Σε μια εποχή όπου η ανάγκη για εθνική ανάταση, για ομοψυχία, για ενότητα, είναι κάτι παραπάνω από επιτακτική, εμφανίζονται εμετικές γνώμες και απόψεις που κινούνται αντίθετα προς αυτήν την κατεύθυνση.
Δικτάτορας ο Καποδίστριας..!
Άραγε υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που συνεχίζουν να αμφιβάλλουν για τις οργανωμένες προσπάθειες αποϊεροποίησης, των σημαντικότερων εθνικών προσωπικοτήτων της Ελληνικής ιστορίας;
Βλέπουμε πως το μηδενιστικό πνεύμα της εποχής μεγαλουργεί και ρέει άφθονο μέσα από επικοινωνιακούς «υπονόμους» που οδηγούν τα προπαγανδιστικά «περιττώματα», μέχρι τα μέσα ενημέρωσης στις τηλεοράσεις μας και τους υπολογιστές μας.
Ασυγκράτητη λασπολογία που στοχοποιεί με στυγνό τρόπο ηγέτες –σύμβολα, αλλά και θεσμούς, εθνικές αξίες, ακόμα και ιερά μυστήρια.
Ο κύριος Αριστείδης Χατζής, μέλος της περιβόητης επιτροπής «Ελλάδα 2021», ξέρετε, αυτήν που έχει για σήμα την γαλανόλευκη… κορδέλα (ασφαλώς χωρίς την ύπαρξη του χριστιανικού σταυρού, αλίμονο… μη ζητάμε και «παράλογα» πράγματα…), είχε συγγράψει ένα άρθρο στο οποίο χαρακτήριζε τον Ιωάννη Καποδίστρια ως… δικτάτορα.
Παρακάτω αναφέρει στο άρθρο του : «Όμως οι δημοκρατικοί και φιλελεύθεροι Έλληνες δεν το έβαλαν κάτω. Συνέχισαν να αγωνίζονται για δημοκρατία και δικαιώματα. Ούτε η εκσυγχρονιστική δικτατορία Καποδίστρια, ούτε οι Βαυαροί, ούτε οι ξένες δυνάμεις μπόρεσαν να τους αναγκάσουν να ανεχθούν ένα αυταρχικό καθεστώς».
Πραγματικά είναι να απορεί κανείς, πως γίνεται να χωρέσει κάποιος τόσα «κιλά» ανοησίας, μέσα σε τόσο λίγες λέξεις…
Και δεύτερον, είναι να απορεί κανείς, τι σόι επιτροπή είναι αυτή, που συμπεριλαμβάνει τέτοιου είδους ανθελληνικές απόψεις στους κόλπους της και μάλιστα τις προωθεί!
Μια επιτροπή που αντί να φροντίζει να καλλιεργήσει το ηθικό και το εθνικό φρόνημα των Ελλήνων για να γιορτάσουν με λαμπρότητα και υπερηφάνεια τα διακόσια χρόνια από την επανάσταση του ’21, αντ’ αυτού φαίνεται να πράττει ό,τι μπορεί για να αποδομήσει πλήρως κάθε ιερό και όσιο της ιστορίας μας!
Η πραγματική αλήθεια είναι πως ο Καποδίστριας ήταν ένας βαθιά Ευρωπαϊστής πολιτικός. Όχι όμως με την έννοια της σημερινής, αποϊεροποιημένης, στείρας, καπιταλιστικής Ευρώπης. Οραματιζόταν μια Ελλάδα φιλτραρισμένη μέσα από το Ελληνορθόδοξο φρόνημα του, που θα μεγαλουργούσε και θα πρωταγωνιστούσε μέσα στο Ευρωπαϊκό στερέωμα.
Επιθυμούσε να διαμορφώσει στην Ελλάδα, έναν σύγχρονο κρατικό μηχανισμό μεν, αλλά μέσα στα πλαίσια της ρωμαίικης παράδοσης.
Ο κύριος Χατζής μιλά για δημοκρατικούς και φιλελεύθερους Έλληνες που δεν το έβαλαν κάτω και έδωσαν μάχη κατά της «δικτατορίας» αυτής.
Ξεχνά να αναφέρει πως σε εκείνη την εποχή, ο Ιωάννης Καποδίστριας ψηφίστηκε από την Εθνική Συνέλευση για να βάλει τάξη σε ένα εθνικό χάος, για το οποίο γνώριζε πως ήταν αναγκασμένος να συγκρουστεί σφοδρά με δεκάδες φατρίες λήσταρχων και οπλαρχηγών που συμπεριφέρονταν σαν τοπικοί άρχοντες στην τότε Ελληνική επικράτεια. Ανέλαβε ένα δυσυπέρβλητο, ένα σχεδόν αδύνατο έργο, αναλαμβάνοντας να καταπνίξει την πλήρη αναρχία που επικρατούσε από τις κλίκες που διψούσαν για εξουσία και προωθούσαν εμφυλίους πολέμους.
Ο ίδιος έγραφε προφητικά για την αποστολή του: «Είμαι αποφασισμένος να άρω τον ουρανόθεν επικαταβαίνοντα μου σταυρόν».
Αν κάποιος κύριος Χατζής, πιστεύει πως αυτό είναι ένα έργο το οποίο ήταν δυνατόν να επιτευχθεί με διακυβέρνηση «λουλουδιών και γαρύφαλλων», τότε θα πρέπει να εξετάσει αν έχει σώας τας φρένας.
Στο μυαλό του συγκρίνει τις δικτατορίες των τελευταίων δεκαετιών, με το Ευρωπαϊκό στάτους και τις συνθήκες, που υπήρχαν πριν διακόσια χρόνια…
Άριστος γνώστης της Πατερικής Ορθοδοξίας, ο Ιωάννης Καποδίστριας διψούσε να μπολιάσει το Ελληνορθόδοξο πνεύμα, με τη δομή και τη διάρθρωση του Ελληνικού κράτους.
Αυτός ήταν και ο κύριος λόγος που έγινε τρομερά αντιπαθής και μισητός, από τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής, τους Βαυαρούς, τους Άγγλους, τους Γάλλους οι οποίοι εποφθαλμιούσαν το μικρό κρατίδιο της Ελλάδας και έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν για να «το βάλουν στο χέρι» τους, μέχρι που τελικά το κατάφεραν.
Οι Φράγκοι, οι Προτεστάντες αλλά και οι οπαδοί του αντιθρησκευτικού κινήματος της Γαλλικής Επανάστασης, είναι μερικοί από αυτούς που περιτριγύριζαν σαν λυσσασμένες ύαινες, το νεοσύστατο κράτος για να επιβάλλουν τη θρησκευτική (άρα και εθνική) επιρροή τους, και ο Ιωάννης Καποδίστριας φάνταζε σαν ενοχλητικό εμπόδιο που έπρεπε να βγει από τη μέση, όπως και έγινε με την άδικη δολοφονία του.
Ο ίδιος – για όσο κυβέρνησε – αρνήθηκε κάθε χρηματική χορηγία προς το πρόσωπο του, ζούσε λιτά και ταπεινά και αγαπούσε τον εκκλησιασμό, τόσο όσο κανένας άλλος κυβερνήτης της Ελλάδας.
Έγραφε: «Αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν».
Πότε άλλοτε υπήρξε τέτοιο μεγαλείο ανιδιοτέλειας από πολιτικό αρχηγό;
O ίδιος έγραφε και για τις πιθανότητες δολοφονίας του: «Οι Έλληνες δεν θα φθάσουν ποτέ μέχρι του σημείου να με δολοφονήσουν. Θα σεβασθούν την λευκή κεφαλή μου[…]. Άλλωστε είμαι αποφασισμένος να θυσιάσω την ζωήν μου δια την Ελλάδα και θα την θυσιάσω. Εάν οι Μαυρομιχαλαίοι θέλουν να με δολοφονήσουν, ας με δολοφονήσουν. Τόσον το χειρότερον δι’ αυτούς. Θα έλθη κάποτε η ημέρα, κατά την οποίαν οι Έλληνες θα εννοήσουν την σημασίαν της θυσίας μου».
Διακόσια χρόνια μετά την ένδοξη επανάσταση του 21, εμφανίζονται νέοι «Μαυρομιχαλαίοι», που επιχειρούν να «δολοφονήσουν» πολιτικά τη φήμη και την υπόληψη αυτού του τεράστιου πολιτικού άνδρα και φλογερού χριστιανού, χωρίς να σέβονται τίποτα. Ο λόγος του όμως ήταν προφητικός. Οι Έλληνες έχουν εννοήσει πλήρως τη σημασία της θυσίας του.
Όση λασπολογία και αν επιστρατευτεί προς το πρόσωπο του Ιωάννη Καποδίστρια, το αθάνατο πολιτικό άστρο του θα λάμπει στο στερέωμα της ένδοξης Ελληνικής ιστορίας.
Η πρώτη προκήρυξη του προς τον ελληνικό λαό, ξεκινούσε με την περιβόητη φράση:
«Εάν ο Θεός μεθ’ ημών, ουδείς καθ’ ημών».
Πηγή: sportime.gr
