Έχουμε ακούσει και στο παρελθόν περιπτώσεις ευθανασίας… Και σε ζώα και σε ανθρώπους… Ακούσαμε και πρόσφατα από επωνύμους… Δεν είναι όμως ευ-θανασία η λεγομένη ευθανασία… Πας να αποφύγεις ένα επίγειο σωματικό πόνο ή ένα οξύτατο πνευματικό πόνο και φεύγεις από αυτή τη ζωή με ένα χειρότερο αποτέλεσμα: χωρίς δυνατότητα μετάνοιας και επιστροφής. Δεν είναι η ευθανασία συμβατή με την πίστη στο Θεό και την σωτηρία της αθάνατης ψυχής μας.
Τι είπε ο Χριστός για τον αυτόχειρα Ιούδα; Είπε : «καλύτερα να μη είχε γεννηθεί». Όχι μόνο για την προδοσία, αλλά και για την αυτοκτονία. Και ναι μεν στα ζώα το κακό είναι μικρότερο, διότι δεν έχουν συνείδηση της υπάρξεώς τους, αλλά μόνο ένστικτα ζωής και αναπαραγωγής και κατώτερο συναισθηματικό κόσμο (κάποια κέντρα)… Για τον άνθρωπο όμως η ευθανασία είναι ό, τι χειρότερο. Είναι αυτοκτονία, αυτοχειρία έστω κι αν γίνεται με αφαίρεση της μηχανικής υποστήριξης στο Νοσοκομείο ή με ένεση του γιατρού. Όποιος αυτοκτονεί φεύγει αμετανόητος… Μάλιστα επεμβαίνει στα χωράφια του Θεού. Τη ζωή δεν τη φτιάξαμε εμείς… Είναι δώρο Θεού η ζωή δια μέσου των γονέων μας. Αρχηγός της ζωής και του θανάτου είναι ο Θεός. Δεν έχουμε εμείς το δικαίωμα κάτι που δεν αρχίσαμε να το τελειώσουμε. Δεν είμαστε αυθύπαρκτοι και αυτόνομοι σ΄ αυτή τη ζωή. Άλλος ανοίγει και κλείνει το διακόπτη της ζωής. Έχουμε λοιπόν αρχή και τέλος βιολογικό. Όμως δεν έχουμε υπαρξιακό τέλος. Η ψυχή είναι αθάνατη και ποτέ δεν πεθαίνει. Συνεχίζει το ταξίδι της και αναλόγως των πράξεών της χαίρεται ή πενθεί στο διηνεκές χωρίς τη δυνατότητα αλλαγής. Αυτό το σκέφτονται οι υποψήφιοι πελάτες της ευθανασίας; Χώρια που η ευθανασία είναι κι ένας άκρατος εγωϊσμός. «Δεν θέλω να πονέσω, να καταρρεύσω, να με δούνε στα χάλια μου, να είμαι εξαρτώμενος και διασωληνωμένος». Και οι άλλοι που δεν έχουν τα χρήματα να πάνε στην Ελβετία για ευθανασία; Που λιώνουν πάνω στο κρεβάτι του πόνου; Που συχνά μέσα στον πόνο τους βρίσκουν τον λησμονημένο Θεό και ξανασμίγουν με τους συγγενείς τους;
Έλεγε σοφά ο άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: «Μη κατηγορείτε τον καρκίνο. Ξέρετε πόσους έστειλε στον Παράδεισο ο καρκίνος»; Κακό ο πόνος, κάκιστο… Δεν είναι όμως ηθικό κακό. Από το πικρό του πόνου συχνά βγαίνει γλυκιά ωφέλεια. Αν ήταν κακό ο πόνος, δεν θα υπέφερε ο Χριστός στο Σταυρό και οι άγιοι Μάρτυρες στα μαρτύριά τους. Εξάλλου γιατί κάνει κάποιος ευθανασία; Πιθανόν για την αποφυγή των δυσάρεστων συνεπειών μιας ανίατης και επώδυνης αρρώστιας. Κι αν στο διάστημα αυτό ανακαλυφθεί - λέμε αν - το φάρμακο κατά του καρκίνου; Αν βρεθεί μια μέθοδος να μη πονάμε; Αν τέλος πάντων κάνει ο Θεός ένα θαύμα; Δεν θα χτυπάμε το κεφάλι μας αιώνια στον τοίχο της κόλασης χωρίς αποτέλεσμα; Η τελική όμως προσπάθεια της ευθανασίας έγκειται στο να αποφύγει ο άνθρωπος το θέλημα του Θεού (όπως πχ και με την κρυονική) και τελικά κάνει το δικό του θέλημα.
Κι αν ο Θεός θέλει να περάσουμε μέσα από το καμίνι του πόνου; Δηλαδή δεν μας αγαπά ο Θεός; Ξέρουμε εμείς καλύτερα από Αυτόν; Αυτός θυσίασε το Γιό Του για μας. Αυτός είπε ότι «και οι τρίχες της κεφαλής μας είναι μετρημένες». Μας αγαπά και μας φροντίζει μέχρι λεπτομερειών και δευτερολέπτων.
Ερχόμαστε λοιπόν εμείς με την ευθανασία και λέμε στο Θεό ότι «είσαι άδικος που μού ΄δωσες αυτή την αρρώστια κι εγώ θα δεις τι θα σου κάνω, θα σου ξεφύγω, είσαι ο δήμιός μου και δε θέλω καμιά παρηγοριά και λύπηση»… Κι όλα αυτά τα λέει στον Πατέρα και Πλάστη μας… Και τελικά πάει με τον άλλο, τον κακό, που είναι ανθρωποκτόνος και μας ωθεί από την αρχή είτε στον φόνο κάποιου άλλου είτε στον φόνο του εαυτού μας.
Η αρρώστια και ο πόνος μας πληροφορούν ότι είμαστε φθαρτοί και παροδικοί εδώ κάτω. Ότι έχουμε ημερομηνία λήξεως. Είναι το καμπανάκι του Θεού που μας λέγει: «στροφή προς τα άνω». «Μετανοείτε και πιστεύετε στο Ευαγγέλιο».
Αλήθεια, αυτοί που επιθυμούν ευθανασία ρώτησαν την ψυχή τους, τον Χριστό, την Εκκλησία, το Ευαγγέλιο, έτσι από περιέργεια να δούνε τι λέγουν… Ξέρουν τι σημαίνει Παράδεισος και Κόλαση; Οι εμφανισθέντες κατά καιρούς άγιοι μάρτυρες σε αγίους και οσίους της Εκκλησίας μας έλεγαν ότι «δεν είναι άξια τα παθήματα αυτής της ζωής προς την μέλλουσα δόξα που θα μας αποκαλυφθεί». Οι εκούσια ευθανατούμενοι όμως γυρίζουν τα πράγματα ανάποδα: Για να μη ζήσουν λίγο πόνο σωματικό εδώ προτιμούν τον αιώνιο και αβάσταχτο πόνο της ψυχής εκεί! Αλλά τον πραγματικό πόνο δεν τον νιώσαμε ακόμη….
Να φυλάξει ο Καλός Θεός να μη πάμε στην κόλαση, στον τόπο της βασάνου, εκεί όπου ο πόνος δεν έχει ούτε γιατρειά ούτε τέλος. Είμαστε συμπαθείς σε όσους σκέφτονται μέσα στην άγνοιά τους ή την απελπισία τους το λάθος της ευθανασίας, αλλά θα ήταν όμως χειρότερο λάθος να μη λέγαμε το άγιο θέλημα του Θεού για τη ζωή και τον θάνατο. Για τον άνθρωπο!
Πηγή: Χριστιανική Εστία Λαμίας
