Θησαύρισμα ἰδεῶν καί ἀναφορῶν γιά τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Ἑλληνισμό
29 Απριλίου 2025
    Βρίσκεστε εδώ:  
  1. Αρχική
  2. Αρχική Σελίδα
Οικογένεια και Νέοι
Αξίες του Γάμου και της Οικογένειας
Εμφανίσεις: 1610

peiraiws

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 27ῃ Νοεμβρίου 2013

 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ

 

Ἡ κατάθεση πρότασης Νόμου ἀπό τόν «ΣΥΡΙΖΑ Ἑνωτικό Κοινωνικό Μέτωπο» καί τήν ΔΗΜΑΡ γιά τήν ἐπέκταση τοῦ ἰσχῦοντος δυστυχῶς Νόμου «περί συμφώνου ἐλεύθερης συμβίωσης» πού μετατρέπει τό ἀνθρώπινο πρόσωπο σέ χρηστικό ἀντικείμενο καί μάλιστα ὑποκείμενο δικαιοπρακτικῆς ἐνέργειας στά λεγόμενα «ὁμόφυλα ζευγάρια» ἐπειδή τό Εὐρωπαϊκό Δικαστήριο γιά τά δικαιώματα τοῦ ἀνθρώπου (ΕΔΔΑ) κατεδίκασε τήν χῶρα μας νά καταβάλη 5.000 Εὐρώ στούς προσφεύγοντες ἐπειδή δέν ἀναγνωρίζεται θεσμικά συμβίωση μεταξύ ὁμοφύλων προσώπων καί ἡ δηλωθείσα πρόθεση τῆς συγκυβέρνησης ΝΔ καί ΠΑΣΟΚ νά προωθήση στόν λεγόμενο ἀντιρατσιστικό Νόμο σχετική τροπολογία θέτει πλέον κατά τρόπο φρικιαστικό στή χῶρα μας τήν θεσμοθέτηση τῆς ἀνατροπῆς τῆς ἀνθρώπινης ὀντολογίας καί φυσιολογίας καί τήν κατοχύρωση τῆς ψυχοπαθολογικῆς ἐκτροπῆς τῆς ὁμοφυλοφιλίας.

 

Ἡ Ἐκκλησία, ὡς χώρα τῶν μεταποιουμένων ἁμαρτωλῶν καί ὡς ἰατρεῖο παθῶν ψυχῶν καί σωμάτων δέν στηλιτεύει τά ἀτυχῆ θύματα τοῦ βυθίου δράκοντος τά ὁποῖα περιθάλπει διά τῶν εὐχῶν της καί τῶν ἱερῶν μυστηρίων της ἐφ’ ὅσον μετανοήσουν, ἀλλά τήν πολυποίκιλο τραγικότητα τῆς εἰδεχθοῦς ἁμαρτίας των.

Ἡ ἀπενοχοποίηση ὅμως τοῦ ἐγκλήματος ἀπό τήν Ἑλληνική Πολιτεία τῆς ἀνατροπῆς τῆς ἀνθρώπινης φυσιολογίας καί ὀντολογίας μέ τήν θεσμική ἀναγνώριση τῶν αἰσχίστων παθῶν τῆς ὁμοφυλοφιλίας σήμερα, καί τῆς παιδοφιλίας αὔριο ὅπως συνέβη ἤδη στήν «προηγμένη» Ὀλλανδία ἤ καί τῆς κτηνοβασίας μεθαύριο ὅπως συμβαίνει στήν ναυαρχίδα τῆς ΕΕ τήν «προηγμένη» Γερμανία ἀποτελεῖ κακούργημα ἀσύγγνωστο καί τερατῶδες εἰς βάρος τοῦ αἰωνίου Θεοῦ καί τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου πού ἐξισοῦται πλήρως μέ τήν ὕβρι τῶν Σοδόμων καί Γομόρρων.

Αὐτά ἐνῶ φαίνονται ἐξωπραγματικά εἶναι τρομερές πραγματικότητες πού ἀποδεικνύουν ἡ «δημοκρατική» λειτουργία τοῦ παιδοφιλικοῦ κόμματος στήν Ὀλλανδία PNVD, πού μέ ἀπόφαση τοῦ τοπικοῦ Δικαστηρίου τῆς Χάγης ἡ Ὀλλανδική Κυβέρνηση τό ἀνεγνώρισε ἐπίσημα καί βέβαια θεώρησε «συννόμους καί ἐντός συνταγματικοῦ τόξου» τούς βασικούς στόχους τοῦ συγκεκριμένου κόμματος πού εἶναι οἱ ἀκόλουθοι: «Νομιμοποίηση της σεξουαλικής επαφής μεταξύ ενηλίκων και ανηλίκων από 12 ετών.

Νομιμοποίηση της κατοχής παιδικού πορνογραφικού υλικού για προσωπική χρήση. Κατάργηση κάθε νομοθεσίας που απαγορεύει την σεξουαλική επαφή μεταξύ ανθρώπων και ζώων», καθώς καί ἡ πρόσφατη συζήτηση στό Γερμανικό κοινοβούλιο (Bundestag) ὅπου ὑπεβλήθη σχέδιο νόμου γιά τήν ἀπαγόρευση τῆς κτηνοβασίας καί τήν ἀλλαγή τοῦ ἰσχύοντος νομοθετικοῦ πλαισίου πού τήν ἐπιτρέπει, μέ ἀντιμέτωπη τήν ZETA τοῦ Μίχαελ Κίοκ, ὀργάνωση ὑπεράσπισης τῶν δικαιωμάτων τῶν κτηνοβατῶν, πού κατ’ αὐτήν ἀνέρχονται σέ 100.000 Γερμανούς πολίτες.

Εἶναι σημαντικό ὅτι σέ ἄρθρο πού δημοσιεύθηκε στήν ἑλβετική ἐφημερίδα Le Matin, ἡ ἐκπρόσωπος τοῦ παραρτήματος Βερολίνου τῆς Ὁμοσπονδίας ἐναντίον τοῦ βιασμοῦ τῶν ζώων BMT κ. Claudia Lotz ἀνέφερε ὅσο ἀπίστευτο καί κτηνῶδες εἶναι, ὅτι σέ ὅλα τά εἴδη ζώων ὑπάρχουν θύματα βιασμοῦ ἀπό ἀνθρώπους καί ὅτι στό καταφύγιο τῆς Βρέμης τήν «Κιβωτό τοῦ Νῶε» ἔχουν φιλοξενήσει καί περιθάλψει πολλά κακοποιημένα ζῶα.

 

Ὁ Ἀπ. Πέτρος γράφει στήν Β΄ Καθολική του Ἐπιστολή (στ. 6-10): «…Καί πόλεις Σοδόμων καί Γομόρρας τεφρώσας καταστροφῇ κατέκρινεν, ὑπόδειγμα μελλόντων ἀσεβεῖν τεθεικώς… μάλιστα δέ τούς ὀπίσω σαρκός ἐν ἐπιθυμίᾳ μιασμοῦ πορευομένους και κυριότητος καταφρονοῦντας, τολμηταί, αὐθάδεις»!

Ἑρμηνεύει ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης : «Τάς πόλεις ταύτας, ὅπου ἦταν ἔκδοτοι εἰς τήν ἀρσενοκοιτίαν, κατέκαυσε μέ ἕνα κατακλυσμόν ἀπό φωτίαν καί θειάφι. Ἀνίσως ὁ Θεός πλήθη ἀνθρώπων κατεπόντησε διά πυρός, ἀκόλουθον εἶναι ὅτι καί τούς ὅποιους ἀσεβεῖς μέλλει νά καταδικάσῃ, οἵτινες παρομοίως μέ τούς ἐνόχους Σοδομῖτας ἁμαρτάνουσι καί ἀσεβοῦσι… Ὅτι σφοδρότερα ἀπό ἄλλους ἐνόχους ἔχουν νά κολασθοῦν ἐκεῖνοι, πού δέν ἀντιστέκονται εἰς ἀσέλγειαν καί αἰσχρουργίας, ὁπού οὔτε νά τάς γράψῃ τινάς, ἐπειδή βλάπτουσι τούς μελετῶντας καί μέ μόνην τήν μνήμην».

Καί ὁ 7ος στίχος τῆς Καθολικῆς ἐπιστολῆς Ἰούδα : «…Ὡς Σόδομα καὶ Γόμορρα καὶ αἱ περὶ αὐτὰς πόλεις τὸν ὅμοιον τούτοις τρόπον ἐκπορνεύσασαι καὶ ἀπελθοῦσαι ὀπίσω σαρκὸς ἑτέρας πρόκεινται δεῖγμα, πυρὸς αἰωνίου δίκην ὑπέχουσαι». Φόβος καί τρόμος, ἀλλά ποιοί τά γνωρίζουν αὐτά; Πέραν τῆς τιμωρίας τονίζει ὁ Ἅγιος Νικόδημος:«Ὅτι τό σῶμα τῶν ἀρρένων πάντῃ ἀνόμοιον καί ἀλλότριον τῆς φυσικῆς καί νομίμου συνουσίας καί οὐδέν χρησιμεύει πρός παιδοποιΐαν».

Ἀνεξίτηλη τῆς τότε συμφορᾶς παρεμένει ἡ περιοχή ἐκείνη γνωστή ὡς Νεκρά Θάλασσα. Μέρος τῆς θαλάσσης αὐτῆς ἦταν οἱ τότε πόλεις. Σήμερα αὐτή εἶναι σύνορο Ἰσραήλ-Ἰορδανίας. Παραμένει διδάσκαλος καί θυμίζει ὅτι, γιά να ὑπάρχει Νεκρά ἀπό ζωή ἐντός, κάτι φοβερό ἐκεῖ συνέβη περί τό 1800 π. Χ.

Πλέον φοβερός ὁ Παύλειος λόγος : «…οἱ ἄρσενες ἀφέντες τὴν φυσικὴν χρῆσιν τῆς θηλείας ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους, ἄρσενες ἐν ἄρσεσι τὴν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι» ( Ρωμ. α, 27). Φανερό ὅτι ὁ Ἀπ. Παῦλος ἔχει ὑπόψιν τό τί γινόταν ὡς πρός τό πάθος αὐτό καί στην Πομποιΐα.

Μερικές μόνον φράσεις ἀπό τόν ἱερό Χρυσόστομο, πού μεταφράζει-σχολιάζει τόν Παύλειο λόγο : «Πάντα μέν οὖν ἄτιμα τά πάθη, μάλιστα δέ ἡ κατά τῶν ἀρρένων μανία, ὅπου τό γένος στασιάζειν… Ὅτι τήν κατά φύσιν ἀτιμάσαντες, εἰς τήν παρά φύσιν ἔδραμον… Ἔργον ἔθεντο τήν ἁμαρτίαν, καί ἔργον ἐσπουδασμένον… Ἐάν γάρ μή γέεννα ἦν, μηδέ κόλασις ἠπειλῆτο, τοῦτο πάσης κολάσεως χεῖρον ἦν.Τούτους (τούς ἀρσενοκοίτας) και ἀνδροφρόνων χεῖρας εἶναι (χειροτέρους τῶν φονιάδων)… καί ἄν ἐγνώριζον τῶν γινομένων οἱ πάσχοντες, μυρίους ἄν κατεδέξαντο θανάτους, ὥστε μή τοῦτο παθεῖν (στοχεύει τούς παθητικούς κιναίδους). Οὐδέ γάρ λέγω μόνον, ὅτι γέγονας γυνή, ἀλλ᾽ ὅτι ἀπώλεσας καί τό εἶναι ἀνήρ… ἐγένου προδότης ἀδικήσας τό γένος… Τί γάρ ἀνδρός πεπορνευμένου μυσαρώτερον; …Ὤ τῆς μανίας! Ὤ καί ἀλόγων ὑμεῖς ἀνοητότεροι, καί κυνῶν (σκύλων) ἀναιδέστεροι! Πόθεν ταῦτα τά κακά; Ἀπό τρυφῆς, ἀπό τοῦ μή εἰδέναι Θεόν… Καί αὐτήν τήν φύσιν ἐντροπίασαν…».

 

Ὁ γνωστός Φρόϋντ, παρά τις γνωστές θέσεις του ὡς πρός τό σεξουαλικό γενικά θέμα ἀνδρός και γυναικός, τήν ἐλευθεριότητα τῆς libido- φέρεται ἀντίθετος, ἄν ὄχι πολέμιος, τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Μεταξύ ἄλλων στό ἔργο του «Εἰσαγωγή στήν ψυχανάλυση» ἀναφέρει :

«Ὑπάρχουν κατηγορίες ἀνθρωπίνων ὑπάρξεων πού ἡ ζωή τους παρεκκλίνει ἀπό τήν συνηθισμένη σεξουαλική ζωή κατά τον πιό κτυπητό τρόπο. Μία ὁμάδα ἀπό αὐτούς τούς «διεστραμμένους» ἔχει ἐξοστρακίσει τήν διαφορά τῶν φύλων ἀπό τή ζωή τους… Σ᾽αὐτούς μονάχα τό δικό τους φῦλο προκαλεῖ πόθο. Τά πρόσωπα αὐτά παραιτοῦνται ἀπό κάθε συμμετοχή στήν ἀναπαραγωγή. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί λέγονται ὁμοφυλόφιλοι… Ἀνήκουν ἐκεῖνοι πού παραιτήθηκαν ἀπό τήν ἕνωση σεξουαλικῶν ὀργάνων ἤ μέρη τοῦ σώματος… ξεπερνώντας τίς ἀνατομικές δυσκολίες καί κατανικώντας τή σχετική ἀποστροφή… Τώρα ποιά πρέπει νἆναι ἡ στάση μας σ᾽ αὐτές τίς ἀσυνήθεις μορφές ἱκανοποίησης; Ἡ ἀγανάκτηση καί ἡ ἔκφραση τῆς προσωπικῆς μας ἀποστροφῆς. Παραμένει νά ἐξηγήσουμε τήν ὕπαρξη τῶν διαστροφῶν καί νά τίς συσχετίσουμε μέ τήν ὁμαλή σεξουαλικότητα… Πάντως τίς ἀποκαλοῦμε διεστραμμένες ἀνάγκες». Ποιός τό περίμενε, καί ὅμως. Καταπέλτης κατά τοῦ πάθους (ΣΙΓΚΜΟΥΝΤ ΦΡΟŸΝΤ, Εἰσαγωγή στήν ψυχανάλυση, ἐκδ. «Γκοβόστη», Ἀθήνα, σσ. 260-263, 270).

 

Ὁ Παναγιώτατος Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος σέ δήλωση, τήν ὁποία ἔκανε μετά τό πέρας τοῦ Ἑσπερινοῦ στόν Καθεδρικό Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Συμεών τῆς Ἐσθονίας στίς 7-9-2013, ἐπέκρινε δριμύτατα ὅσους προωθοῦν τούς γάμους τῶν ὁμοφυλοφίλων καί τά σύμφωνα «ἐλευθέρας συμβιώσεως» τονίζοντας τά ἀκόλουθα : «Καταδικάζονται δέ αἱ σύγχροναι ἐφευρέσεις τῶν λεγομένων «συμφώνων συμβιώσεως», τά ὁποῖα εἶναι ἀπόρροια ἁμαρτίας καί οὐχί κατά νόμον χαρᾶς».

 

Ἐμεῖς οἱ Ὁρθόδοξοι σεβόμαστε τήν προσωπική ἰδιωτική ζωή κάθε προσώπου ὡς ὑπεύθυνη ἐλεύθερη ἐπιλογή. Δέν ἔχουμε πρόθεση νά ἐπεμβοῦμε ρατσιστικά καί νά ἀναστείλουμε δικαιώματα καί ἐλευθερίες. Ἡ διαμαρτυρία μας ἐπικεντρώνεται στό ὅτι ἐπιχειρεῖται τό φοβερό αὐτό ἁμάρτημα τῆς Ὁμοφυλοφιλίας, τοῦ κιναιδισμοῦ, τοῦ σοδομισμοῦ, τῆς ἀρσενοκοιτίας, τῆς παρά φύσιν ἀσέλγειας, πού προεκτείνεται στήν παιδεραστία καί παιδοφιλία, νά παρουσιασθεῖ ὡς φυσιολογική κατάσταση, ὡς ἁπλῆ διαφορετικότητα.

Ἡ πανανθρώπινη, ὅμως, συνείδηση ἀνά τούς αἰῶνες γνωρίζει ὡς φυσιολογική σεξουαλική συμπεριφορά τίς σχέσεις ἀνάμεσα στόν ἄνδρα καί τήν γυναίκα, στό ἄρσεν καί τό θῆλυ. Αὐτή εἶναι ἡ ἀνθρώπινη φυσιολογία καί ὀντολογία. Κάθε ἄλλη σχέση ἀνατρέπει τήν ἀνθρώπινη ὀντολογία, ὡς παρά φύσιν ἐκτροπή, ἡ ὁποία δέν παρατηρεῖται οὔτε καί στά ζῶα.

Ἰδιαίτερα ἡ Ἁγία Γραφή, πού ἐκφράζει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τοῦ Δημιουργοῦ τοῦ ἀνθρώπου καί σοφοῦ γνώστη τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, καταδικάζει τήν ὁμοφυλοφιλία ὡς πάθος, ἀτιμία καί ἀσχημοσύνη, πού τιμωρήθηκε αὐστηρά μέ φωτιά καί θειάφι στήν πόλη τῶν Σοδόμων καί Γομόρων. Γιά τό σύνολο δέ τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι τό πιό σιχαμερό καί ἀκάθαρτο ἁμάρτημα. Ἡ ὑποστήριξη καί ἀθώωση τῆς ὁμοφυλοφιλίας ἀποτελεῖ μεγάλη ἀσέβεια πρός τόν Θεό - Δημιουργό τοῦ ἀνθρώπου σέ ἄρσεν καί θῆλυ καί βλάσφημη κατάργηση τοῦ Εὐαγγελίου.

 

Ἐρωτῶμεν, λοιπόν τούς τολμητίες Βουλευτές καί τήν Κυυβέρνηση: Ποιοί εἶστε ἐσεῖς, οἱ ἐκπρόσωποι τῆς νεωτερικότητας, πού τολμοῦν καί βάζουν τούς ἑαυτούς των πάνω ἀπό τόν Θεό καί καταργοῦν τό Εὐαγγέλιο καί τήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων; Ἡ δημόσια προβολή τῆς ὁμοφυλοφιλίας, ἐκτός τοῦ ὅτι προσβάλλει τήν δημόσια αἰδώ καί τήν θρησκευτική μας συνείδηση, στέλνει πρός τούς νέους μηνύματα ἀνώμαλης σεξουαλικῆς συμπεριφορᾶς, πού ἀποτελεῖ τορπίλη στά θεμέλια τῆς οἰκογένειας καί τῆς κοινωνίας μέ τό ὀξύ δημογραφικό πρόβλημα, ἀλλά καί αἰτία ψυχοπαθολογικῶν διαταραχῶν στά παιδιά, πού θά ἀνατραφοῦν ἀπό ὁμοφυλοφιλικά ζεύγη, ὅπως ἐπιδιώκεται.

Ἡ «πρόοδος» τῆς ἀνθρωπότητος πιστεύετε ὅτι συντελεῖται μέ τά παραπάνω γεγονότα; Σᾶς διαφεύγουν ὅμως ὅτι:

Α. Στό βιβλίο τῆς Γενέσεως (κεφ. 19,1-5) πού συνεγράφη τό 2.369 π.Χ. ἐξιστορεῖται ἡ «προοδευτικότης» τῶν Σοδόμων καί Γομόρων μέ τά ἀκόλουθα: «Ἦλθον δὲ οἱ δύο ἄγγελοι εἰς Σόδομα ἑσπέρας· Λὼτ δὲ ἐκάθητο παρὰ τὴν πύλην Σοδόμων. ἰδὼν δὲ Λώτ, ἐξανέστη εἰς συνάντησιν αὐτοῖς καὶ προσεκύνησε τῷ προσώπῳ ἐπὶ τὴν γῆν. 2 καὶ εἶπεν· ἰδοὺ κύριοι, ἐκκλίνατε εἰς τὸν οἶκον τοῦ παιδὸς ὑμῶν καὶ καταλύσατε καὶ νίψασθε τοὺς πόδας ὑμῶν, καὶ ὀρθρίσαντες ἀπελεύσεσθε εἰς τὴν ὁδὸν ὑμῶν. καὶ εἶπαν· οὐχί, ἀλλ᾿ ἐν τῇ πλατείᾳ καταλύσομεν. 3 καὶ κατεβιάζετο αὐτούς, καὶ ἐξέκλιναν πρὸς αὐτὸν καὶ εἰσῆλθον εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ. καὶ ἐποίησεν αὐτοῖς πότον, καὶ ἀζύμους ἔπεψεν αὐτοῖς, καὶ ἔφαγον. 4 πρὸ τοῦ κοιμηθῆναι δέ, οἱ ἄνδρες τῆς πόλεως οἱ Σοδομῖται περικύκλωσαν τὴν οἰκίαν ἀπὸ νεανίσκου ἕως πρεσβυτέρου, ἅπας ὁ λαὸς ἅμα. 5 καὶ ἐξεκαλοῦντο τὸν Λὼτ καὶ ἔλεγον πρὸς αὐτόν· ποῦ εἰσιν οἱ ἄνδρες οἱ εἰσελθόντες πρὸς σὲ τὴν νύκτα; ἐξάγαγε αὐτοὺς πρὸς ἡμᾶς, ἵνα συγγενώμεθα αὐτοῖς».

 

Β. Μία μικρή «λεπτομέρεια» πού διασώζεται ἀπό τόν Ρωμαῖο ἱστορικό Κάσσιο Δίονα (163 μ.Χ) στήν περίφημη Ρωμαϊκή Ἱστορία του, τῆς ὁποίας τήν ἀλήθεια ἐπιμαρτυροῦν καί οἱ συγχρόνοι τοῦ γεγονότος ἱστορικοί Τάκιτος καί Σουητώνιος, κατά τήν ὁποία ὁ φρενοβλαβής αὐτοκράτωρ τῆς Ρώμης Νέρων συνῆψε γάμο μέ δύο Ἕλληνες ἀπελεύθερους, τόν «εὔσωμο καί ἀνδρώδη» Πυθαγόρα, καί τόν «λεπτόσωμο καί γυναικώδη» Σπόρο, τόν ὁποῖο κατέστησε ἐκτομία καί μετωνόμαστε σέ Σαβίνα…»

 

Γ. Ὁ μεγαλειώδης Παῦλος στήν Α΄ πρός Κορινθίους ἐπιστολή του (κεφ. ΣΤ΄, 9-10) πού συνεγράφη τό 54 μ.Χ. διαβεβαιώνει ἀπολύτως ὅτι: «... ἤ οὐκ οἴδατε ὅτι ἄδικοι βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι; μὴ πλανᾶσθε· οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι οὔτε μοιχοὶ οὔτε μαλακοὶ οὔτε ἀρσενοκοῖται οὔτε πλεονέκται οὔτε κλέπται οὔτε μέθυσοι, οὐ λοίδοροι, οὐχ ἅρπαγες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι...»

 

Δ. Ὁ οἰκουμενικός Ἱεράρχης Μ. Βασίλειος τό 370 μ.Χ. μέ τάς κανονικάς του ἐπιστολάς καί τόν 7ο ἱερό του κανόνα ἐπικυρωθέντα ἀπό τόν 2ο κανόνα τῆς ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου διακηρύσσει: «Ἀρρενοφθόροι καὶ ζωοφθόροι καὶ φονεῖς καὶ φαρμακοὶ καὶ μοιχοὶ καὶ εἰδωλολάτραι τῆς αὐτῆς καταδίκης εἰσὶν ἠξιωμένοι, ὥστε ὅν ἔχεις ἐπὶ τῶν ἄλλων τύπον καὶ ἐπὶ τούτων φύλαξον...».

Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω παρατιθεμένων ἐκ τοῦ τεραστίου ὑλικοῦ ἀναφορᾶς στάς κακουργίας τῆς παρά τήν φύσιν ἀνατροπῆς τῆς ἀνθρωπίνης ὀντολογίας καί φυσιολογίας ἀποδεικνύεται πασίδηλα ὅτι ἡ δῆθεν σχετική πρόοδος καί δημοκρατική εὐαισθησία, τά δῆθεν σχετικά ἀνθρώπινα δικαιώματα, ἡ δῆθεν διαφορετικότης καί ὁ δῆθεν ἐλεύθερος αὐτοπροσδιορισμός καί προσανατολισμός περί τό γενετήσιο ἔνστικτο καί τήν ταυτότητα τοῦ φύλου δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἡ καταβαράθρωσις καί ὁ καταποντισμός τῆς ἀνθρωπίνης ἐλευθερίας καί ἀξιοπρεπείας καί ὁ πλήρης εὐτελισμός τῆς ἐννοίας ἄνθρωπος πού στήν ἑλληνική γλώσσα σύγκειται ἀπό τό ἐπίρρημα ἄνω καί τό ρῆμα θρώσκω πού σημαίνει ἄνω βλέπω, ἄνω φέρομαι.

 

Ἑπομένως ὡς Ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας κατά τήν τραγική αὐτή ὥρα δημοσίᾳ:

1.   Καλοῦμε τήν Κυβέρνηση νά μήν προχωρήσει στήν ὑλοποίηση αὐτῆς τῆς ὕβρεως κατά τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀνθρώπων.

2.   Ἀποστέλλομε ἐπειγόντως αἴτηση ἐκτάκτου συγκλήσεως τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος γιά τήν ἀντιμετώπιση τοῦ θέματος καί τήν ἐπιβολή τῶν δεόντων κατά τό ἐξαίρετο παράδειγμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Μολδαυΐας καί

3.   Ἐντός τῆς Κανονικῆς μας δικαιοδοσίας καί ἐν τῷ πλαισίῳ τῶν Κανονικῶν μας ἁρμοδιοτήτων θά ἐπιβάλουμε τήν ποινή τοῦ ἀφορισμοῦ σέ ὅσους Βουλευτές ψηφίσουν αὐτή τήν ἐπαίσχυντο καί ἐπονείδιστο ὕβρι.

 

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

 

ΠΗΓΗ: http://anavaseis.blogspot.gr/2013/11/blog-post_8471.html

Ορθόδοξη Πίστη και Ζωή
Αγιολόγιο - Εορτολόγιο
Εμφανίσεις: 1058

ag porfyrios

 

Ἡ Σύνοδος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως προχώρησε κατὰ τὴ συνεδρίαση τῆς 27ης Νοεμβρίου 2013 στὴν ἁγιοκατάταξη τοῦ Γέροντος Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου.

Παραθέτουμε ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Βίος καὶ Λόγοι» Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, τῆς Ι.Μονῆς Χρυσοπηγῆς Χανίων σύντομη Βιογραφία τοῦ Ἁγίου Γέροντος Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου

Ὁ ὅσιος Γέρων Πορφύριος, κατὰ κόσμον Εὐάγγελος Μπαϊρακτάρης, γεννήθηκε στὶς 7 Φεβρουαρίου 1906, στὴν Εὔβοια, στὸ χωριὸ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς ἐπαρχίας Καρυστίας. Οἱ γονεῖς του, Λεωνίδας Μπαϊρακτάρης καὶ Ἑλένη, τὸ γένος Ἀντωνίου Λάμπρου, ἦταν εὐσεβεῖς καὶ φιλόθεοι ἄνθρωποι. Ὁ πατέρας του, μάλιστα, ἦταν ψάλτης στὸ χωριὸ καὶ εἶχε γνωρίσει προσωπικὰ τὸν Ἅγιο Νεκτάριο. Ἡ οἰκογένειά του ἦταν πολυμελὴς καὶ οἱ γονεῖς, φτωχοὶ γεωργοί, δυσκολεύονταν νὰ τὴ συντηρήσουν. Γι΄ αὐτὸ ὁ πατέρας ὑποχρεώθηκε νὰ φύγει στὴν Ἀμερική, ὅπου δούλεψε στὴν κατασκευὴ τῆς διώρυγας τοῦ Παναμά.

Ὁ μικρὸς Εὐάγγελος ἦταν τὸ τέταρτο παιδὶ τῆς οἰκογένειας. Φύλαγε πρόβατα στὸ βουνὸ καὶ εἶχε παρακολουθήσει μόνο τὴν πρώτη τάξη τοῦ δημοτικοῦ, ὅταν ἀναγκάστηκε καὶ αὐτὸς λόγω τῆς μεγάλης φτώχειας νὰ πάει στὴ Χαλκίδα γιὰ νὰ δουλέψει. Ἦταν μόλις ἑπτὰ χρονῶν. Ἐργάστηκε δύο τρία χρόνια σ΄ ἕνα κατάστημα. Μετὰ πῆγε στὸν Πειραιά, ὅπου δούλεψε δύο χρόνια στὸ παντοπωλεῖο ἑνὸς συγγενοῦς.

Στὰ δώδεκά του χρόνια ἔφυγε κρυφὰ γιὰ τὸ Ἅγιον Ὅρος, μὲ τὸν πόθο νὰ μιμηθεῖ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Καλυβίτη, τὸν ὁποῖο εἶχε ἰδιαίτερα ἀγαπήσει, ὅταν παλαιότερα εἶχε διαβάσει τὸ βίο του. Ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ τὸν ὁδήγησε στὴν καλύβη τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Καυσοκαλυβίων καὶ στὴν...

ὑποταγὴ δύο Γερόντων, τοῦ Παντελεήμονος, ὁ ὁποῖος ἦταν καὶ πνευματικός, καὶ τοῦ Ἰωαννικίου, ἀδελφῶν κατὰ σάρκα. Ἀφοσιώθηκε στοὺς δύο Γέροντες, ποὺ κατὰ κοινὴ ὁμολογία ἦταν ἰδιαίτερα αὐστηροί, μὲ μεγάλη ἀγάπη καὶ μὲ πνεῦμα ἀπόλυτης ὑπακοῆς.

Ἔγινε μοναχὸς σὲ ἡλικία δεκατεσσάρων ἐτῶν καὶ πῆρε τὸ ὄνομα Νικήτας. Μετὰ ἀπὸ δύο χρόνια ἔγινε μεγαλόσχημος. Λίγο ἀργότερα ὁ Θεὸς τοῦ δώρισε τὸ διορατικὸ χάρισμα.

Στὰ δεκαεννέα του χρόνια ὁ Γέροντας ἀρρώστησε πολὺ σοβαρά, γεγονὸς ποὺ τὸν ἀνάγκασε νὰ ἐγκαταλείψει ὁριστικὰ τὸ Ἅγιον Ὅρος. Ἐπέστρεψε τότε στὴν Εὔβοια, ὅπου ἐγκαταβίωσε στὴ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους Λευκῶν. Ἕνα χρόνο ἀργότερα, τὸ ἔτος 1926, σὲ ἡλικία εἴκοσι ἐτῶν, χειροτονήθηκε ἱερέας στὸν Ἅγιο Χαράλαμπο Κύμης ἀπὸ τὸν Πορφύριο Γ΄, Ἀρχιεπίσκοπο Σινά, ὁ ὁποῖος τοῦ ἔδωσε τὸ ὄνομα Πορφύριος. Στὰ εἴκοσι δύο του ἔγινε πνευματικὸς-ἐξομολόγος καὶ λίγο ἀργότερα ἀρχιμανδρίτης. Γιὰ ἕνα διάστημα ἐργάστηκε ὡς ἐφημέριος στοὺς Τσακαίους, χωριὸ τῆς Εὔβοιας.

Στὴν Εὔβοια, στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίου Χαραλάμπους, ἔζησε δώδεκα χρόνια, διακονώντας τοὺς ἀνθρώπους ὡς πνευματικὸς καὶ ἐξολόγος, καὶ τρία χρόνια στὴν Ἄνω Βάθεια, στὴν ἐγκαταλελειμμένη Μονὴ τοῦ Ἁγίου Νικολάου.

Στὰ 1940, παραμονὲς τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ὁ Γέροντας Πορφύριος ἐγκαταστάθηκε στὴν Ἀθήνα, ὅπου ἀνέλαβε καθήκοντα ἐφημερίου καὶ πνευματικοῦ στὴν Πολυκλινικὴ Ἀθηνῶν. Ὅπως ὁ ἴδιος ἔλεγε, ἔζησε ἐκεῖ τριάντα τρία χρόνια σὰν μία μέρα, ἀσκώντας ἀκαταπόνητα τὸ πνευματικὸ ἔργο καὶ ἀνακουφίζοντας τὸν πόνο καὶ τὴν ἀσθένεια τῶν ἀνθρώπων.

Ἀπὸ τὸ 1955 εἶχε ἐγκατασταθεῖ στὰ Καλλίσια, ὅπου εἶχε μισθώσει ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Μονὴ Πεντέλης τὸ ἐκεῖ εὑρισκόμενο μονύδριο τοῦ Ἁγίου Νικολάου μὲ τὴν ἀγροτικὴ περιοχὴ ποὺ τὸ περιέβαλλε, τὴν ὁποία καλλιεργοῦσε μὲ μεγάλη ἐπιμέλεια. Ἐδῶ, παράλληλα ἐξασκοῦσε τὸ πλούσιο πνευματικό του ἔργο.

Τὸ καλοκαίρι τοῦ 1979, ἐγκαταστάθηκε στὸ Μήλεσι μὲ τὸ ὄνειρο νὰ χτίσει μοναστήρι. Ἐκεῖ ζοῦσε στὴν ἀρχὴ σὲ ἕνα τροχόσπιτο κάτω ἀπὸ ἰδιαίτερα ἀντίξοες συνθῆκες καὶ μετὰ σὲ ἕνα ἀπέριττο κελλάκι ἀπὸ τσιμεντόλιθους, ὅπου καὶ ὑπέμενε ἀγόγγυστα τὶς πολλὲς δοκιμασίες τῆς ὑγείας του. Τὸ 1984 μεταφέρθηκε σὲ κτίσμα τοῦ ὑπὸ ἀνέγερση μοναστηριοῦ, γιὰ τὴν ὁλοκλήρωση τοῦ ὁποίου ὁ Γέροντας, παρόλο ποὺ ἦταν πολὺ ἄρρωστος καὶ τυφλός, ἐργαζόταν ἀκατάπαυστα καὶ ἀκαταπόνητα. Μὲ τὴ θεμελίωση τοῦ Καθολικοῦ τῆς Μονῆς Μεταμορφώσεως, στὶς 26 Φεβρουαρίου 1990, ἀξιώθηκε νὰ δεῖ τὸ ὄνειρό του νὰ γίνεται πραγματικότητα.

Τὰ τελευταία χρόνια της ἐπίγειας ζωῆς του ἄρχισε νὰ προετοιμάζεται γιὰ τὴν κοίμησή του. Ἐπιθυμοῦσε νὰ ἀποσυρθεῖ στὸ Ἅγιον Ὅρος, στὰ ἀγαπημένα του Καυσοκαλύβια, ὅπου μυστικὰ καὶ ἀθόρυβα, ὅπως ἔζησε, θὰ ἔδιδε τὴν ψυχή του στὸ Νυμφίο της. Πολλὲς φορὲς τὸν ἄκουσαν νὰ λέει: «Ἐπιδιώκω καὶ τώρα ποὺ ἐγήρασα νὰ πάω καὶ νὰ πεθάνω ἐκεῖ πάνω».

Πράγματι, τὸ ὀσιακὸ τέλος τὸν βρῆκε στὰ Καυσοκαλύβια, στὴν καλύβη του, τὸ πρωὶ τῆς 2ας Δεκεμβρίου 1991.

Τὰ τελευταία λόγια ποὺ ἀκούστηκαν ἀπὸ τὸ στόμα του ἦταν ἀπὸ τὴν ἀρχιερατικὴ προσευχὴ τοῦ Κυρίου, αὐτὰ ποὺ τόσο ἀγαποῦσε καὶ πολὺ συχνὰ ἐπαναλάμβανε:

«Ἴνα ὦσιν ἐν».

 

«Πνεύματος θείου κοσμούμενος χάριτι, ψυχᾶς ἁπάντων Πορφύριος λαμπρύνει»

 

ΠΗΓΗ: http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2013/11/blog-post_7305.html

Ορθόδοξη Πίστη και Ζωή
Κείμενα Ορθόδοξης Πνευματικότητας
Εμφανίσεις: 812

gerontas-porfirios

 

Σήμερα, μετά την απόφαση αγιοκατάταξης του Γέροντος Πορφυρίου, επίκαιρος όσο ποτέ είναι ο λόγος του αναφορικά με το πως γίνεται κανείς Άγιος....

Έλεγε λοιπόν: 

Η ελευθερία δεν κερδίζεται, αν δεν ελευθερώσομε το εσωτερικό μας απ’ τα μπερδέματα και τα πάθη.
Αυτό είναι η Εκκλησία μας, αυτή είναι η χαρά μας, αυτό είναι το παν για μας. Και ο άνθρωπος σήμερα αυτό ζητάει. Και παίρνει τα δηλητήρια και τα ναρκωτικά, για να έλθει σε κόσμους χαράς. αλλά ψεύτικης χαράς. Κάτι αισθάνεται εκείνη τη στιγμή και αύριο είναι τσακισμένος.
Το ένα τον τρίβει, τον τρώει, τον τσακίζει, τον ψήνει. Ενώ το άλλο, δηλαδή το δόσιμο στον Χριστό, τον ζωογονεί, του δίνει χαρά, τον κάνει να χαίρεται τη ζωή, να νιώθει δύναμη, μεγαλείο.

Είναι μεγάλη τέχνη να τα καταφέρετε να αγιασθεί η ψυχή σας. Παντού μπορεί ν’ αγιάσει κανείς. Και στην Ομόνοια μπορεί ν’ αγιάσει, αν το θέλει. Στην εργασία σας, όποια και να είναι, μπορείτε να γίνετε άγιοι. Με την πραότητα, την υπομονή, την αγάπη. Να βάζετε κάθε μέρα νέα σειρά, νέα διάθεση, με ενθουσιασμό και αγάπη, προσευχή και σιωπή. Όχι να έχετε άγχος και να σας πονάει το στήθος.
Να εργάζεσθε με εγρήγορση, απλά, απαλά, χωρίς αγωνία, με χαρά κι αγαλλίαση, με αγαθή διάθεση. Τότε έρχεται η θεία χάρις.

Όλα τα δυσάρεστα, που μένουν μέσα στην ψυχή σας και φέρνουν άγχος, μπορούν να γίνουν αφορμή για τη λατρεία του Θεού και να παύσουν να σας καταπονούν. Να έχετε εμπιστοσύνη στον Θεό.
Δεν είναι ανάγκη να προσπαθείτε και να σφίγγεσθε. Όλη σας η προσπάθεια να είναι ν’ ατενίσετε το φως, να κατακτήσετε το φως. Έτσι, αντί να δίδεσθε στη στενοχώρια, που δεν είναι του Πνεύματος του Θεού, να δίδεσθε στη δοξολογία του Θεού.

Η στενοχώρια δείχνει ότι δεν εμπιστευόμαστε τη ζωή μας στον Χριστό.

Η επικοινωνία με τον Χριστό, όταν γίνεται απλά, απαλά, χωρίς πίεση, κάνει τον διάβολο να φεύγει. Ο σατανάς δεν φεύγει με πίεση, με σφίξιμο. Απομακρύνεται με την πραότητα και την προσευχή. Υποχωρεί, όταν δει την ψυχή να τον περιφρονεί και να στρέφεται με αγάπη προς τον Χριστό. Την περιφρόνηση δεν μπορεί να τη υποφέρει, διότι είναι υπερόπτης. Όταν, όμως, πιέζεσθε, το κακό πνεύμα σας παίρνει είδηση και σας πολεμάει. Μην ασχολείσθε με τον διάβολο, ούτε να παρακαλείτε να φύγει. Όσο παρακαλείτε να φύγει, τόσο σας αγκαλιάζει. Τον διάβολο να τον περιφρονείτε. Να μην τον πολεμάτε κατά μέτωπον. Όταν πολεμάς με πείσμα κατά του διαβόλου, επιτίθεται κι εκείνος σαν τίγρης, σαν αγριόγατα. Όταν του ρίχνεις σφαίρες, αυτός σου ρίχνει χειροβομβίδα. Όταν του ρίχνεις βόμβα, σου ρίχνει πύραυλο. Μη κοιτάζετε το κακό. Να κοιτάζετε την αγκαλιά του Θεού και να πέφτετε στην αγκαλιά Του και να προχωρείτε.

Ο ταπεινός έχει συνείδηση της εσωτερικής του καταστάσεως και, όσο κι αν είναι άσχημη, δεν χάνει την προσωπικότητά του… Δεν χάνει την ισορροπία του. Το αντίθετο συμβάνει με τον εγωιστή, τον έχοντα αισθήματα κατωτερότητος. Στην αρχή μοιάζει με τον ταπεινό. Λίγο, όμως, αν τον πειράξει κανείς, αμέσως χάνει την ειρήνη του, εκνευρίζεται, ταράζεται.

 

ΠΗΓΗ: http://www.agioritikovima.gr/didaches/gerontos-porfur/33422-p%CE%BFs-agiazeis-u

Εθνικά Θέματα
Εσωτερικές Απειλές στην Ελλάδα
Εμφανίσεις: 1253

antiratsistiko

Κατατέθηκε στη Βουλή το λεγόμενο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, το οποίο, αντί να καταπολεμήσει αυτό που υποτίθεται ότι επιδιώκει, μάλλον θα επιφέρει ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα, εκτός κι αν κάποιοι κύκλοι εντός και εκτός Ελλάδας επιδιώκουν κάτι τέτοιο. Δεν κρίνουμε το νομοσχέδιο σε σχέση με τους περιορισμούς που μπορεί να επιβάλει στη δημόσια έκφραση και την επιστημονική ιστορική έρευνα. Αυτό είναι ένα άλλο θέμα και δεν θα ασχοληθούμε μ' αυτό στο παρόν άρθρο μας.

Θα μείνουμε στην ποινικοποίηση του εγκωμιασμού, της επιδοκιμασίας και της κακόβουλης άρνησης της σημασίας των εγκλημάτων γενοκτονίας ή κατά της ανθρωπότητας και των εγκλημάτων πολέμου, καθώς και του Ολοκαυτώματος και του ναζισμού, όπως αναφέρονται στο άρθρο 3 του νομοσχεδίου.

Το πρώτο ολίσθημα, για να μη χρησιμοποιήσουμε κάποια πιο σκληρή λέξη, γίνεται με τον διαχωρισμό της γενοκτονίας που έγινε εναντίον των Εβραίων από τους ναζί τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο έναντι των άλλων γενοκτονιών, που υπέστησαν έθνη και λαοί της περιοχής. Συγκεκριμένα, αναφέρεται ονομαστικά το Ολοκαύτωμα, ενώ δεν αναφέρονται ονομαστικά οι γενοκτονίες των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας, καθώς και των Αρμενίων, οι οποίες έχουν αναγνωριστεί με νόμο, παρακαλώ, του ίδιου Κοινοβουλίου που θα ψηφίσει και το εν λόγω νομοσχέδιο!

Στη δε αιτιολογική έκθεση, όσον αφορά το συγκεκριμένο άρθρο, αναφέρει τα εξής: Στο άρθρο 3 προβλέπεται ειδικότερα η ποινικοποίηση των ξενόφοβων και ρατσιστικών συμπεριφορών που εκδηλώνονται με αφορμή τον εγκωμιασμό ή την κακόβουλη άρνηση ή την εκμηδένιση της σημασίας των εγκλημάτων γενοκτονίας, των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας και των εγκλημάτων πολέμου, όπως αυτά ορίζονται στα άρθρα 6, 7 και 8 του Καταστατικού του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, το οποίο έχει κυρωθεί με τον Ν. 3003/2002, ή στο άρθρο 6 του Καταστατικού του Διεθνούς Στρατοδικείου που προσαρτάται στη Συμφωνία του Λονδίνου της 8ης Αυγούστου 1945, εφόσον θεωρούνται πρόσφορες να οδηγήσουν στη θυματοποίηση ομάδων ή προσώπων σύμφωνα με τις προϋποθέσεις του άρθρου 3. Η ποινική απαξία των συγκεκριμένων συμπεριφορών συνίσταται στην κακόβουλη άρνηση ή εκμηδένιση ιστορικών γεγονότων, χωρίς, σε καμία περίπτωση, να επιδιώκεται η απαγόρευση ή ιδεολογική χειραγώγηση της επιστημονικής έρευνας. Γι' αυτό άλλωστε οι πράξεις αυτές τιμωρούνται μόνον εφόσον έχουν αναγνωριστεί ως εγκλήματα με αμετάκλητη απόφαση είτε ελληνικού είτε διεθνούς δικαστηρίου (η υπογράμμιση δική μας).

Δηλαδή, επί της ουσίας, αν ψηφιστεί αυτός ο νόμος, όποιος στην Ελλάδα εγκωμιάζει ή αρνείται το Ολοκαύτωμα και τη γενοκτονία των Τούτσι από τους Χούτου, που αναγνωρίστηκαν από διεθνές δικαστήριο, θα τιμωρείται από τον συγκεκριμένο νόμο, ενώ οι κεμαλιστές και ισλαμιστές φασίστες με τους εν Αθήναις και Θεσσαλονίκη συνοδοιπόρους τους θα είναι ελεύθεροι να λοιδορούν τα θύματα και τους απογόνους της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας και των Αρμενίων και των Ασσυρίων, αφού οι γενοκτονίες αυτές δεν έχουν αναγνωριστεί από ελληνικό ή διεθνές δικαστήριο!

Να υπενθυμίσουμε στους αναγνώστες μας ότι, όταν τον Μάιο του τρέχοντος έτους επιχειρήθηκε να κατατεθεί το ίδιο νομοσχέδιο, στο οποίο αναφερόταν ότι τιμωρούνται ο εγκωμιασμός, η επιδοκιμασία και η κακόβουλη άρνηση της σημασίας των εγκλημάτων γενοκτονίας που έχουν αναγνωριστεί από το ελληνικό Κοινοβούλιο, η γνωστή και μη εξαιρετέα βουλευτής απέστειλε ηλεκτρονικό σημείωμα σε συντρόφους του ΣΥΡΙΖΑ, με το οποίο ζητούσε να απαλειφθεί η συγκεκριμένη προβληματική διάταξη, η οποία, σύμφωνα με την άποψή της, θα μπορούσε να έχει στη χώρα μας πολύ σοβαρότερες συνέπειες, αν χρησιμοποιηθεί όχι για την άρνηση εγκλημάτων του ναζισμού αλλά για εθνικιστικούς λόγους!

Επίσης, να υπογραμμίσουμε ότι, σύμφωνα με διασταυρωμένες πληροφορίες, βουλευτής του ίδιου κόμματος συναντήθηκε τότε με τον πρέσβη της ενδιαφερόμενης χώρας, για να συντονίσουν τη δράση τους και να μην ποινικοποιηθεί η άρνηση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας καθώς και των Αρμενίων και Ασσυρίων.

Τελικά, ύστερα από έξι μήνες, και αφού με μια ακατανόητη απόφαση έχει στην ουσία νομιμοποιηθεί η εξύμνηση του Χίτλερ των Ποντίων με την αναγόρευση της οικίας όπου έμεινε για μερικά χρόνια σε μουσείο, στην προσφυγομάνα Θεσσαλονίκη, έρχεται στο ελληνικό Κοινοβούλιο, στον ίδιο χώρο όπου ψηφίστηκαν οι νόμοι που αναγνώριζαν τις Γενοκτονίες Ελλήνων και Αρμενίων, να ψηφιστεί ένας νόμος-έκτρωμα, που είναι ό,τι πιο άθλιο, ανήθικο, εμετικό και προδοτικό έχει εισαχθεί προς συζήτηση στη Βουλή· και αναρωτιέται κανείς αν υπάρξει έστω και ένας βουλευτής, εκτός των συνομιλητών των γνωστών πρεσβειών, που θα δεχτεί να ψηφίσει ένα τέτοιο νομικό και εθνικό τερατούργημα!

Ντροπή!

ΠΗΓΗ: http://www.dimokratianews.gr

Ορθόδοξη Πίστη και Ζωή
Κείμενα Ορθόδοξης Πνευματικότητας
Εμφανίσεις: 1147

ag aikaterinh 01

Σήμερα εἶναι ἡ μνήμη τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης ποὺ ἦταν μιὰ πάνσοφη γυναίκα καὶ μαρτύρησε γιὰ τὸν Χριστό. Πολλοὶ μπορεῖ νὰ διαβάσατε τὸν βίο της, ὅμως σίγουρα λίγοι ξέρετε ὅτι ἀποστόμωσε 50 δεινοὺς ρήτορες τῆς ἐποχῆς.

Ἀπέδειξε τὴν ἄρρηκτη σχέση Ἑλληνισμοῦ καὶ Χριστιανισμοῦ. Τί τοὺς εἶπε ἡ Ἁγία γιὰ τὸ Χριστό; Ὅτι προφήτευσαν γὶ΄αὐτόν, τὴν ἔλευσή του καὶ τὴ σταύρωσή του ἀρχαῖοι φιλόσοφοι καὶ ποιητὲς καὶ μάλιστα ἡ Σίβυλλα καὶ ὁ Ἀπόλλωνας.

Ἃς δοῦμε ὅμως λίγα πράγματα ἀπὸ τὸ βίο τῆς Ἁγίας.

H Ἁγία Μεγαλομάρτης Αἰκατερίνη γεννήθηκε τὸ 294 μ.Χ. στὴν Ἀλεξάνδρεια καὶ ἦταν κόρη τοῦ Ἕλληνα ἡγεμόνα τῆς πόλης Κόστου, ὁ ὁποῖος πρὶν ἀναλάβει τὴν διακυβέρνηση τῆς Αἰγύπτου μὲ ἐντολὴ τοῦ Ρωμαίου Αὐτοκράτορα Διοκλητιανοῦ ἦταν βασιλιὰς τῆς Κύρπου.

Ἡ Ἁγία ἦταν γνωστὴ γιὰ τὴ σοφία της καὶ εἶχε σπουδάσει στὶς ἐθνικὲς σχολὲς τῆς Ἀλεξάνδρειας φιλοσοφία, ποίηση, ρητορική, ἰατρικὴ μουσική, φυσική, μαθηματικὰ καὶ ἀστρονομία. Στὶς ἀρχὲς τοῦ 4ου αἰώνα μ.Χ. ὅταν βασίλευε στὸ Ρωμαϊκὸ κράτος ὁ αὐτοκράτορας Μαξέντιος ἡ Ἁγία ὁμολόγησε τὴν πίστη της στὸ Χριστὸ καὶ κατηγόρησε δημόσια το Ρωμαῖο αὐτοκράτορα γιὰ τὶς θυσίες του στὰ εἴδωλα.

Ὁ αὐτοκράτορας συγκέντρωσε 50 ρήτορες ἂπ΄ὅλη τὴν αὐτοκρατορία γιὰ νὰ τὴν πείσουν νὰ ἀρνηθεῖ τὸ Χριστό. Ἀντὶ ὅμως οἱ ρήτορες νὰ πείσουν τὴν Ἁγία πείστηκαν οἱ ἴδιοι ἀπὸ τὰ ἐπιχειρήματά της διότι αὐτὰ ἦταν βασισμένα στὰ ρητὰ καὶ στὶς προφητεῖες τῶν Ἑλλήνων φιλοσόφων περὶ τῆς ἐλεύσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τῆς γῆς.

Οἱ λόγοι τῆς Ἁγίας στάθηκαν ἀφορμὴ νὰ στραφοῦν οἱ 50 ρήτορες πρὸς τὸ Χριστιανισμό. Ἔξαλλος ὁ αὐτοκράτορας διέταξε νὰ ριφθοῦν στὴν πυρὰ καὶ ἡ Ἁγία φυλακίστηκε καὶ βασανίστηκε.

 

ag aikaterinh 02

 

Μὲ κόκκινα γράφει:”Ὁ χρησμὸς τοῦ Ἀπόλλωνος δοθεῖς ἐν Δελφοῖς περὶ τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ πάθους αὐτοὺ”

Οἱ 50 ρήτορες παρουσιάζονται ἐνώπιόν της Ἁγίας καὶ ὁ σπουδαιότερος ἀπὸ αὐτοὺς ἀμφισβητεῖ τὴ θεότητα τοῦ Ἰησοῦ ὑποστηρίζοντας ὅτι οὐδέποτε οἱ ἀρχαῖοι φιλόσοφοι ὀνόμασαν ἢ τίμησαν αὐτόν:«Λοιπόν, μὴ παρασυρόμενη ἀπὸ τὴν ἀπάτη ἐπιμένεις εἰς τὸν Ἐσταυρωμένον ὡς Θεόν, τὸν ὁποῖον οὐδεὶς ἐκ τῶν παλαιῶν δὲν τὸν ὀνόμασε σοφό, οὔτε ἐγνώριζε ἂν ὀνομαζόταν Θεός». Στὴν ἀπάντησή της ἡ Ἁγία χρησιμοποιεῖ τὶς γραπτὲς προφητεῖες τῶν ἀρχαίων φιλοσόφων, ὅπως τοῦ Διοδώρου, τοῦ Πλουτάρχου, τοῦ Ὁμήρου, τοῦ Ὀρφέως, τοῦ Σοφοκλέους καὶ ὡς ἀποκορύφωμα δύο χρησμοὺς τῆς Σίβυλλας καὶ τοῦ Ἀπόλλωνος, οἱ ὁποῖοι ἀφήνουν κυριολεκτικὰ ἄναυδούς του 50 ρήτορες.

Οἱ δύο χρησμοὶ καταγράφονται στὴν Γ’ ἐκδοχὴ τοῦ Μαρτυρίου τῆς Ἁγίας (Μαρτυρολόγιον τοῦ Σινᾶ σέλ. 100- 133) ἀλλὰ καὶ σὲ ἕνα χειρόγραφο ἀπὸ περγαμηνὴ τοῦ 12ου αἰῶνος τὸ ὁποῖο φυλάσσεται στὴ Μονὴ Δοχειαρίου τοῦ Ἅγιου Ὅρους. Οἱ ρήτορες ἀναφέρουν στὴν Ἁγία ὅτι οὐδέποτε διάβασαν στὰ βιβλία τους γιὰ κάποιον Ἐσταυρωμένο Θεό.

 

ag aikaterinh 03

 

Ἡ ἀπάντηση τῆς Ἁγίας εἶναι καταπέλτης:

«Τὸ ὅτι ὁ Ἐσταυρωμένος, εἶπε, δὲν ἔτυχε νὰ τιμηθεῖ ἀπὸ κανέναν ἀπὸ τοὺς παλαιοὺς δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ δαπανῶμεν τὸν χρόνο μας, οὔτε νὰ τὸ πολυεξετάζομεν, οὔτε νὰ κάνωμε ἐρεῦνας δὶ΄αὐτῶν μὲ ἀνθρωπίνους λογισμοὺς διότι εἶναι ὁ ἀληθινὸς θεὸς τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, τῆς θαλάσσης, τοῦ ἡλίου, τῆς σελήνης, τῶν ἄστρων καὶ δημιουργὸς ὅλου του ἀνθρωπίνου γένους ἀκατάληπτος, ἀνεξερεύνητος, ἀπέραντος, ἀνεξιχνίαστος, ἄρρητος. Διὰ νὰ σοῦ ἀποδείξω τὰ σχετικὰ μ’ αὐτὸν μὲ τὴ βοήθεια τῶν δικῶν σου, διότι ἔτσι ἡ ἀπόδειξής μου θὰ εἶναι ἀπολύτως ἔγκυρη, πρόσεξε τί ἀποκαλύπτει ξεκάθαρα, ἡ πιὸ σοφὴ ἀπ’ ὄλας τὰς γυναίκας, Σίβυλλα, διὰ τὴν κατὰ σάρκα γέννησή του, διὰ τὴν πρόνοιάν του δὶ’ ἠμᾶς, καὶ διὰ τὴν ἀμέτρητόν του φροντίδα.

Ἂν θέλεις ἃς ἀκούσουμε τὰ ἴδια τῆς τὰ λόγια: «ὕστερα ἀπὸ πολὺν καιρὸ θὰ φτάσει κάποιον εἰς αὐτὴν τὴν πολυδιηρημένην γῆ καὶ θὰ γεννηθεῖ μὲ σάρκαν ἀμόλυντον. Μὲ ἀνεξάντλητα ὅρια ὡς θεότητα θὰ λυτρώσει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν φθορὰ τῶν ἀνιάτων παθῶν. Καὶ θὰ τὸν φθονήσει ἄπιστος λαὸς καὶ θὰ κρεμαστεῖ ὑψηλὰ ὡς κατάδικος εἰς θάνατον. Ὅλα αὐτὰ θὰ τὰ ὑποφέρει μὲ πραότητα». Πρόσεξε καὶ τὸν ἀληθινὸ μάντη Ἀπόλλωνα, ποὺ ἔχει ξεχάσει τὴν συνηθισμένη τοῦ ἀσάφια καὶ τὰ ἀμφιλεγόμενά του καὶ φανερώνει γυμνὴ τὴν ἀλήθεια χωρὶς τὴ δικὴν τοῦ βούλησιν. Λέγει αὐτός: «Ἕνας οὐράνιος μὲ πιέζει ἰσχυρά, ὁ ὁποῖος εἶναι φῶς τριλαμπές. Αὐτὸς εἶναι ὁ παθῶν Θεός, χωρὶς νὰ πάθει τίποτε ἡ Θεότης του, διότι εἶναι συγχρόνως θνητὸς καὶ ἀθάνατος.

Αὐτὸς εἶναι συγχρόνως Θεὸς καὶ ἄνθρωπος, ὅλα ὑποφέρων ἀπὸ τοὺς θνητούς, δηλαδὴ τὸν σταυρόν, τὴν ὕβριν, τὴν ταφήν. Αὐτὸς κάποτε ἀπὸ τὰ μάτια ἔχυσε δάκρυα θερμά. Αὐτὸς πέντε χιλιάδες χόρτασε μὲ πέντε ἄρτους, κάτι ποὺ ἤθελε δύναμιν θεϊκήν. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ δικός μου Θεός, ὁ ὁποῖος ἐσταυρώθει εἰς τὸ ξύλον, ὁ ὁποῖος ἐξέπνευσε, ὁ ὁποῖος ἐκ τοῦ τάφου ἀνῆλθεν εἰς τὸν οὐρανόν».

Αὐτὰ διηγεῖται ὁ Θεός σου. Διότι εἶναι συνάναρχος μ΄αὐτὸν ποὺ τὸν ἐγέννησε καὶ αἰώνιος ἀρχὴ καὶ ρίζα καὶ πηγὴ ὅλων των ἀγαθῶν, ὅλα τα δημιούργησε χωρὶς νὰ ὑπάρχουν πρὶν καὶ ὅλα τα κοσμεῖ καὶ τὰ διακρατεῖ καὶ τὰ διαπερνᾶ καὶ μὲ τὸ δικό του χέρι ἐδημιούργησε ἠμᾶς τοὺς ἀνθρώπους καὶ πολλοὺς δρόμους ἤνοιξε διὰ τὴν σωτηρία μας».

 

ΠΗΓΗ: http://fdathanasiou.wordpress.com/2013/11/24/%CE%B7-%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BC/

Ορθόδοξη Πίστη και Ζωή
Πόλεμος κατα της Εκκλησίας
Εμφανίσεις: 1131

nikos kazantzakhs

Μέ λύπη καὶ ἀνησυχία παρατηροῦμε τελευταῖα πὼς ἡ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης ἔχει μετατραπεῖ σὲ φερέφωνο τοῦ οἰκουμενισμοῦ καὶ τοῦ πανθρησκειακοῦ ὁράματος τῆς «Νέας Ἐποχῆς».

Ὡς καὶ ἕδρα ἰσλαμικῶν σπουδῶν προτάθηκε νὰ ἱδρυθεῖ στὸν θρησκειολογικὸ τομέα τῆς σχολῆς, στὴν ὁποία θὰ διδάσκουν μουσουλμάνοι «θεολόγοι»!

Ὁ κατήφορος ὅμως συνεχίζεται. Τὸν περασμένο μήνα ἡ «Διεθνὴς Ἑταιρεία Φίλων Νίκου Καζαντζάκη» συνδιοργάνωσε μὲ καθηγητὲς τοῦ Τμήματος Θεολογίας τοῦ Α.Π.Θ. «στρογγυλὴ τράπεζα» μὲ θέμα: «Πνευματικότητα καὶ Θρησκευτικότητα στὸ Νίκο Καζαντζάκη».

Μεταξὺ τῶν ἄλλων εἰσηγητῶν καὶ συμμετεχόντων ἦταν ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Ἀρκαλοχωρίου καὶ καθηγητὴς τῆς ἐν λόγῳ Θεολογικῆς Σχολῆς, ὁμοίως οἱ καθηγητὲς Χ. Σταμούλης, Π. Ὑφαντῆς, ἡ θεολόγος Μ. Χατζηαποστόλου κ.ἄ.

Ἀπὸ τοὺς τίτλους τῶν εἰσηγήσεων μποροῦμε νὰ διακρίνουμε πὼς ὁ Μητροπολίτης καὶ οἱ ἐν λόγῳ θεολόγοι καθηγητὲς ὄχι μόνο, ὡς ὄφειλαν, δὲν στηλίτευσαν τὸν ἐκκλησιομάχο καὶ ἀντίχριστο Καζαντζάκη, ἀλλὰ προσπάθησαν νὰ τὸν παρουσιάσουν ὡς… ἅγιο!

 

Θέλησαν νὰ ἀγνοήσουν τὰ συγγράμματά του, τὰ ὁποῖα ὄζουν φρικτῶν βλασφημιῶν κατὰ τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ ὑπερασπισθοῦν τὴ νεφελώδη «πνευματικότητα καὶ θρησκευτικότητά» του, ἡ ὁποία εἶναι κρᾶμα θεοσοφικῶν καὶ ἀποκρυφιστικῶν δοξασιῶν! Κρῖμα, ὄχι τόσο γιὰ ἐκείνους, ἀλλὰ γιὰ τοὺς θεολόγους, ποὺ βγάζει ἡ σχολή τους!

 

Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φυλ. 1999, 22 Νοεμβρίου 2013

 

ΠΗΓΗ: http://anavaseis.blogspot.gr/2013/11/blog-post_2707.html

Κοινωνία, Θεσμοί, Δίκαιο
Ανθρώπινα Δικαιώματα
Εμφανίσεις: 13623

tourkia sfagio gynaikon

 

Μέσα στους πρώτους δεκατρείς μήνες του 2013, 192 γυναίκες δολοφονήθηκαν στην Τουρκία από τους άντρες τους σύμφωνα με ένα αποκαλυπτικό και φοβερό συνάμα δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας Taraf, με τον εντυπωσιακό τίτλο, «Türkiye kadın mesarlığı oldu», δηλαδή, «Η Τουρκία έγινε νεκροταφείο γυναικών». Αλήθεια τι έχουν να πουν όλοι αυτοί οι «προοδευτικοί» της πλάκας, τουρκολάγνοι, που δεν χάνουν ευκαιρία να εκφράσουν τον ενθουσιασμό τους για την σημερινή ισλαμική Τουρκία όπου η ρόλος της γυναίκας είναι να τρώει ξύλο μέχρι θανάτου από τον αφέντη σύζυγο της ;

 

Όπως αποκαλύπτει η ίδια η τουρκική εφημερίδα, οι κακοποιήσεις και οι δολοφονίες των γυναικών-συζύγων έχουν πάρει διαστάσεις τρομακτικές τα τελευταία χρόνια, γεγονός που προκαλεί έντονο προβληματισμό για την ισλαμική πορεία της χώρας που σαν άμεση συνέπεια είναι ο υποβιβασμός του ρόλου της γυναίκας στην οικογένεια.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσαν στην δημοσιότητα οι βουλευτίνες του φιλοκουρδικού κόμματος, BDP, τα τελευταία πέντε χρόνια με επίσημα στοιχεία, (γιατί τα ανεπίσημα νούμερα είναι ακόμα πιο μεγαλύτερα), 819 γυναίκες-σύζυγοι έχουν κυριολεκτικά σφαγιαστεί αφού κακοποιηθήκαν από τους άντρες τους.

Τα στοιχεία γίνονται ακόμα πιο φοβερά καθώς όπως τονίζεται, ο βιασμός των γυναικών είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο και μάλιστα θεωρείται από πολλούς σαν φυσιολογικό γιατί η γυναίκα δεν έχει το δικαίωμα να αρνηθεί την συνουσία καθώς το Ισλάμ την υποβιβάζει κυριολεκτικά σε «χωράφι» του άντρα που έχει το δικαίωμα να την σπέρνει… όποτε θέλει, (Κοράνι, κεφάλαιο δεύτερο, σουρά, 223). Όπως αναφέρουν χαρακτηριστικά τα επίσημα στοιχεία των βουλευτίνων, το 2009 δολοφονηθήκαν αφού βιάστηκαν 109 γυναίκες, το 2010, 180, το 2011, 121, το 2012, 210, και τώρα μέχρι τον Νοέμβριο του 2013 ο αριθμός έφτασε προσθετικά στις 819.

 

Ακόμα και το ίδιο το τουρκικό υπουργείο Δικαιοσύνης ομολόγησε ότι μονό μέσα στον τελευταίο χρόνο οι βιασμοί των γυναικών παρουσίασαν αύξηση κατά 400%. Καθημερινά, πάλι σύμφωνα με τα στοιχεία του τούρκικου υπουργείου Δικαιοσύνης , δολοφονούνται πέντε γυναίκες αφού πρώτα υποστούν βιασμό και κακοποίηση από το αντρικό φύλο. Κανείς βέβαια δεν γνωρίζει την ακριβή κατάσταση και τον ακριβή αριθμό των βιασμών στην επαρχία γιατί εκεί τα στοιχεία είναι ελλιπή και   κάθε καταγραφή προσκρούει στα αυστηρά ισλαμικά έθιμα τα οποία, όπως αναφέρεται και παραπάνω, θεωρούν σχεδόν φυσιολογικό τον βιασμό του γυναικείου φύλου.

Το φοβερό είναι ότι σύμφωνα με τις καταγγελίες των γυναίκειων οργανώσεων τα περιστατικά των βιασμών που τελικά φτάνουν στην δικαιοσύνη, έχουν μεροληπτική αντιμετώπιση από το δικαστικό σώμα καθώς θεωρούνται σαν απλές χειροδικίες ενώ συχνά δίνουν το δίκαιο στον σύζυγο που είναι και ο «αφέντης» της γυναίκας.

 

Άραγε τι έχουν να σχολιάσουν για όλα αυτά όλοι οι δικοί μας «προοδευτικοί» αριστεροί και σια που μόνο ωραία λόγια έχουν να πουν για την «σύγχρονη» Τουρκία και εδικά για το Ισλάμ, μια θρησκεία που θεώρει ότι η γυναίκα είναι υποχρεωμένη να υφίσταται όλη την αντρική βία ακόμα και τον βιασμό σαν ένδειξη ιερής υποταγής. Και ύστερα μας λένε για αντιρατσιστικά νομοσχέδια και για προστασία των κάθε λογής φανατικών μουσουλμάνων που έχουν κατακλύσει την χώρα μας. Τέτοια «προοδευτικότητα» να την χαίρονται.

 

ΠΗΓΗ: http://anavaseis.blogspot.gr/2013/11/blog-post_7184.html

Εθνικά Θέματα
Εσωτερικές Απειλές στην Ελλάδα
Εμφανίσεις: 1086

freedom

Α΄ ΜΙΑ ΔΙΑΤΑΞΗ ΑΟΡΙΣΤΗ ΚΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ

 

«Ο τάχιστος των λόγων». Αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα και υπέρτατη δημοκρατική κατάκτηση αποτελεί η ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης. Είναι, λοιπόν, ιδιαιτέρως ανησυχητικό το ότι το ανεκτίμητο αυτό αγαθό απειλείται άμεσα εξαιτίας κάποιων προβλέψεων του υπό ψήφιση αντιρατσιστικού νόμου που ποινικοποιούν τη δυνατότητα να εκφραστεί κανείς ελεύθερα, δηλαδή στην ουσία δεν επιτρέπουν ακόμη και να σκεφτεί κανείς σωστά, σύμφωνα με τον πασίγνωστο αφορισμό του Ρήγα. Πραγματικά, τι άλλο από εκμηδένιση της σκέψης και φίμωση της έκφρασης είναι η διάταξη που απειλεί με «φυλάκιση τριών μηνών έως τριών ετών και χρηματική ποινή 5.000-20.000 € όποιον προκαλεί, διεγείρει ή προτρέπει σε πράξεις ή ενέργειες που μπορούν να προκαλέσουν διακρίσεις και μίσος κατά προσώπου ή ομάδας προσώπων κτλ..;». 

 

Το ερώτημα που γεννάται αμέσως είναι το ακόλουθο: μήπως παρακολουθούμε θέατρο του παραλόγου; Όπως προκύπτει από το παραπάνω απόσπασμα, επιλήψιμη είναι η «διέγερση», η «πρόκληση» και η «προτροπή» όχι καθαυτές αλλά κατά το μέτρο που οδηγούν σε ορισμένες «πράξεις ή ενέργειες». Αλλά και αυτές, με τη σειρά τους, δεν είναι αυτοτελώς κολάσιμες, αλλά (μόνο) εφόσον οδηγούν «σε διακρίσεις και μίσος». Μέσα σε αυτό το αλλόκοτο και ομιχλώδες οδοιπορικό της ενοχής σε ποιο σημείο ακριβώς μπορεί άραγε να εντοπίσει κανείς το αληθινό αδίκημα; 

Πιο συγκεκριμένα: α) οι λέξεις «προκαλεί» και «διεγείρει» είναι από νοηματική άποψη εξαιρετικά αόριστες και για το λόγο αυτό επικίνδυνες. Ποιος θα σύρει τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον επιτρεπτό και τον ανεπίτρεπτο βαθμό της «πρόκλησης» και της «διέγερσης»; β) Η ποινικοποίηση της «διάκρισης», δηλαδή της διαφορετικότητας και της διαφοροποίησης, ισοδυναμεί με απόρριψη της ίδιας της πολιτιστικής ταυτότητας και ιδιοπροσωπίας ενός λαού (στην προκειμένη περίπτωση του ελληνικού), οι οποίες είναι αλληλένδετες με την έννοια της διάκρισης. Είναι άραγε αυτό στις προθέσεις του νομοθέτη; Αν ναι, καλό θα ήταν να δηλωθεί expressis verbis. γ) Είναι καθαρός παραλογισμός να αποσκοπεί κανείς στην τιμωρία του «μίσους», που όμως, ως συναίσθημα, είναι ιδιαίτερα δύσκολο να διακριβωθεί και να σταθμιστεί και μάλιστα πριν ακόμη εκδηλωθεί!

Το συμπέρασμα είναι απλό: όταν έχουμε ξεκάθαρες και δρακόντειες ποινές που στοχεύουν αμφιλεγόμενα και απροσδιόριστα αδικήματα, τότε έχουμε αυτομάτως έναν εκκολαπτόμενο ολοκληρωτισμό, στον οποίο κυρίαρχο στοιχείο είναι η καθυπόταξη του πολίτη με τη μέθοδο του προληπτικού εκφοβισμού. Δε χρειάζεται να είναι κανείς όχι συνταγματολόγος αλλά ούτε καν νομικός για να αντιληφθεί ότι η παραπάνω διάταξη νομοτεχνικώς είναι διάτρητη και συνταγματικώς απαράδεκτη.

 

Β΄ Η ΣΥΓΧΥΣΗ ΤΗΣ ΑΙΤΙΑΣ ΜΕ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ

freedom 02 

 

Ωστόσο, εκείνο που προέχει είναι να δούμε το θέμα από την αρχή και στην ουσία του.

Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, από τα εξής αυτονόητα:

1. Οι ειρηνικοί και φιλόξενοι Έλληνες, που πριν από μερικά χρόνια δεν ήξεραν καν τι θα πει «ρατσισμός», μήπως τρελάθηκαν απότομα;

Τι άλλαξε ξαφνικά, ώστε μέσα σε λίγα χρόνια να φουντώσει στην Ελλάδα ο δήθεν «ρατσισμός» και να χρειάζεται σήμερα ειδικός νόμος για την καταπολέμησή του; -- Η απάντηση είναι απλή και πασίγνωστη:

  • Άλλαξε το ότι η χώρα μας πλημμύρισε από λαθρομετανάστες, που σε πολλές γειτονιές της Αθήνας και άλλων πόλεων έχουν μετατρέψει την ειρηνική καθημερινότητά μας σε αληθινή κόλαση.
  • Και, ακόμη, άλλαξε το ότι εμείς οι Έλληνες κινδυνεύουμε να καταντήσουμε μετανάστες στον ίδιο μας τον τόπο.

2. Κάθε λογικός άνθρωπος θα περίμενε να χαρακτηριστεί η λαθρομετανάστευση ο υπ’ αριθμόν ένα εθνικός κίνδυνος, που μας απειλεί άμεσα και από κοινωνική, και από οικονομική, και από δημογραφική, και από εθνολογική, και από πολιτιστική, και από υγειονομική άποψη. Αντί, όμως, για αυτό, καταβάλλεται προσπάθεια…να κρυφτεί το πρόβλημα «κάτω από το χαλί», ώστε να μη φαίνεται. Λες και θα πάψει έτσι να υπάρχει…

3. Είναι προφανές ότι κάποιοι --συνειδητά, εμπρόθετα και προσχεδιασμένα-- μπερδεύουν το αποτέλεσμα με το αίτιο.

  • Αντί, λοιπόν, να διαπιστωθεί το πασιφανές και το αυτονόητο, ότι δηλαδή πηγή του κακού είναι η λαθρομετανάστευση, θεσπίζονται δρακόντειοι αντιρατσιστικοί νόμοι, που ποινικοποιούν τη διαμαρτυρία και την αγανάκτηση των γηγενών εξαιτίας της. Και τις ποινικοποιούν βαφτίζοντάς τες «ρατσισμό»!
  • Αντί να υπάρξει συστράτευση, ώστε να επαναπροωθηθούν οι λαθρομετανάστες στους τόπους προέλευσής τους, ανακαλύπτεται ξαφνικά ότι για όλα φταίνε τα θύματα της λαθρομετανάστευσης, δηλαδή οι αναξιοπαθούντες Έλληνες.
  • Και φταίνε, επειδή…είναι «ρατσιστές»!

4. Άρα με τον κυοφορούμενο «αντιρατσιστικό» νόμο το πρόβλημα λύνεται αυτομάτως, ή μάλλον καταργείται, με την έννοια ότι απαγορεύεται να υπάρχει! Για παράδειγμα:

  • Διαμαρτύρονται οι Ελληνίδες και οι Έλληνες επειδή κλείνουν τα μαγαζιά τους και χάνουν τις δουλειές τους εξαιτίας του παραεμπορίου των λαθρομεταναστών; -- Φταίνε αυτοί που διαμαρτύρονται. Είναι «ρατσιστές», άρα πρέπει να τιμωρηθούν.
  • Φωνάζουν οι Ελληνίδες και Έλληνες, επειδή οι συνοικίες τους έχουν «γκετοποιηθεί» και οι ίδιοι δε διανοούνται καν να ξεμυτίσουν από τα κλειδαμπαρωμένα σπίτια τους τα βράδια λόγω του ότι τρέμουν τα στίφη των λαθρομεταναστών; -- Φταίνε αυτοί που φωνάζουν. Είναι «ρατσιστές», άρα πρέπει να τιμωρηθούν.
  • Αγανακτούν οι Ελληνίδες και οι Έλληνες, επειδή οι λαθρομετανάστες τούς κλέβουν και κάποτε τους βιάζουν και τους δολοφονούν; -- Φταίνε αυτοί που αγανακτούν. Είναι «ρατσιστές», άρα πρέπει να τιμωρηθούν!
  • Κάνουν οι Ελληνίδες και οι Έλληνες καταγγελίες ότι οι συμμορίες των λαθρομεταναστών δρουν ασύδοτες, με αποτέλεσμα να έχει ανεβεί κατακόρυφα ο δείκτης της κοινωνικής παθογένειας (εγκληματικότητα, πορνεία, διακίνηση ναρκωτικών) και να υπάρχει στις πόλεις μας ένα διάχυτο κλίμα μιζέριας, νοσηρότητας, εξαθλίωσης και φόβου; -- Φταίνε αυτοί που καταγγέλλουν. Είναι «ρατσιστές», άρα πρέπει να τιμωρηθούν!

Γ΄ Η ΜΟΝΗ ΕΦΙΚΤΗ ΚΑΙ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ ΛΥΣΗ

5. Πρόκειται για ένα εκπληκτικό ρεσιτάλ παραλογισμού και στρουθοκαμηλισμού – αν όχι κακοπιστίας και υποκρισίας. Και εδώ γεννιέται το μεγάλο ερώτημα:

  • Ως πότε θα κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε;
  • Ως πότε θα παραμένουμε συνένοχοι με τη σιωπή μας;

6. Με Νόμους Ραγκούση, με «Υπατίες» και με «αντιρατσιστικά» νομοσχέδια ο (δήθεν) «ρατσισμός» των Ελλήνων δεν καταστέλλεται. Αντίθετα, γιγαντώνεται και θεριεύει.

Αξιότιμοι κκ. πολιτικοί ταγοί της χώρας, είναι λάθος να χτυπά κανείς το κεφάλι του στον τοίχο για να βρει διέξοδο την ώρα μάλιστα που η πόρτα δίπλα του είναι ορθάνοιχτη.

Επομένως, η λύση δεν μπορεί παρά να είναι μία και μόνο:

  • Δρομολογήστε την άμεση επαναπροώθηση των λαθρομεταναστών στους τόπους της προέλευσής τους.
  • Ποινικοποιήστε την άσκηση βίας αλλά και την υποκίνηση πράξεων βίας εναντίον των λαθρομεταναστών. Αυτό είναι και λογικό, και επιβεβλημένο, και σύμφωνο με τις αξίες του ανθρωπισμού και τις αρχές τις δημοκρατίας. Περιοριστείτε, όμως, αποκλειστικά και μόνο σ’ αυτό.
  • Ταυτόχρονα, εξαιρέστε από την ποινικοποίηση την ελεύθερη έκφραση της διαμαρτυρίας και της αγανάκτησης των Ελλήνων, οι οποίοι υποφέρουν τα πάνδεινα εξαιτίας της λαθρομετανάστευσης. Είναι το μόνο που τους έχει απομείνει!

 

ΠΗΓΗ: http://www.dikaiopolis.gr/2013/11/blog-post_19.html#sthash.dFXkNQfo.dpuf

 

Ορθόδοξη Πίστη και Ζωή
Κυριακοδρόμιο
Εμφανίσεις: 1169

megas vasilios

 

Ο φιλάνθρωπος Θεός, που φροντίζει για την σωτηρία μας, όρισε για τους ανθρώπους δύο τρόπους ζωής, την συζυγία και την παρθενίαν. Ώστε όποιος δεν ημπορεί να υπομείνη το άθλημα της παρθενίας, να έρθη σε κοινωνία γάμου με γυναίκα, γνωρίζοντας ότι θα ζητηθή λόγος για την σωφροσύνη, τον αγιασμό και την ομοίωσή του με τους αγίους εκείνους που είχαν σύζυγο και ετεκνοτρόφησαν. Τοιούτος ήταν στην Παλαιά Διαθήκη ο Αβραάμ, το μέγα καύχημα του οποίου ήταν ότι προετίμησε τον Θεόν και εδέχθη να θυσιάση τον μονογενή υιόν του χωρίς οίκτον. Είχε δε και τις θύρες της σκηνής του ανοικτές, έτοιμος να δεχθή αυτούς που επρόκειτο να φιλοξενηθούν. Δεν ήκουσε το «πώλησόν σου τα υπάρχοντα και δος τοις πτωχοίς». Ακόμη μεγαλυτέραν αρετήν επέδειξεν ο Ιώβ και άλλοι πολλοί, όπως ο Δαυίδ και ο Σαμουήλ. Στην Καινή Διαθήκη τοιούτοι υπήρξαν ο Πέτρος και οι άλλοι Απόστολοι. Θα ζητηθούν λοιπόν από κάθε άνθρωπον οι καρποί της προς τον Θεόν και τον πλησίον αγάπης και θα τιμωρηθή όποιος παραβή αυτές ή κάποιες από τις άλλες εντολές. Αυτό δηλώνει και ο Κύριος στα Ευαγγέλια λέγοντας: «Ο αγαπών πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος», και «oς ου μισεί τον πατέρα αυτού και την μητέρα αυτού και την γυναίκα και τα τέκνα, έτι δε και την εαυτού ψυχήν, ου δύναταί μου είναι μαθητής».

 

Άραγε το σκέπτεσαι, ότι και στους εγγάμους απευθύνονται τα Ευαγγέλια; Ιδού, σου έγινε σαφές ότι η υπακοή στο Ευαγγέλιον θα ζητηθή από όλους τους ανθρώπους, μοναχούς και εγγάμους. Διότι θα είναι αρκετή, γι’ αυτόν που ήλθε σε γάμου κοινωνίαν, η παραχώρησις της ακρατείας και της επιθυμίας και συνουσίας προς το θήλυ. Όλα τα άλλα που αναφέρουν οι εντολές, έχουν νομοθετηθή για όλους και δεν είναι ακίνδυνα για τους παραβάτες. Διότι όταν ο Χριστός ευηγγελίζετο τις εντολές του Πατρός, απηυθύνετο προς αυτούς που ζουν στον κόσμο. Και κάποτε που συνέβη να ερωτηθή ιδιαιτέρως από τους μαθητάς του, τους διαβεβαίωσε λέγοντας: «Α δε υμίν λέγω, πάσι λέγω (σε όλους)».

 

Μην επαναπαυθής λοιπόν εσύ, που προετίμησες τον γάμον, σαν να έχης δικαίωμα να ζήσης με τρόπον κοσμικόν. Οφείλεις να καταβάλης περισσοτέρους κόπους και προσοχήν για να επιτύχης την σωτηρίαν, αφού εξέλεξες να ζης μέσα στις παγίδες και στο βασίλειον των δυνάμεων της αποστασίας και έχεις εμπρός στα μάτια σου τους ερεθισμούς των αμαρτιών και διεγείρεις όλες σου τις αισθήσεις νύκτα και ημέρα προς την επιθυμίαν αυτών. Γνώριζε λοιπόν ότι δεν θα αποφύγης την πάλη προς τον αποστάτην, ούτε θα ημπορέσης να τον νικήσεις χωρίς να κοπιάσης πολύ για την τήρηση των ευαγγελικών εντολών. Διότι πώς θα αρνηθής την μάχη προς τον εχθρόν, ενώ ζης μέσα στο σκάμμα της μάχης; Και αυτό είναι ολόκληρος η γη, στην οποίαν ο εχθρός, όπως διδασκόμεθα από το βιβλίον του Ιώβ, περιφέρεται και περιπατεί ως λυσσασμένος σκύλος, αναζητώντας ποίον να καταπίη. Εάν λοιπόν αρνήσαι την μάχη προς τον ανταγωνιστήν, να μεταβής σε άλλον κόσμον, όπου αυτός δεν υπάρχει. Εάν όμως τούτο είναι αδύνατον, σπεύσε να μάθης πώς να αγωνίζεσαι εναντίον του, διδασκόμενος την τέχνη της πάλης από τις Γραφές, ώστε να μην ηττηθής από αυτόν εξ αγνοίας, και παραδοθής στο αιώνιον πυρ.

 

Και αυτά μεν ελέχθησαν προς τους εγγάμους, εκείνους που δεν έχουν αγωνιστικόν φρόνημα και αμελούν όσον αφορά στην τήρηση των εντολών του Χριστού. Συ όμως, ο εραστής του ουρανίου πολιτεύματος και πραγματευτής της αγγελικής διαγωγής, συ που επιθυμείς να γίνης συστρατιώτης των αγίων μαθητών του Χριστού, τόνωσε τον εαυτόν σου προς υπομονήν των θλίψεων και πρόσελθε ανδρείως στην σύγκλητο των μοναχών. Στην αρχή της αποταγής σου να φερθής με γενναιότητα ώστε να μην παρασυρθής από την σφοδρά συμπάθεια προς τους κατά σάρκα συγγενείς, ενισχυόμενος από το ότι θα ανταλλάξης τα θνητά με τα αθάνατα. Και όταν εγκαταλείπης τα πράγματα που σου ανήκαν, να είσαι άκαμπτος και βέβαιος ότι τα αποστέλλεις στους ουρανούς, αφού με το να τα αποκρύπτης στους κόλπους των πτωχών, τα ευρίσκεις πολύ επηυξημένα κοντά στον Θεόν. Όσον αφορά στην ιδική μου ζωήν, και εγώ εδαπάνησα πολύν χρόνον στην ματαιότητα και ηφάνισα όλην σχεδόν την νεότητά μου στην ματαιοπονία, στην αδιάκοπο δηλαδή μέριμνα με την πρόσληψη των μαθημάτων της «υπό του Θεού μωρανθείσης σοφίας». Όταν όμως κάποτε, σαν να εξύπνησα από βαθύν ύπνον, έστρεψα την προσοχή μου προς το θαυμαστόν φως της αληθείας του Ευαγγελίου και συγχρόνως κατενόησα το άχρηστον «της σοφίας των αρχόντων του αιώνος τούτου των καταργουμένων», εθρήνησα πολύ για την ελεεινήν μου ζωή και παρακαλούσα να μου δοθή χειραγωγία για να εισαχθώ στα δόγματα της ευσεβείας. Και μάλιστα πριν από όλα, εφρόντισα να διορθώσω κάπως το ήθος μου, το οποίον από την μακροχρόνιο συναναστροφή μου με τους φαύλους είχε διαστραφή. Διαβάζοντας λοιπόν το Ευαγγέλιον, είδα εκεί ότι το μεγαλύτερον εφόδιο προς τελείωσιν είναι η πώλησις των υπαρχόντων και η διάθεσίς των προς τους πτωχούς αδελφούς, και γενικώς η αμεριμνησία για την ζωήν αυτήν και το να μην επιστρέφη η ψυχή προς καμμίαν συμπάθεια προς τα παρόντα.

 

Πράγματι, αυτός που κατέχεται από την σφοδράν επιθυμία να ακολουθήση τον Χριστόν, δεν ημπορεί πλέον να επιστρέψη σε κανένα από τα εγκόσμια ούτε στην αγάπη των γονέων ή των οικείων. Όταν αυτή αντιτίθεται στα προστάγματα του Κυρίου - τότε έχει θέση και το «ει τις έρχεται προς με και ου μισεί τον πατέρα αυτού και την μητέρα» και τα λοιπά. Ούτε να υποχωρήση στον ανθρώπινον φόβον, όταν πρόκειται για το συμφέρον της ψυχής, πράγμα που κατώρθωσαν οι άγιοι, ούτε να δειλιάση από τον χλευασμόν των καλών έργων εκ μέρους των εκτός της Εκκλησίας, ώστε να νικηθή από την περιφρόνησή των. Εάν όμως θέλη να γνωρίση ακριβέστερα και σαφέστερα το σθένος και τον πόθον αυτών που ακολουθούν τον Κύριον, ας ενθυμηθή τον Απόστολον, ο οποίος αναφερόμενος στον εαυτόν του και προς ιδικήν μας διδασκαλία λέγει: «Ει τις δοκεί πεποιθέναι εν σαρκί (να βασισθή δηλαδή στα νομικά, τα σωματικά), εγώ μάλλον. Περιτομή οκταήμερος, εκ γένους Ισραήλ, φυλής Βενιαμίν, Εβραίος εξ Εβραίων, κατά νόμον Φαρισαίος, κατά ζήλον διώκων την Εκκλησίαν, κατά δικαιοσύνην την εν νόμω γενόμενος άμεμπτος. Αλλά άτινα ην μοι κέρδη, ταύτα ήγημαι δια τον Χριστόν ζημίαν. Αλλά μεν ουν και θεωρώ πάντα ζημίαν είναι δια το υπερέχον της γνώσεως Χριστού Ιησού του Κυρίου ημών δι’ ον τα πάντα εζημιώθην, και ηγούμαι σκύβαλα (ακαθαρσίες) είναι, ίνα Χριστόν κερδίσω». Και πράγματι, - για να ειπώ κάτι τολμηρόν μεν, όμως αληθινόν. Εάν ο Απόστολος παρομοίασε τα ίδια τα προνόμια του νόμου, τα οποία ο Θεός είχε δώσει για κάποιαν εποχήν, προς τα απόπτυστα περιττώματα του σώματος, τα οποία επειγόμεθα εξαιρετικώς να αποβάλωμε, επειδή ακριβώς τα έκρινεν ως εμπόδια για την γνώση του Χριστού και την δικαιοσύνην αυτού και για την συμμόρφωσή μας προς τον θάνατον αυτού, τί θα έλεγε κανείς για εκείνα που αποτελούν κανονισμούς ανθρωπίνους; Και γιατί χρειάζεται να επιβεβαιώσωμε τον λόγο με ιδικούς μας συλλογισμούς και με τα παραδείγματα των αγίων; Υπάρχει η δυνατότης να παραθέσωμε τα ίδια τα λόγια του Κυρίου και με αυτά να πείσωμε την φοβισμένην ψυχήν, αφού ο ίδιος διακηρύσσει σαφώς και αναντιρρήτως: «Ούτως ουν πας εξ υμών, ος ουκ αποτάσσεται πάσι τοις εαυτού υπάρχουσι, ου δύναταί μου είναι μαθητής», και προς τον πλούσιο νέο, μετά το: «ει θέλεις τέλειος είναι», πρώτα είπε: «Ύπαγε, πώλησόν σου τα υπάρχοντα και δος πτωχοίς» και έπειτα προσέθεσε το: «Δεύρο, ακολούθει μοι». Αλλά και στη παραβολή του εμπόρου είναι, για κάθε συνετόν άνθρωπο, σαφές ότι στο ίδιο μας οδηγεί: «Ομοία εστί», λέγει «η βασιλεία των ουρανών, ανθρώπω εμπόρω ζητούντι καλούς μαργαρίτας, ος ευρών ένα πολύτιμον μαργαρίτην, απελθών επώλησε πάντα όσα είχε και ηγόρασεν αυτόν». Είναι πράγματι φανερόν, ότι ο πολύτιμος μαργαρίτης έχει τεθή εδώ ως παρομοίωσις της επουρανίου βασιλείας, την οποίαν ο λόγος του Κυρίου μάς δεικνύει ότι είναι αδύνατον να επιτύχωμε εάν δεν θυσιάσωμε ως αντάλλαγμα όλα τα υπάρχοντά μας, και πλούτον και δόξαν και οικογένειαν και ό,τι άλλο θεωρείται από τους πολλούς σπουδαίο. Έπειτα ο Κύριος διεκήρυξε ότι είναι αδύνατον να κατορθωθή το επιζητούμενον, όταν ο νους διασκορπίζεται σε διάφορες φροντίδες: «Ουδείς δύναται», είπε «δυσί κυρίοις δουλεύειν», και πάλιν, «Ου δύνασθε Θεώ δουλεύειν και μαμωνά». Έναν θησαυρό λοιπόν πρέπει να εκλέξωμε, τον επουράνιον, ώστε σ’ αυτόν να έχωμε την καρδία μας. «Όπου γαρ εστίν ο θησαυρός σου, εκεί και η καρδία σου έσται», λέγει ο Κύριος. Εάν λοιπόν αφήσωμε για τους εαυτούς μας κάποιο κτήμα γήινον και φθαρτήν περιουσίαν, επειδή ο νους θάπτεται σ’ αυτά ωσάν σε βόρβορον, η ψυχή κατ’ ανάγκη δεν θα ημπορή να ιδή τον Θεόν ούτε να κινηθή προς επιθυμίαν του επουρανίου κάλλους και των αγαθών που σύμφωνα με τις επαγγελίες έχουν ετοιμασθή για εμάς. Την απόκτησιν αυτών μας είναι αδύνατον να την επιτύχωμε, εάν ένας απερίσπαστος και σφοδρότερος πόθος δεν μας οδηγή να τα ζητούμε και δεν ανακουφίζη τον κόπο που τα συνοδεύει.

 

Η αποταγή λοιπόν, όπως απέδειξεν ο λόγος, είναι λύσις των δεσμών της υλικής αυτής και προσκαίρου ζωής, και ελευθερία από τις ανθρώπινες υποχρεώσεις, η οποία μας καθιστά ικανωτέρους να πάρωμε τον δρόμο που οδηγεί προς τον Θεόν. Είναι αφετηρία μιας οδού άνευ εμποδίων προς απόκτηση και χρήση πραγμάτων πολυτίμων «υπέρ χρυσίον και λίθον τίμιον πολύν» και, με λίγα λόγια, μετάθεσις της ανθρωπίνης καρδίας προς την ουράνιον πολιτείαν, ώστε να ημπορούμε να λέγωμεν ότι «το πολίτευμα ημών εν ουρανοίς υπάρχει». Και το ακόμη μεγαλύτερον, είναι αρχή της ομοιώσεώς μας προς τον Χριστόν, ο οποίος «δι’ ημάς επτώχευσεν, πλούσιος ων». Εάν δεν κατορθώσωμε αυτή την ομοίωση, είναι αδύνατον να φθάσωμε στον κατά το Ευαγγέλιον του Χριστού τρόπον ζωής. Διότι πώς ημπορεί να κατορθωθή η συντριβή της καρδίας, ή η ταπείνωσις του φρονήματος, ή η απαλλαγή από τον θυμόν, από την λύπην, από τις φροντίδες, και με ένα λόγον, από τα ολέθρια πάθη της ψυχής, μέσα στον πλούτο, στις βιοτικές μέριμνες και στην προσκόλληση και εξοικείωση με όλα αυτά; Πράγματι, όταν ένας άνθρωπος δεν επιτρέπεται να μεριμνά ούτε γι’ αυτά τα αναγκαία, όπως για την τροφή και το ένδυμα, ποία λογική του επιτρέπει να συμπνίγεται, ως από ακάνθες, από τις πονηρές μέριμνες του πλούτου, οι οποίες εμποδίζουν την καρποφορία του σπόρου που σπείρει ο γεωργός των ψυχών μας; Διότι αυτός ο Κύριός μας είπε: «Ούτοι εισίν οι εις τας ακάνθας σπαρέντες, οι υπό μεριμνών και πλούτου και ηδονών του βίου συμπνίγονται, και ου τελεσφορούσιν». Συνδέει δηλαδή τον πλούτο με τις ηδονές.
 
Ορθόδοξη Πίστη και Ζωή
Κυριακοδρόμιο
Εμφανίσεις: 924

eleymosini

 

Ευαγγέλιο Κυριακής: Λουκ. ιη΄ 18-27

 

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἄνθρωπός τις προσῆλθε τῷ Ἰησοῦ λέγων· διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω; 19 εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· τί με λέγεις ἀγαθόν; οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός. 20 τὰς ἐντολὰς οἶδας· μὴ μοιχεύσῃς, μὴ φονεύσῃς, μὴ κλέψῃς, μὴ ψευδομαρτυρήσῃς, τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου. 21 ὁ δὲ εἶπε· ταῦτα πάντα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου. 22 ἀκούσας δὲ ταῦτα ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ· ἔτι ἕν σοι λείπει· πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον καὶ διάδος πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι. 23 ὁ δὲ ἀκούσας ταῦτα περίλυπος ἐγένετο· ἦν γὰρ πλούσιος σφόδρα. 24 ἰδὼν δὲ αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς περίλυπον γενόμενον εἶπε· πῶς δυσκόλως οἱ τὰ χρήματα ἔχοντες εἰσελεύσονται εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ! 25 εὐκοπώτερον γάρ ἐστι κάμηλον διὰ τρυμαλιᾶς ραφίδος εἰσελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν. 26 εἶπον δὲ οἱ ἀκούσαντες· καὶ τίς δύναται σωθῆναι; 27 ὁ δὲ εἶπε· τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν.

 

Ο πλούσιος νέος

Διάθεση θυσίας

 

Ο πλούσιος νέος είχε μεγάλα πνευματικά ενδιαφέροντα. Ήταν κι άρχοντας της Συναγωγής και είχε μεταφυσικές αναζητήσεις. Μόλις λοιπόν αντίκρισε τον Κύριο, Τον πλησίασε και με ισχυρό ενδιαφέρον Τον ρώτησε: Διδάσκαλε αγαθέ, τι πρέπει να κάνω για να κληρονομήσω την αιώνια ζωή; Κι ο Κύριος του απάντησε: Γιατί με ονομάζεις «αγαθό», αφού νομίζεις ότι είμαι ένας απλός άνθρωπος; Κανείς δεν είναι απολύτως αγαθός παρά μόνο ένας, ο Θεός. Γνωρίζεις τις εντολές! Να μη μοιχεύσεις· να μη φονεύσεις· να μην κλέψεις· να μην ψευδομαρτυρήσεις· να τιμάς τον πατέρα σου και τη μητέρα σου. Εκείνος ξαφνιασμένος από την απροσδόκητη αυτή απάντηση είπε με απορία: Μα όλα αυτά τα φύλαξα από τα παιδικά μου χρόνια! Ένα σου λείπει ακόμη, ανταπάντησε ο Κύριος. Πούλησε την περιουσία σου, μοίρασέ την στους πτωχούς και θα έχεις θησαυρό στον ουρανό· κι έλα να με ακολουθήσεις. Αυτός όμως όταν το άκουσε αυτό, λυπήθηκε πολύ. Διότι ήταν πολύ πλούσιος και δεν ήθελε να αποχωρισθεί τα πλούτη του. Κι έφυγε από το Χριστό.

 

Πώς όμως αρνήθηκε την προτροπή του Κυρίου ο νέος αυτός, ο οποίος είχε τόσο μεγάλες πνευματικές αναζητήσεις; Είχε μεγάλο ενδιαφέρον για την αιωνιότητα, κάτι που δεν έχουν οι πολλοί άνθρωποι, που ζουν μόνο για τις ηδονές και την ύλη. Ήθελε να κληρονομήσει την αιώνια ζωή. Και γι’ αυτό από τα παιδικά του χρόνια αγωνιζόταν να τηρεί τις εντολές του Θεού. Κι έψαξε να βρει τον κατάλληλο διδάσκαλο για να πάρει απάντηση σ’ ένα τόσο σοβαρό θέμα. Διότι προσδοκούσε ότι ο Κύριος θα μπορούσε να τον οδηγήσει με ασφάλεια στην αιώνια ζωή. Περίμενε λοιπόν ν’ ακούσει κάτι ιδιαίτερο και ανώτερο από αυτά που έκανε. Όταν όμως πήρε την απάντηση αυτή, ξαφνιάστηκε. Αυτός είχε ζωή καθαρή, είχε πίστη, είχε αναζητήσεις, δεν είχε όμως αυτογνωσία και διάθεση θυσιαστικής υπακοής. Επιθυμούσε την άλλη ζωή, αλλά ήταν κυριευμένος από το φοβερό πάθος της φιλαργυρίας. Κι ενώ στην αρχή φάνηκε πρόθυμος να ακούσει τις οδηγίες του Κυρίου και να τις εφαρμόσει, στη συνέχεια όταν του τέθηκε το δίλημμα, ή ο Χριστός ή ο χρυσός, προτίμησε τα πλούτη του κι αρνήθηκε την αιώνια Βασιλεία.

 

Δεν αρκεί λοιπόν μόνο να πιστεύουμε και να ποθούμε την αιώνια ζωή. Δεν αρκεί να έχουμε πνευματικά ενδιαφέρονται και να ακούμε θρησκευτικές ομιλίες, δεν μας εξασφαλίζει το γεγονός ότι πολλοί έχουμε από τα παιδικά μας χρόνια τηρήσει κάποιες βασικές εντολές. Μπορεί κάποιο πάθος μας να αποβεί καταστροφικό για τη σωτηρία μας, εάν δεν έχουμε διάθεση υπακοής και θυσίας. Γι’ αυτό χρειάζεται να μάθουμε να υπακούμε στις εντολές του Θεού. Σε όλες κι όχι μόνο σ’ εκείνες που θέλουμε. Εάν θέλουμε να είμαστε γνήσιοι μαθητές του Χριστού, πρέπει να Τον ακολουθούμε όπου μας καλέσει, θυσιάζοντας τα πάντα γι’ Αυτόν, όσο κι αν αυτό μας φαίνεται δύσκολο ή ακατόρθωτο.

Με τη χάρη του Θεού

 

Όταν ο Χριστός είδε το νέο να φεύγει τόσο πολύ λυπημένος, είπε: Πόσο δύσκολα θα μπουν στη Βασιλεία του Θεού αυτοί που έχουν χρήματα! Είναι ευκολότερο μία καμήλα να περάσει από τη μικρή τρύπα που ανοίγει η βελόνα, παρά να μπει ένας πλούσιος στη Βασιλεία του Θεού. Εκείνοι τότε που το άκουσαν αυτό, απόρησαν: Μα τότε ποιος μπορεί να σωθεί; Κι ο Κύριος απάντησε: Εκείνα που είναι αδύνατο να γίνουν με την ασθενική δύναμη του ανθρώπου, αυτά είναι κατορθωτά και δυνατά με τη Χάρη του Θεού.

 

Η Χάρις του Θεού λοιπόν κάνει δυνατά όχι μόνο τα δύσκολα αλλά και τα αδύνατα. Διότι μόνο με τη Χάρη του Θεού μπορεί ο πλούσιος να απαγκιστρωθεί από την προσκόλλησή του στα πλούτη του. Βέβαια και γενικότερα όλες οι προσκολλήσεις στα διάφορα πάθη που έχουν οι άνθρωποι μόνο με τη Χάρη του Θεού μπορούν να υπερνικηθούν. Ο Κύριος τονίζει όμως την προσκόλληση στον πλούτο, επειδή αυτή δημιουργεί πολύ μεγάλη εξάρτηση. Αιχμαλωτίζει τον άνθρωπο και τον κυριεύει. Τον ταυτίζει με την ύλη και τον σκληραίνει πολύ. Γι’ αυτό ο Κύριος μας εξηγεί ότι η απεξάρτηση από τα πλούτη είναι αδύνατη με τις φτωχές μας ανθρώπινες δυνάμεις και δυνατή μόνο με τη Χάρη του .

 

Γενικότερα όμως όλοι μας, σ’ όποιο πάθος κι αν έχουμε κάποια αδυναμία, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι στο δρόμο προς τη Βασιλεία του Θεού χρειαζόμαστε όλοι μας τη Χάρη του Θεού. Μόνο με τις δικές μας δυνάμεις τίποτε δεν μπορούμε να κάνουμε, δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε κανένα πάθος. Διότι η πνευματική ζωή είναι ζωή υπερφυσική, είναι θαύμα χάριτος του Θεού. Το να αποκολληθεί η καρδιά του ανθρώπου από την ύλη, τον κόσμο και τη σάρκα και να στραφεί προς το Θεό και τα ουράνια αποτελεί θαύμα της Χάριτος του Θεού. Η θεία Χάρις μας απαλλάσσει από τα πάθη μας, μας κινεί σε μετάνοια, μας καθαρίζει, μας αναγεννά, μας αγιάζει. Εμείς κάνουμε το ελάχιστο, προσφέρουμε τη διάθεσή μας, και το μεγάλο και ακατόρθωτο το εργάζεται η Χάρις του Θεού. Ας κάνουμε λοιπόν εμείς το ελάχιστο, για να μας προσφέρει ο Θεός το άπειρο, την παντοδύναμη Χάρη του.

 

Από το περιοδικό “Ο Σωτήρ”, τ. 1989

 

 

Εθνικά Θέματα
Ένοπλες Δυνάμεις
Εμφανίσεις: 1454

eorth enoplwn dynamewn

 Οι ένοπλες δυνάμεις της πατρίδας μας, ήταν, είναι και θα είναι το πλέον υγιές τμήμα και οργανωμένο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας και της κρατικής δομής. Η εμπιστοσύνη των Ελλήνων σ’ αυτές είναι μεγάλη. Ο λαός τις θαυμάζει, τις σέβεται και τις εμπιστεύεται.

 Σήμερα που το Έθνος τιμά τους αμέτρητους ήρωες και υπερασπιστές του και την έχει αφιερώσει στις Ένοπλες Δυνάμεις, τιμούμε όλα τα στελέχη που στέκουν μέρα και νύκτα ακοίμητοι φρουροί των συνόρων -σε ξηρά, θάλασσα και αέρα- κάτω από συνθήκες ιδιαίτερα δύσκολες και αντίξοοες.

Σήμερα που γιορτάζουν οι Ένοπλες Δυνάμεις προτείνω το βίντεο που ετοίμασε το ΓΕΕΘΑ: 

Οικογένεια και Νέοι
Πολυτεκνία - Υπογενητικότητα - Δημογραφικό
Εμφανίσεις: 1556

papoulias aspe

Το προεδρείο και μέλη της Ανώτατης Συνομοσπονδίας Πολυτέκνων Ελλάδος, δέχθηκε το μεσημέρι, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας, ο οποίος άκουσε τα βασικά αιτήματα-απόψεις που του έθεσαν, όπως το δημογραφικό, το φορολογικό καθεστώς και το ζήτημα των μεταγραφών των παιδιών των πολυτέκνων στα ΑΕΙ.

«Οι πολύτεκνοι πιστεύουμε ότι η μεγαλύτερη εθνική απειλή είναι ο ακάθεκτος δημογραφικός κατήφορος», είπε απευθυνόμενος στον κ. Παπούλια, ο αντιπρόεδρος της Συνομοσπονδίας, Νίκος Φωτόπουλος προσθέτοντας ότι, ενώ συμβαίνει αυτό, εξομοιώθηκαν φορολογικά οι πολύτεκνοι με τους άγαμους και τους άτεκνους.

Ο κ. Παπούλιας συμμερίστηκε τον προβληματισμό της Συνομοσπονδίας και απαντώντας τόνισε ότι «είναι ένας εθνικός κίνδυνος η υπογεννητικότητα στην πατρίδα μας. Και για τα επόμενα χρόνια δεν βλέπω πώς μπορούμε να ανατρέψουμε αυτή την πληγή της υπογεννητικότητας».

Όσον αφορά το φορολογικό καθεστώς που διέπει τους πολύτεκνους, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεσμεύτηκε ότι θα παρέμβει προς την κυβέρνηση για να το αντιμετωπίσει. Ο κ. Παπούλιας εξέφρασε την έκπληξή του, όπως ανέφερε ο ίδιος, όταν του ετέθη από την αντιπροσωπεία των πολυτέκνων το θέμα των μετεγγραφών των παιδιών τους που φοιτούν στα ΑΕΙ.

«Το θέμα των μετεγγραφών των πολυτέκνων δεν έχει επιβάρυνση στον προϋπολογισμό. Μας υποχρεώνουν να νοικιάσουμε σπίτι, παρότι με μηδέν κόστος για το Δημόσιο μπορούμε να έχουμε τα παιδιά μας στο σπίτι μας», υποστήριξε ο κ. Φωτόπουλος.

«Δεν λύθηκε αυτό; Με εκπλήσσει αυτό, γιατί είχα πάρει την υπόσχεση ότι θα ελύετο το θέμα», απάντησε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και δεσμεύτηκε ότι θα θέσει το θέμα εκ νέου στον υπουργό Παιδείας. Τέλος, είπε πως θα επικοινωνήσει και με τον υπουργό Οικονομικών για την αντιμετώπιση των φορολογικών ζητημάτων των πολυτέκνων.

ΠΗΓΗ: http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22768&subid=2&pubid=63918322

Θίχθηκε επίσης, το θέμα με το φόρο πολυτελείας στα πουλμανάκια των πολυτέκνων, που τα πήραν εξ ανάγκης για να μεταφέρουν την πολυμελή οικογένεια των και όχι για λόγους επίδειξης ή πολυτελείας.

Οι παριστάμενοι πολύτεκνοι γονείς (Χρυσόγελος Μ. και Φουρνάρης Μ. - 7 και 13 παιδιών), έθεσαν το θέμα του εμπαιγμού που υφίστανται τα παιδιά των από πέρυσι από το Υπ. Παιδείας και αναφέρθησαν στην καταγγελία των…

Η ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΑΣΠΕ

Ανακοίνωση της Προεδρίας της Δημοκρατίας

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΑΣΠΕ 15/11/2013

Η Ανωτάτη Συνομοσπονδία Πολυτέκνων Ελλάδος (ΑΣΠΕ), που εκπροσωπεί Πανελλαδικά 200.000 και πλέον πολύτεκνες οικογένειες, δηλώνει κατηγορηματικά πως το δημοσίευμα που είδε το φως της δημοσιότητας, υπό τον τίτλο: «Η οργή των πολυτέκνων για τον εμπαιγμό τους από Παπούλια και Πολιτεία», δεν απηχούν τις απόψεις της, ούτε αποδίδουν το εξαιρετικό κλίμα που επικράτησε στη συνάντηση της αντιπροσωπείας του Προεδρείου της με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Παπούλια, στις 13/11/2013 στο Προεδρικό Μέγαρο.

Οι εκπρόσωποι της ΑΣΠΕ εξέθεσαν στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες τους για την δυσάρεστη δημογραφική πορεία της χώρας μας καθώς και τα προβλήματα που απασχολούν τις πολύτεκνες οικογένειες.

Ο εξοχότατος κ. Πρόεδρος επέδειξε πλήρη κατανόηση και διαβεβαίωσε τους εκπροσώπους της ΑΣΠΕ ότι θα παρέμβει για την κατά το δυνατόν επίλυσή τους.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο κ. Πρόεδρος έχει κατ’ επανάληψη εκδηλώσει το αμέριστο ενδιαφέρον του για την τάξη των πολυτέκνων και είναι ο πρώτος Πρόεδρος που καθιέρωσε, από επταετίας, να υποδέχεται κάθε χρόνο στο Προεδρικό Μέγαρο πολύτεκνες οικογένειες, συνοδευόμενες από μέλη του Προεδρείου της ΑΣΠΕ.

Πιστεύουμε ότι η πρωτοβουλία του αυτή του κ. Προέδρου έχει βαρύνοντα συμβολισμό, για την προβολή της πολύτεκνης οικογένειας και την ηθική επιβράβευση των νέων ζευγαριών, που τολμούν με τη σημερινή δυσχερή οικονομική συγκυρία να δημιουργήσουν πολυμελείς οικογένειες και να συμβάλλουν με τον τρόπο αυτό στην άμβλυνση της υπογεννητικότητας που αποτελεί τη μεγαλύτερη εθνική απειλή για την πατρίδα μας.

 

ΠΗΓΗ: http://www.aspe.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=2665&Itemid=2

Ελεύθερη Συμβίωση
Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης- Επέκταση σε ομοφυλόφιλους
Εμφανίσεις: 1284


ΗΠΑ: Καταδικαστική απόφαση κατά χριστιανής φωτογράφου που αρνήθηκε να αποθανατίσει τελετή «γάμου» ομοφυλόφιλων

Δικηγόροι που εκπροσωπούν μια χριστιανή φωτογράφο ζητούν από το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ να ανατρέψει την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου της πολιτείας του Νέου Μεξικού, σύμφωνα με την οποία η ελευθερία μπορεί να καταπατηθεί για το «τίμημα της ιδιότητας του πολίτη».

Στις 22 Αυγούστου, το ανώτατο δικαστήριο στο Νέο Μεξικό εξέδωσε απόφαση κατά του Φωτογραφείου ‘Elane’ επειδή η συνιδιοκτήτριά του, Elaine Huguenin, αρνήθηκε να προσφέρει την τέχνη της για να αποθανατίσει μια τελετή «γάμου» ατόμων του ίδιου φύλου. Το σκεπτικό της απόφασης λέει ότι η Huguenin και ο συν-ιδιοκτήτης του φωτογραφείου, σύζυγός της Jonathan, "είναι τώρα υποχρεωμένοι από το νόμο να θέσουν σε κίνδυνο τις θρησκευτικές πεποιθήσεις που εμπνέουν τη ζωή τους", ως "τίμημα της ιδιότητας του πολίτη".


«Η ιδέα ότι οι ελεύθεροι άνθρωποι μπορούν να «υποχρεούνται εκ του νόμου να θέτουν σε κίνδυνο τις ίδιες τις θρησκευτικές πεποιθήσεις τους που εμπνέουν την ζωή τους» ως “τίμημα της ιδιότητας του πολίτη”, είναι μια ανατριχιαστική και άνευ προηγουμένου επίθεση στην ελευθερία», λέει ο δικηγόρος Jordan Lorence. «Ζητάμε από το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ να καταστήσει σαφές ότι κανένας Αμερικανός δεν πρέπει να εγκαταλείπει τις προστατευόμενες από το Σύνταγμα ελευθερίες του μόνο και μόνο για να βγάλει τα προς το ζην. Κανένας Αμερικάνος δεν πρέπει να τιμωρείται ή να αναγκάζεται σε παύση της εργασίας του απλά και μόνο επειδή διαφωνεί με την άποψη της κυβέρνησης για ένα ηθικό ζήτημα».

«Κάθε καλλιτέχνης πρέπει να είναι ελεύθερος να δημιουργήσει το έργο που εκφράζει αυτό που πιστεύει και να μην αναγκάζεται από την κυβέρνηση να εκφράσει αντίθετες απόψεις», προσθέτει ο νομικός σύμβουλος Jim Campbell. «Θα μπορεί η κυβέρνηση να αναγκάσει έναν Αφρο-Αμερικανό φωτογράφο να φωτογραφίσει μια εκδήλωση της Κου Κλουξ Κλαν ; Μια κυβέρνηση που δια της βίας αναγκάζει κάποιον πολίτη να προωθεί μηνύματα που είναι ενάντια στην θέλησή του είναι μια κυβέρνηση εκτός ελέγχου».

Η αναφορά που υπέβαλε στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ η Huguenins εξηγεί: «Το φωτογραφείο μας εξυπηρετεί τους πάντες. Δεν διώχνουμε κανέναν πελάτη, λόγω της ιδιότητάς του, αλλά ζητάμε την διασφάλιση των συνταγματικών μας δικαιωμάτων, εάν υποχρεούμαστε να εκφράσουμε μηνύματα που συγκρούονται με τις θρησκευτικές μας πεποιθήσεις. Το Δικαστήριο στο Νέο Μεξικό ... έκρινε ότι οι Huguenins δεν έχουν συνταγματικό δικαίωμα να εκφράζονται ελεύθερα, διότι δημιουργούν έκφραση για τους πελάτες που τους πληρώνουν. Η απόφαση συγκρούεται με προηγούμενη απόφαση αυτού του Δικαστηρίου για τον εξαναγκασμό σε έκφραση».


Σε δημοσκόπηση που έγινε τον Ιούλιο για λογαριασμό της Rasmussen, το 85 τοις εκατό των Αμερικανών δήλωσε ότι θεωρεί ότι ένας Χριστιανός φωτογράφος έχει το δικαίωμα να πει όχι αν του ζητηθεί να τραβήξει φωτογραφίες σε τελετή «γάμου» ατόμων του ιδίου φύλου, κάτι που έρχεται σε αντίθεση με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του φωτογράφου.

Το 2006, η Huguenin αρνήθηκε το αίτημα της Vanessa Willock να φωτογραφίσει μια τελετή «γάμου» μεταξύ εκείνης και μιας άλλης γυναίκας. Η ομοφυλόφιλη γυναίκα ζήτησε από την Huguenin, που είναι χριστιανή, να αποθανατίσει την ακριβή τελετή, και να βοηθήσει με την τέχνη της ώστε η εκδήλωση να είναι "γιορτινή".

Η Willock μετά την άρνηση της Huguenin, βρήκε άλλο φωτογράφο για την τελετή της και με λιγότερα χρήματα, αλλά έτρεξε να καταθέσει μια καταγγελία στην Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Νέου Μεξικού κατά του φωτογραφείου Elane. Η Επιτροπή διέταξε το ζευγάρι των φωτογράφων να πληρώσει 6.637,94 δολάρια στην Willock για δικηγορικές αμοιβές. Η υπόθεση στη συνέχεια πήγε στα δικαστήρια. 

 

Πηγη: Αγιορείτικο Βήμα

Ορθόδοξη Πίστη και Ζωή
Κείμενα Ορθόδοξης Πνευματικότητας
Εμφανίσεις: 974

ta eisodia ths theotokou

 

1. Ἐὰν τὸ δένδρο ἀναγνωρίζεται ἀπὸ τὸν καρπό, καὶ τὸ καλὸ δένδρο παράγει ἐπίσης καλὸν καρπὸ (Ματθ. ζ´ 16., Λουκ. Ϛ´ 44), ἡ μητέρα τῆς αὐτοαγαθότητος, ἡ γεννήτρια τῆς ἀΐδιας καλλονῆς, πῶς δὲν θὰ ὑπερεῖχε ἀσυγκρίτως κατὰ τὴν καλοκαγαθία ἀπὸ κάθε ἀγαθὸ ἐγκόσμιο καὶ ὑπερκόσμιο; Διότι ἡ δύναμις ποὺ ἐκαλλιέργησε τὰ πάντα, ἡ συναΐδια καὶ ἀπαράλλακτη εἰκὼν τῆς ἀγαθότητος, ὁ προαιώνιος καὶ ὑπερούσιος καὶ ὑπεράγαθος Λόγος, ἀπὸ ἀνέκφραστη φιλανθρωπία κι᾽ εὐσπλαγχνία γιὰ χάρι μας ἠθέλησε νὰ περιβληθῇ τὴν ἰδική μας εἰκόνα, γιὰ νὰ ἀνακαλέσῃ τὴν φύσι ποὺ εἶχε συρθῇ κάτω στοὺς μυχοὺς τοῦ ἅδη καὶ νὰ τὴν ἀνακαινίσῃ, διότι εἶχε παλαιωθῆ, καὶ νὰ τὴν ἀναβιβάσῃ πρὸς τὸ ὑπερουράνιο ὕψος τῆς βασιλείας καὶ θεότητός του. Γιὰ νὰ ἑνωθῇ λοιπὸν μὲ αὐτὴν καθ᾽ ὑπόσταση, ἐπειδὴ ἐχρειαζόταν σαρκικὸ πρόσλημμα καὶ σάρκα νέα συγχρόνως καὶ ἰδική μας, ὥστε νὰ μᾶς ἀνανεώσῃ ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς ἴδιους, ἐπὶ πλέον δὲ ἐχρειαζόταν καὶ κυοφορία καὶ γέννα σὰν τὴ δική μας, τροφὴ μετὰ τὴ γέννα καὶ κατάλληλη ἀγωγή, γινόμενος πρὸς χάριν μας καθ᾽ ὅλα σὰν ἐμᾶς, εὑρίσκει γιὰ ὅλα πρέπουσα ὑπηρέτρια καὶ χορηγὸ ἀμόλυντης φύσεως ἀπὸ τὸν ἑαυτό της αὐτὴν τὴν ἀειπάρθενη, ἡ ὁποία ὑμνεῖται ἀπὸ μᾶς καὶ τῆς ὁποίας σήμερα ἑορτάζομε τὴν παράδοξη εἴσοδο στὰ ἅγια τῶν ἁγίων. Διότι αὐτὴν προορίζει πρὶν ἀπὸ τοὺς αἰῶνες ὁ Θεὸς γιὰ τὴ σωτηρία καὶ ἀποκατάσταση τοῦ γένους, καὶ τὴν ἐκλέγει ἀνάμεσα ἀπὸ ὅλους, ὄχι ἁπλῶς τοὺς πολλούς, ἀλλὰ τοὺς ἀπὸ τοὺς αἰῶνες ἐκλεγμένους καὶ θαυμαστοὺς καὶ περιβοήτους γιὰ τὴν εὐσέβεια καὶ σύνεσι, καθὼς καὶ γιὰ τὰ κοινωφελῆ καὶ θεοφιλῆ συγχρόνως ἤθη καὶ λόγια καὶ ἔργα.

 

2. Διότι στὴν ἀρχὴ ἐσηκώθηκε ἐναντίον μας ὁ νοητὸς καὶ ἀρχέκακος ὄφις καὶ μᾶς κατέῤῥιψε στὰ βάραθρα τοῦ ἅδη. Κι᾽ ὑπάρχουν πολλοὶ λόγοι, γιὰ τοὺς ὁποίους ἐσηκώθηκε ἐναντίον μας καὶ ὑπεδούλωσε τὴ φύσι μας· φθόνος καὶ ζηλοτυπία καὶ μῖσος, ἀδικία καὶ δόλος καὶ σοφιστεία, καὶ μαζὶ μὲ τὰ τέτοια, ἡ θανατηφόρος δύναμις ποὺ ἔχει μέσα του, τὴν ὁποία πρῶτος ἐγέννησε καὶ μόνος του, ἀφοῦ πρῶτος αὐτὸς ἀποστάτησε ἀπὸ τὴν ἀληθινὴ ζωή. Πραγματικὰ στὴν ἀρχὴ ἐφθόνησε τὸν Ἀδάμ, ὅταν τὸν εἶδε νὰ ζῇ στὸν τόπο τῆς ἄφθαρτης τρυφῆς καὶ νὰ περιλάμπεται μὲ θεοειδῆ δόξα καὶ νὰ ὁδηγῆται ἀπὸ τὴ γῆ στὸν οὐρανό, ἀπὸ ὅπου αὐτὸς ἀπεῤῥίφθηκε δικαίως καὶ ἀπὸ φθόνο ἐξεμάνη ἐναντίον του μὲ τὴ χειρότερη μανία, ὥστε νὰ θελήσῃ καὶ νὰ τὸν θανατώσῃ ἀκόμη. Ὁ φθόνος εἶναι πατέρας ὄχι τοῦ μίσους μόνο ἀλλὰ καὶ τοῦ φόνου, τὸν ὁποῖο ἐπέφερε σ᾽ ἐμᾶς ἀναμιγνύοντάς τον μὲ δόλο ὁ δολερὸς καὶ ἀληθινὰ μισάνθρωπος ὄφις. Διότι καταλήφθηκε ἀπὸ ἔρωτα πρὸς τὴν τυραννία σὲ βάρος του ἐντελῶς ἄδικα, γιὰ καταστροφὴ τοῦ πλασθέντος κατ᾽ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσι Θεοῦ· ἐπειδὴ ὅμως δὲν ἐτόλμησε νὰ ἐπιτεθῇ κατὰ πρόσωπο, ἐχρησιμοποίησε τὸν δόλο καὶ τὴν πονηρία. Ἀφοῦ ἐπλησίασε διὰ τοῦ αἰσθητοῦ ὄφεως ὡς φίλος καὶ καλὸς σύμβουλος ὁ φοβερὸς καὶ πραγματικὰ ἐχθρὸς καὶ ἐπίβουλος, κατορθώνει, φεῦ!, κρυφὰ νὰ ἐπιτύχῃ καὶ μὲ τὴ ἀντίθεη συμβουλὴ χύνει σὰν δηλητήριο στὸ ἄνθρωπο τὴν θανατηφόρα δύναμί του.

 

3. Ἐὰν λοιπὸν ὁ Ἀδάμ, κρατώντας δυνατὰ τότε τὴν θεία ἐντολή, ἀπέῤῥιπτε τὴν ἐχθρικὴ πονηρὰ συμβουλή, θὰ ἐφαινόταν νικητὴς κατὰ τοῦ ἀντιπάλου καὶ ἀνώτερος τῆς θανατηφόρας φθορᾶς, καταντροπιάζοντας τὸν μανιακὸ καὶ δόλιο προσβολέα. Ἐπειδὴ ὅμως ἐκεῖνος ὑποκύπτοντας ἑκούσιως, ποὺ δὲν ἔπρεπε ποτὲ νὰ τὸ κάμῃ, ἐνικήθηκε καὶ ἀχρειώθηκε, κι᾽ ἔτσι, ἀφοῦ ἦταν ῥίζα τοῦ γένους, μᾶς ἀνέδειξε καταλλήλους θνητοὺς βλαστούς, ἐχρειαζόταν ὁπωσδήποτε, ἂν ἔπρεπε νὰ ἀνταποδώσωμε τὴν ἧττα, νὰ κερδίσωμε τὴ νίκη, ν᾽ ἀποῤῥίψωμε μὲ ψυχὴ καὶ σῶμα τὸ θανατηφόρο δηλητήριο καὶ ν᾽ ἀπολαύσωμε ζωή, καὶ μάλιστα ζωὴ αἰώνια καὶ ἀπαθῆ. Ἐχρειαζόταν λοιπὸν τὸ γένος μας νέα ῥίζα, δηλαδὴ νέο Ἀδάμ, ὄχι μόνο ἀναμάρτητο, ἀλλὰ κι᾽ ἐντελῶς ἀνεξαπάτητο καὶ ἀήττητο, ποὺ ἐπὶ πλέον μπορεῖ καὶ νὰ συγχωρῇ τὶς ἁμαρτίες καὶ νὰ καθιστᾶ ἀθώους τοὺς ἐνόχους, ποὺ ὄχι μόνο ζῆ ἀλλὰ καὶ ζωοποιεῖ, ὥστε νὰ μεταδίδῃ ζωὴ καὶ ἄφεσι ἁμαρτιῶν καὶ στοὺς προσκολλωμένους σ᾽ αὐτὸν καὶ συγγενεῖς κατὰ τὸ γένος, ἀναζωογονώντας ὄχι μόνο τοὺς μεταγενεστέρους, ἀλλὰ καὶ τοὺς πρὶν ἀπὸ αὐτὸν ἀποθανόντας.

 

4. Γι᾽ αὐτὸ ὁ Παῦλος, ἡ μεγάλη σάλπιγγα τοῦ Πνεύματος, βοᾷ λέγοντας, «ὁ πρῶτος ἄνθρωπος ἔγινε ὡς ζωντανὴ ψυχή, ὁ δεύτερος ἄνθρωπος ἔγινε ὡς πνεῦμα ζωοποιὸ» (Α´ Κορ. ιε´ 45). Ἀναμάρτητος δὲ καὶ ζωοποιὸς καὶ ἱκανὸς νὰ συγχωρῇ ἁμαρτίες δὲν εἶναι κανεὶς πλὴν τοῦ Θεοῦ. Ἑπομένως ὁ νέος Ἀδὰμ ἦταν ἀναγκαῖο νὰ εἶναι ὄχι μόνο ἄνθρωπος ἀλλὰ καὶ Θεός, νὰ εἶναι κυριολεκτικῶς ζωὴ καὶ σοφία, δικαιοσύνη καὶ ἀγάπη, εὐσπλαγχνία καὶ κάθε ἄλλο ἀγαθό, ὥστε νὰ διενεργήσῃ τὴν ἀνακαίνισι καὶ ἀναζώωσι τοῦ παλαιοῦ Ἀδὰμ μὲ ἔλεος καὶ σοφία καὶ δικαιοσύνη. Ὁ νοητὸς καὶ ἀρχέκακος ὄφις, χρησιμοποιώντας τὰ ἀντίθετα ἀπὸ αὐτὰ προεκάλεσε σ᾽ ἐμᾶς τὴν παλαίωσι καὶ τὴ νέκρωσι.

 

5. Ὅπως λοιπὸν στὴν ἀρχὴ ὁ ἀνθρωποκτόνος ἀπὸ φθόνο καὶ μῖσος ξεσηκώθηκε ἐναντίον μας, ἔτσι ὁ ἀρχηγὸς τῆς ζωῆς ἐκινήθηκε ὑπὲρ ἡμῶν ἀπὸ ὑπερβολὴ φιλανθρωπίας καὶ ἀγαθότητος. Διότι ἀγάπησε δικαίως τὴ σωτηρία τοῦ πλάσματός του, ποὺ ἦταν νὰ τὸ φέρῃ πάλι στὴν ἐξουσία καὶ νὰ τὸ ξανασώσῃ, ὅπως ἐκεῖνος ὁ ἀρχέκακος ἀδίκως ἀγάπησε τὴν ἀπώλεια τοῦ πλάσματος τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἦταν νὰ τὸ ὑποτάξῃ στὸν ἑαυτό του καὶ νὰ τοῦ ἐπιβάλλεται τυραννικῶς. Ὅπως δὲ αὐτὸς διέπραξε τὴ νίκη του καὶ τὴν πτῶσι τοῦ ἀνθρώπου μὲ ἀδικία καὶ δόλο, μὲ ἀπάτη καὶ σοφιστεία, ἔτσι ὁ ἐλευθερωτὴς μὲ δικαιοσύνη καὶ σοφία καὶ ἀλήθεια ἐπραγματοποίησε τὴν τελικὴ ἧττα τοῦ ἀρχεκάκου καὶ τὴν ἀνακαίνισι τοῦ πλάσματός του. Ἀλλὰ ἡ ἀνάπτυξις τοῦ θέματος περὶ τῆς σοφίας ποὺ ὑπάρχει σ᾽ αὐτὴν τὴ θεία οἰκονομία δὲν εἶναι τοῦ παρόντος καιροῦ.

 

6. Ἦταν δὲ θέμα ἀκριβοῦς δικαιοσύνης καὶ ἡ ἴδια ἡ ἡττηθεῖσα καὶ ὑποδουλωθεῖσα ἑκουσίως φύσις νὰ ξαναπαλαίσῃ γιὰ τὴ νίκη καὶ ν᾽ ἀπωθήσῃ τὴ δουλεία ἑκουσίως. Γι᾽ αὐτὸ ὁ Θεὸς εὐδόκησε ν᾽ ἀναλάβῃ ἀπὸ ἐμᾶς τὴ φύσι μας ἑνούμενος μὲ αὐτὴν παραδόξως καθ᾽ ὑπόστασι. Ἦταν δὲ ἀδύνατο ἡ ὑψίστη ἐκείνη καὶ ὑπεράνω τοῦ νοῦ καθαρότης νὰ ἑνωθῇ μὲ μολυσμένη φύσι διότι ἕνα μόνο πρᾶγμα εἶναι ἀδύνατο στὸν Θεὸ τὸ νὰ συνέλθῃ σὲ ἕνωσι μὲ ἀκάθαρτο, πρὶν τοῦτο καθαρισθῇ. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἐχρειαζόταν κατ᾽ ἀνάγκη μιὰ τελείως ἀμόλυντη καὶ καθαρωτάτη παρθένος γιὰ κυοφορία καὶ γέννησι ἐκείνου ποὺ εἶναι καὶ ἐραστής της καὶ δοτὴρ τῆς καθαρότητος ἡ ὁποία καὶ προωρίσθηκε καὶ ἀποτελέσθηκε κι᾽ ἐφανερώθηκε, καὶ τὸ σχετικὸ μὲ αὐτὴν μυστήριο ἐτελέσθηκε, μὲ πολλὰ παράδοξα γεγονότα ποὺ κατὰ καιροὺς συνῆλθαν σὲ ἕνα.

 

7. Γι᾽ αὐτὸ καὶ τὰ γεγονότα ποὺ συνετέλεσαν σ᾽ αὐτὸ ἑορτάζονται ἀπὸ ἐμᾶς σήμερα, ἀφοῦ ἀπὸ τὸ ἀποτέλεσμα ἀντιληφθήκαμε κυρίως τὸ μεγαλεῖο τῶν γεγονότων ποὺ ὡδήγησαν πρὸς τὸ τόσο μεγάλο τέλος. Διότι αὐτὸς ποὺ εἶναι ἐκ Θεοῦ καὶ πρὸς τὸν Θεὸν καὶ Θεός, καὶ Λόγος καὶ Υἱὸς τοῦ ὑψίστου Πατρός, συνάναρχος καὶ συναΐδιος, γίνεται υἱὸς ἀνθρώπου, αὐτῆς τῆς Ἀειπάρθενης. «Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερα εἶναι ὁ ἴδιος, καθὼς καὶ στοὺς αἰῶνες» (Ἑβρ. ιγ´ 8), ἄτρεπτος κατὰ τὴν θεότητα, ἄμεμπτος κατὰ τὴν ἀνθρωπότητα. «Αὐτὸς μόνος», ὅπως ἤδη προεμαρτύρησε ὁ Ἠσαΐας (Ἠσ. νγ´ 9), «δὲν διέπραξε ἁμαρτία καὶ δὲν εὑρέθηκε δόλος στὸ στόμα του». Καὶ ὄχι μόνο τοῦτο, ἀλλὰ καὶ αὐτὸς μόνος δὲν συνελήφθηκε μὲ ἀνομίες, οὔτε ἐγεννήθηκε μὲ ἁμαρτίες, ὅπως μαρτυρεῖ ὁ Δαβὶδ στοὺς ψαλμοὺς γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ γιὰ κάθε ἄνθρωπο ὥστε νὰ εἶναι καὶ κατὰ τὸ πρόσλημμα τελείως καθαρὸς καὶ ἀμόλυντος καὶ νὰ μὴ χρειάζεται οὔτε κατ᾽ αὐτὸ καθάρσια μέσα γιὰ τὸν ἑαυτό του· γιὰ νὰ εἶναι ἔτσι δυνατό, διαβιβάζοντας σ᾽ ἐμᾶς γιὰ χάρι μας δικαίως μαζὶ καὶ πανσόφως τόσο τὴν κάθαρσι ὅσο καὶ τὸ πάθος, νὰ δεχθῇ καὶ τὸν θάνατο καὶ τὴν ἀνάστασι. Πραγματικὰ ἡ κατὰ τὴν σάρκα ὁρμὴ πρὸς γένεσι, ποὺ εἶναι ἀκουσία καὶ ἀπειθὴς στὸν νόμο τοῦ νοός, ἂν καὶ ἀπὸ μερικοὺς δουλαγωγεῖται βιαίως, ἀπὸ μερικοὺς δὲ σωφρόνως ἀφήνεται μόνο γιὰ παιδοποιΐα, πάντως φέρει τὰ σύμβολα τῆς ἀπὸ τὴν ἀρχὴ καταδίκης, καθὼς εἶναι καὶ λέγεται φθορὰ καὶ ὁπωσδήποτε γιὰ τὴν φθορὰ γεννᾶ, καὶ εἶναι ἐμπαθὴς κίνησις τοῦ ἀνθρώπου ποὺ δὲν ἐκράτησε τὴν τιμή, τὴν ὁποία ἡ φύσις μας ἐπῆρε ἀπὸ τὸν Θεό, ἀλλὰ ὡμοιώθηκε μὲ τὰ κτήνη.

 

8. Γι᾽ αὐτὸ ὄχι μόνο ἦλθε ὁ Θεὸς ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους ἀλλὰ καὶ ἦλθε ἀπὸ παρθένο ἁγνὴ καὶ ἁγία, μᾶλλον δὲ πανυπέραγνη καὶ ὑπεραγία, ἀφοῦ εἶναι παρθένος ὄχι μόνο ὑπερτέρα μολυσμοῦ σαρκός, ἀλλὰ καὶ ἀνωτέρα ἀπὸ μολυσμένους σαρκικοὺς λογισμούς. Τὴν σύλληψί της ἐπέφερε ἐπέλευσι παναγίου Πνεύματος, ὄχι ὀρέξεως σαρκός, προεκάλεσε εὐαγγελισμὸς καὶ πίστις στὴν ἐνανθρώπησι τοῦ Θεοῦ ποὺ νικᾶ κάθε λόγο ὡς ἐξαίσια καὶ ὑπὲρ λόγο, ἀλλὰ δὲν προέλαβε συγκατάθεσις καὶ πεῖρα ἐμπαθοῦς. Διότι συνέλαβε κι᾽ ἐγέννησε, ἐνῶ εἶχε ἐντελῶς ἀπομακρυσμένη τέτοια ἐπιθυμία μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὴν πνευματικὴ θυμηδία (διότι εἶπε ἡ παρθένος πρὸς τὸν εὐαγγελιστὴ ἄγγελο, «ἰδοὺ ἡ δούλη τοῦ Κυρίου ἂς γίνῃ σ᾽ ἐμένα σύμφωνα μὲ τὰ λόγια σου» (Λουκ. α´ 38). Γιὰ νὰ εὑρεθῇ λοιπὸν παρθένος ἱκανὴ γι᾽ αὐτό, ὁ Θεὸς προορίζει πρὸ αἰώνων καὶ ἐκλέγει ἀνάμεσα στοὺς ἐκλεγμένους ἀπὸ αἰῶνες αὐτὴν τὴν ὑμνουμένη τώρα ἀπὸ ἐμᾶς ἀειπάρθενη κόρη.

 

9. Καὶ βλέπετε ἀπὸ ποῦ ἄρχισε ἡ ἐκλογή. Ἀνάμεσα στὰ παιδιὰ τοῦ Ἀδὰμ ἐξελέγη ἀπὸ τὸν Θεὸ ὁ θαυμάσιος Σήθ, ποὺ μὲ τὴν εὐκοσμία τῶν ἠθῶν, τὴν εὐταξία τῶν αἰσθήσεων καὶ τὴν εὐπρέπεια τῶν ἀρετῶν ἐδείκνυε τὸν ἑαυτό του ἔμψυχο οὐρανὸ κι᾽ ἐπέτυχε γι᾽ αὐτὸ τὴν ἐκλογή, ἀπὸ τὴν ὁποία ἐπρόκειτο νὰ βλαστήσῃ αὐτὴ ἡ παρθένος ὡς θεοπρεπὲς ὄχημα τοῦ ὑπερουρανίου Θεοῦ καὶ ν᾽ ἀνακαλέσῃ τοὺς ἀνθρώπους πρὸς οὐράνια υἱοθεσία.

 

10. Γι᾽ αὐτὸ ὅλοι οἱ ἀπὸ τοῦ Σὴθ (Γεν. δ´ 26) ὠνομάζονταν υἱοὶ Θεοῦ, διότι ἀπὸ αὐτὴν τὴν γενεὰ ἐπρόκειτο ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ νὰ γίνῃ υἱὸς ἀνθρώπου, ἐφ᾽ ὅσον ἄλλωστε καὶ ὁ Σὴθ γλωσσικῶς σημαίνει ἀνάστασις, μᾶλλον δὲ ἐξανάστασις, ἡ ὁποία εἶναι κυρίως ὁ Κύριος ποὺ ἐπαγγέλεται καὶ χαρίζει ἀθάνατη ζωὴ στοὺς πιστεύοντας σ᾽ αὐτόν. Καὶ πόσο ταιριαστὸς εἶναι ὁ τύπος! «Ὁ μὲν Σὴθ ἔγινε γιὰ τὴν Εὔα, ὅπως λέγει αὐτή, στὴ θέσι τοῦ Ἄβελ», τὸν ὁποῖο ἐφόνευσε ἀπὸ φθόνο ὁ Κάϊν (Γεν. δ´ 25)· ὁ δὲ τόκος τῆς παρθένου Χριστὸς ἔγινε στὴ φύσι ἀντὶ γιὰ τὸν Ἀδάμ, τὸν ὁποῖο ἐθανάτωσε ἀπὸ φθόνο ὁ ἀρχηγὸς καὶ προστάτης τῆς κακίας. Ἀλλὰ ὁ μὲν Σὴθ δὲν ἀνέστησε τὸν Ἄβελ, ἀφοῦ ἦταν ἁπλῶς τύπος τῆς ἀναστάσεως· ὁ δὲ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς ἀνέστησε τὸν Ἀδάμ, διότι αὐτὸς εἶναι ἡ ἀληθινὴ τῶν ἀνθρώπων ζωὴ καὶ ἀνάστασις, ἐξ αἰτίας τῆς ὁποίας καὶ οἱ ἀπόγονοι τοῦ Σὴθ ἀξιώθηκαν τὴν θεία υἱοθεσία κατὰ τὴν ἐλπίδα τους, ὀνομαζόμενοι υἱοὶ τοῦ Θεοῦ. Ὅτι δὲ ὠνομάζονταν υἱοὶ τοῦ Θεοῦ ἐξ αἰτίας αὐτῆς τῆς ἐλπίδος εἶναι φανερὸ ἀπὸ τὸν πρῶτο ὀνομασθέντα ποὺ διαδέχθηκε τὴν ἐκλογή. Ἦταν δὲ αὐτὸς ὁ Ἐνὼς τοῦ Σήθ, ὁ ὁποῖος κατὰ τὸ γεγραμμένο ἀπὸ τὸν Μωυσῆ «πρῶτος ἤλπισε νὰ καλῆται μὲ τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου τοῦ Θεοῦ» (Γεν. δ´ 26). Βλέπετε σαφῶς ὅτι ἐπέτυχε τὸ θεῖο ὄνομα σύμφωνα μὲ τὴν ἐλπίδα;

 

11. Ἀφοῦ λοιπὸν ἄρχισε ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ παιδιὰ τοῦ Ἀδὰμ ἡ ἐκλογὴ γι᾽ αὐτὴν ποὺ κατὰ τὴν πρόγνωσί του θὰ ἐγινόταν μητέρα τοῦ Θεοῦ καὶ ἐπετελεῖτο διὰ μέσου τῶν κατὰ καιροὺς γενεῶν, κατέβηκε μέχρι τοῦ βασιλέως καὶ προφήτου Δαβὶδ καὶ τῶν διαδόχων τοῦ θρόνου καὶ τοῦ γένους του. Ἐπειδὴ δὲ ὁ καιρὸς ἐκαλοῦσε τώρα τὴν ἀποτελείωσι τῆς θείας αὐτῆς ἐκλογῆς, ἐξελέγησαν ἀπὸ τὸν Θεὸ ὁ Ἰωακεὶμ καὶ ἡ Ἄννα ἀπὸ τὸν οἶκο καὶ τὴ γενεὰ τοῦ Δαβίδ, ποὺ ἦσαν μὲν ἄτεκνοι, συνεζοῦσαν δὲ σωφρόνως καὶ ἦσαν ἀνώτεροι στὴν ἀρετὴ ἀπὸ ὅλους ὅσοι ἀνάγουν στὸ Δαβὶδ τὴν εὐγένεια τοῦ γένους καὶ τοῦ ἤθους. Αὐτὸ τὸ ζεῦγος ἐζητοῦσε διὰ τῆς ἀσκήσεως καὶ προσευχῆς τὴν λῆξι τῆς ἀτεκνίας των ἀπὸ τὸν Θεό, καὶ ὑποσχόταν νὰ ἀναθέσουν σ᾽ αὐτὸν ἀπὸ βρέφος αὐτὸ ποὺ θὰ ἐγεννοῦσαν. Τότε παρέχεται ἡ ὑπόσχεσις καὶ δίδεται παιδί, ἡ τωρινὴ Θεομήτωρ, ὥστε ἡ πανάρετη κόρη νὰ γεννηθῇ ἀπὸ πολυαρέτους γονεῖς καὶ ἡ πάναγνη ἀπὸ ἐξαιρετικὰ σώφρονες, καὶ νὰ λάβῃ ὡς καρπὸ ἡ σωφροσύνη, συνερχομένη μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὴν ἄσκησι, τὸ νὰ γίνῃ γεννήτρια τῆς παρθενίας, καὶ μάλιστα παρθενίας ποὺ προβάλλει ἀφθόρως κατὰ τὴν σάρκα τὸν προαιωνίως γεννημένον ἀπὸ παρθένον Πατέρα κατὰ τὴν θεότητα. Τί πτερὰ ἐκείνης τῆς προσευχῆς! Τί παῤῥησία, ποὺ εὑρῆκε ἑνώπιον τοῦ Κυρίου!

 

12. Ἀλλὰ ἐπειδὴ βέβαια ἐκεῖνοι ἐπέτυχαν ἔτσι τὰ ζητούμενα μὲ τὴν προσευχή τους καὶ εἶδαν τὴν πρὸς αὐτοὺς θεία ἐπαγγελία νὰ ἐκπληρώνεται ἐμπράκτως, σπεύδοντας καὶ αὐτοὶ νὰ ἐκπληρώσουν τὴν πρὸς τὸ Θεὸ ὑπόσχεσι ὡς φιλαλήθεις καὶ θεοφιλεῖς καὶ φιλόθεοι συγχρόνως, εὐθὺς μετὰ τὸν ἀπογαλακτισμὸ ὁδηγοῦν τὴν ἀληθινὰ ἱερὰ καὶ θεόπαιδα καὶ τώρα θεομήτορα παρθένο στὸ ἱερὸ τοῦ Θεοῦ καὶ στὸν ἱεράρχη ποὺ εὑρισκόταν σ᾽ αὐτό. Αὐτὴ δέ, γεμάτη θεία χάρι καὶ τέλειο νοῦ ἀκόμη καὶ σ᾽ αὐτὴ τὴν ἡλικία, ἀντιλαμβανόταν ἀπὸ τότε, καὶ μάλιστα καλύτερα ἀπὸ τοὺς ἄλλους τὰ τελούμενα σ᾽ αὐτήν, καὶ ἔδειξε μὲ ὅποιον τρόπο μποροῦσε ὅτι δὲν ὁδηγεῖται, ἀλλὰ αὐτὴ μόνη της μὲ ἐλεύθερη γνώμη προσέρχεται στὸ Θεό, σὰν νὰ εἶναι ἀπὸ ἑαυτοῦ της πτερωμένη πρὸς τὸν ἱερὸ καὶ θεῖο ἔρωτα και νὰ θεωρῇ ἀγαπητὴ καὶ νὰ ἀναγνωρίζῃ ὡς ἀξία της τὴν εἴσοδο καὶ κατοικία στὰ ἅγια τῶν ἁγίων.

 

13. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ ἀρχιερεὺς τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ ἀντιλήφθηκε τότε ὅτι ἡ κόρη εἶχε ἔνοικη τὴν θεοειδῆ χάρι παραπάνω ἀπὸ ὅλους, ἔπρεπε νὰ τὴν ἀξιώσῃ τὸ ἀνώτερο ἀπὸ ὅλους, νὰ τὴν εἰσαγάγῃ στὰ ἅγια τῶν ἁγίων καὶ νὰ πείσῃ αὐτὸ ποὺ γινόταν ὅλους τοὺς τότε ἀνθρώπους ν᾽ ἀγαποῦν, μὲ τὴν σύμπραξι καὶ ἀπόφασι τοῦ Θεοῦ μαζί, ποὺ ἔστελλε ἀπὸ ἄνω δι᾽ ἀγγέλου ἀπόῤῥητη τροφὴ στὴν παρθένο ἐκεῖ. Μὲ αὐτὴν τὴν τροφὴ ἐδυνάμωνε καλύτερα τὴ φύσι της καὶ συντηροῦσε καὶ τελειοποιοῦσε τὸν ἑαυτό της κατὰ τὸ σῶμα καθαρώτερα καὶ ἀνώτερα ἀπὸ τὶς ἀσώματες δυνάμεις, ἔχοντας ὡς ὑπηρέτες τοὺς οὐρανίους νόες, διότι δὲν εἰσήχθηκε ἁπλῶς καὶ μόνο στὰ ἅγια τῶν ἁγίων, ἀλλὰ καὶ κατὰ κάποιον τρόπο παραλήφθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ σὲ συνοίκησι μὲ αὐτὸν γιὰ ὄχι ὀλίγα ἔτη· ὥστε ἔτσι στὸν κατάλληλο καιρὸ ν᾽ ἀνοιχθοῦν οἱ οὐράνιες μονὲς καὶ νὰ δοθοῦν γιὰ ἀΐδια κατοίκια σὲ ὅσους πιστεύουν στὴν παράδοξη γέννα της.

 

14. Ἔτσι λοιπὸν καὶ γι᾽ αὐτοὺς τοὺς λόγους ἀπετέθη δικαίως σήμερα στὰ ἅγια ἄδυτα σὰν θησαυρὸς τοῦ Θεοῦ ἡ κόρη ποὺ ἐξελέγη ἀνάμεσα στοὺς ἐκλεκτοὺς ἀπὸ αἰῶνες, ποὺ ἀναδείχθηκε ἁγία τῶν ἁγίων, ποὺ ἔχει τὸ σῶμα καθαρώτερο καὶ θειότερο ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὰ διὰ τῆς ἀρετῆς κεκαθαρμένα πνεύματα, ὥστε νὰ μὴ εἶναι δεκτικὸ μόνο τοῦ τύπου τῶν θείων λόγων, ἀλλὰ καὶ τοῦ ἰδίου τοῦ ἐνυποστάτου καὶ μονογενοῦς Λόγου τοῦ προανάρχου Πατρός· σὰν θησαυρὸς ποὺ ὁ Λόγος θὰ τὸν χρησιμοποιοῦσε στὸν καιρὸ του, ὅπως καὶ ἔγινε, γιὰ πλουτισμὸ καὶ ὑπερκόσμιο καὶ συγχρόνως παγκόσμιο κόσμημα. Κι᾽ ἔτσι καὶ γι᾽ αὐτὸν τὸν λόγο δοξάζει τὴ μητέρα του καὶ πρὶν ἀπὸ τὴ γέννησι καὶ μετὰ τὴ γέννησι. Ἐμεῖς δέ, κατανοώντας τὴ σημασία τῆς σωτηρίας ποὺ μᾶς ἑτοιμάσθηκε δι᾽ αὐτῆς ἀποδίδουμε μὲ ὅλη τὴ δύναμί μας τὴν εὐχαριστία καὶ τὸν ὕμνο. Πραγματικά, ἂν ἡ εὐγνώμων γυναῖκα ποὺ ἀναφέρεται στὸ εὐαγγέλιο, μόλις ἄκουσε γιὰ λίγο τοὺς σωτηριώδεις λόγους τοῦ Κυρίου, ἀπέδωσε τὸν μακαρισμὸ καὶ τὴν εὐχαριστία στὴ μητέρα τούτου, ὑψώνοντας τὴ φωνή της ἀπὸ τὸν ὄχλο καὶ λέγοντας πρὸς τὸν Χριστό, «καλότυχη εἶναι ἡ κοιλία ποὺ σ᾽ ἐβάστασε καὶ οἱ μαστοὶ ποὺ ἐθήλασες» (Λουκ. ια´ 27) ἐμεῖς ποὺ ἔχουμε κοντὰ μας γραμμένα ὅλα τὰ λόγια τῆς αἰώνιας ζωῆς, καὶ ὄχι μόνο τὰ λόγια, ἀλλὰ καὶ τὰ θαύματα καὶ τὰ παθήματα καὶ τὴν δι᾽ αὐτῶν ἔγερσι τῆς φύσεως μας ἀπὸ τοὺς νεκροὺς καὶ ἀνάληψὶ της ἀπὸ τὴ γῆ στὸν οὐρανό, καὶ τὴν δι᾽ αὐτῶν ἐπηγγελμένη σ᾽ ἐμᾶς ἀθάνατη ζωὴ καὶ ἀμετάτρεπτη σωτηρία, πῶς δὲν θ᾽ ἀνυμνήσωμε καὶ μακαρίσωμε ἀδιαλείπτως τὴν μητέρα τοῦ χορηγοῦ τῆς σωτηρίας, τοῦ δοτῆρος τῆς ζωῆς, ἑορτάζοντας τώρα καὶ τὴν σύλληψι αὐτῆς καὶ τὴν γέννησι καὶ τὴν μετοίκησι στὰ ἅγια τῶν ἁγίων;

 

15. Ἀλλὰ ἂς μετοικίσωμε κι᾽ ἐμεῖς τοὺς ἑαυτούς μας, ἀδελφοί, ἀπὸ τὴ γῆ στὰ ἄνω· ἂς μεταφερθοῦμε ἀπὸ τὴν σάρκα ἐπάνω στὸ πνεῦμα· ἂς μεταθέσωμε τὸν πόθο ἀπὸ τὰ πρόσκαιρα στὰ μόνιμα· ἂς καταφρονήσωμε τὶς σαρκικὲς ἡδονές, ποὺ ἔχουν εὑρεθῇ ὡς δέλεαρ κατὰ τῆς ψυχῆς καὶ παρέρχονται γρήγορα· ἂς ἐπιθυμήσωμε τὰ πνευματικὰ χαρίσματα ποὺ μένουν ἄφθαρτα· ἂς ὑψώσωμε ἀπὸ τὴν κάτω τύρβη τὴ στάσι καὶ τὴν διάνοιὰ μας· ἂς τὴν ἀνεβάσωμε στὰ οὐράνια ἄδυτα, ἐκεῖνα τὰ ἅγια τῶν ἁγίων, ὅπου τώρα κατοικεῖ ἡ Θεοτόκος.

 

16. Διότι ἔτσι θὰ εἰσέλθουν σ᾽ αὐτὴν ἐπωφελῶς γιὰ μᾶς μὲ θεάρεστη παῤῥησία καὶ τὰ ἄσματά μας καὶ οἱ δεήσεις μας πρὸς αὐτὴν κι ἔτσι ἐκτὸς ἀπὸ τὰ παρόντα μὲ τὴ μεσιτεία της θὰ γίνωμε κληρονόμοι καὶ τῶν μελλόντων καὶ μενόντων ἀγαθῶν, μὲ τὴ χάρι καὶ φιλανθρωπία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου μας ποὺ ἐγεννήθηκε ἀπὸ αὐτὴν γιὰ μᾶς, στὸν ὁποῖο πρέπει δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις, μαζὶ μὲ τὸν ἄναρχο Πατέρα του καὶ τὸ συναΐδιο καὶ ζωοποιὸ Πνεῦμα, τώρα καὶ πάντοτε καὶ στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Γένοιτο.

 

(σὲ νεοελληνικὴ ἀπόδοση Π. Χρήστου, ἐκδ. Ε.Π.Ε. 11 [Ὁμιλία ΝΒ´], σελ. 238-257)

 

ΠΗΓΗ: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=746

 

ΟΛΕΣ ΟΙ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
Ορθόδοξη Πίστη και Ζωή
Εμφανίσεις: 1933

 

EPISKOPOS BLOOM

Ο Θεός είναι διατεθειμένος να μείνη τελείως έξω από την ζωήμας, είναι έτοιμος να το σηκώση αυτό σαν ένα σταυρό, αλλά δεν είναι καθόλου διατεθειμένος να γίνη απλώς ένα μέρος της ζωής μας.
Έτσι όταν σκεπτόμαστε την απουσία του Θεού, δεν αξίζει να ερωτήσουμε τον εαυτό μας: ποιος φταίει γι’ αυτό;
Πάντοτε αποδίδουμε την ενοχή στον Θεό, πάντοτε κατηγορούμε Εκείνον, είτε κατ’ ευθείαν, είτε μπροστά στους ανθρώπους, ότι είναι απών, ότι ποτέ δεν είναι παρών όταν Τον χρειαζόμαστε, ποτέ δεν ανταποκρίνεται οσάκις καταφεύγουμε σ’ Αυτόν.
Είναι στιγμές που είμαστε περισσότερο «ευσεβείς» και λέμε ευλαβικά: «ο Θεός δοκιμάζει την υπομονή μου, την πίστη μου, την ταπείνωσί μου». Βρίσκομε ένα σωρό τρόπους για να μεταβάλουμε την εναντίον μας κρίσι του Θεού σε έπαινό μας. Είμαστε τόσο υπομονετικοί ώστε μπορούμε να υποφέρουμε ακόμα και τον Θεό!
Όταν πάμε να προσευχηθούμε όλες τις φορές θέλουμε ΚΑΤΙ από Εκείνον και καθόλου ΕΚΕΙΝΟΝ. Μπορεί αυτό να λεχθεί σχέση; Συμπεριφερόμαστε με τον τρόπο αυτόν στους φίλους μας; Αποβλέπουμε κυρίως σ’ αυτό που η φιλία μπορεί να μας δώση ή αγαπάμε τον φίλο; Συμβαίνει το ίδιο στις σχέσεις μας με τον Θεό;

Ας σκεφθούμε τις προσευχές μας, τις δικές σας και τις δικές μου. Σκεφθήτε την θέρμη, το βάθος και την έντασι που έχει η προσευχή σας, όταν αφορά κάποιον που αγαπάτε, ή κάτι που έχει σημασία για την ζωή σας. Τότε η καρδιά σας είναι ανοιχτή, όλος ο εσωτερικός σας εαυτός είναι προσηλωμένος στην προσευχή. Μήπως αυτό σημαίνει ότι ο Θεός έχει κάποια σημασία για σας; ΌΧΙ, καθόλου! Απλώς σημαίνει ότι το θέμα της προσευχής σας απασχολεί.
Όταν κάνετε την γεμάτη πάθος, βαθειά και έντονη προσευχή, την σχετική με το αγαπώμενο πρόσωπο, ή την κατάστασι που σας στεναχωρεί και μετά στραφήτε στο επόμενο αίτημα, που δεν σας απασχολεί και πολύ και ξαφνικά παγώση η διάθεσί σας, τι άλλξε; «Ψυχράθηκε» μήπως ο Θεός; Ή έχει «απομακρυνθεί»; Όχι ασφαλώς. Αυτό σημαίνει ότι όλη η έξαρσι, όλη η έντασι της προσευχής σας δεν γεννήθηκε από την παρουσία του Θεού, ούτε από την προς Αυτόν πίστι σας, την σφοδρή γι’ Αυτόν αγάπη, από την αίσθησι της παρουσίας Του. Αλλά γεννήθηκε, μόνο και μόνο, από την ανησυχία σας για κείνο το πρόσωπο ή για κείνη την υπόθεσι, και όχι για τον Θεό.
Γιατί λοιπόν μας εκπλήττει το γεγονός ότι αυτή η απουσία του Θεού μας πλήττει; Εμείς είμαστε εκείνοι που απουσιάζουμε, εμείς γινόμαστε ψυχροί, αφού δεν μας ενδιαφέρει πλέον ο Θεός. Γιατί; Διότι ο Θεός δεν έχει τόσο σημασία για εμάς.
Υπάρχουν επίσης και άλλες περιπτώσεις που ο Θεός είναι «απών». Εφόσον εμείς είμαστε πραγματικοί, δηλαδή είμαστε, αληθινά, ο εαυτός μας, ο Θεός μπορεί να είναι παρών και να κάνη κάτι για εμάς. Αλλά από την στιγμή που προσπαθούμε να γίνουμε ότι στην ουσία δεν είμαστε, τότε δεν μένει τίποτε να πούμε ή να έχουμε. Γινόμαστε μία φανταστική προσωπικότης, μία ανειλικρινής παρουσία, και την παρουσία αυτήν δεν μπορεί να την πλησιάσει ο Θεός.
Για να μπορέσουμε ναν προσευχηθούμε πρέπει να ζήσουμε στην κατάστασι η οποία καθορίζεται σαν Βασιλεία του Θεού. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι Αυτός είναι ο Θεός, ο Βασιλεύς, οφείλουμε να παραδοθούμε σ’ Αυτόν. Τουλάχιστον πρέπει ναν ενδιαφερόμαστε για το θέλημά Του, ακόμη και αν δεν είμαστε ικανοί να το εκπληρώσουμε. Αλλά αν δεν είμαστε ικανοί γι’ αυτό, αν φερόμαστε στον Θεό όπως ο πλούσιος νεανίας που δεν μπορούσε να ακολουθήση τον Χριστό γιατί ήταν πάρα πολύ πλούσιος, τότε πώς θα Τον συναντήσουμε;
Πολύ συχνά, ότι θα θέλαμε να είχαμε αποκτήσει δια της προσευχής, δια της βαθείας σχέσεως με τον Θεό, την οποίαν τόσο επιθυμούμε, είναι απλώς μια επιθυμία ευτυχίας και τίποτα παραπάνω. Δεν είμαστε προετοιμασμένοι να πουλήσουμε όλα όσα έχουμε για ναν αγοράσουμε τον πολύτιμο μαργαρίτη. Έτσι πως είναι δυνατόν να κερδίσουμε αυτόν τον πολύτιμο μαργαρίτη; Είναι Αυτός η προσδοκία μας;
Τελικά θέλουμε κάτι από τον Χριστό ή θέλουμε τον ίδιο τον Χριστό;

ΠΗΓΗ: από το βιβλίο: «Μάθε να προσεύχεσαι», εκδ. «Η ΕΛΑΦΟΣ»

Θρησκεύματα και Αιρέσεις
Οικουμενισμός
Εμφανίσεις: 949

f georgios metallinos

 

Η εποχή μας σφραγίζεται καθοριστικά από μια νέα ιστορική συγκυρία, τη Νέα Παγκόσμια Τάξη πραγμάτων και την ανάδυση στο παγκόσμιο προσκήνιο μίας νέας παγκόσμιας Μονοκρατορίας της Pax Americana, που μεταφέρει τον κόσμο, αναδρομικά, στην ενότητα της Pax Romana και σ’ ό,τι αυτή μπορεί να σημαίνει για τον άνθρωπο και τον κόσμο. Η ανθρωπότητα εντάχθηκε σ’ ένα παγκόσμιο σύστημα πολιτικής και αξιών, που ελέγχει και διαμορφώνει καθολικά, μέσω της ενιαιοποιημένης παιδείας και των κατευθυνόμενων Μ.Μ.Ε., τον άνθρωπο και την κοινωνία, ως πλανητικό άνθρωπο και πλανητική-ολιστική κοινωνία. Το Internet-Διαδίκτυο ιδιαίτερα, ενοποιεί τον κόσμο μας, τεκμηριώνοντας αυτό, που εμπεριέχει ο όρος παγκοσμιοποίηση (Globalization). Και είναι θεμιτό να επικαλούμεθα τον ελπιδοφόρο λόγο του Χριστού μας «γενήσεται μία ποίμνη, εις ποιμήν» (Ιω. 10, 18), το ερώτημα όμως είναι: υπό ποίον ποιμένα;

 

Η Νέα Τάξη συνδέεται αποκρυφιστικά, με τη Νέα Εποχή (New Age), την υδροχοϊκή περίοδο της ιστορίας, που διαδέχθηκε, όπως λέγουν, την εποχή του «Ιχθύος», δηλαδή του Ιησού Χριστού και της ιστορικής περιόδου, που σφραγίζεται από την μορφή Του. Και οφείλω να ζητήσω συγγνώμη, που επικαλούμαι και την οπτική του αποκρυφισμού, δικαιώνονται πάντως, αφού οι περισσότεροι των πολιτικών Ηγετών καθοδηγούνται από αστρολόγους.

 

Στο σημείο αυτό επιτρέπεται ένας ιστορικός παραλληλισμός: Στις 11.5.330 μ.Χ. αναδύθηκε ένα νέο ιστορικό μέγεθος, η αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης, που υποστασιωνόταν με το τρίπτυχο: εκχριστιανισμένος ρωμαϊκός κρατικός φορέας-ελληνικός πολιτισμός/παιδεία και χριστιανική ορθοδοξία, η ψυχή και ζωοποιός δύναμη του νέου αυτού παγκόσμιου μορφώματος. Η σημερινή Νέα Εποχή, ως παγκόσμια αυτοκρατορία, ανατρέπει και υποκαθιστά το παλαιό με το δικό της τρίπτυχο: παγκόσμια πολιτική εξουσία των Η.Π.Α., παγκόσμιος πολιτισμός, με την επιβολή και επικράτηση του δυτικού-φράγκικου πολιτισμού, και παγκόσμια θρησκεία, ως Πανθρησκεία, για την διαμόρφωση ολιστικής συνειδήσεως πάνω στην πανθεϊστική βάση: Όλοι ένα-όλοι Θεός! Μέσα στην πολυωνυμία του (αναμενόμενου;) Υδροχοϊκού Μεσσία αθετείται η μοναδικότητα και αποκλειστικότητα του ενανθρωπήσαντος Θεού Λόγου στη δυνατότητα σωτηρίας ως θεώσεως (πρβλ. Πραξ. «4, 12: ουκ έστιν εν άλλω ουδενί η σωτηρία»), διότι ο ΜΟΝΟΣ σωτήρας είναι ο Χριστός. Η ιδεολογία της Νέας Εποχής συνιστά έτσι, πρόκληση ουσιαστική για την Ορθοδοξία.

 

Όχι θεολόγος, αλλά διεθνολόγος, ο καθηγητής Χριστόδουλος Γιαλλουρίδης, περιέγραψε τη νέα αυτή πραγματικότητα ως «κυριαρχία ενός ανάρχου διεθνούς συστήματος, με κύρια χαρακτηριστικά την αστάθεια, ρευστότητα, την ανασφάλεια, τον πόλεμο όλων εναντίον όλων, αλλά και την ανικανότητα του διεθνούς Οργανισμού να αποτρέψει συγκρούσεις και πολέμους, πολύ δεν περισσότερο να επιβάλει την τάξη» (στον τόμο ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ, Άγιον Όρος 1996, σ. 248). Κατά τον ίδιο, «η ανθρωπότητα ήδη βιώνει την τραγωδία της μετάβασης σ’ ένα εξαιρετικά αβέβαιο μέλλον». Η τραγωδία αυτή αποκαλύφθηκε σήμερα με την επιβαλλόμενη από τους ισχυρούς της γης παγκόσμια οικονομική κατάρρευση.

 

Η μετακαρλομάγνεια Ευρώπη απώλεσε πάσαν σχέσιν με τον Χριστιανισμόν

 

2. Στο πλαίσιο διαμορφώσεως της Νέας Εποχής εντάσσεται και η Ευρωπαϊκή Ενοποίηση ή Ολοκλήρωση, η Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι επιφανειακές -και κυρίως φαινομενικές- συγκρούσεις (π.χ. Η.Π.Α. και Ε.Ε.) δεν σημαίνουν και ουσιαστικές διαφοροποιήσεις, αλλά εκφράζουν αντιθέσεις συμφερόντων και ιστορικού ρόλου. Πρέπει δε να δηλωθεί, ότι ως Ορθόδοξος Έλληνας, ζυμωμένος με την οικουμενική ορθόδοξη οικουμενικότητα, έβλεπα ως υπέροχο επίτευγμα και αδήριτη ανάγκη την ευρωπαϊκή ενότητα, ως Ευρώπη όμως των Λαών και των πολιτισμών τους. Κείμενα όμως και πράξεις της Ευρωπαϊκής Ενώσεως απεκάλυψαν ότι απώτερος στόχος είναι η ενιαία πολιτισμική, ιστορική και κρατική συνείδηση για τη δημιουργία τελικά, του ενιαίου ευρωπαίου ανθρώπου, μέσω της παιδείας. Είναι δε ήδη εμφανής, και λόγω της αδρανοποίησης των δικών μας εσωτερικών αντιστάσεων, η μονοδρομική «μετακένωση» από τις χώρες, που συνιστούν το Ευρωπαϊκό «Διευθυντήριο», με εξ ίσου εμφανή την προϊούσα απορρόφηση (=υποδούλωση) των μικρότερων λαών από τη μετακαρλομάγνεια Ευρώπη, που έχασε τελικά κάθε σχέση όχι μόνο με την Ορθοδοξία, αλλά και με τον Χριστιανισμό. Η πολιτική δε σύγκλιση της Γαλλίας με τη Γερμανία και οι επιπτώσεις της στις πολιτιστικές και οικονομικές σχέσεις των ευρωπαϊκών εθνοτήτων, δείχνουν την επιστροφή στην Καρλομάγνεια ενότητα του φραγκικού μετώπου έναντι (και ενάντιον…) της Ορθόδοξης Ανατολής, που, κατά την ομολογία πολιτισμολόγων, όπως ο Toynbee ή ο Huntington, ενσαρκώνει πολιτισμική παράδοση εντελώς ασύμπτωτη με εκείνη της μετακαρλομάγνειας Ευρώπης. Ο Huntington, ως γνωστόν, υποστήριξε στο πολύκροτο βιβλίο του «The clash of civilizations», ως αδήριτη τη σύγκρουση των πολιτισμών, αντιπαρατάσσοντας τον φραγκοτευτονικό πολιτισμό (Τεύτονες=Deutsche) στο Ισλάμ και την Ορθοδοξία! Ο δικός μας ορθόδοξος πολιτισμός βρίσκεται στους αντίποδες της ευρωπαϊκής πολιτισμικής παράδοσης. Η ένταξή μας στην Ε.Ε. είναι κυρίως πρόβλημα πολιτισμικό και πνευματικό και μετά πολιτικό-οικονομικό.

 

Στην ευρωπαϊκή μετανεωτερικότητα κρίνεται η εθνική συνέχειά μας, με την αναφόρτιση της συλλογικής μας συνειδήσεως και την αλλοίωση της εθνικής μας ταυτότητας, που έχει διαμορφωθεί στο φως της ορθόδοξης Πίστεώς μας. Ο δυτικός πολιτισμός παράγει, αιώνες τώρα, άλλο τύπο ανθρώπου και κοινωνίας, εξορίζοντας το υπερβατικό απ΄πο την ενδοκοσμική πραγματικότητα και δίνοντας προτεραιότητα στο άτομο-εξάρτημα της πολιτειακής μηχανής. Ο σέρβος όσιος π. Ιουστίνος (Πόποβιτς) είπε χαρακτηριστικά ότι το επίτευγμα της Ευρώπης είναι ο άνθρωπος «ρομπότ», διότι η Ευρώπη, χάνοντας τον Θεό, έχασε και τον άνθρωπο! Ο ορθόδοξος πολιτισμός συνεχίζει -ακόμη και σήμερα- την αγιοπατερική θεοκεντρικότητα, επιμένοντας στο πρόσωπο-φορέα της ελευθερίας και αυτοθυσίας.

 

 

 

Η παγκόσμιος Μονοκρατία

 

3. Με την ένταξή μας στην Ενωμένη Ευρώπη και συνακόλουθα με την συμπόρευσή μας με τη Νέα Τάξη πραγμάτων -το ευρύτερο πλαίσιο της συλλογικής μας υπάρξεως, ζούμε τον μεγαλύτερο και σημαντικότερο απ’ όλους τους ιστορικούς αναπροσανατολισμούς μας, αφού δεν πρόκειται για μία συμμαχία παλαιού τύπου (ο Ορθόδοξος πάντα επιλέγει αυτός τις συμμαχίες του και μένει πιστός σ’ αυτές). Δεν είναι, λοιπόν, κάτι εξωτερικό και προσωρινό, αλλά κάτι εσωτερικό και ουσιαστικότατο, μετουσιώνεται ολόκληρη η ζωή μας μεθιστάμεθα -ζούμε μιαν έκσταση, αν θέλετε- σε μιαν άλλη ιστορική σάρκα-πραγματικότητα, με προεκτάσεις τεράστιας σημασίας για την ταυτότητά μας και την περαιτέρω θέση μας στην Ιστορία. Κατά τον μακαρίτη Μάνο Χατζηδάκη «εισήλθαμε εκούσια σε μία νέα τουρκοκρατία».

 

Τα «έθνη» της εποχής μας εισέρχονται σε μία παγκόσμια Μονοκρατορία, εντασσόμενα -αναγκαστικά- σ’ ένα κατασκευασμένο παγκόσμιο πολιτικό σχήμα, με την επιβολή σ’ όλα τα επίπεδα και όλους τους χώρους της Υπερδύναμης. Η κατασκευασμένη αυτή «αλλαγή» εκφράζεται, πράγματι, αριστουργηματικά, και προφητικά συγχρόνως, στο γνωστό βιβλίο του George Orwell, «1984» ή στο συγκλονιστικό άρθρο του Ben Gourion, στο περιοδικό Look των Η.Π.Α. (16.1.1962), όπου αναπτύσσονται οι «προφητικές» προβλέψεις του για τον κόσμο του τέλους του 20ου αιώνα: «Η εικόνα του κόσμου το 1987, όπως τη φαντάζομαι. Ο ψυχρός πόλεμος θα ανήκει στο παρελθόν. Η εσωτερική πίεση (…) θα οδηγήσει σε μια σταδιακή δημοκρατικοποίηση στη Σοβιετική Ένωση (…). Δυτική και Ανατολική Ευρώπη θα γίνουν Ομοσπονδία από αυτόνομα κράτη με σοσιαλιστικό σύστημα (…). Με εξαίρεση τη Σ.Ε., μια ομοσπονδιακή χώρα, όλες οι άλλες ήπειροι θα ενωθούν σε μια παγκόσμια συμμαχία, στη διάθεση της οποίας θα βρίσκεται μια διεθνής αστυνομική δύναμη». Όταν είδα τους κυανόκρανους του Ο.Η.Ε., τότε κατάλαβα ποια είναι αυτή η αστυνομία! Δεν υπάρχει στρατός πια. Υπάρχει μια διεθνής αστυνομία, για να επιβάλλει την τάξη, εκεί που απειλείται ή γίνεται προσπάθεια να απειληθεί η επιβαλλόμενη νέα παγκόσμια Τάξη. Η «προφητεία» όμως έχει και συνέχεια: «Όλοι οι στρατοί θα καταργηθούν και δεν θα ξαναγίνουν πόλεμοι. Στην Ιερουσαλήμ τα ενωμένα Έθνη θα οικοδομήσουν το βωμό των Προφητών στην υπηρεσία όλων των ομοσπονδοποιημένων ενωμένων ηπείρων. Εκεί στην Ιερουσαλήμ θα είναι η έδρα της ανώτατης αρχής της ανθρωπότητας και θα λύει όλες τις διαφορές ανάμεσα στις ενωμένες ομοσπονδίες-ηπείρους, όπως έχει προφητέψει ο Ησαΐας»…

 

Οι κινήσεις της «Νέας Εποχής» εις τρία… επίπεδα

 

4. Η Νέα Εποχή κινείται σε τρία επίπεδα: το πολιτικό, που σημαίνει κατίσχυση μιας Υπερδύναμης με μονοκρατορικό παγκόσμιο ρόλο· το πολιτιστικό, με την επικράτηση ενός ραφιναρισμένου και ανανεωμένου δυτικού (φραγκογερμανικού) πολιτισμού. Το τρίτο επίπεδο είναι το θρησκευτικό. Οι διαθρησκειακές συμπροσευχές, δηλαδή υπό την ηγεσία του Πάπα -στον δυτικό Τύπο έχει χαρακτηρισθεί «πλανητάρχης Νο 2»- και με τη συμμετοχή των Ορθοδόξων Ηγετών) δείχνουν, ότι τέθηκε ήδη σε λειτουργία ο σχετικός μηχανισμός για την επικράτηση της παγκόσμιας θρησκείας με νόημα σαφώς πανθεϊστικό. Αυτό δείχνει η προβολή της φύσεως ως «Οικολογία» στις διαχριστιανικές σχέσεις. Αυτά απαιτούν, φυσικά, αναίρεση του Χριστιανισμού και μάλιστα στην πατερική αυθεντικότητά του (Ορθοδοξία).

 

Στο πλαίσιο και τις στοχοθεσίες της Νέας Εποχής και της Παγκοσμιοποίησης έχουν ενταχθεί και οι Διαχριστιανικοί και Διαθρησκειακοί Διάλογοι. Διακονούν και αυτοί πολιτικές σκοπιμότητες, κατά τα συμφέροντα της Νέας Εποχής, και όχι την εν Χριστώ Αλήθεια, την «εν αληθεία» ενότητα. Η πολυπροβαλλόμενη ένωση γίνεται μέσο, δεν είναι ο σκοπός. Διότι, αν ήταν εν Χριστώ αυτός ο στόχος μας, θα έπρεπε να κινείται στο πλαίσιο της αποστολικής και αγιοπατερικής παραδόσεως. Όμως με τη λεγομένη «μεταπατερική θεολογία», τη «βαπτισματική θεολογία, τη θεολογία των Κλάδων», όλα εφευρήματα του αποχριστιανοποιημένου Δυτικού Χριστιανισμού για τη διευκόλυνση των στόχων της Παγκόσμιας Δύναμης, που έχει αιχμαλωτίσει τα πάντα, οι Διάλογοι σύρουν την αποδυναμωμένη Ορθόδοξη Ηγεσία σε μειοδοσίες έναντι της αποστολικής και αγιοπατερικής Ορθοδοξίας. Στη θέση της έχει τεθεί η δική μας ελλειμματική ψευδο-ορθοδοξία, που θεραπεύει εφήμερες και συμφεροντολογικές σκοπιμότητες, που προδίδουν συν τοις άλλοις και την αφέλεια και θεολογική ανεπάρκειά μας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η προσδοκία πολιτικού και εθνικού οφέλους από την στήριξη των ελπίδων μας στον Πάπα. Λησμονούμε όμως, ότι ο Πάπας είναι βασιλεύς και αρχηγός κράτους, ταυτισμένος με τις κρατικές εξουσίες της Νέας Εποχής, σε μόνιμη συμμαχία και συνεργασία μαζί τους, και ότι πέρα από παραπλανητικά ευχολόγια, για να ρίχνει «στάχτη στα μάτια» και να μας εξαπατά και να ήθελε ακόμη, δεν μπορεί να μας προσφέρει τίποτε από όσα ζητούμε. Άρα η επιμονή να προσφεύγουμε στο Βατικανό και στον Πάπα, ζητώντας συμπαράσταση και βοήθεια, είναι μάταιη και προδίδει τουλάχιστον την αφελότητά μας, αν όχι ίσως και τη συστράτευση στην εξυπηρέτηση αλλοτρίων και αντορθοδόξων συμφερόντων.

 

Η Πανθρησκεία άλλη μορφή Πανθεϊσμού

 

Η «Πανθρησκεία» με ενδιαφέρει εδώ περισσότερο, ως Θεολόγο. Διότι πρόκειται για μία άλλη μορφή πανθεϊσμού, που στοχεύει στην ισοπέδωση όλων των θρησκευμάτων, μαζί και του Χριστιανισμού. Αυτό συντελείται, βέβαια, με την «τεκτονική» μέθοδο της συγκράτησης των πάντων και συγκρητιστικής αναχώνευσής τους και ουσιαστικά διάλυσης όλων. Η ένταξη της Χώρας μας στην Ε.Ε. συνδέθηκε απ’ αρχής με χιλιαστικά οράματα καθολικής ευημερίας, που ακόμη προπαγανδίζονται για την απρόσκοπτη διακίνηση των συνθημάτων και τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης κατά τις διαθέσεις της (πραγματικής) Ηγεσίας.

 

Στο σημείο αυτό πρέπει να δηλωθεί, ότι η ένταξη των Ορθοδόξων Κρατών στην Ευρωπαϊκή Ένωση συνδυάζεται απ’ αρχής με την αποδοχή της ευρωπαϊκής νομοθεσίας, που επιβάλλει ένα νέο ήθος, επιφέροντας την διάλυση του παραδοσιακού ιστού της κοινωνίας. Διότι η αμοραλιστική παράλυση της κοινωνίας δημιουργεί «ρομπότ», υπηκόους δουλοπρεπείς και εύχρηστους από την παγκόσμια εξουσία. Έτσι μας επέβαλαν το αυτόματο διαζύγιο, την ελευθερία και νομιμοποίηση των αμβλώσεων, την νομιμοποίηση της ομοφυλοφιλίας, της «παιδοφιλίας» κ.λπ., για να ανήκουμε στην Ενωμένη Ευρώπη.

 

Γίναμε νομαρχία ενός εκτενούς κράτους

 

Επιτρέψτε μου δε να καταθέσω μια εμπειρία μου στην Γερμανία, όπου σπούδαζα (1969-1975). Λίγο πριν από την επιστροφή μου στην Ελλάδα, επισκέφθηκα τον αείμνηστο καθηγητή μου Wilhelm Schneemelcher, διακεκριμένο επιστήμονα, με σημαντική ανάμειξη και στον πολιτικό βίο της χώρας του, στην παράταξη του Σοσιαλιστικού Κόμματος (SPD). Τότε μου είπε: Για να μπείτε στην Ευρώπη, πρέπει να μεταρρυθμίσετε το Δίκαιό σας, προσαρμόζοντάς το προς το κοινοτικό (ευρωπαϊκό). Δεν μπορούσα να το πιστεύσω, σήμερα όμως εκτιμώ την ειλικρίνειά του, που άφρονες και δουλοπρεπείς πολιτικοί μας επέβαλαν και την οικονομική δουλεία.

 

Η ενοποίηση και ενιαιοποίηση του ευρωπαϊκού χώρου είναι ο στόχος του ευρωπαϊκού ονείρου, κάτι που μένει σταθερό και αμετάθετο από τη δεκαετία του 1950 ως σήμερα. Οι οραματισμοί των πρωτοπόρων Ευρωπαίων της εποχής μας απέβλεπαν από την αρχή στην «Ευρώπη χωρίς σύνορα», αλλά και στην Ευρώπη «των νέων οριζόντων», ως ένωση υπερεθνική (υπερκράτος), που απαιτεί πολίτες με κοινή συνείδηση και ενιαίο τύπο ανθρώπου, του Ευρωπαίου ανθρώπου. Και αυτό είναι δυνατό να επιτευχθεί με τη δημιουργία των αναγκαίων συνθηκών μέσω της παιδείας, των μέσων ενημέρωσης και της ειδικής οργάνωσης της κοινωνίας. Αυτό όμως είναι αδύνατο χωρίς την ισοπέδωση των ιδιαιτεροτήτων των επί μέρους Εθνών, όταν μάλιστα διαφοροποιούνται ριζικά από αυτό, που εκφράζει από αιώνες για μας τους Ορθοδόξους ο όρος «Ευρώπη» ή «Δύση».

 

Συνεχώς διακηρύσσεται, εξ άλλου, ότι η ένωση και ενιαιοποίηση της Ευρώπης πραγματοποιείται με την ενιαία νομοθεσία (Κοινοτικό Δίκαιο), που υπέρκειται των εθνικών νομοθεσιών. Η ιδιότητα του «Μέλους της Ε.Ε.» σημαίνει αυτόματα απώλεια κάθε νοήματος για εθνική κυριαρχία ή αυτονομία. Στο Υπερκράτος Ε.Ε., ήδη με τη συνθήκη της Ρώμης (1957), παραχωρείται κάθε εθνικό δικαίωμα. Ολόκληρος ο εθνικός μας βίος προσδιορίζεται από το Ευρωπαϊκό Κέντρο λήψεων αποφάσεων. Γίναμε επαρχία (σήμερα Νομαρχία) ενός εκτενούς Κράτους. Η προσαρμογή συνόλης της ζωής μας στις κεντρικές αποφάσεις είναι αυτονόητη (πρβλ. παιδεία, εξωτερική πολιτική, οικονομία, διεθνείς σχέσεις, κ.λπ.). Πολλές από τις αλλαγές στον εθνικό μας βίο πείθουν αναντίρρητα ότι ως (Κράτος) Μέλος της Ε.Ε. είμεθα «υποχρεωμένοι» να δεχθούμε τις αποφάσεις τού, όπως εύστοχα ελέχθη, «Διευθυντηρίου», πόσο δε μάλλον, όταν η Ηγεσία μας (Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση στο μεγαλύτερό τους μέρος) είναι απόλυτα ταυτισμένη με τη «Δύση» («φιλενωτική» παράταξη). Αυτό αποδείχθηκε περίτρανα σήμερα με την οικονομική κρίση, καρπό της πλήρους υποδούλωσής μας στην παγκόσμια οικονομική ολιγαρχία!

 

Πρόκλησις εις την αφυπνιζομένην Ορθόδοξον συνείδησιν

 

5. Ποια, λοιπόν, μπορεί να είναι η σχέση των Ορθοδόξων με τον σύγχρονο κόσμο; Κατ’ αρχάς είναι ανάγκη να γίνει κατανοητό, ότι το πρόβλημα δεν είναι η ευρωπαϊκή ενοποίηση ή η προσχώρηση στη Νέα Τάξη και τη Νέα Εποχή, αλλά η δική μας παρουσία σ’ αυτά τα νέα μεγέθη, που συνδέεται με το πώς νοηματοδοτούμε την παράδοσή μας και την σχέση μας μαζί της, αλλά και με τη θέση της αγιοπατερικής πολιτισμικής παράδοσης στις προτεραιότητες του εθνικού μας βίου. Γι’ αυτό, ακριβώς, η Ευρώπη λειτουργεί ως πρόκληση στην αφυπνιζόμενη ορθόδοξη συνείδηση. Πρόκληση όμως όχι μόνο αρνητική, αλλά και θετική, βοηθώντας δηλαδή, όλους τους Ορθόδοξους να επαναπροσδιορίσουν την ταυτότητά τους εν αναφορά προς τον υπόλοιπο κόσμο.

 

Επαναπροσδιορισμός της ορθόδοξης ταυτότητάς μας, σημαίνει επανεύρεση της ταυτότητάς μας ως «καινής κτίσεως» μέσα στη συγκεκριμένη κοινωνία, στην οποία κινείται η ύπαρξή μας. Το μέτρο στην περίπτωση αυτή το δίνει η «Προς Διόγνητον Επιστολή» (β’ αι.), «ο αδάμας της Απολογητικής γραμματείας». Όπως λέγει το κείμενο: «Οι Χριστιανοί παρουσιάζουν μια παραδοξότητα στον τρόπο ζωής τους. Πατρίδας οικούσιν ιδίας (ο καθένας ζει στην πατρίδα του), «αλλ’ ως πάροικοι» (σαν να ‘ναι προσωρινοί, μετανάστες)! «Μετέχουσι πάντες ως πολίται και πανθ’ υπομένουσιν ως ξένοι» (είναι πολίτες μιας χώρας, αλλ’ έχουν συνείδηση ότι είναι ξένοι, περαστικοί). «Πάσα ξένη πατρίς εστιν αυτών και πάσα πατρίς ξένη (…). Εν σαρκί τυγχάνουσιν, αλλ’ ου κατά σάρκα ζώσιν». Αυτή είναι, λοιπόν, η νέα πραγματικότητα, που εισήγαγε ο Χριστιανισμός. Αν δεν υπάρχει και λειτουργεί έτσι η Εκκλησία, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις δυνάμεις του κόσμου και τις μεθοδεύσεις τους. Αλλ’ αυτό απαιτεί την αναβάπτισή μας στην ορθόδοξη παράδοσή μας, αλλά και την ενότητα όλων των Ορθοδόξων, όχι υπό την μορφή ενός «διορθοδόξου τόξου», που σημαίνει «συσχηματισμό με τον κόσμο» (Ρωμ. 12, 1), αλλά με την μετοχή στην άκτιστη θεία Χάρη με τα μυστήρια της Εκκλησίας.

 

6. Ο συνειδητά Ορθόδοξος ζει και κινείται στην «Νέα Εποχή» και την Ε.Ε. με συγκεκριμένες βεβαιότητες, που αποβαίνουν καθοριστικές για την περαιτέρω παρουσία και στάση του μέσα σ’ αυτήν και γενικά στη νέα παγκόσμια πραγματικότητα. Έχει σαφή συνείδηση της διαμετρικής διαφοράς ορθοδόξου και δυτικοευρωπαϊκού πολιτισμού. Όλες οι εκφάνσεις του ορθοδόξου πολιτισμού αποτυπώνουν τον αγώνα για την ανάδειξη του ανθρώπου σε θεό «κατά χάριν». Ανθρωπολογικό πρότυπο της Ορθοδοξίας δεν είναι ο «καλός καγαθός» άνθρωπος, αλλ’ ο Θεάνθρωπος.

 

Οι ορθόδοξοι Λαοί στην πλατιά διαστρωμάτωσή μας είμαστε ζυμωμένοι μέσα σ’ αυτή την πολιτισμική παράδοση, και παρά τις αναμφισβήτητες αλλοιωτικές επιρροές, που έχουμε δεχθεί στην ιστορική μας πορεία, διακρατούμε στην συνείδησή μας τα ζώπυρα αυτής της παραδόσεως. Η μετακαρλομάγνεια Δύση αποκομμένη από την πατερικότητα, ανέπτυξε ένα πολιτισμό, που έχασε κυριολεκτικά την αυθεντική έννοια του Θεού, του ανθρώπου και της κοινωνίας. Ενώ δε παρήγαγε μια εκθαμβωτική επιστημονική πρόοδο, αποδεικνύεται εντελώς ανίσχυρη να διαπλάσει ανθρώπους, που να μπορούν να χρησιμοποιούν τα επιτεύγματα της επιστήμης για τη σωτηρία του ανθρώπου και όχι την καταστροφική εκμετάλλευσή του. Και μόνο οι δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι, ως δημιουργήματα της Ευρώπης και του «πολιτισμού» της, δείχνουν πού μπορεί να οδηγήσει ο «χωρίς Θεό», ρομποτοποιημένος, ευρωπαίος (δυτικός) άνθρωπος.

 

7. Υπάρχει όμως και μια άλλη προοπτική. Η Ε.Ε. και η δυτική κοινωνία παρουσιάζονται για την Ορθοδοξία ως αγρός ιεραποστολικός, χώρος μαρτυρίας του λόγου και του τρόπου (στάση ζωής), που συνιστά την ουσία της ορθόδοξης παράδοσης. Αυτή μπορεί να είναι η δική μας προσφορά στον παραπαίοντα σημερινό κόσμο, αλλά αυτό προϋποθέτει Ορθοδόξους…

 

Η παρουσία της Ορθοδοξίας στο σύγχρονο κόσμο οφείλει να είναι πρωταρχικά πνευματική και λειτουργική. Η Θεία Λειτουργία, με όλη τη λατρεία μας, είναι ο σημαντικότερος θησαυρός μας, διότι περικλείει και διασώζει δυναμικά το φρόνημα και τη ζωή των Αγίων μας, την πίστη και τον θεονόμο τρόπο ύπαρξής μας.

 

Μιλώντας, βέβαια, για λειτουργική θεολογία, αγγίζουμε την πραγματικότητα της Ενορίας, υπό τη διπλή μορφή της, τη μοναστική και την κοσμική. Η διακράτηση της ζωτικότητας του ορθοδόξου πληρώματος εξασφαλίζεται διαχρονικά στο Μοναστήρι και την τοφοδοτούμενη από αυτό πνευματικά Ενορία. Χωρίς την υπαρκτική σχέση πιστού και Ενορίας δεν μπορεί να γίνει σοβαρός λόγος για ορθόδοξη μαρτυρία. Η ζωή της Ενορίας, ως ενεργοποίηση των αγιοπνευματικών χαρισμάτων των μελών της, ασκεί την ισχυρότερη δυναμική και ενεργεί την αποτελεσματικότερη ιεραποστολή. Μέσω της ενοριακής-κοινοτικής ζωής παρουσιάζεται η Ορθοδοξία, όπως είναι: ως ζωή και πνευματική οδός, που δίνει θεοκεντρικό νόημα στη ζωή και αποκαλύπτει τον αληθινό προορισμό της. Η ανασυσπείρωση των Ορθοδόξων στη ζωή της κοινότητας-ενορίας είναι η μόνη ελπίδα για την συνεχή και ιστορική επιβίωσή μας.

 

Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο η ορθόδοξη (εκκλησιαστική) Ηγεσία δεν μπορεί ποτέ να λάβει πολιτικό χαρακτήρα, ως ένα Βατικανό της Ανατολής. Κέντρο της ενότητας των Ορθοδόξων μένει αμετακίνητα ο Χριστός και όχι κάποιος -εκκλησιαστικός έστω- αξιωματούχος. Η προσφυγή στους πολιτικούς μηχανισμούς του κόσμου τούτου, κάτι που γίνεται με τον εγκλωβισμό στον Οικουμενισμό, είναι για την Ορθοδοξία όχι ενδυνάμωση, αλλά αποδυνάμωση. Η Ορθοδοξία λειτουργεί ενωτικά και καταλλακτικά ως πνευματική δύναμη, προσευχομένη και αγωνιζομένη «υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας».

 

Εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος

8 Νοεμβρίου 2013

 

ΠΗΓΗ: http://www.impantokratoros.gr/72CA5CDE.el.aspx

 

 

Εθνικά Θέματα
Ελληνοτουρκικές σχέσεις
Εμφανίσεις: 985


Δέος έχει προκαλέσει στην Τουρκία μια τελευταία ανακάλυψη στην βυζαντινή πόλη της Ιεράπολης, στην δυτική Μικρά Ασία, που είναι η εκκλησία και ο τάφος του αποστόλου Φιλίππου, καθώς και μια μαρμάρινη πλάκα όπου αναγράφεται στην ελληνική γλώσσα η ευχή-προσευχή, «ΜΝΗΣΤΗΤΗ ΚΑΙ ΤΩ CΩ ΔΟΥΛΟ CΟΥ», που στα τουρκικά αποδόθηκε ως, «Tanrım beni koru».

Σύμφωνα με δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας Taraf, στην περιοχή του Pamukkale, στην επαρχία του Denizli, σε τελευταίες ανασκαφές που γίνονται υπό την αιγίδα της UNESCO στην  βυζαντινή πόλη της Hierapolis, βρέθηκε η εκκλησία του αγίου αποστόλου Φιλίππου και εντός της εκκλησίας αυτής οι Τούρκοι ανέσυραν μια περίτεχνη μαρμάρινη πλακέτα που ανέγραφε στην ελληνική γλώσσα την ευχή,  «ΜΝΗΣΤΗΤΗ ΚΕ ΤΩ CΩ ΔΟΥΛΟ CΟΥ». Η εκκλησία αυτή του αγίου Φιλίππου στην Hierapoli, όπως αναφέρουν οι Τούρκοι, βρέθηκε δίπλα από το  μνήμα του αγίου Αποστόλου του Ιησού Χριστού που πιστεύεται ότι έζησε και δίδαξε τον χριστιανισμό στην περιοχή αυτή της Μικράς Ασίας, όπου και εκοιμήθη. Μετά την ανακάλυψη αυτής της εκκλησίας, άρχισαν οι έρευνες για κάποια ιερά αντικείμενα του ιστορικού αυτού ναού που πιστεύεται ότι ήταν θαμμένα εκεί. Και πολύ σύντομα οι έρευνες έφεραν στο φως της δημοσιότητας ένα χαρακτηριστικό χριστιανικό δημιούργημα της εποχής εκείνης στην ελληνική γλώσσα. Το θαυμαστό αυτό δημιούργημα που προκάλεσε το δέος όπως αναφέρεται στους Τούρκους και στους άλλους  ερευνητές, ήταν αυτή η μαρμάρινη πλάκα με την ελληνική επιγραφή.

Όπως ανέφερε στο τουρκικό πρακτορείο ειδήσεων, DHA, ο Ιταλός επικεφαλής των ερευνών που διευθύνει η OYNESCO, Francesco D Andria, το 2011 οι ανασκαφές ανακάλυψαν τον τάφο του αποστόλου Φιλίππου. Ακριβώς δίπλα από το ιστορικό αυτό μνημείο, η σκαπάνη έφερε στο φως μια ελληνορθόδοξη εκκλησία που η κατασκευή της ανάγεται στον έκτο αιώνα γι’ αυτό και η ιστορική της άξια είναι πολύ μεγάλη. Στην εκκλησία αυτή βρέθηκε επίσης και ένας μεγάλος σταυρός καθώς και ο θρόνος του αρχιεπισκόπου που χοροστατούσε στις Θείες Λειτουργίες. Καθώς συνεχίζονταν οι ανασκαφές και οι έρευνες, οι εργάτες ανακάλυψαν την μαρμάρινη αυτή επιγραφή με την γνωστή ελληνορθόδοξη χριστιανική ευχή που προκάλεσε το δέος στους ερευνητές γι’ αυτό και προβλήθηκε δημόσια στην τουρκική εφημερίδα Taraf.

Το γεγονός αυτής της νέας ανακάλυψης  έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά αλλεπάλληλων ιστορικών ανακαλύψεων από τους Τούρκους, όλες με καθαρά ελληνορθόδοξο χριστιανικό περιεχόμενο, που δείχνουν πως το ιστορικό ελληνορθόδοξο Βυζάντιο, ή καλύτερα  η ιστορική Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, δηλαδή η Ρωμηοσύνη, «ανθίζει» ξανά με πραγματικά απροσδόκητο  τρόπο στην πατρώα της γη, προκαλώντας σε πολλές περιπτώσεις το δέος των ίδιων των σημερινών κατοίκων της Μικράς Ασίας. Αποκαλύψεις όπως η αποκάλυψη της χαμένης επισκοπής της κεντρικής Μικράς Ασίας, η αποκάλυψη της χαμένης δέκατης Πριγκιποννήσου που ήταν το μνημείο του πατριάρχη Μέγα Φωτίου, η αποκάλυψη της δεύτερης Παναγίας Σουμελά κοντά στην Άγκυρα, η αποκάλυψη του κελιού του αποστόλου Παύλου και της έδρας της πρώτης ομάδας των οπαδών του στο Ικόνιο, η αποκάλυψη του αγίου «Μαρτυρίου» της Νίκαιας, είναι μερικά μόνο από αυτά τα συγκλονιστικά γεγονότα που φέρνουν ξανά στην επιφάνεια την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, (Βυζάντιο), προκαλώντας και πολλές «παρενέργειες» στην σύγχρονη Τουρκία.

Ορθόδοξη Πίστη και Ζωή
Πόλεμος κατα της Εκκλησίας
Εμφανίσεις: 1089

koutloumousi

 

Μία ὁμάδα γυναικῶν βουλευτῶν τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Κοινοβουλίου ζήτησε πρόσφατα ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα νὰ καταργήσει τὴν ρύθμιση, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία οἱ γυναῖκες ἀπαγορεύεται αὐστηρὰ νὰ ἐπισκεφτοῦν τὸ Ἅγιον Ὅρος. Τὸ αἴτημά τους ἀναφέρει ὅτι ἡ ἐν λόγω νομοθετικὴ ρύθμιση «παραβιάζει τὴν ἰσότητα τῶν φύλων καὶ εἰσάγει διακρίσεις κατὰ τῶν γυναικών, ἡ ὁποία δὲν συνάδει μὲ τὴ δημοκρατία". Τὴν ἴδια στιγμή, διαφημίσεις ἄρχισαν νὰ ἐμφανίζονται σὲ σερβικὰ ΜΜΕ προσφέροντας σὲ γυναῖκες προσκύνημα στὸ Ἅγιον Ὅρος στὴν τιμὴ τῶν 100 - 200 εὐρώ. Μὲ τὸν τρόπο αὐτό, ἀναθερμάνθηκε τὸ ζήτημα τῆς ἐπίσκεψης γυναικὼν στὸ Ἅγιον Ὅρος καὶ συγκεκριμένα στὴν σέρβικη μονὴ Χιλανδαρίου, τὸ ὁποῖο μερικὲς ἀπὸ τὶς ΜΚΟ στὴ Σερβία θέλουν νὰ προωθήσουν.

"Προτάσεις γιὰ τὸ ἄνοιγμα τοῦ Ἁγίου Ὅρους γιὰ τὶς γυναῖκες ποὺ κατὰ καιροὺς ἐμφανίζονται, ἀποτελοῦν προφανῶς μέρος τῆς μετωπικῆς ἐπίθεσης τῆς νέας παγκόσμιας τάξης στὸν Ἀνατολικὸ Χριστιανισμὸ ὑπὸ τὸ πρόσχημα τῆς κατάργησης τῶν παραδοσιακῶν κοινοτήτων, τὴν προώθηση τῆς δημοκρατίας καὶ τὴν ἀνάπτυξη σύγχρονων τουριστικῶν ἐπιχειρήσεων. Αὐτὰ προέρχονται ἀπὸ φεμινιστικοὺς κύκλους στὶς ΗΠΑ καὶ τὴν LGBT (ὁμοφυλοφιλικὴ ὀργάνωση), οἱ ὁποῖοι διαθέτουν....

ἀπεριόριστους πόρους γιὰ νὰ καταστρέψουν τὴ χριστιανικὴ καὶ ὀρθόδοξη παράδοση μὲ τὴν δικαιολογία ὅτι κόπτονται γιὰ τὴν ἰσότητα", δήλωσε ὁ Veljiko Djuric Misina, ἐκκλησιαστικὸ ἱστορικός.

 

Εἶναι γνωστὸ ὅτι οἱ γυναῖκες δὲν μποροῦν νὰ πατήσoυν τὸ πόδι τους στὸ Ἅγιον Ὅρος , διότι ἡ Ἁγία Μητέρα τοῦ Θεοῦ τὸ ἀπαγορεύει, ὅταν εἶπε τὸ 442 στὴν κόρη τοῦ Μεγάλου Θεοδοσίου, καθὼς ἐπρόκειτο νὰ ἐπισκεφθεῖ τὸ μοναστήρι τῆς Μονῆς Βατοπεδίου, νὰ παραιτηθεῖ. Ἀπὸ τότε μέχρι σήμερα, οἱ γυναῖκες δὲν ἔχουν τὴ δυνατότητα νὰ ἐπισκεφτοῦν τὸ περιβόλι τῆς Παναγίας.

 

ΠΗΓΗ: http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2013/11/blog-post_392.html

Ορθόδοξη Πίστη και Ζωή
Πόλεμος κατα της Εκκλησίας
Εμφανίσεις: 987

agia sofia

 

Ἐνῶ στὴν Ἀθήνα δόθηκε πλέον καὶ ἐπίσημα τὸ σῆμα νὰ ἀρχίσουν τὰ ἔργα γιὰ τὴν ἀνέγερση μουσουλμανικοῦ τεμένους, ἂν καὶ ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἤδη ὑπάρχουν περὶ τὰ ἑξήντα τζαμιὰ σὲ διάφορες περιοχὲς τῆς πρωτεύουσας, στὴν Κωνσταντινούπολη δόθηκε σαφὲς μήνυμα ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν ἀντιπρόεδρο τῆς τουρκικῆς κυβέρνησης, ὅτι σύντομα ἡ ἁγία Σοφία Κωνσταντινούπολης τὸ μεγάλο αὐτὸ σύμβολο τοῦ χριστιανισμοῦ θὰ ἀκολουθήσει τὸν «δρόμο» τῆς ἁγίας Σοφίας Τραπεζούντας καὶ τῆς ἁγίας Σοφίας τῆς Νίκαιας ποὺ ἤδη λειτουργοῦν σὰν μουσουλμανικὰ τεμένη. 

Ο Bulent Arinc, ὁ ἀντιπρόεδρος τῆς τουρκικῆς κυβέρνησης ὁποῖος βρέθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη γιὰ νὰ ἑορτάσει τὴν μουσουλμανικὴ ἑορτὴ τοῦ Muharrem, (μία «γεύση» τῆς ὁποίας πήραμε πρόσφατα στὸν Πειραιὰ ὅταν δεκάδες μουσουλμάνοι αὐτομαστιγώθηκαν μὲ ἕνα πραγματικὰ σοκαριστικὸ τρόπο τελείως ξένο πρὸς τὰ ἑλληνικὰ ἤθη), σὲ δηλώσεις ποὺ ἔκανε τοποθετήθηκε φανερὰ ὅτι πολὺ σύντομα ἡ ἁγία Σοφία Κωνσταντινούπολης, τὸ μεγάλο αὐτὸ ἀρχιτεκτονικὸ ἀριστούργημα καὶ σύμβολο τοῦ χριστιανισμοῦ καὶ τῆς ἑλληνορθόδοξης βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας θὰ ξαναλειτουργήσει...

ὅπως τόνισε σὰν μουσουλμανικὸ τέμενος ἱκανοποιώντας τὶς ἐπιθυμίες ἑκατοντάδων χιλιάδων Τούρκων μουσουλμάνων. Μάλιστα ὁ ἀντιπρόεδρος τῆς τουρκικῆς κυβέρνησης, (γνωστὸς γενίτσαρος), ὑπερηφανεύτηκε μὲ ἐνδεικτικὸ τρόπο γιὰ τὴν προκλητικὴ μετατροπὴ σὲ τζαμὶ τῆς ἁγίας Σοφίας τῆς Νίκαιας, μία ἱστορικὴ ἐκκλησία στὴν ὁποία ὅπως ἀναφέρετε πρέπει νὰ ἔγινε ἡ ἱστορικὴ πρώτη οἰκουμενικὴ σύνοδος τῆς Νίκαιας καὶ τὴν μετατροπὴ τῆς γνωστῆς ἁγίας Σοφίας Τραπεζούντας ἐπίσης σὲ τζαμί, ἕνα γεγονὸς ποὺ ξεσήκωσε ἀκόμα καὶ τὶς ἀντιδράσεις τῶν σημερινῶν κατοίκων τῆς περιοχῆς. Τώρα σύμφωνα μὲ τὰ λεγόμενα τοῦ Bulent Arinc, καὶ ἡ ἁγία Σοφία Κωνσταντινούπολης πρόκειται σύντομα νὰ λειτουργήσει ξανὰ σὰν «οἶκος προσευχῆς» γιὰ τοὺς μουσουλμάνους ὅπως ἦταν μέχρι τὸ 1934 ὅταν ὁ Μουσταφὰ Κεμὰλ σκεφτόμενος καθαρὰ συμφεροντολογικὰ τὴν ἔκανε μουσεῖο γιὰ νὰ γίνει ἔκτοτε τὸ μεγαλύτερο τουριστικὸ ἔσοδο τῆς Τουρκίας.

 

Νὰ σημειωθεῖ ὅτι τὴν μετατροπὴ τῆς ἁγίας Σοφίας Κωνσταντινούπολης σὲ τζαμὶ ὑποστηρίζει ἐπίσης ἐδῶ καὶ καιρὸ μία μεγάλη μουσουλμανικὴ ὀργάνωση, τὸ «Ἵδρυμα Νέων Ἀνατολίας», τῆς ὁποίας μάλιστα τὰ περισσότερα μέλη της προέρχονται ἀπὸ τὸ κυβερνῶν ἰσλαμικὸ κόμμα τοῦ Τούρκου πρωθυπουργοῦ, Ταΐπ Ἐρντογᾶν. Μάλιστα ἡ ὀργάνωση αὐτὴ ἔχει ἀρχίσει μία μεγάλη καμπάνια συλλογῆς ὑπογραφῶν γιὰ τὴν μετατροπὴ τῆς ἁγίας Σοφίας σὲ τζαμί.  Ἡ ἐκστρατεία αὐτὴ ἔχει πάρει καὶ ἕνα πολὺ χαρακτηριστικὸ τίτλο ποὺ κυκλοφορεῖ σὲ πολλὰ τουρκικὰ ΜΜΕ, «Σπάστε τὶς ἁλυσίδες - Ἀνοῖξτε   τὴν ἁγία Σοφία σὰν τζαμί». Ὁ πρόεδρος τοῦ «Ἱδρύματος Νέων Ἀνατολίας», Salih Turhan, ἀνέφερε ὅτι ἡ ἁγία Σοφία, αὐτὸ τὸ ἀρχιτεκτονικὸ  μεγαλούργημα, εἶναι τό... σύμβολο τοῦ Φατίχ, δηλαδὴ τοῦ Πορθητῆ τῆς Κωνσταντινούπολης καὶ γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ὅπως ὁ Μωάμεθ ὁ δεύτερος μόλις μπῆκε στὴν Πόλη μετέτρεψε τὴν ἁγία Σοφία σὲ τζαμί, ἔτσι καὶ τώρα θὰ πρέπει ὁ ναὸς αὐτὸ νὰ ἀποδοθεῖ στὴν πραγματική του λειτουργία, δηλαδὴ σάν… μουσουλμανικὸ τέμενος. Ἡ ἐκστρατεία μας θὰ ἱκανοποιηθεῖ, ὅπως ὑποστήριξε ὁ πρόεδρος τοῦ «Ἱδρύματος Νέων Ἀνατολίας», μόνο ἂν ἀκουστεῖ ξανὰ ἡ μουσουλμανικὴ κλήση γιὰ προσευχὴ ἀπὸ τοὺς τέσσερεις μιναρέδες τῆς ἁγίας Σοφίας τῆς Κωνσταντινούπολης, ἕνα γεγονὸς ποὺ θὰ ἑορταστεῖ ἀπὸ ὅλο τὸν

 

Ἔτσι ἐνῶ ἡ ἑλληνικὴ κυβέρνηση προχωρεῖ σὲ σταδιακὴ μουσουλμανοποίηση τῆς Ἀθήνας πρὸς μεγάλη χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση κάποιων μουσουλμανολάγνων δημαρχῶν, (ποὺ δὲν ἔχουν καὶ ἰδέα τί εἶναι τὸ καταπιεστικὸ Ἰσλάμ), στὴν Κωνσταντινούπολη τὸ μεγαλύτερο σύμβολο τῆς ἑλληνικῆς ὀρθοδοξίας ἀπειλεῖται πλέον καὶ ἐπίσημα ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ χείλη τοῦ ἀντιπροέδρου τῆς ἰσλαμικῆς κυβέρνησης τοῦ Ἐρντογᾶν νὰ μετατραπεῖ σὲ μουσουλμανικὸ τέμενος. Καὶ ἐμεῖς ἐνῶ θὰ «βουλιάζουμε» στὴν ἀδράνειά μας, δὲν ἀποκλείετε σὲ λίγο καιρὸ νὰ δοῦμε καὶ τοὺς μιναρέδες νὰ κυριαρχοῦν ποῦ ; στὴν ἴδια τὴν πατρίδα τῆς Ὀρθοδοξίας γιὰ τὴ ὁποία μαρτύρησαν χιλιάδες νεομάρτυρες ἀπὸ τὴν τουρκο-ἰσλαμικὴ θηριωδία.

 

ΠΗΓΗ: http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2013/11/blog-post_639.html

  1. Περὶ καταθλίψεως καὶ λογισμῶν
  2. Κυριακή Θ΄ Λουκά: Μέγας Βασίλειος- Περί πλεονεξίας και εις το καθελώ μου τας αποθήκας
  3. Ἕλληνες βουλευτές ἀρνοῦνται τὴ χριστιανική πίστη!
  4. ΠΩΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΟΙ ,,ΡΟΜΑ,, ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΧΡΗΣΙΜΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ
  5. Χαρακτηρισμός της προσωπικότητας και του έργου του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου (Μέρος Α')- καθηγητή Χρήστου Κρικώνη
  6. Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Η δίκαιη ανταπόδοση και ανταμοιβή! Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
  7. ΦΟΡΟΣ ΑΚΙΝΗΤΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ: ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΗ ΤΟΥ ΕΧΕΙΝ, ΣΤΗΝ ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΗ ΤΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙΝ;
  8. Εκδήλωση για τη Β. Ήπειρο στη Λαμία
  9. Τελικά οι Κύπριοι αποδεικνύονται πιο αποτελεσματικοί από τους Ελλαδίτες! Αγωγές Κυπρίων κατά του Μνημονίου στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο
  10. ΦΙΜΩΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΥΣ ΙΕΡΑΡΧΑΣ ΚΑΙ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟΝ ΝΟΜΟΝ

Δεν ξεχνώ

ΦΑΚΕΛΟΣ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ [1986 - 2016]: 30 Χρόνια από τήν ψήφιση…

Ιωάννης Θαλασσινός, Διευθυντής Π.Ε.ΦΙ.Π. 04-10-2017

Ποιός ἄραγε θυμᾶται τή θλιβερή ἐπέτειο τῆς ψήφισης, ἀπό τή Βουλή τῶν Ἑλλήνων, τοῦ ἐπαίσχυντου...

ΕΛΛΗΝΕΣ και ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ μποϊκοτάρετε τα προϊόντα εταιρειών που αφαιρούν…

Χριστιανική Εστία Λαμίας 03-10-2017

Οἱ μάσκες ἔπεσαν γιά ἀκόμα μιά φορά. Ἑταιρεῖες γνωστές στούς Ἕλληνες καταναλωτές ἀφαίρεσαν ἀπό τά...

1974: Η προδοσία της Κύπρου!

TIDEON 12-10-2016

Σύμφωνο Διαστροφικής Συμβίωσης

TIDEON 21-12-2015

Επιμένει να προκαλεί Θεό και ανθρώπους η ελληνική Κυβέρνηση, ψηφίζοντας στις 22 Δεκεμβρίου 2015 ως...

ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ: Δεν θα γίνω ευκολόπιστο θύμα!

Tideon 14-12-2015

Η Κυβέρνηση μας μίλησε για την «αναγκαιότητα» και για τα πλεονεκτήματα της «Κάρτας του Πολίτη»...

Η καταιγίδα των αντιδράσεων για το «αντιρατσιστικό»

TIDEON 27-08-2014

  Λαμβάνουν διαστάσεις καταιγισμού οι αντιδράσεις πλήθους φορέων και πολιτών για το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο το...

Δεν θα γίνω «δωρητής» οργάνων χωρίς να το θέλω! …

tideon.org 02-05-2013

  Kαταθέτουμε την αρνητική δήλωση μας προς τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ). Ο νόμος αφήνει πολλά...

Ποια είναι η λύση αν πλήρωσες «τσουχτερές» τιμές...

Tideon 31-12-2012

Ποια είναι η λύση αν πλήρωσες «τσουχτερές» τιμές στο Κυλικείο του Νοσοκομείου, του Αεροδρομίου, του...

Όχι, δεν θα φύγω

Νικόλαος Ἀνδρεαδάκης, ὁδηγός 03-04-2012

Εἶμαι νέος μὲ οἰκογένεια, ἔχω ὅλη τὴ ζωὴ μπροστά μου… Λόγῳ ἐπαγγέλματος ἔχω τὴ δυνατότητα...

ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Δεν ξεχνώ αυτούς που παρέδωσαν αμετάκλητα και άνευ όρων…

tideon 07-11-2011

  ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Δεν ξεχνώ αυτούς που παρέδωσαν αμετάκλητα και άνευ όρων την ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ και έκαναν...

Ποιοι πολεμούν την Πολύτεκνη Οικογένεια και τη Δημογραφική ανάπτυξη της…

ΑΣΠΕ κλπ 07-11-2011

Η γενοκτονία των Ελλήνων ΑΠΑΡΑΓΡΑΠΤΟ ΣΤΙΓΜΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΕΡΧΟΜΕΝΟΥ…

ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ 27-06-2011

 

ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΩΡΑ ...;

ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΩΡΑ ... 15-02-2011

   Κατάλαβες τώρα ... γιατί σε λέγανε «εθνικιστή» όταν έλεγες πως αγαπάς την Πατρίδα σου;    Για να...

Τώρα πια γνωρίζω τους 10 τρόπους που τα ΜΜΕ μου…

ΤΡΑΠΕΖΑ ΙΔΕΩΝ 25-12-2010

Τώρα πια γνωρίζω τους 10 τρόπους που τα ΜΜΕ μου κάνουν πλύση εγκεφάλου και πώς...