Α’. Μικρή Εισαγωγή

Θά ἔχετε ἀκούσει σίγουρα παιδιά γιά τή «Κυρά τῆς Ρώ» πού ἀναδείχθεικε ἄξια Ἑλληνίδα καί γνήσια νησιωτοπούλα. Ἐπί 34 ὁλόκληρα χρόνια ὕψωνε καθημερινά τή Γαλανόλευκη Σημαία πάνω στόν ἀκριτικό ξερόβραχο τῆς Ρώ…. Σέ ὁλόκληρη τή ζωή της φύλαξε σκοπιά στή λευτεριά τοῦ Αἰγαίου μας!

Μέ αὐτή τή γενναία ψυχή θά ἀσχοληθοῦμε σήμερα…..

Β’. Διήγηση

Στή Ρώ, τή μικρή βραχονησίδα πού βρίσκεται δίπλα στό Καστελόριζο καί μιά ἀνάσα ἀπό τά Τουρκικά παράλια, ἔζησε ἡ Δέσποινα Ἀχλαδιώτη.

Τό 1927, σέ ἠλικία 25 ἐτῶν, ἡ Δέσποινα ἐγκαταστάθηκε μόνιμα στό νησί τῆς Ρώ μαζί μέ τόν σύζυγό της Κώστα.

Ἐκείνα τά χρόνια σέ ὅλα τά νησιά ὑπῆρχε μεγάλη ἀναταραχή καί ἀνησυχία. Μετά τήν συμφορά τοῦ ἑλληνισμοῦ στήν Ἰωνία τά νησιά εἶχαν γεμίσει ἀπό δυστυχισμένους πρόσφυγες. Μόλις εἶχαν γλυτώσει βέβαια ἀπό τήν τουρκική σκλαβιά, ἀλλά καί πάλι δέν ἦταν ἐλεύθερα, ἀφοῦ τά κρατοῦσαν οἱ Ἰταλοί. Ἔτσι βρέθηκε μέ χιλιάδες κατοίκους τό Καστελόριζο καί μερικές ἑκατοντάδες τά μικρότερα νησιά. Ἐνῶ στό νησί τῆς Ρώ ζοῦσαν λίγες οἰκογένειες. Ἀνάμεσα σέ αὐτούς καί ἡ Δέσποινα μέ τόν Κώστα. Δούλεψαν ὅλοι σκληρά μέ ἀντρειωμένη καρδιά γιά νά ἀναστήσουν αὐτό τό ξερονήσι. Ἀργότερα, ὅμως, οἱ λιγοστές οἰκογένειες φύγανε, πιέζονταν ἀπό τήν ἐρημιά καί τή φτώχεια. Καί ἔτσι στό μικρό νησί τῆς Ρώ ἔμειναν ὁλομόναχοι ἡ Δέσποινα μέ τόν ἄντρα της. Χωρίς συντροφιά, χωρίς ἐπικοινωνία, χωρίς ἀνέσεις, μονάχα μέ τά λιγοστά ζῶα τους. Παρ’ ὅλα αὐτά δέν τούς ἔλειπε τίποτε, μονάχα ἡ Λευτεριά τούς ἔλειπε. Ἐφημερίδες καί ραδιόφωνο νά μάθουν τά νέα δέν εἶχαν. Βλέπανε τά καράβια, πέρα στό πέλαγος, νά περνᾶνε ἀδιάφορα καί σχίζονταν ἡ καρδιά τους ἀπό νοσταλγία γιά τούς ἀνθρώπους καί τήν πατρίδα. Οὔτε καΐκι πλέον δέν πλεύριζε τό νησάκι τους. Ἀργότερα μονάχα κατάφεραν νά ἀποκτήσουν ἐκεῖνοι μιά μικρή βαρκούλα, γιά νά πετάγονται τόν καλό καιρό μέ προφυλάξεις στό Καστελλόριζο.

Ἔτσι ἔζησαν ἡ Δέσποινα καί ὁ Κώστας γιά δύο χρόνια μέχρι τό 1927, ὅταν μέ ἔκπληξη εἶδαν ἕνα πρωϊνό ψηλά, στή κορφή τοῦ νησιοῦ, μιά μεγάλη τουρκική σημαία πού ἔμενε ἀκίνητη. Τί ἀκριβῶς εἶχε γίνει δέν ξέρανε. Ἀλλά αὐτό πού θέλανε ἦταν τό συντομότερο δυνατό νά κατεβάσουν τήν τουρκική σημαία καί νά ὑψώσουν τή Γαλανόλευκη! Τρεῖς μέρες μετά πῆραν τήν ἡρωϊκή ἀπόφαση. Ἔβαλαν μονάχα ἕνα σκοπό. Νά γίνουν ἕνα μέ τήν πατρίδα. Δέν φοβήθηκαν τούς ἔνοπλους Τούρκους, οὔτε τόν θάνατο. Ἕνα μόνο φόβο εἶχαν: μήν τυχόν τούς ἀνάγκαζαν νά ἐγκαταλείψουν τό νησί μέ τή βία καί ἔτσι παραδινόταν ἡ Ρώ στά χέρια τους.

Τό σχέδιο ἄρχισε νά μπαίνει σέ ἐφαρμογή. Ἡ κυρά Δέσποινα ἔφτιαξε τή Σημαία χρησιμοποιώντας ἕνα σεντόνι λευκό ἀπό τήν προίκα της καί μιά γαλάζια κουρτίνα πού εἶχε στό σεντούκι της. Ἕνας λευκός Σταυρός στή μέση καί τέσσερα γαλάζια κομμάτια στίς γωνίες. Καί γιά κοντάρι ἕνα καλάμι πού εἶχε γιά τίς δουλειές τοῦ σπιτιοῦ. Ἀργότερα σκέφτηκε πώς θά ζητοῦσε μιά κανονική σημαία ἀπό τό Καστελλόριζο. Δύο μέρες χρειάστηκε νά φτιάξει τή Σημαία καί τήν τρίτη μέρα σηκώθηκε μέ τόν ἄντρα της πρωί πρωί πῆγαν μέ προσοχή καί κατέβασαν τήν τουρκική σημαία καί ἀφοῦ τήν πέταξαν μέσα στό πέλαγος ὕψωσαν τήν ἑλληνική. Φαίνεται πώς οἱ Τοῦρκοι εἶχαν φύγει ἀπό μέρες καί ἔτσι μπόρεσαν ἀνενόχλητοι νά κάνουν τή δουλειά τους. Ἀπό τότε μάλιστα κανένας δέν τόλμησε νά πλησιάσει τό νησάκι τους. Καί ἡ κυρά Δέσποινα ἀπό ἐκείνη τήν ἡμέρα ὑποσχέθηκε στήν πατρίδα νά ὑψώνει κάθε μέρα τήν ἑλληνική σημαία στό νησί τῆς Ρώ μέχρι νά πεθάνει!

Ἦρθαν ὅμως καί γιά τό νησάκι τῆς Ρώ οἱ σκληρές μέρες. Οἱ μέρες τοῦ πολέμου. Τότε πού στίς θάλασσες συγκρούονταν οἱ σύμμαχοι μέ τούς Γερμανό-Ἰταλούς καί οἱ δυσκολίες καί οἱ κίνδυνοι αὐξήθηκαν. Ἡ κυρά Δέσποινα καί ὁ Κώστας εἶχαν χάσει τελείως τήν ἐπαφή μέ τόν ὑπόλοιπο κόσμο. Τά ἀγαθά τους σπάνιζαν…Δέν μποροῦσαν πλέον χωρίς κίνδυνο νά ταξιδέψουν οὔτε μέχρι τό Καστελλόριζο…. Ομάδες ἀεροπλάνων περιδιάβαιναν μέρα-νύχτα στόν οὐρανό… Δέν ξέρανε ποιά ἦταν φιλικά καί ποιά ἐχθρικά….Ὁ πόλεμος εἶχε φουντώσει γιά τά καλά….Στή θάλασσα, οἱ περαστικοί μιλοῦσαν γιά δεκάδες καράβια πού χάνονταν χωρίς νά ξέρεις ποιανοῦ ἦταν τά περισσότερα. Τό νεαρό ἀνδρόγυνο δέν ἦξερε ἀπό ποῦ νά προφυλαχθεῖ. Ἀπό τήν πεῖνα, ἀπό τίς βόμβες τοῦ οὐρανοῦ, ἀπό τίς νάρκες τῆς θάλασσας…Πολλά τά δεινά. Καί τό χειρότερο εἶχαν τόν φόβο μήπως ἐμφανιζόντουσαν ξανά οἱ Τοῦρκοι. Δέν θά τούς ἦταν καθόλου δύσκολο νά ξαναστήσουν τή σημαία τους σ’ ἕνα βραχονήσι χωρίς ἑλληνισμό, πού κανένας δέν νοιαζόταν, καί αὐτοί μποροῦσαν ἄνετα νά τό ἁρπάξουν…! Ἡ κυρά Δέσποινα ὅμως παιδιά, ἀπόδείχθηκε ἀτρόμητη! Κάθε μέρα πρωί καί βράδυ ὕψωνε καί κατέβαζε τή σημαία μας! Ἦταν το μοναδικό κομμάτι τῆς πατρίδας πού κράτησε σέ ὅλο τό διάστημα τοῦ πολέμου ὑψωμένη τήν ἑλληνική σημαία! Τό μόνο κομμάτι πού ἔμενε ἐλέυθερο καί ἄς ἦταν ὑποταγμένο!

Ὅμως, παιδιά, καί ἄν ὁ πόλεμος δέν κατάφερε νά φτάσει μέχρι τή Ρώ, ἄλλη καταστροφή βρῆκε τό σπιτικό τῆς κυρά Δέσποινας. Ἀρρώστησε ὁ ἄντρας της βαριά. Προσπάθησε ἡ καημένη νά τόν γιατρέψει μέ ὅ,τι μποροῦσε…Μάταιες, ὅμως, οἱ προσπάθειές της…Ὁ κυρ Κώστας χειροτέρευε μέρα μέ τή μέρα….Καί ἔτσι ἀποφάσισε νά τόν πάει στό Καστελλόριζο! Πῶς ὅμως; Πῶς νά πήγαινε ἕνα βαριά ἄρρωστο ἑπτά μίλια μέσα σ’ ἕνα φουρτουνιασμένο πέλαγος, μέ μιά μικρή βαρκούλα καί χωρίς συντροφιά, μέσα στό καταχείμωνο; Μόνο οἱ θαλασσινοί καταλάβαιναν τίς ἀγωνίες της καί ὁ Θεός ἤξερε τούς φόβους της….! Τό ἀποφάσισε ὅμως, δέν μποροῦσε νά τόν ἐγκαταλείψει… Κίνησε γιά τό μαρτυρικό ταξίδι… Ἄλλα ὅμως ἦταν τά σχέδια τοῦ Θεοῦ… Πρίν φτάσουν στό Καστελλόριζο ὁ κυρ Κώστας διάβηκε τούς δρόμους τοῦ οὐρανοῦ καί ἔτσι ἡ κυρά τῆς Ρώ ἔμεινε ὁλομόναχη.

Μά ἡ καρδιά τῆς κυρά Δέσποινας ἤθελε τό γυρισμό. Δέν ἄντεχε νά μείνει στό Καστελλόριζο. Ἄλλο ἦταν τό ποθούμενό της. Ἤθελε νά βλέπει τήν ἑλληνική σημαία νά κυματίζει στό νησί τῆς Ρώ. Οἱ συγγενεῖς καί οἱ γνωστοί της τήν συμβούλευαν νά μείνει στό Καστελλόριζο. Μιά γυναίκα μόνη σέ ἕναν ἔρημο τόπο καί σέ καιρό πολέμου, ἦταν πολύ ἐπικίνδυνο. Ἄλλωστε στό Καστελλόριζο ζοῦσε καί ἡ δόλια ἡ μάνα της, πού σχεδόν ἦταν τυφλή.

Ὅμως τίποτε δέν τήν κρατοῦσε. Τήν ἀπόφαση τήν εἶχε πάρει: «Θά φύγω καί ὅ,τι μέ βρεῖ. Τουλάχιστον θά πεθάνω λεύτερη στήν πατρίδα καί τό χῶμα μου». Πέρασε καί ἀπό τό νεκροταφεῖο νά ἀποχαιρετήσει τόν ἄντρα της: «Κωνσταντή μου, τοῦ εἶπε, σ’ ἀφήνω μόνο σου ἐδῶ, μά δέν μπορῶ νά κάμω ἀλλιῶς. Πρέπει νά πάω στό νησί μας. Ἡ Ἑλλάδα πρέπει νά ζήσει κι ἐκεῖ. Πιστεύω πώς θά μέ καταλαβαίνεις. Ἀγωνίστηκες γι’ αὐτή. Τό ἴδιο θἄκανες κι ἐσύ! Τό καντήλι σου ὅμως θἆναι ἀναμμένο κάθε μέρα. Σάν πεθάνω θἄρθω κοντά σου. Ὁ Θεός νά δώσει νά λευτερωθοῦν γρήγορα τά νησιά μας, γιά νά νιώθουμε πιό ἐλαφρό τό χῶμα πού θά μᾶς σκεπάζει. Τό κορμί σου εἶναι ἐδῶ, μά ἡ ψυχή σου στό νησί μαζί μου. Θά σέ νιώθω ὅπως τότε ἐκεῖ»! …..

Ἡ κυρά Δέσποινα ἔδεσε τή βαρκούλα της πίσω ἀπό ἕνα καΐκι πού θά ἔφευγε γιά τή Ρόδο καί ἐπέστρεψε στή Ρώ, ἔχοντας πάρει καί τήν τυφλή μητέρα της μαζί.

Εἶχε περάσει πάνω ἀπό ἑνάμισης χρόνος ἀπό τόν θάνατο τοῦ κυρ Κώστα. Ἦταν 13 Σεπτεμβρίου τοῦ 1943, ὅταν ἡ κυρά Δέσποινα εἶδε ἔξω ἀπό τόν κόλπο νά περνᾶ μέ γρηγοράδα καί ὑπερηφάνεια ἕνα ὄμορφο μεγάλο πολεμικό πλοῖο. Ἦταν τό ἀντιτορπιλικό «ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗΣ». Οἱ σύμμαχοι τοῦ ἀνέθεσαν μιά πολύ τολμηρή καταδρομή στό Καστελλόριζο, γιά νά ἀποβιβάσει στρατό καί νά ἐλευθερώσει τό νησί ἀπό τούς Ἰταλούς.

Οἱ Ἕλληνες στρατιῶτες εἶδαν τήν ἑλληνική σημαία στό νησάκι τῆς Ρώ διασχίζοντας τή θάλασσα. Εἶδαν καί τήν κυρά Δέσποινα μέ τά κιάλια…Ρώτησαν κι ἔμαθαν γι’ αὐτήν καί τό νησί της….καί πρίν φύγουν γιά να συνεχίσουν τόν ἀγῶνα δεκαπέντε ἄντρες ἀπ’ αὐτούς πῆγαν νά τήν συναντήσουν.

… «Ὁ ἑλληνικός στρατός σοῦ στέλνει τούς χαιρετισμούς καί τόν θαυμασμό του. Σήμερα ἤρθαμε ἐδῶ γιά συμβολική ἀπελευθέρωση τῆς Ρώ ἀπό τόν ἑλληνικό στρατό… Αὔριο θά φύγουμε γιά νά συνεχίσουμε τόν ἀγώνα. Δέν χρειάζεται νά μείνει κάποιος ἀπό μᾶς ἐδῶ. Ἐσύ εἶσαι ὁ καλύτερος ἀντικαταστάτης τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ. Εἶσαι μεγάλη πατριώτισσα. Πολέμησες μέ τόν τρόπο σου πιό μπροστά ἀπό μᾶς καί ἐλευθέρωσες μόνη σου, πιό νωρίς, τό νησί σου. Εἶσαι μεγάλη Ἑλληνίδα. Οἱ ἀνώτεροί μου καί ὁ κυβερνήτης τοῦ ἀντιτορπιλικοῦ σέ συγχαίρουν θερμά….!»

Ἕνα ὅλόκληρο βράδυ μεῖναν μαζί μέ τήν Κυρά Δέσποινα…. Ἐκείνη τούς περιποιήθηκε καί τούς φρόντισε σάν νά ἦταν δικά της παιδιά…ἀλλά καί αὐτοί τῆς ἐξηγήσανε πολλά γιά τόν πόλεμο, τήν Ἑλλάδα καί τόν ἀγώνα γιά τή λευτεριά. Τήν ἄλλη μέρα, στό ξημέρωμα, ἔφυγαν. Ἡ κυρά Δέσποινα τούς ἔδωσε τήν εὐχή της καί τήν ὑπόσχεση πώς ὅσο θά ζοῦσε ἡ ἑλληνική σημαία θα κυμάτιζε στή Ρώ.

Ἀκολούθησαν δύσκολα χρόνια γιά τήν Ἑλλάδα. Ἡ κυρά Δέσποινα, ὅμως, στήν ἀντάρα τοῦ πολέμου δέν ἐγκατέλειψε τόν τόπο της. Τί κι ἄν ὅλοι οἱ Καστελλοριζῶτες ἀναγκάστηκαν νά φύγουν πρόσφυγες παίρνοντας μαζί τους μόνο ὅ,τι μποροῦσαν νά κρατήσουν στά χέρια τους, ἐνῶ πίσω τά σπιτια τους γκρεμίζονταν ἀπό τούς βομβαρδισμούς…..Τί κι ἄν τήν παρακαλέσαν νά φύγει ἀπό τή Ρώ γιά νά σώσει τή ζωή της….Ἔμεινε σταθερή στήν ἀπόφασή της: «Ἐγώ δέν σαλεύω ἀπό τόν τόπο μου. Δέν ἔφυγα οὔτε ὅταν ἦρθαν οἱ Τούρκοι καί θά φύγω τώρα πού εἶμαι λεύτερη; Κι ἄν ὑπάρχουν κίνδυνοι δέν μέ νοιάζει. Τούς ἔχω περάσει κι ἄλλες φορές. Κι ἦταν πιό μεγάλοι. Ἐδῶ θά μείνω. Γιά τήν ὑπόλοιπη ζωή μου δύο πράγματα μοῦ ἔχουν μείνει: ἡ Πατρίδα μου καί ἡ Σημαία της. Δέν θά τ’ ἀφήσω ὅ,τι καί νά γίνει. Κοντά τους ἔζησα, κοντά τους ζῶ καί κοντά τους θά πεθάνω!! Δέν ἔχω ἄλλο σκοπό! ….Θά πολεμήσω ὅπως ἐγώ μπορῶ… Κι ἄν εἶναι νά πεθάνω γιά τήν πατρίδα ΑΞΙΖΕΙ!».

Μιά τέτοια ἀπάντηση, παιδιά, μόνο οἱ ἡρωίδες τῆς πατρίδας μας ἔδιναν. Γι’ αὐτό καί ἕνας ἀξιωματικός τοῦ Ἄγγλου διοικητή, δύο μέρες μετά τήν ἡρωϊκή ἀπόφαση τῆς κυρᾶς νά παραμείνει στό νησί, τήν ἐπισκέφθηκε μέ δύο στρατιῶτες καί ἀφοῦ τήν χαιρέτησε στρατιωτικά, τήν συνεχάρη γιά τό θάρρος της…!! Καί ὅχι μόνο δέν τήν πῆραν μέ τή βία ἀπό τό νησί, ἀλλά γιά τίς δύσκολες μέρες πού θά ἔρχονταν τῆς ἄφησαν κιβώτια μέ τρόφιμα καί ἐφόδια πού θά τῆς ἦταν ἀπαραίτητα.

Ὁ χαλασμός δέν ἄργησε νά ξεσπάσει…. Κρότοι, κανονιές, φωτιές, ἀεροπλάνα, βόμβες….χαμός πολέμου καί καταστροφή… Καί ὅμως μέσα σέ αὐτόν τόν χαμό ἡ κυρά Δέσποινα, παιδιά, συνέχιζε νά ὑψώνει τήν σημαία μας! Ἡ Ἑλλάδα ζοῦσε καί πολέμαγε γιά τή λευτεριά της.

Τό 1944 ἕμαθε ἀπό περαστικούς Καστελλοριζῶτες ἡ κυρά Δέσποινα, πώς ὁ πόλεμος τελείωσε. Χρειάστηκε νά περάσουν ὅμως λίγα χρόνια γιά νά ἔρθει τό ποθούμενο….7 Μαρτίου 1948 πραγματοποιήθηκε ἡ ἕνωση…Καί τότε ἤρθε ἡ λευτεριά! Τά νησιά ἀνάσαιναν πραγματικά! Τό νησάκι τῆς Ρώ ὅμως εἶχε ἑνωθεῖ ἀπό τό 1929! Ἀπό τότε κυμάτιζε ἐκεῖ ἡ ἑλληνική σημαία χάρη στή κυρά Δέσποινα!

Ἡ κυρά Δέσποινα βραβεύτηκε ἀπό τήν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν, τό Πολεμικό Ναυτικό, τή Βουλή τῶν Ἑλλήνων, τό Δήμο Ρόδου καί ἄλλους φορεῖς. Τό Ὑπουργείο Ἐθνικῆς Ἄμυνας ἔστειλε ναυτικό ἄγημα στό Καστελλόρριζο ὅπου, στίς 23 Νοεμβρίου 1975, τῆς ἀπένειμε τό μετάλλιο γιά τήν πολεμική περίοδο 1941-1944. «Γιά τήν Ἑλλάδα τό ‘κανα. Νοιώθεις πιό πολύ τήν Ἑλλάδα, χαμένος ὅπως εἶσαι μέσα στό πέλαγος, λίγες ἑκατοντάδες μέτρα ἀπό τίς Τουρκικές ἀκτές», εἶπε ὅταν τήν βράβευσε ἡ Ἀκαδημία Ἀθηνῶν.

Ἡ Δέσποινα Ἀχλαδιώτου κοιμήθηκε σέ ἡλικία 92 ἐτῶν στίς 13 Μαΐου 1982 καί ἐτάφη μέ τιμές Ἐθνικῆς ἡρωίδας κάτω ἀπό τόν ἰστό τῆς σημαίας πού χρόνια ὕψωνε δείχνοντας σέ ὅλους τήν ἑλληνική ταυτότητα τοῦ νησιοῦ. «Ὅσο θά ὑπάρχουν Ἕλληνες θά ὑπάρχει καί Ἑλλάδα! Ὁ Θεός μας δέν θά τήν ἀφήσει νά χαθεῖ!» ἦταν τά τελευταῖα λόγια της….

Γ´. Επεξεργασία

Μέ πολύ θαυμασμό καί συγκίνηση ἀκούσαμε γιά τή ζωή τῆς κυρᾶς τῆς Ρώ. Τί ἦταν ἐκεῖνο πού τῆς φλόγιζε τήν καρδιά καί δόθηκε ὁλοκληρωτικά σέ ὅλη τή ζωή της; (…) Μάλιστα. Ἡ Ἑλληνική Σημαία ἦταν γι’ αὐτήν ἡ Πατρίδα! Ἡ ἴδια ἡ Λευτεριά! Καί μέ κάθε τρόπο ἤθελε νά τήν κρατᾶ ὑψωμένη, γιά νά μεταφέρει ἕνα μήνυμα στούς ἐχθρούς ὅτι στό τόπο πού εἶναι ἡ ἑλληνική σημαία δέν μποροῦν νά πατήσουν! Εἴδατε, παιδιά, ἀγάπη, ἀφοσίωση, τιμή, ἀνδρεία πού ἔδειξε ἡ κυρά Δέσποινα; Δέν πρέπει νά μᾶς παραδειγματίσει αὐτή ἡ πράξη πού κράτησε μιά ζωή; Τί ζητάει ἀπό μᾶς τούς μεταγενέστερους ἡ Ἑλληνική Σημαία;

• Σεβασμό καί τιμή στό ἀντίκρυσμά της!

• Εὐλάβεια στό ἄγγιγμά της!

• Θέση τιμητική στό σπίτι μας καί στό σχολεῖο!

• Στάση προσοχῆς στήν ἔπαρση καί τήν ὑποστολή της!

• Πόθοι καί ὄνειρα γιά τή δόξα της, τή λευτεριά καί τήν τιμή της!

Ναί, παιδιά, ἱδιαίτερα σέ αὐτούς τούς δύσκολους καιρούς πού περνᾶμε, πρέπει νά ἔχουμε ὄνειρα γιά τήν πατρίδα μας… Δέν πρέπει νά τήν ἐγκαταλείψουμε….Ὅλοι μαζί μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ νά παλέψουμε γι’ αὐτήν καί τά ἰδανικά της πού κλονίζονται… Καί μέ ποιόν τρόπο;…Ὑπάρχει τρόπος…. Ἄν πάψουμε νά κοιτᾶμε τό συμφέρον μας… ἄν ἀγωνιστοῦμε μέ κοινό σκοπό… ἄν μετανοήσουμε καί δέν ρίχνουμε ὁ ἕνας τό φταίξιμο στόν ἄλλο… ἄν ἐπιστρέψουμε στό Χριστό καί Τόν ἀγαπήσουμε περισσότερο… καταφύγουμε ξανά σ’ Αὐτόν καί ὑπακούσουμε στό θέλημά Του…

Ἡ κυρά τῆς Ρώ καί ἡ αὐτοθυσία της ἄς μείνει χαραγμένη στή καρδιά μας καί ἄς στιγματίσει τή στάση μας ἀπέναντι στήν Ἑλληνική Σημαία…στήν Πατρίδα!!

Σύνθημα: «Ὅσο θά ὑπάρχουν Ἕλληνες θά ὑπάρχει καί Ἑλλάδα! Ὁ Θεός μας δέν θά τήν ἀφήσει νά χαθεῖ!»

Παιχνίδι:

Δίνουμε φωτοτυπημένο το παρακάτω χαρτάκι στα παιδιά και τους ζητούμε να συγκεντρώσουν από κάθε λέξη το δεύτερο γράμμα και στη συνέχεια να βάλουν τα γράμματα στη σειρά, ώστε να σχηματιστεί μια φράση σχετική με την πατριωτική μας γιορτή.

 

Λύση: ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ ΣΑΡΑΝΤΑ

Πάρε από κάθε λέξη το δεύτερο γράμμα και θα φτιάξεις μια φράση σχετική με την 28^η Οκτωβρίου.

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

 

Πάρε από κάθε λέξη το δεύτερο γράμμα και θα φτιάξεις μια φράση σχετική με την 28^η Οκτωβρίου.

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

Πηγή: (Βοήθημα: Ι.Μ. Μεσσηνία και e-selides.gr)

 

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα