Με αφορμή την ημέρα της Υπαπαντής, που είναι και η χριστιανική γιορτή της Μητέρας θα μιλήσουμε στα παιδιά για το σεβασμό στους κόπους των γονιών μας.

Α´. Διήγηση
Ἔσταξε λίγες σταγόνες ἀπ’τό μισό λεμόνι μέσα στή χούφτα της κι ἄλειψε τή μιά μέ τήν ἄλλη παλάμη, ἔτριψε γρήγορα τίς χοῦφτες της καί τά δάκτυλά της. Ἦταν ἀνάγκη νά τά συνεφέρει λιγάκι τά κακοπαθιασμένα ἀπ’τήν μπουγάδα χέρια της, νά πάει συμμαζεμένη κάπως στό σχολεῖο γιά τό παιδί.
Ὂχι ὄτι εἶχε φόβο μήπως δέν προχωροῦσε καλά ὁ Ἀντώνης της. Μήπως ἦταν ἄτακτος καί τή ρεζίλευε. Μά ἢθελε ἔτσι νά φανεῖ κι αὐτή στό σχολεῖο, νά δείξει πώς τό παιδί της ἔχει μητέρα πού τό παρακολουθοῦσε. Ἔστω κι ἄν ἀναγκαζόταν νά δουλεύει στά ξένα σπίτια ἀπ’ τή βαθιά νύχτα ὤς τό βράδυ ἀργά.
Ἢθελε ἔτσι ν’ ἀκούσει ἔνα καλό λόγο ἀπ’ τούς καθηγητές του σάν ἄλλες χρονιές, νά πάρει δύναμη μαθαίνοντας ὄτι οἱ κόποι της δέν πήγαιναν χαμένοι, ὄτι ὁ Ἀντώνης προόδευε καί τήν ἔβγαζε ἀσπροπρόσωπη. Κάτι τέτοιο γι’αὐτήν θά ἦταν ἡ μεγαλύτερη ξεκούραση.
Φόρεσε τήν καλή της ζακέτα -ἡ μέρα βέβαια ἦταν κρύα, μά τό παλτό ἦταν τόσο παλιό! - καί παίρνοντας τή φτηνή νάυλον τσάντα της βγῆκε ἀπ’ τή στενή ξεβαμμένη πορτούλα τῆς αὐλῆς μ΄ἐλπίδα. Μ’ ἐλπίδα προχώρησε. Μ’ ἐλπίδα μπῆκε στό σχολεῖο, στό γραφεῖο τῶν καθηγητῶν.
Κι ὔστερα... ὔστερα... Γιατί σκούρυναν ἔτσι ὄλα σιγά-σιγά; Γιατί ἄρχισε ἔνα σφίξιμο στήν καρδιά, ἀλαφρό πρῶτα, πού πῆρε κι ἔγινε δυνατότερο καί τή γέμισε μέ λύπη;
Ἔτσι καθώς περπατάει ἀργά στό δρόμο τοῦ γυρισμοῦ μέ τά μάτια στηλωμένα στά πλακάκια τοῦ πεζοδρομίου, περνοῦν ὄλα πάλι ἀπό τή μνήμη της ζωηρά. Ὁ φιλόλογος ἔλειπε μέ τή τάξη σ’ ἔνα μουσεῖο, ἐκείνη τήν ὤρα, κι ὁ μαθηματικός ἦταν ἄρρωστος τῆς εἶπαν. Σκέφτηκε νά φύγει, μά μετάνιωσε. Μέ τό χτύπημα τοῦ κουδουνιοῦ κάποιον ἄλλον καθηγητή μποροῦσε νά συναντήσει ὑπολόγιζε, καί περίμενε κοντά στήν ἄλλη μητέρα, πού στεκόταν ἐκεῖ γιά τόν ἲδιο λόγο.
-Τί περιμένετε ἐσεῖς; τήν ρώτησε κάποιος κύριος -καθηγητής θά ’ταν- μπαίνοντας στό γραφεῖο.
-Θά’θελα νά ρωτήσω γιά τήν πρόοδο τοῦ γιοῦ μου, τοῦ Ἀστεριάδη.
-Γιά τόν Ἀστεριάδη τῆς τρίτης τάξης; Σήμερα λείπει ἡ τρίτη. Ἢ... μήπως ἔχετε κι’ἄλλον;
-Τῆς τρίτης ἔνα τόν ἔχω...
-Ἔνα τόν ἔχετε. Ἔναν ἀλλά λέοντα...
Κάποιος φώναξε τόν κύριο μέ τόν ὁποῖο μιλοῦσαν, στό γραφεῖο τοῦ διευθυντή κι ἡ καημενούλα ἡ χήρα ἡ κυρα-Λένη ἔμεινε ἐκεῖ στήν ἄκρη τοῦ διαδρόμου κρατώντας σφιχτά τήν νάυλον τσάντα της μέ ἱδρωμένα ἀπ’τήν ἀγωνία δάκτυλα, κοιτάζοντας τόν ἄγνωστο πού ἀπομακρυνόταν, μέ ὀρθάνοιχτα μάτια.
-Τί ἦταν αὐτό πού τῆς εἶπε; Τί κρυβόταν πίσω ἀπό τή φοβερή ἐκείνη λέξη;
Στέγνωσε τό στόμα της. Ἔνοιωσε νά σκουραίνουν ὄλα σιγά-σιγά. Ἄρχισε ἔνα σφίξιμο στήν καρδιά, ἀλαφρό πρῶτα, πού πῆρε κι ἔγινε δυνατότερο καί τή γέμισε μέ λύπη.
-Ποῦ νά περιμένω; Θά φύγω, μιά καί λείπουν, ψιθύρισε κι ἔσυρε τά πόδια της στό μωσαϊκό.
Τό βιαστικό στρίψιμο τοῦ κλειδιοῦ στήν κλειδαρότρυπα φανέρωνε τήν ταραχή της. Τή βία της νά μπεῖ στό σπίτι, πρίν τῆς ἀνοίξουν κουβέντα οἱ γειτόνισσες καί δοῦν τά μάτια της τά θολωμένα. Αὐτή γράμματα δέν ἢξερε, τό παιδί της ὄμως πού τ’ ἀνάστησε μέ τόν ἱδρώτα της ἀπ’ τά τρία του χρόνια πού πέθανε ὁ πατέρας του, ἢθελε νά τό μορφώσει νά τό κάνει ἄνθρωπο καλό προπάντων.
Τί ἔκρυβαν λοιπόν ἐκεῖνα τά λόγια; Εἶχε χαλάσει ὁ Ἀντώνης της πού μόνον ἐπαίνους ἄκουγε μέχρι τώρα γι’αὐτόν; Καλύτερα νά μήν πήγαινε στό σχολεῖο. Καλύτερα νά’ μενε κεῖ σκυμμένη στή σκάφη καί σήμερα, συντροφιά μέ τίς σαπουνάδες καί τά καυτά νερά, πού τῆς σούφρωσαν τά χέρια, παρά νά δοκιμάσει τέτοια πίκρα πηγαίνοντας στό σχολεῖο.
Φόρεσε ξανά τήν παλιά της ρόμπα. Γέμισε ἔνα λεκανάκι μέ πατάτες κι’ ἄρχισε νά τίς καθαρίζει μέ σκυμμένο κεφάλι. Ἐκεῖ τήν βρῆκε μπαίνοντας σέ λίγο ὁ Ἀντώνης, ἐκεῖ στήν ἄκρη τῆς κουζινίτσας μέ τό ἀδύνατο φῶς, γερμένη πάνω στό λεκανάκι μέ τίς πατάτες, νά’χει γίνει ἔνα κουβάρι μέ τό σκαμνί.
-Καλησπέρα! Δέν πῆγες σήμερα στή δουλειά, μαμά; Ἔκανε τ’ ἀγόρι μέ χαρά, βλέποντάς την νωρίς στό σπίτι.
-Ἔφυγα ἀπ’τό μεσημέρι... Εἶπα νά πάω στό σχολεῖο σου...
-Ἄ, κρίμα! Κι ἔλειπαν σήμερα οἱ καθηγητές! Εἶδες κανέναν;
- ....
- Φαίνεσαι λυπημένη, μαμά. Γιατί;
- Λυπημένη...
Ὁ Ἀντώνης τήν κοίταξε γεμάτος ἀνησυχία. Στέναξε ἐκείνη.
-Ξέρεις μέ ποιόν τρόπο σέ ἀνάστησα... Γι’ αὐτό κάθε πικρός λόγος μοῦ στοιχίζει.
-Πές μου τί σοῦ εἶπαν, μαμά! Μιλήσατε μέ κανέναν καθηγητή;
-Δέν ξέρω ἄν ἦταν δικός σου καθηγητής, γιατί τόν φώναξαν καί ἔφυγε γρήγορα. Πάντως σέ ἢξερε. Καί τό μόνο πού μοῦ εἶπε γιά σένα ἦταν αὐτό: «ἔνα τόν ἔχετε, ἀλλά λέοντα...». Γιατί παιδί μου, γιατί τόν εἶπε αὐτό τό λόγο; Τί ἀφορμή τούς ἔχεις δώσει;
Τό ἀγόρι τήν κοίταξε μέ στοργή, μέ χαρά, ἀλλά καί μέ ἀνησυχία. Τί νά ἀπαντοῦσε; Ὄτι μ’ αὐτή τή φράση ὁ καθηγητής εἶπε ἔνα μεγάλο ἔπαινο; Ὄτι ὁ γιός της ξεπερνοῦσε ὄλους τούς ἄλλους στήν ἐπιμέλεια, στίς ἐπιτυχίες, στούς βαθμούς;
Ὂχι ποτέ δέ θά ξέπεφτε σέ τέτοια ἐγωϊστική περιαυτολογία. Ποτέ δέ θά ἄφηνε τόν ἐγωισμό του νά τοῦ μολύνει τήν ψυχή. Νά τοῦ χαλάσει σέ μιά στιγμή ὄ,τι τόσο καιρό ἀγωνιζόταν νά πετύχει στήν ταπείνωση. Μόνο τή μητέρα του θά καθησύχαζε.
-Δέν τό εἶπε γιά κακό, μαμά. Καλό εἶπε. Ἔπαινο. Δέν τούς ἔχω δώσει ἀφορμή, εἶπε ἁπλά καί παίρνοντας ἔνα μαχαίρι ἄρχισε νά καθαρίζει κι’ αὐτός πατάτες.
Ἡ μητρική ὑπερηφάνεια τῆς κυρα-Λένης γέμισε τά μάτια της μέ δάκρυα χαρᾶς καί εὐφροσύνης γιά τήν ἀρετή τοῦ παιδιοῦ της. Τό κουράσμένο της πρόσωπο γέμισε χαρά καί αἰσιοδοξία. ἔνιωσε ὄλων τῶν χρόνων τούς κόπους νά πιάνουν τόπο. Ἔνιωσε τά χέρια της, τά κακοπαθιασμένα, μέ τά φουσκαλιασμένα δάχτυλα, νά γίνονται δυνατά, ἱκανά γιά πολλά χρόνια ἀκόμα νά δουλέψουν, ἀκούραστα καί νεανικά, ὄπως ὄταν πρωτάρχισαν τά μεροδούλια. Ὁ Ἀντώνης της ἄξιζε κάθε θυσία!
-Νά τόν χαίρεσαι! Μπράβο! Εὐχήθηκε μέ εἰλικρινή ἀγάπη καί ἐνδιαφέρον μιά φίλη της πού ἔμαθε τά νέα.
-Τόν χαίρομαι καί τόν καμαρώνω! ἀποκρίθηκε ἡ μάννα καί συνέχισε τό δρόμο της φτερωτή...!

Β´. Επεξεργασία

Ἡρωική μητέρα, παιδιά, ἡ μητέρα τοῦ Ἀντώνη.
Τί θυσίες ἔκανε γιά τό παιδί της, τόν Ἀντώνη;
-...... (ἐργασία σέ ξένα σπίτια, κουρασμένα χέρια..., ξενύχτια)
-Καί τί δέν ἔκανε, παιδιά! Καί τί δέν κάνουν γιά τά παιδιά τους ὄλοι οἱ γονεῖς! Ἀπό τότε πού ἐκοιμήθη ὁ σύζυγός της, ἄρχισε νά δουλεύει σέ σπίτια ἀπό τό πρωί μέχρι τό βράδυ, καί μάλιστα σκληρά, προκειμένου νά μή λείψει τίποτε στόν Ἀντώνη. Πόσες καί πόσες ἀγωνίες θά πέρασε μέ τή σκέψη πῶς θά μεγαλώσει ὁ Ἀντώνης.
Ἀλλά καί οἱ δικοί μας γονεῖς πόσο κοπιάζουν γιά νά μᾶς μεγαλώσουν! Πόσο ὑποφέρουν πολλές φορές ὄταν ἀρρωσταίνουμε! Πόσο φροντίζουν ὤστε νά μή μᾶς λείψει τίποτε.
 Ὡστόσο τά παιδιά συχνά δέν ἀναγνωρίζουν τούς κόπους τῶν γονέων καί τί προκαλοῦν;
- Προκαλοῦν στενοχώριες, πίκρες, βάσανα στούς γονεῖς τους. Ὄμως ὁ Ἀντώνης δέν ἔμοιαζε μέ τά παιδιά αὐτά. Αὐτός ἢξερε νά δίνει χαρά καί κουράγιο στή μητέρα του, γιά νά παίρνει δύναμη καί νά συνεχίζει τόν ἀγώνα της.
Αὐτό περιμένουν καί οἱ δικοί μας γονεῖς. Περιμένουν νά ζήσουν στιγμές χαρᾶς ἀπό τήν πρόοδο στό σχολεῖο, ἀπό τήν ὑπακοή μας στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί τοῦ πνευματικοῦ μας, ἀπό τόν καλό μας τόν λόγο. Περιμένουν καί τήν δική μας ἔμπρακτη ἀγάπη.  

Πῶς μποροῦμε, παιδιά, νά δίνουμε χαρά στούς γονεῖς μας;
¯........
- Πολύ σωστά, παιδιά! Τό παράδειγμα τοῦ Ἀντώνη μᾶς δείχνει τό δρόμο.
Δίνω χαρά στούς γονεῖς μου: ὄταν διαβάζω τά μαθήματά μου καί εἶμαι καλός καί συνεπής μαθητής, ὄταν ζῶ σύμφωνα μέ τό ἃγιο θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὄταν εἶμαι ὑπάκουος σέ ὄ,τι μοῦ ζητήσουν, ὄταν δείχνω ἐνδιαφέρον καί κατανόηση γιά κάποιο πρόβλημα (οἰκογενειακό - οἰκονομικό) πού τούς ἀπασχολεῖ, ὄταν κλείνω τήν τηλεόραση γιά νά καλωσορίσω τόν πατέρα μου πού ἦρθε κουρασμένος ἀπό τήν ἐργασία του.
 Χαίρονται, παιδιά, οἱ γονεῖς μας ὄταν: μᾶς βλέπουν νά μή φωνάζουμε ἢ νά βρίζουμε, νά μή θυμώνουμε, χαίρονται τέλος ὄταν ἀκοῦνε ἀπό παντοῦ καλά λόγια γιά τό παιδί τους. Αὐτό ξεκουράζει τούς γονεῖς μας. Αὐτό τούς γεμίζει χαρά καί ἀγαλλίαση γιά μᾶς. Αὐτό τούς δίνει δύναμη νά συνεχίζουν τόν ἀγώνα τους γιά νά μᾶς μεγαλώσουν. Αὐτά τά παιδιά ἑλκύουν τή χάρη καί τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ.

Γ´. Κλείσιμο
Μεγάλη ἁμαρτία διαπράττουμε, παιδιά, ὄταν ἀντί γιά χαρά δίνουμε λύπη στούς γονεῖς μας. Καί στό θέμα αὐτό ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός ἦταν πρότυπο καί ἃγιο παράδειγμα. Ἦταν ἡ μεγάλη χαρά τῆς Παναγίας μας καί τοῦ Ἰωσήφ. Ἡ συμπεριφορά στό σπίτι καί παντοῦ ἦταν ἁγία. Μέ τό παράδειγμά Του ἦταν ἔνας ἄγγελος στήν οἰκογένεια. Ποτέ δέ μάλωνε. Ποτέ δέν ἔβριζε. Ποτέ δέν ἀπαιτοῦσε κάτι. Πάντοτε ἦταν πρόθυμος νά ξεκουράσει τήν Παναγία μητέρα Του καί τόν Ἰωσήφ.
Ἔτσι μᾶς θέλει καί μᾶς τά παιδιά Του ὁ Χριστός μας. Παιδιά πού μέ τή ζωή καί τό παράδειγμά μας θά σκορποῦμε γύρω μας τή χαρά! Καί τότε ὁ Θεός θά στέλνει πλούσιες τίς εὐλογίες Του στή ζωή μας.

Σύνθημα:
Δίνω πάντοτε χαρά στούς γονεῖς μου!

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα