Α´. Διήγηση:
– Δέν ἀντέχω ἄλλο, θεῖο Σπύρο! Θά φύγω. Δέν μπορῶ ἄλλο νά ζῶ σκλάβος! Ἀκόμα καί τώρα πού μᾶς ἐλευθέρωσαν ἀπό τά κάτεργα (φυλακή καταναγκαστικῶν ἔργων) τοῦ Σπάτς δέν ἄλλαξε τίποτα. Ἡ χώρα μας πλέον εἶναι μιά μεγάλη φυλακή. Τό πῆρα ἀπόφαση. Θά φύγω γιά τήν ἐλεύθερη πατρίδα, τήν Ἑλλάδα! Τώρα τελευταῖα ἐκεῖ μᾶς σκέφτονται πιό πολύ. Ἄκουσα κρυφά στό ράδιο ἀπό τόν σέρβικο σταθμό ὅτι ἔκαναν μεγάλη διαδήλωση στήν Ἀθήνα γιά τά δικαιώματά μας. Στό ξαναλέω. Θά φύγω. Τό κανόνισα μέ τόν Χρῆστο.
– Θά σ’ ἀκολουθήσει κι ἐκεῖνος;
– Ἔτσι μοῦ εἶπε. Τί λές; Ἔρχεσαι καί σύ;
– Παιδί μου, Ἠλία, τό θέλω πολύ. Μ’ αὐτό τό ὄνειρο κοιμᾶμαι καί ξυπνάω. Νά πατήσω θέλω κάποτε τό χῶμα τῆς ἐλεύθερης πατρίδας κι ἄς πεθάνω! Μά πῶς θά ἀφήσουμε τά ὄμορφα μέρη μας, πού τἄχουμε ποτίσει μέ ἱδρώτα καί αἷμα. Ἐδῶ εἶναι θαμμένοι ὅλοι οἱ δικοί μας. Νιώθω δεμένος, παιδί μου, μέ τή γῆ μας, μέ τό χῶμα αὐτό πού τό δούλεψα περισσότερα χρόνια ἀπό σᾶς.
– Καί καλά σοῦ ἀρέσει νά σέ ξανακλείσουν στά κάτεργα τοῦ Σπάτς ἤ νά σέ στείλουν στό Μπόρσι; Σοῦ ἀρέσει νά σέ δέρνουν ἀλύπητα πέντε μερόνυχτα, ὅπως τήν ἄλλη φορά πού κάτι εἶπες γιά τή μητέρα Ἑλλάδα; Σ’ ἀρέσει νά σαπίζεις στίς φυλακές ὅπως γίνεται τώρα μέ τόσους συγγενεῖς μας; Ἡ ζωή μας ἔχει γίνει ἀνυπόφορη δῶ μέσα. Φοβόμαστε καί τόν ἴσκιο μας. Μᾶς παρακολουθοῦν ἀπό παντοῦ. Καλύτερα νά μᾶς σκοτώσουν στόν δρόμο γιά τή λευτεριά παρά νά μείνουμε σκλάβοι. Καί ποῦ ξέρεις; Μπορεῖ καί νά ξεφύγουμε... Λοιπόν, δέν σοῦ ξαναλέω τίποτα. Τήν Τρίτη στίς ὀκτώ τό βράδυ ξεκινᾶμε...
Τήν ὁρισμένη μέρα καί ὥρα οἱ τρεῖς γενναῖοι Βορειοηπειρῶτες, δυό ἀδέλφια καί ὁ θεῖος τους, ξεκίνησαν ἀπό διαφορετικά σημεῖα καί μέ ἔξυπνους ἑλιγμούς μέσα ἀπό τά χωράφια καί τό δάσος πῆραν τόν δρόμο γιά τή μάννα Ἑλλάδα. Βάδιζαν τή νύχτα καί τήν ἡμέρα κρύβονταν στά δάση. Σ’ ἕνα χωριό ἀνέβηκαν καί στό τραῖνο κι ἔκαναν μ’ αὐτό διαδρομή πολλῶν χιλιομέτρων.
Μετά ἀπό πορεία πενήντα περίπου ὡρῶν πέρασαν τόν κάμπο τῆς Δρόπολης κι ἔφτασαν χαράματα στά σύνορα. Οἱ στιγμές πού περνοῦν εἶναι κρίσιμες καί γεμάτες κίνδυνο. Χωρίς καί οἱ ἴδιοι νά τό καταλάβουν βρέθηκαν μόλις εἴκοσι μέτρα δίπλα ἀπό τόν στρατιώτη, πού φυλοῦσε τήν περιοχή. Εὐτυχῶς ὅμως δέν τούς πῆρε εἴδηση, καθώς φαινόταν κοιμισμένος μέσα στή σκοπιά του. Ἀφοῦ παραμέρισαν μέ τρεμάμενα χέρια καί μέ πολύ φόβο καί προσοχή τό συρματόπλεγμα πού ὑπῆρχε πάνω στά σύνορα, βρέθηκαν ἀπ’ ἔξω καί τότε ἄρχισαν νά τρέχουν μέ ὅση δύναμη τούς εἶχε ἀπομείνει.
Ξαφνικά ὅμως ἕνας θόρυβος τούς ἔκανε νά παραλύσουν. Ἔπεσαν μέ τά μοῦτρα στούς θάμνους, καί χωρίς κάν νά ἀνασαίνουν ἔμειναν κρυμμένοι καί ἀκίνητοι, γιατί δέν ἤξεραν ἀκόμη ποῦ βρίσκονταν. Ἦταν ἕνα τρακτέρ, πού περνοῦσε ἐκείνη τήν ὥρα ἀπό τόν χωραφόδρομο. Ἡ ἑλληνική ὅμως ἐπιγραφή πού εἶδαν στήν καρότσα του διέλυσε ὅλους τούς φόβους πού εἶχαν, καί κατάλαβαν ὅτι πλέον βρίσκονται στήν ἐλεύθερη πατρίδα τους, τήν Ἑλλάδα!
— Θεῖε Σπύρο, Χρῆστο, φτάσαμε! φώναξε πρῶτος ὁ Ἠλίας. Ἐπιτέλους ἐλεύθεροι! Τί πάθατε; Βουβαθήκατε; Μόνο κλαῖτε; Μιλῆστε ἐλεύθερα! Τούς ξεφύγαμε! Φωνάξτε! Ζήτω! Ἤρθαμε! Ζήτω!
Μετά ἀπό λίγο ἔφθασαν στό πρῶτο ἐλεύθερο ἑλληνικό χωριό καί κατευθύνθηκαν στό σπίτι μέ τή σημαία. Ἦταν σταθμός τῆς Ἀστυνομίας. Ζήτησαν ἀμέσως πολιτικό ἄσυλο καί οἱ ἀστυνόμοι τούς μετέφεραν στήν Κόνιτσα.
Μόλις τό ἔμαθε ὁ Μητροπολίτης πού βρισκόταν ἐκεῖ, ἔτρεξε νά τούς συναντήσει, καί νά τούς συμπαρασταθεῖ σάν ἀληθινός τους πατέρας.
— Εἶσθε παιδιά μου πνευματικά, τούς εἶπε ὅλος ἀγάπη. Μέ τόν δικό σας πόνο ἀναπνέω καί ζῶ νύχτα καί ἡμέρα. Πέστε μου ὅμως τώρα τί θέλετε νά σᾶς δώσω!
— Τό πρῶτο πού θέλουμε, Δέσποτα, ἀπάντησαν μ’ ἕνα στόμα, εἶναι νά κοινωνήσουμε. Θέλουμε νά κοινωνήσουμε! Εἴμαστε βαφτισμένοι. Κοντεύουν ὅμως νά κλείσουν εἴκοσι χρόνια ἀπό τότε πού κοινωνήσαμε γιά τελευταία φορά. Δέν γίνονται πιά Λειτουργίες. Ἡ παλιά βυζαντινή ἐκκλησιά τοῦ χωριοῦ μας τώρα ἔγινε στάβλος γιά γίδια. Τούς παπάδες μας τούς ξύρισαν ὅλους. Ἡ πίστη μας εἶναι σέ διωγμό...
—Θά γίνει κι αὐτό, παιδιά μου, μίλησε δακρυσμένος ὁ Δεσπότης. Μεθαύριο ἔχουμε Ἀνάσταση. Θά λειτουργήσουμε κοντά στά σύνορα γιά νά ἀκούσουν τήν Ἀνάσταση καί τά σκλαβωμένα ἀδέρφια μας. Ἐκεῖ λοιπόν, τήν ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ μας θά κοινωνήσετε καί σεῖς...
Καί πράγματι μέσα σέ μιά ἀπερίγραπτη ἀτμόσφαιρα χαρᾶς, τά δυό ἀδέλφια μαζί μέ τόν θεῖο τους κοινώνησαν, στήν Λειτουργία τοῦ Πάσχα, τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Πῆραν μέσα τους τόν Νικητή τοῦ θανάτου καί μαζί μέ ὅλο τό ἐκκλησίασμα ἔψαλαν μέσα ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς τους τόν νικητήριο παιάνα, τό «Χριστός Ἀνέστη»...!
Β´. Επεξεργασία
Συγκλονιστική ἦταν, παιδιά, ἡ ἱστορία πού ἀκούσαμε. Συγκλονιστική καί ἀληθινή! Νά σᾶς κάνω ὅμως κάποιες ἐρωτήσεις.
Σέ ποιά κατάσταση ζοῦσαν οἱ τρεῖς αὐτοί ἄνθρωποι καί δέν ἄντεξαν, μέ ἀποτέλεσμα νά δραπετεύσουν;
(...) Πολύ σωστά. Ζοῦσαν σέ ἕνα ἀθεϊστικό καθεστώς πού μισοῦσε τήν πατρίδα μας καί τήν πίστη μας. Ἡ ζωή τους ἦταν ἕνα ἀληθινό μαρτύριο. Δέν μποροῦσαν νά ζοῦν σκλάβοι. Δέν μποροῦσαν νά ζοῦν ἄλλο χωρίς νά μιλοῦν τή μητρική τους γλώσσα, χωρίς νά κάνουν τόν σταυρό τους, χωρίς νά πηγαίνουν στήν ἐκκλησία τους. Ἤθελαν νά ζήσουν ἐλεύθεροι.
Καί τί ἔκαναν γιά νά ἱκανοποιήσουν τήν ἐπιθυμία τους γιά λευτεριά;
Ἕνα βράδυ, ξεκίνησαν καί οἱ τρεῖς ἀπό διαφορετικά σημεῖα καί μέ ἔξυπνους ἑλιγμούς μέσα ἀπό τά χωράφια καί τό δάσος πῆραν τόν δρόμο γιά τή μάννα Ἑλλάδα. Βάδιζαν τή νύχτα καί τήν ἡμέρα κρύβονταν στά δάση. Σ’ ἕνα χωριό ἀνέβηκαν καί στό τραῖνο κι ἔκαναν μ’ αὐτό διαδρομή πολλῶν χιλιομέτρων.... Ὥσπου πέτυχαν μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ τήν μεγάλη τους ἐπιθυμία...
Ποιόν πόθο εἶχαν μέσα στήν καρδιά τους, ὅταν συνάντησαν τόν πνευματικό τους πατέρα, τόν Δεσπότη;
Τό πρῶτο πού θέλουμε, Δέσποτα, ἀπάντησαν μ’ ἕνα στόμα, εἶναι νά κοινωνήσουμε. Θέλουμε νά κοινωνήσουμε! Εἴμαστε βαφτισμένοι. Κοντεύουν ὅμως νά κλείσουν εἴκοσι χρόνια, ἀπό τότε πού κοινωνήσαμε γιά τελευταία φορά. Δέν γίνονται πιά Λειτουργίες. Ἡ πίστη μας εἶναι σέ διωγμό...
Διψοῦσαν τόν Θεό, τήν θεία Κοινωνία, δέν μποροῦσαν νά ζήσουν χωρίς αὐτή τήν οὐράνια τροφή! Καί αὐτό συμβαίνει μέ ὅλους τούς πιστούς χριστιανούς ὅλων τῶν αἰώνων στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας. Διψοῦσαν τόν Χριστό ἀπό τούς πρώτους ἀποστολικούς χρόνους μέχρι καί σήμερα!
Ἀλλά γιά πεῖτε μου, ἀπό ποῦ φαίνεται αὐτή ἡ δίψα τῶν πρώτων χριστιανῶν γιά τή θεία Κοινωνία; ῎Εχουμε παραδείγματα;
Στούς πρώτους ἀποστολικούς χρόνους κάθε βράδυ, μαζεύοταν οἱ πιστοί στό σπίτι κάποιου μαθητοῦ, γιατί δέν ὑπῆρχαν ἀκόμη χριστιανικοί ναοί, γιά νά μετάσχουν τῆς Θείας Κοινωνίας.
Κατόπιν στά δύσκολα χρόνια τῶν διωγμῶν, στίς κατακόμβες, συγκεντρώνονταν μέ μυστικότητα, γιά νά ἀπολαύσουν τήν ἕνωσή τους μέ τόν Χριστό, διά τῆς θ. Κοινωνίας.
Ἀλλά καί οἱ μάρτυρες μέ τί πόθο λαχταροῦσαν νά κοινωνοῦν, καί ἰδιαιτέρως γιά τελευταία φορά πρίν ἀπό τό μαρτύριό τους; Ὁ πόθος τῶν μαρτύρων γιά τή θεία Κοινωνία φαίνεται στήν ἀπάντηση πού ἔδωσαν κάποιοι μάρτυρες τῆς πόλεως τῆς Καρχηδόνας στόν ἀνθύπατο Ἀντωνίνο· «Δέν μποροῦμε νά ζήσουμε χωρίς νά τελοῦμε τό θεῖο δεῖπνο. Δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει Χριστιανός χωρίς τήν Θεία Κοινωνία»!
Ἐμεῖς σήμερα, παιδιά, ποθοῦμε μέ ὅλη μας τήν καρδιά τή θεία Κοινωνία; Καί πῶς πρέπει νά προετοιμαζόμαστε γι’ αὐτήν;
῞Οσο περισσότερο ἀγαποῦμε κάτι, τόσο περισσότερο τό περιμένουμε καί προετοιμαζόμαστε γι᾿ αὐτό. Ἔτσι πρέπει καί γιά τή θεία Κοινωνία.
Νά παραμερίζουμε κάθε ἐμπόδιο, ὑλικό ἤ καί πνευματικό, πού μᾶς κλείνει τόν δρόμο πρός αὐτήν.
Νά μήν εἴμαστε εὔκολοι νά ἁμαρτάνουμε καί νά χάνουμε ἔτσι τήν οὐράνια τροφή τῆς ψυχῆς μας, πού τόσο τήν ἔχουμε ἀνάγκη.
Νά πηγαίνουμε στήν ἱερά ᾿Εξομολόγηση, παραμερίζοντας κάθε δισταγμό καί φόβο.
Νά ἑτοιμαζόμαστε καί σωματικά, μέ καθαριότητα, νηστεία, ἀλλά καί ἀποχή ἀπό τήν τηλεόραση γιά νά μείνει καθαρή ἡ ψυχή μας!...
Νά προσευχόμαστε ἀπό τά βάθη τῆς καρδιά μας καί νά παρακαλοῦμε τόν ἅγιο Θεό νά ἔρθει μέσα στήν καρδιά μας μέ τή θ. Κοινωνία.
Νά πηγαίνουμε στόν ἱερό Ναό ἐγκαίρως καί νά συμμετέχουμε στή Θεία Λειτουργία μέ εὐλάβεια, μέ πόθο καί μέ λαχτάρα.
Γ´. Κλείσιμο
῎Εχετε δεῖ ποτέ ἐλάφι νά τρέχει ἐλεύθερο μέσα στά δάση;
Τρέχει μέ φοβερή ταχύτητα καί διανύει μεγάλες ἀποστάσεις μέσα στίς δασώδεις ἐκτάσεις. Γι᾿ αὐτό καί διψᾶ πολύ. Καί ἡ δίψα του συχνά εἶναι μεγάλη. Φυσικό εἶναι λοιπόν νά λαχταρᾶ τό νερό. Ἔτσι τρέχει γρήγορα καί ψάχνει νά βρεῖ τίς πηγές τῶν νερῶν, γιά νά χορτάσει τήν ἐπίμονη δίψα του. Κι ὅταν τίς βρεῖ, πίνει, πίνει πολύ!
Αὐτή τή λαχτάρα πρέπει νά’ χουμε καί μεῖς γιά τή θεία Κοινωνία. Αὐτός ὁ πόθος νά κυριεύει τήν καρδιά μας κάθε φορά πού βρισκόμαστε στή λατρεία τοῦ Θεοῦ.
Αὐτές τίς ἅγιες ἡμέρες τοῦ Πάσχα πού πλησιάζουν, θά βρεθοῦμε πολλές φορές στούς ἱερούς Ναούς. Ἐπανειλημμένως θά λατρεύσουμε τόν Κύριό μας. Ἄς ἔχουμε αὐτό τόν πόθο στήν καρδιά μας καί ἄς ἑτοιμαστοῦμε κατάλληλα γιά νά μπορέσουμε τό βράδυ τῆς Ἀναστάσεως, στήν πανηγυρική θεία Λειτουργία, νά κοινωνήσουμε τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ μας.
Σύνθημα:
«Θέλω νά κοινωνήσω!»
ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα
