- Παπανικολάου, ἔφυγες ὅπως εἶσαι! Μεταβολὴ καὶ σφαίρα. Δυὸ μέρες ἀποβολή!
- Κυρία...
- Κεριὰ καὶ λιβάνια! Σοῦ τὸ εἶχα πεῖ, ἂν ξανάρθεις ἐδῶ μέσα δὲν γλιτώνεις. Ὅπως εἶσαι, οὔτε νὰ σὲ βλέπω.
Ὁ Παπανικολάου, ὁ Νίκος, δηλαδή, ἔφυγε πράγματι. Χωρὶς ἴχνος δυσαρέσκειας στὴ μορφή του.
Μὲ μιὰ σκληρότητα ἀφύσικη θὰ ἔλεγες γιὰ τὴν ἡλικία του, σὰν σμιλεμένο πρόσωπο σὲ πάγο.
Δὲν μποροῦσες νὰ καταλάβεις ἂν λυπόταν, ἂν ἔνοιωθε ἀπογοητευμένος, θυμωμένος. Γενικά, δὲν ἦταν εὔκολο νὰ τὸν ψυχολογήσει κάποιος.
Εἶχε καλλιεργήσει ἄμυνες τέτοιες, ποὺ νὰ σκαλίσεις τὰ συναισθήματά του ἦταν σχεδὸν ἀδύνατο.
Ὄχι δὲν θὰ ποῦμε καμία δακρύβρεχτη ἱστορία πονεμένων καὶ τραυματικῶν παιδικῶν χρόνων. Δὲν θὰ ἤθελε τὴν λύπησή μας.
Ἤθελε μόνο το αὐτονόητο, ὅπως νόμιζε, φυσικὸ δικαίωμα νὰ ἔχει μάνα καὶ πατέρα. Ὁ Νίκος, ὅμως, εἶχε πάντα δυὸ μπαμπάδες!

Εἶχε τὸ "προνόμιο" νὰ εἶναι τὸ πρῶτο ἴσως υἱοθετημένο παιδὶ ἀπὸ ὁμόφυλους γονεῖς στὴν Ἑλλάδα. Ἦταν καὶ οἱ δύο πλούσιοι καὶ μᾶλλον διάσημοι.
Καὶ πρωτοπόροι βρῆκαν τὸ παράθυρο τοῦ νόμου, ἀρκετὰ χρόνια, πρὶν μπορέσουν νὰ συνάψουν τὸ μεταξύ τους σύμφωνο συμβίωσης νὰ υἱοθετήσει ὁ ἕνας το παιδὶ καὶ νὰ δημιουργήσουν τὴν δική τους "οἰκογένεια". Μὲ τὸν δικό τους τρόπο τὸν ἀγαποῦσαν πάντα τὸν Νίκο.
Μὰ τὸ παιδὶ δὲν ἔχει ἀνάγκη μόνο μιὰ ψυχολογικοῦ τύπου ἀνάγκη. Ἔχει τὴν βαθειὰ ἀνάγκη τῆς μάνας. Νὰ θηλάσει τὴν ἀγάπη της.
Νὰ χαθεῖ στὴν ἀγκαλιά της. Νὰ χωθεῖ στὴν κουβέρτα της. Νὰ τοῦ κάνει "μὰ" τὸ χτυπημένο χέρι καὶ νὰ περάσει. Νὰ τοῦ σκουπίσει τὰ δάκρυα.
Ὅπως ἔχει ἀνάγκη καὶ τοῦ πατέρα τὴν ἀσφάλεια. Τὴν σιγουριά. Τὸ σφιχταγκάλιασμα. Τὸ παιχνίδι καὶ τὴν βόλτα. Τὶς συμβουλὲς καὶ τὰ ὅρια.
Οἱ "γονεῖς" τοῦ Νίκου ὅρια δὲν τοῦ ἔβαλαν ποτέ. Μὰ δὲν ἔβαλαν στοὺς ἑαυτοὺς τοὺς ἄλλωστε. Καὶ μὲ τὸν κουλτουρὲ φιλελευθερισμὸ τοὺς θεωροῦσαν ὅτι τὸ παιδὶ ἔπρεπε νὰ εἶναι ἐλεύθερο νὰ κάνει ὅ,τι θέλει.
Καὶ ὁ Νίκος, ἰδιαίτερα ἀπὸ τότε ποὺ αἰσθάνθηκε τὴν διαφορετικότητα τῆς "οἰκογένειάς" του ἀντιδροῦσε ἔντονα.
Ἔσπαζε, ρήμαζε, ἔβριζε, τοὺς χτυποῦσε καὶ πετοῦσε ὅ,τι ἔβρισκε μπροστά του. Αὐτὸ ἐπέφερε κρίση καὶ στὴν σχέση τῶν μπαμπάδων του, οἱ ὁποῖοι τελικὰ χώρισαν, ἐνῶ κράτησε τὸ παιδὶ ἐκεῖνος, ποὺ τὸ εἶχε υἱοθετήσει ἐξ ἀρχῆς. Σύντομα, ὁ Νίκος χρειάστηκε ψυχολογικὴ ὑποστήριξη.

Ἡ ψυχολόγος, ποὺ τὸν ἀνέλαβε, ὁμολόγησε ὅτι τέτοια κλειστότητα καὶ ἀδυναμία διείσδυσης στὸν ψυχικὸ κόσμο ἑνὸς μικροῦ παιδιοῦ πρώτη φορὰ συναντοῦσε. Καί, κάπως ἔτσι, πέρασαν τὰ ἕξι χρόνια του Δημοτικοῦ.
Ὑποστηρικτικὰ περισσότερο ἀπὸ τὸ σχολεῖο παρὰ ἀπὸ τὸν πατέρα, ὁ ὁποῖος εἶχε ἤδη ἀποκτήσει νέο σύντροφο, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν ἠρωΐδα ψυχολόγο, τὴν κυρία Νένη, μᾶλλον τὰ κατάφερε ἀρκετὰ καλά.
Ἐνίοτε δεχόταν ρατσιστικὲς ἐπιθέσεις ἀπὸ συμμαθητές του γιὰ τὴν οἰκογενειακή του κατάσταση, καθὼς τὰ παιδιὰ ἐκφράζουν πηγαῖα καὶ ἀδιαχείριστη τὴν σκληρότητά τους χωρὶς νὰ σκέφτονται τὸν πόνο, ποὺ μπορεῖ νὰ προκαλέσουν.
Στὸ Γυμνάσιο, ὅμως, πραγματικὰ ἡ κατάσταση δυσκόλεψε πάρα πολύ. Μὲ τὴν ἐφηβεία, ποὺ ἐκδηλώθηκε πολὺ νωρίτερα ἀπὸ τοὺς συμμαθητές του, καὶ μὲ ἕνα πολὺ σοβαρὸ θέμα, ποὺ προέκυψε γιὰ τὸν ἴδιο.
Ἡ ἀναζήτηση τῆς δικῆς του ταυτότητας στὸ θέμα τοῦ φύλου. Ἔνοιωθε νὰ ἀντρώνεται μὰ καὶ μιὰ ἰδιαίτερη τάση ἐνστερνισμοῦ γυναικείων συμπεριφορῶν. Ὁ ὑποσυνείδητος θαυμασμὸς τῆς μάνας, ποὺ ποτὲ δὲν εἶχε, ἡ δυναμικότητα καὶ ἡ ὡριμότητα κάποιων συμμαθητριών του, ἡ ἐπιπολαιότητα καὶ ρηχότητα τῶν ἄλλων ἀγοριῶν λειτουργοῦσαν μέσα του μὲ ἔντονο συγκρουσιακὸ τρόπο.
Ὁ "μπαμπάς" του, ποὺ ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια φρόντισε γιὰ τὴν σεξουαλικὴ ἀγωγὴ τοῦ παιδιοῦ του μὲ τρόπο τέτοιο, ποὺ νὰ δικαιολογεῖ πλήρως τὶς δικές του προτιμήσεις, τὸν ἐνθάρρυνε συνεχῶς νὰ κάνει ὅ,τι νοιώθει.
Νὰ αἰσθάνεται, ὅπως νοιώθει ὅτι γεννήθηκε καί, ἂν ἔνοιωθε γυναίκα, νὰ ὑπερβεῖ τὴν τρανσφοβία τῆς ἐποχῆς καὶ νὰ προχωρήσει σὲ ἀλλαγὴ φύλου.
Καὶ ὁ Νίκος ἀσφυκτιοῦσε. Καιγόταν! Ἔνοιωθε μόνος, ἂν καὶ εἶχε πολυπληθεῖς παρέες, γιατί ἦταν πολὺ cool τὸ νὰ ὑπάρχει ἕνας gay στὴν παρέα, ποὺ ὑποτίθεται ὅτι ὅλοι τὸν ἀποδέχονται χωρὶς νὰ τὸν κατακρίνουν.
Ἔνοιωθε, ὅμως, μόνος ἀπόλυτα. Δὲν μποροῦσε νὰ τὸν καταλάβει κανείς. Τὶς συνεδρίες τὶς εἶχε σταματήσει, γιατί ὁ ἄλλοτε εὐκατάστατος "μπαμπὰς" εἶχε ἀναδουλειὲς στὸ μπὰρ μὲ τὴν οἰκονομικὴ κρίση καὶ δὲν μποροῦσε νὰ καλύπτει αὐτὸ τὸ ἔξοδο πολυτελείας ἐνῶ ὁ ἄλλος "μπαμπὰς" ἐξαφανίστηκε γιὰ πάντα ἀπὸ τὴν ζωὴ τοῦ ἀκολουθώντας καὶ ἐκεῖνος τὸν δικό του δρόμο μὲ ἄλλον σύντροφο.

Τὸ σκηνικό του προοιμίου, λοιπόν, κάπως ἔτσι ἐκτυλίχτηκε. Ἦταν ἡ ὥρα τῶν Θρησκευτικῶν καὶ ἕνας μαθητὴς ἔθεσε στὸν θεολόγο καθηγητὴ τὸ ἐρώτημα ἂν εἶναι ἁμαρτία ἡ ἀλλαγὴ φύλου.
Ὁ Νίκος μὲ ὀρθάνοιχτα αὐτιὰ καὶ μὲ πραγματικὰ καλὴ διάθεση περίμενε νὰ ἀκούσει τὴν ἀπάντηση τῆς κυρίας Ζαφειρίου, τὴν ὁποία ἀγαποῦσε καὶ ἐκτιμοῦσε.
Πρὶν προλάβει, ὅμως, νὰ ἀπαντήσει, ὁ Νίκος ἔφαγε μιὰ σπρωξιὰ ἀπὸ τὸν Θάνο, ποὺ καθόταν ἀπὸ πίσω του καὶ τοῦ' πὲ μὲ πνιχτὸ κοροϊδευτικὸ γέλιο? "Παπανικολάου, γιὰ σένα θὰ πεῖ".
Ὁ Νίκος χωρὶς νὰ ἀπαντήσει σηκώθηκε ὄρθιος, βγῆκε ἔξω ἀπὸ τὴν τάξη καὶ κατευθύνθηκε στὸ γραφεῖο τῆς διευθύντριας.
- Παπανικολάου, ἔφυγες ὅπως εἶσαι! Μεταβολὴ καὶ σφαίρα. Δυὸ μέρες ἀποβολή.
- Κυρία...
- Κεριὰ καὶ λιβάνια! Σοῦ τὸ εἶχα πεῖ, ἂν ξανάρθεις ἐδῶ μέσα δὲν γλιτώνεις. Ὅπως εἶσαι, οὔτε νὰ σὲ βλέπω.
Ἔφυγε στὰ ἀλήθεια. Καὶ ἤθελε νὰ φύγει γιὰ πάντα. Ἀπὸ παντοῦ. Καὶ ἀπὸ ὅλους. Καὶ ἀνέβασε αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ statous "θέλω νὰ φύγω...".

Ἡ διευθύντρια ἐν τῷ μεταξὺ ἔμαθε ὅσα ἔγιναν στὴν τάξη ἀπὸ τὸν θεολόγο καὶ ἄρχισε νὰ τὸν ἀναζητᾶ μὲ ἀγωνία.
Πῆρε τηλέφωνο στὸ σπίτι, πῆρε καὶ τὸ ἁμάξι της καὶ ἔκανε συνέχεια γύρους φοβισμένη γιὰ τὶς συνέπειες, ποὺ μπορεῖ νὰ εἶχε γιὰ τὴν ἴδια ἡ πράξη της.
Καὶ ὁ Νίκος ἤθελε μόνο νὰ φύγει. Δὲν ἤξερε ποὺ πατοῦσε καὶ ποὺ πήγαινε. Ὅλα ἦταν θολὰ μέσα του. Καὶ ἀφοῦ τριγύρισε σὲ γειτονιὲς ἄγνωστες γιὰ ὧρες, βρέθηκε ἔξω ἀπὸ μία ἐκκλησία.
Θὰ ἦταν νωρὶς τὸ ἀπόγευμα, γιατί δὲν εἶχε πιὰ οὔτε κινητό. Τὸ πέταξε σὲ ἕναν κάδο, μετὰ τὴν ἀνάρτηση ἐκείνου τουstatous.
Δὲν τὸν ἔνοιαζαν οὔτε λάικ οὔτε καρδοῦλες οὔτε λυπᾶμαι... Βασικά, μᾶλλον δὲν τὸν ἔνοιαζε τίποτα πιά.
Ὅπως γύριζε ἐκεῖ, λοιπόν, στὶς δυτικὲς γωνιὲς τῆς πόλης σὰν τὴν ἄδικη κατάρα, βρέθηκε κάποια στιγμὴ ἔξω ἀπὸ ἕναν ὄμορφο μεταβυζαντινὸ ναό.
Χαμηλό, πετροκτιστό, κατανυκτικὸ θαρρεῖς. Ἀσυναίσθητα ἢ ὑποσυνείδητα ἢ ἀπὸ ἄλλη πνευματικὴ ἴσως δύναμη παρακινημένος μπῆκε μέσα.
Κατευθύνθηκε πρὸς τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καὶ στάθηκε ὥρα πολὺ παρατηρώντας τὸ Πρόσωπο ἐκεῖνο.
Ἦταν ὄμορφος ὁ Χριστός, πρώτη φορὰ συγκλονίστηκε ἀπὸ τέτοια ὡραιότητα. Ὅπως στεκόταν ἐκεῖ, πέρασε ἀπὸ κοντὰ ὁ παπὰς τῆς ἐνορίας, μὲ τὸ ζωστικὸ ἀνασηκωμένο καὶ κουβαλώντας κάποια τρόφιμα.

-Παλληκάρι, καλησπέρα. Θὰ εἶχες τὴν καλωσύνη νὰ μὲ βοηθήσεις λίγο σὲ παρακαλῶ;
Ὁ Νίκος, ποὺ τὸν τελευταῖο καιρὸ ἔνοιωθε ἄχρηστος καὶ παντελῶς ἀχρείαστος μᾶλλον χάρηκε μὲ τὴν πρόσκληση αὐτὴ καὶ προθυμοποιήθηκε νὰ βοηθήσει.
Ὅπως ξεφόρτωναν τὸ ἡμιφορτηγὸ μὲ τὶς προμήθειες γιὰ τὸ συσσίτιο τῶν φτωχῶν, ἐπίασαν δειλὰ καὶ τὴν κουβέντα.
Ἀλληλοσυστήθηκαν, εἶπαν τὰ βασικὰ μόνο, βασικά, ὅμως, ποὺ ἦταν ἀρκετά, γιὰ νὰ παρατηρήσει ὁ ἱερέας τὴν βαθυτάτη θλίψη, ποὺ ἔκαιγε τὴν καρδιὰ τοῦ Νίκου.
Ὅταν τελείωσαν οἱ δουλειές, ὁ ἱερέας τοῦ εἶπε? ἂν ἔχεις χρόνο, ἔλα λίγο νὰ κουβεντιάσουμε, νὰ σὲ κεράσουμε μιὰ πορτοκαλάδα γιὰ τὸν κόπο σου.
Κάθησαν πράγματι καὶ ξαφνιάζοντας τὸν ἱερέα ὁ Νίκος τὸν κεραυνοβόλησε μὲ τὴν ἴδια ἐρώτηση τοῦ συμμαθητῆ του πρὸς τὸν θεολόγο τοῦ σχολείου? «πάτερ, εἶναι ἁμαρτία ἡ ἀλλαγὴ φύλου»;
Ὁ ἱερέας τότε μὲ ὑπομονὴ καὶ προσευχή, ἐπικαλούμενος τὴν θεία φώτιση γιὰ νὰ ἀπαντήσει σὲ αὐτὸ τὸ δύσκολο ἐρώτημα, τοῦ εἶπε περίπου αὐτὰ τὰ λόγια? «ἄκουσε, καλό μου παιδί.
Ὁ καλὸς Θεὸς ἔχει δημιουργήσει τὰ πάντα μὲ σοφία. Μὲ ἀγάπη. Ἔτσι, δημιούργησε καὶ τὸν ἄνθρωπο δίνοντάς του μάλιστα περισσότερα καὶ ἀσύγκριτα ἀνώτερα χαρίσματα ἀπὸ κάθε ἄλλο δημιούργημα.
Τὸν δημιούργησε δική Του εἰκόνα. Τοῦ ἔδωσε αἰώνια ζωή. Τοῦ ἔδωσε τὴν δυνατότητα νὰ γίνει ὅμοιος μὲ Αὐτόν. Καὶ τὸν δημιούργησε, ὅπως λέει ἡ Ἁγία Γραφή, ἄρρεν καὶ θῆλυ. Ἄντρα καὶ γυναίκα. Αὐτὸ εἶναι θεῖο δῶρο.
Γνωρίζει μὲ τὴν σοφία καὶ τὴν ἀγάπη Τοῦ ποιὸ φύλο μᾶς ταιριάζει. Ἃς μὴν ἀμφισβητοῦμε ἐμεῖς τὴν σοφία καὶ τὴν ἀγάπη Τοῦ θεωρώντας ὅτι θὰ τὰ καταφέρουμε καλύτερα. Καὶ ἐκεῖνος ὁ δρόμος δὲν εἶναι εὔκολος. Εἶναι δύσβατος. Ἂν ἀλλάξει φύλο ἕνας ἄνθρωπος καὶ μετὰ τὸ μετανοιώσει;
Ἂν ἔχει σοβαρὲς ἐπιπλοκὲς στὴν ὑγεία του καὶ κινδυνέψει ἡ ζωή του; Εἶναι σοβαρὰ θέματα αὐτά. Δὲν εἶναι ὅτι ὁ Θεὸς θὰ τὸν τιμωρήσει ἢ θὰ πάψει νὰ τὸν ἀγαπᾶ. Ὁ Θεὸς πάντα ἀγαπᾶ τὰ παιδιά Του, ὅσο μακριά Του καὶ ἂν φύγουν.
Ποτὲ δὲν παύει νὰ εἶναι Πατέρας. Καί, ἂν ὁρίζει κάποια πράγματα ὡς ἐντολὲς στὸν νόμο Του, εἶναι ἀπὸ τὴν ἄμετρη ἀγάπη Του, γιὰ νὰ μὴν πονέσουμε περισσότερο ἐμεῖς οἱ ἴδιοι. Θὰ ἤθελες νὰ σοῦ πῶ μιὰ σχετικὴ ἱστορία»; Ἀργοκούνησε καταφατικὰ ὁ Νίκος τὸ κεφάλι καὶ διηγήθηκε ὁ ἱερέας...

«Τὴν ἱστορία αὐτή μου τὴν εἶπε ὁ πνευματικός μου πατέρας, ποὺ τώρα εἶναι ἐπίσκοπος στὴν Κύπρο.
Πρὶν πολλὰ χρόνια ἕνας νέος ἐπισκέφτηκε τὸ Ἅγιο Ὅρος καὶ στὸ μοναστήρι, ποὺ φιλοξενήθηκε, ἐξομολογήθηκε στὸν πνευματικὸ ὅτι ἦταν ὁμοφυλόφυλος.
Ὁ πνευματικὸς ἦταν πολὺ αὐστηρὸς καὶ οὔτε λίγο οὔτε πολύ του εἶπε ὅτι ἂν δὲν θεραπεύσει αὐτὸ τὸ πάθος δὲν ὑπάρχει γιὰ ἐκεῖνον σωτηρία.
Βγῆκε ἀπὸ τὴν ἐκκλησία καὶ τὴν ἐξομολόγηση ἀπογοητευμένος ὁλότελα. Σκεφτόταν ἀκόμα καὶ νὰ δώσει τέλος στὴ ζωή του στὸ πέλαγο, ποὺ ἀτένιζε ἀπέναντι ἀπὸ τὸ μοναστήρι.
Ἕνας μοναχὸς βλέποντας τὸν τόσο λυπημένο τὸν πλησίασε καὶ ἔμαθε ὅσα συνέβησαν καὶ ὅσα τὸν βασάνιζαν.
Τὸν ρώτησε ὁ μοναχὸς τότε, θὰ ἔρθεις μαζί μου νὰ ἐπισκεφτοῦμε κάποιον; Καὶ ἐπισκέφτηκαν τὸν Ἅγιο Παΐσιο τὸν Ἁγιορείτη.
Ὁ Ἅγιος ἄκουσε μὲ πολὺ προσοχὴ καὶ ἀπέραντη ἀγάπη τὴν δυσκολία τοῦ νέου καὶ τὴν ὁμολογία του ὅτι δὲν μποροῦσε νὰ ἀλλάξει προτιμήσεις στὸ θέμα αὐτό.
Ὁ Ἅγιος τότε πῆρε ἕνα ραβδὶ καὶ κάνοντάς του διάφορες ἐρωτήσεις ἄρχισε νὰ χαράζει κύκλους στὸ χῶμα. Οἱ ἐρωτήσεις ἦταν σὰν καὶ αὐτές?
- μπορεῖς, παιδί μου, νὰ πηγαίνεις κάθε Κυριακὴ στὴν Ἐκκλησία;
- μπορεῖς νὰ νηστεύεις κάθε Τετάρτη καὶ Παρασκευή;
- μπορεῖς νὰ ἐπισκέπτεσαι ἕνα γηροκομεῖο νὰ κάνεις παρέα τοὺς ἡλικιωμένους;
Σὲ κάθε καταφατικὴ ἀπάντηση ζωγράφιζε ἕναν κύκλο. Ὅταν τελείωσε, τὸ χῶμα εἶχε γεμίσει μὲ πολλοὺς μικροὺς κύκλους, τοὺς ὁποίους περιέγραψε μὲ ἕναν μεγαλύτερο.
- Αὐτὸς ὁ μεγάλος κύκλος εἶναι ἡ ζωή σου, καλό μου παιδί.
Οἱ πολλοὶ μικροὶ κύκλοι εἶναι ὅλα αὐτὰ τὰ ἀγαθὰ πράγματα, ποὺ μπορεῖς νὰ κάνεις, ἐνῶ αὐτὸς ὁ μικρὸς κύκλος ποὺ ἔμεινε στὴν ἄκρη εἶναι τὸ πάθος, ποὺ δυσκολεύεσαι νὰ ἀντιμετωπίσεις.
Κᾶνε ἐσὺ ὅλα αὐτά, ποὺ μπορεῖς, καὶ ἐκεῖνο ποὺ δὲν μπορεῖς ασε το στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Θὰ κάνουμε καὶ πολὺ προσευχὴ καὶ δὲν θὰ ἀφήσει ὁ Θεός».
Πράγματι, ὁ νέος ἐκεῖνος μὲ τὴν προσευχὴ τοῦ Ἁγίου, τὶς φωτισμένες συμβουλές, τὸν προσωπικὸ ἀγώνα καὶ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ ἀντιμετώπισε καὶ θεράπευσε ὁριστικά το πάθος τῆς ψυχῆς του. Ἔκανε, μάλιστα, καὶ μία εὐλογημένη οἰκογένεια.
Ὁ Νίκος ἀκούγοντας τὴν ἱστορία αὐτὴ ἔνοιωθε ἀκτίνες πνευματικὲς νὰ τὸν διαπερνοῦν καὶ νὰ γιατρεύουν τὴν ψυχή του.
Ἔνοιωθε θεῖο φῶς νὰ πλημμυρίζει τὴν καρδιά του. Ἀντὶ γιὰ ἀπόρριψη ἢ κολακεία διδάχτηκε ἀλήθειες, ποὺ ἔσωσαν τὴν ψυχὴ τοῦ ὄχι μόνο ἀπὸ διλήμματα προσωπικὰ ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἀποφάσεις, ποὺ θὰ ἦταν καθοριστικὲς γιὰ τὴν ζωή του.

- Θὰ μποροῦσα νὰ ἐξομολογηθῶ, πάτερ;
- Μετὰ χαρᾶς, παιδί μου, εἶπε ὁ ἱερέας καὶ πῆγαν στὸ ἐξομολογητήριο, ὅπου ἔβαλε τὸ πετραχήλι καὶ ἄκουσε μὲ προσοχὴ τὴν ἐξομολόγηση τοῦ Νίκου, τὴν πιὸ συγκινητικὴ ἴσως σὲ ὅλη τὴν ζωή του. Καὶ στὸ ἐρώτημα, τί πρέπει νὰ κάνει στὴν συνέχεια, ἀκολούθησε εὐλαβικὰ τὴν ποιμαντικὴ καθοδήγηση τοῦ ἱερέα.
-Γύρισε στὸ σπίτι του νὰ μὴν ἀνησυχοῦν, γύρισε καὶ στὸ σχολεῖο τοῦ τὴν ἑπόμενη ἡμέρα. Ὄχι γιὰ μάθημα ἀλλὰ γιὰ αἴτηση μετεγγραφῆς.

Καί, πραγματικά, πῆγε σὲ ἕνα σχολεῖο, ὅπου τόσο ἡ διεύθυνση τοῦ σχολείου ὅσο καὶ ὁ σύλλογος τῶν καθηγητῶν ἀλλὰ καὶ οἱ συμμαθητὲς τοῦ τὸν ἀποδέχτηκαν μὲ χαρά. Ἔνοιωσε σύντομα μέλος μιᾶς οἰκογένειας. Καὶ ὄχι μόνο μίας. Μία ἦταν ἡ οἰκογένεια στὸ σχολεῖο καὶ ἄλλη μία στὴν ἐνορία.
Μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ ὁ Νίκος ὄχι μόνο δὲν ἔλειπε Κυριακὴ ἀπὸ τὴν ἐκκλησία ἀλλὰ συμμετεῖχε ἐνεργὰ σὲ ὅλα τα μυστήρια καὶ τὶς ἀκολουθίες καὶ ἔγινε τὸ δεξὶ χέρι τοῦ ἱερέα.
Τὸ σπουδαιότερο ἴσως ἀπὸ ὅλα εἶναι ὅτι κατάφερε νὰ συγχωρέσει τὸν ἑαυτό του γιὰ τὶς ἐνοχές, ποὺ ἀδίκως ἔνοιωθε καὶ τὸν βασάνιζαν, ἀλλὰ καὶ τὴν «οἰκογένειά» του, καθὼς ἔστω καὶ δὶ' αὐτῆς τῆς ὁδοῦ, τῆς τεθλιμμένης καὶ δύσβατης, γνώρισε τὸν Πατέρα, ποὺ δὲν εἶχε ποτέ του.
Ἀλλὰ καὶ τὴν μητέρα, τὴν μάνα Παναγιά, ποὺ στέκει πάντοτε ἄγρυπνη κοντὰ στὰ πονεμένα παιδιά της.
Νὰ τὰ σφουγγίσει τὰ δάκρυα. Νὰ ἀκούσει τὸν πόνο τους. Νὰ τὰ ζεστάνει στὴν ἀγκαλιά της. Νὰ τὰ θηλάσει ἀγάπη καὶ παραμυθία.

Γλυκειὰ Παντάνασσα νὰ θεραπεύει κάθε πόνο καὶ νὰ εὔχεται στὸν Υἱὸ τῆς ἀδιαλείπτως γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ κόσμου ὅλου.

Πηγή: Προσκυνητής

«Ἡ ἐλευθερία τῆς ἐγκύου σὲ τεχνητὴ διακοπὴ τῆς κύησης εἶναι νομοθετικὰ κατοχυρωμένη στὴ χώρα μας ἀπὸ τὸ 1986 καὶ δὲν μπορεῖ ἡ ἄσκηση αὐτοῦ τοῦ δικαιώματος νὰ ἐξαρτᾶται “ἀπὸ ὅρους ἢ διαδικασίες χωρὶς νομικὸ ἔρεισμα”», σημειώνει ὁ Συνήγορος τοῦ Πολίτη Ἀνδρέας Ποττάκης, στὸ πόρισμά του σχετικὰ μὲ τὴν ἄρνηση τῶν ἀναισθησιολόγων τοῦ νοσοκομείου Σάμου νὰ συμμετέχουν σὲ παρόμοιες ἐπεμβάσεις γιὰ λόγους συνείδησης. Τὸ πόρισμα ἐκδόθηκε χθὲς καὶ ἐστάλη στὸν ὑπουργὸ Ὑγείας Ἀνδρέα Ξανθό.

Ἡ ὑπόθεση εἶχε δημοσιοποιηθεῖ τὸν Μάιο τοῦ 2017, ἐγείροντας σοβαρὰ ἐρωτήματα γιὰ τὴ δυνατότητα ἄσκησης τοῦ δικαιώματος στὴ διακοπὴ τῆς κύησης ἀπὸ τὶς γυναῖκες στὴ Σάμο, εἰδικότερα τῶν οἰκονομικὰ ἀσθενέστερων στρωμάτων, καθὼς ὑπάρχει μόνο ἕνα δημόσιο νοσοκομεῖο στὸ νησί. Ὡς ἐκ τούτου ἡ Ἀρχὴ προχώρησε σὲ αὐτεπάγγελτη ἔρευνα, πραγματοποιώντας καὶ ἀποστολὴ στὸ νησί.

Ὅσον ἀφορᾶ τὰ συγκεκριμένα περιστατικά, τὸ πόρισμα σημειώνει πὼς. «ὑπῆρξε μιὰ αἰφνίδια καὶ συλλογικὴ μεταστροφὴ ἰατρῶν σὲ θέματα συνείδησης, ἀφοῦ στὰ χρόνια ποὺ ὑπηρετοῦν στὸ Γενικὸ Νοσοκομεῖο Σάμου δὲν προβλήθηκε στὸ παρελθὸν σχετικὸ αἴτημα. Προέκυψε μὲ σαφήνεια ὅτι ἡ ἄρνηση συνδέεται μὲ προβλήματα συνεργασίας τῶν ἰατρῶν ποὺ τὴν προέβαλαν μὲ ἄλλους συναδέλφους τους». Μὲ βάση αὐτὰ ὁ Συνήγορος τοῦ Πολίτη ὑπογραμμίζει τὴν «ὑποχρέωση τῆς διοίκησης νὰ διερευνήσει τὴν ἐνδεχόμενη διάπραξη πειθαρχικοῦ παραπτώματος».

Ἀναφορικὰ μὲ τὸ δικαίωμα τῶν γιατρῶν σὲ ἄρνηση διακοπῆς κύησης γιὰ λόγους συνείδησης, ὁ Συνήγορος σημειώνει πὼς «εἶναι ἀπολύτως κατοχυρωμένο καὶ θὰ πρέπει νὰ τὸ λαμβάνουν ὑπόψη οἱ διοικητικὲς ἀρχὲς τῶν δημόσιων νοσοκομείων κατὰ τὸν προγραμματισμὸ καὶ τὴν ὀργάνωσή τους, ἰδίως ὅταν πρόκειται γιὰ ἰατροὺς πού, ὅπως στὴ διερευνώμενη περίπτωση, εἶναι οἱ μόνοι ἀναισθησιολόγοι τοῦ μοναδικοῦ δημοσίου νοσοκομείου τοῦ νησιοῦ». Ἐπιπλέον ὅμως ὁ Συνήγορος σημειώνει πὼς ἡ ἄσκηση τοῦ ἐν λόγω δικαιώματος τῶν ἰατρῶν «δὲν εἶναι ἀνεξέλεγκτη».

Ὁ Συνήγορος τοῦ Πολίτη ζητεῖ νὰ ληφθεῖ μέριμνα γιὰ τὴν ἐξισορρόπηση τῆς ἄσκησης τοῦ δικαιώματος ἄρνησης γιὰ λόγους ἠθικῆς συνείδησης μὲ τὴν ἐκπλήρωση τῶν ὑπηρεσιακῶν καθηκόντων τῶν ἰατρῶν τοῦ δημόσιου συστήματος ὑγείας. Ἐνδεικτικὰ προτείνεται οἱ ἰατροὶ τοῦ δημόσιου συστήματος ὑγείας νὰ δηλώνουν ἐγκαίρως, ἤδη κατὰ τὴν πρόσληψη, τὴν ὅποια ἀντίρρηση συνείδησης, ὅσο καὶ τὴ μεταγενέστερη ἀλλαγὴ τῶν πεποιθήσεών τους, ἔτσι ὥστε νὰ μποροῦν οἱ ἁρμόδιες ὑπηρεσίες νὰ προχωροῦν στὸν κατάλληλο προγραμματισμό.

Πηγή: Εφημερίδα "Καθημερινή", Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Ἀναστάτωση προκαλοῦν τά νέα βιβλία θρησκευτικῶν σέ Δημοτικό, Γυμνάσιο καί Λύκειο.

Τά Νέα Προγράμματα Σπουδῶν στά θρησκευτικά (ΦΕΚ Β 2920/13-9-2016) παραβιάζουν τό Ἐλληνικό Σύνταγμα, τήν Εὐρωπαϊκή Σύμβαση γιά τά Δικαιώματα τοῦ Ἀνθρώπου, καί τόν Νόμο 1566/1985, ὁ ὁποίος ὁρίζει γιά τούς μαθητές:

«Νά γίνονται ἐλεύθεροι, ὑπεύθυνοι, δημοκρατικοί πολίτες, νά ὑπερασπίζονται τήν ἐθνική ἀνεξαρτησία, τήν ἐδαφική ἀκεραιότητα τῆς χώρας καί τή δημοκρατία, νά ἐμπνέονται ἀπό ἀγάπη πρός τόν ἄνθρωπο, τή ζωή καί τή φύση καί νά διακατέχονται ἀπό πίστη πρός τήν πατρίδα καί τά γνήσια στοιχεῖα τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς παράδοσης. Ἡ ἐλευθερία τῆς θρησκευτικῆς τους συνείδησης εἶναι ἀπαραβίαστη.»

Μέ τά Νέα Προγράμματα Σπουδῶν ἐπιβάλλεται στούς ὀρθόδοξους μαθητές ἡ διδασκαλία ἑνός πολυθρησκειακοῦ καί συγκρητιστικοῦ μαθήματος, τή στιγμή πού σἐ 22 ἀπό τἰς 29 χώρες τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης τό μάθημα θρησκευτικῶν ἔχει χαρακτήρα ὁμολογιακό.

Μέ τούς φακέλους θρησκευτικῶν πού δόθηκαν στά παιδιά μας ἀποδομεῖται ἡ Ὀρθόδοξη ταυτότητά τους καί ἐπιχειρεῖται ἡ προώθηση καί ἐπιβολή τῆς παγκοσμιοποίησης καθώς καί ὁ ἔμμεσος προσηλυτισμός τους στίς διάφορες θρησκεῖες.

Ὡς γονεῖς, ἐκπαιδευτικοί καί λαός διαμαρτυρόμαστε ἐντονότατα γιά τήν καταπάτηση θεμελιωδῶν φυσικῶν μας δικαιωμάτων.

Καλοῦμε τήν ἑλληνική πολιτεία μέ βάση τή Συνταγματική ἀρχή τῆς ἰσονομίας νά σεβαστεῖ τό δικαίωμα τῶν Ὀρθοδόξων μαθητῶν νά διδάσκονται τήν πίστη τῶν πατέρων τους, ὅπως λαμβάνει πρόνοια γιά τούς Μουσουλμάνους, Ἑβραίους καί Καθολικούς νά διδάσκονται τά ὁμολογιακά τους θρησκευτικά καί μέ τούς δασκάλους πού οἱ ἴδιοι ἐπιθυμοῦν (Νόμος 4235/14 ἄρθρο 68 καί Νόμος 4386/16 ἄρθρο 55).

Κάνουμε ἔκκληση στό Ὑπουργεῖο Παιδείας νά ἐπανεκτιμήσει τά θλιβερά ἀποτελέσματα πού προκύπτουν στά παιδιά ἀπό τή συγκεκριμένη θρησκειολογική σύγχυση.

Ἀπαιτοῦμε νά ἀποσυρθοῦν τά Νέα Προγράμματα Σπουδῶν στά θρησκευτικά μαζί μέ τά τωρινά βιβλία καί νά ἐπανέλθει ὁ Ὀρθόδοξος καί ὁμολογιακός χαρακτήρας τοῦ μαθήματος.

Καλοῦμε τό Ὑπουργεῖο Παιδείας νά σεβαστεῖ τή νομιμότητα καί τό θρησκευτικό πιστεύω τῆς ἀπόλυτης πλειοψηφίας τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ καί νά σταματήσει τήν προσβολή, τόν διωγμό, τήν ὑποβάθμιση, τή διάβρωση καί τή στοχοποίηση τοῦ Ὀρθόδοξου μαθήματος θρησκευτικῶν.

Τέλος συντασσόμαστε μέ τίς αὐθόρμητες διαμαρτυρίες τῶν γονέων καί ἐπικροτοῦμε τίς ἐνέργειές τους γιά ἐπιστροφή τῶν βιβλίων αὐτῶν, πού δικαιολογημένα θεωροῦν ἀπαράδεκτα καί ἐπικίνδυνα γιά τά παιδιά τους.

ΟΙ ΣΥΛΛΟΓΟΙ:

Σύλλογος Πολυτέκνων Λαρίσης καί Περιχώρων

Ἕνωση Θεολόγων Λάρισας

Γ.Ε.Χ.Α. (Γονέων Ἕνωσις «ἡ Χριστιανική Αγωγή») Λάρισας

Χριστιανική Ἕνωση Ἐπιστημόνων Λάρισας

Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη

Χριστιανική Ἑστία Λάρισας «Ὁ Ἀπόστολος Παύλος»

Σύλλογος Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολικῆς Δράσεως «Ὁ Μέγας Βασίλειος» Λάρισας

Φιλανθρωπικό Σωματεῖο «Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος»

Ὀρθόδοξος Ἱεραποστολικός Σύλλογος «Πορεία Ἀγάπης»

Σύλλογος Ὀρθοδόξου Ἐξωτερικῆς Ἱεραποστολῆς «Ὁ Ἀπόστολος Βαρνάβας»

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

«Αἰὲν ἀριστεύειν καὶ ὑπείροχον ἔμ­μεναι ἄλλων» (=Πάντα νά ἀριστεύεις καί νά ξεπερνᾶς τούς ἄλλους), ἀντηχεῖ στούς αἰῶνες ἡ ὁμηρική ἰαχή-συμβου­λή, πού ἔδωσε ὁ Ἱππόλοχος ἀπό τή Λυ­κία στόν γιό του Γλαῦκο πρίν φύγει γιά τήν Τροί­α, νά πολεμήσει τούς Ἕλ­λη­νες (Ζ, 208). Ἔκτοτε μέχρι καί σήμε­ρα τά παιδιά ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων μάθαιναν νά καλλιεργοῦν τήν ἅμιλλα. «Τὰ ἀγαθὰ κόποις κτῶνται». Καί ἀναγνώριζαν αὐ­τόν πού προσπαθοῦσε καί διακρινόταν.

Στίς ἡμέρες μας ὅμως αὐτό πού φαινόταν αὐτονόητο, ἀποδομεῖται -γιά μιά ἀκόμη φορά σέ περίοδο θέρους- μέ τό νέο προεδρικό διάταγμα (79/ΦΕΚ 109/1 Αὐγούστου 2017, ἄρ.3), τό ὁποῖο προβλέπει: «Σημαιοφόροι, παραστάτες καί ὑπεύθυνοι γιά τήν κατάθεση στεφάνου ὁρί­ζονται μαθητές τῆς ΣΤ΄ τάξης... Ἡ ἐ­πιλο­γή σημαιοφόρων, παραστατῶν καί ὑ­πευ­θύνων κατάθεσης στεφάνου πρα­γματο­ποιεῖται μέ κλήρωση ἀνάμεσα στό σύνο­λο τῶν μαθητῶν τῆς τάξης».

Πρόκειται γιά μία ἀντιπαιδαγωγική ἀπόφαση, πού ὑπονομεύει φανερά τήν ἀξία τῆς ἀριστείας καί τή δύναμη τῆς εὐ­γενοῦς ἅμιλλας καί τίς ἀντικαθιστᾶ μέ τήν ἐπιβράβευση τῆς ἥσσονος προσ­πάθειας καί τῆς ψευτο-ἰσότητας. Ἐπι­πλέ­ον, ἀποτυπώνει τήν ἀδυναμία τῶν ἰθυνόντων νά ἀντιληφθοῦν τή σημασία πού ἔ­χει ἡ ἐπιβράβευση τῶν ἀρίστων μέ τήν τιμή νά φέρουν τό ἐθνικό σύμβολό μας, ὅπως γινόταν μέχρι καί τό τελευταῖο σχο­λικό ἔτος. Πράγματι, γιά τόν μαθητή, πού σκέφτεται ὅτι ἡ σημαιοφορία εἶναι μέγιστη τιμή καί ἀκολουθεῖ ὡς διάκριση γιά τήν προσπάθεια τήν ὁποία καταβάλλει, ὁ λογισμός αὐτός ἔχει σημαντική παιδευτική ἀξία• λειτουργεῖ ὡς κίνητρο γιά τή μελέτη του.

Ἀσφαλῶς, μέ τά νέα μέτρα πρόδηλο εἶναι τό χτύπημα στήν ἀριστεία. Τό δημόσιο σχολεῖο, προφανῶς, ἀρκεῖται στό νά παράγει «μετριότητες», σύμφωνα μέ τά πρότυπα τῆς ἐκπαίδευσης τῆς ἀμά­θει­ας. Ἔτσι, τό μήνυμα πού περνᾶ στή νέα γενιά εἶναι ὅτι δέν χρειάζονται προσ­πά­θεια καί προσωπικός ἀγώνας γιά τήν ἐπιτυχία καί τήν καταξίωση, ἀλλά μόνον τύχη. Δικαιολογημένα παρατηροῦσε ἡ γαλλίδα ἑλληνίστρια Ζακλίν ντέ Ρομιγύ: «Ἡ πολιτεία ἀκολου­θεῖ, δυστυχῶς, τόν χειρότερο δρόμο, κατεβάζει τό ἐπίπεδο τῶν σπουδῶν. Ἀντί νά τό ὑ­ψώσει ἐκεῖ πού μποροῦν νά φτάσουν οἱ λίγοι καλοί, τό κατεβάζει ἐκεῖ πού φτάνουν οἱ πολλοί κακοί. Τό νά κάνεις ἐκ­πτώσεις στήν ἐκ­παίδευση δέν εἶναι δη­μοκρατική ἰδέα... Ἡ δημαγωγική τάση γιά ἐπιείκεια πρός τούς πολλούς πηγάζει ἀπό τήν ἀλλαγή τῶν ἀνώτατων στόχων τῆς παιδείας, πού πρέ­πει νά μένουν ἀναλλοίωτοι γιά ὅ­λους».

Ἡ σημαία, ἐξάλλου, συμβολίζει τούς ἀ­γῶνες καί τίς θυσίες τοῦ λαοῦ μας γιά τήν ἀνεξαρτησία του• παράλληλα ἐκ­φρά­ζει τήν ἐθνική μας ἑνότητα καί τή θρησκευτική μας πίστη, συνδέοντας ἄρ­ρηκτα πίστη καί πατρίδα. Μέ τό νέο ὅ­μως Π.Δ. ὑποβαθμίζεται ἡ σημαία ὡς σύμβολο. Τί ἀ­ξία ἔχει ἕνα σύμβολο, τό ὁποῖο “μπαί­νει” στήν κληρωτίδα, γιά νά τό φέρει κανείς σέ μία παρέλαση; Ἡ κλήρωση συνεπῶς δέν στρέφεται μόνον κα­τά τῶν ἀρίστων. Στόχο ἔχει κυρίως τή σημαία ὡς ἐθνικό σύμβολο -ἴσως ἐνοχλεῖ καί ὁ σταυρός-, πού εἶναι ταυτισμένο μέ τήν πορεί­α τοῦ ἔθνους. Αὐτό εἶναι τό πρῶτο καί βασικό πλῆγ­μα. Ἕνα ἔθνος ὅμως πού ἀ­ποδομεῖ τά σύμβολά του καί σφυροκοπᾶ τήν ἱστορία του εἶ­ναι σάν νά οἰκοδομεῖ τά θεμέλιά του ἐ­πάνω στήν ἄμμο.

Στό νέο διάταγμα δέν προβλέπεται, ἐ­πίσης, ἡ παρουσία σημαιοφόρων καί παραστατῶν στίς ἐπίσημες δοξολογίες ἑορτασμοῦ τῶν ἐθνικῶν ἐπετείων. Ἔκ­δηλη εἶναι ἡ προσπάθεια στή συνείδηση τῶν παιδιῶν νά ἀποσυνδεθεῖ ἡ Ἐκ­κλη­σία ἀπό τούς ἐθνικούς ἑορτασμούς, ὅ-που καθιε­ρώ­θηκε νά εἶναι παροῦσα λόγῳ τῆς πα­­ράδοσής μας καί τῆς ἱστορίας μας ὡς μάρτυρας τῶν θυσιῶν γιά τήν ἐλευθερία τῆς πατρίδος μας. Φέρνουμε τίς σημαῖες  μέσα στούς να­ούς στίς ἐθνικές ἐπετείους, γιατί κάτι ἀντίστοιχο συνέβη μέ τά λά­βα­ρα κατά τή διάρκεια τῶν ἐ­παναστατι­κῶν ἐξε­γέρ­σεών μας. Ὅσοι δέν ἀντέχουν νά βλέπουν τή σημαία στίς ἐκκλησίες ἔ­χουν στό μυαλό τους ἄλλη πατρίδα καί ἄλλο ἔθνος• ὄχι πάντως τήν Ἑλλάδα.

Ἄλλο ἐπίμαχο σημεῖο διαλαμβάνει: «Ἡ σημαία παραμένει ἀνηρτημένη στόν ἱστό τοῦ σχολείου, ὅπως προβλέπεται σέ ὅλες τίς δημόσιες ὑπηρεσίες». Δηλαδή τό Ὑπουργεῖο Παιδείας καταργεῖ ἀπό τά Δημοτικά σχολεῖα τήν ἱερή στιγμή κατά τήν ὁποία γινόταν ἡ ἔπαρση τῆς σημαί­ας, ἐνῶ τά παιδιά ἔψαλλαν τόν ἐθνικό ὕμνο μέ τό βλέμμα στραμμένο στή ση­μαί­α. Ἀ­πό πότε ὅμως τό Δημοτι­κό Σχολεῖο, πού πρέπει νά λειτουργεῖ ὡς λίκνο μέσα στό ὁποῖο γαλουχεῖται τό αὔριο καί ἡ ἐλπίδα τοῦ ἔθνους μας, μεταλλάχτηκε σέ  ἁπλή δημόσια ὑπηρεσία;

Τί λόγο θά δώσουμε στίς γενιές πού θά ἀκολουθήσουν; «Κριτές θά μᾶς δικάσουν οἱ ἀγέννητοι, οἱ νεκροί», ἐπιση­μαί­νει ὁ ἐθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμᾶς. Πῶς θά σταθοῦμε μπροστά στό κριτήριο τῆς ἱστορίας, μπροστά στούς φοι­τητές τοῦ ἱεροῦ Λόχου, πού θυσιάστηκαν στίς 7 Ἰουνίου 1821 στό Δραγατσάνι, προστατεύοντας τή σημαία, τόν εὔζωνα Κουκίδη, πού ἔπεσε ἀπό τόν ἱερό Βράχο τῆς Ἀκροπόλεως τυλιγμένος μέ τήν ἑλληνική σημαία τό 1941, τήν κυρά τῆς Ρῶ καί τήν κυρά τῶν Μαρασίων, πού μιά ζωή σήκωναν περήφανα τήν ἑλληνική σημαία, τούς ἥρωες τῆς Κύπρου Σολωμό Σολωμοῦ καί Τάσο Ἰσαάκ, πού ἔ­πεσαν γιά τή σημαία τό 1996;

Ἰδιαίτερη προσοχή χρειάζεται καί ἡ παράγραφος πού ἀφορᾶ στόν ἐκκλησιασμό. Βάσει τῆς μέ­χρι τώρα ἰσχύουσας νομοθεσίας ὁ ἐκκλησιασμός μποροῦσε νά πρα­γματοποιεῖται μία φορά τόν μήνα καί στά πλαίσια τῶν ἑορταστικῶν ἐκδηλώσεων. Στό νέο Π.Δ. ἀναφέρεται πώς μπορεῖ νά γίνεται στά πλαίσια τῶν ἑορτα­στικῶν ἐκδηλώσεων τῆς 28ης Ὀκτωβρίου, τῆς 25ης Μαρτίου, τῆς 17ης Νοεμβρίου, τῆς ἑορτῆς τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν! Ἡ ἴδια ὅμως ἡ σχολική ζωή ἀποδεικνύει ὅτι δέν μπορεῖ νά πραγματοποιηθεῖ ἐκκλησιασμός τήν παραμονή τῶν ἐθνικῶν ἐπετείων, ἀφοῦ ὀργανώνεται σχολική γιορτή. Μήπως, τελικῶς, ἡ σχετική διάταξη ὁδηγεῖ τεχνηέντως στήν παντελῆ κατάργηση τοῦ σχολικοῦ ἐκκλησιασμοῦ;

Ἄς μήν ἐφησυχάζουμε. Βαδίζουμε ὁλοταχῶς καί ἀπροκάλυπτα πρός ἕνα πλήρη ἀποχριστιανισμό καί ἀφελληνισμό τῆς παιδείας μας! Τό οὐδετερόθρησκο -καί ὄχι μό­νο- σχολεῖο εἶναι πιά ὑ­παρκτό. Ἡ εὐ­θύ­νη ὅλων μας εἶναι ἀνείπωτα μεγάλη!
 

Πηγή: Ακτίνες

Ὅλα ὅσα ἔχουμε κατά καιρούς δημοσιεύσει γιά τά σοβαρά σφάλματα τῶν προγραμμάτων τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν δημοτικοῦ, γυμνασίου, λυκείου, τά ὁποῖα ἐφαρμόζονται πανελλαδικῶς ἀπό τόν Σεπτέμβριο τοῦ 2016, ἐξακολουθοῦν νά ἰσχύουν, παρ΄ ὅλη τήν ἐπανέκδοση τῶν προγραμμάτων σέ νέα Φ.Ε.Κ. μέ ὑποτυπώδεις τροποποιήσεις τό 2017.

Τά σφάλματα εἶναι ἐν συνόψει τά ἑξῆς: Συνδιδασκαλία ὀρθοδόξου θεολογίας καί θρησκευμάτων μέχρι τοῦ σημείου νά κινδυνεύουν οἱ μικροί μαθητές, τόσο οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί ὅσοι καί τυχόν ἑτερόδοξοι ἤ ἑτερόθρησκοι, νά νομίσουν ὅτι ἰσοῦνται ἤ ἀκόμη καί ὅτι ταυτίζονται. Κατάτμηση τόσο τῆς βιβλικῆς ὅσο καί τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας σέ διάφορες τάξεις καί χωρίς ἀπολύτως καμμία χρονολογική σειρά σέ σημεῖο ὥστε ὁ μαθητής σέ καμμία φάση τῆς σχολικῆς του ζωῆς νά μή τίς διδάσκεται ὡς ἑνιαία σύνολα καί συνεπῶς νά περιέρχεται σέ σύγχυση. Ἀφαίρεση σημαντικῶν στοιχείων ἀπό τή διδασκαλία τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, ζωῆς καί ἱστορίας. Διασπορά τῆς θρησκειολογικῆς ὕλης σέ ὅλες τίς τάξεις καί αὔξηση τοῦ εὔρους καί τῆς δυσκολίας της. Μή ὀρθόδοξη θεολογική ὁρολογία δυνάμενη νά ὁδηγήσει τούς ὀρθοδόξους χριστιανούς μαθητές σέ σύγχυση. Οἱ δέ "φάκελοι μαθήματος" οἱ ὁποῖοι ἐκδόθηκαν ὑπό μορφή βιβλίου καί διανεμήθηκαν στά σχολεῖα, προξενοῦν στούς διδάσκοντες ἐξ ἴσου σοβαρά προβλήματα, διότι ἔχουν δημιουργηθεῖ βάσει ὅλων τῶν ὡς ἄνω ἐσφαλμένων ἀρχῶν.

Τά ἐν λόγῳ προγράμματα ἀφήνουν στόν διδάσκοντα τή δυνατότητα νά ἐμπλουτίζει τό προσφερόμενο γιά τήν κάθε θεματική ἑνότητα ὑλικό. Τό πλεονέκτημα αὐτό, κατά κοινή ὁμολογία, δέν δύναται νά ἀντισταθμίσει τήν πληθώρα τῶν μειονεκτημάτων, τά ὁποῖα προξενοῦν προβλήματα σέ διδάσκοντες καί διδασκομένους. Ἐπιχειρώντας νά βοηθήσουμε διδάσκοντες καί διδασκομένους κρίναμε σκόπιμο νά προτείνουμε μερικά κείμενα ἀπό τήν ὀρθόδοξη πατερική καί εὐρύτερη θεολογική παράδοση, τά ὁποῖα πιστεύουμε ὅτι θά εἶναι χρήσιμα στή διδασκαλία. Τά συλλέξαμε μέ ἀφορμή τόν φάκελο μαθήματος τῆς Γ΄ γυμνασίου, τόν ὁποῖο κρίναμε ἀρκετά φτωχό σέ στοιχεῖα τά ὁποῖα ἀφοροῦν σέ ἄκρως σημαντικά καί οὐσιώδη θέματα. Ὁ διδάσκων ἔχει τή δυνατότητα νά τά χρησιμοποιεῖ κατά πολλούς τρόπους ἀνάλογα μέ τήν κρίση του, τήν ἡλικία καί τήν ὡριμότητα τῶν μαθητῶν του[1], καί φυσικά νά τά συνδυάζει καί μεταξύ τους, διότι στήν ὀρθόδοξη πίστη καί ζωή δέν ὑπάρχουν στεγανά.
 
Α΄. Ξεκινοῦμε ἀπό ἕνα θέμα ὑψίστης σημασίας γιά τήν ὀρθόδοξη πίστη καί ζωή: ἀπό τήν θεία λειτουργία. Γιά τό θέμα αὐτό ἐπιλέξαμε μερικά ἀποσπάσματα ἀπό τό ἔργο τοῦ πατέρα τῆς Ἐκκλησίας ἁγίου Νικολάου Καβάσιλα[2], "Ἑρμηνεία τῆς Θείας Λειτουργίας". Λέγει ὁ ἱερός πατήρ ὅσον ἀφορά τό ἔργο τῆς θείας λειτουργίας καί γιά ποιό σκοπό αὐτό ἐπιτελεῖται:

"Ἔργο τῆς ἱερουργίας τῶν θείων μυστηρίων εἶναι ἡ μεταβολή τῶν προσφερομένων δώρων σέ σῶμα καί αἷμα Χριστοῦ. Ὁ δέ σκοπός εἶναι ὁ ἁγιασμός τῶν πιστῶν, οἱ ὁποῖοι μέ τή λήψη τῶν μυστηρίων αὐτῶν παίρνουν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν τους, τήν κληρονομία τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν καί τά παρόμοια ἀγαθά."[3]

Ὅσον ἀφορᾶ τή σημασία τῶν μυστηρίων γιά τήν Ἐκκλησία, ἐξηγεῖ ὁ ἅγιος πατήρ, ὅτι δέν εἶναι συμβολική, ἀλλά οὐσιαστικότατη, διότι χορηγεῖ ζωή στά μέλη της:

"Τά ἅγια μυστήρια σημαίνουν τήν Ἐκκλησία, ὄχι ὅμως σάν κάποια σύμβολά της· εἶναι γι΄ αὐτήν ὅ,τι ἡ καρδιά γιά τά μέλη καί ὅ,τι ἡ ρίζα τοῦ φυτοῦ γιά τά κλαδιά καί ὅ,τι ἡ κληματαριά γιά τά κλήματα, ὅπως εἶπε ὁ Κύριος (Ἰω. 15,5). Διότι ἐδῶ δέν ὑπάρχει μόνο κοινό ὄνομα ἤ ὁμοιότητα ἀναλογίας, ἀλλά πραγματική ταυτότητα.

Διότι τά ἅγια μυστήρια εἶναι σῶμα καί αἷμα Χριστοῦ. Γιά τήν Ἐκκλησία ὅμως τοῦ Χριστοῦ αὐτά εἶναι ἀληθινή "βρῶσις καί πόσις" (Ἰω. 6,55). Καί ὅταν μεταλαμβάνει ἡ Ἐκκλησία ἀπό αὐτά, δέν τά μεταβάλλει σέ ἀνθρώπινο σῶμα, ὅπως τίς συνηθισμένες τροφές, ἀλλά ἡ ἴδια μεταβάλλεται σ΄ ἐκεῖνα μέ τό νά ὑπερισχύουν τά ἀνώτερα. Τό σίδερο, ὅταν ἔρθει σέ ἐπαφή μέ τή φωτιά, γίνεται καί αὐτό φωτιά, δέν κάνει τή φωτιά σίδερο. Καί ὅπως τό πυρακτωμένο σίδερο δέν τό βλέπουμε ὡς σίδερο, ἀλλά ὡς φωτιά μόνο, καθώς τά χαρακτηριστικά του ἐξαφανίζονται ἀπό τή φωτιά, ἔτσι καί τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ: ἄν μποροῦσε νά τή δεῖ καθώς εἶναι ἑνωμένη μέ τόν Χριστό καί κοινωνεῖ τό σῶμα Του, τίποτε ἄλλο δέν θά ἔβλεπε, παρά μόνο τό σῶμα τοῦ Κυρίου. Γι΄ αὐτό τό λόγο γράφει ὁ Παῦλος: "Ἐσεῖς εἶστε σῶμα Χριστοῦ καί ἐπιμέρους μέλη του" (Α΄ Κορ. 12,27). Ὀνομάζοντας τόν Χριστό κεφαλή κι ἐμᾶς σῶμα, δέν τό κάνει γιά νά φανερώσει τή σχετική μ΄ ἐμᾶς πρόνοια καί παιδαγωγία καί νουθεσία Του, ἤ τή δική μας ὑποταγή σ΄ Αὐτόν. Δέν τό λέγει, δηλαδή ὅπως ἐμεῖς λέμε, ὑπερβολικά βέβαια, τούς ἑαυτούς μας μέλη τῶν συγγενῶν ἤ τῶν φίλων μας. Ἀλλά τό λέγει ἐννοώντας αὐτό ἀκριβῶς πού ἔλεγε, ὅτι δηλαδή οἱ πιστοί ἤδη ζοῦν χάρις στό Αἷμα τοῦτο τήν ἐν Χριστῷ ζωή καί ἐξαρτῶνται ἀληθινά ἀπό τήν Κεφαλή ἐκείνη καί φοροῦν τοῦτο τό σῶμα."[4]

Συνεχίζουμε γιά τό ἴδιο θέμα μέ ἀποσπάσματα ἀπό τό ἔργο τοῦ Ρώσου λογοτέχνη Νικολάϊ Γκόγκολ[5] "Στοχασμοί στή θεία λειτουργία". Ἀξιοσημείωτο τυγχάνει τό γεγονός, ὅτι ἐπί σειρά ἐτῶν τό ἐν λόγῳ ἔργο τοῦ Γκόγκολ δέν τό περιελάμβαναν στίς ἐκδόσεις τῶν "ἁπάντων" του, τά ὁποῖα ἔτσι δέν ἦταν πράγματι ἅπαντα. Παραθέτουμε πρῶτα ἕνα ἀπόσπασμα, τό ὁποῖο βρέθηκε στό ἀρχεῖο του μετά τόν θάνατό του, ἔχει διαπιστωθεῖ ὅτι ἀποτελεῖ τό ὕστατο μήνυμά του, εἶναι δέ ἀπαύγασμα ὁλόκληρης τῆς ζωῆς του:

"Νά εἶστε ψυχές ζωντανές καί ὄχι ψυχές νεκρές. Δέν ὑπάρχει ἄλλη θύρα ἀπ΄ αὐτή πού ἔδειξε ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Ἄν δέν γίνετε σάν τά μικρά παιδιά, δέν θά μπεῖτε στή βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Κάνε ἔλεος, Κύριε! Ἀλυσόδεσε πάλι τό σατανά μέ τή δύναμη τοῦ Σταυροῦ. Πῶς θά κατορθώσω νά φυλάω πάντα μ΄ εὐγνωμοσύνη στήν καρδιά μου τήν ἀνάμνηση τοῦ μαθήματος πού πῆρα;"[6]

"Τό δεύτερο μέρος τῆς τελετουργίας ὀνομάζεται Λειτουργία τῶν Κατηχουμένων. Ὅπως τό πρῶτο μέρος, ἡ Προσκομιδή, ἀντιστοιχοῦσε στά πρῶτα χρόνια τῆς ἐπίγειας ζωῆς τοῦ Χριστοῦ - στή γέννησή Του, πού ἀποκαλύφθηκε μόνο στούς Ἀγγέλους καί σ΄ ἐλάχιστους ἀνθρώπους, καί στήν παιδική Του ἡλικία, πού ξετυλίχθηκε μέσα σέ μιά μυστηριώδη ἀφάνεια, ὥς τήν ἡμέρα τῆς δημόσιας ἐμφανίσεώς Του στόν κόσμο - ἔτσι καί τό δεύτερο τοῦτο μέρος ἀντιστοιχεῖ στήν παρουσία Του ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους, στούς ὁποίους δίδαξε τό λόγο τῆς ἀλήθειας. Καί γιά μιάν ἄλλη αἰτία, ὅμως, ὀνομάζεται Λειτουργία τῶν Κατηχουμένων: Ἐπειδή στά πρῶτα χρόνια τοῦ χριστιανισμοῦ μποροῦσαν νά συμμετέχουν σ΄ αὐτήν ὅσοι προετοιμάζονταν γιά νά γίνουν χριστιανοί, χωρίς νά ἔχουν δεχθεῖ ἀκόμα τό ἅγιο Βάπτισμα, ἐκεῖνοι δηλαδή πού ἦταν στό στάδιο τῆς κατηχήσεως. Πέρα ἀπ΄ αὐτά, καί ἡ ἴδια ἡ μορφή τῆς Λειτουργίας τῶν Κατηχουμένων, πού περιέχει ἀναγνώσματα ἀπό τίς ἐπιστολές καί τά Εὐαγγέλια καί ἐκτενεῖς δεήσεις γενικότερου ἐνδιαφέροντος, εἶναι κατεξοχήν κατηχητική."[7]

Ὁ ἴδιος ἐξηγεῖ, τί δήλωνε παλαιότερα καί τί μπορεῖ νά σημαίνει γιά τόν σημερινό πιστό ἡ φράση τῆς θείας λειτουργίας "τάς θύρας, τάς θύρας ἐν σοφίᾳ πρόσχωμεν":

"Σέ καιρούς ἀλλοτινούς ἡ ἐκφώνηση αὐτή (τάς θύρας, τάς θύρας ἐν σοφίᾳ πρόσχωμεν) ἦταν μιά εἰδοποίηση στούς θυρωρούς, πού στέκονταν στίς πύλες τοῦ ναοῦ, γιά νά μήν ἀφήσουν κανέναν ἀπό ἐκείνους πού δέν εἶχαν τό δικαίωμα νά συμμετέχουν στή Λειτουργία τῶν Πιστῶν, νά μπεῖ μέσα. Σήμερα ὅμως εἶναι μιά ὑπόμνηση στούς συναγμένους πιστούς, γιά νά φυλάξουν τίς πύλες τῶν καρδιῶν τους - ὅπου, σύμφωνα μέ τή φωνή τῆς Ἐκκλησίας, πρέπει νά κατοικεῖ ἡ ἀγάπη - ὥστε στόν ἐσωτερικό ναό τῆς ψυχῆς νά μήν εἰσχωρήσει τό πνεῦμα τῆς ἔχθρας. Πρέπει πάντως ν΄ ἀνοίξουν κάποιες ἄλλες πύλες τους, τά στόματα καί τ΄ αὐτιά τους, γιά ν΄ ἀπαγγείλουν τό Σύμβολο τῆς Πίστεως. Καί γιά νά γίνει αὐτό, τραβιέται τό βῆλο καί ἀνοίγεται ἡ Ὡραία Πύλη, πού εἰκονίζει τήν πύλη τοῦ οὐρανοῦ, ὅπως γίνεται κάθε φορά, ὅταν ἡ προσοχή τοῦ νοῦ κατευθύνεται πρός τά ὕψιστα μυστήρια.[8]
 
Β΄. Οἱ μακαρισμοί, δηλαδή οἱ στίχοι Μτ 5,3-11, οἱ ὁποῖοι περιλαμβάνονται στήν ἐπί τοῦ ὄρους ὁμιλία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἕνα ἀκόμη σημαντικό θέμα, τό ὁποῖο θά μᾶς ἀπασχολήσει ἐδῶ. Γιά τό θέμα αὐτό ἐπιλέξαμε λίγα χαρακτηριστικά ἀποσπάσματα ἀπό τό ἔργο τοῦ ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης "Εἰς τούς μακαρισμούς", ἔργο ἐκτενές ἀποτελούμενο ἀπό ὀκτώ λόγους[9].

Ὡς πρός τό τί εἶναι ἡ μακαριότητα, γιά τήν ὁποία ὁμιλεῖ ἐδῶ ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὅτι εἶναι ἡ συγκέντρωση ὅλων ὅσων εἶναι δυνατόν νά ἐννοήσουμε γιά τό ἀγαθό. Ἀπό αὐτή τή μακαριότητα δέν ἀπουσιάζει τίποτε ἀπό ὅσα ἔχουν ἔλθει σέ ἀγαθή ἐπιθυμία[10]. Οἱ μακαρισμοί ἔχουν, λέγει, διατυπωθεῖ "βαθμίδων δίκην"[11], δηλαδή σάν βαθμίδες κλίμακας, σάν τά σκαλοπάτια μιᾶς σκάλας ὅπως λέμε στήν καθομιλουμένη σήμερα. Τούς συνδέει μάλιστα μέ τήν κλίμακα τοῦ Ἰακώβ λέγοντας ὅτι ὅσους τήν ἀνεβαίνουν τούς ἀνεβάζει πάντοτε πρός τά ὑψηλότερα νοήματα[12].

Ἡ πτωχεία τοῦ πνεύματος, τό προτέρημα ὅσων ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός ὀνομάζει στό στίχο Μτ 5,3 "πτωχούς τῷ πνεύματι", εἶναι κατά τόν ἅγιο πατέρα ἡ ἑκούσια ταπεινοφροσύνη. Καί πρέπει ἀκόμη ὁ ἄνθρωπος νά συνειδητοποιεῖ, πώς ἡ πτώση τοῦ ἀνθρώπου καί ὅ,τι ἄλλο κακό ἔπαθε ἡ φύση του ὀφείλονται στήν ὑπερηφάνεια[13].

Γιά τόν στίχο Μτ 5,4 "μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοί παρακληθήσονται" ἐξηγεῖ ὁ ἱερός πατήρ ὅτι τό πένθος γιά τά παραπτώματα καί τίς ἁμαρτίες εἶναι αὐτό πού πρῶτα ἀπ΄ ὅλα κάνει τόν ἄνθρωπο μακάριο[14]. Ὅμως ὁ πιστός ἐπίσης πενθεῖ, ὅταν συνειδητοποιήσει, ὅτι ὅσα σκεπτόμαστε τώρα μέ τόν νοῦ γιά τό ἀγαθό, ὅλα αὐτά ὑπῆρχαν καί στόν ἄνθρωπο πρίν ἀπό τήν πτώση του. Εἶχε δηλαδή ὁ ἄνθρωπος καὶ ἀφθαρσία, μακαριότητα, αὐτοκυριαρχία, ἐλευθερία. Δέν εἶχε τή λύπη καί τίς φροντίδες τῆς ζωῆς. Καί βρισκόταν πλησιέστερα στόν Θεό, καὶ ἔβλεπε τό ἀγαθό μέ τήν καθαρή κι ἐλεύθερη ἀπὸ κάθε προπέτασμα διάνοια. Ζοῦσε δηλαδή στόν παράδεισο καί χαιρόταν μέ ὅσα ἦταν φυτεμένα ἐκεῖ. Πρέπει λοιπόν ἡ ψυχή τοῦ πιστοῦ νά ἀποβλέπει στό ἀληθινό ἀγαθό, καί νά μή βουλιάζει σέ ὅ,τι ἀπατηλό συναντᾶ στή ζωή του[15].

Ὅσον ἀφορᾶ τόν στίχο Μτ 5,5 "μακάριοι οἱ πραεῖς, ὅτι αὐτοί κληρονομήσουσι τήν γῆν", ἐξηγεῖ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὅτι ὅταν ὁ Χριστός ἐπαινεῖ τήν πραότητα, δέν ἐπαινεῖ τήν βραδύτητα. Ποτέ δέν βραβεύεται ὁ ἀργός ἀθλητής. Ἔτσι καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος συμβουλεύει νά σπεύδουμε, ἄν θέλουμε νά ἐπιβραβευθοῦμε ἀπό τόν Θεό[16]. Ὅμως φαίνεται ὅτι ἔτσι δίδαξε ὁ Χριστός, διότι ἡ ἀνθρώπινη φύση ἔχει μεγάλη εὐκολία πρός τό κακό καί τρέχει εὔκολα πρός τό χειρότερο. Γι΄ αὐτό, ἐπειδή πλεονάζει στήν ἀνθρώπινη φύση ἡ ταχύτητα πρός τό κακό, καλῶς θεωρεῖται μακαριότητα, δηλαδή εὐτυχία, ἡ τέτοιου εἴδους ἡρεμία δηλαδή τό νά μή πράττουμε τό κακό[17].

Ὅσον ἀφορᾶ τόν στίχο Μτ 5,6 ὁ ὁποῖος ἀναφέρει "μακάριοι οἱ πεινῶντες καὶ διψῶντες τήν δικαιοσύνην, ὅτι αὐτοί χορτασθήσονται", λέγει μεταξύ ἄλλων ὁ ἱερός πατήρ, "ἄς πεινάσουμε γιά τή σωτηρία μας, ἄς διψάσουμε γιά τό θεῖο θέλημα, τό ὁποῖο εἶναι τό νά σωθοῦμε". Αὐτά συνεπῶς εἶναι κατά τήν διδασκαλία τοῦ Γρηγορίου ἡ ἀληθινή δικαιοσύνη[18].

Γιά τόν στίχο Μτ 5,7 "μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοί ἐλεηθήσονται" ἀναφέρει ὅτι ἔλεος εἶναι ἡ ἀγαπητική διάθεση γιά ὅσους στεναχωροῦνται ἐξ αἰτίας διαφόρων θλιβερῶν γεγονότων. Ἡ δέ συνηθισμένη σημασία τοῦ στίχου αὐτοῦ εἶναι, ὅτι καλεῖ τόν ἄνθρωπο νά εἶναι φιλάλληλος καί νά συμπάσχει μέ τόν ἄλλον ἄνθρωπο[19].

Γιά τόν στίχο Μτ 5,8 "μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται", λέγει ὅτι ἡ Ἁγία Γραφή συνηθίζει νά ταυτίζει τό νά βλέπεις μέ τό νά ἔχεις καί νά μετέχεις. Λοιπόν, λέγει, ὅποιος ἔχει δεῖ τόν Θεό ἔχει ὅλα τά ἀγαθά: τήν ἀτελεύτητη ζωή, ἀφθαρσία καί βασιλεία τοῦ Θεοῦ, τήν ἀθάνατη μακαριότητα, τή χαρά πού δέ λήγει, τό ἀληθινό φῶς, τήν πνευματική και γλυκειά φωνή, τήν ἀπρόσιτη δόξα, τήν αἰώνια ἀγαλλίαση, τό κάθε ἀγαθό[20].

Γιά τόν στίχο 5,10 "μακάριοι οἱ δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν", ἐξηγεῖ ὅτι, μᾶς φανερώνει τόν ἀγώνα τῶν μαρτύρων καί τόν δρόμο τῆς πίστεως. Διότι εἶναι στ΄ ἀλήθεια μακαριότητα, δηλαδή εὐτυχία, τό νά διώκεται κάποιος ἐξ αἰτίας τοῦ Κυρίου. Ἐπειδή ἄν κάποιος διώκεται ἀπό τό κακό, τό γεγονός αὐτό γίνεται αἰτία γιά νά γίνει ἀγαθός[21]. Σέ ὅλες τίς διώξεις, τίς ὁποῖες ὑφίσταται ὁ πιστός ἔχει συναγωνιστή τόν ἀγωνοθέτη, τόν διοργανωτή τοῦ ἀγώνα γιά τήν πίστη, δηλαδή τόν Χριστό[22]. Αὐτός ἐν τέλει εἶναι καί τό βραβεῖο τοῦ κάθε ἀγωνιζόμενου καί τό στεφάνι τοῦ νικητῆ, εἶναι ἡ ἀγαθή κληρονομιά τοῦ πιστοῦ. Ἄς μή λυπηθοῦμε λοιπόν ὅταν μᾶς καταδιώκουν, ἀλλά περισσότερο ἄς χαροῦμε. Διότι ἄν μᾶς καταδιώκουν ὅσοι εἶναι τιμημένοι στή γῆ, θά φθάσουμε στό οὐράνιο ἀγαθό, ὅπως ἔχει ὑποσχεθεῖ ἐκεῖνος πού εἶπε ὅτι εἶναι μακάριοι, εὐτυχισμένοι, ὅσοι τούς ἔχουν καταδιώξει ἐξ αἰτίας του. Διότι μέ τή χάρη τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀνήκει σ΄ αὐτούς ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

Γ΄. Ἀκολούθως θά δοῦμε ὁρισμένα ἀποσπάσματα σχετιζόμενα μέ τό θέμα τῆς ὑπάρξεως τοῦ κακοῦ στόν κόσμο. Ξεκινοῦμε μέ ἀποσπάσματα ἀπό τό ἔργο τοῦ ἁγίου Βασιλείου ἀρχιεπισκόπου Καισαρείας τοῦ μεγάλου "ὁμιλία ὅτι οὐκ ἔστιν αἴτιος τῶν κακῶν ὁ Θεός", δηλαδή "ὁμιλία γιά τό ὅτι ὁ Θεός δέν εἶναι αἴτιος τῶν κακῶν". Ὁ μέγας Βασίλειος ἐξηγεῖ πῶς ὁ πρωτόπλαστος Ἀδάμ περιέπεσε στό προπατορικό ἁμάρτημα καί ἔγινε αἴτιος τοῦ κακοῦ:

"Ἦταν κάποτε ὁ Ἀδάμ ὑψηλά ὄχι σέ τόπο ἀλλά στήν προαίρεση[23], τότε πού μόλις πῆρε ψυχή καί σήκωσε τό βλέμμα στόν οὐρανό, γέμισε χαρά ἀπ΄ ὅσα εἶδε. Ὑπεραγαποῦσε τόν εὐεργέτη πού τοῦ χάρισε αἰώνια ζωή καί τόν ἀνάπαυσε στίς ἀπολαύσεις τοῦ παραδείσου καί τοῦ ἔδωσε ἐξουσία ὅμοια μέ τῶν ἀγγέλων καί τόν εἶχε κάμει σύντροφο μέ τούς ἀρχαγγέλους καί ἀκροατή τῆς θεϊκῆς φωνῆς. Κι ἐνῷ προστατευόταν μέ ὅλα αὐτά ἀπό τόν Θεό, καί ἀπολάμβανε τά ἀγαθά του, γρήγορα τά χόρτασε ὅλα καί κατά κάποιο τρόπο αὐθαδίασε ἀπό τόν κορεσμό καί προτίμησε αὐτό πού τοῦ φάνηκε χαρωπό στά σάρκινα μάτια του ἀντί γιά τή νοητή ὀμορφιά καί θεώρησε τό γέμισμα τῆς κοιλιᾶς πιό πολύτιμο ἀπό τίς πνευματικές ἀπολαύσεις. Καί ἀμέσως βρέθηκε ἔξω ἀπ΄ τόν παράδεισο, κι ἔξω ἀπό τήν εὐτυχισμένη ἐκείνη διαβίωση. Δέν ἔγινε κακός ἀπό ἀνάγκη, ἀλλά ἀπό ἀπερισκεψία. Γι΄ αὐτό καί ἁμάρτησε ἐξ αἰτίας τῆς κακόβουλης ἀποφάσεως καί πέθανε ἐξ αἰτίας τῆς ἁμαρτίας. "Διότι τό τίμημα τῆς ἁμαρτίας εἶναι ὁ θάνατος." Ἐπειδή ὅσο ἀπομακρυνόταν ἀπό τή ζωή, τόσο προσέγγιζε στόν θάνατο. Ἐπειδή ὁ Θεός εἶναι ζωή καί ἡ στέρηση τῆς ζωῆς εἶναι θάνατος. Ὥστε ὁ Ἀδάμ μέ τήν ἀπομάκρυνσή του ἀπό τόν Θεό κατασκεύασε τόν θάνατό του, ὅπως λέγει ἡ Ἁγία Γραφή: "νά, ὅσοι ἀπομακρύνονται ἀπό ἐσένα θά χαθοῦν" Ἔτσι λοιπόν, δέν δημιούργησε ὁ Θεός τόν θάνατο ἀλλά ἐμεῖς τόν προκαλέσαμε γιά ἐμᾶς μέ τήν κακή μας γνώμη. Ὅμως βέβαια δέν ἐμπόδισε τήν μέσῳ τοῦ θανάτου διάλυση, γιά τίς αἰτίες γιά τίς ὁποῖες ἤδη εἴπαμε, ὥστε νά μή διατηρήσει ἀθάνατη γιά ἐμᾶς τήν ἀρρώστεια[24].

Ἐπίσης ἐξηγεῖ ὁ ἅγιος πατήρ, πώς οἱ φυσικές καταστροφές, γιά τίς ὁποῖες μερικοί ἀπερίσκεπτα κατηγοροῦν τόν Θεό ὡς ἄδικο, εἶναι στ΄ ἀλήθεια ἕνα φάρμακο τοῦ Θεοῦ, τό ὁποῖο ἔχει σκοπό τή μή γενίκευση τῆς κακίας:

"Ὅπως ὁ ἰατρός εἶναι εὐεργέτης, ἀκόμη καί ἄν ἐπιβάλλει κόπους καί πόνους στό σῶμα, ἐπειδή μάχεται τήν ἀσθένεια καί ὄχι τόν ἀσθενή, ἔτσι καί ὁ ἀγαθός Θεός ὁ ὁποῖος οἰκονομεῖ μέ μερικές τιμωρίες τή σωτηρία γιά τό σύνολο. Καί ἐσύ δέν κατηγορεῖς τόν γιατρό, πού ἄλλα σημεῖα τά χειρουργεῖ, ἄλλα τά καυτηριάζει, ἄλλα δέ τά ἀφαιρεῖ παντελῶς ἀπό τό σῶμα, ἀλλά καί χρήματα βεβαίως τοῦ πληρώνεις καί τόν ἀποκαλεῖς σωτῆρα, ἐπειδή σταματᾶ τήν ἀσθένεια ὅταν ἐμφανισθεῖ σέ μικρό μέρος πρίν ἐξαπλωθεῖ σέ ὁλόκληρο τό σῶμα. Ὅταν ὅμως δεῖς πόλη νά ἔχει πέσει ἀπό σεισμό πάνω στούς κατοίκους ἤ καράβι νά ἔχει διαλυθεῖ μέ ὅλους του τούς ἐπιβάτες, τότε δέ διστάζεις νά χρησιμοποιεῖς βλάσφημη γλῶσσα εἰς βάρος τοῦ ἀληθινοῦ γιατροῦ καί σωτήρα. Ἔπρεπε ὅμως νά κατανοήσουμε, ὅτι ὅταν οἱ ἄνθρωποι ἀσθενοῦν ἀπό ἐλαφρές καί θεραπεύσιμες ἀσθένειες, δέχονται τίς ὠφέλειες τῶν φροντίδων. Ὅταν ὅμως ἡ ἀσθένεια ἀποδειχθεῖ ἀνώτερη ἀπό τή θεραπεία, τότε καθίσταται ἀναγκαία ἡ ἀφαίρεση τοῦ ἀχρηστευθέντος μέλους, ὥστε νά μή συνεχίσει ἡ ἀσθένεια νά προχωρεῖ καί φθάσει στά ζωτικά ὄργανα. Ὅπως λοιπόν δέν εἶναι αἴτιος ὁ γιατρός γιά τήν ἐγχείριση καί γιά τήν καυτηρίαση, ἀλλά ἡ ἀσθένεια, ἔτσι καί οἱ ἀφανισμοί τῶν πόλεων ἐπειδή ξεκινοῦν ἀπό τήν ὑπερβολή τῶν ἁμαρτημάτων, ἀπαλλάσσουν τόν Θεό ἀπό κάθε κατηγορία."[25]
 
Ὁ Ρῶσος ὅσιος ἐπίσκοπος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος[26] ἀσκήτευσε ἐπί εἰκοσιοκτώ ἔτη ἔχοντας παραιτηθεῖ ἀπό τό ἐπισκοπικό του ἀξίωμα. Ὅμως δεχόταν στό κελί του καθημερινῶς περί τίς τριάντα ἐπιστολές ἀπό πιστούς ἀπό ὅλη τή Ρωσία καί προσπαθοῦσε νά ἀπαντήσει σέ ὅλες. Ἔτσι ἄφησε στήν ἀνθρωπότητα πολλές χιλιάδες ἐπιστολές πολύτιμη παρακαταθήκη. Γιά τίς δοκιμασίες τῆς ζωῆς, τίς ὁποῖες πολλοί ἄνθρωποι τίς θεωροῦν κακό καί δυστυχία, ὁμιλεῖ ἡ ἑξῆς ἐπιστολή του ἡ ὁποία ἀπευθύνεται σέ κάποιο πιστό, ἀπαντώντας καί στό ἐρώτημα γιατί ὁ Θεός τίς ἐπιτρέπει:

"Λυπᾶμαι πού δέν εἶσθε ἐντελῶς ὑγιής. Εἴθε ὁ Κύριος νά σᾶς χαρίση πλήρη ὑγεία. Ὡστόσο ἡ ἀσθένεια μᾶς διδάσκει τήν ταπείνωση καί τήν ὑποταγή στό θεῖο θέλημα. Ἀνδρίζεσθε καί εὐγνωμονεῖτε τόν Θεό γιά ὅλα. Πιστέψτε ὅτι ὅλα γιά τό συμφέρον μας τά ἐπιτρέπει. Αὐτό ἴσως τώρα δέν τό διακρίνετε, θά τό διαπιστώσετε ὅμως ἀργότερα.

Τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ μαζί σας. Σᾶς συμβαίνουν πολλά δυσάρεστα. Λυποῦμαι γι΄ αὐτό. Δέν μποροῦμε νά βοηθήσουμε τήν κατάσταση παρά μόνο μέ τήν ὑπομονή καί τήν πεποίθηση στήν θεία βοήθεια. Ὅλα προέρχονται ἀπό τόν Θεό, καί τά εὐχάριστα καί τά δυσάρεστα. Γιά ὅλα πρέπει νά εὐχαριστοῦμε. Διότι καί τά δυσάρεστα παραχωροῦνται γιά τό καλό μας: Γιά τήν ταπείνωση, τήν κάθαρσι, τήν σταθερότητα στήν χριστιανική ζωή καί τήν ἐμπιστοσύνη μας στόν Θεό.

Δέν ἐπιτρέπεται νά γογγύζουμε. Ἄς κάνουμε ὑπομονή τήν περίοδο αὐτή καί θά ἔλθουν φωτεινές ἡμέρες. Ἔχετε θάρρος καί ἀγωνισθῆτε στήν προσευχή. Εἶναι πηγή παρηγορίας. Εἶναι φωτισμός στούς λογισμούς καί δύναμις στόν ἀγῶνα.

Οἱ θλίψεις στήν παροῦσα ζωή εἶναι περισσότερες ἀπό τίς χαρές. Ἄλλοτε τίς στέλνει ὁ Θεός γιά νά ξυπνήσουμε ἀπό τόν πνευματικό ὕπνο, νά σταματήσουμε τίς ἁμαρτίες, νά καθαρισθοῦμε μέ τήν μετάνοια. Καί ἄλλοτε τίς στέλνει γιά νά ὑποταχθοῦμε περισσότερο σ΄ Αὐτόν πού ὅλα τά ρυθμίζει. Νά δείξουμε ἀνδρεία καί ὑπομονή δοξάζοντάς Τον. Σέ κάποια ἀπ΄ αὐτές τίς αἰτίες ὀφείλονται καί οἱ δικές σας θλίψεις. Ἐξετάζετε λοιπόν τόν ἑαυτό σας, εἰρηνεύετε καί ἐμπιστεύεσθε στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τό σοφό καί ἅγιο.

Σᾶς κυνηγᾶ ἡ μία συμφορά μετά τήν ἄλλη. Ξέρετε τί σημαίνει αὐτό; Ὁ Θεός σᾶς θυμήθηκε! Δέν εἶναι συνηθισμένο νά σκέπτεται κανείς ἔτσι, ἀλλ΄ αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια. Καί σᾶς θυμήθηκε ὁ Θεός ὄχι μέ ὀργή, ἀλλά μέ ἔλεος. Βέβαια ἐσεῖς νοιώθετε μόνο τήν στέρηση καί τόν χαμό. Δέν βλέπετε ὅμως τό ἔλεος πού κρύβεται πίσω ἀπ΄ αὐτά καί μέσα σ΄ αὐτά.

Σᾶς συκοφάντησαν ἄδικα; Ὑπομένετε καρτερικά. Θά θεωρηθῆ αὐτό ἐπιτίμιο γιά ἐκεῖνα πού πραγματικά φταῖτε. Ἀπό τήν ἄποψι αὐτή ἡ συκοφαντία εἶναι μιά πρόνοια τοῦ Θεοῦ γιά σᾶς. Πρέπει λοιπόν νά ἔχετε εἰρήνη μέ τούς συκοφάντες σας, ὅσο κι ἄν αὐτό σᾶς φαίνεται δύσκολο.

Ἡ ὑγεία σας κλονίσθηκε. Κλονισμένη ὑγεία μπορεῖ νά σημαίνη καί κλονισμένη σωτηρία, ὅταν ἀπό τά χείλη τοῦ ἀσθενοῦς ἀκούγονται γογγυσμοί καί κραυγές ἀπελπισίας. Εἴθε ὁ Κύριος νά σᾶς βοηθήση ν΄ ἀπαλλαγῆτε ἀπό τήν συμφορά αὐτή.

Ἡ ὑγεία καί ἡ ἀρρώστεια εἶναι καί τά δύο μέσα σωτηρίας, ὅταν τά ἐκμεταλλευόμαστε μέ τό πνεῦμα τῆς πίστεως στόν Θεό πού μᾶς ἀγαπᾶ καί προνοεῖ γιά μᾶς. Τά ἴδια ὅμως εἶναι καί μέσα καταστροφῆς, ὅταν τ΄ ἀντιμετωπίζουμε μέ λανθασμένη νοοτροπία.

Συμφιλιωθῆτε λοιπόν μέ τήν δοκιμασία σας. Ὑπομείνετέ την μέ ὑποταγή στόν Κύριο, πιστεύοντας ὅτι ἔτσι θά εὐεργετηθῆτε καί σεῖς καί οἱ οἰκεῖοι σας.

Θημηθῆτε καί τήν καρτερία τῶν ἁγίων μαρτύρων, οἱ ὁποῖοι μετά τά βασανιστήρια παρέμεναν στήν φυλακή πέντε, δέκα ἤ καί εἴκοσι ἀκόμη χρόνια ἔχοντας ἀνακούφισι καί ἀπόλαυσι τήν ζωντανή ἐλπίδα τοῦ παραδείσου."[27]

Δ΄. Ὁ "φάκελος μαθήματος" τῆς Β΄ γυμνασίου περιλαμβάνει καί τό θέμα "γενοκτονίες"[28]. Ὅμως γιά τό σοβαρότατο ἱστορικό γεγονός τῆς ἐξοντώσεως μεγάλου μέρους τῶν χριστιανῶν τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης καί τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, Ἑλλήνων, Ἀρμενίων καί Ἀσσυρίων κατά τήν περίοδο ἀπό τό 1913 ἕως καί τό 1923, γεγονός τό ὁποῖο συνήθως ὀνομάζουμε μικρασιατική καταστροφή, περιέχει μόνο ἕνα τραγούδι ἑννέα στίχων, τό ὁποῖο ὁμιλεῖ ἐμμέσως γιά τό ἐν λόγῳ ἔγκλημα κατά τῆς ἀνθρωπότητας. Γιά νά βοηθήσουμε τούς συναδέλφους ὥστε νά ἔχουν μία πληρέστερη εἰκόνα αὐτῆς τῆς τραγικῆς σειρᾶς γεγονότων καί νά διδάξουν μέ προσοχή καί πατερική διάκριση στούς μαθητές μας, ἀνάλογα μέ τήν ἡλικία καί τήν ἀντιληπτικότητά τους, κάποια σχετικά ἀποσπάσματα, παραπέμπουμε στό ἑξῆς δημοσίευμά μας, τό ὁποῖο βρίσκεται ἀναρτημένο σέ διάφορες ἰστοσελίδες καί ἰστολόγια: "Αὔγουστος 1922: Ἡ κορύφωση τῆς τραγωδίας τῶν χριστιανῶν τῆς Μικρᾶς Ἀσίας."[29]

Ε΄. Ἀκολούθως παραθέτουμε ἀποσπάσματα ἀπό τή διδασκαλία ὁρισμένων γερόντων τῆς ὀρθοδοξίας, οἱ ὁποῖοι ἔζησαν, μόνασαν καί δίδαξαν κατά τόν εἰκοστό αἰώνα. Τά ἀποσπάσματα δύναται νά χρησιμοποιεῖ ὁ διδάσκων, τόσο ὅταν διδάσκει γιά τή μαρτυρία τῆς ὀρθοδοξίας στόν σύγχρονο κόσμο, ὅσο καί ὅταν διδάσκει ἄλλα ἐπί μέρους θέματα, ὅπως γάμος καί οἰκογένεια, ἀγάπη, ἀνεξικακία, ταπείνωση, μετάνοια καί ἐξομολόγηση κ.λπ.

Ἀπό τόν ὅσιο γέροντα Πορφύριο τόν Καυσοκαλυβίτη[30] ἐπιλέξαμε κατ΄ ἀρχήν ἕνα ἀπόσπασμα, τό ὁποῖο θά ἦταν δυνατόν νά χρησιμοποιηθεῖ σέ θέματα οἰκογένειας καί ἀγωγῆς τῶν παιδιῶν. Πρέπει νά τονίσουμε, ὅτι ἀπό τό αὐτό πνεῦμα ἐμφορεῖται καί ἀπόσπασμα τοῦ ὁσίου γέροντος Παϊσίου, τό ὁποῖο παραθέτουμε κατωτέρω:

"Ἡ ἀγωγή τῶν παιδιῶν ἀρχίζει ἀπ΄ τήν ὥρα τῆς συλλήψεώς τους. Τό ἔμβρυο ἀκούει κι αἰσθάνεται μέσα στήν κοιλιά τῆς μητέρας του. Ναί, ἀκούει καί βλέπει μέ τά μάτια τῆς μητέρας. Ἀντιλαμβάνεται τίς κινήσεις καί τά συναισθήματά της, παρόλο πού ὁ νοῦς του δέν ἔχει ἀναπτυχθεῖ. Σκοτεινιάζει τό πρόσωπο τῆς μάνας, σκοτεινιάζει κι αὐτό. Νευριάζει ἡ μάνα, νευριάζει κι αὐτό. Ὅ,τι αἰσθανεται ἡ μητέρα, λύπη, πόνο, φόβο, ἄγχος κ.λπ., τά ζεῖ κι αὐτό. Ἄν ἡ μάνα δέν τό θέλει τό ἔμβρυο, ἄν δέν τό ἀγαπάει, αὐτό τό αἰσθάνεται καί δημιουργοῦνται τραύματα στήν ψυχούλα του, πού τό συνοδεύουν σ΄ ὅλη του τή ζωή. Τό ἀντίθετο συμβαίνει μέ τ΄ ἅγια συναισθήματα τῆς μάνας. Ὅταν ἔχει χαρά, εἰρήνη, ἀγάπη στό ἔμβρυο, τά μεταδίδει σ΄ αὐτό μυστικά, ὅπως συμβαίνει μέ τά γεννημένα παιδιά."[31]

Γιά τόν θεῖο ἔρωτα, τήν προσευχή, τήν ἀγάπη, καί τήν ταπείνωση ὁμιλεῖ τό ἀπόσπασμα τοῦ ἰδίου ὁσίου γέροντος:

"Νά ἔχετε συνέχεια τή μνήμη τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι ὁ νοῦς σας θ΄ ἀποκτήσει εὐλυγισία. Ἡ εὐλυγισία τοῦ νοῦ ἔρχεται ἀπ΄ τήν ἐγρήγορση. Ἐγρήγορση εἶναι ὁ ἔρως γιά τόν Θεό. Εἶναι νά ἔχεις πάντα στό νοῦ καί στήν καρδιά σου τόν Χριστό, ἔστω κι ἄν κάνεις ἄλλες δουλειές. Θέλει ἔρωτα πρός τόν Χριστό, λαχτάρα. Μνήμη Θεοῦ θ΄ ἀποκτήσετε μέ τήν εὐχή, "Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ...", μέ τίς προσευχές τῆς Ἐκκλησίας, μέ τούς ὕμνους, μέ τό νά φέρνετε στό νοῦ σας τίς ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ καί χωρία ἀπ΄ τήν Ἁγία Γραφή κι ἀπό ἄλλα πνευματικά βιβλία. Αὐτό, βέβαια, θέλει ἀγαθή προαίρεση· δέν γίνεται μέ ἐξαναγκασμό ἀλλά κυρίως διά τῆς θείας χάριτος. Ἡ θεία χάρις ὅμως, θέλει τίς προϋποθέσεις, τήν ἀγάπη καί τήν ταπείνωση."[32]

Γιά τήν ἀρετή τῆς ἀνεξικακίας μᾶς ὁμιλεῖ ἐδῶ ὁ ὅσιος γέρων Πορφύριος:

"Νά προσέχομε νά μήν ἀγανακτοῦμε γιά τούς ἀνθρώπους πού μᾶς βλάπτουν· μόνο νά προσευχόμαστε γι΄ αὐτούς μέ ἀγάπη. Ὅ,τι κι ἄν κάνει ὁ συνάνθρωπός μας, ποτέ νά μή σκεπτόμαστε κακό γι΄ αὐτόν. Πάντοτε νά εὐχόμαστε ἀγαπητικά. Πάντοτε νά σκεπτόμαστε τό καλό. Βλέπετε τόν πρωτομάρτυρα Στέφανο. Εὐχόταν: "Κύριε, μή στήσῃς αὐτοῖς τῆν ἁμαρτίαν ταύτην". Τό ἴδιο πρέπει νά κάνομε κι ἐμεῖς"[33]

Ἀπό τόν ὅσιο γέροντα Παΐσιο τόν ἁγιορείτη ἐπιλέξαμε κατ΄ ἀρχήν ἕνα ἀπόσπασμα ἀφορόν στήν ἐντός τοῦ γάμου συμβίωση τῶν συζύγων καί μπορεῖ ὁ διδάσκων νά τό χρησιμοποιεῖ, ὅταν διδάσκει θέματα σχετικά μέ τήν οἰκογένεια:

"Μοῦ λένε μερικοί ἄνδρες: "Δέν συμφωνῶ μέ τήν γυναίκα μου· εἴμαστε ἀντίθετοι χαρακτῆρες. Ἄλλος χαρακτήρας ἐκείνη, ἄλλος ἐγώ! Πῶς κάνει τέτοια παράξενα πράγματα ὁ Θεός; Δέν θά μποροῦσε νά οἰκονομήση μερικές καταστάσεις ἔτσι, ὥστε νά ταιριάζουν τά ἀνδρόγυνα, γιά νά μποροῦν νά ζοῦν πνευματικά;". "Δέν καταλαβαίνετε, τούς λέω, ὅτι μέσα στήν διαφορά τῶν χαρακτήρων κρύβεται ἡ ἁρμονία τοῦ Θεοῦ; Οἱ διαφορετικοί χαρακτῆρες δημιουργοῦν ἁρμονία. Ἀλλοίμονο, ἄν ἤσασταν ἴδιοι χαρακτῆρες! Σκεφθῆτε τί θά γινόταν, ἄν λ.χ. καί οἱ δύο θυμώνατε εὔκολα· θά γκρεμίζατε τό σπίτι. Ἤ, ἄν καί οἱ δύο ἤσασταν ἤπιοι χαρακτῆρες, θά κοιμόσασταν ὄρθιοι! Ἄν ἤσασταν τσιγκούνηδες, θά ταιριάζατε μέν, ἀλλά θά πηγαίνατε καί οἱ δύο στήν κόλαση. Ἄν πάλι ἤσασταν ἁπλοχέρηδες, θά μπορούσατε νά κρατήσετε σπίτι; Θά τό διαλύατε, καί τά παιδιά σας θά γύριζαν στούς δρόμους. Ἕνα στραβόξυλο, ἄν πάρη ἕνα στραβόξυλο, ταιριάζουν μεταξύ τους - ἔτσι δέν εἶναι; Θά σκοτωθοῦν ὅμως σέ μιά μέρα! Γι΄ αὐτό, τί γίνεται; Οἰκονομάει ὁ Θεός ἕνας καλός νά πάρη ἕνα στραβόξυλο, γιά νά βοηθηθῆ, γιατί μπορεῖ νά εἶχε καλή διάθεση, ἀλλά νά μήν εἶχε βοηθηθῆ ἀπό μικρός."[34]

Γιά τό ἴδιο θέμα μᾶς ὁμιλεῖ καί τό ἑπόμενο ἀπόσπασμα, ὅπου τονίζεται ἡ ἀνάγκη συνδέσεως τῆς χριστιανικῆς οἰκογένειας μέ τόν πνευματικό της. Ὁ ὅσιος γέρων ξεκινᾶ ἀπαντώντας στό ἐρώτημα ποιά βιβλία μποροῦν νά βοηθήσουν τούς συζύγους:

Ἐκεῖνο πού βοηθάει τό ἀνδρόγυνο εἶναι νά μή δικαιολογεῖ καθένας τόν ἑαυτό του. Ἄν δικαιολογοῦν τόν ἑαυτό τους, ὅσα πνευματικά βιβλία κι ἄν διαβάσουν, δέν ὠφελοῦνται. Ἄν ἔχουν καλή διάθεση, ἔχουν πνευματικό καί τοῦ κάνουν ὑπακοή, δέν θά ἔχουν προβλήματα. Χωρίς πνευματικό διαιτητή δέν γίνεται. Τό καλύτερο εἶναι νά ἔχουν τά ἀνδρόγυνα τόν ἴδιο πνευματικό. Ὄχι ἄλλον πνευματικό ὁ ἄνδρας καί ἄλλον ἡ γυναίκα. Δύο ξύλα, ἄν τά πελεκήσουν δύο μαραγκοί, ὅπως νομίζει ὁ καθένας, δέν θά μπορέσουν ποτέ νά ἐφαρμόσουν. Ἐνῶ, ὅταν ἔχουν τόν ἴδιο πνευματικό, ὁ πνευματικός πελεκάει τά ἐξογκώματα - τά ἐλαττώματα - τοῦ ἑνός, πελεκάει καί τά ἐξογκώματα τοῦ ἄλλου, καί ἔτσι ἐξομαλύνονται οἱ δυσκολίες. Ἀλλά σήμερα, ἀκόμη καί ἀνδρόγυνα πού ζοῦν πνευματικά, ἔχουν διαφορετικό πνευματικό. Σπάνια ἔχουν καί οἱ δυό τόν ἴδιο πνευματικό, γι΄ αὐτό καί δέν βοηθιοῦνται. Ἔχω ὑπ΄ ὄψιν μου ἀνδρόγυνα πού ταίριαζαν, ἀλλά δέν εἶχαν τόν ἴδιο πνευματικό γιά νά τούς βοηθήση, καί χώρισαν. Καί ἄλλα πού ἐνῶ δέν ταίριαζαν, ἐπειδή εἶχαν τόν ἴδιο πνευματικό, ἔζησαν ἁρμονικά."[35]

Κι ἐδῶ ὁ ὅσιος γέρων Παΐσιος, ὅπως εἴδαμε καί γιά τόν γέροντα Πορφύριο, θεωρεῖ σημαντική τήν σωστή ἀνατροφή, ἡ ὁποία ξεκινᾶ ἤδη ἀπό τήν περίοδο τῆς ἐγκυμοσύνης:

"Ἡ ἀνατροφή τοῦ παιδιοῦ ἀρχίζει ἀπό τήν ἐγκυμοσύνη. Ἄν ἡ μητέρα πού κυοφορεῖ συγχύζεται καί στενοχωριέται, τό ἔμβρυο μέσα στήν κοιλιά της ταράζεται. Ἐνῶ, ὅταν ἡ μάνα προσεύχεται καί ζῆ πνευματικά, τό παιδάκι στήν κοιλιά της ἁγιάζεται. Γι΄ αὐτό ἡ γυναίκα, ὅταν εἶναι ἔγκυος, πρέπει νά λέη τήν εὐχή, νά μελετάη λίγο ἀπό τό Εὐαγγέλιο, νά ψάλλη, νά μήν ἔχη ἄγχος, ἀλλά καί οἱ ἄλλοι νά προσέχουν νά μήν τήν στενοχωροῦν. Τότε τό παιδί πού θά γεννηθῆ θά εἶναι ἁγιασμένο καί οἱ γονεῖς δέν θά ἔχουν πρόβλημα μαζί του, οὔτε ὅταν εἶναι μικρό, οὔτε ὅταν μεγαλώση."[36]

Οἱ γονεῖς πρέπει νά διαπαιδαγωγοῦν τά παιδιά πρός τόν Χριστό, μᾶς διδάσκει ὁ ὅσιος γέρων:

"Οἱ μητέρες, χωρίς νά ζορίζουν τά παιδιά, πρέπει νά τά μαθαίνουν ἀπό μικρά νά προσεύχονται. Στά χωριά τῆς Καππαδοκίας οἱ κάτοικοι ζοῦσαν ἔντονα τήν ἀσκητική παράδοση. Πήγαιναν μέ τά παιδιά τους στά ἀσκητήρια καί ἐκεῖ ἔκαναν μετάνοιες καί προσεύχονταν μέ δάκρυα, καί ἔτσι μάθαιναν καί τά παιδιά νά προσεύχωνται. Οἱ Τσέτες[37], ὅταν πήγαιναν τό βράδυ νά τούς ληστέψουν, περνοῦσαν ἔξω ἀπό τά ἐκκλησάκια, ἄκουγαν κλάματα καί ἀποροῦσαν. "Καλά, τί γίνεται; ἔλεγαν. Αὐτοί τήν ἡμέρα γελᾶνε καί τήν νύχτα κλαῖνε;". Δέν μποροῦσαν νά καταλάβουν τί συμβαίνει.

[...]

Οἱ γονεῖς πρέπει νά βοηθοῦν μέ διάκριση τά παιδιά ἀπό μικρά νά πλησιάσουν στόν Χριστό καί νά ζήσουν ἀπό μικρά τίς ἀνώτερες χαρές, τίς πνευματικές. Ὅταν ἀρχίσουν νά πηγαίνουν στό σχολεῖο, πρέπει σιγά-σιγά νά τά μάθουν νά μελετοῦν κάποιο πνευματικό βιβλίο καί νά τά βοηθοῦν νά ζοῦν πνευματικά. Τότε θά εἶναι ἀγγελούδια καί μέ τήν προσευχή τους θά ἔχουν μεγάλη παρρησία πρός τόν Θεό."[38]

Ἀπό τόν ἴδιο ὅσιο πατέρα ἐπιλέξαμε ἕνα ἀπόσπασμα, τό ὁποῖο ὁμιλεῖ γιά τό χρέος τῶν τέκνων νά φροντίζουν ἐν τέλει τούς γέρους γονεῖς τους καί μάλιστα χωρίς νά γογγύζουν:

"Πῶς κατάντησε ὁ κόσμος! Καί στά Φάρασα καί στήν Ἥπειρο[39] γηροκομοῦσαν ἀκόμη καί τά ζῶα. Καλά τά μουλάρια, ἀλλά καί αὐτά τά ζῶα πού τό κρέας τους τρωγόταν δέν τά ἔσφαζαν. Τά γέρικα βόδια λ.χ. μέ τά ὁποῖα ὄργωναν, τά σέβονταν, τά περιποιοῦνταν, τά γηροκομοῦσαν, γιατί ἔλεγαν: "Φάγαμε ψωμί ἀπό αὐτά". Δηλαδή τά ζῶα πού ἦταν ἐργατικά καί δούλευαν στό χωράφι εἶχαν καί καλά γεράματα. Καί τότε οἱ ἄνθρωποι δέν εἶχαν τά μέσα πού ἔχουν σήμερα. Ἔπρεπε μέ τόν χειρόμυλο νά ἀλέθουν τό ρόβι, νά τό κάνουν ψιλό, γιά νά μπορῆ τό καημένο νά τό φάη. Ὁ σημερινός ὅμως κόσμος ξέφυγε· ἀνθρώπους δέν γηροκομοῦν, ποῦ νά γηροκομήσουν τά ζῶα!

[...]

Πολλά ἀνδρόγυνα δυσανασχετοῦν γιά τίς δυσκολίες πού ἀντιμετωπίζουν στήν οἰκογένειά τους ἀπό τίς ἰδιοτροπίες καί τήν γκρίνια τῶν παππούδων πού γηροκομοῦν. Ξεχνοῦν τίς ἀταξίες πού ἔκαναν οἱ ἴδιοι ἤ τή γκρίνια καί τίς παραξενιές πού εἶχαν, ὅταν ἦταν παιδιά. Δέν θυμοῦνται πού δέν ἄφηναν τούς γονεῖς τους νά ἡσυχάσουν μέ τά κλάματα καί τά καμώματά τους."[40]

Στό ἐρώτημα πῶς νά φέρεται κάποιος, ὁ ὁποῖος ἀδικεῖται, μέ τό ὁποῖο ἐρώτημα εἴδαμε πρωτύτερα ὅτι ἐπίσης ἀσχολήθηκε καί ὁ ὅσιος Θεοφάνης ὁ ἔγκλειστος, ἀπαντᾶ καί ὁ ὅσιος Παΐσιος ἐπ΄ ἀφορμῇ κάποιου πιστοῦ, ὁ ὁποῖος τοῦ δήλωσε ὅτι ὅταν τόν ἀδικοῦν ἡ καρδιά του σκληραίνει. Ἀπαντᾶ λοιπόν ὁ γέρων:

"Γιά νά μή σκληραίνη, ποτέ νά μή σκέφτεσαι ὅτι φταίει ἤ πόσο φταίει ὁ ἄλλος πού σέ ἀδικεῖ, ἀλλά πόσο φταῖς ἐσύ. Βλέπεις, ὅταν οἱ ἄνθρωποι μαλώνουν μεταξύ τους, ὅλοι τους λένε ὅτι ἔχουν δίκαιο, μόνον πού παίρνουν περισσότερο δίκαιο ἀπ΄ ὅσο δικαιοῦνται, γι΄ αὐτό καί διαφωνοῦν συνέχεια. Πηγαίνουν στήν ἀστυνομία π.χ., καί ὁ καθένας λέει: "μέ ἔδειρε ὁ τάδε" - δέν λέει πόσο τόν ἔδειρε αὐτός! - καί τοῦ κάνει μήνυση. Ἄν σκεφτόμασταν ὅτι ὁ πιό ἀδικημένος εἶναι ὁ Χριστός, θά δεχόμασταν μέ χαρά τήν ἀδικία."[41]

Γιά τό ὅτι ἡ καλή πράξη δέν πρέπει νά γίνεται μέ ὑπολογισμό καί μέ προσδοκία ἀνταμοιβῆς μᾶς ὁμιλεῖ ὁ ὅσιος γέρων στό ἀκόλουθο ἀπόσπασμα:

"Νά μή κάνουμε τό καλό μέ ὑπολογισμό, γιά νά πάρουμε μισθό, ἀλλά νά ἀγωνιζώμαστε ἀπό ἀγάπη γιά τόν Χριστό· νά προσέχουμε νά μήν ἔχη μέσα τό ἀνθρώπινο στοιχεῖο, φιλαυτία, ἰδιοτέλεια κ.λπ. Νά ἔχουμε στόν νοῦ μας ὅτι ὁ Χριστός μᾶς βλέπει, μᾶς παρακολουθεῖ, καί νά προσπαθοῦμε νά μή Τόν στεναχωροῦμε. Διαφορετικά ξεφτίζει καί ἡ πίστη μας καί ἡ ἀγάπη μας."[42]

Ὅτι εἶναι ἀπαραίτητο ὁ χριστιανός νά ἐπιμελεῖται τήν ὑγεία τῆς συνειδήσεώς του μᾶς φανερώνουν οἱ ἀκόλουθες διδαχές τοῦ ὁσίου γέροντος:

"Ὅταν ὁ ἄνθρωπος δέν παρακολουθῆ τόν ἑαυτό του καί δέν ξεσκονίζη τήν συνείδησή του, ἡ συνείδησή του πιάνει σιγά-σιγά πουρί καί γίνεται ἀναίσθητος. Ἁμαρτάνει καί εἶναι σάν νά μή συμβαίνει τίποτε.

[...]

Ὁ ἄνθρωπος γιά νά εἶναι σίγουρος ὅτι αὐτό πού κάνει εἶναι αὐτό πού τοῦ λέει ἡ συνείδησή του, πρέπει νά παρακολουθῆ τόν ἑαυτό του καί νά τόν ἐκθέτη στόν πνευματικό του. Γιατί μπορεῖ νά ἔχη καταπατήσει τήν συνείδησή του καί νά νομίζη ὅτι πάει καλά. Ἤ νά ἔχη φτιάξει λανθασμένη συνείδηση καί ἐνῶ ἔχει κάνει ἔγκλημα, νά νομίζη ὅτι ἔκανε εὐεργεσία. Ἤ, ἀκόμη, νά ἔχη τήν συνείδησή του ὑπερευαίσθητη καί νά πάθη ζημιά."[43]

Γιά τή μετάνοια καί τήν ἐξομολόγηση ὁμιλοῦν τά ἑπόμενα δύο ἀποσπάσματα, τά ὁποῖα ἐπιλέξαμε ἀπό τόν ἀνεξάντλητο πνευματικό πλοῦτο τοῦ ὁσίου γέροντος. Σέ ἐρώτημα ἐάν εἶναι σωστή ἡ σκέψη τοῦ πιστοῦ ὁ ὁποῖος πιστεύει μέσα του ὅτι ὁ Χριστός θά τοῦ φερθεῖ μέ ἐπιείκεια, ἀπαντᾶ ὁ ὅσιος:

"Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἔχη μεγάλη ταπείνωση, ἀναγνωρίζη τό σφάλμα του, αἰσθάνεται τήν ἐνοχή του σέ μεγάλο βαθμό καί ὑποφέρη, τότε ὁ Χριστός θά φερθῆ μέ ἐπιείκεια καί θά τόν συγχωρήση. "Παιδί μου, θά τοῦ πῆ, μήν τό σκέφτεσαι πιά· πάει ἔληξε". Ἄν ὅμως δέν συναισθάνεται τήν ἐνοχή του καί ἀναπαύη τόν λογισμό του ὅτι ὁ Χριστός θά φερθῆ μέ ἐπιείκεια καί εὐσπλαχνία, αὐτό εἶναι πολύ ἐπικίνδυνο. Δηλαδή ὁ Χριστός θά βραβεύση τούς ἁμαρτωλούς;"[44]

"Μέ τήν ἐξομολόγηση πετάει ὁ ἄνθρωπος ἀπό μέσα του ὅ,τι ἄχρηστο ἔχει καί καρποφορεῖ πνευματικά. Μιά μέρα ἔσκαβα τόν κῆπο μου, γιά νά φυτέψω λίγες ντοματιές. Ἐκείνη τήν ὥρα ἦρθε κάποιος καί μοῦ λέει: "Τί κάνεις, Γέροντα;". "Τί νά κάνω; τοῦ λέω, ἐξομολογῶ τόν κῆπο μου". Καλά, Γέροντα, μοῦ λέει, χρειάζεται καί ὁ κῆπος ἐξομολόγηση; "Ἀσφαλῶς χρειάζεται. Ἔχω διαπιστώσει πώς ὅταν τόν ἐξομολογῶ, βγάζω δηλαδή ἔξω τίς πέτρες, ἀγριάδες, ἀγκάθια κ.λπ., τότε βγάζει ἐπίσημα κηπευτικά, ἀλλιῶς οἱ ντομάτες γίνονται κιτρινιάρικες, καχεκτικές!"[45]

Τελευταῖο ἀπόσπασμα ἀπό τόν ὅσιο Παΐσιο διαλέξαμε ἕνα σχετικό μέ τήν ἀρετή τῆς διακρίσεως. Ὅσα λέγει ἐδῶ ὁ γέρων ἀφοροῦν τόν πνευματικό, ὅμως ἐφαρμόζουν ἄριστα καί στόν ἐκπαιδευτικό, διότι καί ἐκεῖνος ἔχει νά κάνει μέ ψυχές ἀνθρώπων, τίς ὁποῖες ὀφείλει νά τίς βοηθήσει νά ἀναπτυχθοῦν ἐν Χριστῷ:

"Χρειάζεται διάκριση καί ξανά διάκριση, ὅταν ἔχη κανείς νά κάνη μέ ψυχές. Στήν πνευματική ζωή δέν ὑπάρχει μία συνταγή, ἕνας κανόνας. Ἡ κάθε ψυχή ἔχει τήν δική της ποιότητα καί χωρητικότητα. Ὑπάρχουν δοχεῖα μέ μεγάλη χωρητικότητα καί δοχεῖα μέ μικρή χωρητικότητα. Ἄλλα εἶναι πλαστικά καί δέν ἀντέχουν πολύ καί ἄλλα εἶναι μεταλλικά καί ἀντέχουν. Ὅταν ὁ πνευματικός γνωρίση τήν ποιότητα καί τήν χωρητικότητα τῆς ψυχῆς, θά ἐνεργῆ ἀνάλογα μέ τίς δυνατότητες καί μέ τήν κληρονομικότητα πού ἔχει, καί μέ τήν πρόοδο πού ἔχει κάνει. Ἡ συμπεριφορά του θά εἶναι ἀνάλογη μέ τήν κατάσταση στήν ὁποία βρίσκεται ὁ ἐξομολογούμενος, μέ τήν ἁμαρτία πού ἔκανε, καί μέ ἕνα σωρό ἄλλα. Στόν ἀναιδῆ θά προσέξη νά μή δίνη δικαίωμα γιά ἀναίδεια. Τήν εὐαίσθητη ψυχή θά κοιτάξη πῶς νά τήν βοηθήση νά ἀντιμετωπίση μέ ἀνδρισμό τά προβλήματά της."[46]

Ἀπό τή γενικότερη ἁγιορειτική ἀσκητική παράδοση ἐπιλέξαμε τά ἑξῆς ἀποφθέγματα τοῦ γέροντος Ἀνθίμου τοῦ Ἀγιαννανίτου[47], τά ὁποῖα ὁμιλοῦν γιά τήν ἀγάπη, τήν ἀνεξικακία, τήν ταπείνωση, τή μακροθυμία καί τήν προσευχή:

"Ὁ παπα-Ἄνθιμος ὁ Ἀγιαννανίτης, ὁ Πνευματικός, συμβούλευε: "Πρόσεχε, παιδί μου, διότι ἡ κακία ὑποβιβάζει τόν ἄνθρωπο στήν κτηνώδη κατάσταση τῶν θηρίων, στά ὁποῖα ἐπικρατεῖ τό δίκαιο τοῦ ἰσχυροτέρου, ἐνῶ ἡ ἀγάπη μᾶς οἰκοδομεῖ καί μᾶς ἀνεβάζει στό ὕψος τῆς ὁλοκλήρωσης ὅλων τῶν ἀρετῶν πρός μίμηση τῶν ἀγγελικῶν δυνάμεων.

Ἡ ταπείνωση εἶναι τό θεμέλιο, πάνω στό ὁποῖο οἰκοδομοῦνται ὅλες οἱ ἀρετές, ἔχοντας ὡς ἐπισφράγισμα τήν ἀγάπη.

Τό πάθος τοῦ θυμοῦ εἶναι ἡ φωτιά, ἡ ὁποία καίει τούς νέους βλαστούς τῶν ἀρετῶν καί δέν ἐπιτρέπει τήν ἀνάπτυξή τους. Ὁ θυμός εἶναι ἕνα ἀπό τά τέκνα τοῦ καταραμένου πάθους τῆς ὑπερηφανείας.

Ἡ προσευχή μᾶς ἑνώνει μέ τόν Θεό, ὅταν προσφέρεται ἀπό ψυχή καθαρή ἀπό πάθη, καί ὅταν ὁ νοῦς μας ἔχη περιορίσει τόν περισπασμό ἀπό τίς μέριμνες τοῦ κόσμου.

Ἡ ἀγάπη μας φανερώνεται ὄχι ὅταν ἀγαποῦμε αὐτούς πού μᾶς ἀγαποῦν, ἀλλά κυρίως ὅταν ἀγαποῦμε ὅσους μᾶς ἐχθρεύονται.

Ὁ καλύτερος δάσκαλος τῶν ἀρετῶν εἶναι τό φωτεινό παράδειγμα τῆς ἐνάρετης ζωῆς, ἐνῶ τά λόγια, ὅσο σοφά κι ἄν εἶναι, ὅταν δέν προφέρονται μέσα ἀπό τό βίωμα, εἶναι καρπός ὑποκρισίας."[48]

Στ΄. Ἡ προσευχή τῆς ὀρθοδοξίας εἶναι τό τελευταῖο θέμα τό ὁποῖο θά μᾶς ἀπασχολήσει ἐδῶ. Θά δοῦμε σέ ἀπόδοση στή σύγχρονη ἑλληνική ἕνα ἀπόσπασμα ἀπό τό ἔργο τοῦ ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης, θαυμάσιο ἔργο καί αὐτό ὅπως ὅλα ὅσα βγῆκαν ἀπό τή γραφίδα του, "Λόγοι εἰς τήν προσευχήν". Ἀποτελεῖται ἀπό πέντε λόγους καί ἀναλύει τήν Κυριακή προσευχή. Στό ἀκολουθοῦν ἀπόσπασμα ἐξηγεῖ ὁ ἱερός πατήρ τί προσφέρει ἡ προσευχή στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου:

"...μέ τήν προσευχή ἐπιτυγχάνεται ἡ προσέγγιση τοῦ Θεοῦ. Κι ὅποιος εἶναι ἑνωμένος μέ τό Θεό, ἔχει χωρισθεῖ ἀπό τό διάβολο. Ἡ προσευχή εἶναι φύλακας τῆς σωφροσύνης, χαλιναγωγεῖ τό θυμό, καταστέλλει τήν ὑπερηφάνεια, καθαρίζει ἀπό τή μνησικακία, διώχνει τό φθόνο, καταργεῖ τήν ἀδικία, ἐπανορθώνει τήν ἀσέβεια. Ἡ προσευχή εἶναι δύναμη τῶν σωμάτων, φέρνει χαρά στό σπίτι, χορηγεῖ εὐνομία στήν πόλη, παρέχει ἰσχύ στήν ἐξουσία, δίνει τή νίκη κατά τή διάρκεια τοῦ πολέμου, ἐξασφαλίζει τήν εἰρήνη, ξαναενώνει τούς χωρισμένους, διατηρεῖ στή θέση τους τούς ἑνωμένους. Ἡ προσευχή εἶναι τό ἐπισφράγισμα τῆς παρθενίας, ἡ πιστότητα τοῦ γάμου, ὅπλο στούς ὁδοιπόρους, φύλακας ὅσων κοιμοῦνται, θάρρος τῶν ξύπνιων, στούς γεωργούς φέρνει τήν εὐφορία, στούς ναυτιλλομένους χαρίζει τή σωτηρία. Ἡ προσευχή γίνεται συνήγορος τῶν δικαζομένων, ἐλευθερία τῶν φυλακισμένων, ἀνάπαυση τῶν κουρασμένων, παρηγοριά τῶν λυπημένων, χαρά γιά τούς χαρούμενους, παρηγοριά στούς πενθοῦντες, δόξα γι΄ αὐτούς πού ἔρχονται σέ γάμο, γιορτή στά γενέθλια, σάβανο γι΄ αὐτούς πού πεθαίνουν. Ἡ προσευχή εἶναι συνομιλία μέ τό Θεό, θεωρία τῶν ἀοράτων, πληροφόρηση γιά ὅσα ἐπιθυμοῦμε, ὁμοτιμία μέ τούς ἀγγέλους, προκοπή στά καλά ἔργα, ἀποτροπή ἀπό τά κακά, διόρθωση γιά κείνους πού ἁμαρτάνουν, ἀπόλαυση τῶν παρόντων ἀγαθῶν, ὑπόσταση τῶν ἀγαθῶν τοῦ μέλλοντος."[49]

Γιά τήν ρωμαιοκαθολική προσευχή, γιά τούς ρωμαιοκαθολικούς ἁγίους καί θεολόγους οἱ ὁποῖοι τήν προωθοῦν, ὅσο καί γιά τά σφάλματα τά ὁποῖα τή χαρακτηρίζουν, ἔχουμε σαφῶς διατυπωμένες γνῶμες τῶν Ρώσων ἁγίων καί ἐπισκόπων Θεοφάνους τοῦ ἐγκλείστου[50] καί Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ[51]:

"Ὁ ἐπίσκοπος Θεοφάνης γνώριζε πολύ καλά τό δυτικό μυστικισμό. Μ΄ ὅλο ὅμως πού δέ συμφωνοῦσε καθόλου μαζί του, τόν ἀντιμετώπιζε μᾶλλον συγκαταβατικά. Κι αὐτό σέ ἀντίθεση μέ τόν ἄλλον ἅγιον ἐπίσκοπο, τόν Ἰγνάτιο Μπριαντσανίνωφ, πού καταδίκαζε μέ αὐστηρότητα τόν δυτικό μυστικισμό, ἐπειδή χρησιμοποιοῦσε ἀνεξέλεγκτα τή φαντασία στήν προσευχή. Ὁ Ἰγνάτιος ἔγραφε γιά τή Μίμηση τοῦ Θωμᾶ Κεμπησίου[52]: "Προσπαθεῖ νά ὁδηγήσει τόν ἀναγνώστη ἄμεσα στήν ἕνωση μέ τό Θεό, χωρίς προηγουμένως νά καθαρθεῖ μέ τή μετάνοια. Τό βιβλίο αὐτό ἑπομένως ἐμπνέει εὐχαρίστηση καί ἡδονή σ΄ ἐκείνους πού εἶναι ἀπροετοίμαστοι καί ἀδαεῖς στά δόγματα τῶν ἁγίων πατέρων τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καί δέν ἔχουν ἐξοικειωθεῖ μέ τή μετάνοια. Τή μίμηση ἀγαποῦν ἰδιαίτερα οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι πού εἶναι αἰχμάλωτοι τῶν αἰσθήσεών τους. Ἔτσι μπορεῖ νά εὐχαριστηθεῖ κανείς χωρίς ν΄ ἀπαλλαγεῖ ἀπό τή φιληδονία".

Σκληρότερος ἦταν ὁ ὅσιος Ἰγνάτιος πρός τόν Ἰγνάτιο Λογιόλα καί τόν Φραγκίσκο τῆς Ἀσίζης πού τούς θεωροῦσε πλανεμένους.

Ὁ ὅσιος Θεοφάνης πίστευε ὅτι εἶναι δυνατό νά ὠφελεῖται κανείς ἀπό τήν ἀνάγνωση πνευματικῶν βιβλίων πού γράφτηκαν ἀπό καθολικούς συγγραφεῖς, ἀλλά συμβούλευε νά γίνεται ἡ ἀνάγνωσή τους μέ πολλή προσοχή: Ἔγραφε γιά παράδειγμα κάπου:

"Οἱ καθολικοί ἔχουν πολλούς ταπεινούς καί φίλεργους συγγραφεῖς, ὅπως καί οἱ προτεστάντες. Τίς ἀλήθειες πού εἶναι κοινές γιά ὅλους τούς χριστιανούς τίς ἐκθέτουν καλά. Ἔτσι μποροῦμε νά χρησιμοποιοῦμε κάποια ἀπό τά ἔργα τους, ὄχι ὅμως "μέ δεμένα μάτια", χωρίς δηλαδή νά προσπαθοῦμε νά διακρίνουμε ποῦ εἶναι ἡ ἀλήθεια καί ποῦ ἐλλοχεύει τό ψέμα κι ἡ πλάνη"[53].

Βλέπουμε λοιπόν, ὅτι ὁ μέν ὅσιος Ἰγνάτιος ἀπορρίπτει ἐξ ὁλοκλήρου ἔχοντας πρῶτα μελετήσει ἐντελεχῶς καί διαπιστώσει τά νοσογόνα σημεῖα, ὁ δέ ὅσιος Θεοφάνης δέχεται ἐκλεκτική μελέτη ὑπό τήν προϋπόθεση νά ἔχουμε τή διάκριση νά ξεχωρίζουμε τήν ἀλήθεια ἀπό τό ψεῦδος. Σέ καμμία ὅμως περίπτωση δέν ὑπῆρξε ὀρθόδοξος ἅγιος ἤ ἀσκητής, ὁ ὁποῖος νά ἐπιχείρησε νά ἐξισώσει ἤ νά ταυτίσει μέ τήν προσευχή τῆς ὀρθοδοξίας τίς μετά τό σχῖσμα ἀπόπειρες τῶν ρωμαιοκαθολικῶν πρός ἀποκατάσταση τῆς πνευματικῆς τους ζωῆς.

[1] Ἐννοεῖται, ὅτι ὅσα ἐδῶ προτείνουμε δέν ἐξαντλοῦν κατά κανένα τρόπο τούς θησαυρούς τῶν πατερικῶν ἔργων γιά τά θέματα στά ὁποῖα ἀφοροῦν. Ἀποτελοῦν ἁπλῶς σύντομες προτάσεις γιά σχολική χρήση.

[2] Ἔζησε τόν ΙΔ΄ αἰώνα, κατά προσέγγιση 1322-1392

[3] Ἁγίου Νικολάου Καβάσιλα, Ἑρμηνεία τῆς Θείας Λειτουργίας, Μετάφραση Ἀντ. Γ. Γαλίτης, Β΄ ἔκδοση, ἐκδ. Τό περιβόλι τῆς Παναγίας, Θεσσαλονίκη 1991, σ. 21.

[4] ἔνθ΄ ἀνωτέρω, σ. 125.

[5] 1809-1852.

[6] Νικολάϊ Γκόγκολ, Στοχασμοί στή θεία λειτουργία, ἐκδ. Ἱερά Μονή Παρακλήτου, Ὠρωπός Αττικῆς 2007, σ. 7

[7] ἔνθ΄ ἀνωτέρω, σ. 45-6.

[8] ἔνθ΄ ἀνωτέρω, σ. 92.

[9] Β.Ε.Π.Ε.Σ. τόμ. 66, σ. 369-426.

[10] ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 370.

[11] ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 377.

[12] ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 398.

[13] ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 373.

[14] ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 383.

[15] ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 387.

[16] ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 379.

[17] ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 380.

[18] ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 394.

[19] ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 400.

[20] ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 407.

[21] ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 422.

[22] ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 423.

[23] Δηλαδή ἡ θέλησή του ζητοῦσε τά ὑψηλά, ἐπιθυμοῦσε τόν Θεό.

[24] Ὅτι οὐκ ἔστιν αἴτιος τῶν κακῶν ὁ Θεός, κεφ. 7.

[25] Ὁμιλία ὅτι οὐκ ἔστιν αἴτιος τῶν κακῶν ὁ Θεός, κεφ. 3.

[26] 1815-1894.

[27] Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου, Ἀπάνθισμα ἐπιστολῶν, Μετάφρασις ἐκ τοῦ ρωσσικοῦ Ἀρχιμ. Τιμοθέου, ἐκδ. Ἱ. Μ. Παρακλήτου, Ὠρωπός 1984, σ. 72-74.

[28] Ἡ θρησκεία στή ζωή, στήν ἱστορία καί στόν πολιτισμό, Πορεία μέσα ἀπό ἀντιθέσεις, Φάκελος Μαθήματος, Ἔντυπο ὑλικό στά Θρησκευτικά Β΄ Γυμνασίου, Ὑπουργεῖο Παιδείας, Ἔρευνας καί θρησκευμάτων, Ἰνστιτοῦτο Ἐκπαιδευτικῆς Πολιτικῆς, Ἰνστιτοῦτο Τεχνολογίας Ὑπολογιστῶν καί Ἐκδόσεων "Διόφαντος", Ἀθήνα 2017, σ. 83.

[29] Τό δημοσίευμα αὐτό ἀναρτήθηκε στίς 28/8/2017 στήν ἑξῆς διαδικτυακή διεύθυνση: http://thriskeftika.blogspot.gr/2017/08/1922.html#more
 Ἐπίσης ἀναρτήθηκε στίς 2/9/2017 στήν ἑξῆς διαδικτυακή διεύθυνση: enromiosini.gr/arthrografia/αὔγουστος-1922-ἡ-κορύφωση-τῆς-τραγωδίας/

[30] 1906-1991.

[31] Γέρων Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης, Βίος καί λόγοι, Η΄ ἔκδοση, Ἱερά μονή Χρυσοπηγῆς, Χανιά 2007, σ. 415.

[32] ἔνθ΄ ἀνωτέρω, σ. 298.

[33] ἔνθ΄ ἀνωτέρω, σ. 447-8.

[34] Γέροντος Παϊσίου ἁγιορείτου, Λόγοι Δ΄, Οἰκογενειακή ζωή, Ἱερόν Ἡσυχαστήριον "Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὁ Θεολόγος" Σουρωτή Θεσσαλονίκης 2010, σ. 39-40.

[35] Γέροντος Παϊσίου ἁγιορείτου, Λόγοι Γ΄, Οἰκογενειακή ζωή, Ἱερόν Ἡσυχαστήριον "Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὁ Θεολόγος" Σουρωτή Θεσσαλονίκης 2010, σ. 252-3.

[36] ἔνθ΄ ἀνωτέρω, τόμ. Δ΄, σ. 84.

[37] Ἐπεξήγηση δική μας: οἱ "τσέτες" ἦταν Τοῦρκοι ληστές.

[38] ἔνθ΄ ἀνωτέρω, τόμ. Δ΄, σ. 160-161.

[39] Ὡς γνωστόν, ὁ ὅσιος γέρων γεννήθηκε στά Φάρασα τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, τά ὁποῖα ὑπάγονται στήν ἁγιοτόκο Καππαδοκία καί μεγάλωσε καί ἀνατράφηκε στήν Ἥπειρο.

[40] ἔνθ΄ ἀνωτέρω, τόμ. Δ΄, σ. 139-140.

[41] Γέροντος Παϊσίου ἁγιορείτου, Λόγοι Γ΄, Πνευματικός ἀγώνας, Ἱερόν Ἡσυχαστήριον "Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὁ Θεολόγος" Σουρωτή Θεσσαλονίκης 2001, σ. 71.

[42] ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 120.

[43] ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 125-6.

[44] ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 149.

[45] ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 246.

[46] ἔνθ΄ ἀνωτέρω σ. 280.

[47] 1913-1996.

[48] Ἀπό τήν ἀσκητική καί ἠσυχαστική ἁγιορειτική παράδοση, Ἅγιον Ὄρος 2011, σ. 427-8.

[49] Ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης, Λόγοι εἰς τό Πάτερ Ἡμῶν, εἰσαγωγή κείμενο, μετάφραση, σχόλια, ἀρχιμ. Παγκρατίου Μπρούσαλη, ἐκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας, Ἀθῆναι 1983, σ. 51-53.

[50] 1815-1894.

[51] 1807-1867.

[52] 1380-1471.

[53] Πέτρος Μπότσης, Ὅσιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος, Οἱ τρεῖς σταυροί, Ἀθήνα 2014, σ. 53-54.

Πηγή: Θρησκευτικά

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 3/10/2017

Αγαπητέ κύριε Υπουργέ,

Με την χάρη του Θεού, είμαι πολύτεκνος πατέρας 10 παιδιών, εκ των οποίων τα 7 είναι μαθητές του Δημοτικού, Γυμνασίου, και Λυκείου και, ως εκ τούτου, έχουν πάρει τα νέα βιβλία Θρησκευτικών.

Ο νόμος για απαλλαγή από το μάθημα ίσως να μην ισχύει για τους ορθοδόξους, αλλά, επειδή γνωρίζουμε ότι ζούμε σε ένα κράτος που σέβεται την ελευθερία του ανθρώπου (όπως το ίδιο συμβαίνει και με εσάς, ως υπουργό Παιδείας), θέλουμε τα Θρησκευτικά να είναι μάθημα κατήχησης στην ορθόδοξο πίστη, όπως ήταν μέχρι τώρα, και όχι μάθημα γνώσης των διάφορων θρησκειών, δηλαδή Θρησκειολογία, και παρακάλούμε να σεβαστείτε την επιθυμία μας.

Εάν όμως συμβαίνει το αντίθετο ως προς την ελευθερία και τα δικαιώματα κάθε ανθρώπου, όπως συμβαίνει σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, τότε ευχόμαστε να μας απαλλάξει ο Χριστός από ανθρώπους ανίκανους και επικίνδυνους για την Πατρίδα μας.
Κύριε Υπουργέ, ταπεινά πιστεύουμε, για την πρόοδο των παιδιών μας και για τη σωτηρία του έθνους μας, χρειαζόμαστε όλοι μετάνοια και ορθόδοξη Χριστιανική εκκλησιαστική κατήχηση και ζωή.

Νομίζουμε ότι πρέπει να προστατεύσετε το ορθόδοξο δόγμα από την σύγχρονη παν-αίρεση του οικουμενισμού, συνεργαζόμενος με την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος. Έτσι θα εκπληρώσετε το καθήκον σας ως υπουργός του Ορθόδοξου Ελληνικού κράτους.

Προσευχόμαστε για εσάς και, προς ένδειξη διαμαρτυρίας, επιστρέφουμε τα βιβλία των θρησκευτικών, που τα θεωρούμε απαράδεκτα, και ζητούμε την επαναφορά του ορθόδοξου βιβλίου.

Καλή Μετάνοια σε όλους μας.

Με τιμή,

Τσακιρίδης Μιχαήλ

Πηγή: Θρησκευτικά

Ο Οικουμενισμός είναι κοινόν όνομα δια τους ψευδοχριστιανισμούς, δια τας ψευδοεκκλησίας της Δυτικής Ευρώπης. Μέσα του ευρίσκεται η καρδία όλων των ευρωπαϊκών ουμανισμών (ανθρωπισμών), με επί κεφαλής τον Παπισμόν. Όλοι δε αυτοί οι ψευδοχριστιανισμοί, όλαι οι ψευδοεκκλησίαι, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία αίρεσις παραπλεύρως εις την άλλην αίρεσιν. Το κοινόν ευαγγελικό όνομά των είναι η παναίρεσις. Διατί; Διότι στο διάστημα της ιστορίας οι διάφορες αιρέσεις ηρνούντο ή παραμορφώνουν ιδιώματα τινά του Θεανθρώπου και Κυρίου Ιησού, οι δε ευρωπαϊκές αυτές αιρέσεις απομακρύνουν ολόκληρο τον Θεάνθρωπο και στην θέση του τοποθετούν τον Ευρωπαίον άνθρωπον. Εδώ δεν υπάρχει ουσιαστική διαφορά μεταξύ του Παπισμού, Προτεσταντισμού, Οικουμενισμού και άλλων αιρέσεων, ων το όνομα «λεγεών».

Το ορθόδοξο δόγμα, μάλλον το πανδόγμα περί της Εκκλησίας, απερρίφθη και αντικατεστάθη δια του λατινικού αιρετικού παν-δόγματος περί του πρωτείου και του αλάθητου του πάπα, δηλαδή του ανθρώπου. Εξ αυτής δε της παναιρέσεως γεννήθηκαν και γεννώνται συνεχώς άλλες αιρέσεις: το Filioque, η αποβολή της Επικλήσεως, τα άζυμα, η εισαγωγή της κτιστής χάριτος, το καθαρτήριον πυρ, το θησαυροφυλάκιο των περισσών έργων, η μηχανοποιημένη διδασκαλία περί της σωτηρίας και ως εκ τούτου μηχανοποιημένη διδασκαλία περί της ζωής, ο παποκαισαρισμός, η Ιερά Εξέτασις, τα συγχωροχάρτια, ο φόνος του αμαρτωλού δια την αμαρτία, ο ιησουϊτισμός, η σχολαστική, η καζουιστική, ο μοναρχισμός, ο κοινωνικός ατομικισμός διαφόρων ειδών…

Ο Προτεσταντισμός; Είναι το πλέον πιστό τέκνο του Παπισμού, το οποίον δια της ορθολογιστικής σχολαστικής του πίπτει δια μέσου των αιώνων από την μίαν αίρεσιν στην άλλην αίρεσιν και πνίγεται συνεχώς στα διάφορα δηλητήρια των αιρετικών πλανών του. Προς τούτοις, η παπιστική υψηλοφροσύνη και η «αλάθητος» αφροσύνη βασιλεύει απολυταρχικός και ερημώνει τας ψυχάς των πιστών του. Κατ’ αρχήν έκαστος Προτεστάντης είναι ένας ανεξάρτητος πάπας εις όλα τα ζητήματα της πίστεως. Τούτο δε πάντοτε οδηγεί από τον ένα πνευματικόν θάνατον στον άλλον΄ τέλος αυτού του «αποθνήσκειν» δεν υπάρχει, καθ’ ότι ο αριθμός των πνευματικών θανάτων του ανθρώπου είναι αναρίθμητος.

Αφού ούτως έχουν τα πράγματα, τότε δια τον παπιστικόν-προτεσταντικόν Οικουμενισμόν με την ψευδοεκκλησίαν του και τον ψευδοχριστιανισμό του δεν υπάρχει διέξοδος από το αδιέξοδόν του, άνευ ολοψύχου μετανοίας ενώπιον του Θεανθρώπου Χριστού και της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας Του. Η μετάνοια είναι το φάρμακο δι’ εκάστην αμαρτίαν, φάρμακο δοθέν στον άνθρωπον από τον μόνον Φιλάνθρωπο.
Άνευ της μετανοίας και εισδοχής στην Αληθινή Εκκλησία του Χριστού είναι αφύσικο και αδιανόητο να ομιλή τις περί της ενώσεως «των Εκκλησιών», περί του διαλόγου της αγάπης, περί της intercommunio (δηλ. διακοινωνίας). Το σπουδαιότερο όλων είναι να γίνη τις «σύσσωμος» το Θεανθρωπίνου σώματος της Εκκλησίας του Χριστού και δια τούτου κοινωνός της ψυχής της Εκκλησίας, του Άγιου Πνεύματος, και κληρονόμος όλων των αιωνίων αγαθών του Θεανθρώπου.

1. Ο σύγχρονος «διάλογος της αγάπης», ο οποίος τελείται υπό τη μορφή γυμνού συναισθηματισμού, είναι στην πραγματικότητα ολιγόπιστη άρνηση του σωτηριώδους αγιασμού του Πνεύματος και της πίστεως της Αλήθειας (Β’ Θεσ. 2, 13), δηλαδή της μοναδικής σωτηριώδους «αγάπης της αληθείας» (Β’ Θεσ. 2, 10). Η ουσία της αγάπης είναι η αλήθεια΄ η αγάπη ζει και υπάρχει αληθεύουσα. Η αλήθεια είναι η καρδιά κάθε θεανθρώπινης αρετής, επομένως και της αγάπης. Και κάθε μία από αυτές κηρύττει και ευαγγελίζεται τον Θεάνθρωπο Κύριο Ιησού ως τον μόνο ο οποίος είναι η σάρκωση και η εικόνα της Θείας Αλήθειας, δηλαδή της Παναλήθειας. Εάν τυχόν υπήρχε περίπτωση να είναι η αλήθεια οτιδήποτε άλλο και όχι ο Θεάνθρωπος Χριστός, τότε αυτή θα ήταν μικρή, ανεπαρκής, πεπερασμένη, θνητή. Τέτοια θα ήταν η αλήθεια, εάν ήταν νόημα, ιδέα, θεωρία, νους, επιστήμη, φιλοσοφία, κουλτούρα, ο άνθρωπος, η ανθρωπότητα, ο κόσμος ή όλοι οι κόσμοι, ή οποιοσδήποτε ή οτιδήποτε ή όλα αυτά μαζί. Η αλήθεια όμως είναι Πρόσωπο και μάλιστα το πρόσωπο του Θεανθρώπου Χριστού, του δεύτερου προσώπου της Αγίας Τριάδος, και ως εκ τούτου είναι αθάνατη και μη πεπερασμένη, αιώνια. Διότι στον Κύριο Ιησού η Αλήθεια και η Ζωή είναι ομοούσιες: η Αλήθεια η αιώνια και η Ζωή η αιώνια (πρβλ. Ιω. 14, 6′ 1, 4.17). Εκείνος ο οποίος πιστεύει στον Κύριο Ιησού αυξάνει ακαταπαύστως δια της Αληθείας Του στις θείες της απεραντοσύνες. Αυξάνει με όλο το είναι του, με όλη τη διάνοιά του, με όλη την καρδιά και την ψυχή του. Εν Χριστώ οι άνθρωποι ζούμε «αληθεύοντες εν αγάπη», διότι μόνον έτσι μπορούμε να «αυξήσωμεν εις Αυτόν τα πάντα, ος εστίν η κεφαλή, ο Χριστός» (Εφ. 4, 15). Αυτό πραγματοποιείται πάντοτε «συν πάσι τοις αγίοις» (Εφ. 3, 18), πάντοτε μέσα στην Εκκλησία και δια της Εκκλησίας, διότι αλλιώς δεν μπορεί ο άνθρωπος να αυξάνει σ’ Εκείνον, «ος εστίν η κεφαλή» του σώματος της Εκκλησίας, δηλαδή στον Χριστόν.

Ας μην απατούμε τον εαυτό μας. Υπάρχει και ο «διάλογος του ψεύδους», όταν οι διαλεγόμενοι συνειδητά ή ασυνείδητα ψεύδονται ο ένας στον άλλο. Τέτοιος διάλογος είναι οικείος στον «πατέρα του ψεύδους», τον διάβολο, «ότι ψεύστης εστί και ο πατήρ αυτού» (Ιω. 8, 44). Οικείος είναι και σ’ όλους τους εκούσιους ή ακούσιους συνεργάτες του, όταν αυτοί θελήσουν να πραγματοποιήσουν το «καλό» τους δια του κακού, να φθάσουν στην «αλήθεια» τους με τη βοήθεια του ψεύδους. Δεν υπάρχει «διάλογος της αγάπης» χωρίς τον διάλογο της αλήθειας. Διαφορετικά τέτοιος διάλογος είναι αφύσικος και ψευδής. Γι’ αυτό και η εντολή του Αποστόλου ζητεί να είναι «η αγάπη ανυπόκριτος» (Ρωμ. 12, 9).

Ο αιρετικο-ουμανιστικός χωρισμός και η διαίρεση της αγάπης και της αλήθειας είναι σημάδι ελλείψεως της θεανθρώπινης πίστεως και της απολεσθείσης πνευματικής θεανθρώπινης ισορροπίας και ορθοφροσύνης. Εν πάση περιπτώσει τούτο δεν ήταν ποτέ ούτε είναι η οδός των Πατέρων. Μόνο οι Ορθόδοξοι, ριζωμένοι και θεμελιωμένοι «συν πάσι τοις αγίοις» στην αλήθεια και στην αγάπη, έχουν και αναγγέλλουν, από την εποχή των Αποστόλων μέχρι σήμερα, αυτή τη θεανθρώπινη σωτηριώδη αγάπη προς τον κόσμο και προς όλα τα κτίσματα του Θεού. Ο γυμνός ηθικιστικός μινιμαλισμός [=μειωμένη χριστιανική ηθική] και ο ανθρωπιστικός ειρηνισμός του σύγχρονου Οικουμενισμού πράττουν μόνο ένα πράγμα: φέρνουν στο φως τις φυματικές ουμανιστικές ρίζες τους, δηλαδή την αρρωστημένη φιλοσοφία τους και την ανθρώπινη, «κατά την παράδοσιν των ανθρώπων» (Κολ. 2, 8), ανίσχυρη ηθική τους. Φανερώνουν επί πλέον την κρίση της ανθρωπιστικής πίστεώς τους στην αλήθεια και την δοκητιστική [=μη πραγματική αντίληψη] αναισθησία τους για την ιστορία της Εκκλησίας, δηλαδή για την αποστολική και καθολική συνέχειά της, στην αλήθεια και στη χάρη. Ενώ ο αποστολικός αγιοπατερικός θεονούς και η ορθοφροσύνη ευαγγελίζονται με το στόμα του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού την εξής αλήθεια της πίστεως: «Η πίστη είναι η βάση των αρετών που ακολουθούν, εννοώ της ελπίδας και της αγάπης, θέτοντας έτσι σαν βάση την αλήθεια με τρόπο ασφαλή» (Ρ.G. 90, c. 1189Α).

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το αγιοπατερικό μέτρο της αγάπης προς τους ανθρώπους και της σχέσεως προς τους αιρετικούς, που κληρονομήθηκε από τους Αποστόλους, έχει oλοτελώς θεανθρώπινο χαρακτήρα. Τούτο εκφράζουν θεοπνεύστως οι εξής λόγοι του ίδιου Αγίου: «Και δεν τα γράφω αυτά, μη γένοιτο, επειδή θέλω να θλίβονται οι αιρετικοί, ούτε νοιώθοντας χαρά για την κακοποίησή τους, αλλά περισσότερο γιατί χαίρομαι και αγάλλομαι μαζί τους για την επιστροφή τους. Γιατί τί είναι πιο ευχάριστο για τους πιστούς από το να βλέπουν τα διασκορπισμένα παιδιά του Θεού να μαζεύονται όλα μαζί; Ούτε τα γράφω αυτά παρακινώντας σας να δείξετε τη σκληρότητα του Φιλάνθρωπου. Όχι τέτοια μανία! Αλλά τα γράφω αυτά για να σας παρακαλέσω να εκτελείτε και να εφαρμόζετε, με προσοχή και μετά από εξέταση, τα καλά σε όλους τους ανθρώπους και να γίνεσθε τα πάντα σε όλους, ανάλογα με το τι χρειάζεται καθένας τους από εσάς. Και θέλω και εύχομαι να είστε απόλυτα σκληροί και αμείλικτοι μόνο στο να μη συμπράξετε με τους αιρετικούς στη σύσταση και συγκρότηση της φρενοβλαβούς (αιρετικής) δοξασίας τους. Και τούτο διότι εγώ ορίζω ως μισανθρωπία και ως χωρισμό από τη θεία αγάπη την προσπάθεια ενισχύσεως της πλάνης (της αιρέσεως), που έχει ως συνέπεια την ακόμη μεγαλύτερη φθορά εκείνων που έχουν ήδη πέσει σ’ αυτήν» (Ρ.G. 91, c. 465C).

2. Η διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας του Θεανθρώπου Χριστού, που διατυπώθηκε από τους αγίους Αποστόλους, από τους αγίους Πατέρες, από τις αγίες Συνόδους, γύρω από το θέμα των αιρετικών είναι η εξής: οι αιρέσεις δεν είναι Εκκλησία, ούτε μπορούν να είναι Εκκλησία. Γι’ αυτό δεν μπορούν οι αιρέσεις να έχουν τα αγία Μυστήρια, ιδιαίτερα το Μυστήριο της Ευχαριστίας, αυτό το Μυστήριο των Μυστηρίων. Γιατί ακριβώς η θεία Ευχαριστία είναι το παν και τα πάντα στην Εκκλησία: δηλαδή είναι και ο ίδιος ο Θεάνθρωπος Κύριος Ιησούς και η ίδια η Εκκλησία και γενικά κάθε τι που ανήκει στον Θεάνθρωπο.

Η «intercommunio», δηλαδή η διακοινωνία με τους αιρετικούς στα αγία Μυστήρια, ιδιαιτέρως στη θεία Ευχαριστία, είναι η πλέον αναίσχυντη προδοσία του Κυρίου Ιησού Χριστού, η προδοσία του Ιούδα. Πρόκειται μάλιστα περί προδοσίας ολόκληρης της Εκκλησίας του Χριστού, της Εκκλησίας του Θεανθρώπου, της Εκκλησίας της Αποστολικής, της Εκκλησίας της Αγιοπατερικής, της Εκκλησίας της Αγιοπαραδοσιακής, της Εκκλησίας της Μιας και μοναδικής. Εδώ θα πρέπει να σταματήσει κάποιος τον χριστοποιημένο νου του και τη συνείδηση μπροστά σε μερικά άγια γεγονότα, άγια μηνύματα και άγιες εντολές.

Πρώτον, πρέπει να διερωτηθούμε σε πια εκκλησιολογία και σε πια θεολογία με θέμα την Εκκλησία θεμελιώνεται η λεγόμενη «intercommunio»; Γιατί ολόκληρη η Ορθόδοξη Θεολογία της Εκκλησίας γύρω από το θέμα της Εκκλησίας βασίζεται και θεμελιώνεται όχι στην inter-communio (δια-κοινωνία), αλλά στη θεανθρώπινη πραγματικότητα της communio δηλαδή στη θεανθρώπινη Κοινωνία (πρβλ. Α΄ Κορ. 1, 9. 10, 16-17. Β΄ Κορ. 13, 13. Εβρ. 2, 14. 3, 14. Α΄ Ιω. 1, 3), ενώ η έννοια inter-communio, δια-κοινωνία, είναι καθ’ εαυτήν αντιφατική και ολότελα αδιανόητη για την Ορθόδοξη καθολική συνείδηση.

Το δεύτερο γεγονός, και μάλιστα ιερό γεγονός της Ορθοδόξου πίστεως, είναι το εξής: Στην Ορθόδοξη διδασκαλία για το θέμα της Εκκλησίας και των αγίων Μυστηρίων, το μόνο και το μοναδικό μυστήριο είναι η ίδια η Εκκλησία, το Σώμα του Θεανθρώπου Χριστού, ούτως ώστε αυτή να είναι και η μόνη πηγή και το περιεχόμενο όλων των θείων Μυστηρίων. Έξω από αυτό το θεανθρώπινο και παμπεριεκτικό Μυστήριο της Εκκλησίας, το Παν-μυστήριο, δεν υπάρχουν ούτε μπορούν να υπάρχουν «μυστήρια»΄ επομένως, και ουδεμία «δια-κοινωνία» (inter-communio) υπάρχει στα Μυστήρια. Ως εκ τούτου μόνο μέσα στην Εκκλησία, στο μοναδικό τούτο Παμμυστήριο του Χριστού, μπορεί να γίνει λόγος για τα Μυστήρια. Γιατί η Εκκλησία η Ορθόδοξη, καθώς είναι το Σώμα του Χριστού, είναι η πηγή και το κριτήριο των Μυστηρίων και όχι το αντίθετο. Τα Μυστήρια δεν μπορούν να αναβιβάζονται πάνω από την Εκκλησία, ούτε να θεωρούνται έξω από το Σώμα της Εκκλησίας.

Ένεκα τούτου, σύμφωνα με το φρόνημα της Καθολικής του Χριστού Εκκλησίας και σύμφωνα με ολόκληρη την Ορθόδοξη Παράδοση, η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν παραδέχεται την ύπαρξη άλλων μυστηρίων έξω απ’ αυτήν, ούτε τα θεωρεί ως μυστήρια, μέχρις ότου προσέλθει κάποιος με μετάνοια από την αιρετική «εκκλησία», δηλαδή ψευδοεκκλησία, στην Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού. Μέχρι τότε που μένει κάποιος έξω από την Εκκλησία, χωρίς να έχει ενωθεί μαζί της δια της μετανοίας, μέχρι τότε αυτός είναι για την Εκκλησία αιρετικός και αναπόφευκτα βρίσκεται έξω από τη σωτηριώδη Κοινωνία = communio. Γιατί «τίς μετοχή δικαιοσύνη και ανομία; τίς δε κοινωνία φωτί προς σκότος;» (Β’ Κορ. 6, 14).

Ο πρωτοκορυφαίος Απόστολος, με την εξουσία που έλαβε από τον Θεάνθρωπο, δίνει εντολή: «Αιρετικόν ανθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού» (Τίτ. 3, 10). Εκείνος, λοιπόν, ο οποίος, όχι μόνο δεν παραιτείται από τον «αιρετικόν άνθρωπον» αλλά δίνει σ’ αυτόν και τον ίδιο τον Κύριο την θεία Ευχαριστία, αυτός βρίσκεται στην αποστολική και θεανθρώπινη αγία πίστη; Επί πλέον ο αγαπημένος Μαθητής του Κυρίου Ιησού, Απόστολος της αγάπης, δίνει εντολή: άνθρωπος ο οποίος δεν πιστεύει στη σάρκωση του Χριστού και δεν παραδέχεται την ευαγγελική γι’ Αυτόν διδασκαλία ως Θεανθρώπου «μη λαμβάνετε αυτόν εις οικίαν» (Β’ Ιω. 1, 10).

Ο Κανόνας ΜΕ’ των αγίων Αποστόλων βροντοφωνεί: «Επίσκοπος ή πρεσβύτερος ή διάκονος, αιρετικοίς συνευξάμενος μόνον, αφοριζέσθω΄ ει δε επέτρεψεν αυτοίς, ως κληρικοίς ενεργήσαί τι, καθαιρείσθω» (Πρβλ. Κανόνα ΛΓ’ της εν Λαοδικεία Συνόδου). Η εντολή αυτή είναι σαφής, ακόμη και για τη συνείδηση του κουνουπιού. Δεν είναι έτσι;

Ο Κανόνας ΞΔ’ των αγίων Αποστόλων διατάζει: «Ει τις κληρικός, ή λαϊκός, εισέλθη εις συναγωγήν Ιουδαίων, ή αιρετικών, προσεύξασθαι, και καθαιρείσθω, και αφοριζέσθω». Και τούτο είναι σαφέστατο και για την πλέον πρωτόγονη συνείδηση.

Ο Κανόνας Μς’ των αγίων Αποστόλων:«Επίσκοπον ή πρεσβύτερον αιρετικών δεξαμένους βάπτισμα ή θυσίαν καθαιρείσθαι προστάττομεν. Τίς γαρ συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαρ; ή τίς μερίς πιστώ μετά απίστου;». Είναι οφθαλμοφανές και για τους αόμματους ότι η εντολή αυτή ορίζει κατηγορηματικά ότι δεν πρέπει να αναγνωρίζουμε στους αιρετικούς κανένα άγιο Μυστήριο και ότι αυτά πρέπει να τα θεωρούμε ως άκυρα και χωρίς θεία Χάρη.

Ο θεόπνευστος φορέας της αποστολικής και αγιοπατερικής καθολικής Παραδόσεως της Εκκλησίας του Χριστού, ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ευαγγελίζεται από την καρδιά όλων των αγίων Πατέρων, όλων των αγίων Αποστόλων, όλων των αγίων Συνόδων της Εκκλησίας την εξής θεανθρώπινη αλήθεια: «Ο άρτος και ο οίνος δεν είναι τύπος του Σώματος και Αίματος του Χριστού (μη γένοιτο), αλλά το ίδιο το Σώμα του Κυρίου θεωμένο… Δια μέσου αυτού καθοριζόμενοι ενωνόμαστε με το Σώμα του Κυρίου και με το Πνεύμα Του και γινόμαστε Σώμα Χριστού (=η Εκκλησία)… Και ονομάζεται μετάληψη΄ γιατί δια μέσου αυτής μεταλαμβάνουμε την Θεότητα του Ιησού. Κοινωνία δε ονομάζεται και είναι αληθινά, επειδή δια μέσου αυτής κοινωνούμε με τον Χριστό και μετέχουμε τη σάρκα Του και τη Θεότητά Του. Δια μέσου αυτής κοινωνούμε και ενωνόμαστε μεταξύ μας. Γιατί επειδή μεταλαμβάνουμε από έναν άρτο, όλοι είμαστε ένα Σώμα Χριστού και ένα Αίμα, και γινόμαστε μέλη ο ένας του άλλου, αποτελώντας ένα σώμα (σύσσωμοι) του Χριστού.

Γι’ αυτό λοιπόν, ας φυλαχτούμε με κάθε τρόπο να μην παίρνουμε μετάληψη αιρετικών, ούτε να τους δίνουμε. Μη δίνετε τα άγια στους σκύλους, λέγει ο Κύριος, ούτε να ρίχνετε τα μαργαριτάρια σας μπροστά στους χοίρους (Ματθ. 7, 6), για να μη γίνουμε συμμέτοχοι στην (αιρετική) κακοδοξία και συνεπώς και στην καταδίκη τους. Γιατί εάν βέβαια η θεία μετάληψη είναι ένωση με τον Χριστό και μεταξύ μας, τότε οπωσδήποτε ενωνόμαστε με τη θέληση μας και με όλους που μεταλαμβάνουν μαζί μας. Γιατί αυτή η ένωση γίνεται με τη θέλησή μας και όχι χωρίς τη γνώμη μας. Γιατί όλοι ένα σώμα είμαστε, επειδή μεταλαμβάνουμε από τον ένα άρτο, όπως λέγει ο θείος Απόστολος» (Ιωάννου Δαμασκηνού, Έκδ. Ορθ. πίστεως 4,13, PG 94, c. 1149. 1152.1153. Πρεβ. Α΄ Κορ. 10, 17).

Ο ατρόμητος ομολογητής των θεανθρωπίνων ορθοδόξων αληθειών (άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης) αναγγέλλει σ’ όλους τους ανθρώπους όλων των κόσμων: «Το να κοινωνεί κανείς από αιρετικό ή ολοφάνερα διαβεβλημένο ως προς τον βίο του, τον αποξενώνει από τον Θεό και τον εξοικειώνει με τον διάβολο» (Ρ.G. 99, c. 1668C). Σύμφωνα με τον ίδιο ο άρτος των αιρετικών δεν είναι «σώμα Χριστού» (Ρ.G. 99, c. 1597Α). Γι’ αυτό, «Όπως λοιπόν o θείος άρτος, όταν μετέχουν σ’ αυτόν οι Ορθόδοξοι, όλους όσους μετέχουν τους κάνει να αποτελούν ένα σώμα’ έτσι ακριβώς και o αιρετικός (άρτος), καθιστώντας μεταξύ τους κοινωνούς αυτούς που μετέχουν απ’ αυτόν, τους εμφανίζει ένα σώμα αντίθετο στον Χριστό» (Ρ.G. 99, c. 1480CD).

Επί πλέον «Η κοινωνία που δίνεται από τους αιρετικούς, δεν είναι κοινός άρτος, αλλά φαρμάκι (=δηλητήριο), που δεν βλάπτει το σώμα αλλά που μαυρίζει και σκοτίζει την ψυχή».

Πηγή: (Από το βιβλίο «Ορθόδοξος Εκκλησία και Οικουμενισμός», Εκδόσεις ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ, 1974, σελ. 224-233) Ορθόδοξος άμβωνας, Θεογνωσία

Η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων (ΠΕΘ): - χαιρετίζει την αγωνιστική ανακοίνωση της Ιεράς Κοινότητας του Αγίου Όρους για το μάθημα των Θρησκευτικών και το νόμο για την αλλαγή φύλου, - απορρίπτει τα διχαστικά κηρύγματα μίσους των κυβερνητικών χριστιανομάχων και προπαγανδιστών της ατομικής θρησκείας και της αθεΐας,

Αθήνα, 6 Οκτωβρίου 2017

Αριθμ. Πρωτ.  138

Δελτίο τύπου

Κίνημα μαζικής διαμαρτυρίας των γονέων

με επιστροφή των αντορθόδοξων βιβλίων των Θρησκευτικών

Η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων (ΠΕΘ):

- χαιρετίζει την αγωνιστική ανακοίνωση της Ιεράς Κοινότητας του Αγίου Όρους για το μάθημα των Θρησκευτικών και το νόμο για την αλλαγή φύλου,

- απορρίπτει τα διχαστικά κηρύγματα μίσους των κυβερνητικών χριστιανομάχων και προπαγανδιστών της ατομικής θρησκείας και της αθεΐας,

 - καταγγέλλει τις ιδεοληπτικές πρακτικές βίας και εκφοβισμού των κυβερνώντων και μιας μικρής μερίδας Διευθυντών Σχολικών μονάδων και δασκάλων ή καθηγητών, εναντίον μαθητών και γονέων που επιστρέφουν στα σχολεία, τα βιβλία του μαθήματος των Θρησκευτικών ως απαράδεκτα, και

- καλεί όλο τον λαό σε αγωνιστική κινητοποίηση για να μην περάσουν οι αντορθόδοξες κυβερνητικές πολιτικές.

Αναλυτικότερα:

Α) Η ΠΕΘ, όπως εξάλλου και η μεγάλη πλειονοψηφία του ορθόδοξου χριστιανικού ελληνικού λαού, με μεγάλη ικανοποίηση και αισθήματα χαράς και αγαλλίασης, δέχθηκε την αγωνιστική ανακοίνωση της Ιεράς Κοινότητας του Αγίου Όρους  η οποία:

1) ζητεί από τους πολιτικούς να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων, προτείνει να αποσυρθεί το νομοσχέδιο για την ταυτότητα αλλαγής φύλου στα 15 έτη και να κληθεί να αποφανθεί επ' αυτού ο ελληνικός λαός - προφανώς μέσω δημοψηφίσματος,

2)  ζητεί να αποσυρθούν από τα σχολεία τα βιβλία (Φάκελοι του μαθήματος των Θρησκευτικών), που διδάσκουν ένα πανθρησκειακό μάθημα, που, όπως υποστηρίζουν, ενσταλάζει εντέχνως στις ψυχές των μαθητών  την πεποίθηση ότι «όλες οι θρησκείες είναι λίγο-πολύ το ίδιο», και

3) δηλώνει ότι η Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους στέκεται στο πλευρό των γονέων, οι οποίοι επιστρέφουν τα νέα βιβλία του μαθήματος των Θρησκευτικών στα σχολεία, ως απαράδεκτα, συναισθανόμενοι τον κίνδυνο για την πνευματική μόλυνση των ψυχών των παιδιών τους από αυτά.

Το Αγιώνυμο Όρος, όπως πάντα έτσι και τώρα, τίθεται τοιουτοτρόπως πνευματικός επικεφαλής και καθοδηγητής του αγώνα για τη διατήρηση της ελληνορθόδοξης ταυτότητας του Γένους.

Β) Η ΠΕΘ απορρίπτει και καταδικάζει τα διχαστικά κηρύγματα μίσους των κυβερνητικών  χριστιανομάχων και προπαγανδιστών της ατομικής θρησκείας και της αθεΐας, όπως του πρώην Υπουργού Παιδείας κ. Ν. Φίλη ο οποίος ευκαίρως-ακαίρως επιτίθεται εναντίον της Εκκλησίας με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, διότι προφανώς, με τον λόγο και τη στάση της εμποδίζει την πλήρη εφαρμογή των αποδομητικών, για την ελληνική κοινωνία, νεοταξικών σχεδίων της «προοδευτικής» σοσιαλμαρξιστικής, αριστερής, ελληνικής ιντελιγκέντσιας, η οποία, εκούσια ή ακούσια, έχει προσδεθεί στο νεοεποχήτικο άρμα της διεθνούς Νέας Τάξης Πραγμάτων, με στόχο τη συνολική αποδόμηση και μετάλλαξη της ελληνικής κοινωνίας. 

Γ) Η ΠΕΘ καταγγέλλει την αντιδημοκρατική, αντιπαιδαγωγική και αντορθόδοξη πολιτική του Υπουργού Παιδείας Έρευνας και Θρησκευμάτων κ. Κ. Γαβρόγλου ο οποίος:

1. Απαξιώνει τον αγώνα των γονέων που αγωνίζονται, φιλότιμα, ως οι πλέον υπεύθυνοι, για την ορθόδοξη χριστιανική αγωγή των παιδιών τους, χαρακτηρίζοντάς τους μειοψηφίες, αγνοώντας εσκεμμένα ότι η επιστροφή των βιβλίων του μαθήματος των Θρησκευτικών,αυτή η επαναστατική και πρωτοφανή στα παγκόσμια εκπαιδευτικά χρονικά, πρωτοβουλία των ελλήνων γονέων,  τείνει πλέον να πάρει χαρακτηριστικά μαζικού κινήματος ενάντια στην αντορθόδοξη εκπαιδευτική πολιτική της Κυβέρνησής του.

2. Δεν λαμβάνει καμία παιδαγωγική μέριμνα για όλα αυτά τα παιδιά, που επιστρέφουν μεν το πολυθρησκειακό βιβλίο των Θρησκευτικών, θέλουν όμως και δικαιούνται, με βάση το ελληνικό δίκαιο, να παρακολουθήσουν ορθόδοξο μάθημα των Θρησκευτικών.

Ακόμη, η ΠΕΘ καταγγέλλει τις απαράδεκτες πρακτικές βίας και εκφοβισμού εναντίον των γονέων και των παιδιών τους από τους κυβερνώντες και μια μικρή μερίδα Διευθυντών Σχολικών μονάδων καθώς και κάποιων δασκάλων ή καθηγητών. Οι εκπαιδευτικοί αυτοί έχουν ήδη καταγγελθεί στην ΠΕΘ για τη βίαιη και άπρεπη συμπεριφορά τους εναντίον μαθητών και γονέων, που επιστρέφουν στα σχολεία τα βιβλία του μαθήματος των Θρησκευτικών ως απαράδεκτα. Η άσκηση βίας από αυτούς τους «εκπαιδευτικούς», εκφράζεται είτε μέσω λεκτικών προπηλακισμών και απρεπών χαρακτηρισμών είτε και μέσω απειλών για χαμηλή βαθμολογία στους μαθητές, των οποίων οι γονείς επιστρέφουν τα βιβλία, ή ακόμη αρνούμενοι να παραλάβουν τα επιστρεφόμενα βιβλία, θέλοντας, έτσι, να προσκομίσουν στην Κυβέρνηση τα πιστοποιητικά της κομματικής τους νομιμοφροσύνης, ενθαρρυμένοι προφανώς και από την στάση του Υπουργού στο συγκεκριμένο θέμα.

Δ) Τέλος, η ΠΕΘ καλεί όλο τον λαό σε συνεχή και δυναμική αγωνιστική κινητοποίηση για να μην περάσουν οι αντορθόδοξες κομματικές ιδεοληψίες που επιχειρεί η Κυβέρνηση, εφαρμόζοντας το οργανωμένο σχέδιό της, που είναι η αποδόμηση της πίστης των Ορθοδόξων Χριστιανών  και η μετατροπή του σχολείου και του κράτους σε ουδετερόθρησκα.

Το ΔΣ της ΠΕΘ

Πηγή: Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων

Ενώ σχεδόν όλος ο Ελληνικός Λαός που σας ψήφισε, εξέφρασε την αηδία του με το ν/σ για την ταυτότητα φύλου, εσείς τον θεωρείτε χαμηλής νοημοσύνης και προτιμάτε να ακολουθήσετε την κομματική γραμμή σας και να μην τον εκπροσωπήσετε, όπως έχετε υποχρέωση.

Ενώ κατά βάθος καταλαβαίνετε ότι αυτό που πάτε να ψηφίσετε είναι κάτι φρικτό, για να μην χάσετε τις διασυνδέσεις και τη θέση σας προδίδετε τη συνείδησή σας !

Αφού λοιπόν προτιμάτε τον κομματικό δρόμο αντί αυτόν της αληθινής Δημοκρατίας, καλύτερα αλλάξτε δρόμο από τη ζωή μας γιατί είστε ανεπιθύμητοι παντού. Η αηδία πλέον ξεχείλισε από την σειρά κοροϊδιών τόσα χρόνια στον ευκολόπιστο λαό.

Και τώρα ;
 

Θα αναλάβετε ευθύνες για όσους αλλάξουν φύλο και μετά αυτοκτονήσουν ή παρανοήσουν επειδή πήγαν κόντρα στη φύση τους;

Δεν ακούσατε τους σώφρονες επιστήμονες τι λένε ; 

Δεν ακούσατε έμπειρους πνευματικούς πατέρες της Εκκλησίας ; 

Θα το θέλατε για τα παιδιά σας ; Ακόμη και για τα 15χρονα ;

Διαβάστε λίγη ιστορία και δείτε φοβερές πτώσεις και καταστροφές Εθνών μετά από την ηθική τους κατάπτωση.

Εμείς είμαστε εδώ και περιμένουμε είτε να αλλάξετε δημόσια γνώμη είτε να μας αφήσετε ήσυχους να συνεχίσουμε τη ζωή μας χωρίς τα ξεδιάντροπα νομοθετήματά σας.

Τέτοια εκπροσώπηση από σας δεν τη χρειαζόμαστε ...

Ελληνες Πολίτες 

Πηγή: Άγιος Δημήτριος Κουβαρά

«Θεωρούμε καθήκον μας να εκφράσουμε την αντίθεσή μας για την επέκταση της δυνατότητας αλλαγής φύλου σε άτομα αυτής της ηλικίας (15 μέχρι την ενηλικίωση), ηλικία η οποία χαρακτηρίζεται από ρευστότητα της διαμορφούμενης ταυτότητας φύλου καθώς και τις ανισυχίες μας ότι η εμπλοκή των εν λόγω νέων στη διαδικασία θα επιβαρύνει παρά να βελτιώσει την ψυχική τους κατάσταση». Θέσεις της Παιδοψυχιατρικής Εταιρείας Ελλάδος (Π.Ε.Ε.-ΕΝΩ.ΨΥ.Π.Ε.) για το Σχέδιο Νόμου «Νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου - άρθρο 3 - Εθνικός Μηχανισμός Εκπόνησης, Παρακολούθησης και Αξιολόγησης των Σχεδίων Δράσης για τα Δικαιώματα του Παιδιού»

Αθήνα, 4/10/2017

Αρ. Πρωτ.: 197/2017

Προς

Τον Αξιότιμο Υπουργό Δικαιοσύνης κο Σ. Κοντονή
grammateia@justice.gov.gr

Τον Αξιότιμο Υπουργό Υγείας κο Α. Ξανθό
minister@moh.gov.gr

Θέμα: Θέσεις της Π.Ε.Ε.-ΕΝΩ.ΨΥ.Π.Ε. για το Σχέδιο Νόμου «Νομική αναγνώριση
της ταυτότητας φύλου - άρθρο 3- Εθνικός Μηχανισμός Εκπόνησης,
Παρακολούθησης και Αξιολόγησης των Σχεδίων Δράσης
για τα Δικαιώματα του Παιδιού»

Αξιότιμοι κύριοι Υπουργοί,

Η Παιδοψυχιατρική Εταιρεία Ελλάδος-Ένωση Ψυχιάτρων Παιδιών και Εφήβων επίσημο θεσμικό όργανο των Ελλήνων Ψυχιάτρων Παιδιού και Εφήβου, διαπιστώνει ότι στην τελική μορφή του Νομοσχεδίου- όπως διαμορφώθηκε από τη Διαρκή Επιτροπή Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης στις Συνεδριάσεις της 26, 27, 28 Σεπτεμβρίου και 3 Οκτωβρίου 2017-, περιγράφεται στο άρθρο 3, η δυνατότητα αλλαγής φύλου και σε ανήλικους «που έχουν συμπληρώσει το δέκατο πέμπτο (15) έτος της ηλικίας τους, εφόσον υπάρχει επιπλέον θετική γνωμάτευση ιατρικού συμβουλίου που θα συσταθεί για το σκοπό αυτό στο Γενικό Νοσοκομείο Παίδων Αθηνών "Π. & Α. Κυριακού" με απόφαση του Διοικητικού του Συμβουλίου».

Επειδή με το εν λόγω άρθρο:

1. Εισάγονται ζητήματα και διαδικασίες οι οποίες αφορούν την ψυχική υγεία ατόμων εφηβικής ηλικίας, για την οποία είμαστε αρμόδιοι και εργαζόμαστε,
2. Δεν προσκληθήκαμε να εκφράσουμε τις απόψεις μας στη σχετική Διαβούλευση και στη Διαβούλευση της Διαρκούς Επιτροπής με τους φορείς,
3. Διαφαίνεται η συμμετοχή των παιδοψυχιάτρων σε προβλεπόμενο Ιατρικό Συμβούλιο χωρίς να έχουμε ερωτηθεί,

Θεωρούμε καθήκον μας να εκφράσουμε την αντίθεσή μας για την επέκταση της δυνατότητας αλλαγής φύλου σε άτομα αυτής της ηλικίας (15 μέχρι την ενηλικίωση), ηλικία η οποία χαρακτηρίζεται από ρευστότητα της διαμορφούμενης ταυτότητας φύλου καθώς και τις ανησυχίες μας ότι η εμπλοκή των εν λόγω νέων στη διαδικασία θα επιβαρύνει παρά θα βελτιώσει την ψυχική τους κατάσταση.

Το θέμα της ταυτότητας φύλου αποτελεί αντικείμενο μελέτης της Ψυχιατρικής και της Παιδοψυχιατρικής Ιατρικής Ειδικότητας. Τόσο η διάγνωση όσο και η αντιμετώπιση αποτελούν πεδίο συζητήσεων μεταξύ επιστημονικών και κοινωνικών φορέων (1, 2) και η συνεχής εισροή δεδομένων οδηγεί σε αλλαγές και αναθεωρήσεις των συνιστώμενων πρακτικών (3). Στα ψυχιατρικά διαγνωστικά εγχειρίδια περιγράφονται «Διαταραχές Ταυτότητας Φύλου» (σύμφωνα με το ICD- 10 του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας-WHO), ή «Δυσφορία Φύλου» (σύμφωνα με το DSM-5 της American Psychiatric Association).

Η σύγχρονη ιατρική βιβλιογραφία επισημαίνει υψηλότερη ψυχοπαθολογία σε άτομα με «Δυσφορία Φύλου» σε σχέση με το γενικό πληθυσμό, γεγονός που επισημάνθηκε και κατά στις εργασίες του πρόσφατου 10ου Πανελλήνιου Παιδοψυχιατρικού Συνεδρίου (3,4,5).

Ιδιαίτερα τονίζεται η σημασία των Διαταραχών του Φάσματος του Αυτισμού σε άτομα με ζητήματα ταυτότητας φύλου (6, 7),στα οποία υπάρχουν καθυστερήσεις, διαφοροποιήσεις και παρεμβολές συμπτωμάτων στη διαμόρφωση της ταυτότητας, καθώς και παραμορφώσεις στην αξιολόγηση των κοινωνικών καταστάσεων και στην ανάπτυξη οικείων διαπροσωπικών σχέσεων.

Επίσης, παρατηρείται υψηλή συννοσηρότητα κατάθλιψης και αυτοκτονικότητας, που δεν υποχωρεί με ιατρικές διαδικασίες αλλαγής φύλου, και δυσφορία που παραμένει, παρά τυχόν επιτυχείς κοινωνικές μεταβάσεις (6).

Δεν υπάρχουν ερευνητικά δεδομένα για εφήβους που έχουν κάνει νομική «μετάβαση» και για τις συνέπειες μια τέτοιας πρακτικής.

Η πλέον πρόσφατη έκδοση κατευθυντηρίων οδηγιών πρακτικής υπογραμμίζει την πολύ μεγάλη πολυπλοκότητα της Διαταραχής Ταυτότητας/Δυσφορία Φύλου στην παιδική και εφηβική ηλικία και τη σημασία συμμετοχής ειδικού ψυχικής με ειδική εκπαίδευση και γνώσεις, στις αποφάσεις "κοινωνικής μετάβασης" και επισημαίνει την ανάγκη αξιολόγησης πιθανών δυσμενών ψυχολογικών και κοινωνικών εκβάσεων στην ζωή του ατόμου (ψυχική υγεία, φίλοι, οικογένεια, επάγγελμα, κοινωνικός ρόλος) (3)

Η προϋπόθεση συναίνεσης των γονέων δεν φαίνεται ικανή να αποτρέψει δυσμενείς εκβάσεις, καθώς είναι γνωστό ότι η επιμένουσα στην εφηβεία Δυσφορία Φύλου, μπορεί να έχει τροφοδοτηθεί από γονεϊκή ανοχή ή και ενθάρρυνση. Επί πλέον, η γονεϊκή ψυχοπαθολογία αποτελεί έναν από τα πλέον σταθερά ευρήματα (9). Η πρώιμη μετάβαση σε κοινωνικούς ρόλους του άλλου φύλου, θεωρείται πλέον βασικός παράγοντας διατήρησης και επιμονής της Δυσφορίας Φύλου (3)

Είμαστε στην διάθεσή σας για περαιτέρω συνεργασία και πιστεύουμε ότι η συνεισφορά της Π.Ε.Ε.-ΕΝΩ.ΨΥ.Π.Ε. ως γνωμοδοτικού οργάνου θα αποβεί σημαντική για την παροχή βέλτιστων υπηρεσιών και ρυθμίσεων για αυτή την ευάλωτη ψυχοκοινωνικά ομάδα του νεανικού πληθυσμού.

Υ.Γ. Στο Παράρτημα, παραθέτουμε ενδεικτική Βιβλιογραφία επί του θέματος.

Κοινοποίηση

• Προς τους αρμόδιους εισηγητές και αγορητές για το ως άνω Νομοσχέδιο όλων των κομμάτων
• Προς τους κ.κ. Βουλευτές όλων των κομμάτων
• Προς τον Πανελλήνιο Ιατρικό Σύλλογο

Με τιμή,
Για το Δ.Σ. της Παιδοψυχιατρικής Εταιρείας Ελλάδος-Ένωσης Ψυχιάτρων Παιδιών &
Εφήβων

 Την επιστολή ΕΔΩ σε εκτυπώσιμη μορφή Pdf

Το Παράρτημα- Βιβλιογραφία ΕΔΩ σε εκτυπώσιμη μορφή Pdf