Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία εκμεταλλεύτηκε τον αραβικό εμφύλιο πόλεμο που έφερε στην εξουσία τη δυναστεία των Αβασιδών. Ο αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος Ε’ ο Ίσαυρος ανέκτησε περιοχές και φρούρια στη Μικρά Ασία. Ένα από αυτά ήταν και το φρούριο του Κάμαχου, στην περιοχή του Άνω Ευφράτη. Το εν λόγω οχυρό είχε πέσει στα χέρια των Αράβων το 679 μ.Χ. Από τότε είχε πολλές φορές αλλάξει κάτοχο.

Και ο αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος όμως σύντομα χρειάστηκε σύντομα να εστιάσει την προσοχή του στο βόρειο σύνορο, στους Βουλγάρους. Έτσι οι Άραβες ανέκτησαν την πρωτοβουλία. Το 766 μ.Χ. μια ισχυρή αραβική στρατιά με στρατιώτες από όλον τον αραβικό κόσμο και διοικούμενη από τον αδελφό του χαλίφη, τον αλ Αμπάς ιμπν Μοχαμέτ και τον στρατηγό αλ Χασάν ιμπν Καταμπά, εισέβαλε στα αυτοκρατορικά εδάφη.

Οι Άραβες, χωρίς να συναντήσουν αντίσταση, κατευθύνθηκαν προς το Κάμαχον. Όταν έφτασαν έξω από τα τείχη άρχισαν να κατασκευάζουν πολιορκητικές μηχανές και επιχείρησαν να γεμίσουν την τάφρο. Όμως οι καταπέλτες των αμυνομένων τους παρενοχλούσαν σοβαρά και τους προκαλούσαν απώλειες. Κάποια στιγμή οι Άραβες επιχείρησαν βίαιη νυκτερινή έφοδο στο σημείο όπου είχε δημιουργηθεί κάποιο ρήγμα στα τείχη.

Οι Βυζαντινοί όμως τους περίμεναν και κατρακυλώντας μεγάλους κορμούς δεμένους με βράχους τους απέκρουσαν και πάλι σκοτώνοντας πολλούς. Ύστερα από αυτό, σύμφωνα με το συριακό χρονικό του Ζουκίν, οι Άραβες χώρισαν τον στρατό τους σε δύο τμήματα. Το πρώτο υπό τον Αμπάς κινήθηκε βαθύτερα στο βυζαντινό έδαφος προς λεηλασία, ενώ το δεύτερο, δυνάμεως 50.000 ανδρών, παρέμεινε για να πολιορκήσει και να εκπορθήσει το Κάμαχον.

Με τον τρόπο αυτό, έχοντας αποτύχει να το καταλάβουν εξ εφόδου, οι Άραβες περικύκλωσαν το μικρό οχυρό περιμένοντας η γενναία φρουρά να παραδοθεί λόγω πείνας. Παρόλα αυτά απέτυχαν παταγωδώς. Η φρουρά άντεξε όλο το φθινόπωρο και τον χειμώνα. Οι Άραβες αδυνατώντας να επιτύχουν το παραμικρό ενώπιον των ακατάβλητων φρουρών του οχυρού και λόγω της έλευσης του χειμώνα, αναγκάστηκαν να λύσουν την πολιορκία και να αποχωρήσουν, αφήνοντας χιλιάδες κουφάρια συμπολεμιστών τους πίσω τους, μάρτυρα της ήττας του Ισλάμ.

Το άλλο τμήμα του Αραβικού Στρατού υπό τον Αμπάς είχε χειρότερη μοίρα. Αφού, λόγω άγνοιας του εδάφους, έχασε πολλούς άνδρες από πείνα και δίψα καθώς περιπλανιόταν στο βυζαντινό έδαφος, έφτασε στην Καππαδοκία. Οι Άραβες, σαν ακρίδες, λεηλάτησαν τα πάντα αλλά βρέθηκαν απέναντι σε μια δύναμη 12.000 Βυζαντινών.

Σύμφωνα με το Χρονικό του Ζουκίν, οι Βυζαντινοί επιτέθηκαν τη νύκτα κατά των Αράβων και τους αφάνισαν. Λίγοι Άραβες γλίτωσαν και επέστρεψαν στο έδαφός τους ταπεινωμένοι. Από τους υποχωρούντες Άραβες πληροφορήθηκε τα γεγονότα ο συντάκτης του Χρονικού του Ζουκίν, μοναχός στην Άμιδα (Ντιγιαρμπακίρ).

Πηγή: history-point.gr