Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, παραμονές της εθνικής επετείου του ΟΧΙ, οι μνήμες γυρνάνε στο παρελθόν. Οι σκέψεις επιστρέφουν σε πρόσωπα αγαπημένα, που χάθηκαν στα πεδία των μαχών. Υποχρέωση όσων έμειναν πίσω να διατηρήσουν ζωντανή τη μνήμη εκείνων που έδωσαν το αίμα τους για κάτι υψηλό, για αρχές, ιδανικά και δίκαια. Για την πατρίδα. Για την ελευθερία.

«Απότομα πετάχτηκα από τις θλιβερές μου σκέψεις. Τι ανατριχιαστικό ουρλιαχτό ήταν αυτό; Σειρήνες! Θεέ μου, σειρήνες! Τι συνέβαινε πάλι, άραγε; Αλλόφρονα πλήθη διέτρεχαν τους δρόμους ουρλιάζοντας. Ο ένας έπεφτε πάνω στον άλλον στην προσπάθειά τους να βρουν ένα ασφαλές μέρος να προστατευτούν.

Ο Ελληνοπολωνός πράκτορας με την κωδική ονομασία «Μπόλμπυ» κρυβόταν από σπίτι σε σπίτι στην Αθήνα, με την βοήθεια αντιστασιακών, όπως η Λέλα Καραγιάννη. Οι Γερμανοί τον κυνηγούσαν διαρκώς, καθώς ήταν καλά εκπαιδευμένος, με ικανότητες υπεραθλητή και ιδιαίτερα έξυπνος! 

Ένας σαμποτέρ ικανός για όλα... Και όχι άδικα. Όπως αποδείχθηκε από τους καλύτερους του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου!

Το απέδειξε με ηρωικό τρόπο στις 14 Μαρτίου του 1942, όταν τοποθέτησε βόμβα στα ύφαλα του γερμανικού υποβρυχίου U-133. Το υποβρύχιο ανατινάχθηκε και βυθίστηκε αύτανδρο, με 45 μέλη πληρώματος. Ο τρόπος που ο πράκτορας είχε τοποθετήσει τον εκρηκτικό μηχανισμό, ήταν κινηματογραφικός. Για να καταφέρει να φτάσει στο υποβρύχιο, κολύμπησε από τον Σκαραμαγκά μέχρι τον ναύσταθμο της Σαλαμίνας!

Mε τον ίδιο ακριβώς τρόπο, δύο μήνες μετά, τον Μάιο του 1942, ανατίναξε στο λιμάνι του Πειραιά το ισπανικό ατμόπλοιο San Isidore, που το χρησιμοποιούσαν οι Γερμανοί ως κάλυψη για λαθρεμπόριο.

Το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου, στις 3 Αυγούστου του 1942, τοποθέτησε μαγνητική νάρκη στο υποβρύχιο U-372, προκαλώντας μεγάλες ζημιές, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να καταδυθεί, κάνοντάς το εύκολο στόχο για τους Συμμάχους. Ο καλύτερος σαμποτέρ των Συμμάχων κατά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, που εκπαιδεύτηκε στη Σχολή των Μυστικών Πρακτόρων της Μέσης Ανατολής, δεν ήταν άλλος από τον θρυλικό Γεώργιο Ιβάνοφ!

Ο Ιβάνοφ ήταν αθλητής του Ηρακλή Θεσσαλονίκης! Αρχικά ποδοσφαιριστής και στη συνέχεια κολυμβητής, όπου αναδείχθηκε πρωταθλητής Ελλάδας.  Επίσης, στον Γηραιό έπαιξε και πόλο. Στην ιστορική ομάδα της Θεσσαλονίκης αγωνίστηκε από το 1928, τιμώντας όσο κανείς άλλος τη φανέλα με πολλές νίκες, σε όλα τα αθλήματα που αγωνίστηκε. Το 1933 μάλιστα, κατέρριψε το πανεπιστημιακό ρεκόρ κολύμβησης του Βελγίου στα 50 μέτρα ελεύθερο, σε 35″!

Ποιος ήταν ο σαμποτέρ...

Ο Γεώργιος Σαΐνοβιτς Ιβάνοφ γεννήθηκε στη Βαρσοβία το 1911. Όταν οι γονείς του πήραν διαζύγιο, η μητέρα του ξαναπαντρεύτηκε τον Έλληνα Γιάννη Λαμπρινίδη, με τον οποίο έζησαν στη Θεσσαλονίκη.

Σπούδασε γεωπόνος-μηχανικός στο Βέλγιο και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι. Μιλούσε άπταιστα Ελληνικά, Πολωνικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά και Ρώσικα. Γνώσεις πολύ χρήσιμες για έναν μελλοντικό κατάσκοπο...

Με το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, ο υπεραθλητής δεν έκατσε με σταυρωμένα τα χέρια, αλλά ανέλαβε πολλές επικίνδυνες αποστολές. Λίγο μετά την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα, κατέφυγε στην Παλαιστίνη. Εκπαιδεύτηκε από τις πολωνικές μυστικές υπηρεσίες, που έδρευαν στην Ιερουσαλήμ και αργότερα από τις βρετανικές στο Κάιρο. Λόγω των σχέσεών του με την Ελλάδα, επέστρεψε εκεί με σκοπό τη διενέργεια σαμποτάζ.

Συνελήφθη για πρώτη φορά από τους Γερμανούς στις 18 Δεκεμβρίου του 1941, λίγους μήνες μετά την άφιξή του στην Ελλάδα. Τον είχαν προδώσει...

Κατόρθωσε να αποδράσει από τα κρατητήρια της Μέρλιν. Καθώς τον μετέφεραν σε ένα αυτοκίνητο, δεμένος με χειροπέδες, πήδηξε απ’ αυτό, όταν διέσχιζε την Γ΄ Σεπτεμβρίου και εξαφανίστηκε! Επικηρύχτηκε αμέσως από του Γερμανούς για 500 χιλιάδες δραχμές. Η φωτογραφία του καταζητούμενου τοιχοκολλήθηκε σε όλη την Αθήνα!

Ανάμεσα στα σαμποτάζ που οργάνωσε με την Αντίσταση και εκτέλεσε με επιτυχία, με τη συνεργασία της ΠΕΑΝ, ήταν και αυτό στο εργοστάσιο Μαλτσινιώτη (η μεταπολεμική ΠΥΡΚΑΛ), όπου επισκευάζονταν οι κινητήρες των αεροπλάνων της Λουφτβάφε. Ανατίναξε επίσης μεγάλο αριθμό γερμανικών αεροπλάνων στο αεροδρόμιο του Ελληνικού. 

Η προδοσία!

Οι Γερμανοί δεν μπόρεσαν ποτέ να τον πιάσουν την ώρα της δράσης. Πάντα τους ξέφευγε. Τότε, ανέβασαν το ποσό της επικήρυξης και οι καταδότες ανταποκρίθηκαν αμέσως.

Ο Ιβάνοφ συνελήφθη για δεύτερη φορά από τους Ιταλούς, μετά από νέα προδοσία, στις 8 Σεπτεμβρίου 1942. Ο καταδότης εισέπραξε 2.000.000 δρχ., ποσό τεράστιο για την εποχή. Η απόφαση για την εκτέλεση του Ιβάνοφ ελήφθη με συνοπτικές διαδικασίες. Καταδικάστηκε τρις εις θάνατο!

Στις 4 Ιανουαρίου οδηγήθηκε στην Καισαριανή. Κατά τη διάρκεια της μεταφοράς τους στον τόπο της εκτέλεσης, ο σαμποτέρ δεμένος με χειροπέδες προσπάθησε και πάλι να αποδράσει. Άρχισε να τρέχει μακριά από το εκτελεστικό απόσπασμα, αλλά οι Γερμανοί πυροβόλησαν εναντίον του, τραυματίζοντάς τον στην πλάτη. 

Πριν πεθάνει φώναξε «Ζήτω η Ελλάς! Ζήτω η Πολωνία!».

Το 1976, του απενεμήθη από την Ελληνική κυβέρνηση το Ανώτατο Πολεμικό Παράσημο «χρυσούν αριστείον ανδρείας». Το ίδιο έκαναν η Πολωνία και η Αγγλία, για τις πολύτιμες υπηρεσίες που προσέφερε. 

Ένας πραγματικός ήρωας! 

Προς τιμήν του, ο Ηρακλής Θεσσαλονίκης καθιέρωσε τους κολυμβητικούς αγώνες τα «Ιβανόφεια». Το όνομά του δόθηκε επίσης και στο κλειστό γήπεδο της ομάδας, όπου διεξάγονται οι αγώνες μπάσκετ και βόλεϊ.

Πηγή: Περί Πάτρης

Μία χριστουγεννιάτικη ιστορία απ’ το έπος του ’40. Ο Ελληνο-ιταλικός πόλεμος μαίνεται, όχι μόνο στα βουνά της Ηπείρου, αλλά και στη θάλασσα της Μεσογείου. Το ιταλικό ναυτικό ήταν το μεγαλύτερο των εμπολέμων, ξεπερνούσε ακόμα και το βρετανικό.

 
Ήτανε λίγες μέρες πριν από τα Χριστούγεννα του ’43 στην Κέρκυρα. Βαρύς ο χειμώνας είχε φτάσει κείνην τη χρονιά.

Όλες οι μέρες, η μία μετά την άλλη ερχόντουσαν και φεύγανε γεμάτες σύννεφα, μια βροχή που ήτανε πολύ κρύα κι ένας αγέρας παγωμένος, που σφύριζε και έμοιαζε να μας τρυπάει μέχρι τα κόκαλα.Κι ήτανε κι η πείνα που έσφιγγε τα στομάχια μας κι έκανε το κρύο να φαντάζει ακόμη πιο φοβερό και να μας βασανίζει ακόμη πιο πολύ...

Δυο τρεις μήνες είχανε περάσει που οι Γερμανοί, μετά την σύρραξη που είχανε με τους Ιταλούς και αφού κάψανε την πόλη, καταλάβανε όλο το νησί και η ζωή όλων μας έγινε τρομερά δύσκολη. Δεν υπήρχε τίποτα που να μπορεί κανείς να βρει για να φάει. Όσο κι’ αν έψαχνε σε όλη την αγορά ήταν αδύνατο να βρει κάτι φαγόσημο.Οι πιο πολλοί από τους κατοίκους ξεκινούσαν χαράματα με την ανατολή του ήλιου, τριγυρνούσαν όλα τα γύρω χωριά και πρόσφεραν στους χωρικούς ρούχα, χρυσαφικά και ό,τι άλλο διέθεταν με αντάλλαγμα οτιδήποτε που να μπορούσε να λιγοστέψει την πείνα τους.

Για μας τα παιδιά το μαρτύριο ήταν ανυπόφορο. Μάταια γυρίζαμε όλη μέρα στις διάφορες γειτονιές και ψάχναμε τους ντενεκέδες με τα σκουπίδια. Ποιος πετούσε σκουπίδια κείνη την εποχή;

Με το γέρμα του ήλιου, αποκαμωμένοι γυρνούσαμε στα σπίτια μας για να δούμε το θλιμμένο πρόσωπο της μάνας μας με τα μάτια της γεμάτα δάκρυα να μας κοιτάζει αμίλητη μην έχοντας ούτε τη δύναμη να μας πει ότι δεν έχει τίποτε να μας δώσει να φάμε.

Ερχόταν κάποια στιγμή κι ο πατέρας. Μαζευόμαστε όλα γύρω του και τον κοιτάζαμε στα μάτια καρτερώντας μήπως ανοίξει κάποια τσέπη του και μας δώσει κάτι τις. Κι η νύχτα μας περνούσε προσπαθώντας να ξεχάσουμε την πείνα μας παραδομένοι στον ύπνο.

Κάπως έτσι φτάσαμε και στην παραμονή των Χριστουγέννων κείνη τη χρονιά. Χαράματα σηκώθηκε κείνο το πρωινό ο πατέρας και μόλις ήρθε η ώρα που επιτρεπόταν η κυκλοφορία τον είδαμε να βάζει στις τσέπες του κάποια πράματα και ανοίγοντας την πόρτα χάθηκε μέσα στο πρώτο πρωινό φως της μέρας.

Γύρισε το βράδυ σαν είχε αρχίσει να απλώνεται το σκοτάδι. Στα χέρια του κρατούσε σφιχτά μια σακούλα μεγάλη και οι τσέπες του αρκετά φουσκωμένες έμοιαζαν στα μάτια μας σαν να έκρυβαν μέσα τους κάποιο θησαυρό.

Μαζευτήκαμε όλοι γύρω του και περιμέναμε κοιτάζοντας τον στα μάτια. Κι αυτός, αφού μας χάιδεψε για λίγο έβγαλε από τις τσέπες του λίγα ξερά σύκα και μας έδωσε από ένα!

- Κατάφερα να βρω λίγο καλαμποκάλευρο, είπε με κουρασμένη τη φωνή του στη μάνα μας. Μου δώσανε και λίγο λάδι.

Σταμάτησε για λίγο. Χαμήλωσε τη φωνή του...

- Δυο δαχτυλίδια για το λάδι και τα τρία βραχιόλια για το καλαμποκάλευρο.Η μητέρα μου δεν μίλησε. Προσπάθησε μόνο να κρύψει κάποιο δάκρυ της αλλά δεν τα κατάφερε.

Την άλλη μέρα, ανήμερα Χριστούγεννα, πήρε να μαγειρέψει. Ανακάτεψε το καλαμποκάλευρο με νερό, έριξε μέσα και λίγο λάδι και το έβαλε στο τηγάνι. Σαν έδειξε πως ψήθηκε κείνο το παράξενο κατασκεύασμα, το έβγαλε από το τηγάνι, το έκοψε σε κομμάτια και καθίσαμε όλοι γύρω από το τραπέζι. Ποτέ μας δεν μπορέσαμε να καταλάβουμε τι ήτανε εκείνο που φάγαμε κείνα τα Χριστούγεννα της Κατοχής. Όμως για κάποιες ώρες το στομάχι μας έμοιαζε να είναι γεμάτο...

Πηγή: Αβέρωφ, Περί Πάτρης

Η εκκλησία ήτο ένας σταύλος και η θεία λειτουργία εγένετο σαν παραμονή Χριστουγέννων εντός του σταύλου. Η Αγία Τράπεζα, αποτελείτο από μίαν κάσσαν, τα δε κηροπήγια, ήσαν μία λάμπα εκστρατείας, δύο κηρία και ένα λυχνάρι. Η δε πρόθεσις από ένα τραπεζάκι και ένα κερί. Η θεία λειτουργία ήτο σύντομος, καλλίφωνοι δε ψάλται (στρατιώται) έψαλον. Μετά το τέλος της θείας λειτουργίας, εκοινώνησα, αξιωθείς προς τούτο των Αχράντων Μυστηρίων.

Η Ελλάδα γονατισμένη κάτω από τη ναζιστική Κατοχή βιώνει τον χειρότερο λιμό από την εποχή της Αρχαιότητας, με χιλιάδες νεκρούς από πείνα στα περισσότερα μεγάλα αστικά κέντρα.

Οι Ιταλοί κατατρόπωσαν τους Έλληνες, αφού διέσπασαν την αδύναμη Ελληνική αντίσταση!

Μετά την απελευθέρωση των Αγίων Σαράντα στις 6 Δεκεμβρίου 1940, κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο, του Λουκόβου στις 7 και του Πικέρασι (Πικέρνι) στις 8 του ίδιου μήνα, η 3η Μεραρχία του ελληνικού στρατού κινήθηκε βόρεια και στις 13 Δεκεμβρίου είχε φθάσει δυτικά και βορειοδυτικά του Μπόρσι, στην άριστα οχυρωμένη γραμμή, ύψωμα 613-Μάλι ε Κηπαρόιτ-Μάλι ε Τζόρετ-αυχένας Κούτσι-Μάλι Ιτέρας που υπεράσπιζε η ιταλική μεραρχία Σιένα.

Στις 18 Δεκεμβρίου 1943 μια φάλαγγα γερμανών κατακτητών, πάνοπλοι μπαίνουν στο χωριό και κλείνουν τους άντρες του χωριού στο καφενείο.