Α´. Εισαγωγή:

Δέν ξέρω, παιδιά, ἄν ἔχετε ἀκούσει ποτέ τή φράση: «῾Η προσευχή κάνει θαύματα»!

- (...)

- Γιά νά κάνει ὅμως θαύματα, σημαίνει ὅτι ἔχει δύναμη μεγάλη! ῾Υπερφυσική! Κι ἀφοῦ τό θαῦμα εἶναι μόνο πράξη τοῦ Θεοῦ, σημαίνει ὅτι ἡ προσευχή φέρνει κοντά μας τόν Θεό, πού μέ τή θεϊκή δύναμή Του δίνει ἐντολή καί γίνεται τό θαῦμα!

Σπουδαία, λοιπόν, πράξη ἡ προσευχή! Καί λέω νά μιλήσουμε σήμερα γι᾿ αὐτή τή μεγάλη δύναμη, πού ὁ Θεός, σάν ὅπλο ἀνίκητο, μᾶς ἔχει χαρίσει. Θά σᾶς διηγηθῶ, λοιπόν, ἕνα θαυμαστό περιστατικό. ῞Ενα ἀπ᾿ τά πολλά, πού ἡ ῾Αγία Γραφή ἀναφέρει. Μᾶς τό περιγράφει ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς στό ἱστορικό βιβλίο τῆς Καινῆς Διαθήκης «Πράξεις τῶν Ἀποστόλων», καί πραγματικά μᾶς ἐκπλήσσει!

Β´. Διήγηση: (Πράξ. ιβ΄ 3-19)

Ἄς μεταφερθοῦμε στόν πρῶτο καιρό τῆς Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας, τούς Ἀποστολικούς χρόνους, ὅπως λέγονται. Τί θαυμαστή κοινωνία! Ἄνδρες, γυναῖκες καί παιδιά, πλούσιοι καί πτωχοί, ἐπίσημοι καί ἄσημοι, ὅλοι μία καρδιά καί μία ψυχή! Καί βέβαια αὐτό δέν ἄρεσε καθόλου στούς φανατικούς Ἰουδαίους. Κήρυξαν, λοιπόν, σκληρό διωγμό ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν. Καί μάλιστα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, πού κήρυτταν τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ! ῏Ηταν ὁ πρῶτος μεγάλος διωγμός!

Καί νά! Ὁ βασιλιάς Ἡρώδης ὁ Ἀγρίππας (ἐγγονός τοῦ Μεγάλου Ἡρώδη), γιά νά καλοπιάσει τούς Ἰουδαίους, διατάζει ξαφνικά νά ἀποκεφαλίσουν μέ μαχαίρι τόν Ἀπόστολο Ἰάκωβο, τόν ἀδελφό τοῦ Εὐαγγελιστῆ Ἰωάννη! (Ὁ πρῶτος ἀπό τούς 12 Ἀποστόλους πού ἔχυσε τό αἷμα του γιά τόν Χριστό). Πολύ εὐχαρίστησε αὐτό τούς Ἰουδαίους! Ἄρχοντες καί λαό! Γι᾿ αὐτό ὁ Ἡρώδης, καί γιά νά τούς εὐχαριστήσει ἀκόμα πιό πολύ, διέταξε νά συλλάβουν καί τόν Πέτρο! Νά τόν κλείσουν στή φυλακή καί μετά τό Πάσχα μπροστά σέ ὅλον τό λαό νά τόν καταδικάσει καί νά τόν θανατώσει!...

Τί φοβερή φυλάκιση ἦταν ἐκείνη! Νά φαντασθοῦμε τό μεγάλο Ἀπόστολο δεμένο μέ βαριές ἁλυσίδες! Καί μόνο; Ἡ ἁλυσίδα τοῦ κάθε χεριοῦ του νά εἶναι δεμένη καί μ᾿ ἕνα Ρωμαῖο στρατιώτη φρουρό γιά ἀσφάλεια! Καί μόνο; Ἐκτός ἀπό τούς δύο δεμένους μαζί του στρατιῶτες μέσα στό κελλί, ἔξω ἀπ᾿ τήν πόρτα του ἄλλοι δύο σκοποί! Ἀλλά καί πάλι ὄχι μόνο αὐτό! Συνολικά τέσσερις τετράδες στρατιῶτες (δηλαδή 16) τόν φρουροῦσαν νύχτα - μέρα στή σκοτεινή καί καλοκλειδωμένη φυλακή - φρούριο! Ἀδύνατη κάθε δραπέτευση ἤ διάσωση! Πῶς νά ἔνιωθε, ἀλήθεια, ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος; Τελείως ἤρεμος! Ἔνιωθε κοντά του τόν ἀγαπημένο του Κύριο Ἰησοῦ Χριστό! Δέν ἀνησυχοῦσε! Ἔλεγε μέσα του: «Ἐάν ὁ Κύριος θέλει νά δώσω τή ζωή μου γιά τήν ἀγάπη Του, εἶμαι ἕτοιμος! Ἐάν, πάλι, θέλει νά ζήσω γιά νά κηρύξω τό Εὐαγγέλιό Του, ἔχει τρόπους Ἐκεῖνος νά μέ σώσει»! Μέ τέτοια πίστη, τέτοιες σκέψεις καί ὕμνους στόν Κύριο πέρασαν καί οἱ ἑπτά ἡμέρες στή φυλακή. Εἶχε φτάσει ἡ τελευταία νύχτα! Τήν ἑπομένη στό θάνατο! Καί ὁ Πέτρος κοιμόταν ἥσυχα, δεμένος ἀνάμεσα στούς δύο στρατιῶτες! Παραδομένος στήν ἀγάπη καί τή θέληση τοῦ Θεοῦ!

Τί γινόταν, ὅμως, ὅλο αὐτό τό διάστημα στήν Ἐκκλησία τῶν πιστῶν τῆς ῾Ιερουσαλήμ; Μεγάλη λύπη σέ ὅλων τίς καρδιές! Καί μέ τό δίκιο τους! Νά χάσουν τόν πρῶτο καί «κορυφαῖο» Ἀπόστολό τους! Οἱ ἄλλοι Ἀπόστολοι μέ τό διωγμό εἶχαν φύγει νά κηρύξουν τό Εὐαγγέλιο σέ ἄλλα μέρη. Ποιός λοιπόν θά τούς στήριζε τώρα; Ὁ Πέτρος ἦταν ὁ πνευματικός τους πατέρας καί ὁδηγός! Ὁ στύλος τῆς Ἐκκλησίας! Ποιός θά τούς ἔδινε θάρρος πιά; Θά τούς δυνάμωνε στήν πίστη; Θά τούς παρηγοροῦσε μέ τήν ἀγάπη του; Δικαιολογημένος ὁ πόνος τῆς καρδιᾶς τους!

Ὅμως ἤξεραν οἱ φλογεροί ἐκεῖνοι Χριστιανοί στίς δύσκολες ὧρες νά καταφεύγουν στόν παντοδύναμο Θεό! ῎Ηξεραν νά κρατοῦν τό πιό δυνατό ὅπλο! Τήν προσευχή! Αὐτό καί τώρα θά χρησιμοποιήσουν. Συναγερμός λοιπόν προσευχῆς. Συγκεντρωμένοι στό σπίτι τῆς Μαρίας (μητέρας τοῦ Ἰωάννη, ἀργότερα Εὐαγγελιστῆ Μάρκου), καθώς καί σέ ἄλλες «κατ᾿ οἶκον Ἐκκλησίες», προσεύχονται θερμά, διαβάζουμε στίς «Πράξεις τῶν Ἀποστόλων» (ιβ´ 5).

Κρίσιμη ἡ τελευταία νύχτα. Αὔριο ἡ δίκη καί καταδίκη τοῦ Πέτρου! Ἡ ἀγωνία τῶν Χριστιανῶν στό ἀποκορύφωμά της. Κανείς δέν κλείνει μάτι! Ἡ προσευχή κοχλάζει στήν καρδιά καί στά χείλη τους! Προσευχή κοινή! Ὅλοι μαζί! Προσευχή δυνατή! Ἀσταμάτητη! Μέ πόνο καί δάκρυα! Δάκρυα καυτά! Σάν νά μή βρίσκονται πιά στή γῆ! Ἔχουν ἀνέβει στήν πόρτα τ᾿ οὐρανοῦ καί τή χτυποῦν δυνατά!

- Κύριε, σέ ἱκετεύουμε. Σῶσε τόν Ἀπόστολό Σου!... Ξέρεις πόσο πολύτιμος εἶναι γιά τήν Ἐκκλησία Σου! Καμιά ἀνθρώπινη ἐλπίδα. Λίγες ὧρες τόν χωρίζουν ἀπ᾿ τό σπαθί τοῦ Ἡρώδη! Ὅμως Ἐσύ μπορεῖς νά τόν σώσεις!...

Ἡ νύχτα προχωρεῖ. Καί ἡ προσευχή συνεχίζεται. Ὅλο καί πιό δυνατή· πιό θερμή. Καί θά ᾿λεγαν κάποιοι, ἄν τούς ἄκουγαν:

- Μά, τί τέλος πάντων ἐλπίζουν οἱ ἄνθρωποι αὐτοί; Ποιός, τήν τελευταία στιγμή καί μές στή νύχτα, μπορεῖ ν᾿ ἀλλάξει τήν ἀπόφαση τοῦ φοβεροῦ Ἡρώδη; Παραλογίζονται;

Ναί. ῎Ισως τό ᾿λεγαν αὐτό κάποιοι ἄλλοι. ῎Οχι ὅμως καί οἱ πιστοί!

Κι ἄκου! Χτύπος στήν ἐξώπορτα!

- Μπά! Ποιός χτυπᾶ τέτοια ὥρα! Τρέξε, Ρόδη, νά δεῖς!...

Μήπως ἔρχονται νά τούς συλλάβουν!...

Ἡ Ρόδη, μιά μικρή Χριστιανή, βοηθός στό σπίτι, ἔτρεξε νά δεῖ!

- Ποιός εἶναι; ρώτησε ἀπό μέσα...

Μά! Ἀκούει καλά;... Ναί! Αὐτή τή φωνή τήν ξέρει! Τήν ἔχει ἀκούσει πολλές φορές!... Ἡ καρδιά της πάει νά σπάσει ἀπό χαρά! Τήν ἀναγνώρισε. ῏Ηταν ἡ φωνή τοῦ Πέτρου!

Τά ἔχασε ἡ μικρή Ρόδη! Σάστισε! Δέν ξέρει τί νά κάνει! Κι ἀντί ν᾿ ἀνοίξει, τόν ἀφήνει ἔξω ἀπό τήν πόρτα! Τρέχει μέσα καί φωνάζει:

- Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος εἶναι! Στέκεται μπροστά στήν αὐλόπορτα!

Τό καημένο τό κορίτσι! «Μαίνει»! Τρελλάθηκε, φαίνεται, ἀπό τήν πολλή του λύπη!

- Τρελλάθηκες, Ρόδη! Τ᾿ εἶναι αὐτά πού λές;...

- ῎Οχι, δέν τρελλάθηκα! Τόν γνώρισα καλά! Ἐκεῖνος εἶναι! Πηγαίνετε νά δεῖτε!...

- Τόν Ἄγγελό του θά εἶδε! σκέφτηκαν.

Στό μεταξύ ὁ Πέτρος συνέχισε νά χτυπᾶ! Ἐπιτέλους, ἀποφασίζουν κι ἀνοίγουν! Τό τί ἔγινε δέν περιγράφεται! Μπροστά τους ὁ Πέτρος! Βλέπουν καλά; Πολύ καλά! Ξεσποῦν σέ δάκρυα χαρᾶς κι εὐχαριστίας!...

- Μεγάλη ἡ δύναμή Σου, Κύριε!... Δόξα Σοι, Κύριε!... Αὐτό εἶναι θαῦμα! Θαῦμα! Μεγάλο θαῦμα! λένε καί ξαναλένε καί δοξολογοῦν τόν Κύριο!

- Τί ἔγιναν οἱ ἁλυσίδες; Τί ἔγιναν οἱ κλειδαριές τῆς φυλακῆς; Οἱ ἄγριοι φρουροί; Οἱ ἄγρυπνοι φύλακες;

- Ναί! Μεγάλο θαῦμα! ἐπιβεβαιώνει ὁ Πέτρος!

Καί μέ τό δάχτυλό του τούς κάνει νόημα νά σωπάσουν. Καί θά ἐξηγήσει. Μά, ἡσυχία. Δέν πρέπει νά πάρουν εἴδηση οἱ γείτονες. Κι ἀρχίζει νά τούς διηγεῖται τό ἐκπληκτικό θαῦμα!

- Κοιμόταν ἥσυχα, δεμένος μέ τίς ἁλυσίδες, ἀνάμεσα στούς δυό στρατιῶτες. Ξάφνου τῆς φυλακῆς τό κελλί γέμισε φῶς! Ἄγγελος Κυρίου τόν εἶχε ἐπισκεφθεῖ! Μά, τόσο ἀμέριμνα καί βαθιά κοιμόταν, πού ἀπ᾿ τό φῶς δέν ξύπνησε! Ὁ Ἄγγελος πλησίασε καί τόν χτύπησε στήν πλάτη! Τότε ἄνοιξε τά μάτια! Νόμιζε πώς βλέπει οὐράνιο ὅραμα!

- Σήκω γρήγορα! τόν πρόσταξε ὁ Ἄγγελος!

Κι ἀμέσως οἱ ἁλυσίδες πέφτουν ἀπ᾿ τά χέρια του! Σηκώθηκε.

- Ζῶσε τό χιτώνα σου! Δέσε τά σανδάλια σου! τοῦ λέει ὁ Ἄγγελος!

- Φόρεσε τώρα τό μανδύα σου, καί ἀκολούθησέ με.

Ὁ Πέτρος, νομίζοντας πάντα ὅτι βλέπει ὄνειρο, ἔκανε ὅ,τι τοῦ ἔλεγε ὁ Ἄγγελος! Καί νά! Οἱ δύο δεμένοι μαζί του στρατιῶτες εἴδηση δέν πῆραν. Βγαίνουν ἀπό τήν κλειδωμένη πόρτα τοῦ κελλιοῦ, περνοῦν τήν πρώτη φρουρά, περνοῦν τή δεύτερη, χωρίς κανείς νά τούς καταλάβει. Φτάνουν στή βαριά σιδερένια ἐξώπορτα τοῦ φρουρίου τῆς φυλακῆς! Διαδικασία ὁλόκληρη χρειαζόταν γιά ν᾿ ἀνοίξει! Καί ὅμως! Ἄνοιξε αὐτόματα! Μόνη της! Καί μή νομίσει κανείς πώς ὑπῆρχαν τότε αὐτόματες πόρτες! Χωρίς καί πάλι νά τούς ἀντιληφθεῖ κανείς! Ὁ Πέτρος ἀκολουθοῦσε τόν Ἄγγελο! Μά, νόμιζε ἀκόμα ὅτι βλέπει ὄνειρο! Ὥσπου ὁ Ἄγγελος ἔστριψε σ᾿ ἕνα δρομάκι ἔξω ἀπό τή φυλακή καί ἀμέσως τόν ἄφησε! Χάθηκε! Μέσα στή νύχτα τώρα μόνος ὁ Πέτρος! Πέρασαν λίγα λεπτά γιά νά συνέλθει ἀπό τήν ἔκπληξη καί τήν ἔκσταση! Καί τότε εἶπε:

- Τώρα καταλαβαίνω ὅτι πραγματικά ἐξαπέστειλε ὁ Κύριος τόν Ἄγγελό Του καί μέ ἐλευθέρωσε ἀπό τά χέρια τοῦ Ἡρώδη καί ἀπό κάθε κακό πού περίμενε νά πάθω ὁ λαός τῶν Ἰουδαίων!...

Κι ἀμέσως ἔτρεξε στό σπίτι τῆς Μαρίας! ῎Ηξερε ὅτι ἐκεῖ θά ἀγρυπνοῦν σέ προσευχή οἱ Χριστιανοί! Ὅλοι ἔμειναν ἔκθαμβοι μπροστά στό θαῦμα! Εὐχαριστοῦσαν καί δόξαζαν τόν Κύριο, πού εἰσάκουσε τίς προσευχές τους! Πού ἔσωσε ἀπό βέβαιο θάνατο τόν ἀγαπημένο τους Ἀπόστολο!

Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος, ἀφοῦ τελείωσε ἡ εὐχαριστήρια προσευχή, ἔδωσε ἐντολή νά ἀνακοινώσουν μυστικά τό νέο στούς ἄλλους ἀδελφούς, καί κεῖνος ἔφυγε γιά ἄλλον τόπο μέσα στή νύχτα! Ὁ Κύριος, ἀπαντώντας στίς προσευχές τῶν πιστῶν, τοῦ ἔσωσε τή ζωή. Ἔπρεπε νά μήν τή ρίξει καί πάλι σέ κίνδυνο. Νά τή χρησιμοποιήσει γιά τό καλό τῆς Ἐκκλησίας.

Γ´. Ἐπεξεργασία - Ἐφαρμογή:

Μεγάλη, λοιπόν, δύναμη ἡ προσευχή. Ἀφοῦ καί θαῦμα μπορεῖ νά φέρει σέ κάποια περίσταση, ἄν ὁ Θεός τό κρίνει ἀπαραίτητο!

Ἡ προσευχή ἑνώνει τόν ἄνθρωπο μέ τόν Θεό! Τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό. Τήν Παναγία μας! Τούς Ἁγίους! Τούς Ἀγγέλους! Ὅλον τόν οὐράνιο κόσμο! Δέν εἶναι θαῦμα αὐτό τῆς προσευχῆς; Ὁ μικρός, ὁ ἀδύνατος, ὁ γήινος ἄνθρωπος νά φτάνει τόσο ψηλά! Νά συνομιλεῖ μέ τόν Βασιλέα τῶν ὅλων, σάν παιδί μέ τόν πατέρα του!

Ἄς ποῦμε ποιά εἶναι τά θαυμαστά ἀποτελέσματα αὐτῆς τῆς οὐράνιας συνομιλίας; (...)

Ἡ ζωή μας γεμίζει ἀπό τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ!

Ἡ καρδιά μας πλημμυρίζει ἀγαλλίαση καί χαρά, γαλήνη καί εἰρήνη!

Ὁ νοῦς μας φωτίζεται ἀπό τό Φῶς τοῦ Χριστοῦ καί ὁδηγεῖται στό καλό!

Ὁ ἀγώνας μας ὁπλίζεται μέ δύναμη οὐράνια!

Φέρνει ὅμως πάντα ἡ προσευχή αὐτά τά ἀποτελέσματα;

Ὁ Θεός ἀκούει ὅλες τίς προσευχές. Οὔτε μία λέξη προσευχῆς δέν τοῦ ξεφεύγει! Ὅμως, τί λέτε; Τό ἴδιο εἶναι μία προσευχή σάν ἐκείνη τῆς πρώτης Ἐκκλησίας γιά τή διάσωση τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου (χωρίς νά ὑπάρχει καμιά ἀνθρώπινη ἐλπίδα) καί τό ἴδιο μιά προσευχή βιαστική καί στά γρήγορα; Νυσταγμένη, τυπική; Χωρίς δυνατή πίστη; Χωρίς ἐνδιαφέρον καί ἀγάπη; ῎Η πού ζητάει κάτι ὄχι ὠφέλιμο; Ἡ προσευχή εἶναι ἐπίσημη ὥρα! ῾Ιερή! Ξεχωριστή ἀπ᾿ ὅλες τίς ἄλλες!

Θέλει ἀγάπη στόν Θεό, ἐμπιστοσύνη στό ἅγιο θέλημά Του, καρδιά καθαρή δίχως μίση καί ἔχθρες. Θέλει πεποίθηση ὅτι ὁ Θεός εἶναι ὁ Μόνος πού ἔχει τή δύναμη νά μᾶς βοηθήσει. Θέλει εὐλάβεια καί προσοχή. Συγκεντρωμένη σκέψη. Καρδιά καί νοῦς μας στόν Θεό. Μέ πίστη καί ἀγάπη θερμή. Μέ ταπείνωση.

Κι ἄν ὁ Θεός δέ μᾶς δίνει αὐτό πού ζητᾶμε;

- Ἐμπιστοσύνη στή σιωπή Του! Ξέρει Ἐκεῖνος! ῎Η δέν θά εἶναι γιά τήν ὠφέλειά μας, ἤ δέν θά ἦρθε ἀκόμα ἡ ὥρα! Ἄς δυναμώνουμε τήν πίστη μας! Ἄς διορθώνουμε τή ζωή μας, γιά νά ἀρέσουμε στόν Κύριο. Ἡ ζωή καί τά ἔργα μας νά Τόν εὐχαριστοῦν. Ἐάν ἐμεῖς δέν ἀκοῦμε τόν Θεό, πῶς θέλουμε Ἐκεῖνος ν᾿ ἀκούσει ἐμᾶς; Ἔσωσε μέ θαῦμα τόν Πέτρο, γιατί οἱ Χριστιανοί πού τό ζητοῦσαν ἦταν πιστοί στό θέλημά Του. Ἡ προσευχή τους ἦταν προσευχή ἀγάπης γιά τόν Πέτρο. Καί γιά τό καλό τῆς Ἐκκλησίας.

Καί κάθε πότε λέτε, παιδιά, ὅτι πρέπει νά προσευχόμαστε; Μόνον ὅταν βρισκόμαστε σέ κάποια ἀνάγκη;

- Κάθε μέρα. Ἀπαραίτητα πρωί καί βράδυ· πρίν καί μετά τό φαγητό! Ἀλλά καί κάθε ἄλλη στιγμή καί ὥρα, ὅπου κι ἄν εἴμαστε, νύχτα καί μέρα, μποροῦμε νά ὑψώνουμε νοῦ καί καρδιά μας στόν Θεό! «Ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε, ἐν παντί εὐχαριστεῖτε», μᾶς συμβουλεύει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος (Α´ Θεσ. ε´ 17-18). Καί μιά μικρή φρασούλα προσευχῆς ἔχει τεράστια δύναμη! «Κύριε, σῶσον με»! εἶπε ὁ Πέτρος καί νά τος πάλι, περπατᾶ πάνω στά κύματα! «Ἐλέησόν με, Κύριε...», καί φεύγουν οἱ δαίμονες!...

Σύνθημα:

Με την προσευχή ανεβαίνω ψηλά στον ουρανό!

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Α´. Εισαγωγή:

Ἑτοιμαζόμαστε, παιδιά, νά γιορτάσουμε μιά μεγάλη γιορτή. Ἄν περάσει κανείς ἀπό τό σχολεῖο σας, ἀκούει τραγούδια πού γεμίζουν χαρά καί συγκίνηση βαθιά τήν καρδιά. Οἱ σημαῖες σέ λίγες μέρες θά ξεδιπλωθοῦν, γιά νά κυματίσουν στόν γαλάζιο οὐρανό τῆς πατρίδος μας. Γιά ποιά γιορτή ἑτοιμαζόμαστε, παιδιά; (...) Γιά τή γιορτή τῆς 25ης Μαρτίου, μάλιστα. Κι αὐτή τήν ἡμέρα τί γιορτάζουμε; (...) Τόν Εὐαγγελισμό τῆς Θεοτόκου. Καί τί ἄλλο; (...) Τήν ἐπέτειο τῆς ἐπανάστασης τοῦ 1821. Τί εὐλογημένη ἡμέρα γιά μᾶς τούς Ὀρθοδόξους Ἕλληνες! Ὅταν πλησιάζει κάθε χρόνο αὐτή ἡ λαμπρή ἡμέρα, παιδιά, σᾶς δίνω μιά συμβουλή — νά ξαναθυμάστε ἔντονα ὅλα τά Θρησκευτικά καί ἐθνικά γεγονότα, νά τά ξαναζεῖτε, γιά νά γεμίζει ἡ ψυχή σας ἀπό δύναμη, ἐλπίδα, χαρά καί ὑπερηφάνεια.

Β´. Ἁγιογραφική ἀφήγηση

Μιά σεμνή, ταπεινή κόρη τῆς Ναζαρέτ ἦταν ἡ Παρθένος Μαρία. Γεννήθηκε μέ τήν δύναμη τοῦ Παντοδυνάμου Θεοῦ ἀπό τόν δίκαιο Ἰωακείμ καί τήν ἁγία Ἄννα, ὅταν πιά αὐτοί ἦταν πολύ γέροι καί γεμάτοι πόνο πού δέν εἶχαν παιδί. Μεγάλωσε μέσα στόν ναό, σάν ἀληθινό κρίνο, πού εὐωδίαζε ἀπό ἀρετή καί εὐλάβεια. Ζοῦσε ταπεινά, ἄγνωστη γιά τούς ἀνθρώπους, γνωστή ὅμως καί μεγάλη καί ἐκλεκτή γιά τόν Κύριο τοῦ Οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, πού βλέπει καί διαβάζει μέσα στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων. Τό ταπεινό καί πτωχό, ἀλλά πεντακάθαρο σπιτάκι της στή Ναζαρέτ, μέ τόν μικρό ὁλάνθιστο κῆπο τριγύρω, εἶχε γίνει γιά τόν Θεό ἕνα ἀνάκτορο, ὅπου ἔμενε ἡ πιό ἐνάρετη, ἡ πιό εὐσεβής, ἡ πιό ἁγνή κόρη τοῦ κόσμου. Ὅλοι τήν καμάρωναν στή γειτονιά. Ὅποιος τήν γνώριζε, τήν σεβόταν. Ἦταν τακτική στήν προσευχή της καί στή μελέτη τῶν Ἱερῶν Γραφῶν, τακτική στίς ἐλεημοσύνες της, προσεκτική στή ζωή της.

Στή Ναζαρέτ ἡ ζωή κυλᾶ ἤρεμα. Ὡσότου, σάν σήμερα πρίν πάνω από 2000 χρόνια, ἕνα μεγάλο γεγονός συμβαίνει. Ὁ Θεός ἀποφασίζει νά στείλει στή γῆ, μέ τή μορφή ἀνθρώπου, τόν Υἱό του τόν Μονογενή. Ἄλλη κόρη πιό καθαρή, πιό ἁγνή, πιό σεμνή, πιό κοντά στούς οὐρανούς ἀπό τήν Μαρία δέν ὑπάρχει. Στέλνει λοιπόν τόν Ἀρχάγγελο Γαβριήλ στή γῆ.

Ἡ Μαρία ἦταν καθισμένη μέσα στό ταπεινό σπιτάκι της. Ἐπικρατοῦσε μεγάλη ἡσυχία. Ὅλα ἦταν γαλήνια. Ξαφνικά ἀκούγεται μιά φωνή:

— «Χαῖρε, κεχαριτωμένη ὁ Κύριος μετά σοῦ· εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξί», δηλαδή, «χαῖρε, χαριτωμένη, ὁ Κύριος εἶναι μαζί σου, γιατί εἶσαι ἡ πιό εὐλογημένη ἀνάμεσα σ’ ὅλες τίς γυναῖκες».

Τρομαγμένη ἡ Μαρία ἀπό τή φωνή αὐτή πού ἀκούστηκε τόσο ξαφνικά, χωρίς ν’ ἀνοίξει καμιά πόρτα καί νά μπεῖ ἄνθρωπος, σήκωσε τά μάτια της δειλά. Μπροστά της στεκόταν ἕνας λευκοφορεμένος ἄγγελος, πού ἀκτινοβολοῦσε θεία λάμψη.

Τότε ἡ Μαρία φοβήθηκε περισσότερο, γιατί τά λόγια πού τῆς ἀπηύθυνε ὁ ἀρχάγγελος, ἦταν πολύ σπουδαῖα καί παράξενα. Ξανάσκυψε τό κεφάλι καί σταύρωσε τά χέρια της. Ἔμεινε σιωπηλή, περιμένοντας γεμάτη ἀπό βαθύ σεβασμό.

— Μή φοβᾶσαι, Μαριάμ, τῆς λέει τότε ὁ ἀρχάγγελος Γαβριήλ. Ὁ Θεός εἶναι μαζί σου. Καί νά, σέ λίγο θά γίνεις μητέρα καί θά γεννήσεις Υἱό, πού θά τόν ὀνομάσεις Ἰησοῦ, δηλαδή, Σωτήρα. Αὐτός θά γίνει μεγάλος καί θά εἶναι Υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου καί θά καθίσει στό θρόνο τοῦ Δαβίδ. Καί θά βασιλεύσει. Ἡ βασιλεία του ὅμως δέν θά τελειώσει ποτέ.

Πάλι ἁπλώθηκε σιωπή στό δωμάτιο. Ἡ Παρθένος ἐξακολουθοῦσε νά εἶναι πολύ, ἀκόμη περισσότερο τώρα ταραγμένη ἐξαιτίας αὐτῶν πού ἄκουγε. Ἦταν ὅμως τόσο καθαρή στήν καρδιά, τόσο σεμνή καί ταπεινή, πού μόλις τῆς ἦλθε μιά σκέψη ἀπό τά λόγια πού ἄκουσε, ὕψωσε ἐλαφρά τό κεφάλι της καί ρώτησε σιγαλά, γεμάτη ἀπορία:

— Καί πῶς εἶναι δυνατόν νά γίνει αὐτό;

— Πνεῦμα Ἅγιο θά ἔλθει σέ σένα καί δύναμη Θεοῦ θά σέ ἐνδυναμώσει. Γιατί δέν εἶναι τίποτε ἀδύνατο γιά τόν Παντοδύναμο Θεό.

Ἁπλά καί ἤρεμα ἡ Μαρία, ἕτοιμη πάντοτε χωρίς ἀντίρρηση νά ὑπακούει στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, χαμήλωσε τό κεφάλι κι ἀποκρίθηκε ταπεινά:

— Ἐγώ εἶμαι δούλη τοῦ Κυρίου. Ἄς γίνει σύμφωνα μέ τά λόγια πού εἶπες. Καί ὁ ἀρχάγγελος Γαβριήλ ἐξαφανίσθηκε. Ἀπό ἐκείνη τή στιγμή ἡ Μαρία ἔνοιωσε μιά μυστηριώδη δύναμη καί χάρη, πού τήν ἔκανε νά ἔχει χαρά, ἀλλά καί νά εἶναι φοβισμένη.

Ἐννέα μῆνες ὕστερα ἀπό αὐτή τήν μεγάλη ἡμέρα, στή Βηθλεέμ, ἔφερε στόν κόσμο τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, τόν Χριστό.

Γ. Επεξεργασία

Ἤθελα νά σᾶς ρωτήσω, παιδιά. Τί ἔκανε μέ τόν Εὐαγγελισμό τῆς Θεοτόκου ὁ Πανάγαθος Θεός; (...) Ἔστειλε τό μεγάλο μήνυμα, ὅτι θά γεννηθεῖ ὁ Χριστός, ὁ Λυτρωτής τοῦ κόσμου. Ὥς τή μεγάλη αὐτή ὥρα, πού ὁ ἀρχάγγελος Γαβριήλ ἔφερε στήν Παρθένο τήν καλή, τήν χαρούμενη ἀγγελία — αὐτό θά πεῖ «Εὐαγγελισμός»— πώς θά φέρει στόν κόσμο τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, οἱ ἄνθρωποι ἦταν καταδικασμένοι δοῦλοι τῆς ἁμαρτίας, χωρίς καμιά ἐλπίδα νά δοῦν τό πρόσωπο Τοῦ Θεοῦ, νά λυτρωθοῦν καί νά ζήσουν ἐλεύθεροι, γεμάτοι ἀπό χαρά καί εὐτυχία. Ἀλλά, νά! Κατεβαίνει ὁ ἀρχάγγελος καί ἀναγγέλλει στήν Παρθένο Μαριάμ πώς θά γεννηθεῖ ἀπό αὐτήν ὁ Σωτήρας μας.

Ἀπό τότε, παιδιά, τά μάτια ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ἰδίως ὅταν εἶναι δακρυσμένα, στρέφονται πάντα πρός ἐκείνη, τήν ἄλλοτε ταπεινή κόρη τῆς Ναζαρέτ, πού ἀξιώθηκε νά γίνει Μητέρα τοῦ Θεοῦ. Πρός αὐτήν ἁπλώνουν τά χέρια οἱ δυστυχισμένοι. Τῆς ζητοῦν βοήθεια! Κι ἐκείνη, γεμάτη ἀγάπη, καταλαβαίνοντας τόν πόνο μας, γιατί κι αὐτή πολύ πόνεσε, ἔρχεται νά μᾶς παρηγορήσει, νά μᾶς βοηθήσει, νά σκουπίσει μέ τό ἅγιο χέρι της τά δακρυσμένα μας μάτια, νά ἐλαφρώσει τόν πόνο μας. Ὅλες οἱ γενεές τῶν ἀνθρώπων σ’ αὐτήν φωνάζουν, «Παναγιά μου»! Ὅλα τά χείλη τῶν εὐσεβῶν τοῦ κόσμου ἀπευθύνουν ὕμνους πρός αὐτή, τή μητέρα ὅλου τοῦ κόσμου, τή μητέρα τοῦ Ἐλευθερωτή μᾶς ἀπό τήν ἁμαρτία καί τή σκλαβιά τοῦ σατανᾶ. Εἶναι ἡ Μητέρα τῶν πονεμένων, τῶν θλιβομένων ἡ χαρά, ἡ Προστάτρια τῶν ἀδυνάτων, ἐκείνη πού βοηθᾶ τίς μητέρες, ἐκείνη πού προστατεύει τά παιδιά, πού εἶναι κοντά μας εἴτε πόνος μᾶς βρεῖ, εἴτε χαρά μᾶς πλημμυρίσει. Εἶναι ἡ Πλατυτέρα τῶν Οὐρανῶν, τό γλυκύτερο ὄνομα στόν κόσμο, ἡ μεγάλη μας Μητέρα.

Σ’ ὅλους στάθηκε βοηθός, ἰδιαίτερα ὅμως σέ μᾶς τούς Ἕλληνες. Αὐτή ἦταν, πού τήν εἶδαν οἱ Κωνσταντινουπολίτες ὀρθή στίς καστρόπορτες νά προστατεύει τήν εὐλογημένη Πόλη ἀπ’ τούς ἐχθρούς, ἡ Προστάτιδα καί πολιοῦχος τῆς Κωνσταντινούπολης. Σ’ αὐτήν προσέτρεχαν πάντοτε, γιά νά τήν παρακαλέσουν καί γιά νά τήν εὐχαριστήσουν. Σ αὐτήν, καθώς γνωρίζετε, ὅταν κατά τό ἔτος 626 σώθηκε ἡ Πόλη ἀπό τή σκληρή πολιορκία τῶν Ἀβάρων, ἔψαλαν οἱ Βυζαντινοί πρόγονοί μας ἕνα ἀπό τά μεγαλύτερα, τά ὡραιότερα, τά σπουδαιότερα ποιήματα, πού εἶδε κι ἄκουσε ὥς σήμερα ὁ κόσμος, τόν «Ἀκάθιστο Ὕμνο», πού τόν ἀκούουμε κι ἐμεῖς κάθε χρόνο στήν ἀκολουθία τῶν «Χαιρετισμῶν».

Πρός αὐτήν τή μεγάλη μας Μητέρα στράφηκε, παιδιά, καί πάλι ἡ ἑλληνική καρδιά στά σκοτεινά χρόνια τῆς σκληρῆς σκλαβιᾶς μας στούς Τούρκους. Δέν ἦταν δέκα, οὔτε εἴκοσι. Τετρακόσια χρόνια σκλαβιᾶς, βάρος ἀσήκωτο γιά τήν ψυχή! Ὅμως τό φῶς τῆς ἐλευθερίας διατηροῦνταν μέσα στίς ἐκκλησίες, στά κρυφά σχολειά, μέσα στά στήθη τῶν βασανισμένων καί ἡρωικῶν ἱερέων μας, μέσα στά μάτια τους, τήν ὥρα πού κρυφά δίδασκαν μπροστά στήν εἰκόνα τῆς Παναγιᾶς τά ἑλληνικά γράμματα στά Ἑλληνόπουλα. Κι αὐτό τό φῶς, ἡ Παναγία, μέ τούς στεναγμούς καί τίς προσευχές καί τά δάκρυα τῶν Ἑλλήνων, τό ‘φέρε σ’ ὅλες τίς καρδιές, πλημμύρισε ὅλη τήν Ἑλλάδα καί ξεσηκώθηκε.

Τήν ἡμέρα πού γιόρταζαν μιάν ἄλλη, μεγάλη ἐλευθερία ἀπό τή σκλαβιά τοῦ σατανᾶ, τήν ἡμέρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, ἡ καρδιά τους πλημμύρισε ἀπό λαχτάρα νά ζήσουν κι αὐτοί σάν ἄνθρωποι ἐλεύθεροι, ἀλλά καί σάν χριστιανοί, πού δέν κινδυνεύει ἡ ζωή τους. Ξεσηκώθηκαν. Ἄλλοι πολέμησαν μέ ὅπλα, ἄλλοι μέ μαχαίρια, ἄλλοι μέ ξύλα, ἄλλοι μονάχα μέ τά χέρια καί τή δύναμη πού τούς ἔδινε ἡ πίστη στό Χριστό καί ἡ βοήθεια τῆς Παναγίας. Γυμνοί, πεινασμένοι, πληγωμένοι, μέ δάκρυα, μέ τήν προσευχή στά χείλη ὕψωσαν τό λάβαρο τήν ἡμέρα τῆς 25ης Μαρτίου, κι ἔγινε αὐτό πού ὅλος ὁ κόσμος τό εἶπε: Θαῦμα! Οἱ Ἕλληνες ἐλευθερώθηκαν. Κι ἔψαλαν κι ἐκεῖνοι στήν Παναγία, στή Στρατηγό, τά εὐχαριστήρια.

Ἡ Παναγία μέ τήν παρουσία καί τή βοήθειά της δένει ὅλη τήν ἱστορία τοῦ γένους μας, παιδιά. Μήπως ἐκείνη δέν ἦταν ἡ Ὑπέρμαχος Στρατηγός στόν πόλεμο πού κάναμε στήν Ἀλβανία, γιά νά ὑπερασπίσουμε καί πάλι τήν Ἐλευθερία μας; Καί τότε πάλι ἡ Ἑλλάδα, ἡ μικρή, μέ τή βοήθεια τῆς Παρθένου μεγαλούργησε κι θάμπωσε μέ τό φῶς τοῦ ἡρωισμοῦ της τά μάτια ὅλου τοῦ κόσμου.

Εἶναι χρέος µας λοιπόν, παιδιά, νά εὐχαριστοῦµε καθηµερινά τόν Ἅγιο Θεό γιά τίς δύο αὐτές µεγάλες Του δωρεές πρός ὅλους µας. Γιά τήν ἐλευθερία πού µᾶς χάρισε ἀπό τόν θάνατο καί τήν ἁµαρτία, ἀλλά καί γιά τήν ἐθνική µας ἐλευθερία. Διότι χωρίς αὐτήν δέν θά µπορούσαµε ἴσως νά εἴµαστε Χριστιανοί καί νά Τόν λατρεύουµε ἐλεύθερα στούς Ναούς µας.

Νά εὐχαριστοῦµε καί τήν Παναγία Μητέρα µας πού µέ τήν ὑπακοή της, ὅπως εἴδαµε, στό θεῖο θέληµα καί µέ τήν καθαρότητα τῆς ζωῆς της, ἔγινε Ἐκείνη πού ἔφερε στή σκλαβωµένη ἀπό τήν ἁµαρτία γῆ µας τόν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστό γιά νά µᾶς ἐλευθερώσει καί νά µᾶς λυτρώσει. Νά ἀγωνιζόµαστε ὅµως κι ἐµεῖς νά µήν ὑποδουλωνόµαστε στήν ἁµαρτία, νά µήν κάνουµε ἁµαρτίες.

Ἔμπρακτα πῶς θά δείξουμε αὐτές τίς μέρες καί πάντα τήν εὐγνωμοσύνη μας πρός τήν μεγάλη μας Μητέρα, τήν Παναγία;

1. Στή γιορτή Της, τοῦ Εὐαγγελισμοῦ νά εἴμαστε ὅλοι στήν Ἐκκλησία καί ἐκεί κατά τήν ὥρα τῆς θ. Λατρείας νά εὐχαριστήσουμε καί τήν ἴδια καί τόν Υἱό Της καί Κύριό μας.

2. Στήν ἀκολουθία τῶν Χαιρετισμῶν Της πού γίνεται μέσα στή Μεγ. Τεσσαρακοστή κάθε Παρασκευή ἀπόγευμα, νά πηγαίνουμε καί νά τήν εὐχαριστοῦμε καί νά τήν παρακαλοῦμε θερμά γιά τό Ἔθνος μας πού περνᾶ καί σήμερα δύσκολες ὧρες...

3. Νά μένουμε πάντα ἐλεύθεροι ἀπό ἀδυναμίες καί πάθη. Νά μή γυρίζουμε πίσω καί ἐπαναλαμβάνουμε τά ἴδια λάθη... Ὅταν ἡ Παναγία μας βλέπει τήν πρόοδό μας στό καλό καί τήν ἀρετή, εὐχαριστεῖται καί πρεσβεύει στόν Χριστό μας γιά μᾶς!

Νά εὐχαριστοῦµε τέλος καί τούς εὐλογηµένους προγόνους µας καί ἥρωες τῆς Ἑλληνικῆς ἐπαναστάσεως πού χάρη στή δική τους θυσία ἀπολαµβάνουµε µιά ἐλεύθερη πατρίδα!

Σύνθημα:

Ευχαριστώ τον Θεό για την πνευματική και εθνική ελευθερία που μου χάρισε!

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Α´. Διήγηση:

Ὅταν, οἱ Ἰσραηλίτες πολιορκοῦσαν τή μεγάλη καί ἰσχυρή πόλη Ἱεριχώ μέ τά πανύψηλα γερά τείχη της, ὁ Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ, πού μετά τόν θάνατο τοῦ Μωυσῆ ἀνέλαβε τήν ἀρχηγία τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ, εἶπε στούς κουρασμένους καί ἀπογοητευμένους συμπατριῶτες του:

— Ὁ Κύριος ὑποσχέθηκε ὅτι θά παραδώσει στά χέρια μας τήν Ἱεριχώ. Προσέξτε ὅμως καλά τί μᾶς λέει: αὐτή ἡ πόλη εἶναι καταραμένη. Ὅλα σ’ αὐτήν θά καταστραφοῦν, δέν θά μείνει πέτρα πάνω στήν πέτρα. Ὅλο τό χρυσάφι καί τό ἀσήμι πού θά πέσει στά χέρια μας, θά ἀφιερωθεῖ στόν Κύριο, τόν εὐεργέτη μας. Κανείς ἀπό μᾶς δέν πρέπει ν’ ἁπλώσει καί νά πάρει τό παραμικρό γιά τόν ἑαυτό του, γιατί κι ἐκεῖνος θά καταστραφεῖ ἀπό τόν Θεό καί οἱ δικοί του, ἀλλά καί ὅλους ἐμᾶς τοῦ συμπατριῶτες του θά καταστρέψει. Προσέξτε, λοιπόν, νά μήν ἀγγίξει τίποτε τό χέρι σας ἀπό τήν πόλη, πού θά μᾶς παραδώσει ὁ Κύριος. Οἱ Ἰσραηλίτες μ’ ἕνα στόμα ὑποσχέθηκαν νά τηρήσουν προσεκτικά τίς συστάσεις πού τούς ἔκανε ὁ Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ.

Καί ἡ Ἱεριχώ ἔπεσε. Τά ὑψηλά καί ἰσχυρά της τείχη γκρεμίσθηκαν μ’ ἕνα φοβερό πάταγο κι ἡ πόλη παραδόθηκε στούς Ἰσραηλίτες, γεμάτη θησαυρούς, χρυσάφι, ἀσήμι, πολύτιμα ἀντικείμενα, μεταξωτά χρυσοκέντητα ἐνδύματα, θησαυρούς ὁλόκληρους.

Ὁ πειρασμός ἦταν μεγάλος, ὅλοι ὅμως οἱ Ἰσραηλίτες, θυμόντουσαν τίς συστάσεις τοῦ ἀρχηγοῦ τους καί ἔτσι κανείς δέν ἅπλωσε τό χέρι νά πάρει κάτι γιά τόν ἑαυτό του ἤ τούς δικούς του. Μόνον ἕνας μέσα σ’ ἐκείνη τήν κοσμοχαλασιά καί τήν καταστροφή δέν ἀντιστάθηκε· ὁ Ἄχαρ, ἀπό τήν φυλή Ἰούδα. Περνώντας ἀπό ἕνα μισογκρεμισμένο σπίτι, πῆρε τό μάτι του μιά θαυμάσια στολή, καμωμένη στά περίφημα ἐργαστήρια τῆς Βαβυλῶνας, πού ἄστραφτε. Μπῆκε, τήν πῆρε, τήν δίπλωσε καί τήν ἔκρυψε κάτω ἀπό τά ροῦχα του. Ἐκεῖ ὅμως βρῆκε χρυσάφι καί ἀσήμι, πού ὅπως θυμάστε, παιδιά, ὁ Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ εἶχε ὑποσχεθεῖ πώς θά ἀφιερώσουν οἱ Ἰσραηλίτες στόν Θεό. Δέν ἀντιστάθηκε. Μαζί μέ τήν στολή ἔκρυψε κι ὅλο αὐτό τό χρυσάφι καί τό ἀσήμι, χωρίς νά συλλογισθεῖ πώς αὐτή ἦταν μιά φοβερή κλεψιά εἰς βάρος τοῦ Θεοῦ.

— Ποιός θά μέ δεῖ; συλλογίσθηκε. Μήπως τό χρυσάφι καί τό ἀσήμι πού μαζεύουμε, εἶναι μετρημένα; Ἄς κρατήσω κι ἐγώ κάτι γιά τόν ἑαυτό μου.

Λησμόνησε ὁ δυστυχισμένος ὅτι ὁ Κύριος καί Εὐεργέτης του τούς παρακολουθοῦσε ἀπό ψηλά, ἀπό τά οὐράνια.

Πέρασαν λίγες μέρες γαλήνης. Οἱ Ἰσραηλίτες ξεκουράσθηκαν κι ὁ Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ ἑτοίμασε τά σχέδια του. Φώναξε λοιπόν μερικούς νέους τολμηρούς καί προσεκτικούς Ἰσραηλίτες:

— Γνωρίζετε, τούς εἶπε δείχνοντας πίσω ἀπό κάποιους λόφους, πώς πίσω ἀπ’ ἐκεῖ βρίσκεται μιά μικρή πολιτεία πού λέγεται Γαί. Δέν μποροῦμε νά πᾶμε στή γῆ τῆς ἐπαγγελίας, χωρίς νά περάσουμε ἀπό ἐκεῖ. Πρέπει, λοιπόν, ἐσεῖς νά πᾶτε αὐτή τή νύχτα καί μέ προσοχή, χωρίς νά σᾶς δεῖ καί νά σᾶς ἀκούσει κανείς, νά πλησιάσετε τήν Γαί. Νά παρακολουθήσετε ἄν ἔχει πολλούς κατοίκους, ἄν ἔχει γερά τείχη κι ἀπό ποῦ μποροῦμε νά μποῦμε καί νά τήν καταλάβουμε.

Οἱ ἄνδρες ἐκεῖνοι συμφώνησαν. Πῆγαν νά ἑτοιμασθοῦν καί πρός τό ἀπόγευμα ἔφυγαν, κανονίζοντας νά φθάσουν μετά τά μεσάνυχτα στή Γαί. Μέ ἀνυπομονησία ὁ Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ καί οἱ ἄλλοι Ἰσραηλίτες πού γνώριζαν τήν ἀποστολή τους, περίμεναν νά ἐπιστρέψουν.

Τήν ἄλλη μέρα, οἱ ἄνδρες ἐκεῖνοι, πλησίαζε μεσημέρι, ὅταν ἐπέστρεψαν. Κατευθύνθηκαν ἀμέσως στή σκηνή τοῦ ἀρχηγοῦ τους κι ἄρχισαν νά ἀναφέρουν τί εἶδαν καί τί ἀκοῦσαν.

— Δέν χρειάζεται νά μετακινηθοῦν ὅλοι οἱ πολεμιστές μας πρός τήν Γαί! εἶπαν. Εἶναι πολύ μικρή πόλη μ’ ἀδύνατο κάστρο καί δυό ὥς τρεῖς χιλιάδες ἄνδρες θά μπορέσουν νά τήν καταλάβουν μέ πολλή εὐκολία. Οἱ κάτοικοί της εἶναι πολύ λίγοι καί ἡ ἐπιχείρηση φαίνεται πολύ εὔκολη.

Ἑτοίμασε, λοιπόν, ὁ Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ γύρω στούς τρεῖς χιλιάδες ἄνδρες καί τούς ἔστειλε ἐναντίον τῆς Γαί. Μέ χαρά καί τραγούδι ξεκίνησε τό μικρό ἐκεῖνο στράτευμα γιά νά κυριεύσει τήν Γαί. Καί οἱ Ἰσραηλίτες πού ἀπέμειναν, οἱ γυναῖκες καί τά παιδιά πού μέ δάκρυα τούς ξεπροβόδισαν, περίμεναν μέ ἀγωνία τήν ἐπιστροφή τους. Στό βάθος ὅμως τῆς ψυχῆς τους ἦταν ἥσυχοι καί βέβαιοι πώς ὁ Παντοδύναμος Θεός καί πάλι θά τούς ὑποστήριζε καί θά τούς βοηθοῦσε νά νικήσουν ὅπως πάντα.

Πέρασε ἔτσι μιά νύχτα ἀγρυπνίας. Ἔφθασε καί δεύτερη καί οἱ φωτιές δέν εἶχαν σβήσει οὔτε στιγμή ἀπό τό σκοτεινό στρατόπεδο τῶν Ἰσραηλιτῶν. Τά παιδιά εἶχαν ἀποκοιμηθεῖ, ἀλλά οἱ μεγάλοι, ἄνδρες καί γυναῖκες ἀγρυπνοῦσαν τριγύρω στίς φωτιές.

— Γιατί ἄργησαν; ἀναρωτιοῦνται. Ἔπρεπε νά εἶχαν ἔλθει γοργά ταχυδρόμοι, γιά νά μᾶς φέρουν τό μήνυμα τῆς νίκης. Κι ἄρχισαν νά ἀνησυχοῦν ὅλοι τους.

Ξαφνικά, κάποιοι ἥσκιοι πηχτοί φάνηκαν νά πλησιάζουν τό στρατόπεδο τῶν Ἰσραηλιτῶν. Καί μιά φωνή δυνατή πετάχθηκε πρός τόν οὐρανό:

— Ἔρχονται!

Πραγματικά, οἱ τρεῖς χιλιάδες περίπου ἄνδρες γύριζαν. Πῶς ὅμως; Χτυπημένοι, κουρελιασμένοι, πολλοί χωρίς ὅπλα, μέ δεμένα ματωμένα κεφάλια καί τό χειρότερο: κουβαλώντας τριάντα ἕξι νεκρούς Ἰσραηλίτες, πού οἱ κάτοικοι τῆς Γαί σκότωσαν στήν μάχη.

Θρῆνος βαθύς ξέσπασε στούς Ἰσραηλίτες καί ἡ καρδιά τους πού ἦταν στηριγμένη, γεμάτη δύναμη καί ἐλπίδα ὕστερα ἀπό τήν κατάληψη τῆς Ἱεριχώ, ράγισε, κρύωσε, ἄρχισε νά φοβᾶται. Ἀνάμεσα σ’ ὅλους περισσότερο θρηνοῦσε ὁ Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ πού ἀπό τή λύπη του ἔσχισε τά ἐνδύματά του καί μαζί μέ τούς ἄλλους ἄρχοντες τοῦ Ἰσρήλ ἔπεσαν πάνω στό χῶμα, μιά ὁλόκληρη μέρα, ἔχοντας χῶμα πάνω στό κεφάλι τους, γιά νά δείξουν τό πένθος καί τήν ἀπελπισία τους.

—Γιατί, Κύριε! ψιθύρισε μέσα στά δάκρυά του ὁ Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ. Γιατί νά φοβηθοῦν καί νά στρέψουν τά νῶτα οἱ Ἰσραηλίτες μπροστά στόν ἐχθρό; Τώρα, μέ τέτοια ἥττα ἀπό αὐτούς τούς λίγους καί ἀδύναμους κατοίκους τῆς Γαί, εἴμαστε κατεστραμμένοι. Ὅλοι θά πληροφορηθοῦν πώς νικηθήκαμε κι ἐνῶ ὥς τώρα μᾶς φοβοῦνταν, θά ὁρμήσουν ἐπάνω μας καί θά μᾶς ἐξολοθρεύσουν.

Καί ὁ Κύριος μίλησε καί εἶπε στόν Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ:

— Σήκω! Γιατί ἔπεσες πάνω στό χῶμα κι ἔκρυψες τό πρόσωπό σου; Ὁ λαός μου αὐτός ἁμάρτησε καί παρέβηκε τήν ἐντολή πού ἔδωσα. Κάποιος ἀπό ἀνάμεσά σας ἔκλεψε ἀπό τήν καταραμένη πόλη καί γι’ αὐτό τιμωρηθήκατε στή Γαί καί θά τιμωρηθεῖτε ἀκόμη. Δέν θά μπορέσουν πλέον οἱ Ἰσραηλίτες νά ἀντιμετωπίσουν τούς ἐχθρούς καί διαρκῶς θά νικῶνται καί θά ὑποχωροῦν μέχρι νά βγάλουν ἀπό ἀνάμεσά τους τόν κλέφτη πού εἶναι γι’ αὐτούς κατάρα καί ἀνάθεμα. Γι’ αὐτό, αὔριο χαράματα, νά συγκεντρώσεις ὅλο τό λαό γιά νά παραδειγμα-τισθεῖ. Κι ἐγώ ἀπό ἀνάμεσά τους θά ξεχωρίσω αὐτόν πού ἔκλεψε καί πρόσβαλε τό ὄνομά μου.

Τήν ἄλλη μέρα, χαράματα, ὅλος ὁ λαός μαζεύθηκε ἀνήσυχος, περιμένοντας νά πληροφορηθεῖ τήν αἰτία τῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ. Καί μέ τρόπο μυστηριώδη ὁ Κύριος φανέρωσε πώς ὁ ἁμαρτωλός καί ὁ φταίχτης εἶναι ὁ Ἄχαρ. Τόν ἅρπαξαν καί τόν ἔφεραν μπροστά στόν Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ. Ἦταν κατακίτρινος, σάν τό χρυσάφι πού εἶχε κλέψει καί ἔτρεμε ὁλόκληρος.

— Ἐξομολογήσου, τοῦ φώναξε προστακτικά ὁ Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ, καί πές φωναχτά καί καθαρά, τί ἁμάρτημα ἔκανες καί πρόσβαλες τόν Κύριο καί Θεό μας, γιατί ἐξαιτίας σου μᾶς τιμωρεῖ καί μᾶς δοκιμάζει.

Ὁ Ἄχαρ τότε, μέ κατεβασμένο τό κεφάλι φανέρωσε τήν κλεψιά του καί ὑπέδειξε καί τόν τόπο ποῦ εἶχε κρυμμένα αὐτά πού εἶχε κλέψει.

— Τά ἔχω κρυμμένα στό χῶμα, κάτω ἀπό τή σκηνή μου, ψιθύρισε κλαίγοντας.

Ἄνθρωποι σταλμένοι ἀπό τόν ἀρχηγό τῶν Ἰσραηλιτῶν ἔτρεξαν ἀμέσως, βρῆκαν καί ἔφεραν τήν ὡραία στολή, τό χρυσάφι καί τό ἀσήμι. Ὁ Ἄχαρ καταντροπιασμένος, ἄκουγε τίς χῆρες καί τά παιδιά τῶν σκοτωμένων στή μάχη τῆς Γαί νά τόν φωνάζουν «κλέφτη» καί «καταραμένο» καί δέν τολμοῦσε νά σηκώσει τά μάτια καί νά κοιτάξει ἄνθρωπο. Τότε, μέσα σέ μεγάλη σιωπή, ὁ Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ πῆρε τήν ἀπόφασή του:

— Πάρτε τον μαζί μέ τήν οἰκογένειά του κι ὅλα του τά ὑπάρχοντα, τά πράγματά του, τά κοπάδια του, τά γελάδια του, ὅ,τι ἔχει καί δέν ἔχει καί ὁδηγῆστε τον στήν Ἀχώρ.

Ἡ Ἀχώρ, παιδιά, ἦταν ἕνα ἄγριο, βαθύ καί σκοτεινό φαράγγι κοντά στό στρατόπεδο τῶν Ἰσραηλιτῶν. Κι ὅταν ἔφθασαν ἐκεῖ εἶπε στόν Ἄχαρ:

—Ἔγινες ἀφορμή μέ τήν κλοπή σου νά ἐξολοθρευθοῦν τόσοι ἀδελφοί σου καί νά χάσουμε τή μάχη τῆς Γαί. Γι’ αὐτό θά ἐξολοθρευθεῖς.

Κι ὅλοι μαζί οἱ Ἰσραηλίτες πῆραν πέτρες καί τόν λιθοβόλησαν. Σέ λίγο τό σῶμα του εἶχε ἐξαφανισθεῖ κάτω ἀπό ἕνα πέτρινο βουνό, ξακουστό σ’ ὅσους περνοῦσαν ἀπό κεῖνο τό φαράγγι γιά χρόνια πολλά. Τό γεγονός αὐτό ἔμεινε ἄσβεστο στή μνήμη τῶν Ἰσραηλιτῶν καί οἱ μητέρες πάντα τό ἔλεγαν στά παιδιά τους, γιά νά τά προφυλάξουν ἀπό τό φοβερό ἁμάρτημα τῆς κλοπῆς!

Β´. Ἐπεξεργασία:

Ποιό μεγάλο κακό ἔπαθαν, παιδιά, οἱ Ἰσραηλίτες;

(...) Ἔχασαν σέ μιά μάχη ἀπό μιά μικρή πόλη, τήν Γαί. Καί εἶχαν καί νεκρούς.

Καί ποιά ἦταν ἡ αἰτία τῆς καταστροφῆς;

(...) Μάλιστα! Ἡ κλοπή τοῦ Ἄχαρ, πού παράκουσε στήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ.

Τί μᾶς διδάσκει, λοιπόν, ἡ τρομερή τύχη τοῦ Ἄχαρ;

(...) Ὅτι ὁ Θεός δέν ἀγαπᾶ τόν κλέφτη. Ὅτι ἡ κλοπή εἶναι ἁμαρτία!

Ποιά ἐντολή ἀνάμεσα στίς Δέκα μᾶς μιλάει γιά τήν κλοπή καί τί μᾶς λέει;

Ἡ ἕβδομη! Καί μᾶς λέει: «Οὐ κλέψεις» (Ἔξοδος κ΄ 14).

Ἀλλά καί ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μας ὅταν βρισκόταν στή γῆ καί Τόν ρώτησε κάποιος νέος ἄνθρωπος τί πρέπει νά κάνει γιά νά κληρονομήσει τόν Παράδεισο, ὁ Κύριος τοῦ εἶπε νά ἐφαρμόζει τίς ἐντολές: «τὸ οὐ φονεύσεις..., οὐ κλέψεις, οὐ ψευδομαρτυρήσεις, τίμα τὸν πατέρα καὶ τὴν μητέρα, καὶ ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν» (Ματθ. ιθ΄ 18-19).

Γ´. Ἐφαρμογή στή ζωή μας:

Τί θά ἀπαντούσατε, ἄν κάποιος σᾶς ρωτοῦσε, «γιατί δέν πρέπει νά κλέβουμε»; (...)

Γιατί δέν τό θέλει ὁ Οὐράνιος Πατέρας μας, ὁ Θεός. Μέ τήν κλοπή ἁμαρτάνουμε βαριά γιατί ἀφαιροῦμε κάτι πού ὁ Θεός ἔδωσε σ’ ἄλλον ἀδελφό μας καί ὄχι σ’ ἐμᾶς. Ἡ κλοπή εἶναι ἀντίθετη μέ τήν ἀγάπη τή χριστιανική καί βρίσκεται μέσα στίς καρδιές, τίς παγωμένες καί σκληρές.

Οἱ κλέφτες εἶναι δυστυχισμένοι ἄνθρωποι, διότι λατρεύουν τό χρῆμα καί τά ἐπίγεια ἀγαθά, τόσο πολύ, πού θυσιάζουν εὔκολα τήν εἰρήνη τῆς ψυχῆς τους, γιά νά κλέψουν καί νά τ’ ἀποκτήσουν. Ποτέ ἕνας κλέφτης δέν ἔχει ἤρεμη, γαλήνια καρδιά. Ἡ ζωή του εἶναι ἕνα μαρτύριο.

Ἀλλά ὁ κλέφτης ἀποκαλύπτεται πολλές φορές καί ντροπιάζεται. Δέν ἔχει μάτια νά δεῖ ἄνθρωπο, ἡ δυστυχία του εἶναι μεγάλη. Κανείς δέν τόν παίρνει στή δουλειά, κανείς δέν τόν ἐμπιστεύεται. Τόν βλέπουν στό δρόμο καί κάνουν οἱ γνωστοί του πώς δέν τόν γνωρίζουν, τόν περιφρονοῦν. Καί περνᾶ ὁ δυστυχής αὐτός ἄνθρωπος ὁλόκληρη τή ζωή του στιγματισμένος.

Δέν βλάπτει μονάχα τόν ἑαυτό του, γιατί μπορεῖ νά κάνει μεγαλύτερο κακό στούς ἄλλους ἀνθρώπους, ὅπως ὁ Ἄχαρ ἔγινε ἀφορμή νά σκοτωθοῦν τριάντα ἕξι συμπατριῶτες του.

Βλέπετε, παιδιά, πόσες ἁμαρτίες καί κακίες συνοδεύουν τήν κλοπή. Τό ἕνα κακό φέρνει τό ἄλλο. Καί ὁ ἄνθρωπος ὁδηγεῖται ἀπό τόν διάβολο στήν καταστροφή, ὅπως ὁ Ἄχαρ.

Καί μήν πεῖ κανείς στόν ἑαυτό του ὅτι «ἐγώ δέν εἶμαι κλέφτης μεγάλος. Ἐγώ μόνο μικροπράγματα κλέβω». Ὅλοι οἱ μεγάλοι κλέφτες, παιδιά, ἄρχισαν νά κλέβουν πρῶτα μικρά πράγματα καί μετά τούς ἔγινε κακιά συνήθεια καί ἔκλεβαν μεγάλα. Κι ὁ Ἰούδας λίγο - λίγο ξεκίνησε μέχρι πού ἔφτασε νά προδώσει τόν Χριστό μας γιά 30 ἀργύρια!

Κι ἄν ἔχω κλέψει κάποια φορά στή ζωή μου, πῶς μπορῶ νά ἐπανορθώσω τό λάθος μου; (...)Πολύ ὡραῖα! Ἐπιστρέφω στόν ἰδιοκτήτη τά κλεμμένα, ὁμολογῶ τό λάθος μου καί ζητῶ νά μέ συγχωρήσει. Πάνω ἀπ’ ὅλα μετανοῶ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί τό ἐξομολογοῦμαι στόν Πνευματικό μου!

Ποιό σύνθημα θά λάβουμε σήμερα ἀπό τή διήγηση τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης πού ἀκούσαμε καί ἀπό ὅσα συζητήσαμε;

Σύνθημα:

Δεν κλέβω ποτέ και τίποτα!

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Α´. Εἰσαγωγή

Κάποια μέρα ὁ φλογερός Μαθητής τοῦ Κυρίου, ὁ Πέτρος, πλησίασε τόν Κύριο καί Τόν ρώτησε μιά ἀπορία του.
- Κύριε, μέχρι πόσες φορές μπορεῖ νά φταίξει σέ μένα ὁ ἀδελφός μου, κι ἐγώ νά τόν συγχωρήσω; ῞Εως ἑπτά;
῾Ο Κύριος κατάλαβε. Λίγο πρίν, στήν «ἐπί τοῦ ῎Ορους ὁμιλία» Του, τούς εἶχε διδάξει νά ἀγαποῦν καί τούς ἐχθρούς τους. ῞Ολους νά τούς συγχωροῦν! Θά τό βρῆκε δύσκολο, φαίνεται, αὐτό ὁ Πέτρος! Καί γι᾿ αὐτό ρωτᾶ: Πόσες φορές; Φτάνουν ἑπτά;
Οἱ Ραββίνοι (διδάσκαλοι τῶν ᾿Ιουδαίων) δίδασκαν ὅτι πρέπει νά συγχωροῦμε τούς ἄλλους ἕως τρεῖς φορές. Οἱ ἑπτά λοιπόν στόν Πέτρο φάνηκαν ἀρκετές! ᾿Αλλά ὁ Κύριος τοῦ ἀπαντᾶ:
- «Οὐ λέγω σοι ἕως ἑπτάκις, ἀλλ᾿ ἕως ἑβδομηκοντάκις ἑπτά». ῎Οχι μόνο ἕως ἑπτά. ᾿Αλλ᾿ ὥς ἑβδομήντα φορές τό ἑπτά! (Δηλαδή 70 Χ 7 = 490 φορές)! Μά, τόν ἀριθμό ἐννοοῦσε ὁ Κύριος; Καί ποιός θά εἶχε τήν ὑπομονή γιά τέτοιο μέτρημα! Μέ τό «ἑβδομηκοντάκις ἑπτά» ἐννοοῦσε ὁ Κύριος ἄπειρες φορές! ῞Ολες τίς φορές! (Γιατί ὁ ἀριθμός 7 εἶχε συμβολική σημασία καί φανέρωνε τό ἄπειρο).

Β’. Ἀφήγηση τῆς Παραβολῆς

Γιά νά καταλάβει ὅμως ὁ Πέτρος καλύτερα, καθώς καί ὅλοι οἱ ἀκροατές τοῦ θείου λόγου, πόσο ἀπαραίτητο εἶναι νά συγχωροῦμε ὅσους μᾶς ἔφταιξαν, εἶπε ὁ Κύριος τή θαυμάσια Παραβολή «τοῦ ἄσπλαχνου ὀφειλέτη» (᾿Οφειλέτης-ὀφείλω = χρεωστῶ-χρεώστης).
Εἶπε: ᾿Επειδή ἐκεῖνοι πού θέλουν νά ἀνήκουν στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν ἔχουν καθῆκον νά συγχωροῦν ὅσους τούς φταῖνε, θά σᾶς παρομοιάσω τήν Οὐράνια Βασιλεία μ᾿ ἕναν ἄνθρωπο βασιλιά! ῾Ο βασιλιάς αὐτός θέλησε νά λογαριασθεῖ μέ τούς ἀνθρώπους τοῦ παλατιοῦ του, πού τούς εἶχε ἀναθέσει μέ κάθε ἐμπιστοσύνη τά οἰκονομικά τοῦ βασιλείου του.
Καθώς, λοιπόν, τοῦ ἔδιναν ὅλοι λογαριασμό, νά καί τοῦ φέρνουν ἕνα χρεώστη μέ τό τεράστιο ποσό τῶν «μυρίων ταλάντων»! Δέκα χιλιάδες τάλαντα! Μυθικό ποσό γιά κείνη τήν ἐποχή. (᾿Αντιστοιχοῦσε σέ πολλά ἑκατομμύρια σημερινῶν εὐρώ). Ποιός ξέρει πόσα χρόνια θά κατακρατοῦσε τούς φόρους ἀπό τό βασιλιά του! Καί πῶς νά τά ἐξοφλήσει τώρα, ἀφοῦ εἶχε ἀσυλλόγιστα ξοδέψει τά ξένα χρήματα! Διέταξε λοιπόν ὁ βασιλιάς (ὅπως ἦταν συνήθεια ἐκείνη τήν ἐποχή) νά τόν πουλήσουν σκλάβο, καθώς καί τή γυναίκα του καί τά παιδιά του καί ὅλα τά ὑπάρχοντά του, ὥστε νά πληρωθεῖ τό χρέος του!
Κεραυνός ἔπεσε στό κεφάλι τοῦ κακοῦ χρεώστη ἡ ἀπόφαση τοῦ βασιλιᾶ! Τώρα καταλαβαίνει τί σημαίνει ἕνα τέτοιο χρέος! Πέφτει κατά γῆς στά πόδια τοῦ βασιλιᾶ! Τόν παρακαλεῖ μέ δάκρυα θερμά.
- «Μακροθύμησον ἐπ᾿ ἐμοί καί πάντα σοι ἀποδώσω»! Κάνε ὑπομονή! Περίμενέ με λίγο ἀκόμα! Καί θά σ’τά ἐξοφλήσω ὅλα!
Σάν νά τοῦ ἔλεγε: ῎Ασε με ἐλεύθερο. Μή μέ πουλήσεις. Θά δουλέψω καί θά σ’τά ἐξοφλήσω.
Αὐτό πού ἔλεγε ἦταν ἀδύνατον! Καί ὅλη του τή ζωή ἄν δούλευε μέρα - νύχτα, δέν ξαναμαζευόταν τό τεράστιο ἐκεῖνο ποσό!
Τί λέτε; Τοῦ ἔκανε τή χάρη αὐτή ὁ βασιλιᾶς;
- Μόνο τήν ἔκανε; Καί μέ τό παραπάνω. Μία χάρη ζήτησε ἐκεῖνος. Προθεσμία! Δύο καί ἀσύγκριτα μεγαλύτερες τοῦ κάνει ὁ σπλαχνικός βασιλιάς!
α) «Ἀπέλυσεν αὐτόν»! Τόν ἄφησε δηλαδή ἐλεύθερο, καί
β) «Τό δάνειον ἀφῆκεν αὐτῷ»! Τοῦ χάρισε ὅλο ἐκεῖνο τό ὑπέρογκο χρέος!... «Πήγαινε. Εἶσαι ἐλεύθερος, τοῦ εἶπε!... Τίποτε δέ μοῦ χρωστᾶς. Τά σβήνω ὅλα! Στά χαρίζω...»!
Ποιός μπορεῖ νά συλλάβει τέτοια εὐεργεσία! Τοῦ τά χαρίζει!; Μά ἀκούει καλά;! Σβήνονται;! Δέν χρωστάει τίποτα!...
Σηκώθηκε ἀπό τήν καρδιά του τό ἀσήκωτο βάρος! ᾿Ανάσανε! Μέ ποιά λόγια θά μποροῦσε νά εὐχαριστήσει τό μεγάλο του εὐεργέτη!;... ᾿Ασφαλῶς κάποιες εὐχαριστίες θά εἶπε!...
᾿Αλλά ὁ μεγαλόδωρος βασιλιάς ἤθελε κάτι πιό οὐσιαστικό. Κάτι πού νά ἔδειχνε ὅτι πραγματικά ἔνιωσε τό μέγεθος τῆς εὐεργεσίας!... Καί νά ἡ εὐκαιρία! ᾿Αμέσως μόλις βγῆκε ἀπό τήν πόρτα τοῦ εὐεργέτη του ὁ προνομιοῦχος ἐκεῖνος χρεώστης, συναντᾶ μπροστά του ἕνα «σύνδουλό» του, συνάδελφό του, ὑπάλληλο καί αὐτόν τοῦ βασιλιᾶ. Μά, τί φοβερό! ᾿Αγριεύει. Τόν ἁρπάζει!
- ῎Ελα ἐδῶ, τοῦ λέει. ῎Εχεις σέ μένα ἕνα χρέος. ᾿Εδῶ καί τώρα ἀπαιτῶ νά μοῦ τό ἐξοφλήσεις. ᾿Αναβολή δέν παίρνει!
Τά ᾿χασε ἐκεῖνος! Πραγματικά τοῦ χρωστοῦσε ἕνα πολύ μικρό ποσό. «῾Εκατό δηνάρια»! Δηλαδή οὔτε 100 δραχμές τῆς ἐποχῆς ἐκείνης! ῎Επεσε στά πόδια του. Τόν παρακαλοῦσε. Τοῦ ζητοῦσε λίγη προθεσμία. Πολύ μικρό ἦταν τό χρέος του. Θά τοῦ τό ἐπέστρεφε.
᾿Αλλ᾿ ὁ κακός χρεοφειλέτης τίποτα! Τόν ἔβλεπε νά σέρνεται στά πόδια του ἀσυγκίνητος! Δέ σκέφθηκε ὅτι πρίν λίγη ὥρα ἔτσι ἀκριβῶς παρακαλοῦσε καί ἐκεῖνος τό βασιλιά. Κι ὁ βασιλιάς, ὄχι μικρή ἀναβολή, ἀλλά τελείως τοῦ χάρισε τό ὑπέρογκο ἐκεῖνο χρέος! Δέκα χιλιάδες τάλαντα! Ποιός νά τό σκεφτεῖ!... ῾Ο σύνδουλός του τώρα μικρή ἀναβολή ζητάει. Γιά τιποτένιο ποσό (μόλις 100 δηνάρια, πού ντρέπεται καί νά τό ἀναφέρει). Γιατί τόση σκληρότητα; Τέτοια ἀδικία καί ἀχαριστία! Τόν καταγγέλλει στά ὄργανα τῆς τάξεως καί τόν κλείνουν στή φυλακή, ἕως ὅτου τοῦ ἐπιστρέψει τά χρήματά του! Τί ντροπή! Τί ἀσπλαχνία! Πόση ἀχαριστία!
῞Οπως ὅμως ἦταν φυσικό, οἱ ἄλλοι σύνδουλοι, πού τά ᾿δαν ὅλα αὐτά, λυπήθηκαν πολύ. Δίκαιη ἀγανάκτηση γέμισε τήν ψυχή τους!
- Μά, νά τοῦ λείπει τό στοιχειῶδες φιλότιμο! Οὔτε μιά σταλιά συμπόνια καί ἀγάπη! Τέτοια ἄδικη συμπεριφορά! Καμιά ἐπίδραση δέν εἶχε πάνω του τό μεγαλειῶδες παράδειγμα τοῦ βασιλιᾶ του;!... Πᾶνε στό βασιλιά καί μέ πολλή λύπη τοῦ διηγοῦνται ὅλα ὅσα ἔγιναν!
Πόσο λυπήθηκε ὁ καλός ἐκεῖνος ἄρχοντας! ῏Ηταν ἀναγκασμένος τώρα νά κάνει τήν ἀγάπη του δικαιοσύνη! Δίνει ἐντολή νά ἔλθει ἐμπρός του ὁ ἀχάριστος δοῦλος. Μέ λόγια σοφά καί λογικά, λόγια δίκαια, καί σέ ἤρεμο τόνο τόν ἀφήνει νά καταλάβει πόσο ἀχάριστος δείχθηκε στή μεγάλη του εὐεργεσία! Τοῦ χρωστοῦσε μύρια τάλαντα. Κι ὅμως σκληρά δέν τοῦ φέρθηκε. Οὔτε λόγια βαριά τοῦ εἶπε. Τώρα ὅμως μπροστά στήν ἀσπλαχνία του εἶναι ἕτοιμος νά φερθεῖ αὐστηρά.
- Δοῦλε πονηρέ, τοῦ λέει. Σοῦ χάρισα ὅλο ἐκεῖνο τό χρέος, ἐπειδή μέ παρεκάλεσες. Δέν ἔπρεπε καί σύ κατά τόν ἴδιο τρόπο νά σπλαχνισθεῖς τό σύνδουλό σου, ὅπως κι ἐγώ σέ σπλαχνίσθηκα;
Τόν εἶπε πονηρό! Πῶς νά μήν τόν πεῖ, ἀφοῦ ἑκατομμύρια πολλά τοῦ χαρίστηκαν, ἐνῶ ἐκεῖνος γιά λίγες δραχμές ἔκλεισε τόν συνάνθρωπό του στή φυλακή!
Δέ βρῆκε λόγο νά δικαιολογηθεῖ ὁ πονηρός δοῦλος! Τί νά ἔλεγε; Μά οὔτε καί ὁ βασιλιάς περίμενε δικαιολογίες. Δέν ὑπῆρχαν! Μέ σταθερή ἀπόφαση ἀνακαλεῖ τή χαριστήρια ἐκείνη ἐξόφληση καί μέ ἀμετάκλητη διαταγή προστάζει νά τόν κλείσουν σέ φυλακή μέ αὐστηρούς φύλακες, ἕως ὅτου ἐξοφλήσει ὅσα χρωστοῦσε.
᾿Εδῶ τελείωσε ὁ Κύριος τήν Παραβολή. Μέ μία μόνο συμπερασματική πρόταση ἔδωσε σέ ὅλους νά καταλάβουν τό βαθύ καί μεγάλο νόημά της. Εἶπε:
- Τό ἴδιο θά κάνει ὁ ἐπουράνιος Πατέρας μου καί σέ σᾶς, ἄν δέ συγχωρεῖ καθένας τόν ἀδελφό του (τόν συνάνθρωπό του), ὄχι μόνο μέ λόγια, ἀλλά μέσα ἀπό τήν καρδιά του.

Γ´. Συζήτηση

Σ᾿ αὐτό τό σπουδαῖο μήνυμα ἄς σταθοῦμε μέ προσοχή, παιδιά. Νά τό ἐπαναλάβει ἕνας.
- Δέ θά μᾶς συγχωρήσει, λοιπόν, ὁ Θεός, ἄν καί μεῖς δέ συγχωροῦμε μέ τήν καρδιά μας ἐκείνους πού μᾶς ἔχουν κάνει κακό.
Βασιλιάς εὔσπλαχνος ἀλλά καί δίκαιος εἶναι ὁ Θεός - Πατέρας μας! ᾿Εκεῖνος ὁ βασιλιάς σπλαχνίσθηκε τόν ἄδικο χρεοφειλέτη του! Τοῦ χάρισε τό ὑπέρογκο ποσό! Τόν τιμώρησε ὅμως, ὅταν φέρθηκε ἄσπλαχνα στόν σύνδουλό του!

῾Ο οὐράνιος Πατέρας μας τί κάνει;
- Διαγράφει τά δικά μας χρέη. Τίς ἁμαρτίες μας! ῞Οταν Τοῦ ζητοῦμε τή συγχώρηση. ᾿Ανυπολόγιστη δωρεά! Ἄν σκεφθεῖ κανείς ὅτι ἡ ἁμαρτία εἶναι μεγάλη προσβολή πρός τόν Θεό!
᾿Εμεῖς ὅμως τί κάνουμε μέ κάποια δηνάρια πού μᾶς χρωστοῦν ἄλλοι; Μήπως μοιάζουμε μέ τόν σκληρό χρεοφειλέτη καί ὄχι μέ τόν εὐσπλαχνικό Βασιλιά - Πατέρα μας;
῎Ας δοῦμε ὅμως, γιατί κάποιες φορές μᾶς εἶναι δύσκολο νά συγχωρήσουμε κάποιον;
Ἀκοῦμε συχνά παιδιά νά λένε: Δέν τόν θέλω γιά φίλο. Δέ θά τοῦ ξαναμιλήσω ποτέ. Θά δεῖς τί θά σοῦ κάνω κι ἐγώ. Θά τό πληρώσεις ἀκριβά, καί ἄλλα παρόμοια. Ἄλλοτε πάλι τά βρίσκουμε νά βρίζονται. Νά χτυπιοῦνται! Νά ἐκδικοῦνται ἄσχημα. Γιά ποιούς λόγους δυσκολεύονται νά συγχωρήσουν τά παιδιά;

Τόν ἕνα κάποιος τόν πρόσβαλε. Τόν εἶπε... Τόν ἄλλο τόν ἀδίκησαν. ῎Η ἀκοῦς; ῎Εκανε τή ζημιά, ξέφυγε, καί τήν πλήρωσα ἐγώ... Μέ κοροϊδεύει. Μέ λέει... Μέ κατηγορεῖ στ᾿ ἄλλα παιδιά, ὅταν λείπω, ἤ τούς λέει νά μή μέ παίζουν. Δέ συγχωρῶ ποτέ τόν ἀδελφό μου, γιατί τόν συγχωροῦν πάντα οἱ γονεῖς μου, ἐνῶ ἐμένα... Συνέχεια τά ἴδια μοῦ κάνει, κορόιδο εἶμαι;...
Καί κάτι τέτοια «μικροδηνάρια» ἀρχίζουν νά φυτεύουν σιγά - σιγά τό μίσος στήν καρδιά καί δυσκολεύεται πιά νά συγχωρήσει, καί ὅταν ἀκόμη εἰλικρινά τῆς ζητοῦν συγγνώμη. ῾Ο ἐγωισμός δέν τήν ἀφήνει.

Συμβαίνει καί κάποτε νά μᾶς ἔχουν κάνει σοβαρό κακό στήν οἰκογένειά μας. ῎Ισως νά ἀκοῦμε καί τούς μεγάλους νά λένε: Δέ θά τόν συγχωρήσω ποτέ στή ζωή μου! ᾿Ακόμα ἴσως νά ἀκούσαμε καί τήν ἄποψη ὅτι τό νά συγχωρεῖς δείχνει ὑποχώρηση καί δειλία. ῎Η τή φράση: ῎Αν τολμήσει, ἄς ἔλθει νά μοῦ ζητήσει συγγνώμη!...

Τί λέτε; Εἶναι αἰτίες ὅλα αὐτά, γιά νά μή συγχωροῦμε;
῎Η νά συγχωρήσουμε μιά, δυό, τρεῖς καί μετά νά ποῦμε: ῎Ε, δέν παίρνει ἄλλο! Τέρμα; ῾Ο Κύριος τί εἶπε στόν Πέτρο;
- «῞Εως ἑβδομηκοντάκις ἑπτά»! ῎Απειρες φορές! Χωρίς μέτρημα! ᾿Ακριβῶς ὅπως κάνει ὁ οὐράνιος Βασιλιάς καί Πατέρας μας! Πάντα δέχεται μέ εὐσπλαχνία τή μετάνοιά μας. ῎Εχει πληρώσει ὁ Χριστός τό δικό μας χρέος! Κάθε ἀνθρώπου τό χρέος!
῞Ομως μᾶς συγχωρεῖ μέ μιά προϋπόθεση καί ἕναν ἀπαράβατο ὅρο! Ποιά προϋπόθεση; Νά συγχωροῦμε καί μεῖς ἀπό τήν καρδιά μας τούς ἄλλους.
Βλέπουμε ὅτι ὁ Κύριος ὅρισε κατά τήν ὥρα τῆς πιό γλυκιᾶς προσευχῆς νά Τοῦ δίνουμε αὐτή τήν ὑπόσχεση, γιά νά μᾶς δείξει πόσο ἀναγκαία εἶναι ἡ συγγνώμη.

Ξέρετε πῶς λέγεται αὐτή ἡ προσευχή, ἐπειδή τή δίδαξε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος;
- «Κυριακή Προσευχή»! Τή δίδαξε στήν «ἐπί τοῦ ῎Ορους ὁμιλία» Του. Καί στό τέλος ὑπογράμμισε ἄλλη μιά φορά: «῎Αν δέ συγχωρήσετε στούς ἀνθρώπους τά παρα-πτώματά τους, οὔτε καί ὁ Πατέρας σας (ὁ οὐράνιος) θά συγχωρήσει τά δικά σας παραπτώματα» (Ματθ. Ϛ´ 15).   ῞Υστερα ἀπό ὅλα αὐτά σᾶς ρωτῶ:

Συμφέρει στήν ψυχή μας νά μή συγχωροῦμε; ῎Οχι! Γιατί;
- Μά, εἶναι τόσο φανερό. Εἶναι σάν νά λέμε: ῾Υπογράφω τήν αἰώνια καταδίκη μου! Σάν τόν σκληρό ἐκεῖνο καί ἄσπλαχνο ὀφειλέτη τῆς παραβολῆς. ᾿Εμεῖς ὅμως ἔχουμε ὑπογράψει συμβόλαιο συμφωνίας συγγνώμης! Μέ καθαρή καί ἥσυχη τή συνείδησή μας θέλουμε νά μιλᾶμε κάθε βράδυ στόν οὐράνιο Πατέρα μας καί νά Τοῦ λέμε: Πατέρα μου, συγχώρησε καί τά σημερινά μου λάθη καί ἁμαρτήματα. ῞Οπως και ἐγώ συγχώρησα ὅλους ὅσους μοῦ ἔφταιξαν...

Σύνθημα: «Συγχωρῶ ὅλους τούς ἀνθρώπους γιά νά συγχωρήσει καί μένα ὁ Θεός»

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Α' Διήγηση
Εἶχαν περάσει τρεῖς ὁλόκληροι μῆνες ἀπό τήν ἡμέρα, πού ἄφησαν τή βέβηλη γῆ τῆς Αἰγύπτου. Εἶχαν ἔρθει καί στρατοπέδευσαν στήν ἔρημο τοῦ Σινά κάτω ἀπό τό ἱερό βουνό. Τί ἐκπλήξεις ἀλήθεια τούς περίμεναν ἐκεῖ. Εἶδαν μέ τά μάτια τους τή δόξα κι ἔνιωσαν καλά τή δύναμη τοῦ Κυρίου. Ὁ Μωυσῆς τούς εἶχε προπαρασκευάσει κι ὅλοι καθαροί στό σῶμα καί μέ ἁγνισμένη τήν ψυχή περίμεναν. Τό βουνό ξαφνικά σκεπάστηκε ἀπό πυκνά σκοτεινά σύννεφα. Ἀστραπές ἐκτυφλωτικές κι ἀδιάκοπες τό ἔζωναν ἀπό παντοῦ. Βροντές τρομακτικές τό συγκλόνιζαν κι ἕνας ἦχος σάν νά ἔβγαινε ἀπό μύριες δυνατές σάλπιγγες δονοῦσε τήν κτίση. Καπνοί μαῦροι ἀνέβαιναν ψηλά, σάν ἀπό φοβερό καμίνι. Εἶχες τήν ἐντύπωση πώς τό ὄρος φλεγόταν ὅλο. Τό θέαμα ἦταν ἐξαιρετικά ἐπιβλητικό. Δέν ἔμενε σέ κανέναν ἀμφιβολία ὅτι ὁ Παντοδύναμος κι ὁ Παντοκράτωρ Κύριος εἶχε κατεβεῖ στό Σινά. Ὅλοι τους ἄρχισαν νά τρέμουν στό φανέρωμα τῆς πολλῆς του δυνάμεως. Μόνος ὁ Μωυσῆς εἶχε τολμήσει νά μπεῖ μέσα στά νέφη καί τούς καπνούς, γιατί ὁ ἴδιος ὁ Θεός τόν εἶχε καλέσει. Οἱ Ἰσραηλίτες δέν ἔπρεπε νά πλησιάσουν. Προχώρησαν καί στάθηκαν μόνον ὥς τή γραμμή πού τούς εἶχε χαράξει ὁ Μωυσῆς. Ἀπό κεῖ ἄκουσαν δυνατή, ἐπιβλητική τή φωνή τοῦ Θεοῦ, πού τούς ἔδινε τό νόμο του, τίς δέκα ἐντολές του. Τούς Ἰσραηλίτες τούς ἔπιασε φόβος καί τρόμος. Νόμισαν πώς δέν μποροῦσαν ἄλλο ν' ἀντέξουν κι εἶπαν στό Μωυσῆ: Μίλησέ μας σύ κι ἄς μή μᾶς μιλάει ὁ Θεός, γιατί φοβόμαστε πώς θά πεθάνουμε.
—Ἔχετε θάρρος, τούς ἀπάντησε. Τόν φόβο, πού νιώθετε τώρα, χρειάζεται νά τόν ἔχετε, γιά νά προσέχετε καί ν' ἀποφεύγετε τήν ἁμαρτία. Ὕστερα ἀπό αὐτό τό γεγονός ὁ Μωυσῆς τούς μάζεψε πάλι ὅλους καί τούς ἐξήγησε τίς ἐντολές σύμφωνα μέ ὅσα τοῦ εἶχε πεῖ ὁ Θεός. Οἱ ἐντολές καί διατάξεις ἦσαν ὅλες σοφές καί πολύ βοηθητικές γιά νά ζοῦν μιά ζωή μέ δικαιοσύνη καί ἀξιοπρέπεια. Οἱ Ἰσραηλίτες τίς ἄκουσαν μέ προσοχή καί μ' εὐλάβεια  κι ὅλοι μέ μιά φωνή ἀπάντησαν.
—Τούς λόγους τοῦ Κυρίου καί τούς νόμους του τούς δεχόμαστε χωρίς ἀντίρρηση καί πάντα θά τούς τηροῦμε.
Μά νά, πάλι ὁ Θεός ξανακάλεσε τό Μωυσῆ ν' ἀνεβεῖ στό Σινά καί τώρα εἶναι σαράντα ἡμέρες πού ἔχει χαθεῖ ὁ Μωυσῆς. Μαζί του ἔχει πάρει καί τόν Ἰησοῦ, τό γιό τοῦ Ναυῆ, τόν ἔμπιστό του. Τούς εἶχε βέβαια πεῖ νά τόν περιμένουν καί ὅτι θά πήγαινε νά πάρει γραπτό ἀπό τόν ἴδιο τό Θεό τό νόμο, μέ τόν ὁποῖον ἔπρεπε νά κανονίζουν τή ζωή τους. Εἶχε μάλιστα ἀφήσει ἀντικαταστάτες του γιά νά τούς κυβερνοῦν, τόν ἀδελφό του Ἀαρών καί τόν Ὤρ.
Ἀλλά πάει, ὁ Μωυσῆς χάθηκε. Ποιός ξέρει τί ἀπόγινε ἐπάνω στό φοβερό κι ἀπόκρημνο ὄρος. Μπορεῖ νά τόν ἐσπάραξε κανένα θηρίο. Μπορεῖ... Καί τώρα; Γιά νά προχωρήσουν τούς χρειάζεται ἡ βοήθεια τοῦ δυνατοῦ Θεοῦ. Ἀλλά ὁ Μωυσῆς, πού ὅ,τι ζητοῦσε ἀπό τόν Κύριο τό ἔπαιρνε, εἴπαμε, πάει. Θά μείνουν λοιπόν τώρα χωρίς τήν προστασία ἑνός ἰσχυροῦ Θεοῦ; Ὄχι. Πρέπει, καί γρήγορα μάλιστα, ν’ ἀποκτήσουν τό θεό τους, πού θά βαδίζει μπροστά τους νά τούς ἐνισχύει καί νά τούς βοηθεῖ στό δύσκολο δρόμο γιά τήν κατάκτηση τῆς Χαναάν. Μιά καί δυό λοιπόν οἱ μικρόψυχοι Ἰσραηλίτες πηγαίνουν στόν Ἀαρών.
— Ἀαρών, ὁ Μωυσῆς δέν ὑπάρχει πιά. Κι ἐμεῖς θέλουμε ἕνα θεό νά τόν ἔχουμε κοντά μας, ὅπως καί τ’ ἄλλα ἔθνη, νά μᾶς βοηθάει. Φτιάξε μας λοιπόν ἕνα, σάν αὐτόν πού ’χαν καί οἱ Αἰγύπτιοι κι ἔμοιαζε μέ ζωντανό μοσχάρι. Νά ’χει καί δυνατά κέρατα νά χτυπάει καί νά συντρίβει τούς ἐχθρούς...
Ὁ Ἀαρών στάθηκε σκεφτικός. Δέν τούς εἶχε πεῖ ὁ ἴδιος ὁ Θεός καί ὁ Μωυσῆς πώς δέν ἔπρεπε νά κάνουν ποτέ εἴδωλα; Μά πάλι φοβήθηκε αὐτόν τόν ἄγριο ὄχλο.
— Ναί, ἀλλά θά χρειασθεῖ χρυσάφι πολύ...
— Νά δώσουμε τά χρυσαφικά μας. Τί τά θέλουν οἱ κόρες μας καί οἱ γυναῖκες μας τά χρυσά σκουλαρίκια καί τά βραχιόλια; Χρειαζόμαστε ἕνα θεό, σοῦ εἴπαμε. Ὅ,τι κι ὅ,τι δίνουμε νά τόν ἔχουμε.
Ὁ Ἀαρών ὑποχώρησε. Σέ ἐλάχιστες ἡμέρες ἕνα χρυσό μοσχάρι εἶχε στηθεῖ.
— Αὐτοί εἶναι οἱ θεοί σου, Ἰσραήλ, πού σέ γλύτωσαν ἀπό τή μαύρη δουλεία!...
— Αὔριο θά ’χουμε μεγάλη γιορτή. Νά ἔρθετε νά τόν λατρεύσουμε ὅλοι τόν κύριό μας.
Ἔτσι κι ἔγινε. Γύρω ἀπό τό χρυσό ἄψυχο μοσχάρι μαζεύτηκε ὁ ἀσύνετος λαός κι ἄρχισε τίς θυσίες, τίς εὐχαριστίες, τίς προσευχές. Ἔπειτα θέλησε νά μιμηθεῖ ὅσα ἔκαναν οἱ Αἰγύπτιοι στίς γιορτές τους, καί δόθηκε στό φαγοπότι. Ἄρχισαν τραγούδια κι ἀνόσιοι χοροί. Ὁ Ἰσραήλ εἶχε γίνει εἰδωλολάτρης...
Τήν ἴδια ὅμως ὥρα μιά ἄλλη σκηνή ξετυλίγεται ἐπάνω στό Σινά. Ὁ ἅγιος Θεός μιλάει αὐστηρά στό δοῦλο του τό Μωυσῆ.
—Μωυσῆ, κατέβα ἀμέσως ἀπό τό βουνό. Τρέξε γρήγορα. Ὁ χιλιοευεργετημένος λαός σου πού τόν ἀπάλλαξες ἀπό τή χειρότερη σκλαβιά, ἀνόμησε φοβερά. Ὅσα τούς εἶπες καί σοῦ ὑποσχέθηκαν τά ξέχασαν κιόλας. Ἔφτιαξαν μέ τά χέρια τους εἴδωλα καί τώρα τά προσκυνοῦν, τούς προσφέρουν θυσίες, τά λατρεύουν καί λένε, νά οἱ θεοί σου, Ἰσραήλ, πού σέ γλύτωσαν ἀπό τό Φαραώ καί τήν Αἴγυπτο... Καί τώρα θέλω, Μωυσῆ, νά μ' ἀφήσεις μέσα στή δίκαιη ὀργή μου νά ἐξολοθρεύσω ὅλους καί νά τούς ἀφανίσω. Καί ὅσο γιά νά ἔχω ἕνα λαό πού νά μοῦ εἶναι ἀφοσιωμένος, ὑπάρχει ὁ τρόπος, θά εὐλογήσω σένα. Κι ἀπό τά παιδιά σου θά βγεῖ ἔθνος ὅσιο κι ἅγιο, δοσμένο σέ μένα.
Ἦταν πολύ τιμητική γιά τό Μωυσῆ ἡ πρόταση αὐτή τοῦ Κυρίου. Ἀλλά ὄχι, εἶναι πονετικός ὁ Μωυσῆς, ἔχει τρυφερή καρδιά, γεμάτη ἀγάπη γιά τό ἔθνος του, πού τόσες φορές τόν πίκρανε. Ἔτσι στήν κρίσιμη αὐτή ὥρα γιά τόν Ἰσραήλ, αὐτός ταπεινά, μ' ὅλης τῆς καρδιᾶς του τή θέρμη, δέεται καί παρακαλεῖ:
 — Κύριέ μου... Τόσο πολύ ἔχεις ὀργισθεῖ ἐναντίον τοῦ λαοῦ; Κι ὅμως εἶναι ὁ λαός σου αὐτός. Σύ δέν τόν ἔβγαλες μέ θαύματα πρωτοφανή καί πρωτάκουστα ἀπό τήν Αἴγυπτο; Ὤ, Κύριε,... ἄν τώρα θά τούς θανατώσεις, τί θά ποῦν τά ἔθνη, πού θά τό μάθουν; Κοίταξε τί Θεό εἶχαν! Τούς ἐπῆρε ἀπό τήν Αἴγυπτο νά τούς ξεκάμει στά βουνά καί στήν ἔρημο... Κύριέ μου, ἄς πραϋνθεῖ ὁ ἅγιος θυμός σου. Θερμά σέ παρακαλῶ. Λυπήσου τους. Συγχώρα τους τή μεγάλη ἀνομία. Κι ἀκόμη θυμήσου, Κύριέ μου, θυμήσου, εἶναι οἱ ἀπόγονοι τῶν ἀγαπημένων σου δούλων, τοῦ Ἀβραάμ, τοῦ Ἰσαάκ, τοῦ Ἰακώβ. Καί σ' αὐτούς μέ ὅρκο τό εἶχες ὑποσχεθεῖ: «Θά πληθύνω τά παιδιά σας. Θά τά κάμω μεγάλο λαό. Θά τούς αὐξήσω σάν τ’ ἄστρα τ’ οὐρανοῦ. Θά τούς δώσω κληρονομιά τή γῆ Χαναάν, νά μένουν παντοτινά σ’ αὐτήν... Θυμήσου, ἀγαθέ μου Κύριε, καί σπλαχνίσου...»
Ὁ «Ὤν», ὁ ἀγαθός καί οἰκτίρμων, τήν πρόσεξε τήν ἱκεσία τοῦ ταπεινοῦ δούλου του. Τούς λυπήθηκε τούς Ἰσραηλίτες. Δέν θά τούς ἐξολόθρευε. Ἄς εἰρήνευε λοιπόν ὁ προφήτης κι ἄς ἔτρεχε ἀμέσως κοντά τους.
Ὁ Μωυσῆς βιαστικός κατεβαίνει τό βουνό κρατών¬τας στά χέρια τίς πλάκες πού ’χαν ἐπάνω χαραγμένες τίς δέκα ἁγίες ἐντολές τοῦ Κυρίου. Καθώς ὅμως κατεβαίνει, ὁ Ἰησοῦς ὁ ἀκόλουθός του σάν νά ξαφνιάστηκε.
— Φωνές δυνατές... Σάν νά εἶναι ἀλαλαγμός πολεμιστῶν στήν ὥρα τῆς μάχης...
— Δέν εἶναι φωνές ἀνδρῶν πού πολεμοῦν αὐτές. Γιά φωνές μεθυσμένων μοιάζουν...
Καί πραγματικά, σάν πλησίασαν, εἶδαν τό χρυσό μοσχάρι ν’ ἀστράφτει στόν ἥλιο. Γύρω του μαζεμένοι οἱ ἀνόητοι Ἰσραηλίτες χόρευαν βέβηλους, εἰδωλολατρικούς χορούς. Ἱερή ἀγανάκτηση φούσκωσε τά στήθη τοῦ προφήτη.
Μωυσῆ, σκέφτηκε, τί κρατᾶς στά χέρια; Ἄ, τό θεῖο νόμο. Τό νόμο πού προορίζεται γι’ ἀνθρώπους ἀνώτερους, πού ξέρουν τήν ἀλήθεια καί πειθαρχοῦν στόν Ἀληθινό. Ἀλλά τί χρειάζονται πιά οἱ θεῖες ἐντολές; Μάταια ὅλα, Μωυσῆ... Ὁ λαός σου ἔγινε εἰδωλολάτρης!...
Πέταξε ἀμέσως βίαια τίς θεόγραπτες πλάκες ἐπάνω στό γρανίτη καί τίς ἔκαμε κομμάτια. Μετά ὅρμησε θυελλώδης κι ἅρπαξε τό ἄψυχο εἴδωλο. Τό γκρέμισε. Τό ἔλειωσε στή φωτιά. Τό ἄλεσε. Τό ’καμε λεπτή σκόνη καί τό ἔριξε στό νερό νά τούς ποτίσει μ’ αὐτό. Ἔπειτα ἔκραξε:
—    Ποιός εἶναι μέ τόν ἀληθινό Θεό; Νά ’ρθει νά σταθεῖ πλάι μου.
Ἔτρεξαν κοντά του ὅσοι ἦταν ἀπό τή φυλή τοῦ Λευΐ.
—    Μήν κάθεστε, πρόσταξε. Εἶναι ἐντολή τοῦ Θεοῦ ὁρμῆστε ἐπάνω στόν σκόρπιο ὄχλο κι ἐκδικηθεῖτε τό τρομερό θεομίσητο ἔγκλημα. Γρήγορα κινήθηκαν ἐκεῖνοι, σάν ὄργανα τῆς θείας τιμωρίας. Ἔγινε μεγάλη θραύση. Τρεῖς χιλιάδες βρῆκαν τό θάνατο κείνη τήν ἡμέρα. Ἔτσι κάπως ξεπλύθηκε τό ἀνόμημα.

Β´. ᾿Από τήν ᾿Ορθόδοξη πίστη μας
Φοβερή ἁμαρτία ἦταν αὐτή πού διέπραξαν, παιδιά, οἱ Ἰσραηλίτες. Ἀλλά καί δίκαιη ἡ τιμωρία πού τούς ἐπεβλήθη.
- Μέ ποιά δικαιολογία ζήτησαν οἱ Ἑβραῖοι ἀπό τόν Ἀαρών τό χρυσό μοσχάρι;
Ἡ δικαιολογία τους ἦταν ὅτι τάχα ἄργησε νά ἔρθει ὁ Μωυσῆς καί δέν γνώριζαν πλέον τί ἀπέγινε. Ἀλλά καί ἄν ἀκόμα χάθηκε ὁ Μωυσῆς, χάθηκε μαζί του καί ὁ Θεός; Γιατί οἱ Ἑβραῖοι ξέχασαν τόσο γρήγορα τόν Θεό τόν ἀληθινό πού μέχρι τώρα τόσα θαύματα εἶχε ἐνεργήσει γιά χάρη τους;
Ζήτησαν λοιπόν ἀπό τόν Ἀαρών κάτι ἐξωφρενικό! Ζήτησαν νά ἐγκαταλείψουν τόν ζωντανό καί δυνατό Θεό γιά νά λατρεύσουν ἕνα ἄψυχο ζῶο.
- Τί ἔδειξαν στόν Θεό μέ τό αἴτημά τους αὐτό;
Ἔδειξαν πρῶτα-πρῶτα μεγάλη ἀχαριστία πρός τόν Θεό πού μέ τόσους τρόπους καί τόσες φορές τούς εἶχε εὐεργετήσει. Ἀχαριστία πρός τόν Θεό, πού ἔδειχνε ξεχωριστή ἀγάπη σ’ αὐτούς, περισσότερη ἀπό τούς ἄλλους λαούς.
Συγχρόνως ὅμως μέ τό αἴτημά τους αὐτό ἔδειχναν ὅτι δέν ἀγαποῦσαν πραγματικά τόν ἀληθινό Θεό. Μέσα στήν καρδιά τους δέν εἶχε τήν πρώτη θέση. Τόν ἀγαποῦσαν ὅσο τούς ἔκανε τά χατίρια. Δέν τόν αἰσθάνονταν καί δέν τόν ἀναγνώριζαν γιά ἀνώτερό τους.
- Πῶς ὀνομάζεται, παιδιά, ἡ ἁμαρτία στήν ὁποία ἔπεσαν οἱ Ἑβραῖοι;
(...) Πολύ σωστά! Ὀνομάζεται εἰδωλολατρία.
Ἀγάπησαν δηλαδή πάνω ἀπό τόν Θεό τά ὑλικά πράγματα, τίς ἀπολαύσεις πού ζητοῦσε τό σῶμα τους, τήν ἴδια τήν ἁμαρτία. Ἀγάπησαν καί λάτρεψαν ἕνα ἄψυχο μέταλλο τό ὁποῖο βέβαια δέν μπόρεσε νά τούς βοηθήσει ποτέ καί πουθενά. Ὁ Ἰσραήλ ἔγινε εἰδωλολάτρης.
- Ὑπάρχει σήμερα ὁ κίνδυνος νά πέσουμε ἐμεῖς στήν ἁμαρτία πού ἔπεσαν ἐκεῖνοι;
Καί βέβαια ὑπάρχει αὐτός ὁ κίνδυνος.
- Πολύ συχνά συμβαίνει μερικά παιδιά νά ἀγαποῦν μέχρι καί νά λατρεύουν μιά ἀθλητική ὁμάδα ἤ ἕναν ποδοσφαιριστή. Καί ὅταν ἡ ὁμάδα τους ἔχει ἀγώνα, δέν σκέφτονται τίποτε ἄλλο. Ξεχνοῦν τόν ἐκκλησιασμό, ξεχνοῦν τήν συγκέντρωση τοῦ Κατηχητικοῦ, ξεχνοῦν ὅλα τά καθήκοντά τους καί ἡ μόνη τους ἀγάπη εἶναι ἡ ὁμάδα. Κι ἄν χάσει ἡ ὁμάδα τους, δέν μπορεῖ κανείς νά τούς μιλήσει, γιατί εἶναι πικραμένοι. Ἄν πάλι νικήσει, χαίρονται τόσο πολύ. Φτάνουν στό σημεῖο μάλιστα νά ἀποκαλοῦν τήν ὁμάδα τους ἤ τόν ἀθλητή «θεό». Γιά τά παιδιά αὐτά ὁ ἀληθινός Θεός εἶναι τελευταῖος μέσα στήν καρδιά τους... Ἔχουν εἴδωλο τήν ὁμάδα τους.
 - Ἄλλα παιδιά ὀνειρεύονται ὅταν μεγαλώσουν νά βγάλουν πολλά λεφτά, νά γίνουν πλούσιοι. Νομίζουν ὅτι τό χρῆμα θά τούς σώσει, θά τούς κάνει δοξασμένους, θά γίνουν ἀθάνατοι. Κάνουν θεό τους τό χρῆμα καί τήν ὕλη.
- Ἐπίσης αὐτές τίς μέρες πολλοί ἄνθρωποι μέ τίς ἀποκριάτικες ἐκδηλώσεις, μέ τά πάρτυ καί τά καρναβάλια πού γίνονται, μασκαρεύονται καί μέ πρόσχημα τήν διασκέδαση κάνουν μεγάλες ἁμαρτίες. Περιφρονοῦν τόν νόμο τοῦ Θεοῦ πού ἀπαγορεύει τέτοιες διασκεδάσεις καί κάνουν τό θέλημα τοῦ διαβόλου. Ἀλλάζουν τό πρόσωπό τους καί τήν ἐμφάνισή τους καί χορεύουν ἁμαρτωλούς χορούς, μεθοῦν καί διαπράττουν μεγάλες ἁμαρτίες μέ τίς ὁποῖες λατρεύεται ὁ σατανάς. Καί ἐνῶ ὁ Κύριός μας αὐτές τίς ἅγιες ἡμέρες τοῦ Τριωδίου θέλει νά ἀφοσιωθοῦμε περισσότερο σ’ αὐτόν οἱ ἄνθρωποι αὐτοί μέ τίς εἰδωλολατρικές αὐτές ἐκδηλώσεις ξεχνοῦν τόν ἀληθινό Θεό καί μέ τίς ἁμαρτίες τους ἀπομακρύνονται ἀπό Αὐτόν.      

- Καθῆκον μας λοιπόν νά προσέξουμε αὐτές τίς μέρες τίς παγίδες πού μᾶς ἔχει στήσει ὁ διάβολος καί νά μένουμε γιά πάντα ἑνωμένοι μέ τόν ἀγαπημένο μας Ἰησοῦ Χριστό. Ἡ ἀγάπη τῆς καρδιᾶς μας καί ἡ λατρεία μας νά ἀπευθύνεται μόνο πρός τόν ἀληθινό Θεό μας. Σήμερα λοιπόν τό σύνθημά μας ποιό λέτε ὅτι πρέπει νά εἶναι;

Σύνθημα: Ἡ Ἀγάπη μου καί ἡ Λατρεία μου μόνο πρός τόν ἀληθινό Θεό.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Α´. Εἰσαγωγή

Ἔχετε ἀκούσει, παιδιά, γιά τό ἐλάφι τοῦ Καίσαρα; Ποιό ἦταν τό μυστικό τοῦ ἐλαφιοῦ, πού ἔδιωχνε μακριά κάθε ἐχθρό; Ἡ χρυσή βούλα (σφραγίδα) τοῦ βασιλιᾶ, μέ τήν ἐπιγραφή «Ἀνήκω στόν Καίσαρα». Σπουδαῖο δῶρο αὐτό τοῦ Καίσαρα στό ὡραῖο ἐλάφι! Κανείς δέν εἶχε πιά ἐπάνω του δικαίωμα αἰχμαλωσίας καί κυριαρχίας! Ἦταν ἐλεύθερο νά τρέχει καί νά χαίρεται τή χαρά τοῦ δάσους! Ἡ κυριότητα ἀνῆκε στό βασιλιά! Ἄλλος δέν μποροῦσε νά γίνει κύριός του!

Ὅμως – καί μή σᾶς φανεῖ παράδοξο – κάποια βασιλική σφραγίδα φρουρεῖ καί τή δική μας ἐλευθερία καί τή δική μας ζωή. Μᾶς ξεχωρίζει. Μᾶς δίνει βασιλική τιμή καί ἰδιότητα! Δῶρο ἀλογάριαστα ἀσύγκριτο ἀπό ἐκεῖνο τοῦ ἐλαφιοῦ! Πλοῦτος πού ξεπερνᾶ τά πλούτη ὅλα!

Καί ποιά εἶναι ἡ τόσο πολύτιμη αὐτή σφραγίδα; Ποιός βασιλιάς μᾶς τή χαρίζει; Πότε;

Αὐτό θά δοῦμε σήμερα, παιδιά!

Β´. ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ:

Γιά ποιοῦ Μυστηρίου τό μεγάλο θαῦμα μιλήσαμε σέ προηγούμενο θέμα μας; Τοῦ Ἁγ. Βαπτίσματος.
Μέσα στό ἁγιασμένο νερό τῆς κολυμβήθρας, εἴδαμε νά νεκρώνεται ὁ ἁμαρτωλός ἄνθρωπος, νά βγαίνει ὁ καινούργιος ἀναστημένος καί πάμφωτος! Καθαρός ἀπό ἁμαρτία! Ντυμένος τό Χριστό! Κι ἀμέσως γραμμένος στόν κατάλογο τῆς αἰωνιότητας! Παιδί τοῦ Θεοῦ. Οὐράνιο βασιλόπουλο!

Μεγάλο αὐτό τό πρῶτο δῶρο τοῦ Θεοῦ! Μεγαλύτερο δέν ὑπάρχει! Μᾶς ἔκανε παιδιά Του! Ὅλοι χάρηκαν γύρω μας. Καί τήν ἐκφράσανε μέ δῶρα καί εὐχές τή χαρά τους.

Ὅμως τό ἀσύγκριτο δῶρο ἐκείνη τή μεγάλη ὥρα τό ἀκούμπησε γιά μᾶς ὁ ἴδιος ὁ Θεός στά χέρια τῆς Ἐκκλησίας μας! Ποιό;

—Τή βασιλική θεϊκή Του Σφραγίδα! Μέ τό μυστήριο τοῦ Ἁγίου Χρίσματος. Πού ἐπισφραγίζει καί ἐπιβεβαιώνει ὅτι ὁ νέος Χριστιανός εἶναι πιά παιδί τοῦ Θεοῦ. Καί τόν ὁπλίζει μέ οὐράνια χαρίσματα καί δύναμη, γιά νά ἀγωνιστεῖ καί νά μοιάσει στόν οὐράνιο Πατέρα Του.

Δέν εἶναι ὅμως αὐτό, παιδιά, κάτι ἁπλό. Εἶναι Ἱ. Μυστήριο μεγάλο καί ἀκατανόητο!

 Τό δεύτερο στή σειρά θεοσύστατο καί ὑποχρεωτικό Ἱ. Μυστήριο τοῦ Ἁγίου Χρίσματος.

Ἄς δοῦμε ὅμως τό θέμα πιό ἀναλυτικά.

Τί σημαίνει ἡ λέξη «χρῖσμα»;

Προέρχεται ἀπό τή λέξη «χρίω»=ἀλείφω.

Ξέρουμε ὅτι καί στήν Π.Δ. ἔχριαν μέ εἰδικό λάδι τούς προφῆτες, τούς Ἀρχιερεῖς, τούς Βασιλιάδες...

Τοῦτο ὅμως τό Χρῖσμα εἶναι Χρῖσμα Ἅγιον! «Σφραγίδα» θεϊκή, ὅπως θά δοῦμε!

 Καί πότε μᾶς χαρίζεται;

Μαζί μέ τό Ἅγ. Βάπτισμα. Μόλις ὁ νεοβαπτισμένος Χριστιανός βγεῖ ἀπό τήν κολυμβήθρα!

 Τί γίνεται τότε;

Ὁ ἱερέας μέ ὑπέροχες εὐχές (προσευχές) παίρνει Ἅγιο Μύρο ἀπό τό ἱερό Μυροδοχεῖο καί σχηματίζει μ᾿ αὐτό τό Σημεῖο τοῦ Σταυροῦ – σφραγίζει δηλαδή μέ τόν Τίμιο Σταυρό καί τό Ἅγιο Μύρο – τά κύρια μέρη τοῦ σώματος καί τά ὄργανα τῶν αἰσθήσεων τοῦ νεοβαπτισμένου (Μέτωπο, στῆθος, μάτια, μύτη, αὐτιά, στόμα, χέρια, πόδια) λέγοντας:

—«Σφραγίς δωρεᾶς Πνεύματος Ἁγίου. Ἀμήν». Τί σημαίνει αὐτό;

Πολύ θαυμαστά πράγματα! Σημαίνει πρῶτον, ὅτι αὐτή τή θεία σφραγίδα τή βάζει στόν πιστό τό Ἅγιο Πνεῦμα. Γιά νά ἀποτυπώσει ἐπάνω του τόν ᾿Ιησοῦ Χριστό! Καί γιά νά τοῦ χαρίσει ἔτσι τά πλούσια χαρίσματα καί τίς δωρεές τοῦ Ἁγίου Πνεύματος! Δύναμη θεϊκή καί Θεία Χάρη, πού ὁ Χριστός ὑποσχέθηκε ὅτι θά στείλει σέ ὅσους Τόν πιστέψουν Θεό τους καί βαπτισθοῦν στό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος!

Καί ἀμέσως τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐπισκιάζει τόν πιστό. Ρίχνει μέσα στήν καρδιά του τόν ἀθάνατο σπόρο τῶν θεϊκῶν ἀρετῶν τοῦ Χριστοῦ! Ἐκεῖ θά μείνει ὥσπου μέ τήν προσπάθειά του ὁ πιστός καί μέ τή βοήθεια τῆς θείας Χάρης τόν αὐξήσει σέ εὐωδιαστά λουλούδια καί γλυκύτατους καρπούς ὅλων τῶν ἀρετῶν τοῦ Χριστοῦ!

Τό Ἅγιο Πνεῦμα χαρίζει δεύτερον στόν πιστό μιά παντοδύναμη πανοπλία! ῎Οχι σάν ἐκεῖνες πού προμηθεύουν οἱ διάφορες βιομηχανίες ὅπλων!
Τά ἀόρατα ὅπλα πού τό Ἅγιο Πνεῦμα χαρίζει, εἶναι «ὅπλα φωτός»! Πανοπλία οὐράνια! Πνευματική καί ἀκατανίκητη! Θωρακίζει τόν πιστό ἀπό τά τεχνάσματα, «τίς μεθοδεῖες» τοῦ διαβόλου. Τόν βγάζει νικητή στούς πνευματικούς του ἀγῶνες!

Πόσες ἀναρίθμητες τέτοιες στρατιές Νικητῶν ἔχει νά μᾶς ἐμφανίσει ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας! Εἶναι τά δυσαρίθμητα πλήθη τῶν Ἁγίων.
Αὐτά συμβολίζει τό «Ἅγιον Μύρον»! Ξέρετε πῶς ἑτοιμάζεται τό Ἅγιο Μύρο;

Φτιάχνεται μέ ἱερό καί ἐπίσημο τρόπο ἀπό τόν Παναγιώτατο Οἰκουμενικό μας Πατριάρχη καί πολλούς ἄλλους Ἐπισκόπους καί Ἱερεῖς στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως. Χρησιμοποιεῖται ἐκλεκτό λάδι (πού συμβολίζει τό ἄπειρο ἔλεος τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ) καί 57 ἀπό τά ὡραιότερα ἀρωματικά φυτά (συμβολικά τοῦ πλήθους τῶν χαρισμάτων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος). Εὐλογεῖται μέ ἰδιαίτερη Ἱερή Ἀκολουθία τήν Μεγάλη Τετάρτη ἀπό τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη πού λέει μεταξύ τῶν ἄλλων:

«Κύριε τοῦ Ἐλέους... Ἐξαπόστειλον τό Πνεῦμά Σου τό Ἅγιον (εἰς τό μύρον τοῦτο) καί κάνε το Χρῖσμα Βασιλικό, χάρισμα πνευματικό· ἁγιαστικό ψυχῶν καί σωμάτων...».

῎Επειτα μπαίνει σέ ὡραῖο ἀλαβάστρινο δοχεῖο καί ἁγιάζεται στή Θεία Λειτουργία τῆς Μεγάλης Πέμπτης. Εἶναι ἕτοιμο πιά γιά ὅλο τό χρόνο. Θά μοιρασθεῖ σέ ὅλους τούς Ὀρθόδοξους Ἱερούς Ναούς, μόνο καί μόνο γιά τό Ἱερό Μυστήριο τοῦ Χρίσματος.

Τό Ἅγιο Χρῖσμα ὅμως ξεκινᾶ ἀπό τόν ἴδιο τόν Κύριο.

—Τί σημαίνει «Χριστός»;

—Χρισμένος. Καί ἦταν χρισμένος (ὡς ἄνθρωπος) ἀπό τόν Θεό - Πατέρα μέ Ἅγιο Πνεῦμα σέ μεγάλα ἀξιώματα!

Ὁ Κύριος ὅμως προόριζε κάθε πιστό νά γίνει μικρός «Χριστός». Νά πάρει τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γι᾿ αὐτό μετά τήν Ἀνάστασή Του μετέδωσε στούς Μαθητές Του αὐτή τή δωρεά!

—«Λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον», τούς εἶπε ἐμφυσώντας σ᾿ αὐτούς τή θεία πνοή Του! Καί τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς ἔχυσε ἐπάνω τους ὅλα τά πλούσια χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Αὐτή τή Θεία Χάρη θά μποροῦσαν πιά καί κεῖνοι νά τή μεταδίδουν σέ ὅσους βαπτίζονταν στό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Καί ἔτσι ἔγινε! Ἡ παρουσία Του γινόταν ἀμέσως φανερή μέ τά θεῖα καί πλούσια χαρίσματα πού ἔδινε στούς πιστούς! Χαρίσματα τῆς Πεντηκοστῆς! Μέχρι καί νά μιλοῦν διάφορες γλῶσσες.
Ἀπό ἔκπληξη σέ ἔκπληξη ἔπεφταν οἱ πρῶτοι Χριστιανοί μπροστά σ᾿ αὐτό τό θαῦμα καί Μυστήριο!

Τό Βιβλίο τῆς Καινῆς Διαθήκης «Πράξεις τῶν Ἀποστόλων» εἶναι γεμάτο ἀπό αὐτή τή θαυμαστή παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στή ζωή τῆς πρώτης Ἐκκλησίας. ῾Η ζωή τῶν πιστῶν ἄλλαζε ριζικά. Τό σκοτάδι τῆς εἰδωλολατρίας καί οἱ κακότητες τῆς ἁμαρτίας ὑποχωροῦσαν. Οἱ ἀρετές τοῦ Χριστοῦ ξεπρόβαλλαν μία - μία σάν εὐωδιαστά λουλούδια!

«Εὐωδία Χριστοῦ»! Γλυκύτατοι οἱ πνευματικοί καρποί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος! Μέ πρώτη τήν πρωτογνώριστη στόν τότε κόσμο χριστιανική ἀγάπη! Ἀγάπη στό Χριστό καί τίς θεῖες ἐντολές Του. Ἀγάπη μεταξύ τῶν Χριστιανῶν καί σέ κάθε ἄνθρωπο.
Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι παρέδωσαν τό Ἱερό Μυστήριο στούς Λειτουργούς τῆς Ἐκκλησίας μας.

Γ´. ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ

Τί γίνεται ὅμως σήμερα; Τόσοι Χριστιανοί βαπτιστήκαμε! Πήραμε μέ τό Ἅγιο Χρῖσμα τή σφραγίδα τῶν δωρεῶν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος! Γίνονται αὐτά φανερά στή ζωή μας;

Σέ κάποιους γίνονται. Σέ ἄλλους ὅμως καθόλου ἤ ἐλάχιστα! Ὅμως θά ἔπρεπε νά λάμπουμε ὅλοι μέσα στή Θεία Χάρη! Οἱ ἀρετές τοῦ Χριστοῦ νά μᾶς στολίζουν καί νά εὐωδιάζουν ἐπάνω μας! Τί συμβαίνει; Τί φταίει;

Φαίνεται ὅτι ξεχνᾶμε τό ἀνεκτίμητο αὐτό δῶρο τοῦ οὐρανίου Πατέρα μας! Τή
«Σφραγίδα» τοῦ Χριστοῦ· μέ τίς δωρεές τοῦ Ἁγίου Πνεύματος! Τήν παντοδύναμη Θεία Χάρη!

Προσέξατε ὅμως κάτι, παιδιά; Τό Ἅγιο Χρῖσμα δέν μᾶς δίνει μόνο τίς δωρεές τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δύναμη καί Θεία Χάρη στήν ψυχή μας. Εὐλογεῖ καί τό σῶμα μας. Τά μάτια, τά αὐτιά, τά πόδια, τά χέρια μας... Γιατί;

Γιατί τό σῶμα μας γίνεται πιά Ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος! Καί πρέπει νά μείνει ἁγνό καί καθαρό. Ἄν ἀπ᾿ τά μάτια, τά αὐτιά μπεῖ τό κακό καί ἡ ἁμαρτία στήν ψυχή μας; Τί θά γίνει; ῾Η ψυχή μολύνεται. Γεμίζει ἀπό κακίες. Δέ βρίσκει τόπο σ᾿ αὐτή τό Ἅγιο Πνεῦμα νά κατοικήσει. Πῶς ὅμως χωρίς τή δική Του δύναμη θ᾿ ἀνθίσουν οἱ ἀρετές τοῦ Χριστοῦ μέσα μας; Πῶς θά μοιάσουμε στό Θεό;

Πόσα σπουδαῖα πράγματα ἔχουμε νά θυμόμαστε κάθε μέρα ἐμεῖς τά βασιλόπουλα τοῦ Οὐρανοῦ! Ἐμεῖς πού ἔχουμε τή θεϊκή σφραγίδα τοῦ Χριστοῦ πάνω στό σῶμα μας, τίς δωρεές τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σπαρμένες στήν καρδιά μας! Πόσους ὡραίους ἀγῶνες ἔχουμε νά κάνουμε!

Καί τί λέτε; Εἴμαστε δυνατοί γι᾿ αὐτούς τούς ἀγῶνες;

Εἴμαστε παντοδύναμοι! Θυμηθεῖτε τί εἴπαμε. Τό Πνεῦμα τό Ἅγιο μᾶς ἔχει ὁπλίσει μέ ἀνίκητη πανοπλία. Μέ τή ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΣ εἴμαστε ὄντως ΔΥΝΑΤΟΙ!
Νά μήν τό ξεχνᾶμε! Νά βλέπουμε καθημερινά τή σφραγίδα τοῦ Χριστοῦ ἐπάνω μας!

Εἴμαστε μικροί «Χριστοί»!

Μέ προσοχή καί ἀγωνιστικότητα θά δείξουμε ὅτι μᾶς ἔχει χρίσει τό Ἅγιο Πνεῦμα καί μᾶς ἔχει σφραγίσει ὁ Χριστός. Ἔτσι, ἡ Θεία Χάρη ὅλο καί περισσότερο θά εὐλογεῖ τίς προσπάθειές μας καί θά ἀκτινοβολοῦμε γύρω μας τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γιά νά δοξάζεται ὁ Χριστός μας!

Σύνθημα: Με έχρισε με θεία Χάρη το Άγιο Πνεύμα!

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Με αφορμή την ημέρα της Υπαπαντής, που είναι και η χριστιανική γιορτή της Μητέρας θα μιλήσουμε στα παιδιά για το σεβασμό στους κόπους των γονιών μας.

Α´. Διήγηση
Ἔσταξε λίγες σταγόνες ἀπ’τό μισό λεμόνι μέσα στή χούφτα της κι ἄλειψε τή μιά μέ τήν ἄλλη παλάμη, ἔτριψε γρήγορα τίς χοῦφτες της καί τά δάκτυλά της. Ἦταν ἀνάγκη νά τά συνεφέρει λιγάκι τά κακοπαθιασμένα ἀπ’τήν μπουγάδα χέρια της, νά πάει συμμαζεμένη κάπως στό σχολεῖο γιά τό παιδί.
Ὂχι ὄτι εἶχε φόβο μήπως δέν προχωροῦσε καλά ὁ Ἀντώνης της. Μήπως ἦταν ἄτακτος καί τή ρεζίλευε. Μά ἢθελε ἔτσι νά φανεῖ κι αὐτή στό σχολεῖο, νά δείξει πώς τό παιδί της ἔχει μητέρα πού τό παρακολουθοῦσε. Ἔστω κι ἄν ἀναγκαζόταν νά δουλεύει στά ξένα σπίτια ἀπ’ τή βαθιά νύχτα ὤς τό βράδυ ἀργά.
Ἢθελε ἔτσι ν’ ἀκούσει ἔνα καλό λόγο ἀπ’ τούς καθηγητές του σάν ἄλλες χρονιές, νά πάρει δύναμη μαθαίνοντας ὄτι οἱ κόποι της δέν πήγαιναν χαμένοι, ὄτι ὁ Ἀντώνης προόδευε καί τήν ἔβγαζε ἀσπροπρόσωπη. Κάτι τέτοιο γι’αὐτήν θά ἦταν ἡ μεγαλύτερη ξεκούραση.
Φόρεσε τήν καλή της ζακέτα -ἡ μέρα βέβαια ἦταν κρύα, μά τό παλτό ἦταν τόσο παλιό! - καί παίρνοντας τή φτηνή νάυλον τσάντα της βγῆκε ἀπ’ τή στενή ξεβαμμένη πορτούλα τῆς αὐλῆς μ΄ἐλπίδα. Μ’ ἐλπίδα προχώρησε. Μ’ ἐλπίδα μπῆκε στό σχολεῖο, στό γραφεῖο τῶν καθηγητῶν.
Κι ὔστερα... ὔστερα... Γιατί σκούρυναν ἔτσι ὄλα σιγά-σιγά; Γιατί ἄρχισε ἔνα σφίξιμο στήν καρδιά, ἀλαφρό πρῶτα, πού πῆρε κι ἔγινε δυνατότερο καί τή γέμισε μέ λύπη;
Ἔτσι καθώς περπατάει ἀργά στό δρόμο τοῦ γυρισμοῦ μέ τά μάτια στηλωμένα στά πλακάκια τοῦ πεζοδρομίου, περνοῦν ὄλα πάλι ἀπό τή μνήμη της ζωηρά. Ὁ φιλόλογος ἔλειπε μέ τή τάξη σ’ ἔνα μουσεῖο, ἐκείνη τήν ὤρα, κι ὁ μαθηματικός ἦταν ἄρρωστος τῆς εἶπαν. Σκέφτηκε νά φύγει, μά μετάνιωσε. Μέ τό χτύπημα τοῦ κουδουνιοῦ κάποιον ἄλλον καθηγητή μποροῦσε νά συναντήσει ὑπολόγιζε, καί περίμενε κοντά στήν ἄλλη μητέρα, πού στεκόταν ἐκεῖ γιά τόν ἲδιο λόγο.
-Τί περιμένετε ἐσεῖς; τήν ρώτησε κάποιος κύριος -καθηγητής θά ’ταν- μπαίνοντας στό γραφεῖο.
-Θά’θελα νά ρωτήσω γιά τήν πρόοδο τοῦ γιοῦ μου, τοῦ Ἀστεριάδη.
-Γιά τόν Ἀστεριάδη τῆς τρίτης τάξης; Σήμερα λείπει ἡ τρίτη. Ἢ... μήπως ἔχετε κι’ἄλλον;
-Τῆς τρίτης ἔνα τόν ἔχω...
-Ἔνα τόν ἔχετε. Ἔναν ἀλλά λέοντα...
Κάποιος φώναξε τόν κύριο μέ τόν ὁποῖο μιλοῦσαν, στό γραφεῖο τοῦ διευθυντή κι ἡ καημενούλα ἡ χήρα ἡ κυρα-Λένη ἔμεινε ἐκεῖ στήν ἄκρη τοῦ διαδρόμου κρατώντας σφιχτά τήν νάυλον τσάντα της μέ ἱδρωμένα ἀπ’τήν ἀγωνία δάκτυλα, κοιτάζοντας τόν ἄγνωστο πού ἀπομακρυνόταν, μέ ὀρθάνοιχτα μάτια.
-Τί ἦταν αὐτό πού τῆς εἶπε; Τί κρυβόταν πίσω ἀπό τή φοβερή ἐκείνη λέξη;
Στέγνωσε τό στόμα της. Ἔνοιωσε νά σκουραίνουν ὄλα σιγά-σιγά. Ἄρχισε ἔνα σφίξιμο στήν καρδιά, ἀλαφρό πρῶτα, πού πῆρε κι ἔγινε δυνατότερο καί τή γέμισε μέ λύπη.
-Ποῦ νά περιμένω; Θά φύγω, μιά καί λείπουν, ψιθύρισε κι ἔσυρε τά πόδια της στό μωσαϊκό.
Τό βιαστικό στρίψιμο τοῦ κλειδιοῦ στήν κλειδαρότρυπα φανέρωνε τήν ταραχή της. Τή βία της νά μπεῖ στό σπίτι, πρίν τῆς ἀνοίξουν κουβέντα οἱ γειτόνισσες καί δοῦν τά μάτια της τά θολωμένα. Αὐτή γράμματα δέν ἢξερε, τό παιδί της ὄμως πού τ’ ἀνάστησε μέ τόν ἱδρώτα της ἀπ’ τά τρία του χρόνια πού πέθανε ὁ πατέρας του, ἢθελε νά τό μορφώσει νά τό κάνει ἄνθρωπο καλό προπάντων.
Τί ἔκρυβαν λοιπόν ἐκεῖνα τά λόγια; Εἶχε χαλάσει ὁ Ἀντώνης της πού μόνον ἐπαίνους ἄκουγε μέχρι τώρα γι’αὐτόν; Καλύτερα νά μήν πήγαινε στό σχολεῖο. Καλύτερα νά’ μενε κεῖ σκυμμένη στή σκάφη καί σήμερα, συντροφιά μέ τίς σαπουνάδες καί τά καυτά νερά, πού τῆς σούφρωσαν τά χέρια, παρά νά δοκιμάσει τέτοια πίκρα πηγαίνοντας στό σχολεῖο.
Φόρεσε ξανά τήν παλιά της ρόμπα. Γέμισε ἔνα λεκανάκι μέ πατάτες κι’ ἄρχισε νά τίς καθαρίζει μέ σκυμμένο κεφάλι. Ἐκεῖ τήν βρῆκε μπαίνοντας σέ λίγο ὁ Ἀντώνης, ἐκεῖ στήν ἄκρη τῆς κουζινίτσας μέ τό ἀδύνατο φῶς, γερμένη πάνω στό λεκανάκι μέ τίς πατάτες, νά’χει γίνει ἔνα κουβάρι μέ τό σκαμνί.
-Καλησπέρα! Δέν πῆγες σήμερα στή δουλειά, μαμά; Ἔκανε τ’ ἀγόρι μέ χαρά, βλέποντάς την νωρίς στό σπίτι.
-Ἔφυγα ἀπ’τό μεσημέρι... Εἶπα νά πάω στό σχολεῖο σου...
-Ἄ, κρίμα! Κι ἔλειπαν σήμερα οἱ καθηγητές! Εἶδες κανέναν;
- ....
- Φαίνεσαι λυπημένη, μαμά. Γιατί;
- Λυπημένη...
Ὁ Ἀντώνης τήν κοίταξε γεμάτος ἀνησυχία. Στέναξε ἐκείνη.
-Ξέρεις μέ ποιόν τρόπο σέ ἀνάστησα... Γι’ αὐτό κάθε πικρός λόγος μοῦ στοιχίζει.
-Πές μου τί σοῦ εἶπαν, μαμά! Μιλήσατε μέ κανέναν καθηγητή;
-Δέν ξέρω ἄν ἦταν δικός σου καθηγητής, γιατί τόν φώναξαν καί ἔφυγε γρήγορα. Πάντως σέ ἢξερε. Καί τό μόνο πού μοῦ εἶπε γιά σένα ἦταν αὐτό: «ἔνα τόν ἔχετε, ἀλλά λέοντα...». Γιατί παιδί μου, γιατί τόν εἶπε αὐτό τό λόγο; Τί ἀφορμή τούς ἔχεις δώσει;
Τό ἀγόρι τήν κοίταξε μέ στοργή, μέ χαρά, ἀλλά καί μέ ἀνησυχία. Τί νά ἀπαντοῦσε; Ὄτι μ’ αὐτή τή φράση ὁ καθηγητής εἶπε ἔνα μεγάλο ἔπαινο; Ὄτι ὁ γιός της ξεπερνοῦσε ὄλους τούς ἄλλους στήν ἐπιμέλεια, στίς ἐπιτυχίες, στούς βαθμούς;
Ὂχι ποτέ δέ θά ξέπεφτε σέ τέτοια ἐγωϊστική περιαυτολογία. Ποτέ δέ θά ἄφηνε τόν ἐγωισμό του νά τοῦ μολύνει τήν ψυχή. Νά τοῦ χαλάσει σέ μιά στιγμή ὄ,τι τόσο καιρό ἀγωνιζόταν νά πετύχει στήν ταπείνωση. Μόνο τή μητέρα του θά καθησύχαζε.
-Δέν τό εἶπε γιά κακό, μαμά. Καλό εἶπε. Ἔπαινο. Δέν τούς ἔχω δώσει ἀφορμή, εἶπε ἁπλά καί παίρνοντας ἔνα μαχαίρι ἄρχισε νά καθαρίζει κι’ αὐτός πατάτες.
Ἡ μητρική ὑπερηφάνεια τῆς κυρα-Λένης γέμισε τά μάτια της μέ δάκρυα χαρᾶς καί εὐφροσύνης γιά τήν ἀρετή τοῦ παιδιοῦ της. Τό κουράσμένο της πρόσωπο γέμισε χαρά καί αἰσιοδοξία. ἔνιωσε ὄλων τῶν χρόνων τούς κόπους νά πιάνουν τόπο. Ἔνιωσε τά χέρια της, τά κακοπαθιασμένα, μέ τά φουσκαλιασμένα δάχτυλα, νά γίνονται δυνατά, ἱκανά γιά πολλά χρόνια ἀκόμα νά δουλέψουν, ἀκούραστα καί νεανικά, ὄπως ὄταν πρωτάρχισαν τά μεροδούλια. Ὁ Ἀντώνης της ἄξιζε κάθε θυσία!
-Νά τόν χαίρεσαι! Μπράβο! Εὐχήθηκε μέ εἰλικρινή ἀγάπη καί ἐνδιαφέρον μιά φίλη της πού ἔμαθε τά νέα.
-Τόν χαίρομαι καί τόν καμαρώνω! ἀποκρίθηκε ἡ μάννα καί συνέχισε τό δρόμο της φτερωτή...!

Β´. Επεξεργασία

Ἡρωική μητέρα, παιδιά, ἡ μητέρα τοῦ Ἀντώνη.
Τί θυσίες ἔκανε γιά τό παιδί της, τόν Ἀντώνη;
-...... (ἐργασία σέ ξένα σπίτια, κουρασμένα χέρια..., ξενύχτια)
-Καί τί δέν ἔκανε, παιδιά! Καί τί δέν κάνουν γιά τά παιδιά τους ὄλοι οἱ γονεῖς! Ἀπό τότε πού ἐκοιμήθη ὁ σύζυγός της, ἄρχισε νά δουλεύει σέ σπίτια ἀπό τό πρωί μέχρι τό βράδυ, καί μάλιστα σκληρά, προκειμένου νά μή λείψει τίποτε στόν Ἀντώνη. Πόσες καί πόσες ἀγωνίες θά πέρασε μέ τή σκέψη πῶς θά μεγαλώσει ὁ Ἀντώνης.
Ἀλλά καί οἱ δικοί μας γονεῖς πόσο κοπιάζουν γιά νά μᾶς μεγαλώσουν! Πόσο ὑποφέρουν πολλές φορές ὄταν ἀρρωσταίνουμε! Πόσο φροντίζουν ὤστε νά μή μᾶς λείψει τίποτε.
 Ὡστόσο τά παιδιά συχνά δέν ἀναγνωρίζουν τούς κόπους τῶν γονέων καί τί προκαλοῦν;
- Προκαλοῦν στενοχώριες, πίκρες, βάσανα στούς γονεῖς τους. Ὄμως ὁ Ἀντώνης δέν ἔμοιαζε μέ τά παιδιά αὐτά. Αὐτός ἢξερε νά δίνει χαρά καί κουράγιο στή μητέρα του, γιά νά παίρνει δύναμη καί νά συνεχίζει τόν ἀγώνα της.
Αὐτό περιμένουν καί οἱ δικοί μας γονεῖς. Περιμένουν νά ζήσουν στιγμές χαρᾶς ἀπό τήν πρόοδο στό σχολεῖο, ἀπό τήν ὑπακοή μας στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί τοῦ πνευματικοῦ μας, ἀπό τόν καλό μας τόν λόγο. Περιμένουν καί τήν δική μας ἔμπρακτη ἀγάπη.  

Πῶς μποροῦμε, παιδιά, νά δίνουμε χαρά στούς γονεῖς μας;
¯........
- Πολύ σωστά, παιδιά! Τό παράδειγμα τοῦ Ἀντώνη μᾶς δείχνει τό δρόμο.
Δίνω χαρά στούς γονεῖς μου: ὄταν διαβάζω τά μαθήματά μου καί εἶμαι καλός καί συνεπής μαθητής, ὄταν ζῶ σύμφωνα μέ τό ἃγιο θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὄταν εἶμαι ὑπάκουος σέ ὄ,τι μοῦ ζητήσουν, ὄταν δείχνω ἐνδιαφέρον καί κατανόηση γιά κάποιο πρόβλημα (οἰκογενειακό - οἰκονομικό) πού τούς ἀπασχολεῖ, ὄταν κλείνω τήν τηλεόραση γιά νά καλωσορίσω τόν πατέρα μου πού ἦρθε κουρασμένος ἀπό τήν ἐργασία του.
 Χαίρονται, παιδιά, οἱ γονεῖς μας ὄταν: μᾶς βλέπουν νά μή φωνάζουμε ἢ νά βρίζουμε, νά μή θυμώνουμε, χαίρονται τέλος ὄταν ἀκοῦνε ἀπό παντοῦ καλά λόγια γιά τό παιδί τους. Αὐτό ξεκουράζει τούς γονεῖς μας. Αὐτό τούς γεμίζει χαρά καί ἀγαλλίαση γιά μᾶς. Αὐτό τούς δίνει δύναμη νά συνεχίζουν τόν ἀγώνα τους γιά νά μᾶς μεγαλώσουν. Αὐτά τά παιδιά ἑλκύουν τή χάρη καί τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ.

Γ´. Κλείσιμο
Μεγάλη ἁμαρτία διαπράττουμε, παιδιά, ὄταν ἀντί γιά χαρά δίνουμε λύπη στούς γονεῖς μας. Καί στό θέμα αὐτό ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός ἦταν πρότυπο καί ἃγιο παράδειγμα. Ἦταν ἡ μεγάλη χαρά τῆς Παναγίας μας καί τοῦ Ἰωσήφ. Ἡ συμπεριφορά στό σπίτι καί παντοῦ ἦταν ἁγία. Μέ τό παράδειγμά Του ἦταν ἔνας ἄγγελος στήν οἰκογένεια. Ποτέ δέ μάλωνε. Ποτέ δέν ἔβριζε. Ποτέ δέν ἀπαιτοῦσε κάτι. Πάντοτε ἦταν πρόθυμος νά ξεκουράσει τήν Παναγία μητέρα Του καί τόν Ἰωσήφ.
Ἔτσι μᾶς θέλει καί μᾶς τά παιδιά Του ὁ Χριστός μας. Παιδιά πού μέ τή ζωή καί τό παράδειγμά μας θά σκορποῦμε γύρω μας τή χαρά! Καί τότε ὁ Θεός θά στέλνει πλούσιες τίς εὐλογίες Του στή ζωή μας.

Σύνθημα:
Δίνω πάντοτε χαρά στούς γονεῖς μου!

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Σήμερα, παιδιά, θά ἐπισκεφθοῦμε μία φημισμένη σχολή, ἀνώτερη, σάν Πανεπιστήμιο σημερινό, σέ μία μεγάλη πόλη τῆς δοξασμένης Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας. Ἡ πόλη αὐτή εἶναι ἕνα ἀπό τά μεγαλύτερα πνευματικά κέντρα τῆς ἐποχῆς αὐτῆς. Βρισκόμαστε στόν 4ο αἰώνα μ.Χ.
Ἡ Ἀντιόχεια ἦταν τότε μία μεγάλη κοσμούπολη μέ 200.000 ἐλευθέρους κατοίκους, Χριστιανούς, Ἰουδαίους, εἰδωλολάτρες καί 300.000 δούλους. Τήν ὀνόμαζαν «Μητρόπολη τῆς Ἀνατολῆς» γιατί ἦταν πόλη πλούσια σέ θησαυρούς καί στά γράμματα. Μέ τίς περίφημες σχολές, τίς ρητορικές, φιλοσοφικές, θεολογικές, συγκέντρωνε πλῆθος μαθητῶν ἀπό ὅλα τά μέρη καί ἔμοιαζε μέ τήν Ἀθήνα, γι' αὐτό τήν ἔλεγαν καί «Κέντρον φωτός».
Πρέπει ὅμως νά σημειώσουμε ὅτι ἡ Ἀντιόχεια δέν ἦταν μόνο πόλη τῶν γραμμάτων ἀλλά καί πόλη τῶν διασκεδάσεων... Τά θέατρα, ὁ Ἱππόδρομος, οἱ παρέες ἐπιδροῦσαν ἄσχημα στό χαρακτήρα καί στίς συνήθειες τῶν παιδιῶν...
Αὐτή τήν ἐποχή στήν Ἀντιόχεια εἶχε ἐγκατασταθεῖ ἕνας περίφημος διδάσκαλος, ὁ Λιβάνιος ὁ ὁποῖος διηύθυνε τή φημισμένη ρητορική Σχολή του. Πλῆθος μαθητῶν φοιτοῦσαν στή σχολή αὐτή κι ἀνάμεσά τους ὁ γιός τῆς χήρας Ἀνθούσας, ὁ Ἰωάννης ὁ μετέπειτα Χρυσόστομος. Ἔξυπνος, ἐπιμελής, προσεκτικός στή διδασκαλία, σοβαρός, ἀξιοπρεπής, εὐγενικός στή συμπεριφορά!
Ὁ εἰδωλολάτρης Λιβάνιος ἐντυπωσιάζεται ἀπό τή σοφία, τό σεβασμό, τήν εὐγένεια.
– Τίνος παιδί εἶναι αὐτός ὁ λαμπρός νέος; – Ποιός τοῦ ἔδωσε τέτοια ἀνατροφή; – Εἶναι τό στολίδι τῆς σχολῆς μου!
– Εἶναι ὁ γιός τῆς Χριστιανῆς ἀρχόντισσας Ἀνθούσας καί τοῦ ἔνδοξου στρατηγοῦ Σεκούνδου, πού σκοτώθηκε ὅταν ὁ Ἰωάννης ἦταν νήπιο ἀκόμη!
Στάθηκε γιά λίγο γεμάτος θαυμασμό ὁ σοφός μά εἰδωλολάτρης Λιβάνιος...
– Ὥστε μία γυναίκα Χριστιανή ἀνέδειξε αὐτό τό ὑπέροχο παιδί! Πόσο σπουδαῖες λοιπόν εἶναι οἱ γυναῖκες τῶν Χριστιανῶν!...
Συχνά πολλοί συμμαθητές του παραμελοῦσαν τή σπουδή τους καί ἐπιδίδονταν στίς διάφορες ψυχαγωγίες, θέατρα, Ἱππόδρομο... Ὁ Ἰωάννης ἦταν ἀφοσιωμένος στή μελέτη! Ἀκούραστος, πολλές ὧρες σκυμμένος πάνω στά βιβλία τρεφόταν διαρκῶς μέ τό νέκταρ τῆς γνώσεως!... Ὅλα τά ἄλλα τόν ἄφηναν ἀδιάφορο!
Πολλές φορές οἱ συμμαθητές του τόν παρακινοῦσαν νά πάρει μέρος στίς διασκεδάσεις τους...
– Ἔλα, τοῦ ἔλεγαν, νά ξεκουραστοῦμε καί λίγο! Νά ξεσκάσουμε! Νέος εἶσαι, χρήματα ἔχεις!... (ἦταν μεγάλη ἡ περιουσία πού κληρονόμησε ἀπό τόν πατέρα του.)
Κινδύνευσε λοιπόν ὁ Ἰωάννης, ἀλλά τόν ἔσωσε ὁ ἀπέραντος σεβασμός πού ἔνιωθε πρός τή μητέρα του καί τίς συμβουλές της! Ἔμεινε λοιπόν σταθερός στίς χριστιανικές ἀρχές πού εἶχε ἀπό τό σπίτι του καί ἀφοσιωμένος στή σπουδή του.
Καί νά! Εἶναι πιά ἀπόφοιτος τῆς σχολῆς τοῦ Λιβανίου, διαβάζει μία ἀπό τίς τελευταῖες του ἐργασίες (πτυχιακές θά τίς λέγαμε σήμερα). Ὁ Λιβάνιος λάμπει ἀπό χαρά. Τοῦτος ὁ νεαρός μαθητής χωρίς ἄλλο θά γίνει μεγάλος ρήτορας! Δέν θά γίνει! Εἶναι ἀπό τώρα!... Χείμαρρος ἡ γλώσσα του! Ὁ λόγος του χρυσάφι! Οἱ συμμαθητές του δέν μποροῦν νά συγκρατήσουν τόν ἐνθουσιασμό τους! Ξεσποῦν σέ χειροκροτήματα καί ζητωκραυγές!... Σείεται ἡ αἴθουσα!... Καί ὁ νεαρός Ἰωάννης δέν εἶναι ἀκόμα 18 χρονῶν! Οἱ σπουδές τελείωσαν!... Ὅλη ἡ Ἀντιόχεια τώρα μίλα γι' αὐτόν! Τόν περιμένει σάν ρήτορα (δικηγόρο) καί οἱ ρήτορες τῆς Ἀντιόχειας τόν ἀναγνωρίζουν σάν κορυφή! Ὁ Λιβάνιος τόν θέλει γιά διάδοχό του στή διεύθυνση τῆς σχολῆς!...
Ἀλλά τόν Ἰωάννη, τόν προικισμένο μέ τά σπάνια ταλέντα καί τήν εὐφυΐα, δέν τόν θαμπώνει ἡ ψεύτικη δόξα τοῦ κόσμου!... Τόν κερδίζει ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί στήν ὑπηρεσία της προσφέρει ὁλόκληρο τόν ἑαυτό του!
Ἐμπρός του ἀνοίγεται ἕνας καινούργιος δρόμος ὁλόφωτος!... Τά ὑπέροχα κηρύγματά του τρέχουν νά τά ἀπολαύσουν ὄχι μόνο οἱ Χριστιανοί ἀλλά καί οἱ Ἰουδαῖοι καί οἱ εἰδωλολάτρες ἀκόμα!
Θησαυρός τά συγγράμματά του! Ἀποτελοῦν πολλούς ὀγκώδεις τόμους πού μεταφράζονται σέ ὅλες τίς γλῶσσες! Δική του ἡ Θεία Λειτουργία πού ἀκοῦμε κάθε Κυριακή...
Τή σοφία καί τή γνώση τήν ἀγάπησαν καί οἱ ἄλλοι δύο Ἅγιοι Ἱεράρχες!
Ὁ Μ. Βασίλειος σπούδασε: Ἑλληνική φιλολογία, φιλοσοφία, ρητορική, γεωμετρία, ἀστρονομία, Ἰατρική... Ὅλη του ἡ σοφία ξεχύνεται στά πολλά συγγράμματά του. Λόγοι κατά τῶν αἱρετικῶν, ἑρμηνεία τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἐπιστολές, ὁμιλίες πρός τούς νέους, κανόνες μοναχικῆς ζωῆς καί ἡ περίφημη Θεία Λειτουργία του.
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἀγαποῦσε πολύ τή μόρφωση καί ἡ ἀγάπη του αὐτή φαίνεται στά παρακάτω λόγια: «Ὅλα τά ἀλλά, δηλαδή τόν πλοῦτο, τήν εὐγενή καταγωγή, τό ἔνδοξο ὄνομα, τήν ἐξουσία, τά ἄφησα νά τά χαροῦν ἐκεῖνοι πού τά ἐπιθυμοῦν! Ἐγώ κρατῶ μέ ζῆλο πολύ τή μόρφωση, γιά τήν ὁποία διαθέτω δυνάμεις, ὑποβάλλομαι σέ θυσίες, σέ κόπους ταξιδιῶν, ξηρᾶς καί θαλάσσης»... «Ἐμεῖς πού ξεπερνοῦμε τούς ἄλλους στήν ἀλήθεια, εἶναι ἀπαράδεκτο νά ὑστεροῦμε στά γράμματα...», ἔλεγε ἀργότερα... Καί πέτυχε τό μεγάλο του σκοπό... Σπούδασε φιλοσοφία, ρητορική, ἀστρονομία, γεωμετρία, Ἰατρική, λογική, ποίηση. Τά ποιήματά του εἶναι πολλά! Ξεπερνοῦν τούς 17.500 στίχους!
Τόση εἶναι ἡ σοφία καί ἡ δύναμη τοῦ λόγου του, ὥστε οἱ εἰδωλολάτρες συμμαθητές του στήν Ἀθήνα παραδέχονται τόν Γρηγόριο ἀνώτερό τους καί τόν παρακαλοῦν νά δεχθεῖ τήν ἕδρα τοῦ καθηγητῆ πού τοῦ προσφέρεται, γιά νά τούς διδάσκει.

Β´. Ἐπεξεργασία.
Οἱ Ἅγιοι Τρεῖς Ἱεράρχες ἀγαποῦσαν πολύ τόν Χριστό μας καί τήν Ἐκκλησία, γι' αὐτό καί ἔθεσαν στήν ὑπηρεσία τοῦ Χριστοῦ τή σοφία καί τίς γνώσεις τους! Ἀκόμα πρόσεξαν νά ἐφαρμόζουν στή ζωή τους τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί ἀναδείχτηκαν μεγάλοι Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας. Ἔτσι τούς τιμοῦμε ὅλους μαζί στίς 30 Ἰανουαρίου καί χωριστά τόν καθένα καί ζητοῦμε τίς πρεσβεῖες τους!
Ἀλλά ἄς θυμηθοῦμε αὐτά πού εἴπαμε νωρίτερα γιά τόν ἱερό Χρυσόστομο! Σέ ποιά πόλη σπούδασε ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος;
(...) Πολύ σωστά, στήν Ἀντιόχεια. Γιατί μετονομάστηκε σέ Χρυσόστομο;
(...) Τά λόγια του ἦταν σάν τό χρυσάφι πολύτιμα! Πῶς κατόρθωσε νά ἔχει ἄριστη ἐπίδοση;...
Ἀγαποῦσε τή μόρφωση. Δέν ἔφευγε ἀπό τό νοῦ του ὁ σκοπός γιά τόν ὁποῖο φοιτοῦσε στή σχολή, γι' αὐτό καί δέν παραμελοῦσε τή μελέτη ἀλλά διέθετε ὅλες του τίς δυνάμεις...
Ἄς δοῦμε ὅμως καί γιά τούς τρεῖς Ἱεράρχες μερικές πληροφορίες: Ποιές ἐπιστῆμες σπούδασε ὁ καθένας;...
(...) ΧΡ: ρητορική ΒΑΣ: ρητορική, φιλολογία, φιλοσοφία, γεωμετρία, ἀστρονομία,  ἰατρική.
ΓΡΗΓ: ρητορική, φιλοσοφία, γεωμετρία, ἀστρονομία, ἰατρική, λογική, ποίηση.
Ἰδιαίτερα ποιοί τούς τιμοῦν;
Οἱ μαθητές καί οἱ δάσκαλοι γιατί τούς ἔχουν προστάτες. Γιατί εἶναι προστάτες τῶν γραμμάτων;...
Μάλιστα, γιατί ἀγαποῦσαν πολύ τή μόρφωση καί τά γράμματα καί οἱ ἴδιοι εἶχαν μορφωθεῖ πολύ!

Γ´. Ἐφαρμογή στή ζωή μας.
Ποιό μήνυμα στέλνουν στά σημερινά Ἑλληνόπουλα καί Χριστιανόπουλα οἱ 3 Ἱεράρχες; Ὅτι πρέπει νά μορφωθοῦμε, νά κατακτήσουμε τή γνώση ὅσο μᾶς εἶναι δυνατόν.
Πῶς μπορεῖ κανείς νά μορφωθεῖ;
α) Μέ τήν προσοχή του στά μαθήματα.
β) Μέ τή μελέτη τῶν μαθημάτων καί ἄλλων μορφωτικῶν καί διδακτικῶν βιβλίων. Εἶναι εὔκολο ἔργο ἡ μόρφωση;
Ὄχι βέβαια! Χρειάζεται κόπους καί θυσίες. Ποιοί εἶναι οἱ κόποι πού πρέπει νά καταβάλεις;
Νά ἐπιστρατεύεις τίς δυνάμεις τίς πνευματικές - κρίση, προσοχή, μνήμη... γιά νά κατακτᾶς τή γνώση. Νά μείνεις ὧρες μπροστά στό βιβλίο, νά θυσιάσεις τήν ξεκούραση, τόν πολύ ὕπνο, τήν ψυχαγωγία, τό παιχνίδι...
Τά κάνουν αὐτά ὅλα τά παιδιά; (...) Γιατί; Ποιός μπορεῖ νά μᾶς βοηθήσει;
Ὁ Πάνσοφος Θεός! Νά μάθουμε νά προσευχόμαστε γιά τή μόρφωσή μας, γιά τήν ἐπιτυχία μας στά μαθήματα, στούς διαγωνισμούς... Καί πάντα νά ἔχουμε στή ζωή μας πρότυπα τούς Τρεῖς Ἱεράρχες. Νά τούς μιμηθοῦμε στήν ἀγάπη τους γιά τόν Χριστό, τήν Ἐκκλησία καί τή μόρφωση.

Αὐτό θά εἶναι καί τό σύνθημά μας, παιδιά:
Οι Τρεις Ιεράρχες πρώτοι στη Γνώση και στην Αρετή.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Τὸ θέμα εἶναι μεγάλο γιαυτὸ θὰ ἐπιλέξουμε ὁ καθένας ἀνάλογα πόσα θὰ ποῦμε.

Α'. Διήγηση:
Βρισκόμαστε γύρω στὰ 850 π.Χ. Ὁ Ἀρχιστράτηγος τῶν Σύρων, ποῦ ὀνομαζόταν Νεεμᾶν ἔφθασε ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα τοῦ προφήτου Ἐλισαίου, συνοδευόμενος ἀπὸ πλῆθος ἔφιππους ὑπασπιστὲς καὶ ἀπὸ ἅρματα.
Τὶ ζητοῦσε ὁ μεγάλος στρατηγὸς ἀπὸ ἕναν φτωχὸ Προφήτη; Γιατί ἄραγε ἔκανε ἕνα τόσο μεγάλο ταξίδι μέχρι ἐκεῖ;
Τὶ ζητοῦσε! Ὁ Νεεμᾶν, ὁ ἔξυπνος καὶ δυναμικὸς στρατηγός, ἦταν – ποιὸς νὰ τὸ ἀκούσει; – ἦταν λεπρός! Κι ἔψαχνε μὲ κάθε τρόπο νὰ βρεῖ τὴν ὑγεία του. Γὶ ‘ αὐτὸ ἦλθε τώρα ἐδῶ καὶ χτυπᾶ ἱκετευτικὰ τὴν πόρτα τοῦ Προφήτη.
Ὁ Ἐλισαῖος δὲν βγῆκε νὰ μιλήσει στὸν Νεεμᾶν. Γνωρίζοντας μὲ τὴ φώτιση τοῦ Θεοῦ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸ πρόβλημά του, τοῦ παρήγγειλε λακωνικά: Πήγαινε στὸν Ἰορδάνη νὰ λουσθεῖς ἑφτὰ φορὲς καὶ θὰ γιατρευθεῖς.
Ὁ Νεεμᾶν ξαφνιάσθηκε μὲ τέτοια μεταχείρηση. Τὸ θεώρησε προσβλητικὸ ποῦ δὲν βγῆκε ὁ Ἐλισαῖος νὰ τοῦ μιλήσει καὶ νὰ τὸν εὐλογήσει. Νόμιζε ὅτι τὸν περιφρονοῦσε. Γὶ‘ αὐτὸ καὶ θύμωσε.
– Δὲν εἶχα ἐγὼ ποτάμια στὴ Συρία, εἶπε, γιὰ νὰ λουσθῶ, πολὺ καλύτερα μάλιστα ἂπ ’ τόν Ἰορδάνη κι ἀπ’ ὅλα τα νερὰ τοῦ Ἰσραήλ; Γι’ αὐτὸ ἦλθα τόσο ταξίδι; Πίσω! Πᾶμε νὰ γυρίσουμε στὴν πατρίδα! Ἔδωσε ἐντολὴ στὴν συνοδεία τοῦ ἐκνευρισμένος. Θὰ κάνω λουτρὸ ναί, ἀλλὰ ἐκεῖ, στὸν Ἀβανὰ καὶ τὸν Ὑαρφάρ, τὰ ὡραῖα μας ποτάμια, ποῦ τὰ ξέρω καὶ τὰ ἀγαπῶ.
Ὅμως οἱ ὑπασπιστές του, πιὸ ψύχραιμοι καὶ μὲ μεγάλο ἐνδιαφέρον γιὰ τὸ καλό του, ὅσο καὶ μὲ πίστη πιὸ ἀληθινή, τοῦ εἶπαν πιὸ σεβαστικᾶ.
– Νὰ μᾶς συγχωρεῖς, στρατηγέ, μὰ σὲ νιώθουμε σὰν πατέρα. Μιὰ σκέψη ταπεινὴ νὰ ἐκφράσουμε. Τὶ μεγάλο καὶ βαρὺ τάχα σὲ πρόσταξε ὁ προφήτης; Ἄν σου ζητοῦσε κάτι ἄλλο δυσκολοτερο, θὰ’ τᾶν καλύτερα; Σὶ σὲ πειράζει νὰ κάνεις αὐτὸ τὸ λουτρό, τώρα, ἐδῶ, στὸν Ἰορδάνη;
Αὐτὰ τὰ λόγια ἠρέμησαν τὸν Νεεμᾶν καὶ τὸν ἔπεισαν νὰ κάνει ὑπακοὴ στὸν Προφήτη τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ λουσθεῖ στὸν ποταμὸ τῆς Ἁγίας Γῆς. Μιά, δυό, τρεῖς... ἑπτὰ φορές. Μὲ ἐπανειλημμένη πίστη καὶ προσδοκία. Καί, ναί! Σὸ θαῦμα τελικὰ ἦρθε! Ἡ ἐπιδερμίδα τοῦ ἔγινε καθαρὴ καὶ τρυφερὴ σὰν μικροῦ παιδιοῦ!...
Αὐτὸ τὸ θαῦμα ἀπὸ τὰ χρόνια της Παλαιᾶς Διαθήκης ἦταν προφητικὸ καὶ συμβολικό.
Προφητικὸ διότι προτύπωνε τὴν ἁγιαστικὴ καὶ ἰαματικὴ χάρη ποῦ θὰ ἀποκτοῦσε ὁ ποταμὸς Ἰορδάνης μετὰ τὴν Βάπτιση τοῦ Κυρίου καὶ τὴν φανέρωση τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ στὸν περίφημο αὐτὸ ποταμὸ τῆς Παλαιστίνης. ὑμβολικὸ διότι ἡ θεραπεία τοῦ λεπροῦ Νεεμᾶν συμβολίζει τὴν θεραπεία καὶ τὴν ψυχικὴ κάθαρση ἀπὸ τὴν ἁμαρτία ποῦ μᾶς παρέχει ὁ Θεὸς μὲ τὴν ἁγιαστικὴ χάρη τῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας.

Β'. Ἐπεξεργασία:
Σήμερα, παιδιά, μὲ ἀφορμὴ τὴν μικρὴ αὐτὴ συμβολικὴ διήγηση ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη θὰ μιλήσουμε γιὰ τὸ πρῶτο καὶ βασικὸ Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸ Ἅγιο Βάπτισμα!
Γενικὰ περὶ τῶν ἁγίων Μυστηρίων:
α) Γιατί τὸ Ἅγιο Βάπτισμα λέγεται «Μυστήριο»;  Υπάρχουν ἄλλα Ἱερὰ Μυστήρια στὴν Ἐκκλησία μας; Καὶ πῶς μὲ τὸ Ἱερὸ Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος, ὁ ἄνθρωπος γίνεται αἰώνιος;
Στὴν Ἐκκλησία μας μὲ δύο ἔννοιες χρησιμοποιεῖται ἡ λέξη «Μυστήριο».  Ἡ μία, γιὰ νὰ δηλώσει κάποιες μεγάλες (δογματικὲς) Ἀλήθειες τῆς Πίστεώς μας, ποῦ ὁ νοῦς μας δὲν μπορεῖ νὰ τὶς καταλάβει, π.χ. τὸ Μυστήριο τῆς Ἁγίας Σριάδος! Ὅμως «Μυστήρια» λέγονται καὶ κάποιες ἱερὲς τελετὲς τῆς Ἐκκλησίας μας, ποῦ μ' αὐτὲς μας μεταδίδει τὴν ἀόρατη θεία Φάρη.
— Ποιές εἶναι οἱ ἱερὲς αὐτὲς τελετές;
Εἶναι τὰ ἑπτὰ Ἅγια Μυστήρια, ποῦ ἀπὸ τὸ θρόνο τοῦ Θεοῦ φέρνουν στὴν ψυχὴ μᾶς τὴ θεία Χάρη ποῦ μᾶς ἁγιάζει.
Ξέρετε ποιὰ εἶναι αὐτά;
Τὸ Ἅγιο Βάπτισμα – Τὸ Χρίσμα –  Ἡ Ἐξομολόγηση (Μετάνοια) –  Ἡ θεία Εὐχαριστία –  Ἡ Ἱερωσύνη – Ὁ Γάμος – Τὸ Εὐχέλαιο.
— Είναι ὅλα ὑποχρεωτικά;
Ὑποχρεωτικὰ εἶναι τὰ τέσσερα πρῶτα ποῦ ἀναφέραμε (νὰ ἀναφερθοῦν). Τὰ ἄλλα τρία (νὰ ἀναφερθοῦν) δὲν εἶναι ὑποχρεωτικὰ γιὰ ὅλους τους Φριστιανούς. Εἶναι ὅμως ἀπόλυτα δεμένα μὲ τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μας. Τὰ Ἱερὰ Μυστήρια εἶναι Θεοσύστατα. Δηλαδὴ τὰ ἵδρυσε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, ἢ μὲ ἐντολή Σου οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι. Γι’ αὐτὸ μόνο ἀπὸ τοὺς Ἱερεῖς τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μᾶς μπορεῖ γίνουν, ποῦ συνεχίζουν τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας μᾶς πάνω στὴ γῆ.
β) Τί εἶναι ὅμως ἡ «θεία Χάρις», ποῦ τὰ Ἅγια Μυστήρια μᾶς μεταδίδουν;
Χάρη=χάρισμα· δῶρο. Καὶ ἡ θεία Χάρη δῶρο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο εἶναι.
Δῶρο θεϊκό της Ἁγίας Τριάδος. Τὴ φέρνει στὴν Ἐκκλησία μᾶς τὸ Ἅγιο Πνεῦμα! Καὶ ἡ Ἐκκλησία μᾶς τὴν μεταγγίζει στὴν ψυχὴ καὶ στὸ σῶμα μας μὲ τὰ Ἅγια Μυστήρια! ἂν θεῖο φῶς καὶ δύναμη, ποῦ μᾶς ἁγιάζει καὶ μᾶς βοηθάει νὰ μοιάσουμε στὸ Θεό μας.  Ἡ θεία Χάρη περιλαμβάνει ὅλα τα πλούσια χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος!
Βέβαια, ἡ θεία Χάρη εἶναι «ἀόρατη». Γι' αὐτό, σὲ κάθε Ἱερὸ Μυστήριο, γιὰ νὰ καταλάβουμε τὸ θαῦμα ποῦ γίνεται χρησιμοποιοῦνται καὶ ἐξωτερικά, «ὁρατὰ» καὶ αἰσθητὰ σημεῖα, ποῦ τὰ βλέπουμε καὶ τὰ ἀκοῦμε (π.χ. Σὸ νερὸ στὸ Βάπτισμα. Σὸ ἅγιο μύρο στὸ Χρίσμα καὶ τὸ λάδι στὸ Εὐχέλαιο. Σὸ ψωμὶ καὶ τὸ κρασὶ στὴ θεία Εὐχαριστία). Ὅλα αὐτά, ἂν καὶ συμβολικά, ἁγιάζονται ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ποῦ ἔρχεται μὲ τὶς εὐχὲς τοῦ Ἱερέα (ποῦ ἀκοῦμε) καὶ μεταδίδουν τὴ θεία Χάρη!
γ) Γιατί τὸ Μυστήριο τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος τὸ λέμε πρῶτο καὶ βασικό;
Γιατί μόνο μὲ τὸ Ἅγιο Βάπτισμα γινόμαστε παιδιὰ τοῦ Θεοῦ. Μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ! Ξαναγεννιόμαστε πνευματικὰ ἀπὸ τὴ θεία Χάρη.
Μᾶς «υἱοθετεῖ» ὁ Θεός! Μᾶς γράφει στὸν κατάλογο τῆς Βασιλείας Του, ποῦ ἐδῶ στὴ γῆ εἶναι ἡ Ἐκκλησία μας.  Ἂν δὲν βαπτιστοῦμε, οὔτε στὰ ἄλλα Ἅγια Μυστήρια μποροῦμε νὰ μετέχουμε.
Γιὰ νὰ γίνει ὅμως αὐτό, ὁ Κύριος ὅρισε σὰν ἀπαράβατο ὄρο τὸ Ἅγιο Βάπτισμα. Θυμάστε τί εἶπε στοὺς Μαθητές Του;
— «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Τιοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (Ματθ. ἡ’ 19). Ποιὸ εἶναι τὸ νόημα;... Ὅτι, γιὰ νὰ σωθεῖ ὁ ἄνθρωπος, δὲν φτάνει μόνο νὰ ἀκούσει τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ. Πρέπει καὶ νὰ πιστέψει.
Ἀπαραίτητα, πρέπει καὶ νὰ βαπτισθεῖ. «Ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεῖς σωθήσεται» (Μάρκ. ἰ 16).
Ὅλοι ἔχετε ἀκούσει γιὰ τὸ Ἅγιο Βάπτισμα καὶ ἔχετε παρακολουθήσει βαφτίσια. Θὰ ξέρετε λοιπὸν πολλὰ πράγματα νὰ πεῖτε. Πῶς γίνεται; Ποῦ; Ποιὰ σημασία ἔχει; (...)
δ) Ἐλᾶτε τώρα νὰ τὰ βάλουμε στὴ σειρὰ καὶ νὰ τὰ συμπληρώσουμε:
Ἡ Βάπτιση γίνεται στὸν Ἱερὸ Ναό· τὸν οἶκο τοῦ Οὐρανίου Πατέρα! Τὸ παλάτι τῆς Ἐκκλησίας Του! ποῦ ἰδιαίτερα ἐκείνη τὴν ὥρα γιορτάζει!  Ἕνα καινούργιο παιδί Σου, μπαίνει στὴν οἰκογένεια τοῦ Θεοῦ, τὴν Ἐκκλησία!
Ἀπὸ Ὀρθόδοξο Χριστιανὸ Ἱερέα. Γιατί μόνο οἱ Ὀρθόδοξοι Ἱερεῖς ἔχουν πάρει τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ μποροῦν νὰ τὴ μεταδίδουν.
Δίπλα στὸν Ἱερέα ἀπαραίτητος καὶ ὁ Ἀνάδοχος (Νονός). Εὐσεβὴς Ὀρθόδοξος Χριστιανός, ποῦ ἀναλαμβάνει νὰ διδάξει στὸ παιδὶ τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη καὶ ζωὴ τοῦ καλοῦ Χριστιανοῦ. Ἔχει γι' αὐτὸ μεγάλη εὐθύνη.
Γιορτή, πρώτη καὶ μεγαλύτερή του κάθε Χριστιανοῦ!  Ἕνας ὅμως πρέπει νὰ λείπει ἀπ' τὴ γιορτὴ μακριά. Ποιός;
— Ὁ Σατανᾶς! Καὶ νά! Πρὶν ἀρχίσει ἡ Βάφτιση, στὸ μπρὸς μέρος τοῦ Ναοῦ (ἄλλοτε Πρόναο) ὁ Ἱερέας τὸν διώχνει μὲ πολὺ αὐστηρὸ τρόπο. Πρέπει, ὅμως, σ' αὐτὸ νὰ συμφωνήσει καὶ ὁ Νονός.
— Τί νὰ συμφωνήσει;
— Νά συμφωνήσει καὶ νὰ βεβαιώσει ὅτι ὁ ἴδιος καὶ ὁ ἀναδεξιμιὸς τοῦ καμιὰ σχέση δὲν ἔχουν μὲ τὸν ἀτανά. Φεύγουν ἀπὸ κοντά Του. Νὰ βεβαιώσει ὅτι ἀνήκουν στὸ στράτευμα τοῦ Φριστοῦ.
— «Ἀποτάσση τῷ ἀτανά»; Ρωτάει ὁ ἱερέας. — «Ἀποτάσσομαι». Ἀπαντᾶ ὁ νονός. —  «Συνετάξω τῷ Χριστῷ»; — «Συνεταξάμην».
Καμιὰ σχέση πιὰ ὁ Χριστιανὸς μὲ τὸ Διάβολο.
Καὶ ὁ Νονὸς τώρα (ἀντὶ γιὰ τὸ νήπιο) ὁμολογεῖ εὐλαβικὰ τὴν Πίστη του στὴν Ἁγία Τριάδα, καὶ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ἀπαγγέλλει, τὸ «Σύμβολο τῆς Πίστεως».
Καὶ ἀρχίζει ἡ κύρια τελετὴ τοῦ Βαπτίσματος, εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος.
— «Εὐλογημένη ἡ Βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Τιοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος...». Ὁ Ἱερέας, εὐλογεῖ τὸ νερὸ τῆς κολυμβήθρας.  Υπέροχοι οἱ ὕμνοι καὶ οἱ εὐχὲς (προσευχές).
Παίρνει στὰ χέρια τοῦ τὸ νήπιο καὶ τὸ ἀλείφει σὲ ὅλο του τὸ σῶμα μὲ τὸ λάδι τὸ ὁποῖο συμβολίζει τὴν πνευματικὴ πανοπλία ποῦ μᾶς δίνει ἡ Ἐκκλησία μας γιὰ τὸν πόλεμο κατὰ τοῦ διαβόλου.
Καὶ ἡ μεγάλη στιγμὴ φθάνει. Ταφῆ καὶ Ἀνάσταση μαζὶ μὲ τὸ Χριστὸ γίνεται τώρα! ( Ἡ τριήμερη Ταφὴ καὶ Ἀνάστασή του). Τρεῖς «καταδύσεις» στὸν τάφο τοῦ Χριστοῦ (ποῦ συμβολίζει ἡ κολυμβήθρα) καὶ τρεῖς ἀναδύσεις.
— «Βαπτίζεται ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ... εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρός. (Κατάδυση).
— Αμήν! (Ἀνάδυση)
— Καί τοῦ Υἱοῦ! (Κατάδυση).
— Αμήν (Ἀνάδυση).
— Καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (Κατάδυση).
— Αμήν» (Ἀνάδυση).
Κατάδυση, βούτηγμα τέλειο=Βάπτισμα. Ὅπως ὅρισε ὁ Κύριος.  Ὄχι ράντισμα, ὅπως κάνουν οἱ αἱρετικοί.
Τρεῖς καταδύσεις «καὶ τρεῖς» ἀναδύσεις. Τιμὴ στὴν Ἁγία Τριάδα, ποῦ μὲ τὴν ἐπέμβαση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ξαναγεννᾶ τὸν ἁμαρτωλὸ ἄνθρωπο σὲ νέα ζωὴ μαζὶ μὲ τὸ Χριστό.
— Γι' αὐτό, ξέρετε πῶς λέγεται;...
— «Λουτρὸ παλιγγενεσίας»! Δηλαδή, ποῦ σὲ ξαναγεννάει σὲ νέο ἄνθρωπο!
Τὸ «προπατορικὸ ἁμάρτημα» θάφτηκε πιά.
— «Μακάριοι, ὧν ἀφέθησαν αἳ ἀνομίαι...» ψάλλουν οἱ ψάλτες χαρούμενα! τὸ χέρι τοῦ Χριστιανοῦ ἀγωνιστῆ εἶναι πιὰ νὰ διατηρήσει τὸν χιτώνα τῆς ψυχῆς τοῦ καθαρό. Αὐτὸ εὔχεται ὁ ἱερέας φορώντας στὸ νεοβαπτισμένο τὰ λευκὰ βαπτιστικὰ ἐσωρουχάκια, ἐνῶ οἱ ψάλτες γλυκὰ ἱκετεύουν:
— «Χιτώνα μοὶ παρασχου φωτεινόν, ὁ ἀναβαλλόμενος φῶς ὡς ἱμάτιον»! (Χάρισέ μου χιτώνα καθαρότητας φωτεινὸ ὕ, Κύριε, ποῦ φορᾶς γιὰ ἔνδυμα οὐ τὸ φῶς)!
(Μεσολαβεῖ τὸ Μυστήριο τοῦ Ἁγίου Χρίσματος, ποῦ θὰ μιλήσουμε γι' αὐτὸ μιὰ ἑπόμενη φορᾶ).
Στὴ συνέχεια θὰ φορέσει ὁ Ἱερέας ἐπίσημα στὸ μικρὸ Χριστιανὸ τὸ χρυσὸ Σταυρὸ μὲ τὸ ὄνομά του, δῶρο τοῦ Νονοῦ. Τὸ πολυτιμότερο στολίδι γιὰ ὅλη του τὴ ζωή. Μ' αὐτόν, θὰ βγεῖ νικητὴς στοὺς ἀγῶνες του. Ποιὸς θὰ δεχθεῖ ποτὲ νὰ ἀνταλλάξει αὐτὸ τὸ πολύτιμο στολίδι καὶ ἀκατανίκητο ὅπλο μὲ κορδονάκια καὶ πετσάκια καὶ χωρὶς σταυρὸ ἁλυσιδάκια;
 Ἡ πνευματικὴ χαρὰ ἔχει τώρα φθάσει στὸ κατακόρυφο! Γύρω ἀπὸ τὴν κολυμβήθρα, σὰν σὲ χορὸ ἅγιο, γυρίζουν τρεῖς φορὲς ὁ Ἱερέας, ὁ Ἀνάδοχος μὲ τὸ ὁλοφώτεινο μικρὸ στὴν ἀγκαλιά του. Ἀναμμένη ἡ λευκὴ λαμπάδα, συμβολίζει τὸ καινούργιο φῶς ποῦ χαρίστηκε σήμερα στὸ «νεοφώτιστο»!
' ὅλα τα πρόσωπα φωτεινὰ χαμόγελα. Δάκρυα χαρᾶς στῆς μανούλας, τοῦ πατέρα τὰ μάτια. Οἱ ψάλτες κι ὅλος ὁ λαὸς ψάλλουν μὲ θριαμβευτικὴ χαρά:
— «Ὅσοι εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε»! «Ἀλληλούϊα»! «Ἔνδυμα ἀπαστράπτον καὶ καταφλέγον τοὺς δαίμονας»! λέει ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος.
Λίγο πρὶν τὸ τέλος ὁ Ἱερέας μὲ ἕνα ψαλιδάκι κόβει σταυροειδῶς λίγα μαλλάκια ἀπὸ τὸ νεοβαπτισμένο παιδάκι. Τὶ συμβολίζει αὐτό;
—  Συμβολίζει τὸ πρῶτο δῶρο του στὸ Σωτήρα Χριστό! Καὶ ὅτι σ' Ἐκεῖνον θὰ χαρίζει πιὰ ὅλες τὶς μέρες τῆς ζωῆς του. Θὰ Σὸν ἀκολουθεῖ πιστά.
Τὸ Ἱερὸ Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος ἔχει φθάσει στὸ τέλος του.  Ἡ εὐτυχισμένη Μητέρα μὲ βαθιὰ μετάνοια μπροστὰ στὸ Νονό, σὲ ἔνδειξη σεβασμοῦ, παίρνει στὴν ἀγκαλιὰ τῆς τὸ ἀναγεννημένο παιδί της. Ἀπὸ σήμερα ἀνήκει καὶ σὲ μιὰ δεύτερη οἰκογένεια. Σὴν οἰκογένεια τοῦ Οὐρανίου Πατέρα. Σὴν οἰκογένεια τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Γ'. Γύρω ἀπὸ τὸ Σύνθημα:
Κλείνοντας, παιδιά, τὸ σημερινὸ θέμα μας, ποῦ ἦταν ἀφιερωμένο στὸ πρῶτο καὶ βασικὸ μυστήριο, στὸ βάπτισμα, νὰ ξέρουμε καὶ τὰ ἑξῆς:
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος, τί ἔλεγε σὲ κείνους ποῦ πήγαιναν νὰ βαπτισθοῦν στὸν  Ἰορδάνη;
— «Ἐγὼ σᾶς βαπτίζω μὲ νερό. Δεῖγμα ὅτι μετανοεῖτε. Ἐκεῖνος ὅμως, ποῦ ἔρχεται πίσω ἀπὸ μένα (ὁ Χριστὸς) θὰ σᾶς βαπτίσει μὲ Ἅγιο Πνεῦμα... Αὐτὸ τὸ Βάπτισμα θὰ εἶναι γιὰ τὴ Σωτηρία σας». Καὶ αὐτό, παιδιά, πραγματοποιεῖται στὴν Ἐκκλησία μας, ἀπὸ τὴν πρώτη ἡμέρα τῆς ἱδρύσεώς της.
Μὲ τὸ Ἅγιο Βάπτισμα καθαρίζομαι ἀπὸ τὴν λέπρα, ὄχι τοῦ σώματος, ὅπως ὁ Βασιλιὰς Νεεμᾶν ποῦ εἴδαμε στὴ διήγηση, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν πνευματικὴ λέπρα τῆς ἁμαρτίας καὶ μάλιστα τοῦ πρωπατορικοῦ ἁμαρτήματος.
Μὲ τὸ Ἅγιο Βάπτισμα ἀνήκω πιὰ καὶ  εγῶ στὸ Χριστό!  Ἔδωσα ὑπόσχεση μὲ τὸ στόμα τοῦ Νονοῦ μου; Ποιά; Ἀποτάσσομαι τὸν ἀτανά! Συντάσσομαι μὲ τὸ Χριστό! Τί σημαίνουν αὐτά;
Μόνο στὸ Χριστὸ ἀνήκω πιά! Χριστιανός! Δικός Του εἶμαι. Αὐτὸν ἀκολουθῶ, ὅπως ὁ καλὸς στρατιώτης τὸ Βασιλιά του! Τὶς ἅγιες ἐντολές Του ἐκτελῶ ἀπὸ ἀγάπη σὲ Κεῖνον! Εἶμαι ντυμένος τὸ Χριστό!

Σύνθημα: Βαπτίστηκα! Ἀνήκω στὸ Χριστό!

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Α΄. Εἰσαγωγή

Ἡ Ἐκκλησία μας, παιδιά, ὅπως πολλές φορές ἔχουμε ξαναπεί, ἔχει ἑκατομμύρια μαρτύρων καί ἁγίων πού εἴτε μέ τό παράδειγμά τους εἴτε μέ τή ζωή τους τήν ἴδια ὁμολόγησαν τήν πίστη τους στόν Χριστό καί ἔδειξαν ποιά εἶναι ἡ μοναδική ἀγάπη τῆς καρδιᾶς τους!

Τέτοιοι ὅμως ἄνθρωποι ἁγιασμένοι δέν ὑπῆρξαν μόνο στά χρόνια τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἀλλά καί στά χρόνια τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Σήμερα λοιπόν θά ἀνοίξουμε τήν Π.Δ. καί θά πραδειγματιστοῦμε ἀπό τή ζωή κάποιων νέων ἀνθρώπων πού ἦταν ἔτοιμοι νά δώσουν καί τή ζωή τους ἀκόμα γιά τήν ἀγάπη καί τήν λατρεία τους πρός τόν ἀληθινό Θεό!

Β΄. Διήγηση

Πολλά χρόνια πρό Χριστοῦ ἕνας βασιλιάς τῶν Βαβυλωνίων, ὁ Ναβουχοδονόσορας, πολιόρκησε τήν πρωτεύουσα τῶν Ἰουδαίων, τήν Ἱερουσαλήμ, μέ πολύ στρατό. Κυρίευσε τήν πόλη, γκρέμισε τά τείχη καί πῆρε αἰχμαλώτους στήν Βαβυλώνα ἕνα μεγάλο πλῆθος Ἰουδαίων. Οἱ αἰχμάλωτοι αὐτοί Ἰουδαῖοι, στή Βαβυλώνα πού πῆγαν, πῆραν μαζί τους τά ἱερά τους βιβλία, τά ὁποῖα ἔγραφαν τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί τίς εἶχαν μέσα στήν καρδιά τους. Σκέπτονταν, ὅτι καί ἐκεῖ θά μποροῦσαν νά πιστεύουν καί νά ἀγαποῦν τόν Θεό καί νά Τόν ὑπηρετοῦν, ἀκριβῶς ὅπως καί στήν πατρίδα τους. Ἐντούτοις, τό νά ὑπακούουν στόν ἀληθινό Θεό δέν ἦταν χωρίς κίνδυνο. Διότι οἱ κάτοικοι τῆς χώρας ἐκείνης ἦσαν εἰδωλολάτρες καί προσκυνοῦσαν ψεύτικους θεούς. Καί νά, τί συνέβη κάποτε!

Μεταξύ τῶν αἰχμαλώτων ἦταν καί τρεῖς χαριτωμένοι νέοι, λίγο μεγαλύτεροι ἀπό σας. Ὀνομάζονταν Ἀνανίας, Ἀζαρίας καί Μισαήλ. Ἦταν καί οἱ τρεῖς πιστοί καί ἀφοσιωμένοι στό Θεό. Τούς νέους αὐτούς ὁ βασιλιάς τούς εἶχε πάρει στό παλάτι του, τούς σπούδασε καί, ὅταν μεγάλωσαν, τούς ἔδωσε μεγάλα ἀξιώματα.

Μιά μέρα ὁ βασιλιάς διέταξε καί ἔφτιαξαν ἕνα ἄγαλμα πού παρουσίαζε τόν ἑαυτό του, δηλαδή μιά πολύ μεγάλη ὁλόχρυση εἰκόνα, καί τήν τοποθέτησαν σέ μιά πεδιάδα κοντά στήν πρωτεύουσα, σέ μέρος ψηλό, ὥστε ὁ καθένας νά μπορεῖ νά τήν δεῖ!

Τότε ὁ βασιλιάς ἔστειλε ἀπεσταλμένους σέ ὅλο τό βασίλειο καί κάλεσε τό λαό του νά συγκεντρωθοῦν καί νά προσκυνήσουν τήν εἰκόνα του. Πράγματι, λοιπόν, ἦλθαν ἀπό ὅλα τά μέρη τοῦ βασιλείου του διάφοροι λαοί. Μιλοῦσαν διάφορες γλῶσσες καί φοροῦσαν διαφορετικά ἐνδύματα.

Ἀνάμεσα στίς τόσες χιλιάδες τῶν ἀνθρώπων πού εἶχαν μαζευτεῖ μπροστά στήν εἰκόνα τοῦ Βασιλέα ἔβλεπε κανείς στρατηγούς, διοικητές, νομάρχες, ἰσχυρούς ἄρχοντες, καί μαζί μέ ὅλους αὐτούς καί τούς τρεῖς αὐτούς Ἱσραηλίτες νέους. Ὅταν ἐπιτέλους μαζεύτηκε ὅλος ὁ λαός, τότε ἕνας στρατιώτης σάλπισε δυνατά μέ μιά σάλπιγγα, ὥστε ὅλοι νά προσέξουν καί νά ἀκούσουν τή βασιλική διαταγή. Τούς εἶπε λοιπόν:

-Ακοῦστε ὅλοι ἐσεῖς, πού ἤρθατε ἀπό ὅλα τά μέρη τοῦ βασιλείου, ἀπό ὁποιονδήποτε τόπο ἤ φυλή κι ἄν εἶστε. Ὅταν θ’ ἀρχίσουν νά χτυποῦν τά μουσικά ὄργανα, σάλπιγγες καί κιθάρες καί ψαλτήρια, θά πέσετε ὅλοι κάτω καί θά προσκυνήσετε τή χρυσή εἰκόνα, πού ἔστησε ὁ βασιλιάς Ναβουχοδονόσορας. Προσέξτε καλά! Γιατί ὅποιος δέν πέσει νά προσκύνησει τήν εἰκόνα, τήν ἴδια ὥρα θά τόν πιάσουν καί θά τόν ρίξουν μέσα στό ἀναμμένο ἐκεῖνο καμίνι, πού καίει τόσο φοβερά!

Καί πράγματι κάπου ἐκεῖ κοντά ἦταν ἀναμμένο ἕνα καμίνι καί ἔκαιγε τρομερά. Καί νά τό ἔβλεπε κανείς, τόν ἔπιανε φόβος.

Ὅταν οἱ ἄνθρωποι ἄκουσαν τή διαταγή αυτή, φοβήθηκαν πολύ. Διότι ἤξεραν ὅτι ὁ βασιλιάς δέν ἀστειεύεται, ἀλλά θά ἔκανε αὐτά πού φοβέριζε! Γι’ αὐτό, ὅταν τά ὄργανα ἄρχισαν νά παίζουν, γονάτισαν ὅλοι καί ἄρχισαν νά προσκυνοῦν τήν εἰκόνα, τό εἴδωλο τοῦ βασιλιά.

Ἀλλά γονάτισαν ὅλοι; Ἦταν δυνατόν νά ὑπῆρχε κανείς ὄρθιος; Κι ὅμως τρεῖς ἄνθρωποι δέν γονάτισαν γιά νά προσκυνήσουν. Φαντάζεστε, ποιοί ἦταν οἱ τρεῖς αὐτοί. Ἦταν ὁ Ἀνανίας, ὁ Ἀζαρίας καί ὁ Μισαήλ. Μόνον αὐτοί ἔμειναν ὄρθιοι μέσα στό πλῆθος τοῦ λαοῦ. Δέν θέλησαν νά προσκυνήσουν τό εἴδωλο, διότι ἤξεραν, ὅτι μόνο τόν ἀληθινό Θεό πρέπει νά προσκυνοῦμε.

Τό ἀναπάντεχο αὐτό γεγονός ἔτρεξαν ἀμέσως καί τό ἀνέφεραν στόν βασιλιά.

—Βασιλιά, τοῦ εἶπαν, πολυχρονεμένος νά εἶσαι! Ἐρχόμαστε νά σοῦ ποῦμε μιά μεγάλη περιφρόνηση καί προσβολή πού ἔγινε πρός τό πρόσωπό σου. Ἔβγαλες διαταγή νά πέσουν ὅλοι οἱ λαοί καί νά προσκυνήσουν τήν εἰκόνα σου. Καί εἶπες, ὅτι ὅποιος δέν πέσει νά προσκυνήσει, θά πρέπει νά τόν ρίξουμε ἀμέσως στό ἀναμμένο καμίνι. Εἶναι λοιπόν ἐδῶ τρεῖς νέοι, ὁ Σεδράχ, ὁ Μισάχ καί ὁ Ἀβδεναγῶ (ἔτσι λέγανε στή γλώσσα τῶν Βαβυλωνίων τούς τρεῖς Ἰσραηλίτες νέους, τόν Ἀνανία, τόν Ἀζαρία καί τόν Μισαήλ), πού δέν θέλουν νά προσκυνήσουν τήν εἰκόνα σου τή χρυσή.

Τότε ὁ βασιλιάς θύμωσε πολύ καί διέταξε νά φέρουν ἐνώπιόν του τούς τρεῖς νέους. Καί τούς λέει:

—Ἀλήθεια, ἀρνηθήκατε νά προσκυνήσετε τήν εἰκόνα μου; Ἐμπρός, ἑτοιμασθεῖτε νά τήν προσκυνήσετε τώρα, μόλις χτυπήσουν τά ὄργανα. Διότι, ἐάν δέν τό κάμετε, χωρίς ἄλλο θά σᾶς ρίξω στό ἀναμμένο καμίνι. Καί δέν ξέρω ποιός Θεός θά εἶναι ἐκεῖνος πού θά σᾶς γλυτώσει ἀπό τά χέρια μου.

Ἐκεῖνοι ὅμως, χωρίς νά φοβηθοῦν, ἔδωσαν καί οἱ τρεῖς μία γενναία ἀπάντηση:

—Ἐμεῖς, βασιλιά, πιστεύουμε στό Θεό τόν ἀληθινό καί μόνον Αὐτόν προσκυνοῦμε. Καί Αὐτός ἔχει τή δύναμη νά μᾶς σώσει ἀπό τή φωτιά καί ἀπό τά χέρια σου. Ἀλλά, καί ἄν δέν θελήσει νά μᾶς σώσει, μάθε καλά ὅτι δέν προσκυνοῦμε τούς θεούς σου, οὔτε τή χρυσή εἰκόνα πού ἔστησες.

Ὁ Ναβουχοδονόσορας, ἄμα ἄκουσε τά λόγια αὐτά, ἔγινε θηρίο ἀπό τήν ὀργή! Θύμωσε τόσο πολύ, ὥστε ἄλλαξε ἐντελῶς ἡ ὄψη του. Ἀμέσως διατάσσει τούς ὑπηρέτες του νά κάψουν ἑφτά φορές περισσότερο τό καμίνι, νά δέσουν τούς τρεῖς νέους χέρια καί πόδια καί νά τούς ρίξουν δεμένους μέσα στή φωτιά.

Ἔτσι καί ἔγινε. Οἱ τρεῖς Παῖδες τώρα ρίχνονται στή φωτιά. Οἱ φλόγες ἀνέβαιναν ὁλόκληρα μέτρα ἐπάνω ἀπό τό καμίνι. Ὁ βασιλιάς μέ τούς ὑπασπιστές του καί τούς ἄρχοντες, μακριά λίγο ἀπ' τό καμίνι, παρακολουθοῦσαν μέ περιέργεια.

Αἴφνης, ἄκουσαν ὅλοι κάτι σάν μουσική ἁρμονική —σάν ψαλμωδία— νά βγαίνει ἀπό τό καμίνι. Μπά! Τί νά ’ναι αὐτό; Πλησιάζουν πρός τό καμίνι, ἀλλά ἡ μουσική ἁρμονία ὅλο καί ζωήρευε. Ἔρχονται τότε κοντά καί τί νά δοῦν! Οἱ τρεῖς Παῖδες δέν εἶχαν πάθει τίποτε ἀπολύτως! Ὄρθιοι μέσα στό καμίνι ἔψαλλαν ὕμνους στόν Θεό. Ἡ φωτιά δέν ἔκαψε τίποτε ἄλλο, παρά μόνο τό σχοινί, μέ τό ὁποῖο τούς εἶχαν δέσει. Ἀλλά καί κάτι ἄλλο ἀνεξήγητο ἔβλεπε ὁ βασιλιάς. Ἔβλεπε μέσα στό καμίνι τέσσερις νέους ἀντί γιά τρεῖς. Ὁ τέταρτος ἦταν πολύ λαμπρός καί ἄστραφτε σάν ἄγγελος. Καί πράγματι ἄγγελος ἦταν! Ὁ Θεός γιά νά βραβεύ¬σει τήν ἀκλόνητη πίστη τῶν τριῶν αὐτῶν παιδιῶν, ἔστειλε ἄγγελο ὁ ὁποῖος ἔδιωξε ἔξω ἀπ’ τό καμίνι τή φλόγα καί μετέτρεψε τό καμίνι σέ δροσερό τόπο. Γι’ αὐτό καί οἱ τρεῖς παῖδες χαρούμενοι ἔψαλλαν μέσα στό καμίνι καί δοξολογοῦσαν τόν Θεό!

Ὅταν ὁ βασιλιάς εἶδε τό μεγάλο αὐτό θαῦμα, διέταξε νά φωνάξουν τούς τρεῖς νέους νά βγοῦν ἔξω. Ἐκεῖνοι βγῆκαν ἀμέσως. Ἔτρεξαν τότε καί τούς περικύκλωσαν ὅλοι οἱ μεγάλοι νομάρχες καί οἱ στρατηγοί τοῦ βασιλιά. Ὅλοι ἔμειναν ἐκστατικοί, διότι ἔβλεπαν ὅτι οἱ τρεῖς νέοι δέν εἶχαν πάθει τίποτε ἀπολύτως. Ὁ βασιλιάς γυρίζει τότε καί λέει:

—Εὐλογημένος καί δοξασμένος νά εἶναι ὁ Θεός τόν Σεδράχ, τοῦ Μισάχ καί τοῦ Ἀβδεναγῶ. Αὐτός ἔστειλε τόν Ἄγγελό του καί ἔσωσε τούς δούλους του πού πιστεύουν σέ Αὐτόν.

Καί τότε, παιδιά, ἔκανε κάτι πολύ σπουδαῖο! Ἔστειλε ἀμέσως διαταγή σ’ ὅλο τό βασίλειό του καί διέταξε νά μήν τολμήσει κανείς στό ἑξῆς νά εἶναι ἐναντίον τοῦ Θεοῦ στόν ὁποῖο πιστεύουν οἱ τρεῖς Παῖδες, ἀλλιῶς θά τιμωρεῖται πολύ αὐστηρά. Διότι δέν ὑπάρχει ἄλλος Θεός πού νά μπορεῖ νά σώζει τούς ἀνθρώ¬πους, ὅπως ἔσωσε αὐτούς ὁ Θεός τους.

Γ´. Επεξεργασία:

- Τί σᾶς ἔκανε, παιδιά, ἐντύπωση ἀπό τή διήγηση αὐτή τῆς Π. Διαθήκης;

Ἡ τόλμη, τό θάρρος, ἡ ἀγάπη στόν ἀληθινό Θεό τῶν τριῶν αὐτῶν νέων!

- Πῶς μπόρεσαν αὐτοί οἱ εὐλογημένοι νέοι καί κράτησαν τήν ἀληθινή πίστη τους, τήν πίστη τῶν πατέρων τους;

Εἴπαμε στήν ἀρχή ὅτι καθώς ἔφευγαν αἰχμάλωτοι γιά τήν Βαβυλώνα, πῆραν μαζί τους καί τά βιβλία μέ τόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Δέν ξέχασαν δηλαδή ἐκεῖ πού πῆγαν τήν ἀληθινή τους πίστη. Δέν ξέχασαν τίς ἱερές τους παραδόσεις!

Παρότι βρέθηκαν μεταξύ εἰδωλολατρῶν καί ἀπίστων, αὐτοί συνέχισαν νά ζοῦν σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ!

- Ὅμως, τί ἔπαθε ὁ ὑπόλοιπος λαός; Σέ ποιά ἁμαρτία ἔπεσε;

Πολύ σωστά! Ξέχασαν ἀπό φόβο, ἀπό δειλία, ἀπό ντροπή κλπ. τήν πίστη τους, τήν πίστη τῶν πατέρων τους καί ἔπεσαν στήν εἰδωλολατρία!

Ἀγάπησαν δηλαδή πάνω ἀπό τόν Θεό τά ὑλικά πράγματα, τίς ἀπολαύσεις πού ζητοῦσε τό σῶμα τους, τήν ἴδια τήν ἁμαρτία. Ἀγάπησαν καί λάτρεψαν τό εἴδωλο τοῦ βασιλιά, ὁ ὁποῖος βέβαια δέν θά μποροῦσε νά τούς βοηθήσει σέ τίποτα, σέ σχέση μέ τόν Παντοδύναμο Θεό!

- Ὑπάρχει σήμερα ὁ κίνδυνος νά πέσουμε ἐμεῖς στήν ἁμαρτία πού ἔπεσαν ἐκεῖνοι;

Καί βέβαια ὑπάρχει αὐτός ὁ κίνδυνος. Νά ξεχάσουμε τήν ἀγάπη μας στόν ἀληθινό Θεό καί νά θυμόμαστε μόνο τίς φτηνές καί ἐπίγειες ἀγάπες!

- Νά ξεχάσουμε τόν ἐκκλησιασμό τῆς Κυριακῆς καί τήν λατρεία πρός τόν Θεό μας, τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό καί λατρεύσουμε μιά ἀθλητική ὁμάδα ἤ ἕναν ποδοσφαιριστή.

- Νά ξεχάσουμε τήν ἀγάπη στόν Θεό καί τήν Παναγία μητέρα Του, καί νά κάνουμε Θεό μας ἕναν ἀθλητή – ποδοσφαιριστή. Νά φτάσουμε νά τόν ἀποκαλοῦμε «θεό» γιά τίς ἱκανότητές του!

- Νά ξεχάσουμε τήν εὐλογημένη συγκέντρωση τοῦ Σμήνους μας ἤ τοῦ Κατηχητικοῦ μας, γιά πράγματα ἀσήμαντα. Π.χ. γιά νά παίξουμε μόνοι μας στο σπίτι play station, γιά νά δοῦμε τηλεόραση.

- Νά ξεχάσουμε τήν μεγάλη μας ἀγάπη καί λατρεία πρός τόν Δημιουργό μας καί νά λατρεύσουμε τό χρῆμα καί τόν πλοῦτο! Κι ὅταν μεγαλώσουμε νά μήν σκεφτόμαστε τίποτε ἄλλο ἀπό τό πῶς θά πλουτίσουμε. Νά κάνουμε θεό μας τό χρῆμα καί τήν ὕλη.

- Πῶς θά μιμηθοῦμε τούς τρεῖς Παῖδες στήν ἀγάπη τους πρός τόν Θεό;

Ἡ Ἀγάπη μας καί ἡ Λατρεία μας νά εἶναι μόνο πρός τόν ἀληθινό Θεό! Καθῆκον μας, νά προσέξουμε αὐτές τίς μέρες καί πάντοτε τίς παγίδες πού στήνει ὁ διάβολος καί νά μένουμε γιά πάντα ἑνωμένοι μέ τόν ἀγαπημένο μας Ἰησοῦ Χριστό. Ἡ ἀγάπη τῆς καρδιᾶς μας καί ἡ λατρεία μας νά ἀπευθύνεται μόνο πρός τόν ἀληθινό Θεό μας.

Σήμερα λοιπόν τό σύνθημά μας ποιό λέτε ὅτι πρέπει νά εἶναι;

Σύνθημα: Ἡ Ἀγάπη μου καί ἡ Λατρεία μου μόνο πρός τόν ἀληθινό Θεό!

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα