Ἡ ὁμοιοπαθητικὴ δημιουργήθηκε καὶ θεμελιώθηκε ἀπὸ τὸ γερμανὸ γιατρό Emmanuel Hahnemann (1755-1843) καὶ βασίζεται στὸν «αἰώνιο, ἀλάθητο, φυσικὸ νόμο». Σύμφωνα μ' αὐτὸ τὸ νόμο, ὑπάρχει μόνο μία πραγματικότητα (μονισμός), ἡ ἐνέργεια, ἡ ὁποία ταυτίζεται μὲ την συμπαντικὴ οὐσία. Η πρωταρχικὴ μορφὴ ἐνεργείας (ἁπλὴ οὐσία, θεὸς) ἐκφράζεται μὲ ποικίλες μορφὲς ποὺ ἀπορρέουν ἀπ' αὐτὴν καὶ συνιστοῦν συνεχη εισροή της «ἁπλῆς οὐσίας».
Ἔτσι δὲν ὑπάρχει διάκριση ἀνάμεσα στὴν οὐσία καὶ στὴν ἐνέργεια, στὸ Θεὸ καὶ στὸν κόσμο.
Αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ κάνει ὁ ἄνθρωπος, εἶναι νὰ γνωρίσει τὴν ἀληθινή του φύση (αὐτογνωσία). Ἔτσι θὰ δεῖ μέσα τοῦ ὅλα τὰ πράγματα ποὺ περιλαμβάνει ὁ φυσικὸς κόσμος καὶ ταυτόχρονα τὴν...
ἀπόλυτη ἀλήθεια.
Ο Hahnemann μπήκε «στὸ ρεῦμα τῆς θείας πρόνοιας» καὶ ἔτσι μπόρεσε νὰ διατυπώσει τὸν ἀπόλυτο νόμο, δηλαδὴ τὸ δόγμα αὐτῆς τῆς κίνησης.
Σύμφωνα μ' αὐτὸ τὸ δόγμα, τὰ πάντα ἀποτελοῦν μία μοναδικὴ καὶ ἑνιαία πραγματικότητα καὶ γι’ αὐτὸ τὸ λόγο τὰ ὅμοια ἐπηρεάζονται μόνο ἀπὸ τὰ ὅμοια.
Κάθε τί ποὺ συμφωνεῖ μ' αὐτὴ τὴν φιλοσοφία, ἡ ὁποία ἂς σημειωθεῖ ὄτι ακυρωνει τὴν χριστιανικὴ θεολογία, κοσμολογία, ἀνθρωπολογία καὶ σωτηριολογία, λογίζεται σωστὸ καὶ ἀληθινό. Ἀντίθετα ὅ,τι δὲν συμφωνεῖ, ἀποτελεῖ πλάνη. Μὲ τὸ ἴδιο κριτήριο προσδιορίζεται φυσικὰ καὶ ἡ ἔννοια τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ. Συνεπῶς ἡ μὴ ἀναγνώριση τῆς ὁμοιοπαθητικῆς συνιστᾶ τουλάχιστον πνευματικὴ ἀνωριμότητα τῆς ἀνθρωπότητας.
Μὲ βάση τὰ ἀνωτέρω, ὑπάρχει μόνο ἡ ἐνέργεια σὲ διάφορες συμπυκνώσεις. Ἠψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἐπίσης εἴδους ἐνεργείας, ἡ ὁποία πρέπει νὰ «ἀφυπνιστεῖ», ὥστε ὁ ἄνθρωπος νὰ μπορέσει νὰ ἐξελιχθεῖ μ' αὐτὴ τὴν ἐνέργεια μέσα του, μὲ διαδικασίες «αὐτοθεραπείας».
Σύμφωνα μ' αὐτὴ τὴν περὶ ἀνθρώπου ἀντίληψη, αἰτία τῶν ἀσθενειῶν εἶναι ἡ διαταραχὴ ἢ ἡ ἀλλοίωση τῆς πνευματοειδοὺς ζωτικῆς δύναμης ενος «ἄυλου ὄντος», ποὺ ζωοποιεῖ τὸν ὑλικὸ μηχανισμό. Αυτή ἡ διαταραχὴ ταυτίζεται κατὰ ἕνα τρόπο μὲ τὴν ἐπέμβαση «ἐχθρικῆς δυνάμεως», ὅπως εἶναι ἡ ἀρνητικὴ σκέψη, ἡ φαντασία, ἡ αὐθυποβολή.
Κάθε ἀρνητικὴ σκέψη ἢ ἐπιθυμία, ἀποτελεῖ τὴν πρώτη «εὐαισθησία» ποὺ στὸ ὑλικὸ ἐπίπεδο ἐκδηλώνεται ὡς ἀσθένεια. Γιὰ νὰ ἀντιμετωπιστεῖ, πρέπει νὰ ἀποκατασταθεῖ καὶ πάλι ἡ ἁρμονικὴ ροὴ τῆς καθαρῆς ἐνέργειας.
Ἔτσι θὰ προκληθεῖ ὅμοια δράση μὲ τὴν ἄυλη αἰτία τῆς ἀσθενείας, ὄμως σε ὑψηλότερο βαθμὸ ἀπὸ ἐκεῖνον τῆς ἁπλῆς οὐσίας στὸν ἄνθρωπο. Άρα, τὸ δυναμοποιημένο φάρμακο θὰ ἐξουσιάσει καὶ θὰ ἐξαφανίσει τὴν ἀναισθησία τοῦ ἀνθρώπου καὶ δὲν θὰ τὴν ἀφήσει νὰ εἰσρεύσει στὸ ἐσώτατο εἶναι του.
Ἡ εἰσροὴ αὐτῆς τῆς ἐνέργειας στὸν ἄνθρωπο, ἀνοίγει τὰ ἀνώτερα πνευματικά του κέντρα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ εἰσρέει σ' αὐτὸν ἡ πνευματικὴ καὶ οὐράνια ἐνέργεια καὶ ἡ ἀνθρωπότητα ὁδηγεῖται σὲ μία νέα ἐποχή.
Σύμφωνα μὲ τὴν φιλοσοφία αὐτή, ὅταν εἰσρεύσει στὸν ἄνθρωπο ἡ σωστὴ ποιότητα καὶ ποσότητα ἐνεργείας, ἐξουδετερώνονται τὰ «ἐμπόδια του νοῦ» καὶ ἀναπτύσσονται οἱ ἱκανότητες τοῦ ἀνθρώπου στὸ ἔπακρο.
Πρὸς τοῦτο ὡς μόνη λύση προσφέρεται η «δυναμοποίηση τῆς φαρμακευτικῆς οὐσίας», δηλαδὴ ἡ ἐξύψωσή της σὲ ἀνώτερο ἐπίπεδο ἀπὸ τὴν ἁπλὴ οὐσία τοῦ ἀνθρώπου.
Ἀποτελεῖ εἴδος «ἐμπνευματισμοὺ τῆς ὕλης», ἡ ἀπαλλαγή της ἀπὸ τὸ φυσικὸ στοιχεῖο. Ἔτσι ἔρχεται στὴν ἐπιφάνεια η ἐσωτερικὴ φύση τῶν οὐσιών που «δυναμοποιοῦνται».
Πρόκειται ἀναμφίβολα γιὰ εἴδος πνευματικης ἀλχημείας, γιὰ διαδικασία μεταβολήςτου ἀκατέργαστου «μετάλλου» σὲ «χρυσό», δηλαδὴ στὴν ἑνιαία καὶ μοναδικὴ φύση ὅλων τῶν ὄντων (ὀρυκτά, φυτά, ζωικὰ ὄντα κ.α.) ποῦ εἶναι ἡ καθαρὴ ἐνέργεια.
Συμπερασματικὰ ὑπογραμμίζουμε ὅτι ἡ κοσμοθεωρία, πάνω στὴν ὁποία στηρίζεται ἡ ἀλχημεία εἶναι ἀσυμβίβαστες μὲ τὴν χριστιανικὴ πίστη.
Κατὰ τὴν ἀντίληψη ποὺ ἀποτελεῖ τὴ βάση τῆς ἀλχημείας δὲν ὑπάρχει διάκριση ἀνάμεσα σὲ δημιουργὸ καὶ δημιουργήματα, ἀνάμεσα στὸν Θεὸ καὶ στὸν ἄνθρωπο, στὸν ἄνθρωπο καὶ στὸν κόσμο.
Πρόκειται γιὰ σύστημα αὐτοπραγμάτωσης καὶ σωτηρίας, αὐτοεξέλιξης τοῦ ἀνθρώπου, τὸ ὁποῖο ἀκυρώνει τὴν ἐν Χριστῷ σωτηρία, δηλαδὴ ὁλόκληρο τὸ εὐαγγέλιο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Πηγή: (ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ π.ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ «Ο ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ» ΤΕΥΧΟΣ Γ’ ΑΛΧΗΜΕΙΑ – ΑΘΗΝΑ 1995), Ἀντιαιρετικὸν Ἐγκόλπιον, Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό
