Πηγή: Newsroom ΔΟΛ

Δεν υπάρχουν αξιόπιστες ενδείξεις ότι η ομοιοπαθητική είναι αποτελεσματική σε οποιαδήποτε ασθένεια, καταλήγει μια από τις μεγαλύτερες μελέτες για το επίμαχο θέμα.

«Οι άνθρωποι που επιλέγουν την ομοιοπαθητική ενδέχεται να θέσουν την υγεία τους σε κίνδυνο αν απορρίψουν ή αναβάλλουν θεραπείες για τις οποίες υπάρχουν επαρκή στοιχεία ασφάλειας και αποτελεσματικότητας» συνιστά το Εθνικό Συμβούλιο Υγείας και Ιατρικής της Αυστραλίας (NHMRC), το οποίο καθοδηγεί τις εθνικές πολιτικές υγείας.

Η μελέτη του ΝΗΜRC είναι μια μετα-ανάλυση 1800 προηγούμενων επιστημονικών δημοσιεύσεων για την ομοιοπαθητική, από τις οποίες μόνο 225 πληρούσαν τα κριτήρια αξιοπιστίας για να συμπεριληφθούν στην ανασκόπηση.

Όπως αναφέρει το συμβούλιο σε ανακοίνωσή του, ορισμένες από τις 255 μελέτες έδειχναν ότι η ομοιοπαθητική είναι αποτελεσματική. Ήταν όμως μελέτες που εξέταζαν υπερβολικά μικρό δείγμα ασθενών, ή/και έπασχαν από προβλήματα στο σχεδιασμό και την υλοποίησή τους.

Η αξιολόγηση των διαθέσιμων στοιχείων με στάνταρτ μεθόδους αξιολόγησης και ανάλυσης οδηγεί στο συμπέρασμα ότι «δεν υπάρχουν ενδείξεις καλής ποιότητας» που υποστηρίζουν τον ισχυρισμό ότι «η ομοιοπαθητική λειτουργεί καλύτερα από το placebo, ή προσφέρει βελτίωση της υγείας ίση με αυτή που δίνουν άλλες θεραπείες».
 
Η σύσταση που δίνει τώρα το NHMRC είναι «να μην χρησιμοποιείται ομοιοπαθητική σε χρόνιες ή σοβαρές παθήσεις, ή σε παθήσεις που θα μπορούσαν να γίνουν σοβαρές». Για τις τις υπόλοιπες περιπτώσεις, οι ασθενείς που σκέφτονται να απευθυνθούν σε ομοιοπαθητικό καλούνται να επισκεφτούν πρώτα γιατρό και να συνεχίσουν στο μεταξύ να λαμβάνουν τα φάρμακα που τους έχουν συνταγογραφηθεί.

Πολύς κόσμος πιστεύει ότι η ομοιοπαθητική είναι «παραδοσιακή» θεραπεία που βασίζεται σε αιώνες εμπειρικών παρατηρήσεων. Στην πραγματικότητα επινοήθηκε το 1796 από τον γερμανό γιατρό Σάμιουελ Χάνεμαν, βάσει του δόγματός του ότι «το όμοιο θεραπεύει το όμοιο».

Η κεντρική ιδέα είναι ότι ουσίες που προκαλούν ασθένειες ή συμπτώματα μπορούν σε απειροελάχιστες δόσεις να θεραπεύσουν αυτές ή παρόμοιες ασθένειες.

Τις περισσότερες φορές, όμως, τα ομοιοπαθητικά φάρμακα δεν περιέχουν απειροελάχιστες αλλά μηδενικές δόσεις της υποτιθέμενα δραστικής ουσίας ουσίες: η ουσία αραιώνεται τόσο πολύ ώστε το τελικό διάλυμα δεν περιέχει ούτε ένα μόριο -ουσιαστικά είναι σκέτο νερό.

Οι οπαδοί της ομοιοπαθητικής υποστηρίζουν από την πλευρά τους ότι το νερό διατηρεί μια «ανάμνηση» των ουσιών που περιείχε και έχει έτσι φαρμακευτική δράση -ένας ισχυρισμός που έχει επανειλημμένα διαψευστεί.

Ο καθηγητής Πολ Γκλάζλιου, πρόεδρος της επιτροπής του NHMRC που εξέτασε το θέμα, δήλωσε ότι οι ασφαλιστικές εταιρείες θα έπρεπε να πάψουν να καλύπτουν τα έξοδα της ομοιοπαθητικής, και οι φαρμακοποιοί θα έπρεπε να επανεξετάσουν την πώληση τέτοιων σκευασμάτων.

«Σίγουρα θα υπάρξουν πολλοί που δεν δέχονται τα ευρήματα αυτής της έκθεσης, και θα πουν ότι πρόκειται για συνωμοσία του κατεστημένου» είπε ο Δρ Γκλάζλιου. «Ελπίζουμε όμως ότι υπάρχουν πολλοί λογικοί άνθρωποι που θα επανεξετάσουν την πώληση, τη χρήση και την επιδότηση αυτών των σκευασμάτων».

Σχολιάζοντας τα ευρήματα της μελέτης, ο Δρ Κεν Χάρβεϊ, αυστραλός ειδικός σε θέματα πολιτικής φαρμάκων, επισήμανε στην εφημερίδα Guardian ότι η χρήση ομοιοπαθητικής μειώθηκε στη Βρετανία μετά το 2010, όταν δημοσιεύτηκε έκθεση της Βουλής των Κοινοτήτων που έδειχνε ότι η ομοιοπαθητική είναι αναποτελεσματική.

Ο Χάρβεϊ δήλωσε ότι η αυστραλιανή Υπηρεσία Προδιαγραφών Ποιότητας Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης  θα πρέπει να πάψει να αναγνωρίζει πτυχία στην ομοιοπαθητική και οι ασφαλιστικές εταιρείες θα πρέπει να πάψουν να καλύπτουν τέτοιες παροχές.

«Δεν έχω πρόβλημα με ιδιωτικά κολέγια που θέλουν να προσφέρουν μαθήματα κρυσταλλομαντείας, ιριδολογίας και ομοιοπαθητικής, και αν ο κόσμος είναι αρκετά τρελός για να τα πληρώνει, είναι δική του απόφαση».

«Αν όμως αυτά τα πτυχία εγκρίνονται από φορείς της Βρετανικής Κοινοπολιτείας, αυτό είναι πραγματικό πρόβλημα» είπε.

Πηγή: Newsroom ΔΟΛ

Οι ομοιοπαθητικές θεραπείες έχουν παραπλήσια δραστικότητα με τα ψευδοφάρμακα (placebo), τα οποία χορηγούνται στους ασθενείς για να τους κάνουν να νομίζουν ότι είναι καλύτερα, καταλήγει δημοσίευση σε κορυφαία βρετανική επιθεώρηση.

Μάλιστα, το έγκριτο Lancet αναφέρει σε εντιτόριαλ που συνοδεύει τη σχετική έρευνα ότι ο χρόνος για περαιτέρω μελέτες έχει πια λήξει και οι γιατροί πρέπει να είναι ειλικρινείς με τους ασθενείς τους όσον αφορά την «έλλειψη ωφέλειας» της ομοιοπαθητικής.

Στην τελευταία μελέτη, οι ερευνητές του Πανεπιστημίου της Βέρνης στην Ελβετία, με επικεφαλής τον Ματίας Έγκερ, συνέκριναν κλινικές δοκιμές ομοιπαθητικών φαρμάκων με συγκρίσιμες μελέτες της κλασσικής ιατρικής. Η ομάδα ανασκόπησε τη διεθνή βιβλιογραφία για το διάστημα 1995-2003 και εντόπισε 110 έρευνες της ομοιοπαθητικής και 110 αντίστοιχες ιατρικές μελέτες.

Στη συνέχεια, χρησιμοποίησαν εξελιγμένα στατιστικά εργαλεία για να βαθμολογήσουν τα αποτελέσματα των μελετών όσον αφορά την αποτελεσματικότητα του δοκιμαζόμενου φαρμάκου. Όσες μελέτες έφεραν σκορ κάτω από 1,0 θεωρήθηκαν αποτελεσματικές, συγκρινόμενες με placebo.

Η γενική βαθμολογία υπολογίστηκε στο 0,96 για την ομοιοπαθητική και 0,67 για την κλασσική ιατρική, όπως αναφέρει το Reuters. Ο Δρ Έγκερ καταλήγει έτσι στο συμπέρασμα ότι τα αποτελέσματα δεν προσφέρουν «καμία πειστική ένδειξη ότι η ομοιοπαθητική ήταν ανώτερη από το placebo, ενώ για τη συμβατική ιατρική παρέμενε ένα σημαντικό όφελος».

Ωστόσο, στο ίδιο τεύχος του Lancet επισημαίνεται ότι το προσχέδιο έκθεσης του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η πλειονότητα των μελετών που διενεργήθηκαν τα τελευταία 40 χρόνια έδειξαν ότι η ομοιοπαθητική είναι ανώτερη από το placebo.

Όμως η έκθεση του ΠΟΥ κατηγορείται για μεροληψία, καθώς σχεδόν όλες οι έρευνες που συμπεριλαμβάνονται τυχαίνει να δίνουν θετικά αποτελέσματα.

Ορισμένοι ομοιοπαθητικοί υποστηρίζουν, πάντως, ότι οι κλινικές μελέτες που εφαρμόζονται στην κλασσική ιατρική είναι ακατάλληλες για τον έλεγχο της ομοιοπαθητικής ούτως ή άλλως

Η ομοιοπαθητική βασίζεται στην αρχή ότι το όμοιο θεραπεύει το όμοιο, αν και ο ακριβής μηχανισμός δράσης παραμένει άγνωστος. Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα περιέχουν σε εξαιρετικά χαμηλές συγκεντρώσεις ουσίες που σε μεγαλύτερες δόσεις θα προκαλούσαν οι ίδιες τα συμπτώματα που παρουσιάζει ο ασθενής.

Στις υψηλότερες από τις αραιώσεις που εφαρμόζονται, υπάρχει πιθανότητα έως και 50% το ομοιοπαθητικό σκεύασμα να μην περιέχει ούτε ένα μόριο δραστικής ουσίας.

Πηγή: Newsroom ΔΟΛ

Ειδική Συνοδική Επιτροπή επί Ειδικών Ποιμαντικών Θεμάτων και Καταστάσεων (Κανονισμός 135/1999)

Εισαγωγή(1)

Ο όρος Ανορθόδοξες Θεραπευτικές Μέθοδοι, συνοπτικώς ΑΝ.ΘΕ.Μ. (από τα αρχικά των τριών αυτών λέξεων) προτάθηκε από τον Ιατρικό Σύλλογο Αθηνών (Ι.Σ.Α.) το 1997. Υπό τον όρο αυτόν, συμπεριλαμβάνονται όλες οι «εναλλακτικές», ή «συμπληρωματικές», ή «αναπληρωματικές», ή «παραδοσιακές» θεραπευτικές, ο αριθμός των οποίων υπερβαίνει τις χίλιες. Γρήγορα δε, ο όρος αυτός έγινε ευρύτερα αποδεκτός.

Στα «Πορίσματά της» «Η Θ’ Συνδιάσκεψις Εντεταλμένων Ορθοδόξων Εκκλησιών και Ιερών Μητροπόλεων δια θέματα Αιρέσεων και Παραθρησκείας», στον Άγιο Ιωάννη τον Ρώσσο, στην Εύβοια, από 8-13 Οκτωβρίου 1997, στο κεφάλαιο των «Διαπιστώσεων» γράφει:

«β: ‘ΑΝΟΡΘΟΔΟΞΕΣ’ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΕΣ ΜΕΘΟΔΟΙ». Πάρα πολλές Αποκρυφιστικές και Παραθρησκευτικές ομάδες εμπλέκουν με έναν πολύ επικίνδυνο τρόπο μέσα στις διδασκαλίες τους και θέματα που αφορούν την υγεία… Οι ‘ανορθόδοξες (κατά τον Ιατρικό Σύλλογο Αθηνών) θεραπευτικές μέθοδοι’… και άλλες αποκρυφιστικές τεχνικές, για να εξαπλώσουν τις δοξασίες τους χρησιμοποιούν τις «θεραπευτικές αυτές», επαναφέροντας το γιατρό-μάγο στη σύγχρονη κοινωνία… Οι πλείστες από τις μεθόδους και τεχνικές αυτές, θεμελιώνονται σε ασυμβίβαστη με την Ορθόδοξη Πίστη και ζωή κοσμοθεωριακή τοποθέτηση και εμπλέκουν μέσα στις διαδικασίες τους τον ανατολικό μυστικισμό, τη μαγεία-σαμανισμό και τις αντιχριστιανικές αντιλήψεις της ‘Νέας Εποχής’».

Ασχολούμαι από ετών με τα θέματα. Και έχω γράψει άρθρα και βιβλία:

1.Άρθρο στο περιοδικό «Πειραϊκή Εκκλησία» (Ιανουάριος 1996) με τίτλο «Η ομοιοπαθητική είναι ‘επιστήμη’ ή (και) ‘κάτι άλλο;’» Επίσης, άρθρο με τίτλο
«Ομοιοπαθητική» (Μάϊος 1996).

2.Σε Ημερίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Ιερισσού, Αγίου Όρους και Αρδαμερίου, τον Μάϊο του 1996, εισηγήθην το θέμα «Ομοιοπαθητική-Βελονισμός».

3.Δύο μικρά βιβλία, το ένα για την Ομοιοπαθητική και το άλλο για το Βελονισμό «υπό το πρίσμα της Ιατρικής», από τις εκδόσεις «ΥΠΑΚΟΗ» το 1996, η οποία τα εκυκλοφόρησε σε 20.000 αντίτυπα το καθένα, και τα διένειμε «δωρεάν».

4.Τα δύο αυτά αναθεωρημένα, με την προσθήκη και άλλων από τις περισσότερες γνωστές «ενεργειακές θεραπευτικές μεθόδους» , απετέλεσαν το βιβλίο «Ανορθόδοξες Θεραπευτικές Μέθοδοι της ‘Νέας Εποχής’» (Εκδόσεις «Φωτοδότες», 1998).

5.Στο περιοδικό «Ιατρικό Βήμα» το Πανελληνίου Ιατρικού Συλλόγου (τεύχος Ιουλ.-Αυγ. 1997), άρθρο με τίτλο «Ομοιοπαθητική, τι είναι;» Και (τεύχος Νοεμβρ.-Δεκ. 1997), άρθρο με θέμα «Τι γνωρίζουμε για το Βελονισμό».

Σε όλα αυτά, σε διάφορες άλλες περιπτώσεις, όπως και σε ομιλίες και εκπομπές από τους Εκκλησιαστικούς Ραδιοφωνικούς Σταθμούς, εκτός από την παράθεση των επιστημονικών δεδομένων, εγίνοντο επισημάνσεις και επί των μεταφυσικών προεκτάσεων των θεραπευτικών αυτών.

Πρόθεσή μου με το μικρό αυτό βιβλίο είναι, κυρίως, η ενημέρωση των ανθρώπων της Εκκλησίας μας για τις «Ανορθόδοξες Θεραπευτικές Μεθόδους». Και για το λόγο αυτόν, από τα επιστημονικά δεδομένα αναφέρονται μόνο τα απαραίτητα για την κατανόηση των «μεταφυσικών» προεκτάσεων των «Ανορθόδοξων Θεραπευτικών Μεθόδων».

Ανορθόδοξες Θεραπευτικές Μέθοδοι

Ορθόδοξος, γενικώς, χαρακτηρίζεται ο άνθρωπος ο οποίος έχει την ορθή δοξασία ή γνώμη. Η, εκείνος ο οποίος ακολουθεί με συνέπεια και χωρίς παρεκκλίσεις τις αρχές μιας ιδεολογίας, ή μιας θεωρίας, ή μιας επιστήμης, ή μιας θρησκείας, π.χ. Ορθόδοξος Χριστιανός.

Ανορθόδοξος δε, εκείνος ο οποίος παραβιάζει τα ορθά, τα καθιερωμένα και τα γενικώς παραδεκτά.

Ορθοδοξία, είναι η ορθή δοξασία, δηλαδή ή ορθή γνώμη σε ό,τι αφορά π.χ. στην επιστήμη, ή στη θρησκεία. Στην περίπτωση δε της θρησκείας, η ορθή θρησκευτική πίστη, σε αντιδιαστολή προς τις αιρετικές δοξασίες. Ανορθόδοξες Θεραπευτικές Μέθοδοι, χαρακτηρίζονται οι «μη συμβατικές» θεραπευτικές μέθοδοι, δηλαδή εκείνες οι οποίες δεν είναι επιστημονικώς αναγνωρισμένες και δεν είναι επικυρωμένες. Ενώ οι επιστημονικώς αναγνωρισμένες και επικυρωμένες, χαρακτηρίζονται ως «συμβατικές».

Από τις «μη συμβατικές» θεραπευτικές, περισσότερο ενδιαφέρουσες είναι οι λεγόμενες «ενεργειακές». Επειδή αυτές επικαλούνται την επενέργεια μιας Εξωτερικής ενέργειας ή δύναμης, αναφερόμενης ως «Κοσμικής» ή «Συμπαντικής» δύναμης, ή «Παγκόσμιας Συνείδησης» ή ως «Υπέρτατης Αρχής» ή και το «Όλον». Εξ ου και ολιστικές όλες αυτές οι θεραπευτικές. Η Δύναμη αυτή, όπως την περιγράφουν, «ρέει και εισδύει παντού». Και στον άνθρωπο, για να τον θεραπεύσει ή για να προστατεύσει
την υγεία του, με τη μεσολάβηση πάντοτε ενός θεραπευτή, ενός «μυημένου» ως «μεσάζοντα» ή «μέντιουμ». Με την διαμεσολάβηση το οποίου, ο άνθρωπος, ωσάν μια συσκευή, δέχεται την κοσμική ενέργεια, την οποία αποκρυπτογραφεί, και ανταλλάσσει με αυτή την ενέργεια από τη δική του ενέργεια, μέχρι να επέλθει εξισορρόπηση μεταξύ τους. Με την αμφίδρομη δε αυτή «λειτουργία» - όπως ισχυρίζονται- προστατεύεται η υγεία του ανθρώπου και θεραπεύεται η αρρώστια του.

Οι «ενεργειακές αυτές θεραπευτικές μέθοδοι», προβάλλονται από τους υποστηρικτές τους ως: «εναλλακτικές» ή «συμπληρωματικές» ή «αναπληρωματικές» ή και «παραδοσιακές». Με τους χαρακτηρισμούς δηλαδή οι οποίοι τους προσδίδουν και μια κάποια επιστημονικοφάνεια.

Οι περισσότερο γνωστές από τις «ενεργειακές θεραπευτικές», είναι: Βελονισμός, Ομοιοπαθητική, Ρεφλεξολογία, Ζωνοθεραπεία, Οστεοπαθητική, Μαγνητοθεραπεία, Σιάτσου, Γιόγκα, Διαλογισμός, Μακροβιοτική, Οργονομία, Αρωματοθεραπεία, Ανθοϊαματική, Χρωματοθεραπεία και μερικές άλλες ακόμη.

Ευνόητος πλέον ο λόγος για τον οποίο, ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών τις «θεραπευτικές» αυτές τις έχει χαρακτηρίσει «Ανορθόδοξες Θεραπευτικές Μεθόδους», και συνοπτικώς ΑΝ.ΘΕ.Μ. από τα αρχικά των λέξεων αυτών.

Η Ιατρική, η Φιλοσοφία και η Μεταφυσική

Επιστήμη είναι η γνώση του επιστητού δηλαδή εκείνου το οποίο μπορεί να γίνει γνωστό με την παρατήρηση και το πείραμα. Και η Ιατρική, ως θετική επιστήμη, πρέπει να υπακούει σε ορισμένες παραδοχές, μεταξύ των οποίων κυριότερες είναι:

α) η πραγματική ύπαρξη των δεδομένων, β) οι φυσικές αισθήσεις, οι οποίες δίνουν μία αξιόπιστη αντίληψη περί του υπαρκτού φυσικού κόσμου, γ) ότι, τα παρατηρούμενα αποτελέσματα των φυσικών γεγονότων έχουν αιτίες και, δ) ισχύουν οι κανόνες της λογικής και του ορθού λόγου. Όταν δε απουσιάζει έστω και μία από αυτές, δεν μπορεί να επιστήμη να θεωρείται ως θετική επιστήμη.

Για τις θετικές επιστήμες, μάλιστα, υπάρχουν και κάποιοι περιορισμοί, βασικότεροι των οποίων είναι: α) ο περιορισμός στα μετρήσιμα γεγονότα και, β) στην έρευνα του τρόπου των φυσικών φαινομένων, όχι του σκοπού. Διότι σε αυτές τις περιπτώσεις μπορεί να πρόκειται για σοφίσματα, αλλά και για εκτροπές από τα αυστηρώς επιστημονικά, με λήψη του ζητουμένου ως αποδεδειγμένης αλήθειας.

Η Επιστημονική Ιατρική διεθνώς είναι μία. Αναθεωρείται δε συνεχώς και ανανεώνεται βάσει των νεότερων επιστημονικών δεδομένων. Δεν χρειάζεται επομένως η επιστημονική ιατρική τις οποιεσδήποτε εμφανιζόμενες ως «εναλλακτικές», ή «συμπληρωματικές», ή «αναπληρωματικές», ή τις χαρακτηριζόμενες ως «παραδοσιακές»
θεραπευτικές μεθόδους.

Η Φιλοσοφία είναι σύστημα αρχών. Μία φιλοσοφική θεωρία λαμβάνεται ως υπόθεση, για να εξηγηθεί ή να ταξινομηθεί ορισμένη σειρά γεγονότων. Την οποία «υπόθεση», ο φιλόσοφος θέτει ως προσωπική αντίληψη ή άποψή του, π.χ. για την προέλευση του κόσμου και της ζωής. Εξ ου και η ποικιλία των φιλοσοφιών.

Για τους φιλοσόφους, η ορθή χρήση της λογικής αποτελεί ουσιαστική προϋπόθεση, για κάθε θεωρητική διερεύνηση, Επίσης, η αιτιότητα, η αποφυγή αντίφασης, η ταυτότητα και η τελικότητα, αποτελούν λογικές ερμηνευτικές αρχές στη φιλοσοφία. Αλλά και τη μεταφυσική.

Η Μεταφυσική, είναι μία έννοια η οποία εισήχθη στη Φιλοσοφία από τον Αριστοτέλη (384-332 π.Χ.), ο οποίος ασχολήθηκε και με εκείνα που είναι «Μετά τα Φυσικά».

Δηλαδή, εκείνα τα οποία βρίσκονται πέρα από τα φυσικά και πέρα από τα όρια της εμπειρικότητας, αναζητώντας τις «πρώτες αρχές και τα αίτια της δομής του σύμπαντος».

Πλάθοντας έτσι και τις φιλοσοφικές του θεωρίες για τον κόσμο και τη ζωή. Τα «επέκεινα» (που σημαίνει τα μετά από «εκείνα») εκκλησιαστικώς ανάγονται στα «της άλλης ζωής».

Η Χριστιανική Μεταφυσική, είναι εκ θείας αποκαλύψεως, και παραμένει έξω από κάθε φιλοσοφία.

«Οι εναλλακτικές, οι αναπληρωματικές, οι συμπληρωματικές και οι αναφερόμενες ως παραδοσιακές θεραπευτικές μέθοδοι», και όλες εκείνες οι οποίες χαρακτηρίζονται ως δήθεν «ενεργειακές» θεραπευτικές, δεν ικανοποιούν τα απαραίτητα και υποχρεωτικά κριτήρια για μια φιλοσοφία. Ακόμη δε περισσότερο, δεν ικανοποιούν τα κριτήρια των θετικών επιστημών, μεταξύ των οποίων και η Ιατρική. Αυτός δε, είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους, όπως ελέχθη, αυτές τις
θεραπευτικές, ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών (Ι.Σ.Α.) τις εχαρακτήρισε ως επιστημονικώς «Ανορθόδοξες Θεραπευτικές Μεθόδους».

Οι «ενεργειακές θεραπευτικές μέθοδοι», μερικές από τις οποίες αναφέρθηκαν ανωτέρω και με τα ονόματά τους, επικαλούνται την επενέργεια μιας εξωτερική «Κοσμικής» ή «Συμπαντικής» ενέργειας, ή «Δύναμης». Η οποία είναι και η «Υπέρτατη Αρχή», ή το «Ένα», ή και το «Όλον», από όπου – όπως ελέχθη και πριν- ο Αυτοχαρακτηρισμός όλων αυτών των θεραπευτικών μεθόδων ως «ολιστικών». Αυτή δε η «μυστηριώδης» και για τους ίδιους Παγκόσμια Δύναμη… «ρέει και εισδύει παντού». Και στο κάθε τι.

Ο άνθρωπος λοιπόν, «ως μια συσκευή» (το επαναλαμβάνω, ώστε να εντυπωθεί καλύτερα) δέχεται και αποκρυπτογραφεί αυτή την κοσμική ή συμπαντική ενέργεια, ανταλλάσσοντάς την με ενέργεια από τη δική του, αυτήν δηλαδή του σώματός του. Και –όπως ισχυρίζονται- με την αμφίδρομη αυτή «λειτουργία», προστατεύουν τον άνθρωπο από την αρρώστια. Και μέσω αυτής της «λειτουργίας», σε περίπτωση αρρώστιας,… θεραπεύουν τους ανθρώπους.

Ειδικότερα:

1. Οι του Βελονισμού

Οι του Κλασικού Κινεζικού Βελονισμού των παλαιότερων εποχών, ασπάζονταν την ύπαρξη των «13 Κουέι». Δηλαδή των «κακών δαιμόνων», τους οποίους έπρεπε να εξοντώσουν με τις βελόνες, εισάγοντάς τις στα «13 Χουέ» (δηλαδή στα «13 σημεία» εισόδου αυτών των «δαιμόνων» στον οργανισμό) για να θεραπεύουν έτσι τους αρρώστους.

Αργότερα, όταν στην Κίνα ενστερνίσθηκαν το φιλοσοφικό σύστημα του Ταοϊσμού, προέκυψε ο Παραδοσιακός Κινεζικός Βελονισμός, με τα Γιν και τα Γιανγκ ως τους δύο «ενεργειακούς πόλους». Τον Γιν ως τον αρνητικό και τον Γιανγκ ως τον θετικό πόλο. Οι οποίοι και αποτελούν τις δύο βασικές «Αρχές» της μυθικής φιλοσοφίας του Ταοϊσμού. Κατά τον οποίο, αυτές οι δύο «αρχές» δημιουργούν τον Ουρανό (είναι ο «Πατέρας»), τη Γη (είναι η «Μητέρα») και τον Άνθρωπο (είναι ο «Υιός»), ο οποίος κατά τον Ταοϊσμό «κινείται» μεταξύ Ουρανού και Γης. Οι δύο αυτές «αρχές» Γιν και Γιανγκ βρίσκονται σε διαρκή ανταγωνισμό μεταξύ τους, αλλά και σε συνεργασία, χάρη στο Μεγάλο Νόμο του Τάο, που είναι η «Τρίτη Αρχή». Η οποία συγκροτείται από την ποσοστιαία συμμετοχή του Γιν και του Γιανγκ, για να συναποτελέσουν το «Όλον».

Απ’όπου, «ολιστικός» και ο Βελονισμός. Αυτά αποτελούν τη φιλοσοφία του. Το πώς γίνεται η διάγνωση των νόσων, το πώς αναγνωρίζεται το πάσχον όργανο (από την ποιότητα των 24 ποικιλιών του σφυγμού, όπως ισχυρίζονται, και από τις μεταβολές στη χροιά διαφόρων περιοχών του προσώπου), όπως και το πώς γίνεται η πρόγνωση για την αρρώστια, αλλά και η πρόβλεψη για μια θανατηφόρα έκβαση της κάθε αρρώστιας, είναι πολύ πέρα από τις δυνατότητες του χρόνου είτε για ένα άρθρο είτε για μία συνοπτική μελέτη. Υπάρχει άλλωστε γι’αυτά, βιβλίο ολόκληρο. Είναι το 3ο βιβλίο της «Ιεράς Βίβλου» του Βελονισμού (Βλ.6, 27).

Τα «σημεία» του βελονισμού για την κάθε ασθένεια είναι διαφορετικά, ανάλογα και με τις ώρες της ημέρας, τις εποχές του έτους, τα καιρικά φαινόμενα και πολλούς άλλους παράγοντες.

Αρχικώς ήταν 13, όσοι δηλαδή και οι «κακοί δαίμονες» -τα «Κουέι»- για την πρόκληση των διαφόρων ασθενειών. Έγιναν αργότερα 365 (όσες είναι οι ημέρες του έτους) και ήδη αριθμούνται σε περισσότερα από 3.500. Τα οποία κατανέμονται σε 12 θεωρητικούς «μεσημβρινούς» (όσοι και οι μήνες του έτους). Χωρίς όμως ουδεμία σχέση των «μεσημβρινών» αυτών με την ανατομική θέση ή την πορεία των νεύρων. Όπως και, χωρίς ουδεμία οργανική υπόσταση συσκευών υποδοχής ερεθισμάτων στα
σημεία του βελονισμού, αλλά και χωρίς τις οποιεσδήποτε μεταβολές, είτε φυσιολογικές, είτε φυσικοχημικές, είτε φυσικοηλεκτρικές, στα σημεία του βελονισμού.

Οι θεωρίες προς ερμηνεία της δράσεως του βελονισμού διαδέχονται η μία την άλλη, αφ’ότου οι Δυτικοί Βελονιστές αποστασιοποιήθηκαν από τον Κλασικό Κινέζικο Βελονισμό. Και, με την «άνθιση του ηλεκτρισμού τον 19ο αιώνα», πέρασαν στις διάφορες θεωρίες ερμηνείας του βελονισμού δια του ηλεκτρισμού, και προοδευτικώς στην εφαρμογή του «ηλεκτροβελονισμού». Αργότερα ανέπτυξαν τη θεωρία της «Διαδερμικής Νευρικής Διέγερσης» (Transcutaneous Nerve Stimulation – T.N.S. ή «τενς», από τα αρχικά των λέξεων αυτών στην αγγλική), εισάγοντας λεπτές πλέον βελόνες στο δέρμα. Τελευταίως επενόησαν την «νευρωνική θεωρία», με τη λειτουργία των νευρομεταβιβαστών. Διατηρούν όμως και με αυτήν τα ίδια ακριβώς βελονιστικά σημεία, κατατεταγμένα και πάλι στους ίδιους 12 θεωρητικούς «μεσημβρινούς». Το πώς εκτελείται ο βελονισμός και το πώς ερμηνεύουν αυτά τα οποία επιδιώκουν δια του βελονισμού, για την περιγραφή τους χρειάζεται και γι’αυτά άλλο ένα βιβλίο.

Τα αποτελέσματα της βελονιστικής θεραπευτικής, εκτιμώμενα με επιστημονικές μεθόδους αξιολογήσεως, δεν είναι ανώτερα από εκείνα με τα εικονικά φάρμακα, ή placebo, ή ψευδο-φάρμακα. Κατά την Επιστημονική Ιατρική μάλιστα, τα αποτελέσματα της θεραπευτικής αυτής είναι προϊόν αυθυποβολής ή της προσδοκίας, δηλαδή περισσότερο της ελπίδας ιάσεως. Επικαλούνται τελευταίως και τις ενδομορφίνες. Χρειάζονται όμως και γι’αυτές, οι κατάλληλες και επαρκείς αποδείξεις.

Τα προβλήματα τα οποία δημιουργούνται με το Βελονισμό, έχουν πρωτοπεριγραφεί από το διάσημο της εποχής του βελονιστή Πιεν Τσιουεν (403-321 π.Χ.) στο βιβλίο του Nan King, με τα 81 «Δυσχερή Προβλήματα του Βελονισμού» (Μετάφραση Φ.Π. Ρώσση, εκδ. ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ, 1995). Το περισσότερο όμως ενδιαφέρον με το βελονισμό, είναι στις περιπτώσεις εκείνες στις οποίες οι βελονιστές ασχολούνται π.χ. μόνον με την αντιμετώπιση του πόνου (κυρίως, άλλωστε με αυτόν) χωρίς να μελετούν τον άρρωστο για την ανεύρεση της αιτίας του πόνου, και χωρίς να ασχολούνται με την αντιμετώπιση της αρρώστιας η οποία προκαλεί τον πόνο (ή κάποιο άλλο ενόχλημα, π.χ. μία ζάλη, έναν ίλιγγο και διάφορα άλλα). Στις περιπτώσεις αυτές η ασθένεια παραμελείται και, ανεξέλεγκτη πλέον, συνεχίζει την πορεία της, με προφανείς τους κινδύνους για την υγεία και τη ζωή του αρρώστου. Είναι ένα γεγονός το οποίο μπορεί να συμβεί με τους «πρακτικούς» βελονιστές οι οποίοι δεν είναι γιατροί. Και είναι γνωστό ότι ο Βελονισμός δεν ασκείται μόνον από γιατρούς. Ο οποιοσδήποτε μπορεί να δηλώσει Βελονιστής. Και στην Ελλάδα, πολλοί από τους βελονιστές είναι πρακτικοί, δηλαδή μη γιατροί. Έτσι και αναφέρθηκαν κατηγορίες εις βάρος βελονιστών για «αγυρτεία, απάτη, τσαρλατανισμό και κομπογιανιτισμό».

Οι βελονιστές του Κλασικού και Παραδοσιακού Κινεζικού Βελονισμού υποστηρίζουν ότι, με τις βελόνες τους «συνδέουν την παγκόσμια ενεργειακή δύναμη» με την διαταραγμένη εσωτερική ζωτική δύναμη των Γιν και των Γιανγκ του αρρώστου, η οποία κατ’αυτούς συνιστά την αρρώστια. Και, για να τον θεραπεύουν, ενεργούν ως «δίαυλος», ως οι μεσάζοντες (Medium).

Ο Παραδοσιακός Κινεζικός Βελονισμός όμως, θεμελιωμένος στον Ταοϊσμό, στην πρακτική εφαρμογή του, έχει άμεση σχέση με τις Ινδουιστικές Θρησκείες.

Ο Βελονισμός επιβλήθηκε στην Κίνα προ αρχαιοτάτων χρόνων, από τον μυθικό Αυτοκράτορα Χοάνγκ Τι (Hoang Ti), τον επιλεγόμενο και «Κίτρινο Αυτοκράτορα». Ο οποίος, στο διάγγελμά του, έλεγε και το εξής: «Θέλω από εδώ και εμπρός, αντί για τα διάφορα γιατροσόφια, να χρησιμοποιούνται μόνο βελόνες από μέταλλο, για να επαναφέρουν την υγεία στον άρρωστο λαό μου». Στον «Κίτρινο Αυτοκράτορα» αποδίδεται και το βιβλίο Νέι Κινγκ (Nei King) η «Ιερά Βίβλος» του Βελονισμού.

Ο Βελονισμός λοιπόν, θεμελιωμένος πάνω στη φιλοσοφία του Ταοϊσμού των Κινέζων, η οποία έχει αναχθεί σε θρησκεία με προεκτάσεις και σε διάφορες Ινδουϊστικές θεότητες, θα πρέπει να ενδιαφέρει άμεσα την Εκκλησία μας, για την προστασία των πιστών της από ολισθήματα.

2. Οι της ομοιοπαθητικής

Οι θεραπευτές της Ομοιοπαθητικής ασπάζονται τους 291 «αφορισμούς», ή δόγματα, ή κανόνες, ή αρχές του ιδρυτού της Ομοιοπαθητικής, του Samuel Hahnemann (Χάνεμαν, 1755-1843). Ο οποίος, με το βιβλίο του «Όργανον της Θεραπευτικής Τέχνης» το 1810, παρουσίασε τους δύο νόμους για την ομοιοπαθητική. Ήσαν δε αυτοί: α) ο νόμος των «ομοίων» (από τον οποίο και «ομοιοπαθητική», η θεραπευτική του) και, β) ο νόμος της «δυναμοποίησης». Για τα χρόνια νοσήματα επενόησε τη θεωρία με τα τρία «μιάσματα»: το «ψωρικό», το «συφιλιδικό» και το «γονορροϊκό ή συκωτικό».

Μερικά σχόλια επ’αυτών:

(α) Ο Χάνεμαν «ανακάλυψε» το νόμο του περί των «ομοίων» κατά την προεπιστημονική περίοδο της ιατρικής. Δηλαδή πριν από την ανακάλυψη των μικροβίων ως των αιτίων των μεταδοτικών νόσων, των αντιβιοτικών και των εμβολίων. Και πριν από την ανάπτυξη του επιστημονικού κλάδου της «νοσολογίας».

Η «ανακάλυψή» του όμως αυτή περί των «ομοίων», αμφισβητήθηκε από την επιστήμη. Και ο καθηγητής της πειραματικής φαρμακολογίας

Γ.Ιωακείμογλου (μία παγκοσμίως αναγνωρισμένη προσωπικότητα) πριν περισσότερο από 80 χρόνια (οπότε και εξέδωσε την πρώτη έκδοση του βιβλίου του «Φαρμακολογία») εβεβαίωνε και εδίδασκε στα μαθήματά του (τον είχα ακούσει και εγώ ως φοιτητής) ότι ο «νόμος των ομοίων»… ήταν μία αυταπάτη του Χάνεμαν.

(β) Ο νόμος της «δυναμοποίησης», με την οποία, δήθεν, «εκπνευματίζεται» η ύλη, δεν επιβεβαιώνεται με τεκμηριωμένες επιστημονικές αποδείξεις. (γ) Η θεωρία των «μιασμάτων», συνιστά ιδεολόγημα της ομοιοπαθητικής. Διότι πρόκειται για αυθαίρετο συμπέρασμα της ιδεολογίας του Χάνεμαν, το οποίο είχε αναγάγει σε δόγμα. Είναι όμως αδιανόητο, ο ομοιοπαθητικοί θεραπευτές στην εποχή μας: i) να εμμένουν στα μιάσματα, ii) να θεωρούν υπεύθυνη την Επιστημονική Ιατρική για τα χρόνια νοσήματα και, iii) να μη δέχονται την επιστημονική νοσολογία, με την πολλαπλώς τεκμηριωμένη συστηματική περιγραφή, αιτιολόγηση και ταξινόμηση των ασθενειών βάσει κριτηρίων.

Οι νόμοι όμως της ομοιοπαθητικής θεραπευτικής και οι θεωρίες της συνιστούν τη φιλοσοφία της, με προεκτάσεις και στη μεταφυσική. Οι σημερινοί ομοιοπαθητικοί θεραπευτές, συνεχίζουν να «πιστεύουν» στη δυναμοποίηση των «φαρμάκων» τους. Να δέχονται δηλαδή ότι τα ομοιοπαθητικά τους παρασκευάσματα (διότι δεν πρόκειται
περί πραγματικών φαρμάκων) προερχόμενα από το ορυκτό, το φυτικό και το ζωικό βασίλειο, έχουν μέσα στην ουσία τους μία «εσωτερική δύναμη».

Ένα είδος μιας κάποιας «κρυμμένης ενέργειας», η οποία «απελευθερώνεται» με την αραίωση, των μεν διαλυτών μέσα σε νερό ή οινόπνευμα, των δε μη διαλυτών με την ανάμειξή τους σε άμυλο ή γαλακτοσάκχαρο. Με την προοδευτική όμως αραίωση, ύστερα από τους πρώτους λίγους βαθμούς της αραίωσης – όπως και οι ίδιοι το ομολογούν- φθάνουν σε αραιώσεις τέτοιες, ώστε στα αραιώματα να μην υπάρχει ούτε ένα μόριο πλέον από την ουσία. Τις τέτοιες δε αραιώσεις, τις χρησιμοποιούν ως «τα φάρμακά τους».

Ισχυριζόμενοι ότι, μέσα σε αυτά υπάρχει μια «νέα μορφή ενέργειας», η οποία και αυξάνεται ακόμη περισσότερο στις μεγαλύτερες αραιώσεις, με τη δυναμοποίηση. Η οποία παλαιότερα εγίνετο με ταρακουνήματα και δονήσεις του διαλύμματος, ή με τη λειτουργία του αραιώματος στο γουδί του φαρμακοτρύφτη. Τώρα όμως, με σύγχρονα και βιομηχανικοποιημένα τεχνικά μέσα.

Με τη δυναμοποίηση λοιπόν – όπως ισχυρίζονται – «εκπνευματίζεται η ύλη». Και όσο μεγαλύτερη είναι η αραίωση της ουσίας, ώστε να μην υπάρχει πλέον στο αραίωμα ούτε ένα μόριο από αυτήν, τόσο πιο ελεύθερη, πιο άυλη και αιθέρια γίνεται, αυτή «η μαγική ιαματική δύναμη» του ομοιοπαθητικού παρασκευάσματος, όπως αυτά περιγράφονται στους «αφορισμούς» 118,128 και 269 του Χάνεμαν. Τους οποίους «αφορισμούς» ασπάζονται, όπως ελέχθη, και όλοι οι Ομοιοπαθητικοί, σε αυτούς αναφέρονται και περί αυτούς γράφουν στα βιβλία τους.

Επιστημονικώς, βεβαίως, ουδεμία απόδειξη υπάρχει περί του ότι η ανατάραξη ενός διαλύματος ή η λειοτρίβηση μιας ουσίας, προσδίδει σε αυτήν μια κάποια πρόσθετη βιοχημική ή θεραπευτική ιδιότητα. Είναι δε εξόχως περίεργο να ισχυρίζονται ότι: με το πράγματι «μηδέν» της ουσίας στα παρασκευάσματά τους, και την απουσία μιας οποιασδήποτε φαρμακολογικής φύσεως δραστικότητας σε αυτά, μπορούν να θεραπεύουν…σχεδόν τα πάντα. Τόσο δε πιο γρήγορα, όσο πιο νωρίς αρχίζει η ομοιοπαθητική θεραπευτική και όσο οξύτερη είναι η ασθένεια.

Ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα πάντως είναι η διακοπή από τους ομοιοπαθητικούς θεραπευτές κάθε φαρμάκου της επιστημονικής ιατρικής, διότι διαφορετικά –σύμφωνα με τα όσα ασπάζονται και εφαρμόζουν από την εποχή του Χάνεμαν- δεν μπορούν να προκύψουν αποτελέσματα από την ομοιοπαθητική θεραπευτική. Αυτό όμως, προφανώς, περικλείει κινδύνους για την υγεία και την ίδια τη ζωή του αρρώστου. Αναφέρονται μάλιστα και σχετικά δράματα… ακόμη και θάνατοι.

3. Οι άλλες «ενεργειακές θεραπευτικές»

Η οστεοπαθητική, το βιοενεργειακό μασάζ, η ρεφλεξολογία, η αγιουρβέδα, η γιόγκα, ο διαλογισμός, η μακροβιοτική, η οργονομία, η μαγνητοθεραπεία, η σαηνεντολογία (και διάφορες άλλες «ενεργειακές θεραπευτικές μέθοδοι», οι οποίες υπολογίζονται σε περισσότερες από χίλιες) επικαλούνται και αυτές, την ίδια «Συμπαντική» ή «Κοσμική Ενέργεια» ή «Βιοενέργεια» του Σύμπαντος, ή την «Αρχή του Όλου». Προσοικειούμενες και αυτές τον τίτλο «ολιστικές». Την «ενέργεια» δε αυτή, οι «θεραπευτές» την «διοχετεύουν» στον άνθρωπο με διάφορους τρόπους, με ποικίλους χειρισμούς ή και με τροφικές δίαιτες… για να τον «θεραπεύσουν» από διάφορες αρρώστιες.

Η σύγχρονη ιατρική, πάντως, έχει καταλήξει στο αναμφισβήτητο συμπέρασμα ότι και αυτών τα αποτελέσματα δεν είναι καλύτερα από εκείνα των placebo, δηλαδή των εικονικών φαρμάκων ή ψευδοφαρμάκων…και της αυθυποβολής..με την ελπίδα της ιάσεως.

Τα «Μεσσιανικά» και τα «Μεταφυσικά»

Για τις «Ανορθόδοξες Θεραπευτικές Μεθόδους», αρκετά από τα σχετικά με τις Μεσσιανικές και τις Μεταφυσικές προεκτάσεις τους έχουν επισημανθεί και από τον γράφοντα το παρόν, με βιβλία του, δημοσίευση άρθρων και ομιλίες, Επίσης και με εκπομπές από τους Εκκλησιαστικούς Ραδιοφωνικούς Σταθμούς. Με την προσδοκία ότι θα ασχοληθεί και με τα θέματα αυτά η Εκκλησία μας, όταν ο καιρός επιστεί.

Εμβαθύνοντας μάλιστα και περισσότερο σε αυτά, ως η καθ’ύλην αρμοδία. Ακριβώς δε, και διότι «έκαστος αφ’ω ετάγη».

Η Διοίκηση της Εκκλησίας μας, επειδή η κατάσταση έχει σημαντικώς επιδεινωθεί, θα πρέπει πλέον να αναλάβει την οφειλομένη ευθύνη έναντι του ποιμνίου της, ώστε να μη μένει ανυπεράσπιστο στην ψυχικώς και πνευματικώς επικίνδυνη παραπλάνηση. Όταν π.χ. – για να αναφέρω ένα παράδειγμα- οι της Ομοιοπαθητικής ισχυρίζονται ότι: «με τις αραιώσεις των ομοιοπαθητικών παρασκευασμάτων τους ‘εκπνευματίζεται η ύλη’΄, και διαλύεται ολοσχερώς ‘στη δική της ατομική πνευματοειδή φύση’, …για να επιδράσει, ‘η αυτενεργός αυτή ζωτική δύναμη’, στον οργανισμό του ανθρώπου, ‘στο σώμα και στην ψυχή’, ώστε να ανακτήσει την υγεία του. Ή, ότι: ‘η ομοιοπαθητική επιδρά και στην πνευματική ανάπτυξη του ανθρώπου’. Ακόμη και ότι: ‘βοηθεί στο να εξαλειφθεί το κακό από τον άνθρωπο, δημιουργώντας αρμονικές συνθήκες στον οργανισμό…αλλά και στον κόσμο ολόκληρο, για την πνευματική του τελείωση’»!!! Αυτά βεβαίως, δεν είναι Ιατρική.

Προ ετών, είχε προκληθεί ευρεία συζήτηση στο περιοδικό της Μητροπόλεως Βόλου «ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ», Μητροπολίτης της οποίας ήταν τότε ο νυν Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Χριστόδουλος. Έγραφε λοιπόν στο τεύχος του Δεκεμβρίου 1997: «Διαπιστώνομεν ότι η Ομοιοπαθητική αναλαμβάνει έργον θρησκείας. Ο ομοιοπαθητικός ιατρός είναι ένας μυημένος, και σκοπός της ομοιοπαθητικής είναι η λύτρωση του ανθρώπου. Όλα αυτά αποπνέουν θρησκεία και θεολογία. Αυτά λοιπόν, και πάμπολλα άλλα, μας δημιουργούν ανησυχίες και είμεθα επιφυλακτικοί έναντι της Ομοιοπαθητικής και των συναφών. Εις το χέρι των Ομοιοπαθητικών ευρίσκεται πλέον να ξεκαθαρίσουν τι είναι, τι ασκούν, πως το ασκούν. Και να απορρίψουν τα απορριπτέα πρόσωπα, αρχές και κοσμοθεωριακές αντιλήψεις, που είναι ασυμβίβαστα με την ορθόδοξη πίστη και ζωή».

Ανάλογα –όπως εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται- είναι και τα των άλλων «ενεργειακών θεραπευτικών» μεθόδων, με τις «παγανιστικές», ή «μανιχαϊστικές» και τις διάφορες άλλες δοξασίες τους. Οι οποίες όμως, αναληθώς βεβαίως και αυτές, προκειμένου να προσελκύσουν την εκτίμηση του κοινού, αυτοπροβάλλονται ως «εναλλακτικές, συμπληρωματικές, αναπληρωματικές ή παραδοσιακές θεραπευτικές μέθοδοι».

Από όλες αυτές, μετά βεβαιότητος, έχουν παραπλανηθεί ψυχές. Οπότε, και αυτές επίσης, εμπίπτουν στα άμεσα ενδιαφέροντα της Εκκλησίας του Χριστού!

Συμπεράσματα

Όλες οι ιατρικώς Ανορθόδοξες Θεραπευτικές Μέθοδοι (ΑΝ.ΘΕ.Μ.) ενεργούν με την «κοσμική» ή «συμπαντική» ενεργειακή δύναμη. Η οποία «δύναμη» αναφέρεται με διάφορα ονόματα, ανά τον κόσμο. Μεταξύ δε αυτών ως: Πράνα από τους Ινδουϊστές, Vis Vitalis ή Ζωϊκή Ενέργεια ή Ζωτική Δύναμη από τους Ομοιοπαθητικούς, Αιθερική ενέργεια ή Βιοενέργεια από τους Βιταλιστές, ως Παγκόσμια Συνείδηση και με διάφορα άλλα ονόματα από άλλους, ανά τον κόσμο. Ως «το Όλον» δε, από τους Ινδουϊστές. Από αυτό το «Όλον», αυτοχαρακτηρίζονται ως «ολιστικές» και όλες αυτές οι «θεραπευτικές».

Η δύναμη αυτή, όπως υποστηρίζουν, είναι πανταχού παρούσα, ως η «άπειρη σοφία της Φύσης». Η, με άλλη διατύπωση, ως μία θεότητα απρόσωπη, ακαθόριστη, απροσδιόριστη, η οποία και διαχέεται παντού: στη φύση, στα άστρα, στους ανθρώπους, στα ζώα, στα φυτά, στα πράγματα, σε κάθε τι το υλικό. Πρόκειται δηλαδή για δοξασίες σαφώς πανθεϊστικές, εκείνες των Ανατολικών Θρησκειών, του Βουδδισμού, του Βραχμανισμού, διαφόρων άλλων και περισσότερο του Ινδουϊσμού, με τις «μυστικιστικές», τις «παγανιστικές», τις «αποκρυφιστικές», τις «μανιχαϊστικές», και διάφορες άλλες παραδοχές. Συνεπώς, όλες οι αναφερόμενες ως «εναλλακτικές, ή συμπληρωματικές, ή αναπληρωματικές και παραδοσιακές θεραπευτικές μέθοδοι», είναι όλες τους ΑΝΟΡΘΟΔΟΞΕΣ και για τη Χριστιανική Θρησκεία και Πίστη.

Επιστημονικώς:

Ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών (Ι.Σ.Α.) έχει θεσπίσει την ΕΠΙ.ΜΕΛ.Ε. (Επιτροπή Μελετών και Επικοινωνίας) για την «έγκυρη και υπεύθυνη ενημέρωση του κοινού σε θέματα υγείας». Ανέθεσε δε, σε τριμελή επιτροπή (μέλος της οποίας και ο γράφων το παρόν) τη μελέτη του θέματος: «Ομοιοπαθητική, Βελονισμός και άλλες Ενεργειακές Θεραπευτικές Μέθοδοι». Η Εισηγητική Έκθεση της εμπεριστατωμένης αυτής μελέτης, με αναδίφηση και όλης της προσιτής παγκόσμιας βιβλιογραφίας, κατετέθη στον Ι.Σ.Α. στις 3 Δεκεμβρίου 1997. Ο Ι.Σ.Α. προώθησε το θέμα στις αρμόδιες Υπηρεσίες της Πολιτείας. Διότι η Πολιτεία είναι εκείνη η οποία νομοθετεί για την προστασία της υγείας των πολιτών της.

Εκκλησιαστικώς:

Η Διοίκηση της Εκκλησίας της Ελλάδος, η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος (Ι.Σ.Ε.Ε.) και η Ιερά ¨Συνοδος της Ιεραρχίας (Ι.Σ.Ι.) της Εκκλησίας μας,
φέρουν την ευθύνη της κατάλληλης πληροφόρησης για την περιφρούρηση της ψυχικής και πνευματικής υγείας του ποιμνίου της Εκκλησίας του Χριστού. Το «πώς», είναι της αποκλειστικής αρμοδιότητάς της. Πάντως «οι καιροί (πλέον) ου μενετοί».

…………………………………………………………………………………………
Σημειώσεις

1. Παρουσιάσθηκε από το ραδιοφωνικό σταθμό της Εκκλησίας της Ελλάδος, στις 21.11.2005, στα πλαίσια του προγράμματος «Ιατροκοινωνικά Θέματα». Κατετέθη ως Εισήγηση στην Ειδική Συνοδική Επιτροπή επί Ειδικών Ποιμαντικών Θεμάτων και Καταστάσεων της Ι.Σ.Ε.Ε. στις 28.11.2005.

Πηγή: ecclesia.gr

Εξ αφορμής πρόσφατης αναφοράς-απορίας κάποιου γνωστού μου, ο οποίος επισκέφθηκε κέντρο εναλλακτικής θεραπείας, και είδε να προβάλλονται στους τοίχους του νεοεποχίτικου αυτού κέντρου διάφοροι ‘’άγγελοι’’, θεωρούμε σωστό να αναφερθούμε στην πολύ επικίνδυνη αυτή πτυχή των νεοεποχίτικων πλανών. Ενθύμισε αυτή η αναφορά-απορία του ανθρώπου αυτού, την προβολή της πλάνης των «72 ‘’αγγέλων’’ της Καμπάλα» σε κέντρο ολιστικής ιατρικής.

Η πλάνη αυτή των «72 ‘’αγγέλων’’ της Καμπάλα», έλκει την καταγωγή της σε ένα χειρόγραφο του 12ου αιώνα που ανακαλύφθηκε το έτος 1970 στην Ισπανία. Ο αριθμός 72 στους δήθεν αγγέλους, έλκει την καταγωγή σε εβραϊκά ιερά ονόματα όπως το κείμενο αυτό αναφέρει και παραπέμπουν σε δήθεν αγγελικές ενέργειες, διαφορετικής ‘’ποιότητας’’ και ‘’λειτουργίας’’.

Το πρόβλημα της πλάνης αυτής δεν μένει ως εδώ, αλλά γίνεται αναφορά σε προσωπική σχέση με αυτόν που εμπλέκεται στην πλάνη αυτή, σε συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα, σε μια ‘’μεταμορφωτική’’ διαδικασία όπως την καλούν. Πόσο αλήθεια επικίνδυνη γίνεται η πλάνη αυτή, όταν φθάνουν να κάνουν αναφορά ότι αυτοί οι 72 ‘’άγγελοι’’ αποτελούν τα κλειδιά του ‘’παραδείσου’’, καθότι τη θεωρούν ως θεϊκή φωτεινή ύλη που εισέρχεται στη γήινη.

Στη διαδικασία της πλάνης αυτής γίνεται χρήση των λεγομένων ‘’αγγελικών μπουκαλιών’’, για την επιλογή του καταλλήλου ‘’αγγέλου’’. Γίνεται λόγος και για μετενσάρκωση, καθότι στη διαδικασία της πλάνης αυτής, βοηθούνται δήθεν να αποκαλύψουν δυναμικότητα και προγραμματισμό από άλλες προηγούμενες ζωές. Δεν χρειάζεται να επεκταθούμε σε περισσότερες λεπτομέρειες της πλάνης αυτής.

Αντιλαμβανόμαστε πόσο εύκολα μπορεί ο ασχολούμενος με μια νεοεποχίτική πλάνη, να ασχοληθεί με κάποια άλλη. Όσοι το αμφισβητούν ας περιτρέξουν στους διάφορους διαδικτυακούς ιστότοπους όπου διαφημίζονται οι νεοεποχίτικες πλάνες και θα δει αρκετά κέντρα να συνδιαφημίζουν πλήθος άλλων νεοεποχίτικων εναλλακτικών θεραπευτικών πλανών.

Δεν είναι εύκολο δυστυχώς όμως να πείσεις κάποιους, έστω ακόμα και αν θεωρούνται συνειδητοί Χριστιανοί, ή ακόμα και αν είναι ιερωμένοι (ευτυχώς είναι ολίγιστοι), ότι η ενασχόληση με μια πτυχή των εναλλακτικών πλανών, πιθανότατα να γίνει αφορμή να ολισθήσει και σε άλλες. Δυστυχώς το αλληλένδετο των νεοεποχίτικων εναλλακτικών πλανών, τις καθιστά ακόμα πιο επικίνδυνες.

Πηγή: Ακτίνες

Τὸ τριήμερο 18 - 20 Μαρτίου πραγματοποιήθηκε στὸ Ἵδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης» τὸ 17^ο Πανελλήνιο Συνέδριο Ὁμοιοπαθητικῆς Ἰατρικῆς. Τὸ Συνέδριο διοργανώθηκε ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ Ἑταιρεία Ὁμοιοπαθητικῆς Ἰατρικῆς (Ε.Ε.Ο.Ι) ὑπὸ τὸν τίτλο «Ὑποστηρίζουμε τὴν Ὑγεία, στηρίζουμε τὸν ἄνθρωπο» καὶ ἔφερε τὴν σφραγίδα τῆς αἰγίδας τοῦ Ὑπουργείου Ὑγείας καὶ τοῦ Ἰατρικοῦ Συλλόγου Ἀθηνῶν.

Πολλὰ ἐρωτηματικὰ ἐγείρονται ἀπὸ αὐτὴν τὴν συνεργασία.

1. Οἱ ὅροι τοῦ Ὑπουργείου.

Μὲ τὸ ἀπὸ 26/1/2016 ἔγγραφο[1]τῆς Γενικῆς Διεύθυνσης Δημόσιας Ὑγείας πρὸς τὴν ΕΕΟΙ ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι ἂν καὶ τὸ Ὑπουργεῖο ἐκπροσωπεῖ τὸ Ἑλληνικὸ Κράτος, δὲν φαίνεται νὰ προβληματίζεται ἰδιαίτερα ἂν θὰ συναινέσει σὲ θεραπευτικὲς μεθόδους ἐπιστημονικῶς μετέωρες καὶ ὑπὸ σφοδρὴ ἀμφισβήτηση ἀπὸ τὸ πλεῖστον τῆς ἀκαδημαϊκῆς κοινότητας. Ἀντίθετα ἡ συνεργασία περιορίστηκε στὴν δέσμευση τήρησης ἀπὸ τὴν διοργανώτρια ἥσσονος σημασίας ὅρων, ὅπως λ.χ. ἡ ἐξεύρεση χορηγῶν ποὺ προάγουν ὑγιεινὲς συνήθειες καὶ συμπεριφορὲς διατροφῆς στὸ «πλαίσιο ἀνάπτυξης καὶ προώθησης Ἐθνικῶν Πολιτικῶν»[2].

Ἡ ἐξασφάλιση ἀπὸ τὸ Κράτος ἑνὸς συστήματος ὑγείας σοβαροῦ καὶ ἀξιόπιστου, καθαροῦ ἀπὸ νεοεποχίτικους ἢ ἄλλους «θεραπευτικοὺς» ἐξωφρενισμοὺς καὶ αὐθαιρεσίες δὲν εἶναι ἄραγε ἐθνικὴ πολιτική; Συνειδητοποιοῦν στὸ Ὑπουργεῖο ὅτι τοποθετοῦν τὸν ἀποκρυφιστικὸ παραλογισμὸ τῶν Ἐναλλακτικῶν Θεραπειῶν πλάι στὰ ἐρευνητικὰ κέντρα καὶ ἐργαστήρια[3] ; Γνωρίζουν ὅτι ὠθοῦνται ἐμμέσως οἱ ἐμπλεκόμενοι (ἀσθενεῖς & ἰατροί) στὴν υἱοθέτηση συγκεκριμένης θρησκευτικότητας ποὺ ἀποτελεῖ τὴ μήτρα τῶν «ἐναλλακτικῶν» πρακτικῶν καὶ τῆς ὁμοιοπαθητικῆς; Τελικά, εἶναι ἢ δὲν εἶναι θεματοφύλακας τὸ Ὑπουργεῖο;

2. Ὁ Ἰατρικὸς Σύλλογος Ἀθηνῶν (ΙΣΑ)

Τὸ 1997 ὁ ΙΣΑ προτείνει τὸν ὅρο Ἀνορθόδοξες Θεραπευτικὲς Μέθοδοι (ΑΝ.ΘΕ.Μ.) γιὰ νὰ περιγράψει συνοπτικὰ ὅλες τὶς «ἐναλλακτικές», ἢ «συμπληρωματικές», ἢ «ἀναπληρωματικές», ἢ «παραδοσιακές» θεραπευτικές, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ἡ ὁμοιοπαθητική. Τὸ ἴδιος ἔτος ὁ ΙΣΑ, ὕστερα ἀπὸ εἰσηγητικὴ ἔκθεση τριμελοῦς ἐπιτροπῆς στὴν ὁποία ἀνετέθη ἡ μελέτη τοῦ θέματος, προώθησε τὸ ζήτημα στὶς ἁρμόδιες Ὑπηρεσίες τῆς Πολιτείας[4].

Εἴκοσι χρόνια μετά ὁ ΙΣΑ ἔχει ὑπὸ τὴν αἰγίδα του ἕνα συνέδριο ΑΝ.ΘΕ.Μ! Τὶ ἄλλαξε; Μήπως τεκμηριώθηκε ἐπιστημονικὰ ἡ ὁμοιοπαθητικὴ; Ἀμφιβάλλουμε[5]. Σήμερα ὑπάρχει στὸν ΙΣΑ ἐπιτροπὴ γιὰ τὴν Ὁμοιοπαθητική, αὐτὴ τὴ φορὰ ὅμως γιὰ τὴν προώθησή της![6]Μὲ ἔκπληξη πληροφορούμαστε ὅτι ὁ Σύλλογος ἔχει κατὰ καιροὺς φιλοξενήσει ἡμερίδες ΑΝ.ΘΕ.Μ. στὰ γραφεῖα του καὶ «ἐναλλακτικὰ» ἄρθρα στὸ ἐπίσημο περιοδικό του ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ[7], ἐνῷ προβληματισμὸ προκαλοῦν δηλώσεις τοῦ νῦν Προέδρου του Κου Γιώργου Πατούλη ὅτι οἱ προσπάθειες τοῦ ΙΣΑ γιὰ διάλογο μὲ τὸ Ὑπουργεῖο Ὑγείας σχετικὰ μὲ τὶς ἐναλλακτικὲς θεραπευτικὲς μεθόδους θὰ συνεχιστοῦν[8]. Τὶ διάλογος εἶναι αὐτὸς; Ὅπως θὰ δοῦμε στὴ συνέχεια εἶναι διάλογος κατοχύρωσης τῆς ὁμοιοπαθητικῆς, τοῦ βελονισμοῦ καὶ δι’αὐτῶν ὅλων τῶν ἐναλλακτικῶν λεγομένων θεραπειῶν τῆς Νέας Ἐποχῆς.

3. Κίνηση Ἰατρικῆς Ἀναβάθμισης (Κ.Ι.ΑΝ. Ὁμοιοπαθητική - Βελονισμός)

Ἕνα ἔλασσον -ἥκιστον- κίνημα μέσα στὴν πληθύ τῶν παρατάξεων ποὺ διεκδικοῦν συμμετοχὴ στὰ δρώμενα τοῦ ΙΣΑ εἶναι τὸ λεγόμενο Κ.Ι.ΑΝ. «Η Κ.Ι.ΑΝ Δημιουργήθηκε για την προώθηση της θεσμοθέτησης στη χώρα μας της Ομοιοπαθητικής, του Βελονισμού, της Φυτοθεραπείας και των Εναλλακτικών Θεραπειών γενικότερα », διαβάζουμε ἀπὸ τὸν ἱστοχῶρο τῆς παρατάξεως[9], ἡ ὁποία εἶναι στὸ Δ.Σ. τοῦ ΙΣΑ ἀπὸ τὸ 2008. Ἀπὸ τὶς ἐκλογὲς τοῦ 2014 κι ἑξῆς «Η ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ και ο ΒΕΛΟΝΙΣΜΟΣ …. εκπροσωπούν πλέον τον Ιατρικό Σύλλογο της Αθήνας στον Π.Ι.Σ (σ.σ. Πανελλήνιο Ἰατρικὸ Σύλλογο) από την έδρα Εκπροσώπου»[10]. Η Κ.Ι.ΑΝ. ἐργάζεται ἀσταμάτητα γιὰ τὴν πραγματοποίηση τῶν σκοπῶν της.

Ἀναλυτικότερα οἱ σκοποί της παρατάξεως[11]:

α. Συμμετοχὴ στὶς ἐκλογὲς ἰατρικῶν ὀργάνων.

β. Χαρακτηρισμὸς τῆς ὁμοιοπαθητικῆς ὡς ἰατρικῆς πράξεως.

γ. Ἀναγνώριση τῆς ὁμοιοπαθητικῆς ὡς ἐξειδικευμένης γνώσης ποὺ χρειάζεται εἰδικὴ ἐκπαίδευση ποὺ ὀφείλει νὰ ἀναγνωριστεῖ.

δ. Δημιουργία μητρώου ἰατρῶν μελῶν.

ε. Χορήγηση τῆς αἰγίδας τοῦ Ι.Σ.Α. στὰ ἐκπαιδευτικὰ προγράμματα τῶν ὁμοιοπαθητικῶν ἐπιστημονικῶν ἑταιρειῶν.

στ. Δημιουργία ἐξωτερικῶν ἰατρείων ὁμοιοπαθητικῆς καὶ στὰ ὑπόλοιπα(;) Δημόσια Νοσοκομεῖα.

ζ. Εἰσαγωγὴ τῆς ὁμοιοπαθητικῆς θεραπευτικῆς στὰ προπτυχιακὰ μαθήματα τῶν Ἰατρικῶν Σχολῶν.

η. Ἵδρυση προγράμματος Μεταπτυχιακῶν Σπουδῶν ὁμοιοπαθητικῆς στὶς Ἰατρικὲς Σχολές.

Συνεχίζοντας τὴν ἀνάγνωση βρίσκουμε: «αυτονόητα ό,τι ισχύσει για την Ομοιοπαθητική θα ισχύσει ταυτόχρονα και για το ΒΕΛΟΝΙΣΜΟ[12]»! Τὶ κοινὸ μπορεῖ νὰ ἔχουν σὲ ἐργαστηριακὸ ἐπίπεδο ἡ ὁμοιοπαθητικὴ μὲ τὸν βελονισμό ὥστε καὶ σὲ ἐπίπεδο θεσμῶν ὅ,τι ἰσχύει γιὰ τὸ ἕνα, «αὐτονόητα» νὰ ἰσχύει καὶ γιὰ τὸ ἄλλο; Δὲν εἶναι ἀρκετὴ ἡ παραπάνω διακηρυκτικὴ ἀρχὴ τῆς Κ.Ι.ΑΝ. περὶ «αὐτονοήτου» γιὰ νὰ φανεῖ ἡ ἀρρωστημένη ἐμμονὴ τῆς παράταξης σὲ κάθε τί τὸ ἐναλλακτικό; Δίνουν μάχες γιὰ νὰ νομιμοποιήσουν συλλήβδην τὶς νεοεποχικὲς μαγγανεῖες διοχετεύοντάς τις στὸν ἁπλὸ λαό μὲ ἐπιστημονικὸ μανδύα. Αὐτονόητα λοιπὸν καὶ μαγικὰ, θὰ συμπληρώναμε, γιὰ νὰ μείνουμε κοντὰ στὸν τρόπο σκέψης τους.

Κάποιοι ἀπὸ τοὺς ἄνω σκοποὺς ἔχουν ἤδη ὑλοποιηθεῖ, ἄλλοι εἶναι καθ’ὁδόν. Ἀνενόχλητοι μπροστὰ στὰ μάτια μας τοποθετοῦν βαθιὰ στὸ Σύστημα Ὑγείας τὰ θεμέλια τῶν ἐναλλακτικῶν λεγομένων θεραπειῶν τῆς Νέας Ἐποχῆς: «Είναι απαραίτητο να προγραμματισθεί η εισαγωγή της Ομοιοπαθητικής και του Βελονισμού στο Εθνικό Σύστημα Υγείας της χώρας μας και στις Ιατρικές Σχολές όπου και ανήκουν»[13]. Τὸ πραγματοποιηθὲν Συνέδριο εἶναι ἕνα ἀκόμη βῆμα πρὸς αὐτὴν τὴν κατεύθυνση.

Ὁ ἱδρυτικὸς σκοπὸς τῆς παρατάξεως Κ.Ι.ΑΝ εἶναι σαφὲς ὅτι δὲν ἀποτελεῖ στοίχημα γιὰ τὴν ὁμοιοπαθητικὴ καὶ τὸν βελονισμὸ μόνο, ἀλλὰ γιὰ τὴν «ἐναλλακτικὴ ἰατρικὴ»[14]ἐν γένει. Ὁμοιοπαθητικὴ καὶ βελονισμὸς ἀποτελοῦν ἁπλῶς τὶς ναυαρχίδες τῆς ἰατρικῆς τῆς Νέας Ἐποχῆς. Διεκδικοῦν παρασιτικὰ τὸ ρόλο τους κοντὰ στὴν κλασικὴ ἰατρικὴ σὲ συνεργασία μὲ τὴν ὁποία, ὅπως διατείνονται, ὑπηρετοῦν καὶ θεραπεύουν τὸν ἄνθρωπο «ὁλιστικὰ», δηλ. καὶ πνευματικά.

Ἡ νεοεποχίτικη ἰατρικὴ εἶναι ἕνα ἀχανὲς σύνολο πρακτικῶν ποὺ ἀπορρέουν ἀπὸ ἕνα περιπεπλεγμένο θρησκευτικο-φιλοσοφικὸ σύστημα ἢ πίστη. Προηγεῖται ἡ πίστη, ἡ ὁποία γεννᾶ τὴν πρακτική. Γι’ αυτὸ καὶ θὰ παραμένει πάντοτε μέσα σὲ ἕνα πέπλο μυστηρίου καὶ ἀοριστίας. Καὶ ὁπωσδήποτε τὸ ἀσαφὲς βολεύει νὰ βαπτίζεται «πνευματικὸ». Ἡ ἐνδοκοσμικότητα τῆς νεοεποχίτικης θρησκευτικότητας εἶναι ὁ βασικὸς λόγος τῆς παρουσίας τῶν ἀμέτρητων θεραπευτικῶν προσεγγίσεών της ποὺ στοχεύουν σὲ μία «ἐνεργειακοῦ» τύπου ἑρμηνεία καὶ ἀποκατάσταση τῆς ὑγείας.

Ἡ ὀρθόδοξη πνευματικότητα, ποὺ ἀπορρέει ἀπὸ τὴν πίστη στὴ θεμελιώδη διάκριση κτιστοῦ - ἀκτίστου, ἐκδηλώνεται ἁπλὰ καὶ διακριτικά: ὁ ἄνθρωπος ζητᾶ ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ ἁγιάσει τὰ ἔργα του. Ἔτσι καὶ στὸ ἔργο τῆς ἀποκατάστασης τῆς ὑγείας. Ὁ Ἅγιος Λουκᾶς, ἀρχιεπίσκοπος Κριμαίας καὶ Συμφερουπόλεως ὁ Ἰατρὸς (†1961), δὲν ἔπαψε ποτὲ νὰ εἶναι ἕνας ὀξυδερκὴς καὶ πρωτοπόρος ἐπιστήμων-χειρουργός. Μόνη του διαφορὰ ἀπὸ τοὺς συγχρόνους του ἰατρούς, τὸ σημεῖο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ποὺ χάρασσε μὲ ἕνα μπαμπακάκι πάνω στοὺς ἀσθενεῖς του! Τίποτε ἄλλο! Καμία ἄλλη ἀνάμειξη στὴν ἐπιστήμη του. Καμία νέα ἰατρική, «ἐναλλακτική» ἢ συμπληρωματική. Μόνον ἐπίκληση τῆς ἄνωθεν βοήθειας καὶ συνέχιση τῆς ἰατρικῆς του ἀποστολῆς, ὅπως ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι. Ἂς ἔβλεπαν οἱ φίλοι ὁμοιοπαθητικοὶ ποὺ ἀγωνιοῦν νὰ τεκμηριώσουν τὴν «ἰατρική» τους μὲ ἀτέρμονες στατιστικὲς ἔρευνες καὶ παρουσιάσεις, τὰ στατιστικὰ τοῦ ἁγίου τοῦ Θεοῦ, μήπως καὶ καταλάβουν τὶ εἶναι εὐάρεστο στὸν Θεὸ καὶ ἐμπράκτως τελεσφόρο.

Ἀφήνουμε γιὰ τὸ τέλος τὴν θέση τῆς Κ.Ι.ΑΝ. σχετικὰ μὲ τοὺς Ἰατρικοὺς Συλλόγους. Σκοπός αὐτῶν σύμφωνα μὲ τὸν νόμο εἶναι ἡ «διατήρηση της ικανότητας του Ιατρικού σώματος να εξυπηρετεί τη δημόσια υγεία, τους αρρώστους και το γενικότερο συμφέρον του λαού... Στα πλαίσια αυτά», συνεχίζουν, «όλα ανεξαιρέτως τα αιτήματα του ιατρικού χώρου παίρνουν την αρμόζουσα θέση….»[15]. Ἄρα καὶ τὰ αἰτήματα τῆς ὁμοιοπαθητικῆς, ἐφόσον κατάφερε νὰ εἰσδύσει στὸν ἰατρικὸ χῶρο. Μέσα ἀπὸ ἠθικολογίες ὅτι οἱ Ἰ. Σύλλογοι δὲν πρέπει νὰ λειτουργοῦν ὡς συνδικαλιστικὰ ὄργανα, χρησιμοποιοῦν τὴν εἴσοδό τους στὸ Δ.Σ. τοῦ Ι.Σ.Α. γιὰ νὰ ἐπιβάλλουν τὴν «ἰατρική» τους στὴν Παιδεία καὶ τὸ Ε.Σ.Υ.! Ἡ ἀποθέωση τοῦ ἀετονύχη συνδικαλισμοῦ ποὺ στηλιτεύουν! «Αὐτονόητα» τὰ ἴδια θὰ ἰσχύσουν καὶ γιὰ τὸν βελονισμό! Ἀκολουθοῦν καὶ οἱ ὑπόλοιπες θεραπεῖες. Τρώγοντας ἀνοίγει ἡ ὄρεξη…

Τὸ Πανελλήνιο Συνέδριο Ὁμοιοπαθητικῆς Ἰατρικῆς (18-20 Μαρτίου) μὲ τὴν αἰγίδα τοῦ Ἰατρικοῦ Συλλόγου Ἀθηνῶν καὶ τοῦ Ὑπουργείου Ὑγείας ἔχει τὴ σημειολογία του: Ἡ ὁμοιοπαθητικὴ ὡς ἀναγνωρισμένη ἰατρική, ἀποκτᾶ δικαιώματα. Τὸ Ὑπ. ‘Υγείας, ποὺ εἶχε τὴν εὐθύνη τοῦ πραγματοποιηθέντος συνεδρίου καὶ ὁ Ι.Σ.Α. ὀφείλουν νὰ ἀπαντήσουν: ἀναγνωρίζουν τὴν ὁμοιοπαθητικὴ ὡς ἰατρική; Πρόκειται αὐτὴ ἢ ὁ βελονισμὸς ἢ ὅποια ἄλλη ἐναλλακτικὴ μέθοδος νὰ ἐνταχθεῖ καθ’ οἱονδήποτε τρόπο στὸ Ἐθνικὸ Σύστημα Ὑγείας; Ποιὸς ἔδωσε τὴν ἔγκριση γιὰ νὰ τεθεῖ τὸ εἰρημένο Συνέδριο ὑπὸ τὴν αἰγίδα τοῦ Ὑπουργείου; Ἔχει συσταθεῖ ἐπιτροπὴ γιὰ τὸ θέμα τῆς ὁμοιοπαθητικῆς ἢ τοῦ βελονισμοῦ ἢ τῶν ἐναλλακτικῶν θεραπειῶν γενικότερα;

Πῶς εἶναι δυνατὸν μία τόσο μικρὴ παράταξη νὰ προξενεῖ μὲ τόση εὐκολία τέτοιες κοσμογονικὲς ἀλλαγές, ὄχι μόνο στὸ Ἐθνικὸ Σύστημα Ὑγείας, ἀλλὰ  καὶ στὴν Ἐθνικὴ Παιδεία (Τριτοβάθμια καὶ Δευτεροβάθμια[16]), ἀκόμα καὶ σ’αὐτὴν τὴν φιλοσοφική-ὑπαρξιακὴ προσέγγιση τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῶν ἀσθενειῶν του; Δὲν μποροῦμε νὰ μὴν προσέξουμε ὅτι ὅλα αὐτὰ συμβαίνουν τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ ἡ συνταγματικῶς κατοχυρωμένη ὀρθόδοξη παιδεία διώκεται καὶ ἀπομακρύνεται βιαίως ἀπὸ τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας καὶ γενικῶς κάθε τὶ τὸ ὀρθόδοξο ἀπομονώνεται ἀπὸ ἕνα βαθύτατα ἄθεο Κράτος.

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀπευθυνόμενη στὸ φιλόχριστο ποιμνιό της, κρούει ἀπὸ ἐτῶν τὸν κώδωνα μὲ πακτωλὸ δημοσιεύσεων, ἡμερίδων[17] , ἐνημερωτικῶν δελτίων καὶ ὁμιλιῶν σχετικὰ μὲ τὸν πνευματικὸ κίνδυνο ποὺ ἐλλοχεύει πίσω ἀπὸ τὴν χρήση τῶν ἐναλλακτικῶν λεγόμενων θεραπειῶν τῆς Νέας Ἐποχῆς, τὶς ὁποῖες χαρακτηρίζει ὡς ἀσυμβίβαστες μὲ τὴν ὀρθόδοξη πίστη καὶ ζωή [18].

Τὸ παρὸν κείμενο δὲν στρέφεται κατὰ προσώπων καὶ δὲν ἔχει σκοπὸ νὰ θίξει τὴν τιμὴ καὶ τὴν ὑπόληψη κανενός.