ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Εμείς οι γηγενείς αυτόχθονες ΑΛΗΘΙΝΟΙΜακεδόνες αναγκαζόμαστε να προσφύγουμε στη Δικαιοσύνη για να ζητήσουμε προστασία από την ανιστόρητη και μελλοντικά επισφαλή παράδοση του ονόματός μας στο γειτονικό κράτος των σλαβο-αλβανών. Ντρεπόμαστε που ο Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας κ.Νικόλαος Κοτζιάς, όντας διορισμένος να διαπραγματευτεί ένα όνομα για τους γείτονες, που θα ήταν προς το εθνικό συμφέρον, επέδειξε ασέβεια στους αγώνες των προγόνων μας, που εργάσθηκαν σκληρά για τη διατήρηση της Ελληνικότητας της Μακεδονίας και έθεσε σε κίνδυνο την Ειρήνη στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων. Είμαστε εξοργισμένοι που ο κ.Κοτζιάς «χάρισε» το όνομά μας ως επικεφαλής μιας μειοδοτικής διαπραγματευτικής πολιτικής. Αισθανόμαστε προδομένοι για την επίσημη τοποθέτησή του ότι είναι αδιανόητο να υπάρχει όνομα χωρίς τον όρο «Μακεδονία», αναφερόμενος στο κράτος των Σκοπίων. Ο Υπουργός Εξωτερικών κ.Κοτζιάς κατέλυσε κάθε έννοια Δημοκρατίας, καθώς αρνήθηκε να συζητήσει με τους ΑΛΗΘΙΝΟΥΣ Μακεδόνες για το μείζον αυτό θέμα, ενώ συναντιόταν συχνότατα με τους ΨΕΥΔΟΜΑΚΕΔΟΝΕΣ των Σκοπίων. Αδιαφόρησε για τη βούληση των εκατομμυρίων πραγματικών Ελλήνων που συμμετείχαν μαζικά στα συλλαλητήρια της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας. Αδιαφόρησε για τα ψηφίσματα των Δημοτικών Συμβουλίων της συντριπτικής πλειοψηφίας των Δήμων της Μακεδονίας και πολλών άλλων Δήμων της χώρας, καθώς και για το αποτέλεσμα των δημόσιων διαβουλεύσεων που έγιναν στις μεγάλες πόλεις της Μακεδονίας, που ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΝ την ξεκάθαρη λαϊκή βούληση. Αδιαφόρησε για τα ψηφίσματα Ομοσπονδιών, Ενώσεων, Συλλόγων, αλλά και για την επίσημη θέση του Αγίου Όρους και της Εκκλησίας της Ελλάδος για μη χρήση το όρου «Μακεδονία» από τους γείτονες. Ήδη έχει διαπράξει ηθικά και εθνικά το αδίκημα της ΕΣΧΑΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ, δημιουργώντας προηγούμενο με την παραδοχή ύπαρξης «Μακεδόνων» πλην ημών των Ελλήνων, το οποίο ήδη επικαλούνται οι γείτονες για να στηρίξουν τον περιγέλαστο «μακεδονισμό» τους. Δυστυχώς με τους χειρισμούς του ο κ.Κοτζιάς εξυπηρέτησε τα συμφέροντα της ακροδεξιάς των Σκοπίων που επιθυμεί διακαώς την εγκαθίδρυση δήθεν «Μακεδονικού» έθνους και κάνει τα πάντα για να ικανοποιήσει τα «ιμπεριαλιστικά» σχέδια του ΝΑΤΟ (για ένταξη των Σκοπίων) για τα οποία η κυβέρνηση ήταν αντίθετη προεκλογικά και ιδεολογικά. Προσκομίσαμε ΟΛΑ τα στοιχεία που αποδεικνύουν τα παραπάνω στην Δικαιοσύνη και αναμένουμε να μας προστατεύσει (έστω και την τελευταία στιγμή) από την ολοκλήρωση της εθνικής μειοδοσίας.

Εδώ μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο της μήνυσης

Η μήνυση ΕΔΩ σε εκτυπώσιμη μορφή

Πηγή: Πανελλήνια Ομοσπονδία Πολιτιστικών Συλλόγων Μακεδόνων

Παρακάτω παρατίθεται μια λίστα από 40 παραθέματα από εμπειρογνώμονες ιατρούς και εγχειρίδια που αποδεικνύουν ότι η ζωή ξεκινά με τη σύλληψη/γονιμοποίηση.

1. «Ο κύκλος ζωής των θηλαστικών ξεκινά όταν ένα σπερματοζωάριο εισέρχεται σε ένα ωάριο.»

Okada, κ.ά., «A role for the elongator complex in zygotic paternal genome demethylation», περιοδικό NATURE, Ιαν. 28, 2010, σελίδες 463-554.

2. «Γονιμοποίηση είναι η διαδικασία κατά την οποία αρσενικοί και θηλυκοί γαμέτες με απλοϊδικό αριθμό χρωμοσωμάτων, (σπερματοζωάριο και ωάριο) ενώνονται για να δημιουργηθεί ένας γενετικά ξεχωριστός άνθρωπος.»

Signorelli, κ.ά., «Kinases, phosphatases and proteases during sperm capacitation», CELL TISSUE RES. 349(3), Μαρ. 20, 2012, σελίδα 765.

3. «Ο ωαγωγός , ή αλλιώς σάλπιγγα, είναι η ανατομική περιοχή όπου ξεκινά την πορεία της κάθε νέα ζωή στα θηλαστικά. Μετά από ένα μακρύ ταξίδι το σπερματοζωάριο συναντά το ωάριο στην περιοχή της σάλπιγγας που ονομάζεται λήκυθος (ή αυλός του ωαγωγού), όπου και λαμβάνει χώρα η γονιμοποίηση.»

Coy, κ.ά., «Roles of the oviduct in mammalian fertilization», REPRODUCTION, 144(6), Οκτ. 1, 2012, σελίδα 649.

4. «Γονιμοποίηση – η συνένωση γαμετών για να δημιουργηθεί ένας νέος οργανισμός – είναι το αποκoρύφωμα ενός πλήθους από εξαιρετικά πολύπλοκες στη ρύθμισή τους κυτταρικές διαδικασίες.»

Marcello, κ.ά., «Fertilization», ADV. EXP. BIOL. 757:321 (2013). Εθνικά Ινστιτούτα Υγείας (National Institutes of Health), Medline Plus Merriam-Webster Medical Dictionary, 2013.

5. «Ο ορισμός που γίνεται αποδεκτός από την ίδια τη Δημόσια διοίκηση συνηγορεί στο γεγονός ότι η ζωή αρχίζει με τη γονιμοποίηση. Σύμφωνα με τα Εθνικά Ινστιτούτα Υγείας (National Institutes of Health), “γονιμοποίηση” είναι η διαδικασία συνένωσης δύο γαμετών (ήτοι, ενός ωαρίου με ένα σπερματοζωάριο) “μέσω της οποίας καθορίζεται ο αριθμός των σωματικών χρωμοσωμάτων και ξεκινά η ανάπτυξη ενός νέου ατόμου”.»

Steven Ertelt, «Undisputed Scientific Fact: Human Life Begins at Conception, or Fertilization», 18/11/2013, LifeNews.com.

6. «Η ανθρώπινη ζωή εκκινεί με τη γονιμοποίηση, τη διαδικασία κατά την οποία ένας αρσενικός γαμέτης, ή σπερματοζωάριο, ενώνεται με ένα θηλυκό γαμέτη, ή ωάριο, για να σχηματίσουν ένα μεμονωμένο κύτταρο που ονομάζεται ζυγωτό. Αυτό το εξαιρετικά εξειδικευμένο, πολυδύναμο κύτταρο σηματοδότησε κάποτε το ξεκίνημα καθενός από εμάς ως μοναδικού ατόμου.» «Το ζυγωτό είναι η αρχή ενός νέου ανθρωπίνου όντος (δηλαδή ενός εμβρύου).»

Keith L. Moore, «The Developing Human: Clinically Oriented Embryology», 7η έκδοση, 2003, Φιλαδέλφεια, PA: W. B. Saunders Company, σελίδα 16, 2.

Preborn child at 12 weeks

7. «Στο κλάσμα εκείνο του δευτερολέπτου που τα χρωμοσώματα σχηματίζουν ζεύγη, καθορίζεται το φύλο του νέου παιδιού, προσδιορίζονται τα κληρονομικά χαρακτηριστικά που λαμβάνει από κάθε γονέα και μια νέα ζωή έχει ήδη δημιουργηθεί.»

Kaluger G., και Kaluger M., «Human Development: The Span of Life», 1974, The C.V. Mosby Co., Σεντ Λούις, Μισούρι, σελίδες 28-29.

8. «Ένα εγχειρίδιο εμβρυολογίας περιγράφει το πως ο τοκετός είναι απλά και μόνο ένα από τα στιγμιότυπα κατά την ανάπτυξη ενός μωρού και όχι η αρχή της ύπαρξής του:

“Θα πρέπει πάντα να υπενθυμίζεται το γεγονός ότι πολλά όργανα δεν είναι ακόμη πλήρως ανεπτυγμένα κατά τον τελευταίο μήνα της κυήσεως, και ο τοκετός θα πρέπει να γίνεται αντιληπτός ως ένα από τα πολλά γεγονότα κατά τη διάρκεια της αναπτυξιακής διαδικασίας.”»

F. Beck, «Human Embryology», 1985, Blackwell Scientific Publications, σελίδα vi.

9. «Είναι η διείσδυση του σπερματοζωαρίου στο ωάριο και η επακόλουθη ανάμειξη του υλικού του πυρήνα που το κάθε κύτταρο συνεισφέρει στην ένωση αυτή, η οποία στοιχειοθετεί την έναρξη της ζωής ενός νέου ανθρώπου.»

Clark Edward and Corliss Patten, «Human Embryology», McGraw – Hill Inc., σελίδα 30.

10. «Μολονότι είναι σύνηθες να διαιρείται η ανθρώπινη ανάπτυξη σε δύο περιόδους, την προ και την μετά την γέννηση, είναι σημαντικό να γίνει αντιληπτό ότι ο τοκετός είναι απλώς και μόνο ένα επεισόδειο κατά την ολοκλήρωση του ανθρώπου, το οποίο τροποποιεί το περιβάλλον της συνεχιζόμενης ανάπτυξής του.»

Moore και Persaud, «The Developing Human: Clinically Oriented Embryology», 5η έκδοση, 1993, Φιλαδέλφεια, PA: W. B. Saunders Company, σελίδα 1.

11. «Το μωρό σας ξεκίνησε ως ένα γονιμοποιημένο ωάριο… Κατά τις έξι πρώτες εβδομάδες, το μωρό ονομάζεται έμβρυο.»

«Prenatal Care», US Department Of Health And Human Services (Διεύθυνση Υγείας και Ανθρωπίνων Υπηρεσιών Η.Π.Α.), Maternal and Child Health Division (Τμήμα Μητρικής και Παιδικής Υγείας), 1990.

12. «Ο Landrum B. Shettles, M.D., PhD, ήταν ο πρώτος επιστήμονας που κατάφερε να ολοκληρώσει μια τεχνητή (εξωσωματική) γονιμοποίηση:

“Το ζυγωτό είναι ανθρώπινη ζωή… υπάρχει ένα τεκμηριωμένο γεγονός που κανείς δε μπορεί να αρνηθεί· τα ανθρώπινα όντα έχουν ως αφετηρία τους τη σύλληψη.”

“Η λέξη ζυγωτό είναι ο όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει τη προσφάτως συλληφθείσα ζωή, μετά την επιτυχή συνάντηση του ωαρίου με το σπερματοζωάριο αλλά πριν τα κύτταρα του εμβρύου εισέλθουν στα στάδια της διαίρεσης.”»

Από Landrum B. Shettles, «Rites of Life: The Scientific Evidence for Life before Birth», 1983, Γκραντ Ράπιντς, Μίτσιγκαν, MI: Zondervan Publishing House, σελίδα 40.

13. Το ιατρικό εγχειρίδιο «Before We Are Born – Essentials of Embryology and Birth Defects» («Πριν τη γέννησή μας: Τα βασικά της Εμβρυολογίας και οι Γενετικές ανωμαλίες») αναφέρει: “Το ζυγωτό και το πρώιμο έμβρυο είναι ζωντανοί ανθρώπινοι οργανισμοί.”

Keith L. Moore & Persaud T. V. N., «Before We Are Born – Essentials of Embryology and Birth Defects», 5η έκδοση, 1998, Φιλαδέλφεια, PA: W. B. Saunders Company, σελίδα 500.

14. «Έτσι ένα νέο κύτταρο σχηματίζεται από την ένωση ενός αρσενικού με ένα θηλυκό γαμέτη [σπερματοζωάριο και ωάριο]. Αυτό το κύτταρο, το οποίο είναι κοινώς γνωστό ως ζυγωτό, περιλαμβάνει ένα νέο συνδυασμό γενετικού υλικού που δίνει ως αποτέλεσμα έναν άνθρωπο διαφορετικό και από τους δύο γονείς αλλά και από οποιονδήποτε άλλο στον κόσμο.»

Sally B Olds, κ.ά., «Obstetric Nursing», 1980, Menlo Park, Καλιφόρνια, Addison – Wesley, σελίδα 136.

15. «Ο όρος σύλληψη αναφέρεται στην ένωση των απλοειδών πυρηνικών στοιχείων των γαμετών, του αρσενικού και του θηλυκού, πριν από την από κοινού δημιουργία , από την οποία και αρχίζει η ανάπτυξη μιας νέας ζώσας ύπαρξης. To ζυγωτό που σχηματίζεται κατά τη διαδικασία αυτή, αποτελεί την εκκίνηση μιας νέας ζωής.»

Greenhill J. P., και, Freidman E. A., «Biological Principles and Modern Practice of Obstetrics», 1974, Φιλαδέλφεια, PA: W. B. Saunders Company, σελίδες 17 και 23.

16. «Η ανάπτυξη αρχίζει με τη γονιμοποίηση, τη διαδικασία κατά την οποία ο αρσενικός γαμέτης, το σπερματοζωάριο, και ο θηλυκός γαμέτης, το ωάριο, ενώνονται για να δημιουργηθεί το ζυγωτό.»

Sadler T. W., «Langman’s Medical Embryology», 10η έκδοση, 2006, Φιλαδέλφεια, PA: Lippincott, Williams & Wilkins, σελίδα 11.

17. «[Το ζυγωτό], που σχηματίζεται από την ένωση ενός ωαρίου με ένα σπερματοζωάριο, αποτελεί την αρχή μιας νέας ανθρώπινης ύπαρξης.»

Keith L. Moore, «Before We Are Born: Essentials of Embryology», 7η έκδοση, 2008, Φιλαδέλφεια, PA: Saunders, σελίδα 2.

18. «Μολονότι η ζωή είναι μια συνεχιζόμενη διαδικασία, η γονιμοποίηση… είναι ένα κρίσιμο ορόσημο μιας και, κάτω από συνηθισμένες συνθήκες, δημιουργείται ένας νέος, γενετικά ξεχωριστός ανθρώπινος οργανισμός όταν τα χρωμοσώματα του αρσενικού και του θηλυκού απλοειδούς γενετικού κυττάρου αναμιχθούν μέσα στο ωάριο.»

Ronan O’Rahilly και Fabiola Miller, «Human Embryology and Teratology», 3η έκδοση, 2001, Νέα Υόρκη, Wiley-Liss, σελίδα 8.

19. «[Όλοι] οι οργανισμοί, ανεξάρτητα του πόσο μεγάλοι και περίπλοκοι μπορεί να γίνουν όταν ενηλικιωθούν, ξεκινούν τη ζωή τους ως ένα μοναδικό κύτταρο. Αυτή είναι η αλήθεια για τον άνθρωπο για παράδειγμα, που ξεκινά τη ζωή του ως ένα γονιμοποιημένο ωάριο.»

Dr. Morris Krieger, «The Human Reproductive System», 1969, Sterling Pub. Co, σελίδα 88.

20. «Το πρώτο κύτταρο της νέας και μοναδικής ανθρώπινης ζωής, ξεκινά την ύπαρξή του τη χρονική στιγμή της σύλληψης (γονιμοποίηση) όταν ένα ζωντανό σπερματοζωάριο από τον πατέρα ενώνεται με το ένα ζωντανό ωάριο από τη μητέρα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο η ανθρώπινη ζωή περνά από τη μια γενιά στην επόμενη. Δεδομένου του κατάλληλου περιβάλλοντος και της κατάλληλης γενετικής σύνθεσης, το μοναδικό (γονιμοποιημένο) κύτταρο ακολούθως δίνει τη θέση του στα τρισεκατομμύρια των εξειδικευμένων και αναβαθμισμένων κυττάρων, που συνθέτουν τις δομές και επιτελούν τις λειτουργίες κάθε ξεχωριστού ανθρώπινου σώματος.

Κάθε ανθρώπινο ον που είναι ζωντανό σήμερα, αλλά και κάθε ανθρώπινο όν που υπήρξε ποτέ, όσο αυτό μπορεί να επιβεβαιωθεί επιστημονικά, ξεκίνησε τη ξεχωριστή του ύπαρξη με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, δηλαδή, ως ένα κύτταρο. Εάν πεθάνει αυτό το αρχικό κύτταρο, ή κάθε επακόλουθος σχηματισμός κυττάρων του, ο άνθρωπος πεθαίνει, παύοντας να υπάρχει ως ζωντανός οργανισμός σε υλική μορφή. Δεν υπάρχουν γνωστές εξαιρέσεις σε αυτόν τον κανόνα, στο πεδίο της ανθρώπινης Βιολογίας.»

James Bopp, επιμελητής έκδοσης, «Human Life and Health Care Ethics», τόμος 2, 1985, Frederick, MD: University Publications of America.

21. «Κατά τη συγχώνευσή τους, οι αρσενικοί και θηλυκοί γαμέτες παράγουν ένα γονιμοποιημένο μεμονωμένο κύτταρο, το ζυγωτό, που αποτελεί την εκκίνηση μιας νέας ανθρώπινης ζωής.»

Rand McNally, «Atlas of the Body», 1980, Νέα Υόρκη, Rand McNally and Company, σελίδες 139 και 144.

22. «[Το ζυγωτό] προκύπτει από την ένωση ενός ωαρίου με ένα σπερματοζωάριο. Το ζυγωτό είναι η αρχή μιας νέας ανθρώπινης ύπαρξης. Η ανθρώπινη ανάπτυξη ξεκινά με τη γονιμοποίηση, μια διαδικασία κατά τη διάρκεια της οποίας ένας αρσενικός γαμέτης, ή σπερματοζωάριο… ενώνεται με ένα θηλυκό γαμέτη, ή ωάριο… για να δημιουργηθεί ένα μοναδικό κύτταρο που ονομάζεται ζυγωτό. Αυτό το άκρως εξειδικευμένο, πολυδύναμο κύτταρο, χαρακτηρίζει την αφετηρία κάθε ενός από εμάς ως μοναδικής ανθρώπινης ύπαρξης.»

Keith L. Moore, PhD, & Persaud T. V. N., MD, «The Developing Human: Clinically Oriented Embryology», 6η έκδοση, 1998, Φιλαδέλφεια, PA: W. B. Saunders Company, σελίδες 2-18.

23. «… είναι επιστημονικά ορθό να πούμε ότι η ανθρώπινη ζωή ξεκινά με τη σύλληψη.»

Dr. Micheline Matthews-Roth, Harvard Medical School, αναφερόμενο από Public Affairs Council (Συμβούλιο Δημοσίων Υποθέσεων).

24. «… Η σύλληψη παρέχει ζωή και σε καθιστά μοναδικό στον κόσμο. Εκτός άν έχεις πανομοιότυπο δίδυμο αδελφό, πρακτικά δεν υπάρχει κανένα ενδεχόμενο, κατά τη φυσική ροή των γεγονότων, ότι θα μπορούσε να υπάρξει ποτέ ένας “άλλος εαυτός σου” – ούτε καν στην περίπτωση που η ανθρωπότητα θα διαρκούσε για δισεκατομμύρια χρόνια ακόμη.»

Shettles Landrum, MD, Rorvik David, «Rites of Life: The Scientific Evidence for Life Before Birth», 1983, Γκραντ Ράπιντς, Μίτσιγκαν, MI: Zondervan Publishing House, σελίδα 36.

25. Από το Newsweek, Νοέμβριος 12, 1973: «Η ανθρώπινη ζωή ξεκινά όταν το ωάριο γονιμοποιείται και η νέα συνδυασμένη κυτταρική μάζα αρχίζει να διαιρείται.»

Dr. Jasper Williams, πρώην πρόεδρος της Εθνικής Ιατρικής Ένωσης (Former President of the National Medical Association), σελίδα 74.

26. «Ο σχηματισμός, η ωρίμανση, και η συνάντηση ενός αρσενικού και ενός θηλυκού γεννητικού κυττάρου, είναι τα προπαρασκευαστικά γεγονότα της τελικής ένωσής τους σε ένα σύνθετο κύτταρο, δηλαδή του ζυγωτού, γεγονός το οποίο αναμφίβολα σηματοδοτεί την αρχή μιας νέας ανθρώπινης ύπαρξης. Η διείσδυση του σπερματοζωαρίου στο ωάριο, η συνένωση, και η ανάμειξη του γενετικού υλικού τους, συνιστούν τη διαδικασία της γονιμοποίησης.»

Leslie Brainerd Arey, «Developmental Anatomy», 7η έκδοση, 1974, Φιλαδέλφεια, PA: Saunders, σελίδα 55.

27. «Από βιολογικής απόψεως, η ανθρώπινη ανάπτυξη ξεκινά με τη γονιμοποίηση.»

«The Biology of Prenatal Development», National Geographic, 2006, βίντεο.

28. «Τα δύο κύτταρα γίνονται ένα σταδιακά και με κομψότητα. Πρόκειται για τη στιγμή της σύλληψης, όπου δημιουργείται μια μοναδική συλλογή γενετικού υλικού, ένα ανθρώπινο “ίχνος” που ποτέ δεν προϋπήρξε και που ποτέ δεν πρόκειται να επαναληφθεί.»

«In the Womb», National Geographic, 2005, βίντεο για την προγεννητική ανάπτυξη.

29. «… Ως εκ τούτου, το ζυγωτό φέρει μια νέα διάταξη γονιδίων στα χρωμοσώματά του που ποτέ δεν έχει αναπαραχθεί σε κανένα άλλο άνθρωπο. Η γενετική σύσταση του απογόνου που προορίζεται να αναπτυχθεί από το γονιμοποιημένο ωάριο είναι εντελώς διαφορετική από τη γενετική σύσταση οποιουδήποτε άλλου ανθρώπου στην υφήλιο.»

De Coursey R.M., «The Human Organism», 4η έκδοση, 1974, McGraw Hill Inc., Toronto, σελίδα 584.

30. «Ο επιστημονικός κλάδος που ασχολείται με την ανάπτυξη του ανθρώπου πριν τον τοκετό ονομάζεται εμβρυολογία. Πρόκειται για την ιστορία των θαυμάτων που περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο ένα μεμονωμένο μικροσκοπικό κύτταρο μεταμορφώνεται σε ένα περίπλοκο ζωντανό ανθρώπινο οργανισμό. Γενετικά το ζυγωτό είναι ολοκληρωμένο κύτταρο. Απεικονίζει έναν νέο μονοκύτταρο άνθρωπο.»

Thibodeau G.A., και, Anthony C.P., «Structure and Function of the Body», 8η έκδοση, 1988, St. Louis: Times Mirror/Mosby College Publishers, σελίδες 409-419.

31. «Η ανάπτυξη ενός νέου ανθρώπινου οργανισμού ξεκινά όταν το σπερματοζωάριο ενός ανδρός διαπερνά την κυτταρική μεμβράνη ενός ωαρίου μιας γυναικός… Η λάχνες θα γίνουν ο πλακούντας, ο οποίος θα θρέψει το αναπτυσσόμενο παιδί για τους επόμενους οκτώμισι μήνες.»

Scarr S., Weinberg R.A., και, Levine A., «Understanding Development», 1986, Harcourt Brace Jovanovich Inc., σελίδες 86.

32. «Κάθε άνθρωπος ξεκινά τη ζωή του με το συγκερασμό δύο κυττάρων, ενός θηλυκού ωαρίου και ενός πολύ μικρότερου ανδρικού σπερματοζωαρίου. Αυτή η μικροσκοπική μονάδα, όχι μεγαλύτερη από μια τελεία πάνω σε αυτή τη σελίδα, περιέχει όλες τις πληροφορίες που χρειάζονται για να καταστεί δυνατή η εξέλιξή του στην πολύπλοκη… δομή του ανθρώπινου σώματος. Η μητέρα το μόνο που υποχρεούται να κάνει είναι να του παρέχει τροφή και ασφάλεια.»

Clark J., επιμελητής έκδοσης, «The Nervous System: Circuits of Communication in the Human Body», 1985, Torstar Books Inc., Toronto, σελίδα 99.

33. «Το ζυγωτό (το μεμονωμένο γονιμοποιημένο ωάριο) αντιπροσωπεύει την έναρξη της κύησης και τη δημιουργία μιας νέας ζωής.»

Turner J. S., και Helms D. B., «Lifespan Developmental», 2η έκδοση, 1983, CBS College Publishing, Holt Rhinehart, Winston, σελίδα 53.

34. «Το σύνολο σχεδόν των ανωτέρων θηλαστικών ξεκινούν τη ζωή τους από ένα μεμονωμένο κύτταρο, το γονιμοποιημένο ωάριο (ζυγωτό)… Η χρονική στιγμή της γονιμοποίησης αποτελεί το σημείο εκκίνησης στον κύκλο της ζωής, ή οντογένεσης του ατόμου.»

Carlson Bruce M., «Patten’s Foundations of Embryology», 6η έκδοση, 1996, Νέα Υόρκη, McGraw-Hill, σελίδα 3.

35. «Έμβρυο: Το αναπτυσσόμενος άτομο κατά την περίοδο μεταξύ της ένωσης των αναπαραγωγικών κυττάρων και την ολοκλήρωση της ανάπτυξης των οργάνων του όταν καταστεί ανεξάρτητος οργανισμός… Κατά τη στιγμή που το σπερματοζωάριο του ανδρός συναντά το ωάριο της γυναικός και η ένωση καταλήγει σε ένα γονιμοποιημένο ωάριο (ζυγωτό), μια νέα ζωή έχει μόλις αρχίσει… Ο όρος έμβρυο καλύπτει πλήρως τα πολλαπλά στάδια της πρώιμης ανάπτυξης από τη σύλληψη μέχρι την ένατη, ή τη δέκατη εβδομάδα από την αρχή της ζωής.»

Considine Douglas, επιμελητής έκδοσης, «Van Nostrand’s Scientific Encyclopedia», 5η έκδοση, 1976, Νέα Υόρκη, Van Nostrand Reinhold Company, σελίδα 943.

36. «… αλλά η αληθινή ιστορία δεν ξεκινά με τον τοκετό. Το βρέφος έχει προυπάρξει για μήνες – αρχικά σηματοδοτώντας την παρουσία του με μικρά εξωτερικά σημεία, και στη συνέχεια ως ένα ξένο πλασματάκι το οποίο μεγαλώνει και βαθμηδόν επηρεάζει τις ζωές όσων βρίσκονται τριγύρω του…»

Lennart Nilsson, «A Child is Born», πλήρως αναθεωρημένη έκδοση, 1986, Dell Publishing Co., Νέα Υόρκη.

37. «Μέσα στο κλάσμα δευτερολέπτου, όταν τα χρωμοσώματα σχηματίζουν ζεύγη [κατά τη σύλληψη], θα προσδιοριστεί το φύλο του νέου παιδιού, θα καθοριστούν τα κληρονομικά χαρακτηριστικά που λαμβάνονται από έκαστο γονέα, και μια νέα ζωή θα έχει ξεκινήσει.»

Kaluger G., και Kaluger M., «Human Development: The Span of Life», 1974, St. Louis: Times Mirror/Mosby College Publishers, σελίδες 28-29.

38. «Η ανάπτυξη ενός ανθρώπινου όντος ξεκινά με τη γονιμοποίηση, διαδικασία κατά την οποία δύο εξαιρετικά εξειδικευμένα κύτταρα, το σπερματοζωάριο του ανδρός και το ωάριο της γυναικός, ενώνονται για να δημιουργήσουν ένα νέο οργανισμό, το ζυγωτό.»

Langman Jan., «Medical Embryology», 3η έκδοση, 1975, Βαλτιμόρη: Williams and Wilkins, σελίδα 3.

39. «Είναι η διείσδυση του σπερματοζωαρίου στο ωάριο και η επακόλουθη μίξη του υλικού των πυρήνων τους , η οποία στοιχειοθετεί την αποπεράτωση της διαδικασίας γονιμοποίησης και σηματοδοτεί την εκκίνηση της ζωής ενός νέου ανθρώπου.»

Bradley M. Patten, «Human Embryology», 3η έκδοση, 1968, Νέα Υόρκη, McGraw Hill, σελίδα 43.

40. «Η γονιμοποίηση είναι ένα κρίσιμο ορόσημο μιας και, κάτω από κοινές συνθήκες, δημιουργείται ένας νέος, γενετικά ξεχωριστός, ανθρώπινος οργανισμός… Η γονιμοποίηση είναι ο προάγγελος των γεγονότων που ξεκινούν όταν ένα σπερματοζωάριο έρχεται σε επαφή με ένα ωάριο… To ζυγωτό… είναι ένα μονοκύτταρο έμβρυο…»

Ronan R. O’Rahilly, και Fabiola Muller, «Human Embryology & Teratology», 1996, Νέα Υόρκη, Wiley-Liss, σελίδες 5-55.

Πηγή: liveaction.org, Αφήστε με να ζήσω!

Διαβάζοντας στό διαδίκτυο τίς παρακάτω εἰδήσεις, ἀναρωτιέμαι: Ποιός θά μποροῦσε, μέ πιστότητα καί ἀκρίβεια, νά μοῦ διδάξει τήν Ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου πάνω στήν συγκεκριμένη ἐπικαιρότητα; Καί φέρνω ἀμέσως στό νοῦ μου τόν μεγάλο διδάσκαλο τῆς οἰκουμένης, τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο.

Ἐάν ζοῦσε σήμερα ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, τί θά ἔλεγε ἄραγε γιά ὅλα αὐτά πού συμβαίνουν;

* Η Βουλή θα ντυθεί το Σάββατο στα χρώματα του gay pride.

* Ο ΣΥΡΙΖΑ ζητά σεξουαλική αγωγή των μαθητών και επιμόρφωση των καθηγητών από μέλη της ΛΟΑΤΚΙ.

* Η ΝΔ στέλνει πολυπληθή αντιπροσωπεία στο Athens Pride.

* ‘’Η συμμετοχή μας στο Athens Pride είναι, ασφαλώς, δεδομένη’’ αναφέρει, σε ανακοίνωσή του, το Τμήμα Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ.

* Πλήθος κόσμου στη Γυμνή Ποδηλατοδρομία στη Θεσσαλονίκη.

* Θλιβερή πρωτιά κατέχει η Ελλάδα στις εκτρώσεις.

* Στην πορνεία 7.000 Ελληνίδες.

Τό νά διέλθει κανείς ὁλόκληρο τό ἔργο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου καί νά ἐντοπίσει σχετικές μέ τήν παραπάνω εἰδησεογραφία ἀναφορές του, εἶναι πολύ δύσκολο ἐγχείρημα. Ἐντούτοις, μέ τήν πολύτιμη βοήθεια τοῦ ‘’Χρυσοστομικοῦ λεξικοῦ’’ τοῦ π. Δανιήλ Ἀεράκη, ἐντοπίστηκαν μερικές, οἱ ὁποῖες καί παρατίθενται στήν συνέχεια.

1). Ἐξεμισθώσαμεν τήν σάρκα ἑαυτῶν τῷ διαβόλῳ, τῷ χαλεπῷ πορνοβοσκῷ. Νοικιάσαμε τήν σάρκα μας στόν διάβολο, σ’ αὐτόν τόν σκληρό πορνοβοσκό.

2). Τί ἐστι μολυσμός σαρκός; Μοιχεία, πορνεία, ἀσέλγεια πᾶσα.

Ποιός εἶναι ὁ μολυσμός τῆς σαρκός; Εἶναι ἡ μοιχεία, ἡ πορνεία, ἡ ἀσέλγεια.

3). Διό μᾶλλον αὐτήν κατακοσμεῖν χρή, οὐχί καταισχύνειν. ... Οὐ γάρ ἔχεις ἐξουσίαν τῆς σαρκός ἐν ταῖς πονηραῖς ἐπιθυμίαις, ἀλλ’ ἐν αἷς ἄν ὁ Θεός ἐπιτάξῃ μόνοις.

Γι’ αὐτό ἄς καταστολίζουμε τήν σάρκα μας, ὄχι νά τήν καταντροπιάζουμε. ... Δέν ἐξουσιάζεις τήν σάρκα, γιά νά τήν διαθέτεις στίς πονηρές ἐπιθυμίες, ἀλλά μόνον σέ ὅσα ὁρίζει ὁ Θεός.

4). Ὦ πάντα ἀνατρέποντες ὑμεῖς! Οἱ τοῖς μέν ἄρρεσιν ὡς θηλείας μιγνύμενοι, τάς δέ θηλείας ὡς ἄνδρας εἰς πόλεμον ἐξάγοντες. Τοῦτο ἔργον τοῦ διαβόλου, τό πάντα συγχέειν καί ἀνατρέπειν.

Ὦ σεῖς, πού ἀναποδογυρίσατε τά πάντα! Ἔρχεστε σέ μίξη μέ τούς ἄνδρες, σάν νά εἶναι γυναῖκες, καί βγάζετε τίς γυναῖκες, σάν νά εἶναι ἄνδρες, στόν πόλεμο. Αὐτό εἶναι ἔργο τοῦ διαβόλου, τό νά συγχέει καί νά διαστρέφει τά πάντα.

5). Διά τοῦτο ὀδυνῶμαι, ὅτι καί νοσῶν, οὐκ οἶδας ὅτι νοσεῖς, ἵνα καί τόν ἰατρόν ἐπιζητήσεις. Μοιχείας ἐγένου πεπληρωμένος, καί ἐρωτᾶς ποία κακία;

Γι’ αὐτό πονάω καί κλαίω γιἀ σένα, διότι κάνεις πώς δέν καταλαβαίνεις ὅτι εἶσαι ἄρρωστος, ὥστε νά τρέξεις στόν γιατρό. Εἶσαι γεμᾶτος ἀπό μοιχεία καί ρωτᾶς, τί κακό ἔχεις κάνει;

6). Ἡ μέν ἡδονή βραχεῖα, ἡ δέ ἀπό ταύτης ὀδύνη διηνεκής.

Ἐνῷ ἡ ἡδονή ἀπό τήν ἁμαρτία εἶναι ὀλιγόλεπτη, ἡ ὀδύνη πού προκαλεῖται ἀπό αὐτήν εἶναι συνεχής.

7). Καί γάρ κλόνος ἐν τῷ σώματι πολύς, καί πάσης θαλάττης κυματουμένης χαλεπώτερον οὗτος διάκειται, οὐδέποτε πρός τήν ἐπιθυμίαν ἱστάμενος, ἀλλ’ ἀεί βαλλόμενος ὑπ’ αὐτῆς, ὥσπερ οἱ δαιμονῶντες, καί συνεχῶς ὑπό τῶν πονηρῶν καταρρηγνύμενοι πνευμάτων.

Διότι πολλή σύγχυσις προκαλεῖται ἀπό τήν ὁρμή τῆς ἁμαρτίας στό σῶμα πού ἁμαρτάνει. Βρίσκεται σέ χειρότερη ἀπό τήν τρικυμισμένη θάλασσα κατάσταση, ἀφοῦ ποτέ δέν ἡσυχάζει ἀπό τήν φαύλη ἐπιθυμία. Βάλλεται συνεχῶς ἀπό αὐτήν, ὅπως οἱ δαιμονισμένοι, πού συνεχῶς κατασπαράσσονται ἀπό τά πονηρά πνεύματα.

8). Πυκτεύουσι ταῖς ἡδοναῖς (οἱ νέοι), ὡς μάρτυς θηρίοις. Παλαίουσι τοῖς λογισμοῖς, ὡς ἐκεῖνος βασσάνοις.

Οἱ νέοι πυγμαχοῦν μέ τίς ἡδονές, ὅπως ὁ μάρτυρας μέ τά θηρία. Παλεύουν μέ τούς λογισμούς, ὅπως ἐκεῖνος μέ τά βασανιστήρια.

9). Καί ἡ στολή κατεσταλμένη...Ἡ γάρ τῶν μελῶν τῶν ἔξωθεν εὐταξία εἰκών τις ἐστι τῆς ἐν τῇ ψυχῇ καταστάσεως.

Καί τό ντύσιμο νά εἶναι σεμνό. Διότι ἡ καλή ἐξωτερική ἐμφάνισις εἶναι καθρέφτης τῆς καταστάσεως πού ἐπικρατεῖ στήν ψυχή.

10). Μυρίων ἐπαίνων ἄξιος καί μακαρισμῶν καί εὐφημιῶν, ὁ μαινομένην χαλινῶν τήν φύσιν, καί ἐν αὐτῇ τοῦ χειμῶνος τῇ ἀκμῇ διασώζων τό σκάφος.

Εἶναι ἄξιος μυρίων ἐπαίνων καί μακαρισμῶν καί θαυμασμῶν ὁ νέος ἐκεῖνος, πού χαλιναγωγεῖ τήν μανιασμένη σάρκα του καί διασώζει τό σκάφος τῆς ἁγνότητάς του καί μέσα στήν φοβερή τρικυμία.

11). Μετά σωφροσύνης, μετά κοσμιότητος. Ταύτης γάρ πανταχοῦ χρεία καί δεῖ ταύτην διώκειν. Ἄλλως γάρ οὐκ ἔστιν ἰδεῖν τόν Θεόν.

Μέ σωφροσύνη καί μέ κοσμιότητα. Διότι αὐτήν παντοῦ τήν χρειαζόμαστε καί αὐτήν πρέπει νά ἐπιδιώκουμε, διότι διαφορετικά δέν θά δοῦμε τόν Θεό.

12). Ἀσελγείας ἕνεκεν καί τά λαγνότατα τῶν ἀλόγων ἀπέκρυψαν.

Λόγῳ τῆς ἀσελγείας ξεπέρασαν οἱ ἄνθρωποι καί τά αἰσχρότερα τῶν ζώων.

13). Ούκ ἀτιμωρητί ταῦτα πράττομεν, οὐδέ τοσαύτης ἀπολαύομεν ἡδονῆς, ὅσην ὑφιστάμεθα κόλασιν.

Δέν θά ξεφύγουμε τήν τιμωρία κάνοντας αἰσχρά πράγματα. Δέν ἀπολαμβάνουμε τόση ἡδονή, ὅση τιμωρία ὑφιστάμεθα.

1. 1.Ε.Π.Ε. 18,504
2. 2.Ε.Π.Ε. 19,370
3. 3.Ε.Π.Ε. 18,504
4. 4.Ε.Π.Ε. 24,121
5. 5.Ε.Π.Ε. 31,316
6. 6.Ε.Π.Ε. 18α,32
7. 7.Ε.Π.Ε. 18α,546
8. 8.Ε.Π.Ε. 37,286
9. 9.Ε.Π.Ε. 36,88-90

10. Ε.Π.Ε. 28,556

11. Ε.Π.Ε. 24,74

12. Ε.Π.Ε. 34.128

13. Ε.Π.Ε. 22,454

Ἐπιμέλεια κειμένου: Φώτης Μιχαήλ, ἰατρός

10.6.2018

Σχόλιο Τ.Ι.: Καιρό τώρα, διαφημίζεται και καλλιεργείται (ταινίες Χόλλυγουντ, παγκόσμια και τοπικά συνέδρια, ακτιβιστικές εκστρατείες διαφόρων ΜΚΟ, κ.λ.π.) με ολοένα αυξανόμενο ρυθμό, η ιδέα πως η ανθρώπινη ζωή απειλείται άμεσα και ολοκληρωτικά από την ανεξέλεγκτη οικολογική ρύπανση που οδηγεί σε ολοκληρωτική καταστροφή. Έτσι, ένα κατά τα άλλα υπαρκτό και σοβαρό πρόβλημα, γίνεται δούρειος ίππος και μοχλός πίεσης προς τις ανυποψίαστες μάζες για να αποδεχτούν άνευ όρων τις επιταγές της Νέας Εποχής. Η “κραυγή της μητέρας Γης” απαιτεί να ενωθούν όλες οι θρησκείες του κόσμου τούτου, όλες οι εξουσίες του κόσμου τούτου, και όλες οι οικονομίες του κόσμου τούτου, για να μπορέσουμε οι άνθρωποι να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά την κατάσταση και να σώσουμε το κοινό μας σπίτι.

Αυτό το μήνυμα πρόβαλλε και ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κ.κ. Βαρθολομαίος με δηλώσεις του, όταν ο τυφώνας Χάρβεϊ έπληξε τις νότιες περιοχές των ΗΠΑ:

«Η συνεχιζόμενη καταστροφή από τον τυφώνα Χάρβεϊ στην περιοχή των ακτών του Κόλπου του Τέξας και ιδιαίτερα στο Χιούστον, την τέταρτη μεγαλύτερη πόλη των Ηνωμένων Πολιτειών, είναι μια δραματική υπενθύμιση της τρομακτικής δύναμης της φύσης. Όλοι καλούμαστε να συμμετάσχουμε στη διάσωση και διαφύλαξη του κόσμου μας, ενασχολούμενοι με το νευραλγικό ζήτημα της κλιματικής αλλαγής, και με το πώς επηρεάζει τον Πλανήτη μας.»

Σε κοινό τους μήνυμα, την 1η Σεπτεμβρίου 2017, με τίτλο «Παγκόσμια Ημέρα Προσευχών για την προστασία της Δημιουργίας», ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως και ο Πάπας Ρώμης, απευθύνοντας επείγουσα έκκληση στους πολιτικούς ιθύνοντες, επισήμαναν τα ακόλουθα:

«Απευθύνομεν επείγουσαν έκκλησιν προς τους υπευθύνους εις την κοινωνίαν, την οικονομίαν, την πολιτικήν και τον πολιτισμόν, να ακούσουν την κραυγήν της Γης και να ασχοληθούν με τας ανάγκας των ενδεών και των περιθωριοποιημένων αλλά πρωτίστως να ανταποκριθούν εις το αίτημα εκατομμυρίων ανθρώπων και να προαγάγουν την παγκόσμιον συναίνεσιν διά την αποκατάστασιν της πληγωμένης δημιουργίας.» (βλέπε εδώ)

Στις 13 Νοεμβρίου 2017, ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως έστειλε μήνυμα στην 23η Σύνοδο των Ηνωμένων Εθνών για την Κλιματική Αλλαγή:

«Κατά το τελευταίον έτος το Οικουμενικό Πατριαρχείο έκανε εν προκειμένω εντονότερη τη συμμετοχή του και την επιρροή του στους θρησκευτικούς, επιστημονικούς και πολιτικούς κύκλους. Σας καλούμε, λοιπόν, ταπεινά - ειδικά όλες τις θρησκευτικές κοινότητες και τους ηγέτες τους, που μπορούν να κάνουν πολλά πείθοντας κυβερνήσεις και επιχειρήσεις - ποτέ να μην εφησυχάσετε αλλά να ενισχύσετε και να εντείνετε τις προσπάθειές σας. Είναι απαράδεκτο να οπισθοχωρήσουμε καθ' οιονδήποτε τρόπο. Επίσης, είναι αδικαιολόγητο πλέον να κάνουμε βήμα σημειωτόν. Καλούμαστε όλοι να προχωρήσουμε στη δέσμευσή μας στην ιερότητα των ελαχίστων εκ των αδελφών μας, καθώς επίσης και στη μοναδικότητα και του τελευταίου κόκκου άμμου σε αυτόν τον Πλανήτη που ονομάζουμε σπίτι μας.»

Από τη θεολογία της “…τρομακτικής δύναμης της φύσης”, πηγάζει η ανάγκη για “…διαφύλαξη του κόσμου μας, ενασχολούμενοι με το νευραλγικό ζήτημα της κλιματικής αλλαγής, και με το πώς επηρεάζει τον Πλανήτη μας…”

Από την ανάγκη να ακουστεί “… η κραυγή… της Γης”, πηγάζει η ανάγκη να προαχθεί η παγκόσμια θρησκετική ένωση με σκοπό να επιτευχθεί παγκόσμιος “συναίνεσις”, για να μπορέσει ο άνθρωπος να εκπληρώσει τον προορισμό του που (σύμφωνα με τις διδασκαλίες του κ. κ. Βαρθολομαίου) είναι η αποκατάστασις “της πληγωμένης δημιουργίας”!

Αυτό με τη σειρά του δικαιολογεί τις ακάματες προσπάθειες των εφορμούντων από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, που κατάφερε “εν προκειμένω” να κάνει “… εντονότερη τη συμμετοχή του και την επιρροή του στους θρησκευτικούς, επιστημονικούς και πολιτικούς κύκλους”, στην προσπάθειά του να προασπίσει την “… μοναδικότητα και του τελευταίου κόκκου άμμου σε αυτόν τον Πλανήτη που ονομάζουμε σπίτι μας”.

Οι παραπάνω δηλώσεις είναι ενδεικτικές του πως αντιλαμβάνεται ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως την αποστολή του ως Ιεράρχου της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Για να λάβει σάρκα και οστά η ρήση του Steven Rockefeller ότι: «Πρέπει να βάλουμε μέσα και μία θρησκευτική πεποίθηση, την οποία μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για να κάνουμε τους ανθρώπους να πιστέψουν πως ό,τι κάνουμε είναι για το δικό τους το καλό.» (βλέπε παρακάτω άρθρο)

Οικολογικό κίνημα

Ένα αδιαμφισβήτητο παράδειγμα της κοινής πορείας και συμπόρευσης του οικουμενισμού με την παγκοσμιοποίηση

Σχόλιο Συντάκτη: Το ντοκιμαντέρ που θα παρακολουθήσετε έρχεται σε δύο μέρη. Το πρώτο, με τίτλο «ΠΩΣ Η ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΛΙΓΑΡΧΙΑ ΚΑΤΕΚΤΗΣΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ » το παρουσίασα πριν λίγους μήνες. Το δεύτερο μέρος του ντοκιμαντέρ που παρουσιάζω εδώ με τίτλο «ΓΙΑΤΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΚΑΤΕΚΤΗΣΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ», χωρίζεται σε τρία μέρη. Πρώτο: Η άνοδος της ευγονικής. Δεύτερο: Οι πετρελαιολιγάρχες υπέρ της κλιματικής αλλαγής. Τρίτο: Η τεχνοκρατική ατζέντα. Το δεύτερο μέρος παρουσιάζεται εδώ απομαγνητοφωνημένο, με μία μικρή παρέμβαση στη μετάφραση.

* * *

Του James Corbett από το The Corbett Report  

ΟΙ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΛΙΓΑΡΧΕΣ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΤΙΚΗΣ ΑΛΛΑΓΉΣ

Maurice Strong:«Με όλα τα στοιχεία που έχουμε συλλέξει κατά την προετοιμασία μας για τη Διάσκεψη της Στοκχόλμης, συμπεριλαμβανομένων των απόψεων πολλών κορυφαίων επιστημόνων του κόσμου, είμαι πεπεισμένος ότι οι προφήτες της καταστροφής πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπ’ όψιν. Με άλλα λόγια, η Αποκάλυψη είναι μία πιθανότητα. Είμαι το ίδιο πεπεισμένος ότι η Αποκάλυψη είναι ανατρέψιμη.»

Πηγή: Maurice Strong Interview (BBC 1972)

Στα χαρτιά θα ήταν σχεδόν αδύνατο να βρεις έναν πιο απίθανο υποψήφιο για ‘νονό’ του μοντέρνου περιβαλλοντικού κινήματος από τον Maurice Strong. Παράτησε το Γυμνάσιο και προέρχεται από μια φτωχή οικογένεια της αγροτικής περιοχής στην Manitoba που χτυπήθηκε δυνατά από την οικονομική κρίση. Η ραγδαία άνοδος του Στρονγκ στα υψηλά κλιμάκια του πλούτου και της πολιτικής επιρροής είναι αξιοσημείωτη. Μόνο ο αριθμός των περιβαλλοντικών οργανισμών που ίδρυσε, συνέδρια που προήδρευσε, καμπάνιες που διηύθυνε και βραβεία που έλαβε κατά την διάρκεια της καριέρας του είναι ακόμη πιο αξιοσημείωτος: Διοργανωτής της Περιβαλλοντικής Διάσκεψης της Στοκχόλμης, ιδρυτικός διευθυντής του Περιβαλλοντικού Προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών, γενικός γραμματέας της Διάσκεψης Κορυφής του Ρίο, ιδρυτής του Earth Council και του κινήματος Earth Charter, πρόεδρος του World Resources Institute, επίτροπος της Παγκόσμιας Επιτροπής για το Περιβάλλον και την Ανάπτυξη [World Commission on Environment and Development] και μέλος των διοικητικών συμβουλίων μίας χαοτικής σειράς οργανώσεων, από το International Institute for Sustainable Developemnt, μέχρι το Stockholm Environment Institute, έως το African-American Institute.

Αλλά ίσως το πιο αξιοπρόσεκτο σημείο με τον Στρονγκ, αυτήν την «πανταχού παρούσα» φιγούρα του περιβαλλοντικού κινήματος του 20ου αιώνα, ήταν το παρελθόν του. Ένας εκατομμυριούχος, συνδεδεμένος με τους Ροκφέλλερς από το κοίτασμα πετρελαίου της Alberta, που μοίραζε τον χρόνο του μεταξύ περιβαλλοντικών εκστρατειών και την διαχείριση μεγάλων εταιρειών πετρελαίου.

Για να καταλάβουμε πως συνέβη αυτό, πρέπει να εξετάσουμε την ιστορία ανάδυσης του περιβαλλοντικού κινήματος. Στην μετα-πολεμική εποχή, η επιθυμία για τον έλεγχο του πληθυσμού φόρεσε μία καινούρια μάσκα: την προστασία του κόσμου από την εξάντληση των πόρων, την μόλυνση και την οικολογική καταστροφή . Και όπως πάντα, η οικογένεια Ροκφέλλερ ήταν εκεί για να παρέχει χρηματοδότηση και οργανωτική υποστήριξη έτσι ώστε να κατευθύνει αυτό το αναπτυσσόμενο κίνημα προς τους δικούς της σκοπούς.

Raymond Burr:«Ο Πρόεδρος Νίξον και το Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών ίδρυσαν την Commission on Population Growth and the American Future (Επιτροπή για την Αύξηση του Πληθυσμού και το Αμερικανικό Μέλλον). O πρόεδρος αυτής της ξεχωριστής επιτροπής είναι ο John D. Rockefeller ο τρίτος.»

John D. Rockefeller ΙΙΙ:«Υπάρχει μια εντολή ευρείας κλίμακας. Κανείς δεν είχε παρόμοια εντολή με τέτοιον χαρακτήρα πριν, και απλά από αυτήν προέκυψε η ερώτηση για την ποιότητα της ζωής ως το εμφανές θέμα κλειδί.»

Raymond Burr:«Αλλά το κυρίως εύρημα ήταν πως κάποιου είδους σταθεροποίηση είναι ξεκάθαρα επιθυμητή για την χώρα.»

John D. Rockefeller ΙΙΙ:«Ναι, είπαμε ότι είναι αντιληπτό, ότι ο πληθυσμός δεν μπορεί να συνεχίσει να μεγαλώνει επ’ αόριστον. Κανείς δεν το αμφισβητεί αυτό. Και είπαμε από αυτά που βρήκαμε ότι νοιώθουμε ότι τώρα το κράτος πρέπει να καλωσορίσει και να σχεδιάσει για έναν σταθεροποιημένο πληθυσμό. Το όλο ερώτημα για την μόλυνση, το περιβάλλον και τον πληθυσμό, ήρθαν στο προσκήνιο με καταπληκτικά γρήγορο ρυθμό και ο Πρόεδρος Νίξον τον Ιούλιο του 1969 έκαμε μία δήλωση στο Κογκρέσο αποκλειστικά γι’ αυτήν την ερώτηση και θα ήθελα απλά να διαβάσω δύο προτάσεις από αυτήν την δήλωση καθότι πιστεύω πως είναι αντιπροσωπευτικές των ανησυχιών του όσον αφορά αυτό το θέμα και το πόσο σημαντικό το θεωρεί για εδώ και για όλον τον κόσμο. Είπε:

- Μια από τις πιο σοβαρές προκλήσεις του ανθρώπινου πεπρωμένου στο τελευταίο τρίτο αυτού του αιώνα, θα είναι η αύξηση του πληθυσμού. Το άν η απάντηση του ανθρώπου σε αυτήν την πρόκληση θα είναι υπόθεση υπερηφάνειας ή απογοήτευσης το έτος 2000, θα εξαρτηθεί εν πολλοίς από το τί κάνουμε σήμερα.»

Πηγή: Survival Of Spaceship Earth (1972)

Αυτοί που συνδέθηκαν με τους Ροκφέλλερς στην διαμόρφωση του διεθνούς περιβαλλοντικού κινήματος, ήταν οι εταίροι πετρελαιολιγάρχες στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, συμπεριλαμβανομένης της Βρετανικής βασιλικής οικογένειας πίσω από την BP και της Ολλανδικής βασιλικής οικογένειας πίσω από την Royal Dutch Shell. Και αυτός που διευκόλυνε αυτήν την μετάβαση από την ευγονική, στον έλεγχο του πληθυσμού, στον περιβαλλοντισμό, ήταν ο Τζούλιαν Χάξλυ (Julian Huxley), αδελφός του συγγραφέα του «Θαυμαστός καινούριος κόσμος», του Άλντους Χάξλεϋ και εγγονός του «μπουλντόγκ του Δαρβίνου», του T.H. Huxley.

[Σχόλιο Συντάκτη: η ευγονική ήταν η πρώτη προσπάθεια που αποσκοπούσε στον έλεγχο του πληθυσμού, όπως περιγράφεται στην αρχή αυτού του βίντεο, αλλά την ματαίωσαν όταν αυτή συνδέθηκε με τον Χίτλερ αφού διαπίστωσαν ότι δεν θα είχε επιτυχία.]

O Τζούλιαν Χάξλυ ήταν ένας αφοσιωμένος ευγονιστής που προήδρευε στην British Eugenics Society (Βρετανική Ευγονική Κοινωνία) από το 1959 εως το 1962. Αλλά, όπως και οι άλλοι ευγονιστές της μετα-πολεμικής περιόδου, καταλάβαινε την ανάγκη να επιδιώξει την πλέον δυσφημισμένη δουλειά της ευγονικής κάτω από διαφορετική αμφίεση. Ο ιδρυτικός διευθυντής της ΟΥΝΕΣΚΟ Χάξλυ, έγραψε στο ιδρυτικό έγγραφο του οργανισμού σχετικά με την ανάγκη να βρεθούν τρόποι για να γίνει ξανά ο σκοπός της ευγονικής πολιτικά εφικτός:

«Αυτήν την στιγμή είναι αναμενόμενο ότι η έμμεση επίδραση στον πολιτισμό είναι δυσγονική αντί για ευγονική και σε κάθε περίπτωση φαίνεται ότι το νεκρό βάρος της γενετικής ηλιθιότητας, της σωματικής αδυναμίας, της νοητικής αστάθειας και της φιλασθένειας που ήδη υπάρχει στο είδος, θα αποδειχθεί πραγματικό βάρος για να επιτευχθεί αληθινή πρόοδος. Συνεπώς, παρότι αληθεύει το ότι οποιαδήποτε ριζική ευγονική πολιτική θα είναι για πολλά χρόνια ανέφικτη πολιτικά και ψυχολογικά, θα είναι σημαντικό για την ΟΥΝΕΣΚΟ να φροντίσει ότι το ευγονικό πρόβλημα θα εξεταστεί με απόλυτη προσοχή και ότι η κοινή γνώμη θα ενημερωθεί για τα ζητήματα που διακυβεύονται, έτσι ώστε αυτό που τώρα είναι αδιανόητο να γίνει τουλάχιστον νοητό.»

Ο Χάξλυ βρήκε την τέλεια βιτρίνα για την επαναφορά αυτών των αδιανόητων ιδεών το 1948, όταν χρησιμοποίησε την ΟΥΝΕΣΚΟ ως εφαλτήριο για να ιδρύσει την International Union for the Conservation of Nature (Διεθνής Ένωση Προστασίας της Φύσης – IUCN), και μετά ξανά το 1961, όταν χρησιμοποίησε αυτήν την οργάνωση ως αφετηρία για να δημιουργήσει το World Wildlife Fund (Παγκόσμιο Ταμείο για τη Φύση – WWF). Μαζί με τον Χάξλυ συνιδρυτές του ταμείου δεν ήταν μόνο ο πρίγκιπας Bernhard της Ολλανδίας, ιδρυτής της ομάδας Μπίλντερμπεργκ και πρώην υπάλληλος του Ομίλου I.G. Farben και ο πρίγκιπας Phillip της Αγγλίας, αλλά και ο Godfrey A. Rockefeller , της δυναστείας των Ροκφέλλερ. Μαζί ορκίστηκαν να:

«... δαμάσουν την κοινή γνώμη και να εκπαιδεύσουν τον κόσμο σχετικά με την αναγκαιότητα της διατήρησης του περιβάλλοντος.»

Η μακροχρόνια «εκπαίδευση» σχετικά με την καταπόνηση που προκαλεί ο αυξανόμενος ανθρώπινος πολιτισμός στους πόρους της γης, πληρωμένη από τους ίδιους τους πετρελαιολιγάρχες που τον περασμένο αιώνα μονοπώλησαν έναν από τους πιο κρίσιμους πόρους του κόσμου, οδήγησε αναπόφευκτα σε ένα προβλέψιμο αποτέλεσμα:

Hugh Downs: «Τώρα, για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία, ένα διεθνές κίνημα βρίσκεται σε εξέλιξη. Οι άνθρωποι των κρατών και τα κράτη του κόσμου ενώνονται μαζί να βρουν τις απαντήσεις. Αυτό το κτήριο και οι εκπρόσωποι του κόσμου κρατάνε την λύση. Είδαμε τι έχουμε κάνει για να φέρουμε την καταστροφή στη γη μας. Δεν είναι η ώρα τώρα να γιατρέψουμε την αρρώστια που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε;»

Πηγή: Survival Of Spaceship Earth (1972)

Ναι, η «θεραπεία» για την «αρρώστια» του ανθρωπίνου είδους, σύμφωνα με την πληρωμένη προπαγάνδα των Ροκφέλλερ που παρουσίαζε τον John D. Rockefeller ΙΙΙ ως ειδικό σχολιαστή, μπορεί να βρεθεί στα Ηνωμένα Έθνη, την έδρα των οποίων είχε τόσο γενναιόδωρα δωρήσει η ίδια η οικογένεια Ροκφέλλερ. Και το πρώτο βήμα προς την ανακάλυψη αυτής της «θεραπείας» ήταν να διοργανώσουν την Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για το Περιβάλλον του Ανθρώπου στην Στοκχόλμη το 1972, την πρώτη παγκοσμίως διεθνή περιβαλλοντική διάσκεψη.

Αφηγητής:«Για 11 ημέρες τον Ιούνιο του 1972, η Στοκχόλμη έγινε ένας μαγνήτης για όλους όσους ανησυχούν για το περιβάλλον. 1200 επίσημοι εκπρόσωποι από 113 κράτη ήταν στην Στοκχόλμη για την πρώτη Διεθνή Διάσκεψη για το Περιβάλλον του Ανθρώπου. Η συνάντηση προτάθηκε πρώτα στα Ηνωμένα Έθνη από την Σουηδία και εγκρίθηκε από την Γενική Συνέλευση το 1968, ελκύοντας την παγκόσμια προσοχή.

Μόλις μέσα σε 4 χρόνια, το ζήτημα του ανθρώπινου περιβάλλοντος πήγε από τις πίσω σελίδες των εφημερίδων στις επικεφαλίδες της πρώτης σελίδας.»

Πηγή: 1972 United Nations Conference on the Human Environment (Part 1)

Και ποιός είναι καλύτερος να επιβλέψει την Διάσκεψη και να θέσει τις θεσμικές βάσεις γι’ αυτό το αναπτυσσόμενο και υποστηριζόμενο από τους πετραιλεολιγάρχες κίνημα από έναν επιδέξιο άνθρωπο του πετρελαίου;

Maurice Strong: «Μόνο και μόνο το γεγονός ότι το συνέδριο άρχισε με την συμμετοχή 113 χωρών και με πολύ υψηλόβαθμους αντιπροσώπους από αυτές τις χώρες, αυτό από μόνο του είναι ένα πολύ σημαντικό βήμα μπροστά, διότι αυτό έδειξε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο την πραγματική ανησυχία της πλειοψηφίας των χωρών του κόσμου.»

Πηγή: 1972 United Nations Conference on the Human Environment (Part 1)

Σε όλη του τη ζωή, ο Μορίς Στρονγκ είχε την περίεργη ικανότητα να βρίσκεται στο σωστό μέρος την κατάλληλη ώρα, για να γνωρίσει το κατάλληλο άτομο και να ανέβει την σκάλα της επιτυχίας. Έχοντας γεννηθεί στο Oak Lake της Manitoba το 1929, και επιβιώνοντας τη Μεγάλη Ύφεση, ο φιλόδοξος νεαρός Στρονγκ παράτησε το σχολείο στην ηλικία των 14 ετών και κατευθύνθηκε βόρεια για να βρει εργασία. Φτάνοντας στο Chesterfield Inlet, o Στρονγκ βρήκε δουλειά ως πωλητής γουνών στην Hudson’s Bay Company κι εκεί γνώρισε τον «Άγριο» Bill Richardson, έναν πετρελαιοθήρα του οποίου η γυναίκα, η Mary McColl, καταγόταν από την οικογένεια πίσω από την McColl Frontenac Products, μία από της μεγαλύτερες πετρελαϊκές εταιρείες του Καναδά.

Elaine Dewar:«Οπότε ο κ. Στρονγκ μπαίνει στον ‘λαμπερό’ κόσμο μέσω ενός τύπου που λεγότανε «Άγριος» Bill Richardson, που ήταν κάτι σαν πετρελαιοθήρας και σώγαμπρος σε μια οικογένεια πετρελαίου που ονομαζότανε McColl, των οποίων η εταιρεία λεγότανε McColl Frontenac, μια μεγάλη εταιρεία εισαγωγής πετρελαίου από την Μέση Ανατολή. Την εταιρεία την είχε αγοράσει εδώ και καιρό η Texaco Company μέσω μίας χρηματιστηριακής εταιρείας που λεγότανε Nesbitt Thomson. Ο κ. Στρονγκ μυήθηκε στον κόσμο του πετρελαίου και στον κόσμο των πόρων από πολύ νεαρή ηλικία και ξεχώρισε ως ένα πολύ έξυπνο παιδί. Tον πήρε υπό την προστασία του ένας άντρας με το όνομα Paul Martin Senior που ήταν υπουργός και του οποίου ο υιός θα γινότανε πρωθυπουργός του Καναδά, και τον μύησε στον χώρο του πετρελαίου μέσω ανθρώπων που ήταν στην κορυφή, συμπεριλαμβανομένου και του Ντέιβιντ Ροκφέλλερ.»

Μέσω της οικογένειας Richardson ο Στρονγκ έκανε μία σειρά απίθανων γνωριμιών. Πρώτα γνωρίστηκε με τον ταμία των τότε ολοκαίνουριων Ηνωμένων Εθνών, τον Noah Monod. Περιέργως ο Monod, όχι μόνο εξασφάλισε μία δουλειά για τον Στρονγκ ως υφιστάμενο υπεύθυνο ασφαλείας στην έδρα των Ηνωμένων Εθνών, επέτρεψε στον νεαρό από την φάρμα στην Manitoba να ζήσει μαζί του στη Νέα Υόρκη. Και όσο ήταν εκεί, ο Monod σύστησε τον Στρονγκ στην πιο σημαντική γνωριμία της ζωής του, τον Ντέιβιντ Ροκφέλλερ. Από εκείνη τη στιγμή, ο Στρονγκ ήταν ένας ‘φτιαγμένος’ άνθρωπος. Και από εκείνη τη στιγμή, όπου πήγαινε ο Στρονγκ, ο Ροκφέλλερ και οι συνεργάτες του βρίσκονταν κάπου εκεί στο παρασκήνιο.

Ο Jack Gallagher ήταν ένας βετεράνος της Standard Oil που έδωσε στον Στρονγκ την μεγάλη του ευκαιρία στο κοίτασμα πετρελαίου της Alberta όταν παραιτήθηκε από υπεύθυνος ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών για να επιστρέψει στον Καναδά. Και όταν ο Μορίς Στρονγκ αποφάσισε να παραιτηθεί από εκείνη τη δουλειά, να πουλήσει το σπίτι του και να ταξιδέψει στην Αφρική, συντηρούσε τον εαυτό του δουλεύοντας στην εταιρεία CalTex του Ροκφέλλερ στο Ναϊρόμπι.

Όταν παραιτήθηκε και από αυτή τη δουλειά το 1954 και ξεκίνησε τη δική του εταιρεία πίσω στον Καναδά, προσέλαβε τον Henry Brunie που ήταν στενός φίλος του συνεργάτη του Ροκφέλλερ, του John J. McCloy, για να διευθύνει την εταιρεία, και διόρισε και δύο εκπροσώπους της Standard Oil από το New Jersey στο συμβούλιο.  Πριν τα 30 του, διαχειριζόταν την δική του εταιρεία και ήταν ήδη εκατομμυριούχος.

Όπως έκανε σε όλη του τη ζωή, ο Μορίς Στρονγκ αξιοποίησε στο έπακρο αυτές τις γνωριμίες και τις ευκαιρίες. Αφού επιλέχθηκε να διοργανώσει την περιβαλλοντική διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών στην Στοκχόλμη, διορίστηκε διαχειριστής του Ιδρύματος Ροκφέλλερ (Rockefeller Foundation), που μετά χρηματοδότησε το γραφείο του για την διάσκεψη της Στοκχόλμης και εφοδίασε την ομάδα του με την συνεργάτιδα του Ιδρύματος Carnegie την Barbara Ward, και τον οικολόγο των Ροκφέλλερ τον Rene Dugos. O Στρονγκ τους ανέθεσε να γράψουν το «Only One Earth», ένα καθοριστικό κείμενο στον χώρο της αειφόρου ανάπτυξης που λιβανίζεται έντονα από τους παγκοσμιοποιητές ως το κείμενο κλειδί για την προώθηση της παγκόσμιας διαχείρισης των πόρων.

Η Διάσκεψη του 1972 στη Στοκχόλμη ακόμη χαιρετίζεται ως μια στιγμή ορόσημο στην ιστορία του σύγχρονου περιβαλλοντικού κινήματος, που οδήγησε όχι μόνο στα πρώτα κυβερνητικά περιβαλλοντικά σχέδια δράσης στην Ευρώπη, αλλά και στην δημιουργία μιας ολοκαίνουριας γραφειοκρατίας στα Ηνωμένα Έθνη, το United Nations Environment Program -UNEP [Περιβαλλοντικό Πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών]. Φυσικά, τα Ηνωμένα Έθνη διόρισαν τον Μορίς Στρονγκ ως τον πρώτο γενικό διευθυντή της UNEP . Λίγο αργότερα ο Στρονγκ συνέχισε την διπλή του ζωή επιστρέφοντας πίσω στα πετρέλαια.

Ο Ανατολικός Καναδάς χτυπήθηκε πολύ άσχημα από το εμπάργκο του OPEC με αποτέλεσμα ο τότε πρωθυπουργός Pierre Trudeau να δημιουργήσει την PetroCanada, την δημόσια εταιρεία πετρελαίου του Καναδά. Και ποιόν έβαλε ως πρώτο πρόεδρο της εταιρείας; Κανέναν άλλον εκτός από αυτόν τον «σταυροφόρο περιβαλλοντολόγο» του Ροκφέλλερ, τον Μορίς Στρονγκ.

Αφήνοντας αυτή τη θέση το 1978, ο Στρονγκ συνέχισε με μια σειρά απίστευτων κυβερνητικών, ιδιωτικών και διεθνών διορισμών: από πρόεδρος του Canada Developement Investement Corporation, σε πρόεδρος του AZL Resources Incorporated, στην ηγεσία του προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών για την ανακούφιση της πείνας στην Αφρική.

Το 1987 ο Στρονγκ βοήθησε στην διοργάνωση μιας άλλης περιβαλλοντικής διάσκεψης, λιγότερο γνωστή αλλά όχι λιγότερο αξιοσημείωτη από τη διάσκεψη της Στοκχόλμης, με το όνομα 4th World Wilderness Congress . Η συνάντηση έγινε στο Ντένβερ του Κολοράντο και συγκέντρωσε μαζί τους Στρονγκ, Ντέιβιντ Ροκφέλλερ, Edmond de Rothschild (Έντμοντ ντε Ροθστσάιλντ), τον τότε υπουργό οικονομικών James Bakerκαι ένα σμήνος άλλων πετρελαιολιγαρχών, τραπεζιτών, «παιχτών» της Ουάσινγκτον και παγκοσμιοποιητών, υποτίθεται για να μιλήσουν για το περιβάλλον. Αυτό όμως που πραγματικά συζήτησαν ήταν πολύ πιο απίστευτο.

David Lang:«Προτείνω λοιπόν αυτό να μην προωθηθεί μέσω δημοκρατικών διαδικασιών. Θα χρειαστεί πολύς χρόνος και θα απορροφηθούν πολλά χρήματα για να εκπαιδευτούν οι αναλώσιμοι, δυστυχώς, που κατοικούν στη γη. Πρέπει να αναλάβουμε ένα σχεδόν ελιτίστικο πρόγραμμα για να δούμε πέρα από τις πρησμένες κοιλιές μας, και να κοιτάξουμε το μέλλον σε χρονικά πλαίσια και αποτελέσματα που δεν γίνονται εύκολα κατανοητά ή δεν μπορούν, με διανοητική ειλικρίνεια, να μειωθούν σε ένα είδος απλοϊκού ορισμού.»

Πηγή: UN UNCED Earth Summit 1992 by George Hunt

Αυτά ήταν τα λόγια του David Lang, ενός τραπεζίτη από το Μοντρεάλ που μίλησε κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης. Και για τον Λανγκ, τους Ροκφέλλερς, τους Ροθστσάιλντς και τους άλλους τραπεζίτες και πετρελαιολιγάρχες που είχαν μαζευτεί στην συνάντηση, ο γενικός πληθυσμός είναι, «αναλώσιμος, που δυστυχώς κατοικεί στη γη» . Αυτή η ειλικρινής παραδοχή, που συλλαμβάνει τέλεια τις ευγονικές ιδέες στην καρδιά του χρηματοδοτούμενου από τους ίδιους τους πετρελαιολιγάρχες παγκόσμιου κινήματος διατήρησης του περιβάλλοντος, μαγνητοφωνήθηκε από τον George Hunt, έναν επιχειρηματία από το Μπούλντερ του Κολοράντο, ο οποίος, ως ανήσυχος πολίτης, είχε προθυμοποιηθεί να βοηθήσει εθελοντικά τη συνεδρίαση και επέστρεψε πίσω τρομαγμένος από αυτά που παρακολούθησε εκεί. Δημοσίευσε τις μαγνητοφωνήσεις του στις αρχές της δεκαετίας του ’90 για να προειδοποιήσει το κοινό σχετικά με αυτήν την ομάδα και τους τελικούς σκοπούς της.

Οι μαγνητοφωνήσεις του Χαντ απαθανάτισαν την στιγμή που ο Μορίς Στρονγκ παρουσίασε τον βαρόνο Edmond de Rothschild. Ο εξάδελφος του πατέρα του Edmond de Rothschild , είχε πουλήσει τα κοιτάσματα πετρελαίου των Ροθστσάιλντ στο  Αζερμπαϊτζάν στην Royal Dutch Shell, το 1991. Ο Μορίς Στρονγκ τον παρουσίασε ως μπροστάρη του περιβαλλοντικού κινήματος και ιδρυτή της ιδέας «conservation banking».

Maurice Strong: «Μια από τις πιο σημαντικές πρωτοβουλίες που παρουσιάζεται εδώ για την εκτίμησή σας, είναι αυτή για το τραπεζικό πρόγραμμα διατήρησης – «conservation banking program». Όπως αναφέραμε και το πρωί, έχουμε ως πρόεδρο, ευτυχώς, το πρόσωπο που είναι πράγματι ο εμπνευστής αυτής της πολύ σημαντικής ιδέας. Ήταν/είναι μέλος του διοικητικού συμβουλίου του International Wilderness Foundation το οποίο χρηματοδότησε αυτήν την συνάντηση. Ήταν στην πρώτη από αυτές τις συνεδριάσεις. Συνεπώς η  στροφή του στη σχέση μεταξύ διατήρησης [του περιβάλλοντος] και οικονομικής ανάπτυξης είναι πρωτοποριακή. Δεν υπάρχει καλύτερο πρόσωπο που να ενσαρκώνει καλύτερα στη ζωή του αυτήν την θετική σύνθεση μεταξύ της διατήρησης του περιβάλλοντος από την μία και τα οικονομικά από την άλλη και είμαι πολύ χαρούμενος που έχω αυτήν την ευκαιρία να σας συστήσω τον Edmond de Rothschild.»

Edmond de Rothschild:«Σε ευχαριστώ πολύ Μορίς για όλα αυτά που είπες και θα ήθελα να ζητήσω από το κοινό να μην πάρει και πολύ τοις μετρητοίς όλα όσα είπε για μένα.»

Πηγή: UN UNCED Earth Summit 1992 by George Hunt

Η συνάντηση πέτυχε κάποιους σημαντικούς στόχους για τους περελαιολιγάρχες. Οδήγησε στην δημιουργία των «περιοχών άγριας φύσης» , τεράστιων εκτάσεων δασικού εδάφους από τις οποίες το κοινό θα μπορούσε σε μεγάλο βαθμό να αποκλειστεί. Αυτές οι περιοχές θα οριοθετηθούν και θα τεθούν υπό την επίβλεψη τουIUCN (International Union for Conservation of Nature), το ίδιο σώμα το οποίο ο πρόεδρος της Βρετανικής Ευγονικής Κοινωνίας (British Eugenics Society) Τζούλιαν Χάξλυ χρησιμοποίησε ως εφαλτήριο για να δημιουργήσει το Wildlife Fund (Παγκόσμιο Ταμείο για τη Φύση).

Ένας άλλος σημαντικός στόχος της συνεδρίασης ήταν η πρόταση του Ροθστσάιλντ για την δημιουργία της αποκαλούμενης «World Conservation Bank» (Παγκόσμια Τράπεζα Διατήρησης), που θα λειτουργούσε σε υπερεθνικό επίπεδο και θα συντόνιζε τα οικονομικά προγράμματα ανάπτυξης στον κόσμο.

Edmond de Rothschild:«Οι συναντήσεις τώρα σχετικά με την ιδέα για ένα διεθνές τραπεζικό πρόγραμμα διατήρησης περιλαμβάνουν όλους του τομείς της ανθρώπινης κοινωνίας· κυβερνητικές και διακυβερνητικές υπηρεσίες, δημόσιες και ιδιωτικές υπηρεσίες, μεγάλα φιλανθρωπικά ιδρύματα καθώς επίσης και απλούς ανθρώπους παγκοσμίως. Σκεπτόμενοι μπροστά ως προς το πώς θα προσεγγίσουμε το ευρύ κοινό σε κάθε εταιρικό οργανισμό στον κόσμο να βάλει στην άκρη, ελπίζουμε αφορολόγητα, ένα μέρος των κερδών τους για να χρηματοδοτήσουν την οικολογική και περιβαλλοντική μας προστασία.

Κυρίες και κύριοι κάθε χώρα έχει τα προβλήματά της, τους ιθαγενείς της ανθρώπους και την άγρια ζωή της, αυτή η Διεθνής Τράπεζα Διατήρησης, δεν πρέπει να γνωρίζει ούτε σύνορα, ούτε όρια.»

Πηγή: UN UNCED Earth Summit 1992 by George Hunt

Αυτή η Διεθνής Τράπεζα Διατήρησης (World Conservation Bank) προωθήθηκε και τελικά πραγματοποιήθηκε στην επόμενη μεγάλη διάσκεψη του Μορίς Στρονγκ που στεφάνωσε την απίθανη καριέρα του ως «σταυροφόρο του περιβάλλοντος», και η οποία ακόμη παραμένει ως μία στιγμή ορόσημο του περιβαλλοντικού κινήματος: Η Διάσκεψη Κορυφής της Γης στο Ρίο ντε Τζανέιρο το 1992.

Αφηγήτρια: «Τον Ιούνιο του 1992, ο κόσμος συναντήθηκε στο Ρίο για να συζητήσει την μοίρα του πλανήτη γη. Σε αυτήν την διάσκεψη κορυφής, την μεγαλύτερη και πρώτη διάσκεψη κορυφής για την γη που έχει γίνει έως τώρα, αντιπρόσωποι από 166 χώρες, 130 αρχηγοί κρατών και 15 χιλιάδες μη κυβερνητικές οργανώσεις συγκεντρώθηκαν μαζί, με την ελπίδα ότι θα λάβουν συγκεκριμένες συμφωνίες οι οποίες θα εξισορροπήσουν την περιβαλλοντική διατήρηση και τις οικονομικές ανάγκες.»

Πηγή: 1992 – UN Earth Summit – Rio de Janeiro – In Our Hands (Part 1)

George H. W. Bush:«Και την ευγνωμοσύνη μου στον γενικό γραμματέα Μορίς Στρονγκ για την ακούραστη δουλειά του στην πραγματοποίηση αυτής της διάσκεψης για την γη. Αυτή είναι πραγματικά μία ιστορική συγκέντρωση. Υπάρχουν αυτοί που λένε ότι η οικονομική ανάπτυξη και η προστασία του περιβάλλοντος δεν μπορεί να είναι συμβατές.»

John Major:«Ο κόσμος είναι ο κήπος μας και πρέπει μαζί να τον καλλιεργήσουμε. Αυτήν την εβδομάδα κάναμε μία αρχή στο Ρίο. Πέρα από το Ρίο, πρέπει να συνεχίσουμε και να την εφαρμόσουμε.»

Maurice Strong:«Δεν μπορούμε να είμαστε ευχαριστημένοι εκτός εάν οι συμφωνίες που έγιναν εδώ συνοδευτούν και από πραγματική δέσμευση για ουσιαστική αλλαγή -όντως αλλαγή για το ανθρώπινο είδος- κατά την άποψή μου εξοχότατοι. Oδεύουμε σε μία στιγμή στον 21ο αιώνα όπου η κατάσταση του είδους μας μπορεί να φτάσει στον τελικό της σταθμό.»

Πηγή: Brazil – Rio Earth Summit (B)

Το 4th World Wilderness Congress, όσο χρήσιμο κι αν ήταν για την προώθηση της ατζέντας του Μορίς Στρονγκ και των πετρελαιολιγαρχών, έθεσε μόνο τις βάσεις για τη Διάσκεψη Κορυφής της Γης στο Ρίο.

Στη Διάσκεψη Κορυφής για τη Γη ο Έντμοντ Ροθστσάιλντ πήρε την τράπεζά του, την «World Conservation Bank». ‘Ντουμπλαρισμένη’ με το όνομα «Global Environment Facility» και λανσαρισμένη από την ίδια τη διάσκεψη, αποτελεί τον χρηματοδοτικό μηχανισμό 5 διαφορετικών συνεδρίων των Ηνωμένων Εθνών και παρέχει χρηματοδότηση δισεκατομμυρίων δολαρίων σε περιβαλλοντικά και αναπτυξιακά προγράμματα σε όλον τον κόσμο. Στους 18 «εταίρους υλοποίησης» της τράπεζας περιλαμβάνονται:

Α) Food and Agricultural Organization (Διεθνής Οργάνωση Τροφίμων και Γεωργίας ) – χρηματοδοτείται από τους Ροκφέλλερ.

Β) International Union for the Conservation of Nature (Διεθνής Ένωση Προστασίας της Φύσης ) – ιδρύθηκε από τον Χάξλυ.

Γ) United Nations Environment Programme (Περιβαλλοντικό Πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών ) – δημιουργήθηκε από τον Μορίς Στρονγκ.

Δ) World Wildlife Fund (Παγκόσμιο Ταμείο για τη Φύση ) – ιδρύθηκε από τους πρίγκηπα Bernhard, πρίγκηπα Philip και Godfrey Rockefeller.

Μιά από τις ειδικότητες της «Global Environment Facility» είναι οι ανταλλαγές «φύση για χρέος» «debt for nature swaps »όπου προσφέρεται ανακούφιση χρέους στις χώρες του Τρίτου Κόσμου με αντάλλαγμα την διάθεση της γης τους για περιβαλλοντικά αναπτυξιακά προγράμματα. Τα προγράμματα συνοδεύονται με κόστος συναλλαγής έως και 5%, το οποίο πληρώνεται στους εργολάβους που διαχειρίζονται και διευθύνουν τις επενδύσεις και όχι στους ντόπιους, οι οποίοι, όπως οι αβορίγινες του νησιού Palawan, πετιούνται έξω από την γη τους και κυριολεκτικά σβήνονται από τον χάρτη.

Η Διάσκεψη Κορυφής ανέδειξε επίσης την Σύμβαση-πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών για την αλλαγή του κλίματος (United Nations Framework Convention on Climate Change – UNFCCC), το σώμα στο οποίο η Διακυβερνητική Επιτροπή για την Αλλαγή του Κλίματος (Intergovernmental Panel on Climate Change -IPCC) παραδίδει τις εκθέσεις της. Αν και θεωρούνται γενικώς ουδέτερα, μη κυβερνητικά σώματα τα οποία βασίζονται μόνο στην επιστήμη και στις αποδείξεις, το UNFCCC και το IPCC είναι αλυσοδεμένα στους όρους που έχει ορίσει για αυτά ο Στρονγκ, να συνάγουν μόνο ένα συμπέρασμα: ότι η ανθρωπότητα φταίει για την κλιματική αλλαγή.

Dr. Tim Ball: «Όταν δημιούργησαν την Διακυβερνητική Επιτροπή για την Αλλαγή του Κλίματος ο Μορίς Στρονγκ, για τον οποίο θα πρέπει να μιλήσουμε πολύ, έγραψε τους όρους και ο πρώτος όρος ήταν ο ορισμός της κλιματικής αλλαγής και τον περιόρισε αυτόν, σκοπίμως, μόνο στους ανθρώπινους παράγοντες της κλιματικής αλλαγής. Φυσικά αυτό εξαφάνισε όλους τους φυσικούς παράγοντες και την φυσική μεταβλητότητα, γι’ αυτό και δεν τους βλέπεις να κοιτάνε σε πράγματα όπως τον ήλιο και ένα σωρό άλλα ζητήματα. Έπειτα το περιόρισε ακόμη περισσότερο με έναν άλλον όρο. Έστησε 3 ομάδες εργασίας. Υπήρχε η Τεχνική Ομάδα εργασίας 1, η οποία έγραφε την επιστημονική έκθεση και αυτοί ήταν 600 από τους δυόμιση χιλιάδες ανθρώπους. Οι άλλοι 1.900 βρίσκονταν στις Ομάδες Εργασίας 2 και 3. Αυτοί ήταν ασήμαντοι διότι έπρεπε να δεχτούν τα ευρήματα της πρώτης ομάδας τα οποία ήδη περιορίζονταν από τους όρους. Όποια κι αν ήταν τα αποτελέσματα, οι ομάδες 2 και 3 έλεγαν, "εν τάξει, μας λέτε ότι θα έχουμε υπερθέρμανση, το δεχόμαστε ως γεγονός και τώρα κοιτάμε τις επιπτώσεις που θα έχει αυτό". Εδώ είναι που ακούς όλες αυτές τις ιστορίες ότι οι πάγοι θα λιώσουν, ότι η στάθμη της θάλασσας θα ανέβει κ.τ.λ.»

Άρα στην πραγματικότητα η πλειοψηφία των ερευνητών, οι 1900 επιστήμονες, δέχονται δίχως αντιρρήσεις τα ευρήματα της πρώτης ομάδας. Τώρα ο Στρονγκ το περιόρισε ακόμη περισσότερο επειδή ήρθαν και είπαν, "Κοίταξε, αυτή η έκθεση δεν είναι να χρησιμοποιηθεί για πολιτική", αλλά τότε έστησαν την σύνοψη για τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής την απόλυτη αντίφαση. Η σύνοψη για τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής γράφεται από μία εντελώς διαφορετική ομάδα και γράφουν ανεξάρτητα από την επιστημονική έκθεση. Η επιστημονική έκθεση έχει τελειώσει και έχει πάει στην άκρη. Η σύνοψη για τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής γράφεται και δίνεται στα ΜΜΕ, αλλά οι κανόνες -οι όροι τους οποίους έχει βάλει ο Στρονγκ- λένε ότι η σύνοψη για τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής πάει πίσω στους ανθρώπους που έχουν φτιάξει την επιστημονική έκθεση και τους λέει, φροντίστε η επιστημονική σας έκθεση να συμφωνεί με αυτά που έχουμε βάλει στην σύνοψη.»

Πηγή: The IPCC Exposed

Ένα άλλο προϊόν της Διάσκεψης για την Γη στο Ρίο ήταν η Χάρτα της Γης ένα οιονεί θρησκευτικό έγγραφο το οποίο ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ που βοήθησε τον Μορίς Στρονγκ στο προσχέδιο του κειμένου, περιέγραψε ως την αντικατάσταση των Δέκα Εντολών και ότι επεδίωκε να οδηγήσει σε μια εποχή λατρείας της γης και παγκόσμιας υπευθυνότητας.

Διακηρύττοντας ότι «δομικές αλλαγές χρειάζονται στις αξίες μας, στους θεσμούς μας και στον τρόπο ζωής», το έγγραφο έπειτα παροτρύνει ότι θα πρέπει να δημιουργήσουμε έναν κόσμο «κοινής ευθύνης» στην «κοινότητα της γης» και καταλήγει:

«Για να χτίσουμε μία παγκόσμια βιώσιμη κοινότητα, τα κράτη του κόσμου πρέπει να ανανεώσουν την δέσμευσή τους στα Ηνωμένα Έθνη, να πραγματοποιήσουν τις υποχρεώσεις τους σύμφωνα με τις υπάρχουσες διεθνείς συμφωνίες και να υποστηρίξουν την εφαρμογή των αρχών της Χάρτας της Γης με ένα διεθνές νομικά δεσμευτικό όργανο για το περιβάλλον και την ανάπτυξη.»

Patrick Wood: «Η Χάρτα της Γης ήταν ένα από τα υποπροϊόντα της πρώτης Διάσκεψης Κορυφής για τη Γη. Δημοσίευσα την Χάρτα της Γης στο βιβλίο μου Technocracy Rising: The Trojan Horse of Global Transformation [Η Άνοδος της Τεχνοκρατίας: Ο Δούρειος Ίππος της Παγκόσμιας Μεταμόρφωσης], έτσι ώστε να μπορούν να δουν οι άνθρωποι με τα ίδια τους τα μάτια αυτά που λέει. Ήταν ένα έγγραφο που έμοιαζε με μία σύμβαση με τον κόσμο. Ήταν ένα πολύ θρησκευτικό, ανθρωπιστικό έγγραφο το οποίο προσπαθούσε να ενώσει τον κόσμο σε μία ενιαία αντίληψη παγκοσμιοποίησης. Ήταν ένα πολύ προσδιορισμένο έγγραφο το οποίο υπογράφηκε -η ιστορία πάει πολύ πριν από αυτό- αλλά τελικά το υπέγραψαν σχεδόν όλα τα κράτη των Ηνωμένων Εθνών και ο βασικός συγγραφεύς της Χάρτας της Γης ήταν ο Steven Rockefeller. Οι Ροκφέλλερς κατάλαβαν λοιπόν νωρίς, ότι όχι, δεν είναι μόνο το οικονομικό σύστημα, και δεν είναι απαραιτήτως μόνο το πολιτικό σύστημα ελέγχου. Πρέπει να βάλουμε μέσα και μία θρησκευτική πεποίθηση, την οποία μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για να κάνουμε τους ανθρώπους να πιστέψουν πως ό,τι κάνουμε είναι για το δικό τους το καλό .»

Τα επίσημα κείμενα της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου:
Μήνυμα της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας (Παράγραφος 8)

Αυτό για το οποίο δούλευαν οι πετρελαιολιγάρχες για δεκαετίες και αυτό που κατάφεραν στο Ρίο το 1992 ήταν η ολοκλήρωση της μεταμόρφωσης της φιλοσοφίας της ευγονικής. Από την συζήτηση περί «στειρώσεως» των «διανοητικά καθυστερημένων», σε μια δημοφιλή κατανόηση της ανθρωπότητας ως ένα καρκίνωμα που πρέπει να αφαιρεθεί για να επιβιώσει η γη . Τώρα το καθήκον ήταν «να μειώσουμε τα αποτυπώματα του άνθρακα» , και να μειώσουμε τον πληθυσμό για την «σωτηρία του πλανήτη» . Αλλά τυλιγμένο και με αυτό το καινούριο λεξιλόγιο και πλασαρισμένο με μια μοντέρνα, διάχυτη και καλά χρηματοδοτούμενη διαφημιστική καμπάνια, το τελικό αποτέλεσμα ακουγόταν απίστευτα το ίδιο με την ευγονική των παλιών καιρών.

Tucker Carlson:«Μια καινούρια έρευνα του πανεπιστημίου Lund στη Σουηδία λέει ότι ο μόνος καλύτερος τρόπος να μειώσετε το ανθρακικό σας αποτύπωμα, εάν το θέλετε, είναι απλά να αρνηθείτε την αναπαραγωγή . Η διαγραφή κάποιων ανθρώπων από την ύπαρξη, λένε, εξοικονομεί πολύ περισσότερο άνθρακα από, δεν ξέρω, το να είσαι χορτοφάγος, να πηγαίνεις στη δουλειά με το ποδήλατο, να μην επιβιβάζεσαι σε ένα αεροπλάνο.»

Πηγή: ‘Stop Having Kids’ – Tucker Carlson Tonight

Jennifer Ludden: «Υπάρχει μία καινούρια έρευνα η οποία λέει ότι εάν μειώσουμε την παγκόσμια γεννητικότητα σε μισό παιδί ανά γυναίκα -ότι μάλλον θα μπορούσες να το κάνεις αυτό- θα έφτανε πολύ μακριά, θα μπορούσες να μειώσεις ένα μεγάλο κομμάτι, περίπου το 1/4 με 1/5 όλων τον εκπομπών του διοξειδίου του άνθρακα που χρειάζεται για να αποφύγουμε αυτό το κρίσιμο σημείο.»

Πηγή: NPR Asks: Should We Have Less Kids Due To Global Warming?

Bill Nye: «Άρα, πρέπει να έχουμε πολιτικές που τιμωρούν τους ανθρώπους που κάνουν παραπάνω παιδιά στον αναπτυγμένο κόσμο;»

Προσκεκλημένος:«Πιστεύω ότι τουλάχιστον θα πρέπει να το σκεφτούμε.»

Bill Nye: «Το "τουλάχιστον θα πρέπει να το σκεφτούμε" είναι σα να λες "κάντε το".»

Πηγή: Bill Nye׃ Should parents having “extra kids“ in developed countries be penalized?

Δημοσιογράφος του Fox News:«Στην αναζήτηση για την μείωση της υπερθέρμανσης του πλανήτη, τα παιδιά, σύμφωνα με ορισμένους, είναι οι νέοι υπαίτιοι. Μία δεξαμενή σκέψης στο Ηνωμένο Βασίλειο λέει ότι τα πολλά παιδιά είναι αυτά που κάνουν τον πλανήτη χειρότερο . Λένε ότι οι μεγάλες οικογένειες, οτιδήποτε πάνω από 2 παιδιά βασικά, θα πρέπει να αποδοκιμάζονται ως ένα περιβαλλοντικό όχι-όχι.»

Και χωρίς καν να καταλάβει το κοινό, οι πετρελαιολιγάρχες κατάφεραν να τυλίξουν τους εαυτούς τους στη νέα σημαία και να εμφανιστούν, όχι ως οι δισεκατομμυριούχοι γόνοι της πετρελαιοβιομηχανίας που δημιούργησαν τις τεράστιες περιουσίες τους λεηλατώντας την γη και μονοπολώντας τον πλούτο της, αλλά ως οι "περιβαλλοντικοί σταυροφόροι" που θα σώσουν τον πλανήτη από τους "αναλώσιμους" που "δυστυχώς κατοικούν στη γη".»

David Rockefeller: «Η αρνητική επίπτωση της αύξησης του πληθυσμού γίνεται τρομακτικά προφανής σε όλα τα πλανητικά μας οικοσυστήματα.»

Πηγή: David Rockefeller speaks about population control

Rex Tillerson [Πρώην Γραμματέας του Κράτους των ΗΠΑ]: «Ήμασταν λοιπόν μέλη του IPCC, έχουμε συγγράψει πολλές από τις εργασίες τους, έχουμε αξιολογήσει όλες τις εργασίες τους. Έχουμε συνεπώς εμπλακεί στην κατανόηση και στην εξέλιξη της κατανόησής μας στο θέμα της κλιματικής αλλαγής επί δεκαετίες.»

Πηγή: Rex Tillerson explains his position on climate change

Αφηγητής:«Στην Saudi Aramco [Σαουδική εταιρεία πετρελ. & φυσ. αερίου] επιδιώκουμε συνεχώς να μειώσουμε τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις των εργασιών μας, από την πηγή πετρελαίου στον καταναλωτή, και με την υποστήριξή μας για την Κλιματική Πρωτοβουλία για το Πετρέλαιο και το Φυσικό Αέριο , η οποία πασχίζει να παίξει καταλυτικό ρόλο στην πρακτική λειτουργία μέσω της συνεργασίας στην τεχνολογία και στις καλύτερες πρακτικές.»

Πηγή: Saudi Aramco – Sustainable Production

Claudio Descalzi [Ιταλός επιχειρημ. & διευθύνων σύμβουλος της Eni -πολυεθνική πετρελαίου και φυσ. αερίου]: «Έχουμε έναν κοινό σκοπό. Ενδιαφερόμαστε για το περιβάλλον. Πιστεύουμε ότι μαζί μπορούμε να πάμε καλύτερα. Έχουμε τις ικανότητες, έχουμε την δύναμη, έχουμε τα εργαλεία να κάνουμε καλά πράγματα σε αυτόν τον τομέα.»

Amin H. Nasser [πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της πετρελαϊκής εταιρείας Saudi Aramco]: «Η τεχνολογία που θα αναπτυχθεί από αυτό το επενδυτικό ταμείο του ενός δις, θα μας θα μας βοηθήσει μακροπρόθεσμα να μειώσουμε τις εκπομπές.»

Josu Jon Imaz [μέλος της εκτελεστικής επιτροπής της Repsol -βιομηχανία πετρελ. & αερίου]: «Θέλουμε να χτίσουμε ένα καινοτόμο οικοσύστημα σε αυτό το ζήτημα, δουλεύοντας μαζί.»

Patrick Pouyanné [πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της TOTAL S.A.]: «Ενώνουμε τις δυνάμεις μας, μπορούμε να φέρουμε πρακτικές και απτές λύσεις.»

Πηγή: OGCI Invests in Innovative Low-Emissions Technologies

Aκόμη και σήμερα οι μάζες, εξοργισμένες με το ολοκαύτωμα που έχει προκαλέσει η μεγάλη πετρελαιοβιομηχανία, δέχονται ευχαριστημένες να κατευθύνεται η οργή τους από τους ίδιους πετρελαιολιγάρχες που υποτίθεται ότι θέλουν να πολεμήσουν. Τους ίδιους πετρελαιολιγάρχες οι οποίοι σιωπηλά από το παρασκήνιο υποστηρίζουν και χρηματοδοτούν το περιβαλλοντικό κίνημα, ακόμη και όταν ηγούνται αυτού του κινήματος στα φανερά. Η οικογένεια Ροκφέλλερ έκανε πρωτοσέλιδα το 2016, όταν ακύρωσε όλες τις επενδύσεις πετρελαίου.

Αφηγητής: «Οι Ροκφέλλερς, κληρονόμοι μιας περιουσίας πετρελαίου που έκανε το όνομα της οικογένειας σύμβολο του αμερικανικού πλούτου, πιστεύουν ότι κάνουν τον προκάτοχό τους περήφανο φεύγοντας από τα πετρέλαια. Ο διαχειριστής επενδύσεων Stephen Heintz δήλωσε ευγενικά για τον μεγιστάνα του πετρελαίου John D. Rockefeller: Είμαστε αρκετά πεπεισμένοι ότι εάν ήταν ζωντανός σήμερα, ως ένας δαιμόνιος επαγγελματίας που βλέπει στο μέλλον, θα έφευγε από τα ορυκτά καύσιμα και θα επένδυε στην καθαρή ανανεώσιμη ενέργεια.»

Πηγή: Rockefeller heirs get out of oil | Fortune

Ο David de Rothschild είναι μια φιγούρα του περιβαλλοντικού κινήματος με φωτογένεια. Με το παρωνύμιο «Πλαστικός Ιησούς» για τα διαφημιστικά του τεχνάσματα και τις φωτογραφικές του εμφανίσεις, και μεταμφιεσμένος ως ένας ανήσυχος περιβαλλοντολόγος, ο David de Rothschild -ο γόνος της οικογένειας των δισεκατομμυριούχων τραπεζιτών που αύξησε την περιουσία της με τα πετρέλαια στο Αζερμπαϊτζάν και ακόμη επενδύει στο πετρέλαιο μέσω εταιρειών όπως η Genie Energy- τώρα περνάει τον χρόνο του κάνοντας μαθήματα στο κοινό για το πώς ο τρόπος ζωής του σκοτώνει τις πολικές αρκούδες.

David de Rothschild:«Πρέπει να αρχίσουμε να ξοδεύουμε λεφτά γρήγορα σε λύσεις που έχουμε στα χέρια μας για να βοηθήσουμε εκείνες τις χώρες που ήδη βλέπουν τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής σήμερα, και βασικά βλέπουν τις επιπτώσεις της δικής μας κατανάλωσης.»

Πηγή: Rothschild Says Climate Change ‘Past Point of Talking’

Ο πρίγκηπας Κάρολος μιλάει ανοιχτά στο θέμα της κλιματικής αλλαγής, προειδοποιώντας τους πιστούς του υπηκόους ότι εάν δεν σφίξουν τα ζωνάρια τους και δεν ζήσουν πιο ταπεινές ζωές θα προκαλέσουν το τέλος του κόσμου.

Πρίγκιπας Κάρολος:«Κυρίες και κύριοι. Η μάχη ενάντια στην κλιματική αλλαγή είναι σίγουρα η πιο καθοριστική και ζωτική πρόκληση της εποχής μας.

Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τα συμπτώματα και οφείλουμε να δράσουμε τώρα για να επαναφέρουμε την υγεία του πλανήτη πριν να είναι πολύ αργά. Αυτό φυσικά θα απαιτήσει μία άνευ προηγουμένου μεταμόρφωση, των κοινοτήτων μας, της επιστήμης, των κοινωνιών και του τρόπου ζωής μας. Όλα έχοντας ως βάση την προσπάθεια για χαμηλό άνθρακα και μία κυκλική οικονομία.»

Πηγή: Prince Charles urges action against climate change ‘before it is too late’

Οι βάσεις έχουν τεθεί γι’ αυτό που οι πετρελαιολιγάρχες αποκαλούν ‘μετα-ανθρακική’ εποχή. Δεν έχει πλέον να κάνει με το πετρέλαιο. Ποτέ δεν είχε. Έχει να κάνει με τον έλεγχο.

* * *

Απομαγνητοφώνηση / επιμέλεια Φαίη για το ΑΒΕΡΩΦ.

Πηγή: Αβέρωφ

Μύθος 1^ος. Πρώτο μέρος.

140 χώρες την αναγνωρίζουν ως «Μακεδονία», άρα πρέπει κι εμείς αφού χάσαμε το παιχνίδι.

Αλήθεια:
Οι διμερείς αναγνωρίσεις υστερούν των διεθνών. Δεν υπάρχει ούτε μία αναγνώριση διεθνούς οργανισμού ως «Μακεδονία». Παντού είναι ως πΓΔΜ. Όταν μία χώρα που τους έχει αναγνωρίσει ως «Μακεδονία» έχει επίσημο ρόλο ως εκπρόσωπος ή προεδρεύουσα χώρα ενός διεθνού οργανισμού, τότε χρησιμοποιεί το πΓΔΜ. Αυτό κάνει ήδη το πρώτο εξάμηνο του 2018 η Βουλγαρία ως προεδρεύουσα της ΕΕ, παρόλο που ήταν η πρώτη χώρα που την αναγνώρισε ως «Μακεδονία».

Μύθος 1^ος. Δεύτερο μέρος.

140 χώρες την αναγνωρίζουν ως «Μακεδονία», άρα πρέπει κι εμείς αφού έτσι θα συνεχίσουν να την ονομάζουν.

Αλήθεια:
Οι αναγνωρίσεις ως «Μακεδονία» μέχρι σήμερα συμπεριλαμβάνουν τον όρο ότι οι αναγνωρίσεις αυτές ισχύουν έως ότου η Ελλάδα συμφωνήσει με τα Σκόπια σε νέο όνομα. Τότε, θα ισχύσει το νέο όνομα.

[Το είπε ο ίδιος ο υπουργός εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς στη ΕΡΤ]

Μύθος 2^ος.

Το πΓΔΜ περιλαμβάνει ήδη τον όρο Μακεδονία, άρα τους έχουμε αναγνωρίσει ήδη.

Αλήθεια:
Το πΓΔΜ είναι «πρώην» όνομα. Το πΓΔΜ αναφέρεται σε (πρώην) «Γιουγκοσλαβική» Δημοκρατία, η οποία δεν υπάρχει. Το πΓΔΜ είναι προσωρινό όνομα μέχρι να υπάρξει τελική συμφωνία. Δεν μπορεί να προδικάσει το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης.

Υστερόγραφο. Στην πιο πάνω συνέντευξη του Κοτζιά στην ΕΡΤ σε άλλο σημείο λέει ότι οι Σκοπιανοί αξιωματούχοι θεωρούν «ρατσιστικό» και ενοχλητικό το «πΓΔΜ» επειδή αναρωτιούνται «δηλαδή εμείς είμαστε πρώην, δεν υπάρχουμε; μόνο πρώην όνομα έχουμε;». Ε ναι, το πΓΔΜ είναι πρώην όνομα. Μέχρι να υπογράψει η Ελλάδα είναι πρώην όνομα.

Μύθος 3^ος.

Τους έχουμε ήδη αναγνωρίσει τον όρο Μακεδονία όταν ήταν μέρος της Γιουγκοσλαβίας.

Αλήθεια:
Δεν έχουμε κάνει αναγνώριση κράτους. Το όνομα της επαρχίας ή ομοσπονδίας, είναι εσωτερικό όνομα του κράτους. Άλλωστε, είχαμε κι εμείς όλο αυτό το διάστημα εσωτερικό όνομα περιφέρειας με το όνομα Μακεδονία. Η ισορροπία δύο εσωτερικών ονομάτων σπάει, όταν το ένα καθίσταται κράτος. Διότι όνομα κράτους σημαίνει όνομα εθνότητας και όνομα γλώσσας. Ενώ το εσωτερικό όνομα όχι. Το ζήτημα αναγνώρισης κράτους με το όνομα Μακεδονία εμφανίστηκε τον χειμώνα του 1991. Όχι νωρίτερα.

[Προσθήκη. 4 Ιουνίου 2018: Συμπληρωματική εξήγηση του «τρίτου μύθου», επειδή τις τελευταίες η μέρες, οργιάζει η χρήση του συγκεκριμένου μύθου και χρήζει εμβάθυνσης:

Ένα εσωτερικό όνομα κράτους υπόκειται στην πλήρη και απόλυτη δικαιοδοσία του κράτους.

Όταν το εσωτερικό όνομα καθίσταται όνομα καράτος, τότε αλλάζουν όλα τα δεδομένα: αποκτά διεθνές πρόσωπο, αποκτά διακριτές εξωτερικές σχέσεις, αποκτά πολιτική ισοτιμία με άλλες αντίστοιχες οντότητες (κράτη), οι εκπρόσωποί του αποκτούν ομολόγους τους στο εξωτερικό (ο πρωθυπουργός του διαθέτει ομόλογο σε άλλο κράτος, οι υπουργοί το ίδιο – δηλαδή δεν είναι μόνο για εσωτερική χρήση), γίνεται μέλος στον ΟΗΕ, με επακριβώς ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις κατά την χάρτα του ΟΗΕ και ό,τι άλλο διέπει τις διεθνείς σχέσεις γενικότερα, αποκτά δικαίωματα και υποχρεώσεις απέναντι στο διεθνές δίκαιο κλπ. Όλα αυτά δηλαδή που προηγουμένως τα διεκπεραίωνε κάποιος άλλος (η ομοσπονδιακή κυβέρνηση), τώρα τα διεκπεραιώνει η νέα αυτή πολιτική οντότητα.

Το ερώτημα αναγνώρισης ενός τέτοιου ανεξάρτητου κράτους, όπως το περιγράφω πιο πάνω, δηλαδή πολιτικώς ισοτίμου με την Ελλάδα, είναι ερώτημα κοπής 1991. Δεν υπήρξε ποτέ άλλοτε τέτοιο ερώτημα. Εφόσον δεν υπήρξε πιο πριν τέτοιο ερώτημα, δεν έχει καμία σημασία τι συνέβη ως προς αυτό.

Έστω όμως ότι πράγματι είχε σημασία, τι συνέβη πιο πριν. Έστω δηλαδή ότι πράγματι η Ελλάδα αναγνώρισε το 1943 (εβρισκόμενη σε πόλεμο) ή το 1944 ή το 1949 (σε εμφύλιο) ή το 1959 (κυκλοφορεί ένα ΦΕΚ με αναφορά σε «Γιουγκοσλαβική Μακεδονία») ή όποτε άλλοτε θέλετε, την «Δημοκρατία της Μακεδονίας» και έστω ότι αυτή η αναγνώριση ήταν χάρισμα του ονόματος σε ένα άλλο κράτος, άρα ότι δέσμευε την χώρα αιωνίως.

Ρωτώ: γιατί δεν τέθηκε αυτό το 1991 ή το 1992 ή το 1995; Το ξέχασαν; Τους ξέφυγε;

Γιατί μπήκε ένα κράτος στον ΟΗΕ με προσωρινό όνομα; (για πρώτη φορά στην Ιστορία)

Γιατί μπήκε ένα κράτος στον ΟΗΕ με υποχρέωση να διαπραγματευτεί το τελικό του όνομα με άλλο μέλος ; (επίσης για πρώτη φορά στην Ιστορία)

Γιατί μπήκε ένα κράτος στον ΟΗΕ και δόθηκε το _δικαίωμα_ σε ένα άλλο κράτος (την Ελλάδα) να υπογράψει ως προς το ποιο θα είναι το τελικό κοινά αποδεκτό όνομα αυτού του κράτους (επίσης, για πρώτη φορά στην Ιστορία)

Γιατί 26 χρόνια μετά την ανεξαρτησία, την είσοδο στο ΝΑΤΟ, ζητάνε πάλι από την Ελλάδα να υπογράψει και να αποδεχθεί το τελικό όνομα αυτού του κράτους;

Γιατί όλα αυτά, εάν η αναγνώριση έχει ήδη γίνει;

Επειδή απλούστατα δεν έχει γίνει. Επειδή άλλο πράμα ένα κράτος να αποφασίζει να ονομάσει κάτι για εσωτερική χρήση και τελείως άλλο πράγμα ένα κράτος να ζητήσει να χρησιμοποιήσει ένα όνομα στις εξωτερικές του σχέσεις.

Στους υπόλοιπους μύθους που ανατρέπονται, είναι σαφές ότι το βασικό πρόβλημα της Ελλάδας (κατ’ εμέ) είναι το σπάσιμο της αναλογικότητας, το σπάσιμο της συμμετρίας, η ασυμμετρία χρήσης του ονόματος σε μία υποδεέστερη εσωτερική περιφέρεια (από την Ελλάδα) έναντι χρήσης του ονόματος εξωτερικά, στις διεθνείς σχέσεις μίας χώρας (από τα Σκόπια). Αυτή η ανισορροπία γεννά μία αποκλειστικότητα διεθνούς χρήσης. Αυτή η αποκλειστικότητα γεννά τα προβλήματα και τις αντιρρήσεις μας.]

Μύθος 4^ος.

Μας πιέζουν οι Αμερικάνοι. Πρέπει να υποχωρήσουμε.

Αλήθεια:
Ας δεχτούμε, χάριν συζήτησης, ότι οι Αμερικάνοι πιέζουν να ενταχθεί η χώρα στο ΝΑΤΟ. Δεν τους ενδιαφέρει τόσο το όνομα, όσο η ένταξη. Ποιος καίγεται περισσότερο να ενταχθεί από τα δύο μέρη; Η Ελλάδα ή τα Σκόπια; Προφανώς τα Σκόπια. Αυτοί που καίγονται, αυτοί υποχωρούν. Εμάς δεν μας νοιάζει. Οι Αμερικάνοι πιέζουν για λύση. Πιέζουν αυτόν που έχει ανάγκη να λάβει κάτι ως αντάλλαγμα, δηλαδή την ένταξη. Όχι αυτόν που δεν θα λάβει τίποτα.

[Επίσης, η γεωστρατηγική αξία των Σκοπίων είναι αδιευκρίνιστη. Δεδομένου ότι το Κόσσοβο είναι αμερικανικό προτεκτοράτο και εκεί υπάρχει ίσως η μεγαλύτερη αμερικανική βάση στην Ευρώπη και πλήρης αμερικανικός έλεγχος, από την πλευρά της Αλβανίας, και δεδομένου ότι η Βουλγαρία είναι η πιο φιλοαμερικανική χώρα στα Βαλκάνια και δεδομένου ότι εμείς είμαστε ήδη στο ΝΑΤΟ, η γεωστρατηγική αξία των Σκοπίων για τους αμερικανούς γίνεται ελάχιστη]

Μύθος 5^ος.

Μας συμφέρει στρατηγικά να ενταχθούν τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ. Αντίπαλός μας ουσιαστικά είναι η Τουρκία.

Αλήθεια:
Τα Σκόπια τα έχουν προσεγγίσει οι Τούρκοι από το 1991 με διάφορους τρόπους, μέχρι και με άμεση οικονομική ενίσχυση. Είναι πασιφανές ότι εντός ΝΑΤΟ τα Σκόπια θα συνηγορούν συνεχώς υπέρ των θέσεων της Τουρκίας εναντίον μας.

Υγ. Για παράδειγμα, το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου στο αεροδρόμιο των Σκοπίων ήταν τουρκική δωρεά.

Μύθος 6^ος.

Η λύση του ζητήματος θα φέρει σταθερότητα στην περιοχή και στο εσωτερικό τους.

Αλήθεια:
Από πού συνάγεται αυτό το συμπέρασμα; Το κράτος των Σκοπίων είναι εγγενώς ασταθές επειδή το 30% του πληθυσμού είναι Αλβανοί. Το ΝΑΤΟ είναι στρατιωτική συμμαχία των Αμερικανών. Η Ισπανία είναι στο ΝΑΤΟ και κινδυνεύει με διάλυση στο εσωτερικό της. Το Ηνωμένο Βασίλειο διενήργησε δημοψήφισμα αποσκίρτισης της Σκωτίας, ενώ βρέθηκε για δεκαετίες σε ένα είδος ψυχρού πολέμου με την Ιρλανδία. Καμία εσωτερική ασφάλεια δεν διασφαλίζει το ΝΑΤΟ. Μόνο συμμαχία διασφαλίζει έναντι κοινών εξωτερικών εχθρών. Και ως μέλος του ΝΑΤΟ, θα μπορούσε να διαλυθεί ή να αποσταθεροποιηθεί από μόνο του.

Μύθος 7^ος.

Πρώτο μέρος.

Αν λυθεί ο αλυτρωτισμός, δεν μας ενοχλεί το όνομα.

Αλήθεια:
Το όνομα είναι το όχημα του αλυτρωτισμού. Χωρίς το όνομα, ο αλυτρωτισμός σβήνει αυτομάτως. Αντίθετα, με το όνομα παραδεδομένο, ο αλυτρωτισμός παραμένει ζωντανός.

Δεύτερο μέρος.

Αν αλλάξουν Σύνταγμα, παύει ο αλυτρωτισμός.

Αλήθεια:
Είναι αδύνατον να παύσει ο αλυτρωτισμός δια παντός με μία απόφαση κάποιας κυβέρνησης σε μία δεδομένη στιγμή. Ταυτόχρονα, η αποδοχή της παράδοσης του ονόματος Μακεδονία είναι τελεσίδικη, οριστική και αμετάκλητη. Ο αλυτρωτισμός μπορεί να επανέλθει την επόμενη ημέρα. Η αποδοχή του συμβιβασμού ποτέ.

Τρίτο μέρος.

Το Σύνταγμα έχει αλλάξει το 1995. Δεν χρειάζεται αλλαγή Συντάγματος για να παύσει ο αλυτρωτισμός.

Αλήθεια:
Διατάξεις με αναφορές σε «όλους τους Μακεδόνες» υπάρχουν ακόμη στο Σύνταγμα των Σκοπίων. Δεν αφαιρέθηκαν όλες. Το ότι κάποιοι ψελλίζουν ότι δεν χρειάζεται αλλαγή Συντάγματος, παράγεται από την αδυναμία του Κοινοβουλίου να εγκρίνει αλλαγή Συντάγματος. Όμως αυτό είναι παράλογο, διότι το όνομα του κράτους ορίζεται στο Σύνταγμα (άλλωστε συχνά το αναφέρουμε ως το «Συνταγματικό τους όνομα»), πώς λοιπόν θα αλλάξει «Συνταγματικό όνομα» η χώρα, χωρίς να αλλάξει, έστω αυτό το στοιχείο, από το Σύνταγμα;

Εκτός αυτού, η πραγματικότητα σήμερα είναι ότι δεν υπάρχει δημόσια υπηρεσία που να μην έχει αναρτημένους στους τοίχους χάρτες της «Μεγάλης Μακεδονίας», με ελληνικά εδάφη. Επίσης, στα βιβλία Ιστορίας γράφονται τραγελαφικά πράγματα που θρέφουν γενιές εκεί. Και ασφαλώς, όλα αυτά δεν αλλάζουν σε ένα απόγευμα.

Μύθος 8^ος.

Πρώτο μέρος.

Βασικά, αναγνωρίζουν ότι είναι Σλάβοι και δεν έχουν σχέση με τους αρχαίους Μακεδόνες.

Αλήθεια:
Ασφαλώς υπάρχουν ορισμένοι που το ισχυρίζονται αυτό. Ο Γκεοργκιέφσκι, πρώην πρωθυπουργός των Σκοπίων, πήρε Βουλγαρική υπηκοότητα και από την Βουλγαρία γκρεμίζει τον «Μακεδονισμό» των Σκοπίων σήμερα. Δεν είναι όμως όλοι έτσι. Άλλωστε, ο σφετερισμός της Ιστορίας δεν αφορά μόνο στους Έλληνες. Ονομάζουν «Μακεδονικούς χρόνους» αυτό που διεθνώς ονομάζεται «Ελληνιστικοί χρόνοι», θεωρούν «Μακεδόνισσα», πχ την Κλεοπάτρα κλπ. Τον τόνο τον δίνουν οι άλλοι. Βλέπε αγάλματα, ονόματα, επίσημη προπαγάνδα κλπ.

Δεύτερο μέρος.

Θέλουν το όνομα Μακεδονία, όχι ως σύνδεση με την αρχαία Μακεδονία, αλλά γεωγραφικά. Άλλωστε κατοικούν στην Μακεδονία.

Αλήθεια:
Κατοικούν σε ποια Μακεδονία ακριβώς; Χρονικά δηλαδή ποια Μακεδονία; Αυτό που θεωρούν ως «Μακεδονία», και που μοιράστηκε στα τρία σημερινά κράτη της Ελλάδας, Βουλγαρίας και Σκοπίων, είναι η έκταση τριών συγκεκριμένων Βιλαετίων κατά την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η αρχαία Μακεδονία ήταν αρκετά μικρότερη σε έκταση.

Η ουσία είναι ότι το «Άνω Μακεδονία» είναι δόκιμος ιστορικός όρος, ο οποίος απαντάται από τον Ηρόδοτο στα μέσα του 5^ου π.Χ. αιώνα, δηλαδή 150 χρόνια πριν τον Μέγα Αλέξανδρο. Το «Νέα Μακεδονία» ορίζει την χώρα ως τη σύγχρονη έκδοση της αρχαίας. Τα ονόματα αυτά έχουν ιστορική και όχι γεωγραφική χροιά. Το Βόρεια Μακεδονία αυτόματα εγείρει το ερώτημα των νοτίων και της ένωσης μαζί τους.

Δεν θα επέμεναν τόσο πολύ σε τέτοια ονόματα, αν δεν εκμεταλλευόταν την ιστορική βαρύτητα της αρχαίας Μακεδονίας. Αυτό είναι σαφές.

Τρίτο μέρος.

Το Βόρεια ή Άνω ή Νέα ή «Του Βαρδάρη» – Μακεδονία, είναι «σύνθετα ονόματα με γεωγραφικό προσδιορισμό».

Αλήθεια:
Όπως ειπώθηκε παραπάνω, σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, το «Μακεδονία» έχει εθνική χροιά, όχι γεωγραφική. Το ότι υπάρχει γεωγραφικός όρος, όχι απλώς δεν σημαίνει ότι το Μακεδονία γίνεται γεωγραφικός όρος, αλλά αντιθέτως ενισχύει το ότι το «Μακεδονία» έχει εθνικά χαρακτηριστικά. Οι «Άνω/Βόρειοι/Νέοι Μακεδόνες» είναι Μακεδόνες στην εθνότητα. Εμπεδώνει δηλαδή και επιβραβεύει την ύπαρξη Μακεδονικού έθνους, άρα του «Μακεδονισμού» τους.

Ένα παράδειγμα, ίσως το μοναδικό, το οποίο θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι προσδιορίζει το «Μακεδονία» ως γεωγραφικό όρο, είναι το «Σλαβομακεδονία». Σ’ αυτόν τον όρο, το Σλαβο- ορίζει το έθνος και το Μακεδονία- ορίζει την γεωφραφία. Και εδώ όμως, η παρανόηση είναι ανοιχτή.

Μύθος 9^ος.

Δεν απειλούμαστε στρατιωτικά από τα Σκόπια. Είναι γελοία σκέψη.

Αλήθεια:
Αφ’ ενός, ο συνδυασμός δυνάμεων και συμμαχιών στο μέλλον δεν μπορεί να προβλεφθεί, όπως αναφέρθηκε και στην δήλωση των 6 το 1992.

Αφ’ ετέρου, ας δεχθούμε ότι το επιχείρημα ευσταθεί, χάριν συζήτησης. Η πάνδημη άρνηση των Ελλήνων να αποδεχθούν τον συμβιβασμό της παράδοσης του ονόματος δεν άπτεται στρατιωτικής απειλής. Εσκεμμένη ή όχι, πρόκειται για παρανόηση. Η άρνηση των Ελλήνων έγκειται στην αίσθηση απώλειας ταυτότητας, στην αίσθηση απώλειας τμήματος της Ιστορίας.  Όταν ο Έλληνας Μακεδόνας δεν θα μπορεί να δηλώνει ότι είναι Μακεδόνας, διότι δια της κυβέρνησής του θα έχει αναγνωρίσει έναν άλλο λαό ως «Μακεδόνες», αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα.

Μύθος 10ος^.

Πρέπει να βρούμε λύση. Δεν υπάρχει άλλη ευκαιρία.

Αλήθεια:
(Αυτό θυμίζει λίγο Κύπρο 2004 και Σχέδιο Ανάν, αλλά τελικά η ένταξη στην ΕΕ έγινε παρά τις Κασσάνδρες).

Ξεχνάμε ότι η χώρα αυτή έχει δύο εθνικές συνιστώσες: Σλάβους και Αλβανούς. Ας σκεφτούμε τους Αλβανούς. Μας λένε ότι δεν δέχονται το Σλαβομακεδονία επειδή δεν είναι Σλάβοι. Μάλιστα. Σάμπως είναι Μακεδόνες; Όχι βέβαια. Όσο ξένο τους είναι το Σλαβο-κάτι, τόσο ξένο τους είναι και το Κάτι-Μακεδονία. Ούτε λιγότερο, ούτε περισσότερο.

Το 1992 δεν είχαν ούτε έναν Αλβανό βουλευτή. Σήμερα έχουν 4 κόμματα, 2 στην κυβέρνηση, το 1 έχει δικό του αντιπρόεδρο. Τα Αλβανικά είναι πλέον επίσημη γλώσσα της χώρας. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι σε λίγα χρόνια θα επιζητήσουν ένα όνομα κράτος ουδέτερο εθνικά, δηλαδή χωρίς κανέναν από τους όρους Σλαβο- ή Μακεδονία-, το οποίο κράτος αυτό θα έχει δύο εθνικές συνιστώσες. Αυτό συμβαίνει σήμερα με το Βέλγιο, που είναι όνομα κράτους απαρτιζόμενο από δύο εθνότητες με άλλα ονόματα.

Αυτό το ενδεχόμενο, αυτομάτως υποβαθμίζει το πρόβλημα από πρόβλημα αναζήτησης ονόματος σε κράτος-εθνότητα-γλώσσα (και άρα, παρουσία σε όλους τους διεθνείς οργανισμούς και γενικότερα διεθνείς σχέσεις), σε πρόβλημα αναζήτησης εσωτερικού ονόματος μίας εθνικής συνιστώσας.

Αυτό μας δίνει και τον κατάλληλο χρόνο, ώστε από τότε και μετά, να συνεχίσουμε εκείνο το πνεύμα του Μακεδονικού Αγώνα που δεν σκόπευε να «απελευθερώσει την Μακεδονία» (όπως κακώς νομίζουμε), αλλά σκόπευε να θυμίσει στους κατοίκους της Μακεδονίας ότι είναι Έλληνες και να τους αφυπνίσει καταλλήλως, όποια γλώσσα κι αν μιλάνε. Εξ ου και οι «Γραικομάνοι» (κατά τους Βουλγάρους) πληθυσμοί, οι οποίοι πολέμησαν όπως και οι υπόλοιποι Έλληνες χωρίς να γνωρίζουν ελληνικά. Μακροπρόθεσμος στραγητικός στόχος είναι αυτός.

Μύθος 11ος [προσθήκη 6 Ιουνίου 2018]

Αναγνωρίσαμε «μακεδονική γλώσσα» σε συνέδριο του ΟΗΕ στην Αθήνα το 1977. 

Αλήθεια:
Tο συνέδριο είχε τίτλο 1977: «United Nations Conference on the Standardization of Geographical Names».
Μετάφραση: Συνέδριο του ΟΗΕ σχετικά με τυποποίηση γεωγραφικών ονομάτων

Αντιγράφω από τη σελίδα 29 των πρακτικών του συνεδρίου:

11. Serbo-Croatian and Macedonian Cyrillic alphabets of Yugoslavia
The Conference,
Recognizing the need for elaboration of resolution 6 of the UN conference on the Standardization of Geographical Names,
Recognizing further that in Yugoslavia the romanization of the Serbo-Croatian and Macedonian Cyrillic alphabets has long been employed in official gazeteers and maps,
Recommends that the systems that are given in the annex of this resolution be adopted as the international systems for the romanization of the Serbo-Croatian and Macedonian geographical names in Yugoslavia.

Μετάφραση

Το Συνέδριο,
αναγνωρίζοντας την ανάγκη επεξεργασίας του ψηφίσματος 5 του Συνεδρίου του ΟΗΕ για την «Τυποποίηση Γεωγραφικών Ονομάτων»,
Αναγνωρίζοντας επιπλέον ότι στην Γιουγκοσλαβία ο μεταγραμματισμός στο λατινικό αλφάβητο (romanization) των Σερβο-κροατικών και Μακεδονικών Κυριλλικών αλφαβήτων
έχει χρησιμοποιηθεί σε επίσημα χαρτογραφικά λεξικά και χάρτες,
Συνιστά να υϊοθετηθεί το σύστημα που δίνεται στο Παράρτημα αυτού του ψηφίσματος για τον μεταγραμματισμό στο λατινικό αλφάβητο των Σερβο-κροάτικων και Μακεδονικών γεωγραφικών ονομάτων στην Γιουγκοσλαβία.

Αυτό το απόσπασμα θεωρείται από κυβερνητικούς κύκλους, από παχείς πρωτοσέλιδους τίτλους φιλο-κυβερνητικών εφημερίδων και από διαφόρους παπαγάλους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ως «απόδειξη της αναγνώρισης μακεδονικής γλώσσας από την Ελλάδα το 1977».

Αυτή η ενέργεια έχει δύο σκοπούς
1ον. να δικαιολογήσει την αδικαιολόγητη αδράνεια της ελληνικής κυβέρνησης να θέσει θέμα ταυτότητας και γλώσσας στις διαπραγματεύσεις με τα Σκόπια, και
2ον. να οδηγήσει τους δέκτες της «πληροφόρησης» στην σκέψη ότι «αφού αναγνωρίσαμε την γλώσσα το 1977, ας τους παραχωρήσουμε και το όνομα σήμερα».

Στην πραγματικότητα:

1. Το συνέδριο έχει συγκεκριμένο σκοπό την τυποποίηση γεωγραφικών ονομάτων, δηλαδή τον μεταγραμματισμό ονομάτων
2. Ουδεμία αναφορά δεν γίνεται σε «γλώσσα». Οι σχετικές αναφορές είναι
2α. στο «Αλφάβητο», στο οποίο μάλιστα υπάρχει και η λέξη «Κυριλλικό».
2β. σε «Γεωγραφικά Ονόματα», τα οποία μάλιστα είναι εντός της Γιουγκοσλαβίας.
Ουδέποτε η Ελλάδα αναγνώρισε «μακεδονική γλώσσα», ή για να είμαστε ακριβείς, αυτό δεν συνέβη στο εν λόγω συνέδριο, το οποίο είχε άλλο αντικείμενο.

Επίσης, στο συνέδριο από ελληνικής πλευράς συμμετείχε ομάδα από τη γεωγραφική υπηρεσία στρατού. Από Γιουγκοσλαβικής πλευράς υπήρχε μόνο ένα μέλος, που εκπροσωπούσε όλη τη χώρα (Colonel Miroslav Peterska). Οι πληροφορίες αυτές προέρχονται από άρθρο του Γιώργου Μπαμπινιώτη, το οποίο επισυνάπτεται πιο κάτω.

Απόσπασμα από σχετικό και πρόσφατο άρθρο του Μπαμπινιώτη.

«Μια γρήγορη έστω αναδρομή στα σχετικά Πρακτικά τής Διάσκεψης δείχνει χωρίς καμιά αμφιβολία ότι στη Συνάντηση αυτή συζητήθηκε (ως συνέχεια άλλων προηγηθεισών Διασκέψεων) ως μόνο θέμα και για πολλές χώρες και γλώσσες (Κινεζική, Αραβική, Εβραϊκή, Ινδική, Ασιατικές γλώσσες κ.ά.) πώς θα μεταγραμματίζονται τα τοπωνύμιά τους με λατινικούς χαρακτήρες («romanization») βάσει ενός συστήματος μεταγραμματισμού (transliteration) των γραμμάτων τού αλφαβήτου τους που θα διευκολύνει να διαβάζονται ευρύτερα.

Η ελληνική αντιπροσωπία, απαρτιζόμενη από γλωσσολόγους, ιστορικούς, μέλη τής γεωγραφικής υπηρεσίας στρατού κ.ά., παρέστη ειδικά για το σύστημα μεταγραμματισμού τού ελληνικού αλφαβήτου, επιφυλασσόμενη να προτείνει δικό της σύστημα.

Φυσικά και δεν ετέθη ποτέ σε εκείνη τη Διάσκεψη θέμα αναγνώρισης τής ονομασίας τής γλώσσας των Σκοπίων ως Μακεδονικής. Αν επρόκειτο να τεθεί τέτοιο θέμα, άλλη θα ήταν η σύνθεση τής ελληνικής αντιπροσωπίας αλλά θα εναντιωνόμαστε και όλα τα μέλη τής αντιπροσωπίας που έχουν εκφράσει την αντίθεσή τους με διάφορες ευκαιρίες. Και θα χαλούσε ο κόσμος στην Ελλάδα! Επ΄ ευκαιρία, στη Διάσκεψη δεν προσήλθαν μέλη τής Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας τής Μακεδονίας αλλά ένα μόνο μέλος (Colonel Miroslav Peterska), εκπρόσωπος τής Γιουγκοσλαβίας (Belgrade, Yugoslavia).

Αρα αυτό που αποφασίστηκε, όπως και με όλες τις άλλες γλώσσες, είναι ο απλός μεταγραμματισμός με λατινικούς χαρακτήρες τής γλώσσας των Σκοπίων και όχι η ονομασία της ως «μακεδονικής γλώσσας»!

Στη «σύσταση» περιγράφεται —όπως και για τα αλφάβητα πολλών άλλων γλωσσών— πώς θα αποδίδεται λατινικά κάθε γράμμα τού κυριλλικού αλφαβήτου που χρησιμοποιούν τα Σκόπια «for the romanization of Macedonian geographical names in Yugoslavia».

Ας σημειώσουμε εδώ ότι η ίδια η επωνυμία τής σύστασης («Serbo-Croatian and Macedonian Cyrillic alphabets of Yugoslavia») δείχνει και ποιας γλωσσικής οικογενείας γλώσσα είναι η γλώσσα των Σκοπίων (ανήκει στις σλαβικές γλώσσες), γραφόμενη όπως και οι λοιπές γλώσσες τής τότε Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας, η Σερβική και η Κροατική, με το σλαβικό κυριλλικό αλφάβητο. Δεν αμφισβητούν δηλαδή ούτε καν οι ίδιοι ότι η γλώσσα τους είναι σλαβική, γι’ αυτό και γράφεται με το σλαβικό αλφάβητο όπως και οι άλλες σλαβικές γλώσσες (Σερβική, Κροατική, Βουλγαρική, Ρωσική, Πολωνική κ.ά.). Κι όμως την αποκαλούν «Μακεδονική»!

Το σκεπτικό αυτής τής αναδρομής μπορεί να αποτελέσει, νομίζω, ένα ακόμη επιχείρημα στη φαρέτρα τής ελληνικής διπλωματικής διαπραγμάτευσης ότι η βουλγαροσερβική γλώσσα των Σκοπίων ούτε αναγνωρίστηκε το 1977 ούτε και τώρα μπορεί να επισημοποιηθεί ως «μακεδονική γλώσσα». Ως μέγιστη υποχώρηση θα μπορούσε να ονομάζεται «Σλαβομακεδονική».»

Πηγές: Συνέδριο του 1977 του ΟΗΕ, τα πρακτικά του συνεδρίου με την επίμαχη αναφορά στη σελίδα 29.

Σημείωση: είναι πιθανό να προστεθούν μύθοι ή πληροφορίες με νέες εκδόσεις. Η παρούσα έκδοση γίνεται στις 21/2/2018 στις 18.30 ώρα Ελλάδος.

Πηγή: Αντίβαρο

Αντιμέτωπο ακόμα και με το φάσμα έρευνας για παραβίαση κανονισμού της ΕΕΤΤ των ΗΠΑ περί προσωπικών δεδομένων μπορεί να βρεθεί το Facebook και ο ιδρυτής του Μαρκ Ζάκερμπεργκ, σύμφωνα με αποκάλυψη των New York Times.

Τα δεδομένα…

«Gay pride» ! Παρέλαση ομοφυλοφίλων στην πρωτεύουσα της Ελλάδας, με κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα και διαφήμισή τους: «Pride» ! Καύχηση ! Υπερηφάνεια !

Σύμφωνα με το από 9-6-2018 Δελτίο Τύπου της Βουλής των Ελλήνων, «Αποδεχόμενη το αίτημα του “Athens Pride - Φεστιβάλ Υπερηφάνειας”, θα προβάλλει απόψε, για πρώτη φορά, το λογότυπο του φορέα σε μέρος της πρόσοψης του κτιρίου της, στη διάρκεια της εκδήλωσης - παρέλασης του Athens Pride στην πλατεία Συντάγματος. Με τη συμβολική αυτή κίνηση η Βουλή θέλει να περάσει στους πολίτες το μήνυμα του σεβασμού στη διαφορετικότητα και τα ανθρώπινα δικαιώματα».

Το Athens Pride διοργανώνεται για 14η χρονιά στην Αθήνα και φέτος η παρέλαση θα διεξαχθεί στην Πλατεία Συντάγματος, με κεντρικό θέμα τη θηλυκότητα και με το σύνθημα «Παρούσα».

Το λογότυπο του Gay Pride, είναι τα χρώματα του Ουράνιου τόξου, και του ελληνικού Gay Pride είναι η Ακρόπολη (Παρθενώνας) βαμμένη στα χρώματα του ουρανίου τόξου.

Χορηγοί στο φετινό Gay Pride είναι, το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, η Ευρωπαΐκή επιτροπή στην Ελλάδα, η Περιφέρεια Αττικής, ο Δήμος Αθηναίων, οι πρεσβείες της Αυστραλίας της Ολλανδίας και του Καναδά, η ΕΡΤ, το ίδρυμα Ωνάση και το ίδρυμα Μποδοσάκη.

Ο Δήμος Αθηναίων, έβαψε πολλές διαβάσεις στα χρώματα του Ουράνιου τόξου.

Ο Πρωθυπουργός στην ανάρτηση του στο Twitter αναφέρει «Η καταπολέμηση κάθε διάκρισης είναι προϋπόθεση ισονομίας και βάση για τη δημιουργία μιας κοινωνίας προόδου και ευημερίας». Η ανάρτηση του πρωθυπουργού συνοδεύεται από βίντεο στο οποίο αναφέρεται ότι η ελληνική κυβέρνηση δηλώνει #παρούσα (σ.σ. ‘παρούσα’, είναι το κεντρικό σύνθημα του Athens Pride 2018). στον αγώνα για ίσα δικαιώματα, για τη δημιουργία μια κοινωνίας προόδου, μιας κοινωνίας αλληλεγγύης, μιας κοινωνίας αξιοπρέπειας

Ο υφυπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής που βρέθηκε στην πλατεία Συντάγματος δήλωσε «Ήρθα σήμερα εδώ για να προσπαθήσω να εκφράσω κάτι το οποίο αισθάνομαι ότι δηλαδή σέβομαι την διαφορετικότητα. Δεν έχει σημασία ποια είναι η πλευρά η μία ή η άλλη, σημασία έχει ότι δεν μπορεί να είμαστε ισοπεδωμένοι, ούτε ομοιόμορφοι, η ομοιομορφία είναι θάνατος, είναι ολοκληρωτισμός, εμένα μου αρέσει η διαφορετικότητα και γι αυτό είμαι εδώ σήμερα».

Και ο προβληματισμός

Πόσοι βουλευτές συμφωνούν με την απόφαση του προέδρου της Βουλής των Ελλήνων ;

Ποιά σχέση έχει η (παρθένος) Αθηνά, σύμβολο της σοφίας, που τιμήθηκε με τον Παρθενώνα, με την υπερήφανη και δημόσια διαφήμιση των δικών τους παρεκκλίσεων που έντεχνα αποκαλούν «διαφορετικότητα» ;

Στην Αγία Γραφή, έχουμε μία αναφορά στο αμάρτημα των Σοδομιτών που συγκλονίζει. Γύρω στο 600 π.Χ. ο Θεός δια του προφήτου Ιεζεκιήλ προειδοποιεί τους αμετανόητους Ιουδαίους για την τιμωρία που πρόκειται να συμβεί στην Ιερουσαλήμ εξαιτίας της αποστασίας της από το νόμο Του και της γενικής διαφθοράς της. Ονομάζει ο Κύριος τα Σόδομα αδελφή της Ιερουσαλήμ, εξαιτίας της παρόμοιας διαφθοράς, και κατονομάζει το αμάρτημα της πόλης των Σοδόμων, εξηγώντας παράλληλα γιατί την κατέστρεψε ὁ Ίδιος και ταυτόχρονα απειλώντας την Ιερουσαλήμ ότι θα έχει κι αυτή την ίδια τύχη.

Για το Θεό, το αμάρτημα των Σοδόμων δεν ήταν αυτό που εμείς εννοούμε δηλαδή το πάθος της ομοφυλοφιλίας, αλλά διαφορετικό. «Πλὴν τοῦτο τὸ ἀνόμημα Σοδόμων τῆς ἀδελφῆς σου, υπερηφανία» (Ιεζεκιήλ ιστ΄ 49). Αυτό ήταν το αμάρτημα των Σοδόμων. Η υπερηφάνεια, η καύχηση, το θράσος, η αλαζονεία ! ! ! Και εξηγεί ο Θεός: «Εμεγαλαύχουν κα εποίησαν ανόμηματα ενώπιον εμού» (στίχ. 50). Δηλαδή, ήταν αλαζόνες και καυχιόνταν, κόμπαζαν γι αυτά που έκαναν, και τις αμαρτίες τους δεν τις έκαναν κρυφά, αλλά φανερά, μπροστά μου, στο φως της ημέρας, με αυθάδεια και αναισχυντία, χωρίς συστολή και φόβο. Γι αυτό κι Εγώ, συνεχίζει στο λόγο Του ο δικαιοκρίτης Κύριος, «ἐξῆρα αὐτὰς καθὼς εἶδον» (στίχ. 50), τους αφάνισα από προσώπου γης, έτσι που τους είδα να φέρονται.

Συγκλονιστικός ο λόγος του Θεού : «Τούτο το ανόμημα Σοδόμων»: όχι αυτό που θα περιμέναμε να ακούσουμε, αλλά «ὑπερηφανία».

Λες κι έχουν γραφτεί τα λόγια αυτά του 600 π.Χ. για όσα σήμερα γίνονται σε όλο τον κόσμο, αλλά και στην χριστιανική ορθόδοξη πατρίδα μας.

Μετά από oλα αυτά που συνέβησαν στην πλατεία Συντάγματος, μήπως πρέπει να πορευτούμε μεταφορικά, στην πλατεία Κλαυθμώνος για να κλάψουμε ενώπιον του Θεού παραδεχόμενοι ότι «ἡμάρτομεν, ἠνομήσαμεν, ἠδικήσαμεν ἐνώπιόν Του» κι ότι μετανοούμε· κι επιστρέφουμε από την κενοδοξία, τη ματαιοδοξία μας, τον τύφο και την αλαζονεία μας, στον αγνότατο φόβο Του ;

Ας καταλάβουμε τη σοβαρότητα των περιστάσεων. Βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού. Η προειδοποίηση του νόμου του Θεού είναι σαφής : Την ύβρη την ακολουθεί η συντριβή .

Αλεξανδρούπολη 10 Ιουνίου 2018

ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Υποναύαρχος Λ.Σ (ε.α)

1. Σταχυολογήματα ἀπό τό κείμενο «Δήλωση Ἑνότητας» τῆς 10ης Συνέλευσης τοῦ Π.Σ.Ε. στό Πουσάν

Παρακάτω παραθέτουμε σέ μετάφραση ἐπιλεγμένα σημεῖα τοῦ κειμένου Unity Statement τοῦ Πουσάν Δέν ἀποσκοποῦμε σέ πλήρη ἀνάλυσή του, ἀλλά στήν ἀνάδειξη τῆς γενικῆς γραμμῆς του· καί εἶναι ἐν πρώτοις ἐμφανές, ὅτι γιά τούς συμμετασχόντες, ἡ τελείωση τῶν ἐλπίδων τῶν Χριστιανῶν δέν εὑρίσκεται στούς καινούς οὐρανούς «ἐν οἷς δικαιοσύνη κατοικεῖ» (Β΄Πετρ. 3,13), οὔτε τό «πολίτευμα ἡμῶν ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει» (Φιλιπ. 3, 20), τά ὁποῖα ἀποσιωπεῖ. Ἐγκοσμιοκρατικῶς γιά τό Π.Σ.Ε. ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ φαίνεται ὅτι θά ἐκπληρωθεῖ ἐπί γῆς «hier und jetzt», μέ τή συνδρομή τῶν χριστιανικῶν κοινοτήτων· ἡ προφητεία τοῦ Κυρίου «ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε» (Ἰω. 16, 33) καί τό «μή ἀγαπᾶτε τόν κόσμον μηδέ τά ἐν τῷ κόσμῳ» (Α΄ Ἰω. 2, 15) εἶναι γιά τό κείμενο τοῦ Πουσάν κενός λόγος.

Μέ αὐτό δέν ἐννοοῦμε ὅτι δέν πρέπει ἡ Ἐκκλησία νά ἀγωνίζεται γιά τό δίκαιο καί τήν εἰρήνη, ἀλλά ὅτι δέν πρέπει νά ματαιοπονεῖ καί νά ἔχει φροῦδες ἐλπίδες γιά ἐπί γῆς Βασιλεία, ἐφ’ ὅσον ἡ πλατεῖα ὁδός τῆς φιλαυτίας καί τοῦ ἰδίου συμφέροντος εἶναι δεδομένον καί διακηρυγμένο ἀπό τόν Θεό, ὅτι θά ἀκολουθεῖται πάντοτε ἀπό τήν πλειοψηφία (Ματθ. 7,13).

Οἱ ἐκκλησιολογικές πλάνες τοῦ κειμένου τοῦ Πουσάν κατά κανόνα εὑρίσκονταν ἤδη «σπερματικῶς» στό κείμενο τοῦ Πόρτο Ἀλέγκρε, ἀλλά ἐδῶ ἔλαβαν ἀνεπτυγμένη καί ἐπίμονη κατάθεση.

Ἐκκλησιολογικῶς γιά ἄλλη μιά φορά, ὅπως καί στό Πόρτο Ἀλέγκρε, οἱ «ὀρθόδοξοι» ἐκπρόσωποί μας στό Π.Σ.Ε. ἀρνοῦνται ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀποτελεῖ τή Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία. Αὐτή τή φορά ὅμως πολύ πιό ἐκπεφρασμένως, καθώς μεταθέτουν (§15, βλ. κατωτέρω) τήν ἐκπλήρωση τῆς Μιᾶς Ἁγίας (Unae Sanctae) στό μέλλον, ὅταν θά ὑπάρξει κοινή εὐχαριστιακή τράπεζα Ὀρθοδόξων καί ἑτεροδόξων. Δηλαδή κατ΄ ἀκρίβειαν οἱ Ὀρθόδοξοι ἐκπρόσωποι στό Π.Σ.Ε. δέν μποροῦν πλέον νά λένε Πιστεύω εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν, ἀλλά Προσδοκῶ Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν.

Τό αὐγουστίνειας προελεύσεως προτεσταντικό ἐφεύρημα τῆς «ἀοράτου ἐκκλησίας», ἡ ὁποία δῆθεν ὑπερέχει τῶν ὁρατῶν «χριστιανικῶν ἐκκλησιῶν» καί μερικῶς τίς περιέχει, αἱρετικό δόγμα πού ἔχει συνοδικῶς καταδικασθεῖ ἀπό τήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία καί πολεμεῖται στήν ἀντιρρητική μας γραμματεία [12], υἱοθετεῖται στό Πουσάν καί πάλι μέ τήν ἐμμονή «νά ἐπιδιώκουμε ἀπό κοινοῦ τήν ἑνότητα τῆς ὁρατῆς Ἐκκλησίας» (§14).

Ἡ καθολικότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας σημαίνει, κατά τόν ἅγιο Κύριλλο Ἱεροσολύμων, ὄχι μόνον τή γεωγραφική οἰκουμενικότητα, ἀλλά κυρίως τή συμπερίληψη στήν Ἐκκλησία ὅλων καθολικῶς τῶν μέσων πού ἀπαιτοῦνται γιά τή σωτηρία τῆς ἀνθρωπότητας («διὰ τὸ διδάσκειν καθολικῶς καὶ ἀνελλιπῶς ἅπαντα τὰ εἰς γνῶσιν τῶν ἀνθρώπων ἐλθεῖν ὀφείλοντα δόγματα [...] καὶ διὰ τὸ καθολικῶς ἰατρεύειν μὲν καὶ θεραπεύειν ἅπαν τὸ τῶν ἁμαρτιῶν εἶδος, τῶν διὰ ψυχῆς καὶ σώματος ἐπιτελουμένων») [13]. Παρά ταῦτα τό δόγμα αὐτό καί πάλιν βάλλεται καί καταρρίπτεται στό κείμενο τοῦ Πουσάν, καθώς δηλώνεται (§4 καί §15) ὅτι ὅλα τά μέλη τοῦ Π.Σ.Ε. (συνεπῶς καί οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες) «ἐμπλουτίστηκαν» ἀπό τήν ἐπαφή μέ τά λοιπά μέλη, δηλαδή, μέ τίς ποικίλες αἱρέσεις τῶν Προτεσταντῶν· αὐτό συμπληρώνει τή βλάσφημη θέση τοῦ κειμένου τοῦ Πόρτο Ἀλέγκρε, ὅτι ὁ ἕνας χωρίς τόν ἄλλο, οἱ ἐκκλησίες-μέλη τοῦ Π.Σ.Ε. εἶναι πτωχευμένες (§3, “impoverished”). 

Στήν παράγραφο §4  τῆς Δηλώσεως Ἑνότητας τοῦ Πουσᾶν, τίθεται στό στόχαστρο τό αἴσθημα αὐτάρκειας τῶν ἐκκλησιῶν-μελῶν ὡς πρόξενο ἀναισθησίας ἔναντι τῶν ἀδικιῶν καί συγκρούσεων στόν κόσμο. Ἡ  «ποινικοποίηση» ἐκ μέρους τοῦ Π.Σ.Ε. τῆς ἐκκλησιαστικῆς «αὐτάρκειας» στοχοποιεῖ ἀμέσως τήν αὐτοσυνειδησία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅτι ἀποτελεῖ τήν Μίαν Ἁγίαν Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν, καί ὅτι συμφώνως πρός τήν Ἁγία Γραφή ἡ Ἐκκλησία ὄχι μόνον εἶναι ὁρατή (Πράξ. 2, 47), ἀλλά ἀποτελεῖ «στύλον καί ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας» (πρβλ. Α΄ Τιμ. 3, 15) · ἡ Ὀρθοδοξία ἀκόμη καί συνοδικῶς ἔχει διατυπώσει τήν ὁλοκληρία καί ἀκεραιότητά της, ἐν ἀντιθέσει πρός τίς αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ καί Προτεσταντισμοῦ· ἡ ἀπάντηση τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν πρός τούς Ἀγγλικανούς Ἀνωμότους (1716/1725) διατύπωσε τήν αὐτοσυνειδησία, ὅτι παρά τά παραπάνω αἱρετικά σχίσματα ἡ Ἐκκλησία παρέμεινε ἄθικτη: «Νῦν δὲ τὰ μὲν τέσσαρα μέρη τοῦ ρηθέντος ἱστίου [τοῦ πλοίου τῆς Ἐκκλησίας] ἐνέμειναν κατὰ χώραν συνημμένα τε καὶ συνεραμμένα, δι΄ ὧν εὐχερῶς ἡμεῖς διαπλέομεν καὶ ἀκυμάντως τὸ τοῦ βίου τούτου πέλαγος, καὶ κούφως διαπερῶμεν τὰ κύματα τῶν αἱρέσεων, μέχρις οὗ εἰς τὸν εὔδιον καταντήσωμεν τῆς σωτηρίας λιμένα. [...] Οὕτως οὖν ἡ καθ’ ἡμᾶς τοῦ Χριστοῦ εὐσεβὴς Ἐκκλησία ἐπὶ τέσσαρσιν νῦν ἐρείδεται στύλοις, τοῖς τέσσαρσι δηλαδὴ Πατριάρχαις, καὶ μένει ἀδιάσειστος καὶ ἀκλόνητος» [14].

Στό κείμενο αὐτό τοῦ Π.Σ.Ε. (§10 καί §4), καθώς καί σέ προγενέστερα τούτου, παρατηρεῖται τό ἑξῆς παράδοξο: θεωρεῖται νόμιμη ἡ διαφορετικότητα (“diversity”) τῶν «ἐκκλησιῶν»-μελῶν τοῦ Π.Σ.Ε., καί παράνομη κατά Θεόν ἡ διαίρεσή τους. Βεβαίως, ἡ διαφορετικότητα αὐτή ἀναφέρεται στά δόγματα, διότι ἡ ἱστορική διάσταση τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπό τίς αἱρέσεις τοῦ σημερινοῦ Π.Σ.Ε. δέν ἔγινε γιά ἐλάσσονα θέματα ἐθῶν καί παραδόσεων, ἀλλά μόνο γιά δόγματα. Τό κείμενο τοῦ Πουσάν ἀποσιωπᾶ τό ἁγιογραφικό «εἷς Κύριος, μία πίστις, ἕν βάπτισμα» (Ἐφ. 4,5) καί ἐπικαλεῖται μιάν ἀνύπαρκτη στήν πρώτη Ἐκκλησία «διαφορετικότητα» ρήξεων καί διαιρέσεων (§7), ἀποσιωπώντας ὅτι τά θέματα αὐτά, μολονότι δέν ἅπτονταν πάντοτε τοῦ πυρῆνα τῆς σωτηρίας, παρά ταῦτα ἐλύνονταν ὅλα μέ ἀποστολικές Συνόδους καί ἐπήρχετο ὁμοφωνία· γι΄ αὐτό μαρτυρεῖ καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «εἰ δέ τις δοκεῖ φιλόνεικος εἶναι, ἡμεῖς τοιαύτην συνήθειαν οὐκ ἔχομεν, οὐδὲ αἱ ἐκκλησίαι τοῦ θεοῦ (Α΄ Κορ. 11, 16).

Ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, διατυπώνει θαυμασίως, μέ τόν δικό του πάντοτε θεόπνευστο λόγο, τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας ὡς Σώματος Χριστοῦ: «Διὰ τῆς χάριτός Του τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἑνώνει ὅλα τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας εἰς μίαν ψυχὴν καὶ μίαν καρδίαν, τὴν καθολικὴν ψυχὴν τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν καθολικὴν καρδίαν τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ διὰ τοῦτο αὐτὰ “τὸ αὐτὸ φρονοῦσι”, “τὴν αὐτὴν ἀγάπην ἔχουσι”, διότι φρονοῦν μὲ τὴν καθολικὴν ψυχὴν τῆς Ἐκκλησίας, καὶ αἰσθάνονται μὲ τὴν καθολικὴν αἴσθησιν τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ τὸ φρόνημά των καὶ τὸ αἴσθημά των εἶναι προσωπικὸν καὶ συνάμα καθολικόν, διότι ἕκαστος ἀνήκει εἰς ὅλους καὶ ὅλοι ἀνήκουν εἰς ἕκαστον» [15]. Ποῦ λοιπόν, ἡ ἀνόητη καί βλάσφημη «διαφορετικότητα» τῆς δῆθεν ἀοράτου Ἐκκλησίας;

Στήν  παραγράφους §4 καί §14 τοῦ κειμένου ἀναφέρεται ἡ διαίρεση τῶν «ἐκκλησιῶν», τοῦ λεγομένου «χριστιανικοῦ κόσμου», ὡς ἀφορμή πένθους καί μετανοίας. Λησμονεῖται ἐδῶ ἡ βασική ἐντολή τοῦ Κυρίου «ἐάν κάποιος παρακούσει καί στήν Ἐκκλησία νά τόν ἔχεις σάν τόν ἐθνικό καί τόν τελώνη» (βλ. Ματθ. 18,17). Ἡ Ἐκκλησία πρός ἄμυνα τοῦ ποιμνίου της πάντοτε «ἀφόριζε» καί «ἀναθεμάτιζε» (ἔθετε ἐκτός τῶν ὁρίων Της καί ἀνέθετε στόν Θεό) ὅσους ἐπέμεναν ἀμετανοήτως στήν αἵρεσή τους· εἶναι χαρακτηριστική ἐν προκειμένῳ ἡ ἀρχαία διατύπωση τοῦ ἁγίου Βικεντίου τοῦ Ληρινίτου (περί τό 434): «Ἔτσι, λοιπόν, τό νά κηρύττει κανείς στούς Καθολικούς Χριστιανούς διδασκαλία ἄλλη ἀπό ἐκείνη πού ἔλαβαν, οὐδέποτε ἐπιτράπηκε, πουθενά δέν ἐπιτρέπεται καί οὐδέποτε θά ἐπιτραπεῖ. Καί ὁ ἀναθεματισμός ἐκείνων οἱ ὁποῖοι κηρύττουν διαφορετικά ἀπό ὅσα ἅπαξ [Ἰούδα 3] παραδόθηκαν, πάντοτε ἦταν καθῆκον, εἶναι παντοῦ καθῆκον καί θά εἶναι πάντοτε καθῆκον» [16].

Ἀποτελεῖ ἐπίσης θεολογικό ψεῦδος ἡ διαπίστωση στό κείμενο τοῦ Πουσάν ὅτι ἡ διαφορετικότητα δέν μπορεῖ νά γίνεται αἰτία διαιρέσεως στήν Ἐκκλησία καί ὅτι ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας δέν συνιστᾷ ὁμοιομορφία (§10). Ὁ Πατριάρχης ΚΠόλεως Φώτιος ὁ Μέγας, τούς λόγους τοῦ ὁποίου οἱ οἰκουμενιστές διαστρέφουν πρός τό ἴδιο συμφέρον, κάνει σαφῆ διάκριση ὅσων διαφοροποιήσεων μποροῦν νά εἶναι ἀνεκτές καί ὅσων ὄχι. Εἶναι σαφές ὅτι οἱ διαφορές μας μέ τίς αἱρετικές, «ἑτερόδοξες» «ἐκκλησίες» τοῦ Π.Σ.Ε. ἀνήκουν σαφῶς στόν τομέα τῶν ἀπαρεγκλίτως φυλασσομένων δογμάτων. Γράφει ὁ Μέγας Φώτιος: «Καί πράγματι, ὑπάρχουν τά κοινά, τά ὁποῖα εἶναι ἀνάγκη νά τά φυλάττουν ὅλοι, καί βεβαίως πρίν ἀπό τά ἄλλα, τά περί Πίστεως, ὅπου ἄν παρεκκλίνει ὀλίγον κανείς, ἁμαρτάνει ἁμαρτίαν πρός θάνατον. Ὑπάρχουν καί μερικά πού ἀκολουθοῦνται ἀπό κάποιους ἰδιαιτέρως, τῶν ὁποίων ἡ παράβαση εἶναι ἐπιζήμια γιά ἐκείνους πού τούς παραδόθηκαν αὐτά, γιά ἐκείνους ὅμως πού δέν τά παρέλαβαν, τό νά μή τά τηρήσουν εἶναι ἀπαλλαγμένο κατακρίσεως» [17].

Τό Π.Σ.Ε. μέ τό κείμενο τοῦ Πουσάν πολύ βολικῶς «φορτώνει» και τήν Ὀρθοδοξία μέ τά σφάλματα τῆς δυτικῆς χριστιανωσύνης καί μέ τήν διαιρεμένη εἰκόνα τοῦ «χριστιανισμοῦ» πρός τόν ἔξω κόσμο (παράγραφοι §11, §14). Ἡ Ἐκκλησία ὅμως, καθοδηγούμενη ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρες, οὐδέποτε δογμάτισε ὁ,τιδήποτε θά μποροῦσε νά ἀποτελέσει σκάνδαλο γιά τόν κόσμο, διαφορετικό ἀπό τό σκάνδαλο πού ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός ἀποτελεῖ γιά τούς ὑπερήφανους καί χαμαιζήλους (Ματθ. 13, 57, Μάρκ. 6, 3, Α΄Πετρ. 2, 7.8). Ἡ μόνη Ἐκκλησία, ἡ Ὀρθόδοξος, δέν ἔχει νά ἀπολογηθεῖ γιά τίποτε, ἐφ’ ὅσον ὁ Χριστός διά τῶν Ἀποστόλων Του ἐπέρριψε τό κρῖμα τοῦ σκανδάλου σέ ἐκείνους πού προκαλοῦν τίς διαιρέσεις στό ἑνιαῖο φρόνημα τῆς Ἐκκλησίας «ὁ δὲ ταράσσων ὑμᾶς βαστάσει τό κρῖμα, ὅστις ἂν ᾖ» (Γαλ. 5, 10) καί αὐτοί ὑπῆρξαν οἱ αἱρετικοί, οἱ Παπικοί, Προτεστάντες, Μονοφυσῖτες καί ἄλλοι.

Ἡ παράγραφος §14 ἐκφράζει τήν ἐπαίσχυντη θέση ὅτι μετανοοῦμε γιά τή διαίρεση τῶν «ἐκκλησιῶν». Αὐτό συνεπάγεται ὅτι «μετανοοῦμε» πού οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἀπέκοψαν ἀπό τήν Ἐκκλησία στό παρελθόν, τά τώρα ἑτερόδοξα μέλη τοῦ Π.Σ.Ε. (Μονοφυσῖτες, Προτεστάντες). Συνεπῶς «μετανοοῦμε» πού προφυλάχθηκε ἡ ὀρθόδοξος Ἀνατολική καί Καθολική Ἐκκλησία ἀπό τήν αἱρετική ἀντίληψη τῶν Σεβηριανῶν ὅτι ὁ Χριστός δέν ἔχει δύο φύσεις μετά τήν ἕνωση (ἐνανθρώπηση). Μετανοοῦμε πού διώχθηκαν ἀπό τήν Ἐκκλησία ὅσοι (ὅπως οἱ Προτεστάντες) δέν πίστευαν ὅτι ἡ Θεία Κοινωνία εἶναι ὄντως Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ (Ἰω. 6, 55)· ὅσοι δέν ἀνεγνώριζαν τήν ἀπό Χριστοῦ ἐξουσία τῆς Ἐκκλησίας νά λύει ἁμαρτήματα (Ἰω. 20, 23)· ἐκεῖνοι πού δέν ἀνεγνώριζαν τήν τιμή τῆς Θεοτόκου (Λουκ. 1, 48)· ὅσοι υἱοθέτησαν τήν καταδικασμένη ἀπό τήν Ἐκκλησία εἰκονομαχία· ὅσοι κατήργησαν τήν ἱερά Ἐξομολόγηση καί ὅλα τά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, πλήν κάποιων (συμβολικῶν συνήθως) ἀπομειναρίων καί ὅσοι κατέχωσαν τόν θησαυρό τῆς Πατερικῆς Γραμματείας καί κυρίως τῶν προσευχῶν τῶν Ἁγίων (Β΄Πετρ. 1, 25 καί Ἀποκ. 8, 4).

Οἱ ἐκπρόσωποι μας στό Πουσάν, μεταξύ τῶν ὁποίων καί Ἐπίσκοποι, μετανοοῦν πού ἡ Ἐκκλησία διεχώρισε ὅσους αἱρετικούς, καί κυρίως τούς Προτεστάντες, ἀμφισβήτησαν τήν Ἱερωσύνη τῶν Ἐπισκόπων, καί τούς ἀντικατέστησαν μέ πάστορες καί ἱεροκήρυκες !

Γι’ αὐτήν τήν δῆθεν «ἀοράτως ἑνωμένη διαφορετικότητα» ἀλήθειας καί πλάνης, Χριστοῦ καί Βελίαρ, φωτός καί σκότους, μᾶς καλεῖ ἡ παράγραφος §14 νά εἴμαστε ἐπιπλέον καί εὐγνώμονες. Ὥστε, προσθέτουμε ἐμεῖς, ὅταν θά ἐπιτευχθεῖ ἡ δύσφημος ἕνωση τοῦ «χριστιανικοῦ κόσμου» κατά τό θέλημα τοῦ Π.Σ.Ε., νά μπορεῖ νά ἐπιλέγει καί ὁ κάθε Ὀρθόδοξος, παραμένοντας τυπικῶς Ὀρθόδοξος, τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο θά σωθεῖ, μέ ἤ χωρίς Θεία Κοινωνία, ἱερά Ἐξομολόγηση, ἄσκηση, νηστεῖες κ.τ.σ., ἀφοῦ ἡ δῆθεν «Θεόθεν δοθεῖσα διαφορετικότητα» στό Π.Σ.Ε., ἤδη τά ἐξαγιάζει ὅλα !

Μέ αὐτά τά δεδομένα, ἡ δέσμευση γιά παραμονή στό Π.Σ.Ε. καί γιά ἐπέκταση τῶν τρόπων ἀναμείξεως Ὀρθοδοξίας καί αἱρέσεως, ὅπως ἐκφράζεται στήν παράγραφο §15 (“We will hold each other accountable for fulfilling these commitments”), δέσμευση ἡ ὁποία ἀποτέλεσε καί τό σύνθημα τοῦ Μηνύματος τῆς 10ης Συνελεύσεως τοῦ Πουσάν («We intend to move together»), εἶναι ἀποκαρδιωτική, εἶναι δεῖγμα ἀμετανοησίας τοῦ «ὀρθοδόξου» οἰκουμενισμοῦ.

Τελευταῖο, ἀλλά ὄχι ἐλάχιστο, τίθεται καί τό μήνυμα τῆς συνεργασίας μέ ἄλλες θρησκεῖες γιά τήν εὐημερία τῆς ἀνθρωπότητας (§15: “We will make common cause for the well-being of humanity and creation with those of other faith communities”. Βλ. καί §3)· ἡ διαθρησκειακή προοπτική τοῦ Π.Σ.Ε. παραμένει πάντοτε ἀνοικτή καί κατηφορική.

Ὁρίστε μερικά ἀπό τά ἀπαράδεκτα σημεῖα τοῦ κειμένου :

3. «[...] Ὑπάρχει μιά αἴσθηση, πού βαθαίνει μεταξύ μερικῶν ἐκκλησιῶν, τῆς ἀνάγκης ἀλλήλων καί τοῦ ὅτι καλοῦνται ἀπό τόν Χριστό νά εἶναι σέ ἑνότητα. Σέ μέρη ὅπου οἱ Ἐκκλησίες βιώνουν ἀγωνία καί διαρκῆ φόβο διωγμοῦ, ἡ ἀλληλεγγύη μεταξύ Χριστιανῶν ἀπό διαφορετικές παραδόσεις στήν ὑπηρεσία τῆς δικαιοσύνης καί τῆς εἰρήνης εἶναι ἕνα σημάδι τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ. Ἡ οἰκουμενική κίνηση ἔχει ἐνθαρρύνει νέες φιλίες διαμορφώνοντας ἕνα φυτώριο ὅπου μπορεῖ νά ἀναπτυχθεῖ ἡ ἑνότητα. Ὑπάρχουν μέρη ὅπου οἱ Χριστιανοί ἀπό κοινοῦ ἐργάζονται καί δίνουν μαρτυρία στίς τοπικές τους κοινωνίες καί σέ νέες περιφερειακές συμφωνίες διαθηκικῆς, στενότερης κοινωνίας καί ἐκκλησιαστικῶν ἑνώσεων. Προοδευτικῶς, ἀναγνωρίζουμε ὅτι καλούμεθα νά μοιραστοῦμε μέ, καί νά διδαχθοῦμε ἀπό, ἐκείνους ἀπό ἄλλες πίστεις, γιά νά ἐργασθοῦμε μαζί τους σέ κοινές προσπάθειες γιά δικαιοσύνη καί εἰρήνη καί γιά τή διατήρηση τῆς ἀκεραιότητας τῆς ὄμορφης ἀλλά καί δοκιμαζόμενης κτίσης τοῦ Θεοῦ. Αὐτές οἱ ἐπιτεινόμενες σχέσεις φέρουν νέες προσκλήσεις καί μεγαλώνουν τήν κατανόησή μας» [18].

4. «Πενθοῦμε ἐπειδή ὑφίστανται ἐπίσης ὀδυνηρές ἐμπειρίες καταστάσεων, ὅπου ἡ διαφορετικότητα ἔχει τραπεῖ σέ διαίρεση καί δέν ἀναγνωρίζουμε τό πρόσωπο τοῦ Χριστιανοῦ σέ ἀλλήλους. Δέν μποροῦμε ὅλοι νά συγκεντρωθοῦμε πέριξ τῆς Τραπέζης σέ εὐχαριστιακή κοινωνία. Παραμένουν θέματα πού διαιροῦν. Νέα θέματα ἀναδεικνύουν ὀξεῖες προκλήσεις πού προξενοῦν νέες διαιρέσεις ἐντός καί μεταξύ ἐκκλησιῶν. Αὐτές πρέπει νά ἀντιμετωπισθοῦν στήν κοινωνία τῶν ἐκκλησιῶν μέ τόν τρόπο τῆς διάκρισης μέ ὁμοφωνία. Πολύ εὔκολα ἀποσυρόμαστε μέσα στίς δικές μας παραδόσεις καί κοινότητες, ἀρνούμενοι νά δεχθοῦμε πρόκληση καί νά ἐμπλουτισθοῦμε ἀπό τά δῶρα πού ἄλλοι μᾶς προσφέρουν. Μερικές φορές φαίνεται ὅτι ἐναγκαλιζόμαστε τή δημιουργική νέα ζωή τῆς πίστης καί ὅμως δέν ἐναγκαλιζόμαστε ἕνα πάθος γιά τήν ἑνότητα ἤ νοσταλγία γιά κοινωνία μέ τούς ἄλλους. Αὐτό μᾶς καθιστᾷ περισσότερο ἕτοιμους νά ἀνεχθοῦμε τήν ἀδικία, ἀκόμη καί συγκρούσεις μεταξύ καί ἐντός τῶν ἐκκλησιῶν. Μένουμε πίσω, καθώς μερικοί γίνονται ὅλο καί περισσότερο κουρασμένοι καί ἀπογοητευμένοι στό οἰκουμενικό μονοπάτι» [19].

7. «[...] Ἀπ’ ἀρχῆς ἡ κοινότητα τῶν πιστῶν ζοῦσαν μαζί, ἦσαν ἀφιερωμένοι στήν ἀποστολική διδασκαλία καί κοινωνία, κλῶντες ἄρτο καί προσευχόμενοι μαζί, φροντίζοντας γιά τούς πτωχούς, κηρύσσοντας τά εὐαγγέλια, κι ὅμως παλεύοντας μέ ρήξεις καί διαιρέσεις» [20].

10. «[...] Οἱ συναθροίσεις Συνόδων ἐπίσης εἶναι δῶρα πού καθιστοῦν δυνατή τήν κοινωνία, ὑπό τήν καθοδήγηση τοῦ Πνεύματος, γιά τή διάκριση τοῦ θελήματος τοῦ Θοῦ, γιά κοινή διδασκαλία καί θυσιαστική ζωή, ὑπηρετώντας τίς ἀνάγκες ὁ ἑνός τοῦ ἄλλου καί τίς ἀνάγκες τοῦ κόσμου. Ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας δέν συνιστᾷ ὁμοιομορφία· ἡ διαφορετικότητα εἶναι ἐπίσης δῶρο, δημιουργικό καί ζωοπάροχο. Ἀλλά ἡ διαφορετικότητα δέν μπορεῖ νά εἶναι τόσο μεγάλη, ὥστε οἱ ἐν Χριστῷ νά καθίστανται ξένοι καί ἐχθροί πρός ἀλλήλους, ζημιώνοντας ἔτσι τήν ἑνοποιό πραγματικότητα τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς» [21].

11. «Ὡς προφητικό σημεῖο ἡ ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας εἶναι νά διακηρύξει τή ζωή πού ὁ Θεός ἐπιθυμεῖ γιά ὅλη τήν κτίση. Μόλις καί μετά βίας εἴμαστε ἕνα ἀξιόπιστο σημεῖο ἐν ὅσω παραμένουν οἱ ἐκκλησιαστικές μας διαιρέσεις, πού ἀναδύονται ἀπό θεμελιακές διαφωνίες στήν πίστη. Διαιρέσεις καί περιθωριοποίηση ἐπί τῆ βάσει ἐθνότητος, φυλῆς, γένους, ἀναπηρίας, ἰσχύος, θέσης, κάστας καί ἄλλων μορφῶν διακρίσεων ἐπίσης συσκοτίζουν τή μαρτυρία τῆς Ἐκκλησίας γιά τήν ἑνότητα. Γιά νά εἴμαστε ἕνα ἀξιόπιστο σημεῖο, ἡ κοινή ζωή μας πρέπει νά ἀνακλᾶ τίς ἀξίες τῆς ὑπομονῆς, ταπεινοφροσύνης, γενναιοδωρίας, προσεκτικῆς ἀκρόασης ἀλλήλων, ἀμοιβαίας ὑπευθυνότητας, περιεκτικότητας καί μιά θέληση νά παραμείνουμε μαζί, χωρίς νά λέμε “Δέν σέ ἔχω ἀνάγκη” (Α΄Κορ. 12, 21)» [22].

14. «Ἐπιβεβαιώνουμε τή θέση τῆς Ἐκκλησίας στό σχέδιο τοῦ Θεοῦ καί μετανοοῦμε γιά τίς διαιρέσεις μεταξύ τῶν ἐκκλησιῶν μας καί ἐντός αὐτῶν, ὁμολογώντας μέ λύπη ὅτι ἡ ἔλλειψή ἑνότητάς μας (disunity) ὑπονομεύει τή μαρτυρία μας γιά τά εὐαγγέλια τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί καθιστᾶ λιγότερο ἀξιόπιστη τή μαρτυρία μας γιά τήν ἑνότητα ἐκείνη πού ὁ Θεός ἐπιθυμεῖ γιά ὅλους. Ὁμολογοῦμε τίς ἀποτυχίες μας νά ἀσκήσουμε δικαιοσύνη, νά ἐργασθοῦμε γιά τήν εἰρήνη καί νά συντηρήσουμε τήν κτίση. Παρά τίς ἀποτυχίες μας, ὁ Θεός εἶναι ἀξιόπιστος καί συγχωρητικός καί ἐξακολουθεῖ νά μᾶς καλεῖ σέ ἑνότητα. Ἔχοντας πίστη στή δημιουργική καί ἀναδημιουργική δύναμη τοῦ Θεοῦ, ποθοῦμε ἡ Ἐκκλησία νά ἀποτελεῖ πρόγευση, ἀξιόπιστο σημεῖο καί ἀποτελεσματικό ὑπηρέτη τῆς νέας ζωῆς πού ὁ Θεός προσφέρει στόν κόσμο. Στόν Θεό, ὁ ὁποῖος μᾶς καλεῖ στή ζωή σέ ὅλη της τήν πληρότητα, εἶναι πού ἀνανεώνονται ἡ χαρά, ἡ ἐλπίδα καί ἕνα πάθος γιά τήν ἑνότητα. Γι’ αὐτό, προτρέπουμε ἀλλήλους νά παραμείνουν ἀφοσιωμένοι στόν πρωταρχικό σκοπό τῆς κοινωνίας τῶν ἐκκλησιῶν στό Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν: “νά καλοῦμε ἀλλήλους σέ ὁρατή ἑνότητα σέ μία πίστη καί σέ μία εὐχαριστιακή κοινωνία, ἐκφρασμένη στή λατρεία καί τήν κοινή ζωή ἐν Χριστῷ, μέσῳ τῆς μαρτυρίας καί τῆς ὑπηρεσίας πρός τόν κόσμο καί νά προχωροῦμε πρός αὐτήν τήν ἑνότητα, ἔτσι ὥστε ὁ κόσμος νά πιστεύσει”» [23].

14. «[...] Ἐπιβεβαιώνουμε τή μοναδικότητα τῆς κοινωνίας μας (our fellowship) καί τήν ἐμμονή μας (conviction) νά ἐπιδιώκουμε ἀπό κοινοῦ τήν ἑνότητα τῆς ὁρατῆς Ἐκκλησίας, εὐγνώμονες γιά τή διαφορετικότητά μας καί ἐν συνειδήσει τῆς ἀνάγκης μας νά ἀναπτυχθοῦμε σέ κοινωνία (to grow in communion)» [24].

15. «Μέ πιστότητα πρός αὐτήν τήν κοινή μας κλήση, θά ἀναζητήσουμε μαζί τήν πλήρη ὁρατή ἑνότητα τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας ὅταν θά ἐκφράσουμε τήν ἑνότητά μας γύρω ἀπό τή μία Τράπεζα τοῦ Κυρίου. Ἐπιδιώκοντας τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας θά ἀνοίξουμε τούς ἑαυτούς μας στήν ἀποδοχή τῶν δώρων ἀπό τίς παραδόσεις ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου, καί θά προσφέρουμε τά δῶρα μας ὁ ἕνας στόν ἄλλο. Θά μάθουμε νά μνημονεύουμε ἀπό κοινοῦ τούς μάρτυρες πού μαρτύρησαν τήν κοινή μας πίστη. Θά συνεχίσουμε τίς θεολογικές συζητήσεις, δίνοντας προσοχή σέ νέες φωνές καί διαφορετικές μεθόδους προσεγγίσεως. Θά ἀναζητήσουμε νά ἐξαντλήσουμε τίς συνέπειες τῶν θεολογικῶν μας συμφωνιῶν. Θά ἐντείνουμε τήν ἐργασία μας γιά δικαιοσύνη, εἰρήνη καί τήν ἴαση τῆς κτίσεως, καί θά ἀντιμετωπίσουμε ἀπό κοινοῦ τίς σύνθετες προκλήσεις τῶν σύγχρονων κοινωνικῶν, οἰκονομικῶν καί ἠθικῶν θεμάτων. Θά ἐργασθοῦμε γιά περισσότερο δίκαιους, συμμετοχικούς καί περιεκτικούς τρόπους συμβιώσεως. Θά κάνουμε κοινό στόχο μαζί μέ ἀνθρώπους ἀπό ἄλλες κοινότητες πιστῶν τήν εὐημερία τῆς ἀνθρωπότητας καί τῆς κτίσεως. Θά θεωρήσουμε ἀλλήλους ὑπεύθυνους γιά τήν ἐκπλήρωση αὐτῶν τῶν δεσμεύσεων. Πάνω ἀπό ὅλα, θά προσευχόμαστε ἀκαταπαύστως γιά τήν ἑνότητα γιά τήν ὁποία ὁ Ἰησοῦς προσευχήθηκε ( Ἰω. 17): μιάν ἑνότητα πίστεως, ἀγάπης καί συμπόνιας πού ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἔφερε μέσῳ τῆς ἱερωσύνης του· μιάν ἑνότητα ὅπως ἡ ἑνότητα τήν ὁποίαν ὁ Χριστός μοιράζεται μέ τόν Πατέρα· μιάν ἑνότητα τυλιγμένη στήν κοινωνία τῆς ζωῆς καί τῆς ἀγάπης τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ἐδῶ, λαμβάνουμε τήν ἐντολή γιά τήν ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας γιά τήν ἑνότητα στήν ἱεραποστολή καί τήν ὑπηρεσία» [25].

Στό τέλος, ὁ ἐπίλογος εἶναι προσευχή πρός τόν Θεό, ὥστε μεταξύ ἄλλων νά «γίνουν οἱ διαιρεμένες ἐκκλησίες ὁρατῶς μία» διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ [26]  

Σημειώσεις

12. Βλ. τά σχετικά κεφάλαια (Γ.5 καί Δ.1) τοῦ κειμένου «Οὐκ ἐσμέν τῶν Πατέρων σοφώτεροι», http://www.theodromia.gr/92BD47EB.el.aspx καί στή Θεοδρομία ΙΓ΄4 (Ὀκτώβριος-Δεκέμβριος 2011) 595-640.

13.   ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ, Κατήχησις Φωτιζομένων 18, 23· PG 33, 1044A.B. Εἷναι φανερό (PG 33, 1048B) ὅτι ὁ ἅγιος Κύριλλος ταυτίζει τή Μία Ἐκκλησία μέ τήν ὁρατή «σύναξη» τῶν Ὀρθοδόξων.

14.  Ἀποκρίσεις τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς πρὸς τοὺς Ἀγγλι­κανοὺς Ἀνωμότους (1716/1725), Ἀπόκρισις ε΄ στό Ι. ΚΑΡΜΙΡΗ, Τὰ Δογματικὰ καὶ Συμβολικὰ Μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τόμ. Β΄, ἐν Ἀθήναις 1953, σελ. 795.

15. ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ, Κεφάλαια ἐκκλησιολογικά 36, ἐν Ο ΑΥΤΟΣ, Ἄνθρωπος καὶ Θεάνθρωπος, μτφρ. Ἱερομ. Ἀθανασίου Γιέβτιτς, ἐκδ. «Ἀστήρ», Ἀθῆναι 1987 [5η], σελ. 184. 

16. SANCTUS VINCENTIUS LIRINENSIS, Commonitorium Primum 9, PL 50, 649·«Annuntiare ergo aliquid Christianis catholicis, præter id quod acceperunt nunquam licuit, nusquam licet, nunquam licebit; et anathematizare eos qui annuntiant aliquid præterquam quod semel acceptum est, nunquam non oportuit, nusquam non oportet, nunquam non oportebit». Ἑλληνική μετάφραση βλ. ΙΕΡΟΥ ΒΙΚΕΝΤΙΟΥ ΤΟΥ ΛΗΡΙΝΙΤΟΥ, Ὑπομνήματα (Commonitoria) 9, μετάφρασις καί σχόλια ὑπό Ἀθηναγόρου Κοκκινάκη (μέρος β΄), Θεολογία ΜΘ΄ 2 (Ἀπρίλιος - Ἰούνιος 1978) 239 (στό διδαδίκτυο βλ. http://www.ecclesia.gr/greek/press/theologia/index.asp ).

17. ΜΕΓΑΣ ΦΩΤΙΟΣ, Ἐπιστολή Β΄, Φωτίου πρός Πάπαν Νικόλαον,  PG 102, 604C.D : «Καὶ γάρ ἐστιν ὄντως κοινὰ πᾶσιν, ἅπαντα [μᾶλλον: ἃ πάντα] φυλάττειν ἐπάναγκες, καὶ πρό γε τῶν ἄλλων τὰ περὶ πίστεως, ἔνθα καὶ τὸ παρεγκλῖναι μικρόν, ἁμαρτεῖν ἐστιν ἁμαρτίαν τὴν πρὸς θάνατον. Ἔστι καὶ ἰδιαζόντως τισὶ παρεπόμενα, ὧν ἡ παράβασις, οἷς μὲν ἐδόθη κατέχεσθαι, ἐπιζήμιος· οἷς δ’ οὐ παρείληπται, καὶ τὸ μὴ συντηρεῖν, ἀκατάκριτον».
18.   §3. «[...] There is a deepening sense among some churches of needing one another and of being called by Christ to be in unity. In places where churches experience anguish and constant fear of persecution, solidarity between Christians from different traditions in the service of justice and peace is a sign of God’s grace. The ecumenical movement has encouraged new friendships forming a seed bed in which unity can grow. There are places where Christians work and witness together in their local communities and new regional agreements of covenanting,closer fellowship and church unions. Increasingly, we recognize that we are called to share with, and learn from, those of other faiths, to work with them in common efforts for justice and peace and for the preservation of the integrity of God’s beautiful but hurting creation. These deepening relationships bring new challenges and enlarge our understanding».

19.   §4. «We grieve that there are also painful experiences of situations where diversity has turned into division and we do not always recognise the face of Christ in each other. We cannot all gather together around the Table in Eucharistic communion. Divisive issues remain. New issues bring sharp challenges which create new divisions within and between churches. These must be addressed in the fellowship of churches by the way of consensus discernment. Too easily we withdraw into our own traditions and communities refusing to be challenged and enriched by the gifts others hold out to us. Sometimes we seem to embrace the creative new life of faith and yet do not embrace a passion for unity or a longing for fellowship with others. This makes us more ready to tolerate injustice and even conflicts between and within the churches. We are held back as some grow weary and disappointed on the ecumenical path».

20.   §7. «[...] From the beginning the community of believers lived together, were devoted to the apostolic teaching and fellowship, breaking bread and praying together, caring for the poor, proclaiming the good news and yet struggling with factions and divisions».

21. §10. «[...] Conciliar gatherings too are gifts enabling the fellowship, under the Spirit’s guidance, to discern the will of God, to teach together and to live sacrificially, serving one another’s needs and the world’s needs. The unity of the Church is not uniformity; diversity is also a gift, creative and life-giving. But diversity cannot be so great that those in Christ become strangers and enemies to one another, thus damaging the uniting reality of life in Christ».

22. §11. «As prophetic sign the Church’s vocation is to show forth the life that God wills for the whole creation. We are hardly a credible sign as long as our ecclesial divisions, which spring from fundamental disagreements in faith, remain. Divisions and marginalisation on the basis of ethnicity, race, gender, disability, power, status, caste, and other forms of discrimination also obscure the Church’s witness to unity. To be a credible sign our life together must reflect the qualities of patience, humility, generosity, attentive listening to one another, mutual accountability, inclusivity, and a willingness to stay together, not saying ‘I have no need of you’ (1 Cor. 12:21)».

23.   §14. «We affirm the place of the Church in God’s design and repent of the divisions among and within our churches, confessing with sorrow that our disunity undermines our witness to the good news of Jesus Christ and makes less credible our witness to that unity God desires for all. We confess our failures to do justice, to work for peace, and to sustain creation. Despite our failings, God is faithful and forgiving and continues to call us to unity. Having faith in God’s creating and re-creating power, we long for the Church to be foretaste, credible sign and effective servant of the new life that God is offering to the world. It is in God, who beckons us to life in all its fullness that joy, hope, and a passion for unity are renewed. Therefore, we urge one another to remain committed to the primary purpose of the fellowship of churches in the World Council of Churches: to call one another to visible unity in one faith and in one Eucharistic fellowship, expressed in worship and common life in Christ, through witness and service to the world and to advance towards that unity in order that the world may believe».

24.   §14. «[...] We affirm the uniqueness of our fellowship and our conviction to pursue the unity of the visible Church together, thankful for our diversity and conscious of our need to grow in communion».

25.   §15. «In faithfulness to this our common calling, we will seek together the full visible unity of the One, Holy, Catholic and Apostolic Church when we shall express our unity around the one Table of the Lord. In pursuing the unity of the Church we will open ourselves to receive the gifts of each other’s traditions, and offer our gifts to one another. We will learn to commemorate together the martyrs who witnessed to our common faith. We will continue theological conversations, giving attention to new voices and different methods of approach. We will seek to live out the consequences of our theological agreements. We will intensify our work for justice, peace and the healing of creation, and address together the complex challenges of contemporary social, economic and moral issues. We will work for more just, participatory and inclusive ways of living together. We will make common cause for the well-being of humanity and creation with those of other faith communities. We will hold each other accountable for fulfilling these commitments. Above all, we will pray without ceasing for the unity for which Jesus prayed (John 17): a unity of faith, love and compassion that Jesus Christ brought through his ministry; a unity like the unity Christ shares with the Father; a unity enfolded in the communion of the life and love of the Triune God. Here, we receive the mandate for the Church’s vocation for unity in mission and service».

26.  §16. «We turn to God, the source of all life, and we pray: O God of life, lead us to justice and peace, that suffering people may discover hope; the scarred world find healing; and divided churches become visibly one, through the one who prayed for us, and in whom we are one Body, your Son, Jesus Christ, who with you and the Holy Spirit, is worthy to be praised, one God, now and forever. Amen.»

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

2. Ἡ μέγιστη εὐθύνη τῶν Ὀρθοδόξων τοῦ Π.Σ.Ε., «προφητευμένη» ἀπό τόν Καθηγούμενο Ἀρχιμ. π. Γεώργιο Καψάνη

Εἶναι βέβαιο, ὅτι καί πάλι, λόγῳ κεκτημένης φιλο-οἰκουμενιστικῆς ἐμμονῆς καί προφανοῦς στρουθοκαμηλισμοῦ, πολλοί θά δικαιολογήσουν τούς Ὀρθοδόξους τοῦ Π.Σ.Ε. γιά τίς ληφθεῖσες ἀποφάσεις, προσφεύγοντας στή δικαιολογία τῆς ἐγγενοῦς ἀδυναμίας τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, λόγῳ μειοψηφίας, νά ἀρθρώσουν τόν λόγο τῆς ἀληθείας στίς τελικές ἀποφάσεις. Ὅμως, τά πράγματα ἔχουν ἀλλιῶς: οἱ Ὀρθόδοξοι ἔχουν τώρα πιά τό δικαίωμα ἐκφράσεως ἐκκλησιολογικῆς διαφοροποιήσεως.

Συμφώνως μέ τίς τροποποιήσεις τοῦ Καταστατικοῦ τοῦ Π.Σ.Ε. ὅπως ἐγκρίθηκε στό Πόρτο Ἀλέγκρε, ἰσχύει μεταξύ ἄλλων καί ἡ ἑξῆς δυνατότητα ἐκφράσεως καί ὅσων παρεκκλίνουν ἀπό τή γενική ἐκκλησιολογική γραμμή τοῦ Π.Σ.Ε.:

«Θέματα πού ἀφοροῦν στήν ἐκκλησιολογική αὐτοσυνειδησία:  Ὅπου ἕνα θιγόμενο θέμα θεωρεῖται ἀπό κάποιον ἀντιπρόσωπο ὅτι ἀντιβαίνει στήν ἐκκλησιολογική αὐτοσυνειδησία τῆς ἐκκλησίας του/της, ὁ ἀντιπρόσωπος δύναται νά ζητήσει νά μήν ὑποβληθεῖ πρός ἀπόφαση. Ὁ πρόεδρος θά ζητήσει τή συμβουλή τῆς ἐπιτροπῆς ἐργασίας σέ συνεννόηση μέ τόν ἀντιπρόσωπο αὐτόν καί ἄλλα μέλη τῆς ἴδιας ἐκκλησίας ἤ ὁμολογίας πού εἶναι παρόντα στή συνεδρίαση. Ἄν συμφωνηθεῖ ὅτι τό θέμα πράγματι ἀντιβαίνει στήν ἐκκλησιολογική αὐτοσυνειδησία τῆς ἐκκλησίας τοῦ ἀντιπροσώπου ὁ πρόεδρος θά ἀνακοινώσει ὅτι τό θέμα θά ἀποσυρθεῖ ἀπό τήν ἀτζέντα τῆς συνεδριάσεως πού ἀποφασίζει καί ὅτι μπορεῖ νά ἐξετασθεῖ σέ συνεδρίαση ἀκροάσεως. Τό ὑλικό καί τά πρακτικά τῆς συζητήσεως θά ἀποσταλοῦν στίς ἐκκλησίες-μέλη πρός μελέτη τους καί σχολιασμό» [27].  

Παρά ταῦτα ἡ ἀποτυχία τῶν ἐκπροσώπων μας νά  ὁμολογήσουν τήν Ἀλήθεια τόσο στό Πόρτο Ἀλέγκρε ὅσο καί στό Πουσάν ἦταν, δυστυχῶς, ἀναμενόμενη.

Πρό ἐτῶν, κατά τήν προετοιμασία τῆς 9ης Γενικῆς Συνελεύεως τοῦ Π.Σ.Ε. στό Porto Alegre τῆς Βραζιλίας (Φεβρουάριος 2006) καί μετά ἀπό αὐτήν, ὅταν ἀκούγονταν οἱ πολύ αἰσιόδοξες φωνές γιά τήν «ἐπί τέλους» κατανόηση τῶν ἑτεροδόξων ἔναντι τῆς ἀποδυναμωμένης μέχρι τότε φωνῆς τῶν Ὀρθοδόξων στό Π.Σ.Ε. καί τήν ἐπιζήτηση στό ἑξῆς τῆς ὁμοφωνίας (consensus) τῶν συμμετεχόντων στίς ἀποφάσεις, καί πάλι ἀπεμπολήθηκε ἀπό τούς ἐκπροσώπους μας ἡ Καθολικότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅπως σημειώσαμε στήν εἰσαγωγή.

«Προφητικῶς», ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους, Ἀρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης, ἐξέφραζε τόν ἴδιο καιρό τόν προβληματισμό του γιά τό αὐξημένο βάρος εὐθύνης πού ἡ consensus συνεπάγεται γιά τούς Ὀρθοδόξους στήν κατάστρωση τῶν τελικῶν κειμένων· ἔγραφε:

«Χαιρετίσθηκε ὡς ἐπιτυχία τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἡ πρόσφατη (Porto Alegre, Φεβρουάριος 2006) τροποποίησις τοῦ Καταστατικοῦ τοῦ Π.Σ.Ε., ὅσον ἀφορᾶ τόν τρόπο λήψεως τῶν ἀποφάσεών του, μέ τήν ἀποδοχή καί καθιέρωσι τῆς ἀρχῆς τῆς ὁμοφωνίας. Ἡ τροποποίησις ὑπῆρξε καρπός τῆς εὐρυτάτης ἀνησυχίας τῶν Ὀρθοδόξων γιά τήν πορεία πού ἔχει πάρει τό Π.Σ.Ε. τίς τελευταῖες δεκαετίες. Μέ αὐτήν δόθηκε ἡ δυνατότητα στούς Ὀρθοδόξους νά ἀσκοῦν veto σέ σοβαρά θέματα [...] τό σοβαρότερο πρόβλημα εἶναι τό ἐκκλησιολογικό. Γι’ αὐτό ἰδιαίτερα τό πρόβλημα οἱ Ὀρθόδοξοι ἀντιπρόσωποι στό Π.Σ.Ε. ἐπωμίζονται, λόγῳ τῆς ἤδη κατακτηθείσης ἀρχῆς τῆς ὁμοφωνίας, ὁλόκληρη τήν εὐθύνη. Θά ἐπιχειρήσουν νά θέσουν τέρμα στήν ἀλλόκοτη «ἐκκλησιολογία» τοῦ Π.Σ.Ε. ἤ θά παρασυρθοῦν νά τήν υἱοθετήσουν; [...] Εἶναι προφανές ὅτι μέ τίς ἀποφάσεις τοῦ Porto Alegre ἡ «θεωρία τῶν κλάδων» παραμένει ἡ θεολογική ἔκφρασις τῆς Ἐκκλησιολογίας τοῦ Π.Σ.Ε., ἡ «βαπτισματική θεολογία» δεσπόζει στούς οἰκουμενιστικούς κύκλους καί ἡ πιστότης μας στήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησιολογία διακυβεύεται, καθώς ἀναγνωρίζουμε στούς ποικιλωνύμους αἱρετικούς τόν τίτλο τῆς Ἐκκλησίας. Καί αὐτά μέ τήν ὑπογραφή τῶν ἀντιπροσώπων μας, ἰδιαίτερα τώρα πού διαθέτουν τό δικαίωμα τοῦ veto!» [28].

Οἱ ἀμετανόητες ἐκκλησιολογικές ἁμαρτίες στίς «Δηλώσεις» τοῦ παρελθόντος καί προφανῶς καί ἄλλοι παράγοντες, γιά τούς ὁποίους πρέπει ὅλοι πολύ σοβαρῶς νά διερωτώμεθα, δέν ἐπέτρεψαν καί πάλι στό Πουσάν τή διατύπωση τῆς ἀληθοῦς Ἑκκλησιολογίας τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας, τῆς Ὀρθοδόξου. Ἀντιθέτως, καλούμεθα καί σέ μετάνοια, διότι ἡ ἐμμονή μας στήν Ὀρθοδοξία ... διέσπασε τό χριστιανικό Σῶμα τῆς ... «ἀοράτου Ἐκκλησίας» ἐνῷ δέν ἐπέτρεψε τήν «ἑνότητα στήν ποικιλία» (“unity in diversity”) τῶν δογμάτων, κατά τήν ἀρέσκεια τῆς Πανθρησκείας τῆς Νέας Ἐποχῆς καί Νέας Τάξεως Πραγμάτων.

Σημειώσεις

27.   Constitution and Rules of the World Council of Churches (as amended by the 9th Assembly, Porto Alegre, Brazil, February 2006), Rules, XX, 6.d : «Matters concerning ecclesiological self-understanding: Where a matter being raised is considered  by a delegate to  go against the ecclesiological self-understanding of his or her church, the delegate may request that it not be submitted  for decision. The moderator shall seek the advice of the business committee in consultation with this delegate and  other members of the same church or confession present at the session. If agreed that the matter does in fact go  against the ecclesiological self-understanding of the delegate’s church, the moderator shall announce that the matter  will be removed from the agenda of the decision session and may be considered in a hearing session. The materials and  minutes of the discussion shall be sent to the member churches for their study and comment.» God, in your Grace ... ; Official Report of the Ninth Assembly of the World Council of Churches, Edited by Luis N. Rivera-Pagán, WCC Publications, Geneva 2007, σελ. 469. (ἀπό pdf στό Διαδίκτυο).

28.  «Ἐπίκαιρα γεγονότα καί θέματα: Ἡ Θ΄ Γενική Συνέλευσις τοῦ Π.Σ.Ε. στό Porto Alegre» ἐν Ὁ Ὅσιος Γρηγόριος 31 [2006] 120ἑ. 

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

3. Ὁ ρόλος τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου στόν ἀναβαθμισμένο «οἰκουμενιστικό ἐπανευαγγελισμό» τῶν Ὀρθοδόξων

Στό πλαίσιο, ἀλλά καί τόν ἀπόηχο τῆς 10ης Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ Π.Σ.Ε. στό Πουσάν ἀναδεικνύεται ὁ ἰδιαίτερος καί ἀναβαθμισμένος ρόλος πού καλεῖται νά διαδραματίσει ἡ Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου στήν ἐσωτερική τῆς ἑλληνόφωνης Ὀρθοδοξίας προπαγάνδα ὑπέρ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Συμφώνως πρός τόν ἱστοχῶρο τῆς Συνελεύσεως τοῦ Πουσάν «Ὀρθόδοξοι καί οἰκουμενικοί ἐπιστήμονες παρουσίασαν τό “ Ὀρθόδοξο Ἐγχειρίδιο γιά τή Θεολογική Ἐκπαίδευση καί τόν Οἰκουμενισμό” στή 10η Συνέλευση τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν στό Πουσάν, Δημοκρατία τῆς Κορέας, τήν Τετάρτη 6 Νοεμβρίου. Τό ἔργο συντονίστηκε ἀπό ἐκδοτική ὁμάδα ἐκ διαφόρων ὀρθοδόξων καί οἰκουμενικῶν ὀργανισμῶν συμπεριλαμβανομένου τοῦ Π.Σ.Ε. καί τοῦ Συμβουλίου Εὐρωπαϊκῶν Ἐκκλησιῶν, μαζί μέ μιά ὁμάδα ἀπό τήν Ἀκαδημία τοῦ Βόλου στήν Ἑλλάδα» [29].

Λίγο παρακάτω, ἀφοῦ δοθοῦν καί ἄλλες σχετικές πληροφορίες γιά τή στόχευση τῶν ἐκδόσεων Regnum Studies in Global Christianity, ὁ ἱστοχῶρος μᾶς γνωστοποιεῖ ὅτι τό νέο ἐγχειρίδιο, ἐπιτήδευμα τοῦ Προγράμματος τοῦ Π.Σ.Ε. γιά τήν Οἰκουμενική Θεολογική Ἐκπαίδευση (WCC/ETE) σέ συνεργασία μέ τό Σ.Ε.Ε. (CEC) καί τήν Ἀκαδημία τοῦ Βόλου, ἔχει ὡς σκοπό «νά προμηθεύσει ἕνα οὐσιαστικό νέο ἐργαλεῖο γιά νά ἐπινοήσει κατάλληλη διδακτική ὕλη καί βασικά ἀναγνώσματα γιά μαθήματα σχετικά μέ τίς σχέσεις πρός ἄλλες ἐκκλησίες, τόν οἰκουμενικό διάλογο καί τόν Παγκόσμιο Χριστιανισμό στίς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες» [30].

Ὁ ἱστοχῶρος τῆς ἴδιας τῆς Ἀκαδημίας τοῦ Βόλου θέτει τό θέμα τῆς συμβολῆς της πολύ ἠπιότερα καί κατώτερα τῆς πλήρους ἐκτάσεώς του, δημοσιοποιώντας τήν τελευταία συνάντηση τῆς ἐκδοτικῆς ἐπιτροπῆς στίς 18 και 19 Σεπτεμβρίου 2013· συμφώνως πρός αὐτήν τό ἐν λόγῳ ἐγχειρίδιο, Handbook on Ecumenism. Resources for Theological Education «αποσκοπεί να αναδείξει την καίρια ιστορική και θεολογική συμβολή της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Οικουμενική Κίνηση, να προσφέρει πρόσβαση σε κείμενα που εκφράζουν το πνεύμα των επιμέρους τοπικών Εκκλησιών στο πλαίσιο του οικουμενικού διαλόγου, να αντιμετωπίσει επί μέρους σύγχρονα ζητήματα του οικουμενικού διαλόγου και της κοινής χριστιανικής μαρτυρίας στη διακονία, την εκπαίδευση, την ποιμαντική μέριμνα κλπ.» Ὁ Τόμος αὐτός ἀπευθύνεται «σε Καθηγητές και φοιτητές των θεολογικών σχολών ανά τον κόσμο, όπως επίσης και σε ιερείς και λαϊκούς». Ἡ ἐκδοτική ὁμάδα περιέλαβε μεταξύ ἄλλων τούς π. Thomas FitzGerald, π. Cyril Hovorun, Δρ. Παντελῆ Καλαϊτζίδη, Αἰκατερίνη Πεκρίδου, Νικόλαο Ἀσπρούλη, Liagre Guy, Dietrich Werner[31]. Οὐδεμία ἀναφορά στή συνεπῆ ἀκαδημαϊκή ἐνδυνάμωση καί ἐκλαΐκευση τοῦ οἰκουμενιστικοῦ φρονήματος, πού ἀποτελεῖ καί τόν τελικό στόχο τοῦ πονήματος αὐτοῦ τῶν 900 σελίδων καί τῶν 110 ἐπιστημονικῶν συμβολῶν !

Ὁ διαθρησκειακοῦ προσανατολισμοῦ ἱστοχῶρος Globethics.net παραθέτοντας τή θεολογική «συνάφεια» ἐντός τῆς ὁποίας προωθήθηκε ἡ ἔκδοση τοῦ ἐν λόγῳ ἐγχειριδίου, μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ἡ «Ὁμάδα Ἐργασίας ἐπί Ὀρθοδοξίας καί Οἱκουμενισμοῦ» (Workgroup on Orthodoxy and Ecumenism) προετοίμασε τό «Ἐγχειρίδιο» συλλέγοντας συμβολές μεταξύ Ὀκτωβρίου 2011 καί Ἰουνίου 2013, ὥστε τό ἐν λόγῳ «Ἐγχειρίδιο» νά καταστεῖ μέγιστη ὀρθόδοξη συμβολή στή 10η Συνέλευση τοῦ Πουσάν, γιά τήν ὁποία εἶχε προετοιμαστεῖ μάλιστα καί forum σχετικό μέ τήν οἰκουμενική θεολογική ἐκπαίδευση  [32].

Τό Globethics.net σημειώνει καί τόν ρόλο πού διαδραμάτισε ἐν προκειμένῳ ἡ προηγηθεῖσα Συνάντηση τῆς Διεθνοῦς Διορθοδόξου Διαβουλεύσεως περί τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως στή Θεολογική Ἐκπαίδευση καί στή Ζωή τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν στό Σιμπίου (Sibiu) τῆς Ρουμανίας (9-12 Νοεμβρίου 2010), τίς δηλώσεις τῆς ὁποίας ἐξαίρει [33] καί οἱ ὁποῖες μεταξύ ἄλλων διεπίστωναν (κατά τήν ἔμφαση τοῦ ἱστοχώρου) ὅτι οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ἔχουν θεμελιωδῶς ὠφεληθεῖ ἀπό τήν οἰκουμενική κίνηση, πού ἐπέτρεψε σέ αὐτές νά γνωρίσουν ἄλλους Χριστιανούς καί νά ὑπερβοῦν πειρασμούς τοῦ ἀπομονωτισμοῦ· ὅτι ὑπάρχει ἀκόμη ἀνάγκη βελτιώσεως τοῦ ἐπιπέδου τῶν διαχριστιανικῶν σπουδῶν καί τοῦ διαλόγου στίς ὀρθόδοξες θεολογικές σχολές μέ σκοπό τήν προώθηση τῆς κατανοήσεως καί τήν ἐξάλειψη τῆς προκαταλήψεως· ὅτι ἡ μελέτη τῶν ἄλλων χριστιανικῶν ἐκκλησιῶν καί τοῦ οἰκουμενισμοῦ πρέπει νά κινηθεῖ πέραν τοῦ πλαισίου τῆς συγκριτικῆς ἤ ἀκόμη καί πολεμικῆς ἀπολογητικῆς.

Τό δέκατο σημεῖο τοῦ ἀνακοινωθέντος τοῦ Σιμπίου τῆς ὡς ἄνω International Inter-Orthodox Consultation ὑπογραμμίζει τήν ἀνάγκη ἑνός συλλογικοῦ βιβλίου οἰκουμενικῶν ἐκθέσεων ( Essay Book ) πρός χρήση σέ θεολογικές σχολές καί σεμινάρια.

Τά δεκαεπτά σημεῖα τοῦ ἀνακοινωθέντος στό Σιμπίου, πολύ ἐνδιαφέροντα (τῶν ὁποίων συνιστοῦμε τήν ἀνάγνωση στό communique), περιέλαβαν μεταξύ ἄλλων (καί πέραν ὅσων θά ἀναφέρουμε παρακάτω) καί τά ἑξῆς: ●τή διαπίστωση τῆς δυσχέρειας ὁμόφωνης ἀντιμετωπίσεως τῶν διαχριστιανικῶν καί διαθρησκειακῶν θεμάτων στίς ὀρθόδοξες ἐκκλησίες καί τήν ἀνάγκη νά ἐμπλακοῦν σέ διάλογο ἰδιαιτέρως ὅσοι ἀντιτίθενται σέ αὐτόν (§1)· ●τήν ἀνάγκη υἱοθετήσεως ὀρθοδόξου αὐτοκριτικῆς ἐν πνεύματι ταπεινώσεως (“adopting a self-critical approach to its own ecclesial life, in a spirit of humility”) (§2)· ● τή (δῆθεν) ἀνεπάρκεια τῆς πολεμικῆς καί συγκριτικῆς ἀπολογητικῆς νά ἀποδώσει μιάν ἀκαδημαϊκῶς ἰσορροπημένη κατανόηση τῶν ἄλλων «ἐκκλησιῶν», θρησκειῶν καί τοῦ οἰκουμενισμοῦ (§5)· ● τή δέουσα πρόσκληση ἑτεροδόξων καί ἑτεροθρήσκων ἀκαδημαϊκῶν στίς ὀρθόδοξες Θεολογικές Σχολές καί τήν ἀποστολή Ὀρθοδόξων φοιτητῶν στίς ἐκείνων Σχολές καί τόπους λατρείας (§7)· ● τήν ὑπογραμμιζόμενη μέγιστη γιά τόν Οἰκουμενισμό σημασία τῶν θεολόγων φοιτητῶν ὡς μελλοντικῶν ποιμένων καί διδασκάλων (§9)· ● τήν ἀνάγκη βελτιώσεως (“more thoroughly”) τῆς οἰκουμενιστικῆς ἐνημερώσεως στόν κατά τόπους ἐκκλησιαστικό τύπο, τήν τηλεόραση, τό ραδιόφωνο, σέ ἱστοχώρους κ.τ.σ. (§11)· ● τήν ἀνάγκη νά δοθεῖ βάρος στήν πιό ἀποτελεσματική διάδοση τῶν οἰκουμενιστικῶν δρωμένων στόν τοπικό κλῆρο καί λαό (§12 καί §13)· ● τήν ἀνάγκη γιά ἐπέκταση τῆς συμμετοχῆς στήν «Ἑβδομάδα Προσευχῆς γιά τήν Χριστιανική Ἑνότητα» καί ἄλλες κινήσεις, ὥστε νά περιλάβει καί τά ἐπίπεδα τῆς ἐνορίας καί τῆς τοπικῆς κοινωνίας (§14)· ● τή δέουσα αὔξηση τῶν εὐκαιριῶν συμμετοχῆς Ὀρθοδόξων σέ ὀργανισμούς οἰκουμενιστικούς (§15)· ● τή σημασία τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης ὡς συντελεστῆ στή διομολογιακή καί διαθρησκειακή συνεργασία καί συμφιλίωση (§16) καί ● τή συνεργασία ὅλων τῶν θεολογικῶν σχολῶν τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τό Π.Σ.Ε. μέσῳ τῆς ἐν Βοστώνῃ Ἑλληνορθοδόξου Σχολῆς τοῦ Τιμίου Σταυροῦ γιά τήν ἀπό κοινοῦ ἀντιμετώπιση τῶν θεμάτων οἰκουμενιστικῆς ἐκπαιδεύσεως (§17) [34]. 

Ἔτσι, τό ὅλο πρόγραμμα (project) τό ὁποῖο προώρισται νά ἐξυπηρετήσει ἡ ἔκδοση τοῦ «Ὀρθοδόξου Ἐγχειριδίου γιά τή Θεολογική Ἐκπαίδευση καί τόν Οἰκουμενισμό» μεταξύ ἄλλων περιλαμβάνει ὡς σημαίνοντες στόχους (κατά τό Globethics.net τούς ἑξῆς [35]), ὅπως αὐτοί κατεστρώθησαν σέ συναντήσεις τόν Δεκέμβριο τοῦ 2010, Ἰανουάριο καί Ὀκτώβριο  2011 ἀπό τούς κυρίως διοργανωτές τοῦ ἔργου, τόν Δρ π. Dietrich Werner (WCC/ETE), τόν Δρ Παντελῆ Καλαϊτζίδη (Ἀκαδημία Βόλου) καί τόν Καθηγητή π. Viorel Ionita (CEC) :

● Νά ὑπογραμμίσει τόν ἀποφασιστικό ρόλο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας γιά τήν ἀνάπτυξη τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως ἀπό τήν πρώιμη ἀφετηρία της, ὅπως καί νά δώσει ἔμφαση σέ ἀμφότερα, πῶς ἔχουν ἐπωφεληθεῖ οἱ ὀρθόδοξες ἐκκλησίες ἀπό τήν οἰκουμενική κίνηση καί ἐπίσης πῶς ἔχουν συνεισφέρει στήν οἰκουμενική θεολογία γενικῶς διά πολλῶν δεκαετιῶν.

● Νά παράσχει πρόσβαση σέ οὐσιαστικά καί αὐθεντικά ὀρθόδοξα κείμενα σχετιζόμενα μέ τήν ἀναζήτηση τῆς χριστιανικῆς ἑνότητας, ὅπως ἐπίσης καί μέ τήν κατανόηση τοῦ οἰκουμενισμοῦ καί τήν συμμετοχή τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν στήν οἰκουμενική κίνηση, περιλαμβάνοντας τήν παροχή προσβάσεως σέ ἐπίσημες ἀποφάσεις καί δηλώσεις Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἀναφορικῶς πρός τήν θεολογική παιδεία καί τόν οἰκουμενισμό.

● Νά ἀντιμετωπίσει πρακτικές πτυχές τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου καί τῆς κοινῆς χριστιανικῆς μαρτυρίας στή διακονία, τήν παιδεία, τήν κοινή μαρτυρία, τήν ποιμαντική συμβουλευτική καί τή χριστιανική ζωή, πού ἀπαιτοῦν ποιμαντική θεολογική μελέτη σέ σύγχρονες περιοχές τῆς ζωῆς καί δράσεως τῶν ἐκκλησιῶν καί θά πρέπει γιά τό λόγο αὐτό νά συνδυάσουν θεολογικά ἄρθρα μέ περισσότερα πρακτικά καί ποιμαντικά ἄρθρα.

● Νά παρουσιάσει ὑλικό ἀπό ὀρθοδόξους θεολόγους ἀσχολουμένους μέ τήν θεολογική παιδεία ἐπί τοῦ οἰκουμενισμοῦ ἀπό διάφορες ὀρθόδοξες ἐκκλησίες καί νά δώσει ἔμφαση σέ μερικούς ἀπό τούς πρωτοπόρους τῆς ὀρθοδόξου συμμετοχῆς στόν οἰκουμενικό διάλογο ἀπό διάφορες ὀρθόδοξες ἐκκλησίες.

● Νά μεταδόσει μιά κατάλληλη καί θεολογικῶς βάσιμη κατανόηση τοῦ οἰκουμενισμοῦ ἀπό ὀρθόδοξες προοπτικές, μέ τρόπους πού εἶναι διαλογικοί στήν προσέγγιση, μελετώντας ἐπίσης - καί σέ συσχετισμό μέ - κάποιες προκαταλήψεις καί παρανοήσεις ἐπί τοῦ οἰκουμενισμοῦ, πού ἀκόμη κυκλοφοροῦνται σέ μερικές ὀρθόδοξες ἐκκλησίες (μιά ἀπολογητική ὑπέρ τοῦ οἰκουμενισμοῦ ὀρθόδοξη θεολογία, μέ τήν καλύτερη δυνατή κατανόηση τοῦ ὅρου).

● Νά ἐντοπίσει κατάλληλες πρόσθετες πηγές πού διευκολύνουν τή θεολογική παιδεία ἐπί τοῦ οἰκουμενισμοῦ, μέσῳ σχεδιαγραμμάτων γιά μαθήματα καί σχέδια διδακτικῆς ὕλης (βιβλιογραφίες, σχεδιαγράμματα ὕλης σπουδῶν, λίστες ἱστοχώρων μέ ἐπιπρόσθετες πηγές), ἐνῷ ταυτοχρόνως νά μή περιορισθεῖ ὡς πρός τό ἀκροατήριο σέ ἀκαδημαϊκούς θεολόγους, ἀλλά νά φθάσει στό ἐνδιαφερόμενο γενικό κοινό σέ ὀρθόδοξη συνάφεια.

● Παραμένοντας κυρίως σέ ἀναφορά μέ τίς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες καί τή θεολογία τους τοῦ οἰκουμενισμοῦ, στό κύριο σῶμα τοῦ κειμένου του, τό Ἐγχειρίδιο θά πρέπει ἐπίσης νά περιλάβει συμβολές ἐπί τῶν οἰκουμενικῶν σχέσεων μεταξύ Ὀρθοδόξων [σημ. μτφρ. Eastern Orthodox] καί Ἀνατολικῶν [σημ. μτφρ. Oriental Orthodox] Ἐκκλησιῶν στό κεφάλαιο περί τῶν διμερῶν διαλόγων καί ἕνα ξεχωριστό πρόσθετο κεφάλαιο (παράρτημα)  στό τέλος, στό ὁποῖο θά πρέπει νά δοθεῖ ἔμφαση στή συγκεκριμένη κατανόηση τοῦ οἰκουμενισμοῦ, καί συμβολή σέ αὐτόν, ἀπό τίς Ἀνατολικές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες.

Μιά ὀρθόδοξη ἀνάγνωση τῶν παραπάνω μπορεῖ νά συνοψισθεῖ στά ἑξῆς:

Εἶναι καταφανές κατά τά ἀνωτέρω, πώς οἱ ἐξελίξεις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δέν πηγάζουν ἀβίαστα ἀπό τή συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας, τόν «νοῦν Χριστοῦ» ἀλλά προωθοῦνται ὡς ξένο σῶμα στήν Ἐκκλησία ἐπιμελῶς καί μέ σχέδιο, ὡς «ἀτζέντα», ὡς project, ἐνῷ ἀναγνωρίζεται ὡς πρόβλημα ἡ ὕπαρξη «κωλυμάτων» τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, κυρίως στό ἐπίπεδο τοῦ μή «δικτυωμένου», ἁπλοῦ, πληρώματος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Τό ὅλο θέμα τοῦ «Ἐγχειριδίου» πού ἑτοιμάστηκε μέ τή συμβολή τῆς Ἀκαδημίας τοῦ Βόλου, εἶχε ἀφετηρία τή Συνάντηση στό Σιμπίου (2010), ἐν συνεχείᾳ δέ ἡ ἔκδοση καταρτίστηκε μέ συλλογή συμβολῶν 110 ἐπιστημόνων σέ 900 σελίδες (2011-2013) κατά τίς ντιρεκτίβες τοῦ Σιμπίου, γιά νά καταλήξει στήν ἐπίσημη πανηγυρική ἐμφάνιση καί παρουσίαση τοῦ «Ἐγχειριδίου» στίς 6 Νοεμβρίου στό Πουσάν ἐνώπιον τῆς Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ Π.Σ.Ε..

Ἡ «ἀτζέντα», λοιπόν, τήν ὁποίαν ἡ Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου ἐπιφορτίσθηκε ἀπό τό Π.Σ.Ε. καί τούς συναφεῖς ὀργανισμούς (ὅπως τό CEC) καί φέρει εἰς πέρας, κατ΄ ἐξοχήν μέ τό ἐν λόγῳ ἐγχειρίδιο, περιλαμβάνει (α) τή βιβλιογραφική ἀποσιώπηση, μέσῳ «γενοκτονίας τῆς (θεολογικῆς) μνήμης», τῶν θεολογικῶν ἀντιδράσεων κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ στήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, διότι δέν μπορεῖ νά ἀπαντηθεῖ ἡ «ἀντι-οικουμενιστική» ἐπιχειρηματολογία τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐξ οὗ καί ἡ «μεταπατερικότητα» (ἄγνωστη ἡ «τύχη» τῆς ὡς ἄνω 1ης ντιρεκτίβας τοῦ Σιμπίου), (β) τή μονομερῆ προβολή τοῦ ἐντός τῆς Ὀρθοδοξίας ρεύματος τοῦ οἰκουμενισμοῦ, (γ) τήν προπαγάνδιση μιᾶς ἀνύπαρκτης καί ἄγνωστης ὠφέλειας τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπό τήν οἰκουμενική κίνηση, (δ) τήν παντοειδή διευκόλυνση τῶν οἰκουμενιστικῶν σπουδῶν, (δ) τόν καταρτισμό ὀρθόδοξης οἰκουμενιστικῆς ἀπολογητικῆς, ὅπως expressis verbis διατυπώνεται στό ὡς ἄνω σχέδιο κατά τό Globethics.net, (ε) οὐσιαστικῶς τόν πλημμυρισμό τῆς θεολογικῆς παιδείας μέ οἰκουμενιστικό ὑλικό, ὁ ὁποῖος θά ἔχει, βεβαίως, μακροπρόθεσμα σχετικά ἀποτελέσματα, (στ) τήν προώθηση τῆς ἐκλαϊκεύσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος προδήλως δέν «φυτρώνει» εὔκολα σέ μή ἀκαδημαϊκά περιβάλλοντα, (ζ) σέ σχέση μέ τό (στ) τήν πλοκή τῶν ποιμαντικῶν, ἱεραποστολικῶν καί ἄλλων πρακτικῶν θεμάτων μέ τίς «διαχριστιανικές»-οἰκουμενιστικές προοπτικές, ὥστε νά καταστοῦν αὐτές πλέον εὔπεπτες ἀπό τό Ὀρθόδοξο Ποίμνιο, (η) τήν περαιτέρω ἔμφαση στήν προσέγγιση μέ τίς μονοφυσιτικές (Oriental Orthodox) «ἐκκλησίες», συμφώνως μέ τίς πληροφορίες τοῦ Globethics.net καί – μεταξύ τῶν γραμμῶν - (θ) τήν ἀνάδειξη τῆς δῆθεν πανορθοδόξου ἀποδοχῆς τοῦ οἰκουμενισμοῦ, καθώς ὁρίζεται ὅτι θά πρέπει οἱ βιογραφικές καί λοιπές συμβολές  νά προέρχονται ἀπό «διάφορες ὀρθόδοξες ἐκκλησίες».

Σημειώσεις

29.   Βλ. ἀνωτέρω σημ. 6. «Orthodox and ecumenical scholars presented the Orthodox Handbook on Theological Education and Ecumenism at the World Council of Churches (WCC) 10th Assembly in Busan, Republic of Korea on Wednesday, 6 November. The work was coordinated by an editorial group from the different Orthodox and ecumenical organizations including the WCC and the Conference of European Churches along with a team from Volos Academy in Greece».

30. Αὐτόθι· «The handbook will provide an essential new tool to work out proper teaching curriculums and essential readings for courses on relations to other churches, ecumenical dialogue and World Christianity in Orthodox churches».

31.   Βλ. ἀνωτέρω σημ. 7.

32.   Workgroup on Orthodoxy and Ecumenism – Handbook for Theological Education
http://www.globethics.net/web/9157330

33. Βλ. ἐδῶ τό communique τῆς International Inter-Orthodox Consultation on The Ecumenical Movement in Theological Education and in the Life of the Ortodox Churches, Sibiu, Romania, 9-12 November 2010 : http://oca.org/PDF/NEWS/2011/2011-0121-sibiucommunique-final.pdf

34.   Αὐτόθι.

35. Ἔνθ’ ἀνωτ. http://www.globethics.net/web/9157330 · «To underline the decisive role of the Orthodox Church for the development of the Ecumenical Movement from its early beginnings as well as to highlight both how Orthodox churches have benefitted from the ecumenical movement as well as how they have contributed to ecumenical theology in general during many decades; ● To provide access to essential and authentic orthodox texts relating to the search for Christian unity as well as the understanding of ecumenism and the involvement of Orthodox Churches in the ecumenical movement including providing access to official decisions and statements of Orthodox Churches with regard to theological education and ecumenism; ● To address practical aspects of ecumenical dialogue and common Christian witness in diakonia, education, joint witness, pastoral counseling and Christian life which demand for pastoral theological reflection on contemporary areas of churches life and action and therefore would combine theological articles with more practical and pastoral articles; ● To present materials from orthodox theologians involved in theological education on ecumenism from different orthodox churches and to highlight some of the pioneers of orthodox involvement in ecumenical dialogue from the different orthodox churches; ● Τo communicate a proper and theologically sound understanding of ecumenism from orthodox perspectives in ways which are dialogical in approach reflecting also and relating to some prejudices and misperceptions on ecumenism which are still circulating in some orthodox churches (an apologetic orthodox theology of ecumenism in the best sense of the word); ● To identify proper additional resources which facilitate theological education on ecumenism by course outlines and curriculum plans (bibliographies, curriculum outlines, lists of websites with additional resources) while at the same time not being restricted in its audience to academic theologians but reaching out to the interested general public on orthodox contexts; ● While remaining mainly related to Eastern Orthodox churches and their theology of ecumenism in its main text-body the Handbook should also include contributions on the ecumenical relations between Eastern Orthodox and Oriental Orthodox Churches in the chapter on bilateral dialogues and a separate additional chapter (appendix) in the end in which the specific understanding of and contribution to ecumenism from Oriental Orthodox Churches would be highlighted».

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου