Κάποιες, ανεπιβεβαίωτες ακόμη πληροφορίες, που αφήνει τεχνηέντως η κυβέρνηση να διαρρέουν, αναφέρουν ότι τα μέλη του ΔΝΤ που συζήτησαν με την κυβέρνηση έθεσαν, μεταξύ των άλλων, θέμα κατάργησης κάποιων από της θρησκευτικές αργίες της πατρίδας μας. Με πρόσχημα την οικονομική κρίση και κάτω από την (αληθινή ή υποτιθέμενη;) πίεση ξένων παραγόντων, στους οποίους η κυβέρνηση παρέδωσε την οικονομική και όχι μόνο διακυβέρνηση της χώρας, προωθείται καταρχήν η κατάργηση της αργίας των πολιούχων Αγίων, της Δευτέρας του Αγίου Πνεύματος και των Θεοφανείων......
Κάποιες άλλες πληροφορίες κάνουν λόγο για κατάργηση της αργίας της δεύτερης ημέρας του Πάσχα και για συρρίκνωση των ημερών διακοπής λειτουργίας των σχολείων στις δύο ή τρεις μόνο μέρες κατά τη Διακαινήσιμο εβδομάδα.
Αν όλα αυτά ευσταθούν τότε μαζί με την οικονομική κρίση οι πολιτικοί βυθίζουν την πατρίδα μας και στην πνευματική κρίση. Αναζητώντας μέτρα για τη συγκέντρωση χρημάτων (τα οποία άμεσα ή έμμεσα εκείνοι κατέκλεψαν) οδηγούνται ακόμη και στην κατάργηση των αργιών και έτσι γίνονται νέοι Ιουλιανοί Παραβάτες επαναφέροντας ένα άθρησκο, αντιχριστιανικό τρόπο διοίκησης της χώρας.

04/05/2010

http://thriskeftika.blogspot.com/2010/05/blog-post_7033.html

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

(Για την εκπομπή «Αθέατος Κόσμος» με θέμα την ιερά Μονή Βατοπαιδίου)

Στην εκπομπή «Αθέατος Κόσμος» που μεταδόθηκε από τον τηλεοπτικό σταθμό ALTER την Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010, προβλήθηκαν βίντεο κι έλαβαν χώρα συζητήσεις μεταξύ του δημοσιογράφου παρουσιαστή κ. Κώστα Χαρδαβέλα και των προσκεκλημένων του, που περιελάμβαναν ισχυρισμούς και δηλώσεις που συνιστούν αήθη, υβριστική και συκοφαντική επίθεση σε βάρος του Ηγούμενου της Ι.Μ Βατοπαιδίου Αγ. Όρους Γέροντος Εφραίμ, του μοναχού πατρός Αρσενίου και της Αδελφότητας της Ιεράς Μονής με στόχο να πληγεί η τιμή και η υπόληψή τους.

Με στόχο να πληγεί η τιμή και η υπόληψη των δύο Πατέρων, χρησιμοποιήθηκαν απόλυτα αναληθείς ισχυρισμοί και καταφρονητικά σχόλια περί:

1. δήθεν σκανδαλώδους εκποίησης κελιών,

2. δήθεν «κτηνώδους» διωγμού μοναχών,

3. δήθεν ανθελληνικών πρακτικών,

4. δήθεν καλλιέργειας κλίματος τρομοκρατίας στην Ι.Μ. Βατοπαιδίου,

5. δήθεν αιφνιδίων θανάτων με υπαιτιότητα τού Γέροντα Εφραίμ καί

6. δήθεν ύπαρξης κατηγοριών περί παιδεραστίας.

Είναι προφανές ότι το δημοσιογραφικό καθήκον για ενημέρωση του κοινού και το δικαίωμα άσκησης κριτικής δεν νομιμοποιεί την προσβολή της τιμής και της υπόληψης των δύο Πατέρων μέσα από τη βάναυση κακοποίηση της αλήθειας και τον απολύτως απαράδεκτο τρόπο παρουσίασης των γεγονότων διαστρεβλωμένων, όπως συνέβη στην προκειμένη περίπτωση. Όλα αυτά μαρτυρούν πως πρόθεση δεν ήταν η πληροφόρηση του κοινού, αλλά αποκλειστικά η κατασκευή εντυπώσεων, η δυσφήμιση και η κατασυκοφάντηση των δύο Πατέρων.

Για τους λόγους αυτούς εδόθησαν εντολές στους πληρεξουσίους δικηγόρους για άμεση προσφυγή στη δικαιοσύνη. Η απόφαση αυτή συνιστά άσκηση αναφαίρετου δικαιώματος αλλά και καθήκοντος των δύο Πατέρων πού είναι αποφασισμένοι να κάνουν χρήση κάθε νόμιμου μέσου πού διαθέτουν ώστε επί τέλους να λάμψει η αλήθεια μέσα σ’ ένα περιβάλλον όπου αυτή έχει βάναυσα παραποιηθεί με αναπόφευκτο αποτέλεσμα τον διασυρμό της ίδιας της Ι.Μ.Βατοπαιδίου η οποία αποτελεί φάρο Χριστιανικής διακονίας και πολιτισμού.

Οι νομικοί σύμβουλοι των αγίων Πατέρων δεν προτίθενται να δημοσιοποιήσουν τα αποδεικτικά στοιχεία της αλήθειας των όσων θα αποδειχθούν δικαστικώς, αλλά δηλώνουν ότι είναι κάτοχοι αδιάσειστων αποδείξεων περί της αθωότητος των αγίων Πατέρων, από τις οποίες άλλωστε και οι ίδιοι έχουν πεισθεί.

Αρμόδιοι νομικοί σύμβουλοι για την ενημέρωση είναι η Δικηγορική Εταιρεία «Μπαχάς, Γραμματίδης & Συνεταίροι» στο τηλέφωνο 210 3318207 (Αρμόδιος: κ. Σπύρος Αλεξανδρής).

Αθήνα, 28 Ιανουαρίου 2010

http://www.zoiforos.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=2788&Itemid=1

Τεράστια συγκίνηση έχει προκαλέσει στις ΗΠΑ η δραματική έκκληση του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, ο οποίος την προ περασμένη Κυριακή με δηλώσεις του στην εκπομπή του CBS "60 Minutes" παρουσίασε με μελανά χρώματα τους περιορισμούς και τις διώξεις που υφίσταται ο Οικουμενικό Θρόνος από το τουρκικό καθεστώς.

Επιφανές μέλος του Κογκρέσου, μιλώντας στη Greek News είπε ότι «ο κόμπος έφτασε στο χτένι» και ότι ο κ. Ερντογάν κι η κυβέρνησή του θα πρέπει να αντιληφθούν ότι «με κενές υποσχέσεις δεν μπορούν να ξεγελούν την Αμερική, την Ε.Ε. κι ολόκληρη τη διεθνή κοινή γνώμη για ένα θέμα ευαίσθητο που άπτονται των θρησκευτικών ελευθεριών και των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

Οργανισμοί της Καθολικής Εκκλησίας κι άλλοι θρησκευτικοί οργανισμοί των ΗΠΑ έχουν εκφράσει τη συμπαράστασή τους με δημόσιες ανακοινώσεις, ενώ πληρωμένες καταχωρήσεις υπέρ του Πατριαρχείου δημοσιεύθηκαν σε εκκλησιαστικά έντυπα της πολιτείας του Ιλινόι.

Ανακοινώσεις υπέρ του Πατριαρχείου εξέδωσαν το ΣΑΕ ΗΠΑ, η ΑΧΕΠΑ και το Ελληνοαμερικανικό Ινστιτούτο.

Ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Δημήτριος απέστειλε επιστολές προς τον πρόεδρο των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα, τον αντιπρόεδρο Τζο Μπάιντεν, την υπουργό Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον, την πρόεδρο της Βουλής Νάνσι Πελόσι και τον επικεφαλής της Δημοκρατικής πλειοψηφίας στη Γερουσία Χάρι Ριντ με τις οποίες εκφράζει την ανησυχία του για την ασφάλεια του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου.

Ο Προκαθήμενος της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας καλεί την αμερικανική ηγεσία να συμβάλλει για την προστασία του Πατριάρχη, αλλά και για την κατοχύρωση των δικαιωμάτων λειτουργίας και αποστολής του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Κωνσταντινούπολη.

Σε μια άλλη εξέλιξη, συνήλθε στη Νέα Υόρκη εκτάκτως η Ιερά Σύνοδος της Ελληνορθόδοξης Αρχιεπισκοπής Αμερικής και αποφάσισε να προβεί σε διαβήματα για να εξασφαλιστεί η απρόσκοπτη και ελεύθερη λειτουργία του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Εκτός από τις επιστολές του Αρχιεπισκόπου Δημητρίου, στάλθηκαν επίσης επιστολές και από τα μέλη της Ιεράς Συνόδου.

Εκπρόσωπος της Αρχιεπισκοπής δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ότι οι επιστολές και άλλες ενέργειες από μέρους του Αρχιεπισκόπου Δημητρίου κρίθηκαν αναγκαίες μετά από τις ανησυχίες που δημιουργήθηκαν λόγω της συνέντευξης του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου στην τηλεοπτική εκπομπή «60 λεπτά» του CBS.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος μίλησε για την θέση της Ορθοδοξίας στην Τουρκία στην εκπομπή του CBS 60 Minutes. Ο Παναγιότατος, με εντυπωσιακό τρόπο συνδυάζοντας ξεκάθαρες και σταθερές θέσεις με σεμνή και αξιοπρεπή παρουσία, μίλησε με ειλικρίνεια για την κατάσταση του Πατριαρχείου στην Τουρκία, τη χώρα όπου εδρεύει το Οικουμενικό Πατριαρχείο και βρίσκονται αμέτρητα άλλα χριστιανικά μνημεία όπως ο ναός της Αγίας Σοφίας που έκτισε ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός το 537 μ.Χ., καθώς και πολλά από τα μνημεία και ναούς της Χριστιανοσύνης συμπεριλαμβανομένων και αυτών στην Καππαδοκία. Ένα πολύ σημαντικό ντοκουμέντο που διασώζεται στη Μονή της Αγίας Αικατερίνης στο Όρος Σινά και παρουσιάστηκε κατά την διάρκεια της συνέντευξης, είναι ένα χειρόγραφο υπογεγραμμένο από τον ίδιο τον Μωάμεθ, τον προφήτη και ιδρυτή του Μωαμεθανισμού, στο οποίο ο ίδιος μιλάει για το δικαίωμα της ελευθερίας της πίστεως και εξάσκησης των θρησκευτικών καθηκόντων της Χριστιανικής θρησκείας.

Ως γνωστόν, ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος είναι ευθαρσής υποστηρικτής του εκσυγχρονισμού της Τουρκίας και της εισδοχής της στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Στην συνέντευξη αναφέρθηκε στα αισθήματα αγάπης και αφοσίωσής του προς την γενέτειρά του αλλά σημείωσε επίσης ότι η Τουρκική κυβέρνηση δεν ανταποκρίνεται στα δικά της ιδανικά, αλλά ούτε και στα ιδανικά της διεθνούς κοινότητος. Αναφέρθηκε χαρακτηριστικά στην περίπτωση της βιαίας διακοπής της λειτουργίας της μόνης Ορθοδόξου Πατριαρχικής Θεολογικής Σχολής της Χάλκης το 1971 από τις κυβερνητικές αρχές. Η Χάλκη δεν έχει λειτουργήσει έκτοτε παρά τις συνεχείς υποσχέσεις της Τουρκικής κυβερνήσεως και παρά το γεγονός, όπως είπε ο Πατριάρχης, ότι η Θεολογική Σχολή της Χάλκης έχει εκπαιδεύσει σημαντικό αριθμό κληρικών οι οποίοι έγιναν θερμοί κήρυκες ειρήνης, ενότητος και αγάπης μεταξύ των ανθρώπων.

Όταν ο Πατριάρχης ερωτήθηκε κατά τη διάρκεια της συνεντεύξεως από τον παλαίμαχο δημοσιογράφο του CBS Bob Simon «Αισθάνεστε προσωπικά Παναγιώτατε ότι έχετε σταυρωθεί κάποιες φορές;» ο Πατριάρχης ανεπιφύλακτα απάντησε «Ναι, αισθάνομαι!», Είχε όμως δηλώσει ακριβώς πριν την ερώτηση «Πιστεύουμε σε θαύματα... μετά την Σταύρωση έρχεται η Ανάσταση. Πιστεύουμε στην Ανάσταση».

Ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος Αμερικής κ. Δημήτριος σχολίασε: «Ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης προσέφερε κατά την συνέντευξη του στην εκπομπή 60 Minutes μια έξοχη και συγκλονιστική μαρτυρία για το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο. Με πόνο αλλά με ηρεμία και χωρίς ίχνος εχθρότητος, παρουσίασε τις τεράστιες δυσκολίες που αντιμετωπίζει το Πατριαρχείο. Όπως γνωρίζουμε, οι δυσκολίες περιλαμβάνουν εκτός από το κλείσιμο της Χάλκης, την άρνηση της Τουρκικής κυβερνήσεως να αναγνωρίσει τον τίτλο «Οικουμενικός» για τον Πατριάρχη, την κατάσχεση αναρίθμητων ακινήτων του Πατριαρχείου και την άρνηση της νομικής υποστάσεως του Πατριαρχείου. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης δήλωσε με έμφαση την ανάγκη όπως η Τουρκική Κυβέρνηση ενεργήσει επιτέλους συμφώνως προς τα ιδανικά της δημοκρατίας και της θρησκευτικής ελευθερίας, τις οποίες αρέσκεται συχνά να διακηρύσσει».

ΤΟ ΣΑΕ

Την ικανοποίησή του για την αποτελεσματικότητα και τις θετικές αντιδράσεις που προκάλεσε στον παγκόσμιο Τύπο, αλλά και σε μερίδα του τουρκικού, η συνέντευξη του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου στη δημοφιλή εκπομπή «60 Λεπτά», στο αμερικανικό δίκτυο CBS, εκφράζει με ανακοίνωσή του ο Συντονιστής του ΣΑΕ Περιφέρειας ΗΠΑ, Θεόδωρος Σπυρόπουλος.

«Ο Προκαθήμενος της Ορθοδοξίας και αναμφισβήτητος πνευματικός ηγέτης εκατοντάδων εκατομμυρίων ορθοδόξων, δίνοντας τον προσωπικό του αγώνα, σκιαγράφησε με ειλικρίνεια και σαφήνεια την κατάσταση του Πατριαρχείου. Οι καταγγελίες του για την παραβίαση θρησκευτικών ελευθεριών και των μειονοτικών δικαιωμάτων ευαισθητοποίησαν την κοινή γνώμη και έστειλαν ισχυρό μήνυμα στην τουρκική κυβέρνηση», τονίζει ο κ. Σπυρόπουλος,

Παράλληλα, επισημαίνει ότι η διεθνής αναγνώριση στου Οικουμενικού Πατριάρχη, το εκκλησιαστικό δικαίωμα διαδοχής, το δικαίωμα να εκπαιδεύει κληρικούς όλων των εθνικοτήτων, ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου, «είναι θέματα τα οποία πρέπει ως Αμερικανοί πολίτες να θέτουμε στην κορυφή της ατζέντας μας στις επαφές μας με τους πολιτικούς αντιπροσώπους μας».

«Το ΣΑΕ Περιφέρειας ΗΠΑ στηρίζει κάθε προσπάθεια ενημέρωσης της παγκόσμιας κοινής γνώμης για την κατάσταση που αντιμετωπίζει το Οικουμενικό Πατριαρχείο και η ελληνική μειονότητα στην Τουρκία και στέκεται αρωγός σε κάθε σχετική πρωτοβουλία της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αμερικής», καταλήγει η ανακοίνωση.

ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ

Για τη διευκρινιστική δήλωση του εκπροσώπου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, Πατέρα Δοσίθεου για την αναφορά του Πατριάρχη Βαρθολομαίου σε "σταύρωση", κάνουν μνεία τα τουρκικά ΜΜΕ.

Όπως αναφέρεται, ο Πατέρας Δοσίθεος είπε ότι στην ελληνική γλώσσα η λέξη αυτή έχει την έννοια του ότι «περιέρχομαι σε δύσκολη θέση και υποφέρω». Σημείωσε δε ότι «στηρίζουμε τα λόγια που είπαμε». Συγκεκριμένα, ανέφερε ότι κάθε γλώσσα έχει ορισμένες ιδιομορφίες. "Ορισμένες διατυπώσεις δεν είναι δυνατόν να μεταφραστούν λέξη προς λέξη από τα γερμανικά στα ελληνικά, από τα ελληνικά στα τουρκικά κ.λπ. Εμείς στην καθομιλουμένη χρησιμοποιούμε τη διατύπωση ‘με σταυρώνεις'. Αυτό δεν έχει την έννοια των Παθών του Ιησού. Δηλαδή, δεν είναι μια σταύρωση με τη θρησκευτική έννοια. Είναι το να έρχεσαι σε δύσκολη θέση, το να βασανίζεσαι και το να ταλαιπωρείσαι".

Ο Πάτερ Δοσίθεος τόνισε ότι «δεν πρόκειται για λόγια που ειπώθηκαν εκ παραδρομής. Ο Παναγιότατος ασφαλώς αυτά τα είπε σκεπτόμενος. Δεν θέλησε να προσβάλει κανέναν. Δεν είναι λόγια που ειπώθηκαν εναντίον του τουρκικού έθνους και του τουρκικού λαού, όπως αναφέρθηκε σε ορισμένες εφημερίδες. Ούτε και λόγια που ειπώθηκαν κατά της υπόστασης της Τουρκικής Δημοκρατίας. Όμως, κατά τη γνώμη μου, είναι δικαίωμά του ως δημοκρατικού ατόμου να εκφράσει μια άποψη, η οποία δεν είναι θετική, ή φαίνεται σαν επίκριση».

Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα στον τουρκικό Τύπο, είχαν τηλεφωνική επικοινωνία ο Έλληνας Πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου με τον Οικουμενικό Πατριάρχη.

πηγή: http://www.greekamericannewsagency.com/gana/index.php?option=com_content&task=view&id=7003&Itemid=83

***

Η αγωνία του Βαρθολομαίου

του Ριχάρδου Σωμερίτη

από την εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ», 29 -12-2009

Μάθαμε παραμονές Χριστουγέννων και από τον ίδιο τον Πατριάρχη ότι το Πατριαρχείο «σταυρώνεται». Φυσικά, κάθε Ρωμιός, απανταχού της Γης, ανησύχησε και αναστατώθηκε. Εχω στο σπίτι μου (οικογενειακή κληρονομιά) έναν μεγάλο πίνακα του ιταλού «οριενταλίστ» Σκοναμίλιο που έζησε και στην Αλεξάνδρεια (πρέπει να τον ζωγράφισε περί το 1850) με τον Γρηγόριο Ε΄ κρεμασμένο στην Πύλη του Πατριαρχείου. Έτυχε να ακούσω τη δήλωση του σημερινού πατριάρχη καθισμένος απέναντι από αυτόν τον δραματικό πίνακα...

Οι περισσότεροι πολιτικοί μας προχώρησαν φυσικά στις δέουσες δηλώσεις. Δηλώσεις έκανε και ο τούρκος υπουργός Εξωτερικών κ. Νταβούτογλου που προσπάθησε να περιορίσει τις συνέπειες της καταγγελίας. Ακολούθησε και μια γραπτή ανακοίνωση του Πατριαρχείου της κατηγορίας, ας με συγχωρήσουν οι συντάκτες της, του «ναι μεν, αλλά». Αρκούν όμως αυτά;

Σαφέστατα, όχι! Δεν μας είπε κανείς τι το νέο έχει προκύψει που να αιτιολογεί την πατριαρχική κραυγή αγωνίας. Δεν μάθαμε καν πότε ακριβώς ο Πατριάρχης είπε όσα είπε στο CΒS και στην εκπομπή του «60 λεπτά». Πρόσφατα πολύ ή την περασμένη άνοιξη, όπως ακούσαμε, και αυτό δεν είναι απλή λεπτομέρεια. Δεν μάθαμε καν αν ο κ. Βαρθολομαίος είχε συμφωνήσει για τη μετάδοση της συνέντευξής του τώρα, δηλαδή σε μια στιγμή κρίσιμη για τις σχέσεις της Τουρκίας, με τις ΗΠΑ, με την Ευρώπη αλλά, παρεμπιπτόντως, και με την Ελλάδα.

Δεν είναι λαμπρά τα πράγματα για το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, αλλά αυτό ισχύει από δεκαετιών. Έχει συρρικνωθεί στο ελάχιστο το ποίμνιό του, δεν λειτουργεί η Σχολή της Χάλκης, του αμφισβητείται επίμονα (αν και με εξαιρέσεις) η οικουμενικότητα - πράγμα που βολεύει ιδιαίτερα, ας το υπενθυμίσουμε, και το ηγεμονικό, όπως ο Πούτιν, Πατριαρχείο της Μόσχας. Σχετικά όμως πρόσφατα ο τούρκος πρωθυπουργός είχε συνομιλία με τον κ. Βαρθολομαίο που, τα τελευταία χρόνια, μπόρεσε μάλιστα να κινηθεί πιο ελεύθερα, έστω και ως προσκυνητής, σε πρώην χριστιανικές περιοχές ως τώρα απρόσιτες για αυτόν.

Κάποιος αρμόδιος λοιπόν θα έπρεπε να μας πει τι ακριβώς συμβαίνει τώρα που να αιτιολογεί περισσότερο από χθες την κραυγή αγωνίας του Πατριάρχη. Όλοι γνωρίζουμε τα παιχνίδια που παίζονται στην Τουρκία εις βάρος της κυβέρνησης Ερντογάν (απόδειξη η πρόσφατη δικαστική απαγόρευση του φιλοκουρδικού κόμματος που στρέφεται εναντίον της πολιτικής του και ίσως και η θολή υπόθεση της κατασκοπείας). Όλοι γνωρίζουμε επίσης ότι οι πιο ακραίοι εθνικιστές εδώ και εκεί προσπαθούν συστηματικά να προκαλέσουν διακοπή του διαλόγου ανάμεσα στην Αθήνα και στην Άγκυρα και του διαλόγου στην Κύπρο, θεωρώντας «προδοσία» κάθε απόπειρα λύσης των ελληνοτουρκικών διαφορών και κάθε λύση οργανικά ισότιμης συμβίωσης των δύο κοινοτήτων στην Κύπρο.

Συνεπώς τα μεγάλα λόγια καλό είναι να ανταποκρίνονται και σε μεγάλα, στέρεα επιχειρήματα.

πηγή: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=6&artid=306883&dt=29/12/2009

***

Η τουρκική πραγματικότητα

Όσοι είχαν την ευκαιρία να συνομιλήσουν με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίο, γνωρίζουν πως η έκρηξη οργής εναντίον της Τουρκίας είναι απόλυτα δικαιολογημένη.

του Μιχάλη Ιγνατίου

από την εφημερίδα «ΗΜΕΡΗΣΙΑ», 29-12-2009

Όσοι είχαν την ευκαιρία να συνομιλήσουν με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίο, γνωρίζουν πως η έκρηξη οργής εναντίον της Τουρκίας είναι απόλυτα δικαιολογημένη.

Ο Ηγέτης της Ορθοδοξίας έδειξε μεγάλη υπομονή. Οι Τούρκοι πολιτικοί του υποσχέθηκαν ότι θα τερματιστούν οι διώξεις και θα επιτρέψουν την επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης. Οι υποσχέσεις δεν υλοποιήθηκαν ποτέ. Αντίθετα, ο κ. Βαρθολομαίος έγινε μάρτυρας μίας νέας πολεμικής εναντίον του, που αρκετοί ομογενείς στην Αμερική πιστεύουν πως εκπορεύθηκε από αξιωματούχους της κυβέρνησης του Ταγίπ Ερντογάν.

Οι δημοσιογράφοι της εκπομπής «60 Minutes» που ανήκει στο τηλεοπτικό δίκτυο CBS, επισκέφθηκαν την Τουρκία πολλές φορές και ερεύνησαν όλες τις καταγγελίες που έφτασαν στα γραφεία τους όλα αυτά τα χρόνια.

Δεν υπήρχε περίπτωση να μεταδοθεί η συνέντευξη του Οικουμενικού Πατριάρχη εάν υπήρχε έστω και μία αναλήθεια στα λόγια του. Η έρευνα του CBS ήταν όπως πάντα υποδειγματική και αποκάλυψε ότι η Τουρκία, μία χώρα που με θράσος απαιτεί την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ενωση, δεν αποδέχεται τις ελεύθερες φωνές, ούτε επιτρέπει στους Τούρκους πολίτες που δεν είναι μωαμεθανοί να εκτελούν ελεύθερα τα θρησκευτικά τους καθήκοντα.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης δέχθηκε πιέσεις, απειλές και εκβιασμούς μετά τη δημοσιοποίηση των απόψεών του. Αλλά και πριν από τη μετάδοση της συνέντευξης έλαβε «οργισμένο τηλεφώνημα» από αξιωματούχο του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών, ο οποίος τηλεφώνησε και απαίτησε διόρθωση των λεγομένων του κ. Βαρθολομαίου πριν παρουσιαστεί το πρόγραμμα.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης αρνήθηκε και αυτό δείχνει την αποφασιστικότητά του να μη δεχθεί άλλο την ταπείνωση του Φαναρίου και της Ομογένειας της Κωνσταντινούπολης. Το γεγονός και μόνο ότι το τουρκικό κράτος εξαφάνισε τους Ελληνες έπρεπε να προβληματίσει τη διεθνή κοινότητα, η οποία έδωσε συγχωροχάρτι στην Τουρκία για τα εγκλήματά της.

Ποια άλλη χώρα θα τύγχανε τέτοιας καλής συμπεριφοράς εάν είχε στην πλάτη της μία γενοκτονία, μία κατοχή και μία εν εξελίξει γενοκτονία, αυτή των Κούρδων; Το ξέσπασμα του Ηγέτη της Ορθοδοξίας προβλημάτισε την Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες.

Στον Λευκό Οίκο και την Ευρωπαϊκή Ενωση συνειδητοποίησαν ξαφνικά πως δεν μιλά ένας ακραίος εθνικιστής, αλλά ο συνετός Βαρθολομαίος, ο ταπεινός Ιεράρχης που είδε να περικυκλώνεται το Φανάρι από μπαρ, καμπαρέ, υπόκοσμο και τους ακροδεξιούς των Γκρίζων Λύκων. Ζει υπό μόνιμο καθεστώς φόβου και απειλών με απώτερο στόχο την εκδίωξή του. Στον 21ο αιώνα, ο κ. Βαρθολομαίος και οι Ομογενείς της Κωνσταντινούπολης ζουν υπό καθεστώς ομηρείας.

Η Τουρκία και οι ηγέτες της δεν έχουν αλλάξει και αυτό πρέπει να το λάβει σοβαρά υπόψη του ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο οποίος πρέπει να απαιτήσει διεθνή μηχανισμό υλοποίησης της συμφωνίας στην οποία θα καταλήξει με τον Μεχμέτ Αλί Ταλάτ. Στο εξωτερικό παρουσιάζουν με τη βοήθεια της Αμερικής, της Βρετανίας και των κλώνων τους, όπως η Σουηδία, ένα όμορφο προοδευτικό πρόσωπο.

Πρόκειται για τη βιτρίνα. Η πραγματικότητα είναι αυτή που περιέγραψε ο Οικουμενικός Πατριάρχης. Η Τουρκία του μίσους, των εκβιασμών και των απειλών δεν έχει θέση στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Και είναι λάθος η συνέχιση της πολιτικής της Αθήνας και της Λευκωσίας, που υποστηρίζει την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας.

Δεν ωφέλησε την Ελλάδα και την Κύπρο μέχρι σήμερα, ούτε θα την βοηθήσει στο μέλλον. Ας ακούσουν τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη, που αναγκάστηκε να αλλάξει την πάγια θέση του, ας ακούσουν τους βασικούς υποστηρικτές της Αγκύρας, οι οποίοι παραδέχθηκαν πως δεν ήταν ορθή η πολιτική της ενσωμάτωσης της Τουρκίας...

πηγή: 

http://www.zoiforos.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=2575&Itemid=48

http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=12338&subid=2&pubid=23393143

ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΣ,

ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ

Από το συνέδριο που οργανώθηκε στη Θεσσαλονίκη από την εταιρεία Ορθοδόξων Σπουδών με θέμα "Φαινόμενα Νεοειδωλολατρείας".

Ένα από τα ηχηρότερα επιχειρήματα των Νεοπαγανιστών εναντίον του Χριστιανισμού είναι το περί συστηματικής και οργανωμένης δήθεν καταστροφής των αρχαίων μνημείων, που έχει προσλάβει την μορφή ενός στερεότυπου μύθου, αναπαραγόμενου κατά της περιστάσεις. Και το ότι, μέσα στο ανταποδοτικό πάθος πολλών «χριστιανών», που τον 4ο αιώνα πέρασαν στην εποχή της «revanche», κατεστράφησαν αρχαιοελληνικά μνημεία, που συντηρούσαν την λατρεία των ειδώλων, είναι γεγονός. Μόνο όμως μέσα στις νοοτροπίες της εποχής είναι δυνατό να επιχειρηθεί στο σημείο αυτό επιστημονική ερμηνεία. Αρκεί να μελετήσει κάποιος το νεανικό έργο του Μ. Αθανασίου «Κατά ειδώλων»(1), για να κατανοήσει το θεολογικό υπόβαθρο τέτοιων ενεργειών. Άλλωστε, η ιστορία δεν ασχολείται με κατάρες, αλλά με ερμηνείες. Επιστημονική προσέγγιση των πραγμάτων μας προσφέρει δυνατότητες ασφαλέστερων κρίσεων και συμπερασμάτων.

Επικαλούμεθα τα πορίσματα της έρευνας διακεκριμένων αρχαιολόγων, που συνοψίζουν τα δεδομένα μακροχρόνιων επιστημονικών ερευνών, συναδέλφων τους, αλλά και δικών τους. Το 1994 δημοσιεύθηκε μελέτη της κας Πολύμνιας Αθανασιάδη, καθηγήτριας του Πανεπιστημίου Αθηνών με τίτλο: «Το λυκόφως των θεών στην Ανατολική Μεσόγειο: Στοιχεία ανάλυσης για τρεις επιμέρους περιοχές»(2). Η κα Αθανασιάδη, με βαθειά γνώση και επιμέλεια, αξιοποιεί τα δεδομένα των ερευνών του χώρου της για το επίμαχο θέμα. Πρώτα επιλέγει «τρεις περιοχές της αυτοκρατορίας με διαφορετική γεωγραφική φυσιογνωμία, ιστορικό υπόβαθρο και δημογραφική σύνθεση», εξασφαλίζοντας έτσι για την έρευνά της μεγαλύτερη αξιοπιστία. Οι περιοχές δε αυτές είναι η Ελλάδα, η Κωνσταντινούπολη και η Συρία-Παλαιστίνη. Έτσι αντιμετωπίζει εύκολα «τις γενικεύσεις του Λιβανίου», όσο και τον «υπερβολικά μεγάλο αριθμό φιλολογικών μαρτυριών» σε χριστιανούς και εθνικούς συγγραφείς για την καταστροφή ναών, που καταντά, όπως λέγει, «ύποπτος»! «Στην προσπάθειά τους να ηρωοποιήσουν επισκόπους και αυτοκράτορες, σε μια περίοδο, κατά την οποία ο θρησκευτικός φανατισμός θεωρείται αρετή, συχνά οι εκκλησιαστικοί συγγραφείς απέδιδαν σ' αυτούς φανταστικές καταστροφές ναών ή, στην καλύτερη περίπτωση, μεγαλοποιούσαν τα ηροστράτεια ανδραγαθήματά τους». Από την άλλη μεριά, επιπολάζει η κινδυνολογία των εθνικών, για να παρουσιάσουν «τους εαυτούς τους ως μάρτυρες και την κοσμοθεωρία τους ως αντικείμενο συστηματικού και βάναυσου διωγμού, που διεξήγετο παράνομα, στο πλαίσιο μιας θεωρητικά ανεξίθρησκης αυτοκρατορίας». Γι' αυτό η αντικειμενική συγγραφέας συνιστά «επιφυλακτική στάση» στις όποιες κρίσεις. Η ανεξιθρησκεία άλλωστε των αυτοκρατόρων, όπως ο Μ. Κωνσταντίνος, είναι αποδεδειγμένη.

Η μεταφορά ειδωλολατρικών μνημείων στην νέα πρωτεύουσα (Κωνσταντινούπολη- Νέα Ρώμη) για την διακόσμησή της ναι μεν εμποδίζει τη συνέχεια τοπικών λατρειών, αλλά τα αναδεικνύει ακόμη περισσότερο στην ίδια την χριστιανική, αργότερα, πρωτεύουσα. Εν τούτοις ο Μ. Κωνσταντίνος «επιδίωξε συστηματικά να εξασφαλίσει για την πόλη του την συνδρομή όλων των θείων δυνάμεων». Έτσι εκτός από χριστιανικούς ναούς (Αγία Ειρήνη, Άγιοι Απόστολοι) αφιέρωσε και δύο ναούς σε εθνικές θεότητες, τη Ρέα και τη θεά Τύχη. Συνεχίζει όμως η κα Αθανασιάδη: «Σε τόπους όπως η Αθήνα και οι Δελφοί, κανόνας είναι, ότι τα μεταγενέστερα στρώματα έχουν καταστραφεί από τους ίδιους τους αρχαιολόγους στην προσπάθειά τους να φτάσουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα στο κλασικό υπόστρωμα». Τις παρατηρούμενες καταστροφές αποδίδουν οι αρχαιολόγοι στους σεισμούς, τις βαρβαρικές επιδρομές (4ος-6ος αιώνας) και την εγκατάλειψη. Τα αρχαία μνημεία των Αθηνών και των Δελφών έμειναν απείραχτα από τους χριστιανούς. Η μετατροπή τους σε χριστιανικές εκκλησίες δείχνει περίτρανα τη συνείδηση της ιστορικής συνέχειας, όσο και αν αυτό δεν ικανοποιεί τους σημερινούς αρχαιολάτρες. Όπως συνηθίζω να λέγω, Πατέρες όπως οι Τρεις Ιεράρχες, όχι μόνο Έλληνες ήταν, αλλά και φορείς υψηλής ελληνικής παιδείας. Δεν ήταν επήλυδες που ενέσκηψαν στον ελληνικό χώρο, για να «θύσουν και απωλέσουν», αλλά Έλληνες, που γνώριζαν να αποτιμούν αντικειμενικά τα πράγματα, έξω από φανατισμούς και εξαλλοσύνες. Τα κριτήριά τους ήταν πνευματικά. Γνώριζαν την ειδωλική πλάνη, αλλά δεν ήταν ικανοί για βιαιότητες.

Την συνείδηση της ιστορικής συνέχειας των Ελλήνων- Χριστιανών, που δεν απέρριψαν τον πολιτισμό των προγόνων τους, αλλά μόνον την θρησκεία τους - η οποία δεν ήταν παρά νοσταλγία της εν Χριστώ αληθείας, όπως επεσήμανε ήδη ο Απόστολος Παύλος στον Άρειο Πάγο των Αθηνών(3)- υποστηρίζει και η κα Αθανασιάδη: «Οι εκκλησίες και τα παρεκκλήσια, που βρέθηκαν σπαρμένα γύρω και μέσα από το τέμενος του Απόλλωνα (στους Δελφούς), υπογραμμίζουν την συνέχιση της θρησκευτικής παράδοσης του τόπου». Όπως άλλωστε θρησκειολόγοι και λαογράφοι έχουν παραδεχθεί, αν «ξυπνούσε» σήμερα ένας αρχαίος Έλληνας και βρισκόταν σε ένα χριστιανικό πανηγύρι, δεν θα ένιωθε ξένος στο περιβάλλον. Είναι δε χαρακτηριστικό, ότι πολλοί σήμερα επικριτές της ορθοδόξου λαϊκής θρησκευτικότητας, κυρίως της ελληνικής, σ' αυτό το επιχείρημα καταφεύγουν, λησμονώντας ότι η ελληνική θρησκευτικότητα παρέμεινε ακέραιη, άλλαξε όμως ο προσανατολισμός της. Άλλωστε, η ελληνική πολυθεϊα δεν ήταν, κατά πολλούς θρησκειολόγους (π.χ. Λ. Φιλιππίδης), παρά θεοποιητική υποστασιοποίηση των ιδιοτήτων της μιας θεότητος. «Ο βανδαλισμός ιερών αντικειμένων (από Χριστιανούς Έλληνες) ήταν πράξη σπάνια στην Ελλάδα», δέχεται η κα Αθανασιάδη. Τέτοιες περιπτώσεις ήταν μεμονωμένες. «Η γενική εντύπωση από την Ελλάδα είναι ότι η φθίνουσα αρχαία πίστη ενέπνεε στους νεοφώτιστους χριστιανούς, παρά την δομική μισαλλοδοξία της θρησκείας τους, σεβασμό και συχνά κάποια συγκίνηση». Ακόμη και ο όχι και τόσο ανεξίθρησκος Κωνστάντιος (337-361) «δεν φαίνεται να πείραξε ναούς», αλλά και «οι καλλιεργημένοι Χριστιανοί του αυτοκρατορικού περιβάλλοντος αντιμετώπισαν τα αρχαία ιερά ως έργα τέχνης και όχι ως κατοικία δαιμόνων».

Οι φανατικοί, βέβαια, δεν έλειπαν - όπως σε κάθε εποχή -, αλλά οι προτροπές τους για καταστροφή, κατά κανόνα, έπεφταν στο κενό. Ως την εποχή του Ιουστινιανού εισέρεαν αρχαία εθνικά μνημεία στην Κωνσταντινούπολη. Μόνο εκεί, που δεν υπήρχε «επαφή με την αστική παιδεία του ελληνορωμαϊκού κόσμου», εκτός δηλαδή του ιστορικού ελληνικού χώρου, και όπου «η παραδοσιακή θρησκεία είχε ισχυρές ρίζες», παρατηρείται φανατισμός και γίνονται καταστροφές. Αυτό συνέβαινε περισσότερο στην Ανατολή (Συρία - Φοινίκη - Παλαιστίνη). Η κα Αθανασιάδη όμως ερμηνεύει με τα επιστημονικά κριτήριά της τις συμπεριφορές και σε περιοχές, όπως η Συρία: «...Εδώ δεν έχουμε μια αμιγή περίπτωση θρησκευτικού φανατισμού, αλλά ένα ξέσπασμα κοινωνικού και φυλετικού μίσους, ένα υποσυνείδητο εθνικό κίνημα με αμφίεση βέβαια, θρησκευτική». Και αυτό στηρίζεται σε έρευνες διαφόρων ειδικών. Με αυτό το κριτήριο μπορούν να ερμηνευθούν και μεταγενέστερες συμπεριφορές, χωρίς βέβαια, να αγνοούνται και οι προκλήσεις των εθνικών ομάδων. Όπου δε κυριαρχούν προκλήσεις (προβοκάτσιες), οι συμπεριφορές μένουν ανεξέλεγκτες.

Σκόπιμα βέβαια εκμεταλλευθήκαμε καθ' υπερβολήν την έρευνα της εκλεκτής συναδέλφου, διότι προσφέρει σημαντικές δυνατότητες για την ερμηνεία και κατανόηση πραγμάτων, που η κακοπιστία, κακεντρέχεια, αλλά και ανθελληνική σκοπιμότητα των ξένων κέντρων συστηματικά παρερμηνεύει.

Τα πορίσματα της κας Αθανασιάδη μου επιβεβαίωσε σε μια σπουδαιότατη για μένα, επικοινωνία μας (19-07-2000) και ο γνωστός αρχαιολόγος και αείμνηστος φίλος Άγγελος Χωρέμης, ερμηνεύοντας την περίπτωση του Μ. Θεοδοδίου. Κατά την γραπτή του δήλωση, «το διάταγμα του Θεοδοσίου του Μεγάλου (191-193 μ. Χ.) αναφέρει απαγόρευση λατρείας σε αρχαία ιερά και την είσοδο στους ναούς, δεν εντέλλεται όμως την καταστροφή τους. Άλλωστε δεν φαίνεται ανασκαφικά τουλάχιστον τέτοια καταστροφή. Τα μεγάλα κέντρα της αρχαίας λατρείας, εκείνα ακριβώς που θα έπρεπε λογικά να υποστούν την μεγαλύτερη καταστροφή, όπως οι Δελφοί, η Ολυμπία, η Δωδώνη, τα ιερά των Αθηνών κ.α. δεν φαίνεται ανασκαφικά τουλάχιστον να έπαθαν ζημιές από ανθρώπινο χέρι στα τέλη του 4ου αιώνα. Εξάλλου, πολλοί ναοί της αρχαίας λατρείας σώθηκαν ως τις μέρες μας σχεδόν ανέπαφοι, κυρίως στην κάτω Ιταλία και την Σικελία, όπου επίσης βασίλευε ο Μ. Θεοδόσιος, αλλά και στην κυρίως Ελλάδα, όπως το συγκρότημα της Ακροπόλεως των Αθηνών, ο ναός του Ηφαίστου (Θησείον) και ο ναός του Ιλισσού». Μάλιστα στον Θεοδοσιανό Κώδικα (XVI 10,25) «επιτρέπεται στους Χριστιανούς να μετατρέπουν τους αρχαίους ναούς σε χριστιανικούς» και γι' αυτό δεν καταστράφηκαν, αλλά σώθηκαν αυτούσιοι (βλ. τον αρχαίο ναό κάτω από τον ανηγερμένο από την Αγία Ελένη τον δ' αιώνα ναό της Παναγίας της Καταπολιανής ή Εκατονταπυλιανής στην Πάρο που ανεκάλυψε ο μεγάλος αρχαιολόγος Α. Ορλάνδος).

Κατά τον επιφανή βυζαντινολόγο Διονύσιο Ζακυνθηνό η διάταξη αυτή έγινε ακριβώς, για να σωθούν οι ναοί. «Δεν υπάρχει, λοιπόν, καμία κρατική πολιτική, που να ενθαρρύνει την καταστροφή αρχαίων ιερών». «Αυτό που πράγματι έγινε, είναι καταστροφές και ακρότητες σε τοπικό επίπεδο, από φανατικούς εκκλησιαστικούς και πολιτικούς παράγοντες, κυρίως εναντίον αγαλμάτων αρχαίων θεοτήτων με συνηθέστερο το φαινόμενο της ρινοκοπής και καταστροφής των προσώπων. (Δεν πρέπει πάντως να θεωρούμε ότι κάθε κατεστραμμένο άγαλμα μαρτυρεί και χριστιανικό βανδαλισμό. Πολλά κατεστράφησαν από άλλες αιτίες και πάρα πολλά μεταφέρθησαν στην Κωνσταντινούπολη, για τον στολισμό της καινούργιας πρωτεύουσας). Οι άνθρωποι αυτοί εξαγρίωναν τον όχλο, πράγμα όχι δύσκολο, αν σκεφτούμε ότι, μόλις 75-80 χρόνια χώριζαν την εποχή αυτή από τους φοβερούς διωγμούς των Διοκλητιανού και Γαλερίου (311) και 55-60 χρόνια από τον ηπιώτερο διωγμό του Λικίνιου (320-324). Τον εξαγριωμένο αυτό όχλο εξαπέλυαν να κάψει και να καταστρέψει ο,τιδήποτε εθνικό εύρισκε μπροστά του. Αυτό όμως ουδέποτε υπήρξε πολιτική του Μ. Θεοδοσίου και, όπως θα δούμε, όταν έγινε, προσπάθησε να το σταματήσει και να το θεραπεύσει». Και συμπληρώνει ο Άγγελος Χωρέμης: «Στην πορεία προς την νέα θρησκεία, υπάρχει αναμφισβήτητα κάποια πίεση εκ μέρους των Χριστιανών, αλλά όχι κρατικά κατευθυνόμενη βία. Δεν μαρτυρούνται διωγμοί σαν αυτούς που είχαν υποστεί οι ίδιοι οι Χριστιανοί μερικές δεκαετίες πριν, ούτε βίαιοι εκχριστιανισμοί, όπως έγιναν τον καιρό του Καρλομάγνου, της ισπανικής reconquista κ.α. Μαρτυρούνται ακρότητες, συχνά άγριες, αλλά πάντα περιορισμένες τοπικά και χρονικά. Το περίεργο δεν είναι πως έγιναν αγριότητες, το περίεργο είναι πως έγιναν τόσες λίγες μετά από τα μαρτύρια, που είχαν υποστεί οι Χριστιανοί». Εκδηλώσεις, λοιπόν, φανατισμού μεμονωμένων προσώπων παρατηρούνται - και κατά τον Άγγελο Χωρέμη - στο πνεύμα της «revanche», αυτό όμως ουδέποτε υπήρξε πολιτική του Μεγάλου Θεοδοσίου, για να μείνουμε σε ένα τόσο παρεξηγημένο στο σημείο αυτό αυτοκράτορα.

Σώζεται «Λιβανίου του Αντιοχέως λόγος προς Θεοδόσιον τον βασιλέα, Υπέρ των Ιερών» (αρ.30). Ο μεγάλος ρητοροδιδάσκαλος (314-393), επιφανής εκπρόσωπος της φθινούσης ελληνικής αρχαιότητας, διδάσκαλος του ιερού Χρυσοστόμου, έγραψε το 386 το κείμενο αυτό, απευθυνόμενος στον αυτοκράτορα Θεοδόσιο Α' (379-395) και παραπονούμενος για την στάση των φανατικών μοναχών (της Αντιόχειας) έναντι των εθνικών ναών (τεμένων).

Για την κατανόηση της στάσης του Λιβανίου έναντι του Χριστιανισμού, ας σημειωθεί, ότι ήταν συνεπής οπαδός της ειδωλολατρείας, θυσίαζε στις θεότητες της και μετερχόταν την μαντεία. Είχε μυηθεί εξάλλου σε διάφορα εθνικά μυστήρια. Ο ι. Χρυσόστομος τον ονομάζει «πάντων δεισιδεμονέστατον» (ευσεβέστατον) (4). Πίστευσε στην προσπάθεια του αυτοκράτορα Ιουλιανού και στην ανάσταση του ειδωλολατρικού κόσμου, μολονότι κατά την νεότητά του έδειξε τάσεις φιλοχριστιανικές. Τον επηρέασε όμως ο Ιουλιανός, όπως και αυτός επηρεάστηκε από τον Λιβάνιο, του οποίου μελετούσε τα έργα και έγινε έμμεσα μαθητής του.(5)

Ο λαμπρός γνώστης της αρχαιότητας Άγγελος Χωρέμης σχολιάζει το κείμενο του Λιβανίου με τον ακόλουθο τρόπο: «Ο λόγος του Λιβανίου ‘Υπέρ των ιερών' δεν γράφτηκε λόγω ακροτήτων, που έγιναν εις εφαρμογήν του διατάγματος κατά της αρχαίας θρησκείας. Το διάταγμα εξεδόθη το 391 και το κείμενο του Λιβανίου γράφτηκε το 386, δηλ. πέντε ολόκληρα χρόνια νωρίτερα με άλλη ευκαιρία(6). Ο Θεοδόσιος διόρισε ύπαρχο Ανατολής κάποιον συμπατριώτη και φίλο του, τον Ίβηρα Μάτερνο Κηνύγιο. Ο άνθρωπος αυτός ήταν φανατικός θρησκόληπτος και έξαλλος. Υποκίνησε πράγματι τον όχλο, επικεφαλής του οποίου ήταν φανατικοί καλόγεροι, και άρχισαν να καταστρέφουν τα αρχαία ιερά, στην αρχή κυρίως τα μικρά (και απροστάτευτα) ιερά της υπαίθρου και εν συνεχεία άρχισαν να μπαίνουν και να καταστρέφουν ιερά και μέσα στις πόλεις. Τότε ο Λιβάνιος γράφει τον περίφημο και ωραιότατο λόγο του «Υπέρ των Ιερών». (Η αντίδραση του θρησκόληπτου Θεοδοσίου ήταν να απαγορεύσει την είσοδο των μοναχών μέσα στις πόλεις, προστατεύοντας έτσι τα εθνικά ιερά των άστεων και όταν σε λίγο πέθανε ο Μάτερνος Κηνύγιος τοποθέτησε ως ύπαρχο Ανατολής τον σώφρονα εθνικό Ευτόλμιο Τατιανό, ο οποίος κατάφερε να ηρεμήσει τα πράγματα και να φέρει την καταλλαγή.

Όλα αυτά μαρτυρούν ότι ουδέποτε υπήρξε επίσημη πολιτική του Θεοδοσίου η καταστροφή του αρχαίου κόσμου και μάλιστα με την μορφή των ακραίων βανδαλισμών, όπως λέγεται συνήθως. Μαρτυρούν επίσης το κύρος που είχε ο Λιβάνιος στον θεωρούμενο θρησκόληπτο βασιλέα, κύρος που φάνηκε και όταν με δύο ακόμη λόγους του, τους «Προς Θεοδόσιον τον Βασιλέα περί της στάσεως» και Προς Θεοδόσιον τον Βασιλέα επί ταις διαλλαγαίς», κατόρθωσε να σώσει την Αντιόχεια, η οποία είχε στασιάσει. Σ' αυτήν την προσπάθεια είχε και την συνεπικουρία του επισκόπου Αντιοχείας Φλαβιανού, του οποίου τον λόγο φαίνεται ότι είχε γράψει ένας νεαρός Χριστιανός κληρικός, μαθητής του Λιβανίου, ο Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι και συνεργασία με χριστιανούς είχε ο Λιβάνιος, όταν κοινοί στόχοι το επέβαλλαν».

Θα επιχειρήσουμε ένα σχόλιο στην υπογραμμιζόμενη, με επιστημονική ευσυνειδησία, από αείμνηστο φίλο, συνεργασία του Λιβανίου με Χριστιανούς. Οι άνθρωποι εκείνοι ζούσαν τα πράγματα μέσα στη φυσικότητά τους και όχι στο τεχνητό κλίμα αντιπαλότητας, που δημιουργούν οι φανατικοί (εκατέρωθεν) των ημερών μας. Μήπως σ' όλη την μακρά διάρκεια του Βυζαντίου/Ρωμανίας δεν έλαβαν χώρα παρόμοιες συνεργασίες και συνυπάρξεις; Η χαρακτηριστικότερη μάλιστα, ήταν η συνεργασία των δύο ιδεολογικά αντιπάλων, που η αντίθεσή τους σκόπιμα και τεχνητά υπερτονίζεται σήμερα, του Οικουμενικού Πατριάρχου Γεννάδιου β' του Σχολαρίου και του σοφού υποστηρικτού της αρχαίας θρησκείας Γεωργίου Πλήθωνος-Γεμιστού. Ο τελευταίος δεν δίστασε να συμμετάσχει στην σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας (1438-1439), ως μέλος της ορθόδοξης αντιπροσωπείας, για να βοηθήσει την Ορθόδοξη Εκκλησία στις τραγικές εκείνες στιγμές γι' αυτήν και το γένος. Εκεί έδωσε μάχη, με τις επιστημονικές του γνώσεις, υπέρ της Ορθοδοξίας (απέδειξε την νοθεία ενός χειρογράφου που παρουσίαζαν οι Λατίνοι) και μαζί με τον πρωταγωνιστή της Ορθοδοξίας Άγιο Μάρκο Ευγενικό (1444), δεν υπέγραψε την Ένωση με τον Παπισμό. Παρά τις διαφορετικές ιδεολογικές-πνευματικές προϋποθέσεις τους και οι δύο θεωρούσαν την ένωση ως υποταγή στον Παπισμό και επιζήμια για τι Γένος/Εθνος. Αλλά έτσι σκέπτονται όσοι αγαπούν το ΄Εθνος. Οι σημερινοί Νεοπαγανιστές, σχεδόν κατά κανόνα δεν αγαπούν το Έθνος και τον Ελληνισμό, παρά τα λεγόμενά τους, διότι πολεμώντας την Ορθοδοξία, που είναι πια αδιαίρετα ενωμένη με την ελληνικότητα, κατεργάζονται την διάλυσή του.

Για το θέμα της καταστροφής αρχαίων μνημείων από «Χριστιανούς» παράλληλα με τα συμπεράσματα της κας Αθανασιάδη είναι και εκείνα του αρχαιολόγου Gerasimos Pagoulatow, "The Destruction and conversion of ancient temples o Christian Churches during fourth, fifth and sixth centuries", Θεολογία τ. ΞΕ' (1964), σς 152-170 . Είναι δε χαρακτηριστικό, ότι και στο περιοδικό «Δαυλός» (αρ.138/Ιούνιος 1993, σς. 8022/23) σημειώνεται: «Όλοι σχεδόν οι καταστροφείς αρχαίων ελληνικών μνημείων είναι Χριστιανοί εξ Ιουδαίων, δηλαδή Εβραίοι. Οι Χριστιανοί εξ εθνικών, δηλαδή οι Έλληνες, σπάνια μετείχαν σε διωγμούς Ελλήνων».

Σημασία δε έχει, ότι και ο γνωστός εικονοκλάστης, αλλά σπουδαίος ιστορικός ερευνητής και συστηματικός παρουσιαστής της «αρνητικής πλευράς» Κυριάκος Σιμόπουλος, ενώ μιλά για τις «αποτρόπαιες βαρβαρότητες των Χριστιανών» (σ. 112 ε.ε) στα αρχαία μνημεία, δεν παραλείπει να παρεμβάλει και κεφάλαιο με τον τίτλο: «Ο βυζαντινός άνθρωπος συντηρεί με ευλάβεια την παράδοση της αρχαίας ελληνικής τέχνης» (σ. 208 ε.ε.)(7).

Παραθέτουμε μερικά αποσπάσματα από το παραπάνω βιβλίο του Κυριάκου Σιμόπουλου: «Είναι ιστορικά τεκμηριωμένο ότι υπήρξε μία παιδευτική και συναισθηματική συνέχεια του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού στο Βυζάντιο, όχι μόνο από την διανόηση αλλά και από τον λαϊκό άνθρωπο, ενίοτε και από την εξουσία. Ο αυτοκράτορας της Νίκαιας Θόδωρος Δούκας Λάσκαρις (1254-1258), κατά την επίσκεψή του στην Πέργαμο, νοιώθει συγκίνηση μπροστά στα λείψανα των αρχαίων μνημείων και έργων τέχνης κι εκφράζει ενθουσιασμό και ευλάβεια για τα μεγαλουργήματα των προγόνων. Έχει συνείδηση τι σημαίνει Δύση ύστερα από την εισβολή των σταυροφόρων και τον χαλασμό της Πόλης [...].

Ο πρώτος αυτοκράτορας - ο Κωνσταντίνος - φιλοδοξεί να εξομοιώσει τη ‘βασιλεύουσα' με την Ρώμη. Και σπεύδει να την διακοσμήσει με έργα τέχνης, συνεχίζοντας την ρωμαϊκή παράδοση της αρπαγής. Μεταφέρει στην Κωνσταντινούπολή πολυάριθμα αγάλματα, χάλκινα ιδίως, κίονες, κ.α. (8) από τις κυριότερες πόλεις του ανατολικού, αλλά και του δυτικού τμήματος της αυτοκρατορίας - από την Αθήνα, το Αιγαίο, την Ιωνία, την Κύπρο, την Κρήτη, τη Ρώμη, τη Σικελία κ.α.(9) ...(σς. 209-20).

Ο Κωνσταντίνος θα αξιοποιήσει την ελληνική πολιτιστική παράδοση για την προσωπική του αίγλη, ταυτίζοντας το χάλκινο άγαλμα του Απόλλωνα που έστησε πάνω στην περίφημη πορφυρή κολώνα της Αγοράς, τον «κυκλοτερή πορφυρούν κίονα» (10), με το αυτοκρατορικό του μεγαλείο. Στην κεφαλή του αγάλματος, που αφιέρωσε στον εαυτό του, προσέθεσε ακτινωτά ήλους «από τον σταυρό του Χριστού», για να λάμπει σαν τον ήλιο...(σ. 211) (11).

Η παραδοσιακή επομένως αισθητική και η πανάρχαιη λαϊκή πολιτιστική παιδεία δεν είχε σβήσει, παρά τους βανδαλισμούς των πρώτων χριστιανών εναντίον των κλασσικών μνημείων. Και δεν θα σβήσει ποτέ στον ελληνικό κόσμο. Έτσι εξηγείται η διατήρηση ανέπαφων τόσων γλυπτών στην Κωνσταντινούπολη ως την επιδρομή των Δυτικών Βαρβάρων. Απώλειες σημειώθηκαν μόνο από σεισμούς, πυρκαγιές και εσωτερικές ταραχές - λαϊκές εξεγέρσεις, συγκρούσεις και καταστολές. Οι Χριστιανοί της πρωτεύουσας θαύμαζαν τα αγάλματα που στόλιζαν την πόλη τους...(σς.212-213)

Οι βυζαντινοί διανοούμενοι - ακόμα και θεολόγοι- έχουν βαθειά γνώση της αρχαίας τέχνης και εκφράζουν χωρίς επιφυλάξεις τον απεριόριστο θαυμασμό τους. Συχνότατες στους βυζαντινούς αιώνες οι αναγωγές στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και τους επιφανείς δημιουργούς του και οι συγκρίσεις της βυζαντινής εικονογραφίας με την κλασσική ζωγραφική που αποκαλύπτουν κοινά οι παράλληλα καλλιτεχνικά ιδεώδη...(σς. 226-227)»

Αγαπητοί Σύνεδροι,

Το κείμενό μου δεν επεδίωξε να πρωτοτυπήσει, αλλά να αποδείξει, μέσω της έρευνας διακεκριμένων αρχαιολόγων, την αντιεπιστημονικότητα του νεοειδωλολατρικού φανατισμού και των γενικεύσεών του σε ένα θέμα, που έχει κεντρική θέση στην αντιχριστιανική πολεμική του. Οι αυθεντικοί Χριστιανοί, και μάλιστα οι Έλληνες, ετίμησαν την τέχνη των προγόνων τους και κληρονόμησαν το καλλιτεχνικό πνεύμα τους, για να προχωρήσουν στην δική του - καθαρά ελληνική - καλλιτεχνική δημιουργία.

Σημειώσεις:

1. 318, όχι «Κατά Ελλήνων», ο τίτλος αυτός είναι μεταγενέστερος και προσετέθη απ' τους εκδότες.

2. Περιοδικό ΕΛΛΗΝΙΚΑ, τ.44, Θεσσαλονίκη 1994, σς. 31-50.

3. Πραξ.17,23. Ο Απόστολος Παύλος δεν καταστρέφει ή διαστρέφει την ελληνική θρησκευτικότητα, αλλά την στρέφει προς τον αναμενόμενο Αληθινό Θεό.

4. ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, εις νεωτέραν χηρεύσασαν, 1.

5. Βλ. το άρθρο του ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ στη ΘΗΕ, τ.8, 1960, στ. 294-299 με βιβλιογραφία.

6. P. Petit, "Sur la date du ‘pro Templis' de Libanius", en Byzantion XXX (1951), fasc Ι. 285-310.

7. Βλ. το βιβλίο του: Η λεηλασία και η καταδρομή των Ελληνικών Αρχαιοτήτων, Αθήνα 1997.

8. «πάντα δε τα χαλκουργεύματα και τα ξόανα εκ διαφόρων ναών και πόλεων αθροίσας έστησεν αυτά εις διακόσμησιν της πόλεως, ομοίως δε και τους κίονας των περιπάτων» Πάτρια Κωνσταντινουπόλεως, εκδ. Preger τ. Β', 145.

9. «Ότι από Ρώμης πολλά ενεχθέντα είδωλα έστησαν εν τω Ιπποδρόμω εξαίρετα δε εξήκοντα, εν οις και είκοσι του Αυγούστου. Από δε Νικομηδείας στήλαι πολλαί ήκασιν. Ομοίως δε από Αθηνών και Κυζίκου και Καισαρείας και Τράλλης και Σάρδης και Μωκησού και από Σεβαστείας και Σατάλων και Χαλδείας και Αντιοχείας της μεγάλης και Κύπρου και από Κρήτης και Ρόδου και Χίου και Ατταλείας και Σμύρνης και Σελευκείας και από Τυάνων και Ικονίου και Βιθυνών Νικαίας και από Σικελίας και από πασών των πόλεων ανατολής και δύσεως ήκασι διαφοροι στήλαι παρά του μεγάλου Κωνσταντίνου». Γ. ΚΩΔΙΝΟΣ, Παρεκβολαί εκ της βίβλου του Χρονικού περί των πατρίων της Κωνσταντινουπόλεως, εκδ. Βόννης 1843, σ. 53. Η λέξη «στήλη» σημαίνει άγαλμα. «Ολόχρυσον την στήλην σου στήσουν εις το παλάτιν» Καλλίμαχος και Χρυσορρόη, στ.1172.

10. Κατά τον ΓΕΩΡΓΙΟ ΚΕΔΡΗΝΟ «πορφυρούς κίων» στήθηκε το 320, κατά το Πασχάλιον Χρονικόν το 328. Το άγαλμα του Απόλλωνα είχε αφαιρεθεί, κατά τον Βυζαντινό χρονογράφο Μιχαήλ Γλύκα, από την Ηλιούπολη της Φρυγίας. Τον ομώνυμο ναό έκλεισε ο Κωνσταντίνος (ΕΥΣΕΒΙΟΣ, Εις τον βίον Κωνσταντίνου Βασιλέως, Γ' 55-56). Κατά τον Μανουήλ Χρυσολωρά στην κορυφή του «πορφυρού κίονος» είχε αρχικά τοποθετηθεί σταυρός. Γράφει «περί του αίροντος τον σταυρόν πορφυρού κίονος, επί της αυλής του μεγάλου Κωνσταντίνου βασιλείων αυτού πηξαμένου και ιδρυμένου, πάντας μεν ανδριάντας πάσας δε στήλας νικώντος» (Του λογιωτάτου Μανουήλ Χρυσολωρά επιστολή προς τον Ιωάννην βασιλέα εν ή συγκρισις της παλαιάς και νέας Ρώμης).

11. «Δίκην Ηλίου έστησεν αυτήν εις το όνομα αυτού θήσας εν τη κεφαλή ήλους εκ των του χριστού δίκην ακτίνων ως Ήλιος τοις πολίταις εκλάμπων» Πάτρια Κωνσταντινουπόλεως, τ. Β', 174,45. Κατά τον ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΡΟΔΙΟ, το άγαλμα ήταν επιχρυσωμένο, «χρυσώ καταυγάζοντα». Στίχοι Κωνσταντίνου Ασηκρίτη του Ροδίου, σ. 69.

Ιερά Μονή Παντοκράτορα Μελισσοχωρίου http://www.impantokratoros.gr/0C5D57EF.el.aspx

TIDEON:   Εξαιρετικό δείγμα κείμενου νομικής αμάθειας και ιδεοληπτικής διαστροφής κατά του μοναχισμού :

Μιλά για «μονές - έδρα μαφίας»

Λάβρος ο Αλέκος Αλαβάνος για την υπόθεση της Μονής Βατοπαιδίου

Αθήνα«Μαφία» χαρακτήρισε ο Αλέκος Αλαβάνος την ηγεσία του Βατοπαιδίου και

άλλων μονών σε ομιλία του στην Ουρανούπολη, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ πραγματοποίησε

την Κυριακή συλλαλητήριο και πορεία προς το Αγιον Όρος. «Η σκήτη του

Εφραίμ είναι στον Κορυδαλλό» δήλωσε ο κ. Αλαβάνος, επαναλαμβάνοντας την

πρόταση για σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής.

Ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποίησε βαρύς

χαρακτηρισμούς για την υπόθεση του Βατοπαιδίου, λέγοντας ότι το Αγιον Όρος

«θα μπορούσε να ήταν επίγειος παράδεισος, αντί να καταντήσει, τουλάχιστον

σε ορισμένες μονές, έδρα μαφίας, χώρος real estate και οίκος εμπορίου».

«Κάνει λάθος όλη αυτή η μαφία η οποία έχει εγκατασταθεί στην ηγεσία του

Βατοπαιδίου και σε άλλες μονές. Κάνουν μεγάλο λάθος. Πιστεύουν ότι είναι

στην άλλη ζωή η κόλαση. Μπορεί να μην υπάρχει η κόλαση. Εμείς ζητάμε τον

κολασμό τους εδώ και τώρα. Ζητάμε τους Εφραίμ να βρουν τη σκήτη τους εκεί

που πρέπει, να γαληνέψουν στον Κορυδαλλό ή σε άλλα σημεία στα οποία θα

επιβραβευθούν οι πράξεις τους» είπε ο Αλέκος Αλαβάνος.

«Η σκήτη του Εφραίμ είναι στον Κορυδαλλό και πρέπει να το καταλάβει και

μην μας απειλεί και με ευρωπαϊκά δικαστήρια, μιμούμενος τον Κωνσταντίνο

Γλύξμπουργκ. Διότι δεν θα έχει καμία τύχη. Και κάπου η πρόκληση είναι

μεγάλη. Και δεν μπορεί να έχουμε μια πολιτεία, η οποία να σιωπά σ' αυτό το

θράσος αυτής της μαφίας που έχει εγκατασταθεί στην ηγεσία του Βατοπαιδίου.

Και ξαναλέω, δεν τους βάζουμε όλους ούτε όλες τις μονές, ούτε όλους τους

μοναχούς, αλλά κάπου η σιωπή σημαίνει συνενοχή» συνέχισε.

«Διαχρονικό, διακομματικό σκάνδαλο»

Ο κ. Αλαβάνος χαρακτήρισε την υπόθεση της Βιστωνίδας «διαχρονικό,

δικομματικό σκάνδαλο», επανέλαβε την πρότασή του για τη σύσταση

εξεταστικής επιτροπής της Βουλής, που θα διερευνήσει όλες τις «ανοιχτές

υποθέσεις από άκρου σε άκρο της Ελλάδας» και πρότεινε να κληθούν να

καταθέσουν στην ανακριτική έρευνα, «όχι ως ύποπτοι, αλλά ως μάρτυρες» και

πολιτικά πρόσωπα που χειρίστηκαν την υπόθεση, ώστε να φανεί αν υπάρχουν ή

όχι ευθύνες τους.

Ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλε τις

«διεκδικήσεις και τις παραχωρήσεις γης» σε μοναστήρια στη Χαλκιδική, την

Ξάνθη, αλλά και στη μονή Τοπλού στην Κρήτη.

Επισήμανε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, στο επόμενο διάστημα, θα επιμείνει σε νομοθετική

ρύθμιση για την επιστροφή «δημόσιων, δημοτικών και ιδιωτικών εκτάσεων

στους πραγματικούς κυρίους τους», με κατάθεση ερωτήσεων στη Βουλή για την

καθεμία περίπτωση ξεχωριστά, ενώ ζητά τη παρουσία του ελληνικού δημοσίου

σε όλες τις δίκες με τα μοναστήρια, υποστηρίζοντας ότι υπάρχει ισχυρότατη

νομική στήριξη για την αμφισβήτηση των τίτλων, που επικαλούνται.

«Τα χρυσόβουλα να μπουν στα μουσεία των κειμηλίων του Αγίου Όρους και της

μονής Τοπλού. Δεν μπορούν να καθορίζουν βυζαντινοί αυτοκράτορες τι θα

γίνει στην Ελληνική Δημοκρατία» τόνισε ο κ. Αλαβάνος.

Αναφερόμενος στην επιστολή της Ιεράς Κοινότητας προς τον ΣΥΡΙΖΑ, με την

οποία καλούσε τους διαδηλωτές να σεβαστούν το άβατο του Αγίου Όρους, ο κ.

Αλαβάνος, τόνισε: «Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να σεβαστεί το άβατο του Αγίου

Όρους, όσον αφορά τις παρανομίες που έχουν γίνει. Αβατο στις παρανομίες

δεν υπάρχει για μας».

Επανέλαβε, δε, το αίτημα για «διακριτούς ρόλους» και «δομικό χωρισμό

εκκλησίας-κράτους» και ανακοίνωσε ότι η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ,

παρότι «εκτιμά τη μετριοπάθεια και τη διαλλακτικότητα του νέου

Αρχιεπισκόπου» δεν θα παραστεί στον αυριανό αγιασμό της Βουλής σε ένδειξη

διαμαρτυρίας για τις διεκδικήσεις των μοναστηριών.

Στη συγκέντρωση συμμετείχαν επίσης μέλη του τοπικού συμβουλίου του δήμου

Σταγείρων-Ακάνθου και εκπρόσωποι κινήσεων πολιτών από την Ξάνθη, την Κρήτη

και άλλες περιοχές, όπου υπάρχουν διεκδικήσεις μοναστηριών. Ακολούθησε

πορεία μέχρι τη χερσαία οριογραμμή του Αγίου Όρους. Εκεί, οι διαδηλωτές

φώναξαν συνθήματα, ανάρτησαν τα πανό τους στην περίφραξη και αποχώρησαν.

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Αυτό το κείμενο εκτυπώθηκε από το in.gr,

στη διεύθυνση

http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=944458&lngDtrID=244

Όπως είναι γνωστό οι Αγιορείτες κοινοβιάτες μοναχοί δεν έχουν προσωπική περιουσία και χρήματα σύμφωνα με τον Καταστατικό Χάρτη

του Αγίου Όρους.

Η προσπάθειά τους περιστρέφεται στο πνευματικό τους έργο, που περιλαμβάνει και την προσφορά στην κοινωνία και κυρίως στους μη έχοντες, την φιλοξενία των προσκυνητών, την διαφύλαξη και συντήρηση των κειμηλίων, καθώς την αναστήλωση και συντήρηση των Μονών τους, που αποτελούν σημεία αναφοράς της Ορθοδοξίας και του Έθνους.

Η Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου στην προκειμένη περίπτωση λοιδορείται και κατακρίνεται για την προσπάθεια της προσφοράς της στο κοινωνικό σύνολο και συγκεκριμένα διότι κατασκευάζει Γηροκομείο κόστους 5 εκατομμυρίων ευρώ στην Κύπρο, ενώ στην Αθήνα… μέσω του «Γρηγορείου Φιλανθρωπικού Πολιτιστικού Ερευνητικού Ιδρύματος», που ιδρύθηκε με την υπ’ αριθμ. 12.056/22-1-2008 Συμβολαιογραφική Πράξη, έχει μεταξύ των άλλων ως σκοπό την σύσταση και ίδρυση Κέντρου Αποκαταστάσεως Αναπήρων.

Στα πλαίσια αυτά δέχθηκε δωρεά 9 εκατομμυρίων ευρώ από την εταιρεία NOLIDEN LIMITED, που αγόρασε το Ολυμπιακό ακίνητο, προκειμένου να υλοποιηθεί το συγκεκριμένο έργο.

Τονίζουμε ότι:

α) Τα χρήματα για το εν λόγω έργο βρίσκονται στους λογαριασμούς της Μονής.

β) Δεν μπορεί να ευτελίζεται συνεχώς κάθε έννοια φιλανθρωπίας καί προσφοράς από τις Ιερές Μονές προς τον συνάνθρωπο.

γ) Εφόσον οι μοναχοί ως ακτήμονες συνεχώς εργάζονται δωρεάν για όλους, γιατί πρέπει να ταυτίζονται με απατεώνες πριν καν ακουστούν από την Δικαιοσύνη;

δ) Η Ιερά Μονή είναι Νoμικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου και οι μοναχοί υπηρετούν την πίστη τους και η ζωή τους είναι μία ζωή ανιδιοτελούς προσφοράς προς τους συνανθρώπους τους. Όλες οι ενέργειές τους σκοπούν στην εξυπηρέτηση του κοινωνικού συνόλου και προεχόντως στην εξυπηρέτηση και βοήθεια αναξιοπαθούντων, οι οποίοι δεν μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες τους με ίδια οικονομικά μέσα. Ποιός σκοπός εξυπηρετείται όταν η Μονή αντιμετωπίζεται ως κερδοσκοπική εταιρεία και οι μοναχοί ως κοινοί εγκληματίες;

ε) Όσοι έχουν δημιουργήσει την κατάσταση αμφισβήτησης και κατηγορούν την ζωή και την προσφορά των μοναχών ας αναλογιστούν τον τρόπο της ζωής τους και ας επιχειρήσουν αποτασσόμενοι τα πάντα να ζήσουν έστω και ένα μήνα την ζωή των μοναχών.

στ) Δεν θα πρέπει να αισθάνονται τύψεις εκείνοι που αντιμετωπίζουν τους μοναχούς ως κοινούς εγκληματίες και τους αποκλείουν έτσι την δυνατότητα ασκήσεως του πνευματικού και φιλανθρωπικού τους έργου, όταν οι μοναχοί δεν έχουν κανένα περιουσιακό στοιχείο πλην του ράσου τους και δεσμεύονται ως προϊόντα εγκλήματος όλα εκείνα τα οικονομικά μέσα που προορίζονται για την επιτέλεση των ανωτέρω σκοπών;

Η Ιερά μας Μονή και οι 110 μοναχοί της παραμένουμε πιστοί σε αυτά που η πίστη μας στον Θεό και η υποχρέωση που αισθανόμαστε έναντι των συνανθρώπων μας επιβάλλει. Δεν έχουμε διαπράξει τίποτε το παράνομο ή μη ηθικό.

Οι κατακρίνοντές μας ας συγκρίνουν τα έργα τους με την προσφορά των μοναχών.

Εκ της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου

27-10 / 9 Νοεμβρίου 2008

Πήγη : http://www.romfea.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=1893

Το 1984, σε ανύποπτο δηλαδή χρόνο, έγραφα σε ένα κείμενο μου: Σχετικά με την κατοχή οποιων­δήποτε αγαθών «υπάρχει ένας χριστιανικός κα­νόνας, που δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνεία. Πρέπει και η απόκτηση τους και η χρήση τους να γίνο­νται σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, με τιμιότητα δη­λαδή και δικαιοσύνη. Όσα προέρχονται από εκμετάλ­λευση ή αδικία ή απάτη κάθε μορφής, δεν μπορούν να καταξιωθούν χριστιανικά». (π. Γ.Δ.Μ., Ορθοδοξία και Κοινωνικοπολιτική διακονία, στο: Ορθόδοξη θεώρηση της Κοινωνίας, έκδ. ΜΗΝΥΜΑ, Αθήνα 1986, σ. 40).

Αν η αρχή αυτή αφορά σε κάθε άνθρωπο, πόσο μάλλον πρέπει να βρίσκει την εφαρμογή της στον χώ­ρο του ίδιου του Χριστιανισμού, σχετικά με την εκκλη­σιαστική (επισκοπική και μοναστηριακή) περιουσία. Όχι ως καπιταλιστική συσσώρευση χρήματος, αλλά ως γεωκτησία, η περιουσία αυτή, κατά κανόνα, έχει «κατά Θεόν» προέλευση (δωρεές, αφιερώματα των ίδιων των μοναχών στο μοναστήρι τους, πολιτειακές παροχές κ.τ.ό.). Και αυτό, διότι οι Επισκοπές και τα Μο­ναστήρια, σε δυσχείμερους μάλιστα καιρούς (παρατει­νόμενη δουλεία), προσέφεραν τεράστιο κοινωνικό έρ­γο, πού ο Λαός το εκτιμούσε απεριόριστα. Διότι τα Μο­ναστήρια ήταν αληθινή κολυμβήθρα πνευματικής και κοινωνικής αναγέννησης. Γι' αυτό ο βαθύς γνώστης της Ορθοδοξίας, αείμνηστος καθηγητής Στήβεν Ράνσιμαν, έγραφε, ότι ήταν ευλογημένα τα χωριά που κοντά τους είχαν κά­ποιο μοναστήρι. Τα μοναστήρια μας αναδείχθη­καν σε αληθινή «κιβωτό του Γέ­νους», σώζοντας και την πίστη του και τον τρόπο ζω­ής του, τον πολιτι­σμό του. Γι' αυτό οι Βαυαροί το πρώτο που έκα­μαν, μαζί με τα εγχώρια όργανα τους, για την προ­ώθηση του εξευρωπαϊσμού μας, ήταν η διάλυση των μοναστηριών στην πλειοψηφία τους και η διαρπαγή της περιουσίας τους. Ήξεραν ότι στα Μοναστήρια σωζόταν κυριολε­κτικά το Έθνος.

Πολύς λόγος γίνεται σήμερα, με συγκεκριμένη και όχι αβάσιμη αφορμή, για την μοναστηριακή περιουσία, με κυρίαρχη τάση τον λαϊκισμό: Να μοιραστεί η περιου­σία τους στον λαό, ακούμε, αλλά δεν διευκρινίζεται ποιος είναι αυτός ο λαός. Δίκαιο, βέβαια, είναι το ερώ­τημα: Γιατί δεν μοιράζει το Κράτος την περιουσία του στον λαό; Πώς όμως; Έτσι άτακτα και αόριστα; Δεν εί­ναι λίγες οι φορές, που ο εκκλησιαστικός χώρος παρε­χώρησε μέρος της περιουσίας του στο Κράτος για την αντιμετώπιση κοινωνικών αναγκών. Π.χ. η προσφορά γης στους πρόσφυγες (Βύρωνας, Καισαριανή) ή για την ανέγερση εθνωφελών Ιδρυμάτων. Όλα τα γνωστά και μεγάλα ιδρύματα της Αθήνας κτίσθηκαν σε γη, που παρεχώρησε η Εκκλησία (Πανεπιστήμιο,Ακαδημία, νο­σοκομεία). Στον λαό δεν πηγαίνουν -και δεν ανήκουν-όλα αυτά τα Ιδρύματα;

Η συμπεριφορά αυτή του εκκλησιαστικού χώρου συνιστά τρόπο υπάρξεως του εκκλησιαστικού σώμα­τος, που έχει κατοχυρωθεί -και διαιωνίζεται- από τους εν Πνεύματι συνταχθέντες συνοδικούς Κανόνες της Εκκλησίας. Πίστη (Ορθοδοξία) και Κανόνες καθορί­ζουν και διαφυλάττουν τον τρόπο υπάρξεως του ορ­θοδόξου πιστού στους αιώνες. Με κάθε συντομία θα παρουσιαστεί η αστασίαστη παράδοση του εκκλησια­στικού σώματος για την χρήση και διάθεση της εκκλη­σιαστικής περιουσίας. Θα περιοριστώ σε κάποιους ιε­ρούς κανόνες, που αναφέρονται στην καρδιά του προ­βληματισμού.

Ο Κανών 28 των ΑγίωνΑποστόλων ορίζει: «Πά­ντων των εκκλησιαστικών πραγμάτωνα Επίσκοπος εχέτω την φροντίδα και διοικείτω αυτά, ως του Θεού εφορώντος. Μη εξείναι δε αυτώ σφετερίζεσθαίτι εξ αυτών, ή συγγενέσιν ιδίοις τα του Θεού χαρίζεσθαι. Ει δε πένητες είεν, επιχορηγείτω ως πένησιν, αλλά μη προφάσει τούτων τα της Εκκλησίας απεμπολείτω». Κα­τά την ερμηνεία του μεγαλυτέρου Κανονολόγου μας, αγίου Νικόδημου του Αγιορείτου (+1809) σε μία ελεύ­θερη και συντομευμένη χρήση της: «Ο Επίσκοπος έχει την φροντίδα όλων των πραγμάτων της Εκκλησίας, εί­τε χωραφιών και ακινήτων (από)κτημάτων, είτε κειμη­λίων και κινητών και τα «κυβερνά» (διαχειρίζεται) με φόβο και προσοχή, «στοχαζόμενος ότι έχει τον Θεόν έφορον και εξεταστήν εις την κυβέρνησιν (διαχείριση) αυτών». Όμως δεν έχει και την άδεια να τα οικειοποιείται και να λέγει, ότι εί­ναι δικό του κάτι από αυτά, ή να τα χαρίζει σε συγγε­νείς του... Εάν δε οι συγγενείς του αυ­τοί είναι φτωχοί, ας δίνει και σ' αυτούς, επειδή όμως είναι φτωχοί και όχι ως συγγενείς του. Ας τους ελεεί από την ετήσια συγκομιδή και όχι εξ αιτίας τους να δικαιούται να πωλεί κάποιο από αυτά. Ο Επίσκοπος δηλαδή ή ο Ηγούμενος είναι όχι ιδιοκτήτες, αλλ' απλοί «οικονό­μοι» (διαχειριστές) των αγαθών, που ανήκουν στον Θεό και τον Λαό Του!

Το πνευμάτων αγίων Πατέρων μας είναι «να μέ­νουν αναφαίρετα τα κειμήλια και τα κτήματα» των Εκκλησιών και αυτό κατοχυρώνεται από ολόκληρη σειρά Κανόνων και Διατάξεων των Αγίων. Και το ερώ­τημα είναι: Γιατί; Από τους πρώτους ήδη χριστιανικούς αιώνες ο Επίσκοπος μένει στα πνευματικά, υπάρχει όμως ειδικός κληρικός, ο «οικονόμος», που «οικονο­μεί» (φροντίζει) τα εκκλησιαστικά πράγματα και κτή­ματα, «ίνα μη διασκορπίζωνται και κακώς εξοδεύωνται», χάνονται δηλαδή. Η Σύνοδος μάλιστα έχει την ευθύνη να ελέγχει και τιμωρεί τον Επίσκοπο, που αμε­λεί, φθάνοντας μέχρι την έκπτωση του από τον επι­σκοπικό θρόνο. Τα ίδια ισχύουν και για τον Ηγούμενο, που κακώς διαχειρίζεται την μοναστηριακή περιουσία.

Αυτά διαλευκαίνονται ακόμη περισσότερο από άλ­λους ιερούς Κανόνες, όπως λ.χ. ο 12ος της Ζ' Οικουμε­νικής Συνόδου (787), που προσθέτει και άλλα ενδιαφέ­ροντα: Όποιος δηλ. Επίσκοπος ή Ηγούμενος μοναστη­ριού δώσει κτήματα εκκλησιαστικά σε άρχοντες «ή με πωλησίαν ή με αλλαξίαν» (ανταλλαγή!!!), να ακυρώνε­ται η πράξη και τα πράγματα να επιστρέφονται στην Επισκοπή ή το Μοναστήρι. Αν δε τυχόν -παρατηρεί ο άγιος Νικόδημος- ο Αρχιερεύς ή ο Ηγούμενος προφασίζονται, ότι το χωράφι δεν δίνει εισόδημα ή κέρδος, αλλά μάλλον ζημία, ας το πουλούν, όχι σε άρχοντες και δυνάστες, αλλά σε κληρικούς ή γεωργούς, ανθρώπους δηλαδή «ταπεινούς και ευτελείς».Το γιατί το εξηγεί ο ίδιος Πατέρας: Τα πράγματα αυτά έχουν αφιερωθεί στον Θεόν και είναι «ιερά» και «πτωχικά». Προορίζο­νται δηλαδή για την κάλυψη των αναγκών των φτωχών. Δεν προορίζονται για άρχοντες, λοιπόν, ισχυ­ρούς, που θα τα προσθέσουν στην δική τους περιου­σία. Αν τα πάρουν όμως φτωχοί, τότε μπορεί να τα ξαναγοράσει από αυτούς η Εκκλησία, κάτι που δεν μπορεί να γίνει με τους πλούσιους. Δεν πρέπει «να αποξενώ­νονται» τα πράγματα από τον φυσικό τους χώρο, για να μπορούν να διατίθενται και πάλι για την κάλυψη των αναγκών άλλων φτωχών και εμπερίστατων.

Το πνεύμα της Ορθοδοξίας είναι, ότι η εκκλησιαστι­κή και μοναστηριακή περιουσία ΠΡΕΠΕΙ να μένει στην Επισκοπή ή το Μοναστήρι, διότι τότε είναι πραγματικά «λαϊκή», ανήκει στον λαό. Όταν το ιδιοποιηθεί κάποιος, και μάλιστα «άρχοντας», δηλαδή ισχυρός, παύουν να ανήκουν στον λαό και γίνονται δική του ιδιοκτησία. Αυ­τό πρέπει να ισχύει και σήμερα. Τα μοναστηριακά κτή­ματα μπορούν να εκχωρούνται για κάποια χρόνια σε φτωχούς γεωργούς, για να τα καλλιεργούν και να διαθρέφουν την οικογένεια τους. Να μην χαριστούν όμως, διότι, όπως έχει συμβεί, οι γεωργοί θα τα που­λήσουν και τα χωράφια θα χαθούν. Μετά να επιστρέφονται πάλι εκεί, όπου ανήκουν, για την συμπαράστα­ση και σε άλλους. Μέσα σ' αυτό το πνευματικό και φι­λάνθρωπο κλίμα μπορεί να κινηθεί η διαχείριση της εκκλησιαστικής περιουσίας.

Διαβάζω συχνά, ότι κάποιοι περιμένουν τον «χωρι­σμό» Εκκλησίας-Πολιτείας, για να βρουν «νόμιμους» τρόπους διαρπαγής της εκκλησιαστικής περιουσίας, στο πνευμάτων Βαυαρών και των μετά τον Καποδί­στρια (ήθελε την αξιοποίηση της) κρατικών ηγετών. Ξεχνούν όμως, ότι κατά το Σύνταγμα (άρθρο 17) προ­στατεύεται η ιδιοκτησία. Γιατί λοιπόν να μην επικαλε­σθεί το Σύνταγμα και ο εκκλησιαστικός χώρος; Μήπως δεν δικαιώθηκαν οι Μονές, που προσέφυγαν στο Ευ­ρωπαϊκό Δικαστήριο, όταν ζημιώθηκαν περιουσιακά επί Ανδρέα Παπανδρέου - Αντώνη Τρίτση (1987); Ο «χωρισμός» θα είναι μόνιμος πονοκέφαλος για την Πολιτεία! Ο διοικητικός χωρισμός υπάρχει (ν. 590/1977, ο Καταστατικός Χάρτης της Εκκλησίας μας). Ο «χωρισμός», ως αποσύνδεση της Ορθοδοξίας από την ζωή του Έθνους -αυτόν στην ουσία θέλουν- θα εί­ναι αδύνατος, διότι δεν θα λείπει ποτέ «η μαγιά» του Μακρυγιάννη, άρα ματαιοπονούν.

Και κάτι άλλο, μια και ο λόγος για διαχείριση περι­ουσιακών στοιχείων. Σε κάθε Μητρόπολη υπάρχει το «Μητροπολιτικό Συμβούλιο», που αποφασίζει γι' αυτά. Σ' αυτό μετέχουν eχ οfficiο και δύο κρατικοί υπάλληλοι (ανώτεροι): ένας δικαστικός και ένας οικονομικός. Αν συμβεί, λοιπόν, ποτέ κάποια ατασθαλία, σημαίνει ότι και αυτοί συγκατένευσαν. Ας το ξέρουμε, λοιπόν, όταν αναζητούμε ενόχους. Παπάδες και Ηγούμενοι μπο­ρούν να «παραπλανήσουν» κρατικούς παράγοντες, όταν οι τελευταίοι στοχεύουν σε κάποιο δικό τους συμ­φέρον.

Από το περιοδικό «Ρεσάλτο» τευχ. 33, Νοεμβρίου 2008

Συνέντευξη στον ΤΑΣΟ ΠΑΠΠΑ

Η φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας και η μείωση των στρατιωτικών δαπανών είναι, κατά τη Μαρία Δαμανάκη, δύο από τα μέτρα που πρέπει να πάρει αμέσως το ΠΑΣΟΚ όταν γίνει κυβέρνηση.

*Η βουλευτίνα του ΠΑΣΟΚ στη Β' Αθηνών σημειώνει ότι «το ΠΑΣΟΚ οφείλει να μιλήσει ανοικτά και ειλικρινά. Χωρίς μείωση στρατιωτικών δαπανών και χωρίς τη φορολόγηση της μεγάλης ακίνητης περιουσίας ανεξαρτήτως ιδιοκτησίας, δεν μπορούν να καλυφθούν οι τεράστιες ανάγκες για παιδεία, υγεία και κοινωνική προστασία. Δεν μπορούμε να τετραγωνίσουμε τον κύκλο».

*Σε ό,τι αφορά τις δημόσιες επενδύσεις, η κυρία Δαμανάκη τονίζει πως «το δίλημμα "με τους τραπεζίτες ή με τους εργολάβους" δείχνει τα αδιέξοδα της Ν.Δ.».

* Σε περιόδους κρίσης και περιορισμένης ρευστότητας, το ΠΑΣΟΚ υπόσχεται επιδόματα αλληλεγγύης, προστασία των χαμηλών και μεσαίων στρωμάτων, μείωση της φορολογίας. Από πού θα αντλήσετε τους πόρους;

- Το ΠΑΣΟΚ κάνει σοβαρή προσπάθεια να αντιμετωπίσει τη μεγάλη οικονομική κρίση με υπευθυνότητα και δυναμισμό. Ούτε με μοιρολατρία ούτε ως ουρά του «αυτόματου» ευρωπαϊκού πιλότου, όπως πράττει η Ν.Δ. Παράλληλα με τις προτάσεις μας για τη μείωση των επιπτώσεων, βλέπουμε την κρίση ως αφετηρία για την ανάδειξη ενός νέου διεθνούς και ελληνικού μοντέλου ανάπτυξης με επίκεντρο τον άνθρωπο και πρόταγμα το περιβάλλον. Οι πόροι, όπως και οι δαπάνες, είναι πάντα ζήτημα προτεραιοτήτων. Εμείς προτάσσουμε την προστασία των αδυνάτων. Οι ασθενέστεροι έχουν ανάγκη από πανωφόρι στη βαρυχειμωνιά. Αυτοί που φορούν γούνες δεν το χρειάζονται. Θα αντλήσουμε, λοιπόν, τους πόρους από τη φορολόγηση του πλούτου, την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, τη μείωση της σπατάλης, την αξιοποίηση της περιουσίας του Δημοσίου και το λεγόμενο μέρισμα ειρήνης.

* Σε ό,τι αφορά τους εξοπλισμούς μιλάτε για εξορθολογισμό. Δηλαδή;

- Σήμερα, μετά την κρίση, οφείλουμε να είμαστε πιο σαφείς. Οι στρατιωτικές δαπάνες απορροφούν πάνω από το 10% του κρατικού προϋπολογισμού. Γιατί; Εντάσσονται σε συνολικό σχεδιασμό; Προφανώς όχι. Ολοι αναγνωρίζουν ότι επηρεάζονται από εσωτερικούς ανταγωνισμούς ανάμεσα σε στρατό ξηράς, ναυτικό και αεροπορία. Τι νόημα έχει η υπερτροφική στρατιωτική παρουσία στα μεγάλα αστικά κέντρα; Γιατί χάνουμε τόσους ανθρώπους από πτώση ελικοπτέρων; Το 2008 το εξοπλιστικό πρόγραμμα σημείωσε υπέρβαση της τάξης του 50%. Καμία εξήγηση δεν έχει δοθεί.

* Η κρίση δίνει μια μεγάλη ευκαιρία.

- Οντως: να συζητήσουμε το θέμα των στρατιωτικών δαπανών ρεαλιστικά, χωρίς ταμπού και φτηνή εκμετάλλευση του πατριωτισμού, που είναι δεδομένος για όλους μας. Χωρίς να ξεχνάμε πως στις μέρες μας η ισχύς μιας χώρας συναρτάται πολύ περισσότερο από τις επιδόσεις της στην οικονομία, την ανταγωνιστικότητα, την εκπαίδευση. Υποστηρίζω πως χρειάζεται να υπάρξει συνολικός επανασχεδιασμός από κοινού με το υπουργείο Εξωτερικών και Οικονομικών από μηδενική βάση. Στο ΠΑΣΟΚ οφείλουμε να μιλήσουμε ανοικτά και ειλικρινά: Χωρίς μείωση στρατιωτικών δαπανών δεν μπορούν να καλυφθούν οι τεράστιες ανάγκες για παιδεία, υγεία και κοινωνική προστασία. Δεν μπορούμε να τετραγωνίσουμε τον κύκλο.

* Θα φορολογήσετε την εκκλησιαστική περιουσία;

- Η φορολόγηση της μεγάλης ακίνητης περιουσίας είναι επιβεβλημένη, ανεξαρτήτως ιδιοκτησίας. Στο ΠΑΣΟΚ υποστηρίζουμε τη φορολογική ισοτιμία. Ακόμη και αν ορισμένοι έχουν αντιρρήσεις, εξαιρέσεις δεν είναι δυνατόν να τεκμηριωθούν.

* Υπάρχει στο ΠΑΣΟΚ μια τάση επιστροφής στο κράτος. Οι εμπειρίες των πολιτών από τη λειτουργία του ελληνικού κράτους, όμως, δεν είναι καλές.

- Τώρα πια όλοι είδαμε πού οδηγεί η περίφημη αυτορύθμιση της αγοράς. Ωστόσο, ο κρατισμός δεν φτάνει. Κατ' αρχήν το κράτος δεν μπορεί να κάνει τα πάντα. Χρειαζόμαστε μια νέα συμφωνία εμπιστοσύνης μεταξύ κράτους και ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Από την άλλη, στην Ελλάδα έχουμε ειδικό πρόβλημα. Εχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα υπέρβαρο, δυσκίνητο, πελατειακό και τελικά αναποτελεσματικό κράτος. Με ένα τέτοιο κράτος, η κρατική παρέμβαση όπως την ξέρουμε δεν πάει πουθενά και η δυσπιστία είναι λογικό επακόλουθο. Για το ΠΑΣΟΚ, όταν γίνει κυβέρνηση, η πρόκληση θα είναι μεγάλη.

* Επί του πρακτέου;

- Χρειάζεται ρήξη με κακές πρακτικές του κυβερνητικού του παρελθόντος, που οδήγησαν λόγου χάριν στην πρόσληψη χιλιάδων συμβασιούχων. Ενίσχυση των πρακτικών που καθιέρωσαν την αξιοκρατία, όπως είναι το σύστημα προσλήψεων μέσω ΑΣΕΠ. Χρειάζονται δεσμεύσεις χωρίς παραθυράκια. Θα βάλουμε μία και καλή τέρμα στον κομματισμό της δημόσιας διοίκησης; Θα ανοίξουμε μέτωπο με την κακή παράδοση των «δικών μας παιδιών»; Πιστεύω πως θα προχωρήσουμε μπροστά γιατί είμαστε όλοι πιο ώριμοι. Γιατί ο Γ. Παπανδρέου επιμένει σε ιδέες όπως η αξιολόγηση, η κοινωνική λογοδοσία, η διαφάνεια, η αποκέντρωση, που περιλαμβάνουν και τα δικά μας παιδιά. Γιατί και οι πολίτες απαιτούν συγκεκριμένες δεσμεύσεις.

* Πώς θα επιτύχετε όμως το ζητούμενο, που είναι η ανάπτυξη με δημόσιες επενδύσεις;

- Η αύξηση των δημόσιων επενδύσεων δεν είναι αυτοσκοπός. Οφείλει να κατευθυνθεί στον ανθρώπινο παράγοντα, στην εκπαίδευση, την έρευνα και την καινοτομία. Στις νέες επιχειρηματικές ιδέες που οδηγούν στις εξαγωγές προϊόντων και την εξωστρέφεια της οικονομίας. Ακούω τον κ. Σουφλιά να αναφέρεται στην αύξηση επενδύσεων και φοβούμαι ότι όλη η Ελλάδα θα γίνει τσιμέντο για να θερμανθεί η οικονομία. Ασφαλώς οι δημόσιες επενδύσεις είναι ένα καίριο εργαλείο στη σημερινή κρίση, που κραυγαλέα υποτιμάται από τον κ. Αλογοσκούφη. Χρειάζεται όμως σεβασμός στο περιβάλλον, εκτός των άλλων, γιατί αυτό είναι το μόνο συγκριτικό πλεονέκτημα της ελληνικής οικονομίας. Οπως επίσης επιβάλλεται η ανάπτυξη του τραπεζικού τομέα να μην είναι ανέλεγκτη και προκλητικά αντικοινωνική.

* Με τους τραπεζίτες ή με τους εργολάβους;

- Το δίλημμα «με τους τραπεζίτες ή με τους εργολάβους» δείχνει τα αδιέξοδα της Ν.Δ. Η βλάβη της κυβέρνησης είναι ανήκεστος. Δεν αντιστρέφεται. Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι ούτε με τους τραπεζίτες, ούτε με τους εργολάβους. Δεν είναι ούτε εναντίον τους. Επιμένει πως χρειάζεται αύξηση των δημόσιων δαπανών, αλλά με κατεύθυνση ένα νέο παραγωγικό πρότυπο.

* Πολλές φωνές στο κόμμα σας και για τη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η προσωπική σας άποψη ποια είναι;

- Ξέρετε ότι εδώ και πολλά χρόνια στηρίζω σταθερά αυτή την υπόθεση. Και εγώ, και πολλοί άλλοι. Εκτιμώ ότι υπάρχουν εξελίξεις. Τελευταία, η πρόταση κερδίζει έδαφος. Κατ' αρχήν στις δημοσκοπήσεις. Αλλά όχι μόνον. Και ανάμεσα στα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, η υπόθεση κερδίζει νέους υποστηρικτές. Βεβαίως υπάρχουν και εντάσεις. Συχνά -ένθεν κακείθεν-διεγείρονται και αντανακλαστικά κομματικού πατριωτισμού από τους πολέμιους μιας τέτοιας εξέλιξης. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί πως θέτοντας το ΠΑΣΟΚ εκτός αριστεράς διευκολύνεται στην άνοδο των ποσοστών της. Την κατάσταση περιπλέκουν και ορισμένοι που φθάνουν να μιλούν για συγχώνευση των δύο χώρων, χωρίς σεβασμό στην αυτονομία τους, παραγνωρίζοντας ιστορικές και προγραμματικές ιδιαιτερότητες και τροφοδοτώντας αρνητικές αντιδράσεις.

* Τι χρειάζεται σήμερα;

- Για να πεισθούν οι πολίτες για την αξιοπιστία του ΠΑΣΟΚ χρειάζεται απόλυτη σταθερότητα στην πολιτική συμμαχιών μας. Η ιδέα της συνεργασίας δεν μπορεί να μπαινοβγαίνει από τον φούρνο στην κατάψυξη. Οφείλουμε να πείσουμε ότι δεν αγαπούμε τη συνεργασία μόνο όταν τα ποσοστά μας μειώνονται, αλλά την υποστηρίζουμε ανεξαρτήτως συσχετισμών. Το ελπιδοφόρο σήμερα είναι πως η προοπτική της συνεργασίας έχει στις αποσκευές της τη δέσμευση του Γιώργου Παπανδρέου για θετική εξέλιξη ανεξαρτήτως εκλογικού αποτελέσματος.

* Ο Α. Αλαβάνος λέει ότι η μη αυτοδυναμία δεν είναι πρόβλημα, είναι η λύση.

- Τι είδους λύση; Χωρίς προγραμματική επεξεργασία και διάθεση συνεργασίας μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ευρύτερης αριστεράς, η μη αυτοδυναμία θα οδηγήσει σε συντηρητικότερες λύσεις.

* Το μήνυμά σας είναι «και αυτοδυναμία, και συνεργασία». Δικαιολογημένα η άλλη πλευρά «κουμπώνεται».

- Το μήνυμά μας είναι μήνυμα ανοικτών θυρών για μια νέα πορεία του τόπου, είτε συγκεντρώσουμε ποσοστό αυτοδυναμίας, είτε όχι. Και αυτό είναι η πρώτη φορά που δηλώνεται ευθέως από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ.

* Μια μορφή συνεργασίας είναι και η στήριξη μιας κυβέρνησης χωρίς συμμετοχή σ' αυτήν.....

- Το βασικό είναι η προγραμματική συμφωνία. Τα υπόλοιπα είναι πιο εύκολα.

* Το ΚΚΕ με τις θέσεις του για το 18ο Συνέδριο θεωρεί ότι η αποδόμηση του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ ξεκίνησε μετά το θάνατο του Στάλιν. Σας ξάφνιασε;

- Δεν με ξάφνιασε. Αλλά με στενοχωρεί.

* Πιστεύετε ότι η νίκη Ομπάμα ενισχύει τις προοδευτικές δυνάμεις στην Ελλάδα και τον κόσμο;

- Η νίκη του Ομπάμα κινητοποίησε τον αδιάφορο πολίτη στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αναθέρμανε την ελπίδα ότι η πολιτική μπορεί να δώσει λύσεις. Οτι η άλλη Αμερική μπορεί να υπάρξει. Ο,τι και αν γίνει, έχει κερδίσει η πολιτική. Και όταν κερδίζει η πολιτική, κερδίζει η αριστερά.