Νέα ευρήματα ανατρέπουν την θεωρία της εξέλιξης; 

Guardian

Μαρία Λιβανού - News Time

Ίχνη από απολιθώματα σε ένα εγκαταλελειμμένο λατομείο ανατρέπουν τις μέχρι τώρα θεωρίες εξέλιξης των ζώων με τέσσερα πόδια. Όπως διαβάζουμε σε δημοσίευμα του βρετανικού Guardian, τα απολιθώματα βρέθηκαν στην Πολωνία και σύμφωνα με τα ευρήματα η ιστορία των τετράποδων είναι 18 εκατομμύρια χρόνια πιο παλιά από ότι νομίζαμε μέχρι σήμερα!

 Η σημαντικότατη αυτή εξέλιξη ανατρέπει τις μέχρι τώρα θεωρίες για την ιστορία των τετράποδων, των προγόνων δηλαδή των ανθρώπων. Μεταθέτει δηλαδή κατά 18 εκατομμύρια χρόνια πίσω τη στιγμή που τα ψάρια άφησαν το υγρό στοιχείο και βγήκαν στη στεριά και έγιναν ερπετά, στη συνέχεια θηλαστικά και τελικά άνθρωποι.

Τα ευρήματα «χεριού» και «ποδιού» που βρέθηκαν είναι 18 εκατομμύρια χρόνια παλιότερα από τα μέχρι σήμερα επιβεβαιωμένα απολιθώματα «τετραπόδων» ή αλλιώς και τετράποδα σπονδυλωτά. Ανήκαν σε πλάσματα τα οποία είχαν το σχήμα σαύρας μήκους 2.5 μέτρων.

Η ανακάλυψη, που θα δημοσιευτεί αύριο στο επιστημονικό περιοδικό Nature, έγινε σε ένα παλιό λατομείο στην νοτιοανατολική Πολωνία. Τα ευρήματα τοποθετούνται γύρω στα 395 εκατομμύρια χρόνια πριν.

Σύμφωνα με τον Φιλίπ Ζανβιέ του Εθνικού Μουσείου Φυσικής Ιστορίας του Παρισιού τα ευρήματα είναι εξίσου σημαντικά όσο και «τα πρώτα βήματα του Νιλ Άρμστρονγκ στο φεγγάρι». Οι επιπτώσεις δε των ευρημάτων πέφτουν σαν «οβίδα» στη μέχρι σήμερα πίστη για την χρονική στιγμή που τα ψάρια βγήκαν από το νερό και περπάτησαν στη γη. Μέχρι σήμερα συνεχίζει το δημοσίευμα, οι επιστήμονες πίστευαν ότι αυτή η στιγμή είχε συμβεί πριν 375 εκατομμύρια χρόνια.

«Αυτά τα σημάδια μεταφέρουν τη χρονική αυτή στιγμή σχεδόν 20 εκατομμύρια χρόνια πίσω» δηλώνει ο Ζανβιέ. «Το γενεαλογικό δέντρο των ανθρώπων παραμένει το ίδιο αλλά αλλάζει η εκκίνηση!»

Σύμφωνα με τη θεωρία της εξέλιξης, τα τετράποδα ήταν εξέλιξη μιας οικογενείας ψαριών που είχαν σώμα και κεφάλι όπως τα τετράποδα αλλά είχαν πτερύγια αντί για τέσσερα πόδια. Άρα σύμφωνα με την ανακάλυψη των επιστημόνων, τα πλάσματα αυτά είναι μάλλον κατάλοιπο του παρελθόντος και όχι μεταβατικά πλάσματα.

Ο Ζανβιέ συμπληρώνει «στην πραγματικότητα πρόκειται για την πρώτη απόδειξη που έχουμε ζώων με πόδια και δάχτυλα στη γη εκείνη την εποχή».

Ο καθηγητής Περ Άλμπεργκ του πανεπιστημίου της Ουψάλα, ένας από τους συγγραφείς της έρευνας, περιγράφει διάφορα ίχνη διαφορετικών σχημάτων και χαρακτηριστικών καθώς και διάφορα μεμονωμένα ίχνη πλάτους περίπου15 εκατοστών. Πρόκειται για ξεκάθαρα ίχνη «χεριού» και «ποδιού», χωρίς ενδείξεις ότι έσερναν ουρά και σώμα αφού το σώμα του ζώου μάλλον θα έπλεε στο νερό.

Οι συγγραφείς της έρευνας τονίζουν ότι τα ευρήματα αποδεικνύουν την άγνοια την οποία έχουμε για την πρώιμη ιστορία των σπονδυλωτών πλασμάτων που πρωτοπερπάτησαν στη γη. Συγκεκριμένα τα ίχνη «μας αναγκάζουν να επαναεπεξεργαστούμε το χρόνο, την οικολογία και τις περιβαλλοντικές συνθήκες της μετάβασης του ψαριού σε τετράποδο καθώς και την πληρότητα των μέχρι στιγμής ευρημάτων αναφορικά με τον κορμό τους».

Τα ευρήματα όπως δηλώνει χαρακτηριστικά ο Ζανβιέ, «ανατρέπουν» την επιστημονική σκέψη για την προέλευση των ανθρώπων. Η ανακάλυψη στο λατομείο της Πολωνίας δείχνει ότι τα τετράποδα ζούσαν σε τοποθεσίες αλμυρού νερού. Μέχρι στιγμής η επιστημονική κοινότητα πίστευε ότι οι κοίτες των ποταμών και οι λίμνες ήταν το απαραίτητο περιβάλλον για την μετάβαση από το νερό στη γη.

«Θα πρέπει τώρα να βρούμε τον κοινό πρόγονο μεταξύ των τετράποδων και των ψαριών με κεφάλι και κορμό τετράποδου» συνεχίζει.

Η Τζένι Κλαρκ, παλαιοντολόγος του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ, συμφώνησε με τον Ζανβιέ. Για την ίδια επίσης σημαίνει ότι θα οι επιστήμονες θα πρέπει να αναθεωρήσουν ως προς τους λόγους για τους οποίους τα ψάρια άφησαν το νερό για τη στεριά. Κάποιοι πιστεύουν ότι τα τετράποδα αρχικά κατέληξαν στη στεριά για να προστατέψουν τα αυγά τους από τους ενδεχόμενους κινδύνους που λίμναζαν στο νερό. Άλλοι πιστεύουν ότι έβγαλαν πόδια για να τρέχουν από μια λιμνούλα στην άλλη. Η ίδια πίστευε ότι τα ψάρια εξήλθαν από το νερό, που δεν τους παρείχε οξυγόνο, για να αναπνεύσουν. Καταλήγει όμως ότι αυτές οι θεωρίες δεν συμφωνούν με τα ευρήματα της Πολωνίας.

Διαβάστε ολόκληρο το δημοσίευμα:

http://www.guardian.co.uk/science/2010/jan/06/footprints-tetrapods-walked

http://news.bbc.co.uk/2/hi/science/nature/8443879.stm

http://www.independent.co.uk/news/science/when-fish-took-their-first-steps-on-land-1860145.html

πηγή: http://exagorefsis.blogspot.com

ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΛΟΥΚΑ ΓΡΗΓΟΡΙΑΤΟΥ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΙ ΤΗΣ «ΘΕΩΡΙΑΣ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΕΩΣ»

(Ἐπιστολή πρός Ὀρθόδοξο ἀμερικανό ἱερέα)

Τό ἔτος 2009 συμπληρώθηκαν 200 χρόνια ἀπό τήν γέννησι τοῦ Κα­ρόλου Δαρβίνου καί 150 χρόνια ἀπό τήν δημοσίευσι τοῦ ἔργου του «Ἡ κατα­γωγή τῶν εἰδῶν». Μέ τήν εὐκαιρία αὐτή γίνονται ἐκδηλώσεις, ἐκδόσεις καί ἐ­νέρ­γειες γιά νά τιμηθῆ ὁ πατέρας τῆς «Θεωρίας τῆς Ἐξελίξεως». Μεταξύ ἄλ­λων ἐπλήθυνε καί ἡ δημοσιογραφική παραγωγή (ἔντυπη, ἠλεκτρονική καί τη­λε­οπτική), ἡ ὁποία προβάλλει τήν «Θεω­ρία τῆς Ἐξελίξεως», καί συχνά εἰς βά­ρος τῆς «Δημιουργίας». Ὁ προβλημα­τι­σμός πού δη­μι­ουρ­γεῖ­ται δέν ἔχει βεβαί­ως τήν ἔκτασι οὔτε τήν ἔντασι τοῦ ἀντίστοιχου (μέ πολιτικές προεκτάσεις) προβληματισμοῦ στήν Ἀμερική, οὔτε τήν ὀξύτητα πού παρατηρεῖται σέ ἄλλες χῶρες ἤ κοινωνίες. Ἐν τούτοις τό θέ­μα ἔχει ἐπιστη­μονικό, θεολογικό καί παι­δα­γωγικό ἐνδιαφέρον, καί βεβαίως σωτηριολογική διάστασι. Μέ τήν εὐλογία τοῦ Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς μας, τοῦ Ὁσίου Γρηγο­ρί­ου Ἁγίου Ὄρους, Ἀρχι­μανδρίτου Γεωργίου, δημοσιεύου­με τήν ἐπιστολή πού ἀκολουθεῖ. Σέ αὐ­τήν ἀντι­με­τωπίζεται τό ζήτημα τῆς «Θεωρίας τῆς Ἐξελίξεως» ἀπό μία ἄποψι πού συνή­θως τήν ξεχνᾶ­με. Ἡ ἐπιστολή ἐγράφη καί ἀπεστάλη σέ ἕνα εὐλαβῆ Ὀρθόδοξο ἱερέα στήν Ἀμε­ρική, ὁ ὁποῖος ὡς ἐκ­παι­δευτικός καί ὡς ποιμένας ψυχῶν ἐρώ­τησε μέ αἴ­σθη­μα εὐθύνης γιά τό πολύκροτο θέμα.

* * *

Ἀγαπητέ μου πάτερ Π.,

Μέ ἐρωτᾶτε περί τῆς «θεωρίας τῆς ἐξε­λίξεως» ὡς ἑξῆς: «Εἶναι ἄραγε ἡ Ἐξέ­λι­ξις μία φιλοσοφία ἤ μήπως εἶναι ἐπιστημονικῶς ἀπο­δε­δει­γμένο γεγονός ἤ θεμελιωμένη θεωρία; Πῶς θά σταθοῦμε μπροστά στό κῦμα τῆς συμ­φωνίας τῶν ἐπιστημόνων; Εἶναι πράγματι μία συμφωνία παγκοσμίως ἤ μόνο συμφω­νία τῶν φιλελευθέρων ἀμερικανῶν; Τί ἔχετε ἀποκομίσει ἀπό τίς με­λέτες σας καί τούς προβληματισμούς σας γύρω ἀπό τό θέμα Ἐξέλιξις; Εἶναι τεράστια ἡ σύγχυσις σχετικά μέ τό τί θά διδάξουμε τούς νέους ἀπό Ὀρθο­δό­ξου ἐπόψεως, ὥστε νά ἀντιμετωπίσουν τόν κόσμο πού εἶναι πολύ πειστικός, ἄν ἐμεῖς δέν εἴ­μαστε σαφεῖς».

Ἔχοντας λάβει ὑπ’ ὄψιν μου ὁλόκληρη τήν ἐπιστολή σας, τήν ὁποία χαρακτηρίζει καί ἐπιστημονικό ἐνδιαφέρον καί ποιμαντική εὐαισθησία, καθώς ἀναφέρεται καί στίς ἐπικρατέστερες ἀπόψεις γιά τήν «θεωρία τῆς ἐξελίξεως» καί ἀναπτύσσει σοβαρό ποιμαντικό προβληματισμό, καταθέτω μέ ἀγάπη τίς ἑξῆς σκέψεις μου.

1. Ἡ «Ἐξέλιξις» καί οἱ ἐπιστήμονες.

Κατά τόν 19ο καί τό πρῶτο ἥμισυ τοῦ 20οῦ αἰῶνα, ἐποχή κατά τήν ὁ­ποί­α μεσουρανοῦσε ὁ ἐπιστημονισμός[1], ὡρισμένοι ἐπιστήμονες (Λαμάρκ, Δαρ­βῖνος, ντέ Βρίς, Μονό) ἀνέπτυξαν θεωρίες γιά νά ἐξηγήσουν τήν «προέλευσι τῶν εἰδῶν». Οἱ ἀπόψεις τους χρησιμοποιήθηκαν μέ θρησκευτικό πάθος γιά νά ἀποδείξουν ὅτι ὅλος αὐτός ὁ κόσμος ἔγινε χωρίς Δη­μι­ουρ­γό Θεό μέσῳ μιᾶς βραδύτατης τυφλῆς (τυχαίας) ἐξελικτικῆς διαδικασίας (τήν «Ἐξέλιξι»), κατά τήν ὁποία ἀπό τήν ἀνόργανη ὕλη ξεπρόβαλε ἡ ὀργανική καί ἀπό ἐκείνην προ­ῆλθαν οἱ ἁπλούστεροι ἔμβιοι ὀργανισμοί πού ἐξελίχθηκαν σέ πολυπλοκό­τε­ρους. Ὁ ἄνθρω­πος θεωρήθηκε ἀ­πο­τέλεσμα ἐξελίξε­ως καί ὁ Δημιουργός τοπο­θετήθηκε στήν σφαῖ­ρα τῆς θρη­σκοληψίας. Σο­βαροί ἐπιστήμονες ὅμως, παρότι δέχονται καί βεβαιώνουν τίς μεταβολές τῶν ὀργανισμῶν μέσα στό εἶδος τους, ἀμφι­σβή­τησαν τεκμη­ριωμένα τήν ὑπόθεσι ὅτι ἔγινε ἐξέλιξις ἑνός εἴδους σέ ἄλλο. Ἡ προσαρμογή, ἡ φυσική ἐπιλογή καί οἱ μεταλλάξεις ἐπιφέ­ρουν μετα­βο­λές στούς ὀργανισμούς ἀλλά πάντοτε ἐν­τός τοῦ αὐτοῦ εἴδους. Ἐξέλιξις ἑνός εἴδους σέ ἄλλο οὔτε ἔχει πιστοποιηθῇ ἀπό τήν Παλαι­ον­το­λο­γία οὔτε τεκμαί­ρεται ἀπό τήν Γενε­τι­κή. Οἱ νεώ­τερες ἐξελι­κτικές θεωρίες, βασισμένες στήν μο­ρια­κή Βιολογία καί τήν ἐξελικτική ἀναπτυ­ξι­ακή Βιο­λο­γία, δέν ἔχουν προσφέρει πειστικά ἐπιστημονικά ἐπι­χειρήματα. Ὅσοι ἔ­χουν τήν δυ­να­τότητα νά κρίνουν τίς ἑκατέ­ρωθεν θέσεις, παραδέχονται ὅτι με­τά ἀπό ἕνα καί πλέον αἰῶνα ἀν­τι­παραθέσεων ἡ «Ἐξέλιξις» δέν μπορεῖ νά βεβαιωθῇ[2]. Σύμ­­­φω­­­να μέ τό συμ­πέ­ρα­σμα πού συνάγεται ἀπό πλούσια καί ἀξιόλογη βιβλιο­γρα­φία, ἡ ἐξέ­λιξις τῶν εἰ­δῶν εἶ­ναι μία ἀνα­πό­δει­κτη καί μή ἀποδείξιμη ὑπό­θεσις καί δέν ἀπο­τελεῖ ἐπι­στημονικά βεβαιωμένο γεγονός. Αὐτό τό παραδέχονται κορυφαῖοι ἐξε­λι­κτι­κοί ἐπιστήμονες (C. Patterson, P.P. Grassè, R. Da­n­son, R. Lewon­tin, S. Stanley). Ἑπο­μέ­νως, ὅ,τι συνήθως στά σχο­λι­κά βιβλία ἤ στήν γενικώτερη βιβλιο­γρα­φία ἤ ἀρθρο­γρα­φία ὀνο­μά­ζεται «Ἐξέ­λιξις», δέν πρέπει νά θεωρῆται ἕνα ἐπιστημο­νικά ἀναμφισβήτητο γε­γονός -ὅπως ὅτι ἡ γῆ περιστρέφεται γύ­ρω ἀπό τόν ἥλιο-, ἀλλά μία ὑπόθεσις ἐργα­σί­ας.

2. Τό πρόβλημα.

Ἡ «Ἐξέλιξις» δέν εἶναι ζήτημα μόνο ἐπιστημονικό. Στήν περίπτωσί της ἡ ἐπιστημονική σκέψις ἀγγίζει τήν «ἀρχή τοῦ ὄντος». Ἐπιστήμονες καί μή, σέ ἀντιπαραθέσεις γύρω ἀπό τήν «Ἐξέλιξι» συχνά κάνουν παρεκβάσεις ἀπό τό πεδίο τῆς ἐπιστήμης σέ μεταφυσικές συζητήσεις. Χαρακτηριστικά ἡ «Ἐξέλιξις» ὑποστηρίζεται σέ ἀντιδιαστολή καί ἐνίοτε μέ ἐχθρότητα πρός τήν «Δημιουρ­γία»[3], ὄχι τόσο γιατί ἡ «Δημιουργία» δέν ἔχει ἐπιστημονική (μέ τήν τρέχουσα ἔννοια) τεκμηρίωσι, ὅσο γιατί προϋποθέτει Δημιουργό Θεό, οὔτε πάλι ἐπειδή βασί­ζε­ται σέ ἀναμ­φι­σβήτητα ἐπι­στη­μο­νι­κά δε­δομέ­να, ὅπως δείχνουν οἱ ἀτέ­λειω­τες τροποποιή­σεις καί μεταλλάξεις τῆς «ἐξε­λικτικῆς θεωρίας» καί ὅπως παραδέχονται οἱ ἴδιοι οἱ «ἐξελικτικοί», ἀλ­λά ἐ­πει­δή οἱ ὑποστηρικταί της συν­ειδητά ἤ μή θέλουν νά ἀρνοῦνται ἕνα Δη­μι­ουρ­γό Θεό καί ὅ,τι συνε­πάγεται τό νά πιστεύ­ουν σέ Αὐτόν[4]. Ἐάν δέν ἰσχύῃ ἡ «Ἐξέ­λιξις», λένε, εἶ­ναι ὑποχρεω­μέ­νοι νά δε­χθοῦν τήν δημιουργία μή ἐξε­λί­ξι­μων εἰ­δῶν καί κυρίως τοῦ ἀνθρώ­που ἀπό τόν ἴδιο τόν Θεό. Ἀλλά ἡ ὕπαρξις τοῦ Θεοῦ εἶναι λιγότερο πι­θα­νή ἀπό τό νά ἔγινε ἡ «Ἐξέ­λι­ξις», συμπληρώνουν. Καί κατα­λή­γουν σέ ἀφο­ρισμούς: «Ὄχι στό δό­γμα τῆς Δημιουργίας: ‘‘Μακρυά ἀπό τά σχο­λεῖα, εἶναι ἐπι­κίνδυνο’’, ἀποφάσισε τό Συμβούλιο τῆς Εὐ­ρώ­πης»[5].

Ἐδῶ λοιπόν δέν ὑφίσταται πρωτογενῶς πρόβλημα ἐπιστη­μονικό ἀλλά πρόβλημα πίστεως σέ παντοδύναμο Δημιουργό Θεὀ. Ὅσοι ἀμφισβητοῦν τήν ὕπαρξί Του, ἀναζητοῦν ἐναλλακτικούς τρό­πους προελεύσεως τοῦ κόσμου χω­ρίς Δημιουργό. Ὅσοι ὀλιγοπιστοῦν γιά τήν παντοδυναμία Του, ἀναζητοῦν τρό­πους νά συμβιβάσουν καί νά συγκεράσουν τήν «Ἐξέλιξι» μέ τήν «Δημι­ουρ­γία». Ὅσοι πιστεύουμε σέ Δημιουργό Θεό, ἀμφισβητοῦμε ἀφ’ ἑνός τήν «Ἐξέ­λιξι», ἐπειδή τήν ἀπορρίπτουν σειρά ἐπιστημόνων τόσο γιά τίς ‘‘ἐπιστημονι­κές’’ ἀπάτες τοῦ παρελ­θόντος (ὁ Archaeopteryx, τά φωτογραφικά κλισέ τοῦ Χαῖκελ, ὁ πιθηκάνθρωπος τοῦ Dubois, ὁ ἄνθρωπος τοῦ Πιλντάουν κ.ἄ.) καί τήν μέχρι σήμερα ἀμφίβολη ἑρ­μη­νευτική ἰσχύ τῆς «θεωρίας τῆς Ἐξελίξεως» ὅσο καί γιά τίς προβληματικές κοινωνικοπολιτικές της προ­εκτάσεις (εὐγονική ἤ ἡ περίπτωσις Λυσένκο)[6], πιστεύουμε ὅμως στήν «Δημιουργία» ἐπειδή σέ αὐ­τήν βλέπουμε μία θεο­φάνεια (τρόπος πού ὁ Θεός φανερώνεται στόν ἄν­θρω­πο) καί στήν βι­βλική ἀφήγησι περί τῆς Δημιουργίας μία μαρτυρία θεο­γνωσίας (ὁ Μω­υσῆς εἶχε προσωπική γνῶσι τοῦ Θεοῦ).

3. Ἡ Δημιουργία, ὡς θεοφάνεια καί ὡς «σημεῖον» θεογνωσίας.

Οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί πιστεύουμε στόν παντοδύναμο καί ἀγαθό Θεό, ὁ ὁποῖος δημιούργησε τόν κόσμο ἐκ τοῦ μηδενός («ἐκ μή ὄντων»): «Πίστει νοοῦμεν κατηρτίσθαι τούς αἰῶνας ρήματι Θεοῦ, εἰς τό μή ἐκ φαινομένων τά βλε­πόμενα γεγονέναι» (Ἑβρ. 11, 3). Ὑπό τήν προϋπόθεσι αὐτή -ἀδιαπραγμά­τευ­τη πραγματικά, ὄχι ὡς ἀναπόδεικτο αὐθαίρετο ἀξίωμα ἀλλά ὡς προϊόν γνώσεως τοῦ Θεοῦ- ἡ ἀφήγησις τῆς Δημιουργίας ἀπό τόν προφή­τη Μωυσῆ στήν Γένεσι (κεφ. 1) δέν εἶναι ἐπιστημονική (μέ τήν δυτική ἔννοια) πρα­γμα­τεία ἀλλά μαρ­τυρία θεο­γνωσίας. Χωρίς νά στερῆται καί ἐπιστημονικῶν στοι­χείων, ἄλλων μέν ἁπλοϊκῶν τῆς ἐποχῆς ἐκείνης καί ἄλλων διαχρονικῶς πα­ρα­δεκτῶν, ἡ ἀφήγησις τοῦ Μωυσέως εἶναι κατεξοχήν μαρτυρία ὅτι ὁ Θεός δη­μιούργησε τόν σύμπαντα κόσμο. Ὁ θεόπτης Μωυσῆς, δηλαδή, μᾶς διεβε­βαίω­σε ὅτι ὁ Δημιουρ­γός Λόγος δημιούργησε τά πάντα, ὅτι ὅλα ὅσα ἦλ­θαν στήν ὕ­παρξι ἔ­χουν ὡς αἰτία τῆς ὑπάρξεώς τους τό δημιουρ­γικό θέλημα τοῦ Θε­οῦ. Ὅταν οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς ἐκείνης εἶχαν θεοποιήσει τά κτί­σμα­τα, ὁ Μωυ­σῆς μέ τήν Χάρι καί τόν φωτισμό τοῦ Ἁγίου Πνεύ­μα­τος ἔδινε τήν μαρ­τυ­ρία ὅτι τά πάντα πλήν τοῦ Θεοῦ εἶναι κτιστά καί ὅτι ἡ αἰτία τους, τό νόημά τους καί ὁ σκοπός τους βρίσκονται στόν Θεό. Εἶπε αὐτό πού μέ μεγαλύτερη σαφήνεια ἔ­γρα­ψε ἀργότερα ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «τὰ πάντα δι᾽ αὐτοῦ καὶ εἰς αὐτὸν ἔ­κτι­σται, καὶ αὐτός ἐστιν πρὸ πάντων καὶ τὰ πάντα ἐν αὐτῷ συνέστη­κεν» (Κολ. 1, 16-17). Παρατηρεῖτε λοιπόν ὅτι, γιά ἐμᾶς πού ξέρουμε νά διαβάζουμε σω­στά τήν Γένεσι, ἡ Μωσαϊκή «Δημιουργία» δέν εἶναι τόσο σύνολο ἐπιστη­μονι­κῶν γνώσεων ὅσο εἶναι τρόπος θεοφάνειας καί «σημεῖον» θεο­γνωσίας. Τήν ἴδια στιγμή πού οἱ ἐπιστήμονες συζητοῦν ἀπεριόριστα γιά τό ἄν ὑπῆρξε «Ἐξέ­λιξις» καί οἱ θρησκεῖες καί ἡ φιλοσοφία ἀσχολοῦνται ἤδη αἰῶνες τώρα μέ τό ἐρώ­τη­μα ἄν ὑπάρχῃ Δη­μιουργός, ἡ Ἐκ­κλησία γνω­ρίζει τόν Δημι­ουργό.

Ὅσοι λοιπόν μέ τήν παραδοχή τῆς «Ἐξελίξεως» ἀρνοῦνται τόν Δημι­ουργό Θεό, προφανῶς δέν τόν γνωρίζουν. Ὅσοι ὅμως μέ τήν Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύ­ματος καί μέ τήν πνευ­ματική ζωή διατηροῦμε καθα­ρούς τούς νοερούς ὀφθαλ­μούς μας, μποροῦ­με στήν ἀ­φή­γησι τῆς Ἁγίας Γρα­φῆς νά βλέ­πουμε ὅτι ὁ Θεός δημιούργησε τόν κόσμο καί διαρκῶς ἐνεργεῖ μέ­σα σέ αὐτόν, ὅτι ὁ Δη­μι­ουργός Θεός Λόγος δημι­ουρ­γεῖ τόν ἄνθρωπο, καί ἐπι­πλέ­ον νά δι­εισ­δύ­ου­με στό γιατί (τόν λόγο)[7] τῆς δη­μι­ουργίας του. Μποροῦμε νά ἐπα­να­λαμ­βά­νου­με τούς λόγους τοῦ θεοφάντο­ρος Μεγάλου Βασιλείου: «πλά­σας γὰρ τὸν ἄν­θρωπον, χοῦν λα­βών ἀπὸ τῆς γῆς, καὶ εἰκόνι τῇ σῇ, ὁ Θεός, τι­μή­σας, τέ­θει­κας αὐτὸν ἐν τῷ Πα­ραδείσῳ τῆς τρυ­φῆς, ἀθανασίαν ζωῆς, καὶ ἀπόλαυσιν αἰω­νί­ων ἀγαθῶν, ἐν τῇ τη­ρή­σει τῶν ἐν­το­λῶν σου, ἐπαγ­γει­λάμενος αὐτῷ» (εὐχή Θείας Λει­τουρ­γίας).

4. Οἱ «λόγοι τῶν ὄντων» ἑρμηνεύουν τήν Δημιουργία.

Προσεγγίζοντας τήν Δημι­ουρ­γία ὡς τρόπο φανερώσεως τοῦ Θεοῦ καί κατανοώντας τήν ἀφήγησι περί τῆς Δημιουργίας ὡς σημεῖον θεογνωσίας, ἔχουμε τήν δυνατότητα νά ἀνιχνεύουμε σέ αὐτήν τούς λό­γους τῶν ὄντων, ὅπως χα­ρα­κτηριστικά ὀνο­μά­ζον­ται στήν διδασκαλία τοῦ ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολο­γη­τοῦ τά ἀγαθά θε­λή­μα­τα τοῦ Θεοῦ (PG 90, 296). Καί εἶ­ναι πολύ ση­μαντικό, κα­τά τόν ἅγιο Μάξιμο, νά γνω­ρίζῃ ὁ ἄνθρωπος τούς λόγους τῶν ὄντων καί νά ἀ­νά­γεται δι’ αὐ­τῶν στόν Θεό (βλ. PG 90, 276, πρβλ. Ρωμ. 1, 20). Ἐάν δέν βλέ­πουμε τήν Δη­μι­ουρ­γία (ἄν δηλαδή δέν κατανοοῦμε τά πάντα ὡς ἀποτελέσματα τῆς δημιουργικῆς ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ), σημαίνει ὅτι ἀποτυγ­χάνουμε δρα­ματικά νά γνω­ρί­σου­με τούς λό­γους τῶν ὄντων. Δέν σημαίνει ὅτι χάνουμε ἕνα ἰδεο­λο­γικό ὅ­πλο κατά τῶν δῆθεν ἀντιπάλων μας «ἐξελικτικῶν», ὄχι. Χάνουμε μία ἀπό τίς ὀμορ­φό­τερες σελίδες, μέσα στίς ὁ­ποῖ­ες ὁ Πατέρας μας ἀποτυπώνει τά ἴχνη τῆς πατρικῆς Του ἀγάπης. Οἱ λόγοι τῶν ὄντων εἶναι αὐτά ἀκριβῶς τά ἴχνη. Γι’ αὐτό μέ τόν Ψαλμωδό ἀναφωνοῦμε καθημερινά: «Εὐλόγει ἡ ψυχή μου τόν Κύριον ... πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησας» (Ψαλμ. 103).

Ἐδῶ θά ἀναφέρω ἕνα μόνο στοιχεῖο γύρω ἀπό τήν δημιουργία τοῦ ἀν­θρώ­που, γιά νά φανῇ πόσο σημαντικό εἶναι νά γνωρίζουμε τόν λόγο τῆς πλά­σεως τοῦ ἀνθρώπου «ἀπό τά ἴδια τά χέρια τοῦ Θεοῦ». Ὁ Δημιουργός Θεός ἔπλασε τόν Ἀδάμ κατά τόν μο­να­δικά ἰδιαίτερο τρόπο «κατ’ εἰκόνα» Του, ὥστε ἡ ἀνθρωπίνη φύσις νά μπορῇ στούς ἐ­σχάτους χρόνους νά προσληφθῇ ἀπό τόν Λόγο καί νά θεωθῇ. Ὁ Χρι­στός προσέλαβε ἀνθρώπινο σῶμα καί ἀνθρώ­πινη νοερή καί λογική ψυχή. Τά ἐθέωσε, ὅταν τά ἕνωσε ὑπο­στα­τι­κῶς μέ τήν θεό­τητά Του. Καί σέ ἐμᾶς, τά μέλη τοῦ Σώματός Του, προσφέρει τήν θέωσι χαρι­τώ­νοντας τό σῶμα καί τήν ψυχή μας. Αὐτή ἡ θέωσις εἶναι γεγονός ἀναν­τίρ­ρητο γιά τούς Ὀρθο­δό­ξους Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι μετέχουμε κάπως στήν ἐμ­πει­ρία τῶν Ἁγίων μας, στήν ζωή καί τά βιώματα τῆς Ἐκκλησίας[8]. Ἐπειδή βλέ­που­με λοιπόν αὐτόν τόν λόγο τῆς πλάσεως τοῦ ἀν­θρώπου, δηλαδή τήν δυνα­τότητα νά μετάσχωμε στήν ζωή τῆς Ἁ­γίας Τριάδος διά τῆς Οἰ­κο­νο­μίας τοῦ Μο­νο­γενοῦς Λόγου τοῦ Θε­οῦ, καί ἐπειδή ἔχουμε ἐπιπλέον πρό ὀφθαλμῶν μας ἀνθρώπους πού ἔφθασαν στήν θέωσι, διακρίνουμε καί κατανοοῦμε ὅτι δέν εἶ­ναι κάποια «ἐξε­λι­κτι­κή» μεταβολή στήν φύσι (τό DNA;) ἑνός δῆ­θεν προ­γόνου μας, μετρή­σι­μη καί ὑπολογίσιμη πειραματικά, πού ἔδωσε μέν σέ ἐμᾶς τήν δυνατότητα μετοχῆς στήν ἄκτιστη Χάρι τοῦ Θεοῦ, τήν Χάριτι ἀθανασία καί τήν θέωσι, ἄφησε δέ τίς παράλ­λη­λες γενε­α­λο­γικές δια­κλα­δώ­σεις του ζωώ­δεις μόνο καί θνητές καί ἀμέτοχες θεώσεως. Ἡ «ἐξελικτική» με­τα­βο­λή, ἄν ὑ­πο­­­τε­θῇ ὅτι ὑ­πῆρξε, θά ἦταν φυσική διαδικασία. Ἡ φύσις ὅμως δέν γεννᾶ ἄ­κτιστα ἀπο­τε­λέ­σμα­τα. Τό ἄκτιστο εἶναι δωρεά τοῦ ἀκτίστου Θεοῦ. Ἡ ἀ­θα­να­σία καί ἡ θέ­ω­σις δέν εἶναι φυσικό προσόν (ἰδιότης) τοῦ ἀνθρώπου ἀλλά ἄκτιστη δωρεά τοῦ Θεοῦ σέ αὐτόν.

Ἔχοντας πνευ­μα­τι­κή αἴ­σθησι τοῦ εἴ­δους καί τοῦ μεγέθους τῆς ἀκτίστου δωρεᾶς τοῦ Θεοῦ οἱ Ὀρ­θόδοξοι δια­βά­ζουμε μέ ἔκπληξι, θαυμασμό, προσοχή καί εὐλάβεια τό κεί­μενο τῆς Γενέσεως: «ἔπλασεν ὁ Θεὸς τὸν ἄν­θρω­πον χοῦν ἀπὸ τῆς γῆς καὶ ἐ­νε­φύσησεν εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ πνοὴν ζωῆς, καὶ ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχὴν ζῶσαν» (Γεν. 2, 7). Ἐπειδή γνωρίζουμε τόν Θεό, κα­τα­νοοῦμε τήν «Δημιουργία». Βλέπουμε δηλαδή ὅτι ὁ ἄν­θρω­πος πλάσθηκε μέ ἰδι­αί­τερη φροντίδα τοῦ Δημιουργοῦ Θεοῦ μία πνευματέμφορη ψυχοβιο­λο­γική ὕπαρξις, ὑλικό σῶμα καί ἀσώματη ψυχή προικισμένα μέ τήν θεία Χάρι Του. Γρά­φει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς: «Τί ἐστι [ψυχήν] ζῶσαν; Ἀείζωον, ἀθά­νατον, ταὐ­τόν δ’ εἰπεῖν λο­γι­κήν∙ ἡ γάρ ἀθάνατος λογική –καί οὐκ αὐτό μόνον ἀλλά καί κεχαριτωμένην θεί­ως. Τοιαύτη γάρ ὄντως ζῶσα ψυχή. Αὐτό δέ τῷ κατ’ εἰκόνα ταὐτόν, εἰ δέ βού­λει καί καθ’ ὁμοίωσιν»[9].

5. Ἡ ἐπιστήμη, ἀφορμή δοξολογίας.

Αὐτή ἡ θεώρησις τῆς Δημιουργίας δέν ἀποκλείει τό ἐπιστημονικό ἐνδια­φέρον. Ἐάν μέ τήν ἀνθρώπινη σο­φία πού μᾶς ἔχει προικίσει ὁ Θεός μάθουμε καί τό πῶς τῆς δημιουρ­γίας, χαιρόμαστε δοξολογικά καί εὐ­χα­ρι­στι­ακά τό δῶρο τῆς Δημι­ουρ­γίας χωρίς νά ἐκπίπτουμε στήν (ἀρχαιοελληνική) ὕβριν, δη­λαδή τήν ἀλαζονεία. Ὁ Μέγας Βα­σί­λειος στήν Ἑρμηνεία στήν Ἐξαήμερο ἀναλύει ἐπιστημο­νι­κά (μέ τίς δυνατότη­τες τῆς ἐποχῆς του) τήν δημιουργία τοῦ κό­σμου. Βλέπει κα­νείς ὅτι μέ τήν ἐπι­στή­μη του δέν προσβάλλει τήν πίστι στόν Δημιουργό Θεό, ἀλλά μᾶλλον τήν ἐνισχύει. Θεοφόρος καί θεόπτης ὁ ἴδιος (εἶναι γνωστό τό περι­στα­τικό πού ἀνα­φέρει ὁ ἀδελφός του ἅγιος Γρη­γόριος Νύσσης, ὅτι τόν εἶδε προσευχόμενο μέ­σα στήν δόξα τοῦ ἀκτίστου Φω­τός), ἀν­τα­ποκρινόμενος στήν ἀνάγκη τῶν ἀν­θρώ­πων προσφέρει τήν ἐπι­στη­μονική ἀνάλυσι τῆς Ἑξαημέρου ὡς δοξολογία στόν ἀρι­στο­τέ­χνη Δημιουργό Λό­γο καί ὡς σωτήρια διδασκαλία στούς ἀνθρώ­πους. Μόνο ἕνας θεοφόρος ἄνθρω­πος σάν τόν Μ. Βασίλειο μπορεῖ νά γράψῃ γιά τόν Δημιουργό Θεό τά ἀκό­λουθα: «Ἐν ἀρχῇ ἐποί­η­σεν ὁ Θεός. Ἡ μακαρία φύσις, ἡ ἄφθονος ἀγαθό­της, τὸ ἀγα­πη­τὸν πᾶσι τοῖς λό­γου μετειληφόσι, τὸ πολυπόθητον κάλλος, ἡ ἀρ­χὴ τῶν ὄντων, ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς, τὸ νοερὸν φῶς, ἡ ἀπρόσιτος σοφία, οὗτος ἐ­ποίησεν ἐν ἀρχῇ τὸν οὐ­ρα­νὸν καὶ τὴν γῆν»[10]. Καί αὐτά ἀπό προσωπική ἐμπει­ρία Θεοῦ!

Ἡ ἐπιστήμη λοιπόν, ὅταν σέβεται τόν ἑαυτό της, δέν ἐμποδίζει τήν πίστι στόν Δημιουργό Θεό. Ὅταν π.χ. ἐγώ ὁ ἄνθρωπος νόμιζα ὅτι ὁ ἥλιος γυρίζει γύ­ρω ἀπό τήν γῆ, πίστευα ὅτι ἔτσι εἶχε τάξει ὁ Δημιουργός Θεός νά λειτουρ­γοῦν τά οὐράνια σώματα. Τώρα πού μέ τήν ἐπιστήμη ἔμαθα ὅτι συμβαίνει τό ἀντίθετο, πιστεύω ὅτι ὁ Θεός εἶχε τάξει σωστά τήν λειτουργία τους ἀλλά ἐγώ τήν ἀγνο­οῦσα. Τώρα πού ἔμαθα τό σωστό, χάρηκα περισσότερο καί Τόν δο­ξά­ζω γιά τήν καινούργια καί πιό σωστή γνῶσι μου. Τό ἐπιστημονικό λάθος μου (ἔστω καί ἄν ἦταν ἑνός Πτολεμαίου) δέν μέ ἐμπόδιζε νά πιστεύω στόν Δημι­ουρ­­γό. Ἡ διόρθωσίς του (ἀπό τόν Κοπέρνικο καί τόν Γαλιλαῖο) δέν μέ ἐξωθεῖ νά Τόν ἀρνηθῶ. Ἀντίθετα, ψηλαφῶ τώρα πιό πολύ καί πιό καλά τά ἴχνη Του πάνω στήν Δημι­ουρ­γία Του: «τά γάρ ἀόρατα αὐτοῦ ἀπό κτίσεως κόσμου τοῖς ποιήμασι νοού­μενα καθο­ρᾶ­ται, ἥ τε ἀΐδιος αὐτοῦ δύναμις καί θειότης» (Ρωμ. 1, 20). Ἡ ἐπι­στή­μη, ὅταν δέν ξεφεύγει ἀπό τά ὅριά της, δέν μέ ἐμ­πο­δί­ζει νά πιστεύω στόν Δημιουργό. Ἀντίθετα, μέ βοηθεῖ νά ἀνιχνεύσω τήν πα­ρου­σία Του μέσα στά ἔργα Του.

6. Πίστις καί θεογνωσία.

Δέν συμβαίνει ὅμως τό ἴδιο, ἄν δέν πιστεύω σέ Δημιουργό Θεό. Ἄν προ­σέ­ξῃ κανείς, θά παρατηρήσει ὅτι τό νά βλέπω τήν παρουσία τοῦ Δημιουρ­γοῦ στήν κτίσι καί στήν λειτουργία της σημαίνει ὅτι Τόν γνωρίζω, καί βέβαια ἐπειδή Αὐτός ὑπάρ­χει. Τό νά πιστεύω ἤ νά μή πιστεύω στόν Θεό, ση­μαί­νει ὅτι ἔχω γνῶσι τοῦ Θεοῦ ἤ πάσχω ἀπό ἀγνωσία Του. Αὐτό πρέπει νά τό προσέ­ξου­με ἰδιαίτερα. Ἡ πίστις ἤ ἡ ἀπιστία μου δέν εἶναι ἁπλῶς μία προτί­μη­σις ἤ ἰδεο­λο­γική τοπο­θέτησις, ἕνα εἶδος ψυχολογικῆς ἀνάγκης ἤ πολιτιστικῆς ταυ­τό­τη­τος, ὅπως θά τό ἔβλεπαν πολλοί, ἀλλά στήν πραγματικότητα εἶναι βα­θμός με­τοχῆς ἤ μή μετοχῆς μου στήν ζωή τοῦ Θεοῦ καί ἐπομένως ἕνα πρῶτο στάδιο ἐπι­γνώσεως τοῦ Θεοῦ. Σύμφωνα μέ τήν Ὀρθόδοξη γνωσιολογία, ἡ πί­στις εἶναι ἄκτιστος θεία Χάρις πού προσφέρεται στόν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος, ἄν τήν ἀπο­δε­χθῇ καί τήν καλλιεργήσῃ, εἰ­σά­γεται στήν πορεία τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ Θεοῦ[11]. Οἱ Ὀρθόδοξοι τονί­ζου­με ἰδι­αίτερα αὐτό τό θέμα, ἐπειδή συχνά μία «πίστις σέ Θεό» ἐνδέχεται νά μή συν­ιστᾶ μετοχή στήν ζωή τοῦ Θεοῦ, ὅταν δηλαδή εἶναι μία διανοητική πίστις σέ ἄγνω­στο, ἀπρόσωπο καί ἀπρόσιτο Θεό ἤ ὅταν συνι­στᾶ ἰδεολογία καί δέν εἰσάγει τόν ἄνθρωπο στόν χῶρο τῆς θείας ζωῆς. Ἡ «πίστις» σέ ἄγνωστο καί ἀπρόσωπο νοήμονα Νοῦ, δέν εἶναι ἀ­πα­ραιτήτως καί θεογνωσία. Ἡ θεο­γνωσία εἶ­ναι ἀσυγκρίτως πιό οὐσιαστική ἀπό τήν πίστι σέ ἄγνωστο ἀνώτερο Ὄν, τό ὁποῖο ἔφερε στήν ὕπαρξι τόν κόσμο, ἔ­θε­σε τούς νόμους τῆς λειτουργίας του καί σχεδίασε τήν διαδικασία τῆς ἐξελίξεώς του, ἀλλά συνεχίζει νά μᾶς εἶναι ἄγνωστο καί ἀπρόσιτο. Ἡ πίστις στόν Δημιουργό Θεό, Αὐτόν πού ἀναδημιούργησε τόν ἄνθρωπο μέ τήν Οἰκο­νομία Του καί τοῦ προσφέρει τό Σῶμα καί τό Αἷμα Του γιά νά τόν ὁδηγήσῃ στήν θέωσι, αὐτή ἡ πίστις εἰσάγει στήν ὁδό τῆς θεογνωσίας, ἐπειδή εἶναι πρᾶξις προσωπικῆς μετο­χῆς στήν ζωή ἑνός γνωστοῦ σέ ἐμᾶς τρισυποστάτου προσωπικοῦ Θεοῦ.

Πληροφοροῦμαι γιά τήν δυσκολία πού ἔχουν οἱ ἐπώνυμοι ἀρνηταί τοῦ Θε­οῦ νά δεχθοῦν τήν ὕπαρξι ἑνός προσωπικοῦ Θεοῦ, παρότι δέν δυσκο­λεύ­ον­ται νά θρησκεύουν σέ πάσης φύσεως ἐγκόσμιους θεούς[12]. Εἶναι μία τραγική πρα­γματικότης! Ἐνῶ ὑπάρχει ὁ προσω­πι­κός Θεός, ἀδυνατοῦμε νά Τόν ἰδοῦμε, νά Τόν αἰσθανθοῦμε, νά Τόν γευ­θοῦμε. Τόν ἀγνοοῦμε!

Τό τί σημαίνει νά ἔχουμε γνῶ­σι Θεοῦ καί τί σημαίνει νά πά­σχουμε ἀπό ἀγνωσία Θεοῦ τό γνωρίζουμε ἐκ πείρας οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί. Ἔχουμε τήν εὐλογία νά ζοῦμε κοντά σέ συγχρόνους Ἁγίους, ἐφά­μιλ­λους τῶν παλαιῶν, οἱ ὁ­ποῖοι ἔχουν τήν ἐμπειρία τοῦ Θεοῦ. Συγ­κρίνοντας τήν ἀγνωσία πού ἔχει ὁ κόσμος μέ τήν γνῶσι πού ἔχουν αὐτοί οἱ Ἅγιοι, κα­τα­λα­βαίνουμε τήν διαφορά. Τήν γνῶσι αὐτή τήν περιγράφει ὁ εὐ­αγ­γε­λιστής Ἰωάννης: «Ὃ ἦν ἀπ᾽ ἀρχῆς, ὃ ἀκη­κό­α­μεν, ὃ ἑωράκαμεν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἡμῶν, ὃ ἐθεασάμεθα καὶ αἱ χεῖ­ρες ἡμῶν ἐψη­λά­φη­σαν, περὶ τοῦ λόγου τῆς ζωῆς —καὶ ἡ ζωὴ ἐ­φα­νε­ρώθη, καὶ ἑω­ρά­κα­μεν καὶ μαρτυροῦμεν καὶ ἀπαγγέλ­λο­μεν ὑμῖν τὴν ζωὴν τὴν αἰ­ώ­νι­ον ἥτις ἦν πρὸς τὸν πατέρα καὶ ἐφα­νε­ρώθη ἡμῖν— ὃ ἑωράκαμεν καὶ ἀκηκόαμεν ἀπαγ­γέλλομεν καὶ ὑμῖν, ἵνα καὶ ὑμεῖς κοινωνίαν ἔχη­τε μεθ᾽ ἡμῶν· καὶ ἡ κοινωνία δὲ ἡ ἡ­με­τέρα μετὰ τοῦ Πατρὸς καὶ με­τὰ τοῦ Υἱοῦ αὐτοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Α΄ Ἰω. 1, 1-3).

Μποροῦμε ἀπό τά λόγια τοῦ Εὐαγγελιστοῦ νά ἀν­τι­λη­φθοῦ­με ὅτι οἱ μάρ­τυρες τῆς παρουσίας τοῦ Ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ στόν κόσμο μας, οἱ Ἅγιοι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μέχρι σήμερα ἀδιαλείπτως παρόντες ἀνάμεσά μας, ἔχουν βιωματική γνῶσι τῆς αἰω­νίας ζωῆς τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία γίνεται καί δική τους αἰωνία ζωή χάρις στήν κοινωνία τους μαζί Του. Ἡ ἀγνωσία τοῦ Θεοῦ ἀντι­θέτως, τήν ὁποία δυστυχῶς πολλοί πάσχουμε σέ βαθμούς διαφόρους, ση­μαί­νει καί ἀκοινωνησία μαζί Του σέ βαθμούς ἀναλόγους.

7. Ἡ μέθοδος τῆς θεογνωσίας.

Γιά νά ἔχουμε τήν ἐμπειρία τῆς κοινωνίας μέ τόν Θεό (τόν Πατέρα καί τόν Υἱό καί τό Ἅγιον Πνεῦμα), πρέπει νά ἔχουμε καθαρό τό ὀ­πτι­κό ὄργανο τῆς ψυχῆς: «Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται» (Ματθ. 5, 8). Ὅταν ὁ νοῦς (τό ὀπτικό ὄργανο) δέν εἶναι καθαρός, δέν μπορεῖ νά βλέ­πῃ τίς ἄκτιστες ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ μέσα στήν κτίσι καί ἑπομένως δέν μπορεῖ νά βλέπῃ τόν Θεό, οὔτε ὡς δημιουργό, οὔ­τε ὡς προνοητή τῶν κτισμάτων, οὔτε ὡς θεοῦντα τά λογικά κτί­σματα διά τῆς θείας Χάριτος. Δέν εἶναι αὐτο­νό­η­τη ἡ καθαρότης τοῦ νοῦ. Ὑπάρχει μία σειρά καί μία μέθοδος γιά τήν κάθαρσι τοῦ τριμεροῦς τῆς ψυχῆς. Πρῶτα κα­θαί­ρεται τό ἐπι­θυμητικόν, ἔπειτα τό θυμο­ειδές καί τέλος τό λογιστικόν (ὁ νοῦς): «οὐκ ἄν ποθ’ ὑγιές ὀφθείη, οὔτε τό τῆς ψυχῆς θυ­μού­μενον, μή τῆς ἐπιθυμί­ας ἰαθείσης˙ οὔτε τό λο­γιζόμενον, μή ἄμ­φω τούτων προτεθεραπευμέ­νων»[13]. Ἡ τελεία γνῶσις τοῦ Θεοῦ προ­ϋ­ποθέτει καί τελεία κάθαρσι τῆς ψυχῆς. Πιστεύω ὅτι ὑπάρχει ὁ Δη­μι­ουργός Θεός, ἀλλά αὐ­τό εἶναι ἀτελής θεογνωσία. Καθαίρω τόν ἑαυτό μου καί μπορῶ νά βλέπω τίς ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ στήν κα­θημερινότητά μου, καί αὐτό εἶναι τελειότερη θεο­γνω­σί­α. Ἡ ἐμ­πει­ρική γνῶσις τοῦ Θεοῦ «πρόσωπον πρός πρόσωπον» εἶ­ναι ἡ τελεία θεογνωσία. Ἕνας θεοφόρος ἄνδρας εἶπε: «Ἐθαυμαστώθη ἡ γνῶσις σου ἐξ ἐμοῦ, ἐκραταιώθη, οὐ μή δύνωμαι πρός αὐτήν» (Ψαλμ. 138). Εἶναι τόσο ἰσχυρή ἡ θεία ἐμπειρία πού ἔχουν οἱ θεο­φό­ροι ἄνδρες, ὥστε ἐκπλήττονται καί γονατίζουν ἀπό τό μέγεθος, ἀπό τόν πλοῦ­το, τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ: «φο­βε­ρῶς ἐθαυμαστώθην... καί ἡ ψυχή μου γινώ­σκει σφόδρα» (Ψαλμ. 138). Ἀλλά καί ἐμεῖς οἱ ὑπόλοιποι στεκόμαστε μέ τόση σι­γουριά κοντά τους, ὥστε βι­βλιο­θῆκες ὁλόκληρες μέ ἀντίθεες ἀπόψεις δέν μποροῦν νά ἀντισταθμίσουν τό βάρος τῆς ἐμπιστοσύνης μας στήν γνῶσι τους. Εἶναι τό δικό μας μερίδιο στήν γνῶσι τοῦ Θεοῦ, ἡ δική μας μετοχή σέ αὐτήν. Ἔτσι καί ἐμεῖς οἱ νήπιοι «ἐκ μέ­ρους γινώσκομεν καί ἐκ μέρους προφητεύομεν» (Α΄ Κορ. 13, 9).

Αὐτή ἡ γνῶσις εἶναι ἕνα δεδομένο, ἕνα ἀναντίρρητο δεδομένο, ὄχι γιατί εἶναι μετρημένο ἤ ζυγισμένο ἐπιστημονικά, ἀλλά γιατί εἶναι χιλιομαρτυρημένο. Ὁ κάθε Ἅγιος, ὁ κάθε θεωμένος ἄνθρωπος, ὅπως αὐτοί πού γνωρίσαμε στίς μέ­ρες μας καί αὐτοί πού διαβάζουμε στά συναξάρια, εἶναι μία ξεχωριστή μαρ­τυ­ρία θεώ­σε­ως καί μία διαχρονική ἐπιβεβαίωσις ὅτι εἶναι δυνατή ἡ γνῶσις τοῦ Θεοῦ.

8. Ἡ ποιμαντική τῆς θεογνωσίας.

Ἡ ἐκκοσμικευμένη παιδεία, μέ τήν ὁποία ἔχουν γα­λου­γηθῆ πολλές γε­νιές μέχρι τίς ἡμέρες μας, συνετέλεσε ὥστε πολλοί νά νομίζουν ὅτι ἡ «Δημι­ουργία» εἶναι ἀπορριπτέα, ἐπειδή δῆθεν εἶναι ἀντιεπι­στη­μο­νική. Αὐτή εἶναι μία ψευ­δαί­σθησις. Στήν πραγματικότητα τήν θεωροῦν ἀπορριπτέα, ἐπειδή δέν ἔχουν μάθει τήν ὁδό τῆς θεογνωσίας. Ἐ­μεῖς πιστεύουμε στήν Μωσαϊκή «Δημι­ουρ­γία», ἐπειδή σέ αὐτήν ἀναγνωρίζουμε πρω­τίστως μία θε­ο­φάνεια, τήν κα­τανοοῦμε ὡς μαρτυρία θεο­γνωσίας, ὡς φανέρωσι τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν τοῦ Θε­οῦ. Τά παιδιά μας ἐμποδίζονται σήμερα μέ χίλιους δυό τρό­πους ἀπό τό νά βαδίσουν τήν πορεία τῆς θεώσεως καί τῆς θεογνωσίας. Ἔχουν νά ἀντι­με­τω­πί­σουν τίς προκλήσεις τῆς ἐ­πο­χῆς, οἱ ὁποῖες σκοτίζουν τό σύνολο τῶν ψυχι­κῶν δυ­νάμεων καί ὄχι μόνο τό «ὀπτικόν» (τόν νοῦ). Θεωρῶ ὅτι ὁ κύριος ποι­μαν­τικός καί ἐκπαιδευτικός στόχος μας πρέπει νά εἶναι νά βοηθή­σουμε τά παιδιά μας νά βα­δί­σουν τόν δρόμο τῆς ἀληθοῦς θεογνωσίας, νά ἀγω­νισθοῦν δηλαδή στήν ζωή τους νά διατηρήσουν καθαρό τό τριμερές τῆς ψυχῆς (ἐπι­θυ­μητικόν, θυμοειδές καί λογιστικόν), ὅπως τό παρέλαβαν στό Ἅγι­ον Βάπτισμα. Χρειάζονται καλ­λι­έρ­γει­α σέ ἐπίπεδο Ὀρθοδόξου θεο­λο­γί­ας, Ὀρ­θο­δόξου ἀσκή­σε­ως καί Ὀρθοδόξου πνευματικῆς ζωῆς μέ στόχο τήν θεο­γνω­σία. Ἔτσι θά ἀποκτήσουν τά ἀπα­ραί­τη­τα βιώματα, χάρις στά ὁποῖα θά αἰ­σθάνονται ἀσφαλῆ μπροστά στίς προ­κλή­σεις πού ἀντιμετωπίζουν στό σχολεῖο καί στόν κόσμο. Θά ἀποκτήσουν σύν τῷ χρόνῳ τήν ἀ­πα­ραί­τητη διάκρισι, ὥστε καί τίς ἀληθινά ἐπι­στη­μο­νικές γνώσεις νά προσλαμβάνουν καί στήν ἐπί­γνωσι τοῦ Θεοῦ νά προο­δεύ­ουν. Μέχρι τότε ὅμως θά ἔχουν τήν συμ­παρά­στασι τῶν καλῶν πνευμα­τι­κῶν τους πατέρων, ἡ πεῖρα τῶν ὁποίων θά τούς εἶναι πολύτιμη καί θά τά προ­φυλάξῃ ἀπό τίς ποικίλες συνέπειες τῆς ἐκκο­σμι­κεύσεως, μεταξύ τῶν ὁποίων καί ἡ ἀμφισβήτησις τῆς «Δημιουργίας». Ἕνας νέος, μοναχός τώρα στό Ἅγιον Ὄρος, στήν ἡλικία τῶν 20 ἐτῶν κατά τήν δεκα­ετία τοῦ ’80 ξεπέρασε ὁριστικά τόν θορυβώδη προβληματισμό γύ­ρω ἀπό τό θέμα Ἐπιστήμη–Θρησκεία, ὄχι ὅταν ἐξοπλίσθηκε μέ ‘‘ἀδιάσειστα’’ ἐπιχειρήματα κατά τῶν ἀθεϊστικῶν προ­κλή­σεων ἀλλά ὅταν διά­βασε τόν Βίο καί τίς συγ­γρα­φές τοῦ ἁγίου Σιλουανοῦ τοῦ Ἀθωνίτου, γραμμένα ἀπό τόν μα­κα­ριστό Γέρον­τα Σωφρόνιο Σαχάρωφ, καί ἐν­τρύφησε στούς λό­γους τοῦ ἁγίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου. Τήν ἀδιέξοδη νοησιαρχική πα­ρά­θεσι ἀντε­πι­χει­ρη­μά­των στά ἀθεϊστικά ἐπιχειρήματα ὑπερ­κέ­ρα­σε ἡ βιω­μα­τι­κή βεβαιότητα πού σκόρ­πιζαν γύρω τους ἁγιασμένα πρόσωπα, ὅπως ὁ ἅ­γιος Σιλουανός καί ὁ ἅγιος Συμεών. Ἀργότερα βρῆκε πολύ πειστική τήν πρότασι τοῦ ἁγίου Γρη­γο­ρίου τοῦ Θεολό­γου, τήν ὁποία ἐπαναλαμβάνει καί ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλα­μᾶς: «Λό­γῳ πα­λαί­ει πᾶς λόγος, βίῳ δέ τίς;» (PG 37, 929). Πραγματικά, φαίνονται τό­σο φτω­χές οἱ ‘‘λογικές’’ ἀντιπαραθέσεις, ὅταν στα­θοῦν μπροστά στό πρόσ­ω­πο, στήν ζωή, στήν ἄσκησι, στό μαρτύριο, στόν θάνατο, στήν Χάρι, στά θαύ­ματα ἑνός Ἁγίου!

26 Ἰουλίου 2009

[1] Ἐπιστημονισμός: θεωρία κατά τήν ὁποία ἡ ἐπιστήμη ὁδηγεῖ στήν πλήρη ἀλήθεια καί ἐπαρκεῖ σ’ ὅλες τίς ἀνάγκες τῆς ἀνθρώπινης νοήσεως (Τεγόπουλος-Φυτράκης, Μεῖζον Ἑλληνικό Λεξικό, βλ. λῆμμα).

[2] Βλ. πλούσια ἐπιχειρηματολογία καί βιβλιογραφία στά βιβλία (ἐπιλεκτικά): Ἀποστόλου Χρ. Φράγκου, Ἡ συνωμοσία τῆς σιωπῆς, 1993. Ἀποστόλου Παπαδημητρίου, Ἐπιστήμη, ὑλισμός καί πίστη, Θεσ/νίκη, τόμ. Α’ 1984 καί τόμ. Β’ 1990. Ἰω­άν­νου Κωστώφ, Συμ­βολή στήν τελετή λήξεως τῆς θεω­ρί­ας τῆς ἐ­ξε­λίξεως, Ἀθήνα 1996. Ἀθαν. Ἀβραμίδη, Ἡ προέλευση τοῦ κόσμου καί τῆς ζωῆς καί οἱ θεωρίες τῆς ἐξελίξεως, 2006. Τοῦ ἰδίου, Ἡ θεωρία τῆς ἐξελίξεως τοῦ Δαρβίνου 150 χρόνια μετά τήν δημοσίευσίν της (ἄρθρο στήν ἐφημ. Ὀρθόδοξος Τύπος, 13/3/2009).

[3] Καθεστωτικός θρησκευτικός ἀνορθολογισμός, περιοδ. Νέμεσις, τεῦχ. 82 (Δεκέμβριος 2007)

[4] Κωστώφ Ἰωάννου, Ἀθεϊσμός (τίνος εἶναι ἡ αὐταπάτη;), Ἀθήνα 2007, σελ. 230-237.

[5] Ἐφημ. Καθημερινή, 13/10/2007 (ἄρθρο τῆς Μαρίας Δεληθανάση). Ἐπίσης ἐφημ. Καθημερι­νή, 23/11/2007 (ἄρθρο ἀναδημοσιευόμενο ἀπό τήν International Herald Tribune).

[6] Ἀθανασίου Β. Ἀβραμίδη, Ἡ προέλευση..., ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 30-34 καί 40-42.

[7] Ἕνας σύγχρονος ἀθεϊστής, ὁ Richard Dawkins, χαρακτηρίζει «κουραστικό κλισέ» τόν ἰ­σχυ­ρι­σμό ὅτι ἡ θεολογία ἀπαντᾶ στό γιατί ἐνῶ ἡ ἐπιστήμη στό πῶς (βλ. Ἰωάννου Κωστώφ, Ἀθεϊ­σμός..., ἔνθ’ ἀνωτ. σελ. 207-209). Εἶναι φανερό ὅμως ὅτι δέν ἀντιλαμβάνεται τό γιατί ὡς ἀναψηλάφησι τῶν λόγων τῶν ὄντων, τούς ὁποίους ὁ Θεός ἔχει ἐναποθέσει στήν ἴδια τήν φύσι τῶν κτισμάτων καί οἱ ὁποῖοι ἀνακεφαλαιώνονται στόν Θεό Λόγο (Κολ. 1, 16-18). Μᾶλλον ἀν­τι­λαμβάνεται τό γιατί ὡς ἀναζήτησι ἀνθρωπίνων ἑρμηνειῶν τῶν φυσικῶν φαινομένων (τῶν κβαν­τικῶν π.χ.), γεγονός πού φανερώνει ἀφ’ ἑνός ἄγνοια τῆς Ὀρθοδόξου αἰσθήσεως γιά τόν κόσμο καί παραπέμπει ἀφ’ ἑτέρου στήν γνωστή σύγκρουσι τῆς ‘θεολογίας’ μέ τήν ‘ἀθεΐα’ στούς κόλπους τῆς δυτικῆς Χριστιανοσύνης. Ἡ ἀντιπαράθεσις δυτικῆς ‘θεολογίας’ καί ‘ἀθεΐας’ γίνεται πράγματι «κουραστική», ἐπειδή στήν ‘θεολογία’ ἐκείνη δέν ὑπάρ­χει ἡ παρήγορη «λε­πτή αὖρα» τοῦ Παρακλήτου Πνεύματος, πού πηγάζει ἀπό τά πρόσωπα τῶν θεοφόρων θεο­λό­γων Ἁγίων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀλλά κυριαρχεῖ μία γυμνή, κουραστική καί ἀπαράκλητη νοησιαρχία ἤ τό πολύ μία συναισθηματική ἤ ψυχολογικοῦ ἐπιπέδου πνευματική ζωή (βλ. πε­ρισσότερα στό βιβλίο τοῦ Ἀρχιμ. Γεωργίου, Καθηγουμένου Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου, Ὀρ­θοδοξία καί Οὐμανισμός - Ὀρθοδοξία καί Παπισμός, 4η ἔκδ., Ἅγιον Ὄρος 1998, σελ. 19-24).

[8] Ἀγνοοῦν τά Ὀρθόδοξα βιώματα ἀθεϊστές, ὅπως ὁ Richard Dawkins, γιά τόν ὁποῖον ἡ θεο­λογία ἐξαντλεῖται στά θεολογικά συστήματα τοῦ Θωμᾶ Ἀκινάτου, τοῦ Ντούνς Σκότους, τοῦ Ράνερ καί τοῦ Μόλτμαν (βλ. Κωστώφ Ἰωάννου, Ἀθεϊσμός..., ἔνθ’ ἀνωτ. σελ. 42). Θά ἦταν διαφορετική ἡ θέσις τους, ἄν ἐγνώριζαν τήν ἐμπειρική, ὑπό Ὀρθόδοξη ἔννοια, θεολογία.

[9] Ἁγ. Γρηγορίου Παλαμᾶ, Περί ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἔκδ. Παν. Χρήστου, Θεσ­σα­λο­νίκη, 1, 85.

[10] Μεγ. Βασιλείου, Ὁμιλία α΄ Εἰς τήν Ἑξαήμερον, 1, 2.

[11] π. Ἰουστίνου Πόποβιτς, Ἡ γνωσιολογία τοῦ ἁγίου Ἰσαάκ τοῦ Σύρου, Θεσσαλονίκη 1980.

[12] Κωστώφ Ἰωάννου, Ἀθεϊσμός..., ἔνθ’ ἀνωτ. σελ. 112-115.

[13] Ἁγ. Γρηγορίου Παλαμᾶ, Ἐπιστολή πρός τήν σεμνοτάτην ἐν μοναζούσαις Ξένην.

Δείτε το επισυναπτόμενο έγγραφο

Έγινε στην τύχη η δημιουργίατου έμβιου κόσμου;

Μια θεώρηση αντίθετη από την άποψη τού Αθεϊστικού Δαρβινισμού

Στα περισσότερα Λύκεια και Πανεπιστήμια σήμερα, οι σπουδαστές διδάσκονται ότι η πρωτόγονη Γη καλύφθηκε με λίμνες από χημικές ουσίες και ότι είχε μια ατμόσφαιρα που συνέβαλε στο σχηματισμό της ζωής. Με την ενέργεια που δόθηκε από την ακτινοβολία της αστραπής, οι χημικές ουσίες μέσα σε αυτήν την "προβιοτική σούπα" συνδέθηκαν μαζί και έτσι διαμορφώθηκαν τα απαραίτητα αμινοξέα για τη ζωή. Από εκεί και πέρα, η διαδικασία της εξέλιξης έγινε κυρίαρχη  και η ζωή σχηματίσθηκε με διάφορες μορφές των φυτών και των ζώων που ξέρουμε σήμερα.

Ο Stanley Miller του Πανεπιστημίου του Σικάγου αποφάσισε να εξετάσει αυτήν την θεωρία πειραματικά. Ο Miller αναδημιούργησε τη "πρωτόγονη Γη" σε ένα εργαστήριο και μιμήθηκε την αστραπή μέσω ηλεκτρικών εκκενώσεων. Μετά από πειραματισμούς αρκετού χρόνου, βρήκε ότι δημιουργήθηκαν τα αμινοξέα - οι δομικές ομάδες της ζωής . Το γεγονός αυτό ήταν μια σημαντικότατη ανακάλυψη για την εξέλιξη στο χρόνο. Εντούτοις υπήρξε επίσης ένα σημαντικό πρόβλημα με το πείραμα, που ακύρωνε τα όποια αποτελέσματα. Η ατμόσφαιρα της "πρωτόγονης Γης" του Miller συντέθηκε με αμμωνία,  μεθάνιο και υδρογόνο.  Ο Miller και ο συνεργάτης του, Oparin, θέλοντας να έχουν μέσα στη σούπα, μια χημική αντίδραση που να είναι ευνοϊκή, και γνωρίζοντας και οι δύο ότι το άζωτο και το διοξείδιο του άνθρακα δεν θα αντιδράσουν μεταξύ τους, γι' αυτό πρότειναν ότι η πρωταρχική, ατμόσφαιρα της πρωτόγονης Γης ήταν πλούσια σε μεθάνιο, υδρογόνο και αμμωνία.

Ουσιαστικά, το πείραμα στήθηκε εκ των προτέρων προκειμένου να πάρουν τα καλά αποτελέσματα που ήθελαν. Αυτό κάνει το επαναστατικό εξελικτικό πείραμα του Miller κάτι περισσότερο από μια χημική επίδειξη στο σχολείο, όπου ο χημικός αναμιγνύει γνωστές χημικές ουσίες μαζί, για να αποκτήσει ένα γνωστό αποτέλεσμα. Από το 1980 και έπειτα (μετά το πείραμα του Miller), οι επιστήμονες της NASA έχουν δείξει ότι η πρωτόγονη Γη δεν είχε ποτέ μεθάνιο, αμμωνία ή υδρογόνο για να συνενωθούν σε κάτι άλλο. Αντί  αυτών, η Γη συντέθηκε από νερό, διοξείδιο του άνθρακα και άζωτο. Ένας χημικός σίγουρα δεν θα πάρει τα ίδια πειραματικά αποτελέσματα, με αυτά του Miller, από αυτό το μίγμα. Τα πιο πρόσφατα πειράματα το έχουν επιβεβαιώσει.

Επομένως, πρέπει να αποφασίσουμε εάν η ζωή μπορεί ή όχι να έχει διαμορφωθεί καθαρά από μια χημική αντίδραση χωρίς καθοδήγηση. Για να γίνει αυτό, πρέπει να αποφασιστεί ποια είναι η διαφορά μεταξύ ενός βιοτικού και μη-βιοτικού συστήματος. Ένα βιοτικό σύστημα πρέπει ουσιαστικά να κάνει τρία πράγματα: ανταλλαγή ενέργειας, αποθηκευμένες πληροφορίας και αντιγραφή. Όλα τα βιοτικά συστήματα, από τα ανθρώπινα όντα έως τα βακτηρίδια, κάνουν αυτά τα τρία πράγματα. Ο Δαρβίνος αναμφισβήτητα σκέφτηκε ότι δεν θα ήταν πολύ δύσκολο να δημιουργηθεί η ζωή από άψυχο υλικό επειδή κατά τη διάρκεια της εποχής του, δεν υπήρχαν επιστημονικά μέσα ώστε να φανεί το μεγάλο χάσμα μεταξύ αυτών των δύο υλικών. Το 1905 ο Ernst Haeckel περιγράφει τα ζωντανά κύτταρα κάπως απλά, "ομοιογενές σφαιρικό πλάσμα". Σε εκείνες τις ημέρες δεν είχαν κανένα μέσα ώστε να δουν την πολυπλοκότητα που υπάρχει σε ένα τέτοιο απλό κύτταρο. Η αλήθεια, όπως την ξέρουμε σήμερα, είναι ότι ένα απλό κύτταρο είναι απίστευτα πιο σύνθετο από οτιδήποτε έχουν φτιάξει οι άνθρωποι, έχουν σχεδιάσει, ή έχουν αναδημιουργήσει - ακόμα και μέσω των υπερυπολογιστών.

Βασικά λοιπόν πως αρχίζει η δημιουργία ενός ζώντος οργανισμού; Ουσιαστικά, ένας οργανισμός αρχίζει με αμινοξέα. Έρχεται σε ογδόντα διαφορετικούς τύπους, αλλά μόνο είκοσι από αυτούς βρίσκεται στους ζώντες οργανισμούς. Εάν τα αμινοξέα δημιουργήθηκαν από την ακτινοβολία στην πρωτόγονη Γη, δεν θα υπήρχε καμία αποκάλυψη ποιος τύπος οξέος θα δημιουργούταν. Οι πιθανότητες που υπάρχουν είναι ακριβώς μια στις τέσσερις. Το τέχνασμα είναι να απομονωθεί ο σωστός τύπος αμινοξέων. Κατόπιν τα σωστά αμινοξέα πρέπει να συνδεθούν μαζί στη σωστή ακολουθία για να παραγάγουν τα πρωτεϊνικά μόρια. Φανταστείτε πόσο δύσκολο θα ήταν αυτό να γίνει από τις μη καθοδηγούμενες χημικές αντιδράσεις. Θα ήταν βέβαια απλό εάν κάποιος χρησιμοποιούσε τη νοημοσύνη του για να λύσει αυτό το πρόβλημα και σκόπιμα να επιλέγει και να συγκεντρώνει εκ νέου τα αμινοξέα ένα την κάθε φορά. Αλλά θα πρέπει κάποιος να του υπενθυμίσει ότι αυτή είναι μια μη καθοδηγούμενη εξέλιξη, και δεν είναι διαθέσιμη καμία οδηγία απ' έξω. Εκτός από αυτό, υπάρχουν κι άλλοι παράγοντες που μπερδεύονται στο παραγόμενο υλικό, όπως οι πρόσθετες αντιδράσεις μέσα στην ακολουθία. Άλλα μόρια τείνουν να αντιδράσουν ευκολότερα με τα αμινοξέα από ό,τι τα αμινοξέα αντιδρούν μεταξύ τους. Κατά συνέπεια, υπάρχει το πρόβλημα με τα ξένα μόρια. Ακόμα και στο επαναστατικό πείραμα του Stanley Miller μόνο δύο τοις εκατό του υλικού που παρήγαγε συντέθηκε από  αμινοξέα, έτσι θα υπήρχαν πολλές άλλες χημικές ουσίες μέσα στο παραγόμενο υλικό, που θα χάλαγαν αυτή τη διαδικασία.

Υπάρχει επίσης και μια άλλη περιπλοκή. Τα μισά από τα αμινοξέα είναι δεξιόστροφα και τα άλλα μισά είναι αριστερόστροφα. Μόνο όμως τα αριστερόστροφα βρίσκονται στην ζώσα ύλη. Κόψτε λοιπόν τις μισές πιθανότητες. Τα σωστά οξέα πρέπει να συνδέονται μαζί στη σωστή σειρά -ακολουθία. Επιπλέον, πρέπει να σχηματίζουν τους σωστούς δεσμούς - πεπτιδικοί δεσμοί για να είμαστε ακριβείς - στις σωστές θέσεις γιατί η πρωτεΐνη διπλώνεται με το σωστό τρισδιάστατο τρόπο. Εάν όλα αυτά τα βήματα δεν πραγματοποιηθούν ακριβώς, η πρωτεΐνη δεν θα λειτουργήσει. Ένα παρόμοιο παράδειγμα θα ήταν ένας παλιό τυπογραφικό μηχάνημα, με τα γράμματα του να επιλέγονται από το χέρι. Προκειμένου να τυπωθούν τα γράμματα,  θα επιλέγονταν από ένα καλάθι και θα έμπαιναν πάνω στη μηχανή της εκτύπωσης. Εάν κάποιος ευφυής άνθρωπος καθοδηγεί αυτή την επιλογή, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Όμως υποθέστε ότι τα γράμματα λήφθηκαν από το καλάθι και τοποθετούνται πάνω στη μηχανή από ένα χιμπατζή. Εάν τα γράμματα επιλέχτηκαν τυχαία και τοποθετήθηκαν τυχαία επάνω στη μηχανή (που φυσικά τοποθετούνται προς τα πίσω και ανάποδα), τότε ποια θα είναι η αίσθηση που θα δημιουργηθεί αν το τελικό αποτέλεσμα ήταν λέξεις, προτάσεις και παράγραφοι με την σωστή σειρά; Είναι εξαιρετικά απίθανο.

Με τον ίδιο τρόπο, ίσως εκατό αμινοξέα πρέπει να τεθούν μαζί με ακριβώς το σωστό τρόπο για να κάνουν ένα απλό πρωτεϊνικό μόριο. Και θυμηθείτε, αυτό είναι το απλώς το πρώτο βήμα. Ένα πρωτεϊνικό μόριο δεν είναι αρκετά ικανοποιητικό για να κάνει έναν ζώντα οργανισμό. Περίπου άλλα διακόσια πρέπει να δημιουργηθούν με τον ίδιο τρόπο και να συγκεντρωθούν ακριβώς με τη σωστή σειρά για να κάνουν ένα χαρακτηριστικό ζωντανό κύτταρο. Υπάρχει ακόμη πιθανότητα για να γίνει;

Στα έμβια συστήματα, η καθοδήγηση που απαιτείται για να συγκεντρωθούν όλα τα μέρη προέρχεται από το DNA, το οποίο λειτουργεί μαζί με το RNA. Η παραγωγή αυτών των DNA και RNA είναι ένα ακόμη πιο περίπλοκο ζήτημα από αυτό των πρωτεϊνών. Η σύνθεση των βασικών ομάδων -κλειδιών-  για το DNA και το RNA ποτέ δεν έχει επιτύχει εκτός από ιδιαίτερα μη πειστικές συνθήκες που δεν έχουν καμία ομοιότητα με εκείνες της πρωτόγονης Γης. Οι δυσκολίες του να συνθέσουμε DNA είναι, αυτή τη στιγμή, πέρα από τη φαντασία μας.

Μερικοί εξελικτικοί επιστήμονες θεωρούν ότι όλες οι ανωτέρω μη καθοδηγούμενες χημικές αντιδράσεις πραγματοποιήθηκαν σύμφωνα με την ιδέα της Τυχαίας Πιθανότητας. Αυτή η θεωρία συνδυάζει την τυχαία πιθανότητα με το χρόνο για να παραχθεί η ζωή. Αυτή εξετάσθηκε μαζί με τη θεωρία της στατικής κατάστασης του σύμπαντος (ότι το Σύμπαν ήταν απείρως παλαιό), και ποιος ξέρει τι θα μπορούσε να συμβεί μέσα σε ένα άπειρο χρονικό διάστημα;  Αν δεν είχε τότε η θεωρία της σταθερής κατάστασης βγει λάθος,  η θεωρία της τυχαίας πιθανότητας θα ήταν σχεδόν εύλογη.

Το 1965, με την ανακάλυψη της κοσμικής ακτινοβολίας υποβάθρου, οι επιστήμονες ανέπτυξαν τη θεωρία του Big Bang. Αυτή η θεωρία μετέβαλλε τις αντιλήψεις των κοσμολόγων και των οπαδών της θεωρίας της εξέλιξης, έτσι ώστε συμφώνησαν ότι το Σύμπαν ήταν περίπου 14 δισεκατομμυρίων ετών. Από το 1965, πρόσφατες εργασίες έχουν δείξει ότι η Γη είναι λιγότερο από 5 δισεκατομμυρίων ετών (αυτό συμφωνεί με τη θεωρία του Big Bang). Ακόμη μέσα σε αυτά τα 5 δισεκατομμύρια έτη, δεν παρέχονται οι πιο βασικές συνθήκες για να μπορέσει να σχηματισθεί η ζωή πάνω στη Γη. Σύμφωνα με τους εξελικτικούς η Γη πέρασε μια μακρά, πολύ μακρά περίοδο, ψύξης. Κάποτε έφτασε σε μια κατάλληλη θερμοκρασία όπου μπόρεσε θεωρητικά να υποστηρίξει τη ζωή. Βασισμένοι στην ανακάλυψη των μικροαπολιθωμάτων, οι εξελικτικοί επιστήμονες έχουν υπολογίσει τώρα, κατά προσέγγιση, ότι ο χρόνος ο οποίος πέρασε μεταξύ μιας σωστής θερμοκρασίας, που μπορεί να υποστηρίξει τη ζωή, και της πρώτης εμφάνισης της πραγματικής ζωής ήταν μόνο περίπου 400.000 000 χρόνια. Αυτός όμως δεν είναι αρκετός χρόνος για να πραγματοποιηθεί μια χημική εξέλιξη. Όχι μόνο είναι ένας πολύ σύντομος χρόνος, αλλά οι καθαρές μαθηματικές πιθανότητες για τη συναρμολόγηση όλων των απαραίτητων στοιχείων ενός ζωντανού οργανισμού  είναι αστρονομικές. Ακόμα κι αν οι συνθήκες βελτιστοποιήθηκαν, δεν θα υπήρχε καμιά πραγματική πιθανότητα.

Εάν όλος ο άνθρακας στο Σύμπαν τοποθετηθεί πάνω στην επιφάνεια της Γης - που δεν θα μπορούσε αναμφισβήτητα ποτέ να συμβεί - και του επιτραπεί να αντιδράσει με τον πιο γρήγορο δυνατό ρυθμό, και αφεθεί στη Γη πάνω για ένα δισεκατομμύριο χρόνια (έστω και αν το χρονικό διάστημα που αναφέραμε είναι μόνο 400 εκατομμύρια χρόνια), οι πιθανότητες δημιουργίας ενός και μόνου ζωντανού μορίου είναι 1 προς 1060 .

Ο Behe (συντάκτης του βιβλίου το Μαύρο Κιβώτιο του Δαρβίνου) έχει πει ότι η πιθανότητα να συνδεθούν μαζί μόνο 100 αμινοξέα θα ήταν ίση με την πιθανότητα ενός τυφλού που προσπαθεί να βρει ένα συγκεκριμένο κόκκο άμμου στην έρημο της Σαχάρας, και μάλιστα που το πετυχαίνει όχι μόνο μια φορά αλλά τρεις φορές!

Από μαθηματική άποψη υπάρχει πιθανότητα, ίσως γιατί επειδή υπάρχει μια πιθανότητα για όλα τα πράγματα, ανεξάρτητα από το πόσο μικρή είναι η πιθανότητα.  Εν τούτοις, αυτές που αναφέραμε δεν είναι απλές πιθανότητες. Αυτή είναι μια πιθανότητα πέρα από τη λογική, αναμφίβολα.

http://www.zoiforos.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=1895&Itemid=1

πηγή: http://www.oodegr.com/oode/a8eismos/epistimi/tyxaia_zwi_1.htm

Αναδημοσίευση από: http://www.physics4u.gr/articles/2003/creationvital.html και http://exagorefsis.blogspot.com/

Ἡ σκωληκοειδής ἀπόφυση καί ὁ Δαρβίνος

 Ἕνας στούς 20 ἀνθρώπους θά ἐμφανίσει κάποια στιγμή σκωληκοειδίτιδα, καί θά ὑποβληθεῖ σέ ἐγχείρηση ἀφαίρεσης τῆς σκωληκοειδοῦς ἀπόφυσης. Ἡ ἀπόφυση εἶναι ἕνας λεπτός σάκος, ὁ ὁποῖος κρέμεται ἀνάμεσα στό παχύ καί στό λεπτό ἔντερο, θεωρεῖτο δέ μέχρι τώρα ἕνα ἄχρηστο ὑπόλειμμα τῆς ἐξέλιξης. Ὁ Δαρβίνος εἶχε ὑποστηρίξει, ὅτι ἡ ἀπόφυση προέρχεται ἀπό ἕνα ἐκλιπόντα πρόγονο τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, πού ἔτρωγε φύλλα. Ἡ ἀπόφυση εἶναι ὅ,τι ἀπέμεινε ἀπό ἕνα μεγαλύτερο ὄργανο, τό ὁποῖο βοηθοῦσε στήν πέψη τῆς τροφῆς. Ἡ ὕπαρξη τῆς ἀπόφυσης θεωρήθηκε, ὅτι ἐνισχύει τή θεωρία προέλευσης τοῦ πιθήκου καί τοῦ ἀνθρώπου ἀπό ἕνα κοινό πρόγονο.

Πρόσφατες ὅμως ἔρευνες δίνουν μιά ἐντελῶς διαφορετική εἰκόνα. Ἡ ἀπόφυση, ὄχι μόνο δέν εἶναι ἄχρηστο κατάλοιπο, ἀλλά ἐπιτελεῖ μία σημαντική λειτουργία. Ὑπῆρχε καί στούς πιό παλαιούς προγόνους μας, εἶναι δέ πολύ πιό διαδεδομένη στό ζωικό βασίλειο, ἀπ᾽ ὅ,τι εἶχε ἀρχικά ὑποτεθεῖ. Ὁ William Parker, ἀνοσολόγος τοῦ Πανεπιστημίου Duke στό Durham, N.C. καί οἱ συνεργάτες του σέ πρόσφατο ἄρθρο στό περιοδικό Journal of Evolutionary Biology τεκμηριώνουν, ὅτι ἡ ἀπόφυση ἀποτελεῖ ἀποθήκη προστασίας καλῶν βακτηριδίων, τά ὁποῖα παραμένουν σέ θέση ἀναμονῆς, γιά νά ἐξορμήσουν στό ἔντερο σέ περίπτωση σοβαρῶν μορφῶν διάρροιας. Ἡ μελέτη τοῦ Πάρκερ καί τῶν συνεργατῶν του ἦλθε σάν συνέχεια ἄλλων μελετῶν, οἱ ὁποῖες εἶχαν διαπιστώσει ὅτι ἡ ἀπόφυση δημιουργεῖ καί ἐκπαιδεύει λευκά αἱμοσφαίρια γιά τήν ἄμυνα τοῦ ὀργανισμοῦ. ῎Ας σημειωθεῖ, ὅτι ὁ Πάρκερ εἶναι ὑποστηρικτής τῆς θεωρίας τῆς ἐξελίξεως!

Δέν μποροῦμε νά κατηγορήσουμε τόν Δαρβίνο, γιά τό ὅτι δέν ἀντιλήφθηκε στήν ἐποχή του τό ρόλο τῆς ἀπόφυσης, οὔτε γιατί ἔκανε μία λανθασμένη ὑπόθεση. Τό μεγάλο λάθος καί ἡ ἠθική εὐθύνη εἶναι, ὅτι ἐπιλέχθηκε μία καί μόνο ἀπό τίς μυριάδες δυνατές ὑποθέσεις (ὅταν δέν γνωρίζεις τή λειτουργία ἑνός ὀργάνου, δέν τό βαφτίζεις ἀπαραίτητα ἄχρηστο ὑπόλειμμα!), ἐνδύθηκε μέ μεταφυσικό μανδύα καί διαφημίσθηκε ἐπί 140 χρόνια σάν τεκμηριωμένη ἐπιστημονική γνώση. Τό ἴδιο γίνεται σέ μεγάλο βαθμό καί σήμερα στά θέματα κυρίως τῆς ἐξελίξεως. Ἡ Σοφία ὅμως τοῦ Θεοῦ ἀποδεικνύεται πολύ ἀνώτερη τῆς σοφίας καί τῶν πλέον εὐφυῶν ἐπιστημόνων, «...ἵνα τούς σοφούς καταισχύνῃ...» (Α΄ Κορ., α΄ 27). Αὐτό πού ἡ πλειονότητα τῶν ἐπιστημόνων (ὑπῆρξαν καί ἐπιστήμονες πού κατά καιρούς ἀντέκρουσαν τήν ἄποψη αὐτή τοῦ Δαρβίνου, ἀλλά ἡ φωνή τους ἀγνοήθηκε) θεωροῦσε ἐπί 140 χρόνια ἄχρηστο ὑπόλειμμα, ἀποδεικνύεται σήμερα σοφό ἐργαστήριο προστασίας τοῦ ὀργανισμοῦ.

Πρώτος που βοήθησε ουσιαστικά στη διάδοση της θεωρίας του Δαρβίνου κι έγινε, όπως τον ονόμασαν, ο «φρουρός σκύλος του Δαρβίνου» ή το «τσοπανόπουλο του Δαρβίνου», ήταν ο Άγγλος φυσιολόγος και αγνωστικιστής φιλόσοφος Thomas Henry Huxley (Θωμάς Ερρίκος Χάξλεϋ, 1825-1895). Στην αρχή δεν είχε περί πολλού τις εξελικτικές ιδέες. Αργότερα όμως, όταν είδε πως οι ιδέες αυτές βοηθούσαν το υλιστικό «πιστεύω» του και τον αγώνα του εναντίον του κλήρου — τον οποίο πολεμούσε σκληρά — έγινε ο πιο φανατικός οπαδός του Δαρβίνου. Ωστόσο κι οι καπιταλιστές κι οι πολιτικοί των χρόνων του Δαρβίνου αγκάλιασαν τις εξελικτικές του ιδέες, γιατί εξυπηρετούσαν τις θέσεις τους και τον επεκτατικό και αποικιοκρατικό τους αγώνα. Από τότε ως σήμερα πολιτικοί όλων των πολιτικών αποχρώσεων βρήκαν στο Δαρβινισμό ιδέες και θέσεις να υποστηρίξουν το «πιστεύω» τους. Ο Άγγλος Μπέρναρντ Σω (G. Β. Shaw) έγραψε πολύ επιτυχημένα: ο Δαρβίνος «είχε την τύχη να ικανοποιήσει καθένα που ήθελε να εξυπηρετήσει τον ιδιοτελή του σκοπό» («Darwin had the luck to please everybody, who had an axe to grind») (1).

Αλλά αυτοί που πανηγύρισαν πραγματικά το γεγονός της διατυπώσεως της θεωρίας της εξελίξεως, ήσαν οι άθεοι κι οι υλιστές. Κι αυτό παρόλο που ο Δαρβίνος στα πρώτα του συγγράμματα δεν είχε συμπεριλάβει στην περί καταγωγής θεωρία του και τον άνθρωπο. Ο Δαρβίνος ήταν αγνωστικιστής, ήξερε όμως να περιορίζει τη φαντασία του. Μπορεί ν’ αφήκε τη φαντασία του να κάνει υποθέσεις για την καταγωγή των ζώων, στην περίπτωση όμως του ανθρώπου έβλεπε πως υπάρχει απόσταση μεγάλη, χάσμα αγεφύρωτο, που τον αναχαίτισε τόσο, ώστε να θέσει σε κυκλοφορία το «Περί της Καταγωγής του Ανθρώπου» δώδεκα χρόνια μετά το «Περί της Καταγωγής των Ειδών». Ωστόσο ο Χάξλεϋ στην Αγγλία, ο φυσιολόγος Vogt (Κάρολος Φοχτ) και ο βιολόγος Ερνέστος Χαίκελ (Ernst Haeckel, 1834-1919) στη Γερμανία, που δεν έκαναν επιστήμη, αλλά προπαγάνδα, εκμεταλλεύτηκαν τη θεωρία του Δαρβίνου για προσωπικούς τους σκοπούς.Περισσότερο απ’ όλους εντυπωσιάστηκε από τη θεωρία του Δαρβίνου ο άθεος Καρλ Μαρξ. Αυτός τη δέχτηκε σαν ουράνιο δώρο (χωρίς βέβαια να πιστεύει στον ουρανό), γιατί ο αγώνας για ύπαρξη, για τον οποίο μιλούσε ο Δαρβίνος, εξυπηρετούσε άριστα την αθεϊστική μαρξιστική ιδέα για την πάλη των τάξεων.

Ο σύγχρονος Γάλλος υπαρξιστής φιλόσοφος Αλμπέρ Καμύ (Albert Camus) σημειώνει σχετικά:«ο Μαρξ έγραφε στον Ένγκελς ότι η θεωρία του Δαρβίνου αποτελούσε τη βάση της θεωρίας τους. Για να μείνει αλάνθαστος ο Μαρξισμός», συνεχίζει ο Καμύ, «έπρεπε να απορρίπτονται όλες οι βιολογικές ανακαλύψεις μετά το Δαρβίνο. Κι επειδή τυχαίνει αυτές οι ανακαλύψεις, μετά τις απότομες μεταβολές που διαπίστωσε ο Ντε Βρις (de Vries), να εισάγουν, ενάντια στο ντετερμινισμό, την έννοια του τυχαίου στη Βιολογία, ανατέθηκε στο Λυσσένκο να πειθαρχήσει τα χρωματοσώματα και ν’ αποδείξει πάλι τον πιο στοιχειώδη ντετερμινισμό.Αυτό είναι γελοίο» (2).

Αλλά πού οδήγησε την επιστήμη στη Ρωσία ο Λυσσένκο με το ν’ απορρίψει άκριτα και επιπόλαια τα πειραματικά δεδομένα των γενετιστών, το ’χουμε πει στο κεφάλαιο που κάναμε την κριτική της θεωρίας του Λαμάρκ. Ο άθεος Καρλ Μαρξ εθαύμαζε λοιπόν τη θεωρία του Δαρβίνου, γι’ αυτό και την υιοθέτησε απόλυτα. Όταν διάβασε το βιβλίο του Δαρβίνου «Περί της Καταγωγής των Ειδών» το 1860, είπε: «Το βιβλίο αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον και μου χρησιμεύει σαν επιστημονική βάση για τη φυσική επιστήμη στον ιστορικό αγώνα» της πάλης των τάξεων. Αργότερα ο Μαρξ ζήτησε από το Δαρβίνο την άδεια να αφιερώσει σ’ αυτόν το έργο του «Το κεφάλαιο», ο Δαρβίνος όμως αρνήθηκε και δεν του ’δωκε την άδεια (3)!

Επίσης στις 16 Ιανουαρίου 1861 ο Κ. Μαρξ έγραφε στο Φερδινάνδο Λασσάλ (F. Lassale): «...To έργο του Ντάρβιν (Η Καταγωγή των Ειδών) είναι ξεχωριστά σημαντικό και μου χρησιμεύει σαν επιστημονική βάση για την ιστορική πάλη των τάξεων (...) Παρόλες τις ελλείψεις δίνει ένα θανάσιμο χτύπημα στην «τελεολογία» στον τομέα των φυσικών επιστημών και, ακόμα, στην ανάλυση, κατά τρόπο εμπειρικό το έλλογο πνεύμα» (4).Εκτός από τον Κ. Μαρξ εκμεταλλεύτηκαν την εξελικτική θεωρία του Δαρβίνου για τους σκοπούς τους και άλλοι. Έτσι ο Walter Bagehot (Ουάλτερ Μπέγκετ), εκδότης της Αγγλικής εφημερίδας «Economist» (Εκόνομιστ), έγραψε το 1869 ένα βιβλίο με τίτλο «Φυσική και Πολιτική» υποστηρίζοντας πως το έθνος που νικάει σ’ ένα πόλεμο είναι το έθνος, που σύμφωνα με τη φυσική επιλογή έπρεπε να νικήσει και να επιπλεύσει. Ο Άγγλος φιλόσοφος Χέρμπερτ Σπένσερ (Herbert Spencer), υποδιευθυντής του «Economist», προσπάθησε να εφαρμόσει την εξελικτική θεωρία του Δαρβίνου στην κοινωνιολογία, σ’ όλα τα επίπεδα της ανθρώπινης γνώσεως και σ’ όλες τις σφαίρες της ανθρώπινης ζωής. Χάρη στο Σπένσερ ο Δαρβινισμός εκλαϊκεύτηκε, έγινε προσιτός στον κάθε άνθρωπο.

Ήταν τόση η προσκόλληση του Σπένσερ στο Δαρβινισμό, ώστε υποστήριζε πως δεν πρέπει να φροντίζουμε για τους φτωχούς ούτε να προάγουμε την κρατική μέριμνα για παιδεία ούτε να φροντίζουμε για την ιατρική και νοσοκομειακή περίθαλψη, εκτός κι αν η κατάσταση είναι πολύ σοβαρή, ώστε ν’ απειλείται ολόκληρο το έθνος. Γιατί η φροντίδα για τους αρρώστους, η κοινωνική πρόνοια κ.τ.ο. είναι εκβιασμός της φυσικής επιλογής. Με όλα αυτά την εμποδίζουμε να ενεργήσει το... αγαθό της έργο και ανακόπτουμε την... ευεργετική της πορεία με τεχνικά μέσα. Ενώ θα πρέπει ν’ αφήνουμε τα πράγματα να εξελίσσονται σύμφωνα με τους νόμους της (5).

Τις εξελικτικές ιδέες του Δαρβίνου υποδέχτηκαν μ’ ανοιχτές αγκάλες κι οι Αμερικανοί βιομήχανοι. Οι μεγιστάνες του πλούτου έβλεπαν την απορρόφηση των μικρών βιομηχανιών σαν παράδειγμα εφαρμογής της θεωρίας της φυσικής επιλογής. Οι ισχυρότεροι, οι ικανότεροι, οι εξυπνότεροι έπρεπε να επιπλεύσουν εξαφανίζοντας από το προσκήνιο της ζωής τους φτωχότερους και πιο αδύνατους. Αυτός, έλεγαν, είναι ο νόμος της φύσεως και δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά!...

Έτσι η θεωρία της εξελίξεως πρόσφερε στον οποιοδήποτε εκμεταλλευτή, στον οποιοδήποτε καταπιεστή και κακοποιό θαυμάσια δικαιολογία για τα εγκλήματα του. Κι η πιο ασυνείδητη συμπεριφορά εναντίον ενός ανταγωνιστού μπορούσε να δικαιολογηθεί άριστα: το κακό, η άπατη, η εκμετάλλευση ονομάζονταν καλό, κάτι το φυσικό, το απαραίτητο!... Ο W. G. Sumner (Σάμνερ), ο Δαρβίνος των Κοινωνικών Επιστημών όπως τον ονόμασαν, όριζε σωστά τη νέα αυτή θεωρία λέγοντας: «Όταν οι άνθρωποι μάχονται για δόξα και απληστία, για εκδίκηση και δεισιδαιμονία, οικοδομούν την ανθρώπινη κοινωνία» (6)!

Στην Αγγλία ένα κύριο άρθρο στο περιοδικό «Nature» (Νέϊτσιαρ = Φύσις) παρότρυνε την Κυβέρνηση ν’ ανασκευάσει τους νόμους της χώρας, ώστε να ευνοούν τους πιο δυνατούς και ικανούς, γιατί αυτοί έπρεπε να επιζήσουν. Ο Νίτσε εξάλλου επηρεάστηκε βαθύτατα από το Δαρβίνο. Ο τελευταίος είχε διατυπώσει στα συμπεράσματα του στο τέλος του βιβλίου του «Περί της Καταγωγής του Ανθρώπου» (1871) μια ευχή, την οποία ο Νίτσε πήρε στα σοβαρά. Ο Δαρβίνος, πιστός στη θεωρία της φυσικής επιλογής, ευχόταν οι άνθρωποι να υποστούν ένα αυστηρό ξεκαθάρισμα. Πρέπει να διατηρήσουμε, βεβαίωνε, ένα ανοιχτό ανταγωνισμό, ώστε ν’ ανοίγει ο δρόμος για τους καλύτερα προικισμένους και ταλαντούχους (7). Ο Νίτσε υιοθέτησε στα σοβαρά τη θεωρία του Δαρβίνου, κατηγόρησε μάλιστα το Δαρβίνο, γιατί δεν τράβηξε τη θεωρία του ως το τέλος, με όλες τις λογικές συνέπειες της στην κοινωνία. Ο Βίσμαρκ και όλη η Πρωσσία προσπάθησαν να εφαρμόσουν τη θεωρία του Δαρβίνου και στην κοινωνία και στην πολιτική. Εξάλλου η όλη συμπεριφορά του φασισμού με επικεφαλής το Μουσσολίνι καθορίζόταν από τη θεωρία της φυσικής επιλογής του Δαρβίνου.

Ο Μουσσολίνι στις δημόσιες δηλώσεις και ομιλίες του αναφερόταν συχνά στο Δαρβίνο. Αλλά και του Χίτλερ και όλων των ναζιστών ο νους κι οι ενέργειες ήσαν διαποτισμένες από το Δαρβινισμό. Το βιβλίο του Χίτλερ «Ο αγώνας μου» (Mein Kamp) στηρίζεται στη θεωρία του Δαρβίνου. Το 1933 ο Χίτλερ φώναζε στη Νυρεμβέργη, ότι μια ανώτερη φυλή θα κατακτά πάντα την κατώτερη. Και ότι το δίκαιο του ισχυρότερου πρέπει να επικρατεί πάντα και παντού. Μισώ, έλεγε, τον κομμουνισμό, «γιατί ο κομμουνισμός δεν είναι το ανώτερο στάδιο αναπτύξεως- είναι μάλλον η πιο πρωτόγονη μορφή ζωής — το σημείο από το οποίο ξεκινά η ζωή». Τους Εβραίους τους εξόντωσε με βάση την ίδια αρχή, γιατί θεωρούσε τη Γερμανική φυλή ανώτερη όλων και προορισμένη να κυριαρχήσει παντού και πάνω σ’ όλους. Αυτός, έλεγε, είναι ο νόμος της ζωής και δεν μπορούμε να τον βρίζουμε και να τον προσβάλλουμε (8). Εξάλλου στα Γερμανικά σχολεία κατά την περίοδο του ναζισμού η θεωρία του Δαρβίνου ήταν βασικό μάθημα. Σήμερα στη Γαλλία ορισμένοι επιστήμονες επιτίθενται εναντίον του Δαρβίνου Γιατί, όπως υποστηρίζουν, αυτός ήταν που ενέπνευσε τον Αδ. Χίτλερ κι αυτός πάλι (= ο Δαρβίνος) είναι που εμπνέει ακραίες ιδεολογίες (9).

Για τη Ρωσία γράψαμε, όταν αναφερθήκαμε στα έργα και τις ημέρες του Λυσσένκο, γι’ αυτό δεν επανερχόμαστε. Έτσι ενώ στη Δύση η πάλη ήταν μεταξύ πλούσιων και φτωχών, η μεταξύ αντι-μαρξιστών και μαρξιστών, στη Ρωσία, στο όνομα της επιστήμης, η πάλη είναι για τον εξελικτικό θρίαμβο του προλεταριάτου εναντίον του καπιταλισμού.Όλα γίνονταν ή γίνονται, γιατί έτσι το θέλει τάχα η... επιστήμη! Έτσι, γράφει ο Δ. Βερνέ (D. Vernet), Καθηγητής Φυσικών Επιστημών, ότι οι οπαδοί της θεωρίας της εξελίξεως και οι εκμεταλλευτές της «τροφοδότησαν με τα επιχειρήματα τους τον αθεϊσμό, το διαλεκτικό υλισμό, τον ορθολογισμό, τον επιστημονισμό και τον αντιθρησκευτισμό» (10), όπως επίσης το φασισμό και το ναζισμό, συμπληρώνουμε εμείς. Με όλα αυτά, όπως παρετήρησε ο Καθηγητής Ντιούραντ (J. Durant) η θεωρία της εξελίξεως «έγινε ένας καθρέφτης, στον οποίο ανακλώνται μόνον εκείνες οι απόψεις της ανθρώπινης πείρας, τις οποίες επιθυμούν να ιδούν οι συγγραφείς τους».

Ο ίδιος Καθηγητής, που ομιλούσε στη Συνέλευση της «Βρεταννικής Ενώσεως για την προαγωγή της επιστήμης» (Αύγουστος 1980), ετόνισε μπροστά στο πολυπληθές ακροατήριο ότι η θεωρία της εξελίξεως είχε «βλαβερή επίδραση στην επιστημονική έρευνα» και οδήγησε σε «παραμόρφωση, σε ερεθιστικές διαμάχες και σε χονδροειδή κακομεταχείριση της Επιστήμης» (11). Δίκαια λοιπόν είχε πει κάποτε ο βιολόγος Υβ Ντελάζ (Yves Delage, 1854-1920), θερμός οπαδός της θεωρίας της εξελίξεως: «Κάποιος γίνεται ή δεν γίνεται εξελικτικός όχι από τις αποδείξεις, που συγκεντρώνει από τη φυσική ιστορία, αλλ’ εξαιτίας των φιλοσοφικών ιδεών του» (12)!...

Ύστερα απ’ αυτά, τα λόγια του σατιρικού Μπέρναρντ Σω, συμπατριώτη του Δαρβίνου, που αναφέραμε πιο πάνω, αποδείχτηκαν πράγματι πολύ αληθινά.Αλλά δεν πρέπει να δούμε το όλο θέμα από την πλευρά της σάτιρας. Πρέπει να το δούμε πολύ σοβαρά. Διότι με τη σχιζοφρενική, εγκληματική και αντιανθρωπιστική λογική και πολιτική του καπιταλισμού, του νιτσεϊσμού, του άθεου μαρξισμού, του φασισμού και του ναζισμού, που εκμεταλλεύθηκαν και συνεχίζουν να εκμεταλλεύονται τη θεωρία του Δαρβίνου, οι πόλεμοι, οι γενοκτονίες, η καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, η καταπίεση, η εκμετάλλευση, η εξόντωση του ανθρώπου από τον άνθρωπο κλπ. γίνονταν και εξακολουθούν να γίνονται και να θεωρούνται κάτι το φυσικό, κάτι το απαραίτητο και το χρήσιμο, για την... πρόοδο τάχα της κοινωνίας!

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΚΑΤΟ ΤΡΙΤΟ
1. Βλ. Περιοδ. «Nature», Vol. 228, 4 Δεκεμβρίου 1980, σελ. 430, στήλη Correspondence, επιστολή του Μ. J. HUGHES - GAMES.
2. ALB. CAMUS, Ο Επαναστατημένος Άνθρωπος, μτφρ. Τζούλιας Τσακίρη, έκδ. Μπουκουμάνη, Αθήναι 1971, σσ. 278-279.
3. βλ. DENIS ALEXANDER, Beyond Science, A. J. Holman, Philadelphia & N. York, 1972, σελ. 80.
4. Αλληλογραφία ΜΑΡΞ - ΕΝΓΚΕΛΣ, Μέρος Β’, μτφρ. Λ. Αποστόλου, έκδ «Μπάϋρον», Αθήναι 1975, σελ. 52.
5. Βλ. ROBERT E. D. CLARK, Darwin: Before and after, σελ. 103.
6. SUMNER To-day. Selected Essays of W. G. Sumner, 1940, σελ. 126.
7. C. DARWIN. La descendance de l’ homme et la selection sexuelle. Trad, par E. Barbler, Paris 1874, Μέρος II, Κεφ. XXI, σελ. 651: «Sour arriver (l’ homme) plus haut encore, il faut qu’ il continue à être sou mis a une lutte rigoureuse... Il devrait y avoir concurrence ouverte pour tous les hommes, et on devrait faire disparaitre toutes les lois et toutes les coutumes qui empdchent les plus capablesde reussiret d’ elever le plus grand nombre d’ enfants».
8. Βλ. Α. ΧΙΤΛΕΡ, O αγώνας μου Επίσης Hitler’s Speeches, 2 Vols., USA, 1942. Επίσης Social and Political Doctrines οι Contemporary Europe, 1939.
9. Βλ. P. - P. GRASSE, L’ Homme en Accusation, Albin Michel, Paris (από επιστολή του Philippe Janvier, στήλη Correspondence του Περιοδ. «Nature», Vol. 289, 19 Φεβρουαρίου 1981. σελ. 740).
10. D. VERNET, Πίστη και Αθεϊσμός σήμερα, Έλλην μετάφραση, Αθήναι 1982, σελ. 13.
11. Περιοδ. «New Scientist», 11.9.1980, σελ. 765.
12. Βλ. Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ, Απολογητικαί Μελέται, Τομ. Β’, έκδ. «Ο Σωτήρ», έκδ. Δ’, Αθήναι 1976, σελ. 191.
Από το βιβλίο του Νικολάου. Π. Βασιλειάδη :"Ο ΔΑΡΒΙΝΟΣ & Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΕΩΣ"

 

 Ο Κάρολος Δαρβίνος σε μια από τις τελευταίες φωτογραφίες του το 1878

Διακόσια χρόνια μετά τη γέννηση του Δαρβίνου, η ιστορική προσωπικότητα συνεχίζει να εμπνέει θεωρίες: Ένας κορυφαίος ψυχίατρος προτείνει τώρα την ιδέα ότι ο Δαρβίνος ήταν αυτιστικός, ενώ ένας άλλος ψυχολόγος αναγνωρίζει στο έργο του επιρροές από το Βουδισμό.Ο καθηγητής Ψυχιατρικής Μάικλ Φιτζέραλντ του Κολεγίου Τρίνιτι του Δουβλίνου ανακοίνωσε στο ετήσιο συνέδριο του Βασιλικού Κολεγίου Ψυχιάτρων ότι ο Δαρβίνος πιθανότατα έπασχε από το σύνδρομο του Ασπεργκερ, μια αυτιστική διαταραχή που σχετίζεται με τη δημιουργικότητα και την πρωτοτυπία. Πολλοί από τους πάσχοντες αναπτύσσουν πάθος για τις λεπτομέρειες, στις οποίες εστιάζουν την προσοχή τους για ώρες, ενώ παράλληλα συναντούν δυσκολίες στις κοινωνικές σχέσεις.

Ο Δαρβίνος φαίνεται πως όντως εκδήλωνε και τα δύο αυτά χαρακτηριστικά.Ανάλογες υποθέσεις έχουν διατυπωθεί και για τον Αϊνστάιν.Σύμφωνα με τον Φιτζέραλντ, αναφέρει η Daily Telegraph, το σύνδρομο του Ασπεργκερ έδωσε στο Δαρβίνο την ικανότητα να υπερ-εστιάζει την προσοχή του, να έχει υπερβολική επιμονή και υπομονή, να παρατηρεί τρομερές λεπτομέρειες που οι περισσότεροι άνθρωποι προσπερνούν, να εμφανίζει υπερενεργητικότητα και αφοσίωση στο έργο του και, παράλληλα, να διαθέτει ανεξαρτησία πνεύματος.Ο Δαρβίνος ήταν μοναχικό παιδί -όπως τα περισσότερα παιδιά με σύνδρομο Ασπεργκερ- και στην ενήλικη ζωή του διατήρησε μια συναισθηματική ανωριμότητα και έναν φόβο να ανοιχτεί στους άλλους. Απέφευγε τις παρέες, έκανε μεγάλες μοναχικές βόλτες (κάθε μέρα στην ίδια ακριβώς διαδρομή), έγραφε -σχεδόν ψυχαναγκαστικά- άπειρες επιστολές και ήταν μανιώδης συλλέκτης.Σύμφωνα με τον ψυχίατρο, ο Δαρβίνος είχε επίσης εξαιρετική οπτική φαντασία.

Επιρροή από το Θιβέτ;Ένας άλλος ψυχολόγος, ο Πολ Έκμαν, αναγνωρισμένη αυθεντία στην ανάλυση των συναισθημάτων και των ανθρώπινων εκφράσεων, δήλωσε στο ετήσιο συνέδριο της Αμερικανικής Ένωσης για την Προώθηση της Επιστήμης ότι η ηθική φιλοσοφία του Δαρβίνου πιθανότατα είχε εμπνευστεί από τα κείμενα του θιβετιανού βουδισμού. Όπως είπε, υπάρχουν τρομερές ομοιότητες ανάμεσα στις διδασκαλίες του θιβετιανού βουδισμού και τις απόψεις του Δαρβίνου για τη συμπόνια, τον αλτρουισμό και την ηθική. Ο Δαρβίνος πίστευε ότι η συμπόνια προς τα άλλα όντα -κεντρική διδασκαλία στο βουδισμό- είναι η υψηλότερη ηθική αξία, κάτι που τον έκανε να απεχθάνεται την εκμετάλλευση των σκλάβων. Σύμφωνα με τον Έκμαν, το λιγότερο γνωστό βιβλίο του Δαρβίνου Η Έκφραση του Συναισθήματος στον Ανθρωπο και τα Ζώα συμφωνεί απόλυτα με τις βουδιστικές θέσεις, και μάλιστα κάνει χρήση των ίδιων σχεδόν εκφράσεων.

Όπως αναφέρουν οι Times και ο Independent, o Έκμαν δεν απέκλεισε να πρόκειται για σύμπτωση, θεωρεί όμως πιθανότερο ο Δαρβίνος να γνώριζε αρκετά για το θιβετιανό βουδισμό: Ο στενός του φίλος Τζόζεφ Χούκερ είχε ταξιδέψει στο Θιβέτ το 1847 για επιστημονικές παρατηρήσεις στην τοπική χλωρίδα, ενώ και η γυναίκα του Δαρβίνου Έμμα είχε αποδεδειγμένα γοητευτεί από το βουδισμό, σε σημείο που φώναζε τον ασυνήθιστα ήρεμο εγγονό της «μεγάλο λάμα». Ο σημερινός Δαλάι Λάμα, αναφέρει ο Έκμαν που δηλώνει και προσωπικός του φίλος, εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ από τις σχεδόν απόλυτα ταυτόσημες λεκτικές διατυπώσεις μεταξύ της θρησκείας του και των ιδεών του Δαρβίνου, που δήλωσε αμέσως: «Τώρα μπορώ να αποκαλέσω τον εαυτό μου δαρβινιστή!».

Απομαγνητοφωνημένη Ομιλία – Καταπέλτης του μακαριστού Γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου, σχετική με τη θεωρία της εξελίξεως 

Ήδη εισερχόμεθα παιδιά εις την 6ην δημιουργικήν ημέραν την και τελευταίαν, αναφερόμενοι εις την δημιουργία των χερσαίων ζώων και την δημιουργία του ανθρώπου. Διότι την 6η ημέρα δημιουργήθηκε και ο άνθρωπος. Δια τον οποίον βεβαίως και ιδιαιτέρως και δια πολλών θα προσπαθήσουμε να μιλήσουμε που τελειώνοντας από την Χριστιανική Κοσμολογία εισερχόμεθα εις την Χριστιανική Ανθρωπολογία).
Σας διαβάζω το ιερό κείμενο:

       ‘'Και είπεν ο Θεός· εξαγαγέτω η γη ψυχήν ζώσαν κατά γένος, τετράποδα και ερπετά και θηρία της γης κατά γένος· και εγένετο ούτως.
       Και εποίησεν ο Θεός τα θηρία της γης κατά γένος, και τα κτήνη κατά γένος και πάντα τα ερπετά της γης κατά γένος αυτών· και είδεν ο Θεός ότι καλά''.
       Και μετά  ταύτα προχωρά εις την δημιουργίαν του ανθρώπου.
       Βλέπομε εδώ τον Θεό να έρχεται σε μια καινούρια δημιουργική πράξη και να λέγη, η γη να εξαγάγη «ψυχήν ζώσαν κατά γένος». Που να αποτελείται αυτή η ψυχή η ζώσα από τετράποδα, από ερπετά και θηρία. Βέβαια, επειδή πάντοτε είναι δημώδης η έκθεση των όσων περιγράφει ο ιερός συγγραφεύς, γι' αυτό το λόγο θα λέγαμε ότι τα τετράποδα είναι τα οικιακά ζώα. Τα θηρία δεν είναι τα θηρία του δάσους, αλλά απλώς εκείνα που δεν είναι οικιακά. Και τα ερπετά, τα γνωστά μας ερπετά. Εκείνα τα οποία  ή δεν έχουν πόδια ή έχουν μικρά πόδια, που δίδεται η εντύπωσης ότι έρπον επί της γης.  Ένα φίδι πραγματικός έρπει επί της γης. Μία σαύρα ή ένας κροκόδειλος διότι ο κροκόδειλος είναι μία σαύρα στην πραγματικότητα, δεν είναι φίδι. Έχει πόδια. Έχει τέσσερα πόδια. Αλλά επειδή είναι πολύ χαμηλά τα πόδια, γι' αυτό δίδει γενικώς την εντύπωση ότι έρπει επί γης. Συνεπώς έχομε εδώ τρεις κατηγορίες:

       Τα οικιακά ζώα, ήτοι τα εξημερωμένα ζώα, τα ζώα τα οποία δεν είναι εξημερωμένα και τα ερπετά, τα οποία βεβαίως δεν εξημερούνται όπως και τα ψάρια δεν εξημερούνται είναι γνωστό. Έτσι κλείνει με τη δημιουργία των ζώων την 6ην ημέραν, κλείνει το ζωικό βασίλειο.

       Εκείνο το οποίο δεν θα ήθελα βέβαια να μείνω πολύ, στο σημείο της δημιουργίας των ζώων, παρ' ότι αν έπρεπε να μιμηθώ τον Μ. Βασίλειο στην Έκθεση της Εξαημέρου, να διηγούμαι περιστατικά διάφορα από το ζωικό βασίλειο, όπως πάρα πολύ γρήγορα σας είπα την περασμένη φορά κάτι από την ζωή των εντόμων, θα ενθυμείσθε , κάτι πάρα πολύ γρήγορα για την μέλισσα κ.τλ. θα ‘πρεπε εδώ αλήθεια ώρες των ωρών να καθόμαστε και να περιγράφαμε τα ζώα. Είναι τόσο μεγαλειώδες η κατασκευή τους, έχουν τόσα θαυμαστά πράγματα, η ζωή τους είναι τόσο θαυμαστή, ώστε πραγματικά θα ήταν ευτύχημα, αν αγαπήσετε να μελετάτε και να διαβάζετε, έξω από τα σχολικά σας βιβλία, την ζωή της φύσεως. Γενικά των φυτών και των ζώων. Ερπετών, τετραπόδων, πτηνών, εντόμων, ψαριών κ.λ.π. Να το αγαπάτε αυτό. Μην αγαπάτε να διαβάζετε άλλα βιβλία, από ‘κείνα τα οποία καταστρέφουν και φθείρουν την ψυχή, ιδίως την νεανική. Αγαπάτε να διαβάζετε τέτοια βιβλία. Τα οποία θα σας βοηθήσουν, θα σας δώσουν πολλές γνώσεις, θα σας κάνουν να προσεγγίζετε πιο πολύ στην φύσιν, να θαυμάζετε τον Θεό, την σοφία του, την αγάπη του. Και έτσι θα καλλιεργείται με τον τρόπο αυτό η ψυχή σας, το συναίσθημα σας, ο νους σας η παρατηρητικότητα σας. Όλα αυτά είναι πολύ σπουδαία στοιχεία και σας τα συνιστώ. Δεν θα μείνω λοιπόν σ' αυτά. Δεν θα μείνω γιατί πραγματικά θ' αργήσουμε, έχομε πάρα πολλά θέματα να κάνομε και δεν θα πρέπει να μείνωμε περισσότερο.

        Θα 'θελα μόνο αναφερόμενος στην 6ην δημιουργική ημέρα, που έχομε την  δημιουργία των ζώων, των χερσαίων, σε ένα μόνο σημείο. Όταν διάβαζα το ιερό κείμενο, προσέξατε ετόνιζα, με την φωνή μου την έκφραση «κατά γένος». Την οποία μέσα σε τρεις γραμμές που αναφέρει ο ιερός συγγραφέας, ο Μωυσής, την δημιουργία των χερσαίων ζώων, την έκφραση ‘'κατά γένος'' την αναφέρει πέντε φορές! Τι σημαίνει αυτό;  Ας μου επιτραπή να πω την έκφραση  ‘'ως να εγνώριζε τι θα εγένετο κάποτε εις τους ανθρώπους, τι θεωρίες θα επικρατούσαν'' και τρόπον τινά διασφαλίζει το ιερό κείμενο την απάντηση για εκείνα τα οποία θα ελέγοντο από τους ανθρώπους, για να τους δώσει αποστομωτική απάντηση, ότι εκείνα τα οποία ισχυρίζεσθε και έχετε σαν θεωρίες δεν είναι σωστά.  Με καταλάβατε τι θέλω να πω. Για τη θεωρία της εξελίξεως. Που οπωσδήποτε είναι μία θεωρία η οποία ξεπέρασε στην διατύπωσή της τα 100 χρόνια, όπως θα δούμε στη συνέχεια, και που την απάντησή την παίρνει ήδη παρ' ότι μοιάζει, ότι κάτι θα μιλούσε γι΄ αυτήν η Αγία Γραφή: Αυτό το «κατά γένος» είναι η απάντηση. Ότι δεν έχομε εξέλιξη, διότι ο Θεός δημιουργεί τα γένη. Αυτή είναι η απάντησης. Κι επειδή η θεωρία αυτή όπως με πληροφόρησε κάποιος ότι είναι γραμμένη στο εγχειρίδιο της Βιολογίας σας, το σχολικό σας εγχείριο, δεν θα ήθελα να μείνω πολύ, υποθέτω ότι την γνωρίζετε. Όπως ακόμη δεν θα ήθελα να μείνω κι αν ακόμη δεν ήταν στο εγχειρίδιό, διότι ουσιαστικώς είναι ξεπερασμένη. Παρ' ότι μοιάζει, και θα σας πω παρακάτω γιατί μοιάζει ότι η θεωρία ατή είναι στο προσκήνιο. Έτσι ειλικρινά θα βαριόμουνα, ε, ας πω τη λέξη θα βαριόμουνα, θα οκνούσα. Μα αναφέρομαι σε πράγματα τα οποία ξεπεράστηκαν πια ουσιαστικά, αρά πάρα ταύτα πιπιλίζοντας διαρκώς από τους ανθρώπους και κάνουν ζημιά. Γι' αυτό προσπαθώ να κατανικήσω αυτή μου την οκνότητα, την τεμπελιά μου, για να σας αναφερθώ στην θεωρία αυτή, μόνο και μόνο για να σας προφυλάξω από του να δεχτείτε πράγματα τα οποία μπορεί να σας οδηγήσουν σε καταστάσεις που ούτε θα το φανταζόσασταν ποτέ.

      Όταν λέμε θεωρία της εξελίξεως τι εννοούμε; Κατ' αρχάς, πρέπει να σας πω ότι εκείνος ο οποίος την διετύπωσε είναι ο Darvin, ο Δαρβίνος, Άγγλος, ο οποίος έζησε τον προπερασμένο αιώνα και διετύπωσε τη θεωρία του σε ένα βιβλίο που το εξέδωσε το 1859, με τον τίτλο «Η καταγωγή των ειδών επί τη βάσει της φυσικής επιλογής». Ο Δαρβίνος ήτο φυτοτεχνικός και ζωοτεχνικός. Δεν ήτο ακριβώς επιστήμων. Αλλά ένας τεχνικός θα λέγαμε, ένας ζωοτεχνικός και φυτοτεχνικός. Έκανε πολλά ταξίδια. Ιδίως στη Νότιο Αμερική. Είχε παρατηρητικότητα. Είχε ένα αγρόκτημά. Έκανε παρατηρήσεις στα κουνέλια που είχε στο αγρόκτημά του. Και άρχισε να σκέπτεται μερικά πράγματα που βεβαίως πάντοτε ετίθοντο εις τον άνθρωπο, όλη αυτή η ποικιλία των ζωντανών οργανισμών, έχει κανένα σύνδεσμο μεταξύ της; Έχομε όλα αυτά τα ζώα.  Αυτά τα ζώα πώς υπάρχουν; Υπάρχουν αυτοτελώς ή υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ τους;

      Αν μάλιστα δει κανένας πάρτε τα θηλαστικά.  Βλέπετε τα θηλαστικά έχουν κοινά χαρακτηριστικά. Πάρτε τα πτηνά. Έχουν κοινά χαρακτηριστικά. Τα ψάρια κοινά χαρακτηριστικά. Επανέρχομαι στα θηλαστικά. Τι είναι τα θηλαστικά; Όλα τα θηλαστικά έχουν τρίχωμα. Ενώ όλα τα πτηνά έχουν πτέρωμα. Ένα χαρακτηριστικό λοιπόν είναι ότι έχομε  τρίχωμα. Ακόμα βλέπουμε τα θηλαστικά να γεννούν ζωντανά. Ενώ τα ψάρια να γεννούν αυγά. Βέβαια θα μου πείτε έχομε τη φώκια, έχομε το δελφίνι, την φάλαινα. Αυτά είναι ψάρια; Αναφέρονται στα κήτη. Πλην όμως αυτά δεν είναι ψάρια. Δεν ξέρω αν έχετε υπόψη σας ότι  αυτά γεννούν ζωντανά. Ότι η φώκια επί παραδείγματι, η οποία βγαίνει και στην ξηρά, λιάζεται, δεν είναι δηλαδή ένα ψάρι η φώκια. Έχει βέβαια μια ουρά γιατί πρέπει να κολυμπά, και πτερύγια, αφού το πλείστον της ζωής της το έχει μέσα στο νερό, αλλά βγαίνει έξω.  Δεν έχει βράγχια. Έχει πνεύμονες. Είναι θηλαστικόν. Γεννάει ζωντανά. Η φάλαινα το ίδιο. Η φάλαινα έχει τη δυνατότητα να κρατάει πολύ αέρα μέσα στους πνεύμονές της και να μένει πολύ ώρα κάτω από το νερό.  Κατόπιν όμως όταν τελειώσει αυτός ο αέρας  θα βγει στην επιφάνεια και θα πάρει αέρα. Γιατί δεν διαθέτει βράγχια όπως διαθέτει ένα ψάρι.  Ή ο βάτραχος, είναι αμφίβιον. Ο βάτραχος έχει και βράγχια έχει και πνεύμονες. Δύναται να ζει εξίσου καλά και στο νερό μέσα και στον ατμοσφαιρικό αέρα. Εκτός από αυτές τις εξαιρέσεις, οι οποίες βεβαίως στάθηκαν άξιες παρατηρήσεως, θα το δούμε λίγο πιο κάτω γιατί, τα ζώα μπορούν να καταταχθούν σε γενικά χαρακτηριστικά. Όπως ξαναλέω, άλλη μία φορά έχομε τα θηλαστικά. Έχουν ομοιότητες μεταξύ τους. Αλλά, έχουν όμως και ανομοιότητες. Βασικά είναι οι ομοιότητες περισσότερες, από τις ανομοιότητες, στην κάθε κατηγορία. Υπάρχει καμία σχέση;

       Βέβαια ο Δαρβίνος δεν έφτασε στο σημείο να πει αν η γάτα, ο σκύλος, το πρόβατο, η κατσίκα, η αγελάδα, που είναι ζώα και έχουν τρίχωμα, είναι θηλαστικά, γεννούν, θηλάζουν, η αγελάδα μάλιστα εγκυμονεί εννέα μήνες, -έχει η αγελάδα καμία σχέση με τη γυναίκα; Που εγκυμονεί 9 μήνες; Δηλαδή έχει σχέση το θηλαστικό, το ζώο με τον άνθρωπο; Κι ο άνθρωπος έχει τρίχωμα, όπως και το θηλαστικό. Έχει καμία σχέση; Έχομε δύο μάτια. Έχομε δύο αυτιά, έχομε μία μύτη, έχομε ένα στόμα, έχομε ένα κεφάλι. Αυτά είναι γενικά χαρακτηριστικά, που μοιάζουν πάρα πολύ μεταξύ τους. Υπάρχει σχέσις; Αυτό το ερώτημα πάντοτε ετίθετο εις τους ανθρώπους.

       Ο Δαρβίνος λοιπόν, άρχισε να κάνει μια κατάταξη των πραγμάτων και να προσπαθεί να βρει μιαν άκρη, για να απαντήσει στο θέμα αυτό. Προσέξτε πριν προχωρήσω. Δεν θα σας κάνω πλήρη ανάλυση της θεωρίας της εξελίξεως. Λίγα πραγματάκια μόνο έτσι για να έχετε μία εικόνα. Δεν θα πω πάρα πολλά πράγματα.  Παρατήρησε λοιπόν ο Δαρβίνος το εξής: ότι μέσα στη φύση, ανάμεσα στα ζώα, υπάρχει ένας αγώνας υπάρξεως. Ένα μικρό παράδειγμα, μια και ο άνθρωπος σαν ζωοτέχνης είχε εκτροφείο κουνελιών. Στο κτήμα του. Παρετήρησε λοιπόν, και το παρατηρούμε και εμείς - συνέπεσε κάποτε να έχουμε κουνέλια όταν ήμουνα μικρός, το παρατηρούσε κι εγώ αυτό - ότι μια κουνέλα μπορεί να κάνει δέκα κουνελάκια. Τα κουνελάκια αυτά δεν έχουν όλα την ίδια σωματική κατασκευή, δηλαδή όλα τα κουνελάκια είναι, το ένα μπορεί να είναι πιο δυναμωμένο και το άλλο πιο ασθενικό. Όπως και στα παιδιά που βλέπομε, μια γυναίκα που γεννάει παιδιά, όλα τα παιδιά της δεν είναι της ίδιας υγείας. Και της ίδιας δυνάμεως. Αλλά να πάρω τη μία γέννα μιας κουνέλας. Αυτά τα δέκα κουνελάκια διαθέτουνε μια α,β,γ,δ ζωτικότητα και ενεργητικότητα. Όταν η κουνέλα μπει, διαθέτοντας, ας πούμε οκτώ μαστούς, - δε λέω πόσους μαστούς έχει η κουνέλα, παράδειγμα τώρα λέω, προσέξτε με, παράδειγμα λέω - τα κουνελάκια είναι δέκα. Οι μαστοί είναι οκτώ. Συνεπώς δύο κουνελάκια δεν πρέπει να θηλάσουν. Τα δύο αυτά κουνελάκια που δεν πρέπει να θηλάσουν κατ' ανάγκη θα είναι τα πιο ασθενικά. Δε θα' χουνε τη δύναμη. Γιατί τα άλλα θα έχουν τη δύναμη να πάνε να ορμήσουν στους μαστούς της μάνας τους, ν' αρχίσουν να θηλάζουν. Θα πρέπει αυτά  τα δύο που θα μείνουν απ' έξω - και το βλέπομε αυτό -  θα πάνε να βγάλουν τα αντίστοιχα δύο για να πάνε αυτά. Εκείνα τα οποία βγήκαν, την όρεξη που διαθέτουν, θα πάνε να βγάλουν άλλα δύο, και γίνεται ένας αγώνας για να θηλάσουν. Και στη γάτα θα το έχετε δει αυτό, πολύ απλά. Αν η γάτα κάνει πέντε γατάκια κι έχει τέσσερις μαστούς, παράδειγμα λέω, να περισσεύει ένα, αυτό τι θα κάνει ανά πάσα στιγμή; Θα τρυπώνει να πάει να θηλάσει. Αλλά αν υποτεθεί όμως ότι το κουνελάκι αυτό ή τα κουνελάκια αυτά τα δύο είναι ασθενικά, θα παραμερίζονται διαρκώς από τα ζωτικότερα. Και τότε σιγά σιγά θα αδυνατίζουν, δε θα μπορέσουν να μεγαλώσουν, κάποια φορά θα ψοφήσουν. Αυτό το παρατήρησε ο ζωοτέχνης Δαρβίνος.

      Σκέφτηκε όμως, όπως κάθε καλός ζωοτέχνης, αυτό να το προλάβει πιο μπροστά, και να πει: η κουνέλα μου γέννησε δέκα, εγώ έχω οκτώ μαστούς στην κουνέλα, τι θα κάνω; Θα πάρω εγώ τα δυο κουνελάκια, τα πιο αδύνατα, τα οποία εγώ θα τα διαλέξω, θα τα επιλέξω. Προσέξτε τι λέξη είπα, θα τα επιλέξω,  θα κάνω επιλογή. Θα τα πάρω αυτά τα δύο, άχρηστα είναι,  θα τα πετάξω. Θυμάμαι κάποτε μας είχαν φέρει στο μοναστήρι καμιά διακοσαριά πουλάκια. Κλωσσόπουλα. Μια - δυο ημερών. Τα βρήκε κάποιος στο δρόμο! Σε κάτι κουτιά μέσα. Τα είχανε πετάξει, πραγματικά. Τα έφερε στο μοναστήρι, ε είπα, πω πω πουλιά! Τώρα βέβαια μπορεί να είχε γίνει και μια επιλογή, ήτανε κοκόρια, κότες, δεν ξέρω, ό,τι θέλετε πείτε, το θέμα είναι παιδιά ότι δεν έζησε ούτε ένα! Ψόφησαν όλα. Ούτε ένα δεν έζησε. Ξέρετε γιατί; Έκαναν την τεχνική επιλογή εκεί, και είπαν ότι αυτά δε θα ζήσουν. Τα ξεχώρισαν, τα έβγαλαν, για να μην έχουν τη ζημιά στην τροφή. Να ζήσουν εκείνα τα οποία ήταν γερά. Αυτή είναι μια τεχνητή επιλογή. Και είπε ο Δαρβίνος: Αυτό που κάνω εγώ, την τεχνικήν επιλογήν, μπορεί να την κάνει η ίδια η φύσις! Και λέγεται φυσική επιλογή. Αυτή η φυσική επιλογή, πως γίνεται; Γίνεται με τον αγώνα περί υπάρξεως, δηλαδή ένας αγώνας να υπάρξεις. Ο αγώνας για να υπάρξω, πρέπει να έχω χαρακτηριστικά που να είναι καλύτερα και τελειότερα από τον διπλανό μου, το αφελφάκι μου. Αλλά όταν εγώ έχω κάποια χαρακτηριστικά καλύτερα και δυνατότερα από το αδελφάκι μου, - και εδώ έκανε το λάθος ο Δαρβίνος, γιατί σας είπα δεν ήταν επιστήμων, ήταν ζωοτέχνης - εγώ θα μεταβιβάσω τα χαρακτηριστικά που έχω στους απογόνους μου. Εγώ επέζησα. Έχω λοιπόν αποκτήσει κάποιες δυνατότητες. Τις δυνατότητές μου  τώρα εγώ τις μεταβιβάζω στους απογόνους μου. Οι απόγονοί μου είναι βελτιωμένοι σε σχέση με μένα και τα εγγόνια μου είναι περισσότερο βελτιωμένα. Από βελτίωση σε βελτίωση με αυτήν την επιλογή που γίνεται από τον αγώνα περί υπάρξεως, αρχίζει το κάθε ζώο να αποκτά και κάποιες ιδιότητες που δεν τις είχε ο πρόγονός του και τις οποίες κληροδοτεί στους επιγόνους. Και έτσι, είπε ο Δαρβίνος, με τον τρόπον αυτόν έχουμε τη δημιουργία νέων ειδών.

      Αλλά περιττόν να σας πω, όσον βέβαια και ν σας την είπα με απλότητα και λιγάκι με αφέλεια, αλλά μη νομίσετε, και ένα επιστημονικό βιβλίο να πάρετε, έτσι θα τα βρείτε γραμμένα, όπως σας τα είπα, όμως παιδιά θα σας έλεγα ότι το πράγμα έχει μιαν αφέλεια. Γιατί ο Δαρβίνος δεν εγνώριζε πολλά πράγματα. Σχετικά με τους κληρονομικούς παράγοντες δεν εγνώριζε εκείνα τα οποία ήδη είχε ανακαλύψει ο Μέντελ. Δεν εγνώριζε τίποτα, τίποτα, τίποτα απ' όλα αυτά και έβγαλε αυτά τα χοντρικά συμπεράσματα. Τα οποία, περιττό να σας πω ότι προσεβλήθησαν και κάποιον καιρό η θεωρία του Δαρβίνου επήγε στην άκρη.

      Βεβαίως έχουμε κι άλλες θεωρίες, όπως είναι του Λαμάρκ, ο οποίος θέλησε και αυτός να πει ότι τα ζώα αποκτούν επικτήτως ιδιότητες, δυνατότητες που επιβάλλονται από την παρουσία του περιβάλλοντος. Για παράδειγμα εγώ έχω δύο χέρια. Με το ένα μου χέρι κρατάω το ράσο και με το άλλο την ομπρέλα μου. Το ράσο μου είναι έτσι κατασκευασμένο που θέλω να το κρατώ γιατί άμα δεν το κρατώ θα σκουντουφλήσω. Βρέχει όμως και με το άλλο μου χέρι κρατάω την ομπρέλα. Αν υποτεθεί ότι πρέπει να έχω και μία τσάντα, δεν μπορώ να την κρατήσω αυτήν. Πρέπει να έχω τρίτο χέρι. Εκεί κάποια στιγμή ξεφυτρώνει ένα χέρι τρίτο, μη γελάσετε,  το οποίο πιάνει την τσάντα την οποία έχω ανάγκη να σηκώσω. Αυτό λέει η θεωρία του Λαμάρκ. Ότι η ανάγκη δημιουργεί νέα όργανα, νέες συνθήκες, νέες καταστάσεις. Όταν θα γεννήσω παιδιά θα γεννηθούν με τρία χέρια. Σας είπα, μη γελάσετε. Λοιπόν, τι σημαίνει ότι κληροδοτούνται οι επίκτητες ιδιότητες. Αλλά, παιδιά,  αυτό είναι πάρα πολύ αντιεπιστημονικό. Ξέπεσε όμως και ο Λαμαρκισμός, γιατί απλούστατα παρετηρήθη ότι δεν είναι δυνατό αυτό παρά μόνο σε πολύ περιορισμένες περιπτώσεις. Που τελικά δεν έχουμε μεταβίβαση από το ένα γένος στο άλλο γένος.

      Αλλά, για σταθείτε θα μου πείτε. Εδώ τώρα εχουμε λοιπόν μία θεωρία που λέγεται της εξελίξεως. Έπρεπε να σας το πω από την αρχή, σας το λέω τώρα. Όταν λέμε «εξέλιξη» τι εννοούμε; Έχουμε δύο περιπτώσεις εξελίξεως: Η μία περίπτωσις είναι όταν βλέπουμε να έχουμε τη δημιουργία των όντων είτε στο φυτικό είτε στο ζωικό βασίλειο, από τα ατελέστερα εις τα τελειότερα. Αν ρίξετε μια ματιά στο βιβλίο της Γενέσεως, στο πρώτο κεφάλαιο, όπως τα είπαμε εδώ, δεν είναι καθόλου δύσκολο να το παρατηρήσετε αμέσως. Στα φυτά τι έχομε; Πρώτα έχουμε την πόα, το χορτάρι, τα ατελή φυτά, τα άξυλα φυτά, τα άκορμα φυτά, δεν έχουν κορμό, δεν έχουν ξύλο, τα θαμνώδη. Μετά τι έχομε; Έχομε τα ξυλώδη φυτά με πλήρεις καρπούς, κανονικούς. Από τα ατελέστερα στα τελειότερα φυτά. Στα ζώα; Έχομε τα ψάρια, έχομε τα πτηνά που είναι τελειότερα από τα ψάρια, και έχομε τα θηλαστικά που είναι τελειότερα από τα πτηνά. Να λοιπόν μία εξέλιξη. Η πρώτη λοιπόν μορφή εξελίξεως είναι ότι πάμε από τα ατελέστερα στα τελειότερα. Το θέμα είναι σαφές. Ότι στην Αγία Γραφή αναφέρεται, φαίνεται, εκτίθεται αυτή η εξέλιξις. Φυσικά ο Θεός τη δημιουργεί και πάλι από τα ατελέστερα στα τελειότερα. Αυτή είναι η πρώτη περίπτωση εξελίξεως. Δεν εννοούσε αυτή ο Δαρβίνος. Ούτε εννοούν αυτή την εξέλιξη οι εξελικτικοί. Αλλά πώς μπορεί να περνώ από τα ατελέστερα στα τελειότερα; Ο Θεός δημιουργεί ή υπάρχει κάποιος παράγων ο οποίος είναι έξω από το Θεό που δημιουργεί; Και ποιος είναι αυτός ο παράγων; Ή αν ο Θεός έκανε τα ψάρια, εκεί τι έλεγε,  - είδατε σε όλες τις περιπτώσεις, κατά γένος, κατά γένος, κατά πλησμονή το λέει αυτό, κατά γένος -  πήρε κάποιο ψάρι ο Θεός και του έβαλε φτερά και το έκανε πουλί να πετάξει; Ή τα ψάρια είναι εκεί που είναι και ο Θεός κάνει καινούργια δημιουργική πράξη, εντελώς καινούργια ώστε να μην έχει καμία σχέση το πτηνό που θα φτιάξει με τα ψάρια; Τι είναι; Ό,τι και να' ναι το θέμα είναι ότι η Αγία Γραφή μας λέει ότι ο Θεός «κατά γένος εδημιούργησε αυτά». Κι ότι δεν περνούσε ο Θεός από το ένα γένος στο άλλο, έστω κι αν ήταν δικαίωμά του να το κάνει, δικό του θέμα είναι, δυνατός είναι ο Θεός, ό,τι θέλει κάνει. Αλλά βλέπομε όμως ότι δεν περνάει, ο Θεός όπως δημιουργεί, από το ένα γένος στο άλλο.

      Αυτά που σας λέω για τη θεωρία της εξελίξεως, πρέπει να σας πω και κάτι ακόμα. Ότι δεν θα μιλήσω για τον άνθρωπο. Θ μιλήσω για τον άνθρωπο - στην θεωρία της εξελίξεως - όταν θα φτάσουμε εις την δημιουργία του ανθρώπου. Σήμερα δεν θα σας μιλήσω για τον άνθρωπο.

     Έτσι παρετηρήθη το εξής παιδιά: Ή μάλλον έγινε το εξής: η θεωρία της εξελίξεως κινείται στο δεύτερο. Με την δευτέρα έννοια της εξελίξεως, δηλαδή πώς θα δικαιολογήσω, πώς θα ερμηνεύσω το πέρασμα από το ένα ζώο στο άλλο ζώο. Αυτό λέγεται θεωρία της εξελίξεως. Κι όχι όπως εκτίθενται μέσα στο βιβλίο της Γενέσεως, ότι περνάω από τα ατελέστερα εις τα τελειότερα όντα. Αλλά εδώ παρατηρούμς το εξής: βέβαια είναι και η θεωρία των μεταλλαγών, του Ντεβρύ. Τι να σας πω για αυτά όλα, είναι πάρα πολλά, αλλά σας είπα ότι δεν θα' θελα να σας πω πολλά, παρά μόνο ότι υπήρξε και η αντίθετη θεωρία, την οποία υποστήριξε κάποιος Πωλ Μπύχνερ, ως εξής: όπως επί παραδείγματι, ο άνθρωπος κατάγεται από τον πίθηκο; Που σας είπα δεν θα μιλήσω για τον άνθρωπο αυτή τη στιγμή. Πάντως εκ του ατελεστέρου όντος προς το τελειότερο, τον άνθρωπο; Ο Μπύχνερ υποστήριξε το αντίθετο, ότι ο πίθηκος κατάγεται από τον άνθρωπο. Πώς γίνεται, λέγει, αυτό; Διότι εκφυλίστηκε ο άνθρωπος και στον εκφυλισμό του παρήγαγε τον πίθηκον. Φυσικά δεν είναι σωστό αυτό. Ούτε ότι ο πίθηκος έφερε τον άνθρωπον (η θεωρία της εξελίξεως του Δαρβίνου), ούτε ο εκφυλισμένος άνθρωπος δημιουργεί τον πίθηκον (η θεωρία του Μπύχνερ). Ένα είναι αληθές: Η αδυναμία της θεωρίας να εξηγήσει το πώς έχουμε το πέρασμα από το ένα γένος στο άλλο γένος. Πως μπορούμε να δικαιολογήσουμε τη σύνδεση, σύνδεση των γενών. Δηλαδή με άλλα λόγια είναι αυτό που λέμε: Θεωρία! Τι θα πει θεωρία; Θεωρία θα πει ένα επιστημονικό πιστεύω. Προσέξτε αυτό το σημείο. Αυτά θέλω να κρατήσετε. Η θεωρία δεν είναι επιστημονική αλήθεια. Στηρίζεται σε μερικές παρατηρήσεις, αλλά ουδέποτε όμως είναι επιστημονική αλήθεια. Από πού ξεκινάει; Ξεκινάει από μία εικασία, από μία φαντασία, ή από μία διαίσθηση του επιστήμονος. Κατόπιν κάνει μια υπόθεση. Χτίζει μία θεωρία και προσπαθεί να την αποδείξει.

Με τα δεδομένα των παρατηρήσεων που έχει ή της διαισθήσεως που διαθέτει. Αν τα δεδομένα αυτά επαληθεύσουν τη θεωρία, αλλά την επαληθεύουν εν παντί τόπω και χρόνω από οποιονδήποτε, απ' οπουδήποτε, τότε η θεωρία αυτή η επιστημονική γίνεται επιστημονική αλήθεια. Και πια δεν χωράει τίποτε, είναι αλήθεια επιστημονική. Τέρμα., δεν υπάρχει καμία αντίθεσις. Μέχρι που να γίνει επιστημονική αλήθεια είναι επιστημονική θεωρία. Αλλά εάν είναι επιστημονική θεωρία, δύναται να αντικατασταθεί από μία άλλη θεωρία τελειότερη. Και πράγματι έχουν περάσει από το 1859, 124 χρόνια μέχρι σήμερα που έχουμε τη θεωρία του Δαρβίνου, υπήρχαν εποχές που ξεχάστηκε και ξανάρθε πάλι στην επιφάνεια. Που δείχνει ότι δεν είναι επιστημονική αλήθεια. Συνεπώς δεν μπορούμε να λέμε ότι οπωσδήποτε έχομε την καταγωγή των ειδών κατά εξελικτικό τρόπο.

      Εδώ μάλιστα ένας καθηγητής ξένος έλεγε τα εξής: Είναι ή δεν είναι κανείς οπαδός της θεωρίας της εξελίξεως όχι δια λόγους που προέρχονται εκ της Φυσικής Ιστορίας, αλλά αναλόγως των φιλοσοφικών του γνωμών. Τι θα πει αυτό; Α εδώ προσέξτε. Εδώ θα δούμε μια ματιά στην ιστορία των πραγμάτων. Το ξέρετε ότι η θεωρία του Δαρβίνου είναι μία θεωρία που ποτέ δεν έπιασε το θέμα άνθρωπος; Ανακάλυψαν εκείνοι που θέλησαν να υποστηρίξουν ότι ο άνθρωπος κατάγεται από τον πίθηκο, ότι ουδέποτε ο Δαρβίνος είπε ότι ο άνθρωπος κατάγεται από τον πίθηκο. Σας κάνει εντύπωση; Το ξέρετε ότι ουδέποτε ο Δαρβίνος διεκήρυξε ότι δεν πιστεύει εις τον Θεόν; Τότε; Περί τίνος πρόκειται; Να σας πω περί τίνος πρόκειται.

      Όταν διετυπώθη η θεωρία του Δαρβίνου, ο υλισμός που μεσουρανούσε τον περασμένο αιώνα, και υλισμός είναι το σύστημα εκείνο το φιλοσοφικό που απορρίπτει την έννοια του Θεού και συνεπώς τη δημιουργία. Δέχεται την ύλη αιωνία,  αυθύπαρκτον και αυτοδημιουργούσα. Η ίδια η φύσις δημιουργεί τον εαυτό της. Αυτό λέγεται υλισμός. Επειδή δε επικρατούσε ο υλισμός τον περασμένο αιώνα, όταν είδε την θεωρία του Δαρβίνου γαντζώθηκε από την θεωρία του Δαρβίνου, γιατί λέτε; Και προχώρησε παραπέρα από τη θεωρία όπως τη διετύπωσε ο Δαρβίνος. Γιατί λέτε; Για να αποδείξει ότι αν ο άνθρωπος κατάγεται από τον πίθηκο και ο πίθηκος από το παραπέρα ζώο και από το παραπέρα, και φθάνομε σε ένα μονοκύτταρο οργανισμό και ο μονοκύτταρος οργανισμός έγινε μόνος του από την νεκρά ύλη, κατά την αυτόματη γένεση, που σας είχα πει σε ένα περασμένο μας μάθημα, τότε δεν υπάρχει Θεός. Κι άμα δεν υπάρχει Θεός τότε δεν έχουμε να δώσουμε λογαριασμό για τις πράξεις μας σε κανέναν. Να το πω έτσι απλά; Πολύ απλά. Τότε είναι περιττό να πιστεύω ότι υπάρχει κόλαση και παράδεισος. Εκείνο που ενοχλεί τον άνθρωπο είναι αυτή η μεταφυσική θέση ότι υπάρχει κρίσις. Υπάρχει κόλαση και παράδεισος. Αν υπάρχει κόλαση πρέπει να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν υπάρχει; Και για να πω ότι δεν υπάρχει κόλαση θα πω ότι δεν υπάρχει Θεός. Αλλά πότε θα το πω αυτό; Θα το πω όταν δεν θα θέλω να αλλάξω την ζωή μου. Διότι υπάρχουνε δύο θέσεις: Ή θα αλλάξω τη ζωή μου απέναντι στο Θεό και θα συμμορφωθώ με το θέλημά του ή θα πω δεν υπάρχει Θεός και θα μείνω στο δικό μου το θέλημα. Ένα από τα δύο. Αν προτιμήσω τελικά να πω δεν υπάρχει Θεός, τότε οπωσδήποτε την έχω ανάγκη τη θεωρία της εξελίξεως. Για να υποστηρίξω ότι ο άνθρωπος κατάγεται από τον πίθηκο και συνεπώς  - τώρα σας μιλάω για τον άνθρωπο, δε σας μίλησα ακόμα για την θεωρία στον τομέα «άνθρωπος», θα σας μιλήσω εν καιρώ - για να πω ότι δεν υπάρχει θεός.

     Μόνο αυτό; Είναι και κάτι άλλο. Ακόμη και από πλευράς κοινωνικής ζωής δεν θα έχω ευθύνες. Είναι αδιανόητο όταν με πάνε στο δικαστήριο γιατί έσπασα μια βιτρίνα ζαχαροπλαστείου, ρήμαξα τα γλυκά, σπάζω το τζάμι, βουτάω με τα χέρια μου - με συγχωρείτε που μιλάω έτσι - βουτάω γλυκά, με πιάνει ο χωροφύλακας, «έλα εδώ, τι κάνεις;» «Τίποτα. Αυτό που κάνει και μία γάτα. Πηδάει στο τραπέζι, στον πάγκο του ψαρά, αρπάζει ένα ψάρι γιατί τόθελε. Πείνασε,  της μύρισε το ψάρι και το άρπαξε. Η γάτα έχει ευθύνη γιατί έφαγε το ψάρι; Θα δώσει λογαριασμό η γάτα γιατί έφαγε το ψάρι; Όχι γιατί είναι ζώο. Λοιπόν αφού κι εγώ είμαι ζώο (με γεια μου με χαρά μου) κατάγομαι από τον πίθηκο, τι λόγο έχω να δώσω ενώπιον Θεού και ενώπιον Δικαστηρίων και ανθρώπων και κοινωνίας κλπ;

      Κι επειδή στην εποχή μας δε μεσουρανεί ο θεωρητικός υλισμός, ο θεωρητικός υλισμός μεσουράνησε στον περασμένο αιώνα, στον αιώνα μας τον 20ον, γιατί από θεωρητικής και επιστημονικής πλευράς ο υλισμός είναι χρεωκοπημένος. Αλλά στον αιώνα μας έχουμε τους καρπούς του υλισμού, που θεμελιώθηκε θεωρητικά τον περασμένο αιώνα. Και ζούμε τους καρπούς. Δηλαδή σήμερα έχομε την υλιστική ζωή. Τον υλιστικό τρόπο του σκέπτεσθαι. Και επειδή υπάρχουν συστήματα, πείτε κοινωνικά πείτε φιλοσοφικά - πιστεύω να με καταλαβαίνετε τώρα μ' αυτά που λέω - τα οποία έχουν υλιστικήν βάσιν, αρνούνται τον Θεόν, αναμφισβήτητα έχουν πάρα πολύ μεγάλη ανάγκη να στηριχθούν δήθεν θεωρητικά από τη θεωρία της εξελίξεως. Για αυτό το λόγο στις μέρες μας - ποιες μέρες μας; - να, τώρα, τελευταία χρόνια, πολύ λίγα τελευταία χρόνια, για την Ελλάδα λέω, προσέξτε με αυτή τη στιγμή, για την Ελλάδα. Ξαναβγήκαν από το μουχλιασμένο χρονοντούλαπο αυτές οι μουχλιασμένες πραγματικά θεωρίες, φρεσκαρίστηκαν, ξανατυπώθηκαν σε καινούρια βιβλία με χαρτί ιλλουστρασιόν, θεωρίες που βάλανε και σκίτσα κλπ, κλπ και τη σερβιρίζουν σαν την τελευταία λέξη της επιστήμης. Γιατί έχουν ανάγκη να στηριχθούν. Αυτή είναι η θεωρία της εξελίξεως. Τίποτε άλλο.

      Τι να σας πω; Να σας πω για τον Χένκελ;  Αυτόν τον Γερμανό , ο οποίος μετά το 1920, κάπου εκεί, είχε διατυπώσει, ακούστε, ακούστε, είχε διατυπώσει ότι κατάγεται ο άνθρωπος από εκείνο κι εκείνο κι εκείνο το ζώο και πήρε τα έμβρυα αυτών των διαφόρων ζώων, τα φωτογράφησε και τα παρουσίασε και είπε: Ορίστε από πού κατάγεται ο άνθρωπος. Και συνεργάτες του και άλλοι επιστήμονες, στο Βερολίνο έγινε αυτό,  διαπίστωσαν - πω, πω για έναν επιστήμονα τι βαρύ που είναι - την πλαστογραφία που έκανε! Πλαστογραφία! Και έγραψε τότε μια εφημερίδα του Βερολίνου με πηχυαία γράμματα την  πλαστογραφία του Χένκελ. Τι εξυπηρετούσε η πλαστογραφία του Χένκελ; Τον υλισμόν.

      ¨Η να πω - θα σας το πω όμως ξανά όταν θα φτάσουμε εκεί -  δια το κρανίο του Πιλντάουν, που το βρήκανε εις το Πιλντάουν της Αγγλίας και ήτανε το κρανίο, έδειχνε για κρανίο ανθρώπου και σαγόνι πιθήκου. Και είπαν: βρήκαμε τον πιθηκάνθρωπο! Τυμπανισμοί επιστημονικοί. Κάθησαν και το ψάξαν καλά καλά καλά καλά, ανακάλυψαν ότι το κρανίο ήταν τέλειου ανθρώπου και δη συγχρόνου. ¨εψαξαν καλά καλά  και το σαγόνι και βρήκανε ότι ήτανε σαγόνι πιθήκου, μαϊμούς. Πάντως είπαν, σπουδαίο εύρημα αυτό. Μπήκε και αυτό πλάι στον άνθρωπο του Νεάντερταλ. Που είναι στη Γερμανία το Νεάντερταλ. Εκεί βρήκαν ένα κρανίο, θα τα πούμε όταν φτάσουμε στον άνθρωπο. Αποτέλεσμα: ανακαλύφθηκε παιδιά λίγο προ του 1960, έχω τα αποκόμματα μαζί μου, των εφημερίδων που τότε εδημοσίευσαν το περιστατικό. Όσο μπορείτε να βλέπετε, εδώ, «απατεώνες και επιστήμη». Βλέπετε; «Απατεώνες και επιστήμη». Το γράφει το άρθρο αυτό ο καθηγητής της Βιολογίας, ο Κούμαρης. Ο Γιάννης Κούμαρης, τακτικός καθηγητής, ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Λοιπόν, το γράφει το άρθρο αυτό. Και αναφέρεται στο θέμα, ότι τελικά τι βγήκε; Ότι το κρανίο του Πίλνταουν ήταν πλαστό! Πήρε κάποιος ένα κρανίο ανθρώπου, πήρε και ένα σαγόνι μαϊμούς, τα έβαλε σε οξέα, έκανε μια χημική επεξεργασία, έσκαψε ένα γεωλογικό στρώμα, τα έβαλε κάπου εκεί πέρα και είπε: βρήκα αυτό το κρανίο! Γιατί άραγε; Κι ύστερα από μερικές δεκαετίες παρακαλώ, κάπου στο 1911 μου φαίνεται, κάπου εκεί έγινε αυτή η απάτη, γιατί άραγε; Για να εξυπηρετηθεί ο υλισμός; Παράξενα πράγματα. Ένα είναι μόνο. Ότι υπάρχει η πλαστογραφία.

      Παιδιά, να τελειώσω. Η θεωρία της εξελίξεως αυτή τη στιγμή, όπως προσφέρεται, μάλλον μπερδεύει τα πράγματα παρά τα εξηγεί. Έχω ένα καινούριο άρθρο, που αναφέρεται στο σημείο αυτό, και λέει ότι η θεωρία της εξελίξεως εδημιούργησε περισσότερα προβλήματα παρά έλυσε. Κι αυτή τη στιγμή παραμένει πάντοτε μια θεωρία με τα πάρα πολλά αδύνατά της σημεία, χωρίς να μπορεί να εξηγήσει βασικά τίποτε από εκείνα τα οποία απασχολούν τον άνθρωπο. Παραμένει, ξαναλέγω άλλη μια φορά, μια θεωρία. Τίποτε άλλο. Κι όμως, όπως τα μαθαίνετε εσείς στα σχολεία σας ή τα ακούτε έξω, προσφέρεται σαν επιστημονική αλήθεια. Και φτάνουν ή οι καθηγητές σας έτσι  να σας πληροφορούν ή εσείς αλλιώτικα να τα καταλαβαίνετε ή από κάπου αλλού ακούτε ή από την τηλεόραση και το ραδιόφωνο, ότι ο άνθρωπος κατάγεται από τον πίθηκο. Κανείς δεν μπόρεσε να το αποδείξει αυτό. Γιατί αποτελεί, ξαναλέω άλλη μια φορά, μια επιστημονική θεωρία. Τίποτα άλλο. Δεν είναι επιστημονική αλήθεια. Παραμένει ένα πρόβλημα. Πρόβλημα άλυτο. Που η Αγία Γραφή το λύνει έτσι: το κάθε γένος έτυχε ιδιαιτέρας δημιουργικής, εκ μέρους του Θεού, πράξεως. Για αυτό δε διστάζει να γράψει ο ιερός συγγραφέας, ο Μωυσής, συνεχώς και συνεχώς ότι ο Θεός έκανε εκείνο κι εκείνο κι εκείνο, για κάθε τι, κατά γένος, κατά γένος, κατά γένος ...

      Έτσι λοιπόν παιδιά, βλέπετε, προκειμένου να υποστηριχθεί η απιστία, προκειμένου να χτυπηθεί το Ευαγγέλιο, να χτυπηθεί η Αγία Γραφή, να χτυπηθεί ο Θεός, οι άνθρωποι δυστυχώς δεν έχουν μέσα τους τιμιότητα, δυστυχώς βάζουν υπηρέτρια την επιστήμη στις ποικίλες σκοπιμότητες, για να σερβίρουν το ψεύδος. Ας προσέχουμε λοιπόν τα σερβιριζόμενα ψεύδη για να μπορέσουμε πραγματικά να μάθουμε και να γνωρίσουμε την πραγματικότητα.

      Η θεωρία, ότι ο άνθρωπος κατάγεται από τον πίθηκο, είναι μια παλιά θεωρία που βασίζεται κυρίως στις ιδέες του Άγγλου Καρόλου Ντάρβιν (Darwin) και του Γερμανού Ζωολόγου Ερνέστου Χαΐκελ (Haeckel) του περασμένου αιώνα. Οι δυο αυτοί επιστήμονες διατύπωσαν την θεωρία της εξελίξεως των ζωικών ειδών από τις απλούστερες μορφές ζωής στις πολυπλοκώτερες .

       Οι παλιές αυτές, ξεπερασμένες ιδέες και θεωρίες, που κάθε τόσο επανέρχονται στην επικαιρότητα με παραλλαγές, αποτελούν ένα στήριγμα – ίσως το μόνο – με επιστημονικοφάνεια, που το χρησιμοποιούν διάφορα υλιστικά φιλοσοφικά ή άλλα συστήματα, και που πολλές φορές εντυπωσιάζουν τους απληροφόρητους, γιατί εμφανίζονται σαν δεδομένα της επιστημονικής βιολογικής έρευνας, σαν επιστημονικές αλήθειες που δήθεν δεν αμφισβητούνται σήμερα.

   Η πιο διαγραμματική σύνοψη της θεωρίας της εξελίξεως είναι εκείνη που έκανε ο καθηγητής των εφαρμοσμένων μαθηματικών και της αστρονομίας του Πανεπιστημίου κολλεγίου του Καρδιφ Αγγλίας και στενός συνεργάτης του διάσημου σύγχρονου αστροφυσικού και κοσμολόγου Sir Fred Hoye, Dr Chandra Wickramasinghe γράφοντας:    

«Μέσα σε μόλις 100 χρόνια πραγματικά γίναμε κυρίαρχοι, τουλάχιστον με περιορισμένη έννοια, κυρίαρχοι των μηχανών. Τα ανθρώπινα όντα με τέτοια επιτεύγματα, όπως η εφεύρεση των μηχανών πίσω τους, άρχισαν τώρα να αισθάνονται πολύ ισχυρά, πολύ υπεροπτικά. Μια μηχανιστική προσέγγιση του κόσμου γεννήθηκε και υιοθετήθηκε in toto, χωρίς καμιά επιφύλαξη, χωρίς να απαντηθεί  κανένα θεμελιώδες ερώτημα που έπρεπε να τεθεί. Εδώ είναι ότι εξαιρετικά σφυροκοπηθήκαμε από την μηχανιστική προσέγγιση, μια προσέγγιση που τελικά οδήγησε το 1859 στην θεωρία της εξελίξεως του Δαρβίνου. Η  θεωρία αυτή στην σύγχρονη περισσότερο εκτεταμένη μορφή υποστηρίζει ότι το αρχέγονο ζωντανό κύτταρο συναρμολογήθηκε  δια μέσου ενός καθαρά μηχανιστικού ανακατέματος των βασικών οικοδομικών κομματιών της ζωής, και επί πλέον διατυπώθηκε ότι λάθη στην αντιγραφή ή στις μεταλλάξεις μαζί με επί πλέον ανακατέματα οδήγησαν στην εξέλιξη από το βακτηρίδιο στον άνθρωπο.

        Αυτά τα πράγματα διδάσκονται σήμερα σαν αποδεδειγμένα γεγονότα στα μαθήματα βιολογίας και στα σχολεία  ακόμη, παρά το ότι πολλοί διακεκριμένοι επιστήμονες τώρα φρονούν ότι είναι βαθύτατα εσφαλμένα. Πιστεύω ότι τώρα, ύστερα από 100 χρόνια μετά τον θάνατο του Δαρβίνου, θα μπορούσε κανείς να ρίξει ένα αντικειμενικό βλέμμα και να κάνει μια ακαταμάχητη (συντριπτική) διαπίστωση λέγοντας, ότι ο Δαρβινισμός υπήρξε ευθύς αμέσως επιστημονικά λανθασμένος και κοινωνιολογικά σακατεμένος, παράλυτος.

       Ο κοινωνικός Δαρβινισμός βασίζεται στο δόγμα του αναπόφευκτου κτηνώδους συναγωνισμού του “κοψίματος του λαιμού” και της εμφανίσεως δια μέσου της φυσικής επιλογής των ουσιαστικά ανώτερων φύλων του ανθρώπου. Η άνοδος του Ναζισμού στην δεκαετία του 1940 και οι κάκιστες απόψεις του ρατσισμού στην σημερινή εποχή είναι, κατά την άποψη μου, τα επιτεύγματα του κοινωνικού Δαρβινισμού. Μια λανθασμένη επιστημονική θεωρία προχώρησε τόσο πολύ, έκανε τόσο μεγάλη ζημιά, και έγινε ανεκτή για τόσο μακρύ χρονικό διάστημα»(1).

       Το 1956 ο Dr W. R. Thompson, Καναδός εντομολόγος διεθνούς κύρους, έγραφε στην εισαγωγή του στην εκατοστή έκδοση του βιβλίου του Δαρβίνου “Η καταγωγή των ειδών”.    
       «Ο Δαρβίνος δεν έδειξε στο βιβλίο του ότι τα  είδη προήλθαν από φυσική επιλογή, απλώς έδειξε, με βάση ορισμένα γεγονότα και παραδοχές, πως τούτο μπορούσε να είχε συμβεί και όπως αυτός πείσθηκε μπορούσε και άλλους να πείσει»(2).
Και στην συνέχεια γράφει:
«Προσωπικές πεποιθήσεις, απλές δυνατότητες, παρουσιάστηκαν σαν να ήταν αποδείξεις ή τουλάχιστον έγκυρα επιχειρήματα υπέρ της θεωρίας...
      Η παρουσίαση μπορεί να τροποποιηθεί χωρίς δυσκολία, ώστε να προσαρμόζεται σε κάθε νοητή περίπτωση. Είναι χωρίς επιστημονική αξία, δεδομένου ότι δεν μπορεί να επαληθευθεί, αλλά επειδή η φαντασία είναι ελεύθερη, είναι εύκολο να δώσει την εντύπωση ότι δόθηκε ένα συγκεκριμένο παράδειγμα πραγματικής μεταλλαγής».

     Όσον αφορά τον Ε. Χαΐκελ, το υλικό που παρουσίασε στα βιβλία του φαινόταν τότε πειστικό για την υποστήριξη της θεωρίας του, ότι ο άνθρωπος κατάγεται από τα ζώα, και με τον τρόπο αυτό προσπάθησε να περιβάλει τις προσωπικές του θεωρίες με το κύρος της επιστήμης, τονίζοντας ότι η επιστήμη απέδειξε τις θεωρίες του. Στην πραγματικότητα τον θόρυβο αυτό έκανε με παραποιήσεις, με νοθείες και με πλαστογραφίες. Δυο επιστήμονες, ο Ρότιμεγερ (Rutimeyer), καθηγητής της ζωολογίας και συγκριτικής ανατομίας στο Πανεπιστήμιο της Βασιλείας (Ελβετίας), και ο καθηγητής της ανατομίας Χις (His) στο πανεπιστήμιο της Λειψίας, δημοσίευσαν επιστημονικές πραγματείες, με τις οποίες απέδειξαν, ότι οι εικόνες ωαρίων και εμβρύων διαφόρων ζώων, που παρουσίαζε σαν όμοιες με τις εικόνες του ωαρίου και εμβρύου του ανθρώπου και τις δημοσίευσε ο Χαΐκελ στα βιβλία του, ήταν φανταστικές και αυθαίρετα σχεδιασμένες και γενικευμένες και ότι «οι 3 εικόνες (εμβρύου ανθρώπου, πιθήκου και σκύλου) είχαν γίνει με το ίδιο κλισέ και ότι η πράξη αυτή του Χαΐκελ είναι αμάρτημα κατά της επιστημονικής αλήθειας»(3). Ο καθηγητής  Χις αποκάλυψε από ποια βιβλία πήρε τις εικόνες ο Χαΐκελ, σε ποια σημεία τις διόρθωσε (δηλαδή τις παραποίησε σκόπιμα), τι έγραφαν κάτω από τις εικόνες οι συγγραφείς που τις είχαν στα βιβλία τους και τι έβαλε αυτός κάτω από αυτές.

       Τον Χαΐκελ ξεσκέπασαν και άλλοι επιστήμονες, όπως ο Σέμπερ (Semper), καθηγητής της ζωολογίας και συγκριτικής ανατομίας στο Πανεπιστήμιο Βίρσμπουργκ, ο καθηγητής Φλαϊσμαν (Fleissmann), ο ζωολόγος δρ. Μπρας (Brass), που – εκτός από τις νοθείες που ανέφερε ο Χις – αποκάλυψε και άλλες  νοθείες και πλαστογραφίες, ώστε αναγκάσθηκε ο Χαΐκελ  να απαντήσει με ολοσέλιδο κύριο άρθρο στην εφημερίδα Volks – Zeitung της 29-12-1908, όπου ομολογεί ότι έκανε πλαστογραφίες και παραποιήσεις των εικόνων, αλλά είναι μόνο 6-8%, και ότι το ίδιο κάνουν εκατοντάδες άλλων επιστημόνων(4)! Και αντί επιστημονικής απαντήσεως επιτίθεται με βρισιές εναντίον εκείνων που αποκάλυψαν τις απάτες του.

Πόσο γνωστά είναι αυτά στον ελλαδικό χώρο;