γράφει ο Βασίλειος Τσίχλης, δικηγόρος Πειραιώς

Την 7^η Νοεμβρίου 1918 (όλες οι ημερομηνίες ακολουθούν το γρηγοριανό ημερολόγιο) ο λαός της Βαυαρίας σε συλλαλητήριο ζήτησε την παραίτηση του Βασιλέως Λουδοβίκου Γ΄, του Αυτοκράτορος Γουλιέλμου Β΄, τον άμεσο τερματισμό του πολέμου και την ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων. Οι διαδηλωτές κινήθηκαν προς τους στρατώνες όπου ο στρατός ενώθηκε μαζί τους. Τη νύκτα ο Βασιλεύς Λουδοβίκος κατάφερε να διαφύγει και η Βαυαρία ανακηρύχθηκε Σοσιαλιστική Δημοκρατία.

Ο επί κεφαλής της Δημοκρατίας Kurt Eisner τήρησε αποστάσεις από τους μπολσεβίκους επιδιώκοντας ένα σοσιαλιστικό και όχι κομμουνιστικό κράτος. Ο Eisner δολοφονήθηκε, η Βαυαρία έμεινε ακυβέρνητη και τελικά την 6^η Απριλίου 1919 ανακηρύχθηκε η Σοβιετική Δημοκρατία της Βαυαρίας που ανατράπηκε την 3^η Μαΐου 1919. Στη Σοσιαλιστική αλλά και στη Σοβιετική Δημοκρατία της Βαυαρίας συμμετείχε (έστω και σε ασήμαντη θέση) ένα πρόσωπο που το άκουσμα του ονόματός του μάλλον προκαλεί έκπληξη: ο Αδόλφος Χίτλερ.

Πρόκειται για τον γνωστό Χίτλερ. Όταν ξέσπασε η επανάσταση στη Βαυαρία, ο Χίτλερ υπηρετούσε στο Μόναχο, στον 7^ο λόχο του 1^ου εφεδρικού τάγματος του 2^ου συντάγματος πεζικού. Σε μια διαταγή του τάγματος της 3^ης Απριλίου 1919, ο Χίτλερ αναφέρεται ως ο εκπρόσωπος του λόχου του. Η δουλειά του εκπροσώπου ήταν, συν τοις άλλοις, να συνεργάζεται με το τμήμα προπαγάνδας της σοσιαλιστικής κυβερνήσεως προκειμένου να προωθεί «εκπαιδευτικό» υλικό στους στρατιώτες. Την 14^η Απριλίου 1919, και αφ’ ου η Σοβιετική Δημοκρατίας της Βαυαρίας αποτελούσε γεγονός, τα συμβούλια (σοβιέτ) των στρατιωτών στο Μόναχο διενεργούν νέες εκλογές με τον Χίτλερ να εκλέγεται αναπληρωτής εκπρόσωπος του τάγματός του. 

Η φρουρά του Μονάχου υποστήριζε σθεναρά την επανάσταση από τον Νοέμβριο του 1918, επομένως φαίνεται προφανές ότι ο Χίτλερ συμμεριζόταν τις απόψεις των σοσιαλιστών αλλά πιθανότατα και των κομουνιστών προκειμένου να εκλεγεί στις ανωτέρω θέσεις. Δεν γνωρίζουμε περισσότερες λεπτομέρειες για τη δράση του Χίτλερ. Φαίνεται πάντως ότι δεν του επεβλήθη κάποια ποινή για τη συμμετοχή του μετά την ανατροπή της Σοβιετικής Δημοκρατίας διότι γνωρίζουμε ότι ορίσθηκε μέλος τριμελούς επιτροπής που διενεργούσε ανακρίσεις για τους άνδρες του 1^ου εφεδρικού τάγματος που συμμετείχαν στην επανάσταση. Έτσι λοιπόν, αμέσως, άλλαξε ιδεολογική κατεύθυνση… 

Πληροφορίες για τη συμμετοχή του Χίτλερ στις Βαυαρικές Δημοκρατίες είχαν δημοσιευθεί κατά καιρούς στον Γερμανικό τύπο πριν από την ανάρρησή του στην εξουσία αλλά δεν έγιναν πιστευτές καθώς προέρχονταν από αριστερές εφημερίδες. Σήμερα, η συμμετοχή του έχει επιβεβαιωθεί από αρχειακό υλικό.

(Πηγή: Για περισσότερες λεπτομέρειες βλ. Ian Kershaw, «Hitler 1889-1936: hubris», Λονδίνο 1998, σελ. 116-121.)

Σχόλιο Ιωάννη Φιλίστωρος:

Υπενθυμίζω την ομοιότητα με τον Μουσολίνι που επίσης είχε ξεκινήσει την πολιτική του καριέρα με αριστερό κόμμα.

Επίσης οφείλουμε να παρατηρήσουμε ότι το φασιστικό η ναζιστικό κράτος με το κομμουνιστικό έχουν αρκετές ομοιότητες. Αποτελούν μια συνολική άρνηση του κοινοβουλευτισμού, της εκάστοτε επικρατούσας θρησκείας και της δημοκρατίας, προτάσσουν μια ολοκληρωτική κοινωνία με μεσσιανική ρητορική που δεν ανέχεται μειονότητες, διαφοροποιήσεις κτλ. Η βασική συνιστώσα στην μια περίπτωση είναι η οικονομική τάξη και στην άλλη το έθνος ως φυλετική διαφορετικότητα. Ο εχθρός στην μια περίπτωση είναι οι τάξεις που απομυζούν την εργατική, στην άλλη οι Εβραίοι και οι "κατώτερες" φυλές. Και οι δύο ιδεολογίες βαρύνονται με βαρύτατα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Αυτό που τελικώς θέλω να πω είναι ότι μπορεί τα δύο άκρα να μισούνται θανάσιμα μεταξύ τους, αλλά η απόσταση που τα χωρίζει είναι πολύ μικρή και μπορεί να διανυθεί μάλλον εύκολα (άλλωστε τα εκατέρωθεν παραδείγματα είναι αρκετά). Υπενθυμίζω ότι τα "τάγματα εφόδου" εκτός του μίσους για τους Εβραίους, είχαν αντικαπιταλιστική ιδεολογία που αποτέλεσε και την ταφόπετρα τους στην "νύχτα των μεγάλων μαχαιριών" όταν ο Χίτλερ τα βρήκε με το Γερμανικό κεφάλαιο.

Πηγή: Ιστορικά Θέματα