Α' Διήγηση
Εἶχαν περάσει τρεῖς ὁλόκληροι μῆνες ἀπό τήν ἡμέρα, πού ἄφησαν τή βέβηλη γῆ τῆς Αἰγύπτου. Εἶχαν ἔρθει καί στρατοπέδευσαν στήν ἔρημο τοῦ Σινά κάτω ἀπό τό ἱερό βουνό. Τί ἐκπλήξεις ἀλήθεια τούς περίμεναν ἐκεῖ. Εἶδαν μέ τά μάτια τους τή δόξα κι ἔνιωσαν καλά τή δύναμη τοῦ Κυρίου. Ὁ Μωυσῆς τούς εἶχε προπαρασκευάσει κι ὅλοι καθαροί στό σῶμα καί μέ ἁγνισμένη τήν ψυχή περίμεναν. Τό βουνό ξαφνικά σκεπάστηκε ἀπό πυκνά σκοτεινά σύννεφα. Ἀστραπές ἐκτυφλωτικές κι ἀδιάκοπες τό ἔζωναν ἀπό παντοῦ. Βροντές τρομακτικές τό συγκλόνιζαν κι ἕνας ἦχος σάν νά ἔβγαινε ἀπό μύριες δυνατές σάλπιγγες δονοῦσε τήν κτίση. Καπνοί μαῦροι ἀνέβαιναν ψηλά, σάν ἀπό φοβερό καμίνι. Εἶχες τήν ἐντύπωση πώς τό ὄρος φλεγόταν ὅλο. Τό θέαμα ἦταν ἐξαιρετικά ἐπιβλητικό. Δέν ἔμενε σέ κανέναν ἀμφιβολία ὅτι ὁ Παντοδύναμος κι ὁ Παντοκράτωρ Κύριος εἶχε κατεβεῖ στό Σινά. Ὅλοι τους ἄρχισαν νά τρέμουν στό φανέρωμα τῆς πολλῆς του δυνάμεως. Μόνος ὁ Μωυσῆς εἶχε τολμήσει νά μπεῖ μέσα στά νέφη καί τούς καπνούς, γιατί ὁ ἴδιος ὁ Θεός τόν εἶχε καλέσει. Οἱ Ἰσραηλίτες δέν ἔπρεπε νά πλησιάσουν. Προχώρησαν καί στάθηκαν μόνον ὥς τή γραμμή πού τούς εἶχε χαράξει ὁ Μωυσῆς. Ἀπό κεῖ ἄκουσαν δυνατή, ἐπιβλητική τή φωνή τοῦ Θεοῦ, πού τούς ἔδινε τό νόμο του, τίς δέκα ἐντολές του. Τούς Ἰσραηλίτες τούς ἔπιασε φόβος καί τρόμος. Νόμισαν πώς δέν μποροῦσαν ἄλλο ν' ἀντέξουν κι εἶπαν στό Μωυσῆ: Μίλησέ μας σύ κι ἄς μή μᾶς μιλάει ὁ Θεός, γιατί φοβόμαστε πώς θά πεθάνουμε.
—Ἔχετε θάρρος, τούς ἀπάντησε. Τόν φόβο, πού νιώθετε τώρα, χρειάζεται νά τόν ἔχετε, γιά νά προσέχετε καί ν' ἀποφεύγετε τήν ἁμαρτία. Ὕστερα ἀπό αὐτό τό γεγονός ὁ Μωυσῆς τούς μάζεψε πάλι ὅλους καί τούς ἐξήγησε τίς ἐντολές σύμφωνα μέ ὅσα τοῦ εἶχε πεῖ ὁ Θεός. Οἱ ἐντολές καί διατάξεις ἦσαν ὅλες σοφές καί πολύ βοηθητικές γιά νά ζοῦν μιά ζωή μέ δικαιοσύνη καί ἀξιοπρέπεια. Οἱ Ἰσραηλίτες τίς ἄκουσαν μέ προσοχή καί μ' εὐλάβεια  κι ὅλοι μέ μιά φωνή ἀπάντησαν.
—Τούς λόγους τοῦ Κυρίου καί τούς νόμους του τούς δεχόμαστε χωρίς ἀντίρρηση καί πάντα θά τούς τηροῦμε.
Μά νά, πάλι ὁ Θεός ξανακάλεσε τό Μωυσῆ ν' ἀνεβεῖ στό Σινά καί τώρα εἶναι σαράντα ἡμέρες πού ἔχει χαθεῖ ὁ Μωυσῆς. Μαζί του ἔχει πάρει καί τόν Ἰησοῦ, τό γιό τοῦ Ναυῆ, τόν ἔμπιστό του. Τούς εἶχε βέβαια πεῖ νά τόν περιμένουν καί ὅτι θά πήγαινε νά πάρει γραπτό ἀπό τόν ἴδιο τό Θεό τό νόμο, μέ τόν ὁποῖον ἔπρεπε νά κανονίζουν τή ζωή τους. Εἶχε μάλιστα ἀφήσει ἀντικαταστάτες του γιά νά τούς κυβερνοῦν, τόν ἀδελφό του Ἀαρών καί τόν Ὤρ.
Ἀλλά πάει, ὁ Μωυσῆς χάθηκε. Ποιός ξέρει τί ἀπόγινε ἐπάνω στό φοβερό κι ἀπόκρημνο ὄρος. Μπορεῖ νά τόν ἐσπάραξε κανένα θηρίο. Μπορεῖ... Καί τώρα; Γιά νά προχωρήσουν τούς χρειάζεται ἡ βοήθεια τοῦ δυνατοῦ Θεοῦ. Ἀλλά ὁ Μωυσῆς, πού ὅ,τι ζητοῦσε ἀπό τόν Κύριο τό ἔπαιρνε, εἴπαμε, πάει. Θά μείνουν λοιπόν τώρα χωρίς τήν προστασία ἑνός ἰσχυροῦ Θεοῦ; Ὄχι. Πρέπει, καί γρήγορα μάλιστα, ν’ ἀποκτήσουν τό θεό τους, πού θά βαδίζει μπροστά τους νά τούς ἐνισχύει καί νά τούς βοηθεῖ στό δύσκολο δρόμο γιά τήν κατάκτηση τῆς Χαναάν. Μιά καί δυό λοιπόν οἱ μικρόψυχοι Ἰσραηλίτες πηγαίνουν στόν Ἀαρών.
— Ἀαρών, ὁ Μωυσῆς δέν ὑπάρχει πιά. Κι ἐμεῖς θέλουμε ἕνα θεό νά τόν ἔχουμε κοντά μας, ὅπως καί τ’ ἄλλα ἔθνη, νά μᾶς βοηθάει. Φτιάξε μας λοιπόν ἕνα, σάν αὐτόν πού ’χαν καί οἱ Αἰγύπτιοι κι ἔμοιαζε μέ ζωντανό μοσχάρι. Νά ’χει καί δυνατά κέρατα νά χτυπάει καί νά συντρίβει τούς ἐχθρούς...
Ὁ Ἀαρών στάθηκε σκεφτικός. Δέν τούς εἶχε πεῖ ὁ ἴδιος ὁ Θεός καί ὁ Μωυσῆς πώς δέν ἔπρεπε νά κάνουν ποτέ εἴδωλα; Μά πάλι φοβήθηκε αὐτόν τόν ἄγριο ὄχλο.
— Ναί, ἀλλά θά χρειασθεῖ χρυσάφι πολύ...
— Νά δώσουμε τά χρυσαφικά μας. Τί τά θέλουν οἱ κόρες μας καί οἱ γυναῖκες μας τά χρυσά σκουλαρίκια καί τά βραχιόλια; Χρειαζόμαστε ἕνα θεό, σοῦ εἴπαμε. Ὅ,τι κι ὅ,τι δίνουμε νά τόν ἔχουμε.
Ὁ Ἀαρών ὑποχώρησε. Σέ ἐλάχιστες ἡμέρες ἕνα χρυσό μοσχάρι εἶχε στηθεῖ.
— Αὐτοί εἶναι οἱ θεοί σου, Ἰσραήλ, πού σέ γλύτωσαν ἀπό τή μαύρη δουλεία!...
— Αὔριο θά ’χουμε μεγάλη γιορτή. Νά ἔρθετε νά τόν λατρεύσουμε ὅλοι τόν κύριό μας.
Ἔτσι κι ἔγινε. Γύρω ἀπό τό χρυσό ἄψυχο μοσχάρι μαζεύτηκε ὁ ἀσύνετος λαός κι ἄρχισε τίς θυσίες, τίς εὐχαριστίες, τίς προσευχές. Ἔπειτα θέλησε νά μιμηθεῖ ὅσα ἔκαναν οἱ Αἰγύπτιοι στίς γιορτές τους, καί δόθηκε στό φαγοπότι. Ἄρχισαν τραγούδια κι ἀνόσιοι χοροί. Ὁ Ἰσραήλ εἶχε γίνει εἰδωλολάτρης...
Τήν ἴδια ὅμως ὥρα μιά ἄλλη σκηνή ξετυλίγεται ἐπάνω στό Σινά. Ὁ ἅγιος Θεός μιλάει αὐστηρά στό δοῦλο του τό Μωυσῆ.
—Μωυσῆ, κατέβα ἀμέσως ἀπό τό βουνό. Τρέξε γρήγορα. Ὁ χιλιοευεργετημένος λαός σου πού τόν ἀπάλλαξες ἀπό τή χειρότερη σκλαβιά, ἀνόμησε φοβερά. Ὅσα τούς εἶπες καί σοῦ ὑποσχέθηκαν τά ξέχασαν κιόλας. Ἔφτιαξαν μέ τά χέρια τους εἴδωλα καί τώρα τά προσκυνοῦν, τούς προσφέρουν θυσίες, τά λατρεύουν καί λένε, νά οἱ θεοί σου, Ἰσραήλ, πού σέ γλύτωσαν ἀπό τό Φαραώ καί τήν Αἴγυπτο... Καί τώρα θέλω, Μωυσῆ, νά μ' ἀφήσεις μέσα στή δίκαιη ὀργή μου νά ἐξολοθρεύσω ὅλους καί νά τούς ἀφανίσω. Καί ὅσο γιά νά ἔχω ἕνα λαό πού νά μοῦ εἶναι ἀφοσιωμένος, ὑπάρχει ὁ τρόπος, θά εὐλογήσω σένα. Κι ἀπό τά παιδιά σου θά βγεῖ ἔθνος ὅσιο κι ἅγιο, δοσμένο σέ μένα.
Ἦταν πολύ τιμητική γιά τό Μωυσῆ ἡ πρόταση αὐτή τοῦ Κυρίου. Ἀλλά ὄχι, εἶναι πονετικός ὁ Μωυσῆς, ἔχει τρυφερή καρδιά, γεμάτη ἀγάπη γιά τό ἔθνος του, πού τόσες φορές τόν πίκρανε. Ἔτσι στήν κρίσιμη αὐτή ὥρα γιά τόν Ἰσραήλ, αὐτός ταπεινά, μ' ὅλης τῆς καρδιᾶς του τή θέρμη, δέεται καί παρακαλεῖ:
 — Κύριέ μου... Τόσο πολύ ἔχεις ὀργισθεῖ ἐναντίον τοῦ λαοῦ; Κι ὅμως εἶναι ὁ λαός σου αὐτός. Σύ δέν τόν ἔβγαλες μέ θαύματα πρωτοφανή καί πρωτάκουστα ἀπό τήν Αἴγυπτο; Ὤ, Κύριε,... ἄν τώρα θά τούς θανατώσεις, τί θά ποῦν τά ἔθνη, πού θά τό μάθουν; Κοίταξε τί Θεό εἶχαν! Τούς ἐπῆρε ἀπό τήν Αἴγυπτο νά τούς ξεκάμει στά βουνά καί στήν ἔρημο... Κύριέ μου, ἄς πραϋνθεῖ ὁ ἅγιος θυμός σου. Θερμά σέ παρακαλῶ. Λυπήσου τους. Συγχώρα τους τή μεγάλη ἀνομία. Κι ἀκόμη θυμήσου, Κύριέ μου, θυμήσου, εἶναι οἱ ἀπόγονοι τῶν ἀγαπημένων σου δούλων, τοῦ Ἀβραάμ, τοῦ Ἰσαάκ, τοῦ Ἰακώβ. Καί σ' αὐτούς μέ ὅρκο τό εἶχες ὑποσχεθεῖ: «Θά πληθύνω τά παιδιά σας. Θά τά κάμω μεγάλο λαό. Θά τούς αὐξήσω σάν τ’ ἄστρα τ’ οὐρανοῦ. Θά τούς δώσω κληρονομιά τή γῆ Χαναάν, νά μένουν παντοτινά σ’ αὐτήν... Θυμήσου, ἀγαθέ μου Κύριε, καί σπλαχνίσου...»
Ὁ «Ὤν», ὁ ἀγαθός καί οἰκτίρμων, τήν πρόσεξε τήν ἱκεσία τοῦ ταπεινοῦ δούλου του. Τούς λυπήθηκε τούς Ἰσραηλίτες. Δέν θά τούς ἐξολόθρευε. Ἄς εἰρήνευε λοιπόν ὁ προφήτης κι ἄς ἔτρεχε ἀμέσως κοντά τους.
Ὁ Μωυσῆς βιαστικός κατεβαίνει τό βουνό κρατών¬τας στά χέρια τίς πλάκες πού ’χαν ἐπάνω χαραγμένες τίς δέκα ἁγίες ἐντολές τοῦ Κυρίου. Καθώς ὅμως κατεβαίνει, ὁ Ἰησοῦς ὁ ἀκόλουθός του σάν νά ξαφνιάστηκε.
— Φωνές δυνατές... Σάν νά εἶναι ἀλαλαγμός πολεμιστῶν στήν ὥρα τῆς μάχης...
— Δέν εἶναι φωνές ἀνδρῶν πού πολεμοῦν αὐτές. Γιά φωνές μεθυσμένων μοιάζουν...
Καί πραγματικά, σάν πλησίασαν, εἶδαν τό χρυσό μοσχάρι ν’ ἀστράφτει στόν ἥλιο. Γύρω του μαζεμένοι οἱ ἀνόητοι Ἰσραηλίτες χόρευαν βέβηλους, εἰδωλολατρικούς χορούς. Ἱερή ἀγανάκτηση φούσκωσε τά στήθη τοῦ προφήτη.
Μωυσῆ, σκέφτηκε, τί κρατᾶς στά χέρια; Ἄ, τό θεῖο νόμο. Τό νόμο πού προορίζεται γι’ ἀνθρώπους ἀνώτερους, πού ξέρουν τήν ἀλήθεια καί πειθαρχοῦν στόν Ἀληθινό. Ἀλλά τί χρειάζονται πιά οἱ θεῖες ἐντολές; Μάταια ὅλα, Μωυσῆ... Ὁ λαός σου ἔγινε εἰδωλολάτρης!...
Πέταξε ἀμέσως βίαια τίς θεόγραπτες πλάκες ἐπάνω στό γρανίτη καί τίς ἔκαμε κομμάτια. Μετά ὅρμησε θυελλώδης κι ἅρπαξε τό ἄψυχο εἴδωλο. Τό γκρέμισε. Τό ἔλειωσε στή φωτιά. Τό ἄλεσε. Τό ’καμε λεπτή σκόνη καί τό ἔριξε στό νερό νά τούς ποτίσει μ’ αὐτό. Ἔπειτα ἔκραξε:
—    Ποιός εἶναι μέ τόν ἀληθινό Θεό; Νά ’ρθει νά σταθεῖ πλάι μου.
Ἔτρεξαν κοντά του ὅσοι ἦταν ἀπό τή φυλή τοῦ Λευΐ.
—    Μήν κάθεστε, πρόσταξε. Εἶναι ἐντολή τοῦ Θεοῦ ὁρμῆστε ἐπάνω στόν σκόρπιο ὄχλο κι ἐκδικηθεῖτε τό τρομερό θεομίσητο ἔγκλημα. Γρήγορα κινήθηκαν ἐκεῖνοι, σάν ὄργανα τῆς θείας τιμωρίας. Ἔγινε μεγάλη θραύση. Τρεῖς χιλιάδες βρῆκαν τό θάνατο κείνη τήν ἡμέρα. Ἔτσι κάπως ξεπλύθηκε τό ἀνόμημα.

Β´. ᾿Από τήν ᾿Ορθόδοξη πίστη μας
Φοβερή ἁμαρτία ἦταν αὐτή πού διέπραξαν, παιδιά, οἱ Ἰσραηλίτες. Ἀλλά καί δίκαιη ἡ τιμωρία πού τούς ἐπεβλήθη.
- Μέ ποιά δικαιολογία ζήτησαν οἱ Ἑβραῖοι ἀπό τόν Ἀαρών τό χρυσό μοσχάρι;
Ἡ δικαιολογία τους ἦταν ὅτι τάχα ἄργησε νά ἔρθει ὁ Μωυσῆς καί δέν γνώριζαν πλέον τί ἀπέγινε. Ἀλλά καί ἄν ἀκόμα χάθηκε ὁ Μωυσῆς, χάθηκε μαζί του καί ὁ Θεός; Γιατί οἱ Ἑβραῖοι ξέχασαν τόσο γρήγορα τόν Θεό τόν ἀληθινό πού μέχρι τώρα τόσα θαύματα εἶχε ἐνεργήσει γιά χάρη τους;
Ζήτησαν λοιπόν ἀπό τόν Ἀαρών κάτι ἐξωφρενικό! Ζήτησαν νά ἐγκαταλείψουν τόν ζωντανό καί δυνατό Θεό γιά νά λατρεύσουν ἕνα ἄψυχο ζῶο.
- Τί ἔδειξαν στόν Θεό μέ τό αἴτημά τους αὐτό;
Ἔδειξαν πρῶτα-πρῶτα μεγάλη ἀχαριστία πρός τόν Θεό πού μέ τόσους τρόπους καί τόσες φορές τούς εἶχε εὐεργετήσει. Ἀχαριστία πρός τόν Θεό, πού ἔδειχνε ξεχωριστή ἀγάπη σ’ αὐτούς, περισσότερη ἀπό τούς ἄλλους λαούς.
Συγχρόνως ὅμως μέ τό αἴτημά τους αὐτό ἔδειχναν ὅτι δέν ἀγαποῦσαν πραγματικά τόν ἀληθινό Θεό. Μέσα στήν καρδιά τους δέν εἶχε τήν πρώτη θέση. Τόν ἀγαποῦσαν ὅσο τούς ἔκανε τά χατίρια. Δέν τόν αἰσθάνονταν καί δέν τόν ἀναγνώριζαν γιά ἀνώτερό τους.
- Πῶς ὀνομάζεται, παιδιά, ἡ ἁμαρτία στήν ὁποία ἔπεσαν οἱ Ἑβραῖοι;
(...) Πολύ σωστά! Ὀνομάζεται εἰδωλολατρία.
Ἀγάπησαν δηλαδή πάνω ἀπό τόν Θεό τά ὑλικά πράγματα, τίς ἀπολαύσεις πού ζητοῦσε τό σῶμα τους, τήν ἴδια τήν ἁμαρτία. Ἀγάπησαν καί λάτρεψαν ἕνα ἄψυχο μέταλλο τό ὁποῖο βέβαια δέν μπόρεσε νά τούς βοηθήσει ποτέ καί πουθενά. Ὁ Ἰσραήλ ἔγινε εἰδωλολάτρης.
- Ὑπάρχει σήμερα ὁ κίνδυνος νά πέσουμε ἐμεῖς στήν ἁμαρτία πού ἔπεσαν ἐκεῖνοι;
Καί βέβαια ὑπάρχει αὐτός ὁ κίνδυνος.
- Πολύ συχνά συμβαίνει μερικά παιδιά νά ἀγαποῦν μέχρι καί νά λατρεύουν μιά ἀθλητική ὁμάδα ἤ ἕναν ποδοσφαιριστή. Καί ὅταν ἡ ὁμάδα τους ἔχει ἀγώνα, δέν σκέφτονται τίποτε ἄλλο. Ξεχνοῦν τόν ἐκκλησιασμό, ξεχνοῦν τήν συγκέντρωση τοῦ Κατηχητικοῦ, ξεχνοῦν ὅλα τά καθήκοντά τους καί ἡ μόνη τους ἀγάπη εἶναι ἡ ὁμάδα. Κι ἄν χάσει ἡ ὁμάδα τους, δέν μπορεῖ κανείς νά τούς μιλήσει, γιατί εἶναι πικραμένοι. Ἄν πάλι νικήσει, χαίρονται τόσο πολύ. Φτάνουν στό σημεῖο μάλιστα νά ἀποκαλοῦν τήν ὁμάδα τους ἤ τόν ἀθλητή «θεό». Γιά τά παιδιά αὐτά ὁ ἀληθινός Θεός εἶναι τελευταῖος μέσα στήν καρδιά τους... Ἔχουν εἴδωλο τήν ὁμάδα τους.
 - Ἄλλα παιδιά ὀνειρεύονται ὅταν μεγαλώσουν νά βγάλουν πολλά λεφτά, νά γίνουν πλούσιοι. Νομίζουν ὅτι τό χρῆμα θά τούς σώσει, θά τούς κάνει δοξασμένους, θά γίνουν ἀθάνατοι. Κάνουν θεό τους τό χρῆμα καί τήν ὕλη.
- Ἐπίσης αὐτές τίς μέρες πολλοί ἄνθρωποι μέ τίς ἀποκριάτικες ἐκδηλώσεις, μέ τά πάρτυ καί τά καρναβάλια πού γίνονται, μασκαρεύονται καί μέ πρόσχημα τήν διασκέδαση κάνουν μεγάλες ἁμαρτίες. Περιφρονοῦν τόν νόμο τοῦ Θεοῦ πού ἀπαγορεύει τέτοιες διασκεδάσεις καί κάνουν τό θέλημα τοῦ διαβόλου. Ἀλλάζουν τό πρόσωπό τους καί τήν ἐμφάνισή τους καί χορεύουν ἁμαρτωλούς χορούς, μεθοῦν καί διαπράττουν μεγάλες ἁμαρτίες μέ τίς ὁποῖες λατρεύεται ὁ σατανάς. Καί ἐνῶ ὁ Κύριός μας αὐτές τίς ἅγιες ἡμέρες τοῦ Τριωδίου θέλει νά ἀφοσιωθοῦμε περισσότερο σ’ αὐτόν οἱ ἄνθρωποι αὐτοί μέ τίς εἰδωλολατρικές αὐτές ἐκδηλώσεις ξεχνοῦν τόν ἀληθινό Θεό καί μέ τίς ἁμαρτίες τους ἀπομακρύνονται ἀπό Αὐτόν.      

- Καθῆκον μας λοιπόν νά προσέξουμε αὐτές τίς μέρες τίς παγίδες πού μᾶς ἔχει στήσει ὁ διάβολος καί νά μένουμε γιά πάντα ἑνωμένοι μέ τόν ἀγαπημένο μας Ἰησοῦ Χριστό. Ἡ ἀγάπη τῆς καρδιᾶς μας καί ἡ λατρεία μας νά ἀπευθύνεται μόνο πρός τόν ἀληθινό Θεό μας. Σήμερα λοιπόν τό σύνθημά μας ποιό λέτε ὅτι πρέπει νά εἶναι;

Σύνθημα: Ἡ Ἀγάπη μου καί ἡ Λατρεία μου μόνο πρός τόν ἀληθινό Θεό.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα