Τώρα δεν θέλει «τίποτα άλλο παρά να ζήσει»!

Από την Bridget Sielicki για την ιστοσελίδα LiveAction

Η συγκλονιστική ιστορία μιας 22χρονης Ολλανδής που άλλαξε γνώμη για την ευθανασία της, ακριβώς τη στιγμή πριν τη δηλητηριάσουν, γίνεται γνωστή για να προειδοποιήσει για έναν από τους πολλούς κινδύνους του νομιμοποιημένου υποβοηθούμενου θανάτου, που εισβάλλει σιγά σιγά ως δικαίωμα στις κοινωνίες μας.

Η νέα γυναίκα, ονόματι Romy, υπέφερε από κατάθλιψη, διατροφικές διαταραχές και ανορεξία γιατί είχε υποστεί κακοποίηση στην παιδική της ηλικία. Σύμφωνα με το Ολλανδικό δίκαιο, πληρούσε τις προϋποθέσεις για ευθανασία —εφόσον υποστήριζε η ίδια ενεργά για τον θάνατο της για τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Τις ημέρες μάλιστα πριν από τον θάνατό της, της έδειξαν το φέρετρό της, έκανε ένα τατουάζ που σημείωνε την ημέρα που σκόπευε να πεθάνει και αγόρασε για τις φίλες της μπλουζάκια που έγραφαν: «Όλα είναι χάλια».

Αλλά την ώρα που ο γιατρός ήταν έτοιμος να της κάνει τη θανατηφόρα ένεση στο χέρι, της απεύθυνε μια τελευταία ερώτηση, όπως απαιτεί ο νόμος.

-Είσαι σίγουρη;

Για την κοπέλα, όπως η ίδια δηλώνει, εκείνη ήταν η κομβική στιγμή, το σημείο καμπής, που την έκανε να αλλάξει γνώμη.

Κλαίγοντας του απάντησε:

- Όχι…

Το ταξίδι της δεν είχε τελειώσει εντελώς, καθώς αργότερα ζήτησε για άλλη μια φορά ευθανασία. Αλλά μέχρι να φτάσει στο σημείο να την οργανώσει, οι φίλοι της κατάφεραν να της εξασφαλίσουν τη βοήθεια που χρειαζόταν από έναν ψυχίατρο, και το κορίτσι έλαβε θεραπεία για το παιδικό της τραύμα. Τώρα, λέει ότι δεν θέλει «τίποτα περισσότερο από το να ζήσει».

«Δεν μετανιώνω για το ταξίδι», λέει η ίδια. Επειδή  ήλθα τόσο κοντά στο θάνατο, βλέπω τη ζωή ως κάτι πολύτιμο. Δεν θα πάει πάντα καλά, αλλά τώρα ξέρω ότι υπάρχει φως στο τέλος του τούνελ», δήλωσε στο ολλανδικό πρακτορείο NRC.

Η ιστορία της Romy δεν είναι ασυνήθιστη. Πολλαπλές μελέτες έχουν αποκαλύψει ότι συχνά οι άνθρωποι αναζητούν την υποβοηθούμενη αυτοκτονία επειδή, όπως η Romy, είναι θλιμμένοι, απελπισμένοι, δεν έχουν καμία υποστήριξη και φοβούνται μήπως γίνουν βάρος στους άλλους. Όταν ο υποβοηθούμενος θάνατος είναι νόμιμος σε ένα μέρος, πολλοί καταλήγουν να πεθαίνουν χωρίς ποτέ να λάβουν τη βοήθεια που πραγματικά έχουν ανάγκη για να ζήσουν μια γεμάτη και ήρεμη ζωή.

Η ιστορία της Romy αποκαλύπτει ακόμη, πως η ευθανασία για τον άνθρωπο που τη ζητά δεν προέρχεται από απαξίωση της -όποιας- ζωής του, αλλά είναι μια κραυγή απόγνωσης και παραίτησης, όταν δεν  μπορεί να έχει το αληθινό ενδιαφέρον, τη φροντίδα, τη συμπαράσταση και την ασφάλεια που τόσο έχει ανάγκη στη δυσκολία του.

Ας μη φτάσει κανένας στο σημείο να αρνηθεί την ύπαρξή του επειδή εμείς φανήκαμε ελλιπείς και δεν του προσφέραμε αυτό που είχε ανάγκη για να ζήσει.

Πηγή: liveaction.org, Μαμά, Μπαμπάς και Παιδιά