Τὴν ὥρα ποὺ γράφονται αὐτὲς οἱ γραμμὲς ἡ τελικὴ τύχη τοῦ λεγόμενου ἀντιρατσιστικοῦ νομοσχεδίου εἶναι ἄγνωστη. Ἐπρόκειτο νὰ συζητηθεῖ στὴ Βουλὴ στὶς 26 Αὐγούστου, ζητήθηκε ὅμως ἀπὸ τὸν ἁρμόδιο Ὑπουργὸ ἀναβολὴ γιὰ τὶς ἀρχὲς Σεπτεμβρίου.
Τὸ πρὸς ψήφιση νομοσχέδιο συνάντησε τὴν ἀντίδραση 38 βουλευτῶν τοῦ κόμματος τῆς Νέας Δημοκρατίας, ἐνῶ 8 ἀνεξάρτητοι βουλευτὲς σὲ αὐστηρὴ ἀνακοίνωσή τους τονίζουν ὅτι: «Τὸ ἀντιρατσιστικὸ νομοσχέδιο, ὅπως ἔρχεται γιὰ ψήφιση, ἀποτελεῖ μία κατάπτυστη καὶ ἀντεθνικὴ ὑπαγόρευση ἀπὸ τοὺς γνωστούς - ἄγνωστους ὑποβολεῖς. Ἡ ἀπουσία ἀναφορᾶς στὶς γενοκτονίες τῶν Ποντίων, τῶν Ἀρμενίων καὶ τῶν Ἑλλήνων τῆς Μ. Ἀσίας τὸ καθιστᾶ μνημεῖο ὑπόδουλης ἀποικίας».
Τὸ νομοσχέδιο αὐτό, ποὺ τάχα συντάχθηκε γιὰ νὰ καταπολεμήσει τὴν ξενοφοβία καὶ τὸν ρατσισμό, στὴν πραγματικότητα ἐξυπηρετεῖ ἄλλους σκοπούς. Ποιούς; Ἂς ὀνομάσουμε καθαρὰ «τὰ σύκα σύκα καὶ τὴ σκάφη σκάφη»· τοὺς ἑξῆς δύο: ἀφενὸς μὲν τὸν ἐξαναγκασμὸ σὲ ἀπόλυτη σιωπὴ ὡς πρὸς τὰ σχέδια καὶ τὶς μεθόδους τοῦ Διεθνοῦς Σιωνισμοῦ γιὰ ἐπιβολὴ παγκόσμιας κυβερνήσεως, καὶ ἀφετέρου τὴν προώθηση τῆς διαστροφῆς τῆς ὁμοφυλοφιλίας.
Ἐναντίον τοῦ νομοσχεδίου ἔχουν ἐκφρασθεῖ μὲ δηλώσεις καὶ ἐπιστολὲς πρὸς τὸν Πρωθυπουργὸ ὁρισμένοι Μητροπολίτες. Περιμένουμε ὅμως τὴ σαφὴ τοποθέτηση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος εἰδικότερα γιὰ τὸ θέμα τῆς ὁμοφυλοφιλίας.
Δικαίως ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Νικόλαος δήλωσε: «Εἶναι κρίμα αὐτὴ ἡ Κυβέρνηση ὡς τελευταία πράξη πρὶν ἀπὸ τὴν αὐτοκτονία της νὰ μᾶς ἀφήνει ὡς νομοθετημένη πλέον κληρονομιὰ τὰ ἐπίχειρα τοῦ ἠθικοῦ παραλογισμοῦ της».
Ὁ δὲ Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ ἔκλεισε τὴ δραματικὴ ἐπιστολή του πρὸς τὸν Πρωθυπουργὸ μὲ τὴ φράση: «Ἐλπίζω νὰ συνειδητοποιήσετε ὅτι ἐμμένοντας στὸ ἄθλιο αὐτὸ νομοθέτημα πωλεῖτε σὲ τιμὴ εὐκαιρίας τὴν ψυχή σας γιὰ μερικοὺς ἀκόμη μῆνες Πρωθυπουργίας!»
Τὸ ζήτημα εἶναι σοβαρότατο, διότι πλέον ποινικοποιεῖται ἡ σκέψη, ἡ διατύπωση διαφορετικῆς γνώμης. Σωστὰ τόνισε στὸν Πρωθυπουργὸ ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιῶς: «Ἀνοίγετε τὸν ἀσκὸ τοῦ Αἰόλου μὲ αὐτὸ τὸ σχέδιο Νόμου, διότι ποινικοποιεῖτε καὶ αὐτὴ τὴν ἐπιστημονικὴ ἄποψη». Μετὰ τὴν κόλαση τῆς Ἱερᾶς Ἐξετάσεως, τὴ χιτλερικὴ καὶ τὴν κομμουνιστικὴ δικτατορία ἐπιβάλλεται στὸν πλανήτη ἀπόλυτη λογοκρισία.
Στὴ χώρα ποὺ γέννησε τὴ δημοκρατία δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ φιμωθεῖ ἡ ἐλεύθερη ἔκφραση τοῦ λόγου. Ἐκφράζουμε τὴν ἐλπίδα ὅτι τελικὰ θὰ ἐπικρατήσει ἡ σύνεση καὶ ὁ σεβασμὸς στὶς πατροπαράδοτες ἀξίες τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ.
Πηγή: Ο Σωτήρ
Η απόφαση για την ανέγερση του τεμένους στο Βοτανικό πρέπει να επανεξεταστεί διότι οξύνει το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης, επιβραβεύοντας την παρανομία, και δημιουργεί τεράστια προβλήματα ασφάλειας και κοινωνικής συνοχής στη χώρα μας. Παράλληλα, το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, όπως έχει, περιορίζει τα δικαιώματα των Ελλήνων, όπως είναι η ελευθερία του λόγου, και γίνεται κίνητρο που ευνοεί τη λαθρομετανάστευση. Πρωταρχικό μέλημα της πολιτείας είναι η αντιμετώπιση του εποικισμού της χώρας μας με μέτρα άμεσα και αποτελεσματικά.
ΥΠΟΜΝΗΜΑ
Πέμπτη 21 Αυγούστου 2014
Προς:
Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κάρολο Παπούλια,
Προεδρία της Δημοκρατίας, Προεδρικό Μέγαρο, Βασιλέως Γεωργίου Β' 2, Αθήνα, 10028.
Πρωθυπουργό της Ελλάδος κ. Αντώνιο Σαμαρά,
Γραφείο Πρωθυπουργού, Ηρώδου Αττικού 19 Εντός του Μεγάρου Μαξίμου, Αθήνα, 10674.
Υπουργό Εξωτερικών κ. Ευάγγελο Βενιζέλο, Βασ. Σοφίας 1, Αθήνα, 10671.
Υπουργό Παιδείας & Θρησκευμάτων κ. Ανδρέα Λοβέρδο, Α. Παπανδρέου 37, Μαρούσι, 15180.
Κοιν:
Πρόεδρο της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης κ. Αλέξη Τσίπρα,
Αρχηγούς Πολιτικών κομμάτων
Όλα τα μέλη της Βουλής των Ελλήνων
Όλους τους Έλληνες Ευρωβουλευτές
Πρόεδρο και Δικαστές Συμβουλίου της Επικρατείας
Πρόεδρο του Αρείου Πάγου
Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου
Θέμα: ΑΝΕΓΕΡΣΗ ΤΕΜΕΝΟΥΣ ΣΤΟ ΒΟΤΑΝΙΚΟ, ΤΟ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΚΑΙ Η ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ
ΠΕΡΙΛΗΨΗ: Η απόφαση για την ανέγερση του τεμένους στο Βοτανικό πρέπει να επανεξεταστεί διότι οξύνει το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης, επιβραβεύοντας την παρανομία, και δημιουργεί τεράστια προβλήματα ασφάλειας και κοινωνικής συνοχής στη χώρα μας. Παράλληλα, το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, όπως έχει, περιορίζει τα δικαιώματα των Ελλήνων, όπως είναι η ελευθερία του λόγου, και γίνεται κίνητρο που ευνοεί τη λαθρομετανάστευση. Πρωταρχικό μέλημα της πολιτείας είναι η αντιμετώπιση του εποικισμού της χώρας μας με μέτρα άμεσα και αποτελεσματικά.
Εξοχότατε κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατίας,
Εξοχότατε κύριε Πρωθυπουργέ,
Αξιότιμοι κύριοι Υπουργοί,
Αξιότιμοι κύριοι Βουλευτές,
Η Ελληνική πολιτεία σκοπεύει να χρηματοδοτήσει την κατασκευή και λειτουργία τεμένους στο Βοτανικό, προφανώς για να ασκείται κρατικός έλεγχος σε αυτό. Όμως στην πραγματικότητα αυτή η κίνηση, γινόμενη υπό την πίεση της Τουρκίας και των Μουσουλμάνων λαθρομεταναστών, επαυξάνει σοβαρά τους κινδύνους που διατρέχει η χώρα μας από το τεράστιο πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης.
Η ανεξέλεγκτη εισροή αλλοεθνών στο έδαφος μιας χώρας είναι παράνομος εποικισμός, συνιστά έγκλημα εθνοκτονίας συντελούμενο κατά κανόνα υπό ανώμαλες συνθήκες πολέμου, και απαγορευόμενο από το διεθνές δίκαιο (Άρθρο 8.2.β.viii του Καταστατικού του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου). Παράνομος μουσουλμανικός εποικισμός είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει εδώ και χρόνια στην Ελλάδα: και οι έποικοι, αντί να απελαθούν, όπως διατάσσουν οι νόμοι, εδραιώνονται και α π α ι τ ο ύ ν. Το δε μέλλον διαγράφεται δυσοίωνο καθώς εκατομμύρια παράνομοι αλλοδαποί βρίσκονται ήδη στη χώρα, ενώ οι νέες αφίξεις παρουσιάζουν υψηλό ρυθμό αύξησης ιδιαίτερα από μουσουλμανικές χώρες. Μια χώρα που μαστίζεται από ανεργία της τάξεως του 27% και παραπαίει στο χείλος της χρεωκοπίας όχι μόνο δεν έχει ανάγκη από μετανάστες αλλά δεν μπορεί να τους προσφέρει, και περισσότερο σε λαθρομετανάστες, ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, αφού δεν μπορεί να τις παράσχει και σε μεγάλο ποσοστό των πολιτών της.
Μετά την συνάντηση του Έλληνα πρωθυπουργού με τον Ερντογάν το 2013 μπήκαν στην τελική ευθεία οι διαδικασίες για την κατασκευή, με έξοδα του Ελληνικού κράτους, ισλαμικού τεμένους στον Βοτανικό, στην περιοχή του αρχαίου Ελαιώνα, επάνω σε οικόπεδο που παραχωρήθηκε σε αυτούς από το Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό. Με την παρουσία του τεμένους ο Βοτανικός, μια περιοχή στο κέντρο της πρωτεύουσας της χώρας, διατρέχει τον κίνδυνο να μετατραπεί σε ένα γκέτο ανέργων παράνομων Μουσουλμάνων μεταναστών, με όλα τα κοινωνικά προβλήματα που μαστίζουν τέτοια γκέτο, και μια βάση του φανατικού ισλάμ που φουντώνει κάτω από τέτοιες συνθήκες. Επιπροσθέτως, η περιβαλλοντική επιβάρυνση από ένα τέτοιο γκέτο θα είναι καταστροφική για μια περιοχή που χρειάζεται ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή ανακούφιση και χώρους «αναπνοής» για τους κατοίκους.
Η κατασκευή τεμένους στο Βοτανικό για την ικανοποίηση της Τουρκίας και των απαιτήσεων παράνομων μεταναστών, η υπουργική απόφαση (ΦΕΚ Β” 1453, 5-6-2014), και το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο που προωθείται από την κυβέρνηση, έχουν επιπτώσεις πολύ ευρύτερες από αυτές στον Βοτανικό. Η κατασκευή και λειτουργία τζαμιών με δαπάνες του κράτους ανταμείβει την παράνομη εισβολή και στην συνέχεια εποίκηση από αλλοεθνείς επήλυδες πλήρως αναφομοίωτους και οδηγεί στη διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής της χώρας με ολέθρια αποτελέσματα. Με το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, το οποίο έχει ήδη κριθεί αντισυνταγματικό από την Κεντρική Νομοπαρασκευαστική Επιτροπή, επιβάλλεται στους Έλληνες η φίμωση της ελευθερίας του λόγου (που είναι το θεμέλιο της Δημοκρατίας).
Με την υπουργική απόφαση (ΦΕΚ Β” 1453, 5-6-2014) χορηγείται άδεια διαμονής ενός (1) έτους σε πολίτες ξένων χωρών που φέρονται ως θύματα ρατσισμού, έστω και λεκτικού. Άδεια διαμονής ενός (1) έτους χορηγείται επίσης σε όλους τους ουσιώδεις μάρτυρες, δηλαδή τους υπόλοιπους λαθρομετανάστες που εισβάλλουν παράνομα μαζί τους. Είναι φανερό ότι και η εν λόγω υπουργική απόφαση οξύνει ακόμη περισσότερο τη μάστιγα της λαθρομετανάστευσης.
Η ανέγερση του τζαμιού προγραμματίστηκε με την υπουργική απόφαση 3512/2006, εφόσον οι νόμοι 1363/1938 και 1672/1939 εξουσιοδοτούσαν τον Υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων να δίδει άδεια για ανέγερση ευκτηρίων οίκων άλλων θρησκειών. Επισημαίνουμε ότι με μια ad hocτροποποίηση του νόμου περί ευκτηρίων οίκων αλλοθρήσκων το ίδιο έτος (3467/2006) καταργήθηκε η προβλεπόμενη από τους νόμους του 1938-1939 προαπαίτηση της άδειας κ α ι της οικείας εκκλησιαστικής αρχής της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος, έτσι ώστε να εκμηδενισθεί κάθε εμπόδιο για την κατασκευή του τεμένους μετά από μια υπουργική απόφαση που να την υποστηρίζει. Δηλαδή άλλαξε η νομοθεσία αποκλειστικά προς εξυπηρέτηση του Ισλάμ και των φορέων του. Τόσο ο 3512/2006 όσο και η απόφαση του ΣτΕ, όμως, παρακάμπτουν το γεγονός ότι οι νόμοι του 1938-1939 (έστω και στην «τροποποιημένη» τους μορφή) σε καμία περίπτωση δεν αναγνωρίζουν το δικαίωμα λατρείας σε ευκτηρίους οίκους σε μουσουλμάνους μη Έλληνες πολίτες π α ρ α ν ό μ ω ς διαβιούντες στη χώρα και των οποίων οι συνεχώς αυξανόμενοι αριθμοί αποτελούν άμεση εθνική απειλή για την Ελλάδα.
Η μοναδική διεθνής συμβατική υποχρέωση της Ελλάδας για παραχώρηση τόπων θρησκευτικής λατρείας εδράζεται στη Συνθήκη τη Λωζάννης και σχετίζεται αποκλειστικά και μόνον με την μειονότητα των Ελλήνων υπηκόων μουσουλμάνων το θρήσκευμα, οι οποίοι κατοικούν στη Θράκη. Η κατασκευή τζαμιού εντός της Επικράτειας και πέραν των ορίων της Θράκης σημαίνει dejure και de facto αναγνώριση ετέρων, αγνώστων το πλήθος, μουσουλμανικών μειονοτήτων στην Αττική ή οπουδήποτε αλλού. Έτσι, αυτόματα, αναγνωρίζονται ως νόμιμοι όλοι οι επήλυδες που έχουν εισβάλλει και διαβιούν παράνομα στην Ελλάδα αφού στερούνται / αποκρύπτουν τα απαιτούμενα ταξιδιωτικά έγγραφα, αλλά και οι χιλιάδες που συνωστίζονται στα παράλια της Τουρκίας παρά την θέληση του Ελληνικού Λαού και θα εισβάλλουν στο εγγύς μέλλον. Σημειώνεται ότι: α) η περιοχή του χώρου λατρείας για τους μουσουλμάνους αποτελεί και ιδιοκτησία τους, βάσει του ιερού τους βιβλίου, κάτι που συνεπάγεται ιδιοκτησία Ελληνικού εδάφους από παρανόμως ευρισκομένους σε αυτό αλλοδαπούς· β) εκ των πραγμάτων η περιοχή του τζαμιού (ως λατρευτικού χώρου και βάσει διεθνούς δικαίου) αποτελεί χώρο ασύλου που ενδέχεται να χρησιμοποιηθεί για παράνομες πράξεις.
Το Ισλάμ διαιρείται σε πολυάριθμες σέκτες (σουνίτες, σιίτες, αλεβίτες, κλπ.) κάποιες από τις οποίες βρίσκονται σε αιματηρή αντιπαράθεση εδώ και αιώνες. Ποιους από όλους θα εξυπηρετεί το τέμενος στον Βοτανικό; Σε κάθε περίπτωση η πολιτεία θα αναγκασθεί στο μέλλον να εκδώσει πολυάριθμες νέες άδειες ανέγερσης τζαμιών για τις θρησκευτικές ανάγκες και των υπολοίπων ισλαμικών σεκτών, οι οποίες είναι πολύ πιθανόν να εμπλακούν σε εχθροπραξίες μεταξύ τους, ακριβώς όπως πράττουν σε ολόκληρη την Μέση Ανατολή σήμερα.
Οι προθέσεις των ισλαμιστών της Τουρκίας είναι ξεκάθαρες από την δήλωση του πρωθυπουργού της Τουρκίας Ερντογάν το 1997:
«Η δημοκρατία είναι μόνο το τραίνο, στο οποίο επιβιβαζόμαστε για να φθάσουμε στον στόχο μας. Τα τζαμιά είναι τα στρατόπεδά μας, οι μιναρέδες είναι οι ξιφολόγχες μας, οι τρούλοι είναι τα κράνη μας, οι πιστοί είναι οι στρατιώτες μας». Από το 2001 και έπειτα στο όνομα του Ισλάμ έχουν γίνει περισσότερες από 17.000 τρομοκρατικές επιθέσεις. Οι εκρήξεις στο μετρό της Μαδρίτης το 2004 και του Λονδίνου το 2005 είχαν εκατοντάδες θύματα, πρεσβείες της Δανίας παγκοσμίως έγιναν στόχος εξ αιτίας κάποιων αντί-ισλαμικών γελοιογραφιών και μουσουλμάνοι δεύτερης και τρίτης γενεάς έκαψαν το 2005 προάστια του Παρισιού. Εάν τα ανωτέρω έγιναν σε χριστιανικές χώρες όπου οι μουσουλμάνοι εισήχθησαν ως νόμιμοι μετανάστες, ποιος μπορεί να εγγυηθεί την δημόσια τάξη στην Ελλάδα όπου οι μετανάστες είναι παράνομοι και πολλαπλάσιοι ως ποσοστό απ” ότι στις καλά οργανωμένες και φυλασσόμενες χώρες της Δύσης; Δείγματα γραφής έχουν ήδη δοθεί με συλλογικούς βανδαλισμούς στο κέντρο των Αθηνών με αφορμή την υποτιθεμένη προσβολή αντιτύπου του κορανίου από Έλληνα αστυνομικό το 2009, με την κατάληψη των Προπυλαίων του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου και των μεγάλων πλατειών των Αθηνών το 2010, και με αμέτρητες ληστρικές επιθέσεις και δολοφονίες Ελλήνων πολιτών.
Οι χριστιανοί αποδεκατίζονται σήμερα σε όλο το φανατικό ισλαμικό τόξο (Λίβανο, Συρία, Αίγυπτο, Ιράκ, Σομαλία, Πακιστάν). Το φανατικό Ισλάμ εξασκεί τη λατρεία όχι μόνο προσβάλλοντας «την δημόσια τάξη και τα χρηστά ήθη», αλλά επιδιώκοντας την ανατροπή των δημοκρατικών θεσμών και την επιβολή μιας άγριας θρησκευτικής δικτατορίας. Δεν είναι εφιαλτική υπερβολή μια μελλοντική προσπάθεια για εισαγωγή της Σαρίας στη δημόσια ζωή της χώρας μας με την συνεπαγόμενη διατάραξη της ισονομίας σε σχέση με αστικές ελευθερίες και δικαιώματα, όπως γίνεται κατόπιν πιέσεων φανατικών μουσουλμάνων σε ευρωπαϊκές χώρες: Στο Ηνωμένο Βασίλειο ήδη συζητείται η ενσωμάτωσή του Ισλαμικού νόμου στο Βρετανικό νομικό σύστημα, ώστε να εξυπηρετηθούν όλοι οι κάτοικοι της χώρας, ανάλογα με το πολιτιστικό τους υπόβαθρο. Στη Νορβηγία, ισλαμιστικές οργανώσεις της χώρας απαιτούν τη δημιουργία Ισλαμικού χαλιφάτου που να τηρεί τους νόμους της Σαρίας, με την απειλή τρομοκρατικής επίθεσης εναντίον του σκανδιναβικού έθνους.
Καλούμε την Πολιτεία:
1) Να αντιμετωπίσει άμεσα τη μάστιγα της εισβολής-εποίκησης αποκαθιστώντας την υπό πλήρη κατάρρευση πληθυσμιακή συνοχή αλλά και την ασφάλεια της χώρας, όπως έχει υποχρέωση και καθήκον, ως εξής:
α) Καταγγέλλοντας και καταργώντας τους εθνοκτόνους Κανονισμούς «Δουβλίνο ΙΙ και ΙΙΙ» που πλήττουν το εθνικό συμφέρον.
β) Εντοπίζοντας όλους τους αλλοδαπούς που εισήλθαν παράνομα στην Ελλάδα και απελαύνοντάς τους άμεσα, με χρέωση των εξόδων απέλασης στις Πρεσβείες τους.
γ) Επαναφέροντας τα προσφάτως καταργηθέντα άρθρα του Ποινικού Κώδικα με τα οποία προβλέπονταν το μέτρο της διοικητικής απέλασης αλλοδαπών με την διάπραξη πλημμελήματος.
δ) Περιορίζοντας δραστικά το θεσμό του πολιτικού ασύλου, δεδομένου ότι ο θεσμός αυτός καταστρατηγείται συστηματικά για να διευκολύνει την είσοδο των αλλοδαπών στη χώρα.
2) Να αναβάλει την απόφαση για την ίδρυση τεμένους στο Βοτανικό ή αλλού στην Ελληνική επικράτεια, μέχρι να ολοκληρωθεί η διαδικασία της απέλασης των παράνομων αλλοδαπών.
3) Να αποσύρει το κριθέν ως αντισυνταγματικό αντιρατσιστικό νομοσχέδιο που, όπως έχει, καταρρακώνει το αναφαίρετο δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου.
Τέλος, καλούμε τους Έλληνες βουλευτές να συνειδητοποιήσουν τους εθνικούς κινδύνους που επισημαίνονται παραπάνω και να πράξουν τα δέοντα στις επερχόμενες ψηφοφορίες της Βουλής.
ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ
Σταύρος Α. Αναγνωστόπουλος, Ομότιμος Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Πατρών.
Ιωάννα Αναστασοπούλου, Καθηγήτρια, Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο.
Αντώνιος Ανδρεάτος, Καθηγητής, Σχολή Ικάρων.
Ιωάννης Αργυρόπουλος, PhD, Διευθυντικό στέλεχος τεχνικού προσωπικού AT&T Labs, Atlanta.
Ευάγγελος Βαλιανάτος, Διδάκτωρ, συγγραφέας.
Νίνα Γκατζούλη, Καθηγήτρια, University of New Hampshire.
Αθανάσιος Επίσκοπος, Αναπληρωτής Καθηγητής, Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Χρήστος Κ. Ευαγγελίου, Καθηγητής Φιλοσοφίας, Πανεπιστήμιο του Μαίρυλαντ (Τάουσον), ΗΠΑ.
Παναγιώτης Εσκίογλου, Καθηγητής, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Πέτρος Ιωάννου, Καθηγητής, University of Southern California.
Λεωνίδας Κουμάκης, Νομικός, συγγραφέας.
Ηλίας Κουρούμαλης, Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Κρήτης.
Γεώργιος Κυριακού, Καθηγητής, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης.
Xanthippi Markenscoff, Distinguished Professor, University of California, San Diego.
Ευριπίδης Μπίλλης, τ. Επίκουρος Καθηγητής, Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο.
Γεώργιος Μπλύτας, PhD Physical Chemistry, συγγραφέας.
Λευτέρης Μέρμηγκας, Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης στο Μπάφαλο, Νέα Υόρκη, ΗΠΑ.
Νικόλαος Λ. Μωραΐτης, Ph.D., Πανεπιστήμιο Καλιφόρνιας, ΗΠΑ.
Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη, Πρ. Πρύτανης, Καθηγήτρια, Πανεπιστήμιο Μακεδονίας.
Δημήτριος Παντελής, Επίκουρος Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας.
Γρηγόριος Παπαγιάννης, Αναπληρωτής Καθηγητής, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης.
Νικόλαος Θ. Παπαδόπουλος, Ομότιμος Καθηγητής, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Στέφανος Παπακώστας, ΜΒΑ, τ. Καθηγητής Κολλεγίων Deree, Southeastern, University of Indianapolis.
Νικόλαος Παπαροδόπουλος, τ.Λέκτορας Πανεπιστημίου Αιγαίου
Γεώργιος Παύλος, Αναπληρωτής Καθηγητής, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης.
Γεώργιος Πυργιωτάκης, τ. Αναπληρωτής Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας.
Ευάγγελος Ρήγος, Master Mariner, Pace University, NY – BBA, Ελλάς.
Κωνσταντίνος Ρωμανός, Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Αιγαίου.
Ηλίας Σταμπολιάδης, Καθηγητής, Πολυτεχνείο Κρήτης.
Αναστασία Τσακιροπούλου, Καθηγήτρια, University of Alabama.
Georgia Triantafillou, Professor of Mathematics, Temple University, Philadelphia, ΗΠΑ.
Μαρία Υψηλάντη, Επίκουρος Καθηγήτρια, Πανεπιστήμιο Κύπρου.
Νικόλαος Φυτρολάκης, Ομότιμος Καθηγητής, Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο.
Ιωάννης Χατζόπουλος, Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Αιγαίου.
Πηγή: Ινφογνώμων Πολιτικά
Με επιστολή της προς τον υπουργό Δικαιοσύνης Χαράλαμπο Αθανασίου, η Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδος, εκφράζει τη διαμαρτυρία της για τη «τη διαφαινόμενη παράλειψη» της Γενοκτονίας του Ποντιακού και Μικρασιατικού Ελληνισμού, αλλά και των υπολοίπων χριστιανικών λαών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (Αρμενίων, Ασσυρίων) από το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Κοινοποίηση της επιστολής στον Πρωθυπουργό και στους αρχηγούς των κομμάτων.
«Η αποσιώπηση της Γενοκτονίας των χριστιανικών λαών της Ανατολής συνιστά ευθεία προσβολή της ιστορικής μνήμης αλλά και των πανανθρωπίνων αξιών και μόνο υπαγορευμένη από κάποια σκοπιμότητα θα μπορούσε να ερμηνευθεί», τονίζεται χαρακτηριστικά στην επιστολή της Ομοσπονδίας.
Ακόμη προστίθεται ότι «απαιτούμε τη ρητή και ονομαστική αναφορά των Γενοκτονιών, ήτοι της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού, Μικρασιατικού Ελληνισμού, Αρμενίων και Ασσυρίων ή έστω τη σαφέστατη διατύπωση στο κείμενο του νόμου πως με τον όρο Γενοκτονίες νοούνται και όσες έχουν αναγνωρισθεί ή θα αναγνωρισθούν στο μέλλον από τη Βουλή των Ελλήνων. Οτιδήποτε άλλο αποτελεί νομικά, ιστορικά και ηθικά ανοσιούργημα καθώς διαχωρίζει τα θύματα της ρατσιστικής βίας, απαξιώνει τους γενοκτονημένους προγόνους μας και υποβαθμίζει το κύρος της ίδιας της Βουλής των Ελλήνων, η οποία εμφανίζεται να αυτοαναιρείται».
Πηγή: Ναυτεμπορική
Ἐξοχώτατε Κύριε Πρωθυπουργέ,
Ἐμεῖς οἱ Μητροπολίτες Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας Κοσμᾶς καί Κυθήρων Σεραφείμ, πού βρεθήκαμε σήμερα στήν Ἱερή Πόλη τοῦ Μεσολογγίου γιά νά τιμήσουμε μέ ἔνθερμες ἐκδηλώσεις τιμῆς εἰς τήν πόλιν τοῦ Ἀστακοῦ τόν ἀείμνηστο Κυθήριο Ἀρχιμανδρίτη π. Ἱερόθεο Τριφύλλη, Ἱεροκήρυκα καί Πνευματικό Πατέρα τῆς πόλεως Ἀστακοῦ καί τῆς Ἐπαρχίας Ξηρομέρου, ὁ ὁποῖος ἐπί 50ετία ἐκήρυττε καί ἐδόξαζε τόν Χριστό καί τήν Ἑλληνορθόδοξη Πατρίδα μας μέ τούς πύρινους ἐκκλησιαστικούς καί πατριωτικούς λόγους του, ἔχοντας συναίσθησι τῆς Ἐπισκοπικῆς μας εὐθύνης ἔναντι τοῦ λαοῦ, ἀλλά καί τοῦ Ἔθνους καί τῆς Ἱστορίας, ὁδηγηθήκαμε στήν ἀπόφασι νά Σᾶς ἀπευθύνουμε κατεπειγόντως τῆν παροῦσα ἐπιστολή.
Μεγάλη ἀγωνία καί ἔντονη ἀνησυχία μᾶς διακατέχει, καθώς
πληροφορηθήκαμε τά διαλαμβανόμενα στό λεγόμενο ἀντιρατσιστικό νομοσχέδιο, τό ὁποῖο εἰσάγεται γιά νά ψηφισθῆ ἐσπευσμένα ἀπό τό Τμῆμα ∆ιακοπῶν τῆς Βουλῆς.
∆έν πέρασε πολύς καιρός, Κύριε Πρωθυπουργέ, ἀπό τότε πού δηλώσατε δημοσίως, ὅτι τό ἑλληνικό νομικό ὁπλοστάσιο εἶναι ἐπαρκές καί, συνεπῶς, δέν ἀπαιτεῖται νέα νομοθετική ρύθμισι γιά τήν ἀντιμετώπισι φαινομένων ρατσισμοῦ.
Σήμερα εἰσάγετε ἐπειγόντως τό περί οὗ ὁ λόγος νομοσχέδιο καί μάλιστα στό Τμῆμα ∆ιακοπῶν τῆς Βουλῆς. ∆έν εἶναι μυστικό ὅτι ἐδῶ καί χρόνια ἀσκοῦνται πιέσεις, κυρίως ἀπό τό ἐξωτερικό, πρός αὐτή τήν κατεύθυνσι.
∆έν εἶναι ἡ ὥρα νά ἐπιχειρηματολογήσουμε νομικά ἐναντίον τοῦ νομοσχεδίου. Ἤδη ἔχουν γραφεῖ καταλυτικά εἰς βάρος του κείμενα καί μάλιστα ἀπό στενούς σας συνεργάτες, ὅπως ὁ κ. Μιχελάκης, ὁ κ. Χολέβας καί ἄλλοι. Ἁλλά καί ὁ ἀγαπητός μας ἐν Κυρίῳ Ἀδελφός, ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, νομικός καί θεολόγος, μέ τήν ἐγνωσμένη νομομάθειά του ἐπιχειρηματολογεῖ νομικῶς κατά τοῦ
τρομεροῦ αὐτοῦ νομοσχεδίου, καταδεικνύων τήν ἀντινομιμότητα καί τήν ἀντισυνταγματικότητα αὐτοῦ, ἀλλά καί ἠθικο-πνευματικῶς, ἀφοῦ ἀλλότρια πρός τόν εὐαγγελικόν νόμον καί τήν ἠθική διδασκαλία τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας “ἤθη” εἰσάγονται δι’ αὐτοῦ.
Εἶναι ἐπίσης γνωστή καί διακηρυγμένη ἡ ἔντονη ἀντίθεσι τῶν
προσφυγικῶν σωματείων, ἀλλά καί τουλάχιστον 38 βουλευτῶν τοῦ κόμματος τῆς «Νέας ∆ημοκρατίας», οἱ ὁποῖοι διαμαρτύρονται γιά τήν μή ἀναφορά στό νομοσχέδιο τῆς Γενοκτονίας τῶν Ἑλλήνων τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καί τοῦ Πόντου ἀπό τούς Τούρκους.
Συνοψίζοντες τήν ἀσκηθεῖσα κριτική, κάνουμε ἔκκλησι πρός
Ὑμᾶς προσωπικῶς νά μήν προχωρήση τό νομοσχέδιο αὐτό, τό ὁποῖο μόνον προβλήματα τεράστια θά δημιουργήση, χωρίς νά λύση κανένα, ὅπως φιλοδοξεῖ νά κάνει.
Μέ τό ὑπό ψήφισιν νομοσχέδιο κυριολεκτικά ἀνοίγει ὁ ἀσκός τοῦ αἰόλου, καθώς θά μπορεῖ νά κολάζεται ποινικά ὄχι μόνον ἡ πρᾶξις ἀλλά καί ἡ ἔκφρασις γνώμης. Κυριολεκτικά ἀνατρέπεται τό δικανικό μας σύστημα καί ὁ νομικός μας πολιτισμός.
Κύριε Πρωθυπουργέ,
Μή θελήσετε νά ταυτίσετε τό ὄνομά Σας μέ τήν ποινικοποίησι τῆς σκέψης καί τῆς ἔκφρασης στήν Ἑλλάδα, πατρίδα τῆς ἐλεύθερης σκέψης καί τῆς δημοκρατίας.
Οἱ θρησκευτικοί λειτουργοί, μέ βάσι τά διαλαμβανόμενα στό νομοσχέδιο, θά κινδυνεύουν ἀνά πᾶσα στιγμή νά ὑποστοῦν μηνύσεις καί ἀγωγές, διότι κάποιοι, κακοβούλως, θά θεωρήσουν ὅτι τά ἱερά κείμενα, πού χρησιμοποιοῦν οἱ θρησκευτικοί λειτουργοί (καί δέν ἀναφερόμεθα μόνον στούς Ὀρθοδόξους), τούς θίγουν.
Ἀλλά καί ἡ προστασία, πού ἐπιχειρεῖ τό νομοσχέδιό Σας νά παράσχη σέ ὅσους ἐπιλέγουν σεξουαλικές παρεκτροπές καί διαστροφές, θά ἔστελνε πρῶτα-πρῶτα τόν Ἀπόστολο Παῦλο στό ἐδώλιο τοῦ κατηγορουμένου γιά ὅσα λέγει, ὡς ἐλεύθερος ἄνθρωπος, χαρακτηρίζοντας τήν ὁμοφυλοφιλία ὡς πάθος!
Ἐξοχώτατε Κύριε Πρωθυπουργέ,
Κατακλείοντες τήν ἐπιστολή μας, κάνουμε καί πάλι ἔκκλησι νά σταματήσετε τό καταστροφικό νομοσχέδιο. ∆ιαφορετικά, καί ἄν ἀκόμη ἡ ἀντιπολίτευσις σιωπήση, θά ἔλθετε ἀντιμέτωποι μέ τήν “ἀντιπολίτευσιν” ἐν προκειμένῳ τῶν ἑκατομμυρίων ἀνθρώπων τοῦ Ὀρθοδόξου Ἑλληνικοῦ λαοῦ, ὁ ὁποῖος δεν θά ἀνεχθῆ τήν καταπάτησι τῶν χρηστῶν ἠθῶν καί τῆς Ἑλληνορθοδόξου Παραδόσεώς μας.
Μή συνεργήσετε, Κύριε Πρόεδρε, στό νά ξαναζήση ἡ Εὐρώπη τόν τρόμο τοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ μέ τήν ποινικοποίησι τοῦ ἀναφαίρετου ἀνθρώπινου δικαιώματος στήν ἔκφρασι καί στήν ἔρευνα.
Μετά τιμῆς καί εὐχῶν,
ΟΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΕΣ
|
† Ο ΚΥΘΗΡΩΝ ΣΕΡΑΦΕΙΜ
|
† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ
|
Μέ ὀδυνηρή ἔκπληξη πληροφορήθηκα ὅτι αὔριο κατατίθεται κατεπειγόντως, στό θερινό τμῆμα τῆς Βουλῆς, τό περιβόητο “ἀντιρατσιστικό νομοσχέδιο” γιά νά ψηφισθῇ αὐθημερόν καί νά γίνῃ, ἔτσι, νόμος τοῦ Κράτους.
|
Ἀριθ. Πρωτ. 63
|
Ἐν Δελβινακίῳ τῇ 21ῃ Αὐγούστου 2014
|
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης κύριος ΑΝΔΡΕΑΣ ἔκανε τίς ἀκόλουθες δηλώσεις :
«Μέ ὀδυνηρή ἔκπληξη πληροφορήθηκα ὅτι αὔριο κατατίθεται κατεπειγόντως, στό θερινό τμῆμα τῆς Βουλῆς, τό περιβόητο “ἀντιρατσιστικό νομοσχέδιο” γιά νά ψηφισθῇ αὐθημερόν καί νά γίνῃ, ἔτσι, νόμος τοῦ Κράτους.
Ἐάν κάποιος συνέλληνας ἀρνηθῇ, ἄς ποῦμε, τό ἑβραϊκό ὁλοκαύτωμα, ὁ ἀριθμός τοῦ ὁποίου ἀμφιλέγεται, διατρέχει τόν κίνδυνο νά τοῦ ὑποβληθοῦν μηνύσεις ἀπό ἐνδιαφερόμενους Ἑβραίους! Ὅμως, μέ τό ὁλοκαύτωμα τῶν Ἑλλήνων τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καί τοῦ Πόντου, τί γίνεται; Μπορεῖ ὁ ὁποιοσδήποτε νά τό ἀρνῆται; Καί δέν σκέπτεται κάποιος ἀπό τούς ἁρμοδίους τήν θύελλα τῶν ἀντιδράσεων, πού θά ξεσηκωθῆ ἀπό μέρους τῶν μικρασιατικῶν καί ποντιακῶν σωματείων; Ἀλλ’ ἐπειδή ὑπάρχει σοβαρή ἀντίδραση καί ἐκ μέρους ἱκανοῦ ἀριθμοῦ βουλευτῶν τῆς συμπολιτεύσεως, πρέπει τό “πονηρό” αὐτό νομοσχέδιο νά ἀποσυρθῇ ἄνευ ἑτέρου, καί διά τόν ἐπί πλέον λόγο ὅτι θέλει νά καλύψῃ καί τήν διαστροφή τῆς ὁμοφυλοφιλίας.
Προσωπικῶς δηλώνω, ὅτι καί ἄν - ὅ μή γένοιτο - ψηφισθῇ τό ἐν λόγῳ νομοσχέδιο, θά συνεχίσω νά ὁμιλῶ καί νά στηλιτεύω τήν γενοκτονία Μικρασιατῶν καί Ποντίων, ὅπως ἐπίσης νά ἀρνοῦμαι οἱανδήποτε σεξουαλική διαστροφή, ἀκολουθῶντας τό ἱερό Εὐαγγέλιο καί τό ἱερό Πηδάλιο, γιά τήν προάσπιση τῶν ὁποίων ἡ Ἐκκλησία μέ κατέστησε Ἐπίσκοπο. Συμβιβασμούς μέ τήν ἀρχιερατική μου συνείδηση δέν ἔκανα μέχρι τώρα καί, σύν Θεῷ, δέν θά κάνω καί στό μέλλον».
(Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως)
Πηγή: Ιερόν Ησυχαστήριον Παντοκράτορος
Κατὰ τὴν 26ην καὶ 27ην Αὐγούστου εἶχε προγραμματισθῆ εἰς τὸ Β΄ Θερινὸ Τμῆμα τῆς Βουλῆς ἡ ψήφισις τοῦ λεγομένου ἀντιρατσιστικοῦ νόμου (ἤ μὲ ἄλλους λόγους «φίμωτρο»), τόν ὁποῖο πασχίζουν οἱ καταχθόνιες σκοτεινές δυνάμεις μέσω τῶν τυφλῶν ὀργάνων τους νά τόν ἐξωραΐσουν μέ ἄφθονα κεράσια καί σιρόπια καί νά τόν περάσουν μέσα στή ραστώνη τῶν πάντων, τόν μήνα τήνς πλήρους διαλύσεως, μὲ τὴν μορφὴ τοῦ κατεπείγοντος.
Σωματεῖον
«ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΤΑΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ»
Ἕδρα: MOYΣΩΝ 14, 15452 ΨΥΧΙΚΟΝ
Τηλ. 0030 2103254321-2, fax 210-3236978
e-mail: fot_gram@otenet.gr ἱστοσελίς: www.fotgrammi.gr
Ἀριθ. Ἀποφ. Πρωτοδικείου Ἀθηνῶν 3079/2008
ΑΦΜ 998406487 ΔΟΥ Ψυχικοῦ
ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ANTIΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟΥ ΤΡΟΜΟΝΟΜΟΥ «ΦΙΜΩΤΡΟ»
ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΠΑΣΧΙΖΟΥΝ ΟΙ ΚΑΤΑΧΘΟΝΙΕΣ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΤΥΦΛΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ ΤΟΥΣ ΝΑ ΤΟΝ ΕΞΩΡΑΪΣΟΥΝ ΜΕ ΑΦΘΟΝΑ ΚΕΡΑΣΙΑ ΚΑΙ ΣΙΡΟΠΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΡΑΣΤΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ, ΤΟΝ ΜΗΝΑ ΤΗΣ ΠΛΗΡΟΥΣ ΔΙΑΛΥΣΕΩΣ
ΥΠΟ ΤΗ ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΚΑΤΕΠΕΙΓΟΝΤΟΣ
26.8.2014
Κατὰ τὴν 26ην καὶ 27ην Αὐγούστου εἶχε προγραμματισθῆ εἰς τὸ Β΄ Θερινὸ Τμῆμα τῆς Βουλῆς ἡ ψήφισις τοῦ λεγομένου ἀντιρατσιστικοῦ νόμου (ἤ μὲ ἄλλους λόγους «φίμωτρο») μὲ τὴν μορφὴ τοῦ κατεπείγοντος.
Ἐσπεύσαμεν καὶ ἀνηρτήσαμεν εἰς τὴν ἱστοσελίδα μας www.fotgrammi.gr καὶ τὸ facebook Φωτεινή Γραμμή καὶ Οι Φίλοι του Τάματος του Έθνους κείμενα, τὰ ὁποῖα εἶχαν μεγάλο ἀντίκτυπον («SOS Στῶμεν καλῶς ἀπέναντι εἰς τὸν ἀντιρατσιστικὸν νόμον, πρίν αὔριο εἶναι ἀργά», (http://www.fotgrammi.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=862:18814----sos----------&catid=28:2009-07-31-01-41-51 ).
Ἐπειδὴ ὑπῆρξε γενικὴ κατακραυγή, 38 βουλευτὲς τῆς Νέας Δημοκρατίας ἀφουγκράσθησαν τὴν ὀργὴ τῶν ὀρθόδοξα καὶ ἐθνικὰ σκεπτομένων ἑλληνόψυχων ψηφοφόρων καὶ εἶχαν τὸ θάρρος καὶ τὴν παρρησία νὰ κρούσουν τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου στὸν κ. Σαμαρά, στέλνοντας αὐστηρὴ ἐπιστολὴ κατὰ τοῦ ἐν λόγῳ νομοσχεδίου.
Ἐστείλαμε ἰδιαίτερες ἐπιστολὲς στοὺς 38 βουλευτὲς τῆς Ν. Δημοκρατίας, συγχαίροντας τους ποὺ εἶχαν τὸ θάρρος καὶ τὴ παρρησία, καθὼς καὶ εἰς τοὺς 8 ἀνεξαρτήτους βουλευτές, οἱ ὁποῖοι κατεφέρθησαν δριμύτατα κατά αὐτοῦ τοῦ πρὸς ψήφισιν Νόμου. Ἐγράψαμε ἐπίσης εἰς λοιποὺς βουλευτές, καθὼς καὶ εἰς τὶς 35 προσωπικότητες, ποὺ ἔγραψαν ὁμοίως κατὰ τοῦ νομοσχεδίου εἰς τὸν Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας καὶ τὸν Πρωθυπουργὸ τῆς χώρας.
Ἐπίσης συνεχάρημεν, ὡς τὸ συνημμένο ἀπὸ 25.8.2014 ἔγγραφό μας, τοὺς ἕξ Μητροπολίτας, Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, Γόρτυνος κ. Ἱερεμία, Κυθήρων κ. Σεραφείμ, Αἰτωλίας κ. Κοσμά, Δρυϊνουπόλεως κ. Ἀνδρέα καὶ Μεσογαίας κ. Νικόλαον διὰ ἔντονη παρέμβασίν τους κατὰ τοῦ Νομοσχεδίου.
Τελικῶς, λόγῳ τῶν πολλῶν ἀντιδράσεων, ἀνεβλήθη ἀπὸ τὸν Ὑπουργὸν Δικαιοσύνης κ. Χαρ. Ἀθανασίου ἡ ψήφισις καὶ ἐτέθη ὡς θέμα συζητήσεως τοῦ Προέδρου καὶ Ἀντιπροέδρου τῆς Κυβερνήσεως Ὁ κ. Τούρκογλου ἐπιμένει ὄχι μόνον νὰ «προστατευθοῦν» οἱ ἀλλόφυλοι ἐπιδρομεῖς, ἀλλὰ καὶ οἱ ἀνώμαλοι καὶ οἱ κίναιδοι, βαρύτατα ἀσθενεῖς συνάνθρωποί μας.
Ὁ κ. Ἀθανασίου μάλιστα ἀνακοίνωσε ἀρχικὰ, ὅτι θὰ ἀναβληθῆ γιὰ 1.9.2014 (ἐνῷ 1.9.2014 τὸ Κοινοβούλιο δὲν θὰ λειτουργεῖ !!!).
Εὐελπιστοῦμε νὰ μὴ ἀναγκασθοῦν νὰ κάνουν «προβοκάτσιες» γιὰ νὰ ψηφίσουν καὶ αὐτὸ τὸν λίαν ἀντιχριστιανικό, ἀντεθνικό, ἀντικοινωνικό , καὶ ἀντισυνταγματικὸ νόμο, διότι οἱ ἰθύνοντες γίνονται βασιλικώτεροι τοῦ βασιλέως καὶ παπικότεροι τοῦ πάπα. . .
Πρὸς τοῦτο οἱ ἑλληνόψυχοι πρέπει νὰ ἐπαγρυπνοῦν καὶ νὰ δραστηριοποιοῦνται ἡμερα καὶ νύκτα, κρούοντας τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου, πρὶν αὔριο εἶναι πολὺ ἀργά, ὁπότε θὰ εἶναι «ζήτω ποὺ καήκαμε» …
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ
ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ
Ε Π Ε Ι Γ Ο Ν
22.8.2014
Ἀξιότιμοι κύριοι βουλευτές,
ΘΕΜΑ : Ο ΛΕΓΟΜΕΝΟΣ «ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟΣ» ΝΟΜΟΣ
Ἐλπίζομε νὰ ἔχετε καὶ ἐσεῖς τὸ θάρρος καὶ τὴν παρρησία νὰ τὸν καταψηφίσετε καὶ γενικὰ νὰ τὸν ὰπορρίψετε.
Ἐμεῖς ἤδη μὲ τὴν ὑπ’ἀριθμ. 720/21.8.2014 ἐπιστολή μας συγχαίρομε τοὺς 38 Ἕλληνες βουλευτὰς τοῦ Κοινοβουλίου, γιὰ τὸ θάρρος καὶ παρρησία ποὺ εἶχαν νὰ ἐπιστήσουν, διὰ τοῦ ἀπὸ 19.8.2014 ἐγγράφου τους τὴν προσοχὴ εἰς τὸν Ἀξιότιμο κ. Πρωθυπουργό, γιὰ τὴν ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ Πόντου, Μικρᾶς Ἀσίας καὶ Θράκης.
Ἄν αὐτὸ συμπεριληφθῆ, θὰ εἶναι ἀπὸ τὰ θετικὰ τοῦ ὑπὸ ψήφισιν Νόμου. Ὅμως πέραν τοῦ Ὁλοκαυτώματος τῶν Ἑβραίων (ἀνεξαρτήτως ἄν εἶναι 6.000.000 ἤ πολὺ ὀλιγώτεροι ἁπλοϊκοὶ καὶ φιλήσυχοι Ἑβραῖοι), ὑπάρχουν δεκαπλάσια ἄλλα θύματα τοῦ ψυχοπαθοῦς Χίτλερ καὶ τῶν ναζιστῶν. Διατὶ νὰ ἀναφέρεται μόνον τὸ ὁλοκαύτωμα τῶν Ἑβραίων καὶ ὄχι καὶ τῶν ἄλλων δεκάδων ἑκατομμυρίων Χριστιανῶν, Ρομὰ καὶ λοιπῶν ἀνθρώπων ;
Γιατὶ αὐτὴ ἡ ρατσιστικὴ ἐπιλογή ;
Τὸ ὑπὸ ψήφισιν Νομοσχέδιο, μὲ τὰ τόσα ἄλλα ἀντισυνταγματικά, ἀντικοινωνικά, ἀντιχριστιανικά, ἀντικοινωνικά, ἀντεθνικά, ἀντιδημοκρατικά, ποὺ περιέχει, θὰ εἶναι μία βραδυφλεγὴς βόμβα στὸν θεσμὸ τῆς Οἰκογενείας, εἰς τὴν Θρησκεία καὶ τὴν Πατρίδα καὶ λοιποὺς συνεκτικοὺς πυλῶνες τῆς Κοινωνίας μας, βάσει τῶν ὁποίων διεσώσαμε ἀνὰ τὶς χιλιετίες τὸ ὅμαιμο, τὸ ὁμόγλωσσο, τὸ ὁμόθρησκο καὶ τὸ ὁμότροπο καὶ δὲν ἐπολτοποιηθήκαμε.
Οἱ λοιπὲς Εὐρωπαϊκὲς καὶ ἄλλες προηγμένες χῶρες δύνανται νὰ καυχῶνται γιὰ τὴν σοβαρὴ τους βιομηχανία καὶ ἐν γένει τὴν ὑλική τους πρόοδο.
Ἐμεῖς πρέπει νὰ διατηρήσωμε καὶ νὰ μὴ ἀπεμπολίσωμε ὅλες τὶς ἠθικὲς καὶ πνευματικὲς ἀξίες τῆς φυλῆς μας, διαφορετικῶς θὰ βαδίζωμε «ξυπόλητοι στὰ ἀγκάθια» καὶ θὰ σβήσωμε ἀπὸ τὸν χάρτη ὡς Ἔθνος.
Ἐπ’οὐδενὶ λόγῳ ἐπιτρέπεται νὰ ἀναγνωρισθοῦν ἰδιαίτερα δικαιώματα εἰς τὰ βαρύτατα ἀσθενοῦντα δυστυχισμένα πλάσματα, τοὺς ὁμοφιλοφύλους. Ἀγωνισθῆτε νὰ μὴ μετατραπῇ ἡ ὡραιοτάτη Ἑλλάς μας εἰς Πομπηία καὶ Σόδομα καὶ Γόμορα.
Εὐχαρίστως ἡ κοινωνία νὰ ἀναλάβῃ τὰ δυσβάστακτα βάρη γιὰ τὴν θεραπεία τῶν ἤδη βαρύτατα ἀσθενῶν, ἀφοῦ προηγουμένως κάνει ἐκστρατεία γιὰ τὴν διαφώτισιν ὅτι ἡ ὁμοφιλοφυλία εἶναι καρκίνωμα εἰς τὴν κοινωνία. Τὰ καρκινώματα πρέπει νὰ προλαμβάνωνται καὶ νὰ θεραπεύωνται καὶ ὄχι νὰ πολλαπλασιάζωνται.
Πρέπει νὰ αἰσχυνώμεθα διότι οὔτε εἷς Ἕλλην εἰς τὸ Εὐρωπαϊκὸ Κοινοβούλιο δὲν ἐψήφισε ἐναντίον τῶν «Σοδομητῶν». Ἀκόμη καὶ οἱ Εὐρωβουλευτὲς τῆς Ν. Δημοκρατίας δὲν συνεψήφισαν τὸ ψήφισμα τῆς παρατάξεως τῶν Χριστιανοδημοκρατῶν καὶ τῶν λαϊκῶν κομμάτων τῆς Γερμανίας, Πολωνίας, Οὐγγαρίας, Γαλλίας κ.λπ. Αὐτοὶ θὰ ἔπρεπε νὰ ἐξοστρακισθοῦν καὶ νὰ μὴ τοὺς ἐπιτραπῇ ἡ εἴσοδος των εἰς τὴν Ἑλλάδα. Ἡ κατάπτυστος νοοτροπία των εἶναι περισσότερον ἐπικίνδυνος καὶ ἀπὸ τὸν ἰὸ Ἔμπολα.
Ὁ Νόμος θὰ εἶναι ἕνα πλῆρες «φίμωτρο»εἰς τοὺς ὀρθῶς, ὀρθόδοξα καὶ ἐθνικὰ ἐνεργούντας Ἕλληνας, ὡς ἐκτενέστατα ἀναφέρομε εἰς τὸ ἀπὸ 18.8.2014 συνημμένον ἄρθρον μας «SOS Στῶμεν καλῶς ἀπέναντι εἰς τὸν ἀντιρατσιστικὸν νόμον,πρίν αὔριο εἶναι ἀργά», καθὼς ἀναπτύσουν καὶ τὰ ἔγγραφα τῶν ἕξ (6) Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτῶν, οἱ ὁποῖοι δὲν πιστεύουν χρυσὸν ἀλλὰ Χριστὸν καὶ δὲν ζοῦν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν ἀλλὰ διὰ τὴν Ἐκκλησίαν. Αὐτοί, μὲ τὴν ὠμὴν ρεαλιστικὴ γλῶσσα τῆς ἀληθείας ὁμιλοῦν σὰν τὸν Ἰωάννη τὸν Πρόδρομο καὶ τὸν Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο καὶ δὲν εἶναι ἰταμὰ ἀνθρωπάκια.
Ἀκούσατε παρακαλοῦμεν τὴν γλῶσσαν τῆς Ἐκκλησίας αὐτῶν τῶν ἀγνῶν κληρικῶν καὶ μὴ διστάζετε νὰ ἐνεργήσετε κατὰ συνείδησιν.
Τὸ ὄνομά σας μὲ τὸ ΟΧΙ σας θὰ μείνῃ εἰς τὴν Ἱστορίαν, ὅπως τῶν Σπαρτιατῶν, τοῦ ‘40, τοῦ Τάσσου Παπαδοπούλου καὶ ἄλλων εὐσυνειδήτων πατριωτῶν.
Ὅλα τὰ ἄλλα νομοθετήματα, ποὺ ἐψηφίσθηκαν, ὠχριοῦν ἐμπρὸς εἰς αὐτὸ τὸ ἄκρως ἐπικίνδυνο, πολὺ δηλητηριῶδες νομοθέτημα, τὸ ὁποῖο, παντοιοτρόπως, προσπαθοῦν νὰ μᾶς τὸ σερβίρουν ὕπουλα μὲ ἄφθονα κερασάκια, διάφορα φροῦτα, ζαχαρωτά καὶ «σιρόπια». Ἀναλογισθῆτε τὶς εὐθύνας σας καὶ ἐπιμείνατε νὰ πράξετε κατὰ συνείδησι, γιὰ νὰ σᾶς εὐγνωμονοῦν ὄχι μόνον οἱ ὑγιῶς σκεπτόμενοι Ἕλληνες τοῦ παρόντος ἀλλὰ καὶ οἱ Ἕλληνες τῶν ἐπερχομένων γενεῶν. Ὅλος ὁ ὀρθοδόξως καὶ ὑγιῶς σκεπτόμενος ἑλληνικὸς λαὸς θὰ εἶναι μὲ κάθε τρόπον συμπαραστάτης σας. Μὴ ἀπογοητεύετε τὸ στρατόπεδόν σας, ὅπως ὁ ἀπερχόμενος Περιφερειάρχης κ. Σγουρός διέγραψε τὸν Χριστιανὸ Ἀντιπεριφερειάρχη Πειραιῶς κ. Στέφανο Χρήστου καὶ τοιουτοτρόπως ὁ κ. Σγουρὸς ὑπέγραψε τὴν αὐτοκτονία του.
Ἀνὰ πᾶσα στιγμὴ εἴμεθα στὴ διάθεσί σας γιὰ κάθε συνεργασίαν, καὶ διὰ τὰ ὑλικὰ ἀγαθά, ὡς π.χ. τὸ ἀνοσιούργημα τῆς καταστροφῆς τῶν πρὸς λῆξιν ἀγαθῶν, καθ’ ἥν στιγμὴ ὑπάρχουν χιλιάδες ἄδεια στομάχια καὶ ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα μας 6 ὁλόκληρα χρόνια οὐδεμία κατανόησι εὑρίσκομε, ἀκόμη καὶ ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ διατείνονται ὅτι εἶναι σοσιαλιστές...
Ἐπίσης νὰ σᾶς ἐνημερώσουμε καὶ γιὰ τὴν μεγάλη ἐπένδυσι ποὺ θέλομε νὰ κάνωμε γιὰ τὸ Τάμα τοῦ Γέρου τοῦ Μοριᾶ, ἄκρως ἀνιδιοτελῶς ἀπαλάσσοντας τοὺς καθ’ ὕλην ὑποχρέους, Πολιτεία καὶ Ἐκκλησία νὰ δώσουν μία δεκάρα. Ὅλα θὰ γίνουν ἐξ ἰδίων δαπανῶν.
Ἵδρυμα Προασπίσεως Ἠθικῶν καὶ Πνευματικῶν Ἀξιῶν,
Σωματεῖο οἱ Φίλοι του Τάματος τοῦ Ἔθνους,
Διορθόδοξος Σύνδεσμος «Ἀπόστολος Παῦλος»,
Περιοδικὸ Φωτεινὴ Γραμμή.
Πηγή: Φωτεινή Γραμμή
Συνήλθε σήμερα Τρίτη, 26 Αυγούστου2014, στην δεύτερη Συνεδρία Της για τον μήνα Αύγουστο η Διαρκής Ιερά Συνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, υπό την Προεδρία του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου.
Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος επικύρωσε τα Πρακτικά της προηγουμένης Συνεδρίας.
Κατά την σημερινή Συνεδρία της, η Διαρκής Ιερά Σύνοδος συνέχισε την συζήτηση επί του θέματος που έχει ανακύψει από την κατάθεση του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου στη Βουλή των Ελλήνων και από την προσωρινή αναβολή της συζητήσεώς του προς βελτίωση ωρισμένων διατάξεων.
Η γενική άποψη του Μακαριωτάτου Προέδρου και των Συνοδικών Αρχιερέων και η εκτίμηση αυτών περί των επιδιωκομένων σκοπών του Νομοσχεδίου είναι ότι καταβάλλεται κάθε προσπάθεια για την προστασία της κοινωνικής ειρήνης και όλων ανεξαιρέτως των προσώπων η ομάδων προσώπων, τα οποία προσδιορίζονται με βάση την φυλή, το χρώμα, την θρησκεία, τις γενεαλογικές καταβολές, την εθνική καταγωγή, και ευρίσκονται εντός των ορίων της χώρας μας.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος έχει δεινοπαθήσει από διωγμούς αλλοθρήσκων, αλλά και από κηρύγματα μίσους προερχόμενα από αντορθόδοξα θρησκευτικα μορφώματα γνωστών αιρετικών προπαγανδών, που προσπαθούν με μύριες παράνομες μεθόδους να αποσπάσουν τους ορθοδόξους Χριστιανούς από την Μητέρα Εκκλησία, η οποία κηρύσσει επί αιώνες, αλλά και τώρα, την αγάπη, την ειρήνη και την συνεργασία μεταξύ των λαών, χωρίς να ενοχλή κανένα.
Η Εκκλησία της Ελλάδος επί χρόνια τώρα βοηθεί και περιθάλπει χιλιάδες νομίμων και παρανόμων μεταναστών, ανεξαρτήτως θρησκευτικής πίστεως και φυλετικής καταγωγής, ακόμη και σήμερα εν μέσω της οικονομικής κρίσεως. Επιπλέον, διδάσκει όχι απλώς την ανοχή απέναντι στον «άλλον», όπως επιδιώκεται με το νομοσχέδιο, αλλά – πολύ περισσότερο – την έμπρακτη αγάπη προς τον πλησίον.
Θα πρέπει επίσης να υπογραμμισθή, προς πάσα κατεύθυνση, ότι η Ιερά Σύνοδος ήδη από τον Μάρτιο του 2011 παρακολουθεί την πορεία διαμορφώσεως του νομοσχεδίου και έχει υποβάλει προς την Πολιτεία αναλυτική επιστολή με προτάσεις βελτιώσεως της αρχικής του μορφής, οι οποίες έχουν συνεκτιμηθή και γίνει δεκτές στο παρόν νομοσχέδιο, προς την κατεύθυνση της εκλογικεύσεώς του, ώστε να μην ποινικοποιηθή η ελευθερία δημόσιας εκφράσεως.
Στο υπό συζήτηση Σχέδιο Νόμου, θεσπίζεται, μεταξύ άλλων (άρθρο 2), ότι όποιος με πρόθεση, δημόσια αποδοκιμάζει, ευτελίζει η κακόβουλα αρνείται την σοβαρότητα εγκλημάτων, γενοκτονιών, εγκλημάτων πολέμου κατά της ανθρωπότητος, του Ολοκαυτώματος και των εγκλημάτων ναζισμού, και η συμπεριφορά αυτή στρέφεται κατά ομάδος ανθρώπων κατά τρόπο που μπορεί να υποκινήσει βία η μίσος η ενέχει απειλή η εξύβριση, υπόκειται σε ποινική δίωξη. Στο σημείο αυτό η Ιερά Σύνοδος εκφράζουσα το κοινόν αίσθημα του Ελληνικού Λαού και την απαίτηση των αρχών του δικαίου και του ίσου σεβασμού της ιστορικής μνήμης των θυμάτων γενοκτονιών, προτείνει όπως μετά την αναφορά του φρικτού Ολοκαυτώματος στο νομοσχέδιο, προστεθούν με σχετική ρητή και ειδική μνεία και οι τελεσθείσες γενοκτονίες σε βάρος των Ελλήνων Ποντίων και των Χριστιανών της Μικράς Ασίας και αναμένει την υλοποίηση της σχετικής πρόσφατης διαβεβαιώσεως του κ. Υπουργού Δικαιοσύνης προς αυτή την κατεύθυνση.
Το κριτήριο της ως άνω προτάσεως, που την καθιστά έγκυρη και δικαία, είναι ότι το Ελληνικό Κοινοβούλιο νομοθετεί στην Ελλάδα και για όλους τους Έλληνες κατά τρόπο δίκαιο και δημοκρατικό χωρίς διακρίσεις. Η Εκκλησία προσφέρει την ειρηνική συμβολή της και εύχεται για την βελτίωση και ευόδωση του νομοθετήματος επ ὠφελείᾳ του κοινωνικού συνόλου.
Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος, τέλος, έλαβε αποφάσεις σχετικά με τρέχοντα υπηρεσιακά ζητήματα.
Εκ της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου
Ἐξοχώτατε κύριε Πρωθυπουργέ,
Νοιώθω δυνατή τήν ἀνάγκη τῆς ψυχῆς μου, ὡς Ἐπίσκοπος τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, ὡς Πανεπιστημιακός Διδάσκαλος καί ὡς Ἕλληνας πολίτης, τέκνον ἥρωος ἀλβανικῶν ὀρέων, θυσιασθέντος γιά τήν πατρίδα σέ ἡλικία 25 ἐτῶν, νά σᾶς γράψω τήν παροῦσα σύντομη ἐπιστολή μου, γιά νά διαμαρτυρηθῶ καί ἐγώ γιά τόν ἄθλιο καί ἐλεεινό ἀντιρατσιστικό λεγόμενο νόμο πού σπεύδετε νά ψηφίσετε καί νά ἐπιβάλετε στήν πατρίδα μας τήν Ἑλλάδα.
Ὁ νόμος αὐτός εἶναι ἀντίθετος πρός τήν Ἁγία Γραφή, πρός τήν Ἑλληνική σοφία καί παιδεία, ἀλλά καί πρός αὐτήν τήν ἁπλῆ λογική καί τό αἴσθημα τοῦ ἀνθρώπου.
Διά τοῦτο εἴμαστε καί σφόδρα ἐνάντιοι πρός αὐτόν ὡς χριστιανοί, ὡς Ἕλληνες καί ὡς κοινοί ἄνθρωποι.
Δέν τό περιμέναμε ποτέ ὅτι στήν πατρίδα μας τήν Ἑλλάδα θά συζητηθεῖ διά νά ἐφαρμοστεῖ διά νόμου μία τέτοια στυγνή δικτατορία, ἡ ὁποία θά μᾶς ἀπαγορεύει νά ὀνομάσουμε τά «σύκα-σύκα» καί τήν «σκάφη-σκάφη»!
Γιατί ἐκεῖ τό πάει τό ὑπό ψήφιση νομοσχέδιό σας. Θά μᾶς ἀπαγορεύει, δηλαδή, ὁ ἀντιρατσιστικός νόμος νά ποῦμε ὅτι οἱ ὁμοφυλόφιλοι εἶναι αἰσχροί, ὅτι εἶναι «κύνες», ὅπως τούς ὀνομάζει ἡ Ἁγία Γραφή στό τελευταῖο της βιβλίο, τήν Ἀποκάλυψη.
Οἱ ἄγγελοι πού φυλάγουν τίς πύλες τῆς οὐράνιας πόλης τοῦ Θεοῦ, γιά νά μήν εἰσέρχεται ὁ καθένας σ᾽ αὐτήν, ἀκούγονται νά λέγουν: «Ἔξω οἱ κύνες»! (Ἀποκ. 22,15).
Μέ τήν ἔκφραση αὐτή νοοῦνται οἱ ὁμοφυλόφιλοι, οἱ κύναιδοι. Ὥστε λοιπόν, κύριε Πρωθυπουργέ, κατά τόν ἀντιρατσιστικό νόμο, πού σπεύδετε ταχέως νά ψηφίσετε, ὁ συγγραφεύς τῆς Ἀποκάλυψης Εὐαγγελιστής Ἰωάννης εἶναι ρατσιστής; Ναί!
Μέ τόν ὑπό ψήφιση νόμο σας, θά πρέπει ὁ λαός μας νά μήν διαβάζει τήν Ἁγία Γραφή, γιατί οἱ ἥρωές της καί οἱ θεόπνευστοι συγγραφεῖς της, κατά τήν σκέψη τοῦ νόμου αὐτοῦ, εἶναι ρατσιστές.
Πραγματικά, κατά τόν ἀντιρατσιστικό νόμο, πού ψηφίζεται ἐπί κυβερνήσεως Ἀντωνίου Σαμαρᾶ, οἱ Προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος, πού τόσα γράφει κατά τῶν Ἑβραίων, πρέπει νά καταδικαστοῦν καί νά ὁδηγηθοῦν στίς φυλακές ὡς ρατσιστές.
Στήν χώρα μας, κύριε Πρωθυπουργέ, ὅπου ἄνθησε ἡ ὡραία ἑλληνική σοφία καί ἡ ἐλευθερία, φρονῶ, μετά πολλῶν ἄλλων λογίων ἀνδρῶν, ὅτι δέν μπορεῖ νά σταθεῖ ὁ ὑπό ψήφιση νόμος σας κατά τοῦ ρατσισμοῦ, διότι αὐτός καταστρατηγεῖ τήν ἐλεύθερη σκέψη καί ἔκφραση τῶν ρωμαλέων Ἑλλήνων, χαρίσματα καί ἀγαθά, τά ὁποῖα προστατεύονται συνταγματικῶς.
Πιστεύω δέ ὅτι ὁ νόμος αὐτός θά προκαλέσει θύελλα διαμαρτυριῶν, οἱ ὁποῖες μάλιστα θά ἔχουν ὡς σημειοφόρους ἐμᾶς τούς κληρικούς καί μάλιστα τούς Ἐπισκόπους, γιατί δέν θά ἀφήσουμε, ὄχι δέν θά ἀφήσουμε, ἐμεῖς οἱ Ἐπίσκοποι τόν λαό νά ἀγωνίζεται μόνος του, γιά τήν ὑπεράσπιση τῶν δώρων του, πού ἔλαβε ἀπό τόν Θεό.
Οἱ Χριστιανοί καί μάλιστα οἱ Ἕλληνες Χριστιανοί, δέν θά ἀνεχθοῦν ποτέ δεσμεύσεις στήν σκέψη καί στόν λόγο τους.
Ἔχουμε δέ τόν Ἀπόστολο Παῦλο πού μᾶς λέγει: «Τῇ ἐλευθερίᾳ ᾗ Χριστός ἡμᾶς ἠλευθέρωσε, στήκετε καί μή πάλιν ζυγῷ δουλείας ἐνέχεσθε» (Γαλ. 5,1).
Ἐνημερώνω ὅτι στήν ἐπαρχία μου, τήν Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως, κληρικοί καί λαϊκοί καί ἁπλός λαός (τσοπάνηδες καί γεωργοί) εἶναι ὅλοι ὀργισμένοι ἐναντίον σας γιά τό τόλμημά σας νά προωθεῖτε ἕνα τέτοιο ἐλεεινό νομοσχέδιο ἐνάντιο πρός τήν ἑλληνορθόδοξη παράδοσή μας.
Μέ τήν καλή ἐλπίδα ὅτι θά φωτισθεῖτε ἀπό τόν Θεό καί θά σκεφθεῖτε συνετότερα καί θά σταματήσετε λοιπόν τήν πορεία τοῦ ὑπό ψήφιση νομοσχεδίου, σᾶς χαιρετῶ
Μέ τιμή καί εὐχές
Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως
Αἰσθανόμεθα ἐπιτακτικὴν τὴν ἀνάγκην νὰ Σᾶς ἀπευθύνωμεν τὴν παροῦσαν ἐπιστολήν, προκειμένου νὰ διατυπώσωμεν ὁρισμένας σκέψεις καὶ ἀνησυχίας σχετικῶς πρὸς τὸ ὑπὸ κατάθεσιν καὶ ψήφισιν ὑπὸ τοῦ Ἑλληνικοῦ Κοινοβουλίου Σχέδιον Νόμου «Καταπολέμηση ἐκδηλώσεων ῥατσισμοῦ καὶ ξενοφοβίας».
Πρὸς
τὸν Ἐξοχώτατον κ. Ἀντώνιον Κ. Σαμαρᾶν
Πρωθυπουργὸν τῆς Ἑλλάδος
Μέγαρον Μαξίμου
Εἰς Ἀθήνας
Ἐξοχώτατε Κύριε Πρωθυπουργέ,
Αἰσθανόμεθα ἐπιτακτικὴν τὴν ἀνάγκην νὰ Σᾶς ἀπευθύνωμεν τὴν παροῦσαν ἐπιστολήν, προκειμένου νὰ διατυπώσωμεν ὁρισμένας σκέψεις καὶ ἀνησυχίας σχετικῶς πρὸς τὸ ὑπὸ κατάθεσιν καὶ ψήφισιν ὑπὸ τοῦ Ἑλληνικοῦ Κοινοβουλίου Σχέδιον Νόμου «Καταπολέμηση ἐκδηλώσεων ῥατσισμοῦ καὶ ξενοφοβίας».
Ὡς γνωρίζετε, ἐγκαταβιοῦμεν εἰς μίαν ἀκριτικὴν περιφέρειαν τῆς Πατρίδος μας, ἡ ὁποία σεμνύνεται, πέραν τῶν ἄλλων, καὶ διὰ τὴν καταγωγὴν σημαντικοῦ τμήματος τοῦ πληθυσμοῦ της ἐκ τῶν ἱερῶν καὶ αἱματοβαμμένων χωμάτων τῆς ἡγιασμένης γῆς τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καὶ τοῦ ἡρωφόρου Πόντου.
Τούτου δοθέντος, θεωροῦμεν ἐπιβεβλημένην ἀναγκαιότητα τὴν διατύπωσιν τῶν διατάξεων τοῦ ἀνωτέρω Σχεδίου Νόμου κατὰ τρόπον ὥστε νὰ μὴν θίγηται ἡ ἱερὰ μνήμη τῶν ἀμετρήτων θυμάτων τῶν γενοκτονιῶν τοῦ Ποντιακοῦ καὶ Μικρασιατικοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀλλὰ, τοὐναντίον, νὰ προστατευθῇ καὶ νὰ ἀναδειχθῇ εὐρέως τὸ δίκαιον αἴτημα ὅλων τῶν Ἑλλήνων περὶ διεθνοῦς ἀναγνωρίσεως τῶν γενοκτονιῶν τούτων, ἀναγνώρισιν εἰς τὴν ὁποίαν ἄλλωστε ἔχει ἀπὸ καιροῦ προβῇ τὸ Ἑλληνικὸν Κοινοβούλιον.
Ἐπὶ πλέον, θεωροῦμεν ἄκρως σημαντικὴν προϋπόθεσιν τὴν μέσῳ τοῦ προωθουμένου Σχεδίου Νόμου διασφάλισιν τοῦ δικαιώματος ἡμῶν τῶν Ποιμένων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος διὰ τὴν ἀνεμπόδιστον κήρυξιν τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ Εὐαγγελίου, λόγου ἀληθείας καὶ σωτηρίας πρὸς ὅλον τὸν κόσμον, διὰ τοῦ ὁποίου πολεμεῖται ἡ ἁμαρτία, ἡ διαστροφὴ καὶ ὁτιδήποτε ἀντιβαίνει εἰς τὸν Θεϊκὸν νόμον.
Ἐπὶ δεκαετίας κηρύττομεν καὶ δὲν θὰ παύσωμεν ἕως τῆς τελευταίας πνοῆς ἡμῶν νὰ κηρύττωμεν τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, τὴν ἀναλλοίωτον ἀλήθειαν τοῦ Εὐαγγελίου, καὶ δὲν δυνάμεθα νὰ διανοηθῶμεν ὅτι εἷς ὑπὸ ψήφισιν Νόμος τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας θὰ ἀπαγορεύσῃ ἢ θὰ κολάσῃ ποινικῶς τὸ δικαίωμα ἐλευθερίας τῆς ἐκφράσεως καὶ τοῦ λόγου, καὶ δὴ τοῦ αἰωνίου καὶ πάντοτε ἐπικαίρου λόγου τῆς Ἁγίας Γραφῆς.
Καὶ ἀντὶ οἱασδήποτε περαιτέρω ἀναφορᾶς, περιοριζόμεθα ἁπλῶς νὰ ὑπενθυμίσωμεν ὅτι «ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ οὐ δέδεται» (Ἐπιστολὴ Β’ πρὸς Τιμόθεον, κεφ. 2, ἐδάφ. 9).
Ἐξοχώτατε Κύριε Πρωθυπουργέ, ἐλπίζοντες ὅτι θὰ ἐπιδείξητε προσωπικὸν καὶ ἄμεσον ἐνδιαφέρον διὰ τὴν διαμόρφωσιν ἑνὸς Σχεδίου Νόμου, τὸ ὁποῖον θὰ τιμᾷ τὸν Ἑλληνικὸν νομικὸν πολιτισμόν, πρωτίστως δὲ τὴν Ὀρθοδοξίαν, τὴν Ἑλληνικὴν ἱστορίαν καὶ τὰς ἀμετρήτους θυσίας τῶν Ἑλλήνων, διατελοῦμεν,
Μετὰ πολλῶν εὐχῶν
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ὁ Φλωρίνης, Πρεσπῶν & Ἑορδαίας
ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ
Πηγή: Θρησκευτικά
Ο Θεός προγνωρίζοντας το τι θα επακολουθούσε μετά την δημιουργία των ανθρώπων τους έπλασε βιολογικά έτοιμους για «γάμου κοινωνίαν». Η δημιουργία αναφέρεται αρχικά μόνο στον Αδάμ. «Του Αδάμ καθεύδοντος, η γυνή κατασκευάζετο»1 . Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναφέρει ότι ο Μωυσής δεν χρησιμοποιεί το ρήμα «έπλασεν» όταν μιλά για την Εύα αλλά το «ωκοδόμησεν» θέλοντας να δείξει ότι αυτή έγινε από την ίδια ουσία του Αδάμ, όχι από άλλη, διαφορετική. Η γυναίκα λοιπόν δεν υπολείπεται σε κάτι από τον Αδάμ. Είναι ανθρώπινη ύπαρξη τέλεια αλλά και ισότιμη προς αυτόν. Ο Θεός προγνωρίζοντας την πτώση των πρωτοπλάστων επινοεί τον γάμο και την ανάγκη της αμοιβαίας παρηγοριάς τους.
Πριν από την παρακοή και την έξοδο από την παραδείσια ζωή δεν υπήρχε ο γάμος. Οι πρωτόπλαστοι ζούσαν παρθενική ζωή, μιμούμενοι την ζωή των Αγγέλων. Λέγει ο άγιος Χρυσόστομος: «Τα της συνουσίας έγιναν μετά την παράβαση• μέχρι τότε ζούσαν ως άγγελοι μέσα στον παράδεισο, χωρίς να φλέγωνται από την σαρκική επιθυμία, ούτε να πολιορκούνται από άλλα πάθη, ούτε να πιέζονται από τις φυσικές ανάγκες, αλλά αφού δημιουργήθηκαν εντελώς άφθαρτοι και αθάνατοι, δεν είχαν ανάγκη ούτε να φορούν ρούχα. Πριν μπει η αμαρτία και η παρακοή ήσαν ντυμένοι με την θεϊκή δόξα, γι’ αυτό και δεν ντρέπονταν αν και ήσαν γυμνοί»2. Οι πρωτόπλαστοι δεν κατόρθωσαν να διατηρήσουν την ανώτερη αυτή ζωή για τον εαυτό τους. Φάνηκαν ανάξιοι των τόσων μεγάλων αγαθών που τους έδωσε ο Θεός3.
Αυτά που προ της πτώσεως ήσαν περιττά, ενδύματα, τέχνες, εργασία, γίνονται αναγκαία λόγω της καταστάσεως της αδυναμίας και ασθενείας των ανθρώπων4. Σε αυτή την ασθένεια του ανθρώπου έχει την αιτία ο γάμος, δημιουργός του όμως είναι ο Θεός5.
Ποιά είναι η ασθένεια των μεταπτωτικών ανθρώπων; Ο Χρυσόστομος επισημαίνει ότι η ασθένεια είναι έλλειψη αυτάρκειας. Ούτε ο άνδρας ούτε η γυναίκα είναι «αυτάρκεις». Είναι και των δύο η φύση «ενδεής» (ανεπαρκής). Άρα δεν είναι πλήρεις. Ο ένας πρέπει να συμπληρώνει τον άλλον. Λέει: «Επειδή η φύση μας από τον Δημιουργό έγινε ανεπαρκής (ενδεής) και δεν είναι αυτάρκης από μόνη της, κανόνισε ο Θεός προς το συμφέρον μας να συμπληρώνεται η ανεπάρκεια αυτή με την ωφέλεια που προκύπτει από την συνάθροιση μας. Γι’ αυτό και δημιουργήθηκε και ο γάμος, ώστε εκείνο που λείπει από τον ένα να συμπληρώνεται από τον άλλο και η ενδεής φύση μας να γίνεται με αυτόν τον τρόπο αυτάρκης και να έχει την δυνατότητα, ενώ έγινε θνητή, να διατηρεί με την διαδοχή για πολύ χρονικό διάστημα την αθανασία»6 . Δηλαδή μέσα στον γάμο ο σύζυγος και η σύζυγος ενώνονται και ολοκληρώνονται ως προσωπικότητες.
Για να μην εξαφανισθεί το ανθρώπινο γένος μετά την είσοδο του θανάτου ο «ευμήχανος» Θεός «συνεχώρησεν δια της συνουσίας αυξηθήναι το γένος». Η γέννηση των παιδιών, η τεκνογονία, είναι πολύ μεγάλη παρηγοριά λόγω της θνητότητος των ανθρώπων. Ο γάμος γίνεται αρχικά μέσον προς τεκνογονία. Για να κτυπήσει το φοβερό πρόσωπο του θανάτου ο Θεός χάρισε «την των παίδων διαδοχήν»7. Οι πρώτοι άνθρωποι με την απόκτηση τέκνων έβλεπαν την συνέχιση της ζωής τους και παρηγορούνταν για τον θάνατό τους. Η τεκνοποιΐα θεωρείται αρχική αιτία του γάμου. Μετά την ανάσταση του Χριστού με την οποία καταργήθηκε ο θάνατος, ο Χρυσόστομος λέει ότι δεν χρειαζόταν η παρηγοριά της τεκνογονίας. Παρηγοριά τώρα είναι η προσδοκία της προσωπικής αναστάσεως και κληρονομιάς της ουρανίου Βασιλείας του Θεού, που προϋποθέτουν σωφροσύνη και αρετή.
Ο Χρυσόστομος, όπως και όλοι οι Πατέρες της Εκκλησίας, δέχεται ότι η συνουσία έχει την θέση της μόνο μέσα στον γάμο και όχι έξω από αυτόν. Όσοι υποτιμούν (βδελύσσονται) τον γάμο, κατά τον άγιο Ιωάννη, κάνουν έργο «σατανικόν» και «απάνθρωπον», και περιφρονούν το δώρο του Θεού, την ρίζα της δικής μας γενέσεως8. Σχολιάζοντας την Γένεσιν, το πρώτο βιβλίο της Π.Δ., αναφέρει ότι η «συνουσία» των συζύγων δεν είναι αρκετή για την γέννηση τέκνων. Είναι απαραίτητη η βοήθεια του Θεού, «η άνωθεν συμμαχία, που κινεί την φύση «προς γονήν». «Την γέννηση των παιδιών δεν την κάνει οπωσδήποτε ο γάμος, αλλά εκείνος ο λόγος του Θεού που λέγει ‘αυξάνεσθε και πληθύνεστε και γεμίστε την γη’. Και το βεβαιώνουν αυτό όσοι σύναψαν βέβαια γάμο αλλά δεν έγιναν πατέρες»9.
Ο άνθρωπος μετά την πτώση δεν έχασε το θεϊκό δώρο της ελευθερίας να επιλέγει το καλό η το κακό. Η επιθυμία πρέπει να κινείται κατά τον Χρυσόστομο μέσα σε όρια, να έχει μέτρο. Αν βγει από τα όρια τότε παρασύρει στην αμαρτία, ενώ η ίδια δεν είναι αμαρτία. Στην «αμετρία», την υπέρβαση των ορίων, στο αχαλίνωτο της επιθυμίας βρίσκεται και ο λόγος του γάμου. Με τον γάμο ο άνθρωπος μένει μέσα στα όρια και η επιθυμία δεν γίνεται αμαρτία. «Επειδή γαρ εισήλθεν η επιθυμία, εισήλθε και γάμος, την αμετρίαν εκκόπτων και πείθων μια χρήσθαι γυναικί»10. Έξω από τον γάμο η επιθυμία πραγματοποιούμενη εκδηλώνεται ως πορνεία, μοιχεία η ομοφυλοφιλία.
Εάν μεταξύ των συζύγων δεν υπάρχει σωφροσύνη ο γάμος δεν είναι τίμιος. «Πως τίμιος ο γάμος»; Η απάντηση: «Ότι εν σωφροσύνη, διατηρεί τον πιστόν»11. Επειδή όμως η «πύρωση της σαρκός», τα σαρκικά πάθη, είναι τόσο δυνατά που γίνονται εμπόδιο στην σωφροσύνη προβάλλει τον γάμο ως φάρμακο κατά της πορνείας. Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του που εισάγουν την ασκητική διάσταση μέσα στον γάμο. Ο γάμος δεν έχει γίνει για να ασελγούμε, ούτε να πορνεύουμε, αλλά για να σωφρονούμε12. Και συνεχίζει: «Δύο λοιπόν είναι αυτά για τα οποία έχει θεσπισθεί ο γάμος, και για να σωφρονούμε και για να γινόμαστε πατέρες, και από τα δύο αυτά πρώτη είναι η αιτία της σωφροσύνης»13.
Ο τονισμός φυσικά της σωφροσύνης δεν αποκλείει την τεκνογονία. Η «μίξις» δόθηκε «προς παιδοποιΐαν». Τα τέκνα αποτελούν συνδετικό κρίκο, «γέφυρα» που ενώνει τους συζύγους. Με την αρετή της σωφροσύνης ο γάμος είναι γαλήνιο λιμάνι. Επικρατεί ειρήνη, ευχάριστο περιβάλλον, ομόνοια και αγάπη των συζύγων. Ο γάμος με τις βιοτικές του μέριμνες δεν είναι εμπόδιο στην άσκηση των αρετών. Φέρνει ως παράδειγμα το ζεύγος των αγίων αποστόλων Ακύλα και Πρίσκιλλας, που αν και «εργαστηρίων προειστήκεσαν και τέχνην μετεχειρίζοντο», ήταν δηλ. υπεύθυνοι στο εργαστήριο κατασκευής σκηνών τίποτε δεν τους εμπόδισε να επιδείξουν ακρίβεια στην τήρηση των εντολών του Θεού, όπως οι μοναχοί. Εάν ο γάμος εμπόδιζε την αρετή τότε φταίει ο Θεός που τον εισήγαγε. Τονίζει ο άγιος: «Μη θεωρείτε τον γάμο εμπόδιο για να ευαρεστήσετε τον Θεό… διότι εάν ο γάμος, αγαπητέ, και η ανατροφή των τέκνων θα γινόταν εμπόδιο στο δρόμο της αρετής, δεν θα τον εισήγε στην δική μας ζωή ο Δημιουργός… δεν εμποδίζει σε τίποτε στην χριστιανική μας ζωή εάν θέλουμε να αγωνιστούμε»14. «Γιατί αν είμαστε άγρυπνοι, εάν νήφωμεν, ούτε ο γάμος, ούτε η ανατροφή, ούτε κάτι άλλο θα μπορέσει να μας εμποδίσει να γίνουμε ευάρεστοι στον Θεό»15.
Παραδέχεται όμως ότι οι κόποι και οι αγώνες που πρέπει να κάνουν για την σωτηρία τους οι έγγαμοι είναι μεγαλύτεροι από τους κόπους και τους αγώνες των μοναχών. Οι μεγαλύτεροι όμως κόποι θα αμειφθούν με «λαμπρότερους στεφάνους». Αν οι έγγαμοι δεν απορροφηθούν από το κυνήγι των υλικών αγαθών, κάνουν χρήση των αγαθών και όχι κατάχρηση, τότε ο γάμος δεν γίνεται εμπόδιο. Εμπόδιο είναι η προαίρεση του ανθρώπου, ο οποίος κάνει κατάχρηση του γάμου. «Μετά συμμετρίας τω γάμω χρω και πρώτος εν τη βασιλεία έση και πάντων απολαύσεις των αγαθών»16.
Γάμος, «μυστήριον μέγα»
Ο γάμος χαρακτηρίζεται «μυστήριον μέγα» από τον απόστολο Παύλο. Για πρώτη φορά βρίσκουμε εκτενέστερη ανάλυση από τον Χρυσόστομο του μυστηριακού χαρακτήρα του γάμου. Ο γάμος είναι μυστήριο της Εκκλησίας και προϋποθέτει την παρουσία του Χριστού. Τύπος της Εκκλησίας είναι ο γάμος. Όπως η Εύα προήλθε από την πλευρά του Αδάμ, ενώ κοιμόταν, έτσι και η Εκκλησία προήλθε από τον Χριστό, που ήταν νεκρός πάνω στον σταυρό. Από την λογχισμένη πλευρά του Χριστού βγήκε «αίμα και ύδωρ», από τα οποία έγινε η Εκκλησία. Στο μυστήριο του γάμου είναι παρών ο Χριστός. Πως; Με το «ύδωρ» του βαπτίσματος αναγεννώμεθα και με το «αίμα» του Χριστού δια της Θείας Ευχαριστίας τρεφόμαστε πνευματικά. Επομένως οι σύζυγοι είναι μέλη του σώματος του Χριστού. Από αυτό προκύπτει η εντολή του αποστόλου Παύλου ότι οι άνδρες έχουν υποχρέωση να αγαπούν τις γυναίκες τους «ως τα εαυτών σώματα»17 .
«Και όχι μόνο γι’ αυτό πρέπει να αγαπάμε την γυναίκα μας, επειδή δηλαδή είναι μέλος μας και δημιουργήθηκε από μας», λέει ο άγιος Χρυσόστομος, «αλλά και επειδή ο Θεός όρισε νόμο γι’ αυτό ακριβώς το πράγμα, λέγοντας το εξής• “κάθε άνδρας θα εγκαταλείψει τον πατέρα του και την μητέρα του και θα συνδεθεί στενά με την γυναίκα του, και θα γίνουν οι δυό τους μία σάρκα”. Γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο και ο Παύλος μας διάβασε αυτόν τον νόμο, για να μας παρακινήσει από παντού προς την αγάπη αυτή»18.
Ο γάμος είναι μυστήριο αγάπης. Μόνο στον ενάρετο γάμο βρίσκεται η αληθινή αγάπη, η γαλήνη, η αληθινή ευτυχία, η οποία συμβαδίζει με την σωφροσύνη. Βλέποντας ο άνδρας τα πνευματικά χαρίσματα της γυναίκας του αυξάνεται η αγάπη και ο πόθος του γι’ αυτήν και δεν παρασύρεται από άλλες γυναίκες.
Ο άγιος Χρυσόστομος θέλει να λειτουργεί ο γάμος σαν λιμάνι, να μη γίνεται αφορμή ναυαγίου19. Η αποχή από την σαρκική επαφή να αποφασίζεται και από τα αμφότερα μέρη. Αναφέρει σχετικά ο άγιος: «Διέταξε ο Χριστός με το στόμα του Παύλου να μη στερεί ο ένας τον άλλο, αλλά μερικές γυναίκες με την δήθεν επιθυμία της εγκράτειας απομακρύνθησαν από τους άνδρες τους, χάριν της ευλαβείας, και τους έσπρωξαν στην μοιχεία και σε βάραθρο απωλείας»20. «Δεν θα στερεί ο ένας τον άλλον χωρίς συμφωνία. Τι σημαίνει αυτό; Δεν θα εγκρατεύεται, λέει ο Παύλος, η γυναίκα αν δεν το θέλει ο άνδρας. Ούτε ο άνδρας αν δεν το θέλει η γυναίκα. Για ποιό λόγο; Γιατί γεννιούνται μεγάλα κακά από αυτή την εγκράτεια• επειδή και μοιχείες και πορνείες και διάλυση οικογενειών από αυτό έγιναν. Γιατί αν έχοντας τις δικές τους γυναίκες πορνεύουν, πολύ περισσότερο αν τους την στερήσεις»21. Η αδυναμία του ενός από τους συζύγους προκαλεί συνεχείς πειρασμούς, εκνευρισμούς, διαμάχες, συγκρούσεις. Χάνεται έτσι η ηρεμία, η ομόνοια και η ειρηνική συμβίωση• η άσκηση δε που επιδιώκεται είναι άχρηστη γιατί διώχνει την αγάπη. «Ποιό είναι το κέρδος της νηστείας και της εγκράτειας όταν σπάσει η αγάπη; Κανένα».
Ο γάμος είναι ένα μυστήριο• και ως γεγονός ζωής αλλά και ως τελετή στον ιερό ναό. Μετά την τελετή αυτή τα συμπόσια που συνήθως ακολουθούν, ας γίνονται, αλλά να είναι σεμνά, να προκαλούν χαρά και ευχαρίστηση χωρίς να προσβάλλεται η σωφροσύνη. Λέει ο άγιος Χρυσόστομος: «Είναι δυνατόν να κάνομε εύθυμο τον γάμο, με πλούσια τραπέζια, με ρούχα• δεν τα περιορίζω αυτά. Επιτρέπεται να ευφραινόμαστε με ρούχα, επιτρέπεται με τις παρουσίες σεβαστών ανδρών, σεβαστών γυναικών. Τα πάντα όμως πρέπει να γεμίζουν από σωφροσύνη, τα πάντα από σεμνότητα, τα πάντα από κοσμιότητα»22.
Ο άγιος Χρυσόστομος αντιμετωπίζοντας τα καθημερινά προβλήματα της οικογενείας της εποχής του θεωρεί ότι αυτά οφείλονται στην έλλειψη ορθών κριτηρίων στην εκλογή της η του συζύγου. Απευθύνεται στους γονείς που τότε έπαιζαν ένα σημαντικό ρόλο στην εκλογή και λέει στον πατέρα: «Όταν περιεργάζεσαι και αναζητάς υποψήφιο γαμπρό, να προσεύχεσαι• πες στον Θεό• όποιον θέλεις εσύ στείλε• ανάθεσε σ’ Αυτόν την υπόθεση, και αφού τον τίμησες μ’ αυτή την τιμή θα σε ανταμείψει. Παρακαλείτε πάντοτε τον Θεό να γίνει μεσίτης σ’ όλα τα έργα σας. Γιατί, αν ρυθμίσουμε έτσι τα ζητήματα μας, ούτε διαζύγιο θα υπάρξει ποτέ, ούτε υποψία για μοιχεία, ούτε αφορμή για ζηλοτυπία, ούτε διαμάχες και φιλονικείες, αλλά θα απολαύσουμε πολλή ειρήνη και ομόνοια• και όταν υπάρχει ομόνοια, θα ακολουθήσουν και άλλες αρετές»23. Αυτή η προσευχή βέβαια μπορεί να γίνεται στις ημέρες μας από κάθε υποψήφιο που επιθυμεί να παντρευτεί.
Προϋποθέσεις για έναν επιτυχημένο γάμο
Επιτυχημένος γάμος είναι αυτός που δεν θέτει σαν βάση επιτυχίας τον πλούτο αλλά την αρετή. Ο άνδρας πρέπει να έχει ευλάβεια ψυχής, καλωσύνη, σύνεση, φόβο Θεού24 . Λέει ο Χρυσόστομος: «Μια νέα κόρη που είναι συνετή, ελεύθερη και καλλιεργεί την ευσέβεια, αξίζει όσο όλη η οικουμένη»25. «Πολλοί που είχαν αποκτήσει μεγάλη περιουσία, τα έχασαν όλα, γιατί δεν είχαν μυαλωμένη γυναίκα ικανή να τα διατηρήσει»26.
Πολλοί θέλουν η γυναίκα τους να είναι όμορφη. Είναι όμως αυτό αρκετό για να επιτύχει ένας γάμος; Τονίζει ο άγιος: «Η ομορφιά του σώματος, όταν δεν συνοδεύεται από την αρετή της ψυχής, θα μπορέσει να σκλαβώσει τον άνδρα για είκοσι και τριάντα μέρες, δεν θα διαρκέσει όμως περισσότερο, αλλά αφού δείξει την κακία της, θα διαλύσει την αγάπη. Οι γυναίκες όμως που λάμπουν εξ αιτίας της ομορφιάς της ψυχής, όσο προχωρεί ο καιρός και φανερώνουν την ευγένεια της ψυχής τους, τόσο περισσότερο ελκύουν τους άνδρες τους»27.
Ας δούμε όμως τι λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος και για τις υποχρεώσεις των συζύγων. Απευθύνει τον λόγο κυρίως στους άνδρες. Ίσως επειδή ο ανδρικός εγωϊσμός δύσκολα δαμάζεται και πολλές φορές συμπεριφέρονται με σκληρότητα. Ο Χρυσόστομος καταδικάζει την εξάσκηση σωματικής βίας και την κακοποίηση της γυναίκας από τον άνδρα28, φαινόμενο που όσο και αν σας φαίνεται παράξενο, συμβαίνει και σήμερα. Αντιθέτως απαιτεί από τον άνδρα θυσιαστικό φρόνημα, μεγάλη συγχωρητικότητα και όχι απειλές και εκφοβισμό29. Με την επιείκεια και την ημερότητα θα εξασφαλίζεται η βαθιά ειρήνη της οικογενείας και θα απομακρύνεται η δυσαρέσκεια και θα αυξάνεται η αφοσίωση του ενός συζύγου προς τον άλλο30. Τονίζει ο Χρυσόστομος: «Δεν υπάρχει τίποτε, τίποτε πολυτιμότερο από το να αγαπιέται κανείς τόσο πολύ από την γυναίκα του και να την αγαπάει»31.
Ο άγιος Χρυσόστομος αναφέρεται και σε ένα συνεκτικό στοιχείο, θεμέλιο της συζυγίας, την επικοινωνία των συζύγων. Είναι η καθημερινή αλληλεπίδραση των δύο συζύγων. Η επικοινωνία γίνεται με λόγια η χωρίς λόγια. Είναι θετική η αρνητική. Το σπουδαιότερο στοιχείο της επικοινωνίας είναι η συζήτηση. Ετυμολογικά (συν + ζητώ), δηλαδή από κοινού αναζητώ του τι πρέπει να γίνεται στα θέματα που αφορούν την κοινή ζωή και την οικογένεια. Η συζήτηση πρέπει να γίνεται με οικειότητα, αλληλοσεβασμό, σε κλίμα ελευθερίας, ισοτιμίας και αγάπης. Τότε μπορεί να βρεθεί η λύση σε περίπτωση διαφωνίας η σύγκρουσης. «Γιατί τίποτε δεν είναι πικρότερο από την μάχη που γίνεται από τον άνδρα ενάντια στην γυναίκα. Γιατί είναι πικρές, πραγματικά, οι μάχες που γίνονται ανάμεσα σε πρόσωπα που αγαπιούνται, και δείχνουν ότι όταν κανείς διχάζεται με το ίδιο του το μέλος, όπως λέγεται, αυτό πρέπει να προκαλείται από μεγάλη πικρία. Το μέρος, λοιπόν, των ανδρών είναι να αγαπούν και των γυναικών να υποχωρούν. Εάν λοιπόν καθένας συνεισφέρει το δικό του μέρος, όλα θα είναι στερεά. Και η γυναίκα γίνεται φιλική και αγαπιέται»32.
Η αμοιβαία εκδήλωση στοργής είναι αναγκαίο στοιχείο της συζυγικής αγάπης. Η αγάπη φανερώνεται με την τρυφερότητα, την ευγένεια, το ενδιαφέρον. Η αγάπη εκφράζεται με λόγια. Οι λέξεις είναι η τροφή των συναισθημάτων, ζωντανεύουν την αγάπη. Στα απλά καθημερινά πράγματα βρίσκεται συχνά το μυστικό της ευτυχισμένης οικογενειακής ζωής. Δυστυχώς τα ξέχασαν αυτά σήμερα οι σύζυγοι. Ξεχνούν να εκφράσουν την εκτίμηση και τον θαυμασμό τους για τα χαρίσματα, τις ικανότητες, τις προσπάθειες, τις επιτυχίες που κάνει ο καθένας στον τομέα του, ακόμη και ένα κομπλιμέντο για την εμφάνιση και το καθημερινό ντύσιμο, το καλομαγειρεμένο φαγητό. Η γυναίκα ακτινοβολεί, αυξάνει το φιλότιμό της όταν νιώθει ότι την αγαπούν. Το ίδιο συμβαίνει και στους άνδρες. Σ’ αυτούς αυξάνεται η καλή αυτοπεποίθηση. Η αγάπη συντηρείται με την επινόηση τρόπων εκδήλωσεώς της. Η ικανοποίηση των ιδιαιτέρων επιθυμιών και η ανοχή των αδυναμιών του άλλου βοηθούν την συνοχή των συζύγων.
Ο άγιος Χρυσόστομος με τον τονισμό της αγάπης λέει στην ουσία ότι οι σύζυγοι πρέπει να μάθουν να συγχωρούν και να ανέχονται. Ο πιο ώριμος από τους δυό πρέπει να κάνει το πρώτο βήμα. Μέσα στον γάμο δεν έχει σημασία ποιός έκανε ένα λάθος η γιατί το έκανε. Εκείνο που είναι ζητούμενο, είναι ποιός είναι ο πιο γρήγορος τρόπος για να διορθωθεί η κατάσταση. «Να ανεχόμαστε, λέει ο άγιος, ο ένας τον άλλο με αγάπη. Πως είναι δυνατόν να ανέχεσαι αν είσαι οργίλος και κακόγλωσσος; Πες τον τρόπο: Με αγάπη. Αν δεν ανέχεσαι τον πλησίον, πως θα σε ανεχθεί ο Θεός; Αν συ δεν υποφέρεις αυτόν που είναι σύνδουλος σου, πως θα σε ανεχθεί εσένα ο Κύριος»33;
Με την αγάπη προλαμβάνεται η αποξένωση των συζύγων και η νέκρωση της σχέσης, που συνήθως έρχεται με την πάροδο του χρόνου, την κόπωση και την αδιαφορία. Τότε μιλούμε για συμβατικό γάμο. Ο άγιος Ιωάννης γνωρίζει ότι ο τρόπος της επικοινωνίας είναι αναγκαίος για να προλαμβάνονται οι συγκρούσεις. Αυτό εξαρτάται από το τι θα πει και το πως θα μιλήσει κάποιος. Στο ερώτημα: «Τι λοιπόν πρέπει να της πω;» δίνει την παρακάτω απάντηση.
Ακούστε με προσοχή τις συμβουλές του:
«Λόγια αγάπης να της λες… Εγώ από όλα, την δική σου αγάπη προτιμώ και τίποτε δεν μου είναι οδυνηρό, όσο το να βρεθώ σε διάσταση μαζί σου. Κι’ αν όλα χρειαστεί να τα χάσω, κι’ αν στους εσχάτους βρεθώ κινδύνους, ο,τιδήποτε κι’ αν πάθω, όλα μου είναι υποφερτά, όσο εσύ μου είσαι καλά. Και τα παιδιά τότε μου είναι πολύ αγαπητά, εφ’ όσον εσύ με συμπαθείς. Όλα δικά σου είναι. Αυτό με συμβουλεύει ο Παύλος λέγοντας ότι ο άνδρας δεν εξουσιάζει το σώμα του, αλλά η γυναίκα του. Κι αν δεν έχω εγώ εξουσία στο σώμα μου, αλλά εσύ, πόσο μάλλον δικά σου είναι όλα τα άλλα». Και συνεχίζει: «Ποτέ να μη μιλάς με πεζό τρόπο, αλλά με φιλοφροσύνη, με τιμή, με αγάπη πολλή. Νά την τιμάς, και δεν θα βρεθεί στην ανάγκη να ζητήσει την τιμή από τους άλλους. Να την προτιμάς από όλους για όλα, για την ομορφιά, για την σύνεση της, και να την επαινείς. Να κάνεις φανερό ότι σε αρέσει η συντροφιά της και ότι προτιμάς να μένεις στο σπίτι για να είσαι μαζί της, από το νά βγαίνεις στην αγορά. Από όλους τους φίλους να την προτιμάς, και από τα παιδιά που σου χάρισε ακόμα, κι αυτά εξ αιτίας της να τα αγαπάς»34.
Πόσο καλά επικοινωνείτε; Μιλάτε μεταξύ σας; Μοιράζεστε τις σκέψεις σας; Τι πράξεις κάνετε για την καθημερινή επικοινωνία σας; Αφιερώνετε χρόνο, από αυτό που απόμεινε, για να είστε μαζί και να μιλήσετε ήρεμα; Η μήπως αδιαφορείτε για τα ενδιαφέροντα και τα προβλήματα του άλλου και αφήνετε ανεξέλεγκτη τη γλώσσα σας; Αυτό δεν είναι το συμπέρασμα του παραπάνω κειμένου που ακούσαμε;
Η διαπαιδαγώγηση των παιδιών
Ένα κομμάτι της οικογενείας που συγκινούσε ιδιαίτερα τον άγιο Χρυσόστομο ήταν τα παιδιά και οι νέοι. Για την καλή η κακή πνευματική στάθμη της νεολαίας έχουν ευθύνη οι μεγαλύτεροι. Μέσα στο περιβάλλον των μεγαλυτέρων ζουν, αναπτύσσονται και διαμορφώνονται οι νέοι.
Ο Χρυσόστομος έχει ανυπέρβλητες περιγραφές και αναλύσεις της καταστάσεως της νεολαίας της εποχής του. Αναφέρει: «Η νεότητα είναι μια δύσκολη ηλικία, που είναι ασταθής, που εξαπατάται εύκολα, επιρρεπής στην πτώση και που απαιτεί πολύ δυνατά χαλινάρια»35 . «Η νεότητα είναι άγριο πράγμα… μοιάζει με άλογο αδάμαστο και θηρίο ατίθασο»36. Είναι φωτιά που μεταδίδεται εύκολα και καίει τα πάντα. Μοιάζει με πέλαγος τρικυμιώδες, λόγω της απερισκεψίας και της φυσικής αστάθειας, που την διακρίνει. Υπάρχουν άνθρωποι, που κάνουν ασχήμιες χειρότερες από εκείνες των άγριων γαϊδουριών, ζώντας σαν μέσα στην έρημο και κλωτσώντας37. Σ’ αυτή την κατάσταση βρίσκεται η πλειοψηφία των νέων. Γι’ αυτό και φώναζε ο άγιος: Πρώτη φροντίδα μας η οικογένεια, τα παιδιά. «Πάντα ημίν δεύτερα έστω της προνοίας των παίδων»38.
Κατά τον Χρυσόστομο γονέας δεν είναι αυτός που έφερε παιδιά στον κόσμο, αλλά εκείνος που κουράστηκε να τα αναθρέψει. Όχι το «τεκνοποιείν» αλλά το «τεκνοτροφείν» κάνει τον γονέα. «Γιατί δεν κάνει έναν άνθρωπο πατέρα το γεγονός και μόνο ότι συνετέλεσε να γεννηθεί παιδί, αλλά το να το διαπαιδαγωγήσει σωστά»39. Και τότε ακούονταν παράπονα για την ανησυχητική πορεία των νέων – ανυπακοή, επανάσταση, θράσος, ασέβεια, αναρχία. Βέβαια, πόσο ανησυχητική είναι η κατάσταση σήμερα, που η αμαρτία έχει τεράστια κοινωνική αποδοχή, έχει σχεδόν νομιμοποιηθεί και οι προκλήσεις της είναι πιο έντονες στους ασταθείς νέους! Ο Χρυσόστομος αποδίδει την κατάσταση στην έλλειψη φροντίδας των μεγαλυτέρων και στην ελλιπή αγωγή. «Η αιτία της ανατροπής των πάντων, είναι ότι δεν φροντίζουμε τα δικά μας παιδιά. Φροντίζουμε για τα σώματα τους, περιφρονούμε όμως την αγωγή της ψυχής τους». Ρωτά, ελέγχοντας ο Χρυσόστομος. «Θέλεις παιδί υπάκουο; Από τα πρώτα βήματά του ανάθρεψέ το εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου». Αν δείχναμε το ίδιο ενδιαφέρον για την πνευματική αγωγή των παιδιών με εκείνο που δείχνουμε για την άλλη κατάρτισή τους θα προλαμβάναμε πολλά κακά.
Το κτίσιμο του χαρακτήρα του παιδιού γίνεται από τους γονείς. Χρειάζονται και οι έλεγχοι, αλλά με διάκριση. Έτσι μπορεί το παιδί να τους αφομοιώσει και να αποκτήσει την απαραίτητη εσωτερική δομή που θα επιτρέψει την ανάπτυξη και ολοκλήρωση της προσωπικότητάς του. Λέγει ο άγιος Ιωάννης: «Όταν ένας πατέρας κάποιου πάρα πολύ μαλθακού παιδιού, αν είναι άρρωστο του δίνει γλυκίσματα και δροσιστικά και μόνο ο,τι το ευχαριστεί, τίποτε όμως απ’αυτά που χρειάζονται για την αρρώστια του• και όταν μετά ο γιατρός τον ελέγξει, απολογείται λέγοντας: “Τι μπορώ να κάνω; Δεν μπορώ να βλέπω το παιδί να κλαίει”. Φτωχέ και άθλιε και προδότη! Γιατί μόνο πατέρα δεν μπορώ να τον ονομάσω έναν τέτοιο• πόσο καλύτερα θα ήταν για σένα, στενοχωρώντας το παιδί για λίγο να το κάνεις υγιές για πάντα, παρά να κάνεις αυτή την σύντομη ευχαρίστηση το θεμέλιο μιας διαρκούς λύπης»40. Με την ικανοποίηση κάθε επιθυμίας του παιδιού το κάνουμε εγωκεντρικό• και με ένα τέτοιο χαρακτήρα θα δυστυχήσει μέσα στον κόσμο. Τονίζει ο άγιος: «Σαν τους γλύπτες να καταβάλλετε κάθε προσπάθεια ώστε να κάνετε τα παιδιά σας θαυμάσια αγάλματα που να μοιάζουν με τον Θεό. Θα γίνουν δε, αν αφαιρείτε απ αυτά κάθε περιττό, αν προσθέτετε ο,τι πρέπει, και κάθε μέρα τα επιθεωρείτε για να δείτε ποιό φυσικό ελάττωμα έχουν για να το εξαλείψετε»41.
Οι καλοί παιδαγωγοί ενεργούν όπως οι γεωργοί, οι οποίοι κλαδεύουν μερικά φυτά και άλλα τα αφήνουν να μεγαλώσουν. Μερικές φορές τιμωρούν την κακότητα, ενώ ενθαρρύνουν και προάγουν το καλό42. Εκείνος που δέχεται την παρατήρηση και την επίπληξη πρέπει να καταλάβει ότι εκείνος που τον επιπλήττει το κάνει με αγάπη και όχι για να τον λυπήσει. Τότε δέχεται τα λόγια, όχι σαν να προέρχονται από οργή αλλά από φροντίδα ενός πατέρα που ανησυχεί. Συμβουλεύει ο άγιος: «Να το τιμωρείς (το παιδί), άλλοτε κοιτάζοντάς το με αυστηρό βλέμμα, άλλοτε λέγοντας του πικρά και υποτιμητικά λόγια και άλλοτε με καλά λόγια και υποσχέσεις… Να υπάρχουν απειλές αλλά να μην πραγματοποιούνται. Το ότι όμως είναι απειλές να μην το αντιλαμβάνεται το παιδί. Η απειλή τότε έχει αποτέλεσμα όταν το παιδί πιστεύει ότι θα πραγματοποιηθεί. Γιατί αν το παιδί που έκανε σφάλμα καταλάβει ότι το απειλείς χωρίς να το τιμωρείς, θα αδιαφορεί. Ας περιμένει να τιμωρηθεί, χωρίς όμως να τιμωρείται, για να μη χάσει τον φόβο της τιμωρίας»43. «Αυτό είναι ακριβώς το χαρακτηριστικό του παιδαγωγού να μη βιάζεται να τιμωρήσει, αλλά να επιδιώκει την διόρθωση και να είναι επιφυλακτικός να επιβάλει τιμωρία»44.
Ο Χρυσόστομος θεωρεί αντιπαιδαγωγικό να εκπαιδεύσουμε το παιδί να απωθεί και να αρνείται την οργή του. Πρέπει να του διδάξουμε τρόπους να διοχετεύει δημιουργικά τον θυμό του. Λέει στους γονείς: «Ας έλθουμε στην πολύ κυρίαρχη ψυχική λειτουργία, τον θυμό. Αυτόν δεν πρέπει ούτε να τον εκριζώνουμε εντελώς από το παιδί, ούτε να του επιτρέψουμε να τον χρησιμοποιεί οπουδήποτε αδιακρίτως. Πρέπει να παιδαγωγήσουμε τους νέους με τέτοιο τρόπο από μικρή ηλικία, ώστε όταν αδικούνται αυτοί οι ίδιοι, να υπομένουν και να μην οργίζονται, όταν δε βλέπουν άλλον να αδικείται να επεμβαίνουν με θάρρος και να τον υπερασπίζονται με τα κατάλληλα μέσα»45. Πρέπει να εξασκηθεί το παιδί να μην είναι ευέξαπτο και να μπορεί να δεχθεί κάποια απογοήτευση η ματαίωση κάποιας επιθυμίας του, χωρίς να οργίζεται. Όταν το παιδί μάθει να υπομένει μικροζημιές και απογοητεύσεις, θα μπορέσει αργότερα να υπομείνει τις μεγαλύτερες αν επιτρέψει ο Θεός46.
Είναι απαραίτητο να προσφέρουμε στο παιδί αβλαβείς διασκεδάσεις και ψυχαγωγία, να το οδηγούμε σε ενάρετους ανθρώπους, να του δείχνουμε τις ομορφιές της φύσεως και της τέχνης και να του δίνουμε κάποια ελευθερία κινήσεως, αφού του πούμε ότι τα άσεμνα και χυδαία θεάματα δεν έχουν καμμιά αξία. «Όταν του τα λέμε όλα αυτά» λέει ο άγιος Πατέρας μας «πρέπει να του δίνουμε πολλά φιλιά και να το αγγαλιάζουμε σφιχτά, για να του δείξουμε την μεγάλη μας αγάπη»47.
Η πνευματική ανάπτυξη του παιδιού πρέπει να είναι η κύρια φροντίδα των γονέων. Πρέπει να μη μαθαίνουν μόνο γράμματα και τέχνες για να αποκτήσουν χρήματα αλλά να ανατρέφονται «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου». Ο άγιος Χρυσόστο μος τονίζει: «Δεν σου λέω να κρατήσεις το παιδί σου ανύπαντρο και να το στείλεις στην έρημο η να το αναγκάσεις να γίνει μοναχός. Όχι δε σου το λέω αυτό. Βέβαια θα το ήθελα και θα ευχόμουν όλοι να δεχθούν να γίνουν μοναχοί. Αλλ’ επειδή φαίνεται βαρύ, δεν επιμένω. Ανάθρεψε, λοιπόν, έναν αθλητή του Χριστού και μάθε τον και σαν άνθρωπος του κόσμου να είναι ευσεβής από μικρός»48.
Για την αξία του παραδείγματος των μεγαλυτέρων αφιερώνει πολλές σελίδες ο Χρυσόστομος. «Σε όποιο έδαφος τοποθετηθεί το φυτό, τέτοιο καρπό παράγει»49. «Πως θα μπορέσεις να διορθώσεις τον γιο σου, να δώσεις τις πρέπουσες συμβουλές σε άλλον που είναι αμελής, αφού συ ο ίδιος, που βρίσκεσαι σε προχωρημένα γηρατειά, κάνεις τέτοιες ασχήμιες; Αυτά τα λέω και επικρίνω τους ηλικιωμένους, όχι για να απαλλάξω από κάθε κατηγορία και μομφή τους νέους, αλλά μέσω των πρώτων να προφυλάξω τους δεύτερους»50. «Πως λοιπόν ο πατέρας θα μάθει στους άλλους να συγκρατούν αυτό το πάθος τους, την αυθάδεια και την οργή, όταν ο ίδιος δεν έχει μάθει να συγκρατείται»51. «Μάλλον εμείς πρέπει να έχουμε παιδαγωγούς και όχι εκείνα, δηλαδή τα παιδιά, αφού τα λάθη τους δεν μπορούν να είναι μεγάλα, ενώ τα δικά μας είναι πάρα πολύ μεγάλα»52. «Όλη η κακία των παιδιών μας προέρχεται από την δική μας αμέλεια και επειδή δεν τα οδηγούμε απ’ την αρχή και από την μικρή ηλικία στον δρόμο της ευσεβείας»53.
Όταν καταφεύγει κανείς στον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, διαπιστώνει την πληρότητα της σκέψεως του και την επικαιρότητά του. Ο λόγος του είναι διαχρονικός. Δεν αφήνει καμμία πτυχή της ανθρώπινης ψυχής ανεξερεύνητη. Γνωρίζει σε βάθος το νόημα της υπάρξεως του ανθρώπου. Μπορεί βέβαια λόγω της χρονικής αποστάσεως που μας χωρίζει, οι απαντήσεις του να γίνονται δεκτές υπό ορισμένες προϋποθέσεις. Το πνεύμα τους όμως είναι πάντα επίκαιρο και σύγχρονο. Επειδή βάζει στο κέντρο των σκέψεων του τον Χριστό, είναι δηλαδή Χριστοκεντρικός, γι’ αυτό και υπερβαίνει τον χρόνο. Προσφέρει στην ουσία, λόγω του Αγίου Πνεύματος που κατοικεί μέσα του και τον φωτίζει, τον λόγο του Ευαγγελίου στην εποχή του. Πάντα όταν τον διαβάζουμε έχει κάτι να πει για τα προβλήματα της εποχής του, που φαίνεται ότι είναι και δικά μας σημερινά προβλήματα.
Η εποχή μας μπορεί να τον θεωρήσει απαιτητικό και ίσως βαρετό. Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι αυτά που λέει δεν εφαρμόζονται σήμερα. Και στην εποχή του υπήρχαν τέτοιες φωνές. «Δεν θα κάνουμε τα παιδιά μας καλογήρους», φώναζαν μερικοί γονείς. Ο Χρυσόστομος με ιερό πάθος τους αποστόμωνε από το βήμα. «Δεν είναι ανάγκη να γίνουν μοναχοί• κάντε τους καλούς Χριστιανούς»54 .
Σήμερα στην εποχή της κρίσεως των θεσμών και αξιών, στην εποχή της αρνήσεως των πάντων πολεμείται πολύ ο θεσμός της οικογενείας. Στην Βόρεια Ευρώπη σχεδόν διαλύθηκε. Οι γάμοι γίνονται μόνο για εθιμοτυπικούς, φολκλορικούς λόγους, για να βγουν φωτογραφίες, να γίνουν τραπέζια. Πολλοί από αυτούς διαρκούν για έξι μήνες, ένα έτος. Επώνυμοι καλλιτέχνες δεν δηλώνουν μόνο ότι δεν θέλουν να δημιουργήσουν οικογένεια, αλλά και ότι έχουν ως στόχο την διάλυση της οικογενείας. Αυτοί είναι τα πρότυπα της σημερινής νεολαίας.
Προβλήματα και κρίσεις στις αξίες, στους θεσμούς, στην κοινωνία, στο υπαρκτικό επίπεδο αντιμετωπίζει ο Νεοέλληνας όταν εκουσίως αποκόπτεται από την Ορθόδοξη Παράδοση. Αυτή η παράδοση για τον ορθόδοξο Έλληνα είναι βαρύτιμη, είναι ανεκτίμητη, είναι προγονική. Γι’ αυτό και όποιος την απορρίπτει, απορρίπτει ουσιαστικά το οντολογικό του είναι και βιώνει μία μεγάλη κρίση αυτοσυνειδησίας.
Μόνο αυτός που εναρμονίζεται και ζει την Ορθόδοξη Παράδοση σύμφωνα με τις υποθήκες των αγίων μας, με τις εντολές του Χριστού, είναι η ώριμη προσωπικότητα που δεν μπορεί να κλονισθεί από οποιαδήποτε θλίψη και κρίση. Ζει την εν Χριστώ ζωή πέρα από κάθε ηθικισμό και καθηκοντολογία. Ζει εν Χριστώ 24 ώρες το 24ωρο. Ζει εν Θεώ μέσα στην καθημερινότητα, στην οικογένεια, στην εργασία, στην κοινωνία.
Εμείς ως Αγιορείτες πονούμε και ανησυχούμε πολύ για την πορεία της οικογενείας σήμερα. Αποτελεί καθημερινό αίτημα των ταπεινών προσευχών μας η κατά Χριστόν ευόδωση, η διατήρηση της ευλογίας του Θεού στην οικογένεια. Μπορεί ο Θεός να μας έδωσε την ευλογία Του να ζήσουμε εκτός κόσμου, να μην δημιουργήσουμε οικογένεια, αλλά και εμείς προήλθαμε από οικογένεια. Επιπλέον ως πνευματικοί, που έχουμε τα κλειδιά των καρδιών των ανθρώπων, βλέπουμε ότι πολλοί νέοι έχουν πλήρη άγνοια για τα θέματα της πίστεώς μας και παράλληλα αντιμετωπίζουν την ζωή με μεγάλη επιπολαιότητα. Και μας γεννάται το ερώτημα. Πως αυτοί οι άνθρωποι θα κάνουν αύριο σωστή οικογένεια; Τι θα πουν στα παιδιά τους αφού οι ίδιοι είναι τελείως κενοί;
Δυστυχώς σήμερα στον κόσμο κυριαρχεί μία ουμανιστική θεώρηση της ζωής, που έχει ως στόχο την ανθρώπινη ευδαιμονία. Πολλοί διδάσκουν ότι πρέπει να γίνουμε καλοί άνθρωποι και αυτό θα φέρει την ειρήνη και την ευτυχία. Αυτό όμως ουσιαστικά δεν είναι τίποτα. Αν δεν γίνουμε Χαριτωμένοι άνθρωποι, δηλαδή δοχεία της θείας Χάριτος, «εποιήσαμεν ουδέν». Πρέπει να αποστραφούμε τον στείρο και ψυχρό ηθικισμό, που οδηγεί στην τυπολατρεία και να αγωνιστούμε σύμφωνα με τις υποθήκες των Πατέρων της Εκκλησίας μας για την κατάκτηση του αγιασμού, της «υιοθεσίας», που αποτελεί την ύψιστη τιμή για την ανθρώπινη φύση. Και αυτό μπορεί να επιτευχθεί και μέσα στον κόσμο και μέσα στην οικογένεια. Υπεύθυνα γράφουμε ότι γνωρίζουμε ανθρώπους οικογενειάρχες που έχουν Χάρη Θεού που δεν την έχουν μοναχοί, γιατί αγωνίζονται σωστά και ζουν θεάρεστα, με τον τρόπο που υποδείκνυε και ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στους χριστιανούς της εποχής του.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Εγκώμιον εις Μάξιμον, PG 51, 229. Οι παραπομπές στα έργα του αγίου Χρυσοστόμου θα γίνονται στην έκδοση της Ελληνικής Πατρολογίας του Migne (PG) η στην έκδοση «Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας» (ΕΠΕ).
2. Εις την Γένεσιν, Ομιλία 15, ΕΠΕ, τ. 2, σ. 392.
3. Bλ. Εις την Γένεσιν, Ομιλία 17, PG 53, 153.
4. Βλ. Περί Παρθενίας 15, PG 48, 545.
5. Εις το αποστολικόν ρητόν «Δια τας πορνείας έκαστος την εαυτού γυναίκα εχέτω», PG 51, 215.
6. Εις το κατά Ιωάννην, Ομιλία 19, EΠΕ, τ. 12, σ. 801-803.
7. Εις την Γένεσιν, Ομιλία 38, PG 53, 353.
8. Bλ. Εις Κολoσσαείς, Ομιλία 12, PG 62, 386.
9. Εις το αποστολικόν ρητόν «Δια τας πορνείας έκαστος την εαυτού γυναίκα εχέτω», PG 51, 213.
10. Ο.π.
11. Εις Εβραίους, Ομιλία 33, PG 63, 227.
12. Βλ. Εις το αποστολικόν ρητόν «Δια τας πορνείας έκαστος την εαυτού γυναίκα εχέτω», PG 51, 213.
13. Βλ. ο.π.
14. Εις Γένεσιν, Ομιλία 21, PG 53, 180.
15. Ο.π.
16. Εις την Προς Εβραίους, Ομιλία 7, PG 63, 68.
17. Βλ. Εγκώμιον εις Μάξιμον, EΠΕ, τ. 27, σ. 168-169.
18. Βλ. Εγκώμιον εις Μάξιμον, EΠΕ, τ. 27, σ. 170-171.
19. Βλ. Περί παρθενίας, ΕΠΕ, τ. 29, σ. 472.
20. Βλ. Εις το κατά Ματθαίον, Ομιλία 86, PG 58, 768.
21. Εις την Προς Α Κορινθίους, Ομιλία 19, PG 61, 152.
22. Εις Κολoσσαείς, Ομιλία 12, EΠΕ, τ. 22, σ. 339.
23. Εις τον Μάξιμον, EΠΕ, τ. 27, σ. 208.
24. Βλ. Εις Κολoσσαείς, Ομιλία 12, EΠΕ, τ. 22 σ. 348-350.
25. Εις Εβραίους, Ομιλία 20, EΠΕ, τ. 21, σ. 236.
26. Εις Β Θεσσαλονικεῖς, Ομιλία 5, EΠΕ, τ. 23, σ. 112.
27. Λόγος εν ταις Καλένδαις, EΠΕ, τ. 31, σ. 490.
28. Εις Εφεσίους, Ομιλία 20, EΠΕ, τ. 21, σ. 228.
29. Βλ. Εις Εφεσίους, Ομιλία 20, EΠΕ, τ. 21, σ. 198-200.
30. Βλ. Εις Γένεσιν, Ομιλία 38, EΠΕ, τ. 3, σ. 604.
31. Βλ. Εις Πράξεις, Ομιλία 49, ΕΠΕ, τ. 16Β, σ. 124.
32. Προς Κολoσσαείς, Ομιλία 10, PG 62, 365-366.
33. Προς Εφεσίους, Ομιλία 9, PG 62, 72.
34. Προς Εφεσίους, Ομιλία 20, PG 62, 147.
35. Eις τους ανδριάντας, Ομιλία 1, PG 49, 21.
36. Εις την Προς Α Τιμόθεον, Ομιλία 9, PG 62, 546.
37. Εις το Κατά Ματθαίον, Ομιλία 59, ΕΠΕ, τ. 12, σ. 186.
38. Προς Εφεσίους, Ομιλία 21, PG 62, 151.
39. Λόγος περί της Άννης, Ομιλία 1, PG 54, 636.
40. Eις Πράξεις, Ομιλία 30, PG 60, 226.
41. Ιωάννου Χρυσοστόμου, Περί κενοδοξίας και ανατροφής των τέκνων, «Τα Άπαντα των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων», εκδ. Πάπυρος, τ. 85, σ. 40.
42. Βλ. Εις την Προς Β Κορινθίους, Ομιλία 15, PG 61, 508.
43. Περί κενοδοξίας και ανατροφής των τέκνων, ο.π., σ. 50.
44. Εις την Προς Β Κορινθίους, Ομιλία 21, PG 61, 542.
45. Περί κενοδοξίας και ανατροφής των τέκνων, ο.π., σ. 78.
46. Περί κενοδοξίας και ανατροφής των τέκνων, ο.π., σ. 86.
47. Περί κενοδοξίας και ανατροφής των τέκνων, ο.π., σ. 88.
48. Εις το Κατά Ιωάννην, Ομιλία 30, PG 59, 175.
49. Εις Κολoσσαείς, Ομιλία 9, EΠΕ, τ. 22, σ. 266.
50. Λόγος περί της Άννης, Ομιλία 1, PG 54, 661.
51. Εις την Προς Τίτον, Ομιλία 2, PG 62, 672.
52. Eις Πράξεις, Ομιλία 42, PG 60, 302.
53. Eις το «χήρα καταλεγέσθω μη ελάττων ετών εξήκοντα…», PG 51, 330.
54. Προς Εφεσίους, Ομιλία 21, ΕΠΕ, τ. 21, σ. 250
Πηγή: Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας
Η ιερότητα, είτε ως στάση ζωής, είτε ως τρόπος έκφρασης μέσω της αισθητικής και της τέχνης, είτε ως λατρεία και προσευχή, μέσα στον εκκλησιαστικό χώρο, αποτελεί στοιχείο της ορθόδοξης Χριστιανικής πνευματικότητας. Ιεροποιώ σημαίνει προσδίδω σε κάτι ιερότητα. Αίρω το κοσμικό στοιχείο, ως διαρρύθμιση η διακόσμιση, και το αντικαθιστώ με αντίστοιχα ιεροπρεπή στοιχεία, προσδίδοντας στο χώρο αισθητική ανάλογη με αυτό που είναι και υπηρετεί.
Φωτογραφίες από το αρχείο της εφημερίδας "ΕΣΤΙΑ", 17 Ιουλίου 1934
Φωτογραφία 1η : Μια γενική άποψις της καταστραφείσης από την ανεξήγητον και τρομεράν πυρκαΐαν μονής του Μεγάλου Σπηλαίου.
Φωτογραφία 2η: Απο το εσωτερικόν της καταστραφείσης μονής: η πηγή του αγιάσματος εις το ιερόν. Φωτογραφία ζωγράφου.
Φωτογραφία 3η: Η θρυλική εικών της Παναγίας, η οποία, κατά τας υπάρχουσας πληροφορίας, εσώθη από τους προστρέξαντας χωρικούς
80 Χρόνια μετά, πλήρης ανακαίνιση της Μονής από τον Ηγούμενο π. Ιερώνυμο Κάρμα
«…αγίασον Κύριε τους αγαπώντας τήν ευπρέπειαν του οίκου σου…»
Η Εκκλησία μας στη λατρευτική της προσευχή περιλαμβάνει τόσο τους κτίτορες, όσο και τους ανακαινιστές των Ιερών Ναών και Μονών. Και είναι ευνόητοι οι λόγοι, για τους οποίους το πράττει. Τόσο οι Κτίτορες, όσο και οι ανακαινιστές, είναι εκείνοι, οι οποίοι ανάλωσαν τους εαυτούς τους, όχι απλά για κάποια κοινής ωφελείας κτίρια και καταστήματα, τα οποία έχουν (ημερομηνία λήξεως) τα στοιχεία της παροδικότητας και προσωρινότητας, αλλά για να θεμελιώσουν, ανεγείρουν και ανακαινίσουν τόπους ιερούς, λατρείας, άσκησης και προσευχής. Τόπους και κτίρια, τα οποία το Πανάγιο Πνεύμα καθαγιάζει και τους μεταμορφώνει σε ιερά και άγια Θυσιαστήρια. Τόπους όπου, δια των ιερών μυστηρίων και των αγιαστικών πράξεων, τελεσιουργείται η σωτηρία των ανθρώπων. Τόπους θεμελιωμένους στη γη, αλλά με διαστάσεις ουράνιες και όπως ψάλλουμε στην ακολουθία των Εγκαινίων:«Σήμερον της απροσίτου δόξης σου η επιφοίτησις, τόν επί γης παγέντα σοι Ναόν ουρανόν κατεσκεύασε».
Επομένως, δικαίως μέσα στον ορθόδοξο Χριστιανικό Εκκλησιαστικό χώρο, οι κτίτορες και οι ανακαινιστές των Ιερών Ναών και Μονών κατέχουν ξεχωριστή τιμητική θέση.
Γι’ αυτό οσάκις γίνεται λόγος για τέτοιους χώρους ιερούς και λατρευτικούς, απαραιτήτως γίνεται αναφορά σε όλους τους παράγοντες, οι οποίοι συνέβαλαν στην ανοικοδόμησή τους και ανακαίνισή τους.
«… ὑπέρ τῶν κτιτόρων καί ἀνακαινιστῶν τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ ἤ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς …» ἤ «…ὑπέρ μακαρίας μνήμης καί αἰωνίου ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν κτιτόρων καί ανακαινιστῶν…»
Ο λόγος για την Ιερά Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου Καλαβρύτων.
Η Ιερά Μονή εσχάτως ανακαινίσθη εκ βάθρων εσωτερικά και εξωτερικά.
Το παρόν σημείωμα δεν στοχεύει στην εξιστόρηση της όλης ανακαινιστικής πορείας της Ιεράς Μονής. Στοχεύει στην περιγραφή και ανάδειξη ενός μέρους, δηλαδή της επί το ιεροπρεπέστερον διαμορφώσεως της προσόψεως της Μονής και του Πρόναου, καθώς και στην τιμητική ανάδειξη των συντελεστών - ανακαινιστών των συγκεκριμένων αυτών χώρων.
Η ιερότητα, είτε ως στάση ζωής, είτε ως τρόπος έκφρασης μέσω της αισθητικής και της τέχνης, είτε ως λατρεία και προσευχή, μέσα στον εκκλησιαστικό χώρο, αποτελεί στοιχείο της ορθόδοξης Χριστιανικής πνευματικότητας.
Ιεροποιώ σημαίνει προσδίδω σε κάτι ιερότητα. Αίρω το κοσμικό στοιχείο, ως διαρρύθμιση η διακόσμιση, και το αντικαθιστώ με αντίστοιχα ιεροπρεπή στοιχεία, προσδίδοντας στο χώρο αισθητική ανάλογη με αυτό που είναι και υπηρετεί.
Η εξωτερική όψη της Μονής, όπως ήταν προ της ανακαινίσεως, αδικούσε το μεγαλοπρεπές κτίριο, από πλευράς ιεροπρεπούς αισθητικής. Αντικρύζοντας ο επισκέπτης – προσκυνητής εξωτερικά την πρόσοψη της Μονής, θαύμαζε βλέποντας ένα τεράστιο κτίριο μέσα σ’ ένα βράχο, αλλά με ελλειπή ιεροποιά αισθητικά στοιχεία. Σήμερα, μετά την ανακαίνιση και τις σχετικές παρεμβάσεις και αλλαγές, η πρόσοψη της Μονής απέκτησε ιεροποιό μορφή.
|
|
|
Η πρόσοψις της Μονής
|
Εντονότερα η ιεροποίηση είναι στον πρόναο της Μονής. Ο Πρόναος, μέχρι χθες ήταν απλά ένας μεγάλος αδιαρρύθμιστος και αδιακόσμητος χώρος παραμονής των προσκυνητών. Σήμερα αυτός ο χώρος έχει αλλάξει όψη σε όλες του τις διαστάσεις και πλευρές, από τις αγιογραφικές, διακοσμητικές και άλλες ιεροποιές παρεμβάσεις.
Επιτρέψατέ μου να κάνω μια πολύ σύντομη περιγραφή του χώρου.
Εισερχόμενοι εις το μεγαλοπρεπές κτίριον της Ιεράς Μονής, μας υποδέχεται ένας ζεστός ιεροπρεπής και αξιοπρεπής χώρος, καταλλήλως διακοσμημένος σε μια φανταστική σύνθεση και αρμονία, ζωγραφικής, αγιογραφίας, ξυλογλυπτικής και αισθητικής, στοιχεία τα οποία αρμόζουν εις τον συγκεκριμένο χώρο προσδίδοντάς του αίγλη και μεγαλοπρέπεια, ανάλογη με την μακραίωνη ιστορία του και την αγιοπνευματική του προσφορά στον Ορθόδοξο Χριστιανικό χώρο.
Προϊδεασμένοι και εντυπωσιασμένοι ανερχόμεθα δια της εσωτερικής κλίμακος και φθάνοντας στο πλατύσκαλον, στεκόμεθα δια να θαυμάσωμεν την αναμνηστική ζωγραφική παράσταση, η οποία απεικονίζει τον Μακαριώτατον Αρχιεπίσκοπον Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΝ, να στέκεται ευλαβής προσκυνητής ενώπιον της Ιεράς Εικόνος της Παναγίας Σπηλαιωτίσσης (15.08.2013).
Συνεχίζοντας την άνοδο, ευρίσκομεθα εις τον ανακαινισθέντα πρόναον η νάρθηκα της Ιεράς Μονής. Άνωθεν της τοξοτής πόρτας εισόδου, δεσπόζει σε τοιχογραφία η Ιερά Εικών του Ευαγγελιστού Λουκά, όπου κατά την Παράδοση, η εικών της Θεοτόκου είναι έργον των χειρών του.
Ο προσκυνητής από τη θέση αυτή, περιστοιχιζόμενος από τον πλούσιο και ιεροπρεπή διάκοσμο, όπως με τέχνη και μεράκι έχει αποτυπωθεί με όλες τις μορφές της Εκκλησίαστικής τέχνης, την αρχιτεκτονική, την ζωγραφική, την γλυπτική, εντυπωσιάζεται, κατανύγεται, θαυμάζει, μεταρσιώνεται. Ταυτόχρονα δε, μέσα από τις ζωγραφικές παραστάσεις περιμετρικά των εσωτερικών τοίχων, ως να ευρίσκεται εμπρός εις ανοικτόν βιβλίον, ξεναγείται και πληροφορείται περί των σημαντικών γεγονότων της μακραίωνης ιστορίας της Μονής, ως και θαυμάτων της Παναγίας.
 |
|
Αποτύπωσις της Θαυματουργού Εικόνος της Παναγίας εις το κύλωμα δένδρου στο χωρίον Κλαπατσούνα (Πλατανιώτισσα)
|
 |
|
Οι εκ της καρατομίας διασωθέντες Ιερομόναχοι: Σωφρόνιος και Παρθένιος (1717)
|
|
|
|
Η θαυμαστή διάσωσις εργάτη κατά την ανακαίνισιν του μετοχίου Βοινίνας (1753)
|
 |
|
Η κατά θαυμαστόν τρόπον υδροδότησις της Ιεράς Μονής
|
 |
|
Η ανεύρεσις της Ιεράς Εικόνος από τούς Μοναχούς Συμεών, Θεόδωρον και την βοσκοπούλα Ευφροσύνην (362 μ.Χ.)
|
|
|
|
Η Διάσωσις και θεραπεία του Ιεροδιακόνου Γρηγορίου
|
 |
|
Η θεραπεία του νεαρού Ιωάννου (1684)
|
Αξίζει να αναφερθή και το ανακαινισθέν Ιερόν Παρρεκλήσιον των εν τη Ιερά Μονή φυλλασσομένων, μεγάλου αριθμού, Ιερών Λειψάνων.
|
|
|
Το ανακαινισθέν παρεκκλησιον
|
|
|
|
Ιερά Λείψανα εντός του παρεκκλησίου
|
Τέλος, εις την νότιαν πλευράν του Πρόναου, τιμητικώς έχουν ιστοριθεί οι Ιερές Μορφές των Κτιτόρων της Ιεράς Μονής: Συμεών – Θεοδώρου και Ευφροσύνης.
Των ανακαινιστών της Ιεράς Μονής αυτοκρατόρων:
α) Ιωάννου Κατακουζηνού
β) Ανδρονίκου γέροντος Παλαιολόγου
γ) Ανδρονίκου νέου Παλαιολόγου
Μετά από την σύντομη αυτή περιγραφή των χώρων, είναι καιρός να αναφερθούμε και στα πρόσωπα, τα οποία συνετέλεσαν στην ανακαίνιση.
Ξεκινώντας από τον ζωγράφο - αγιογράφο, ο οποίος με τον έντεχνο καλλιτεχνικό αλλά και έμπειρο χρωστήρα του, ιστόρισε τον Πρόναο της Μονής. Και αυτός είναι ο ονομαστός και πανελληνίου φήμης ζωγράφος και αγιογράφος Ιωάννης Καρούσος.
Ο Ιωάννης Καρούσος γεννήθηκε το έτος 1937. Σπούδασε την ζωγραφική και Αγιογραφική τέχνη στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών κατά τα έτη 1955– 1960. Έλαβε υποτροφίες από το εξωτερικό. Έχει κάνει πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις εντός και εκτός Ελλάδος. Έχει ιστορίσει πολλούς Ιερούς Ναούς και Ιερές Μονές, μεταξύ των οποίων και τον Ιερόν Ναόν Αγίου Ανδρέου Πατρών.
Συνδύαζε την τέχνη με το εκκλησιαστικό ήθος. Είχε βαθειά συναίσθηση ότι η τέχνη που υπηρετούσε είχε Εκκλησιαστικό και λειτουργικό – προσευχητικό χαρακτήρα, γι’ αυτό αγιογραφώντας λειτουργούσε και διακονούσε προσευχητικά τον Θεό και τους αγίους Του.
Ο Ιωάννης Καρούσος εκοιμήθη την 6ην Αυγούστου 2013.
Προκειμένου να αναδείξουμε το ήθος και την συνέπειά του, δημοσιοποιούμε κατωτέρω, αποσπάσματα από ιδιόχειρη επιστολή του, προς τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας, σχετική με την αγιογράφηση του Πρόναου της Ιεράς Μονής.
Τον μακαριστό Ιωάννη Καρούσσο, τον επισκέφθηκε η επάρατος ασθένεια, και μέσα στην δικαιολογημένη έκρυθμη ψυχολογική του κατάσταση, ένθερμο και ζωηρό παρέμενε το ενδιαφέρον του για την ολοκλήρωση του έργου του.
Γράφει, λοιπόν, προς τον Σεβασμιώτατο:
«. . . Επειδή η υγεία μου δεν είναι τόσο καλά, ταλαιπωρούμαι με τις χημειοθεραπείες κ.λ.π. και πρέπει να προλάβω να τελειώσω το έργο μου. . .». «. . . ελπίζοντας ότι ο Θεός θα μου δώσει την δύναμη για να ολοκληρώσω το έργο μου, για το οποίο είμαι υπερήφανος, διότι είναι ο,τι καλύτερο έχω κάνει στην σταδιοδρομία μου». «Θερμώς παρακαλώ να εγκρίνετε την εν λόγω εργασία όσο γίνεται πιο γρήγορα ώστε να προλάβω να αποτελειώσω το έργο μας…».
Πράγματι, ο Θεός του εκπλήρωσε την επιθυμία του, παρέχοντάς του χρόνο και δύναμη και έτσι ωλοκλήρωσε το έργο του.
Ας είναι αιωνία η μνήμη του και η μακαρία ψυχή του να αναπαύεται στις τάξεις των εκλεκτών του Θεού.
Το πολύ σπουδαίο, όμως, ανακαινιστικό έργο της Μονής, ενδεχομένως και να μην είχε πραγματοποιηθεί, αν δεν υπήρχαν και τα πρόσωπα εκείνα, τα οποία είναι οι ιθύνοντες νόες κάι τα οποία αποτελούν τους κυρίους μοχλούς κινήσεως των σχετικών διαδικασιών, οι οποίες ομολογουμένως, είναι χρονοβόρες, έμπονες, νευραλγικές και φθοροποιές. Και τα πρόσωπα αυτά είναι ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ.κ. ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ και ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Ιερώνυμος Κάρμας, Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής. Πέραν της απλής ευγνώμονης αναφοράς, δεν τολμώ να πω τίποτε άλλο, γιατί σίγουρα θ’ αδικήσω την μεγάλη συμβολή τους και προσφορά. Ωστόσο, ζητώντας την πατρική και αδελφική συμπάθεια και αγάπη τους αποτολμώ, δι’ ολίγων να υπογραμμίσω την συμβολή τους.
Ο εκ φύσεως και χαρακτήρος ανήσυχος, δραστήριος, ριξικέλευθος και τολμηρός Επίσκοπός μας, δεν ήταν δυνατόν να δώσει «ανάπαυσιν τοις κροτάφοις του και τοις βλεφάροις του νυσταγμόν», αν δεν αποτολμούσε την πραγμάτωση ενός τέτοιου μεγάλου και σπουδαίου, δια την Μονή, έργου, αλλά και την ολοκλήρωσή του. Πασιφανής ήταν στο σεπτό πρόσωπό Του και στην ιεροπρεπή έκφρασή Του η χαρά, η ευτυχία και η εύλογη ικανοποίηση, κατά την μεγάλη ημέρα της Παναγίας (15.08.2013), κατά την οποία ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ, περιστοιχιζόμενος από αρχιερείς, ιερείς και πλήθος πιστών, ευλογούσε Αρχιεπισκοπικά τα ανακαινισμένα έργα της Μονής.
Μετά τον Επίσκοπό μας τα δευτερεία τιμής και επαίνων ανήκουν στο δραστήριο και ταπεινό Καθηγούμενο π. Ιερώνυμο Κάρμα. Οι αγώνες του, οι κόποι του, οι αγωνίες του, οι έμπονες προσπάθειές του για το τόσο σημαντικό και πρωτοπόρο ανακαινιστικό έργο, ομιλούν από μόνα τους, όσο και αν εμείς θέλουμε, για λόγους που προσκρούουν στην εγνωσμένη ταπεινότητα του εν λόγω προσώπου, να σιωπήσουμε; Αρκεί και μόνο μία επίσκεψη στην Ιερά Μονή, για την επιβεβαίωση των λόγων μας.
Αν θα θέλαμε να δώσουμε όνομα στις έννοιες: δραστηριότητα, άποψη, γούστο, μέτρο, κάλλος, ομορφιά, ωραιότητα και τελειότητα, θα τα ονομάζαμε συνεκδοχικά ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΚΑΡΜΑΣ.
Καλάβρυτα, 15 Αυγούστου 2014
Πρωτοπρεσβύτερος Χρήστος Τσάκαλος
Αρχιερατικός Επίτροπος Αιγίου
Πηγή: Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας
Βρισκόμαστε, ἀγαπητοί μου, στήν ἐποχή πού προφήτευσε ὁ ἅγιος, πώς ὁ ἄνθρωπος θά κάνει ἡμέρες δρόμο γιά νά βρεῖ ἕναν ἄνθρωπο καί σάν τόν συναντήσει θά τόνἀσπάζεται ὡς ἀδελφό του. Τοῦτο παράδοξα συμβαίνει προτοῦ πραγματοποιηθεῖ ἀκριβῶς, ὅπως τό λέει ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὕστερα ἀπό ἕναν, ἄς ποῦμε, ἐπερχόμενο τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Μόνος ὁ σημερινός ἄνθρωπος ἄγχεται, ἀγωνιᾶ, πάσχει, ταλαιπωρεῖται καί ταλαιπωρεῖ. Γιατί; Μιά κάποια ἀπάντηση θά προσπαθήσει νά δώσει ἡπαροῦσα ὁμιλία μεταφέροντας τό ἄρωμα τῆς κοινωνίας τῆς ἐρήμου στήν ἐρημία τῶν συγχρόνων μεγαλουπόλεων.
Μοναξιά εἶναι ἡ ἀδυναμία ἐπαφῆς καί ἐπικοινωνίας. Ἡ ἀνικανότητα νά δημιουργηθεῖ καί νά ὑπάρξει δεσμός, σχέση μέ τούς ἄλλους. Ὁ σύγχρονος πολιτισμός καί οἱδομές τῆς σημερινῆς κοινωνίας, τά τηλεκατευθυνόμενα ἀπό τήν προπαγάνδα μέσα ἐπικοινωνίας, ἀκόμη καί τά παιχνίδια τῶν παιδιῶν, ὁδηγοῦν στήν κοινωνική ἀλλοτρίωση στήν πολιτική ἀποξένωση στήν ἀτομική ἀπομόνωση, καθώς ἀναφέρει σύγχρονος μελετητής (Δασκαλάκης Γ.Δ.). Ὁ ἄνθρωπος ἔτσι, ἀπό νωρίς ἀρχίζει νά διακατέχεται ἀπό αἴσθημα βαρειᾶς ἀδυναμίας καί ὀκνηρίας, νά χάνει τό νόημα τῆς ζωῆς καί τόν σκοπό της, νά ζεῖ δίχως ἰδανικά καί κανόνες, συνεχῶς νά ὑποπτεύεται καί ν’ ἀμφιβάλλει.
Μόνος καί ἀνασφαλής, ἀνήσυχος καί ἀκατάστατος, ἰδιαίτερα ὁ σημερινός νέος, προσπαθεῖ ν’ ἁπλώσει γέφυρες, νά ὑψώσει σημεῖα, νά φωνάξει. Δίχως ὁδηγό ἤ μέ κακούς ὁδηγούς ἀπογοητεύεται σύντομα καί γίνεται σκληρός κι ἐπιθετικός, πιόνι ἐκμεταλλευτῶν πολιτικῶν ἤ ἀρχομανῶν ἀναρχικῶν. Κι ὁ πόθος γιά ἐλευθερία γίνεται ὁπικρός θάνατος τῆς ἐλευθερίας του. Συμβιβαζόμενοι οἱ νέοι, αὐτοί πού ἔλεγαν πώς ποτέ καί μέ κανένα δέν θά συμβιβαστοῦν, καταφεύγουν σ’ ἐξεγέρσεις καί καταλήψεις, γίνονται ἐπαναστάτες στήν προσπάθειά τους ν’ ἀπαλλαγοῦν ἀπό τό βάρος τῆς μοναξιᾶς τους, δίχως νά ἐννοοῦν πώς ὑποδουλώνονται τώρα βαρύτερα. Δυστυχῶς ὅλα τοῦτα συμβαίνουν κι ἐκεῖ πού ποτέ δέν θά τό περίμενες σέ νέους μέ καλή μόρφωση, σπάνια εὐφυΐα, δύναμη καί ταλέντο. Ἀνικανοποίητος ὁ νέος αὐτός ἀπό τήν ὑλική εὐδαιμονία καί τή συχνή ὑποκρισία τῶν μεγαλυτέρων του, ἀγωνίζεται γιά μιά ἁπλότητα στή ζωή, γιά μιά ποιότητα γιά ἕνα ἀνώτερο ὕφος, μά δέν βάζει τό νερό στό αὐλάκι πού πρέπει.
Ἡ τέχνη συνήθως κάνει τήν ἐμφάνισή της μ’ ἔνδυμα λίαν ἀπομονωτικό κι ἀντί νά φωτίζει καί ν’ ἀνοίγει παράθυρα πρός τούς ἄλλους καί τόν οὐρανό σέ κλείνει καί σέ σκοτίζει περισσότερο. Ὁ ἀπομονωμένος ἄνθρωπος δέν θ’ ἀργήσει νά παραμιλᾶ, νά μιλᾶ μέ τ’ ἄλογα ζῶα, τίς σκιές, τούς νεκρούς. Εἶναι πιά βαρειά κι ἀνίατα ἀσθενής. Ἡμελαγχολία, ἡ κοσμοφοβία, ἡ καχυποψία ἔφεραν τήν ψυχοπάθεια. Ἕνας ἀπό τούς ἐπιτυχέστερους χαρακτηρισμούς τοῦ αἰώνα μας εἶναι, ὡς ὁ αἰώνας τῶν ψυχιάτρων. Σύμφωνα μέ περσινή στατιστική τοῦ Παγκοσμίου Ὀργανισμοῦ Ὑγείας περισσότερα ἀπό 400 ἑκατομμύρια ἄτομα στόν κόσμο πάσχουν ἀπό κατάθλιψη. Ἀπό αὐτά περίπου 400.000 κάθε χρόνο αὐτοκτονοῦν. Ἄς σημειωθεῖ ὅτι ἡ στατιστική ἀφορᾶ τίς λεγόμενες προηγμένες χῶρες! Ὁ ἄνθρωπος μόνος κι ἔρημος μαστίζεται ἀδυσώπητα ἀπό τόνἐγωϊσμό καί τήν ὑπερηφάνεια, πού εἶναι οἱ φυσικοί γονεῖς τῆς μοναξιᾶς του.
Ἄν αὐτοί εἶναι οἱ γονεῖς τῆς μοναξιᾶς τότε ἡ ἀληθινή ταπείνωση, παρά τήν ὅποια κακομεταχείριση καί φθορά τῆς λέξεως ἀπό τούς ταπεινόλογους, εἶναι τό κλίμα πούδέν τήν ἀφήνει νά εὐδοκιμήσει. Ἰδού πώς λαλεῖ ἡ καλή μητέρα, ἡ ἄριστη φιλόσοφος καί θεολόγος ἔρημος περί τῆς φονεύτριας τῆς μοναξιᾶς, τῆς ἁγίας ταπεινώσεως καί τῶνκεκοσμημένων γνησίων τέκνων της.
Ὁ ταπεινός ἄνθρωπος, κατά τόν ἀββᾶ Ποιμένα, εἶναι ἀναπαυμένος σ’ ὅποιον τόπο κι ἄν καθίσει. Αὐτός πού μικραίνει τόν ἑαυτό του σέ ὅλα, θά ὑψωθεῖ πάνω ἀπ’ὅλους, λέει ὁ ἀββᾶς Ἰσαάκ. Καί συνεχίζει ἡ γλυκεία καί διακριτική γλώσσα του. Μίσησε τήν τιμή, γιά νά τιμηθεῖς. Ἐκεῖνος πού τρέχει πίσω ἀπό τήν τιμή, φεύγει ἡ τιμή ἀπό μπροστά του. Ἄν καταφρονεῖς ὑποκριτικά τόν ἑαυτό σου γιά νά ταπεινωθεῖς, θά σέ φανερώσει ὁ Θεός.
Στό Γεροντικό ἀναφέρεται πώς ταπεινόφρων δέν εἶναι αὐτός πού αὐτοεξευτελίζεται καί ταπεινολογεῖ, ἀλλά ἐκεῖνος πού ὑπομένει μέ χαρά τίς ἀτιμίες πού προέρχονται ἀπό τόν πλησίον. Καί σέ ἄλλο σημεῖο ἀναφέρεται πώς ἐκεῖνον πού τιμοῦν οἱ ἄνθρωποι περισσότερο ἀπ’ ὅσο ἀξίζει ζημιώνεται, ἐκεῖνος ὅμως, πού δέν τόν τιμοῦν καθόλου οἱ ἄνθρωποι, θά δοξαστεῖ στούς οὐρανούς ἀπό τόν Θεό. Ὁ ἀββᾶς Ποιμήν συμβουλεύει: Ἡ ὁποιαδήποτε στενοχώρια, πού θά σοῦ συμβεῖ, θά νικηθεῖ μέ τή σιωπή. Μαζί του συμφωνεῖ κι ὁ ἀββᾶς Ἠσαΐας. Μέχρις ὅτου ἠρεμήσει ἡ καρδιά σου μέ τήν προσευχή, μήν κάνεις καμιά ἐξήγηση μέ τόν ἀδελφό σου. Μελετώντας τίς γραφές τῶνἁγίων πατέρων τῆς ἐρήμου παρατηρεῖ εὔκολα κανείς μιά σύμπνοια, μιά εὐγένεια, μιά ἀνθρωπιά, μιά κατανόηση, μιά σοφία. Στάλες ἁγιοπνευματικές ὅπου ἄνθισαν στήνἀπρόσιτη ἄνυδρη ἔρημο, ὕστερα ἀπό ἀγῶνες μακρούς κι ἔδωσαν ἄνθη πού εὐωδίασαν κοινωνίες ἀνθρώπων ἀπόλυτα δοσμένων στόν Θεό κι εὐωδιάζουν ἀκόμη τίς ψυχές πού πράγματι διψοῦν.
Ὁ ἀββᾶς Ἠσαΐας, ὁ μέγας νοῦς, σημειώνει μέ ἰδιαίτερη χάρη καί λεπτότητα: Αὐτός πού ταπεινώνεται ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, καθίσταται ἱκανός νά ὑπομένει κάθε προσβολή. Ὁ ταπεινός δέν ἐνδιαφέρεται τί λένε οἱ ἄλλοι γι’ αὐτόν. Ἐκεῖνος πού μπορεῖ νά ὑποφέρει γιά τόν Θεό, αὐτός εἶναι ἄξιος ν’ ἀποκτήσει τήν εἰρήνη.
Ὁ ἀββᾶς Μᾶρκος, στό μεγάλο κι ἐνδιαφέρον αὐτό κεφάλαιο τῶν σχέσεών μας μέ τόν ἑαυτό μας καί μέ τούς ἄλλους, πού καθημερινῶς σκουντουφλᾶμε, προχωρεῖ καί σημειώνει χαρακτηριστικά: Ὅταν ἀντιληφθεῖς μέσα σου τή σκέψη νά σοῦ ὑπαγορεύει ἀνθρώπινη δόξα, νά γνωρίζεις καλά πώς ἡ σκέψη αὐτή σοῦ ἑτοιμάζει ντροπή. Κι ἄν δεῖς κάποιον νά σ’ ἐπαινεῖ ὑποκριτικά, νά περιμένεις τήν ἴδια στιγμή καί τήν κατηγορία ἀπό μέρους του. Καί συνεχίζει μέ τόλμη χειρούργου ὁ ψυχοανατόμοςἀββᾶς: Ὅταν δεῖς κάποιον νά κλαίει γιά τίς πολλές προσβολές πού τοῦ ἔγιναν, νά γνωρίζεις πώς ἐπειδή κυριεύθηκε ἀπό λογισμό κενοδοξίας, θερίζει χωρίς νά τό αἰσθάνεται τούς καρπούς τῶν κακῶν τῆς καρδιᾶς του. Ὅποιος ἀγαπᾶ τήν ἡδονή, λυπᾶται γιά τίς κατηγορίες καί τήν κακομεταχείριση, ἀντίθετα ἐκεῖνος πού ἀγαπᾶ τόν Θεό λυπᾶται γιά τούς ἐπαίνους καί τίς λοιπές πλεονεξίες. Ἡ ταπείνωσή μας κρίνεται ἀπό τή συκοφαντία. Μή νομίσεις πώς ἔχεις ταπείνωση, τονίζει ὁ ἀββᾶς Ἰσαάκ, ὅταν δένἀνέχεσαι τήν παραμικρή κατηγορία. Ὁ ἀββᾶς Ζωσιμᾶς προχωρεῖ πιό ψηλά: Αὐτόν πού σ’ ἐνέπαιξε ἤ σέ στενοχώρησε ἤ σέ ζημίωσε ἤ ὁτιδήποτε κακό σοῦ ἔκανε, νά τόν θυμηθεῖς ὡς ἰατρό σου. Ὁ Χριστός τόν ἔστειλε γιά νά σέ θεραπεύσει, μή λοιπόν τόν θυμᾶσαι μέ θυμό. Κι ὁ Εὐάγριος εὐεργέτες του θεωροῦσε τούς κακολόγους του.
Ἔχουν μεγάλη σημασία τά παραπάνω ἀναφερόμενα ἀπό τούς θεόσοφους αὐτούς ἰατρούς τῆς ἐρήμου στό θέμα πού μᾶς ἀπασχολεῖ. Τό νά πεῖ κανείς πώς αὐτάἀναφέρονται ἀπό μοναχούς καί μόνο γιά μοναχούς, τό λιγότερο εἶναι ἀρκετά ἐπιπόλαιος. Γιατί, ὅπως πολύ καλά ἀντιλαμβάνεσθε καί παρατηρεῖτε, ἀποτέλεσμαἀταπείνωτου φρονήματος, ἀποτυχημένων ἤ λαθεμένων διαπροσωπικῶν σχέσεων, ἀνικανοποίητων ἐγωϊσμῶν, ἀνενέργητων φιλοδοξιῶν, κενοδοξίας, καυχησιολογίας,ἐπαινοθηρίας, φιλαυτίας κι ἐπιθυμίας δικαιώσεως καί διαφημίσεως εἶναι ἡ ἐπιδημία τῆς μοναξιᾶς.
Βεβαίως ὑπάρχει καί ἡ ἄλλη μοναξιά. Μά αὐτή δέν εἶναι καθόλου ἀρρωστημένη. Εἶναι ὁ φυσικός χωρισμός τῶν μοναχῶν ἀπό τόν κόσμο. Δίχως νά ἔχουν διόλου μίσος γιά τούς ἀνθρώπους, νά ἔχουν ἀπαιτήσεις ἀπό τούς ἄλλους. Ἡ μοναξιά τους εἶναι δημιουργική. Ὄχι πώς δέν τούς ἐνδιαφέρουν οἱ ἄλλοι πώς εἶναι ἀνώτεροί τους αὐτοί, δέν ἔχουν κανένα κοινό σημεῖο. Μά θά ἐπανέλθουμε στό σημεῖο αὐτό.
Εἶναι δυνατή ἡ μοναξιά ν’ ἀρρωστήσει καί νά ἐξουθενώσει τόν ἄνθρωπο. Μά ἡ ἀγάπη εἶναι πιό κραταιή, νά γιάνει καί ν’ ἀναστήσει τόν κόσμο ὅλο. Ἡ ἀκατανίκητηἀνάγκη τοῦ ἀνθρώπου γιά ἐπικοινωνία πρέπει νά διοχετευθεῖ σωστά. Πρῶτα-πρῶτα πρέπει νά πιάσουμε κάποτε κουβέντα μέ αὐτόν τόν ἄγνωστο ἑαυτό μας. Κουβέντα εἰλικρινῆ, τίμια, θαρρετή. Νά βροῦμε στά βάθη μας τήν κριμένη ἀθωότητα τῶν παιδικῶν μας χρόνων. Κουβέντα πρόσωπο πρός πρόσωπο, δίχως προσωπεῖο, μέ τόνἕνα, μόνο, ἀληθινό, ζωντανό φίλο, Πατέρα Θεό. Κουβέντα μέ τούς ἄλλους, τούς ὅποιους, τούς χειρότερους, τούς καλύτερους, τούς πλησίον, τούς μακράν, τούς ἀδελφούς μαςἐν Κυρίῳ. Ἔτσι διαλύονται οἱ ἱστοί τῆς μοναξιᾶς, φωτίζονται τ’ ἄδυτα κι ἀνήλια ὑπόγεια τῶν καρδιῶν, σπάει τό καβούκι τοῦ ἐγώ, χαίρεται ὁ ἄνθρωπος, ἐλευθερώνεται, ζωογονεῖται, ἀναπνέει, ζεῖ, ἀρνεῖται τή μοναξιά τοῦ ἄθλιου ἐγωϊσμοῦ. Ἀλήθεια μέ πόσα λίγα κι ἁπλά μέσα μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά ζεσταθεῖ, νά ξαναενωθεῖ μέ ὅλο τόν κόσμο. Δέν χρειάζεται νά ψάξει κανείς πολύ γιά νά ξαναβρεῖ τήν ἐλπίδα, τήν ἀνάταση, τ’ ἀνείπωτα πανηγύρια τῆς καρδιᾶς, τίς ἑορτές τῶν ἑορτῶν καί τίς πανηγύρεις τῶν πανηγύρεων.
Ὑπάρχει καί μιά ἄλλη μοναξιά, ζωηφόρα καί χαριτόδοτη. Μιά μοναξιά πού ἀξίζει πολύ νά τῆς ἀφιερώσει κανείς ἀρκετό χρόνο. Ἕνα ἀποσυρμό ἀπό τή βουή τοῦπλήθους μέ τήν τόση διάχυση, περίσπαση κι ἐξωστρέφεια ἀνωφελῆ. Μιά μοναξιά ὑγιῆ, ὡραία, καλή. Μακριά ἀπό τή μορφή ἐπικοινωνίας ἐκείνη τή συνεχῆ μέ τούς πολλούς, γιά νά μή μείνουμε ποτέ μέ τόν ἕνα, τόν ἑαυτό μας, καί νά μήν ἀναχθοῦμε, ἀπό φόβο, δειλία ἤ ἀγνωσία, στόν Ἄλλο, τόν πάντα Ἀναμένοντα, τόν Ἕνα, τόν Ἐνανθρωπήσαντα Θεό Λόγο. Νά βροῦμε τόν τρόπο, τόν τόπο, τήν ὥρα, τόν χρόνο γι’ αὐτή τήν ἱερή στιγμή, γι’ αὐτή τήν ἄλλη ἐπικοινωνία. Μέ γνώση, μέ τάξη, μέ πρόγραμμα. Δέν μιλᾶμε γιά μιά διαφυγή μερικῶν, ἀρκετῶν, ἀπό τίς πολλές τους ἀσχολίες γι’ ἀνάπαυλα, θέα τοῦ ἡλιοβασιλέματος καί τοῦ ἔναστρου οὐρανοῦ. Τούς ρομαντικούς αὐτούς βιαστικά τούς ἀντιπαρερχόμαστε. Τούς χαιρετοῦμε ὡς κουρασμένους πού ξεκουράζονται ἀλλ’ ὄχι ὡς πνευματικούς ἀνθρώπους, ὅπως ἴσως θέλουν νάὀνομάζονται. Δέν μιλᾶμε γι’ αὐτούς πού καμώνονται πώς αὐτοσυγκεντρώνονται μέ τεχνικές ἀμφίβολης προελεύσεως καί ἀποτελεσματικότητος ἤ ἄλλους πού ἀφιερώνουν λίγο χρόνο σέ φευγαλέες κι ἐπιπόλαιες ὀνειροπολήσεις καί νομίζουν πώς μετανοοῦν, γιά κάποια συντριβή πού εἶχαν, ἐνθυμούμενοι τ’ ἀτοπήματά τους στό ταξίδι πού εἶχαν στό παρελθόν τους. Πρόκειται μᾶλλον γιά ψεῦτες φυγάδες τῆς ζωῆς, ὀνειροπαρμένους καί φαντασιόπληκτους. Οὔτε, ἐπιτρέψτε μας νά ποῦμε, ἀναφερόμαστε στούςἀγαθούς, ὅσο τολμηρά ἀφελεῖς ἐκείνους πού νομίζουν πώς ζοῦν τήν πνευματική ζωή καί τήν ἱερά ἡσυχία, σεργιανίζοντας μ’ ἕνα κομποσχοίνι στό χέρι, σέ ἀκρογιαλιές καί πλαγιές ὡραίων βουνῶν, ἀκούοντας καλή μουσική ἔχοντας τά νέα βιβλία, τή γαστέρα πεπληρωμένη καί συντροφιά τούς φίλους πού δέν φέρνουν ἀντιρρήσεις. Κι ἀκόμη αὐτούς πού κάνουν πνευματικό τουρισμό ἐπισκεπτόμενοι καί ἱερούς τόπους καί συνομιλώντας μέ παρρησία μέ ἁγίους ἀνθρώπους, μά πού δέν βγαίνουν διόλου ποτέ ἀπό τό θέλημά τους. Συγχωρέστε μας παρακαλοῦμε, μά φοβόμαστε πώς δέν εἴμαστε καθόλου ὑπερβολικοί.
Ἀναφερόμαστε, ἀγαπητοί μου, στήν ἁγία ἐκείνη ἡσυχία, πού ἀξίζει κάθε κόπος καί μέριμνα γιά νά δώσουμε τή σημαντική αὐτή εὐκαιρία στόν ἑαυτό μας καί μέσα στή θορυβώδη αὐτή πολιτεία καί μέσα στό ἄστατο σπιτικό μας καί μέ αὐτά τά χάλια τῆς ζωῆς μας καί τοῦ χαρακτήρα μας. Ἀνάγκη πᾶσα νά ἐλευθερωθοῦμε στήν ἁγία αὐτή μοναξιά. Χρειάζεται ἄσκηση, ὑπομονή, μόχθος, μέχρι νά σβήσουν τά σκοτάδια πού μᾶς κουράζουν στήν ἐργασία αὐτή. Νά βροῦμε τίς ρίζες καί τά ὅρια τῆς ὑπάρξεώς μας. Νά μάθουμε νά προσευχόμαστε. Νά γίνει ἡ σιωπή, πηγή, βροντή, σιντριβάνι, φῶς, καθώς λέει ὁ γλυκύτατος ποιητής ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος.
Χρειάζεται ἀγρύπνια, ἐγρήγορση συνεχής, ἀκινησία, γαλήνη. Ὁ Θεός εἶναι πλάι μας. Αὐτός μέ ὁδηγεῖ. Σ’ αὐτόν ὁδηγοῦμαι. Τί ἔχω νά φοβηθῶ; Ἀπελπισμένος ἀπό τίς φιλίες, τίς γνωριμίες, τίς τέχνες, τίς τεχνικές, τίς ἰδεολογίες, τίς φλυαρίες, τίς κοινοτυπίες, φθάνω στήν προνομιοῦχο ἐσχάτη ἀπελπισία, καί καθώς εἶμαι ἔτσι γυμνός, ὁ ἴδιοςὁ Θεός μέ ντύνει τήν πιό γνήσια ἐλπίδα. Μέ στηρίζουν σέ αὐτό τό θαῦμα ἡ Παναγία καί ὅλοι οἱ ἅγιοι.
Ἐντός αὐτῆς τῆς θείας μοναξιᾶς, ἀπαλλάσσομαι ἀπό τό προσωπεῖο πού ἀναγκάσθηκα νά φορέσω ἤ μοῦ φόρεσαν . Ἤμουν τρομοκρατημένος καί κάθε βράδυ πήγαινα καί σέ ἄλλη συγκέντρωση, ἄλλη ὁμάδα, γιατί, ἔπρεπε κάπου νά ἐνταχθῶ, ἀλλάσσοντας συνεχῶς προσωπεῖο. Ἐνδοσκαφώντας βιώνω, συνειδητοποιῶ, αἰσθάνομαι παιδί τοῦ Θεοῦ, βρίσκω, ἀποκαλύπτω τήν ταυτότητά μου, τό πρόσωπό μου, τό μοναδικό κι ἀνεπανάληπτο. Παρατηρῶ τίς κινήσεις τῶν παθῶν. Βλέπω καί βρίσκω τά ὅριά μου, τά τάλαντά μου, τίς δυνατότητές μου, λυτρώνομαι ἀπό τίς πλάνες, τούς φανατισμούς, τό ὑπέρμετρο, τό ὑποτονικό.
Θέλει δυνατή βούληση ὁ ἄνθρωπος γιά νά ὁδηγήσει τά βήματά του σέ τακτά διαστήματα στό ἅγιο αὐτό βῆμα τῆς αὐτογνωσίας καί θεογνωσίας. Γιατί ἡ μοναξιά αὐτή εἶναι ἐντρύφηση γιά τούς δυνατούς καί φόβος γιά τούς ἀδύναμους. Τοῦ ἱεροῦ αὐτοῦ βήματος ἐξέρχεται κανείς μέ λιγότερη ἀτομικότητα, μέ περισσότερη ἀγάπη γιά τούςἄλλους, μέ δύναμη γιά μεγαλύτερους ἀγῶνες, μέ νωπά τά δάκρυα γιά τόν πόνο τῶν ἀδελφῶν του. Ἔτσι ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ δέν μπορεῖ ποτέ νά εἶναι μόνος, δέν μπορεῖ ποτέ νά πάσχει ἀπό μοναξιά. Ἔχει διάλογο μέ τόν ἑαυτό του, ὅταν εἶναι μόνος καί μέ τόν Θεό του. Μέσα ἀπό τήν σπαρακτική μοναξιά τοῦ ἀνθρώπου, ἀπό τά τσαλαπατήματα πού τοῦ ἔκαναν ἀπρόσεκτοι στό δρόμο, στό λεωφορεῖο, στήν ἐργασία, στό σχολεῖο, πατήματα πού πέρασαν στήν ψυχή του, ὑψώνεται ἀπό τά βάθη φωνή πού σχίζει νέφη κι ἔρχεται στόν Τριαδικό Θεό, πού πάντα ἀκούει καί πάντα ἀπαντάει.
Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ μόνο νά θερμαίνει τή φωνή του γνωρίζει, νά χαίρεται πού στέκεται δεύτερος, νά εἶναι φίλος καί μέ τόν ξένο, ν’ ἀρκεῖται στό ὀλίγο, νά κουράζεται στό πολύ, νά πλένει μέ δάκρυα τούς ἄπληστους, τούς ἄσωτους, δίχως κανένα παράπονο, καμιά δυσαρέσκεια, ἀκόμη κι ὅταν τόν ἐγκαταλείπουν αὐτοί πού ποτέ δέν θά τό περίμενες: συγγενεῖς, φίλοι, ὁμοϊδεάτες.
Μακριά ἀπό τήν τύρβη, τήν ἀγορά καί τή σύγχυση, στό ταμεῖο σου, πού τό διάλεξες ἀβίαστα κι ἐλεύθερα, φαίνεται νά μή προσφέρεις τίποτε στούς ἄλλους, νά εἶναι μιά πράξη ἐγωϊστική, μόνο γιά τόν ἑαυτό σου, τή στιγμή μάλιστα πού οἱ ἄλλοι λένε σ’ ἔχουν ἀνάγκη καί πάσχουν ἀπό τήν ὀδυνηρή μοναξιά. Αὐτά, ὅπως θά ἔχετε ἀκούσει, προσάπτουν καί στούς μοναχούς. Ἡ πρώτη αὐτή ἐντύπωση δέν εἶναι ἀκριβής. Ἡ μοναξιά αὐτή εἶναι ἔργο ἐπίπονο, θέλει δύναμη, ἡρωϊσμό, ἐπιμονή. Εἶναι ἐργασία μακρά κιἀτελείωτη, πού κάποτε μπορεῖ νά εἶναι καί προεργασία γιά μιά ἐπιστροφή σέ αὐτούς πού ἀφήσαμε ἔξω ἀπό τό κελλί μας, δίχως αὐτό βεβαίως νά εἶναι ὁ σκοπός τοῦμονασμοῦ μας.
Ὅλοι οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀκόμη καί οἱ πιό φλογεροί ἱεραπόστολοι, κι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος στήν ἐπίγεια ζωή του ἔζησαν τό μυστήριο τῆς θείας αὐτῆς μοναξιᾶς. Ἤοἱ μεγάλες ἐκεῖνες μορφές τῶν Προφητῶν τῆς Π. Διαθήκης Μωυσῆς, Ἠλίας, Ἠσαΐας καί Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος.
Ἐπανερχόμενοι στόν κόσμο τοῦ αἰώνα μας τόν βρίσκουμε τραγικά μόνο, ἀπελπισμένο, ἀπαισιόδοξο, νά τά ἔχει συγκρούσει, παρ’ ὅλες τίς προσπάθειές του γιά κάτιἄλλο, μέ ὅλους καί ὅλα, συναδέλφους, γονεῖς, φίλους, παιδιά, βιβλία, μαθήματα, ἐργασίες καί προπαντός μέ τόν ἑαυτό του καί τόν Θεό, πού αὐτοῦ ποτέ δέν τοῦ μίλησε, δέν τοῦ εἶπε τίποτε. Ἡ πιό σκληρή μοναξιά εἶναι νά εἶσαι πλάι στή σύζυγό σου καί νά μή μπορεῖς νά τῆς μεταδώσεις τά αἰσθήματά σου, τήν ἴδια στιγμή πού ἕνα μήνυμα μεταδίδεται ἀπό τή μιά ἤπειρο στήν ἄλλη, νά ὑπάρχουν πολυετῆ μυστικά μεταξύ τῶν συζύγων, νά εἶναι ἄγνωστος κι ἀνύπαρκτος ὁ διάλογος τῶν παιδιῶν μέ τούς γονεῖς, τούς δασκάλους, τούς κληρικούς. Δέν ὑπάρχει πιό ἄγρια μοναξιά ἀπό μιά οἰκογένεια νά κάθεται ὧρες ἀμίλητη μπροστά στήν τηλεόραση. Βρισκόμαστε σέ δύσκολαἔτη. Ἡ μοναξιά σέ ἔξαρση. Ὁ ἄνθρωπος ἔχει χαθεῖ. Ὁ Θεός δέν μιλᾶ.
Μέσα σέ αὐτή τήν ἐρημία τῶν πόλεων, τή φαινομενική σιωπή καί ἀπουσία τοῦ Θεοῦ καλεῖται ὁ ἄνθρωπος νά συνάξει τούς λογισμούς του, νἄλθει στά συγκαλά του,ὅπως λέει ὁ λαός, ν’ ἀφήσει τήν τόση κοσμική δραστηριότητα καί ν’ ἀπέλθει στό προσκυνητάρι του ἄλαλος, γυμνός, νήπιο, γιά νά μπορέσει ὁ Θεός νά τοῦ μιλήσει, νά τόν ντύσει, νά τόν ἀνδρώσει. Ἡ μοναξιά του τότε θά γίνει ἀπελευθερωτική καί θά αἰσθάνεται πλήρης. Μόνο μιά τέτοια ριζική μοναξιά ὁδηγεῖ σέ μιά ριζική σύλληψη τοῦ Θεοῦ, πού καταργεῖ κάθε δισταγμό, ἀμφιβολία καί ταλαιπωρία.
Μέσα στήν ἱερή μοναξιά βρίσκεται ὁ ἄνθρωπος ν’ ἀντικρίζει τήν ὑπαρξιακή του πενία καί τόν φόβο τοῦ θανάτου, πού αὐτή προκαλεῖ. Ἔτσι θέτει ὡς λύση τή φυγή, τήν ἀναβολή, ἠσυχάζοντας ἔτσι τόν πανικόβλητο ἑαυτό του μπροστά στό μέγα κενό πού συναντᾶ ἐντός του. Ἀρχίζει τότε ἕνα τρεχαλητό ἀσταμάτητο, πού ἐξαντλεῖται σέ συνεχεῖς κοινωνικές ὑποχρεώσεις, διασκεδάσεις ποικίλες καί προγράμματα ὑπεραπασχολήσεων, ὥστε οἱ ἄλλοι καί τά πράγματα, οἱ ἐργασίες καί οἱ ὑπερωριακέςἀπασχολήσεις, νά γίνονται κάλυμμα τῆς μεγάλης ἐνδείας του. Καί αὐτό πού εἴμαστε ἐμεῖς εἶναι ὅλος ὁ κόσμος· περιφέρεται, στροβιλίζεται, καταταλαιπωρεῖται,ἐρωτοτροπεῖ μέ τό ἄσπρο καί τό μαῦρο, μάχεται σπαράσσεται, ἐξοντώνεται.
Ἡ δουλειά γίνεται δουλεία, ἡ ἀγωνία τοῦ εὔκολου καί πολλοῦ κέρδους νόσος ἀνίατη καί βασανιστική. Ὁ φόβος γιά τό μέλλον αἰτία πλεονεξίας, φιλαργυρίας, θησαυρισμοῦ, ἐξόδου ἀπό τό μέτρο, λησμονιά τοῦ Θεοῦ. Ἰδού πώς ὁ ἀββᾶς Μάρκος ὁμιλεῖ περί τοῦ πῶς ὁ ἄνθρωπος δέν θά γίνει δοῦλος τῆς δουλειᾶς, ἀλλά ἐλεύθερος δοῦλος τοῦ Θεοῦ: Ὅποιος ἀποβάλλει τήν ἀνήσυχη μέριμνα γιά τά πρόσκαιρα κι ἐλευθερωθεῖ ἀπό κάθε ἀνάγκη θά δώσει ὅλη τήν πίστη του στόν Θεό καί τά αἰώνια ἀγαθά.Ὁ Κύριος δέν ἀπαγόρευσε τήν ἀπαραίτητη καθημερινή φροντίδα γιά τή σάρκα μόνο μᾶς ὑπέδειξε ν’ ἀσχολούμεθα μόνο μέ τή σημερινή ἡμέρα. Τό νά περιορίσουμε τά πολλά στά ἀπολύτως ἀναγκαῖα μέ προσευχή κι ἐγκράτεια εἶναι δυνατόν, μά νά τά παραβλέψουμε εἶναι ἀδύνατον. Συνοψίζοντας τά τοῦ διακριτικοῦ καλάμου τοῦ ἀββᾶ Μάρκου, θά παρακαλούσαμε νά εἴχαμε τήν προσοχή σας πιό τεταμένη σ’ ἕνα λεπτό σημεῖο πού ἀπασχολεῖ πολλούς πιστούς. Τίς ἀπαραίτητες ὑπηρεσίες, πού μᾶς ἐπιβάλλονται, πρέπει ὁπωσδήποτε νά τίς δεχόμαστε, ν’ ἀφήνουμε ὅμως τίς ἄσκοπες ἀπασχολήσεις, γιά νά προτιμᾶμε τήν προσευχή, ὅταν μάλιστα αὐτές μᾶς παρασύρουν στήν πολυτέλεια καί τήν πλεονεξία τῶν χρημάτων. Γιατί ὅσο μπορέσει κανείς νά περιορίσει, μέ τή δύναμη τοῦ Θεοῦ αὐτές τίς ἀπασχολήσεις καί περικόψει τό ὑλικό πού τίς τροφοδοτεῖ, τόσο καί περισσότερο συμμαζεύει τό νοῦ του ἀπό ἀνήσυχες περιπλανήσεις. Ἄν πάλι κανείς ἀπό ὀλιγοπιστία ἤ ἀπό κάποια ἀσθένεια δέν μπορεῖ νά τό κάνει αὐτό, τουλάχιστον ἄς γνωρίσει καλά τήν ἀλήθεια κι ἄς προσπαθεῖ, ὅσο μπορεῖ, νά μέμφεται τόν ἑαυτό του γιά τήν ἀδυναμία αὐτή καί τή νηπιακή κατάσταση στήν ὁποία ἀκόμη βρίσκεται. Γιατί εἶναι πολύ προτιμότερο νά δώσουμε λόγο στόν Θεό γιά παραλείψεις, παρά γιά πλάνη καί ὑπερηφάνεια. Τό ἐπαναλαμβάνουμε. Γιατί εἶναι πολύ προτιμότερο νά δώσουμε λόγο στόν Θεό γιά παραλείψεις, παρά γιά πλάνη καί ὑπερηφάνεια.
Παίζεται ἕνα δράμα στόν ἄνθρωπο πού μέ ἔνταση συνεχῶς ἐξέρχεται τοῦ ἑαυτοῦ του γιά νά βρεῖ τήν ἀνάπαυση καί τήν πληροφορία πού ἐντός του θά βρεῖ. Εἶναιἀλήθεια πώς ἐπιστρέφοντας στόν ἑαυτό του πρέπει νά εἶναι ἕτοιμος νά φιλοξενηθεῖ κατ’ ἀρχάς σ’ ἕναν τόπο ξένο ὅπου ὅμως ἐκεῖ θά βρεῖ τήν ἰδιαιτερότητα τοῦ προσώπου του καί θά τή ζήσει. Ἐδῶ βρίσκεται ἡ ἀληθινή ἀνθρώπινη μοναξιά, πού πηγή της ἔχει τή γνώση τῆς ἰδιαιτερότητός μας. Ἐκεῖ ὁ ἄνθρωπος ἀποφασίζει, μετρᾶ, ἀναλαμβάνει τίς εὐθύνες του. Ἡ μυστική αὐτή ἐμπειρία τοῦ τί εἴμαστε, τί μποροῦμε νά κάνουμε, τί θέλουμε καί τί ζητᾶμε, εἶναι μιά συνταρακτική καί καίρια στιγμή τῆς ζωῆς μας. Ἐντός αὐτῆς τῆς ἡσυχίας σωζόμαστε, σώζουμε τό πρόσωπό μας, σώζουμε τήν ἀγάπη ἀπό τόν παρασυρμό καί τόν διασυρμό μιᾶς ἄθεης, ἀπρόσωπης, προσωρινῆς ἀγάπης. Ἡ ἀγάπη,ὅπως εἴπαμε, νικᾶ τή μοναξιά τοῦ ἐγώ καί φέρνει τό φῶς τοῦ ἐμεῖς.
Κουρασμένοι ἀπό τίς ματαιότητες, τίς πικρότητες, τό πηγαινέλα, τίς ἄχαρες χαρές πού γέμισε ἡ ζωή μας ἄς ἔλθουμε στήν πηγή τήν εὐλογημένη αὐτῆς τῆς μοναξιᾶς γιά νά ξεδιψάσουμε ὅσο θέλουμε. Ἄν δέ μείνουμε ἑκούσια καί ὑπεύθυνα μόνοι, θά γνωρίσουμε τά πάντα καί θ’ ἀγνοοῦμε τόν ἑαυτό μας. Σ’ ἕνα κόσμο σάν τόν κόσμο μας, πού κυβερνοῦν οἱ σοφιστές, οἱ σοφοί ἐξορίστηκαν, ἡ αἰδώς ἀπωλέσθη πού κυβερνιέται ἀπό τό ψεῦδος καί τήν ἀπάτη, μέ ἀποτέλεσμα ἡ ἱστορία μας νά παραχαράσσεται, τό Εὐαγγέλιο νά παρερμηνεύεται, τά σχολικά ἐγχειρίδια νά διαπλάθουν μαριονέτες τῶν ἰδεῶν τῶν ἑκάστοτε κρατούντων, ἡ γλῶσσα νά κατακρεουργεῖται κι ὁ σεβασμός τῆς παραδόσεως, τοῦ ἤθους καί τῆς ὀρθοστασίας ν’ ἀναζητοῦνται ματαίως μετά τοῦ ἀπολεσθέντος κάλλους τοῦ ὕφους τῶν Ἑλλήνων, πού θέλουν ἐλευθερία δίχως ἀρετή καί τόλμη. Μόνη τελικῶς καταφυγή στῶν καιρῶν μας τόν πιθηκισμό καί τή δυτικοπληξία, τόν εὐσεβισμό καί τόν ἀνώδυνο κοινωνικό νεοχριστιανισμό, στήν ἄγνοια τῆς ζωηφόρου ἱερῆς Παραδόσεως τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Ἔθνους τό στήσιμο τοῦ θυσιαστηρίου τοῦ καθενός ὅπου μπορεῖ. Αὐτή εἶναι ἡ καλύτερη μορφή ἀντιστάσεως στήν κατρακύλα καί τόν ἀποχρωματισμό. Τό νά μένει κανείς θεληματικά μόνος σέ μιά κοινωνία πού τόν θέλει νά τή χειροκροτεῖ καί νά τόν συγχωνεύει εἶναι πράξη ἡρωϊκή. Λέγετε ἀδελφοί μου, «μή μου ἅπτου», στόν κόσμο πού τήν ἀπάτη θεωρεῖ εὐφυΐα καί τήν τιμιότητα ὀλιγόνοια.
Εἶναι πολλοί κρυμμένοι πού σᾶς ἀκολουθοῦν καί σᾶς ἐνισχύουν μέ τίς δικές τους προσευχές. Μοναχοί τῶν ὀρέων, δοσμένοι ὅλοι στόν Θεό, πού ἀγρυπνοῦν γιά σᾶς, πού σκέπτονται καί σᾶς πολύ καί σᾶς μελετοῦν καί μνημονεύουν κι ἄς μή σᾶς μιλοῦν κι ἄς μή τούς εἴδατε, σιωπηλοί καί ἔγκλειστοι, ζῶντες καί κεκοιμημένοι, μέ ὑψωμένα τά χέρια, μέ γόνατα καί δάχτυλα πού ἔβγαλαν κάλους ἀπό τίς μετάνοιες, πού τήν ὀσφύ τους ἔχουν πάντα κυρτωμένη στόν Θεό τοῦ Ἐλέους, τῆς Ἀγάπης καί τῆς Συγγνώμης.
Φτιάχνοντας ὁ ἄνθρωπος τόν ἐσωτερικό του κόσμο γίνεται ἀπρόσβλητος στίς ὀργανωμένες ἐπιθέσεις τοῦ κακοῦ, ἄφοβος σέ ὅποια φοβέρα, προσβολή καί ὕβρη κι ἄνἀκούσει. Ἐναποθέτοντας κανείς πᾶσα τή ζωή του στά πόδια τοῦ Θεοῦ, παρακαλώντας τον γι’ αὐτή τήν ὑπεύθυνη καί σωστή ζωή πού θέλει νά ζήσει, θά φωλιάσει ἡζεστασιά τῆς βεβαιότητας μιᾶς γλυκύτατης παραμυθίας, ἡ καρδιά θ’ ἀποκτήσει ἀφάνταστο εὖρος, ὁ ἄνθρωπος τότε προγεύεται τήν ἀθανασία, δέν εἶναι πιά ποτέ μόνος, μά παρέα μέ τόν Χριστό καί τούς φίλους του, τούς ἁγίους. Ἡ ἐσωτερική τότε αὐτάρκεια τοῦ ἀνθρώπου φυγαδεύει ἀμέσως καί βίαια τή μοναξιά. Ὁ ἄνθρωπος ὁ πιστός δέν συνθλίβεται ἀπό ἕνα ἀπρόσωπο, ἄκοσμο κόσμο, τή βουή τῶν μηχανῶν, τό φραγγέλιο τῶν νόμων, τήν παντοδυναμία τῆς τεχνικῆς, τῶν διαστημικῶν κατακτήσεων, τῶνἠλεκτρονικῶν ἐγκεφάλων, τῶν ἐχθρικῶν καί ἀνάπηρων κοινωνιῶν, τῶν βάρβαρων καί μαζοποιημένων πολιτειῶν. Τό χνῶτο τοῦ Θεοῦ πού ἄγγιξε τόν πιστό στίς ὧρες τίς σιγῆς του θά τόν κάνει δυνατό ν’ ἀνταπεξέρχεται τή μηδενισμένη ζωή, τήν ἀνεξάντλητη μοναξιά τοῦ κόσμου μέ τό θρυμματισμένο πρόσωπο. Ἡ ἐπιτυχία τοῦ ἀνθρώπουὑπάρχει ὕστερα ἀπό μιά προσωπική σχέση τῆς ὑπάρξεώς του μέ τόν Θεό. Οἱ δυσκολίες τῆς ζωῆς καί τά ρήγματά της ξεπερνιοῦνται τώρα εὔκολα. Τό κενό ἐξαφανίζεται καί ἡμοναξιά δύει. Στίς θωπεῖες τῆς ἀγκάλης τοῦ Θεοῦ ἀλλά καί τίς ἐπιπλήξεις, ὁ ἄνθρωπος ἰσορροπεῖ καί ἡ ἀγωνία τῆς ὑπάρξεως παύει.
Εἶπαν πώς ὁ κάθε ἄνθρωπος κουβαλᾶ τή μοναξιά του. Ὁ σαλός ἔχει μιά ἐπικίνδυνη μοναξιά. Ὁ ἀσθενής μιά ἐναγώνια μοναξιά. Ὁ ἄδικος πλούσιος μιά πικρή ὅσοἄσχημη μοναξιά. Μά ὁ πιστός ἔχει μιά μόνιμη, ἀγιάτρευτη καί κορυφαία μοναξιά: πῶς θά σωθεῖ. Συνηθίζουμε νά λέμε ἡ μοναξιά τοῦ ἀπόβραδου, τοῦ πένθους, τῆς ξενιτειᾶς. Κι ὁ καθένας τήν κάθε μιά περίπτωση τήν ἀντιμετωπίζει κατά πῶς δύναται. Μά ἐμεῖς, μπροστά στό αἰώνιο αἴνιγμα τῆς ὑπάρξεως, οἱ υἱοί τοῦ Θεοῦ, κατά χάριν καί κατά μέθεξιν, οἱ κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν, τά φωτόμορφα τέκνα τῆς Ἐκκλησίας, πότε θά τολμήσουμε νά ριψοκινδυνεύσουμε ἕνα ἀποτίναγμα τῶν ἰδεῶν καί τῶν πολλῶν συζητήσεων καί νά σταθοῦμε ἐνώπιοι ἐνωπίῳ μέ μιά ἀπόφαση γιά μιά ριζική τῆς ζωῆς μας ἀλλαγή; Μέχρι πότε θά περιστρεφώμεθα, θά περιτριγυρίζουμε περί τό θέμα καί ποτέ δέν θά εἰσερχόμεθα ἐντός; Δέν ἔχουμε δυστυχῶς πολλά περιθώρια. Οἱ κινήσεις μας εἶναι συνεχῶς παλινδρομικές κιἀμφιταλαντευόμενες. Μιλᾶμε περί Θεοῦ καί τόν Θεό δέν τόν γνωρίζουμε. Τόν ἐπιθυμοῦμε καί δέν τόν ἔχουμε. Προχωρᾶμε πρός αὐτόν καί τήν τελευταία στιγμή βρίσκουμε ἕνα παραπόρτι κι ὁλοταχῶς τοῦ ξεφεύγουμε. Ἀγαπᾶμε κακῶς, ὑπέρ τοῦ δέοντος τόν ἑαυτό μας. Εἴμαστε ἀξιοδάκρυτοι, ἀδικαιολόγητοι, νωχελεῖς. Δέν τόνἀντέχουμε τόν Θεό. Τόν φοβόμαστε, τόν κοροϊδεύουμε, δηλαδή κοροϊδευόμαστε, κι εἴμαστε πλήρεις ὡραίων καί πειστικῶν προφάσεων. Φθάνουμε νά ἀγαποῦμε τό ψέμα μας, νά μή ντρεπόμαστε, οὔτε κἄν νά μή τό δικαιολογοῦμε. Ὅμως κι ὁ Θεός δέν κουράζεται διακριτικά νά μᾶς κυνηγᾶ καί νά μᾶς θυμίζει τήν παρουσία του, στούς πόνους καί τίς χαρές μας, στά λάθη καί τίς νίκες μας.
Εἶναι ἀναγκαῖο ὁ πιστός νά ξαναρχίσει τήν ὁδό τοῦ Κυρίου. Ἄς ἀφήσει τά πλήθη ν’ ἀλαλάζουν, μή τόν κανακεύουν κι ἐπηρεάζουν οἱ λόγοι τους. Ἡ ὁδός του εἶναι στενή, ἀνηφορική, μαρτυρική καί μοναχική μά σωτήρια, ὅπως σαφῶς τό δήλωσε. Πρέπει ἐπιτέλους κάποτε ὁ πιστός νά προσκολληθεῖ μέ ἀγάπη στά ἀπαραίτητα καί οὐσιαστικά γιά τήν προσωπική του ὕπαρξη, λησμονώντας ἀποφασιστικά κι ἀμετάκλητα τά δευτερεύοντα καί περιττά. Ὁ λόγος τῆς Ἀποκαλύψεως εἶναι φοβερός. Τούς χλιαρούς θά τούς ἐμέσω, λέει ὁ Θεός. Τό ρῆμα πού χρησιμοποιεῖ εἶναι λίαν δηλωτικό τῆς ἀπέχθειάς του πρός τούς δίψυχους. Ἡ συντροφιά τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό εἶναι χαρά γιά τόν πρῶτο καί ἡ μεγαλύτερη ἐλευθεροποιός μακαριότητα γιά τόν δεύτερο. Ἡ γνωριμία καί συμφιλίωσή μας μέ τόν Θεό δέν μπορεῖ νά εἶναι ἀποκομμένηἀπό αὐτή τοῦ ἑαυτοῦ μας καί τῶν ἀδελφῶν μας. Αὐτά πᾶνε πάντα ἀντάμα. Ὁ φίλος τοῦ Θεοῦ εἶναι φίλος καλός τοῦ ἑαυτοῦ του καί τῶν ἄλλων, δίχως σέ αὐτές τίς σχέσεις νά ὑπάρχει ἔπαρση, ἀπομονωτισμός, ἡ ἡδονή τῆς αὐτολατρείας, ἡ φιλοθεΐα νά γίνει φαρισαϊκή καί ἡ φιλανθρωπία καθηκοντολογία. Τό ἄνοιγμα αὐτό πρός τίς τρεῖς πλευρές γίνεται σύμμετρα, ἰσορροπημένα, μέ γνώση, ἐλευθερία κι ἀγάπη. Ἡ παθολογική ἀγάπη πρός τόν ἑαυτό μας καί τούς ἄλλους εἶναι ἐμπόδιο τῶν σχέσεών μας μέ τόν Θεό, λέγει ὁ μεγαλόπνοος ἀββᾶς Ἠσαΐας, διδάσκαλος τῆς ἐρήμου τοῦ 4ου αἰώνα.
Ὁ Κικέρων ἔλεγε: Μεγάλη πολιτεία, μεγάλη μοναξιά! Τή ρήση του ἐπαναλαμβάνουν ἀγωνιωδῶς μυριάδες στόματα σήμερα. Αὐτή ἡ μοναξιά, ἡ βαριεστιμάρα, ἡχαλαρότητα, ἡ χλιαρότητα, ἡ ὑποτονικότητα, ἡ βραδύτητα, ἡ συνεχής μελλοντολογία, δίχως νά κάνεις σήμερα τίποτε, ἡ ἀνικανοποίηση, ὁ κορεσμός, τό αἴσθημα φυγῆς, ὁ ἀντιηρωϊσμός, στήν ἀσκητική γραμματεία ὀνομάζονται ἀκηδία καί μαστίζει ἀλύπητα καί συχνά καί κάθε ἀπρόσεκτο μοναχό. Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής,ὁ μέγας αὐτός Βυζαντινός Θεολόγος, νά πῶς μιλᾶ γι’ αὐτή: Ὅλες τίς δυνάμεις τῆς ψυχῆς τίς σκλαβώνει καί μαζί κι ἀμέσως φουντώνει ὅλα σχεδόν τά πάθη, γιατί ἀπ’ ὅλα τα πάθη εἶναι τό πιό βαρύ. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, ὁ βαθύς αὐτός γνώστης καί τῶν λεπτότερων κινήσεων τῆς ψυχῆς, σέ μοναχούς πού τοῦ ζήτησαν πληροφορίες, τή χαρακτηρίζει μέ βαρειά λόγια: Εἶναι χαλάρωση τῆς ψυχῆς, ξεστράτισμα τοῦ νοῦ, ἀμέλεια τῆς ἀσκήσεως, μίσος τοῦ μονασμοῦ, κοσμικῶν μακαρίστρια, ἀσέβεια τοῦ Θεοῦ, λησμονιά τῆς προσευχῆς. Ὁ Εὐάγριος ἀναφέρει πώς ἡ ἀνυπόφορη αὐτή ψυχική κατάσταση κάνει τό θύμα της νά μή ξέρει τί νά κάνει, νά βλέπει νά μήν περνᾶ ἡ ὥρα, πότε θά ἔρθει ἡ ὥρα τοῦ φαγητοῦ, πού ἀργεῖ. Ὁ Ἀντίοχος, πού ἔζησε τόν 7ο αἰώνα, γίνεται πιό παραστατικός καί ἀκριβής: Ἡ κατάσταση αὐτή σοῦ φέρνει ἀγωνία, ἀπέχθεια γιά τόν τόπο πού μένεις, ἀλλά καί πρός τούς ἀδελφούς σου καί γιά κάθε ἐργασία καί γι’ αὐτή τήν Ἁγία Γραφή ἀηδία καί συνεχῆ χασμουρητά. Ἀκόμη σέ κάνει νά πεινᾶς καί νά στριφογυρίζεις, πότε θά ’ρθει ἡ ὥρα τοῦ φαγητοῦ. Καί ἀφοῦ ἀποφασίσεις νά πάρεις ἕνα βιβλίο, νά διαβάσεις λίγο, τό παρατᾶς, κι ἀρχίζεις νά ξύνεσαι καί νά κυττᾶς ἀπ’ τά παράθυρα καί πάλι λίγο διαβάζεις, μετά, μετρᾶς τίς σελίδες καί βλέπεις τούς τίτλους τῶν κεφαλαίων. Τέλος παρατᾶς τό βιβλίο καί κοιμᾶσαι, καί ἀφοῦ λίγο κοιμηθεῖς πάλι σηκώνεσαι. Κι αὐτά ὅλα τά κάνεις γιά νά περνᾶ ἡ ὥρα… Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός ἀναφέρει πώς εἶναι πολύ βαρύς καί σκληρός αὐτός ὁ πόλεμος γιά τούς μοναχούς. Καί ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης λέει πώς τό πάθος αὐτό μπορεῖ νά σέ πάει στόν βυθό τοῦ ἅδη.
Ὁ πατερικός Ντοστογιέφσκυ δίδοντας μιά λύση βάζει στά χείλη τοῦ στάρετς Ζωσιμᾶ νά μᾶς πεῖ πώς πρέπει νά καταστήσουμε τούς ἑαυτούς μας ὑπεύθυνους γιά τίςἁμαρτίες ὅλου τοῦ κόσμου. Ἡ αἴσθηση αὐτή γιά τή σωτηρία μας μέσῳ τῶν ἄλλων μᾶς δίνει νά καταλάβουμε πώς ἡ ἀγάπη δέν ἐξαντλεῖται μόνο νά δίνει τό καλό, ἀλλά νά κάνει δικές της τίς ἀγωνίες καί τούς πόνους τῶν ἄλλων. Οἱ μοναχοί καθημερινῶς προσεύχονται ὑπέρ τῆς σωτηρίας παντός τοῦ κόσμου. Πλασμένοι κατ’ εἰκόνα Θεοῦ εἴμαστε ὅλοι δικοί του, εἴμαστε ἀδέλφια, παιδιά του. Ἡ μοναξιά καταργεῖται ἐν Θεῷ. Εἴμαστε ὅλοι «ἀλλήλων μέλη» κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο. Ἔτσι οἱἁμαρτίες καί οἱ ἀρετές μας ἔχουν ἐπίδραση καί στούς ἄλλους, ἀφοῦ ὅπως εἴπαμε, εἴμαστε μέλη ἑνός σώματος. Ἡ ἀκηδία γίνεται ἀφορμή ἐντονώτερης προσευχῆς, οἱ δυσκολίες εὐκαιρία ὡριμάνσεως καί προόδου πνευματικῆς.
Μέ τήν ἐλπίδα πώς δέν γινόμαστε κουραστικοί θά ἐπαναλάβουμε πώς ἡ φυγή ἐκ τοῦ κόσμου, ἐντός ἤ ἐκτός αὐτοῦ πού τόσο ἔχει κατηγορηθεῖ ὡς λιποταξία, εἶναι πράξη γενναία καί ἀπαραίτητη, πράξη ἀντιστάσεως στόν ἰσοπεδωτισμό πού σαρώνει τά πάντα. Μέσα τήν ἁγία ἡσυχία βρίσκοντας ὁ ἄνθρωπος τήν αὐθεντικότητά του, τήν ὡραιότητα τῆς μοναδικότητας τοῦ προσώπου του ξεχωρίζει ἀπό τήν ἐκφυλισμένη μάζα. Κονταροχτυπημένος ἀπό τόν Θεό ἐπανέρχεται στά κοινά ζωηρότερος καί δυνατώτερος γιά δημιουργία καί ὁλοκάρδια προσφορά.
Εἶπε ὁ ἀββᾶς Ἁλώνιος: Ἄν δέν πεῖ στήν καρδιά του ὁ ἄνθρωπος ὅτι ἐγώ μόνος καί ὁ Θεός εἴμαστε σ’ αὐτόν τόν κόσμο, δέν θά βρεῖ ποτέ ἀνάπαυση. Ὁ ἅγιος Ἰωάννηςὁ Χρυσόστομος λέει πώς ἡ ἡσυχία στή μοναξιά δέν εἶναι μικρή διδασκαλία ἀρετῆς. Καί ἀλλοῦ σημειώνει ὁ χρυσορρήμων ποταμός: Ὅπου κι ἄν εἶσαι, μπορεῖς νά στήσεις τόν βωμό σου. Μόνο καθαρή προαίρεση νά δείξεις καί οὔτε ὁ τόπος σ’ ἐμποδίζει, οὔτε ὁ καιρός καί χωρίς νά γονατίσεις καί χωρίς τό στῆθος σου νά κτυπήσεις καί τά χέρια σου στόν οὐρανό νά ὑψώσεις, τή διάνοιά σου μόνο νά ἔχεις θερμή καί τότε εἶσαι ὅλος ἀπηρτισμένος. Δέν ἐνοχλεῖται ἀπό τόν τόπο ὁ Θεός, ἕνα μόνο ζητᾶ διάνοια θερμή καί ψυχή πού ἐπιθυμεῖ τή σωφροσύνη. Ὁ ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος στίς πνευματικές του ὁμιλίες γίνεται πιό στοργικός: Κι ἄν πτωχεύσεις ἀπό πνευματικά ἀγαθά, λύπη καί πόνο συνεχῆ νά ἔχεις, γιατί εἶσαι ἔξω ἀπό τή βασιλεία Του καί σάν τραυματισμένος φώναζε στόν Κύριο καί ζήτα Του γιά ν’ ἀξιωθεῖς καί σύ τῆς ἀληθινῆς ζωῆς. Παρακάτω σημειώνει: Κλαίει ὁ Θεός καί οἱ ἅγιοι ἄγγελοι τίς ψυχές πού δέν χορταίνουν μέ οὐράνια τροφή. Καί συνεχίζει μέ τ’ ἀξιοσημείωτα καί ἀξιομνημόνευτα: Ὅλα εἶναι πολύ εὔκολα σ’ αὐτούς πού θέλουν νά μεταμορφωθοῦν ψυχικά, μόνο ν’ ἀγωνίζεται κανείς νά γίνει φίλος καί εὐάρεστος στόν Θεό καί θά λάβει πεῖρα καί αἴσθηση τῶν οὐρανίωνἀγαθῶν καί μακαριότητα ἀνέκφραστη καί ἀληθινά μεγάλο θεῖο πλοῦτο.
Ἄγευστος ὁ ὁμιλῶν τελείως τῶν πνευματικῶν αὐτῶν καταστάσεων θά ἔπρεπε μᾶλλον νά σιωπᾶ καί νά ἐργάζεται στή φίλη ἔρημο τό ξερίζωμα τῶν παθῶν. Ὁὁμιλητὴς ὅμως θέλει ν’ ἀναφέρεται σέ ἀνθρώπους πού εἶδε κι ἄκουσε, κατοίκους τῆς ἱερᾶς ἀθωνικῆς χερσονήσου, τῶν ἤρεμων πλαγιῶν τῶν πενιχρῶν καλυβῶν, τῶν ταπεινῶν κελλίων, ὅπου ζοῦν τά μυστήρια τοῦ Θεοῦ. Μοναχοί χαρισματοῦχοι καί οὐρανότρωτοι, χριστοφόροι καί θεοφιλεῖς, λάτρεις τῆς ἡσυχίας, τῆς μονώσεως, ἐργάτες βροντεροί τῆς σιωπῆς, μόνοι μά δίχως μοναξιά, πού στή μοναξιά τους θυμοῦνται τίς μοναξιές ὅλου τοῦ κόσμου καί τίς ὧρες πού ἀκούσια ἄλλοι πάσχουν ἀπό ἀϋπνίες κι ἄλλοι ξαγρυπνοῦν ἀνούσια, ἀνέστιοι καί ἀνέραστοι, σέ τόπους ξένους, αὐτοί ἑκούσια ἀγρυπνοῦν προσευχόμενοι, ὑπέρ ὑγείας, σωτηρίας, ἐλέους καί θείας βοηθείας σύμπαντος τοῦ κόσμου.
Ὁ περιβόητος ἀσκητής τοῦ Ἄθω Χατζη-Γεωργης, στό θαυμάσιο βιβλίο ἑνός σύγχρονου ἐρημίτου, πού πρόσφατα κυκλοφόρησε, ἀναφέρεται ὡς πιστός φίλος τῆςἡσυχίας τῶν σπηλαίων, τῆς ἐρήμου, φιλότιμος ἀγωνιστής, μεγάλος νηστευτής, ὅπου τήν ἀνάπαυση ἔβρισκε στήν ἀγρυπνία, τήν προσευχή καί τή μόνωση. Ἡ ἔρημος δέν τόνἀγρίεψε μά τόν ὀμόρφυνε πιό πολύ. Γράφει ὁ σεβαστός βιογράφος του: Ὁ Χατζη-Γεωργης εἶχε πολλή ἀγάπη γιά ὅλους, ἄδολη. Ἦταν πάντοτε εἰρηνικός, ἀνεξίκακος καί συγχωροῦσε. Εἶχε μεγάλη καρδιά, γι’ αὐτό ὅλα καί ὅλους τούς χωροῦσε, ὅπως ἦταν. Εἶχε ἐξαϋλωθῆ κατά κάποιον τρόπο. Ζώντας τήν ἀγγελική ζωή, ἔγινε Ἄγγελος καί πέταξε στούς Οὐρανούς, διότι δέν κρατοῦσε τίποτε, οὔτε ψυχικά πάθη οὔτε ὑλικά πράγματα. Ὅλα τά πετοῦσε, γι’ αὐτό καί πέταξε ψηλά.
Ὁ Κατουνακιώτης ἡσυχαστής Γέροντας Γεράσιμος ἔκαμε 17 ἔτη –σημειώνει συνασκητής του– εἰς τήν κορυφή τοῦ Προφήτου Ἡλιοῦ παλεύων μέ δαίμονας καίκεραυνιζόμενος ἀπό τούς καιρούς, ἔμεινε ἄσειστος στύλος ὑπομονῆς. Εἶχε τά δάκρυα συνεχῆ. Γλυκαινόμενος μέ τή μελέτη τοῦ Ἰησοῦ ἐξετέλεσε τόν ἀμέριμνον καί ἡσύχιον βίον του.
Ὁ ἐπίσης Κατουνακιώτης ἡσυχαστής Καλλίνικος ἀγάπησε τόν πόνο, τόν κόπο καί τήν ἡσυχία ὑπέρμετρα. Νιβόταν μέ τόν ἱδρώτα καί τά δάκρυά του. Τά τελευταῖα 45 ἔτη τῆς ζωῆς τοῦ τά ἔζησε ἔγκλειστος προσευχόμενος ἀδιαλείπτως. Τό πρόσωπό του ἔφθανε νά λάμπει σάν τοῦ Μωυσῆ κατερχόμενου ἀπό τό Σινᾶ.
Καθώς ἐπίσης ὁ πνευματικός Ἰγνάτιος, ὅπου ἔκλεινε τά παντζούρια τοῦ κελλιοῦ του γιά νά μήν βλέπει τόν ἐρχομό τῆς ἡμέρας καί νά συνεχίζει τήν προσευχή του. Τόν κάθε ἐπισκέπτη του τόν παρακαλοῦσε λέγοντας: Ἀγάπησε τόν Θεό πού σέ ἀγάπησε. Λησμονοῦσε νά πλυθεῖ, νά χτενιστεῖ, νά φάει καί τό κομποσχοίνι δέν τό ἄφηνε. Σάνἔχασε τό φῶς του ἔγινε πιό φωτεινός. Εὐωδίαζε ἐν ζωῇ, εὐωδίασε καί μετά τήν κοίμησή του. Ὁ ὀνομαστός Μικραγιαννανίτης παπα-Σάββας ὁ Πνευματικός τή δύναμή τουἀντλοῦσε ἀπό τίς καθημερινές ἔνδακρεις θεῖες λειτουργίες του, ὅπου μνημόνευε ἐπί τρεῖς ὧρες χιλιάδες ὀνόματα καί ἀπό τίς ὁλονύκτιες στάσεις του.
Αὐτή εἶναι ἡ κοινωνία τῆς ἐρήμου σιωπηλή, προσευχομένη, γαληνιῶσα, μακαρία. Δέν προσπαθήσαμε νά ὡραιοποιήσουμε ἰδανικές καταστάσεις ἐξαιρέσεων. Αὐτή εἶναι ἡ ζωή τῆς ἐρήμου. Βεβαίως ἐάν ἕνας μοναχός δέν ἔχει μιά ἔντονη πνευματική ζωή καί μιά συνεχῆ ἐγρήγορση θά περιπέσει σέ μύριους πειρασμούς, ἡ ἀκηδία θά τόνὁδηγήσει στήν ἀπομόνωση καί τότε θά γίνει περίγελως ἀγγέλων καί δαιμόνων, κτηνώδης καί θηριώδης, χειρότερος τοῦ χειροτέρου κοσμικοῦ καί ἡ ἐρημία τῆς ἐρήμουἀβάσταχτη.
Οἱ πόλεις γίνονται ὅλο καί πιό ἔρημες καί θά γίνονται κι οἱ ἔρημοι θά πολίζονται καί κανείς ἀμετανόητος δέν θά δύναται νά ἐμποδίζει τή μετάνοια τῶν θελόντων, τήν ἱκεσία τῶν πιστῶν, τή δέηση τῶν πενήτων. Οὐδείς δύναται νά ἐμποδίζει τόν κάθε ἐλεύθερο ν’ αὐτοφυλακίζεται, νά αὐτοεξορίζεται, νά ζεῖ τό μυστήριο τοῦ ζῶντος Θεοῦ, τό θαῦμα μέσα στό μαρτύριο καί τήν ταπείνωση, ἐκεῖ ὅπου πάντα ἀνθεῖ τό ὀρθόδοξο βίωμα. Ἐντός τῆς σιγῆς, τῆς σιωπῆς καί τῆς προσδοκίας, ζωντας τήν ὑπέρβαση τοῦχριστιανισμοῦ, πού ἔγκειται, ὄχι στήν ἐξαφάνιση τοῦ κακοῦ, ἀλλά στήν τίμια παραδοχή τοῦ ἑαυτοῦ μας καί τῶν ἄλλων, βιώνοντας τήν πενία τοῦ πλούτου, τόν πλοῦτο τῆς πενίας, τήν ὑγεία τῆς ἀσθένειας, τήν εὐλογία τῆς δοκιμασίας, τή δύναμη τῆς ἀδυναμίας, τή χαρά τῆς ὑπομονῆς, τή νίκη τῆς ἧττας, τήν τιμή τῆς ἀδοξίας, τήν ἐλευθερία τοῦἐγκλεισμοῦ, τή μεγαλειότητα τῆς σμίκρυνσης, τήν ἀντίσταση στόν θάνατο, τήν Ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ, τή θέωση τοῦ ἀνθρώπου. Καί τοῦτα κανείς ἄς ἀναμένει ὄχι ἀπό τήνἐξουσία τῶν ἀρχῶν τοῦ κόσμου, ἀλλά ἀπό τήν ἐξουσία ἐπί τοῦ ἑαυτοῦ μας, καί τή δημιουργία ὑγιῶν καί φωτεινῶν μικρῶν ἑστιῶν, πού ὀνομάζονται ἐκκλησία, κελλί,ἐργαστήρι, γραφεῖο, αἴθουσα, δωμάτιο. Ἔτσι ἡ ἐρημία τῶν πόλεων θά συνεχίζει νά ὑπάρχει, ἀλλά δέν θά περνᾶ στήν καρδιά. Ἔτσι ἀλλάζει ὁ κόσμος. Ἔσωθεν καί ὄχιἔξωθεν καί ἄνωθεν. Μή θεωρεῖται μεγάλος ὁ ἱεραπόστολος τῆς Ἀφρικῆς καί ὁ κάθε ἐφευρέτης. Μέγας εἶναι ὁ μικρός πού ὑπομένει τήν παραφροσύνη, τήν ἀδικία, τόν κατατρεγμό, τόν πόνο τοῦ πλησίον καί τόν δικό του. Μεγαλύτερος εἶναι, κατά τόν ἀββᾶ Ἰσαάκ, αὐτός πού γνώρισε καί νίκησε τά πάθη του ἀπό αὐτόν πού ἀνασταίνει νεκρούς.
Ὅλοι ὅσοι ἀναζητοῦν τή λύτρωση ἀπό τό ἄγχος, τή θλίψη, τό κενό καί τή μοναξιά καλοῦνται ἀπροφάσιστα νά κλείσουν μιά συνάντηση, ἕνα ραντεβοῦ, ἄνθέλετε, ἐπιτέλους, μέ τόν ἑαυτό τους, ἕνα ραντεβοῦ ὁπωσδήποτε μέ τόν Θεό καί τότε ἄς θυμηθοῦν καί τήν ἐλαχιστότητά μας, πού προσπάθησε νά μή σᾶς κουράσει μά νάπού δυστυχῶς, φαίνεται, δέν τά κατάφερε. Ἀδαής πολύ ὑπάρχων μετέβαλε ὁ ὁμιλητής τό βῆμα σέ ἄμβωνα καί μάλιστα ἐνώπιον φωτισμένων καί διακεκριμένων προσώπων.
(«Ἡ κοινωνία τῆς ἐρήμου καί ἡ ἐρημία τῶν πόλεων» Τὸ πρῶτο κεφάλαιο ἀπὸ τὸ ὁμώνυμο ΠΡΩΤΟ βιβλίο, τοῦ μακαριστοῦ μοναχοῦ Μωυσέως Ἁγιορείτου, Ἐκδόσεις «Τῆνος», Ἀθῆναι1987)
Πηγή: Χριστιανική Βιβλιογραφία
