Α’. Μικρή Εἰσαγωγή

Παιδιά, χρόνια πολλά!... Εὐλογημένος ὁ καινούργιος χρόνος!...

Αὐτές τίς μέρες πού μεταξύ μας ἀνταλλάσσουμε εὐχές γιά τόν νέο χρόνο, θυμήθηκα μιά μικρή ἱστορία, πού εἶχα διαβάσει κάποτε. Τήν ἀντέγραψα καί θά σᾶς τή διαβάσω...

«Λίγες μέρες μετά τά Χριστούγεννα ἕνα ἀγόρι βάδιζε μέ πολλή δυσκολία σ᾿ ἕναν ἀπό τούς πολυσύχναστους δρόμους τοῦ Σάν Φραντσίσκο (ΗΠΑ), σέρνοντας ἕνα ὁλοκαίνουργο καί γεμᾶτο φῶς βαγονάκι. Στό βαγονάκι ὑπῆρχε ὡς ἐπιβάτης... ἕνα μικρό νήπιο. ῏Ηταν μιά εἰκόνα τοῦ Νηπίου ᾿Ιησοῦ ἀπό τή φάτνη, ἡ ὁποία εἶχε στηθεῖ τίς μέρες τῶν Χριστουγέννων σέ γειτονικό Ναό τῆς πόλεως. ῾Η μητέρα τοῦ ἀγοριοῦ, μόλις ἀντιλήφθηκε τί ἔκανε ὁ γιός της, ἔτρεξε πρός τό μέρος του καί τόν ἐπέπληξε αὐστηρά, διότι κυκλοφοροῦσε στόν ἐπικίνδυνο δρόμο καί, κυρίως, διότι πῆρε ἀπό τό Ναό τήν εἰκόνα τοῦ Νηπίου ᾿Ιησοῦ.

«Μά, μητέρα», διαμαρτυρήθηκε τό ἀγόρι μέ ὀρθάνοιχτα τά λαμπερά του μάτια, «ὑποσχέθηκα στό Νήπιο ᾿Ιησοῦ τοῦτο· ῎Αν μοῦ χάριζε ὡς Χριστουγεννιάτικο δῶρο ἕνα ὄμορφο βαγονάκι, ὁ πρῶτος πού θά ᾿μπαινε σ᾿ αὐτό γιά μιά βόλτα θά ᾿ταν αὐτό τό ῎Ιδιο»!...

Θέλω νά μοῦ πεῖτε, ὅμως, γιατί ἄρχισα μέ αὐτή τήν ἱστορία σήμερα.

- Μήπως ὁ μικρός Χριστός ἔκανε καί σέ μᾶς κάποιο βαγονάκι δῶρο...;

- Ἀρκετά πετυχημένες οἱ ἀπαντήσεις σας. Τό «βαγονάκι» πού μᾶς χάρισε καί πάλι δῶρο ὁ Χριστός, εἶναι ὁ καινούργιος χρόνος! Ὁλοκαίνουργο, γεμᾶτο φῶς, ὄνειρα, ἐλπίδες, εὐχές! Μπαίνουμε μέσα καί προχωροῦμε! Ποῦ μᾶς πάει; Τί θά βροῦμε μπροστά μας;... Δέν τό ξέρουμε!

- ῞Ομως, πῶς θά γίνει ἐπιτυχημένο τό ταξίδι μας, ὥστε νά φτάσουμε κοντά Του;...

῾Η μικρή ἱστορία πού ἀκούσαμε, κρύβει τό μυστικό τῆς ἐπιτυχίας. Τό καταλάβατε;

- Στό βαγονάκι τοῦ νέου χρόνου νά βάλουμε πρῶτο ἐπιβάτη καί ὁδηγό μας τό Νήπιο ᾿Ιησοῦ Χριστό! Γιατί αὐτό τό Νήπιο τῆς Βηθλεέμ εἶναι ὁ ἄχρονος Θεός μας. Ὁ ἐξουσιαστής καί κυβερνήτης τοῦ χρόνου! Θά Τοῦ δώσουμε τήν πρώτη θέση στό χρόνο πού ἀνοίγεται μπροστά μας!

Καί θά κάνουμε σήμερα πιό στενή τή γνωριμία μαζί Του. Θά γνωρίσουμε τόν Μεγάλο ἐπιβάτη τοῦ βαγονιοῦ μας πού εἶναι φίλος μας καί Θεός μας. Θά μιλήσουμε γιά τά παιδικά χρόνια τοῦ Ἰησοῦ!

Β’. Ἁγιογραφική Διήγηση (Λουκ. β´ καί Ματθ. β´)

Γιά τά παιδικά χρόνια τοῦ Χριστοῦ μᾶς πληροφοροῦν μέ λίγα ἀλλά πολύ διαφωτιστικά λόγια οἱ Εὐαγγελιστές Λουκᾶς καί Ματθαῖος. Ἀπό τή Βάπτισή Του, στά τριάντα Του χρόνια, ἀρχίζει ἡ δημόσια ζωή τοῦ Κυρίου μας ἀφοῦ πρίν ἀπό τήν ἡλικία αὐτή δέν ἐπιτρεπόταν στούς ᾿Ιουδαίους νά γίνονται διδάσκαλοι.

• Ὅταν συμπληρώθηκαν ὀκτώ μέρες ἀπό τή γέννηση τοῦ Χριστοῦ, ἔγινε ἡ «περιτομή» τοῦ Παιδίου. Καί ἔδωσαν σ᾿ αὐτό τό ὄνομα «᾿Ιησοῦς», πού σημαίνει ὁ Θεός Σωτήρας! ᾿Ιησοῦς! Τό πιό μεγάλο καί ἀγαπημένο ὄνομα στόν οὐρανό καί στή γῆ.

• Οἱ μέρες κυλοῦν καί τό Νήπιο τῆς Βηθλεέμ μεγαλώνει. Εἶναι τώρα 40 ἡμερῶν. Ἡ Παναγία Μητέρα Του καί ὁ προστάτης Του ᾿Ιωσήφ τό ὁδηγοῦν στό Ναό τοῦ Σολομώντα στά ῾Ιεροσόλυμα! Ἐκεί τούς ὑποδέχεται ὁ Γέροντας Συμεών, ὁ ὁποῖος καί λαμβάνει τό θεῖο βρέφος στήν ἀγκαλιά του καί προφητεύει μέ τό φωτισμό τοῦ Θεοῦ τί θά συμβεῖ στό Παιδί καί στήν μητέρα Του, τήν Παναγία. Προφητική ὑποδοχή στόν Κύριο καί Σωτήρα μας! Τό γεγονός αὐτό ἑορτάζει ἡ ᾿Εκκλησία μας στίς 2 Φεβρουαρίου μέ τήν ἑορτή τῆς ῾Υπαπαντῆς τοῦ Κυρίου (ὑπαπαντή = ὑποδοχή).

• Δέν ἄργησε ὅμως νά φανεῖ ἡ κακία τῶν ἀνθρώπων ἀπό τήν νηπιακή ἀκόμα ἡλικία τοῦ Χριστοῦ μας! Ὁ ἐχθρός Διάβολος ἐχθρικά εἶδε τόν ἐρχομό Του στή γῆ καί βάλθηκε ἀπό τήν ἀρχή νά Τόν ἀφανίσει! Νά ματαιώσει τό ἔργο τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων!

—Σφαγή ὅλων τῶν ἀγοριῶν τῆς Βηθλεέμ ἀπό δύο ἐτῶν καί κάτω, σφυρίζει στό αὐτί τοῦ Βασιλιᾶ τῆς ᾿Ιουδαίας ῾Ηρώδη! Ἀνάμεσά τους σίγουρα θά σφαχτεῖ καί ὁ Μεσσίας!

Καί τό θεῖο Βρέφος; Πῶς σώθηκε;

—Σάν προσφυγόπουλο, στήν εἰδωλολατρική Αἴγυπτο!

Μεσάνυχτα! Καί ῎Αγγελος Κυρίου ξυπνάει τόν ᾿Ιωσήφ!

—Σήκω, ᾿Ιωσήφ! «Παράλαβε τό παιδίον καί τήν μητέρα αὐτοῦ καί φεῦγε εἰς Αἴγυπτον»! Καί μεῖνε ἐκεῖ ἕως ὅτου σοῦ πῶ νά ξαναγυρίσεις! Γιατί ὁ ῾Ηρώδης θέλει νά θανατώσει τόν μικρό ᾿Ιησοῦ!

Φοβερή ἡ εἴδηση! Πῶς ξεσηκώθηκαν μέσα στή νύχτα! Πῶς ἑτοίμασαν γρήγορα-γρήγορα τά ἀναγκαῖα τους πράγματα, τά φόρτωσαν στό γαϊδουράκι τους καί ξεκίνησαν!... Σίγουρα θά πῆραν μαζί τους καί τά πολύτιμα δῶρα τῶν Μάγων! Νύχτα ξεκίνησαν καί κρυφά γιά τό πολυήμερο ταξίδι! Ὁ Θεός πρόσφυγας! Πῶς νά τό χωρέσει ὁ νοῦς! ῾Η ῾Αγία Οἰκογένεια προχωρεῖ στό ἄγνωστο! Ποῦ θά μείνουν; Πῶς θά ζήσουν ἐκεῖ;!... Αὐτό θά πεῖ πίστη καί ἐμπιστοσύνη καί ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ!...

Φεύγουν, λοιπόν, καί ἀφήνουν πίσω τους τήν Βηθλεέμ καί τόν αἱμοσταγή Ἡρώδη νά ἑτοιμάζεται γιά νά πραγματοποιήσει τό σατανικό σχέδιο τῆς σφαγῆς τόσων καί τόσων ἀθώων νηπίων!

῎Ω! Τί ἔγινε τότε στή μικρή πόλη τῆς Βηθλεέμ καί στά περίχωρά της! «Θρῆνος καί κλαυθμός καί ὀδυρμός πολύς...»! ῞Οπως εἶχε προφητέψει ὁ προφήτης ῾Ιερεμίας! Αὐλάκια τό αἷμα στά περίχωρά της! Οἱ πρῶτοι ἀθῶοι Μάρτυρες γιά τόν Χριστό! (14.000 περίπου, πού τούς γιορτάζει ἡ ᾿Εκκλησία μας στίς 29 Δεκεμβρίου).

Καί ὁ Σωτήρας μας; Πρόσφυγας στήν Αἴγυπτο,μέ τήν Παναγία μητέρα Του καί τόν Ἰωσήφ. Πόσα χρόνια ἔμειναν ἐκεῖ; Δέν ξέρουμε. Ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος μᾶς λέει, ἕως ὅτου πέθανε ὁ ῾Ηρώδης (μέ φριχτό θάνατο). Τότε ῎Αγγελος Κυρίου πάλι εἰδοποιεῖ τόν ᾿Ιωσήφ νά γυρίσουν στήν πατρίδα τους! Φόρτωσαν πάλι τό γαϊδουράκι καί πῆραν τό δρόμο τοῦ γυρισμοῦ! Ὁ μικρός ᾿Ιησοῦς, παιδάκι πιά, ἀρκετό δρόμο θά τόν ἔκανε μέ τά ποδαράκια Του! Γύριζαν χαρούμενοι στήν πατρίδα. Καί μέ συμβουλή τοῦ Ἀγγέλου πῆγαν καί κατοίκησαν στή Ναζαρέτ τῆς Γαλιλαίας, ὅπου βασίλευε ὁ πιό μαλακός γιός τοῦ ῾Ηρώδη, ὁ Ἀντίπας. Στή Ναζαρέτ πέρασε τά παιδικά καί νεανικά Του χρόνια ὁ Κύριός μας. Γι᾿ αὐτό καί τόν ὀνόμασαν Ναζωραῖο. ῎Ετσι πραγματοποιήθηκε ἡ προφητεία, ὅτι «Ναζωραῖος κληθήσεται».

• ῾Η Ναζαρέτ ! ῞Ενα ἄσημο χωριό! ῞Ενα σπιτάκι της ταπεινό στέγασε ᾿Εκεῖνον, πού δέ χωροῦν οἱ οὐρανοί! Δέν ἔζησε ὁ Κύριός μας, ὁ Βασιλιάς τῶν ὅλων σέ ἀνάκτορο, μέ εὐρύχωρα δωμάτια καί πλούσιες ἐπιπλώσεις! Δέν φοροῦσε ροῦχα, μάρκες ἀκριβές! Οὔτε ἔτρωγε φαγητά στίς νόστιμες ποικιλίες πού τά ἔχουμε σήμερα! ῞Ολα ἁπλοϊκά. Σάν σ᾿ ἕνα χωριό, πρίν 2.000 χρόνια! Καί μάλιστα κάτω ἀπό τή σκλαβιά τῶν Ρωμαίων! ῞Ενα σπιτάκι φτωχικό, μαζί μέ τό ἐργαστήρι τῆς ξυλουργικῆς τοῦ ᾿Ιωσήφ!...

Σπιτάκι ὅμως πού ἔλαμπε ἀπό καθαριότητα καί τάξη! Γεμᾶτο φῶς, γαλήνη, ἀγάπη, εἰρήνη, εὐλογία οὐράνια! Κατοικοῦσε μέσα σ᾿ αὐτό, σάν Παιδί, ὁ ἴδιος ὁ Θεός! Πόσο τό ζήλεψαν ὅλες οἱ οἰκογένειες μέσ᾿ στούς αἰῶνες! Νά εἶχε κάθε σπίτι, παλάτι ἤ καλύβι αὐτή τήν εὐτυχία!

• Ὁ μικρός ᾿Ιησοῦς! Τό αἰώνιο πρότυπο γιά κάθε παιδί!...

Ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς μᾶς πληροφορεῖ ὅτι τό «Παιδίον» αὐτό, ἐκεῖ στή Ναζαρέτ, μεγάλωνε καί ψήλωνε καί δυνάμωνε στό σῶμα, ἀλλά γινόταν συγχρόνως δυνατό καί στό πνεῦμα καί στό νοῦ! Οὔτε σέ Σχολεῖα, οὔτε σέ Πανεπιστήμια σπούδασε! ῾Η θεϊκή Χάρη τό δυνάμωνε καί τό ὁδηγοῦσε σέ κάθε ἀρετή! Φωτεινή ἡ παρουσία Του καί σέ ὅλα χαριτωμένη καί ἁγία ἡ συμπεριφορά Του, ὅλο καί περισσότερο ὅσο μεγάλωνε! (Λουκ. β´ 40).

Γ´.Επεξεργασία

Ποιός μπορεῖ νά φανταστεῖ τή συμπεριφορά τοῦ Κυρίου μας σάν Παιδί 10, 11, 12 χρόνων;! Παιδί ὑποδειγματικό! Μοναδικό μέσ᾿ στούς αἰῶνες! Μέ ὅλη ἐπάνω Του τήν ὀμορφιά καί τή φωτεινότητα τῆς καθαρῆς καί ἀναμάρτητης ζωῆς Του! Εὐωδίαζε, μέ εὐωδία οὐράνια, παντοῦ καί πάντα!

• Καί κατ’ ἀρχήν, τί ὑπομονή, ἔδειξε στίς θλίψεις, στή φτώχεια, τί προθυμία στίς δουλειές. Πολύ μικρός ἀκόμη ὁ Κύριός μας, ἔγινε πρόσφυγας. Βιαστικά ἔφυγε ἡ ἁγία Οἰκογένεια γιά τήν Αἴγυπτο μπροστά στή μανία τοῦ Ἡρώδη, μαζεύοντας τά λιγοστά τους ὑπάρχοντα. Καί σέ λίγα χρόνια πάλι, τό κοπιαστικό ταξίδι τῆς ἐπιστροφῆς. Στή Ναζαρέτ ὅπου ἔμειναν, φτωχικά ἔζησαν. Καί πόσο βοήθησε ὁ Ἰησοῦς τόν προστάτη του Ἰωσήφ στό ξυλουργεῖο, γιά νά ζήσουν. Κι ὅλα αὐτά τά πέρασε ὁ Χριστός χωρίς γκρίνιες καί κλάματα ἀνυπομονησίας.

- Αὐτό ἐμᾶς, παιδιά, σήμερα τί μᾶς διδάσκει;

Μᾶς διδάσκει ἀφ’ἑνός νά δεχόμαστε μέ εἰρήνη τίς δυσκολίες καί τίς δοκιμασίες πού ἐπιτρέπει ὁ Θεός στή ζωή μας καί στήν οἰκογένειά μας καί νά δείχνουμε τήν ἀπαραίτητη ὑπομονή.

Καί ἀφ’ ἑτέρου νά μήν κουράζουμε τούς γονεῖς μας μέ γκρίνιες, μουρμουρητά καί πείσματα. Ἀλλά πρόθυμα καί χαρούμενα νά τούς βοηθοῦμε στίς διάφορες ἐργασίες τους. Ἔτσι μέ τήν ἐργατικότητά μας καί τήν προθυμία μας θά τούς ξεκουράζουμε ἀπό τό βάρος τῶν εὐθυνῶν καί τῶν κόπων πού βαστάζουν.

- Ἐκτός ὅμως ἀπό τήν προθυμία καί τήν ὑπομονή στίς δουλειές, ὁ Κύριος ἦταν ἀπολύτως ΥΠΑΚΟΥΟΣ στούς γονεῖς Του. Τούς ἄκουγε σέ ὅλα. Δέν ἔβγαζε γλώσσα ἀντιλογίας οὔτε ἀντιδροῦσε στίς συμβουλές τους, ὥστε νά τούς πικραίνει.

Μπορεῖτε, παιδιά, νά ἀναφέρετε κάποια παραδείγματα, ὅπου θά φαίνεται ἡ ὑπακοή στούς γονεῖς μας;

- (......) Νά μιλήσουν τά παιδιά...

- Ἀλλά καί κάτι ἄλλο: Παρά τίς δουλειές τοῦ σπιτιοῦ καί τοῦ ξυλουργείου, στίς ὁποῖες τόσο βοηθοῦσε, δέν ἀμελοῦσε τήν προσευχή. Ἀντίθετα, πόσο λαχταροῦσε νά μιλᾶ μέ τόν οὐράνιο Πατέρα Του. Μέ τί θέρμη προσευχόταν! Χωρίς χασμουρητά, χωρίς νά βαριέται ἤ νά χαζεύει γύρω-γύρω, σάν νά κάνει ἀγγαρεία...

Κι ἐμεῖς, βλέποντας τό ἅγιο παράδειγμα τοῦ μικροῦ Χριστοῦ μας, πῶς θά προσευχόμαστε ἀπό σήμερα;

- (......) Νά μιλήσουν τά παιδιά...

Ἐπίσης, καί πρός τούς ἄλλους ἀνθρώπους, πού δέν ἦταν τοῦ σπιτιοῦ, καί στά παιδιά τῆς πόλης ἡ συμπεριφορά Του ἦταν ἄψογη. Εἴχε ἀγάπη σέ ὅλους. Κανέναν δέν κορόιδευε καί δέν στενοχωροῦσε. Ἦταν εὐγενής, καλοσυνάτος καί πρός τούς μεγαλύτερους σεβαστικός!

Αὐτό εἶναι μιά ἀφορμή νά προσέξουμε καί τή δική μας συμπεριφορά...

- (.......)

Δ´. Γύρω ἀπό τό Σύνθημα

Βλέπω μερικά παιδιά στήν ἐποχή μας νά μαζεύουν ἀπό γκοφρέτες, γαριδάκια, σοκολάτες κ.ἄ.π. μικρές φωτογραφίες ποδοσφαιριστῶν, τραγουδιστῶν... ἤ νά ἀγοράζουν σχετικές ἀφίσσες καί νά γεμίζουν μ᾿ αὐτές τά συρτάρια τους καί τά δωματιά τους!! Τούς θαυμάζουν!! Εἶναι οἱ ἥρωές τους!! Τί παγίδα! Γιατί;

—Γιατί ὅλ᾿ αὐτά ἀπομακρύνουν τά παιδιά ἀπό τό μοναδικό πρότυπό μας τόν Χριστό!

Εἶναι ὅμως καί κάποια ἄλλα παιδιά!... ῎Εξυπνα, πού δέν τά ἔχει ξεγελάσει ὁ Πονηρός!... Εἶναι κάποια παιδιά, πού δέν ἔχουν ζαλιστεῖ ἀπό τέτοιους ψεύτικους ἥρωες, πού τούς σβήνει ὁ χρόνος! ῎Εχουν ξεχωρίσει τό πρότυπό τους! ῎Εχουν διαλέξει τόν ἀγαπημένο τους ῞Ηρωα!... Τόν πρωταθλητή τους καί παντοτινό νικητή, τόν Χριστό, μέ τά ἑκατομμύρια τούς ῾Αγίους, πού Τόν ἀκολούθησαν!

- Ἐμεῖς, παιδιά, ποιόν ἥρωα, ποιό πρότυπο θά βάλουμε στή ζωή μας τώρα στήν ἀρχή τοῦ χρόνου;

Σύνθημα:

Πρότυπό μου μέσα στό χρόνο ὁ μικρός Χριστός!

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Α´. Μικρή εἰσαγωγή
Χριστούγεννα!
—Τί σημαίνει, ὄμως παιδιά, ἡ λέξη Χριστούγεννα;
῞Οτι γεννήθηκε ὁ Χριστός καί Θεός μας..!
Μπορεῖ νά συλλάβει ὁ μικρός μας νοῦς αὐτό τό μέγα θαῦμα καί μυστήριο; ῾Ο ἄναρχος Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ νά φοράει τήν ἀνθρώπινη σάρκα καί νά γεννιέται στή γῆ ὡς ἄνθρωπος! Σάν ἕνα μικρό καί ἀδύνατο βρέφος, ὁ Παντοδύναμος καί Δημιουργός τῶν πάντων Θεός!
῾Η Γέννηση τοῦ Χριστοῦ μας χώρισε τήν ῾Ιστορία τῆς ἀνθρωπότητας στά δύο· «πρό Χριστοῦ» καί «μετά Χριστόν»! Πρό Χριστοῦ, σκοτάδι, ἁμαρτία καί εἰδωλολατρία. Μετά Χριστόν, φῶς, εἰρήνη, χαρά, ἐλπίδα...!

Β’. Ἁγιογραφική Διήγηση (Λουκ. β´ 1-20).
Νύχτα ἔφτασε στή Βηθλεέμ τῆς ᾿Ιουδαίας, ὁδοιπορώντας 4 μέρες, ἀπό τή Ναζαρέτ τῆς Γαλιλαίας, ὁ δίκαιος ᾿Ιωσήφ μέ τήν Παρθένο Μαρία, ἕτοιμη νά φέρει στόν κόσμο τό θεῖο Βρέφος! Γιατί αὐτό τό κουραστικό ταξίδι;
῾Η ῾Ιστορία λέει: γιά νά ἀπογραφοῦν, στήν πρώτη ἀπογραφή, πού διέταξε ὁ μέγας αὐτοκράτορας τῆς Ρώμης Καίσαρας Αὔγουστος. Καθένας ἔπρεπε νά πάει στόν τόπο τῆς καταγωγῆς του. Κι ὁ ᾿Ιωσήφ ἔπρεπε νά δηλώσει τά οἰκογενειακά του στοιχεῖα στήν πόλη τοῦ Δαβίδ, τή Βηθλεέμ. ῾Η Ρώμη ἤθελε νά ξέρει πόσους ὑπηκόους ἔχει στήν κυριαρχία της, γιά νά ὁρίσει ἀνάλογα καί τή φορολογία.
Ἔτσι καί στή μικρή Βηθλεέμ κόσμος πολύς κατέφτασε γιά τό σκοπό τῆς ἀπογραφῆς! Κίνηση μεγάλη στά μαγαζιά καί τούς δρόμους. Εὐκαιρία γιά τά πανδοχεῖα καί τά σπίτια νά νοικιάζουν ὅσο κι ὅσο τά δωμάτιά τους στούς ξένους. Καί νά πού ὁ ᾿Ιωσήφ μέ τήν Παρθένο Μαρία τά βρίσκουν ὅλα γεμᾶτα! Καμμιά πόρτα δέν ἄνοιξε γι᾿ αὐτούς! Δέν ἔδειχναν, βλέπετε, καί πλούσιοι, γιά νά τούς προτιμήσουν! ᾿Αφιλόξενη ἡ γῆ γιά τόν Δημιουργό της!... Κλειστές οἱ καρδιές καί ψυχρές γιά τόν Βασιλέα τῶν ὅλων!...
Καί νά... ὁ στάβλος! ῎Αν ξέρατε πῶς ἦταν ὁ χωριάτικος στάβλος ἐκείνου τοῦ καιροῦ, δάκρυα θά ἔρχονταν στά μάτια σας! Βρωμιά, ὑγρασία, σκοτάδι, κοπριά, ζῶα ἐδῶ - ἐκεῖ νά κοιμοῦνται καί νά μουγκρίζουν!... ᾿Εδῶ, λοιπόν, βρῆκαν οἱ ἄνθρωποι νά ὑποδεχτοῦν τόν Θεό καί Σωτήρα τους!... ᾿Εκεῖνον πού ἔχει ὑπέρλαμπρο θρόνο τά Χερουβείμ καί ἐξουσιάζει τά σύμπαντα;!... Ναί· ἐδῶ!
Καί γεννήθηκε, παιδιά, μέσα στό στάβλο τῆς γῆς ἐκείνη τή νύχτα ὁ Χριστός μας! Μέσα στό παχνί (τή μόνη καθαρή γωνίτσα) μέ τ᾿ ἄχυρα, πού ᾿τρωγαν τά ζῶα, τοῦ ἔστρωσε κούνια ἀχυρένια ἡ Θεομάνα Κόρη!
Ἐκεῖνο τό παχνί, λούσθηκε στό φῶς ἀπ᾿ τήν οὐράνια ᾿Ανατολή, τό θεῖο Βρέφος!
῎Αστραψαν τ᾿ ἄχυρα! Τά ζῶα ξύπνησαν ἡμερωμένα καί βάλθηκαν νά ζεσταίνουν μέ τά χνῶτα τους τόν Δημιουργό τους!.. ᾿Αγάλλεται ἡ Παρθένος καί «μεγαλύνει τόν Κύριον»! Σκύβει ταπεινά ὁ ᾿Ιωσήφ καί προσκυνᾶ τόν Θεό του πού ἔγινε ἄνθρωπος! Μέ σεβασμό καί εὐλάβεια παραστέκει τήν Μητέρα τοῦ Θεοῦ!... Πῶς μέ μιᾶς ὁ στάβλος φάνταξε πρωτόφαντο παλάτι; Ἀλλά ἔτσι συμβαίνει πάντα, ὅπου γίνεται δεκτός ὁ Χριστός!
῎Εξω κανείς δέν ἔχει πάρει εἴδηση! Δέν ἦταν ἄξιος ἐκεῖνος ὁ κόσμος νά δεῖ τό μέγα θαῦμα!
῎Αν ἤξεραν τά πανδοχεῖα καί τά σπίτια τί ἔχασαν, πού δέ δέχτηκαν τή Βασίλισσα τῶν Οὐρανῶν!...
῞Ομως, κάπου κοντά σ᾿ αὐτούς τούς ἀδιάφορους ἀνθρώπους, πού ᾿χαν τό νοῦ τους στά κέρδη, τά δηνάρια καί τήν καλοπέραση, ἔξω στά λιβάδια καί στίς πλαγιές ἦταν καί κάποιοι ἄλλοι! ῏Ηταν ἁπλοί αὐτοί καί ταπεινοί! Ποιμένες, πού περνοῦσαν τή ζωή τους στά βουνά καί στά λιβάδια, βόσκοντας τά κοπάδια τους. ῞Ησυχοι ἄνθρωποι. ῎Ακακοι· Πού πρόσμεναν κι ἐπιθυμοῦσαν καί ζοῦσαν μέ τό ὅραμα γιά τόν ἐρχομό τοῦ Μεσσία! Τοῦ Σωτήρα τοῦ κόσμου! Τίς προφητεῖες γι᾿ Αὐτόν τίς εἶχαν ἀκούσει πολλές φορές. Τίς ἤξεραν καλά· καί τίς θύμιζε ὁ ἕνας στόν ἄλλο τά βράδια, καθώς φύλαγαν τά πρόβατά τους κάτω ἀπό τ᾿ ἄστρα! Κι οἱ πιό νέοι ψαλμούς τοῦ Δαβίδ γιά τόν Μεσσία ἔπαιζαν γλυκά στή φλογέρα τους. Ποῦ νά τό ἤξεραν!... Καί νά! ᾿Απίστευτο κι ἀπρόσμενο! Σ᾿ αὐτούς πρωτόρχεται τό μέγα μήνυμα! Αὐτούς ἀξιώνει ὁ Θεός πρώτους προσκυνητές τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Υἱοῦ Του! Καί τῆς χαρᾶς τό μήνυμα ῎Αγγελοι τούς τό φέρνουν!
Ξαφνιάστηκαν! Θαμπώθηκαν! ῾Η νύχτα πῆρε γύρω τους λάμψη οὐράνια! Σάν νά κατέβηκε μπροστά τους ὁ οὐρανός! ῎Αγγελος φωτεινός στά μάτια τους ξαστράφτει καί νιώθουν «φόβον μέγαν»! ῎Εντρομοι σκύβουν μπρός στόν ᾿Αρχάγγελο Εὐαγγελιστή!
—«Μή φοβεῖσθε»! τούς καθησυχάζει! «᾿Ιδού γάρ εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαράν μεγάλην»! Σᾶς φέρνω εἴδηση μεγάλης χαρᾶς! Χαρᾶς ἀπέραντης γιά ὅλον τό λαό! ᾿Αφοῦ γεννήθηκε σήμερα γιά σᾶς ὁ Σωτήρας πού περιμένατε! Χριστός ὁ Κύριος! Στήν πόλη τοῦ Δαβίδ!
Οἱ ποιμένες σκίρτησαν. Θυμήθηκαν ὅτι ἔτσι εἶχε προφητέψει ὁ Μιχαίας. ῞Οτι στή Βηθλεέμ θά γεννηθεῖ ὁ Μεσσίας (Σωτήρας Χριστός). Ποιός μπορεῖ νά φανταστεῖ τί ἔνιωσαν ἐκείνη τή στιγμή! Μά δέν μπόρεσαν· δέν πρόλαβαν νά ποῦν λέξη! ῎Αλλο θέαμα ὑπερκόσμιο καί ἀποκαλυπτικό ἀνοίγεται μπροστά τους! Οἱ οὐρανοί χύνονται στή γῆ καί πανηγυρίζουν.
᾿Αναρίθμητοι ῎Αγγελοι ἀνεβαίνουν, κατεβαίνουν μέσα σέ οὐράνιο φῶς καί μαζί μέ τόν
᾿Αρχάγγελο ψάλλουν μέ τίς ἀγγελικές τους φωνές τόν χαρούμενο ὕμνο! Πρωτάκουστο ἄγγελμα! Μήνυμα χαρᾶς κι ἐλπίδας ἀπό τόν οὐρανό στή γῆ: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία»!...
Πόσο κράτησε αὐτό τό πανηγύρι τῶν ἀγγέλων στῆς Βηθλεέμ τόν Οὐρανό! Πόση ὥρα ἔζησαν οἱ ταπεινοί βοσκοί μέσα σ᾿ αὐτή τήν οὐράνια περίλαμψη! Δέν μετριοῦνται οἱ οὐράνιες ὧρες! ῎Αλλο δέ σκέπτονται μετά τή θεία ὀπτασία! ῎Αλλο δέν ποθοῦν! Νά τρέξουν θέλουν, νά βροῦν, νά προσκυνήσουν τό θεῖο Βρέφος! ῞Οπως τούς ὑπέδειξε ὁ ῎Αγγελος! Τυλιγμένο στά σπάργανα! Μέσα στή φάτνη!... Εἶναι ὁ ᾿Αναμενόμενος! ῾Ο Λυτρωτής καί Σωτήρας τους!
—᾿Εμπρός, λοιπόν! Σηκωθεῖτε! ῎Ας ἀφήσουμε τά λιβάδια καί τά πρόβατα καί πᾶμε στή Βηθλεέμ. ᾿Εκεῖ πού μᾶς κάλεσε ὁ Κύριος, νά δοῦμε καί νά προσκυνήσουμε τό μέγα θαῦμα!
Δίχως καθυστέρηση καί χασομέρια παίρνουν τά φτωχικά τους δῶρα ἀπό τή στάνη καί φεύγουν γρήγορα. Τρέχουν! Πετᾶνε! ῾Η ἀγάπη τους γιά τόν Χριστό δίνει φτερά στά πόδια τους! ῎Εφτασαν!! ῎Ω θάμπος καί θεία ἀκτινοβολία μέσα ἀπ᾿ τό παχνί!! Ναί! Αὐτός εἶναι! ῾Ο Μεσσίας! ῾Ο Υἱός τοῦ Θεοῦ! Αὐτός μόνο μποροῦσε νά χύσει τέτοιο φῶς μέσα στό στάβλο καί στήν καρδιά τους! ῎Εχει ἐπάνω Του τή δόξα τοῦ Θεοῦ! Στό ἀντίκρυσμά Του πλημμυρίζεις μέσα σου ἀπό χαρά καί εἰρήνη! Πῶς λάμπει πάνω Του εὐλαβικά σκυμμένη ἡ ῞Αγια Μάνα! Ποιό ἅγιο δέος στήν ὄψη τοῦ προστάτη τους ᾿Ιωσήφ! Πραγματικά, Θεοῦ «εὐδοκία», ἀγάπη κι εὐσπλαγχνία γιά τούς ἀνθρώπους τό θεῖο Βρέφος!...
Γονατισμένοι σκύβουν καί Τό προσκυνοῦν! Κι ἄς ἦταν ποτέ τους νά μή φύγουν μπροστά ἀπ᾿ τήν ἅγια φάτνη! Τί ἄραγε νά εἶπαν μυστικά στόν Βασιλιά τους!
Μετά τήν οὐράνια αὐτή συνάντηση, γυρίζουν στά βοσκοτόπια γεμᾶτοι ἀπό τή χάρη τοῦ θείου Βρέφους στήν καρδιά τους! Γίνονται κήρυκες τῆς μεγάλης χαρᾶς! Διηγοῦνται παραστατικά τά ὅσα εἶδαν κι ἄκουσαν ἀπ᾿ τούς ᾿Αγγέλους! Καί βεβαιώνουν τό μέγα θαῦμα τῆς σπηλιᾶς! Μέ πόσο ζῆλο μιλοῦν. Καί ὄσοι τούς ἄκουσαν ἐθαύμαζαν γιά ὅσα ἔλεγαν σ᾿ αὐτούς οἱ ποιμένες! Καί βέβαια θά πῆραν τό δρόμο πρός τή θεία φάτνη!

Γ´. Επεξεργασία
Οἱ ἁπλοϊκοί ποιμένες μετά τήν ὀπτασία πού ἔζησαν, τί κάνουν;
—῾Η χαρά ἡ ἀνέκφραστη, ἡ μεγάλη τούς ξεσηκώνει. Ποῦ νά λογαριάσουν κόπο! Μέ λαχτάρα σπεύδουν νά προσκυνήσουν τό θεῖο Παιδί! Τί φῶς θά πῆρε ἡ καρδιά τους ἀντικρύζοντας τόν ἀληθινό ῞Ηλιο τῆς Ζωῆς! Ποῦ τόπος γιά κακίες πιά, ἀντιπάθειες καί μίση! Ποῦ χῶρος στό νοῦ γιά κακές σκέψεις, ὅταν τούς γέμιζε ἡ ὄψη τοῦ Θεοῦ! ῞Ενα θαῦμα ἔγινε στήν καρδιά τους. ῞Ενας πόθος, νά μείνουν μέσα τους αἰώνια τά Χριστούγεννα! Καί Τοῦ προσφέρουν τά δῶρα τους! Μέ τήν καρδιά τους!
Ἐμεῖς σήμερα κάνουμε ἄραγε ὄ,τι ἔκαναν οἱ Ποιμένες, οἱ Ἄγγελοι, οἱ Μάγοι, ἡ Παναγία μας;
Ἄν ἀγαπάμε πραγματικά τόν νεογέννητο Χριστό μας, πρέπει νά τό δείξουμε μέ τίς πράξεις καί τή ζωή μας. Πρέπει νά γίνουμε πιστά παιδιά Του, καί:
Νά Τόν ὑμνοῦμε, ὅπως οἱ ῎Αγγελοι! Νά Τόν προσκυνοῦμε ταπεινά στῆς προσευχῆς τήν ὥρα, στήν ὄμορφη ᾿Εκκλησιά μας, ὅπως οἱ βοσκοί! Νά Τοῦ φέρνουμε γιά δῶρα, ὅπως οἱ Μάγοι, τήν πιό θερμή ἀγάπη τῆς καρδιᾶς μας! Νά Τόν εὐχαριστοῦμε μέ τήν ὑπακοή μας στό θέλημά Του! Νά κρατᾶμε καθαρή καί ἁγνή τήν καρδιά καί τό σῶμα μας, ὅπως ἡ Πάναγνη Παρθένος Θεοτόκος!
Κι ἔπειτα; οἱ βοσκοί ἐπιστρέφουν στά βοσκοτόπια τους. Ποιό εἶναι ὄμως τό πρῶτο τους μέλημα;
— Φορτωμένοι τόν ῞Ηλιο τῆς Χαρᾶς, τρέχουν νά διώξουν τό σκοτάδι κι ἀπό ἄλλες καρδιές! Νά τίς ὁδηγήσουν κοντά στόν Χριστό καί στό φῶς Του! Τό ἴδιο ἔκαναν καί οἱ σοφοί Μάγοι στίς εἰδωλολατρικές πατρίδες τους. Τό ἴδιο καί πολλοί ἄλλοι μέσ᾿ στούς αἰῶνες, πού ἔγιναν προσκυνητές τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως!
Γιά νά μιμηθοῦμε τό ἄγιο παράδειγμά τῶν βοσκῶν τῆς Βηθλεέμ, τό ἴδιο πρέπει νά κάνουμε καί μεῖς τά σημερινά παιδιά Του, πού ἀκοῦμε καί ζοῦμε τό χαρμόσυνο ἄγγελμα τῆς γεννήσεώς Του. Νά καλοῦμε κι ἄλλους κοντά Του νά Τόν γνωρίσουν, νά Τόν προσκυνήσουν. Μή διστάσουμε νά διαλαλήσουμε τή χαρά μας. «ΕΛΑ ΚΑΙ ΣΥ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΕΙΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ», μᾶς λέει τό σύνθημα πού ἔχουμε φέτος.

Δ´. Γύρω ἀπό τό Σύνθημα
«Νύχτα θαυμάτων» τά Χριστούγεννα! Θαῦμα ἡ γέννηση τοῦ Θεοῦ! Θαῦμα τό ἄνοιγμα τῶν οὐρανῶν! Τό θέαμα τῶν ᾿Αγγέλων! Τό ξεχωριστό ἐκεῖνο ἄστρο! ᾿Αλλά θαῦμα καί ἡ νέα ζωή, πού ἀρχίζει ἀπό τή φάτνη!
Θαῦμα πού δίνει χαρά στούς ᾿Αγγέλους, ὅταν ἡ καρδιά τοῦ ἀνθρώπου γίνεται φάτνη τοῦ Σωτήρα καί Λυτρωτῆ της! Καί βέβαια, ἄν ζούσαμε ἐκείνη τή νύχτα στή Βηθλεέμ, ποτέ δέ θ᾿ ἀφήναμε τόν Χριστό μας στό βρώμικο στάβλο!
Τί θά κάναμε; (...)
—Καί τώρα, παιδιά, ζητάει κατάλυμα ὁ Χριστός μας! Στέκεται μπροστά στήν πόρτα τῆς καρδιᾶς μας καί χτυπάει, γιά νά φέρει τό θαῦμα! Νά μᾶς χαρίσει τ᾿ ἀνεκτίμητα οὐράνια δῶρα Του, πού ὅμοιά τους δέν μπορεῖ κανείς νά μᾶς δώσει.
Τί θά κάνουμε, παιδιά, σ᾿ αὐτό τό χτύπημα; (... Νά ἀκούσουμε τό σύνθημα ἀπό τά παιδιά)

Σύνθημα: Ἡ καρδιά μου φάτνη καθαρή γιά τόν Χριστό!

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Α´. Μικρή εἰσαγωγή

α) Μεγάλα γεγονότα περίμεναν τήν Αἴγυπτο! ῾Ο ἐρχομός τοῦ Μωυσῆ, θά τήν ἀναστάτωνε ἀπ᾿ ἄκρη σ᾿ ἄκρη. Οι Ισραηλίτες ετοιμάζονται να  φύγουν.
Το πείσμα του Φαραώ όμως δεν τους αφήνει... Γι' αυτό ο Θεός επέτρεψε κάποιες τιμωρίες στους Αιγυπτίους.
᾿Αποφάσισε τέλος, νά ὑποχωρήσει ὁ  Τύραννος!
῞Ως τώρα κρατοῦσε ἐγωιστικά τήν ἄμυνά του. Τί δύναμη μπορεῖ νά ἔχει ὁ Θεός ἑνός σκλάβου λαοῦ; ἔλεγε περιφρονητικά. ᾿Ενῶ, ὁ πρᾶος Μωυσῆς εἶχε πολύ προσπαθήσει νά τοῦ φέρει τή σκέψη πρός τόν Δυνατό Θεό, καί νά γλυτώσει ἡ Χώρα του ἀπό τόσα  δεινά.
—Φύγετε! φύγετε! φωνάζει τώρα! Καί ὁ λαός, ὕστερα ἀπό τετρακόσια τριάντα  χρόνια ξεκινᾶ μέ χαρά γιά τή γῆ πού ὁ Θεός ἔταξε στούς προγόνους του. Μ᾿ αὐτή τήν ῾Ιστορία θ᾿ ἀσχοληθοῦμε σήμερα. Τήν «῎Εξοδο», ὅπως λέγεται, τῶν ᾿Ισραηλιτῶν ἀπό τήν  Αἴγυπτο.

῾Η «῎Εξοδος» (᾿Εξ. ιγ´ ιε´)
α) Μεγαλειῶδες ξεκίνημα! ῾Ο Μωυσῆς εἶναι τώρα ὁ ἄνθρωπος πού τούς μεταφέρει τίς ὁδηγίες τοῦ Θεοῦ. ῾Ο θεοκίνητος ὁδηγός τους «Καί ἐλάλησε Μωυσῆς τοῖς υἱοῖς ᾿Ισραήλ, κατά πάντα ὅσα ἐνετείλατο Κύριος...»).
Κρατάει στά χέρια του τά ὀστά τοῦ προπάτορά τους ᾿Ιωσήφ γιά νά τά μεταφέρει στήν πατρική γῆ. ῞Ολοι τόν ἀκολουθοῦν μέ ὕμνους καί δοξολογίες στόν Κύριο. Εἶναι ὁ λαός τοῦ  Θεοῦ! Σέ Κεῖνον ἐμπιστεύεται τήν πορεία του μέσα στό ἄγνωστο. Καί νά τό πρῶτο δεῖγμα τῆς θεϊκῆς παρουσίας! «῾Ο δέ Θεός ἡγεῖτο αὐτῶν»! Πήγαινε μπροστά ῾Οδηγός  τους,  στήλη  νεφέλης, φωτεινῆς τή νύχτα, σκιερῆς καί δροσερῆς τήν ἡμέρα. Τούς ἔχει κι ὅλας ὁδηγήσει μπροστά στήν ᾿Ερυθρά θάλασσα!
β) ᾿Αλλά! Τί εἶναι αὐτό πού τούς ταράζει  ξαφνικά;
- Οἱ Αἰγύπτιοι! Μᾶς κυνηγοῦν οἱ Αἰγύπτιοι. Σύννεφο ἡ σκόνη ἀπ᾿ τό ποδοβολητό στρατοῦ καί ἱππικοῦ! Κρότοι ἀπό τ᾿ ἅρματα! ῎Αγρια ἀστράφτουν στόν ἥλιο τά ὅπλα τους! ῾Ορμή ἄγριων θηρίων κατά πάνω τους!Τί ἔχει συμβεῖ; ῾Ο Φαραώ ἄλλαξε γνώμη καί θέλει νά τούς γυρίσει πίσω!...
Τί θά κάνουν τώρα; Τρομάζουν! Φωνάζουν! Χαμός στόν καταυλισμό! Μά νά! Κάποιος μιλάει.
 

«Εἶπε δέ Μωυσῆς πρός τό λαό»· —῎Εχετε θάρρος. Μήν  τρομοκρατεῖσθε.  Σταθεῖτε  γενναῖοι. Καί θά δεῖτε, πῶς θά μᾶς σώσει σήμερα ὁ Κύριος! Τούς Αἰγυπτίους πού  μᾶς  κυνηγοῦν, δέν θά τούς ξαναδεῖτε. ῾Ο Κύριος θά μᾶς ὑπερασπιστεῖ.  ῾Ησυχᾶστε»!
Καί στάθηκε ὁ Μωυσῆς σέ θέση πού νά τόν βλέπουν ὅλοι, ὄρθιος καί ἀκίνητος. ῎Αγαλμα, λές! Καί μέ κλειστά τά χείλη! Μόνο τά μάτια εἶχε ὑψωμένα στόν οὐρανό! Κανείς δέν ἄκουσε τή μυστική προσευχή, πού συγκλόνιζε τήν καρδιά του. Μόνον ᾿Εκεῖνος, πού Μόνος ἀκούει τίς ἀμίλητες προσευχές τῶν παιδιῶν Του.
Καί εἶπε στό Μωυσῆ ὁ  Καρδιογνώστης.
- «Τί βοᾷς πρός με»; Τί μοῦ ζητᾶς μέ τόση δύναμη φωνῆς! Δῶσε ἐντολή στό λαό νά προχωρήσει! Σήκωσε τό ραβδί σου καί χτύπα τή θάλασσα πού σᾶς φράζει τό  δρόμο.  Καί  δρόμος σας, θά γίνει ἡ θάλασσα!
γ) Κι ἀμέσως, ἡ φωτεινή στήλη πού τούς ὁδηγοῦσε, πῆγε καί στήθηκε ἀνάμεσα στά δύο στρατόπεδα. ῾Η μεριά της πρός τούς Αἰγυπτίους στέλνει σκοτάδι βαθύ· κατασκότεινη νύχτα! Τούς ἀκινητοποιεῖ! ῾Η μεριά της πρός τούς ᾿Ισραηλίτες, χύνει φῶς! ῾Ολόλαμπρη μέρα! ῾Ο Μωυσῆς ὑψώνει τό χέρι καί μέ τό ραβδί του χτυπᾶ τά νερά. Τί θαῦμα! ῾Η θάλασσα, σχίσθηκε στά δύο! Τά νερά της τραβιοῦνται καί ὑψώνονται δεξιά - ἀριστερά σέ ὑδάτινα τείχη. ῾Ο πυθμένας τῆς θάλασσας φάνηκε κι ἔγινε δρόμος πλατύς καί μακρύς, 8-10 χιλιόμετρα! ᾿Αέρας φυσάει καί στεγνώνει τό δρόμο. ῾Ο λαός, σπρωγμένος ἀπό μιά δύναμη ἐσωτερική, ὁρμᾶ, προχωρεῖ καί περνᾶ, ψέλνοντας ὕμνους στόν  Κύριο! Θαλασσινό  περιβόλι  τοῦ βυθοῦ,  ἔμοιαζε ὁ δρόμος πού περνοῦσαν· μᾶς πληροφορεῖ τό βιβλίο «Σοφία Σολομῶντος»! Χλοερό καί πανέμορφο! Κοντεύουν νά περάσουν ὅλοι.
δ) Καί νά πού τώρα, διαλύεται τό σκοτάδι στό στρατόπεδο τοῦ  Φαραώ.
- ᾿Εμπρός! ἐπάνω τους! ἀκούγεται ἡ φωνή του! ῾Ορμῆστε, καταδιῶξτε τους. ῎Αλογα καί ἅρματα ὁρμοῦν στόν ὄμορφο ἐκεῖνο δρόμο. Οἱ λόγχες ἀστράφτουν. Τρέχουν! Σέ λίγο τούς φθάνουν· θά βρίσκονται στά χέρια τους καί πάλι αἰχμάλωτοι, οἱ  ᾿Ισραηλίτες!
Φυσοῦν ἐκδίκηση καί χαλασμό οἱ διῶκτες, ὅταν ξάφνου, ἐκτυφλωτική ξαστράφτει μπρός τους ἡ νεφέλη, σάν μάτι τοῦ Θεοῦ! Ταράζονται! Τρόμος καί φόβος τούς συγκλονίζει! Τέτοια ταραχή, πού μπερδεύονται τ᾿ ἅρματα, οἱ ἄξονες, καί πέφτουν ὁ ἕνας ἐπάνω στόν   ἄλλο!
- «Φύγωμεν»! φωνάζουν. Μακριά ἀπό τούς ᾿Ισραηλίτες· γιατί ὁ ῎Ιδιος ὁ Θεός μᾶς πολεμᾶ γιά χάρη τους!... Καί ὁ Μωυσῆς, μέ ἐντολή τοῦ Θεοῦ, ξαναχτυπᾶ τή θάλασσα. Τότε ἔγινε τό μεγάλο κακό! Τά ὑψωμένα στά πλάγια τοῦ δρόμου νερά ξεσποῦν ἀπότομα, πέφτουν μέ ὁρμή, καί σκεπάζουν ἀφρισμένα τό θαλάσσιο ἐκεῖνο δρόμο! Θάβουν καί πνίγουν ἅρματα καί ἁρματηλάτες, ἄλογα καί ἀναβάτες τοῦ Φαραώ! Κανείς δέν ἐγλύτωσε. ῾Ο Κύριος, εἶχε ἀμείψει τήν πίστη καί τήν ὑπακοή τοῦ δούλου του Μωυσῆ. Εἶχε σώσει καί πάλι μέ θαῦμα τό λαό Του! Καί  ἡ  ψυχή τοῦ  λαοῦ,  πλημμυρᾶ  ἀπό θαυμασμό καί  δοξολογία  στόν  Κύριο!  Θαυμασμό   καί ἐμπιστοσύνη στόν ἐκλεκτό Του δοῦλο Μωυσῆ, πού τοῦ ἐχάρισε ᾿Αρχηγό!
ε) ῾Ο ρόλος, ὅμως τοῦ Θεοσεβοῦς Μωυσῆ, σάν ἀρχηγοῦ λαοῦ δέν ἐτελείωσε. Πρέπει νά  τούς διδάξει καί τήν εὐγνωμοσύνη πρός τόν Σωτήρα τους Κύριο. Γι᾿ αὐτό τώρα ἡ προσευχή του δέν γίνεται μέ χείλη κλειστά. Δέν βοᾶ τήν εὐχαριστία του πρός τόν Θεό του ἀλάλητα. Τώρα ξεσπᾶ σέ ὕμνο νικητήριας δοξολογίας, πού μόνος του, σάν θεόπνευστος ποιητής, συνθέτει.  Εἶναι τό ἀρχαιότερο ἆσμα πού ξέρουμε. Γνωστό ὡς «᾿Ωδή Μωυσέως» (Πρώτη στίς ἐννέα ὠδές τῆς ὑμνογραφίας μας). Τό ἆσμα στούς ἄνδρες διευθύνει ὁ ἴδιος ὁ Μωυσῆς· καί στίς γυναῖκες,     ἡ ἀδελφή του Μαριάμ. Μέ συνοδεία ὀργάνων καί τυμπάνων, ὅπως συνήθιζαν τότε. Μεγάλη ἡ σημασία αὐτοῦ τοῦ ὕμνου. Εἶσθε μικροί ὅμως, γιά νά τήν ἀναλύσουμε. Λίγους στίχους θά ἀναφέρουμε, γιατί μ᾿ αὐτούς κάθε Χριστιανός, μικρός καί μεγάλος, ἡ ᾿Εκκλησία μας ὁλόκληρη καί κάθε εὐσεβής λαός ἔχει χρέος νά δοξολογεῖ τόν Κύριο. ῎Υστερα ἀπό ὅλο τό ἱερό πανηγύρι τῆς δοξολογίας καί εὐχαριστίας στόν Κύριο, ὁ Μωυσῆς διατάζει τή συνέχιση τῆς πορείας. Εἶχαν ἀκόμη πολύ νά βαδίσουν καί πολλά θαυμάσια τοῦ Θεοῦ νά  δοῦν!...

Β´. Επεξεργασία
᾿Εντυπωσιακή καί θαυμαστή ἱστορία. Σέ ποιό σημεῖο της νά πρωτοσταθοῦμε; Μᾶς δίνει τόσα μηνύματα, ἄν καί πέρασαν ἀπό τότε 3.500  χρόνια!
῾Ο  Θεομάχος  Φαραώ,  ὄχι  ἁπλῶς  τίποτε  δέν  ἐπέτυχε  ἐμποδίζοντας  τήν  «῎Εξοδο»     τῶν
᾿Ισραηλιτῶν ἀπό τήν Αἴγυπτο, ἀλλά ἀντίθετα προκαλεῖ τή δίκαια τιμωρία τοῦ Θεοῦ στό λαό καί στό στρατό του. Ποιός μπόρεσε ποτέ, νά πολεμήσει νικηφόρα τόν  Θεό;
῾Ο λαός καί ὁ ἄνθρωπος πού ἐμπιστεύεται καί ὑπακούει στό Θεό ἔχει  πάντα  τήν  προστασία Του καί στίς ἀνθρωπίνως ἄλυτες δυσκολίες του. Τή φωτεινή  νεφέλη  στέλνει  ὁ  Θεός, μέρα - νύχτα σέ ὅλη τήν πορεία τῆς ζωῆς του ὁδηγό, σκεπαστή καί βοηθό του. Τί ἄλλο εἶναι ὁ φύλακάς μας ῎Αγγελος, ὁ θεῖος Του Νόμος, ἡ ᾿Εκκλησία  μας;
῾Η μορφή τοῦ Μωυσῆ, σάν Θεοδίδαχτου ὁδηγητῆ δέν ἀπουσιάζει ποτέ ἀπό τό λαό τοῦ Θεοῦ. ᾿Εκεῖνος «ὥρισε ποιμένας καί διδασκάλους εἰς τόν καταρτισμόν τῶν ἁγίων». Νά σεβόμαστε καί νά ὑπακοῦμε τόν πνευματικό μας, τούς ἱερεῖς καί κατηχητές μας, πού μᾶς ὁδηγοῦν στή «γῆ τῆς ᾿Επαγγελίας», τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, σύμφωνα μέ τό θεῖο Του   λόγο.

Γ´. Γύρω ἀπό τό Σύνθημα
α) Πόσες σημαντικές γνώσεις μᾶς ἔδωσε ἡ σημερινή μας συζήτηση, ἀλλά καί σέ πόσες ὡραῖες σκέψεις καί μεγάλα μηνύματα ἄνοιξε τό νοῦ μας! Σάν ἡ φωτεινή νεφέλη νά ἦταν ἐδῶ  καί νά τόν φώτιζε!
Καί πρέπει νά ξέρετε παιδιά, ὅτι ἡ θαυμαστή διάβαση τῆς ᾿Ερυθρᾶς θάλασσας ἔχει καί σημασία συμβολική. ῞Οπως ἄλλωστε καί ὅλα τά γεγονότα τῆς Παλαιᾶς  Διαθήκης.
Τί ἔγινε τότε;  Οἱ  ᾿Ισραηλίτες  ζοῦσαν δυστυχισμένοι στή γῆ τῆς αἰχμαλωσίας, τήν   Αἴγυπτο.
 

Τί κάνει ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ; Στέλνει τόν Προφήτη Μωυσῆ καί τούς σώζει ἀπό τά δεινά τῆς σκλαβιᾶς. Ποῦ τούς ὁδηγεῖ; Στήν ἐλευθερία! Στή γῆ τήν προορισμένη γι᾿ αὐτούς, τήν εὐτυχισμένη καί πλούσια! Τή γῆ τῆς ᾿Επαγγελίας! Μέ ποιά ὅπλα γιά βοήθεια; Τή  φωτεινή νεφέλη καί τό θαυματουργό ραβδί!
—Καί ποιός εἶναι ὁ συμβολισμός σέ ὅλ᾿ αὐτά; Θά τόν  βροῦμε.
Στή σκλαβιά τῆς ἁμαρτίας βρίσκεται τό ἀνθρώπινο γένος. Κάθε ἄνθρωπος. Ποιόν στέλνει ὁ Οὐράνιος Πατέρας, ᾿Ελευθερωτή μας;
Τόν Κύριό μας ᾿Ιησοῦ Χριστό!
Ποῦ μᾶς ὁδηγεῖ; Στήν «ἐλευθερία τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ», λέει ὁ ᾿Απόστολος Παῦλος. Μᾶς λύνει ἀπό τή σκλαβιά τῆς ἁμαρτίας καί μᾶς φέρνει στή Βασιλεία τοῦ Οὐρανίου Πατέρα! Στή χαρά, στήν Εἰρήνη, στή δόξα τοῦ Θεοῦ. Καταλάβατε τίνος εἶναι σύμβολο ὁ Προφήτης Μωυσῆς; Τοῦ Λυτρωτῆ μας ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ! Σταυρό σχημάτισε στήν ᾿Ερυθρά Θάλασσα, χτυπώντας την ὁ Μωυσῆς  μέ τό θαυματουργό ραβδί του! Ποιό ὅπλο δυνατότερο, καί  πιό θαυματουργό, ἀπό   τόν Τίμιο Σταυρό τοῦ Κυρίου μας!...
γ) Σάν συμπέρασμα, παιδιά — καί ἄς τό καταλάβουν ὅποιοι σατανοκίνητοι «Φαραώ»  ζητᾶνε νά μᾶς αἰχμαλωτίσουν — ἡ μεγάλη εὐτυχία τῆς ζωῆς μας εἶναι, ὅτι ἀνήκουμε στό λαό  καί τήν οἰκογένεια τοῦ Θεοῦ! Τήν ᾿Εκκλησία  τοῦ Χριστοῦ  μας!  Οἱ ᾿Ισραηλίτες, ἀκολουθοῦσαν  μέ σιγουριά τό Μωυσῆ, πού τούς μετέφερε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Μέ πόση ἐμπιστοσύνη χρειάζεται ν᾿ ἀκολουθοῦμε ἐμεῖς τό Χριστό! Εἶναι ὁ Μέγας καί  Μόνος  ᾿Ελευθερωτής  τῶν  ψυχῶν μας! Τοῦ ῎Εθνους μας! Τοῦ κόσμου ὅλου, ἀπό κάθε εἴδους δεσμά, πού ὁ Σατανᾶς ἐφευρίσκει νά μᾶς αἰχμαλωτίζει! ῾Ο Θριαμβευτής Χριστός δέν μᾶς ἀνοίγει μόνο ἕνα δρόμο στή θάλασσα τῶν δυσκολιῶν τῆς ζωῆς μας. Μᾶς παίρνει μαζί Του στό δρόμο πού ἑνώνει τή γῆ μέ  τόν Οὐρανό. Μᾶς δοξάζει στήν Αἰώνια γῆ τῆς ᾿Επαγγελίας Του, τή Βασιλεία  Του!

Σύνθημα:
Στή ζωή μέ ὁδηγεῖ ὁ Χριστός! Τί νά  φοβηθῶ;

Παιχνίδι - Γκολ
Παίρνουμε ένα χαρτόκουτο από χυμο και σε κάθε πλευρά του γράφουμε ένα νούμερο από το 1 ως το 6. Χωρίζουμε τα παιδιά σε δυο ομάδες και τους λέμε να προσπαθήσουν να βάλουν γκολ η μία ομάδα στην άλλη. Όταν μπει κάποιο γκολ κοιτάμε ποια πλευρά του χυμού φαίνεται και λέμε στη χαμένη ομάδα, να κάνει αντίστοιχα: 1 γύρο του γηπέδου, ή 2 λεπτά τρέξιμο, ή 3 σουτ από μπασκέτα κτλ.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Α´. Μικρή εἰσαγωγή

— Ποιός γνωρίζει ποιά εἶναι ἡ Χώρα τοῦ Νείλου;...

— (...)῾Η Αἴγυπτος. Πανάρχαια, ὅπως καί ἡ ῾Ελλάδα! Καί ἡ ὁποία βρίσκεται στή Βόρειο Ἀφρική.
— Ἐκεῖ θά μεταφερθοῦμε σήμερα... Μά, ὄχι στήν τωρινή Αἴγυπτο ἀλλά σέ κείνη τῶν 3.500 χρόνων πρίν! Πυραμίδες! Βασιλιάδες Φαραώ! Εἰδωλολατρικοί ναοί, ἀγάλματα θεῶν, γλυπτά, ἱερογλυφικά! Μέ κέντρο τόν ποταμό - θεό Νεῖλο καί τή μεγαλόπρεπη πόλη Μέμφιδα!
Ἀπό ἐκεῖ λοιπόν θ᾿ ἀρχίσει σήμερα ἡ ἱστορία μας. Καί μάλιστα ἀπό μιά πανέμορφη ὄχθη τοῦ Νείλου μέ ψηλά δένδρα καί πυκνές καλαμιές. Ἀπό μιά κούνια μέσα στό Νεῖλο!...

Β´. Ἁγιογραφική διήγηση

1. ῾Ο Θεός ἑτοιμάζει τόν ᾿Ελευθερωτή τοῦ λαοῦ Του

Κανείς, παιδιά, δέν εἶδε τή δακρυσμένη ᾿Ισραηλίτισσα πού ἀξημέρωτα ἀκούμπησε στά ἥσυχα νερά τοῦ Νείλου τήν παράξενη μικρή βαρκούλα. Μέ πνιγμένα ἀναφιλητά, γύρισε καί χάθηκε. Ἄφηνε στή φύλαξη τοῦ Κυρίου Σαβαώθ τό νεογέννητο ἀγοράκι της. ᾿Εάν ᾿Εκεῖνος ἤθελε, θά τό γλύτωνε ἀπό τήν ὀργή τῶν Αἰγυπτίων. ῾Η νέα ἐντολή τοῦ Φαραώ ἦταν ἐπίσης αὐστηρή σάν τήν πρώτη, πού θανάτωνε μέ μαχαίρι τά νεογέννητα ἀγόρια τους.
Τώρα, κάθε ἑβραιόπουλο πού γεννιέται, ἔπρεπε νά ρίχνεται στό Νεῖλο. Τροφή στούς κροκόδειλους.
Οἱ Βασιλιάδες τῶν Αἰγυπτίων μισοῦν τώρα πλέον τούς ῾Εβραίους, πού τόσο πλήθυναν καί θέλουν νά τούς ἐξοντώσουν. Νά τούς ἐξοντώσουν τελειωτικά!
῞Ομως, μιά οἰκογένεια ῾Εβραίων ἔχει τό δικό της σχέδιο. Μέ θερμή πίστη καί προσευχή στόν ῞Ενα Ἀληθινό Θεό, προχωρεῖ. Νά, ἐδῶ, σ᾿ αὐτά τά νερά, δίπλα στή λιμνούλα τῶν Βασιλιάδων θά ρίξουν τήν κουνίτσα. Καί θά τήν δοῦν ἐκεῖνοι, ὅταν ἔλθουν.
Θεέ μου! ἄς λυπηθοῦν καί ἄς σώσουν τό χαριτωμένο ἀγοράκι μας!

Κρύφτηκε μέσα στά δένδρα καί τίς καλαμιές ἡ ἀδελφούλα του, γιά νά παραμονεύει καί νά δεῖ τί θά γίνει...

Καί νά! Μέσ᾿ στό ἡλιόλουστο πρωινό ἔφτασε ἡ βασιλοπούλα μέ τή συνοδεία της, νά δροσιστοῦν στά νερά!
— Τί εἶναι αὐτό; φωνάζει μέ ἔκπληξη μιά ὑπηρέτρια. ῞Ολες μαζεύτηκαν γύρω ἀπ᾿ τήν παράξενη μικρή βαρκούλα. ῞Ενα καλαθάκι καλά πλεγμένο ἀπό χορτάρι ἀσφαλτωμένο μέσα- ἔξω καί σκεπασμένο μέ ἀραιοπλεγμένη λυγαριά!... ῾Η ὑπηρέτρια μέ ἐντολή τῆς πριγκίπισσας μπαίνει στά νερά καί σηκώνει στά χέρια τό μικρό παράξενο πλεούμενο!
— Κούνια! κούνια! φώναξαν ὅλες μόλις τό ἄνοιξαν! ῞Ενα πανέμορφο βρέφος πνιγμένο στό κλάμα ἄρχισε τώρα νά τούς χαμογελᾶ. ῾Η πονετική, καλόκαρδη βασιλοπούλα συγκινήθηκε.
῏Ηταν τόσο χαριτωμένο!

— Θά εἶναι ἀπό τά παιδιά τῶν ῾Εβραίων! εἶπε. Δέν θά τό ἀφήσω νά χαθεῖ! Θά τό κάνω παιδί δικό μου! Πρίγκιπα στό παλάτι! Καί θά τό λέμε «Μωυσῆ», ἀφοῦ σώθηκε μέσα ἀπ᾿ τό νερό!...
— Μήπως, βασίλισσά μου, θέλετε καμιά γυναίκα ῾Εβραία, γιά νά σᾶς θρέψει τό παιδί; Πετάχτηκε ἀπό τήν κρυψώνα της ἡ ἀδελφούλα τοῦ μωροῦ ἡ Μαριάμ.
— Ναί. Πάρε το! Μεγάλωσέ το μου καί θά σέ πληρώσω καλά!...

῾Ο Θεός εἶχε κάνει τό θαῦμα Του! Καί ὁ μικρός Μωυσῆς ξαναγύρισε στό σπίτι του. Ποιό νά᾿ ταν ἄραγε τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ γι᾿ αὐτό τό παιδί;... Θά μᾶς τό δείξει ἡ συνέχεια.
Στό πατρικό του σπίτι λοιπόν πέρασε ὁ Μωυσῆς τά παιδικά του χρόνια. Κι ἔμαθε πολλά καί σημαντικά, πού θά τά θυμᾶται πάντα.
Τά χρόνια πέρασαν. Ἔχει μεγαλώσει ἀρκετά. ῞Ωρα τώρα νά τόν παραλάβει ἡ κόρη τοῦ Φαραώ! Ἡ ζωή του τώρα συνεχίζεται μέσα στό παλάτι...

2. Ἀρνεῖται τή δόξα γιά χάρη τοῦ λαοῦ του

Μορφωμένος ὁ Πρίγκιπας μέσα στό παλάτι, πῶς θά ζοῦσε ἄραγε;

Καί ὅμως! Δέν ἔκανε αὐτό πού θά ἦταν φυσικό καί δικαιολογημένο νά κάνει. Δέν προτίμησε, πλούτη, φήμη, δόξα καί ἀξιώματα βασιλικά. Ἀλλά;...

Ἀρνήθηκε νά παραμείνει γιός τῆς θυγατέρας τοῦ Φαραώ!

Ἀνόητο! θά ἔλεγε κανείς! ῞Ενας σκλάβος, νά ἀρνεῖται τή βασιλική ζωή!...

Μά ὁ Μωυσῆς διαφορετικά σκέπτεται. ῎Ενιωθε καί τόσο ἀσφυκτικά μέσα σέ κεῖνο τό περιβάλλον τῆς δαιμονικῆς θρησκείας!

Μέσα στίς δόξες καί τίς τιμές δέν μποροῦσε νά μένει εὐχαριστημένος. Τά φιλήματα τῆς σκλάβας μητέρας του τά ἔνιωθε νωπά στό μέτωπό του. Οἱ συμβουλές κι οἱ λόγοι της, ν᾿ ἀγαπάει θερμά τό Θεό καί τό λαό Του, δέν ἦταν δυνατόν νά ξεχαστοῦν!...
῎Επειτα, πῶς νά ἀνεχθεῖ ἡ εὐαίσθητη καρδιά του τά μαρτύρια τῶν συμπατριωτῶν του ἀπό τούς Αἰγυπτίους; ῾Η πείνα τους, οἱ ξυλοδαρμοί, ἡ σκληρή δουλειά μέσ᾿ στά λιοπύρια, ἡ θλιβερή κατάντια «τῶν υἱῶν ᾿Ισραήλ» τοῦ σπάραζαν τήν καρδιά! Δέν τό ἄντεχε ὁ ἴδιος νά καλοπερνᾶ μέ πλούτη καί δόξα, τή στιγμή πού οἱ ἀδελφοί του ᾿Ισραηλίτες ὑπέφεραν τόσα δεινά!...
Καί! τήν πῆρε τή μεγάλη ἀπόφαση. Μέ ὅπλο του τήν Πίστη στό Θεό τῶν πατέρων του θά φύγει ἀπό τ᾿ ἀνάκτορα τοῦ Βασιλιᾶ! «Προτιμᾶ καλύτερα νά ταλαιπωρεῖται καί νά κακοπαθεῖ μαζί μέ τό λαό τοῦ Θεοῦ παρά νά ἔχει πρόσκαιρη ἀπόλαυση πλούσιας ἀλλά ἁμαρτωλῆς ζωῆς στό βασιλικό παλάτι. Αὐτή τήν κακοπάθεια τή θεωρεῖ μεγαλύτερο πλοῦτο ἀπ᾿ ὅλους τῆς Αἰγύπτου τούς θησαυρούς» (῾Εβρ. ια´ 24-26).
Καί ἔφυγε, παιδιά! Ἔφυγε ὁ Μωυσῆς ἀπό τήν Αἴγυπτο, φυγάς καί καταδιωγμένος, παραδίνεται στήν Πρόνοια τοῦ ἁγίου Θεοῦ. Μέ τή βοήθεια καί προστασία Του, περνᾶ τά σύνορα τῆς Αἰγύπτου καί φθάνει στή γῆ Μαδιάμ. Ἐκεῖ παρουσιάζει μπροστά του ὁ Θεός ἕναν φιλόξενο καί καλόκαρδο ἄρχοντα, τόν ᾿Ιοθόρ. Ἀντιλαμβάνεται τά πνευματικά προσόντα τοῦ Μωυσῆ καί τόν κάνει παιδί του καί σύζυγο τῆς πιό ἀγαπημένης του κόρης. ῾Ο μέγας πρίγκιπας τῆς Αἰγύπτου γίνεται τώρα βοσκός! Στά ἥσυχα λιβάδια τοῦ ὑψηλοῦ ὄρους Χωρήβ, θά ζήσει πιό κοντά στό Θεό του. Θά ἀναπνεύσει ἐλεύθερο καί μυρωμένο ἀγέρα. ῏Ηταν τόσο πληκτικές καί γελοῖες ἐκεῖνες οἱ εἰδωλολατρικές γιορτές στό παλάτι!...
— Δόξα στόν Κύριο! Δόξα στόν Κύριο! ἀναφωνεῖ τώρα ἡ καρδιά του.

Καί ἡ σκέψη του μία. ῞Ενας ὁ πόνος κι ὁ πόθος πού κρυφά τόν τραντάζει. ῾Η ἀνακούφιση τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ...

3. ῾Η μεγάλη προετοιμασία καί ἡ φλεγόμενη βάτος!

Περνοῦν τά χρόνια. ῾Ο Μωυσῆς μεγαλώνει. ῾Η ταπεινή ζωή τοῦ βοσκοῦ, τοῦ καλοῦ οἰκογενειάρχη, ἡ ἡσυχία καί ἡ προσευχή, στολίζουν τό χαρακτήρα του μέ ἄλλη ὀμορφιά. Τόν κάνουν πράο καί ταπεινό. Δίνουν στό δυναμισμό τῆς καρδιᾶς του φρόνηση. Θερμαίνουν τήν πίστη καί τήν ἀγάπη του στό Θεό. Στερεώνουν τήν ἐμπιστοσύνη του σέ Κεῖνον. Τώρα βλέπει πώς ὁ ἄνθρωπος μόνος του, ὅσα προσόντα κι ἄν ἔχει, τίποτα δέν μπορεῖ νά κάνει χωρίς τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ...
Καί!.. μιά μέρα!... ᾿Εντελῶς ξαφνικά! ἦλθε τό κάλεσμα τοῦ Θεοῦ! Τί ἔγινε;

᾿Ενῶ ὅλα ἦταν ἤρεμα καί ὄμορφα ὁλόγυρά του,... κάτι παράξενο! Ἔκεῖ πού  ἔβοσκε,

ξαφνικά ἡ στιβάδα μέ τά βάτα γύρω στό βράχο, ἀπέναντί του, ἔπιασε φωτιά! Μέτρα ὕψος οἱ φλόγες!... Ποιός ἔβαλε τή φωτιά σέ τούτη τήν ἐρημιά; Καί τί φωτιά! Παράξενη! Οἱ τεράστιες φλόγες της δέν βγάζουν καπνό! Δέν καῖνε τή βάτο!... Περίεργο!... Κάνει νά πλησιάσει πιό κοντά. Νά δεῖ καλύτερα! Μά!... στά πρῶτα βήματα,... μέσ᾿ ἀπ᾿ τίς φλόγες, ἀκούστηκε φωνή βροντερή καί πρωτάκουστη!
— «Μωυσῆ, Μωυσῆ».

Ταράχτηκε! Ποιός εἶναι;... Τί συμβαίνει;!..

— «Τί ἐστι;», ρωτάει.

— Μή πλησιάσεις ἐδῶ! Λύσε καί βγάλε τό ὑπόδημά σου, γιατί ὁ τόπος αὐτός πού βρίσκεσαι εἶναι ἱερός!...
῾Ο Μωυσῆς συγκλονίστηκε! Γύρισε ἀλλοῦ τό πρόσωπό του. Ἔνιωθε ἀνάξιος νά κοιτάζει πρός τό μέρος πού τοῦ μιλοῦσε ὁ Θεός!
— ᾿Εγώ εἶμαι ὁ Θεός τῶν πατέρων σου, Ἀβραάμ, ᾿Ισαάκ καί ᾿Ιακώβ! Ξαναμίλησε ὁ Κύριος στό Μωυσῆ.
— Εἶδα τά παθήματα τοῦ λαοῦ μου, τούς στεναγμούς καί τή θλίψη του κάτω ἀπ᾿ τό μαστίγιο τῶν Αἰγυπτίων. Καί ἦλθα μέ τήν ἀπόφαση νά τούς ἐλευθερώσω! Νά τούς βγάλω ἀπό τά χέρια τοῦ Δυνάστη καί νά τούς ὁδηγήσω σέ μεγάλη, εὔφορη καί πλούσια χώρα, πού κυλάει μέλι καί γάλα! Στή γῆ Χαναάν! Λοιπόν, ἔλα! Τό ἔργο αὐτό θά τό ἀναλάβεις ἐσύ! Σύ θά πᾶς ἐκπρόσωπός μου στό Φαραώ καί θά βγάλεις τό λαό μου ἀπ᾿ τήν αἰχμαλωσία! Σύ θά τόν ὁδηγήσεις ἐλεύθερο στή γῆ Χαναάν!
Βαθιά εὐλάβεια συγκλονίζει τό Μωυσῆ. ῾Η ταπεινή πιά καρδιά του δέν στηρίζεται στά πολλά του προσόντα, τίς ἱκανότητες καί τή μεγάλη μόρφωσή του. Οὔτε κάν συλλογιέται πώς στό παλάτι τοῦ Φαραώ εἶχε σπουδάσει τήν τέχνη νά εἶναι ἀρχηγός λαοῦ! Νιώθει τόσο μικρός καί ἀνίκανος γιά μιά τέτοια εὐθύνη!
— Καί ποιός εἶμαι ἐγώ, Κύριε, πού θά ἀναλάβω ἕνα τέτοιο ἔργο; εἶπε δειλά καί μέ σεβασμό!
— Δέν θά εἶσαι μόνος σου, Μωυσῆ! Θά εἶμαι μαζί σου ᾿Εγώ. Θά σέ βοηθῶ καί θά σέ δυναμώνω! Καί, πίστεψέ το, σ᾿ αὐτόν ἐδῶ τόν τόπο, πού βλέπεις τή λάμψη ἐτούτη καί ἀκοῦς τή φωνή μου, σέ λίγο καιρό θά μέ λατρέψετε σύ καί ὁ λαός μου!...
Ταπεινά καί μέ ὑπακοή στή θεία ᾿Εντολή, εἶπε πάλι ὁ Μωυσῆς:

— Μάλιστα, Κύριε. ῞Ετοιμος εἶμαι νά ἐκτελέσω τήν ἐντολή Σου. Θά πάω στούς ᾿Ισραηλίτες καί θά τούς πῶ ὅτι ὁ Θεός τῶν πατέρων σας μέ στέλνει νά σᾶς ἐλευθερώσω. Ἄν μέ ρωτήσουν ὅμως, ποιό εἶναι τό ῎Ονομά Του, τί θά τούς πῶ;
Τήν ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ τήν ξέρετε, παιδιά. Ποιός τό θυμᾶται τό ῎Ονομα πού ἔδωσε ὁ ἴδιος ὁ Θεός στόν ἑαυτό Του γιά πρώτη φορά;
— (...)

— «Ο ΩΝ»! Δηλαδή ᾿Εκεῖνος ὁ Μόνος πού πραγματικά ὑπάρχει! ὁ Αἰώνιος!

— Αὐτό εἶναι τό ῎Ονομά μου, «ὁ ὤν»! Καί θά πεῖς στούς «υἱούς ᾿Ισραήλ» νά Τό θυμοῦνται αἰώνια, ἀπό γενιά σέ γενιά!
— Ναί, Κύριε. Ἀλλά, ἄν δέν μέ πιστέψουν; πρόσθεσε συνεσταλμένα πάλι ὁ Μωυσῆς. Δέν ἔβρισκε τόν ἑαυτό του ἱκανό νά τούς πείσει.
Μά ὁ Θεός δίνει μεγάλες δυνάμεις στούς ταπεινούς. Τούς ὁπλίζει καί μέ τή δύναμη νά κάνουν θαύματα. Τέτοια δύναμη ἔδωσε τώρα καί στό ραβδί τοῦ Μωυσῆ. Τό ᾿ριχνε κάτω; γινόταν ἀγριεμένο φίδι! Τό ᾿πιανε στό χέρι του; ξαναγινόταν ραβδί. Μ᾿ αὐτό τό ραβδί θά ἔπειθε τούς ᾿Ισραηλίτες! Μ᾿ αὐτό θά θαυματουργοῦσε καί σέ τόσες ἄλλες δύσκολες ὧρες!...
῾Ο Μωυσῆς ὅμως σκέπτεται πάντα ταπεινά! Δέν εἶναι φιλόπρωτος. Δέν ἁρπάζει περήφανα τήν ἀρχηγία πού τοῦ δίνει ὁ Θεός. Σκέπτεται ὅτι κάποιος ἄλλος ἴσως νά ἦταν καλύτερος σάν Ἀρχηγός αὐτῆς τῆς μεγάλης ἀποστολῆς. Καί ἐπισημαίνοντας τίς ἀδυναμίες του, λέει πάλι παρακαλεστικά στόν Κύριο.

— Ὤ Κύριέ μου, σέ παρακαλῶ! Δέν εἶμαι ἱκανός ἐγώ γιά τέτοια ἀποστολή. ᾿Εγώ εἶμαι βραδύγλωσσος. Πῶς θά μιλήσω;

Μά ὁ Κύριος τόν ἐνθαρρύνει. Ποιός ἔδωσε στόμα στόν ἄνθρωπο; Αὐτιά καί μάτια;... ᾿Εγώ δέν τά ἔδωσα; Ξέχασες πώς σοῦ εἶπα ὅτι θά εἶμαι μαζί σου; ᾿Εγώ θά σοῦ δώσω λόγο. Μά ὁ Μωυσῆς παρακαλεῖ ξανά.
— Σέ παρακαλῶ, Κύριε, διάλεξε κάποιον ἄλλον, πιό ἱκανό ἀπό μένα καί ἀνάθεσέ του τήν ἀρχηγία αὐτοῦ τοῦ ἔργου... Ὁ Θεός ὅμως τώρα γίνεται αὐστηρός!
— Μωυσῆ, ἐσύ θά πᾶς. Ἀφοῦ ὅμως ἐπιμένεις, πάρε βοηθό σου τόν ἀδελφό σου Ἀαρών. Στό στόμα του θά βάλεις τά λόγια πού σοῦ εἶπα. Καί θά μιλήσει ἐκεῖνος. ᾿Εγώ θά εἶμαι μαζί σας. Θά ἀνοίξω καί τό δικό σου καί τό δικό του στόμα. Καί θά σᾶς διδάξω ὅ,τι πρέπει νά κάνετε.

῾Ο Μωυσῆς καταλαβαίνει ὅτι πρέπει νά ὑπακούσει στήν ἀπόφαση τοῦ Θεοῦ. Πιστεύει ὅτι δέν εἶναι ἄξιος γιά ᾿Ελευθερωτής καί ὁδηγητής. Μά ἔχει ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στή βοήθεια πού τοῦ ὑποσχέθηκε «ὁ ὤν»! «᾿Εγώ θά εἶμαι μαζί σου».
῾Ετοιμάζεται καί παίρνει τό δρόμο τοῦ γυρισμοῦ στήν Αἴγυπτο, γιά νά ἐκτελέσει μέ ἅγιο φόβο τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ.

Γ´. Επεξεργασία

Στό χαρακτήρα τοῦ Μωυσῆ ὁ Θεός εἶδε ἀπό πρίν κάποια ὡραῖα στοιχεῖα, γιά νά τόν διαλέξει γιά μιά τόσο μεγάλη ἀποστολή! Ποιά ἦταν αὐτά;
α) ῏Ηταν πραγματικά ὑπέροχη ἐκείνη ἡ δυναμική πράξη τῆς ζωῆς του. «᾿Ηρνήσατο λέγεσθαι υἱός θυγατρός Φαραώ», θεωρώντας μεγαλύτερο πλοῦτο τό νά κακοπαθήσει μαζί μέ τό λαό τοῦ Θεοῦ! Δέν τόν αἰχμαλώτισαν τά πλούτη καί ἡ δόξα. Ἀλλά ἡ ἀφοσίωση καί ἡ ἀγάπη στό Θεό τῶν πατέρων του καί στό φτωχό λαό του. Καί ἔφυγε ἀπό τό βασιλικό παλάτι! Δυνατός, ἀποφασιστικός, ἀκέραιος χαρακτήρας. ῎Ηξερε νά κάνει θυσίες!
β) Τόν θαυμάσαμε ὅμως καί σέ κάποια ἄλλη μεγάλη στιγμή. Τήν ὥρα πού ὁ Θεός μέ θαυμαστό τρόπο τοῦ φανερώνεται καί τοῦ ἀναθέτει τή μεγάλη καί τιμητική ἀποστολή. Λαχταροῦσε τήν ἀπελευθέρωση τοῦ λαοῦ του καί εἶχε πολλά προσόντα Ἀρχηγοῦ. Πῶς φέρθηκε ὅμως; ῞Αρπαξε τήν ἐξουσία καί τήν ἀρχηγία μέ αὐτοπεποίθηση καί καμάρι, μέ διαβεβαιώσεις καί ὑποσχέσεις ὅτι θά τά καταφέρει καλά;
— Ὄχι, φέρθηκε μέ ταπεινοφροσύνη. Δέν εἶμαι ἱκανός ἐγώ, Κύριε... εἶπε. Εἶμαι καί βραδύγλωσσος... ῞Ορισε, Σέ παρακαλῶ, κάποιον ἄλλον, πού θά τά καταφέρει καλύτερα ἀπό μένα!... Πόση σεμνότητα, εὐγένεια, σοβαρότητα σκέψης καί μεγαλεῖο ψυχῆς δείχνουν! Μετριόφρων καί συνετός ὁ Μωυσῆς. Γι᾿ αὐτό καί τόν ἐδιάλεξε ὁ Θεός. Τέτοιους θέλει τούς ἀρχηγούς τοῦ λαοῦ Του.

Εἶχε λοιπόν πολλές καί σπουδαῖες ἀρετές, παιδιά, ὁ προφήτης Μωϋσῆς. Ἀρετές που΄προκάλεσαν τήν εὐαρέσκεια τοῦ Θεοῦ! Καί γι’αὐτό ὁ Θεός τόν ἐτίμησε τόσο πολύ.

Τέτοιες ἀρετές πρέπει καί μεῖς νά ζητοῦμε ἀπό τόν οὐρανιο Πατέρα μας, παιδιά! Ἅγιες ἀρετές! Οὐράνιες ἀρετές ὄχι ἐπίγειες καί ἐφήμερες! Νά ζητᾶμε καί μεῖς τίς ἀρετές τοῦ Μωϋσῆ.

Σύνθημά μας:

Κύριε, χάρισέ μου τίς ἀρετές τοῦ Μωυσῆ!

Παιχνίδι - Το αλλιώτικο κρυφτό

Ένα παιδί κρύβεται και όλα τα υπόλοιπα “τα φυλούν”!! Μόλις τελειώσουν το μέτρημα ψάχνουν να βρουν αυτόν που κρύφτηκε. Όποιος τον βρει κρύβεται μαζί του στο ίδιο μέρος, μέχρι που όλοι οι παίκτες να στριμωχτούν στην ίδια κρυψώνα. Στο επόμενο παιχνίδι κρύβεται μόνο του το παιδί που πρώτο βρήκε τον κρυμμένο σ’αυτό το παιχνίδι.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Α´. ῾Αγιογραφική ἀφήγηση (Γεν. λζ´, λθ´-με´)·

Δώδεκα παιδιά εἶχε ὁ Πατριάρχης Ἰακώβ (ὁ ἐγγονός τοῦ Ἀβραάμ καί γυιός τοῦ Ἰσαάκ). Τό πρωτελευταῖο ἦταν ὁ πάγκαλος Ἰωσήφ! Πολύ ξεχώριζε ἀπό τ᾿ ἀδέλφια του αὐτό τό παιδί. Ἀθῶο καί ἄκακο. ῾Υπάκουο στόν πατέρα του, ἀλλά καί στούς μεγαλύτερους ἀδελφούς του, τούς ὁποίους ἀγαποῦσε πολύ. ᾿Εργατικό καί πρόθυμο. Εὐγενικό καί γλυκομίλητο. Χαρούμενο πάντα παιδί· χωρίς ἰδιοτροπίες! Καί ὅλα αὐτά, γιατί σεβόταν καί ἀγαποῦσε μέ ὅλη του τήν καρδιά τόν Θεό! Μέ πόση εὐλάβεια καί προσοχή ἄκουγε τόν Πατριάρχη πατέρα του νά τοῦ μιλάει γιά τά μεγαλεῖα καί τήν ἀγάπη τοῦ Κυρίου Σαβαώθ!

Γιά ὅλες αὐτές τίς ἀρετές ἰδιαίτερα τόν συμπαθοῦσε ὁ Ἰακώβ αὐτόν τό γυιό του. Γιατί ἦταν παιδί μυαλωμένο... Δέ συνέβαινε ὅμως τό ἴδιο καί μέ τ᾿ ἀδέλφια του. Αὐτά τόν ζήλευαν. Καί τόν συκοφαντοῦσαν μέ διάφορα ψέματα στόν πατέρα τους. Ὥσπου συνέβησαν καί κάποια περιστατικά, πού ἄναψαν τή ζήλεια τους ἀκόμα πιό πολύ. Τήν ἔκαναν φθόνο! Ποιά;

Τό πρῶτο, ὅτι ὁ Ἰακώβ, ὕστερα ἀπό τίς συκοφαντίες πού δέν πίστεψε, ἔφτιαξε στόν Ἰωσήφ ἕναν πολύ ὡραῖο καί φανταχτερό, ἐπίσημο χιτώνα...

Καί τό δεύτερο, ὅτι ὁ Ἰωσήφ ἐκεῖνον τόν καιρό εἶδε δυό περίεργα ὄνειρα, τά ὁποῖα μέ ὅλη τήν ἀθωότητά του διηγήθηκε μπροστά στούς ἀδελφούς καί τόν πατέρα του. Ποιά ἦταν τά ὄνειρα; Τό ἕνα, ὅτι στό θερισμό τό δικό του δεμάτι μέ τά στάχυα στάθηκε ὄρθιο· καί τά δεμάτια τῶν ἕνδεκα ἀδελφῶν του ἔπεσαν καί τό προσκύνησαν! Τό ἄλλο, ὅτι ὁ ἥλιος καί ἡ σελήνη καί ἕντεκα ἀστέρια ἔπεσαν κι αὐτά καί τόν προσκύνησαν...

Οἱ ἀδελφοί του τόν κορόιδεψαν·

- Μή σοῦ περνᾶ ἡ ἰδέα ὅτι θά γίνεις Βασιλιάς καί θά σέ προσκυνήσουμε;

Κι ὁ φθόνος τους γι᾿ αὐτόν ἔγινε πιό μεγάλος! Ὁ πατέρας του φοβήθηκε μή φέρει ὑπερηφάνεια τό ὄνειρο στό γυιό του καί τόν μάλωσε. Τό φύλαξε, ὅμως, μέσα στήν καρδιά του. ῎Ισως κάτι μεγάλο σήμαινε γιά τόν Ἰωσήφ!

Κι οἱ μέρες κυλοῦσαν. Τά δέκα ἀδέλφια τοῦ Ἰωσήφ ἔλειπαν μέ τά κοπάδια πέρα πρός τή Συχέμ γιά καιρό. Ὁ Ἰωσήφ μέ τό μικρότερο ἀδελφό του τό Βενιαμίν, τό δωδέκατο παιδί τοῦ Ἰακώβ, εἶχε μείνει στό σπίτι γιά ἄλλες δουλειές. Κι εἶπε ὁ Ἰακώβ·

- Πήγαινε, Ἰωσήφ, νά βρεῖς τ᾿ ἀδέλφια σου. Νά δεῖς τί κάνουν.

- «Ἰδού ἐγώ»! εἶπε πρόθυμα ὁ Ἰωσήφ. Εὐχαρίστως νά πάω!

Καί ξεκίνησε μέ χίλια δυό καλούδια ἀπό τό σπίτι. Μά ὃταν ἒφτασε στά ἀδέλφια του, στά χωράφια, τόν περίμενε δυσάρεστη ὑποδοχή. Τά ἀδέλφια του μόλις τόν εἶδαν νά ἒρχεται, ἐτοιμάστηκαν νά τόν σκοτώσουν. Τούς πρόλαβε ὃμως ὁ μεγαλύτερος ἀδελφός, ὁ Ρουβήμ, πού ἀγαποῦσε τόν Ἰωσήφ καί ἢθελε νά τόν γλυτώσει.

- Ὄχι, φώναξε. Μή βάψουμε τά χέρια μας μέ ἀδελφικό αἷμα σάν τόν Κάιν. ῎Ας τόν ρίξουμε καλύτερα σ᾿ αὐτό τό ξεροπήγαδο νά πεθάνει ἀπό τήν πεῖνα.

Εἶχε στό νοῦ του νά τόν σώσει μετά ὁ Ρουβήμ. Συμφώνησαν.

Καί νά, φτάνει κατάκοπος ὁ Ἰωσήφ. Κι ἐνῶ τούς χαιρετᾶ χαρούμενος, οἱ ἀδελφοί του ἀγριεμένοι ὅρμησαν κατά πάνω του, τοῦ ᾿βγαλαν τό χιτώνα, τόν ἔδεσαν μέ χοντρό σκοινί κι ἄρχισαν νά τόν ρίχνουν σ’ ἓνα βαθύ ξεροπήγαδο. Κλάμα ὁ φτωχός Ἰωσήφ! Φωνές, παρακάλια! Ἀσυγκίνητοι αὐτοί! Μονάχος πιά στά σκοτεινά βάθη· καί κεῖνοι νά τόν περιγελοῦν·

Ἀπαρηγόρητος ὁ Ἰωσήφ ἔκλαψε μέ λυγμούς!

- Πατέρα! Καλέ μου Πατέρα! φώναζε. Καί ἂρχισε ἡ ἀθώα ψυχή του νά ἱκετεύει·

- Θεέ τῶν Πατέρων μου, Ἀβραάμ, Ἰσαάκ... Κύριε Παντοδύναμε, προστάτεψέ με... σῶσε με! Δέν τούς ἔφταιξα. Σῶσε με ἀπό τήν κακία τους!...

Πέρασε ἀρκετή ὣρα, ὃταν ἦλθαν τά ἀδέλφια του καί τόν τράβηξαν πάλι στήν ἐπιφάνεια. Ὁ Ἰωσήφ πῆρε θάρρος.
- ῎Ελα, τοῦ εἶπαν. Μήν εἶσαι κατσούφης. Πρέπει νά φαίνεσαι γερός. Νά! Αὐτοί οἱ καλοί ἄνθρωποι θά σέ πάρουν μαζί τους.

- Θά μέ πουλήσετε; φώναξε μέ κλάματα ὁ Ἰωσήφ!

- ῎Ακουσε, τοῦ ’τριξε ἕνας τά δόντια. ῎Η θά πᾶς μαζί τους ἥσυχα ἤ θά πεθάνεις!

῎Εσκυψε τό κεφάλι ὁ Ἰωσήφ κι ἀκολούθησε. Οἱ ἔμποροι μέτρησαν στόν Ἰούδα 20 χρυσά νομίσματα (2 στόν καθένα ἔπεφταν) κι ἔφυγαν.

Οἱ φθονεροί ἀδελφοί γύρισαν στά πρόβατά τους. Στό αἷμα ἑνός κατσικιοῦ μάτωσαν τό χιτώνα τοῦ Ἰωσήφ. Θά ἔλεγαν στόν πατέρα τους ὅτι τόν ἔφαγε ἄγριο θηρίο... Τό ἀπαίσιο ἔργο τους εἶχε πιά τελειώσει. Ὁ ἀδελφός τους ἦταν σκλάβος! Οἱ ἔμποροι τόν πούλησαν σκλάβο στήν Αἴγυπτο· δοῦλο στόν ἄρχοντα Πετεφρῆ, ἀρχιμάγειρα τοῦ Φαραώ!

Ὁ Κύριος ὅμως δέν ἐγκαταλείπει τούς ἐκλεκτούς Του. Τούς ὑψώνει καί μέσα ἀπό τά δεσμά τους!

Τί ἀπέγινε ὁ Ἰωσήφ στήν Αἴγυπτο; ῎Εμεινε δοῦλος τοῦ Πετεφρῆ γιά πάντα; Ὄχι. Ἀγωνίστηκε σκληρά τό γενναῖο παιδί! Φυλακίστηκε· ταλαιπωρήθηκε χρόνια! Μά, τί εὐλογία Θεοῦ τό συνόδευε πάντα! Ὁ ἐξαίρετος χαρακτήρας του, ἡ εὐγενική μορφή του, ἡ τιμιότητα καί ἐργατικότητά του, ἡ καλοσύνη καί ὁ φωτισμένος νοῦς του, τόν ἔκαναν σέ ὅλους ἀγαπητό. ῞Ολοι τόν ἐκτιμοῦσαν, ὅπου κι ἄν βρισκόταν. Τόν ἐμπιστεύονταν. Πάντα τοῦ ἔδιναν τήν πρώτη καί πιό ὑπεύθυνη θέση! Δέν ἄργησαν νά καταλάβουν ὅτι ὅλα αὐτά τά σπάνια χαρίσματά του ἦταν δῶρα τοῦ Θεοῦ, πού ἐπίστευε. Τόν εἶχαν ἀκούσει νά λέει·

- Ὁ Θεός εἶναι παντοῦ. Καί μᾶς βλέπει. Πῶς μποροῦμε νά Τόν λυπήσουμε μέ τίς ἁμαρτίες μας;

῎Ετσι ἡ φήμη του ἔφτασε ὥς τό μεγάλο Βασιλιά τῆς Αἰγύπτου, τόν ξακουστό Φαραώ.

- ῎Εμαθα, παλικάρι μου, ὅτι ἔχεις φωτισμένο νοῦ. Εἶδα δυό ὄνειρα, πού κανένας δέν μπόρεσε νά μοῦ ἐξηγήσει. Μήπως ἐσύ μπορεῖς;

- Μόνο μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ἀπάντησε ταπεινά ὁ Ἰωσήφ.

- Νά! Εἶδα νά βγαίνουν ἀπό τό Νεῖλο ἑπτά ἀγελάδες καλοθρεμμένες, ὄμορφες καί νά βόσκουν στό χορτάρι. Κι ἔπειτα βγῆκαν ἄλλες ἑπτά, σκελετωμένες κι ἄσχημες, πού ἔφαγαν τίς πρῶτες! Μά, κι ἄν τίς ἔφαγαν, πάλι σκελετωμένες ἔμειναν! ῎Επειτα ξανακοιμήθηκα. Καί νά! ῾Εφτά στάχυα ὄμορφα ξεπετάχτηκαν μπροστά μου, γερά καί μεστωμένα! Καί ξάφνου ἄλλα ἑφτά κούφια κι ἄκαρπα, πού κατάπιανε τά πρῶτα! Τί νά σημαίνουν αὐτά;

- Τό ἴδιο πράγμα, Βασιλιά! ῾Επτά χρόνια ἔρχονται μέ εὐφορία καί καρποφορία μεγάλη! Κι ἀκολουθοῦν ἄλλα ἑπτά ἄκαρπα· πού ἡ πείνα θά ἐρημώσει τή χώρα σου. Ὁ ἀληθινός Θεός μου σ᾿ τό φανερώνει αὐτό· καί λάβε τά μέτρα σου. Διόρισε ἄρχοντα, πού νά μαζέψει στίς ἀποθῆκες τό πολύ σιτάρι στά χρόνια τῆς πλούσιας σοδειᾶς, γιά νά ᾿χει ὁ λαός σου καί νά μήν πεθάνει στά χρόνια τῆς πείνας!

Ὁ Φαραώ κατάλαβε ὅτι πραγματικά ὁ ἀληθινός Θεός φώτιζε αὐτόν τό νέο. Κι ἀμέσως τόν διορίζει πρῶτο ἄρχοντα μετά τό Βασιλιά σ᾿ ὅλη τή γῆ τῆς Αἰγύπτου! Βγάζει τό βασιλικό δαχτυλίδι καί τοῦ τό φοράει. Χρυσή ἁλυσίδα κρέμασε στό λαιμό του καί τόν ἔντυσε μέ βύσσινη (ἀπό βύσσο) βασιλική χλαμύδα! Ντελάληδες ἐμήνυσαν τό νέο σ᾿ ὅλη τή χώρα. Καί βασιλικό ἁμάξι γύριζε παντοῦ τό νέο ἄρχοντα, γιά νά τόν γνωρίσει ὁ λαός! Κανείς δέ θά κουνήσει τό χέρι του χωρίς τήν ἄδειά του! ἔλεγε ἡ διαταγή τοῦ Φαραώ! ῏Ηταν πιά φανερό. ῾Η εὐλογία τοῦ Θεοῦ εἶχε ὁδηγήσει τόν Ἰωσήφ στή δόξα!

Κι ὅλα ἔγιναν ὅπως τά εἶχε πεῖ μέ τό φωτισμό τοῦ Θεοῦ ὁ Ἰωσήφ. Μά οἱ ἀποθῆκες τῆς Αἰγύπτου ἦταν ὅλες γεμᾶτες! Χτίστηκαν κι ἄλλες. Γέμισαν κι αὐτές. ῎Εφτανε πιά τό σιτάρι γιά νά δώσουν καί σέ γειτονικούς λαούς.

- Κανείς νά μήν πεινάσει, ἔλεγε ὁ καλόγνωμος ἄρχοντας Ἰωσήφ.

Καί νά! Μιά μέρα ἔφθασαν δέκα ἄνδρες ἀπό τή γῆ Χαναάν. ῎Εσκυψαν ὥς τή γῆ καί τόν προσκύνησαν! Ἀλλά, γιατί συγκλονίζεται ἡ καρδιά τοῦ Ἰωσήφ; Νιώθει ζάλη! ῞Ομως συγκρατεῖται.

- Ἀπό ποῦ εἶσθε σεῖς; τούς ρώτησε αὐστηρά.

- Ἀπό τή γῆ Χαναάν.

- Δέ μοῦ μοιάζετε καλοί. Θά εἶστε, φαίνεται, κατάσκοποι.

- Ὄχι, κύριε. ῞Ησυχοι ἄνθρωποι εἴμαστε. ῎Ηρθαμε ν᾿ ἀγοράσουμε σιτάρι. Εἴμαστε ὅλοι παιδιά τοῦ ἴδιου ἀνθρώπου. Δώδεκα ἀδέρφια. Ὁ ἕνας ἔχει μείνει μέ τόν πατέρα μας. Ὁ ἄλλος δέν ὑπάρχει πιά.

- Δέ σᾶς πιστεύω. Εἶσθε κατάσκοποι. Μόνο ἄν μοῦ φέρετε ἐδῶ καί τόν ἄλλο σας ἀδελφό, θά σᾶς πιστέψω. Νά πάει ἕνας σας νά τόν φέρει.

Καί τούς ἔκλεισε τρεῖς ἡμέρες στή φυλακή. Τήν τρίτη ἡμέρα τούς ἔβγαλε καί εἶπε·

- Δέ θέλω νά γίνω σκληρός, γιατί φοβοῦμαι τόν Θεό. ῞Εναν ἀπό σᾶς μόνο θά κρατήσω. Οἱ ἄλλοι πάρτε τό σιτάρι σας καί πᾶτε στά σπίτια σας. Προσέξετε, στό γυρισμό νά ᾿χετε μαζί σας καί τόν ἄλλο σας ἀδελφό. ῎Αν ξανάρθετε χωρίς αὐτόν, θά πεθάνετε. ᾿Εκεῖνοι κοίταξαν ὁ ἕνας τόν ἄλλο καί κρυφομίλησαν.

- Δίκαια τά παθαίνουμε αὐτά ὅλα. Τόν ἀδελφό μας, πού μᾶς παρακαλοῦσε μέ δάκρυα, δέν τόν λυπηθήκαμε. Τό κρίμα του μᾶς κυνηγάει!...

Ὁ Ἰωσήφ ἄκουσε αὐτά τά λόγια. Πῆγε παράμερα κι ἔκλαψε...

Ὁ καιρός περνοῦσε, καί τό σιτάρι τελείωσε. ῎Επρεπε νά ξεκινήσουν πάλι γιά τήν Αἴγυπτο! Πῶς ὅμως χωρίς τό Βενιαμίν; Μέ χίλιες δυσκολίες ὁ γέροντας Ἰακώβ ὑποχώρησε! Τούς ἔδωσε τό Βενιαμίν, διπλά χρήματα, πλούσια δῶρα γιά τόν ἄρχοντα καί τήν εὐχή του. Ξεκίνησαν!

Πῶς νά περιγράψουμε τό τί αἰσθάνθηκε ὁ Ἰωσήφ, ὅταν εἶδε, ὕστερα ἀπό τόσα χρόνια, τόν ἀγαπημένο του μικρό ἀδελφό! Μά καί πάλι συγκρατήθηκε. ῾Ωστόσο, ἔκανε πλούσιο τραπέζι στούς ξένους, τούς γέμισε τά σακκιά σιτάρι καί ἔφυγαν χαρούμενοι.

Ἀλλά, ποιός εἶναι αὐτός πού τρέχει πίσω τους;

- Σταθεῖτε. Τί εἶναι αὐτό πού κάνατε;

- Τί κάναμε;

- Κλέψατε τό ἀσημένιο ποτήρι τοῦ κυρίου μου!

- Τί λές, κύριε! ᾿Εμεῖς κλέψαμε!; Ψάξε μας! Καί σ᾿ ὅποιον τό βρεῖς, σκότωσέ τον!

- ῞Οποιος τό πῆρε, θά τόν κρατήσω δοῦλο!...

Καί τί τρομερό! Τό ἀσημένιο ποτήρι βρέθηκε στό σάκκο τοῦ Βενιαμίν! Ἀπελπισμένοι ξαναγυρίζουν στόν ἄρχοντα. Πέφτουν στά πόδια του.

Λυπήσου μας! τόν παρακαλοῦν. Κράτησέ μας σκλάβους σου ὅλους. Μόνο τό παιδί αὐτό ἄφησε ἐλεύθερο. Θά πεθάνει ὁ πολυβασανισμένος πατέρας μας, ἄν μάθει κακό γιά τό παιδί!...

Ὁ Ἰωσήφ δέν μπόρεσε νά κρατηθεῖ ἄλλο. Διατάσσει νά βγοῦν ἔξω ὅλοι οἱ Αἰγύπτιοι! Καί μέ φωνή πού ἔτρεμε λέει στούς ἀδελφούς του·

- Κοιτάξτε με. Εἶμαι ὁ ἀδελφός σας ὁ Ἰωσήφ, πού πουλήσατε δοῦλο!

Κατατρόμαξαν αὐτοί! Τώρα θά ξεσπάσει ἐπάνω τους ἡ δίκαια ὀργή του! Μά, ὄχι! Ὁ Ἰωσήφ δέ θυμᾶται μέ κακία τό κακό πού τοῦ ἔκαναν. Δέ μνησικακεῖ. Εἶναι ἀνεξίκακος! Δέν ἔχει σκοπό νά ἐκδικηθεῖ. Μόνο ξέσπασε σέ δυνατό κλάμα!

᾿Εκεῖνοι ταράχτηκαν. Κιτρίνισαν. ῎Ετρεμαν. ῏Ησαν στά χέρια ἐκείνου, πού δέν τόν λυπήθηκαν. Τώρα εἶχε ἒρθει ἡ δική του ὥρα νά ἐκδικηθεῖ. Μέ ἀγωνία περίμεναν τήν ἀπόφασή του. Ὁ Ἰωσήφ κυριάρχησε στόν ἑαυτό του καί ξαναμίλησε·

- Μή φοβᾶστε. Μή λυπᾶστε γι᾿ αὐτό πού κάνατε. Σέ καλό βγῆκε. Ὁ Θεός τά ἔφερε τά πράγματα ἔτσι, γιά νά ζήσει τό σπίτι μας. Θά ᾿χουμε ἀκόμη πέντε χρόνια σκληροῦ λιμοῦ. Νά πᾶτε λοιπόν στόν πατέρα μας καί νά τοῦ πεῖτε ὅτι ὁ Ἰωσήφ, τό παιδί του, ζεῖ... Καί νά μοῦ τόν φέρετε μαζί σας. Νά ᾿ρθεῖτε ὅλοι μέ τά παιδιά καί τίς γυναῖκες καί τά ζῶα σας ἐδῶ. ᾿Εγώ θά σᾶς βάλω σέ πλούσιο μέρος νά κατοικήσετε. Μή φοβᾶστε. ᾿Εγώ σᾶς μιλῶ, ὁ ἀδελφός σας ὁ Ἰωσήφ. Μάρτυρας καί ὁ Βενιαμίν ὁ ἀγαπημένος μου.

Αὐτά εἶπε, ὅρμησε καί ἀγκάλιασε τό μικρό ἀδελφό του. Τόν φιλοῦσε κι ἔκλαιγε. Κι ἔκλαιγε μαζί του κι ἐκεῖνος. ῎Επειτα πλησίασε καί φίλησε μέ στοργή ἕναν - ἕναν τούς ἀδελφούς του, πού τόν εἶχαν πουλήσει!...

Σέ λίγο ἡ εἴδηση διαδόθηκε σ᾿ ὅλη τήν πρωτεύουσα· ῏Ηλθαν οἱ ἀδελφοί τοῦ Ἰωσήφ. Τό ἔμαθε καί ὁ Φαραώ κι ἔδωσε διαταγή νά ἑτοιμαστοῦν ἁμάξια, γιά νά πᾶνε νά φέρουν τόν πατέρα καί τίς οἰκογένειες τῶν ἀδελφῶν τοῦ Ἰωσήφ. Καί πῆγαν. Σέ μερικές ἡμέρες ὁ γερο - Ἰακώβ, πού ἦταν ἑκατόν τριάντα ἐτῶν, δεχόταν στήν ἀγκαλιά του τό γιό του, πού τόσο τόν εἶχε ἀγαπήσει καί τόσο εἶχε πενθήσει γι᾿ αὐτόν, τόν Ἰωσήφ του...

Β´. Επεξεργασία

Εἶναι πολλές ἄλλες οἱ ἀρετές τοῦ Ἰωσήφ, πού ἡ ῾Αγία Γραφή ἀναφέρει. Τέτοιες, πού δίκαια ὀνομάσθηκε γι᾿ αὐτές «πάγκαλος»! Τό μεγαλεῖο τῆς ἀρετῆς του ἔφθασε στήν πράξη. Δέν κράτησε καμμία κακία γιά κείνους πού τόν μίσησαν καί τοῦ ᾿καναν τέτοιο κακό. ῏Ηλθε ἡ ὥρα πού μποροῦσε νά ἐκδικηθεῖ. Μά, σάν νά μή θυμόταν τό κακό πού τοῦ ᾿χαν κάνει, τούς συγχώρησε μέ ὅλη του τήν καρδιά. Τούς εὐεργέτησε πλούσια! Κι ὄχι περήφανα σάν ἀφέντης τους. Ἀλλά στοργικά· μέ ἀγάπη! Μέ εὐγένεια! Μή λυπᾶσθε, τούς εἶπε. Σέ καλό τά ἔβγαλε ὅλα ὁ Θεός!

Αὐτή, παιδιά, τή μεγάλη ἀρετή, πού δέν κρατάει κακία γιά τό κακό πού τῆς ἔκαναν, συγχωρεῖ καί εὐεργετεῖ, τή λέμε ἀνεξικακία. ῎Ας ἐπαναλάβουμε αὐτή τή σπουδαία λέξη! Ἀνεξικακία!

Φοβερή κακία ἡ ζήλεια! Ἀλλά μεγάλη καί θαυμαστή ἀρετή ἡ ἀνεξικακία! ῾Η ζήλεια σκοτώνει τήν ἀγάπη. Ὁδηγεῖ σέ θλιβερά ἀποτελέσματα. ῾Η ἀνεξικακία ὑψώνει τόν ἄνθρωπο. ᾿Ομορφαίνει καί γλυκαίνει καί τή δική του ἀλλά καί τῶν ἄλλων τήν καρδιά. Χύνει γαλήνη. Εἰρηνεύει τά πάντα. ῎Εχει μεγαλεῖο! Πόσο ἀνώτερος φάνηκε ὁ Ἰωσήφ! Ὄχι ἀπό τή δυναμική ἐκδίκησή του μέ ἴσια ἀντίποινα! Ἀλλά μέσα ἀπό τήν ἀγάπη του, τήν ἀνεξικακία καί τίς εὐεργεσίες του πῆραν - ταπεινωμένοι πιά - οἱ ζηλότυποι ἀδελφοί του τό μάθημά τους.

Σύνθημα

Ὁ Θεός εὐλογεῖ καί ἀγαπᾶ τό ἀνεξίκακο παιδί Του. Παιχνίδι - Ποιος θα σβήσει το κερί
Πάνω στο γραφείο βάζουμε ένα κερί αναμμένο. Οι παίκτες το βλέπουν. Δένουμε τα μάτια ενός παίκτη και τον κάνουμε βόλτες στο δωμάτιο ώστε να χάσει τον προσανατολισμό του. Μετά τον αφήνουμε και του λέμε να βρει (κάπως) το τραπέζι και με τρια φυσήματα να σβήσει το κερί. Το παιχνίδι συνεχίζεται και με τα υπόλοιπα παιδιά.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Α´. Βιογραφική διήγηση

Σιγοκάπνιζαν ἀκόμη τά ἀποκαΐδια ἀπό τίς φλόγες τῆς Μικρασιατικῆς καταστροφῆς, ὅταν «οἱ Μεγάλες Δυνάμεις» ἀποφάσισαν νά ξεριζώσουν ὁριστικά τόν Ἑλληνισμό ἀπό τήν Μ. Ἀσία καί  νά  διώξουν μιά γιά πάντα καί τούς τελευταίους Ἕλληνες πού εἶχαν ἀπομείνει.  Ἔτσι  ἔδωσαν διαταγή νά  γίνει «γενική καί ὑποχρεωτική ἀνταλλαγή πληθυσμῶν» τῶν Τούρκων πού παρέμεναν ἀκόμη στήν  Ἑλλάδα καί τῶν Ἑλλήνων πού κατοικοῦσαν στή Μ.  Ἀσία.
Ἡ πρωτάκουστη ἀπόφαση ἁπλώθηκε ἀπό τίς παραλιακές πόλεις τῆς Ἰωνίας καί τοῦ Πόντου καί ἔφθασε στό ἐσωτερικό τῆς Μ. Ἀσίας, στήν Καππαδοκία. Ἐκεῖ, μέ κέντρο τήν ἐπισκοπή τῆς Καισαρείας, ζοῦσαν ἀπομονωμένοι, σχεδόν ξεχασμένοι, κάποιοι Ἕλληνες, ἀκρίτες τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί τῆς Ὀρθοδοξίας.
Φόρτωσαν στά κάρα τους τά  λιγοστά τους ὑπάρχοντα, πῆραν στήν ἀγκαλιά τους  τά εἰκονίσματα  καί τά λείψανα τῶν ἁγίων τους κι ἄρχισαν νά κατηφορίζουν πρός τά   παράλια τῆς Ἰωνίας.
Ξεκίνησαν κι οἱ Ἕλληνες ἀπό τά Φάρασα, κεφαλοχώρι ἀνάμεσα σέ ἄλλα ἕξι χωριά τῆς ἐπαρχίας Φαράσων τῆς Καππαδοκίας, ἔχοντας μαζί τους καί τόν δικό τους ἅγιο. Μέ τή διαφορά ὅτι ὁ δικός τους ἅγιος ἦταν ὄρθιος καί περπατοῦσε ἀνάμεσά τους. Ἦταν ὁ παπάς τοῦ χωριοῦ τους, ὁ Ἀρσένιος, ὁ Χατζεφεντής, ὅπως τόν ἀποκαλοῦσαν σεβαστικά. (Ἀφέντης: ὁ ἱερέας, Χατζῆς: ὅποιος εἶχε προσκυνήσει τούς Ἁγίους Τόπους).
Γέροντας 83 ἐτῶν, συνόδευε στόν μακρύ δρόμο τῆς προσφυγιᾶς τούς συμπατριῶτες του, πού τούς εἶχε ὑπηρετήσει ὡς Ἱερέας καί δάσκαλος πάνω ἀπό πενήντα   χρόνια.
Ἄς δοῦμε ὅμως σύντομα τή ζωή τοῦ ἁγίου αὐτοῦ ἱερέα Ἀρσενίου  μέχρι  αὐτή  τή φοβερή στιγμή  πού ἀναγκάστηκε μαζί μέ τό ποίμνιό του νά ἐγκαταλείψουν τό χωριό   τους.
Γεννημένος στά Φάρασα ὁ Θεόδωρος - ὅπως ἦταν τό βαπτιστικό του ὄνομα - μετά τίς σπουδές του στή Σμύρνη καί στήν Καισάρεια ἔγινε μοναχός μέ τό ὄνομα   Ἀρσένιος.
Στά χρόνια ἐκεῖνα τά δύσκολα, οἱ Ἕλληνες τῆς Καππαδοκίας πάλευαν νά κρατήσουν τήν πίστη τους μέσα στή βία τῶν Τούρκων, ἀλλά καί τή σκληρή προπαγάνδα τῶν Προτεσταντῶν, πού ἐπεδίωκαν μέ αἱρετικούς δασκάλους νά παρασύρουν τούς Ὀρθοδόξους. Γι’ αὐτό ὁ ἐπίσκοπος τῆς Καισαρείας διόρισε δάσκαλο στά Φάρασα τόν νεαρό τότε διάκονο Ἀρσένιο. Κι ἐκεῖνος ἀκολουθώντας τήν παράδοση τῶν παλιῶν δασκάλων τοῦ Κρυφοῦ Σχολειοῦ, ἀνέλαβε νά κρατήσει  ἀναμμένο  τό  κεράκι  τῆς Ὀρθοδοξίας στίς ψυχές τῶν μικρῶν μαθητῶν  του.
 

Ἡ διδαχή του ὅμως ἀπευθυνόταν καί  στούς  ἡλικιωμένους.  Τά  χειμωνιάτικα βράδια  μαζεύονταν στό σπίτι του οἱ χωρικοί, γιά ν’ ἀκούσουν τίς ἱστορίες τοῦ Χατζεφεντῆ. Κι οἱ ἱστορίες του ἦταν πότε κά- ποια παραβολή τοῦ Εὐαγγελίου, πότε ὁ βίος τοῦ ἁγίου τῆς ἡμέρας ἤ περιστατικά ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη. Γιά ἀμοιβή ζητοῦσε νά διηγοῦνται αὐτές τίς ἱστορίες στά παιδιά καί στά ἐγγόνια τους ἀντί γιά παραμύθια.
Σάν ἱερέας καί πνευματικός ὁ Ἀρσένιος ἔγινε ὁ στοργικός πατέρας πού ἀγρυπνοῦσε γιά τίς ψυχές τῶν Φαρασιωτῶν, ἀλλά καί ὅλων τῶν Χριστιανῶν τῆς περιοχῆς. Περιόδευε συχνά σέ ὅλη τήν ἐπαρχία   τῆς Καισάρειας, πεζοπορώντας πάντα, καί δέν ἐδίσταζε νά διανύσει πολλά χιλιόμετρα  γιά  νά  ἐπισκεφθεῖ ἔστω καί μιά χριστιανική οἰκογένεια πού ζοῦσε ἀπομονωμένη σέ κάποιο    τουρκοχώρι.
Δίδασκε, ἐξομολογοῦσε, κυρίως ὅμως προσευχόταν καί νήστευε. Ἡ ἀσκητική του ζωή καί ἡ καθα-  ρή, ἡ φιλόθεη καί φιλάνθρωπη ψυχή του, ἔλαβε ἀπό τό Θεό τήν ἰδιαίτερη χάρη νά κάνει θαύματα. Ἕλληνες ἀλλά καί Τοῦρκοι τόν σέβονταν, τόν τιμοῦσαν καί κατέφευγαν στό κελλί του σέ κάθε τους δυσκολία. Ὁ Ἀρσένιος κρατοῦσε μέ αὐστηρότητα ἀκέραιη τήν ὀρθόδοξη πίστη, τήν ἀγάπη ὅμως τή μοίραζε σ' ὅλους τούς πονεμένους, χωρίς  διακρίσεις.
«Στήν πατρίδα μας τί θά πεῖ γιατρός δέν ξέραμε, διηγοῦνταν οἱ Φαρασιῶτες. Στόν Χατζεφεντή τρέ- χαμε». Κι ἐκεῖνος, ἀντί γιά ἄλλη ἰατρική συνταγή, τούς διάβαζε κάποια εὐχή ἀπό τό εὐχολόγιο καί γί- νονταν καλά.
Τό καλοκαίρι τοῦ 1924 ἡ ἐπίγεια ζωή τοῦ ἁγίου Γέροντα πλησίαζε στό τέλος της. Ὁ Θεός ὅμως τοῦ ἀνέθεσε μιά τελευταία ἀποστολή. Νά βοηθήσει τούς συμπατριῶτες του στή δύσκολη ὥρα πού θά ἐγκατέλειπαν τά πατρικά τους  χώματα.
Πολύ πρίν φτάσει ἡ εἴδηση γιά τήν ἀνταλλαγή, ὁ Χατζεφεντῆς προετοίμασε τούς Φαρασιῶτες. Συμβούλευε νά μήν ἀνοίγονται σέ δουλειές, ἀλλά νά κάνουν οἰκονομίες, ὥστε νά ἔχουν χρήματα γιά τό μεγάλο ταξίδι τῆς  προσφυγιᾶς.
Μόλις ἦρθε ἡ ἐντολή γιά ἀναχώρηση καί ἐνῶ ὅλοι ἑτοιμάζονταν βιαστικά,  ἔκανε  καί  κεῖνος  τίς δικές του ἑτοιμασίες. Βάφτισε πρῶτα ὅλα τά ἀβάπτιστα βρέφη κι ὕστερα ἔσκαψε μέσα στήν ἐκκλησιά  καί στό κοιμητήριο τοῦ χωριοῦ κι ἔκρυψε μέ προσοχή τά ἱερά σκεύη πού δέν ἦταν εὔκολο νά μεταφερθοῦν. Καί σάν καλός πατέρας προσπαθοῦσε νά  γλυκάνει  τίς  ψυχές  τῶν συμπατριωτῶν του  πού ’χαν πικραθεῖ ἀπό τό φοβερό αὐτό ξεριζωμό, λέγοντάς τους ὅτι θά ζήσουν πιά ἐλεύθεροι στήν Ἑλλάδα.
Τό ταξίδι τῶν προσφύγων ἄρχισε τόν Αὔγουστο τοῦ 1924. Ὁ Ἀρσένιος πολλές μέρες βάδιζε πεζός, πιστός στήν ἀρχή του νά μήν ἀνεβαίνει σέ ζῶα, ἀλλά νά πεζοπορεῖ ὅπως καί ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς  Χριστός. Στό τέλος τόν ἔβαλαν μέ τό ζόρι σ’ἕνα κάρο, ἀπ’ τό φόβο μήν ἀρρωστήσει καί χάσουν τήν εὐλογημένη παρουσία του.
Ἐκεῖνος ὅμως τό εἶχε δηλώσει καθαρά: «Στήν Ἑλλάδα θά ζήσω μόνο σαράντα ἡμέρες καί  θά  πεθάνω σ’ ἕνα νησί».
Ἔτσι κι ἔγινε. Οἱ Φαρασιῶτες μέ τόν ἅγιό τους ἱερή συντροφιά, τακτοποιήθηκαν προσωρινά στό κάστρο τῆς Κέρκυρας. Ὁ Ἀρσένιος σέ λίγες μέρες ἀρρώστησε καί, παρά  τή φροντίδα  καί  τήν  ἀγάπη τους, ἔφυγε γιά τήν ἀληθινή ζωή τοῦ οὐρανοῦ στίς 10 Νοεμβρίου 1924. Στό χέρι του βρῆκαν νά κρατᾶ    τό  δικό  του  θησαυρό  ἀπ’  τήν  πατρίδα.  Ἕνα  τεμάχιο  ἀπ’  τό  ἱερό  λείψανο  τοῦ  ἁγίου  Ἰωάννου    τοῦ
 

Χρυσοστόμου, πού εἶχε πάρει ἀπό τήν ἁγία Τράπεζα τοῦ ναοῦ τῶν   Φαράσων.
50 ὁλόκληρα χρόνια ἀγωνιζόταν νά προστατεύσει τό μικρό του ποίμνιο ἀπό τούς ἐχθρούς πού τό πολιορκοῦσαν. Κι ὅταν τό ὁδήγησε ἀσφαλές στήν Ἑλλάδα, πῆγε κι ἐκεῖνος νά ἀναπαυθεῖ κοντά  στόν  καλό ποιμένα, τόν Ἰησοῦ  Χριστό.
Οἱ πρόσφυγες δέν τόν λησμόνησαν. Οἱ μαρτυρίες τους γιά τήν ἁγία ζωή του ἀλλά καί τά συνεχιζόμενα θαύματά του ὁδήγησαν τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, τό Φεβρουάριο τοῦ 1986, νά συναριθμήσει τόν Ἀρσένιο τόν Καππαδόκη «μετά τῶν ἁγίων» τῆς Ἐκκλησίας   μας.

Β´ Επεξεργασία

• Γιά νά θυμηθοῦμε λίγο. Γιά ποιόν μᾶς μιλᾶ ἡ ἱστορία πού   ἀκούσαμε;

– (...)

Μᾶς μιλᾶ γιά τόν ἅγιο Ἀρσένιο, ὁ ὁποῖος ἦταν ἱερέας στά Φάρασα τῆς Καππαδοκίας. Μᾶς μιλᾶ γιά  τή μεγάλη ἀγάπη πού ἔτρεφε πρός τούς χριστιανούς τῶν Φαράσων καί τή προσφορά του πρός αὐτούς.

• Πότε γεννήθηκε ὁ ἅγιος καί ποιό ἦταν τό ὀνομά του πρίν γίνει   μοναχός;

– (...)

Γεννήθηκε τό 1840 στά Φάρασα, ἕνα χωριό τῆς Καππαδοκίας. Πρίν λάβει τό μοναχικό ὄνομα Ἀρσένιος,  λεγόταν Θεόδωρος.

• Ἀλλά γιά νά δοῦμε τί πρόσφερε ὁ καλός αὐτός ἱερέας στό χωριό του, τά   Φάρασα;

Μάθαινε γράμματα τά παιδιά τους. Τούς δίδασκε  τήν ὀρθόδοξη χριστιανική πίστη, ὥστε  νά  μήν παρασύρονται ἀπό τούς αἱρετικούς. Τούς παρουσίαζε ἱστορίες ἀπό τήν Ἁγία Γραφή καί ἀπό τούς βίους τῶν ἁγίων, προκειμένου νά παρακινοῦνται στή χριστιανική ζωή. Ἐπισκεπτόταν καί τίς πιό ἀπομακρυσμένες χριστιανικές οἰκογένειες πεζοπορώντας πολλά χιλιόμετρα, καί μάλιστα ξυπόλυτος. Προσευχόταν γιά χάρη τους. Μέ τό προφητικό χάρισμα πού τοῦ εἶχε δώσει ὁ Θεός τούς προετοίμαζε γιά τήν ἐπιστροφή τους στήν Ἑλλάδα, βαπτίζοντας τά μικρά παιδιά, γιά νά μήν πεθάνουν ἀπό τίς κακουχίες ἀβάπτιστα. Εἶχε ἀπό τόν Θεό καί τό χάρισμα τῆς θαυματουργίας, μέ τό ὁποῖο γιάτρευε καί θεράπευε τίς ἀσθένειες τῶν συγχωριανῶν  του.

• Ὁ Ἅγιος, λοιπόν, ἔκανε καί θαύματα. Σήμερα οἱ  δικοί  μας ἱερεῖς, παιδιά,  κάνουν θαύματα  γιά χάρη μας;

Ἀσφαλῶς καί κάνουν θαύματα. Ὅλοι οἱ ἱερεῖς μέ τή χάρη καί τή δύναμη  τοῦ  Θεοῦ  κάνουν  θαύματα στόν καθένα μας. Μέ τήν προσευχή τους μετατρέπει ὁ Θεός τό ψωμί καί τό κρασί σέ Σῶμα  καί Αἷμα Χριστοῦ καί μποροῦμε καί κοινωνοῦμε μέ τόν Θεό. Μέ τήν προσευχή τους στήν ἱερά ἐξομολόγηση συγχωροῦνται  οἱ  ἁμαρτίες  μας καί  συμφιλιωνόμαστε πάλι  μέ τόν Θεό.  Ὁ ἱερεύς   εἶναι ἐκεῖνος πού τήν ἡμέρα τῆς Βαπτίσεώς μας καί τοῦ ἁγίου Χρίσματος, ἐπιτέλεσε ἕνα μεγάλο θαῦμα. Οἱ προσευχές του πρός τόν Θεό μᾶς ἀπελευθέρωσαν ἀπό τά δεσμά καί τήν ἐξουσία τοῦ διαβόλου καί  γίναμε παιδιά τοῦ Χριστοῦ,  κ.ἄ.π.

• Ἐμεῖς, παιδιά, τί ὀφείλουμε πρός τούς ἱερεῖς μας γιά ὅλα αὐτά πού μᾶς   προσφέρουν;
• Πρῶτα ἀπ’ ὅλα ὀφείλουμε καί πρέπει νά ἐκδηλώνουμε τόν σεβασμό μας πρός αὐτούς. Π.χ. Ὅταν βρισκόμαστε σέ κάποιο χῶρο καί ἔρχεται ἕνας κληρικός, σηκωνόμαστε ὄρθιοι. Ὅταν μπαίνει στό λεωφορεῖο, τοῦ παραχωροῦμε τή θέση μας. Ὅταν τόν συναντοῦμε στό δρόμο, τοῦ φιλοῦμε τό  χέρι. Ἀκοῦμε τά ὅσα μᾶς λέει μέ προσοχή καί δέν  ἀντιμιλοῦμε.
• Ὀφείλουμε ἀκόμα καί νά προσευχόμαστε γι’ αὐτούς. Καί αὐτούς τούς πολεμάει ὁ διάβολος καί πρέπει θερμά νά παρακαλοῦμε τόν ἅγιο Θεό νά τοῦς φωτίζει, νά τούς ἐνισχύει, νά τούς δίνει δυνάμεις, νά τούς γεμίζει μέ τή χάρη του καί νά τούς ἁγιάζει. Νά παρακαλοῦμε ἀκόμη τόν Θεό νά χαρίζει στήν κοινωνία μας καλούς καί ἅγιους ἱερεῖς, σάν τόν ἅγιο   Ἀρσένιο.
• Τέλος ὀφείλουμε νά τούς ὑπερασπιζόμαστε ὅταν κάποιοι ἄλλοι τούς ὑβρίζουν, τούς  εἰρωνεύονται καί τούς  κατηγοροῦν.
• Ποιό σύνθημα, λοιπόν, μᾶς δίνει μέ τή ζωή του ὁ ἅγιος   Ἀρσένιος;

Σέβομαι καί τιμῶ τόν ἱερέα τοῦ Θεοῦ.

Παιχνίδι: Μπάσκετ με καραμέλες

Χωρίζουμε τα παιδιά σε δύο ομάδες. Τοποθετούμε ένα ποτήρι στο γραφείο το οποίο θα είναι η μπασκέτα μας. Ορίζουμε μια απόσταση από την οποία θα ρίχνουν τα παιδιά και ξεκινάμε. Σε κάθε παιδί που είναι η σειρά του να παίξει του δίνουμε τρεις καραμέλες να ρίξει. Για κάθε καραμέλα που βάζει η ομάδα του παίρνει 10 βαθμούς ενώ αυτός που έβαλε "καλάθι" κρατάει την καραμέλα. Αφού παίξουν όλα τα παιδιά βγάζουμε τη νικήτρια ομάδα. Βολεύει, το ποτήρι που θα χρησιμοποιήσουμε να είναι μεγάλο για να μπαίνουν εύκολα τα   καλάθια.
Αν έχουμε λίγα παιδιά, δεν χωρίζουμε 2 ομάδες αλλά κάθε παιδί παίζει μόνο του και το παιχνίδι επαναλαμβάνεται για κάποιους γύρους. Στο τέλος μετράμε ποιος έχει αθροιστικά τη μεγαλύτερη βαθμολογία.

Α´. Μικρή εἰσαγωγή
Θά θυμᾶσθε ὅτι στην προηγούμενη συγκέντρωσή μας εἴχαμε μιλήσει γιά τόν μεγάλο Καλλιτέχνη καί Δημιουργό τοῦ κόσμου. Δυσκολεύτηκε πολύ νά φτιάξει ο Θεός τον κόσμο;
—(...)
—Μέ ἕνα μόνο παντοδύναμο λόγο Του! «Εἶπε... καί ἐγένετο»! Καί τί δέν ἔφτιαξε ὁ «Ποιητής οὐρανοῦ καί γῆς, ὁρατῶν τε πάντων καί ἀοράτων»! Κάθε λόγος Του, κάθε ἐντολή Του, καί ἕνα θαῦμα! Κάθε πλάσμα Του «καλόν λίαν»!
Γιά ποιό σκοπό ὅμως ὅλ᾿ αὐτά; Καί οἱ ῎Αγγελοι, πού τούς εἶχε δημιουργήσει πρίν ἀπ᾿ ὅλα τά ἄλλα δημιουργήματα, περίμεναν νά δοῦν! Γιά ποιό σκοπό; Θυμᾶστε;
—(...)
—Μάλιστα! Γιά νά τά χαρίσει παλάτι στόν ἄνθρωπο! Νά τόν ὁρίσει βασιλιά τους! Αὐτό τό ὑπέροχο πλάσμα Του μέ τόν οὐράνιο προορισμό εἶχε σκοπό τοῦ κόσμου ὁ Θεός! Τόν ἄνθρωπο.
Καί νά! Τήν 6η ἡμέρα, ὅταν πλέον ἦσαν ὅλα ἕτοιμα, ὁ Θεός-Πατήρ εἶπε στόν Υἱό καί στό ῞Αγιο Πνεῦμα· «῎Ας φτιάξουμε τώρα τόν ἄνθρωπο! Τό πιό θαυμαστό καί τιμημένο ἀπ᾿ ὅλα μας τά δημιουργήματα, ἀφοῦ γι᾿ αὐτόν ἔγιναν ὅλα. ῎Ας τόν τιμήσουμε μέ ἐξαιρετικά χαρίσματα καί θεῖες ἱκανότητες· Ψυχή ἀθάνατη. Νοῦ καί λογική. ᾿Ελεύθερη θέληση. ῾Ικανότητα νά ἐρευνᾶ καί νά δημιουργεῖ· νά ἐξουσιάζει ὅλον τόν ὑλικό κόσμο! ῎Ετσι νά τόν φτιάξουμε. ῞Ωστε, ἄν θέλει, νά μπορεῖ νά μοιάσει σέ μᾶς στήν ἀρετή καί στήν ἁγιότητα». (῞Οσο βέβαια εἶναι δυνα-τόν νά μοιάζει τό κτίσμα στόν Κτίστη του).
Καί νά πῶς τά εἶπε ὁ Θεός - Πατήρ αὐτά τά λόγια· «Ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ᾿ εἰκόνα ἡμετέραν καί καθ᾿ ὁμοίωσιν» (Γεν. α´ 26).
Προσέξτε τή λέξη «ποιήσωμεν» (ἄς φτιάξουμε). Πρῶτον, δείχνει ὅτι ἡ ῾Αγία Τριάδα, ὁ ἕνας Θεός μας, εἶναι τρία Πρόσωπα. (῾Ο Πατήρ μιλάει στόν πληθυντικό)
Δεύτερον, θά πεῖ ὅτι μέ ἰδιαίτερη φροντίδα θά τόν ἔφτιαχνε ὁ Θεός τόν ἄνθρωπο. ῎Οχι μόνο μέ ἕνα λόγο, ὅπως ὅλα τά ἄλλα.
Καί πραγματικά. Μέ ἰδιαίτερη φροντίδα τόν ἔφτιαξε! Ξέρετε, πῶς;
—(...)
῾Η ῾Αγία Γραφή μᾶς πληροφορεῖ πάλι· «καί ἔπλασεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον, χοῦν ἀπό τῆς γῆς...» (Γεν. β´
7).
῎Ας προσέξουμε αὐτά τά λόγια. Πῆρε, λέει, χῶμα ἀπό τή γῆ ὁ Θεός· καί, σάν ἄριστος Καλλιτέχνης πηλοπλαστικῆς, ἔπλασε τόν ἄνθρωπο (τόν ᾿Αδάμ· πού σημαίνει· ἀπό χῶμα· χοϊκός)! Νά φαντασθοῦμε τόν πάνσοφο Δημιουργό τήν ὥρα πού πλάθει τό τελειότερο δημιούργημά Του! Μέ τί σοφία, μέ πόση στοργή, μέ τί τέχνη θά ἔστηνε τό ἀνθρώπινο σῶμα! ῎Ορθιο! Νά μπορεῖ νά κινεῖται! Νά στέκει, νά κάθεται, νά σκύβει, νά λυγίζει, νά τρέχει, νά πηδᾶ, νά κολυμπᾶ!... Τά χέρια, τά πόδια, ὅλα στή θέση τους· ὅλα νά ἐξυπηρετοῦν τήν κάθε ἀνάγκη καί κάθε τοῦ σώματος κίνηση! Στό κέντρο, καί καλά ἀσφαλισμένο, τοποθέτησε τό ἐργοστάσιο τῆς καρδιᾶς! Τούς πνεύμονες! Τά σπλάχνα! Τό κεφάλι τό στήνει ψηλά. ῎Εχει ὑψηλό προορισμό! Γερό τό κρανίο του. Μέσα σ᾿ αὐτό τοποθετεῖ τό θαῦμα τοῦ ἐγκεφάλου! Τό λεπτούργημα τῶν ματιῶν, τῶν αὐτιῶν, τό στόμα μέ τό θαυμαστό ἐργαλεῖο τοῦ λόγου, τή γλώσσα!
Καί τί δέν ξεπερνᾶ κάθε ἀνθρώπινο θαυμασμό πάνω στό ἀνθρώπινο σῶμα! ῞Ενας μηχανισμός μέ ἐξαρτήματα καί μηχανήματα, συνδυασμούς καί ἐργαλεῖα, πού θαμπώνουν τό νοῦ! Οὔτε μπόρεσε, οὔτε θά μπορέσει ποτέ ἀνθρώπινη ἐπινόηση ἤ ἀνθρώπινη τεχνική νά τά ἀντιγράψουν!
Μά τό καλλιτέχνημα «ἄνθρωπος» δέν ἐτελείωσε. Διαβά-ζουμε στό βιβλίο τῆς Γενέσεως· «καί ἐνεφύσησεν εἰς τό πρόσωπον αὐτοῦ πνοήν ζωῆς»! (Γεν. β´ 7) Καί τό ἀριστούργημα, ἀπό πήλινο ἄγαλμα, ἄνοιξε τά μάτια! Εἶδε τόν Δημιουργό του! Στό ἀντίκρυσμά Του ἡ καρδιά πάλλει, κτυπᾶ! Τά χέρια κινοῦνται! Τά αὐτιά ἀκοῦνε! Τό πλάσμα - ἄνθρωπος παίρνει ζωή!...
Καί τώρα ἡ ἀγάπη τοῦ Πλαστουργοῦ φτάνει στό ξεχείλισμά της! Ξεχωριστό καί μοναδικό δῶρο χαρίζει στόν ἄνθρωπο! Σέ κανένα Του πλάσμα δέν τό ἔχει χαρίσει! Τόν ξεχωρίζει μ᾿ αὐτό ἀπό ὅλη τήν ἄλλη δημιουργία. Τοῦ δίνει κάτι ἀπό τόν ἑαυτό Του! Τήν ἀθάνατη ψυχή Του! Τώρα ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἐπάνω του κάτι θεϊκό. Αὐτό θά πεῖ· εἶναι πλασμένος «κατ᾿ εἰκόνα» τοῦ Θεοῦ. Δηλαδή, δέν εἶναι μόνο χῶμα, ὕλη! ῎Εχει ἀθάνατηψυχή! Νοῦ καί λογική! Θέληση καί ἐλευθερία!
Θά μπορούσαμε νά φαντασθοῦμε τή χαρά τοῦ Θεοῦ, ὅταν εἶδε ἕτοιμη αὐτή τήν «εἰκόνα»! Τή χαρά τῶν ᾿Αγγέλων, ὅταν εἶδαν αὐτό τό πλάσμα τοῦ Θεοῦ, πού τούς ἔμοιαζε σέ τόσα χαρίσματα!
Καί προχωρεῖ ἀκόμα ὁ Θεός στίς δωρεές τῆς ἀγάπης Του! Τοῦ δίνει τή δυνατότητα, ἄν τό θελήσει, νά μοιάσει στόν Δημιουργό του Θεό! (Αὐτό θά πεῖ ὅτι τόν ἔπλασε «κατ᾿ εἰκόνα» καί «καθ᾿ ὁμοίωσιν»). ῞Ο-πως γιά κάθε πλάσμα Του ὅρισε ἕνα σκοπό καί προορισμό, στόν ἄνθρωπο χαρίζει τόν ὑψηλότερο προορισμό καί σκοπό! Νά μοιάσει στό Θεό! Νά μοιραστεῖ μαζί Του σέ μιά οὐράνια κοινωνία τή δόξα Του! Τί θαῦμα καί ἀσύλληπτο μεγαλεῖο! Καί ὅταν λέμε «ἄνθρωπο», ἐννοοῦμε καί τήν Εὔα (ζωή), πού ἔπλασε ἀπό τήν πλευρά τοῦ ᾿Αδάμ.

Β. Επεξεργασία
᾿Εμᾶς ὅμως μᾶς ἐντυπωσίασε τό δημιούργημα - ἄνθρωπος! ῎Ας ἐπαναλάβει ἕνας τόν ἰδιαίτερο τρόπο, μέ τόν ὁποῖο τόν ἔπλασε ὁ Θεός!
— (...)
—Μάλιστα. Νά μοῦ πεῖτε καί τά ἰδιαίτερα χαρίσματα πού τοῦ ἔδωσε.
— (...)
—᾿Αθάνατη ψυχή. Νοῦ. Λογική. ᾿Ελευθερία. Θέληση!... Ποιός ἄλλος ἔχει αὐτά τά χαρίσματα;
— (...)
— Μόνον ὁ Θεός (στόν ἀπόλυτο βαθμό). ᾿Εκεῖνος τά χάρισε πρῶτα στούς ᾿Αγγέλους καί μετά στόν ἄνθρωπο. Μόνο! Γι᾿ αὐτό καί μόνο γιά κεῖνον εἶπε· «κατ᾿ εἰκόνα» μου.
Καί τοῦ ἔδωσε τόν ὑψηλότερο προορισμό! Ποιόν;
— (...)
— Νά τοῦ μοιάσει, ἄν τό θελήσει!

«Κατ᾿ εἰκόνα», λοιπόν, «καί καθ᾿ ὁμοίωσίν» Του ἔπλασε ὁ Θεός τόν ἄνθρωπο!
Θά ἤθελα νά σταθοῦμε ἰδιαίτερα σ᾿ αὐτές τίς δύο μοναδικές, θεϊκές κληρονομιές τοῦ ἀνθρώπου!
Καθορίζουν τόν θεϊκό προορισμό του.
Καί πρῶτον «κατ᾿ εἰκόνα»· Τό εἴχατε σκεφθεῖ ποτέ, ὅτι ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι εἴμαστε εἰκόνες τοῦ Θεοῦ;
῎Εχετε προσέξει κάτι; ῞Οταν ὁ ἱερέας θυμιατίζει στήν ἐκκλησία, ἀφοῦ θυμιατίσει τίς εἰκόνες τοῦ Κυρίου, τῆς Παναγίας, τῶν ῾Αγίων, γυρίζει καί θυμιατίζει ὅλους ἐμᾶς! ῞Εναν-ἕναν! Γιατί μᾶς θυμιατίζει μαζί μέ τίς εἰκόνες;
— (...)
— Γιατί εἴμαστε καί μεῖς εἰκόνες! Εἰκόνες τοῦ Θεοῦ! Σᾶς ἐρωτῶ τώρα· Πῶς φερόμαστε στίς εἰκόνες μας;
— (...)
— Λοιπόν, τί λέτε; Μποροῦμε νά φερθοῦμε διαφορετικά στίς εἰκόνες τοῦ Θεοῦ, τούς ἀν-θρώπους; Δέν ἀπαιτεῖται ὁ ἴδιος σεβασμός, ἡ ἴδια τιμή;
— (...)
— Τί πρέπει λοιπόν νά λείψει ἀπό τή συμπεριφορά μας ἀπέναντι τοῦ ἴδιου τοῦ ἑαυτοῦ μας καί τῶν ἄλλων ἀνθρώπων;
— (...)
— Ποτέ περιφρόνηση, ἀσχημοσύνη, κακοποίηση, προσβολή, κακολογία. Βλέπουμε στήν ἐποχή μας ὅτι ὁ  κόσμος τῆς ἁμαρτίας ἔχει ἐξευτελίσει τή θεϊκή εἰκόνα τοῦ ἀνθρώπου! Φόνοι, μαρτύρια, πείνα, πόλεμοι, προσφυγιά! ᾿Αλλά καί ἄσχημη ζωή· ἁμαρτωλή. ᾿Αταίριαστη τελείως γιά εἰκόνες τοῦ Θεοῦ! Σοβαρό τό πρόβλημα! ῾Ο καθένας μας κάτι πρέπει νά κάνει γιά νά δοθεῖ καί πάλι θέση τιμῆς στίς εἰκόνες τοῦ Θεοῦ! Τί προτείνετε;
— (...)
—῾Ωραῖες οἱ σκέψεις σας. Σεβαστική συμπεριφορά. Τιμή. Εὐγένεια. Φροντίδα. Προσπάθεια νά συνειδητοποιήσουν ὅλοι γύρω μας ὅτι, συνάνθρωποί μας = εἰκόνες τοῦ Θεοῦ!
Θά σᾶς ρωτήσω ὅμως καί κάτι ἄλλο. ῎Εχω δεῖ συχνά εἰκόνες παλιές στό Ναό ἤ στό σπίτι, πού τά χρόνια, ἡ σκόνη, οἱ καπνοί, τίς ἔχουν μαυρίσει. ῎Εχουν σκεπάσει τά χρώματα καί τήν ὀμορφιά τους. Γιατί δέν φροντίσαμε νά τίς προσέξουμε ἀπ᾿ τήν καταστροφή. Καί σᾶς ρωτῶ· Μήπως συμβαίνει τό ἴδιο καί μέ μᾶς; Τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ μέσα μας, νοῦ καί ψυχή, τά διατηροῦμε καθαρά καί ἁγνά, ὅπως ᾿Εκεῖνος τά ἔπλασε;
— (...)
— Δίκιο ἔχετε. Μέ χίλιους δυό καπνούς καί καυσαέρια τή μουντζουρώνουμε! Τήν ἀλλοιώνουμε! ῎Ας ἀναφέρουμε μερικούς τέτοιους καπνούς.
— (...)
— ῎Ετσι εἶναι. Τά βρώμικα ζουζούνια τῶν κακιῶν μας τήν πνίγουν. ῾Η ἀπροσεξία μας τήν ἐκθέτει στά καταστροφικά καυσαέρια τοῦ ἁμαρτωλοῦ κόσμου. (Κακές παρέες καί ψυχαγωγίες, τηλεόραση, ἄσχημα περιοδικά, ἄσεμνες μόδες καί τόσα ἄλλα!) ᾿Αναφέρατε ὅμως καί κάτι ἐξ ἴσου πολύ σημαντικό. Τήν ἀμέλειά μας νά τή φροντίσουμε! Ποιό εἶναι τό ἀντίθετο τῆς ἀμέλειας;
— (...)
— ῾Η ἐπιμέλεια! Λοιπόν, ἐπιμέλεια στή θεία εἰκόνα! Πῶς;
— (...)
— Μέ τήν προσοχή μας. Τή διόρθωσή μας. Νά τήν καθαρίζουμε μέ τήν ἐξομολόγηση. Τήν προσευχή μας. Τόν ἐκκλησιασμό μας. Νά λέμε στόν ἑαυτό μας, ὅταν πάει νά μᾶς πα-ρασύρει τό κακό· «Καί ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ μέσα μου; ῎Οχι· δέ θά τή λερώσω»! Νά λέμε γιά τούς ἄλλους ἀνθρώπους· «Εἶναι εἰκόνες τοῦ Θεοῦ! Θά τούς σεβασθῶ»!
῎Ετσι, μέ αὐτή τήν προσπάθεια καί τή βοήθεια τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος θά προχωροῦμε σιγά - σιγά στό μεγάλο προορισμό μας, τήν;...
— (...)
— «῾Ομοίωση» μέ τόν Πατέρα μας τόν Θεό! Στό «καθ᾿ ὁμοίωσιν».
Οἱ ῞Αγιοι τῆς ᾿Εκκλησίας μας γι᾿ αὐτό εἶναι ῞Αγιοι. Γιατί ἀγωνίσθηκαν νά κρατήσουν τήν εἰκόνα τῆς ψυχῆς τους καθαρή· μέ ὅλο τό «πρωτόπλαστο κάλλος» πού τῆς ἔδωσε ὁ Θεός. Πέταξαν ψηλά ἀπό τήν ἁμαρτία τοῦ κόσμου. Φρόντιζαν νά πλησιάζουν ὅλο καί πιό πολύ πρός τήν ἁγιότητα τοῦ Θεοῦ! Νά μιμοῦνται τίς θεϊκές ἀρετές! Νά μοιάσουν στό Θεό· ὅπως ᾿Εκεῖνος ὥρισε· «῞Αγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγώ ῞Αγιός εἰμι»!
Τό Σύνθημά μας εἶναι φανερό. Πῶς νά τό διατυπώσουμε;
— (...)

Σύνθημα
Τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ μέσα μου δέ θά τή λερώσω.

Αν θέλουμε μπορούμε να σχολιάσουμε και το παρακάτω κείμενο:
ΤΟ «ΜΥΣΤΙΚΟ ΔΕΙΠΝΟ» ΤΟΥ ΛΕΟΝΑΡΝΤΟΥ ΝΤΑ ΒΙΝΤΣΙ
῾Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, ὅταν ζωγράφιζε τό Μυστικό Δεῖπνο, κοπίασε πολύ γιά νά βρεῖ τά πρόσωπα τοῦ ἀριστουργήματός του. Μιά ἡμέρα, ὅπως παρακολουθοῦσε τή θεία Λειτουργία, εἶδε ἕνα νεαρό ψάλτη πού εἶχε ἀγγελική, ἁγνή φυσιογνωμία. Αὐτός κάνει, εἶπε, γιά τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ.
— Πῶς λέγεσθε; τόν ρώτησε.
— Πέτρος Μπαντινέλλι, ἀπάντησε ὁ νέος.
Εἶχαν περάσει δέκα χρόνια. ῎Ηθελε τώρα νά βρεῖ τό πρόσωπο τοῦ ᾿Ιούδα. Κάπου συνάντησε ἕναν ἄνθρωπο σωστό ράκος τῆς ἁμαρτίας. ῾Η ἀπαίσια μορφή του ἦταν ὅ,τι ἔπρεπε γιά νά παραστήσει τόν ᾿Ιούδα. Ρώτησε τό ὄνομά του.
— Πέτρος Μπαντινέλλι, ἀπάντησε ἐκεῖνος.
῾Ο Λεονάρντο ἀποσβολώθηκε. ῏Ηταν ὁ ἴδιος! ῾Η ἁμαρτία εἶχε ἀλλοιώσει τό κάλλος τῆς εἰκόνας του.

Παιχνίδι:

2. ΘΑΛΑΣΣΑ - ΣΤΕΡΙΑ (Εσωτερικού χώρου)
Τα παιδιά μπαίνουν πίσω από μία γραμμή σχεδιασμένη στο έδαφος (με σχοινί, με χαρτοταινία) και στέκονται το ένα πλάι στο άλλο. Εκεί που πατάνε είναι η στεριά.

Ο Κατηχητής δίνει το παράγγελμα λέγοντας θάλασσα και τα παιδιά με ένα πηδηματάκι με τα δύο πόδια έρχονται μπροστά από τη γραμμή (στην περιοχή δηλαδή της θάλασσας). Αντίστοιχα όταν λέει στεριά πρέπει τα παιδιά να πηδήξουν στην περιοχή της στεριάς.
Για να ξεγελάσουμε τα παιδιά μπορούμε να λέμε άλλες λέξεις που αρχίζουν από θα... (θάρρος, θάμπωμα κτλ) ή από στε.. (στεφάνι, στέπες, στέλεχος κτλ). Όποιο παιδί χάνει βγαίνει από το παιχνίδι και κερδίζει ο τελευταίος.

 ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Α´. Μικρή εἰσαγωγή
—Μήπως εἶναι κάποιος ἐδῶ πού δέν ἀγαπᾶ τά ταξίδια;
—Ωστε ὅλοι τά ἀγαπᾶτε! ῞Ομως ἐγώ ἐπιμένω. Μήπως κάποιος ζαλίζεται, φοβᾶται, κουράζεται, ὅταν ταξιδεύει ἤ εἶναι βιαστικός;
—Κανένας! Γιά νά μοῦ πεῖτε· Μέ πόσα χιλιόμετρα τήν ὥρα ταξιδεύετε;
—80 ὥς 100 χιλιόμετρα τήν ὥρα. ῎Αν σᾶς πῶ ὅτι ἐμεῖς θά ἀναπτύξουμε ταχύτητα 900.000 - 2.160.000
χλμ. τήν ὥρα!!
—Σᾶς ἔπιασε ἴλιγγος! Καί ὅμως! Τό διαστημόπλοιό μας μέ τέτοιες ταχύτητες ταξιδεύει! Εἶναι ἡ γῆ!
Καθισμένοι στίς καρέκλες μας λοιπόν! Νά τρέχει ἡ γῆ τά ἑκατομμύρια χιλιόμετρά της τήν ὥρα, καί μεῖς μέ τά φτερά τοῦ νοῦ (καί λίγη φαντασία) νά πετᾶμε, νά κοιτᾶμε, νά πέφτουμε ἀπό θαυμασμό σέ θαυμασμό, ἀπό ἔκπληξη σέ ἔκπληξη μπροστά στό μεγάλο θαῦμα τοῦ Δημιουργοῦ μας!
Στό ταξίδι μας ὅμως, θά βάλουμε πρόγραμμα· πέντε λεπτά στό διάστημα, πέντε ὥς τό βυθό τῆς θάλασσας καί πέντε στήν ὄμορφη γῆ. ᾿Εκτός ἄν βροῦμε καθυστέρηση!...

Β´. ᾿Αντί γιά διήγηση
Ταξίδι 1ο· ῾Η ἐκτόξευση τοῦ διαστημοπλοίου ἀρχίζει· 10, 9, 8...0!
Πώ!! Τί ἀσύλληπτο μεγαλεῖο! Σέ κάθε «τάκ» τοῦ ρολογιοῦ (ἕνα δευτερόλεπτο) ἔχουμε διανύσει 30 χιλιόμετρα γύρω ἀπό τόν ἥλιο, 250 χιλιόμετρα γύρω ἀπό τό κέντρο τοῦ Γαλαξία μας, 600 χιλιόμετρα μέ ὁλόκληρο τό Γαλαξία πρός τόν ἀστερισμό τοῦ Αἰγόκερω! Βάλτε 14 διαφορετικές κινήσεις πού κάνει ἡ γῆ!! Τί λέτε; Θά μᾶς φτάσει αὐτή ἡ ταχύτητα γιά νά διανύσουμε σέ 5 λεπτά ὅλο τό γνωστό σύμπαν;
—Δέ μᾶς φτάνουν! ᾿Αφοῦ, γιά νά γίνει αὐτό, χρειάζονται 35 δισεκατομμύρια ἔτη φωτός! Καί τό κάθε ἔτος φωτός ἀντιστοιχεῖ μέ 300.000 χιλιόμετρα τό δευτερόλεπτο! Αὐτό σημαίνει, ὅτι, ἄν κάναμε τό ταξίδι μας μέ ἀεροπλάνο, θά χρειαζόμαστε 70 δισεκατομμύρια χρόνια!!! (Μᾶς πληροφορεῖ ὁ Χάμπλ).
Καί ὅμως, σέ 5 λεπτά ἐμεῖς θά δοῦμε πολλά!. Δυσαρίθμητα ἀστέρια καί πέρα ἀπ᾿ τ᾿ ἀστέρια, τίς φωτεινές αὐτές σπιθίτσες τοῦ οὐρανοῦ, πού ὀμορφαίνουν τίς νύχτες μας! Καταπληκτικοί ἀριθμοί!...
Μόνο ὁ δικός μας Γαλαξίας ἔχει ἕνα τρισεκατομμύριο ἀστέρια. Τί νά ποῦμε γιά ὅλους τούς ἄλλους γνωστούς Γαλαξίες! ῾Υπολογίζονται σέ πολλά δισεκατομμύρια! Καί ὁ καθένας ἔχει ἀπό 100 καί πλέον δισεκατομμύρια ἀστέρια καί ἥλιους!...
Νά ποῦμε γιά μεγέθη; ῾Ο ἥλιος μας, πού εἶναι ἀπό τούς πιό μικρούς, ἔχει μέγεθος 1.300.000 φορές μεγαλύτερο ἀπό τή γῆ! Φαντασθεῖτε τώρα ἀστέρια 200 ἑκατομμύρια φορές λαμπρότερα ἀπό τόν ἥλιο καί μέ 2.000 φορές μεγαλύτερη διάμετρο! Γίγαντες καί ὑπεργίγαντες!...
Καί τό πολύ θαυμαστό εἶναι, ὅτι τά ὀγκώδη αὐτά καί ἀναρίθμητα ἀστέρια συνεχῶς κινοῦνται μέσα στό σύμπαν μέ ἰλιγγιώδη ταχύτητα, χωρίς τήν παραμικρή ἐκτροπή ἀπό τήν τροχιά, πού τούς ὅρισε ἡ σοφία τοῦ Δημιουργοῦ τους. Καμμία σύγκρουση ἤ καραμπόλα. Καμμία τροχαία παράβαση. ῞Ολα ἐναρμονισμένα ἀπό τό Σοφό Νοῦ.
᾿Αλλά καί φωτοωκεανός τό σύμπαν! Τά δυσαρίθμητα ἀστέρια πού διαφέρουν σέ μέγεθος καί κίνηση, διαφέρουν καί στούς χρωματισμούς! Γαλάζια, γαλαζοπράσινα, λευκά, λευκοκίτρινα, κόκκινα, πορτοκαλιά! Μοναδικό φωτόραμα!
Τρομακτικοί εἶναι καί οἱ βαθμοί τῆς θερμοκρασίας καί ἀκτινοβολίας! ῾Υπάρχουν ἀστέρια, πού ἔχουν ἀκτινοβολία 100 ἑκατομμύρια φορές μεγαλύτερη ἀπό τόν ἥλιο! Καί ἡ θερμοκρασία τους φθάνει καί μέχρι τούς 100.0000 ἐξωτερικά καί δεκάδες ἑκατομμύρια ἐσωτερικά!...
Ταξίδι 2ο· Καί τώρα γρήγορα στό σκάφανδρό μας! Πᾶμε γιά τό βυθό! Τί;! Φοβᾶσθε; Δέν τό πιστεύω!
Πρίν βυθισθοῦμε, ἄς ἀπολαύσουμε τή γαλάζια ἀπεραντοσύνη τῆς θάλασσας! Πόσες φορές μεγαλύτερη ἀπό τή στεριά;
—Τρεῖς! «Αὐτή εἶναι ἡ θάλασσα ἡ μεγάλη καί εὐρύχωρη! ᾿Εκεῖ ἀμέτρητα ψάρια! Ζῶα μεγάλα καί μικρά!... ᾿Εκεῖ πλοῖα τή διασχίζουν ταξιδεύοντας· καί σάν θαλασσινός δράκοντας περιπαίζει τούς θυμούς της κάθε θαλάσσιο κῆτος...»! (Ψαλ. 103ος 25-26). ῎Ομορφη θάλασσα, μέ τά τόσα σου χρώματα κάτω ἀπ᾿ τόν ἥλιο! Τίς ἀκτές σου καί τά δαντελωτά ἀκρογιάλια, πού δροσίζεις τά καλοκαίρια μας!
῎Ομορφη θάλασσα, πόσα θαύματα καί πόσα μυστήρια κρύβεις!...
᾿Αλλά φθάνουμε στό βυθό! Τί φαντασμαγορία! Τί θαῦμα! Ποῦ βρέθηκε σέ τόσο βάθος φῶς!; Μέ τί ἀέρα ζοῦν πληθυσμοί σ᾿ αὐτό τό βάθος!...
«Μεγαλειώδη τά ἔργα Σου, Κύριε»! «Πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησας»! Δάση πού σαλεύουν μέσα σέ παραμυθένιους φωτισμούς! Κάμποι καί λιβάδια μέ χίλια δυό παράξενα φυτά καί λουλούδια. Χρώματα καί σχήματα! ῞Ενα θαῦμα στά ἀχόρταστα μάτια μας!...
Τά χιλιάδες εἴδη τῶν ἰθαγενῶν κατοίκων της, ψάρια, ὄστρακα ποικιλίχρωμα, πολύποδα καί ἀκόκκαλα παράξενα ζωάκια· ἀπό τήν τόση δά γαριδούλα ὥς τή φοβερή φάλαινα καί τόν καρχαρία μέ τά 200 σουβλερά δόντια· ἕνας κόσμος σιωπηλός, ἀεικίνητος καί θαυμαστός! ᾿Αμύθητοι θησαυροί! ᾿Εκεῖ κάτω.
Κοράλλια καί πορφύρες! Καί τό δάκρυ ἀκόμη τοῦ ὄστρακου νά γίνεται μαργαριτάρι!...
᾿Αλλ᾿ ἄς ἀφήσουμε ὅλα αὐτά τά φανταστικά καί ἄς σταθοῦμε γιά λίγο στά φύκια! Μᾶς ἐνοχλοῦν ὅταν τό κῦμα τά φέρνει ὥς τ᾿ ἀκρογιάλι. Αὐτά ὅμως εἶναι οἱ μεγάλοι εὐεργέτες τοῦ βυθοῦ καί τῆς θάλασσας!
᾿Εκπληκτική ἡ προσφορά τους!
῝ Πλουτίζουν τά νερά τῆς θάλασσας μέ τό ἀπαραίτητο ὀξυγόνο!
῝ ᾿Αποτελοῦν θαυμάσια τροφή τοῦ ὑδρόβιου πληθυσμοῦ!
῝ Παράγουν πετρέλαιο! (Κάποια εἴδη φυκιῶν, ὅταν πεθαίνουν, ἀπολιθώνονται. Καταλαβαίνετε μέσα στούς αἰῶνες τί δυσμέτρητα τετραγωνικά χιλιόμετρα ἀπολιθωμένους βράχους ἔχουν σχηματίσει! ᾿Απ᾿ αὐτούς βγάζουν πετρέλαιο!)
Τί κρίμα, νά μή μᾶς φθάνει ἡ ὥρα νά συνεχίσουμε τό ὑποβρύχιο ταξίδι μας! Νά ποῦμε μιά σιωπηλή κουβεντούλα μέ τά χιλιάδες εἴδη ψαριῶν! Καί θά παραπονεθεῖ ἡ φάλαινα πού δέ μιλήσαμε γιά τά παράξενα δόντια της καί γιά τό στομάχι της, πού χρειάζεται 1.000 κιλά γαριδάκια γιά νά χορτάσει!...
᾿Ανάδυση!... Βγαίνουμε!
Ταξίδι 3ο
῾Η γῆ! Τί εἶναι ἡ γῆ μέσα στό σύμπαν; ῞Οσο ἕνας μικρός κόκκος ἄμμου τῆς ἀπέραντης θάλασσας! Καί ὅμως! ῎Εχει τό μεγαλύτερο ἐνδιαφέρον καί ἀπό τά πιό ἐντυπωσιακά ἀστέρια! Εἶναι ἡ κατοικία τοῦ ἀνθρώπου. Γι᾿ αὐτόν τήν κατασκεύασε καί τή στόλισε θαυμαστά ὁ Θεός! Γιά χάρη του δημιούργησε ὅλο τό σύμπαν! ῎Εκρυψε μέσα της δυνάμεις ἀνεξήγητες (ἕλξη, βαρύτητα, δύναμη τῆς καρποφορίας κ.λπ.)! Τήν περιτύλιξε μέ τήν ἀτμόσφαιρα! Τήν ἔλουσε στό φῶς! Τήν ἔζωσε μέ τά νερά! Τή στόλισε μέ κάθε εἴδους ὑλική ὀμορφιά! Θάλασσες, βουνά, λίμνες, ποτάμια, κάμπους, λιβάδια! Αὐτά τά θαυμαστά ἐργοστάσια, τά δένδρα! Φυτά; 500 χιλιάδες εἴδη! Ξέχωρα οἱ παραλλαγές σέ κάθε εἶδος! Ξέρετε πόσα εἴδη σταφυλιῶν ἔχουμε;
—8.000 εἴδη! ῎Εντομα; 600.000 εἴδη! Καί ὅλα τόσο χρήσιμα στή φύση καί στόν ἄνθρωπο! Τρία ἕως τέσσερα ἑκατομμύρια εἴδη ζώων πάνω στή γῆ! ᾿Από τό βασιλιά - λιοντάρι καί τόν ἐλέφαντα μέχρι τό ἀδιόρατο ζουζουνάκι!
᾿Αλλά, καί αὐτός ὁ θαυμαστός κόσμος τῶν πουλιῶν! Οἱ πρῶτοι δάσκαλοι τοῦ ἀνθρώπου στό πέταγμα!
Ποιοί ἦταν οἱ πρῶτοι μαθητές τους;
—῾Ο Δαίδαλος καί ὁ ῎Ικαρος! ῎Αν μπορούσαμε νά συγκεντρώσουμε μέσα σέ ἕναν κῆπο καί μόνο ἕνα ἀπό κάθε εἶδος τῶν πουλιῶν τῆς γῆς, θά βρισκόμαστε μπροστά σέ μιά ἀσύλληπτη ὀμορφιά, ματιῶν, αὐτιῶν, νοῦ καί καρδιᾶς μας!
Νά ἀναφερθοῦμε καί στούς ἀδιόρατους ἐκείνους μικροοργανισμούς (μικρόβια, κ.λπ.).
Μά ἡ προθεσμία τοῦ ταξιδιοῦ μας τελείωσε! Καί ἀφήσαμε τά λουλούδια! Αὐτή τήν ποικιλόμορφη ζωγραφιά! ᾿Εκεῖ εἶναι πού δέν ὑπάρχει μετρημός! Σχήματα, σχέδια, μεγέθη, χρώματα, ἀρώματα!
Καί οἱ καρποί; ῎Αλλο θαῦμα! ᾿Εδῶ ἔχουμε μαζί μέ ὅλα τ᾿ ἄλλα καί τίς ἀπίθανες... γεύσεις! Καμμία δέν εἶναι ἴδια μέ τήν ἄλλη! Τί θαυμαστό! ῞Ολα νά τρέφονται ἀπό τήν ἴδια γῆ, ἥλιο, ἀέρα, καί χάρη σ᾿ ἕνα μικρό σποράκι νά ξεπετιέται ἄλλο εἶδος δένδρου, φυτοῦ, λουλουδιοῦ, καρποῦ! ῎Αλλο ὕψος, σχῆμα, μέγεθος, χρῶμα, γεύση!
῾Η φύση. Τό βιβλίο τῆς σοφίας καί τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ!
Τί κρίμα, νά τελειώνει τό ὄμορφο αὐτό ταξίδι!

Γ´. ᾿Από τήν ᾿Ορθόδοξη πίστη μας·
Καί τώρα πού ξαναγυρίσαμε θέλω νά σᾶς ρωτήσω· ᾿Εσεῖς ξέρετε τήν ἱστορία τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου;
—᾿Αρκετά πράγματα ξέρετε. Πρίν, λοιπόν, δημιουργηθεῖ ὁ κόσμος, στήν ἀπέραντη θέση του ὑπῆρχε ἕνα σκοτεινό χάος! Σκοτάδι καί σιωπή βασίλευε. ῾Ο Θεός ὅμως, πού εἶναι ἡ Ζωή, ἀποφάσισε νά γιομίσει μέ ζωή τό χάος αὐτό! Τό «τίποτα», τό «μηδέν», νά τό κάνει «σύμπαν»! Κόσμο ζωῆς! Νά χύσει μέσα σ᾿ αὐτόν τήν ἀγάπη Του! Τί τοῦ ἔλειπε γιά νά ἐπιτύχει αὐτό τό ἀδιανόητο θαῦμα; ῾Η σοφία; ῾Η παντοδυναμία; ῾Η θέλησή Του μόνο ἔφτανε! «Εἶπε καί ἐγενήθησαν... ἐνετείλατο καί ἐκτίσθησαν». Σέ ἕξι μέρες λοιπόν (μεγάλα χρονικά διαστήματα ἦταν οἱ μέρες τῆς Δημιουργίας) ἔκτισε τόν πανόμορφο κόσμο! Ξέρετε μέ ποιά σειρά;
—Πρῶτα ἔφτιαξε τήν ὑλική μάζα. ᾿Εδῶ ἀρχίζει ὁ χρόνος. Στή συνέχεια·
Τήν 1η μέρα· «εἶπεν ὁ Θεός· γενηθήτω φῶς· καί ἐγένετο φῶς»!
Τή 2η μέρα· ἔφτιαξε τό «στερέωμα τοῦ οὐρανοῦ».
Τήν 3η μέρα· τή στεριά καί τή θάλασσα.
Τήν 4η μέρα· τό φυτικό βασίλειο.
Τήν 5η μέρα· τ᾿ ἀστέρια.
Τήν 6η μέρα· τό ζωικό βασίλειο καί τόν ἄνθρωπο.
Τό πρῶτο βιβλίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἡ Γένεση, γραμμένο ἀπό τόν Μωϋσῆ ἐδῶ καί 3.500 περίπου χρόνια, μᾶς δίνει αὐτές τίς πληροφορίες. Καί ἔρχεται ἡ ἐξέλιξη τῆς ἐπιστήμης τοῦ 20οῦ αἰώνα νά συμφωνήσει ἀπόλυτα μέ τήν ῾Αγία Γραφή. Σπανίως τυχαίνει ν᾿ἀκούσουμε καί κάποια ἀντίθετη ἄποψη.
῎Εχετε ἀκούσει καί σεῖς;
—᾿Αστεῖο! ῞Οτι ὅλος αὐτός ὁ θαυμάσιος κόσμος ἔγινε μόνος του! Στήν τύχη, ὅπως λένε! Πῶς τό βρίσκετε ἐσεῖς αὐτό;
—Καί βέβαια ἀδύνατο! ᾿Ανόητη καί ἀδιανόητη μιά τέτοια ἄποψη! Οὔτε γιά ἀστεῖο δέ στέκει! Σάν νά λέγαμε ὅτι αὐτή ἡ πολυκατοικία ἤ τό Ι.Χ. αὐτοκίνητό μας ἤ τό ὡρολόι σας ἔγινε μόνο του!!! ᾿Αλλά, ἄς μή σταθοῦμε περισσότερο σ᾿ αὐτές τίς ἀφέλειες. Κανένας μεγάλος ἐπιστήμονας καί λογικός ἄνθρωπος δέν ὑποστήριξε ποτέ κάτι τέτοιο! ῎Η ἐχθρός τῆς πίστεώς μας εἶναι ἤ τόν ἔξυπνο θέλει νά κάνει.
Στό βιβλίο «Γένεσις» διαβάζουμε καί κάτι ἄλλο γιά τή δημιουργία τοῦ κόσμου. Κάθε ἔργο πού ἔκανε ὁ Θεός τό παρατηροῦσε πρῶτα ἄν εἶναι «καλόν». «...καί εἶδεν ὁ Θεός, ὅτι καλόν» καί ἔπειτα προχωροῦσε στό ἔργο τῆς ἄλλης ἡμέρας. ῞Ωσπου στό τέλος εἶδε ὅτι τό κάθε ἔργο Του ἦταν «καλόν λίαν» (ἐντελῶς καλό) καί ἔτσι τήν ἑβδόμη ἡμέρα ἀνεπαύθη.

Δ´. Επεξεργασία
᾿Εάν περιφρονοῦμε τά ἔργα τοῦ Δημιουργοῦ πού ἔφτιαξε γιά μᾶς, ἑπόμενο εἶναι καί νά μήν τά ἀγαπᾶμε. Νά μήν τά φροντίζουμε. Νά τούς φερόμαστε βάναυσα! Καί τά ἀποτελέσματα;
—Τά ξέρουμε ὅλοι! Καυσαέρια, ρύπανση, τρύπα στό ὄζον! Πυρκαϊές στά δάση, πλημμύρες, χέρσα χωράφια, μολυσμένες τροφές, ἀρρώστιες, καί ποῦ εἴμαστε ἀκόμα!... Καί ὅμως! ῾Η φύση εἶναι τό σπίτι παλάτι μας στή γῆ! Παράδεισο τήν ἔφτιαξε ὁ Θεός - Πατέρας μας.
—῎Εχουμε ὑποχρεώσεις ἀπέναντι στό ἀνεκτίμητο αὐτό δῶρο τοῦ Θεοῦ;
—Ξέρετε ποιά ἐντολή ἔδωσε ὁ Θεός στόν ᾿Αδάμ καί τήν Εὔα, ὅταν τούς ἔβαλε μέσα στόν Παράδεισο;
—«Φυλάσσειν καί ἐργάζεσθαι αὐτόν»!
Εἴμαστε λοιπόν ὑπεύθυνοι. ᾿Από μᾶς ἐξαρτᾶται ἡ διατήρηση τῆς ὀμορφιᾶς τοῦ ὄμορφου κόσμου μας!
(Καί «κόσμος» θά πεῖ «στολίδι»)!
Σύνθημα:
Σέβομαι τήν ὄμορφη φύση καί ἀνυμνῶ τόν Πάνσοφο Δημιουργό.

Παιχνίδι:
Οδηγίες παιχνιδιού ΑΒΓΔ
1) Ετοιμάζουμε όσες αλφαβήτες θέλουμε και κόβουμε τα γράμματα σε πακετάκια η κάθε
αλφαβήτα χωριστά.
2) Χωρίζουμε τα παιδιά σε 2, 3… ομάδες (όσα και τα πακέτα γραμμάτων που έχουμε) και δίνουμε
σε κάθε ομάδα ένα πακετάκι (τα γράμματα είναι ανακατεμένα, π.χ. Β, Ψ, Κ, Η κλπ)
*Αν τα παιδιά είναι λίγα και μας περισσεύουν πακετάκια, δίνουμε 2 πακέτα σε κάθε ομάδα
3) Ζητάμε από τις ομάδες να μας σχηματίσουν μία λέξη (π.χ. ΣΥΝΘΗΜΑ, ΤΡΑΠΕΖΙ κλπ). Κερδίζει η
ομάδα που θα σχηματίσει πρώτη τη λέξη.
4) Το παιχνίδι επαναλαμβάνεται ανάλογα με το ενδιαφέρον των παιδιών.

 ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Σκοπός: Νά παρουσιάσουμε τό θαῦμα τῆς διαρκοῦς Σκέπης & Προστασίας τῆς Παναγίας μας στήν ἱστορία τοῦ ἔθνους μας, γιά νά διδαχθοῦν νά καταφεύγουν πάντοτε στήν Παναγία μας.
(Βοήθημα: «Στόν Κῆπο τοῦ Χριστοῦ»)

Α´. Ἱστορική ἀναδρομή:
Ἀπό πότε ἡ πατρίδα μας, ἡ Ἑλλάδα, εἶναι κάτω ἀπό τήν προστατευτική σκέπη τῆς Παναγίας μας;
Ἀπό τό 52 μ.Χ. Τότε πού ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πέρασε ἀπό τήν πατρίδα μας γιά νά κηρύξει τόν Χριστό! Ἀπό τότε λοιπόν πού οἱ πρόγονοί μας γνώρισαν γιά πρώτη φορά τό ὄνομα τοῦ Κυρίου μας καί Τόν δέχθηκαν Σωτήρα καί Θεό τους, ἀπό τότε γνώρισαν καί τό γλυκύτατο ὄνομα τῆς σεμνῆς, ταπεινῆς Μητέρας τοῦ Κυρίου μας. Τό ὄνομα, Παναγία!

• Ἔχετε ἀκούσει πῶς ἐπί 1.000 ὁλόκληρα χρόνια ἡ Παναγία μας ἔγινε ἡ Μητέρα καί Προστάτης τῶν Βυζαντινῶν προγόνων μας;

Ἀμέτρητα θαύματα ἔκανε ἡ Παναγία μας, γιά νά σώσει τούς ῞Ελληνες ἀπό τούς ἐχθρούς τους! Καί ἰδιαίτερα προστάτευε τή Βασιλεύουσα, τήν Κωνσταντινούπολη! Πόσες φορές καταστράφηκε στόλος καί στρατός τῶν ἐχθρῶν μέ τήν προστασία της! Καί ἦταν πολλοί καί δυνατοί οἱ ἐχθροί τοῦ Βυζαντίου!
Πέρσες, Ἄβαροι, Σλάβοι καί τόσοι ἄλλοι! Ἀπ᾿ ὅλους αὐτούς ἔσωζε ἡ Παναγία τό Βυζάντιο καί τήν ἀγαπημένη της Πόλη. Ὅλος ὁ λαός μαζί μέ τόν αὐτοκράτορα ἔτρεχαν στό Ναό της γιά νά τῆς ἀναπέμψουν δοξολογίες καί ὕμνους εὐχαριστίας.
«Τῇ ῾Υπερμάχῳ Στρατηγῷ τά νικητήρια...».
Πίστευαν — καί ἔτσι ἦταν — ὅτι μέ τή δική της μόνο δύναμη νικοῦσαν. Γεμάτοι εὐγνωμοσύνη ἔχτιζαν Ἐκκλησίες καί Μοναστήρια στή Μνήμη της· ἁγιογράφησαν τήν ἁγία της Εἰκόνα μέ χίλια - δυό ὀνόματα: Γλυκοφιλοῦσα, Ὁδηγήτρια, Γοργοϋπήκοος, Δεομένη...! Κι οἱ ποιητές καί ὑμνογράφοι ἔγραψαν γι᾿ Αὐτήν τούς ὡραιότερους ὕμνους τους. Χαῖρε Νύμφη ἀνύμφευτε...»! Τότε γράφτηκε καί ὁ «Ἀκάθιστος ῞Υμνος».
Μέ τούς ὕμνους της στά χείλη καί τό Εἰκόνισμά της μπροστά - μπροστά, ξεκινοῦσαν γιά τίς νικηφόρες ἐκστρατεῖες τους οἱ θεοσεβεῖς αὐτοκράτορες. Καί τό πρῶτο πού ἔκαναν ὅταν γύριζαν, ἦταν νά τῆς προσφέρουν στήν Ἁγία - Σοφία τά «Νικητήρια». «...τά νικητήρια ἀναγράφω Σοι ἡ Πόλις Σου Θεοτόκε!...». Κι ὅταν πιά ἔπεσε στά χέρια τῶν Τούρκων ἡ ἀγαπημένη της Πόλη, ἡ Βασιλεύουσα, τό 1453, ἡ Παναγία ἡ Δέσποινα, δάκρυσε!

• Τί ἔγινε μετά τήν ἅλωση (πάρσιμο) τῆς Πόλης;

Ἀκολούθησε ἡ μαύρη τουρκική σκλαβιά! Πάλι παρούσα καί πονεμένη ἡ Παναγιά τῶν σκλάβων!
Μόνη παρηγοριά κι ἐλπίδα τους! Μαζί τους κλαίει ἀτέλειωτα μερόνυχτα! Καί «Δεομένη» ζητᾶ νά ξεπηδήσει ἀπ᾿ τήν καρδιά τους ἡ Λευτεριά!
Μέ πόση πίστη καί θέρμη προσεύχονταν οἱ ἥρωες αὐτοί στήν Παναγία Μητέρα τῶν Ἑλλήνων!
—«Βόηθα καί τούτη τή φορά τούς ῞Ελληνες, Παναγία μου, πού εἶσαι ἡ Μητέρα τοῦ Σωτῆρος μας Χριστοῦ»!

• Ξέρετε ποιός ἔλεγε αὐτή τήν προσευχή πρίν ἀπό τή μάχη;

Ὁ Θ. Κολοκοτρώνης! Καί θυμηθεῖτε τόν Κωνσταντή Κανάρη, «ξυπόλυτο, νά φέρνει στήν Παναγιά τό “τάμα” γιά τή νίκη»!...
Μαζί μέ τήν Παναγία ἀγωνίστηκαν καί τίναξαν οἱ ῞Ελληνες ἀπό τόν τόπο τοῦτο τή σκλαβιά.
Μπροστά στό Εἰκόνισμά της, ἐκεῖ στήν Ἅγια Λαύρα τή μέρα τῆς Γιορτῆς της, 25 Μαρτίου τοῦ Εὐαγγελισμοῦ της, ὁρκίστηκαν «Ἐλευθερία ἤ Θάνατος»! Κι Ἐκείνη εὐλόγησε τόν ἀγώνα μας καί νικήσαμε τούς Τούρκους! ῏Ηλθε πάλι στή σκλαβωμένη γῆ μας ἡ γλυκιά Λευτεριά! Πῶς μποροῦσε ὁ Ἐλευθερωτής Χριστός νά μήν ἀκούσει τίς δεήσεις τῆς Παναγίας Μητέρας Του! Πῶς μποροῦσαν οἱ ῞Ελληνες νά μήν ψάλουν καί πάλι «Τῇ ῾Υπερμάχῳ Στρατηγῷ τά νικητήρια»!
Νά σταμάτησε τάχα ὡς ἐδῶ ἡ ὁλοφάνερη προστασία τῆς Παναγίας μας σέ μᾶς τούς ῞Ελληνες; Νά ἔπαψαν οἱ ῞Ελληνες νά τιμοῦν καί νά καταφεύγουν στήν «προστασία καί Σκέπη» της; Ποτέ!

• Καί νά πού ὁ ἐχθρός διάβολος ρίχνει τήν Πατρίδα μας σέ νέα δοκιμασία! Νέο ἐχθρό βάζει νά τήν ἀπειλήσει. Πάει ὁ νοῦς σας;

1940! Νέος πόλεμος! Ποιοί ἔρχονται τώρα νά ζητήσουν σώνει καί καλά ἀπό τήν Ἑλλάδα ὑποταγή στήν ἄνομη βία τους; Οἱ ᾿Ιταλοί μέ ὀκτώ ἑκατομμύρια λόγχες! Οἱ σιδηρόφρακτοι Γερμανοί στή συνέχεια! Θά ἔχετε ἀκούσει γιά τό δοξασμένο ἐκεῖνο πόλεμο! Πῶς βρόντηξε ἡ Ἑλλάδα τότε στόν ᾿Ιταλό δικτάτορα τό καινούργιο της «μολών λαβέ»! Ποιό; Τό «ΟΧΙ». Καί τό τσαρούχι τοῦ ῞Ελληνα τσολιᾶ, καί τό «ΑΕΡΑ» ἀπό τά φανταράκια μας καί τά ναυτάκια καί τά «γεράκια» μας, σήκωσαν τόν κόσμο ὅλο ὄρθιο νά θαυμάζει τήν Ἑλλάδα τότε!

• Μήπως ἀκούσατε ἀπό τούς παπποῦδες σας, μήπως διαβάσατε πῶς μᾶς βοήθησε σέ κεῖνον τόν πόλεμο ἡ Παναγία; (Νά ποῦν τά παιδιά).

Ἦταν κάτι τό θαυμαστό! Ἡ Παναγία μας πάλι, πάνω στήν Πίνδο, στή Μόραβα, στά βορειοηπειρωτικά βουνά τοῦ πολέμου! Μέ τή δική Της ζωντανή παρουσία μπόρεσαν τά γενναῖα παιδιά τῆς Ἑλλάδος, μέ τά λίγα ὅπλα καί τήν ἀνδρεία καρδιά, νά ἀντιμετωπίσουν μιά ὁλόκληρη αὐτοκρατορία.
Ἄλλοι, στή θέση τῶν Ἑλλήνων, θά εἶχαν παραδοθεῖ χωρίς νά πολεμήσουν! Οἱ ῞Ελληνες ὅμως εἶπαν «ΟΧΙ», ὅπως πάντα! Πίστευαν στή βοήθεια τῆς Παναγίας, πού μεσιτεύει στόν Υἱό της. Πῶς μποροῦσε ν᾿ ἀφήσει ἀνυπεράσπιστο ἕνα λαό πού τήν ἀγαποῦσε καί τήν ἱκέτευε μέ πίστη!
Ἀσταμάτητες τότε οἱ φλογερές «ΠΑΡΑΚΛΗΣΕΙΣ» καί οἱ «ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ» στήν «τῶν πολεμουμένων βοήθεια», τήν Παναγία μας, ἀπό ὅλο τό ῎Εθνος. Καθημερινά οἱ Ἐκκλησιές γεμάτες ἀπό τούς ἄμαχους!
Καί τό θαῦμα ἔγινε! Ἡ δόξα στεφάνωσε καί πάλι τήν Ἑλλάδα!
Ποιός ἀπό τούς φαντάρους μας δέν εἶδε τότε τήν Ὑπέρμαχο Στρατηγό «ἐκεῖ στῆς Πίνδου μας τίς ψηλές κορφές» ν᾿ ἁπλώνει τά χέρια της, νά τούς σκεπάζει καί νά εὐλογεῖ τόν δίκαιο ἀγώνα μας!
Νικήσαμε μαζί της τότε! Νικήσαμε κάτω ἀπό τήν Ἁγία Σκέπη της καί ἡ Ἑλλάδα ἔγραψε τήν πιό ἔνδοξη, τήν πιό τιμημένη καί φωτεινή σελίδα ἐκείνου τοῦ φοβεροῦ καί καταστρεπτικοῦ παγκόσμιου πολέμου.
Ἦταν ὁ Β´ Παγκόσμιος Πόλεμος! Καί ἡ σελίδα τῆς τιμῆς ἦταν τό «ΟΧΙ» τῶν Ἑλλήνων! Τό Ἔπος τῆς Πίνδου, κάτω ἀπό τή Σκέπη τῆς Μεγαλόχαρης! Ὅλα τ᾿ ἄλλα ἦταν συντρίμμια καί ντροπή!...
Στό ὄμορφο προάστιο τῆς Ἀθήνας «Πολιτεία» δεσπόζει στό ὕψωμα μιά πανέμορφη Ἐκκλησία ἀφιερωμένη στήν Παναγία τήν «Ἐλευθερώτρια». Ἐκεῖ θά δεῖτε τήν εὐγνωμοσύνη τῶν Ἑλλήνων ἀνάγλυφη! Ἀπό κάθε ἐλεύθερη πιά γωνιά καί πολιτεία τῆς Πατρίδας ἔφτασε μία μεγάλη πέτρα (κοτρώνα), συμβολική προσφορά στό ἀφιέρωμα. Τειχίζει τό Μαυσωλεῖο μέ τά ἱερά ὀστά τῶν Ἡρώων τῆς Λευτεριᾶς μας!
Ἀκοῦστε κάτι ἀπ᾿ ὅσα εἶδαν κι ἔγραφαν τότε οἱ στρατιῶτες μας ἀπό τήν πρώτη γραμμή τοῦ πολέμου:

• «Βράδυ 3 Νοεμβρίου 1940! ...Τώρα ζῶ σέ ἄλλες σφαῖρες! Ναί! Στόν Οὐρανό, στό γαλανό οὐρανό μας, ἀνεβαίνουν οἱ προσευχές στήν Παναγία μας, τήν ῾Υπέρμαχό μας Στρατηγό. Αὐτή σκεπάζει τή χώρα μας. Γι᾿ αὐτό κι οἱ βόμβες τῶν ᾿Ιταλῶν δέν πέφτουν στούς στρατιωτικούς στόχους!...».
• «2 Δεκεμβρίου 1940. Ἀδελφέ μου Νίκο, σοῦ γράφω ἀπό μιά ἀετοφωλιά 400 μέτρα ψηλότερη ἀπ᾿ τήν Πάρνηθα... Δέν θά σοῦ περιγράψω τά θέλγητρα μιᾶς χιονισμένης Μόραβας, μέ ὅλο τό ἄγριο μεγαλεῖο της. Σκοπός μου εἶναι νά σοῦ μεταδώσω αὐτό πού ἔζησα· αὐτό πού εἶδα μέ τά μάτια μου, καί πού φοβᾶμαι μήπως, ἀκούγοντάς το ἀπό ἄλλους, δέν τό πιστέψεις.

Λίγες στιγμές πρίν ὁρμήσουμε γιά τά ὀχυρά τῆς Μόραβας εἴδαμε σέ ἀπόσταση καμιά δεκαριά μέτρων μιά ψηλή Μαυροφόρα νά στέκει ἀκίνητη!
—Τίς εἶ; ...Μιλιά! —Τίς εἶ; ...Τίποτα! Τότε, ὡσάν νά μᾶς πέρασε ὅλους μας ἠλεκτρικό ρεῦμα, ψιθυρίσαμε· —Η ΠΑΝΑΓΙΑ!...
ΕΚΕΙΝΗ ὅρμησε ἐμπρός, ὡσάν νά εἶχε ἀετοῦ φτερά! Ἐμεῖς ξωπίσω της! Συνεχῶς τήν αἰσθανόμαστε νά μᾶς μεταγγίζει ἀντρειοσύνη!... ῾Ολόκληρη βδομάδα παλέψαμε σκληρά νά καταλάβουμε τά ὀχυρά ᾿Ιβάν - Μόραβας!... ΕΚΕΙΝΗ πάντα μπροστά!...» Καί νά τό θαῦμα! Ἡ τελευταία ἐπίθεσή μας πέτυχε τούς ᾿Ιταλούς σέ ἀλλαγή φρουρᾶς. Τά καινούργια τμήματα τῶν ᾿Ιταλῶν τό εἶχαν ρίξει στόν... ὕπνο!! Τό τί ἔπαθαν δέν περιγράφεται! ΕΚΕΙΝΗ μᾶς εἶχε ὁδηγήσει στή νίκη! Καί καθώς, νικητές πιά, ροβολούσαμε πρός τήν ἀνυπεράσπιστη Κορυτσά, τότε!... ἡ ΥΠΕΡΜΑΧΟΣ ἔγινε ἀτμός! νέφος φωτεινό, ἁπαλό! καί χάθηκε!...».

• «5 Δεκεμβρίου 1940! Ζήτω!

Μέ τό πέσιμο τῆς Πρεμετῆς φεύγω γιά τή γραμμή τοῦ πυρός! Γιά τά μεγάλα ὕψη, πού ἡ
῾Υπέρμαχος Στρατηγός ὁδηγεῖ τούς ῞Ελληνες στή δόξα!... Κι ἄν σκοτωθεῖ κανείς γιά τήν Πατρίδα, θεία εἶναι ἡ δάφνη...
Ζήτω ἡ Ἑλλάδα. Ν. Ρ.».

• Καί ἀπό ἕνα διάλογο μέ τραυματίες:

«...Ἐκεῖ ἐπάνω, κύριε, ἔχουμε γίνει ἄλλοι ἄνθρωποι! Νά τό ξέρετε. Νά τό λέτε παντοῦ. Ἄπιστοι καί βλάστημοι δέν ὑπάρχουν ἐκεῖ πάνω. Εἴμαστε τά παιδιά τῆς Παναγίας. Ἡ Μεγαλόχαρη εἶναι Μάνα καί προστάτισσά μας...».

Β´. Επεξεργασία:

• Καί ἡ Πατρίδα μας, σέ κάθε Ἐπέτειο τῆς Ἐθνικῆς μας αὐτῆς νίκης (28 ᾿Οκτωβρίου), τιμᾶ ἐκείνους πού πρωταγωνίστησαν στά δοξασμένα βουνά τῆς ᾿Ηπείρου μας γιά τήν Ἐλευθερία τή δική μας καί τοῦ κόσμου. Ἑορτασμοί καί παρελάσεις! Τά πάντα σημαιοστολίζονται. Τά σχολεῖα πανηγυρίζουν.
• Κέντρο ὅμως ὅλων αὐτῶν τῶν ἑορτασμῶν ποιό εἶναι;

Οἱ ῾Ιεροί μας Ναοί! Χτυποῦν οἱ καμπάνες τους ἀπό ἀγαλλίαση κι εὐγνωμοσύνη στή Μητέρα τῶν Ἑλλήνων, τήν Παναγία μας. Ἄρχοντες καί λαός, οἱ μαθητές μέ τίς Σημαῖες τῶν σχολείων τους, ψάλλουν τά «Νικητήρια» στόν Ἐλευθερωτή Χριστό καί τήν Ἄχραντη Μητέρα Του, τῶν Ἑλλήνων τή Σκέπη!
—«Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ...», «Τῇ ῾Υπερμάχῳ Στρατηγῷ τά νικητήρια...».

• Ποιός μπορεῖ νά λείψει ἀπό μιά τέτοια Γιορτή εὐγνωμοσύνης τοῦ ῎Εθνους μας; Ποῦ εἶναι ἡ θέση μας ἐκείνη τήν ὥρα;

Νά κοιμηθοῦμε; Νά πᾶμε ἐκδρομή; ῎Η γιορτοντυμένοι νά τρέξουμε νά εὐχαριστήσουμε τόν Θεό γιά τή Λευτεριά μας;... Στούς ἱερούς μας Ναούς, στό εἰκόνισμα τῆς Παναγιᾶς;

Γ´. Γύρω ἀπό τό Σύνθημα:
Ὅλοι ξέρουμε, παιδιά, ὅτι ἡ εὐλογημένη ἀπό τόν Θεό Πατρίδα μας, πού τήν ἔχει πάντα ἡ Παναγία μας κάτω ἀπό τήν Ἁγία της Σκέπη, ἔχει — καί τό ξέρετε καί σεῖς — πολλούς;
Ἐχθρούς! Ἐχθρούς φανερούς καί ἐχθρούς ὕπουλους. Πολλοί ζηλεύουν τόν τόπο της, τίς θάλασσές της, τά ἡλιόχαρα νησιά της! Ὅλοι θέλουν νά κλέψουν κάτι ἀπό τή δόξα της, τήν πανάρχαια πάνω στή γῆ. Γι᾿ αὐτό, πότε φανερά καί πότε ὕπουλα, τήν πολεμᾶνε!

• Πῶς λέτε ὅτι θά τούς ἀντιμετωπίσουμε ἐμεῖς οἱ νέοι ῞Ελληνες ὅλους αὐτούς;

῎Ετσι εἶναι, παιδιά! Ἡ παρουσία καί ἡ βοήθεια τῆς Παναγίας μας εἶναι ἀνάγκη συνεχῶς νά σκέπει τήν Ἑλλάδα μας. Ἀνάγκη νά εἶναι στραμμένη πάντα ἐπάνω μας ἡ ἀγάπη τῆς Μητέρας τοῦ Χριστοῦ μας!
Δέν ἔχουμε νά φοβηθοῦμε τότε κανένα ἐχθρό!

• Γιά νά γίνει ὅμως αὐτό, χρειάζεται, ὅπως εἴπατε, καί ἀπό μέρους μας κάτι. Τί;

Ἐμεῖς οἱ ῞Ελληνες, ὅλοι οἱ ῞Ελληνες, νά ἀγαπήσουμε ἀκόμα πιό πολύ τήν Παναγία μας. Νά καταφεύγουμε στή Σκέπη καί τήν προστασία Της! Νά τήν ἔχουμε συνεχῶς στήν καρδιά μας καί νά τῆς δίνουμε χαρά.

• Πῶς θά τῆς δίνουμε χαρά;

Ὅταν ὑπακοῦμε καί συμμορφωνόμαστε μέ τό θέλημα τοῦ Ἀγαπημένου της Υἱοῦ. Τοῦ Χριστοῦ μας!
Τό σύνθημα λοιπόν πού μᾶς δίνει ἡ ἱστορία τοῦ ἔθνους μας, τό ὁποῖο διαρκῶς ζοῦσε καί ζεῖ κάτω ἀπό τή Σκέπη Της, ποιό εἶναι;

Σύνθημα:
Καταφεύγω μέ πίστη στή Σκέπη τῆς Παναγίας

Παιχνίδι:
Ανάποδο χειροκρότημα
Χωρίζουμε τα παιδιά σε δύο ομάδες. Με το χέρι μας δείχνουμε κάθε φορά μία ομάδα. Η ομάδα που θα δείξουμε πρέπει να μείνει ακίνητη, η ομάδα που δεν θα δείξουμε πρέπει να χειροκροτεί. Αν κάποιος μπερδευτεί η ομάδα του χάνει πόντο. Νικήτρια ομάδα αυτή που θα φτάσει πρώτη στους 7 πόντους.
Φυσικά, καθώς περνάει η ώρα και τα παιδιά μαθαίνουν το παιχνίδι, αρχίζουμε και αυξάνουμε τον ρυθμό…

Σημείωση: Μπορούμε να δηλώσουμε στα παιδιά με ποιο χέρι από τα δύο θα δείχνουμε. Έτσι, αν δείξουμε με το άλλο, η εντολή είναι άκυρη και, όποια ομάδα κάνει το λάθος να χειροκροτήσει, χάνει πόντο!

 ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

(Ἀναφορά στά παιδικά χρόνια τοῦ Δαβίδ. Ἕνα ἄσημο καί ταπεινό βοσκόπουλο γίνεται βασιλιάς τοῦ Ἰσραήλ. Ὁ Θεός δοξάζει τούς ταπεινούς.)

Α’. Μικρή Εἰσαγωγή

Σήμερα, παιδιά, θά μεταφερθοῦμε σέ κάποια βοσκοτόπια τῆς Βηθλεέμ. Ἐκεῖ θά γνωρίσουμε ἕνα μικρό βοσκόπουλο, τό ὁποῖο, ὅταν μεγάλωσε, ἔγινε ὁ πιό γνωστός καί σπουδαῖος βασιλιάς τοῦ Ἰσραήλ.
- Ποιός γνωρίζει νά μᾶς πεῖ τό ὄνομά του;...
- Πολύ σωστά, εἶναι ὁ προφήτης καί βασιλιάς Δαβίδ. Εἶναι ὁ συγγραφέας ἑνός βιβλίου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης πού ὀνομάζεται «Ψαλτήριον».
Ἄς δοῦμε λοιπόν τά παιδικά του χρόνια καί πῶς κατάφερε νά γίνει ἀπό ταπεινός καί ἄσημος, ἐκλεκτός τοῦ Θεοῦ καί βασιλιάς τοῦ ἀγαπημένου του λαοῦ.

Β’. Ἁγιογραφική Διήγηση

Τί συνέβη καί τό μικρό βοσκόπουλο, ὁ ὄγδοος γιός τοῦ Ἰεσσαί, ὁ μικροσκοπικός Δαβίδ, ἔγινε κιόλας πασίγνωστος ἥρωας σέ ὅλη τήν περιοχή τῆς Βηθλεέμ; Ὅλοι, μά πιό πολύ τά παιδιά, ἔμειναν «μέ ἀνοιχτό τό στόμα»! Αὐτό τό παιδί τοῦ δάσους ἔπνιξε μέ τά χέρια του μία ἀρκούδα - θηρίο! Δέ θά τό πίστευαν ἄν δέν ἔτρεχαν νά τή δοῦν ριγμένη ψόφια στό χῶμα! Μά πῶς ἔγινε; Νά! Ὅρμησε ἡ ἀρκούδα στό κοπάδι του. Ρίχτηκε ἄγρια καί ἔμπηξε τά σουβλερά της νύχια στό πιό ὄμορφο κριάρι του, ἕτοιμη νά τό κατασπαράξει! Δέν τό ἄντεξε ὁ μικρός Δαβίδ. Τό λυπήθηκε τό ζῶο. Στό ἅψε - σβῆσε χυμᾶ μέ τά χέρια του στό φοβερό θηρίο!
Ἡ θηριομαχία ἀρχίζει! Ὁ μικρόσωμος ἦταν ὁ Δαβίδ, ἀλλά γερός καί δυνατός. Τανάλιες σιδερένιες τά χέρια του. Μέ σβελτάδα τά τυλίγει γύρω ἀπ' τό λαιμό της! Τή σφίγγει. Ἄδικα ἡ ἀρκούδα ἀνοίγει τό φοβερό της στόμα γιά νά καταπιεῖ τό παιδί! Ἄδικα ἁπλώνει τά τρομερά της νύχια γιά νά ξεσχίσει τόν ἀντίπαλο. Πνίγεται. Σπαρταράει. Πάει! Καί τό ἴδιο τό βοσκόπουλο θαυμάζει γιά τούτη τή νίκη! «Κύριος ἐρρύσατό με»! συλλογιέται μέ ταπείνωση. Ὁ Κύριος μέ γλύτωσε.
Ὅμως, μιά τέτοια ριψοκίνδυνη πράξη δέν ἔδειχνε μόνον ὅτι στό λεπτό του σῶμα ὑπῆρχε δύναμη πολλή. Ἔδειχνε ἀκόμα πώς μέσα σ' αὐτό κατοικοῦσε καί ψυχή δυνατή!
Ἄς τόν παρακολουθήσουμε στίς κοιλάδες καί τούς λόφους, τίς πηγές καί τά δάση, γιά νά δοῦμε πῶς ζεῖ.
Ἥσυχα βόσκουν τά πρόβατα τ' ἄφθονο χορτάρι. Γαλήνη ἁπλώνεται γύρω κι ὁ Δαβίδ βρίσκει εὐκαιρία. Τόν βλέπετε; Γονάτισε τώρα. Τά μάτια του εὐλαβικά βλέπουν ψηλά. Τά χέρια κρατοῦν τή δεκάχορδη λύρα, τό μουσικό του ὄργανο. Κι ἀρχίζει. Παίζουν τά δάχτυλα γοργά στίς χορδές ἐπάνω καί ψάλλει μέ τή γλυκιά φωνή του.
Ἐκεῖ πού ὁ Δαβίδ τραγουδάει τά τραγούδια τῆς λατρείας του στόν Ποιητή τοῦ κόσμου, ξαφνικά βλέπει νά φθάνει λαχανιασμένος ἕνας του ἀδελφός.
- Δαβίδ, τοῦ λέει. Τρέξε στό σπίτι κάτω στό χωριό. Ἔχει ἔρθει ὁ τρανός προφήτης Σαμουήλ. Ζητάει νά σέ δεῖ. Σέ θέλει.
Τί τάχα νά ἤθελε τόν Δαβίδ ὁ Σαμουήλ;
Πικραμένος ἀπό τά βάσανα τοῦ λαοῦ του ὁ γέροντας Προφήτης, ξάφνου πῆρε ἀπό τόν Κύριο τήν ἐντολή.
- Σαμουήλ, σήκω νά πᾶς στή Βηθλεέμ. Ἐκεῖ θά μυρώσεις μ' εὐλογημένο μύρο -  δεῖγμα πώς θά γίνει μιά μέρα βασιλιάς -  ἕνα ἀπό τά παιδιά τοῦ Ἰεσσαί. Ἐγώ θά σοῦ δείξω ποιό.
Κι ὁ Σαμουήλ ξεκίνησε. Μόλις ἦρθε, ἡ Βηθλεέμ ξεσηκώθηκε νά τόν ὑποδεχθεῖ. Ὁ γέροντας εὐλόγησε τό λαό. Γιά καλό σκοπό πήγαινε. Ἔπειτα ζήτησε νά δεῖ τόν Ἰεσσαί. Τόν πῆρε ἰδιαιτέρως καί τοῦ εἶπε:
- Πρόκειται νά προσφέρω θυσία στόν Θεό. Σ' αὐτή μονάχα ἐσύ θά 'ρθεις. Καί νά φέρεις μαζί σου καί τά παιδιά σου. Θέλω νά τά δῶ ἕνα - ἕνα. Γιατί ἀπ' αὐτά κάποιο εἶναι ἐκλεκτός τοῦ Θεοῦ.
Στά λόγια τοῦ Προφήτη ἀναγάλλιασε ἡ καρδιά τοῦ πατέρα. Ἔτρεξε ὁλόχαρος καί εἰδοποίησε τούς γιούς του.
Ὁ Σαμουήλ περιμένει. Καί νά, ὁ Ἰεσσαί καμαρωτά ὁδηγεῖ τόν πρωτότοκο γιό του, τόν Ἐλιάβ, τόν πιό ἀγαπημένο του. Ποιόν ἄλλον θά εἶχε διαλέξει ὁ Θεός; Γιατί ὁ Ἐλιάβ εἶναι ψηλός, καλοδεμένος, ὡραῖος. Ὁ Σαμουήλ τόν κοιτάζει μέ θαυμασμό. Αὐτός θά εἶναι, σκέφτεται, τοῦ Θεοῦ ὁ διαλεχτός. Μά ὄχι. Μιά φωνή, πού ἀκούει μονάχα ὁ Προφήτης, μιλάει καί λέει:
- Σαμουήλ, δέν εἶναι αὐτός πού ἔχω ἐκλέξει. Ὁ Σαμουήλ τότε εἶπε στόν Ἰεσσαί:
- Δέν εἶναι αὐτός πού διάλεξε ὁ Κύριος. Ἄς περάσει ὁ ἄλλος.
Κι ἦρθε ὁ δεύτερος. Κι ἦρθε κι ὁ τρίτος. Μπροστά ἀπ' τόν Προφήτη πέρασαν κι οἱ ἑφτά γιοί τοῦ Ἰεσσαί. Μά κανένας τους δέν ἦταν ἐκεῖνος πού 'χε ἐκλέξει ὁ Θεός. Ὁ Σαμουήλ σάν δέν ἔβλεπε νά 'ρχεται ἄλλος, μέ ἀπορία ρώτησε τόν πατέρα:
- Λοιπόν, τέλειωσαν ὅλα τά παιδιά; Ἄλλος δέν εἶναι;
- Ἄ, ναί, ἀπάντησε ὁ Ἰεσσαί, ὁ πιό μικρός. Μ' αὐτός βόσκει τά πρόβατα.
- Στεῖλτε ἀμέσως νά τόν φωνάξετε. Δέν πρόκειται σήμερα νά καθίσουμε σέ τραπέζι νά φᾶμε, ἄν κι αὐτός δέν ἔρθει.
Τό καλό τσοπανόπουλο δέν μπόρεσε νά καταλάβει τί ἦταν ἐκεῖνα πού τοῦ ἀράδιαζε γρήγορα-γρήγορα ὁ ἁδελφός του. Μιά φορά κατάλαβε πώς ἔπρεπε νά φθάσει τό γρηγορότερο στό σπίτι. Δέν περπατάει. Πετάει. Μά συγχρόνως τρέχουν καί πηδοῦν μέσα του, ἡ μιά κοντά στήν ἄλλη, οἱ σκέψεις. Ὁ τρανός Προφήτης τοῦ Κυρίου, ὁ Σαμουήλ, εἶναι στό σπίτι τους! Κύριε Θεέ! Γιά καλό νά 'χε πάει; Τό παιδί καταλάβαινε κάτι νά τοῦ σφίγγει τήν καρδιά... Ἀναμμένος, ἱδρωμένος, λαχανιασμένος, βρέθηκε μπροστά στοῦ σπιτιοῦ τους τήν πόρτα. Ὁ πατέρας του τόν περίμενε.
- Ἔλα, τοῦ λέει.
Αὐτός ἀκολούθησε. Σέ λίγο εἶδε πάνω σ' ἕνα βωμό φτιαγμένο ἀπό μεγάλες πέτρες νά καπνίζει ἀκόμη τό δαμάλι πού 'χε προσφερθεῖ θυσία. Γύρω εὐλαβικά στέκονταν οἱ ἀδελφοί του καί κοντά στό βωμό εἶδε τόν Προφήτη. Μόλις τόν ἀντίκρισε ἔτσι σεβάσμιο καί μεγαλοπρεπή, τά 'χασε. Ἔσκυψε ντροπαλά τό κεφάλι καί δέν ἤξερε πῶς νά φερθεῖ.
Ὁ Σαμουήλ ἔριξε ἐξεταστικό βλέμμα στό ξανθό τσοπανόπουλο. Τό εἶδε σεμνό, ντροπαλό, ὡραῖο. Εἶδε τά ἥμερα κι ἔξυπνα μάτια του. Καί τό συμπάθησε. Τήν ἴδια ὥρα ὅμως ἅκουσε καί τή φωνή του Κυρίου.
- Τρέξε, Σαμουήλ. Χρίσε τόν μικρόν αὐτόν. Εἶναι ὁ ἐκλεκτός μου.
- Ἔλα, μικρέ μου, εἶπε ἁπαλά ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ στόν Δαβίδ.
Ἐκεῖνος σαστισμένος, μέ σκυμμένο τό κεφάλι ἀπό σεβασμό, πλησίασε. Ὁ πατέρας του καί οἱ ἀδελφοί του ἔβλεπαν μέ περιέργεια. Τί θά γινόταν; Ὁ Προφήτης σήκωσε τά μάτια ψηλά κάνοντας μυστική προσευχή. Ἔπειτα πῆρε ἕνα δοχεῖο μ' εὐλογημένο μύρο καί τ' ἄδειασε στό γερμένο κεφάλι τοῦ παιδιοῦ. Ἦταν ἐξαιρετικά ἐπίσημη ἡ ὥρα αὐτή. Ὁ Δαβίδ χριόταν βασιλιάς. Μά οὔτε ὁ ἴδιος οὔτε οἱ δικοί του κατάλαβαν πολλά πράγματα ἀπ' αὐτή τήν πράξη τοῦ Σαμουήλ.

Τον ίδιο καιρό οἱ Φιλισταῖοι, λαός πολεμόχαρος, κήρυξαν πόλεμο ἐνάντια στό Ἰσραήλ. Ὁ Βασιλιάς, τ' ἀδέλφια τοῦ Δαβίδ, ὅλοι στόν πόλεμο, νά ὑπερασπιστοῦν τήν πατρίδα. Καί ὁ μικρός Δαβίδ πάλι στά βοσκοτόπια!
Φόβος καί τρόμος ἔχει πέσει στό στρατόπεδο τῶν Ἑβραίων. Ἕνας γίγαντας Φιλισταῖος, ὁ Γολιάθ, 21/2μ. ὕψος, ὁπλισμένος καί σιδερόφραχτος, φοβερός καί τρομερός, σωστό θηρίο, ἀνέβηκε κάπου ψηλά καί μέ τή βροντερή, τρομαχτική φωνή του κραύγασε:
- Γιατί νά πολεμᾶμε χίλιοι μέ χίλιους! Διαλέξτε ἕναν Ἑβραῖο νά μονομαχήσει μαζί μου. Καί ὅποιος νικήσει τόν ἄλλο, θά ὑποτάξει τό λαό του!...
Ποιός ὅμως μποροῦσε νά τά βάλει μέ τόν Γολιάθ;
Καί νά, πού κεῖνες τίς μέρες φθάνει στό στρατόπεδο τῶν Ἑβραίων ὁ μικρός Δαβίδ. Σταλμένος ἀπό τόν πατέρα του Ἰεσσαί, φέρνει ψωμιά στ' ἀδέλφια του πού πολεμοῦν. Ἡ καρδιά του ἀναστατώθηκε, ὅταν ἔμαθε ὅτι ὁ θρασύς αὐτός Φιλισταῖος εἶπε λόγια βλάσφημα γιά τόν Κύριο καί Θεό τοῦ Ἰσραήλ. Τρέχει ἀμέσως στό βασιλιά Σαούλ.
- Ἐγώ θά μονομαχήσω μέ τόν ἀλλόφυλο, εἶπε σταθερά.
- Μικρός εἶσαι καί πόλεμο δέν ξέρεις, ἀπαντᾶ καί μέ εἰρωνεία ὁ Σαούλ. Νά καί ὁ Ἐλιάβ, ἕνας ἀπό τούς ἀδελφούς τοῦ Δαβίδ.
- Γιά κοίτα τόν τσοπάνο, πού ἦλθε νά μᾶς κάνει τό γενναῖο πολεμιστή! Ἄσε τίς παλικαριές σου, μικρέ!
Μά ὁ Δαβίδ ἐπιμένει. Μπρός στήν ἐπιμονή του, ὁ Βασιλιάς τόν ντύνει μέ τήν πανοπλία του καί δίνει τήν ἄδεια! Χάθηκε ὁ μικροσκοπικός Δαβίδ μέσα στήν ἀρματωσιά τοῦ μεγαλόσωμου Σαούλ. Τά πετάει ὅλα στήν ἄκρη καί βγαίνει νά συναντήσει τό γίγαντα μέ τή σφεντόνα του μόνο.
- Ὁ Θεός μέ βοήθησε πολλές φορές νά σώσω τά κοπάδια μου ἀπό ἀρκοῦδες καί λιοντάρια. Τά κυνηγοῦσα καί τά 'πνιγα. Θά μέ βοηθήσει καί τώρα! Δέν πάω στηριγμένος στίς δικές μου δυνάμεις, οὔτε μέ ὅπλα. Πηγαίνω στηριγμένος στή δύναμη
τοῦ Θεοῦ. Μέ ὅπλο μου μόνο τήν πίστη στή βοήθειά Του.
Μέ εἰρωνεῖες καί κοροϊδίες ἀντίκρισε ὁ φοβερός Γολιάθ τό μικρό ἀντίπαλό του! Φουσκωμένος ἀπό ἐγωισμό καί ἔπαρση, ποῦ νά καταλάβει τήν εὐγένεια καί τή μεγαλοσύνη τῆς ταπεινῆς καρδιᾶς;
- Ἔλα δῶ καί γρήγορα στέλνω τό κουφάρι σου γιά νά τό φᾶνε οἱ ἀρκοῦδες! τοῦ λέει περιφρονητικά.
- Σύ ἔρχεσαι νά μονομαχήσεις μέ σπαθί καί μέ δόρυ καί μέ ἀσπίδα. Ἐγώ ἔρχομαι στηριγμένος στό ὄνομα τοῦ Θεοῦ μου. Μέ τή βοήθειά Του θά νικήσω καί σένα καί τό λαό σου! Θά σοῦ πάρω τό κεφάλι καί θά δεῖτε τί εἶναι ὁ δικός μας Θεός! (Α' Βασ. ιζ' 45-46).
Ἁρπάζει τή σφεντόνα του, βάζει μιά πέτρα, σημαδεύει καλά! Καί!... Μπάμ! ἡ πέτρα στό μέτωπο τοῦ γίγαντα, πού τόν ξαπλώνει νεκρό!...
Νικητής, μέ μιά σφεντόνα καί μιά πέτρα, ὁ μικρός Δαβίδ! Πανικόβλητοι, ὅπου φύγει - φύγει οἱ Φιλισταῖοι! Νικητής καί θριαμβευτής ὁ Δαβίδ! Μά, τό ἴδιο ταπεινός! Δίνοντας μέ ψαλμούς καί ὕμνους τή δόξα στόν Κύριο καί Θεό του!
 

Γ´. Γύρω ἀπό τό Σύνθημα

Καί θά 'λεγε κανείς, παιδιά, τί κρίμα ἕνα τέτοιο ἁξιόλογο παιδί νά χαραμίζεται μέ τά κοπάδια στίς ἐρημιές! Ὅμως εἶχε ὁ Θεός τό σχέδιό Του. Ἐπάνω στό γερό θεμέλιο τῆς ταπείνωσης ἔπρεπε νά στηρίξει τό βασιλικό του ἀξίωμα. Ἔγινε αὐτός, τό παραγνωρισμένο παιδί τοῦ δάσους, μιά ἀπό τίς μεγαλύτερες προσωπικότητες τῆς Π. Διαθήκης. Πολεμιστής, στρατηγός ἀπό τούς λίγους τῆς ἱστορίας, βασιλιάς πανένδοξος, προφήτης ξακουστός, πρόγονος τοῦ Χριστοῦ, ὁ ἐμπνευσμένος ποιητής, ὁ ἀθάνατος μουσικός. Κανένας ποιητής ἀπ' ὅσους εἶδαν οἱ αἰῶνες δέν ἀγγίζει τόν Δαβίδ.
Ἔτσι συμβαίνει πάντα. Ἡ ἀληθινή δόξα ἀρχίζει ἀπό τήν ταπείνωση. Στήν ταπείνωση θεμελιώνεται.
Ὁ Κύριός μας τό ἔχει πεῖ καθαρά: «Ὁ ταπεινῶν ἑαυτόν ὑψωθήσεται» (Λουκ. ιδ' 11). Γι’ αὐτό το σύνθημά πού μᾶς δίνει σήμερα μέ τη ζωή του ὁ Δαβίδ εἶναι:

Σύνθημα:
Ὁ Θεός δοξάζει τούς ταπεινούς.

Παιχνίδι:
Σε χαρτάκια μακρόστενα γράφουμε παροιμίες. Σε κάθε χαρτί μία παροιμία και κατόπιν κόβουμε το χαρτί σε τρία κομμάτια. Ανακατεύουμε όλα τα κομμάτια και μοιράζουμε στα παιδιά από ένα. Τα παιδιά ψάχνουν να βρούνε όλα τα κομμάτια της παροιμίας τους. Κερδίζει η ομάδα που θα τελειώσει πρώτη.

 ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα