Διήγηση

῾Ο Εὐαγγελιστὴς ᾿Ιωάννης, ποὺ ὀνομάστηκε Εὐαγγελιστὴς τῆς ἀγάπης, γιατὶ μίλησε πιὸ πολὺ γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, δίνει αὐτὸ τὸν ὁρισμὸ στὸ ἐρώτημα τί εἶναι Θεός; Καὶ ἀπαντᾷ· «῾Ο Θεὸς ἀγάπη ἐστίν» (Α´ ᾿Ιω. δ´ 8). Κι αὐτὴ ἡ ἀγάπη διαποτίζει ὅλες τὶς ἄλλες ἰδιότητες τοῦ Θεοῦ. Κι αὐτὴ ἀκόμη τὴ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ.

᾿Εκδηλώσεις ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο καὶ γενικῶς πρὸς τὴ φύση εἶναι ἄπειρες.

᾿Εκδηλώνεται πρωτίστως στὴ δημιουργία τοῦ κόσμου ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. ᾿Απὸ ἀγάπη δημιούργησε τὸν κόσμο, τὸν ὁρατὸ καὶ τὸν ἀόρατο, τὸν ὑλικὸ καὶ τὸν πνευματικὸ κόσμο. Ναί, ἀπὸ ἀγάπη ἄπειρη. ᾿Απὸ ἀγάπη ἔφτιαξε τὸν ἥλιο, τὴ σελήνη, τὰ ἄστρα, ὅλο τὸν οὐράνιο κόσμο. ᾿Απὸ ἀγάπη ἔφτιαξε, ὕστερα, τὰ ζῶα, τὰ φυτά, ὅ,τι βλέπουμε στὴ γῆ. Μὰ ἀπὸ ἀγάπη ἄπειρη, ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο.

Κι ἡ ἀγάπη αὐτή, τοῦ Θεοῦ, ἐπεκτείνεται καὶ πέρα ἀπὸ τὴ δημιουργία. Ποῦ; Καὶ στὴ συντήρηση τοῦ κόσμου. Δὲν ἀρκέστηκε ὁ Θεὸς νὰ φτιάξει μόνο τὸν κόσμο καὶ νὰ συγκρατεῖ στὴν τάξη, τὰ ἄστρα, τοὺς ἥλιους κτλ., ἀλλὰ ἐνδιαφέρεται καὶ γιὰ τὴ συντήρηση τοῦ κόσμου, τὴ συντήρηση πρὸ παντὸς τῶν ζώων, τῶν φυτῶν, τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτὸς εἶναι, ποὺ ἀνοίγει τὸ χέρι Του καὶ σκορπάει τὰ ἀγαθά Του παντοῦ. Δίνει τὸν ἥλιο, τὴν βροχή. Νοιάζεται γιὰ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ, τὰ ζῶα τῆς ξηρᾶς καὶ τῆς θάλασσας, τί θὰ φάει τὸ καθένα, ποῦ θὰ κοιμηθεῖ, «πάντα πρὸς σὲ προσδοκῶσι δοῦναι τὴν τροφὴν αὐτῶν», λέγει ὁ ψαλμῳδός (Ψαλ. ργ´ 27).

᾿Ιδιαίτερα ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ φαίνεται πρὸς τὸν ἄνθρωπο, ὄχι μόνον ἀπὸ τὸν τρόπο τῆς δημιουργίας, τὸν ξεχωριστὸ τρόπο, ἀλλὰ καὶ τὸ ἐνδιαφέρον του τὸ μεγάλο γιὰ τὴν συντήρησή του ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ θὰ γεννηθεί, μέχρι τὴν ὥρα ποὺ θὰ πεθάνει.

Κυρίως ὅμως ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ φαίνεται στοὺς τρόπους καὶ τὰ μέσα ποὺ χρησιμοποιεῖ ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.

῾Ο ἄνθρωπος ἁμάρτησε μετὰ τὴ δημιουργία του, ἀποστάτησε, ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὸν Θεό. ᾿Αλλὰ ὁ Θεὸς τί ἔκανε; Δὲν τὸν ἐγκατέλειψε. ῞Ολα τὰ χρησιμοποίησε γιὰ νὰ ἐπιτευχθεῖ ἡ σωτηρία του. Στέλνει Προφῆτες στὸν ᾿Ισραηλιτικὸ λαό, στέλνει καὶ σοφοὺς στὴν ῾Ελλάδα γιὰ νὰ προετοιμάσει τὴν σωτηρία στοὺς ἀνθρώπους. Καὶ ὅταν ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἀπέστειλε ὁ Θεὸς τὸν Υἱὸν αὐτοῦ «γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπὸ νόμον, ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν» (Γαλ. δ´ 4-5).

Γι᾿ αὐτὸ ἦλθε στὸν κόσμο, νὰ μᾶς κάνει παιδιά Του.

῾Η ὑπερτάτη ἀγάπη, τὸ κορύφωμα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο εἶναι ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Χριστοῦ. Γεννιέται ἀπὸ μιὰ φτωχὴ κόρη Παρθένο, καὶ ποῦ; Μέσα σ᾿ ἕνα στάβλο, στὴ φάτνη. Διώκεται στή συνέχεια καὶ φεύγει στήν Αἴγυπτο σὰν φυγάς, γιὰ νὰ σωθεῖ. Μισεῖται ἀργότερα, συκοφαντεῖται, πολεμεῖται. ῞Ομως ᾿Εκεῖνος, ὁ Χριστός μας, «διῆλθεν εὐεργετῶν καὶ ἰώμενος πάντας» (Πράξ. ι´ 38).

Καὶ τὸ κορύφωμα ὅλων ποιὸ εἶναι;

῾Η ὑπερτάτη θυσία τοῦ Χριστοῦ μας, ἐπάνω στὸν Σταυρό. «Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται ἀλλ᾿ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον» (᾿Ιω. γ´ 16). Τόσο πολὺ ἀγάπησε ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπο, ὥστε τὸν Υἱὸ Του τὸν Μονογενῆ τὸν παρέδωσε σέ θάνατο σταυρικό, ὥστε κάθε ἕνας ποὺ θὰ πιστεύει στὸν Χριστὸ στό ἑξῆς νὰ σώζεται, νὰ ἔχει ζωὴ αἰώνιο, νὰ μὴ χάνεται.

Καὶ θυσιάστηκε γιὰ μᾶς· πότε; «῎Ετι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν Χριστὸς ὑπὲρ ἡμῶν ἀπέθανε» (Ρωμ. ε´ 8). ᾿Ενῶ δηλαδὴ ἐμεῖς εἴμασταν ἁμαρτωλοὶ καὶ ἄξιοι καταδίκης, τότε ᾿Εκεῖνος σταυρώθηκε γιὰ μᾶς, ἀπὸ τὴν πολλή Του, τὴν ἄπειρη ἀγάπη Του.

᾿Αλλὰ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ φαίνεται καὶ πρὸς τὸν καθένα μας χωριστά, καὶ πρὸ παντὸς στοὺς τρόπους τῆς σωτηρίας, ποὺ χρησιμοποιεῖ γιὰ τὸν καθένα μας χωριστά.

Εὐεργετεῖ ὅλους, καλοὺς καὶ κακούς, «τὸν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθοὺς καὶ βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους» (Ματθ. ε´ 45). Δὲν κάνει ἐξαίρεση. Καί ἐνῶ ἐμεῖς ἁμαρτάνουμε, δὲν μᾶς τιμωρεῖ ἀμέσως. ᾿Αλλὰ τί κάνει; Μακροθυμεῖ καὶ περιμένει καὶ ἐργάζεται μὲ χίλιους δυὸ τρόπους γιὰ τὴ σωτηρία μας. Εἴτε μὲ δοκιμασίες, εἴτε μὲ εὐεργεσίες, εἴτε μὲ ὁποιοδήποτε ἄλλο τρόπο. ῾Η παραβολὴ τοῦ Καλού Σαμαρείτη που ακούσαμε σήμερα τί ἄλλο δείχνει παρὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μας;

Καὶ τὸ αποκορύφωμα τῆς ἀγάπης του ποιό εἶναι; Τὸ ὅτι μᾶς ἑτοίμασε αἰώνια βασιλεία, μᾶς ἑτοίμασε τὸν Παράδεισο, γιὰ νὰ ζοῦμε αἰωνίως ἐκεῖ, μέσα στὴν χαρὰ καὶ στὴν εὐτυχία.

῍Ας δοῦμε τώρα, ποιὸ εἶναι καὶ τὸ χρέος τὸ δικό μας, ἀπέναντι σ᾿ αὐτὴ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

Μιὰ ἀπέραντη εὐγνωμοσύνη συνεχὴς καὶ ἀδιάκοπη πρέπει νὰ μᾶς διακρίνει ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ. Γιὰ ὅλες αὐτὲς τὶς δωρεές, ὑλικὲς καὶ πνευματικές, ποὺ μᾶς χαρίζει. Καὶ πῶς νὰ ἐκδηλώνεται αὐτὴ ἡ εὐγνωμοσύνη μας ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ; Πρῶτα μὲ μιὰ ἀπέραντη ἀγάπη δική μας. Κι αὐτὴ πρέπει νὰ ἐκδηλώνεται ὄχι μόνο μὲ τὶς θερμές μας εὐχαριστίες καὶ δοξολογίες πρὸς τὸν Θεό, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν πιστὴ τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ.

Τί λέει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μας;

«ἐὰν ἀγαπᾶτέ με, τὰς ἐντολὰς τὰς ἐμὰς τηρήσατε» (᾿Ιω. ιδ´ 15).

᾿Εὰν μὲ ἀγαπᾶτε πραγματικὰ νὰ τηρεῖτε καὶ ἐφαρμόζετε τὶς ἐντολές μου. Καὶ ὁ ᾿Ιωάννης ὁ Θεολόγος, ὁ μαθητὴς τῆς ἀγάπης, τί λέει; «῾Ο λέγων ἔγνωκα αὐτόν, καὶ τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ μὴ τηρῶν, ψεύστης ἐστί, καὶ ἐν τούτῳ ἡ ἀλήθεια οὐκ ἔστιν» (Α´ ᾿Ιω. β´ 4). ᾿Εκεῖνος, ποὺ λέει, ὅτι γνωρίζω τὸν Θεὸ καὶ πιστεύω σ᾿ αὐτόν, ἀλλὰ δὲν τηρεῖ τὶς ἐντολές μου, αὐτὸς εἶναι κάλπικος Χριστιανός, καὶ δὲν λέει τὴν ἀλήθεια· βρίσκεται στὸ ψέμα. Νὰ Τοῦ δώσουμε πλήρως καὶ τελείως τὴν καρδιά μας σέ ἔνδειξη εὐγνωμοσύνης. Ν᾿ ἀγαπήσουμε δηλαδὴ τὸν Θεὸ μὲ ὅλη μας τὴν ψυχή, βάζοντάς Εκείνον ἐπάνω ἀπὸ ὅλο τὸν κόσμο καὶ ἀπὸ τοὺς γονεῖς μας καὶ ἀπὸ τοὺς οἰκείους μας.

Ναί· θὰ ἀγαποῦμε τοὺς γονεῖς μας καὶ τοὺς οἰκείους μας, ἀλλὰ πάνω ἀπ᾿ ὅλους θ᾿ ἀγαποῦμε τὸν Χριστό. ᾿Εκεῖνος δὲν τὰ ἔδωσε ὅλα γιὰ μᾶς, καὶ τὴ ζωή Του; ῎Ετσι καὶ μεῖς. Σὰν τοὺς μάρτυρες ποὺ ἔδιναν καὶ τὴ ζωή τους, ἂν χρειασθεῖ, γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ μας, ἔτσι καὶ μεῖς νὰ δώσουμε τὴ ζωή μας. Αὐτὸ εἶναι δεῖγμα ὑπερτάτης ἀγάπης.

῾Υπάρχει καὶ ἄλλος τρόπος ἐκδηλώσεως τῆς ἀγάπης μας. «Εἰ οὕτως ὁ Θεὸς ἠγάπησεν ἡμᾶς, καὶ ἡμεῖς ὀφείλομεν ἀλλήλους ἀγαπᾶν».

Καὶ «᾿Εάν τις εἴπῃ ἀγαπῶ τὸν Θεὸν καὶ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ μισῇ ψεύστης ἐστίν» (Α´ ᾿Ιω. δ´ 11, 20). Δηλαδὴ ἂν ὁ Θεὸς μᾶς ἀγαπάει, ὀφείλουμε καὶ μεῖς νὰ ἀγαπᾶμε τοὺς ἀνθρώπους. ῍Αν ὑπάρχει κάποιος ποὺ λέει ὅτι ἀγαπάει τὸν Θεὸ καὶ τὸν ἀδελφό του μισεῖ, αὐτὸς εἶναι ψεύτης. Δὲν τὸν ἀγαπᾶ τὸν Θεό, ἀφοῦ μισεῖ τὸ συνάνθρωπό του. Ναί· ἡ ἀγάπη μας πρὸς τὸ συνάνθρωπό μας εἶναι δεῖγμα τῆς ἀγάπης μας πρὸς τὸν Θεό.

῎Αλλωστε τίποτε ἄλλο δὲν μᾶς κάνει νὰ μοιάζουμε τόσο μὲ τὸν Θεό, ὅσο ἡ ἀγάπη πρὸς τοὺς συνανθρώπους μας καὶ μάλιστα ἀκόμη καὶ πρὸς τοὺς ἐχθρούς μας. ᾿Εδῶ εἶναι τὸ μεγαλεῖο τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ πρὸς τοὺς ἐχθρούς μας! Κι ἂν σᾶς ἔβλαψαν, ἀφῆστέ τους στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. Δὲν ἔκανε τὰ ἴδια ὁ Χριστός μας; Βρίσκονταν πάνω στὸ σταυρὸ καὶ προσεύχονταν γιὰ κείνους ποὺ τὸν σταύρωσαν. Καὶ τί εἶπε; «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς· οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι» (Λουκ. κγ´ 34).

Δυστυχῶς στοὺς καιρούς μας αὐτὴ ἡ ἀγάπη, ἡ γνησία καὶ ἄδολη ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τοὺς συνανθρώπους μας ἔχει λείψει.

Κι ἔχει λείψει γιατί νομίζετε; «Διὰ τὸ πληθυνθῆναι τὴν ἀνομίαν ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν», εἶπεν ὁ Κύριος (Ματθ. κδ´ 12). ῞Οσο αὐξάνουν ἡ ἁμαρτία καὶ προπαντὸς ἡ ἀποστασία ἀπὸ τὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ, τόσο καὶ ἡ ἀγάπη χάνεται, καὶ τὴ θέση της τὴν παίρνει τὸ μῖσος, ἡ ἀπάτη, ἡ ἀδικία, ἡ ψευτιά. Δὲν τὸ βλέπουμε στοὺς καιρούς μας; Εἶναι γνωστὰ τὰ ἐγκλήματα καὶ οἱ κακότητες, γιατὶ οἱ πάντες ζητοῦν τὰ δικά τους, τὰ συμφέροντά τους, καὶ ὄχι τὰ συμφέροντα τῶν ἄλλων.

῾Η ἰδιότητα λοιπὸν τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι ἡ ἀγάπη, ἂς γίνει καὶ γιὰ μᾶς μιὰ ἀφορμὴ νὰ δοῦμε ποῦ βρισκόμαστε. ῎Εχουμε ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τοὺς συνανθρώπους μας; Καὶ ἂς προσπαθήσουμε νὰ τὴν καλλιεργήσουμε αὐτὴ τὴν ἀγάπη. Νὰ διώξουμε ἀπὸ μέσα μας κάθε μῖσος καὶ κάθε ἀντιπάθεια καὶ νὰ ἐγκαταστήσουμε βασίλισσα στὴν καρδιά μας, στὸ σπίτι μας, στὴν κοινωνία μας τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον. Τότε καὶ μόνον καὶ ἡ γῆ μας καὶ τὸ σπίτι μας καὶ ἡ καρδιά μας θὰ γίνουν Παράδεισος.

ΣΥΝΘΗΜΑ

Νά καλλιεργήσουμε τήν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τοὺς συνανθρώπους μας.

Πηγή: (Διασκευή από το βιβλίο του Μητρ. Σεβαστιανού, Πιστεύω)

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα