Η Ανθρώπινη ΖΩΗ, κατά τον Εθνικόν μας Ποιητήν είναι :"Mέγα Καλό και Πρώτο”. Ο δε μεγάλος Γερμανός ποιητής Γκαίτε είπε πως η ΖΩΗ είναι "Αγαθόν Πολυτιμότατον” Ο κάθε άνθρωπος εξ άλλου, όπως όλοι γνωρίζουμε, είναι "Προσωπικότης Ανεπανάληπτη”..
Ετσι το "Πολύτιμο αυτό Αγαθόν" προστατεύεται από κάθε έννομον τάξιν στις πολιτισμένες Κοινωνίες. , ως "Πρώτιστον αγαθόν".
Εις το άρθρον 2 του Συντάγματος διακηρύσσεται η ανθρώπινη αξία, ή όπως εδέχθη η αρμοδία τότε Επιτροπή " η αξία του ανθρώπου" και η αναγνώρισις των εξ αυτής πηγαζόντων θεμελιωδών δικαιωμάτων”. Λέγει, λοιπόν, το άρθρ. 2
"" O σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχικήν υποχρέωσιν της Πολιτείας"".
Η Ευρωπαική Σύμβασις περί των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕυρΣΔΑ) γνωστή ως Σύμβασις της Ρώμης του 1950 διακηρύσσει εις το άρθρον 2 :
"Τό δικαίωμα εκάστου ανθρώπου εις την ζωήν προστατεύεται υπό τουΝόμου" Και εις το άρθρον 3 συμπληρώνει " Ουδείς επιτρέπεται να υποβληθή εις βα- σάνους ουτε εις ποινάς ή μεταχείρισιν απανθρώπους ή εξευτελιστικάς". Να σημειωθή ότι με τα ακολουθήσαντα έκτοτε μέχρι τώρα περίπου 10 πρόσθετα Πρωτόκολλα η ΕυρΣ. Δ. Α. έχει αναγάγει την προστασίαν των δικαιωμάτων του ανθρώπου σε τέτοιο σημείο ενδιαφέροντος, ώστε να τύχη σεβασμού η ζωή και του εχθίστου εγκληματίου, διά της καταργήσεως της ποινής του θανάτου!
Ολες σχεδόν οι χώρες της Ευρώπης έχουν κάνει εσωτερικόν Δίκαιον τις δια- τάξεις της Ευρ. Σ. Δ. Α. Εις την Πατρίδα μας με το άρθρον 33 του Ν. 2172 / 1993 < Η ποινή του θανάτου καταργείται>.
Η προστασία αυτή που επαγγέλλεται αυθεντικά ο Συνταγματικός Νομοθέτης πραγματώνεται με την θέσπισιν και λειτουργίαν των Νόμων.
Οι Κανόνες του Δικαίου διακρίνονται σε π ρ ω τ ε ύ ο ν τ ε ς κανόνες και σε δ ε υ τ ε ρ ε ύ ο ν τ ε ς τοιούτους ή κ υ ρ ω τ ι κ ο ύ ς.
Οι ποινικοί Νόμοι θεωρούνται δευτερεύοντες ή κυρωτικοί κανόνες Δικαίου, οι οποίοι καθορίζουν τις κυρώσεις (ποινές), δια την παράβασιν των πρωτευόν- των κανόνων Δικαίου, οι οποίοι έτσι αποτελούν το λογικώς πρότερον των ποι- νικών νόμων. Ωστε, ημπορούμε να πούμε ότι λογικώς η αποστολή του ποινι-κού δικαίου είναι κατ αρχήν η εξασφάλισις της τηρήσεως των πρωτευόντων κανόνων δικαίου, δια της απειλής ποινών, κατά των παραβατών τούτων.
Π ρ ω τ ε ύ ω ν κανών δικαίου είναι όπως είδαμε ο σεβασμός και η αξία της ανθρώπινης ζωής, που προστατεύεται από το Σύνταγμα και τον Α. Κ. , που με το άρθρον 57 επιτάσσει¨" Το Π ρ ό σ ω π ο ν εφ όσον κηρύσσεται ικανόν Δικαίου έχει δικαίωμα επί των εκδηλώσεων της προσωπικότητός του”. Η τ ο ι: Δικαίωμα επί της ζωής, της υγείας, της σωματικής ακεραιότητος κ. λ. π.
ΟΤΑΝ προσβληθή ένα από τα δικαιώματά του αυτά, έρχεται ο ποινικός Νομοθέτης και λέγει π. χ. όταν αφαιρείται η ζωή ενός ανθρώπου:
"Οποιος με πρόθεση σκότωσε άλλον, τιμωρείται με ισόβια κάθειρξη". (299ΠΚ)
"Οποιος με πρόθεση προξενεί σε άλλον σωματική κάκωση η βλάβη της υγείας του τιμωρείται μέ φυλάκιση μέχρι τριών ετών. " (308 Π. Κ.)
Ο Ελληνικός Ποινικός Κώδιξ απειλεί αυστηρές κυρώσεις, προκειμένου να προστατεύση την ανθρωπίνη ΖΩΗ. Εις το Δέκατο Πέμπτο (15ο) Κεφάλαιον του Κώδικος έχουν καταστρωθή τα άρθρα που αναφέρονται εις τά “Εγκλήματα κατά της Ζωής”..Αυτά είναι τ ρ ί α
Η ανθρωποκτονία - Η παιδοκτονία - και Η τεχνητή διακοπή της εγκυμοσύνης
Το έγκλημα της ανθρωποκτονίας είναι γνωστόν.
Π α ι δ ο κ τ ο ν ί α δεν είναι " η θανάτωσις ενός παιδιού", όπως, κατά την κοινήν αντίληψιν, θεωρείται και λέγεται..Πρόκειται δια νομικόν όρον, με όλως ιδιαίτερη σημασία..Παιδoκτονία δεν διαπράττει όποιος "θανατώσει" ένα παιδί.
Μόνο ένα πρόσωπο ημπορεί να διαπράξη ένα τέτοιο έγκλημα:Η Μητέρα του!
Λέγει το άρθρον 303 του Π. Κ. : " Μ η τ έ ρ α που με πρόθεση σκότωσε το παιδί της κατά τον τοκετό ή μετά τον τοκετό, αλλά ενώ εξακολουθούσε ακόμη η διατάραξη του οργανισμού της από τον τοκετό, τιμωρείται με κάθειρξη μέχρι δέκα (10) ετών". Ωστε το έγκλημα τούτο είναι δυνατόν να εκτελεσθή μόνο από Μητέρα και μάλιστα κατά την διάρκεια του τοκετού ή αν είναι μετά τον τοκετόν, στην διάρκεια που εξακολουθεί η διατάραξη του οργανισμού της.
ΑΝ το έγκλημα διαπραχθή μετά τον τοκετόν και αφού έχει συνέλθει κανονικά ο οργανισμός της τότε δεν διαπράττει Παιδοκτονίαν αλλά Ανθρωποκτονίαν!
Τέλος, «Παιδοκτονία» και «"Τεχνητή διακοπή της εγκυμοσύνης", είναι το τρίτον από τα εγκλήματα κατά της Ζωής, που ο Π. Κ. έχει καταστρώσει εις τα άρθρα 303 και 304 αυτού.
Ο τίτλος “Τεχνητή διακοπή της εγκυμοσύνης» ετέθη με τον Ν. 1609 / 1986, (ως άρθρον 304 ΠΚ), που αντικατέστησε τον μέχρι τότε ισχύοντα τίτλον "ΑΜΒΛΩΣΙΣ " του Ποιν. Κώδικος, που ίσχυε από το 1951.
Η λέξις παράγεται από το ρήμα "Αμβλόω-ώ", που σημαίνει " αφαιρώ την ζωήν του Εμβρύου".
Τό άρθρον 304 του Ποινικού Κώδικος, που ίσχυε από το έτος 1951 μέχρι του Νόμου 1609 / 1986, που το "μετωνόμασε", σε " Τεχνητή Διακοπή της Εγκυμοσύνης" ώριζε το 'εγκλημα τούτο ως εξής:
"E γ κ υ ο ς που με πρόθεση σκοτώνει με έκτρωση ή με άλλον τρόπο το έμβρυο που κυοφορεί ή επιτρέπει σε ά λ λ ο ν να το σκοτώση τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι τριών ετών". Η "νέα" διάταξις του Ν. 1609 / 1986, και όπως έχει τελικώς καταστρωθή εις τον Π. Κ. (άρθρον 304 #2 εδ. 3) λέγει:
"Ε γ κ υ ο ς που διακόπτει ανεπίτρεπτα την εγκυμοσύνη της ή επιτρέπει σε α λ λ ο ν να την διακόψει τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι ενα έτος. "
Εν τούτοις, με εξαιρέσεις που καθιέρωσε αφήνει ατιμώρητη την άμβλωση αν ενεργηθή στις πρώτες 12 εβδομάδες της εγκυμοσύνης! (1).
Ετσι, όπως, διατυπούται η ‘Αμβλωσις εις τα δύο αυτά άρθρα, διακρίνουμε δύο βασικώς αντικειμενικές υποστάσεις του εγκλήματος τούτου.
Τήν αυτάμβλωσιν και την ετεράμβλωσιν.
Αυτάμβλωσιν έχουμε όταν η έγκυος μόνη της φονεύει το έμβρυον.
Ετεράμβλωσιν όταν άλλο ς διαπράττει την άμβλωσιν. Καί έάν μεν αυτός ό ά λ- λ ο ς θανατώνει το έμβρυον, συναινούσης της εγκυμονούσης, διαπράττει α δ ί κ η μ α, δηλαδή τιμωρείται με φυλάκισιν. Εάν όμως θανατώνει το έμβρυον, χωρίς την συναίνεσιν (αγνοούσης) της κυοφορούσης, τ ό τ ε διαπράττει κ α κ ο ύ ρ γ η μ α και τιμωρείται με κάθειρξιν.
Ο νομοθέτης του ν. 1609 / 1986 ήθελε να εξαλείψη, ως "κακόηχον " και προσ- βλητικόν" τον τίτλον "αμβλωσις", καί με την πίεσιν των φεμινιστικών γυναικεί ων οργανώσεων, που διεδήλωναν μέ κάθε τρόπον οτι είναι δικαίωμα της γυναίκας να αποφασίση για το σώμα της και κανείς δεν ημπορεί να της επιβάλη ένα ανεπιθύμητο παιδι (2), καθώς και διαφόρων "προοδευτικών" εγκεφάλων, έθεσεν ως τίτλον του εγκλήματος "Τεχνητή Διακοπή της Εγκυμοσύνης. "!
Και αι μέν και οι δε, επηρεασμένοι από αντιχριστιανικές αντιλήψεις και υλιστικές θεωρίες, οπως θα ιδούμε κατωτέρω, έφθασαν εις το σημείον να ταυτίζουν το κυοφορούμενον με το σώμα της κυοφορούσης !
Όμως, παρά τους εξωραισμούς, παρά τις "φιλότιμες" προσπάθειες πολλών ποινικολόγων να προσαρμοσθούν στις απαιτήσεις «των προοδευτικών» αντιλήψεων, σε όλα τα Δίκαια όλων των πολιτισμένων χωρών η Τεχνητή Διακοπή της Εγκυμοσύνης είναι Ε γ κ λ η μ α.
Και είναι Ε γ κ λ η μ α, δ ι ό τ ι δ ε ν είναι το έμβρυον τ α υ τ ό ν με την κυοφορούσαν! Δ ε ν είναι ο εαυτός τ η ς, ούτε κτήμα τ η ς. Δ ε ν είναι προ-σωπικόν της δικαίωμα, όπως θα ιδούμε παρακάτω. Τι είναι Δικαίωμα;
Ο ορισμός που δίνεται εις την λέξιν είναι ότι:
«Δικαίωμα είναι η υπό της εννόμου Τάξεως παρεχομένη εις το Πρόσωπον εξουσία, προς πραγμάτωσιν βιοτικού συμφέροντος». (3)
Η αλλοιώς, «Δικαίωμα» είναι «Η ελευθερία που αναγνωρίζεται από τον Νόμο σε φυσικό η νομικό πρόσωπο, να ενεργή για την ικανοποίηση των συμφερόντων του". Οπως ελέχθη και προηγουμένως, το Πρόσωπον εφόσον κηρύσσεται ικανόν έχει δικαίωμα επί των εκδηλώσεων της προσωπικότητός του, ήτοι δικαίωμα επί της ζωής, της υγείας, της τιμής, της απορρήτου περιοχής της προσωπικότητός του, της ελευθέρας πνευματικής και σωματικής κινήσεώς του κ. λ. π. (4).
Ο λ α αυτά τα αγαθά είναι <ιδικά> του (του προσώπου), κανείς δεν επιτρέπεται να τα θίξη ή να του τα αφαιρέση η να τα καταστρέψη. Και όπως κανείς δεν θέλει να του τα αμφισβητήσουν οι άλλοι, έτσι και αυτός δεν ημπορεί να θίξη, αφαιρέση ή καταστρέψη τα αγαθά του άλλου, του πλησίον του.
Είναι αξιον υπογραμμίσεως ότι η αυτοκτονία δεν θεωρείται έγκλημα. (5)
Δι’αυτό και ο ανθρώπινος Νομοθέτης του Π. Κ. δεν την περιλαμβάνει μεταξύ των τιμωρητών πράξεων εις τα Εγκλήματα κατά της Ζωής.
Τούτο δε, διότι εκρίθη ότι: Αφ ενός μεν, έκαστος δικαιούται να διαθέση την ζωήν του. Αφ ετέρου δε, και κυρίως διότι πρακτικώς είναι αδύνατος η επίτευξις μιας αποτελεσματικής καταστολής, δηλ. της ειδικής προλήψεως της αυτοκτονίας (6). Π ρ ο σ έ ξ α τ ε τώρα:
Ενώ η αυτοκτονία δεν είναι αδίκημα - δια τον λόγον που είπαμε - όμως ο Ποινικός Νομοθέτης έχει αναγάγει σε αδίκημα ιδιώνυμο την σ υ μ μ ε τ ο χ ή ν σε αυτοκτονία! Λέγει το άρθρον 301 Π. Κ. :
""Οποιος με πρόθεση κατέπεισε άλλον να αυτοκτονήσει, αν τελέστηκε η αυτοκτονία ή έγινε απόπειρά της, καθώς και όποιος έδωσε βοήθεια κατ αυτήν τιμωρείται μέ φυλάκιση"" Δ ι α τ ί; Η αιτιολογία είναι ότι:
Αυτός που αυτοκτονεί διαθέτει την ζωήν Του. Ομως αυτός που διεγείρει ή βοηθεί έτερον να αυτοκτονήση δεν διαθέτει την ζωήν Του, την ιδικήν Του! Διαθέτει την ζωήν Α λ λ ο υ ! (7)
Α λ λ ο το θέμα εαν ο αυτοκτονών εχη το δικαίωμα από απόψεως Χριστια-νικής να καταστρέψη την ζωήν του, την οποίαν δεν εδημιούργησεν ο ίδιος..Δεν απέκτησε με τον ιδρώτα του !Δεν είναι κτήμα Του. Του ε δ ω ρ ή θ η!
Περι αυτού όμως θα εκτεθούν κατωτέρω.
Ετσι, εφθάσαμε εις το κ έ ν τ ρ ο ν του ζητήματός μας.
«Η έγκυος που με πρόθεση σκοτώνει με έκτρωση ή με άλλον τρόπον το έμβρυο που κυοφορεί ή επιτρέπει σε άλλον να το σκοτώσει », εξασκεί δικαίωμά “Της” ή αφαιρεί την ζωήν κάποιου Α λ λ ο υ;
Ο κυοφορούμενος είναι ο “Εαυτός Της” Η “Κ ά π ο ι ο ς” Αλ λ ο ς;
Κατά τους Νόμους ολων των πολιτισμένων Χωρών και κατά τον Ιδικόν μας Π. Κ. , όπως είδαμε ανωτέρω «αντικείμενον του εγκλήματος της Τεχνητής Διακοπής της Κυήσεως είναι η Ανθρώπινη Ζωή, η εν σπέρματι υπάρχουσα εις την κοιλίαν της μητρός». Εις το έμβρυον αναγνωρίζονται Δικαιώματα (8)τα οποία ο Νόμος, κ α ι ο ιδικός μας Νόμος προστατεύει. Λέγει ο Αστικός Κώδιξ (1711)
«Κληρονόμος μπορεί να γίνει εκείνος που κατά το χρόνο της επαγωγής βρίσκεται στη ζωή ή έχει τουλάχιστον συλληφθεί».
Ετσι ο κυοφορούμενος λογίζεται ότι έχει γεννηθή κατά τον χρόνον της επα-γωγής(του θανάτου του κληρονομουμένου), εφ όσον ύστερα εγεννήθη ζών, η δε κληρονομία κατά το μέχρι του τοκετού διάστημα σχολάζει και τίθεται υπό κηδεμόνα. Τούτο σημαίνει ότι ο κυοφορούμενος έχει δικαιώματα από τότε που συνελήφθη εις την κοιλίαν της μητέρας του και δή :
- Ημπορεί να γίνη κληρονόμος,
- Ημπορεί ένεκα θανατώσεως προσώπου (του πατρός του π. χ.) να γεννηθή υπέρ αυτού δικαίωμα αποζημιώσεως,
- Ημπορεί να συναφθή σύμβασις υπέρ αυτού, ως τρίτου. Ωστε, ο κυοφορούμενος είναι φορεύς δικαιωμάτων, είναι Ανθρωπος! (9).
Ομως, εις την θεωρητικήν εξέτασιν του ζητήματος τούτου, τόσον εις την Φι- λοσοφίαν, όσον και εις την Νομικήν Επιστήμην υπήρξαν και υπάρχουν δια- φορετικές θεωρίες και εξετέθησαν αποκλίνουσες απόψεις, ιδίως καθ όσον αφορά εις τα σπουδαία ζητήματα “ Π ό τ ε “ αρχίζει υπάρχουσα η ΖΩΗ;.
Ποία η σχέσις της Ψυχής και του Σώματος, εις αυτήν την αρχήν της ζωής;
Π ό τ ε χρονικώς εμφανίζεται - υπάρχει καθένα από τα δύο συστατικά του ανθρώπου; Ερχονται εις την ζωήν χωριστά το καθένα ή μαζί;
Εις την Φιλοσοφίαν αναπτύχθηκαν διάφορες θεωρίες, ιδίως προ της Χριστι- ανικής Διδασκαλίας, που όμως επηρέασαν αρκετούς, και μετά Χριστόν..
Ο Πλάτων, εδίδασκεν ότι η ψυχή σχηματίζεται έξω της μητρικής κοιλίας. Εισέρχεται δε εις το τέκνον ευθύς άμα τω τοκετώ, δια της πρώτης αναπνοής του βρέφους. (10)
Ο Αριστοτέλης, εδίδασκεν ότι υπάρχουν τρείς ψυχαί, εκ των οποίων η τρίτη είναι η ανθρωπίνη και έρχεται έξωθεν..(11).
Οι Στωικοί φιλόσοφοι υπεστήριζαν ότι¨εν τω σπέρματι υπάρχει πνοή ζωής, η οποία αποτελεί μέρος της ψυχής του γεννήτορος.
Αλλοι φιλόσοφοι εκπρόσωποι των ανατολικών δοξασιών εδίδασκαν την μετεμψύχωσιν. Πρόκειται περί της θεωρίας κατά την οποίαν η κάθε ψυχή εγκαθίσταται διαδοχικά στα σώματα ανθρώπων, ζώων ακόμη και φυτών, κατά την διάρκεια πολλών ζωών, μέχρις ότου εξαγνισθή εντελώς και φθάση στην τελειότητα, οπότε και ενώνεται ή ταυτίζεται με το θείον...
Κατά την διάρκειαν του μεσοπολέμου (μεταξύ Αου και Βου παγκοσμίου πο-λέμου), εις την Γαλλίαν επεκράτησαν υλιστικές και αντιπνευματικές θεωρίες, που επηρέασαν αρκετούς εκπροσώπους της Νομικής Επιστήμης, ιδίως ποινι-κολόγους, που έδειξαν τάσεις απαμβλύνσεως του εγκλήματος της αμβλώσεως. Θεωρητικοί της εποχής εκείνης υπεστήριζαν και εδίδασκαν ότι κατά τον πρώτον χρόνον της κυοφορίας πρόκειται περί "απλών οργανικών στοιχείων" τα οποία αποτελούν το γονιμοποιημένον ωάριον, η καταστροφή του οποίου δεν είναι δυνατόν να συνιστά αφαίρεσιν ζωής ανθρωπίνης, συνεπώς δεν κυριολεκτούμε όταν ομιλούμε περί θανατώσεως του εμβρύου. (12)
Επροτιμούσαν να αποδέχωνται τις διάφορες γνώμες παλαιών φιλοσόφων και επιδεικτικά αγνούσαν τις Χριστιανικές τοποθετήσεις.
Ελληνες μάλιστα που εσπούδασαν εις την Εσπερίαν εθαμβώθησαν από τις θεωρίες εκείνες, τόσον ώστε όταν ήλθαν εις την Πατρίδα τους, έφεραν και τις δοξασίες αυτές, ως διδάσκαλοι και συγγραφείς, δια να δικαιολογήσουν την "αντιχριστιανικήν" στάσιν των εις το θέμα αυτό.
Εφθασαν ακόμη εις το σημείον είτε ηθελημένως είτε εξ αγνοίας να λέγουν και να γράφουν, ότι δήθεν η Χριστιανική Εκκλησία ΔΕΝ απαντά εις το ζήτημα της αρχής της ζωής !!(13)
Είναι, λοιπόν, σημαντικόν να γνωρίζη ο άνθρωπος την αλήθειαν :
Π ό τ ε αρχίζει να υπάρχη η ανθρώπινη ζωή. Εάν είναι αλήθεια ότι μ ε τ ά την σύλληψιν, την ένωσιν σπερματοζωαρίου - ωαρίου, δεν πρόκειται παρά για “Ενωση απλών οργανικών ουσιών», τ ό τ ε ΔΕΝ υπάρχει εις την κοιλίαν της κυοφορούσης γυναικός ζωή εν σπέρματι”, επομένως οι φεμινίστριες και όσοι τις κανοναρχούν έχουν δίκαιον. Διακόπτοντας την κύησιν ασκούν δικαίωμά “τ ο υ ς”, και κανένα Νόμον δεν παραβιάζουν. Αποβάλλουν βιαίως "οργανικές ουσίες" και Οχι ανθρώπινη ζωή εν σπέρματι!.
Επομένως, ευρίσκοντο και ευρίσκονται εν αδίκω οι παλαιότεροι και οι νεώτεροι Νομοθέται των πολιτισμένων Χωρών, που με τις ποινικές διατάξεις τωνετιμωρούσαν και τιμωρούν την έγκυον που σκοτώνει το έμβρυον εις την κοιλίαν της !.
Εάν, αντιθέτως, με την σύλληψιν κυοφορήται μια κ α ι ν ο ύ ρ γ ι α Ζωή.
Εάν με την σύλληψιν η μήτρα της γυναικός γίνεται το λίκνον ενός νέου αν- θρώπου, που έρχεται εις την ζωήν: Τ ό τ ε η άμβλωσις ή η διακοπή της κυήσεως - όπως και αν την αποκαλέσουμε - είναι Εγκλημα!
Oχι μόνον προβλεπόμενον και τιμωρούμενον υπό του Ποινικού Κώδικος, α λ λ ά κυρίως Εγκλημα κατά της Δημιουργίας!
Εγκλημα κατά του ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ, το οποίον ακολουθείται από πολλές δυσάρεστες συνέπειες. Π ο ί α, λοιπόν, είναι η Αλήθεια εν προκειμένω;
Ιδιαιτέρως, για μάς τους Πιστούς έχει σημασίαν: Tι διδάσκει η Εκκλησία.
Θα αρχίσουμε από τα πιό ευκολονόητα και θα προχωρήσουμε στα βαθύτερα.
Η Υμνολογία της Εκκλησίας μας έχει συντεθή από πολύ σοφούς Πατέρες, οι οποίοι με πολλήν προσευχήν και πλουσίαν την Χάριν του Αγίου Πνεύματος έχουν συνθέσει και παραδώσει εις το Χριστιανικόν Πλήρωμα τους θησαυρούς της. Και πρέπει να υπογραμμισθή ότι εις την Υμνολογίαν της Εκκλησίας μας, με ευλάβειαν, σαφήνειαν και πληρότητα αποτυπώνονται και δογματικές αλήθειες της Πίστεώς μας.
Ελισάβετ. Τό δε βρέφος εκείνης ευθύς, επιγνόν τον ταύτης ασπασμόν έχαιρε. Και άλμασιν ως άσμασιν, εβόα προς την Θεοτόκον: “Χαίρε, γεωργόν γεωργούσα φιλάνθρωπον. " (14)
Ο Υμνογράφος αποδίδει έτσι ποιητικά τον Ευαγγελιστήν Λουκάν, που λέγει:
"Εν ταις ημέραις εκείναις αναστάσα Μαριάμ, επορεύθη εις την ορεινήν μετά σ π ο υ δ ής, , εις πόλιν Ιούδα και εισήλθεν εις τον οίκον Ζαχαρίου και ησπάσατο την Ελισάβετ.
Καί εγένετο ως ήκουσεν η Ελισάβετ τον ασπασμόν της Μαρίας εσκίρτησε το βρέφος εν τη κοιλία αυτής και είπεν. Ευλογημένη συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου.... Ιδού γαρ, ως εγένετο η φωνή του ασπασμού σου εις τα ώτα μου, εσκίρτησε το βρέφος εν αγαλιάσει εν τη κοιλία μου. " (15)
Η Παναγία μας, αμέσως μετά τον χαιρετισμόν και το χαρμόσυνον άγγελμα του Γαβριήλ, ζώντας μέσα στην σφαίραν του Θαύματος, αισθάνθηκε την ανάγκην να επισκεφθή την Ελισάβετ. Οπως δε λέγουν οι ερμηνευταί, όχι μόνον διότι ένα τέτοιο γεγονός αισθάνθηκε την ανάγκην να το ανακοινώση σε άνθρωπο δικό της, αλλά και διότι επισκεπτομένη την Ελισάβετ θα διεπίστωνε ένα άλλο θαύμα. Μικροτέρας βεβαίως σημασίας αλλά πάντως θαύμα. Την πρόσφατη σύλ ληψη του Ιωάννου, που της ανεκοίνωσεν ο Αγγελος. Εγινεν συνεπώς η επίσκεψις αυτή α μ έ σ ω ς, μετά τον Ευαγγελισμόν. " Επορεύθη μετά σπουδής", λέγει ο Ευαγγελιστής. Και ευρήκε την Ελισάβετ έξι μηνών έγγυον. Το σπουδαίον δε και εκθαμβωτικόν και τόσο πληροφοριακόν για το θέμα μας είναι τούτο:
Τα ώτα της Ελισάβετ ήκουσαν τον ασπασμόν της Παρθένου. Τό βρέφος εν τη κοιλία της τον άκουσε και εσκίρτησεν εν αγαλιάσει! Και όπως τα ώτα της Ελι-σάβετ έγιναν τα αισθητήρια του κυοφορουμένου Ιωάννου, γιά να ακούση τον ασπασμόν της Μαρίας. Ετσι και το στόμα της Ελισάβετ έγινε το αισθητήριον του Ιωάννου, δια να εξαγγείλη με το στόμα της προφητικώς ότι η Παρθένος που τώρα είναι μπροστά της είναι εγκυμονούσα και όχι απλώς κυοφορούσα, αλλά η Μήτηρ Του Κυρίου της! Η Ελισάβετ δεν εγνώριζε τίποτε ακόμη περί του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Με το στόμα της όμως επροφήτευεν το βρέφος Ιωάννης! Δεν είχε λοιπόν εις την κοιλίαν της η Ελισάβετ από της συλλήψεως του Ιωάννου, "οργανικές η χημικές ουσίες", όπως εδίδασκαν και διδάσκουν άνθρωποι ανεγκέφαλοι ή απληροφόρητοι. Η Εκκλησία μας εις το μεγαλυνάριον της 23 Σεπτεμβρίου που εορτάζεται η Σύλληψις του Προδρόμου ψάλλει:
"Σήμερον η στείρα και γηραιά Ελισάβετ υιόν συλλαμβάνει εκ της σποράς Ζαχαρίου..Ιωαννην τον Πρόδρομον Κυρίου..."
Kαι εις το δοξαστικόν των στιχηρών του Εσπερινού, αρχίζει ως εξής:
«Εκ στειρευούσης σήμερον (την 23. 9) νηδύος, καρπός προσευχής Ανεβλάστησεν, Ιωάννης ο Πρόδρομος».
Ας ιδούμε τώρα «Τί» η Χριστιανική Γραμματεία (Διδασκαλία) διδάσκει:
Ο Αγιος Γρηγόριος ο Νύσσης, που όπως γίνεται παραδεκτόν ήτο και ιατρός, διδάσκει ότι ο Άνθρωπος είναι σύνθετος. Αποτελείται απο σώμα και ψυχήν. Και ότι «μία και κοινή η της συστάσεως αρχή» είναι. Με τον τρόπον αυτόν απορρίπτει την διδασκαλία του Πλάτωνος καί του Ωριγένους που εδίδασκαν την προύπαρξι της ψυχής. Διότι όπως χαρακτηριστικά λέγει, οι θεωρίες αυτές παρουσιάζουν τον άνθρωπο να είναι «και προγενέστερος και νεώτερος του εαυτού του».
Κατά τον αγιο Γρηγόριο, ΔΕΝ προηγείται το ένα συστατικό του άλλου.
“Μήτε προ του σώματος την ψυχήν, μήτε έμπαλιν», δια να μή διχάζεται ο άνθρωπος με τον εαυτόν του, «τη κατά τον χρόνον διαφορά».
Η αλήθεια που δεχόμαστε, λέγει ο άγιος Γρηγόριος, είναι “Μήτε ψυχήν προ του σώματος, μήτε χωρίς ψυχής το σώμα, αλλά μίαν αμφοτέρων αρχήν».
Κοινή είναι η αιτία για τα δύο στοιχεία, περιεχομένη εν δυνάμει εις το σπέρμα.
«Δίδυμος αμφοτέρων η γένεσις κατά ταυτόν αλλήλοις συνεπιδημούντων τω βίω. Ούτε γαρ προυπάρχει του σώματος η ψυχή, ούτε προκατασκευάζεται της ψυχής το σώμα, άλλ ομοχρόνως εν τη ζωή γίνονται» (16)
Καί φέρνει το παράδειγμα του σιταριού. Κάθε τι που υπάρχει γύρω από τον στάχυ, έχει συμπεριληφθή στή δύναμη τού σπόρου, δηλαδή και το χόρτο, και η καλαμιά και οι ενδιάμεσοι κόμποι, και ο καρπός και τά άγανα, και τίποτε από αυτά, ως προς την αιτίαν της δημιουργίας δεν προυπάρχει τού σπόρου ή δεν γίνεται μετά στή φύση του σπόρου. Ολα εμπεριέχονται εν δυνάμει σαυτόν. Ετσι νομίζω και το ανθρώπινο σπέρμα έχει σπαρμένη μέσα του, μαζί με την πρώτη αιτία της σύστασης, την δύναμη της φύσεως. Αναπτύσσεται δε και φανερώνεται διά μέσου κάποιας φυσικής σειράς. Και προχωρεί προς την ολοκλήρωση χωρίς να παίρνει τίποτε απ έξω επί πλέον, για την συμπλήρωση του τελείου ανθρώπου. Με αυτόν τον τρόπον ο Αγιος Γρηγόριος διδάσκει ότι πρέπει να διακρίνουμε τον χρόνο της δημιουργίας της ψυχής από τον χρόνον της εμφανίσεως της δια των ενεργειών της. Αυτές οι χρονικές στιγμές φυσικά απέχουν μεταξύ των αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι εκ των υστέρων δημιουργείται η μεταφυτεύεται η ψυχή στο σώμα.
“Ουδέν ήττον εν εκείνω εστί».
«Ως γάρ ουκ έστι την κατά τα μέλη διάρθρωσιν ενιδείν τω προς την σύλληψιν του σώματος εντιθεμένω προ της διαπλάσεως, ούτως ουδέ τας της ψυχής ιδι ότητας εν τω αυτώ δυνατόν εστί κατανοήσαι, πριν προελθείν εις ενέργειαν. Και ώσπερ ουκ αν τις αμφιβάλοι προς τας των άρθρων και σπλάχνων διαφοράς εκείνο το εντεθέν σχηματίζεσθαι, ουκ άλλης τινος δυνάμεως επεισερχομένης, αλλά της εγκειμένης φυσικώς προς την ενέργειαν ταύτην μεθισταμένης. Ούτω και περί ψυχής αναλόγως εστί το ίσον υπονοήσαι, ότι κάν μη διά τινων ενεργειών εν τω φαινομένω γνωρίζεται, ουδέν ήττον εστίν εν εκείνω». Και συμπληρώνει ότι όλα αυτά γίνονται με την δύναμιν: «Εν τω πρώτω του Θεού βουλήματι καταβληθείσαν».
(Αυτή η αιτία έχει κατατεθή στο αρχικό σχέδιο Του Θεού)!
Τέλος, σαλπίζει:
«Ουδέν αθεεί των εν τω κόσμω γινομένων εστί, πάντα δε της θείας εξήπται βουλήσεως. σοφόν δε και προνοητικόν το θείον» (16α).
Καί ο Μέγας Βασίλειος την αυτήν προς τον Γρηγόριον άποψιν διδάσκει, λέγο- ντας χαρακτηριστικά για την αρχήν της δημιουργίας σώματος και ψυχής, πως «ομού τω προστάγματι συνυπέστη» και καλεί τον άνθρωπον να θαυμάση την σοφίαν του Δημιουργού: «Θαύμαζε τον τεχνίτην, πώς της ψυχής σου την δύναμιν προς το σώμα συνέδησεν»!
Τέλος, να κλείσουμε με την σαφή μαρτυρίαν του ιερού Δαμασκηνού ο οποίος ακολουθώντας τους Πατέρας του χρυσού αιώνος και απορρίπτοντας σαν μωρολογίες τις θεωρίες του Πλάτωνος και του Ωριγένους λέγει: «Αμα δε το σώμα και η ψυχή πέπλασται, ού το μεν πρότερον, το δε ύστερον, κατά τα Ωριγένους ληρήματα» (17)
Αυτή είναι η αλήθεια για το μεγάλο και σπουδαίο αυτό θέμα περί της αρχής και δημιουργίας των δύο στοιχείων, σώματος και ψυχής του ανθρώπου, όπως μας την παρέδωσαν οι φωτισμένοι πατέρες της Εκκλησίας μας. Αλλως τε είναι φυσικά αδύνατο να γνωρίσουμε οι άνθρωποι..«ούτω μεγάλα και θεία ει μη τη άνωθεν κατελθούση δωρεά του Αγ. Πνεύματος» (18).
Ας έλθουμε τώρα στην ιατρική επιστήμη. Κάνει εντύπωση ιδιαιτέρως σήμερα με τα τελειότερα μέσα της ιατρικής τεχνολογίας η εξέλιξις του εμβρύου.
Την 1η εβδομάδα από της συλλήψεως μορφολογικά εμφαίνεται ενας μικρός κλώνος στη μήτρα. Την 2η εβδομάδα γίνεται ένα ωοειδές κυστίδιο. Την 4η
Την 8η εβδομάδα αναγνωρίζονται οφθαλμοί, αυτιά, μύτη στόμα. Σχηματίζονται τα δάκτυλα και εξαφανίζεται η ουρά. Στήν 12η εβδομάδα εμφανίζεται δέρμα ροζ, λεπτό και αναγνωρίζεται ανθρώπινον όν. Οι ειδικοί την 12η εβδομάδα αντιμετωπίζουν " Ανθρώπινον Ον" ! (19). Ετσι, δεν είναι μόνο τα "ληρήματα" του Πλάτωνος και του Ωριγένους αλλά και τα «ληρήματα» των προοδευτικών (ανδρών και γυναικών), που υποστηρίζουν οτι μετά την σύλληψη δεν υπάρχουν παρά μερικές "οργανικές ουσίες", που φέρουσα αυτές εις την κοιλίαν της η εγκυμονούσα έχει το δικαίωμα να τις αποβάλη, αφού δεν πρόκειται για αν- θρώπινη Ζωή !! ΔΕΝ είναι οργανικές ουσίες. Είναι ανθρώπινη Ζωή..Δεν είναι ο εαυτός “Σου”, κυρία. ΕΙΝΑΙ ένα “Αλλο” ανθρώπινον Ον, «διαφορετικό” από εσέ!! Αυτό το Ον δεν είναι ¨εσύ”. Και δε είναι απόκτημά Σου!
Μ ό ν η σου δεν ημπορούσες να κάνης τίποτε! Εκτός του ότι και ο «σύντρο- φός» σου όπως εσύ ημπορεί να πή “ Είναι και δικό μου”, ο μ ω ς και οι δυό σας ακόμη: Δεν έχετε το δικαίωμα να πήτε είναι Δικό “ Μας”! (20).
Ρίξετε μια ματιά γύρω σας πόσα ζευγάρια «Θέλουν πολύ αλλά δεν ημπορούν»!
ΔΕΝ επιτρέπεται να αγνοούμε οτι:
«Το τεκείν άνωθεν έχει την αρχήν, από της του Θεού Προνοίας, και ούτε γυναικός φύσις ούτε ανδρός, ούτε άλλο ουδέν αύταρκες προς τούτο εστίν», βροντοφωνούσε ο Ιερός Χρυσόστομος προς εκείνους εκ των ανθρώπων της εποχής του, οι οποίοι “ούτως αλόγως διάκεινται ταις γυναιξίν εγκαλείν επειδάν μη τίκτωσιν». Είναι συνέχεια της παραδόσεως από παληά πού κατηγορούσαν τις στείρες σαν να έφταιγαν αυτές, όπως στην εποχή της Ελισάβετ (21), η οποία με την σύλληψιν θαυματουργικώς του Προδρόμου, ευλογούσε και ευχαριστούσε τον Θεόν διότι ευδόκησε έστω στην προχωρημένην ηλικίαν της
«αφελείν το όνειδος αυτής εν ανθρώποις», το όνειδος της ατεκνίας ! (22)
Ετσι δεν πρέπει να λέμε «έκανα 3, 4, 5, παιδιά». Αλλά να λέμε:
«Ο Θεός ευδόκησε και μας έδωκε 3, 4, 5, παιδιά».
Τό έμβρυο που φωλεύει στα σπλάχνα κάθε γυναικός είναι δημιούργημα του Θεού, Οχι του ανθρώπου, γυναικός ή ανδρός !Οι γονείς είμαστε θεματοφύλακες και διαχειριστές. Οχι ιδιοκτήτες των παιδιών. Συνεργοί Θεού είμαστε:
νανθρώπου άνθρωπος συνεργεί», λέγει ο Αγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας.
Ωστε, από της συλλήψεως εις την μήτραν της μητέρας του ένας νέος άνθρωπος έρχεται. Ηδη από την 8η εβδομάδα όπως είδαμε οι ιατροί ευρίσκοντα μπροστά σε ένα «Ανθρώπινον Ον». Το έμβρυο είναι Ανθρώπινη Ζωή εν δυνάμει. Οποιος προκαλεί άμβλωσιν ή έκτρωσιν ή τεχνητήν διακοπήν της κυήσεως- όπως και να το πούμε - διαπράττει αφαίρεσιν ζωής. Εγκλημα!
Διαπράττει έγκλημα κατά τού ΘΕΟΥ πρωτίστως. Κατά μιάς νέας ερχομένης
Ζωής. Κατά της ανθρωπότητος. Ποιός ημπορεί να αποκλείση ότι, μεταξύ των 400. 000 περίπου αμβλώσεων το χρόνο που γίνονται στην Πατρίδα μας, θα ήταν μεταξύ αυτών και μεγάλοι επιστήμονες, καλλιτέχναι, διανοούμενοι και ευεργέται του Εθνους ή του κόσμου;
Είναι ε γ κ λ η μ α και ΟΧΙ δ ι κ α ί ω μ α η Τεχνητή Διακοπή της κυήσεως.
Το δυστύχημα είναι ότι είναι όχι μ ό ν ο ν έγκλημα. Είναι πηγή πολλών άλλων παρενεργειών που λειτουργούν δυστυχώς εγκληματικώς! Και εξηγούμαι:
Π ρ ώ τ η, βλαβερή, ανεπιθύμητη και επικίνδυνη συνέπεια της αμβλώσεως είναι αυτή που απειλεί την ίδια την εγκυμονούσα. Την υγείαν της ακόμη και την ζωή της. Ως γνωστόν τα μέσα της διακοπής της εγκυμοσύνης είναι δύο ειδών:
Τά φάρμακα και οι λεγόμενοι χ ε ι ρ ι σ μ ο ί, εξωτερικοί και εσωτερικοί.
Η ιατρική επιστήμη και σήμερα ακόμη, με την εκπληκτική πρόοδο των ιατρικών μέσων, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. Να, τι λεγουν οι ειδικοί:
”Από τα φάρμακα είναι δυνατό να προκληθή δηλητηρίαση, με σοβαρές επιπτώσεις ή και θανατηφόρα εξέλιξη για την μητέρα, αναλόγως του είδους της ουσίας και της τοξικής της δράσης». (23)
Εξ άλλου από τους εξωτερικούς χειρισμούς, μάλιστα όταν είναι βίαιοι μπορεί να προκληθούν κακώσεις, από τις πιό απλές, μέχρι τις περισσότερο βαρειές ή και θανατηφόρες, όπως είναι η ρήξη του ύπατος, του σπληνός κλπ.
Οι εσωτερικοί χειρισμοί μπορεί να γίνουν πρόξενοι σοβαρών κινδύνων, ακόμα κι όταν η διακοπή γίνη με όλους τούς κανόνες της επιστήμης και της τέχνης.
Ως άμεσοι κίνδυνοι αναφέρονται το ένδεχόμενο ανακοπής, κατά την επιχειρούμενη διαστολή του μητρικού στομίου, η εμβολή αέρος, σάπωνος, η αιμορραγία από διασχίσεις ή διατρήσεις των ιστών από αδεξίους χειρισμούς, η σηψαιμία κλπ.
Ως απώτεροι δε περιγράφονται δευτερογενείς αιμορραγίες, ενδοπυελικές διαπυήσεις και χρόνιες φλεγμονές, θρομβώσεις των ενδοπυελικών φλεβών η των φλεβών των κάτω άκρων με ενδεχόμενο την πνευμονική εμβολή, την σωληναριακή νέκρωση του νεφρού κλπ. (24)
Δ ε ύ τ ε ρ η εγκληματική παρενέργεια είναι αυτή που αναφέρεται ως έγκλημα κατά της Πατρίδος. Ολοι αναγνωρίζουν ότι 300 έως 400 χιλιάδες αμβλώσεις κάθε χρόνο στερούν το γένος των Ελλήνων από την δυνατότητα ανανεώσεως του ανθρωπίνου δυναμικού. (25)Τούτο δε συμβάλλει εις την επιδείνωση του δημογραφικού προβλήματος που αντιμετωπίζει η Χώρα μας (όπως και άλλες χώρες της Ευρώπης) και πού έχει ανησυχήσει τους σοβαρώς και σωφρώνως σκεπτομένους ανθρώπους. Κάθε χρόνο ο πληθυσμός μιάς κωμοπόλεως χάνεται για την Πατρίδα και την Κοινωνία στα τροχαία ατυχήματα στίς Ελληνικές ασφάλτους. Οι περισσότεροι είναι νέοι άνθρωποι. Και μαζί με τις ανθρώπινες ζωές που σκοτώνονται, με τις αμβλώσεις, πρίν ακόμη γεννηθούν βυθίζουν μιά Χώρα μικρή σαν την δική μας σε βαθειές ανησυχίες για το μέλλον της, το μέλλον των παιδιών μας, για την μοίρα αυτού του τόπου. Να τι λέγει και γράφει ένας ποινικολόγος, αναφερόμενος στο θέμα που εξετάζουμε.
Πρόκειται για τον έγκριτο Ιταλό ποινικολόγο MANZINI. Κατά τον ΜΑΝΖΙΝΙ
«Το έγκλημα τούτο της Αμβλώσεως θεωρείται όχι μόνον έγκλημα, κατά της αναμενόμενης ζωής, αλλά και κατά της φυλής. Αντικείμενον της προστασίας είναι το συμφέρον της Πατρίδος, προς παρεμπόδισιν της μειώσεως δια τεχνητών μέσων της φυσικής ικανότητος του Ιταλικού λαού προς αναπαραγωγήν. (26).
Το πρόβλημα όπως ελέχθη απασχολεί πολλές χώρες της Ευρώπης.
Στην Αγγλία πριν από σαράντα χρόνια μας έκανε μεγάλη εντύπωση κάτι που διαβάζαμε στις εφημερίδες. Σε ωρισμένες πόλεις δίπλα σε σχολεία ανήγειραν μαιευτήρια ! Δια να έχουν καταφυγήν και προστασίαν κοπέλες εγκυμονούσες στην άχαρη ηλικία της εφηβείας. Επρεπε να βοηθηθούν στη δύσκολη φάση του τοκετού, ώστε και αυτές να μή βλαβούν και οι ερχόμενες ζωές να μή χ α θ ο ύ ν!!
Πόσα και πόσα ζευγάρια δεν λαχταρούν ένα παιδί! Περιουσίες ολόκληρες δαπανούν για την πιο ευγενικιά επιθυμία!
Καί όμως τόσες χιλιάδες νέες " σκοτώνουν " τον καρπό της κοιλίας των!
Στην εποχή μας ολοι μιλούν για δικαιώματα. ΟΧΙ για υποχρεώσεις!
Τ ρ ί τ η δυσάρεστη παρενέργεια που μπορεί να επιφέρει η Αμβλωση είναι το υλικό, συναισθηματικό, κοινωνικό και ηθικό κόστος στην οικογένεια της εγκυμονούσης, η οποία εγκυμονούσα προκαλεί ή ανέχεται την επιχείρησιν της αμβλώσεως. Πρόκειται για σιωπηλά δράματα και γιά αλαλήτους στεναγμούς που δεν ημπορούν να εκφρασθούν. Σε μερικές όμως περιπτώσεις, ακραίες περιπτώσεις οδηγούν σε εγκλήματα "τιμής" η πληγωμένου εγωισμού πρωτογονικής φύσεως, που φθάνουν μέχρι τις στήλες των εφημερίδων η στην αυτο- κτονία, υπό την πίεσιν αφορήτων συναισθηματικών - ψυχικών καταπτώσεων.
Θα κλείσω την εργασίαν αυτήν με την εκθεσιν δύο περιστατικών από την σύγχρονη πραματικότητα. Είναι γεγονότα μέσα από την Κοινωνία μας.
Το ένα συνέβη λίγα χρόνια πριν στο Λονδίνο.
Εμιλήσαμε προηγουμένως, για τούς κινδύνους που απειλούν την εγκυμονούσαν που επιχειρεί την τεχνητήν διακοπήν της κυήσεως. Εκτός από τον κίνδυνον της ζωής, ενα από τα μεγαλύτερα δεινά που ενε- δρεύουν την εγκυμονούσαν που θέλει να αποβάλη το έμβρυο, είναι αυτό της ανεπάρκειας του τραχηλικού αυλού, που σημαίνει ότι η μήτρα θα αδυνατή να φέρη σε πέρας μία επόμενη εγκυμοσύνη, αποβάλλοντας συνήθως το έμβρυο μετά την 16η εβδομάδα, πράγμα που ισοδυναμεί με την ματαίωση της μητρότητος!! (27)
Τό Παράδειγμα της Αγγλίας..
Στο νοσοκομείον Παίδων του Λονδίνου ενοσηλεύονταν και Ελληνόπουλα.
Η μητέρα ενός αγοριού ήταν φοβερά συντετριμμένη. Το παιδί της έπασχε από λευχαιμία. Σε μιά κυρία, που την συμπαρίστατο με συμπόνια και την παρηγο- ρούσε, λέγοντάς της πως είναι νέα γυναίκα και θα μπορούσε να αποκτήση άλλα παιδιά, με πόνο μίλησε εμπιστευτικά, για την ανείπωτη τραγωδία της: Απέκτησαν, είπε, δύο παιδιά. Δεν ήθελαν άλλα!. Ετσι, εκανε αντισύλληψη με το“σύστημα” των… εκτρώσεων! Δεν επιθυμούσε τρίτο παιδί. Οι γιατροί της είπαν πως εχει τόσο πολύ αδυνατήσει η μήτρα της, ώστε πλέον δεν ημπορεί να κρατήση άλλο έμβρυο. Πριν από τις 16 εβδομάδες θα το αποβάλη!. Το πρώτο της παιδί εσκοτώθηκε σε αυτοκινητικό ατύχημα, πριν τρία χρόνια, στην οδό Μεσογείων. Τους έμεινε το δεύτερο, και αυτό τώρα...το χάνει!
Μένουν χωρίς παιδιά!!...
Τό δεύτερο περιστατικό συνέβη σε μιά επαρχιακή πόλη.
Κόρη ευσεβούς μάλλον οικογενείας στη δεύτερη τάξη του Λυκείου έμεινεν έγγυος. Ούτε η ίδια ούτε ο σύντροφος συμμαθητής της ήταν ώριμοι για γάμο. Αλλως τε, ο νεαρός ούτε είχε καν συναίσθησιν των ευθυνών του.
Τον μεγάλον σταυρόν έπρεπε να σηκώσουν οι γονείς της κοπέλας και η ίδια.
Ο πειρασμός της αμβλώσεως έκανε να κυριαρχήση στό νού και τελικά στην θέλησίν των. Ομως οι ηθικές αναστολές ευτυχώς απεδείχθησαν ισχυρότερες.
Με την βοήθεια και αμέριστη συμπαράσταση του πνευματικού. Μέ την δύναμι της προσευχής και της ταπεινής ικεσίας στον Δημιουργό της Ζωής εβρήκαν την καλλίτερη λύση, σε μακρυνή πόλη, που διαθέτει αξιόλογο βρεφοκομείο και μαιευτήριο. Σε συγγενική (η φιλική) οικογένεια ομοίων χριστιανικών αρχών επήγαν την κοπέλλα μερικούς μήνες προ του τοκετού. Με τη θαλπωρή και την συμπαράστασιν - υλικήν και ηθικήν - όλων, η κοπέλλα εγέννησε ένα υγιές μωρό, που εν συνεχεία θα διευθετείτο η εισαγωγή του στο βρεφοκομείο, μεχρις ότου τελικώς ερρυθμίζετο η λύσις της υιοθεσίας. Τό έγκλημα απεφεύχθη!
Η νέα ζωή εσώθη Τό μέλλον της Ο ΘΕΟΣ το γνωρίζει!
Τον Δεκέμβριον του 2003 οι εφημερίδες έγραφαν ότι το Ελληνικόν Κράτος εξοδεύει, «επιδοτεί» τις αμβλώσεις με 50 δισεκατομμύρια δραχμές ετησίως!
Δηλαδή σε δέκα χρόνια 500 δισεκατομμύρια δραχμές! Αυτά το 2003, σκεφθήτε τι γίνεται σήμερα!
Με μία άλλη δημογραφική πολιτική θα ημπορούσε να φτειάξη στις πρωτεύουσες των νομών μαιευτήρια - κέντρα υποδοχής δια την την διάσωσιν των τόσων χιλιάδων αγεννήτων υπάρξεων που στέλνονται εις τον καιάδα. Θα ημπορούσε να οργανώση τον θεσμόν της υιοθεσίας, να οργανώση και στελεχώση με αγνούς και ηθικούς ανθρώπους ορφανοτροφεία σε συνεργασία και με την Εκκλησία και έτσι να αναχαιτίση την προιούσαν υπογεννητικότητα και γήρανσι την Ελλάδος.
Εάν μας εκυβερνούσαν χρηστοί και έντιμοι και αδιάφθοροι άρχοντες, ίσως η Πατρίδα μας δεν θα είχε φθάσει στο κρισιμότατο σημείο που σήμερα ευρίσκεται: Να απειλήται ότι σε λίγα χρόνια θα καταλήξη «χώρα γερόντων» και από τα μέσα του 21ου αιώνος με αφανισμόν, αφού σε δύο θανάτους θα αντιστοιχή μία γέννησις!
Γι αυτό είναι ανάγκη όλοι μας να αξιώσουμε από τους ιθύνοντες:
1ον. Την ενίσχυσιν της Πολύτεκνης μητέρας και οικογενείας.
2ον. Την ενίσχυσιν οικονομικήν και λειτουργικήν των νέων εργαζομένων συζύγων και μητέρων, ώστε να ενθαρρυνθούν εις την τεκνοποίαν και αποφεύγουν τις εκτρώσεις...
3ον. Την ιδρυσιν δημοσίων μαιευτηρίων – κέντρων καθώς και βρεφοκομείων εν συνδυασμώ προς την απαγόρευσιν των εκτρώσεων.
4ον. Την διαφώτισιν των παιδιών, για τα ιδανικά της Φυλής μας από τα οποία έχουν απομακρυνθή ή δεν έχουν διδαχθή και δια τους μεγάλους κινδύνους που διατρέχουν από την διαδικασίαν των αμβλώσεων.
5ον. Να συνειδητοποιήσουμε ότι 300 – 400 χιλιάδες αμβλώσεις τον χρόνον είναι φοβερά εθνικά εγκλήματα κατά του θεού και εάν δεν μετανοήσουμε θα υποστούμε σαν Ελληνικόν Εθνος και Λαός πολύ μεγαλύτερες συμφορές, και δοκιμασίες από όσες δοκιμάζουμε τα τελευταία χρόνια!
Τέλος, αυτά ας τα κάνουμε αντικείμενον θερμής προσευχής, ο Αγαθός Θεός να λυπηθή το Εθνος μας. Να μη εκσπάση δριμύτερη η δικαία οργή Του εις τις κεφαλές μας αλλά άρχοντες και λαός να σκεφτόμαστε πάντοτε την μεγάλην αλήθειαν που ο προφητάναξ Δαυίδ είπε και έχει ιστορικώς επιβεβαιωθή.
«Ιδού οι μακρύνοντες εαυτούς από σού απολούνται..» .
«Ιδού αυτοί που απομακρύνονται από Σε θα καταστραφούν..»(28).
ΦΙΛΟΛΑΟΣ ΔΗΜ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Δρ Ν. - Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
Ι. Β. Α – ΑΑΑ – F. C. I. ARB.
Β Ι Β Λ Ι Ο Γ Ρ Α Φ Ι Α - Π Α Ρ Α Π Ο Μ Π Ε Σ
1) Εις το άρθρον 304 του Π. Κ. προστέθηκε η παράγραφος (4), με το άρθρον 2του Ν. 1609 / 86
(ΦΕΚ 86 Α της 3. 7. 1986), με την οποία κρίνεται “ Δεν είναι άδικη πράξη η τεχνητή διακοπή της εγκυμοσύνης...αν συντρέχει μία από τις ακόλουθες περιπτώσεις:¨
α) Δεν έχουν συμπληρωθεί δώδεκα εβδομάδες εγκυμοσύνης..”
2) Οχι μόνο τότε (1986) αλλά και μεταγενέστερα και σήμερα ακόμη γυναικείες οργανώσεις
(“φεμινίστριες”) διαδηλώνουν:” Κανείς δεν μπορεί να μας αφαιρέσει το δικαίωμά μας να επιλέγουμε πότε εμείς θέλουμε να φέρουμε στον κόσμο μιά ανθρώπινη ζωή...”(βλ. Εφημερίδα “Βραδυνή” 20. 3 2000 σελ. 29).
3) Γ, Μπαλής, Γενικαί Αρχαί # 6 σελ. 71.
4) Αυτόθι, σελ. 78
5) Η αυτοκτονία δεν αναφέρεται μεταξύ των τιμωρητών πράξεων, θεωρηθέντος ότι δικαιούται έκαστος να διαθέτη την ιδίαν αυτού ζωήν” (Αιτιολ. Εκθεσις Ποιν. Κώδικος, σελ. 455, Βαβαρέτος, Ποιν. Κ. (1970) σελ. 914.
6) Βλέπ. Πλημ. Θεσ. 312 / 1964, Ποιν. Χ. ΙΔ σελ. 308.
7) Αιτιολ. Εκθεσιις Π. Κ, ένθ ανωτ
8) “ Νομικόν αντικείμενον του εγκλήματος είναι η εν σπέρματι υπάρχουσα ανθρωπίνη ζωή....
Δεν είναι η μήτηρ αλλά το εν τη κοιλία αυτής ζών έμβρυον” (Εφετ. Ναυπλ. 103 1959 Π. Χ. Θ σελ. 424.
9) Να σημειωθή ότι το αδίκημα της αμβλώσεως δεν είναι της νεωτέρας νομικής επιστήμης και κοινωνιολογίας δημιούργημα, όπως μερικοί ισχυρίζονται. Οι αρχαίοι μας πρόγονοι εθεωρούσαν τελείαν ανθρωποκτονίαν την άμβλωσιν.
Από τον Λόγον του Λυσίου, “ Κατά Αντιγένους Αμβλώσεως”, προκύπτει ότι:
“Ο δους ή η δούσα τα φάρμακα εις την ΄έγκυον δια να προκαλέση άμβλωσιν εχαρακτηρίζοντο ως «ανδροφόνοι», καθώς επίσης και η χρησιμοποιήσασα αυτά “Τας τοις αμβλωθριδίοις χρωμένας ανδροφονείν φαμέν» και “τας τα αμβλωθρίδια διδούσας το του φονέως επιτίμιον υποβάλλομεν» (Βλ. Ελευθερουδάκη Σύγχρονος Εγκυκλοπαιδεία Ιος Τόμ. σελ. 881)
10) Πλάτωνος, Νόμοι, Τ. VII και Θεαίτητος, Πλάτωνος, Πολιτεία Χ - 619 C - Πλάτωνος, Φαίδρος 246 Β.
11) Αριστοτέλους, Περί Ψυχής, Βιβλ. ΙΙ “Περί ζώων γενέσεως”.
12) Ζαγκαρόλας, εις Ποιν. Χρ. Α σελ. 492 επ.
13) Ενθ’ ‘ανωτ.
15) Κατά Λουκ. Ευαγ. Κεφ. Α 39 επ.
16) + Αρχ. Παγκρατίου Μπρούσαλη, “ Γρηγορίου Νύσσης, Περί Κατασκευής του Ανθρώπου” Κεφ. 29 σελ. 240 και 436 επ. Ιδε επίσης, του αυτού, ” Μυστική Θεολογία” (1997) σελ. 15 επ.
16 α) Αυτόθι.
17) Βλ. P. G. 94, 921. Να σημειωθή ότι την διδασκαλία του Αγ. Γρηγορίου Νύσσης περί ψυχής και σώματος υιοθέτησεν η Β΄Οικουμενική Σύνοδος με την εξής διακήρυξιν:
“Η Εκκλησία της θείοις επομένη λόγοις φάσκει την ψυχήν συνδημιουργηθήναι τω σώματι και ου το μεν πρότερον, το δε ύστερον, κατά την Ωριγένους φρενοβλάβειαν” (ΜΑΝSI ix σελ. 391).
18) Ο καθηγητής του Κανονικού Δικαίου και της Ποιμαντικής Α. Αλιβιζάτος έγραφε: «Το Κανονικόν Δίκαιον στηριζόμενον εις την περί αρχής των ψυχών δογματικήν διδασκαλίαν της Εκκλησίας, χαρακτηρίζει την άμβλωσιν ως φόνον και τους ταύτης ενόχους, ως ενόχους φόνου αποφαίνεται» (Κανών 92ος της εν Τρούλλω Συνόδου).
Και συμπληρώνει: “ Ουδεμία δια τούτο διαφορά γίνεται μεταξύ μεμορφωμένου και αμορφώτου εμβρύου, του οποίου η καταστροφή, εις οιονδήποτε στάδιον της διαμορφώσεως αυτού θεωρείται φόνος (Κανών 2ος του Μεγ. Βασιλείου).
19) Βλ. Δ. Αραβαντινού, “Μαιευτική” (1984) σελ. 32
20) Ο Γερμανός καθηγητής του Ποιν. Δικαίου Albin Eser έγραφε τα εξής αποστομωτικά:
“Οποιος βλέπει μόνο την γυναίκα και μιλάει για το δικαίωμα αυτοδιαθέσεώς της, λέει την μισή αλήθεια. Αυτοδιάθεση μπορεί να υπάρξη μόνο στα δικά μας δικαιώματα. Εφόσον όμως αναγνωρίζει κανένας ιδιαίτερο δικαίωμα ζωής στο έμβρυο δ ε ν μπορεί να εξαρτά την ανάγκη προστασίας του από την καθαρά υποκειμενική διάθεση της γυναίκας” (Βλ. Ποιν. Χρ. 1986 σελ. 563)
21) Βλ. Ι. Χρυσοστόμου, “Περί Αννης Ομιλία” Α - 4 ΕΠΕ 8Α 28 - ΜG 54 - 639 και Β. Χαρώνη. Παιδαγωγική Ανθρωπολογία Ι. Χρυσοστόμου, Τόμ. Α σελ. 700.
22) Κατά Λουκ. Κεφ. Α - 25.
23) Α. Κουτσελίνη, “ Ιατροδικαστική” (1994) σελ. 399.
24) Αυτόθι.
25) Δημοσιογραφικές πληροφορίες ανέφεραν παλαιότερα τον τρομακτικόν αριθμόν...600. 000 !! Βλ. Εφημερίδα “Βραδυνή” της 12. 3. 2000 σελ. 29, όπου το σχετικό ρεπορτάζ ‘εγραφε:
“Ενα ρεπορτάζ - σοκ, για τις ιατρικές μεθόδους...Οι αμβλώσεις στην Ελλάδα στέλνουν κάθε χρόνο 600. 000 παιδιά στά...σκουπίδια!”
26) Βλ. Ζαγκαρόλας, ένθ ανωτ.
27) Κ. Σίσκος, εις “Μαιευτική” Αρβανιτοπούλου, ένθ’ ‘ανωτ. σελ. 364
«Η απότομη και μεγαλύτερη από το κανονικό διαστολή του τραχήλου, έχει σαν συνέπεια την ανεπάρκεια του τραχυλικού αυλού, που σημαίνει ότι η μήτρα αδυνατεί να φέρη σε πέρας μιά επόμενη εγκυμοσύνη, αποβάλλοντας συνήθως το έμβρυο μετά την 16ην εβδομάδα.
28) Ψαλμ. 72 στίχ. 27. -
