Α’. Μικρή Εισαγωγή

Την προηγούμενη φορά παιδιά, ξεκινήσαμε να μιλάμε για τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, που είναι το δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδας. Είναι ο Υιός του Θεού ο Μονογενής. Γεννήθηκε από τον Θεό - Πατέρα προαιωνίως. Προϋπήρχε δηλαδή πάντοτε μαζί Του. Δεν έχει αρχή, είναι όπως λέμε Άναρχος.

Ο Χριστός μας παιδιά ήρθε στη γη μας από αγάπη για τους ανθρώπους. Δίδαξε, θεράπευσε, θαυματούργησε, παρηγόρησε... Μια ομιλία του που ονομάζεται "Επί του Όρους ομιλία" θα συζητήσουμε σήμερα.

Β’. Διήγηση

Kάθε φορά που ο Χριστός μιλούσε, ο λόγος Του ξεκούραζε τις καρδιές των αγαθών ανθρώπων. Ως τέλειος Θεός, γνώριζε κάθε ανάγκη και θλίψη που είχαν τα πλάσματά Του. Έγινε, όμως, και τέλειος άνθρωπος, για να μας τις εξηγήσει και να τις θεραπεύσει. Πολλοί Τον ακολουθούσαν μαζί με τους Αποστόλους Του από τόπο σε τόπο για ν’ ακούσουν τη διδασκαλία Του. Άλλοι αγαπούσαν περισσότερο τις παραβολές κι άλλοι τις συμβουλές Του. Κανείς τους, όμως, δεν μπορούσε να ξεχάσει την πρώτη Του ομιλία, όταν μεγάλο πλήθος μαζεύτηκε κοντά Του σ’ ένα βουνό της Γαλιλαίας.

Ο Κύριος αντίκρισε τότε τον λαό κουρασμένο από το βάρος της αμαρτίας κι από τις δυσκολίες της ζωής. Άρχισε, λοιπόν, να τους μιλάει γι’ αυτό που χρειάζονταν κι ήθελαν μ’ όλη τους την καρδιά: για την χαρά! (Ας διαβάσουμε από την Καινή Διαθήκη κάποιους στίχους, από το Κατά Ματθαίον, κεφ. ε)

«Χαρούμενοι είναι οι ταπεινοί κι ας φαίνονται φτωχοί κι αδύναμοι μπροστά στους εγωιστές. Δική τους είναι η Βασιλεία των Ουρανών. Ευτυχισμένοι είναι κι όσοι μετανιώνουν με θλίψη για τις αμαρτίες τους, γιατί ο Θεός αμέσως τουςπαρηγορεί. Μεγάλη χαρά έχουν κι αυτοί που μένουν γαλήνιοι όταν συναντήσουν κακίες και συμφορές. Τούτοι θα κληρονομήσουν την καινούρια γη, μόλις νικηθεί για πάντα ο θάνατος. Έπειτα χαίρονται πολύ όσοι πεινούν και διψούν για το δίκαιο θέλημα του Θεού. Σίγουρα Αυτός θα τους χορτάσει. Χαρούμενοι, ακόμα, γίνονται εκείνοι που αγαπούν και συγχωρούν, γιατί αμέσως τραβούν σαν μαγνήτες το έλεος του Θεού. Ευτυχισμένοι είναι κι όσοι καθαρίζουν τα μάτια της καρδιάς τους από κάθε κακή σκέψη. Έτσι θα μπορέσουν να δουν και ν’ αναγνωρίσουν τον Θεό! Με χαρά γεμίζουν κι αυτοί που φέρνουν την ειρήνη στον αγριεμένο κόσμο μας. Ο Πατέρας μου θα τους ονομάσει παιδιά Του.

Ίσως σας φανεί παράξενο, που θα είστε χαρούμενοι κι όταν σας κυνηγούν όσοι δε θέλουν τη δικαιοσύνη. Θα σας κοροϊδέψουν και θα πουν ψέματα εναντίον σας άδικα, επειδή με αγαπάτε. Χαρείτε τότε μ’ όλη σας την καρδιά, γιατί ο μισθός σας γίνεται πολύς στον Ουρανό.

Προσοχή όμως! Η χαρά σας κινδυνεύει αν μαζεύετε θησαυρούς στη γη που εύκολα χάνονται από τους κλέφτες. Όπου είναι ο θησαυρός σας εκεί βρίσκεται κι η καρδιά σας. Φανταστείτε έναν εργάτη που υπηρετεί δυο αφεντικά: μόνο τον ένα θα καταφέρει να υπακούσει! Πώς, λοιπόν, θα μπορέσετε εσείς να αγαπήσετε και τον Θεό και το χρήμα;

Μην έχετε αγωνία για το τι θα φάτε, τι θα πιείτε και με τι ρούχα θα ντυθείτε. Θαυμάστε τα λουλούδια του αγρού: δεν κοπιάζουν ούτε ράβουν, κι όμως, τα τρέφει και τα ντύνει ο Θεός πιο πλούσια κι απ’ τον δοξασμένο Σολομώντα! Ξέρει ο Πατέρας σας τι χρειάζεστε, γι’ αυτό ζητάτε πρώτα το θέλημά Του κι Εκείνος θα ευλογήσει την εργασία σας κι όλα τα υπόλοιπα θα σας τα χαρίσει.

Πιο μεγάλο Του δώρο θα είναι η αγάπη Του. Όπως Εκείνος ανατέλλει τον ήλιο Του και δροσίζει με τη βροχή Του δίκαιους και άδικους, μιμηθείτε Τον κι εσείς: αγαπάτε τους εχθρούς σας, δανείζετε ακόμα κι όσους δε θα σας επιστρέψουν το δάνειο, χωρίς να χάνετε την ελπίδα σας στον Θεό. Όπως θέλετε να σας φέρονται, έτσι φερθείτε, γεμάτοι αγάπη και έλεος σαν τον Ουράνιο Πατέρα σας».

Γ´. Επεξεργασία

Για πολλά θέματα μίλησε παιδιά ο Χριστός μας στην Επί του Όρους ομιλία Του. Τι σας έκανε πιο πολλή εντύπωση; (...)

Ωραίες οι σκέψεις σας παιδιά! Ας τα δούμε λίγο με τη σειρά!

Ποιά λέξη κυριαρχεί στην ομιλία του Κυρίου; (...) Μακάριοι, χαρούμενοι δηλαδή! Ποιοι θα είναι χαρούμενοι;

• Οι ταπεινοί, γιατί κερδίζουν τη Βασιλεία των Ουρανών.

• Όσοι θλίβονται για τις αμαρτίες τους, γιατί θα παρηγορηθούν.

• Οι γαλήνιοι, γιατί θα κληρονομήσουν την αιώνια ζωή.

• Αυτοί που πεινούν και διψούν για τη δικαιοσύνη, γιατί θα χορτάσουν.

• Αυτοί που ελεούν, γιατί θα ελεηθούν.

• Όσοι έχουν καθαρή καρδιά, γιατί θα δουν τον Θεό.

• Όσοι φέρνουν την ειρήνη, γιατί θα ονομαστούν παιδιά Του.

• Αυτοί που καταδιώκονται για τη δικαιοσύνη, γιατί θα κερδίσουν τη Βασιλεία των Ουρανών.

• Όσοι δέχονται κοροϊδίες και ψευδείς κατηγορίες επειδή αγαπούν τον Χριστό, γιατί ο μισθός τους γίνεται πολύς στον Ουρανό.

Τι άλλο είπε ο Χριστός μας;

Να μην αγωνιούμε για οτιδήποτε στη ζωή μας αλλά να ζητάμε πρώτα το δικό Του θέλημα! Εκείνος μας βλέπει, μας προσέχει, όπως προσέχει και φροντίζει και τα λουλούδια και τα πουλιά.

Τέλος, για να αποκτήσουμε την αληθινή χαρά, πρέπει να μοιάσουμε στον ίδιο τον Θεό. Αν ακολουθούσαμε αυτή την τόσο απλή, αλλά και τόσο δύσκολη στην εφαρμογή της εντολή Του, να φερόμαστε στους συνανθρώπους μας, όπως θα θέλαμε να μας φέρονται και εκείνοι, ο κόσμος μας θα γινόταν αμέσως Παράδεισος.

Γι’ αυτό και το ψηλότερο σκαλί της διδασκαλίας του Χριστού μας είναι η αγάπη προς τους εχθρούς, που μας κάνει όμοιους με Εκείνον, ο οποίος πάνω στον Σταυρό συγχώρεσε τους σταυρωτές Του. Τότε η χαρά μας είναι αναφαίρετη και αδιατάρακτη κι έχει τη δύναμη να αλλάξει ακόμα και τους άλλους, όπως ακριβώς η αγάπη του Χριστού άλλαξε τον κόσμο.

Μεγάλη ευγνωμοσύνη οφείλουμε στον Κύριό μας! Μεγάλη αγάπη! Πρώτος Εκείνος μας αγάπησε τόσο πολύ! Ποιος μπορεί να μετρήσει τη θεϊκή Αγάπη! Όλους μας δέχεται ο Χριστός μας! Ακόμα κι αυτούς που λένε ότι είναι άπιστοι... Όταν τρέχουν μετανοημένοι κοντά Του βρίσκουν τη σωτηρία και τη χαρά!

Ας εμπιστευόμαστε κι εμείς τη ζωή μας στα χέρια Του, ό,τι μας απασχολεί να το λέμε σε Εκείνον με την προσευχή μας, ας προσπαθούμε να ζούμε τηρώντας τις εντολές Του και τότε θα έχουμε πραγματική χαρά στη ζωή μας!

Σύνθημα: Ας εμπιστευθούμε τον εαυτό μας στην αγάπη του Χριστού!

Παιχνίδι: Μάντεψε τι σχεδιάζω

Τα παιδιά χωρίζονται σε δύο ομάδες και παρατάσσονται αντίστοιχα σε δύο σειρές, ο ένας μπροστά από τον άλλο. Ο κατηχητής πηγαίνει στον τελευταίο κάθε ομάδας και σχεδιάζει στην πλάτη του με το δάχτυλο ένα (απλό) σχήμα.

Το παιδί τότε πρέπει να ζωγραφίσει στην πλάτη του μπροστινού του αυτό που φαντάζεται πως ζωγραφίστηκε στη δική του πλάτη, και ούτω καθ’ εξής. Μόλις φτάσουμε στον πρώτο παίκτη κάθε σειράς, εκείνος πηγαίνει και σχεδιάζει σε ένα χαρτί ό,τι νομίζει πως του σχεδίασαν στην πλάτη και τρέχει να γίνει αυτός ο τελευταίος.

Το παιχνίδι συνεχίζεται για π.χ. 3 γύρους σχημάτων (ή περισσότερους ανάλογα με τον αριθμό των παικτών). Νικήτρια είναι η ομάδα που θα ολοκληρώσει τους γύρους ταχύτερα αλλά και που τα σχήματά της είναι πιο σωστά από της άλλης.

Πηγή: (Βοηθήματα: Ι.Μ. Πειραιώς,  Χελιδονιών)

 ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Α’. Μικρή Εισαγωγή

Γιά τόν Μοναδικό, τόν ῞Ενα, τόν κοσμοπόθητο Λυτρωτή καί Σωτήρα, Φίλο, ᾿Αδελφό, Πατέρα, Πλάστη καί Θεό μας, θά μιλήσουμε σήμερα. Αὐτός εἶναι γιά μᾶς τό πᾶν! Παντοῦ καί πάντα! ῾Ο Χριστός!

Σήμερα θά προσπαθήσουμε μέ ταπείνωση, εὐλάβεια καί ἀγάπη νά μιλήσουμε γι᾿ αὐτό τό ῎Ονομα, πού εἶναι πάνω ἀπό ὅλα τά ὀνόματα, «τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα»! Τόν ᾿Ιησοῦ Χριστό, τόν Θεάνθρωπο Λυτρωτή μας! Εἶναι τό δεύτερο Πρόσωπο τῆς ῾Αγίας Τριάδος. Τί ὁμολογοῦμε στό «Συμβόλου τῆς πίστεως»; Οτι πιστεύουμε καί στόν ῞Ενα Κύριον ᾿Ιησοῦν Χριστόν. Ελάτε νά θυμηθούμε τί ἀκούσαμε σήμερα στο Ευαγγέλιο καί κατόπιν νά συζητήσουμε.

(Καλό θα ήταν να έχουμε μπροστά μας την Καινή Διαθήκη και να διαβάσουμε κάποιους από τους στίχους της παραβολής από το από το αρχαίο κείμενο.)

Β’. Διήγηση

῏Ηταν κάποια μέρα πού καί πάλι τά πλήθη ἄκουαν μέ ἐνδιαφέρον καί προσοχή τή θεϊκή διδασκαλία Του. ᾿Ανάμεσα στούς ἀκροατές, ἕνας, σηκώνεται. Εἶναι «Νομικός», δηλαδή διδάσκαλος τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου καί τῶν ᾿Ιουδαϊκῶν παραδόσεων. Καί σηκώνεται, μέ διάθεση, νά... πειράξει τόν Κύριο. Νά τόν περιπαίξει καί περιπλέξει! Ρωτάει, λοιπόν, εἰρωνικά·

- «Διδάσκαλε, τί ποιήσας ζωήν αἰώνιον κληρονομήσω»; ῾Ο Κύριος, μέ ἁπλότητα τοῦ ἀπαντᾶ·

- Τί γράφει ὁ Νόμος τοῦ Θεοῦ; Τί διαβάζεις ἐκεῖ; (῏Ηταν Νομικός).

- Μά,... νά ἀγαπήσω τόν Θεό μέ ὅλη μου τήν καρδιά, ὅλη μου τήν ψυχή, τή δύναμη, τή σκέψη... Καί τόν πλησίον μου σάν τόν ἑαυτόν μου.

- Αὐτό νά κάνεις καί θά ζήσεις αἰώνια! τοῦ ἀπαντᾶ ὁ Κύριος.

῾Ο Νομικός ξαναρωτᾶ!

- «Καί τίς ἐστί μου πλησίον»; Ποιός εἶναι ἐκεῖνος ὁ κοντινός μου πού πρέπει νά τόν ἀγαπήσω σάν τόν ἑαυτό μου; (Οἱ συγγενεῖς; οἱ συμπατριῶτες; οἱ φίλοι μου; ποιοί;)

Μέ τήν ἀφορμή αὐτή ὁ Κύριος πῆρε τό λόγο καί εἶπε τήν περίφημη καί ἀσύγκριτη παραβολή τοῦ «Καλοῦ Σαμαρείτη»!

- ῞Ενας ἄνθρωπος (προφανῶς ᾿Ιουδαῖος) «κατέβαινε ἀπό ῾Ιερουσαλὴμ εἰς ῾Ιεριχώ καί λησταῖς περιέπεσεν»· Ψηλά χτισμένη ἡ πρωτεύουσα τοῦ ᾿Ισραήλ. 740 μέτρα πάνω ἀπ᾿ τή θάλασσα. Χαμηλά στόν κάμπο ἡ ῾Ιεριχώ. 350 μέτρα κάτω ἀπό τήν ἐπιφάνεια τῆς θάλασσας. Καί ὅλη αὐτή ἡ ἀπόσταση, μιά δύσβατη κοιλάδα, μέ φαράγγια ἄγρια· καί δυσκολοπέραστο τό μονοπάτι. Τρόμος καί φόβος γιά τούς ὁδοιπόρους! «Κοιλάδα αἵματος» τήν ἔλεγαν! Γιατί, ἔτσι κατάλληλη γιά λημέρια ληστῶν πού ἦταν, πολύ αἷμα ληστεμένων περαστικῶν εἶχε χυθεῖ. Καί νά πού ξάφνου, χύμηξαν πάνω στόν ἄνθρωπο ληστές! συμμορία ὁλόκληρη. ῎Αγριοι καί μανιασμένοι! Οὔτε λόγος γιά δυνατότητα ἄμυνας ἤ φυγῆς ἀπό τό δυστυχισμένο ὁδοιπόρο! Μέ κεραυνοβόλα χτυπήματα τόν ἔρριξαν κάτω. ᾿Αστραπιαία τοῦ ἅρπαξαν τά χρήματα, τά ψώνια του, ὅ,τι εἶχε ἐπάνω του, ὡς καί τά ροῦχα πού φοροῦσε! καί ἀφοῦ τόν καταπλήγωσαν σάν αἱμοβόρα θηρία, τόν πέταξαν στήν ἄκρη γυμνό, πνιγμένο στά αἵματα, μισοπεθαμένο! ῎Εφυγαν!...

Βογγάει ὁ δυστυχής στήν ἐρημιά, ἐξαντλημένος ἀπ᾿ τούς πόνους! καί περιμένει τό θάνατο! Τό αἷμα του, τρέχει.

Μά! ἄκου! κάποια βήματα!... Σκίρτησε ἡ σβησμένη του καρδιά! ῎Ισως κάποιος περνᾶ!... ῎Ισως, τόν συμπονέσει καί σταθεῖ νά τόν βοηθήσει!... ᾿Αλλά τά βήματα, πρίν πλησιάσουν λοξοδρόμησαν βιαστικά! Ποιός ἦταν πού πέρασε ἔτσι ἀδιάφορα; Φοβερό. ῞Ενας ἱερέας τῶν ᾿Ιουδαίων! πού ὅμως! «ἰδών αὐτόν ἀντιπαρῆλθεν»! ῎Ακουσε τό βόγγο του! Τόν εἶδε αἱμοπνιγμένο! ᾿Αλλά, μέ γρηγοράδα βιάστηκε νά ἀπομακρυνθεῖ! Χωρίς συμπόνια! Χωρίς ἐνδιαφέρον! ῎Ισως καί νά σκεπτόταν·

- Εὐτυχῶς, πού πέρασε αὐτός πρίν ἀπό μένα! ᾿Αλλιῶς; ἐγώ θά ἤμουνα τό θύμα!... ῎Ας φύγω γρήγορα... δέν εἶναι ἐδῶ ὁ τόπος γιά καλωσύνες!... Καί ὅμως! ἔπρεπε νά ξέρει ποιό ἦταν τό καθῆκον του!

῾Η καρδιά τοῦ πληγωμένου, πληγώθηκε ἀκόμα περισσότερο τώρα, ἀπό τό κοφτερό μαχαίρι τῆς ἀπονιᾶς!...

῞Ομως! Νά! ἄλλο φῶς ἐλπίδας ξανανάβει! ῎Ακου! πάλι βήματα ἀπό μακριά! ῎Ισως τοῦτος ὁ περαστικός φανεῖ πιό πονετικός! Εἶναι καί Λευίτης· βοηθός ἱερέα τῶν ᾿Ιουδαίων! Ξέρει καλά τό Νόμο τοῦ Θεοῦ!... ᾿Αλίμονο, ὅμως! Δέν φέρθηκε καί αὐτός λιγότερο ἄσπλαχνα καί ἐγωιστικά. «᾿Ελθών καί ἰδών, ἀντιπαρῆλθε»! Τόν πλησίασε καί ἀφοῦ τόν εἶδε ἔτσι καταπληγωμένο, λοξοδρόμησε γρήγορα!...

Πόσο ἀπελπιστικά θά πλήγωσε τήν καρδιά τοῦ ἑτοιμοθάνατου ἡ σκληρή ἀδιαφορία τῶν δύο περαστικῶν! Τό νιώθει. Σβήνει! ῾Η ἀσταμάτητη αἱμοραγία τόν ἔχει ἐξαντλήσει πιά!... Μά...

᾿Εκεῖ πού ἡ ἐλπίδα του ξεψυχοῦσε μαζί του, δές, κάποιος τόν πλησιάζει! Τάχα ἀπό περιέργεια, σάν τό Λευίτη; ῎Οχι! Αὐτός τόν σπλαχνίζεται εἰλικρινά. Σκύβει ἐπάνω του μέ στοργή. Προσέχει μιά - μιά τίς πληγές του! Καταλαβαίνει πώς εἶναι θύμα ληστῶν· μά δέν ἀπομακρύνεται φοβισμένος. Καθυστερεῖ τό ταξίδι του. Βγάζει ἀπό τό σάκκο του κρασί καί λάδι... Πλένει τίς πληγές μέ τό κρασί (ἀντί γιά οἰνόπνευμα) καί τίς ἀλείφει μέ λάδι (ἀντί γιά ἀλοιφή). Σκίζει κάποιο ροῦχο του, φτιάχνει ἐπιδέσμους καί τίς δένει... ῎Επειτα, τόν σηκώνει στήν ἀγκαλιά του! Προσεκτικά τόν βάζει ἐπάνω στό ζῶο του! Καί μέ τό ᾿να χέρι νά τόν κρατᾶ, μέ τ᾿ ἄλλο νά ὁδηγεῖ τό ζῶο, πεζός ἐκεῖνος, προχωρεῖ στό δύσβατο δρόμο.

Οὔτε σκέψη γιά τήν καθυστέρηση! Οὔτε ὑποψία φόβου γιά τίς ἐνέδρες τῶν ληστῶν! Οὔτε λόγος γιά κούραση καί κόπο! Προχωρεῖ. Κι ὅλο τόν σιάζει καί τόν φροντίζει. Τοῦ δίνει κουράγιο!... ῞Ωσπου, ἔφτασαν στό πρῶτο «πανδοχεῖο» (μικρό ἀγροτικό ξενοδοχεῖο). Ζητάει ἀπό τόν πανδοχέα (ξενοδόχο) κρεββάτι καθαρό γιά τόν ἄρρωστό του. Δυναμωτική τροφή. ῞Ολη νύχτα στέκει ἄγρυπνος δίπλα του. Τόν φροντίζει. Κι ὅταν ξημέρωσε κι ἔπρεπε πιά ἀναγκαστικά νά φύγει γιά τήν ἐργασία του, βγάζει ἀπό τήν τσέπη του «δύο δηνάρια» καί λέει στόν πανδοχέα·

- Πάρε αὐτά, καί «ἐπιμελήθητι αὐτοῦ». Νά περιποιηθεῖς τόν ἄνθρωπό μου ὥσπου νά γίνει καλά. Κι ὅσα ξοδέψεις παραπάνω, θά σοῦ τά δώσω ὅταν ξαναπεράσω ἀπό δῶ, στό γυρισμό μου! «῞Ο,τι ἄν προσδαπανήσῃς ἐγώ ἐν τῷ ἐπανέρχεσθαί με ἀποδώσω σοι»!...

- Μά ποιός ἦταν αὐτός ὁ ἐκπληκτικός ἄνθρωπος πού φέρθηκε στόν πληγωμένο μέ τόση ἀγάπη; Πατέρας του; ἀδελφός του; φίλος; συμπατριώτης του; Τίποτε ἀπό αὐτά! ῏Ηταν ἕνας Σαμαρείτης! Δηλαδή, ἕνας ἐχθρός του!

᾿Εδῶ ἐτελείωσε ὁ Κύριος τή θαυμάσια Παραβολή. Καί ρωτάει τό Νομικό.

- Λοιπόν, ποιός ἀπό τούς τρεῖς αὐτούς σοῦ φαίνεται ὅτι τήρησε τήν ἐντολή τῆς ἀγάπης καί ἀποδείχθηκε πραγματικά «πλησίον» (σάν ἀδελφός καί φίλος) σέ κεῖνον πού ἔπεσε στά χέρια τῶν ληστῶν;

Καί ὁ Νομικός, ντροπιασμένος ἀπάντησε·

- «῾Ο ποιήσας τό ἔλεος μετ᾿ αὐτοῦ»! Δηλαδή ἐκεῖνος πού τόν συμπόνεσε καί τόν βοήθησε μέ ἀγάπη!

- ῎Ε, λοιπόν, τοῦ λέει ὁ Κύριος! «Πορεύου καί σύ ποίει ὁμοίως»! Πήγαινε καί νά κάνεις καί σύ τό ἴδιο. Νά γίνεις δηλαδή καί σύ, ἕνας καλός Σαμαρείτης!

Γ´. Επεξεργασία

Είπαμε παιδιά, καί στήν αρχή ότι πιστεύουμε στόν ῞Ενα Κύριον ᾿Ιησοῦν Χριστόν. Κάθε μία λέξη ἀπό αὐτές, ἔχει τό ξεχωριστό νόημά της. Δίνει καί ἕνα ξεχωριστό χαρακτηριστικό τοῦ Κυρίου μας. ῎Ας τά δοῦμε·

• ῞Ενας· Εἶναι ὁ ῞Ενας καί Μονογενής Υἱός τοῦ Θεοῦ! ῾Ο Δημιουργός Λόγος! ῾Ο ῞Ενας καί Μόνος Σωτήρας καί Λυτρω-τής μας.
• Κύριος· ῞Ενας καί Κύριος, τοῦ παντός Δημιουργός. Κυρίαρχος καί ᾿Εξουσιαστής ὁρατῶν πάντων καί ἀοράτων!
• ᾿Ιησοῦς, πού σημαίνει Σωτήρας!
• Χριστός, πού σημαίνει Θεός μαζί καί ῎Ανθρωπος! Χρισμένος μέ τό ῞Αγιο Πνεῦμα.

῾Ο Χριστός μας παιδιά, μας δίδαξε το παράδειγμα τῆς ἀγάπης! Αὐτός εἶναι, καί ὁ Πρῶτος Καλός Σαμαρείτης! ῎Αφησε τή δόξα τοῦ Οὐρανοῦ καί ἦρθε στή γῆ σάν ἄνθρωπος! Γιατί;... Γιά νά σώσει ἀπό τίς ἐνέδρες καί τά νύχια τοῦ ἀρχιληστῆ Διαβόλου, τόν ἄνθρωπο. Σέ μεγάλα χάλια τόν εἶχαν καταντήσει οἱ ληστές - δαίμονες! Ξεγυμνωμένο ἀπό τή χάρη τοῦ Θεοῦ. Καταπληγωμένο ἀπό τήν ἁμαρτία.

Τόν ἔπλυνε μέ τό τίμιο Αἷμα Του (τό κρασί).

Μέ τό «ἔλαιον» τῆς εὐσπλαχνίας καί τῆς ἁγίας διδασκαλίας Του ἐμαλάκωσε καί θεράπευσε τίς πληγές του! Τίς ἔδεσε. Τόν σήκωσε στούς ὤμους Του...

Καί δέν σταματᾶ ἕως ἐδῶ. Φροντίζει καί γιά τή συνέχεια. Χτίζει «Πανδοχεῖο» καινούργιο στή γῆ. ῎Οχι μέ πέτρες καί χῶμα. Τό χτίζει μέ Πνεῦμα ῞Αγιο. Σά νά ἀνοίγει τήν ἀπέραντη θεϊκή ἀγκάλη του καί τήν κάνει «Πανδοχεῖο»!

Ποιό εἶναι τό Πανδοχεῖο αὐτό τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτη;

Εἶναι ἡ ᾿Εκκλησία μας! Σ᾿ αὐτή μᾶς ἀσφαλίζει· καί ἀναθέτει τή φροντίδα μας στούς καλούς πανδοχεῖς, τούς ἱερεῖς μας.! ᾿Εκεῖνοι πιά, ἐπιμελοῦνται τίς τραυματισμένες ἀπό τήν κακοποίηση τῶν ληστῶν-διαμόνων ψυχές μας!...

῾Ο Κύριός μας, ἄφησε στό Πανδοχεῖο τῆς ᾿Εκκλησίας μας καί «δύο δηνάρια» γιά τήν φροντίδα μας. Δέν θά βάζει ὁ νοῦς σας ποιά εἶναι αὐτά! Εἶναι ὁ Θεῖος Του λόγος! ῾Η Παλαιά καί ἡ Καινή Διαθήκη. Μέ αὐτόν μᾶς παιδαγωγεῖ, μᾶς θεραπεύει καί μᾶς δυναμώνει ἡ ᾿Εκκλησία μας.

Καί ὑποσχέθηκε ὁ Κύριος στούς καλούς ἱερεῖς μας (πού δέν μοιάζουν καθόλου μέ τόν ῾Ιερέα καί Λευίτη τῆς παραβολῆς) πώς, ὅταν ἐπιστρέψει στή «Δευτέρα Παρουσία» Του, θά τούς ἀμείψει γιά κάθε κόπο τους γιά μᾶς...

῾Ο Χριστός μας, λοιπόν, ὁ πρῶτος Καλός Σαμαρείτης! Πόσο πρέπει νά Τόν εὐχαριστοῦμε! Μᾶς ἔσωσε μέ τήν ᾿Αγάπη Του ἀπό τά μοχθηρά χέρια τοῦ ληστῆ - διαβόλου!... Τί ἔκανε ἀπό ἀγάπη σέ μᾶς;

Ταπεινώθηκε καί ἦλθε στή γῆ! Στάθηκε κοντά μας μέ ἀγάπη. ῎Εφτασε μέχρι τήν ὀδυνηρή θυσία τοῦ Σταυροῦ! Δέν παύει νά μᾶς συγχωρεῖ καί νά μᾶς εὐεργετεῖ!...

Μᾶς ἔμαθε ἔτσι, ὄχι μόνο ποιά εἶναι, ἀλλά καί ὥς ποῦ πρέπει νά φθάνει ἡ ἀγάπη μας πρός τόν «πλησίον». Πῶς νά τήν ἐκδηλώνουμε πρόθυμα, μέ εὐγένεια καί ἀδελφικότητα, ὅπως ἀκριβῶς θά θέλαμε νά φερθοῦν καί σέ μᾶς οἱ ἄλλοι σέ παρόμοια περίπτωση. Μᾶς ἔμαθε νά γινόμαστε ἐμεῖς «πλησίον» σέ κεῖνον πού ἔχει τήν ἀνάγκη μας. ᾿Εμεῖς νά τόν πλησιάζουμε μέ ἀγάπη καί νά τόν βοηθοῦμε.

Γι᾿ αὐτό, τελειώνοντας τή συζήτηση μέ τό Νομικό ποιά σοβαρή συμβουλή - ἐντολή τοῦ ἔδωσε;

«Πορεύου καί σύ ποίει ὁμοίως». Πήγαινε, καί κάνε τό ἴδιο καί σύ. Πλησίασε καί δεῖξε ἔμπρακτα τό ἐνδιαφέρον καί τήν ἀγάπη σου. Σέ ποιούς;

- Σέ κείνους πού σέ ἀγαποῦν, ἀλλά καί σέ κείνους πού σέ μισοῦν. Πού σοῦ ἔκαναν κακό. Πού δέν σέ συμπαθοῦν ἤ δέν τούς συμπαθεῖς. Σέ καθένα πού ἔχει τήν ἀνάγκη σου. Γίνε ἕνας καλός Σαμαρείτης. Μά, θέλει κόπο, χρόνο, θυσίες!...

῎Α! αὐτό θά πεῖ ᾿Αγάπη! Νά μή λογαριάσεις κόπο, χρόνο, θυσίες. ῾Η ᾿Αγάπη δέν κουράζεται ποτέ. ᾿Αντίθετα, χαίρεται ὅταν κοπιάζει καί κάνει κάποιες θυσίες γιά τούς ἄλλους.

᾿Αλλά, μόνο στίς ὑλικές ἀνάγκες καί φροντίδες, καλός Σαμαρείτης; ῎Οχι· ἡ ᾿Αγάπη ἐνδιαφέρεται πρῶτα καί περισσότερο γιά τίς ληστεμένες ἀπό τό Διάβολο ψυχές. Τίς συνδέει μέ τόν Οὐράνιο Καλό Σαμαρείτη. Τίς ὁδηγεῖ στό στοργικό Πανδοχεῖο, στήν ᾿Εκκλησία Του. ῾Η ᾿Ορθόδοξη ᾿Εκκλησία μας εἶναι τό πανδοχεῖο τῆς Σωτηρίας μας. ᾿Εκεῖ, πραγματικοί καλοί Σαμαρεῖτες, πού μιμοῦνται τόν Κύριο, μέ αὐταπάρνηση, χωρίς νά λογαριάσουν κόπους, φροντίζουν τίς ψυχές τίς τραυματισμένες ἀπό τά «βέλη» τοῦ πονηροῦ.

Χιλιάδες «Καλοί Σαμαρεῖτες» σέ ὅλες τίς ἐποχές καί σήμερα ἠλεκτρίσθηκαν ἀπό τό Σύνθημα πού ἔδωσε ὁ ῎Ιδιος ὁ Κύριος...

Ποιό Σύνθημα; —«Πορεύου καί σύ ποίει ὁμοίως».

Θά λείψουν σήμερα; Φτερά θά κάνουν νά φτάσουν κοντά στόν ἄνθρωπο πού ἔχει τήν ἀνάγκη τους! Μυστικά, θ᾿ ἀκοῦνε μέσα στήν καρδιά τους, τή φωνή τοῦ Πρώτου Καλοῦ Σαμαρείτη· «᾿Επιμελήθητι αὐτοῦ». Φρόντισε, δηλαδή, μέ ἀγάπη γι᾿ αὐτόν τόν ἄνθρωπο· τόν «πλησίον» σου. Φρόντισε γιά τίς πνευματικές ἤ ὑλικές του ἀνάγκες, ὅπως θά ᾿θελες νά φροντίσουν ἄλλοι γιά σένα, σέ μιά ἴδια περίπτωση.

Σύνθημα: ᾿Αγαπῶ, ἀκολουθῶ, πιστεύω τόν «῞Ενα Κύριον ᾿Ιησοῦν Χριστόν».

Παιχνίδια:

• Κεριά με νεροπίστολα

Σε δυο μπουκάλια ή κηροπήγια, τοποθετούμε από ένα κερί.

Δυο παίχτες συναγωνίζονται για το ποιος θα σβήσει πιο γρήγορα το αντίστοιχο κερί χρησιμοποιώντας ένα νεροπίστολο.

• Σκυταλοδρομία

Κάθε παίχτης, κρατώντας ένα αναμμένο κερί στο ένα χέρι και ένα ποτήρι στο άλλο, ξεκινάει από την αφετηρία με σκοπό να φτάσει στο ορισμένο τέρμα πρώτος, με αναμμένο το κερί και γεμάτο το ποτήρι. Όποιος φτάσει πρώτος είναι ο νικητής.

Πηγή: (Βοηθήματα: Ι.Μ. Πειραιώς, Χελιδονιών)

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Α’. Μικρή Εισαγωγή

Καί ὁ Νοέμβριος ἔφτασε μέ τή Γιορτή τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων! Γιορτάζουμε, λοιπόν ὅλοι! Πανηγυρίζουμε! Γιορτάζει ὁ Ἄγγελός μας! Τοῦ καθενός μας ὁ Ἄγγελος! ῾Ο Οὐράνιος Φίλος καί προσωπικός μας φρουρός! Πῶς, νά μήν ἔχει ὁ καθένας μας γιορτή;

— Μελετώντας τό «Σύμβολο τῆς Πίστεως» διαβάζουμε ὅτι ὁ Θεός εἶναι «Ποιητής Οὐρανοῦ καί γῆς, ὁρατῶν τε πάντων καί ἀοράτων»! Ποιά εἶναι ὁ «Οὐρανός» καί τά «ἀόρατα»; Εἶναι ὁ πνευματικός καί ἄυλος κόσμος τῶν Ἀγγέλων! Οἱ Ἄγγελοι πλάστηκαν χωρίς σῶμα ὑλικό· γι’ αὐτό, εἶναι μόνο πνεύματα (ἀσώματοι). Εἶναι οἱ πρῶτοι πού ντύθηκαν τό φῶς τοῦ Θεοῦ, γι’αὐτό εἶναι φωτεινοί! Πύρινοι! «Φλόγα πυρός» τούς ὀνομάζει ἡ Ἁγία Γραφή. Εἶναι πλασμένοι ἀθάνατοι!

Β’. Διήγηση

Οι Απόστολοι κήρυτταν τον λόγο του Θεού με μεγάλη πίστη και πολύ θάρρος. Είχαν δυνατό πόθο να γνωρίσουν όλο και περισσότεροι άνθρωποι την Αλήθεια. Το έργο τους δεν ήταν εύκολο. Αντιμετώπισαν απειλές και φυλακίσεις. Αλλά οι Απόστολοι δεν δείλιασαν ούτε φοβήθηκαν μπροστά σε αυτές τις απειλές. Ήξεραν πως εφόσον αγωνίζονται για την αγάπη του Χριστού, Εκείνος θα τους έστελνε φύλακα Άγγελο να τους προστατεύει. Κι ο Θεός ευλογούσε τον αγώνα τους με πλήθος θαυμάτων! Ο λαός έφερνε πάνω σε πρόχειρα φορεία τους ασθενείς και τους άφηνε στις πλατείες απ’ όπου ήξεραν πως θα περάσει ο Απόστολος Πέτρος. Μόνο η σκιά του αρκούσε για να θεραπευτούν! Πολύ σύντομα, λοιπόν, οι Απόστολοι οδηγήθηκαν και πάλι στη φυλακή.

Αυτή τη φορά, όμως, συνέβη κάτι συγκλονιστικό. Μέσα στο πυκνό σκοτάδι της φυλακής εμφανίστηκε μπροστά τους ολόλαμπρος ένας Άγγελος σταλμένος από τον Θεό. Ο ουράνιος επισκέπτης άνοιξε στη στιγμή τις πόρτες που οι φρουροί προηγουμένως είχαν κλείσει με μεγάλη ασφάλεια. Έπειτα έβγαλε έξω από τη φυλακή τους Αποστόλους και τους είπε: «Να πάτε στον Ναό. Εκεί σταθείτε μπροστά στον λαό και μιλήστε για την καινούρια ζωή που έφερε ο Κύριος». Χαρούμενοι εκείνοι έκαναν αμέσως υπακοή σ’ ό,τι ακριβώς είπε ο Άγγελος. Έφτασαν γρήγορα στον Ναό και καθώς ξημέρωνε συνέχισαν το κήρυγμα της Αλήθειας σαν να μην τους είχε σταματήσει κανείς!

Δεν πέρασε πολλή ώρα κι οι φρουροί κατευθύνθηκαν στη φυλακή για να μεταφέρουν τους Αποστόλους στο Συνέδριο, δηλαδή στο ανώτατο δικαστήριο των Ιουδαίων. Με μεγάλη έκπληξη όμως αντίκρισαν τη φυλακή άδεια! Δεν μπορούσαν να εξηγήσουν τι συνέβη. Γεμάτοι απορία έτρεξαν να ειδοποιήσουν το διοικητή των φυλακών και τους αρχιερείς. Αυτοί μόλις έμαθαν την είδηση, ταραγμένοι, διέταξαν τους άνδρες της φρουράς ν’ αναζητήσουν τους Αποστόλους και να τους φέρουν πίσω το συντομότερο δυνατό. Τελικά τα κατάφεραν.

Κι έτσι γι’ άλλη μια φορά οι μαθητές του Κυρίου στέκονταν κατηγορούμενοι μπροστά στο Συνέδριο, ομολογώντας με θάρρος την πίστη τους στον Ιησού Χριστό. Μίλησαν για την Ανάστασή Του και τόνισαν πως είναι χρέος τους να την κηρύξουν παντού! «Πιο πολύ πρέπει να υπακούμε στο Θεό παρά στους ανθρώπους» έλεγαν, ενώ οι αρχιερείς ακούγοντάς τους θύμωναν περισσότερο και σκόπευαν να τους σκοτώσουν. Μα εκείνη τη στιγμή πήρε το λόγο ο Γαμαλιήλ, ένας σεβάσμιος άνδρας του Συνεδρίου που δίδασκε τον Νόμο. Ζήτησε από τους φρουρούς να βγάλουν για λίγο τους Αποστόλους έξω απ’ την αίθουσα, για να μιλήσει στους άρχοντες του Ισραήλ. Τα λόγια του ακούστηκαν με μεγάλη προσοχή:

«Άνδρες του Ισραήλ, προσέξτε τι θα κάνετε σ’ αυτούς που κατηγορείτε. Αν αυτό που πιστεύουν, προέρχεται από ανθρώπινη δύναμη, θα διαλυθεί μόνο του. Αν, όμως, προέρχεται από τον Θεό, δε θα μπορέσετε ποτέ να το διαλύσετε. Θα νομίζετε πως μάχεστε ανθρώπους, αλλά θα πολεμάτε τον ίδιο τον Θεό!»

Ήταν πράγματι σοφά τα λόγια του Γαμαλιήλ. Όταν εμπιστευόμαστε τον Θεό υπακούοντας το άγιο θέλημά Του, δεν κάνουμε έργο δικό μας, αλλά δικό Του. Στέλνει τότε τους Αγγέλους Του να μας προστατεύουν κι έτσι κανείς δεν μπορεί να μας εμποδίσει, όσο κι αν προσπαθεί. Οι αρχιερείς, σαν από θαύμα, λύγισαν μπροστά στη σοφία του Γαμαλιήλ κι άφησαν ελεύθερους τους Αποστόλους, αφού πρώτα τους απείλησαν ξανά. Μα εκείνοι, αντί για φόβο, ένιωθαν χαρά που αξιώθηκαν να πάθουν κάτι για τον αγαπημένο τους Χριστό!

Γ´. Επεξεργασία

• Ποιος προστάτευε τους Αποστόλους παιδιά, σε κάθε τους βήμα; (...)

• Ποιός προστατεύει και εμάς;

῾Ο φύλακας Ἄγγελός μας! Ἀπό τήν στιγμή πού θά γεννηθοῦμε, ὥς τή στιγμή πού θά μᾶς παρουσιάσει μπροστά στό θρόνο τοῦ Θεοῦ, πόση προστασία καί ἀγάπη μᾶς δείχνει! Ἀπό πόσους σωματικούς καί ψυχικούς κινδύνους καί παγίδες τοῦ ἐχθροῦ διαβόλου, μᾶς γλυτώνει! Πάντα μᾶς προστατεύει κάτω ἀπό τά ἀόρατα φτερά του! Πάντα μᾶς ψιθυρίζει στήν καρδιά καί στό νοῦ τό καλό! Καί, χωρίς ἐμεῖς νά τό βλέπουμε, παλεύει μέ τούς πονηρούς δαίμονες, ὅταν μέ δόλο, καί μῖσος, ἀγωνίζονται νά μᾶς παρασύρουν στό κακό!

Εἶναι «ἀσώματοι», ὅμως μέσα στήν Ἁγ. Γραφή ἐμφανίζονται συχνά μέ μορφή ἀνθρώπου: Νέοι ὁλόφωτοι, μέ ἀστραφτερά ἐνδύματα, (ὅπως στήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου). Εὐγενεῖς συνοδοιπόροι (στόν Τωβία), Οὐράνιοι ἀγγελιοφόροι (Στό Ζαχαρία, στή Θεοτόκο, στόν ᾿Ιωσήφ, στούς Μάγους).

Μέ ἐντολή τοῦ Θεοῦ παίρνουν αὐτή τή μορφή, γιά νά ὑπηρετήσουν ἕνα μεγάλο σκοπό. Νά ἐπικοινωνήσουν μέ τούς ἀνθρώπους καί νά τούς δώσουν οὐράνια μηνύματα ἤ ὁδηγίες. Ἀκόμα, γιά νά βοηθήσουν τόν ἄνθρωπο σέ μιά δύσκολη ὥρα. Τό σῶμα τους, ὅμως, δέν εἶναι ὑλικό καί ἀνθρώπινο (ἄς φαίνεται ἔτσι). Εἶναι σῶμα πνευματικό· μέ ὑπερφυσικές ἰδιότητες. Δέν ἐμποδίζεται ἀπό ἀποστάσεις, τοίχους, πόρτες. ᾿Εμφανίζεται καί χάνεται ξαφνικά! ῞Ομως, δέν μπορεῖ νά εἶναι παντοῦ.

Κινοῦνται συνεχῶς μέ ἀσύλληπτη ταχύτητα, γιά νά φρουρήσουν καί ὑπερασπίσουν τούς ἀνθρώπους, ἀπό φανερούς καί ἀφανεῖς κινδύνους. Τούς εἰκονογραφοῦμε μέ φτερά, πού ἀκριβῶς συμβολίζουν αὐτή τήν ταχύτητα.

Ἀλλά, πότε τούς ἔφτιαξε ὁ Θεός τούς Ἀγγέλους; Πόσοι εἶναι;

Ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, λοιπόν, μαθαίνουμε, ὅτι τούς Ἀγγέλους ἐδημιούργησε ὁ Θεός, πρίν ἀπό τόν ὑλικό κόσμο. Πρίν ἀρχίσει ὁ χρόνος! Μέ ἕνα Του νεῦμα! Πνεύματα φωτεινά! ῞Οταν ἔφτιαξε τά ἄστρα, τόσο θαύμασαν, οἱ Ἄγγελοι, πού κατάπληκτοι, ὕψωσαν φωνή μεγάλη καί ὕμνησαν τό Θεό ὅλοι μαζί (᾿Ιώβ λη´ 4). ῞Ολοι μαζί! Πόσοι δηλαδή;

—Πλῆθος ἀναρίθμητο! Γιά «χίλιες χιλιάδες καί μύριες μυριάδες» μιλάει ὁ προφήτης Δανιήλ στό ὅραμά του! Τή νύχτα τῶν Χριστουγέννων, «πλῆθος στρατιᾶς οὐρανίου» ὕμνησε τό Θεῖο Βρέφος.

—Χερουβίμ, λοιπόν, Σεραφίμ, ἑξαπτέρυγα, πολυόμματα... (Δηλαδή μέ ἕξι φτερά, μέ πολλά μάτια) Ἄγγελοι, Ἀρχάγγελοι ... Βλέπουμε, τούς ἁγίους Ἀγγέλους νά ἔχουν ὀνόματα κατά τάγματα, μέ ἀρχηγούς τούς Ἀρχαγγέλους καί Ταξιάρχες! ῞Ολα αὐτά τά ὀνόματα τά βρίσκουμε μέσα στήν Ἁγία Γραφή). ῎Ετσι, διακρίνουμε ἐννέα Τάγματα Ἀγγέλων (μέ δυσαρίθμητο πλῆθος τό καθένα) σέ τρεῖς μεγάλες Ταξιαρχίες, ὅπως τά βλέπουμε νά συμβολίζονται καί στή «σφραγίδα» τοῦ ἁγίου Προσφόρου» μέ ἐννέα μικρά τριγωνάκια· «Σεραφίμ — Χερουβίμ — Θρόνοι Κυριότητες — ᾿Εξουσίαι — Δυνάμεις Ἀρχαί — Ἀρχάγγελοι — Ἄγγελοι».

Ξέρουμε καί τρία ὀνόματα Ἀρχαγγέλων. Ποιά;

• Γαβριήλ. ῎Εφερε τό οὐράνιο Μήνυμα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, στή Θεοτόκο.

• Μιχαήλ. Γίνεται λόγος τῆς ἐμφανίσεώς του στήν Π.Δ. εἶναι ὁ προστάτης τοῦ ᾿Ισραήλ.

• Ραφαήλ. Ἀναφέρεται πάλι στήν Π.Δ. νά συνοδεύει στό ταξίδι του τόν εὐσεβῆ Τωβία.

Ποιό εἶναι τό ἔργο τῶν Ἁγ. Ἀγγέλων; Γιατί τούς ἔφτιαξε ὁ Θεός;

α) Ἀγάπη πρός τόν Θεό Δημιουργό τους, πού τήν ἐκδηλώνουν μέ δύο, βασικά, τρόπους.

--Τόν ὑμνοῦν ἀκατάπαυστα. Μέ τό «Ἅγιος! Ἅγιος! Ἅγιος!»... Μέ τό «῾Ωσαννά» καί τά «Ἀλληλούϊα»!...

--᾿Εκτελοῦν μέ μεγάλη ταχύτητα τίς ἅγιες ἐντολές Του. Τίς μεταφέρουν στούς ἀνθρώπους!

β) Ἀγάπη πρός τό ἀγαπημένο πλάσμα τοῦ Θεοῦ, τόν Ἄνθρωπο.

Καί πιά, αὐτῆς τῆς δεύτερης ἀγάπης τους, ἔχει καί ὁ καθένας ἀπό μᾶς, τόση προσωπική πείρα, μέ τόν Φύλακα Ἄγγελό Του!

Τί μεγάλη τιμή καί προνόμιο νά ζοῦμε στή γῆ μαζί μέ τούς Ἀγγέλους! Νά ὑμνοῦμε τό Θεό μας μαζί μέ τούς Ἀγγέλους! Νά συνδεθοῦμε ὅλο καί περισσότερο μέ τον Ἅγιο φίλο μας, τόν Ἄγγελό μας;... Ἄς μήν ξεχνᾶμε ὅτι αὐτόν ἔχουμε πρεσβευτή μας στόν Κύριο. Αὐτός θά εἶναι ὁ ὑπερασπιστής μας, ὅταν ὁ Θεός θά κρίνει τίς πράξεις μας στή Βασιλεία Του.

Σύνθημα: Φίλος πιστός, ο Άγγελός μου!

Παιχνίδι: ΕΛΑ ΜΑΖΙ

Χωρίζουμε τα παιδιά σε ομάδες (όχι πάνω από 6 παιδιά η κάθε ομάδα). Με το σύνθημα τρέχει ο πρώτος κάθε ομάδας μια απόσταση κι όταν γυρίσει παίρνει μαζί του και τον δεύτερο πιάνοντάς τον από το χέρι. Στην συνέχεια τον τρίτο, τον τέταρτο κ.ο.κ πάντα πιασμένοι χέρι-χέρι. Νικήτρια ομάδα αυτή που θα τελειώσει πρώτη.

Πηγή: (Βοηθήματα:Ι.Μ. Πειραιώς, Χελιδονιών)

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Α’. Μικρή Εισαγωγή

Θά ἔχετε ἀκούσει σίγουρα παιδιά γιά τή «Κυρά τῆς Ρώ» πού ἀναδείχθεικε ἄξια Ἑλληνίδα καί γνήσια νησιωτοπούλα. Ἐπί 34 ὁλόκληρα χρόνια ὕψωνε καθημερινά τή Γαλανόλευκη Σημαία πάνω στόν ἀκριτικό ξερόβραχο τῆς Ρώ…. Σέ ὁλόκληρη τή ζωή της φύλαξε σκοπιά στή λευτεριά τοῦ Αἰγαίου μας!

Μέ αὐτή τή γενναία ψυχή θά ἀσχοληθοῦμε σήμερα…..

Β’. Διήγηση

Στή Ρώ, τή μικρή βραχονησίδα πού βρίσκεται δίπλα στό Καστελόριζο καί μιά ἀνάσα ἀπό τά Τουρκικά παράλια, ἔζησε ἡ Δέσποινα Ἀχλαδιώτη.

Τό 1927, σέ ἠλικία 25 ἐτῶν, ἡ Δέσποινα ἐγκαταστάθηκε μόνιμα στό νησί τῆς Ρώ μαζί μέ τόν σύζυγό της Κώστα.

Ἐκείνα τά χρόνια σέ ὅλα τά νησιά ὑπῆρχε μεγάλη ἀναταραχή καί ἀνησυχία. Μετά τήν συμφορά τοῦ ἑλληνισμοῦ στήν Ἰωνία τά νησιά εἶχαν γεμίσει ἀπό δυστυχισμένους πρόσφυγες. Μόλις εἶχαν γλυτώσει βέβαια ἀπό τήν τουρκική σκλαβιά, ἀλλά καί πάλι δέν ἦταν ἐλεύθερα, ἀφοῦ τά κρατοῦσαν οἱ Ἰταλοί. Ἔτσι βρέθηκε μέ χιλιάδες κατοίκους τό Καστελόριζο καί μερικές ἑκατοντάδες τά μικρότερα νησιά. Ἐνῶ στό νησί τῆς Ρώ ζοῦσαν λίγες οἰκογένειες. Ἀνάμεσα σέ αὐτούς καί ἡ Δέσποινα μέ τόν Κώστα. Δούλεψαν ὅλοι σκληρά μέ ἀντρειωμένη καρδιά γιά νά ἀναστήσουν αὐτό τό ξερονήσι. Ἀργότερα, ὅμως, οἱ λιγοστές οἰκογένειες φύγανε, πιέζονταν ἀπό τήν ἐρημιά καί τή φτώχεια. Καί ἔτσι στό μικρό νησί τῆς Ρώ ἔμειναν ὁλομόναχοι ἡ Δέσποινα μέ τόν ἄντρα της. Χωρίς συντροφιά, χωρίς ἐπικοινωνία, χωρίς ἀνέσεις, μονάχα μέ τά λιγοστά ζῶα τους. Παρ’ ὅλα αὐτά δέν τούς ἔλειπε τίποτε, μονάχα ἡ Λευτεριά τούς ἔλειπε. Ἐφημερίδες καί ραδιόφωνο νά μάθουν τά νέα δέν εἶχαν. Βλέπανε τά καράβια, πέρα στό πέλαγος, νά περνᾶνε ἀδιάφορα καί σχίζονταν ἡ καρδιά τους ἀπό νοσταλγία γιά τούς ἀνθρώπους καί τήν πατρίδα. Οὔτε καΐκι πλέον δέν πλεύριζε τό νησάκι τους. Ἀργότερα μονάχα κατάφεραν νά ἀποκτήσουν ἐκεῖνοι μιά μικρή βαρκούλα, γιά νά πετάγονται τόν καλό καιρό μέ προφυλάξεις στό Καστελλόριζο.

Ἔτσι ἔζησαν ἡ Δέσποινα καί ὁ Κώστας γιά δύο χρόνια μέχρι τό 1927, ὅταν μέ ἔκπληξη εἶδαν ἕνα πρωϊνό ψηλά, στή κορφή τοῦ νησιοῦ, μιά μεγάλη τουρκική σημαία πού ἔμενε ἀκίνητη. Τί ἀκριβῶς εἶχε γίνει δέν ξέρανε. Ἀλλά αὐτό πού θέλανε ἦταν τό συντομότερο δυνατό νά κατεβάσουν τήν τουρκική σημαία καί νά ὑψώσουν τή Γαλανόλευκη! Τρεῖς μέρες μετά πῆραν τήν ἡρωϊκή ἀπόφαση. Ἔβαλαν μονάχα ἕνα σκοπό. Νά γίνουν ἕνα μέ τήν πατρίδα. Δέν φοβήθηκαν τούς ἔνοπλους Τούρκους, οὔτε τόν θάνατο. Ἕνα μόνο φόβο εἶχαν: μήν τυχόν τούς ἀνάγκαζαν νά ἐγκαταλείψουν τό νησί μέ τή βία καί ἔτσι παραδινόταν ἡ Ρώ στά χέρια τους.

Τό σχέδιο ἄρχισε νά μπαίνει σέ ἐφαρμογή. Ἡ κυρά Δέσποινα ἔφτιαξε τή Σημαία χρησιμοποιώντας ἕνα σεντόνι λευκό ἀπό τήν προίκα της καί μιά γαλάζια κουρτίνα πού εἶχε στό σεντούκι της. Ἕνας λευκός Σταυρός στή μέση καί τέσσερα γαλάζια κομμάτια στίς γωνίες. Καί γιά κοντάρι ἕνα καλάμι πού εἶχε γιά τίς δουλειές τοῦ σπιτιοῦ. Ἀργότερα σκέφτηκε πώς θά ζητοῦσε μιά κανονική σημαία ἀπό τό Καστελλόριζο. Δύο μέρες χρειάστηκε νά φτιάξει τή Σημαία καί τήν τρίτη μέρα σηκώθηκε μέ τόν ἄντρα της πρωί πρωί πῆγαν μέ προσοχή καί κατέβασαν τήν τουρκική σημαία καί ἀφοῦ τήν πέταξαν μέσα στό πέλαγος ὕψωσαν τήν ἑλληνική. Φαίνεται πώς οἱ Τοῦρκοι εἶχαν φύγει ἀπό μέρες καί ἔτσι μπόρεσαν ἀνενόχλητοι νά κάνουν τή δουλειά τους. Ἀπό τότε μάλιστα κανένας δέν τόλμησε νά πλησιάσει τό νησάκι τους. Καί ἡ κυρά Δέσποινα ἀπό ἐκείνη τήν ἡμέρα ὑποσχέθηκε στήν πατρίδα νά ὑψώνει κάθε μέρα τήν ἑλληνική σημαία στό νησί τῆς Ρώ μέχρι νά πεθάνει!

Ἦρθαν ὅμως καί γιά τό νησάκι τῆς Ρώ οἱ σκληρές μέρες. Οἱ μέρες τοῦ πολέμου. Τότε πού στίς θάλασσες συγκρούονταν οἱ σύμμαχοι μέ τούς Γερμανό-Ἰταλούς καί οἱ δυσκολίες καί οἱ κίνδυνοι αὐξήθηκαν. Ἡ κυρά Δέσποινα καί ὁ Κώστας εἶχαν χάσει τελείως τήν ἐπαφή μέ τόν ὑπόλοιπο κόσμο. Τά ἀγαθά τους σπάνιζαν…Δέν μποροῦσαν πλέον χωρίς κίνδυνο νά ταξιδέψουν οὔτε μέχρι τό Καστελλόριζο…. Ομάδες ἀεροπλάνων περιδιάβαιναν μέρα-νύχτα στόν οὐρανό… Δέν ξέρανε ποιά ἦταν φιλικά καί ποιά ἐχθρικά….Ὁ πόλεμος εἶχε φουντώσει γιά τά καλά….Στή θάλασσα, οἱ περαστικοί μιλοῦσαν γιά δεκάδες καράβια πού χάνονταν χωρίς νά ξέρεις ποιανοῦ ἦταν τά περισσότερα. Τό νεαρό ἀνδρόγυνο δέν ἦξερε ἀπό ποῦ νά προφυλαχθεῖ. Ἀπό τήν πεῖνα, ἀπό τίς βόμβες τοῦ οὐρανοῦ, ἀπό τίς νάρκες τῆς θάλασσας…Πολλά τά δεινά. Καί τό χειρότερο εἶχαν τόν φόβο μήπως ἐμφανιζόντουσαν ξανά οἱ Τοῦρκοι. Δέν θά τούς ἦταν καθόλου δύσκολο νά ξαναστήσουν τή σημαία τους σ’ ἕνα βραχονήσι χωρίς ἑλληνισμό, πού κανένας δέν νοιαζόταν, καί αὐτοί μποροῦσαν ἄνετα νά τό ἁρπάξουν…! Ἡ κυρά Δέσποινα ὅμως παιδιά, ἀπόδείχθηκε ἀτρόμητη! Κάθε μέρα πρωί καί βράδυ ὕψωνε καί κατέβαζε τή σημαία μας! Ἦταν το μοναδικό κομμάτι τῆς πατρίδας πού κράτησε σέ ὅλο τό διάστημα τοῦ πολέμου ὑψωμένη τήν ἑλληνική σημαία! Τό μόνο κομμάτι πού ἔμενε ἐλέυθερο καί ἄς ἦταν ὑποταγμένο!

Ὅμως, παιδιά, καί ἄν ὁ πόλεμος δέν κατάφερε νά φτάσει μέχρι τή Ρώ, ἄλλη καταστροφή βρῆκε τό σπιτικό τῆς κυρά Δέσποινας. Ἀρρώστησε ὁ ἄντρας της βαριά. Προσπάθησε ἡ καημένη νά τόν γιατρέψει μέ ὅ,τι μποροῦσε…Μάταιες, ὅμως, οἱ προσπάθειές της…Ὁ κυρ Κώστας χειροτέρευε μέρα μέ τή μέρα….Καί ἔτσι ἀποφάσισε νά τόν πάει στό Καστελλόριζο! Πῶς ὅμως; Πῶς νά πήγαινε ἕνα βαριά ἄρρωστο ἑπτά μίλια μέσα σ’ ἕνα φουρτουνιασμένο πέλαγος, μέ μιά μικρή βαρκούλα καί χωρίς συντροφιά, μέσα στό καταχείμωνο; Μόνο οἱ θαλασσινοί καταλάβαιναν τίς ἀγωνίες της καί ὁ Θεός ἤξερε τούς φόβους της….! Τό ἀποφάσισε ὅμως, δέν μποροῦσε νά τόν ἐγκαταλείψει… Κίνησε γιά τό μαρτυρικό ταξίδι… Ἄλλα ὅμως ἦταν τά σχέδια τοῦ Θεοῦ… Πρίν φτάσουν στό Καστελλόριζο ὁ κυρ Κώστας διάβηκε τούς δρόμους τοῦ οὐρανοῦ καί ἔτσι ἡ κυρά τῆς Ρώ ἔμεινε ὁλομόναχη.

Μά ἡ καρδιά τῆς κυρά Δέσποινας ἤθελε τό γυρισμό. Δέν ἄντεχε νά μείνει στό Καστελλόριζο. Ἄλλο ἦταν τό ποθούμενό της. Ἤθελε νά βλέπει τήν ἑλληνική σημαία νά κυματίζει στό νησί τῆς Ρώ. Οἱ συγγενεῖς καί οἱ γνωστοί της τήν συμβούλευαν νά μείνει στό Καστελλόριζο. Μιά γυναίκα μόνη σέ ἕναν ἔρημο τόπο καί σέ καιρό πολέμου, ἦταν πολύ ἐπικίνδυνο. Ἄλλωστε στό Καστελλόριζο ζοῦσε καί ἡ δόλια ἡ μάνα της, πού σχεδόν ἦταν τυφλή.

Ὅμως τίποτε δέν τήν κρατοῦσε. Τήν ἀπόφαση τήν εἶχε πάρει: «Θά φύγω καί ὅ,τι μέ βρεῖ. Τουλάχιστον θά πεθάνω λεύτερη στήν πατρίδα καί τό χῶμα μου». Πέρασε καί ἀπό τό νεκροταφεῖο νά ἀποχαιρετήσει τόν ἄντρα της: «Κωνσταντή μου, τοῦ εἶπε, σ’ ἀφήνω μόνο σου ἐδῶ, μά δέν μπορῶ νά κάμω ἀλλιῶς. Πρέπει νά πάω στό νησί μας. Ἡ Ἑλλάδα πρέπει νά ζήσει κι ἐκεῖ. Πιστεύω πώς θά μέ καταλαβαίνεις. Ἀγωνίστηκες γι’ αὐτή. Τό ἴδιο θἄκανες κι ἐσύ! Τό καντήλι σου ὅμως θἆναι ἀναμμένο κάθε μέρα. Σάν πεθάνω θἄρθω κοντά σου. Ὁ Θεός νά δώσει νά λευτερωθοῦν γρήγορα τά νησιά μας, γιά νά νιώθουμε πιό ἐλαφρό τό χῶμα πού θά μᾶς σκεπάζει. Τό κορμί σου εἶναι ἐδῶ, μά ἡ ψυχή σου στό νησί μαζί μου. Θά σέ νιώθω ὅπως τότε ἐκεῖ»! …..

Ἡ κυρά Δέσποινα ἔδεσε τή βαρκούλα της πίσω ἀπό ἕνα καΐκι πού θά ἔφευγε γιά τή Ρόδο καί ἐπέστρεψε στή Ρώ, ἔχοντας πάρει καί τήν τυφλή μητέρα της μαζί.

Εἶχε περάσει πάνω ἀπό ἑνάμισης χρόνος ἀπό τόν θάνατο τοῦ κυρ Κώστα. Ἦταν 13 Σεπτεμβρίου τοῦ 1943, ὅταν ἡ κυρά Δέσποινα εἶδε ἔξω ἀπό τόν κόλπο νά περνᾶ μέ γρηγοράδα καί ὑπερηφάνεια ἕνα ὄμορφο μεγάλο πολεμικό πλοῖο. Ἦταν τό ἀντιτορπιλικό «ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗΣ». Οἱ σύμμαχοι τοῦ ἀνέθεσαν μιά πολύ τολμηρή καταδρομή στό Καστελλόριζο, γιά νά ἀποβιβάσει στρατό καί νά ἐλευθερώσει τό νησί ἀπό τούς Ἰταλούς.

Οἱ Ἕλληνες στρατιῶτες εἶδαν τήν ἑλληνική σημαία στό νησάκι τῆς Ρώ διασχίζοντας τή θάλασσα. Εἶδαν καί τήν κυρά Δέσποινα μέ τά κιάλια…Ρώτησαν κι ἔμαθαν γι’ αὐτήν καί τό νησί της….καί πρίν φύγουν γιά να συνεχίσουν τόν ἀγῶνα δεκαπέντε ἄντρες ἀπ’ αὐτούς πῆγαν νά τήν συναντήσουν.

… «Ὁ ἑλληνικός στρατός σοῦ στέλνει τούς χαιρετισμούς καί τόν θαυμασμό του. Σήμερα ἤρθαμε ἐδῶ γιά συμβολική ἀπελευθέρωση τῆς Ρώ ἀπό τόν ἑλληνικό στρατό… Αὔριο θά φύγουμε γιά νά συνεχίσουμε τόν ἀγώνα. Δέν χρειάζεται νά μείνει κάποιος ἀπό μᾶς ἐδῶ. Ἐσύ εἶσαι ὁ καλύτερος ἀντικαταστάτης τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ. Εἶσαι μεγάλη πατριώτισσα. Πολέμησες μέ τόν τρόπο σου πιό μπροστά ἀπό μᾶς καί ἐλευθέρωσες μόνη σου, πιό νωρίς, τό νησί σου. Εἶσαι μεγάλη Ἑλληνίδα. Οἱ ἀνώτεροί μου καί ὁ κυβερνήτης τοῦ ἀντιτορπιλικοῦ σέ συγχαίρουν θερμά….!»

Ἕνα ὅλόκληρο βράδυ μεῖναν μαζί μέ τήν Κυρά Δέσποινα…. Ἐκείνη τούς περιποιήθηκε καί τούς φρόντισε σάν νά ἦταν δικά της παιδιά…ἀλλά καί αὐτοί τῆς ἐξηγήσανε πολλά γιά τόν πόλεμο, τήν Ἑλλάδα καί τόν ἀγώνα γιά τή λευτεριά. Τήν ἄλλη μέρα, στό ξημέρωμα, ἔφυγαν. Ἡ κυρά Δέσποινα τούς ἔδωσε τήν εὐχή της καί τήν ὑπόσχεση πώς ὅσο θά ζοῦσε ἡ ἑλληνική σημαία θα κυμάτιζε στή Ρώ.

Ἀκολούθησαν δύσκολα χρόνια γιά τήν Ἑλλάδα. Ἡ κυρά Δέσποινα, ὅμως, στήν ἀντάρα τοῦ πολέμου δέν ἐγκατέλειψε τόν τόπο της. Τί κι ἄν ὅλοι οἱ Καστελλοριζῶτες ἀναγκάστηκαν νά φύγουν πρόσφυγες παίρνοντας μαζί τους μόνο ὅ,τι μποροῦσαν νά κρατήσουν στά χέρια τους, ἐνῶ πίσω τά σπιτια τους γκρεμίζονταν ἀπό τούς βομβαρδισμούς…..Τί κι ἄν τήν παρακαλέσαν νά φύγει ἀπό τή Ρώ γιά νά σώσει τή ζωή της….Ἔμεινε σταθερή στήν ἀπόφασή της: «Ἐγώ δέν σαλεύω ἀπό τόν τόπο μου. Δέν ἔφυγα οὔτε ὅταν ἦρθαν οἱ Τούρκοι καί θά φύγω τώρα πού εἶμαι λεύτερη; Κι ἄν ὑπάρχουν κίνδυνοι δέν μέ νοιάζει. Τούς ἔχω περάσει κι ἄλλες φορές. Κι ἦταν πιό μεγάλοι. Ἐδῶ θά μείνω. Γιά τήν ὑπόλοιπη ζωή μου δύο πράγματα μοῦ ἔχουν μείνει: ἡ Πατρίδα μου καί ἡ Σημαία της. Δέν θά τ’ ἀφήσω ὅ,τι καί νά γίνει. Κοντά τους ἔζησα, κοντά τους ζῶ καί κοντά τους θά πεθάνω!! Δέν ἔχω ἄλλο σκοπό! ….Θά πολεμήσω ὅπως ἐγώ μπορῶ… Κι ἄν εἶναι νά πεθάνω γιά τήν πατρίδα ΑΞΙΖΕΙ!».

Μιά τέτοια ἀπάντηση, παιδιά, μόνο οἱ ἡρωίδες τῆς πατρίδας μας ἔδιναν. Γι’ αὐτό καί ἕνας ἀξιωματικός τοῦ Ἄγγλου διοικητή, δύο μέρες μετά τήν ἡρωϊκή ἀπόφαση τῆς κυρᾶς νά παραμείνει στό νησί, τήν ἐπισκέφθηκε μέ δύο στρατιῶτες καί ἀφοῦ τήν χαιρέτησε στρατιωτικά, τήν συνεχάρη γιά τό θάρρος της…!! Καί ὅχι μόνο δέν τήν πῆραν μέ τή βία ἀπό τό νησί, ἀλλά γιά τίς δύσκολες μέρες πού θά ἔρχονταν τῆς ἄφησαν κιβώτια μέ τρόφιμα καί ἐφόδια πού θά τῆς ἦταν ἀπαραίτητα.

Ὁ χαλασμός δέν ἄργησε νά ξεσπάσει…. Κρότοι, κανονιές, φωτιές, ἀεροπλάνα, βόμβες….χαμός πολέμου καί καταστροφή… Καί ὅμως μέσα σέ αὐτόν τόν χαμό ἡ κυρά Δέσποινα, παιδιά, συνέχιζε νά ὑψώνει τήν σημαία μας! Ἡ Ἑλλάδα ζοῦσε καί πολέμαγε γιά τή λευτεριά της.

Τό 1944 ἕμαθε ἀπό περαστικούς Καστελλοριζῶτες ἡ κυρά Δέσποινα, πώς ὁ πόλεμος τελείωσε. Χρειάστηκε νά περάσουν ὅμως λίγα χρόνια γιά νά ἔρθει τό ποθούμενο….7 Μαρτίου 1948 πραγματοποιήθηκε ἡ ἕνωση…Καί τότε ἤρθε ἡ λευτεριά! Τά νησιά ἀνάσαιναν πραγματικά! Τό νησάκι τῆς Ρώ ὅμως εἶχε ἑνωθεῖ ἀπό τό 1929! Ἀπό τότε κυμάτιζε ἐκεῖ ἡ ἑλληνική σημαία χάρη στή κυρά Δέσποινα!

Ἡ κυρά Δέσποινα βραβεύτηκε ἀπό τήν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν, τό Πολεμικό Ναυτικό, τή Βουλή τῶν Ἑλλήνων, τό Δήμο Ρόδου καί ἄλλους φορεῖς. Τό Ὑπουργείο Ἐθνικῆς Ἄμυνας ἔστειλε ναυτικό ἄγημα στό Καστελλόρριζο ὅπου, στίς 23 Νοεμβρίου 1975, τῆς ἀπένειμε τό μετάλλιο γιά τήν πολεμική περίοδο 1941-1944. «Γιά τήν Ἑλλάδα τό ‘κανα. Νοιώθεις πιό πολύ τήν Ἑλλάδα, χαμένος ὅπως εἶσαι μέσα στό πέλαγος, λίγες ἑκατοντάδες μέτρα ἀπό τίς Τουρκικές ἀκτές», εἶπε ὅταν τήν βράβευσε ἡ Ἀκαδημία Ἀθηνῶν.

Ἡ Δέσποινα Ἀχλαδιώτου κοιμήθηκε σέ ἡλικία 92 ἐτῶν στίς 13 Μαΐου 1982 καί ἐτάφη μέ τιμές Ἐθνικῆς ἡρωίδας κάτω ἀπό τόν ἰστό τῆς σημαίας πού χρόνια ὕψωνε δείχνοντας σέ ὅλους τήν ἑλληνική ταυτότητα τοῦ νησιοῦ. «Ὅσο θά ὑπάρχουν Ἕλληνες θά ὑπάρχει καί Ἑλλάδα! Ὁ Θεός μας δέν θά τήν ἀφήσει νά χαθεῖ!» ἦταν τά τελευταῖα λόγια της….

Γ´. Επεξεργασία

Μέ πολύ θαυμασμό καί συγκίνηση ἀκούσαμε γιά τή ζωή τῆς κυρᾶς τῆς Ρώ. Τί ἦταν ἐκεῖνο πού τῆς φλόγιζε τήν καρδιά καί δόθηκε ὁλοκληρωτικά σέ ὅλη τή ζωή της; (…) Μάλιστα. Ἡ Ἑλληνική Σημαία ἦταν γι’ αὐτήν ἡ Πατρίδα! Ἡ ἴδια ἡ Λευτεριά! Καί μέ κάθε τρόπο ἤθελε νά τήν κρατᾶ ὑψωμένη, γιά νά μεταφέρει ἕνα μήνυμα στούς ἐχθρούς ὅτι στό τόπο πού εἶναι ἡ ἑλληνική σημαία δέν μποροῦν νά πατήσουν! Εἴδατε, παιδιά, ἀγάπη, ἀφοσίωση, τιμή, ἀνδρεία πού ἔδειξε ἡ κυρά Δέσποινα; Δέν πρέπει νά μᾶς παραδειγματίσει αὐτή ἡ πράξη πού κράτησε μιά ζωή; Τί ζητάει ἀπό μᾶς τούς μεταγενέστερους ἡ Ἑλληνική Σημαία;

• Σεβασμό καί τιμή στό ἀντίκρυσμά της!

• Εὐλάβεια στό ἄγγιγμά της!

• Θέση τιμητική στό σπίτι μας καί στό σχολεῖο!

• Στάση προσοχῆς στήν ἔπαρση καί τήν ὑποστολή της!

• Πόθοι καί ὄνειρα γιά τή δόξα της, τή λευτεριά καί τήν τιμή της!

Ναί, παιδιά, ἱδιαίτερα σέ αὐτούς τούς δύσκολους καιρούς πού περνᾶμε, πρέπει νά ἔχουμε ὄνειρα γιά τήν πατρίδα μας… Δέν πρέπει νά τήν ἐγκαταλείψουμε….Ὅλοι μαζί μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ νά παλέψουμε γι’ αὐτήν καί τά ἰδανικά της πού κλονίζονται… Καί μέ ποιόν τρόπο;…Ὑπάρχει τρόπος…. Ἄν πάψουμε νά κοιτᾶμε τό συμφέρον μας… ἄν ἀγωνιστοῦμε μέ κοινό σκοπό… ἄν μετανοήσουμε καί δέν ρίχνουμε ὁ ἕνας τό φταίξιμο στόν ἄλλο… ἄν ἐπιστρέψουμε στό Χριστό καί Τόν ἀγαπήσουμε περισσότερο… καταφύγουμε ξανά σ’ Αὐτόν καί ὑπακούσουμε στό θέλημά Του…

Ἡ κυρά τῆς Ρώ καί ἡ αὐτοθυσία της ἄς μείνει χαραγμένη στή καρδιά μας καί ἄς στιγματίσει τή στάση μας ἀπέναντι στήν Ἑλληνική Σημαία…στήν Πατρίδα!!

Σύνθημα: «Ὅσο θά ὑπάρχουν Ἕλληνες θά ὑπάρχει καί Ἑλλάδα! Ὁ Θεός μας δέν θά τήν ἀφήσει νά χαθεῖ!»

Παιχνίδι:

Δίνουμε φωτοτυπημένο το παρακάτω χαρτάκι στα παιδιά και τους ζητούμε να συγκεντρώσουν από κάθε λέξη το δεύτερο γράμμα και στη συνέχεια να βάλουν τα γράμματα στη σειρά, ώστε να σχηματιστεί μια φράση σχετική με την πατριωτική μας γιορτή.

Λύση: ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ ΣΑΡΑΝΤΑ

Πάρε από κάθε λέξη το δεύτερο γράμμα και θα φτιάξεις μια φράση σχετική με την 28^η Οκτωβρίου.

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

Πάρε από κάθε λέξη το δεύτερο γράμμα και θα φτιάξεις μια φράση σχετική με την 28^η Οκτωβρίου.

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

Πηγή: (Βοήθημα: Ι.Μ. Μεσσηνία και e-selides.gr)

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Α’. Μικρή Εισαγωγή

"Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν, Πατέρα, παντοκράτορα, ποιητήν οὐρανοῦ καί γῆς", λέμε στο "Πιστεύω"...῞Ενα ὁλόκληρο σύμπαν, οὐρανό καί γῆ, ἔφτιαξε ὁ Θεός, στόλισε καί συντηρεῖ γιά χάρη μας! Ναί! Γιά χάρη μας!

Τίποτα δέν ἔκανε τυχαῖα, οὔτε ἄσκοπα! Καί ὅλα φτιαγμένα μέ τέτοια φροντίδα καί σοφία, ὥστε νά ἐξυπηρετοῦν τό βασιλιά - ἄνθρωπο! Τί θά γινόταν, ἄν ἔλειπε αὐτή ἡ φροντίδα!

Τά πάντα στό σύμπαν, καί στή γῆ, θά εἶχαν διασπαστεῖ! Κόσμος δέν θά ὑπῆρχε! ῞Ολα θά ἔπεφταν μέσα στό χάος! Αὐτή ἡ συγκράτηση μέ τούς «φυσικούς νόμους» εἶναι μέγα καί θαυμαστό ἔργο τοῦ Δημιουργοῦ! Δεῖγμα τῆς θείας δύναμης καί ἐξουσίας! Δέν δημιούργησε ἁπλῶς τόν κόσμο. Τόν παρακολουθεῖ ἄγρυπνα καί τόν συντηρεῖ.

Εἶναι ἀλήθεια τῆς ῾Αγίας Γραφῆς. Τό βεβαιώνουν ἡ ῾Ιστορία καί ἡ ᾿Επιστήμη, τό βλέπουμε μέσα στή ζωή. ῾Ο Δημιουργός Θεός κυβερνᾶ τόν κόσμο! Τόν ἐπιβλέπει, τόν κατευθύνει. ᾿Επεμβαίνει καί τόν καθοδηγεῖ πρός τόν μεγάλο καί ὑψηλό του προορισμό. Αὐτή τήν ἄγρυπνη καί σοφή φροντίδα τοῦ Θεοῦ γιά τόν κόσμο ξέρετε πῶς τή λέμε;

—«Θεία Πρόνοια»! ῾Ο Θεός μας λοιπόν — ἡ ῾Αγία Τριάδα — εἶναι Θεός Δημιουργός, ἀλλὰ καί Θεός Προνοητής! Σάν Πατέρας στοργικός φροντίζει νά διατηρεῖ τό ὄμορφο παλάτι, πού ἔχτισε γιά τά παιδιά του· τή φύση. Πολύ περισσότερο ὅμως φροντίζει γιά τά ἴδια τά παιδιά Του! Πιστεύω ὅτι θά θέλατε νά δοῦμε σήμερα μερικά δείγματα καί ἀπό τίς δύο αὐτές θεϊκές φροντίδες - «πρόνοια» τοῦ Θεοῦ!

Β’. Διήγηση

—῎Εχετε δεῖ ἐρείπιο; Μισογκρεμισμένο, ἀραχνιασμένο, χορταριασμένο, ἀκατοίκητο; Τί σκεφτήκατε;

—Θλιβερή ἡ εἰκόνα τῆς ἐγκατάλειψης! ᾿Ασύγκριτα ἀπελπιστική θά ἦταν ἡ εἰκόνα τοῦ κόσμου, ἄν τόν εἶχε ἐγκαταλείψει ἡ φροντίδα τοῦ Θεοῦ! Τί λέω! Θά εἶχε ἐντελῶς καταστραφεῖ! ῞Ομως ἡ σοφία καί ἡ ἀγάπη Του ἔχουν προνοήσει γιά ὅλα! Καί ἀπό τίς πρῶτες φροντίδες του οἱ «φυσικοί νόμοι»! ᾿Αμετάβλητοι καί ἀπαραβίαστοι! Ρωτᾶτε συχνά· Πῶς δέν πέφτουμε μέ τήν τόσο ἰλιγγιώδη ταχύτητα καί τά στροβιλίσματα τῆς γῆς;! Πῶς δέν ζαλιζόμαστε;! Πῶς νά πέσουμε, ἀφοῦ ὁ Προνοητής Θεός ὅρισε νόμους πού μᾶς συγκρατοῦν (στήν ἕλξη τῆς γῆς καί τή βαρύτητα);

Μεγάλη ἡ πρόνοια καί ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ στούς φυσικούς νόμους! Σάν καλός κυβερνήτης καί νομοθέτης τούς ὅρισε, γιά νά ρυθμίσει τήν ἁρμονία, τήν ἀσφάλεια καί τήν τάξη μέσα στό ἀπέραντο σύμπαν καί τή γῆ! ῞Ολα τά πλάσματα κινοῦνται συνεχῶς καί δραστήρια, χωρίς κανένα νά ξεφεύγει ἀπό τήν τροχιά καί τό σκοπό του! Χωρίς νά ἔρχεται μέ τό ἄλλο σέ σύγκρουση. ῞Ολα συνεργάζονται μεταξύ τους μέ ἀπόλυτη ἀκρίβεια· τό καθένα στό δικό του ρόλο! Καί τί θαυμαστό! ῞Ολα εἶναι φτιαγμένα ἔτσι, ὥστε νά ἐξυπηρετοῦν τίς ἀνάγκες τοῦ ἀνθρώπινου ὀργανισμοῦ γιά τήν ἐξασφάλιση τῆς ζωῆς καί τῆς ὑγείας του. «Οὐδέν ἀπρονόητον παρά τῷ Θεῷ», λέει ὁ Μέγας Βασίλειος! ῞Ολα ἕνα θαῦμα!

Πῶς δέν τελειώνει τό ὀξυγόνο πού ἀναπνέουμε τόσα δισεκατομμύρια ἄνθρωποι, ζῶα, φυτά! Πῶς οἱ τροφές περιέχουν ὅλα τά συστατικά πού χρειάζεται τό σῶμα μας; Σκεφθήκαμε ποτέ τί θά γινόταν, ἄν ἡ γῆ δέν ἦταν ντυμένη γύρω-γύρω μέ τό πάχος αὐτό τῆς ἀτμόσφαιρας; ῾Η τρομακτική ἀκτινοβολία τοῦ ἥλιου θά μᾶς εἶχε θανατώσει! ᾿Αλλά καί τό φῶς, ὁ ἀέρας, τό νερό, οἱ τροφές!... ῞Ολα σέ ἀφθονία! Νά ἀναβλύζουν ἀσταμάτητα σάν ἀπό μιά ἀστείρευτη πηγή! Νά ποῦμε καί γιά τήν ἐναλλαγή τῶν ἐποχῶν, πού ἐξασφαλίζει τήν πλούσια καρποφορία, ἤ νά πᾶμε στήν κοντινή μας φύση, ἀφοῦ «καί εἰς τά μικρότατα ἡ σοφία καί ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ διαφαίνεται», ὅπως καί πάλι ὁ Μ. Βασίλειος παρατηρεῖ;

Ξέρετε τί «μαθηματικό κεφάλι» ἔδωσε ὁ Θεός στήν ἐργατική μέλισσα, γιά νά ᾿χουμε ἐμεῖς τό γλυκύτατο μέλι; Καί μόνο; Μή σᾶς φανεῖ περίεργο. Χιλιάδες κινήσεις κάνουν τά φτερά της στό λεπτό καί ἐπιστρατεύει καί τά πέντε της μάτια (καί τά χιλιάδες μικρότερα) καί τίς 5.000 μυριστικές ἀκίδες της, γιά νά ἐπισημάνει 300 περίπου ἄνθη στήν κάθε της βόλτα!

Ξέρετε ὅτι δέ θά τρώγαμε ποτέ σῦκα, ἄν δέν ὑπῆρχε ἕνα μικρότατο ἔντομο, ὁ ψήν, μέ μοναδικό σκοπό τῆς ζωῆς του νά μεταβάλλει τά ἄγρια σῦκα σέ ἥμερα;

῞Ολα αὐτά εἶναι ἐπιστημονικά ἐξακριβωμένα! ῎Ας μή μιλήσουμε γιά τά θαυμαστά καί ἀνεπανάληπτα ὄργανα τοῦ ἀνθρωπίνου ὀργανισμοῦ! Θαῦμα θαυμάτων ὁ ἐγκέφαλος, ἡ καρδιά, τό μάτι, τό αὐτί!... Πῶς λειτουργοῦν!

Καί ὅσο ἡ ἐπιστήμη προχωρεῖ, τόσο καί ὁ θαυμασμός τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν πάνσοφο Δημιουργό καί τή σοφή Πρόνοιά Του αὐξάνει!

«῞Ολα τά ἔργα τοῦ Θεοῦ, φτιαγμένα νά λάμπουν, νά ἀκτινοβολοῦν, νά διακηρύττουν τήν ἁγιότητά Του», γράφει ὁ ἅγιος ᾿Ιωάννης ὁ Χρυσόστομος! «῾Ως ἐμεγαλύνθη τά ἔργα σου Κύριε· πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησας», προσεύχεται καί ὁ Δαβίδ στόν 103ο ψαλμό καί ἀναφωνεῖ· «Εὐλόγει, ἡ ψυχή μου, τόν Κύριον»!

Γ´. Επεξεργασία

῾Ο Θεός, λοιπόν, ἀγρυπνᾶ μέ στοργή καί φροντίδα γιά ὅλη τή Δημιουργία Του, ἀλλά ἰδιαίτερα γιά τόν ἄνθρωπο. Τόν κάθε ἄνθρωπο! Πῶς τήν ὀνομάσαμε αὐτή τή σοφή καί στοργική φροντίδα τοῦ Θεοῦ;

—«Θεία Πρόνοια»! Μεγάλη ἡ ἀλήθεια αὐτή τῆς πίστεώς μας! ῾Η πίστη μας στή θεία Πρόνοια! Μεγάλη καί ἀπαραίτητη!

῾Ο Κύριός μας, παιδιά, στήν «᾿Επί τοῦ ῎Ορους ῾Ομιλία», μᾶς εἶπε·

Μή μεριμνᾶτε. Δηλαδή μήν ἀνησυχεῖτε, στενοχωρεῖσθε καί ἀγωνιᾶτε γιά τή ζωή σας, τί θά φᾶτε καί τί θά πιεῖτε, οὔτε γιά τό τί θά φορέσετε. ῾Ο Θεός πού σᾶς ἔδωσε τό σπουδαιότερο, πού εἶναι ἡ ζωή καί τό σῶμα, δέν θά σᾶς δώσει καί τό κατώτερο, πού εἶναι ἡ τροφή καί τό ἔνδυμα; Γιά κοιτάξτε τά πουλιά! Οὔτε σπέρνουν, οὔτε θερίζουν. Οὔτε μαζεύουν σέ ἀποθῆκες. Καί ὅμως, ὁ Οὐράνιος Πατέρας τά τρέφει!... Παρατηρῆστε καί τά ἀγριολούλουδα!... Οὔτε ὁ ξακουστός βασιλιάς Σολομών σέ ὅλη του τή δόξα δέν ντύθηκε ποτέ σάν ἕνα ἀπό αὐτά! ᾿Αφοῦ, λοιπόν, γιά τά πουλιά καί τά ἀνθάκια τοῦ ἀγροῦ φροντίζει τόσο ὁ Θεός, δέν θά φροντίσει γιά σᾶς τά παιδιά Του!... (Ματθ. στ´ 25-26, 28-30).

—Τί ζητάει ὁ Κύριος ἀπό μᾶς; ᾿Εμπιστοσύνη στήν ᾿Αγάπη Του καί τή θαυμαστή Πρόνοιά Του! Κι αὐτή ἡ ἐμπιστοσύνη μέ τί θά μᾶς ὁπλίσει;

Μέ θάρρος καί δύναμη! ᾿Αφοῦ ἀγρυπνᾶ γιά μᾶς ὁ Θεός! Δέν τά χάνουμε. Εἰρήνη στά δυσάρεστα. ῾Ο Θεός εἶναι παρών καί θά βγάλει ἀπό αὐτά καλό! Χαρούμενη διάθεση καί καύχηση! Εἴμαστε παιδιά τοῦ Θεοῦ - Πατέρα. ᾿Ελπίδα! ῾Η θεία Πρόνοια εἶναι ἀνεξάντλητη πηγή ἐλπίδας, θάρρους, παρηγοριᾶς καί δύναμης!

Σύνθημα: Ο Θεός προνοεί για τα παιδιά του.

Παιχνίδι:

1. «Ο αρχηγός λέει»: Ο αρχηγός δίνει διάφορα παραγγέλματα. Οι παίχτες οφείλουν να υπακούσουν και να τα εκτελέσουν μόνο αν πει προηγουμένως: «Ο αρχηγός λέει…». Π.χ. «Ο αρχηγός λέει να καθίσετε όλοι κάτω». Αν κάποιος υπακούσει χωρίς να έχει πει ο αρχηγός τη φράση αυτή (π.χ. αν πει μόνο «Καθίστε όλοι κάτω»), βγαίνει από το παιχνίδι.

2. «Ο αρχηγός λέει… τα αντίθετα»: Παίζεται με τον ίδιο τρόπο, μόνο που οι παίχτες θα πρέπει να κάνουν το αντίθετο απ’ αυτό που λέει ο αρχηγός. Π.χ. αν πει «ο αρχηγός λέει σηκωθείτε πάνω» πρέπει να καθίσουν κάτω κοκ.

Πηγή: (Βοηθήματα: Χελιδονιών Α'.)

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Α’. Μικρή Εισαγωγή

Ο Θεός παιδιά προστατεύει πάντοτε τα παιδιά του, εμάς τους ανθρώπους! Ακόμα κι αν μερικές φορές κάποιες δυσκολίες μας φαίνονται τεράστιες, αν Του το ζητήσουμε με πίστη, ο Θεός θα μας βοηθήσει! Γιατί ο Θεός είναι Πατέρας και Παντοκράτορας: Κρατάει τα πάντα στα χέρια Του, θα μπορούσαμε να πούμε. Όλη τη ζωή μας! Και μόνο το καλύτερο για εμάς θέλει. Αυτό θα δούμε σήμερα με την ιστορία που θα πούμε.

Β’. Αγιογραφική Διήγηση

• Την εποχή του βασιλιά Τραϊανού, ζούσε στη Ρώμη κάποιος στρατηλάτης που ονομαζόταν Πλακίδας.

• ήταν φημισμένος όχι μόνο για τη γενναιότητα, αλλά και για την αρετή του. Πίστευε όμως στους ψεύτικους θεούς. Η γυναίκα του Τατιανή, συναγωνιζόταν στην αρετή τον άνδρα της. Είχαν και δύο παιδιά, τα οποία, αν και μικρά, ακολουθούσαν το καλό παράδειγμα των γονιών τους.

• Μια μέρα ο Πλακίδας βρέθηκε σ' ένα δάσος μαζί με τους στρατιώτες του κυνηγώντας. Ξαφνικά βλέπει ανάμεσα στα κλαδιά

• ένα ελάφι να τον κοιτάζει επίμονα μέσα στα μάτια. Αμέσως μετά άρχισε να τρέχει μακριά. Κάθε τόσο όμως γύριζε και κάρφωνε πάνω στον κυνηγό τα πανέμορφα μάτια του. Ο Πλακίδας το ακολούθησε και διέταξε τους στρατιώτες του να κάνουν το ίδιο.

• Καλπάζανε σ’ άγνωστα μονοπάτια ώσπου κατάκοποι σταμάτησαν. Μόνο ο Πλακίδας συνέχισε ως τη στιγμή που το ελάφι, μπροστά σ ένα μεγάλο γκρεμό, δίνει μια και μ ένα πήδημα βρίσκεται στην απέναντι όχθη.

• Στο χείλος του φοβερού γκρεμού φτάνει και το άλογο του στρατηγού, μα τρομαγμένο αρνείται να πηδήσει. Ο Πλακίδας κοιτάζει προσεκτικά γύρω γύρω, μήπως βρει κάποιο πέρασμα που θα μπορούσε να τον βγάλει απέναντι. Κάποια στιγμή

• κοίταξε προς το μέρος του ελαφιού. Στεκόταν ακίνητο, λουσμένο μέσα στο φως και

• ανάμεσα στα κέρατά του ένας σταυρός με τον Κύριο Ιησού Χριστό πάνω του άστραφτε περισσότερο κι από τον ήλιο. Τότε ακούστηκε ανθρώπινη λαλιά.

• -Πλακίδα, γιατί με κυνηγάς; ο Άγιος, σαν άκουσε αυτούς τους λόγους, έπεσε έντρομος στη γη.

-Τίνος είναι η φωνή που ακούω; Ποιος είσαι εσύ που μου μιλάς; φώναξε δυνατά

• -Μάθε Πλακίδα, ακούστηκε ξανά η φωνή, ότι εγώ είμαι ο Χριστός. Δε με γνωρίζεις, με τιμάς όμως με τα καλά σου έργα και την ενάρετη ζωή σου.

• Εγώ είμαι ο δημιουργός του ουρανού,

• της γης και όλων των κτισμάτων. Εγώ έπλασα και τον άνθρωπο και τον έβαλα στον Παράδεισο. Όταν πάλι, ο άνθρωπος προτίμησε την αμαρτία κι έφυγε από κοντά μου, δεν τον εγκατέλειψα.

• Ήρθα στη γη για να τον λυτρώσω και σταυρώθηκα για χάρη των ανθρώπων. Όμως την τρίτη ημέρα αναστήθηκα δίνοντας σε όλους την ευκαιρία να κερδίσουν ξανά την αιώνια ευτυχία του Παραδείσου.

• Σαν άκουσε αυτά τα λόγια ο Πλακίδας, έπεσε με το πρόσωπο στη γη και προσκύνησε τον Θεό λέγοντας:

-Πιστεύω, Κύριε, ότι Εσύ είσαι ο μόνος αληθινός Θεός και κανείς άλλος.

-Εάν πιστεύεις, ακούστηκε πάλι ο Χριστός, πήγαινε στον αρχιερέα του τόπου σου, για να σε βαπτίσει, όπως βαπτίζονται όλοι οι χριστιανοί, κι ύστερα έλα ξανά εδώ.

• Το ελάφι έγινε άφαντο κι ο καλός στρατιώτης επέστρεψε. Διηγήθηκε στην οικογένειά του τι του είχε συμβεί. Πώς άστραφτε ο Σταυρός με τον Εσταυρωμένο πάνω στην κεφαλή του ελαφιού, τι ακριβώς του είπε ο Κύριος και όλα τ’ άλλα. Και η γυναίκα του του είπε πως το προηγούμενο βράδυ της είχε φανερωθεί ο Θεός των χριστιανών με τον ίδιο τρόπο, σαν ελάφι.

• Έτσι, πήραν τα δυο παιδιά τους και πήγαν στην Εκκλησία. Εκεί παρακάλεσαν τον αρχιερέα να τους κάνει χριστιανούς. Εκείνος τους βάπτισε,

• και τον Πλακίδα τον ονόμασε Ευστάθιο, την γυναίκα του Θεοπίστη και τα δυο παιδιά τους Αγάπιο και Θεόπιστο. Έπειτα κοινώνησαν τα Άχραντα Μυστήρια και επέστρεψαν στο σπίτι τους.

• Ο Ευστάθιος δε στάθηκε ούτε στιγμή. Πήγε στο σημείο εκείνο του δάσους όπου συνάντησε το ελάφι, και κλαίγοντας γονάτισε στο χώμα και προσευχόταν. Τότε ακούστηκε η φωνή του Θεού να του λέει:

• «Ευτυχισμένε Ευστάθιε, δέχτηκες να βαπτισθείς στο όνομά μου και νίκησες έτσι τη δύναμη του διαβόλου. Όμως αυτός δε θα πάψει να σε πολεμάει για να σε αναγκάσει ν’ αρνηθείς την πίστη σου. Μη δειλιάσεις, όπως ποτέ δε δείλιασες στις μάχες, και στο τέλος παντοτινά θα είσαι νικητής του κακού»

• Ο Ευστάθιος μέσα στα δάκρυά του έλεγε: «Αν είναι δυνατόν γλίτωσέ με από αυτά τα βάσανα που μου λες. Αν όμως πρέπει να τα περάσω δώσε μου τη δύναμη να φυλάξω τις προσταγές σου χωρίς να κλονιστώ» Και η φωνή του Κυρίου απάντησε: «Η χάρη μου ποτέ δε θα σε εγκαταλείψει. Θα συνοδεύει εσένα και τους δικούς σου ως το τέλος. Ανδρίζου Ευστάθιε και αγωνίζου» Αυτά είπε ο Χριστός και ο Άγιος προσκύνησε άλλη μια φορά στο ευλογημένο εκείνο μέρος και επέστρεψε στο σπίτι του.

• Κι οι πειρασμοί δεν άργησαν να έρθουν. Επιδημία έπεσε στο σπίτι των αγίων και πέθαναν όλοι οι υπηρέτες και τα ζώα τους, κλέφτες έκλεψαν όλα τα υπάρχοντά τους. Κατάλαβαν όμως ότι όλα αυτά προέρχονταν απ’ τον πονηρό και δόξαζαν τον Θεό. Προέτρεπαν μάλιστα ο ένας τον άλλο να μην παραπονεθούν για τις συμφορές, αλλά να τις υπομένουν με γενναιότητα.

• Τότε, επιβιβάστηκαν σε ένα πλοίο για να πάνε στα Ιεροσόλυμα. Όμως, ο πλοίαρχος ήταν πονηρός άνθρωπος. Όταν ανοίχτηκαν στο πέλαγος, τους ζήτησε πολύ περισσότερα χρήματα απ’ ότι είχαν συμφωνήσει. Επειδή δεν είχαν να πληρώσουν, θέλησε να κρατήσει τη Θεοπίστη. Διέταξε μάλιστα τους ναύτες και έβγαλαν τον άγιο με τα δυο παιδιά του στη στεριά, ενώ τη γυναίκα του την κράτησε με το ζόρι στο πλοίο. Ο Άγιος θρηνώντας για το κακό που τον βρήκε, πήρε τα δυο παιδιά του και άρχισαν να περπατούν ώσπου

• έφτασαν σε έναν ποταμό. Τα παιδιά δεν μπορούσαν να περάσουν. Άφησε τότε o Ευστάθιος το ένα στη μία όχθη και πήρε το άλλο στον ώμο του και το πέρασε απέναντι. Καθώς όμως επέστρεφε να πάρει και το άλλο παιδί,

• βλέπει ένα λιοντάρι να έρχεται, να αρπάζει τον Αγάπιο και να φεύγει. Γυρίζει τότε προς την άλλη όχθη του ποταμού και βλέπει έναν λύκο, που μόλις είχε αρπάξει τον Θεόπιστο. Δεν μπορούσε πια να κάνει τίποτα. Βγήκε απ’ το ποτάμι, και άρχισε να κλαίει για τη δυστυχία του. Δεν έχασε όμως την ελπίδα του στο Θεό, αλλά τον παρακαλούσε να του δίνει δύναμη ώστε να αντέξει τους πειρασμούς.

• Ο Πανάγαθος Θεός όμως δεν άφησε να χαθούν τα δυο παιδάκια. Κάποιοι βοσκοί, σαν είδαν το λιοντάρι, έτρεξαν κι έσωσαν το ένα παιδί. Απ’ την άλλη μεριά του ποταμού πάλι, γεωργοί σαν είδαν το λύκο, έτρεξαν και γλίτωσαν το άλλο παιδί. Έτσι σώθηκαν και τα δύο. Οι βοσκοί και οι γεωργοί τα μεγάλωσαν σαν να ήταν δικά τους παιδιά, όμως, χωρίς να γνωρίζουν ότι είναι αδέρφια.

• Η μητέρα τους πάλι, η Θεοπίστη, γλίτωσε κι αυτή. Γιατί πριν καλά καλά αναχωρήσει το πλοίο απ’ το λιμάνι που άφησε τον άγιο Ευστάθιο, ο κακός πλοίαρχος αρρώστησε βαριά και πέθανε. Έτσι η Θεοπίστη έμεινε ελεύθερη. Αποβιβάστηκε σε μια πόλη και δούλευε εκεί σαν μαγείρισσα.

• Οι κάτοικοι της περιοχής επαναστάτησαν κάποτε εναντίον της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Ο αυτοκράτορας Τραϊανός θέλησε να στείλει στρατό εναντίον τους, αλλά δεν έβρισκε πουθενά τον γενναίο αρχιστράτηγο Πλακίδα. Έστειλε λοιπόν ανθρώπους σ’ όλα τα μέρη της αυτοκρατορίας για να τον βρουν.

• Δύο απ’ αυτούς, που ήταν και φίλοι του αγίου, έφτασαν στον τόπο που ζούσε. Εκείνος τους είδε από μακριά και τους αναγνώρισε. Δε θέλησε να τους φανερωθεί, τους κάλεσε όμως στο σπίτι του να ξεκουραστούν. Οι απεσταλμένοι του βασιλιά δέχτηκαν.

• Ενώ, όμως, ο άγιος τους διακονούσε, τον παρατήρησαν προσεκτικά και τον αναγνώρισαν, τον αγκάλιασαν και τον παρακαλούσαν να επιστρέψει μαζί τους στο στράτευμα.

• Ο Άγιος συμφώνησε να οδηγήσει το στρατό ενάντια στους επαναστάτες, όπως είχε διατάξει ο βασιλιάς. Όμως, επειδή βρήκε τους στρατιώτες λίγους, έδωσε εντολή να στρατολογήσουν κι άλλους. Ανάμεσά τους βρέθηκαν και τα παιδιά του Αγίου. Ο Άγιος δεν τα αναγνώρισε, γιατί είχαν μεγαλώσει και είχαν αλλάξει. Τα είδε όμως που ήταν καλά και φρόνιμα και διέταξε να υπηρετούν στην τράπεζά του. Η εκστρατεία εκείνη στέφτηκε με επιτυχία και τα ρωμαϊκά στρατεύματα έφτασαν και στην πόλη που ήταν η Θεοπίστη, όπου και στρατοπέδεψαν.

• Κάποια από εκείνες τις μέρες, τα παιδιά του αγίου, που είχαν την ευθύνη του τραπεζιού, πήγαν στο σπίτι της Θεοπίστης τρόφιμα για μαγείρεμα.

• Όση ώρα περίμεναν να ετοιμαστούν τα φαγητά, άρχισαν να συνομιλούν σαν φίλοι για τα παιδικά τους χρόνια.

• -Εγώ έχασα τους γονείς μου σε μικρή ηλικία, είπε ο μεγαλύτερος. Ο πατέρας μου ήταν στρατηγός στη Ρώμη και η μητέρα μου ήταν καλή και πολύ όμορφη. Είχα κι έναν αδερφό, μικρότερό μου, με ξανθά μαλλιά σαν τα δικά σου. Μια μέρα, μπήκαμε σ’ ένα πλοίο και η μητέρα μας, δεν ξέρω γιατί, έμεινε στο πλοίο, ενώ εμείς βγήκαμε στη στεριά και περπατούσαμε, μέχρι που φτάσαμε σε έναν ποταμό. Επειδή ήμασταν μικρά και δεν μπορούσαμε να περάσουμε απέναντι, πήρε ο πατέρας μου τον αδερφό μου και τον πέρασε στην απέναντι όχθη. Ενώ όμως γύριζε να πάρει κι εμένα, ένας λύκος άρπαξε τον αδερφό μου, ενώ εμένα με πήρε ένα λιοντάρι. Ο Θεός όμως με λυπήθηκε. Κάποιοι βοσκοί με γλίτωσαν και με μεγάλωσαν. Τι απέγινε όμως ο πατέρας μου κι ο αδελφός μου δε γνωρίζω.

• Μόλις άκουσε αυτά τα λόγια ο μικρός αδελφός χοροπήδησε από χαρά και του λέει:

-Δόξα στο Θεό. Είμαστε αδέρφια. Βεβαιώθηκα από όσα μου είπες, γιατί κι εμένα αυτοί που με ανέθρεψαν μου έλεγαν ότι μ’ έσωσαν απ’ το στόμα ενός λύκου.

Τα δυο αδέρφια αγκάλιασαν ο ένας τον άλλον με μεγάλη χαρά.

• Η Θεοπίστη που άκουσε τα λόγια τους, κατάλαβε ότι ήταν τα παιδιά της και θέλησε να τους φανερώσει ποια ήταν. Εκείνα, όμως, έφυγαν βιαστικά να ετοιμάσουν την τράπεζα του αρχιστράτηγου. Την άλλη μέρα πήγε η Θεοπίστη στη σκηνή του Αγίου για να συναντήσει τα παιδιά της. Δεν τα βρήκε όμως, γιατί βρίσκονταν σε υπηρεσία.

• Ο μόνος που βρισκόταν εκεί ήταν ο αρχιστράτηγος Ευστάθιος. Η Θεοπίστη τον κοίταξε και αισθάνθηκε μεγάλη ταραχή. Της φάνηκε ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν ο άνδρας της. Σαν βεβαιώθηκε για την υποψία της, τον πλησίασε και του λέει:

-Σε παρακαλώ κύριέ μου, πες μου ποια ήταν η προηγούμενη ζωή σου. Γιατί έχω την εντύπωση ότι εσύ είσαι ο στρατηγός Πλακίδας, που πίστεψε στον Θεό όταν του αποκαλύφθηκε με ένα θαυμαστό ελάφι. Και του θύμισε όσα τους είχαν συμβεί.

• Σαν άκουσε τα λόγια αυτά ο Άγιος βεβαιώθηκε ότι αυτή ήταν η γυναίκα του, και δακρυσμένος δόξασε τον Θεό. Τότε η Θεοπίστη τον ρώτησε πού ήταν τα παιδιά τους. Όταν της διηγήθηκε ο Άγιος την ιστορία με τα θηρία, του λέει:

-Ας δοξάσουμε για μια ακόμη φορά τον Θεό γιατί τα παιδιά μας ζουν και βρίσκονται εδώ μαζί σου. Αν δεν το πιστεύεις, διάταξε να έρθουν εδώ οι δύο νέοι που σε υπηρετούν στην τράπεζα και ρώτα τους για την καταγωγή τους.

• Έτσι κι έγινε. Τότε ο μεγαλύτερος διηγήθηκε όσα θυμόταν

• και έτσι βεβαιώθηκαν ότι ήταν τα παιδιά τους, κι όλοι μαζί χαρούμενοι ευχαρίστησαν τον Θεό.

• Όταν επέστρεψαν στη Ρώμη, τον Τραϊανό είχε διαδεχθεί ο Αδριανός, φανατικός ειδωλολάτρης. Όταν πληροφορήθηκε ότι επιστρέφει ο αρχιστράτηγός του νικητής και μαζί με την οικογένειά του, έτρεξε να τον προϋπαντήσει.

• Έδωσε διαταγή, μάλιστα, να προσφερθεί ευχαριστήρια θυσία στα είδωλα. Ο Άγιος όμως δεν τον ακολούθησε στον ειδωλολατρικό ναό. Παραξενεύτηκε ο βασιλιάς για την προσβλητική αυτή στάση του Ευστάθιου και τον κάλεσε να απολογηθεί.

• -Μάθε βασιλιά, απάντησε ο Άγιος Ευστάθιος, πως εγώ προσφέρω θυσίες μόνο στον Θεό μου. Αυτόν δοξάζω και μόνο Αυτόν ευχαριστώ. Αυτός μου έδωσε τη δύναμη να νικήσω τους εχθρούς και Αυτός με αξίωσε να ξαναδώ τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Άλλον Θεό δε γνωρίζω, ούτε πιστεύω, παρά μόνο τον Χριστό μου.

• Ο Αδριανός δεν περίμενε ν’ ακούσει αυτά τα λόγια. Οργισμένος, προσπάθησε με φοβέρες και καλοπιάσματα, να αποσπάσει τον άγιο και την οικογένειά του από την πίστη τους στον Χριστό. Μάταια όμως. Τότε έδωσε διαταγή και άφησαν εναντίον τους ένα μεγάλο λιοντάρι. Όμως η θεία χάρη τους σκέπαζε. Το θηρίο τους προσκύνησε και γύρισε πίσω χωρίς να τους βλάψει.

• Τότε ο βασιλιάς διέταξε να τους βάλουν σε ένα χάλκινο καμίνι που είχε σχήμα βοδιού και ν’ ανάψουν φωτιά να τους κάψουν. Έτσι παρέδωσαν τις αγνές ψυχές τους στον Χριστό.

• Η Εκκλησία μας τιμά τους Αγίους Ευστάθιο, Θεοπίστη, Αγάπιο και Θεόπιστο στις 20 Σεπτεμβρίου.

Γ´. Επεξεργασία

Σας έκανε εντύπωση ο βίος του Αγίου Ευσταθίου παιδιά; Πώς ήταν τόσο δυνατός; πώς άντεξε τις τόσες θλίψεις; να χάνει την οικογένεια του, τα πλούτη, τη δόξα του και να μένει πιστός, δυνατός; και μπροστά στο μαρτύριο δυνατός; (...)

Πολύ ωραίες οι απαντήσεις σας παιδιά! Με τη χάρη και τη βοήθεια του Θεού έμενε δυνατός και σταθερός. Ήξερε ότι είχε Θεό Πατέρα που φροντίζει για αυτόν και την οικογένειά του. Άλλωστε θυμόταν και τι του είχε πει ο Θεός: «Η χάρη μου ποτέ δε θα σε εγκαταλείψει. Θα συνοδεύει εσένα και τους δικούς σου ως το τέλος. Ανδρίζου Ευστάθιε και αγωνίζου». Και δεν το είπε ο Θεός μόνο στον άγιο. Το λέει και σε μας.

Γι' αυτό κι εμείς να μην ξεχνάμε ότι έχουμε τον Θεό Πατέρα μας και να πιστεύουμε σε Αυτόν! Αυτό λέμε και κάθε Κυριακή στο "Πιστεύω": Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν, Πατέρα, παντοκράτορα!

Σύνθημα:

Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν, Πατέρα, παντοκράτορα.

Παιχνίδι: Τυφλόμυγα ήχου

Παραλλαγή της γνωστής τυφλόμυγας. Τα παιδιά τρέχουν γύρω στον χώρο. Ο «κυνηγός» με κλεισμένα τα μάτια προσπαθεί να πιάσει το παιδί που κρατάει στα χέρια του ένα καμπανάκι ή μια μπάλα με κουδουνάκι.

(Σκοπός του μαθήματος είναι να κατανοήσουν τα παιδιά ότι ο Θεός είναι Πατέρας Παντοκράτορας.)

Πηγή: (Βοηθήματα: Ο Άγιος Ευστάθιος, Εκδ. Ακρίτας - Διασκευή Ελ.Τζιάσιου, Ι.Μ. Λευκάδος και Ιθάκης, Βοήθημα για τον Κατηχητή.)

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Α’. Μικρή Εισαγωγή

Σήμερα παιδιά, θα πούμε μία ιστορία που νομίζω δεν έχετε ξανακούσει, αλλά είναι πολύ εντυπωσιακή! Φανταστείτε να μπορούσατε να ταξιδέψετε στο χρόνο!...

Β’. Αγιογραφική Διήγηση

Οἱ Ἅγιοι Ἑπτά Παῖδες ἔζησαν στά χρόνια πού ἔγινε ὁ πρῶτος μεγάλος διωγμός κατά τῶν Χριστιανῶν καί πολλοί πιστοί κατέφευγαν στά βουνά καί σ’ ἄλλους ἀπόμακρους τόπους γιά νά γλυτώσουν. Αὐτοκράτορας τότε ἦταν ὁ εἰδωλολάτρης Δέκιος (252 μ.Χ.), ἕνας ἀπό τούς πιό ἀσεβεῖς καί χριστιανομάχους βασιλιάδες τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας.

Τά ἑπτά ἀδέρφια, ὅλα τους νεαρά στήν ἡλικία –ἀπό ὀκτώ ἕως δεκαπέντε ἐτῶν– κατάγονταν ἀπό μία πλούσια καί ἀριστοκρατική οἰκογένεια τῆς Ἐφέσου, πού διατηροῦσε φιλική σχέση μέ τόν αὐτοκράτορα. Κάποια στιγμή ὅμως ἡ οἰκογένεια γνώρισε τόν Χριστιανισμό καί ὅλα τά μέλη της βαπτίστηκαν στό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος.

Ὁ Δέκιος μόλις ἔμαθε τά νέα, ἐξοργίστηκε πολύ. Γι’ αὐτό, ὅταν ἔφτασε στήν Ἔφεσο ζήτησε νά δεῖ τήν οἰκογένεια αὐτή μέ μοναδικό σκοπό νά τούς ἐπαναφέρει στήν εἰδωλολατρία.

Στό μεταξύ οἱ γονεῖς τῶν Ἁγίων πέθαναν μετά τήν ἀποκάλυψη τῆς βαπτίσεώς τους καί ἔτσι τά ἑπτά παιδιά ἔμειναν ὀρφανά καί ἀπροστάτευτα στήν μεγάλη πόλη τῆς Ἐφέσου. Ὅταν ἔμαθαν ὅτι τούς ψάχνει ὁ αὐτοκράτορας φοβήθηκαν πολύ καί ἀποφάσισαν νά ἀποφύγουν μία τέτοια συνάντηση. Μοίρασαν ἀμέσως ὅλα τά ὑπάρχοντά τους στούς φτωχούς καί ἔτρεξαν νά φύγουν ἔξω ἀπό τήν πόλη, ὅπου καί κρύφτηκαν μέσα σέ ἕνα σπήλαιο. Ἐκεῖ προσευχήθηκαν θερμά στό Θεό λέγοντας:

— «Κύριε, Σέ εὐχαριστοῦμε πού μας ἔφερες σέ αὐτή τή ζωή καί Σέ δοξάζουμε ὡς τόν μόνο ἀληθινό Θεό. Δέν Σέ ἀρνιόμαστε, οὔτε θά Σέ ἀρνηθοῦμε ποτέ. Σέ παρακαλοῦμε τώρα, βοήθησέ μας, προστάτευσέ μας ἀπό τόν ἄπιστο καί σκληρό αὐτοκράτορα Δέκιο, πού θέλει νά μᾶς ξαναφέρει πίσω στήν εἰδωλολατρία. Προτιμοῦμε νά πεθάνουμε ὅλοι σήμερα, μέσα σέ αὐτή ἐδῶ τή σπηλιά, παρά νά ἀρνηθοῦμε τήν πίστη σέ Σένα, Παντοδύναμε Κύριε. Γενηθήτω τό Πανάγιο θέλημά Σου καί ἄς εἶναι δοξασμένο τό ὄνομά Σου εἰς τούς αἰῶνες. Ἀμήν».

Ἀφοῦ εἶπαν τήν παραπάνω προσευχή μέσα ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς τους, ἔπεσαν νά κοιμηθοῦν. Καί ὁ καλός Θεός, πού ἀκούει τίς προσευχές τῶν ἀνθρώπων, ἔστειλε Ἄγγελο καί πῆρε τίς καθαρές ψυχές τους στόν οὐρανό.

Μόλις ὁ Δέκιος πληροφορήθηκε ὅτι τά ἑπτά παιδιά πέθαναν στό σπήλαιο ὅπου κρύβονταν, ἔστειλε ἐργάτες μέ τή διαταγή νά χτίσουν τοῖχο καί νά φράξουν τήν εἴσοδο τῆς σπηλιᾶς.

Πέρασαν ἀπό τότε ἑκατόν ἐνενήντα τέσσερα ἔτη. Ὁ βασιλιάς Δέκιος εἶχε πεθάνει. Οἱ καιροί ἄλλαξαν καί αὐτοκράτορας τώρα ἦταν ὁ Χριστιανός Θεοδόσιος ὁ Μικρός (446 μ.Χ.). Ἡ Ἔφεσος γέμισε ἀπό ὡραίους καί μεγαλοπρεπεῖς Ναούς, ἐνῶ πολλά ἀπό τά κτίσματά της στολίστηκαν μέ τόν Τίμιο Σταυρό καί ἄλλα Χριστιανικά σύμβολα. Ὅμως, παρ’ ὅτι ὁ Χριστιανισμός ἁπλώθηκε σ’ ὅλη τήν οἰκουμένη, τά βάσανα τῆς Ὀρθοδοξίας δέν τελείωσαν. Ἐκείνη τήν ἐποχή ἐμφανίστηκε στήν αὐτοκρατορία μία νέα αἵρεση πού δίδασκε ὅτι δέν ὑπάρχει ἀνάσταση νεκρῶν. Πολλοί ἀπό τούς πιστούς, ὄχι μόνο ἁπλοί ἄνθρωποι, ἀλλά καί ἐπίσκοποι καί ἀξιωματοῦχοι ἀκόμα, παρασύρθηκαν ἀπό αὐτές τίς αἱρετικές διδασκαλίες καί προκάλεσαν μεγάλη ἀναστάτωση στήν Ἐκκλησία.

Ὁ αὐτοκράτορας Θεοδόσιος, πού ἦταν πιστός Χριστιανός, θλιβόταν πολύ μέ αὐτήν τήν κατάσταση. Μή μπορώντας νά κάνει κάτι ὁ ἴδιος, γιά νά προστατεύσει τήν Ἐκκλησία, κατέφυγε στό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἔπεσε στά γόνατα καί μέ δάκρυα στά μάτια παρακάλεσε τόν ἀληθινό Θεό μας νά τόν βοηθήσει σέ τούτη τή κρίσιμη στιγμή. Ἐκεῖνος ἄκουσε τήν προσευχή του καί τόν πληροφόρησε μέ τόν ἀκόλουθο, θαυμαστό τρόπο.

Τήν ἐποχή ἐκείνη ὁ ἄνθρωπος στόν ὁποῖο ἀνῆκε τό μέρος πού βρισκόταν τό σπήλαιο τῶν Ἁγίων Ἑπτά Παίδων θέλησε νά φτιάξει μία μάντρα γιά τά ζῶα του. Δέν τοῦ ἔφταναν ὅμως οἱ πέτρες καί ἀναγκάστηκε νά γκρεμίσει τόν τοῖχο πού ἔφραζε τή σπηλιά, ὥστε νά πάρει τίς πέτρες καί νά τίς ἀξιοποιήσει στή μάντρα του. Ὅταν γκρεμίστηκε ὁ τοῖχος καί ἄνοιξε ἡ σπηλιά, τά ἑπτά ἀδέλφια ἀναστήθηκαν μέ ἐντολή τοῦ Θεοῦ. Ἀμέσως ἄρχισαν νά συνομιλοῦν μεταξύ τους γιά τά θέματα πού τούς ἀπασχολοῦσαν, σάν νά μήν εἶχαν περάσει 194 χρόνια, ἀλλά μόνο μιά νύχτα. Ἔνιωθαν, λοιπόν, ὅτι μόλις εἶχαν ξυπνήσει ἀπό τόν ὕπνο τους. Ἐξάλλου, μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, οὔτε τά σώματά τους, οὔτε τά ροῦχα τους εἶχαν φθαρεῖ ὅλα αὐτά τά χρόνια μέσα στό ὑγρό σπήλαιο. Ὅλα ἔμοιαζαν σάν νά εἶχε σταματήσει ὁ χρόνος τή στιγμή πού πῆγαν καί κρύφτηκαν γιά νά προστατευτοῦν ἀπό τόν Δέκιο. Στή συζήτηση πού εἶχαν ὁ μεγάλος ἀδελφός ἐνθάρρυνε τούς ὑπόλοιπους νά μείνουν σταθεροί στήν πίστη τους. Ἔπειτα εἶπε σε έναν από αυτούς, τον Ἰάμβλιχο, νά πάει στήν πόλη νά ἀγοράσει ψωμιά καί ἔτσι νά μάθει νέα γιά τόν Δέκιο καί τά σχέδιά του.

Ὁ Ἰάμβλιχος πηγαίνοντας στήν Ἔφεσο ἀποροῦσε μέ τίς ἀλλαγές πού ἔβλεπε. Τά κτίρια ἦταν ἀλλαγμένα, οἱ ἄνθρωποι φοροῦσαν ροῦχα διαφορετικά καί, τό πιό ἐντυπωσιακό, ὑπῆρχαν Χριστιανικοί Ναοί! Ὁ Ἰάμβλιχος ἔνιωθε σάν νά ἔβλεπε ὅραμα καί δέν ἤξερε πῶς νά ἐξηγήσει τήν κατάσταση. Μπῆκε μέσα σέ ἕναν φοῦρνο, γιά νά ἀγοράσει ψωμί, ἀλλά μόλις ἔδωσε τά χρήματα στούς φουρνάρηδες, ἐκεῖνοι ἔμειναν ἔκπληκτοι. Τό νόμισμα πού τούς εἶχε δώσει ὁ νεαρός ἦταν πολύ παλιό –ἀφοῦ εἶχε χαραγμένη πάνω τήν εἰκόνα τοῦ Δέκιου– καί μεγάλης ἀξίας. Θεώρησαν τότε ὅτι ὁ μικρός εἶχε κάποιο θησαυρό κι ἐπειδή ἔδειχνε τρομαγμένος, νόμισαν ὅτι κάτι ὕποπτο συνέβαινε. Γι’ αὐτό, τόν πῆραν ἁλυσοδεμένο καί τόν πῆγαν στόν ἄρχοντα τῆς Ἐφέσου.

—«Ποιός εἶσαι καί γιατί κρατᾶς νόμισμα πού φτιάχτηκε διακόσια χρόνια πρίν;» τόν ρώτησε αὐστηρά ὁ ἄρχοντας.

—«Εἶμαι ὁ ἕβδομος ἀπό τά ἑπτά ἀδέλφια πού κυνηγάει ὁ Δέκιος, ἐπειδή εἴμαστε Χριστιανοί. Ἔχουμε κρυφτεῖ σέ μία σπηλιά κι ἐγώ ἦρθα νά ἀγοράσω ψωμί, γιατί εἴμαστε δυό μέρες νηστικοί» ἀπάντησε θαρρετά ὁ μικρός Ἰάμβλιχος.

—«Τί μᾶς λές; Ποιός Δέκιος καί ποιοί διωγμοί τῶν Χριστιανῶν; Αὐτός ἔχει πεθάνει χρόνια τώρα καί ἐμεῖς ὅλοι εἴμαστε Χριστιανοί» εἶπε θυμωμένος ὁ ἄρχοντας.

Ὁ ἐπίσκοπος Ἐφέσου Μαρίνος ἦταν μπροστά στήν ἀνάκριση καί κατάλαβε ὅτι κάτι θαυμαστό συνέβαινε. Ἔτσι πρότεινε νά ἀκολουθήσουν τό νεαρό στό σπήλαιο. Φθάνοντας ἐκεῖ, στά δεξιά τῆς εἰσόδου, ὁ Ἐπίσκοπος βρῆκε μία θήκη σφραγισμένη πού εἶχαν ἀφήσει ἐκεῖ δυό Χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι εἶχαν σταλεῖ ἀπό τόν Δέκιο μαζί μέ ἄλλους, γιά νά φράξουν τήν εἴσοδο τῆς σπηλιᾶς. Ἐκεῖ μέσα εἶχαν γράψει γιά τή ζωή τῶν Ἑπτά Πάιδων καί εἶχαν σημειώσει τά ὀνόματά τους σέ μολύβδινες πλάκες. Τότε ὅλοι κατάλαβαν ὅτι ἐπρόκειτο ἀναμφίβολα γιά μεγάλο θαῦμα. Ἀμέσως, εἰδοποιήθηκε ὁ αὐτοκράτορας, ὁποῖος κατέφθασε τό ταχύτερο δυνατό. Μέ δάκρυα εὐγνωμοσύνης πρός τό Θεό μπῆκε στό σπήλαιο κι ἔπεσε στά πόδια τῶν Ἁγίων. Ἡ χαρά του ἦταν μεγάλη, γιατί ὁ Θεός εἰσάκουσε τίς προσευχές του καί μέσα ἀπό τήν ἀνάσταση τῶν Ἑπτά Παίδων ἔδωσε καίριο πλῆγμα στούς αἱρετικούς πού κήρυτταν ὅτι δέν ὑπάρχει ἀνάσταση νεκρῶν. Ἔτσι σώθηκαν χιλιάδες ψυχές πού παρασύρονταν ἀπό αὐτούς. Στή συνέχεια, ὁ πιστός αὐτοκράτορας, ὁ Ἐπίσκοπος, οἱ δικαστές καί ἄλλοι ἐπίσημοι πού ἦταν ἐκεῖ ἄρχισαν νά συνομιλοῦν μέ τά νεαρά παιδιά καί νά ἀκοῦν τίς διηγήσεις τῆς ἐποχῆς τους. Κάποια στιγμή, τά παιδιά νύσταξαν κι ἔγειραν νά κοιμηθοῦν. Ἔτσι, μπροστά σέ ὅλους παρέδωσαν τήν ψυχή τους στόν Θεό.

Τότε ὁ αὐτοκράτορας διέταξε νά δοθεῖ ἄφθονο χρυσάφι καί ἀσήμι, ὥστε νά ἑτοιμαστοῦν πολύτιμα ἄμφια καί νά κατασκευαστοῦν ἑπτά θῆκες γιά τά λείψανα τῶν Ἁγίων. Τήν ἴδια νύχτα, ὅμως, παρουσιάστηκαν οἱ Ἑπτά Παῖδες στόν ὕπνο του καί μέ γλυκιά φωνή τοῦ ζήτησαν νά μείνουν τά λείψανά τους στό σπήλαιο ὅπου ἔγινε ἡ ἀνάστασή τους. Ὁ εὐλαβής βασιλιάς ὑπάκουσε καί ἡ ταφή τῶν ἱερῶν λειψάνων ἔγινε μέ λαμπρή τελετή στή σπηλιά. Τό γεγονός τῆς νεκρανάστασης τῶν Ἑπτά Ἁγίων Παίδων ἔγινε γνωστό σέ ὅλη τήν Ἔφεσο καί πολλοί πλέον πίστεψαν καί πάλι στήν Ἀνάσταση.

Ἡ μνήμη τους ἑορτάζεται στίς 4 Αὐγούστου.

Γ´. Επεξεργασία

Σέ ποιά ἐποχή ἔζησαν οἱ Ἅγιοι Ἑπτά Παῖδες; (Στά πρῶτα χρόνια τῶν διωγμῶν).

Τι έγινε προκειμένου να μην αλλαξοπιστήσουν; (Κρύφτηκαν στό σπήλαιο γιά νά σωθοῦν).

Τί ἦταν αὐτό πού τούς διέκρινε, ἄν καί πολύ μικροί στήν ἡλικία; (Τό θάρρος καί ἡ πίστη τους στό Θεό).

Τί δηλώνει ἡ προσευχή τους μέσα στό σπήλαιο; (Τήν ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στόν Θεό).

Ποιός ἄλλος, ἀπό τήν ἱστορία πού ἀκούσατε, βοηθήθηκε ἄμεσα ἀπό τόν Θεό, μόλις προσευχήθηκε μέ τήν ψυχή του; (Ὁ Χριστιανός αὐτοκράτορας Θεοδόσιος).

Μέ τό θαῦμα πού ἔγινε μετά ἀπό 194 χρόνια στό σπήλαιο, τί ἀποδείχθηκε περίτρανα; (Ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν καί ὅτι ἡ προσευχή κάνει θαύματα).

Πολλά τά νοήματα ἀπό τή σημερινή ἱστορία μας παιδιά. Ἀπό αὐτό τό θαῦμα πού μόλις ἀκούσατε. Ἐμεῖς θά σταθοῦμε, σήμερα, στή μεγάλη σημασία τῆς προσευχῆς. Αὐτό τό θεῖο δῶρο, πού εἶναι τό μέσο ἐπικοινωνίας μας μέ τόν Θεό Πατέρα.

Η προσευχή ενώνει τόν ἄνθρωπο μέ τόν Θεό! Τόν Κύριό μας ᾿Ιησοῦ Χριστό. Τήν Παναγία μας! Τούς ῾Αγίους! Τούς ᾿Αγγέλους! ῞Ολον τόν οὐράνιο κόσμο! Το σκέφτεστε παιδιά; ῾Ο μικρός, ὁ ἀδύνατος, ὁ γήινος ἄνθρωπος νά φτάνει τόσο ψηλά! Νά συνομιλεῖ μέ τόν Βασιλέα τῶν ὅλων, σάν παιδί μέ τόν πατέρα του!

Πότε προσευχόμαστε παιδιά; (....) Ωραίες οι απαντήσεις σας! Το πρωί που ξυπνάμε, για να ευχαριστήσουμε τον Θεό που μας έδωσε άλλη μια νέα μέρα για να ζήσουμε! Το βράδυ πριν κοιμηθούμε για να ευχαριστήσουμε τον Θεό που μας φύλαξε όλη τη μέρα που πέρασε. Πριν και μετά το φαγητό μας, την Κυριακή στην Εκκλησία... Όταν έχουμε κάποιον άρρωστο ή κάποιον δικό μας σε ανάγκη, όταν νιώθουμε άγχος ή φόβο (στο σχολείο, με τα μαθήματά μας, σε κάποιο διαγώνισμα...) Όχι όμως μόνο όταν βρισκόμαστε σε κάποια ανάγκη, αλλά καί κάθε ἄλλη στιγμή καί ὥρα, ὅπου κι ἄν εἴμαστε, νύχτα καί μέρα, μποροῦμε νά ὑψώνουμε νοῦ καί καρδιά μας στόν Θεό! «᾿Αδιαλείπτως προσεύχεσθε, ἐν παντί εὐχαριστεῖτε», μᾶς συμβουλεύει ὁ ᾿Απόστολος Παῦλος (Α´ Θεσ. ε´ 17-18). Καί μιά μικρή φρασούλα προσευχῆς ἔχει τεράστια δύναμη! «Κύριε, σῶσον με»! εἶπε ὁ Πέτρος καί νά τος, περπατᾶ πάνω στά κύματα!

Πώς όμως θα προσευχόμαστε; Προσευχόμαστε μέ πίστη, μέ ἀγάπη, μέ καθαρή ζωή καί μέ ταπείνωση. Παράλληλα θά πρέπει νά προσπαθοῦμε νά ἔχουμε συγκεντρωμένο τό μυαλό μας σέ αὐτά πού λέμε. Ἄν δέν μποροῦμε νά τά καταφέρουμε, νά ἐπιμείνουμε κι ο Θεός θα μας βοηθήσει.

Στήν προσευχή μας, ἀρχικά, εὐχαριστοῦμε τό Θεό γιά ὅλα ὅσα μας ἔχει χαρίσει καί δοξάζουμε τό πανάγιο Ὄνομά Του. Στή συνέχεια προχωροῦμε καί στά αἰτήματά μας. Τόν ἱκετεύουμε καί Τόν παρακαλοῦμε νά μᾶς δώσει Ἐκεῖνος, ὅ,τι εἶναι καλύτερο γιά ἐμᾶς. Κι αν ο Θεός δεν μας δίνει αυτό που Του ζητάμε; Να έχουμε εμπιστοσύνη στή σιωπή Του! Ξέρει ᾿Εκεῖνος! ῎Η δέ θά εἶναι γιά τήν ὠφέλειά μας, ἤ δέ θά ἦρθε ἀκόμα ἡ ὥρα! ῎Ας δυναμώνουμε τήν πίστη μας! ῎Ας διορθώνουμε τή ζωή μας, γιά νά ἀρέσουμε στόν Κύριο. ῾Η ζωή καί τά ἔργα μας νά Τόν εὐχαριστοῦν. ᾿Εάν ἐμεῖς, δέν ἀκοῦμε τό Θεό, πῶς θέλουμε ᾿Εκεῖνος ν᾿ ἀκούσει ἐμᾶς;

Γνωρίζετε παιδιά και ποια είναι τα αποτελέσματα της προσευχής;

• ῾Η εὐλογία τοῦ Θεοῦ γεμίζει τήν ψυχή καί τή ζωή μας!

• ᾿Αγαλλίαση καί χαρά, γαλήνη καί εἰρήνη πλημμυρίζουν τήν καρδιά μας!

• Φῶς Χριστοῦ φωτίζει τό νοῦ του καί τόν ὁδηγεῖ στό καλό!

• Μέ δύναμη οὐράνια ὁπλίζόμαστε γιά τόν ἀγώνα τῆς ἀρετῆς καί κάθε ἄλλης δυσκολίας.

• ῾Η ἐμπιστοσύνη στή θεϊκή ἀγάπη, μας δίνει αἰσιοδοξία καί σιγουριά!

Φέτος παιδιά, στις συναντήσεις μας όλη τη χρονιά θα λέμε ιστορίες, θα συζητάμε και θα αναλύουμε λίγο λίγο μία προσευχή που την ακούμε όλοι στη Θεία Λειτουργία, κάθε Κυριακή. Είναι το Σύμβολο της Πίστης μας όπως λέγεται, το "Πιστεύω".

Σύνθημα:

Προσεύχομαι με πίστη στον Θεό!

Παιχνίδι: Σκυταλοδρομία με χαρτόνια

Ορίζουμε μια απόσταση όπου θα τρέξουν τα παιδιά και τα χωρίζουμε σε ομάδες. Κάθε ομάδα έχει από δυο ορθογώνια χαρτόνια περίπου στο μέγεθος Α4. Το πρώτο παιδί ξεκινάει, βάζει κάτω το ένα χαρτόνι και πατάει με το ένα πόδι πάνω του. Βάζει πιο μπροστά το δεύτερο χαρτόνι και πατάει με το δεύτερο πόδι. Μετακινεί στη συνέχεια το πρώτο χαρτόνι πιο μπροστά κ.ο.κ. Προσοχή! δεν σέρνουμε τα χαρτόνια σαν πατιναζ γιατί θα σκιστούν. Τα μετακινούμε με τα χέρια μας. Όταν το παιδί φθάσει στο τέρμα, παίρνει τα χαρτόνια και επιστρέφει τρέχοντας πίσω για να τα δώσει στον επόμενο.

(Σκοπός του μαθήματος είναι να κατανοήσουν τα παιδιά τη δύναμη της προσευχής. )

Πηγή: (Βοηθήματα: Θέματα Κατήχησης Ι. Μ. Μεσσηνίας, www.synathlountes.agonistes.gr)

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Α´. Μικρή εἰσαγωγή

- Λαμπρή! Πάσχα! Ἀνάσταση!

Ξέρετε τί σημαίνει ἡ λέξη Πάσχα; Σημαίνει πέρασμα. Πάσχα ἔλεγαν καί οἱ ῾Εβραῖοι μιά δική τους μεγάλη ἑορτή, πού θύμιζε τό πέρασμά τους ἀπό τή γῆ τῆς αἰχμαλωσίας (Αἴγυπτο) στή Γῆ τῆς ᾿Επαγγελίας (Χαναάν). ᾿Εκεῖνο ἦταν συμβολικό Πάσχα. Τό Πάσχα ὅμως τῶν Χριστιανῶν εἶναι Πάσχα πραγματικό! Μᾶς περνᾶ ἀπό τό θάνατο στή ζωή! Ἀπό τήν ἁμαρτία στή λύτρωση!

Ἄν μπορούσαμε νά φαντασθοῦμε, παιδιά, ἐκεῖνο τό πρῶτο πρωινό τῆς Ἀνάστασης! Ὅταν ἡ πλάκα τοῦ θείου τάφου τινάχτηκε καί τό νεκρό Σῶμα τοῦ Κυρίου πρόβαλε ἀναστημένο κι ὁλόφωτο! Ὅταν ὁλόλαμπροι Ἄγγελοι πρωτόδωσαν τό μήνυμα στίς Μυροφόρες ὅτι «ἠγέρθη» (δηλαδή ἀναστήθηκε), «οὐκ ἔστιν ὧδε» (δέν εἶναι πιά ἐδῶ στόν τάφο)! Νά ὁ τόπος πού Τόν εἶχαν θάψει. Ἀδειανός!

Ἀπίστευτο! Πρωτοφανές! Νεκρός νά ἀνασταίνει τόν ἑαυτό του! Πῶς νά τό πιστέψουν οἱ δειλιασμένοι, οἱ φοβισμένοι κι ἀπελπισμένοι Μαθητές! Δυσπίστησαν!... Ἀλλά νά! Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἔρχεται νά τούς βγάλει ἀπό τούς δισταγμούς τους!  Ξέρετε πῶς;

- Μέ τίς ἐμφανίσεις Του στίς Μαθήτριες καί τούς Μαθητές Του.

Σήμερα, λοιπόν παιδιά, θά ἀναφερθοῦμε σέ κάποια ἀπό αὐτές τίς ἐμφανίσεις τοῦ Χριστοῦ μας.

Β’. Διήγηση (Λουκ. κδ´ 36-46 καί ᾿Ιωάν. κ´ 22-29)

Εἶχαν περάσει ὀκτώ ἡμέρες ἀπό τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου. Οἱ ἕνδεκα Μαθητές Του βρίσκονταν συγκεντρωμένοι καί πάλι στό γνωστό «ὑπερῶον». ῏Ηταν χαρούμενοι αὐτή τή φορά. ᾿Εκτός ἀπό ἕναν. Τό Θωμᾶ. Ἄχ! ὁ Θωμᾶς, μέ τήν τόση ἀγάπη καί ἀφοσίωση στόν Κύριο, ἔλειπε ἀπό κοντά τους τό εὐλογημένο ἐκεῖνο βράδυ τῆς «λαμπροφόρου «ἡμέρας». Ποιός ξέρει ποῦ εἶχε ἀπομονωθεῖ, μέ τόν πόνο τῆς καρδιᾶς του γιά τόν Διδάσκαλό του, ὁ μελαγχολικός καί εὐαίσθητος ἐκεῖνος Μαθητής! Καί τί ἔχασε! Ἀκριβῶς ἐκεῖνο πού ζητοῦσε! Οἱ ἄλλοι Μαθητές τοῦ ἐξηγοῦν. Τόν διαβεβαιώνουν:

- «῾Εωράκαμεν τόν Κύριον». Ναί, Τόν εἴδαμε! ᾿Εμφανίσθηκε μπροστά μας, χωρίς ν᾿ ἀνοίξει πόρτα. Ξαφνικά! Ἀκτινοβολοῦσε. «Εἰρήνη ὑμῖν»! μᾶς εἶπε. ᾿Εμεῖς τρομάξαμε. Σαστίσαμε. Τόν νομίσαμε φάντασμα. Δέν τό πιστεύαμε ὅτι εἶναι ὁ Κύριος ἀναστημένος. Τό κατάλαβε. Γιατί εἶστε ταραγμένοι; Γιατί δυσπιστεῖτε;... Κοιτάξτε τά χέρια μου καί τά πόδια μου! Ψηλαφῆστε με!... ᾿Εμεῖς ὅμως, μπρός στήν ἀνέλπιστη χαρά, τό πρωτοφανές θαῦμα, συνεχίζαμε νά μήν πιστεύουμε. Νομίζαμε ὅτι βλέπουμε φάντασμα, ὄνειρο!...

Γιά νά μᾶς βεβαιώσει ὅτι ᾿Εκεῖνος εἶναι πραγματικά καί ὅτι μέ τό σῶμα Του ἀναστήθηκε, μᾶς ζήτησε κάτι νά φάει... Καί ἄρχισε νά μᾶς ἐξηγεῖ τίς προφητεῖες. Ὅτι ὅλα ὅσα ἔγραψαν ἔπρεπε νά ἐκπληρωθοῦν στόν Χριστό!... Καί τότε, ὤ τότε! Μᾶς ἄνοιξε τό νοῦ καί τήν καρδιά νά θυμηθοῦμε καί νά καταλάβουμε πώς ὕστερα ἀπ᾿ τό Πάθος Του, τήν τρίτη μέρα, θ᾿ ἀκολουθοῦσε ἡ Ἀνάστασή Του! Πέσαμε μπροστά Του! Τόν προσκυνήσαμε μέ δάκρυα χαρᾶς!...

Ὁ Θωμᾶς ὅμως δέν πίστευε. Ἀδιανόητο στή σκέψη του κάτι τέτοιο! Ὁ ἀγαπημένος του Διδάσκαλος πέθανε πάνω στό Σταυρό! Θάφτηκε νεκρός!... Τί τοῦ λένε τώρα! Παρηγοριές!... ῾Η ἀγωνία τόν ἔπνιγε! Μά νά πιστέψει δέν μποροῦσε!

- Ἄχ, Θωμᾶ, νιῶσε τή χαρά μας! «Ἀνέστη ὁ Κύριος»! Τόν εἶδαν καί οἱ Μυροφόρες Μαθήτριες! Τόν εἶδαν καί στούς ᾿Εμμαούς ἄλλοι Μαθητές!...

Πρίν χαθεῖ ἀπό ἐμπρός μας, μᾶς ξαναεῖπε: «Εἰρήνη ὑμῖν»! Καθώς ἀπέστειλε ὁ Πατήρ ἐμένα στόν κόσμο, καί ἐγώ στέλνω ἐσᾶς!... «Λάβετε Πνεῦμα ἅγιον»!... Καί μᾶς φύσηξε στό πρόσωπο! Τί γλυκές ὧρες!

Μά ὁ Θωμᾶς τίποτα! Δέν πίστευε! Ὀκτώ ἡμέρες τοῦ τά ἐπανελάμβαναν, χωρίς ἀποτέλεσμα! ῎Ηθελε νά στηριχθεῖ στή δική του ἀντίληψη. Στίς δικές του αἰσθήσεις.

- ᾿Εάν δέ δῶ στά χέρια Του τά σημάδια τῶν καρφιῶν καί δέ βάλω τό δάχτυλό μου στήν πλευρά Του, δέ θά πιστέψω!...

Μάταια προσπαθοῦσαν νά τόν πείσουν! Ὥσπου μετά ὀκτώ ἡμέρες ἀκριβῶς, πού ἦταν πάλι συγκεντρωμένοι, μαζί καί ὁ Θωμᾶς, καί πάλι «τῶν θυρῶν κεκλεισμένων», «ἔστη εἰς τό μέσον» ὁ Διδάσκαλος!...

- «Εἰρήνη ὑμῖν»! τούς ξαναλέει.

Οἱ Μαθητές δέ φοβοῦνται τώρα, ὅπως τήν πρώτη φορά! Εἶναι γιομάτοι οὐράνια χαρά καί εἰρήνη! Μόνο ὁ Θωμᾶς ταράζεται! Ὁ Κύριος, γεμάτος συγκατάβαση, στρέφεται πρός αὐτόν.

- ῎Ελα, Θωμᾶ, φέρε τό δάχτυλό σου ἐδῶ καί κοίταξε τά χέρια μου! Καί «βάλε τήν χεῖρά σου εἰς τήν πλευράν μου, καί μή γίνου ἄπιστος, ἀλλά πιστός»! Ἀμετακίνητος καί ἄσειστος στήν πίστη! Σάν βράχος!...

Ὁ Θωμᾶς συγκλονίζεται! Δέ χωρεῖ πιά καμιά ἀμφιβολία! Μπροστά του βρίσκεται ἀναστημένος ὁ Κύριος! Ὁ Παντογνώστης καί Καρδιογνώστης Διδάσκαλός του! Πέφτει στά πόδια Του μέ δάκρυα ἀνέκφραστης χαρᾶς καί μεταμέλειας!

- «Ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου»! ὁμολογεῖ μέ ὅλη τή φλόγα καί τή δύναμη καί τήν ἀγάπη τῆς καρδιᾶς του!

᾿Εδῶ ὅμως ὁ Κύριος προσθέτει κάποιους λόγους πολύ σημαντικούς γιά ὅλες τίς γενεές τῶν ἀνθρώπων!

- Ναί, Θωμᾶ. Πίστεψες στήν Ἀνάστασή μου καί μέ ὁμολόγησες Κύριο καί Θεό σου, γιατί μέ εἶδες ἀναστημένο! Δέχομαι τήν ὁμολογία σου. Ἀλλά μακάριοι, εὐτυχισμένοι καί εὐλογημένοι ἀπό τόν Θεό θά εἶναι ἐκεῖνοι πού θά μέ πιστέψουν χωρίς νά μέ δοῦν μέ τά ἀνθρώπινα μάτια τους!

Ἄς σταματήσουμε ὅμως ἐδῶ τήν ἀφήγηση τοῦ εὐαγγελιστῆ ᾿Ιωάννη, γιά νά δοῦμε στή συνέχεια ποιά σημασία ἔχουν τά μοναδικά αὐτά γεγονότα γιά τή δική μας ζωή.

Γ´. Επεξεργασία

Ποιά ἀδυναμία ἔδειξαν, παιδιά, οἱ Μαθητές μπροστά στόν ἀναστάντα Κύριο, καί ἰδιαίτερα ὁ Θωμᾶς;

- Δυσπιστία. Ὁ Θωμᾶς μάλιστα σέ μεγάλο βαθμό! Τί ἤθελε γιά νά πιστέψει ὅτι ἀναστήθηκε;

- Νά βεβαιωθεῖ μέ τίς αἰσθήσεις του. Νά ψηλαφήσει μέ τά χέρια του καί μέ τά μάτια του τίς πληγές τοῦ Χριστοῦ μας. «᾿Εάν μή ἴδω... οὐ μή πιστεύσω»!...

Γιατί, παιδιά, οἱ Μαθητές ἦταν δύσπιστοι; Ἦταν δικαιολογημένη ἡ δυσπιστία τους αὐτή;

- Γιά κάποιον πού δέν εἶχε ἀκολουθήσει τόν Κύριο ἐπί τρία ὁλόκληρα χρόνια, ἀλλά μόνο τόν εἶδε στό φριχτό του μαρτύριο, νά πεθαίνει πάνω στό σταυρό, νά θάβεται νεκρός σ᾿ ἕνα τάφο... ἴσως κάποια δικαιολογία νά βρίσκαμε!

Γιά τούς Μαθητές ὅμως, πού εἶχαν ζήσει τόσο κοντά Του, ποιά δικαιολογία ὑπῆρχε; Μήπως δέν εἶχαν δοκιμάσει τή θεϊκή δύναμή Του στά θαύματα (καί μάλιστα ἀναστάσεως νεκρῶν), στό θεῖο Του λόγο; Δέν τόν εἶχαν τόσες φορές ὁμολογήσει «Υἱό τοῦ Θεοῦ»; Πῶς τώρα ξέχασαν τίς προφητεῖες καί τά ὅσα ὁ ῎Ιδιος τούς εἶχε πεῖ γιά τό φριχτό θάνατο καί τήν Ἀνάστασή Του;!...

Πῶς ἀντιμετωπίζει ὁ Κύριος αὐτή τήν ἀδυναμία τους;

- Μέ συγκατάβαση καί ἀγάπη! Μέ ταπείνωση, κι ἄς ἦταν ὁ Θριαμβευτής καί Νικητής τοῦ θανάτου! Μέ ὑπομονή προσπαθεῖ νά τούς βοηθήσει νά βγοῦν ἀπό τό σκοτάδι τῆς ἀμφιβολίας καί τοῦ φόβου, καί νά δοῦν τό φῶς τῆς πίστεως καί τῆς χαρᾶς. Νά Τόν ἀναγνωρίσουν ὡς Θεό καί Κύριό τους.

Γιατί οἱ ἱεροί Εὐαγγελιστές μᾶς διέσωσαν τούς ὑπέροχους αὐτούς διαλόγους τοῦ ἀναστημένου Κυρίου μας μέ τούς δύσπιστους Μαθητές;

- Βασικά, γιά νά βεβαιωθοῦν ὅλες οἱ γενεές τῶν ἀνθρώπων, χωρίς νά χωροῦν πλέον ἀμφισβητήσεις καί δυσπιστίες ὅτι πραγματικά ὁ Κύριός μας, πού «ἐσταυρώθη δι᾿ ἡμᾶς», ἀναστήθηκε τήν τρίτη ἡμέρα! Εἶναι Θεός ζωντανός! Καί ἔτσι νά ὁμολογοῦμε ὅλοι μέ ἀσάλευτη πεποίθηση στό «Σύμβολο τῆς πίστεώς» μας: «Καί ἀναστάντα τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ κατά τάς Γραφάς»!

Πόσοι ἄνθρωποι καί σήμερα βρίσκονται μέ ταραγμένη τήν ψυχή τους. Χωρίς γαλήνη, εἰρήνη, χαρά! Γεμάτοι ἀνησυχίες, ἀπελπισία καί φόβο! Πόσοι τρέμουν μπροστά στό θάνατο! Πόσοι εἶναι ἀπαρηγόρητοι γιά κάποιους δικούς τους πού πῆρε ὁ οὐρανός! Μελαγχολοῦν σάν τόν Θωμᾶ. Χάνουν τό θάρρος καί τήν αἰσιοδοξία τους γιά τή ζωή!... Κι ὅλα αὐτά γιατί;

- Γιατί δέ γνωρίζουν τόν ἀναστάντα Κύριό μας ἤ ἔχουν ἀδύνατη καί κλονισμένη πίστη.

Δ’. Γύρω ἀπό τό Σύνθημα

- «Ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου»! ῎Οχι μόνο «Ὁ Κύριος καί Θεός»· γενικά· ἀλλά ὁ δικός μου Κύριος καί δικός μου Θεός!

Μεγάλη σημασία ἔχει, παιδιά, αὐτό τό «μου»! Δέ διακηρύττει ἁπλῶς τήν ἀκλόνητη καί ἀπόλυτη πίστη στόν ἀναστάντα Χριστό. Δέν τόν ὁμολογεῖ μόνο Κύριο καί Θεό παντοδύναμο, νικητή τοῦ Διαβόλου καί τοῦ θανάτου, χορηγό μιᾶς καινούργιας ζωῆς μέσα στή Βασιλεία τῆς Ἀναστάσεώς Του! Τόν ὁμολογεῖ «Κύριο» (Κυρίαρχο), Θεό, Σωτήρα καί Λυτρωτή καί τῆς δικῆς μας καρδιᾶς.

Μέ ἄλλα λόγια, ἔχει ὁ καθένας μας θρονιάσει ἀναστημένο τόν Χριστό στήν καρδιά του! Τοῦ τήν ἔχει χαρίσει! ῞Ετοιμος νά ζήσει μαζί Του τή νέα («καινή») ζωή, τήν ἀναστάσιμη! Χωρίς τίς προηγούμενες ἀδυναμίες καί λάθη του! ῞Ετοιμος νά ριχτεῖ καί νά διακηρύξει στόν κόσμο ὅλο τό Εὐαγγέλιο τῆς Ἀναστάσεώς Του καί τῆς Βασιλείας Του! Νά διαλαλήσει τό: «Χριστός Ἀνέστη»!...

Σύνθημα: «Ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου» ΑΝΑΣΤΗΘΗΚΕ!

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Α´. Μικρή εἰσαγωγή

Ἀκοῦμε καί λέμε, παιδιά, τήφράση: Ὁ Χριστός ὁ Λυτρωτής μας!... Μᾶς λύτρωσε!... Τί σημαίνει ὅμως Λυτρωτής; Λύτρωση; Τό σκεφθήκαμε;...

Γίνεται, βέβαια, ἀπό τή λέξη λύτρο καί λύτρα, πού θά πεῖ: πληρώνω μεγάλα ποσά, γιά νά ἐξαγοράσω καί ἀπελευθερώσω κάποιον ἀπό ληστές, καταδίκη, θάνατο! Λυτρωτής, λοιπόν, ἐκεῖνος πού πληρώνει καί ἐξαγοράζει. Λύτρωση, ἡ ἀπελευθέρωση! ῾Η σωτηρία! Ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί λέμε Λυτρωτή μας τόν Χριστό. Γιατί; (...)

—Δέν μᾶς ἐξαγόρασε ἁπλῶς ἀπό κάποια πρόσκαιρη αἰχμαλωσία! Ἀλλά ἀπό τήν αἰώνια σκλαβιά τῆς ἁμαρτίας, τοῦ Διαβόλου καί τοῦ θανάτου! Ἀσύγκριτη ἐξαγορά! Καί τί ἔδωσε γιά λύτρα; (...)

—Τί ἔδωσε! Τό ἀτίμητο ἀνάμεσα στά πιό πολύτιμα! Πιό πολύτιμο καί ἀκριβό δέν ὑπάρχει! Τό θεϊκό πανάγιο Αἷμα Του!... Ἐπάνω στόν Σταυρό τοῦ Γολγοθᾶ!... Δέν ὑπῆρχε ἀπ᾿ αὐτό πιό φριχτό μαρτύριο πόνου, ντροπῆς κι αἰσχύνης! Ξύλο κατάρας τό ἔλεγαν καί «ἐπικατάρατον» ἐκεῖνον πού σταύρωναν!...

Β´. Ἀφήγηση

Βρισκόμαστε στίς τελευταῖες μέρες τῆς ἐπίγειας ζωῆς τοῦ Κυρίου μας.

Ἐκεῖνες τίς μέρες οἱ ᾿Ιουδαῖοι γιόρταζαν τήν πιό μεγάλη γιορτή τους, τό ἑβραϊκό Πάσχα...

Τό πασχαλινό δεῖπνο μέ τούς Μαθητές Του ἔχει τελειώσει. ῏Ηταν τό τελευταῖο δεῖπνο μαζί τους! Τό «Δεῖπνο τό Μυστικό»! Καί τώρα μαζί μέ τούς ἕντεκα στόν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ!

῎Ω! οἱ ὧρες τοῦ Κυρίου στή Γεθσημανῆ. Πόσο μαρτυρικές εἶναι! Εἶναι ἡ ἀρχή τοῦ φριχτοῦ Πάθους!... Πιό κεῖ Τόν παραστέκουν οἱ τρεῖς Μαθητές. Πέτρος, ᾿Ιάκωβος καί ᾿Ιωάννης. Τούς ἔχει ζητήσει νά ἀγρυπνήσουν μαζί Του. Πέφτει στά γόνατα. Τό θεῖο του πρόσωπο ἀκουμπᾶ στό χῶμα! Μπροστά Του βλέπει τόν φριχτό Σταυρό! Εἶναι φορτωμένος τίς ἁμαρτίες ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ἀπό τόν Ἀδάμ μέχρι τόν τελευταῖο πού θά γεννηθεῖ στή γῆ! Καί πῶς νά τίς σηκώσει ὅλες ἐπάνω Του ὁ καθαρότατος καί ἀναμάρτητος!

—Πάτερ, ἄν εἶναι δυνατόν, ἄς περάσει ἀπό μένα τοῦτο τό ποτήρι (τοῦ Πάθους)! ῞Ομως, νά μή γίνει αὐτό πού θέλω ἐγώ! Ἀλλ᾿ αὐτό πού θέλεις Σύ, Πάτερ! Σηκώθηκε.

Καί νά! Ἀπό μακριά ἡ ὀχλοβοή καί τ᾿ ἀναμμένα δαδιά! ῎Ερχονται νά Τόν συλλάβουν μέ μαχαίρια καί ξύλα! Μπροστά ὁ ᾿Ιούδας, ὁ ὁποῖος μέ προδοτικό φίλημα παραδίδει τόν Διδάσκαλό του...

Τρεῖς δίκες ἄδικες καί παράνομες ἀκολούθησαν. Στόν Ἄννα, στόν Καϊάφα, στόν Πιλάτο! Ὁ Κύριος εἶναι μόνος στά χέρια τῶν βασανιστῶν Του. Οἱ Μαθητές σκόρπισαν φοβισμένοι!...

Ὁ Κύριος τώρα ἔχει ὁδηγηθεῖ στόν Πιλάτο. Πῶς κατάφεραν οἱ Ἀρχιερεῖς νά φανατίσουν καί νά συγκεντρώσουν τόσο πλῆθος μπροστά στό «Πραιτώριο» (Διοικητήριο)! Μανιασμένα ξεφωνίζουν:

—«Σταυρωθήτω»! Εἶναι Ἐπαναστάτης! Λέει ὅτι εἶναι Βασιλέας! Ἐμποδίζει νά πληρώνουμε φόρους στόν Καίσαρα...

Ὁ Πιλάτος, ὅμως, θαυμάζει τόν Κύριο γιά τίς ἀπαντήσεις Του. Δέν βρίσκει σ᾿ Αὐτόν αἰτία καταδίκης. Διακρίνει ὅτι ἀπό φθόνο θέλουν νά Τόν θανατώσουν. Σύμφωνα μέ ἔθιμο, μποροῦσε νά τούς ἐλευθερώσει τό Πάσχα ἕναν κατάδικο, ὅποιον ἤθελαν. Τούς ρωτᾶ:

—Ποιόν θέλετε νά σᾶς ἀφήσω ἐλεύθερο; Τόν Βαραββᾶ (πού τόν ἤξεραν ὅτι ἦταν μεγάλος κακοῦργος) ἤ «᾿Ιησοῦν τόν λεγόμενον Χριστόν»;

Ποιός θά τό πίστευε!;

—«Βαραββᾶν, Βαραββᾶν»! ξεφωνίζουν τά πλήθη!

—Καί τόν Χριστό;

—«Σταύρωσον σταύρωσον αὐτόν»!...

Καί τότε τούς ἀπέλυσε τόν κακοῦργο Βαραββᾶ καί τούς παρέδωσε τόν Εὐεργέτη τους νά Τόν σταυρώσουν, ὅπως ἤθελαν!...

Τώρα Τόν φτύνουν στό πρόσωπο! Τοῦ παίρνουν τό καλάμι καί Τόν κτυποῦν στό κεφάλι. Γονατίζουν μπροστά Του καί Τόν κοροϊδεύουν:

—«Χαῖρε ὁ βασιλεύς τῶν ᾿Ιουδαίων»!

Κι ἀφοῦ ξέβρασαν ἐπάνω Του ὅλη τήν ἀσέβεια καί βαρβαρότητά τους,Τοῦ φόρτωσαν τόν ὀγκώδη καί βαρύ σταυρό, γιά νά τόν ἀνεβάσει στόν Γολγοθᾶ! Ὀδυνηρή πορεία! Ὁ σταυρός ὑπερβολικά βαρύς γιά τό καταπληγωμένο, εὐαίσθητο σῶμα τοῦ Κυρίου μας. Ἐπιδεινώνει τίς πληγές Του! Ἐκεῖνος σκυφτός τόν ἀνεβάζει! Πορεία ἐξευτελιστική! Τά γόνατά Του λυγίζουν. Οἱ δυνάμεις Του σβήνουν!... Οἱ στρατιῶτες φοβοῦνται μήν πεθάνει στόν δρόμο!... Κανείς δέν πλησίαζε νά βοηθήσει. (Ὁ σταυρός ἐθεωρεῖτο μολυσμένος). ῞Ωσπου, νά ὁ Σίμων ὁ Κυρηναῖος! Τόν ἀγγαρεύουν. ῎Ω, τί τιμή στόν Σίμωνα ν᾿ ἀνακουφίσει τόν Κύριο σηκώνοντας τόν βαρύ σταυρό Του!

Καί τώρα ἐπάνω στόν Γολγοθᾶ (κρανίου τόπος)! Τό Ἅγιο Σῶμα Του κρέμεται ἀπό τίς πληγές τῶν καρφιῶν! Ὁ πυρετός ἀνεβαίνει στά ὕψη! Κατακαίει τά σπλάχνα!... Ἐνῶ γύρω Του συνεχίζονται οἱ περιπαιγμοί καί ἡ χλεύη!... Ὁ Κύριός μας τά ὑπομένει ὅλα σιωπηλός! Δέν παραπονεῖται. Δέν διαμαρτύρεται γιά τήν ἀδικία, τήν ἀχαριστία, τήν κακότητα!... Ἀντίθετα! Προσεύχεται γιά τούς σταυρωτές Του! ῎Ω θεϊκό μεγαλεῖο!

—«Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς· οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι»!

Μέ πόση ἀγάπη δέχεται τή μετάνοια καί ὁμολογία τοῦ ἑνός ἀπό τούς δύο συσταυρωθέντες ληστές!...

—«Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου»!

—«Σήμερον μετ᾿ ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ»!...

Πόσο σεβασμό, ἐνδιαφέρον καί ἀγάπη δείχνει στήν Παναγία Μητέρα Του, πού μέ δριμύτατο πόνο Τόν παραστέκει κάτω ἀπό τόν Σταυρό! Ἀναθέτει τή φροντίδα Της στόν ἀγαπημένο Του Μαθητή ᾿Ιωάννη, πού στέκει δίπλα Της. Τοῦ Τή δίνει «Μητέρα»!

—«...ἴδε ὁ υἱός σου»! «...ἰδού ἡ μήτηρ σου...»!

Ἡ ὥρα περνᾶ. Τό μαρτύριο τοῦ Χριστοῦ μας ἐπί τοῦ Σταυροῦ συνεχίζεται. Καί τότε ἀκούγεται ἡ φωνή Του:

—«Διψῶ»!

Καί Τοῦ δίνουν ξίδι καί χολή μ᾿ ἕνα σφουγγάρι! Δέν τά δέχεται. Κι ὅμως διψᾶ. Τόν καίει ὅμως κι ἄλλη δίψα. Δίψα γιά τή δική μας ἀγάπη! Γιά τή δική μας λατρεία!

Αἰσθάνεται μόνος! Μέ τήν κάθε εἴδους ἁμαρτία, τόν κάθε εἴδους πόνο, νά τά σηκώνει ἀπάνω στό πάναγνο, τό πανάγιο Σῶμα Του! Θυσιάζεται γιά ὅλους! Πληρώνει γιά ὅλους! Τό θεϊκό Του Αἷμα χύνεται γιά ὅλους καί γιά καθένα ἀπό μᾶς χωριστά! Πάσχει ὁ Θεός τῆς ἀγάπης! Μονομαχεῖ μέ τόν Διάβολο καί τόν θάνατο!

—«᾿Ηλί ᾿Ηλί, λιμᾶ σαβαχθανί;» Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί μέ ἐγκατέλειψες;...

῾Η πιό βαριά στιγμή τῆς πάλης καί τοῦ μαρτυρίου Του!...

—Ἀφῆστε νά δοῦμε ἄν θά ἔλθει ὁ ᾿Ηλίας νά Τόν σώσει! εἶπαν μερικοί.

Τόσο κατάλαβαν τό νόημα τῶν λόγων Του!

Οἱ σταυρωτές Του γύρω Του οὐρλιάζουν! Ἄν εἶσαι Υἱός τοῦ Θεοῦ, κατέβα ἀπό τόν σταυρό!... Οἱ στρατιῶτες μοιράζονται τά ἱμάτιά του! Γιά τόν ἄρραφο χιτώνα Του ρίχνουν κλῆρο!

Κι ὤ! Τί φοβερό! Ἐνῶ ὁ ἄνθρωπος, τό λογικό πλάσμα, τό τιμημένο ἀπό τόν Δημιουργό Του μέ τή θεία εἰκόνα Του, Τόν σταυρώνει, ἡ φύση διαμαρτύρεται! Ὁ ἥλιος μαζεύει τίς ἀκτίνες του. Σκοτάδι γίνεται ἀπό τίς 12 τό μεσημέρι σ᾿ ὅλη τή γῆ, ὥς τίς 3 τό ἀπόγευμα! Σεισμός μέγας! Σχίζεται τό βαρύ παραπέτασμα τοῦ Ναοῦ! Ἀνοίγουν τάφοι!

Οἱ προφητεῖες γιά τό Πάθος ἔχουν πραγματοποιηθεῖ. Τό ἔργο Του γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου (κοσμοσωτήριο ἔργο) τό ἔχει τελειώσει καί τό ἔκαμε τέλειο!... ῎Εχει φθάσει ἡ κορυφαία (ἡ πιό ψηλή) στιγμή τῆς θυσίας Του! ῞Ωρα νά παραδώσει εἰς τόν Πατέρα τό πνεῦμα Του!...

—«Τετέλεσται»! φωνάζει μέ δυνατή φωνή!

Κλίνει τή θεϊκή κεφαλή καί μόνος Του παραδίδει τό πνεῦμα!... Εἶναι ὁ Νικητής! Νίκησε μιά γιά πάντα καί γιά ὅλους μας τούς τρεῖς φοβερούς ἐχθρούς τοῦ ἀνθρώπου: Τήν ἁμαρτία, τόν θάνατο καί τόν Διάβολο! Μᾶς ἔλυσε ἀπό τά τρομακτικά δεσμά τους!... Πλήρωσε λύτρο ἀτίμητο τό πανάγιο Αἷμα Του!...

Ὁ ρωμαῖος ἑκατόνταρχος καί οἱ ἄλλοι γύρω του τρομάζουν!

—«Ἀληθῶς Θεοῦ υἱός ἦν οὗτος»! ὁμολογοῦν!

Πολλοί κτυποῦν τά στήθη τους μεταμελημένοι!... Οἱ ᾿Ιουδαῖοι βιάζονταν νά κατεβά-σουν τά σώματα ἀπό τόν σταυρό, ἐπειδή ξημέρωνε τό Σάββατο τοῦ Πάσχα. Ζητοῦν ἄδεια νά σπάσουν τά σκέλη τῶν σταυρωμένων, γιά νά συντομεύσουν τόν θάνατό τους. Ὁ ᾿Ιησοῦς, ὅμως, εἶχε ἤδη πεθάνει καί δέν τοῦ ἔσπασαν τά σκέλη (γιά νά πραγματοποιηθεῖ καί αὐτή ἡ προφητεία). Μόνο ἕνας στρατιώτης, γιά νά βεβαιωθοῦν, ἐλόγχισε τή θεϊκή Του πλευρά, καί ἀμέσως ἔτρεξε «αἷμα καί ὕδωρ»! Πηγή ζωῆς, νά καθαρίζει καί νά τρέφει αἰώνια τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων!

Γ´. Επεξεργασία

Μιλήσαμε γιά τή λυτρωτική θυσία τοῦ Κυρίου μας. Τά Ἅγια Πάθη καί τή Σταύρωσή Του!... ῾Η ψυχή μας γεμίζει ἀπό εὐγνωμοσύνη! Συμπάσχει μαζί Του καί δάκρυα θερμῆς ἀγάπης τήν πλημμυρίζουν!... Γιά νά δοῦμε ὅμως:

Γιά ποιό βασικό λόγο θυσιάστηκε ὁ Κύριος καί Θεός μας; (...)

Γιά νά νικήσει τόν αἰώνιο ἐχθρό τῆς σωτηρίας μας, τόν Διάβολο.

Νά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας.

Νά καταργήσει τόν θάνατο καί νά μᾶς χαρίσει τήν ἀθανασία!

Μιά μάχη τῆς θείας ἀγάπης ἐπάνω στόν Σταυρό μέ τρεῖς μεγάλες νίκες!

Στό «Σύμβολο τῆς πίστεως», ὁμολογοῦμε τόν Κύριό μας ᾿Ιησοῦ Χριστό «...Σταυρωθέντα τε ὑπέρ ἡμῶν ἐπί Ποντίου Πιλάτου, καί παθόντα, καί ταφέντα» (Πού σταυρώθηκε δηλαδή, στά χρόνια πού βασίλευε στήν ᾿Ιουδαία ὁ Πόντιος Πιλάτος, ὑπέστη μαρτυρικό θάνατο καί ἐτάφη).

Τό «ὑπέρ ἡμῶν» πού λέμε στό Σύμβολο, τί σημαίνει; (...)

—Σημαίνει ὅτι σταυρώθηκε καί ἐτάφη γιά μᾶς! Δηλαδή, ἐνῶ ἔπρεπε ἐμεῖς νά θυσιαστοῦμε, θυσιάστηκε Ἐκεῖνος! Μᾶς ἔσβησε τίς ἁμαρτίες! Μᾶς χάρισε τή σωτηρία, τήν αἰώνια ζωή καί χαρά! Μᾶς ἔκανε παιδιά τοῦ οὐρανίου Πατέρα καί κληρονόμους τῆς οὐράνιας Βασιλείας Του! Αὐτή ἡ θεϊκή ἀγάπη, αὐτή ἡ σωτήρια θυσία, κάτι ἀπαιτεῖ καί ἀπό μᾶς!

Ποιά πρέπει νά εἶναι ἡ στάση μας μπροστά στόν Ἐσταυρωμένο Κύριό μας;

—(...)

—Νά σταθοῦμε μέ εὐγνωμοσύνη, ἀφοσίωση καί ἀγάπη μπροστά στόν Ἐσταυρωμένο Σωτήρα μας. Νά νιώσουμε ὅτι καί γιά τόν καθένα ἀπό μᾶς ἔχυσε τό πανάγιο Αἷμα Του! Ἐκεῖ μπροστά στόν Σταυρό Του νά γονατίσουμε μέ μετάνοια γιά ὅποια πράξη ἤ σκέψη μας Τόν ἔχει λυπήσει. Μέ δάκρυα λατρείας καί ἀγάπης νά ἀσπαστοῦμε τίς θεῖες πληγές!

Τί θά Τοῦ λέγατε σάν προσευχή καί σάν ὑπόσχεση ἐκεῖ μπροστά στόν Σταυρό Του;

—(...)

—Ἄς τό διατυπώσουμε σάν προσευχή καί σάν Σύνθημα:

Σύνθημα:

«Ἰησοῦ μου, σταυρώθηκες γιά μένα! Βοήθησέ με νά κάνω κι ἐγώ γιά Σένα πάντα ὅ,τι μοῦ ζητᾶς! Ἀμήν.»

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Α´. Διήγηση:

– Δέν ἀντέχω ἄλλο, θεῖο Σπύρο! Θά φύγω. Δέν μπορῶ ἄλλο νά ζῶ σκλάβος! Ἀκόμα καί τώρα πού μᾶς ἐλευθέρωσαν ἀπό τά κάτεργα (φυλακή καταναγκαστικῶν ἔργων) τοῦ Σπάτς δέν ἄλλαξε τίποτα. Ἡ χώρα μας πλέον εἶναι μιά μεγάλη φυλακή. Τό πῆρα ἀπόφαση. Θά φύγω γιά τήν ἐλεύθερη πατρίδα, τήν Ἑλλάδα! Τώρα τελευταῖα ἐκεῖ μᾶς σκέφτονται πιό πολύ. Ἄκουσα κρυφά στό ράδιο ἀπό τόν σέρβικο σταθμό ὅτι ἔκαναν μεγάλη διαδήλωση στήν Ἀθήνα γιά τά δικαιώματά μας. Στό ξαναλέω. Θά φύγω. Τό κανόνισα μέ τόν Χρῆστο.

– Θά σ’ ἀκολουθήσει κι ἐκεῖνος;

– Ἔτσι μοῦ εἶπε. Τί λές; Ἔρχεσαι καί σύ;

– Παιδί μου, Ἠλία, τό θέλω πολύ. Μ’ αὐτό τό ὄνειρο κοιμᾶμαι καί ξυπνάω. Νά πατήσω θέλω κάποτε τό χῶμα τῆς ἐλεύθερης πατρίδας κι ἄς πεθάνω! Μά πῶς θά ἀφήσουμε τά ὄμορφα μέρη μας, πού τἄχουμε ποτίσει μέ ἱδρώτα καί αἷμα. Ἐδῶ εἶναι θαμμένοι ὅλοι οἱ δικοί μας. Νιώθω δεμένος, παιδί μου, μέ τή γῆ μας, μέ τό χῶμα αὐτό πού τό δούλεψα περισσότερα χρόνια ἀπό σᾶς.

– Καί καλά σοῦ ἀρέσει νά σέ ξανακλείσουν στά κάτεργα τοῦ Σπάτς ἤ νά σέ στείλουν στό Μπόρσι; Σοῦ ἀρέσει νά σέ δέρνουν ἀλύπητα πέντε μερόνυχτα, ὅπως τήν ἄλλη φορά πού κάτι εἶπες γιά τή μητέρα Ἑλλάδα; Σ’ ἀρέσει νά σαπίζεις στίς φυλακές ὅπως γίνεται τώρα μέ τόσους συγγενεῖς μας; Ἡ ζωή μας ἔχει γίνει ἀνυπόφορη δῶ μέσα. Φοβόμαστε καί τόν ἴσκιο μας. Μᾶς παρακολουθοῦν ἀπό παντοῦ. Καλύτερα νά μᾶς σκοτώσουν στόν δρόμο γιά τή λευτεριά παρά νά μείνουμε σκλάβοι. Καί ποῦ ξέρεις; Μπορεῖ καί νά ξεφύγουμε... Λοιπόν, δέν σοῦ ξαναλέω τίποτα. Τήν Τρίτη στίς ὀκτώ τό βράδυ ξεκινᾶμε...

Τήν ὁρισμένη μέρα καί ὥρα οἱ τρεῖς γενναῖοι Βορειοηπειρῶτες, δυό ἀδέλφια καί ὁ θεῖος τους, ξεκίνησαν ἀπό διαφορετικά σημεῖα καί μέ ἔξυπνους ἑλιγμούς μέσα ἀπό τά χωράφια καί τό δάσος πῆραν τόν δρόμο γιά τή μάννα Ἑλλάδα. Βάδιζαν τή νύχτα καί τήν ἡμέρα κρύβονταν στά δάση. Σ’ ἕνα χωριό ἀνέβηκαν καί στό τραῖνο κι ἔκαναν μ’ αὐτό διαδρομή πολλῶν χιλιομέτρων.

Μετά ἀπό πορεία πενήντα περίπου ὡρῶν πέρασαν τόν κάμπο τῆς Δρόπολης κι ἔφτασαν χαράματα στά σύνορα. Οἱ στιγμές πού περνοῦν εἶναι κρίσιμες καί γεμάτες κίνδυνο. Χωρίς καί οἱ ἴδιοι νά τό καταλάβουν βρέθηκαν μόλις εἴκοσι μέτρα δίπλα ἀπό τόν στρατιώτη, πού φυλοῦσε τήν περιοχή. Εὐτυχῶς ὅμως δέν τούς πῆρε εἴδηση, καθώς φαινόταν κοιμισμένος μέσα στή σκοπιά του. Ἀφοῦ παραμέρισαν μέ τρεμάμενα χέρια καί μέ πολύ φόβο καί προσοχή τό συρματόπλεγμα πού ὑπῆρχε πάνω στά σύνορα, βρέθηκαν ἀπ’ ἔξω καί τότε ἄρχισαν νά τρέχουν μέ ὅση δύναμη τούς εἶχε ἀπομείνει.

Ξαφνικά ὅμως ἕνας θόρυβος τούς ἔκανε νά παραλύσουν. Ἔπεσαν μέ τά μοῦτρα στούς θάμνους, καί χωρίς κάν νά ἀνασαίνουν ἔμειναν κρυμμένοι καί ἀκίνητοι, γιατί δέν ἤξεραν ἀκόμη ποῦ βρίσκονταν. Ἦταν ἕνα τρακτέρ, πού περνοῦσε ἐκείνη τήν ὥρα ἀπό τόν χωραφόδρομο. Ἡ ἑλληνική ὅμως ἐπιγραφή πού εἶδαν στήν καρότσα του διέλυσε ὅλους τούς φόβους πού εἶχαν, καί κατάλαβαν ὅτι πλέον βρίσκονται στήν ἐλεύθερη πατρίδα τους, τήν Ἑλλάδα!

— Θεῖε Σπύρο, Χρῆστο, φτάσαμε! φώναξε πρῶτος ὁ Ἠλίας. Ἐπιτέλους ἐλεύθεροι! Τί πάθατε; Βουβαθήκατε; Μόνο κλαῖτε; Μιλῆστε ἐλεύθερα! Τούς ξεφύγαμε! Φωνάξτε! Ζήτω! Ἤρθαμε! Ζήτω!

Μετά ἀπό λίγο ἔφθασαν στό πρῶτο ἐλεύθερο ἑλληνικό χωριό καί κατευθύνθηκαν στό σπίτι μέ τή σημαία. Ἦταν σταθμός τῆς Ἀστυνομίας. Ζήτησαν ἀμέσως πολιτικό ἄσυλο καί οἱ ἀστυνόμοι τούς μετέφεραν στήν Κόνιτσα.

Μόλις τό ἔμαθε ὁ Μητροπολίτης πού βρισκόταν ἐκεῖ, ἔτρεξε νά τούς συναντήσει, καί νά τούς συμπαρασταθεῖ σάν ἀληθινός τους πατέρας.

— Εἶσθε παιδιά μου πνευματικά, τούς εἶπε ὅλος ἀγάπη. Μέ τόν δικό σας πόνο ἀναπνέω καί ζῶ νύχτα καί ἡμέρα. Πέστε μου ὅμως τώρα τί θέλετε νά σᾶς δώσω!

— Τό πρῶτο πού θέλουμε, Δέσποτα, ἀπάντησαν μ’ ἕνα στόμα, εἶναι νά κοινωνήσουμε. Θέλουμε νά κοινωνήσουμε! Εἴμαστε βαφτισμένοι. Κοντεύουν ὅμως νά κλείσουν εἴκοσι χρόνια ἀπό τότε πού κοινωνήσαμε γιά τελευταία φορά. Δέν γίνονται πιά Λειτουργίες. Ἡ παλιά βυζαντινή ἐκκλησιά τοῦ χωριοῦ μας τώρα ἔγινε στάβλος γιά γίδια. Τούς παπάδες μας τούς ξύρισαν ὅλους. Ἡ πίστη μας εἶναι σέ διωγμό...

—Θά γίνει κι αὐτό, παιδιά μου, μίλησε δακρυσμένος ὁ Δεσπότης. Μεθαύριο ἔχουμε Ἀνάσταση. Θά λειτουργήσουμε κοντά στά σύνορα γιά νά ἀκούσουν τήν Ἀνάσταση καί τά σκλαβωμένα ἀδέρφια μας. Ἐκεῖ λοιπόν, τήν ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ μας θά κοινωνήσετε καί σεῖς...

Καί πράγματι μέσα σέ μιά ἀπερίγραπτη ἀτμόσφαιρα χαρᾶς, τά δυό ἀδέλφια μαζί μέ τόν θεῖο τους κοινώνησαν, στήν Λειτουργία τοῦ Πάσχα, τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Πῆραν μέσα τους τόν Νικητή τοῦ θανάτου καί μαζί μέ ὅλο τό ἐκκλησίασμα ἔψαλαν μέσα ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς τους τόν νικητήριο παιάνα, τό «Χριστός Ἀνέστη»...!

Β´. Επεξεργασία

Συγκλονιστική ἦταν, παιδιά, ἡ ἱστορία πού ἀκούσαμε. Συγκλονιστική καί ἀληθινή! Νά σᾶς κάνω ὅμως κάποιες ἐρωτήσεις.

Σέ ποιά κατάσταση ζοῦσαν οἱ τρεῖς αὐτοί ἄνθρωποι καί δέν ἄντεξαν, μέ ἀποτέλεσμα νά δραπετεύσουν;

(...) Πολύ σωστά. Ζοῦσαν σέ ἕνα ἀθεϊστικό καθεστώς πού μισοῦσε τήν πατρίδα μας καί τήν πίστη μας. Ἡ ζωή τους ἦταν ἕνα ἀληθινό μαρτύριο. Δέν μποροῦσαν νά ζοῦν σκλάβοι. Δέν μποροῦσαν νά ζοῦν ἄλλο χωρίς νά μιλοῦν τή μητρική τους γλώσσα, χωρίς νά κάνουν τόν σταυρό τους, χωρίς νά πηγαίνουν στήν ἐκκλησία τους. Ἤθελαν νά ζήσουν ἐλεύθεροι.

Καί τί ἔκαναν γιά νά ἱκανοποιήσουν τήν ἐπιθυμία τους γιά λευτεριά;

Ἕνα βράδυ, ξεκίνησαν καί οἱ τρεῖς ἀπό διαφορετικά σημεῖα καί μέ ἔξυπνους ἑλιγμούς μέσα ἀπό τά χωράφια καί τό δάσος πῆραν τόν δρόμο γιά τή μάννα Ἑλλάδα. Βάδιζαν τή νύχτα καί τήν ἡμέρα κρύβονταν στά δάση. Σ’ ἕνα χωριό ἀνέβηκαν καί στό τραῖνο κι ἔκαναν μ’ αὐτό διαδρομή πολλῶν χιλιομέτρων.... Ὥσπου πέτυχαν μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ τήν μεγάλη τους ἐπιθυμία...

Ποιόν πόθο εἶχαν μέσα στήν καρδιά τους, ὅταν συνάντησαν τόν πνευματικό τους πατέρα, τόν Δεσπότη;

Τό πρῶτο πού θέλουμε, Δέσποτα, ἀπάντησαν μ’ ἕνα στόμα, εἶναι νά κοινωνήσουμε. Θέλουμε νά κοινωνήσουμε! Εἴμαστε βαφτισμένοι. Κοντεύουν ὅμως νά κλείσουν εἴκοσι χρόνια, ἀπό τότε πού κοινωνήσαμε γιά τελευταία φορά. Δέν γίνονται πιά Λειτουργίες. Ἡ πίστη μας εἶναι σέ διωγμό...

Διψοῦσαν τόν Θεό, τήν θεία Κοινωνία, δέν μποροῦσαν νά ζήσουν χωρίς αὐτή τήν οὐράνια τροφή! Καί αὐτό συμβαίνει μέ ὅλους τούς πιστούς χριστιανούς ὅλων τῶν αἰώνων στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας. Διψοῦσαν τόν Χριστό ἀπό τούς πρώτους ἀποστολικούς χρόνους μέχρι καί σήμερα!

Ἀλλά γιά πεῖτε μου, ἀπό ποῦ φαίνεται αὐτή ἡ δίψα τῶν πρώτων χριστιανῶν γιά τή θεία Κοινωνία; ῎Εχουμε παραδείγματα;

Στούς πρώτους ἀποστολικούς χρόνους κάθε βράδυ, μαζεύοταν οἱ πιστοί στό σπίτι κάποιου μαθητοῦ, γιατί δέν ὑπῆρχαν ἀκόμη χριστιανικοί ναοί, γιά νά μετάσχουν τῆς Θείας Κοινωνίας.

Κατόπιν στά δύσκολα χρόνια τῶν διωγμῶν, στίς κατακόμβες, συγκεντρώνονταν μέ μυστικότητα, γιά νά ἀπολαύσουν τήν ἕνωσή τους μέ τόν Χριστό, διά τῆς θ. Κοινωνίας.

Ἀλλά καί οἱ μάρτυρες μέ τί πόθο λαχταροῦσαν νά κοινωνοῦν, καί ἰδιαιτέρως γιά τελευταία φορά πρίν ἀπό τό μαρτύριό τους; Ὁ πόθος τῶν μαρτύρων γιά τή θεία Κοινωνία φαίνεται στήν ἀπάντηση πού ἔδωσαν κάποιοι μάρτυρες τῆς πόλεως τῆς Καρχηδόνας στόν ἀνθύπατο Ἀντωνίνο· «Δέν μποροῦμε νά ζήσουμε χωρίς νά τελοῦμε τό θεῖο δεῖπνο. Δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει Χριστιανός χωρίς τήν Θεία Κοινωνία»!

Ἐμεῖς σήμερα, παιδιά, ποθοῦμε μέ ὅλη μας τήν καρδιά τή θεία Κοινωνία; Καί πῶς πρέπει νά προετοιμαζόμαστε γι’ αὐτήν;

῞Οσο περισσότερο ἀγαποῦμε κάτι, τόσο περισσότερο τό περιμένουμε καί προετοιμαζόμαστε γι᾿ αὐτό. Ἔτσι πρέπει καί γιά τή θεία Κοινωνία.

Νά παραμερίζουμε κάθε ἐμπόδιο, ὑλικό ἤ καί πνευματικό, πού μᾶς κλείνει τόν δρόμο πρός αὐτήν.

Νά μήν εἴμαστε εὔκολοι νά ἁμαρτάνουμε καί νά χάνουμε ἔτσι τήν οὐράνια τροφή τῆς ψυχῆς μας, πού τόσο τήν ἔχουμε ἀνάγκη.

Νά πηγαίνουμε στήν ἱερά ᾿Εξομολόγηση, παραμερίζοντας κάθε δισταγμό καί φόβο.

Νά ἑτοιμαζόμαστε καί σωματικά, μέ καθαριότητα, νηστεία, ἀλλά καί ἀποχή ἀπό τήν τηλεόραση γιά νά μείνει καθαρή ἡ ψυχή μας!...

Νά προσευχόμαστε ἀπό τά βάθη τῆς καρδιά μας καί νά παρακαλοῦμε τόν ἅγιο Θεό νά ἔρθει μέσα στήν καρδιά μας μέ τή θ. Κοινωνία.

Νά πηγαίνουμε στόν ἱερό Ναό ἐγκαίρως καί νά συμμετέχουμε στή Θεία Λειτουργία μέ εὐλάβεια, μέ πόθο καί μέ λαχτάρα.

Γ´. Κλείσιμο

῎Εχετε δεῖ ποτέ ἐλάφι νά τρέχει ἐλεύθερο μέσα στά δάση;

Τρέχει μέ φοβερή ταχύτητα καί διανύει μεγάλες ἀποστάσεις μέσα στίς δασώδεις ἐκτάσεις. Γι᾿ αὐτό καί διψᾶ πολύ. Καί ἡ δίψα του συχνά εἶναι μεγάλη. Φυσικό εἶναι λοιπόν νά λαχταρᾶ τό νερό. Ἔτσι τρέχει γρήγορα καί ψάχνει νά βρεῖ τίς πηγές τῶν νερῶν, γιά νά χορτάσει τήν ἐπίμονη δίψα του. Κι ὅταν τίς βρεῖ, πίνει, πίνει πολύ!

Αὐτή τή λαχτάρα πρέπει νά’ χουμε καί μεῖς γιά τή θεία Κοινωνία. Αὐτός ὁ πόθος νά κυριεύει τήν καρδιά μας κάθε φορά πού βρισκόμαστε στή λατρεία τοῦ Θεοῦ.

Αὐτές τίς ἅγιες ἡμέρες τοῦ Πάσχα πού πλησιάζουν, θά βρεθοῦμε πολλές φορές στούς ἱερούς Ναούς. Ἐπανειλημμένως θά λατρεύσουμε τόν Κύριό μας. Ἄς ἔχουμε αὐτό τόν πόθο στήν καρδιά μας καί ἄς ἑτοιμαστοῦμε κατάλληλα γιά νά μπορέσουμε τό βράδυ τῆς Ἀναστάσεως, στήν πανηγυρική θεία Λειτουργία, νά κοινωνήσουμε τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ μας.

Σύνθημα:

«Θέλω νά κοινωνήσω!»

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα