Οὔτε ἱστορικᾶς περγαμηνᾶς θὰ ἐκπτύξω σήμερον πρὸ Ὑμῶν ἴνα ἀποδείξω τὴ ἀπὸ αἰώνων Ἑλληνικότητα τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, οὔτε δὲ καὶ τὸν χρόνον ὑμῶν θὰ κατατρίψω ἐν τῇ ἀπαριθμήσει τῶν δυσυπολογίστως μεγάλων ὑπηρεσιῶν, ἃς ἡ ἀριστοτόκος Μικρὰ Ἀσία παρέσχεν εἰς τὴν ἀνθρωπότητα σύμπασαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου.

Σύλλογος "Ἀνατολή", ἱδρυθεῖς τῷ 1891. Διάλεξις... γενομένη ἐν τῇ αἰθούση τοῦ Φιλολογικοῦ Συλλόγου "Παρνασσοῦ" τὴ 4η Μαρτίου 1921.

Συ­νε­χὲς σφυ­ρο­κό­πη­μα ὑ­φί­στα­ται ἡ Ἑλ­λά­δα τὰ τε­λευ­ταῖα τριά­ντα χρό­νια, ποὺ ἐ­κτο­ξεύ­ε­ται ἀ­πὸ τὸν ἐ­σμὸ τῶν δη­μο­σι­ευ­μά­των, τοῦ πλή­θους τῶν πε­ρι­ο­δι­κῶν ἐν­τύ­πων κα­θὼς καὶ ἀ­πὸ τὸν τύ­πο καὶ τὴν τη­λε­ό­ρα­ση, ποὺ ἀ­πο­σκο­ποῦν στὴν ἀλ­λοί­ω­ση, ὑ­πο­τί­μη­ση καὶ κα­τα­στρο­φὴ ὅ­λων τῶν γνω­ρι­σμά­των τῆς Ἑλ­λη­νι­κό­τη­τας, ὥ­στε νὰ πά­ψουν νὰ ἀ­πο­τε­λοῦν εἰ­δο­ποι­ὰ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά της τὰ ὁ­ποῖ­α ὑ­πεν­θυ­μί­ζουν δι­α­χρο­νι­κὰ ὅ­τι δι­α­κρί­νε­ται ὁ Ἑλ­λη­νι­σμὸς ἀ­πὸ ὅ­λα τὰ Ἔ­θνη τῆς γῆς καὶ ὅ­τι εἶ­ναι ἀ­νά­δελ­φος. 

Εἶ­ναι γε­γο­νὸς ὅ­τι πο­τὲ δὲν ἔ­μει­νε ἀ­λώ­βη­τος στὴ δι­α­χρο­νι­κή του ἱ­στο­ρί­α ὁ Ἑλ­λη­νι­σμός, ἀν­τί­θε­τα, τρο­φο­δο­τοῦ­σε, ἄ­θε­λά του, πάν­το­τε, τὴν ἀ­δη­φά­γο πο­λε­μι­κὴ ὅ­λων αὐ­τῶν, ποὺ ἐκ­σφεν­δό­νι­ζαν κα­ται­γι­σμὸ ἐ­πι­κρί­σε­ων καὶ λοι­δο­ρι­ῶν καὶ ἔ­φθα­ναν μέ­χρι τῆς ἰ­σο­πέ­δω­σης ὅ­λων τῶν Ἑλ­λη­νορ­θό­δο­ξων χα­ρα­κτη­ρι­στι­κῶν. Ἕ­να συ­νον­θύ­λευ­μα ἀ­πο­τε­λού­με­νο ἀ­πὸ χαλ­κευ­μέ­να ἀ­νό­μοι­α πράγ­μα­τα, πη­γὲς καὶ θε­ω­ρί­ες, ἦ­ταν πάν­το­τε τὸ ὁ­πλο­στά­σιο τῶν λο­γο­κό­πων ἐ­πι­κρι­τῶν παν­τὸς ἑλ­λη­νι­κοῦ ἀ­πὸ πρό­σω­πα μέ­χρι ἱ­στο­ρι­κὰ γε­γο­νό­τα καὶ ἀ­ξί­ες πο­λι­τι­στι­κὲς καὶ θρη­σκευ­τι­κές. Ἡ βαθ­μια­ία συσ­σώ­ρευ­ση τῶν ἔρ­γων αὐ­τῶν τῶν νο­ση­ρῶν σο­φι­στῶν, ποὺ ἐ­πὶ χρό­νια ἐ­πι­χει­ροῦν νὰ κα­τε­δα­φί­σουν ὅ,τι Ἑλ­λη­νι­κὸ καὶ Ὀρ­θό­δο­ξο, ἐ­κτο­ξεύ­ον­τας τὰ δη­λη­τη­ρι­ώ­δη βέ­λη τους, μᾶς προ­κα­λοῦν νὰ ἀ­να­ζη­τή­σου­με τὴν ταυ­τό­τη­τά τους, ὥ­στε νὰ ἀ­πο­κρυ­πτο­γρα­φή­σου­με τὰ κί­νη­τρα καὶ τὰ βα­θύ­τε­ρα αἴ­τια αὐ­τῆς τῆς δο­λε­ρῆς καὶ ἀ­σύ­στο­λης συμ­πε­ρι­φο­ρᾶς.

Ἀ­να­ζη­τών­τας λοι­πὸν πρῶ­τα τὰ αἴ­τια αὐ­τῆς τῆς συ­νε­χοῦς πο­λε­μι­κῆς κα­τὰ τῆς Ἑλ­λά­δας ἐν­το­πί­σα­με καὶ τοὺς πα­ρά­γον­τες ποὺ προ­κα­λοῦν αὐ­τὲς τὶς συμ­πε­ρι­φο­ρές. Οἱ κυ­ρι­ό­τε­ροι πα­ρά­γον­τες αὐ­τοῦ τοῦ λυσ­σα­λέ­ου μέ­νους,  ποὺ κω­δι­κο­ποι­οῦν­ται σὲ ἄρ­νη­ση ἢ ἐκ­μη­δέ­νι­ση τῆς ἑλ­λη­νι­κό­τη­τας, τῆς ταυ­τό­τη­τας, τῆς κα­τα­γω­γῆς, καί τῆς Ὀρ­θο­δο­ξί­ας, εἶ­ναι ἡ ἀ­κα­τά­βλη­τη ἀν­το­χὴ τοῦ Ἑλ­λη­νι­σμοῦ καὶ ἡ δύ­να­μή του νὰ με­ταρ­σι­ώ­νε­ται πά­νω ἀ­π᾿ αὐ­τὸ τὸν κό­σμο, ὅ­πως τοῦ ἔ­μα­θαν οἱ νη­πτι­κοὶ Πα­τέ­ρες τῆς νο­ε­ρᾶς προ­σευ­χῆς. Σ᾿ αὐ­τὴ τὴν ἐ­ξύ­ψω­ση δὲν μπο­ροῦν νὰ τὸν πα­ρα­κο­λου­θή­σουν οἱ πα­νοῦρ­γοι ἐ­πι­κρι­τές του. Αὐ­τοὶ εἶ­ναι «δι­α­φω­τι­στὲς» δὲν εἶ­ναι φω­τι­σμέ­νοι, εἶ­ναι ἐ­με­τι­κοὶ ἐγ­κω­μια­στὲς καὶ ἀ­νια­ρὰ φε­ρέ­φω­να τῆς λε­γό­με­νης «Γαλ­λι­κῆς Ἐ­πα­νά­στα­σης», δη­λα­δὴ τοῦ γαλ­λι­κοῦ ἐμ­φύ­λιου τῶν ἀ­πει­ρά­ριθ­μων σφα­γῶν καὶ ἐγ­κλη­μά­των, μὲ τὸ ἐ­πι­νο­η­μέ­νο καὶ οὐ­δέ­πο­τε ἐ­φαρ­μο­σμέ­νο θε­ω­ρη­τι­κό τους τρί­πτυ­χο τῆς ἐ­λευ­θε­ρί­ας, ἰ­σό­τη­τας, ἀ­δελ­φό­τη­τας. Ἐ­νο­χλεῖ τοὺς δό­λιους «νε­ω­τε­ρι­στὲς» καὶ «προ­ο­δευ­τι­κούς», ὅ­πως αὐ­το­προσ­δι­ο­ρί­ζον­ται καὶ αὐ­το­α­να­κη­ρύσ­σον­ται σὲ «πνευ­μα­τι­κοὺς ἡ­γέ­τες», ποὺ πε­ρι­φρο­νοῦν κα­τά­φω­ρα τούς «ὀ­πι­σθο­δρο­μι­κούς», «πα­ρα­δο­σια­κούς», «συν­τη­ρη­τι­κοὺς» Ἕλ­λη­νες, ποὺ δὲν προ­σαρ­μό­ζον­ται στὶς ἰ­δε­ο­λη­ψί­ες τους. Για­τί γιὰ ἰ­δε­ο­λη­πτι­κοὺς πρό­κει­ται. Αὐ­τοὶ εἶ­ναι οἱ σκο­τα­δι­στὲς τοῦ «δι­α­φω­τι­σμοῦ», ποὺ  φυ­σι­κὰ δὲν ἔ­χουν οὔ­τε ὑ­πο­ψί­α τί ση­μαί­νει νὰ εἶ­σαι κλη­ρο­νό­μος τῆς Φι­λο­κα­λί­ας, τοῦ Εὐ­ερ­γε­τι­νοῦ, τοῦ ἡσυ­χα­σμοῦ, τῶν Νε­ο­μαρ­τύ­ρων καὶ τῶν Ἐ­θνο­μαρ­τύ­ρων ἡ­ρώ­ων τῆς Πα­λιγ­γε­νε­σί­ας. Τὸ σι­νά­φι αὐ­τῶν ποὺ κα­τα­φέ­ρον­ται κα­τὰ τοῦ Ἑλ­λη­νι­κοῦ Ἔ­θνους εἶ­ναι ἕ­νας ἀ­νευ­λα­βὴς χο­ρός, μί­α συν­τε­χνί­α, ποὺ τὰ γε­μᾶτα ἰ­δε­ο­λο­γή­μα­τα συγ­γράμ­μα­τά τους προ­κα­λοῦν ἀ­πέ­χθεια καὶ ἀ­πο­στρο­φὴ πρῶ­τα στοὺς φοι­τη­τὲς καὶ ἀ­κο­λού­θως στοὺς ἀ­να­γνῶ­στες καὶ ἐ­ρευ­νη­τές, ποὺ δὲν τοὺς ἔ­χει κα­τα­κυ­ρι­εύ­σει ὁ πνευ­μα­τι­κὸς ζό­φος, ὅ­πως συμ­βαί­νει μὲ τὰ ἔρ­γα αὐ­τῶν τῶν σκο­τα­δι­στῶν, ἀ­φοῦ τὸ μό­νο μέ­λη­μά τους εἶ­ναι νὰ ἀ­πο­κρύ­πτουν τὴν ἱ­στο­ρι­κὴ ἀ­λή­θεια, ὅ­ταν δὲν ἐ­ξυ­πη­ρε­τῆ τὰ κα­τα­χθό­νια σχέ­δια τὰ δι­κά τους καὶ τῶν χο­ρη­γῶν ἐν­το­λέ­ων τους, για­τί οἱ πε­ρισ­σό­τε­ροι ἀ­π᾿ αὐ­τοὺς εἶ­ναι δυ­στυ­χεῖς ἐν­το­λο­δό­χοι.

Ἂς ἀ­να­ζη­τή­σου­με τώ­ρα τὴν προ­έ­λευ­ση καὶ τὶς πρά­ξεις τῶν κα­τ᾿ ἐ­ξα­κο­λού­θη­ση δο­λο­πλό­κων ποὺ ρο­κα­νί­ζουν τὸν Ἑλ­λη­νι­σμό. Εἶ­ναι ἐ­λά­χι­στοι καὶ αὐ­το­α­πο­κα­λοῦν­ται πα­νε­πι­στη­μια­κοὶ καὶ πνευ­μα­τι­κὴ ἡ­γε­σί­α καὶ ἐ­πί­σης λί­γοι, ἀλ­λὰ κα­τα­στρο­φι­κοὶ ἐ­ξί­σου τῆς λε­γό­με­νης πο­λι­τι­κῆς ἡ­γε­σί­ας καὶ ἀ­πὸ τοὺς τε­λευ­ταί­ους κυ­ρί­ως οἱ τοῦ Ὑ­πουρ­γεί­ου Παι­δεί­ας, Πο­λι­τι­σμοῦ καὶ Ἐ­ξω­τε­ρι­κῶν. Ὅ­λοι αὐ­τοὶ συμ­πε­ρι­φέ­ρον­ται, προ­κει­μέ­νου νὰ ἀ­πο­κρύ­ψουν τὰ σχέ­διά τους, ὅ­πως ὁ Ἀσ­σύ­ριος στρα­τη­γὸς τῆς Πα­λαι­ᾶς Δι­α­θή­κης, ὁ Ῥα­ψά­κης πού δὲν μι­λοῦ­σε στὴ γλῶσ­σα του, τὰ ἀσ­συ­ρια­κά, κα­τὰ τὴν εἰ­σβο­λή του στὴν Ἰ­ου­δαί­α, στοὺς πο­λι­ορ­κη­μέ­νους Ἱ­ε­ρο­σο­λυ­μί­τες, ἀλ­λὰ χρη­σι­μο­ποι­οῦ­σε τὴν Ἰ­ου­δα­ϊ­κὴ γλῶσ­σα, γιὰ νὰ τοὺς πα­ρα­σύ­ρη εὔ­κο­λα στὰ σχέ­διά του καὶ νὰ τοὺς ὑ­πο­δου­λώ­ση. Ἔ­τσι καὶ οἱ λί­γοι ἐν­το­λο­δό­χοι ἱ­στο­ρι­κοί, οἱ πο­λι­τι­κοὶ ἐ­πι­στή­μο­νες, οἱ φι­λό­σο­φοι σὲ ἀ­γα­στὴ συ­νερ­γα­σί­α μὲ ὅ­μοι­ούς τους πο­λι­τι­κούς, ἀ­πο­τε­λοῦν τούς Νέ­ους Ῥα­ψά­κη­δες, για­τί πα­ρι­στά­νουν τοὺς ὁ­μό­γλωσ­σους, ὡς δῆ­θεν ἀ­δελ­φοὶ ζη­λω­τὲς καὶ ἔμ­πει­ροι τῆς Ἱ­στο­ρί­ας καὶ ὡ­στό­σο εἶ­ναι ἐ­χθροί τοῦ γέ­νους τῶν Ἑλ­λή­νων καὶ τῆς Θρη­σκεί­ας τους.    

Κα­τα­λα­βαί­νου­με ὅ­τι δὲν εἶ­ναι Ἕλ­λη­νες, ἀλ­λὰ θνη­τό­ψυ­χοι, φθο­ρεῖς καὶ συ­κο­φάν­τες τοῦ Ἑλ­λη­νι­κοῦ Ἔ­θνους, τῆς ἱ­στο­ρί­ας του καὶ τῶν πα­ρα­δό­σε­ών του, καὶ φα­νε­ρὰ ψεύ­δον­ται καὶ ἐ­ξα­πα­τοῦν ὡς ἀ­σε­βεῖς καὶ ἄ­θε­οι καὶ γρά­φουν καὶ λα­λοῦν ἑλ­λη­νι­στί, ὡς Ἕλ­λη­νες Ὀρ­θό­δο­ξοι, οἱ φρε­νό­πλη­κτοι, μι­σά­δελ­φοι καὶ οἱ ἐ­πι­θε­τι­κὲς ἐ­πι­χει­ρή­σεις τους ἔ­χουν ὡς στό­χους τὰ ὀ­χυ­ρὰ ποὺ συν­θέ­τουν ὡς συ­στα­τι­κὰ στοι­χεῖ­α τὸν Ἑλ­λη­νι­σμὸ καὶ τὴν Ὀρ­θο­δο­ξί­α: Ἱ­στο­ρί­α, Ἰ­δε­ο­λο­γί­α, Γλῶσ­σα, Πί­στη, Πα­τρι­ω­τι­σμό, Ἐ­θνι­κὴ συ­νεί­δη­ση, Ἐ­θνι­κὴ ταυ­τό­τη­τα, Γε­ω­γρα­φι­κὸ χῶ­ρο, Πα­ρα­δό­σεις, συμ­πε­ρι­φο­ρές, ἱ­στο­ρι­κὲς μνῆ­μες, ἦ­θος, πάν­θε­ο ἡ­ρώ­ων, ψυ­χι­κὰ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά. Ἡ ἐ­πι­δι­ω­κό­με­νη ἅ­λω­ση ἀ­πὸ τοὺς νέ­ους Ῥα­ψά­κη­δες πρέ­πει νὰ συμ­πε­ρι­λά­βη ὅ­λα τὰ κά­στρα τῶν πο­λι­ορ­κού­με­νων. Σή­με­ρα ἀ­πο­σκο­ποῦν καὶ στὴν ἐξ ἐφό­δου ἅ­λω­ση ἢ στὸν ἐ­ξα­ναγ­κα­σμὸ σὲ πα­ρά­δο­ση καὶ τὴν ἀ­πο­στέ­ρη­ση τῶν μέ­σων ἐ­φο­δια­σμοῦ. Προ­δί­δουν αὐ­τοὶ ποὺ τοὺς πι­στεύ­α­με γιὰ φύ­λα­κες καὶ αὐ­τοὶ ἀν­τὶ γιὰ φύ­λα­κες βε­βή­λω­σαν τὸ χῶ­ρο καὶ τὰ Ἱ­ε­ρὰ καὶ τὰ Ὅσι­α καὶ πο­λε­μοῦν ἀ­πὸ μέ­σα. Εἶ­ναι οἱ ἐ­σω­τε­ρι­κοὶ πο­λέ­μιοι. Ὅ­ταν τὸ 1979 ὑ­πο­γρά­φτη­κε ἡ συμ­φω­νί­α ἔν­τα­ξής μας στὴν Εὐ­ρω­πα­ϊ­κὴ Οἰ­κο­νο­μι­κὴ Κοι­νό­τη­τα τὸ Ὑ­πουρ­γεῖ­ο Παι­δεί­ας ἑ­όρ­τα­σε τὸ γε­γο­νός, ὡς ἔ­τος τῆς Ἑλ­λη­νι­κῆς Πα­ρά­δο­σης!!

Ἀ­δι­α­φό­ρη­σε γιὰ τὴν πα­ρα­κα­τα­θή­κη:

Ὁ θε­με­λι­ώ­δης ρυθ­μὸς ἂς στυ­λω­θεῖ στὸ κέν­τρο τῆς ἐ­θνι­κό­τη­τας καὶ ἂς ὑ­ψώ­νε­ται κά­θε­τα.

Ἀλ­λὰ στὰ νο­μο­θε­τι­κὰ δι­α­τάγ­μα­τα καὶ στὰ ἐκ­παι­δευ­τι­κὰ προ­γράμ­μα­τα μι­λοῦν σὰν ξέ­νοι «φι­λέλ­λη­νες», ὅ­πως εὔ­στο­χα πα­ρα­τή­ρη­σε ὁ κα­θη­γη­τὴς Θε­ό­δω­ρος Πα­πα­κων­σταν­τί­νου.

Ἡ πνευ­μα­τι­κὴ ἡ­γε­σί­α δί­νει, ὡς πρό­τυ­πα στοὺς ἐκ­παι­δευ­ό­με­νους ὅ­λων τῶν βαθ­μί­δων, τοὺς ἄ­θε­ους δο­λο­φό­νους τοῦ Γαλ­λι­κοῦ Ἐμ­φύ­λιου, ὄ­χι τοὺς ἀ­γω­νι­στὲς τοῦ ᾿21, καὶ ἡ πο­λι­τι­κὴ ἡ­γε­σί­α τὸ 2000 ἀλ­λοι­ώ­νει τὴν Ἐ­θνι­κὴ ταυ­τό­τη­τα στὸ κυ­ρι­ό­τε­ρο συ­στα­τι­κό της, τὴν Ὀρ­θο­δο­ξί­α καὶ ἐ­πι­βάλ­λει τὴν «πο­λυ­πο­λι­τι­σμι­κό­τη­τα» κα­ταρ­γών­τας μὲ Ὑ­πουρ­γι­κὴ ἐγ­κύ­κλιο τὴν ἀ­να­γρα­φὴ τοῦ Θρη­σκεύ­μα­τος (καὶ τῆς ὑ­πο­κο­ό­τη­τας) στὶς ταυ­τό­τη­τες. Οἱ «ἐκ­συγ­χρο­νι­στὲς» πο­λι­τι­κοὶ τὸ ἔ­πρα­ξαν, ἀλ­λὰ ὄ­χι χω­ρὶς ἀν­τι­δρά­σεις ἀ­πὸ ἄλ­λους σώ­φρο­νες πο­λι­τι­κούς, ποὺ ὑ­πο­γράμ­μι­σαν ὅ­τι «ἐ­νι­σχύ­ον­ται οἱ ὑ­πο­ψί­ες γιὰ  ὓ π ο π τ ε ς   ἐ ξ α ρ τ ή σ ε ι ς» καὶ ὅ­τι «ἀ­φή­νουν τούς μα­σσό­νους νὰ ὑ­πο­γρά­φουν ἐ­λεύ­θε­ρα μὲ τὰ δι­α­κρι­τι­κά τους». 

Ὁ πρώ­ην Πρω­θυ­πουρ­γὸς Γ. Πα­παν­δρέ­ου σὲ δη­μό­σια ὁ­μι­λί­α του, ὡς ἀρ­χη­γὸς τοῦ ΠΑΣΟΚ, εἶ­χε πεῖ ὅ­τι πρέ­πει νὰ ἐ­πι­νο­ή­σου­με ἕ­να «νέ­ο πα­τρι­ω­τι­σμό» καὶ οἱ πα­νε­πι­στη­μια­κοὶ συ­νερ­γά­τες τῶν πο­λι­τι­κῶν καὶ ἀ­π᾿ αὐ­τοὺς ἐ­πι­χο­ρη­γού­με­νοι –καὶ ὄ­χι μό­νο ἀ­π᾿ αὐ­τοὺς– στὸ Πα­νε­πι­στή­μιο Ἀ­θη­νῶν κα­λοῦν ἕ­ναν Βρε­ττα­νὸ τοῦ δι­α­βό­η­του (γιὰ τοὺς Ἕλ­λη­νες ἀ­πο­φοί­τους του καὶ τὰ ἀ­πί­στευ­τα ἀν­θελ­λη­νι­κὰ ἰ­δε­ο­λο­γή­μα­τά τους) London School of Economics, γιὰ νὰ μᾶς δι­δά­ξη, οὐ­σι­α­στι­κὰ νὰ ἐ­πι­χει­ρή­ση νὰ σβή­ση τὶς ἐ­θνι­κὲς ταυ­τό­τη­τες ἀ­πὸ τὴν ἐκ­παι­δευ­τι­κὴ πρα­κτι­κή, κά­νον­τας λό­γο γιὰ ἄ­χρη­στες ἀ­να­δρο­μι­κές ταυ­τό­τη­τες, ποὺ εἶ­ναι ὅ­πως τὶς προσ­δι­ό­ρι­σε: ἐ­θνι­κές, θρη­σκευ­τι­κές, πο­λι­τι­σμι­κὲς μὲ με­γα­λο­πρε­πεῖς ἀ­φη­γή­σεις τοῦ πα­ρελ­θόν­τος. Καὶ ἐ­πει­δὴ αὐ­τές, κα­τὰ τὴ θε­ω­ρί­α του, στα­θε­ρο­ποι­οῦν τὸ πα­ρελ­θὸν μέ­σα στὸ μέλ­λον ὑ­πάρ­χει μί­α πα­θο­λο­γί­α στὰ ἐκ­παι­δευ­τι­κὰ ἱ­δρύ­μα­τα. Σή­με­ρα, γρά­φει, ὅ­τι ὁ παι­δα­γω­γι­κὸς λό­γος κα­θο­δη­γεῖ­ται ἀ­πὸ τὴν ἀ­γο­ρά. Τὴν ἀ­πό­δο­ση στὰ Ἑλ­λη­νι­κὰ ἔ­κα­νε ὁ Ἰ ω σ ή φ  Σ ο λ ο μ ώ ν. (Ἐπί­ση­μοι λό­γοι, τ. 31, μέ­ρος Γ΄, Ἀ­θή­να 2002, σ.σ. 2143-2195). Οἱ κυ­ρί­ες τοῦ τμή­μα­τος Νη­πι­α­γω­γῶν ποὺ κά­λε­σαν τὸν Βρε­ττα­νὸ καὶ τὸν ἐγ­κω­μί­α­σαν εἶ­ναι οἱ ἴ­δι­ες ποὺ ἀ­να­ρω­τι­οῦν­ται «Τί εἶ­ναι ἡ πα­τρί­δα μας» καὶ εἶ­ναι αὐ­τὲς ποὺ καυ­τη­ριά­ζουν τὸν «ἐ­θνο­κεν­τρι­σμό», κ.λ.π.

Ἀ­πὸ τοὺς ἰ­σχυ­ροὺς πο­λέ­μιους τοῦ Ἑλ­λη­νι­σμοῦ εἶ­ναι οἱ ἐ­πι­δι­δό­με­νοι σὲ ἀ­νί­ε­ρες συγ­κρί­σεις με­τα­ξὺ Γαλ­λι­κῆς καὶ Ἑλ­λη­νι­κῆς Ἐ­πα­νά­στα­σης. Αὐ­τοὶ θέ­λουν νὰ ἀ­γνο­οῦν ὅ­τι τὰ Γαλ­λι­κὰ ἱ­στο­ρι­κὰ φαι­νό­με­να ποὺ ἀ­να­φέ­ρουν δὲν ἔ­χουν καμ­μί­α σχέ­ση μὲ τὴν ἱ­στο­ρί­α τῆς Ἑλ­λη­νι­κῆς πα­ρά­δο­σης καὶ μά­λι­στα τὴς Ἱ ε ρ ῆ ς  Π α ρ ά δ ο σ η ς. Κα­τα­βάλ­λε­ται ἐ­δῶ καὶ χρό­νια ἐ­πί­μο­νη προ­σπά­θεια μὲ σω­ρεί­α συγ­γραμ­μά­των, ἀ­πὸ τοὺς δι­κο­λά­βους τῆς Γαλ­λι­κῆς Ἐ­πα­νά­στα­σης, γιὰ νὰ μᾶς πεί­σουν ὅ­τι τὸ θαῦ­μα ποὺ λέ­γε­ται ᾿21 καὶ ἔ­χει παγ­κό­σμι­ες δι­α­στά­σεις εἶ­ναι ἕ­να ἀ­σή­μαν­το συμ­φε­ρον­το­λο­γι­κὸ γε­γο­νὸς ἀν­θρώ­πων ποὺ ἀν­τι­γρά­φα­νε τὴν «με­γα­λει­ώ­δη» Ἐ­πα­νά­στα­ση τῶν Γάλ­λων. Ὅ­λα αὐ­τὰ βέ­βαι­α ἀ­τεκ­μη­ρί­ω­τα μὲ φετ­φά­δες ποὺ ἐκ­δί­δουν οἱ ἴ­διοι οἱ συγ­γρα­φεῖς αὐ­θαί­ρε­τα καὶ ἀ­νε­ξέ­λεγ­κτα. Ὡ­στό­σο ὑ­πάρ­χουν ἀ­παν­τή­σεις τὶς ὁ­ποῖ­ες ἐ­πι­με­λῶς ἀ­πο­κρύ­πτουν ἐ­πὶ χρό­νια καὶ προ­έρ­χον­ται ὄ­χι ἀ­πὸ Ἕλ­λη­νες, ἀλ­λὰ ἀ­πὸ ὁ­μό­φρο­νες καὶ ὁ­μο­γά­λα­κτους. Πα­ρά­δειγ­μα ἀ­κό­μη καὶ ὁ γνω­στὸς ἀ­πὸ πολ­λὲς «εὐ­ερ­γε­σί­ες» του γιὰ τὸν Ἑλ­λη­νι­σμό, ὁ πο­λὺς Χέν­ρυ Κίσ­σιγ­κερ τοὺς δι­α­ψεύ­δει, γρά­φον­τας γιὰ τὴν Ἑλ­λη­νι­κὴ Ἐ­πα­νά­στα­ση ὅ­τι:

«Ἡ Ἑλ­λη­νι­κὴ Ἐ­πα­νά­στα­ση δὲν ἦ­ταν Ἐ­πα­νά­στα­ση τῆς με­σαί­ας τά­ξης μὲ σκο­πὸ τὴν ἀ­πό­κτη­ση πο­λι­τι­κῆς ἐ­λευ­θε­ρί­ας, ἀλ­λὰ κί­νη­μα ἐ­θνι­κὸ σὲ βά­ση θρη­σκευ­τι­κὴ ἐ­νάν­τια σὲ δύ­να­μη μὲ τὴν ὁ­ποί­α ὁ τό­τε πρέ­σβης τῆς Ρω­σσί­ας στὴν Κων­σταν­τι­νού­πο­λη εἶ­χε συ­ζη­τή­σεις καὶ δι­α­πραγ­μα­τεύ­σεις γιὰ συ­νε­χεῖς κυ­νι­κὲς πα­ρα­βιά­σεις τῶν Ὀ­θω­μα­νῶν σὲ βά­ρος τῶν Ἑλ­λή­νων», ἐ­νῶ στὴ συ­νέ­χεια πα­ρέ­χει μί­α ἀ­πο­κα­λυ­πτι­κὴ ἀ­ξι­ο­λό­γη­ση τῆς Ἑλ­λη­νι­κῆς Ἐ­πα­νά­στα­σης γρά­φον­τας ὅ­τι: «Ἡ νί­κη τῶν Ἑλ­λή­νων στὸ Μο­ριὰ ἔ­κα­νε τὸ Ἀ­να­το­λι­κὸ Ζή­τη­μα κεν­τρι­κό τῆς Εὐ­ρω­πα­ϊ­κῆς δι­πλω­μα­τί­ας, δη­λα­δὴ ἔ­δω­σε ὅ­πως καὶ ἦ­ταν τὴν παγ­κό­σμια ση­μα­σί­α τοῦ 1821» (Βλ. Χ. Κίσ­σιγ­κερ, Ἕ­νας ἀ­πο­κα­τε­στη­μέ­νος κό­σμος, ὁ Μέτ­τερ­νιχ, ὁ Κάσ­λρη καὶ τὰ προ­βλή­μα­τα τῆς Εἰ­ρή­νης, 1812-1822, Πρό­λο­γος – με­τά­φρα­ση – σχό­λια – ἐ­πι­μέ­λεια Δη­μή­τρης Μι­χα­λό­που­λος, ἔκδ. Πα­πα­ζή­σης, Ἀ­θή­να 2003, σελ. 504 & 507-508.

Καὶ ὁ ἴ­διος γιὰ τὴ Γαλ­λι­κὴ Ἐ­πα­νά­στα­ση γρά­φει τὸ πραγ­μα­τι­κὸ γε­γο­νός, ὅ­τι αὐ­τὴ εἶ­χε ξε­πε­ρα­στεῖ [πο­λὺ σύν­το­μα] ἀ­πὸ τὴν  Αὐτο­κρα­το­ρί­α τοῦ Να­πο­λέ­ον­τα μὲ τὸν ὁ­ποῖ­ο, ἄλ­λω­στε, εἶ­χε ταυ­τι­στεῖ (441). Ἀ­κό­μη δί­νει καὶ δείγ­μα­τα «ἠ­θι­κῆς» καὶ «ἀ­κλό­νη­της ἰ­δε­ο­λο­γί­ας!» τῶν ἀν­θρώ­πων τῆς Γαλ­λι­κῆς Ἐ­πα­νά­στα­σης: π.χ. ὁ Ταλ­λε­ϋ­ράν­δος πρῶ­τα ἔ­γι­νε ἐ­πί­σκο­πος μό­νο καὶ μό­νο γιὰ νὰ ἀ­παρ­νη­θῆ τὴν Ἐκ­κλη­σί­α κα­τὰ τὴν Ἐ­πα­νά­στα­ση, με­τὰ ἔ­γι­νε Ὑ­πουρ­γὸς Ἐ­ξω­τε­ρι­κῶν τοῦ Να­πο­λέ­ον­τα καὶ με­τὰ ἔ­στη­νε συ­νω­μο­σί­α γιὰ τὴν πα­λι­νόρ­θω­ση τῶν Βουρ­βώ­νων (250, 253, 254). Γιὰ τὸν Μέτ­τερ­νιχ: Αὐ­τὸ ποὺ λέ­γε­ται «βρε­ττα­νι­κὴ σχο­λὴ» στά­θη­κε ἡ αἰ­τί­α τῆς Γαλ­λι­κῆς Ἐ­πα­νά­στα­σης (362).

Ἄλ­λοι, δι­α­πρε­πεῖς ἱ­στο­ρι­κοί, ἐ­πί­σης ὁ­μο­γά­λα­κτοι καὶ ὁ­μό­δο­ξοι τοῦ δό­λιου συγ­κρο­τή­μα­τος τῶν Ἑλ­λή­νων πλα­στο­γρά­φων τοῦ ᾿21, ἀν­τι­θέ­τως ὅ­μως πρὸς αὐ­τούς, το­νί­ζουν κα­θα­ρὰ ποι­ὸς ἦ­ταν ὁ χα­ρα­κτή­ρας τῆς Γαλ­λι­κῆς Ἐ­πα­νά­στα­σης καὶ δί­νουν ἔ­τσι καὶ σὲ μᾶς τὰ ἀ­δι­ά­σει­στα τεκ­μή­ρια νὰ τοὺς ἀ­πο­δεί­ξου­με χαλ­κευ­τὲς τῆς ἀ­λή­θειας, ἀ­φοῦ οὔ­τε αὐ­τοὺς ὑ­πο­λο­γί­ζουν ἢ τοὺς ἀ­να­φέ­ρουν ἀ­πα­ξι­ω­τι­κὰ ὡς «συν­τη­ρη­τι­κούς». Ὡ­στό­σο αὐ­τοὶ οἱ «συν­τη­ρη­τι­κοὶ» ἀ­πο­κα­λύ­πτουν στὰ ἴ­δια χρό­νια ποὺ συν­τε­λεῖ­ται ἡ Γαλ­λι­κὴ Ἐ­πα­νά­στα­ση ὅ­σα ἀ­πέ­κρυ­πταν οἱ λε­γό­με­νοι «ἐ­πα­να­στά­τες» καὶ ὅ­σα ἀ­πέ­κρυ­πταν ἀ­πὸ τό­τε ὅ­λοι οἱ ἱ­στο­ρι­κοί τῆς Εὐ­ρώ­πης καὶ κυ­ρί­ως οἱ ἐ­θε­λό­δου­λοι Ἕλ­λη­νες, προ­σπα­θών­τας νὰ ὑ­πο­τι­μή­σουν ἢ καὶ νὰ γε­λοι­ο­ποι­ή­σουν τὸ ᾿21. Ἂς πά­ρου­με μί­α γεύ­ση ἀ­π᾿ ὅ­σα κα­ταγ­γέλ­λει ὁ Ζο­ζὲφ ντὲ Μέ­στρ, («Κα­τὰ τῆς Γαλ­λι­κῆς Ἐ­πα­να­στά­σε­ως», μετ­φρ. Τ. Ἀ­θα­να­σό­που­λος, ἐκδ. Κα­στα­νι­ώ­της, Ἀθ. 1999).

«Ἡ ἐλευ­θε­ρί­α καί ἡ ἰσό­τη­τα σᾶς πα­ρου­σι­ά­στη­καν με­ταμ­φι­ε­σμέ­νες σὲ θε­ές, ἀλ­λά, πο­λὺ σύν­το­μα, πε­τών­τας τὰ πλα­νε­ρά τους ροῦ­χα καὶ ξε­δι­πλώ­νον­τας τὰ πέν­θι­μα φτε­ρά τους, πέ­τα­ξαν πά­νω ἀ­πὸ τὴ δό­λια γῆ μας, δεί­χνον­τας τὰ μα­τω­μέ­να κου­ρέ­λια καὶ τὰ φί­δια τῶν μαι­νά­δων» (σελ. 11).

«Ἕ­να πλῆ­θος σκο­τει­νῶν ἀν­θρώ­πων ποὺ μό­νο ἡ οἰ­κο­γέ­νεια τοὺς ἤ­ξε­ρε πὼς τοὺς λέ­νε. Κα­θάρ­μα­τα πρώ­της τά­ξε­ως βα­θιὰ ἀ­νή­θι­κοι καὶ με­γα­λό­σχη­μοι προ­δό­τες. Ἰ­δοὺ οἱ ἐκ­πρό­σω­ποι, οἱ νο­μο­θέ­τες, ἀ­να­γεν­νη­τὲς τῆς Γαλ­λί­ας. Ὁ λα­ὸς ξε­γε­λά­στη­κε πλή­ρως» (σ. 139).

«Εἴ­δα­με τὴ Γαλ­λί­α νὰ ἀ­τι­μά­ζε­ται ἀ­πὸ χι­λιά­δες ἐγ­κλή­μα­τα, ὁ­λό­κλη­ρο τὸ ἔ­δα­φος αὐ­τοῦ τοῦ ὄ­μορ­φου βα­σι­λεί­ου γε­μᾶτο ἰ­κρι­ώ­μα­τα καὶ αὐ­τὴ τὴ δυ­στυ­χι­σμέ­νη γῆ πο­τι­σμέ­νη ἀ­πὸ τὸ αἷ­μα τῶν παι­δι­ῶν τους ποὺ σφά­χτη­καν μὲ τὸν νό­μο. Πο­τὲ ἀ­κό­μα καὶ ὁ πιὸ αἱ­μο­στα­γὴς τύ­ραν­νος, δὲν ἔ­παι­ξε μὲ τό­ση θρα­σύ­τη­τα, μὲ ζω­ὲς ἀν­θρώ­πων καὶ πο­τὲ κά­ποι­ος πα­θη­τι­κὸς λα­ὸς δὲν ὁ­δη­γή­θη­κε στὸ σφα­γεῖ­ο τό­σο ἀ­δι­α­μαρ­τύ­ρη­τα» (σ. 180).

«Δὲν ὑ­πάρ­χει που­θε­νὰ ἡ θε­ϊ­κὴ σφρα­γί­δα στὸ Γαλ­λι­κὸ Σύν­ταγ­μα» (σ. 270).        

«Αὐ­τὸς ποὺ κερ­δί­ζει τὶς μά­χες εἶ­ναι πάν­τα ὁ Ρο­βε­σπι­έ­ρος καὶ ὁ σι­δε­ρέ­νιος δε­σπο­τι­σμός του, ποὺ ὁ­δη­γεῖ τοὺς Γάλ­λους στὴ σφα­γὴ καὶ τὴ νί­κη σκορ­πών­τας χρυ­σά­φι καὶ αἷ­μα» (σ. 285).

«Ὅ­λες οἱ φα­τρί­ες τῆς Γαλ­λι­κῆς Ἐ­πα­νά­στα­σης θέ­λη­σαν τὸν ἐ­ξευ­τε­λι­σμὸ καὶ τὴν κα­τα­στρο­φὴ μά­λι­στα τοῦ οἰ­κου­με­νι­κοῦ Χρι­στι­α­νι­σμοῦ […] ἐξ οὐ καὶ ἕ­πε­ται ὅ­τι ὅ­λες οἱ προ­σπά­θει­ές τους θὰ κα­τα­λή­ξουν μό­νο στὴν ἐ­ξύ­ψω­ση τοῦ Χρι­στι­α­νι­σμοῦ» (σ. 336).             

«Δι­α­χώ­ρι­σαν τοὺς Γάλ­λους ἀ­πὸ τὸ Θε­ό, τὴν ἀ­στή­ρευ­τη πη­γὴ κά­θε ὕ­παρ­ξης» (σ. 347).

«Ἀ­τί­μα­σαν τὸν αἰ­ῶνα μας καὶ κα­τέ­στρε­ψαν τὴ Γαλ­λί­α (σ. 346). Γιὰ νὰ πραγ­μα­το­ποι­η­θεῖ ἡ Γαλ­λι­κὴ Ἐ­πα­νά­στα­ση, χρει­ά­στη­κε νὰ ἀ­να­τρα­πεῖ ἡ θρη­σκεί­α, νὰ προ­σβλη­θεῖ ἡ ἠ­θι­κή, νὰ δι­α­πρα­χθοῦν ὅ­λα τὰ ἐγ­κλή­μα­τα. Γι᾿ αὐ­τὸ τὸ σα­τα­νι­κὸ ἔρ­γο χρει­ά­στη­κε νὰ χρη­σι­μο­ποι­η­θοῦν τό­σοι δι­ε­φθαρ­μέ­νοι, ὅ­σοι πο­τὲ πρὶν» (σ. 343).

«Ὁ γά­μος εἶ­ναι πιὰ νό­μι­μη ἐκ­πόρ­νευ­ση» (σ. 349).

Καὶ μί­α ση­μαν­τι­κό­τα­τη πα­ρα­τή­ρη­ση γιὰ τὶς αἱ­ρέ­σεις ἀ­πὸ τὸν ἴ­διο. Εἶ­ναι γνω­στὸ ὅ­τι στὴν Ἑλ­λά­δα σή­με­ρα πρω­τα­γω­νι­στοῦν αἱρέ­σεις καί Στο­ές μὲ σκο­πὸ νὰ τὴν κα­τα­πνί­ξουν. Ἂς ση­μει­ώ­σω ἐ­δῶ ὅ­τι δὲν εἶ­ναι οἱ Ἑ­βραῖ­οι γε­νι­κά, ὅ­πως ὑ­πάρ­χει κοι­νὴ ἀν­τί­λη­ψη, αὐ­τοὶ ποὺ μᾶς πο­λε­μοῦν, για­τί, οἱ ἀ­πό­ψεις ποὺ πα­ρέ­θε­σα ἀ­πὸ Ἑ­βραί­ους προ­έρ­χον­ται. Θὰ πρέ­πει νὰ γί­νει δι­ά­κρι­ση ἀ­νά­με­σα σὲ Ἑ­βραί­ους, κυ­ρί­ως Ἕλ­λη­νες καὶ Σι­ω­νι­στές. Ὑ­πάρ­χει τε­ρά­στια δι­α­φο­ρά, ὅ­πως ἔ­χουν ἀ­πο­κα­λύ­ψει ἐ­πί­σης Ἑ­βραῖ­οι δι­α­κε­κρι­μέ­νοι παγ­κο­σμί­ως ἐ­πι­στή­μο­νες, ὅ­πως ὁ φι­λό­σο­φος Ρο­ζὲ Γκα­ρον­τί, ὁ ὁ­ποῖ­ος εἶ­πε ὅ­τι: «Ὁ σι­ω­νι­σμὸς εἶ­ναι εἰ­δω­λο­λα­τρί­α» (Βῆμα, 24.11.1996) καὶ ὁ Ἀ­κα­δη­μα­ϊ­κός τῆς Ὀρ­γα­νι­κῆς Χη­μεί­ας Ἰσ­ρα­ὴλ Σα­χάκ (Ἑ­βρα­ϊ­κὴ Ἱ­στο­ρί­α, Ἑ­βρα­ϊ­κὴ θρη­σκεί­α, β. ἔκδ., «Ἐ­ναλ­λα­κτι­κὲς ἐκ­δό­σεις», Ἀθ. 2009) γιὰ τὸν ὁ­ποῖ­ο ἔ­γρα­ψαν ὁ­μό­φυ­λοί του ὅ­τι εἶ­ναι ὁ τε­λευ­ταῖ­ος τῶν με­γά­λων προ­φη­τῶν, καὶ ὁ ὁ­ποῖ­ος ἀ­να­φέ­ρε­ται μὲ παρ­ρη­σί­α σὲ ὅ­ρο ποὺ χρη­σι­μο­ποί­η­σε ἀ­πὸ τοὺς πρώ­τους, τὸ «Ἰ­ου­δαιο-να­ζι­σμὸς» καὶ κα­ταγ­γέλ­λει τὶς βι­αι­ό­τη­τες τοῦ σι­ω­νι­σμοῦ καὶ τοῦ Ταλ­μου­δι­κοῦ ἑ­βρα­ϊ­κοῦ σω­βι­νι­σμοῦ, ὅ­που μᾶς ἀ­πο­κα­λύ­πτει ὅ­τι καὶ ἡ Κύ­προς πε­ρι­λαμ­βα­νό­ταν στοὺς χάρ­τες τῆς «ἑ­βρα­ϊ­κῆς πο­λι­τεί­ας» ἀ­πὸ τὸν και­ρὸ τοῦ Ἰ­ω­σὴφ Νά­ζη (σ. 160). Προ­σθέ­τει ἐ­πί­σης τὴν τυ­ραν­νί­α ποὺ ἀ­σκοῦ­σαν οἱ ῥα­βί­νοι ἐ­νάν­τια στοὺς ἄλ­λους ἑ­βραί­ους (σ. 162) καὶ τὴν πιὸ ἀ­δι­άν­τρο­πη ἐκ­με­τάλ­λευ­ση τῶν φτω­χῶν Ἑ­βραί­ων ἀ­πὸ τοὺς πλού­σιους Ἑ­βραί­ους, ποὺ εἶ­χαν συμ­μα­χή­σει μὲ τοὺς ῥα­βί­νους (σ. 171).

Γιὰ νὰ ἐ­πα­νέλ­θω, λοι­πόν, με­τὰ ἀ­π᾿ αὐ­τὴ τὴν ἀ­ναγ­καί­α, κα­τὰ τὴ γνώ­μη μου, πα­ρέν­θε­ση, ἔ­γρα­ψε ὁ Ζο­ζὲφ ντὲ Μέστρ γιὰ τὶς αἱ­ρέ­σεις:

«Ὅ­ταν μί­α αἵ­ρε­ση θέ­λει νὰ εἰσ­δύ­σει σὲ μί­α χώ­ρα, δὲν στα­μα­τᾶ τα­πει­νὰ στὰ σύ­νο­ρα καὶ δὲν ρω­τά­ει ἀ­πὸ ἐ­κεῖ ἂν θέ­λουν νὰ τὴ δε­χθοῦν. Γλι­στρᾶ σι­ω­πη­λὰ σὰ φί­δι, σπέρ­νει τὰ δόγ­μα­τά της στὴ σκιὰ κρυ­φὰ καὶ αἴφ­νης ἀ­να­ση­κώ­νε­ται ἀ­πό­το­μα» (σ. 449).

Ἔ­κα­να ἐ­κτε­νῆ ἀ­να­φο­ρὰ στὴ Γαλ­λι­κὴ Ἐ­πα­νά­στα­ση γιὰ νὰ δεί­ξω πό­σο ἀ­σύ­στο­λοι πλα­στο­γρά­φοι εἶ­ναι αὐ­τοὶ ποὺ συσ­σω­ρεύ­ουν συ­στη­μα­τι­κὰ τὰ προ­πα­γαν­δι­στι­κὰ βι­βλί­α τους, γιὰ νὰ τὴ συγ­κρί­νουν μὲ τὴν ἀ­νε­πα­νά­λη­πτη Ἑλ­λη­νι­κὴ ποὺ τὸ ὄ­νο­μα τοῦ Χρι­στοῦ καὶ τῆς Πί­στης ἦ­ταν, ἀ­κό­μη καὶ πρὶν ἀ­πὸ τὴν ἐ­θνι­κὴ Ἐ­λευ­θε­ρί­α, ὡς αἴ­τη­μα ἀρ­χη­γῶν καὶ λα­οῦ. Στε­ροῦν­ται ντρο­πῆς οἱ συγ­κρί­νον­τες τὴν Ἑλ­λη­νι­κὴ Ἐ­πα­νά­στα­ση μὲ τὴ Γαλ­λι­κὴ Ἀν­ταρ­σί­α τῶν Ἰ­α­κω­βί­νων καὶ τῶν Μα­σσό­νων ἰλ­λου­μι­νά­των. Ἄλ­λω­στε ὁ λό­γος ποὺ δο­λο­φό­νη­σαν τὸν πραγ­μα­τι­κὸ Ἕλ­λη­να Κα­πο­δί­στρια εἶ­ναι καὶ ἡ πο­λε­μι­κὴ ἐ­ναν­τί­ον τους σὲ τε­λευ­ταῖα ἐγ­κύ­κλιό του.

Πό­τε ἀ­σύ­στο­λοι κό­λα­κες τῆς Γαλ­λι­κῆς ἀν­ταρ­σί­ας οἱ Ἕλ­λη­νες Ἐ­πα­να­στά­τες κα­ρα­τόμησαν χι­λιά­δες «ἐ­χθρούς τοῦ λα­οῦ!!;». Πό­τε, ἀν­θέλ­λη­νες φι­λό­σο­φοι καὶ πο­λι­τι­κοὶ ἐ­πι­στή­μο­νες, οἱ Ἕλ­λη­νες ἐ­πα­να­στά­τες κα­ρα­τό­μη­σαν συν­τρό­φους τους, ὅ­πως ὁ Δαν­τὼν γιὰ ἀ­πό­κλι­ση πρὸς τὰ δε­ξιά; Πό­τε ἔ­γι­ναν οἱ Ἀρ­χι­στρά­τη­γοι τοῦ Ἀ­γῶ­να «με­γά­λοι ἱ­ε­ρεῖς» προ­σω­πι­κῆς θρη­σκεί­ας, ὅ­πως ὁ Ρο­βε­σπι­έ­ρος; Ὑ­πάρ­χει στοὺς Ἕλ­λη­νες ἀμ­φι­σβή­τη­ση ἐ­θνι­κῆς συ­νεί­δη­σης καὶ ἀ­νυ­παρ­ξί­α πα­τρί­δας; Γι᾿ αὐ­τὸ μᾶς βομ­βαρ­δί­ζε­τε συ­νε­χῶς μὲ τὰ ὕ­πο­πτα καὶ δό­λια «δι­ε­θνῆ σας Συ­νέ­δρια» ἐ­δῶ καὶ ἀλ­λοῦ (ὅ­πως στὴν Ἀ­κα­δη­μί­α Ἐ­πι­στη­μῶν τοῦ Βε­ρο­λί­νου, ποὺ ἡ γρά­φου­σα με­τεῖ­χε) γιὰ τὴ «Δι­α­σπο­ρά», προ­σπα­θών­τας νὰ καρ­φώ­σε­τε στὴν ψυ­χὴ τῶν Ἑλ­λή­νων ὅ­τι οἱ Ἕλ­λη­νες ἦ­ταν πάν­τα σὲ δι­α­σπο­ρὰ καὶ ὅ­τι, ὅ­πως οἱ Ἑ­βραῖ­οι, δὲν εἶ­χαν πο­τὲ Πα­τρί­δα!! Οἱ Ἕλ­λη­νες ζοῦ­σαν πάν­τα στὴν πα­τρί­δα τους κά­τω ἀ­πὸ ὁ­ποι­α­δή­πο­τε κα­το­χὴ καὶ ὁ πα­τρι­ω­τι­σμὸς τῶν Ἑλ­λή­νων εἶ­ναι πα­ροι­μι­ώ­δης. Οἱ Ἕλ­λη­νες, δὲν εἶ­ναι «πο­λί­τες τοῦ κό­σμου», ὅ­πως θέ­λε­τε νὰ τοὺς κα­ταν­τή­σε­τε μὲ τὰ σχέ­διά σας γιὰ τὴν Παγ­κό­σμια Νέ­α Τά­ξη. Μὲ τὶς δῆ­θεν ἱ­στο­ρι­κές σας προ­σεγ­γί­σεις, ἀ­φελ­λη­νί­ζε­ται τὸν Ἑλ­λη­νι­σμὸ χλευ­ά­ζον­τες δια­ρκῶς τὴν Ἑλ­λη­νι­κό­τη­τά του. Για­τί δὲν κα­τα­πι­ά­νε­στε μὲ ἄλ­λες ἐ­θνι­κὲς ταυ­τό­τη­τες, ὅ­πως τῆς Ἑβρα­ϊ­κό­τη­τας, Γαλ­λό­τη­τας κ.ἄ.; Για­τί τέ­τοι­α ἀ­πο­κλει­στι­κό­τη­τα γιὰ τὴν «πλα­στὴ» ὅ­πως ἰ­σχυ­ρί­ζε­στε Ἑλ­λη­νι­κὴ ταυ­τό­τη­τα; Ἐ­σεῖς ποι­ὰ ταυ­τό­τη­τα ἔ­χε­τε, νέ­οι Ῥα­ψά­κη­δες;

Δὲν θέ­λε­τε νὰ ἀ­κού­σε­τε οὔ­τε τὸν δι­α­πρε­πῆ Βρε­ττα­νὸ πο­λι­τι­κὸ φι­λό­σο­φο Ἔν­τμουντ Μπὲρκ (Στο­χα­σμοὶ γιὰ τὴν ἐ­πα­νά­στα­ση στὴ Γαλ­λί­α ὁ μτφρ. Χ. Γρη­γο­ρί­ου, ἐκδ. Σαβ­βά­λας 2010) ποὺ κά­νει λό­γο γιὰ ψεύ­τι­κα φῶ­τα, γιὰ προ­δο­σί­α ἡ­γε­τῶν, σκο­τει­νὲς φι­λύ­πο­πτες ἀρ­χὲς καὶ ὑ­πο­γραμ­μί­ζει τὶς δι­α­φο­ρὲς τῆς Γαλ­λί­ας, ποὺ «ἀ­τί­μα­σε τὴν ἀ­ρε­τή της» σὲ ἕ­να συν­δυα­σμὸ δό­λι­ων καὶ ἄ­πι­στων ἀν­θρώ­πων τῆς ἐ­ξου­σί­ας, μὲ τὰ ἄλ­λα ἔ­θνη γρά­φον­τας: ὅ­λοι οἱ ἄλ­λοι λα­οὶ ἔ­χουν θε­με­λι­ώ­σει τὴν πο­λι­τι­κὴ ἐ­λευ­θε­ρί­α στὰ πιὸ ἄ­καμ­πτα ἤ­θη, καὶ σὲ ἕ­να σύ­στη­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο αὐ­στη­ρῆς καὶ ἀν­δρο­πρε­ποῦς ἠ­θι­κῆς (σελ. 79).

Στα­μα­τῶ ἐ­δῶ γιὰ νὰ ὑ­πο­γραμ­μί­σω ὅ­τι, ὅ­ταν οἱ φύ­λα­κες προ­δί­δουν, ὅ­ταν οἱ ποι­μέ­νες γί­νον­ται λύ­κοι, ἀ­π᾿ ὅ­που καὶ ἂν προ­έρ­χον­ται καὶ ὑ­πο­νο­μεύ­ουν τὴν ἐ­θνι­κὴ ταυ­τό­τη­τα τῶν Ἑλ­λή­νων, πρέ­πει νὰ ἀν­τι­με­τω­πί­ζων­ται ὡς λύ­κοι ἀ­πὸ τὸ ποί­μνιο τοῦ Χρι­στοῦ, ὥ­στε, πα­ρα­φρά­ζον­τας τὸν Κα­πο­δί­στρια, «νὰ κυ­μα­τί­ζει πά­λι ἐ­πὶ τῶν τει­χῶν τῆς Ἑλ­λά­δος τὴ ση­μαί­α τοῦ Σταυ­ροῦ».                 

Μα­ρί­α Μαν­του­βά­λου

Ἀν. Καθ. Φι­λο­σο­φι­κῆς Σχο­λῆς τοῦ Πα­νε­πι­στη­μί­ου Ἀ­θη­νῶν

 ΓΙΑ ΤΗΝ ΄΄ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ΄΄  08/12/2013

Το γύρο του κόσμου κάνει ενα βίντεο με τον τίτλο “To be Greek” και υπενθυμίζει στον Έλληνα το μεγαλείο αυτής της ένδοξης χώρας που μένει ανεξίτηλο στο χρόνο .

Όλα αυτά που υπο το βάρος της κρίσης και του σύγρονου τρόπου ζωής τείνουμε να ξεχάσουμε , παραδόσεις που χάνονται στο πέρασμα του χρόνου και η λήθη που σβήνει τα επιτεύγματα των Ελλήνων στο πέρασμα των χρόνων .

Το ευρωπαϊκό τμήμα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας συστήνει να εφαρμοστεί μια πολύ ιδιαίτερη σεξουαλική μύηση από πολύ μικρή ηλικία. 
Σε ένα έγγραφο με τίτλο Πρότυπα για την Σεξουαλική Εκπαίδευση στην Ευρώπη , προδιαγράφει επισήμως την εκμάθηση της «απόλαυσης και της ευχαρίστησης όταν αγγίζουμε το ίδιο το σώμα μας»... μεταξύ 0 και 4 χρονών! 
Την ονομάζει «βρεφικός αυνανισμός»: να κάτι που εκφράζεται με πολύ σαφήνεια!

4 χρονών, σύμφωνα με το ΠΟΥ, τα παιδιά είναι σε θέση να «εκφράσουν ανάγκες, επιθυμίες και όρια», Π.Χ. «να παίζουν το γιατρό» (sic) . Μεταξύ 4 και 6 ετών, είναι μια ιδανική περίοδος για να μελετήσουν τις «σχέσεις του ίδιου φύλου τους», να «παγιώσουν τη ταυτότητα του φύλου» και έτσι… πορεία για την ομοφυλοφιλία ... Μεταξύ 6 και 9 χρονών, τα παιδιά θα πρέπει να είναι σε θέση να είναι έτοιμα να γνωρίζουν και να υπερασπιστούν τα «σεξουαλικά δικαιώματα των αγοριών και των κοριτσιών». 

Ως μελλοντικοί πολίτες στρατολογημένοι στο Brave New World (Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος) α-λα Huxley; Ποιος ξέρει; 

Μεταξύ 9 και 12 χρονών, καθώς ο ΠΟΥ είναι επιστημονικά προνοητικός, πρέπει να προειδοποιήσουμε τα παιδιά για το πρόβλημα της ακούσιας εγκυμοσύνης και, συνεπώς, πορεία για … το οικογενειακό «σχεδιασμό», την επιλογή ενός σχεδίου ζωής, την αντισύλληψη και την άμβλωση.

Από την ηλικία των 9 χρόνων, συνιστάται τα παιδιά να γνωρίζουν πού να βρούνε αντισυλληπτικά και πού να πραγματοποιήσουν μια εθελοντική η μη «διακοπή» εγκυμοσύνης, δηλαδή μια άμβλωση.

Μεταξύ 9 και 15 ετών, συμβουλεύεται στις κυβερνήσεις να προειδοποιήσουν για ένα κίνδυνο: τον ιδεολογικό αντίπαλο που αποτελεί η χριστιανική θρησκεία, εμπόδιο για την απόλαυση και τη σεξουαλική ευχαρίστηση ...

Στην ηλικία των 15, μεγάλη αναχώρηση για τις ολόπλευρες περιπέτειες, ιδιαίτερα την ομοφυλοφιλία, την αμφιφυλοφιλία και άλλες ποικίλες πρακτικές, για να μην αναφέρουμε τις πληρωμένες σεξουαλικές σχέσεις και την πορνογραφία, για τους μελλοντικούς βασικούς πολίτες της Ευρώπης της αναψυχής όπου θα έχουμε ξεχάσει την ανεργία, με τα χέρια και το μυαλό απασχολημένα αλλού και το πνεύμα σε μαύρα και θολά σύννεφα.

Και μην ανησυχείτε! Το κράτος, μεγάλος διευθυντής των δραστηριοτήτων διασκέδασης, θα είναι πάντα η «επίσημη και επιστημονική πηγή» για την εκπαίδευση των παιδιών. 

Οι γονείς, γινόμενοι πολίτες δεύτερης κατηγορίας ενός μεγάλου αδιάφορου Συνόλου, δεν θα είναι παρά μόνο «ανεπίσημες πηγές».

Και η οικογένεια σε όλα αυτά; 

Υπό την αιγίδα αυτού του αντισυλληπτικού και αμβλωτικού ατομικισμού, απλά δεν γίνεται πια λόγος. 

Πηγή: Α) του πρωτότυπου ξενόγλωσσου άρθρου: http://www.libertepolitique.com/Actualite/Le-fil/Les-etranges-normes-d-education-sexuelle-de-l-OMS-avant-l-age-de-4-ans-et-ensuite

         Β) Μετάφραση στα ελληνικά: http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/12/4.html#.UuWCgLTQDIW

Ἀπό ἱστολόγιο ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ, ἀφιερωμένο στούς οἰκουμενιστές, στά φερέφωνά τους, στίς βλάσφημες συμπροσευχές τους καί στά βλάσφημα συλλείτουργά τους!

«πᾶς ὁ παραβαίνων

καί μή μένων ἐν τῇ διδαχῇ τοῦ Χριστοῦ

Θεόν οὐκ ἔχει»

(Β΄ Ἰωάν. 9)

Οἱ Ἱ. Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας, μέ οἰκουμενικό κῦρος, πού ἀναφέρονται στήν ἀπαγόρευση συμπροσευχῆς μέ αἱρετικούς εἶναι:

1. Κανών Ι' τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων:

"Εἴ τις ἀκοινωνήτῳ κᾄν ἐν οἴκῳ συνεύξηται, οὖτος ἀφοριζέσθω".

2. Κανών ΙΑ΄τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων:

"Εἴ τις καθῃρημένῳ , κληρικός ὤν, κληρικῷ συνεύξηται, καθαιρείσθω καί αὐτός".

3. Κανών ΜΕ' τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων:

"Ἐπίσκοπος, ἤ Πρεσβύτερος, ἥ Διάκονος αἱρετικοῖς συνευξάμενος, μόνον, ἀφοριζέσθω, εἰ δέ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς, ὡς Κληρικοῖς, ἐνεργῆσαί τι, καθαιρείσθω".

4. Κανών ΞΕ' τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων:

"Εἴ τις Κληρικός, ἤ Λαϊκός εἰσέλθοι εἰς συναγωγήν Ἰουδαίων, ἤ αἱρετικῶν προσεύξασθαι, καί καθαιρείσθω, καί ἀφοριζέσθω".

5. Κανών ΟΑ΄ τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων:

"Εἴ τις Χριστιανός ἔλαιον ἀπενέγκοι εἰς ἰερόν ἐθνῶν, ἤ εἰς συναγωγήν Ἰουδαίων ἐν ταῖς ἑορταῖς αὐτῶν, ἤ λύχνους ἅπτοι, ἀφοριζέσθω".

6. Κανών ΣΤ' τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Τοπικῆς Συνόδου:

"Περί τοῦ μή συγχωρεῖν τοῖς αἱρετικοῖς εἰσιέναι εἰς τόν οἶκον τοῦ Θεοῦ, ἐπιμένοντας τῇ αἱρέσει".

7. Κανών Θ' τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Τποικῆς Συνόδου:

"Περί τοῦ μή συγχωρεῖν εἰς τά κοιμητήρια, ἤ εἰς τά λεγόμενα μαρτύρια πάντων τῶν αἱρετικῶν ἀπιέναι τούς τῆς Ἐκκλησίας, εὐχῆς ἤ θεραπείας ἕνεκα, ἀλλά τούς τοιούτους, ἐάν ὧσι πιστοί, ἀκοινωνήτους γίνεσθαι μέχρι τινός, μετανοοῦντας δέ, καί ἐξομολογουμένους ἐσφάλθαι, παραδέχεσθαι".

8. Κανών ΛΒ' τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Τοπικῆς Συνόδου:

"ὅτι οὐ δεῖ αἵρετικῶν εὐλογίας λαμβάνειν, αἵτινες εἰσίν ἀλογίαι μᾶλλον, ἤ εὐλογίαι".

9. Κανών ΛΓ' τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Τοπικῆς Συνόδου:

"ὅτι οὐ δεῖ αἱρετικοῖς ἤ σχισματικοῖς συνεύχεσθαι".

10. Κανών ΛΔ' τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Συνόδου:

"ὅτι οὐ δεῖ πάντα χριστιανόν ἐγκαταλείπειν Μάρτυρας Χριστοῦ, καί ἀπιέναι πρός τούς ψευδομάρτυρας, τοῦτ' ἐστιν αἱρετικῶν, ἤ αὐτούς πρός τούς προειρημένους, αἱρετικούς γινομένους· οὗτοι γάρ ἀλλότριοι τοῦ Θεοῦ τυγχάνουσιν. Ἔστωσαν οὖν ἀνάθεμα οἱ ἀπερχόμενοι πρός αὐτούς".

11. Κανών ΛΖ΄ τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Τοπικῆς Συνόδου:

"ὅτι οὐ δεῖ παρά τῶν Ἰουδαίων ἤ αἱρετικῶν τά πεμπόμενα ἑορταστικά λαμβάνειν, μηδέ συνεορτάζει αὐτοῖς".

12. Κανών Θ' τοῦ Τιμοθέου Ἀλεξανδρείας:

"Ἐρώτησις.

Εἰ ὀφείλει Κληρικός εὔχεσθαι, παρόντων Ἀρειανῶν, ἤ ἄλλων αἱρετικῶν; ἠ οὐδέν αὐτόν βλάπτει, ὁπόταν αὐτός ποιῇ τήν εὐχή, ἤγουν τήν προσφοράν;

Ἐν τῇ θεία ἀναφορᾷ ὁ Διάκονος προσφωνεῖ πρό τοῦ ἀσπασμοῦ: "Οἱ ἀκοινώνητοι περιπατήσατε". Οὐκ ὀφείλουσιν οὖν παρεῖναι, εἰ μή ἄν ἐπαγγέλλωνται μετανοεῖν καί ἐκφεύγειν τήν αἵρεσιν".

Στούς πιό πάνω Κανόνες θά πρέπει νά προστεθοῦν καί οἱ:

13. Κανών Β' τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Συνόδου:

"Πάντας τούς εἰσιόντας εἰς τήν Ἐκκλησίαν, καί τῶν Ἱερῶν Γραφῶν ἀκούοντας, μή κοινωνοῦντας δέ εὐχῆς ἅμα τῷ λαῷ ἤ ἀποστρεφομένους τήν μετάληψιν τῆς Εὐχαριστίας, κατά τινά ἀταξίαν, τούτους ἀποβλήτους γίνεσθαι τῆς Ἐκκλησίας, ἕως ἄν ἐμομολοηγσάμενοι καί δείξαντες καρπούς μετανοίας κάι παρακαλέσαντες, τυχεῖν δυνηθῶσι συγγνώμης. Μή ἐξεῖναι δέ κοινωνεῖν τοῖς ἀκοινωνήτοις, μηδέ ἐν ἑτέρᾳ Ἐκκλησίᾳ ὑποδέχεσθαι τούς ἐν ἑτέρᾳ Ἑκκλησίᾳ μή συναγομένους. Εἰ δέ φανείῃ τις τῶν

Επισκόπων,η Πρεσβυτέρων ἤ Διακόνων, ἤ τις τοῦ κανόνος τοῖς ἀκοινωνήτοις κοινωνώ, καί τοῦτον ἀκοινώνητον εἶναι, ὥς ἄν συγχέοντα τόν κανόντα τῆς Ἐκκλησίας".

14. Κανών Α' τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου

(ἐπικυρώνει τούς Κανόνες τῶν ἐν Λαοδικείᾳ καί Ἀντιοχείᾳ Τοποικῶν Συνόδων καί τοῦ Ἁγ. Τιμοθέου Ἀλεξανδρείας).

15. Κανών Β΄ τῆς ΣΤ' Οικουμενικῆς Συνόδου

(ἐπικυρώνει τούς Ἀποστολικούς Κανόνες, τούς Κανόνες τῶν ἐν Λαοδικείᾳ καί Ἀντιοχείᾳ Τοπικῶν Συνόδων καί τοῦ Ἁγ. Τιμοθέου Ἀλεξανδρείας).

16. Κανών Α΄ τῆς Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου

(ἐπικυρώνει τούς Ἀποστολικούς Κανόνες, τούς Κανόνες τῶν ἐν Λαοδικείᾳ καί Ἀντιοχείᾳ Τοπικῶν Συνόδων καί τοῦ Ἁγ. Τιμοθέου Ἀλεξανδρείας).

Ἡ Συμπροσευχή μέ αἱρετικούς

Προσεγγίζονας τήν κανονική πράξη τῆς Ἐκκλησίας

"οὐ δεῖ αἱρετικοῖς ἤ σχισματικο[ςι συνεύχεσθαι"

Τρεῖς λέξεις πού πολύ πρόσφατα διεκδικοῦν τήν παρουσία τους στό χῶρο τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων. Τρεῖς λέξεις πού δίδεται ἡ ἐντύπωση ὅτι κομίζουν κάτι τό νέο καί τό προοδευτικό στήν ζωή τῶν ἀνθρώπων. Ἀκούγοντας τες γιά πρώτη φορά ἔνιωσα μιά ἀπορία, ἀλλἀ καί μιά αἴσθηση ὅτι κάτι δέν ταιριάζει καλά.

Προσπαθῶ νά καταλάβω τήν πρόταση καί συνειδητοποιῶ ὅτι πρόκειται γιά τρεῖς λέξεις ὅπου ἡ μία ἀναιρεῖ τήν ἄλλη. Πόσο ἐλεύθερη μπορεῖ νά εἶναι μιά σχέση ἡ ὁποία χρειάζεται σύμφωνο; Τό σύμφωνο δέν ἔρχεται νά περιορίσει αὐτή τήν ἐλευθερία;  Πόσο ἐλεύθερη μπορεῖ νά εἶναι μιά σχέση πού τήν ὀνομάζουμε συμβίωση; Ἡ συν+βίωση σάν πραγματικότητα δέν προϋποθέτει μιά ἐκχώρηση τῆς ἐλευθερίας σου στόν ἄλλο; Ἐάν μιλούσαμε γιά σύμφωνο συμβίωσης αὐτό θά ἦταν κατανοητό. Γιατί ὅμως προσθέτουμε τήν λέξη «ἐλεύθερης»;Γιά νά δείξουμε ὅτι εἴμαστε κάτι ἄλλο ἤ γιά νά κρύψουμε τήν γύμνια τῆς ψυχῆς μας; Ἀλλά σύμφωνο συμβίωσης εἶναι ὁ πολιτικός Γάμος. Γιατί χρειάζεται κάτι ἄλλο, κάτι διαφορετικό; Σέ τί συνίσταται λοιπόν αὐτή ἡ διαφορά;

Μέ προβληματίζει λοιπόν ἡ λέξη «ἐλεύθερη» ἀνάμεσα στίς ἄλλες δύο λέξεις: «σύμφωνο συμβίωσης». Ἀλήθεια! ἀπό ποιόν κινδυνεύει ἡ ἐλευθερία τῶν προσώπων ἐκείνων πού θά κάνουν τό σύμφωνο καί ἐπιχειροῦν νἀ τήν κατοχυρώσουν; Γιατί ἐπιμένουν τόσο πολύ στόν ψευδεπίγραφο τίτλο «ἐλεύθερη συμβίωση»; Σέ ποιά περίπτωση αὐτή ἡ συμβίωση θά ἦταν ἀνελεύθερη; Νομίζω ὅτι πίσω ἀπό ὅλη αὐτή τήν ἱστορία προσπαθοῦμε νά κρύψουμε τήν κρίση καί τήν χρεοκοπία τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων πού χαρακτηρίζει πλέον τήν ζωή μας. Προσπαθοῦμε νά κρύψουμε τήν ἔλλειψη ἐμπιστοσύνης, προφανῶς τήν ἀπουσία τῆς ἀγάπης, τήν βεβαιότητα μας γιά τήν ἀνεντιμότητα τοῦ ἄλλου. Ποιοῦ ἄλλου; Μά, αὐτοῦ μέ τόν ὁποῖο θέλουμε νά συζήσουμε! Φοβόμαστε δηλαδή ὅτι ὁ ἄλλος, ἐάν δέν πάει καλά ἡ συμβίωσή μας, θά προσπαθήσει νά μᾶς ρίξει, δέν θά φερθεῖ μέ ἐντιμότητα στήν διανομή ὅσων ἀγαθῶν ἀποκτήσαμε μαζί. Μιά  ἐλεύθερη σχέση, μέ τήν ἔννοια βέβαια τῆς ἐλευθερίας ὅπως τήν ἐννοῦμε, δέν προϋποθέτει σύμφωνα, ἀλλοιῶς δέν εἶναι ἐλεύθερη. Στό σύμφωνο λοιπόν μᾶς ὁδηγεῖ τό ὅτι στήν οὐσία αὐτοί οἱ δύο ἄνθρωποι πού συζοῦν  δέν ἐμπιστεύονται ὁ ἕνας τόν ἄλλο καί προσπαθοῦν ὁ καθένας νά κατοχυρωθεῖ ἀπέναντι σ’αὐτόν «τόν ξένο» καί τόν «ἐν δυνάμει» ἐχθρό μέ τόν ὁποῖον θά συζήσει. Αὐτή εἶναι ἡ μόνη ἀλήθεια καί ἡ μόνη πραγματικότητα

Ὁ Πολιτικός Γάμος εἶναι ἐπί τῆς οὐσίας ἕνα σύμφωνο συμβίωσης. Στήν περίπτωση διαλύσεώς του προφανῶς προβλέπονται ὅλες ἐκεῖνες οἱ διαδικασίες κατοχυρώσεως τῶν προσώπων καί βέβαια ὁ γάμος αὐτός εἶναι ἡ νομιμοποίηση μιᾶς σχέσης.  Ἀφοῦ λοιπόν ὑπάρχει ὁ πολιτικός Γάμος διατί ἐπινοήθηκε «τό σύμφωνο ἐλεύθερης συμβίωσης»; Πιθανῶς, ἀπ’ὅ,τι ἀκούγεται, μέ αὐτό θά μπορεῖ νά διαλυθεῖ πιό εὔκολα, πιό γρήγορα. Ἀλλά αὐτό ἀκριβῶς ἐπιβεβαιώνει τόν φόβο καί τήν ἔλλειψη τῆς ἐμπιστοσύνης ἀπέναντι στόν ἄλλο. Ἐκεῖ καταντήσαμε τίς ἀνθρώπινες σχέσεις μας στόν ἐσώτατο πυρήνα τους. Ἀλλά αὐτό δέν συνιστᾶ πρόοδο, οὔτε εἶναι κάτι νέο. Εἶναι ἡ ἐπιστροφή στήν βαρβαρότητα. Ἐπιβεβαιώνει τήν ἀνικανότητα τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου νά ἐρωτεύεται καί νά ἀγαπᾶ. Τό σύμφωνο μιᾶς τέτοιας συμβίωσης ἔρχεται νά κατοχυρώσει τόν ὀγκόλιθο τοῦ ἐγωϊσμοῦ τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ἀγάπη εἶναι μιά κίνηση ἐκστατική. Βγαίνεις ἀπό τόν ἑαυτό σου γιά νά συναντήσεις τόν ἄλλο. Ἀνοίγεις τόπο στήν καρδιά σου γιά νά ζήσει ὁ ἄλλος. Δέν χρησιμοποιεῖς ἁπλῶς τόν ἄλλο γιά τίς ὅποιες ἀνάγκες σου καί ὅταν τόν βαρεθεῖς ἤ συναντήσεις κάποιον ἄλλο πού σοῦ ἀρέσει περισσότερο τότε λύεις τήν σύμβαση.

Ὅταν ἀγαπᾶς, ὅταν μπορεῖς νά ἀγαπᾶς, τότε ὁ ἄλλος δέν εἶναι ἡ ἀπειλή σου ἤ ἀκόμη χειρότερα ἡ κόλασή σου. Τότε ὁ ἄλλος εἶναι ἡ χαρά σου καί ὁ πλουτισμός σου. ΜΙά σχέση εἶναι ἀληθινά ἐλεύθερη ὅταν τήν συνέχει καί τήν συγκροτεῖ ἡ ἀγάπη. Στήν Ἐκκλησία καί στό Μυστήριο τοῦ Γάμου δέν ἀναζητοῦμε τή νομιμοποίηση μιᾶς σχέσης, ἀλλά τόν πλουτισμό της μέ τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τοῦ ὁποίου οἱ πρῶτοι καρποί εἶναι ἡ ἀγάπη, ἡ χαρά καί ἡ εἰρήνη.

Στήν προοπτική τοῦ «συμφώνου ἀν-ελεύθερης συμβίωσης» οἱ δύο ἄνθρωποι ἀκόμα κι’ἄν εἶναι μαζί εἶναι μόνοι, ὁ καθένας μένει στήν μοναξιά ἡ ὁποία δέν ὑπερβαίνεται μέ τό νά συνευρίσκονται στό ἴδιο κρεββάτι, ἀλλά μέ τό νά ἀγαπιοῦνται.

Φθάνουν πιά οἱ ψευδεπίγραφοι τίτλοι, φθάνουν τά ὡραῖα χρυσόχαρτα μέ τά ὁποῖα ἐπιχειροῦμε νά καλύψουμε τήν ἀσχήμια μας.. Φτάνει ἡ ψευτιά πού γέμισε τή ζωή μας

Ἡ Πολιτεία πού θεσπίζει αὐτό τό σύμφωνο ἐπικαλεῖται τήν εὐρωπαϊκή πρακτική. Μά τόσο καιρό κατηγοροῦμε τήν Εὐρώπη γιατί «μᾶς πίνει τό αἷμα», γιατί μᾶς ἀφαιρεῖ τό ὀξυγόνο, γιατί μᾶς «πατάει στό λαιμό». Ξαφνικά ἀνακαλύψαμε τήν Εὐρώπη! Ξαφνικά ἡ Εὐρώπη ἔγινε τό πρότυπο καί τό παράδειγμά μας.  Ἀκόμα ἕνα δεῖγμα ὑποτέλειας, φθηνοῦ μιμητισμοῦ καί ἄγνοιας τῆς δικῆς μας ἀρχοντικῆς παράδοσης πού ἤθελε τόν ἄνθρωπο, πρόσωπο ἀγάπης καί ὄχι ἀντικείμενο ἀπρόσωπης χρήσης.

ΠΗΓΗ: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=3006

Οι μηνύσεις των πολιτών εναντίον μελών των τελευταίων Κυβερνήσεων με κατηγορίες όπως εσχάτη προδοσία, εξαπάτηση εκλογέων, απάτη κλπ έφθασαν τις 136 (!) μέχρι το τέλος του 2013 και δεν εκδικάσθηκε ΟΥΤΕ ΜΙΑ, διότι στο λίκνο της "Δημοκρατίας" σύμφωνα με τον νόμο περί ευθύνης Υπουργών πρέπει να αποφασίσει η Βουλή για τη δίωξή των μελών της !  

Δείτε τον κατάλογο που διαβιβάστηκε στη Βουλή :

ΠΗΓΗ: http://anavaseis.blogspot.gr/2012/01/blog-post_2802.html

\Ο σχεδιαστής του θρυλικού αυτόματου όπλου ΑΚ-47, Μιχαήλ Καλάσνικοφ, σε επιστολή που έστειλε στον Πατριάρχη προτού αποβιώσει, εξέφρασε την ψυχική οδύνη...
και τη μεταμέλειά του για το «δημιούργημά» του που στάθηκε αιτία να αφαιρεθούν πολλές ανθρώπινες ζωές.

Θα έπρεπε να έχει ο Καλάσνικοφ τύψεις γιατί εφηύρε το όπλο; Το ερώτημα έγινε αντικείμενο πολλών συζητήσεων σε όλη τη διάρκεια της ζωής του σχεδιαστή. Όπως και να’ χει, μετά τον θάνατό του, έγινε γνωστό ότι έξι μήνες προτού αποβιώσει, είχε γράψει στον Πατριάρχη Μόσχας και Πάσης της Ρωσίας, Κύριλλο, μια επιστολή μεταμέλειας.

Η επιστολή έχει ημερομηνία 7 Απριλίου, γράφτηκε σε υπολογιστή και φέρει την ιδιόχειρη υπογραφή του σχεδιαστή. Σε αυτή ο Καλάσνικοφ θέλει να μοιραστεί με τον Κύριλλο τις πνευματικές ανησυχίες και τον προβληματισμό του σχετικά με την ευθύνη του για τους ανθρώπους που σκοτώθηκαν από το αυτόματο όπλο που ο ίδιος δημιούργησε. «Ο ψυχικός πόνος μου –γράφει- είναι αβάσταχτος και το αναπάντητο ερώτημα παραμένει: Εφόσον το αυτόματό μου αφαίρεσε ανθρώπινες ζωές, επομένως και εγώ, ο Μιχαήλ Καλάσνικοφ, 93 ετών, γιός αγρότισσας, Χριστιανός Ορθόδοξος, είμαι ένοχος για το θάνατο ανθρώπων, έστω και εκείνων ήταν εχθροί;»

Αισθήματα ενοχής από τους δημιουργούς όπλων
Είναι συχνό το φαινόμενο οι σχεδιαστές και επιστήμονες που έχουν δημιουργήσει όπλα να αισθάνονται προς το τέλος της ζωής τους μια απογοήτευση για ό,τι έφτιαξαν. Ο δημιουργός της ατομικής βόμβας, Ρόμπερτ Οπενχάιμερ, είχε συγκλονιστεί από την καταστρεπτική δύναμη του όπλου που είχε δημιουργήσει, μετά τους βομβαρδισμούς της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι. Ένιωθε ένα αίσθημα ενοχής και από τότε ανέπτυξε φιλειρηνική δράση, πάλεψε ενεργά κατά της χρήσης του και της ανάπτυξης νέων ανάλογων όπλων. 

Αξιοσημείωτο είναι το ότι στο γράμμα του ο Καλάσνικοφ αποκαλεί το ΑΚ-47 «όπλο-θαύμα», και τον «κύριο αντίπαλο, τους Αμερικανούς», ως «φίλους σε ανθρώπινο –όμως- επίπεδο». Ειδικότερα, σημειώνει: «Συμβαδίζαμε πάντοτε με την εποχή, σε κάποια πράγματα ήμασταν μπροστά σε σχέση με τον κύριο αντίπαλο, τους Αμερικανούς, ενώ ταυτόχρονα, σε ανθρώπινο επίπεδο ήμασταν φίλοι, παρόλο που υπηρετούσαμε διαφορετικά, ασυμβίβαστα εκείνα τα χρόνια, κοινωνικά συστήματα», γράφει ο σχεδιαστής.

Επίσης, στην επιστολή του μοιράζεται τις σκέψεις του για τις τύχες της χώρας και της ανθρωπότητας. «Ναι, αυξάνεται ο αριθμός των εκκλησιών και των μοναστηριών στη γη μας, αλλά το κακό δεν εξαλείφεται ούτως ή άλλως. Το καλό και το κακό ζουν, γειτονεύουν, παλεύουν, και το χειρότερο είναι ότι υποτάσσονται το ένα στο άλλο στις ψυχές των ανθρώπων. Αυτό είναι το συμπέρασμα στο οποίο έφτασα στη δύση της επίγειας ζωής μου. Προκύπτει ένα είδος αέναης κίνησης, την οποία τόσο πολύ ήθελα να είχα ανακαλύψει στα χρόνια της νεότητάς μου. Το φως και η σκιά, το καλό και κακό, είναι τα δυο αντίθετα τους ενός ενιαίου, το οποίο δεν είναι ικανό να υπάρξει αν δεν υπάρχει το ένα ή το άλλο; Είναι δυνατό ο Παντοδύναμος να τα έχει ρυθμίσει όλα έτσι; Μπορεί ο άνθρωπος να κινείται αιώνια μέσα σε αυτή την αναλογία;» αναρωτιέται ο Καλάσνικοφ.


Αναφερόμενος στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, γράφει ότι «φέρνει στον κόσμο τις ιερές αξίες του αγαθού και του ελέους». Και προσθέτει: «Και σε εμένα ο Κύριος υπέδειξε στα γεράματά μου, με τη βοήθεια των φίλων μου, να πλησιάσω τα άγια μυστήρια του Χριστού, να εξομολογηθώ και να κοινωνήσω το Σώμα και Αίμα του Χριστού». Απευθυνόμενος δε, στον Κύριλλο, σημειώνει: «Εκμυστηρεύομαι τους αμαρτωλούς στοχασμούς μου σε σας, στον ποιμαντικό λόγο σας, στη διορατική σοφία σας. Βλέπω και ακούω τα κηρύγματα και τις απαντήσεις σας στα γράμματα των απλών ανθρώπων, των οποίων οι ψυχές βρίσκονται στη σύγχυση της καθημερινότητας. Βοηθάτε πολλούς με το Λόγο του Θεού, οι άνθρωποι έχουν μεγάλη ανάγκη από πνευματική στήριξη».

Δεν έκανε ούτε τον σταυρό του
Ο γραμματέας Τύπου του Πατριάρχη Κυρίλλου, Αλεξάντρ Βολκόφ, ανέφερε ότι το γράμμα του Καλάσνικοφ το έλαβε ο Πατριάρχης, και μάλιστα απάντησε σε αυτό. «Η επιστολή αυτή είναι πολύ σημαντική, σε μια εποχή που η Εκκλησία δέχεται επιθέσεις», παρατήρησε. Και συνέχισε: «Ο Πατριάρχης ευχαρίστησε τον σχεδιαστή-θρύλο για την προσοχή του και τις θέσεις που εξέφρασε και απάντησε, ότι ο Μιχαήλ Τιμοφέγεβιτς Καλάσνικοφ αποτέλεσε παράδειγμα πατριωτισμού και ορθής στάσης απέναντι στη χώρα».


Πρόσθεσε ακόμα ότι σχετικά με την ευθύνη του σχεδιαστή του όπλου για το θάνατο ανθρώπων η Εκκλησία έχει απόλυτα ξεκάθαρη θέση, σύμφωνα με την οποία, όταν τα όπλα υπηρετούν την υπεράσπιση της πατρίδας, η Εκκλησία υποστηρίζει και τους δημιουργούς τους και τους στρατιώτες που τα χρησιμοποιούν. «Εφηύρε αυτό το όπλο για την προστασία της χώρας του και όχι για να το χρησιμοποιούν οι τρομοκράτες της Σαουδικής Αραβίας», διευκρίνισε ο Βολκόφ.

Από τη μεριά της, η κόρη του σχεδιαστή, Ελένα, είπε για την επιστολή του πατέρα της: «Κανείς δεν μπορεί να πει ότι ο πατέρας μου πήγαινε τακτικά στη Θεία Λειτουργία και ότι τηρούσε αυστηρά τους εκκλησιαστικούς κανόνες. Πρέπει να γίνει κατανοητό για ποια γενιά μιλάμε. Μπορεί κάποιος να μιλά για πίστη, αλλά να μην πιστεύει στον Θεό. Όπως μπορεί και να πιστεύει, αλλά να μην το λέει αυτό ποτέ. Ο Μιχαήλ Τιμοφέγεβιτς δεν έβγαζε ποτέ προς τα έξω αυτό που ένιωθε. Θυμάμαι το 1999 του είχα φέρει ένα σταυρουδάκι, του το φόρεσα, μπορώ να πω ότι τον ανάγκασα να το φορέσει, και του είπα: “Κάνε το σταυρό σου”. Και αυτός μου απάντησε: “Δεν μπορώ. Το ίδιο το χέρι δεν σηκώνεται”. Και έβαλε απλώς το χέρι στην καρδιά, θυμάται η κόρη του Καλάσνικοφ.