Προφητικὰ καὶ σοφὰ λόγια, μεγάλης συνάφειας μὲ τὰ δρώμενα στὴν Ἐκκλησία σήμερα

Ὁ μακαριστὸς πατὴρ Σεραφεὶμ Ρόουζ ἔχει κληροδοτήσει πολλὰ στὴν Ἐκκλησία καὶ ὄχι λιγότερο σημαντική, μεταξὺ αὐτῶν, εἶναι ἡ ἄοκνη μαρτυρία του τῆς βασιλικῆς ὁδοῦ τῶν Πατέρων, ἰδίως ἐν ὄψει τῆς μεγάλης ἀποστασίας τῆς ἐποχῆς μας καὶ τῆς ἐπίμαχης αἱρέσεως τῶν ἡμερῶν μας, τοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ.

Στὸ παρακάτω ἀπόσπασμα, ἀπὸ μία ἐπιστολὴ τὴν ὁποία ἔγραψε ὁ ἴδιος ὁ π. Σεραφεὶμ κατὰ τὴν ἑορτὴ τῆς μετακομιδῆς τῶν λειψάνων τοῦ ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Χρυσοστόμου – 27 Ἰαν. / 9 Φεβ., τὸ 1977, ὑπογραμμίζει προφητικὰ τὴ μεγάλη ἀνάγκη γιὰ ἑνότητα τῶν Ὀρθοδόξων, ἐν ὄψει τῆς προκλήσεως τῆς «Μεγάλης καὶ Ἁγίας Συνόδου»:

"Προσευχόμαστε ὁ Θεὸς νὰ χαρίζει εἰρήνη στὸ μικρὸ ποίμνιό Του καὶ οἱ μικρὲς διαφορὲς ἀπόψεων νὰ μὴν καταστρέψουν τὴν ἑνότητα ὅλων, ὅσοι θὰ ἔπρεπε νὰ ἀγωνίζονται...

ἐναντίον τῆς πραγματικῆς ἀποστασίας τῆς ἐποχῆς μας – αὐτὴν ποὺ ἀντιπροσωπεύει ἡ τρομακτικὴ «Ὄγδοη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος»*, ἡ ὁποία φαίνεται πὼς πλησιάζει. Κατὰ κάποιον τρόπο ὑποδεχόμαστε αὐτὴν τὴ ληστρικὴ σύνοδο, διότι θὰ εἶναι ἴσως τόσο ὁλοφάνερα ἀντι-Ὀρθόδοξη, ὥστε κάποιοι θὰ τὴ δοῦν καὶ θὰ ἀποστραφοῦν τὴν ὀλέθρια αὐτὴ ὁδό. Αὐτὸς εἶναι ἕνας ἀκόμη λόγος γιὰ τοὺς ἀληθινοὺς Ὀρθοδόξους χριστιανοὺς νὰ μὴν εἶναι φανατικοὶ ἀλλὰ μετριοπαθεῖς, παραμένοντας στὴν ὁδὸ τῆς ἀληθινῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ὄχι τοῦ σεκταρισμοῦ, ἐν ὄψει τέτοιων πειρασμῶν".

*[ἔτσι ἀναφέρονταν στὴ Σύνοδο, ἐκείνη τὴν ἐποχή, οἱ διοργανωτὲς καὶ σχολιαστὲς αὐτῆς].

Ἀπὸ τὰ σοφὰ αὐτὰ λόγια τοῦ πατρὸς Σεραφεὶμ ὑπάρχουν ἀρκετὰ σημεῖα ποὺ πρέπει νὰ κρατήσουμε:

1. Ἡ ἑνότητα τῶν Ὀρθοδόξων, οἱ ὁποῖοι ὁμολογοῦν τὴν πίστη τους στὴ «Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία» εἶναι πολύτιμη καὶ δὲν πρέπει νὰ ἐπιτρέψουμε σὲ ἥσσονος σημασίας διαφορὲς νὰ μᾶς χωρίζουν.

2. Ἡ πραγματικὴ πρόκληση, αὐτὸ ποὺ ὁ ἴδιος ὀνομάζει «πραγματικὴ ἀποστασία» τῆς ἐποχῆς μας, εἶναι ὁ συγκρητιστικὸς οἰκουμενισμὸς καὶ ἐκπροσωπεῖται ἀπὸ τὴ «Σύνοδο», ποὺ εἶναι μία ληστρικὴ σύνοδος.

3. Αὐτὴ ἡ ψευδοσύνοδος ἀποτελεῖ ταυτόχρονα μία ἀπειλὴ γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας καὶ μία εὐκαιρία γιὰ πολλούς, οἱ ὁποῖοι δὲν ἔχουν ἀκόμη ἀντιληφθεῖ ἢ δὲν ἔχουν δώσει σημασία στὴ μείζονα αὐτὴ ἀπειλῆ, ὥστε νὰ κατανοήσουν καὶ νὰ ἑνωθοῦν πρὸς ὄφελος τῆς Ὀρθοδοξίας. Αὐτὸ ἀκριβῶς ἔχουμε δεῖ νὰ συμβαίνει ἤδη ἀπὸ τὸν περασμένο Ἰανουάριο.

4. Προκειμένου νὰ ἐνθαρρύνουμε αὐτὴ τὴν «ἀφύπνιση» καὶ «συσπείρωση», εἶναι πολὺ σημαντικὸ ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι νὰ ἀποφεύγουμε τὸν φανατισμὸ καὶ τὸν σεκταρισμὸ ὡς ἀντίδραση στὸν συγκρητιστικὸ οἰκουμενισμό.

Τὸ τελευταῖο αὐτὸ σημεῖο εἶναι ἴσως τὸ σημαντικότερο ὅλων, διότι πολλοὶ Ὀρθόδοξοι δὲν δίνουν βάρος στὸν «ἐκ δεξιῶν πειρασμὸ» κι ἔτσι πέφτουν εὔκολα σ’ αὐτόν. Ὡστόσο, λίγο ἐνδιαφέρει τὸν ἐχθρό τῆς σωτηρίας μας, ἐὰν θὰ καταφέρει νὰ μᾶς δελεάσει ἐξ ἀριστερῶν ἢ ἐκ δεξιῶν, διότι καὶ τὰ δύο αὐτὰ εἶναι πτώσεις ἀπὸ τὴ «βασιλικὴ ὁδὸ» τῶν Πατέρων. Ἀπαιτεῖται νὰ ἔχει μεγάλη ταπείνωση, περίσκεψη καὶ διάκριση ὁ ἀγωνιστής, ὥστε νὰ παραμείνει στὴ βασιλικὴ ὁδὸ τῆς διακρίσεως τῶν πνευμάτων, στὴν ἐποχή μας καὶ στὶς ἡμέρες αὐτές, στὶς ὁποῖες εἶναι «κανόνας» νὰ προτείνονται δύο ἐπιλογὲς καὶ ἀμφότερες νὰ εἶναι ἐσφαλμένες. Ἀκοῦμε συχνὰ ὅτι, πρέπει κανεὶς νὰ ταχθεῖ εἴτε ὑπὲρ τῆς «Συνόδου» εἴτε εἶναι ἐναντίον τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας. Ἢ ὅτι εἴτε εἶσαι μὲ τοὺς «οἰκουμενιστές», εἴτε εἶσαι «φανατικὸς καὶ ζηλωτὴς, οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν». Ὡστόσο ὅλες αὐτὲς εἶναι ψευδο-διχοτομήσεις. ‘Όσοι μιλοῦν κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο ὑποθέτουν ὅτι ὑπάρχουν δύο μόνο πιθανὲς τοποθετήσεις, ἀμφότερες ἀκραῖες. Τὸ ἐρώτημα τίθεται ἔτσι ὥστε νὰ ἀναγκαστοῦν οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ – ποὺ εἶναι φυσικὰ πολέμιοι τοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ, νὰ λάβουν μία ἀπὸ τὶς δύο ἀκραῖες αὐτὲς θέσεις – ἐνῶ, οὐσιαστικά, καμία δὲν εἶναι ἡ βασιλικὴ ὁδὸς τῶν Πατέρων.

Ἡ ἁπλὴ καὶ ὀρθὴ ἀπάντηση εἶναι ἡ ἑξῆς: ἀκολουθοῦμε τοὺς ἁγίους Πατέρες, εἴμαστε μέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ δὲν εἴμαστε μεταρρυθμιστές, οὔτε θὰ ἐνδώσουμε στὸν ἐξτρεμισμὸ τοῦ φονταμενταλιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ οὔτε θὰ πέσουμε στὴν παγίδα τοῦ ἀδιάκριτου ζηλωτισμοῦ – διότι καὶ τὰ δύο αὐτὰ ἄκρα συμβάλλουν στὴ διάβρωση τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας.

Εἴθε ὅλοι οἱ εἰλικρινεῖς Ὀρθόδοξοι νὰ ἐνστερνιστοῦν τὰ σοφὰ λόγια τοῦ πατρὸς Σεραφεὶμ Ρόουζ καὶ νὰ ἐπικεντρωθοῦν στὸν Χριστὸ καὶ μόνον σ’ Αὐτὸν - συνεργαζόμενοι μὲ ὅλους ὅσοι ὀρθῶς πιστεύουν καὶ ὁμολογοῦν, ὥστε νὰ οἰκοδομοῦν τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν ἑνότητα Αὐτῆς.

πρωτοπρεσβύτερος π. Πέτρος Χὶρς

Πηγή: [μετάφραση: Χαρὰ-Ἀνδριάνα Λιαναντωνάκη, γιὰ τὸ Orthodoxethos.com], orthodoxaustralia.org, Θρησκευτικὰ

(Το ακόλουθο κείμενο αποτελεί περίληψη της Τελικής Απόφασης και βασίζεται σε μια αυτόματη μετάφραση και όχι στην τελική επίσημη μετάφραση. Αναμένουμε να γίνει μια πλήρης αγγλική μετάφραση σύντομα.)

Η Ιερά Σύνοδος της Βουλγαρικής Ορθόδοξης Εκκλησίας εξέδωσε την τελική της απόφαση για τη Σύνοδο της Κρήτης και για το κείμενο με τίτλο <Σχέσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τον υπόλοιπο Χριστιανικό κόσμο.> Με ομόφωνη απόφασή της, και με όλους τους ιεράρχες της παρόντες κατά τη συνάντηση της Συνόδου που έλαβε χώρα στις 15 Νοεμβρίου 2016, η Ιερά Σύνοδος:

1. Υπενθύμισε ότι την 1 Ιουνίου είχε ζητήσει αναβολή της Συνόδου και ότι το ίδιο έπραξαν στη συνέχεια και τρεις ἀλλες τοπικές Αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες (τα Πατριαρχεία Αντιόχειας, Γεωργίας και Ρωσίας).

2. Παρατήρησε ότι είχαν προσκληθεί να παρακολουθήσουν τη Σύνοδο αντιπρόσωποι των ΜΜΕ και διάφορες ετερόδοξες θρησκευτικές ομάδες αλλά δεν είχαν προσκληθεί ούτε καν ως παρατηρητές αντιπρόσωποι της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αμερικής, η οποία είναι αναγνωρισμένη ως Αυτοκέφαλη Εκκλησία από το Βουλγαρικό Πατριαρχείο.

3. Παρατήρησε επίσης ότι το κείμενο με τίτλο <Σχέσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τον υπόλοιπο Χριστιανικό κόσμο> αρνήθηκαν να το υπογράψουν μια μεγάλη μερίδα ιεραρχών που παρακολουθούσαν τη Σύνοδο, μερικοί από τους οποίους είναι και εξέχοντες Ορθόδοξοι θεολόγοι.

Ακολούθως η απόφαση της Ιεράς Συνόδου αναφέρθηκε με περισσότερη λεπτομέρεια σε διάφορα προβληματικά σημεία του συνοδικού κειμένου. Πιο συγκεκριμένα:

• Όσον αφορά την παράγραφο 4 του κειμένου, η Ιερά Σύνοδος εξηγεί ότι η προσευχή της Εκκλησίας για <ενότητα όλων> δεν σημαίνει την αποκατάσταση της ενότητας με άλλους Χριστιανούς, λες και η ενότητα είναι κάτι που έχει χαθεί από την Εκκλησία, αλλά αυτό που εννοεί είναι την επιστροφή στους κόλπους της αυτών που έχουν εκπέσει, μέσα από το Βάπτισμα, το Χρίσμα και την Θεία Ευχαριστία. Επιπλέον, η Ιερά Σύνοδος δηλώνει ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν μπορεί να αποδεχτεί τις διάφορες θεωρίες περί αυτής της ενότητας που επικρατούν στους ετερόδοξους, όπως για παράδειγμα την θεωρία της <αόρατης εκκλησίας>, <την θεωρία των κλάδων> και την θεωρία της <ισότητας των δογμάτων> καθώς επίσης και την νεοσύστατη θεωρία της <βαπτισματικής θεολογίας> σύμφωνα με την οποία υπάρχει μια αρχέγονη ενότητα σε <ένα κοινό βάπτισμα>. Η Ιερά Σύνοδος δήλωσε ότι όλες αυτές οι θεωρίες συνδέονται με την διδαχή περί <κτιστής χάρης> του Αγίου Πνεύματος, η οποία έχει καταδικαστεί από την Εκκλησία. Και, κλείνοντας, η Ιερά Σύνοδος δηλώνει επίσης ότι απορρίπτει την διδαχή που υπήρχε στο Ψήφισμα για τον Οικουμενισμό της Δεύτερης Βατικάνειας Συνόδου καθώς αποτελεί έκφραση της ίδιας λανθασμένης εκκλησιολογικής αντίληψης που αναφέρθηκε παραπάνω.

• Όσον αφορά την παράγραφο 5 του κειμένου, και συγκεκριμένα τη δήλωση ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία συμμετέχει σε οικουμενιστικές πρωτοβουλίες <με στόχο την αναζήτηση> της χαμένης <ενότητας όλων των Χριστιανών>, η Ιερά Σύνοδος την θεωρεί απαράδεκτη και ανεπίτρεπτη, δεδομένου ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχει απολέσει ποτέ την ενότητά της. Αντιθέτως, αυτό που συνέβη είναι ότι οι αιρέσεις που εμφανίστηκαν και τα σχίσματα που έγιναν εξέπεσαν από την Εκκλησία, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι το Σώμα του Χριστού μπορεί ποτέ να απολέσει την αρχέτυπη οντολογική του ακεραιότητα – μια αδιάλυτη ενότητα η οποία υποδηλώνει το άρρηκτο της οντολογικής υπόστασης του Χριστού.

• Όσον αφορά την πολυσυζητημένη παράγραφο 6, η Ιερά Σύνοδος θεωρεί ότι η φράση <η Ορθόδοξος Εκκλησία αποδέχεται την ιστορικήν ονομασίαν των μη ευρισκομένων εν κοινωνία μετ΄ αυτής άλλων ετεροδόξων χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών> στην ουσία αντίκειται στην παράγραφο 1 του ίδιου κειμένου, η οποία δηλώνει ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η Μία Εκκλησία. Τα δόγματα και οι κανόνες της Εκκλησίας καθιστούν αδύνατη την αποδοχή της ύπαρξης πολλών εκκλησιών. Κατά τον ίδιο τρόπο, αυτή η φράση φαίνεται να αντίκειται στην παράγραφο 2 του κειμένου, η οποία δηλώνει ότι <η Ορθόδοξος Εκκλησία θεμελιοί την ενότητα της Εκκλησίας επί του γεγονότος της ιδρύσεως αυτής υπό του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και επί της κοινωνίας εν τη Αγία Τριάδι και τοις μυστηρίοις. Η ενότης αύτη εκφράζεται διά της αποστολικής διαδοχής και της πατερικής παραδόσεως και βιούται μέχρι σήμερον εν αύτη.> Η Ιερά Σύνοδος δεν θεωρεί ότι με την προσθήκη της αποδοχής της <ιστορικής ονομασίας> και την εξήγηση ότι οι ετερόδοξες Εκκλησίες και Ομολογίες δεν βρίσκονται σε κοινωνία με την Ορθόδοξη Εκκλησία διασώζεται το κείμενο από τον κίνδυνο της πλάνης. Αντιθέτως, η αποδοχή της ιστορικής ονομασίας συνεπάγεται κατ’ ανάγκη και την αποδοχή της πραγματικότητας που εκφράζεται από την ονομασία αυτή. Αν αυτοί που υπέγραψαν το κείμενο καταλάβαιναν ότι η αναφορά στην αποδοχή της <ιστορικής ονομασίας> δεν έγινε με σκοπό να συνδεθεί με την ιστορική πραγματικότητα, δηλ. δεν σκόπευε να αναφερθεί σε εκκλησίες, το κείμενο θα έπρεπε να το είχε αναφέρει. Διαφορετικά, η αποδοχή της <ιστορικής ονομασίας> υπονοεί την αναγνώριση της ύπαρξης άλλων Εκκλησιών εκτός από τη Μία Ορθόδοξη Εκκλησία, πράγμα το οποίο βρίσκεται σε εμφανή αντίφαση με την παράγραφο 1 και με τις λέξεις με τις οποίες ξεκινά η παράγραφος 6 (οι οποίες δηλώνουν ότι η Εκκλησία είναι Μία και Ορθόδοξη).

• Όσον αφορά την παράγραφο 12, η Ιερά Σύνοδος θεωρεί ότι η δήλωση ότι <κατά την διεξαγωγήν των θεολογικών διαλόγων κοινός πάντων σκοπός είναι η τελική αποκατάστασις της εν τη ορθή πίστει και τη αγάπη ενότητος> είναι πολύ απλοϊκή και δεν αντιπροσωπεύει τον πολυδιάστατο χαρακτήρα της διαδικασίας. Η ενότητα υπονοεί την ενότητα στην πίστη, στον τρόπο σκέψης και στην πράξη σε σχέση με τους δογματικούς ορισμούς και τους κανόνες που έχουν εγκριθεί από τις οικουμενικές συνόδους, καθώς και σε σχέση με τη λειτουργική παράδοση και τη μυστηριακή ζωή εν τω Αγίω Πνεύματι. Ο δρόμος για την επίτευξη της ενότητας περνάει από τη μετάνοια και την ομολογία της Ορθόδοξης πίστης και του Ορθόδοξου βαπτίσματος.

• Όσον αφορά την παράγραφο 12 (σημ. μεταφραστή: το 12 είναι λάθος -εδώ γίνεται αναφορά στην παράγραφο 20), η Ιερά Σύνοδος προτείνει ότι στην πρόταση <Αἱ προοπτικαί τῶν θεολογικῶν διαλόγων… προσδιορίζονται πάντοτε ἐπί τῇ βάσει… τῶν κανονικῶν κριτηρίων τῆς ἤδη διαμεμορφωμένης ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως>, η φράση <της ήδη διαμεμορφωμένης ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως> θα πρέπει να αντικατασταθεί με τη φράση <της παραδόσεως της Ορθοδόξου Εκκλησίας>.

• Όσον αφορά τη συνολική εντύπωση που δημιουργείται από το κείμενο για τις <Σχέσεις>, η Ιερά Σύνοδος θεωρεί ότι υπάρχουν πολλές ασαφείς εκφράσεις και όροι και πολλές ασυνέπειες ως προς την εκκλησιολογία. Επί πλέον, η Ιερά Σύνοδος θεωρεί ότι το κείμενο δεν διατυπώνει σαφώς τον κύριο σκοπό και τις ιδρυτικές αρχές των διαφόρων διαλόγων και της συμμετοχής στην οικουμενιστική κίνηση, ο οποίος σκοπός είναι η επιστροφή των ετεροδόξων στους κόλπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Αντιθέτως, το κείμενο, και ειδικά η παράγραφος 16, νομιμοποιεί το <Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών>, στο οποίο, ευτυχώς, δηλώνει η Ιερά Σύνοδος, η Βουλγαρική Ορθόδοξη Εκκλησία αποφάσισε προ πολλού να διακόψει τη συμμετοχή της.

• Επίσης, η Ιερά Σύνοδος διαφωνεί με τον περιεκτικό και πολύ σχολαστικό τρόπο με τον οποίο ρυθμίζεται το θέμα του πώς θα πρέπει να διεξάγονται οι διάφοροι διάλογοι, μια σχολαστική προσέγγιση που διατρέχει όλο το κείμενο (τις παραγράφους 9, 10, 11, 12, 13, 14 και 15),

• Τελικά, όσον αφορά την παράγραφο 22, η οποία δηλώνει ότι <η διατήρησις της γνησίας Ορθοδόξου πίστεως διασφαλίζεται μόνον δια του συνοδικού συστήματος>, η Ιερά Σύνοδος δηλώνει, αντιθέτως, ότι το τελικό κριτήριο για την αποδοχή των Εκκλησιαστικών Συνόδων είναι η επάγρυπνη δογματική συνείδηση όλου του Ορθοδόξου πληρώματος (της πληρότητας του Σώματος). Δηλώνει ότι η Οικουμενική Σύνοδος δεν χορηγεί με αυτόματο ή μηχανικό τρόπο την ορθή εκδοχή της πίστης που διακηρύσσεται από τους Ορθόδοξους χριστιανούς.

Συμπερασματικά, η Ιερά Σύνοδος συνοψίζει την απόφασή της ότι η Σύνοδος της Κρήτης δεν είναι ούτε Μεγάλη, ούτε Αγία, ούτε Πανορθόδοξη με τους ακόλουθους λόγους και εξηγήσεις:

1. Εξαιτίας της μη συμμετοχής κάποιων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών και εξαιτίας κάποιων οργανωτικών αντιπερισπασμών και θεολογικών σφαλμάτων. Παρόλα αυτά, η Ιερά Σύνοδος εκτιμά τις προσπάθειες που έχουν γίνει από τους διοργανωτές και τους συμμετέχοντες για να πραγματοποιηθεί η Σύνοδος.

2. Κατόπιν προσεκτικής μελέτης των κειμένων που υιοθετήθηκαν από τη Σύνοδο της Κρήτης, η Ιερά Σύνοδος έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι περιέχουν αποκλίσεις από την Ορθόδοξη παράδοση, από τη δογματική και κανονική παράδοση της Εκκλησίας και από το πνεύμα και το γράμμα των Οικουμενικών και των Τοπικών Συνόδων.

3. Η Ιερά Σύνοδος θεωρεί ότι τα κείμενα που υιοθετήθηκαν από τη Σύνοδο της Κρήτης θα πρέπει να υποβληθούν σε περαιτέρω θεολογική εξέταση και συζήτηση, με σκοπό την τροποποίηση, την επιμέλεια, τη διόρθωση και / η την αντικατάστασή τους με άλλα, καινούργια έγγραφα που βρίσκονται εντός του πνεύματος και της παράδοσης της Εκκλησίας.

Η Βουλγαρική Ορθόδοξη Εκκλησία αποτελεί αναπόσπαστο και ζωντανό μέλος της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Ως μέρος του Σώματος του Χριστού, η Βουλγαρική Ορθόδοξη Εκκλησία θα συνεχίσει να βρἰσκεται σε αδελφική, ευχαριστηριακή, πνευματική, δογματικη και κανονική κοινωνία με όλες τις άλλες Τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες, και αυτές που συμμετείχαν στη Σύνοδο της Κρήτης και αυτές που δεν συμμετείχαν. Η Εκκλησία δεν αποτελεί κοσμική οργάνωση αλλά θεϊκό- ανθρώπινο οργανισμό. Στην Πορεία και τη Ζωή της, η Εκκλησία δεν επηρεάζεται και δεν θα πρέπει να επηρεάζεται από πολιτικά και κοινωνικά συμφέροντα και τις σχετικές διχόνοιες τους. Η Κεφαλή της είναι ο ίδιος ο Κύριος ημών ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος είναι <η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή>.

Τελικά, οι αρχές της αυτοκεφαλίας και της καθολικότητας στη ζωή της Εκκλησίας όχι μόνο δεν είναι αντιφατικές αλλά τουναντίον αλληλοσυμπληρώνονται, με τη μια να απορρέει από την άλλη, όντας σε πλήρη ενότητα.

Πηγή: Orthodox Ethos, Ιστολόγιο Κατάνυξις

Αριθμ. Πρωτ. 1153

Μακαριώτατε Αρχιεπίσκοπε Αθηνών και πάσης Ελλάδος, εν Χριστώ τω Θεώ λίαν αγαπητέ και περιπόθητε αδελφέ και συλλειτουργέ της ημών Μετριότητος κύριε Ιερώνυμε, Πρόεδρε της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, την Υμετέραν σεβασμίαν Μακαριότητα αδελφικώς εν Κυρίω κατασπαζόμενοι, υπερήδιστα προσαγορεύομεν.

Τυγχάνει πανθομολογούμενον, ότι η Αγία ημών Ορθόδοξος Εκκλησία, η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική, αποφαίνεται και αποφασίζει τα κατά το δόγμα και το πολίτευμα αυτής εν Ιεραίς Συνόδοις, τοπικαίς, ευρυτέραις, Μείζοσιν ή Αγίαις και Μεγάλαις, και εν Οικουμενικαίς, αι δε δια της επικλήσεως και εν Πνεύματι Αγίω λαμβανόμεναι Συνοδικαί αποφάσεις αποτελούσι μίαν φωνήν, ως αποφαίνεται και ο Ιερός Χρυσόστομος, γράφων ότι "μίαν εν Εκκλησία, δει φωνήν είναι αεί" (Εις Α’ Κορινθίους ΛΣΤ , P.G. 61, 3315).

Της εκκλησιολογικής ταύτης και κανονικής αρχής του συνοδικώς διασκέπτεσθαι και αποφαίνεσθαι ούσης του ακρογωνιαίου λίθου της ζωής και της εν τω κόσμω σωτηριώδους αποστολής και μαρτυρίας της ΟρΘοδόξου ημών Εκκλησίας, επικοινωνούμεν προς την Υμετέραν λίαν ημίν αγαπητήν και περισπούδαστον Μακαριότητα και την Αγιωτάτην Εκκλησίαν της Ελλάδος και, εν τη ευθύνη ημών ως του Οικουμενικού Πατριάρχου και του Προέδρου της εν Κρήτη συνελθούσης Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, και ως φύλακος του Δόγματος και της κανονικής εν τη κατά Ανατολάς Εκκλησία τάξεως, τιθέμεθα υπό την προσοχήν Υμών τον ακόλουθον προσωπικόν ημών και της περί ημάς Αγίας και Ιεράς Συνόδου της Μητρός Εκκλησίας σοβαρόν προβληματισμόν.

Περιέρχονται καθ’ ημέραν εις το καθ’ ημάς Οικουμενικόν Πατριαρχεῑον και εις την ημετέραν Μετριότητα προσωπικώς εκ διαφόρων πηγών πληροφορίας ότι ο Πρωτοπρεσβύτερος κ. Θεόδωρος Ζήσης και οι συν αυτώ ομόφρονες κληρικοί και λαϊκοί, δια του διαδικτύου και των διαφόρων μέσων γενικής ενημερώσεως, περιερχόμενοι δε και διαφόρους αδελφάς Όρθοδόξους Εκκλησίας, προσκαλούσι τους αδελφούς Προκαθημένους και τους ποιμένας, αλλ’ ιδιαιτέρως τον ευσεβή Ορθόδοξον Λαόν, εις ανταρσίαν και αμφισβήτησιν των αποφάσεων της εν Κρήτη εν ευλογίαις και εν επιτυχίαις συνελθούσης Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Όρθοδόξου ημών Εκκλησίας, η εις τας εργασίας της οποίας συμβολή της Υμετέρας προσφιλούς Μακαριότητος και της Αντιπροσωπείας της Αγιωτάτης Εκκλησίας της Ελλάδος υπήρξεν οικοδομητική και συντελεστική της σημειωθείσης επιτυχίας.

Και ως να μη ήρκει το διαβρωτικόν συνειδήσεων και προκαλοῡν σκανδαλισμόν ανίερον έργον των ευαρίθμων τούτων κληρικών και λαϊκών εν τω κλίματι της Αγιωτάτης εκκλησίας της Ελλάδος, αι πληροφορίαι αύται, μη διαψευσθείσαι μέχρι σήμερον υπό τινος, αναφέρουσιν οτι ήδη αντιπροσωπεία υπό τον μνημονευθέντα ανωτέρω κληρικόν επεσκέφθη τας Αγιωτάτας Ορθοδόξους Εκκλησίας της Βουλγαρίας και της Γεωργίας, καθώς και την εκκλησιαστικήν Επαρχίαν της Μολδαβίας, και προέβη εις αναστάτωσιν του εκείσε πληρώματος, γενομένη ατυχώς δεκτή και υπο άδελφών Προκαθημένων και Ιεραρχών των ειρημένων Εκκλησιών. Επί πλέον, η ομάς αυτή, κατά τας αυτάς πληροφορίας πάντοτε ενεφάνισεν εαυτήν κατά την παρουσίαν αυτής εν Γεωργία ως μεταφέρουσαν την συνείδησιν του πληρώματος της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Συμμερίζεται ασφαλώς και η Υμετέρα Μακαριότης και η Ιερά Συνοδος της Άγιωτάτης Εκκλησίας της Ελλάδος, ότι τα σκοπίμως και ανιέρως διαθρυλούμενα και διαδιδόμενα υπό των εν λόγω κληρικών και λαϊκών αποτελούσι, κατά τον Μεγαν Βασίλειον, «ψυχών δηλητήρια [...] άπερ αι [...] μήνιγγες» των ειρημένων «εκβοώσι πολυφάνταστοι ούσαι δια το πάθος» (Επιστολή 210, Τοις κατά Νεοκαισάρειαν λογιωτάτοις] R.G. 32] 777Α). Άλλωστε, «το σχίσαι Εκκλησίαν, και φιλονείκως διατεθήναι, και διχοστασίας εμποιείν και της συνόδου διηνεκώς εαυτόν αποστερείν, ασύγγνωστον και κατηγορίας άξιον, και πολλήν έχει την τιμωρίαν» (Ιερού Χρυσοστόμου, Κατά Ιουδαίων Γ', R.G., 48, 872).

Ατυχώς, την συμπήξασαν μέτωπον κατά της κανονικής Εκκλησίας και των αποφάσεων της εν Κρήτη συνελθούσης Αγίας και Μεγάλης Συνόδου γνωστήν ομάδα ενισχύουσι, δια της στάσεως αυτών, και αδελφοί Ιεράρχαι της Άγιωτάτης Εκκλησίας της Ελλάδος, δια της γραψίδος και του ευκαίρως - ακαίρως εκφερομένου, προ και μετά την σύγκληνιν της Μεγάλης Συνόδου, επί παντός του επιστητού ακρίτου λόγου αυτών, ως επί παραδείγματι οι Ιερότατοι Μητροπολῑται Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ. Αμβρόσιος και Πειραιώς κ. Σεραφείμ. Οι ούτως ενεργούντες λησμονούοιν ασφαλώς οτι "τα συνοδικώς σκεπτόμενα και διαγινωσκώμενα, των κατά μόνας γνωματευομένων κρείττονα εισι και έπικρατέστερα" (Ιωάννου του Κίτρου, Άποκρίσεις προς Κωνσταντίνον άρχιεπίσκοπον Δυρραχίου τον Καβάσιλαν, Ραλλη - Ποτλή, Σύνταγμα των Θείων και Ιερών κανόνων» Ε’ τόμος, σελ. 403).

Όθεν, παρακαλούμεν την Υμετέραν Μακαριώτητα και την περί Αυτήν Ιεράν Σύνοδον της Εκκλησίας της Ελλάδος, της μετασχούσης της εν Κρήτη Αγίας και Μεγάλης Συνόδου και συναποφασισάσης και συνυπογραψάσης πάντα τα Συνοδικά κείμενα όπως, εις εφαρμογήν της αποφάσεως της Συνόδου ταύτης, καθ’ ην τα κείμενα ταύτα τυγχάνουσι δεσμευτικά διά πάντας τους Ορθοδόξους πιστούς, κληρικούς και λαϊκούς (βλ. Κανονισμόν Οργανώσεως και Λειτουργίας της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας, άρθρον 13, παρ. 2), λάβητε τα προσήκοντα μέτρα και προβήτε εις τας δεούσας συστάσεις προς τους ειρημένους κληρικούς και προς τα συγκεκριμένα στελέχη ίνα παύσωσι να ένεργώσιν αντιεκκλησιαστικώς και αντικανονικώς, να σκανδαλίζωσι ψυχάς, "ύπέρ ων Χριστός απέθανε», και να προκαλώσι προβλήματα εις την ενιαίαν Ορθόδοξον Εκκλησίαν.

Καλώς γιγνώσκοντες οι πάντες, ότι "ουδέν ούτω παροξύνει τον Θεόν, ως το Εκκλησίαν διαιρεθήναι» (Ιερός Χρυσόστομος, Προς Εφεσίους ΙΑ , P.G. 62, 85), ως ατυχώς συμβαίνη δια της συμπεριφοράς των ειρημένων, ουδεμίαν αμφιβολίαν έχομεν οτι η Υμετέρα Μακαριότης και η Ιερά Σύνοδος της Αγιωτάτης Εκκλησίας της Ελλάδος θέλετε ενεργήσει το δέον, κατά την κανονικήν ακρίβειαν, και προβή εις τας δεούσας προς τους ειρημένους κληρικούς και λαϊκούς εκκλησιαστικάς συστάσεις και προτροπάς, ίνα μη δίδωσιν αφορμάς εις "σκάνδαλα", επί απειλή επιβολής, εν περιπτώσει μη ανανήψεως, των προβλεπόμενων υπό των Θείων και ιερών κανόνων κυρώσεων, προς θεραπείαν των δια της συμπεριφοράς αυτών προκαλουμένων εις το σώμα της Εκκλησίας μωλώπων.

Προς τούτοις, ωσαύτως παρακαλούμεν θερμώς την Ύμετέραν Μακαριότητα όπως επιστήση ιδιαιτέρως την προσοχήν των προκαλούντων δια δηλώσεων και εγκυκλίων αυτών αναστάτωσιν εις τον λαόν του Θεού αδελφών Ιεραρχών της Αγιωτάτης Εκκλησίας της Ελλάδος, ως των ανωτέρω ρηθέντων Μητροπολιτών Καλαβρύτων και Αιγιαλείας και Πειραιώς, συν τη δηλώσει ότι εάν δεν ανανήψωσι και δεν έλθωσιν εις εαυτούς το Οικουμενικόν Πατριαρχείον θέλει αντιμετωπίσει το δημιουργούμενον πρόβλημα δια της διακοπής της εκκλησιαστικής και μυστηριακής κοινωνίας μετ’ αυτών, ως προκαλούντων την κοινήν ευθύνην και το χρέος πάντων των Ορθοδόξων Ποιμένων προς διασφάλισιν της ενότητος, της ειρήνης και της ενιαίαις μαρτυρίας της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Τα ανωτέρω, εν πόνω ψυχής και άλγει καρδίας καταγγέλλοντες υπευθύνως, πριν η το υπερβαίνον το δικαίωμα ελευθέρας εκφράσεως οικοδομητικής γνώμης ανίερον τούτο έργον λάβη μείζονας και δυσθεραπεύτους διαστάσεις, επαφιώμεθα τα περαιτέρω τη συνέσει της Υμετέρας Αγάπης και της σεβασμίας Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, και διατελούμεν μετά βαθείας της εν Κυρίω αγάπης και τιμής εξιδιασμένης.

18 Νοεμβρίου 2016

Της Υμετέρας σεβασμίας Μακαριότητος

αγαπητός εν Χριστώ αδελφός

ο Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος

Πηγή: Κατάνυξις  

Ὡς πεδίο ἀναμέτρησης Ὀρθοδοξίας καί οἰκουμενισμοῦ, ἡ «σύνοδος» Κρήτης δέν ἀπέδωσε ὅλα τά ἀναμενόμενα στούς ἐνδιαφερόμενους γιά μιά ψευδένωση, ὡς προστάδιο συγκερασμοῦ τῶν θρησκειῶν, μέ κεφαλή ἀντι-μεσσία. Παρά τήν ἀδιαφάνεια καί τούς ἀποκλεισμούς, πού καταλογίζονται στούς φιλοοικουμενιστές, γύρω στά δύο τρίτα ὑπολογίζονται οἱ ἀντιπροσωπεῖες τῶν Ἐκκλησιῶν, πού ἀρνήθηκαν συμμετοχή ἤ τήν ἀποκήρυξαν ἤ ἐπιφυλάχθηκαν νά τήν δεχτοῦν, ἐνῶ πληθαίνουν οἱ ἀντιδράσεις, μειώνοντας τήν στήριξη τοῦ Πατριάρχη.

Ἡ ἀνακοίνωση, ὅτι ὅσοι δέν ἀποδεχόμαστε τήν «σύνοδο» εἴμαστε αἱρετικοί, ὅπως καί οἱ προτάσεις ὁρισμένων γιά καθαίρεση καί ἀφορισμό, ἐκτός τῆς ταραχῆς τους, δείχνουν καί ἔνδεια ἐπιχειρημάτων ἔναντι τῆς ἄρτια θεολογικῆς θεμελίωσης τῆς καταδίκης τῆς «συνόδου», πού κανένας Ἅγιος δέν θά τήν ὑπέγραφε.

Ἐρωτήματα πού προκαλοῦν: Εἶναι σέ θέση νά ἀφορίσει κάποιος, πού ἐκκλίνει ἀπό θεμελιώδεις ἀλήθειες τῆς Ἐκκλησίας; Ἀκόμη κι ἀπό ὄργανο ἀδιάβλητο; Ἔχει ἰσχύ ὁ ἀφορισμός κάποιων, ἐπειδή συντάσσονται μέ τούς Ἁγίους ἤ μακαρίζονται, πού διώκονται γιά τήν μόνη πίστη πού ἁγιάζει; (Λουκ. στ΄, 22, ΛΒ΄ Ἀποστολικός).

Θά ἀφορίσουν ἆραγε καί τούς Ἁγίους, ὡς αὐτουργούς ἀντίστασης στήν καθυπόταξη τῆς Ἐκκλησίας, μέσα ἀπό προσχηματικούς ἀτέλειωτους διαλόγους «ἀγάπης»;

Τί μαρτυρεῖ ἡ ἀγάπη γιά τούς αἱρετικούς, πού γίνεται ἔχθρα γιά τούς Ὀρθοδόξους; Ἔχει σχέση μέ τήν ἄκτιστη ἀγάπη πού εἶναι ὁ Θεός, ἤ εἶναι προϊόν κτιστοῦ, θνητοῦ ἐγώ, ἐξαρτημένη ἀπό ἄτομα καί περιστάσεις; Θύματα τοῦ ἀρχέκακου δέν εἶναι ὅσοι κράτησαν τήν πίστη ἀνόθευτη, ὅπως δόθηκε ἀπ᾿ τόν Θεό, ἀλλά ὅσοι ἀνοίγουν σάν Κερκόπορτα, τίς πύλες τῶν Ἱερῶν σέ προβατόσχημους, ἀπομακρύνοντας κάθε εὐλογία, γιά νά ἐπέλθει θάνατος πνευματικός καί συμφορές στά βιοτικά.

Δέν ἀγνοοῦν, ὅτι ἡ αἵρεση, ὅπως καί ἡ ἄρνηση ἀναγνώρισης Ἁγίων, εἶναι βλασφημία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί γνωρίζουν καί τόν λόγο, πού ἀπορρίπτουμε τήν τακτική τους, ἕτοιμοι νά τούς τιμήσουμε ἄν, ὀρθοτομώντας, ἐπανέλθουν στήν εἰρήνη, πού ὑπερέχει κάθε νοῦ. Ἀντί γι᾿ αὐτό ὅμως, προβάλλεται ἡ ἀντίληψη ὅτι ὁ πιστός, ὡς πρόβατο, εἶναι ἐκτεθειμένος στήν αὐθαιρεσία κάθε παπίσκου, γιά νά μένει ὁ λαός παθητικός στήν προσπάθειά τους νά τόν ἀλλοτριώσουν.

Σάν νά μήν εἶναι λογικό πρόβατο μέ γνώση, γνώμη καί ὑποχρέωση νά ἐλέγχει καί τίς ἀποφάσεις Οἰκουμενικῶν Συνόδων, γιά νά τίς ἐπαληθεύει ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι στήν συνείδησή του, πρίν τίς παραδώσει ἀναλλοίωτες στήν ἑπόμενη γενιά. Σάν νά μήν εἶναι ὁ λαός πού ἐπικυρώνει ἤ ἀκυρώνει μιά χειροτονία, πού συντελεῖ σέ ὅλα τά Μυστήρια, ταγμένος καί ὡς φρουρός τῆς ἀληθείας.

Ἡ ὑπακοή καλλιεργεῖται μέ διάκριση (γιά νά μήν ἐκτρέπεται κανείς σέ οἴηση ὑπεροχῆς ἤ σέ δουλικότητα). Στόχος ἡ παραίτηση ἀπ᾿ τήν κτιστή ἐλευθερία, γιά συμμετοχή στήν ἐλευθερία τοῦ Ἀκτίστου. Ἀσκεῖται ἀμφίδρομα, καί ἀπ᾿ τόν ποιμένα, δίχως στεγανά ἐξουσιαστικά ἐνάντια σέ λαό, πού συσταυρούμενος θριαμβεύει καί στόν θάνατο. Χρέος τοῦ κλήρου ἡ διακονία τοῦ λαοῦ καί ἡ φύλαξή του ἀπ᾿ τά δηλητήρια τῶν αἱρέσεων καί τό σφράγισμα, πού ἑτοιμάζουν μέσα ἀπό πείνα καί πολέμους, πού ἔρχονται ἀπ᾿ τούς ἀσκούς πού λύσαμε.

Θεσμικό ἀλάθητο ἀπό καθέδρας δέν στεριώνει σέ Θεανθρώπινο ὀργανισμό, πού ἔχει πολίτευμα Συνοδικό: ἡ σύμφωνη μέ τόν Θεό γνώμη ἑνός Ἁγίου, ὑπερισχύει τῶν πολλῶν, χωρίς νά ἐξαναγκάζονται. Ἐπιστροφή στόν μεσαιωνικό σκοταδισμό, πού ἐπέβαλε τόν παπισμό μέ βία, δέν βρίσκει ἔδαφος ἐδῶ. Οὔτε «προοδευτικές» ἰδεοληψίες ὅτι ὁ Θεός προοδεύει (!) σάν νά ἦταν ἀτελής («πρόοδος» στήν ἀπιστία).

Θεολογία εἶναι μόνο ἡ Θεόπνευστη, πού δέν ἐκτρέπεται σέ πρόοδο ἤ συντήρηση, ἀφοῦ δέν ὑπόκειται ἡ ἀλήθειά της σέ χρόνο ὅπως οἱ ἰδέες.

Σῶμα Χριστοῦ ἡ Ἐκκλησία, ἄφθαρτη καί ἀφθαρτοποιός, δέν προσαρμόζει τό αἰώνιο στό χρονικό, ἀλλά εἰσάγει αἰώνια ζωή στόν χρόνο τοῦ θνητοῦ καί ξεδοντιάζεται ὁ θάνατος. Πρόοδος, ἀπρόσβλητη ἀπ᾿ τή φθορά, ἡ προαγωγή στό καθ᾿ ὁμοίωσιν, τήν θέωση.

Ὡς μέλη αὐτῆς τῆς Ἐκκλησίας, ἐπιδιώκοντας κοινή πορεία μέ ὅσους ὁμοφωνοῦν, ἀρνούμαστε νά «ἐκσυγχρονιστοῦμε» μέ ἀρχαίους σκοταδισμούς, ὡς ἀνδράποδα μιᾶς παγκόσμιας δικτατορίας, πού οὔτε στή συνείδηση θά ἐπιτρέπει ἐλευθερία. Μέ Ὀρθόδοξη τήν μία ὑπερδύναμη καί συνεργάσιμη σέ λίγο καί τήν ἄλλη, διαφαίνεται ἡ καταιγίδα, πού θά ἀναστείλει τήν ἐφαρμογή ἀντίχριστης δικτατορίας, ἀπαλλάσσοντας τήν Ἐκκλησία ἀπό συμβιβασμένους πού λησμόνησαν ὅτι «καί πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς».

Ἔτσι κι ἀλλιῶς ἀνένδοτη ἡ Ὀρθοδοξία ἕως συντελείας.

Τῆς ἀνήκουμε, δέν μᾶς ἀνήκει , ἄν καί προσφέρεται ἀδαπάνητα ὁλόκληρη σ᾿ ὅποιον ἀξιώνεται νά τῆς δοθεῖ ὁλόκληρος, μύστης τοῦ γάμου κτίσης καί Ἀκτίστου, σέ ἀλληλοπεριχώρηση, πού δέν τελειώνει .

3/12/2016

Η ανακοίνωση του Πατριαρχείου Βουλγαρίας, που αναρτήθηκε στην επίσημη ιστοσελίδα του Πατριαρχείου Βουλγαρίας www.bg-patriarshia.bg, ημερομηνίας 29 Νοεμβρίου 2016, όπου αναφέρεται στο κείμενο ‘’Η σχέση της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τον υπόλοιπο χριστιανικό κόσμο’’, της Συνόδου στο Κολυμπάρι της Κρήτης, επισημαίνει με σαφήνεια τις αντιφάσεις, καθώς και το ότι δεν είναι σύμφωνες οι αντιφάσεις αυτές, με όσα διδάσκει η δογματική και κανονική Παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας και δεν είναι με βάση το γράμμα και το πνεύμα των Τοπικών και Οικουμενικών Συνόδων.

Κατ’ αρχή γίνεται αναφορά στην πρόταση του Πατριαρχείου Βουλγαρίας για αναβολή της Συνόδου στο Κολυμπάρι της Κρήτης, καθώς και στις παρόμοιες προτάσεις για αναβολή, των άλλων τριών Τοπικών Εκκλησίων (Αντοχείας, Ρωσίας και Γεωργίας) που δεν παρευρέθηκαν στη Σύνοδο. Θα πρέπει επιπρόσθετα να σημειώσουμε ότι η απόφαση λήφθηκε ομόφωνα όπως τούτο σημειώνεται στην ανακοίνωση. Καμιά απουσία δεν υπήρξε.
Στην ανακοίνωση του Πατριαρχείου Βουλγαρίας, γίνεται αναφορά τόσο σε οργανωτικά όσο και σε θεολογικά λάθη. Περιληπτικά να αναφέρομε ότι στην ανακοίνωση τονίζεται ότι δεν διασαλεύτηκε η ενότητα της Εκκλησίας. Η ομολογιακή αναφορά ότι «Κεφαλή της Εκκλησίας είναι ο ίδιος ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο οποίος είναι ‘’η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή’’», μας θύμισε την παρήγορο ομολογία στην επιστολή του Οσίου Παϊσίου προς τον Αρχιμανδρίτη Χαράλαμπο Βασιλόπουλο, αναφορικά με τις οικουμενιστικές και φιλενωτικές ενέργειες του τότε Οικουμενικού Πατριάρχη Αθηναγόρα : «Η Εκκλησία είναι Εκκλησία του Χριστού και Αυτός την κυβερνάει».

Θα ήταν παράλειψη επίσης να μη σημειώσουμε ότι στην ανακοίνωση του Πατριαρχείου Βουλγαρίας, γίνεται ρητή αναφορά στην παρουσία των ετεροδόξων ‘’παρατηρητών’’ στη Σύνοδο, με την ορθόδοξη σαφήνεια ως εξής: ‘’…ετεροδόξων θρησκευτικών ομάδων (Ρωμαιοκαθολική, Αγγλικανική κλπ). Αυτό που επισημαίνεται εδώ και καιρό στην επίσημη ιστοσελίδα του Πατριαρχείου Βουλγαρίας, ότι «εκτός από την Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία δεν υπάρχουν άλλες εκκλησίες, αλλά μόνο αιρέσεις και σχίσματα, και το να ονομάζονται ‘’εκκλησίες’’ είναι θεολογικό, δογματικό και κανονικό λάθος», βρήκε την ορθόδοξη εκφραστική συνέχειά του στην ανακοίνωση αυτή του Πατριαρχείου Βουλγαρίας.

Τις μέρες τούτες που το πλήρωμα της Εκκλησίας ανέμενε την επίσημη τοποθέτηση του Πατριαρχείου Βουλγαρίας για τη Σύνοδο στο Κολυμπάρι της Κρήτης, κάποιοι δεν την ανέμεναν να είναι τόσο ομολογιακή. Αν μη γένοιτο ήταν διαφορετική, σίγουρα θα οξύνετο η οικουμενιστική θρασύτητα κάποιων. Θα επαναλάβω τα παρήγορα λόγια του Οσίου Παϊσίου, ότι «η Εκκλησία είναι Εκκλησία του Χριστού και Αυτός την κυβερνάει», καθώς και την αναφορά στην ανακοίνωση του Πατριαρχείου Βουλγαρίας, «Κεφαλή της Εκκλησίας είναι ο ίδιος ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο οποίος είναι ‘’η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή’’».

Πηγή: Ακτίνες

Φ.Μ.: Ὁ ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης Χρυσόστομος  καὶ οἱ μοναχοί τοῦ Ἱεροῦ Κοινοβίου Ὁσίου Νικοδήμου, Πενταλόφου Παιονίας Κιλκίς, μὲ κείμενό τους, ἀποκαλύπτουν στὸν Λαὸ τοῦ Θεοῦ τὴν πραγματικὴ ἀλήθεια, γιὰ τὴν λεγόμενη ἁγία καὶ μεγάλη σύνοδο τῆς Κρήτης.

Κοντὰ στοὺς θεολόγους, στοὺς ἁπλοὺς λαϊκοὺς καὶ στοὺς μεμονωμένους παπάδες μας, ἄρχισαν νὰ ὑψώνουν Φωνὴ Ἀληθείας καὶ τὰ Μοναστήρια μας!

Δόξα Σοί, ὁ Θεός!

Ἐρωτώμενοι ἀπό ἀδελφούς μας ἐν τῷ κόσμῳ περί τῆς «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου», θά θέλαμε νά καταθέσουμετά ἑξῆς:

Ἐμεῖς οἱ Μοναχοί, ἀδελφοί μου, ζοῦμε καθημερινά τή λειτουργική ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας στό ἀναλόγιο καί ἐνώπιον τῆς Ἁγίας Τραπέζης. Ἀπό τήν ἀναστροφή μας μέ τά ἱερά κείμενα (Παρακλητική, Μηναῖονκλπ), διδασκόμεθα ἐμπειρικά τήν δογματική ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Μέ πόνο ἀντικρίζουμε τά κείμενα τῆς ἐν Κρήτῃ συνόδου ὡς ξένα πρός τήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος» δέν εἶναι «Συνοδός», δέν ἐπορεύθη τήν ὁδόν τῶν Ἁγίων Συνόδων τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀφοῦ δέν ἐπεκύρωσε τίς προηγούμενες Συνόδους.Δέν εἶναι «ἑπόμενη τοῖς Ἁγίοις Πατράσι». Ἡ σύνοδος τῆς Κρήτης ἔφερε μιά ἀνατροπήστήν ἱστορία τῆς λειτουργίας τῶν Συνόδων.

Μιά ἀληθινή Σύνοδος εἶναι συνέχεια τῶν πρό αὐτῆς Συνόδων καί ἐπικυρώνει τίς ἀποφάσεις τους, ὅπως συμβαίνει μέχρι σήμερα μέ τίς τοπικές συνόδους τῶν Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν. Ἡ ἐν Κρήτῃ σύνοδος δέν ἐπεκύρωσε τίς πρό αὐτῆς Συνόδους, δέν κατεδίκασε τίς αἱρέσεις πού αὐτές κατεδίκασαν, ἀλλά ἐνεργώντας ἀντίθετα καί ἀντιπατερικά, ἀγνοώντας τίς ἀποφάσεις τῶν πρό αὐτῆς Συνόδων, ἀνύψωσε τίς αἱρέσεις καί τίς ἀναγνώρισε ὡς Ἐκκλησία.

Αὐτό τραυμάτισε τήν μοναχική μας συνείδηση. Αἰσθανόμεθα τίς ἀποφάσεις τῆς συνόδου αὐτῆς ὡς ξένο σῶμα πού προσπαθεῖ μέ βία νά εἰσχωρήσει μέσα στό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Θεωροῦμε ὅτι ἡ σύνοδος αὐτή ἐμφορεῖται ἀπό τό πνεῦμα τῆς συγχρόνου παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (πού ἤδη μετρᾶ πάνω ἀπό 100 χρόνια ζωῆς) καί ὅτι ἀπέστη ἀπό τόν ὀρθό δρόμο πού μᾶς ὑπέδειξαν οἱ Πατέρες μας.

Ἐμεῖς οἱ Μοναχοί ἐμμένουμε«ἐν οἷς ἐδιδάχθημεν καί ἐπιστώθημεν», ἀναμένοντες καί προσκαρτεροῦντες ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ διά τήν ἔκβασιν τῆς ὅλης ὑποθέσεως. 

Μετ᾿εὐχῶν,

Ὁ Καθηγούμενος

Ἀρχιμανδρίτης Χρυσόστομος

καί οἱ σύν ἐμοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί

Μὲ ἀφορμὴ τὶς δηλώσεις τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου ὁ Γέροντας Πρόδρομος ἀπὸ τὶς Καρυες Ἁγίου Ὅρους ἔγραψε τὸ ἑξῆς σχόλιο:

Στὰ δογματικὰ θέματα δὲν ὑπάρχει ὑπακοὴ σὲ ἀνθρώπους. Αὐτὸς ποὺ ἀκολουθεῖ λάθος δρόμο ἐκπίπτει τῆς Ἐκκλησίας διότι συστέλλεται εἰς αὐτὸν ἡ χάρις Τοῦ Ἁγίου Πνεύματος!  Οἱ ἅγιοι ἄνθρωποι τὸ καταλαβαίνουν αὐτὸ καὶ ἔχουν μεγάλη ἀγωνία καὶ εὐθύνη νὰ ἐνημερώσουν τὴν Ἐκκλησία γιὰ τὴν πονηρία τοῦ διαβόλου. Δὲν ὑπάρχει θέμα ἐγωισμοῦ καὶ φανατισμοῦ. (σήμ: ἀναφορὰ περὶ 5ης φάλαγγας). Εἶναι ἕνα πολὺ σοβαρὸ σωτηριολογικὸ ζήτημα. Ἐὰν ξεφύγουμε ἀπὸ τὴν μυστικὴ θεολογία καὶ ὀρθόδοξη βιοτὴ ποὺ παρελάβαμε ἀπὸ τοὺς ἅγιους πατέρες, τότε τέλος οἱ Ἅγιοι στὴν Ἐκκλησία μας. Σὲ μία βαρετὴ ἀνθρώπινη ΜΚΟ ὀργάνωση θὰ καταλήξουμε μὲ ἁρμόνια μὲ τραγουδάκια καὶ ἀλληλεγγιους.

O Ἅγιος Εἰρηναῖος, (2ο αι.) λέγει:  Ὅτι αὐθεντίες στὴν Ἐκκλησία δὲν εἶναι τὰ ὑπογεγραμμένα κείμενα, ἀλλὰ εἶναι ὁ θεούμενος, ὁ ἅγιος. Αὐτὸς εἶναι αὐθεντία. Ὁ προφήτης, ὁ Ἀπόστολος, ὁ Πατέρας καὶ ἡ Μητέρα ὅλων τῶν αἰώνων. Αὐτὸς ποὺ φτάνει στὴν θέωση.

Καὶ ὅπως λέγει ὁ Σέρβος Ἂγιος Ἰουστίνος (Πόποβιτς):

ἂν εἴμεθα Ὀρθόδοξοι καὶ θέλωμεν νὰ παραμείνωμεν Ὀρθόδοξοι, τότε ὀφείλομεν καὶ ἠμεῖς νὰ τηρήσωμεν τὴν στάσιν τοῦ Ἁγίου Σάββα,  τοῦ Ἁγίου Μάρκου Ἐφέσου, τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ Αἰτωλοῦ, τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Κροστάνδης καὶ τῶν λοιπῶν Ἁγίων Ὁμολογητῶν καὶ Μαρτύρων καὶ Νεομαρτύρων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἔναντί τῶν ρωμαιοκαθολικῶν καὶ τῶν προτεσταντῶν, ἐκ τῶν ὁποίων οὔτε οἱ μέν, οὔτε οἱ δέ, δὲν πιστεύουν ὀρθοδόξως εἰς τὰ δύο βασικὰ δόγματα τοῦ Χριστιανισμοῦ: εἰς τὴν Ἁγίαν Τριάδα καὶ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν.

Τέλος, ὀ Ντοστογιέφσκυ, λέγει: "μὲ τοὺς ἀθέους μπορῶ νὰ μιλήσω, διότι ξέρω ποὺ κινεῖται ἡ σκέψη τους καὶ ὁ λόγος τους, τί πιστεύουν καὶ τί δὲν πιστεύουν. Μὲ τὸν παπισμὸ δὲν μπορῶ νὰ μιλήσω, διότι ὁ παπισμός μου δίνει ἀλλοτριωμένη πίστη, «μοῦ δίνει Χριστὸ ποὺ δὲν ὑπάρχει, μοῦ δίνει τὸν Ἀντίχριστο» ("Ἀδελφοi Καραμάζωφ").

Μὴν κατονομάζουμε Πεμπτοφαλαγγίτες λοιπὸν ὅσους μὲ πόνο καὶ ἀγωνία προσεύχονται νὰ μὴν δοθοῦν τὰ Ἅγια στοὺς Λατίνους καὶ βαδίσουμε ἔτσι σὰν ποίμνιο στὸν δρόμο τῆς πλάνης. Τίποτε δὲν εἶναι δεσμευτικό εαν ἀντίκειται στὴν πίστη καὶ στὴν παράδοση στὴν Ἐκκλησίας.

Πηγή: Άγιον Όρος, Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, ὡς Κληρικοὶ τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης καὶ ὡς πιστὰ τέκνα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἐπιτρέψατέ μας νὰ σᾶς μεταφέρουμε τὴν ἀγωνία καὶ τὸν προβληματισμὸ μας. Εἰσαγωγικῶς καὶ διευκρινιστικῶς σᾶς ἀναφέρουμε ὅτι: Χάριτι Θεοῦ καὶ παρὰ τὶς ἀδυναμίες καὶ ἀτέλειές μας, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μᾶς ἐνεπιστεύθη τὴν διαποίμανση τῶν λογικῶν προβάτων τοῦ Χριστοῦ καὶ μᾶς ἀνέθεσε τὴν εὐθύνη τῶν ψυχῶν τους πρᾶγμα τὸ ὁποῖο,δι᾿εὐχῶν τῶν ἁγίων Πατέρων καὶ τῶν δικῶν σας,προσπαθοῦμε νὰ πραγματοποιήσουμε. Στὸν δύσκολο, κατ᾿ἄνθρωπο, αὐτὸν δρόμο ὁδοδεῖκτες, ἐμπνευστὲς καὶ βοηθοὺς ἔχουμε τοὺς Ἁγίους Πατέρες παλαιότερους καὶ νεώτερους. Ἡ βιωτὴ τους, τὰ λόγια τους, τὸ παράδειγμά τους, εἶναι οἱ ὑποθῆκες, οἱ παρακαταθῆκες, ποὺ προσπαθοῦμε νὰ ἀκολουθοῦμε, ὅπως καὶ κάθε συνειδητὸς ὀρθόδοξος χριστιανός.

 01-11-2016 

Μνήμη Ἁγίων Ἀναργύρων.

 ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΚΛΗΡΙΚΩΝ
ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,

ὡς Κληρικοὶ τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης καὶ ὡς πιστὰ τέκνα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἐπιτρέψατέ μας νὰ σᾶς μεταφέρουμε τὴν ἀγωνία καὶ τὸν προβληματισμὸ μας.

Εἰσαγωγικῶς καὶ διευκρινιστικῶς σᾶς ἀναφέρουμε ὅτι: Χάριτι Θεοῦ καὶ παρὰ τὶς ἀδυναμίες καὶ ἀτέλειές μας, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μᾶς ἐνεπιστεύθη τὴν διαποίμανση τῶν λογικῶν προβάτων τοῦ Χριστοῦ καὶ μᾶς ἀνέθεσε τὴν εὐθύνη τῶν ψυχῶν τους πρᾶγμα τὸ ὁποῖο,δι᾿εὐχῶν τῶν ἁγίων Πατέρων καὶ τῶν δικῶν σας,προσπαθοῦμε νὰ πραγματοποιήσουμε. Στὸν δύσκολο, κατ᾿ἄνθρωπο, αὐτὸν δρόμο ὁδοδεῖκτες, ἐμπνευστὲς καὶ βοηθοὺς ἔχουμε τοὺς Ἁγίους Πατέρες παλαιότερους καὶ νεώτερους. Ἡ βιωτὴ τους, τὰ λόγια τους, τὸ παράδειγμά τους, εἶναι οἱ ὑποθῆκες, οἱ παρακαταθῆκες, ποὺ προσπαθοῦμε νὰ ἀκολουθοῦμε, ὅπως καὶ κάθε συνειδητὸς ὀρθόδοξος χριστιανός.

Τὰ τελευταῖα χρόνια παρατηροῦμε ὅτι, ἡ καθαρὴ Ὀρθόδοξη διδασκαλία καὶ ζωὴ δέχεται μεγάλη πίεση ἐκκοσμικεύσεως καὶ νοθεύσεως ἀπὸ τὸν σύγχρονο τρόπο ζωῆς,ποὺ ὅλους μᾶς ἐπηρεάζει. Αὐτὸ τὸ πνεῦμα δυστυχῶς,ἔχει σιγὰ-σιγὰ εἰσέλθει καὶ στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο καὶ ἡ προσπάθεια,ποὺ κάποτε ξεκίνησε γιὰ προσέγγιση μὲ τὶς αἰρετικὲς ἀποκλίσεις τοῦ Χριστιανισμοῦ, μὲ τὴν μορφὴ διαλόγων καὶ συνεργασιῶν σὲ κοινωνικὰ θέματα, ὥστε νὰ ἐπιστρέψουν οἱ ἐπιθυμοῦντες στὴν Μία καὶ Μόνη Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, παρεξέκλινε καὶ ἀντὶ νὰ προβληματίσει τοὺς ἐν αἱρέσει εὐρισκομένους συνανθρώπους μας, σταδιακὰ ἄμβλυνε τὸ Ὀρθόδοξο αἴσθημα τοῦ λαοῦμας.

Δὲν μποροῦμε νὰ ἀναφερθοῦμε διεξοδικῶς στὰ θέματα αὐτά, τὰ ὁποῖα σίγουρα καὶ σεῖς τὰ γνωρίζετε καὶ καλύτερα ἀπὸ μᾶς καὶ παρακαλοῦμε τὰ ὅσα σᾶς καταθέτουμε νὰ μὴν ἐκληφθοῦν ὡς προσπάθεια διδασκαλίας πρὸς ἐσᾶς, ἤ διαθέσεως καταθέσεως γνώσεων. Εἶναι ὅμως ἀπαραίτητα, γιὰ νὰ γίνει κατανοητὸ καὶ νὰ μὴν παρεξηγηθεῖ τὸ διάβημά μας.

Ἐπειδὴ οἱ διάφοροι διάλογοι διεξήγοντο ἀπὸ λαϊκοὺς ἤ κληρικοὺς ἐκπροσώπους τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ πολλάκις ἐσυνοδεύοντο καὶ ἀπὸ συμπροσευχὲς καὶ ἄλλες ἐκδηλώσεις ἀπαγορευμένες ἀπὸ τοὺς ἱεροὺς κανόνες, τὰ δὲ πορίσματα τῶν διαφόρων ἐπιτροπῶν ἐνίοτε ἦσαν ἀντίθετα πρὸς τὰ δόγματα καὶ τὶς παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας μας, προκαλοῦσαν μεγάλη στεναχώρια καὶ ἀγωνία στὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας μας. Μεγάλες φυσιογνωμίες ἀναντιρρήτου κύρους καὶ σύγχρονοι Ἅγιοι (Ἅγιος Παΐσιος, Ἅγιος Ἰουστῖνος, Ἅγιος Πορφύριος καὶ ἄλλοι πολλοί) μὲ τὰ γραφόμενα καὶ τὶς συμβουλὲς τους στηλίτευαν, συμβούλευαν καὶ κρατοῦσαν σὲ ἐγρήγορση ἀλλὰ καὶ σὲ προσευχὴ τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, ἐν ἀναμονῇ ἀποφάσεως τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀξιολογήσεως τῶν μέχρι τώρα γεγονότων.

Γνωρίζοντας ἤδη τὴν προϊστορία τῆς συγκλίσεως Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸν κανονισμὸ λειτουργίας της καὶ τὰ προσυνοδικά κείμενα, εἴχαμε μεγάλη ἀγωνία γιὰ τὴν ἔκβασή της καὶ προσευχόμεθα ἀδιαλείπτως ὁ Θεὸς νὰ φωτίσει τοὺς συνερχομένους ἀρχιερεῖς, ὥστε νὰ ληφθοῦν ἀποφάσεις Ὀρθόδοξες, ἐπόμενες τῶν διδαχῶν τῶν Ἀγίων Πατέρων.

Ὅμως δυστυχῶς, μετὰ ἀπὸ προσεκτικὴ μελέτη τῶν πεπραγμένων καὶ ἀποφασισθέντων τῆς ἐπονομαζόμενης «Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», ποὺ ἔλαβε χώρα στὸ Κολυμπάρι ἀπὸ 19-23 Ἰουνίου 2016 καὶ ἀντιπαραβάλλοντας τὶς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου αὐτῆς μὲ τὴν ὅλη Ὀρθόδοξη Παρακαταθήκη, διαπιστώσαμε, ὅτι οἱ ἀποφάσεις αὐτὲς εἶναι ξένες καὶ ἀντίθετες μὲ τὰ παραδεδομένα τῶν Ἅγίων Πατέρων καὶ τῶν Ἁγίων Τοπικῶν καὶ Οἰκουμενικῶν Συνόδων.

Ἄντίστοιχες διαπιστώσεις, ὅπως θὰ γνωρίζετε, ἔχουν γίνει καὶ ἀπὸ κληρικοὺς τῆς Ἐκκλησίας (Ἐπισκόπους, Ἡγουμένους μονῶν, ἱερεῖς, μοναχούς κλπ) καὶ ἀπὸ ἐγκρίτους θεολόγους.

Δύο μελέτες ἐξ αὐτῶν ποὺ ἀποδεικνύουν τοῦ λόγου τὸ ἀληθὲς εἶναι τοῦ κ. Κυριάκου Κυριαζόπουλου, καθηγητοῦ ἐκκλησιαστικοῦ κανονικοῦ δικαίου, θεολόγου καὶ δικηγόρου παρ’ Ἀρείῳ Πάγῳ, καθὼς καὶ τοῦ κ. Δημητρίου Τσελεγγίδη, καθηγητοῦ Θεολογίας Α.Π.Θ.

Σεβασμιώτατοι, ὡς πνευματικοὶ πατέρες καὶ ὑπεύθυνοι τῶν ψυχῶν, ποὺ μᾶς ἐμπιστεύτηκε ὁ Κύριος, δὲν μποροῦμε νὰ λέμε καὶ νὰ πράττουμε ἐνάντια στὴν συνείδησή μας. Πιστεύουμε ὅτι καὶ ἐσεῖς θὰ συμφωνεῖτε μὲ αὐτό. Προσπαθοῦμε, ἄν καὶ ἀνάξιοι, ὅπως προαναφέραμε, νὰ προτρέψουμε τὸν ἄνθρωπο νὰ ἀρνηθεῖ  τὸν κόσμο (τὸ κοσμικὸ πνεῦμα, τὴν ἐκκοσμίκευση)  καὶ νὰ ἀκολουθήσει τὸ στενὸ δρόμο τῆς Ὀρθοδόξου ἀσκήσεως ποὺ ὁδηγεῖ στὴν κάθαρση, τὸν φωτισμὸ καὶ τὴν θέωση, ὅπως διδάσκουν οἱ  Ἅγιοι Πατέρες μας. Ἐδῶ βλέπουμε ὅτι ὁ δρόμος αὐτὸς συγχέεται- συγκρίνεται- μπερδεύεται μὲ τὸν ἄκοπο «χριστιανισμό» τῶν Προτεσταντῶν καὶ τῶν Παπικῶν. Ἄν αὐτὰ ποὺ αὐτοὶ προτείνουν καὶ πράττουν ὡς «χριστιανικὰ» εἶναι ἀποδεκτὰ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας, τὶ θὰ ποῦμε στοὺς ἀνθρώπους μας; Ἄν καὶ αὐτὰ ὁδηγοῦν στὴν σωτηρία, πῶς θὰ ποῦμε στὸν νέο ἄνθρωπο νὰ ἀκολουθήσει τὸν δρόμο τῆς ἀσκήσεως, τῆς νηστείας, τῆς ἐγκράτειας, τῆς νήψεως ὅταν ἐκεῖ, κάθε παρέκκλιση θεωρεῖται δικαίωμα, κάθε ἀνωμαλία εὐλογεῖται, κάθε προφανὴς παράβαση τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ θεωρεῖται φιλανθρωπία καὶ ἀνθρωπισμός; Ἐπειδὴ  ἀσφαλῶς τὰ γνωρίζετε, δὲν χρειάζεται νὰ ἀπαριθμήσουμε τὰ ὅσα ἀντιεκκλησιαστικὰ καὶ ἀντίχριστα ἔχουν ἐμφιλοχωρήσει στὶς αἱρετικὲς παρεκκλίσεις τοῦ Δυτικοῦ κόσμου.

Καθημερινὰ ἑορτάζουμε μάρτυρες, ὁμολογητὲς καὶ ἁγίους, ποὺ άγωνίστηκαν ἐναντίον αἱρετικῶν, βασανίστηκαν καὶ θανατώθηκαν ἀπὸ αἱρετικούς, τοὺς ὁποίους τὰ κείμενα τῆς Συνόδου καὶ ἡ γενικώτερη στάσις προκρίτων ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν «ἀμνηστεύουν» καὶ θεωροῦν «ἐκκλησίες», μετὰ τῶν ὁποίων ἐπιδιώκεται ἔνωσις ἄνευ ξεκαθαρίσματος τῶν δογματικῶν διαφορῶν. Τὶ θὰ ποῦμε στοὺς ἀνθρώπους ποὺ ρωτοῦν ποιὸ εἶναι τὸ σωστό, ἤ διαμαρτύρονται βλέποντας ὅτι δὲν ἀκολουθεῖται ἡ ὁδὸς τῶν Ἅγίων Πατέρων; 

Ἐμεῖς ἔχουμε ἐπιλέξει, ὡς ὑπόλογοι ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν Ἁγίων Του, νὰ λέμε τὴν Ἀλήθεια. Νὰ λέμε αὐτὸ ποὺ πιστεύει ἡ Ἐκκλησία ἀνέκαθεν διὰ τῶν ἁγίων της καὶ ὄχι αὐτὸ ποὺ βλέπουμε νὰ άκολουθεῖται σήμερον, ἀπὸ μιὰ μερίδα της Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ κάποιων ἐκ τῶν ἀκαδημαϊκῶν θεολόγων.

Καὶ στὸ ἐρώτημα: «Ναί, ἐσεῖς μᾶς λέτε αὐτά, ἀλλὰ οἱ Ἐπίσκοποί μας ἄλλα λένε καὶ ἄλλα πράττουν. Τὶ γίνεται; Πῶς συμβιβάζονται ὅλα αὐτά;» βρισκόμαστε πρὸ μεγάλου διλήμματος. 

Μέχρι τώρα λέγαμε ὅτι μπορεῖ νὰ βλέπουμε παρεκκλίσεις Ἀρχιερέων, συμπροσευχές, κείμενα ἀσύμβατα, ἤ καὶ ἀντίθετα μὲ τὴν ὀρθόδοξο πίστη, νέες θεολογικὲς ἀπόψεις ἀστήρικτες καὶ νεφελώδεις, ἀλλὰ ἄς κάνουμε ὑπομονὴ καὶ ἡ Ἐκκλησία ἐν Συνόδῳ θὰ λύσει τὰ προβλήματα καὶ ἄς μὴν βιαζόμαστε. Τώρα ποὺ ἡ «Σύνοδος» ἔγινε καὶ, ἀντὶ νὰ ἀσχοληθεῖ καὶ νὰ ἀντιμετωπίσει τὰ ὅσα ἐπισώρευσαν τὰ χρόνια ποὺ πέρασαν καὶ νὰ ἀναπαύσει τὰ κατασκανδαλισθέντα τέκνα τῆς Ἐκκλησίας, τὰ νομιμοποιεῖ, τὶ μποροῦμε πλέον νὰ ποῦμε; Νὰ τὰ δικαιολογήσουμε, δὲν γίνεται. Προδίδουμε τὴν πίστη μας, τὴν μέχρι τώρα πορεία μας, τὴν ἐμπιστοσύνη τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν πιστῶν καὶ καταπατοῦμε τὴν συνείδησή μας. Νὰ σιωπήσουμε; Πῶς θὰ δικαιολογήσουμε τὴν σιωπὴ μας ἀπέναντι στὸν Θεὸ καὶ στοὺς ἀνθρώπους; Θὰ μᾶς θεωρήσουν ἤ ὑποκριτὲς καὶ  διπρόσωπους, ἤ συμφεροντολόγους καὶ ὁπωσδήποτε ἀνάξιους νὰ μιλοῦμε γιὰ τὴν ἐλευθερία τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ, τὴν θυσία ὑπὲρ τῆς ἀληθείας καὶ τὴν ἀγάπη ποὺ ἔξω βάλλει τὸν φόβο. 

Σεβασμιώτατοι, ἐδῶ θεωροῦμε ἀναγκαία καὶ τὴν δικὴ σας ξεκάθαρη θέση. Τὸ καλύτερο θὰ ἦταν ἡ Ἐκκλησία ὁλόκληρη, κλῆρος καὶ λαός, νὰ συζητήσει ἐν ἐλευθερίᾳ καὶ ἀγάπη καὶ νὰ ἀκουστοῦν ὅλες οἱ φωνές, ὄχι φωνὲς στρατευμένων σὲ κάποια ἄποψη, ἤ μισθωτῶν, ἤ ἐπιδιωκόντων ἴδιον ὄφελος, ὅπως ἔγινε μέχρι τώρα στὶς περισσότερες περιπτώσεις. Βρεῖτε ἐσεῖς τὸν τρόπο. Μόνο ποὺ χρειάζεται γρήγορη ἀντιμετώπιση.

Μέχρι τότε, ἡ Ἱεραρχία μας μπορεῖ καὶ πρέπει νὰ πάρει θέση ἔναντι τῆς Συνόδου καί τῶν κειμένων της καὶ νὰ ἐπιδιώξει νὰ δεχτεῖ καὶ τὴν κριτικὴ τοῦ πιστοῦ λαοῦ ἐπὶ τῶν θέσεων της, ὅπως ἄλλωστε γινόταν ἀνέκαθεν στὴν Ἐκκλησιαστικὴ Ἰστορία.

Ἡ μέχρι τώρα στάση τῆς Ἰεραρχίας μας, ἄλλοτε διὰ τῶν ἐπισήμων δηλώσεων, ἄλλοτε διὰ τῆς σιωπῆς της, ὁπωσδήποτε δηλώνει θετικὴ ἀποδοχὴ τῶν ἀποφασισθέντων. Ἡ δική μας θέσις ποιὰ εἶναι στὴν περίπτωση αὐτή; Βρισκόμαστε σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν Ἱεραρχία μας, ὑπερασπιζόμενοι τὴν Ὀρθόδοξη πίστη μας.

Τὶ πρακτικὴ ἔκφραση θὰ πρέπει νὰ λάβει αὐτὴ ἡ κατάσταση, γιὰ νὰ εἴμαστε συνεπεῖς μὲ τὴν συνείδησή μας; Οἱ Πατέρες σὲ τέτοιες περιπτώσεις, διαμαρτυρόμενοι γιὰ τὶς παρεκλίσεις τῶν Ἱεραρχῶν, εἰς ἔνδειξη διαμαρτυρίας σταματοῦσαν τὴν μνημόνευσή τους, μέχρι νὰ ἐκλείψουν οἱ λόγοι ποὺ προκαλοῦσαν τὸ πρόβλημα. Οὔτε εὐχάριστο εἶναι, ἀλλ᾿ ἀντιθέτως ὀδυνηρὸ καὶ ἴσως καὶ μαρτυρικό. Γιὰ μᾶς ὅμως δὲν ὑπάρχει ἄλλος δρόμος.

Σᾶς ἱκετεύουμε λοιπὸν νὰ σκεφτεῖτε ὅλα αὐτά. Ἐμεῖς παιδιὰ σας εἴμαστε, μέσω ὑμῶν ἐλάβομεν τὴν Ἱερωσύνη. Σὲ ἐσᾶς προσβλέπουμε. Δὲν μποροῦμε ὅμως νὰ λησμονήσουμε ὅτι ὑπηρετοῦμε τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία του καὶ ὄχι ἀνθρώπινες ἐπιλογές, ποὺ μεταβάλλονται ἀναλόγως τῶν περιστάσεων. 

Ἐμᾶς, τοὺς ὑπογράφοντες ἱερεῖς καὶ ἐσεῖς μᾶς γνωρίζετε καὶ μεταξύ μας ἀδελφικῶς γνωριζόμαστε καὶ ἀνέκαθεν συμφωνούσαμε στὰ τῆς πίστεως καὶ ἔτσι ἀποφασίσαμε νὰ ἀπευθυνθοῦμε ἕνας ἕκαστος ἄλλα καὶ ἀπὸ κοινοῦ πρὸς τὸν οἰκεῖο ἐπίσκοπο καὶ δι᾿ αὐτοῦ πρὸς τὴν Σύνοδό μας, λέγοντας καὶ ζητώντας τὰ ἴδια .

Κατόπιν τούτων καὶ ἐπειδὴ ὡς ἱερεῖς ἐπιθυμοῦμε νὰ τηρήσουμε ἀπαρέγκλιτον τὴν πίστη τῶν Πατέρων, ὅπως βιώθηκε καὶ ὅπως διδάχθηκε ἀπὸ αὐτούς, εὑρισκόμεθα ὑπόλογοι ἐνώπιον τῆς συνειδήσεώς μας, νὰ ἀποδεχθοῦμε τὶς ἀποφάσεις αὐτές.

Ἐλπίζουμε ὅτι καὶ ἐσεῖς, ὡς Ὀρθόδοξοι  Ἀρχιερεῖς, θὰ ἔχετε προβληματιστεῖ γιὰ ὅλα αὐτὰ καὶ σᾶς παρακαλοῦμε νὰ μελετήσετε καὶ νὰ ἀπορρίψετε τὶς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου αὐτῆς.

Μιὰ τέτοια στάση σας, θὰ χαροποιήσει τοὺς Ὀρθοδόξους καὶ θὰ προστατέψει τὸ ποίμνιο ἀπὸ τοὺς ὑπερασπιστὲς τῶν ποικίλων αἱρέσεων καὶ τοῦ ἐπάρατου Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ ὁμογενοποιεῖ τὶς κακοδοξίες μὲ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ δημιουργεῖ μεταλλαγμένη θεολογία καὶ παράδοση.

Μιὰ τέτοια στάση θὰ μᾶς ἀναπαύσει καὶ θὰ μᾶς δώσει θάρρος νὰ συνεχίσουμε τὴν διακονία μας πρὸς τὸν λαό τοῦ Θεοῦ, μὲ ἥσυχη τὴν συνείδησή μας ὅτι ἐπιτελοῦμε τὸ χρέος μας, τηρώντας ἀνόθευτα ὅσα παραλάβαμε ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρες.

Σὲ ἀντίθετη περίπτωση, ἄν δηλαδὴ προτιμηθεῖ ἡ συμπόρευσή σας μὲ τὴν Οἰκουμενιστικὴ λεγεῶνα καὶ ἡ νόθευσις τῆς πίστεως μὲ τὰ αἱρετικὰ μορφώματα ἀνατολῆς καὶ δύσεως, ἐπειδὴ εἴτε ἡ σιωπή, εἴτε ἡ ἀδιαφορία δὲν μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπὸ τὴν εὐθύνη μας ἔναντι τῆς πίστεώς μας, ἀλλὰ μᾶς καθιστᾶ συνεργοὺς στὴν καθιέρωση καὶ ἐξάπλωση τῆς κακοδοξίας, μὲ πόνο ψυχῆς ἀναγκαζόμαστε νὰ σᾶς δηλώσουμε ὅτι δὲν θὰ σᾶς ἀκολουθήσουμε, ἀλλὰ θὰ ἀκολουθήσουμε τὴν διαχρονικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας ποὺ ἐκφράζεται μὲ τὴν ἀπάντηση τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς πρὸς τὸν Πάπα Πῖον τὸν Θ΄ τὸ 1848: «Παρ' ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι, οὔτε Σύνοδοι ἠδυνήθησαν ποτὲ εἰσαγαγεῖν νέα, διότι ὑπερασπιστὴς τῆς Θρησκείας ἐστὶ αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός, ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῶν Πατέρων αὐτοῦ».

Διατελοῦμεν μετὰ τιμῆς, σεβασμοῦ καί ἀγάπης

Πρωτοπρεσβύτερος Γαβριήλ Μαζανάκης

Πρεσβύτερος Σπυρίδων Δαμανάκης

Πρεσβύτερος Παῦλος Μαζανάκης