Το 1922 ο Κεμάλ έστειλε στη Λωζάννη τον απολύτως έμπιστο του Ισμέτ Πασά (Ινονού) να διαπραγματευθεί τη συνθήκη ειρήνης. Οι αρμοδιότητες του Ισμέτ περιορίζονταν στην επανάληψη των τουρκικών θέσεων, στην καταγραφή των προτάσεων των άλλων χωρών και στη διαβίβαση των προτάσεων στην Άγκυρα, προκειμένου να πάρει νέες οδηγίες από τον Κεμάλ.
Κάτι ανάλογο συνέβη τώρα με τις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό στο Κραν Μοντανά. Ο Ερντογάν έστειλε τον έμπιστό του Τσαβούσογλου με συγκεκριμένες οδηγίες. Κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, ο Τσαβούσογλου περιορίσθηκε στην επανάληψη των τουρκικών θέσεων. Νέες οδηγίες από την Άγκυρα δεν ήλθαν κι έτσι οδηγηθήκαμε στην κατάρρευση των διαπραγματεύσεων.

Κατ’ ουσίαν στην Ελβετία η Τουρκία έδειξε τα όριά της. Παρά τις προσδοκίες που κατά καιρούς ακούγονται από την ελληνική πλευρά, η Άγκυρα δεν μπορεί να ξεπεράσει έστω και στοιχειωδώς ορισμένα βασικά σημεία (εγγυήσεις, παρουσία τουρκικού στρατού) που συνδέονται με την αντίληψή της για τη γεωπολιτική σημασία της Κύπρου.

Τα διαπραγματευτικά όρια της Τουρκίας

Στην πραγματικότητα όλα τα μεγέθη του νησιού (πληθυσμιακά, οικονομικά) είναι περίπου αδιάφορα εάν συγκριθούν με την Τουρκία. Η Κύπρος αποκτά σημασία για τη γεωπολιτική ασφάλεια της Τουρκίας μόνον επειδή οι κάτοικοί της είναι Έλληνες. Από το 1956 μέχρι και σήμερα οι Τούρκοι δεν επιθυμούν να «περικυκλωθούν» στο μεσογειακό θαλάσσιο μέτωπό τους από το ελληνικό έθνος. Αυτό φάνηκε περίτρανα στην Ελβετία.
Οι θέσεις των Τούρκων υπήρξαν ωμά ειλικρινείς. Επιπλέον, ο Τσαβούσογλου δεν μπορούσε να ελιχθεί. Είχε συγκεκριμένες εντολές και δεν μπορούσε να τις ξεπεράσει. Αυτό ήταν σαφές από την πρώτη ημέρα της διασκέψεως. Ήταν επίσης σαφές ότι μόνον ένας μπορούσε να κάνει τη διαφορά και αυτός ήταν ο απών Τούρκος πρόεδρος.

Ακόμη, όμως, και να είχε τέτοια διάθεση (που προφανώς δεν είχε), ο Ερντογάν αντιμετωπίζει προεδρικές εκλογές το 2019. Δεν είχε καμία διάθεση να αμύνεται έναντι της αντιπολιτεύσεως που θα τον κατηγορούσε για προδότη σε οποιαδήποτε, έστω και μικρή αλλαγή, της σημερινής καταστάσεως στον έδαφος της Κύπρου.

Η αδυναμία ευελιξίας της Τουρκίας έδινε στην ελληνική πλευρά περίπου διαρκώς το διπλωματικό πλεονέκτημα. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι η διαπραγμάτευση ήταν εύκολη. Επιβεβαιώθηκε για μία ακόμη φορά ότι σε τέτοιες διασκέψεις οι πιέσεις στρέφονται προς το πλέον αδύνατο μέρος. Οι προτάσεις της ελληνοκυπριακής πλευράς εκλαμβάνονταν ως «καλή βάση για συζήτηση» και όχι ως τα ακραία όρια πέραν των οποίων δεν μπορούσε να γίνει διαπραγμάτευση.

Υποχωρήσεις χωρίς αντάλλαγμα

Σε αυτό το σημείο πρέπει να επισημανθεί και το πρόβλημα των διαρκών παραχωρήσεων της ελληνοκυπριακής πλευράς όλα τα προηγούμενα χρόνια. Η κατάσταση στο Κρανς Μοντανά έμοιαζε με ιατρική εξέταση ενός ηλικιωμένου ατόμου που ο γιατρός διαπιστώνει ότι κακή διατροφή, παλαιά χτυπήματα ή έξεις, όπως το κάπνισμα, ευθύνονται για τις εκδηλώσεις διαφόρων ασθενειών.
Δύο ήσαν τα χαρακτηριστικά παραδείγματα. Όταν η ελληνοκυπριακή πλευρά αντέδρασε για τις τέσσερις ελευθερίες προς τους Τούρκους, ετέθη το εξής ερώτημα: «γιατί είχε γίνει αποδεκτό το 2008 και δεν μπορεί να συζητηθεί το 2017»;

Η δεύτερη περίπτωση αφορούσε στην εκ περιτροπής προεδρία. Προς το τέλος των πολυήμερων διαπραγματεύσεων οι πιέσεις προς την ελληνοκυπριακή πλευρά να δώσει κάτι ακόμη ήσαν ασφυκτικές. Τότε ακούσθηκε το επιχείρημα να τεθεί στο τραπέζι η εκ περιτροπής προεδρία, η οποία, άλλωστε, εδώ και δεκαετίες θεωρείται περίπου δεδομένη. Είναι προφανές ότι (με την ανοχή ή αδιαφορία της Αθήνας) η Λευκωσία προσέφερε κατά καιρούς διάφορα, χωρίς όμως να αποσπάσει απτά ανταλλάγματα.

Υψηλή διπλωματία από την Ελλάδα

Ένα άλλο εξαιρετικά σημαντικό σημείο που πρέπει να επισημανθεί είναι ότι η Ελλάδα έπαιξε υψηλής ποιότητος διπλωματικό παιχνίδι. Περιορίσθηκε αυστηρά στο πλαίσιο που της επέτρεπαν οι συνθήκες του 1960. Δεν αναφέρθηκε στην εσωτερική πτυχή του Κυπριακού.

Ανέδειξε, όμως, με απόλυτη επιτυχία ότι για να συζητηθούν όλα τα άλλα (διακυβέρνηση, επιστροφή προσφύγων περιουσίες κ.λ.π.) προϋπόθεση είναι να λυθεί το μείζον: να φύγουν τα τουρκικά κατοχικά στρατεύματα και να σταματήσουν ιδέες περί επεμβατικών δικαιωμάτων κ.λπ.

Στα πολύ θετικά της όλης διασκέψεως είναι ότι τα θέματα των εγγυήσεων και της παραμονής των τουρκικών στρατευμάτων θα είναι πλέον βασικά σημεία αναφοράς, κάτι που δεν συνέβαινε μέχρι πριν μερικούς μήνες. Απεδείχθη επίσης ποιος είναι ο μόνος σύμμαχος και υποστηρικτής της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Για τον Άιντε (Άιντα, Έιντε, Έιντα ή όπως αλλιώς προφέρεται το όνομά του) δεν χρειάζεται να ειπωθεί κάτι. Ήδη έχουν γραφεί πολλά. Θα παρασυρθεί στη λήθη της ιστορίας. Αντιθέτως χρειάζεται μία παρατήρηση για τον Ακιντζί και τους ανά την Κύπρο και την Ελλάδα υποστηρικτές του. Είναι προφανές ότι άλλος ήταν ο Ακιντζί πριν 10 χρόνια και άλλος έγινε μετά την ανάληψη της τουρκοκυπριακής ηγεσίας.

Το πετρέλαιο και τα επόμενα βήματα

Στο Κρανς Μοντανά το βασικό αίτημα των Τουρκοκυπρίων κατά τις «εσωτερικές» διαπραγματεύσεις ήταν να συζητήσουν κατ’ απόλυτη προτεραιότητα τις λεγόμενες τέσσερις ελευθερίες για τους Τούρκους υπηκόους. Το συγκεκριμένο θέμα δεν σχετίζεται ούτε με τον βαθμό συμμετοχής τους στη διακυβέρνηση του μελλοντικού κράτους, ούτε με τους φόβους τους περί ασφάλειας στη νέα κατάσταση.

Είναι ένα θέμα που αφορά αποκλειστικώς στους υπηκόους ενός τρίτου κράτους και στα δικαιώματα που θέλει η Τουρκία να αποκτήσει σε κράτος-μέλος της ΕΕ. Ο Τουρκοκύπριος ηγέτης έδειξε καθαρά ποιες είναι οι προτεραιότητές του.

Το ερώτημα πλέον αφορά στην επόμενη ημέρα. Δεν θα πρέπει να βαυκαλίζεται η ελληνική πλευρά. Ο τουρκικός κυνισμός για την παραμονή τουρκικών στρατευμάτων στο νησί και τη χρήση τους, εάν η Άγκυρα το επιθυμήσει, ενόχλησε μόνον την Ελλάδα και την Κύπρο. Είτε διέλαθε της προσοχής των άλλων, είτε θεωρήθηκε ως κάτι αναμενόμενο για μία χώρα με τις αντιλήψεις της Τουρκίας.

Το ζητούμενο πλέον είναι να προχωρήσουν (έστω και με μικρές αναταράξεις) οι γεωτρήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ. Υπ’ αυτή την έννοια η διάσκεψη στο Κρανς Μοντανά μπορεί να θεωρηθεί ως ένα χρήσιμο εργαλείο τακτικής μπροστά στον στρατηγικό στόχο της ανευρέσεως νέων κοιτασμάτων που θα ενδυναμώσουν την Κυπριακή Δημοκρατία για την επόμενη φάση των διαπραγματεύσεων.

Υστερόγραφο: Όταν το 1922 έφθαναν οι οδηγίες από την Άγκυρα προς τον Ισμέτ έπιαναν δουλειά και οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες. Αποκρυπτογραφούσαν τα τηλεγραφήματα κι έτσι την επόμενη ημέρα ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών Κώρζον γνώριζε τα όρια του Ισμέτ…

Πηγή: Σταύρος Λυγερός

Η Αγία Ευφημία έζησε στους χρόνους της βασιλείας του Διοκλητιανού ( 284-305 μ.Χ.) και καταγόταν από τη Χαλκηδόνα. Ο πατέρας της ονομαζόταν Φιλόφρων και ήταν πλούσιος συγκλητικός, η δε μητέρα της ονομαζόταν Θεοδωρησιανή κι ήταν γυναίκα ευσεβής και φιλάνθρωπος.

Ο πληθυσμός αυξήθηκε σε 18 κράτη-μέλη της ΕΕ και μειώθηκε σε δέκα. Η μεγαλύτερη μείωση σημειώθηκε στη Λιθουανία (-14,2 ‰), τη Λετονία (-9,6 ‰) και την Κροατία (-8,7 ‰) - Τα χαμηλότερα ποσοστά γεννήσεων σημειώθηκαν στα νότια κράτη-μέλη: Ιταλία (7.8 ‰), Πορτογαλία (8.4 ‰), Ελλάδα (8.6 ‰)

Κατά 2,5‰ μειώθηκε ο πληθυσμός της Ελλάδας το 2016, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της Eurostat, η οποία δημοσίευσε σήμερα στοιχεία για τον πληθυσμό της ΕΕ ενόψει της Παγκόσμιας Ημέρας Πληθυσμού, αύριο Τρίτη 11 Ιουλίου. Σύμφωνα με τις ίδιες εκτιμήσεις, ο πληθυσμός της Ελλάδας την 1η Ιανουαρίου 2017 ήταν 10.757.300 σε σχέση με 10.783.700 την 1η Ιανουαρίου 2016. Ειδικότερα, εκτιμάται πως το 2016 οι θάνατοι έφτασαν τους 118.800 και οι γεννήσεις τις 92.800.

Συνολικά, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, την 1η Ιανουαρίου 2017 ο πληθυσμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης έφτασε τα 511,8 εκατομμύρια, έναντι 510,3 εκατομμυρίων την 1η Ιανουαρίου 2016. Με 82,8 εκατομμύρια κατοίκους (ή 16,2% του συνολικού πληθυσμού της ΕΕ την 1η Ιανουαρίου 2017), η Γερμανία είναι το πιο πυκνοκατοικημένο κράτος-μέλος της ΕΕ, έναντι της Γαλλίας (67,0 εκατομμύρια ή 13,1%), του Ηνωμένου Βασιλείου (65,8 εκατομμύρια ή 12,9% ), της Ιταλίας (60,6 εκατομμύρια ή 11,8%), της Ισπανίας (46,5 εκατομμύρια ή 9,1%) και της Πολωνίας (38,0 εκατομμύρια ή 7,4%).

Το 2016, ο πληθυσμός αυξήθηκε σε 18 κράτη-μέλη της ΕΕ και μειώθηκε σε δέκα. Η μεγαλύτερη σχετική αύξηση σημειώθηκε στο Λουξεμβούργο (+19,8 ανά 1.000 κατοίκους), τη Σουηδία (+ 14,5 ‰) και τη Μάλτα (+ 13,8 ‰). Αντίθετα, η μεγαλύτερη μείωση σημειώθηκε στη Λιθουανία (-14,2 ‰), τη Λετονία (-9,6 ‰) και την Κροατία (-8,7 ‰).

Κατά τη διάρκεια του  2016, στην ΕΕ σημειώθηκαν 5,1 εκατομμύρια θάνατοι και γεννήσεις, πράγμα που σημαίνει ότι η φυσική αλλαγή του πληθυσμού της ΕΕ ήταν ουδέτερη. Η μεταβολή του πληθυσμού, ωστόσο, ήταν θετική, με 1,5 εκατομμύρια περισσότερους κατοίκους, γεγονός που οφείλεται στην καθαρή μετανάστευση.

Τα χαμηλότερα ποσοστά θνησιμότητας, το 2016, καταγράφηκαν στην Ιρλανδία και την Κύπρο (6,4 θάνατοι ανά 1.000 κάτοικοι) καθώς και στο Λουξεμβούργο (6,8 ‰). Αντίθετα, η Βουλγαρία (15,1 ‰), η Λετονία (14,6 ‰), η Λιθουανία (14,3 ‰), η Ρουμανία και η Ουγγαρία (και τα 13,0 ‰) κατέγραψαν το υψηλότερο ποσοστό.

Σε ό,τι αφορά τη γεννητικότητα, τα υψηλότερα ποσοστά, το 2016, καταγράφηκαν στην Ιρλανδία (13,5 ανά 1.000 κατοίκους), τη Σουηδία και το Ηνωμένο Βασίλειο (11,8 ‰) και τη Γαλλία (11,7 ‰), ενώ τα χαμηλότερα σημειώθηκαν στα νότια κράτη-μέλη: Ιταλία (7.8 ‰), Πορτογαλία (8.4 ‰), Ελλάδα (8.6 ‰), Ισπανία (8.7 ‰), Κροατία (9.0 ‰) και Βουλγαρία (9.1 ‰).

Πηγή: Πρώτο Θέμα

Σχόλιο Τ.Ι.: Η επίσημη θέση της Εκκλησίας της Ελλάδος για το Σχέδιο Νόμου περί "Αλλαγής Φύλου": ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΔΕΚΤΟ, πρόκειται για νόμο που επιτρέπει στην ουσία χωρίς προϋποθέσεις,  τη μεταβολή φύλου με βάση τη βούληση του προσώπου και ανεξάρτητα από το βιολογικό του φύλο..." Διαβάστε στο κείμενο που ακολουθεί την ξεκάθαρη θέση της Επιτροπής Βιοηθικής της Εκκλησίας της Ελλάδος:

Γενικές παρατηρήσεις

Κατά το ισχύον σύστημα, το φύλο καθορίζεται με βάση  τα εξωτερικά γεννητικά όργανα και στη συνέχεια, η κατάταξη σε ανδρικό ή γυναικείο φύλο αναγράφεται στη ληξιαρχική πράξη γεννήσεως του νεογνού. Το φύλο, ως σημαντικό στοιχείο εξατομικεύσεως του ανθρώπου, διέπεται από την αρχή της μη ελεύθερης επιλογής, της σταθερότητας και της μη μεταβλητότητας. 

Για παράδειγμα, η επιλογή φύλου στην εξωσωματική γονιμοποίηση δεν επιτρέπεται παρά μόνον για να αποφευχθεί κληρονομική ασθένεια που συνδέεται με το φύλο (ΑΚ 1455 § 2). Έτσι το φύλο ούτε επιλέγεται ελεύθερα, ούτε και μεταβάλλεται ελεύθερα. Κατ’ εξαίρεση, το ελληνικό δίκαιο μνημονεύει τον όρο “αλλαγή φύλου” στο ν. 344/1976, άρθρ. 14 (Μεταβολαί στοιχείων ληξιαρχικών πράξεων) και στο άρθρ. 11 § 3 (ενημέρωση ασθενούς) ν. 3418/2005 που είναι ο Κώδικας Ιατρικής Δεοντολογίας. Για την αλλαγή δεν χρειαζόταν ποτέ κάποια δικαστική άδεια, αλλά το δικαστήριο εκαλείτο να κρίνει αν δικαιολογείται  για πολύ σοβαρούς λόγους η μεταβολή της ληξιαρχικής πράξης γεννήσεως. Ούτε επιβάλλεται οπωσδήποτε να προηγηθεί κάποια χειρουργική επέμβαση ή ιατρική θεραπεία. Επομένως δεν φαίνεται απαραίτητο ένα νέο νομοθέτημα.

Ειδικές παρατηρήσεις

Το άρθρο 1 του Σχεδίου Νόμου (στο εξής: ΣχΝ), αναγορεύει την αναγνώριση της ταυτότητας φύλου σε στοιχείο της προσωπικότητας του προσώπου και προβλέπει ότι το πρόσωπο έχει δικαίωμα στο σεβασμό της προσωπικότητάς του με βάση τα χαρακτηριστικά του φύλου του. Το άρθρο 2 περιέχει στην § 1 ορισμό της ταυτότητας φύλου και τονίζει ότι ο τρόπος με τον οποίο το άτομο βιώνει το φύλο του μπορεί να είναι διαφορετικός από το βιολογικό (καταχωρισμένο) φύλο. Στην § 2 του ίδιου άρθρου  περιγράφονται  τα  χαρακτηριστικά φύλου με βάση σωματικά χαρακτηριστικά. Δηλαδή το άτομο που έχει δικαίωμα στην αναγνώριση της ταυτότητας φύλου, όπως την αισθάνεται και είναι ανεξάρτητη από το βιολογικό φύλο, έχει δικαίωμα σεβασμού της προσωπικότητάς του με βάση χαρακτηριστικά φύλου που συνδέονται με πρωτογενή και δευτερογενή σωματικά χαρακτηριστικά. Αυτό προξενεί σύγχυση, διότι αναφέρεται και πάλι στο βιολογικό φύλο. Αφενός υπάρχει δικαίωμα αναγνώρισης μιας ταυτότητας, κατά βούληση και αφετέρου τα χαρακτηριστικά φύλου που δικαιολογούν τον σεβασμό είναι μόνον βιολογικά. Είναι φανερό ότι φύλο χωρίς αναφορά σε βιολογικά γνωρίσματα δεν υπάρχει.

Από το άρθρο 3 προκύπτει ότι στην ουσία δεν υπάρχουν προϋποθέσεις για την αλλαγή ή διόρθωση του φύλου, εκτός από το να είναι το άτομο ενήλικο (ορθώς) και άγαμο. Πρέπει βεβαίως να συντρέχει ασυμφωνία ταυτότητας και καταχωρισμένου φύλου, ώστε αυτό να συμφωνεί στη βούληση, στην προσωπική αίσθηση του σώματος και στην εξωτερική εικόνα, που δεν αποκλείεται όμως να βρίσκονται σε διάσταση και μεταξύ τους. Δεν απαιτείται ούτε ψυχιατρική εξέταση ούτε πάροδος ορισμένου χρόνου ασυμφωνίας. Από το ένα άκρο, να απαιτείται οπωσδήποτε να έχει προηγηθεί ιατρική επέμβαση, φθάνουμε στο άλλο άκρο, να μην απαιτείται τίποτε. Ας σημειωθεί ότι και το ΕΔΔΑ δέχεται ως νόμιμη την προϋπόθεση ιατρικής διάγνωσης.

Ως προς το γάμο, ορθώς απαιτείται να μην υφίσταται, διότι και αν υφίστατο, θα εθεωρείτο ανυπόστατος μετά την μεταβολή, αφού θα επρόκειτο για γάμο μεταξύ προσώπων του ιδίου φύλου. Έγγαμος δεν μπορεί να ζητήσει διόρθωση φύλου. Δεν απαγορεύεται όμως να συνάψει γάμο ο άγαμος, εάν διορθώσει το φύλο του. Αυτό οδηγεί στην ουσία στη σύναψη γάμου μεταξύ προσώπων του ιδίου φύλου, δηλ. στην καταστρατήγηση των προϋποθέσεων του γάμου. Εκτός των άλλων δημιουργεί δισεπίλυτα προβλήματα ως προς την απόκτηση τέκνων.

Στο άρθρο 4 ΣχΝ, προβλέπεται ότι η διόρθωση γίνεται με δικαστική απόφαση κατά την εκούσια δικαιοδοσία. Είναι θετικό ότι ακολουθείται η δικαστική οδός, αυτό όμως αναιρείται στην ουσία, επειδή ο δικαστής περιορίζεται στο να δέχεται τη δήλωση του ανθρώπου που επιθυμεί να μεταβάλει φύλο, χωρίς να ελέγχει αν είναι δικαιολογημένη η αλλαγή ή έστω σοβαρή η απόφαση του αιτούντος. Με τη δικαστική απόφαση η οποία έχει άμεση ισχύ, θα διορθωθεί η ληξιαρχική πράξη γεννήσεως, χωρίς να μνημονεύεται η δικαστική απόφαση και θα συμμορφώνονται οι υπηρεσίες στις οποίες θα χρησιμοποιείται, χωρίς αντιρρήσεις. Αυτό είναι επικίνδυνο, διότι πλήττεται  η ασφάλεια δικαίου και η βεβαιότητα ότι πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο. Είναι αυτονόητο ότι μια υπηρεσία πρέπει να ελέγχει μήπως έχει γίνει κάποιο λάθος ή πρόκειται για άλλο πρόσωπο.

Στο άρθρο 4 § 4, προβλέπεται η μεταβολή μόνον μια φορά. Δηλαδή το ίδιο δικαστήριο θα έλθει και θα αποφανθεί ότι το πρόσωπο αισθάνεται  πάλι όπως το φύλο που εγκατέλειψε και στο οποίο θέλει να επανέλθει. Αυτό πλήττει την αξιοπιστία του προσώπου, αλλά και το κύρος του δικαστηρίου. Αφού όμως στη νέα ληξιαρχική πράξη δεν επιτρέπεται να καταγραφεί η μεταβολή, το δικαστήριο δεν θα μπορεί να ελέγχει ότι έχει γίνει ήδη μεταβολή και πιθανόν να πιστεύει ότι η αιτούμενη μεταβολή είναι η μεταβολή για πρώτη φορά.

Κατά το άρθρο 5, η διόρθωση του φύλου ισχύει έναντι όλων από την καταχώριση στο ληξιαρχείο. Εξακολουθούν να υφίστανται τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις που είχαν δημιουργηθεί πριν από την αλλαγή. Επίσης κατά το επόμενο άρθρο 6, καταβάλλεται κάθε προσπάθεια να τηρηθεί η μυστικότητα. Η μυστικότητα όμως αυτή δεν είναι δυνατή, διότι θα χρειασθεί να επιβεβαιώνεται κάθε φορά η ταυτοπροσωπία του προσώπου. Εκτός των άλλων θα δημιουργούνται κίνδυνοι αποφυγής εκπληρώσεως των υποχρεώσεων ή διαφυγής  και τραυματίζεται  πάλι η ασφάλεια των συναλλαγών.

Κατά το άρθρο 5 § 2, αν ο φορέας έχει τέκνα, δεν επηρεάζονται τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις από τη γονική μέριμνα και δεν επέρχεται μεταβολή στη ληξιαρχική πράξη γέννησης των τέκνων. Δηλαδή θα εξακολουθεί να γράφεται το ίδιο πρόσωπο ως πατέρας ή ως μητέρα. Άρα το πρόσωπο θα εγγράφεται αλλιώς στη δική του ληξιαρχική πράξη, δηλ. με το  διορθωμένο φύλο, και αλλιώς στη ληξιαρχική πράξη του τέκνου, όπου θα διατηρείται το καταχωρισμένο φύλο. Αυτό θα δημιουργεί σύγχυση και φανερώνει ένα από τα πολλά αδιέξοδα στα οποία οδηγεί το ΣχΝ, διότι ούτε και το αντίθετο ενδείκνυται, δηλ. να μεταβληθεί και η ληξιαρχική πράξη του τέκνου. Ακόμη, η μη μεταβολή στη γονική μέριμνα, σημαίνει ότι το τέκνο θα εξακολουθεί να διαβιώνει ή να επικοινωνεί με πρόσωπο το οποίο μετέβαλε φύλο, αλλά εξακολουθεί απέναντι στο τέκνο να επιτελεί  το πριν από τη μεταβολή γονεϊκό πρότυπο. Και τα δύο παραδείγματα δεν συνάδουν με το συμφέρον του τέκνου.

Κατά το άρθρο 7 § 1 ΣχΝ, η απόφαση διορθώσεως φύλου αρκεί να είναι οριστική και τροποποιείται ο νόμος των ληξιαρχικών πράξεων, κατά τον οποίο (ν. 344/1976, άρθρ. 13 § 1), απαιτείται τελεσίδικη δικαστική απόφαση για μια μεταβολή. Εάν το φύλο μεταβάλλεται με απλώς οριστική απόφαση, στην ουσία ακυρώνονται τα ένδικα μέσα εναντίον μιας τόσο σοβαρής  αποφάσεως.

Συγκριτικό Δίκαιο

"Στην Αγγλία ο Νόμος του 2004 προβλέπει ότι ένας ειδικός γιατρός ή ένας ειδικός ψυχολόγος, όπως επίσης και ένας δεύτερος γιατρός, οφείλουν να βεβαιώσουν την ύπαρξη μιας "επίμονης δυσφορίας φύλου". Εν συνεχεία μια Επιτροπή Ειδικών, αποτελούμενη από γιατρούς και νομικούς αποφασίζει αν θα επιτρέψει την αλλαγή της προσωπικής καταστάσεως μετά από μελέτη του φακέλου.

Στην Ισπανία ο Νόμος του 2007 προβλέπει ότι ο γιατρός πρέπει να βεβαιώσει ότι ο αιτών/ η αιτούσα έχει ψυχιατρική παρακολούθηση για δύο έτη και έχει υποβληθεί σε ορμονολογική θεραπεία.

Σχετικοί Νόμοι υπάρχουν στην Πορτογαλία, στο Καντόνι της Ζυρίχης και στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας από το 2011. Ο προηγούμενος Γερμανικός Νόμος του 1980 προϋπέθετε εγχείρηση για την διαδικασία αλλαγής φύλου. Η σχετική διάταξη κρίθηκε ως αντισυνταγματική, δηλαδή ως αντικείμενη στην αρχή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και στην αρχή της ελεύθερης ανάπτυξης προσωπικότητας".

 
Συμπέρασμα

Το ΣχΝ αναγνωρίζει τη μεταβολή φύλου με βάση τη βούληση του προσώπου και ανεξάρτητα από το βιολογικό του φύλο, στην ουσία χωρίς προϋποθέσεις. Με βάση τις γενικές και ειδικές παρατηρήσεις που προηγήθηκαν, δεν μπορεί να γίνει δεκτό.

(Eπιτροπή Βιοηθικής της Εκκλησίας της Ελλάδος)

Πηγή: Ακτίνες

Στις 30 Ιουνίου πέθανε στο Παρίσι η Simone Veil σε ηλικία 89 ετών, μια «σπουδαία» γυναίκα που εξυμνήθηκε από τους υποστηρικτές των αμβλώσεων και της προώθηση του νόμου που τις νομιμοποίησε το 1974 (μεταξύ των οποίων ο Τσίπρας αλλά και Μητσοτάκης,που θρήνησε στο twitter για την «μεγάλη απώλεια»). Μια γυναίκα που καταδικάστηκε από τους καθολικούς χριστιανούς στην Γαλλία για την υπεράσπιση της δολοφονίας αθώων, για τη μείωση του γαλλικού πληθυσμού μέσω της ανεύθυνης πρακτικής της κατ’ ευφημισμόν αποκαλούμενης «εθελοντικής διακοπής της εγκυμοσύνης» (IVG). Με 200.000 εκτρώσεις ετησίως για σαράντα χρόνια*, ο συνολικός αριθμός των αμβλώσεων που πραγματοποιήθηκαν στη Γαλλία έφθασε περίπου στα 8 εκατομμύρια. Για τους παραδοσιακούς Καθολικούς και πολλούς άλλους που αναγνωρίζουν την ανηθικότητα αυτής της καταστροφής ανθρώπων (που αν στην θέση τους ήταν δέντρα θα είχαν περισσότερους υποστηρικτές), δεν υπάρχει τίποτα αξιέπαινο στη συμβολή της Simone Veil στη γαλλική κοινωνία.

Το 1974 η εβραϊκής καταγωγής Veil ήταν υπουργός Υγείας επί προεδρίας Βαλερί Ζισκάρ Ντεσταίν, ενός άνδρα που ήρθε στην εξουσία με στόχο την «μεταρρύθμιση» και τον «εκσυγχρονισμό» της γαλλικής κοινωνίας. Η επικίνδυνη πρακτική των αμβλώσεων «από την πίσω πόρτα» θεωρήθηκε ως μια μορφή διάκρισης κατά των γυναικών και η Simone Veil πολέμησε για να περάσει τον νόμο που νομιμοποίησε τις εκτρώσεις, αλλά μέσα σε περιορισμούς, οι «επιπόλαιες αμβλώσεις» απαγορεύτηκαν. Περιορισμοί που σπάνια τηρήθηκαν, αφού ποιος θα κρίνει εάν μια έκτρωση είναι «επιπόλαια» ή «σοβαρή»; Παρόλο που η Veil δεν μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνη για την κατάχρηση του νόμου της, θα μπορούσε και θα έπρεπε να έχει εκφράσει τις ανησυχίες της για τις συνέπειες που θα είχε στη Γαλλία ο νόμος εάν  χρησιμοποιείτο επανειλημμένα ως τρόπος για να γίνονται αμβλώσεις κατά παραγγελία και για οποιαδήποτε περίσταση.

Σε αντίθεση με τη φεμινίστρια Evelyne Sullerot (βλ. παρακάτω), η Simone Veil δεν εξέφρασε ποτέ τη λύπη της για τον αριθμό των αμβλώσεων. Ούτε αναγνώρισε ποτέ ότι, καθώς άλλαξαν τα ήθη στην κοινωνία, η έκτρωση έγινε το "πράσινο φως" για σεξ χωρίς φραγμούς και ευθύνες και συχνά οδήγησε σε δυστυχία πολλά κορίτσια. Και ότι, σε αντίθεση με τις προσδοκίες, η έκτρωση δεν έκανε ευκολότερες τις σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών, αλλά πιο προβληματικές. Γιατί ένας άντρας να πρέπει να ανησυχεί για την αγάπη και το γάμο εάν οι γυναίκες είναι ελεύθερες να «κάνουν ό, τι θέλουν με το σώμα τους» και αν δεν υπάρχουν συνέπειες ούτε για την σεξουαλική  πράξη, ούτε για την πράξη της έκτρωσης;

Ενώ ο Νόμος Veil απομάκρυνε την ευθύνη τόσο από τους άντρες όσο και από τις γυναίκες, η Simone Veil εξυμνήθηκε με τον θάνατό της ως «η πιο αξιοθαύμαστη γυναίκα», τόσο από την αριστερά όσο και την δεξιά. Μόνο οι καθολικοί και άλλοι με παρόμοιο ηθικό κώδικα αντέδρασαν με βαθιά ανησυχία, αν όχι με τρόμο, για τις ανθρώπινες απώλειες που όχι μόνο οδηγούν σε μείωση του πληθυσμού αλλά και  ανοίγουν την πλημμυρίδα της μετανάστευσης ως «αντικατάσταση» για τα παιδιά που δεν τα άφησαν ποτέ να γεννηθούν. Η Veil δεν μίλησε ποτέ κατά της μαζικής μετανάστευσης, χωρίς αμφιβολία επειδή μια τέτοια θέση θα ήταν «ρατσιστική» ή μπορεί να της θύμιζε το ναζισμό.

Με τον Σιράκ στο Άουσβιτς

Ο Βαλερί Ζισκάρ Ντεσταίν διόρισε υπουργό Υγείας την Simone Veil για τον ρητό σκοπό της επεξεργασίας ενός νόμου ο οποίος θα νομιμοποιούσε τις αμβλώσεις. Κατά παρόμοιο τρόπο, το 2012, ο François Hollande διόρισε υπουργό Δικαιοσύνης την Christiane Taubira με σκοπό να εγκρίνει νόμο που θα νομιμοποιούσε τον «γάμο» των ομοφυλόφιλων και την υιοθεσία, με αποτέλεσμα εκατομμύρια καθολικοί και άλλοι να βγουν μαζικά και δυναμικά στους δρόμους της Γαλλίας από τα τέλη του 2012 έως το 2014, σε μια προσπάθεια να αναγκάσουν τον Hollande να πάρει πίσω τον νόμο που «άλλαζε την φύση του γάμου», αλλά βέβαια ο νόμος πέρασε.

Να πούμε βέβαια, ότι στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές, το εβδομήντα ένα τοις εκατό των Καθολικών ψήφισε τον Μακρόν! Έτσι, εάν οι καθολικοί μπόρεσαν και βγήκαν στους δρόμους για να υπερασπιστούν την ζωή και την οικογένεια, γιατί δεν μπόρεσαν (;) να ψηφίσουν τουλάχιστον έναν πιο παραδοσιακό υποψήφιο;

Όπως διαβάζουμε στην Wikipedia, η  Simone Veil γεννήθηκε στη Νίκαια στις 13 Ιουλίου 1927 ως Simone Annie Liline Jacob, κόρη της Yvonne Steinmetz και του André Jacob. Το 1944 συνελήφθη από τις γερμανικές αρχές μαζί με ολόκληρη την οικογένειά της και απελάθηκαν στο Auschwitz-Birkenau. Στη συνέχεια μεταφέρθηκαν στο Μπέργκεν-Μπέλσεν, όπου η μητέρα της πέθανε από τύφο λίγο πριν την απελευθέρωση του στρατοπέδου στις 15 Απριλίου 1945. Ο πατέρας της και ο αδερφός της πέθαναν επίσης. Παντρεύτηκε το 1946 τον Antoine Veil και έκανε τρεις γιους: τον Jean, τον Claude-Nicolas και τον Pierre François. Ο Antoine Veil πέθανε στις 12 Απριλίου 2013, σε ηλικία 86 ετών. Η Veil, που ήταν δικηγόρος, έγινε υπουργός Υγείας το 1993 υπό τον François Mitterrand. Από το 1979 έως το 1982 εξελέγη πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και αργότερα προήγαγε ένα Σύνταγμα για την Ευρώπη και επιζητούσε θερμά την «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση».

Όσον αφορά την Evelyne Sullerot, (φώτο - πέθανε τον Απρίλιο του 2017) την φεμινίστρια συντρόφισα της Veil, που αναφέρθηκε παραπάνω, ήταν συν-ιδρύτρια του “Planning familiale”, της γαλλικής εκδοχής του Planned Parenthood και ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των γυναικών. Ωστόσο, με την πάροδο του χρόνου άλλαξε τη θέση της και άσκησε κριτική σε διάφορα «προοδευτικά» θέματα όπως η αντισύλληψη, για την οποία είχε πει τα εξής:

«Θέλαμε να απελευθερώσουμε και να κάνουμε τις γυναίκες υπεύθυνες και να προωθήσουμε την αρμονία στα ζευγάρια και στην οικογένεια».

Η Sullerot παρατήρησε τον ολισθηρό δρόμου που πήρε το φεμινιστικό κίνημα ώστε να μετατραπεί σε «πόλεμο μεταξύ των δύο φύλων που είχε ως αποτέλεσμα την ακύρωση του ζευγαριού και την εξάλειψη του πατέρα». «Το κίνημα απομακρύνθηκε, οι φεμινίστριες πήγαν πολύ μακριά, οικοδόμησαν τις απόψεις τους πάνω στο μίσος και την θυματοποίηση», και μιλούσαν μόνο για την επιθυμία τους να κάνουν εκτρώσεις. Για την Sullerot, η αντισύλληψη ήταν το «φάρμακο κατά του “κακού” που λέγεται άμβλωση». Ήταν ενάντια στο να γίνει η αντισύλληψη κάτι το «σωστό» και εξέφρασε την λύπη της για το γεγονός ότι η έκτρωση έγινε ένα «άλλο είδος αντισύλληψης», «το δικαίωμα για καταστροφή».

Ποτέ δεν ακούστηκαν τέτοια λόγια από την Veil. Η οποία γνώρισε ένα σωρό εγκώμια και επαίνους. Και τι επαίνους! Τι τιμές! Είσοδο στην Γαλλική Ακαδημία, Βραβείο Καρλομάγνου, βραβείο από το Συμβούλιο της Ευρώπης, Λεγεώνα της Τιμής, κλπ ... 

Με τον θάνατό της, ένας σύλλογος που υπερασπίζεται την ζωή, ο “Droit de Naître” («Το Δικαίωμα να Γεννηθείς») εξέδωσε αυτό το ανακοινωθέν:

(...) Δεν ήταν μόνη σε αυτόν τον αγώνα, αλλά δέχτηκε να γίνει η εικόνα του, με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να την κάνουν ένα είδος ‘αγίας της Δημοκρατίας’.

 
Αυτή η ‘αγιοποίηση’ από τα media έγινε ενώ ήταν ακόμα ζωντανή. Τώρα που πέθανε αυτό μεγαλώνει, όπως συμβαίνει συχνά σε τέτοιες περιπτώσεις. Υπάρχουν όμως και φωνές που δεν την δίνουν καμία δοξολογία, ούτε καμία καταδίκη. Αυτές είναι οι φωνές των αμέτρητων παιδιών που εξαλείφθηκαν νόμιμα, από ένα βράδυ τον Ιανουάριο του 1975.

Την ημέρα εκείνη η νίκη της κυρίας Veilυπέγραψε την θανατική τους καταδίκη. Κατά τη στιγμή της ψηφοφορίας του νόμου, ο αριθμός των αμβλώσεων στη Γαλλία εκτιμάτο σε 60.000 ετησίως. Σήμερα, έχει ξεπεράσει τις 200.000 ετησίως. Νομιμοποιημένη, τετριμμένη και μάλιστα προωθούμενη, η έκτρωση έχει γίνει ένα ‘ιερό δικαίωμα’, το επίκεντρο μιας σέκτας της οποίας η κυρία Veil - μέσα από τον καπνό του θυμιάματος - ήταν η αρχι-ιέρεια. Τώρα, μακριά, πολύ μακριά από τις τιμές και τις δόξες αυτού του κόσμου, στέκεται αντιμέτωπη με τον Δικαστή της και τα θύματά της. (...)  

* Στην Ελλάδα ο αριθμός υπολογίζεται σε 300.000 τον χρόνο! 40.000 μόνο από κορίτσια κάτω των 18!

Πηγή: Κόκκινος Ουρανός

Το Ελληνικό Γένος δεν ξεχνά ποτέ τους νεομάρτυρες και ηρωομάρτυρές του. Αυτοί εμψυχώνουν το αδούλωτο Γένος και μας επικαιροποιούν τις ζωντανές αξίες του πολιτισμού μας, της Ρωμιοσύνης μας

Το Άγιον Όρος ήταν εδώ και δέκα αιώνες το προπύργιο της Ορθοδοξίας, όπου οι αγιορείτες μοναχοί «φύλαγαν Θερμοπύλες». Υπήρξε ο ισχυρός κυματοθραύστης, όπου έσπαγαν και διαλύονταν τα μανιασμένα κύματα των διαχρονικών πλανών και κακοδοξιών. Ο Αγιώνυμος Άθως ήταν συνώνυμος με τον αγώνα κατά των διαχρονικών επίβουλων της αμώμητης και σώζουσας πίστεως των Πατέρων μας. Αυτή η τραχιά, αλλά αγιασμένη, χερσόνησος είναι, σπιθαμή προς σπιθαμή, ποτισμένη από ποταμούς αιμάτων από ομολογητές μοναχούς, για την προάσπιση της αλήθειας της Εκκλησίας μας. Ο αγιορείτικος μοναχισμός υπήρξε ο μεγάλος ασυμβίβαστος με τις πτωτικές δυνάμεις του κόσμου.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 6η Ιουλίου 2017

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΣΥΣΤΑΣΗ ΑΤΑΡΑΞΙΑΣ ΚΑΙ ΕΦΗΣΥΧΑΣΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

Το Άγιον Όρος ήταν εδώ και δέκα αιώνες το προπύργιο της Ορθοδοξίας, όπου οι αγιορείτες μοναχοί «φύλαγαν Θερμοπύλες». Υπήρξε ο ισχυρός κυματοθραύστης, όπου έσπαγαν και διαλύονταν τα μανιασμένα κύματα των διαχρονικών πλανών και κακοδοξιών. Ο Αγιώνυμος Άθως ήταν συνώνυμος με τον αγώνα κατά των διαχρονικών επίβουλων της αμώμητης και σώζουσας πίστεως των Πατέρων μας. Αυτή η τραχιά, αλλά αγιασμένη, χερσόνησος είναι, σπιθαμή προς σπιθαμή, ποτισμένη από ποταμούς αιμάτων από ομολογητές μοναχούς, για την προάσπιση της αλήθειας της Εκκλησίας μας. Ο αγιορείτικος μοναχισμός υπήρξε ο μεγάλος ασυμβίβαστος με τις πτωτικές δυνάμεις του κόσμου.

Αυτά όμως μέχρι πρότινος. Με θλίψη, απογοήτευση και αγωνία διαπιστώνουμε τελευταία πως το Άγιο Όρος, που γνωρίζαμε, δεν υπάρχει πλέον, αλώθηκε από τις δυνάμεις του πτωτικού κόσμου και έγινε δυστυχώς θεράπων του σύγχρονου οικουμενιστικού οίστρου. Για να είμαστε ακριβείς, η άλωση αυτή αφορά κατά κύριο λόγο τις Ιερές Μονές, οι οποίες μεταβλήθηκαν σε άβουλα φερέφωνα των θιασωτών του οικουμενισμού. Αντίθετα, πλειάδα μεμονωμένων κελιωτών μοναχών έχουν διαχωρίσει τη θέση τους και δίνουν τον επιβεβλημένο αγώνα τους και τη μαρτυρία τους για τη Ορθοδοξία, εκθέτοντας τον εαυτό τους σε διωγμούς και διασυρμούς, για τις οποίες ευθύνονται οι Ιερές Μονές. Όσοι γνωρίζουμε την κατάσταση, κρίνουμε πως το Άγιο Όρος «βράζει», με απρόβλεπτες συνέπειες στο άμεσο μέλλον.   

Μια σαφής απόδειξη των ανωτέρω ισχυρισμών μας είναι η πρόσφατη απαράδεκτη ανακοίνωση – μήνυμα της Έκτακτης Διπλής Ιεράς Συνάξεως του Αγίου Όρους (17/30-6-2017), σχετικά με την, αρκετά ετεροχρονισμένη της, αποτίμηση της «Συνόδου» της Κρήτης.

Μελετώντας την, ο καθένας μπορεί να διαπιστώσει, ότι αυτή έγινε κατόπιν  παραγγελίας. Κι’ αυτό διότι έρχεται, ως προς το περιεχόμενό της, σε αντίθεση με κάποια παλαιότερα ελάχιστα αποσπασματικά κείμενα – κριτικές του Αγίου Όρους στις αποφάσεις της «Συνόδου» της Κρήτης. Σε εκείνα τουλάχιστον είχαν εκφραστεί κάποιες επιφυλάξεις, ενώ στην προκείμενη ανακοίνωση δεν γίνεται ο παραμικρός υπαινιγμός για τις αποδεδειγμένες κραυγαλέες αντορθόδοξες  πρακτικές και αποφάσεις της. 

Ως αφορμή για την κοινοποίηση αυτής της ανακοίνωσης επικαλείται την «υποβόσκουσα ταραχή προκαλουμένη από αντιδράσεις κατά των αποφάσεων της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου (Κρήτη, 2016). Προτείνονται αποτειχίσεις και διακοπαί του μνημοσύνου των οικείων επισκόπων. Επειδή είμεθα αποδέκται αυτών των ανησυχιών, και ευρισκόμενοι εντός της Εκκλησίας, απευθύνομεν προς όλους τον χαιρετισμόν του Αναστάντος Χριστού: Ειρήνη υμίν. Δεν υπάρχει λόγος ταραχής, εφ’ όσον ευρίσκεται μεθ’ ημών ο Αναστάς Κύριος». Αντί να εξετάσουν οι αγιορείτες πατέρες την αιτία της αναταραχής, καταφεύγουν σε ευχολόγια και το χειρότερο: προτρέπουν σε συμβιβασμούς και απραξίες! Τη στιγμή που τα ¾ των Ορθοδόξων δεν συμμετείχαν στη «Σύνοδο» της Κρήτης και οι πλέον έγκριτοι δογματολόγοι απέδειξαν ότι τα κείμενά της πάσχουν θεολογικά και εκκλησιολογικά, εκείνοι συστήνουν «ειρήνη» και απραξία! Πρακτική αδιανόητη για την χιλιόχρονη ιστορική πορεία και παράδοση του αγιορείτικου μοναχισμού!

Είναι όμως φανερό πως η ανακοίνωση αυτή είναι κατά παραγγελία, διότι οι θιασώτες και υποστηρικτές των αποφάσεων της «Συνόδου» της Κρήτης δε μπόρεσαν να προβλέψουν αυτής της σφοδρότητας και του μεγέθους, αναταραχή στην καθόλου Ορθόδοξη Εκκλησία. Περίμεναν αντιδράσεις, αλλά όχι τόσο μεγάλες και γι’ αυτό προσπαθούν τώρα να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα. Οι αγιορείτες πατέρες ανάλαβαν αυτό το άχαρο έργο, με την ανακοίνωσή τους αυτή, να συστήσουν στο λαό αταραξία και εφησυχασμό, πιστεύοντας, πως με το κύρος των αγιορειτών, θα προσπαθούσαν να πείσουν το λαό, να πάψει να ασχολείται με τις αποφάσεις της «Συνόδου» του Κολυμβαρίου, μέχρις ότου αυτές γίνουν αποδεκτές από το πλήρωμα. Έτρεφαν την ψευδαίσθηση πως με αυτή θα κοπάσει ο φοβερός (εν εξελίξει) σάλος και κλύδωνας, που προκάλεσε η «Σύνοδος» του Κολυμβαρίου στο εκκλησιαστικό σώμα και ιδιαίτερα στους κληρικούς και μοναχούς, οι οποίοι αθρόα διακόπτουν τα μνημόσυνα των Επισκόπων, οι οποίοι υπέγραψαν τα απαράδεκτα κείμενα.

Για να μετριαστεί λοιπόν ο κλύδωνας και να κοπάσει ο σάλος επιστρατεύτηκαν οι Ιερές Μονές του Αγίου Όρους. Όχι βέβαια να συνεχίσουν την παράδοση του αγιορείτικου μοναχισμού, να δώσουν την ορθόδοξη μαρτυρία τους, να στηλιτεύσουν την πληθώρα των αντικανονικών ενεργειών και αντορθοδόξων αποφάσεων της «Συνόδου» του Κολυμβαρίου, και κυρίως το φοβερό ότι δεν κατεγνώσθησαν οι υφιστάμενες αιρέσεις εν χώρω και εν χρόνω, αλλά να «βάλουν πλάτη» στους θιασώτες της, να γίνουν αποδεκτές από το πλήρωμα της Εκκλησίας. Να καταδειχτούν οι αντιδρώντες ως «πλανεμένοι», ως δημιουργοί, δήθεν χωρίς λόγο, προβλημάτων στην Εκκλησία! Να παραπλανήσουν τον πιστό λαό ότι «δεν υπάρχει λόγος ταραχής»! Να είναι εφησυχασμένος, να μην ταράσσεται, να μην ασχολείται με τέτοια πράγματα, αλλά να αρκεστεί στη «σωτηρία της ψυχής» του, μια παλιά και φθαρμένη «συνταγή» αποκοίμισης! Παραβλέπουν το γεγονός, ότι ο εφησυχασμός είναι επιλογή επικίνδυνη για τον πιστό, είναι ο αντίποδας της νήψεως, δηλαδή της εγρήγορσης, η οποία οδηγεί στην ακηδία αφήνοντας το διάβολο να κάνει τη δουλειά του! Εν προκειμένω η ανακοίνωση της Ιεράς Συνάξεως, συστήνει στους πιστούς να σταματήσουν να κριτικάρουν και να αντιδρούν για τις αντορθόδοξες αποφάσεις της «Συνόδου» του Κολυμβαρίου, για να γίνουν αυτές δεκτές από το ορθόδοξο πλήρωμα και να εδραιωθεί το οικουμενιστικό «πνεύμα», το «πνεύμα» των σύγχρονων τραγικών και αποκαλυπτικών καιρών!

Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, το απαράδεκτο αυτό κείμενο συντάχτηκε, όχι από την Ιερά Σύναξη, αλλά από συγκεκριμένο «πολυπράγμονα» σχολάζοντα Προηγούμενο. Και αυτό επιτείνει την ευθύνη των αντιπροσώπων των Ιερών Μονών, οι οποίοι κλήθηκαν, όχι να αποφασίσουν ελεύθερα και να ανακοινώσουν τη δική τους κοινή απόφαση, αλλά να βάλλουν την υπογραφή τους σε κείμενο «φυτευτό», κατά παραγγελία!

Υπάρχει όμως και μια άλλη πιο σοβαρή παράμετρος της ανακοίνωσης της Ιεράς Συνάξεως, η σκόπιμη παραπληροφόρηση! Γράφει η ανακοίνωση: «Η σύνοδος έγινε μετά πολυχρόνιον προετοιμασίαν. Προ της Συνόδου τα προετοιμασθέντα κείμενα εκοινοποιήθησαν προς γνώσιν των πιστών και με την δυνατότητα εκφράσεως γνώμης»! Πότε έγινε αυτό και δεν το γνωρίζουμε; Πότε δόθηκαν τα κείμενα στο λαό και μάλιστα να εκφράσει τη γνώμη του; Ποτέ! Μάλιστα αυτά, μέχρι τις παραμονές της συγκλήσεως της «Συνόδου», ήταν ερμητικά κλειδωμένα στα συρτάρια των διοργανωτών και δεν δίδονταν ούτε στις τοπικές εκκλησίες και τους επισκόπους για ενημέρωση, προκαλώντας αυτή η «μυστικοπάθεια» ποικίλα σχόλια και αντιδράσεις!    

Άλλη παραπληροφόρηση: «Το Άγιον Όρος επί σειράν ετών μετά σαφηνείας διετύπωσε τας απόψεις του δια τους γινομένους διαλόγους μετά των ετεροδόξων Χριστιανών». Ναι, αυτό είναι γνωστό, αλλά πόσο έγιναν αυτές οι απόψεις σεβαστές και δεκτές από τη «Σύνοδο» της Κρήτης, η οποία δεν τόλμησε να αναφέρει καν τη λέξη αίρεση και την αντικατέστησε με τον «ωραιοποιημένο» όρο ετερόδοξοι. Το χειρότερο είναι ότι βλέπουμε πλέον πως και οι αγιορείτες χρησιμοποιούν πλέον αυτόν τον «ωραιοποιημένο» όρο και όχι τον εκκλησιαστικό όρο αίρεση και αιρετικοί! Ρωτάμε τους αγιορείτες: σας κάλυψε η «Σύνοδος», όσον αφορά τη διαχρονική στάση του Αγίου Όρους για τις αιρέσεις;

Τρίτη παραπληροφόρηση: «Κατά τας εργασίας της Συνόδου οι αρχιερείς εξέφρασαν τας προσωπικάς των απόψεις. Κάποιοι εξ αυτών διετύπωσαν τας αντιρρήσεις των με σεμνόν τρόπον, χωρίς να διακόπτουν τας σχέσεις των με την Εκκλησίαν». Μια πλειάδα αρχιερέων δεν διατύπωσε απλά τις αντιρρήσεις της, αλλά δεν υπέγραψε τα κείμενα, κάτι που αποσιωπά η αγιορείτική ανακοίνωση, ενώ άλλοι αρνήθηκαν να συμμετάσχουν καν. Τα Πατριαρχεία της Βουλγαρίας, της Γεωργίας και της Αντιοχείας  απέρριψαν αποφάσεις της «Συνόδου» ως αντορθόδοξες. Γιατί αυτό το αποκρύπτει η ανακοίνωση; Όσοι «ταράζονται» και «φωνασκούν», κατά τους οικουμενιστές, δεν το κάνουν για αυτούς τους λόγους; Γιατί δε ζητούν οι αγιορείτες πατέρες και «αταραξία» από τα Πατριαρχεία, που απέρριψαν τις αποφάσεις της «Συνόδου» της Κρήτης;

Για να πείσει η ανακοίνωση για την αταραξία και τον εφησυχασμό των πιστών μετέρχεται απίστευτους συλλογισμούς, τους οποίους προσπαθεί να ντύσει με «θεολογικό μανδύα». Πως, όπως και να έχουν τα πράγματα, ας μην ταραζόμαστε, διότι ο Αναστάς Χριστός θα τα διορθώσει! Ο ενδημούν στην Εκκλησία Παράκλητος δε θα επιτρέψει σχίσματα στην Εκκλησία. Αλλά, προφανώς, θέλουν να αγνοούν την εκκλησιαστική ιστορία, η οποία είναι γεμάτη από αιρέσεις και σχίσματα στην Εκκλησία. Θέλουν να αγνοούν πως δίπλα στις άγιες Συνόδους, έχουμε και τις ληστρικές. Τότε έλειπε από την Εκκλησία ο Αναστάς Χριστός και ο Παράκλητος για να αποτρέψουν αυτές τις καταστάσεις; Φταίει ο Θεός γι’ αυτές, ή η ελεύθερη βούληση των ανθρώπων;

Θέλουν να αγνοούν επίσης πως ο Χριστός και ο Παράκλητος δεν δρουν «μαγικά» στην Εκκλησία, αλλά δια της Εκκλησίας, δηλαδή του λαού του Θεού, ο οποίος είναι και ο τελικός φύλακας και υπερασπιστής της αλήθειας, σύμφωνα με την μνημειώδη απόφαση των Ορθοδόξων Πατριαρχών (1848) και όχι μόνο το «συνοδικό σύστημα», όπως αποφάσισε η «Σύνοδος» του Κολυμβαρίου, αγνοούσα επιδεικτικά το λαό του Θεού, παπικώ τω τρόπω. Η υπεράσπιση της σώζουσας αλήθειας της Εκκλησίας δεν γίνεται «αυτόματα» και «μαγικά», αλλά μέσω των διαχρονικών αγίων και ομολογητών της. Έτσι με το να συστήνει η ανακοίνωση τον εφησυχασμό των πιστών, δηλαδή την άκριτη αποδοχή των αποφάσεων μιας «Συνόδου», χωρίς την τελική απόφανση του λαού του λαού του Θεού (κληρικών, μοναχών, λαϊκών), είναι πρακτική πρωτόγνωρη στην ιστορία της Εκκλησίας μας και παραπέμπει ευθέως σε παπικές πρακτικές, εκεί που ο λαός είναι άβουλο ον. Γιατί φοβούνται την κριτική; Τι έχουν να φοβηθούν, αν όλα έγιναν και αποφασίστηκαν ορθοδόξως και χωρίς κρυφές σκοπιμότητες στη «Σύνοδο» του Κολυμβαρίου;

Σε κάποια παράγραφο, εντελώς αποσπασματικά και αστήρικτα, με το υπόλοιπο κείμενο, αναφέρουν την μνημειώδη απόφαση των Πατριαρχών (1848), για να στηρίξουν την πρόταση του εφησυχασμού, ενώ αυτή ενεργοποιεί την γρηγορούσα συνείδηση του λαού του Θεού, δηλαδή ορίζει το αντίθετο: «Άλλωστε και οι τέσσερις Πατριάρχαι της Ανατολής δια της ιστορικής των εγκυκλίου (1848) μας καθησυχάζουν ομολογούντες ότι “παρ’ υμίν ούτε Πατριάρχαι, ούτε Σύνοδοι εδυνήθησαν ποτέ εισαγαγείν νέα, διότι ο υπερσπιστής της θρησκείας εστίν αυτό το σώμα της Εκκλησίας, ήτοι αυτός ο λαός, όστις εθέλει το θρήσκευμα αυτού αιωνίως αμετάβλητον και ομοειδές τω των Πατέρων αυτού”. Δεν διακιλογούνται άρα ταραχαί και απογνώσεις, οι οποία οδηγούν εις σχίσματα»! Δεν μας λένε οι αγιορείτες πατέρες, πως θα αποφανθεί ο σύγχρονος λαός του Θεού, αν οι αποφάσεις της «Συνόδου» της Κρήτης είναι ορθόδοξες και πως θα υπερασπιστεί την Ορθοδοξία, με την αταραξία και τον εφησυχασμό, που συστήνουν;

Βεβαίως για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, έγραψαν και το εξής αντιφατικό: «Δι’ όλων αυτών δεν θέλωμεν να προτείνωμεν εφησυχασμόν αδιαφορίας, αλλά να υπογραμμίσωμεν την σημασίαν της εγρηγόρσεως και της πίστεως»! Ρωτάμε: Όταν ζητούν από το λαό να μην «ταράσσεται», δηλαδή να μην ανησυχεί και αγωνίζεται για την ορθόδοξη πίστη, πως συμβιβάζεται η «εγρήγορση για την πίστη»; Γράφουν και το εξής αστήρικτο και παραπλανητικό: «Θεωρούμεν δε αχαριστίαν προς τον Θεόν και έλλειψιν αγάπης προς πάντας τους αδελφούς – τους εγγύς και τους μακράν εάν δεν τονίζομεν μετά πάσης παρρησίας και σαφηνείας τον πλούτον της Χάριτος που απολαμβάνομεν ζώντες εντός της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας». Μα, γι’ αυτόν τον πλούτο της Χάριτος  δεν αγωνίζονται οι πιστοί να διαφυλάξουν; Αγωνίζονται για κάτι άλλο; Υπήρχε αναταραχή πριν τη «Σύνοδο»; Προβληματίστηκαν μήπως η «Σύνοδος» του Κολυμβαρίου απεμπόλησε αυτόν τον πλούτο και τον παρέδωσε στις αιρέσεις, τις οποίες αναγνώρισε ως «εκκλησίες»; Και κάτι άλλο ακόμα παραπλανητικό: Ποιος είναι αυτός που θα κατηγορήσει τους αληθινούς ομολογητές της Ορθοδοξίες για έλλειψη αγάπης «προς πάντας τους αδελφούς – τους εγγύς και τους μακράν»; Αν λείπει το στοιχείο της αγάπης, τότε λείπει και το στοιχείο της γνήσιας ομολογίας. Το κατά παραγγελία αυτό κείμενο αναμασά δυστυχώς την συκοφαντία περί της δήθεν έλλειψης αγάπης στους αγωνιζόμενους ορθοδόξους!        

Θέλουμε να πληροφορήσουμε τους αγιορείτες πατέρες πως η ανακοίνωσή τους αυτή προκάλεσε πραγματικό σάλο στον γρηγορούντα λαό του Θεού. Μια απλή περιήγηση στα σχόλια στο διαδίκτυο είναι μια σαφής εικόνα της σφοδρής αντίδρασης. Επίσης ως Γραφείο επί των Αιρέσεων δεχτήκαμε καταιγισμό ερωτημάτων και διαμαρτυριών πιστών για την ανακοίνωση αυτή. 

Περαίνοντας την ανακοίνωσή μας θέλουμε να εκφράσουμε την πλήρη απογοήτευσή μας για όσα πρωτόγνωρα συμβαίνουν στην Εκκλησία μας τον τελευταίο καιρό. Να εκφράσουμε την άμετρη λύπη μας και την απαισιοδοξία μας για την εκπόρθηση του προαιώνιου οχυρού της Ορθοδοξίας μας, το Αγιώνυμο Όρος, από την εκκοσμίκευση και το οικουμενιστικό και συγκρητιστικό πνεύμα. Δυστυχώς επαληθεύτηκαν όσοι προέβλεπαν, ότι ο πακτωλός των «ευρωαργυρίων» των τελευταίων χρόνων, που «έπεσαν» στο «Περιβόλι της Παναγίας», «εξαγόρασαν» το αεί αγωνιστικό αγιορείτικο φρόνημα, με την ανοχή, τη σιγή και το χειρότερο τη σύνταξή του, εν πολλοίς, με το «πνεύμα» του σύγχρονου αποστατημένου κόσμου.

Δε θα καταβάλλουν οι δυνάμεις του κόσμου, ούτε οι δυνάμεις του Άδη την Εκκλησία (Ματθ.16,18), όχι μαγικώ τω τρόπω, αλλά με τη χάρη του Θεού και τη θέληση και τον αγώνα των αγίων. Όταν πάψουν να υπάρχουν άγιοι και ομολογητές οι οποίοι θα ενσαρκώνουν τη σώζουσα αλήθεια της Εκκλησίας, θα πάψει να υπάρχει και ο κόσμος. Κάνουμε λοιπόν ύστατη έκκληση στους αγιορείτες πατέρες να αναθεωρήσουν τη στάση τους. Να αποστασιοποιηθούν από το οικουμενιστικό και συγκρητιστικό «πνεύμα». Να απεμπλακούν από τους προωθητές του οικουμενισμού και να επανέρθουν στο ασυμβίβαστο αγωνιστικό πνεύμα των αγίων Πατέρων και δει των αγιορειτών. Να σεβαστούν τις διαμαρτυρίες των κελιωτών μοναχών και να σταματήσουν άμεσα κάθε δίωξη προς αυτούς. Μόνο έτσι θα αναπτερωθούν οι ελπίδες μας, όταν το προπύργιο της Ορθοδοξίας, ανακτηθεί και πάλι. Πάντα υπάρχει χρόνος για μετάνοια και διόρθωση της παραστρατημένης πορείας μας! 

Να διευκρινίσουμε τελειώνοντας, για να μην παρεξηγηθούμε, πως δεν συμφωνούμε αναγκαστικά με μεμονωμένες ακραίες μορφές αντίδρασης, που ακολουθούν ορισμένα αγωνιζόμενα πρόσωπα, αλλά υιοθετούμε, ακολουθούμε και συστήνουμε τον καλό και δημιουργικό αγώνα, στα μέτρα και τα πλαίσια, που η αγία μας Εκκλησία επιτρέπει και προτρέπει.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών

Πηγή: Ακτίνες

Η Εκκλησία έδειξε καλή διάθεση και εμπιστεύθηκε τον κατά τα άλλα, χαμηλών τόνων κ. Γαβρόγλου ότι θα σεβαστεί όσα συμφωνήθηκαν μεταξύ του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου και του Πρωθυπουργού κ. Αλ. Τσίπρα, για τον Ορθόδοξο Προσανατολισμό των νέων Προγραμμάτων για τα Θρησκευτικά, αλλά ο νυν Υπουργός Παιδείας ενέπαιξε την Εκκλησία και δεν έκανε τις αλλαγές που θα καθιστούσαν το μάθημα Ορθόδοξο. Αντίθετα έκανε ελάχιστες επουσιώδεις, ανεπαίσθητες και επιδερμικές, λεκτικές κυρίως, αλλαγές

Αθήνα, 23 Ιουνίου 2017

Aριθμ. Πρωτ. 67

Δελτίο τύπου της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων (ΠΕΘ)

Ø Απαράδεκτος εμπαιγμός της Εκκλησίας από τον κ. Γαβρόγλου.

Ø Μόνον τον αριθμό ΦΕΚ άλλαξε ο κ. Γαβρόγλου στα Προγράμματα του κ. Φίλη,προφανώς για να προλάβει τυχόν αρνητικές αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας, γι΄ αυτά τα Προγράμματα!

Ø Τα «ΦΕΚ του Γαβρόγλου» είναι τα «ΦΕΚ του Φίλη», με άλλο όνομα!

Ø Άλλαξε δηλαδή, ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς!

ΤΟ ΒΑΣΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΝΑΙ Η ΔΟΜΗ ΤΩΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΩΝ

Η Εκκλησία έδειξε καλή διάθεση και εμπιστεύθηκε τον κατά τα άλλα, χαμηλών τόνων κ. Γαβρόγλου ότι θα σεβαστεί όσα συμφωνήθηκαν μεταξύ του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου και του Πρωθυπουργού κ. Αλ. Τσίπρα, για τον Ορθόδοξο Προσανατολισμό των νέων Προγραμμάτων για τα Θρησκευτικά, αλλά ο νυν Υπουργός Παιδείας ενέπαιξε την Εκκλησία και δεν έκανε τις αλλαγές που θα καθιστούσαν το μάθημα Ορθόδοξο. Αντίθετα έκανε ελάχιστες επουσιώδεις, ανεπαίσθητες και επιδερμικές, λεκτικές κυρίως, αλλαγές, άλλαξε τον αριθμό του ΦΕΚ των Προγραμμάτων Φίλη -με σκοπό προφανώς να προλάβει τυχόν αρνητικές αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας, εναντίον αυτών των ΦΕΚ- και τα υπέγραψε ως δήθεν διορθωμένα και προσαρμοσμένα στη γραμμή της Εκκλησίας. Όπως λέει ο θυμόσοφος λαός μας, άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς!

Στην ουσία τους όμως, η πολυθρησκειακή – συγκρητιστική δομή των Προγραμμάτων παραμένει ίδια και απαράλλακτη, με τη δομή εκείνων, που είχε υπογράψει ο κ. Φίλης, όπως παραμένει και το πρόβλημα της ανισονομίας που δημιουργούν αυτά τα Προγράμματα με τη ρατσιστική αντιμετώπιση των παιδιών των Ελλήνων χριστιανών. Η εφαρμογή τους, διαμέσου των «Φακέλων μαθητή» οδηγεί κατευθείαν το παιδί στην πνευματική σύγχυση. Και αυτό δεν είναι μια υποκειμενική φιλοσοφία, αλλά η απτή και σκληρή πραγματικότητα. Η απλή αντιπαραβολή των δύο ΦΕΚ πείθει και τον πιο δύσπιστο για την αλήθεια της παραπάνω διαπίστωσης.

Μάλιστα ο Υπουργός Παιδείας υπέγραψε και δημοσίευσε τα ΦΕΚ και των Προγραμμάτων και των Φακέλων, χωρίς να έχει προηγηθεί η επ’ αυτών, σύμφωνη γνώμη της Ιεραρχίας της Εκκλησίας, αλλά εκ των υστέρων η Ιεραρχία, καλείται να τοποθετηθεί επί αυτών και επί των δήθεν αλλαγμένων Προγραμμάτων και των νέων «Φακέλων μαθητή».

Όσοι επίσης, επιχειρούν να χρυσώσουν το δηλητηριώδες χάπι, παραπέμποντας στις καλένδες, δηλαδή σε μια δήθεν μελλοντική ελπίδα επίλυσης του προβλήματος, που θα είναι η «συγγραφή των νέων Βιβλίων», προφανώς ή συμμετέχουν στην επιχείρηση εμπαιγμού του Υπουργού ή αυτοαπατώνται οικτρώς. Ίσως δεν γνωρίζουν και πρέπει να μάθουν την παιδαγωγική πορεία και σειρά των θεμάτων, ότι δηλαδή, αφετηρία κάθε αλλαγής στην Παιδεία ήταν και είναι τα Προγράμματα Σπουδών. Ακολουθούν τα βιβλία, τα οποία: α) στηρίζονται στα Προγράμματα, β) εφαρμόζουν τα Προγράμματα και γ) γράφονται με βάση τη φιλοσοφία, τη γραμμή και τις θέσεις που έχουν διατυπωθεί στα Προγράμματα. Δεν ισχύει επομένως αυτό που διαδίδουν ορισμένοι είτε από άγνοια είτε από σκοπιμότητα, ότι δηλαδή, δεν είναι το πρόβλημα ούτε τα Προγράμματα, ούτε τα ΦΕΚ αλλά ούτε και οι «Φάκελοι μαθητή», που είναι υποτίθεται προσωρινοί, όσο τα νέα βιβλία που θα γραφτούν.

Τα Υπουργείο Παιδείας και οι διάφοροι καλοθελητές βρίσκουν πρόσφορο έδαφος να προπαγανδίζουν το κάθε ψέμα, διότι κάποιοι ή κάνουν ότι δεν γνωρίζουν ή δεν γνωρίζουν, επειδή δεν έχουν άμεση σχέση με την εκπαιδευτική διαδικασία. Τα Προγράμματα που μετατράπηκαν σε ΦΕΚ, έγιναν «Φάκελοι» και οι «Φάκελοι» θα γίνουν – μετονομαστούν σε βιβλία, αυτή είναι η λογική σειρά των πραγμάτων. Πρέπει, λοιπόν, για να μην εμπαίζεται κανείς, να γίνει τελείως ξεκάθαρο και κατανοητό ότι τα Προγράμματα είναι ο νους της Παιδείας και η πυξίδα του κάθε σχολικού μαθήματος και σε αυτά θα έπρεπε να δοθεί προτεραιότητα, κατά τη διεξαγωγή του διαλόγου.

Η ΕΞ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΚΑΙ Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΤΟ ΙΕΠ ΚΑΙ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ

Σε όλα τα παραπάνω έπρεπε να επικεντρωθούν οι Σεβαστοί Αρχιερείς, που έκαναν τον διάλογο με το ΙΕΠ και το Υπουργείο και αυτά έπρεπε να αλλάξουν. Δεν άλλαξαν τα Προγράμματα, επομένως, δεν άλλαξε ούτε στο ελάχιστο, σε ό, τι αφορά στο μάθημα (φιλοσοφία, δομή, σκοπός, περιεχόμενο, μέθοδοι, μαθησιακά αποτελέσματα). Αυτό σημαίνει ότι όλη η ιστορία με τον κ. Φίλη (ο οποίος πολύ σωστά πανηγυρίζει ότι δεν άλλαξε τίποτα), ήταν απλώς ένα φιάσκο. Τα Προγράμματα έμειναν τα ίδια και με βάση αυτά θα γραφτούν και τα βιβλία, και ορισμένοι ή θα πανηγυρίζουν, γιατί πέρασε το σχέδιό του εμπαιγμού τους ή δεν θα έχουν καταλάβει ίσως ακόμη, τη διαφορά ανάμεσα στα Προγράμματα και στα βιβλία, ούτε ποιος είναι ο βασικός και κεντρικός ρόλος των Προγραμμάτων, ως η ραχοκοκαλιά της Παιδείας.

Οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας υποτίθεται ότι πήγαν στο διάλογο, για να ζητήσουν να έχουν τα Προγράμματα ορθόδοξο προσανατολισμό, αλλά όμως, από ό, τι διαφαίνεται, δεν απαίτησαν να φύγουν άμεσα, μέσα από τα Προγράμματα οι χιλιάδες θέσεις που σχεδιάζουν την απόρριψη από τα Θρησκευτικά του ορθόδοξου προσανατολισμού, όπως για παράδειγμα: «Το ΜτΘ υπερβαίνει παρωχημένες πρακτικές ομολογιακής μονοφωνίας» και ότι «χρειάζεται να περιλαμβάνει θεωρήσεις διαχριστιανικής και διαθρησκειακής μάθησης» ή ότι οι ορθόδοξοι μαθητές καθοδηγούνται να «ανακαλύπτουν στη χριστιανική παράδοση, στην Αγία Γραφή, και στα ιερά κείμενα των θρησκειών απαντήσεις για το νόημα της ζωής και των σχέσεων του ανθρώπου (με τον Θεό τον συνάνθρωπο και τη φύση)».

Η Επιτροπή υποτίθεται ότι πήγε να ζητήσει να έχει το μάθημα των Θρησκευτικών ορθόδοξο προσανατολισμό, από ό, τι φαίνεται όμως, δέχθηκε αναντίρρητα, ότι η πίστη των Ορθοδόξων μαθητών είναι ισάξια και ισότιμη με τις ανθρωποκατασκευασμένες θρησκείες και ως εκ τούτου οι μαθητές αναγνωρίζουν «την πνευματική και υπαρξιακή αλήθεια που κομίζουν οι θρησκείες με το αντίκρισμά τους στο κοινωνικό γίγνεσθαι».

Σε αυτήν την ισοτιμία της Ορθόδοξης εξ Αποκαλύψεως πίστεως με την πίστη των θρησκειών κατηχούνται οι μαθητές σε ολόκληρο το Πρόγραμμα και για όλα τα θέματα, γεγονός που αποτελεί, για την Εκκλησίας μας, τεράστια κακοδοξία, που, όμως, η εξ Αρχιερέων Επιτροπή δεν είδαμε να διαφωνήσει, με αποτέλεσμα να μείνουν στα Προγράμματα στόχοι του μαθήματος όπως: ότι οι «θρησκευτικές και μη θρησκευτικές κοσμοθεωρήσειςνοηματοδοτούν τον ανθρώπινο βίο» ότι το νέο μάθημα «θα προσανατολίσει το ενδιαφέρον των μαθητών στην ποικιλία των θρησκευτικών προσεγγίσεων και ηθικών αντιλήψεων που ανιχνεύονται στις θρησκευτικές εμπειρίες και στις θρησκείες του κόσμου, εφόσον θεωρούνται πηγές πίστης, πολιτισμού και ηθικού τρόπου ζωής», ότι ο μαθητής θα πρέπει να «εξοικειώνεται με τον πλουραλιστικό χαρακτήρα της κοινωνίας στην οποία ζει, και να συνειδητοποιεί την πολλαπλότητα της προσωπικής του/της ταυτότητας». Ότι τις ίδιες οικουμενικές αξίες ευαγγελίζεται ο Χριστιανισμός και οι Θρησκείες και γι΄ αυτό καθοδηγείται ο μαθητής στην «ανάδειξη των οικουμενικών αξιών τόσο του Χριστιανισμού όσο και των άλλων θρησκειών του κόσμου». Ότι οι μαθητές θα επεξεργάζονται «βασικές όψεις και θέματα του χριστιανισμού και των δύο άλλων αβρααμικών θρησκειών (προσευχή, ιεροί τόποι και προσκυνήματα, λατρεία, ηθικές αξίες) και να διακρίνουν τη σημασία τους για τη ζωή των ανθρώπων και του κόσμου». Ότι οι μαθητές κατηχούνται επίσης με το νέο Πρόγραμμα για «να αναγνωρίζουν τα θεμελιώδη υπαρξιακά, ηθικά, κοινωνικά και πολιτικά ερωτήματα και διλήμματα που εκπορεύονται από τη θρησκευτική δέσμευση και ανιχνεύουν απαντήσεις στην Αγία Γραφή και στα ιερά κείμενα των θρησκειών και στα γεγονότα της ιστορίας». Ότι θα πρέπει να κατηχούνται στην πολιτική ιδεοληψία που περιέχεται στο νέο σχολείο, σύμφωνα με την οποία «στη σύγχρονη θεώρηση της ταυτότητας του προσώπου, φυσικά, η θρησκευτική ταυτότητα σχετίζεται και με την ηθική, αξιακή και την πολιτι(εια)κή αγωγή, στις οποίες και η θρησκευτική εκπαίδευση στοχεύει».

Χιλιάδες τέτοια στοιχεία υπάρχουν στα νέα Προγράμματα και στους άμεσα συνδεδεμένους με αυτά Οδηγούς Εκπαιδευτικού, για τους οποίους δεν γίνεται καμιά αναφορά από την Επιτροπή (αφήνοντάς τους στο απυρόβλητο), ενώ έχουν και αυτοί υπογραφεί από τον κ. Φίλη σε ΦΕΚ και είναι πλήρεις από κακοδοξίες, όπως έχουν επισημάνει, με άπειρα έγγραφα και άρθρα, πλείστοι ειδικοί επιστήμονες τους οποίους όμως η Επιτροπή ούτε καν έλαβε υπόψη.

Διερωτώμεθα, επομένως, πώς είναι δυνατό να αποστέλλονται Ιεράρχες στο Υπουργείο, με συγκεκριμένες οδηγίες και να επιστρέφουν με άδεια τα χέρια;

Ζήτησαν και δεν πήραν από το Υπουργείο ή δεν ζήτησαν τίποτα και συμφώνησαν σε όλα, όταν η αποστολή τους ήταν να αποδομήσουν όλα τα μη ορθόδοξα στοιχεία των νέων Προγραμμάτων;

Αν πάλι έγιναν ή γίνονται διαβουλεύσεις για άλλα θέματα και αντίστοιχες υποχωρήσεις ή ανταλλαγές, έχουμε καθήκον, που απορρέει εκ της θέσεως ευθύνης στην οποία ευρισκόμαστε, να υπενθυμίσουμε στην Ιεραρχία ότι συμβιβασμοί σε θέματα πίστεως και διδασκαλίας δεν μπορούν να γίνουν από την Εκκλησία και μάλιστα συνοδικώς. Όποτε δε έγιναν καταδικάστηκαν αργότερα από την ίδια την Εκκλησία. Το θέμα της ορθόδοξης διδασκαλίας των ορθοδόξων μαθητών, που αριθμούν πλέον του ενός εκατομμυρίου στη χώρα μας, είναι θέμα δόγματος και αληθείας και δεν μπορεί να μπαίνει στην ίδια μοίρα ή να συνδέεται με άλλα θέματα.

ΕΙΔΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ «ΦΑΚΕΛΟΥΣ ΜΑΘΗΤΗ»

Οι «Φάκελοι μαθητή» για το Μάθημα των Θρησκευτικών, που δόθηκαν επισήμως στη δημοσιότητα και στον εκπαιδευτικό κόσμο, εντείνουν τον προβληματισμό και την ανησυχία, την οποία ήδη διατυπώσαμε ως ΠΕΘ, στην κριτική μας για τα νέα Προγράμματα. Ιδιαίτερα μας ανησυχεί η πρωτάκουστη φιλοσοφία, πάνω στην οποία δομήθηκε το πολυθρησκειακό ή πολυθεϊστικό τους οικοδόμημα, δηλαδή «ένα ενιαίο πολυθρησκειακό μιξ-μάθημα για όλους τους μαθητές», ανεξαρτήτως πίστεως και, προπάντων, αντίθετο με την ελληνορθόδοξη διδασκαλία και παράδοση των ορθοδόξων μαθητών, όταν γνωρίζουν άριστα όλοι οι παροικούντες στην Ιερουσαλήμ, ότι η παράδοση αυτή είναι εκείνη, στη βάση της οποίας δομήθηκε και διατηρήθηκε η ελληνική ταυτότητα και συνείδηση σε χρόνους χαλεπούς αλλά και η έως τώρα πολιτισμική ιδιαιτερότητα και διαφορά της ελληνικής κοινωνίας!

Η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος είναι ανάγκη να βρει πιο αξιόπιστους, έγκυρους και αντικειμενικούς τρόπους και επιλογές συμβούλων και συνεργατών, για να πάρει το θέμα της διδασκαλίας των ορθοδόξων μαθητών στη χώρα υπό τη δική της συλλογική ευθύνη, εποπτεία και προστασία. Αυτό που προωθείται μέσω του νέου Προγράμματος του μαθήματος των Θρησκευτικών είναι πως ό,τι και να πιστεύεις είναι το ίδιο και εκθέτει και θα εκθέτει διαχρονικά το ανώτερο όργανο της Εκκλησίας . Είναι σαφέστατο πλέον ότι μεθοδεύεται και επιδιώκεται να επικρατήσει μια τάση χριστιανομαχίας και ορθοδοξομαχίας στην οποία η Σύνοδος οφείλει να αντιδράσει με συγκεκριμένα μέτρα.

Οι οικοδόμοι της τάσεως αυτής είναι σαφές ότι άρχισαν από την Παιδεία με την μεθόδευση και τον σχεδιασμό της διδασκαλίας του συγκεκριμένου «πολυθρησκειακού μαθήματος», μιας διδασκαλίας ασαφούς προσανατολισμού, που οδηγεί με βεβαιότητα τους μαθητές του ελληνικού σχολείου σε θρησκευτική ασάφεια, αδιαφορία και αποχαύνωση, σε θρησκευτική σύγχυση, συγκρητισμό και μηδενισμό, πάντως μακράν της ζώσας εκκλησιαστικής τους παράδοσης. Αυτό είναι τελείως ξένο με την ελληνική κοινωνία, την ορθόδοξη πίστη και το ελληνικό Σύνταγμα.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ

Η ΠΕΘ με κάθε τρόπο και σε κάθε ευκαιρία, εδώ και έξι συναπτά έτη, σταθερά και αταλάντευτα τονίζει και υποστηρίζει ότι τα Προγράμματα αυτά, όσο και τα παράγωγά τους, οι «Φάκελοι μαθητή», δεν πρέπει και δεν μπορεί να τα προσυπογράψει καμιά Χριστιανική, πολύ δε μάλλον, καμιά Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία, διότι σε μια τέτοια περίπτωση αυτοαναιρείται και αυτοακυρώνεται, ως θεματοφύλακας και ορθοτομούσα που είναι της εν Χριστώ αλήθειας και ως η μοναδική κιβωτός της σωτηρίας των ανθρώπων . Ο λόγος είναι απλός: Τα Προγράμματα αυτά, όσο και αν τα εξωραΐζουν οι συντάκτες τους, προκειμένου να πετύχουν το επιθυμητό γι΄ αυτούς αποτέλεσμα που είναι η αποδοχή τους από την Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας, ουσιαστικά, φανερά και απροκάλυπτα προπαγανδίζουν μέσω της θεματικής παρουσίασης της ύλης, την ύπαρξη πολλών θεών, πολλών αληθειών, πολλών σωτηριών, εξισώνοντας το μοναδικό θεανθρώπινο Πρόσωπο του Ιησού Χριστού με τα πρόσωπα των αρχηγών των ανθρωποκατασκευασμένων θρησκειών του κόσμου.

Σημειωτέον ότι τα Προγράμματα αυτά δεν εφαρμόζονται σχεδόν πουθενά στην Ευρώπη και εκεί που πήγαν να εφαρμοστούν (Μεγάλη Βρετανία), αποσύρθηκαν ως ακατάλληλα και επικίνδυνα. Δεν είναι λοιπόν λογικό να επιθυμούμε την εφαρμογή τους στην Ελλάδα. Όπως δεν είναι λογικό επίσης, την επίλυση των λαθών των Προγραμμάτων να την μετακυλύουμε στον Θεολόγο καθηγητή δίνοντας έτσι συγχωροχάρτι στα ακατάλληλα και επικίνδυνα Προγράμματα.

Οφείλουν ακόμη, όλοι να γνωρίζουν ότι κανείς Φίλης, κανείς Γαβρόγλου, κανείς άλλος παράγοντας του ΙΕΠ ούτε και κανείς άλλος, λαϊκός ή κληρικός, από σήμερα και μέχρι της συντέλειας των αιώνων, δεν πρόκειται να μειώσει ούτε με μια κεραία, την αλήθεια και τη διδασκαλία της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού οτιδήποτε και αν κάνει, οτιδήποτε και αν πει, ακόμη κι αν εξοντώσει εκατομμύρια χριστιανών.

ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΜΑΣ

Να επανεύρει το Μάθημα των Θρησκευτικών τους σκοπούς του, που, σύμφωνα με το προηγούμενο Αναλυτικό Πρόγραμμα (2003) ήταν να συμβάλει:

Ø Στην απόκτηση γνώσεων γύρω από τη χριστιανική πίστη και την Ορθόδοξη χριστιανική παράδοση .

Ø Στην ανάπτυξη θρησκευτικής συνείδησης.

Ø Στην προβολή της ορθόδοξης πνευματικότητας ως ατομικού και συλλογικού βιώματος.

Ø Στην κατανόηση της χριστιανικής πίστης ως μέσου νοηματοδότησης του κόσμου και της ζωής.

Ø Στην παροχή ευκαιριών στους μαθητές για θρησκευτικό προβληματισμό και στοχασμό.

Ø Στην κριτική επεξεργασία των θρησκευτικών παραδοχών, αξιών, στάσεων.

Ø Στη διερεύνηση του ρόλου που έπαιξε και παίζει ο Χριστιανισμός στον πολιτισμό και την ιστορία της Ελλάδας και της Ευρώπης.

Ø Στην κατανόηση της θρησκείας ως παράγοντα που συντελεί στην ανάπτυξη του πολιτισμού και της πνευματικής ζωής.

Ø Στην επίγνωση της ύπαρξης διαφορετικών εκφράσεων της θρησκευτικότητας.

Ø Στην αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων και των μεγάλων σύγχρονων διλημμάτων.

Ø Στην ανάπτυξη ανεξάρτητης σκέψης και ελεύθερης έκφρασης.

Ø Στην αξιολόγηση του Χριστιανισμού ως παράγοντα βελτίωσης της ζωής των ανθρώπων.

Ως προς τη σχέση του μαθήματος με τις θρησκείες

Ø Να υπάρχουν επίσης κάποιες πληροφορίες για τις άλλες χριστιανικές Ομολογίες, καθώς και για τον Ιουδαϊσμό και το Ισλάμ, με την προοπτική να ασχοληθούν μ’ αυτά οι μαθητές εκτενέστερα στο Λύκειο.

Με βάση τα παραπάνω προτείνεται η έξοδος από την κρίση :

1.  Να αποσυρθεί το παρόν Πρόγραμμα και να συνταχθεί ένα νέο με τη συμμετοχή όλων ανεξαιρέτως των εμπλεκομένων φορέων αλλά και των ειδικών, χωρίς ιδεοληπτικούς αποκλεισμούς, με συντονιστικό το ρόλο της Εκκλησίας.

2.  Να εκτυπωθούν και διανεμηθούν τα ήδη υπάρχοντα βιβλία του 2006 ως έχουν, μέχρι να ανανεωθούν και εμπλουτιστούν ή να γραφούν, με τη συναίνεση όλων των ενδιαφερόμενων πλευρών, νέα Προγράμματα και στη συνέχεια νέα βιβλία.

Το ΔΣ της ΠΕΘ

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Όπως παρατηρείται, οι διαφορές αμφοτέρων των ΦΕΚ των δύο Προγραμμάτων Σπουδών δηλαδή του 2016 και του 2017 είναι ελάχιστες και ασήμαντες .

Απλά, αλλάζει η σειρά κάποιων λέξεων σε κάποιες περιπτώσεις.

Η δομή παραμένει η ίδια, ακόμα και οι τίτλοι και οι υποδιαιρέσεις των ενοτήτων. 

Ο χριστιανός μαθητής παρουσιάζεται και στα δύο Προγράμματα 2016 και 2017 ως ουδέτερο άτομο – παρατηρητής της χριστιανικής πίστεως και των θρησκειών και όχι ως πιστός και μέλος της Εκκλησίας, η δε ορθόδοξη πίστη όχι ως δική του πίστη αλλά ως μία άσχετη με αυτόν πίστη που την μελετά από απόσταση. Ουσιαστικά αυτή είναι μία από τις βάσεις του ουδετερόθρησκου σχολείου που δείχνει τον μη Ορθόδοξο Προσανατολισμό των νέων Προγραμμάτων και ποιος είναι τελικά ο στόχος της νεοεισαγώμενης στα σχολεία μας πολυθρησκειακής διδασκαλίας!!!

ΣΧΟΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΦΑΚΕΛΟ ΤΗΣ Ε΄ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ

Προς επίρρωση και επαλήθευση των όσων έχουν υποστηριχθεί για τα Προγράμματα και τους «Φακέλους μαθητή» λαμβάνονται και παρουσιάζονται ενδεικτικά παραδείγματα πρώτον από τονΦάκελο μαθητή της Ε΄ τάξης του Δημοτικού Σχολείου. Το παράδειγμα είναι ενδεικτικό, διότι όλοι οι σχετικοί Φάκελοι όλων των τάξεων κινούνται σε αυτήν την κατεύθυνση.

1. Γενικός τίτλος του Φακέλου: «Ο κόσμος της θρησκείας: Ανακαλύπτουμε αντικείμενα, μνημεία, τόπους και γεγονότα»

Ο τίτλος είναι ασαφής και τελείως απόμακρος από το νοηματοδοτικό περιεχόμενο του ορθόδοξου χριστιανισμού. Ταυτόχρονα, ο μαθητής της Ε΄ τάξης του Δημοτικού Σχολείου παραπέμπεται σε μια απροσδιόριστη αναφορά περί θρησκείας, δίνοντας έμφαση όχι στην ουσία του θρησκευτικού φαινομένου, αλλά γενικώς και αορίστως σε «κείμενα, μνημεία, τόπους και γεγονότα», χωρίς να προσδιορίζεται ούτε σε τι αναφέρονται αυτά, ούτε και ποιος είναι ο προσανατολισμός, προς τον οποίο πρέπει να κατευθυνθεί ο μαθητής. Επαληθεύεται η γενικευμένη τάση θρησκευτικής ασάφειας, που καταγραφόταν στα νέα προγράμματα σπουδών του μαθήματος.

2. Το περιεχόμενο του Φακέλου μαθητή Ε΄τάξης του Δημοτικού Σχολείου δομείται σε 7 ενότητες, οι οποίες είναι οι ακόλουθες:

Α. Μαθητεία, ένας παντοτινός δρόμος

Προχωράμε μαζί. Οι δάσκαλοί μας οδηγοί και συνοδοιπόροι

Αν θες να λέγεσαι δάσκαλος…

Κωστής Παλαμάς, Στον δάσκαλο

Οι Τρεις Ιεράρχες για την παιδεία και τον δάσκαλο.

Αποφθέγματα για την παιδεία

Σχολεία του κόσμου σήμερα

Β. O Χριστός ως διδάσκαλος, συνοδοιπόρος και οδηγός

Δίδασκε με το παράδειγμά του

Δίδασκε παντού, χωρίς διακρίσεις

Στις συναγωγές, στον ναό αλλά και σε πόλεις και χωριά

Ανέβηκε στο όρος

Πήγε σε σπίτια αμαρτωλών

Δίδασκε με παραβολές

Τι είναι οι παραβολές

Η παραβολή του καλού Σπορέα

Η παραβολή του καλού Σαμαρείτη

Γ. Οι μαθητές του Ιησού Χριστού

Η κλήση των μαθητών

Ακολουθήστε με και θα σας κάνω αλιείς ανθρώπων

Διάλεξε δώδεκα

Η αποστολή των δώδεκα

Τους έδωσε συμβουλές πριν ξεκινήσουν

Οι αληθινοί μαθητές δεν ζητούν αξιώματα

Η γιορτή της Σύναξης των Δώδεκα Αποστόλων

Δ. Δάσκαλοι άλλων θρησκειών του κόσμου

Βούδας

Λάο Τσε

Μωάμεθ

Από τους τίτλους των ενοτήτων προκύπτουν οι ακόλουθες επισημάνσεις:

Α) Δεν έχουν καμία αλληλουχία μεταξύ τους.

Β) Δεν παρουσιάζουν καμία λογική εξελιξιμότητα, ώστε να οδηγήσουν τον μαθητή στην κατανόηση του διδασκομένου αντικειμένου.

Γ) Οι πρώτες 4 ενότητες είναι γενικές και αόριστες, χωρίς καμία απολύτως αναφορά στον Ορθόδοξο Χριστιανισμό.

Δ) Η 5^η ενότητα έχει τίτλο «Η Εκκλησία του Χριστού στην ιστορία», όπου ο μαθητής αφενός δεν κατανοεί τίποτε για τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό και, αφετέρου αντιλαμβάνεται την Εκκλησία του Χριστού μόνο ως ιστορικό γεγονός (!), χωρίς καμία προσέγγιση του σωτηριολογικού μηνύματός της.

3. Χαρακτηριστικό είναι ότι στους τίτλους των ενοτήτων αλλά και στο μεγαλύτερο εύρος του περιεχομένου δεν αναφέρεται πουθενά η λέξη Ευαγγέλιο!

4. Α) Ενδεικτικό στοιχείο θρησκευτικής ασάφειας και αποπροσανατολισμού των μαθητών από τον ορθόδοξο χριστιανισμό είναι οι στόχοι της 1^ης ενότητας, που έχει τίτλο: «Μαθητές και δάσκαλοι». Οι στόχοι είναι οι μαθητές:

-Θα διερευνήσουν τη διαχρονική διάσταση της μαθητείας, καθώς και τις προσδοκίες μας από τον δάσκαλο ή τη δασκάλα.

-Θα αναγνωρίσουν τον Ιησού ως διδάσκαλο και τα χαρακτηριστικά που τον καθιστούν μοναδικό.

-Θα γνωρίσουν τον παραβολικό λόγο με τη δύναμη και την αποτελεσματικότητα που τον διακρίνει.

-Θα εξετάσουν διδασκαλίες άλλων θρησκειών, τον ανθρωπιστικό τους χαρακτήρα και τη σημασία τους στη ζωή των πιστών (Φάκελος μαθητής Ε΄τάξης, σελ. 11).

Είναι σαφές ότι η έμφαση δίνεται ουσιαστικά στις έννοιες «δάσκαλος» και «μαθητής», ενώ ο Χριστός συμμετέχει ως πρόσωπο αυτής της δυαδικής σχέσης, όπως και οι δάσκαλοι των άλλων θρησκειών.

Β) Ο Χριστός αναφέρεται ως «δάσκαλος», «συνοδοιπόρος» και «οδηγός» και όχι ως Θεός Σωτηρίας του ανθρώπου.

Γ) Οι «μαθητές του Χριστού» δεν αναφέρονται σαφώς αλλά ούτε και συγκεκαλυμμένα ότι είναι φορείς διάδοσης του Ευαγγελίου του Χριστού, αλλά εμφανίζονται ως πρόσωπα που πήραν από τον Χριστό, ως δάσκαλο και καθοδηγητή- οδηγίες για μια αποστολή, έχοντας πάντα στο μυαλό τους ότι «οι αληθινοί μαθητές δεν ζητούν αξιώματα». Η ασάφεια είναι σαφής, διότι τι θα εκλάβει ο μαθητής της Ε΄ τάξης του Δημοτικού σχολείου από την έννοια του «αληθινού» μαθητή;

5. Σε μια γενικευμένη ασάφεια όλων των ενοτήτων εμφιλοχωρούν και αναφορές από πρόσωπα και γεγονότα του ορθόδοξου χριστιανισμού, αλλά μόνο ως απλή περιγραφή και ως ιστορικά συμβάντα και εκφράσεις ορισμένων σκεπτόμενων ανθρώπων και όχι Αγίων.Ως ενδεικτικό παράδειγμα, μεταξύ πολλών σχετικών αναφορών αναφέρεται στη σελίδα 9 τουΦακέλου μαθητή της Ε΄ τάξης του Δημοτικού σχολείου, όχι η σημασία και η προσωπικότητα των Τριών Ιεραρχών, αλλά ότι μιλώντας οι ίδιοι για τον δάσκαλο τόνιζαν ότι δεν πρέπει να έχει εγωισμό, να παραδέχεται τα λάθη του, να χρησιμοποιεί διάλογο και να προάγει την ελευθερία. Το προκύπτον ερώτημα είναι γιατί αυτή η αναφορά να θεωρείται αντικείμενο διδασκαλίας στο Μάθημα τω Θρησκευτικών και όχι, για παράδειγμα, στο μάθημα της Κοινωνικής και Πολιτικής Αγωγής ή στο μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας. Είναι δε εντυπωσιακό ότι η αμέσως επόμενη αναφορά- σελίδα 11 του σχετικού Φακέλου- αναφέρεται γενικώς και αορίστως στα «σχολεία του κόσμου».

Επίσης, όπως και σε όλον τον Φάκελο μαθητή του Μαθήματος των Θρησκευτικών της Ε΄ τάξης είναι χαρακτηριστικό το περιεχόμενο των προτεινόμενων δραστηριοτήτων της συγκεκριμένης ενότητας, που παρουσιάζεται στον αντίστοιχο Φάκελο (σελίδα 12) ως ακολούθως:

«Σχηματίζουμε στον πίνακα το προφίλ του δασκάλου όπως θα θέλαμε να είναι.

Ετοιμάζουμε ένα ερωτηματολόγιο και παίρνουμε συνέντευξη από τον δάσκαλο ή τη δασκάλα μας. Ενδιαφερόμαστε να μάθουμε πώς επέλεξε τη δουλειά αυτή, χαρές, λύπες κ.ά.

Φτιάχνουμε έναν κατάλογο με επιθυμίες- αιτήματα προς τον δάσκαλο ή τη δασκάλα μας.

Χωριζόμαστε σε ομάδες, επιλέγουμε από ένα απόφθεγμα και το παρουσιάζουμε.

Παρατηρούμε τις εικόνες, σχολιάζουμε, κάνουμε συγκρίσεις».

Επί των δραστηριοτήτων αυτών επισημαίνονται τα ακόλουθα:

Α) Δεν υπάρχει σε κανένα σημείο αναφορά στον Χριστό και στη διδασκαλία Του.

Β) Η έμφαση δίνεται στο επάγγελμα του δασκάλου.

Γ) Παροτρύνονται οι μαθητές να δώσουν έμφαση στη σύγκριση μεταξύ των δασκάλων και, κυρίως, μεταξύ των δασκάλων διαφορετικών θρησκειών, οι οποίοι εμφανίζονται να λειτουργούν σε ισότιμη βάση.

Παράλληλα, οι ανωτέρω δραστηριότητες συνοδεύονται από τις ακόλουθες εικόνες, οι οποίες και επιβεβαιώνουν τα όσα προελέχθησαν:

Ο Σωκράτης διδάσκει τους μαθητές του Ο θάνατος του Σωκράτη, JacquesLouisDavid (Γαλλία,1787)

—από χειρόγραφο του Αλ Μουμπασίρ

(Συρία, αρχές 13ου αιώνα)

Ακολουθούν σκόρπια αποφθέγματα από αναφορές του Χριστού, τα οποία προσπαθούν να δώσουν περισσότερο κοινωνικά χαρακτηριστικά της δράσης του Χριστού, χωρίς το σωτηριολογικό μήνυμα, αλλά και με μια ασυνέχεια και ασυνδετότητα.

Ο Χριστός, επίσης, ταυτίζεται με τους δασκάλους των άλλων θρησκειών, ως ισότιμος με αυτούς και όχι ως Θεός. Στη σελίδα 13 του Φακέλου μαθητή της Ε΄ Δημοτικού αναφέρεται χαρακτηριστικά: «Δίδασκε, όπως και οι άλλοι διδάσκαλοι, στις συναγωγές, στον ναό των Ιεροσολύμων αλλά και πέρα από τα μέρη αυτά».

Ακολούθως αναφέρονται στον τρόπο που δίδασκε ο Χριστός, ως δάσκαλος, κυρίως με τη χρήση των παραβολών, επιλέγοντας οι συντάκτες να παρουσιάσουν την παραβολή «Του καλού σπορέα» και «Του Καλού Σαμαρείτη», χωρίς κανένα σχόλιο παρά μόνο ως διήγηση ενός παραμυθιού από το οποίο ο μαθητής θα καταλάβει ό,τι νομίζει ή ό,τιαντιληφθεί ή εντυπωσιαστεί, ενώ δεν δίνεται καμία κατεύθυνση στο εκπαιδευτικό για το πώς θα προσεγγίσει τις παραβολές αυτές. Ο εκπαιδευτικός θα πράξει κι αυτό ό,τι νομίσει!!! ΑΥΤΗ Η ΛΟΓΙΚΗ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΤΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΧΕΔΟΝ ΤΟΥΣ ΦΑΚΕΛΟΥΣ ΜΑΘΗΤΗ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΤΑΞΕΙΣ

7. Επίσης, στην ενότητα, του σχετικού Φακέλου μαθητής της Ε΄ τάξης τυ Δημοτικού Σχολείου, με τίτλο: «Η αποστολή των δώδεκα» αναφέρεται: «Τους δώδεκα μαθητές που επέλεξε ο Ιησούς τους έκανε Απόστολους. Τους έδωσε, δηλαδή, μία αποστολή: να κηρύξουν τη Βασιλεία του Θεού στα πέρατα της γης και να γιατρεύουν τους αρρώστους».

Από την αναφορά αυτή οι μαθητές της Ε΄ Δημοτικού οδηγούνται να αντιληφθούν ότι οι μαθητές γίνονται Απόστολοι όχι του σωτηριολογικού μηνύματος του Ευαγγελίου, αλλά ότι η Βασιλεία του Θεού στον κόσμο θα γιατρεύει αρρώστους.

Ακολουθούν αναφορές με σχόλια στους δασκάλους άλλων θρησκειών.

Είναι δε χαρακτηριστικές και σε αυτήν την περίπτωση οι προτεινόμενες δραστηριότητες, οι οποίες έχουν ως εξής:

«1. Φτιάχνουμε έναν κατάλογο με τα επαγγέλματα των μαθητών του Χριστού.

2. Είμαστε μαθητές του Χριστού. Γράφουμε στο ημερολόγιό μας για τη συνάντηση

μαζί του και την απόφαση να τ’ αφήσουμε όλα και να τον ακολουθήσουμε.

3. Δύο μαθητές αναλαμβάνουν τον ρόλο των γιων του Ζεβεδαίου, εξηγούν το αίτημά

τους και κρίνουν την απάντηση του Ιησού.

4. Χωριζόμαστε σε ομάδες, επιλέγουμε από ένα απόφθεγμα και το παρουσιάζουμε.

5. Ο πίνακας στην παραβολή του καλού Σαμαρείτη είναι του Βαν Γκογκ. Αναζητούμε

στο διαδίκτυο πίνακες του. Ερχόμαστε σε επαφή με τον ιδιαίτερο τρόπο που ζωγράφιζε.

6. Παρατηρήστε το χαρακτικό του Ρέμπραντ. Τι βλέπετε; Τι συμβαίνει εδώ; Υπάρχει

κάτι που σας προβληματίζει»;

Επί των ανωτέρω επισημαίνονται τα εξής:

-Ποιο το νόημα του καταλόγου των επαγγελμάτων των μαθητών του Χριστού; Τι θα αποκομίσει ένας μαθητής Ε΄ τάξης του Δημοτικού Σχολείου από μια τέτοια δραστηριότητα; Ότι οι μαθητές του Χριστού πριν γίνουν «μαθητές Του» ασκούσαν ένα επάγγελμα και τώρα, ενδεχομένως, αναπτύσσουν μια άλλης μορφής επαγγελματικής δραστηριότητα;

-Είναι δυνατόν οι μαθητές της Ε΄ τάξης του Δημοτικού σχολείου να «κρίνουν την απάντηση του Ιησού»;Τι να κρίνουν και ποιος να κρίνει; Ο άνθρωπος τον Θεό;

-Οι μαθητές θα εστιάσουν στον πίνακα του Βαν Γκογκ και ποιος ήταν αυτός και όχι στο Ευαγγελικό μήνυμα της παραβολής; Σημασία έχει ένας ζωγράφος και όχι το μήνυμα Σωτηρίας του Ευαγγελίου;

-Τι εξαγόμενο ή προβληματισμός θα προκύψει για τους μαθητές βλέποντας το χαρακτικό του Ρέμπραντ;. Δηλαδή το θρησκευτικό φαινόμενο και το φέρον Σωτηριολογικό μήνυμα είναι μόνο ένα πολιτιστικό γεγονός ή συμβάν μιας αφηρημένης καλλιτεχνικής θεώρησης και από εκεί και πέρα ό,τι καταλάβει ο καθένας;

ΓΕΝΙΚΗ ΕΚΤΙΜΗΣΗ

Από όσα προαναφέρθηκαν που αποτελούν ένα μόνο δείγμα της ολότητας που διακατέχει όλους τους φακέλους μαθητή σε όλες τις τάξεις για το Μάθημα των Θρησκευτικών διαφαίνεται ότι το επιδιωκόμενο είναι η επίτευξη η θρησκευτική ασάφεια στη σκέψη των μαθητών- ούτε κάν η «πολυθρησκειακότητα»- και ιδιαίτερα η αποψίλωση της ορθόδοξης χριστιανικής αλήθειας. Προκρίνεται περισσότερο η κοινωνική συμπόρευση και η κοινωνική σχέση μεταξύ των ανθρώπων και όχι στη σχέση τους με τον Θεό. Μια καθαρά προτεσταντίζουσα τάση, απόμακρη της ορθόδοξης αλήθειας. Επομένως, με ευκολία για παράδειγμα στο Φάκελο της Ε΄ τάξης του Δημοτικού (σελίδα 26) αναφέρονται επ΄αυτού του ζητήματος οι ακόλουθες ρήσεις:

«Το δικαίωμα στη ζωή είναι το πρώτο από τα ανθρώπινα δικαιώματα». Πάπας Φραγκίσκος

«Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι προνόμιο που παραχωρείται από κάποιακυβέρνηση. Είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε ανθρώπου επειδή απλά είναι άνθρωπος». Μητέρα Τερέζα

«Η στέρηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων σημαίνει άρνηση της ίδιας της ανθρώπινης φύσης». Νέλσον Μαντέλα

Όποια άλλα συμπεράσματα και εκτιμήσεις περιττεύουν.

ΣΧΟΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΦΑΚΕΛΟ ΤΗΣ Δ΄ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ

«Έντυπο υλικό στα Θρησκευτικά Δ΄ Δημοτικού:

Ανακαλύπτουμε εικόνες, πρόσωπα και ιστορίες»

Παρατηρήσεις

Η ποσοτικοποιημένη αύξηση των Χριστιανικών στοιχείων ( όχι των ορθοδόξων) σε κάθε θεματική ενότητα δεν υποσκελίζει το διακύβευμα της νόθευσης και της ασαφούς παράθεσης των στοιχείων της πίστης. Επιπλέον, ΔΕΝ εξασφαλίζεται η κατανόηση των θεμελιωδών αρχών και ιδεών. Απεναντίας, η αύξηση αυτή συντέθηκε με μη δημιουργική σύνθεση άλλα με άτακτη παράταξη εκπαιδευτικού υλικού ποικίλης ύλης, διάφορης κειμενικής προέλευσης και στοχοθεσίας. Από την ετερογένεια, όμως, δεν μπορεί να προέλθει ομοιογένεια του μαθησιακού υλικού και ο μαθητής ακροβατεί μεταξύ πολλών συγκεχυμένων πληροφοριών, απέναντι στις οποίες τίθεται σε ισότιμη απόσταση. Καλείται να σταθεί με την ίδια συναισθηματική απόσταση απέναντι από ισοσθενείς εκδοχές του θρησκευτικού φαινομένου. Επιπρόσθετα, η αναγνώριση της οικείας θρησκευτικής πολιτισμικής παράδοσης του συγκείμενου από τους μαθητές δεν επιτυγχάνεται, καθώς η Ορθοδοξία τίθεται κάτω από την «ομπρέλα» του Χριστιανισμού, μιας θρησκείας με πιστούς τους «Χριστιανούς» που βρίσκονται διασκορπισμένοι στα μήκη και τα πλάτη του κόσμου. Ο μαθητής δεν ταυτίζεται και δεν αναγνωρίζει -πέρα από τα φολκλορικά και εθιμοτυπικά στοιχεία - τη θρησκευτική παράδοση που έχει από την οικογένειά του διδαχθεί. Δεν αναπτύσσεται η θρησκευτική του συνείδηση ούτε διαμορφώνεται αυτόνομα και κονστρουκτιβιστικά η θρησκευτική μάθηση.

Ειδικότερα παρατηρούμε:

1. Ετερόκλητα κείμενα τυχαίας δυσκολίας,άλλα αφηγηματικά με απλουστευμένη έκφραση (σε συνθήκες διακειμενικότητας), άλλα πλαισιωμένα με όρους δύσκολους: π.χ. α)Ο Ακάθιστος Ύμνος: «Ο ταπεινός αλλά μεγαλοφυής ποιητής, δεν ενδιαφέρθηκε για τη διάσωση του ονόματός του, όπως συνήθιζαν να κάνουν οι περισσότεροι υμνογράφοι ή αγιογράφοι κατά τη βυζαντινή περίοδο.Ο Ακάθιστος Ύμνος είναι ένα ολοκληρωμένο κοντάκιο,* που αποτελείται από 24 τμήματα (οίκους). Καθένα από αυτά αρχίζει με ένα από τα 24 γράμματα της αλφαβήτας. Από το Α (Άγγελος πρωτοστάτης …) ως το Ω (Ω πανύμνητεΜήτερ…). Ψάλλεται τμηματικά στις τέσσερις πρώτες εβδομάδες της Μεγάλης Σαρακοστής κάθε Παρασκευή βράδυ, ενώ την πέμπτη εβδομάδα ψάλλεται ολόκληρος», β)Τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος). Γ)Πλήθος φολκλορικών στοιχείων, ποιήματα, τραγούδια και ψαλμοί συνδέονται στο ίδιο πλαίσιο με υψηλές θεολογικές έννοιες.

2. Δεν εξασφαλίζεται η οικονομία της γνώσης, καθώς η ποσότητα των δεδομένων και πληροφοριών που έχει να επεξεργαστεί ο μαθητής, προκειμένου να καταφέρει να δομήσει τις γνώσεις του είναι ανομοιογενής και ετερόκλητη.Επιπλέον, η αντιφατικότητα και η πολυσημία των θρησκευτικών ζητημάτων δεν στοιχειοθετείται με την απλή παρουσίαση διαφορετικών πτυχών του θρησκευτικού φαινομένου και της ετερότητας.

3. Η προσπάθεια να καταδειχθεί το πολιτισμικό πλέγμα των θρησκειών μέσα από το άνοιγμα στις μονοθεϊστικές θρησκείες κρίνεται ανεπιτυχής. Οι προσθήκες των κειμένων στον φάκελο φαίνονται εμβόλιμες, βεβιασμένες και τα κείμενα είναι σε άλλο ύφος και προοπτική.

4. Η λέξη Ορθοδοξία δεν παρουσιάζεται (εκτός από μια τυχαία φορά)· μόνον ο γενικευτικός όρος «Χριστιανός».

5. Προκύπτει σύγχυση σε έννοιες και πρόσωπα: Τι είναι άγιοι; Τι είναι η Παναγία; Τι είναι η Αγία Γραφή; Τι είναι η προσευχή;

Πιο συγκεκριμένα:

6. Στην 1^η ΘΕ «Όταν οι άνθρωποι προσεύχονται», εισαγωγικά, αναφέρεται ότι: α)«Με την προσευχή οι άνθρωποι προσπαθούν να επικοινωνούν με τον Θεό που πιστεύουν. Υπάρχουν συγκεκριμένοι τόποι και χρόνοι προσευχής. Ωστόσο, καθώς ο Θεός είναι «πανταχού παρών», μπορούν να προσεύχονται όποτε και όπου το θελήσουν». Δηλαδή όλοι πιστεύουν σε έναν Θεό;

Β) Στη σελ. 12 στο ποίημα: «Οι προσευχές των ναυτικών» του Καββαδία, η τελευταία στροφή λέει: «Και οι Έλληνες, με τη μορφή τη βασανιστική, από συνήθεια κάνουνε, πριν πέσουν, το σταυρό τους κι αρχίζοντας με σιγανή φωνή «Πάτερ ημών...» το μακρουλό σταυρώνουνε λερό προσκέφαλό τους».Εδώ, διακωμωδείται και υποτιμάται η σημασία της προσευχής.

7. Στην 2^η ΘΕ«Η Μητέρα του Χριστού»:

α) δεν διευκρινίζεται «γιατί είναι Θεοτόκος» η Παναγία.Οι μαθητές παθαίνουν σύγχυση προτύπου μέσα από μια μεγάλη «γκάμα εκδοχών» της Παναγίας (από φολκλορικό σύμβολο έως Θεοτόκο).

Β)Η Παναγία παρουσιάζεται σαν γέφυρα που συνδέει τους ανθρώπους με το παιδί της, τον Χριστό (το παιδί της; Δεν είναι θεός;).

γ) Παρατηρούνται 11 ποιήματα- τραγούδια για την Παναγία, σε μία ενότητα!(Για ποιο λόγο;)Κάποια ποιήματα παρουσιάζουν τόση «αφαίρεση και λεκτική μεταφορά» που οι μαθητές δεν μπορούν να αποκομίσουν στέρεηγνωσιακή βάση από την ανάγνωσή τους, π,χ, Η χαρά της Παναγιάς, σ. 26 (Βρεττάκος).

Η Παναγιά χτενίζει τα χρυσά της μαλλιά

στο μικρό της παράθυρο

μια θαλασσιά πεταλούδα πετά

γύρω απ' τη μια της πλεξούδα που κρέμεται.

Βασιλεύει ο ήλιος,

ο Ιωσήφ ανεβαίνει πιο ψηλά να της κόψει

ένα κόκκινο άνθος.

Αντιθέτως, δεν αναφέρονται προσευχές και ύμνοι από την εκκλησιαστική παράδοση.

8. Στην 3^η ΘΕ«Σπουδαία παιδιά»: α)Η υποενότητα: «Από την καθημερινή ζωή»,σ. 59- 64, αποπροσανατολίζει από τον στόχο της ενότητας που είναι : «σημαντικές πτυχές της ζωής και του έργου βιβλικών προσώπων, όπου γίνεται φανερός ο ρόλος του Θεού στη ζωή τους». Η υποεννότητα είναι μια κοινωνιολογική αναφορά σε περιπτώσεις παιδιών με διάφορα κοινωνικά προβλήματα. Β) Δημιουργείται σύγχυση στην ίδια ΘΕ σχετικά και με την «ανάπτυξη των χαρισμάτων» : πού οφείλονται και πώς αναπτύσσονται; Δεν είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος που δίνονται με το Βάπτισμα και το Χρίσμα;

9. Στην 4^η ΘΕ«Όλοι ίσοι, όλοι διαφορετικοί»: Σε αυτήν την ενότητα υπάρχουν αρκετά στοιχεία που δεν συνδέονται άμεσα με τον στόχο της θεματικής.α)Τα ανθρώπινα χαρίσματα δεν συνδέονται,στα κείμενα, ξεκάθαρα με το Άγιο Πνεύμα και την αγιότητα, καθώς υπάρχει αυτόνομη ενότητα για τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, σε κείμενο δύσκολο για την ηλικία, όχι αφηγηματικό. β) Οι τελετές ενηλικίωσης δεν σχετίζονται με το ορθόδοξο Μυστήριο του Βαπτίσματος και τη δωρεά των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος. Εντούτοις οι μαθητές αντιλαμβάνονται ότι τόσο το Μυστήριο του Βαπτίσματος όσο και μια τελετή ενηλικίωσης είναι, απλώς, τελετές ενσωμάτωσης σε μια θρησκευτική κοινότητα, χωρίς περαιτέρω να διευκρινίζεται η ειδοποιός διαφορά.Πρόκειται για μια κοινωνιολογική, πολιτισμική προσέγγιση, χωρίς εκκλησιολογικό βάθος.

10. Στην 5^η ΘΕ«Ιεροί τόποι και ιερές πορείες»: Στην 5η ενότητα, σ. 98-99: α) Τα χωρία για την Πάτμο και την Παναγία Σουμελά είναι δύσκολα, δεν απευθύνονται στην αντιληπτική ικανότητα παιδιών αυτής της ηλικίας π.χ.:«Ύστερα από αγωνιώδεις προσπάθειες, ο Αμβρόσιος βρήκε την εικόνα, τον πολύτιμο Σταυρό με το τίμιο ξύλο που είχε δωρίσει στο μοναστήρι ο αυτοκράτορας Τραπεζούντας Εμμανουήλ Γ΄ ο Κομνηνός και το χειρόγραφο Ευαγγέλιο του οσίου Χριστόφορου που είχαν ενταφιαστεί μαζί με την εικόνα, τα μετέφερε στην Αθήνα και τα παρέδωσε στον μητροπολίτη Τραπεζούντας και μετέπειτα αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χρύσανθο Φιλιππίδη. Τα ιερά αυτά κειμήλια φιλοξενήθηκαν για είκοσι χρόνια στο βυζαντινό μουσείο Αθηνών. Από εδώ και πέρα μια άλλη ιστορία γράφεται στον ελλαδικό χώρο. Πρώτος ο Λεωνίδας Iασωνίδης πρότεινε το 1931 την εγκατάσταση της Παναγίας Σουμελά σε κάποια περιοχή της Eλλάδας. Πράγματι, το 1951 ο Kρωμναίος οραματιστής και κτήτωρ Φίλων Κτενίδης έκανε πράξη την επιθυμία όλων των Ποντίων, με τη θεμελίωση της Νέας Παναγίας Σουμελά στις πλαγιές του Βερμίου στην Καστανιά της Βέροιας».

Β)Προβλέπονται άστοχες και εξεζητημένες δραστηριότητες,όπως, σ. 104: «Ακούστε το τραγούδι «YerushalayimShelZahav» και τον Αναστάσιμο Ύμνο: «Δεύτε από θέας, Γυναίκες ευαγγελίστριαι, και τη Σιών είπατε. Δέχου παρ’ ημών, χαράς Ευαγγέλια, της Αναστάσεως Χριστού, τέρπου χόρευε, και αγάλλου, Ιερουσαλήμ, τον Βασιλέα Χριστόν, θεασάμενη εκ του μνήματος, ως νυμφίον προερχόμενον». Σκεφτείτε: Τι είδους σύμβολο είναι για καθεμία από τις δύο παραδόσεις η Ιερουσαλήμ;»

11. Στην 6^η ΘΕ «Χριστιανοί άγιοι και ιερά πρόσωπα άλλων θρησκειών» συγχέονται τα «ιερά, άγια και σεβαστά» πρόσωπα του Χριστιανισμού και των διαφόρων θρησκειών και δεν ξεχωρίζουν ως προς τις διαφορές τους ως να μην έχουν διαφορές.

12. Στην 7^η ΘΕ«Ιερά βιβλία» δεν επισημαίνεται ότι η Αγία Γραφή ΔΕΝ είναι ανθρώπινες ιστορίες και ποιήματα αλλά θεόπνευστα κείμενα. Βασικό χαρακτηριστικό ταυτότητας της Ορθόδοξης πίστεως που συστηματικά απουσιάζει.

13.  

ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΟΥ ΑΦΑΙΡΕΘΗΚΑΝ Η ΠΡΟΣΤΕΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΧΙΚΟ ΥΛΙΚΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ ΤΩΝ ΘΕΜΑΤΙΚΩΝ ΕΝΟΤΗΤΩΝ

ΣΧΟΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΦΑΚΕΛΟ ΤΗΣ Α’ ΛΥΚΕΙΟΥ

Το περιεχόμενο του φακέλου είναι κυρίως κείμενα για το Χριστιανισμό και λογοτεχνικά. 35 κείμενα προέρχονται από τα παλιά βιβλία.

Οι αναφορές σε άλλα θρησκεύματα είναι λίγες και κυρίως σε θέματα λατρείας (4 στον Ιου-δαϊσμό και 6 στον Ισλαμισμό, 1 στον Ινδουισμό 3). Επίσης υπάρχουν 3 αναφορές στις άλλες Εκκλησίες. Σε όλους τους φακέλους η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία αποκαλείται Καθολική.

Η θεματική διάρθρωση που υιοθετήθηκε για να υποστηρίξει το διαθρησκειακό μάθημα δεν μπορεί να λειτουργήσει με αυτό το υλικό, χωρίς να αποκλείεται η χρήση διαφορετικού υλικού από κάποιους συναδέλφους.

Εξαιτίας της θεματικής διάρθρωσης και της ποικιλίας των θεμάτων δεν υπάρχει λογική και ιστορική συνέχεια στα περιεχόμενο της διδασκαλίας, με αποτέλεσμα τη δημιουργία σύγχυσης στους μαθητές, αφού η διδασκαλία σε κάθε Δ.Ε. μένει ξεκάρφωτη και ανολοκλήρωτη.

Ο διδακτικός χρόνος δεν επαρκεί παρά μόνο για ένα ή δύο από τα υποθέματα, ιδίως όταν χρησιμοποιηθούν ομαδοσυνεργατικές μέθοδοι. Με τον τρόπο αυτό ο κάθε Καθηγητής κάνει διαφορετικό μάθημα και δεν υπάρχει διδακτέα ύλη και αξιολόγηση του μαθητή με εξετάσεις.

Κάτω από τον τίτλους των θεματικών ενοτήτων μπορεί να ενταχθεί οποιοδήποτε κείμενο σκέψη ή ιδέα κατά την αυθαίρετη βούληση του διδάσκοντος, αφού το περιεχόμενο του φακέλου είναι μόνο ενδεικτικό και δεν υπάρχει αξιολόγηση του υλικού που χρησιμοποιείται στο μάθημα.

Σε σχέση με τη διδακτέα ύλη του έως τώρα βιβλίου, απουσιάζουν σοβαρά θέματα όπως: Η ενανθρώπηση, η διδασκαλία και τα θαύματα του Χριστού, τα Πάθη και η Ανάσταση, η βασιλεία του Θεού, τα μυστήρια του Γάμου, της Ιεροσύνης, της Εξομολογήσεως και του Ευχέλαιου, τα παραθρησκευτικά φαινόμενα, οι αιρέσεις, η τέχνη της Εκκλησίας, η Παναγία και οι γιορτές της, η υμνολογία της Εκκλησίας. Τα θέματα αυτά κινούσαν το ενδιαφέρον των μαθητών και δεν υπάρχουν στις άλλες τάξεις του Λυκείου. Ειδικότερα για ανάσταση του Χριστού γίνεται αποσπασματικά λόγος μόνο στην Δ.Ε. για το θάνατο.

Πρέπει να τονίσουμε:

1. Ότι το μάθημα αυτό (με ορθόδοξο ή όχι περιεχόμενο) δεν είναι κανονικό μάθημα και συνεπώς η θέση του στο σχολείο θα καταστεί σύντομα επισφαλής. Ιδιαίτερα στο Λύκειο στην επόμενη «μεταρρύθμιση» θα καταργηθεί ή θα περιθωριοποιηθεί (προαιρετικό).

2. Η θεματική διάρθρωση καταργεί τη λογική και ιστορική συνέχεια γι΄ αυτό και είναι παιδαγωγικά άστοχη και επιστημονικά λανθασμένη. Ιδιαίτερα στις μικρότερες ηλικίες προκαλεί σύγχυση και προωθεί τον συγκρητισμό.

3. Η Εκκλησία δεν μπορεί να δεχτεί στο μάθημα των Θρησκευτικών να διδάσκει ο καθένας ό,τι θέλει. Ότι π.χ. ο έρωτας και το σεξ είναι Θεός στο παρακάτω τραγούδι της Α ΛΥΚΕΙΟΥ

Ο δικός μου Θεός δε μυρίζει λιβάνι

δε φοράει στεφάνι κι έχει μαύρα μαλλιά,

στέκει φάρος λευκός στο μικρό μου λιμάνι

λούζει φως το κορμί μου και με παίρνει αγκαλιά.

Ο δικός μου Θεός δε χωράει σε εικόνες

δε χωράει σε κανόνες, δε φοράει χρυσά

κι είν’ το φέγγος του μόνο που φωτίζει χειμώνες

η ζεστή του ανάσα, όταν έξω φυσά.

Ο δικός μου Θεός έχει κάρβουνα μάτια

και δυο ολόλευκα άτια με αγγέλων φτερά

κι αν τη νύχτα κοιτάξεις του ουρανού τα σημάδια

θα μας δεις να πετάμε με τα χέρια ανοιχτά

[...]

Ο δικός μου Θεός αγαπάει τον ήλιο

αγαπάει το χρώμα, αγαπάει τη βροχή

τον εβρίσκω στη θάλασσα στης βροχής τις σταγόνες

τον εψάχνω σε σένα που έχεις χρόνια χαθεί. [...] ( Φάκελος σελ 13)

ή ότι η "Κυριακή" δε συνιστά ημέρα ψυχικής ανάτασης και ευφορίας, αλλά σωστό προάγγελμα θανάτου, όπως φαίνεται από τους καταληκτικούς στίχους του Καρυωτάκη.

1. Τραγούδι: «Κυριακή» (2016)

Μουσική Δ. Κογιάννη σε ποίηση Κώστα Καρυωτάκη.

Όργανα : Δημήτρης Κογιάννης

Τραγούδι: Δημητράκης Ramone

Ο ήλιος ψηλότερα θ’ ανέβει

σήμερα που ’ναι Κυριακή

φυσάει τ’αγέρι και σαλεύει

μια θημωνιά στο λόφο εκεί

Τα γιορτινά θα βάλουν όλοι

θά ’χουν ανάλαφρη καρδιά

κοίτα στον δρόμο τα παιδιά

κοίταξε τ’ άνθη στο μπαλκόνι

Άκου οι καμπάνες πώς χτυπάνε

είν’ ο Θεός αληθινός

πέρα στα σύννεφα σκορπάνε

και μεγαλώνει ο ουρανός

Άσε τον κόσμο στην χαρά του

κι έλα καρδιά μου να σου πω

ένα τραγούδι χαρωπό (ο σωστός στίχος είναι: σὰν τραγουδάκι χαρωπό)

ένα τραγούδι του θανάτου. ( Φάκελος σελ 90)

ΣΧΟΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΦΑΚΕΛΟ ΤΗΣ Β’ ΛΥΚΕΙΟΥ

Πόσο Θρησκευτικά και,κυρίως, πόσο ορθόδοξα είναι τα νέα Θρησκευτικά;

Το κομβικό αυτό ερώτημα μπορεί να απαντηθεί με μία συγκριτική παρουσίαση των στόχων του μαθήματος, όπως αυτοί διατυπώνονται στο Πρόγραμμα Σπουδών του 1998, στο νέο Πρόγραμμα Σπουδών του 2015 και στο αναθεωρημένο Πρόγραμμα Σπουδών του 2016.

Οι σκοποί του μαθήματος των Θρησκευτικών στη Β΄ τάξη του Λυκείου, κατά το προηγούμενο Πρόγραμμα Σπουδών (Αναλυτικό Πρόγραμμα του μαθήματος των Θρησκευτικών 1998) είναι οι μαθητές:

1. «Να γνωρίσουν υπεύθυνα και από κάθε δυνατή πλευρά τη θρησκεία ως πανανθρώπινο φαινόμενο

2. Να μελετήσουν κατά τρόπο συστηματικό, και πάντοτε σε σχέση με τα όποια υπαρξιακά και κοινωνικά προβλήματά τους, τα καίρια και ουσιώδη στοιχεία του Χριστιανισμού, ιδιαίτερα της ορθοδοξίας και να εμβαθύνουν χωριστά στο δυναμικό, απελευθερωτικό και μεταμορφωτικό της χαρακτήρα.

3. Να τους δοθεί η ευκαιρία να ενημερωθούν για την κριτική, την αμφισβήτηση ή και την άρνηση της χριστιανικής πίστης, καθώς και πώς αυτές αντιμετωπίζονται με αντικειμενικότητα, τιμιότητα και πνεύμα αυτοκριτικής.

4. Να αποτκήσουν μια κατά το δυνατόν σφαιρική εικόνα για την αξία και προσφορά του Χριστιανισμού και –επαρκώς ενημερωμένοι, ελεύθερα και ενσυνείδητα- να πάρουν απέναντί του, αν το θελήσουν, υπεύθυνη προσωπική θέση.

5. Τέλος, να πληροφορηθούν έγκυρα για τα κυριότερα μη χριστιανικά θρησκεύματα, να τα συγκρίνουν στοιχειωδώς με το Χριστιανισμό, να επισημάνουν σ’ αυτά αναζητήσεις και απαντήσεις ζωής, να εκτιμήσουν το βαθμό και τα όρια επάρκειάς τους ή μη, και να μάθουν να σέβονται τις θρησκευτικε΄ς δοξασίες των άλλων».

Ειδικοί στόχοι του μαθήματος στην ίδια τάξη, σύμφωνα με το Πρόγραμμα Σπουδών Λυκείου 2015 είναι:

“Οι μαθητές

1. Να ανακαλύψουν απαντήσεις του Χριστιανισμού και άλλων θρησκειών σε κρίσιμα ερωτήματα που αφορούν στη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό, τον κόσμο και τον συνάνθρωπο.

2. Να διερευνήσουν τις αντιλήψεις και στάσεις, οι οποίες έχουν αφετηρία θρησκευτικές πεποιθήσεις για τον Θεό, τον Κόσμο και τον άνθρωπο, στο περιβάλλον τους και στον εαυτό τους.

3. Να προσεγγίσουν κριτικά τον ρόλο των θρησκειών στη διαμόρφωση πεποιθήσεων, ιδεολογιών, αξιών και στερεοτύπων σε ομάδες και πρόσωπα.

4. Να εξετάσουν ηθικά ζητήματα που αφορούν στη ζωή και τη συνύπαρξη, να διατυπώσουν προσωπικές απόψεις και να αναπλαισιώσουν τη στάση τους.

5. Να διαπιστώσουν την ανάγκη για συνύπαρξη, αλληλογνωριμία, καταλλαγή και συνεργασία μεταξύ ανθρώπων με διαφορετικές ή χωρίς θρησκευτικές πεποιθήσεις.

6. Να αναπτύξουν επικοινωνιακές και κοινωνικές δεξιότητες στο πλαίσιο της μαθησιακής κοινότητας σε επίπεδο θρησκευτικό, υπαρξιακό, αξιακό και ηθικό».

Ειδικοί στόχοι του μαθήματος στην ίδια τάξη, σύμφωνα με το αναθεωρημένο Πρόγραμμα Σπουδών Λυκείου 2016 είναι:

“Οι μαθητές

1. Να ανακαλύψουν απαντήσεις του Χριστιανισμού σε κρίσιμα ερωτήματα που αφορούν στη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό, τον κόσμο και τον συνάνθρωπο.

2. Να διερευνήσουν τις αντιλήψεις και στάσεις, οι οποίες έχουν αφετηρία θρησκευτικές πεποιθήσεις για τον Θεό, τον κόσμο και τον άνθρωπο, στο περιβάλλον τους και στον εαυτό τους.

3. Να προσεγγίσουν κριτικά τον ρόλο των θρησκειών στη διαμόρφωση πεποιθήσεων, ιδεολογιών, αξιών και στερεοτύπων σε ομάδες και πρόσωπα.

4. Να εξετάσουν τα χριστιανικά κριτήρια σε ηθικά ζητήματα που αφορούν στη ζωή και τη συνύπαρξη.

5. Να διαπιστώσουν την ανάγκη για συνύπαρξη, αλληλογνωριμία, καταλλαγή και συνεργασία μεταξύ ανθρώπων με διαφορετικές ή χωρίς θρησκευτικές πεποιθήσεις.

6. Να αναπτύξουν επικοινωνιακές και κοινωνικές δεξιότητες στο πλαίσιο της μαθησιακής κοινότητας σε επίπεδο θρησκευτικό, υπαρξιακό, αξιακό και ηθικό».

Από τη σύγκριση του Προγράμματος Σπουδών της Β΄ τάξης Λυκείου του 1996 με εκείνο του 2017 προκύπτει αβίαστα η συνολική αναπροσαρμογή του προσανατολισμού του μαθήματος των Θρησκευτικών. Οι χριστιανικές βιωματικές αφετηρίες, που αναγνωρίζονται στους μαθητές στη στοχοθεσία του μαθήματος στο Πρόγραμμα του 1996 εγκαταλείπονται. Στο Πρόγραμμα του 1995 οι μαθητές προσεγγίζουν το θρησκευτικό φαινόμενο ως ένα παράγοντα δημιουργίας πολιτισμού και διαμόρφωσης κοινωνικών στάσεων και συμπεριφορών. Οι επιμέρους έννοιες που αναλύονται στις πέντε θεματικές ενότητες του μαθήματος είναι περισσότερο κοινωνιολογικοί, παρά θεολογικοί. Ο Χριστιανισμός γενικά και η ορθόδοξη Παράδοση ειδικότερα είναι μία μόνο από τις πολλές εκφράσεις θρησκευτικότητας του ανθρώπου. Οι μαθητές, συνεπώς, προσεγγίζουν την ορθόδοξη πίστη όχι ως ένα θεμελιώδες χαρακτηριστικό της ατομικής και συλλογικής τους ταυτότητας, αλλά ως μία επιμέρους εκδοχή της θρησκευτικότητας του ανθρώπου. Η σύγκριση δε του νέου Προγράμματος Σπουδών του 2015 με την αναθεωρημένη μορφή του το 2016, αποκαλύπτει εάν, σε τι βαθμό και με ποιότητα, έχει αναθεωρηθεί το Πρόγραμμα Σπουδών.

ΓΕΝΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ ΕΙΔΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ - ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ

Σχόλια για τίς ἐσφαλμένες ἀρχές, οἱ ὁποῖες χαρακτηρίζουν τό πρόγραμμα:

α) Συνδιδασκαλία τῆςὀρθοδόξου πίστεως μέ θρησκεύματα σέσημεῖο ὥστεν ά κινδυνεύει ὁ ἀνήλικος, ὀρθόδοξος ἀλλά καί ὁ ὁποιοσδήποτε, μαθητής νά νομίσει ὅτι ταυτίζονται καί νά διασαλευθεῖ ἡ πίστη του.

Πρέπει νά προσέξουμε ἰδιαίτερα, ὅτιδέν πρόκειται γιάἐνημέρωσηγιάτίςθρησκεῖεςκαίτίςμήὀρθόδοξεςἐκκλησίες. Αὐτό γινόταν ἤδηκαίμέτά παλαιά προγράμματα σπουδῶνστήνἕκτηδημοτικοῦ, στήν τρίτη γυμνασίου, στήν πρώτη λυκείου καίστή δευτέρα λυκείου. Ὅμως θρησκεύματα, καίμήὀρθόδοξεςἐκκλησίες διδάσκονταν κεχωρισμέναὡςαὐθύπαρκτακαίἀνεξάρτητα, καίτό πρόγραμμα σπουδῶνδένὁδηγοῦσε ποτέ στήν παρεξήγηση ὅτι ταυτίζονταν μέτήνὈρθόδοξοἘκκλησία ἤ μεταξύ τους.

Τοῦτοἀπαιτεῖταιἀπότήν Γ΄ δημοτικοῦἕωςκαίτήν Γ΄ γυμνασίου. Ἐπειδήδέοἱἀποδέκτεςτῆς διδασκαλίας δένεἶναιἐνήλικοιεἰδικευμένοι ἤ ἔστωεἰδικευόμενοιἐπιστήμονεςθρησκειολόγοι, ἀλλάἀνήλικοι μαθητές ἡλικίας 8-15 ἐτῶν, κινδυνεύουν νάἐπηρεασθοῦν, νάἀποπροσανατολισθοῦνκαίνάἀποστοῦντῆςὀρθοδόξουχριστιανικῆςπίστεώς τους, νομίζοντες πλέον ὅτι χριστιανική πίστη καί ζωή ταυτίζονται μέτάμή χριστιανικά θρησκεύματα καίμέτίςμήὀρθόδοξες χριστιανικές ἐκκλησίες. Σέ τέτοια περίπτωση θάπροβοῦνἐνσυνειδήτως ἤ ἀσυνειδήτωςσέυἱοθεσίαμιᾶς τυχαίας πίστεως ἀπόὅσεςἔχουν ταυτοχρόνως διδαχθεῖ ἤ θά πλάσουν ἕνα θρησκευτικό μεῖγμα, τόὁποῖοκαίθάἀκολουθήσουν - θάπροβοῦν δηλαδή σέ συγκρητισμό.

Τέτοιου εἴδους ταυτόχρονη διδασκαλία ἀπαιτεῖται συγκεκριμένα στίςἑξῆς Θεματικές Ενότητες:

Γ΄ δημοτικού: 2 («Η χαρά της γιορτής»).3 («Κυριακή: Μια σημαντική ημέρα της εβδομάδας»).4 («Τα Χριστούγεννα, Ο Θεός γίνεται άνθρωπος»). Ἐδῶ πρέπει νά τονίσουμε, ὅτιτόὀκτάχρονο παιδίὑποχρεοῦταινά διδάσκεται μαζί μέτίςεὐαγγελικές περικοπές τῆς γεννήσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶνἸησοῦΧριστοῦκαίτόπῶς περιγράφεται ἡ γέννηση τοῦἸησοῦστό Κοράνιο.Σέ τί θά χρησιμεύσει στόὀκτάχρονοχριστιανόπουλο ἡ κατά ἕξιαἰῶνες μεταγενέστερη διήγηση τοῦ Κορανίου; Προφανῶςθάτοῦ προξενήσει σύγχυση, διότι θά νομίσει ὅτιὑπάρχουνκαίἄλλες γραπτές πηγές γιάτόἱστορικόαὐτό γεγονός ἰσόκυρεςμέτόΕὐαγγέλιο.7(«Γιορτάζοντας το Πάσχα»). (ΦΕΚ Β 2920//13/9/2016, σ. 30871, 30872, 30874, 30879)

Δ΄ δημοτικού: 1 («Όταν οι άνθρωποι προσεύχονται»).2 («Η μητέρα του Χριστού»).4 («Όλοι ίσοι, όλοι διαφορετικοί»).5 («Ιεροί τόποι και ιερές πορείες»).6 («Χριστιανοί άγιοι και ιερά πρόσωπα άλλων θρησκειών»).7(«Ιερά βιβλία»). (ΦΕΚ Β 2920//13/9/2016, σ. 30883, 30885, 30889, 30890, 30892, 30893).

Ε΄ δημοτικού: 1 («Μαθητές και δάσκαλοι»).2 («Συμπόρευση με όρια και κανόνες»).3(«Προχωράμε αλλάζοντας»). (ΦΕΚ Β 2920//13/9/2016, σ. 30900, 30901, 30903) Σημειωτέον ὅτι ἐάν διδαχθοῦν οἱ τρεῖς αὐτές ἑνότητες οἱ ὁποῖες καλύπτουν συνολικά 24 ὧρες, δύσκολα θά βρεθεῖ χρόνος γιά ὁτιδήποτε ἄλλο.

Στ΄ δημοτικού: 5 («Από τους Χριστιανούς της χώρας μας στους Χριστιανούς του κόσμου»).6 («Θρησκείες στη χώρα μας»).7(«Μνημεία και τόποι χριστιανικής λατρείας: Αποτυπώσεις της πίστης»). (ΦΕΚ Β 2920//13/9/2016, σ. 30916, 30917, 30919). Σημειωτέον ὅτι συνολικά ἡ 5η και η 6η Θεματικές Ενότητες καλύπτουν 18 ὧρεςκαί καταλαμβάνουν μεγάλο μέρος τοῦ διδακτικοῦ ἔτους.

Α΄ γυμνασίου: Μολονότι δέν προβλέπεται συνδιδασκαλία ὀρθοδόξωνμέἑτερόθρησκαστοιχεῖασέαὐτήτήν τάξη, οἱ Θεματικές Ἑνότητες5(«Μονοθεϊστικές θρησκείες: Ιουδαϊσμός και Ισλάμ») καί6(«Θρησκευτικές σναζητήσεις της μακρινής Ανατολής») (ΦΕΚ Β 2920//13/9/2016, σ. 30933-30935)καλύπτουν 16 ὧρες διδασκαλίας, ἐνῷ είναι παντελῶςἀδύνατοννάεὑρεθοῦνἄνωτῶν 32 ὡρῶν διδασκαλίας ἐτησίως¹ .

Β΄ γυμνασίου: Στήν τάξη αὐτήστίς πέντε ἀπότίςἕξι θεματικές ἑνότητεςτοῦ προγράμματος προβλέπεται νά διδάσκονται ἀνάμεικτα ἡ ὀρθόδοξη πίστη μαζί μέτά θρησκεύματα. Αὐτέςεἶναιοἱἑξῆς: 1 («Μπορούν οι άνθρωποι να εικονίζουν τον Θεό;»).2 («Ποιος είναι ο θεός των Χριστιανών; «Τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι;»»).3 («Ποιος είναι ο άνθρωπος;»).4 («Εμείς και οι «άλλοι»»). 5 («Διάσπαση και αντιπαλότητα στις θρησκείες»), (ΦΕΚΒ 2920//13/9/2016,σ. 30941, 30942, 30945, 30947, 30948, 30950).

Γ΄ γυμνασίου: 1 («Η χριστιανοσύνη στον σύγχρονο κόσμο»).2 («Το ζήτημα της θρησκείας στη σύγχρονη Ευρώπη»).3 («Σύγχρονες θρησκευτικές μορφές στην Ορθοδοξία και στον κόσμο»).4 (««Πού είναι ο θεός;» Η οδύνη του σύγχρονου κόσμου και το αίτημα της σωτηρίας από το κακό»).6 («Από την αρχή έως το τέλος του κόσμου»). (ΦΕΚ Β 2920//13/9/2016, σ. 30959, 30961, 30963, 30964, 30967, 30968 (καί μάλιστα στή Θεματική Ἑνότηταπροηγοῦνταιτά θρησκεύματα καίἕπεται ἡ ὀρθόδοξη διδασκαλία). Ἡ 7η θεματική ἑνότηταεἶναι πρόταση ἐρευνητικῆςἐργασίας (μέ τίτλο «Διευρύνοντας τις εμπειρίες μας / Χτίζοντας τον κόσμο μας» ΦΕΚ Β 2920//13/9/2016, σ. 30969-30971), ἡ ὁποίαἐπίσης προβλέπει γενικά ἐνασχόλησημέτά παγκόσμια κοινωνικά προβλήματα, τάὁποῖαοἱ μαθητές θά κρίνουν «υπό το πρίσμα της βιβλικής θεώρησης και των ιδεών που επεξεργάστηκαν στο πλαίσιο του ΜτΘ στη διάρκεια όλης της χρονιάς». Ἐπειδήὅμωςὅλητή χρονιά διδάχθηκαν ἀνάμεικταὀρθοδοξίακαί θρησκεύματα, συνάγεται τό συμπέρασμα, ὅτικαίσέαὐτήτή θεματική ἑνότητα προβλέπεται ἡ ἀπόκοινοῦ χρήση ὅλωναὐτῶν.

Ἡ τακτική αὐτήτοῦἐνλόγῳ προγράμματος φθάνει μέχρι τόσημεῖονάἀπαιτεῖται ἡ διδασκαλία στήνἴδια θεματική ἑνότηταἐκτόςἀπότήνὀρθοδοξίακαί τεσσάρων θρησκευμάτων (ΦΕΚ Β 2920//13/9/2016, σ. 30947)² , ἄτακτα, ἀκατάστατα, τυχαῖακαίἀδιαφορώντας πλήρως γιάτόἀποτέλεσμα, τακτική δυνάμενη νάὁδηγήσεισέ πρωτοφανή σύγχυση. Ἔτσιἀκριβῶςθά συνέβαινε ἐάν διδάσκονταν στόἴδιο μάθημα, στήνἴδια Θεματική Ἑνότητα μαζί μέτή μητρική γλώσσα καί τέσσερεις ξένες γλῶσσες, ἄτακτα, τυχαῖα, χωρίς κανένα ἀπολύτως σύστημα.

Σέ τέτοια περίπτωση οὔτετή μητρική γλώσσα θά μάθαινε ὁ μαθητής σωστά, οὔτετίς ξένες γλῶσσεςθάἐπρόκειτογιά παντελή γλωσσική σύγχυση, κάτι χειρότερο ἀπότή βιβλική Βαβέλ.. Ἔτσικαίἐδῶ, ἡ πρωτοφανής αὐτήἀταξίαθάἐμποδίσειτόν μαθητή νάἔχει συνολική γνώση τῆςὀρθοδοξίας, ἡ ὁποίαεἶναι πίστη, ἱστορίακαί πολιτισμός τῶνἙλλήνωνἐδῶκαίεἴκοσιαἰῶνες. Ἡ δέ διασπορά τῶνθρησκειολογικῶν στοιχείων ἀπό τρίτη δημοτικοῦἕωςκαί τρίτη γυμνασίου, δηλαδή σέἑπτάὁλόκληρες τάξεις δημοτικοῦκαί γυμνασίου καί ἡ ἀνάμειξή τους μέστοιχεῖαἀπότήνὀρθόδοξη θεολογία καίἀπότίςμήὀρθόδοξεςἐκκλησίεςθάἀποτρέψει τούς μαθητές νάἔχουν συνοπτική καί συγκροτημένη εἰκόναγιάτήν ταυτότητα τοῦ καθενός θρησκεύματος. Τόἀποτέλεσμαστήν προκειμένη περίπτωση θάεἶναι πλήρης θρησκευτική σύγχυση, ἡ ὁποίαθάὁδηγήσει τούς μαθητές σέ ψυχική δηλητηρίαση.

Ἀξιοσημείωτοἐπίσης τυγχάνει τό γεγονός, ὅτιστό τέλος τοῦἑπταετοῦςαὐτοῦ κύκλου προσδοκᾶταιἀπό τούς μαθητές μεταξύ πολλῶνἄλλωνκαίνά «αναγνωρίζουν την αλληλεπίδραση ανάμεσα στις θρησκευτικές πεποιθήσεις, αξίες, δεσμεύσεις και στις κοινωνικές ιδέες, συμπεριφορές, στάσεις». Δηλαδή προωθεῖται ἡ ίδέα, ὅτιοἱθρησκεῖεςἀλληλεπιδροῦν μεταξύ τους, ἀλλάκαίἐπηρεάζονταικαίἐπηρεάζουνμή θρησκευτικές ἰδέεςκαί κινήματα. Μέσα σέὅλααὐτάτοποθετεῖται, σάν «θρησκευτική πεποίθηση» οὐδόλωςὑπερέχουσα ἤ ἔστω διαφέρουσα ἀξιολογικῶςκαί ἡ ἐνΧριστῷἸησοῦἀποκάλυψητοῦἐνΤριάδιΘεοῦ.

Ἐν τέλει ὀφείλουμενά παρατηρήσουμε, ὅτιἀπότίςσαρανταοκτῶ θεματικές ἑνότητεςτοῦἑπταετοῦς κύκλου οἱ 29 εἶναιπολυθρησκειακέςκαί καλύπτουν τίς 230 ἀπότίςἐνσυνόλῳ 370 διδακτικές ὧρεςτοῦ κύκλου.

1. Τοῦτο συμβαίνει διότι τό μάθημα διδάσκεται δύο ὧρεςἑβδομαδιαίωςκαίἀρκετέςἀπόαὐτέςτίςὧρεςἀφιερώνονταισέἐπαναλήψεις, διαγωνίσματα, ἀνάγνωσηἐργασιῶνμαθητῶν. Ἄλλεςδέὧρες χάνονται λόγῳἐκδρομῶν, δυσμενῶνκαιρικῶνσυνθηκῶν, συνεδριάσεων, ἀπεργιῶν, καταλήψεων. Ἄραοἱ 16 ὧρεςτῶνὡςἄνω δύο ἑνοτήτων καλύπτουν τό μισό σχολικό ἔτος, ἐνῷδένθάἔπρεπε.

2. Ἡ συγκεκριμένη ἑνότηταεἶναι ἡ ὑπ΄ἀριθμόν 3 τῆς Β΄ γυμνασίου ἡ ὁποίατιτλοφορεῖται «Ποιος είναι ο άνθρωπος». Ἡ θεματολογία τῆςἑνότηταςξεκινᾶἀπότό ζήτημα «Από τον Οδυσσέα μέχρι τους υπερήρωες των σύγχρονων κόμικ», προχωρεῖστά ζητήματα «Ο σκοπός και το νόημα της ζωής του ανθρώπου: Η βιβλική πρόταση και η θεολογική ερμηνεία» καί «Από την εικόνα στην ομοίωση» και καταλήγει στό ζήτημα «Ο άνθρωπος στις άλλες θρησκείες», το οποίο περιλαμβάνει Ἰουδαϊσμό, Ἰσλάμ, Ἰνδουϊσμό, Βουδισμό.

Πηγή: Θρησκευτικά

Ο Καταστατικός Χάρτης της Εκκλησίας της Ελλάδος ορίζει στο άρθρο 9, παρ. ε΄ τα εξής: «(η Δ.Ι.Σ.) παρακολουθεί το δογματικόν περιεχόμενον των διά τα σχολεία της Στοιχειώδους και Μέσης Εκπαιδεύσεως προοριζομένων διδακτικών βιβλίων του μαθήματος των Θρησκευτικών».

Την διάταξη αυτή υπενθύμισε στους Ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδος ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος κατά την εισηγητική του ομιλία στην συνεδρία της έκτακτης Ιεραρχίας της 27ης Ιουνίου 2017 που μοναδικό θέμα είχε το μάθημα των Θρησκευτικών.

Λίγες μέρες αργότερα, στις 2 Ιουλίου 2017 ο Πρόεδρος του ΙΕΠ Γεράσιμος Κουζέλης σε συνέντευξή του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ απαντώντας σε ερώτηση εάν στα νέα βιβλία Θρησκευτικών που θα γραφούν θα έχει λόγο η Εκκλησία απάντησε: «Όχι, πρέπει να δει μόνο, εάν στέκει η δογματική απόδοση των αποσπασμάτων, που έχουν να κάνουν με την ορθόδοξη πίστη». Με την απάντησή του αυτή ο Πρόεδρος του ΙΕΠ επιχειρεί να ερμηνεύσει την διάταξη του Καταστατικού Χάρτη της Εκκλησίας με τρόπο λίαν περιοριστικό της δυνατότητας παρέμβασης της Εκκλησίας στα βιβλία Θρησκευτικών. Ενώ ο Καταστατικός Χάρτης δίνει ξεκάθαρα δικαίωμα παρακολούθησης του δογματικού περιεχομένου των σχολικών βιβλίων Θρησκευτικών εκείνος κάνει λόγο για έλεγχο μόνο των αποσπασμάτων των βιβλίων που αφορούν στην ορθόδοξη πίστη!

Στην πραγματικότητα ο Καταστατικός Χάρτης δίνει στην Εκκλησία δικαίωμα παρέμβασης και λόγου για όλο το περιεχόμενο των βιβλίων Θρησκευτικών σε ζητήματα που άπτονται της δογματικής διδασκαλίας της. Έτσι εάν οι ενότητες των διδακτικών βιβλίων έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τη δογματική της διδασκαλία ή με τρόπο άμεσο ή έμμεσο υποσκάπτουν την δογματική διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας τότε η Σύνοδος έχει δικαίωμα όχι απλώς να ζητήσει αλλά να απαιτήσει ως εκ του νόμου (του Καταστατικού Χάρτη της) την αλλαγή των σχετικών αναφορών.

Σε ευρύτερη κλίμακα η Εκκλησία θα έπρεπε ήδη να ζητήσει ριζικές αλλαγές στο προτεινόμενο νέο μάθημα Θρησκευτικών, έως και την πλήρη απόσυρσή του, για λόγους δογματικούς καθότι η πανθρησκειακή και μεταπατερική προοπτική του έρχεται σαφώς σε αντίθεση με τη δογματική της διδασκαλία. Όταν οι αιρετικοί που έχουν καταδικαστεί από Οικουμενικές και Τοπικές Συνόδους προβάλλονται ισότιμα με τους αγίους της Ορθόδοξης Εκκλησίας, όταν αποφεύγεται ακόμη και η αναφορά των λέξεων «αίρεση» και «αιρετικός» τότε η Εκκλησία έχει λόγους να ζητήσει πλήρη αναθεώρηση των νέων Θρησκευτικών. Οι ψευδοδιδασκαλίες και οι ψευδοδιδάσκαλοι που οι άγιοι της Ορθοδοξίας καταδίκασαν με Συνόδους και ανέτρεψαν με κείμενα γνήσιας ορθόδοξης θεολογίας δεν είναι δυνατόν να γίνονται δεκτά από την Εκκλησία της Ελλάδος ως αντικείμενο διδασκαλίας με θετικό πρόσημο στο μάθημα των Θρησκευτικών.

Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος δεν φαίνεται μέχρι στιγμής να έχει αντιληφθεί το χρέος της απέναντι του θρησκευτικού μαθήματος το οποίο απορρέει εκτός όλων των άλλων και εκ του νόμου του Κράτους. Αφήνει ανενόχλητο το ΙΕΠ και τους θεολόγους του να εισάγουν καινοφανείς «θεολογίες», μεταπατερικές αναζητήσεις και προσωπικούς στοχασμούς στο θρησκευτικό μάθημα και δεν ασκεί ενεργά το δικαίωμα ελέγχου των αποκλίσεων αυτών από την δογματική διδασκαλία της όπως αυτή παραδόθηκε από τους Αγίους Πατέρες.

Επειδή ο αντίλογος υπάρχει και είναι ότι τον πρώτο και τελευταίο λόγο έχει για όλα τα μαθήματα και για τα Θρησκευτικά το Υπουργείο Παιδείας και το ΙΕΠ, η απάντηση είναι ότι ενδιάμεσο αλλά κεντρικό ρόλο ειδικά για το μάθημα των Θρησκευτικών έχει η Εκκλησία σύμφωνα με την ανωτέρω πρόβλεψη του Καταστατικού Χάρτη. Τέτοια πρόβλεψη υπάρχει μόνο για τα Θρησκευτικά και για το λόγο αυτό, ναι, τα Θρησκευτικά δεν είναι ένα μάθημα όπως όλα τα άλλα μαθήματα.

Τέλος η Εκκλησία της Ελλάδος εάν κατά την άσκηση της υποχρέωσής της να ελέγχει το δογματικό περιεχόμενο των βιβλίων Θρησκευτικών συναντά εμπόδια από το Υπουργείο Παιδείας ή διαπιστώνει ότι οι επισημάνσεις της παραθεωρούνται ή βρίσκεται ενώπιον προειλημμένων αποφάσεων και τετελεσμένων πράξεων πρέπει να προσφύγει επισήμως στην ελληνική δικαιοσύνη ζητώντας την εφαρμογή των διατάξεων του Καταστατικού Χάρτη και την ακύρωση οποιασδήποτε πράξεως του Υπουργείου Παιδείας και του ΙΕΠ η οποία έγινε αντίθετα με τις διατάξεις αυτές.

Πηγή: Θρησκευτικά

Ὁ ἐγκέφαλος εἶναι τό ἀπαραίτητο σωματικό ὄργανο μόνο γιά τήν ἐκδήλωση καί φανέρωση τῶν ψυχικῶν φαινομένων, ἀλλά δέν ἀποτελεῖ τήν αἰτία καί τήν πηγή τῶν πνευματικῶν φαινομένων τοῦ νοῦ, ὅπως ἡ βούληση, ἡ σκέψη, ἡ κρίση καί τά συναισθήματα. Προκειμένου νά γίνει ἀντιληπτή ὁποιαδήποτε αἴσθηση, δέν ἐπαρκεῖ ἡ πρόσληψη τοῦ κατάλληλου ἐρεθίσματος ἀπό τά αἰσθητήρια ὄργανα, ἀλλά ἀπαιτεῖται κυρίως ἡ ἐνεργοποίηση τοῦ ἐγκεφάλου ὑπό τῆς κατάλληλης λειτουργίας τῆς ψυχῆς. Εἶναι γνωστό ἀπό τήν ἀρχαιότητα ὅτι, ἐάν ἡ ψυχή δέν ἑστιάσει τήν προσοχή της στά ἐρεθίσματα καί στίς πληροφορίες πού καταφθάνουν στά αἰσθητήρια ὄργανα, δέν παράγεται ὁποιαδήποτε αἴσθηση, καθόσον ἡ ψυχή εἶναι ἡ αἰτία καί ἡ πηγή τῆς αἴσθησης. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης εἰς τό «Περί κατασκευῆς τοῦ ἀνθρώπου» ἔργο του γράφει: «...αὐτός ὁ ἐγκείμενος νοῦς ...θεωρεῖ διά τῶν ὀφθαλμῶν τό φαινόμενον· οὗτος συνιεῖ διά τῆς ἀκοῆς τό λεγόμενον... καί τῇ χειρί χρῆται πρός ὅ,τι βούλεται» [18].

Το βιβλίο ΕΔΩ σε εκτυπώσιμη μορφή Pdf