Ο γιατρός Παντελής Πάπιστας, μέλος του Πανελλήνιου Συνδέσμου Βορειοηπειρωτικού Αγώνα, ήταν από τους πρώτους ανθρώπους που βρέθηκαν κοντά στο νεκρό ομογενή Κωνσταντίνο Κατσίφα, στους Βουλιαράτες - Όπως τόνισε, ο 35χρονος εκτελέστηκε
«Πάνω (σ.σ. στο βουνό) βρήκαμε τον τρόπο με τον οποίο εκτελέστηκε -γιατί περί εκτελέσεως πρόκειται. Αφού τραυματίστηκε βαριά, θα πρέπει να σβαρνίστηκε για 60 με 70 μέτρα πάνω στο χώμα, γιατί φαίνονται τα ίχνη από αίμα σε διάφορες πέτρες και, όπως μετέδωσαν τα αλβανικά μέσα ενημέρωσης, λίγο πριν εκτελεστεί, και φώναξε "ζήτω η Ελλάς, ζήτω ο ελληνισμός", κάπου εκεί εκτελέστηκε κιόλας. Του δόθηκε η χαριστική βολή» είπε ο γιατρός.
Τόνισε ακόμη στην αρχή των δηλώσεών του: «Να πω για τον Κωνσταντίνο ότι δεν είχε τίποτα ψυχικά, ήταν απολύτως ισορροπημένος... Το μόνο, ας το πούμε έτσι σε παρένθεση, είχε τρέλα για τα εθνικά θέματα. Συνεργαστήκαμε μαζί και στα συλλαλητήρια της Μακεδονίας και τα λοιπά. Παντού ήταν πρώτος για να τρέχει για θέματα εθνικά».
Στα βίντεο , δείτε τις δηλώσεις του γιατρού, καθώς και το σημείο που δολοφονήθηκε ο 35χρονος ομογενής.
Πηγή: Πρώτο Θέμα
Σεβαστέ μας πάτερ Φώτιε, ἀγαπητοί μου συμπατριῶτες καί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί. Ἡ 28η Ὀκτωβρίου τοῦ 1940 ὑπῆρξε μιά μοναδική ἱστορική στιγμή ὅχι μονάχα γιά ἐμᾶς τούς Ἔλληνες, ἀλλά καί γιά ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα! Τό ΟΧΙ τοῦ Μεταξᾶ, τό ἔβαλαν οἱ παπποῦδες μας βαθειά μέσα στίς καρδιές τους καί τό μετέτρεψαν πάνω στά κακοτράχαλα βουνά τῆς Ἠπείρου σέ Νίκη!
ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΤΗΣ ΕΠΕΤΕΙΟΥ ΤΟΥ ΟΧΙ ΤΗΣ 28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940,
ΠΟΥ ΕΚΦΩΝΗΘΗΚΕ, ΣΗΜΕΡΑ 28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2018, ΣΤΗΝ ΧΩΡΟΥΔΑ ΤΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ ΛΑΓΚΑΔΑ
Σεβαστέ μας πάτερ Φώτιε,
ἀγαπητοί μου συμπατριῶτες καί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί.
Ἡ 28η Ὀκτωβρίου τοῦ 1940 ὑπῆρξε μιά μοναδική ἱστορική στιγμή ὅχι μονάχα γιά ἐμᾶς τούς Ἔλληνες, ἀλλά καί γιά ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα!
Τό ΟΧΙ τοῦ Μεταξᾶ, τό ἔβαλαν οἱ παπποῦδες μας βαθειά μέσα στίς καρδιές τους καί τό μετέτρεψαν πάνω στά κακοτράχαλα βουνά τῆς Ἠπείρου σέ Νίκη!
Τό πῆραν τά χείλη τῆς Βέμπο καί τό ἔκαναν τραγούδι.
Ἀντήχησε ὡς κρότος δυνατός ἀπ’ ἄκρου εἰς ἄκρον τῆς Πατρίδας μας καί ἀναδείχθηκε σέ Σύμβολο τῆς ἀντίστασης καί τῆς Ἐλευθερίας.
Τό ἀφουγκράστηκαν οἱ ψοφοδεεῖς καί τάχα ἰσχυροί Εὐρωπαῖοι καί νόμισαν πώς ὀνειρεύονται! Πῶς εἶναι δυνατόν, ἀναρωτήθηκαν, ἕνας τόσο μικρός λαός νά τά βάλει μέ μιά ὑπερδύναμη;
Ὁ Ἰταλός πρέσβυς καταφθάνει στήν πρωθυπουργική κατοικία στίς τρεῖς παρά τέταρτο τά ξημερώματα. Ἡ Ἰταλία μέ τελεσίγραφο ζητάει ἀπό τούς Ἕλληνες νά παραδοθοῦν. Τό ΟΧΙ τῶν Ἑλλήνων, διά στόματος τοῦ τότε πρωθυπουργοῦ Ἰωάννη Μεταξᾶ, μέσα σέ δυό ὧρες, βροντάει κι ἀστράφτει στό Ἀλβανικό μέτωπο.
Ὁ συνταγματάρχης Κωνσταντῖνος Δαβάκης, διοικητής τοῦ ἀποσπάσματος Πίνδου, στίς 5 τό πρωΐ, στέλνει στούς ἄνδρες του τήν ἑξῆς διαταγή: ‘’Ὁ ὕπουλος γείτονάς μας αἰφνιδιαστικά μᾶς ἐπετέθη. Ἡ Ἑλλάδα μας περιμένει ἀπό τόν καθένα μας, νά δώσουμε ἕνα καλό μάθημα στόν εἰσβολέα. Φανεῖτε Ἕλληνες καί κρατῆστε γερά τά ὅπλα μέ πίστη στόν Θεό καί τόν ἑαυτό σας. Ζήτω ἡ Ἑλλάς!’’.
Ὁ στρατηγός Κατσιμῆτρος, διοικητής τῆς ὀγδόης μεραρχίας τῆς Ἠπείρου τηλεφωνεῖ στό Γενικό Ἐπιτελεῖο καί λέει: ‘’Μπορῶ ὑπεύθυνα νά διαβεβαιώσω τόν κύριο Ἀρχηγό τοῦ Γενικοῦ Ἐπιτελείου, καί τό τονίζω ἰδιαιτέρως, ὅτι οἱ Ἰταλοί δέν θά περάσουν’’.
Τά παλληκάρια μας, πολεμῶντας γενναία πάνω στῆς Πίνδου τίς χιονισμένες κορφές, ἀφήνοντας ἄναυδους τούς ‘’λογικούς’’ καί ὀλίγιστους Εὐρωπαίους, κατάφεραν τό ἀκατόρθωτο: Ταπείνωσαν μιά παντοδύναμη τότε αὐτοκρατορία! Ἡ ἰαχή ‘’ἀέρα’’ ἔγινε ὁ φόβος καί ὁ τρόμος τῶν ἰταλικῶν μεραρχιῶν. Τά ψυχρά νερά τῆς Ἀδριατικῆς λίγο ἔλειψε νά δεχθοῦν στόν πάτο τους κάθε ἀπομεινάρι ἀπό τήν περιλάλητη στρατιωτική μηχανή τοῦ ἰταλικοῦ φασισμοῦ.
Κι ἐκεῖνοι, πού τά γεράματα τούς υποχρέωσαν νά μείνουν στά μετώπισθεν, δέν ἡσυχάζουν. Ὅπως τό γεροντάκι, πού περιμένει τήν σειρά του ἀνάμεσα σέ νεώτερους, νά δώσει τό αἷμα του γιά τούς τραυματίες μας. Ὁ γιατρός τῆς αἱμοδοσίας τόν βλέπει στήν σειρά τῶν αἱμοδοτῶν καί τοῦ λέει ἐνοχλημένος:
-Ἐσύ παππούλη, τί θέλεις ἐδῶ;
-Ἦρθα κι ἐγώ, γιατρέ, νά δώσω αἷμα.
Ὁ γιατρός τόν κοιτάζει μέ ἀπορία καί συγκίνηση.
-Μή μέ βλέπεις ἔτσι, γιατρέ μου. Εἶμαι γερός, τό αἷμα μου εἶναι καθαρό καί ἀκόμα ποτές μου δέν ἀρρώστησα. Εἶχα τρεῖς γιούς. Σκοτώθηκαν καί οἱ τρεῖς ἐκεῖ πάνω. Χαλάλι τῆς Πατρίδας! Ὅμως, μοῦ εἶπαν πώς οἱ δύο πῆγαν ἀπό αἱμορραγία. Λοιπόν, εἶπα στή γυναῖκα μου, θά ‘ναι κι ἄλλοι πατεράδες, πού μπορεῖ νά χάσουν τά παλληκάρια τους, γιατί δέν θά ‘χουν οἱ γιατροί μας αἷμα νά τούς δώσουν. Νά πάω νά δώσω κι ἐγώ τό δικό μου. ‘’Ἄϊντε, πήγαινε, γέρο μου’’, μοῦ εἶπε ‘’κι ἄς εἶναι γιά τήν ψυχή τῶν παιδιῶν μας’’. Κι ἐγώ σηκώθηκα καί ἦρθα.
Αὐτός ἦταν ὁ λαός μας, πού ἔφτασε στό θαῦμα. Τό θαῦμα τοῦ Δαβίδ ἀπέναντι στόν Γολιάθ. Τό θαῦμα, πού μᾶς τό χάρισε ἡ Παναγιά μας ἡ Μεγαλόχαρη.
Ὁ Χίτλερ, βλέποντας τήν ἀποτυχία τῶν συμμάχων του Ἰταλῶν, σπεύδει καί τά βάζει ὁ ἴδιος μέ τήν λεβεντιά τῶν παππούδων μας.
Ὀλλανδία, Βέλγιο καί Γαλλία κατελήφθησαν ἀπό τά γερμανικά στρατεύματα μέσα σέ εἴκοσι μέρες. Τό Παρίσι ἔπεσε χωρίς μάχη. Ἡ Δανία παραδόθηκε αὐθημερόν. Ἡ Ἑλλάδα ἄντεξε 250 μέρες!
Τό ΟΧΙ τῶν Ἑλλήνων καθυστέρησε ἀποφασιστικά τήν ἐπίθεση τῶν Γερμανῶν ἐναντίον τῆς Ρωσίας. Ὁ Χίτλερ, μέσα στήν ρώσικη βαρυχειμωνιά, δέ μπόρεσε νά προχωρήσει. Χάρις στό Ἑλληνικό ΟΧΙ ὁ ναζισμός ἔκανε πίσω. Ἡ Εὐρώπη ἀνάσανε. Ξαναβρῆκε τήν ἐλπίδα τῆς ἐλευθερίας.
Ὁ λαός μας, ἑνωμένος καί ὑπάκουος στά κελεύσματα τῶν προγόνων μας, ὄχι μονάχα δέν πτοήθηκε μπροστά στήν ἀριθμητική καί στρατιωτική ὑπεροχή τῶν ἐχθρῶν, ἀλλά ‘’μέ τό χαμόγελο στά χείλη’’ καί μέ τό ΟΧΙ χαραγμένο μέ αἷμα στίς βουνοπλαγιές τῆς Ἠπείρου, παρέδωσε μοναδικά καί ἀνεπανάληπτα μαθήματα ἀντιστασιακοῦ φρονήματος σέ ὁλόκληρη τήν ναζιστοκρατούμενη Εὐρώπη.
Ἀδελφοί μου, τό ΟΧΙ γιά τήν φυλή μας δέν εἶναι μιά ἁπλῆ λέξη. Οὔτε εἶναι κάτι, πού λέχθηκε γιά πρώτη φορά ἀπό στόματος Ἑλλήνων στίς 28 Ὀκτωβρίου τοῦ 1940.
Τό ΟΧΙ εἶναι ὁ ἀλάνθαστος καί σταθερός βηματοδότης τῆς ἀργόσυρτης ἱστορικῆς μας διαδρομῆς, ἐδῶ καί τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια.
Ποιός μπορεῖ νά ξεχάσει τό ΟΧΙ τῶν Θερμοπυλῶν, τῆς Σαλαμίνας καί τοῦ Μαραθῶνα;
Ποιός δικαιοῦται νά λησμονήσει τό ΟΧΙ τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου;
Ποιός τολμᾶ νά προσπεράσει ἤ νά ὑποτιμήσει τό ΟΧΙ τοῦ Μάρκου Μπότσαρη, τοῦ Ἀθανασίου Διάκου, τοῦ Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, τοῦ Λάμπρου Κατσώνη, τοῦ Ἐμμανουήλ Παππᾶ, τῆς Μπουμπουλίνας, τῆς Δόμνας Βισβίζη;
Ποιός τολμᾶ νά αὐθαδιάσει περιφρονῶντας τό ΟΧΙ τοῦ Παύλου Μελᾶ, τοῦ καπετάν Ἄγρα, τοῦ καπετάν Ράμναλη, τοῦ Γερμανοῦ Καραβαγγέλη;
Ποιός δέν ἀφουγκράζεται τό ΟΧΙ τῶν παλληκαριῶν τοῦ Δαβάκη;
Ποιός ἔχει τό δικαίωμα νά ἀμφισβητήσει τό μεγαλειῶδες ΟΧΙ τοῦ θρυλικοῦ Κύπριου Προέδρου Τάσου Παπαδόπουλου;
Ἡ Ἱστορία τοῦ Ἔθνους μας εἶναι μιά ἀτέλειωτη σειρά ἀπό ΟΧΙ. Καί ὄχι μονάχα ἠ Ἐθνική μας Ἱστορία, ἀλλά καί ἡ Ἑκκλησιαστική μας.
Ἀδελφοί μου, ἀπό τήν εὐλογημένη ἐκείνη ἱστορική περίοδο, πού ἡ Ὀρθοδοξία συναντήθηκε μέ τήν Ἑλληνικότητα καί ζυμώθηκαν μαζί στόν ἄρτο τῆς Ρωμηοσύνης, τό ΟΧΙ τό Ἀρχαιοελληνικό ξεπετάχτηκε ἀπό τά χαρακώματα τῶν μαχῶν γιά τήν Ἐλευθερία, καί πέρασε, μέσῳ τῶν Ἁγίων μας Πατέρων, τό ἴδιο δυνατό καί στά πεδία τῶν μαχῶν γιά τήν Πίστη. Ὅποιους Ἕλληνες Πατέρες τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολῆς καί νά μελετήσεις, θά δεῖς ὅτι τό ΟΧΙ εἶναι τό κέντρο τῆς ζωῆς τους. Τό ΟΧΙ στήν ἁμαρτία καί στήν πλάνη. Τό εἶπαν καί μαρτύρησαν. Τό βροντοφώναξαν καί ὁ Θεός τῆς Ἀληθείας τούς ἐδόξασε.
Μήπως δέν ἀντέταξε τό ΟΧΙ ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος στήν φαυλότητα τοῦ παλατιοῦ;
Μήπως δέν ἄστραψε τό ΟΧΙ τοῦ Ἁγίου Νικολάου πάνω στά μάγουλα τοῦ Ἀρείου;
Μήπως δέν εἶπε τό ΟΧΙ στούς θρόνους τούς αἱρετικούς καί ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος;
Μήπως δέν τό εἶπε τό ΟΧΙ, τό μέγα καί μοναδικό ΟΧΙ, ὁ μακάριος ἐκεῖνος ἀνήρ, ὁ Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός;
Χίλιοι διακόσιοι Νεομάρτυρες, οἱ κορυφαῖοι ἀντιστασιακοί ὅλων τῶν αἰώνων, τί ἀπάντησαν κατάμουτρα στήν τουρκική βαρβαρότητα; Δέν ἀντέταξαν ἕνα τεράστιο ΟΧΙ στήν σκλαβιά τοῦ σώματος καί τῆς ψυχῆς;
Ἤ μήπως δέν τό βροντοφώναξε τό ΟΧΙ καί ὁ θρυλικός μας Παππουλᾶκος, ἀγωνιζόμενος νά μᾶς σώσει ἀπό τά σαγόνια τῶν ξενόφερτων προτεσταντῶν ἀντιβασιλέων καί τῶν ἰθαγενῶν συνεργατῶν τους;
Καί γιά νά ἔρθουμε στά χρόνια τά τωρινά. Μήπως δέν ἦταν ὁ ἡρωϊκός μητροπολίτης Αὐγουστίνος Καντιώτης ἐκεῖνος, πού βροντοφώναξε τό ΟΧΙ στήν παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ καί τό ξεπούλημα τῆς Μακεδονίας μας;
Ἤ μήπως δέν εἶπε τό ΟΧΙ, γιά τούς ἴδιους λόγους, καί ο ἀγαπημένος μας Ἅγιος Παΐσιος;
Ἀδέρφια μου, σεβαστέ μας πάτερ Φώτιε, καλή καί ὠφέλιμη ἡ ἀναφορά μας σέ κάποια ἱστορικά γεγονότα, πού σχετίζονται μέ τό νόημα τῆς σημερινῆς ἐπετείου, ἀλλά, θαρρῶ, πώς σέ τέτοιες ὧρες, τό καλύτερο πού ἔχουμε νά πράξουμε ὡς λαός, εἶναι νά συλλογιστοῦμε καί νά ἀναρωτηθοῦμε: Ἡ σημερινή ἐπέτειος τοῦ ΟΧΙ τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940, μᾶς βρίσκει ἄραγε ἀξίους ἀπογόνους ὅλων αὐτῶν τῶν Ἡρώων καί τῶν Ἁγίων;
Πόσοι ἀπό τούς σημερινούς κυβερνῆτες μας εἶναι ἕτοιμοι νά ποῦνε τό ΟΧΙ τοῦ Μεταξᾶ στίς ἀνιστόρητες ἀπαιτήσεις καί τίς ἀπειλές τῶν γειτόνων μας;
Πόσοι ἀπό τούς σημερινούς μας πολιτικούς ἡγέτες ἔχουν τήν βούληση καί τήν ἀποφασιστικότητα, νά ποῦν τό ΟΧΙ τοῦ Τάσου Παπαδόπουλου στήν παράδοση τοῦ Ὀνόματος τῆς Μακεδονίας μας;
Πόσοι ἀπό τούς σημερινούς πολιτικούς μας ἀξιωματούχους διαθέτουν τήν φιλοπατρία καί τό φιλότιμο, νά ποῦν τό ΟΧΙ τοῦ Πλαστῆρα στήν ἀτιμία, στίς δοσοληψίες κάτω ἀπό τό τραπέζι, στήν διαπλοκή καί στίς μίζες;
Πόσοι ἀπό τούς ἐκλεγμένους διαχειριστές τοῦ Ἐθνικοῦ μας πλούτου διαθέτουν τόν πατριωτισμό καί τήν Πίστη τοῦ Μακρυγιάννη, νά ποῦν τό ΟΧΙ στό ξεπούλημα τῆς Ἑλληνικῆς Γῆς, τῶν ἀρχαιολογικῶν μας χώρων, τῶν λιμανιῶν μας καί προπαντός αὐτῆς τῆς ἴδιας τῆς ἀξιοπρέπειας καί τιμῆς μας;
Πόσοι ἀπό τούς σημερινούς ἐκκλησιαστικούς μας ἀξιωματούχους διαθέτουν τήν τόλμη καί τήν άνδρεία νά ποῦν τό ΟΧΙ τοῦ Παππουλάκου στίς ἀντίχριστες ἀποφάσεις τῶν πολιτικῶν μας καί προπαντός στούς ‘’ἀρραβῶνες’’ τοῦ ἀντιχρίστου μέ τήν Ὀρθοδοξία μας;
Πόσοι ἀπό ἐμᾶς, τόν ἁπλό λαό, εἴμαστε ἕτοιμοι καί πρόθυμοι νά ποῦμε τό ΟΧΙ τῶν παππούδων μας στίς ὀρέξεις τῶν μαυραγοριτῶν δανειστῶν μας, νά ποῦμε τό ΟΧΙ στήν διάλυση τῆς Παιδείας μας, τό ΟΧΙ στήν παραχάραξη τῆς Ἱστορίας μας, τό ΟΧΙ στίς ἐκτρώσεις καί τά ναρκωτικά, τό ΟΧΙ στήν τηλεοπτική χυδαιότητα, τό ΟΧΙ στήν ἀνηθικότητα, τό ΟΧΙ στήν προδοσία τῆς Μακεδονίας μας, τό ΟΧΙ στήν κατάληψη τῆς Πατρίδας μας ἀπό ἀπίστους καί ἀλλοεθνεῖς;
Πόσοι ἄραγε ἀπό ἐμᾶς, τόν ἁπλό λαό, πού λέμε ὅτι ἐκκλησιαζόμαστε καί κοινωνοῦμε, εἴμαστε ἕτοιμοι καί ἀποφασισμένοι νά ποῦμε τό ΟΧΙ τοῦ Γέροντα Παϊσίου στίς ἠλεκτρονικές ταυτότητες, νά ποῦμε τό ΟΧΙ τοῦ Γέροντα Ἰακώβου στίς συμπροσευχές καί τά συγκεκαλυμμένα συλλείτουργα, νά βροντοφωνάξουμε τό ΟΧΙ τοῦ Αὐγουστίνου Καντιώτη στήν ἐθνική ὑποδούλωση καί τήν παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ;
Σεβαστέ μας πάτερ Φώτιε, καλοί μου ἀδελφοί,
βαρειά καί ἀσήκωτη ἡ κληρονομιά τοῦ ΟΧΙ. Ὁ προβληματισμός ὑψώνεται ἀμείλικτος. Οἱ ἀπαντήσεις θλιβερές. Δυστυχῶς, τό μπόϊ μας τό σημερινό, ὅπως καί νά σταθεῖ ἀπέναντι στό μεγαλεῖο τοῦ ΟΧΙ τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940, ἀλλά καί ἀπέναντι σέ κάθε ΟΧΙ τῆς Ἐθνικῆς καί Ἐκκλησιαστικῆς μας Ἱστορίας, φαντάζει σπιθαμιαῖο. Οἱ ἐχθροί τῆς Πατρίδας μας καί τῆς Πίστεώς μας, ξένοι καί ντόπιοι, κατάφεραν, ἐν πολλοῖς, νά μᾶς ξεγελάσουν καί νά μᾶς φοβίσουν. Μέ χίλιους τρόπους προσπάθησαν νά μᾶς μικρύνουν. Νά μᾶς ἀφανίσουν. Δέν τά κατάφεραν, ὅμως.
Τό ΟΧΙ τῆς σημερινῆς ἐπετείου μπορεῖ νά ἀκούγεται στίς ἡμέρες μας κάπως ἀραιά καί τρομαγμένα, ἀλλά ἀκούγεται. Καί μερικές φορές μάλιστα ἀκούγεται τόσο δυνατά, πού κάποιοι πουλημένοι τῆς πολιτικῆς καί τῆς ἐκκλησιαστικῆς διοίκησης τρομάζουν καί ἀναρρωτιοῦνται: Μά καλά, μέ τόσο κυνηγητό, μέ τόσες ἀπειλές, μέ τόσες διώξεις, μέ τόσους χρηματισμούς, μέ τόση φτώχεια, μέ τόση παραπλάνηση, μέ τόσες ἰσοπεδώσεις στήν Παιδεία καί στήν Ἐκκλησία, πῶς εἶναι δυνατόν καί ὑπάρχουν ἀκόμα σ’ αὐτόν τόν Τόπο ἐραστές τοῦ ΟΧΙ; Πῶς εἶναι δυνατόν καί συνεχίζουν νά ὀρθώνουν ἀνάστημα μιμητές Ἡρώων καί Ἁγίων;
Εἶναι! Γιατί ἡ Ἑλλάδα μας εἶναι τό ἀγαπημένο παιδί τῆς Παναγιᾶς μας. Γιατί στήν Ἑλλάδα μας ἡ προσευχή καί ἠ μετάνοια δέν ἔλειψαν. Εἶναι ριζωμένες βαθειά. Γιατί στήν ὅποια δική μας ἀβελτηρία κράζουν δίπλα μας καί ἀπαντοῦν στόν ἐπίβουλο τά λείψανα τῶν Ἁγίων καί τῶν Ἡρώων μας.
Ζήτω ἡ ἐπέτειος τοῦ ΟΧΙ τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940!
Ζήτω ἡ Πατρίδα μας ἡ Ἑλλάδα!
Ζήτω τό Γένος τῶν Ρωμηῶν!
Χωροῦδα, 28η Ὀκτωβρίου 2018 – Λόγος πανηγυρικός στήν ἐπέτειο τοῦ ΟΧΙ
Πηγή: Αβέρωφ
Αγκάθι αποτελεί για το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη το καυτό ζήτημα της έκδοσης ηλεκτρονικών αστυνομικών ταυτοτήτων με προδιαγραφές ασφάλειας στα πρότυπα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, με κύριο στόχο να αποτρέπεται η πλαστογράφησή τους. Οι διαδικασίες για την έκδοση των νέων υψηλής ποιότητας και ασφάλειας ταυτοτήτων έχουν βαλτώσει και για ακόμα μια φορά επικρατεί πλήρης σύγχυση στο αρμόδιο υπουργείο. Οι εξαγγελίες για το πότε θα αρχίσει η αντικατάσταση των παλιών ταυτοτήτων διαδέχονται η μία την άλλη, με τις ημερομηνίες να αλλάζουν συνεχώς και τον χρόνο κάθε φορά να επιμηκύνεται.
Μετά τη δημοσίευση της κοινής υπουργικής απόφασης στα τέλη του περασμένου Απριλίου που όριζε τις προδιαγραφές και τα τεχνικά χαρακτηριστικά των ηλεκτρονικών ταυτοτήτων είχε γίνει γνωστό ότι η έκδοσή τους θα ξεκινούσε στις αρχές του 2019. Οπως όλα δείχνουν, το συγκεκριμένο χρονικό πλάνο φαίνεται ότι θα ανατραπεί, αφού, σύμφωνα με πληροφορίες, δεν έχουν ολοκληρωθεί ούτε οι βασικές διαδικασίες. Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν έχει προκηρυχθεί καν ο διαγωνισμός για την εταιρεία η οποία θα αναλάβει το έργο και από τη στιγμή που δεν υπάρχει ξεκάθαρο χρονοδιάγραμμα, το θέμα παραμένει μετέωρο.
Μαζί και τα διαβατήρια
Πρόκειται για έργο με συνολικό προϋπολογισμό ύψους 350.000.000 ευρώ, καθώς εκτός από τις νέες ταυτότητες προβλέπεται και η έκδοση των νέων τεχνολογικά εξελιγμένων διαβατηρίων. Η σύμβαση με την εταιρεία που προμηθεύει με αναλώσιμα τη Διεύθυνση Διαβατηρίων λήγει τον Απρίλιο του 2019 και η κυβέρνηση αποφάσισε να προχωρήσει σε λύση – πακέτο τόσο για τις ταυτότητες όσο και για τα διαβατήρια, με βιομετρικά χαρακτηριστικά. Σε κάθε περίπτωση, το Προσφυγικό και η απειλή της τρομοκρατίας διεθνώς θέτουν το ζήτημα ψηλά στην ατζέντα. Οι πιέσεις από το εξωτερικό είναι ασφυκτικές ώστε η κυβέρνηση να τηρήσει τις δεσμεύσεις της, δεδομένου ότι η έκδοση ταξιδιωτικών εγγράφων υψηλών προδιαγραφών ασφάλειας αποτελεί υποχρέωση η οποία απορρέει από απόφαση της ΕΕ.
Το πόσο εκτεθειμένη είναι η Ελλάδα από τις καθυστερήσεις φαίνεται στην πρόσφατη ετήσια έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, που ασκεί σφοδρή κριτική. Οπως αναφέρεται χαρακτηριστικά, «οι ελληνικές ταυτότητες παρέμειναν εξαιρετικά ευάλωτες σε τροποποίηση και αντικατάσταση φωτογραφίας. Δεν έχουν ενσωματωθεί συγκεκριμένα χαρακτηριστικά ασφάλειας, όπως ψηφιακή φωτογραφία και βιομετρικά χαρακτηριστικά». Η έκθεση τονίζει επίσης τη δέσμευση της ελληνικής κυβέρνησης για την αντιμετώπιση του προβλήματος.
Ο πρώην υπουργός Προστασίας του Πολίτη Νίκος Τόσκας είχε δηλώσει στη Βουλή τον περασμένο Απρίλιο ότι «είναι θέμα ημερών και όχι εβδομάδων» η προκήρυξη για την πρόσκληση εταιρειών της ΕΕ για την έκδοση των νέων ταυτοτήτων. Οι ημέρες τελικά έγιναν βδομάδες και μήνες! Και μέχρι σήμερα δεν έχει κινηθεί η σχετική διαδικασία.
Σαν πιστωτικές κάρτες
Το μόνο που υπάρχει είναι η κοινή υπουργική απόφαση που καθορίζει τα χαρακτηριστικά και τις προδιαγραφές των νέων ταυτοτήτων. Το σχήμα τους θα μοιάζει με αυτό των πιστωτικών καρτών και συγκεκριμένα θα έχουν πλάτος 8,5 εκατοστά και ύψος 5,5 εκατοστά.
Ως προς τις τεχνικές προδιαγραφές, «η κάρτα θα ενσωματώνει τουλάχιστον εννέα πολυανθρακικά φύλλα, τα οποία συγκολλημένα με ειδικό τρόπο (συμπίεση θερμότητας) θα αποτελούν το ενιαίο υπόστρωμα του δελτίου ταυτότητας». Σημείο αιχμής θα είναι το ειδικό τσιπ το οποίο θα περιέχει μεταξύ άλλων σε ηλεκτρονική μορφή τη φωτογραφία, τα στοιχεία του κατόχου, το ύψος του και όσα απαιτούνται για υπηρεσίες ηλεκτρονικής διακυβέρνησης, όπως ο δήμος εγγραφής, ο αριθμός δημοτολογίου, ο τόπος έκδοσης της ταυτότητας και – το κυριότερο – σε ψηφιακή μορφή το δαχτυλικό αποτύπωμα. Ο πολίτης θα επιβαρύνεται με 10 ευρώ (ηλεκτρονικό παράβολο) για την έκδοση της νέας ταυτότητάς του.
(Πηγή: https://www.in.gr/2018/10/18/greece/ston-aera-ekdosi-ton-ilektronikon-taytotiton/)
Βεβαίως ο ΙΝΚΑ είχει καταρρίψει τους ισχυρισμούς ότι οι Αμερικανοί πιέζουν για έκδοση Ηλεκτρονικών Ταυτοτήτων με αυτό το Δελτίο Τύπου.
(Πηγή: http://www.inka.gr/?p=1953)
Πηγή: ID-on't renounce my freedom
Σχόλιο Τ.Ι.: Την ημέρα του ΟΧΙ, την ημέρα γιορτής, την ημέρα μνήμης της συντριβής των ιταλικών και των συμμάχων τους Αλβανών στα Ελληνικότατα χώματα της Βορείου Ηπείρου, το απολυταρχικό καθεστός της Αλβανίας αποφάσισε να προσθέσει άλλον έναν Βορειοηπειρώτη Μάρτηρα στη πολύ μακρυά λίστα. Αθάνατος.
Νεκρός έπεσε ο 35χρονος Βορειοηπειρώτης Κωνσταντίνος Κατσίφας από τα πυρά των Αλβανικών δυνάμεων «RENEA» στο χωριό του, στους Βουλιαράτες του Μειονοτικού Δήμου Δρόπολης της Ελληνικής Μειονότητας στην Βόρειο Ήπειρο. Ο Κωνσταντίνος δέχθηκε δυο θανατηφόρα πυρά ένα στο κεφάλι και ένα στο στήθος.
Σε όλες τις πολιτισμένες χώρες ακολουθούνται κάποια πρωτόκολλα αντιμετώπισης τέτοιου είδους γεγονότων, από ότι φαίνεται κάτι τέτοιο δεν τηρήθηκε στην συγκεκριμένη περίπτωση. Έτσι δημιουργούνται πολλά εύλογα ερωτήματα στην κοινότητα μας για τις συνθήκες για τις οποίες σκοτώθηκε ο Κωνσταντίνος Κατσίφας.
Το ιστορικό της δολοφονίας όπως το παρουσιάσαμε:
Σύμφωνα με πληροφορίες κατοίκων στο Himara.gr, στις 10πμ 35χρονος Βορειοηπειρώτης από τους Βουλιαράτες πυροβόλησε στον αέρα ενώπιον αστυνομικών προσπαθώντας να τους εμποδίσει να κατεβάσουν την ελληνική σημαία που βρισκόταν σε περίοπτη θέση στην περιοχή. Στην συνέχεια διέφυγε στην ορεινή περιοχή για να αποφύγει την σύλληψη. Οι αστυνομικές δυνάμεις του Αργυροκάστρου ζήτησαν την συνδρομή των αλβανικών ειδικών δυνάμεων "Rinea" και στις έρευνες συμμετέχει και ελικόπτερο που έσπευσε στην περιοχή από τα Τίρανα.
Οι κάτοικοι της περιοχής φοβούνται για την ζωή του νεαρού συγχωριανού τους καθώς θεωρούν πως οι Αλβανοί αναζητούν εξιλαστήριο θύμα. Αυτό δείχνει και η εμπλοκή των ειδικών δυνάμεων της χώρας.
Η προβοκάτσια των αλβανικών ΜΜΕ έκανε την δουλειά της. Κάθε χρόνο στην επέτειο του ΟΧΙ τα χωριά της Ελληνικής Μειονότητας στην Αλβανία στολίζουν τους δρόμους με την ελληνική σημαία. Το γεγονός αυτό τα αλβανικά μέσα το προβάλουν ως πρόκληση κατά της Αλβανίας με αποτέλεσμα να ξεσηκώνουν την κοινή γνώμη αλλά και την αστυνομία.
-Τα αλβανικά ΜΜΕ έδωσαν στην δημοσιότητα τα στοιχεία του Βορειοηπειρώτη και γράφουν ψευδώς πως πυροβόλησε εναντίων των αστυνομικών.
- Ισχυρές δυνάμεις των αλβανικών ειδικών δυνάμεων στην Δρόπολη. Ενώ έχουν δημοσιευθεί πολλές φωτογραφίες από αλβανικά ΜΜΕ απ' το σημείο της εμπλοκής, δεν υπάρχει καμία που να δείχνει το περιπολικό που υποτίθεται πως ο Βορειοηπειρώτης γάζωσε και έσπασε το τζάμι με σφαίρα από καλάσνικοφ. Τα μέσα δημοσίευσαν και την φωτογραφία του.
-Πυροβολισμοί ακούστηκαν πριν λίγα λεπτά στην περιοχή και στο σημείο έφθασε ασθενοφόρο
- Ο νεαρός έχει κρυφτεί στο υδραγωγείο του χωριού και υπάρχει ανταλλαγή πυροβολισμών. Δημοσιεύθηκε φωτογραφία περιπολικού που δέχθηκε σφαίρες από το καλασνικοφ .
- Οι αλβανικές ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας σκότωσαν τον Κ.Κ
(Πηγή: Himara.gr)
Με απίστευτο προκλητικό τρόπο απάντησε ο πρωθυπουργός της Αλβανίας στην ανακοίνωση που εξέδωσε το Ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών και φυσικά και ο Έλληνας Πρωθυπουργός ο οποίος είναι ο νέος Υπουργός Εξωτερικών της χώρας μετά την παραίτηση του Νίκου Κοτζιά για το θάνατο του βορειοηπειρώτη Κωνσταντίνου Κατσίφα.
Σύμφωνα με την ανάρτηση που έκανε στο twitter ο Αλβανός πρωθυπουργός Έντι Ράμα, χαρακτηρίζει το θανόντα Κωνσταντίνου Κατσίφα ως τρελό και εξτρεμιστή και καλεί τους Έλληνες να ευχαριστήσουν το Θεό που καμία αθώα ζωή δεν χάθηκε από την εξτρεμιστική ανοησία του Κωνσταντίνου Κατσίφα.
Ακολουθεί μεταφρασμένη η ανάρτηση του Έντι Ράμα, «Αγαπητοί γείτονες, αντί να χαρακτηρίζετε απαράδεκτη την απώλεια της ζωής ενός τρελού που πυροβόλησε κατά της αστυνομίας μας, η οποία εκτέλεσε μόνο το καθήκον της, ελάτε μαζί μας να ευχαριστήσουμε το Θεό που καμία αθώα ζωή δεν χάθηκε σήμερα από την εξτρεμιστική ανοησία».
Η ευκολία με την οποία ο Αλβανός Πρωθυπουργός υιοθετεί την άποψη ότι ο Κωνσταντίνος Κατσίφας ήταν απλά ένας τρελός εξτρεμιστής θα πρέπει να προβληματίσει την ελληνική κυβέρνηση, καθότι σε δηλώσεις του ο πρώην πρόεδρος της πολιτικής οργάνωσης ΟΜΟΝΟΙΑ Λεωνίδας Παππάς, διατύπωσε μια εντελώς διαφορετική άποψη για το περιστατικό που οδήγησε στο θάνατο του Κωνσταντίνου Κατσίφα.
Σύμφωνα με τον Λεωνίδα Παππά, ο θανόντας κάθε χρόνο αναρτούσε στην πλατεία του χωριό του μια Ελληνική σημαία καθότι οι Βουλιαράτες είναι μειονοτικό χωριό και οι κάτοικοι του έχουν το δικαίωμα, με βάση την Αλβανική νομοθεσία, να τιμούν δημόσια τα εθνικά τους σύμβολα.
Έτσι και φέτος ο Κωνσταντίνος Κατσίφας ανήρτησε μια ελληνική σημαία στην πλατεία του χωριού, την οποία όμως δεν βρήκε την επόμενη ημέρα (28η Οκτωβρίου). Την ίδια ημέρα το πρωί συνάντησε κάποιους αστυνομικούς στο χωριό και υπέθεσε ότι οι Αλβανοί Αστυνομικοί είχαν αφαιρέσει τη σημαία από το σημείο, που την έβαζε όπως αναφέρθηκε κάθε χρόνο.
Κατόπιν τούτου όπως αναφέρει ο Λεωνίδας Παππάς, ο Κωνσταντίνος Κατσίφας εξοργίστηκε, με αποτέλεσμα να ακολουθήσει ένας φραστικός διαπληκτισμός με τους Αστυνομικούς, ένας εκ των οποίων του έδειξε το όπλο του. Εκεί χάθηκε ο έλεγχος…
Σε απάντηση του Αλβανού Αστυνομικού ο Κωνσταντίνος Κατσίφας πήγε και πήρε το δικό του όπλο και πυροβόλησε για εκφοβισμό στον αέρα τρεις ή τέσσερις φορές πλήττοντας όπως αναφέρουν οι Αλβανοί ένα όχημα της Αστυνομίας, χωρίς να τραυματίσει κάποιον.
Στη συνέχεια ο Κωνσταντίνος Κατσίφας πήγε σε μια εγκαταλελειμμένη δεξαμενή πλησίον του χωριού για να κρυφτεί. Ακολούθησε η καταδίωξη του από την επίλεκτη μονάδα της Αλβανικής Αστυνομίας “Rinea” σε συνεργασία με ελικόπτερο που πέταγε πάνω από την περιοχή του χωριού.
Αναφορικά με την μάχη που ακολούθησε ο Λεωνίδας Παππάς ανέφερε ότι υπάρχουν δύο εκδοχές σύμφωνα με τα γνωστά δεδομένα. Σύμφωνα με την πρώτη η Αλβανική Αστυνομία του ζήτησε να παραδοθεί, αλλά εκείνος αρνήθηκε και παράλληλα πυροβολούσε και όταν του τελείωσαν οι σφαίρες βγήκε έξω φωνάζοντας «Ζήτω η Ελλάδα» και φαίνεται να επιλέγει το θάνατο. Η δεύτερη εκδοχή είναι ότι οι Αλβανοί Αστυνομικοί τον εκτέλεσαν επί τόπου και θέλοντας όμως να φανεί ως συμπλοκή πυροβολούσαν μόνοι τους για να φανεί ότι υπήρξε συμπλοκή.
Πάντως η αναφορά της Αλβανικής Αστυνομίας επισημαίνει ότι μετα τον εντοπισμό του ο Κωνσταντίνος Κατσίφας κλήθηκε να παραδοθεί, ο θανόν αρνήθηκε και άρχισε να πυροβολεί με αποτέλεσμα να δεχτεί τα πυρά των ειδικών δυνάμεων της Αλβανικής Αστυνομίας και να πέσει νεκρός. Οι δύο πλευρές σύμφωνα με τους Αλβανούς αντάλλασσαν πυρά για 30 λεπτά.
Σύμφωνα πάντα με πληροφορίες της Αλβανικής Αστυνομίας, ο Κωνσταντίνος Κατσίφας δέχτηκε μια σφαίρα στο κεφάλι και μία στο στήθος, από Αλβανό ελεύθερο σκοπευτή στοιχείο που προκαλεί ερωτήματα…
Από τη στιγμή που ο Κατσίφας ήταν περικυκλωμένος και δεν είχε καμία δίοδο διαφυγής, οι Αλβανοί Αστυνομικοί θα μπορούσαν απλά να περιμένουν να του τελειώσουν τα πυρομαχικά και να τον αναγκάσουν να παραδοθεί αναίμακτα. Όμως όπως φαίνεται επέλεξαν την δυναμική λύση και τον σκότωσαν με δύο σφαίρες μια στο κεφάλι και μία στο στήθος.
Μετά τον εξουδετέρωση του η Αλβανική Αστυνομία βρήκε στο σημείο όπου ο Κωνσταντίνος Κατσίφας είχε βρει καταφύγιο ένα αυτόματο ΑΚ-47 Καλάσνικοφ, δύο γεμιστήρες, μια τσάντα με φυσίγγια και 31 χρησιμοποιημένες σφαίρες. Ο Κωνσταντίνος Κατσίφας ήταν διαζευγμένος και πατέρας ενός 13χρονου κοριτσιού.
(Πηγή: defence-point.gr)
ΕΟΡΤΑΖΟΥΜΕ τὸ ἱστορικὸ ΟΧΙ τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940. Χρονικῶς ἀπέχουμε ἀρκετὰ πλέον. Οἱ περισσότεροι ἀπὸ ᾿κείνη τὴ γενεὰ δὲν ζοῦν. Ἐλάχιστοι αὐτόπται καὶ αὐτήκοοι τῶν γεγονότων ἀπέμειναν. Αὐτοὶ ἔχουν ἱερὰ ὑποχρέωσι νὰ μεταδώσουν στὴ νέα γενεὰ τὶς ἐντυπώσεις τους, γιὰ νὰ μὴ μείνῃ τὸ ἔθνος μακριὰ ἀπὸ τὶς ἀναμνήσεις αὐτές. Διότι ἔθνη ποὺ λησμονοῦν τὴν ἱστορία τους εἶνε ἀνάξια νὰ ζοῦν. Ἐπειδὴ ἀνήκω σ᾿ ἐκείνη τὴ γενεά, θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ πῶ λίγα λόγια ἀπὸ προσωπικές μου ἐντυπώσεις.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ, ΝΕΑΡΟΣ ΚΛΗΡΙΚΟΣ ΤΟ 1941 ΣΤΑ ΓΙΑΝΝΕΝΑ, ΜΙΛΗΣΕ ΑΠΟ ΤΟΥ ΑΜΒΩΝΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΙΤΑΛΩΝ ΚΑΤΑΚΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟΝΩΣΕ ΤΟ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ. ΒΓΗΚΕ ΕΝΤΑΛΜΑ ΣΥΛΛΗΨΕΩΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ & ΕΣΤΑΛΗ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ, ΑΛΛΑ ΕΣΩΘΗ ΩΣ ΕΚ ΘΑΥΜΑΤΟΣ. ΑΥΤΟΣ ΛΟΙΠΟΝ, ΩΣ ΑΥΤΟΠΤΗΣ & ΑΥΤΗΚΟΟΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΙΤΑΛΩΝ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΕΖΗΣΕ Ο ΙΔΙΟΣ
***
ΕΟΡΤΑΖΟΥΜΕ τὸ ἱστορικὸ ΟΧΙ τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940. Χρονικῶς ἀπέχουμε ἀρκετὰ πλέον. Οἱ περισσότεροι ἀπὸ ᾿κείνη τὴ γενεὰ δὲν ζοῦν. Ἐλάχιστοι αὐτόπται καὶ αὐτήκοοι τῶν γεγονότων ἀπέμειναν. Αὐτοὶ ἔχουν ἱερὰ ὑποχρέωσι νὰ μεταδώσουν στὴ νέα γενεὰ τὶς ἐντυπώσεις τους, γιὰ νὰ μὴ μείνῃ τὸ ἔθνος μακριὰ ἀπὸ τὶς ἀναμνήσεις αὐτές. Διότι ἔθνη ποὺ λησμονοῦν τὴν ἱστορία τους εἶνε ἀνάξια νὰ ζοῦν. Ἐπειδὴ ἀνήκω σ᾿ ἐκείνη τὴ γενεά, θὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ πῶ λίγα λόγια ἀπὸ προσωπικές μου ἐντυπώσεις.
Ἤμουν στὸ Μεσολόγγι, νεαρὸς διάκονος καὶ ἱεροκήρυκας στὴν ἱερὰ πόλι. Ἦταν 27 Ὀκτωβρίου 1940, ἡμέρα Κυριακή. Τὸ πρωῒ ὅλοι ἐκκλησιάστηκαν καὶ κατόπιν γύρισαν στὰ σπίτια τους. Καὶ ἦρθε τὸ βράδυ, ἐκεῖνο τὸ βράδυ! Οἱ μητέρες κοίμησαν τὰ νήπια στὰ λίκνα τους· καὶ οἱ ἀγρότες οἱ ἐργάτες καὶ οἱ ἁλιεῖς ἀναπαύθηκαν στὰ σκληρὰ κρεβάτια τους, γιὰ νὰ συνεχίσουν τὴν ἑπομένη μέρα τὴν εἰρηνικὴ ζωή τους.
Τὰ μεσάνυχτα, κατὰ τὴ μία (1) ἡ ὥρα, σφυρίζουν οἱ σειρῆνες καὶ χτυποῦν οἱ καμπάνες. Στρατιῶτες τοιχοκολλοῦν διατάγματα ἐπιστρατεύσεως. Ταραχὴ μεγάλη. Τί ἔγινε; Πόλεμος! Πόλεμος; Δὲν περίμεναν τὸν πόλεμο. Ἂν ὑπῆρχε ἕνα ἔθνος ποὺ ἤθελε τὴν εἰρήνη, αὐτὸ ἦτο ἡ Ἑλλάς. Διότι μετὰ τὴ Μικρασιατικὴ καταστροφὴ εἶχε μεγάλον ἀγῶνα ἀνασυγκροτήσεως καὶ ἡ εἰρήνη ἦτο ἀναγκαία.
Ξαφνικὰ λοιπὸν ἐπεβλήθη ὁ πόλεμος. Ἐπεβλήθη ἀπὸ τὸν δικτάτορα τοῦ Ἄξονος, τὸν κυβερνήτη τῆς Ἰταλίας. Αὐτὸς παρουσιάστηκε τὴ νύχτα, τὰ μεσάνυχτα, καὶ εἶπε· ―Ἑλλάς, παραδόσου. Καὶ ἡ Ἑλλὰς ἀπήντησε· ―ΟΧΙ. Ποιός τὸ εἶπε τὸ ΟΧΙ, παρακαλῶ; Πουθενὰ σήμερα δὲν ἀναφέρεται τὸ ὄνομά του.
Ποῦ καταντήσαμε, νὰ λησμονοῦμε τὴν ἱστορικὴ ἀλήθεια! Δὲν ἀνήκω σὲ κανένα κόμμα· ἀνήκω μόνο στὸ Χριστὸ καὶ στὴν Ἑλλάδα, καὶ ὁμιλῶ ἀμερολήπτως. Λοιπὸν ποιός τὸ εἶπε τὸ ΟΧΙ; Τὸ εἶπε ὁ σκύλος; ὁ γάτος; ποιός τὸ εἶπε; Τὸ λέγω μετὰ δακρύων καὶ συγκινήσεως. Σημειωτέον δέ, ὅτι ἐγὼ ἐδιώχθην τότε ἐπὶ τοῦ καθεστῶτος ἐκείνου· ἐδιώχθημεν, διότι λέγαμε τὴν ἀλήθεια. Πηγαίνετε στὸ Μεσολόγγι νὰ ρωτήσετε, καὶ θὰ μάθετε ὅτι ἐγὼ ἐδιώχθην ἀπὸ τὴ δικτατορία. Ἕτερον ἑκάτερον ὅμως· μὴν ἀνακατεύουμε τὶς πολιτικὲς ἰδεολογίες. Λέγω λοιπόν, ὅτι ἐκεῖνος ποὺ ἠξιώθη νὰ πῇ τὸ ἱστορικὸν ΟΧΙ εἶνε ὁ Ἰωάννης Μεταξᾶς. Αἰωνία του ἡ μνήμη. Καὶ τὸ ΟΧΙ ἐκεῖνο ἔγινε πανελλήνιο. Τὸ ἐπανέλαβαν μεγάλοι, μικροὶ καὶ παιδιά, ὅλος ὁ λαός.
Καὶ ἡ μικρά μας Ἑλλὰς ἐνίκησε. Πῶς ἐνίκησε; Πολλοὶ οἱ παράγοντες. Εἶνε ἀσφαλῶς ἡ τόλμη καὶ ἡ ἀνδρεία τῶν στρατιωτῶν μας. Εἶνε ἡ στρατηγικότης τοῦ Παπάγου. Εἶνε ἡ πειθαρχία τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ. Εἶνε ἡ ἑνότης ἡ ψυχική. Ὅλα αὐτὰ εἶνε παράγοντες τῆς νίκης· ἀλλ᾿ ὁ κυριώτερος παράγων εἶνε – ποιός; Ἂν τὸ ἀρνηθοῦμε, καὶ τὰ λιθάρια τῆς Πίνδου καὶ τὰ βουνὰ τῆς Ἠπείρου θὰ τὸ φωνάξουν· ἡ πίστις μας. Ἡ πίστις ποὺ μετακινεῖ καὶ βουνὰ καὶ δημιουργεῖ θαύματα στὴν ἱστορία. Ἐπίστευε ὁ λαὸς αὐτός. Καὶ ὁ πόλεμος ἐκεῖνος εἶχε χαρακτῆρα θρησκευτικό. Ὅπως ἀκριβῶς ἡ ἐπανάστασις τοῦ 1821 ἦτο ὑπὲρ πίστεως καὶ πατρίδος, ἔτσι καὶ ὁ ἀγώνας αὐτός.
Ἀφορμὴ γιὰ νὰ ἐκδηλωθῇ ἡ πίστις τοῦ λαοῦ μας, ἦτο ἡ ἀλαζονεία τοῦ Ντοῦτσε. Αὐτὸς διάλεξε τὴν ἁγία ἡμέρα τῆς 15ης Αὐγούστου 1931, ποὺ οἱ πανέλληνες ἑορτάζουν στὴν Τῆνο τὴν ἑορτὴ τῆς Παναγίας, καὶ τὴν ἡμέρα αὐτὴ τορπίλλισε ἐκεῖ ἀνάνδρως τὸ θωρηκτό μας «Ἕλλη». Ὅλοι ἔμειναν ἐμβρόντητοι ἀπὸ τὴν τόλμη αὐτή. Ἀλλὰ μέσα τους ὅλοι οἱ Ἕλληνες ἀπὸ τὴν ἡμέρα ἐκείνη ἔλεγαν· Ἡ θεία δίκη δὲν θ᾿ ἀφήσῃ ἀτιμώρητο τὸν ἀλαζόνα καὶ ὑπερήφανο· ἡ Παναγία θὰ τιμωρήσῃ…
Αὐτὴ λοιπὸν ἦτο ἡ ἀφορμὴ ν᾿ ἀφυπνισθῇ ἡ πίστις. Καὶ ἡ πίστις κυριάρχησε παντοῦ, ὅπως τὸ ζήσαμε. Ὁ διος ὁ πρωθυπουργός, τὴ νύχτα ἐκείνη, ξύπνησε ὅλους καὶ ὑπέγραψε τὰ διατάγματα ἐπιστρατεύσεως. Μετὰ σηκώθηκε ὄρθιος, ἔκανε τὸ σταυρό του μὲ δάκρυα καὶ κλαίγοντας λέει· Ἡ Παναγία θὰ μᾶς βοηθήσῃ! Στοὺς σταθμούς, ὅπου ἔφευγαν οἱ στρατιῶτες μας γιὰ τὸ μέτωπο, ἔτρεχαν γυναῖκες καὶ παιδιὰ καὶ ἔλεγαν· Ἡ Παναγιὰ μαζί σας! Πάνω στὰ φυλάκια, στὶς τσέπες ὅλων τῶν στρατιωτῶν μας ἦτο ἡ μικρὰ εἰκόνα τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου ποὺ ἐδώρησε ὁ τότε ἀρχιεπίσκοπος, ὁ ἔνδοξος Χρύσανθος. Καὶ στὰ γράμματα ποὺ ἔστελναν οἱ στρατιῶται ἀπὸ τὸ μέτωπο, ἔγραφαν· Ἡ Παναγιὰ μᾶς βοηθάει! Πολλὰ τέτοια γράμματα ἔχουν δημοσιευθῆ.
Αὐτὰ εἶνε γνωστά. Δὲ᾿ λέμε κάτι τὸ φανταστικό· λέμε ἕνα γεγονός, τὸ ὁποῖο ζήσαμε. Σπουδαῖο εἶνε ὅτι, ὅπως ἔγραψαν σὲ κύριο ἄρθρο οἱ «Τάιμς», ἡ μεγαλυτέρα ἐφημερὶς τοῦ Λονδίνου, «ἐπάνω στὰ κακοτράχαλα βουνὰ τῆς Ἀλβανίας συνετρίβη ἡ θεωρία τοῦ Φρόυντ», ποὺ εἶχε πεῖ ὅτι ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου εἶνε μόνο σέξ. Ψεῦδος! Διότι στὶς ἐξαϋλωμένες οἱ ψυχὲς ὅλων τῶν στρατιωτῶν μας δὲν κυριαρχοῦσε τότε καμμιά ἄλλη γυναικεία μορφή, οὔτε μάνα οὔτε ἀρραβωνιαστικιὰ οὔτε καμμιὰ ἄλλη· μόνο ἡ μορφὴ τῆς Παναγίας.
Ὅταν κατελάμβαναν τὰ φοβερὰ ὑψώματα, ποὺ μόνο ἀετοὶ μποροῦσαν ν᾿ ἀνεβοῦν ἐκεῖ, καὶ ἔστηναν τὴν ἑλληνικὴ σημαία, τότε ὅλοι γονατιστοί, μὲ τοὺς ἀξιωματικοὺς καὶ τοὺς στρατιωτικοὺς ἱερεῖς των ἔψαλλαν «Τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τὰ νικητήρια…».
Θέλετε κάτι ἄλλο; Ἐλᾶτε νὰ σᾶς πάω στὸ Ἅγιον Ὅρος σὲ μιὰ σκῆτι, νὰ δῆτε ἕνα μοναχό· ἦτο τότε ταγματάρχης καὶ πολέμησε, μὲ ἀριστεῖα ἀνδρείας. Αὐτὸς μοῦ ἔλεγε τὸ ἑξῆς. Μιὰ νύχτα φοβερά, ποὺ τοὺς εἶχε πλακώσει ὁ ἐχθρὸς καὶ πολεμοῦσαν, οἱ στρατιῶτες ―δὲν εἶνε ψέμα― εἶδαν ἐπάνω στὰ βουνὰ τὴν Παναγία μας, μαυροφόρα, νὰ εὐλογῇ τὰ παιδιά. Ἐμπρός, παιδιὰ τῆς Ἑλλάδος, προχωρεῖτε!
* * *
Αὐτὸς ἦτο ὁ χαρακτὴρ τῆς ἐποποιίας μας· καθαρὰ χριστιανικός. Καὶ γι᾿ αὐτὸ ἀκριβῶς ἡ ἐπέτειος συνεδέθη μὲ τὴν ἑορτὴ τῆς ἁγίας Σκέπης τῆς Θεοτόκου. Δύο διδάγματα τώρα.
Τὸ ἕνα δίδαγμα. Δὲν ξέρω γιὰ ἄλλα ἔθνη ἂν μποροῦν νὰ ζήσουν χωρὶς θρησκεία· ἀλλὰ τὸ Ἑλληνικὸ ἔθνος δὲν μπορεῖ νὰ ζήσῃ χωρὶς θρησκεία. Γι᾿ αὐτὸ εἶνε ἄφρονες ὅσοι ἐπώνυμοι καὶ ἀνώνυμοι προσπαθοῦν νὰ μειώσουν καὶ νὰ ἐκμηδενίσουν στὶς ψυχὲς τῶν Ἑλλήνων τὸν παράγοντα ποὺ λέγεται πίστι στὸ Θεό.
Τὸ ἄλλο δίδαγμα. Τὶς ἡμέρες ἐκεῖνες τοῦ ᾿40, ἂν ἄνοιγες τὰ ῥαδιόφωνα, ὅλοι ἔψαλλαν ἐγκώμια στὴν Ἑλλάδα. Ἄγγλοι, Γάλλοι, Ῥῶσοι πρὸ παντός, ἔλεγαν· Ἕλληνες, δὲ᾿ θὰ σᾶς λησμονήσουμε ποτέ. Ἀγωνίζεσθε ὡς ἥρωες. Κι ὅταν θὰ ἔρθῃ ἡ ἡμέρα τῆς νίκης, θὰ εἶστε τὸ ἔθνος ποὺ θὰ ἀμείψουμε μὲ τὸ παραπάνω… Λόγια! Κ᾿ ἐμεῖς τὰ πιστεύαμε. Ὅταν ὅμως μετὰ τὴ νίκη ἐπροτάθη, νὰ δοθῆ στὴν Ἑλλάδα ἡ Βόρειος Ἤπειρος, ὁ Στάλιν χτύπησε τὸ γρόνθο του καὶ ἀρνήθηκε. Δὲν ὑπάρχει δικαιοσύνη. Διεθνὴς κωμῳδία παίζεται. Κ᾿ ἐμεῖς εμεθα πολὺ ἀφελεῖς νὰ ἐλπίζουμε, ἄλλοι μὲν στοὺς Ῥώσους, ἄλλοι στοὺς Ἄγγλους, ἄλλοι στοὺς Ἀμερικάνους. Ὄχι. Μᾶς ἠπάτησαν! Ἡ ἡμέρα αὐτὴ διδάσκει, ὅτι δὲν πρέπει νὰ ἔχουμε τέτοιες ἐλπίδες. «Μὴ πεποίθατε ἐπ᾿ ἄρχοντας, ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων, οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία» (Ψαλμ. 145,3). Τὴ μικρά μας πατρίδα νὰ ἀγαπήσουμε, καὶ ἂς μᾶς ἐγκαταλείψουν οἱ μεγάλοι, ἀρκεῖ νὰ ἔχουμε τὸ Θεὸ μαζί μας.
Τελειώνω. Τὰ πρῶτα χρόνια τῆς ἐπαναστάσεως τοῦ ᾿21 κανείς δὲν μᾶς ὑποστήριζε. Ἡ Ἱερὰ Συμμαχία τῆς Εὐρώπης, ὅταν ἄκουσε ἐπανάστασι τοῦ 21, γέλασαν ὅλοι καὶ εἶπαν· «Ὄχι. Τὸ ἔθνος αὐτὸ θὰ μείνῃ δοῦλο, δὲν τὸ ἀναγνωρίζουμε». Τὸ ἔμαθε ὁ Κολοκοτρώνης. Μπῆκε σὲ μιὰ ἐκκλησιὰ καὶ προσευχήθηκε μὲ δάκρυα. Κι ὅταν βγῆκε ἔξω εἶπε· «Ἡ Παναγιὰ δὲν εἶνε σὰν τοὺς μεγάλους· ἡ Παναγιὰ ὑπέγραψε τὴν ἐλευθερία τῆς πατρίδος μας, καὶ δὲν παίρνει τὴν ὑπογραφή της πίσω»! Μεγάλα λόγια αὐτά. Ἡ Παναγία δὲν εἶνε Ἀγγλία, δὲν εἶνε Ἀμερική, δέν εἶνε σὰν τοὺς ψεῦτες καὶ ἀπατεῶνες. Ἠπάτησαν τὸ ἔθνος αὐτὸ τὸ ἱστορικό, τὸ ὁποῖο σήμερα καὶ τὴν Κύπρο ἔπρεπε νὰ ἔχῃ, καὶ τὴ Βόρειο Ἤπειρο ἔπρεπε νὰ ἔχῃ, καὶ τὴ Ῥωμυλία ἔπρεπε νὰ ἔχῃ. Μᾶς ἐνέπαιξαν, μᾶς κορόιδεψαν! Ἀλλ᾿ ἐμεῖς δὲν θὰ πιστεύουμε σ᾿ αὐτούς. Ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας, ὁ πρῶτος καὶ μοναδικὸς Χριστιανὸς κυβερνήτης τῆς χώρας μας, εἶπε· «Ὁ Θεὸς διὰ θαυμάτων σῴζει τὴν Ἑλλάδα». Καὶ διὰ θαυμάτων θὰ τὴν σώσῃ καὶ πάλι. Καὶ πάντοτε θὰ συγκεντρωνώμεθα γιὰ νὰ ψάλλωμε «Τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ
† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης τὴν 28-10-1987 κατὰ τὴν δοξολογία.
τὰ νικητήρια…»· ἀμήν.
Πηγή: Αὐγουστίνος Καντιώτης, Αβέρωφ
Η (οφειλόμενη) συγγνώμη της Ιταλίας προς τους Έλληνες για την απρόκλητη κήρυξη πολέμου το 1940, άργησε εβδομήντα οκτώ ολόκληρα χρόνια και τελικά θα την εκφράσει δημόσια στην Θεσσαλονίκη, από το βήμα της μεγάλης στρατιωτικής παρέλασης για το «ΟΧΙ», ο πρόεδρος της ιταλικής Δημοκρατίας κ. Σέρτζιο Ματαρέλα.
Ο Ιταλός πρόεδρος έρχεται στην Θεσσαλονίκη κατόπιν προσκλήσεως του ομολόγου του κ. Προκόπη Παυλόπουλου, για να παρακολουθήσει την επιβλητική παρέλαση δια της οποίας οι Έλληνες τιμούν την εποποιία της νίκης τους εναντίον των επιτιθέμενων στρατιών του φασιστικού καθεστώτος του Μουσολίνι.
Και θα αδράξει την ευκαιρία, σύμφωνα με διασταυρωμένες πληροφορίες, να ζητήσει επισήμως συγγνώμη για λογαριασμό της χώρας του για τα δεινά που προκάλεσε ο πόλεμος αυτός και τα όσα επακολούθησαν, στον ελληνικό λαό.
Θα είναι η πρώτη φορά που από πλευράς Ρώμης θα γίνει αυτό και μάλιστα στο ανώτατο επίπεδο, ενώ δεν υπολείπεται συμβολισμών και η παρουσία στην στρατιωτική παρέλαση του ίδιου του προέδρου της Δημοκρατίας της Ιταλίας.
Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες οι δυο πρόεδροι μετά την παρέλαση της Θεσσαλονίκης θα αναχωρήσουν αεροπορικώς για την Κεφαλονιά, όπου θα αποτίσουν φόρο τιμής στην μνήμη των χιλιάδων εγκλωβισμένων στρατιωτών της μεραρχίας «Ακουα», που αρνούμενοι να παραδώσουν τα όπλα τους σκοτώθηκαν πολεμώντας γενναία στις φονικές μάχες εναντίον γερμανικών στρατευμάτων, αμέσως μετά την συνθηκολόγηση της Ιταλίας.
Ο κ. Ματαρέλα θα καταθέσει το πρωί στεφάνι στο Γ' Σώμα Στρατού στη Θεσσαλονίκη και στη συνέχεια θα μεταβεί στην εξέδρα της παρέλασης την οποία θα παρακολουθήσει μαζί με τον κ. Παυλόπουλο. Από την Κεφαλονιά και μέσω Κέρκυρας αναμένεται να επιστρέψει το βράδυ στη Ρώμη, ο (από το 2015) πρόεδρος Σέρτζιο Ματαρέλα, καθηγητής του διεθνούς δικαίου, βουλευτής και υπουργός του χριστιανοδημοκρατικού κόμματος παλαιότερα, αποτελεί σήμερα την κορυφαία σταθερά σε μια Ιταλία που βυθίζεται στην πολιτική ρευστότητα και οι σχέσεις της με την Ευρωπαϊκή Ένωση κλυδωνίζονται.
Με μακρά παράδοση στην δημόσια ζωή η οικογένειά του, ο αδερφός του Πιερσαντι, δικαστής, και πρόεδρος της τοπικής κυβέρνησης της Σικελίας, με έντονη δράση εναντίον του οργανωμένου εγκλήματος, δολοφονήθηκε τον Ιανουάριο του 1980 από τη μαφία στο Παλέρμο.
Η στρατιωτική παρέλαση στη Θεσσαλονίκη θα ξεκινήσει στις 12 το μεσημέρι με την αστυνομία να έχει σχεδιάσει αυστηρά μέτρα φρούρησης, ώστε να αποτραπούν πιθανά επεισόδια, όπως εκείνα του 2011 που ανάγκασαν τον τότε πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κάρολο Παπούλια να αποχωρήσει από την εξέδρα.
Για αύριο, πάντως, την ώρα της παρέλασης στην περιοχή έχει προγραμματιστεί συγκέντρωση εναντίον της συμφωνίας των Πρεσπών.
Πηγή: Καθημερινή
Εις το γραφείον του Προέδρου έφθασα πρώτος εκ των Υπουργών...εν τω μεταξύ έφθασαν και οι άλλοι Υπουργοί και κατά τας 4.15 συγκεντρωθήκαμε όλοι στην αίθουσα του Υπουργικού Συμβουλίου.
Σαν πραγματικό θαύμα, χωρίς μεταγωγικά μέσα, με πεζοπορία ατελείωτων ωρών, νηστικοί και άυπνοι έφθασαν οι Έλληνες στρατιώτες στο μέτωπο!
Το κρίσιμο πρόβλημα της Ελληνικής αντίστασης στην επίθεση των ιταλικών στρατευμάτων ήταν η Πίνδος. Οι λιγοστοί άνδρες του Αποσπάσματος Πίνδου με Διοικητή τον Δαβάκη ήταν εντελώς ανεπαρκείς για να υπερασπιστούν ένα μέτωπο 70 χιλιομέτρων, από την Κόνιτσα ως το Επταχώρι όπου βρισκόταν και ο Σταθμός Διοικήσεως.
Ο Δαβάκης Είχε αναλάβει την διοίκηση του τομέα της Πίνδου μόλις δύο μήνες πριν και είχε υπό τις διαταγές του όλα κι όλα τρία τάγματα ή μάλλον δύο, αφού το ένα, στις 28 Οκτωβρίου, βρισκόταν καθ' οδόν προς το Επταχώρι από τον Πεντάλοφο.
Έτσι, όταν τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου εμφανίστηκαν οι αλπινιστές της μεραρχίας «Τζούλια», σε ένα μέτωπο από τον Γράμμο ως την Κόνιτσα, ο Δαβάκης, εκτός από το πεζικό, διέθετε μόνο έξι διμοιρίες πυροβολικού, ελάχιστα πολυβόλα στους λόχους και ακριβώς μιάμιση ορεινή πυροβολαρχία. Είχε επίσης και δύο σωλήνες όλμων, χωρίς όμως βλήματα, μια και τους όλμους τους μετέφερε το τάγμα που ερχόταν από τον Πεντάλοφο στο Επταχώρι.
Οι ειδήσεις που έφθαναν στο Επταχώρι ήταν απελπιστικές! Τα λιγοστά φυλάκια προκάλυψης που είχε ο Δαβάκης δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στον εχθρό, ο οποίος προχωρούσε ακάθεκτος στην διείσδυσή του στην Πίνδο. Τι μπορούσαν να κάνουν οι λίγοι αυτοί στρατιώτες, εκ των οποίων μάλιστα οι περισσότεροι έβλεπαν για πρώτη φορά πόλεμο;;
Ο Δαβάκης κρατώντας την ψυχραιμία του προσπάθησε να εμψυχώσει τους άνδρες του λέγοντάς τους ότι σε λίγο θα έφθαναν ενισχύσεις. Ωστόσο τις τρεις επόμενες ημέρες (29, 30 και 31 Οκτωβρίου) οι Ιταλοί έμοιαζαν αήττητοι! Από το βόρειο μέρος του μετώπου προσπαθούσαν να ανοίξουν δίοδο προς την Καστοριά, στο κέντρο το 8ο Σύνταγμα της «Τζούλια» ήθελε να περάσει ανάμεσα στον Γράμμο και στον Σμόλικα προς το Κεράσοβο και την Σαμαρίνα και στα νότια το 9ο Σύνταγμα βάδιζε προς την Βωβούσα για να φθάσει από εκεί στο Μέτσοβο. Ο Δαβάκης ήξερε ότι μόνο η έγκαιρη άφιξη ενισχύσεων μπορούσε να ανακόψει την προέλαση των Ιταλών και να αποτρέψει την κατάρρευση του μετώπου. Με τις λιγοστές δυνάμεις του προσπαθούσε να κερδίσει χρόνο ούτως ώστε να φθάσουν οι ενισχύσεις....
Με δύναμη περίπου 2.500 ανδρών και με 4 πυροβόλα, συγκράτησε την προέλαση των Ιταλών και ενήργησε σειρά ορμητικών και θυελλωδών αντεπιθέσεων, οι οποίες συνεχίστηκαν επί τριημέρου και κατέληξαν στην αποσύνθεση της Ιταλικής Μεραρχίας, δυνάμεως 15.000 ανδρών, μετά 20 πυροβόλων και αεροπορίας!
Οι απώλειες των Ιταλών υπήρξαν βαρύτατες. Συνελήφθησαν πολλοί αιχμάλωτοι και εκυριεύθη άφθονο πολεμικό υλικό.
Η νίκη του αποσπάσματος του Δαβάκη είχε αποφασιστική σημασία στην έκβαση του πολέμου. Μάλιστα θεωρήθηκε η πρώτη ήττα του άξονα! Η επιτυχία του Δαβάκη συνίσταται στην άμεση διάγνωση ενός τακτικού λάθους, που έκανε ο Ιταλός μέραρχος να προχωρήσει γοργά προς την Σαμαρίνα, χωρίς να καλύψει το πλευρό της φάλαγγάς του. Ο Δαβάκης το είδε αμέσως και από την δεύτερη μέρα του σκληρού αγώνα ήταν σίγουρος ότι χάρη σ' αυτό το λάθος θα μάντρωνε τους Ιταλούς.
Ο Κωνσταντίνος Δαβάκης υπήρξε από τους πρωτοπόρους της ιδέας της μηχανοκίνησης του πεζικού και της χρησιμοποίησης αρμάτων ως κύριου όπλου για την διάσπαση και καταδίωξη του εχθρού, καθώς πρόκρινε την ευελιξία των μηχανοκίνητων μονάδων έναντι της γραμμής οχυρών.
Πηγή: Περί Πάτρης
28η Οκτωβρίου 1940 - Ιστορικές Διαδρομές
Μάθημα 8ο l Γνώμων / Gnomon (Διαδικτυακό Φροντιστήριο)
ΔΙΟΡΘΩΣΗ : Στο 6:32 του video εκ παραδρομής αναφέρω ότι οι Ιταλοί παράτησαν στο Καλπάκι 500 άρματα. 50 είναι το σωστό. ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟ "ΓΝΩΜΩΝ" - "ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΡΧΑΙΑΣ ΚΑΙ ΝΕΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ, ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΗΛΙΚΙΕΣ" - ΖΩΝΤΑΝΑ (LIVE) ΚΑΙ ΑΣΥΓΧΡΟΝΑ (MOODLE) - ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ - ΕΓΓΡΑΦΕΣ : gnomonpedia.com Gnomon Greek Language And Culture School - Synchronous and asynchronous online courses. Ancient and Modern Greek Language, History, and Culture Courses for all ages. More Info Visit : gnomonpedia.com #onlinelessons #greekhistory #έποςτου40 #education #italy #worldwar
Πηγή: youtube.com/watch?v=WoiF56nP1r4
Ο μακαριστός Μητροπολίτης Πενταπόλεως κ. Ιγνάτιος μιλά στη ΧΦΔ για την απόλυτη ανάγκη βίωσης του Χριστού από τον κάθε πιστό.
Πηγή: Χριστιανική Φοιτητική Δράση
Πως αφήσαμε να μας ποδοπατούν αδιάντροπα την Μακεδονία όσοι δεν έχουν δικαίωμα ούτε καν να την κοιτάξουν; Πως δεν την φράξαμε με σιδερένιους τοίχους υπερύψηλους και με κάστρα διαμαντένια; Πως δεν χύνουμε το αίμα μας όλο για να την προφυλάξουμε από τους βρώμικους , τους άγαρμπους , τους αιματοπότηδες χοιροβοσκούς και τους αρκουδιαρέους; Πανώρια χώρα πως να μην λυπούνται τις χάρες σου τα μάτια μας και να μην δακρύζουν, αφού βλέπουν ποιοι βάρβαροι αδιάντροπα αγναντεύουν την παρθενιά σου και σε πατούν και σε λερώνουν...Ίων Δραγούμης "Μαρτύρων και Ηρώων Αίμα"
Πρόλογος
Ο Μακεδονικός Αγώνας ήταν ένας ανορθόδοξος ανταρτοπόλεμος στις αρχές του 20ου αιώνα που διεξήχθη στη Μακεδονία (που τότε ήταν μέρος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας) μεταξύ κυρίως ελληνικών και βουλγαρικών ενόπλων σωμάτων. Ο ένοπλος Αγώνας των Βούλγαρων Κομιτατζήδων ξεκίνησε το 1898 και περιλάμβανε εκτός από απειλές και τρομοκρατία, σειρά αποκρουστικών δολοφονιών Ελλήνων προκρίτων, ιερέων, δασκάλων και απλών χωρικών καθώς και των οικογενειών τους που αρνούνταν να προσέλθουν στην Εξαρχική εκκλησία. Οι εκτελέσεις των Κομιτατζήδων περιλάμβαναν τεμαχισμούς, σταυρώσεις, πυρπολήσεις ζώντων και άλλα φρικαλέα βασανιστήρια που μάλλον απομάκρυναν παρά ενθάρρυναν τους πληθυσμούς που υποτίθεται ότι ήθελαν να προσεγγίσουν (μαρτυρία του Γάλλου δημοσιογράφου Michel Palliares που βρέθηκε στη Μακεδονία ως ανταποκριτής). Η βία των κομιτατζήδων Βουλγάρων σε βάρος των Ελλήνων της Μακεδονίας περιγράφεται στην «Κυανή Βίβλο» που εκδόθηκε από τη βρετανική κυβέρνηση το 1903: «Η δολοφονία είναι το κυριώτερον όπλον των βουλγαρικών Κομιτάτων. Προ ουδενός υποχωρούσιν. Οι Έλληνες είναι κυρίως τα θύματά των. Κατά χιλιάδας εφονεύθησαν οι Έλληνες κατά τα τελευταία πέντε ή εξ έτη». Και παρακάτω αναφέρει: «[…]και αθώων και αόπλων εκβιάσεις, ληστείαι, δολοφονίαι, ανδρών και γυναικών, ανελεήμονα βασανιστήρια ιερέων, ιατρών, διδασκάλων κατακρεουργήσεις, ναών εμπρησμοί [...] γενική τρομοκρατία, πλημμύρα αίματος». Ο Γάλλος Στιγκ, γενικός πρόξενος στη Θεσσαλονίκη, έγραψε στη γαλλική «Κίτρινη Βίβλο» ότι «Οι κομιτατζήδες σκοτώνουν με πρωτοφανή αγριότητα όχι μόνο εκείνους που έχουν προγράψει, αλλά και τις οικογένειές τους και καίγουν τα σπίτια τους». Οι δολοφονηθέντες πατριαρχικοί Ελληνικής συνείδησης από τους Βούλγαρους την περίοδο 1898-1908 στη Μακεδονία μόνο ανέρχονται συνολικά σε 1250 άτομα.
Ο Μακεδονικός Αγώνσας ξεκίνησε από την περιοχή της Καστοριάς και επεκτάθηκε σε όλη τη σημερινή Μακεδονία μέχρι και των περιοχών του Μοναστηρίου, Γευγελής, Δοϊράνης κλπ. Σκοπός των ελληνικών σωμάτων ήταν να περιφρουρήσουν το εθνικό φρόνημα των χωριών και να αποκαταστήσουν την τάξη σε όσα χωριά είχαν σημειωθεί αποσκιρτήσεις μετά από πιέσεις των αντιπάλων. Ο Αγώνας αυτός άρχισε ουσιαστικά το 1903 και πήρε τέλος το 1908, όταν θεσπίστηκε το τουρκικό σύνταγμα με το κίνημα των Νεοτούρκων που θεωρήθηκε από όλους ότι θα αποκαταστούσε τα δικαιώματα των χριστιανών στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Οι αντικειμενικές δυσκολίες του Μακεδονικού Αγώνα
Από την πρώτη στιγμή που ένοπλα σώματα εισήλθαν στη Μακεδονία για να προστατέψουν τους ελληνόφωνους πληθυσμούς από τη δράση των Βούλγαρων κομιτατζήδων, βρέθηκαν να αγωνίζονται υπό ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες σε έναν ιδιόμορφο καταδρομικό πόλεμο. Κατά πρώτον διεξήγαγαν διμέτωπο αγώνα. Στις καταδρομικές τους ενέργειες εναντίον των χωριών των Εξαρχικών πολύ συχνά εκτός των ενόπλων κομιτατζήδων βρίσκονταν αντιμέτωποι με ισχυρά αποσπάσματα του Τουρκικού στρατού. Σε μια μάλιστα περίπτωση, στη μάχη της Δροσοπηγής στις 16 Απριλίου 1905, μετά την κύκλωση από ισχυρές δυνάμεις Τουρκικού στρατού τα τμήματα Καλομενόπουλου και Τσολακόπουλου αναγκάστηκαν να παραδοθούν μετά από πολύωρη μάχη και όσοι επέζησαν αυτής κλείστηκαν στις φυλακές υπό άθλιες συνθήκες. Είναι γεγονός ότι τουλάχιστον αρχικά τα Τουρκικά αποσπάσματα δεν καταδίωξαν τα Ελληνικά σώματα, με σκοπό να μειωθεί η σλαβική επιρροή στη περιοχή που τα τελευταία χρόνια είχε αυξηθεί επικίνδυνα στη περιοχή. Επίσης οι Έλληνες Μακεδονομάχοι δεν υπονόμευαν την Οθωμανική κυριαρχία, ούτε στρέφονταν κατά των μουσουλμάνων της περιοχής. Μετά από μια σύντομη περίοδο χάριτος και καθώς οι Έλληνες Μακεδονομάχοι σημείωσαν μια σειρά από μεγάλες επιτυχίες που ανύψωσαν το κύρος τους στη περιοχή, ο Τουρκικός στρατός προσπάθησε να εξοντώσει τα Ελληνικά Σώματα με οποιοδήποτε τρόπο, αλλά η ηγεσία του επέδειξε χαρακτηριστική ανικανότητα. Πολύ συχνά οι Τουρκικές Αρχές επικήρυσσαν τους οπλαρχηγούς των Μακεδονομάχων με μεγάλα ποσά αυξάνοντας τον κίνδυνο κατάδοσης και εξαναγκάζοντας τα τμήματα των επικηρυγμένων να διεξάγουν δυσκολότερες πορείες σε απόκρημνα μέρη αποφεύγοντας κατά το δυνατόν χωριά και κωμοπόλεις. Πολύ συχνά οι αμοιβές αυτές οδηγούσαν σε καταδόσεις, όπως όταν κυκλώθηκαν τα σώματα των Καραβίτη και Νικολούδη στις 15 Ιουνίου 1906 στην Κέλλη Φλωρίνης και μετά από σκληρή μάχη είχαν 12 νεκρούς.
Μια πρόσθετη δυσκολία του Αγώνα ήταν ότι η πλειοψηφία των ηγετών των Μακεδονομάχων δεν είχαν καταγωγή από τη Μακεδονία, με αποτέλεσμα να μην γνωρίζουν τα εδάφη, τα κατά τόπους ιδιώματα και τη νοοτροπία των τοπικών πληθυσμών. Επειδή κατά κανόνα οι οπλαρχηγοί δεν προέρχονταν από τη περιοχή, χρειαζόταν ένα χρονικό διάστημα μέχρι οι χωρικοί να τους γνωρίσουν και να τους εμπιστευτούν. Για να ελιχθούν στα Μακεδονικά εδάφη οι Μακεδονομάχοι είτε χρησιμοποιούσαν ντόπιους ως οδηγούς, τακτική καθόλου ασφαλή που εγκυμονούσε πολλούς κινδύνους, είτε χρησιμοποιούσαν χάρτες που τους είχε παράσχει η ελληνική χαρτογραφική υπηρεσία του στρατού, κατά κύριο λόγο Αυστριακούς, που όμως περιείχαν πολλά λάθη και που οδήγησαν πολύ συχνά σε λάθος πορείες και υπολογισμούς.
 |
| Ο Γεώργιος Τσόντος - Βάρδας με το απόσπασμα του |
Οι ομάδες των Μακεδονομάχων είχαν να αντιμετωπίσουν την εχθρότητα της μειοψηφίας του τοπικού πληθυσμού που βρισκόταν υπό την επιρροή της Εξαρχικής εκκλησίας, ενώ δεν ήταν σπάνια η ασυνεννοησία μεταξύ των επικεφαλής των ομάδων, καθώς η επικοινωνία μεταξύ τους γινόταν αραιά και μετ εμποδίων. Ένα πρόσθετο εμπόδιο ήταν η ασυνεννοησία μεταξύ του Μακεδονικού Κομιτάτου και των κατά τόπους ελληνικών προξενικών Αρχών. Το Μακεδονικό κομιτάτο με πρόεδρο των Δημήτριο Καλαποθάκη, είχε ως αποστολή την οργάνωση, τον εξοπλισμό και τη χρηματοδότηση των ανταρτικών ομάδων και τη διανομή τους στις περιοχές της Μακεδονίας. Όμως το Κομιτάτο δεν περιορίστηκε σε αυτό το ρόλο, αλλά η ηγεσία του επέμενε να συντονίζει τη δράση των Ελλήνων ανταρτών από την Αθήνα. Αυτό όμως αποδείχθηκε πρακτικά αδύνατο καθώς το Κομιτάτο λάμβανε με μεγάλη καθυστέρηση ενημέρωση για τα τεκταινόμενα και ομοίως οι οδηγίες του όταν έφταναν στον προορισμό τους είχαν κατά κανόνα ξεπεραστεί από τις εξελίξεις που είχαν συμβεί στο μεταξύ. Έτσι πολύ συχνά πολλές ομάδες Ελλήνων Μακεδονομάχων συνωστίζονταν στις ίδιες περιοχές αφήνοντας άλλες εντελώς ανυπεράσπιστες.
Πολλοί Έλληνες οπλαρχηγοί υπέδειξαν το άτοπο του εξ αποστάσεως συντονισμού, ενώ άλλοι όπως ο ανθυπολοχαγός Γεώργιος Ζήρας αποχώρησαν εντελώς από τη περιοχή που τους είχε ανατεθεί, καθώς η παρουσία τους έμοιαζε εντελώς άσκοπη. Η αντίθεση στους κόλπους των Ελλήνων έφτασε μέχρι στο χείλος της ρήξης όταν στις 20 Σεπτεμβρίου 1905 ο Γεώργιος Τσόντος - Βάρδας έστειλε επιστολή σε όλους τους Μακεδονομάχους αξιωματικούς που βρίσκονταν στην Αθήνα, ζητώντας να αποκλείσουν όλους τους παράγοντες του Κομιτάτου από τη διεύθυνση του Αγώνα. Η οριστική ρήξη, που πιθανά να σηματοδοτούσε και την άδοξη λήξη του Αγώνα, αποτράπηκε την τελευταία στιγμή με την επέμβαση ψυχραιμότερων και από τις δυο πλευρές.
Ο τρόπος δράσης των Μακεδονομάχων και οι αντίξοες συνθήκες του Μακεδονικού Αγώνα
Ο τρόπος δράσης των Ελληνικών Σωμάτων συνοψιζόταν ως εξής: κάθε τμήμα αναλάμβανε ένα τομέα δράσης και δρούσε σε τρεις άξονες. Ο πρώτος ήταν η αυτοάμυνα και προστασία των πατριαρχικών χωριών από τα Βουλγαρικά αποσπάσματα. Ο δεύτερος ήταν η προσπάθεια εξόντωσης με ενέδρες και ξαφνικές καταδρομές όλων των Βουλγαρικών συμμοριών που δρούσαν στη περιοχή. Και ο τρίτος ήταν η επαναφορά όσων χωρικών ήθελαν στο Πατριαρχείο και η εξόντωση φανατικών Εξαρχικών με συνοπτικές διαδικασίες. Ο συχνότερος τρόπος δράσης τους ήταν καταδρομικός, ενώ αρκετά συχνά διανυκτέρευαν σε πατριαρχικά χωριά.
Ο βίος του Μακεδονομάχου στα υψίπεδα της Μακεδονίας υπήρξε τραχύς και κατά κανόνα πολύ σύντομος καθώς υπολογίζεται ότι πάνω από το 30% των εθελοντών έχασαν τη ζωή τους στη μάχη, ενώ πολλοί άλλοι τραυματίστηκαν σοβαρά. Οι Έλληνες αντάρτες αναγκάζονταν να πεζοπορούν για πολλές ημέρες στην ύπαιθρο σε μέρη όπου δεν υπήρχαν ούτε καν μονοπάτια ,κατά κανόνα είτε υπό βροχή είτε υπό δριμύ ψύχος. Ο χειμώνας του έτους 1905-1906 υπήρξε βαρύς με πολύ χαμηλές θερμοκρασίες που δυσκόλεψε τη δραστηριότητα των Ελλήνων ενόπλων, χωρίς πάντως να τη διακόψει. Το ηθικό των ελληνικών τμημάτων ήταν σε αρκετές περιπτώσεις χαμηλό, ιδίως σε περιόδους κακουχιών, κακής τροφοδοσίας, απηνούς καταδίωξης από Τουρκικά αποσπάσματα, η μετά από μάχες με πολλές απώλειες. Σε αυτές τις περιπτώσεις οι οπλαρχηγοί με ηθικές παραινέσεις και λόγους προσπαθούσαν να τονώσουν το ηθικό των ανδρών τους, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις οδηγούσαν τα τμήματα τους σε Ελληνικό έδαφος ώστε να ξεκουραστούν και να ανασυνταχθούν.
Επίσης η δράση των Μακεδονομάχων επηρεαζόταν και από τον διεθνή αντίκτυπο που είχε η ένοπλη αντιπαράθεση στη Μακεδονία. Έτσι μετά από τις σκληρές αντεκδικήσεις του Τσόντου στη Δροσοπηγή και στη Ζαγοριτσάνη, το Μακεδονικό Κομιτάτο του συνέστησε να απέχει για ένα χρονικό διάστημα από οποιαδήποτε ενέργεια ώστε να κοπάσει ο σάλος που είχε προκληθεί στο εξωτερικό. Σε πολλές περιπτώσεις τα Ελληνικά Σώματα ξεπέρασαν τα όρια σκληρότητας έναντι των Εξαρχικών με βασανιστήρια και εκτελέσεις, όπως στη περίπτωση των Εξαρχικών του χωριού Κλαδορράχη από τα σώματα Μακρή και Καραβίτη που επιτιμήθηκαν έντονα από το Μακεδονικό Κομιτάτο, με αποτέλεσμα ο Καραβίτης να αποχωρήσει χολωμένος από το πεδίο δράσης του και να επιστρέψει στην Αθήνα. Πολύ συχνά ένοπλα τμήματα Μακεδονομάχων εισέρχονταν αιφνιδιαστικά σε χωριά και εκτελούσαν Εξαρχικούς με συνοπτικές διαδικασίες, όπως στη περίπτωση του χωριού Αγίου Παντελεήμονα Φλωρίνης (12 Ιουνίου 1905) η του χωριού Αγίου Γερμανού (23 Σεπτεμβρίου 1905), όπου οι Έλληνες καταδρομείς σκότωσαν τον Εξαρχικό ιερέα και έκαψαν τα ιερά βιβλία του που ήταν στο Κυριλλικό αλφάβητο.
Εξοπλισμός και ανεφοδιασμός των Μακεδονομάχων
Ο εξοπλισμός και ο ανεφοδιασμός με πυρομαχικά των ενόπλων ομάδων ήταν από τη πρώτη στιγμή ένα βασικό εμπόδιο του Αγώνα, καθώς η Ελληνική κυβέρνηση δεν ήθελε να διακινδυνεύσει να στείλει πολεμοφόδια ακτοπλοϊκώς μέσω της Θεσσαλονίκης που ήταν η συντομότερη οδός. Αν ανακαλύπτονταν από τους Τούρκους θα προέκυπτε σοβαρή διπλωματική εμπλοκή με απρόβλεπτες συνέπειες. Για το λόγο αυτό η κυβέρνηση δημιούργησε μια ειδική υπηρεσία κοντά στην Ελληνοτουρκική μεθόριο στις εκβολές του Πηνειού, η οποία συγκέντρωσε μεγάλες ποσότητες όπλων και πυρομαχικών. Από εκεί με πλοιάρια στέλνονταν στις δυτικές ακτές του Θερμαϊκού κόλπου και εκεί υπάλληλοι του ελληνικού προξενείου τα φόρτωναν σε ζώα και τα μετέφεραν στην ενδοχώρα. Η διαδικασία αυτή ήταν ιδιαίτερα αργή και πολύ ριψοκίνδυνη καθώς γινόταν κυριολεκτικά κάτω από τη μύτη των Τουρκικών Αρχών, χάρις όμως την ευψυχία των υπαλλήλων των προξενείων δεν συνέβη κανένα ατύχημα.
Οι αξιωματικοί του προξενείου είχαν δημιουργήσει κρύπτες σε όρη, σε οικίες, σε πανδοχεία και σε μονές όπου αποθηκευόταν ο οπλισμός. Άλλος τρόπος διακίνησης οπλισμού ήταν μέσω του λιμανιού της Θεσσαλονίκης. Συγκεκριμένα ο οπλισμός μεταφερόταν μέσα σε κιβώτια ως εμπορεύματα με αποδέκτες γνωστούς εμπόρους της πόλης που ήταν μυημένοι στον Αγώνα. Πρωταγωνιστικό ρόλο στη διακίνηση διαδραμάτισε η τράπεζα Μυτιλήνης και ο πράκτορας ατμοπλοϊκών εταιριών Ιωάννης Εμοίρης που με αυτό τον τρόπο κατάφερε να προωθήσει 500 τυφέκια και 500 περίστροφα στη Μακεδονική ενδοχώρα.
Ο ρόλος των προξενείων στη Θεσσαλονίκη και το Μοναστήρι
 |
| Ίων Δραγούμης |
Βασικά προπύργια της ελληνικής προετοιμασίας του Μακεδονικού Αγώνα, υπήρξαν αναμφίβολα το προξενείο Θεσσαλονίκης και του Μοναστηρίου και ιδιαίτερα ο Έλληνας πρόξενος Λάμπρος Κορομηλάς και ο Ίων Δραγούμης αντίστοιχα. Ο Κορομηλάς από νωρίς είχε επισημάνει τους κινδύνους εκβουλγαρισμού της Μακεδονίας και είχε προτείνει με αναφορές του στη κυβέρνηση Θεοτόκη εκτός της διαφώτισης των πληθυσμών και τον ένοπλο αγώνα. Πολλοί αξιωματικοί του ελληνικού στρατού όπως ο Αθανάσιος Εξαδάκτυλος, ο Σπύρος Σπυρομήλιος και ο Κωνσταντίνος Μαζαράκης τοποθετήθηκαν ως υπάλληλοι του προξενείου εφοδιασμένοι με πλαστά διαβατήρια. Με την κάλυψη αυτή περιόδευαν σε όλη τη Μακεδονία συγκεντρώνοντας πληροφορίες αλλά κυρίως εμψυχώνοντας τους ελληνικούς πληθυσμούς.
Ομοίως ο Ίων Δραγούμης είχε επισημάνει τους κινδύνους για τον Ελληνισμό στις Βόρειες επαρχίες της Μακεδονίας και παρά τις συνεχείς εκκλήσεις του υπουργείου εξωτερικών να "μη δημιουργεί ζητήματα" δραστηριοποιήθηκε αυτοβούλως δημιουργώντας την οργάνωση "Μακεδονική Άμυνα". Στόχος της οργάνωσης ήταν η δημιουργία συνθηκών για την αυτοάμυνα και τη σωτηρία κοιτίδων του Ελληνισμού στο Μοναστήρι, στη Φλώρινα και στη Καστοριά. Ο ίδιος ο Δραγούμης περιόδευσε με κίνδυνο της ζωής του σε όλα τα αστικά κέντρα των επαρχιών αυτών δημιουργώντας επιτροπές Ελλήνων προκρίτων τις οποίες συντόνισε με το Μακεδονικό Κομιτάτο αλλά και με άλλες πατριωτικές οργανώσεις των Αθηνών. Συνδετικός κρίκος με την Αθήνα ήταν ο Παύλος Μελάς, σύζυγος της αδερφής του Δραγούμη, ο οποίος είχε περιοδεύσει στη περιοχή ενώ είχε καταφέρει να συγκεντρώσει και χρηματικά ποσά από εύπορους Αθηναίους.
Η συσπείρωση του Ελληνισμού στις περιοχές αυτές ήταν ένα εκ πρώτης άποψης ακατόρθωτο εγχείρημα λόγω των Βουλγαρικών και Τουρκικών πιέσεων στη περιοχή και αποτελεί αναμφίβολα προσωπικό κατόρθωμα και ύπατη προσφορά του Δραγούμη στη πατρίδα του. Ο Δραγούμης με τις πυκνές περιοδείες του σε περιοχές που είχαν επικρατήσει οι Κομιτατζήδες με τη βία, κατάφερε να δώσει κουράγιο στους δοκιμαζόμενους Έλληνες και να δημιουργήσει τις συνθήκες που απαιτούνταν ώστε να δράσουν τα Ελληνικά Σώματα λίγα χρόνια μετά.
Οι οπλαρχηγοί, η εκγύμναση των εθελοντών και η μεταφορά τους στο πεδίο δράσης
Μετά το 1905, επικεφαλής των Ελληνικών ομάδων ανταρτών επιλέγονταν Έλληνες αξιωματικοί απόφοιτοι της σχολής Ευελπίδων εν γνώσει και με την άδεια του Διαδόχου Κωνσταντίνου που ήταν τότε Γενικός Διοικητής του Στρατού, ενώ πιο σπάνια και απόφοιτοι της σχολής ναυτικών δοκίμων όπως οι Κακουλίδης και Ιωάννης Δεμέστιχας. Κάποιοι εξ αυτών σταδιοδρόμησαν στα μετέπειτα χρόνια αναλαμβάνοντας υψηλές θέσεις στο Στρατό και στη κρατική μηχανή όπως ο Γεώργιος Κονδύλης, ο Γεώργιος Κατεχάκης, ο Κωνσταντίνος Μαζαράκης, ο Παύλος Γύπαρης, ο Γεώργιος Τσόντος, ο Γεώργιος Ζήρας. Όλοι τους αποδείχθηκαν ικανότατοι, σκληροτράχηλοι στις κακουχίες, κατάλληλοι για μια τόσο δύσκολη και σύνθετη αποστολή, λάμβαναν γρήγορες και ευφυείς αποφάσεις, ελίσσονταν με τα τμήματα τους με επιτυχία στρέφοντας πολύ συχνά τους Τούρκους εναντίον των Βουλγάρων. Οι κινήσεις τους και οι καταδρομικές τους επιχειρήσεις γίνονταν αιφνιδιαστικά και ήταν κατά κανόνα επιτυχημένες.
Όλοι οι οπλαρχηγοί ακόμη και οι απλοί αντάρτες Μακεδονομάχοι ήταν εθελοντές και οι οποίοι κατά πλειοψηφία προέρχονταν από τη Μάνη και τη Κρήτη. Ο θάνατος του Παύλου Μελά στη Στάτιστα στις 13 Οκτωβρίου 190,αποτέλεσε ένα εθνικό εγερτήριο σάλπισμα για όλους τους Έλληνες και κατεξοχήν για τους νεαρούς Έλληνες αξιωματικούς. Δεκάδες ήταν οι εθελοντές αξιωματικοί από όλα τα τμήματα του Ελληνικού στρατού που δήλωσαν εθελοντές και η τελική επιλογή γινόταν από τους ιθύνοντες του Μακεδονικού Κομιτάτου. Το γεγονός ότι τα Ελληνικά τμήματα είχαν ως επικεφαλής μόνιμους αξιωματικούς του Ελληνικού στρατού αποτέλεσε ένα σημαντικό πλεονέκτημα που συντέλεσε αποφασιστικά στην υπεροχή των Ελλήνων έναντι των κομιτατζήδων που δρούσαν χωρίς σύστημα και κυρίως με το ηθικό του κατακτητή.
 |
| Ευέλπιδες |
Όλοι οι αξιωματικοί χρησιμοποιούσαν ψευδώνυμα στην καθημερινότητα αλλά και στην αλληλογραφία τους ώστε να μην εκτεθούν ο ελληνικός στρατός και η Ελληνική κυβέρνηση έναντι της Διεθνούς κοινότητας. Η εκπαίδευση των αξιωματικών και των οπλιτών γινόταν σε ειδικό κέντρο εκπαίδευσης που δημιουργήθηκε από το Μακεδονικό Κομιτάτο αποκλειστικά για τον σκοπό αυτό στη Βουλιαγμένη. Μετά τις δυσκολίες που συνάντησε ο Παύλος Μελάς κατά τη διάβαση της ελληνοτουρκικής μεθορίου και μέχρι να φτάσει στον τομέα δράσης του, οι υπόλοιπες ομάδες Μακεδονομάχων στέλνονταν ακτοπλοϊκώς μέσω του Θερμαϊκού κόλπου. Η αποβίβαση τους γινόταν νύχτα και συναντούσε πολλά προβλήματα ακόμη και ματαιώσεις, καθώς υπήρχε περίπτωση να μην δουν οι οδηγοί που βρίσκονταν στη ξηρά τα συμφωνημένα σήματα, ενώ στη περιοχή περιπολούσαν και Τουρκικά πλοιάρια.
Η ενεργός συμμετοχή του Ελληνισμού της Μακεδονίας και η "Οργάνωση Θεσσαλονίκης"
Ο Μακεδονικός Αγώνας δεν θα είχε όμως την παραμικρή πιθανότητα επιτυχίας χωρίς την ενεργή σύμπραξη των ελληνικών πληθυσμών της περιοχής. Εκτός των κατά τόπους ιερέων του Πατριαρχείου, αλλά και των δασκάλων, μεγάλες υπηρεσίες πρόσφεραν οι Έλληνες υπάλληλοι των Οθωμανικών σιδηροδρόμων που με κίνδυνο της ζωής τους μετέφεραν τη μυστική αλληλογραφία του Αγώνα, όπλα και εφόδια για τους Μακεδονομάχους. Όλα τα ελληνικά σωματεία της Μακεδονίας, φιλανθρωπικά, εκπαιδευτικά, πολιτιστικά, αθλητικά, έθεσαν την επιρροή και τις περιορισμένες δυνατότητες τους στη διάθεση του Αγώνα. Χωρίς όμως τη παλλαϊκή της υπαίθρου, ο Αγώνας θα ήταν χαμένος πριν εκκινήσει. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η εθνική συνείδηση στις βόρειες επαρχίες της Μακεδονίας ήταν ρευστή, όμως ακόμη και στις βόρειες περιοχές που υπερείχαν τα σλαβικά εθνοτικά χαρακτηριστικά, οι κάτοικοι τους κατά πλειοψηφία (και πολύ λογικά) επέλεξαν την πολιτισμική στίλβη του αιώνιου Ελληνισμού, από την αιθαλομίχλη της σλαβοβουλγαρικής προπαγάνδας. Οι πληθυσμοί των περιοχών αυτών παρέμειναν διστακτικοί στα συνθήματα της Βουλγαρικής προπαγάνδας που ήταν ένα μείγμα "εθνοτικού Μακεδονισμού" και Σλαβικού μεγαλοϊδεατισμού και αμέσως αγκάλιασαν τα Ελληνικά Σώματα όταν αυτά προσήλθαν στο προσκήνιο.
Χωρίς την ενεργή σύμπραξη του ντόπιου πληθυσμού ο Μακεδονικός Αγώνας θα ήταν καταδικασμένος σε βέβαιη αποτυχία και αυτή η απλή ιστορική αλήθεια είναι και η βαθύτερη ουσία του Αγώνα που ήταν περισσότερο μια εθνοτική διαπάλη παρά μια στρατιωτική εκστρατεία.
 |
| Αθανάσιος Σουλιώτης - Νικολαΐδης |
Αλλά ο εθνοτικός Αγώνας δεν περιορίστηκε στη Μακεδονική ύπαιθρο αλλά επεκτάθηκε και στα αστικά κέντρα όπου ο Ελληνισμός είχε συμπαγέστερες δυνάμεις. Εκεί, ταυτόχρονα με τις μάχες στην ύπαιθρο ξεκίνησε ένας σκληρός οικονομικός αποκλεισμός από τον ελληνικό πληθυσμό σε κάθε Βούλγαρο επαγγελματία η έμπορο, ενώ σημειώνονταν βίαιες αντιδράσεις σε κάθε νέα εγκατάσταση Βουλγάρων στις μεγάλες Μακεδονικές πόλεις.
Τις αντιδράσεις αυτές στη Θεσσαλονίκη καθοδηγούσε η "Οργάνωση Θεσσαλονίκης" που δημιουργήθηκε από τον αξιωματικό του ελληνικού στρατού Αθανάσιο Σουλιώτη - Νικολαΐδη που παρουσιαζόταν στις Οθωμανικές Αρχές ως έμπορος και εκπρόσωπος Γερμανικής εταιρίας ραπτομηχανών. Η οργάνωση με μια περιορισμένη ομάδα μυημένων πατριωτών κατάφερε κυριολεκτικά να τρομοκρατήσει τους Βούλγαρους της πόλης με ξυλοδαρμούς, καταστροφή των καταστημάτων τους, ακόμη και με δολοφονίες Εξαρχικών εν μέση οδώ μέρα μεσημέρι. Η οργάνωση τιμώρησε σκληρά και παραδειγματικά ακόμη και Έλληνες ομογενείς που έδειχναν σημάδια συνδιαλλαγής με το Βουλγαρικό στοιχείο. Πολύ σύντομα στις συνοικίες του Βαρδάρη και της Αγίας Τριάδας όλα τα Βουλγαρικά καταστήματα έκλεισαν και στη θέση τους άνοιξαν Ελληνικά, ενώ οι Βούλγαροι τεχνίτες και εργάτες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πόλη καθώς δεν έβρισκαν πουθενά εργασία. Ήταν τόσο μεγάλη η επιτυχία του εμπορικού πολέμου κατά των Βουλγάρων και τόσα τα κέρδη που αποκόμισαν οι Έλληνες έμποροι, που πρόθυμα εκ των υστέρων χρηματοδότησαν την οργάνωση προτείνοντας μάλιστα στην ηγεσία της να διεξαχθεί οικονομικός πόλεμος και κατά των Εβραίων, κάτι που δεν έγινε δεκτό.
Πηγές
Γενικό Επιτελείο Στρατού, Ο Μακεδονικός Αγών και τα εις Θράκην γεγονότα, εκδόσεις ΔΙΣ
Ίων Δραγούμης, Μαρτύρων και Ηρώων Αίμα
Κωνσταντίνος Βακαλόπουλος, Μαρτύρων και Ηρώων Αίμα (ανατομία της Ελλαδικής πραγματικότητας), εκδόσεις Σταμούλη
Dakin Douglas, Βρεττανικές πηγές σχετικές με τον Μακεδονικόν Αγώνα (1901-1909), Μακεδονικά τόμος Ε΄, Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών
Καραμήτσος Δημήτριος, ο Μακεδονικός Αγώνας
Σατραζάνης Αντώνης, Μακεδονικός Αγώνας 1881-1908, από το συλλογικό έργο Ιστορία των Ελλήνων, τόμος 11ος.
http://history-pages.blogspot.com/2012/05/1904-1908.html
istorikathemata.com/
Μια ενημερωτική επιστολή έστειλε η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων (ΠΕΘ) προς τα μέλη της, τους Θεολόγους Εκπαιδευτικούς στα σχολεία, στην οποία τους πληροφορούσε για τα προβλήματα με τα οποία αρχίζει η νέα σχολική χρονιά, επειδή ο κ. Υπουργός αρνείται να εφαρμόσει τις πρόσφατες δικαστικές αποφάσεις 660/2018 και 926/2018 της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ), οι οποίες ακυρώνουν τα νέα Προγράμματα του Υπουργείου για τα Θρησκευτικά, επειδή αυτά εισήγαγαν στα σχολεία μάθημα Θρησκευτικών μη ορθόδοξο και αντισυνταγματικό και τα οποία οδηγούν σε προσηλυτισμό και ο Υπουργός έχασε την ψυχραιμία του και άρχισε να απειλεί με πειθαρχικές διώξεις όσους δεν τα εφαρμόσουν.
Η Ένωση, ως όφειλε, ενημέρωσε τα μέλη της ότι:
α) Η διδασκαλία των ακυρωμένων με απόφαση του ΣτΕ Προγραμμάτων (Μάρτιος και Απρίλιος του 2018) είναι παράνομη και αντισυνταγματική και ότι το Υπουργείο ήταν υποχρεωμένο, πριν ακόμη αρχίσει η νέα χρονιά, να αποσύρει τα ακυρωμένα Προγράμματα από το σχολείο και να επαναφέρει, προσωρινά σε ισχύ, τα πριν από την εφαρμογή των ακυρωμένων προγραμμάτων Προγράμματα.
β) Ότι είχε δεχθεί εξώδικη επιστολή από γονείς μαθητών, που αναφέρει ότι οι γονείς έχουν σκοπό να καταθέσουν μηνύσεις για προσηλυτισμό σε όσους θα συμβάλουν στην διδασκαλία των ακυρωμένων από το ΣτΕ προγραμμάτων, διότι ασκούν προσηλυτισμό σε βάρος των παιδιών τους.
γ) Ποιες δυνατότητες έχουν οι Θεολόγοι να προστατευτούν από τυχόν δυσάρεστες καταστάσεις και συνέπειες.
δ) Προτάσεις για το πώς μπορούν, εναλλακτικά, να διεξάγουν, προς το παρόν, νόμιμα και συνταγματικά τη διδασκαλία τους, με βάση την ύλη που χρησιμοποιούσαν πριν το 2016.
Είναι λυπηρό όμως για έναν υπουργό Παιδείας, να παρανομεί, εν γνώσει του, επειδή δεν εφαρμόζει τις επί των Προγραμμάτων των Θρησκευτικών ακυρωτικές αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) για τα Θρησκευτικά και να απειλεί με πειθαρχικές διώξεις τους μάχιμους Θεολόγους Εκπαιδευτικούς, εάν δεν εφαρμόσουν τη δική του παρανομία, δηλαδή τα ακυρωμένα Προγράμματα, με το νέο ΦΕΚ που τους έβαλε.
Δεν σταμάτησε όμως εδώ ο Υπουργός, αλλά προχώρησε σε ψεύδη και χαρακτηρισμούς και σε προοδευτικού τύπου παραληρήματα. Διατύπωσε αναληθείς πληροφορίες, ισχυριζόμενος, μεταξύ άλλων, ότι η Εκκλησία έχει συμφωνήσει για τα νέα Προγράμματα, όταν:
α) Είναι σαφές, από τα Πρακτικά της μόνης αρμόδιας να αποφασίζει της Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας, που συνεκλήθη τον Ιούνιο του 2017, ότι δεν υπήρξε συμφωνία για τα νέα Προγράμματα, αλλά απόφαση ΜΟΝΟΝ για τη συνέχιση του διαλόγου με την πολιτεία για τα Προγράμματα.
β) Ο ίδιος ο Μακ. Αρχιεπίσκοπος έχει εκφράσει τις έντονες μάλιστα αντιθέσεις του για τα Προγράμματα αυτά, ήδη από τον Σεπτέμβριο του 2016.
Ως προς τους χαρακτηρισμούς του, ο Υπουργός μίλησε για νόμους και κανόνες της Δημοκρατίας, υπεράνω των οποίων δεν είναι κανείς, απευθύνοντας τα βέλη του προς τους Θεολόγους, όταν αυτός πρώτος θέτει τον εαυτό του υπεράνω των νόμων και των κανόνων της Δημοκρατίας και διαπράττει την υψηλότερου επιπέδου παρανομία, που πληγώνει τη Δημοκρατία, δηλαδή να μην εφαρμόζει, ως διοίκηση, τις αποφάσεις του ανωτάτου δικαστικού οργάνου, του ΣτΕ, που διαφυλάσσουν τη νομιμότητα και τη συνταγματική τάξη, δηλαδή την καρδιά της Δημοκρατίας.
Συνιστούμε επομένως στον κ. Υπουργό, με όλον τον σεβασμό και την τιμή που έχουμε στο πρόσωπό του, να προσέχει τις ενέργειές του, διότι αυτό που έπραξε, να θέσει εκ νέου σε ισχύ, με νέους αριθμούς ΦΕΚ τα ίδια ήδη ακυρωμένα από το ΣτΕ Προγράμματα, δείχνει βαθύτατη ασέβεια και περιφρόνηση προς τη Δημοκρατία και το Σύνταγμα και τον εμφανίζει ως αρνητικό πρότυπο ανώτατου βαθμού παρανομίας.
Το πιο σημαντικό, μάλιστα, είναι ότι η ενέργεια αυτή του Υπουργού έχει μεγάλο κόστος, διότι βλάπτει πνευματικά περισσότερους από 1.000.000 μαθητές.
Η προσπάθειά του, να δείξει ότι κάποιοι συμφωνούν με τα νέα συγκρητισμικά Προγράμματά του, δεν δικαιώνει την απείθειά του έναντι των αποφάσεων του ΣτΕ, όταν μάλιστα όλοι γνωρίζουν ότι οι πλείστοι των φερομένων από αυτόν ως συμφωνούντες με τα νέα Προγράμματα, το πράττουν μόνον από φόβο για τις συνέπειες της φανέρωσης της διαφωνίας τους και όχι επειδή στην πραγματικότητα συμφωνούν συνειδησιακά.
Εξάλλου στη Δημοκρατία μας, η εφαρμογή των αποφάσεων του ΣτΕ είναι υποχρεωτική για όλους και δεν εξαρτάται από το εάν συμφωνούν ή διαφωνούν κάποιοι. Γι΄ αυτό ο κ. Υπουργός οφείλει να εκτιμήσει θετικά και όχι αρνητικά το γεγονός ότι βγαίνει η ΠΕΘ, με παρρησία και του υπενθυμίζει το χρέος του, ως προς τις στάσεις του ως διοικητικού υπευθύνου, στο πλαίσιο μιας δημοκρατικής διακυβέρνησης, επιθυμώντας τη διατήρηση της δικής του αξιοπιστίας ως Υπουργού.
Εκείνος, όμως, συμβουλευόμενος ίσως άλλους, που στην ουσία δεν θέλουν το καλό του, κουνά το δάκτυλο στους Θεολόγους, που του υπενθυμίζουν την δεοντολογία των ενεργειών του ως Υπουργού, εκστομίζοντας, μάλιστα, ανεπίτρεπτες για Υπουργό Παιδείας και Καθηγητή Πανεπιστημίου, εκφράσεις ή απειλές εναντίον τους.
Όμως, δεν είναι δίκαιο και αξιοπρεπές, ενεργώντας ο ίδιος, εμφανώς μη συνταγματικά, να κατεβάζει το επίπεδο διαλόγου για ένα τόσο σοβαρό θέμα, όπως είναι η μέσω του Μαθήματος των Θρησκευτικών πνευματική κατάρτιση των μαθητών, διαστρεβλώνοντας τα κείμενα και τις προθέσεις της ΠΕΘ, που αγωνιά για τη διατήρηση της συνταγματικής τάξης και της Δημοκρατίας, ισχυριζόμενος ότι «έχουν μέσα όλων των ειδών τις διανοητικές ακροβασίες» ότι ο ρόλος της είναι παράνομος, ότι κάνει κάλεσμα για απείθεια στους Θεολόγους, ότι δεν γίνονται αυτά στη Δημοκρατία κ.ά. Συμβουλεύει μάλιστα την ΠΕΘ να «υιοθετεί τις αξίες των δυτικών δημοκρατιών και όχι άλλων χωρών», θέλοντας, έτσι, να δημιουργήσει τις γνωστές συνθήκες λασπολογίας σε βάρος της.
Στην ουσία, την ένταση δεν την δημιουργούν στα σχολεία οι νόμιμες αντιδράσεις της ΠΕΘ, αλλά οι παράνομες και αντισυνταγματικές δράσεις του κ. Υπουργού, δηλαδή, αφενός η μη εφαρμογή των αποφάσεων του ΣτΕ για τα Θρησκευτικά και, αφετέρου, η παραπλανητική παρουσίαση των Προγραμμάτων Φίλη ως δικών του και δήθεν διαφορετικών, ενώ στην πραγματικότητα, ως έχει αποδειχθεί, οι διαφορές τους είναι ελάχιστες και ανεπαίσθητες, μεταξύ των οποίων ο νέος αριθμός ΦΕΚ και η νέα δική του υπογραφή.
Είναι ολοφάνερο τι έπρεπε να πράξει ο Υπουργός στη συγκεκριμένη περίπτωση, με βάση αποφάσεις του ίδιου του ΣτΕ, το Σύνταγμα (άρθρο 95, παρ. 5), σχετικές αποφάσεις του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους (ΝΣΚ) και το άρθρο 50 παρ. 4 του ΠΔ 18/1989.
Ειδικότερα, το Συμβούλιο της Επικρατείας, για να αρκεστούμε σε αυτό, δέχεται παγίως ότι «η συμμόρφωση της διοικήσεως προς τις ακυρωτικές αποφάσεις πρέπει, να είναι πλήρης και, κατά το δυνατόν, άμεση, υπό την έννοια ότι, μετά την δημοσίευση της αποφάσεως, η αρμόδια αρχή οφείλει να προβαίνει σε κάθε ενέργεια, που είναι απαραίτητη για την υλοποίηση του ακυρωτικού αποτελέσματος και δεν δύναται να αδρανεί, επικαλούμενη λόγους οι οποίοι δεν εδράζονται σε συνταγματικές διατάξεις, διότι άλλως αναιρείται ο σκοπός της θεσπίσεως της διατάξεως του άρθρου 95 παρ. 5 του Συντάγματος» (βλ. ΣτΕ 1518/2014, 2559/2011 κ.ά.).
Από τις διατάξεις αυτές συνάγεται ότι η Διοίκηση, συμμορφούμενη προς ακυρωτική απόφαση του ΣτΕ, υποχρεούται όχι μόνο να θεωρήσει ανίσχυρη και ανύπαρκτη, νομικά, τη διοικητική πράξη που ακυρώθηκε με την ανωτέρω δικαστική απόφαση, αλλά οφείλει να προχωρήσει, με θετικές ενέργειες, στην αναμόρφωσή της ή των νομικών καταστάσεων, που διαμορφώθηκαν εν τω μεταξύ βάσει της πράξεως ή της παραλείψεως που ακυρώθηκε ή ως συνέπεια αυτής. Προς τον σκοπό αυτό οφείλει να ανακαλέσει ή τροποποιήσει τις διοικητικές πράξεις που στηρίζονται στη ακυρωθείσα και να επαναλάβει τις πράξεις που κατά νόμο υποχρεούται να εκδώσει, χωρίς τη νομική πλημμέλεια, που διαπιστώθηκε με την ακυρωτική απόφαση, ώστε να διαμορφωθεί νομική κατάσταση σύμφωνη προς τον νόμο κατά την έννοια της ακυρωτικής αποφάσεως (ΣτΕ 4010/2015, 2854/1985, 1512/2009 κ.ά.).
Ας επανέλθει συνεπώς στη συνταγματική νομιμότητα ο Υπουργός και εκεί, είναι βέβαιο, ότι θα συναντήσει και την ΠΕΘ.
