’ αυτό μας κρατά στην ζωή ο Θεός, για να μετανοούμε. Έτσι κι εμείς (ιατροί, ασθενείς, συγγενείς των ασθενών), έχουμε ιερόν καθήκον και υποχρέωση όσο μπορούμε και όσο εξαρτάται από μάς να κρατούμε στην ζωή τον όποιον ασθενή, σ’ όποιο στάδιο και σ’ όποια “ποιότητα” ζωής κι αν ευρίσκεται. Κάθε εναντίωση σ’ αυτό, αποτελεί αυθαίρετη αρπαγή των δικαιωμάτων τού Θεού και ύβρη κατ’ Αυτού, η οποία σύντομα θα λάβει “ένδικον μισθαποδοσίαν, (και)....πώς ημείς εκφευξόμεθα τηλικαύτης αμελήσαντες σωτηρίας;”

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 3:

«Η δια της βίας προσπάθεια διατήρησης στη ζωή αποτελεί έκφραση της ανάγκης για αθανασία των ανθρώπων αλλά, όταν περιορίζεται μόνο στο βιολογικό επίπεδο, είναι απόδειξη ολιγοπιστίας και επιγειότητος. Όπως δεν δικαιούμεθα να επισπεύσουμε τον θάνατο, δεν δικαιούμεθα και να τον παρατείνουμε. Οφείλουμε να τον αποδεχθούμε και να τον σεβασθούμε.»

“Όπως δεν δικαιούμεθα να επισπεύσουμε τον θάνατο, δεν δικαιούμεθα και να τον παρατείνουμε”. Ο α.Μ. φτιάχνει σοφιστικές δικές του φράσεις και έννοιες, με ξεκάθαρο απώτερο σκοπό: Να παίρνομε τα όργανα του βαριά ασθενή, σκοτώνοντάς τον, χωρίς να έχουμε οποιοδήποτε συνειδησιακό πρόβλημα, αφού (ούτως ή άλλως) δεν είχαμε το δικαίωμα να του παρατείνουμε τον θάνατο. “Όπως δεν δικαιούμεθα να επισπεύσουμε τον θάνατο, δεν δικαιούμεθα και να τον παρατείνουμε”. Η φράση όμως αυτή, καθ’ εαυτήν, αντιφάσκει στον ίδιο τον εαυτό της. Γιατί, αν δεν έχουμε το δικαίωμα να παρατείνουμε τον θάνατο σ’ ένα βαριά ασθενή, σημαίνει τον αφήνουμε να πεθάνει, επισπεύδοντας έτσι τον θάνατό του. Αυτό όμως έρχεται σε αντίφαση με το πρώτο μέρος της φράσης, που λέγει ότι “δεν δικαιούμεθα να του επισπεύσουμε τον θάνατο”. Δυστυχώς τα λόγια αυτά του α.Μ. δεν έχουν καμιά συνοχή ή συνέπεια. Έπειτα, από πού αντλεί ο Σεβασμιώτατος την θέση του αυτή, ότι “δεν δικαιούμεθα να παρατείνουμε τον θάνατο” του ανθρώπου; Αν έτσι έχουν τα πράγματα, ποιός είναι τότε ο ρόλος και το έργο των ιατρών; Άς το ακούσουν αυτό όλοι οι γιατροί και ιδιαίτερα οι εντατικολόγοι: Καλά θα κάνουν, άν δεν θέλουν να χαρακτηρισθούν από τον α.Μ. ως “ολιγόπιστοι” και φίλοι “της επιγειότητος”, καλά θα κάνουν να αφήσουν την εντατικολογία, να σταματήσουν ν’ασχολούνται με τους βαριάς μορφής ασθενείς, αφήνοντάς τους να αποθάνουν και να ασχολούνται στο εξής με πιο ‘αξιοπρεπείς’ ασθενείς! Δεν έχουν, λέει, δικαίωμα να παρατείνουν τη ζωή τους[5]. Μα πώς μπορεί να μιλά με αυτό τον τρόπο ένας Ιεράρχης!!!

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ αρ. 3:

Ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο το ανεκτίμητο και αποκλειστικό για τον καθένα δώρο της ζωής. Επειδή όμως διά του ενός ανθρώπου (του Αδάμ) η αμαρτία εισέβαλεν εις τον κόσμο και διά της αμαρτίας εισέβαλε και ο θάνατος, όχι μόνο στον Αδάμ αλλά και σε όλους τους ανθρώπους, έδωσεν ο Θεός τα φάρμακα και τους ιατρούς, ως αντίδοτα του θανάτου, ώστε να κρατείται με αυτά ο άνθρωπος στην ζωή, όσο βέβαια εξαρτάται από αυτόν. Λέγει ο Ιδιος ο Θεός στην Σοφία Σειράχ: «Τίμα ιατρόν....και γαρ αυτόν έκτισε Κύριος· παρά γαρ Υψίστουεστίν ίασις... Κύριος έκτισεν εκ γης φάρμακα, και ανήρ φρόνιμος ου προσοχθιεί (=δεν θα αποστραφεί) αυτοίς.... Τέκνον, εν αρρωστήματί σου μη παράβλεπε, αλλ᾿ εύξαι Κυρίω, και αυτός ιάσεταί σε.... Ιατρώ δος τόπον (=επίτρεψέ του να σου ασκήσει θεραπεία), και γαρ αυτόν έκτισε Κύριος, και μη αποστήτω σου, και γαρ αυτού χρεία». Όταν ο θάνατος έρχεταικατόπιν βουλής του Θεού, θα πρέπει εμείς να τον αποδεχόμαστε, έχοντας εμπιστοσύνη στην σωστική πρόνοια του Κυρίου. Όταν όμως ο θάνατος επισυμβαίνει ένεκα δικής μας ανθρωπίνης υπαιτιότητος, είτε με την δική μας θέληση είτε λόγω δικής μας αμέλειας και αδιαφορίας, τότε έχουμε ενεργητικό θάνατο, ο οποίος όταν αναφέρεται στον πλησίον είναιφόνος (ανθρωποκτονία), όταν δε αναφέρεται σε μας τους ιδίους είναι αυτοκτονία. Και τα δύο θεωρούνται βαριά θανάσιμα αμαρτήματα, τα οποία μας καθιστούν εχθρούς απέναντι στον Θεό και τιμωρούνται, τόσο κατά την παρούσα ζωή, πολύ δε περισσότερο στην άλλη ζωή αιωνίως, εάν θετέον δεν προηγηθεί αληθινή και έμπρακτη μετάνοια γι’ αυτά.

[2] Στην περίπτωση που η καρδία παύσει να κτυπά, μόνο πολύ λίγος χρόνος διατίθεται για να ανακτηθούν τα όργανα του δότη, μόλις 30 έως 45 λεπτά. Η μεταμόσχευση οργάνων από δότες που μέσα σ’ αυτό το διάστημα σταμάτησε η καρδία τους, είναι συνήθως λιγότερο επιτυχής από ότι η μεταμόσχευση από τους “εγκεφαλικά νεκρούς”, των οποίων η καρδιά ακόμα χτυπά. Ο τρόπος αυτός χρησιμοποιείται κατά κύριο λόγο σε μεταμοσχεύσεις νεφρού, αν και πολύ περιορισμένη εμπειρία δείχνει ότι η μέθοδος αυτή μπορεί να χρησιμοποιηθεί για μεταμόσχευση ήπατος, πνευμόνων και παγκρέατος. Και τούτο γιατί τα αλλομοσχεύματα από δότες που μέσα σ’ αυτό το διάστημα σταμάτησε η καρδία τους είναι από την φύση τους πολύ αδύνατα και φτωχά σε βιωσιμότητα (‘there is an increased incidence of poor initial allograft function’). Για περισσότερα βλ. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ αρ. 7.3

[3] Βεβαίως, ένοχοι βαρυτέρας αμαρτίας είναι όσοι προπαγανδίζουν τις μεταμοσχεύσεις και τον λεγόμενο “εγκεφαλικό θάνατο” (το σατανικό αυτό “νομικό κατασκεύασμα”), κάνοντας παράλληλα εκστρατεία για εξεύρεση ανθρωπίνων οργάνων προς πλήρωση της δεξαμενής των μοσχευμάτων. Δεν διστάζουν μάλιστα αυτοί να επικαλούνται την Αγία Γραφή και την Εκκλησία με λόγους ψευδείς και παραπλανητικούς. “Oίτινες το δικαίωμα του Θεού επιγνόντες, ότι οι τα τοιαύτα πράσσοντες άξιοι θανάτου εισίν (“πάντες γαρ οι λαβόντες μάχαιραν εν μαχαίρα αποθανούνται”), ου μόνον αυτά ποιούσιν, αλλά και συνευδοκούσι τοις πράσσουσι”. Γνωρίζει ασφαλώς ο α.Μ. ότι η ανθρωποκτονία (σ’ όποιο στάδιο και σε όποια ποιότητα ζωής κι αν ευρίσκεται ο δότης -βλ. ΕΝΣΤΑΣΗ αρ.2- αποτελεί θανάσιμο αμάρτημα και είναι κωλυτικό/καθαιρετικό της ιερωσύνης. Δεν συνειδητοποιεί λοιπόν ο ίδιος ότι με τα όσα λέει, γράφει και κάνει καθιστά τον εαυτό του υπόδικο καθαιρέσεως; Γιατί, με την προπαγάνδα που οι ίδιοι ασκούν, οι ανθρωποκτονίες (διά μέσου της δόσης οργάνων) σήμερα, δυστυχώς, δίνουν και παίρνουν....

[4] Μου είπε χαρακτηριστικά ένας Διευθυντής Παθολογικού Τμήματος: “Να δεις, πάτερ, όταν εξασφαλιστεί η άδεια για αφαίρεση οργάνων από ασθενή, πώς κατεβαίνουν οι μεταμοσχευτέςόπως τα γεράκια....Άλλος να αρπάξει την καρδία, άλλος τα μάτια, άλλος το συκώτι, άλλος τους νεφρούς, άλλος άλλα....”

[5] Αυτό το ‘δεν έχουν δικαίωμα να παρατείνουν τη ζωή τους’, ισχύει ασφαλώς (κατά τον α.Μ.) και για τους συγγενείς των ούτω καλουμένων ‘εγκεφαλικά νεκρών(;)’, οι οποίοι ορθά αρνούνται να υπογράψουν την δόση των οργάνων του συγγενούς των προσώπου. Δεν φτάνει, δηλαδή, που οι πιστοί μας, μέσα στον πόνο και την αγωνία τους για τον βαρειά άρρωστό τους, δέχονται μεγάλο ψυχολογικό πόλεμο από τους ασυνείδητους υποστηρικτές της δόσεως των οργάνων, δέχονται όμοια πόλεμο και από φορείς της Εκκλησίας (αν είναι δυνατόν) οι οποίοι δεν διστάζουν να αποκαλούν τους τοιούτους συγγενείς των ασθενών, “ολιγόπιστους” και φίλους της “επιγειότητος”! Φρονούμεν ότι η Εκκλησία οφείλει να επιδείξει το κανονικό της κύρος και την πρέπουσα αυστηρότητα έναντι των προσώπων αυτών.

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 4:

«Σύμφωνα με τους ειδικούς και την κοινή ιατρική αντίληψη, ο εγκεφαλικός θάνατος ταυτίζεται με τον βιολογικό. Έτσι, η εισαγωγή του ‘εγκεφαλικού θανάτου’ στη σύγχρονη ιατρική πραγματικότητα, δεν αποτελεί τίποτε παραπάνω από μία προσπάθεια να μεταμορφώσουμε τον θάνατο από ακαριαίο γεγονός σε γεγονός διαρκείας, διαχωρίζοντας έτσι τον ‘εγκεφαλικό’ από τον καρδιακό απλά και μόνον για να μεταφυτεύσουμε τα όργανα.»

Ιδού, φάνηκε και η άλλη όψη των αντιφατικών θέσεων του α.Μ., που τώρα αποδέχεται την ταύτιση του εγκεφαλικού θανάτου με τον βιολογικό! Μα καλά, πώς μπορεί ο α.Μ. αδίστακτα να διατυπώνει αυτά τα λόγια; Κατ’ αρχήν, θέλουμε να τονίσουμε, ότι δεν είναι σύμφωνα με την κοινή ιατρική αντίληψη πού ταυτίζεται ο εγκεφαλικός θάνατος με τον βιολογικό, αλλά σύμφωνα με τον α.Μ. και μερικούς οπαδούς της ιδέας του ‘εγκεφαλικού θανάτου’.

Γιατί υπάρχουν σήμερα όχι λίγοι επώνυμοι ιατροί με παγκόσμιο κύρος, οι οποίοι τεκμηριωμένα και με επιστημονικά επιχειρήματα αρνούνται κατηγορηματικά την ταύτιση του εγκεφαλικού θανάτου με τον οριστικό βιολογικό θάνατο. Εισηγούνται μάλιστα να αποσυρθεί η έννοια του ‘εγκεφαλικού θανάτου’, τον οποίο και αποδεικνύουν αντιεπιστημονικό και αυθαίρετο. Στην ουσία ‘ο εγκεφαλικός θάνατος’ ταυτίζεται με τον νομικό (αν θέλετε) θάνατο. Κατάφεραν δηλαδή σήμερα, να αποκτήσει ο ‘εγκεφαλικός θάνατος’ νομικό κύρος, ώστε -με την πιστοποίησή του- να μην διώκονται ποινικώς οι μεταμοσχευτές για διάπραξη ανθρωποκτονίας, όταν αφαιρούν τα όργανα από τον ‘εγκεφαλικά’ (αλλ’ όχι βιολογικά) νεκρό. 

Έπειτα, δεν διστάζει ο α.Μ. να παραδεχθεί ότι η έννοια αυτή του εγκεφαλικού θανάτου εξυπηρετεί μόνο στην αφαίρεση οργάνων από τον λεγόμενο εγκεφαλικά νεκρό (κατά τα άλλα δε βιολογικά ζωντανό, επιφέροντας με αυτό τον τρόπο τον θάνατό του). Ο όρος δε “θάνατος διαρκείας”, που χρησιμοποιεί, σε αντιδιαστολή με τον “ακαριαίο θάνατο”, είναι εν πολλοίςαυθαίρετος, αντιεπιστημονικός, και ‘δικονομικός’. Επιτέλους, πόσων ειδών θανάτους έχουμε; Ο ίδιος ο α.Μ. αναφέρει κάπου στο βιβλίο του, την ρήση του μακαριστού π. Πορφυρίου ότι ο Θεός ένα θάνατο έκαμε!!!

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ αρ. 4:

Ο απόστολος Παύλος μας λέγει ξεκάθαρα, ότι “απόκειται τοις ανθρώποις άπαξ αποθανείν, μετά δε τούτο κρίσις”. Αυτό εξυπακούει ότι ο Θεός και η Εκκλησία ένα θάνατο γνωρίζουνκαι όχι δύο. Ανεξάρτητα από την κρατική νομοθεσία[1], η Εκκλησία (μαζί με όλο τον συνειδητό ιατρικό κόσμο) ένα θάνατο γνωρίζει, τον κοινό (βιολογικό) θάνατο, ο οποίος είναι και αποτελεί ένα ακαριαίο και στιγμιαίο γεγονός· αυτό της διάσπασης του φυσικού δεσμού μεταξύ ψυχής και σώματος. Γι’ αυτό και οι όροι ‘εγκεφαλικός θάνατος’ και ‘θάνατος διαρκείας’ είναι καθόλα άστοχοι, αντιεπιστημονικοί και παραπλανητικοί. Η Εκκλησία δέχεται τις κάτωθι τρεις αρχές, σχετικά με τον θάνατο:

1ον.  Αδιάψευστος[2] ‘ορισμός’ του θανάτου, είναι ο αποχωρισμός της ψυχής από το σώμα. Τότε, και μόνο τότε, μπορούμε να μιλούμε για ένα νεκρό σώμα (ή πτώμα).

2ον.  Αδιάψευστο ‘τεκμήριο’ του θανάτου, είναι η οριστική παύση της κυκλοφορίας του αίματος. (Αν θέλουμε δε να μιλήσουμε σε σύγχρονη αναφορά, χρησιμοποιώντας την σημερινή ιατρική ωρολογία, τότε): Αδιάψευστο ‘τεκμήριο’ ότι δεν επήλθε ακόμη ο θάνατος, είναι το γεγονός ότι τα ζωτικά όργανα του ανθρώπου εξακολουθούν να παραμένουνζωντανά και μεταμοσχεύσιμα[3], πράγμα που κάνει προφανή την παρουσία της ψυχής στο σώμα, αφού αυτή, και μόνο αυτή, (η ψυχή) είναι που ζωοοποιεί και δίνει ζωτική δύναμη στα όργανα του σώματος (ανεξάρτητα του αν ο ασθενής υποβοηθείται ή όχι με την μηχανική υποστήριξη του αναπνευστήρα).

3ον.  Αδιάψευστη ‘κοινή πράξη’, που υποδηλοί την αδιαμφισβήτητη πεποίθηση περί του θανάτου ενός ανθρώπου, είναι η τελική κάλυψη με κουβέρτα ολοκλήρου του νεκρού σώματος, συμπεριλαμβανομένης και της κεφαλής. (Ποτέ δεν κάνουν κάτι τέτοιο σε ένα ‘εγκεφαλικά νεκρό’!) Μετά την ‘κοινή αυτή πράξη’, ούτε αναπνευστήρας, ούτε ‘τεχνητή καρδία’, ούτε οποιοδήποτε άλλο μηχάνημα μπορεί να εξυπηρετήσει σε τίποτε, ούτε και γίνεται λόγος πλέον για αφαίρεση οργάνων προς μεταμόσχευση, αφού τα όργανα είναι ήδη νεκρά, ένεκα του ότι η ψυχή, η μόνη ζωοποιός αιτία του ανθρωπίνου σώματος και των οργάνων του, έχει ήδη αναχωρήσει προς τας αιωνίους μονάς και ο άνθρωπος είναι διά τούτονεκρός. Αμέσως μετά την ‘κοινή αυτή πράξη’, καμιά άλλη σκέψη δεν κυριαρχεί στο προσκήνιο, παρά μία: Να οδηγηθεί ο νεκρός στο.... νεκροτομείο.

Μετά τις ανωτέρω επεξηγήσεις, επαναλαμβάνουμε ότι η Εκκλησία μόνο τον κοινό (βιολογικό) θάνατο μπορεί να δεχθεί, μαζί με τον ‘ορισμό’ του, το ‘τεκμήριό’ του και την ‘κοινή καθολική του πράξη και συνείδηση’. Aκούσατε ποτέ συγγενή ασθενούς (τον οποίο έχουν διασωληνωμένο στον αναπνευστήρα και που τον έχουν εξαγγείλει ως ‘εγκεφαλικά νεκρό’), να παίρνει τηλέφωνο σε Μοναστήρι και να παρακαλεί για μνημόσυνο ή για ανάπαυση της ψυχής τού συγγενή του, και όχι για προσευχή-παράκληση υπέρ αισίας έκβασης της κατάστασης τού ασθενούς, πράγμα που γίνεται μόνο σε ζωντανούς; Αυτές όλες οι ‘κοινές πράξεις’ τι υποδηλούν; Ας μην κρυβόμαστε άλλο πίσω από το δάκτυλό μας, ας μην εθελοτυφλούμε κι ας σταματήσουμε να υποκρινόμαστε, γιατί όλους μάς περιμένει αλάνθαστος, δίκαιος και αδέκαστος Κριτής....

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 5:

«Η παρέμβαση λοιπόν στο σώμα, και μάλιστα κατά τη στιγμή του θανάτου, για μεταμοσχευτικούς λόγους και σκοπούς θα μπορούσε να επιτρέπεται μόνον όταν η φθορά μπορεί να μεταμορφωθεί σε προσφορά. Ο σεβασμός στον άνθρωπο είναι τόσο μεγάλος ώστε μόνο κάτι μεγαλύτερο (δηλ. από τη ζωή ενός ανθρώπου, του ζωντανού δότη) θα μπορούσε να υπερνικήσει και να ξεπεράσει τα διλήμματα και τις αναστολές που αυτός προξενεί (το γεγονός δηλ. ότι προξενούμε τον θάνατο σ’ εκείνον από τον οποίο αφαιρούμε τα όργανα). Και αυτό είναι η αξιοποίηση του αυτεξουσίου μας· είναι η αγάπη.» (μέ άλλα λόγια, ο σκοπός, η αγάπη, αγιάζει τα μέσα, την ανθρωποκτονία....(!) 

Οι φράσεις, “η παρέμβαση στο σώμα για μεταμοσχευτικούς λόγους και σκοπούς θα μπορούσε να επιτρέπεται....και θα μπορούσε να ξεπεράσει τα διλήμματα” και, “o σεβασμός στον άνθρωπο είναι τόσο μεγάλος ώστε μόνο κάτι μεγαλύτερο”, δεν θα χρησιμοποιούνταν από τον α.Μ., αν δεν είχε εδώ την πεποίθηση, ότι ο ‘εγκεφαλικά νεκρός’ που έχουμε μπροστά μας, δεν είναι άλλο τι παρά ένας ζωντανός άνθρωπος. Αμέσως μετά την προηγούμενη Ένσταση, κατά την οποία ο α.Μ. μάς ταύτιζε τον εγκεφαλικό θάνατο με τον βιολογικό, τώρα μας τα μισολέγει ότι είμαστε στην “στιγμή του θανάτου” και όχι σ’ αυτόν καθ’εαυτό τον θάνατο. Οι αντιφάσεις συνεχίζουν να εναλλάσσονται και στα δυό του βιβλία....

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ αρ. 5:

Ο απόστολος Παύλος μας παραγγέλλει: “Μη νικώ υπό του κακού, αλλά νίκα εν τω αγαθώ το κακόν”. Δεν μπορούμε δηλαδή να κάνουμε ένα καλό διαπράττοντας κάποιο άλλο κακό. Πουθενά δεν μας λέγει η Χριστιανική πίστη και διδασκαλία, ότι μπορούμε να δίνουμε ζωή σε κάποιον, αφαιρώντας την από κάποιον άλλο. “Το καλόν ου καλόν εάν μη καλώς γένηται”. 

Δεν επιτρέπεται στον Χριστιανό να εφαρμόζει το των ‘Ιησουϊτών’ “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”. Η παράβαση μιας εντολής του Θεού, όπως είναι το “ου φονεύσεις”, δεν μπορεί να αποτελεί θεμέλιο για να στήσω μια άλλη εντολή. Ο Αδελφόθεος Ιάκωβος μας διευκρινίζει, ότι “όστις όλον τον νόμον τηρήση, πταίση δε εν ενί, γέγονε πάντων ένοχος. Ο γαρ ειπών μη μοιχεύσης, είπε και μη φονεύσης· ει δε ου μοιχεύσεις, φονεύσεις δε, γέγονας παραβάτης νόμου.” Το Χριστιανικό ήθος δεν μας επιτρέπει να εφαρμόζουμε την ‘αγάπη’ σε κάποιον, αφαιρώντας την από κάποιον άλλο!

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 6:

«Υπάρχει πάλι περίπτωση που σεβασμός στον άνθρωπο σημαίνει ότι όχι απλώς του επιτρέπουμε να πεθάνει, αλλά ακόμη τον διευκολύνουμε να πεθάνει».

Για τόνομα του Θεού! Αποτελεί σεβασμό στον άνθρωπο, όταν όχι μόνο δεν τον βοηθούμε να ζήσει, αλλά ακόμη τον βοηθούμε να πεθάνει, δηλ. τον σκοτώνουμε; Η αφαίρεση ζωής αποτελεί σεβασμό προς τον φονευθέντα; Και μάλιστα έκφραση αγάπης; Έγραφε κάποιος σε ένα του ποίημα: “την σκότωσα γιατί την αγαπούσα”(!) 

Πρέπει να γνωρίζουμε ότι ο τερματισμός της ζωής κάποιου “πριν να έρθει η ώρα και γι’αυτόν”, συνιστά “Επιταχυθανασίαν”, η οποία και τιμωρείται κατά το άρθρο 299 του Ποινικού Κώδικα (Π.Κ.) της Ελλάδος. Επίσης, το να βοηθήσει κάποιος τον “δότη” να πεθάνει, έστω και λίγο μόνο “νωρίτερα” από την ώρα του, χαρακτηρίζεται ως πράξη “συμμετοχής σε αυτοκτονία”, και τιμωρείται κατά τα οριζόμενα στα άρθρα 300 και 301 του ιδίου Π.Κ. ως “φόνος εκ προμελέτης”. Είστε κληρικός α.Μ. και μάλιστα αξιωματούχος. Και πρέπει να γνωρίζετε, ότι η τοιαύτη θέση ενός κληρικού, όταν δηλ. προτρέπει τους ανθρώπους σε μια τέτοια κίνηση και πράξη ανθρωποκτονίας, συνεπάγεται κανονική επιτίμηση. Στην πραγματικότητα μας καθιστά, εμάς τους κληρικούς, υποδίκους καθαιρέσεως!....

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ αρ. 6:

Η ζωή του ανθρώπου έχει ανεκτίμητη αξία, υπό το πρίσμα ότι ο άνθρωπος, ενόσω η ψυχή του είναι ενωμένη με το σώμα του, είναι δεκτικός μετανοίας. Γι’ αυτό και κάθε είδοςάρνησης της ζωής αποτελεί βλασφημία κατά του αγίου Πνεύματος, η οποία σύμφωνα με το Ευαγγέλιο δεν συγχωρείται ούτε στον παρόντα αιώνα ούτε στον μέλλοντα. “Ος δ’ αν βλασφημήση εις το Πνεύμα το Άγιον, ουκ έχει άφεσιν εις τον αιώνα, αλλ’ ένοχός εστιν αιωνίου κρίσεως”. Διό και υπάρχει κανόνας που απαγορεύει την κηδεία στους αυτόχειρες. Γι’ αυτό και η Εκκλησία εμφανίζεται πάντοτε ενάντια και προς την λεγόμενη ευθανασία (δηλ. τον τερματισμό της ζωής κάποιου με ανώδυνο τρόπο). Όμως με την πιο πάνω θέση του, ο Σεβασμιώτατος δεν δηλώνει απερίφραστα ότι τάσσεται υπέρ αυτής;

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 7:

«Η τεχνητή υποστήριξη όταν οδηγεί σε ζωή είναι ευλογία. Όταν όμως απλά μεταμορφώνει τον θάνατο από στιγμιαίο γεγονός σε παρατεινόμενη ταλαιπωρία, αγωνία, αμφιβολία, τότε (η τεχνητή υποστήριξη) είναι ανεπίτρεπτη, αήθης και ανίερη πράξη σχολαστικότητος και ολιγοπιστίας.» Μά, αν είναι νεκρός ο “εγκεφαλικά νεκρός”, όπως ο α.Μ. διατείνεται, τι ταλαιπωρία ή αγωνία του προξενούμε; Αν πάλιν είναι ζωντανός ο Ε.Ν., θεωρείται ως “πράξη ανεπίτρεπτη, αήθης και ανίερη(!)” το να προσπαθούμε να τον κρατήσουμε στη ζωή; Επιτέλους να μας πει ο α.Μ., τι θεωρεί τον Ε.Ν., ζωντανό ή πεθαμένο; Γράφει ακόμη ο Σεβασμιώτατος, ότι “είναι σχολαστικότης και ολιγοπιστία” το να διερωτούμαστε, πριν διακόψουμε την τεχνητή υποστήριξη, κατά πόσον ο ασθενής είναι ζωντανός ή όχι. (Νομίζω, περιττεύουν τα σχόλια!)

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ αρ. 7:

Η Εκκλησία σε όλες τις Ακολουθίες της εύχεται και δέεται για τους πιστούς της, ώστε να έχουν “Χριστιανά τα τέλη της ζωής τους, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά” καθώς “και καλήν απολογίαν την επί του φοβερού βήματος του Χριστού”.Ουδέποτε όμως η Εκκλησία, ενόψει κάποιας ενδεχόμενης “παρατεινόμενης ταλαιπωρίας”, προέτρεψε πιστό να θέσει τέρμα στην ζωή του ή στην ζωή κάποιου άλλου για τερματισμό της ταλαιπωρίας του! Αντίθετα, προσπαθεί να του απαλύνει τον πόνο, κρατώντας τον συνάμα όσο μπορεί στην ζωή. Το να εκφράζεται κανείς, ότι μια τέτοια στάση εκ μέρους της Εκκλησίας “είναι ανεπίτρεπτη, αήθης και ανίερη πράξη σχολαστικότητος και ολιγοπιστίας”, αυτό απάδει προς το ήθος, την πίστη και την διδασκαλία της....

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 8:

«Η Εκκλησία προσεύχεται για τη διευκόλυνση της αναχώρησης της ψυχής (ευχή εις ψυχορραγούντα): (“Λύσον τον δούλον Σου της αφορήτου ταύτης οδύνης και της συνεχούσης αυτόν πικράς ασθενείας και ανάπaυσον αυτόν ένθα των δικαίων τα πνεύματα”).»

Ναι, α.Μ., αλλά η Εκκλησία απευθύνεται στον Θεον και την τελική έκβαση της πορείας του ασθενούς την αναθέτει σ’Αυτόν και μόνο και όχι στον....μεταμοσχευτή! Και αν τελικά η βουλή Του είναι να τον μεταφέρει στην αιωνιότητα, τότε Τον παρακαλούμε να τον αναπαύσει μαζί με τους δικαίους. Είναι λοιπόν άστοχο και παραποίηση της εκκλησιαστικής αυτής πράξης, να την φέρνουμε ως επιχείρημα, για να μπορούμε να σκοτώνουμε τον βαριά ασθενή παίρνοντας τα όργανά του για σκοπούς μεταμοσχευτικούς!   

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ αρ. 8:

Όταν η Εκκλησία προσεύχεται υπέρ των πιστών τέκνων της, έχει επίγνωση ότι το κάνει μέσα στο πνεύμα τού “εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα”. Με απόλυτη εμπιστοσύνη στην σωστική και αγαθή πρόνοια του Θεού, απευθύνει σ’ Αυτόν τα αιτήματά της. Σ’ Αυτόν αναθέτει[4] και την τελική έκβαση των πραγμάτων, με πλήρη την βεβαιότητα ότι Εκείνος θα δώσει το καλύτερον....

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 9:

«Για την Εκκλησία ο θάνατος έχει καταργηθεί. Η εναγώνια συνεπώς και εν πολλοίς σχολαστική αναζήτηση της στιγμής του θανάτου δεν έχει ουσιαστικό ενδιαφέρον και νόημα. Οι πιστοί ήδη ζώντες μεταβεβήκασιν εκ του θανάτου εις την ζωήν. Η με κάθε δυνατό τρόπο επιδίωξη παράτασης της ζωής και μετάθεση στο μέλλον της στιγμής του θανάτου αδυνατίζει την πίστη ότι αυτός αποτελεί ήδη παρελθόν (“μεταβέβηκεν”).»

Δυστυχώς, έχουμε και πάλιν εκ μέρους του α.Μ. παραποίηση του νοήματος της Γραφής και εθελούσια παρερμηνεία. Η φράση του Κυρίου, “(οι πιστοί ήδη ζώντες) μεταβεβήκασιν εκ του θανάτου εις την ζωήν”, αναφέρεται στον πνευματικό θάνατο και όχι τον βιολογικό· την πνευματική και όχι την βιολογική ζωή. Λέγει ακριβώς, “ο τον λόγον μου ακούων και πιστεύων τω πέμψαντί με έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν ουκ έρχεται, αλλά μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν”. Επίσης, στα ανωτέρω λόγια του, ο α.Μ. επαναλαμβάνει, όπως και προηγουμένως, ότι δεν τον ενδιαφέρει άν και κατά πόσον ο ονομαζόμενος Ε.Ν. δότης είναι ζωντανός ή όχι(!) 

Μάλιστα εμάς, τους οποίους απασχολεί καίρια το ερώτημα αυτό, μας αποκαλεί “σχολαστικούς” και “μικρούς κατά την πίστη”! Ειλικρινά, οι υποστηρικτές του Εγκεφαλικού Θανάτου θα ντρέπονταν να εκφέρουν τέτοια γνώμη, την οποία ο α.Μ. ανερυθριάστως (με συγχωρείτε για την λέξη) εκφέρει. Αντίθετα, αυτοί αγωνίζονται με υπέρμετρο ζήλο και με το μαχαίρι στα δόντια ναπείσουν ότι ο εγκεφαλικά νεκρός είναι ταυτόσημος με τον βιολογικά νεκρό· παρόλο, που και αυτοί άρχισαν σιγά-σιγά να ομολογούν και να παραδέχονται ότι ο Ε.Ν. δεν είναι νεκρός αλλά ζωντανός. Μάλιστα, μια επιτροπή Άγγλων νομικών εμπειρογνωμόνων, ασχοληθείσα με τον ούτως ονομαζόμενο εγκεφαλικό θάνατο, εξέφρασε την μεγάλη της ανησυχία για τυχόν παραβίαση του Ποινικού Κώδικα περί ανθρωποκτονίας! Έπειτα, αφού η ζωή κατά τον α.Μ. δεν έχει και τόση σημασία, μάλιστα “η με κάθε δυνατό τρόπο επιδίωξη παράτασης της ζωής και μετάθεση στο μέλλον της στιγμής του θανάτου αδυνατίζει την πίστη ότι αυτός αποτελεί ήδη παρελθόν («μεταβέβηκεν»)”, γιατι ο ίδιος κόπτεται τόσο πολύ για την παράταση της ζωής των ληπτών και αγωνίζεται τόσο υπέρ των μεταμοσχεύσεων; Πρέπει να είμεθα δίκαιοι στον καταμερισμό της “ιδεολογίας” μας και όχι ετεροβαρείς!   

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ αρ. 9:

Η Εκκλησία πάντοτε εύχεται να μας δοθεί “παράταση ζωής”, ώστε να μετανοήσουμε και να γίνουμε κατάλληλα δοχεία για την “βασιλεία του Θεού”, ήτις “εντός ημών εστι”. Στην ακολουθία του Μυστηρίου της Εξομολογήσεως ο πνευματικός εύχεται εις τον Θεόν υπέρ του πνευματικού του τέκνου “όπως δωρήσηται αυτώ άφεσιν αμαρτιών και καιρόν μετανοίας”. Όσο δε ο άνθρωπος πλησιάζει προς το τέλος του, τόσο πολυτιμότερες και βαρυτιμότερες γι’ αυτόν καθίστανται οι μέρες, οι ώρες, τα λεπτά....

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 10:

«Και τι πιο αγαθό στον κόσμο από την εν αγάπη θυσία της ζωής υπέρ των αδελφών. Αν η τόλμη αυτής της αγάπης φωτίσει την όλη προβληματική των μεταμοσχεύσεων, ενισχύει την ελπίδα των μεταφυτεύσεων από τον πρόσκαιρο κόσμο στον αιώνιο κόσμο του Θεού, στη βασιλεία Του, που θα είναι κοινωνία αγάπης. Η πρόσκαιρη σωτηρία του πλησίον εξασφαλίζει την αιώνια δική μας σωτηρία·.....«ουκ έστιν άλλως σωθήναι ει μη δια του πλησίον. Η διά της προσφοράς, και ενδεχομένως θυσίας μας, παράταση της ζωής των αδελφών είναι η δική μας “εκπόρευση εις ανάστασιν ζωής”..... Προσφέροντας το σώμα μας το εξαγιάζουμε, το καταξιώνουμε ως ναό του Θεού».

Ολόκληρη η ανωτέρω ‘Ένσταση’ είναι εντελώς απαράδεκτη! Λυπούμαι να διαβεβαιώσω ότι τέτοια γραφίδα προδίδει ‘πλάνην της καρδίας’[5]. Παράλληλα, βλέπουμε μια καθαρά δυτικίζουσααγαπολογία (προτεστάντικου και παπικού τύπου), στον βωμό της οποίας δεν διστάζει ο α.Μ. να θυσιάσει ανθρώπινες ζωές (δια “της εν αγάπη θυσίας της ζωής υπέρ των αδελφων”), εξασφαλίζοντάς τους μάλιστα και το εισιτήριο για τον παράδεισο(!) 

Αυτό μου θυμίζει τα “συγχωροχάρτια” του Πάπα κατά τον Μεσαίωνα, με τα οποία ο Πάπας εξασφάλιζε στους Ρωμαιοκαθολικούς πιστούς του όχι μόνον άφεση αμαρτιών αλλ’ ακόμη και αυτόν τον Παράδεισο(!), αφού βεβαίως προηγουμένως εξασφάλιζε από αυτούς το απαιτούμενο χρηματικό ποσό. Τώρα ο α.Μ. εξασφαλίζει στους πιστούς μας τον Παράδεισο, αφού βεβαίως προηγουμένως εξασφαλίσει από αυτούς τα όργανά τους! Και μή χειρότερα.... 

Είναι ανέντιμο, και δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να προσπαθούμε να πείσουμε τους πιστούς μας να δηλώσουν δότες οργάνων, παίζοντας με την συνείδησή τους και κάνοντάς τους πραγματικήπλύση εγκεφάλου, απατηλά υποσχόμενοι σ’αυτούς “μεταφύτευση από τον πρόσκαιρο κόσμο στον αιώνιο κόσμο του Θεού, στη βασιλεία Του, αφού η πρόσκαιρη σωτηρία του πλησίον εξασφαλίζει την αιώνια δική μας σωτηρία”.Άν λοιπόν, κατά τον α.Μ., ο Παράδεισος αποκτάται τόσο εύκολα, αυτόματα και μαγικά, με το να δηλώσω δυνητικός δότης και επιτρέποντας στην πολιτεία να μου πάρουν τα όργανά μου[6]· διερωτούμαι: γιατί ο Κύριος μάς δήλωσε τόσο εκφραστικά και κατηγορηματικά, ότι η οδός που οδηγεί στην ζωή, στόν παράδεισο, είναι τόσο στενή και τεθλιμμένη;

Δυστυχώς, τα βιβλία, οι εισηγήσεις και ομιλίες του α.Μ. -που έχουν σχέση με τις μεταμοσχεύσεις- συνέχoνται και συνεπαίρνονται από ένα συναισθηματισμό και μια συνεχήαγαπολογία, κάτι που δυστυχώς αρέσει στον σημερινό άνθρωπο του κόσμου. Αυτό βέβαια, το να αρέσουν στον κόσμο, είναι αναμενόμενο και δεν μας εκπλήττει. Είναι σημεία των καιρών, καθώς το έχει προείπει και ο απόστολος Παύλος, ότι “έσται καιρός ότε (οι άνθρωποι του κόσμου) της υγιαινούσης διδασκαλίας ουκ ανέξονται”, αλλά θα θέλουν να ακούουν διδασκαλίες σύμφωνες με τις δικές τους επιθυμίες!   

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ αρ. 10:

Είναι κατακριτέο και πολύ εγωϊστικό εκ μέρους του ανθρώπου να θέτει τέρμα στην ζωή που του έδωσε ο Θεός[7] -προσφέροντας τα όργανά του σε κάποιον άλλο- παράλληλα δε ν’ αυταπατάται, ότι με αυτόν τον τρόπο: (i) εκπληρώνει τον νόμο της αγάπης, “με την εν αγάπη θυσία της ζωής υπέρ των αδελφών” και (ii) εξασφαλίζει την “μεταφύτευσή του από τον πρόσκαιρο κόσμο στον αιώνιο κόσμο του Θεού, στη βασιλεία Του”..... Το να μην έχει κανείς συναίσθηση της δικής του πραγματικότητας, ότι δηλ. ο ίδιος έχει απόλυτη ανάγκη “καιρού μετανοίας” και να διαθέτει αυτόν τον “καιρό” σε άλλον, φανερώνει υψηλοφροσύνη, αγνωσία και “πλάνην καρδίας”. Συμπληρωματικά, θα λέγαμε ότι ένα τέτοιο ‘πιστεύω’ θυμίζει τον μύθο και την κακοδοξία των Παπικών περί του πλεονάσματος της “αξιομισθίας των αγίων”[8].

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 11:

«Φυσικά λοιπόν και έχουμε εξουσία επί των σωμάτων μας.... και όχι μόνον δικαίωμα αλλά και υποχρέωση πνευματική έχουμε να δίνουμε την αγάπη μας. Ο Απόστολος Παύλος υπαινίσσεται τη δυνατότητα προσφοράς των μελών του σώματός μας, πιο συγκεκριμένα των οφθαλμών, ως έκφραση ύψιστης αγάπης: «μαρτυρώ γαρ υμίν ότι ει δυνατόν τους οφθαλμούς υμών εξορύξαντες άν εδώκατέ μοι», πιστοποιώντας με τη δυνατή αυτή έκφραση την αγάπη των Γαλατών.»

Για τόνομα του Θεού, α.Μ.! Σχήμα λόγου κάνει ο Απόστολος Παύλος. Πώς παραβιάζουμε το πνεύμα της Γραφής σε γράμμα; Θα εφάρμοζαν ποτέ αυτό κατά γράμμα οι Γαλάτες; Να βγάλουν δηλ. τα μάτια τους, για να τα δώσουν στον απ. Παύλο; Αλλού γράφει (ο ίδιος απόστολος): “ηυχόμην αυτός εγώ ανάθεμα είναι από του Χριστού υπέρ των αδελφών μου”. Θα έκανε ποτέ ο απόστολος τέτοιο πράγμα, να γίνει δηλ. ανάθεμα από τον Χριστό, αυτός ο οποίος έλεγε “ζώ δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί ο Χριστός”; 

Όπως λοιπόν, ποτέ δεν θα γινόταν το δεύτερο -να χωρισθεί δηλαδή ο απόστολος Παύλος από τον Χριστό- τό ίδιο δεν θα γινόταν ποτέ από τους Γαλάτες, να βγάλουν τα μάτια τους για να τα δώσουν στον απ. Παύλο. Είναι λοιπόν, όπως προανέφερα, σχήματα λόγου αυτά -που δείχνουν το υπερβάλλον της αγάπης, τόσον του Παύλου, όσον και των Γαλατών- και όχι Γραφικόν επιχείρημα για παραδοχή και χριστιανική επικύρωση της δόσης οργάνων και των μεταμοσχεύσεων! Τέτοια επιχειρήματα θα μπορούσαν πολύ επιεικώς να χαρακτηρισθούν ως γελοία και παιδαριώδη!

   Όμως, ας μας διευκρινήσει ο α.Μ. -ο οποίος τόσο πολύ κόπτεται υπέρ των μεταμοσχεύσεων, της ιδέας του εγκεφαλικού θανάτου και της δωρεάν δόσης ανθρωπίνων οργάνων προς πλήρωση της δεξαμενής(!) των, αναλαμβάνοντας μάλιστα εκστρατεία διαφώτισης προς τον σκοπό αυτό- έχει ο ίδιος δηλώσει ‘δυνητικός δότης’, συμπληρώνοντας το κατάλληλο γι’ αυτό έντυπο; 

Γιατί, ο ίδιος -σε προσωπική συνομιλία του που είχε με κάποιο, κατά πάντα αξιόπιστο πρόσωπο- δήλωσε κατηγορηματικά: “ούτε εγώ είμαι υπέρ της δόσης οργάνων· εγώ δεν καταδέχομαι να δώσω για μεταμόσχευση ούτε το νύχι μου”!!! Να μου επιτραπεί εδώ να επισημάνω την ασυνέπεια[9] των λόγων του συγγραφέως. Την στιγμή μάλιστα που πιο πάνω μας μιλά για επιβεβλημένο καθήκον ημών των Χριστιανών, “όχι μόνον ως δικαίωμα αλλά και ως υποχρέωση πνευματική,....την προσφορά των μελών του σώματός μας”.

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ αρ. 11:

Πρέπει ο Χριστιανός να συνειδητοποιήσει, κάνοντας φρόνημά του την αλήθεια ότι “τα θνητά σώματά μας έχουν ένοικον το Πνεύμα το Άγιον” και ότι “είναι ναός του εν ημίν Αγίου Πνεύματός, ου (=το οποίον Πνεύμα) έχομεν από Θεού, και ουκ εσμέν εαυτών· ηγοράσθημεν γαρ τιμής” (Ρωμ. η΄11 και Α΄Κορ.19-20). Αυτό δε, αποτελεί μια οντολογική πραγματικότητα, σύμφωνα ακριβώς με την οποία δεν “έχουμε (καμμιά) εξουσία επί των σωμάτων μας” και καμμιά “δυνατότητα προσφοράς των μελών του σώματός μας”, κάτω από οποιοδήποτεπρόσχημα “έκφρασης ύψιστης αγάπης”.

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 12:

«Ο ίδιος ο Κύριος στις υποθήκες του στους αγίους αποστόλους κατά τη διάρκεια του Μυστικού Δείπνου, ως μείζονα έκφραση της αγάπης παρουσιάζει την προσφορά και αυτής της ζωής μας για τον άλλον: «μείζονα ταύτης αγάπην ουδείς έχει, ίνα τις την ψυχήν αυτού θή υπέρ των φίλων αυτού».... Αν δεν μπορούμε να δώσουμε τη μείζονα αγάπη -να προσφερθούμε ολόκληροι και υγιείς στον αδελφό-, ας δώσουμε την ελάσσονα -να προσφέρουμε τα όργανά μας όταν βρισκόμαστε σε κατάσταση έστω αμφισβητούμενου “εγκεφαλικού θανάτου”.»

Δύο πράγματα θα παρατηρήσουμε εδώ: Πρώτον, όταν ο Κύριος μιλούσε στους μαθητές Του, κατά την διάρκεια του Μυστικού Δείπνου, με τα παραπάνω λόγια αναφερόταν στην δική Τουθυσία επί του Σταυρού. Γιατί παρακάτω είπε “και υμείς φίλοι μου εστέ”. Και γνωρίζουμε πολύ καλά, πως η μοναδική και ανεπανάληπτη αυτή θυσία του Χριστού επί του Σταυρού, δεν ήταν για να μας χαρίσει το δώρον της βιολογικής ζωής, αλλά για να μας δωρήσει ζωή πνευματική και αιώνιο, να συγχωρηθούν οι αμαρτίες μας και να θεραπευθούν οι ψυχικές μας πληγές. 

Λέει ένα τροπάριο του κανόνος της Οκτωήχου (πλ.δ΄, Παρασκευή πρωΐ, ωδή ζ΄): “Σταύρωσιν ήνεγκας (=υπέφερες) Χριστέ μου Ιησού, την επονείδιστον, παύων τα βροτών(=ανθρώπων) ονείδη και στεναγμούς· χολής εγεύσω πικρίαν άπασαν, εξαίρων(=απαλλάσσων) κακίας· επλήγης ημών πληγάς Οικτίρμων ψυχικάς ιώμενος(=θεραπεύων), και ψάλλειν προτρεπόμενος· ο υπερύμνητος, των Πατέρων και ημών, Θεός ευλογητός εί).” 

Επίσης, καθηλώθηκε πάνω στον Σταυρό, για να νικήσει τον ίδιο τον θάνατο, να κατέβει με την τεθεωμένη ψυχή Του (ενωμένη με την θεότητα) στον Άδη, να τον συντρίψει κατά κράτος, να ελευθερώσει από εκεί τον Αδάμ, την Εύα και όσους άλλους Τον εδέχθησαν, και να αναστηθεί, ενώνοντας ξανά την ψυχή Του με το σώμα Του. 

(Είχε προείπει ο Κύριος: “εγώ τίθημι την ψυχήν μου, ίνα πάλιν λάβω αυτήν. ουδείς αίρει αυτήν απ' εμού, αλλ’ εγώ τίθημι αυτήν απ’ εμαυτού· εξουσίαν έχω θείναι αυτήν, και εξουσίαν έχωπάλιν λαβείν αυτήν· ταύτην την εντολήν έλαβον παρά του πατρός μου”. Ποιός από μάς θνητός τολμά να μιλά με αυτή την εξουσία; “ην γαρ διδάσκων αυτούς ως εξουσίαν έχων, και ουχ ως οι γραμματείς”. Ας φραγεί, λοιπόν, κάθε ενάντιον στόμα....) Άλλωστε, το σώμα Του Χριστού παρέμεινε τρείς ημέρες μέσα στον τάφο ακέραιο (με όλα τα ζωτικά Του όργανα) και άφθορο, αφού η θεότης Του δεν χωρίστηκε απ’ αυτό ούτε και μετά τον βιολογικό Του θάνατο. 

Ο Χριστός μας, όχι μόνο δεν έδωσε σε κανέναν κάποιο από τα όργανά του (είναι βλασφημία και να το σκεφθεί αυτό κανείς) αλλά, όπως λέει και η προφητεία, ούτε ένα “οστούν ου συντριβήσεται αυτού”. Η Σταυρική θυσία του Χριστού, λοιπόν, δεν αποτελεί καθόλου επιχείρημα για να Τον μιμηθούμε τάχα κι εμείς, δίνοντας τα όργανά μας για μεταμόσχευση(!) 

Ο Αδελφόθεος Ιάκωβος μάς εξηγεί πώς κι εμείς, κατά το παράδειγμα τού Χριστού, οφείλουμε να θυσιάζουμε τις ψυχές μας για τους αδελφούς μας:“Eν τούτω εγνώκαμεν την αγάπην, ότι εκείνος υπέρ ημών την ψυχήν αυτού έθηκε· και ημείς οφείλομεν υπέρ των αδελφών τας ψυχάς τιθέναι. Ος δ’ αν έχη τον βίον του κόσμου και θεωρή τον αδελφόν αυτού χρείαν έχοντα και κλείση τα σπλάγχνα αυτού απ’ αυτού, πώς η αγάπη του Θεού μένει εν αυτώ;” 

Το δεύτερον που έχουμε να παρατηρήσουμε, είναι ότι φρίττει κανείς, όταν διαβάζει την θέση αυτή του α.Μ., να προτρέπει δηλ. σε αφαίρεση των συμπαγών ζωτικών οργάνων κάποιου, ο οποίος να βρίσκεται σε κατάσταση “έστω και αμφισβητούμενου εγκεφαλικού θανάτου”, δηλ. όταν είναι ζωντανός, με άλλα λόγια σκοτώνοντάς τον!!!

Και συνεχίζει ο α.Μ.: Τα μέλη μας δεν είναι μόνο μέλη μας, αλλά και μέλη της Εκκλησίας, που γίνονται περισσότερο μέλη Χριστού όταν τα μοιραζόμαστε και αγαπητικώς τα προσφέρουμε παρά όταν τα θεωρούμε αποκλειστικά δικά μας. Ένα σώμα είμαστε, ένας άνθρωπος· “έν σώμα οι πολλοί εσμεν”. Ο χρόνος του λήπτη, η παράταση ζωής του, αποτελεί απόδειξη της αγάπης του δότη.  Όταν λοιπόν η Εκκλησία ξεδιπλώνει τη ζωή και τη διδασκαλία της μέσα σε μια ατμόσφαιρα τέτοιας αγαπητικής έντασης και εμπειρίας, τι την δυσκολεύει να ευλογήσει την αυτεξούσια προσφορά λίγων ωρών σωματικής επιβίωσης ή έστω αμφίβολης ζωής;

Τρομερό! Ο α.Μ., ευρισκόμενος σε μιά κατάσταση αγαπητικής έξαρσης, χρησιμοποιεί και παλιν την ίδια στρατηγική και επιχειρηματολογία (εννοώ την αγαπολογία) και δεν διστάζει:Πρώτον, να χρησιμοποιεί φράσεις που είναι ξένες προς το Ορθόδοξο Εκκλησιαστικό ήθος (όπως π.χ. με την φράση, “τα μέλη μας....γίνονται περισσότερο μέλη Χριστού όταν τα μοιραζόμαστε και αγαπητικώς τα προσφέρουμε....,(αφού)Ένα σώμα είμαστε, ένας άνθρωπος· έν σώμα οι πολλοί εσμεν”).  

Αυτό ακριβώς μας θυμίζει την αίρεση των “Νικολαϊτών” των πρωτοχριστιανικών χρόνων, που με την ίδια ακριβώς επιχειρηματολογία και το ίδιο σκεπτικό, μοιράζονταν αγαπητικώς οι αιρετικοί αυτοί “Χριστιανοί” τις γυναίκες τους μεταξύ τους, αφού, έλεγαν, είμαστε όλοι ένα σώμα και μέλη αλλήλλων.

Δεύτερον, δεν διστάζει να ομολογήσει ζωντανό τον δότη ή έστω να αμφιβάλλει κατά πόσον ο εγκεφαλικά νεκρός είναι πράγματι “πεθαμένος” (με την φράση, “αυτεξούσια προσφορά λίγων ωρών σωματικής επιβίωσης ή έστω αμφίβολης ζωής”). “Δυστυχώς, ο α.Μ. έχει ξεπεράσει κάθε αναμενόμενο! Ομολογεί ξεκάθαρα και απερίφραστα, όπως και σε άλλες περιπτώσεις, ότι δεν τον ενοχλεί αν και κατά πόσον ο “εγκεφαλικά νεκρός” δότης από τον οποίον παίρνουν τα όργανά του, είναι τελικά ζωντανός και με αυτό τον τρόπο τον σκοτώνουν! 

Μάλιστα τολμά να θέτει και την “Εκκλησία” σε κατάσταση “έντασης” (γράφε, “έκστασης”[10]), ώστε, αφ’ενός μεν να πρωτοπορεί και να καινοτομεί με την “διδασκαλία” της στην σημερινή πρόκληση των μεταμοσχεύσεων, αφ’ετέρου δε να “ευλογεί” μια τέτοια ανθρωποκτονία, δηλώνοντας: “Όταν λοιπόν η Εκκλησία ξεδιπλώνει τη ζωή και τη διδασκαλία της μέσα σε μια ατμόσφαιρα τέτοιας αγαπητικής έντασης και εμπειρίας, τι την δυσκολεύει να ευλογήσει την αυτεξούσια προσφορά λίγων ωρών σωματικής επιβίωσης ή έστω αμφίβολης ζωής;” Ούτε οι ξένοι (είτε ετερόδοξοι, είτε αλλόδοξοι, είτε άθεοι), θερμοί υποστηρικτές του εγκεφαλικού θανάτου, δεν θα τολμούσαν να εκφέρουν τέτοιες θέσεις και απόψεις προς την διεθνή κοινή γνώμη.  Και τολμά να το κάνει ένας ημέτερος Ορθόδοξος Ιεράρχης....

Αλλ’ ας αφήσουμε έναν ξένο (που δεν είναι κάν Ορθόδοξος) να απαντήσει στον Σεβασμιώτατο. Πρόκειται περί του Καθηγητή Φιλοσοφίας Joseph Seifert, ο οποίος, μιλώντας υπό το φως των σημαντικών ερωτημάτων για την εγκυρότητα των κριτηρίων του “εγκεφαλικού θανάτου”,  υποστήριξε ότι θα πρέπει να επικαλεστούμε την αληθινή και εμφανή ηθική αρχή ότι “ακόμα και μια ελάχιστη λογική αμφιβολία να υπάρχει ότι οι πράξεις μας σκοτώνουν ένα άλλο ανθρώπινο ον, θα πρέπει να απέχουμε από αυτές”.

Όσον αφορά την απορία του α.Μ., “τι την δυσκολεύει (την Εκκλησία) να ευλογήσει την αυτεξούσια προσφορά λίγων ωρών σωματικής επιβίωσης ή έστω αμφίβολης ζωής;” τον παραπέμπουμε στα Γενικά Συμπεράσματα αρ.8, με τίτλο “ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΚΡΙΣΙΜΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ”.

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ αρ. 12:

Επαναλαμβάνουμε όπως και πιο πάνω, ότι η μοναδική και ανεπανάληπτη θυσία του Χριστού επί του Σταυρού, δεν ήταν για να μας χαρίσει το δώρον της βιολογικής ζωής, αλλά για να μας δωρήσει ζωή πνευματική[11] και αιώνιο, να συγχωρηθούν οι αμαρτίες μας και να θεραπευθούν οι ψυχικές μας πληγές. Η Σταυρική θυσία του Χριστού με κανένα τρόπο δεν αποτελεί επιχείρημα για να Τον μιμηθούμε τάχα κι εμείς, δίνοντας τα όργανά μας για μεταμόσχευση. 

Άλλωστε, ο Κύριος σε κανένα δεν έδωσε κάποιο από τα όργανά του. Αντίθετα, η προφητεία δηλώνει περί αυτού κατηγορηματικά, οτι (όχι μόνο όργανα του σώματός Του) αλλ’ ουδέ “οστούν ου συντριβήσεται αυτού”. Κύριος της ζωής και του θανάτου είναι μόνο ο Χριστός. Μόνο Αυτός έχει δικαίωμα και εξουσία να δώσει την ζωή Του και, αντιστρόφως, να την πάρει πίσω. 

Αυτό μας το έχει δηλώσει ρητά: “Εγώ τίθημι την ψυχήν μου, ίνα πάλιν λάβω αυτήν. ουδείς αίρει αυτήν απ' εμού, αλλ’ εγώ τίθημι αυτήν απ’ εμαυτού· εξουσίαν έχω θείναι αυτήν, καιεξουσίαν έχω πάλιν λαβείν αυτήν· ταύτην την εντολήν έλαβον παρά του πατρός μου”. Σε κανένα από μάς τους ανθρώπους δεν έχει δοθεί τέτοια εξουσία! Γι’ αυτό και καταλήγουμε στην αρχική μας τοποθέτηση, όπως εμφαίνεται και στον τίτλο της παρούσης εργασίας σχετικά με τις μεταμοσχεύσεις και τις δόσεις οργάνων, η οποία μαρτυρεί και λέγει ότι: ΟΥΤΕ ΔΙΝΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ[12] Πόσο αναπαύει η θέση αυτή! Αλλά και πόσα άτοπα και αθέμιτα δεν αποφεύγονται με την θέση αυτή!

Όμως, για να μην λάβει έκταση η παρούσα μελέτη, κάτι που θα δυσκόλευε ίσως τον αναγνώστη, δεν θα ανασκευάσουμε τις υπόλοιπες Ενστάσεις. Απλά θα τις καταγράψουμε[13] στο τέλος, μετά τα Γενικά Συμπεράσματα, ώστε όποιος ενδιαφέρεται, να μπορεί να μάθει περισσότερα, στο πώς δηλ. σκέφτονται, εκφράζονται και κινούνται οι θερμοί υποστηρικτές των μεταμοσχεύσεων και της δόσης ανθρωπίνων οργάνων. Εξάλλου, από τα λίγα που αναφέραμε, μπορούμε νομίζω να καταλάβουμε και τα υπόλοιπα, όπως και το τι γίνεται μέσα στο παρασκήνιο, πίσω από το παραπέτασμα.... Άλλωστε, “τοις φρονίμοις ολίγα”. Στις επόμενες παραγράφους θα παραθέσουμε τα Γενικά Συμπεράσματα της παρούσας μελέτης, και με αυτά να κλείσουμε τον λόγο.

[1] Ως γνωστόν, η Ευρωπαϊκή νομοθεσία υιοθέτησε τον λεγόμενο ‘εγκεφαλικό θάνατο’, με απώτερο σκοπό την αφαίρεση ανθρωπίνων οργάνων, χωρίς να υπάρχει περαιτέρω ποινική δίωξη για διάπραξη ανθρωποκτονίας. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός, ότι τα τελευταία χρόνια το Υπουργείο Υγείας της Αγγλίας (με όλη του την ειλικρίνεια) αντικατέστησε τον όρο ‘εγκεφαλικός θάνατος’ με τον όρο ‘θάνατος για μεταμοσχευτικούς σκοπούς’(!!!)

[2] Και στις τρεις περιπτώσεις χρησιμοιούμε την λέξη “αδιάψευστος”, γιατί σήμερα δυστυχώς κυριαρχεί η παραπληροφόρηση και το ψέμα, για καθαρά χρησιμοθηρικούς και κερδοσκοπικούς λόγους. Λέγει ο απ. Παύλος: “Οίδαμεν ότι εκ του Θεού εσμεν, και ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται”. Και ο Χριστός μάς διευκρινίζει, ότι “εκείνος (ο πονηρός διάβολος) ανθρωποκτόνος ην απ’ αρχής και εν τη αληθεία ουχ έστηκεν, ότι ουκ έστιν αλήθεια εν αυτώ· όταν λαλή το ψεύδος, εκ των ιδίων λαλεί, ότι ψεύστης εστί και ο πατήρ αυτού.”

[3] Τα μετά τον οριστικό θάνατο αφαιρούμενα όργανα δεν είναι πλέον κατάλληλα για μεταμόσχευση λόγω της μικρής βιωσιμότητάς τους (very little time of “warm ischaemia time”) και τα οποίαστην ουσία αυτοκαταστρέφονται. Ο Dr. David Hill, Βρεττανός αναισθησιολόγος και λέκτορας στο Cambridge, παρατήρησε ότι ο μόνος σκοπός που δηλώνεται ένας ασθενής “νεκρός” είναι η απόκτηση βιώσιμων οργάνων για μεταμόσχευση.

[4] Πρέπει να γνωρίζουμε ότι ανεξάρτητα από την έκβαση και το αποτέλεσμα, όλες οι αιτήσεις που κάνουν οι άνθρωποι προς τον Θεόν διά της προσευχής εισακούονται και καμμιά δεν απορρίπτεται ούτε πηγαίνει χαμένη. Φτάνει η προσευχή μας να γίνεται με ειλικρίνεια και αγνά ελατήρια, και ο καλός Θεός απαντά στην προσευχή μας με την έκβαση και το αποτέλεσμα που Αυτός, μέσα από την άβυσσο της Αγάπης και της Σοφίας Του, κρίνει ως την καλυτέρα λύση για μάς.

[5] ‘Πλάνη της καρδίας’ ή ‘πλάνη της γνώμης’. Για περισσότερες εξηγήσεις, βλ.“Ασκητικές Εμπειρίες, τόμ. Α’” του αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ Επισκόπου Καυκάσου και Μαύρης Θάλασσας (έκδ. Ιεράς Μονής Παρακλήτου, 2008) σελ. 321-341.

[6] όχι ενόσω “ζώ”, γιατί τα χρειάζομαι, τα θέλω, γι’αυτό και δεν τα δίνω, έστω κι αν τα χρειάζεται τώρα ο συνάνθρωπός μου για να ζήσει, αλλ’ όταν θα είμαι “νεκρός”!

[7] και που μόνο Αυτός έχει το δικαίωμα να του την αφαιρέσει.

[8] Σύμφωνα με την πλάνη αυτή της Παπικής ‘Εκκλησίας’, οι άγιοι έχουν την δυνατότητα να εκτελέσουν έργα που πλεονάζουν σε σχέση με τα απαιτούμενα για την δικαίωση και σωτηρία τους. Κατά συνέπεια, η αξιομισθία που περισσεύει από το πλεόνασμα αυτό των αγίων, μπορεί να διατεθεί από τον Πάπα, έναντι βεβαίως κάποιας χρηματικής αμοιβής (συγχωροχάρτια).

[9] Η ασυνέπεια αυτή μας θυμίζει τα βαρυσήμαντα εκείνα λόγια του Κυρίου περί των αξιωματούχων θρησκευτικών προσώπων της εποχής του: “δεσμεύουσι γαρ φορτία βαρέα και δυσβάστακτα και επιτιθέασιν επί τους ώμους των ανθρώπων, τω δε δακτύλω αυτών ου θέλουσι κινήσαι αυτά.”

[10] βλ. και Ένσταση αρ.54 στο Παράρτημα.

[11] Είπεν ο Κύριος: “Εγώ ήλθον ίνα ζωήν έχωσι και περισσόν έχωσιν”. Αυτό το περισσόν, είναι η πνευματική ζωή, η δωρεά της χάριτος του Αγίου Πνεύματος.

[12] Το γνωμικό αυτό απόφθεγμα, «ούτε δίνω ούτε παίρνω», ανήκει σε κάποιον άγιο Γέροντα, ο οποίος ούτως απεφάνθη όταν ρωτήθηκε για το θέμα των μεταμοσχεύσεων και τις δόσεις ανθρωπίνων οργάνων, με το οποίο και συμφωνούμε απόλυτα.

[13] αυτούσια τα λόγια του αγίου Μεσογαίας.

ΓΕΝΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

1.  ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ αγιο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ:

     Από τη θέση αυτή, απευθυνόμαστε προς κάθε Ορθόδοξη Ιεραρχία, κάθε Ορθόδοξο Κληρικό και Λαϊκό (μέχρι και τον τελευταίο ΠΙΣΤΟ) και εκφράζουμε την έντονη διαμαρτυρία και ιερή αγανάκτησή μας για τις απαράδεκτες θέσεις και τοποθετήσεις του αγίου Μεσογαίας, όσες αναφέραμε μέχρι τώρα (αλλά και όσες ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ ακολουθούν στο τέλος). Πιστεύομε ότι έκανε και θα κάνει ζημιά στον Ελλαδικό και ευρύτερο χώρο, με τον επικίνδυνο τρόπο που σκέπτεται, αντιμετωπίζει, ενεργεί και κινείται σ’ ό,τι αφορά τα θέματα αυτά. Και επειδή κατά τα άλλα θεωρείται ένας αξιόλογος Ποιμένας της Εκκλησίας, αλλά και επιστήμων, έχοντας δε και το χάρισμα του λόγου, είναι δυνατόν σε θέματα βιοηθικής να πείσει, είτε σωστά είτε λάθος. Γι’ αυτό και συστήνουμε, (i) από πλευράς δικής του, την παραίτησή του από την περαιτέρω εμπλοκή του στα θέματα αυτά ή (ii) από πλευράς της Ιεραρχίας της Ελλάδος, την εγρήγορση, νήψη και μεγάλη προσοχή σ’ό,τι αφορά τις θέσεις του εν λόγω Μητροπολίτου στα θέματα της Βιοηθικής, οι οποίοες είναι κατάδηλες, τόσο μέσα από όσα εγράψαμε μέχρι τώρα, όσο και από όσα ανφέρονται στο τέλος της παρούσας μελέτης.

2.  ΑΓΑΠΟΛΟΓΙΑ-ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΣΜΟΣ:

     Είναι φανερόν ότι ο α.Μ. ακολουθεί την απαράδεκτη τακτική: “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”. Λησμονεί την Πατερική ρήση: “το καλόν ου καλόν εάν μη καλώς γένηται”. Λυπούμαστε πολύ γι’ αυτά που γράφομε, όμως “διά Σιών ου σιωπήσομαι”. Αλλά και ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, παρουσιάστηκε κάποια νύκτα σε όραμα στον απόστολο Παύλο και του έδωσε την εντολή: “μή φοβού, αλλά λάλει και μή σιωπήσης”. Δυστυχώς, τα επιχειρήματα του α.Μ., ευρισκόμενα κάτω από τον μανδύα μιας συνεχούς αγαπολογίας και ενός ακράτητου συναισθηματισμού (άγνωστα στο Χριστιανικό Ήθος και πόρρω απέχοντα από το ανδρείο Ορθόδοξο φρόνημα) είναι εν πολλοίς απατηλά, σαθρά, γελοία, παιδαριώδη, και απαράδεκτα! Έχοντας υπόψη τα γραφόμενά του αλλά και τις ομιλίες και εισηγήσεις του στο σύνολο, πολλές φορές, ανάλογα με το ακροατήριο, κινείται μέσα σε “γκρίζες” ζώνες και ο λόγος του είναι “ήξεις αφήξεις”, συνεχώς δε με τις αντιφάσεις του “φάσκει και αντιφάσκει”.

3.  ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΕΥΡΕΣΗΣ ΔΟΤΩΝ-ΜΟΣΧΕΥΜΑΤΩΝ:

     Είναι προφανώς σαφές και φανερό, ότι ο α.Μ. έχει κατά νουν να ανεβάσει όσο πιο ψηλά μπορεί την στάθμη της “δεξαμενής” των μοσχευμάτων, προσπαθώντας με κάθε τρόπο (ακόμα και με ψεύτικα και απατηλά “ταξίματα”) να πείσει όσον το δυνατό περισσότερους πιστούς να δηλώσουν δότες οργάνων. Γι’ αυτό και δηλώνουμε υπεύθυνα: Ως Λειτουργοί των Μυστηρίων του Χριστού και πνευματικοί καθοδηγητές, εμπεπιστευμένοι τα λογικά Του πρόβατα, ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΜΕ ΣΤΑΥΡΩΜΕΝΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ!....

4.  “ΑΛΗΘΕΥΟΝΤΕΣ ΕΝ ΑΓΑΠΗ”:

     Μέσα απο την ποιμαντική μας μέριμνα, την καλή ανησυχία και την αγωνία της Γεθσημανής, για την σωτηρία των λογικών προβάτων του Χριστού· την προφύλαξή τους από κάθε κακό που εμφωλεύει, με κίνδυνο να τούς αρπάσει από τα χέρια Του, θα αγρυπνούμε, “φυλάγοντες φυλακάς νυκτός” (“νύξ γαρ ο παρών βίος”), ορθοτομούντες τον λόγο της ΑΛΗΘΕΙΑΣ στους ΠΙΣΤΟΥΣ ΜΑΣ, “αληθεύοντες δε πάντοτε εν αγάπη”. Για την σύγχυση που επικρατεί στους κόλπους της Εκκλησίας, σχετικά με τα θέματα των μεταμοσχεύσεων και της δόσης οργάνων, την αποκλειστική ευθύνη φέρουν οι απαράδεκτες, αντιευαγγελικές, αντιπατερικές και αντιβιοηθικές θέσεις του α.Μ. και όσων συνευδοκούν με αυτόν. Και είναι πράγματι άξιον απορίας, ένα θέμα, τόσο απλό και ξεκάθαρο -όπως είναι οι μεταμοσχεύσεις και οι δόσεις ανθρωπίνων οργάνων- να τυγχάνει τόσου προβληματισμού(!) Ένα θέμα τόσο κρυστάλλινο και εξόφθαλμο, απορούμε πώς δεν το αντιλαμβάνονται μερικοί ημέτεροι. Και, καλά, για τους μακράν του Θεού ανθρώπους -και μάλιστα τους μη Ορθόδοξους- το καταλαβαίνω· γιατί ο νούς τους είναι σκοτισμένος και δεν φωτίζεται από την άκτιστη χάρη του Παναγίου Πνεύματος. Για μάς όμως τους Ορθοδόξους -που υποτίθεται είμαστε άνθρωποι της Εκκλησίας- και πολύ περισσότερο ιερωμένοι, ακόμα και αξιωματούχοι της Εκκλησίας, ποιά η δικαιολογία;

5.  ΑΝΘΡΩΠΟΚΤΟΝΙΕΣ!:

       ΤΟ ΟΛΟΝ ζήτημα, ως μη όφειλε, έχει πάρει διαστάσεις και έχει καταστεί τόσο ΕΠΕΙΓΟΝ όσο οι μεταμοσχεύσεις σήμερα δίνουν και παίρνουν, με κόστος τον θάνατο ανυπεράσπιστων ανθρώπων! Από το άλλο μέρος, οι πιστοί μας μη παίρνοντας μια απλή και ξεκάθαρη απάντηση από τους φορείς και καθοδηγητές της Εκκλησίας, “καθοδηγούνται” τελικά από την σε παγκόσμια κλίμακα προπαγάνδα και το ‛marketing’ σχετικά με τις δόσεις οργάνων. Και αλλοι μεν, χωρίς να το καλοσκεφθούν, προχωρούν και δηλώνουν δυνητικοί δότες. Άλλοι δε (οι πιο ταλαίπωροι και άξιοι συμπαθείας) ενώ βρίσκονται μπροστά στο παιδί τους, τον πατέρα τους ή τον στενότατο συγγενή τους που ακόμα ζεί και αναπνέει με την υποστήριξη του αναπνευστήρα, λυγίζουν μπροστά στα διλήμματα και τον ψυχολογικό πόλεμο που υποφέρουν από τους ιατρούς-μεταμοσχευτές, ενίοτε δε και από τον στενό συγγενικό τους περίγυρο, και υπογράφουν -αλοίμονο!- την θανατική ποινή τού συγγενούς των, επιτρέποντας στα πράγματι ανελέητα ‛γεράκια’, τους μεταμοσχευτές, να πάρουν τα όργανά τους, με άμεσο αποτέλεσμα τον θάνατό τους!

5.1  Όρισαν την κηδείαν του πριν αποθάνει(!):                     

       Πρόκειται περί ενός νεαρού ο οποίος ήταν στον αναπνευστήρα για 7 μέρες. Με πήραν τηλέφωνο στο Μοναστήρι δύο ξεχωριστές οικογένειες, γνωστοί του ασθενή, για να του κάνουμε παράκληση και λειτουργίες, το οποίο και επράτταμε......Τι το μετά ταύτα; Μετά από 2-3 ημέρες μαθαίνομε ότι ο (άξιος συμπαθείας) πατέρας του νεαρού βγήκε στα κανάλια και διακήρυττε ότι έδωσε τα όργανα του γυιού του! Πόσο στενοχωρήθηκα δεν μπορώ να σας το περιγράψω! Παράλληλα μου κακοφάνηκε. Εμείς να του κάνουμε παράκληση και προσευχή, κι αυτοί να τον....σκοτώνουν! Και το χειρότερο, μου ανάφερε ένας συγγενής του νεαρού, ότι στην αρχή ο πατέρας αρνιόταν να δώσει τα όργανα του παιδιού του που ήταν στον αναπνευστήρα. Ο περίγυρος τότε του έκαμε επίθεση γι’ αυτή του την άρνηση, με τελικό αποτέλεσμα να ενδώσει (ο πατέρας) και να υπογράψει την συναίνεσή του στην αφαίρεση των οργάνων του παιδιού του. Και το ακόμα τραγικότερο, μου ανάφεραν ότι η ημέρα και ώρα της κηδείας του θύματος ανηγγέλθη όταν αυτός ήταν ακόμα ζωντανός στον αναπνευστήρα!!!

       Αυτά παθαίνουν δυστυχώς οι πιστοί μας, όταν δεν είναι κατάλληλα ενημερωμένοι από την Εκκλησία, και όταν η Εκκλησία δεν παίρνει ξεκάθαρη θέση στο όλο θέμα, αφήνοντας τους αντίθετους και ανεύθυνους να δρουν ανενόχλητοι εις βάρος των τέκνων της και εις την ιδίαν αυτών απώλειαν.....Από την άλλη, έρχεται ένας Ορθόδοξος Ιεράρχης, ο οποίος μιλά για εκστρατεία διαφώτισης(!) των πιστών, ώστε να δηλώσουν δότες οργάνων (“συνειδητή συναίνεση”), υποστηρίζοντας παράλληλα και την “συγγενική συναίνεση” (όπως έγινε στο παράδειγμα που μόλις ανέφερα).

       Τόσο οι εκτρώσεις όσο και η θανάτωση των “εγκεφαλικά νεκρών” συνιστούν φόνο εκ προμελέτης. Και οι μεν πρώτες, τουλάχιστο γίνονται με καυστηριασμένη την συνείδηση· ενώ το δεύτερο, αλλοίμονο, γίνεται με καύχηση, σε σημείο που να βγαίνουμε στον ‘αέρα’ και να το παρουσιάζουμε σαν κάτι το αξιέπαινο(!) Ακούσατε καμιά φορά γυναίκα να βγαίνει στα κανάλια και να καυχέται ότι έκαμε.....έκτρωση;(!)

5.2  ΑΛΛΟ “ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ” ΚΑΙ ΑΛΛΟ “ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ”:

       Θα πρέπει εδώ να τονίσουμε ότι, όταν ένας νόμος της Πολιτείας αντίκειται προς το Ευαγγέλιο και γενικά τους Κανόνες της Εκκλησίας, τότε η δεύτερη δεν οφείλει συμμόρφωση ή συνακολουθία. Μπορεί να συμβαδίσει μέχρις εκεί που δεν παραβλάπτεται η πίστη ούτε διακυβεύεται η σωτηρία των τέκνων της. Ο δε Μέγας Βασίλειος διασαφηνίζει ότι “η Εκκλησία δεν έχει καμμιά υποχρέωση να ακολουθεί την βασιλεία, αλλ’ η βασιλεία την Εκκλησία”. Πράγματι, επί της βασιλείας του Ιουστινιανού, ο οποίος είχε θεσπίσει τις λεγόμενες ‘νεαρές’(=νόμους), ορίζει στην 131^η ‘νεαράν’ του: “Θεσπίζομεν τοίνυν τάξιν νόμων επέχειν τους εκκλησιαστικούς Κανόνας” (=όλοι οι Εκκλησιαστικοί κανόνες να επέχουν θέση νόμων, δηλαδή να θεωρούνται νόμοι έγκυροι της Πολιτείας). Ας αναφέρουμε ένα-δυο παραδείγματα σχετικά με την πιο πάνω θέση: «άλλο “Νόμος της Πολιτείας” και άλλο “Κανόνας της Εκκλησίας”»:

       Παράδειγμα 1^ον: Ο νόμος της Πολιτείας δεν θεωρεί εμψυχωμένο το έμβρυο εξ άκρας συλλήψεως. Για την Εκκλησία όμως, η θανάτωση και αυτού ακόμα του ζυγωτού (αυτού που προκύπτει από την ένωση του σπερματοζωαρίου και του ωαρίου) ισοδυναμεί με φόνο, γιατί ακριβώς το ζυγωτό είναι και θεωρείται άνθρωπος-πρόσωπο, συνιστάμενος εκ ψυχής και σώματος.

         Παράδειγμα 2^ον: Ως είναι γνωστόν, η Ευρωπαϊκή νομοθεσία υιοθέτησε τον λεγόμενο “εγκεφαλικό θάνατο”, με απώτερο σκοπό την αφαίρεση ανθρωπίνων οργάνων, χωρίς να υπάρχει περαιτέρω ποινική δίωξη για διάπραξη ανθρωποκτονίας. Περαιτέρω, η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε τον περ. Ιούνιο (27/06/2011) τον απαράδεκτο νόμο περί “εικαζόμενης συναίνεσης”. Αν δηλαδή ο “εγκεφαλικά νεκρός” δεν πρόλαβε ή δεν ήξερε ή δεν σκέφθηκε να δηλώσει ρητώς και εγγράφως, ότι σε περίπτωση που θα βρεθεί στην κατάσταση του “εγκεφαλικά νεκρού” δεν επιτρέπει να του αφαιρέσουν οποιοδήποτε όργανο, τότε η πολιτεία δικαιούται να ‘εικάσει’ ότι θα δεχόταν κάτι τέτοιο, οπόταν διά νόμου του αφαιρούν τα όργανά του, χωρίς να ερωτήσουν ούτε τον ίδιο ούτε τους συγγενείς του. Για την Εκκλησία όμως, ο λεγόμενος “εγκεφαλικός θάνατος” -ο οποίος δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα ‘νομικό κατασκεύασμα’ για μεταμοσχευτικούς και μόνο σκοπούς και λόγους- δεν λογίζεται θάνατος και ο λεγόμενος “εγκεφαλικά νεκρός” δεν θεωρείται τωόντι βιολογικά νεκρός. Επομένως, για την Εκκλησία, η αφαίρεση οργάνων για μεταμόσχευση από έναν “εγκεφαλικά νεκρό”, αποτελεί ενεργητική πρόκληση θανάτου και ισοδυναμεί με φόνο εκ προμελέτης.

            Ανεξάρτητα, λοιπόν, από το τι έχουν ψηφίσει οι βουλευτές της Πολιτείας, εκείνο που αυτοί θεωρούν ‘νόμιμο’, για την Εκκλησία μπορεί να θεωρείται παράνομο. Το ίδιο ισχύει και για τους με μόνο τον πολιτικό γάμο συζευγμένους· ενώ η Πολιτεία τους θεωρεί νόμιμο ζευγάρι, για την Εκκλησία θεωρούνται παράνομο ζευγάρι που βρίσκεται ‘εκτός Εκκλησίας’. Παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Κι αυτό γιατί άλλο είναι η ανθρώπινη δικαιοσύνη και άλλο η θεία δικαιοσύνη. Άλλο τα ανθρώπινα δικαιώματα και άλλο τα θεία δικαιώματα.

6.1  ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟ ΘΑΝΑΤΟ:

       Στόχος της παρούσας μελέτης είναι να εξεταστεί το θέμα των μεταμοσχεύσεων, ‘εγκεφαλικού θανάτου’ (ΕΘ) και δόσης ανθρωπίνων οργάνων, από καθαρά Εκκλησιαστική καιθεολογική έποψη και όχι από πλευράς ιατρικής[1]. Δεν μπορούμε, εν τούτοις, να παρασιωπήσουμε αυτά που Καθηγηγητές Νευρολογίας, Αναισθησιολογίας και άλλων ειδικοτήτων, ονομαστών Πανεπιστημίων, διατείνονται μέσα σε έγκυρα ιατρικά περιοδικά: ότι υπάρχει αυθαιρεσία σχετικά με την ιδέα του (ΕΘ). Όλοι αυτοί συμμερίζονται την άποψη και θεωρούν τον (ΕΘ) ότι δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα κοινωνικo-κλινικό κατασκεύασμα, ένας ‘νομικός θάνατος’, διαφορετικός του βιολογικού, που δημιουργήθηκε για να βοηθήσει τις μεταμοσχεύσεις. Υπάρχουν συντριπτικές ιατρικές και επιστημονικές αποδείξεις ότι ακόμα και η πλήρης και μη αναστρέψιμη παύση όλης της εγκεφαλικής δραστηριότητας (στον εγκέφαλο, στην παρεγκεφαλίτιδα και στο στέλεχος του εγκεφάλου) δεν αποτελεί απόδειξη θανάτου, αλλ’ ούτε και η πλήρης παύση της εγκεφαλικής δραστηριότητας μπορεί να αξιολογηθεί επαρκώς.

       Ενδεικτικά αναφέρουμε δύο εξ αυτών (ο χώρος εδώ δεν μας επιτρέπει να αναφέρουμε περισσοτέρους), εις πίστωσιν των υπολοίπων: (i)O καθηγητής παιδιατρικής στο πανεπιστήμιο της Alberta του Καναδά Ari Joffe σε άρθρο του το 2007 γράφει: “Το ερώτημα δεν είναι αν οι δότες οργάνων είναι νεκροί, γιατί δεν είναι. Το ερώτημα είναι κατά πόσο μπορούν να αφαιρεθούν όργανα πριν από τον θάνατο, απο ασθενείς των οποίων η πρόγνωση[2] είναι ο θάνατος και επομένως η αφαίρεση των οργάνων τους θα είναι μία συνεισφέρουσα αιτία θανάτου. Η γνώμη μου είναι ότι αυτό αποτελεί την τρέχουσα πρακτική και αυτό ακριβώς πρέπει να συζητηθεί επειγόντως[3]. Παραβιάζει η αφαίρεση οργάνων πριν από τον θάνατο τον σεβασμό προς το πρόσωπο, χρησιμοποιώντας το ως μέσο;”  (ii)O καθηγητής Νευρολογίας Alan Shewmon (University of California, Los Angeles, California), εμπειρογνώμονας στην νευρολογία του εγκεφάλου, πρώην υποστηρικτής του εγκεφαλικού θανάτου και τώρα σφοδρός αντίμαχος και αναιρετικός αυτού, σ’ ένα χαρακτηριστικό άρθρο του με τίτλο, “Ανάνηψη από τον Εγκεφαλικό Θάνατο. Η Απολογία ενός Νευρολόγου”, απορρίπτει τον (ΕΘ), ως θάνατο ταυτόσημο με τον βιολογικό θάνατο. Μάλιστα, τώρα δηλώνει απερίφραστα ότι μόνον ο κυκλοφορικός-αναπνευστικός ορισμός (του θανάτου) μπορεί να γίνει καθολικά αποδεκτός. Σε μελέτη του που δημοσίευσε στο περιοδικό Neurology, αφού ερεύνησε 70 περιπτώσεις απόλυτα διαπιστωμένων εγκεφαλικά νεκρών ατόμων, κατέληξεν ότι: “Ο ρόλος του εγκεφάλου δεν είναι εκείνος του κεντρικού ρυθμιστού, χωρίς τον οποίο το σώμα χάνει την ενότητά του και σταματά να αποτελεί ένα ζωντανό βιολογικό οργανισμό. Ο ρόλος του εγκεφάλου είναι περισσότερο ρόλος τροποποιητού και λεπτού ρυθμιστού σε μιά ήδη υπάρχουσα λειτουργία του ενιαίου σώματος. Επομένως η απώλεια της απαρτιωτικής ενότητας (μεταξύ του εγκεφάλου και του υπόλοιπου οργανισμού) δεν είναι ένας φυσιολογικά υποστηρίξιμος λόγος για την εξίσωση του (ΕΘ) με τον θάνατο του οργανισμού ως όλου.”

       Επιβεβαίωση για το αληθές των λόγων του Καθηγητή αποτελούν, αφ’ ενός μεν τα ‘ανεγκέφαλα βρέφη’, αφ’ ετέρου δε τα κυοφορούμενα έμβρυα προ του σταδίου του σχηματισμού του εγκεφάλου. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις έχουμε έναν ζωντανό και πλήρη άνθρωπο, εκ σώματος και ψυχής συνιστάμενον, ο οποίος ζει βιολογικά και αναπτύσσεται κανονικά[4], με πλήρη την απουσία του εγκεφάλου. Αυτό καταδεικνύει ότι, όχι μόνο ο ‘εγκεφαλικός θάνατος’ αλλά και η παντελής απουσία του εγκεφάλου δεν συνεπάγονται ότι ο ευρισκόμενος στις καταστάσεις αυτές άνθρωπος παύει να είναι ένα ζωντανό και έμψυχο ον.

6.2  ΣΩΜΑΤΙΚΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ “ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΑ ΝΕΚΡΩΝ”:

       Δεν μπορούμε επίσης να παρασιωπήσουμε εκείνο που όλοι αυτοί οι διεθνούς κύρους Επιστήμονες ιατροί επισημαίνουν, την διατήρηση δηλαδή στον “εγκεφαλικά νεκρό” αρκετών σωματικών λειτουργιών, όπως:

       1.  Η καρδία λειτουργεί κανονικά.

       2.  Οι πνεύμονες ανταλλάσσουν το οξυγόνο και το διοξείδιο του άνθρακος· με άλλα λόγια, ο δότης αναπνέει κανονικά με την βοήθεια του αναπνευστήρα.

       3.  Ενίοτε η χορηγούμενη τροφή πέπτεται από το γαστρεντερικό σύστημα.

       4.  Τα κύτταρα αφομοιώνουν τις θρεπτικές ουσίες.

       5.  Το αίμα κυκλοφορεί και απομακρύνει τα μεταβολικά προϊόντα από τα κύτταρα.

       6.  Το ήπαρ αποτοξινώνει το αίμα.

       7.  Οι νεφροί διατηρούν το ισοζύγιο των υγρών και των ηλεκτρολυτών.

       8.  Έχουμε λειτουργία του ενδοκρινικού συστήματος.

       9.  Έχουμε διατήρηση ενεργειακής ισορροπίας.

     10.  Έχουμε επούλωση των τραυμάτων.

     11.  Υπάρχουν περιπτώσεις που (ΕΝ) μπορούν να κερδίζουν βάρος.

     12.  Το ανοσοποιητικό σύστημα καταπολεμεί τις λοιμώξεις και έχουμε ανάπτυξη εμπύρετης αντίδρασης στην λοίμωξη.

     13.  Έχουμε επιτυχή συνέχιση της κύησης (ΕΝ) γυναικών για μεγάλο χρονικό διάστημα, κατά το οποίο μάλιστα η μητέρα συνεχίζει να παράγει γάλα(!) για το αγέννητο ακόμα παιδί της[5].

     14.  Έχουμε διατήρηση αυτόνομων αντανακλαστικών του νωτιαίου μυελού και αυτόματες κινήσεις -το σημείο του Λαζάρου- για την κατάργηση των οποίων απαιτείται η χορήγηση μυοχαλάρωσης κατά την αφαίρεση των οργάνων(!)

     15.  Διαπιστώθηκε φυσιολογική αιμοδυναμική αντίδραση στο εγχειρητικό τραύμα, η οποία συνίσταται σε αύξηση του καρδιακού ρυθμού και της αρτηριακής πιέσεως κατά την τομή του δέρματος, και για την κατάργηση της οποίας απαιτείται η χορήγηση αναισθησίας(!) κατά την αφαίρεση οργάνων από τον (ΕΝ).

       Αντί σχολίου θα παραθέσουμε αυτό του Dr. Paul Byrne, νεογνολόγου από το Οχάιο, ο οποίος παρετήρησε ότι “....όλα τα σημεία ζωής των ‘δοτών’ είναι ακόμα παρόντα πριν την λήψη των οργάνων τους”(!)

6.3  ΑΝΤΙΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΣ Ο (ΕΘ) - ΑΝΑΝΗΨΗ (ΕΝ) - ΑΣ ΣΟΒΑΡΕΥΤΟΥΜΕ:

       Τέλος, δεν μπορούμε να παρασιωπήσουμε το θαυμαστό φαινόμενο της ανάνηψης ορισμένων ατόμων που είχαν διαγνωστεί “εγκεφαλικά νεκροί”. Γι’ αυτή την γνωστή πλέον πραγματικότητα έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής:

        Στις επιστήμες, η γνώση αποκτάται με βάση την επιστημονική μεθοδολογία, η οποία βασίζεται στην επιστημονική έρευνα. Ειδικότερα οι θετικές επιστήμες, οι οποίες μελετούν φυσικά φαινόμενα, έχουν βάση την επιστημονική παρατήρηση, με κύριο βοήθημα το πείραμα και τις δοκιμές. Μέσα από αυτές παρέχεται η δυνατότητα εξαγωγής συμπερασμάτων ή ακόμα και θεμελίωσης ενός επιστημονικού νόμου.

        Στον χώρο λοιπόν των επιστημών, ο όρος Νόμος ή Αρχή σημαίνει μια πρόταση που θεωρείται ότι έχει απόλυτη ισχύ και η οποία φέρνει το ίδιο αποτέλεσμα, όσες φορές κι αν επαναληφθεί το πείραμα ή η δοκιμή. Κι αυτό αποτελεί δόγμα στις αρχές της επιστήμης. Συμβαίνει ωστόσο να προκύψουν νέα δεδομένα, τέτοια που να κρίνεται πλέον αναγκαία η τροποποίηση ή και αυτή η αναθεώρηση ενός επιστημονικού φυσικού νόμου.

       Στην περίπτωση λοιπόν του όρου ‘εγκεφαλικός θάνατος’, έστω και μια μόνο περίπτωση ανάνηψης τοιούτου ‘νεκρού’, είναι αρκετή για να θεωρηθεί ό όρος αυτός ελλειπής και αβάσιμος. Πολύ περισσότερο όταν έχουμε περισσότερες τέτοιες περιπτώσεις (κάτι που συμβαίνει, τόσο στο άμεσο παρόν όσο και στο παρελθόν), ο όρος καθίσταται εντελώς αυθαίρετος και αντιεπιστημονικός, αφού δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και στρέφεται εναντίον των αρχών της επιστήμης, όπως εξηγήσαμε πιο πάνω. Ειδικά στον τομέα της ιατρικής, ένας τέτοιος όρος θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί τσαρλατανισμός, αγυρτεία και απάτη, όταν μάλιστα το κόστος[6] είναι απώλεια ανθρωπίνων ζωών! Σίγουρα ο Θεός επιτρέπει τις ανανήψεις αυτές, θέλοντας με τον τρόπο αυτό να πληροφορήσει τους αντιδιατιθεμένους περί του ατόπου του πλάσματος του ‘εγκεφαλικού θανάτου’. Όσοι πεισμόνως αρνούνται να δεχθούν αυτή την πραγματικότητα, θα βρεθούν (θέλοντας και μη) στην άλλη ζωή άναυδοι και αναπολόγητοι.

       Δεν λείπουν ακόμα και υποστηρικτές του “εγκεφαλικού θανάτου”, οι οποίοι φέρνουν ως άλλοθι την λανθασμένη διάγνωση στις περιπτώσεις αυτές. Μπορεί όμως αυτό να αποτελεί άλλοθι; Από την στιγμή που δεχόμαστε την πιθανὀτητα λανθασμένης διάγνωσης, είμαστε υποχρεωμένοι να δεχθούμε ότι σε κάποιο ποσοστό (μικρό ή μεγάλο) ‘εγκεφαλικά νεκρών’ που έγιναν δότες οργάνων, η διάγνωση να ήταν λανθασμένη, και επομένως η αφαίρεση των οργάνων τους ισοδυναμούσε με πράξη ανθρωποκτονίας. Επιτέλους, ας σοβαρευτούμε.....

     ΤΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΑΥΤΑ ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΜΑΣ;

7.1  Ανήθικη, απάνθρωπη και παράνομη η Δοκιμασία της Άπνοιας για την διάγνωση του Ε.Θ.:

       Ο Dr Cicero Coimbra, κλινικός νευρολόγος στο Πανεπιστήμιο του Σάο Πάολο στην Βραζιλία, καταδίκασε έντονα την σκληρότητα της δοκιμασίας της άπνοιας, κατά την οποία αποσύρεται η μηχανική αναπνευστική στήριξη από τον ασθενή μέχρι και 10 λεπτά, ώστε να προσδιοριστεί αν θα αρχίσει αυτός να αναπνέει αυτόνομα. Αυτό αποτελεί μέρος της διαδικασίας που ακολουθείται πριν δηλωθεί ένας ασθενής με εγκεφαλική βλάβη «εγκεφαλικά νεκρός». Ο Dr Coimbra διευκρίνισε ότι αυτή η δοκιμασία εμποδίζει σημαντικά την πιθανή ανάρρωση ενός ασθενούς με εγκεφαλική βλάβη και μπορεί να προκαλέσει ακόμα και τον θάνατο. “Ένας μεγάλος αριθμός ασθενών με εγκεφαλική βλάβη, ακόμα και σε βαθύ κώμα, μπορούν να επανέλθουν σε μια φυσιολογική ζωή... Ωστόσο η δοκιμασία της άπνοιας (η οποία θεωρείται το πιο σημαντικό βήμα για την διάγνωση του εγκεφαλικού θανάτου) μπορεί να επιφέρει μη αναστρέψιμη ενδο-κρανιακή διαταραχή της κυκλοφορίας, ή ακόμα και καρδιακή παύση”. Ο Dr Coimbra κατέληξε ότι η δοκιμασία της άπνοιας θα έπρεπε να θεωρείται ανήθικη και να ανακηρυχτεί παράνομη ως μία απάνθρωπη ιατρική διαδικασία. Αν οι συγγενείς πληροφορούνταν για την σκληρότητα και τον κίνδυνο της διαδικασίας, δήλωσε, οι περισσότεροι θα αρνούνταν να δώσουν την συγκατάθεσή τους. Ο Dr Yoshio Watanabe, καρδιολόγος από την Ιαπωνία, σχολιάζοντας τα πιο πάνω του DrCoimbra, συμφώνησε ότι αν οι ασθενείς δεν υποβάλλονταν στην δοκιμασία της άπνοιας, θα είχαν 60% πιθανότητα αποκατάστασης στην φυσιολογική ζωή, με έγκαιρη θεραπευτικήυποθερμία.”

7.2  Και άλλη άγνοια:

       Ο Dr. David Hill, Βρεττανός αναισθησιολόγος και λέκτορας στο Cambridge, παρατηρεί: “Δεν γίνεται γενικά αντιληπτό ότι η μηχανική υποστήριξη δεν αποσύρεται πριν ληφθούν τα όργανα· ούτε ότι χρειάζεται κάποια μορφή αναισθησίας στην οποία υποβάλλεται ο ‘δότης’ κατά την διάρκεια της εγχείρησης (σ.σ.[7]: και τα δύο αυτά, διότι προφανώς ο δότης είναι ζωντανός). Όσο όμως αυξάνεται η γνώση των διαδικασιών, τόσο η άρνηση των συγγενών για αφαίρεση οργάνων αυξάνεται, όπως για παράδειγμα στην Βρεττανία, όπου το ποσοστό άρνησης αυξήθηκε από 30% που ήταν το 1992, σε 44% το 2004. Μάλιστα στο Ηνωμένο Βασίλειο υπάρχει αυξανόμενη πίεση των πολιτών να υπογράφουν και να έχουν πάντα μαζί τους κάρτες δωρητών που εξουσιοδοτούν τους γιατρούς να χρησιμοποιήσουν τα ζωτικά τους όργανα. Σήμερα μόνο το 19% του πληθυσμού της χώρας έχουν εγγραφεί ως δωρητές οργάνων, αλλά τα έντυπα κυκλοφορίας των οχημάτων, οι αιτήσεις για άδεια οδήγησης, και λοιπά δημόσια έγγραφα έχουν ειδικά   «κουτακία»[8] όπου οι πολίτες καλούνται να δώσουν εκ των προτέρων την συγκατάθεσή τους· ακόμα και τα παιδιά ενθαρρύνονται να υπογράψουν. Όλα αυτά τα έγγραφα αναφέρουν ότι τα όργανα μπορούν να ληφθούν «μετά τον θάνατό μου», αλλά δεν υπάρχει πουθενά ορισμός τού τι ορίζεται ως «θάνατος». Η αποδοχή των μεταμοσχεύσεων στηρίζεται στην έλλειψη κατανόησης(άγνοιας) που έχει ο κόσμος για την διαδικασία.”

       Αλλά και το επόμενο, το γνωρίζουν οι πιστοί μας;      

7.3  “Πτωματικοί δότες”:  (Προγραμματισμένες ανθρωποκτονίες μέσα στα χειρουργεία)

       Είχα αποστείλει αρχές του Ιανουαρίου, όταν έγραφα την παρούσα μελέτη, e-mail σε κάποιο γιατρό στην Αγγλία (ο οποίος κάνει τώρα μελέτες στα πλαίσια του Ph.D. του σχετικά με ‘high altitude medicine/ genetics/ hypoxia’) και στο οποίο τoν ρωτούσα για την διαδικασία που ακολουθείται, μετά την ανάκτηση ζωτικού οργάνου από δότη (συγκεκριμένα της καρδίας). Αφού με πληροφόρησε καταλλήλως, του ξανάστειλα e-mail λέγοντάς του ότι  η απάντηση που μούδωσε αφορούσε ασφαλώς ‘ζώντα δότη’ (living donor). Θα ήθελα περαιτέρω να μάθω τι γίνεται όταν ο δότης είναι ‘βιολογικά νεκρός’. Εάν και κατά πόσο τα όργανά του είναι μεταμοσχεύσιμα. Και μου απαντά: «Έχετε δίκαιο, η απάντησή μου αφορούσε ‘εγκεφαλικά νεκρό’ δότη (brain-dead donor)», και εννοούσε με αυτό ‘ζωντανό δότη’, προφανώς γιατί η αφαίρεση των οργάνων του πραγματοποιείται πριν τον θάνατό του.  Και συνέχισε: «Γιατί, υπάρχει και δωρεά οργάνων μετά τον προσδιορισμό του θανάτου του δότη, ο οποίος θάνατος προσδιορίζεται με καρδιακά κριτήρια (και που στην περίπτωση αυτή ο δότης ονομάζεται ‘δότης του οποίου η καρδία σταμάτησε να κτυπά’)».  Αλλά, ας δούμε από την συνέχεια, τι εννοούσε ο γιατρός με τις φράσεις ‘δωρεά οργάνων μετά τον προσδιορισμό του θανάτου’ και ‘δότης του οποίου η καρδία σταμάτησε να κτυπά’. Μου γράφει λοιπόν:

       «Αφού προσδιοριστεί ο θάνατος βάσει του τυπικού των καρδιοπνευμονικών κριτηρίων (μόνιμη απουσία της αναπνοής, της κυκλοφορίας και της αντίδρασης), μπορούν κατόπιν να αφαιρεθούν τα όργανα από τον δότη  για να μεταμοσχευθούν. Μόνο που πολύ λίγος χρόνος διατίθεται για να ανακτηθούν τα όργανά του, μόλις 30 έως 45 λεπτά. Αυτό ονομάζεται “χρόνος θερμής ισχαιμίας” (warm ischaemia time) , που είναι ο χρόνος κατά τον οποίο μπορούν τα όργανα να αφεθούν χωρίς κυκλοφορία και οξυγόνωση (δεδομένου ότι εξακολουθούν να παραμένουν ζεστά)».

       «Το τι γίνεται στην πράξη, δεδομένου του σύντομου αυτού διαθέσιμου χρόνου, η δωρεά οργάνων μετά από θάνατο που προσδιορίζεται με καρδιακά κριτήρια, γίνεται από δυνητικούς ασθενείς δότες, οι οποίοι υποστηρίζονται στην ζωή με μηχανική υποστήριξη της αναπνοής ή με άλλο τρόπο, και που δεν υπάρχει ελπίδα γι’ αυτούς βιώσιμης ανάκαμψης (και που δεν είναι εγκεφαλικά νεκροί). Ως εκ τούτου η απόφαση για απόσυρση της μηχανικής υποστήριξης γίνεται από την ιατρική ομάδα μέσα από συζητήσεις με την οικογένεια του ασθενή, λαμβάνοντας υπόψη και την θέληση του δότη, εάν βεβαίως ο ίδιος είχε εκφράσει κάποια γνώμη προηγουμένως. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, οι ασθενείς,μετά την διακοπή της μηχανικής υποστήριξης, αναμένονται να εκπνεύσουν μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα». (σ.σ. μιλούμε εδώ για προγραμματισμένη διακοπή τηςμηχανικής υποστήριξης και, επομένως, προγραμματισμένο χρόνο θανάτου), οπόταν τα 30 με 45 λεπτά του “χρόνου θερμής ισχαιμίας” (warm ischaemia time) μέσα στα οποία θα μπορούν να αφαιρεθούν τα όργανα από τον δότη, δεν θα ξοδευθούν από τους μεταμοσχευτές άσκοπα στον δρόμο μέχρι να έρθουν από τον τόπο εκκίνησής τους -αν δεν ήταν προγραμματισμένος ο θάνατος του δότη-  γιατί τότε η άφιξή τους θα ήταν μάταιος κόπος, αφού θα ήταν πλέον πολύ αργά γι’ αυτούς....)

       «Με αυτό τον τρόπο, μπορεί να επιχειρηθεί η αφαίρεση των νεφρών, του ήπατος και του παγκρέατος, αλλά μόνο μετά που θα έχει αποσυνδεθεί ο αναπνευστήρας, η καρδιά θα έχει σταματήσει να χτυπά και ο ασθενής θα έχει διαπιστωθεί ότι είναι νεκρός με βάση τα καρδιοπνευμονικά κριτήρια. Για να ελαχιστοποιηθεί ο “χρόνος θερμής ισχαιμίας”(σ.σ.δηλαδή η μεταμοσχευτική ομάδα να μπορεί να ενεργήσει άμεσα), η διαδικασία αυτή, της προγραμματισμένης δηλ. διακοπής του αναπνευστήρα και της αναμονής του καρδιακού θανάτου του δότη, πραγματοποιείται συχνά στο χειρουργείο, ώστε να επιτραπεί η έγκαιρη ανάκτηση των οργάνων του, όταν ο ασθενής θα είναι πλέον νεκρός[9]».

       «Η μεταμόσχευση οργάνων με αυτό τον τρόπο που περιγράψαμε είναι συνήθως λιγότερο επιτυχής από ότι η μεταμόσχευση από τους “εγκεφαλικά νεκρούς”, των οποίων η καρδιά ακόμα χτυπά. Εξ όσων γνωρίζω, ο τρόπος αυτός χρησιμοποιείται κατά κύριο λόγο σε μεταμοσχεύσεις νεφρού, αν και πολύ περιορισμένη εμπειρία δείχνει ότι η μέθοδος αυτή μπορεί να χρησιμοποιηθεί για μεταμόσχευση ήπατος/πνευμόνων/παγκρέατος (σίγουρα πάντως, όχι στους απρογραμμάτιστους θανάτους, και ασφαλώς της καρδίας σε καμιά περίπτωση). Και τούτο γιατί τα αλλομοσχεύματα από δότες που σταμάτησε η καρδία τους -εννοείται μεσα στον επιτρεπτό “χρόνο θερμής ισχαιμίας” (warm ischaemia time)- είναι από την φύση τους πολύ αδύνατα και φτωχά σε βιωσιμότητα (‘there is an increased incidence of poor initial allograft function’)....»

       «Στην πραγματικότητα, υπάρχουν πέντε διαφορετικές κατηγορίες δοτών, των οποίων έχει σταματήσει η καρδία τους:

       “The Modified Maastricht classification of non-heart-beating donors (1995)”:

       Κατηγορία Ι: Νεκρoί κατά την άφιξη (απρογραμμάτιστος θάνατος)

       Κατηγορία ΙΙ: Ανεπιτυχής ανάνηψη (απρογραμμάτιστος θάνατος)

       Κατηγορία ΙΙΙ: Περιμένοντας την καρδιακή ανακοπή (προγραμματισμένος θάνατος)

       Κατηγορία IV: Καρδιακή ανακοπή Ε.Ν. δότη (προγραμματισμένος θάνατος)

       Κατηγορία V: Απροσδόκητη καρδιακή ανακοπή σε βαρέως πάσχοντες ασθενείς.

                                                                                                         (απρογραμμάτιστος θάνατος)

       Στην πράξη όμως, λόγω της αναγκαιότητας για την ελαχιστοποίηση του “χρόνου θερμής ισχαιμίας”, (σ.σ. γιατί δεν προλαβαίνουν οι μεταμοσχευτές να έρθουν έγκαιρα, αν δεν είναι προγραμματισμένος ο τεχνητός θάνατος του δότη) οι μεταμοσχεύσεις από πτωματικούς δότες εφαρμόζονται συνήθως με ασθενείς της Κατηγορίας ΙΙΙ(“Περιμένοντας την καρδιακή ανακοπή”), αφού η υποστήριξη της ζωής του δότη διακοπεί με ένα καθαρά προγραμματισμένο τρόπο».

       «Τουλάχιστον στο Ηνωμένο Βασίλειο, η ιατρική ομάδα που φροντίζει τον ασθενή (που είναι δυνητικός δότης) είναι εντελώς ανεξάρτητη από την ομάδα μεταμόσχευσης (που αποφασίζει αν ένας δότης είναι κατάλληλος και που προσεγγίζουν την οικογένεια για συναίνεση). Η απόφαση για την απόσυρση της υποστήριξης της ζωής από έναν ασθενή γίνεται, σε συνεννόηση με την οικογένεια του δότη, από την ιατρική ομάδα που φροντίζει τον ασθενή (σ.σ. γράφε καλύτερα, που τον ετοιμάζει για την μεγάλη σφαγή!), όταν δεν υπάρχει ελπίδα ανάκαμψης, και η απόφαση αυτή λαμβάνει υπόψη μόνο το συμφέρον του ασθενή (δεν έχει τίποτα να κάμει με το αν αυτός/αυτή είναι δυνητικά κατάλληλος ή όχι δότης). Μόνο μετά από αυτή την απόφαση μπορεί η ομάδα μεταμόσχευσης να εμπλακεί και αυτή και να αρχίσει να επικοινωνεί με την οικογένεια του δότη. Είναι υποχρεωτικό ότι οι ομάδες μεταμόσχευσης δεν θα πρέπει να συμμετέχουν σε οποιαδήποτε απόφαση για την διακοπή της θεραπείας του δότη».

       (σ.σ. την στιγμή που οι θεράποντες ιατροί μπορούν να το κάμουν, αφού ασκήσουν ικανή πίεση στους συγγενείς για συναίνεση. Είχαμε πρόσφατα μια τέτοια περίπτωση, που οι θεράποντες ιατροί πίεζαν καθημερινά τους συγγενείς για συναίνεση, σε σημείο που τους έκαναν και έκλαιγαν, οπόταν επενέβη η αδελφή του ασθενή, η οποία με αυστηρό τόνο είπε κατηγορηματικά στους υπόλοιπους συγγενείς: “Μην διανοηθείτε και γελαστείτε να υπογράψετε. Εγώ τον αδελφό μου θέλω να τον πάρει όποτε αποφασίσει ο Κύριος και όπως τον έπλασε!” Τι το μετά ταύτα; Ο αδελφός της τελικά ανένηψε και έγινε καλά. Μάλιστα τον έφερε στο μοναστήρι και κουβεντιάσαμε[10]).

       Και τελειώνει ο γιατρός: «Αυτό διασφαλίζει ότι τα συμφέροντα του ασθενούς που πρόκειται να πεθάνει παραμένουν ύψιστης σημασίας. Είναι επίσης σημαντικό να τονιστεί ότι η δυνατότητα αφαίρεσης οργάνων αυτού του είδους, δηλ. από δότη που σταμάτησε να κτυπά η καρδία του (σ.σ. γράφε καλύτερα, που γίναμε εμείς αιτία να σταματήσει η καρδία του)πρέπει να συζητηθεί με τους συγγενείς του, μόνο αφού αυτοί θα έχουν κατανοήσει και αποδεχθεί το ανώφελο της κλινικής κατάστασης του ασθενούς, και τους λόγους για την διακοπή της θεραπείας». «Ελπίζω, πάτερ, τα ανωτέρω να βοήθησαν στην απάντηση του ερωτήματός σας».

Αυτά εννοούν όταν μιλούν για καθαρά “πτωματικούς δότες”, των οποίων η καρδία σταμάτησε να κτυπά. Τόσο η μεγάλη έλλειψη των μοσχευμάτων, όσο και η διεθνής πίεση που ασκείται ιδίως σήμερα εναντίον του κλινικο-νομικού κατασκευάσματος του “Εγκεφαλικού Θανάτου”, οδήγησαν τους υπέρμαχους των μεταμοσχεύσεων και της δόσης ανθρωπίνων οργάνων, στην δημιουργία πρωτοκόλλων λήψης οργάνων (όπως αυτά που ο γιατρός από την Αγγλία είχε την καλωσύνη και την ειλικρίνεια να μας αναφέρει[11]) μετά την κατά τα άλλα τεχνητή και προγραμματισμένη επέλευση του καρδιακού θανάτου. Νομίζουμε ότι τα περαιτέρω σχόλια περιττεύουν.... 

[1] Υπάρχει άλλωστε πληθώρα άρθρων, μελετών και βιβλίων που εξετάζουν τα θέματα αυτά από  ιατρικής σκοπιάς, στα οποία υπάρχουν όχι μόνο σοβαρές επιφυλάξεις αλλά και εισηγήσεις για εγκατάλειψη του νομικο-κλινικού αυτού κατασκευάσματος που λέγεται ‘εγκεφαλικός θάνατος’. Το ίδιο συμβαίνει και στην φιλοσοφική, νομική και βιοηθική πλευρά του θέματος· οι πλείστες όσες απόψεις συγκλίνουν στην επιφύλαξη ή και αποδοκιμασία της απόκτησης οργάνων από τους λεγόμενους ‘εγκεφαλικά νεκρούς’, μέχρι και την απόρριψη του ‘εγκεφαλικού θανάτου’, ως μη ανταποκρινομένου στο αντικειμενικό γεγονός του θανάτου.

[2] (και σχολιάζουμε): Ενίοτε οι υποστηρικτές των μεταμοσχεύσεων από ζωντανούς(!) δότες, μεταξύ αυτών -ως μη όφειλε- και ο α.Μ., χρησιμοποιούν την φράση “ανεπίστρεπτη πορεία προς τον θάνατο”, για να αμνηστεύσουν ή ελαττώσουν (όπως νομίζουν) την επιληψιμότητα της ανθρωποκτονίας. Και ερωτώ: Εμείς οι ‘υγιείς’ δεν έχουμε μια ανεπίστρεπτη πορεία προς τον θάνατο;Η αξία, λοιπόν, της ζωής εκάστου μετριέται με το πόσος χρόνος ζωής του υπολείπεται; Αν ναι, τότε ας γνωρίζουν καλά, ότι όσο πιο πολυ κοντεύουμε στον θάνατο, τόσο μεγαλύτερη και πολυτιμότερη καθίσταται η αξία της ζωής! (βλ. Συμπέρασμα αρ. 8). Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι στην διεθνή βιβλιογραφία αναφέρονται περιπτώσεις μακράς διαβιώσεως “εγκεφαλικά νεκρών” μέχρι και 201 ημερών, καθώς και λίγες περιπτώσεις ασθενών που επέζησαν ή επιζούν από 7 μήνες έως και 17 έτη από την διάγνωση του “εγκεφαλικού θανάτου”. Με άλλα λόγια, ό (ΕΘ) δεν οδηγεί σε καρδιακή παύση, δηλ. στον ανθρώπινο θάνατο (“human death”, όπως τον ονομάζουν μερικοί ιατροί επιστήμονες, σε αντιδιαστολή με τον ΕΘ, “brain death”).

[3] Εύστοχα ο καθηγητής Ari Joffe χρησιμοποιεί την λέξη “επειγόντως”, γιατί σήμερα οι αφαιρέσεις οργάνων από τους λεγόμενους “εγκεφαλικά νεκρούς”, στην κυριολεξία οι ανθρωποκτονίες, δίνουν και παίρνουν δυστυχώς (ακριβέστερα, παίρνουν και δίνουν). Και δεν υπάρχει επιτέλους ένας που να βάλει φρένο σ’ αυτή την ξέφρενη και εγκληματική πράξη(;) Γι’ αυτό κι εμείς γράφουμε τα όσα γράφουμε. Σαν Εκκλησία έχουμε καθήκον να διαφωτίσουμε, τουλάχιστον τους πιστούς μας, περί του πρακτέου στις περιπτώσεις αυτές, ώστε να ενεργούν πάντοτε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού και όχι, αλλοίμονο, ενάντια σ’ αυτό.

[4] Στην ‘ανεγκεφαλία’ έχουμε αποτυχία σύγκλεισης του κεφαλικού νευροπόρου την 38η ημέρα με αποτέλεσμα την μερική ανάπτυξη εγκεφαλικών ημισφαιρίων. Όμως το έμβρυο μπορεί και πρέπει να κυοφορηθεί κανονικά, με πρόγνωση τον θάνατό του αμέσως ή λίγες ώρες μετά την γέννηση, οπόταν και δίνεται η δυνατότης βαπτίσεώς του (είτε με αεροβάπτισμα είτε με έκτακτο βάπτισμα υπό ιερέως).

[5] Μέχρι σήμερα έχουν αναφερθεί τουλάχιστον 13 περιπτώσεις (ΕΝ) γυναικών, των οποίων η ζωή διατηρήθηκε μέχρι να γίνει το έμβρυο βιώσιμο και να γεννηθεί με καισαρική τομή(!)

[6] Είναι από όλους κατανοητό και παραδεκτό (και από αυτούς ακόμα τους εφευρετές και υποστηρικτές του ΕΘ), οτι ο “εγκεφαλικός θάνατος” επινοήθηκε για μεταμοσχευτικούς και μόνο σκοπούς. Ο Dr. David Hill, Βρεττανός αναισθησιολόγος και λέκτορας στο Cambridge, διευκρίνησε ότι ο μόνος σκοπός που δηλώνεται ένας ασθενής “νεκρός” είναι η απόκτηση βιώσιμων οργάνων για μεταμόσχευση. Η χρήση αυτών των κριτηρίων (σ.σ.: μιλούσε για τον ΕΘ) δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να ερμηνευτεί ως όφελος για τον ασθενή που πεθαίνει, αλλά μόνον (αντίθετα με τις Ιπποκρατικές αρχές) ως πιθανό όφελος για τον παραλήπτη των οργάνων αυτού του ασθενούς».

[7] σ.σ. = σημείωση συγγραφέως (δική μας)

[8] Μπορεί να μας φαίνονται παράξενα αυτά, όμως ας γνωρίζουμε καλά πως δεν θ’ αργήσουν να έρθουν και στην Πατρίδα μας. Γι’ αυτό και επιμένουμε ότι η Εκκλησία καλείται να ενημερώσει καταλλήλως τους πιστούς της.

[9] Κάτι παρόμοιο αναφέρει και ο Αμ. Επ. Καθηγητής χειρουργικής και Δ/ντής χειρουργός ΕΣΥ κ. Εμμ. Παναγόπουλος: «Οι ασθενείς αυτοί οδηγούνται στο χειρουργείο, όπου ο θεράπων ιατρός αποσυνδέει τον ασθενή από τον αναπνευστήρα, με αποτέλεσμα την παύση της καρδιακής λειτουργίας και της κυκλοφορίας του αίματος. Μετά από αναμονή 2-5 λεπτών ο ασθενής εξαγγέλλεται νεκρός και τότε η μεταμοσχευτική ομάδα εφαρμόζει καρδιοανα πνευστική υποστήριξη και προχωρεί στην αφαίρεση των οργάνων. Κατά τους ύποστηρικτές των πρωτοκόλλων αυτών η αναμονή των 2-5 λεπτών πιστοποιεί την οριστική παύση της καρδιακής λειτουργίας και κατ’ επέκταση τον θάνατο του ασθενούς και έτσι εκπληρώνεται ο κανόνας του νεκρού δότη». (σ.σ. τοCBCnews-Health αναφέρει με προβληματισμό ότι προσβάλλονται οι νόμοι της βιοηθικής, όταν μερικοί ιατροί ελάττωσαν αυτήν την αναμονή χρόνου (stand-off period) για αφαίρεση των οργάνων, μετά που θα σταματήσει η καρδία -που στην ουσία ενεργητικά έγιναν αιτία να σταματήσει- μέχρι και σε 75 δευτερόλεπτα!)

[10] Η κυρία αυτή μας είχεν ήδη τηλεφωνήσει από μέρες και του κάναμε παρακλήσεις και λειτουργίες.

[11] Όπως και ο ίδιος μας ανέφερε, μόνο η Κατηγορία ΙΙΙ (“Περιμένοντας την καρδιακή ανακοπή”) είναι πρακτικά εφαρμόσιμη. Και είναι εφαρμόσιμη, αφού εφαρμοστεί η τεχνητή (ενεργητική) ανακοπή της καρδίας του ατυχούς θύματος, με την απόσυρση του αναπνευστήρα και μέσα στον χειρουργικό θάλαμο (γράφε καλύτερα, στον ‘τόπο εκτελέσεως’), παρόντων και των ....μεταμοσχευτών!!!

8.    ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΚΡΙΣΙΜΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ: 

          Οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας λέγουν ότι οι τελευταίες ώρες του ανθρώπου, τα τελευταία λεπτά και οι τελευταίες στιγμές είναι ανώτερες και σημαντικότερες απ’ όλο το διάστημα της επί γης πορείας του, όσο σπουδαία κι αν ήταν αυτή· και τούτο γιατί είναι καθοριστικές γιά την μετέπειτα (μετά θάνατον) πορεία του. Από αυτές τις στιγμές κρίνεται όλη του η ζωή, όσο κι αν αυτό ακούγεται υπερβολικό. Γιατί, και ο Κύριος μάς έχει προειδοποιήσει, ότι σε όποια κατάσταση πνευματική μάς εύρει την ώρα του θανάτου μας, σύμφωνα με αυτήν και θα μας κρίνει. Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης τονίζει ότι, γνωρίζοντας όλα αυτά ο διάβολος, λίγο πριν από τον θάνατό μας, βάζει όλη του την δύναμη και πανουργία ώστε κατά τις κρίσιμες αυτές και σημαντικές για μας ώρες και στιγμές, να μας ρίξει στην απιστία ή έστω στην ολιγοπιστία, την απελπισία ή την κενοδοξία, ώστε να χάσουμε τελικά, αλλοίμονο, την ψυχή μας! Κατ’εκείνες λοιπόν τις ώρες, κατά τις οποίες το σώμα και ο εγκέφαλος χάνουν όλες τους τις δυνάμεις (ακόμα και στην περίπτωση που ο άνθρωπος βρίσκεται στην κατάσταση του λεγόμενου ‘εγκεφαλικού θανάτου’), το μοναδικό όπλο που μένει στον άνθρωπο, το τελευταίο του χαρτί, δεν είναι άλλο από τηνΚΑΡΔΙΑΚΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ, και την ΝΟΕΡΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ (βλ. πιο κάτω παρ. 8.1), την χρήση δηλαδή της ευχής, “Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με”. Επίσης, κατά τις κρίσιμες εκείνες ώρες, ο φιλάνθρωπος Θεός πολλές φορές επιτρέπει στην ψυχή να βλέπει Αγίους, Αγγέλους ή Δαίμονες ή άλλες οπτασίες, άλλοτε για να οδηγήσει την ψυχή σε μετάνοια και άλλοτε για να παρηγορήσει και στηρίξει την ψυχή, ώστε να μην δειλιάσει μπροστά στην δύσκολη εκείνη στιγμή του χωρισμού της από το σώμα. Και ερχόμαστε εμείς, εκείνες ακριβώς τις βαρύτιμες, ανεκτίμητες και κρίσιμες για τον άνθρωπο λίγες στιγμές ή ώρες ή μέρες, που η σωστική πρόνοια τού Θεού τού δώρησε, ερχόμαστε λέω να τις σφετεριστούμε για το συμφέρον κάποιου λήπτη, βιαίως αφαιρώντας τες και στερώντας τες από τον δότη. Κι αυτό, παίρνοντας τα όργανά του για να τα μεταμοσχεύσουμε σε κάποιον άλλο, που έχει πολύ μεγαλύτερα περιθώρια χρόνου ζωής, σε σχέση με τον (ΕΝ), και που έχει, ούτως ή άλλως, περισσότερο ‘καιρό μετανοίας’ παρά ο δότης. Αλλά, τόσο εμείς (με ένα αυξημένο εγωϊσμό), όσο και ο λήπτης (με μια εγωκεντρική φιλαυτία) θέλουμε με κάθε τρόπο να αυξήσουμε ακόμα περισσότερο τα περιθώρια ζωής του, έστω κι αν αυτό θα στερούσε, όπως είδαμε, τις τόσο βαρυσήμαντες για τον δότη μέρες ή ώρες ή στιγμές! Όμως, ΕΧΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ;

     «Για τον λόγο αυτό, εμείς οι “ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΛΗΠΤΕΣ”, με κανένα τρόπο δεν θέλουμε να στερήσουμε από τον όποιο δότη συνάνθρωπό μας τις τελευταίες βασικές, ουσιώδεις καιζωτικές(=σημαντικές) μέρες ή ώρες που η άβυσσος της Σοφίας του Θεού τού έχει προνοήσει. Αντίθετα, εμείς οι “πιστοί λήπτες”, θέλουμε να είμαστε πάντοτε σωστοί και ακέραιοι απέναντι στον Θεό και τον πλησίον και ποτέ να μήν κάνουμε κάτι που να είναι ενάντια στο θέλημα του Δημιουργού, ώστε, κατά την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας και ενώπιον του φοβερού Του βήματος “άσπιλοι και αμώμητοι αυτώ ευρεθήναι εν ειρήνη”».

8.1     ΝΗΠΤΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ “ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ”[1]:

α) Περίπτωση 1^η (Ημιπληγία):

     Να μου επιτραπεί να κάμω πρώτα μια μεγάλη παρένθεση, μια προσωπική εμπειρία, με απώτερο σκοπό να γίνει πιο κατανοητός ο λόγος, σχετικά με τον ‘Εγκεφαλικό Θάνατο’:  Ήμουν στο Μοναστήρι όταν με πήρε τηλέφωνο η σαρκική μου μητέρα για να μου πει κλαίγοντας ότι η αδελφή της είχε υποστεί σοβαρό εγκεφαλικό ατύχημα και ότι βρισκόταν στην Εντατική Μονάδα του Γενικού Νοσοκομείου Λεμεσού. Είναι σημαντικό να διευκρινίσω, ότι η θεία αυτή ήταν άνθρωπος με αρκετό νεύρο και αρκετή φιλόνικη και φιλοκατήγορη διάθεση, συχνά μαλλωμένη, άλλοτε με την γιαγιά, άλλοτε με την μητέρα, και άλλοτε με άλλους....(έχει σημασία που τα αναφέρω αυτά· θα το δούμε αυτό στο τέλος). Λοιπόν, ήταν πολύ ανήσυχη η μητέρα, λέγοντάς μου χαρακτηριστικά: “τουλάχιστον να εξομολογηθεί, πάτερ”.  Της είπα: “Ηρέμησε· άσε πρώτα να ξεπεράσει τον κίνδυνο, να βγει από την εντατική και μετά εξομολογείται”.

     Πράγματι, ξεπέρασε τον κίνδυνο, βγήκε και από την Εντατική και από το Νοσοκομείο. Φυσικά το εγκεφαλικό τής άφισε σοβαρή σωματική βλάβη. Η μια της πλευρά είχε παραλύσει τελείως και έμεινε μόνιμα στο καροτσάκι. Την τάϊζαν στο εξής με το κουταλάκι, γιατί η ίδια δεν μπορούσε να αυτοεξυπηρετηθεί, κι αυτό κράτησε για πάρα πολλά χρόνια.....

     Λοιπόν, 1-2 μήνες μετά το ατύχημα, οι δικοί της την έφεραν στην Μονή για προσκύνημα. Μόλις αυτή με είδε, μου είπε εμφαντικά: “Είδες, γυιέ μου, τα χάλια μου; Είμαι η πιο αμαρτωλή γυναίκα του κόσμου!” Εγώ, που ήξερα καλά την θεία, δεν πίστευα στ’ αυτιά μου! Είχα μπροστά μου μια νεκρανάσταση! Η έκπληξή μου αποκορυφώθηκε, όταν, σε κάποια φάση που έτυχε να πουν κάτι μεμπτό (κατηγορία) για κάποιο πρόσωπο που δεν ήταν παρόν, αυτή παρενέβη με έναν πολύ ευγενικό τρόπο, προσπαθώντας να του βρει δικαιολογητικά, ελαφρύνοντας έτσι την θέση του. (Για μένα αυτό ήταν ένα θαύμα, κι αυτά είναι τα μεγάλα θαύματα, η κατά 180^ο μοίρες στροφή της θείας). Γυρίζω τότε στην μητέρα και της λέω: “Αυτή είναι η άρρωστη που μου φέρατε να δώ; Αυτή είναι πολύ πιο υγιής από μάς!...” Πράγματι, μετά την δεινή και ταπεινή κατάσταση στην οποία περιήλθε μετά το εγκεφαλικό επεισόδιο, η θεία είχε γίνει άλλος άνθρωπος! Είχε γίνει, όχι “ο πιο αμαρτωλός άνθρωπος του κόσμου”, όπως η ίδια είχε εκφραστεί για τον εαυτό της, αλλά ο πιο χαριτωμένος άνθρωπος!... Χωρίς καμμιά υπερβολή η γυναίκα αυτή είχε καταστεί μια αγία ψυχή! Σ’ αυτήν είχε εφαρμοστεί επακριβώς εκείνο που έλεγε ο απ. Παύλος: “ει και ο έξω ημών άνθρωπος διαφθείρεται, αλλ’ ο έσωθεν ανακαινούται ημέρα και ημέρα”. Τελικά, η έλλειψη “ποιότητας ζωής” τής είχε αποφέρει πλούσια ποιότητα ψυχής! (βλ. και ΕΝΣΤΑΣΗ αρ.2). Κι αυτά, χάρη.....στο εγκεφαλικό πρόβλημα που έφερε μαζί της για πάρα πολλά χρόνια, μέχρι που θέλησε ο Κύριος και την πήρε μαζί Του στας αιωνίους Μονάς. Τέτοια παραδείγματα έχει να μας παρουσιάσει πολλά η καθημερινή ζωή.....

     Γράψαμε τα πιο πάνω, για να καταλάβουμε αυτήν ακριβώς την πραγματικότητα, που αναφέρει ο απόστολος Παύλος: “ει και ο έξω ημών άνθρωπος (εννοεί το σώμα και η σωματική του δραστηριότητα) διαφθείρεται, αλλ’ ο έσωθεν (δηλ. η ψυχή και η πνευματική της κατάσταση) ανακαινούται ημέρα και ημέρα”. Τελικά, η μεγάλη εγκεφαλική κάκωση που υπέστη η γυναίκα αυτή αποδείχτηκε γι’ αυτήν ένα μεγάλο δώρο του Θεού.

β)  Περίπτωση 2^α (‘Εγκεφαλικός θάνατος’):

     Στην πιο πάνω περίπτωση, είχαμε μια σημαντική εγκεφαλική βλάβη, ημιπληγία, κατά την οποία καταστράφηκε η εγκεφαλική περιοχή κάποιων ‘κέντρων’, με αποτέλεσμα την κατάργηση της κινητικής λειτουργίας της μιας πλευράς (άνω και κάτω άκρων). Ας έλθουμε τώρα στον περιβόητο ‘εγκεφαλικό θάνατο’. Στην περίπτωση αυτή έχουμε πολύ μεγαλύτερη εγκεφαλική βλάβη: καταστροφή του εγκεφαλικού στελέχους. Μαζί με αυτό καταστρέφονται περισσότερα εγκεφαλικά κέντρα, με αποτέλεσμα να καταργούνται οι ανάλογες με αυτά εγκεφαλικές λειτουργίες του ανθρώπου.

     Τι γίνεται άραγε σ’ αυτή την περίπτωση; Ισχύει και εδώ το του αποστόλου,“ει και ο έξω ημών άνθρωπος διαφθείρεται, αλλ’ ο έσωθεν ανακαινούται ημέρα και ημέρα”;

     Και απαντούμε, ναί. Και τούτο, γιατί η ψυχή του ‘εγκεφαλικά νεκρού’ εξακολουθεί να είναι ενωμένη, συνυφασμένη και συζευγμένη με το σώμα, συμπορευόμενη μαζί του τον δρόμο που τους όρισεν ο Κύριος.

     Γράψαμε πιο πάνω (αρ. 8), «Kατ’εκείνες τις ώρες και στιγμές, κατά τις οποίες το σώμα και ο εγκέφαλος χάνουν όλες τους τις δυνάμεις (ακόμα και στην περίπτωση που ο άνθρωπος βρίσκεται στην κατάσταση του λεγόμενου ‘εγκεφαλικού θανάτου’), το μοναδικό όπλο που μένει στον άνθρωπο, το τελευταίο του χαρτί, δεν είναι άλλο από τηνΚΑΡΔΙΑΚΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ, και την ΝΟΕΡΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ, την χρήση δηλαδή της ευχής, “Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με”». Η νοερά αυτή προσευχή, γίνεται μόνο με τον νου και δεν έχει καμμιά απολύτως ανάγκη από τον εγκέφαλο. Αντίθετα, τόσο η χρήση του εγκεφάλου, διά της λογικής διεργασίας, όσο και αυτή της φαντασίας, αποτελούνμέγα εμπόδιο στην άσκηση της νοεράς προσευχής. Ο (ΕΝ) στερημένος από κάθε κοσμική επιθυμία, κάθε κοσμική βοήθεια και παρηγοριά, παραμένει ‘μόνος μόνω τω Θεώ’. Η ματαιότης της ζωής και τα θέλγητρα του κόσμου δεν του ελκύουν πλέον την προσοχή. Δύο μόνο πράγματα του έχουν απομείνει και αυτά έχει αδιαλείπτως ενώπιόν του: Αφ’ενός μεν τον Θεόν, τον μέγαν δημιουργόν και πλάστην του, αφ’ετέρου δε την δική του ουτιδανότητα: ήτοι την ψυχήν του (με τα ψυχικά της πάθη) και το ταλαίπωρο σώμα του (με τα σωματικά του πάθη). Και αυτό, όχι απλώς το αντιλαμβάνεται πλήρως, αλλά, στην κατάσταση που βρίσκεται τώρα, μακρυά από το ψέμα του κόσμου, το ζει και το βιώνει σε όλο του το βάθος και το ύψος. Λέγει ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης χαρακτηριστικά: “Αν δεν καταλάβουμε την δική μας ουτιδανότητα, δεν μπορούμε να κάνουμε ούτε ένα βήμα εμπρός, στην πνευματική ζωή”. Αυτή την ουτιδανότητα την γνωρίζει, όπως είπαμε, καλά και την βιώνει ο νους του (ΕΝ), κι αυτό τον αλλάζει ποιοτικά, πνευματικά και τον φέρνει πιο κοντά στον Θεό. Η ψυχή του (ΕΝ) περνά μέσα από διάφορες αλλοιώσεις, προς το καλό του ιδίου και μεγάλη ψυχική του ωφέλεια. Όσο ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΗ είναι αυτή η πορεία, τόσο μεγαλύτερη είναι και η ΨΥΧΙΚΗ του ΩΦΕΛΕΙΑ.

γ)  Περισσότερα για το θέμα ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ και ΝΟΥΣ:

     Μια και μιλάμε για νου, είναι καλό να γνωρίζουμε ότι: Ο μεν ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ ανήκει στο ΣΩΜΑ, ο δε ΝΟΥΣ ανήκει στην ΨΥΧΗ. Ο εγκέφαλος μπορεί μετά από κάποιο ατύχημα να πάθει μικρή ή μεγάλη βλάβη. Αυτή η βλάβη ή κάκωση του εγκεφάλου, είναι καθαρά σωματική και δεν αναφέρεται στον νου. Συνεπώς, άλλο είναι ο εγκέφαλος, που έχει να κάμει με το σώμα και άλλο ο νους, που έχει να κάμει με την ψυχή. Η βλάβη ή και καταστροφή του πρώτου δεν συνεπάγεται βλάβη ή αδράνεια του δευτέρου.

     ‘Νηπτικά’ μιλώντας, η δουλειά του ΝΟΥ ΔΕΝ είναι να ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ στον ΕΓΚΕΦΑΛΟ, αλλά να ΠΡΟΣΕΥΧΕΤΑΙ αδιάλειπτα μέσα στην ΚΑΡΔΙΑ. Ο ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ απλώςΕΚΤΕΛΕΙ αυτά που ο φωτισμένος από την προσευχή νους του υπαγορεύει διά της λογικής.

     Με άλλα λόγια, ο νους προσευχόμενος αδιάλειπτα μέσα στην καρδιά δέχεται φωτισμό από την θεαρχική Τριάδα (τον Θεό). Στην συνέχεια ο φωτισμένος νους δίνει διά της λογικής τις ανάλογες εντολές στον εγκέφαλο, το εκτελεστικό αυτό όργανο του νου· και, τέλος, ο εγκέφαλος δίνει εντολές στο υπόλοιπο σώμα και, έτσι, εκτελούνται οι διάφορες εργασίες.

     Είναι λάθος να βάζουμε τον νου να σκέφτεται μέσα στον εγκέφαλο, αφήνοντας έτσι την προσευχή. Γι’ αυτό και στο τέλος πονοκεφαλιάζουμε, γιατί βάζουμε τον νου να κάνει κάτι, που είναι έξω από τις προδιαγραφές για τις οποίες κατασκευάστηκε.

     Ο εγκέφαλος σκέφτεται δια του κατωτέρου μέρους του νου που ονομάζεται λογική, η οποία ενεργεί στον εγκέφαλο και αφορά την σχέση μας με το άμεσο περιβάλλον και τα λοιπά κτιστά δημιουργήματα. Έχει να κάμει δηλ. με απλές εκτελεστικές εργασίες· απλές, σε σύγκριση με τα πνευματικά. Ο εγκέφαλος ασχολείται με πράγματα απλά, που παίρνουν την ύλη και την αφορμή τους από την καθημερινότητα.

     Ενώ η δουλειά του νου, όπως είπαμε, είναι να στρέφεται προς τον άκτιστο Θεό, να προσεύχεται και να επι-κοινωνεί μαζί Του. Οι δύο αυτές ενέργειες, του νου και του εγκεφάλου, είναι εντελώς ανεξάρτητες μεταξύ τους. Μπορεί η μιά να λειτουργεί και η άλλη να αδρανεί, και αντιστρόφως. Ακόμα, μπορούν και οι δύο να λειτουργούν ταυτόχρονα και παράλληλα να είναι ανεξάρτητες μεταξύ τους.

     Ακόμα και στην περίπτωση που έχουμε ένα οποιοδήποτε πρόβλημα, ο νους προσεύχεται (πρέπει να προσεύχεται) αδιάλειπτα στα βάθη της καρδιάς του. Από εκεί δέχεται τον φωτισμό και έπειτα καθοδηγεί ανάλογα τον εγκέφαλο περί του πρακτέου. Ο εγκέφαλος υπακούει και έτσι τακτοποποιείται το θέμα.

     Ενώ εμείς κάνουμε το αντίθετο: Και πνευματικό ακόμα να είναι το πρόβλημα, σκεφτούμαστε....εγκεφαλικά. Βάζουμε δηλαδή τον εγκέφαλο να το λύσει δια της λογικής, αντί να βάλουμε τον νου σε προσευχή[2]. Γι’ αυτό και τελικά πέφτουμε...έξω. Είναι σημαντικό να τα γνωρίζουμε αυτά, τόσο σε σχέση με το θέμα που εξετάζουμε, δηλ. τον “εγκεφαλικό θάνατο”, όσο και γενικότερα την πνευματική μας ζωή.

     Συμπεραίνουμε, λοιπόν, ότι άλλο είναι εγκεφαλική-σωματική λειτουργία και άλλο νοητική-ψυχική λειτουργία. Η μείωση ή και παντελής στέρηση του πρώτου δεν συνεπάγεται μείωση ή στέρηση του δευτέρου. Η αληθινή προσευχή απαιτεί κυρίως αμεριμνία για κάθε πράγμα, είτε παράλογο είτε εύλογο και γενικά απροσπάθεια  σε ο,τιδήποτε. Κι αυτό μέσα από την ανάθεση των προβλημάτων μας στην προσευχή και δια της προσευχής στον Θεό. Γι’ αυτό και στην περίπτωση του “εγκεφαλικού θανάτου”, η ψυχή μπορεί να αναπτύξει υψηλότερες, ευγενέστερες και πιο γνήσιες πνευματικές λειτουργίες.

δ)  ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΕΣ προεκτάσεις:

     Θα τελειώσουμε το επί μέρους θέμα μας, με μια βαθύτερη εξέταση της ουσίας της ψυχής:

     Ο άνθρωπος είναι πλασμένος ‘κατ’ εικόνα Θεού’, το οποίο ‘κατ’ εικόνα’ αναφέρεται και στο σώμα και στην ψυχή (κυρίως όμως στην ψυχή). Λέμε κυρίως στην ψυχή, γιατί το σώμα δεν είναι τίποτε παραπάνω από μια ‘προέκταση’ της ψυχής, είναι η ‘έκφραση’ της ψυχής, το μέσο δηλαδή και όργανο διά του οποίου εκφράζεται η ψυχή και κάνει φανερέςτις λειτουργίες της. Στην περίπτωση του (ΕΘ), η καταστροφή του εγκεφάλου δεν αφήνει την ψυχή να φανερώσει προς τα έξω τις εσωτερικές της λειτουργίες. Εδώ είναι που τα συγχίζουν οι υποστηρικτές του (ΕΘ) και μιλούν για ‘απώλεια συνειδήσεως’ και άλλες ανοησίες.

     Ακολουθούντες την διδασκαλία των θεοφόρων Πατέρων της Εκκλησίας μας, μεταξύ αυτών και του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, Αρχιεπισκόπου θεσσαλονίκης, έχουμε να παρατηρήσουμε ότι, το κατ’ εικόνα που έχει ο άνθρωπος φαίνεται στην ψυχή με τρεις βασικές θεωρήσεις της:

     (i)    Η ψυχή είναι τριμερής. Μερίζεται (αμερίστως) σε τρεις βασικές δυνάμεις: Το λογιστικό, το θυμικό και το επιθυμητικό. Το λογιστικό είναι αυτό με το οποίο προσευχόμαστε, λογιζόμαστε, μιλούμε, συγγράφουμε, θεωρούμε, φρονούμε, πιστεύουμε, έχουμε γνώμη. Το θυμικό (ή θελητικό ή βουλητικό) είναι αυτό με το οποίο θυμώνουμε,  δείχνουμε ζήλο, θέρμη και αγωνιστικότητα, έχουμε πείσμα κ.λπ. Το δε επιθυμητικό είναι εκείνο με το οποίο επιθυμούμε κάτι, αγαπούμε κάτι, ορεγόμαστε κάτι, καιγόμαστε για κάτι, και τα όμοια τούτων. Και, το μεν πρώτο, το λογιστικό είναι το λογικό και ανώτερο μέρος της ψυχής, τα δε άλλα δύο, το θυμικό και επιθυμητικό, ανήκουν στο λεγόμενο παθητικό μέρος της ψυχής. Αυτές τις τρείς δυνάμεις της ψυχής, οι οποίες είναι νοερές δυνάμεις, καλούμαστε να καθαρίσουμε και να αγιάσουμε με την αγιαστική και θεοποιητική άκτιστη χάρη του Θεού.

     (ii) Σε μια ομιλία του που εκφωνήθηκε την ημέρα των Φώτων, ο άγιος αναφέρει μεταξύ άλλων: «Πώς φανερώνεται το μυστήριο της Αγίας Τριάδος, στην δημιουργία του ανθρώπου;» Και απαντά: «Πραγματικά, τα μεν αισθητικά και άλογα ζώα έχουν μόνο πνεύμα ζωϊκό, αλλά κι’ αυτό μη δυνάμενο να υφίσταται καθ’ εαυτό, στερούνται όμως τελείως νου και λόγου· τα δε εντελώς υπέρ την αίσθηση, άγγελοι και αρχάγγελοι, ως νοεροί και λογικοί, έχουν νου και λόγο, αλλά όχι και πνεύμα ζωοποιό, επειδή δεν έχουν ούτε σώμα που να ζωοποιείται από αυτό. Ο δε άνθρωπος είναι ο μόνος που, κατ’ εικόνα της τρισυπόστατης φύσεως, έχει νου και λόγο και πνεύμα ζωοποιό του σώματος, επειδή έχει και τό ζωοποιούμενο (από αυτό) σώμα».

     (iii)  Η ψυχή είναι κυρίως νους (το ανώτερο μέρος της ψυχής) και ‘εφάπτεται’ όλων των μερών του σώματος, ‘περικλείουσα’ τρόπον τινα τούτο και όχι περικλειομένη υπ’ αυτού. Ο νους του ανθρώπου είναι τρισσός: Πρώτον, έχουμε την ουσία του νου, η οποία και καρδία ονομάζεται (όχι το σαρκικό όργανο) από την Γραφή, και που εδράζεται στην σαρκική καρδία, όχι μέσα σ’ αυτήν σαν σε δοχείο, γιατί ο νους είναι ασώματος, ούτε έξω από αυτήν, γιατί είναι ενωμένος με αυτήν, αλλά ενεργεί σ’ αυτήν. Η καρδία είναι το πρώτο σαρκικό όργανο στο οποίο ενεργεί το λογιστικό του ανθρώπου. Δεύτερον, έχουμε τον λόγο, αυτό δηλαδή που μιλούμε (και που άλλοτε είναι προφορικός και ακούγεται, και άλλοτε ενδιάθετος και δεν ακούγεται, όταν δηλ. μιλούμε μόνοι μέσα μας) και ο οποίος λόγος είναι ενέργεια της ουσίας του νου.
Και τρίτον, έχουμε τους λογισμούς, τις σκέψεις δηλ. και έννοιες, που κι αυτές είναι ενέργεια της ουσίας του νου. Με άλλα λόγια, στον άνθρωπο έχουμε την ουσία του νου που εδράζεται στην καρδία, που είναι η δύναμη, η πηγή αν θέλετε, η οποία γεννά τον λόγο και εκπορεύει τους λογισμούς, τις σκέψεις, κατά το πρότυπο της Αγίας Τριάδας[3], της οποίας εικόνα είναι ο νους. Ο λόγος και οι λογισμοί είναι ενέργειες του νου. Όμως, και η ουσία του νου είναι νους, και ο λόγος είναι νους, και οι σκέψεις είναι νους.

     Έχοντες αυτά υπόψη, προσθέτουμε ότι, ο εγκέφαλος είναι και παραμένει ένα σωματικό όργανο, το οποίο ελέγχει κάποια κέντρα και κατ’ επέκταση κάποιες λειτουργίες του ανθρωπίνου σώματος. Η κατάργησή του δεν εμποδίζει την παραμονή και ένωση της ψυχής με το σώμα, πολύ δε περισσότερο δεν εμποδίζει την λειτουργία των ως άνω δυνάμεων της ψυχής στο σώμα. Τι δυνατότης υπάρχει, τώρα, στον λεγόμενο “εγκεφαλικά νεκρό”;

     Όταν ο νους (λόγος και λογισμοί) επιστρέφει στον εαυτόν του, που εδράζεται στην καρδία, τότε λέμε ότι επιστρέφει ο άνθρωπος στο ‘κατά φύσιν’· όπως δηλ. πλάστηκε κατ’ αρχάς, πριν την πτώση. Εκεί στην ουσία του νου, ο ενδιάθετος λόγος-νους προσεύχεται, μιλά με τον Θεό, ενώ ο λογισμός-νους ‘αφουγκράζεται’, ‘παρακολουθεί’, ‘ακούει’ τα λόγια της προσευχής. Έτσι, βρίσκει κανείς τον νου του τρισσό, παραμένοντας συνάμα ενιαίος. Και είναι ο ίδιος μόνος του ο φύλακας (λογισμός-νους) και ο φυλασσόμενος (ουσία-νους) και ο προσευχόμενος κατά την φύλαξη (λόγος-νους). Η αχρηστία του εγκεφάλου σε τίποτε δεν εμποδίζει την ψυχή στην νοερά της αυτή εργασία. Αντίθετα, το γεγονός ότι δεν λειτουργεί ο εγκέφαλος, βοηθά τα μέγιστα στην επιστροφή των ενεργειών του νου (λόγος και λογισμοί) στην καρδία, μια που ο εγκέφαλος, λόγω της καταστροφής του, είναι ανίκανος να δεχτεί οποιαδήποτε ενέργεια του νου[4]. Εκεί, λοιπόν, στην σαρκική καρδία εδράζεται και ενεργεί την δύναμή της η πνευματική καρδία, που ονομάζεται ουσία και δύναμη του νού. Η καρδία είναι ο ηγεμόνας της όλης υπάρξεως του ανθρώπου, κατά τον άγιο Μακάριο τον μέγα· εκεί είναι και το ταμείο όλων των λογισμών. Αφού δε ενωθούν, όπως εξηγήσαμε, τα τρία, νους-λόγος-λογισμοί, που είναι ένας νους, τότε ενώνεται ο άνθρωπος με την θεαρχική Τριαδική Μονάδα.... Από αυτή την σκοπιά, ο (ΕΝ) δέχεται μια προνομιακή μεταχείριση του Θεού. Του δίνεται μια ειδική, μια ανεπανάληπτη, μια χρυσή γι’ αυτόν ευκαιρία για να ασκήσει την νοεράν αυτήν εργασία της η ψυχή· κάτι που υπό άλλες συνθήκες (όταν ο άνθρωπος ήταν σωματικά υγιής), οι εξωτερικοί περισπασμοί και οι μέριμνες να μην τον άφηναν να την ασκήσει.

     Αλλ’ ας προχωρήσουμε τώρα και σε μια άλλη εξέταση του θέματος:

9.   “ΤΑΥΤΟΤΗΣΣΩΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΨΥΧΗΣ”(ρήση του άγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου):

       Mέσα από όσα είδαμε ως τώρα και από όσα θα δούμε παρακάτω, είναι ξεκάθαρο και δεδομένο το θέλημα του Θεού (και απορώ πώς μερικοί δεν το βλέπουν). Παράλληλα, θέσαμετο όλο ζήτημα των μεταμοσχεύσεων και της δόσης ανθρωπίνων οργάνων, ως αντικείμενο προσευχής. Πιο συγκεκριμένα, προχωρήσαμε και στην λεπτομέρεια, για το αν δηλ. απορρίπτεται ή είναι αποδεκτή η μεταμόσχευση ενός νεφρού από ζώντα συγγενικό δότη (π.χ. από μητέρα σε παιδί της), κάτι που ακούγεται ακόμα πιο συνταρακτικό και που φαίνεται να έχει επικρατήσει, ιδιαίτερα στον Ελλαδικό και Κυπριακό χώρο. Παρόλο που είχαμε άποψη και γι’ αυτή την λεπτομέρεια, εν τούτοις θέλαμε κάποια πληροφορία, κάποια επιβεβαίωση για την άποψή μας αυτή. Οπόταν έπεσε τυχαία(;) στα χέρια μας ένα έργο του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Σ’ αυτό, ο άγιος μιλούσε ξεκάθαρα, ότι υπάρχειταυτότης μεταξύ (i) του παρόντος βιολογικού (ψυχικού) σώματος, (ii) του κατα την κοινήν ανάσταση εγειρομένου (πνευματικού) σώματος και (iii) της ψυχής που ήταν δεμένη με το σώμα και αποτελούσαν το ενιαίον της υπόστασης του ανθρώπου. Ήταν μια διατύπωση που πρώτη φορά συναντήσαμε στα συγγράμματα του αγίου. Γι’ αυτό και δεν αμφιβάλλουμε, ότι η απάντηση και στο συγκεκριμένο αυτό ερώτημα είναι αρνητική: Ότι δηλαδή, είναι άτοπο να παίρνομε τον νεφρό ενός ανθρώπου και να τον μεταμοσχεύουμε στο σώμα ενός άλλου....

       (Εδώ, να μου επιτραπεί να κάμω μια μεγάλη παρένθεση): Ομολογουμένως, η θέση αυτή ακούγεται (ή τουλάχιστον έμαθε να ακούγεται) αυστηρή, σκληρή και ακραία. Και μάλιστα, την στιγμή που η κάθε μάνα είναι έτοιμη να δώσει και αυτήν ακόμη την ζωή της, για χάρη του παιδιού της. Θα μπορούσε άρα η μάνα να βοηθήσει το παιδί της, στο σημείο αυτό, δίνοντάς του τον ένα από τους δύο νεφρούς της; Είναι αυτό ηθικά επιτρεπτό και θεάρεστο; Ας μας επιτραπεί να αντιτείνουμε τον λόγο μας στην κατά τα άλλα καλοπροαίρετη αυτή κίνηση. Φρονούμε ότι δεν έχει κανένα δικαίωμα η μάνα να βγάλει τον ένα νεφρό της και να τον δώσει σε άλλον, έστω κι αν ο δέκτης θα μπορούσε να είναι το ίδιο το παιδί της. Και τούτο, γιατί το σώμα της δεν της ανήκει. Της το έδωσεν ο Θεός για να το δουλέψει μαζί με την ψυχή της, και ολόκληρη, ψυχή και σώμα, -στα όσα χρόνια της επιτρέψει ο Θεός να ζήσει πάνω στην γή- να καθαρίσει πρώτα τον εαυτό της και να φωτιστεί. Και έτσι, αφού η ίδια γίνει δοχείον κατάλληλο, να ενωθεί μαζί Του, και τοιουτοτρόπως ενωμένη μαζί Του, να συνεχίσει την πορεία της και στην αιωνιότητα. Δεν έχει λοιπόν κανένα δικαίωμα να αφαιρέσει κάτι από αυτό που της έδωσεν ο Θεός (δηλ. από το σώμα της), να το ακρωτηριάσει δηλαδή, και με κάποιο τρόπο να το υπολειτουργεί. Αν ήθελε ο Θεός να ήταν με ένα νεφρό, θα την έφτιαχνε με ένα. Αφού όμως την έφτιαξε με δύο, σημαίνει ότι χρειάζεται και τους δύο νεφρούς. (Κι ας μην βιαστεί κάποιος να πει ότι μας έδωσε δύο νεφρούς ο Θεός, για σκοπούς....μεταμοσχευτικούς! Γιατί, αν έτσι είχε το πράγμα, θα έπρεπε να μας δώσει και δύο καρδιές, και δύο σηκώτια, και δύο κεφαλές, και...δεν ξέρω τι άλλα δύο!) Θα πρέπει, λοιπόν, αυτό που της δάνεισε και της εμπιστέφθηκε ο Θεός, να Του το παραδώσει ακέραιο, όσο τουλάχιστον εξαρτάται από αυτήν. Αλλά και πάλιν, αν ήθελε ο Θεός, δεν θα επέτρεπε την συγκεκριμένη δοκιμασία στο παιδί της. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, ο Θεός να επιτρέψει να υποφέρει το παιδί της από καρκίνο. Τι θα μπορούσε τότε να κάμει η μητέρα; Πέστε μου. Τι όργανο θα μπορούσε να του δώσει; Δεν θα κατέφευγε στον Θεό; Αυτό, λοιπόν, να κάμει και τώρα....και να μην βγαίνει έξω από τα όρια που της έβαλεν ο Θεός. Όσον αφορά το παιδί της -πρέπει και αυτό να διευκρινήσουμε- ότι αυτό είναι πρώτα παιδί δικό Του Θεού. Σ’ εκείνην απλώς ο Θεός το έχει δανείσει. Ούτε το σώμα της εξουσιάζει, με την απόλυτη έννοια, αλλ’ ούτε και το παιδί της. Έπειτα, το γεγονός ότι μπορεί να κάμει κάτι, δίνοντάς του τον ένα νεφρό της, δεν σημαίνει ότι αυτό είναι και ηθικά σωστό και θεάρεστο. Να προσέξουμε πολύ αυτή την θέση. Για να γίνω πιο κατανοητός, θα φέρω ένα παράδειγμα: Υποθέστε ένα άτεκνο ζευγάρι, που η ατεκνία του οφείλεται στην ακαταλληλότητα του σπέρματος του συζύγου. Και υποθέστε ότι ο σύζυγος έχει αδελφή και αυτή είναι συζευγμένη. Προτείνεται λοιπόν στα δύο ζευγάρια, να πάρει η άτεκνη σύζυγος σπέρμα από τον σύγαμβρό της και με εξωσωματική ή ενδοσωματική γονιμοποίηση να συλλάβει και να τεκνοποιήσει. Μπορεί ιατρικά να γίνει αυτό. Επειδή όμως μπορεί, σημαίνει ότι αυτό είναι και από πλευράς Θεού και Βιοηθικής αποδεκτό; (Αφήνω βέβαια το γεγονός ότι απορρίπτουμε γενικά τις όποιες προσπάθειες τεχνητής γονιμοποίησης, για πολλούς και διάφορους άλλους λόγους. Στην Μονή μας έχουμε μία ζώνη, την οποία φορεί η άτεκνος μητέρα. Δεν είναι της ώρας να εκδιηγηθώ -“επιλείψει γάρ με διηγούμενον ο χρόνος”- τα πάμπολλα θαύματα που γίνονται καθημερινώς! Ιδού η ‛τεχνολογία’....) Το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση της μητέρας με το νεφροπαθές παιδί της. Μπορώ κάτι, δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι είναι και προς το συμφέρον, ενδείκνυται δηλαδή, να το κάνω. Διευκρινίζει αυτό και ο απόστολος Παύλος: “Παραζηλούμεν τον Κύριον; μη ισχυρότεροι αυτού εσμεν; Πάντα μοι έξεστιν, αλλ’ ου πάντα συμφέρει· πάντα μοι έξεστιν, αλλ’ ου πάντα οικοδομεί.”. Και πάλιν, “πάντα μοι έξεστιν, αλλ’ ου πάντα συμφέρει· πάντα μοι έξεστιν, αλλ’ ουκ εγώ εξουσιασθήσομαι υπό τινος....”

        (Σημ.: Το μόνο που μπορούμε να αποδεχτούμε είναι η από υγιείς δότες μεταμόσχευση μυελού των οστών και ασφαλώς η μετάγγιση αίματος. Για όλα αυτά δεν υπάρχει πρόβλημα, από την στιγμή που αναπαράγονται από το σώμα του δότη). Φυσικά, ας μην κολλήσουμε στο θέμα της δόσης των διπλών οργάνων. Ας αποσύρουν πρώτοι αυτοί την πράξη της δόσης των μονών οργάνων, κατά την οποία θανατώνονται ανυπεράσπιστοι εμπερίστατοι συνάνθρωποί μας και τότε ξαναμιλούμε το θέμα της δόσης ενός νεφρού από υγιή δότη. Διαφορετικά, είναι σαν να προσπαθούμε να πείσουμε κάποιον να κάμει άλαδη νηστεία, την στιγμή που ο ίδιος δεν ‘χωρεί’ και δεν δέχεται ούτε αυτή την αποχή του κρέατος κατά τις νηστήσιμες ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδος!

       Μετά την μεγάλη αυτή παρένθεση, επανέρχομαι στο θέμα μας, σχετικά με την ταυτότητα ψυχής και σώματος: Πράγματι, ψάχνοντας την ρήση αυτή του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου (σχετικά δηλ. με την ταυτότητα μεταξύ ψυχής, βιολογικού ψυχικού σώματος και μελλοντικού πνευματικού σώματος, για κάθε ένα συγκεκριμένο άνθρωπο-πρόσωπο), βρήκαμε ότι και άλλοι άγιοι εξέφρασαν την άποψη αυτή, όπως ο κορυφαίος δογματολόγος άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης, ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος, ο άγιος Βαρσανούφιος. Αλλά και ο απόστολος Παύλος, όταν έγραφε, “σπείρεται σώμα ψυχικόν, εγείρεται σώμα πνευματικόν· έστι (γαρ) σώμα ψυχικόν, και έστι σώμα πνευματικόν”, αυτό υπονοούσε (την ταυτότητα δηλ. των δύο). Και ονομάζεται μεν το ‘πρώτο’ (το βιολογικό) ψυχικό σώμα, γιατί στην παρούσα ζωή η ψυχή είναι που παρέχει στο σώμα ζωή και αύξηση, κατά τον άγ. Ιωάννη τον Δαμασκηνό. Το ίδιο λέγει και ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης, ότι η ψυχή είναι που δίνει στο σώμα (στα όργανά του) την ζωτική δύναμη (και οχι ο αναπνευστήρας, όπως ισχυρίζεται ο α.Μ., στην Ένσταση αρ. 1 που εξετάσαμε). Το ‘δεύτερο’ (το μελλοντικό σώμα), θα είναι “το αυτό, το ίδιο δηλ. σώμα που είχε η ψυχή κατά την επίγεια ζωή της, και ουκ αυτό· δηλ. θα πάρει μεν πίσω η ψυχή το σώμα της, με το οποίο είχε συζευχθεί κατά την ταυτόχρονη[5] δημιουργία και των δύο, αλλά θα είναι με διαφορετικές ιδιότητες”, κατά τον άγ. Ιωάννη τον Χρυσόστομο. Αυτό το ‘δεύτερο’ (που θα αναστηθεί) ονομάζεται πνευματικό σώμα, γιατί θα είναι “πάσης υλικής παχύτητος εκτός”, κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά. Θα ονομάζεται επίσης πνευματικό, γιατί το σώμα εκείνο θα  είναι σε κατάσταση πνευματική και θα το εξουσιάζει το Άγιον Πνεύμα, κατά τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο. Το Άγιον Πνεύμα, λέει ο άγιος, θα παραμένει διηνεκώς (=μόνιμα) στα σώματα των δικαίων και θα έχει την εξουσία τους. Όπως προαναφέραμε, λοιπόν, υπάρχει ταυτότης(identity) μεταξύ (i) του παρόντος βιολογικού (ψυχικού) σώματος, (ii) του κατα την κοινήν ανάσταση εγειρομένου (πνευματικού) σώματος και (iii) της ψυχής που ήταν δεμένη με το ένα αυτό σώμα (κατά την επίγεια ζωή της) και που αποτελούσαν το ενιαίον της υπόστασης του ανθρώπου. Με άλλα λόγια, για να μιλήσουμε με κοσμικές λέξεις, το serial number (ο αριθμός σειράς κατασκευής) και των τριών (του παρόντος βιολογικού-ψυχικούσώματος, του μελλοντικού αναστημένου-πνευματικού σώματος και της ψυχής) του συγκεκριμένου ανθρώπου-προσώπου, είναι ταυτόσημο, δηλαδή ένα και το αυτό (και αυτά είναι που απαρτίζουν και συναποτελούν ενιαίως, αδιαιρέτως και αχωρίστως το πρόσωπον του όλου ανθρώπου). Γι’ αυτό και θεωρούμε τις μεταμοσχεύσεις ανθρωπίνων οργάνων, από τον έναν άνθρωπο στον άλλο, κατά κυριολεξίαν ΑΤΟΠΕΣ, ΑΝΤΙΘΕΟΛΟΓΙΚΕΣ και ΑΝΤΙΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΕΣ, (για να μην χρησιμοποιήσω τον ακριβέστερο χαρακτηρισμό που τους αρμόζει: ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΙΚΕΣ!)

10.  ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ-ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

     ΓΙ’ ΑΥΤΟ και εμείς (επειδή το θέμα μας έχει και άμεση σχέση και αλληλεπίδραση με την θεολογία της Εκκλησίας μας, την δογματική της, το ήθος της, την ηθική της, και γενικά την διδασκαλία της) με πλήρη συναίσθηση του ιερού καθήκοντος και των υποχρεώσεών μας απέναντι στους πιστούς μας, υπεύθυνα καταθέτουμε την θέση μας και απλά καιξεκάθαρα τοποθετούμαστε: Σ’ ότι αφορά τις δόσεις/λήψεις οργάνων και γενικά τις μεταμοσχεύσεις, ένας σωστός Ορθόδοξος πιστός, που θέλει να κινείται πάντοτε μέσα στο πνεύμα του Θεού, εφαρμόζει και λέγει: ΟΥΤΕ ΔΙΝΩ ΟΥΤΕ ΠΑΙΡΝΩ. (Σημ.: Το μόνο που μπορούμε να αποδεχτούμε είναι η από υγιείς δότες μεταμόσχευση μυελού των οστών και ασφαλώς η μετάγγιση αίματος. Για όλα αυτά δεν υπάρχει πρόβλημα, από την στιγμή που αναπαράγονται από το σώμα του δότη). Και για να μην φαινόμαστε ότι μιλούμε μόνο θεωρητικά, κάτι που δεν εφαρμόζουμε στην πράξη, πρώτος Ο ΓΡΑΦΩΝ, με πλήρη επίγνωση ΔΗΛΩΝΩ ΡΗΤΩΣ ΚΑΙ ΕΓΓΡΑΦΩΣ (όχι μόνο μέσω του παρόντος εντύπου, όχι μόνο μέσω μιας υπεύθυνης δήλωσης, αλλά και μέσω χιλιάδων αντιτύπων του παρόντος ή/και του διαδικτύου) ότι:

          α)           ΔΕΝ ΔΙΝΩ κανένα (μονό ή διπλό) όργανο του σώματός μου, σε όποια κατάσταση κι αν ευρίσκομαι: (i) Είτε, δηλαδή, ευρίσκομαι σε κατάσταση πλήρους σωματικής υγείας, (ii) είτε σε κατάσταση ανάγκης ‘λήψεως’ κάποιου οργάνου (για να αποκλείσω όλες τις περιπτώσεις), (iii) είτε σε κατάσταση του λεγόμενου‘εγκεφαλικά νεκρού’ ή οποιουδήποτε άλλου είδους ‘νεκρού’ και (iv) είτε μετά θάνατον.

          β)  ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΩ κανένα (μονό ή διπλό) ανθρώπινο όργανο, σε όποια κατάσταση κι αν ευρίσκομαι: (i) Είτε, δηλαδή, ευρίσκομαι σε κατάσταση πλήρους σωματικής υγείας (μολονότι αυτονόητο, αλλά και πάλιν για να αποκλείσω όλες τις περιπτώσεις), (ii) είτε σε κατάσταση ανάγκης ‘λήψεως’ οργάνου, (iii) είτε σε κατάσταση του λεγόμενου ‘εγκεφαλικά νεκρού’ ή οποιουδήποτε άλλου είδους ‘νεκρού’ (και αυτά είναι αυτονόητα) και (iv) είτε μετά θάνατον (και αυτό φυσικά είναι αυτονόητο).

11.  “ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΛΗΠΤΕΣ”:

       Όσον αφορά τους “ΠΙΣΤΟΥΣ μας ΛΗΠΤΕΣ”: Αυτή θα είναι και η εκστρατεία διαφώτισης των πιστών μας. Θα κινηθούμε σύμφωνα με την ως άνω τοποθέτησή μας και, σε αντίθεση με τον α.Μ. και τους ομόφρονές του, αντί το κέντρο βάρους της προσπάθειάς μας να είναι οι υποψήφιοι δότες, πώς δηλαδή να τους πείσουμε να δώσουν τα όργανά τους, αντικείμενο του ενδιαφέροντός μας θα είναι κυρίως ΟΙ “ΠΙΣΤΟΙ ΛΗΠΤΕΣ”, ώστε να μήν καταδεχτούν να λάβουν ανθρώπινα όργανα. Αυτοί ήσαν και θα είναι τα περισσότερον αγαπητά μας πρόσωπα, γιατί είναι εμπερίστατα. Θα σταθούμε στο πλευρό τους και, συμπονούντες, θα προσπαθήσουμε να τους αναπτερώσουμε το ηθικό τους, να τους αναπτύξουμε την πίστη και την απόλυτη εμπιστοσύνη προς τον παντοδύναμο Θεό, να τους ‛μεταγγίσουμε’ πολύ φιλότιμο και να τους ‛μεταμοσχεύσουμε’ ένα γενναίο και ανδρείο φρόνημα, ώστε να δηλώνουν:

    «Εμείς οι “ΠΙΣΤΟΙ ΛΗΠΤΕΣ”, ΔΕΝ θέλουμε από κανένα ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ ΜΑΣ κανένα όργανο, γιατί απλά σεβόμαστε, και τον εαυτό μας, αλλά κυρίως τον πλησίον μας και, παράλληλα, έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη στην σωστική πρόνοια του Θεού. Εν τω μεταξύ, η επιστήμη και η βιοϊατρική τεχνολογία, με τον φωτισμό και την χαρη του Θεού, συνεχώς αναπτύσσονται. Είμαστε στα χέρια του Θεού. Αν ο Θεός θελήσει να βρει κάτι η επιστήμη, ώστε να μας παραταθεί η ζωή, έχει καλώς. Αν το θελήσει να βρεθεί κάτι για να μας ανακουφίσει, πάλιν έχει καλώς. Αν πάλιν θελήσει η αγαθή Του θέληση και η σωστική Του Πρόνοια να μας πάρει (‘τω γαρ βουλήματι Αυτού τίς ανθέστηκε;’), και πάλιν έχει καλώς: Nα μας πάρει όποτε θελήσει Εκείνος, φτάνει να είμαστε έτοιμοι, ενωμένοι μαζί Του, έχοντας τον Χριστό μέσα μας, για να συνεχίσουμε και μετά θάνατον να ζούμε μαζί Του. Οι μεταμοσχεύσεις ανθρωπίνων οργάνων, από άνθρωπο σε άνθρωπο, είναι κάτι το φρικιαστικό, κάτι το σχιζοφρενικό. Όσο κι αν μας ισχυρίζονται ότι είναι επιστήμη υψηλής βιοϊατρικής τεχνικής που “επέτρεψε”(;) τάχα ο Θεός- εν τούτοις την ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΥΜΕ. (Άλλωστε, και η πυρηνική βόμβα είναι επιστήμη υψηλής τεχνολογίας, μάλιστα πυρηνική επιστήμη, όμως και αυτή σκοτώνει ανθρώπους, σκορπώντας τον θάνατο σε μεγάλη εμβέλεια, τόσο τοπική όσο και μέσα στο χρόνο....) Έλεγε και ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Πλάτωνας: “Πάσα επιστήμη χωριζομένη δικαιοσύνης και της άλλης(=υπόλοιπης) αρετής πανουργία ου σοφία φαίνεται (=θεωρείται)”. Λοιπόν, και οι αφαιρέσεις οργάνων από τους ούτω καλουμένους “εγκεφαλικά νεκρούς” για σκοπούς μεταμοσχευτικούς, είναι όχι μόνον πανουργία, αλλά....σατανουργία!

11.1   Μια αντίστροφη αναλογία:

     Εάν, όπως διατείνεται ο άγιος Μεσογαίας, οι ΔΟΤΕΣ προσφέροντες τα όργανά τους, θυσιάζουν την ζωή τους για να ζήσουμε εμείς (οι λήπτες) βιολογικά και με αυτό τον τρόπο μεταφυτεύονται αυτοί στον Παράδεισο· κατά αντίστροφη αναλογία, εμείς οι ΛΗΠΤΕΣ λαμβάνοντες τα όργανά τους θυσιάζουμε την ψυχή μας για να ζήσουν αυτοί πνευματικά και με αυτό τον τρόπο μεταφυτευόμαστε εμείς στην κόλαση! Εάν, κατά τον α.Μ., οι ΔΟΤΕΣ με το να μας προσφέρουν τα όργανά τους εκτελούν μια πράξη η οποία είναι: κατά πάντααξιέπαινη, αλτρουϊστική, δείγμα ύψιστης αγάπης, κοινωνία αγάπης, αγαπητική θυσία, μέγιστο αγαθό, εξαγιασμός κ.ά...., αυτό -κατά αντίστροφη αναλογία- σημαίνει πως για μας τους ΛΗΠΤΕΣ μια τέτοια αποδοχή των οργάνων από τους συνανθρώπους μας αποτελεί πράξη η οποία είναι: κατά πάντα επιτιμητή, κατακριτέα, εγωκεντρική, δείγμα ύψιστης μισανθρωπίας, αντικοινωνική αποστροφή, φιλαυτία, μέγιστο κακό, μολυσμός ψυχής κ.ά..... Αυτό το πράγμα με κανέναν τρόπο δεν το θέλουμε!!!

12.  ΑΡΝΗΣΗ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ:

       Αν οι “ΠΙΣΤΟΙ ΛΗΠΤΕΣ” αρνούνται κάθε μεταμόσχευση ανθρωπίνων οργάνων, επιλύονται αυτόματα τα πολλαπλά προβλήματα που επιφέρουν οι μεταμοσχεύσεις, και βγάζουν την ανθρωπότητα από τον δαιδαλώδη λαβύρινθο που αυτές (οι μεταμοσχεύσεις) δημιουργούν. Λύνεται αυτόματα το πρόβλημα των δοτών και της πλήρωσης της ‘δεξαμενής’ των ανθρωπίνων οργάνων. Λύνονται τα προβλήματα των αναπόφευκτων εκμεταλλεύσεων, καταχρήσεων και παραβιάσεων θεμελιωδών ηθικών αρχών και αξιών. Λύνονται προβλήματα κάθε μορφής αναπόφευκτης ασυνειδησίας, χρησιμοθηρίας, χρηματικής εκμετάλλευσης και εμπορευματοποίησης των ανθρωπίνων οργάνων. Λύνεται το πρόβλημα της φρικιαστικής “εικαζόμενης συναίνεσης”. Το δε σημαντικότερο όλων, σταματά αυτόματα το φρικτό και ανόσιο έγκλημα των ενεργητικών ανθρωποκτονιών, οι οποίες εκτελούνται στους ούτω καλουμένους “εγκεφαλικά νεκρoύς”. Με την άρνησή τους οι “ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΛΗΠΤΕΣ” να δεχθούν κάθε μεταμόσχευση ανθρωπίνων οργάνων, μετατοπίζονται παράλληλα και φεύγουν απ’ αυτούς και τα μεγάλα άγχη που τους διακατέχουν: 1) Πότε θα γίνει ένα σοβαρό δυστύχημα; 2) Πότε θα εξαγγείλουν το θύμα ως εγκεφαλικά νεκρό; 3) Πότε θα υπογράψουν ενδεχομένως οι δικοί του (αν ο ίδιος δεν δήλωσε δυνητικός δότης) για να του αφαιρέσουν τα όργανα; 4) Άραγε θα είμαι ο επόμενος δέκτης στην λίστα; 5) Άραγε θα πετύχει η μεταμόσχευση και ο οργανισμός μου θα δεχθεί το όργανο που ‛βιαίως’ αφήρπασαν από τον δότη-θύμα συνάνθρωπό μου; 6) Έπειτα, ποιά η ευθύνη μου απέναντι στο θύμα;

13.  ΧΑΜΗΛΗ ΣΤΑΘΜΗ ΔΕΞΑΜΕΝΗΣ ΜΟΣΧΕΥΜΑΤΩΝ;

       Με το να πείσουμε τους “πιστούς μας λήπτες” να σταθούν με πίστη, ήθος και αξιοπρέπεια στο ύψος των περιστάσεών τους και με πολύ φιλότιμο να αρνηθούν, ως προείπαμε, κάθε μεταμόσχευση ανθρωπίνων οργάνων, αυτόματα λύεται και το τεράστιο ‘πρόβλημα’ της χαμηλής στάθμης της “δεξαμενής” των μοσχευμάτων. Αντί δηλαδή, να προσπαθεί απεγνωσμένα ο α.Μ. και οι ομόφρονές του να “πείσουν 1.000 ανθρώπους” να υπογράψουν ρητά την συναίνεσή τους για να περαστούν στην λίστα ως δυνητικοί δότες, εμείς, κατά αναλογία, θα χρειαστεί να πείσομε 2 μόνο “πιστούς λήπτες” να ζητήσουν να αφαιρεθούν από την λίστα των ΛΗΠΤΩΝ. Η μεγαλοψυχία των 2 αυτών “πιστών ληπτών” ταυτόχρονα ‘απελευθερώνει’ 1.000 δυνητικούς δότες! (Μήπως αυτό θα ικανοποιούσε τον α.Μ.;)

14.  ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ:

       Αντιστρέφοντας τα ίδια τα λόγια του α.Μ., που αφορούν τους ΔΟΤΕΣ (γιατί κύριος άξονας της προπαγάνδας του είναι η με κάθε τρόπο εξασφάλιση των οργάνων των δοτών) καιμεταφέροντάς τα στους “ΠΙΣΤΟΥΣ ΛΗΠΤΕΣ” γράφομε:

       «Ασκώντας τέτοια ποιμαντική η Εκκλησία....κυρίως πετυχαίνει την πνευματική αφύπνιση και υποβοηθεί τους “πιστούς λήπτες” (αντί δότες, κατά τον α.Μ.) στην έξοδο από το εγώ τους....Η Εκκλησία είναι κυρίως στραμμένη στους “πιστούς λήπτες” (αντί δότες, κατά τον α.Μ.)....Η Εκκλησία θα μπορούσε μέσα από την άρνηση των μεταμοσχεύσεων (αντί μέσα από τις μεταμοσχεύσεις, κατά τον α.Μ.) να διακρίνει ένα θαυμάσιο πεδίο ποιμαντικής αγωγής των πιστών της, η οποία δεν θα είναι προσανατολισμένη στο ότι κάποιος βιολογικά θα ζήσει λίγο παραπάνω -γιατί ύστερα από λίγο ούτως η άλλως κι αυτός θα πεθάνει-, αλλά στο ότι η αγάπη τού πιστού “λήπτη” (αντί του δότη, κατά τον α.Μ.) προς κάποιο συνάνθρωπό του (έναν ενδεχόμενο Ε.Ν. δότη, θα γράφαμε εμείς) δεν θα του επιτρέψει (του "εγκεφαλικά νεκρού" δότη, που ζεί με την υποστήριξη του αναπνευστήρα) να πεθάνει “τώρα”».

15.  “ΕΙΚΑΖΟΜΕΝΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ”:

       Τέλος, έρχομαι στον φρικιαστικό νόμο περί “εικαζόμενης συναίνεσης”. Αν δηλ. ο “εγκεφαλικά νεκρός” δεν πρόλαβε ή δεν ήξερε ή δεν σκέφθηκε να δηλώσει ρητώς και εγγράφως, ότι σε περίπτωση που θα βρεθεί στην κατάσταση του “εγκεφαλικά νεκρού” δεν επιτρέπει να του αφαιρέσουν οποιοδήποτε όργανο, τότε η πολιτεία δικαιούται να ‘εικάσει’ ότι θα δεχόταν κάτι τέτοιο, οπόταν διά νόμου του αφαιρούν τα όργανά του, χωρίς να ερωτήσουν ούτε τον ίδιο (τον οποίο και άμεσα αφορά, πλην όμως αδυνατεί να εκφραστεί) ούτε τους συγγενείς του.  Δυστυχώς, ο νόμος αυτός έχει ήδη περάσει και στην κατά τα άλλα Ορθόδοξη(!) πατρίδα μας (γι’ αυτό και οι μεταμοσχεύσεις θα ανεβούν τώρα στο κατακόρυφο, γιατί θα αυξηθούν οι ‘πραγματικοί δότες’). Η Εκκλησία της Ελλάδος, με την σιωπή της στις “Βασικές Θέσεις επί της Ηθικής των Μεταμοσχεύσεων” που εξέδωσεν η Συνοδική Επιτροπή Βιοηθικής, αφήνει να μεταφέρεται προς τα έξω το μήνυμα ότι συμφωνεί (ή τουλάχιστον δεν διαφωνεί) με τις καθ’ όλα απαράδεκτες θέσεις της Επιτροπής. Και ενώ το κείμενο της Επιτροπής τάσσεται εναντίον (ευτυχώς) της λεγόμενης “εικαζόμενης συναίνεσης”, δέχεται όμως (δυστυχώς) την “συνειδητή συναίνεση” του δότη, η οποία μπορεί να γίνει σε οποιοδήποτε στάδιο της ζωής του (να δηλώσει δηλ. ‘δυνητικός δότης’)· ακόμα (δυστυχώς), δέχεται και την “συγγενική συναίνεση” (δηλαδή, “την υποκατάστασιν τής βουλήσεως του δότου υπό των συγγενών αυτού”). Τα μεγάλα όμως αυτά (όπως και πολλά άλλα) ‘παράθυρα’ που αφήνει η Εκκλησία στο θέμα των μεταμοσχεύσεων και της δόσης ανθρωπίνων οργάνων, έδωσαν το ‘θάρρος’ ή ακόμα και το ‘έναυσμα’, αν θέλετε, στην Πολιτεία για να ψηφίσει τέτοιους νόμους! Πόση όμως η ευθύνη ημών των Κληρικών; Ας μην απατώμαστε! Τόσον η “συνειδητή συναίνεση” (τού δότη) όσο και η “συγγενική του συναίνεση”, πρόκεινται και τα δύο περί “ΕΙΚΑΖΟΜΕΝΗΣ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗΣ!” Γιατί ο πραγματικός “ιδιοκτήτης” και της ψυχής και του σώματός μας είναι Ο ΘΕΟΣ. Γι’ αυτό και στις δύο αυτές περιπτώσεις (“συνειδητής ή συγγενικής συναίνεσης”), στην ουσίαΕΙΚΑΖΟΜΕ THN ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ….αφού δεν μας είπεν όχι (έτσι τουλάχιστον φρεναπατώνται), σημαίνει ότι συναινεί (και ο Θεός)!

[1] Ζητούμε συγγνώμη από τους πιστούς αναγνώστες μας, αν κάποια από αυτά που αναφέρνουμε πιο κάτω είναι δυσκολοκατανόητα. Να μας το επιτρέψουν όμως τούτο, γιατί θέλουμε να καταθέσουμε όλη την αλήθεια της πίστεώς μας.

[2] Αναφέρεται στο Γεροντικό για τον Αββά Παμβώ ότι, όταν ερωτόταν για κάποιο πνευματικό θέμα, π.χ. την ερμηνεία ενός χωρίου της Γραφής, δεν απαντούσε αμέσως. Μπορούσε να κάμει και μήνες(!) για να δώσει απάντηση. Γιατί; Διότι δεν προσπαθούσε να λύσει το πρόβλημα σκεφτόμενος εγκεφαλικά, αλλά ανέθετε το πρόβλημα σε προσευχή. Ήθελε να απαντήσει μετά από έλλαμψη, φωτισμό και πληροφορία του Θεού. Γι’ αυτό και οι Πατέρες, γνωρίζοντας καλά αυτό που έκαμνε ο Αββάς, αφ’ ενός μεν δεν τον παρεξηγούσαν που δεν απαντούσε αμέσως, αλλά και όταν θα έπαιρναν κάποτε την απάντηση, ήξεραν ότι ήταν σήμα κατατεθέν’ του Θεού. Ρώτησαν κάποτε και τον άγιο Σιλουανό: “Πώς μιλούν οι άγιοι;” Καί απάντησε: “Οι άγιοι δεν μιλούν αφ’ εαυτού τους, αλλ’ ότι τους φωτίσει το Άγιον Πνεύμα”.

[3] Φυσικά, να διευκρινίσουμε ότι τα κτιστά, όπως είναι ο νους του ανθρώπου, δεν μπορούν να είναι παραδείγματα απαράλλακτα για τα άκτιστα, που είναι ο Θεός, και που η υπερ-ούσιος ‘ουσία’ Του είναι ακατάληπτος.

[4] Ο εγκέφαλος είναι το δεύτερο σαρκικό όργανο, μετά την καρδία, στο οποίο μπορεί να ενεργήσει ο νους.

[5] “Άμα (=ταυτόχρονα) το σώμα και η ψυχή πέπλασται”, κατα τον άγ. Ιωάννη τον Δαμασκηνό.

 
ΤΕΛΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Από όσα είδαμε στην εξέταση της παρούσας μελέτης, θα επικεντρωθούμε σε δύο Τελικά Συμπεράσματα, τα οποία θεωρούμε βασικά και αντιπροσωπευτικά των υπολοίπων Γενικών συμπερασμάτων:

    I. ΦΟΝΟΙ ΕΚ ΠΡΟΜΕΛΕΤΗΣ:

     1.  Υπάρχουν σήμερα δύο ειδών δότες οργάνων[1]:

           (i)  Οι “Non-heart-beating donors” (NHBD), δηλαδή δωρητές οργάνων των οποίων η καρδία σταμάτησε να κτυπά (οι λεγόμενοι “πτωματικοί δότες”)  και

          (ii)  Οι “Ηeart-beating donοrs” (HBD), δηλαδή δωρητές οργάνων των οποίων η καρδία εξακολουθεί να κτυπά (οι λεγόμενοι “εγκεφαλικά νεκροί”).

2.  Οι πρώτοι είναι νεκροί δότες (dead donors) και οι δεύτεροι είναι ζωντανοί δότες (living donors). Οι περιπτώσεις των “πτωματικών δοτών” είναι χειρότερες και από τις κατά τα άλλα χείριστες περιπτώσεις των “εγκεφαλικά νεκρών” δοτών.

3.  Στην δεύτερη περίπτωση (HBD), ο “Εγκεφαλικά νεκρός” (ΕΝ) είναι βιολογικά ζωντανός ασθενής, τον οποίο νομικά αποκαλούν εγκεφαλικά νεκρό, και έτσι, χωρίς καμιάποινική δίωξη, του αφαιρούν τα όργανά του, με άμεσο αποτέλεσμα την ενεργητική πρόκληση του θανάτου του.

 Δηλαδή, προηγείται η αφαίρεση των οργάνων και, κατά ακολουθίαν, έπεται ο ενεργητικά προκαλούμενος θάνατος. (Ζωντανό του αφαιρούν τα όργανα!!!)

4.  Στην πρώτη περίπτωση (NHBD), το τι γίνεται σήμερα στην πράξη[2], οι “πτωματικοί δότες” είναι ( μάλλον, ήσαν) βιολογικά ζωντανοί ασθενείς (όχι όμως ΕΝ), τους οποίους αφού οδηγήσουν στο χειρουργείο, παρουσία και της μεταμοσχευτικής ομάδας, διακόπτουν την μηχανική υποστήριξη, αναμένοντας να εκπνεύσουν μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Και, αφού περάσουν 2-5 λεπτά (επισήμως 10 λεπτά) -μετά που θα σταματήσει η καρδία και η κυκλοφορία του αίματος- ο ασθενής εξαγγέλλεται νεκρός και τότε η μεταμοσχευτική ομάδα εφαρμόζει καρδιοαναπνευστική υποστήριξη και προχωρεί στην αφαίρεση των οργάνων.

 Σ’ αυτή την περίπτωση, προηγείται ο ενεργητικός θάνατος και έπεται η αφαίρεση των οργάνων του θύματος. (Του προκαλούν ασφυξία και του αφαιρούν τα όργανα!!!)

5.  Και οι δυό πιο πάνω περιπτώσεις αγωνίζονται μεταξύ τους ποιά είναι χειρότερη από την άλλη! Ποιός μπορεί να διακρίνει την μία ως λιγότερο ανήθικη από την άλλη; Και οι δύο Κατηγορίες θεωρούνται και είναι προγραμματισμένες (controlled), τάχα από τους θεράποντες ιατρούς και όχι από την μεταμοσχευτική ομάδα. Πιο ξεκάθαρα, και στις δύο περιπτώσεις ο θάνατος των δοτών είναι προγραμματισμένος, με άλλα λόγια μιλούμε για προγραμματισμένες ανθρωποκτονίες, δηλ. φόνο εκ προμελέτης αμφοτέρων!!!

6.  Η Εκκλησία, δεν μπορεί να μείνει απαθής μπροστά σ’ αυτά τα εγκλήματα. Γι’ αυτό και εμείς, ως Εκκλησία καταδικάζουμε όσα καταδικάσαμε στο παρόν σύγγραμμα και δηλώνουμε ό,τι ευθύς εξ αρχής δηλώσαμε, σχετικά με τίς δόσεις ανθρωπίνων οργάνων, ότι δηλαδή:  ΟΥΤΕ ΔΙΝΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ.

      ΙΙ.  ΕΜΠΟΔΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ:

       1.  Στην όλη προβληματική των μεταμοσχεύσεων, οι οποίες μεταμοχεύσεις συνοψίζονται στις πιο πάνω δύο περιπτώσεις δοτών, παρατηρούμε ότι η ανάκτηση των ζωτικών οργάνων (καρδία, πνεύμονες, συκώτι, πάγκρεας, νεφροί) επιχειρείται από δότες οι οποίοι αξιολογούνται ως μη έχοντες ελπίδα βιώσιμης ανάκαμψης ή κατ’ άλλους πως δεν έχουν συγκεκριμένες προδιαγραφές ποιότητος ζωής....

Η περίπτωση του δίκαιου Ιώβ:

2.  Ο Ιώβ (της Παλαιάς Διαθήκης) βρισκόταν στην κοπρία για επτά ολόκληρα χρόνια. Ο διάβολος ασφαλώς θα του αφαιρούσε και την ζωή, αν είχε την άδεια, αλλ’ ο Θεός δεν του το επέτρεψε. Του είπε χαρακτηριστικά (ο Θεός): “Ιδού παραδίδωμί σοι αυτόν, μόνον την ψυχήν αυτού διαφύλαξον.” Ο Θεός δέχτηκε να ζήσει ο Ιώβ όλα αυτά τα χρόνια πάνω στην κοπρία, και όχι να αποθάνει, για δύο λόγους: Πρώτον, για να φανεί η αρετή του, η υπομονή του, η καρτερία του, η πίστη του και η αγάπη του προς τον Θεό. Και δεύτερον, έπρεπε ο Ιώβ να διδαχτεί -μέσα από αυτή την μεγάλη δοκιμασία- την ουτιδανότητά του ως άνθρωπος (γιατί, πριν την πληγή, ο Ιώβ ήταν πάρα πολύ πλούσιος σε υλικά αγαθά και είχε 7 υιούς και 3 θυγατέρες).

3.  Για 7 χρόνια, λοιπόν, ο Ιώβ ήταν εγκαταλειμμένος από τον υπόλοιπο κόσμο[3] (τον είχαν ρίξει έξω της πόλεως πάνω στην κοπρία), άτεκνος πλέον (είχε χάσει σε μια μέρα και τα δέκα του παιδιά) και βαριά άρρωστος. «Και έπαισε τον Ιώβ (ο διάβολος) έλκει πονηρώ από ποδών έως κεφαλής. και έλαβεν όστρακον, ίνα τον ιχώρα ξύη, και εκάθητο επί της κοπρίας έξω της πόλεως».

4. Όλο αυτό το διάστημα της δοκιμασίας του, ο Ιώβ είχε ζήσει εμπειρικά και είχε βιώσει την ανθρώπινη ουτιδανότητα σε όλο της το βάθος και το ύψος. Ημέρα και νύκτα καθόταν πάνω στην κοπριά, και έτσι απομονωμένος, μη έχοντας από πουθενά βοήθεια και ελπίδα, στρεφόταν μέσα του.....και από κει στον Θεό! Με άλλα λόγια, ενεργούσε μέσα του, μέσα στα βάθη της καρδιάς του, αυτό που στην νηπτική θεολογία ονομάζουμε νοερά εργασία του νου[4]. Τί το μετά ταύτα; Αξιώθηκε με αυτό, να γίνει ‘συνόμιλος τω Θεώ’ και να αποκτήσει την ‘γνώση των όντων’, μέσα σε μια βαθιά ταπείνωση και πνευματικότητα.

5.  Τα είπαμε όλα αυτά, για να παραλληλίσουμε την κατάσταση στην οποία περιήλθε ο Ιώβ, με αυτήν του λεγόμενου ‘εγκεφαλικά νεκρού’. Ο Ιώβ για επτά τόσα χρόνια πάνω στην κοπρία ανέπτυξε μεγάλες και υψηλές πνευματικές καταστάσεις. Το ίδιο και ο (ΕΝ) πάνω στον αναπνευστήρα μπορεί και έχει την δυνατότητα, να αναπτύξει τις ίδιες πνευματικές καταστάσεις. Όπως ο Ιώβ, το ίδιο και ο ‘εγκεφαλικά νεκρός’, μπορεί, στην κατάσταση που βρίσκεται (πιο εύκολα κι από μας τους ‘υγιείς’) να στραφεί μέσα του.....και από κει να αναχθεί στον Θεό. Να αξιωθεί κι αυτός να γίνει ‘συνόμιλος τω Θεώ’, μέσα σε μια βαθιά ταπείνωση, μετάνοια και πνευματικότητα.

     Ακούω τώρα, την δικαιολογημένη απορία: Πολύ καλά τα λέτε....Όμως αναφέρεστε στον κατά τα άλλα δίκαιο Ιώβ, καθώς και σε ένα (ΕΝ), οι οποίοι πριν το ‘ατύχημά’ τους ήσαν καθ’ όλα δίκαιοι και ενάρετοι, οπόταν θα μπορούσαν και μετά (το ‘ατύχημα’) να ασκούσαν αυτή την βαθιά, όπως είπετε, πνευματικότητα. Τί γίνεται όμως στην περίπτωση ενός εγκληματία, ενός βαριά αμαρτωλού ανθρώπου; Ποιαν νοεράν εργασία θα μπορούσε να ασκήσει ένας τέτοιος άνθρωπος, στην κατάσταση του ‘εγκεφαλικού θανάτου’....;

5.1 Η περίπτωση του ‘ευγνώμονος ληστού’:

Απαντούμε στην απορία με τα εξής: Γνωρίζουμε από τους Ευαγγελιστές, ότι εκατέρωθεν του Σταυρού του Κυρίου, ήσαν στημένοι δύο άλλοι σταυροί: Ο ένας εξ ευωνύμων και ο άλλος εκ δεξιών του Χριστού (αυτός του ‘ευγνώμονος’ ληστού). “Τότε σταυρούνται συν αυτώ δύο λησταί, εις εκ δεξιών και εις εξ ευωνύμων. Οι δε παραπορευόμενοι εβλασφήμουν αυτόν κινούντες τας κεφαλάς αυτών και λέγοντες....ομοίως δε και οι αρχιερείς εμπαίζοντες μετά των γραμματέων και πρεσβυτέρων και Φαρισαίων έλεγον· άλλους έσωσεν, εαυτόν ου δύναται σώσαι.....το δ’ αυτό και οι λησταί οι συσταυρωθέντες αυτώ ωνείδιζον αυτόν”. Όπως βλέπουμε εκ της περιγραφής του κειμένου, στην αρχή της σταύρωσής τους και οι δύο ληστές ωνείδιζαν(=χλεύαζαν)  τον Χριστό.

     Έρχομαι τώρα και λέγω: Αν αυτά συνέβαιναν στην δική μας εποχή, πολλοί ‘λογικοκρατούμενοι’, γεμάτοι ‘αγάπη’, που εμπνέονται από τις μεταμοσχεύσεις, θα εξέφραζαν την άποψη λέγοντες: Μετά από κάποιες ώρες οι σταυρωθέντες θα εκπνεύσουν. Ήδη η κατάστασή τους πάνω στον σταυρό είναι ελεεινή, αλλά και πάρα πολύ επώδυνος. Ας τους αφαιρέσουμε τα όργανά τους, για να τα δώσουμε σε άλλους που τα έχουν ανάγκη. Έτσι κάνουμε δύο καλά: Και τους μεν σταυρωθέντας  ελευθερώνουμε από τον πόνο και την μεγάλη οδύνη (και για να χρησιμοποιήσω αυτούσια τα λόγια του α.Μ.: “ούτως ή άλλως δεν έχουν προοπτική ζωής”), αλλά και την ζωή των άλλων (των ληπτών) παρατείνουμε. Και φυσικά, αν γινόταν αυτό, και οι δύο ληστές θα επέθαιναν αμετανόητοι, με αποτέλεσμα να κολαστούν.

     Ευτυχώς όμως, που τότε δεν υπήρχαν αυτά. Γιατί, όπως γνωρίζουμε από την συνέχεια του Ευαγγελίου, ο εκ δεξιών ληστής μετά από τρεις ώρες μετενόησε! Μέσα στην ελεεινή κατάσταση που βρισκόταν, όταν είδε ότι “από έκτης ώρας σκότος εγένετο επί πάσαν την γην έως ώρας ενάτης”· όταν είδε τον Χριστό να δείχνει τόσην ανεξικακία προς τους σταυρωτές του, όταν έλεγε προς τον Πατέρα Του, “πάτερ, άφες αυτοίς· ου γαρ οίδασι τι ποιούσι”, τότε κάτι άλλαξε μέσα του, σε σημείο που αλλοιώθηκε ολόκληρος. Τότεμετενόησε πραγματικά, λέγοντας προς τον άλλο ληστή τα εξής αξιομνημόνευτα λόγια: “ουδέ φοβή συ τον Θεόν, ότι εν τω αυτώ κρίματι ει; και ημείς μεν δικαίως· άξια γαρ ων επράξαμεν απολαμβάνομεν· ούτος δε ουδέν άτοπον έπραξε. και έλεγε τω Ιησού· μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου. και είπεν αυτώ ο Ιησούς· αμήν λέγω σοι,σήμερον μετ’ εμού έση εν τω παραδείσω”.

     Θέλω να πω, αν ήταν στην σημερινή λογικοκρατούμενη και αδίσταχτη εποχή των μεταμοσχεύσεων, σίγουρα δεν θα είχαμε σήμερα τον ευγνώμονα ληστή, αλλά και ο ίδιος θα βρισκόταν τώρα εκτός παραδείσου! Τι έχουν να μας πουν γι’ αυτό οι υπέρμαχοι των μεταμοσχεύσεων;

6.  Πολλοί άνθρωποι, έχοντας άγνοια επί της δογματικής της ανθρωπολογίας και σωτηριολογίας, θέλουν να πιστεύουν στην μετά θάνατο μετάνοια του ανθρώπου. Αντιλαμβάνονται ότι μετά θάνατον ο άνθρωπος ‘προσγειώνεται’, βλέπει την αλήθεια και έτσι, βρισκόμενος μακρυά από την απάτη και την ματαιότητα του κόσμου, μπορεί εύκολα να μετανοήσει. Είπα, έχοντας άγνοια επί της δογματικής ανθρωπολογίας και σωτηριολογίας, γιατί δεν γνωρίζουν ότι ‘μετά θάνατον ουκ έστι μετάνοια’. Όχι γιατί δεν την δέχεται ο Θεός (αν μπορούσε να υπάρξει θα την δεχόταν), αλλά γιατί ο άνθρωπος οντολογικά δεν είναι σε θέση, δεν μπορεί να μετανοήσει, γιατί του λείπει το σώμα. Μετά θάνατον, η εμπαθής του κατάσταση ‘παγιώνεται’ και επί μάλλον (ακόμα πιο πολύ) σκληρύνεται.

7.  Ο πανάγαθος Θεός, λοιπόν, εν τη απείρω και ανεκφράστω αγάπη Του, βρήκε μια μέση λύση, μια χρυσή, αν θέλετε, λύση στο θέμα αυτό: Κι αυτό είναι η κατάσταση του λεγόμενου “εγκεφαλικού θανάτου”. Κατά παρόμοιο τρόπο και εδώ, ο άνθρωπος ‘προσγειώνεται’, βλέπει την αλήθεια και  μακρυά από την ‘απάτη του κόσμου’ και την ‘αλαζονεία του βίου’, μακρυά από το ‘σαρκικό φρόνημα’ και τις ‘σαρκικές επιθυμίες’ μετανοεί. Και είναι ο ίδιος δεκτικός μετανοίας, γιατί είναι ακόμα στην ζωή και η ψυχή του είναι ακόμα συζευγμένη με το σώμα του· και έτσι είναι ολοκληρωμένος άνθρωπος, ψυχή και σώμα. Θα το θεωρούσα πολύ απίθανο, ένας άνθρωπος, σ’ αυτή την κατά τα άλλα αθλία και ελεεινή κατάσταστασή του, να μην μετανοεί.

8.  Παράλληλα, σ’ αυτή την κατάσταση τού ‘εγκεφαλικού θανάτου’, μπορεί ο νους να επιδίδεται στην νοερά του εργασία, όπως την περιγράψαμε στην παράγραφο 8(δ) των Γενικών Συμπερασμάτων, και που επαναλαμβάνουμε και εδώ γιατί είναι πολύ σημαντική: «Όταν ο νους (λόγος και λογισμοί) επιστρέφει στον εαυτόν του, που εδράζεται στην καρδία, τότε λέμε ότι επιστρέφει ο άνθρωπος στο ‘κατά φύσιν’· όπως δηλ. επλάστηκε κατ’ αρχάς, πριν την πτώση. Εκεί στην ουσία του νου, ο ενδιάθετος λόγος-νους προσεύχεται, μιλά με τον Θεό, ενώ ο λογισμός-νους ‘αφουγκράζεται’, ‘παρακολουθεί’, ‘ακούει’ τα λόγια της προσευχής. Έτσι, βρίσκει κανείς τον νου του τρισσό, παραμένοντας συνάμα ενιαίος. Και είναι ο ίδιος μόνος του, ο φύλακας (λογισμός-νους) και ο φυλασσόμενος (ουσία-νους) και ο προσευχόμενος κατά την φύλαξη (λόγος-νους). Η αχρηστία του εγκεφάλου σε τίποτε δεν εμποδίζει την ψυχή στην νοερά αυτή εργασία. Αντίθετα, το γεγονός ότι δεν λειτουργεί ο εγκέφαλος, βοηθά τα μέγιστα στην επιστροφή των ενεργειών του νου (λόγος και λογισμοί) στην καρδία· εκεί όπου εδράζεται και ενεργεί την δύναμή της η πνευματική καρδία, που ονομάζεται ουσία και δύναμη του νού. Η καρδία είναι ο ηγεμόνας της όλης υπάρξεως του ανθρώπου, κατά τον άγιο Μακάριο τον μέγα· εκεί είναι και το ταμείο όλων των λογισμών. Και αφού ενωθούν, όπως εξηγήσαμε, τα τρία, νους-λόγος-λογισμοί, που είναι ένας νους, τότε ενώνεται ο άνθρωπος με την θεαρχική Τριαδική Μονάδα. Από αυτή την σκοπιά, ο (ΕΝ) δέχεται μια προνομιακή μεταχείριση του Θεού. Του δίνεται μια ειδική, μια ανεπανάληπτη, μια χρυσή γι’ αυτόν ευκαιρία για να ασκήσει την νοεράν αυτήν εργασία της η ψυχή· κάτι που υπό άλλες συνθήκες (όταν ήταν δηλ. υγιής σωματικά ο άνθρωπος), οι εξωτερικοί περισπασμοί και οι μέριμνες να μην τον άφηναν να την ασκήσει».

Συμπληρωματικά, επαναλαμβάνουμε αυτό που ειπώθηκε στην παράγραφο 8(γ): Oτι, «άλλο είναι εγκεφαλική-σωματική λειτουργία και άλλο νοητική-ψυχική λειτουργία. Η μείωση ή και παντελής στέρηση του πρώτου δεν συνεπάγεται μείωση ή στέρηση του δευτέρου. Η αληθινή προσευχή απαιτεί κυρίως αμεριμνία για κάθε πράγμα, είτε παράλογο είτε εύλογο και γενικά απροσπάθεια  σε ο,τιδήποτε. Κι αυτό μέσα από την ανάθεση των προβλημάτων μας στην προσευχή και δια της προσευχής στον Θεό. Γι’ αυτό και στην περίπτωση του “εγκεφαλικού θανάτου”, η ψυχή μπορεί να αναπτύξει υψηλότερες, ευγενέστερες και πιο γνήσιες πνευματικές λειτουργίες».

9.  Με τα όσα αναφέραμε πιο πάνω, καταλήγουμε ότι: μέσα σ’ αυτή την αληθινή κατάσταση και πραγματικότητα που βρίσκεται ο “εγκεφαλικά νεκρός”, του δίνεται η μοναδική και ανεπανάληπτη ευκαιρία να βιώσει προς το τέλος της ζωής του την αληθινή μετάνοια και νοερά εργασία· μπορούμε περίτρανα να πούμε ότι ο ίδιος βρίσκεται σε μια πάρα πολύ προνομιακή θέση. Πλεονεκτεί, ως ηλεημένος και ευνοημένος από τον Θεό, να ζήσει τον ‘υπόλοιπο χρόνο της ζωής του, όντως, εν ειρήνη και μετανοία’ και έτσι να φύγει, όποτε το θελήσει ο Θεός, για την αιωνιότητα.... Πολλοί εχέφρονες πνευματικά θα ζήλευαν μια τέτοια κατάσταση που ο Θεός δωρίζει στον (ΕΝ), μέσα από την άβυσσο της σοφίας, της σωστικής προνοίας και ανεκφράστου αγάπης Του. Ποιός έχει το δικαίωμα ή ποιός τολμά να του την αφαιρέσει, εμποδίζοντας το έργο της σωτηρίας ενός συνανθρώπου του, ‘υπέρ ού Χριστός απέθανε’;

10.  Τέλος, θέλουμε να διατυπώσουμε μια τελευταία αλήθεια: Το όλο θέμα που εξετάζουμε εδώ, ναι μεν αφορά και την ιατρική, όμως στην περίπτωση αυτή έχουμε επέμβαση(‘trespass’) της ιατρικής σε ένα χώρο που ανήκει καθαρά στην Εκκλησία και την Θεολογία της. Κι αυτός είναι ο χώρος της ζωής και του θανάτου. Η ιατρική κινείται, πρέπει να κινείται, μεταξύ αυτών των δύο ορίων[5]. Όταν η ιατρική κινείται στους οριακούς χώρους, τόσο αυτού της αρχής της ζωής με την γενετική, όσο και αυτού του τέλους της με τηνμεταμοσχευτική[6], θα πρέπει οι ασκούντες το επάγγελμα της ιατρικής να κινούνται με βάση όχι μόνο το Νομικό Δίκαιο, αλλά και το Εκκλησιαστικό Δίκαιο. Καταλήγουμε, λοιπόν, διατυπώνοντες την άποψη ότι: Η ΙΑΤΡΙΚΗ περιμένει από την ΕΚΚΛΗΣΙΑ την ΘΕΣΗ της και την ΑΠΑΝΤΗΣΗ της στα θέματα αυτά και όχι η Εκκλησία την Ιατρική.Αυτήν την αλήθεια πρέπει να την αντιληφθούν και κατανοήσουν, τόσο ο ιατρικός κόσμος, όσο και οι ημέτεροι. (βλ. ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ 4, 29, 45 και 73, καθώς και ΓΕΝΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ αρ. 6.3)

11. Το λοιπόν, και πάλιν εμείς ως Εκκλησία, καλούμε τους πιστούς μας, ‘το μικρόν ποίμνιον’, όπως “αναζωσάμενοι τας οσφύας της διανοίας υμών, νήφοντες, τελείως ελπίσατε επί την φερομένην υμίν χάριν εν αποκαλύψει Ιησού Χριστού, ως τέκνα υπακοής μη συσχηματιζόμενοι ταις πρότερον εν τη αγνοία υμών επιθυμίαις, αλλά κατά τον καλέσαντα υμάς άγιον και αυτοί άγιοι εν πάση αναστροφή γενήθητε, διότι γέγραπται· άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιός ειμι”. Δεν λησμονούμε το του αποστόλου Παύλου, “ει και ο έξω ημών άνθρωπος διαφθείρεται, αλλ’ ο έσωθεν ανακαινούται ημέρα και ημέρα”. Γι’ αυτό και όλοι μαζί ας διακηρύξουμε και πάλιν περίτρανα προς τους έξω το απλό, άμα και ταπεινό ρήμα του αγίου Γέροντος (αναφερόμενος στις δόσεις ανθρωπίνων οργάνων), ότι δηλαδή: ΟΥΤΕ ΔΙΝΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ.

       12.  Ο,τιδήποτε έξω απο την θέση αυτή, αποτελεί αυθάδεια απέναντι στην απόλυτη κυριότητα του Θεού επί της ζωής και του θανάτου και προδίδει μέγαν εγωϊσμό και αυταπάτη. Προδίδει έλλειψη πνευματικότητας και Χριστιανικού ήθους, που στην προσπάθειά μας να καθησυχάσουμε την ταραγμένη και ανήσυχη συνείδησή μας, βαυκαλιζόμαστε με απατηλές υποσχέσεις περί παραδείσου και μελλούσης ανταποδόσεως, δίνοντας τάχα τα όργανά μας ή τα όργανα των συγγενών μας, προσφορά προς τους άλλους. Μακάρι να καταφέρουμε να σώσουμε την αθλία ψυχή και το σώμα μας κι ας μην γυρεύουμε να γίνουμε εμείς ‘σωτήρες’ των άλλων.... Να μάθουμε να δίνουμε από αυτά που μας ανήκουν και όχι από αυτά που δεν μας ανήκουν. Γιατί, τόσο το σώμα μας, όσο και η ψυχή μας και η ζωή μας, δεν μας ανήκουν. Ανήκουν στον Θεό, ο οποίος μας τα έδωσε για να τα δουλέψουμε και να τα σώσουμε. Αμήν.

ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ

Ακούω τώρα την δικαιολογημένη απορία των πιστών μας: “Πάτερ, όλα αυτά που γράφετε, είναι η θέση της Εκκλησίας;”

Σας απαντώ: Αν εννοείτε την Εκκλησία με την στενή της έννοια, δηλαδή αν έχει εκδοθεί επίσημα πανορθόδοξη απόφαση και θέση για τα θέματα αυτά, η απάντηση είναι όχι. Άλλωστε, ποιός είμ’εγώ που θα ισχυριστώ ότι αντιπροσωπεύω την Εκκλησία; Αν όμως εννοείτε την Εκκλησία με την πλατειά της έννοια, δηλ. την Θεολογία της, την Δογματική της, το Ήθος της, την Ηθική της, και γενικά την Διδασκαλία της, απαντούμε ρητά και απερίφραστα: ΝΑΙ, ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ!

“Αύτη εστιν, αδελφοί μου ηγαπημένοι, η πίστις των Αποστόλων, αύτη η πίστις των Πατέρων, αύτη η πίστις των Ορθοδόξων....”

“Οι Προφήται ως είδον, οι Απόστολοι ως εδίδαξαν, η Εκκλησία ως παρέλαβεν, οι Διδάσκαλοι ως εδογμάτισαν, η Οικουμένη ως συμπεφρόνηκεν, η χάρις ως έλαμψεν, ΗΑΛΗΘΕΙΑ ως αποδέδεικται, το ψεύδος ως απελήλαται, η σοφία ως επαρρησιάσατο, ο Χριστός ως εβράβευσεν· ούτω ΦΡΟΝΟΎΜΕΝ, ούτω ΛΑΛΟΎΜΕΝ, ούτωΚΗΡΎΣΣΟΜΕΝ....”

Δεν περιμένουμε, βέβαια, ο λόγος μας να εισακουσθεί από όλους. Την ίδια αντιμετώπιση και στάση συνάντησε και ο Χριστός από τους Ιουδαίους, γι’ αυτό και τους έλεγε: “αλλ’ υμείς ου πιστεύετε· ου γαρ εστε εκ των προβάτων των εμών”. Εμείς απευθυνόμαστε στο ‛μικρόν ποίμνιον’ και επαναλαμβάνουμε μαζί με τον Κύριο: “Μη φοβού τo μικρόν ποίμνιον· ότι ευδόκησεν ο πατήρ υμών δούναι υμίν την βασιλείαν”. Και πάλιν, λέγει στην Αποκάλυψη: “μέτρησον τoν ναόν τού Θεού και το θυσιαστήριον και τους προσκυνούντας εν αυτώ· και την αυλήν την έξωθεν του ναού εκβαλε έξω και μη αυτήν μετρήσης, ότι εδόθη τοις έθνεσι”. Δηλαδή, αυτοί που θα γραφούν στο ‛βιβλίον της ζωής’ δεν είναι όσοι απλώς έρχονται στην Εκκλησία και, κατά τα άλλα, ενεργούν και ζούν όχι κατά το θέλημα του Θεού. Οι πρώτοι, είναι οι ίδιοι ναός του Θεού και κατοικητήρια της Αγίας Τριάδος, γι’ αυτό και έχουν άμεση σχέση με το θυσιαστήριον. Οι δεύτεροι όμως, αν και φαίνονται ότι είναι της Εκκλησίας άνθρωποι, εν τούτοις είναι στην “αυλή”, γι’ αυτό και δεν είναι καταγραμμένοι στο ‛βιβλίον της ζωής’ (“μην τους μετρήσεις”, του είπε), δεν ανήκουν στο ‛μικρόν ποίμνιον’, αλλ’ εδόθησαν στα έθνη (δηλ. τους δαίμονες και τα όργανά τους) για να καταπατηθούν και κατασπαραχθούν. Γι’ αυτό και εμείς δεν αναμένουμε να εισακουστούμε από αυτούς. Εξάλλου και ο Κύριος ενημέρωσε καταλλήλως τους μαθητές του στο θέμα αυτό: “ει εκ του κόσμου ήτε, ο κόσμος αν το ίδιον εφίλει· ότι δε εκ του κόσμου ουκ εστέ, αλλ’ εγώ εξελεξάμην υμάς εκ του κόσμου, διά τούτο μισεί υμάς ο κόσμος.” Και πάλιν: “Ο ακούων υμών εμού ακούει, και ο αθετών υμάς εμέ αθετεί· ο δε εμέ αθετών αθετεί τον αποστείλαντά με.”

Ακούω τώρα μερικούς πιστούς να δειλιούν και να διερωτούνται: “Πάτερ, φοβούμαστε την κατακραυγή του κόσμου και του περίγυρού μας, αν εμείς -σε αντίθεση με τους πολλούς- λέγοντας και εφαρμόζοντας διαφορετικά από αυτούς, ταχθούμε φανερά εναντίον γενικά των μεταμοσχεύσεων. Όλοι σχεδόν παγκοσμίως μιλούν για τις μεταμοσχεύσεις και τις δόσεις οργάνων, ωσάν να πρόκειται για την πιο μεγάλη ανθρωπιστική, ουμανιστική και αλτρουιστική πράξη. Πώς λοιπόν εμείς μπορούμε να πούμε και να πράξουμε διαφορετικά;”

Απαντούμε στους πιστούς(;) αυτούς και λέγουμε, ότι για έναν σωστό Χριστιανό δεν υπάρχουν διλήμματα. Ο ευαγγελιστής Ιωάννης μάς προτρέπει: “Μή αγαπάτε τον κόσμον (δηλ. το κοσμικό φρόνημα) μηδέ τα εν τω κόσμω (δηλ. τα φαινόμενα ‘καλά’ του και τις κοσμικές του συνήθειες)”. Δεν μας ενδιαφέρει τι φρονούν και τι κάνουν οι πολλοί, οι άνθρωποι του κόσμου, και ιδιαίτερα στο θέμα των μεταμοσχεύσεων και τις δόσεις οργάνων· είτε αυτοί είναι άθεοι είτε αλλόδοξοι είτε ετερόδοξοι είτε ‛Χριστιανοί Ορθόδοξοι’(κατά την ταυτότητα). Προκειμένου ναλυπήσουμε τον Θεό ή τους ανθρώπους, θα προκρίνουμε το δεύτερο. “Πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις”. Μας λέγει και ο Κύριος: “Πας ουν όστις ομολογήσει εν εμοί[7] έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ εν αυτώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν ουρανοίς· όστις δ' αν αρνήσηταί με έμπροσθεν των ανθρώπων, αρνήσομαι αυτόν καγώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν ουρανοίς. Μη νομίσητε ότι ήλθον βαλείν ειρήνην επί την γην· ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην, αλλά μάχαιραν.” Κι ας μιλούν μερικοί Εκκλησιαστικοί για προβληματισμούς καιδιλήμματα επί των μεταμοσχεύσεων. Όμως, εν προκειμένω, ας αφήσουμε τον μεγάλο άγιο της Εκκλησίας μας, τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, να μάς ομιλήσει επί του θέματος, και με αυτό να κλείσουμε τον λόγο:

ΑΠΑΝΤΑ Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΙΣΤΟ

     «Την καταισχύνη που υπέφερεν ο Κύριος, βαστάζοντας τον Σταυρό Του δημόσια, την υπέφερε για να σου δώσει παράδειγμα, να τον μιμείσαι και εσύ. Δηλαδή για να μην ντρέπεσαι αν τυχόν οι άνθρωποι σε κατηγορούν και σε σχολιάζουν, επειδή τηρείς τις εντολές του Χριστού και διατηρείς ακέραια και ανελλιπή όχι μόνο τα δόγματα της πίστεως, αλλά και τις παραδόσεις της Εκκλησίας και των Αγίων Πατέρων. Γιατί τα δόγματα και οι παραδόσεις της Εκκλησίας μας το ένα συγκρατεί το άλλο και πάλι το ένα γκρεμίζει το άλλο, όπως, αν βγάλει κανείς από κάποια οικοδομή τις μικρές πέτρες, μετακινεί ή και γκρεμίζει και τις μεγάλες πέτρες.

     Για να μην ντρέπεσαι αν σε κατηγορούν που δεν ακολουθείς τους πολλούς, αλλά τους λίγους και καλούς. Που δεν είσαι αντίθετος στην αλήθεια, αλλά την διαφυλάττεις και την υπερασπίζεσαι, φυλάγοντας αυτό που έχει γραφτεί, “μη φέρνεις αντίλογο στην αλήθεια”. Και πάλι, “για την αλήθεια να αγωνίζεσαι μέχρι θανάτου και ο Κύριος ο Θεός θα πολεμά για σένα.”

     Για να μην ντρέπεσαι, αν τυχόν σε κατηγορούν οι άνθρωποι και σε δυσφημούν, γιατί δεν μοιάζεις με αυτούς, ούτε θέλεις να επικοινωνείς με τις κακίες και τις παραβάσεις που διαπράττουν, γιατί τους ελέγχεις ή με το έργο και το παράδειγμα της καλής σου ζωής ή με τον λόγο και την μαρτυρία της Αγίας Γραφής και των θεοφόρων Πατέρων.

     Και για να μιλήσω σύντομα, επειδή θέλεις να είσαι αληθινός χριστιανός και ζητάς την σωτηρία της ψυχής σου.

     Αυτοί οι ονειδισμοί των ανθρώπων και οι κατηγορίες που δέχεσαι για την αλήθεια και για την αρετή, είναι ο σταυρός του Ιησού, τον οποίον πρέπει να βαστάζεις και εσύ δημόσια μπροστά σε όλον τον κόσμο, χωρίς καμμία αντίρρηση και ντροπή, όπως τον βάσταξε και αυτός, καταφρονώντας κάθε αισχύνη και περιφρόνηση των ανθρώπων.

     Με τέτοιες κατηγορίες γίνεσαι κι εσύ συγκοινωνός των παθημάτων και της καταισχύνης του Ιησού. Αν, λοιπόν, γίνεσαι συγκοινωνός στα πάθη και τις ατιμίες, είναι φανερό, ότι όταν έλθει ο καιρός, θα γίνεις συγκοινωνός και της χαράς και της δόξας Του.

     Βαστάζεις τον σταυρό του Χριστού και υπομένεις τις περιφρονήσεις των ανθρώπων, επειδή λές την αλήθεια, επειδή διαφυλάττεις τις παραδόσεις και επειδή εκτελείς το θέλημα και τιςεντολές του Θεού (γράφε, μέχρι θανάτου) και όχι το θέλημα και τις εντολές των ανθρώπων.

     Αν, όμως, κρύβεις την αλήθεια και παραβαίνεις τις εντολές του Θεού, και κρατάς τις κακές συνήθειες, για να αρέσεις στον κόσμο, για να σε επαινούν οι άνθρωποι και για να μην ντρέπεσαι από αυτούς, ουαί και αλλοίμονό σου! Διότι έριξες κάτω στη γη από τους ώμους σου τον σταυρό του Χριστού και τον καταπάτησες. Δεν είσαι πλέον αληθινός χριστιανός και μαθητής και μιμητής του Ιησού Χριστού, του αληθινού σου διδασκάλου, αλλά μαθητής του κόσμου και του διαβόλου. Όπως εσύ ντρέπεσαι τώρα να βαστάζεις τον σταυρό και την περιφρόνηση του Χριστού και να ακολουθείς το δικό του παράδειγμα, για να αρέσεις στους ανθρώπους, έτσι και ο Χριστός τότε, κατά την ημέρα της κρίσεως, θα ντραπεί να σε ονομάσει δικό του και να σε κάνει συγκοινωνό της δόξας του και της βασιλείας του. Βλέπεις σε ποιό σημείο φθάνει όποιος ζητεί να αρέσει στους ανθρώπους; Βλέπεις πώς χάνει και την χριστιανική πίστη και την βασιλεία του Θεού και καταδικάζεται στην κόλαση; Γι’  αυτό καλά είπε ο Κύριος: “πώς μπορείτε εσείς να πιστέψετε, αφού δέχεσθε τιμές ο ένας από τον άλλον και δεν ζητάτε την τιμή που προέρχεται από τον μόνο Θεό;”

     Αχ!, αδελφέ,άραγε και συ πόσες φορές για τις αντιρρήσεις αυτές και για την ντροπή του κόσμου έκρυψες την αλήθεια και παρέβηκες τις εντολές του Θεού; Γι’ αυτό πρέπει να ντραπείς πολύ και αποφάσισε μαζί με τον Χριστό να βαστάσεις δημόσια μπροστά σε όλο τον κόσμο τον σταυρό και την περιφρόνηση (από αυτούς) του χριστιανικού νόμου και στο εξής να ντρέπεσαι όχι που ακολουθείς τον Χριστό, αλλά που δεν τον ακολουθείς και που ενεργείς αντίθετα στα παραδείγματα της ζωής Του. Και επειδή ο κόσμος είναι εχθρός του Χριστού και εχθρός δικός σου, παρακάλεσε τον Κύριο να σου δώσει δύναμη να περιφρονήσεις όλες τις συναναστροφές του κόσμου, όλες τις κρίσεις του κόσμου, όλες τις περιφρονήσεις του κόσμου......»

Και συμπληρώνουμε κι εμείς (μαζί με τον άγιο Νικόδημο): Επειδή δεν έχουμε καμιά διάθεση για περαιτέρω συζητήσεις, να τους λέμε δηλ. και να μας λέγουν και να μήν τελειώνουμε, εμείς ήδη καταθέσαμε την μαρτυρία μας. “Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω”. Και κατά τον θείο Παύλο: “Ει δε τις δοκεί φιλόνεικος είναι, ημείς τοιαύτην συνήθειαν ουκ έχομεν, ουδέ αι εκκλησίαι του Θεού.” Και πάλιν: “ΤΟΥ ΛΟΙΠΟΎ ΚΌΠΟΥΣ ΜΟΙ ΜΗΔΕΊΣ ΠΑΡΕΧΈΤΩ· εγώ γαρ τα στίγματα του Κυρίου Ιησού εν τω σώματί μου βαστάζω”.

Μαζί λοιπόν με τον άγιο Νικόδημο κλείνουμε και τον λόγο μας. Ας προσευχόμαστε στο εξής καθημερινά -όπως προσεύχεται και η Εκκλησία μας- για όλο τον κόσμο (όπως γνωρίσει την αλήθεια του Χριστού εν Πνεύματι Αγίω), ιδιαίτερα δε για τους πιστούς, όπως έχομε “Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά και καλήν απολογίαν την επί του φοβερού βήματος του Χριστού”. Αμήν.

[1] για περισσότερα, βλ. ΓΕΝΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ αρ. 7.3

[2] για περισσότερα, βλ. ΓΕΝΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ αρ. 7.3, “The Modified Maastricht classification of non-heart-beating donors (1995)”.

[3] ακόμα και αυτή η γυναίκα του και οι φίλοι του, δεν του είχαν συμπαρασταθεί.

[4] βλ. πιο κάτω παρ.8

[5] Φυσικά, τόσο σ’ αυτά τα όρια (ζωή και θάνατος), όσο και στο μεταξύ τους διάστημα η Εκκλησία έχει να προτάξει τον λόγον της. Περαιτέρω, η Εκκλησία κινείται και πριν του πρώτου ορίου, που λέγεται αρχή της ζωής, ακόμα και πριν της κοσμογονίας, αναγόμενη μέχρις Αυτού του Ανάρχου και Αϊδίου Τριαδικού Θεού· όπως επίσης επεκτείνεται και πέραν του δευτέρου ορίου, του θανάτου, μέχρι τους αιώνες των αιώνων.....

[6] προκαλώντας δηλαδή τον θάνατο στους δότες -είτε αφαιρώντας τα όργανά τους (‘εγκεφαλικά νεκροί’ δότες) είτε αφαιρώντας την τεχνητή υποστήριξη της ζωής (προγραμματισμένοι ‘πτωματικοί δότες’)

[7] δηλαδή, όχι μόνο με τα λόγια αλλά και με την ζωή του, ώστε να είναι σύμφωνη με την ζωή μου και την διδασκαλία μου· να είναι μέσα μου κι εγώ μέσα του.

Π Α Ρ Α Ρ Τ Η Μ Α

ΥΠΟΛΟΙΠΕΣ ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ

Επανερχόμαστε τώρα, για όσους ενδιαφέρονται να πληροφορηθούν περισσότερα, και στις υπόλοιπες Ενστάσεις. Δεν θα τις αναλύσουμε[1], για να μην μακρυνθεί πολύ ο λόγος μας. Από τα λίγα ωστόσο που είπαμε, μπορεί ο κάθε καλοπροαίρετος να αντιληφθεί και τα υπόλοιπα.

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 13:

«Στο βιβλίο "Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο"...περιλαμβάνεται ο εξής διάλογος: Πέστε μας κάτι, Γέροντα. -Τι να πώ;  -Ό,τι λέει η καρδιά σας.  -Αυτό που λέει η καρδιά μου είναι να πάρω ένα μαχαίρι, να την κόψω κομματάκια, να την μοιράσω στον κόσμο, και ύστερα να πεθάνω»........ «Εις δε το Γεροντικό, αναφέρεται: «Έλεγεν ο Αββάς Αγάθων ότι ει δυνατόν ην μοι ευρείν κελεφόν (λεπρόν) και δούναι αυτώ το εμόν σώμα και λαβείν το αυτού ηδέως είχον· αύτη γαρ εστιν η τελεία αγάπη». Η διάθεση προσφοράς λοιπόν του σώματος θεωρείται ως έκφραση της τέλειας αγάπης.» (γελοίοι παραλληλισμοί!)

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 14:

«Σίγουρα ο λήπτης λαμβάνει τη ζωή και μάλιστα υπό βιολογική έννοια. Αυτή του τη δίνει ο δότης. Αυτό όμως που λαμβάνει ο δότης είναι το «περισσόν». Αυτό του το δίνει ο Θεός. Δεν μπορεί να του το στερήσει η Εκκλησία. Ο δότης είναι ο πνευματικός και πραγματικός λήπτης.» (κι αν διαφωνεί ο Θεός;)

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 15:

«Καταστάσεις όμως θανάτου(!) που ερμηνεύονται ως ζωή δεν υπήρχαν, μέχρις ότου το 1968, μετά την επινόηση των αναπνευστήρων, οδηγηθήκαμε στο ιατρογενές φαινόμενο του εγκεφαλικού θανάτου.»

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 16:

«Σχετικά με το δεύτερο επιχείρημα των χρόνιων περιστατικών, οι Wijdicks και Bernat θέτουν σε αμφισβήτηση το αν πρόκειται για πραγματικά εγκεφαλικά νεκρούς, μια και στην μελέτη δεν φαίνεται ότι έχει γίνει η δοκιμασία της άπνοιας. Αλλά και αν ακόμα η διάγνωση είναι ακριβής και ορθή, η ανάπτυξη και ότι άλλο παρουσιάζουν τα συγκεκριμένα άτομα δεν αποδεικνύουν την ζωή τους, αλλά φανερώνουν το μέγεθος των τεχνολογικών μας επιτευγμάτων.» (αυτό που δεν λένε οι ανωτέρω, το λέει ο α.Μ.)

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 17:

«Θεολογικά τον θάνατο δεν τον ορίζουμε ούτε ως παύση της καρδιακή λειτουργίας ούτε ως θάνατο του εγκεφάλου. Ο χωρισμός ψυχής και σώματος συμβαίνει κάτω από όρους που ξεπερνούν την γνωστική μας ικανότητα. Οι γιατροί μάς λένε πότε πεθαίνει το σώμα, όχι πότε χωρίζεται η ψυχή από το σώμα. (μπορούμε όμως να ξέρουμε πότε δεν χωρίστηκε!) Αυτό είναι και θα παραμείνει μυστήριο. Γι’ αυτό και το νεκρό σώμα δεν το πειράζουμε με τίποτα. Απλώς το θάβουμε, όχι μόλις διαπιστώσουμε τον βιολογικό θάνατο, αλλά όταν η σήψη και αποσύνθεσή του μας υποχρεώνουν σε κάτι τέτοιο.»

«Εξαίρεση αποτελεί η προσφορά του, μόνον όταν υπάρχει η συναίνεση της αγάπης για να δώσει ζωή σε άλλους. Η αγάπη, ως η «καθ’ υπερβολήν οδός», υπερβαίνει κάθε ενδοιασμό(!) ή λογικό επιχείρημα(!).»

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 18:

«Εξ άλλου, η απόφαση της σωματικής κακοπαθείας των ασκητών ή φρικτού μαρτυρίου των αγίων μαρτύρων περιελάμβανε την ιερουργική χρήση του σώματος. Ανάλογη είναι και η προσφορά του ως κίνηση αγάπης. Προσφέροντας το σώμα μας το εξαγιάζουμε, το καταξιώνουμε ως ναό του Θεού.» (αυτό έλειπε, να κατατάξουμε και τους δότες στο αγιολόγιο!)

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 19:

«Το «ουκ εστε εαυτών» και το είμαστε «αλλήλων μέλη» και «έν σώμα» σημαίνει μεν το ότι δεν εξουσιάζουμε απόλυτα επί των σωμάτων μας κατά την φίλαυτη έννοια (κατά άλλη δηλ. έννοια τα εξουσιάζουμε απόλυτα;), ως αυτεξούσιοι όμως δυνάμεθα και οφείλουμε να εκχωρούμε(!) τα σώματά μας στους αδελφούς εν αγάπη και στην Εκκλησία με εμπιστοσύνη.»

«Σχολιάζοντας ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος το «οι πολλοί έν σώμα εσμέν εν Χριστώ ο δε καθ’ είς αλλήλων μέλη» γράφει: «Ιδού το θεολογικό θεμέλιο των μεταμοσχεύσεων.»(!)

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 20:

«Αλλά και ο Απόστολος Ιωάννης στην πρώτη του επιστολή λέγει κάτι ακόμη πιο ισχυρό: «εν τούτω εγνώκαμεν την αγάπην ότι εκείνος υπέρ ημών την ψυχήν αυτού έθηκε· και ημείς οφείλομεν υπέρ των αδελφών τας ψυχάς τιθέναι». Όταν η προσφορά και αυτής της ζωής μας είναι όχι μόνο μέτρο, αλλά χρέος αγάπης προς τον Κύριο πρωτίστως, τότε ποιός λόγος θα μπορούσε να αναστείλει την αυτεξούσια δωρεά κάποιου μέλους μας;» (βλ.Ένσταση αρ.12)

«Μια άλλη πνευματική ερμηνεία του εν λόγω χωρίου απαντάται στο Γεροντικό: "Είπεν (ο Αββάς Ποιμήν): Μείζονα ταύτης της αγάπης ουκ έστιν ευρείν τινα, ίνα τις την ψυχήν αυτού θη υπέρ του πλησίον αυτού. Ει γαρ τις ακούση λόγον λυπηρόν, δυνάμενος και αυτός το όμοιον ειπείν, και αγωνίσητε μη ειπείν ή εάν πλεονεκτηθή και βαστάξη και μή ανταποδώση αυτώ, ο τοιούτος τίθησι την ψυχήν αυτού υπέρ του πλησίον".» (πολύ σωστά. Έτσι είναι που εφαρμόζεται το “ίνα τις την ψυχήν αυτού θη υπέρ του πλησίον αυτού”).

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 21:

«Τα μέλη μας δεν είναι μόνο μέλη μας, αλλά και μέλη της Εκκλησίας, που γίνονται περισσότερο μέλη Χριστού, όταν τα μοιραζόμαστε και αγαπητικώς τα προσφέρομε παρά όταν τα θεωρούμε αποκλειστικά δικά μας. Ένα σώμα είμαστε, ένας άνθρωπος· "έν σώμα οι πολλοί εσμέν".» (βλ.Ένσταση αρ.12)

«Συμπερασματικά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η έννοια του «μέλους» στην Αγία Γραφή είναι βέβαια μεταφορική, αλλά είναι και κυριολεκτική· το σώμα μας, ως αναπόσπαστο μέρος της υποστάσεώς μας, διά της Εκκλησίας ανήκει στους αδελφούς μας. (Νικολαϊτισμός) Δεν αποτελεί ιδιοκτησία μας αλλά περιουσία της Εκκλησίας.»

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 22:

«Η ανάγκη ενός ασθενούς να ζήσει, όταν μάλιστα υπάρχει αυτή η δυνατότητα (σκοτώνοντας κάποιον άλλο;), δεν σημαίνει άρνηση της αιωνιότητος. Υπάρχει μέσα μας για να μεταμορφώνει τους ανθρώπους σε συνανθρώπους που, όταν ο ένας ασθενεί και πονά, οι υπόλοιποι κατανοούν και αγαπούν.»

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 23:

«Ομιλούν μερικοί για το ενδεχόμενο ο εγκεφαλικά νεκρός να προσεύχεται καρδιακά. Το επιχείρημα αυτό παρουσιάζεται συχνά στηριζόμενο στην άποψη ότι η προσευχή κατά τους Πατέρες γίνεται με την καρδιά.» (έτσι είναι)

Ο Αββάς Δοσίθεος «δεν μπορούσε να κρατεί την ευχή·οπόταν του είπεν ο Γέροντάς του, ο άγιος Δωρόθεος· “ουκούν άφες την ευχήν· μόνον δε μνημόνευε του Θεού και κατανόει αυτόν ως όντα ενώπιόν σου”». (και λοιπόν;)

«Η προσευχή θέλει αγώνα και συχνά φυσικές δυνάμεις για να μπορεί κανείς να την κάνει. Το παραπάνω παράδειγμα (του Αββά Δοσιθέου) παρουσιάζει την περίπτωση ενός αγίου ασκητή, ο οποίος ασθενών βαριά αδυνατούσε να κρατήσει την προσευχή στην καρδιά του.»(και πονοκέφαλο να έχεις δεν μπορείς να προσευχηθείς. Ο ΕΝ τι πονοκέφαλο μπορεί να έχει; Άρα μπορεί να προσεύχεται καρδιακά· βλ. Ένσταση αρ.8)

Ο γέροντας Παίσιος ο Αγιορείτης «ενώ υποτασσόταν ταπεινά στις υποδείξεις των γιατρών, κάποια μέρα κάλεσε τον γιατρό και του είπε: -εδώ θα σταματήσουμε την θεραπεία....Τώρα δεν μπορώ να κάνω τίποτε. Χθές θέλησα να προσευχηθώ γονατιστός και δεν μπόρεσα. Δεν μπορώ να δώ κανέναν· έληξε η αποστολή μου. Αυτό ήταν. Εδώ θα με αφήσετε.» (και λοιπόν;)

 «Στο περιστατικό αυτό βλέπει κανείς τον άγιο γέροντα να αρνείται την περαιτέρω ιατρική υποστήριξη με αποτέλεσμα την ενδεχόμενη επίσπευση(;) της στιγμής του θανάτου. Εφ’ όσον ο γέροντας αδυνατεί να προσευχηθεί δεν του χρειάζεται πλέον ο χρόνος. (μα, τι λέτε, α.Μ.;) Έχει ανάγκη μόνο από την αιωνιότητα. Η βιολογική ζωή καταπαύει πλέον ως αξία. Αντικαθίσταται από την προσδοκία της εξόδου.»

ΕΝΣΤΑΣΗ αρ. 24:

«Η αξία του περιεχομένου της συνείδησης σχετικά με το γεγονός της βιολογικής ζωής υπάρχει μόνο σε συνδυασμό με τη δυνατότητα εκδηλώσεώς (λάθος!) του στο παρόν ή το μέλλον. Αυτή είναι η αποστολή της βιολογικής υποστάσεως του ανθρώπου. Έτσι, στην περίπτωση των εγκεφαλικά νεκρών η εκδήλωση του περιεχομένου της ψυχής έχει οριστικά εκλείψει(λάθος!) και συνεπώς το σώμα ούτε ζωογονείται από την νοερά και λογική ψυχή ούτε μπορεί να την βοηθήσει να εκφρασθεί δι’αυτού.» (εδώ ταυτίζει καθαρά τον Εγκεφαλικό θάνατο με τον Βιολογικό).