Η θεωρία, ότι ο άνθρωπος κατάγεται από τον πίθηκο, είναι μια παλιά θεωρία που βασίζεται κυρίως στις ιδέες του Άγγλου Καρόλου Ντάρβιν (Darwin) και του Γερμανού Ζωολόγου Ερνέστου Χαΐκελ (Haeckel) του περασμένου αιώνα. Οι δυο αυτοί επιστήμονες διατύπωσαν την θεωρία της εξελίξεως των ζωικών ειδών από τις απλούστερες μορφές ζωής στις πολυπλοκώτερες .

       Οι παλιές αυτές, ξεπερασμένες ιδέες και θεωρίες, που κάθε τόσο επανέρχονται στην επικαιρότητα με παραλλαγές, αποτελούν ένα στήριγμα – ίσως το μόνο – με επιστημονικοφάνεια, που το χρησιμοποιούν διάφορα υλιστικά φιλοσοφικά ή άλλα συστήματα, και που πολλές φορές εντυπωσιάζουν τους απληροφόρητους, γιατί εμφανίζονται σαν δεδομένα της επιστημονικής βιολογικής έρευνας, σαν επιστημονικές αλήθειες που δήθεν δεν αμφισβητούνται σήμερα.

   Η πιο διαγραμματική σύνοψη της θεωρίας της εξελίξεως είναι εκείνη που έκανε ο καθηγητής των εφαρμοσμένων μαθηματικών και της αστρονομίας του Πανεπιστημίου κολλεγίου του Καρδιφ Αγγλίας και στενός συνεργάτης του διάσημου σύγχρονου αστροφυσικού και κοσμολόγου Sir Fred Hoye, Dr Chandra Wickramasinghe γράφοντας:    

«Μέσα σε μόλις 100 χρόνια πραγματικά γίναμε κυρίαρχοι, τουλάχιστον με περιορισμένη έννοια, κυρίαρχοι των μηχανών. Τα ανθρώπινα όντα με τέτοια επιτεύγματα, όπως η εφεύρεση των μηχανών πίσω τους, άρχισαν τώρα να αισθάνονται πολύ ισχυρά, πολύ υπεροπτικά. Μια μηχανιστική προσέγγιση του κόσμου γεννήθηκε και υιοθετήθηκε in toto, χωρίς καμιά επιφύλαξη, χωρίς να απαντηθεί  κανένα θεμελιώδες ερώτημα που έπρεπε να τεθεί. Εδώ είναι ότι εξαιρετικά σφυροκοπηθήκαμε από την μηχανιστική προσέγγιση, μια προσέγγιση που τελικά οδήγησε το 1859 στην θεωρία της εξελίξεως του Δαρβίνου. Η  θεωρία αυτή στην σύγχρονη περισσότερο εκτεταμένη μορφή υποστηρίζει ότι το αρχέγονο ζωντανό κύτταρο συναρμολογήθηκε  δια μέσου ενός καθαρά μηχανιστικού ανακατέματος των βασικών οικοδομικών κομματιών της ζωής, και επί πλέον διατυπώθηκε ότι λάθη στην αντιγραφή ή στις μεταλλάξεις μαζί με επί πλέον ανακατέματα οδήγησαν στην εξέλιξη από το βακτηρίδιο στον άνθρωπο.

        Αυτά τα πράγματα διδάσκονται σήμερα σαν αποδεδειγμένα γεγονότα στα μαθήματα βιολογίας και στα σχολεία  ακόμη, παρά το ότι πολλοί διακεκριμένοι επιστήμονες τώρα φρονούν ότι είναι βαθύτατα εσφαλμένα. Πιστεύω ότι τώρα, ύστερα από 100 χρόνια μετά τον θάνατο του Δαρβίνου, θα μπορούσε κανείς να ρίξει ένα αντικειμενικό βλέμμα και να κάνει μια ακαταμάχητη (συντριπτική) διαπίστωση λέγοντας, ότι ο Δαρβινισμός υπήρξε ευθύς αμέσως επιστημονικά λανθασμένος και κοινωνιολογικά σακατεμένος, παράλυτος.

       Ο κοινωνικός Δαρβινισμός βασίζεται στο δόγμα του αναπόφευκτου κτηνώδους συναγωνισμού του “κοψίματος του λαιμού” και της εμφανίσεως δια μέσου της φυσικής επιλογής των ουσιαστικά ανώτερων φύλων του ανθρώπου. Η άνοδος του Ναζισμού στην δεκαετία του 1940 και οι κάκιστες απόψεις του ρατσισμού στην σημερινή εποχή είναι, κατά την άποψη μου, τα επιτεύγματα του κοινωνικού Δαρβινισμού. Μια λανθασμένη επιστημονική θεωρία προχώρησε τόσο πολύ, έκανε τόσο μεγάλη ζημιά, και έγινε ανεκτή για τόσο μακρύ χρονικό διάστημα»(1).

       Το 1956 ο Dr W. R. Thompson, Καναδός εντομολόγος διεθνούς κύρους, έγραφε στην εισαγωγή του στην εκατοστή έκδοση του βιβλίου του Δαρβίνου “Η καταγωγή των ειδών”.    
       «Ο Δαρβίνος δεν έδειξε στο βιβλίο του ότι τα  είδη προήλθαν από φυσική επιλογή, απλώς έδειξε, με βάση ορισμένα γεγονότα και παραδοχές, πως τούτο μπορούσε να είχε συμβεί και όπως αυτός πείσθηκε μπορούσε και άλλους να πείσει»(2).
Και στην συνέχεια γράφει:
«Προσωπικές πεποιθήσεις, απλές δυνατότητες, παρουσιάστηκαν σαν να ήταν αποδείξεις ή τουλάχιστον έγκυρα επιχειρήματα υπέρ της θεωρίας...
      Η παρουσίαση μπορεί να τροποποιηθεί χωρίς δυσκολία, ώστε να προσαρμόζεται σε κάθε νοητή περίπτωση. Είναι χωρίς επιστημονική αξία, δεδομένου ότι δεν μπορεί να επαληθευθεί, αλλά επειδή η φαντασία είναι ελεύθερη, είναι εύκολο να δώσει την εντύπωση ότι δόθηκε ένα συγκεκριμένο παράδειγμα πραγματικής μεταλλαγής».

     Όσον αφορά τον Ε. Χαΐκελ, το υλικό που παρουσίασε στα βιβλία του φαινόταν τότε πειστικό για την υποστήριξη της θεωρίας του, ότι ο άνθρωπος κατάγεται από τα ζώα, και με τον τρόπο αυτό προσπάθησε να περιβάλει τις προσωπικές του θεωρίες με το κύρος της επιστήμης, τονίζοντας ότι η επιστήμη απέδειξε τις θεωρίες του. Στην πραγματικότητα τον θόρυβο αυτό έκανε με παραποιήσεις, με νοθείες και με πλαστογραφίες. Δυο επιστήμονες, ο Ρότιμεγερ (Rutimeyer), καθηγητής της ζωολογίας και συγκριτικής ανατομίας στο Πανεπιστήμιο της Βασιλείας (Ελβετίας), και ο καθηγητής της ανατομίας Χις (His) στο πανεπιστήμιο της Λειψίας, δημοσίευσαν επιστημονικές πραγματείες, με τις οποίες απέδειξαν, ότι οι εικόνες ωαρίων και εμβρύων διαφόρων ζώων, που παρουσίαζε σαν όμοιες με τις εικόνες του ωαρίου και εμβρύου του ανθρώπου και τις δημοσίευσε ο Χαΐκελ στα βιβλία του, ήταν φανταστικές και αυθαίρετα σχεδιασμένες και γενικευμένες και ότι «οι 3 εικόνες (εμβρύου ανθρώπου, πιθήκου και σκύλου) είχαν γίνει με το ίδιο κλισέ και ότι η πράξη αυτή του Χαΐκελ είναι αμάρτημα κατά της επιστημονικής αλήθειας»(3). Ο καθηγητής  Χις αποκάλυψε από ποια βιβλία πήρε τις εικόνες ο Χαΐκελ, σε ποια σημεία τις διόρθωσε (δηλαδή τις παραποίησε σκόπιμα), τι έγραφαν κάτω από τις εικόνες οι συγγραφείς που τις είχαν στα βιβλία τους και τι έβαλε αυτός κάτω από αυτές.

       Τον Χαΐκελ ξεσκέπασαν και άλλοι επιστήμονες, όπως ο Σέμπερ (Semper), καθηγητής της ζωολογίας και συγκριτικής ανατομίας στο Πανεπιστήμιο Βίρσμπουργκ, ο καθηγητής Φλαϊσμαν (Fleissmann), ο ζωολόγος δρ. Μπρας (Brass), που – εκτός από τις νοθείες που ανέφερε ο Χις – αποκάλυψε και άλλες  νοθείες και πλαστογραφίες, ώστε αναγκάσθηκε ο Χαΐκελ  να απαντήσει με ολοσέλιδο κύριο άρθρο στην εφημερίδα Volks – Zeitung της 29-12-1908, όπου ομολογεί ότι έκανε πλαστογραφίες και παραποιήσεις των εικόνων, αλλά είναι μόνο 6-8%, και ότι το ίδιο κάνουν εκατοντάδες άλλων επιστημόνων(4)! Και αντί επιστημονικής απαντήσεως επιτίθεται με βρισιές εναντίον εκείνων που αποκάλυψαν τις απάτες του.

Πόσο γνωστά είναι αυτά στον ελλαδικό χώρο;