Τι είναι το Πάσχα και η Ανάσταση;

1. Είναι ένα ιστορικό γεγονός. Δηλαδή συνέβη το 33 μ.Χ. έξω από τα Ιεροσόλυμα, στο Γολγοθά. Εκεί σταυρώθηκε και ετάφη ο Ιησούς από την Ναζαρέτ. Επί Ποντίου Πιλάτου. Και ανέστη εκ νεκρών την Τρίτη Ημέρα από τον Τάφο. Καιεμφανίστηκε σε πολλούς. Για 40 μέρες. «Συναλιζόμενος αυτοίς», τρώγοντας ψωμί κι αλάτι μαζί με τους μαθητές Του και λέγοντάς τους  «τα περί της βασιλείας του Θεού».       

        Τον είδαν πολλοί σε πολλά μέρη πολλές φορές με πολλούς τρόπους για πολλή ώρα. Τον είδαν οι 10 χωρίς τον Θωμά, οι 11 με τον Θωμά, οι Μυροφόρες, η Μαγδαληνή, η Παναγία, οι 120, οι 500, ο αρνητής Πέτρος, ο διώκτης Παύλος, ο πρωτομάρτυρας Στέφανος.

Οι μόνοι που δεν τον είδαν ήταν οι σταυρωτές Του, γι αυτό και είπαν ψέματα και λένε μέχρι σήμερα ασύστολα ψεύδη περί κλοπής και νεκροφανείας.

Απόδειξη της Αναστάσεως κατέλιπε ο Θεός την αφή του Αγίου Φωτός, τις νεκραναστάσεις κατόπιν δια του λόγου και των χειρών των αγίων Αποστόλων και μαθητών, τα θαύματα δια της μετανοίας και τις ψυχικές νεκραναστάσεις και το μέγα θαύμα της ελεύσεως του Αγίου Πνεύματος με την γλωσσολαλία και τη ζωή της Εκκλησίας και αγιότητος μέσα σ΄Αυτή.

Μάλιστα δε την ώρα του «τετέλεσται» άνοιξαν τα μνήματα και «πολλοί εκ των κεκοιμημένων αγίων και μετά την έγερσιν Αυτού ηγέρθησαν και ενεφανίσθησαν πολλοίς», απόδειξη πραγματική και αντικειμενική της δικής Του Αναστάσεως.

 2. Είναι ένα πνευματικό γεγονός. Πάσχα σημαίνει πέρασμα. Το πρώτο Πάσχα ήταν το εβραϊκό. Μια γιορτή που έκαναν οι Εβραίοι για να θυμούνται το πέρασμά τους, τη διάβασή τους από την δουλεία της Αιγύπτου στην ελευθερία και ευτυχία της Γης της Επαγγελίας. Την τελούσαν κάθε χρόνο απαράλλακτα, όπως την πρώτη φορά που την ώρισε ο Θεός δια του Μωϋσέως.

 Το πέρασμα αυτό έγινε για μας και το λαό του Θεού, τον νέο Ισραήλ της Χάριτος, με την Ανάσταση του Χριστού,

πέρασμα από τον θάνατο στην αθανασία,

από τη φθορά στην αφθαρσία,

από την αμαρτία στην  αγιότητα,

από το σκοτάδι στο φώς,

από την ατιμία στη δόξα,

από τον άδη στον Παράδεισο,

από την πνευματική αιχμαλωσία των παθών στην «ελευθερία της δόξης των τέκνων του Θεού».

 Αυτό το πνευματικό γεγονός του Πάσχα που γίνεται στην καρδιά κάθε πιστού ανθρώπου σηματοδοτείται από το «Βάπτισμα» και τη «Μετάνοια».

Η Ανάσταση συμβολίζεται και τελεσιουργείται στο Βάπτισμα. Μέσα στο Νερό θάπτεται ως εις άλλον τάφον ολος ο παλαιός άνθρωπος, πεθαίνει ως προς την αμαρτίαν και αναγεννιέται ως προς τον Χριστό και την Αρετή. Η κολυμβήθρα καθίσταται η μήτρα μιας νέας γέννας. Ο άνθρωπος πεθαίνει για τον κόσμο και γεννιέται για την Εκκλησία. Κι από την Εκκλησία όταν κοιμάται τον μεγάλο ύπνο του θανάτου ξυπνά και εισέρχεται στο Παράδεισο. Πνευματική ταφή και Ανάσταση το βάπτισμα. «Συνετάφημεν Αυτώ διά του βαπτίσματος» και «συνηγέρθημεν Αυτώ».

Το Βάπτισμα γίνεται μια φορά. «Εν βάπτισμα».Το Μυστήριο της Μετανοίας και η Εξομολόγηση επαναλαμβάνεται. Λέγεται και δεύτερον Βάπτισμα. Λέγεται και πρώτη Ανάσταση. Η δεύτερη θα είναι των σωμάτων. Ανάσταση εκ νεκρών στη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού μας.

Μετάνοια είναι η διάβαση μέσα από τη θάλασσα των δακρύων από το αμαρτωλό παρελθόν στο θεάρεστο παρόν και από κεί στο θεωμένο μέλλον.

Μετάνοια σημαίνει διάβαση

από την άρνηση του Πέτρου στην ακολουθία του Ιησού,

από την απιστία του Θωμά στην καλή ομολογία,

από την βλασφημία του ευγνώμονος ληστού στην αναγνώριση της θεότητός Του,

από την εγκατάλειψη των μαθητών στο μαρτύριο,

από την σκυθρωπότητα και παγερότητα της απογνώσεως στην καύση της  καρδίας,

από τον φόβο του εκατοντάρχου στην διαπίστωση της θεότητός Του.

 Ανάσταση όμως είναι κάτι το πιο δυνατό. Προϋποθέτει θάνατο. Η διάβαση είναι το πέρασμα του ίδιου ανθρώπου. Οι Εβραίοι όπως εισήλθαν στην Ερυθρά θάλασσα έτσι και βγήκαν από την άλλη όχθη. Με την Ανάσταση όμως ο άνθρωπος ξαναγεννιέται. Ανακαινίζεται. Γίνεται καινούριος. Αποκτά καινούριες ιδιότητες. Είναι ο αυτός ως προς την ταυτότητα, αλλά καινούριος ως προς την ιδιότητα.

 3. Είναι ένα μελλοντικό γεγονός. Είναι αυτό που θα συμβεί στον καθένα που θα πεθάνει. Αυτός θα αναστηθεί. Θα ξαναπάρει το σώμα του. Ανάσταση σημαίνει έγερση και αναζωογόνηση νεκρών σωμάτων. Οι ψυχές ποτέ δεν πεθαίνουν. Ανάσταση ψυχών είναι η Μετάνοια και θάνατος ψυχών είναι η αμετανοησία. Ανάσταση λοιπόν είναι αυτό που λέμε στο Σύμβολο της Πίστεως: «Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος. Αμήν».

Ολοι λοιπόν θα αναστηθούν. Και δίκαιοι και αμαρτωλοί. Ολοι θα πάρουν το καινούριο δικό τους σώμα. Εστω κι αν κάηκε ή έλιωσε ή φαγώθηκε ή συντρίφτηκε…

Οι δίκαιοι θα πάρουν το φωτεινό σώμα, το ένδοξο και λαμπρό, κατάλληλο για τον Παράδεισο, την χώρα του φωτός και της διαρκούς Μεταμορφώσεως. Και οι αμετανόητοι θα πάρουν  το μελανό σώμα, το κατάλληλο να υπομείνει αιώνια τα απαραμύθητα βάσανα της αιωνίου κολάσεως. Και οι δύο κατηγορίες των αιωνίως βιούντων στον μέλλοντα αιώνα θα έχουν άφθαρτο σώμα. Οι μέν ένδοξο, οι δε άδοξο.

Ο όλος άνθρωπος θα υποδεχθεί ξανά τον Κύριο της δόξης. Ως ψυχοσωματική οντότητα και προσωπικότητα. Και τούτο δια να απολαύσει όχι μόνο η ψυχή, αλλά και το σώμα τα επίχειρα της κακίας ή τα αποτελέσματα των καλών πράξεων.

 Αυτό δε το σώμα, το καινούριο και υπό νέες ιδιότητες, θα φέρει επάνω του ανεξίτηλα τα φαινόμενα και την ταυτότητα της προηγουμένης ζωής του κεκοιμημένου και νύν δια της δυνάμεως του Θεού εγειρομένου. Θα έχει ως άλλη σφραγίδα και ζωγραφιά θεϊκή ή δαιμονική, αναλόγως των προηγηθέντων, τά πάθη και τις αρετές, τις ανεξομολόγητες αμαρτίες ή τη μετάνοια και την αλλοίωση της εν Χριστώ ζωής.

 «Και γενήσονται άπαντες ηλικία μια». Όσοι όμως δεν αποθάνουν και τους προλάβει η αρχαγγελική σάλπιγγα εν ζωή, αυτοί εν ριπή οφθαλμού θα αλλάξουν, χωρίς να πεθάνουν, θα πάρουν το νέο σώμα και θα υποδεχθούν τον Κύριο εις αέρα. Θάναι οι πιο τυχεροί. Βέβαια θα έχουν κι αυτοί περάσει από τη μεγάλη θλίψη των εσχάτων.

Για να δώ όμως σήμερα τι σημαίνει η Ανάσταση για μένα

 Α] Σημαίνει ότι ο θάνατος είναι ένας ύπνος. Ότι ο άνθρωπος όταν πεθαίνει, δεν χάνεται. «Ουδείς νεκρός επί μνήματος». Το σώμα απλώς φιλοξενείται στον τάφο και αυτό μάλιστα αποσυντιθεμένο, η ψυχή όμως αναλόγως των πράξεών της βρίσκεται στην αγκαλιά του Θεού ή μακριά του και προαπολαμβάνει αγαθά ή οδυνηρά.

Ότι είναι προσωρινός ο χωρισμός. Ότι το υπερβολικό πένθος είναι αντίθετο με το θέλημα του Θεού, διότι υπάρχει η ελπίδα - η βεβαιότητα - της Αναστάσεως και θα ξανασυναντήσουμε τους προσφιλείς μας συγγενείς και φίλους...

Η υπερβολική ενασχόληση με τάφους και μνήματα, η επί ώρες παραμονή πλησίον των οστών των γεγυμνωμένων, φανερώνει ότι δεν έχουμε καταλάβει ότι«κατηργήθη ο άδης και ζωή πολιτεύεται» και ότι ο άνθρωπός μας βρίσκεται αλλού. Οποιος πιστεύει στην Ανάσταση δεν είναι ειδωλολατρικά και λατρευτικά κολλημένος στα μνήματα.

Το νεκροταφείο σε μας λέγεται κοιμητήριο και χρησιμεύει μόνο για τις μέρες και ώρες που προβλέπει η Εκκλησία και αφορούν τις ψυχές και για εποικοδομητικές σκέψεις επί της ματαιότητος της παρούσης ζωής και των εγκοσμίων και όχι μάταιες επισκέψεις. Είναι χώρος προσευχής και τιμής και όχι προσκολλήσεως και παραμονής.       

Αυτά τα παρήγορα και αληθινά λέγει και σήμερα ο Κύριος και η Εκκλησία μας. Ο Κύριος τα λέγει, ο Δημιουργός μας και Λυτρωτής μας, που πόνεσε, έκλαψε και ανέβηκε στο Σταυρό και κατέβηκε στον Άδη, για να μας σώσει από τον θάνατο και να μας χαρίσει την Ανάσταση και την αιώνια ζωή.

 Β] Το δεύτερο που πρέπει να σκέφτομαι μετά την Ανάσταση του Χριστού είναι ότι πρέπει κι εγώ να συμμετάσχω στην Ανάσταση και στην αιώνια ζωή κοντά στον Αναστημένο Χριστό.

Αναγκαστικά, θέλοντας και μη, θα συμμετάσχω στην ανάσταση των νεκρών σωμάτων. Δεν ψέλνουμε: «την κοινήν ανάστασιν προ του Σου Πάθους πιστούμενος εκ νεκρών ήγειρας τον Λάζαρον, Χριστέ ο Θεός…».

Για να συμμετάσχω όμως στην ουράνια και αιώνια μακαριότητα, χρειάζεται να εγερθώ τώρα εδώ κάτω στη γη δια της μετανοίας και να μη μένω πεσμένος στην αμαρτία.

Ασφαλώς πολύ περισσότερο ισχύει αυτό για τους αβάπτιστους, οι οποίοι δεν πρόκειται να τύχουν της βασιλείας των ουρανών, αν δεν ενσωματωθούν στο αναστημένο σώμα του Χριστού με το βάπτισμα και τη θεία Κοινωνία. Θα αναστηθούν  βεβαίως και αυτοί, αλλά χωρίς αιώνια και μακαρία προοπτική στη ζωή και το φως. Θα κριθούν με τον άγραφο νόμο της συνειδήσεώς τους και σαφώς όχι με τα βιβλία των δαιμονικών θρησκειών τους. Ετσι λοιπόν οι αβάπτιστοι πρέπει οπωσδήποτε να βαπτισθούν, οι ανεξομολόγητοι να μετανοήσουν και να εξομολογηθούν, να εγκεντρισθούν  στην καλλιέλαιο της Εκκλησίας.

Με ένα λόγο οι πεσμένοι κάτω από την  αμαρτία να αναστηθούν. «Επεσες; Σήκω! Οσάκις αν πέσης, εγείρου, ίνα μη εμμείνης εις την πτώσιν. Το γαρ πίπτειν ανθρώπινον, το δε εμμένειν σατανικόν», λέγει το σχετικό πατερικό κείμενο.

 Χαρακτηριστικό παράδειγμα:

Αμέσως σχετιζομένη με τη Μετάνοια είναι η περίπτωση του ευγνώμονος ληστού. Ο άνθρωπος αυτός φωτίστηκε πάνω στο σταυρό του και συγκλονίστηκε. Εκεί άλλαξε και κατάλαβε, τι ήταν ο Χριστός, ο συσταυρούμενος αυτώ. Και μετενόησε και εξωμολόγησε και προσηυχήθη και ήλεγξε τον βλάσφημο και ανεγνώρισε και έκανε Ανάσταση πάνω στο Σταυρό, εξασφαλίζοντας υπόσχεση και πρόρρηση του Κυρίου για τη σωτηρία του: «Σήμερον μετ΄εμού έση εν τω  Παραδείσω».

Οπου κι αν βρεθούμε και σταθούμε, να λέμε στο εαυτό μας: «Εγειρε ο καθεύδων και ανάστα εκ των νεκρών και επιφαύση σοι ο Χριστός». Σήκω ψυχή μουαπό τον ύπνο και τον λήθαργο και τίναξε από πάνω σου τη λάσπη της αμαρτίας, αναστήσου και μετάνιωσε και δόξασε τον Κύριο. «Και δοξάσατε Χριστόν τον Αναστάντα εκ νεκρών».

Οπου και νάμαστε αδελφοί μη μένουμε στην αμαρτία. Ας κάνουμε ότι μπορούμε. Ας κάνουμε κάτι, έστω και λίγο προς τη μεριά της μετανοίας και αναστάσεως. Και παράλυτοι αν είμαστε και τότε μπορούμε να μιλάμε ή τουλάχιστον να δακρύζουμε. Ο Κύριος θέλει να πιαστεί από το ελάχιστο για να μας κρίνει με επιείκεια και να μας σώσει.

 Γ] Σημείο βασικώτατο είναι ότι θα αναστηθούν και θα συμπορευθούν προς τον Παράδεισο όλοι «οι λελυτρωμένοι παρά Κυρίου και όσοι έπλυναν τας στολάς αυτών εν τω αίματι του Αρνίου». Δηλ. για να λάβω μέρος με ελπίδα και αισιόδοξη προοπτική για το αιώνιο μέλλον μου, πρέπει να είμαι συνδεδεμένος με τον Αναστημένο Χριστό. Με το Σώμα της Εκκλησίας, δηλ. με το Σώμα Του και το Αίμα Του, δηλ. δια των Μυστηρίων.

Όσοι μορφώνονται κατά Χριστόν,

Όσοι έχουν «τον Χριστόν κατοικούντα εν ταις καρδίαις αυτών διά της πίστεως»,

Όσοι μετέχουν της Αθανάτου βρώσεως και της Δεσποτικής Τραπέζης,

Όσοι πίνουν από την ζωοπάροχη πλευρά του Σωτήρος,

 Αυτοί θα βρούνε έλεος και θα δούνε το Φως, «ενθα ουκ έστι πόνος ου λύπη ου στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος».

 Ο Χριστός είναι η Ανάστασις και η Ζωή. «Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ, έχει ζωήν εν εαυτώ, εγώ ειμί ο άρτος ο ζων ο εκ του ουρανού καταβάς. Εάν τις φάγη εκ τούτου του άρτου, ζήσεται εις τον αιώνα και ου μη αποθάνη» (Ιωάν. στ΄50 – 51).

  Να ταλανίσωμε τους εαυτούς μας, αγαπητοί, που δεν έχουμε συνειδητοποιήσει την ανυπολόγιστη αξία που έχει το πάντιμον και ζωηρόν αίμα του Χριστού μας για την αιώνια ζωή.

Αλλοίμονό του λέγει ο Παύλος όποιος θεωρεί  «κοινόν», απλό και συνηθισμένο το Αγιο Ποτήριο και είτε δεν πλησιάζει, διότι πίνει από άλλα ποτήρια και νομίζει ότι είναι το ίδιο είτε πλησιάζει με ακάθαρτα χείλη και βάζει μέσα του φωτιά.

Οσοι κοινωνούν συχνά να προσέξουν να κοινωνούν και σωστά και να οικτείρουν τον εαυτό τους που στερήθηκαν τόσα χρόνια στο παρελθόν από αμαρτίες και εμπόδια κοσμικά τον Αρτον της Ζωής.

Κι όσοι δεν κοινωνούν προφασιζόμενοι προφάσεις εν αμαρτίαις, μη καθυστερήσουν καθόλου. Να πάνε σε πνευματικό και να βάλουν σειρά μετανοίας και θείας Κοινωνίας. ΄Οποιος συχνά και σωστά κοινωνεί ζεί και σώζεται.

 Ανάσταση πολλαπλών εφαρμογών

 Ανάσταση σημαίνει νίκη πάνω σε κάθε εμπόδιο που φράζει το δρόμο μας για τον Χριστό. Νίκη επί του εαυτού μας, του κόσμου και του διαβόλου.

       Ξεχνούμε πως η παραμονή μας στη γη είναι περίοδος προετοιμασίας, για να παρουσιάσουμε τον εαυτό μας στον Πλάστη και Θεό μας ένα αριστούργημα. Χωρίς εξοχές που πληγώνουν, που πονούν. Χωρίς εσοχές που αιχμαλωτίζουν, που αποκαρδιώνουν.

Ήρθαμε, για να λαξεύσουμε τον εαυτό μας.

Ήρθαμε για να σκορπούμε γλυκύτητα, φως, αρετή.

Ήρθαμε, για να υμνούμε το Θεό.

Ήρθαμε για να ζούμε σαν θνητοί και να ενεργούμε σαν αθάνατοι.

Ήρθαμε για να γίνουμε, όχι να έχουμε.

Ήρθαμε για να είμαστε, όχι να κάνουμε.

Ήρθαμε για να δοξολογούμε, όχι απλά να ανεβούμε.

Ήρθαμε για να δώσουμε, όχι για να χτίσουμε

Ήρθαμε για να ετοιμασθούμε, όχι για να ετοιμάσουμε

Ήρθαμε για να αγιάσουμε, όχι απλά να σβήσουμε

Ήρθαμε για να  κερδίσουμε το αιώνιο, όχι το τώρα.

Ήρθαμε για να  περάσουμε την γέφυρα του βίου, να μπούμε  στη ζωή.

Έτσι ώστε, μετά που θα ανοίξουμε τα μάτια, να αντικρύσουμε το φως του Πατέρα και νάναι τόπος διαμονής μας η δική Του αγκαλιά.

 Σ΄αυτόν τον ωραίο αγώνα όμως δεν θα κάνουμε τίποτε χωρίς την πίστη στην Ανάσταση και χωρίς αναστημένη δια της μετανοίας ζωή.

 Καμμιά δειλία λοιπόν. ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟΙ.

Μαζί μας συμπορεύεται ο Αναστημένος Χριστός.

 Ο Χριστός συνέτριψε τα πάντα. Κατέβηκε στον Αδη. Τίποτε δεν μας σταματά. Όλα ανήκουν στον Χριστό και την Εκκλησία. Ο Χριστός «εξήλθεν από του τάφου νικών και ίνα νικήση». Και μείς, θα παλέψουμε με τα σκοτάδια και θα νικήσουμε. Κάτω ο φόβος, η δειλία και η απελπισία.

Πρωτίστως να προσέχουμε τις εντολές του Θεού στη ζωή μας, διότι μέσα από τις άγιες εντολές του Ευαγγελίου αποκαλύπτεται ο Αναστημένος Χριστός και αποδεικνύεται ο Χριστιανός πάνω στην πράξη.

Μη φοβόμαστε λοιπόν. Ας κάνουμε πάντοτε το καλό. Τα εμπόδια πέφτουν από τη δύναμη του Αναστάντος. Ο Χριστός θα νικήσει. Ιησούς Χριστός νικά.

 ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ ΘΑΝΑΤΩ ΘΑΝΑΤΟΝ ΠΑΤΗΣΑΣ…