Γενικά σχόλια

Στό προσφάτως ἐκδοθέν βιβλίο του μέ τίτλο «Mαρτυρία γιά τήν Ὁμοιοπαθητική Ἰατρική καί τή σχέση της μέ τήν Ὀρθοδοξία» ὁ κ. Γεώργιος Βυθούλκας (ΓΒ, στό ἑξῆς) ἰσχυρίζεται ὅτι:

A. «Ἡ Ὁμοιοπαθητική εἶναι μία καθαρά Ἰατρική ἐπιστήμη» (σελ.1) .

Ὅπως, ὅμως, ἀποδεικνύεται στή συνέχεια, οἱ βασικές ἀρχές ἐπί τῶν ὁποίων στηρίζεται ἡ Ὁμοιοπαθητική (ΟΠ, στό ἑξῆς)  ἀντιβαίνουν σέ βασικές ἀρχές καί νόμους τῆς ἐπιστήμης -ἰδιαίτερα τῆς Φυσικῆς καί τῆς Χημείας-, ὅπωςἀποδεικνύεται καί ἀπό τά ἀκόλουθα παραδείγματα:

1. Τά πλεῖστα ὁμοιοπαθητικά φάρμακα (οπφ, στό ἑξῆς) στίς ἀραιώσεις στίς ὁποῖες συνήθως δίνονται δέν περιέχουν οὔτε ἕνα μόριο τῆς οὐσίας (ἰατρικῆς ὕλης), ἡ ὁποία ὑπῆρχε στό ἀρχικό («μητρικό») διάλυμα ἤ ἐναιώρημα. Ἑπομένως, ἐφόσον τό χορηγούμενο «οπφ» περιέχει μόνον τό διαλυτικό μέσον καί καθόλου ἀρχική οὐσία, δέν εἶναι δυνατόν νά ἔχη αὐτό ὁποιαδήποτε χημική δράση οὔτε ὁποιαδήποτε θεραπευτική ἰδιότητα. Παρά ταῦτα, παρά πᾶσαν ἔννοιαν ἐπιστημονικῆς λογικῆς καί ἐμπειρίας, οἱ ὁμοιοπαθητικοί ἰσχυρίζονται ὅτι τά «οπφ» ἔχουν θεραπευτικά ἀποτελέσματα καί μάλιστα τόσον ἐμφανέστερα ὅσον μεγαλύτερη εἶναι ἡ ἀραίωση!

2. Ἰσχυρίζονται οἱ ὁμοιοπαθητικοί ὅτι μέ τή «δυναμοποίηση» (ἀραίωση καί κρούση τοῦ διαλύματος -τό ὁποῖο συνήθως δέν περιέχει οὔτε ἕνα μόριο τῆς προστεθείσης οὐσίας (ἰατρικῆς ὕλης)- ἐπί σκληρῆς ἐλαστικῆς ἐπιφάνειας ἤ μέ τή διαδοχική τριβή τῶν μή διαλυομένων οὐσιῶν) «ἐκπνευματίζεται» ἡ ὕλη καί ἀναδεικνύεται ἡ «πνευματοειδής» φύση (πεμπτουσία) τοῦ φαρμάκου. Γράφει πρό ἐτῶν ὁ συγγραφεύς τοῦ πονήματος: «Στήν Ομοιοπαθητική γινόμαστε μάρτυρες της εκπληκτικής ίασης που μπορεί να επιφέρει η δυναμοποιημένη θεραπεία. Με αυτό το σκεπτικό οδηγούμαστε σε κάτι που έγραψε αιώνες πριν ο φημισμένος θεραπευτής Παράκελσος: Η Quitessence (πεμπτουσία) είναι αυτό που βγαίνει από μία ουσία ...και εξαγνισμένη στον υπέρτατο βαθμό αποκτά ασυνήθιστες δυνάμεις και και έχει την ικανότητα να καθαρίζει το σώμα»[1] . Οἱ θεωρήσεις αὐτές εὑρίσκονται ἐκτός πάσης ἐπιστημονικῆς λογικῆς καί παραπέμπουν εὐθέως σέ γνῶμες τῶν ἀλχημιστῶν καί σέ γραπτά τοῦ Ἑρμῆ τοῦ Τρισμέγιστου[2] . Ἡ ἴδια ἄλλωστε ἄποψη, περί «ἐκπνευματισμοῦ τῆς ὕλης» διατυπώνεται σαφῶς στούς ἀφορισμούς 269, σχόλιο β καί 270 στό ΟΡΓΑΝΟΝ[3] τοῦ Hahnemann.

3. Προκειμένου νά αἰτιολογήσουν οἱ ὁμοιοπαθητικοί τήν χρησιμοποιούμενη ἀπό αὐτούς τεχνική τῆς «δυναμοποιήσεως», ἰσχυρίζονται ὅτι τό διαλυτικό μέσον (νερό) σχηματίζει μοριακά δίκτυα «ἐγχαραγμένα» μέ πληροφορία, ἡ ὁποία ἔχει ἐξαχθῆ ἀπό τήν ἰατρική ὕλη καί ὅτι ἡ πληροφορία αὐτή ἐπιμένει ἀκόμη καί σέ ἐκεῖνα τά ὑπερ-αραιωμένα διαλύματα, τά ὁποῖα συνήθως δέν περιέχουν πλέον μόρια τῆς ἰατρικῆς ὕλης· ἤ, μέ ἄλλη διατύπωση θεωροῦν ὅτι τό νερό διαθέτει (ἐπιλεκτική) μνήμη καί μεταβιβάζει τίς ἰδιότητες τῆς ἀρχικῆς οὐσίας σέ ἄλλα μόρια διαλύτου τῶν ὑψηλότερων δυναμοποιήσεων! Σύμφωνα μέ τίς θεωρήσεις αὐτές, ἡ μηχανική κίνηση (δόνηση) μεταβάλλει τίς ἐνδογενεῖς ἰδιότητες τοῦ ὕδατος, ἐξάγει πληροφορίες ἀπό τήν ὕλη καί ἐπιπροσθέτως ἀπελευθερώνει ἐνέργεια, ἡ ὁποία συγκρατεῖ τά μόρια τοῦ ὕδατος σέ μία ἀφύσικη συμπεριφορά. Οἱ βασικές ἀρχές τῆς Θερμοδυναμικῆς εἶναι ἀντίθετες μέ τούς ἰσχυρισμούς αὐτούς καθόσον ἡ ἐνέργεια παραμένει σταθερή μόνον ἐντός ἀπομονωμένων συστημάτων, προϋπόθεση πού δέν ἰσχύει γιά τά «δυναμοποιημένα» «θεραπευτικά» σκευάσματα[4] .

4. Ὁ Hahnemann γράφει στόν πρόλογο τοῦ «ΟΡΓΑΝΟΥ» ὅτι : «Οι αρρώστιες δεν μπορούν να πάψουν να είναι... (πνευματοειδείς) δυναμικές διαταραχές των αισθήσεων και των λειτουργιών της πνευματοειδούς μας ζωής...Οι αιτίες των ασθενειών μας δεν μπορούν να είναι υλικές...Μία επιστολή που γράφτηκε στο δωμάτιο αρρώστου ἀπό πολύ μακριά, μεταβίβαζε πολύ συχνά στόν ἀναγνώστη τήν ἴδια μολυσματική ἀρρώστια (ἡμέτερη ἡ ὑπογράμμιση μέ παχέα τυπογραφικά στοιχεῖα)»[5] . Εἶναι δυνατόν νά θεωρηθῆ ἐπιστημονική αὐτή ἡ ἄποψη τῆς ΟΠ;

Ἀπό τά ἀνωτέρω συνάγεται ὅτι οἱ ὑποθέσεις πού διατυπώνονται ἀπό τούς ὑποστηρικτές τῆς ΟΠ κρίνονται ὡς ἀντι-επιστημονικές καί ὅτι οἱ θεμελιώδεις νόμοι τῆς Φυσικῆς καί τῆς Χημείας ἀκυρώνουν τήν ὁποιαδήποτε πιθανότητα ὑπάρξεως φυσικῆς ἐνεργείας στά ὁμοιοπαθητικά φάρμακα. Ἑπομένως, ἡ ΟΠ δέν ἔχει χαρακτηριστικά, ὅπως αὐτά πού προσιδιάζουν σέ ἐπιστήμη!

Β. «Οἱ Ἅγιοι Πατέρες τοῦ 19ου καί τοῦ 20οῦ αἰῶνος υἱοθέτησαν ὡς ἐπιστήμη τήν σύγχρονη Ὁμοιοπαθητική Ἰατρική καί φρόντισαν γιά τή διάδοση καί ἀποδοχή της» (σελ. 1-2).

Ὁ ἀνωτέρω ἰσχυρισμός εἶναι ὅλως ἀνακριβής γιά τούς ἀκόλουθους λόγους:

1. Οἱ ὁμοιοπαθητικοί ὑποστηρίζουν ὅτι, προκειμένου νά θεραπευθῆ μία  νοσηρή κατάσταση (ὅμοιο), εἶναι ἀπαραίτητο νά δοθῆ φάρμακο, τό ὁποῖο προκαλεῖ σέ ὑγιεῖς παρόμοια (μέ ἐντονότερα, μάλιστα, συμπτώματα, κατά τόν Hahnemann -ἀφορισμοί 29, 148 καί 158 στό ἔργο του "ΟΡΓΑΝΟΝ") νοσηρή κατάσταση (ὅμοιο).

Εἶναι πασιφανές ὅτι ὅταν οἱ Ἅγιοι ἀναφέρονται στή θεραπεία τοῦ ὁμοίου μέ τό ὅμοιον, οὐδόλως ὑπονοοῦν τόν νόμο τῶν ὁμοίων, ὅπως αὐτός κατανοεῖται ἀπό τούς ὁμοιοπαθητικούς· ἐννοοῦν ὅτι ἡ θεραπεία τοῦ πεπτωκότος ἀνθρώπου (ἀνθρώπινης φύσεως) ἐπιτεύχθηκε διά τῆς προσλήψεως ὑπό τοῦ Κυρίου τῆς (ἄνευ διαβλητῶν παθῶν) ἀνθρώπινης φύσεως, τήν ὁποίαν καί ἐθέωσεν. Ἡ θεραπεία αὐτή ἐπετεύχθη στήν πραγματικότητα διά τοῦ ἄκρως ἀνομοίου, διά τῆς ἀκτίστου Θεότητος[6] , ἡ ὁποία ἐθέωσεν τήν προσληφθεῖσα ἀνθρώπινη φύση !

2. Ἀποδοχή τῆς ἀπόψεως ὅτι οἱ Ἅγιοι Πατέρες τοῦ 19ου καί τοῦ 20οῦ αἰῶνος υἱοθέτησαν ὡς ἐπιστήμη τήν σύγχρονη Ὁμοιοπαθητική Ἰατρική, θά ἐσήμαινε ὅτι Αὐτοί ἀπεδέχοντο τόν ἰσχυρισμό τῆς ΟΠ ὅτι τά ψυχικά πάθη ("ὅμοιον") θεραπεύονται μέ τή χορήγηση φαρμάκων, τά ὁποῖα προκαλοῦν παρόμοια ψυχικά πάθη ("ὅμοιον") στούς ὑγιεῖς! Ἡ ἄποψη αὐτή δέν εἶναι δυνατόν νά γίνη ἀποδεκτή, διότι αὐτό θά ἐσήμαινε ὅτι τά ἁγιαστικά μέσα καί Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας θεραπεύουν διά τῆς προκλήσεως παρομοίων παθῶν, ἄποψη ἡ ὁποία συνιστᾶ βλασφημία[7] ! (βλ. κατωτέρω).

3. Εἶναι ἐπίσης σημαντικό νά ὑπογραμμισθῆ, ὅπως προκύπτει ἀπό τή μελέτη τῶν πηγῶν, ὅτι σέ πολλές περιπτώσεις, ὅταν οἱ Ἅγιοι (Ρῶσοι) ὁμιλοῦσαν γιά ΟΠ, ἐννοοῦσαν τή φυτοθεραπεία, ἡ ὁποία οὐδεμία σχέση εἶχε μέ τά «δυναμοποιημένα» ὁμοιοπαθητικά φάρμακα (βλ. κατωτέρω).

4. Ἀπό τή μελέτη τῶν ὁμοιοπαθητικῶν φαρμάκων, τά ὁποῖα περιέχονται στίς διάφορες Materia Medica (Φαρμακολογίες ὁμοιοπαθητικῶν φαρμάκων),  προκύπτει ὁ ἰσχυρισμός ὅτι τά πλεῖστα ὁμοιοπαθητικά φάρμακα, χορηγούμενα σέ ὑγιεῖς, ἐκλύουν διάφορα συμπτώματα, μεταξύ τῶν ὁποίων περιλαμβάνονται καί ἐκεῖνα, τά ὁποῖα παρατηροῦνται, ὅταν διεγείρονται τά πάθη τῶν ἀνθρώπων, ὥστε πολλές πνευματικές νόσοι, οἱ ὁποῖες εἶναι γνωστές στήν Ἐκκλησία, νά συνδέωνται μέ ὁμοιοπαθητικά φάρμακα[8] . Τοιουτοτρόπως -γιά νά νά ἀναφέρωμε ἐλάχιστα μόνο παραδείγματα- μέ τό Gallium Acidum θεραπεύουν οἱ ὁμοιοπαθητικοί τήν παιδική ζήλεια μέ μή ἐλεγχόμενη συμπεριφορά[9] , ἐνῶ χορηγοῦν τό Sulfur ἐπί ἐγωϊστῶν οἱ ὁποῖοι νομίζουν ὅτι γνωρίζουν τά πάντα[10] . Ὁ συγγραφεύς τοῦ πονήματος ἀναφέρει ὅτι ἐθεράπευσε ἀσθενῆ, ἡ ὁποία ἔπασχε ἀπό αἴσθημα ἀνωτερότητος μέ τή χορήγηση Platinum, ὁπότε τό «ἐγώ της ξεφούσκωσε»[11] ! Ὁ ἴδιος ἀναφέρει ἐπίσης ὅτι ἐθεράπευσε λεσβία μέ τή χορήγηση τοῦ ὁμοιοπαθητικοῦ φαρμάκου Nux Vomica σέ ἀραίωση 10 M[12] .             

Γ. «Τά ἐπίμαχα σημεῖα τῶν βιβλίων [τ]ου ἔχουν ἐπαναδιατυπωθεῖ» (σελ. 2).

Δέν πληροφορεῖ ὁ συγγραφεύς τοῦ πονήματος αὐτοῦ ποῖα εἶναι «τά ἐπίμαχα» σημεῖα τῶν βιβλίων του, τά ὁποῖα ἐπανεδιετύπωσε πρός διόρθωση τῶν «ἡμαρτημένων» (ἀσυμβάτων μέ τήν Ὀρθόδοξη Θεολογία καί Ἀνθρωπολογία). Διότι ἔχομε τήν ἄποψη ὅτι δέν θεραπεύονται οἱ τελείως ἀσύμβατες μέ τήν Ὀρθόδοξη Θεολογία θέσεις  τοῦ συγγραφέως μέ διόρθωση «σημείων», ἀλλά μέ ἀπάλειψη πολλῶν, μεγάλων καί οὐσιωδῶν ἑνοτήτων μέ τίς ὁποῖες στήν πραγματικότητα ἀκυρώνονται ὅλες οἱ βασικές θεωρητικές ἀρχές καί οἱ πρακτικές τῆς κλασσικῆς ΟΠ, ὅπως  καί ἄλλων συγγενῶν μέ αὐτήν μεθόδων. Παραδείγματα τέτοιων, ἀσυμβάτων μέ τήν Ὀρθόδοξη θεολογία, θέσεων εἶναι καί τά ἀκόλουθα:

α. Ὅτι ἡ «ζωτική δύναμη» (ἔννοια στήν ὁποίαν ἡ ΟΠ ἀποδίδει ἰδιότητες, τίς ὁποῖες ἡ Ὀρθόδοξη Θεολογία ἀποδίδει στήν ψυχή) ἀποτελεῖ ἄλλη ἔκφραση τοῦ ἠλεκτροδυναμικοῦ πεδίου τοῦ σώματος καί ὅτι ἡ ὁμοιοπαθητική θεραπεία ἐπιτυγχάνεται μέ τή διέγερση τοῦ δυναμικοῦ ἐπιπέδου τοῦ σώματος ὑπό τοῦ ὁμοιοπαθητικοῦ φαρμάκου[13] .

β. Ὅτι ἡ νόσος εἶναι τό ἀποτέλεσμα τοῦ ἀποσυντονισμοῦ τῆς «ζωτικῆς δυνάμεως» τοῦ ὀργανισμοῦ καί ὅτι μέ τά  «δυναμοποιημένα» ὁμοιοπαθητικά φάρμακα ἐπιτυγχάνεται θεραπεία ἀκόμη καί τῶν διανοητικῶν καί ψυχικῶν νόσων (γιά τίς ὁποῖες, σημειωτέον, οἱ ὁμοιοπαθητικοί ὑποστηρίζουν ὅτι ὅλες σχεδόν δέν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπό σωματικές ἀρρώστιες (ἀφορισμός 215)[14] . Ἀκόμη ἰσχυρίζονται ὅτι ἡ ΟΠ «σώζει πραγματικά ψυχές ...και βοηθά τον άνθρωπο να ἐλθει σε επαφή                                                                                                                            με τον Θεό»[15] .

γ. Ὅτι μία ἀπό τίς μεθόδους ἐπηρεασμοῦ τοῦ δυναμικοῦ πεδίου εἶναι καί ἡ «δι' επιθέσεως των χειρών ἀπό ένα υψηλής πνευματικής στάθμης άτομο... που στήν πραγματικότητα εἶναι κανάλι παγκόσμιων ενεργειών»[16] .

Εἰδικά σχόλια (στίς ἐπί μέρους ἑνότητες τοῦ γενικοῦ μέρους)

Α. «Ἱστορική ἀναδρομή» (σελ.3)

1. Ἡ ἀναφερόμενη ἀρχαιοτάτη πρακτική τῆς θεωρούμενης θεραπείας τῆς μελαγχολίας μέ τόν ἑλλέβορο ἀποτελεῖ παράδειγμα ἁπλῶς φυτοθεραπείας, ἡ ὁποία οὐδεμία σχέση μπορεῖ νά ἔχη μέ τή χορήγηση τῶν «δυναμοποιμένων» ὁμοιοπαθητικῶν φαρμάκων τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς.

2. Ὁ Ἱπποκράτης διετύπωσε τήν ἀρχή τῆς «θεραπείας τοῦ ὁμοίου μέ τό ὅμοιο» γιά ὁρισμένες νόσους, ἀλλά οὐδέν ἀναφέρει γιά «δυναμοποίηση», ἡ ὁποία ἀποτελεῖ πρακτική ἄνευ τῆς ὁποίας δέν νοεῖται ὁμοιοπαθητική ἐφαρμογή!

Περαιτέρω, ὁ Ἱπποκράτης στό βιβλία του «Περί Φυσῶν» καί «Περί Ἱερᾶς Νόσου» ἀναφέρει καί τήν ἀντίθετη ἀρχή, δηλαδή τή θεραπεία διά τῶν ἐναντίων[17] . Τό τελευταῖο αὐτό δέν τό γνωρίζουν οἱ ὁμοιοπαθητικοί; Γιατί τηροῦν σιγή γιά τή θέση αὐτή τοῦ Ἱπποκράτους;

3.  Ὁ συγγραφεύς τοῦ πονήματος ἀρνεῖται τό ἐνδεχόμενο νά εἶχε λάβει ὁ Hahnemann τήν ἰδέα τῆς «θεραπείας τοῦ ὁμοίου μέ τό ὅμοιον» ἀπό τόν Παράκελσο καί θεωρεῖ αὐτή τήν ἄποψη σκευωρία τῶν ἐναντιουμένων στήν Ὁμοιοπαθητική. Ἀπορεῖ κάποιος γιά τόν κατάλληλο τρόπο σχολιασμοῦ αὐτῆς τῆς θέσεως τοῦ συγγραφέως, ὅταν ὁ ἴδιος σέ βιβλίο του -ἀναιρῶν τήν ἰδική τoυ τοποθέτηση- γράφει:[18] «..η εκπληκτική ίαση της  «δυναμοποιημένης θεραπείας» ανάγεται στόν "φημισμένο θεραπευτή" Παράκελσο»", υἱοθετῶν ἑπομένως τήν ἐπίδραση τοῦ Παρακέλσου ἐπί τοῦ Hahnemann.

4. Ἡ θεώρηση ὅτι η «θεραπεία τοῦ ὁμοίου μέ τό ὅμοιον» εἶναι νόμος φυσικός ἀποτελεῖ ἰσχυρισμό τῶν ὁμοιοπαθητικῶν, ἡ ὁποία εἰς οὐδεμία, ἔστω, ἔνδειξη στηρίζεται.

5. Ἐντυπωσιάζει ἡ ἄποψη τοῦ συγγραφέως ὅτι ἡ ἰατρική σκέψη καί ἡ ὁρολογία τοῦ Hahnemann εἶναι ἀπόλυτα σύμφωνη μέ ὅσα ἔχουν διδάξει οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (σελ. 10). Εἶναι δυνατόν ἕνας Λουθηρανός καί μετέπειτα δεϊστής (ὅπως ἀναφέρεται ἀπό τούς βιογράφους του ὁ Hahnemann) -ὁ ὁποῖος θαυμάζει τόν Κομφούκιο καί ἀπορρίπτει τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό[19] ἀποκαλώντας Τον μάλιστα συναισθηματία, ὁραματιστή ( arch-enthusiast, arch-visionary)  νά ἔχη, ἔστω καί στά ἀφορῶντα σέ μόνη τήν ἀνθρωπολογία, ἀπόλυτα σύμφωνες ἀπόψεις μέ τούς Πατέρες τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας;

6. Ἐντυπωσιάζει  ἡ ὁμολογία τοῦ συγγραφέως (δύο  φορές μάλιστα καταχωρισθεῖσα, ἰδέ σελ. 10 και 14)  ὅτι «διαστρεβλώσεις γύρω ἀπό τήν φιλοσοφία τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς ...διείσδυσαν σέ βιβλία γιά τήν Ὁμοιοπαθητική ὅπως καί σέ δικά [τ]ου βιβλία , διότι δέν ἔγιναν ἀντιληπτές»! Γιατί ἀοριστολογεῖ καί δέν κατονομάζει τίς «διαστρεβλώσεις» αὐτές, ὥστε νά γνωρίζουν οἱ ἀναγνῶστες ποιές εἶναι οἱ «διαστρεβλώσεις» τίς ὁποῖες ἀπέρριψε καί ποῖες ἀκριβῶς εἶναι οἱ τρέχουσες φιλοσοφικές πεποιθήσεις του περί τῆς ΟΠ; Ἡ διείσδυση τῶν «διαστρεβλώσεων» στά ἰδικά του βιβλία, τά ὁποῖα ὑπογράφει, ποῦ ὀφείλετο;

7. Ὁ συγγραφεύς τοῦ πονήματος ἰσχυρίζεται ὅτι «...ἡ ζωτική δύναμις καί ἐνέργεια, εἶναι ἔννοιες στίς ὁποῖες στηρίζεται ἡ Ὁμοιοπαθητική, οἱ ὁποῖες ἀπόλυτα θεμελιώνονται στήν ἁγιογραφική καί ἁγιοπατερική θεολογία», καθώς καί ὅτι ὅσοι τόν κατηγοροῦν «ἁπλῶς παραποιοῦν τήν ἔννοια» ὅσων γράφει. Ἡ φιλοσοφία τῆς ΟΠ, ὅταν ἀναφέρεται στήν ἔννοια τῆς ζωτικῆς δυνάμεως, τῆς προσδίδει χαρακτηριστικά, τά ὁποῖα ἡ Ὀρθόδοξη Θεολογία ἀποδίδει στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ συγγραφεύς ὅμως τοῦ σχολιαζομένου βιβλίου, ὅπως καί οἱ Hahnemann, Kent καί ἄλλοι ὁμοιοπαθητικοί οὐδαμοῦ ἀναφέρονται στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου οὔτε, ἔστω, ὑπονοοῦν, αὐτήν, ὅταν ἀναφέρωνται στή ζωτική δύναμη. Ἀντιθέτως, ὁ συγγραφεύς τοῦ πονήματος θεωρεῖ ὅτι ἡ ζωτική δύναμη ἔχει φύση παρόμοια μέ ἐκείνη ἑνός ἠλεκτροδυναμικοῦ πεδίου, ὅτι τά διάφορα νοσηρά συμπτώματα προέρχονται ἀπό διαταραχές τοῦ πεδίου αὐτοῦ καί ὅτι ἡ θεραπεία ἐπιτυγχάνεται, ὅταν ἡ συχνότητα δόνησης τοῦ ἠλεκτροδυναμικοῦ πεδίου συμπέσει μέ τή συχνότητα δόνησης τοῦ χορηγουμένου ὁμοιοπαθητικοῦ φαρμάκου[20] . Μέ ἄλλες λέξεις ὑποστηρίζει ἐπιπροσθέτως ὅτι οἱ ψυχικές ἀσθένειες τοῦ ἀνθρώπου εἶναι δυνατόν νά θεραπευθοῦν μέ τήν μεταβολή τῶν φυσικῶν παραμέτρων τοῦ ἠλεκτροδυναμικοῦ πεδίου τῆς ζωτικῆς δύναμης.

Πῶς εἶναι δυνατόν νά ἰσχυρίζεται ὁ συγγραφεύς τοῦ πονήματος ὅτι ἡ ἰατρική σκέψη καί ἡ ὁρολογία τοῦ Hahnemann εἶναι ἀπόλυτα σύμφωνη μέ ὅσα ἔχουν διδάξει οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀφοῦ ἀπό τά προαναφερθέντα εἶναι πασίδηλον ὅτι αὐτές οἱ ἀπόψεις του οὐδόλως εἶναι συμβατές  μέ τήν θεολογία καί μάλιστα τήν Ὀρθόδοξη!

8. Δέν  ἔχει ἄμεση, προσωπική μαρτυρία ὁ γράφων τά σχόλια αὐτά σχετικά μέ τήν θέση γιά τήν ΟΠ τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου καί τοῦ Γέροντος Ἐφραίμ τοῦ Κατουνακιώτου. Ὅσον ἀφορᾶ, ὅμως, στή θέση τοῦ Ὁσίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου-μέ τόν ὁποῖον ὁ ὑπογράφων εἶχε πνευματική ἐπικοινωνία ἐπί δέκα ἐννέα σχεδόν ἔτη-, ὁ Ὅσιος  εἶχε ἀρνητική καί ἀπορριπτική στάση γιά τή χρήση τῆς ΟΠ.

Ἐπιπροσθέτως,  ὑπάρχει ἡ ἀκόλουθη, λίαν ἀξιόπιστη, μαρτυρία ἀπό τόν πολύ γνωστό Ἱερομόναχο Ἁγιορείτη, π. Εὐθύμιο (τοῦ Ἱεροῦ Κελλίου τῆς Ἀναστάσεως, στήν Καψάλα), πνευματικό τέκνο τοῦ ἰδίου Ὁσίου Πατρός: "Εἶχαν  ἐπισκεφθῆ τόν Ὅσιο τούς τελευταίους μῆνες τῆς ζωῆς του, στό Ἱερό Ἡσυχαστήριο «Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος», στή Σουρωτή Θεσσαλονίκης, ἕνας ἰατρός μέ τόν Πνευματικό του. Ὁ Πνευματικός συνέστησε τόν ἰατρό στόν Ὅσιο. Ὁ Ὅσιος ἐρώτησε τόν ἰατρό ποία εἰδικότητα ἔχει· ὅταν ἐκεῖνος τοῦ εἶπε ὅτι εἶναι ὁμοιοπαθητικός, ὁ Ὅσιος στενοχωρήθηκε καί τόν ἀπέπεμψε λέγοντας: «φῦγε-φῦγε»" ! Ἡ ὡς ἄνω μαρτυρία ἀποκτᾶ ἰδιαίτερη βαρύτητα, δεδομένου ὅτι ὁ ἴδιος ὁ "παθών" ἰατρός ἐπληροφόρησε τόν π. Εὐθύμιο περί τοῦ συμβάντος. Πῶς ἰσχυρίζεται ὁ συγγραφεύς τοῦ πονήματος τό ἀντίθετο; Εἶχε συναντήσει τόν Ὅσιο  Παΐσιο καί τοῦ ἔδωσε τέτοια διαβεβαίωση;

Ὅπως εἶναι εὐνόητο, ἡ παρεχόμενη ὑπό τοῦ συγγραφέως ἄκρως ἀνακριβής καί ἀτεκμηρίωτη πληροφορία σχετικῶς μέ τή θέση τοῦ Ὁσίου Παϊσίου γιά τήν ΟΠ - θέτει εἰς ἀμφισβήτηση καί ἄλλες πληροφορίες τοῦ συγγραφέως. Ἡ ἀνωτέρω ἀνακριβής πληροφορία δέν εἶναι ἡ μόνη· ἀνακριβεῖς πληροφορίες δίδει ὁ συγγραφέας τοῦ πονήματος καί γιά τίς θέσεις καί πρακτικές Ρώσων Ἁγίων, τούς ὁποίους ἀναφέρει, ὅπως π.χ. γιά τόν Ἅγιο Ἱερομάρτυρα Σεραφείμ.

9.  Τοιουτοτρόπως, οἱ πληροφορίες πού δίνει ὁ συγγραφεύς τοῦ πονήματος γιά τόν        Ἅγιο Ἱερομάρτυρα Σεραφείμ Τσιτσάγκωφ, δύνανται νά χαρακτηρισθοῦν ἐπίσης  ἀνακριβεῖς, σύμφωνα μέ τούς Ρουμάνους συγγραφεῖς βιβλίου περί τῆς ΟΠ, οἱ ὁποῖοι, μελετήσαντες τά σχετικά αὐθεντικά ρωσικά κείμενα, γράφουν τά ἀκόλουθα²¹: α) ὅτι δέν μαρτυρεῖται ἀπό τήν μελέτη τῶν πηγῶν ὅτι ὁ ἐν λόγῳ Ἅγιος ἦταν ἰατρός, ἀλλά αξιωματικός πυροβολικοῦ στό ρωσικό στρατό (μετέπειτα χειροτονηθείς καί μαρτυρήσας) β) ὅτι ἀρνεῖται κατηγορηματικῶς ὁ ἴδιος ὅτι ἦταν ὁμοιοπαθητικός καί γ) ὅτι δέν χορηγοῦσε ὁμοιοπαθητικά δυναμοποιημένα φάρμακα, ἀλλά φυτικά φάρμακα παρασκευαζόμενα μέ δική του μέθοδο. Ἐπίσης ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος Μπρατσιανίνωφ χρησιμοποιοῦσε φαρμακευτικά σκευάσματα, τά ὁποῖα δέν ἦταν ὁμοιοπαθητικά, ἀλλά φυτοθεραπευτικά, παρασκευασμένα, δηλαδή, μέ κανονικό τρόπο, χωρίς νά ἐμπλέκωνται δυνάμεις, ὅλα «ἀλλοπαθητικά»[21] .

10. Ἡ ἄποψη τοῦ συγγραφέως τοῦ πονήματος ὅτι «Συνδιασκέψεις ὅπως αὐτή τοῦ Βόλου (τό ἔτος 2013) δέν ἔχουν σχέση μέ τήν Ὀρθοδοξία»[22] προκαλεῖ εὔλογα ἐρωτηματικά · διότι στή Συνδιάσκεψη αὐτή μετεῖχαν ἐκπρόσωποι ὅλων σχεδόν τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχείων καί Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, οἱ ὁποῖοι καί ἀπεφάνθησαν ὅτι καί ἡ ΟΠ εἶναι ἀσύμβατη μέ τήν Ὀρθόδοξη πίστη. Διερωτᾶται εὔλογα κάθε καλόπιστος ἀναγνώστης, πῶς τολμᾶ ὁ συγγραφεύς νά διατυπώνη τέτοια κρίση γιά τούς ἀντιπροσώπους τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχείων, ὅτι δηλαδή δέν ἔχουν σχέση μέ τήν Ὀρθοδοξία, ἐνῶ, μάλιστα, δεν εἶναι γνώστης τῆς θεολογικῆς ἐπιστήμης!

11. Ὅπως ἀναφέρθηκε καί πρίν, ὁ ὅρος «ζωτική δύναμη» κατανοεῖται τελείως διαφορετικά ἀπό τούς Πατέρες τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ἀπ' ὅ,τι κατανοοῦν αὐτόν οἱ ὁμοιοπαθητικοί· οἱ Πατέρες ἐννοοῦν μέ τόν ὅρο αὐτόν τήν ἰδιότητα τῆς ψυχῆς μέ τήν ὁποία ζωοποιεῖται τό συνημμένο σῶμα. Ὁ συγγραφεύς τοῦ πονήματος ἐξισώνει τή ζωτική δύναμη καί τῆς προσδίνει χαρακτηριστικά ἠλεκτρομαγνητικοῦ πεδίου (!), ἐνῶ συγχρόνως ἀποδέχεται πλήρως καί ἀνεπιφυλάκτως τίς ἰδιότητες τῆς ζωτικῆς δύναμης ἤ στοιχειώδους ουσίας, ὅπως περιγράφει αὐτές ὁ δεύτερος μεγάλος δάσκαλος τῆς ΟΠ, J T Kent: Ὅτι, δηλαδή, ἡ ζωτική δύναμη «είναι προικισμένη με μορφοποιητικό νου», «διατηρεί την τάξη στό ίδιο το σύμπαν», «εισρέει...και ζωοποιεί τα πάντα»[23] . Ἀσφαλῶς περιττεύει τό σχόλιο ὅτι τά ἀμέσως ἀνωτέρω παραπέμπουν δυνητικῶς σέ Ἀνατολικές φιλοσοφικές δοξασίες, τελείως ξένες καί τελείως ἀσύμβατες μέ τήν Ὀρθόδοξη Χριστιανική πίστη.

Εἰδικά σχόλια στό «Ἐπίμετρο» τοῦ συγγραφέως

Ὁ συγγραφεύς τοῦ πονήματος γράφει ὅτι ἡ ΟΠ κατανοεῖ τόν ἄνθρωπο, τήν ὑγεία καί τήν ἀσθένεια, ὅπως ἡ Ὀρθόδοξη Χριστιανική Θεολογία. Σέ ἐκδοθέντα, ὅμως, ὑπ' αὐτοῦ βιβλία στό παρελθόν γράφει μεταξύ ἄλλων:

1. Ὅτι ἡ ζωτική δύναμη (ἤ ζωτική ἐνέργεια) -στήν ὁποία ἀποδίδει χαρακτηριστικά τά ὁποῖα ἡ Ὀρθόδοξη Θεολογία ἀποδίδει στήν ψυχή- ἔχει χαρακτηριστικά ἠλεκτροδυναμικοῦ πεδίου μέ ὁρισμένη συχνότητα συντονισμοῦ κ.τ.λ. (βλ. ἑνότητα Γα στά Γενικά Σχόλια).

2. Ὅτι ἡ ζωτική δύναμη (ἤ ζωτική ἐνέργεια ἤ συμπαντική ἐνέργεια-κατά τόν συγγραφέα τοῦ πονήματος- ἤ στοιχειώδης οὐσία ) ἔχει κατά τόν JT Kent «μορφοποιητικό νοῦ...εἶναι τό αἴτιον τῆς ἁρμονίας ὅλων τῶν πραγμάτων...εἰσρέει καί ζωοποιεῖ τά πάντα» (βλ. ἑνότητα Α12 στά Εἰδικά σχόλια ).   

3. Ἡ θεραπεία ἐπιτυγχάνεται μέ τή διέγερση τοῦ δυναμικοῦ ἐπιπέδου διά τῆς χορηγήσεως τοῦ δυναμοποιημένου ὁμοιοπαθητικοῦ φαρμάκου, τοῦ ὁποίου ἡ δονητική συχνότητα εἶναι ἀρκετά ὅμοια μέ ἐκείνη τοῦ διαταραχθέντος δυναμικοῦ ἐπιπέδου. (βλ. ἑνότητα Γα στά Γενικά Σχόλια).

4. Ὅτι ἡ ζωτική δύναμη (ἤ ζωτική ἐνέργεια) ἤ συμπαντική ἐνέργεια) τροποποιεῖται καί προσδιορίζεται ποιοτικά, καθώς περνάει μέσα ἀπό τά τρία ἐπίπεδα τοῦ ἀνθρώπου καί ὅτι ὁ μόνος τρόπος νά «ἐπιζήσει» (ὁ ἄνθρωπος) μετά τό φυσικό θάνατο εἶναι νά ἐξελιχθῆ πνευματικά καί ψυχικά φθάνοντας στό βαθμό τῆς τελειότητας σ' αὐτά τά ἐπίπεδα ...καί ἔτσι θά παραμείνει μιά ἑνοποιημένη ὀντότητα μέ ὁμοιογενῆ ἐνέργεια[24] ). Αὐτή ἡ συμπαντο-ενεργειακή θεώρηση τοῦ ἀνθρώπου μετά θάνατον ἔχει καμμία σχέση μέ τήν Ὀρθόδοξη Πατερική διδασκαλία περί τοῦ τρόπου ὑπάρξεως μετά θάνατον ἤ ἀποτελεῖ φιλοσοφική καί θρησκευτική διδασκαλία Ἀνατολικῶν, ὁμοίως, θρησκειῶν;

5. Ἡ ἄποψη τοῦ συγγραφέως ὅτι ὁ Θεός σχεδίασε τό ὅμοιο νά θεραπεύεται μέ τό ὅμοιο , ἡ θεώρηση δηλαδή τῆς ΟΠ ὅτι τά διάφορα νοσηρά συμπτώματα θεραπεύονται μέ τή χορήγηση φαρμάκων, τά ὁποῖα χορηγούμενα στούς ὑγιεῖς προκαλοῦν παρόμοια νοσηρά συμπτώματα, οὐδαμοῦ στήν Ἁγία Γραφή ἤ στήν Πατερική Γραμματεία ἀπαντᾶ.

Περαιτέρω, εἶναι ἄκρως ἀνακριβές ὅτι ὁ καθένας μπορεῖ νά κατασκευάσει τά ὁμοιοπαθητικά φάρμακα, καθόσον ἀπαιτεῖται εἰδική καί πολύ χρονοβόρος  «τελετουργία» (3 ὧρες τοὐλάχιστον!) γιά τήν παρασκευή τους, ἰδιαίτερα γιά τά μή διαλυόμενα[25] . Περαιτέρω, ἐπίσης χρονοβόρος καί ἐπίπονη εἶναι καί ἡ παρασκευή τῶν ἀηδῶν «νοσωδῶν» ὁμοιοπαθητικῶν φαρμάκων, τά ὁποῖα προέρχονται ἀπό νοσοῦντες ἱστούς .

6. Ὅλως ἀστήρικτη καί ἀθεμελίωτη εἶναι ἡ ἄποψη τοῦ συγγραφέως ὅτι ἡ κατ' αὐτόν ὑπάρχουσα «γενική καί εἰδική ὁμοιοπάθεια» μεταξύ τοῦ ἀσθενοῦς καί τοῦ ὁμοιοπαθητικοῦ φαρμάκου ἀποτελοῦν «ἀξιώματα», τά ὁποῖα «θεμελιώνονται θεολογικά μέ κριτήριο τήν Ὀρθόδοξη Χριστιανική Θεολογία». Ὁ Ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος, ἀπό τόν ὁποῖον δανείσθηκε ὁ συγγραφεύς τόν ὅρον «φυσικάς δυνάμεις ὁμογενεῖς» ἀναφέρεται στίς φυσικές ἰαματικές ἰδιότητες τῶν βοτάνων - ὅπως αὐτές τούς ἐδόθησαν ἀπό τόν Θεόν[26] - οἱ ὁποῖες οὐδεμία σχέση ἔχουν μέ τήν πρακτική τῆς ΟΠ θεραπείας.

7. Ἀπαραίτητο εἶναι νά τονισθῆ ὅτι ἡ θεραπεία τοῦ ὁμοίου μέ τό ὅμοιο καί κατά τόν Ἅγιο Συμεών -ὅπως καί μέ ὅλους τούς ὑπολοίπους Ἁγίους, Ἕλληνες καί Ρώσσους- ἀναφέρεται στή μίξη καί ἕνωση, κατά Χάριν, τῆς θεότητος μέ ἕκαστον τῶν εἰς Αὐτόν πιστευόντων (βλ. σελ. 13)[27] .

      8. Εἶναι ἀπορίας ἄξιον ἀπό ποῦ ἀντλεῖ τά ἐπιχειρήματά του ὁ συγγραφεύς προκειμένου νά ὑποστηρίξη ὅτι ὁ «νόμος τῶν ὁμοίων» ἀποτελεῖ νόμο τῆς φύσεως. Ἀκόμη ὅμως καί ἐάν κάποιος ἤθελε δεχθῆ τόν ἀνωτέρω νόμον ὡς νόμο τῆς φύσεως, ὁ νόμος αὐτός παραμένει κενός καί ἄνευ περιεχομένου, ἐάν τά ὁμοιοπαθητικά φάρμακα δέν «δυναμοποιηθοῦν», ἔννοια ἡ ὁποία οὐδαμοῦ ἀπαντᾶται σέ κείμενα  τοῦ Ἁγίου Συμεών. Ὁ συγγραφεύς μέ μή καταληπτό σκεπτικό συνδυάζει τίς ὁμοιοπαθητικές ἀπόψεις καί ἀνακαλύπτει ἐρείσματα αὐτῶν σέ κείμενα τοῦ Ἁγίου Συμεών καί ἄλλων Ἁγίων!

Ἀσφαλῶς τό μέγιστο πρόβλημα σχετικά μέ την ὁμοιοπαθητική θεραπεία εἶναι τό ἀναπάντητο ἐρώτημα πού ἀφορᾶ στή φύση καί στό μηχανισμό δράσεως τῆς «δυναμοποιήσεως», θέμα γιά τό ὁποῖο ὁ συγγραφεύς τηρεῖ ἀπόλυτη σιγή. Ποῦ στηρίζεται ὁ συγγραφεύς τοῦ πονήματος νά ἰσχυρισθῆ ὅτι ἡ «δυναμοποίηση», ἡ ὁποία ἀποτελεῖ θεμελιωδέστατη, κατά τούς ὁμοιοπαθητικούς, προϋπόθεση δράσεως τῶν ὁμοιοπαθητικῶν φαρμάκων θεμελιώνεται μέ κριτήριο τήν Ὀρθόδοξη Χριστιανική Θεολογία;

Ὁ Hahnemann μᾶς πληροφορεῖ στό «ΟΡΓΑΝΟΝ» ὅτι τήν ὁμοιοπαθητική μέθοδο τοῦ τήν ἀπεκάλυψε ὁ (ἀπρόσωπος) «Δημιουργός»[28] στόν ὁποῖον πίστευε, ἀλλά δέν διευκρινίζει, ἐάν ἡ ἀποκάλυψη ἀφοροῦσε μόνον στό «νόμο τῶν ὁμοίων» ἤ καί στήν, ἀπολύτως ἀπαραίτητη γιά τήν ὁμοιοπαθητική θεραπεία, «δυναμοποίηση». Tόν ἴδιο ἀκριβῶς ἰσχυρισμό προέβαλε καί ὁ Edward Bach, ὅτι, δηλαδή, τοῦ ἀπεκάλυψε ὁ Θεός τό παγανιστικό «δι' ἀνθέων θεραπευτικό σύστημα»[29] !

Μέ ἔμφαση πρέπει νά τονισθῆ ὅτι ὅλες οἱ προσπάθειες τῶν ὁμοιοπαθητικῶν νά δώσουν ἀποδεκτή ἐπιστημονική ἐξήγηση σχετικῶς μέ τόν μηχανισμό δράσεως τῆς «δυναμοποιήσεως» ἔχουν πέσει εἰς τό κενό[30] , ὥστε οὐδεμία ἐπιστημονική ὑπόθεση εἶναι δυνατόν νά διατυπωθῆ προκειμένου νά ἑρμηνευθῆ ἡ «θεραπευτική» δράση τοῦ «δυναμοποιημένου» ὁμοιοπαθητικοῦ φαρμάκου. Ἑπομένως, ἐάν ὑπάρχουν θεραπευτικά ἀποτελέσματα μέ τή χρήση ὁμοιοπαθητικῶν φαρμάκων, θά πρέπει νά ἀναζητηθῆ σέ ἄλλη, μή ἐπιστημονική  περιοχή, ὁ μηχανισμός δράσεως.

9. Πῶς εἶναι δυνατόν νά ἰσχυρίζεται ὁ συγγραφεύς τοῦ πονήματος ὅτι «ὁ Hahnemann κατανοοῦσε τήν Ἐπιστήμη τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς Ἰατρικῆς μέσα στό πνεῦμα τῆς Ἁγίας Γραφῆς», ὅταν ὁ Hahnemann δέν ἐπίστευε στήν ὕπαρξη Τριαδικοῦ Θεοῦ, ἐπαινοῦσε τόν Κομφούκιο, δέν ἀπεδέχετο τά θαύματα καί ἀποκαλοῦσε τόν Κύριο ὀνειροπόλο, οὐτοπιστή[31] ! Περαιτέρω, πῶς ἀβασάνιστα ταυτίζει τό «Αἰώνιο Πνεῦμα» τοῦ Hahnemann μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα, ὅταν οἱ Πατέρες τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ἀποφεύγουν νά σχολιάσουν καί ὑπομνηματίσουν τήν φράση «αἰώνιο Πνεῦμα» στήν πρός Ἑβραίους Ἐπιστολή (9, 14);

10. Σέ επιστολή του πρός τήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, στις 12-4-1998, ὁ συγγραφεύς ὑποστηρίζει ὅτι: "Ἡ Ὁμοιοπαθητική εἶναι μία καθαρῶς θεραπευτική μέθοδος , ἡ ὁποία ἀνήκει ἀποκλειστικῶς στό χῶρο τῆς ἰατρικῆς καί δέν ἔχει καμία ἀπολύτως σχέση μέ τήν θρησκεία καί τήν ἐκκλησία". Πῶς συμβιβάζεται ἡ θέση του αὐτή μέ ὅλες τίς μετέπειτα ἀντίθετες θεωρήσεις του;

Παρόμοια θέση πρός τήν ἀμέσως ἀνωτέρω ὑποστηρίζουν καί οἱ συγγραφεῖς τῆς ἀνυπόγραφης "Επιστολής Διαμαρτυρίας" φερόμενης ὡς ἀποσταλείσης ὑπό τῆς Ἑλληνικῆς Ἑταιρείας Ὁμοιοπαθητικῆς Ἰατρικῆς πρός τήν Ἑταιρεία Πατερικῶν Μελετῶν, τό ἔτος 2014· ὑποστηρίζουν, δηλαδή, ὅτι δέν ἔχει θέση ἡ ἐμπλοκή τῆς Ἐκκλησίας σέ ἕνα "καθαρά επιστημονικό ζήτημα" (ἐννοοῦν ὅτι δέν ἔχει ἁρμοδιότητα ἡ Ἐκκλησία νά κρίνει τήν ὁμοιοπαθητική πρακτική).

Στό παρόν κρινόμενο βιβλίο του, ὅμως, ὁ συγγραφεύς (ὁπως ἐπίσης καί ὁ ἐπιμελητής ἔκδοσης τοῦ ἑπόμενου σχολιαζομένου βιβλίου, "Ομοιοπαθητική ιατρική και Ορθόδοξη παράδοση" ὑπερθεματίζει καί θερμῶς ὑποστηρίζει τόν ρόλο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας γιά τήν ἀξιολόγηση τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς. Πῶς νά ἐξηγήσει ὁ μέσος ἀναγνώστης αὐτές τίς ὀξέως ἀντιφατικές τοποθετήσεις τῶν ὁμοιοπαθητικῶν;

Παρανόηση τῆς φράσεως "τά ὅμοια τοῖς ὁμοίοις ἰῶνται"

Ὁ περί οὗ ὁ λόγος συγγραφεύς γράφει ὅτι ἀποκρύπτονται κείμενα, τά ὁποῖα ἀποκαλύπτουν ὅτι ἡ ΟΠ εἶναι μία θεραπεία τελείως ἀθώα καί εὐεργετική γιά τήν ἀνθρωπότητα καί ὅτι πολλοί Ἅγιοι ἐπαινοῦν τή θεραπεία τοῦ ὁμοίου μέ τό ὅμοιο ὡς ἰατρική ἀρχή, τήν ὁποία μάλιστα ἐφήρμοσε κατά τή θεραπεία (σωτηρία) τοῦ ἀνθρώπου ὁ ἴδιος ὁ Χριστός.

Ὅπως εἶναι γνωστό, ἡ ἀρχή τῆς ΟΠ (similia similibus curentur -νά θεραπεύωνται τά ὅμοια μέ τά ὅμοια) σημαίνει ὅτι "θεραπεύεται" μία νοσηρή κατάσταση μέ τη χορήγηση τοῦ ὁμοιοπαθητικοῦ φαρμάκου, τό ὁποῖο προκαλεῖ σέ ὑγιεῖς παρόμοια νοσηρή κατάσταση.

Οἱ Ἅγιοι τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ἀναφερόμενοι στή θεραπεία «τοῦ ὁμοίου μέ τό ὅμοιο» ἐννοοῦν ὅτι ἡ σωτηρία τῆς βαρέως νοσούσης ἀνθρωπίνης φύσεως (ὅμοιο) ἐπετεύχθη ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Θεοῦ Λόγου διά τῆς προσλήψεως ὑπ' Αὐτοῦ τῆς (ἄνευ ἁμαρτίας) ἀνθρωπίνης φύσεως (διά τοῦ ὁμοίου), τῆς θεραπείας  ὅμως ἐπιτευχθείσης διά τῆς (ἀνομοίου), ἀκτίστου καί ὑπερουσίου Θεότητος, ἡ ὁποία ἐθέωσε τήν προσληφθεῖσαν ἀνθρωπίνην φύσιν ! Δηλαδή, τό θεραπεῦον "ὅμοιον" εἶναι ἡ θεωθεῖσα ἀνθρωπίνη φύση· ἡ θέωση, ὅμως, τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως κατέστη δυνατή διά τῆς ἀνακράσεως αὐτῆς μέ τήν (ἀνόμοιον) ἄκτιστον καί ὑπερούσιον Θεότητα.

Ἐάν οἱ Ἅγιοι ἀπεφαίνοντο ὅτι ἡ θεραπεία τῆς νοσούσης ἀνθρωπίνης φύσεως ὑπό τοῦ Θεανθρώπου ἦταν πραγματικά τυπική "τῆς ἀρχῆς τῶν ὁμοίων, "θά ἐπρόκειτο περί τεράστιας βλασφημίας, ὅπερ ἄτοπον· διότι στήν περίπτωση αὐτή θά ἐφαίνετο ὡς ἰδική των παραδοχή ὅτι τά ἁγιαστικά μέσα (Μυστήρια) τῆς Ἐκκλησίας ("φάρμακα") θεραπεύουν τίς σωματικές νόσους καί τά διάφορα βδελυκτά πάθη (νοσηρά συμπτώματα) διά τῆς προκλήσεως παρόμοιων νοσηρῶν συμπτωμάτων καί ψυχικῶν παθῶν ἐπί ὑγιῶν!

Ἐντύπωση ἐπίσης προκαλεῖ καί ὁ ἰσχυρισμός τοῦ συγγραφέα ὅτι «οἱ ὅροι τούς ὁποίους χρησιμοποιεῖ ὁ Hahnemann δέν εἶναι μόνο ἐξωτερικά ὅμοιοι μέ τούς ὅρους τῆς Ἁγιοπατερικῆς Θεολογίας ἀλλά ἔχουν καί τήν ἴδια ἔννοια»! Χρησιμοποιοῦν οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἀντί τοῦ ὅρου ψυχή τόν ὅρο "πνευματοειδής ζωτική δύναμη" (στήν ὁποία μάλιστα ἀποδίδονται φυσικά χαρακτηριστικά ἠλεκτροδυναμικοῦ πεδίου;). Θεωροῦν καί ἀποδέχονται οἱ Ἅγιοι Πατέρες ὅτι οἱ νόσοι τῆς ψυχῆς εἶναι δυνατόν νά ἐπηρεασθοῦν καί νά θεραπευθοῦν ἀπό τά ὁμοιοπαθητικά φάρμακα ;Ποῦ γράφουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες ὅτι «όλες σχεδόν οι ονομαζόμενες διανοητικές και ψυχικές αρρώστιες δεν είναι τίποτε άλλο από σωματικές αρρώστιες»[32] καί ὅτι οἱ ψυχικές παθήσεις θεραπεύονται μόνο με ομοιοπαθητικά φάρμακα ...καί κατάλληλη ψυχική συμπεριφορά...σάν ἐπιβοηθητική ψυχική ἐνίσχυση[33] . Εἶναι δυνατόν νά γίνη ἀποδεκτό ἀπό την Ὀρθόδοξη Χριστιανική Θεολογία ὅτι ἡ ζήλεια⁹, ὁ ἐγωϊσμός¹⁰, τό αἴσθημα ἀνωτερότητος¹¹  καί οἱ ὁμοφυλοφιλικές τάσεις¹² εἶναι δυνατόν νά θεραπευθοῦν μέ ὁμοιοπαθητικά φάρμακα, ὅπως ὑποστηρίζουν οἱ ὁμοιοπαθητικοί;

Εἶναι ἀνακριβέστατη καί προκαλεῖ σύγχυση ἡ πληροφορία τοῦ συγγραφέως ὅτι ὁ Ἅγιος Σεραφείμ Τσιτσάγκωφ καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης   τῆς Κροντάνδης θεολογοῦν ὑπέρ τῆς  Ὁμοιοπαθητικῆς, ὅπως ἐννοοῦν τόν «νόμο τῶν ὁμοίων» οἱ ὁμοιοπαθητικοί. Ἡ τόσον προβληθεῖσα ἀπό τούς ὁμοιοπαθητικούς ὁμιλία τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης οὐδεμία σχέση ἔχει μέ τίς θεωρητικές ἀρχές καί τόν «νόμο τῶν ὁμοίων» τῆς ΟΠ · ἀντιθέτως, στήν ὁμιλία του ὁ Ἅγιος θεολογεῖ ὅτι ἡ θεραπεία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ἐπετεύχθη διά τοῦ παντελῶς ἀνομοίου, διά τῆς ἀκτίστου Θεότητος⁶,  ἡ ὁποία ἐθέωσε τήν προσληφθεῖσαν ἀνθρωπίνην φύσιν ! Περαιτέρω, κοινωνοῦντες, οἱ πιστοί τό Πανάγιον, θεωθέν Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Κυρίου θεραπεύονται ἀπό τή φθορά καί τόν πνευματικό θάνατο,"τῆς θεότητος μιγνυμένης καί κιρναμένης ἑκάστῳ τῶν εἰς αὐτόν πιστευόντων, καί τούτου μετειληφότων"²⁷  .

Ἐπίκριση

Ἀπό τή μελέτη τοῦ πονήματος τοῦ κ. ΓΒ μέ τίτλο «Μαρτυρία γιά τήν Ὁμοιοπαθητική Ἰατρική καί τή σχέση της μέ τήν Ὀρθοδοξία» διαπιστώνονται τά ἀκόλουθα:

1. Ὁ συγγραφεύς τοῦ προαναφερομένου πονήματος ἀορίστως ἀναφέρει καί ἀποδέχεται ὅτι ἔχει υἱοθετήσει στά βιβλία του καί ὅτι ἐπανέλαβε θέσεις «μή ἔγκυρες» (σελ. 7 καί 8), οἱ ὁποῖες δέν τόν ἐκφράζουν· ἐπίσης ὁ ἴδιος ὁμολογεῖ ὅτι «διείσδυσαν σέ βιβλία [τ]ου γιά τήν Ὅμοιοπαθητική διαστρεβλώσεις γύρω ἀπό τήν φιλοσοφία τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς...διότι δέν ἔγιναν ἀντιληπτές» (σελ.10). Ὡστόσο, ἀποφεύγει ἐπιμελῶς νά ἀναφέρη συγκεκριμένα, ποῖες ἀκριβῶς εἶναι αὐτές οἱ «μή ἔγκυρες» θέσεις του καί οἱ «διαστρεβλώσεις [του] γύρω ἀπό τήν φιλοσοφία τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς», ὥστε νά μπορῆ ὁ ὁποιοσδήποτε ἀναγνώστης νά κρίνη, ἐάν οἱ θέσεις τίς ὁποῖες σήμερα ἀσπάζεται ὁ συγγραφεύς εἶναι σύμφωνες μέ τήν Ὀρθόδοξη Θεολογία.

2. Ὁ συγγραφεύς τοῦ προαναφερομένου πονήματος μᾶς πληροφορεῖ ὅτι «Πολλοί ἀπό αὐτούς οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἁγιοπατερική θεολογική παιδεία καί μελέτησαν τά συγγράμματά [τ]ου, ...ἀδιαφόρησαν γιά τά «ἐμβόλιμα σημεῖα» (ἐννοεῖ τά μή σύμφωνα μέ τήν Ὀρθόδοξη Θεολογία)  τῶν συγγραμμάτων του. Ἀπό τά προαναφερθέντα σχόλια προκύπτει ὅτι τά «ἐμβόλιμα σημεῖα» στά βιβλία τοῦ συγγραφέως εἶναι τόσον πολλά, σοβαρά καί ὅλως ἀσύμβατα μέ τήν Ὀρθόδοξη Θεολογία, ὥστε δέν θεραπεύονται οἱ θεολογικές ἀστοχίες τοῦ συγγραφέως μέ τή διόρθωση τῶν «ἐμβόλιμων σημείων», ἀλλά μέ ἀπάλειψη πολλῶν, μεγάλων καί οὐσιωδῶν κεφαλαίων καί ἑνοτήτων μέ τίς ὁποῖες στήν πραγματικότητα ἀκυρώνονται καί καταρρέουν ὅλες οἱ βασικές θεωρητικές ἀρχές καί πρακτικές τῆς κλασσικῆς ΟΠ!   Περαιτέρω, διερωτᾶται ὁ κάθε ἕνας πῶς ἀδιαφόρησαν (κατά τόν συγγραφέα τοῦ πονήματος)  οἱ προαναφερθέντες «γνῶστες τῆς ἁγιοπατερικῆς θεολογίας» καί ἔκριναν μόνον σκόπιμο νά τόν πληροφορήσουν γιά τή συμφωνία του πού ἀφορᾶ στόν κοινό τόπο τῶν τριῶν ἐπιπέδων τοῦ ἀνθρώπου καί ὄχι γιά τίς τεράστιες καί ὅλως ἀπαράδεκτες διαφωνίες τῆς ΟΠ μέ τήν Δογματική τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Δέν αἰσθάνονται τήν τεράστια εὐθύνη τους ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων;

3. Ἀπό τά ἀναγραφόμενα στά Γενικά Σχόλια τοῦ παρόντος (σελ. 1 καί 2) συνάγεται ἀδιαμφισβήτητα ὅτι οἱ ὑποθέσεις πού διατυπώνονται ἀπό τούς ὑποστηρικτές τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς δέν εἶναι σύμφωνες πρός τούς θεμελιώδεις νόμους τῆς Φυσικῆς καί τῆς Χημείας. Ἑπομένως, ἡ Ὁμοιοπαθητική δέν ἔχει χαρακτηριστικά ἐπιστήμης, ὅπως ἰσχυρίζεται ὁ συγγραφεύς τοῦ πονήματος, ἀλλά χαρακτηριστικά ἄλλου χώρου μή ἐπιστημονικοῦ! Ἡ πλέον βαρύνουσα καί καταλυτικῆς σημασίας ἀπόδειξη γιά τόν ἀνωτέρω ἰσχυρισμό εἶναι ὅτι ἡ δυναμοποίηση συνιστᾶ ἄκρως ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιά τή δράση τῶν ὁμοιοπαθητικῶν φαρμάκων. Ἡ ἐφαρμογή, ὅμως, τῶν τεχνικῶν τῆς δυναμοποιήσεως  δέν ἀντέχει σέ στοιχειώδη λογικό καί ἐπιστημονικό ἔλεγχο. Θεωροῦμε ὅτι ἀκριβῶς γιά τόν τελευταῖο αὐτό  λόγο καί ὁ συγγραφεύς τοῦ πονήματος ἀποφεύγει ἐπιμελῶς νά ὁμιλήση περί αὐτῆς καί πολύ περισσότερο ἀποφεύγει νά ἰσχυρισθῆ ὅτι αὐτή εἶναι σύμφωνη μέ τήν Ὀρθόδοξη Θεολογία!

4. Τό σχολιαζόμενο πόνημα χαρακτηρίζεται ἀπό τόσον πολλές ἀνακρίβειες, ὥστε αἰτιολογημένα εἶναι δυνατόν νά ἀμφισβητηθῆ ὁποιοδήποτε συμπέρασμά του. Τοιουτοτρόπως:

α. Ὁ συγγραφεύς ἰσχυρίζεται  ὅτι ὁ καθένας μπορεῖ νά κατασκευάση τά ὁμοιοπαθητικά φάρμακα (σελ. 34), ἐνῶ ὅπως προαναφέρθηκε ἡ διαδικασία αὐτή εἶναι ἄκρως ἐπίπονη καί χρονοβόρος καί ἀπαιτεῖ εἰδικές γνώσεις ίδιαίτερα  γιά τά νοσώδη ὁμοιοπαθητικά φάρμακα.

β. Ὁ συγγραφεύς γράφει ὅτι ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Σεραφείμ ἦταν ἰατρός, ἐνῶ δέν  προκύπτει τέτοια πληροφορία ἀπό τίς πηγές. Ἀκόμη γράφει γιά τόν ἴδιο Ἅγιο ὅτι ἦταν ὁμοιοπαθητικός, ἐνῶ ὁ Ἅγιος ἠρνεῖτο κατηγορηματικῶς ὅτι ἦταν ὁμοιοπαθητικός! Περαιτέρω, ὁ συγγραφεύς δίνει τήν πληροφορία ὅτι ὁ Ἅγιος χρησιμοποιοῦσε δυναμοποιημένα ὁμοιοπαθητικά φάρμακα, ἐνῶ ἀπό τή μελέτη τῶν πρωτότυπων πηγῶν προκύπτει ὅτι ὅ Ἁγιος ἔδινε φυτικά φάρμακα, οὐδεμία σχέση ἔχοντα μέ τά ὁμοιοπαθητικά!

γ. Ὁ συγγραφεύς δίνει τήν πληροφορία ὅτι ὁ μακαριστός Ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης ἀπεδέχετο ὑπό προϋποθέσεις τή χρήση τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς. Αὐτή ἡ πληροφορία εἶναι ἀνακριβής (βλ. ἀνωτέρω, σελ. 7-8).

δ. Εἶναι τελείως ἀνακριβές τό γραφόμενο ὅτι ἡ χρήση τῶν διαφόρων ὅρων ὑπό τοῦ Ηahnemann ταυτίζεται καί ἐννοιολογικῶς μέ ἐκείνη τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.

5. Ἀντιθέτως πρός ὅ,τι ἰσχυρίζεται ὁ συγγραφεύς, ἡ θεώρηση τοῦ Hahnemann γιά τήν αἰτιολογία καί τή θεραπεία τῶν ψυχικῶν παθῶν εἶναι τελείως διαφορετική ἀπό ἐκείνη τῶν Ἁγίων Πατέρων. Ὁ Hahnemann θεωρεῖ ὅτι ἡ αἰτία τῶν ψυχικῶν παθῶν εἶναι ἡ διαταραχή τῆς ζωτικῆς δυνάμεως, ἡ ὁποία μπορεῖ νά θεραπευθῆ μέ τήν χορήγηση τῶν ὁμοιοπαθητικῶν φαρμάκων. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες θεωροῦν ὅτι ἡ αἰτία τῶν ψυχικῶν παθῶν εἶναι ἡ πολυποίκιλος ἁμαρτία καί ἀποστασία ἀπό τό νόμο τοῦ Θεοῦ. Ποῦ εἶδε καί πῶς τεκμηριώνει ὁ συγγραφεύς τοῦ πονήματος τήν ταύτιση στήν ὡς ἄνω θεώρηση τοῦ Hahnemann μέ ἐκείνη τῶν Ἁγίων Πατέρων;

6. Περαιτέρω, στό πόνημά του ὁ συγγραφεύς ἰσχυρίζεται ὅτι τά ψυχικά πάθη (ζήλεια, ἐγωϊσμός κ.τ.λ.) δύνανται νά θεραπευθοῦν μέ χορήγηση ὁμοιοπαθητικῶν φαρμάκων! Οἱ Ἅγιοι Πατέρες ὁμοφώνως ἀποφαίνονται ὅτι τά πάθη θεραπεύονται μέ τή βαθειά μετάνοια, τήν ποικίλη ἐκκλησιαστική ἄσκηση καί τήν Μυστηριακή ζωή. Ποῦ εἶδε καί ἐν προκειμένῳ τήν ταύτιση τοῦ Hahnemann μέ ἐκείνη τῶν Ἁγίων Πατέρων;

7. Δῆλον ὅτι οἱ προαναφερθέντες ἰσχυρισμοί εἶναι δυνατόν νά ὑποδηλώνουν  ἔλλειψη γνώσεως τῆς Ὀρθόδοξης Θεολογίας καί Ἀνθρωπολογίας. Ἀκόμη, πῶς τεκμηριώνεται ὁ χαρακτηρισμός τοῦ Hahnemann, ὑπό τοῦ συγγραφέως ὡς «θεοφοβούμενου», ὅταν ὁ Hahnemann συγκρίνει τόν Κύριο μέ τόν Κομφούκιο, θαυμάζει τόν τελευταῖο, ἀπορρίπτει τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, τόν Ὁποῖον, μάλιστα, ἀποκαλεῖ ὀνειροπόλο καί συναισθηματία³¹ !

ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΙΚΩΣ

Ὁμοιοπαθητικοί, οἱ ὁποῖοι δέν ἔχουν σχέση μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, στήν ἀπέλπιδα προσπάθειά των νά ὑποστηρίξουν τόν "νόμον τῶν ὁμοίων" (τά ὅμοια νά θεραπεύωνται διά τῶν ὁμοίων -similia similibus curentur), ὁ ὁποῖος ὑποτίθεται ὅτι  ἑρμηνεύει -ἀορίστως ἔστω- τή δράση τῶν ὁμοιοπαθητικῶν φαρμάκων, καταφεύγουν στήν αὐθεντία τοῦ Ἱπποκράτους, ὁ ὁποῖος ὑπεστήριζε ὅτι "τά ὅμοια εἰσίν ὁμοίοις ἰάματα". Ἡ προσπάθειά των ὅμως παραμένει μετέωρη καί ἀτελέσφορη, διότι ὁ Ἱπποκράτης οὐδαμοῦ ὁμιλεῖ γιά "δυναμοποίηση"· ἀλλά χωρίς "δυναμοποίηση" δέν νοεῖται, κατά τούς ὁμοιοπαθητικούς, ὁμοιοπαθητική θεραπεία· ἑπομένως, ὡς μόνο "ἔρεισμά" των παραμένουν οἱ θεωρήσεις τοῦ Hahnemann περί "ἐκπνευματισμοῦ τῆς ὕλης", περί "πνευματοειδῶν διαταραχῶν" καί ἄλλων μή ἐπιστημονικῶν δοξασιῶν.  Περαιτέρω, ὁ Ἱπποκράτης  γράφει, γιά ἄλλες περιπτώσεις, ὅτι "τά ἐναντία τοῖς ἐναντίοις εἰσίν ἰάματα"· ὁπότε, ἡ ἀπορία καί ἡ ἀμηχανία τῶν ὁμοιοπαθητικῶν παραμένει, καθισταμένη βασανιστική.

Οἱ ὁμοιοπαθητικοί, οἱ ὁποῖοι δηλώνουν πιστά μέλη τῆς Ὀρθοδόξου  Ἐκκλησίας, βλέποντες τήν ἀμηχανία καί τήν ἀπορία τῶν ὁμοϊδεατῶν τους εἰς τό νά τεκμηριώσουν τήν ἀρχή ἐπί τῆς ὁποίας στηρίζεται ἡ ὁμοιοπαθητική, προσέτρεξαν σέ συγγράμματα τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας· βρῆκαν, λοιπόν, ἀρκετές ἀναφορές τῶν Πατέρων στίς ὁποῖες διατυπώνεται γενικῶς ἡ θέση ὅτι ἡ θεραπεία, τήν ὁποία χρησιμοποιεῖ ὁ Θεός, γιά νά σώση τό ἀνθρώπινο γένος ἀπό τήν ἁμαρτία καί τό θάνατο, εἶναι ἐκείνη τοῦ ὁμοίου μέ τό ὅμοιο· τοιουτοτρόπως, ἐνόμισαν ὅτι ἔλυσαν τό πρόβλημά τους.       Ἡ φράση, ὅμως,  "τά ὅμοια τοῖς ὁμοίοις εἰσίν ἰάματα", ἐπί τῆς ὁποίας οἱ ὁμοιοπαθητικοί οἰκοδομοῦν τό θεωρητικό καί πρακτικό ὑπόβαθρο τῶν δραστηριοτήτων τους, οὐδεμία σχέση ἔχει μέ τά ἀνάλογα γραφόμενα τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας .

 Οἱ Ἅγιοι τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας (Ἕλληνες καί Ρῶσσοι) ἀναφερόμενοι στή θεραπεία «τοῦ ὁμοίου μέ τό ὅμοιο» ἐννοοῦν ὅτι ἡ σωτηρία τῆς βαρέως νοσούσης ἀνθρωπίνης φύσεως (ὅμοιο) ἐπετεύχθη ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Θεοῦ Λόγου διά τῆς προσλήψεως ὑπ' Αὐτοῦ τῆς (ἄνευ ἁμαρτίας) ἀνθρωπίνης φύσεως (διά τοῦ ὁμοίου), τῆς θεραπείας  ὅμως ἐπιτευχθείσης διά τῆς (ἀνομοίου), ἀκτίστου καί ὑπερουσίου Θεότητος, ἡ ὁποία ἐθέωσε τήν προσληφθεῖσαν ἀνθρωπίνην φύσιν ! Δηλαδή, τό θεραπεῦον "ὅμοιον" εἶναι ἡ θεωθεῖσα ἀνθρωπίνη φύση· ἡ θέωση, ὅμως, τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως κατέστη δυνατή διά τῆς ἀνακράσεως αὐτῆς μέ τήν (ἀνόμοιον) ἄκτιστον καί ὑπερούσιον Θεότητα²⁷.

Ἐάν οἱ Ἅγιοι ἀπεφαίνοντο ὅτι ἡ θεραπεία τῆς νοσούσης ἀνθρωπίνης φύσεως ὑπό τοῦ Θεανθρώπου ἦταν πραγματικά τυπική "τῆς ἀρχῆς τῶν ὁμοίων, "θά ἐπρόκειτο περί τεράστιας βλασφημίας, ὅπερ ἄτοπον· διότι στήν περίπτωση αὐτή θά ἐφαίνετο ὡς ἰδική των παραδοχή ὅτι τά ἁγιαστικά μέσα (Μυστήρια) τῆς Ἐκκλησίας ("φάρμακα") θεραπεύουν τίς σωματικές νόσους καί τά διάφορα βδελυκτά πάθη (νοσηρά συμπτώματα) διά τῆς προκλήσεως παρόμοιων νοσηρῶν συμπτωμάτων καί ψυχικῶν παθῶν ἐπί ὑγιῶν!

Ὁποία ἀβυσσαλέα διαφορά ἀπόψεων τῆς ΟΠ μέ τήν Ὀρθόδοξη Θεολογία!

ΚΡΙΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:

"Ομοιοπαθητική ιατρική και Ορθόδοξη παράδοση", τῆς Ἑλληνικῆς Ἑταιρείας Ὁμοιοπαθητικῆς Ἰατρικῆς (ἐπιμεληθέντος καί συνταχθέντος ὑπό τοῦ κ. Βασιλείου Φωτιάδη).

Ἐρωτήματα, πού ἀφοροῦν στό β΄μέρος τοῦ βιβλίου (σελ. 85-127)

1. Τό μεγαλύτερο μέρος τοῦ περιεχομένου τοῦ βιβλίου (σελ. 1-82) δέν ἔχει σχέση μέ τόν τίτλο τοῦ βιβλίου. Συμφώνως πρός τόν τίτλο, ὁ σκοπός συγγραφῆς τοῦ βιβλίου  εἶναι ἡ ἐξέταση τῆς σχέσης τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς μέ τήν Ὀρθόδοξη Παράδοση· ἀλλά τό θέμα αὐτό ἐξετάζεται μόνον στό δεύτερο μέρος τοῦ βιβλίου (σελ. 85-127).

2. Πολλά ἀπό τά θέματα πού συζητοῦνται στό δεύτερο μέρος τοῦ βιβλίου, τά ὁποῖα ἀφοροῦν στή σχέση τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς μέ τήν Ὀρθόδοξη Παράδοση -καί ὁ ἔλεγχος τῆς ἀκριβείας τῶν ὑποστηριζομένων- ἀποτελοῦν ἤδη ἐπανάληψη τοῦ περιεχομένου τοῦ ἀνωτέρω βιβλίου τοῦ κ. Γ. Βυθούλκα -καί τῆς ἀσκηθείσης κριτικῆς σέ αὐτό-  ὁπότε παρέλκει ἡ ἐπανάληψή τους.

3. Ἐντυπωσιάζει ἡ διαβεβαίωση τοῦ ἐπιμελητοῦ ἔκδοσης τοῦ βιβλίου ὅτι "...δέν ὑπάρχει καμία αξιόπιστη και επίσημη μαρτυρία ότι επιδεινώθηκε η εν Χριστώ ζωή" τῶν "δύο εκατομμυρίων και πλέον μελών της Εκκλησίας που δέχθηκαν μέχρι σήμερα τις υπυρεσίες της Ομοιοπαθητικής" (σελ. 86). Συνεζήτησε ὁ κ. ἐπιμελητής ἔκδοσης μέ τούς Πνευματικούς ὅλων αὐτῶν τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ ἔδωσαν τήν ἀνωτέρω διαβεβαίωση;

4. Νομίζει ὅτι περιποιεῖ εἰς ἑαυτόν τιμήν ὁ κ. ἐπιμελητής ἔκδοσης τοῦ κρινομένου βιβλίου, χαρακτηρίζοντας τούς ἀσκοῦντας κριτική στήν Ὁμοιοπαθητική -μεταξύ τῶν ὁποίων περιλαμβάνονται καί ἐντεταλμένοι ὑπό τῆς ἐπίσημης Ἐκκλησίας κληρικοί τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς ἐπί τῶν Αἱρέσεων- ὡς "οργανωμένη και παθιασμένη ομάδα ατόμων" (σελ. 87); Τοιουτοτρόπως ἐκφραζόμενος, μήπως πρέπει νά ἐξετάσει τόν ἑαυτόν του, ἐάν ἔχει "ἐπιδεινωθῆ ἡ ἐν Χριστῷ ζωή του";Μήπως πρέπει νά ἐξετάσει ἐπίσης τόν ἑαυτό του, ὅταν ἐξισώνει τούς ἀσκοῦντες κριτική στήν Ὁμοιοπαθητική μέ τούς Φαρισαίους;(σελ. 94).

5. Ἀναφερόμενος  ὁ κ. ἐπιμελητής ἔκδοσης στό ἐρώτημα, ἐάν ὁ Παράκελσος ἦταν ἡ αἰτία νά ἐμπνευσθῆ ὁ Χάνεμαν τή Ὁμοιοπαθητική -ὅπως ὑπεστήριζε ὁ Anthoy Cambell-, χαρακτηρίζει τά ἐπιχειρήματα τοῦ τελευταίου ὡς "γελοία" (σελ. 92).  Δέν γνωρίζει ὁ   κ. ἐπιμελητής ἔκδοσης τήν ἐκπεφρασμένη καί δημοσιευμένη ἄποψη τοῦ διδασκάλου του, ὁ ὁποῖος υἱοθετεῖ τήν ἐπίδραση τοῦ Παρακέλσου ἐπί τοῦ Hahnemann γράφοντας: <..η εκπληκτική ίαση της «δυναμοποιημένης θεραπείας» ανάγεται στόν "φημισμένο θεραπευτή" Παράκελσο>;[34] .

6. Ἀποφαίνεται ὁ κ. ἐπιμελητής ἔκδοσης ὅτι τή σωστή ἀξιολόγηση τῆς ὁποιασδήποτε ἰατρικῆς τήν κάνει ὁ ἀσθενής (σελ.94)· ἔχει ὁ συνήθης ἀσθενής τίς προϋποθέσεις νά κρίνει καί νά ἀξιολογήσει μία μέθοδο θεραπείας; αὐτή ἡ θέση εἶναι δυνατόν νά σταθῆ ἐπιστημονικῶς;

7. Ἀποφαίνεται ὁ κ. ἐπιμελητής ἔκδοσης ὅτι δέν ἔχει ἡ Ὁμοιοπαθητική χαρακτῆρα σωτηριολογικό (σελ. 97-98). Δέν γνωρίζει ὅτι ὁ διδάσκαλός του γράφει σέ βιβλίο του ὅτι ""η ομοιοπαθητική θεραπεία σώζει πραγματικά ψυχές...και βοηθά τον άνθρωπο να έλθει σε επαφή με τον Θεό"³⁴  ; Aὐτή ἡ διαβεβαίωση δέν ἔχει σωτηριολογικό χαρακτῆρα;

8.  Στήν ἑνότητα  αὐτή,  ἐπιθυμοῦμε νά ἀπευθύνουμε ἐρώτηση στόν συγγραφέα τοῦ προλόγου του β΄μέρους, ὁμότιμο Καθηγητή τῆς Θεολογικής κ. Γεώργιο Μαρτζέλο: Σέ ποῖο ὀρθόδοξο Συναξαριστή ἀνεῦρε τήν πληροφορία ὅτι οἱ Ἅγιοι Ἀνάργυροι, Κῦρος καί Ἰωάννης, διέκειντο "άκρως θετικά απέναντι στην ομοιοπαθητική ιατρική πρακτική";

 Ἐρωτήματα, πού ἀφοροῦν στό α΄μέρος τοῦ βιβλίου

Πολλά ἀπό τά θέματα πού συζητοῦνται στό α΄ μέρος τοῦ βιβλίου -καί ὁ ἔλεγχος τῆς ἀκριβείας τῶν ὑποστηριζομένων- ἀποτελοῦν ἤδη ἐπανάληψη τοῦ περιεχομένου τοῦ ἀνωτέρω βιβλίου τοῦ κ. Γ. Βυθούλκα -καί τῆς ἀσκηθείσης κριτικῆς σέ αὐτό- ὁπότε παρέλκει ἡ ἐπανάληψή τους. Ἐπιπροσθέτως, ὅμως, ἐπιθυμοῦμε νά σχολιάσουμε τά ἀκόλουθα:

1. Νομίζει ὅτι περιποιεῖ εἰς ἑαυτόν τιμήν ὁ κ. ἐπιμελητής ἔκδοσης τοῦ κρινομένου βιβλίου, χαρακτηρίζοντας τούς ἀσκοῦντας κριτική στήν Ὁμοιοπαθητική ὡς "ημιμαθείς, αδαείς καί διαστροφείς" (σελ.42, 55); Τοιουτοτρόπως ἐκφραζόμενος, μήπως πάλι πρέπει νά ἐπανεξετάσει τόν ἑαυτόν του, ἐάν ἔχει "ἐπιδεινωθῆ ἡ ἐν Χριστῷ ζωή του";

2. Στή σελ. 44 ὁ κ. ἐπιμελητής ἔκδοσης ὑποστηρίζει ὁτι "η κλινική Ομοιοπαθητική όχι μόνo δεν αντιστρατεύεται και δεν αποποιείται τη συμβατική θεραπευτική, αλλά τουναντίον τη συμπληρώνει καί τήν υποστηρίζει με έναν τρόπο σχεδόν ιδανικό". Στόν ἀφορισμό 76, στό ΟΡΓΑΝΟΝ,[35] ὁ ἱδρυτής τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς (σελ. 29) Hahnemann, χαρακτηρίζει τήν "αλλοπαθητική" ιατρική (ἐννοεῖ τήν κλασσική ἰατρική) "κακοτεχνία", "τερατώδη ἐργασία", καί ὑπεύθυνη γιά "εγκλήματα" καί "άπειρες ανωμαλίες". Κατά τόν ἱδρυτή τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς, Hahnemann, εἶναι ἀδιανόητος ὁ συνδυασμός τῆς κλασσικῆς θεραπευτικῆς μέ τήν ομοιοπαθητική θεραπευτική. Στόν ἀφορισμό 109, στό ΟΡΓΑΝΟΝ, ἀναγράφεται ὅτι "είναι αδύνατον , εκτός από τη γνήσια ομοιοπαθητική, να υπάρχει και μια άλλη αληθινή άριστη άριστη θεραπεία των δυναμικών ασθενειών", ἐνῶ προσθέτει ὅτι εἶναι "άθλια καθώς και φοβερά τα αποτελέσματα" ...της αλλοπαθητικής μεθόδου.  Ἡ ἴδια πρακτικῶς πληροφορία, γιά τή θέση αυτή τοῦ Hahnemann, δίνεται καί ἀπό τόν διδάσκαλο τῆς ἐν Ἑλλάδι Ὁμοιοπαθητικῆς, κ. Γ. Βυθούλκα[36] . Τίνος ἐπινόηση εἶναι ὁ θεραπευτικός συνδυασμός  τῆς κλασσικῆς θεραπευτικῆς μέ τήν ὁμοιοπαθητική θεραπευτική, ὁ ὁποῖος στήν οὺσία ἀκυρώνει τήν ὁμοι oπαθητική θεωρία καί πράξη; Μήπως ὁ θεραπευτικός συνδυασμός ἐπενοήθη, ὅταν διαπιστώθηκε κατά τήν πορεία τῶν παρελθουσῶν δεκαετιῶν ἡ θεραπευτική ἀστοχία τῆς ὁμοιοπαθητικῆς;

3. Στή σελ. 19 τοῦ πονήματός του ὁ κ. ἐπιμελητής ἔκδοσης μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ἡ "Ελληνική Εταιρεία Ομοιοπαθητικής Ιατρικής είναι η μόνη πού συμμετείχε στήν εκπαίδευση γιά την απόκτηση τίτλου σπουδών (Master) στην Κλασική Ομοιοπαθητική του Πανεπιστημίου τοῦ Αιγαίου".  Δέν πληροφορεῖ, ὅμως, τούς ἀναγνῶστες του  ὁ κ. ἐπιμελητής ἔκδοσης  ὅτι:

α) τό Μεταπτυχιακό αὐτό πρόγραμμα σπουδῶν θεσμοθέτηκε (ΦΕΚ 1912,  τ. Δεύτερο, 29-12-2006) , γιά νά διδάσκεται, ἀπό τελείως ἄσχετο μέ τήν Ἰατρική Τμῆμα, ἀπό τό Τμῆμα Μηχανικῶν Σχεδίασης Προϊόντων (!!!) τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Αἰγαίου β) θεσμοθετήθηκε ἀπό τό Ὑπουργεῖο Παιδείας, χωρίς νά ἐρωτηθῆ ὁποιαδήποτε Ἰατρική Σχολή τῆς Χώρας γ) θεσμοθετήθηκε, χωρίς νά ὑπάρχει ἀντίστοιχο Τμῆμα βασικῶν ἐγκύκλιων σπουδῶν στήν Ὁμοιοπαθητική, ὥστε νά δικαιολογεῖται καί ὕπαρξη μεταπτυχιακῶν σπουδῶν σέ αὐτό δ) θεσμοθετήθηκε χωρίς τήν ὕπαρξη διδασκόντων μέ διδακτορικό δίπλωμα στό γνωστικό αὐτό ἀντικείμενο, ὅπως προβλέπει ὁ νόμος γιά τή δημιουργία προγράμματος Μεταπτυχιακῶν Σπουδῶν ε) θεσμοθετήθηκε μέ τή δυνατότητα πρακτικῆς ἄσκησης τῶν "μεταπτυχιακῶν" αὐτῶν φοιτητῶν ἀκόμη καί σέ ἰδιωτικά ἰατρεῖα (!) ὁμοιοπαθητικῶν ἰατρῶν, ἄνευ ὁποιουδήποτε μεταπτυχιακῆς ἐκπαίδευσης ἤ ἄλλου πανεπιστημιακοῦ τίτλου.

4. Ὅσον ἀφορᾶ στήν ἀξιολόγηση τῶν ἀποτελεσμάτων τῆς ὁμοιοπαθητικῆς θεραπείας ὑπό διεθνῶν ὀργανισμῶν, παραθέτομε περιληπτικῶς τά ἀκόλουθα :

α) Τό θεωρούμενο ὡς τό πλέον ἀξιόπιστο στό χῶρο τῆς Ἰατρικῆς ἐπιστήμης περιοδικό Lancet καί ἡ παγκοσμίως γνωστή Mayo Clinic συνεπέραναν ὅτι ἡ δράση τῆς ὁμοιοπαθητικῆς περιορίζεται σέ ἐκείνη τοῦ εἰκονικοῦ φαρμάκου (placebo), ἐνῶ λείπουν ἔγκυρες, διπλές τυφλές μελέτες[37] .  

β) Εἶναι πολύ σημαντικό τό γεγονός ὅτι τόσον ἡ EMA (Εὐρωπαϊκός Ὀργανισμός Φαρμάκων) ὅσον καί ὁ FDA (Ἀμερικανικός Ὀργανισμός Φαρμάκων) δέν ἐπιτρέπουν τήν ἀναγραφή θεραπευτικῶν ἐνδείξεων στά ὁμοιοπαθητικά σκευάσματα.[38]

γ) Ἄξιον ἐπίσης ἀναφορᾶς εἶναι ὅτι τό ἔτος 2015 τό Ὑπουργεῖο Ὑγείας τῆς Αὐστραλίας έκρινε ὅτι ...Ἡ ὁμοιοπαθητική δέν εἶναι ἀποτελεσματική σέ καμία ἀσθένεια. Στήν ἴδια μελέτη ἐπισημάνθηκε καί ἡ χαμηλή σέ σχέση μέ τά ἐπιστημονικά κριτήρια , ποιότητα τών μελετῶν, οἱ ὁποῖες διενεργοῦνται στό χῶρο τῆς ὁμοιοπαθητικῆς".[39]

δ) Τέλος, Ἰατρικοί ὀργανισμοί ὅπως ἡ  Ἐθνική Ὑπηρεσία Ὑγείας (National Health Service) τοῦ Ἡνωμένου Βασιλείου, ἡ Ἀμερικανική Ἰατρική Ἕνωση (American Medical Association), καί ἡ Ὁμοσπονδία τῶν Ἀμερικανικῶν Συλλόγων γιά τήν Πειραματική Βιολογία (FASEB) ἔχουν ἀνακοινώσει τά συμπεράσματά τους, σύμφωνα μέ τά ὁποῖα "δέν ὑπάρχουν ποιοτικές ἀποδείξεις γιά τήν ἀποτελεσματικότητα τῆς ὁμοιοπαθητικῆς στήν ἀντιμετώπιση ὁποιουδήποτε προβλήματος ὑγείας."[40]

ΤΕΛΙΚΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Ἀπό τά προαναφερθέντα φρονοῦμε ὅτι ἀβιάστως προκύπτουν τά ἀκόλουθα:

1. Ἡ θεωρία καί ἡ πράξη τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς δέν ἔχουν χαρακτηριστικά ἐπιστημονικῆς μεθόδου.

2. Οἱ θεωρητικές ἀρχές καί ἡ πράξη τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς εἶναι ἀσύμβατες μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἀνθρωπολογία καί εἶναι δυνατόν νά ἀποβοῦν βλαπτικές τόσον ἐπί σωματικοῦ ὅσον καί ἐπί ψυχικοῦ ἐπιπέδου.

[1] Γ. Βυθούλκα. ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ. Η ΙΑΤΡΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΧΙΛΙΕΤΙΑ. ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΡΙΣΙΑΝΟΥ Α.Ε., ΑΘΗΝΑ 2002, σελ. 18.

[2] Οάνα Ιφτίμε, Αλέξαντρου Ιφτίμε. ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ. Γραφικές Τέχνες «ΜΕΛΙΣΣΑ», ΑΣΠΡΟΒΑΛΤΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, 2014, σελ. 67-70.

[3] ΣΑΜΟΥΗΛ ΧΑΝΕΜΑΝΝ. ΟΡΓΑΝΟΝ της θεραπευτικής τέχνης. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΥΡΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ, ΑΘΗΝΑ 2010, σελ. 297-300.

[4] Οάνα Ιφτίμε, Αλέξαντρου Ιφτίμε, σελ. 34-42.

[5] ΣΑΜΟΥΗΛ ΧΑΝΕΜΑΝΝ, σελ. 32-33.

[6] Οάνα Ιφτίμε, Αλέξαντρου Ιφτίμε, σελ. 13.

[7] ἔ.,ἀ.

[8] Οάνα Ιφτίμε, Αλέξαντρου Ιφτίμε, σελ. 149.

[9] George Vithoulkas. Classical Homeopathy for Anxiety & Jealousy. Groma Publishers, Baar, Switzerland, 2004, p 258.

[10] George Vithoulkas, p 200.

[11] George Vithoulkas, p 195.

[12] George Vithoulkas, p 235-236.

[13] Γιώργου Βυθούλκα. Η Επιστήμη της ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗΣ. Εκδόσεις Κέντρου Ομοιπαθητικής Ιατρικής. Αθήνα, 1990, κεφ. 5, 6, 7 (σελ. 84-116).

[14] ΣΑΜΟΥΗΛ ΧΑΝΕΜΑΝΝ, σελ. 256.

[15] Γ. Βυθούλκα. ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ. Η ΙΑΤΡΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΧΙΛΙΕΤΙΑ, σελ. 106.

[16] Γιώργου Βυθούλκα. Η Επιστήμη της ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗΣ, σελ. 100.

[17] Αθανάσιος β. Αβραμίδης. Η Ομοιπαθητική από το τίποτε οδηγεί στο πουθενά. Ιατρικό Βήμα, Νοέμβριος-Δεκέμβριος 1997, σελ. 62-63.

[18] Γ. Βυθούλκα. ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ. Η ΙΑΤΡΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΧΙΛΙΕΤΙΑ, σελ. 18.

[19] Samuel Pfeifer, M.D. Healing at any price? Milton Keynes, England:Word Limited, 1988, p 68. (βιβλ. ἀναφ. 11 ἐν: David L. Brown. New Age Medicine, διαθέσιμο στή διεύθυνση http://logosresourcepages.org/NewAge/na-med.htm, Thomas Lindsley Bradford. The Life and Letters of Dr Samuel Hahnemann. Hom. World. Vol. XXIV, Ch. 29, p 363, διαθέσιμο στή διεύθυνση C:\Users\User\Desktop\The Life and Letters of Dr Samuel Hahnemann By Thomas Lindsley Bradford, M_D_ Presented by Dr Robert Sιror.htm, Richard Haehl, M.D. Samuel Hahnemann. His Life and Work. B. Jain Publishers (P) Ltd, New Delhi-110 055, India, διαθέσιμο στη διεύθυνση http://books.google.gr/books?id=wf2vl2ch9a4C&pg=PP1&lpg=PP1&dq=Richard+Haehl,+m.d+Samuel+Hahnemann+His+Life&source=bl&ots=pCggdW4xQS&sig=VUK_l9VStS0XvcQ0k2BpiFREo6o&hl=el&sa=X&ei=EZ83VPCLIaPnygOBs4CwCg&ved=0CEsQ6AEwBg#v=onepage&q=Richard%20Haehl%2C%20m.d%20Samuel%20Hahnemann%20His%20Life&f=false.

[20] Γιώργου Βυθούλκα. Η Επιστήμη της ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗΣ, σελ. 100-101.

[21] Οάνα Ιφτίμε, Αλέξαντρου Ιφτίμε, σελ. 113-117.

[22] [22] Ὅπου σημειωτέον κατεδικάσθη ἡ ΟΠ ὡς ἔχουσα σχέση μέ ἀποκρυφιστικές μεθόδους καί ἑπομένως εἶναι ἀσύμβατη μέ τήν Ὀρθοδοξία.

[23] Γιώργου Βυθούλκα. Η Επιστήμη της ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗΣ, σελ. 80-81.

[24] Γεωργίου Βυθούλκα. Η ΝΕΑ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΙΑΤΡΙΚΗ. Εκδόσεις ΑΔΑΜ, 1998, σελ. 155.

[25] ΣΑΜΟΥΗΛ ΧΑΝΕΜΑΝΝ, σελ 299-305.

[26] ΑΓΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ. ΑΛΦΑΒΗΤΙΚΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ, ΕΚΔΟΣΗ Ι.Μ. ΣΤΑΥΡΟΝΙΚΗΤΑ. ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ, 2011, σελ. 250-251.

[27] ΑΓΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ. ΑΛΦΑΒΗΤΙΚΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ, σελ. 252.

[28] ΣΑΜΟΥΗΛ ΧΑΝΕΜΑΝΝ, ὑποσημείωση στόν ἀφορισμό 12, σελ. 104-105.

[29] Οάνα Ιφτίμε, Αλέξαντρου Ιφτίμε, βιβλ. ἀναφ. 52, σελ. 99-101.

[30] Οάνα Ιφτίμε, Αλέξαντρου Ιφτίμε, σελ. 34-49.

[31] , Richard Haehl, M.D. Samuel Hahnemann. His Life and Work. B. Jain Publishers (P) Ltd, New Delhi-110 055, India, διαθέσιμο στη διεύθυνση http://books.google.gr/books?id=wf2vl2ch9a4C&pg=PP1&lpg=PP1&dq=Richard+Haehl,+m.d+Samuel+Hahnemann+His+Life&source=bl&ots=pCggdW4xQS&sig=VUK_l9VStS0XvcQ0k2BpiFREo6o&hl=el&sa=X&ei=EZ83VPCLIaPnygOBs4CwCg&ved=0CEsQ6AEwBg#v=onepage&q=Richard%20Haehl%2C%20m.d%20Samuel%20Hahnemann%20His%20Life&f=false.

[32] ΣΑΜΟΥΗΛ ΧΑΝΕΜΑΝΝ, ἀφορισμός 215, σελ. 256.

[33] ΣΑΜΟΥΗΛ ΧΑΝΕΜΑΝΝ, ἀφορισμός 228, σελ. 262-263.

[34] Γ. Βυθούλκα. ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ. Η ΙΑΤΡΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΧΙΛΙΕΤΙΑ, σελ. 18.

[35] ΣΑΜΟΥΗΛ ΧΑΝΕΜΑΝΝ. ΟΡΓΑΝΟΝ της θεραπευτικής τέχνης. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΥΡΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ, ΑΘΗΝΑ 2010, σελ. 170.

Γιώργου Βυθούλκα. Η Επιστήμη της ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗΣ. Εκδόσεις Κέντρου Ομοιπαθητικής Ιατρικής. Αθήνα, 1990, (σελ. 122.

[37] Ιεραπετράκης Γ.Μ., «Φαινόμενο placebo», Εκδόσεις Πασχαλίδη, Αθήνα, σελ. 62-71 (2001). - Shang A., Huwiler-Muntener K., Nartey L., Juni P., Dorig S., Sterne J.A., Pewsner D., Egger M., “Are the clinical effects of homeopathy placebo effects? Comparative study of placebo-controlled trials of homeopathy and allopathy”, Lancet, Aug 27-Sep 2: 366 (9487), 726-732 (2005). - Linde K., Clausius N., Ramire G., Meichart D., Eitel F., Hedges L.V., Jonas W.B. « Are the clinical effects of homeopathy placebo effects? A meta-analysis of placebo-controlled trials”, Lancet Sep 20: 350 (908), 834-843 (1997). - Altunc U., Pittler M.H., Ernst E., “Homeopathy for childhood and adolescence ailments: systematic review of randomized clinical trials”, Mayo Clinic Proceedings 81 (1), 69-75 (2007).

[38] National Center for Complenmentary and Integrative Health: www.nccih.nih.gov/health/homeopathy

[39] Baggoley C., “Review of the Australian Government Rebate on Natural Therapies for Private Health Insurance”, Australian Government, Department of Health, Apr. 2015.

[40] https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%80%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE (ἀνακτήθηκε 3-7-2017).

Πηγή: Ακτίνες

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

H επινόηση του βελονισμού ως θεραπευτικής μεθόδου, ανάγεται χρονικώς στα βάθη μυθικών αφηγήσεων των Κινέζων. Χρειάσθηκαν δε πολλές χιλιετηρίδες ώστε να προκύψουν σχετικές πληροφορίες από τυχαία γεγονότα ή μύθους αρχικώς της καθημερινής ζωής.

Μέσα από την καθημερινή βιοπάλη για την επιβίωσή του, «έβλεπε» ο άνθρωπος ότι ορισμένοι, τάχα, από τους τραυματισμούς ή κάποια τυχαία τσιμπήματα εντόμων, τους απήλλασαν κάποτε από διάφορες νοσηρές καταστάσεις. Οι πιο παρατηρητικοί συγκέντρωναν κατά καιρούς τέτοιου είδους «πληροφορίες» και κάποιοι « τόλμησαν» να αντιγράψουν την «αυτόματη», όπως χαρακτηρίσθηκε αργότερα, προστασία την οποία τους παρείχαν τα κάποια «τυχαία» γεγονότα αλλά και η «πείρα της ζωής». Έτσι, άρχισαν κάποιοι να κεντρίζουν, να πληγώνουν ή να βελονίζουν, με λεπτές πέτρινες βελόνες, διάφορα κάπως πιο συγκεκριμένα σημεία, για τα οποία προέκυπτε σχετική «εμπειρία». 

Κάπως έτσι θα μπορούσε να υποθέσει κανείς, ότι άρχισε η βελονοθεραπεία και μάλιστα ως ένα είδος μυστικιστικής θεραπευτικής. 

1. Οι «δεκατρείς δαίμονες».

Η αρρώστια πάντοτε αποδιδόταν σε επίδραση κακοποιών υπερφυσικών δυνάμεων. Στην Κίνα πίστευαν ότι «δρούσαν» αόρατες δυνάμεις τις οποίες προσωποποίησαν με τα «δαιμόνια» [1]. Από αυτά, άλλα ήσαν αγαθοεργά, τα οποία η παράδοση αναφέρει με το όνομα Σεν, άλλα δε κακοποιά, τα οποία αποκαλούσαν Κουέι. Η αρρώστια λοιπόν ήταν έργο των Κουέι. Δαιμόνων, δηλαδή εξειδικευμένων ή προορισμένων να προκαλούν αρρώστιες. 

Η όλη προσπάθεια των ανθρώπων λοιπόν, προκειμένου να αποφύγουν την αρρώστια, εστρέφετο στο να βρουν «μέσα» με τα οποία θα μπορούσαν να καταπολεμούν τα κακά αυτά δαιμόνια, τα Κουέι. Με τον καιρό – υπάρχουν δε πολύ ενδιαφέρουσες σχετικές «ιστορίες» - προέκυψαν περιπτώσεις από τις οποίες σχημάτισαν κάποιοι την εντύπωση ότι, κάποια σημεία του οργανισμού, αποτελούν τα σημεία δράσεως των Κουέι. Ως τέτοια δε ευαίσθητα και ευπαθή σημεία καθόρισαν μέρη στα οποία μπορούσε να βυθίζεται το δάκτυλο. Τις τέτοιες περιοχές τις ονόμασαν Χσυέ – «εντυπώματα» ή «σημεία». «Αποκρύπτοντας δε λάθη, επιπλοκές, δυσάρεστα συμβάματα και αποτυχίες», διέδωσαν τη φήμη ότι, βελονίζοντας στις επίμαχες αυτές θέσεις, εξόντωναν τους δαίμονες Κουέι, που εκεί φώλιαζαν. 

Οι κλασσικοί του βελονισμού, περιγράφουν μια σειρά από σημεία με το όνομα Σέν Σαν Κουέι, που σημαίνει «οι δεκατρείς δαίμονες», αναφερόμενοι στα 13 πρώτα σημεία βελονισμού. [1]

Παράλληλα προς αυτά, από άλλα τυχαία γεγονότα, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι, «αργή καυτηρίαση» (Τσιου), μπορεί να εφαρμοσθεί ως θεραπευτική μέθοδος, παράλληλα ή και σε συνδυασμό με τον βελονισμό, χρησιμοποιώντας τη μέθοδο Τσεν Τσίου (βελόνες και καυτηριασμοί), προκαλώντας εγκαύματα με σβώλους ή τσιγάρα από ξηρά φύλλα του φυτού της αρτεμισίας της κοινής, κοινώς Αψιθιάς, (Artemisia Vulgaris), βάσει τακτικής, προς αποφυγή εγκαυμάτων και προς εισαγωγή της έτσι παραγόμενης θερμότητας με τις βελόνες στα επίμαχα σημεία βελονισμού. Έτσι προέκυψε η ευρύτερα διαδεδομένη μέθοδος του «μοξοκαυτηριασμού» ή Μόξας[2], με την οποία αποσκοπείται η «τόνωση της ενεργειακής κυκλοφορίας» μέσα από το σύστημα των Μεσημβρινών, με μια πυρώδη θερμική επίδραση πάνω στα διάφορα βελονιστικά σημεία. 

Με τον καιρό, όσο προέκυπταν αντικειμενικότερες παρατηρήσεις, άρχισε να εγκαταλείπεται η θεωρία της εισβολής δαιμόνων που προκαλούν ασθένειες για την πρόκληση των ασθενειών, και να αναπτύσσεται ένα νέο σύστημα γνώσεων, χάρη στην επινόηση ενός φιλοσοφικού συστήματος με την επικυριαρχία του Τάο, «ενός παγκοσμίου Νόμου της Τάξεως». 

2. Τάο και Ταοϊσμός. 

Η Κινεζική λέξη Τάο, σημαίνει το «μέσον». Στην αρχαία κινεζική φιλοσοφία το Τάο είναι στοιχείο τάξεως το οποίο επιτελεί την ενότητα του Σύμπαντος. Ταοϊσμός δε, είναι το φιλοσοφικό και θρησκευτικό σύστημα των Κινέζων. Η ίδρυσή του αποδίδεται στον Λάο Τσε (Lao Tse), ο οποίος υποτίθεται ότι έγραψε το Τάο-τε-Κινγκ, ένα από τα τρία μοναδικά διασωθέντα θεμελιώδη βιβλία του λεγόμενου «φιλοσοφικού» Ταοϊσμού.[3]

Η διδασκαλία του ταοϊσμού δέχεται ότι: το υπαρκτόν, πέραν των πολλαπλών διαφορών του, είναι κατά βάθος ένα. Υπάρχει ένα στοιχείο τάξεως και ενότητας, μυστηριώδες και μη κατονομαζόμενο, υπέροχο και αμετάβατο, το οποίον αποκαλείται τάο, «το μέσον». Αυτό λοιπόν το στοιχείο τάξεως είναι η υπέρτατη πραγματικότητα μέσα στην οποία όλες οι φαινομενικές αντινομίες διαλύονται˙ σύνθεση του γιν και του γιανγκ, του θετικού και του αρνητικού, του αληθινού και του ψεύτικου, είναι κατ’ αρχήν η απολύτρωση γι’ αυτόν που την κατέχει. Ο ταοϊστής ελπίζει να ενωθεί με αυτή την πραγματικότητα δια της σκέψεως, της ασκήσεως και κατόπιν της εκστάσεως˙ ενωμένος μετά του τάο φεύγει από τον μάταιο κόσμο και απολαμβάνει την αθανασία. Ο θρησκευτικός ταοϊσμός διαμορφώθηκε από την εποχή των Χαν. Αργότερα δε, υπό την επιρροή του Βουδισμού, οργάνωσε μοναστήρια και ναούς. Γενικώς ο «θρησκευτικός» ταοϊσμός είναι μίγμα δογματικό, όπου ευρίσκονται οι σοφές ιδέες του Λάο Τσε και του Τσουάνγκ τσε, με μαγικές τελετές και λαϊκές δεισιδαιμονίες.[3]

Στο Τάο-τε-Κινγκ, το βιβλίο αυτό «του Μέσου και της Αρετής», εκτίθεται και μάλιστα με παραβολές, το μυστικιστικό δόγμα του Ταοϊσμού. [3]

3. Ταοϊσμός και Κοσμική Ενέργεια.

Κατά την Κινεζική φιλοσοφία, η ενέργεια Chi (Τσ’ι) είναι η βασική κοσμική αρχή η οποία είναι η αιτία κάθε δημιουργικής και καταστροφικής καταστάσεως,[4] και θα μπορούσε να παραβληθεί με τον Ινδικό όρο «Πράνα».
Συμπαντική η ενέργεια του Τάο στο σύνολό της, παρουσιάζεται για τον δυαδικό νου του ανθρώπου ως διπολική. Οι Κινέζοι λοιπόν, διακρίνοντας για την ενέργεια αυτή δύο πόλους, ονόμασαν Γιν τον αρνητικό και Γιανγκ τον θετικό.[4] Οι δύο ενεργειακοί αυτοί πόλοι παριστάνοντας, αντιστοίχως, το αιώνιο πρωταρχικό θήλυ και το αντίστοιχο άρρεν, αποτελούν τις δύο βασικές αρχικές δυνάμεις ή Αρχές. Αυτές δε είναι εκείνες οι οποίες, κατά την Κινεζική φιλοσοφία, δημιούργησαν τον Ουρανό («Πατέρας»), τη Γη («Μητέρα») και τον Άνθρωπο («Υιός»), ο οποίος κινείται μεταξύ Ουρανού και Γης. Οι δυνάμεις αυτές, ως οι δύο Αρχές, εμπεριέχονται στα δημιουργήματά τους, βρίσκονται σε διαρκή ανταγωνισμό αλλά και συνεχή συνεργασία, αυτορρυθμιζόμενες χάρη στον Μεγάλο Νόμο του Τάο που αποτελεί την Τρίτη Αρχή, η οποία είναι καθαυτή η «σχέση» (Τάο) των δύο άλλων Αρχών, οι οποίες εμπεριέχονται η μία μέσα στην άλλη. Το Τάο δεν είναι ούτε η μία ούτε η άλλη, αλλά μια ενδιάμεση Αρχή, η οποία συναποτελείται από την ποσοστιαία συμμετοχή των δύο άλλων πρωταρχικών δυνάμεων, συναποτελώντας πάντα, αθροιστικώς το «όλον» ή το «Ένα» το οποίο είναι, ακριβώς το Τάο. (Σ.Σ.: Πρόκειται, δηλαδή, για μία άκρως δυσνόητη, αν μη ακατανόητη, φιλοσοφία).

4. Το Γιν και το Γιανγκ.

Η διαλεκτική, η σκέψη, η διάγνωση όπως και η πρακτική θεραπευτική αγωγή του παραδοσιακού βελονισμού, θεμελιώνεται επάνω στη θεωρία του Γιν και του Γιανγκ, στη θεωρία των «πέντε κινήσεων» και των «πέντε δραστηριοτήτων». [4] (Σ.Σ.: Κάτι, δηλαδή, το οποίο ουδεμία σχέση έχει με την Επιστήμη της Ιατρικής).

Το Γιανγκ εκπροσωπεί: την εκφραζόμενη δύναμη, το φως, την θερμότητα, το άνω (Ουρανό), την αρρενωπότητα, τη δραστηριότητα, την προσφορά, το σκληρό. Το Γιν, αντιθέτως, εκφράζει: την απουσία ενεργού δυνάμεως, το σκοτάδι, το κρύο, το κάτω (Γη), την θηλυκότητα, την παθητικότητα, την αδράνεια, την δεκτικότητα, το μαλακό.[4]

Το Γιν και το Γιανγκ, δεν μπορούν να υπάρχουν ξεχωριστά˙ και ενυπάρχουν, σε άλλοτε άλλο ποσοστό, το ένα μέσα στο άλλο. Αν όμως χωρισθούν, το αποτέλεσμα θα είναι η καταστροφή και ο θάνατος σε κάθε φυσικό πεδίο, και θα επέλθει ο εκμηδενισμός του Σύμπαντος. (Σ.Σ.: Πρόκειται για μία αβάσιμη και αυθαίρετη αντίληψη του Ταοϊσμού).

Το ανθρώπινο σώμα πειθαρχεί στους νόμους του Γιν και του Γιανγκ. (Σ.Σ.: κατά την φιλοσοφική τους αντίληψη περί ανθρώπου). Τα συμπαγή όργανα (ήπαρ, καρδιά, σπλήνας, πνεύμονες, νεφροί) είναι Γιν. Τα κοίλα σπλάχνα (χοληδόχος κύστη, λεπτό έντερο, στόμαχος, παχύ έντερο, ουροδόχος κύστη), είναι Γιανγκ. Η διαταραχή μεταξύ του Γιν και του Γιανγκ προκαλεί τις αρρώστιες. Και για να αποκατασταθεί η υγεία, θα πρέπει οι δυνάμεις αυτές να επανέλθουν σε κατάσταση ισορροπίας. Σ’ αυτό «αποβλέπει» ο ….βελονισμός. (Σ.Σ.: Περί τίνος πρόκειται, επομένως; Περί Μυστικισμού; … μόνον; … ή μήπως και Παγανισμού;

5. Η διάγνωση της νόσου. 

Στον παραδοσιακό βελονισμό, η διάγνωση της νόσου από την οποία πάσχει κάποιος, βασίζεται στην ποιότητα των σφυγμών. Υπάρχουν δε κατά τους βελονιστές, … 28 μορφές παθολογικών σφυγμών, οι οποίοι διακρίνονται σε σφυγμούς Γιν και σε σφυγμούς Γιανγκ. Διαθέτουν μάλιστα στα βιβλία τους πολυάριθμα κεφάλαια με απίθανες περιγραφές λεπτομερειών για το είδος ή τις μορφές του σφυγμού, από τις οποίες πιστεύουν (αν ποτέ είναι δυνατόν) ότι, μπορούν να διαγνώσουν επακριβώς το πάσχον όργανο και την ειδική πάθησή του (ανάλογα με τις συγκεκριμένες διαταραχές των Γιν και των Γιανγκ), φθάνοντας μέχρι και να αποφαίνονται τελεσίδικα, έτσι ώστε ακόμη και να ισχυρίζονται ότι: … ο σφυγμός της «διασποράς αποτελεί προγνωστικό θανάτου, καθ’ όσον αντιστοιχεί σε ενεργειακή κενότητα των νεφρών. Και ότι, …. ο λεγόμενος «έτοιμος» σφυγμός, που αντιστοιχεί στην λεγόμενη «νίκη του Γιανγκ», θεωρείται και αυτός προγνωστικό θανάτου. 

Για τον βελονισμό, το κλειδί της διαγνωστικής βρίσκεται στην εξέταση των διαφόρων αποχρώσεων της χροιάς του προσώπου, όπως και των σφυγμών. Και αποτελεί την μεγάλη Αρχή – Τάο – της θεραπευτικής. Ο βελονιστής πρέπει να γνωρίζει πολύ καλά ότι τα εσωτερικά όργανα προβάλλονται σε συγκεκριμένες και προκαθορισμένες θέσεις της μέσης γραμμής του προσώπου και εκατέρωθεν αυτής, και ότι στο μέσο της γραμμής αυτής ανταποκρίνονται οι πνεύμονες, κάτω από αυτό ανταποκρίνεται η καρδιά, πιο κάτω το ήπαρ και ακόμη πιο κάτω ο σπλήνας. Εκατέρωθεν δε της μέσης γραμμής του προσώπου, προβάλλονται τα σπλάχνα, έχοντας το καθένα τη δική του θέση προβολής και συγκεκριμένες ανώμαλες χρώσεις, οι οποίες αποτελούν την εκδήλωση η οποία υποδεικνύει στον βελονιστή το συγκεκριμένο όργανο στο οποίο αυτή αντιστοιχεί και την πάθησή του, αναλόγως της χροιάς. Και, όπως ισχυρίζονται, μπορεί ο βελονιστής από αυτά, να προβλέψει όχι μόνον την εξέλιξη αλλά και την τελεσίδικη έκβαση της νόσου.

Η εξέταση τόσο των σφυγμών όσο και της χροιάς του προσώπου, σχετίζονται με τους κανόνες των «πέντε στοιχείων» (Ξύλο, Φωτιά, Γη, Μέταλλο, Νερό) των «τεσσάρων εποχών» (του έτους), των «οκτώ ανέμων» και των «έξι ενώσεων» των … «12 συζευγμένων Μεσημβρινών». (Σ.Σ.: Εύλογο λοιπόν το ερώτημα: Οι της εποχής εκείνης βελονιστές, στηρίζονταν στις φαντασιώσεις τους περί της κατασκευής και λειτουργίας του ανθρώπινου οργανισμού. Οι σημερινοί, πώς τα αποδέχονται όλα αυτά και «βελονίζουν» βάσει των δοξασιών της εποχής του «Κίτρινου Αυτοκράτορα»;). 

Η νόσος του ανθρώπου, όπως υποστηρίζουν, προέρχεται από την ανισορροπία των ενεργειών των «πέντε δραστηριοτήτων», επιδεινώνεται δε αν η ενέργεια του ουρανού, του είναι δυσμενής.[4] Αυτά λένε, είναι από τα … «απόκρυφα μυστικά του πεπρωμένου» του ανθρώπου. [4] Η πιο ευνοϊκή, πάντως, στιγμή για να παρατηρήσει κανείς την κατάσταση της ενέργειας του Ουρανού για την ορθότερη διάγνωση – λένε τα βιβλία του βελονισμού – είναι κατά την αυγή … της πρώτης ημέρας του νέου έτους. [4] Οι πέντε ενέργειες του Ουρανού, καλές ή κακές, εισέρχονται στον άνθρωπο (ω της αφελείας!)… «από τη μύτη» και διατηρούνται μέσα στην καρδιά και τους πνεύμονες, από όπου ασκούν την επίδραση τους, όπως πιστεύουν οι βελονιστές. 

Δεν είναι εύκολο βεβαίως να γίνει η ελαχιστότατη αναφορά επί των διαφόρων διαγνώσεων, και πώς και βάσει ποίων στοιχείων αυτές καθιερώθηκαν ώστε να αποτελέσουν τη βάση για την θεραπευτική του βελονισμού, με τον οποίον – όπως ισχυρίζονται – θεραπεύουν, σχεδόν, …. τα πάντα (!). Αξίζει όμως να αναφερθούν μερικά για το πώς προωθήθηκε ο βελονισμός στην Κίνα, αρχίζοντας από την μυθική εποχή. 

6. Η επιβολή του βελονισμού. 

Ο βελονισμός δεν υπήρξε θεραπευτική μέθοδος επιλογής, αλλά επιβολής με διαταγή του «Κίτρινου Αυτοκράτορα», του θεωρούμενου και ως συγγραφέα των Κλασσικών Κειμένων του Παραδοσιακού Βελονισμού. 

Ο Hoang Ti (Χοάνγκ-Τι), ο «Κίτρινος Αυτοκράτορας», ένας από τους ενδοξότερους «μυθικούς» ηγεμόνες της Κίνας, λέγεται ότι βασίλευσε από το 2.696 έως το 2.598 π.Χ., στη μεγάλη πεδιάδα που δημιουργήθηκε από τις προσχώσεις του Κίτρινου Ποταμού, πήρε το όνομά του από το κίτρινο χρώμα της γης της περιοχής εκείνης [2] και λατρεύτηκε ως θεότητα. Εκτός από τη σοφία της διακυβερνήσεως της χώρας του, αποδόθηκε στον Αυτοκράτορα αυτόν, αποκληθέντα και «Πατέρα του Κινεζικού Λαού», μεταξύ πολλών άλλων, και: η προώθηση της αστρονομίας, της μουσικής και της ιατρικής. Επίσης, η εισαγωγή του νομισματικού συστήματος, της γραφής, η κατασκευή πλανηταρίου, η εγκαθίδρυση και διόρθωση του ημερολογίου, η επεξεργασία συστήματος ήχων, χορδών, και ο σχεδιασμός αναλόγων μουσικών οργάνων. Από την Μεγάλη Άρκτο του Ουρανού, σχεδίασε και κατασκεύασε την πρώτη τροχοφόρο άμαξα…, … εφηύρε την πυξίδα και … τι άλλο; …. Ναι! Συνέγραψε το αρχαιότερο κλασσικό σύγγραμμα ιατρικής σε συνεργασία με έναν από τους πιο διάσημους υπουργούς της Υγιεινής, τον Khi-Pa, υπό την μορφή ερωταποκρίσεων. [2] Το σύγγραμμα αυτό, είναι η σπουδαιότερη και πληρέστερη μέχρι σήμερα πραγματεία για τον βελονισμό, σε παγκόσμιο επίπεδο. Είναι το Νέι Κινγκ, δηλαδή η «Ιερά Βίβλος» του βελονισμού. Και το σχετικό «φιρμάνι» για την επιβολή του βελονισμού στην Κίνα, έλεγε τα εξής περίπου: «Εγώ, που είμαι αρχηγός ενός μεγάλου λαού, διαπιστώνω με λύπη μου ότι δεν εισπράττω φόρους διότι ο λαός μου είναι άρρωστος και δεν μπορεί να τους καταβάλει. Θέλω λοιπόν, απ’ εδώ και εμπρός, αντί για τα διάφορα γιατροσόφια, να χρησιμοποιούνται μόνο βελόνες από μέταλλο, να τρυπούν μ’ αυτές πάνω στα Τσινγκ για να δρουν στο Συέ και στην Τσ’ι, για να επαναφέρουν την καλή ισορροπία» [1,2,5]. (Η λέξη Τσ’ι στην Κινεζική, σημαίνει αέριο ή αιθέρα αλλά και «ενέργεια»). Έτσι, δηλαδή με αυτοκρατορική επιταγή, καθιερώθηκε, ή μάλλον επιβλήθηκε, η υποχρεωτική βελονοθεραπεία, αποκλειόμενης κάθε άλλης θεραπευτικής μεθόδου, από τις γνωστές της εποχής εκείνης. 

7. Προβληματισμοί των βελονιστών κατά την εφαρμογή του. 

Η ευρύτερη διάδοση του βελονισμού, έφερε στην επιφάνεια προβλήματα και απεκάλυψε κινδύνους, εκ της εφαρμογής του. Μελετώντας κανείς όλα αυτά στα βιβλία των ίδιων κλασικών βελονιστών, αισθάνεται υποχρεωμένος να αντιμετωπίσει τις υποδείξεις για βελονισμό με περίσκεψη και πολλές επιφυλάξεις. Ιδίως, όταν μελετά το «Ναν Κινγκ» του κλασικού βελονιστή Πιεν Τσιουέν[8], με τα 81 «Δυσχερή Προβλήματα του Βελονισμού». Ο οποίος Τσιουέν ακόμη και σήμερα «κατέχει δικαιωματικά την πρώτη θέση στο πάνθεο των αθανάτων της κινεζικής παραδοσιακής ιατρικής»[8]. Και εύλογα διερωτάται κανείς: πόσοι από τους σημερινούς βελονιστές εφαρμόζουν αυτά, τα οποία ο παραδοσιακός κινεζικός βελονισμός εξακολουθεί να θεωρεί ως απαραίτητες προϋποθέσεις για την ορθή εφαρμογή του, ώστε να αποβαίνει αποτελεσματικός, όπως τον επίστευαν οι επινοητές του και περιγράφεται στην «Βίβλο» του «Κίτρινου Αυτοκράτορα»; Όταν μάλιστα η εκτροπή από τα θέσφατα, θεωρείται «βεβήλωση» και ως η βασική αιτία αποτυχίας της εφαρμογής του βελονισμού; 

Η μελέτη των προβλημάτων, των δυσχερειών και των αποτυχιών της εφαρμογής του παραδοσιακού κινεζικού βελονισμού, τον οποίο οι της «Δύσεως» βελονιστές ισχυρίζονται ότι, πιστοί στα κλασσικά κείμενα, ακολουθούν, αποδεικνύει εγγενείς δυσκολίες και μάλιστα ανυπέρβλητες. Ένα μεγάλο κεφάλαιο δυσκολιών προκύπτει από την μεταφορά των όρων εκ των μονοσύλλαβων λέξεων της Κινεζικής γλώσσας (στην οποία η έννοια της κάθε λέξεως αλλάζει ανάλογα και με τον τρόπο με τον οποίο προφέρεται), στις γλώσσες της Δύσεως, στις οποίες είναι δύσκολο, αν μη και αδύνατο, να αποδοθεί η έννοιά τους και η σημασία τους ή και ο συμβολισμός τους, που είχαν τότε στα ήθη και τα έθιμα της χώρας ή και της περιοχής της καταγωγής τους. Αυτά, άλλωστε απετέλεσαν και τον «γόρδιο δεσμό» του Ζακ Λαβιέ, ο οποίος συνέγραψε τον «Κινεζικό Βελονισμό»[1], το πρώτο δηλαδή βιβλίο το οποίο μετέφερε «την ιστορία, το σύστημα και την πρακτική» του βελονισμού στη Γαλλία, την πρώτη δηλαδή χώρα στην οποία άρχισε η εφαρμογή του βελονισμού στον έξω της Κίνας κόσμο. Γι’ αυτό, άλλωστε, αλλά και με την πεποίθηση ότι «οι αποτυχίες εφαρμογής του βελονισμού στη Δύση» είχαν την αιτία τους στην «λανθασμένη απόδοση των εννοιών και των όρων «του παραδοσιακού βελονισμού» (που είχαν την εποχή της συγγραφής του Νέι Κινγκ από τον «Κίτρινο Αυτοκράτορα») προτίμησε να χρησιμοποιήσει εκείνες τις ίδιες λέξεις και τους όρους, στην «μητρική» τους γλώσσα. Και η μεν μετάφραση είναι θαυμάσια. Πώς όμως να παρακολουθήσει κανείς τα νοήματα και τις έννοιες που ο συγγραφέας, πιστός στο πρωταρχικό κείμενο του «παραδοσιακού βελονισμού», προσπαθεί να αποδώσει όταν, δύο και τρεις ακόμη φορές σε κάθε γραμμή του κειμένου του είναι υποχρεωμένος να καταφεύγει στο «γλωσσάριό» του, για να δει, «πώς αυτός αποδίδει» τις «μονοσύλλαβες» κινεζικές λέξεις του αρχαίου και «παραδοσιακού» κειμένου; 

Από την «κακή όμως εφαρμογή», όπως ισχυρίζονται, του «κινεζικού βελονισμού» στη Δύση, προκύπτουν και τα πολλά δυσάρεστα τα οποία «δυσφημούν» τον Βελονισμό. 

8. Πώς ενεργεί ο βελονιστής.

Κατ’ αρχήν, ποτέ δεν θεραπεύει ένα Χσυέ (υπενθυμίζεται ότι πρόκειται για το «εντύπωμα» όπου «φωλιάζει» ένας Κουέι, δηλαδή κακός δαίμονας, ο οποίος είναι ο πρόξενος της αρρώστιας), όταν η «μακροκοσμική» και η «μικρο-κοσμική» ενέργεια είναι διαταραγμένες. Διότι, η τέτοια διαταραγμένη ενέργεια επικυριαρχεί επί της ενεργείας την οποία ο βελονιστής θέλει να θεραπεύσει. Οι βασικές δε μακροκοσμικές διαταραχές είναι: καταιγίδες, δυνατός άνεμος, καύσωνας ή θερμοκρασία του περιβάλλοντος πάνω από τη φυσιολογική του σώματος (360,6), η περίοδος που έχουμε πανσέληνο, όταν υπάρχει παλίρροια της θάλασσας, κ.α. Οι μικρο-κοσμικές διαταραχές, κατά τις οποίες δεν πρέπει να εφαρμόζεται βελονισμός, είναι: η διέγερση, η κατάθλιψη, η κούραση, μια μεγάλη λύπη, όταν είναι μεθυσμένος κανείς και διάφορα άλλα (ο κατάλογος είναι μακρύς), γενικά δε σε καταστάσεις κατά τις οποίες ο άνθρωπος βρίσκεται «σε εμφανή διαταραχή της ενεργειακής ισορροπίας του, είτε αυτή είναι σωματική είτε ψυχική». Οπότε, να και το πλήθος των δικαιολογιών τις οποίες επικαλούνται για να δικαιολογήσουν τις θεραπευτικές αποτυχίες του βελονισμού. 

Υπάρχει ένας μεγάλος κατάλογος ενοχλημάτων για κάθε συγκεκριμένη πάθηση, για την οποία χρειάζεται επιμελής επιλογή των σημείων βελονισμού, η οποία απαιτεί μακροχρόνια ενασχόληση και μεγάλη πείρα, προκειμένου να αποφευχθούν δυσάρεστα από την εφαρμογή του βελονισμού, τα οποία μπορεί να αποβούν, εκτός από την επιδείνωση των συμπτωμάτων της αρρώστιας την οποία προτίθενται να θεραπεύσουν, μέχρι και μοιραία για την ίδια τη ζωή του. Και αυτά τα επισημαίνουν λίαν σαφώς στα κλασσικά βιβλία του βελονισμού. 

Διαφορετικά πάντως οφείλουν να βελονίζουν κατά τις διάφορες εποχές του έτους, επειδή η ένταση της κοσμικής ή συμπαντικής ενέργειας παρουσιάζει αυξομοιώσεις, ανάλογα με την κάθε εποχή. Πρέπει δε κάθε φορά να επιλέγουν τα ειδικά για την κάθε εποχή σημεία βελονισμού, ακόμη και όταν θεραπεύουν την ίδια νόσο, όμως σε διαφορετικές εποχές. Το ίδιο ισχύει και για τις ώρες του βελονισμού κατά την διάρκεια μιας και της αυτής ημέρας, διότι η «βλαπτική ενέργεια» εντοπίζεται σε διαφορετικές περιοχές, ανάλογα με την κάθε εποχή. Αλλά και με την ώρα της ημέρας. Αυτό δε επειδή….. «το πρωί ανταποκρίνεται στην άνοιξη, το μεσημέρι στο καλοκαίρι, η δύση του ηλίου στο φθινόπωρο και η νύχτα στον χειμώνα»[5]. (Σ.Σ.: Όμως, τι άλλο εκτός από αφελή θα έπρεπε να χαρακτηρισθούν όλα αυτά;).

Σε όλες τις περιπτώσεις, αν ο βελονιστής «διαπιστώσει» (πώς όμως;) ύπαρξη «κενού» ενέργειας, οφείλει να «τονώσει» την ενέργεια. Αν, «πληρότητα», θα πρέπει να την «διασπείρει». Οφείλει όμως και να προσέχει πολύ διότι, από κακή ή λανθασμένη εκτίμηση, όπως στη «βίβλο» του βελονισμού επισημαίνεται, ένας αδέξιος ή αδόκιμος βελονισμός, μπορεί να οδηγήσει σε δυσάρεστες μέχρι και τραγικές συνέπειες. Τόσο και έτσι ώστε …. «η βελόνη του βελονιστή σε κακά χέρια να είναι τόσο επικίνδυνο όπλο, όσο το ξίφος που σκοτώνει έναν άνθρωπο, όπως οι ίδιοι αναγνωρίζουν[5]. 

Το πώς ενεργεί για κάθε πάθηση ή νόσο ο βελονιστής, απαιτεί τόμους βιβλίων, ιδίως προκειμένου να σχολιασθούν τα υπ’ αυτών αναφερόμενα τα οποία σχεδόν κατά κανόνα στερούνται επιστημονικής βάσεως. Άλλωστε, για να έχουν έρεισμα, θα έπρεπε να ερμηνεύονται βάσει των σύγχρονων επιστημονικών γνώσεων και όχι των δοξασιών περί την ιατρική της εποχής του «Κίτρινου Αυτοκράτορα». Χρειάζεται, πάντως … μεγάλη αντοχή για να αποφύγει να αναφέρει κανείς μερικά έστω παραδείγματα. Αλλά και η επιλογή, ενδεικτικώς έστω, είναι και αυτή, πρόβλημα!

Τα πράγματα για τους βελονιστές γίνονται ακόμη πιο δύσκολα όταν η «βλαπτική ενέργεια» γίνεται «στάσιμη», ακολουθεί «παράπλευρες» διαδρομές ή, ακόμη χειρότερα, όταν διατρέχει … «αντίθετη» διαδρομή από την κανονική. (Σ.Σ.: Προφανώς, πρόκειται για παιδαριώδεις αντιλήψεις και αφελείς ερμηνείες).

Στον δεύτερο τόμο του Νέι Κινγκ[4], διατυπώνεται σαφέστατα ότι: «Αν βελονίζοντας τραυματισθεί κάποιο από τα πέντε όργανα», ο θάνατος θα επέλθει ταχέως. Και, συγκεκριμένα: 

-     Αν τραυματισθεί η καρδιά, ο θάνατος θα επέλθει σε μια μέρα, με αναστεναγμούς.
-     Αν το ήπαρ, την πέμπτη ημέρα, θα επέλθει με φαντασιοπληξίες.
-     Αν οι πνεύμονες, σε τρεις ημέρες, με βήχα.
-     Αν οι νεφροί, ο θάνατος σε έξι μέρες, με χασμουρητά και φταρνίσματα.
-     Αν ο σπλήνας, ο άνθρωπος θα πεθάνει μέσα σε διάστημα δέκα ημερών, με συνεχείς καταπόσεις.[4]

Το Τάο του Βελονισμού απαιτεί: α) συγκέντρωση του πνεύματος του βελονιστή, β) γνώστη των βαθμών «κενότητας» και «πληρότητας» της ενέργειας των «πέντε οργάνων», γ) εξέταση των σφυγμών και των «εννέα τόπων»[2]. Το περισσότερο ουσιώδες όμως για τον βελονιστή, κατά το Νέι Κινγκ (βίβλο του βελονισμού), είναι «να συγκεντρώνει το πνεύμα του, σαν να βρίσκεται στο χείλος ενός βαράθρου ή σαν να κρατούσε μια τίγρη, τέλεια απορροφημένος με αυτό το οποίο ασχολείται»[2,5,7]. Θα πρέπει όμως να είναι και «γαλήνιος, στρέφοντας και δίδοντας όλη την προσοχή του νου του, περιμένοντας την άφιξη της ενέργειας» (Σ.Σ.: Ποιάς όμως; Και, … από πού;)

9. Πώς «θεραπεύει» ο βελονισμός.

Βασίζεται πάνω στις έννοιες των σχέσεων ανάμεσα στον Άνθρωπο και τον Κόσμο. Στη θεωρία των «πέντε κινήσεων» σε συνάρτηση με τον Νόμο του Γιν και του Γιανγκ, των «πέντε στοιχείων» και των «έξι ενεργειών», με τη θεωρία «Κίνησης και Ενέργειας». 

Από αυτά – κατά τους βελονιστές – γίνεται φανερή η τεράστια σημασία του ενεργειακού διωνύμου Γιν και Γιανγκ, για τη διαγνωστική και θεραπευτική του παραδοσιακού βελονισμού, για την εφαρμογή της (δήθεν) ενεργειακής ιατρικής όπου κατατάσσεται και ο παραδοσιακός κινεζικός βελονισμός[2]. Τόσο που, αν στη θεραπευτική δεν ακολουθεί κανείς τους κανόνες του Γιανγκ του Ουρανού (=«Πατέρας») και του Γιν της Γης (=«Μητέρας»), ποτέ δε θα μπορέσει να θεραπεύσει έναν άρρωστο (=«Υιός»)[2].

Αν αρρωστήσει κανείς πριν να εμφανισθούν διαταραχές της ενέργειας, ο βελονιστής πρέπει να θεραπεύσει τη νόσο. Αν όμως οι διαταραχές της ενέργειας εμφανίζονται πριν από τη νόσο, πρέπει να αρχίσει κανείς θεραπεύοντας αυτές τις διαταραχές της ενέργειας. Σε άλλους η ενέργεια αφικνείται αρκετά μετά την έμπαση της βελόνας, ενώ σε άλλους πριν καν το πνεύμα του βελονιστή προλάβει να υπολογίσει[5]. (Σ.Σ.: Κοντά στα τόσα και τόσα, ας μείνει και αυτό ασχολίαστο. Άλλωστε τι να πρωτοσχολιάσει κανείς; …. Μαντική; Διόραση; Προόραση ή … διάκριση; Και όλα αυτά στο όνομα του υποθετικού Τάο!).

Όσο διαρκούν οι τρεις πρώτοι μήνες του έτους, επειδή πιστεύουν ότι η ενέργεια του ανθρώπου τότε είναι κυρίαρχη στο αριστερό τμήμα των άνω άκρων, δεν θα πρέπει να βελονίζονται τα Γιανγκ αυτής της περιοχής. Στους μήνες 4 – 6, επειδή η ενέργεια είναι κυρίαρχη στο δεξιό τμήμα των κάτω άκρων, δεν θα πρέπει να βελονίζονται τα Γιανγκ αυτής της περιοχής. Από δε τον 7 – 9 μήνα, επειδή η ενέργεια του ανθρώπου είναι κυρίαρχη στο δεξιό τμήμα των κάτω άκρων, δεν θα πρέπει να βελονίζονται τα Γιν αυτής της περιοχής. Και, επειδή κατά τους μήνες από 9 – 12 η ενέργεια του ανθρώπου είναι κυρίαρχη στο αριστερό τμήμα των κάτω άκρων, δεν θα έπρεπε να βελονίζονται τα Γιν της περιοχής αυτής κατά το χρονικό αυτό διάστημα[5]. (Σ.Σ.: Και όμως, τα τέτοια, πολλοί τα παίρνουν στα σοβαρά. Ενώ κάποιοι άλλοι, τα «αξιοποιούν» για να «θεραπεύσουν» σχεδόν … τα πάντα!).

10. «Σύγχρονες» θεωρίες βελονισμού.

Οι ισχυρισμοί των βελονιστών: α) ότι μπορούν να διακρίνουν τις πολυάριθμες ποικιλίες των Γιν και των Γιανγκ από τους σφυγμούς, και από τις … 28 ποικιλίες τους να θέτουν ασφαλείς διαγνώσεις εσωτερικών οργάνων ή, β) ότι μπορούν να πετύχουν με τις σφυγμολογικές μεταμορφώσεις την σφυγμοδιαγνωστική ακόμη και συνδυασμού νοσημάτων εσωτερικών οργάνων και την, εν συνεχεία, επίπτωση της επιβαρύνσεως του ενός επί της νοήσεως ενός άλλου, οδήγησαν ακόμη και παραδοσιακούς βελονιστές, όπως ο Πιεν Τσιουέν, να επισημάνουν ήδη από την εποχή του (403 – 321 π.Χ.): «Τα Δυσχερή Προβλήματα του Βελονισμού»[8]. Τα οποία, όπως και ο τρόπος της δημιουργίας τους ή της αντιμετωπίσεώς τους, ούτε καν μπορούν να συζητούνται υπό το πρίσμα των σημερινών επιστημονικών γνώσεων. Όμως, έγιναν τέτοιου είδους προσπάθειες, αφού έπρεπε να δοθούν από τους πιο σύγχρονους βελονιστές κάποιες απαντήσεις: α) για την «ροή της ενέργειας» μέσα από τους πρωτεύοντες και δευτερεύοντες (ανυπόστατους, πάντως ) μεσημβρινούς, β) για την πορεία της ενέργειας, της «συμπαντικής» ή «κοσμικής» και της «φυσικής ή σωματικής» από τα «δεξιά προς τα αριστερά» για κάποια νοσήματα, ή από τα «αριστερά προς τα δεξιά» για κάποια άλλα, ανάλογα με την επικράτηση, πότε των Γιν και πότε των Γιανγκ. Όπως, γ) και για τα σημεία «εισόδου» για την «τόνωση» του κενού ή της «εξόδου» για την «διασπορά», επί διαπιστώσεως «πληρότητας» της – πράγματι μυστηριώδους αυτής - … «ενέργειας». Αλλά, δ) και για την ερμηνεία της πολύπλοκης …. «ιεροτελεστίας» της εισαγωγής και εξαγωγής των 9 διαφορετικών ειδών βελονών, και της μεγάλης ποικιλίας των μετάλλων κατασκευής τους, ανάλογα και με τους σκοπούς ή τις «προθέσεις» επιλογής και χρησιμοποιήσεώς τους, με περίπλοκη και πολυπράγμονα διαδικασία, κατά την εκπνοή ή την εισπνοή, με αριστερόστροφες ή δεξιόστροφες κινήσεις και …. και ….! (Σ.Σ.: «Εις μάτην», όμως).

Οι «δυτικοί λοιπόν βελονιστές», αδιαφορώντας για τις προειδοποιήσεις των «παραδοσιακών του κινεζικού βελονισμού», ορίζουν τον βελονισμό ως μια «αντανακλαστική θεραπεία» ή «ρεφλεξοθεραπεία». Και, το 90% από αυτούς, την συνδυάζουν με την Ομοιοπαθητική και την Σπονδυλοθεραπεία[1]. 

Τον 19ο αιώνα, τότε που άνθιζε η επιστήμη του ηλεκτρισμού, όλοι οι υποστηρικτές του συμφωνούσαν στο ότι ο βελονισμός μπορεί να ερμηνευθεί μόνον μ’ αυτήν τη μέθοδο. Από τον Μπερλιόζ, πατέρα του συνθέτη, υποστηρίχθηκε η διεγερτική – κινητική θεωρία, για τον βελονισμό. Ο Πελετάν, δημιούργησε μονάδα μετρήσεως με σκοπό να αποδείξει τη δράση του βελονισμού με ηλεκτρικά φαινόμενα. Ο Κλοκέ, ανέπτυξε μια παρόμοια θεωρία και φαίνεται να εξομοίωσε το σύνολο: «σώμα αρρώστου και βελονισμού», με μια «ηλεκτρική στήλη». Συνέδεσε δε τις βελόνες του με καλώδια, των οποίων τις άκρες βύθιζε μέσα σε νερό. Ο Σαρλαντιέρ, προχωρώντας ακόμη περισσότερο, συνέδεσε τις βελόνες του με μια γεννήτρια ηλεκτρικού ρεύματος και διοχέτευε ρεύμα στα σημεία που είχε τρυπήσει, κάνοντας πειράματα ηλεκτρο-βελονισμού.[1] (Σ.Σ.: Μάταιος κόπος όμως, διότι:)

Υπήρχαν τόσες πολλές διαφωνίες μεταξύ των υποστηρικτών της ηλεκτρικής θεωρίας του βελονισμού και τέτοιες αντιγνωμίες, ώστε γρήγορα ξεχάσθηκε και αυτός ο ίδιος ο βελονισμός, περί το τέλος του περασμένου αιώνα[1]. Αργότερα, επινοήθηκε το «σημειότερο», ως ένας ανιχνευτής των «εντυπωμάτων» (Χσυέ) ή «σημείων» του βελονισμού. Κατασκευάσθηκε ύστερα μια «ηλεκτρονική ζυγαριά», για να μετρά την ηλεκτρική απώλεια των Χσυέ και τις τροποποιήσεις που προκαλούνται με την εμφύτευση των βελονών. Άλλοι, … «απέδειξαν», όπως νόμιζαν, ότι η κινεζική βελόνα με το στέλεχος από ατσάλι και τη λαβή από χαλκό, αποτελεί ένα θερμικό ηλεκτρικό ζεύγος με διπλή ενέργεια. (Σ..Σ: Μάταιος και πάλι ο κόπος). Όμως: 

Στο τέλος του 20ου αιώνα, επανέφεραν τα της αποτυχημένης θεωρίας του ηλεκτρο-βελονισμού, υπό νέο όμως «μανδύα» … «όντας – όπως γράφουν – υποχρεωμένοι να εξηγήσουν ένα θεραπευτικό σύστημα που εφαρμόσθηκε στα βάθη των αιώνων … ώστε η μέθοδος να γίνει αποδεκτή …»[19].

Χρησιμοποιούν για τον σκοπό αυτόν και την νεότευκτη «Νευρωνική Θεωρία Δράσεως του Βελονισμού», για να εξηγήσουν τα …. «ανερμήνευτα», κάνοντας όμως μ’ αυτήν… «λήψη του ζητούμενου», με τη λειτουργία των νευροδιαβιβαστών, του δικτυωτού σχηματισμού και των νευρώνων, υποκαθιστώντας τους μεσημβρινούς και προσπαθώντας με σύγχρονη ορολογία εκ της νευροφυσιολογίας να εξηγήσουν τάχα πώς «ο βελονισμός ενεργοποιεί εξισορροπιστικούς μηχανισμούς μεταξύ Γιανγκ και Γιν … τις δύο αλληλοσυσχετιζόμενες δυνάμεις, οι οποίες συνεχώς μεταβάλλονται η μία στην άλλη, σε μια συνεχή αυτορρυθμιζόμενη ισορροπία» (Σ.Σ.: Να, «η λήψη του ζητουμένου» και εδώ), «σ’ αυτό που – όπως γράφουν οι ίδιοι – για τον Δυτικό τρόπο σκέψης λέμε ΟΜΟΙΟΣΤΑΣΗ»[19]. Πρόκειται για «εμβαλωματική» προσπάθεια καλύψεως του κενού. Και, ενώ οι σύγχρονοι αυτοί βελονιστές δέχονται ότι… «οι μεσημβρινοί του Κινεζικού βελονισμού δεν έχουν υλική ή ανατομική υπόσταση»[19], χρησιμοποιούν τα ίδια – αυξάνοντας τα μάλιστα σε αριθμό – βελονιστικά σημεία, (αποφεύγοντας τους κινεζικούς όρους «Χσυέ») «για να ερμηνεύσουν με σύγχρονους όρους και έννοιες εκ της νευροφυσιολογίας» τα της «ενέργειας» του βελονισμού. Χρησιμοποιώντας όμως και μάλιστα τελείως αδόκιμα, τα της λειτουργίας των νευροδιαβιβαστών, των νευρώνων και του δικτυωτού σχηματισμού του εγκεφάλου, που ουδεμία σχέση έχουν με τους «μεσημβρινούς».

Χρησιμοποιούν, «αντιστρόφως» δε, και τα σπλαχνο-δερματικά αντανακλαστικά (ζώνες του Head), ως «δερματο-σπλαχνικά» [18,19], για να ερμηνεύσουν με έναν απολύτως αντιεπιστημονικό τρόπο τα… «κανάλια με τις ενεργειακές-νοητές γραμμές από όπου περνά η Ζωική Ενέργεια»[19], τα οποία, παρά τον «εκσυγχρονισμό» του βελονισμού, παραμένουν τα ίδια[18], όπως αυτά προέκυψαν από την «Ανατομία του Βασανιζομένου» εδώ και περισσότερα από 3.000 χρόνια προ Χριστού, εμπεριστατωμένα την οποία περιγράφει ο Ζακ Λαβιέ (Κεφ. 4, σ. 71 – 85)[1]. 

Δέχονται, πάντως, ότι ακόμη και σήμερα (24.10.1996), «δεν έχει διευκρινισθεί, απολύτως, ο ακριβής μηχανισμός δράσεως του βελονισμού»[18]. (Σ.Σ.: Πρόκειται, προφανώς για ένα είδος συγκεκαλυμμένης ομολογίας). 

Με όλα αυτά, βλέπει κανείς και την αγωνία των βελονιστών να … «ανακαλύψουν» μια ερμηνευτική μέθοδο της «θεραπευτικής επενέργειας» του βελονισμού, με τρόπους μάλιστα που θυμίζουν τις ανάλογες προσπάθειες (αποτυχημένες όμως και εκεί, ως ουτοπιστικές) ερμηνείας της «δυναμοποιήσεως – φάντασμα» του ομοιοπαθητικού, δήθεν, φαρμάκου (άνευ ίχνους εκεί, εκ της ουσίας, λόγω των μεγάλων αραιώσεων)[15,16] . Ενδιαφέρον είναι, πάντως, όπως ομολογούν και οι ίδιοι οι ερευνητές των τέτοιων ερμηνευτικών θεωριών ότι, «εκτός από την κακή γνώση του περιεχομένου της κινεζικής παράδοσης, όλοι αυτοί,… έπεσαν στην παγίδα των αναλυτικών μεθόδων και αφαίρεσαν τον οργανισμό (του ανθρώπου) από το περιβάλλον του. Διότι, η λύση του προβλήματος περί του τρόπου δράσεως του βελονισμού – όπως συνεπέραναν – βρίσκεται στη σύνθεση (αυτών) και όχι στην ανάλυση»[1].

Συμπερασματικώς, λοιπόν, το πρόβλημα της επενεργούσης δυνάμεως κατά τον βελονισμό, παραμένει επιστημονικώς αναπάντητο και στα πλαίσια μόνον των δοξασιών της Ταοϊκής μυθικής φιλοσοφίας. 

11. Έχει αποτελέσματα ο βελονισμός;

Πολλοί «ορκίζονται» στον βελονισμό, διότι τους «απήλλαξε» από ενοχλήματα που τους «βασάνιζαν» επί καιρό, ενώ η επιστημονική ιατρική ήταν ανήμπορη ή αναποτελεσματική. Ως επί το πλείστον, πρόκειται για περιπτώσεις: α) νευροφυτικών διαταραχών, β) νευρομυϊκών ή νευροαρθριτικών πόνων, γ) αυτοπεριοριζόμενα λειτουργικά αλλά και οργανικά ενοχλήματα, τα οποία, «αφού κάνουν το δικό τους», απαλλάσσουν τον ταλαιπωρούμενο οργανισμό, αφ’ εαυτών και χωρίς κανένα φάρμακο. Πολύ συμβάλλει στην απαλλαγή από τα ενοχλήματα και η προσδοκία «ιάσεως», όπως και η «αυθυποβολή». 

Μένουν όμως και κάποιες περιπτώσεις «ιάσεως» με τον βελονισμό, από «σοβαρότερες» καταστάσεις. Στις τέτοιες περιπτώσεις, συνήθως, πρόκειται για αναπόδεικτες εμπειρίες από μεμονωμένα περιστατικά, ή για την «φιλόφρονα» διάθεση των βελονιστών να αποδείξουν την αποτελεσματικότητα της μεθόδου. Ποτέ όμως για επιστημονικές συγκριτικές και επιβεβαιούμενες με την παρατήρηση και το πείραμα, ή «προοπτικές» μελέτες. (Σ.Σ.: Είναι βέβαιο ότι οι τέτοιες περιπτώσεις τους δεν αντέχουν σε κριτική ανάλυση).

Ο βελονισμός, πάντως, «καλά κρατεί» και η συρροή πελατών δημιουργεί «ουρές» και μακρές «λίστες αναμονής». Διαβάζοντας όμως το πρώτο Ευρωπαϊκό βιβλίο Βελονισμού[1], εντυπωσιάζεται κανείς από την αντιπαλότητα μεταξύ Βελπώ και Ιουλίου Κλοκέ: 

Ο χειρουργός Ιούλιος Κλοκέ (αυτός που αναφέρθηκε στο προηγούμενο κεφάλαιο, ο οποίος προσομοίωσε το σύνολο: σώμα αρρώστου και βελόνες, με μια ηλεκτρική στήλη) εφήρμοσε πολύ τον βελονισμό και, για ένα διάστημα είχε γίνει ο γιατρός της μόδας. Δημιούργησε λοιπόν, όπως ήταν επόμενο, και αντιζηλίες μεταξύ του κύκλου των ιατρών. Εμφανίσθηκαν μάλιστα και άρθρα καταφερομένα με μεγάλη οξύτητα εναντίον του. Όπως δε περιγράφει ο Λαβιέ[1], … ο Βελπώ, ο οποίος ό,τι ήξερε από Βελονισμό το είχε μάθει από τον Κλοκέ, έλεγε: «… Ο Ιούλιος έχει θαμπωθεί από τον βελονισμό … Θεραπεύει τα πάντα! …. Ο Ιούλιος σίγουρα θα κάνει περιουσία διότι, ήδη, οι κόμισσες, οι δούκισσες, οι πρίγκιπες, τρέχουν για να τρυπηθούν. Η δημόσια αφέλεια – συνέχιζε ο Βελπώ – είναι ένα τρόφιμο, που τρέφει καλά όταν ξέρουμε να φάμε˙ και ο Ιούλιος δεν το αγνοεί αυτό»!!! (Σ.Σ.: Πώς θα το έλεγε άραγε σήμερα!).

Και ο Λαβιέ, συνεχίζει: «Χρησιμοποιώντας μια τεχνική που δεν έχει παρά απόμακρη σχέση με τον κινεζικό βελονισμό, … δυναμωμένοι δυνατοί από κάποιες επιτυχίες που συνέβησαν τυχαία, που όμως δημοσιεύθηκαν με πολύ προσοχή, έχοντας συχνά ατυχήματα τα οποία αποσιωπούσαν, άναψαν την πρώτη σπίθα που έγινε φωτιά. Όμως για λίγο καιρό, αφού γρήγορα παρήκμασε και κατόπιν ξεχάστηκε τελείως. Και τελειώνει: Τέτοια που ήταν, έτσι της άξιζε». Το πιθανότερο είναι ότι έτσι θα συμβεί και τώρα. Μόδα είναι και θα περάσει. Όπως και κάθε «μόδα». 

12. Ο βελονισμός και η παραϊατρική της «Νέας Εποχής».

Ο βελονισμός εντάσσεται στις «ενεργειακές θεραπευτικές της Νέας Εποχής». Μεταξύ αυτών και η Ομοιοπαθητική, ο Μαγνητισμός, η Ιριδολογία, η Αρωματοθεραπεία, τα Θεραπευτικά Μασσάζ, η Γιόγκα, ο Σαμανισμός, διάφορα άλλα και πλήθος από θεραπευτικές αποκρυφιστικές και μυστικιστικές θρησκευτικές δοξασίες, οι οποίες χρησιμοποιούν και αυτές «παραϊατρικές θεραπευτικές μεθόδους», με διαφόρου τύπου θρησκευτικές «ιεροτελεστίες[6,9,10]». Μεταξύ αυτών και η Οργονομία[11] με διάφορα «παρακλάδια», και το Κ.Ε.Φ.Ε. (Κέντρο Εφηρμοσμένης Φιλοσοφίας Ελλάδος), πίσω από το οποίο καλύπτεται ο -δήθεν- Όμιλος Μελετών και Ερευνών για την Προστασία του Ανθρώπου και του Περιβάλλοντος. Δηλαδή, η Σαηεντολογία (SCIENTOLOGY), για τις δραστηριότητες της οποίας, όπως συνέβη και σε άλλες χώρες, η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου ζήτησε την «παραπομπή» της στην Ελληνική Δικαιοσύνη…. και παρεπέμφθη αρμοδίως. 

Ως «Νέα Εποχή» δεν νοείται, όπως πολλοί νόμιζαν, μια σύγχρονη ή καινούργια εποχή, αλλά πρόκειται για μια έννοια η οποία έχει σχέση με την Αστρολογία[12]. Κατ’ αυτήν, το ηλιακό μας σύστημα κάνει έναν πλήρη Ζωδιακό Κύκλο γύρω από έναν άλλο Κεντρικό Ήλιο κάθε 26.000 χρόνια και, για να περάσει από κάθε ένα από τα 12 ζώδια, χρειάζονται 26.000 : 12 = 2.167 χρόνια περίπου. Βάσει αυτών, η «Νέα Εποχή» αυτή που διανύουμε, άρχισε περίπου την εποχή που γεννήθηκε ο Χριστός διατρέχοντας από τότε το ζώδιο του Ιχθύος. Τώρα όμως που με την «ανακάλυψη» και του «Οφιούχου», …. τα ζώδια έγιναν δεκατρία (13), και η διαδρομή του ηλιακού μας συστήματος από το καθένα τους περιορίζεται χρονικώς στα 2.000 χρόνια (26.000 : 13 = 2.000). Γι’ αυτό και οι πάντες (αρχίζοντας από τους αστρολόγους μέχρι και τους παραψυχολόγους, οι οποίοι εισήγαγαν τον «ζωικό μαγνητισμό» του Μέσμερ, την «τηλεπάθεια», τον «υπνωτισμό») με το ζώδιο του «Οφιούχου», τα έχουν κυριολεκτικά «χαμένα». Θα πρέπει δε να επισημανθεί ότι τα «φιλοσοφικο-θρησκευτικά» της «Νέας Εποχής», τα κηρύττουν «αποκρυφιστικές» οργανώσεις[12]. 

Όπως όλες οι παραϊατρικές «θεραπευτικές» της «Νέας Εποχής», έτσι και ο βελονισμός συνδέει και αυτός την «θεραπευτική» του επενέργεια με την «Παγκόσμια» ή «Κοσμική» ή την «Συμπαντική Ενέργεια» [2,6,9,10,13] η οποία «ρέει διαρκώς» μέσα στους 12 μεσημβρινούς των «εντυπωμάτων» ή «βυθισμάτων» των βλαπτικών «δεκατριών δαιμόνων» ή Κουέι, τα οποία τελικά «ανεκάλυψαν» ότι είναι 365, όσες και οι ημέρες του έτους, κατανεμημένα σε 12 υποθετικούς «μεσημβρινούς», όσοι και οι μήνες του έτους. 

Οι αρχές στις οποίες πρέπει να υπακούει η πρακτική του βελονισμού, είναι οι Αρχές που διέπουν τα Αστρονομικά Φαινόμενα. Πρέπει δε να γνωρίζει ο βελονιστής τους Νόμους του Ουρανού και της Γης διότι… οι οκτώ κύριοι αστρονομικοί ρυθμοί εξασκούν επίδραση πάνω στην ανθρώπινη ενέργεια. Και αυτή την επίδραση, πρέπει να την προσδιορίσει πριν ενεργήσει τον βελονισμό…. Γνωρίζοντας και ότι …. κατά τη νέα Σελήνη, το αίμα και η ενέργεια αρχίζουν να καθαρίζονται και να ρέει η αμυντική ενέργεια (Oe). (Σ.Σ.: Μέσα σε ένα σύστημα 12 αγγείων Lo κυκλοφορίας ενέργειας, τα οποία όμως ανατομικώς… δεν υφίστανται στον ανθρώπινο οργανισμό). Ο βελονιστής, πάντως, πρέπει να έχει άριστη γνώση των αστρονομικών φαινομένων, (Σ.Σ.: Δηλαδή να είναι και αστρολόγος) αφού πάνω στη μελέτη των Ουρανίων φαινομένων βασίζεται η θεραπευτική ρύθμιση της ροής του αίματος και της ενέργειας[2]. 

Οι αρχαίοι κινέζοι βελονιστές φρόντιζαν περισσότερο την πρόληψη, και αμείβονταν μόνον εφ’ όσον οι άνθρωποι για τους οποίους ευθύνονταν, διατηρούσαν την υγεία τους. Σε περίπτωση δε που αυτοί αρρώσταιναν, μπορούσαν να τους οδηγήσουν σε δικαστήρια και να καταδικασθούν σε βαρύτατες ποινές. Σήμερα, οι βελονιστές για τις οποιεσδήποτε «αποτυχίες» τους, έχουν την απλή απάντηση: «η αποτυχία οφείλεται στο ότι η θεραπεία δεν άρχισε έγκαιρα», γεγονός για το οποίο φταίει ο άρρωστος ο οποίος άργησε να προσέλθει στον βελονιστή, δηλαδή… «πριν εμφανισθεί η νόσος»!

Εις ό,τι αφορά τις «θεραπευτικές δυνάμεις οι οποίες ενεργούν, δήθεν, κατά τον βελονισμό, αναγνωρίζει κανείς τα της Ομοιοπαθητικής [14,15,16] με την βασική διαφορά ότι αντί του ομοιοπαθητικού (δήθεν) φαρμάκου, υπάρχει η χωρίς αυλό βελόνα, από την οποία μπαίνει, επί υπάρξεως «κενού», ενέργεια προς «τόνωση»˙ ή, όταν υπάρχει «πληρότητα», γίνεται η «διάχυση» ή η «διασπορά» της παραπανίσιας ενέργειας. «Δίαυλος», δηλαδή, η χωρίς αυλό βελόνα, εισόδου και εξόδου …. ενεργείας. Ποιας όμως; και πόθεν… «εκπορευόμενης»; Όλα αυτά, όπως γράφουν, μπορεί να τα σταθμίζει και να τα πραγματοποιεί ένας πολύ καλά «καταρτισμένος» και «πεπειραμένος» βελονιστής, ο οποίος (θα πρέπει να) είναι ικανός να επιλέγει όχι μόνον τον κατάλληλο χρόνο αλλά και τη στιγμή της παρεμβάσεώς του. Διαφορετικά, με βελονιστές χωρίς την ανάλογη πείρα, τα πράγματα μπορεί να είναι δυσάρεστα μέχρι και μοιραία, για τον υποβαλλόμενο στον βελονισμό[1,2,4,5].

Μιλούν οι βελονιστές για «ενεργειακά κανάλια». Αυτά όμως είναι ακόμη και για τους ίδιους, τελείως υποθετικά, επιστημονικώς δε ανυπόστατα, χωρίς καμμιά ανατομική ή αποδεικνυομένη λειτουργική υπόσταση. Εκλαμβάνουν ότι κάθε βελονιστικό σημείο έχει σχέση με κάποιο ή κάποια εσωτερικά όργανα, αλλά και πολλά σημεία με ένα και το αυτό όργανο. Τα σημεία βελονισμού δεν έχουν καμμία οργανική υπόσταση, είναι υποθετικά και δεν υπάρχει καμμία απόδειξη ότι στα σημεία αυτά παράγονται κάποιες οποιεσδήποτε φυσιολογικές, φυσικοχημικές ή φυσικοηλεκτρικές μεταβολές[7]. Ούτε και ότι άγονται ή «ρέουν» κάπου, μέσα μάλιστα από ένα ανύπαρκτο σύστημα πρωτευόντων και δευτερευόντων αγγείων[4,5,7,8].

Οι βελονιστές με τις βελόνες τους, ισχυρίζονται ότι «συνδέουν» … την «παγκόσμια ενεργειακή δύναμη» με την διαταραγμένη εσωτερική ζωτική δύναμη των Γιν και των Γιανγκ που συνιστά την αρρώστια, για να την θεραπεύσουν. Ενεργούν δηλαδή κάπως ως μεσάζοντες ή medium, ανάμεσα στην «κοσμική ή συμπαντική ή ουράνια ενέργεια» και στον άρρωστο˙ μια ενέργεια η οποία δεν αποδεικνύεται να υπάρχει κάπου, εκτός από την φαντασία και τις προθέσεις των βελονιστών. 

Ο βελονισμός, είναι προϊόν του Ταοϊσμού, έχει σχέση με τις Ινδουιστικές Θρησκείες, με τον Ανατολικό Μυστικισμό γενικότερα, και εκφράζεται με την προσωποποίηση στην θεότητα με το όνομα Σίβα (Siva ή Shiva)[17], με δύο όψεις, την μία φιλεύσπλαχνη και άρα θεραπευτική, ενώ την άλλη τρομερή, με την «βλαπτική ενέργεια», με την οποία προκαλεί τις αρρώστιες. Προς αποφυγή των οποίων, θα πρέπει να αποσπά την «ευμένειά της»! Εκφράζεται δε στα αγάλματα και ως δίφυλη. Δηλαδή μισή γυναίκα και μισός άνδρας. 

Ο βελονισμός, δεν ασκείται ούτε και σήμερα από γιατρούς, αποκλειστικά. Ο οποιοσδήποτε μπορεί να δηλώσει… «βελονιστής». Παραδείγματα: 

1. Στη Βρετανία υπάρχουν 1.300 βελονιστές που είναι γιατροί, φυσικοθεραπευτές και αναισθησιολόγοι. Και άλλοι 1.500 ακόμη, που και αυτοί είναι μέλη του «Βρετανικού Συμβουλίου Βελονισμού», αλλά δεν προέρχονται από τον ιατρικό κλάδο (δηλαδή δεν έχουν καμμία σχέση, άμεση ή έμμεση, με την ιατρική).

2. Στην Ελλάδα, όπου μάλιστα δεν είναι καν οριοθετημένη η ιατρική πράξη, … «πολλοί από τους εν ενεργεία βελονιστές είναι πρακτικοί» (δηλαδή μη γιατροί), κατά δήλωση της βελονίστριας – ιατρού Α. Καραμούζη στα «Νέα», 11.6.1996).

13. Συμπεράσματα.

Δύο είναι τα βασικά συμπεράσματα για τον βελονισμό, από όσα με την μεγίστη δυνατή συντομία περί αυτού έχουν αναφερθεί και μάλιστα από τα ίδια τα δικά τους βιβλία, τα πλέον κλασικά για τον βελονισμό: Το ένα είναι πνευματικό και το άλλο ιατρικό. 

α. Το πνευματικό: 

Ο βελονισμός είναι θεμελιωμένος πάνω στη φιλοσοφία του Ταοϊσμού των Κινέζων, η οποία έχει αναχθεί σε θρησκεία. Από τη «Βίβλο του Ταοϊσμού», το περίφημο Τάο-τε-Κινγκ του Λάο Τσε, («του οποίου η γέννηση τοποθετείται στο 604 π.Χ., και ο οποίος είναι ο μεταγενέστερος ιστορικά γνωστός, ως θεμελιωτής – αναμορφωτής του Τάο και πρώτος πατριάρχης του Ταοϊσμού») σταχυολογούνται μερικοί στίχοι, όπως αυτοί παρατίθενται στον 1ο Τόμο των «Κλασικών Κειμένων Βελονισμού του Κίτρινου Αυτοκράτορα».[2]

ΤΟ ΤΑΟ
Όσο κι αν ψάχνεις, δεν το διακρίνεις,
γι' αυτό τ’ ονομάζουν απατηλό.
Όσο κι αν θες να τ’ ακούσεις, αυτό δεν ηχεί,
γι’ αυτό τ’ ονομάζουν ανήκουστο.
Ενώ το πιάνεις, δεν το κρατάς,
γι’ αυτό τ’ ονομάζουν αιθέριο.
Ανατέλλοντας δεν ακτινοβολεί,
δύοντας δε σκοτεινιάζει.
Απλώνεται πίσω μακριά,
στη χωρίς όνομα κατάσταση
που ήτανε πριν τη δημιουργία.
Είναι σαν άμορφη μορφή,
σαν ένα σχήμα ασχημάτιστο
και το ονομάζουν νεφελώδες.
Το ατενίζεις, μα δεν έχει πρόσωπο.
Το ακολουθείς, μα δεν αφήνει ίχνη.
Προσπαθώντας να το εκφράσω,
τ' ονομάζω ΜΕΓΑΛΟ.
Μεγάλο σημαίνει απόμακρο,
απόμακρο που όμως επιστρέφει.
Το ΤΑΟ είναι Μεγάλο,
ο Ουρανός είναι επίσης Μεγάλος.
Η Γη είναι Μεγάλη,
κι ο Άνθρωπος είναι επίσης Μεγάλος.
Μες στο Σύμπαν αυτά τα τέσσερα
είναι Μεγάλα,
το ’να απ’ αυτά είναι ο Άνθρωπος.
Ο κάτοικος της Γης,
προσαρμόζεται στη Γη.
Η Γη προσαρμόζεται στον Ουρανό,
ο Ουρανός προσαρμόζεται στο ΤΑΟ
και το ΤΑΟ προσαρμόζεται
στη δική του ΦΥΣΗ.

Μ’ αυτήν την πράγματι ακατανόητη και εκτός πάσης λογικής «θεότητα»[3] την πηγή της «παγκόσμιας» ή της «συμπαντικής» … «ενεργειακής δυνάμεως», και μάλιστα με τις προεκτάσεις της στην Ινδουιστική θεότητα «Σίβα», θα όφειλε να ασχοληθεί η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, να πάρει θέση και να ενημερώσει καταλλήλως. Αυτό δε διότι και πολλά «τέκνα της Ορθοδόξου Εκκλησίας» προσφεύγουν στην βελονιστική θεραπευτική, χωρίς να γνωρίζουν από πού προέρχεται ή προσδοκάται το επιθυμητό «θεραπευτικό αποτέλεσμα» για την καταπολέμηση των … «Κουέι».

Δηλαδή των «κακών δαιμόνων» του Τάο, οι οποίοι είναι οι πρόξενοι κάθε αρρώστιας, και τους οποίους ο βελονιστής, ως «μεσάζων» μεταξύ ανθρώπου και Τάο, έρχεται να «φονεύσει», επαναφέροντας την ισορροπία μεταξύ των αρσενικών (Γιανγκ) και των θηλυκών (Γιν) «αντιμαχόμενων ενεργειακών δυνάμεων». Πρόκειται δε σαφώς περί Μυστικισμού και Αποκρυφισμού, που είναι ασυμβίβαστοι με την Ορθόδοξη Πίστη. 

β. Το επιστημονικό.

Εις ό,τι αφορά την Ιατρική Επιστήμη, ο βελονισμός είναι μια … «φενάκη»! Πρόκειται για μια «παραϊατρική» θεραπευτική, «παραδοσιακή» της Κινεζικής μυθολογίας, βασισμένη στις αντιλήψεις και τις φαντασιώσεις της εποχής εκείνης για την κατασκευή και τη λειτουργία του ανθρώπινου οργανισμού, για την πρόκληση των ασθενειών και την απαλλαγή από αυτές, που σήμερα, τόσο παιδαριώδεις φαίνονται ώστε, το ολιγότερο, προκαλούν την θυμηδία. Και απορεί κανείς πώς, μεταξύ των βελονιστών υπάρχουν και άνθρωποι οι οποίοι σπούδασαν Ιατρική!

Συχνά – πυκνά, επίσης, ακούει κανείς: «Δεν βαριέσαι, … τίποτε δεν μου έκανε κι αυτός». Μάλιστα, πολλοί παραπονούνται και για «παραπλάνηση» από τους βελονιστές, και δεν είναι ολίγα τα παράπονα υποβληθέντων σε βελονισμό εναντίον Ιατρικών Συλλόγων αλλά και του Υπουργείου Υγείας. Ο βελονισμός, παρ’ όλη την «αθωότητα» με την οποία προβάλλεται, επί πλέον και κοστίζει. Κοστίζει δε, πολλά λεφτά. Όταν μάλιστα υπάρχουν και θεραπείες που εφαρμόζονται κάθε μέρα, κάποιες και δύο φορές την ημέρα, ιδίως στα αρχικά στάδια της «θεραπευτικής αγωγής». Ύστερα, μέρα – παρά – μέρα ή δύο με τρεις φορές την εβδομάδα και, αργότερα, κάθε κάποιους μήνες ή μια – δυο φορές το χρόνο, για … «συντήρηση» του «καλού αποτελέσματος». Έτσι προέκυψαν και εκείνοι που μιλούν για «αγυρτεία ή απάτη ή κομπογιαννιτισμό», χωρίς όμως να έχουν κάνει επίσημη καταγγελία ώστε να επιληφθούν τα «αρμόδια όργανα» οπότε, και μάλιστα ευλόγως, θα μπορούσαν να θεωρηθούν ή να κατηγορηθούν ακόμη και ως συκοφάντες. 

Εις την Ελλάδα ο βελονισμός δεν απαγορεύεται. Ο κάθε άνθρωπος βεβαίως έχει το αυτεξούσιο και το δικαίωμα της αυτοδιαθέσεως του ατόμου του, επομένως και το δικαίωμα της ελευθέρας επιλογής του θεραπευτού του και της θεραπευτικής αγωγής της προτιμήσεώς του. Και η επιλογή του βελονισμού για την περίπτωσή του, είναι πλέον θέμα δικής του προσωπικής ευθύνης. Όμως, έχει και το δικαίωμα να πληροφορηθεί επαρκώς και ορθώς, από την Πολιτεία και αρμόδια όργανά της, για την παντελή απουσία οιουδήποτε ουσιαστικού και αντικειμενικού ερείσματος θεραπευτικών δυνατοτήτων του.

Είναι απολύτως βέβαιο ότι ο βελονισμός είναι μια παραϊατρική με θεραπευτικές αξιώσεις επί ασθενειών, ενώ ασκείται και από μη ιατρούς. Περικλείει δε η εφαρμογή του και πολλά δυσάρεστα συμβάματα, τα οποία και αναφέρονται λεπτομερώς στα ίδια τα «Κλασικά Κείμενα» του βελονισμού, φθάνοντας μέχρι και αυτή την πρόκληση του θανάτου[1,2,4,5,8]. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος για τον οποίο η Πολιτεία δια του υπουργείου Υγείας, των σχετικών αρμοδίων οργάνων της και σε συνεργασία με τον Πανελλήνιο Ιατρικό Σύλλογο, (κύριο Σύμβουλό της σε θέματα Δημόσιας Υγείας), οφείλουν να μελετήσουν σε βάθος τα του βελονισμού, το επιστημονικό του υπόβαθρο, τα αποδεικτικά επιστημονικά δεδομένα της αποτελεσματικότητάς του, όπως και το ποιοι, πώς και υπό ποιες ελεγμένες προϋποθέσεις επιστημονικής καταρτίσεως τον εφαρμόζουν δήθεν ως ιατρική επιστήμη. Διότι – και αυτό δεν πρέπει να παραθεωρείται – πρόκειται για το πολυτιμότερο αγαθό του ανθρώπου, δηλαδή για την υγεία του και τη ζωή του. Ή, μήπως, η εγκατάλειψη της κλασσικής επιστημονικής ιατρικής και η «παραπλάνηση» από τις υποσχέσεις της «βελονιστικής», είναι χωρίς κινδύνους; 

Δεν είναι όμως και θέμα ευρύτερο, από της πλευράς της επιστήμης, αλλά και θέμα «πνευματικό», ο βελονισμός, όταν ως φιλοσοφική θεωρία βασίζεται στην παραθρησκεία του Ταοϊσμού, στον Μυστικισμό και τον Αποκρυφισμό; 

Φαίνεται, πάντως, ότι κάτι περισσότερο γνώριζε ο Γέροντας Πορφύριος όταν, σε γνωστό μου γιατρό που επί χρόνια ασκούσε τον βελονισμό, είπε: «Αυτά που ήξερες να τ’ αφήσεις … αυτά είναι δαιμονικά πράγματα». Οπότε, ο γιατρός «κάνοντας υπακοή», εγκατέλειψε τον βελονισμό. 

Βιβλιογραφία

1. Λαβιέ Ζακ : Κινεζικός Βελονισμός. Μετάφραση: Λ. Στυλιανούδη. Εκδ. ΠΥΡΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ, Αθήνα, 1988 

2. Χοάνγκ-Τι Νέι Κινγκ: Τα κλασικά κείμενα του Κίτρινου Αυτοκράτορα. Σο Ουένν. Τόμος 1. Μετάφραση: Φ.Π. Ρώσση, Εκδ. ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ, Αθήνα, 1983.

3. Γενική Παγκόσμιος Εγκυκλοπαίδεια. ΠΑΠΥΡΟΣ – ΛΑΡΟΥΣ. 

4. Χοάνγκ-Τι Νέι Κινγκ: Τα κλασικά κείμενα του Κίτρινου Αυτοκράτορα. Σο Ουένν. Τόμος 2. Μετάφραση: Φ.Π. Ρώσση, Εκδ. ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ, Αθήνα, 1987.

5. Χοάνγκ-Τι Νέι Κινγκ: Τα κλασικά κείμενα του Κίτρινου Αυτοκράτορα. Σο Ουένν. Τόμος 3. Μετάφραση: Φ.Π. Ρώσση, Εκδ. ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ, Αθήνα, 1988.

6. Καλαϊτζάκη Λόπη: Μια νέα οπτική στην παιδεία του θεραπευτή. Πρακτικά 4ου Πανελληνίου Συνεδρίου Ομοιοπαθητικής Ιατρικής. Αθήνα, 29 – 30 Νοεμβρίου 1986, σελ. 58 – 64.

7. Sneed D. και Sneed S.: Κριτική στην Ιατρική της Νέας Εποχής. Μετάφραση: Φ.Π. Ρώσση. Εκδ. ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ, Αθήνα, 1995.

8. Πιεν Τσιουέν Ναν Κινγκ: Δυσχερή Προβλήματα του Βελονισμού. Μετάφραση: Φ.Π. Ρώσση. Εκδ. ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ, Αθήνα, 1995.

9. Γρηγοριάτης Αρτέμιος, Ιερομόναχος της Μονής Γρηγορίου Αγίου Όρους: Το ολιστικό πρότυπο. Εισήγηση κατά την Ημερίδα της Μητροπόλεως Ιερισσού, Αγίου Όρους και Αρδαμερίου στην Αρναία Χαλκιδικής, την 31 Μαρτίου 1996, με θέμα: Η παραϊατρική δράσις της «Νέας Εποχής», υπό το φως της Ορθοδοξίας και της Ιατρικής. 

10. Στυλιανάκης Αντώνιος, Μοναχός, Αρχιμανδρίτης, Παιδοψυχίατρος: Ψυχολογική θεώρηση των εναλλακτικών θεραπειών. Εισήγηση κατά την αναφερομένη στο ανωτέρω Νο 9, Ημερίδα.

11. Βλιαγκόφτης Αρσένιος Μοναχός: (Εντεταλμένος Ι. Μητρ. Κασσανδρείας για θέματα αιρέσεων και παραθρησκειών) Η Οργονομία. Εισήγηση κατά την Ημερίδα την αναφερομένη στο Νο 9 της παρούσης. 

12. Αλεβιζόπουλος Αντ.: Αποκρυφισμός Γκουρισμός, «Νέα Εποχή». Αθήναι, 1993.

13. Διαμαντίδης Σπ.: Ομοιοπαθητική Ιατρική. Εκτύπωση PARALAX III. 

14. Βυθούλκας Γ.: Η νέα διάσταση στην Ιατρική. Εκδ. ΑΔΑΜ, Αθήνα, 1994.

15. Αβραμίδης Β. Αθ.: Η Ομοιοπαθητική είναι «επιστήμη» ή και «κάτι άλλο»; Περιοδικό «Πειραϊκή Εκκλησία», Ιανουάριος 1996.

16. Αβραμίδης Β. Αθ.: Η…. Ομοιοπαθητική υπό το πρίσμα της Ιατρικής Επιστήμης. Εκδ. «ΥΠΑΚΟΗ», Αθήνα, 1996.

17. Κάπρα Φρίτγιοφ (Capra Fritjof): Το Τάο και η Φυσική: Μετάφραση: Μ. Βερέττας. Εκδ. ΩΡΟΡΑ, Αθήνα, 1982.

18. Κωνσταντοπούλου Ε., Καράβης Μ., Κανελλοπούλου Α., Δρούκας Β., : Ο Βελονισμός ως συμπληρωματικό μέσον θεραπείας σε ασθενείς με δυσλειτουργία του Στοματογναθικού συστήματος. Ελεύθερη ανακοίνωση στο 16ο Πανελλήνιο Συνέδριο της Ελληνικής Οδοντιατρικής Ομοσπονδίας. Αθήνα 24.10.1996.

19. Καράβης Μ., Σιγάλας Β.,: Θεωρητική προσέγγιση των αναλγητικών μηχανισμών δράσεως του βελονισμού. Αναφέρεται ότι παρουσιάσθηκε σε Συνέδριο στην Κοπεγχάγη και στην Κύπρο. 

20. Χ. Βαλλνέφερ – Α. Φον Ροττάουσερ: Κινέζικη Λαϊκή Ιατρική και Βελονισμός, Εκδόσεις ΠΥΡΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ, Αθήνα 1978.

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Λάβαμε καί δημοσιεύουμε τό ἀκόλουθο Δελτίο Τύπου τοῦ Ἰ­α­τρι­κοῦ Συλλόγου Πατρῶν.

Ἀριθ. Πρωτ. 9666

Πάτρα: 12-9-2016

Τό Διοικητικό Συμβούλιο τοῦ Ἰατρικοῦ Συλλόγου Πατρῶν λόγω τῆς αὐξητικῆς τάσης πού ἐμφανίζεται τόν τελευταῖο καιρό στή χρήση μηχανημάτων βιοσυντονισμοῦ (ἤ βιοανάδρασης) γιά διαγνωστικούς ἤ ἄλλους σκοπούς καί μέ ἀφορμή τήν ὑπ’ ἀρ. Γ3β/ΓΠ/οἰκ. 63736/24-8-2016 ἀπόφαση τοῦ Ὑπ. Ὑγείας, ὀφείλει νά πληροφορήσει τούς πολίτες προκειμένου νά γνωρίζουν σέ ἔκταση τό θέμα γιά τά ἀκόλουθα:

1. Ὁ βιοσυντονισμός δέν εἶναι διαγνωστική μέθοδος μέ τόν ὅρο πού χρησιμοποιεῖται ἀπό τή συμβατική κλασσική ἰατρική.

2. Ὁ βιοσυντονισμός ἀποτελεῖ μέρος τῆς ἐναλλακτικῆς ἰατρικῆς, ὅπως ὁ βελονισμός, ἡ λειτουργική ἐπανατροφοδότηση καί ἄλλες ἐναλλακτικές μέθοδοι.

3. Δέν τεκμηριώνεται ἐπιστημονικά ἡ ἀποτελεσματικότητα τῆς μεθόδου.

4. Ἡ κυκλοφορία τῶν μηχανημάτων βιοσυντονισμοῦ, ἀπαιτεῖ τή σήμανση CE.

5. Ἡ ὕπαρξη τῆς τεχνολογίας βιοσυντονισμοῦ δέν ἀποτελεῖ καί προϋπόθεση αὐτόματης ἀποδοχῆς ἐφαρμογῆς τῆς πράξης.

Παρακαλοῦνται οἱ πολῖτες πού ἔχουν λάβει ἤ πρόκεται νά λάβουν ὑπηρεσίες μέ χρήση τέτοιων μηχανημάτων, νά ἐ­νη­με­ρώ­νουν τά ἁρμόδια ἐλεγκτικά ὄργανα (γιά ἰατρούς τόν Ἰατρικό Σύλλογο) προκειμένου νά γίνονται οἱ ἀπαραίτητοι ἔλεγχοι γιά τήν τήρηση τῶν διατάξεων γιά τήν ἐγκατάσταση καί λειτουργία μηχανημάτων ἰοντιζουσῶν καί μή ἰοντιζουσῶν ἀ­κτι­νο­βο­λι­ῶν.

Γιά τό Διοικητικό Συμβούλιο

Η ΠΡΟΕΔΡΟΣ              Ο ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

  Ἄννα Μαστοράκου        Γεώργιος Πατριαρχέας

Περιοδικό «διάλογος»

Οκτώβριος - Δεκέμβριος 2016, τεύχος 86

Για να γίνετε συνδρομητές στο Περιοδικό "ΔΙΑΛΟΓΟΣ" παρακαλούμε καλέστε στο 2106396665

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Αναμφισβήτητη είναι η αξία της τέχνης που αποτελεί για τον άνθρωπο μέσο έκφρασης, επικοινωνίας και δημιουργίας. Παρά τις απόψεις των αρνητών της τέχνης, η μουσική, ο χορός, το θέατρο, η ζωγραφική έχουν τη θέση τους στη ζωή μας και μπορούν να αποτελέσουν εργαλεία καλλιέργειας, έκφρασης, ψυχαγωγίας, ανθρώπινης προσέγγισης. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία χρησιμοποιείται η βυζαντινή μουσική και η αγιογραφία για να εκφράσει ο άνθρωπος τη λατρεία του προς το Θεό και την αγάπη του για τους Αγίους. Είναι όμως οι τέχνες θεραπευτικές; Και γιατί όλη αυτή η εμμονή για την «θεραπεία μέσω τεχνών» που έκανε την εμφάνισή της τον 20ο αιώνα; Δε μιλάμε πια για τη χρήση των τεχνών, αλλά για την απολυτοποίησή τους. Όπως επισημαίνεται σε έρευνα για το ρόλο των τεχνών σήμερα, «οι επιστήμονες, βασιζόμενοι σε εθνολογικές και ανθρωπολογικές μελέτες, ανακάλυψαν τις θεραπευτικές ιδιότητες της τέχνης και τις μεθόδευσαν για να αντιμετωπίζουν ψυχοσωματικά προβλήματα. Είναι μάγοι του 20ου αιώνα, που δεν χρησιμοποιούν βότανα, ξόρκια ή άλλου είδους γιατροσόφια, απλώς θέλουν να επαναφέρουν τη χαμένη μαγεία της τέχνης στους ανθρώπους της σύγχρονης ασφυκτικής πόλης, να τους μυήσουν στην τελετουργία της δημιουργίας». Ο λόγος για τη μουσικοθεραπεία, τη χοροθεραπεία, τη δραματοθεραπεία και την εικαστική θεραπεία (art therapy), γνωστές ως «θεραπείες μέσω των τεχνών», οι οποίες ορίζονται ως «μη ορθόδοξες μέθοδοι ψυχοθεραπείας», ως «εναλλακτικές ή ολιστικές θεραπείες», ως «νέοι δρόμοι στην ψυχοθεραπεία», «νέες θεραπείες». Ανήκουν στο ολιστικό μοντέλο υγείας, έχουν νεοεποχίτικα χαρακτηριστικά και διατείνονται ότι μπορούν να θεραπεύσουν. Οι ίδιοι οι «θεραπευτές μέσω τεχνών» φροντίζουν εξαρχής να διασαφηνίσουν ότι δεν ασχολούνται με την προσθήκη τέχνης στη θεραπεία, ούτε με την προσθήκη θεραπείας στην τέχνη, αλλά με μεθόδους που αποτελούν νέες συνθέσεις, ξεχωριστές οντότητες.

1. Ορισμός και στόχοι της χοροθεραπείας

Όταν λέμε «χοροθεραπεία» δεν εννοούμε φυσικά το χορό. Η χοροθεραπεία είναι μια εναλλακτική, ολιστική μέθοδος ψυχοθεραπείας που χρησιμοποιεί την κίνηση και το χορό «για να προάγει την συναισθηματική, κοινωνική, γνωστική και σωματική ολοκλήρωση του ατόμου», για να «εναρμονίσει το νου, το σώμα και την ψυχή» του ανθρώπου και να τον οδηγήσει στην «προσωπική εξέλιξη» και την «αυτογνωσία» [1]. Η χοροθεραπεία αποτελεί «μια αναζήτηση αυτοθεραπείας διαμέσου της σωματικής κίνησης» [2]. Βασίζεται σε δύο αξιώματα: πρώτον ότι «το σώμα καθρεφτίζει την ιστορία, την προσωπικότητα και τη συναισθηματική κατάσταση του ατόμου» [3] και δεύτερον ότι «οι αλλαγές στην κινητική συμπεριφορά επιφέρουν αλλαγές στην ψυχή» [4] ή «την προσωπικότητα». Με απλά λόγια, το σώμα ανάγεται σε μέσο αξιολόγησης, αλλά και θεραπείας [5]. Για παράδειγμα, «χρόνιες μυϊκές εντάσεις σε ορισμένα σημεία του σώματος εκφράζουν παράλληλα χρόνια καταπίεση ορισμένων συναισθημάτων» [6]. Επίσης, «κινητικές δυσκαμψίες αντανακλούν αντίστοιχους περιορισμούς στην προσωπικότητα του ατόμου» [7], ενώ για να γνωρίσεις τον εαυτό σου και τους άλλους απαραίτητη προϋπόθεση θεωρείται «το εύρος της κίνησης». Σε σχετικά συγγράμματα διαβάζουμε ακόμη ότι «το σώμα γίνεται το όχημα για να περάσει κανείς στα εσώτερα επίπεδά του», «να πραγματοποιήσει τις επιθυμητές αλλαγές», να αποκτήσει «ένα αίσθημα ολότητας», «να βελτιώσει την αυτοεκτίμησή του», να οδηγηθεί στην «αυτοπραγμάτωση». Η χοροθεραπεία απευθύνεται σε ανθρώπους κάθε ηλικίας που υποφέρουν από «όλων των ειδών τις ψυχικές, σωματικές και ψυχοσωματικές διαταραχές», αλλά και σε εκείνους που αναζητούν «αυτογνωσία». 2. Οι ρίζες και η εξέλιξη της χοροθεραπείας

«Οι παραδοσιακές πρακτικές της χοροθεραπείας…βρίσκονται στα βάθη των αιώνων» [8], όπου ο χορός αποτελούσε αναπόσπαστο μέρος όλων των θεραπευτικών τελετουργιών. Ο πρωταρχικός σκοπός του χορού υπήρξε «η επιδίωξη επηρεασμού των ανώτερων δυνάμεων» [9], η απομάκρυνση των κακών πνευμάτων, η επίκληση άλλων, αλλά και η θεραπεία ασθενειών. Στις πρωτόγονες κοινωνίες η θεραπεία και η υγεία συχνά συνδέονταν με τον τρόπο κίνησης. Ο ρυθμός του χορού χρησιμοποιείτο ως θεραπευτικό μέσο για να συντονιστούν οι «σπασμένοι νοσογόνοι εσωτερικοί ρυθμοί» οι οποίοι θεωρούνταν υπαίτιοι των ασθενειών [10].

Ποικίλα είναι τα είδη των θεραπευτικών χορών. Στην Ευρώπη «οι ιταλικές ταραντέλλες ήταν αρχικά χοροί θεραπευτικοί για τον εξορκισμό μιας αράχνης, της ‘ταραντούλα’, που θεωρήθηκε υπεύθυνη για μερικές ψυχικές αρρώστιες των γυναικών» [11]. Ο χορός της έκστασης, πρακτική πολλών χιλιάδων ετών, όπου ο σαμάνος «εκκενώνει» το σώμα του, αφήνοντάς το με τη βοήθεια του τυμπάνου να καταληφθεί από τα πνεύματα κι έτσι να «θεραπεύσει». Άλλο παράδειγμα που επιβιώνει μέχρι σήμερα στην Αφρική είναι η χοροθεραπεία mombwiri, αρχέγονη μορφή χοροθεραπείας, για την οποία ο «θεραπευτής» περνά διάφορα στάδια : δοκιμασία, μύηση, άσκηση του χορού της ίασης, απομόνωση κτλ. [12]. Επίσης, εξέχουσα θέση σε ορισμένες πρωτόγονες φυλές έχουν οι Ιεροί Χοροί. Εκεί ο χορός αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της λατρείας, καθώς η κάθε θεότητα έχει το δικό της χορό και η αδυναμία να χορέψει κανείς σημαίνει αδυναμία να λατρέψει. Στους Ιερούς Χορούς συγκαταλέγονται και οι χοροί προς τιμήν του Διόνυσου. Να θυμηθούμε εδώ και το χορό πάνω στη φωτιά, τα γνωστά «Αναστενάρια», παγανιστική πρακτική με σαφή δαιμονικά χαρακτηριστικά. Συχνά οι αρχαίοι Έλληνες συνέδεαν τα μυστήρια και τις τελετουργίες τους με το χορό. Αλλά και στον Ινδουισμό συναντά κανείς θεούς να χορεύουν και ο θεός Σίβα θεωρείται ότι προστατεύει αυτούς που ακολουθούν το χορό του. «Με τον σπειροειδή χορό του ο Σίβα δημιουργεί, συντηρεί και καταστρέφει τον κόσμο» [13]. Ο ινδικός χορός Μπάρατα Νάτυαμ, «αρχαίος, ιερός θεατρικός χορός», «ένας ολιστικός χορός πέρα από την τέχνη» [14] που συνδυάζει ιστορίες από τις Βέδες, «την ίαση και την επικοινωνία με τις δυνάμεις τις εσωτερικές και τις συμπαντικές» [15]. Επίσης, για τους δερβίσηδες ο χορός βρίσκεται στο κέντρο της λατρείας και δεν πρέπει ποτέ να χρησιμοποιείται για κοσμικούς σκοπούς. Ο δερβίσης περιστρέφεται δεξιόστροφα, εκτελώντας με τα πόδια, τα χέρια και το κεφάλι του συγκεκριμένες επαναλαμβανόμενες κινήσεις και έτσι πέφτει σε έκσταση και ενώνεται με το θεό του. Για κάποιους σύγχρονους χοροθεραπευτές, μάλιστα, οι χοροί των δερβίσηδων και του βουντού «παρέχουν πλούσιο διδακτικό υλικό» [16].

Έτσι φτάνουμε στον εικοστό αιώνα, ο οποίος «ανακαλύπτοντας εκ νέου τα οφέλη της θεραπευτικής λειτουργίας του χορού, δημιούργησε τον όρο “χοροθεραπεία”» [17]. Το νέο ρεύμα της χοροθεραπείας που εμφανίστηκε στη δεκαετία του 1950 προήλθε από την «θεραπευτική ευρυθμία» [18] (μια μέθοδο με αποκρυφιστική βάση) που εμπνεύστηκε ο ιδρυτής της ανθρωποσοφίας [19] Rudolf Steiner και τις θεωρίες του Rudolf Laban. Ο Laban (1879-1958), χορευτής και χορογράφος, με επιρροές από τη θεοσοφία, το σουφισμό και τον ερμητισμό [20], ανέπτυξε ένα περίπλοκο σύστημα παρατήρησης, ανάλυσης και καταγραφής της κίνησης [21], το οποίο στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε σε ψυχιατρικούς ασθενείς. Λίγο αργότερα, το 1966 ιδρύθηκε η Αμερικανική Ένωση Χοροθεραπευτών και το 1993 η Ένωση Χοροθεραπευτών Ελλάδος. 3. Ινδουιστικές και σαμανιστικές προεκτάσεις

Παρότι η χοροθεραπεία δεν έχει μία ενιαία μέθοδο, αλλά πολλούς τρόπους προσέγγισης, υπάρχουν δύο βασικές θεραπευτικές προσεγγίσεις, σύμφωνα με τις επίσημες ενώσεις χοροθεραπευτών: η χοροκινητική και η πρωτόγονη έκφραση [22]. Η κάθε συνεδρία, η οποία διαρκεί συνήθως μιάμιση ώρα, χωρίζεται σε δύο μέρη. Στο πρώτο μέρος εφαρμόζεται η τεχνική της πρωτόγονης έκφρασης, στην οποία χρησιμοποιούνται κρουστά και στο δεύτερο μέρος γίνεται η χοροκινητική όπου ο χοροθεραπευτής ζητά από τους θεραπευόμενους να αυτοσχεδιάσουν πάνω σε συγκεκριμένα θέματα, συχνά  χρησιμοποιώντας τη διαίσθησή του [23].

Η τεχνική της πρωτόγονης έκφρασης εισήχθη αρχικά στη Γαλλία από έναν Αϊτινό χορευτή, τον Hernst Duplan, όταν αυτός συνεργάστηκε με την Katherine Dunham η οποία έκανε χορογραφίες «εμπνευσμένες από παραδοσιακές τελετουργιίες, χρησιμοποιούσε δηλαδή βασικά στοιχεία των τελετουργιών, όπως τη σχέση με τη γη, τον ήχο των τυμπάνων, την ενέργεια που κατοικεί στο σώμα» [24]. Η πρωτόγονη έκφραση, εμπνευσμένη από τους πρωτόγονους χορούς, «είναι μια μορφή δυναμικού, ρυθμικού χορού που συνοδεύεται από τύμπανα (ταμ-ταμ) και τις φωνές των συμμετεχόντων… Ένας μουσικός με ταμπούρλο συνοδεύει τη συνεδρία» [25]. Η χοροθεραπεία μέσω της πρωτόγονης έκφρασης, ενταγμένη στο όλο κλίμα του «πριμιτιβισμού» (της επανόδου και εξύψωσης διαφόρων μορφών έκφρασης των πρωτόγονων πολιτισμών), εξελίχθηκε με την καθοριστική επιρροή της Dr France Schott-Billmann η οποία συνέγραψε διατριβή με τίτλο «Σώμα και καταληψία. Εθνοψυχαναλυτική μελέτη των εκστατικών χορών σε πολυθεϊστικές κοινωνίες». Η Billmann προχώρησε την ανάπτυξη της χοροθεραπείας ενσωματώνοντας στις ψυχαναλυτικές θεωρίες «τα αποτελεσματικά στοιχεία του παραδοσιακού σαμανισμού» [26] και δηλώνοντας ότι «η μελέτη του σαμανισμού δείχνει τη συγγένειά του με τη θεραπεία μέσω τεχνών» [27]. Η πρωτόγονη έκφραση συνδυάζει στοιχεία από την ψυχανάλυση και τη σαμανική θεραπεία, όπως έναν θεραπευτικό μηχανισμό που απορρέει από το συμβολισμό, τη χρήση τυμπάνου,  τη μίμηση των ζώων, το χαιρετισμό του ουρανού και της γης, τις κωδικοποιημένες εκφράσεις του σώματος που μιμούνται χορευτικά όλες τις θεότητες, τη σχέση με το έδαφος, την εμπειρία της έκστασης [28] κτλ. «Η πρωτόγονη έκφραση έχει ως στόχο να αποκαλύψει τα πρωτόγονα στοιχεία της ανθρώπινης ύπαρξης «και να συγκροτηθεί με τον πιο ριζοσπαστικό τρόπο ως διονυσιακή τελετή» [29]. «Εντάσσεται στην παράδοση των αρχαίων Μυστηρίων, των Ελευσίνιων και άλλων…όπου η σωματική εμπειρία χρησίμευε σαν υπόβαθρο ενός δυναμικού διαλογισμού πάνω στη θέση του ανθρώπου μέσα στο σύμπαν» [30].

Το ανατολικό/ινδουιστικό υπόβαθρο κάποιων χοροθεραπευτικών προσεγγίσεων γίνεται συχνά απροκάλυπτα σαφές. Διαβάζουμε σε σχετικό διαφημιστικό φυλλάδιο: «Μέσα από διάφορους ρυθμούς και χορούς…μέσα από σούφικο ρυθμικό τραγούδι συγχρονισμένο με κινήσεις και με στροβιλισμούς, μέσα από τεχνικές χαλάρωσης και στοιχεία κινητικού διαλογισμού όπως τα δίδασκε ο Osho… επιχειρείται ένα ολιστικό ξύπνημα του σώματος από μέσα προς τα έξω, μια εξισορρόπηση των τεσσάρων στοιχείων (φωτιά, αέρας, γη και νερό)». Άλλο σεμινάριο χοροθεραπείας, με τίτλο «Το σύμπαν μέσα μας», διαφημίζεται ως εξής: «Το σώμα μας περικλείει τον κόσμο. Διέπεται από τους ίδιους νόμους και τα στοιχεία που διέπουν το σύμπαν. Ένα βαθύ ταξίδι μέσα στο σώμα είναι ένα ταξίδι στα πέρατα της γης…Οι συμμετέχοντες θα έχουν τη δυνατότητα να εξερευνήσουν τα τέσσερα στοιχεία της φύσης, να επικοινωνήσουν με τον κρυμμένο τους εαυτό και να αντλήσουν γνώση, δύναμη και ενέργεια». «Το κεντρικό μέρος της χοροθεραπείας έχει πάντα ένα κύριο θέμα, πάνω στο οποίο δουλεύουν όλοι καθώς χορεύουν…Τις περισσότερες φορές βασίζεται στα τέσσερα στοιχεία της φύσης» [31].

Σε άλλη σχετική ιστοσελίδα διαβάζουμε ότι «η επαφή των γυμνών πελμάτων με τη γη ανανεώνει την ενέργεια, αποβάλλοντας τις εντάσεις και καθετί το αρνητικό», «το χτύπημα των πελμάτων στο έδαφος διεγείρει τα ενεργειακά κέντρα και συμβάλλει στην καλή υγεία». Και αλλού: «Το σώμα είναι δρόμος και ο δρόμος περνάει μέσα από το σώμα…Ο χορός απελευθερώνει το σώμα και το νου. Δημιουργεί μια ατέλειωτη ροή ενέργειας και συνείδησης της ενότητας. Η έκσταση βιώνεται και κάθε αίσθημα ξεχωριστότητας εξαφανίζεται. Γινόμαστε συμπαντικοί» [32]. Το σώμα χρησιμοποιείται «για την προσέγγιση της αλήθειας και ως δρόμος για την αυτογνωσία» και μάλιστα αποτελεί, λένε, «εργαλείο μεγάλης δύναμης για αυτοεξέλιξη». Διότι για το χοροθεραπευτή «σώμα, νους και ψυχή είναι ένα». Σε  ορισμένες περιπτώσεις η χοροθεραπεία εφαρμόζεται σε συνδυασμό με αναπνευστικές ασκήσεις γιόγκα και χρήση κρυστάλλων με τους οποίους οι «θεραπευόμενοι» «συντονίζονται». 4. Σύγχρονες τάσεις

Στις αρχές του 20ου αιώνα μια Γιαπωνέζα -που πίστευε ότι μια θεότητα μιλούσε από την κοιλιά της- ιδρύει τη γνωστή ως «Χορευτική Θρησκεία», εισάγοντας μια μορφή εκστατικού χορού που χορεύουν οι πιστοί για να βιώσουν μια κατάσταση μη-εαυτού [33]. Στις αρχές του ίδιου αιώνα ξεκινούν, ως μέρος ενός συστήματος αποκρυφιστικής-μυστικιστικής διδασκαλίας, και οι «Ιεροί Χοροί του Γκουρτζίεφ» οι οποίοι πρέπει να εκτελούνται επακριβώς σε χορευτικά τελετουργικά ώστε να οδηγήσουν σε «ένα άνοιγμα προς το ιερό και στην ανάπτυξη της συνειδητότητας». Το 1960 δημιουργείται στη Χιλή η «βιοχορευτική», μια διαλογιστική προσέγγιση του χορού, ενώ στο τέλος της ίδιας δεκαετίας ξεκινούν «οι Χοροί για την Παγκόσμια Ειρήνη» οι οποίοι με την επίκληση διαφόρων θεοτήτων υποτίθεται ότι επιφέρουν την ειρήνη, τη «θεραπεία» της Γης, της παγκόσμιας οικογένειας κτλ. Σήμερα υπάρχει ένα «Διεθνές Δίκτυο Χορών για την Ειρήνη» [34], αλλά και διάφοροι «Κύκλοι Ιερών Χορών» και «Θεραπευτικών Χορών». Το «Διεθνές Ινστιτούτο Χοροθεραπείας» διοργανώνει συχνά σεμινάρια «αφύπνισης των αυτοθεραπευτικών δυνάμεων διαμέσου του χορού». Το 1988 ιδρύεται η «Διεθνής Αδελφότητα Χριστιανικού Χορού» [35] στην οποία μετέχουν «Αδελφότητες και Διακονίες Χριστιανικού Χορού» από 25 χώρες. Πρόκειται για χοροθεραπεία που κινείται στον προτεσταντικό χώρο και εκεί ο «χριστιανικός χορός» αποτελεί έκφραση της πίστης, μέρος της λατρείας, του ευαγγελισμού, της προφητικής ερμηνείας και της «θεραπείας». Το 1999 γεννιέται η «χορευτική γιόγκα» («Yoga Meets Dance»TM), ένα κράμα ελεύθερου χορού, χορού έκστασης, μουσικοθεραπείας και γιόγκα. Επίσης, η μόδα  σήμερα επιβάλλει και την «ιαματική γυμναστική», ένα σύστημα ασκήσεων με «στοιχεία χορού, γιόγκα, ασκήσεων γράμμωσης και αντιγυμναστικής».

Τα τελευταία χρόνια εξαπλώνονται και στην Ελλάδα τα σεμινάρια «θεραπευτικής ευρυθμίας», διαλογιστικού χορού, ινδουιστικού χορού, χορού έκστασης, «θεραπευτικού χορού της κοιλιάς», χορού των τσάκρας κ.α.με στόχο την αυτοθεραπεία. Επιπλέον, δίδονται παραστάσεις με μυστικιστικούς χορούς των Σούφι, χορευτικές παραστάσεις πολεμικών τεχνών από μοναχούς Σαολίν και το 2004 παρουσιάζεται και βραβεύεται ο «Χορός Αυτοάμυνας», ένας πνευματικός χορός που συνδυάζει μουσική, χορό, πολεμικές τέχνες και τεχνικές χαλάρωσης της Ανατολής ώστε «να αφυπνιστεί σιγά-σιγά η εσωτερική δύναμη του “θηρίου”, του ενστίκτου» [36].

Αναμενόμενη η εφαρμογή της χοροθεραπείας σε αποκρυφιστικούς χώρους, ινδουιστικά κέντρα και συναφή περιβάλλοντα. Προκαλεί έκπληξη, ωστόσο, το γεγονός ότι η χοροθεραπεία έχει διεισδύσει σε κέντρα Ψυχικής Υγείας, σε ινστιτούτα για διαταραχές λόγου και επικοινωνίας, σε μεγάλο Σύνδεσμο για τη Δυσλεξία, ακόμα και σε τμήματα Φυσικής Αγωγής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, όπου στόχος του σχετικού μαθήματος ορίζεται «η απόκτηση αυτογνωσίας». Να τονιστεί ότι πέρα από τις όποιες φιλοσοφικο-θρησκευτικές προεκτάσεις, η αποτελεσματικότητα της χοροθεραπείας δεν έχει αποδειχθεί. Οι ειδικοί της ψυχικής υγείας χαρακτηριστικά επισημαίνουν ότι «δεν κρίνονται επαρκείς οι μαρτυρίες για εποικοδομητικά αποτελέσματα» [37].

__________________________

[1] σύμφωνα με τις επίσημες ενώσεις χοροθεραπευτών

[2] http://www.dance-to-health-help-your-special-needs-child.com/dance.html

[3] http://www.gadt.gr/choreotherapy.htm

[4] http://www.healthandhealingny.org/complement/dance_history.asp

[5] http://www.noesi.gr/node/615

[6] http://www.shantala.gr/dancetherapy01.html

[7] ένθ’ ανωτέρω

[8] Οδηγός Σύγχρονης Θεραπευτικής, ετήσια έκδοση για τις εναλλακτικές θεραπείες, 2002-2003, σελ. 198

[9] Νίκος Παπαδόπουλος, Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό της Ψυχολογίας, Σύγχρονη Εκδοτική, 2005, σελ. 899

[10] Οδηγός Σύγχρονης Θεραπευτικής, ένθ. ανωτ., σελ. 130

[11] France Schott-Billmann, Χοροθεραπεία με την πρωτόγονη έκφραση, Τρόπος Ζωής, 1995, σελ. 153

[12] http://www.shantala.gr/trav_africa02.html

[13] Περιοδικό Ανεξήγητο, τεύχος 206, Δεκέμβριος 2005

[14] http://www.shantala.gr/bara01g.html

[15] Οδηγός Σύγχρονης Θεραπευτικής, ένθ. ανωτ. , σελ. 130

[16] France Schott-Billmann, Όταν ο χορός θεραπεύει, Ελληνικά Γράμματα, 1998, σελ. 21

[17] France Schott-Billmann, Όταν ο χορός θεραπεύει, ένθ. ανωτ., σελ.13-14

[18] http://www.dance-to-health-help-your-special-needs-child.com/history-dmt.html

[19] Η ανθρωποσοφία, που γεννήθηκε στη Γερμανία στις αρχές του 20ου αιώνα, είναι νεοποχίτικη κίνηση που εντάσσεται στο χώρο της θεοσοφίας και του αποκρυφισμού. Δραστηριότητα της ανθρωποσοφίας αποτελούν και τα σχολεία Waldorf (Steiner) που υπάρχουν πια και στην Ελλάδα. Η ανθρωποσοφία θεωρείται «η μητέρα της ευρυθμίας».

[20] http://en.wikipedia.org/wiki/Rudolf_Laban

[21] Περιοδικό Χορός, τεύχος 48, Φεβρουάριος-Μάιος 2004.

[22] και σύμφωνα με την Ένωση Χοροθεραπευτών Ελλάδος στο http://www.gadt.gr/education.htm

[23] Αλεξία Μαργαρίτη-Τζωρτζάκη στο Σύγχρονες Ψυχοθεραπείες, συλλογικό έργο, Π. Ασημάκης, 2001, σελ. 509.

[24] Αλεξία Μαργαρίτη-Τζωρτζάκη στο Σύγχρονες Ψυχοθεραπείες, ενθ. ανωτ. , σελ. 500

[25] France Schott-Billmann, Χοροθεραπεία με την πρωτόγονη έκφραση, ένθ. ανωτ., σελ. 55

[26] France Schott-Billmann, Όταν ο χορός θεραπεύει, ένθ. ανωτ., σελ. 23

[27] France Schott-Billmann, Όταν ο χορός θεραπεύει, ένθ. ανωτ., σελ. 97

[28] France Schott-Billmann, Όταν ο χορός θεραπεύει, ένθ. ανωτ., σελ. 279-280

[29] France Schott-Billmann, Χοροθεραπεία με την πρωτόγονη έκφραση, ένθ. ανωτ., σελ. 144

[30] France Schott-Billmann, Χοροθεραπεία με την πρωτόγονη έκφραση, ένθ. ανωτ., σελ. 51

[31] Περιοδικό Υγεία και Ευεξία, τεύχος 14, Νοέμβριος 2004.

[32] Από σχετικό διαφημιστικό φυλλάδιο

[33] The World’s Religions, edit. Christopher Partridge, Lion Hudson, 2005, σελ. 419

[34] http://www.dancesofuniversalpeace.org/about.htm

[35] http://www.icdf.com/about_icdf/what_is_icdf.html

[36] από εσωτερικό έντυπο

[37] Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό της Ψυχολογίας, ένθ. ανωτ., σελ. 899.

Πηγή: ("Παρακαταθήκη" Μάιος – Ιούνιος 2007), Η άλλη όψη

Τι εξυπηρετεί αυτή η απόλυτη επιμονή; Γιατί δεν αποσύρεται; Τι είναι εκείνο που συντηρεί μια τόσο μεγάλη και μονομερή επιμονή; Ενθυμίζομε τη μονομερή και απόλυτη προτροπή : «Το άλλο είναι να μη δεχτούμε τα φάρμακα που μας προτείνουν» και στην ερώτηση του δημοσιογράφου «Και πως γιατρευόμαστε;», η απόλυτη αντιπρόταση «Άρα εμείς πρέπει να έχομε αντιπρόταση σε επίπεδο φαρμακευτικό. Και υπάρχει αντιπρόταση, η ολιστική ιατρική, την οποία όμως την πολεμούν».

Παρατηρήσαμε αυτές τις μέρες να συμπροσφέρεται η γιόγκα και η αγιουρβέδα, από κέντρα ολιστικής ιατρικής. Μάλιστα σε κάποια από αυτά κάποτε υπάρχει και ινδός (ινδουϊστής) ‘’εκπαιδευτής’’. Το παραβλέπουν αυτό; Οι επιμένοντες στην απόλυτη και μονομερή «αντιπρόταση» ολιστικής ιατρικής, ας αναζητήσουν να δουν και πόσοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί εξ αφορμής των εναλλακτικών θεραπειών, ασχολούνται με τις συναφείς μεταφυσικές εναλλακτικές πλάνες γιόγκα, αγιουρβέδα κλπ.

Η εμπάθεια δεν είναι το ‘’κίνητρο’’, τόσο επώδυνα να τολμήσουμε και πάλι ένα τέτοιο κείμενο, αλλά η λύπη για τις διόδους των εναλλάκτικών πλανών, που δεν συνάδουν με την εν Χριστώ ζωή. Ας προσέξουν επιμένοντες στην απόλυτη και μονομερή «αντιπρόταση» ολιστικής ιατρικής, τα λόγια του ιερομονάχου Αρτεμίου Γρηγοριάτη (πτυχιούχου Χημικού), ο οποίος είχε αναπτύξει το θέμα «Ολιστική ιατρική», με την ευλογία του Αρχιμανδρίτη Γρηγορίου Καψάνη που ως εξής προστατεύουν τον Ορθόδοξο λαό : ‘’Πρόκειται για ένα παγανιστικό κίνημα. Στους ‘’νέο-εποχίτες’’, όπως και στους ανατολικολυς λαούς, ο Θεός ταυτίζεται με τον κόσμο…Θεός είναι η ‘’συμπαντική συνείδηση’’…Ο Θεός δεν είναι ο δημιουργός, αλλά ο νους του σύμπαντος…Όλες αυτές οι «εναλλακτικές μέθοδοι» στηρίζονται στη βασική ιδέα ότι κάθε άνθρωπος είναι φορέας της «συμπαντικής ενέργειας», δηλαδή της θεότητας σύμφωνα με τους (πλάνους) μυστικιστές. Αυτή την ενέργεια ονόμασαν «βιοενέργεια»…και «ζωτική δύναμη» οι ομοιοπαθητικοί. Κατά συνέπεια, ο θεραπευτής ελευθερώνει αυτή τη βιοενέργεια και ο άνθρωπος αισθάνεται…υγιής…Διότι, πέρα από το φυσικό τρόπο για την παρασκευή βοτάνων, χαπιών ή για τη δακτυλοσυμπίεση ή βελονισμό ή γενικώς για κάθε θεραπεία εναλλακτική, χρησιμοποιούνται συνήθως και κάποιες φράσεις επωδές, επικλήσεις και προσευχές. Και ασφαλώς δεν απευθύνονται στον Χριστό, ή στην Αγία Τριάδα αλλά στην «συμπαντική ενέργεια»’’.

Ο Όσιος Παΐσιος πάντοτε απέτρεπε την καταφυγή στην ομοιοπαθητική και τα ομοιοπαθητικά φάρμακα, τα οποία χρησιμοποιεί η ολιστική ιατρική. Ήταν χαρακτηριστική η προτροπή του Οσίου Παϊσίου «Να μην πάτε. Είναι μπερδεμένο πράγμα». Αλλού δήλωνε «Να μην της έχετε εμπιστοσύνη».

Όπως η ολιστική πλάνη αναφέρεται σε αρχές που διέπουν το σύμπαν, ενσωματώνοντας τις έννοιες πνεύμα, νους, σώμα, για να προσδώσει ‘’μεταφυσική’’ χροιά στην πλάνη της και ως εκ τούτου επιπρόσθετη θεραπευτική βεβαιότητα, έτσι και η πλάνη ‘’αγιουρβέδα’’, αναφέρεται στον άνθρωπο και το σύμπαν, μιλώντας για τρία ‘’επίπεδα ύπαρξης’’ του ‘’υλικού παχυλού σώματος’’, του ‘’νοητικού σώματος’’ και της ‘’εσώτερης φύσης τους’’. Όλα τούτα είναι απότοκα πλανεμένων ινδουϊστικών αντιλήψεων.

Δεν θα ξεχάσω τη μεγάλη χαρά που πήρα, από τη συμπεριφορά υποψήφιου ‘’θεραπευτή’’ εναλλακτικών πλανών, που κατάγεται από ορεινό χωριό της Μητροπολιτικής περιφέρειας Μόρφου. Μετά από συζήτηση με κάποιον που η Ορθόδοξη ακρίβεια δεν του επιτρέπει τέτοιες εναλλακτικές ενασχολήσεις, ο υποψήφιος ‘’θεραπευτής’’ (δεν αναφέρω άλλες λεπτομέρειες για να μη θίξω τον άνθρωπο αυτό), πείστηκε για το ασυμβίβαστο στον Ορθόδοξο Χριστιανό να ασχολείται με κάποια των εναλλακτικών πλανών.

Αν και αρχικά ο υποψήφιος αυτός εναλλακτικός ‘’θεραπευτής’’, προέταξε τη θέση κάποιων ιερωμένων σε εναλλακτικές πλάνες, στο τέλος υπερίσχυσε η απλή Ορθόδοξη Πίστη του. Το παράδειγμα του απλού αυτού ανθρώπου του Ορθόδοξου λαού μας, ας γίνει αφορμή για απόσυρση της απόλυτης προτροπής για ολιστική ιατρική, μιας μονομερούς και απόλυτης προτροπής, που σε κανένα κέντρο ολιστικής ιατρικής δεν συναντάς, και τη συναντάς δυστυχώς στην Ιστοσελίδα της Μητρόπολης Μόρφου.

Πηγή: Ακτίνες, Αβέρωφ

Αναμφισβήτητη είναι η αξία της τέχνης που αποτελεί για τον άνθρωπο μέσο έκφρασης, επικοινωνίας και δημιουργίας. Παρά τις απόψεις των αρνητών της τέχνης, η μουσική, ο χορός, το θέατρο, η ζωγραφική έχουν τη θέση τους στη ζωή μας και μπορούν να αποτελέσουν εργαλεία καλλιέργειας, έκφρασης, ψυχαγωγίας, ανθρώπινης προσέγγισης. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία χρησιμοποιείται η βυζαντινή μουσική και η αγιογραφία για να εκφράσει ο άνθρωπος τη λατρεία του προς το Θεό και την αγάπη του για τους Αγίους. Είναι όμως οι τέχνες θεραπευτικές; Και γιατί όλη αυτή η εμμονή για την «θεραπεία μέσω τεχνών» που έκανε την εμφάνισή της τον 20ο αιώνα; Δε μιλάμε πια για τη χρήση των τεχνών, αλλά για την απολυτοποίησή τους. Όπως επισημαίνεται σε έρευνα για το ρόλο των τεχνών σήμερα, «οι επιστήμονες, βασιζόμενοι σε εθνολογικές και ανθρωπολογικές μελέτες, ανακάλυψαν τις θεραπευτικές ιδιότητες της τέχνης και τις μεθόδευσαν για να αντιμετωπίζουν ψυχοσωματικά προβλήματα. Είναι μάγοι του 20ου αιώνα, που δεν χρησιμοποιούν βότανα, ξόρκια ή άλλου είδους γιατροσόφια, απλώς θέλουν να επαναφέρουν τη χαμένη μαγεία της τέχνης στους ανθρώπους της σύγχρονης ασφυκτικής πόλης, να τους μυήσουν στην τελετουργία της δημιουργίας» [1]. Ο λόγος για τη μουσικοθεραπεία, τη χοροθεραπεία, τη δραματοθεραπεία και την εικαστική θεραπεία (art therapy), γνωστές ως «θεραπείες μέσω των τεχνών», οι οποίες ορίζονται ως «μη ορθόδοξες μέθοδοι ψυχοθεραπείας» [2], ως «εναλλακτικές ή ολιστικές θεραπείες», ως «νέοι δρόμοι στην ψυχοθεραπεία», «νέες θεραπείες» [3]. Ανήκουν στο ολιστικό μοντέλο υγείας [4], έχουν νεοεποχίτικα χαρακτηριστικά και διατείνονται ότι μπορούν να θεραπεύσουν. Οι ίδιοι οι «θεραπευτές μέσω τεχνών» φροντίζουν εξαρχής να διασαφηνίσουν ότι δεν ασχολούνται με την προσθήκη τέχνης στη θεραπεία, ούτε με την προσθήκη θεραπείας στην τέχνη, αλλά με μεθόδους που αποτελούν νέες συνθέσεις, ξεχωριστές οντότητες.

2. Τι είναι η μουσικοθεραπεία

Θα πρέπει να έγινε ήδη σαφές ότι άλλο η μουσική και η αξία της, άλλο η μουσική αγωγή, άλλο η απλή μουσική ακρόαση και τα πιθανά θετικά αποτελέσματά της και άλλο πράγμα η μουσικοθεραπεία. Η μουσικοθεραπεία ορίζεται ως η χρήση της μουσικής «για να επιτευχθούν θεραπευτικοί στόχοι» [5], οι οποίοι «απευθύνονται στις σωματικές, συναισθηματικές, διανοητικές και κοινωνικές ανάγκες των ατόμων» [6]. Όπως μας βεβαιώνουν οι μουσικοθεραπευτές, η μουσικοθεραπεία «χρησιμοποιείται σε όλων των ειδών τις ψυχικές και σωματικές παθήσεις» [7] και μπορεί να βοηθήσει τον άνθρωπο σε οποιαδήποτε ηλικία και σε οποιαδήποτε ψυχοσωματική κατάσταση: στη σχέση με τον εαυτό του και τους άλλους, στο τρακ, στο άγχος, στην κατάθλιψη, σε συναισθηματικές διαταραχές, σε ψυχοσωματικές διαταραχές, σε εγκεφαλικά, σε καρδιοπάθειες, σε καρκίνο, σε ειδικές ανάγκες, σε ψυχιατρικές παθήσεις κλπ» [8]. Εφαρμόζεται «στη διάγνωση και θεραπεία παιδιών και ενηλίκων» που πάσχουν από πλήθος προβλημάτων, μεταξύ των οποίων: «αυτισμός, μαθησιακές δυσκολίες, γεροντική άνοια, φυσικές αναπηρίες, σχιζοφρένεια…» [9], αλλά και σε ασθενείς που κακοποιήθηκαν σεξουαλικά ή είναι φορείς του AIDS [10]. Αξιοπρόσεκτο είναι ότι στους στόχους της μουσικοθεραπείας περιλαμβάνονται «η μεταφυσική θεραπεία» [11], η απόκτηση «αυτογνωσίας» [12], αλλά και η «αυτοπραγμάτωση» [13]. 2.1. Οι απαρχές της μουσικοθεραπείας
«Η θεραπευτική δράση της μουσικοθεραπείας έχει τις ιστορικές της ρίζες στην αρχαία Ελληνική παράδοση, αλλά και στις παραδόσεις άλλων λαών της Ανατολής» [14]. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι η μουσική είναι δώρο των θεών στον άνθρωπο και ότι αντιπροσώπευε κινήσεις της ψυχής. Ο Απόλλων θεωρείτο ότι «προστάτευε την αρμονία της ζωής με τη μαντική, τη μουσική και την ιατρική τέχνη» [15]. Στα Ασκληπιεία, τους ναούς που ήταν αφιερωμένοι στον Ασκληπιό -υιό του Απόλλωνος- η μουσική χρησιμοποιείτο για θεραπευτικούς σκοπούς. Επίσης, ο Ασκληπιός «με τους ήχους της μουσικής κατεύναζε τις έριδες και αποκαθιστούσε την ακοή σε κουφούς» [16]. Οι Αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν ειδικούς ύμνους, τις λεγόμενες «επωδούς», για τη θεραπεία ανθρώπων και ζώων [17]. Ο Θεόφραστος θεωρούσε ότι η επιληψία μπορούσε να μετριαστεί από τους ήχους του αυλού, ενώ ο Κέλσος συνιστούσε κύμβαλα για τη θεραπεία της παραφροσύνης [18]. Οι Πυθαγόρειοι υποστήριζαν ότι «το σύμπαν, η ψυχή και η μουσική υπόκεινται στις ίδιες αρμονικές σχέσεις, η διάσπαση των οποίων επιφέρει ψυχικές ασθένειες, που η μουσική έχει τη δύναμη να θεραπεύσει» [19]. Και αυτό γιατί είχαν την αντίληψη ότι «ο κόσμος των ήχων και ο εσωτερικός κόσμος της ψυχής συνδέονται με μια μυστική συγγένεια» [20]. Έτσι λοιπόν χρησιμοποιούσαν μελωδίες για να θεραπεύσουν πάθη -την απελπισία, την οργή κλπ- αλλά και τους δυνατούς πόνους. Οι Ορφικοί, από τη άλλη, «ισχυρίζονταν ότι οι επωδές τους είχαν τόση δύναμη που μπορούσαν να καθάρουν ακόμη και αμαρτίες προγόνων» [21]. Ο Δημόκριτος πίστευε ότι οι ήχοι του αυλού έχουν θετική επίδραση στο πάσχον μέρος του σώματος. Οι προ-επιστημονικές αυτές αντιλήψεις του Δημόκριτου και των Πυθαγορείων  αποτελούν τις βάσεις για τις δύο κύριες σχολές της μουσικοθεραπείας σήμερα [22].

Η Αίγυπτος, η Ινδία και η Κίνα έχουν τις δικές τους παραδόσεις για τον ήχο και τις «θεραπευτικές» του ιδιότητες. Οι Αιγύπτιοι πίστευαν ότι ο θεός Θωθ δημιούργησε τον κόσμο με μόνο τον ήχο της φωνής του [23]. Επίσης, πίστευαν  στην ευνοϊκή επίδραση της μουσικής στη γυναικεία γονιμότητα [24]. Για τους Ινδούς «το σύμπαν δημιουργήθηκε από ένα ηχητικό ερέθισμα που πηγάζει από τα βάθη του χάους» [25] -το Ωμ θεωρείται για τους Ινδουιστές ο ήχος της δημιουργίας του κόσμου- και «ο Βράχμα ή η δημιουργική του δύναμη Σαρασβάτι, ήταν αυτός που έδωσε τις αρχές» της μουσικοθεραπείας, «ο δε Ισβάρα, ένα από τα πρόσωπα της Ινδικής Τριάδος ήταν εκείνος που θεμελίωσε το μουσικό σύστημα» [26]. Κατά την αρχαιότητα οι θεραπευτές στην Ανατολή θεράπευαν ασθένειες ψυχολογικής φύσεως με το τύμπανο και το τραγούδι τους, αναγκάζοντας τον ασθενή να ταλαντεύει το κεφάλι του σύμφωνα με το ρυθμό [27]. «Στην αρχαία Κίνα η μουσική [ε]θεωρείτο απεικόνιση της συμπαντικής τάξης… Η κυκλική φύση του σύμπαντος και η αλληλεπίδραση Γιν και Γιανγκ αποτελούν τη βάση της κινέζικης μουσικής θεωρίας» [28]. Κάποιοι θεωρούν πατρίδα της μουσικοθεραπείας το Θιβέτ, όπου εδώ και αιώνες οι ντόπιοι χρησιμοποιούν ορισμένους ήχους για να θεραπεύσουν ασθένειες. Στα μοναστήρια του Θιβέτ μοναχοί «θεραπεύουν» σωματικές ασθένειες παίζοντας φλογέρα ή τύμπανο σε έναν ορισμένο τόνο, χωρίς διακοπή για εβδομάδες [29]. Επίσης, η ισλαμική μυστικιστική παράδοση των Σούφι δίνει στον ήχο και το ρυθμό ύψιστη σημασία. Οι Σούφι έχουν μια ρυθμική άσκηση η οποία υποτίθεται ότι «θέτει σε ρυθμική κίνηση ολόκληρο το μηχανισμό του σώματος και του νου» [30]. Πιστεύουν ότι υπάρχει ένας ήχος ο οποίος διαρρέει ολόκληρο το σύμπαν [31]˙ μάλιστα όσο περισσότερο ένας Σούφι ακούει αυτόν τον ήχο «τόσο περισσότερο η συνείδησή του ελευθερώνεται από τους περιορισμούς της ζωής» [32].

Να αναφερθεί ακόμη ότι ο ήχος έπαιζε πρωταρχικό ρόλο σε διάφορες πρωτόγονες «θεραπευτικές» τελετουργίες, όπως αυτές των σαμάνων οι οποίοι μέχρι σήμερα προσπαθούν με τη μουσική και το χορό να διώξουν τα κακά πνεύματα που θεωρούνται υπεύθυνα για κάθε ασθένεια [33]. 2.2. Η εξέλιξη της μουσικοθεραπείας

Από τις θεραπευτικές πρακτικές των πρωτόγονων ανθρώπων και την πρωτόγονη πίστη στη μαγική δύναμη του ήχου εξελίχθηκαν σταδιακά διάφορες εναλλακτικές «θεραπείες» μέσω τεχνών [34]. Την εποχή του Μεσαίωνα, η μουσική χρησιμοποιείτο στα νοσοκομεία για θεραπευτικούς λόγους, αλλά και στην περίοδο της Αναγέννησης πολλοί ήταν εκείνοι που συνέχιζαν να πιστεύουν στη θεραπευτική δύναμη της μουσικής [35]. Τον 20ο αιώνα κάνει την εμφάνισή της η σύγχρονη μουσικοθεραπεία. Το 1926 η Alice Bailey, πρόεδρος της Θεοσοφικής Εταιρείας του Λονδίνου, έγραφε ότι «η μουσική πρόκειται ν’ αναδειχτεί σ’ ένα από τα κύρια μέσα θεραπείας ως το τέλος του 21ου αιώνα» [36]. Από το 1950 που εμφανίστηκε η πρώτη οργάνωση Μουσικοθεραπείας στην Αμερική ως τις μέρες μας, τα πράγματα εξελίχθηκαν ραγδαία. Υπάρχουν σήμερα πολυάριθμες εθνικές, Ευρωπαϊκές, Αμερικανικές και διεθνείς οργανώσεις μουσικοθεραπείας, αλλά και ένα ανερχόμενο ρεύμα μεμονωμένων ατόμων και ομάδων μουσικοθεραπείας που «υιοθετώντας ως βάση τους τις πυθαγόρειες και προ-πυθαγόρειες ιδέες, μελετούν τους αρχαίους δυτικούς, τους σαμανιστικούς και τους ανατολικούς πολιτισμούς» [37]. 2.3.

Επιστημονικές ενστάσεις

Εντύπωση προκαλεί ακόμα και στον μη επιστήμονα το εύρος των παθήσεων που διατείνεται ότι θεραπεύει η μουσικοθεραπεία, το οποίο φτάνει μέχρι τη σχιζοφρένεια και τον καρκίνο. Επικαλούμενοι αόριστες «έρευνες ηχοθεραπευτών και βιολόγων», κάποιοι μουσικοθεραπευτές ισχυρίζονται ότι διάφορες συχνότητες της μουσικής, «εκπεμπόμενες από το διαπασών επιφέρουν μεταβολή του χρώματος και της μορφής των κυττάρων του αίματος» [38]. Στην Αμερική η ιδρύτρια του «Οργανισμού Θεραπευτικής Μουσικής» Amrita Cottrell υποστηρίζει πως «έχει αποδειχτεί ότι η μουσική και ο ήχος σκοτώνουν τα καρκινικά κύτταρα» [39]. Άλλοι μουσικοθεραπευτές που ασπάζονται την Παραδοσιακή Κινέζικη Ιατρική –η οποία έχει έντονο φιλοσοφικο-θρησκευτικό χαρακτήρα- έχουν τις δικές τους θεωρίες περί «αντιστοιχίας μεταξύ του ήχου συγκεκριμένων μουσικών οργάνων και της υγιούς κατάστασης των εσωτερικών οργάνων του ανθρώπου» [40]. Έτσι, για παράδειγμα, το ξυλόφωνο και το φλάουτο ενδείκνυνται για τις παθήσεις του ήπατος και της χοληδόχου κύστης, ο ήχος των εγχόρδων συνδέεται με την καρδιά κ.ο.κ. «Για την εξάλειψη των αρνητικών καταστάσεων» ορισμένοι μουσικοθεραπευτές έχουν καταρτίσει ολόκληρους «θεραπευτικούς καταλόγους» μουσικών έργων [41]. Για τις σωματικές παθήσεις κάποιοι προτείνουν συγκεκριμένες αναπνευστικές, μουσικές και άλλες ασκήσεις οι οποίες πρέπει να εκτελούνται με συγκεκριμένη μουσική συνοδεία που επιλέγεται ανάλογα με την περιοχή του σώματος που πάσχει [42]. Υπάρχουν και εκείνοι που εφαρμόζουν θεραπευτική αγωγή με τη χρήση μεμονωμένων συχνοτήτων διότι πιστεύουν ότι «ο ήχος δρα απ’ ευθείας πάνω στο σώμα, οπότε μπορούμε να κατευθύνουμε τις συχνότητες στα συγκεκριμένα μέρη του σώματος που χρειάζονται φροντίδα» [43].

Η Barbara Crowe -η οποία υπήρξε πρόεδρος της Αμερικανικής Ένωσης Μουσικοθεραπείας- μιλά για την θεραπευτική επίδραση της μουσικής και του ρυθμού και επισημαίνει ότι «υπάρχει μια σαφής, ευδιάκριτη παραλληλία μεταξύ του παραδοσιακού σαμανισμού και των πρακτικών που εφαρμόζουμε στη μουσικοθεραπεία σήμερα» [44]. Κάποιοι μουσικοθεραπευτές μάλιστα χρησιμοποιούν τη μέθοδο του Αϊτινού Χερνς Ντυπλάν «Πρωτόγονη Έκφραση», η οποία εστιάζεται στο ρυθμό του πρωτόγονου ταμ-ταμ, τον οποίο κρατούν οι θεραπευόμενοι με τα πόδια τους καθ’ όλη τη διάρκεια της συνάντησης [45]. Κάποιοι άλλοι χρησιμοποιούν τεχνικές που συνδυάζουν τη μουσική με τα χρώματα [46]. Η Dorothy Retallac, συγγραφέας του βιβλίου «Ο Ήχος της Μουσικής και τα Φυτά», γράφει: «όταν η μαγική δύναμη του ήχου και του χρώματος ξανα-ανακαλυφθούν και κατευθυνθούν σε συγκεκριμένους στόχους, θα υπάρξουν ενέργειες μιας ανώτερης διάστασης, οι οποίες θα υπερβαίνουν αυτές που έχουν απελευθερωθεί σήμερα» [47].

Το πόσο όλα αυτά έχουν σχέση με επιστήμη μπορεί να το αντιληφθεί ο κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος. Ίσως βέβαια όλοι οι μουσικοθεραπευτές να μην ασπάζονται τις ανωτέρω δοξασίες. Εξετάζοντας όμως τα τεκταινόμενα σε μια κλασική «μουσικοθεραπευτική συνεδρία» και παρά την καλή διάθεση που μπορεί να  έχουν οι περισσότεροι μουσικοθεραπευτές να βοηθήσουν, προσκρούουμε πάλι σε αμφιλεγόμενες έννοιες και πρακτικές. Καταρχάς για να γίνει η διάγνωση, ο μουσικοθεραπευτής πρέπει να ανακαλύψει την «ηχητική ταυτότητα» του ασθενούς [48]. Γιατί «ο άνθρωπος είναι σα μουσικό όργανο με τη μοναδική του ταυτότητα…Η αναπνοή, οι σφυγμοί της καρδιάς, η χροιά, η τοποθέτηση και ένταση της φωνής και των κινήσεων, καθώς επίσης οι ήχοι των σκέψεων και των συναισθημάτων συνθέτουν τη μουσική ταυτότητα του ανθρώπου» [49]. Η διαδικασία της θεραπευτικής προσπάθειας εξελίσσεται σε τρεις φάσεις: «προετοιμασία και κάθαρση», παρατήρηση του ασθενούς στο μη λεκτικό πεδίο και «ηχητικός διάλογος». Επιπλέον, στο ερωτηματολόγιο που πρέπει να απαντήσει ο καθένας που προτίθεται να ξεκινήσει μουσικοθεραπεία, ο υποψήφιος θεραπευόμενος καλείται, μεταξύ άλλων, να γράψει τις «ηχητικές αναμνήσεις [του] από την περίοδο της εγκυμοσύνης» και τις «ηχητικές αναμνήσεις της γέννησης και των πρώτων ημερών της ζωής» του [50]!

Με το θέμα των ενδομήτριων ήχων ασχολήθηκε ο Alfred Tomatis, o οποίος επινόησε το 1950 τη μέθοδο της «ακουστικο-ψυχο-φωνολογίας», γνωστή ως μέθοδος Τοματίς. Ο Τοματίς, ωτορινολαρυγγολόγος ο οποίος διώχθηκε από τις ιατρικές αρχές το 1977 [51], υποστήριξε ότι «η πρωταρχική λειτουργία του αυτιού δεν είναι να ακούει, αλλά να τροφοδοτεί με ενέργεια τον εγκέφαλο» [52] και ότι οι ήχοι υψηλής συχνότητας «ενεργοποιούν» τον εγκέφαλο, ενώ οι ήχοι χαμηλής συχνότητας εξαντλούν την ενέργεια [53]. Επίσης, ότι τα συμπτώματα διαφόρων διαταραχών όπως οι μαθησιακές δυσκολίες, ο αυτισμός κτλ δεν προκαλούνται από τις συγκεκριμένες διαταραχές, αλλά από ένα πρόβλημα αισθητηριακής ρύθμισης που ξεκινά από το εσωτερικό αυτί. Καμία από τις ανωτέρω θέσεις δεν αποδεικνύεται επιστημονικά και όπως χαρακτηριστικά επισημαίνουν ερευνητές από το πανεπιστήμιο του Vanderbilt στην Αμερική, οι δοκιμασίες και οι μελέτες που συνήθως χρησιμοποιούνται για να προσδοθεί εγκυρότητα στη μέθοδο είναι «ή μη επιστημονικές ή διεξήχθησαν από κέντρα που προσπαθούσαν να ‘πουλήσουν’ το πρόγραμμα» [54]. Η άλλη θεωρία στην οποία στηρίχθηκε ο Τοματίς ήταν ότι το έμβρυο αναγνωρίζει τη φωνή της μητέρας και η συνακόλουθη θ.epsilon;ραπευτική που ανέπτυξε βασίζεται στην ακρόαση φιλτραρισμένων ήχων σε υδάτινο περιβάλλον. Αυτό γίνεται  με τη χρήση μιας συσκευής, γνωστής ως «ηλεκτρονικό αυτί» η οποία φιλτράρει τον ήχο της φωνής της μητέρας και τη μουσική που ακούγεται, ώστε να απουσιάζουν οι χαμηλές συχνότητες. Κατ’ αυτόν τον τρόπο λένε ότι θεραπεύονται μαθησιακές δυσκολίες, διαταραχές ψυχισμού και συμπεριφοράς, υποβοηθείται η εκμάθηση ξένων γλωσσών, γίνεται ηχοθεραπευτική αγωγή της εγκύου ώστε «να ενεργοποιηθεί κατάλληλα το αυτί του εμβρύου» κτλ [55]. Οι προαναφερθείσες θεωρίες και τεχνικές, οι οποίες εφαρμόζονται σήμερα σε 250 κέντρα Τοματίς στον κόσμο, δεν έπεισαν ποτέ τους ειδικούς της ιατρικής και της ακουστικής οι οποίοι τονίζουν ότι η φωνή της μητέρας καταπνίγεται από το φίλτρο του αμνιακού υγρού και την παρουσία άλλων ήχων (καρδιακών παλμών, πέψης κλπ…) καθώς και ότι το αυτί του εμβρύου είναι φραγμένο με βλέννα η οποία εξαφανίζεται μόνο μετά τη γέννηση [56]. Μάλιστα ο ψυχίατρος και εγκληματολόγος Dr Jean-Marie Abgrall αναφέρει ότι μία ασθενής του Τοματίς κατέφυγε στη δικαιοσύνη όταν η εν λόγω μέθοδος απέτυχε να την θεραπεύσει. Το δικαστήριο αποφάνθηκε ότι «το ‘ηλεκτρονικό αυτί’ είναι απλώς ένα φτηνό ηχόμετρο χωρίς θεραπευτική λειτουργία» [57] και επέβαλε την καταβολή αποζημίωσης. 2.4. Φιλοσοφικο-θρησκευτικές προεκτάσεις

Πόσο επιστημονική, εξάλλου, θα μπορούσε να ήταν μια μέθοδος που απορρέει, ενσωματώνει και επεκτείνεται σε φιλοσοφικο-θρησκευτικές αντιλήψεις; Τι σχέση με επιστήμη έχουν τα γραφόμενα από τους μουσικοθεραπευτές για «δόνηση θετικής ενέργειας», «τσάκρας», «ανακατεύθυνση της ενεργειακής ροής», μάντρα, γιν-γιανγκ και διαλογισμό [58];
Πρώτα-πρώτα, η προσπάθεια του μουσικοθεραπευτή να βρει την «ηχητική ταυτότητα» του ασθενούς για να κάνει τη «θεραπεία», μας παραπέμπει στους γιατρούς-μάγους των πρωτόγονων κοινωνιών οι οποίοι «εκτιμούσαν πως μπορούσαν να θεραπεύσουν τους ασθενείς τους μόνο αφού ανακάλυπταν τον τελείως προσωπικό κρυφό τους ήχο» [59]. Πολλοί οπαδοί των ανατολικών θρησκειών διαλογίζονται για να βρουν τον «εσωτερικό τους ήχο», ο οποίος πιστεύουν ότι ταυτίζεται με τον ήχο τον οποίο «ασυνείδητα θυμούνται από τη μήτρα» [60] και ο οποίος θα επιφέρει μεγαλύτερη «ενεργοποίηση». Αλλά και οι γκουρού δίνουν στον κάθε μαθητή το δικό του προσωπικό ήχο. Κάποιες φορές γίνεται «χρήση φωνηέντων ως μέρος της θεραπευτικής αγωγής», τα φωνήεντα χωρίζονται σε φωνήεντα Γιν και φωνήεντα Γιανγκ και διακρίνονται ανάλογα με την περιοχή του σώματος που επηρεάζουν [61]. Επίσης, σε μια άλλη τεχνική που είναι γνωστή ως «ψυχοφωνία», «ο θεραπευτής στέκεται πίσω από τον ασθενή, ο οποίος είναι όρθιος και παράγει ήχους τους οποίους κατευθύνει προς τη σπονδυλική στήλη. Ανάλογα με την αντανάκλαση του ήχου γίνονται η διάγνωση και η θεραπεία» [62]. Ο «θεραπευτής» ανεβάζει τη φωνή του «τρεις οκτάβες… χρησιμοποιώντας μια συλλαβή, το ‘ΩΜ’ και μετά κατεβαίνει. Οι τρεις αυτές οκτάβες αντιστοιχούν σε όλο το ανθρώπινο σώμα, από τον κόκκυγα, μέχρι την κορυφή του κεφαλιού» [63]. Κι αυτό γιατί στις ανατολικές θρησκείες για να επέλθει η θεραπεία χρειάζεται η «ενεργοποίηση» των υποθετικών κέντρων «ενέργειας», των τσάκρας, τα οποία «ανταποκρίνονται με συγκεκριμένο τρόπο σε ορισμένους τόνους και συχνότητες» [64].

Ένα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα που αποδεικνύει το όλο φιλοσοφικο-θρησκευτικό υπόβαθρο είναι η μουσικοθεραπεία GIM, μία από τις επικρατέστερες μουσικοθεραπευτικές προσεγγίσεις παγκοσμίως. Πρόκειται για «μια μουσικοθεραπευτική διαδικασία πρόσβασης στην ανθρώπινη ψυχή που οδηγεί στην αυτοπραγμάτωση και τη θεραπεία» [65]. Η μέθοδος αυτή «σχεδιάστηκε για να διευκολύνει την πρόσβαση στα υψηλότερα επίπεδα συνειδητότητας», «εκεί που κείτονται τα βασίλεια της αυτογνωσίας, της αυτοπραγμάτωσης, της μνήμης, των ονείρων και των βαθιών υπερβατικών και πνευματικών εμπειριών» [66]. Υποστηρίζεται ότι «η μουσική επικαλείται τις θεραπευτικές δυνάμεις του σύμπαντος» [67] και γίνεται χρήση πρακτικών διαλογισμού, η πρακτική της καθοδηγούμενης φαντασίας σε μια κατάσταση αλλαγμένης συνειδητότητας [68] και ο σχεδιασμός μαντάλα [69]. Τα μαντάλα, που είναι γεωμετρικά σχήματα θεωρούμενα ότι«αποτυπώνουν εκφράσεις δονήσεων από το  Σύμπαν», χρησιμοποιούνται σε θρησκευτικές τελετουργίες και ως βοηθητικά διαλογισμού. Να αναφερθεί ακόμη ότι η δημιουργός της μεθόδου GIM, η Helen Bonny, επινόησε τη μέθοδο «εμπνεόμενη από μια μυστικιστική εμπειρία που είχε με τη μουσική» [70].

Η θρησκευτική πρακτική του διαλογισμού, όπως ασκείται στον ινδουισμό και το βουδισμό, είναι παρούσα στις περισσότερες μουσικοθεραπευτικές προσεγγίσεις [71]. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα συστήνεται να γίνεται η μουσικοθεραπεία μαζί με ασκήσεις γιόγκα [72], ή μαζί με αρωματοθεραπεία, βελονισμό [73] κτλ. Νέα κράματα, όπως το «ηχομασάζ» όπου με ήχους «καθαρίζεται η αύρα», ο «ηχοβελονισμός», όπου εφαρμόζονται ήχοι σε σημεία βελονισμού, το «τσάννελινγκ τραγουδιού» που επινοήθηκε από σύγχρονο Αμερικανό μουσικοθεραπευτή, διαδίδονται όλο και περισσότερο.

Όλες αυτές οι μέθοδοι μουσικοθεραπείας και λοιπών παράλληλων πρακτικών συναντώνται σε  διάφορες παραθρησκευτικές ομάδες, άσραμ, κέντρα γιόγκα κτλ. Πώς όμως έχουν εισχωρήσει και μέσα σε Πανεπιστήμια; Και πώς προσπαθούν να διεισδύσουν ακόμα και σε χώρους εκκλησιαστικούς; Κάποιοι μουσικοθεραπευτές δηλώνουν ότι προτίθενται να κάνουν «ερευνητικά πειράματα μουσικοθεραπείας πάνω στη βυζαντινή μουσική». Λες και η βυζαντινή μουσική λειτουργεί όπως τα μάντρα που «θεραπεύουν» με τους ήχους τους. Οι χριστιανοί γνωρίζουν ότι η θεραπεία προέρχεται από το Θεό και όχι από τους «θεραπευτικούς ήχους» της μουσικής ή  των ψαλμών.

_________________________________________________________________

[5] http://en.wikipedia.org/wiki/Music_therapy

[6] http://www.musictherapy.org/quotes.html

[9] http://www.peemde.gr/index2.php?option=com_content&task=view&id=306&Itemid=0&pop=1&page=0

[10] ένθ. ανωτέρω

[11] http://www.angelfire.com/sc3/smmindex/musictherapyfaqs.html

[12] http://musictherapy.gr/page2.html

[13] Ντόρα Ψαλτοπούλου, «Συνεργάτες στην θεραπεία», Η Καθημερινή, ένθ. ανωτ.

[15] http://www.peemde.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=306&Itemid=0

[17] http://www.archive.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=122

[19] http://www.peemde.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=349&Itemid=0

[26] http://www.nea-acropoli-thes.gr/articles.php?lng=gr&pg=435&prt=2

[27] http://www.esoterica.gr/articles/alt_med/musicother/musicther.htm

[28] Randall ΜcClellan, Οι θεραπευτικές δυνάμεις της μουσικής, Fagotto, 1997 σελ. 120

[29] Walter Gutdeutsch, Μουσική και Ιατρική, εκδ. Νέα Ακρόπολη, 1999, σελ. 36-37

[39] http://www.healingmusic.org/Main/What_Is_Healing.htm

[43] Randall ΜcClellan,  ένθ. ανωτ., σελ.53

[51] Jean-Marie Abgrall, Healing or stealing, Algora, 2001, σελ.145

[53] Jack Raso, Expanded Dictionary of Metaphysical Healthcare, ηλεκτρονική έκδοση

[54] http://www.vanderbilt.edu/AnS/psychology/health_psychology/TOMATIS.html

[55] http://www.thesoundtherapy.gr/html/body_progs_gr.html

[56] Jean-Marie Abgrall, ένθ. ανωτ.,  σελ. 146

[57] Jean-Marie Abgrall, ένθ. ανωτ.,  σελ. 149

[58] Δρίτσας, Ευδοκίμου, Πρίνου, Τοματίς, McClellan, Σαμπουτίν, http://www.medicinbio.com/Greek/index-activities-gr.htm κα

[60] http://www.coloringtherapy.com/find_the_inner_sound.htm

[61] Randall ΜcClellan, ένθ. ανωτ., σελ. 88-92

[63] http://www.mariacharlet.gr/gr/complementary-therapies-greece/sound-therapy.html

[64] http://www.dhyansanjivani.org/music_therapy.asp

[65] http://members.aol.com/kathysl/questions.html

[67] http://members.aol.com/gim4life

[68] http://members.aol.com/kathysl/questions.html

[69] Εύη Παπανικολάου, Περιοδικό Yoga World, ένθ. ανωτ.

[70] http://www.archedigm.com/bonny.html

[71] σε πλήθος σχετικών συγγραμμάτων και ιστοσελίδων

[72] http://www.bellaonline.com/articles/art43119.asp

[73] Σεργκέι Σαμπουτίν, ένθ. ανωτ., σελ. 192-205

Πηγή: ("Παρακαταθήκη" ΙΑΝ – ΦΕΒ 2007), Η άλλη όψη

________________________

"Αλλη Οψις": Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε την συγγραφέα του άρθρου για την παραχώρησή του προς δημοσίευση.