Αγαπητοί μας!
Επί τη εορτή του Πάσχα εκατοντάδας χιλιάδες άνθρωποι, ιδίως των μεγάλων αστικών κέντρων, εξέρχονται και πορεύονται στην ύπαιθρο, για να αναπνεύσουν καθαρό αέρα. Για να οσφρανθούν το άρωμα των λουλουδιών. Για να ακούσουν το γλυκολάλημα του αηδονιού. Για να απολαύσουν τα ποικίλα θέλγητρα της ωραιότερας εποχής, του έαρος. Οι δε φυσιολάτρες, με τα σακκίδιά τους φορτωμένα στην ράχι τους και με τις φωτογραφικές μηχανές, ανέρχονται στις υψηλότερες κορυφές, για να ιδούν και απολαύσουν από εκεί το πανόραμα της φύσεως.
* * *
Άλλ' οι μανιώδεις θαυμαστές της φύσεως περιωρισμένη έχουν την αίσθησι. Στενός ο ορίζοντας του ψυχικού τους κόσμου. Γήινα τα ενδιαφέροντά τους. Σαρκικές οι επιθυμίες και οι πόθοι τους. Βλέπουν, άλλα δεν βλέπουν! Δεν βλέπουν, ότι οπίσω άπ' όλα τα ωραία της φύσεως είνε Εκείνος, ο όποιος εποίησε όλα τα ωραία της γης. Δεν βλέπουν τον Χριστό, άνευ του όποιου, όπως κηρύττει μεγαληγόρως κατά την νύκτα της Αναστάσεως ο Αγαπημένος μαθητής, ο Ιωάννης ο ευαγγελιστής, δεν θα υπήρχε ο κόσμος. «Πάντα δι αύτου εγένετο, και χωρίς αυτού εγένετο ούδε εν ο γέγονεν» (Ίωαν. 1:3). Κύμα φυσιολατρείας! 'Άνθρωποι λατρεύουν την κτίσι, άλλα δεν λατρεύουν τον Κτίσαντα! Ουδεμία λέξι ευχαριστίας προς τον Θεό εξέρχεται από την καρδία τους για την ωραιότητα της φύσεως, την μοναδική αυτή ωραιότητα, η όποια υπάρχει μόνο στον πλανήτη μας. Θα έπρεπε να εκσφενδονισθούν στην σελήνη και να ζήσουν εκεί ολίγα λεπτά», για να ιδούν την τεραστία διαφορά και να εκτιμήσουν δεόντως τα αγαθά της γης, τα όποια τόσο πλουσίως εσκόρπισε στον πλανήτη μας ο Δημιουργός του παντός.
Άλλ' οι πιστοί, οι πιστεύοντες στο μέγα μυστήριο της ενανθρωπήσεως του Λόγου, με άλλα μάτια βλέπουν τα εγκόσμια. Βλέπουν αυτά ως σκιές των υπερκόσμιων αγαθών. 'Απολαμβάνουν και αυτοί τις τέρψεις της ανοίξεως, του φυσικού έαρος. Άλλα με την πίστι ατενίζοντες στον Χριστό, τον δημιουργό τοϋ σύμπαντος, τοϋ ορατού και του άορατου, μυστικώς λέγουν- «Ωραία είνε η άνοιξι, αλλ' άσυγκριτως ωραιότερο είνε το άλλο έαρ. Είνε η νοητή άνοιξι, το πνευματικό έαρ, το όποιο μας έδειξε ο Χριστός με την ανάστασί του. Αυτός είνε το αιώνιο έαρ! «Ω γλυκύ μου έαρ..."».
Ω άνθρωποι του παρόντος κόσμου! Εξέρχεσθε να προϋπαντήσετε τα ωραία της ανοίξεως. επισκέπτεσθε τα ωραία τοπία, ανεβαίνετε στις κορυφές των ορέων, πετάτε στα αχανή ύψη του διαστήματος, περιπατείτε και ερευνάτε συνεχώς το βασίλειο της φύσεως. Δεν σας κατηγορούμε. Σας κατηγορούμε όμως, διότι ουδεμία προσπάθεια κάνετε για να περιπατήσετε και ερευνήσετε το βασίλειο της χάριτος. Εξέλθετε λοιπόν, φωνάζει προς όλους μας ο προστάτης, «εξέλθετε, και οι εν τω σκότει ανακαλυφθείτε» (Ησ. 49:9). Εξέλθετε για να ίδητε τον νικητή του θανάτου, τον θριαμβευτή των αιώνων. Εξέλθετε για να ίδητε τον Ήλιο τον φωτίζοντα τα σκότη του κόσμου. Εξέλθετε. Γιατί δεν εξέρχεσθε; Σας αρέσει το σκότος; Θέλετε να ζήτε ως τυφλοπόντικες στους υπογείους λαβυρίνθους των παθών; Μισείτε το Φως; 'Ω πόσο δυστυχείς είσθε! Ματαία η ζωή σας, έφ' όσον δεν συνδέθηκε με την Ζωήν. Εξέλθετέ Σας φωνάζουμε για μία τελευταία ίσως φορά. Εξέλθετε προς το Φως.
«Ζωή γαρ ο Χριστός ων», όπως λέγει ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, «ζων κατά φύσιν, ανέστη τριήμερος σκυλεύσας τον άδην, αναπετάσας τοις κάτω τας αεί κεκλεισμένας πύλας φωνεί είρηνικως τε τοις εν δεσμοίς εξέλθετε και τοις εν σκότει ανακαλυφθείτε».
(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
Πηγή: (Από το βιβλίο του μακαριστού Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου «Πάσχα», σελ. 109-111. Περιοδικό “Ο ΣΤΑΥΡΟΣ”) , Ζωηφόρος
