Κατεβάστε την ομιλία (ppt, 30mb)                                                                        

Εξαιρετική (Δ2) είναι η συγκίνηση που αισθάνονται όλοι οι Έλληνες, όταν καλούν στην μνήμη τους, αναμνήσεις από τα ένδοξα γεγονότα του 1940.

Ημέρα Εθνικής (Δ3) Ενότητας και υπερηφάνειας αποτελεί η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου 1940.

Ήταν η αρχή μιας εκστρατείας που όλοι τη λένε (Δ4) "Έπος". Ένδοξη σελίδα  της μακραίωνης ελληνικής ιστορίας μας, που περιέχει σε αφθονία τα δύο στοιχεία που συνθέτουν την ιστορία. (Δ5)  Τα γεγονότα και το άρωμα της εποχής. Και τα μεν γεγονότα έχουν καταγραφεί από ιστορικούς, ώστε να δύνανται οι ενδιαφερόμενοι να ανατρέξουν σε συγγράμματα για γνώση και εξαγωγή συμπερασμάτων. Το άρωμα (Δ6) όμως, όπως το αισθάνθηκαν οι πρωταγωνιστές και στη συγκεκριμένη περίπτωση ολόκληρος ο ελληνικός λαός, την εποχή των γεγονότων, διαχέεται (Δ7) από τον άνεμο του χρόνου και αντηχεί  στις μέρες μας  ανεξίτηλο , χαρμόσυνο, υπερήφανο, ένδοξο.

    Με συγκίνηση (Δ8) και θαυμασμό ας στρέψουμε το βλέμμα μας στην  ένδοξη εποποιία του " 40" τότε που ο Ελληνικός λαός σύσσωμος πρόταξε τα στήθη του στα χιονισμένα βουνά της Ηπείρου γράφοντας για μια ακόμα φορά νέες σελίδες δόξας.
   

Σαν σήμερα (Δ9) το 1940, ο αλαζονικός δικτάτορας της φασιστικής Ιταλίας Μπενίτο Μουσολίνι, έστειλε τα στρατεύματά του στην Ελλάδα, πιστεύοντας ότι η κατάκτηση της θα ήταν ένας περίπατος, όπως ήταν η κατάκτηση της Αιθιοπίας τον Απρίλιο του 1939. Πιστεύοντας στη στρατιωτική υπεροχή της Ιταλίας και διακαιόμενος από τον πόθο της κατάκτησης προσπάθησε να υποδουλώσει την Ελλάδα, σαν ένας νέος Ρωμαίος (Δ10) αυτοκράτορας ζηλωτής του πάλαι ποτέ Ρωμαϊκού μεγαλείου, στρέφοντας την τεράστια Ιταλική πολεμική μηχανή εναντίον μας, χωρίς να λάβει υπόψη του το μεγαλείο της Ελληνικής ψυχής.

Aλλά (Δ11) ας δούμε με τη σειρά την εξέλιξη των γεγονότων που οδήγησαν στην εποποιία της 28ης Οκτωβρίου 1940.

     Με την είσοδο των Ιταλικών (Δ12) στρατευμάτων στα Τίρανα αρχίζει μια προσπάθεια παραπλάνησης των Ελλήνων από τη φασιστική Ιταλία. Στη αρχή "δήθεν φιλικά" και κατόπιν χρησιμοποιώντας την τακτική της ύπουλης πρόκλησης, προσπάθησε να εκφοβίσει * την Ελλάδα, ώστε να γίνει εύκολη η σχεδιαζόμενη επεκτατική της ενέργεια.

    Όταν πια η Ιταλία (Δ13) είχε κηρύξει τον πόλεμο στην Αγγλία και Γαλλία στις 10 Ιουνίου 1940, τότε άρχισε την (Δ14) προσπάθεια εξεύρεσης δικαιολογιών και αφορμών για την άνανδρη και απρόκλητη επίθεση εναντίον μας.

    Στις 3 Ιουλίου 1940 (Δ15)  ο Υπουργός των εξωτερικών της φασιστικής Ιταλίας Κόμης Τσιάνο κατηγόρησε την Κυβέρνηση της Αθήνας ότι " δήθεν επιτρέπεται στα Αγγλικά πολεμικά πλοία να χρησιμοποιηθούν τα Ελληνικά λιμάνια". Αργότερα ο τότε Ιταλός πρεσβευτής στην Αθήνα θα ομολογήσει απερίφραστα ότι η "η Ελληνική Κυβέρνηση τήρησε την ουδετερότητα με αναμφισβήτητη  νομιμοφροσύνη και με όλα τα μέσα που είχε στη διάθεσή της".

    Από τότε οι προκλήσεις  της φασιστικής Ιταλίας έγιναν πιο συχνές. Τα (Δ16) Ιταλικά αεροσκάφη παραβιάζουν σχεδόν καθημερινά τον Ελληνικό εναέριο χώρο.  Αποκορύφωμα (Δ17) αυτών των εχθρικών ενεργειών αποτελεί ο άνανδρος και ανίερος τορπιλισμός από Ιταλικό υποβρύχιο, του καταδρομικού " Έλλη" στις 15 Αυγούστου 1940, (Δ18) κατά τη διάρκεια του γιορτασμού της Παναγίας στο λιμάνι της Τήνου.

    Μετά τον (Δ19)  τορπιλισμό της " Έλλης", όλα δείχνουν ότι η Ελλάδα παρά την άψογη στάση που κράτησε όλον αυτό τον καιρό, θα περνούσε γρήγορα το κατώφλι του πολέμου.

Από το Στρατιωτικό (Δ20)  Επιτελείο της Ιταλίας, έχει καταστρωθεί το σχέδιο επίθεσης εναντίον της Ελλάδος. Ο Υπουργός των εξωτερικών της Ιταλίας  έχει έτοιμο από τις 22 Οκτωβρίου το τελεσίγραφο, που η επίδοση του ανατέθηκε στον τότε  πρεσβευτή της Ιταλίας στην Αθήνα.

Φθινόπωρο του (Δ21)  1940. Η Ευρώπη βρίσκεται (Δ22)  σε εμπόλεμη κατάσταση. Η Πολωνία *  ύστερα από αντίσταση μόλις  δύο εβδομάδων υποκύπτει, το Βέλγιο και η Ολλανδία το ίδιο. Η Δανία έχει παραδοθεί. Η Νορβηγία έχει υποχωρήσει. Η Τσεχοσλαβακία και η    Ουγγαρία βρίσκονται υπό τις διαταγές του Άξονα.

Η Αγγλία *    απομονωμένη *  στο νησί της δέχεται τα πλήγματα των Γερμανικών αεροπορικών επιδρομών. Από την άλλη μεριά (Δ23)    η Αμερική ανέτοιμη ακόμη, προσπαθεί απεγνωσμένα να πείσει  τους Ευρωπαίους ηγέτες να προβάλλουν αντίσταση, για να κερδίσει χρόνο.

Στην Ανατολή, (Δ24) η Σοβιετική Ένωση, είχε αρχίσει ένα αμφιλεγόμενο διπλωματικό παιγνίδι με την πανίσχυρη πολεμική μηχανή του άξονα, ενώ ανατολικότερα η (Δ25) ισχυρότατη Ιαπωνία συντάχθηκε με τις Γερμανικές Στρατιές και απειλούσε σοβαρά τους αχανείς και ζωικούς χώρους της Αυστραλίας και Ινδιών, καθώς και τις θαλάσσιες οδούς ανεφοδιασμού δια μέσου του Ειρηνικού και Ινδικού Ωκεανού.

Στο Νότο η κατάσταση δεν ήταν καλύτερη. (Δ26) Ολόκληρη η περιοχή της Κεντρικής και Δυτικής Μεσογείου βρισκόταν υπό τον έλεγχο του άξονα. Όλα σχεδόν τα κράτη της χερσονήσου του Αίμου, πλην της Ελλάδας, είχαν υποκύψει, ενώ η Τουρκία  με επιτηδειότητα περιέπαιζε του πάντες. Αυτή ήταν (Δ27) σε γενικές γραμμές η παγκόσμια κατάσταση το Φθινόπωρο του 1940. Οι συμμαχικές δυνάμεις είχαν πλέον καμφθεί. Σε εκείνη ακριβώς τη κρίσιμη ώρα η μικρή Ελλάδα, (Δ28) είχε τη δύναμη να ορθώσει το ανάστημά της μπροστά στη σιδερόφρακτη φασιστική πολεμική μηχανή, που σάρωνε ολόκληρη την Ευρώπη .

Ξημερώνει 28η Οκτωβρίου 1940. Έχει φτάσει η ώρα της αναμέτρησης για την Ελλάδα. Ο τότε (Δ29) Έλληνας πρωθυπουργός λαμβάνει το τελεσίγραφο της φασιστικής Ιταλίας από τα χέρια του πρεσβευτή της στην Αθήνα. Το τελεσίγραφο είναι λιτό και ξεκάθαρο, ζητά ωμά "γη και ύδωρ". Η Ελλάδα πρέπει να παραδοθεί άνευ όρων στη φασιστική Ιταλία, να απαρνηθεί την υπερήφανη ιστορική της καταβολή, να ξεχάσει πως σε αυτή τη γη έζησαν κάποτε: ο Λεωνίδας, ο Αθανάσιος Διάκος, ο Νικηταράς και τόσοι άλλοι.

Η απάντηση έρχεται σύσσωμη (Δ30) από ολόκληρο τον Ελληνικό λαό με τη φωνή του Ιωάννη Μεταξά και είναι " ΟΧΙ". Ένα ΟΧΙ που γέμισε ελπίδα και θαυμασμό τους συμμάχους. Ένα ΟΧΙ που ανανέωσε το ιερό συμβόλαιο του Ελληνικού λαού με την ιστορία ότι αυτή η γη, όσο μικρή κι αν ήταν, είναι και θα παραμείνει ελεύθερη.
 
Τώρα ξαναζεί (Δ31) το " Μονών Λαβε" του Λεωνίδα το " δε την πόλιν σοι δούναι …" του Κων/νου Παλαιολόγου, το '" Ελευθερία ή θάνατος" των αγωνιστών του 21.

Aς ακούσουμε (Δ32) όμως το πρώτο ανακοινωθέν του Γενικού Επιτελείου Στρατού.

Μια (Δ33) διάθεση ευφορίας ξεχύθηκε στον Eλληνικό ουρανό, από ένα κόσμο που αισθανόταν να τον καλούν με το όνομά του, (Δ34)  τα τρεις και πλέον χιλιάδες χρόνια της ιστορίας του. Η είδηση έτρεχε (Δ35) από στόμα σε στόμα "Πόλεμος! Οι Ιταλοί εισβάλλουν!". Τα συναισθήματα διαδέχονταν το ένα το άλλο, (Δ36)  υπερηφάνεια, φιλότιμο, λεβεντιά, αγανάκτηση, περιφρόνηση, και μάλιστα όχι μόνο από αυτούς που έτρεχαν να καταταγούν, αλλά και από τον (Δ37)  άμαχο πληθυσμό, που και αυτός αργότερα προσέφερε πολύτιμες υπηρεσίες στον αγώνα.

Απ'  άκρη σε άκρη της Ελληνικής γης ξεχείλισε το ποτάμι του ενθουσιασμού ενάντια στη φασιστική απειλή . Όλοι οι Έλληνες ενωμένοι σαν ένα σώμα, με μια ψυχή , ξεχύθηκαν (Δ38)  στα χιονισμένα βουνά της Πίνδου και σαν ημίθεοι έδωσαν τη μάχη, όχι μόνο για να ανακόψουν τον Ιταλό εισβολέα, (Δ39)  αλλά για να νικήσουν το σκοταδισμό και τους δυνάστες γιατί οι Έλληνες, πιο πολύ από όλους, γνώριζαν καλά τι θα πει σκλαβιά και δυνάστης.

Η ώρα για το (Δ40)  μεγάλο αγώνα είχε σημάνει. Ο Ελληνικός στρατός ακαταπόνητος ρίχνεται στη μάχη. Η Ελλάδα με τη κήρυξη του πολέμου στην Ελληνο - Αλβανική μεθόριο, (Δ41)  διέθετε ελαφρές δυνάμεις προκάλυψης. Αντίθετα, οι Ιταλικές δυνάμεις  ήταν αριθμητικά υπέρτερες και άριστα εξοπλισμένες.
 
Σύμφωνα με το  Ιταλικό σχέδιο (Δ42)  πολέμου, προβλεπόταν αιφνιδιαστική εισβολή με ταχυκίνητα  μέσα, προτού συμπληρωθεί η επιστράτευση και η συγκέντρωση του Ελληνικού στρατού, υποστηριζόμενη με έντονη δράση της αεροπορίας. Επίσης είχε (Δ43)  προβλεφθεί για την παρακώλυση του Σχεδίου Επιστράτευσης και συγκεντρώσεως του Ελληνικού Στρατού, συστηματικός και ανηλεής βομβαρδισμός των συγκοινωνιακών κόμβων και των σπουδαιότερων πόλεων.

Η επιχείρηση από (Δ44)  Ελληνικής πλευράς θα εκτελείτο σε δύο στάδια, όπως είχε προβλεφθεί ήταν: Αμυντική στάση στην Ήπειρο, με επιβράδυνση του εχθρού και τελική αναχαίτιση (Δ45)  προ της τοποθεσίας ΕΛΑΙΑ - ΚΑΛΑΜΑΣ ή και νοτιότερα αυτής, ανάλογα με τις συνθήκες.

Στη Δυτ. Μακεδονία, (Δ46)  στην αρχή αμυντική στάση και στη συνέχεια ανάληψη επιθετικών επιχειρήσεων, μετά τη συγκέντρωση των (Δ47)  απαραίτητων δυνάμεων. Η ορεινή (Δ48) περιοχή της Πίνδου, θα χρησιμοποιείτο για την εξασφάλιση του συνδέσμου μεταξύ Ηπείρου και Δ. Μακεδονίας και για τη συνέχιση του μετώπου.

Την 0540 Ω (Δ49)  τα Ιταλικά στρατεύματα εισβάλλουν στο έδαφός μας. Ταυτόχρονα εκδηλώνεται σφοδρή δράση της Ιταλικής αεροπορίας στο μέτωπο και στα μετόπισθεν. Οι ελαφρές δυνάμεις της προκάλυψης, (Δ50)  μπροστά στη συντριπτική υπεροχή τους εχθρού, συμπτύσσονται προβάλλοντας πείσμονα αντίσταση και επιβραδύνουν την αυτού στο έδαφός μας.

Από την πρώτη (Δ51)  στιγμή η Ιταλική εισβολή σκόνταψε πάνω στην αλύγιστη αντίσταση του 'Έλληνα στρατιώτη. Ο ολιγάριθμος (Δ52) Ελληνικός στρατός, παρά τις αντίξοες εδαφικές και καιρικές συνθήκες φαίνεται να είναι ο νικητής.

Πραγματικά, με τη συμπλήρωση (Δ53)  της επιστράτευσης και της συγκέντρωσης των δυνάμεων, ο Ελληνικός στρατός (Δ54)  αναχαιτίζει τους εισβολείς και αναλαμβάνει την πρωτοβουλία των επιχειρήσεων. Σε λίγο, η μια νίκη (Δ55)  διαδέχεται την άλλη: Καλαμάς, (Δ56)  Δερβινάκι, (Δ57)  Φάρσαρι, (Δ58)  Μοροβάς, (Δ59)  Ιβάν, (Δ60)  Δεβόλης,  Οστροβίτσα, Τόμαρος, (Δ61)   Τρεμπεσίνα, Μπούμπεσι, (Δ62)   γίνονται ο τάφος του.

 Η Ιαχή (Δ63)  "αέρα" των Ελλήνων πολεμιστών, αντηχούσε στα Ηπειρωτικά βουνά και γέμιζε φόβο και τρόμο τις ψυχές των φασιστικών ορδών του Μουσολίνι.

Στο μικρό χρονικό διάστημα ύστερα (Δ64)  από την εισβολή, δεν υπάρχουν στο ελληνικό έδαφος εχθρικές δυνάμεις, παρά μόνο αιχμάλωτοι. Ο Ελληνικός στρατός (Δ65)   προχωρεί κεραυνοβόλα και ελευθερώνει τις πόλεις της Β. Ηπείρου την μια μετά την άλλη: Κορυτσά, (Δ66)   Μοσχόπολη, Πρεμετή, (Δ67)  Αργυρόκαστρο, (Δ68) Χειμάρα (Δ69)  και Κλεισούρα. (Δ70)

Η σθεναρή αυτή αντίσταση της Ελλάδας (Δ71) υπήρξε ιστορικό γεγονός, κρίσιμο για την πορεία του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Σημαίνουσες προσωπικότητες της Ευρώπης, έλεγαν με θαυμασμό:" Ο Έλληνας στρατιώτης ύψωσε  την 28η Οκτωβρίου 1940 προστατευτικά τη (Δ72) σπάθη του επάνω από το πληγωμένο κορμί της Ευρώπης και έδωσε  στους λαούς της γης αστραφτερό παράδειγμα αντίστασης, ψυχικής ευγένειας και εθνικής τιμής".

Οι απροσδόκητες επιτυχίες του Ελληνικού στρατού και ιδιαίτερα η κατάληψη της Κορυτσάς, (Δ73) προξένησαν στη Ρώμη κατάπληξη και οργή. Τόση ήταν η αγανάκτηση και ο θυμός του (Δ74)  Μουσολίνι, ώστε αποφάσισε όταν περάσει ο βαρύς χειμώνας, να μεταβεί στην Αλβανία (Δ75) για να παρακολουθήσει αυτοπροσώπως την νέα επίθεση την οποία είχε ετοιμάσει.  Για την επίθεση αυτή (Δ76) συγκέντρωσε τις πιο επίλεκτες Μονάδες και τα πιο ισχυρά όπλα για να αποκλείσει κάθε ενδεχόμενο αποτυχίας. Τόσο σίγουρος ήταν ότι θα (Δ77) νικούσε, ώστε δεν ζήτησε βοήθεια από τον Χίτλερ. Όμως και η (Δ78)  νέα επίθεση των Ιταλικών στρατευμάτων, αποκρούστηκε από τον Ελληνικό στρατό με την ίδια (Δ79)  επιτυχία όπως και την πρώτη φορά.

Η Ελλάδα (Δ80)  αγωνίστηκε σθεναρά και κράτησε τα σύνορα της επί επτά (7) περίπου μήνες. Ο αγώνας όμως έγινε άνισος, (Δ81)   όταν σε λίγο καιρό επιτέθηκε η πανίσχυρη Γερμανική Πολεμική μηχανή.

Τέλη Μαίου 1941, (Δ82)   η Ελλάδα υπέκυψε στις Δυνάμεις του Άξονα και γνώρισε τις φρικαλαιότητες μιας στυγνής κατοχής. Τις ένδοξες μέρες (Δ83)  του πολέμου 1940-41 διαδέχτηκε η μεγάλη νύχτα της κατοχής και της συμφοράς. Για τρισήμισυ περίπου (Δ84)    χρόνια ο Ελληνικός λαός είχε την πιο απάνθρωπη μεταχείριση από τους Γερμανοιταλούς κατακτητές και τους τότε συμμάχους τους.

 Οι (Δ85) κατακτητές διέπραξαν ανήκουστα εγκλήματα σε βάρος της χώρας μας. Οι πόλεις και τα χωριά γνώρισαν την πιο στυγνή τρομοκρατία και τις αγριότερες λεηλασίες, ενώ άνδρες, γυναίκες, νέες και παιδιά αιχμαλωτίζονταν για να υποβληθούν στα πιο φρικτά βασανιστήρια.

          Παρ΄ όλα αυτά η Ελληνική ψυχή παρέμεινε υπερήφανη και αδούλωτη περιφρονώντας τους βάρβαρους.
 

Το ελληνικό Έθνος (Δ86) αισθάνεται ιδιαίτερη υπερηφάνεια, για το μεγάλο ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου του 1940, το οποίο αντέταξε  ο Ελληνικός λαός, κατά τον βαθύ όρθρο της ιστορικής εκείνης ημέρας.


Πολλές παράμετροι συνετέλεσαν (Δ87)  στην εποποία του 1940 - 41. Σε όλη την διάρκεια του ελληνο - ιταλικού πολέμου το ελληνικό έθνος στάθηκε ενωμένο σε μία σπάνια επίδειξη εθνικής ομοψυχίας, καθοδηγούμενο από πολιτική ηγεσία που στάθηκε πραγματικά στο ύψος των περιστάσεων.

Η ηγεσία του ελληνικού (Δ88) στρατού στη πλειοψηφία της διοίκησε με επιτυχία τα μαχόμενα τμήματα. Οι διοικητές των μεγάλων μονάδων επέδειξαν ευστροφία και ευελιξία. Οι ανώτεροι και κατώτεροι αξκοί δεν δίστασαν  να  βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Είναι πολλά παραδείγματα όπου μεμονωμένες μονάδες επέτυχαν σπουδαίες νίκες χάρις στις ηγετικές ικανότητες των διοικητών τους, οι οποίοι εμφύσησαν  στους άνδρες το πνεύμα της νίκης, αλλά και σχεδίασαν τις επιχειρήσεις με τρόπο που δεν άφηνε περιθώριο στον εχθρό.

Οι άμαχοι στα μετόπισθεν (Δ89) δεν σταμάτησαν στιγμή να στέλνουν στο μέτωπο βασικά  είδη (κάλτσες, φανέλες πουλόβερ). Επίσης πρέπει να ληφθούν υπόψη η βελτίωση έστω τα τελευταία χρόνια πριν την ιταλική επίθεση, της ποιότητας του εξοπλισμού του ελληνικού στρατού και ο υψηλός όπως αποδείχθηκε βαθμός ετοιμότητας, που εκφράστηκε με τη ταχύτατη υλοποίηση του σχεδίου για επιστράτευση.

Αλλά φυσικά περισσότερο (Δ90) από όλους στη νίκη συνέβαλαν οι απλοί μαχητές, αυτοί οι ανώνυμοι ήρωες, οι οποίοι αντιμετώπισαν αντίπαλο σαφώς ανώτερο από πλευράς αριθμητικής υπεροχής και εξοπλισμού. Ανωτερότητα, η οποία δεν στάθηκε ικανή να λυγίσει την ελληνική ψυχή και τη πίστη για νίκη.

Η άποψη ότι οι ιταλοί (Δ91) δεν πολέμησαν, είναι μύθος. Οι ιταλοί πολέμησαν όσο μπορούσαν καλλίτερα και δεν πρέπει να παραβλέψουμε το γεγονός ότι διέθεταν  τρομακτικά υπέρτερο οπλισμό, ποιοτικά και ποσοτικά. Απλώς αντιμετώπισαν ανώτερο εχθρό σε επίπεδο μαχητικής ισχύος, παράμετρος που οφειλόταν σε μέγιστο βαθμό, στο ψυχικό σθένος (Δ92) του έλληνα μαχητή.

Η γενιά του '40 (Δ93) απέδειξε για μια ακόμη φορά, ότι το ιερό πάθος για την ελευθερία της Πατρίδας είναι υπέρτατο καθήκον όλων των Ελλήνων, που επανειλημμένα το έχουν αποδείξει κατά τη διάρκεια της μακραίωνης ύπαρξής τους και δεν θα σταματήσουν να το αποδεικνύουν, όσο υπάρχουν, σε αυτή την όμορφη χώρα

Ο θαυμασμός των ισχυρών για την Ελλάδα γρήγορα εξαπλώνεται παντού. Ακόμα και αυτός ο Χίτλερ (Δ94)  σε λόγο του είπε, στις 4 Μαίου 1941: "Η ιστορική δικαιοσύνη με υποχρεώνει να παραδεχτώ, πως από όλους τους αντιπάλους, ο Έλληνας στρατιώτης πολέμησε με ύψιστο ηρωισμό και αυτοθυσία και συνθηκολόγησε μόνο ότι η περαιτέρω αντίσταση ήταν αδύνατη και συνεπώς μάταιη".

    Οι Άγγλοι (Δ95)  έγραφαν: " Οι γενιές του μέλλοντος από τώρα και στο εξής θα διδάσκονται ότι και πάλι ολίγοι Έλληνες έσωσαν με την θυσία τους των Ευρωπαικό Πολιτισμό .

Ο Ουϊνστον Τσώρτσιλ, (Δ96)  ο πατέρας της Νίκης αναγκάσθηκε να δηλώσει ότι «του λοιπού θα λέμε ότι, οι ήρωες πολεμούν σαν έλληνες.»

Ο ραδιοφωνικός σταθμός (Δ97) της Μόσχας μετάδωσε : «Χάρη σε σας ΄Ελληνες κερδίσαμε χρόνο για να αμυνθούμε. Ως ρώσοι, ως λαός και ως άνθρωποι σας ευχαριστούμε».

    Αυτός υπήρξε (Δ98) ο μεγάλος Ελληνικός αγώνας που άρχισε την 28η Οκτωβρίου 1940. Ένας αγώνας με πανανθρώπινο χαρακτήρα που σήμερα γιορτάζουμε. Τέτοιες θυσίες (Δ99)  προσφέρει από την αρχαιότητα το Ελληνικό έθνος στον πανανθρώπινο βωμό της ελευθερίας.

Την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940 (Δ100) δεν πρέπει να την προσπερνάμε επιπόλαια και χωρίς Εθνική έξαρση. Αντίθετα, σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά, που απειλείται η Εθνική μας ανεξαρτησία και η εδαφική μας ακεραιότητα, πρέπει να την κάνουμε λάβαρο Ιερό και αφετηρία των προσπαθειών μας, για τη διαφύλαξη των συνόρων μας, από κάθε επιβουλή από ουδέποτε και αν προέρχεται .

    Ο ένδοξος Ελληνικός στρατός, (Δ101) προσηλωμένος στα ιδανικά της ελευθερίας, πάντα έτοιμος και πάντα ξάγρυπνος περιμένει τις ίδιες αιματοβαμμένες  βουνοκορφές της Πίνδου, στα μετερίζια του Έβρου, (Δ102)  μα και στις πιο όμορφες ακρογιαλιές των Νησιών του Αιγαίου το νέο άφρονα εισβολέα με το ίδιο χαμόγελο (Δ103) και την ίδια ζεστασιά στην καρδιά, όπως τότε πριν 61 χρόνια.

    Γιορτάζοντας σήμερα 61 (Δ104) χρόνια από την εποποιία του "40", ας αποτίσουμε ελάχιστο φόρο τιμής και ευγνωμοσύνης στους νεκρούς ήρωες και ας δώσουμε όλοι μαζί, όπως  τότε έκανε η γενιά του "40" τη δική μας υπόσχεση ότι τα κατορθώματά τους θα αποτελέσουν για εμάς οδηγό φάρο στη δύσκολη πορεία του Έθνους μας. Η θυσία τους (Δ105) ας γίνει χρέος ενότητας και προσήλωσης στα ιδανικά της ελευθερίας και υπερηφάνειας.

    Βαρύτατες οι υποχρεώσεις μας έναντι αυτής της ανεκτίμητης Εθνικής Κληρονομιάς. Ιδιαίτερα η στρατευμένη γενιά, η ελπίδα του αύριο πρέπει να ενστερνιστεί τα διδάγματα της εποποιίας του "40" (Δ106) και αν αντιληφθεί ότι μόνο με την Εθνική ενότητα και την ιστορική μνήμη του λαού μας, θα διαφυλάξουμε αυτή την Ιερή Πατρίδα, την Πατρίδα των Πατρίδων……….. την Ελλάδα μας.

        Ζήτω το Έθνος

        Ζήτω η 28η Οκτωβρίου

        Ζήτω ο Στρατός

Στη συνέχεια θα ακολουθήσει ντοκυμαντέρ μικρής διάρκειας, για το έπος του 1940. (Δ107)

Πέρας (Δ108)