Το ότι η Νέα Εποχή  επιβάλλεται  με τους αλλοτριωτικούς ρυθμούς της σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής είναι όχι μόνο πρόδηλο ,αλλά και προ πολλού γνωστό. Παρ΄ όλα αυτά δεν μπορεί να μην αγανακτεί  και να μην οργίζεται κανείς, όταν διαπιστώνεται η ολοένα και με ταχείς ρυθμούς διείσδυση διεστραμμένων ιδεολογιών στις υπό διαμόρφωση  συνειδήσεις νεαρών ατόμων.

Μηνύματα ύποπτα, συγκεχυμένα σήματα,  αποκρυφιστικά σύμβολα και γενικά όλος τα   ζοφώδη στοιχεία  μιας νοσηρής  και διαστρεβλωμένης εικόνας του ανθρώπου διοχετεύονται αφειδώς, μέσα από δράσεις που απευθύνονται  στα παιδιά μας.

Η μόδα, η μουσική, ο κινηματογράφος, οι στίχοι τραγουδιών τα αναγνώσματα ακόμα και αυτά τα ίδια τα σχολικά βιβλία, αλλά και κάποιες μαθητικές εκδηλώσεις (δες schoοlwave) έχουν  επιστρατευθεί, προκειμένου να μετατρέψουν τους έφηβους της πατρίδας μας σε άμορφο ανθρωποπολτό,  αποχαυνωμένο και χειραγωγούμενο. Στο βωμό της Νέας Εποχής απαιτείται η θυσία της νεανικής ικμάδας και η μετατροπή των συνειδήσεων των μαθητών μας από ελεύθερα πρόσωπα σε μηχανικά εξαρτήματα.

Η αγανάκτηση γίνεται οργή και αυτή θυμός, όταν, μέσα από σελίδες σχολικών εγχειριδίων, πλασάρονται, τάχα μου αθώα και συγκαλυμμένα, υφέρποντα στοιχεία αποκρυφιστικών αντιλήψεων και αθεϊστικών ιδεολογιών, όλα μαζί πακεταρισμένα σε μια δήθεν σύγχρονη αντίληψη των πραγμάτων.

Πού ακούστηκε, δηλαδή, η διαβόητη για τα ύποπτα μηνύματά της ταινία, «Ο άρχοντας των δαχτυλιδιών» να χρησιμοποιείται ως παράδειγμα διαφημιστικής αφίσας στο βιβλίο της Νεοελληνικής Γλώσσας της Α΄ Γυμνασίου (σελίδα 83).

Σιγά το αριστούργημα που επελέγη από τους νόες του πάλαι ποτέ Παιδαγωγικού Ινστιτούτου για να φιγουράρει σε σχολικές σελίδες…. Μαγεία, δυνάμεις του κακού, μαύρες πύλες, δαιμονιώδεις υπάρξεις  και όλα τα σχετικά που συνθέτουν μια αποκρυφιστικού χαρακτήρα υπόθεση. Σε άλλες εποχές η ταινία θα θεωρείτο ως ταινία τρόμου, θα αποκηρυσσόταν και κυρίως δεν θα υποδεικνυόταν ως κατάλληλη για όλους, πολλώ δε μάλλον για δωδεκάχρονους που έμμεσα, μέσω του μαθήματος, τους συστήνεται να την δουν και να.. την απολαύσουν. Ως αντιλαμβάνεσθε, η τακτική αυτή αποτελεί μιας πρώτης τάξεως δυνατότητα να «περάσουν» με αθέατο τρόπο, τεχνηέντως και ασυνειδήτως  τα μηνύματα αποκρυφιστικών δοξασιών. Και ως γνωστόν , το μάθημα των Νεοελληνικών Κειμένων, της Γλώσσας κλπ προσφέρονται ως εργαλεία διαμόρφωσης νοοτροπιών και διάπλασης χαρακτήρων. Και μετά ανησυχούμε και θρηνούμε για το ξεχαρβάλωμα τόσων ψυχών…..

Και σαν να μην φτάνει  το χάλι των σχολικών βιβλίων (που τα τρωτά τους σημεία είναι πάρα πολλά, σε πολλά επίπεδα και δεν είναι  του παρόντος για να επεκταθούμε) έχουμε και τις υποτιθέμενες θεσμοποιημένες καταστάσεις που ακούν στο… ψευδώνυμο «καλλιτεχνικά μαθητικά φεστιβάλ» όπως το αμφιλεγόμενο schoolwave. Μαθητικά μουσικά συγκροτήματα διαγωνίζονται σε μουσική heavy metal κυρίως υπό την αιγίδα, χορηγία  και την ..ευλογία του Υπουργείου Παιδείας και φυσικά όχι του Θεού.

Το τι συμβολίζει και τι σηματοδοτεί το είδος αυτής της μουσικής είναι «γνωστόν τοῖς πᾶσι»…. Σατανιστικού περιεχομένου στίχοι, ουρλιαχτά και κραυγές και βεβαίως ώθηση σε έκρυθμες και άκρατες έως βίαιες συμπεριφορές και  τελετές , για να αναφέρω μερικά μόνο εκ των …. «πολιτιστικών» στοιχείων τους.

Κανείς δεν λέει να μην γίνονται μουσικές εκδηλώσεις, νεανικά φεστιβάλ κλπ.  που προωθούν τις καλλιτεχνικές εκφράσεις της μαθητιώσας νεολαίας μας. Γιατί όμως η ευρωπαϊκή αυτή συνήθεια της τελευταίας δεκαετίας εξαντλεί το μουσικό ενδιαφέρον της σε είδη μουσικής που μεταφέρουν τα παιδιά μας, τόσο με τους στίχους  όσο και με τους ήχους, στον κόσμο των νεκρών, των νεκροζωντανών, του θανάτου, των ζόμπυ και των αυτοκτονιών με έναν τρόπο ένθεης ή ,ακριβέστερα, αντί-θεης μανίας;

Τι άλλο εκτός από αποκρυφισμός υφέρπει ή και έρπει, για να μην πω φαίνεται ολοφάνερα βγάζοντας μάτι, στο Death rock, heavy metal  και όλα τα συναφή;

Και να θέλει κάποιος να τοποθετηθεί με σκεπτικισμό και επιφυλακτικότητα απέναντι σε τέτοια φαινόμενα ενός υποτιθέμενου πολιτιστικού δρώμενου με καλλιτεχνικές διαστάσεις, συμμεριζόμενος ίσως τον ενθουσιασμό για τα όσα διαφημίζει το μαθητικό αυτό φεστιβάλ, σχετικά με την επαφή, την προβολή και τις καλλιτεχνικές εκφράσεις των νέων, κλπ. κλπ., δεν το κατορθώνει. Ακούγοντας και μόνο τις επωνυμίες  συγκροτημάτων και εκπροσώπων της heavy metal μουσικής βγάζει  θλιβερά και ανησυχητικά συμπεράσματα.

Πώς να μην ανατριχιάσει στο άκουσμα ονομάτων που παραπέμπουν σε δαίμονες, σε μυστικιστικές θεότητες και σατανικές οντότητες; Πώς να μην τρομάξει από τους στίχους που ωθούν στον  εκστασιασμό μιας ψυχεδελικής, άκρως νοσηρής ατμόσφαιρας, οδηγώντας στην πλήρη υποδούλωση του ανθρώπινου προσώπου στον Σατανά ;

Και τρέχουν ανυποψίαστοι οι πιτσιρικάδες και συρρέουν χωρίς κριτήρια διάκρισης τα πλήθη νεαρών ατόμων και διαφημίζεται η όλη πρωτοβουλία ως πολύ……. «προχωρημένη κατάσταση» .Το ότι οδεύουν στην κρεατομηχανή  για να γίνουν κιμάς ,ούτε λόγος. Και μετά θρήνος και κοπετός για το ξεχαρβάλωμα τόσων ψυχών.

Δυστυχώς , βαλλόμεθα πανταχόθεν.. Από πού να φυλαχτείς και από πού να προσέξεις.. Κάποιες φορές έχω την αίσθηση ότι τα σημερινά παιδιά ακροβατούν πάνω σε ακονισμένες λεπίδες ,έτοιμες να καταξεσκίσουν τις σάρκες τους.

Απαιτείται εγρήγορση και προσοχή και κυρίως ενημέρωσή με σοβαρότητα ,ψυχραιμία και  επιχειρηματολογία των νέων μας για τους  κινδύνους που κρύβουν αυτά τα υποτιθέμενα αθώα μονοπάτια της μουσικής, της μόδας, της ενδυμασίας, του σινεμά και των θεαμάτων γενικότερα.

Και επειδή, δυστυχώς, το σχολείο αναπαραγάγει τα έωλα πρότυπα που επιβάλλουν σε ολόκληρη την κοινωνία τα σκοτεινά πεδία λήψης αποφάσεων, και επειδή, δυστυχώς, η Εκκλησία με τους εκπροσώπους της, συνήθως φαίνεται να είναι αποστασιοποιημένη από τις νεανικές ηλικίες, έγκειται στην …φιλοτιμία, την αγάπη και την ομολογιακή διάθεση του Έλληνα εκπαιδευτικού να ενημερώσει και να καθοδηγήσει τους μαθητές του με γνώμονα τα αληθινά φώτα πορείας, που δεν είναι άλλα από την μόνη Αλήθεια, τον Ιησού Χριστό.

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Σήμερα, όμως, όσο ποτέ άλλοτε, χρειαζόμαστε την Αγία Σκέπη της Κυρίας Θεοτόκου. Οπωσδήποτε κατά κοινή ομολογία δεν είναι εύκολα τα πράγματα. «Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά», ορατοί και αόρατοι εχθροί μας προσπαθούν να αρπάξουν την ψυχή μας, να μας ξεσκίσουν ό,τι φορούμε πάνω μας ως ένδυμα του Χριστού και της Ελληνοορθοδοξίας. «Λύκοι βαρείς μη φειδόμενοι του ποιμνίου» και «τα πετεινά του [σκοτεινού] ουρανού» επέπεσαν πάνω στην ιερή Μάνδρα και στην «Άμπελον» της Εκκλησίας μας και της Ελληνικής Πατρίδας. Κατατρώγουν τις σάρκες της και απομυζούν τους εύχυμους καρπούς της.

Χρειαζόμαστε βοήθεια. Όπως τότε το 1940. Και πιο παλιά. Όπως πάντοτε, από τότε δηλαδή που σα λαός ασπαστήκαμε την Νέα Πίστη του Χριστού και γίναμε ορθόδοξοι βαπτισμένοι Χριστιανοί Έλληνες. Σε όλες τις δύσκολες στιγμές, εκεί που τα ανθρώπινα πρόσωπα και τα γήϊνα μέσα αδυνατούσαν, είχαμε στο πλευρό μας την Υπέρμαχο Στρατηγό, τη Μεγάλη Βοήθεια, την Φοβερά Προστασία και την Γοργοεπήκοο Παναγία μας. Ήταν, είναι και θα είναι η μεγάλη Μητέρα μας, το Απόρθητον Τείχος και η «πάντα τύραννον απάνθρωπον εκβαλούσα της αρχής» από το πολυπαθές Γένος των Ελλήνων.

Σήμερα λοιπόν καλούμε την Παναγία μας με την Αγία Σκέπη της:

Να σκεπάσει τα παιδιά μας, τις ψυχές και τα σώματα, από του πολέμου της πορνείας και την μάστιγα των εμπόρων του λευκού θανάτου.

Να σκεπάσει τους μαθητές μας, το μυαλό και τη διάνοια, από «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα», μέσα κι έξω από την τάξη. Τα λόγια της αθεϊας, της αναρχίας, του υλισμού, του εθνικού αποπροσανατολισμού και του ηθικής αδιαφορίας και αναισθησίας.

Να σκεπάσει τη νεολαία μας από τα κηρύγματα του αντιεκκλησιαστικού μένους και της ανατροπής της παραδόσεώς μας, από ιδεολογίες που είναι ξένες προς την εμπειρία και τη μαρτυρία της Εκκλησίας μας και οι οποίες όπου εφαρμόστηκαν κατέστρεψαν το ανθρώπινο πρόσωπο και τις διαπροσωπικές σχέσεις.

Να σκεπάσει την οικογένεια, η οποία κυριολεκτικά βομβαρδίζεται από ένα πλήθος τηλεοπτικών σκουπιδιών, τα οποία εκπέμπονται μέσα στον ιερό χώρο κάθε σπιτιού και διδάσκουν: πώς να διαλύεται η ελληνική οικογένεια, πως οι σύζυγοι ακίνδυνα μπορούν να προδίδουν ο ένας τον άλλον, πως να συζούν πρόσωπα του ιδίου φύλου, πως η οικογένεια βλάπτει, πως τα παιδιά να μπαίνουν στην αμαρτία εξ απαλών ονύχων κι από την κούνια τους, πως όλοι να συμβιώνουν με συντρόφους χωρίς γάμο ορθόδοξο και πόσο καλοί είναι οι τούρκοι, οι γείτονες....

Να σκεπάσει τη θεολογία μας, από τους λαοπλάνους, όπως έλεγε και ο μακαριστός Φώτιος Κόντογλου, «ποὺ ἔρχουνται ἀπὸ τὰ Πανεπιστήμια τῆς ἀπιστίας, βαστώντας στὰ χέρια τους διπλώματα καὶ πιστοποιητικὰ τῆς θεολογίας, σὰν νὰ εἶναι ἡ θεολογία γιατρικὴ ἢ χημεία, καὶ χαλᾶνε μὲ τὴν πονηρὴ διδασκαλία τους τὰ ἁπλοϊκὰ πρόβατα τοῦ Χριστοῦ, λέγοντάς τους πὼς ἡ πίστη τους εἶναι δεισιδαιμονία καὶ τυπολατρεία, καὶ πὼς ἡ ἱερὴ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας τὴ μποδίζει νὰ συγχρονισθῆ, δηλαδὴ νὰ γίνει σὰν τὴ Χριστιανικὴ ἀθεΐα ποὺ λέγεται Προτεσταντισμός».

Να σκεπάσει την κοινωνία μας, η οποία συχνά ερωτοτροπεί με ακραίες συμπεριφορές και κινείται παρορμητικά σε μαζικές επιλογές που δεν διασώζουν τη διάρκεια της αληθινής σχέσεως με το Θεό.

Να σκεπάσει τους νέους γονείς, από τον κίνδυνο της απιστίας. «Η απιστία είναι «η πλατεία πύλη και ευρύχωρος οδός», που δεν πιστεύουνε πως είναι «η απάγουσα εις την απώλειαν», όπως είπε ο Χριστός, αλλά «εις την επί γης ευδαιμονίαν». Ενώ η πίστη είναι «η στενή πύλη και τεθλιμμένη οδός», που δεν πιστεύουνε πως είναι «η απάγουσα εις την ζωήν», αλλά «εις την επί γης δυστυχίαν και περιφρόνησιν». «Πολλοί εισίν οι εισερχόμενοι διά της πλατείας πύλης» κατά τον λόγο του Κυρίου, « και ολίγοι εισιν οι ευρίσκοντες την στενήν πύλην» ( ΦΚ).

Να σκεπάσει τον στρατό μας, από τη δειλία, την ανανδρία, την υποχωρητικότητα, τη βλασφημία των θείων και τα διάφορα ψεκτά πάθη της νεότητας και της αγνοίας.

Να σκεπάσει τις απελπισμένες ψυχές, τους ανέργους, τους φτωχούς, τους μοναχικούς, τους ατέκνους, τους αστέγους, τους απολυμένους, τους αφίλους, τους προδομένους και εγκαταλελειμμένους, τους καρκινοπαθείς και ανιάτως και διαρκώς νοσούντες, τους αξαπατημένους και παντοιοτρόπως αδικημένους, από την αυτοκτονία, την εκδίκηση, την κατάρα και την απιστία.

Να σκεπάσει την πολιτική ζωή και το κοινοβουλευτικό μας πολίτευμα, από την περιφρόνηση, από την απειλή των ασπόνδων φίλων μας, από τον υπολογισμό, από την υποκρισία, από τον φόβο, και τη σατανοπληξία, τον χρηματισμό, την ξενοδουλεία και τη φαλκίδευση της αξιοπρεπείας μας.

Να σκεπάσει την πατρίδα και το Έθνος μας, από ανθρώπους μέσα και έξω από τα σύνορα, οι οποίοι «Θεόν δεν φοβούνται και ανθρώπους δεν εντρέπονται» και στηρίζουν την εξουσία τους στο ψέμα, στη βία και την καταστολή και στη συνδρομή ξένων κέντρων και προσώπων.

Να σκεπάσει την Εκκλησία μας, κλήρο και λαό, μοναχούς και λαϊκούς, από την εκκοσμίκευση, από την αίρεση από τον μοντερνισμό, τον επάρατο οικουμενισμό και τον άθεο συγκρητισμό, τον συμβιβασμό και την αλλοίωση του ορθοδόξου ευαγγελικού μηνύματος.

Να σκεπάσει τα αγέννητα παιδιά, από το φονικό νυστέρι του γιατρού, από την ολιγοπιστία της δύστυχης μάνας και από τον εγκληματικό λογισμό και την ολέθρια απόφαση του πατέρα.

Να σκεπάσει την απανταχού της Γης Ορθοδοξία μας και ιδιαίτερα τη χειμαζόμενη και διωκόμενη Μ. Ανατολή από την ισλαμική βία, αλλά και τη χώρα και τα νησιά μας, τα σύνορά μας και τις πόλεις μας, την Κύπρο, τη Θράκη και τη Μακεδονία μας, από τον φανατισμό και την εισαγόμενη πληθυσμιακή εισβολή, η οποία διαλύει τη συνεκτικότητα του κοινωνικού ιστού και δημιουργεί προϋποθέσεις κοινωνικής έκρηξης και σύγκρουσης.

Τέλος,  να μας σκεπάζει η Παναγία μας από τις εισηγήσεις, πλεκτάνες, σκάνδαλα και παγίδες του διαβόλου, αλλά και «της φοβεράς του σεισμού απειλής, από αιφνιδίου θανάτου και εμφυλίου πολέμου, από λιμού, λοιμού καταποντισμού και την ώραν της εξόδου μας, την ψυχήν μας, από τας σκοτεινάς όψεις των πονηρών δαιμόνων».

Μέσα σ΄ αυτά τα δύσκολα χρόνια που όρισε ο Άγιος Θεός να ζήσουμε και στα οποία κινδυνεύουμε από «τα βέλη του πονηρού τα πεπυρωμένα», και «από πάσαν σατανικήν ενέργειαν των στυγερών δαιμόνων και των φθοροποιών ανθρώπων» δεν μας άφησε μόνους και ορφανούς, απροστάτευτους και ακάλυπτους, αλλά μαζί με τα άγια Μυστήρια, τα άγια τάγματα των αγγέλων και των αγίων, μας χάρισε και την Παναγία Μητέρα του.

Η κυρία λοιπόν Θεοτόκος, Της οποίας ως «Μητρός η δέησις πολλά ισχύει προς ευμένειαν Δεσπότου», μπορεί όχι μόνο να εισηγηθεί να κάνει ο Κύριος και Θεός μας το νερό κρασί, αλλά και από το πικρό της παρούσης καταστάσεως να βγάλει το γλυκύ της πνευματικής ωφελείας. Οπωσδήποτε δε να μας γλυτώσει από το μεγάλο πέρασμα της ζωής μας στην ατέρμονη αιωνιότητα. Για αυτό κι εμείς την παρακαλούμε προσκυνώντας την τιμητικά και λέγοντας από τα βάθη της ψυχής μας την ευχήν του Αποδείπνου:

«Αλλ' ως του Φιλανθρώπου Θεού Μήτηρ, φιλανθρώπως σπλαγχνίσθητι επ' εμοί τω αμαρτωλώ και ασώτω, και δέξαι μου την εκ ρυπαρών χειλέων προσφερομένην Σοι δέησιν, και τον Σον Υιόν, και ημών Δεσπότην και Κύριον, τη μητρική Σου παρρησία χρωμένη δυσώπησον, ίνα ανοίξη καμοί τα φιλάνθρωπα σπλάγχνα της Αυτού αγαθότητος, και, παριδών μου τα αναρίθμητα πταίσματα, επιστρέψη με προς μετάνοιαν, και των Αυτού εντολών εργάτην δόκιμον αναδείξη με. Και πάρεσό μοι αεί ως ελεήμων, και συμπαθής, και φιλάγαθος, εν μεν τω παρόντι βίω, θερμή προστάτις και βοηθός, τας των εναντίων εφόδους αποτειχίζουσα, και προς σωτηρίαν καθοδηγούσα με. Και εν τω καιρώ της εξόδου μου, την αθλίαν μου ψυχήν περιέπουσα, και τας σκοτεινάς όψεις των πονηρών δαιμόνων πόρρω αυτής απελαύνουσα. Εν δε τη φοβερά ημέρα της Κρίσεως, της αιωνίου με ρυομένη κολάσεως, και της απορρήτου δόξης του Σου Υιού και Θεού ημών κληρονόμον με αποδεικνύουσα. Ης και τύχοιμι, Δέσποινά μου, Υπεραγία Θεοτόκε, δια της Σης μεσιτείας και αντιλήψεως, χάριτι και φιλανθρωπία του Μονογενούς Σου Υιού, του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού. Ω πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις, συν τω ανάρχω Αυτού Πατρί, και τω Παναγίω, και αγαθώ, και ζωοποιώ Αυτού Πνεύματι, νυν και αεί, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Το πρωί της 2ας Νοεμβρίου 1912, από το λιμάνι του Μούδρου της Λήμνου, αποπλέει Μοίρα του Ελληνικού Στόλου με επικεφαλής το θρυλικό Θωρηκτό «Γ. Αβέρωφ», υπό τον Ναύαρχο Παύλο Κουντουριώτη, και κατευθύνεται προς το Άγιο Όρος.

Η παρουσία των πολεμικών σκαφών στα ανοικτά της χερσονήσου του Άθω, γίνεται αντιληπτή από τους μοναχούς των παραθαλασσίων μοναστηριών και κελλιών και κάτω από τις χαρμόσυνες κωδωνοκρουσίες εκατοντάδων καμπάνων τα πλοία πλησιάζουν τις ακτές του Αγίου Όρους.

Στις 11.30 οι Μονές φέρονται σημαιοστολισμένες ενώ οι μοναχοί αλλαλάζοντας από χαρά κανονιοβολούν και τυφεκιοβολούν. Το Θωρηκτό "Γ. Αβέρωφ" ανταποδίδει με 21 χαιρετιστήριες βολές.

Στη Δάφνη αγκυροβολεί το Αντιτορπιλικό «Θύελλα» και αποβιβάζει άγημα από 40 άνδρες, οι οποίοι ανεβαίνουν και απελευθερώνουν τις Καρυές. Ο επικεφαλής αξιωματικός του αγήματος «εν ονόματι του Βασιλέως των Ελλήνων» επικυρώνει την αποβατική ενέργεια και χαρακτηρίζει τον Καϊμακάμη, τους υπαλλήλους και τη μικρή τουρκική δύναμη «ως αιχμαλώτους πολέμου άνευ πολεμικής τινός ενεργείας». Ταυτόχρονα στη Δάφνη και στις Καρυές υψώνεται η Ελληνική Σημαία.

Το «Γ. Αβέρωφ» με τα ανιχνευτικά «Ιέραξ» και «Πάνθηρ» κατευθύνονται στον όρμο του Πρόβλακα, κοντα στα Νέα Ρόδα, όπου αποβιβάζουν 200 άνδρες, οι οποίοι καταλαμβάνουν την διώρυγα του Ξέρξη. Από τη στιγμή αυτή, στις 2 Νοεμβρίου 1912, μετά από 488 χρόνια υποδουλώσεως, ταπεινώσεων και πολλών περιπετειών, το Άγιον Όρος απελευθερώνεται. Στις 18.00 τα πλοία αποπλέουν για Λήμνο, εκτός του "Θύελλα" που σπεύδει προς Ικαρία.

Την επόμενη ημέρα, στις 3 Νοεμβρίου, συνήλθαν σε συνεδρίαση οι αντιπρόσωποι όλων των Μονών, εκτός της Ρωσικής, και υπεγράφη στον κώδικα των πρακτικών της συνεδρίας πράξη, δια της οποίας διαπιστωνόταν η κατάλυση των τουρκικών αρχών. Η επίσημη δε πράξη έγινε στις 5 Νοεμβρίου 1912.

Έλληνες στρατιώτες στην απελευθέρωση του Αγίου Όρους, το 1912. Αναμνηστική φωτογραφία με μοναχούς στην Κερασιά, στην πορεία τους προς την κορυφή του Άθω (πάνω)

Στρατιώτες στα K αυσοκαλύβια, 1912 (κάτω)

φωτογραφίες http://www.athosmemory.com

Στις 4 Νοεμβρίου 1912 η Ιερά Κοινότητα αποστέλλει ευχαριστήριο τηλεγράφημα για την απελευθέρωση του Αγίου Όρους στον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, ο οποίος και απάντησε ως εξής:

«Ο Πρόεδρος του Υπουργικού Συμβουλίου

Εν Αθήναις τη 25η Νοεμβρίου 1912

Πανοσιολογιώτατοι,

Μετά βαθυτάτης συγκινήσεως αποδεχόμενος τον φιλόστοργον υμών ασπασμόν ευχαριστώ από μέσης καρδίας επί ταις τιμητικαίς εκφράσεσι, δι' ων με περιβάλλουσι αι υμέτεραι Αγιότητες.

Αντισυγχαίρων δε επί ταίς νίκαις, αίτινες θεία συνάρσει στέψασαι τα ελληνικά όπλα απελύτρωσαν και τους της Αθωνιάδος τόπους, επικαλούμαι τας προς τον Ύψιστον υμετέρας δεήσεις υπέρ της κατά τους κοινούς πόθους περατώσεως του Ιερού αγώνος.

Ελευθέριος Κ.Βενιζέλος».-

φωτογραφίες ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΕΣΤΙΑ

Η πλειοψηφία των μοναχών, πλην των Ρώσων, πανηγυρίζει το τέλος της αλλόθρησκης οθωμανικής κατοχής και κυρίως για την αυτονόητη προοπτική ενσωμάτωσης του Αγίου Όρους στον Εθνικό Κορμό. Ωστόσο η de jure αναγνώριση της Ελληνικής κυριαρχίας στον Άθω, που αρχικά επιχειρήθηκε να αποτραπεί από άλλα ορθόδοξα κράτη, έγινε το 1919 με τη Συνθήκη του Νεϊγύ και οριστικά το 1920 με τη Συνθήκη των Σερβών.

Και ενώ όλη η Ελλάδα πανηγύριζε την απελευθέρωση της Μακεδονίας και το Άγιον Όρος τη δική του, φανερά πλέον και απροσχημάτιστα στην Ιερά Μονή Ζωγράφου «βρέθηκε» εγκατεστημένος όχι ευκαταφρόνητος σε αριθμό και οπλισμό επίλεκτος για την αποστολή, βουλγαρικός στρατός και η Μονή υπό βουλγαρική κυριαρχία και κατοχή.

Στη φωτογραφία εικονίζεται το απόσπασμα του βουλγαρικού στρατού. Στο πίσω μέρος η φωτογραφία φέρει στα βουλγαρικά την υπογραφή του αρχηγού του αποσπάσματος «Αξιωματικός Γεώργιος Δημητρίεβιτς» και τη σημείωση: «Στρατιώται από την Βουλγαρίαν εις το Άγιον Όρος εις την Μονήν Ζωγράφου, 23 Μαρτίου 1913».

Οι βούλγαροι επιδίωξαν μόνιμη εγκατάσταση στη Μονή Ζωγράφου και στο επίνειο αυτής. Παράλληλα άρχισαν να διεκδικούν μέρος της Αγιορείτικης γης για το βουλγαρικό κράτος. Ύψωσαν τη βουλγαρική σημαία στη μονή και παρέμειναν και όλο το χειμώνα και την άνοιξη του 1913. Εν τω μεταξύ το απόσπασμα προχώρησε μέχρι τις Καρυές, πρωτεύουσα του Όρους, αλλά εκεί η παρουσία Ελληνικών δυνάμεων συνετέλεσε στην επιστροφή των Βουλγάρων στη μονή Ζωγράφου χωρίς να δημιουργηθούν επεισόδια.

Το ελληνικό κράτος όμως άρχισε να ανησυχεί και να λαμβάνει μέτρα προληπτικώς καθώς οι σχέσεις Ελλήνων και Βουλγάρων οξύνθηκαν τόσο ώστε να επίκειται η κήρυξη πολέμου μεταξύ τους, που άλλωστε συνέβη. Η δύναμη του Ελληνικού στρατού και της Χωροφυλακής, που είχε εγκατασταθεί στο Άγιον Όρος ήταν μικρή. Έτσι ύστερα από συνεννόηση του Έλληνα αστυνόμου με δύο κελιώτες μοναχούς, τους Γέρομτα Αβέρκιο και Ιωάννη Κομβολογά δημιουργήθηκε εθελοντικό σώμα στις Καρυές από 100 περίπου Έλληνες κελλιώτες και άλλους εργαζόμενους σε διάφορες μονές.

Μετά την έναρξη του Β' Βαλκανικού πολέμου και την άρνηση του βουλγαρικού στρατού να παραδοθεί σε μονάδα του Ελληνικού στόλου, ομάδα κελλιωτών και λαϊκών με επί κεφαλής τον αστυνόμο, πολιόρκησε την οχυρωμένη μονή Ζωγράφου και έριξε μερικές εκφοβιστικές βολές. Η στενή πολιορκία και η πάροδος του χρόνου ανάγκασαν το βουλγαρικό τμήμα να παραδοθεί στις 21 Ιουνίου και να μεταφερθεί αιχμάλωτο στον Πειραιά. Εν τω μεταξύ είχε αναγγελθεί η νικηφόρος προέλαση και καταδίωξη του βουλγαρικού στρατού από τον Ελληνικό στις μάχες Κιλκίς- Λαχανά. Κάτι παρόμοιο είχε συμβεί και με την κατάληψη της Θεσσαλονίκης από τον Ελληνικό στρατό όπου οι Βούλγαροι εξεδιώχθησαν με μάχη.

Οι Έλληνες δεν προέβησαν σε καμιά ενέργεια κατά των Ζωγραφιτών μοναχών εφόσον είχαν αποχωρήσει και τα στρατεύματα από εκεί.

ΚΡΗΤΕΣ ΚΑΙ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΑΘΩΝΟΣ

του Παναγιώτη Μελικίδη

Το Άγιον Όρος απελευθερώθηκε στη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων και συγκεκριμένα τον Νοέμβριο του 1912. Στο σημείωμα αυτό θα αναφερθούμε σε κάποιες πτυχές, αρκετά ενδιαφέρουσες πιστεύω, που αφορούν την απελευθέρωση του Άθωνα από τον τουρκικό ζυγό, βασισμένοι κυρίως στο πόνημα του ιστορικού Α. Στιβακτάκη «Το Άγιον Όρος και η Κρήτη».

Η διαταγή για την κατάληψη του Αγίου Όρους απευθυνόταν στο Πρώτο Ανεξάρτητο Τάγμα Κρητών-Τάγμα Κολοκοτρώνη- επικεφαλής του οποίου ήταν ο στρατηγός Ιωάννης Σ. Αλεξάκης. Το Τάγμα αυτό είχε ως πεδίο επιχειρήσεων την περιοχή της Χαλκιδικής και πήρε εντολή να κινηθή προς την Ιερισσό, την πύλη του Αγίου Όρους στην ανατολική πλευρά της χερσονήσου του Άθω. Αποστολή των Κρητικών ήταν να αποτραπή πιθανή προσπάθεια των βουλγαρικών στρατευμάτων να καταλάβουν το Περιβόλι της Παναγίας με την πρόφαση ότι η Ι.Μ. Ζωγράφου ανήκει στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Βουλγαρίας. Πράγματι η παρουσία ελληνικού στρατού στην πόλη της Ιερισσού έπαιξε αποτρεπτικό ρόλο ακόμα και στη σκέψη των Βουλγάρων να «ελευθερώσουν» πρώτοι τον Άθωνα από τους Τούρκους.

Για την επίτευξη του δεύτερου στόχου ο λόχος των Κρητών ξεκίνησε την Κυριακή 4 Νοεμβρίου 1912 και στις 10, περίπου, η ώρα για να πραγματοποιήση τη δεύτερη φάση του σχεδίου που ήταν η απελευθέρωση του Όρους, χωρίς όμως να γνωρίζη ότι δυό μέρες πριν τμήματα του ελληνικού στρατού και του ναυτικού κατέλαβαν τη μοναστική πολιτεία. Αφού, λοιπόν, προχώρησαν και φτάσανε στον λεγόμενο Ισθμό του Ξέρξη, πληροφορήθηκαν ότι το Όρος καταλήφθηκε ήδη από ελληνικές δυνάμεις και δίνονταν εντολή να μην προχωρήσουν άλλο αφού δεν υπήρχε πλέον λόγος.

Η μεταφορά της διαταγής στενοχώρησε τους Κρήτες, οι οποίοι εκείνες τις ημέρες ζούσαν με την ελπίδα, την χαρά και το όραμα ότι αυτοί πρώτοι θα απελευθέρωναν το Άγιον Όρος. Έτσι συγκεντρώθηκαν οι στρατιώτες ανά ομάδες και άρχισαν να εκδηλώνουν τα συναισθήματά τους. Οι ζωηρότεροι, κατά τη μαρτρυρία του στρατηγού Αλεξάκη, έλεγαν: «Ίσαμε επαέ ναρθούμε, στο κατώφλι του Αγίου Όρους, και να μην πάμε παραμέσα, να ίδωμεν έστω μίαν Μονήν, ποιός Θεός το θέλει;». Μάλιστα στην αναφορά του Λόχου (6 Νοεμβρίου 1912) παρουσιάστηκαν μερικοί στρατιώτες που ζητούσαν να μεταβούν στην Αθωνική πολιτεία, αλλά ο λοχαγός τους εξήγησε ότι βάσει των διαταγών κάτι τέτοιο ήταν αδύνατον.

Πως όμως εξηγείται η αγάπη των Κρητικών για το Άγιον Όρος; Πέρα από την αίγλη που έχει σ' όλη την Χριστιανωσύνη, οι Αγιορείτες πατέρες συχνά έφερναν στη Κρήτη ιερά άμφια, θαυματουργές εικόνες, ιερά λείψανα κατά τη διάρκεια κυρίως των συχνών και αιματηρών κρητικών επαναστάσεων εναντίον του τουρκικού ζυγού, προκειμένου να ανυψώσουν το ηθικό των Κρητικών. Επίσης Αγιορείτες έφερναν το εργόχειρά τους για να τα πουλήσουν στο νησί. Ακόμη οι στρατιώτες του λόχου είχαν ακούσει για την ζωή αγιασμένων μοναχών του Άθω, για τα κειμήλια που φυλάσσει κάθε Μονή, για τις θαυματουργές εικόνες και για τα άγια λείψανα, όπως επίσης ξέρανε και για το μοναδικό φυσικό περιβάλλον της περιοχής αυτής.

Πηγή: Αγιορείτικες Μνήμες

Ομιλία Επισκόπου Καρπασίας στο Διεθνές Επιστημονικό-Πρακτικό Συνέδριο που διεξήχθη στην πόλη της νήσου Σαχαλίνη της Ρωσίας με γενικό θέμα:

 "Ολοκληρωτικές σέκτες και Πολιτεία:

 Προκλήσεις στην πνευματική ασφάλεια του ατόμου".

 21 και 22 Οκτωβρίου 2014

Μὲ ἰδιαίτερη χαρὰ καὶ συγκίνηση βρίσκομαι σήμερα μαζί σας καὶ θεωρῶ μεγάλη εὐλογία ἀπὸ τὸν Θεό, τὸ ὅτι μου δίνεται ἡ εὐκαιρία νὰ σᾶς συναντήσω καὶ νὰ σᾶς μιλήσω γιὰ ἕνα πάρα πολὺ ἐνδιαφέρον καὶ σημαντικὸ θέμα. Πρῶτα, θὰ ἤθελανὰεὐχαριστήσωτόνΣεβασμιώτατονἈρχιεπίσκοποΝοτίουΣαχαλίνι καί Κουρίλων Νήσων κ. Τύχωνα, τόν Πρόεδρο τῆς Τοπικῆς Κυβέρνησης τοῦ Σαχαλίνι καί τό Κέντρο Ἅγιος Εἰρηναῖος γιὰ τὴν τιμητικὴ πρόσκληση πού μου ἀπεύθυναν γιὰ νὰ ἔρθω στήν μακρινή καί ὄμορφη αὐτή Νήσο καί νά εἶμαι ἕνας ἐκ τῶν εἰσηγητῶν τοῦ διεθνούς αὐτοῦ Συνεδρίου.

Νά σημειώσω ἀπό τήν ἀρχή ὅτι θά μιλήσω ὡς Ὀρθόδοξος θεολόγος, ἀλλά ἡ ὁμιλία μου πηγάζει ἀπό τήν πολυετή ἐμπειρία μου στήν μελέτη τῶν σεκτῶν, αἱρέσεων καί στήν ποιμαντική τους ἀντιμετώπιση, μέσα στούς κόλπους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Ἔτσι, θὰ προσπαθήσω μέσα ἀπὸ τὴν ὁμιλία, τὴν ὁποία θὰ ἀναπτύξουμε, νὰ σᾶς ἐξηγήσω γιατί οἱ αἱρέσεις εἶναι ἐπικίνδυνες καὶ γιατί εἶναι ἀναγκαῖο καὶ ἀπαραίτητο, ὡς Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, νὰ ἀντιμετωπίζουμε τὴ δραστηριότητα ὅλων αὐτῶν τῶν ὁμάδων, μέσα στὸ δικό μας τὸν χῶρο.

Κατ᾽ ἀρχάς θέλω νά τονίσω ὅτι στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν κάνουμε ἰδεολογική ἀντιπαράθεση ἤ δέν ὑπάρχει πολεμκή διάθεση, ἔναντι τῶν αἱρέσεων, ἀλλά ἡ προσέγγιση μας εἶναι καθαρά ποιμαντική. Δέν ἀντιμετωπίζουμε τίς σέκτες ἐπειδή διδάσκουν κάτι διαφορετικό ἀπό αὐτό πού πιστεύουμε καί διδάσκουμε ἐμεῖς. Ἡ ὅληἐργασία πού κάνουμε ἔχεισχέση, ὅπως θά δοῦμε καί πιό κάτω, μέ τήν πνευματική τελείωση τοῦ ἀνθρώπου, ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Γι᾽αὐτό καί θά ἦταν πολύ χρήσιμο νά δοῦμε μέ πολύ συντομία τί ἀκριβῶς ἐννοεῖ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία σωτηρία- πνευματικήτελείωση τοῦ ἀνθρώπου.

Ἡ ἱεραποστολή- ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας μέσα στόν κόσμο ἀποσκοπεῖ στήν πνευματική καλλιέργεια τοῦ ἀνθρώπου, ὥστε νά φθάσει σέ τέτοια πνευματική ποιότητα (ἁγιασμό), πού νά τόν καθιστᾶ ὑγιή. Γι’ αὐτό καί ἡ πίστη, ἡ ὁποῖα καθιστᾶ ἕνα ἄνθρωπο μέλος τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ὁποῖος εἶναι πνευματικά- ψυχικά ὑγιής, ἔχει συνέπειες σ’ ὅλο τόν κόσμο. Ἡ πίστη ἑνός ἁγίου (πνευματικά ὁλοκληρωμένου ἀνθρώπου μέ ἐσωτερική πνευματική ποιότητα) εὐεργετεῖ ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα. Ἡ πιστεύουσα ὕπαρξη, στήν αὐθεντική της κατάσταση εἶναι τό ἄνοιγματοῦ κόσμου γιάνάεἰσέλθει ἡ Χάρις καί νάκαταστεῖ διά τῆςΧάριτος ὑγιής.

Συνεπῶς, ἡ ζωή τῆςἘκκλησίαςἔχειὡςσκοπόνάμεταγγίσει ζωή στούς ἀνθρώπους γιά νά ζήσουν μία αὐθεντική, γνήσια ζωή, στά ὅρια τῆς παρούσης ζωῆς, μέ προοπτική τήν αἰώνια- ἀτελεύτητο ζωή.

Ὁ ἄνθρωπος εἶναι προορισμένος- δημιουργημένος μέ βάση κάποιες

προδιαγραφές. Πορευόμενος, πάνω σ’ αὐτές τίς προδιαγραφές, φθάνει καί μένει στήν τελειότητα- αὐθεντικότητα τῆς φύσης του. Ἔγκειται στόν ἄνθρωπο νά διατηρήσει καί νά τελειοποιήσει τή φύση του. Φυσικά, ἐπειδή ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι οὔτε αὐτοδημιούργητος, οὔτε αὐτο- κίνητος δέν μπορεῖ ἀπό μόνος του νά αὐτο- ὁλοκληρωθεῖ.

Ὁ φυσιολογικός- ὑγιής τρόπος ὕπαρξης τοῦ ἀνθρώπου εἶναι νά εἶναι ἐνάρετος καί διά τῆςἐνάρετης ζωῆς νάὁλοκληρωθεῖ- τελειωθεῖπνευματικά.

Σκοπός καί προορισμός τῆς ἀνθρώπινης φύσης, εἶναι μέσα ἀπό τήν κοινωνία τῆς

Χάριτος τοῦ Θεοῦ νά διατηρήσει τήν αὐθεντικότητα- γνησιότητα της καί νά ὁδηγηθεῖστή σωτηρία- θέωση.

Πηγή: Παγκύπρια Ένωση Γονέων

Ο νέος Μητροπολίτης Βαγδάτης και Κουβέιτ, κ. Ghattas Hazim, συνειδητοποιεί ότι η θέση που του ανετέθη από την Ιερά Σύνοδο του Πατριαρχείου Αντιοχείας, στην οποία προεξάρχει ο Πατριάρχης Ιωάννης Ι΄ Yazigi, δεν είναι εύκολη.

Ο κ. Χαζίμ αναγνωρίζει ότι η αποστολή του θα μπορούσε να πάρει θρυλική διάσταση, και ότι απαιτείται μεγάλη προσπάθεια για να επουλωθούν οι πληγές των Χριστιανών στην αραβική περιφέρεια, ιδιαίτερα στη Βαγδάτη και στο υπόλοιπο Ιράκ. Η αποστολή αυτή ξεκινά ήδη από το 1991, κατά τη διάρκεια της εισβολής του Σαντάμ Χουσεΐν στο Κουβέιτ, και συνεχίζεται έως σήμερα με διάφορες μορφές. Η αποστολή συνίσταται στην παροχή κατάλληλων συνθηκών για την ασφάλεια των Χριστιανών στον τόπο τους και τη συνέχιση της παρουσίας τους, ιδιαίτερα της Ορθόδοξης παρουσία στη Μεσοποταμία.

Ο κ. Χαζίμ κατάγεται από την πόλη Mhardeh στην επαρχία της Χάμα της Συρίας, η οποία είναι και η πατρίδα άνω των 20 χιλιάδων Χριστιανών. Είναι ο ανιψιός του αείμνηστου Πατριάρχου Αντιοχείας Ιγνατίου Δ΄ και κανονικά επρόκειτο να εγκατασταθεί στην επισκοπή του πριν από το τέλος του έτους, από τον Πατριάρχη που τον διόρισε στη θέση αυτή, με τη δικαιοδοσία και της ορθόδοξης επισκοπής του Κουβέιτ.

Ο κ. Χαζίμ τόνισε την ανάγκη να μην αφεθούν ο Χριστιανοί του Ιράκ να αισθάνονται μόνοι. Περιέγραψε τους ιερείς των εκεί ενοριών ως ήρωες και αληθινούς μαχητές, μιας και ουδέποτε εγκατέλειψαν τους Ορθόδοξους κατοίκους, αλλά νοιάζονταν γι’ αυτούς και επεδίωκαν να ανταποκριθούν στις ανάγκες τους, παρά τις αντίξοες συνθήκες.

 Ο κ. Χαζίμ αποκάλυψε στην «Ασ-Σαφίρ» συγκλονιστικά στοιχεία για την ορθόδοξη παρουσία στο Ιράκ. Μόνον 30 από τις 600 οικογένειες έχουν παραμείνει στην Βαγδάτη, ενώ οι υπόλοιποι εκτοπίστηκαν μετά την εισβολή στο Κουβέιτ, και στη Μοσούλη υπάρχουν λιγότερες από 10 οικογένειες.

Στη Βασόρα όλες οι Ορθόδοξες οικογένειες έχουν εκτοπιστεί, έπειτα από τις σφαγές που έγιναν στα μέλη τους και τις απειλές που δέχθηκαν. Στην πραγματικότητα, το 90% των Ορθοδόξων Χριστιανών του Ιράκ έχουν φύγει εξαιτίας του χάους και της έλλειψης ασφάλειας που επικρατεί στη χώρα, σε όλο το χρονικό διάστημα της τελευταίας γενιάς.

Ο κ. Χαζίμ ελπίζει ότι η Ερμπίλ, στην κουρδική περιφέρεια του Ιράκ, θα μπορούσε να γίνει ένα καταφύγιο για τους Χριστιανούς, καθώς φαίνεται ως μια πολλά υποσχόμενη περιφέρεια λόγω του μεγέθους των οικονομικών και εμπορικών επενδύσεων που πραγματοποιούνται εκεί. Αλλά και το ότι «καλωσορίζει όλους τους γιούς μας που μετακινούνται σ’ αυτήν από το Ιράκ, τη Συρία και το Λίβανο», όπως δηλώνει ο Χαζίμ.

Ο κ. Χαζίμ λέει πως «το Ορθόδοξο δόγμα αναγνωρίζεται από την ιρακινή νομοθεσία και το σύνταγμα. Η κατάστασή μας είναι ίδια με αυτή στο Λίβανο και στη Συρία. Έχουμε δύο Εκκλησίες, ένα Σχολείο, που θεωρείται από τα εξέχοντα σχολεία της Βαγδάτης, Οίκο Ευγηρίας, Ορφανοτροφείο, και ένα κέντρο για αθλητικές, πολιτιστικές και μορφωτικές δραστηριότητες».

Και συνέχισε: «είναι δύσκολο να μιλήσω εκ του μακρόθεν για την επικρατούσα κατάσταση. Μόλις φθάσω εκεί και εξετάσω την πραγματική κατάσταση θα είμαι σε θέση να θέσω τις στρατηγικές μας και να προσδιορίσω τις προτεραιότητες που θα εξυπηρετήσουν τους ανθρώπους και τις ενορίες μας, για να τους βοηθήσω να παραμείνουν στην πατρίδα τους. Η επιστροφή, όσων έχουν εκτοπιστεί, στις οικίες τους εξαρτάται από την πολιτική κατάσταση και την αίσθημα ασφάλειας. Δεν μπορούμε να παροτρύνουμε κάποιον να επιστρέψει σε συνθήκες εξελισσόμενου πολέμου σε διάφορες περιοχές του Ιράκ».

Σχετικά με το ερώτημα εάν η Δύση συμβάλλει στην εκκένωση του Ιράκ από τους Χριστιανούς λόγω των διευκολύνσεων που τους παρέχει, ο κ. Χαζίμ είπε: «Δεν είναι αλήθεια ότι η Δύση διευκολύνει την μετανάστευση των Χριστιανών. Γνωρίζω πολλούς Χριστιανούς, και Ορθοδόξους ιδιαίτερα, που πήγαν σε πρεσβείες και δεν πήραν βίζα. Άλλοι κατέφυγαν στα Ηνωμένα Έθνη και άλλους διεθνείς οργανισμούς με σκοπό να μεταναστεύσουν και ούτε αυτό προχώρησε».

Ο κ. Χαζίμ πιστεύει ότι οι Χριστιανοί σφαγιάζονται στο Ιράκ και η Δύση δεν σηκώνει το δακτυλάκι της για να τους προστατεύσει. Ό,τι έκανε η Γαλλία ήταν απλά «από υποχρέωση». Ο ανησυχίες του κ. Χαζίμ δεν περιορίζονται στην πιθανότητα αρνητικών εξελίξεων στην παρουσία των Χριστιανών στο Ιράκ. Ο φόβος του επεκτείνεται για ανάλογες εξελίξεις σε όλη την αραβική περιφέρεια.

Μας είπε πώς ανησυχεί για τον πολιτισμό της Μεσοποταμίας και του Ευφράτη: «Εμείς έχουμε μια ισχυρή κληρονομιά, πριν και από τον Χριστιανισμό και κατά τη διάρκεια του Χριστιανισμού και του Ισλάμ. Αυτή η κληρονομιά είναι σε κίνδυνο και εμείς το βλέπουμε μέσα και από τις παραβιάσεις που γίνονται στους Ναούς και σε άλλους χώρους λατρείας. Φοβόμαστε για την κουλτούρα της αποδοχής και της συνύπαρξης επειδή είναι επίσης σε κίνδυνο.

»Δεν πιστεύω ότι η διαίρεση είναι η ορθή οδός της σκέψης, καθώς και το Ισλάμ βρίσκεται σε κίνδυνο. Δεν πιστεύω ότι η σημερινή εκστρατεία είναι μόνον ενάντια στους Χριστιανούς το Ισλάμ είναι μια αποκλίνουσα θρησκεία που επίσης απειλείται». Ο κ. Χαζίμ παρ’ όλους τους κινδύνους προτρέπει να μην επικρατήσει πανικός.

«Είμαστε βασικό συστατικό του πολιτισμού της περιοχής. Απειλούνται Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι, όλων των κλάδων Θα μεταφέρω το λόγο του Θεού στο ποίμνιό μου στη Βαγδάτη και στο Κουβέιτ: Μη φοβού το μικρόν ποίμνιον, μετά σου γαρ ειμί. ει εμέ εδίωξαν, και υμάς διώξουσιν. Δεν θα φοβηθούμε, επειδή δεν είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Θα μείνουμε, όσο η πίστη παραμένει και όσο ο Θεός μας υπάρχει θα εξακολουθούμε να είμαστε παρόντες».

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «As-Safir» του Λιβάνου (18.10.14)
Αναδημοσίευση στα αγγλικά στο «al-monitor», 21.10.14,
Απόδοση στα ελληνικά: Σωτήρης Δημόπουλος

Πηγή, http://www.defence-point.gr/news/?p=114844

Στήν ἀρένα αὐτῆς τῆς πρόσκαιρης ζωῆς πού δέν εἶναι ἀνθόσπαρτος ἀλλά “κοιλάδα κλαυθμῶνος”, οἱ πιστοί τοῦ Χριστοῦ ἔχουν νά ἀγωνιστοῦν σκληρά καί νά ἀντιμετωπίσουν χιλιάδες πειρασμούς (ἐξωτερικούς κι ἐσωτερικούς), δοκιμασίες καί θλίψεις, καθώς καί ἀμέτρητους ἐχθρούς (ἐξόν ἀπό τά πάθη τους καί τόν κόσμο, τόν Διάβολο καί τήν πληθώρα τῶν δαιμόνων του).

“Τὸ λοιπόν, ἀδελφοί μου, ἐνδυναμοῦσθε ἐν Κυρίῳ καὶ ἐν τῷ κράτει τῆς ἰσχύος αὐτοῦ. ἐνδύσασθε τὴν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸ δύνασθαι ὑμᾶς στῆναι πρὸς τὰς μεθοδείας τοῦ διαβόλου· ὅτι οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις” (Ἐφεσ. 6, 10-12).

Οἱ πειρασμοί στόν ἄνθρωπο, εἶναι σάν ἕνα ζευγάρι μάτια. Ὅπως τά μάτια μποροῦν νά περιστρέφονται κυκλικά καί νά ἀντιλαμβάνονται ὅ,τι ὑπάρχει σέ ὅλες τίς κατευθύνσεις, ἔτσι καί οἱ πειρασμοί μποροῦν νά περιστρέφονται καί νά ξεπροβάλλουν ἀπό ὅλες τίς κατευθύνσεις. Κι ὅπως τά μάτια εἶναι τό ἕνα δεξιά καί τό ἄλλο ἀριστερά, ἔτσι καί οἱ πειρασμοί προέρχονται ἄλλωτε ἐξ ἀριστερῶν καί ἄλλωτε ἐκ δεξιῶν. Κι ὅπως ἐμεῖς μέ τά μάτια βλέπουμε συνεχῶς πρός τόν κόσμο, ἔτσι καί οἱ πειρασμοί βλέπουν συνεχῶς πρός ἐμᾶς, ἐμεῖς εἴμαστε ὁ κόσμος τους. Κι ὄπως τά μάτια κάποτε κλείνουν γιά νά ξεκουραστοῦν ἤ νά παραδοθοῦν στόν Μορφέα κι ἔπειτα πάλι ἀνοίγουν, ἔτσι καί οἱ πειρασμοί. Κάποιες φορές “κοπάζουν”, “σιγοῦν”, ἀλλά καί πάλι ὁρμοῦν μέ δύναμη ἐναντίον μας καί κατά πάνω μας ἀνύστακτα. Κι οὔτε θά μᾶς ἀφήσουν ἀπολέμητους μέχρι τελευταίας πνοῆς. Νά μήν θρέφουμε λοιπόν φροῦδες ἐλπίδες ἐπ’ αὐτοῦ. Ἀντιθέτως, νά εἴμαστε πάντοτε ξάγρυπνοι καί ἑτοιμοπόλεμοι στίς ἐπάλξεις.

“Γρηγορεῖτε καὶ προσεύχεσθε, ἵνα μὴ εἰσέλθετε εἰς πειρασμόν” (Ματθ. 26, 41).

Ἄς ὑποθέσουμε πώς ἡ ψυχή μας εἶναι μία θάλασσα.

Οἱ ἐξ ἀριστερῶν πειρασμοί εἶναι ἡ ἐπιφάνεια τῆς θαλάσσης. Προέρχονται ἀπό πάθη πού εἶναι πιό φανερῶς ἁμαρτωλά, διότι ἐκδηλώνονται ἀποκαλυπτικῶς πρός τά ἔξω: π.χ. πειρασμός γαστριμαργίας, πορνείας, ψεύδους, ὀργῆς κ.λ.π..

Οἱ ἐκ δεξιῶν πειρασμοί ἀντίθετα, εἶναι ὁ βυθός τῆς θαλάσσης.

Προέρχονται ἀπό πάθη πού εἶναι πιό κρυφῶς ἁμαρτωλά, στά ἰδιαίτερα τοῦ νοῦ καί τῆς καρδιᾶς μας: π.χ. φιλαυτία, ἐγωισμός, ὑπερηφάνεια, ὐποκρισία κ.λ.π..

Καί ἄλλωτε ἐκδηλώνονται λόγῳ ἤ ἔργῳ, ἀλλά συνήθως κεκαλυμμένα κι ἐπιτηδευμένα ἀριστοτεχνικῶς, κι ἄλλωτε παραμένουν τελείως ἀθέατα πρός τούς ἔξω, ἀλλά εἶναι ὑπαρκτά καί ἐνεργοῦντα ὑποδορίως, σέ βαθύτερα στρώματα τοῦ πυθμένος τῆς ψυχῆς μας.

Ἡ μικρά αὐτή ἀνάλυσις ἔγινε, προκειμένου νά ἀντιληφθοῦμε σέ πρώτη φάση:

τό πόσο πιό δόλια λειτουργοῦν οἱ ἐκ δεξιῶν πειρασμοί σέ σχέση μέ τούς ἐξ ἀριστερῶν. Τόσο, πού ὄχι μόνο δέν ἀντιλαμβάνονται τήν πνευματική μας ἀρρώστεια οἱ γύρω μας (γιά νά προφυλαχθοῦν δεόντως καί νά μήν κολλήσουν τήν πνευματική μας ἴωση), ἀλλά καλά-καλά δέν τούς ἀντιλαμβάνεται καί αὐτός πού τούς ὑφίσταται στά ἔγκατα τῆς ψυχῆς του!

Καί σέ δεύτερη φάση:

γιά νά ἐπισημάνουμε πώς οἱ ἐκ δεξιῶν πειρασμοί, ἄν καί πιό ἀθέατοι, εἶναι ἐπικινδυνότεροι!Κι ὅπως ὁ καθένας μας ἔχει τήν σκιά του πού τόν ἀκολουθεῖ πάντα, ἀλλά δέν τῆς δίνει σημασία καί δέν τήν κυνηγᾶ, ἔτσι καί οἱ ἐκ δεξιῶν πειρασμοί. Μᾶς ἀκολουθοῦν σάν μία “ἀσήμαντη” σκιά πού δέν τήν κυνηγᾶμε εὐθύς ἀμέσως, ἀλλά σκοτεινιάζουν καί μαυρίζουν σημαντικά τήν ψυχή μας! Τόσο, πού μπορεῖ νά ἀντιστραφοῦν οἰ ὅροι καί αὐτή ἡ σκιά κάποτε νά καταπιεῖ τό πνευματικό μας σῶμα (τήν ψυχή μας δηλαδή), νά γίνει αὐτή τό σῶμα μας καί ἡ ψυχή μας ἀντίθετα, νά γίνει ἡ σκιά τῶν παθῶν μας! Μάλιστα, ὑπάρχει μία λαϊκή ρήση πού προέκυψε ἀπό μία τέτοια ὑπαρξιακή κατάσταση:”ἔγινε ἡ σκιά τοῦς ἑαυτοῦ του”, λέγεται λαϊκῶς, γιά κάποιον πού ἔχασε ἀπό κάποιο πάθος του τήν ὑγιή κατάσταση τῆς ψυχῆς του καί μαραζώνει σάν μαύρη σκιά ἀκόμη καί τό σῶμα του.

Τήν κατά πολύ ὑψηλότερα ἐπικινδυνότητα τῶν ἐκ δεξιῶν λογισμῶν, ἄν μελετήσουμε ἐν προσοχῇ, τήν ἐκφράζει καί ὁ Προφήτης Δαυΐδ στό Ψαλτήριον: “οὐ φοβηθήσῃ ἀπὸ φόβου νυκτερινοῦ, ἀπὸ βέλους πετομένου ἡμέρας(πειρασμός), ἀπὸ πράγματος ἐν σκότει διαπορευομένου, ἀπὸ συμπτώματος καὶ δαιμονίου μεσημβρινοῦ. πεσεῖται ἐκ τοῦ κλίτους σου χιλιὰς καὶ μυριὰς ἐκ δεξιῶν σου” (Ψαλμ. 90, 5-7).

Σύμφωνα μέ τά σοφά λόγια τοῦ Προφητάνακτος, ἄν χιλιάδες πειρασμοί μᾶς ἐπιτίθενται ἐξ ἀριστερῶν, μυριάδες μᾶς ἐπιτίθενται ἐκ δεξιῶν! Διότι ὁ ἐξ ἀριστερῶν πειρασμός, ἐπιτίθεται ἀνοιχτά καί μετωπικά, ὅπως ὁ φανερός ἐχθρός σέ ἕναν πόλεμο. Ἐνῶ ὁ ἐκ δεξιῶν πειρασμός, ἐπιτίθεται αἴφνης μέ σαμποτάζ καί καμουφλάζ, ὅπως ὁ κρυμμένος ἐχθρός σέ ἕναν πόλεμο. Ἄρα ὁ δεύτερος ἐχθρός εἶναι πιό ἐπικίνδυνος καί ἔχει περισσότερες πιθανότητες, λόγῳ αἰφνιδιασμοῦ, νά μᾶς κατατροπώσει!

Μέσα, λοιπόν, στούς κόλπους τῶν χριστιανικῶν ἐξομολογητηρίων, κατηχητικῶν, προσκυνημάτων, ἀδελφοτήτων, κοινοβίων, ἀκόμη καί Μοναστηριῶν, ἔχει προκύψει ἕνας καθόλου εὐκαταφρόνητος ἐκ δεξιῶν καμουφλαρισμένος-εὐσεβοφορούμενος πειρασμός, πού θέτει σέ κίνδυνο τήν πνευματική πορεία τῶν πιστῶν: ἡ “Γεροντολατρεία”!

Ἡ Γεροντολατρεία, εἶναι ἕνας ἀρρωστημένος ἑστιασμός τῆς πνευματικότητος τοῦ πιστοῦ, μία προσωπολατρεία-εἰδωλολατρεία πού ἔχει ὡς “ἀντικείμενο προσοχῆς-ἀγάπης καί λατρείας” τό πρόσωπο ἑνός Γέροντος (ἤ καί Γερόντισσας), ὑπέρ τό δέον καί ὄχι τοῦ Χριστοῦ. Λέγοντας “ὑπέρ τό δέον” σημαίνει, πώς αὐτό τό πρόσωπο (τοῦ Γέροντος) ἔχει ἀντικαταστήσει στήν ψυχή τοῦ πιστοῦ τό Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καί λατρεύεται στό κρυφό θυσιαστήριο τῆς καρδιᾶς του ὄχι ὡς “δείκτης πρός τόν Χριστό”, ἀλλά ὡς “Χριστός”. Ὄχι ὡς “ὁδηγός πρός τόν Χριστό”, ἀλλά ὡς “Ὁδός”. Ὄχι ὡς “θαυματουργό ὄργανο Χριστοῦ”, ἀλλά ὡς “Θαυματουργός”. Ἕνα εἶδος αὐθεντίας! Ἄνθρωποι σφῆκες δορυφοροῦν τσαλαβουντώντας ἀχόρταγα στό “μέλι” του γύρω ἀπό τό πρόσωπο ἑνός Γέροντος, τόν ὁποῖον ἔχουν μυθοποιήσει καί ὑπερυψώσει. Ὅλη μέρα τόν ἐκθειάζουν καθ’ ὑπερβολήν ὅπου βρεθοῦν καί ὅπου σταθοῦν. Τόν διαφημίζουν γιά ἀρετές καί κατορθώματα (ὑπαρκτά καί μή). Τόν συγκρίνουν μέ ὅλον τόν ὑπόλοιπο ρασοφόρο κόσμο καί τόν βγάζουν πρῶτο, ἀνεπανάληπτο καί μοναδικό!

Συμπεριφέρονται καί ἐκδηλώνονται ὑπερβολικά, ἀκόμη καί ἀρρωστημένα, ὅπως: τρέχουν νά εἶναι συνεχῶς δίπλα του σάν σκιά του, δέν τόν ἀφήνουν νά ἀναπνεύσει, τόν τραβοῦν κυριολεκτικά ἀπό τό ράσο, θέλουν νά πιοῦν ἀπό τό ποτήρι του νερό, νά φᾶνε ἀπό τό πιάτο του κανένα ἀπομεινάρι, νά “κλέψουν” ἤ νά ἀποσπάσουν ἕνα προσωπικό του ἀντικείμενο, νά κάνουν πολλά διακονήματα γιά νά τραβοῦν τήν πολύτιμη προσοχή καί “καλή γνώμη” του, ἀνταγωνίζονται-ζηλοφθονοῦνται μέ ἀδελφούς των πού εἴτε ἀγαπᾶ κι αὐτούς ὁ Γέρων (καί ἔτσι τούς τόν κλέβουν…), εἴτε πού τρέχουν μανιωδῶς κι αὐτοί σέ “ἀγῶνα δρόμου” πράττοντας παρόμοια, γιά τό ποιός θά φθάσει πρῶτος στήν καρδιά τοῦ Γέροντα καί ἄλλα πολλά πού θά ντρεπόταν κανείς νά πεῖ. Μέ ὅλα αὐτά, ὄχι μόνο καλό δέν τοῦ κάνουν αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου πού διατείνονται πώς ἀγαποῦν, ἀλλά μᾶλλον τόν παραδίδουν χειρότερα στά χέρια τῶν δαιμόνων, οἱ ὁποῖοι μέ τήν σειρά τους ἀκούγοντας καί βλέποντας ζηλόφθονα τά καλά λόγια καί τίς ὑπερχειλίζουσες συναισθηματικές ἐκδηλώσεις ἀντίστοιχα, δράμουν νά τόν ἐξοντώσουν πιό μεθοδευμένα…! Προσοχή! Ἡ ἄνωθι περιγραφή δέν σημαίνει πώς δέν θά ἀγαπᾶμε τόν Γέροντα (ἤ τήν γερόντισσα), πώς δέν θά ἐκφράζουμε μέ διάκριση καί λεπτότητα τήν ἀγάπη μας, τήν ἀφοσίωση καί τόν σεβασμό μας σέ αὐτά τά ἱερά πρόσωπα, ἤ δέν θά τούς διακονοῦμε ὄποτε τό καλοῦν οἰ περιστάσεις. Οὔτε σημαίνει πώς δέν λαμβάνεται σοβαρά ὑπόψιν τό αὐτεξούσιο καί ἡ ἐλευθερία τοῦ κάθε πιστοῦ, νά βρίσκει ἀνάπαυση κάπου περισσότερο ἀπό κάπου ἀλλοῦ. Ὅμως, ὄπως ἕνας ἀκροβάτης πολύ εὔκολα μπορεῖ νά γείρει ἀπό τήν μία πλευρά πρός τήν ἄλλη, νά χάσει τήν ἰσορροπία του καί νά γκρεμοτσακιστεῖ, γι’ αὐτό προσπαθεῖ νά ρίχνει τό κέντρο βάρους στήν μέση καί εὐθεία, ἔτσι συμβαίνει καί στόν πνευματικό ἀγῶνα, πού ἀποτελεῖ μία συνεχή ἀκροβασία. Πολύ εὔκολα, ἄν ἐκκλίνουμε τῆς “βασιλικῆς ὁδοῦ” (τῆς μεσαίας καί εὐθείας ὁδοῦ, τοῦ μέτρου), ὅλα τά παραπάνω θά γείρουν στήν ἄλλη πλευρά τῆς ὑπερβολῆς καί ἀρρωστημένης ἀγάπης, ὑποταγῆς καί πνευματικότητας, μέ ἀποτέλεσμα τήν πτώση!

Ὑπάρχει δέ ἕνα καίριο σημεῖο πού χρήζει ἰδιαιτέρας προσοχῆς. Αὐτό εἶναι πώς ὑπάρχουν πιστοί, οἱ ὁποῖοι δέν μποροῦν νά ἀναπαυθοῦν σέ κήρυγμα καί κατήχηση κανενός ἄλλου Γέροντος καί ἀκόμη χειρότερα, δέν μποροῦν νά ἀναπαυθοῦν καί νά ἐκκλησιαστοῦν σέ κανέναν ἄλλο Ναό, παρά μόνο ἐκεῖ πού κηρύττει καί λειτουργεῖ αὐτός ὁ Γέροντας-φαινόμενο, ἀπορρίπτοντας καί ἀκυρώνοντας ἔτσι (ἄν ὄχι στά λόγια, στήν πράξη τό κάνουν) τόσο τόν Λόγο, ὅσο καί τά Μυστήρια τοῦ Θεοῦ, ἀπό ὁποιονδήποτε ἄλλο ρασοφόρο! Μή γίνει σύγχυση ἐδῶ! Αὐτό τό σημεῖο θέλει προσοχή, ὄχι ὅταν κάνουμε ὑπακοή στόν Γέροντα πού μᾶς ὑποδεικνύει νά μήν πᾶμε κάπου (γιά νά μήν ζημιώσουμε γιά κάποιον λόγο ἤ γιά νά μᾶς κόψει τό θέλημα), ἀλλά ὅταν πιάνουμε ἐμεῖς στήν καρδιά μας νἀ μήν μπορεῖ νά ἀντέξει πνευματικῶς πουθενᾶ ἀλλοῦ (ἀδικαιολογήτως)! Καί αὐτό τό τελευταῖο σύμπτωμα εἰδικά, κρούει ἐντονώτερα τόν κώδωνα τοῦ συναγερμοῦ-κινδύνου πώς κυκλοφορεῖ μέσα μας μικρόβιο προσωπολατρείας!

Διότι στίς πρῶτες ἀναφερθεῖσες καταστάσεις-ἐνδείξεις, μπορεῖ νά ἀντιπαρέλθει κανείς τήν “ἀγάπη”, τήν “εὐσέβεια” καί τήν “ὑπακοή” πρός τό πρόσωπο τοῦ Γέροντος καί ἐπιπλέον νά τίς γαρνίρει καί ἁγιοπατερικῶς (μπορεῖ ὅμως καί δαιμονικῶς…). Γιατί αὐτές οἱ λέξεις, ἐνδύουν ἔννοιες χρήζουσες πολλῆς ἀνάλυσης καί παρατήρησης, τόσο στό πῶς δημιουργοῦνται, ὅσο καί στό πῶςἐκδηλώνονται, ὥστε νά εἶναι πράγματι καλές, κἀγαθές καί ἅγιες!… Στό τελευταῖο κροῦσμα ὅμως, τί νά ἀντιπαρέλθει κανείς; Πώς ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου περιορίστηκε στόν πλανήτη γῆ μόνο σέ ἕνα πνευματικό πρόσωπο; Καί τί θά γίνει γιά ὅλους αὐτούς τούς ἀνθρώπους, ἄν κάποτε αὐτός ὁ Γέρων κοιμηθεῖ, ἀποσυρθεῖ, φύγει, ὐποστεῖ βαρειά πτώση ἤ συμβεῖ ὁ,τιδήποτε ἄλλο πού θά τόν ἀπομακρύνει: εἴτε ἀπό τήν χάρη τοῦ Θεοῦ (μή γένοιτο βέβαια), εἴτε ἀπό τόν λαό πού μέχρι ἐκείνη τή στιγμή περιστρεφόταν ὑπερκολλητικῶς γύρω του; Ἤ τί θά γίνει ἄν αὐτοί ἀπομακρυνθοῦν γιατί ἀρρώστησαν, φεύγουν γιά λόγους ἀνωτέρας βίας σέ ἄλλο τόπο ἤ ὁ,τιδήποτε ἄλλο; Ὅλοι αὐτοί οἱ περιστρεφόμενοι δορυφόροι, θά ὑποστοῦν σόκ, θά χάσουν τόν Θεό (πού μᾶλλον δέν εἶχαν…), θά πάθουν κατάθλιψη, θά παρατήσουν τόν πνευματικό ἀγῶνα, θά βολοδέρνουν ἀπό δῶ κι ἀπό κεῖ; Τί ἄραγε;…Θεός φυλάξοι!

Οἱ πιστοί ὅταν δείχνουν τόν Γέροντα, αὐτός τούς δείχνει τόν Θεό!

Προσοχή! Ἡ ἀγάπη σέ κάποιον Γέροντα, ἡ πνευματική συναναστροφή μαζί του, ἡ ἀντικειμενική ἐκτίμηση-ἀναγνώριση τοῦ ἔργου του, τῆς προσφορᾶς του, ἀκόμη καί τῶν χαρισμάτων του, εἶναι καλά καί ἅγια, ἀλλά οὐδέποτε ἀποτελοῦν ἄλλοθι πού δικαιολογεῖ τήν κλοπή τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ καί τῆς ὁλοκληρωτικῆς ἀγάπης πρός Αὐτόν, ἡ ὁποία παρεμπιπτόντως εἶναι καί ἡ πρώτη ἐντολή!

Ἡ ἀνθρώπινη ἀδυναμία, ἡ κλονισμένη ψυχολογία, τά προβλήματα τῆς ζωῆς, μά προπάντων οἰ ἐμπάθειες, πολλές φορές προξενοῦν σέ ἕναν πιστό τήν ἔντονη ἀνάγκη νά ἀκουμπήσει κάπου, νά γλυκαίνει τόν πόνο του ἤ καί νά θρέφει κρυφίως τά πάθη του. Σέ αὐτό τό λεπτό σημεῖο, μπορεῖ νά γεννηθεῖ ἡ “Γεροντολατρεία”! Ἄν αὐτό τό ἀποκούμπι γίνει ἕνας Γέροντας (εἶναι καί τό σύνηθες λόγῳ τοῦ ὅτι δύναται ὡς ἄνδρας νά εἶναι καί Πνευματικός), ἤ μία Γερόντισσα καί ὄχι ὁ Χριστός δι’ αὐτῶν, τότε τό πρᾶγμα ὀλισθαίνει καί εἶναι ἀμφίβολο σέ ποιά πνευματικά ἀπόκρημνα μονοπάτια θά ὁδηγήσει τόν πιστό. “Πᾶν μέτρον ἄριστον” ἔλεγαν σοφά οἱ ἀρχαῖοι ἡμῶν πρόγονοι. Γιά τήν “βασιλική ὁδό” (τήν μεσαία ὁδό τῆς σύνεσης καί ὄχι τῆς ὐπερβολῆς) κάνουν λόγο ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι οἱ θεοφόροι Πατέρες. Ἡ ὑπερβολή στίς συναναστροφές κι ἐκδηλώσεις, στήν παρρησία, στά λόγια, στόν μή εἰς Χριστόν πνευματικό ἑστιασμό, στόν συναισθηματισμό (προσοχή ἐδῶ, οἱ γυναῖκες κυρίως λόγῳ πιό εὐαίσθητης φύσεως…), στήν ἐκτίμηση καί στήν ἐξάρτηση μέ ἕναν Γέροντα, γίνονται τό στρωμένο χαλί τῆς Γεροντολατρείας.

Καί τότε, ὁ πιστός ἐκτρέπεται ἀπό τόν στόχο του πού εἶναι νά γνωρίσει καί νά ἀγαπήσει τόν Χριστό καί τόν ἀντικαθιστᾶ μέ τήν ἀνάγκη γνωριμίας καί ἀγαπήσεως ἑνός Γέροντος. Ἄλλον πᾶμε νά ἀρραβωνιασθοῦμε σέ αὐτήν τήν ζωή (δηλαδή τόν Νυμφίο Χριστό) καί νά δώσουμε σέ Αὐτόν ὑπόσχεση αἰωνίων γάμων γιά τήν ἄλλη ζωή, καί ἄλλον στήν πορεία αὐτῆς τῆς ἁγίας “γνωριμίας-σχέσεως” ἀκολουθοῦμε ἐσφαλμένα, ξεχνώντας καί δαχτυλίδια καί στέφανα καί δεσμεύσεις καί ὑποσχέσεις. Θά ἀκουσθεῖ σκληρό, ἀλλά πρόκειται γιά πνευματική μοιχεία καί πορνεία εἰς βάρος τοῦ μανιώδους ἐραστῆ μας (κατά τούς Ἁγίους Πατέρες) Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Γέρων ταΐζει τίς ψυχές μας μέ χάρη καί λόγο Θεοῦ, δέν εἶναι ὁ Θεός!

Ὁ Γέρων εἶναι τύπος Χριστοῦ, δέν εἶναι ὁ Χριστός!

Στίς μέρες μας, τό φαινόμενο τῆς Γεροντολατρείας βρίσκεται σέ ἔξαρση. Ἕχουν ἀναφερθεῖ ἀκόμη καί ὁλόκληρες ἀδελφότητες, πού ὁμαδικά ὑπέπεσαν στήν Γεροντολατρεία (ὑπερβολική ἀγάπη καί πειθώ) καί κατόπιν ὅλοι μαζί στήν πλάνη! Ὑπάρχουν βαρύγδουπα ὀνόματα Γερόντων, ἀκόμη καί στίς μέρες μας, πού βρίσκονται σέ αὐτήν τήν ὁμαδική λυπηρή κατάσταση, εὐτυχῶς λίγα. Ἡ Γεροντολατρεία εἶναι μία φρενήρης ψυχοβλαβής κατάστασις, πού θέλει πολύ ἀνάλυση στό κατά πόσο δημιουργεῖται καί ὑφίσταται μονόπλευρα (ἀπό τούς πιστούς μόνο δηλαδή), ἤ ἐνδεχομένως θρέφεται καί ἀπό τήν ἄλλη πλευρά (τόν Γέροντα) ἀπό ἐμπαθῆ ἤ ἄλλα αἴτια. Λυπηρόν.

Ἴσως τά περισσότερα προβλήματα κι ἀδιέξοδα, ἡ χλιαρότερη πίστη καί ἡ πνευματική ἀφροντισιά μας, οἱ μεγαλύτεροι καί δαιμονικότεροι πειρασμοί, ἡ ψυχολογική ἀνασφάλεια, ἡ συναισθηματική ἀνάγκη, μά κυρίως σέ πρώτη καί περίοπτη θέση πάντα τά πάθη μας, ὠθοῦν μερίδες καί μονάδες πιστῶν στήν εἰδωλοποίηση ἑνός Γέροντα-ἀντικαταστάτη μέ τήν θέση τοῦ ἀπόντος ἤ ἀνεπαρκοῦς φίλου, τοῦ “κακοῦ” συντρόφου, τοῦ ἀπόντος ἤ ἀνεπαρκοῦς γονέα, τοῦ παιδιοῦ κλπ, μά προπάντων μέ τήν θέση τοῦ Ζῶντος καί Ἀληθινοῦ Θεοῦ, τόν Ὁποῖον δέν κάνουν τόν κόπο νά βροῦν καί νά ἀγαπήσουν ἀνυποκρίτως ἐν ἀληθείᾳ.

Ὁ Θεός νά δώσει, σέ ὅλους ἐμᾶς τούς ἀδύναμους πιστούς καί στούς ἀγαπητούς Γέροντες (καί δι’ εὐχῶν τους), ὥστε νά καλλιεργοῦμε τήν ἁγιοπνευματική ὑγιή ἀγάπη πού πάντα δείχνει πρός τόν Θεό, τόσο μεταξύ μας, προπάντων δέ τήν ὁλοκληρωτική ἀγάπη μέ τόν ἴδιο τόν Θεό, ὧ ἡ δόξα, ἡ τιμή καί ἡ προσκύνησις, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

ΠΡΩΤΗ ΕΝΤΟΛΗ:

“ἐγώ εἰμί Κύριος ὁ Θεός σου, ὅστις ἐξήγαγόν σε ἐκ γῆς Αἰγύπτου, ἐξ οἴκου δουλείας. οὐκ ἔσονταί σοι θεοί ἕτεροι πλήν ἐμοῦ. οὐ ποιήσεις σεαυτῷ εἴδωλον, οὐδέ παντός ὁμοίωμα, ὅσα ἐν τῷ οὐρανῷ ἄνω καί ὅσα ἐν τῇ γῇ κάτω καί ὅσα ἐν τοῖς ὕδασιν ὑποκάτω τῆς γῆς. οὐ προσκυνήσεις αὐτοῖς, οὐδέ μή λατρεύσεις αὐτοῖς· ἐγώ γάρ εἰμί Κύριος ὁ Θεός σου, Θεός ζηλωτής, ἀποδιδούς ἁμαρτίας πατέρων ἐπί τέκνα, ἕως τρίτης καί τετάρτης γενεᾶς τοῖς μισούσί με καί ποιῶν ἔλεος εἰς χιλιάδας τοῖς ἀγαπῶσι με καί τοῖς φυλάσσουσι τά προστάγματά μου”

(Ἔξοδος, Παλαιά Διαθήκη)

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη 

Ο Δρ Συνταγματικού Δικαίου κ. Γεώργιος Κρίππας απέστειλε προς το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων βαρυσήμαντη αναφορά στην οποία διατυπώνει τις επιστημονικές του θέσεις σχετικά με τις απαλλαγές από το μάθημα των Θρησκευτικών. Την αναφορά κοινοποιεί στην Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Καν. Ευτέρπην Κουτζαμάνη και στον Γενικό Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης κ. Λέανδρον Ρακιντζήν για να ενεργήσουν εφόσον τα διαλαμβανόμενα στην αναφορά εμπίπτουν στις αρμοδιότητές τους.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΡΙΠΠΑΣ

ΔΙΔΑΚΤΩΡ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ

τ. ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΡΟΕΔΡΙΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ

ΚΟΝΔΥΛΗ 35

17455 ΑΛΙΜΟΣ

τηλεφ. 2111 029275.

Κίν. 6948240140

FΑΧ 68 51 576

Πρός:

Ὑπουργεῖο Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων

Ἑνιαῖον Διοικ. Τομέα Ἅ/Βάθμιας καὶ Β/Βάθμιας Ἐκπαίδευσης

Διεύθυνση Σπουδῶν Ἅ/Βάθμιας καὶ Β/Βαθμιας Ἐκπαίδευσης

Ἐνταύθα

Ἀθήνα 21 Σεπτεμβρίου 2014

Κοινοποίηση

1) Ἐρίτιμον Κὰν Εὔτ. Κουτζαμάνη, Εἰσαγγελέαν Ἀρείου Πάγου

Ἐνταύθα (μετὰ τῶν συνημμένων)

2) Ἄξ. κ. Λ. Ρακιντζὴν, Ἐπιθεωρητὴν Δήμ. Διοικήσεως

Ἐνταύθα (μετὰ τῶν συνημμένων)

Ἀξιότιμοι κύριοι/Κυρίες

Λαμβάνω τὴν τιμήν, νὰ σᾶς ἀναφέρω τὰ ἀκόλουθα καὶ νὰ παρακαλέσω, ὅπως ἔχω τὴν ἀπάντησή σας ἐπ' αὐτῶν καὶ ἐπὶ τῶν ἐρωτημάτων πού σας ὑποβάλλω διὰ τοὺς κάτωθι ἀναφερομένους λόγους:

1.- Ὡς γνωστὸν ἡ ἀπόφαση 115/2012 τοῦ Διοικητικοῦ Ἐφετείου Χανῖων ἀποφαίνεται μεταξὺ ἄλλων καὶ ἐπὶ τῶν ἑξῆς δυὸ εἰδικότερων θεμάτων: ἅ)Τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν εἶναι προαιρετικὸν διὰ τοὺς ἀλλόθρησκους, ἑτεροδόξους κ.ἅ. β) Δία τοὺς ὀρθοδόξους μαθητᾶς εἶναι ὑποχρεωτικὸ καὶ δὲν εἶναι σὲ καμμία περίπτωση προαιρετικό. Διευκρινίζει δὲ ἐν συνεχείᾳ, ὅτι ἐὰν ὀρθόδοξος μαθητὴς ζητήσει ἀπαλλαγὴ ἐκ τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν ἐπικαλούμενος λόγους συνειδήσεως, διαπράττει ἀξιόποινο πράξη. Ἤτοι διαπράττει τὸ ἔγκλημα τῆς ψευδοῦς βεβαιώσεως ἐνώπιον δημοσίας ἀρχῆς, τὸ ὁποῖο διώκεται ποινικῶς κατ' ἄρθρον 22 πάρ. 6 τοῦ Ν. 1599/86.(ἐννοεῖται, ὅτι θὰ ἐφαρμοσθοῦν ἐδῶ οἱ διατάξεις τῶν ἄρθρων 121-130 τοῦ Ποινικοῦ Κωδικὸς καὶ ἐπίσης τὸ ἄρθρον 360 αὐτοῦ ἀναλόγως). Ὑπ' ὄψιν ὅτι διὰ τῆς παραγράφου 7 τοῦ ἰδίου ἄρθρου διώκεται ποινικῶς καὶ πᾶς δημόσιος ὑπάλληλος δεχθεῖς τοιαύτην ὑπεύθυνη δήλωση. Ὡς γνωστὸν ἡ ὡς ἄνω ἀπόφαση προκειμένου νὰ καταλήξει εἰς τὴν ἐν λόγῳ ἄποψη (μὴ ἀπαλλαγῆ τοῦ ὀρθοδόξου μαθητοῦ σὲ καμμία περίπτωση, οὔτε καὶ τὴ ἐπικλήσει λόγων συνειδήσεως) παραπέμπει καὶ ἀποδέχεται ἰδικήν μου ἐπιστημονικὴν μελέτην καὶ ἐπιχειρηματολογίαν δημοσιευομένην εἰς τὸν ἐπιστημονικόν-νομικὸν τύπον(Κρίππα, Ἀποτελεῖ ψευδὴ δήλωση πρὸς δημοσὶαν ἀρχὴν ἡ αἴτηση ἀπαλλαγῆς ἀπὸ τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν ὑπὸ ὀρθοδόξων μαθητῶν, ΕΠ1ΘΕΩΡΗΣΙΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΚΑΙ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ, 2011 σέλ. 267 ἔπ.). Ὡς ἐκ τούτου δικαιοῦμαι, νὰ ἐνημερώνομαι ἐπὶ ἐπιστημονικῆς ἀπόψεως ποὺ διετύπωσα, τὴν ὁποίαν ἀπεδέχθησαν καὶ τὰ δικαστήρια δι' εὐθείας ἀναφορᾶς καὶ παραπομπῆς εἰς αὐτήν.

2.- Μὲ μεγάλη μου ἔκπληξη περὶ τὶς ἀρχὲς τοῦ τρέχοντος μηνὸς Σεπτεμβρίου ἔλαβα σειρὰν τηλεφωνημάτων ἀπὸ ἐκπαιδευτικοὺς (ἐπειδὴ προφανῶς ἡ ὡς ἄνω ἄποψή μου ἔχει εὐρύτατα δημοσιοποιηθεῖ), διὰ τῶν ὁποίων μου ἀνέφεραν, ὅτι οἱ ὑπηρεσίες τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων ὡς προϊστάμενες ἀρχὲς τοὺς ἔδιδαν ἐντολὲς νὰ διαπράξουν ἀξιόποινο πράξη. Ἤτοι νὰ δέχονται ἀπαλλαγὴ ὀρθοδόξων μαθητῶν ἀπὸ τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν τὴ ἐπικλήσει (δι' ὑπευθύνου δηλώσεώς τους) λόγων συνειδήσεως. Ὅπως ὅμως γνωρίζετε καὶ ὡς ὁρίζει ἡ προαναφερομένη διάταξη (Ν. 1599/86 ἄρθρον 22 πάρ. 7), ἐὰν οἱ ἐκπαιδευτικοὶ δεχθοῦν τοιαύτην ὑπεύθυνη δήλωση διώκονται ποινικῶς. Ἑπομένως τί συμβαίνει ἐδῶ; τοὺς ἐδώσατε τέτοιαν ἐντολὴν ἢ μὲ κοροϊδεύουν; ἢ μήπως κακῶς κατάλαβαν; Κάποιοι ἄλλοι ἐκπαιδευτικοὶ εἰς ἐπιμονήν μου ὅτι τὸ Ὕπ. Παιδείας δὲν εἶναι δυνατόν, νὰ τοὺς ἔδωσε τοιαύτην ἐντολήν, διότι ὑπέχει βαρύτατες εὐθύνες ποινικὲς καὶ πειθαρχικὲς καὶ τοὺς ἐζήτησα, νὰ τὸ ἐπαληθεύσουν, μοῦ ἀπήντησαν, ὅτι ἡ ὑπηρεσία σας ἐπικαλεῖται πρὸς τοῦτο μίαν ἐγκύκλιον (τὴν ὑπ' ἀριθ. 133099/Γ2 τῆς 19.9.2013), τὴν ὁποίαν καὶ μοῦ ἐνεχείρισαν. Ὅμως ἀναγνώσας τὴν ἐγκύκλιον αὐτὴν εἶδα, ὅτι πουθενὰ δὲν ἀναφέρει, ὅτι ἀπαλλάσσονται οἱ ὀρθόδοξοι μαθηταὶ ἀπὸ τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν. Ὅταν τοὺς ἐπεσήμανα τὸ σημεῖο αὐτό, ἄλλοι ἐκπαιδευτικοί μου ἀνέφεραν, ὅτι τὸ δεδομένο αὐτὸ τὸ ἐπεσήμαναν ἤδη εἰς τὸ Ὑπουργεῖο σας (ἐπικαλούμενοι καὶ τὴν ἀπόφαση τὸ Διοικ. Ἐφετείου Χανῖων), πλὴν ὅμως ἔλαβαν τὴν ἀπάντηση, ὅτι ἡ ἐγκύκλιος εἶναι νεώτερή της ἀποφάσεως τοῦ Διοικ. Ἔφ. Χανῖων καὶ ἰσχύει αὐτὴ καὶ ὄχι ἡ δικαστικὴ ἀπόφαση !!!!! Ἄλλοι μου ἀνέφεραν, ὅτι τὸ Ὑπουργεῖον σας τοὺς ἀπήντησε, ὅτι ἡ ἐγκύκλιος αὐτὴ ὑπογράφεται ἀπὸ τὸν Ὑπουργὸ καὶ ἑπομένως αὐτὸς ἔχει τὴν εὐθύνη. Φυσικὰ τὴν τελευταία αὐτὴν ἄποψη τὴν διαψεύδω ἐνυπογράφως. Καὶ τοῦτο διὰ δυὸ λόγους: ἅ) Διότι ὀλίγο χρονικὸ διάστημα πρὸ τῆς ἐκδόσεως τῆς ἐν λόγῳ ἐγκυκλίου εἶχα συναντήσει προσωπικῶς τὸν τότε Ὑπουργὸ κ. Ἀρβανιτόπουλο εἰς τὸ γραφεῖον τοῦ παρουσία πολλῶν ἄλλων ὅπως καθηγητῶν πανεπιστημίου, ἀνωτάτου δικαστικοῦ κ.λ.π., τὸ συζητήσαμε αὐτὸ μαζί του ἐπὶ πολλὴν ὥραν καὶ οὐδὲ τὴν παραμικρᾶν νύξη μας ἔκανε, ὅτι οἱ ἀπόψεις τοῦ εἶναι ἡ ἀπαλλαγὴ τῶν ὀρθοδόξων μαθητῶν ὑπὸ τὶς ὡς ἄνω προϋποθέσεις, β) Τὴν 21ην Σεπτεμβρίου 2014 ἀπευθύνθηκα εἰς τὸν τ. Ὑπουργὸ κ. Κῶν. Ἀρβανιτόπουλο καὶ τὸν ἐρώτησα, ἐὰν ἡ ὡς ἄνω ἐπίμαχη ὡς ἄνω ἐγκύκλιος ποὺ ὑπέγραψε, εἶχε τὴν ἔννοιαν, ὅτι οἱ ὀρθόδοξοι μαθηταὶ ἀπαλλάσσονται τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν, ἐὰν δηλώσουν, ὅτι ἔχουν λόγους συνειδήσεως πρὸς τοῦτο. Μοῦ ἀπήντησε καὶ μὲ ἐξουσιοδότησε νὰ τὸ ἀναφέρω ὁπουδήποτε, ἀκόμη καὶ ἐνώπιον δικαστηρίων, ὅτι ἡ προαναφερομένη ἐγκύκλιος, ποὺ ὑπέγραψε, σὲ καμμία περίπτωση δὲν ἔχει τὴν ἔννοιαν, ὅτι ἀπαλλάσσονται τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν οἱ ὀρθόδοξοι μαθηταί, ὅποιον λόγον καὶ ἂν προβάλουν, (ἀκόμη καὶ ἂν ἐπικαλεσθοῦν λόγους συνειδήσεως). Ὅπως ἀντιλαμβάνεσθε, ἐὰν κάποιος ἀπὸ τὸ Ὑπουργεῖον σας διετύπωσε τοιαύτην ἄποψη περὶ τῆς ἐννοίας τῆς ἐγκυκλίου ὑπέχει βαρύτατες ποινικὲς καὶ πειθαρχικὲς εὐθύνες.

3.- Τέλος ἄλλοι ἐκπαιδευτικοί μου ἀνέφεραν ἐπίσης, ὅτι οἱ ἁρμόδιοί του Ὑπουργείου σας τοὺς ἐπίεσαν νὰ δέχονται ἀπαλλαγὲς ὀρθοδόξων μαθητῶν ἀπὸ τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν καὶ ὅταν οἱ ἴδιοι (δήλ. οἱ ἐκπαιδευτικοί) ἐπεκαλέσθησαν τὴν ἀπόφαση 115/2012 τοῦ Διοικ. Ἔφ. Χανῖων, ἔλαβαν τὴν ἀπάντηση, ὅτι ἡ ἀπόφαση αὐτὴ δὲν δεσμεύει τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας. Βεβαίως δὲν θέλω, νὰ πιστεύσω, ὅτι ὑπῆρξε τέτοια ἀπάντηση ἐκ μέρους τοῦ Ὑπουργείου σας, καθ' ὅσον ἐν ἐναντίᾳ περιπτώσει γνωρίζετε, ὑποθέτω, ὁποῖες ποινικὲς καὶ πειθαρχικὲς εὐθύνες ἀνακύπτουν διὰ τοὺς διατυπώσαντες τοιαύτην ἄποψη (π.χ. ἄρθρον 5 τοῦ Ν. 3068/2002).

4.- Ἐπειδὴ κάθε ἀντίθετη ἄποψη ἀπὸ τὰ ὅσα δέχεται ἡ ὡς ἄνω δικαστικὴ ἀπόφαση (οὐδεμία ἀπαλλαγῆ ἀπὸ τὸ μάθημα τῶν θρησκ/κῶν διὰ τοὺς ὀρθοδόξους μαθητᾶς τὴ ἐπικλήσει οἱουδήποτε λόγου συνειδήσεως ἢ ἄλλου) ἀποτελεῖ ἀξιόποινο πράξη, ὁ δὲ ἐκπαιδευτικὸς ποὺ θὰ δεχθεῖ τοιαύτην ὑπεύθυνη δήλωση ὀρθοδόξου μαθητού, διώκεται ποινικῶς καὶ αὐτεπαγγέλτως κατ' ἄρθρον 22 πάρ. 7 τοῦ Ν. 1599/86, δὲν ἀπαλλάσσεται δὲ τῆς ποινῆς, ἔστω καὶ ἐὰν δηλώσει, ὅτι ἐκτελοῦσε διαταγὴν τῆς ὑπηρεσίας του. (Ποινικὸς Κῶδιξ ἄρθρον 21).

Ἐπειδὴ δὲ κατ' ἄρθρον 5 τοῦ Ν. 3068/ 2002 ἡ μὴ συμμόρφωση δήμ. ὑπαλλήλου πρὸς δικαστικὴν ἀπόφαση συνιστᾶ ἰδιαίτερο πειθαρχικὸ παράπτωμα, τοῦ ὁποίου ἡ δίωξη εἶναι ὑποχρεωτική.

Ἐπειδή, τέλος, ἐὰν ἡ ὑπόθεση ἔχει, ὥς μοῦ τὴν περιέγραψαν κάποιοι ἐκπαιδευτικοὶ (ὅτι τοὺς δίδετε ἐντολήν, νὰ διαπράξουν τὴν ὡς ἄνω ἀξιόποινο πράξη), συνεπάγεται δι' ἐσᾶς καὶ ποινικὴν εὐθύνην (ἠθικὴ αὐτουργία εἰς τὸ προαναφερόμενο ἔγκλημα σὺν παράβαση ἄρθρου 37 πάρ. 2 τοῦ Κωδικὸς Ποινικῆς Δικονομίας) καὶ βαρείαν πειθαρχικήν σας εὐθύνην (παράβαση ἄρθρου 5 τοῦ Ν. 3068/2002), παρακαλῶ, ὅπως μου γνωρίσετε τὸ ταχύτερον δυνατόν, τί συμβαίνει ἐν προκειμένῳ; Τὸ ἐνδιαφέρον μου νὰ πληροφορηθῶ ἐπὶ τοῦ προκειμένου, δὲν προέρχεται βεβαίως ἀπὸ ἁπλὴν περιέργειαν, ἀλλὰ περὶ τούτου ὑπάρχει λόγος οὐσιαστικός/ἐπιστημονικός, ἤτοι ἡ 115/2012 ἀπόφαση τοῦ Διοικ. Ἐφετείου Χανῖων δέχεται, ὅτι ὁ ὀρθόδοξος μαθητὴς δὲν ἀπαλλάσσεται ἀπὸ τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν ἀκόμη καὶ τὴ ἐπικλήσει λόγων συνειδήσεως, (τοὺς ὁποίους ἂν προβάλει, διώκεται ποινικῶς διὰ ψευδὴ δήλωση ἐνώπιον δήμ. ἀρχῆς) ἐπικαλούμενη καὶ παραπέμπουσα εὐθέως εἰς τὴν προαναφερομένην ἐπιστημονικήν μου μελέτην. Ἑπομένως ἔχω ἔννομο συμφέρον ἄμεσο καὶ προσωπικό, νὰ πληροφορηθῶ τὶς ἐπὶ τοῦ προκειμένου ἀπόψεις σας, καθ' ὅσον ἑτοιμάζω καὶ νέαν ἐπιστημονικὴν μελέτην πρὸς δημοσίευση εἰς τὸν ἐπιστημονικὸν τύπον ἐπὶ τοῦ θέματος καὶ δικαιοῦμαι ὡς ἐκ τούτου νὰ γνωρίζω τὶς ἀπόψεις σας (ἀφοῦ ἄλλωστε εἶναι καθαρὰ ἐπιστημονικὲς - νομικές).

Καὶ ἐνῶ ἐτελείωνα τὴν παροῦσαν ἀναφοράν μου, πληροφοροῦμαι αἰφνιδίως, ὅτι τ. δικαστικὸς προτίθεται νὰ ὑποβάλει μήνυση ἐναντίον τῶν ὑπαιτίων στελεχῶν τοῦ Ὕπ. Παιδείας, εἰς τὴν ὁποίαν καλοῦμαι ὡς μάρτυρας, μέχρι στιγμῆς δὲν γνωρίζω διὰ ποῖο ἀδίκημα\ὑποθέτω διὰ ἠθικὴν αὐτουργίαν τοῦ ἐγκλήματος, ποὺ προβλέπει ἡ παραγρ. 7 τοῦ\ἄρθρου 22 τοῦ Ν. 1599/86 (καλοῦμαι δὲ λόγω του ὅτι εἶμαι ὁ συγγραφεὺς τῆς μελέτης περὶ μὴ ἀπαλλαγῆς τῶν ὀρθοδόξων ἀπὸ τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν, τὴν ὁποία ρητῶς ἐπικαλεῖται ἡ 115/2012 ἀπόφαση τοῦ Διοικ. Ἔφ. Χανῖων καὶ βεβαίως καλοῦμαι ὡς μάρτυς αὐτεπαγγέλτως καὶ ὄχι ἐξ ἰδίας μου πρωτοβουλίας, ὁπότε ἐὰν δὲν προσέλθω, καταδικάζομαι ἐπὶ λιπομαρτυρία – Κῶδιξ Ποινικῆς Δικονομίας ἄρθρον 229). Ἑπομένως ὑπάρχει καὶ ἄλλος λόγος λίαν καταλυτικός, νὰ γνωρίζω τὶς ἀπόψεις σας.

Ἡ παροῦσα μου κοινοποιεῖται μετὰ τῶν συνημμένων: 1) Εἰς τὴν Ἐρίτιμον Εἰσαγγελέα τοῦ Ἀρείου Πάγου Κὰν Εὔτ. Κουτζαμάνη καὶ β) εἰς τὸν Ἀξιότιμον Ἐπιθεωρητὴν Δήμ. Διοικήσεως κ. Λ. Ρακιντζήν, προκειμένου νὰ προβοῦν εἰς τὶς δικές τους ἐνέργειες, ἐὰν κρίνουν ὅτι ἡ περίπτωση ἐμπίπτει εἰς τὶς ἁρμοδιότητές τους.

Μὲ τὴν πεποίθηση ὅτι ἀπευθύνομαι πρὸς κρατικοὺς λειτουργοὺς κατὰ πάντα ἔντιμους (πρώην συναδέλφους μου ἄλλωστε), οἱ ὁποῖοι ἀναμένω, νὰ διαψεύσουν πάραυτα τὶς ὡς ἄνω πληροφορίες, πού μου διεβιβάσθησαν καὶ νὰ μὲ διαβεβαιώσουν, ὅτι καμμία ἐντολὴ δὲν ἐδόθη ἀπὸ τὸ Ὑπουργεῖον σας πρὸς διευθυντᾶς σχολείων, νὰ δέχονται ἀπαλλαγὴν ἀπὸ τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν ὀρθοδόξων μαθητῶν τὴ ἐπικλήσει δῆθεν «λόγων συνειδήσεως» (καὶ κατὰ σαφῆ παράβαση τῆς προαναφερομένης δικαστ. ἀποφάσεως, πράξη ἀξιόποινη καὶ διὰ τὸν μαθητὴν καὶ διὰ τὸν διευθυντὴν τοῦ σχολείου ποὺ θὰ δεχθεῖ τοιαύτην ὑπεύθυνη δήλωση καὶ βεβαίως καὶ δι' ὅποιον ἀπὸ ἐσᾶς ἔδωσε τυχὸν ἀντίστοιχη ἐντολή), ἀναμένω ταχείαν, σαφῆ καὶ πλήρη ἀπάντησή σας ἐπὶ τῶν ὡς ἄνω ἐρωτημάτων μου. Ἕως τότε εἶμαι ὑποχρεωμένος, νὰ δεχθῶ, ὅτι εἶσθε κατὰ πάντα ἔντιμοι καὶ ὅτι καμμίαν ἐντολὴν δὲν ἐδώσατε ποτὲ σὲ κανέναν ἐκπαιδευτικὸν ἢ διευθυντὴν σχολείου, νὰ δέχεται ἀπαλλαγὴν ἀπὸ τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν ὀρθοδόξων μαθητῶν τὴ ἐπικλήσει λόγων συνειδήσεως ἢ ἄλλων λόγων. Ἐπὶ τούτοις διατελῶ.

Μετὰ τιμῆς

Πηγή: Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων

Ο Ο.Η.Ε, μέχρι και το 1982, όλα σχεδόν τα θέματα του «Δικαίου της Θάλασσας», τα είχε αποτυπώσει σε τέσσερις Συμβάσεις, οι οποίες είχαν τεθεί σε ισχύ σε διαφορετικούς χρόνους.

• Σύμβαση για την Αιγιαλίτιδα Ζώνη και τη Συνορεύουσα Ζώνη (1964)
• Σύμβαση για τις Ανοιχτές Θάλασσες (1962)
• Σύμβαση για την Αλιεία και τη Διατήρηση των Ζωντανών Οργανισμών στην Ανοιχτή Θάλασσα (1966)
• Σύμβαση για την Ηπειρωτική Υφαλοκρηπίδα (1964)

Το Δεκέμβριο του 1982, σε Συνδιάσκεψη στο Montego Bay της Jamaica, κατήρτισε σε ενιαίο κείμενο τη «Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας».

Η Σύμβαση, η οποία πραγματεύεται, τα δικαιώματα των κρατών χωρίς θάλασσα, την πειρατεία, τη ρύπανση, τις θαλάσσιες ζώνες, τα θεσμικά όργανα επίλυσης των διαφορών που προκύπτουν κ.α, τέθηκε σε ισχύ το Νοέμβριο του 1994. Η Ελλάδα, την επικύρωσε, τον Ιούνιο του 1995 με το Νόμο 2321, ενώ η Τουρκία δεν την έχει επικυρώσει.

Επειδή πολύς λόγος γίνεται στις μέρες μας για την ΑΟΖ, με αφορμή όσα συμβαίνουν στην Κύπρο, νομίζω ότι ο κάθε πολίτης έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση να γνωρίζει τουλάχιστον μερικά βασικά στοιχεία από το ισχύον Δίκαιο της Θάλασσας .

***

Από το Μέρος V (άρθρα 55 έως 75) της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας, προκύπτουν τα εξής:

Ως Α.Ο.Ζ ορίζεται η πέραν των χωρικών υδάτων περιοχή, που εκτείνεται μέχρι, δυνητικά, την απόσταση των 200 ναυτικών μιλίων.

Σε αυτή, το παράκτιο κράτος έχει κυριαρχικά δικαιώματα (σ.σ και όχι πλήρη κυριαρχία όπως στα χωρικά ύδατα) που αποσκοπούν στη εξερεύνηση, εκμετάλλευση, διατήρηση και διαχείριση των φυσικών πόρων, ζωντανών ή μη, των υπερκείμενων του βυθού υδάτων, του θαλάσσιου βυθού και του υπέδαφός του.

Στην Α.Ο.Ζ, όλα τα κράτη απολαμβάνουν τις ελευθερίες της ναυσιπλοΐας και υπέρπτησης καθώς και τα δικαιώματα τοποθέτησης υποβρυχίων καλωδίων και αγωγών.

Τα νησιά, οι νησίδες και οι βραχονησίδες έχουν ΑΟΖ μόνο εφόσον μπορούν να συντηρήσουν ανθρώπινη διαβίωση ή δική τους οικονομική ζωή.

Κατά την άσκηση των δικαιωμάτων του για την ΑΟΖ, το Κράτος λαμβάνει υπόψη τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των άλλων όμορων Κρατών και η οριοθέτηση της ΑΟΖ πραγματοποιείται κατόπιν συμφωνίας με αυτά.

Αν δεν επιτευχτεί συμφωνία, σε κάθε διαφορά που η παράταση της μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφαλείας, τα Κράτη προσφεύγουν στις προβλεπόμενες με ειρηνικά μέσα διαδικασίες που αναφέρονται:

• Στο άρθρο 33 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ και
• Στο Μέρος XV ‘’Επίλυση Διαφορών’’ (άρθρα 279 έως 299) της Σύμβασης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας).

Το άρθρο 33 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ αναφέρει :

«Σε κάθε διαφορά που η παράταση της μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφαλείας, τα ενδιαφερόμενα μέρη θα προσπαθούν πρώτα από όλα να λύσουν τη διαφορά τους με διαπραγματεύσεις, έρευνα, μεσολάβηση, συνδιαλλαγή, διαιτησία, δικαστικό διακανονισμό, προσφυγή σε τοπικούς οργανισμούς ή συμφωνίες ή με άλλα ειρηνικά μέσα της εκλογής τους.»

Από το Μέρος XV ‘’Επίλυση Διαφορών’’ (άρθρα 279 έως 299) της Σύμβασης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας προβλέπονται τα εξής Δικαστήρια:

1. Το Διεθνές Δικαστήριο για το Δίκαιο της Θάλασσας

Το Διεθνές Δικαστήριο για το Δίκαιο της Θάλασσας εδρεύει στο Αμβούργο της Γερμανίας αλλά δύναται να συνεδριάζει και να ασκεί τα καθήκοντά του οπουδήποτε, όταν αυτό κρίνεται αναγκαίο.

Απαρτίζεται από 21 δικαστές που εκλέγονται από κατάλογο προτεινόμενων υποψηφίων των χωρών μελών του ΟΗΕ. Οι εκλέκτορες σύμφωνα με το καταστατικό θα πρέπει να μεριμνούν ώστε οι εκλεγόμενοι διεθνείς δικαστές να χαίρουν υψηλής φήμης, εντιμότητας, ακεραιότητας και γνώσεων περί του Δικαίου θαλάσσης και να αντιπροσωπεύουν κατά το δυνατόν τα κυριότερα παγκόσμια νομικά συστήματα καθώς και τη δίκαιη γεωγραφική κατανομή εκ της καταγωγής τους. Η θητεία των δικαστών είναι 9ετής και ανανεώσιμη. Τα καθήκοντά τους είναι ασυμβίβαστα με οποιαδήποτε πολιτικά ή διοικητικά καθήκοντα ή συναφείς εργασίες εξερεύνησης, εκμετάλλευσης στη θάλασσα.

2. Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης

Το Διεθνές Δικαστήριο της Δικαιοσύνης ή Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, όπως είναι πιο γνωστό από την έδρα του, δεν αποτελεί αυτοτελή οργανισμό, επειδή είναι το κύριο δικαστικό όργανο του ΟΗΕ και το καταστατικό του αποτελεί τμήμα του Καταστατικού του ΟΗΕ.

Συγκροτείται από 15 δικαστές που εκλέγονται για 9 έτη από το Συμβούλιο Ασφαλείας και τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ. Κάθε 3 έτη ανανεώνεται το 1/3 των δικαστών. Οι δικαστές εκλέγονται για 9 έτη με βάση τα προσόντα τους και όχι την εθνικότητά τους, αποκλειόμενης μόνο της περίπτωσης εκλογής δύο δικαστών της ίδιας εθνικότητας. Επίσης δεν επιτρέπεται κατά τη θητεία τους να ασκούν παράλληλα άλλη επαγγελματική δραστηριότητα.

Για να εισέλθει ένα θέμα στο Διεθνές Δικαστήριο πρέπει όλα τα ενδιαφερόμενα κράτη να συμφωνούν για την παραπομπή της διαφοράς τους σ’ αυτό. Οι εκδιδόμενες αποφάσεις λαμβάνονται μυστικά και κατά πλειοψηφία και είναι υποχρεωτικές, ενώ αντίθετα οι γνωμοδοτήσεις δεν έχουν δεσμευτικό χαρακτήρα.

3. Το Διαιτητικό Δικαστήριο για το Δίκαιο της Θάλασσας 

Ο τρόπος συγκρότησης και λειτουργίας του Διαιτητικού Δικαστηρίου, περιγράφεται αναλυτικά στο παράρτημα VII (άρθρα 1-13) της Σύμβασης και αφορά ακόμη και χώρες που δεν την έχουν υπογράψει ( όπως η Τουρκία ). Σύμφωνα με το παράρτημα ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ καταρτίζει και τηρεί κατάλογο διαιτητών. Κάθε κράτος μέλος της σύμβασης ορίζει σε τακτά χρονικά διαστήματα 4 διαιτητές που περιλαμβάνονται στον συνολικό κατάλογο Πρόκειται για επιστήμονες, καθηγητές και νομικούς με πείρα στα θέματα οι οποίοι πρέπει να χαίρουν φήμης για την αμεροληψία τους.

4. Το Ειδικό Διαιτητικό Δικαστήριο για το Δίκαιο της Θάλασσας

Ο τρόπος συγκρότησης και λειτουργίας του Ειδικού Διαιτητικού Δικαστηρίου, περιγράφεται αναλυτικά στο παράρτημα VIII (άρθρα 1-5) της Σύμβασης. Ασχολείται με συγκεκριμένα-ειδικά θέματα (σ.σ όχι την ΑΟΖ), όπως η αλιεία, η προστασία του θαλασσίου περιβάλλοντος, η επιστημονική έρευνα και η ναυσιπλοΐα.

Αλεξανδρούπολη Οκτώβριος 2014

ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Υποναύαρχος Λ.Σ(ε.α)

Στην Καινή Διαθήκη το ζήτημα της ασθένειας και τις θεραπείας καταλαμβάνει ένα πολύ σημαντικό χώρο στις ευαγγελικές και αποστολικές περικοπές. Μια από τις βασικές ιδιότητες του Ιησού Χριστού είναι εκείνη του ιατρού των ψυχών και των σωμάτων.

Πριν από τη σάρκωση του Λόγου ο Θεός θεωρείται «ο ιώμενος πάσας τας νόσους»[1]. Στην Κ.Δ. συναντά κανείς πλειάδα χωρίων που δηλώνουν ξεκάθαρα ότι πρόκειται για γιατρό[2] και αναφέρονται εκτενώς σε αυτή Του τη δράση. Καμία άλλη εικόνα Του δεν κυριάρχησε στη χριστιανική παράδοση, όσο αυτή του ιατρού. Είναι για τους ανθρώπους της εποχής Του ο σωτήρας του κόσμου. Ήρθε ως σωτήρας των φτωχών και γιατρός όσων νοσούν στο σώμα και στην ψυχή, ως ελευθερωτής και μεσσίας και όχι σαν τους μάγους που παρουσιάζονταν τα προηγούμενα χρόνια κάνοντας «θαύματα» και «θεραπείες». Στάλθηκε από τον Θεό για να θεραπεύσει τους ανθρώπους από τις συνέπειες του προπατορικού αμαρτήματος και να αποκαταστήσει την κοινωνία τους με τον Θεό. Σε όλη την ευαγγελική παράδοση ο Χριστός παρουσιάζεται να δίνει, σε σύγκριση με το Μωσαϊκό Νόμο, προτεραιότητα στην ανθρώπινη υγεία, και γενικά στην αποκατάσταση της ακεραιότητας της δημιουργίας του Θεού, μη διστάζοντας ακόμη και να τον παραβιάζει.

Όλοι οι Πατέρες βλέπουν στο πρόσωπο του Ιησού έναν γιατρό που ήρθε ανάμεσα στους ανθρώπους για να θεραπεύσει κάθε νόσο, επακόλουθη του προπατορικού αμαρτήματος, και να φέρει μέσα από την ίαση τη σωτηρία[3]. Η ίαση από την κάθε είδους νόσο δεν είχε μόνο το ορατό και απτό αποτέλεσμα αλλά συνδεόταν άμεσα με την αποκατάσταση της ελευθερίας των ανθρώπων, της ειρήνης, της δικαιοσύνης και της κατάργησης των άδικων κοινωνικών δομών.

Συμπεραίνουμε δηλαδή ότι η θεραπευτική παρέμβαση και τα αποτελέσματα αυτής, δεν είχαν μόνο εξατομικευμένο χαρακτήρα αλλά και συλλογικό. Κατ’ επέκταση, λοιπόν, η βαθύτερη σημασία των μυστηρίων της Εκκλησίας, με τα οποία συμβολικά συνεχίζεται το έργο της ιάσεως και θεραπείας, της σωτηρίας δηλαδή του κόσμου, δεν είναι η ατομική σωτηρία μεμονωμένων ατόμων, αλλά ολόκληρης της ανθρωπότητας όπως την προσλαμβάνει ο Χριστός στο σώμα Του, την Εκκλησία[4].

Με την ένωση των δύο φύσεων, της ανθρώπινης και της θείας, στο πρόσωπο του Ιησού, ο ένσαρκος Λόγος παρέχει ίαση ενώ και ο ίδιος νοσεί εξαιτίας της ανθρώπινης φύσης του. Άλλωστε για τη θεραπεία του πεπτωκότος ανθρώπου προσέλαβε ο Χριστός την ανθρώπινη φύση του, την οποία προσέλαβε κινούμενος από αγάπη για τους ανθρώπους. Προσέλαβε και ανέλαβε τις συνέπειες της αμαρτίας και τα ανθρώπινα πάθη, αλλά όχι τη ροπή προς την αμαρτία, για να τα καταλύσει και να απελευθερώσει τους ανθρώπους. Η θεραπεία της ανθρώπινης φύσης πραγματοποιείται καθόλη τη διάρκεια της αποστολής του στη γη μέσω των ενεργειών του. Με την ανεπηρέαστη στάση που κράτησε απέναντι στους πειρασμούς του διαβόλου ελευθέρωσε τον άνθρωπο. Κυρίως όμως με το θάνατό Του πεθαίνει οριστικά ο παλιός άνθρωπος και μαζί καταλύονται η αμαρτία, η φθορά και ο θάνατος. Το απολυτρωτικό έργο του Χριστού είναι αναδημιουργικό και όχι δημιουργικό[5]. Όλες οι ασθένειες φθίνουν και εξαφανίζονται, η ανθρώπινη ύπαρξη αποκτά πλήρη υγεία και οι δυνάμεις του ανθρώπου προσανατολίζονται προς το Θεό. Θα πρέπει να τονιστεί ότι ο Χριστός δεν είναι γιατρός μόνο της ανθρώπινης φύσης γενικά αλλά και κάθε προσώπου που στρέφεται σε αυτόν για βοήθεια.

Σε αντίθεση με τις ανθρώπινες μεθόδους θεραπευτικής, οι οποίες είναι προσωρινές και δε θεραπεύουν ολόκληρη την ανθρώπινη ύπαρξη, ο Χριστός παρέχει θεραπεία για κάθε νόσημα και δίνει ποιότητα ζωής. Είναι γιατρός εύσπλαχνος και προσφέρει φροντίδα και περίθαλψη σε όλους τους ανθρώπους χωρίς να αποκλείει κάποιον από τη σωτηρία Του.

Πηγή: Πεμπτουσία 

Ίσως θεωρηθεί κοινοτυπία ή και από άλλη μια φωνή, επισήμανση ότι βιώνουμε ως κοινωνία μια πολύπλευρης μορφής κρίσης. Και από πολλούς υπερτονίζεται και όχι άδικα η οικονομική άποψη αυτής της κρίσης με τις εξ’ αυτής άμεσες συνέπειες στο βιοτικό επίπεδο των πολιτών. Είναι, όμως, εξίσου παραδεκτό ως κανόνας της ιστορικής διαδρομής ότι οι άνθρωποι και οι κοινωνίες χάνουν την περπατησιά τους τότε και μόνον, όταν κλονίζονται οι παραδεδομένες και παραδεδεγμένες αρχές, αξίες, ιδανικά.

Αρχές ως αξιακός κώδικας του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας με τις οποίες γαλουχήθηκαν, τράφηκαν, και ανατράφηκαν στο διάβα των χρόνων. Με τέτοιους ηθικούς κλονισμούς όλα μα όλα απειλούνται. Μαζί και εκ τω πρώτων ο ιερός θεσμός της οικογένειας, που στη χριστιανική αντίληψη και πίστη ταυτίζεται με την «κατ’ οίκον εκκλησία».

Έμπειροι κοινωνικοί παρατηρητές διαπιστώνουν ως επικρεμάμενη απειλή για την σύγχρονη ζωή και στον τόπο μας, τη διάρρηξη του συνεκτικού δεσμού στον τρόπο συγκρότησης και των σχέσεων των μελών του βασικού αυτού κοινωνικού κυττάρου. Και δεν είναι μπορετό να σχηματοποιηθούν εν είδη καταλόγου τα αίτια του κλονισμού του θεσμού της οικογένειας όπως καταδεικνύεται από τα στατιστικά στοιχεία των κατά τόπους αρμοδίων πηγών για τη διακοπή της έγγαμης συμβίωσης που τρομάζει και ως προς το μέγεθος του αριθμού των διαζευκτηρίων και ακόμη περισσότερο εκπλήσσει ως προς τα χρονικά όρια – τα τόσο μικρά ενίοτε – οριστικής διακοπής της εγγάμου συμβιώσεως.

Δεν έχει ωσαύτως αποτελεσματικότητα η παράθεση ως άλλης μορφής συνταγών, υποδείξεων και νουθεσιών για την διάδοση ενός πολλαπλώς κλονιζόμενου γάμου, πολύ περισσότερο σε καιρούς και χρόνους σαν τους σημερινούς που πολλοί από εμάς, και μην καταφεύγουμε στην εύκολη λύση να φορτώσουμε «όλα τα στραβά και ανάποδα» στους νέους – ακόμη και θεωρούμενοι σοβαροί οικογενειάρχες τείνουμε «ευήκοον ους», προβάλλοντες χίλιες δύο δικαιολογίες, στις ξενόφερτες σειρήνες του συρμού που μας ζαλίζουν τα μυαλά με «συμβιώσεις», «συντροφικότητες κοινής ζωής και διαχείρισης», «συμβόλαια έγγαμης συμβίωσης ορισμένου ή αορίστου χρόνου» και άλλα παρόμοια, γιατί ο κόσμος λέει προχωράει, πάει μπροστά, προοδεύει…

Αλήθεια ο κόσμος προχωράει, αλλά μήπως κάτι τέτοιοι βηματισμοί είναι κατρακύλισμα στου «κακού τη σκάλα» για εμάς τους ίδιους και για τις νέες ζωές που έρχονται;

Έναντι σε όλες αυτές τις «μοντέρνες» αντιλήψεις που διεκδικούν δικαιώματα επαναπροσδιορισμού αρχών και αξιών στον τρόπο λειτουργίας της έγγαμης ζωής, δικαιωμένης στην πορεία των αιώνων προβάλλει η Ορθόδοξη πίστη για τον γάμο «ως Μυστήριο μέγα»! Ως μια «κοινωνία προσώπων» αλληλοσυμπληρουμένων, που συνοδοιπορούν πνευματικά και συναγωνιούν με τελικό σκοπό την εν Χριστώ ηθική τους τελείωση.

Διερμηνεύων σχετική διδασκαλία του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος, σοφολογιότατος Ιεράρχης της Ελλαδικής Εκκλησίας, ο Μητροπολίτης Γόρτυνας και Μεγαλουπόλεως κ. Ιερεμίας σημειώνει: «Εκεί τελικά πρέπει να καταλήγει η αγάπη των συζύγων. Στην αγάπη του Θεού, γιατί ο σκοπός του γάμου είναι σωτηριολογικός. Ο ένας να βοηθάει τον άλλον για τη σωτηρία του». Πόσο ωραίο είναι αυτό που έλεγε κάποια κυρία στην προσευχή της με τον σύζυγό της «κάνε μας, Χριστέ, αγαπώντας ο ένας τον άλλο να αγαπάμε εσένα τον ίδιο»!!!

Άρρηκτος σύνδεσμος αυτή η αγάπη προς το Θεό και η εν αγάπη αλληλοπαραχώρηση και αλληλοκατανόηση ενόψει των όποιων – και είναι πάρα πολλές στον έγγαμο βίο – δυσκολιών. Το ζευγάρι προέρχεται – πρέπει να προσέρχεται προετοιμασμένο ψυχικά, ηθικά, πνευματικά στον νέο κόσμο και στις νέες ευθύνες που αναλαμβάνουν με την ομόψυχη απόφασή τους για κοινή πορεία στη ζωή. Τη δική τους και των παιδιών που η αγάπη του Θεού τους χαρίζει. Μια πορεία που από εμπνευσμένους Πατέρες έχει δικαίως χαρακτηριστεί «Σταυροαναστάσιμη».

Δυσκολίες, προβλήματα, αγωνίες, αγώνες και ιδρώτας για να αντιμετωπιστούν «… οι μέριμνες οι βιοτικές», τα πολυποίκιλα προβλήματα που μερικές φορές φαντάζουν πως ξεπερνούν τις δυνατότητές μας.

Είναι αλήθεια αυτό. Είναι όμως εξ’ ίσου αληθές ότι με τη δύναμη της μεταξύ των συζύγων αγάπης, την εμπιστοσύνη και την αλληλοκατανόηση, την υποχωρητικότητα εν υπομονή, την πίστη και ελπίδα στην φιλανθρωπία του Θεού για «τους εκζητούντας Αυτόν» τα όποια προβλήματα βρίσκουν σταδιακά την «ευκταία» επίλυσή τους και εκείνο που τώρα φαίνεται σταυρός δυσβάστακτος μετά από λίγο, αύριο ίσως, είναι η σωτήρια Ανάσταση της οικογένειας και των μελών της. Ας έχουμε ζωντανά στη σκέψη μας και στην καρδιά μας το λόγο του ποιητή.

«Χαρά σ’ αυτόν που στήριξε στη πίστη επάνω την ελπίδα.

Τον είδα στη ζωή να μάχεται, μα πάντα ανίκητο τον είδα».

Το καράβι οικογένεια ευχή να είναι καλοτάξιδο. Να του μέλλεται να πλέει πάντα σε ήρεμες θάλασσες και ασφαλή λιμάνια. Στο ανθρώπινο

ταξίδι της οικογένειας θα ’ρθουν θαλασσοταραχές και ενάντιοι άνεμοι που θ’ απειλήσουν με καταποντισμό το ευλογημένο αυτό πλεούμενο.

Εκείνες τις ώρες της δοκιμασίας και τω ταλαντεύσεων αναδύονται οι αρετές και η σωστική παρουσία του καπετάνιου και της καπετάνισσας της οικογένειας. Το πνεύμα αυτοθυσίας, η προς αλλήλους ανοχή, η πίστη στην ιερή αποστολή.

Ιερή αποστολή να αναδειχθεί η οικογένεια το στέρεο αγκωνάρι της κοινωνίας, το πολύκαρπο και καλλίκαρπο χωράφι, η «μία» έστω οικογένεια που θα είναι σηματοδότης και θα μπορεί να δώσει «νόημα» και σκοπό στην «ύπαρξη των πολλών».

Και αν οι καιροί μοιάζουν δύσκολοι, κι αν πολλές από τις αξίες μας, στην κορυφή η οικογένεια ως δομική αξία και φαροδείκτης του Ελληνισμού και της Ρωμηοσύνης φαίνεται ότι απειλούνται ή ράγισαν πάντα κάτι μας μένει «άπαρτο κάστρο», «μια στάλα» ζωωδότρα.

Μας το διαμηνύει ο εθνικός μας ποιητής, ο Κωστής Παλαμάς, που καθώς πάνε 71 χρόνια από τότε (27 Φεβρουαρίου 1943) που έφυγε σωματικά από κοντά μας, στέκει ως μεγάλος Διδάχος του Γένους πάντα δίπλα μας:

«Καρδιά, γνώμη, νους, τούτα και τα άλλα,

Το χρυσό μυρογιάλι ραγίσει,

Κι όλα πάνε σου μένει μια στάλα,

Του Χριστού και της Μάνας σου η πίστη»!

Για την ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη