Ἀποτελεῖ ἰδιαίτερη εὐλογία τοῦ τριαδικοῦ Θεοῦ τὸ γεγονὸς ὅτι σὲ κάθε ἐποχὴ καὶ σὲ κάθε τόπο ἐμφανίζονται ὁρισμένοι ἐξαίρετοι ἄνθρωποι, ὑπάρχουν μερικὰ πνευματικὰ ἀναστήματα, τὰ ὁποῖα μὲ ἀξιοθαύμαστη φλόγα ψυχῆς, μὲ ῥωμαίϊκο φιλότιμο, μὲ πολὺ κόπο, αὐταπάρνηση καὶ μὲ αὐτὴ ἀκόμη τὴν προσφορὰ τῆς ζωῆς τους ἀγωνίζονται νὰ διδάξουν τὶς ἀλήθειες τῆς πίστεώς μας καὶ νὰ προβάλλουν τὶς ἀξίες καὶ τὰ ζώπυρα τοῦ Γένους μας, ὅλα ὅσα καθορίζουν τὴν Ἑλληνορθόδοξη ταυτότητά μας.

Ἕνας ξεχωριστὸς ἄνθρωπος, τοῦ ὁποίου ἡ μορφή, ἡ δράση καὶ ἡ διδασκαλία σημάδεψαν τὰ δύσκολα χρόνια τῆς μακραίωνης Ὀθωμανικῆς δουλείας εἶναι ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ Ἱερομάρτυρας, Ἰσαπόστολος καὶ χωρὶς ὑπερβολὴ ὁ γενάρχης τοῦ νέου Ἑλληνισμοῦ. Εἶναι ὁ ἐκφραστὴς τῶν ἀξιῶν καὶ τῆς ταυτότητας τῆς Ρωμηοσύνης, ὁ μεγαλύτερος ἀναγεννητὴς τοῦ Ἑλληνορθόδοξου πολιτισμοῦ στὴν ἐποχή του, ἕνας πού μόνος του ἔκανε γιὰ τὸ σκλαβωμένο Γένος ὅσα κάνει καὶ ὅσα δὲν μπορεῖ ἢ δὲν θέλει νὰ κάνη στὶς ἡμέρες μας ἕνα ὁλόκληρο Ὑπουργεῖο Παιδείας, Θρησκευμάτων καὶ Πολιτισμοῦ ἢ καὶ ἐν μέρει τὸ Ὑπουργεῖο τῶν Ἐξωτερικῶν.

Ἀσφαλῶς δὲν εἶναι καθόλου εὔκολο ἐγχείρημα νὰ ἀσχοληθεῖ κάποιος καὶ νὰ χαράξει λίγες γραμμὲς γιὰ τὸν ἀναγεννητῆ τῆς πίστεως καὶ τῆς ζωῆς τοῦ εὐλογημένου Ὀρθόδοξου λαοῦ μας, τὸν πνευματοφόρο Ἁγιορείτη μοναχό, τὸν πυρακτωμένο ἀπὸ τὴ μεγάλη πίστη στὸν τριαδικὸ Θεὸ καὶ τὴν ἔμπρακτη ἀγάπη γιὰ τοὺς ἀδελφούς του, τὸν «ἅγιο τῶν σκλάβων», τόν «μεγάλο διδάχο», τόν «προφήτη τοῦ Γένους», τὸν Ἅγιο ποὺ ὁ λαὸς τὸν ἀγαποῦσε βαθύτατα καὶ τὸν τιμοῦσε ὡς Ἅγιο ἐνῷ ἀκόμη ζοῦσε. Καὶ τοῦτο διότι ἐκεῖνος μὲ ἐλάχιστα καὶ στοιχειώδη μέσα, πάμπτωχος καὶ ἀσκητικός, περιέτρεξε, κατὰ τὸ δεύτερο μισὸ τοῦ δεκάτου ὀγδόου αἰῶνα, ὁλόκληρη σχεδὸν τὴ σημερινὴ Ἑλλάδα καὶ τὴ Βόρειο Ἤπειρο καὶ ἀξιώθηκε νὰ διδάξει τὶς ἀλήθειες τῆς πίστεως καὶ τελικὰ νὰ μαρτυρήσει γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν ἀδελφῶν του. Καὶ ἐνῷ φαίνεται ὅτι ἐμεῖς ζοῦμε σὲ ἐντελῶς διαφορετικὲς ἐποχὲς καὶ συνθῆκες, εἶναι ἀληθὲς ὅτι, καὶ στὶς ἡμέρες μας, οἱ διδαχές τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ [1] ἀπευθύνονται σὲ μυημένους φίλους τῶν διδαγμάτων καὶ τῆς ἐμπειρίας τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ σὲ ὅσους ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν Παιδεία, τὴν ταυτότητα καὶ τὴν πορεία τοῦ τόπου μας καὶ αὐτοὺς μπορεῖ νὰ τοὺς ἐμπνεύση καὶ νὰ τοὺς θρέψει μὲ στερεὰ τροφή. Ὅσα, λοιπόν, γράφονται στὴ συνέχεια ἀποσκοποῦν στὸ νὰ σφυρηλατήσουν τὴν αὐτογνωσία καὶ τὴν ταυτότητά μας, πού μᾶς χρειάζονται νὰ ζήσουμε στὸ παρὸν καὶ νὰ οἰκοδομήσουμε σὲ γερὰ θεμέλια τὸ μέλλον.  

Ὁ μεγάλος αὐτὸς διδάσκαλος τοῦ Γένους ἀγωνίσθηκε ἔργοις καὶ λόγοις νὰ «φωτίσει» τοὺς σκλαβωμένους ἀδελφούς του καὶ νὰ ἀναδείξει τὴν Ἑλληνορθόδοξη ταυτότητα καὶ Παιδεία ἑνὸς κυριολεκτικὰ ναρκωμένου καὶ «ἀγριεμένου» πολιτισμοῦ. Δίχως γράμματα δὲν θὰ πάει μπροστὰ τὸ Γένος γιατί, ὅπως συχνὰ ἔλεγε, ἀγρίεψε. Ὁ ἱερὸς Πατὴρ μὲ ἄκρως ἐπίμονο, ἀλλὰ καὶ ἀποτελεσματικὸ τρόπο, ἐπεδίωκε νὰ ἔχει ὁ καθένας στὴ χώρα του Σχολεῖο Ἑ λ λ η ν ι κ ὸ γιὰ νὰ μαθαίνουν τὰ παιδιὰ γράμματα. Καὶ τοῦτο, διότι γνώριζε πολὺ καλὰ ὅτι «Τὸ σχολεῖον φωτίζει τοὺς ἀνθρώπους, ἀνοίγει τὰ μάτια τῶν χριστιανῶν. Καὶ σεῖς γονεῖς νὰ στέλλετε τὰ παιδιὰ σας εἰς τὰ σχολεῖα καὶ νὰ τὰ παιδεύετε μὲ χριστιανικὰ ἤθη. Ἁμαρτάνετε πολὺ νὰ τὰ ἀφήνετε ἀγράμματα καὶ τυφλά. Καλύτερα νὰ τὰ ἀφήνετε φτωχὰ καὶ γραμματισμένα, παρὰ πλούσια καὶ ἀγράμματα… Δὲν βλέπετε ὅτι ἀγρίεψε τὸ γένος ἀπὸ τὴν ἀμάθειαν καὶ ἐγίναμεν ὡς θηρία;» [2].

agios-Kosmas-AitwlosὉ ἴδιος φθάνει μέχρι τοῦ σημείου νὰ ὑποστηρίζει τὴν ἀνάγκη νὰ κτίζονται πρῶτα Σχολεῖα καὶ μετὰ Ἐκκλησίες, γιατί ἀπὸ τὰ σχολεῖα οἱ ἄνθρωποι μαθαίνουν τὰ ἱερὰ γράμματα. «Ἀπὸ τὸ σχολεῖον μανθάνομεν τὸ κατὰ δύναμιν τί εἶναι Θεός, τί εἶναι ἁγία Τριάς, τί εἶναι ἄγγελοι, ἀρχάγγελοι, τί εἶναι δαίμονες, τί εἶναι Παράδεισος, τί εἶναι Κόλασις, τί εἶναι ἁμαρτία, ἀρετή. Ἀπὸ τὸ σχολεῖον μανθάνομεν τί εἶναι ἁγία Κοινωνία, τί εἶναι Βάπτισμα, τί εἶναι τὸ ἅγιον Εὐχέλαιον, ὁ τίμιος Γάμος, τί εἶναι ψυχή, τί εἶναι κορμί, τὰ πάντα ἀπὸ τὸ σχολεῖον τὰ μανθάνομεν, διατὶ χωρὶς τὸ σχολεῖον περιπατοῦμεν εἰς τὸ σκότος». Καὶ καταλήγει λέγοντας ὅτι «τὸ σχολεῖον ἀνοίγει τὲς ἐκκλησίες, τὸ σχολεῖον ἀνοίγει τὰ μοναστήρια» [3].

Σ υ ν ε χ ί ζ ε ι λέγοντας ὅτι εἶναι προτιμότερο «νὰ ἔχης εἰς τὴν χώραν σου σχολεῖον ἑλληνικόν, παρὰ νὰ ἔχης βρύσες καὶ ποταμούς, διατὶ ἡ βρύση ποτίζει τὸ σῶμα, τὸ δὲ σχολεῖον ποτίζει τὴν ψυχὴν». Ὁ ἱερὸς Πατὴρ ἐπιμένει καὶ ἐπιτυγχάνει νὰ σπουδάζουν στὰ σχολεῖα δωρεὰν «ὅλα τὰ παιδιὰ καὶ πλούσια καὶ φτωχὰ χωρὶς νὰ πληρώνουν» [4]. Ἔτσι ἀναδεικνύεται σὲ πρόδρομο τῆς γενικῆς καὶ δωρεὰν Παιδείας. Ὡστόσο, πρέπει νὰ ἐπισημανθεῖ ὅτι μὲ τὴν ἐπιμονὴ καὶ ἀποτελεσματικότητά του στὴ δημιουργία ἑλληνικῶν Σχολείων καὶ μὲ τὴν προτροπή του νὰ μιλοῦν τὴν Ἑλληνικὴ γλῶσσα δὲν δείχνει νὰ ὑποστηρίζει μία ἀόριστα ἀνθρωπιστικὴ καὶ ἀπρόσωπη Παιδεία, ἀλλὰ ἀποκλειστικὰ αὐτὴ πού ὁδηγεῖ τοὺς μαθητὲς στὴν Ἑλληνορθόδοξη ἀγωγὴ καὶ μόρφωση.

Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς διῆλθε ἐν ἀσκήσει ὅλα τὰ πνευματικὰ στάδια καὶ τὶς βαθμίδες καὶ γνωρίζει ἐπακριβῶς τὴν ὁδό, τά μέσα καὶ τὸν τρόπο, πού μποροῦν νὰ ὁδηγήσουν καὶ ἄλλους στὴν ἐν Χριστῷ γέννηση καὶ ἐνηλικίωση καὶ τελικὰ στὴ σωτηρία τους. Γιὰ τὸν ἱερὸ Πατέρα οἱ ἀλήθειες τῆς πίστεως περιγράφουν τὴν ἀσφαλῆ καὶ δοκιμασμένη ὁδὸ γιὰ τὴν ἐν Χριστῷ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου. Μὲ ἀληθινὴ ταπείνωση καὶ συναίσθηση ἀναξιότητας καὶ ἁμαρτωλότητας διδάσκει, ὅπως λέγει, «τὰ ἀναγκαιότερα μυστήρια τῆς πίστεως» στοὺς ἀδελφούς του, «τὸ κατὰ δύναμιν, ὄχι ὡς διδάσκαλος, ἀλλ᾿ ὡς ἀδελφός· διδάσκαλος μόνος ὁ Χριστὸς μας εἶναι» [5].

Ἐκεῖνο πού χαρακτηρίζει τὸν πατρο-Κοσμᾶ εἶναι ὅτι δὲν διαφοροποιεῖται ἀπὸ τοὺς προγενέστερους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας στὰ οὐσιώδη θέματα πίστεως καὶ σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. Δὲν τὸν ἀπασχόλησαν οἱ δυσνόητες ἀναλύσεις καὶ τὰ δευτερεύοντα θέματα, γιατί γνώριζε ἀκριβῶς τί εἶχαν ἀνάγκη νὰ ἀκούσουν οἱ διψασμένες ψυχὲς τῶν ἀκροατῶν του. Ὥριμος πνευματικὰ σὰν ἔμπειρος καπετάνιος ξέρει τί θὰ ρίξει στὴ θάλασσα καὶ τί χρήσιμο θὰ κρατήσει γιὰ νὰ διδάξει καὶ νὰ οἰκοδομήσει.

Στὴ διδασκαλία του, ὡς πιστοῦ μέλους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, «τὰ δόγματα ταύτης κατέχων», φανερώνεται ἡ ζωοποιὸς παρουσία της, ἡ ὁποία στήριξε καὶ γαλούχησε τὸ Γένος τῶν Ὀρθοδόξων σὲ ὅλη τὴ μακρὰ διάρκεια τῆς Τουρκοκρατίας. Ὁ ἱερὸς Πατὴρ δὲν ἦταν μόνο δέκτης καὶ φύλακας τοῦ πληρώματος τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ ἀληθείας, ἀλλὰ καὶ αὐθεντικὸς μεταδότης καὶ ἑρμηνευτής της. Μὲ τὶς διδαχές του ἀναδεικνύει καὶ προβάλλει τὴν ἀξία καὶ μοναδικότητα τῆς ἀληθινῆς πίστεως στὸν Χριστό, μὲ σκοπὸ τὴν ἐνδυνάμωση καὶ οἰκοδομή τῶν πιστῶν, ἀλλὰ καὶ τὴν «αὔξηση» τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, μειώνοντας σὲ χρόνους ἰδιαιτέρως δύσκολους γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ ὑπόδουλο Γένος, τὸν αὐξανόμενο κίνδυνο καὶ τὴ μεγάλη ἀπειλὴ τοῦ ἐξισλαμισμοῦ καὶ τοῦ ἐκλατινισμοῦ μὲ τὶς συχνὲς ἀλλαξοπιστίες πολλῶν χριστιανῶν Ὀρθοδόξων.

Ἡ θεματολογία τῶν διδαχῶν του μοιάζει νὰ εἶναι μία ἐπιτομὴ ὅλου τοῦ περιεχομένου τῆς πίστεως καὶ ζωῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἡ δὲ θεολογία του εἶναι ἐμφανέστατα ὁμολογιακὴ μὲ ἔντονο ἀπολογητικὸ καὶ ὁρισμένες φορὲς ἀντιρρητικὸ χαρακτῆρα. Μὲ ὅσα λέγει ἐπιδιώκει νὰ πιστέψουν οἱ ἀκροατές του ὅτι ἡ διδασκαλία του εἶναι λόγος ἀληθινός, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. «Αὐτὰ ὁποὺ σᾶς εἶπα τὸ ἴδιον εἶναι ὡσὰν νὰ κατέβη ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς νὰ σᾶς τὰ εἰπῆ» [6].

Ὁ ἴδιος εἶναι ἀπολύτως βέβαιος ὅτι οἱ λόγοι του συμβαδίζουν μὲ «τὸν δρόμον τῶν Πατέρων» τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι «λόγια τοῦ παναγίου Πνεύματος, εἶναι πολὺ τιμιώτερα καὶ καλύτερα ἀπὸ τζοβαΐρια καὶ μαργαριτάρια» [7]. Ὅπου μιλοῦσε ἔστηνε ἕναν ξύλινο σταυρό. Δίδασκε στὴ σκιὰ τοῦ σταυροῦ τὸν ὁποῖο φεύγοντας ἄφηνε σὲ ἀνάμνηση. Αὐτὸ εἶχε μέγιστη σημασία καὶ ἔκρυβε βαθύτατο πνευματικὸ συμβολισμό. Κοινὸ χαρακτηριστικὸ ὅλων τῶν διδαχῶν του, εἶναι ὅτι δὲν περιορίζονται σὲ μία θεωρητικὴ κατήχηση τῶν ἀκροατῶν του, ἀλλὰ προχωροῦν πάντοτε στὴν ἀπαραίτητη ἀναφορὰ καὶ σύνδεση τῶν ἀληθειῶν τῆς πίστεως μὲ τὴ μυστηριακὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Ἀκόμη οἱ διδαχές του ἐναρμονίζονται μὲ τὶς τρέχουσες ἀνάγκες καὶ τὰ διάφορα φλέγοντα θρησκευτικὰ καὶ κοινωνικὰ προβλήματα, ποὺ ἀντιμετώπιζαν οἱ ἄνθρωποι τῶν σκληρῶν καὶ πέτρινων ἐκείνων χρόνων τῆς μακραίωνης δουλείας.

Στίς διδαχές τοῦ πατρο-Κοσμᾶ εἶναι ἐμφανὴς ἡ ἀδιάσπαστη ἑνότητα καὶ συ­νέχεια τῆς ἀλήθειας τῆς πίστεως καὶ ἁγιοπνευματικῆς ζωῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, στὴν ὁποία δὲν χωρίζεται ἡ θεολογία ἀπὸ τὴ ζωή, τὸ δόγμα ἀπὸ τὸ ἦθος καὶ τὴ λατρεία, ἡ θεωρία ἀπὸ τὴν πράξη της. Αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ ἁρμονικὴ σύζευξη, ἡ ἄρρηκτη ἑνότητα ἐπιβεβαιώθηκε καὶ ἀπὸ τὸ μαρτυρικό του τέλος, διὰ τοῦ ὁποίου ἐπισφράγισε τὴ διδασκαλία καὶ ὅλη τὴ δράση του. Τὸ ἔργο του ἔστεψε καὶ ὑπέγραψε μὲ τὸ αἷμα του, καθὼς ἀξιώθηκε τοῦ εἰδικοῦ χαρίσματος τοῦ Μαρτυρίου, τὸ ὁποῖο ἦταν ὥριμος καρπὸς τῆς πολυετοῦς πνευματικῆς του ἐργασίας καὶ τῆς ἐν Χριστῷ ἐνηλικιώσεώς του.

Ἡ παρουσία καὶ τὸ Μαρτύριό του στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως βεβαίως καὶ ὅλων τῶν Μαρτύρων καὶ Νεομαρτύρων, εἶναι «ἀνακαινισμὸς ὅλης τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως». Ἡ χάρις τοῦ Μαρτυρίου του ἀντανακλᾶ καὶ διαχέεται σὲ ὁλόκληρη τὴν Ἐκκλησία. Χωρὶς ἀμφιβολία ἡ παρουσία καὶ ἡ δράση τοῦ ἱεροῦ Πατρὸς εἶναι μεγάλη εὐλογία τοῦ τριαδικοῦ Θεοῦ στὸ Γένος μας, συνιστᾶ τὴν πλήρη ἐνεργοποίηση ἑνὸς χαρίσματος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσα στὸν πλοῦτο καὶ τὴν ποικιλία τῶν χαρισμάτων καὶ λειτουργημάτων τῆς ζωῆς τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος· εἶναι ἡ εὐλογημένη παρουσία ἑνὸς μεγάλου Ἁγίου, ὁ ὁποῖος δὲν ἀνήκει σὲ μία τοπικὴ κοινότητα, ἀλλὰ εἶναι Ἅγιος τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας. Αὐτή, ἄλλωστε, τοῦ ἔδωσε τὴ δύναμη νὰ θρέψει καὶ νὰ φωτίση τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ.

Μὲ τὴ μαρτυρία καὶ τὸ Μαρτύριό του καθοδηγεῖ καὶ εὐλογεῖ ὅλη τὴν Οἰκουμένη, οἰκοδομεῖ ὅλα τὰ μέλη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀφοῦ ἔχοντας «τὸν Παράκλητον ἐν ἑαυτῷ» γίνεται καὶ ὁ ἴδιος Παράκλητος, καθὼς παρηγορεῖ τοὺς λοιποὺς χριστιανοὺς ἀδελφούς του. Ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἐμπνευσμένη διδασκαλία του, ἡ διαρκὴς παρουσία τοῦ ἁγίου Πατρὸς διὰ τῶν ἑκατοντάδων προφητειῶν του, διὰ τοῦ Μαρτυρίου του καὶ διὰ τῶν ἱερῶν Λειψάνων του εἶναι ἁπτή, συγκεκριμένη καὶ διαχρονικὴ πραγματικότητα, πού οἰκοδομεῖ, τροφοδοτεῖ καὶ αὐξάνει μέχρι σήμερα ὁλόκληρο τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ ὡς γνήσιος Ἱερομάρτυρας καὶ Ἰσαπόστολος, ὡς ἀληθινὸς Πατὴρ καὶ θεολόγος τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ὡς μέγας διδάσκαλος ὅλου τοῦ Γένους τῶν Ὀρθοδόξων, ὡς σημαντικὸ ὁρόσημο τὸ ὁποῖο μπορεῖ νὰ φωτίσει καὶ νὰ καθοδηγήσει καὶ τὴ δική μας ἐποχή.

Ἀλήθεια, εἶναι ἀπορίας ἄξιον πῶς στοὺς τέσσερις αἰῶνες τῆς Τουρκοκρατίας ἄντεξε ὁ λαὸς αὐτοῦ τοῦ τόπου; Πῶς κρατήθηκε ἡ πίστη του, δὲν ἀλλοιώθηκε ἡ συνείδησή του καὶ δὲν παραχαράχθηκε ἡ ταυτότητά του; Στὴ σημερινὴ ἐποχὴ τῆς πολύμορφης κρίσεως πού ὑφιστάμεθα ἅπαντες, εἴμαστε ἐπιτέλους σὲ θέση νὰ ἀναγνωρίσουμε καὶ νὰ ἀνακαλύψουμε, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, ὅτι κάποια κέντρα ἐλέγχου καὶ παιδείας δὲν λειτουργοῦν σωστά; Μποροῦμε πλέον νὰ ὁμολογήσουμε εὐθαρσῶς ὅτι πῆραν ἢ δώσαμε τὴν εὐθύνη γιὰ τὰ μεγάλα θέματα τῆς ζωῆς καὶ τῆς ταυτότητάς μας σὲ ἄτομα ἄσχετα καὶ ἀκατάλληλα;

Προκαλεῖ ἐντύπωση καὶ προβληματίζει τὸ ὅτι ὁρισμένοι ἱστορικοὶ δὲν τὸν ἀναφέρουν καθόλου καὶ τὰ σχολικὰ βιβλία μᾶλλον τὸν ἀγνοοῦν. Καὶ ἐνῷ θαυμάζομε τὸν πατρο-Κοσμᾶ φαίνεται πώς λογοκρίνουμε τὴ διδασκαλία του καὶ δὲν τοῦ ἐπιτρέπουμε νὰ πεῖ τὴν ἀλήθεια, πού συνοψίζει τὰ οὐσιώδη χαρακτηριστικά τῆς ταυτότητας καὶ τοῦ πολιτισμοῦ μας. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ ἀποσιώπηση ἢ διαστρέβλωση τοῦ μεγαλειώδους ἀναγεννητικοῦ ἔργου του ὑποδηλώνει ἐμπάθεια, προκατάληψη, ἰδεολογικὴ ἀγκύλωση, πολὺ δὲ περισσότερο ἀποτελεῖ ἀγνωμοσύνη, ἀνεπίτρεπτη ἔλλειψη ὀφειλόμενης ἀναγνώρισης καὶ ἀπώλεια ἱστορικῆς μνήμης. Καὶ ἐὰν ἡ μνήμη τοῦ ἀνθρώπου εἶναι κριτήριο τῆς ταυτότητάς του, τότε ἡ ἀπώλεια τῆς ἱστορικῆς του μνήμης, θὰ πρέπει ἀναπόφευκτα νὰ σημαίνει ἀπώλεια καὶ τῆς ἱστορικῆς του ταυτότητας.

Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς ἀποτελεῖ ἀναμφίβολα φωτεινὴ μορφὴ τοῦ νέου Ἑλληνισμοῦ. Εἶναι τὸ καύχημα τοῦ Γένους μας καὶ τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Γι᾿ αὐτὸ ἀκριβῶς καὶ ἀποτελεῖ ἰδιαίτερη εὐλογία τὸ γεγονὸς ὅτι ἔχουμε στὴ διάθεσή μας τὸ φῶς τῶν διδαχῶν του. Ὅποιος ἐμβαθύνει στὸ περιεχόμενό τους, θὰ διαπιστώσει εὐχερῶς ὅτι αὐτὲς ἔχουν μία διαχρονικότητα καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ ἀποτελοῦν γιὰ ὅλους πηγὴ ἀστείρευτης ἔμπνευσης καὶ ἀμετάθετης ἐλπίδας. Ὁ πατρο-Κοσμᾶς μέ­νει μαζί μας, ζεῖ στὴν καρδιὰ τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ ὁ λαὸς αὐτὸς ζεῖ καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ ζεῖ ἀπὸ τὸν Ἅγιο καὶ τὰ διδάγματά του. Τὸ ζείδωρο πνεῦμα τοῦ ἔργου καὶ τῶν λόγων του εἶναι καὶ τώρα ἐπίκαιρο, ἀκριβῶς γιατί ἀπαντᾶ στὰ θεμελιώδη τῆς ζωῆς καὶ τοῦ τρόπου τοῦ «ἀληθῶς ὑπάρχειν» τοῦ ἀνθρώπου, στὶς μεγάλες ἀξίες πού ἔθρεψαν γιὰ αἰῶνες τοὺς κατοίκους αὐτοῦ τοῦ εὐλογημένου τόπου. Ἡ πνευματικὴ κληρονομιὰ τοῦ ἱεροῦ Πατρὸς εἶναι σήμερα περισσότερο ἀπὸ ποτὲ ἀναγκαία, γιατί ἀνακεφαλαιώνει καὶ ἐπαναδιατυπώνει, μὲ ἕναν ἰδιαίτερο τρόπο, ὅλες τὶς ἀξίες μας, ὁλόκληρη τὴν Ἑλληνορθόδοξη παράδοση καὶ ζωὴ καὶ ἀντέχει στὸ πέρασμα τοῦ χρόνου.

Ἡ ταυτότητα, ἡ Παιδεία καὶ ὁ πολιτισμὸς τοῦ Γένους μας ἀνέτειλε ἐκ τοῦ «Τάφου». Γεννήθηκε καὶ ἀνδρώθηκε μέσα σὲ δυσκολίες. Πράγματι εἶναι γεγονὸς ὅτι πολλὲς δοκιμασίες καταλυτικές, ποικίλων μορφῶν καὶ εἰδῶν, πέρασαν ἀπὸ πάνω του, ὅμως δὲν ξεριζώνεται εὔκολα, ἀλλὰ «ἀνθεῖ καὶ φέρει καὶ ἄλλο». Στοὺς χαλεποὺς καιροὺς τῆς ὑλικῆς καὶ κυρίως τῆς πνευματικῆς κρίσεως πού ζοῦμε, ἐξακολουθεῖ σὲ αὐτὸν τὸν τόπο νὰ ὑπάρχη ἀκόμη ἐλπίδα, ἀρχοντιὰ ἀλλὰ καὶ φιλότιμο. Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς προσφέρει ἐκ νέου ἐλπίδα καὶ ἀπαντοχή, ρίχνει, ὅπως καὶ τοὺς ἀκροατές του, καὶ ἐμᾶς ὅλους στὸ φιλότιμο. Μὲ ὅλη του τὴ ζωὴ ἐπαναλαμβάνει καὶ πάλι σήμερα: Μὴ φοβᾶστε καθόλου καὶ κανένα. Δῶστε ὅ,τι σᾶς ζητοῦν. Δῶστε χαράτσια, χρήματα, πράγματα. Καὶ τὸ κορμὶ σας ἂς τὸ καύσουν, ἂς τὸ τηγανίσουν. Δὲν θὰ δώσετε μόνο τὴν ψυχή σας καὶ τὸν Χριστό. Αὐτὰ τὰ δύο ὅλος ὁ κόσμος νὰ πέσει, δὲν μπορεῖ νὰ σᾶς τὰ πάρη, ἐκτὸς ἂν τύχη καὶ τὰ δώσετε μὲ τὸ θέλημά σας. Ἀπ᾿ ἐκεῖ θὰ βγοῦν ὅλα [8]. Ἐξάπαντος εἶναι ἄκρως παρήγορο καὶ ἐνθαρρυντικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι, τελικά, δὲν ἔχουν χαθεῖ ὅλα καὶ εἶναι βέβαιο ὅτι δὲν πρόκειται νὰ χαθοῦν. Καὶ τοῦτο, διότι ὑπάρχουν καὶ σήμερα ἄνθρωποι (γνωστοί, ἀλλὰ συνήθως ἀφανεῖς καὶ ἀνώνυμοι) κοντά μας, ἀνάμεσά μας, οἱ ὁποῖοι χωρὶς νὰ ἀναμένουν ὑλικὰ ἢ ἄλλα ὀφέλη ἀγωνίζονται καὶ ἀναλώνονται γιὰ τὴ διατήρηση καὶ προβολὴ πνευματικῶν ἀγαθῶν καὶ ἰδανικῶν, πασχίζουν γιὰ τὴν ἑλληνορθόδοξη Παιδεία τῶν νέων παιδιῶν, γιὰ τὴν ταυτότητα καὶ τὸν πολιτισμὸ αὐτοῦ τοῦ εὐλογημένου τόπου, μᾶς συντηροῦν στὴ ζωή.

Παρὰ τὰ ὅσα ἀρνητικὰ συμβαίνουν καὶ ἀκούγονται, ὑπάρχουν ἀκόμη στὶς ἡμέρες μας πρότυπα, ὑπηρετοῦνται ἀκόμη ἀρχὲς καὶ ἀξίες ὡς ἀδιάσπαστη συνέχεια καὶ ἐπέκταση τοῦ τρισχιλιετοῦς πολιτισμοῦ μας, τῆς Ἑλληνορθόδοξης Παράδοσής μας. Αὐτὰ μπορεῖ νὰ ἐμπνεύσουν μικροὺς καὶ μεγάλους, ὥστε νὰ ἔλθουν πιὸ κοντὰ στὶς ζωογόνες ρίζες μας, σὲ ὅσα μᾶς ἔθρεψαν, μᾶς κράτησαν ὄρθιους καὶ μπορεῖ νὰ μᾶς βοηθήσουν νὰ ὑπερβοῦμε καὶ τὴν παροῦσα κρίση. Εἶναι τὰ ἴδια πού συνιστοῦν τὰ ἀνεξίτηλα χαρακτηριστικά τῆς ταυτότητας καὶ τοῦ πολιτισμοῦ τοῦ Γένους μας καὶ ἀκριβῶς αὐτὰ περισσότερο ἀπὸ ποτὲ χρειαζόμαστε σήμερα.

Ὁ σεβασμός μας στὴν ταυτότητά μας εἶναι ἀδιαπραγμάτευτο χρέος μας, γιατί εἴμαστε χρεωμένοι μὲ βαρύτιμη πνευματικὴ κληρονομιά. Ὡς ἐκ τούτου, ἐὰν δὲν συνειδητοποιήσουμε αὐτὸ πού μᾶς κληροδοτήθηκε καὶ ὑπάρχει βαθιὰ μέσα μας, θὰ ἀποτελέσει ἀσυγχώρητο λάθος μας, θὰ ἔχουμε ἀναπόδραστα νὰ ἀντιμετωπίσουμε αὐτοὺς πού προηγήθηκαν, μεταξὺ τῶν ὁποίων ὁ ἅγιος Κοσμᾶς, ἀλλὰ καὶ αὐτοὺς πού ἔρχονται.

1. Ἰωάννου Β. Μενούνου, Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ Διδαχὲς (καὶ βιογραφία), ἐκδ. Τῆνος, Ἀθήνα 1984.

2. Κώστα Σαρδελῆ, Ὁ ἅγιος τῶν σκλάβων Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς, Ἀθήνα 1974, σ. 123 κ.ἑξ.

3. Ἰωάννου Β. Μενούνου, Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ Διδαχὲς, σ. 142.

4. Ὅπ. παρ., σ. 142.

5. Ὅπ. παρ., σ. 116.

6. Ὅπ. παρ., σ. 141.

7. Ὅπ. παρ., σ. 175.

8. Βλ. ὄπ. πὰρ., σ. 240.

Δημοσιεύτηκαν στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (Β2885-21/8/2017) οι αποφάσεις του υπουργού Περιβάλλοντος και Ενέργειας Γιώργου Σταθάκη για την επιλογή είδους σύμβασης και τον γεωγραφικό προσδιορισμό θαλασσίων περιοχών στη δυτική Ελλάδα (Ιόνιο) και την Κρήτη, για παραχώρηση του δικαιώματος έρευνας και εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων.

Όπως φαίνεται στους χάρτες που περιλαμβάνονται στις αποφάσεις του Γιώργου Σταθάκη, οι υπό παραχώρηση περιοχές είναι στο Ιόνιο, βόρεια της Κεφαλονιάς, δυτικά της Λυκάδας και δυτικά της Κέρκυρας, και στην Κρήτη, δυτικά και νοτιοδυτικά του νησιού.

Το σχετικό ΦΕΚ (Τεύχος Β, Αρ. Φύλλου 2885 της 21/8/2017) ΕΔΩ σε εκτυπώσιμη μορφή Pdf

Πηγή: Pontos-News

Σεβαστοί πατέρες, κυρίες και κύριοι.

Η Ελληνική Βουλή το 2004 όπως ακούσατε καθιέρωσε την 27η Ιανουαρίου, όπως αναφέρεται στην απόφαση, ως ημέρα μνήμης των Ελλήνων Εβραίων μαρτύρων και ηρώων του ολοκαυτώματος και έτσι κάθε χρόνο με σχετικές εγκυκλίους του υπ. παιδείας εντέλλονται τα σχολεία να διοργανώνουν εκδηλώσεις και να αναπτύσσουν εκπαιδευτικές δραστηριότητες για την ημέρα μνήμης του ολοκαυτώματος.

Η επέτειος αυτή είναι διεθνής, θα λέγαμε παγκοσμιοποιημένη για τους Εβραίους όπου γης και τελεί υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Συμβουλίου της Ευρώπης και λοιπά. Ορθά λοιπόν οι Έλληνες Εβραίοι το θρήσκευμα τιμώνται όπως τους αξίζει από την Ελληνική Πολιτεία και από την διεθνή κοινότητα για το τραγικό και συγκεκριμένο της ναζιστικής θηριωδίας ολοκαύτωμα.

Με αυτήν λοιπόν την εντελλόμενη αφορμή για εκδηλώσεις και εκπαιδευτική δραστηριότητα για την ημέρα μνήμης του ολοκαυτώματος και χωρίς καμία πρόθεση συγκρίσεων ας αναζητήσουμε και τα ολοκαυτώματα των Ελλήνων Ορθοδόξων αυτή τη φορά, που ωστόσο δεν έτυχαν ποτέ μέχρι σήμερα ούτε εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων, ούτε βεβαίως και διεθνούς αναγνώρισης, αν και μερικών από αυτά η τραγικότητα ήταν αξεπέραστη, κτηνώδης και θα έπρεπε να προστεθούν στην ιστορία της ανθρωπότητας όλες.

Τους ανήκει ο παγκόσμιος θρήνος αλλά και το αιώνιο εγκώμιο γιατί σε αντίθεση με τους Εβραίους, των οποίων η δικαιολογημένη έκρηξη θυμού και η δίκαιη αγανάκτηση τους οδήγησε στο να ζητούν ακόμα και ποινικοποίηση της άρνησης αυτής της θυσίας που υπέστησαν οι ίδιοι υποτασσόμενοι όμως μοιρολατρικά στη μοίρα τους και υπομένοντάς την χωρίς αντίσταση, οι Έλληνες αντίθετα, με διαφορετική ιστορική παράδοση και διαχρονικούς κώδικες αξιών, αποτρέπουν διαρκώς τη μοίρα τους αυτοθυσιαζόμενοι και συναντώντας τον θάνατο, όχι από τους θύτες αλλά από την δική τους ενεργό πρόθεση για θυσία υπέρ των υψίστων γι’ αυτούς ιδανικών της Πίστεως και Πατρίδος. Και ο ποιητής επιβεβαιώνει με τον στίχο:

Των φονιάδων το αίμα με φως ξεπληρώνω.

Και ενώ τα ελληνικά ολοκαυτώματα δεν περιορίζονται μόνο σε ανθρώπινες απώλειες αλλά και σε εξαφάνιση της ελληνικής γης, εντούτοις το μόνο που τα θύματα ζητούν είναι να αποτρέψουν την εσκεμμένη και ύπουλα καλλιεργούμενη λήθη που ασκείται δυστυχώς από ελληνόφωνους πολιτικούς και πανεπιστημιακούς εντολοδόχους, ακυρώνοντας με πρωτοφανή αναίδεια και ιδεολογική βία τις υποχρεώσεις τους και τα καθήκοντά τους που υπαγορεύονται από τις επιταγές του Ελληνικού Συντάγματος.

Βεβαίως, τον όρο ολοκαύτωμα τον συναντούμε διαχρονικά στην ιστορία του Ελληνικού λαού για να δηλώσει, όπως στην αρχαιότητα, το θύμα που καίγεται εξ’ ολοκλήρου πάνω στον βωμό, όπως παραδείγματος χάριν στους Ολυμπιακούς Αγώνες όπου ο νικητής οδηγούσε, όπως ρητά αναφέρεται, το ολοκαύτωμα από τα θυσιαζόμενα σφάγια. Μεταγενέστερα όμως επικράτησε η ίδια μεν ορολογία, ολοκαύτωμα και τα παρεπόμενα, θυσία, βωμός και λοιπά, αλλά, με πλήρη και ολοκληρωτική αλλαγή του νοήματος αυτών των όρων και του όρου γενοκτονία στον Ορθόδοξο Ελληνισμό. Οπότε, έχουμε αναφορές για τις οποίες στη συνέχεια θα κάνουμε εκτενέστερο λόγο, όπως, να πω τώρα, το ολοκαύτωμα των μαρτύρων και νεομαρτύρων, το ολοκαύτωμα των Ποντίων, το ολοκαύτωμα του Αρκαδίου, ή ακόμη και η ολοκληρωτική θυσία χάριν υψηλών ιδανικών όπως παραδείγματος χάριν η φράση: ‘πρόσφεραν τη ζωή τους, ολοκαύτωμα στο βωμό της ελευθερίας και της Πατρίδας ή στο βωμό της Πίστεως’.

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις τα απανθρακωμένα θύματα αναδείχθηκαν εκούσιοι και όχι ακούσιοι υποταγμένοι στη μοίρα τους. Ήρωες. Mάρτυρες. Ατρόμητοι γίγαντες. Άξιοι της ιστορίας τους απέναντι σε θηριώδεις και αποκτηνωτικές συμπεριφορές στη διαδρομή της ιστορίας, που σκοπό είχαν και έχουν την συστηματική, βιαίως επιδιωκόμενη εξόντωση του Ελληνισμού, των μελών του Ορθοδόξου γένους ή/και την λοβοτόμηση της εθνικής και θρησκευτικής μνήμης του που και αυτό είναι αληθινή γενοκτονία.

Αλλά για τους μάρτυρες της Εκκλησίας και τους ήρωες της Ρωμηοσύνης γι’ αυτόν τον Τόπο που όρθωσε την αλήθεια της Πίστεως απέναντι στη βία και την νέα τάξη πραγμάτων, απέναντι στα παντώς είδους παιδομαζώματα και τους προβατόσχημους λύκους που έχουν αυξηθεί επικίνδυνα στις ημέρες μας, οι ποιητές έδωσαν την δική τους απάντηση.

Και πρώτα ο Βερίτης -δεν θα τον έχετε ακούσει, ούτε εσύ παιδί μου δεν θα τον άκουσες ποτέ τον Βερίτη στο Καποδιστριακό- στο ποίημά του με τίτλο, ‘Ο Ύμνος των Μαρτύρων’:

«Χαῖρε Νυμφίε, θυσία πικρή δεν είναι καμιά γιά σένα, κι αν τα γυμνά μας σώματα στις ερημιές σαπίζουν, για Σένα εμείς ώ Λατρευτέ, σπονδές και ολοκαυτώματα».

Και ο ίδιος με τον τίτλο: ‘Κουράγιο αδέρφια’.

«Κουράγιο αδέρφια, δεν ζούμε εμείς μέσα στο ψέμα και την ἀπάτη των ονείρων, μέσα μας τρέχει ηρώων αίμα, είμαστε απόγονοι μαρτύρων. Μέσα στους τάφους των ανθίζει η πίστη αυτή που μας φλογίζει».

Ο ποιητής Ορθόδοξος λαός την θυσία την μετατρέπει σε στίχους όχι σε απειλές και υπενθυμίζει πάντοτε την μοναδική σταυρική θυσία.

Ο ίδιος [Βερίτης]: ‘Δεν θα βαδίσω σε κήπους ανθόσπαρτους.’

«Σφίξε αδερφέ τον σταυρό που σου χάρισα και όπου τηράξεις, στις πέτρες, εδώ, τις μικρές τις μεγάλες, θα βρεις ακόμα ν’ αχνίζουν ζεστές τις αιμάτινες στάλες.»

Κι έτσι το Ορθόδοξο Έθνος μεγαλουργεί αποδεικνύοντας με τον ποιητή του ότι η μεγαλοσύνη των εθνών δεν μετριέται με το στρέμμα, με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και το αίμα.

Είναι γεμάτο το μαρτυρολόγιο της Ελληνικής ιστορίας με μνήμες και γενοκτονίες που μας μιλούν για τελευταίους Αυτοκράτορες και στερνές Λειτουργίες, για τραγικούς χορούς Ζαλόγγου και αιματόβρεχτες σελίδες Μεσολογγίου. Για Σούλι και Αρκάδι και Κούγκι και Πάργα. Για κόκκινες από Ελληνικό αίμα πλαγιές της Χίου και για ολόμαυρες ράχες των Ψαρών. Για βρόχους Φεραίων και ανασκολοπίσματα Διάκων. Για σχοινί του Πατριάρχη και κρεούργηση Χρυσοστόμου Σμύρνης. Για σφαγή Αμβροσίου Μοσχονησίων και ζωντανό κάψιμο Γρηγορίου Κυδωνιών. Για γενοκτονίες Ποντίων. Για διωγμούς και ξερριζωμούς από προγονικές Πατρίδες. Για μάρτυρες και νεομάρτυρες σ’ όλες τις εποχές, πρόσφατες και παλαιότερες, όπως οι:

Καστοριάς Γερμανός Καραβαγγέλης

Μοναστηρίου Ιωακείμ

Κορυτσάς Φώτιος

Γρεβενών Αιμιλιανός

Στρώμνιτσας Γρηγόριος

Μελενίκου Ειρηναίος

Όπως και για Τόπους Μαρτυρίου: Για Καλάβρυτα, για Αγία Λαύρα για Μέγα Σπήλαιο και Δίστομο, Υπάτη και Χορτιάτη, Αργυρόκαστρο και Κορυτσά.

Ομαδικός τάφος στους Πύργους Πτολεμαΐδας (φωτ. αρχείου Στάθη Ταξίδη)pontos-news.gr

και φυλακισμένα μνήματα ..

Η Πατρίδα μας λοιπόν είναι χώρα μαρτύρων και αγίων, άλλοτε με διωγμούς και μάστιγες και ηρωισμούς και άλλοτε τη προαίρεση. Δηλαδή μαρτύριο με τη θέλησή τους, χωρίς διωγμούς, χωρίς φωτιά, χωρίς μαστίγιο. Αυτό το μαρτύριο είναι η μεγαλύτερη αντίσταση στους Ηρώδεις του κόσμου και στην υπερφίαλη εξουσία τους. Δηλαδή, η μέχρι θανάτου εμμονή στην Πίστη και διαρκής ομολογία:

Εις Άγιος, εις Κύριος, Ιησούς Χριστός.

Βέβαια, μερικοί μαρτυρικοί Χώροι της Ρωμηοσύνης παίρνουν δικαιωματικά ξεχωριστή θέση στον κατάλογο των ολοκαυτωμάτων:

ΠΟΝΤΟΣ

ΙΩΝΙΑ

ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ

ΔΙΣΤΟΜΟ

ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ

ΚΕΡΥΝΕΙΑ

Πάντως, μερικών απ’ αυτούς τους μαρτυρικούς Τόπους τα χώματά τους μπορεί να έμειναν στα βέβηλα χέρια των δημίων, άλλοτε βαρβάρων κι άλλοτε δήθεν πολιτισμένων, αλλά η ιστορία τους μένει δική μας. Μόνο δική τους δεν μπορεί να είναι.

ΕΦΕΣΣΟΣ

ΜΙΛΗΤΟΣ

ΠΕΡΓΑΜΟΣ

ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ

ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΑ

ΣΙΝΩΠΗ

ΑΡΓΥΡΟΚΑΣΤΡΟ

ΜΟΡΦΟΥ

ΚΕΡΥΝΕΙΑ

ΠΕΝΤΑΔΑΚΤΥΛΟΣ

Δεν αλλάζουν αρχιτέκτονα. Αυτών οι αρχιτέκτονες είναι πάντοτε οι μάρτυρες της Εκκλησίας και οι πρόμαχοι του Γένους των Ελλήνων. Οι γενναίως αθλήσαντες που υπομείνανε τον Υπέρ Πίστεως και Πατρίδος θάνατον και έλαβαν αμάραντα στεφάνια.

«Μέσα σε βόλια κι οβίδων κρότους
έπεσαν νιάτα μες στον ανθό τους.
Πάνε λεβέντες, πάνε κορμιά
κι άγνωστα τα ‘θαψαν στην ερημιά.

Στρατούς λεβέντικης γενιάς
μ᾽ ανθούς τους ρένεις λεμονιάς,
βασανισμένη χώρα.»

‘Οι Ήρωες’ του Γεώργιου Σουρή -ο Σουρής έγραψε και αυτά, όχι αυτά που ξέρετε- 1912.

Μόνον η δική μας Εκκλησία ανάμεσα στα έθνη είναι Αυτή που παρέχει ολοκαυτώματα στο Θρόνο του Κυρίου. Γιγαντώθηκε με δάκρυα και πόνους. Απέραντο το ψηφιδωτό που απεικονίζει τους μάρτυρες της Εκκλησίας και της Πατρίδας και οδηγεί εκεί όπου οι ελπίδες και τα όνειρα του Γένους.

Η Κλαίρη Αγγελίδου, πρώην Υπουργός Παιδείας της Κύπρου -δεν μιλάμε για τους ‘υπουργούς παιδείας’ της Ελλάδας εδώ- στα 1974 όταν 200 χιλιάδες Ελληνοκύπριοι εκτοπίστηκαν -τουρκοκρατία έχουμε και σήμερα-, 8 χιλιάδες σκοτώθηκαν, 36% της μαρτυρικής Μεγαλονήσου κατέχουν οι βιαστές, αγνοείται η τύχη 1.619 και αφθονούν οι μαζικές εκτελέσεις αιχμαλώτων, έγραψε: ‘Του ξεριζωμού’.

«Εμείς δεν αδικήσαμε μήτε τους δυνατούς μήτε τους λίγους
και ο Θεός επιβλέψει επί το Έθνος ημών.»

Της ίδιας επίκληση:

«Πίσω από εκείνα τα βουνά η γη δεν είναι πια δική μας.
Εκεί που οι πρόγονοί μας όργωσαν και φύτεψαν κιτριές και λεμονιές.
Εκεί που τις Βυζαντινές έχτισαν Εκκλησιές.
Δεν έμεινε τίποτε ορθό που οι βάρβαροι να μην το βεβηλώσουν.

Θεέ της Δικαιοσύνης με πύρινη ρομφαία χτύπα την αδικία
και φως αγάπης και ομορφιάς κάμε να σκορπιστεί στη γη μας
που ποτίστηκε με δάκρυα και αίμα.»

Πάντα όμως η ίδια απάντηση ανεβαίνει στα χείλη των Ελλήνων εθνομαρτύρων λίγο πριν το μαρτύριο. Διαβάζουμε σε επιστολές.

1955. «Τώρα που σας γράφω βρίσκομαι μέσα στο σκοτεινό κελί της φυλακής μου περιμένοντας με θάρρος και υπομονή τον δήμιο να ‘ρθει να με οδηγήσει στον τόπο της εκτελέσεως. Αισθάνομαι τον εαυτό μου ισχυρό και γαλήνιο γιατί έχω τον Χριστό μέσα μου.»

Άλλος γράφει στην μητέρα του.

«Προσεύχομαι στην Υπεραγίαν Θεοτόκον να μας δώσει θάρρος και ψυχραιμία γιατί κι Εκείνη έχασε τον Υιόν Της.»

Και το θρυλικό του Ευαγόρα.

«Θα πάρω μιαν ανηφοριά, θα πάρω μονοπάτια,
να βρώ τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά.»

Και πάλι ο ίδιος:

«Θα πάω στον Θεό και θα Τον παρακαλέσω
να είμαι ο τελευταίος που θα κρεμαστώ.»

Ο ένας κρίκος μετά τον άλλον, τα Ελληνικά ολοκαυτώματα παλιά και νέα. Και η ιστορία γράφεται με ποιήματα, πότε για την τουρκική θηριωδία και πότε για την ναζιστική.

‘Καλάβρυτα 1943’ Γιάννης Κουτσοχέρας:

«Παν τα Καλάβρυτα
Το Αρκάδι, το Κούγκι να’ βρουν.
Θεία η φυγή
σκλάβα μου γη.

Γιατί, τα Καλάβρυτα, τ’ Αρκάδια,
δε ζουν στα ανήλιαγα λαγκάδια.
Βουβάσου
χαμωβλεπούσα εσύ Οικουμένη.»

Και μια φοιτήτρια του Δημοκρίτειου Θράκης, η Ιωάννα Μπαλαούρα, γράφει ποίημα βραβευμένο με τίτλο ‘Ολοκαύτωμα‘:

«Εδώ η πέτρα πονάει.
εδώ ξένε που πατείς είναι το μνήμα της μάννας μου,
είναι η γη του πατέρα μου,
είναι το αίμα της αντίστασης.

Εδώ ξένε μόνο θ’ ακούς τις αχνές αλλοτινές φωνές τους.
Οι πέτρες εδώ ματώνουν,
οι πέτρες εδώ θυμούνται.
Εδώ ξένε είναι τα Καλάβρυτα.»

Και ένας φοιτητής του Αριστοτελείου Θεσσαλονίκης, ο Στεφανάκης Γεώργιος, βραβευμένος επίσης:

«Εξακόσιοι ενενήντα έξι θερίστηκαν,
λες κι ήταν στάχυα.
Ποιος άκουσε ποτέ θερισμό από τον Ιούνη ως τον Δεκέμβρη;
Να κρατάει τόσο;
Από χωριά πολλά των Καλαβρύτων,
να μην τ’ απαριθμήσω μην τυχόν και λησμονήσω κάποιο και το αδικήσω,
και αυτά τα στάχυα όλα μαζί αλέστηκαν στης μνήμης τον μύλο»

Και ξεχειλίζει αυτή τη φορά ο λαϊκός πόνος τώρα σε τραγούδι,

«Κάμποι των Καλαβρύτων φέτος να μην ανθίσετε, χορτάρι μην φυτρώσει,
για το κακό που γίνηκε στις 13 Δεκέμβρη.
Κάψανε τα Καλάβρυτα σκοτώσανε τους άντρες.»

Οι Γερμανοί δεν έκαψαν μόνο τα Καλάβρυτα αλλά και την Αγία Λαύρα και το Μέγα Σπήλαιο. Ο Αυστριακός συγγραφέας της ιστορίας της τραγωδίας των Καλαβρύτων Χέρμαν Φρανκ Μάιερ[Hermann Frank Mayer] έγραψε στο βιβλίο του με τίτλο: ‘Από τη Βιέννη στα Καλάβρυτα’:

«Η σφαγή αμάχων στο πλαίσιο της επιχείρησης Καλάβρυτα μετετράπη αναπόφευκτα σε βασικό θέμα του βιβλίου μου. Με βάση τον αριθμό των θυμάτων πρόκειται προφανώς για το μεγαλύτερο έγκλημα πολέμου που διέπραξε η Βέρμαχτ.»

Και ο δήμαρχος Νυρεμβέργης είπε στον δήμαρχο Διστόμου:

«Στις 19 Ιουνίου 1944 η γερμανική Βέρμαχτ προέβη σε ανατριχιαστικά εγκλήματα στον πληθυσμό του Διστόμου. Μόνο λίγοι κάτοικοι του Δήμου διέφυγαν από την κτηνώδη δολοφονία.»

Δίπλα στο Δίστομο και τα Καλάβρυτα, και η Υπάτη, μένει σύμβολο της καταστροφικής μανίας των ναζιστικών ορδών με το ολοκληρωτικό κάψιμό της στις 17/06 του ’44, μαζί με την σφαγή των Πύργων Κοζάνης στις 24 Απριλίου του ’44 όπου και ολοσχερώς καήκανε και οι ζωντανοί και η Κωμόπολη. Αλλά και τον Σεπτέμβριο του ’43 άλλο μαρτυρικό χωριό, η Βιάννος, χωριό του Νομού Ηρακλείου είχε την ίδια τύχη.

«Αδέρφια, σαν θα πάτε στης Βιάννου τα χωριά,
μνήματα μην πατάτε μην πάρουνε φωτιά.»

Λέχθηκε από τον Μανώλη Γλέζο ότι τότε όλη η Ελλάδα έγινε ολοκαύτωμα.

Και από τον Κουτσοχέρα: «Εκείνη την ημέρα χάθηκαν οι λύκοι και ούρλιαζαν οι άνθρωποι.»

Ο Χορτιάτης, 02/09 του ’44. Ένας ακόμη κρίκος στο ατέλειωτο μαρτυρολόγιο της Ρωμηοσύνης.

«Τράνταζε σαν από σεισμό συθέμελα ο Χορτιάτης
και ακόντιζε μηνύματα με κόκκινη βαφή.»,

γράφει ο Καββαδίας στο ποίημά του ‘Θεσσαλονίκη’.

Ασταμάτητες οι εποχές ολοκαυτωμάτων για τον Ορθόδοξο Ελληνισμό. Να λοιπόν κι άλλες.

Το ολοκαύτωμα της Ιεράς Μονής Αρκαδίου στο Ρέθυμνο, όπου τον Νοέμβριου του 1866 μετά από ηρωική άμυνα οι πολιορκημένοι από 28 χιλιάδες Τούρκους έγκλειστοι στο Μοναστήρι, 286 ένοπλοι και 657 γυναικόπαιδα, ανατιναχθήκανε όταν ο Ηγούμενος Γαβριήλ έδωσε διαταγή να πυροβοληθεί η πυριτιδαποθήκη της Μονής. Ανατιναχθήκανε 828 Έλληνες και 114 αιχμάλωτοι και το λαϊκό δίστιχο αποτυπώνει:

«Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε όλοι μικροί μεγάλοι
το μέγα ολοκαύτωμα που έγινε στ’ Αρκάδι.»

Και ακόμη, το παραδοσιακό:

«Τρία πουλιά χρυσόφτερα, τρία αηδονοπούλια
σχίζουνε σύννεφο πυκνό απ’ τ’ ουρανού τα βάθη
κι επάνω κατεβαίνουνε στα λείψανα τα άγια
του Αρκαδιού και κάθουνται και τα μοιρολογούνε.»

Ο ποιητής όμως πάντα υπενθυμίζει:

«Τα θεμέλιά μου στα βουνά
και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους
και πάνω τους η μνήμη καίει
άκαυτη βάτος.
Μνήμη του λαού μου σε λένε Πίνδο και σε λένε Άθω.»

Στο θρυλικό Κούγκι, τον ιστορικό πύργο στο Σούλι και τον Καλόγερο Σαμουήλ, του οποίου την αυτοθυσία ύμνησε και ο Βαλαωρίτης. Δεκατρείς Δεκέμβρη του 1803 το Σούλι πολιορκείται από τον Αλή Πασά και ο Σαμουήλ μόλις μπήκαν στο Κούγκι οι Τούρκοι γίνεται ολοκαύτωμα ανατινάζοντας την πυριτιδαποθήκη που ήταν μέσα στην Εκκλησία της Αγίας Παρασκευής. Δεν παραδόθηκαν αυτός και οι σύντροφοί του παρά μόνο στον Θεό.

Ο Καλόγερος Σαμουήλ υπήρξε άξιος μαθητής του ΠατροΚοσμά του Αιτωλού που είχε μαρτυρήσει πριν από 24 χρόνια το 1797 στο Μπεράτι, το Κολικόντασι.

Τη θυσία του Σαμουήλ λίγες ημέρες μετά ακολούθησε ο ανεπανάληπτος χορός του Ζαλόγγου από τις ηρωίδες Σουλιώτισσες.

Ο Βαλαωρίτης υμνεί τον Καλόγερο Σαμουήλ στο ποίημά του ‘Ο Σαμουήλ’:

«Καλόγερε, τι καρτερείς κλεισμένος μες στο Κούγκι;
Έλα να δώσης τα κλειδιά, πέσε να προσκυνήσης,
κι αφέντης ο Βελήπασας δεσπότη θα σε κάμη!

…

Δε φαίνετ’ ο καλόγερος. μόνος του στ’ Άγιο Βήμα
προσεύχετο κ’ ετοίμαζε τη μυστική θυσία.
Σφιχτά-σφιχτά στα χέρια του εβάστα το Ποτήρι
και μύρια λόγι’ απόκρυφα έλεγε του Θεού του.
Τα μάτια κατακόκκινα απ’ τες πολλές αγρύπνιες
εκοίταζαν ακίνητα το Σώμα και το Αίμα.

…

Σιγάτε βρόντοι τουφεκιών, πάψτε φωνές πολέμου,
Κι ο Σαμουήλ την ύστερη την Κοινωνιά θα πάρη !
Κ’ εκεί που κοίταζ’ ο παπάς τη Σάρκα τού Θεού του,
εκύλησ’ απ’ τα μάτια του στου Ποτηριού τα σπλάχνα
σαν τη δροσούλα διάφανο κρυφά-κρυφά ένα δάκρυ.
– Θεέ μου και Πατέρα μου, θαμμένος εδωμέσα
εδίψασα… Χωρίς νερό η Θεία Κοινωνιά σου
θα έμεν’ ατελείωτη… Δέξου, γλυκέ μου Πλάστη,
αυτό το μαύρο δάκρυ μου – μη το καταφρονέσης.
αμόλυντο και καθαρό βγαίν’ απ’ τα φυλλοκάρδια.
Δέξου το, Πλάστη, δέξου το – άλλο νερό δεν έχω.
Ήτανε ήλιος κ’ έλαμψε το ιερό το σκεύος.
Το αίμα εζεστάθηκε, άχνισε, ζωντανεύει.
Αναγαλλιάζει ο Σαμουήλ που είδε τη Θεία Χάρη
και τρέμοντας αγκάλιασε το θεϊκό Ποτήρι
και τόσφιξε στα χείλη του κι άκουσε που χτυπούσε
σαν νάτανε λαχταριστή καρδιά, ζωή γιομάτη.
Ανοίγ’ ή Πύλη του Ιερού, σκύφτουν τα παλληκάρια.
Τ’ ανδρειωμένα μέτωπα το μάρμαρο χτυπάνε,
και καρτερούν ακίνητα του γέροντα τα λόγια.
Επρόβαλ’ ο καλόγερος. Το πρόσωπό του φέγγει
σα χιονισμένη κορυφή στου φεγγαριού τη λάμψη.
Στα λαβωμένα χέρια του βαστούσ’ ένα βαρέλι
πόκλειε μέσα θάνατο, φωτιά κι απελπισία. …»

Το ίδιο στην Ιερά Μονή Σέκου στη Μολδαβία. Η άγια μορφή του ήρωα Γιωργάκη Ολύμπιου. Μετά την ήττα του Υψηλάντη το 1821, αφού έσωσε στο Δραγατσάνι και το Ιάσιο όσα μέλη του Ιερού Λόχου μπόρεσε, έφυγε κι οχυρώθηκε στα βουνά της Μολδαβίας και βρέθηκε πολιορκημένος στο Μοναστήρι του Σέκου από 8 χιλιάδες Τούρκους και τότε αφού αρνήθηκε κάθε διαπραγμάτευση μαζί τους έβαλε φωτιά στην πυριτιδαποθήκη του καμπαναριού και μαζί με τους άντρες του που αρνήθηκαν να παραδοθούν τινάχτηκε στον αέρα παρασέρνοντας στον θάνατο αμέτρητους αντιπάλους.

Και ο δάσκαλος Χρήστος Τσολάκης αναφωνεί επεκτείνοντας λίγο τον στίχο του Ελύτη:

«Μνήμη του λαού μου σε λένε Πίνδο και σε λένε Άθω.
Σε λένε Όλυμπο και σε λένε δόξα της Μακεδονίας.
Βοηθός και σκέπη μας θρύλε των Πιερίων και των Βαλκανίων
Γεωργάκη Ολύμπιε απελευθερωτή.»

Λίγο μετά το Πάσχα το ’22 ακολουθεί το ολοκαύτωμα στον Άγιο Μηνά στη Χίο. Τραγικές και απάνθρωπες σφαγές όπου ενώ ο ιερέας Ιάκωβος Μαύρος κοινωνούσε τους αλλόφρονους κατοίκους της μαρτυρικής νήσου και μελλοθάνατους των Αχράντων Μυστηρίων, όρμησαν οι Τούρκοι και από τις 3 χιλιάδες που είχαν καταφύγει εκεί ελάχιστοι διέφυγαν τη σφαγή ενώ άλλους τους έκαψαν ζωντανούς. Ο Ηγούμενος της Μονής Αρχιμανδρίτης Θεοδόσιος Λουφάκης ανασκολοπίστηκε και άλλοι κληρικοί και λαϊκοί εκτελεστήκανε με απαγχονισμό ή με πέλεκυ. Και ο λαός:

«Κι από τον Άγιο σου Μηνά
παντού το σήμαντρο μηνά,
τη λευτεριά σου τώρα …».

Και ο Βερίτης είχε γράψει. Πήγε εκεί στον Άγιο Μηνά και είχε γράψει ένα ποίημα: ‘Ιερά Μονή του Αγίου Μηνά’. Δεν θα σας το διαβάσω.

Ακόμα να προσθέσουμε στον απέραντο κατάλογο το ολοκαύτωμα του Χρήστου Καψάλη στην Έξοδο του Μεσολογγίου το ’26 και του Ρωγών Ιωσήφ όταν κυκλώθηκαν από τους κτηνώδεις βαρβάρους. Προηγήθηκαν το ’21 και το ΄22 τα ολοκαυτώματα της Κάσου, της Σαμοθράκης, της Νάουσας και πολλών άλλων.

Μέχρι τώρα δεν έκανα λόγο για τον ξεριζωμό και το απίστευτο ολοκαύτωμα των Ποντίων όπου 353 χιλιάδες ψυχές ζητούν δικαίωση. Επιχειρήθηκε από το 1916 έως το ’23 η βίαιη και ολοκληρωτική εξαφάνιση των Ελληνοποντίων από τη γη των πατέρων τους. Ημέρα Μνήμης για την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου η 19η Μαΐου, όπως καθιερώθηκε το ’94 με απόφαση της Βουλής. Στην Τραπεζούντα, την Τρίπολη, την Σαμψούντα με τον Κεμάλ Ατατούρκ εξολοθρεύτηκαν οι Ελληνοπόντιοι ακολουθώντας τους δικούς τους ανυποχώρητους νεομάρτυρες.

Στη συνέχεια οι Πόντοι έγιναν και πάλι θυσία του Ρωσσικού αυτή τη φορά ‘επαναστατικού’ ολοκληρωτισμού το 1917. Γνήσιου διαδόχου της λεγόμενης Γαλλικής επανάστασης των απαγχονισμών, μέσα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και σε νέες εκτοπίσεις.

Όλες οι γενοκτονίες και τα ολοκαυτώματα των μαρτύρων της Εκκλησίας και των ηρώων της Ρωμηοσύνης που ανέφερα μέχρι τώρα, προήλθαν και συνεχίζουν να προέρχονται από: Τούρκους, συνεργάτες των Τούρκων, Εβραίους, Ντονμέδες, Τουρκαλβανούς και Ευρωπαίους -όποια λέξη δεν ξέρετε να τη βρείτε στο λεξικό.

Όλοι αυτοί θελήσανε ή να μας υποτάξουν ή να μας εξαφανίσουν και ευτυχώς Δόξα τω Θεώ μέχρι σήμερα δεν το κατόρθωσαν, αν και ήταν μεταξύ αυτών και ιστορικές προσωπικότητες που το επιδιώκανε, όπως παραδείγματος χάριν ο πολύς κόμης Ζοζέφ ντε Μαίστρ [Joseph de Maistre]. Γάλλος διπλωμάτης, γερουσιαστής, δικαστής, υπουργός και Ιησουίτης, ο οποίος στο έργο που δημοσίευσε το 1819 -πριν από την Επανάσταση- με τίτλο ‘Ο Πάπας’, γράφει για τους Έλληνες τα ακόλουθα καταχθόνια. (Δύο χρόνια πριν από την Ελληνική Επανάσταση και ευτυχώς αυτός πέθανε το έτος της Παλιγγενεσίας το ’21)

«Σε ότι αφορά τους Έλληνες ας τους οδηγήσουμε στους δικούς μας τρόπους, τα ήθη, τη γλώσσα και τότε θα μπορούμε να τους μεταχειριστούμε όπως θέλουμε..» Θυμίζει κανέναν σύγχρονο; «Για τους Έλληνες δηλαδή πρέπει πρωτύτερα να κατεδαφίσουμε για να μπορέσουμε ύστερα να χτίσουμε.» «Δηλαδή..» εξηγεί ο ίδιος στη συνέχεια «.. οφείλουμε προηγουμένως να καταστήσουμε τους Έλληνες άθεους ώστε μετά από αυτό να τους φέρουμε στον παπισμό.» Ίσως σήμερα να βγήκε αληθινός ο Ζοζέφ ντε Μαίστρ. …

Αυτά ένα δείγμα από τα απειράριθμα ως προς τους Ευρωπαίους και την «πολιτισμένη», σε εισαγωγικά, συμπεριφορά τους προς τους Έλληνες. Αλλά δυστυχώς τα ίδια καταχθόνια σχέδια σε πολλά επίπεδα εξυφαίνουν και γηγενείς, ντόπιοι δηλαδή, ελληνόφωνοι, όχι Έλληνες. Δήθεν ‘πνευματικοί ηγέτες’ και μάλιστα αυτοαποκαλούμενοι ‘ιστορικοί’ που μοναδικό σκοπό έχουν την γενοκτονία των αξιών του Ελληνορθόδοξου έθνους θυσιάζοντας την ιστορική αλήθεια με την διαστρέβλωση της ιστορίας προκειμένου παραδείγματος χάριν να πούνε πόσο καλά περνούσανε οι Έλληνες κάτω από τους Τούρκους, πόσο κακός ήταν ο Κολοκοτρώνης και οι μύθοι του Ζαλόγγου, της Αγίας Λαύρας και πάει λέγοντας.

Επιχειρούν να ρίξουν το πέπλο της λήθης στο παρελθόν. Χλευάζουν και αμαυρώνουν τον Χώρο των μαρτυρίων και ηρωισμών του Γένους ή εξαφανίζουν την Ορθοδοξία -επιχειρούν δηλαδή- με σκευωρίες και μεθοδεύσεις όπως η επιχειρούμενη κατάργηση των θρησκευτικών, και ασκούν την Γενοκτονία της Εθνικής Μνήμης και Ταυτότητας.

Λοιδορούν τα Ελληνορθόδοξα μόνο θύματα των απάνθρωπων και αποκτηνωτικών συμπεριφορών και γεγονότων, ενώ αντίθετα ρίχνουν δάκρυα και απλώνουν δίχτυα προστασίας στον οποιοδήποτε αλλόθρησκο απατεώνα.

Τους ενοχλεί θανάσιμα τους παραχαράκτες της ιστορίας ανθέλληνες, ότι οι Έλληνες δεν υποκύψανε στην μοίρα τους ως πρόβατα επί σφαγή. Δεν σκύψανε. Δεν γονατίσανε. Πέσανε σαν ήρωες, άλλοτε πολεμώντας και άλλοτε σε εκούσια ολοκαυτώματα στον βωμό της ελευθερίας και της Πίστεως.

Η βάναυση διαστρέβλωση της ιστορίας και η εξόφθαλμη παραποίηση των ιστορικών γεγονότων από τους επικίνδυνους και εγκάθετους κονδυλοφόρους της γνωστής κάστας των κατεδαφιστών των Εθνικών και Ορθοδόξων αξιών, έκαναν τον π. Μεταλληνό να γράψει ότι αυτοί θυμίζουν γελοιογράφους και τους παραπέμπει στον προφητικό λόγο του γελοιογράφου ΚΥΡ για να δουν καθαρότερα τις ιστορικές απόψεις τους μήπως και αντιληφθούν με το γελοιογράφημα που θα ακούσετε ΠΟΣΟ ΓΕΛΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΟΥΝ.

Γελοιογραφούσε ο ΚΥΡ: «Έλληνες και Τούρκοι έκαμαν τσιμπούσι στην Αλαμάνα. Έψησαν και έφαγαν σουβλάκια. Συμμετείχε και ο Αθανάσιος Διάκος.»

Αλλά και ο Μίκης Θεοδωράκης -που τον αναφέρω εδώ ξεχνώντας τις πολλές άλλες αμαρτίες του .. μ’ αυτά που λέει τώρα δεν ξεχνιούνται τα περασμένα- προειδοποιεί μερικές κυρίες της Δημοτικής Εκπαίδευσης, και όχι μόνο, του Καποδιστριακού μας Πανεπιστημίου που βεβηλώνει τη μνήμη του Καποδίστρια με τα καμώματα των δήθεν ιστορικών και κοινωνικών ψυχολόγων του που ευνουχίζουν τα ανύποπτα παιδιά με την κατεδάφιση των ιδεών που συμβολίζουν οι λέξεις Ελλάδα, Πατρίδα, Πίστη, Ρωμηοσύνη, Ελευθερία. Και γράφει ο Θεοδωράκης απευθυνόμενος στους παραχαράκτες πανεπιστημιακούς δασκάλους:

«Σκοτώνετε την ψυχή μας. Έχετε πανίσχυρους φίλους στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, στους πολιτικούς και οικονομικούς κύκλους. Όμως θα σας είναι πολύ δύσκολο να βαφτίσετε κι εμένα ακροδεξιό. Πρέπει να σας πω πως όσοι επιχείρησαν να φιμώσουν τις ιδέες είχαν κακά γεράματα. Σ’ αυτή τη γωνιά της γης κατοικούν Έλληνες που απολύτως τίποτε δεν μπορεί να αλλοιώσει ή να αμαυρώσει την ταυτότητά τους, τελεία και παύλα. Αμφισβητείτε όλα όσα έπραξε ο Ελληνικός λαός. Αποδομείτε τις ιδέες και τα πιστεύω του. Πολλά τα ερείσματά σας αλλά και ο εμφανής συντονισμός της προσπάθειας που εξυφαίνεται με στόχο την αλλοίωση της εθνικής μας ταυτότητας με συνταγές καμουφλαρισμένου αφελληνισμού.»

Και οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες, Καλαβρύτων Αμβρόσιος, Πειραιώς Σεραφείμ, Σισανίου και Σιατίστης Παύλος και άλλοι που ίσως να μου διαφεύγουν, καλούν τους γονείς να αντιδράσουν νομικά σε μια άλλη επαίσχυντη μορφή γενοκτονίας παραδοσιακών ιδεών. Αναφέρονται σε άλλη κατάπτυστη εγκύκλιο του υπουργείου στα Γυμνάσια δύο ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα -για φαντάσου 23/12- που τα υποχρεώνει να διαθέσουν ολόκληρη εβδομάδα -όχι προς Θεού για την ημέρα των Χριστουγέννων και τη σημασία της ή για τους Τρεις Ιεράρχες, όχι τέτοια πράγματα ξεπερασμένα – για θέματα μεταξύ άλλων όπως οι λεγόμενες ‘έμφυλες ταυτότητες’ και με την ένδειξη ‘εξαιρετικά επείγον’ -για φαντάσου, φαντάσου δηλαδή και να καιγόμασταν τι θα έγραφαν- να καταθέσουν μέχρι 3 Φεβρουαρίου σχετικό σχέδιο. …

Και οι Ιεράρχες αναρωτιούνται. Τι είδους πειράματα είναι αυτά σε βάρος ανηλίκων μαθητών; Να ενημερωθούν δήθεν για ‘ομοφοβία’ και ‘τρανσφοβία’ στην κοινωνία και στο σχολείο; Ποιες συνέπειες θα έχει -πανάθλιοι προσθέτω εγώ- μια τέτοια δράση αποδόμησης στις ψυχές και στη μετέπειτα συναισθηματική πορεία των παιδιών;

Σεβαστοί πατέρες κυρίες και κύριοι. Οι γενοκτονίες συνεχίζονται με άλλη μορφή μέχρι σήμερα. Αυτές είναι πνευματικές γενοκτονίες και εκτελούνται από τους λίγους αλλά πανίσχυρους επίορκους δυστυχώς εντός των πυλών. Ας βάλει ο Θεός το χέρι Του αλλά ας βοηθήσουμε κι εμείς λιγάκι παίρνοντας κουράγιο και παράδειγμα από αυτό που εσείς κάνετε εδώ ως Εστία Πατερικών Μελετών.

***

Απομαγνητοφώνηση Φαίη για το ιστολόγιο ΑΒΕΡΩΦ

Πηγή: Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν , Αβέρωφ

Γεννήθηκε στο χωριό Μεγάλο Δένδρο της Αιτωλίας περί το 1714. Αφού έλαβε τα πρώτα γράμματα στην πατρίδα του, ήλθε για ανώτερη μόρφωση στην Αθωνιάδα Ακαδημία, όπου είχε για δασκάλους τον Παναγιώτη Παλαμά, τον Νικόλαο Τζαρτζούλιο και τον Ευγένιο Βούλγαρη.

Σχόλιο Τ.Ι.: Προχωρούμε ακάθεκτοι προς τον όλεθρο, αν δεν μετανοήσουμε, σύντομα θα ακολουθήσει δίκαιη η τιμωρία του Θεού. Οι προειδοποιήσεις δεν φαίνεται πως μας συγκινούν, και θα ταρακουνηθούμε με άλλους τρόπους, καθώς «Ἀποκαλύπτεται γὰρ ὀργὴ Θεοῦ ἀπ᾿ οὐρανοῦ ἐπὶ πᾶσαν ἀσέβειαν καὶ ἀδικίαν ἀνθρώπων τῶν τὴν ἀλήθειαν ἐν ἀδικίᾳ κατεχόντων» (Ρωμ. α' 18).

Σὰν μέλος καὶ ἱερεὺς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πιστεύω ὅτι ἡ Ἐκκλησία, μέσα στὴν ὁποία βαπτίσθηκα καὶ ἀνατράφηκα, εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ἡ ἀληθινὴ Ἐκκλησία, ἡ μόνη ἀληθινὴ Ἐκκλησία. Καὶ τὸ πιστεύω γιὰ πολλοὺς λόγους: ἕνεκα προσωπικῆς πεποιθήσεως καὶ ἕνεκα τῆς ἐσωτάτης βεβαιώσεως τοῦ Πνεύματος, ποὺ πνέει στὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ἕνεκα τῶν ὅσων εἶναι δυνατὸ νὰ γνωρίζω ἀπὸ τὴ Γραφὴ καὶ ἀπὸ τὴν καθολικὴ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Εἶμαι ὑποχρεωμένος, λοιπόν, νὰ θεωρῶ ὅλες τὶς ὑπόλοιπες χριστιανικὲς ἐκκλησίες ὡς ἐλαττωματικές, καὶ σὲ πολλὲς περιπτώσεις μπορῶ νὰ προσδιορίσω αὐτὲς τὶς ἐλλείψεις τῶν ἄλλων ἐκκλησιῶν μὲ ἀπόλυτη ἀκρίβεια. Γι’ αὐτό, λοιπόν, ἡ ἕνωση τῶν Χριστιανῶν, γιὰ μένα, σημαίνει ἀκριβῶς τὴν παγκόσμια ἐπιστροφὴ στὴν Ὀρθοδοξία. Δὲν ἔχω καμμία ἀπολύτως ὁμολογιακὴ πεποίθηση, ἡ πεποίθησή μου ἀνήκει ἀποκλειστικὰ στὴν Una Sancta («Μία Ἅγία...» ).

Ξέρω καλὰ ὅτι ἡ ἀξίωσή μου θὰ ἀγνοηθεῖ ἀπὸ πολλοὺς χριστιανούς, Θὰ θεωρηθεῖ ὅτι εἶναι μιὰ ἐγωιστικὴ καὶ μάταιη ἀπαίτηση. Ξέρω, ἐπίσης, καλὰ ὅτι πολλὰ πράγματα, ποὺ τὰ πιστεύω ἀπόλυτα δὲν εἶναι πιστευτὰ ἀπὸ ἄλλους. Ὅμως, δὲν βλέπω κανένα λόγο, γιὰ τὸν ὁποῖο πρέπει ἐγὼ ν’ ἀμφιβάλλω γι’ αὐτὰ ἤ νὰ μὴν πιστεύω ἐγὼ ὁ ἴδιος. Τὸ μόνο ὅμως ποὺ λογικά μοῦ ἐπιβάλλεται νὰ κάνω εἶναι νὰ διακηρύξω τὴν πίστη μου καὶ νὰ τὴν ἐκφράσω μὲ τέτοιο τρόπο, ὥστε οἱ φτωχές μου λέξεις νὰ μὴν ἀμαυρώσουν τὴν ἀλήθεια. Γιατί εἶμαι σίγουρος, ὅτι ἡ ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ φέρνει βεβαιότητα. Τοῦτο, βέβαια, δὲν σημαίνει ὅτι τὸ κάθε τί μέσα στὶς πολλὲς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες κατὰ τὸ παρελθὸν ἤ τὸ παρὸν πρέπει νὰ ταυτισθεῖ μὲ τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ. Πολλὰ πράγματα προφανῶς ὑπόκεινται σὲ ἀλλαγές. Καί, φυσικά, πολλὰ πράγματα ἔχουν ἀνάγκη βελτιώσεως. Ἡ ἀληθινὴ Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἀκόμη ἡ τέλεια Ἐκκλησία.

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ πρέπει νὰ ἀναπτυχθεῖ καὶ νὰ οἰκοδομηθεῖ μέσα στὴν ἱστορία. Κι ὅμως ἡ ὅλη καὶ ἡ πλήρης ἀλήθεια ἔχει ἤδη δοθεῖ καὶ ἀνατεθεῖ στὴν Ἐκκλησία. Ἡ ἀναθεώρηση καὶ νέα διατύπωση εἶναι πάντοτε δυνατή, καὶ ὁρισμένες φορές, μάλιστα, ἐπιβεβλημένη. Ὅλη ἡ ἱστορία τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων τοῦ παρελθόντος τὸ ἀποδεικνύει. Οἱ ἅγιοι Πατέρες μ’ αὐτὸν τὸ σκοπὸ συγκεντρώνονταν. Βέβαια, στὸ σύνολο, τὸ ταμεῖο τῆς Πίστεως φυλάχθηκε πιστά, καὶ ἡ μαρτυρία τῆς πίστεως κέρδισε σὲ ἀκρίβεια καὶ εὐστοχία διατυπώσεως. Πάνω ἀπ’ ὅλα, ἡ μυστηριακὴ δομὴ τοῦ Σώματος ἔχει διατηρηθεῖ σώα καὶ ἄθικτος. Καὶ στὸ σημεῖο τοῦτο πάλι γνωρίζω ὅτι ἡ προσωπική μου αὐτὴ πεποίθηση εἶναι δυνατὸ νὰ ἀπορριφθεῖ σὰν αὐταπάτη. Ἀλλὰ γιὰ μένα ἀποτελεῖ ἀκράδαντη πεποίθηση. Ἂν αὐτὸ ἤθελε θεωρηθεῖ πεισμονή, εἶναι ἡ πεισμονὴ τῆς ἀλήθειας καὶ τῶν τεκμηρίων.

Μπορῶ μόνο νὰ δῶ αὐτό, ποὺ πράγματι βλέπω. Δὲν εἶμαι σὲ θέση νὰ κάνω τίποτ’ ἄλλο. Ἀλλὰ μὲ κανένα τρόπο δὲν εἶμαι διατεθειμένος νὰ θέσω κανέναν «ἐκτὸς Ἐκκλησίας». Ἡ «κρίσις» ἔχει δοθεῖ στὸν Υἱό. Κανεὶς δὲν διορίσθηκε γιὰ νὰ προλαμβάνει τὴν κρίση Του. Ἡ Ἐκκλησία, βέβαια, ἔχει τὴ δική της ἐξουσία μέσα στὴν ἱστορία. Εἶναι, πρῶτ’ ἀπ’ ὅλα, ἡ ἐξουσία νὰ κηρύττει καὶ νὰ διαφυλάττει τὸ λόγο τῆς ἀληθείας. Ὑπάρχει κάποιος κανόνας πίστεως καὶ τάξεως, ποὺ πρέπει νὰ θεωρεῖται σὰν κανόνας. Ὁτιδήποτε βρίσκεται πέραν τούτου εἶναι «ἀνωμαλία». Ἀλλὰ ἡ «ἀνωμαλία» πρέπει νὰ θεραπεύεται καὶ ὄχι ἁπλῶς νὰ καταδικάζεται. Αὐτὴ εἶναι ἡ δικαίωση γιὰ τὴ συμμετοχὴ ἑνὸς Ὀρθοδόξου στὸν οἰκουμενικὸ διάλογο μὲ τὴν ἐλπίδα, ὅτι μὲ τὴ μαρτυρία του ἡ Ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ εἶναι δυνατὸ νὰ κερδίσει ἀνθρώπινες ὑπάρξεις.

Πηγή: (Περιοδικὸ Ὀρθόδοξη Μαρτυρία, τεῦχος 22, 1987), Αγία Ζώνη

Σχόλιο Τ.Ι.: Η μεγαλύτερη επιτυχία των ισχυρών του κόσμου, ήταν ότι εκμεταλλεύτηκαν τα πάθη, την άγνοια και τις προσωπικές ή συλλογικές φιλοδοξίες και οδήγησαν τους ορθοδόξους λαούς στην παγίδα του Εθνοφυλετισμού.

Αύγουστος 20, 2017, 22:40

Μπουργκάς.

«Αυτήν την ημέρα, πριν από 11 αιώνες, οι Βούλγαροι πολεμιστές προκάλεσαν μια αποφασιστική ήττα στο πανίσχυρο Βυζάντιο.

Αυτήν την ημέρα την τιμούμε, καθώς ο θρίαμβος στο πεδίο της μάχης έφερε στο προσκήνιο την κυριαρχία των βουλγαρικών όπλων και την εμπιστοσύνη στη Βουλγαρία. Η νίκη στον ποταμό Αχελώο, ήταν καθοριστική για το μέλλον της βουλγαρικής κρατικής υπόστασης. Διατήρησε το έθνος, το ενίσχυσε και ακολούθησε μία άνευ προηγουμένου άνθιση της Βουλγαρίας, που άφησε τα χνάρια της στα χρονικά του ευρωπαϊκού πολιτισμού», δήλωσε ο πρόεδρος της Βουλγαρίας, Ρούμεν Ράντεφ.

Ο Ράντεφ συμμετείχε στην εθνική γιορτή της Βουλγαρίας για τα 1100 χρόνια από τη νίκη του Τσάρου Συμεών του Μεγάλου κατά του Βυζαντινού Στρατού στον Αχελώο ποταμό, σύμφωνα με την ανακοίνωση που εξέδωσε το γραφείο Τύπου του προέδρου.

Ο πρόεδρος της Βουλγαρίας, δήλωσε ότι η Χρυσή Εποχή του Συμεών έγινε δυνατή επειδή η Βουλγαρία ήταν σε θέση να επιβεβαιώσει τη θέση της στα Βαλκάνια με τη δύναμη του βουλγαρικού σπαθιού και να γίνει μία από τις πρώτες ευρωπαϊκές δυνάμεις.

«Χωρίς μια ισχυρή στρατιωτική ιστορία, σπάνια επιβιώνουν τα έθνη. Η ιστορία είναι αναγκαία για ύπαρξη της ελευθερίας και για αυτήν απαιτείται δύναμη και θέληση. Χρειαζόμαστε ενότητα», δήλωσε ο αρχηγός του κράτους, τονίζοντας ότι «παρά την αλλαγή των εποχών αυτό το ιστορικό απόφθεγμα είναι διαχρονικό.

Μιλώντας στην τελετή, ο αρχηγός του βουλγαρικού κράτους, τόνισε ότι ο Συμεών θα παραμείνει στην ιστορία της Βουλγαρίας ως ένας «Μεγάλος», όχι μόνο ως στρατιωτικός ηγέτης, αλλά ένας σοφός, φωτισμένος πολιτικός και δημιουργός.

(focus-news.net)

Πηγή: Βαλκανικό Περισκόπιο

Η Royal Society (Βασιλική Ακαδημία Επιστημών Ηνωμένου Βασιλείου), είναι ίσως η παλαιότερη στον κόσμο επιστημονική εταιρεία / οργάνωση / σύλλογος / σωματείο. Επισήμως ιδρύθηκε το 1662 [1], ωστόσο, η πρώτη συνάντηση για την ίδρυσή της πραγματοποιήθηκε το 1660 με συμμετοχή γνωστών ακόμη και σήμερα επιστημόνων όπως πχ. του Robert Boyle γνωστού από το νόμο της χημείας Boyle, [2].

Το αγαπημένο απόφθεγμα – ρητό της Βασιλικής Ακαδημίας Επιστημών είναι «Nullius in verba», δηλαδή σε ελεύθερη μετάφραση: «Μην πιστεύεις τα λόγια κανενός». Η φράση αυτή, σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα της Βασιλικής Ακαδημίας Επιστημών, αποτελεί έκφραση της αποφασιστικότητας των μελών της εταιρείας να αντέξουν την κυριαρχία της εξουσίας και να επαληθεύσουν όλες τις δηλώσεις με μια έκκληση σε γεγονότα που καθορίζονται από τον πειραματισμό.

Στις τάξεις της Βασιλικής Ακαδημίας προσχώρησε ο Isaac Newton ο οποίος το 1687 μέσω της εταιρείας εξέδωσε το μαθηματικό του έργο με τίτλο “Principia Mathematica”. Μέλος της Βασιλικής Ακαδημίας ήταν και ο Benjamin Franklin η επιστημονική έρευνα του οποίου στον ηλεκτρισμό φωτίζει σήμερα τα σπίτια μας…

Η Βασιλική Ακαδημία χρηματοδότησε πολλά ταξίδια εξερευνητών όπως πχ. του James Cook στην Αϊτή, στόχος του οποίου ήταν ο καθορισμός της πορείας του πλανήτη Αφροδίτη, [3]. Τα παραδείγματα είναι χαρακτηριστικά ώστε να αντιληφθείτε το μέγεθος των επιστημόνων οι οποίοι πέρασαν από τις τάξεις της Βασιλικής Ακαδημίας. Στα 400 χρόνια της ιστορίας της η Βασιλική Εταιρεία είχε ως μέλη της περίπου 8.000 επιστήμονες.

Σχετικά πρόσφατα (Μάιος 2017) η Βασιλική Ακαδημία αποφάσισε να χρηματοδοτήσει ένα έργο σχετικό με την εξερεύνηση των ωκεανών. Μία εξερεύνηση ωστόσο διαφορετική από τις άλλες: την εξερεύνηση των ορυκτών πόρων των ωκεανών. Με λίγα λόγια η Βασιλική Ακαδημία θα ασχοληθεί με τα θαλάσσια ορυχεία (seabed mining).

Στα θαλάσσια ορυχεία είχαμε αναφερθεί το 2014, [4]. Όμως «γιατί τώρα;» αναρωτιέται κανείς. Σε αυτό το ερώτημα απαντά η ίδια η Βασιλική Ακαδημία Επιστημών (“Why now?”) και μεταφράζουμε απευθείας από την επίσημη ιστοσελίδα της:

«Τα ορυκτά είναι ζωτικής σημασίας για την υποστήριξη της οικονομικής ανάπτυξης και της λειτουργίας της σύγχρονης κοινωνίας. Η αυξημένη ανησυχία σχετική με την ασφαλή προσφορά των ορυκτών πόρων λόγω της γεωπολιτικής και η προβλεπόμενη μεσο-μακροπρόθεσμη αύξηση της ζήτησης μετάλλων εστιάζουν την προσοχή τους στην εξόρυξη βαθέων υδάτων.

Υπάρχει ιδιαίτερη ανησυχία για τα «κρίσιμα» μέταλλα (π.χ. στοιχεία σπάνιων γαιών, κοβάλτιο, τελλούριο κ.λπ.) που χρησιμοποιούνται στην υψηλή τεχνολογία και στις εφαρμογές καθαρής (πράσινης) ενέργειας».

Η Βασιλική Εταιρεία στο προσχέδιο του έργου της αναγνωρίζει την αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού ως μία σημαντική παράμετρο για την ανάγκη αναζήτησης νέων κοιτασμάτων κρίσιμων μετάλλων καθώς και τις γεωπολιτικές παραμέτρους σχετικών με τις ΑΟΖ και τη Συνθήκη UNCLOS. Η Βασιλική Εταιρεία επίσης αναφέρεται ρητώς στις σπάνιες γαίες.

Σε όλα αυτά είχαμε αναφερθεί παλαιότερα (2014) σε δική μας αρθρογραφία, [5], [6]. Αλλά τώρα ας μπούμε στο «ζουμί» της υπόθεσης. Ο διαδραστικός χάρτης της επίσημης ιστοσελίδας της Βασιλικής Εταιρείας Επιστημών ο οποίος αφορά το συγκεκριμένο έργο (project) δίνει μία ισχυρή πληροφορία-είδηση σχετική με την Ελλάδα.

Ο χάρτης καταρχήν έχει τη δυνατότητα απεικόνισης διάφορων γεωλογικών μορφών με τη μορφή χρωματιστών συμβόλων (πχ. κουκίδες, τετραγωνάκια κλπ.). Κάθε σύμβολο αντιστοιχεί στην παρουσία αντίστοιχων μεταλλικών στοιχείων (πχ. ασήμι, χρυσός, χαλκός, ψευδάργυρο, τελλούριο, κοβάλτιο, σπάνιες γαίες κ.λπ.).

Αντιστοιχίζοντας λοιπόν τα παρεχόμενα χρωματιστά σύμβολα στο διαδραστικό χάρτη ο αναγνώστης μπορεί να διαπιστώσει πως στον βυθό της Μεσογείου βρίσκονται ουκ ολίγα μεταλλικά στοιχεία.

Το πιο εντυπωσιακό όμως το διαπιστώνουν οι αναγνώστες όταν πατήσουν το τετραγωνίδιο το οποίο διαμορφώνει τις ΑΟΖ των θαλάσσιων περιοχών. Η ΑΟΖ της Ελλάδας στον επίσημο διαδραστικό χάρτη της Βασιλικής Εταιρείας Επιστημών παρουσιάζεται όπως ακριβώς τη διεκδικεί η Ελλάδα…

Προς επίρρωσιν τούτου σας παρέχουμε την Εικόνα 1 (σ.σ. βασική φωτογραφία της ανάρτησης) στην οποία απεικονίζονται και αρκετά ενδιαφέροντα χρωματιστά σύμβολα τα οποία αντιστοιχούν σε «διάφορα» μεταλλικά στοιχεία…

Αντιλαμβάνεστε το γεωπολιτικό βάρος της παραπάνω εικόνας; Η Βασιλική Εταιρεία Επιστημών, η Βασιλική Εταιρεία του Isaac Newton, του Benjamin Franklin, του James Cook, και άλλων τεράστιων επιστημονικών μορφών, η Βασιλική Εταιρεία του «Nullius in verba», που δεν αφήνει ΤΙΠΟΤΑ στην τύχη, αναγνωρίζει την Ελληνική ΑΟΖ όπως ακριβώς τη διεκδικεί η Ελλάδα.

1. https://royalsociety.org/about-us/history/

2. https://en.wikipedia.org/wiki/Robert_Boyle

3. https://science.nasa.gov/science-news/science-at-nasa/2004/28may_cook

4. https://energypress.gr/news/Koitazontas-10-hronia-mprosta

5. http://www.capital.gr/arthra/2158911/aoz-sunthiki-unclos-kai-oi-spanies-gaies

6. https://energypress.gr/news/oi-spanies-gaies-kai-o-kosmos-2050

Πηγή: Defence-point

Στάσις πρώτη

Ἡ Ἁγνὴ ἐν τάφῳ, κατετέθης βαβαί,
ἡ Θεὸν ἐν τῇ γαστρί σου
χωρήσασα καὶ κυήσασα ἀφράστως ἐπὶ γῆς.

Ἀπορεῖ καὶ φύσις, καὶ πληθὺς νοερά,
τὸ ἐν σοί, Παρθενομῆτορ, μυστήριον,
τῆς ἐνδόξου καὶ ἀρρήτου σου ταφῇς.

Βασιλὶς καὶ πόλου, καὶ τῆς γῆς ἀληθῶς,
εἰ καὶ τάφῳ σμικροτάτω συγκέκλεισαι,
ἐγνωρίσθης πάσῃ κτίσει Μαριάμ.

Γέφυρα ὑψοῦται, ἡ μετάγουσα πρίν,
ἐκ θανάτου πρὸς ζωὴν τὴν ἀκήρατον,
τοὺς θανόντας παραβάσει τοῦ Ἀδάμ.

Δάκρυσι καὶ θρήνοις, γοεροῖς ἐπὶ σοί,
πᾶσαι αἱ σαὶ φίλαι ἐκόπτοντο,
τὴν μετάστασιν μὴ φέρουσαι τὴν σήν.

Ἔχαιρον χορείαι, Οὐρανίων Νοῶν,
ἀπὸ γῆς σὲ φερομένην δεχόμεναι,
εἰς οὐράνια σκηνώματα ἁγνή.

Ζῶσα ἐν ὑψίστοις, ἀληθῶς Μαριάμ,
ὑπὲρ πάντων πρεσβευτὴς ἡμῶν γέγονας,
ἀξιῶσαι εὐφροσύνης ἀληθῶς.

Ἡ λαμπὰς ἡ θεία, τοῦ ἀρρήτου φωτός,
φρικτωρούσα οὐρανόθεν τοὺς δούλους σου,
μὴ ἐλλείπης Ἀγαθὴ τοὺς ἐπὶ γῆς.

Θρόνος τοῦ ὑψίστου γενομένη ἁγνή,
ἀπὸ γῆς πρὸς οὐρανὸν μεταβέβηκας,
μεταστᾶσα εἰς αἰώνιον ζωήν.

Ἱερέων πέλεις, καύχημα εὐλαβῶν,
Ἐκκλησίας τὸ ἀκράδαντον στήριγμα,
καὶ Ὁσίων Ἀσκητῶν ἡ ἀρωγός.

Κλῖμαξ ἡ ἁγία, ἢν προεῖδε σαφῶς,
Ἰακὼβ δι’ ἧς κατέβη ὁ Ὕψιστος,
ἀνυψοῦται ἀπὸ γῆς πρὸς οὐρανόν.

Λόγος τοῦ Ὑψίστου, ὁ ἀρρήτως τεχθεὶς
ὑπὸ σοῦ, Θεοκυήτωρ,
μετέστησεν ἐκ τῆς γῆς πρὸς τὴν ἀθάνατον ζωήν.

Μαριὰμ πῶς θνῄσκεις, πῶς τῷ τάφῳ οἰκεῖς,
τῆς ζωῆς τὸν χορηγὸν ἡ γεννήσασα,
τοὺς νεκροὺς ἐξαναστήσαντα φθορᾶς;

Νύμφην τοῦ Ὑψίστου, καὶ Μητέρα σαφῶς,
Ἰησοῦ τοῦ Θείου Λόγου γινώσκομεν,
κἄν ἐν τάφῳ σὲ ὁρῶμεν ὡς φθαρτήν.

Ξένον τόκον εἶδον, ἀληθῶς οἱ πιστοί,
καὶ τὸν νοῦν εἰς οὐρανὸν νῦν μετέθεσαν,
ξενωθέντες τῆς ζωῆς τῆς κοσμικῆς.

Οὐρανὸς ὡς ἄλλος, ἀνεδείχθη Ἁγνή,
δεξαμένη τὸ σὸν σκῆνος τὸ ἄχραντον,
ἡ ἁγία καὶ σεπτὴ Γεθσημανῆ.

Πύλη σωτηρίας, ἐγεννήθης ἡμῖν,
ἀρχηγὸς τῆς νοητῆς ἀναπλάσεως,
κἄν ὑπείκεις τῇ τῆς φύσεως φθορά.

Ῥάβδος, ἡ τὸ ἄνθος, τὸ εὐῶδες Χριστόν,
ἐξανθήσασα τῷ τάφῳ νῦν τέθαπται,
ἵνα φύσῃ σωτηρίας τὸν καρπόν.

Σὺ γὰρ μόνη πέλεις, ἐν θνητοῖς ἀληθῶς,
ἀναστάσεως τὸν τύπον ἐκλάμπουσα,
Σὺ καὶ μόνη τῶν πταιόντων ἱλασμός.

Τάφος μὲν καλύπτει, τὸ σὸν σκῆνος, Ἁγνή,
τὴν δὲ θείαν σου ψυχὴν χειριζόμενος,
ὁ Υἱός σου ἀγκαλίζεται λαμπρῶς.

Ὕμνοις οὐρανίοις, ἐμελώδουν Σεμνή,
τὴν τριήμερον ταφήν σου οἱ ἄγγελοι,
καὶ τὴν δόξαν ἐμεγάλυνον τὴν σήν.

Φέγγος οὐρανόθεν, δεξαμένη Ἁγνή,
ἐχαρίτωσας ἡμᾶς τοὺς τιμῶντας σε,
καὶ γεραίροντας τὴν Κοίμησην τὴν σήν.

Χώραν ἀχωρήτου, τοῦ Θεοῦ Μαριάμ,
χρηματίσασαν καὶ ἅγιον τέμενος,
νῦν καλύπτει σὲ ἀγρὸς Γεθσημανῆς.

Ψάλλοντες τὸν τόκον, σοῦ τὸν θεῖον Ἁγνή,
ἀνυμνοῦμεν οἱ πιστοὶ καὶ γεραίρομεν,
Σὲ τὸν ἔμψυχον ναὸν τόν τοῦ Θεοῦ.

Ὤ θαυμάτων ξένων, ὢ πραγμάτων καινῶν,
ἡ πνοή μου τὸν δοτῆρα κυήσασα,
ἄπνους κεῖται καὶ κηδεύεται νεκρά.

Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ Ἁγίῳ Πνεύματι.

Ἀνυμνοῦμεν Λόγε, σὲ τὸν πάντων Θεόν,
σὺν Πατρὶ καὶ τῷ Ἁγίῳ σου Πνεύματι,
καὶ δοξάζομεν οἱ πάντες εὐσεβῶς.

Καὶ νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Μακαρίζομέν σε, Θεοτόκε Ἁγνή,
καὶ τιμῶμεν τὴν ἁγίαν σου Κοίμησιν,
καὶ τὴν ὕψωσιν ἐκ γῆς, πρὸς οὐρανόν.

Ἡ Ἁγνὴ ἐν τάφῳ, κατετέθης βαβαί,
ἡ Θεὸν ἐν τῇ γαστρί σου χωρήσασα
καὶ κυήσασα ἀφράστως ἐπὶ γῆς.

Μικρὰ συνάπτῃ.
«Ὅτι ηὐλόγηταί Σου τὸ ὄνομα καὶ δεδόξασταί Σου ἡ βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ …»

Στάσις δευτέρα

Ἄξιόν ἐστι, μεγαλύνειν σὲ τὴν Θεοδόχον,
τὴν τῶν ἀρετῶν ταμεῖον ὑπάρξασα,
καὶ χαρίτων ἁπασῶν τῶν τοῦ Θεοῦ.

Βάτον ἐν Σινᾷ, ἀκατάφλεκτον εἶδε σε πάλαι,
Μωυσῆς γαστρί σου τὸ θεῖον πῦρ,
ὡς χωρήσασα ἀφλέκτως Μαριάμ.

Γόνιμος ὡς γῆ, ἀεὶ δείκνυται Παρθενομῆτορ,
πᾶσι τοῖς θερίζειν ἐθέλουσι,
σωτηρίαν ἡ σεμνὴ Γεθσημανῆ.

Δῆλον οὖν ἡμῖν, ὢ Παρθένε μὴ ἰσχύειν δίχα,
σοῦ τῆς μεσιτρίας ὀρθοβατεῖν,
τοῖς πανσέπτοις ἴχνεσι τοῦ Χριστοῦ.

Ἔνθα οἱ χοροί, Ἀποστόλων τε καὶ τῶν Ἀγγέλων,
ἵσταντο κυκλοῦντες ἐν ᾄσμασι,
παριστάμεθα Παρθένε καὶ ἡμεῖς.

Ζώωσον Ἁγνή, τοὺς εἰς σὲ πιστῶς καταφυγόντας,
διὰ τῆς ὑπὲρ αὐτῶν μεσιτίας σου,
πρὸς τὸν ἄναρχον Υἱὸν καὶ Παντουργόν.

Ἤρω Μαριάμ, κατὰ φύσεως βροτείας νίκην,
τὸν Χριστὸν ἀσπόρως κυήσασα,
ἀλλὰ θνῄσκεις νόμῳ φύσεως βροτῶν.

Θαῦμα ἀληθῶς, πῶς ἡ ἄναδρος θηλάζει βρέφος,
πῶς καὶ νεκροφόρος καθίστασαι,
ἡ Μητρόθεος ἐκτὸς διαφθορᾶς.

Ἴθυνον ἡμᾶς, πρὸς λιμένας σωτηρίους, Κόρη,
τοὺς χειμαζομένους ἐν κλύδωνι,
ψυχοφθόρων παραπτώσεων δεινῷ.

Κλῖμαξ πρὸς Θεόν, ὁ σὸς τάφος Παναγία,
πέλει ἄγουσα τοὺς πίστει ὑμνούντας σε,
καὶ τιμῶντας σου τὴν Κοίμησιν σεπτῶς.

Λόγος τοῦ Πατρός, ἐπεσκήνωσεν ἐν σοὶ Παρθένε,
καὶ πρὸς οὐρανὸν σὺ μετήγαγες,
τοὺς τὴν κύησιν δοξάζοντας τὴν σήν.

Μέτοχοι ζωῆς, τῆς ἀφθάρτου τε καὶ ἀϊδίου,
τῷ σῷ τόκῳ πάντες γεγόναμεν,
δι’ ὃ ᾄδομεν τὸ χαῖρε σοι σεμνή.

Νόμοι ἐπὶ σοί, οἱ τῆς φύσεως Ἁγνὴ Παρθένε,
σφόδρα παραδόξως καινίζονται,
ὡς κυήσασα Θεὸν Ἐμμανουήλ.

Ξένον ἀληθῶς, τὸ μυστήριον τῆς σῆς κυοφορίας,
Ἄχραντε ἀσπόρως γεννήσασα,
καὶ θηλάσασα τὸν Κτίστην τοῦ παντός.

Ὅλον τὸν Ἀδάμ, προσλαμβάνει ἐκ γαστρός σου,
θέλων ἐκτεμεὶν ῥιζόθεν παρακοήν,
ὁ Υἱός σου τὴν φυείσαν ἐν ἡμῖν.

Πύλη νοητή, τῆς ἐν γῇ φανερωθείσης Κόρῃ,
ἐκ τοῦ ὕψους θείας ἀνατολῆς,
ἀνεδείχθης Θεονύμφευτε πιστοῖς.

Ῥήτορες δεινοί, οὐδὲ Ἄγγελοι Παρθενομῆτορ,
σθένουσιν ἀξίως ὑμνήσαι σε,
τὴν ὑπέρτιμον Μητέρα τοῦ Θεοῦ.

Σῶμα καὶ ψυχήν, ὑπερένδοξε Ἁγνὴ Παρθένε,
ἄσπιλα Θεῷ διετήρησας,
δι’ ὃ κάλλους σου ἠράσθη ὁ Χριστός.

Τόμος σὺ καινός, ἐν ὢ γέγραπτε ὁ θεῖος λόγος,
βίβλῳ τῆς ζωῆς τοὺς ὑμνούντας σε,
ἐγγραφῆναι καθικέτευε Ἁγνή.

Ὕμνους καὶ ᾠδάς, ἐξοδίους ὥσπερ μύρα Κόρη,
ἐπικήδεια σοι προσφέροντες,
ἐξαιτούμεθα πταισμάτων ἱλασμόν.

Φόβῳ καὶ χαρᾷ, καὶ ἡμεῖς ὥσπερ ἐκεῖνοι τότε,
πάρεσμεν τῷ τάφῳ σου Ἄχραντε,
ἐκπληττόμενοι τὴν κοίμησιν τὴν σήν.

Χαῖρε Μαριάμ, δι’ ἧς ἔλαμψε χαρὰ τῷ κόσμῳ,
καὶ ἀρᾷ ἡ καθ’ ἡμῶν ἐξωστράκισται,
τὸν Σωτῆρα κυησάσης ἐπὶ γῆς.

Ψάλλοντες τὸν σὸν, τόκον ἄσπιλε Παρθενομῆτορ,
ἀνυμνολογοῦμεν γεραίροντες,
σὲ τὸν ἔμψυχον ναὸν τόν τοῦ Θεοῦ.

Ὥσπερ οἱ νεκροὶ διὰ σοῦ ζωοποιούνται Κόρη,
οὕτω καὶ ἡμᾶς ζωοποίησον,
νεκρωθέντας πλημμελήμασι πολλοῖς.

Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ Ἁγίῳ Πνεύματι.

Δόξα τῷ Πατρί σὺν Υἱῷ τε καὶ τῷ Παναγίῳ Πνεύματι
προσάγομεν εὐσεβῶς,
τῇ Τριάδι τῇ Ἁγίᾳ καὶ σεπτή.

Καὶ νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ἄσμασι πιστοί, ὀρθοδόξοις τε καὶ εὐπροσδέκτοις,
πάντες ἀνυμνήσωμεν σήμερον,
τὴν Μητέρα τοῦ Θεοῦ δουλοπρεπῶς.

Ἄξιόν ἐστι, μεγαλύνειν σε τὴν Θεοδόχον,
τὴν τῶν ἀρετῶν ταμεῖον ὑπάρξασα,
καὶ χαρίτων ἁπασῶν τῶν τοῦ Θεοῦ.

Μικρὰ συνάπτῃ.
«Ὅτι ἅγιος εἰ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ ἐπὶ Θρόνου δόξῃς τῶν Χερουβεὶμ ἐπαναπαυόμενος καὶ σοὶ τὴν
δόξαν ἀναπέμπομεν, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, …»

Στάσις τρίτη

Αἱ γενεαὶ πᾶσαι, ὕμνον τῇ ταφῇ σου, προσάγουσι Παρθένε.

Βλέψας οὐρανόθεν, Θεὸς τῶν ὅλων Κτίστης, ἐν τῇ γάστρί σου ᾔκει.

Γνῶσιν ἐξαιτοῦμεν, τῆς σῆς κυοφορίας, προξένου σωτηρίας.

Δυσώπει τὸν Υἱόν σου, οἰκτείραι ἡμᾶς πάντας, ἐν τῇ μελλούσῃ κρίσει.

Ἐν οὐρανῷ ἐστάναι, νομίζομεν Παρθένε, ἑστῶτες τῷ Ναῷ σου.

Ζῶσι καὶ τεθνεῶσι, τοῖς ἐπὶ σὲ θαρροῦσιν, ἀντίληψιν σὺ δίδως.

Ἡ γῆ πανηγυρίζει, ὁ οὐρανὸς χορεύει, σοῦ ἄνω αἰρομένης.

Θανοῦσα ἀθανάτους, μετέβης πρὸς σκηνώσεις, ἐχθρὸν ἡ θανατοῦσα.

Ἵνα τὸ κάλλος βλέπεις, τοῦ σοῦ Υἱοῦ Παρθένε, πρὸς οὐρανοὺς μετέστης.

Καὶ ὄντως, ὢ Παρθένε, αἱ γενεαὶ πᾶσαι, μακαρίζουσί σε.

Λύτρωσιν παράσχου, Παρθένε Θεοτόκε, τοῖς σὲ ὑμνολογούσι.

Μόνη σύ προστάτις, πενήτων ὀρφανῶν τε, καὶ τῶν χήρων ὑπάρχεις.

Νέκρωσιν ὑπέστης, κυήσασα Παρθένε, τὸν νεκρωτὴν τοῦ Ἅδου.

Ξένον τόκον εἶδον, οἱ σὲ ὑμνολογοῦντες, ὡς μόνην Θεοτόκον.

Ὁ τάφος σου κηρύττει, Παρθένε τὴν ταφήν σου, καὶ τὴν μετάστασίν σου.

Πάντες οἱ λαοὶ σε, Δέσποιναν Παρθένε, καλοῦσι προσκυνοῦντες.

Ῥητόρων πολυφθόγγων, σοφίαν ἐτροπώσω, τῇ σῇ κυοφορία.

Σκιρτώσιν αἱ καρδίαι, τῶν εὐσεβούντων πάντων, ἐπὶ τῇ σῇ κηδεύσει.

Τὶς ἐξειπεῖν ἰσχύει, Παρθενομῆτορ μόνη, τὰς θείας ἀρετάς σου.

Ὕψωσον Παρθένε, τῇ σῇ κυοφορία, τὸ κέρας Ὀρθοδόξων.

Φυλαὶ λοιπαὶ καὶ γλῶσσαι, τὸν τάφον σου κυκλοῦσι, σὲ ἀνυμνολογοῦντες.

Χριστιανῶν σε σκέπην, μάλιστα καὶ Μητέρα, κηρύττομεν οἱ πάντες.

Ψαύοντες σὴν κλίνην, σὲ ἀνυμνολογοῦμεν, Παρθενομῆτορ Κόρη.

Ὤ Μῆτερ καὶ Παρθένε, ἀπάλλαξον γεένης, τοὺς σὲ ὑμνολογούντας.

Ἔρραναν τὸν τάφον, μύροις τὸ Σὸν Σκῆνος, κηδεύσαντες Παρθένε.

Ἔρραναν τὸν τάφον, οἱ κηδεύσαντές σε, ἄνθεσι καὶ μύροις.

Ἔρραναν τὸν τάφον, μύροις Θεοτόκε, οἱ κηδεύσαντές σε.

Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ Ἁγίῳ Πνεύματι.

Ὤ Τριὰς Ἁγία, Πατὴρ Υἱὸς καὶ Πνεῦμα, τοὺς λατρευτάς σου σῶσον.

Καὶ νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ὤ Παναγία Μῆτερ, σκέπε καὶ φρούρει πάντας, τοὺς ἐπὶ σὲ θαρροῦντας.

Αἱ γενεαὶ πᾶσαι, ὕμνον τῇ ταφῇ σου, προσάγουσι Παρθένε.

Εύλογητάρια

Εὐλογητή εἶ Δέσποινα, σκέπε, φρούρει τοὺς σὲ ὑμνολογούντας.

Τῶν Ἀγγέλων ὁ δῆμος, κατεπλάγη ὁρῶν σε,
ἐν νεκροῖς λογισθεῖσαν, τὴν Σωτῆρα τῶν βροτῶν, Μαριάμ τετοκυῖαν,
τὸν σὺν ἑαυτῷ τὸν Ἀδάμ ἐγείραντα, καὶ ἐξ’ Ἄδου πάντας ἐλευθερώσαντα.

Εὐλογητή εἶ Πάναγνε, τήρει πάντας ἡμᾶς ἀκατακρίτους.

Τὶ θρηνεῖτε συμπαθῶς, ὠ γύναια, ἐπ’ ἐμοὶ θνήσκειν μελλούσῃ,
ἡ Παρθένος τερπομένη ἔλεγε, πρὸς τὰς γείτονας θρηνολογούσας.
παύσασθε ὑμεῖς τοῦ θρήνου καὶ ἤσθητε, καὶ θανοῦσα γὰρ ὑμῶν οὐκ ἀφίσταμαι.

Εὐλογητή εἶ Ἄχραντε, σῶζε πάντας ἡμᾶς ἀναμαρτήτους.

Λίαν ταχύ, πρὸς σὲ Κόρη ἔδραμον, οἱ Ἁπόστολοι θρηνολογοῦντες·
μεταστῆναι πρός τὰ ἄνω μέλλουσαν καὶ είπον,
θρήνου νῦν καιρός, τὸ πάθος πῶς οἴσομεν, ὀρφανίας τῆς σῆς, ὤ Παναμώμητε;

Εὐλογητή εἶ Πάνσεμνε, δίδου πᾶσιν ἡμῖν τὴν σωτηρίαν.

Μυροφόρων Παρθένε, τάξιν ἀναλαβόντες,
πρὸς τὸ μνῆμα σου ὕμνους ἐξοδίους προσκομίζομεν, ἀνυμνοῦντες σε Κόρη,
τὴν μετὰ νεκρῶν λογισθεῖσαν ὡς ἄνθρωπον, ὡς Θεοῦ δὲ μεταστᾶσαν γεννήτριαν.

Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ Ἁγίῳ Πνεύματι.

Προσκυνοῦμεν Πατέρα καὶ τὸν τούτου Υἱόν τε,
καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, τὴν Ἁγίαν Τριάδα, ἐν μιᾷ τῇ οὐσίᾳ,
σὺν τοῖς Σεραφείμ, κράζοντες τὸ Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος εἰ Κύριε.

Καὶ νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ζωοδότην τεκοῦσα, ἁμαρτίας Παρθένε, τὸν Ἀδάμ ἐλυτρώσω,
χαρμονὴν δὲ τῇ Εὔᾳ, ἀντὶ λύπης παρέσχες, ρεύσαντα ζωῆς
ἴθυνε πρὸς ταύτην δέ, ὁ ἐκ σοῦ σαρκωθεὶς Θεὸς καὶ ἄνθρωπος.

Ἀλληλούια, Ἀλληλούια, Ἀλληλούια. Δόξα σοι ὁ Θεός. (τρίς)

Πηγή: Ορθόδοξοι Πατέρες

Εἶναι πολλά ὅσα μπορεῖ κάποιος νά πεῖ γιά τήν Παναγία. Ταυτόχρονα ὅμως ὅσα καί νά πεῖς γιά τό τίμιο Πρόσωπό της εἶναι λίγα καί πενιχρά. Ἡ Ἐκκλησία τῆς προσέφερε τιμητικά ὅλον τόν μήνα Αὐγούστου γι’ αὐτό καί ὀνομάζεται «ὁ μήνας τῆς Παναγίας». Ἔτσι ἔχουμε τήν εὐκαιρία νά καταθέτουμε σέ Αὐτή εὐχές καί ὕμνους στήν λατρεία, τραγούδια καί χορούς στίς παραδόσεις μας, πού μιλοῦν γιά ἐκείνη καί τά μεγαλεῖα πού μᾶς προσέφερε. Ποιός νά διηγηθεῖ ἀλήθεια ἐπαρκῶς καί ἐπάξια ὅλα αὐτά ποῦ μᾶς δώρισε μέ τήν καταφατική της ἀπάντηση στόν ἀρχαγγελικό χαιρετισμό; Εἶπε «γένοιτο» καί ὅλος ὁ κόσμος ἄλλαξε!

Ἅς ἀναφέρουμε ὅμως καί ἐφέτος δύο λόγια γιά τό πάνσεπτο πρόσωπό της.

Θά δανειστοῦμε καί θά διατυπώσουμε μέ ἁπλότητα ὅσα ἕνας ἁγιορείτης ἅγιος ἀναφέρει γιά Αὐτήν.

Τό πρῶτο ἀφορᾶ σέ αὐτό πού συχνά λέμε στούς ναούς μας, ὅταν ψάλλουμε. Δηλώνουμε ὅτι εἶναι «…τιμιωτέρα τῶν Χερουβείμ καί ἐνδοξοτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ…». Γιατί ἡ Παναγία χαρακτηρίζεται μέ αὐτόν τόν τρόπο; Γιατί ἡ ἀγάπη τῆς Παναγίας γιά τό Χριστό ἦταν πιό ἰσχυρή καί «φλογωτέρα» τῆς ἀγάπης τῶν Σεραφείμ καί Χερουβείμ. Μάλιστα αὐτές οἱ ἐπουράνιες δυνάμεις «ἐκπλήττονται διά Αὐτήν». Δέν μποροῦμε νά συλλάβουμε τήν ἀγάπη αὐτή τῆς Παναγίας πρός τόν Υἱό της, ἀλλά καί πρός κάθε ἄνθρωπο. Ἀδύνατο νά κατανοήσουμε τήν ὀδύνη τῆς κατά τήν στιγμή τῆς Σταυρώσεως. Ἀδύνατο ὅμως ἐπίσης, νά ἐννοήσουμε καί τήν χαρά της μέ τό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως. Γι’ αὐτά ἡ Παναγία εἶναι καί ὁμολογεῖται ὡς «τιμιωτέρα καί ἐνδοξοτέρα».

Τό δεύτερο σημαντικό γιά τήν Παναγία εἶναι αὐτό πού καί πάλι ἀναφέρει ὁ ἀθωνίτης ἅγιος. «Ἡ Παναγία εἶναι τό πολύτιμο δῶρο τοῦ Θεοῦ στούς ἀνθρώπους». Αὐτήν πρόσφερε σέ ἐμᾶς ἤδη ἀπό τήν στιγμή τῆς Σταυρώσεώς Του. Εἶπε, ἀπευθυνόμενος στόν εὐαγγελιστή καί ἀγαπημένο μαθητή Τοῦ Ἰωάννη: «ἰδού ἡ μήτηρ σου…». Τήν στιγμή αὐτή, ὁ Ἰωάννης ἐκπροσωπεῖ ὅλο το ἀνθρώπινο γένος, τούς ἀνθρώπους ὅλων των ἐποχῶν, πού πλέον θά συνδεθοῦν «χριστολογικῶς» μέ τήν Θεοτόκο. Ὁ Χριστός μᾶς χάρισε τήν μητέρα του, ἡ ὁποία εἶναι χαρά καί παρηγοριά σέ πολλούς καί γιά πολλά, σέ ὅλους ὅσοι τήν ζητοῦν. Εἶναι μεγάλο δῶρο αὐτό, γιατί πλέον εἶναι πολύ κοντά μας, ἀφοῦ ὡς κατά φύσιν ἄνθρωπος γνωρίζει τήν ἀνθρώπινη φύση, μέ τήν σημείωση ὅτι ἡ ἴδια δέν ἁμάρτησε κατά τούς Πατέρες μᾶς ποτέ, οὔτε καί κατά τόν λογισμό.

Ἡ παρουσία τῆς ἀσφαλῶς καί ἔχει εὐεργετήσει τό γένος τῶν Ἑλλήνων, ἀλλά μέ τήν προστασία τῆς ξεπερνᾶ κάθε ἀνθρώπινο ὅριο καί ἀγκαλιάζει ὅλους τους λαούς τῆς γῆς, κάθε ἄνθρωπο. Ζεῖ στόν οὐρανό, βλέπει τήν δόξα τοῦ Θεοῦ, ἀλλά δέν λησμονεῖ κανέναν ἐπάνω ἐδῶ στήν δυσκολεμένη γῆ μας καί ἰδίως δέν ξεχνᾶ ὅσους τήν ἔχουν ἰδιαιτέρως ἀνάγκη.

Τέλος, ἅς ἀναφέρουμε αὐτήν τήν φοβερή ἐμπειρία πού ἔζησε ὁ ἅγιος Σιλουανός γιά νά διδαχθοῦμε. Ἅς ἀκούσουμε αὐτόν τόν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ, πού ἀξιώθηκε νά ἀκούσει τήν φωνή της. Ἀναφέρει ὅτι τόν ἐπισκέφθηκε καί τόν νουθέτησε νά μήν ἁμαρτάνει. Εἶπε ἀκριβῶς: «Δέν εἶναι ἀρεστόν εἰς ἐμέ νά βλέπω τά ἔργα σου». Δέν μοῦ ἀρέσουν αὐτά πού κάνεις. Αὐτή ἡ χροιά τῆς φωνῆς τῆς Θεομήτορος τόν συνόδευε πάντα, σέ ὅλη του τήν ζωή. Πέρασαν λέει σαράντα χρόνια, ἀλλά δέν ξέχασα αὐτήν τήν ἐλεγκτική, ἀλλά συνάμα καί γλυκιά φωνή.

Ἔχει ρόλο καί λόγο ἡ Παναγία στήν ζωή μας. Ἡ ψυχή πού ὑγιαίνει πνευματικά νιώθει νά ἕλκεται πρός Αὐτήν διά τῆς ἀγάπης. Καί γιά ὅσους τήν ἀγαποῦν, μόνο ἡ ἐπίκληση τοῦ ὀνόματός της γλυκαίνει τήν καρδιά!

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη