Θησαύρισμα ἰδεῶν καί ἀναφορῶν γιά τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Ἑλληνισμό
22 Δεκεμβρίου 2024

to pio epeigon 01


ΕΙΣΑΓΩΓΗ 

Οἱ καλοκαιρινές διακοπές τελείωσαν... Ἡ κατασκήνωση ἀποτελεῖ πλέον μιά γλυκιά ἀνάμνηση... Καί τώρα ἤδη μπήκαμε στή γνωστή καθημερινότητα. Ἄρχισε τό τρέξιμο, οἱ ἔννοιες... γέμισε πάλι μέ ἐπείγοντα ἡ ζωή μας. Ἀνάγκες πού ζητοῦν ἰκανοποίηση, ὑποθέσεις πού θέλουν τακτοποίηση, προβλήματα πολλά καί πιεστικά πού ζητοῦν ἐπειγόντως τή λύση τους. Προσωπικά, οἰκογενειακά, κοινωνικά θέματα βάζουν σέ ἀγωνία τήν ψυχή τῶν περισσοτέρων ἀνθρώπων. Καί γιά σᾶς τά παιδιά ἀκόμη, τά πράγματα δέν εἶναι καλύτερα. Ὅλοι ἔχετε δοκιμάσει πόσο δύσκολο εἶναι νά «χωρέσουν» στό πρόγραμμά σας Ἀγγλικά – Γερμανικά – μουσική – φροντιστήριο – σχολεῖο καί ἄλλα...

Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος προσπαθεῖ συνεχῶς, ἐπιταχύνει τό ρυθμό τῆς ζωῆς του. Τρέχει μέ ἄγχος γιά νά τά προλάβει ὅλα. Μέ τό κινητό στό χέρι προσπαθεῖ νά τακτοποιήσει ὑποθέσεις ἀκόμη κι ὅταν περπατάει στό δρόμο. Δέν βρίσκει λίγο χρόνο νά ξεκουραστεῖ, νά σκεφτεῖ τήν ψυχή του, τό νόημα τῆς ζωῆς του, τό σκοπό της.

- Εἶναι εὐχαριστημένος ὅμως ὁ ἄνθρωπος μ' αὐτό τόν τρόπο τῆς ζωῆς του;

Τό ἀντίθετο. Ἡ ζωή του εἶναι γεμάτη ἄγχος καί ἀγωνία καί δέν ἱκανοποιεῖται, ἀκόμη κι ἄν προλάβει πολλά ἀπό τά «ἐπείγοντα» πού τόν κατατρέχουν.

- Γιατί συμβαίνει αὐτό; (...)

Ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι μόνο σῶμα, ἀλλά καί ψυχή. Ἔχει ψυχή ἀθάνατη, πού αὐτή τόν κάνει ἄνθρωπο λογικό καί ἐλεύθερο, ἄνθρωπο πού διψάει γιά φῶς καί ἀλήθεια, πού ἀναζητεῖ τό Θεό, πού ἔχει ἀνάγκη νά μελετᾶ τά λόγια Του, νά μετέχει στή Λατρεία Του, νά προσεύχεται γιά νά μπορεῖ νά χαίρεται, νά ζεῖ, ν' ἀγωνίζεται, νά ἐλπίζει.

Ἀλλά ποῦ καιρός γιά τέτοια! Πολυτέλειες, θά πεῖ κάποιος, ἄν μᾶς ἀκούσει. Δέν ὑπάρχει χρόνος γι' αὐτά. Ἀφοῦ ἔχουμε τόσα ἄλλα ἐπείγοντα καί δέν τά προλαβαίνουμε. Τήν ἴδια ἀκριβῶς ἀπάντηση ἔδωσαν οἱ καλεσμένοι τοῦ «Μεγάλου Δείπνου».

- Θυμᾶστε τήν παραβολή; (...)

(Νά τή διηγηθοῦμε σύντομα)


ΔΙΗΓΗΣΗ

Κάποιος ἄνθρωπος ἑτοίμασε μέγα βραδινό συμπόσιο μέ πρωτοφανῆ μεγαλοπρέπεια. Ἄφθονα ἀγαθά καί πλοῦτο πολύ διέθεσε, γιά νά ἱκανοποιηθοῦν οἱ πολλοί προσκεκλημένοι του. Ὁ οἰκοδεσπότης εἶχε ὁ ἴδιος ἐπιστατήσει σέ ὅλα.

Ὅμως κάποιο σημεῖο δυσάρεστο ἐμφανίστηκε. Οἱ προσκεκλημένοι δέν παρουσιάζονται.

– Τρέξε, λέει ὁ κύριος στό δοῦλο του, νά τούς πεῖς: «Ἐλᾶτε, μήν ἀργεῖτε, γιατί ὅλα εἶναι πιά ἕτοιμα».

Ὁ δοῦλος τούς βρίσκει, ἀλλά τόν δέχονται ψυχρά καί ἀδιάφορα. Καί σάν νά ἦταν ἀπό πρίν συνεννοημένοι ὅλοι μεταξύ τους, ἄρχισαν νά δικαιολογοῦνται:

– Ξέρεις, ἀγόρασα ἕνα χωράφι καί θά πάω νά τό δῶ. Σέ παρακαλῶ, δικαιολόγησέ με, εἶπε ὁ πρῶτος.

–Ἀγόρασα πέντε ζευγάρια βόδια, εἶπε ὁ ἄλλος καί θά πάω νά τά δοκιμάσω...

– Ἔκανα οἰκογένεια καί ἔχω φροντίδες. Γι' αὐτό δέν μπορῶ νά ἔρθω, εἶπε ὁ τρίτος. Χωρίς κἄν αὐτός ὁ τελευταῖος νά ζητήσει συγγνώμη γιά τήν περιφρόνηση.

Περίλυπος ὁ δοῦλος γύρισε καί διηγήθηκε τήν ἀχαρακτήριστη συμπεριφορά τῶν καλεσμένων. Ὁ οἰκοδεσπότης ὀργίστηκε καί πρόσταξε τό δοῦλο του:

– Βγές γρήγορα στίς πλατεῖες καί τά στενά τῆς πόλεως καί μάζεψε τούς φτωχούς καί περιφρονημένους, τούς σακάτηδες, τούς κουτσούς καί τούς τυφλούς.

Καί ἡ ἐντολή αὐτή δέν ἄργησε νά ἐκτελεστεῖ. Σέ λίγο ὁ πιστός καί πρόθυμος δοῦλος ἔδινε ἀναφορά:

– Κύριε, ὅπως διέταξες, ἔτσι κι ἔγινε. Ἀλλά ὑπάρχει ἀκόμη τόπος ἀδειανός.

Συγκινητική πολύ, ἀλλά καί συγκλονιστική εἶναι ἡ νέα διαταγή τοῦ ἀγαθοῦ καί εὔσπλαχνου οἰκοδεσπότη:

– Μήν ἀργοπορεῖς. Τρέξε τώρα ἔξω ἀπό τήν πόλη, στούς δρόμους καί στούς φράχτες, ὅπου μαζεύονται αὐτοί πού περιπλανιοῦνται, οἱ ἄστεγοι, καί παρακίνησέ τους νά μήν ντραποῦν καί νά 'ρθουν, γιά νά γεμίσει τό σπίτι μου καί νά χαροῦν τά ἀγαθά μου. Γιατί, σᾶς βεβαιώνω, πρόσθεσε – καί ἡ ὄψη του πῆρε μία αὐστηρότητα ἀσυνήθιστη – κανένας ἀπό κείνους πού μέ περιφρόνησαν, δέν θ' ἀπολαύσει τ' ἀγαθά τοῦ δείπνου μου, πού γιά χάρη τους εἴχα ἑτοιμάσει.


ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ – ΕΦΑΡΜΟΓΗ

Καθώς ἀκοῦμε αὐτήν τήν παραβολή, κρίνουμε ἀδικαιολόγητη τή συμπεριφορά τῶν καλεσμένων.

Ν' ἀρνηθοῦν τέτοια τιμή, νά χάσουν τέτοια εὐκαιρία, γιά κάποιο χωράφι, κάποια βόδια; Ἔστω κι ἄν εἶχαν κάποιες δυσκολίες, θά ἔπρεπε, σκεπτόμαστε, νά βροῦν λύση. Ἀδικαιολόγητοι ἐκεῖνοι, ἀδικαιολόγητοι κι ἐμεῖς, κάθε φορά πού ἀντιδροῦμε παρόμοια: δέν προλαβαίνω νά πάω στήν ὁμάδα, ξέχασα νά διαβάσω σήμερα τήν Ἁγ. Γραφή, προσευχήθηκα στό σχολικό ἤ στό προαύλιο, δέν προλαβαίνω... νά πάω Ἐκκλησία γιατί ἔχω... διάβασμα, διαγώνισμα, προπόνηση...

1. Ἀλλά ποιά σημασία ἔχουν αὐτά πού προτιμοῦμε καί ποιά ἐκεῖνα πού παραλείπουμε; (...)

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος παρουσιάζει τούς ἀνθρώπους τῆς παραβολῆς τοῦ Μεγάλου Δείπνου, πού ἀρνήθηκαν τήν πρόσκληση τοῦ οἰκοδεσπότη λέγοντας «ἔχε με παρῃτημένον» (Λουκ. ιδ΄ 18), γιατί εἶχαν νά ἀσχοληθοῦν μέ ἀγορές ἀγρῶν καί βοδιῶν, μέ γάμους, μέ ἐγκόσμιες ὑποθέσεις πού τίς θεωροῦσαν ἀπαραίτητες. Καί λέγει: «Κἂν ἀναγκαῖα ᾖ τὰ κατέχοντα, πάντων προτιμότερα ποιεῖσθαι τὰ πνευματικά». Καί ἄν εἶναι πράγματι ἀναγκαῖα αὐτά πού μᾶς ἀπασχολοῦν, ἀπ' ὅλα τήν πρώτη θέση νά δίνουμε στά πνευματικά. Ὅταν ὁ καιρός ἀπαιτεῖ νά ἀσχοληθοῦμε μέ κάτι πνευματικό, δέν πρέπει νά θεωροῦμε τίποτε ἄλλο ἀναγκαῖο.

Κι ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέει ἐπιγραμματικά: «Πάντα Θεοῦ δεύτερα». Ὅλα τά ἀνθρώπινα ἔρχονται σέ δεύτερη θέση• τήν πρώτη θέση νά τήν ἀφήνουμε μόνο γιά τόν Θεό καί ὅσα μᾶς φέρνουν πιό κοντά στόν Θεό.

Ἄς μήν παραμερίζονται ἀπό τό καθημερινό πρόγραμμα τά πνευματικά, διότι αὐτά ἔχουν πολύ μεγαλύτερη ἀξία ἀπ' ὅλα τ' ἄλλα. Πράγματι. Τί ἀξίζει περισσότερο: νά μιλᾶς ἀτελείωτα μ' ἕναν φίλο σου ἤ μέ τό Θεό κατά τήν ὥρα τῆς προσευχῆς; Τί εἶναι πιό σπουδαῖο: νά περιπλανιέσαι στό διαδίκτυο καί νά μελετᾶς διάφορα βιβλία λογοτεχνικά, φιλοσοφικά ἤ νά σκύβεις πάνω στό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ; Ν' ἀφιερώνεις χρόνο γιά νά παρακολουθεῖς τήν ἐπικαιρότητα, τηλεοπτικές σειρές κτλ. ἤ νά μετέχεις στή Λατρεία τοῦ Θεοῦ;

Ἀσφαλῶς καταλαβαίνουμε ὅτι τά δεύτερα εἶναι τά πρῶτα. Τά πνευματικά ἀξίζουν πολύ περισσότερο ἀπό τά ὑλικά, πού καθημερινά μᾶς ἀπασχολοῦν.

2. Ἀλλά πῶς θά ἐπιτύχουμε στή ζωή μας, ἄν ἀφήσουμε αὐτά, τά καθημερινά, πού εἶναι ἀναγκαῖα; (...)

Βεβαίως δέν θά τ' ἀφήσουμε κι αὐτά. Ἀλλά νά μή μᾶς ἀπορροφήσουν τελείως, ὥστε νά παραμερίσουμε τελείως τά πνευματικά. Μάλιστα ἡ ἐνασχόλησή μας μέ τά πνευματικά βοηθάει στήν ὀρθή ἀντιμετώπιση καί στήν καλύτερη τακτοποίηση καί τῶν ὑπόλοιπων ζητημάτων τῆς ζωῆς. Μέ τήν πνευματική μας μελέτη φωτίζεται ὁ νοῦς καί διακρίνουμε εὐκολότερα τό ἀληθινό μας συμφέρον καί τούς τρόπους πού τό ἐπιδιώκουμε. Νομίζουμε ὅτι θά κερδίσουμε χρόνο, ἄν λείψουμε ἀπό τήν Ὁμάδα γιά νά μελετήσουμε γιά κάποιο διαγώνισμα... Ὅμως χωρίς τό φῶς τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ ἡ προσπάθεια γιά μελέτη γίνεται δυσκολότερη.

Μέ τήν προσευχή ζητοῦμε τή βοήθεια καί τήν ἐνίσχυση τοῦ Θεοῦ. Δέν χάνουμε χρόνο ἀπό τόν ὕπνο ἤ τή μελέτη μας, ὅταν προσευχόμαστε. Κερδίζουμε χρόνο, διότι ἔχουμε τό Θεό σύμμαχο στόν ἀγώνα μας στή μελέτη, στίς ἐξετάσεις! Καί βέβαια εἶναι πολύ καλύτερα νά ἀγωνίζεται κανείς ἔχοντας δίπλα του τό Θεό, παρά νά παλεύει ἀπεγνωσμένα μόνος του νά «κερδίσει» καί τό τελευταῖο λεπτό...

Δέν πηγαίνουμε στήν ἐκκλησία τήν Κυριακή, γιά νά ἀξιοποιήσουμε τό χρόνο γιά μελέτη, καί στερούμαστε τή θεία χάρη καί τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Πολλές φορές μένοντας στό σπίτι γιά νά διαβάσουμε, δέν συγκεντρωνόμαστε εὔκολα, δέν κατανοοῦμε γρήγορα καί δέν προχωράει καλά ἡ μελέτη μας. Ἀντίθετα ἄλλες φορές μετά τήν ἐκκλησία ἀφοσιωνόμαστε μέ ὄρεξη στό διάβασμά μας καί μέσα σέ λίγη ὥρα ἀναπληρώνουμε τό διάβασμα πού «χάσαμε» μέ τόν ἐκκλησιασμό μας.

Τό δύσκολο εἶναι νά καταλάβουμε ποιά σημασία ἔχουν αὐτά πού τόσο μᾶς ἀπορροφοῦν.

3. Πρῶτα λοιπόν τά πνευματικά, γιατί εἶναι τά ἀνώτερα• καί ὅταν προσέχουμε αὐτά, πᾶνε καλύτερα καί τά ὑπόλοιπα. Ὅμως ὑπάρχει κι ἄλλος λόγος.

Ἡ ἐνασχόληση μέ τά καθημερινά ἔχει σχέση μ' αὐτή τή ζωή, τήν ἐπίγεια, τήν πρόσκαιρη. Κάθε τί πνευματικό ὅμως ἀποβλέπει στήν αἰώνια σωτηρία μας, στήν οὐράνια καί αἰώνια ζωή!

Ἡ προσευχή, ἡ πνευματική μελέτη, ἡ συμμετοχή μας στόν ἐκκλησιασμό, στή Λατρεία τοῦ Θεοῦ καί στή Θεία Κοινωνία ἑτοιμάζουν τήν ψυχή μας γιά τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Γι' αὐτό καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος λέει πώς δέν πρέπει νά χάνουμε καθόλου τό χρόνο μας, ὅσα «ἐπείγοντα» κι ἄν παρουσιάζονται καί ἀναγκαῖα, ἀλλά νά προτιμοῦμε τά πνευματικά. «Δέν ἔχω οὔτε λίγα λεπτά νά κάνω μία σύντομη προσευχή. Δέν βρίσκω λίγο χρόνο νά διαβάσω τό Εὐαγγέλιο. Δέν «ἀδειάζω» γιά νά ἐξομολογηθῶ καί νά καθαρίσω τήν ψυχή μου. Καί στόν ἐκκλησιασμό «ἀραιά καί ποῦ». Πόσες φορές ἀκοῦμε τέτοια λόγια.

Γιά ὅλα, ὅταν θέλουμε, βρίσκουμε χρόνο. Γιά τήν ψυχή μας, τήν αἰώνια καί ἀθάνατη;


ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ἄς ἀκούσουμε τό λόγο τοῦ Κυρίου: «Ζητεῖτε πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν» (Ματθ. ς΄ 33)• καί ἄς πάρουμε ἀπόφαση γενναία, τώρα πού βρισκόμαστε στήν ἀρχή μιᾶς νέας χρονιᾶς, νά ἀναθεωρήσουμε τόν προγραμματισμό τῆς ζωῆς μας καί νά δώσουμε τό προβάδισμα στά πνευματικά, τά ἀνώτερα, τά ἀληθινά «ἐπείγοντα». Πρῶτα ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Πρῶτα ἡ ψυχή μας. Αὐτό εἶναι τό πιό ἐπεῖγον ἀπ' ὅλα! Μετά ὅλα τ' ἄλλα. Καί τότε μόνο πηγαίνουν καλύτερα καί ὅλα τ' ἄλλα!

Τό σύνθημα ἄς μᾶς τό δώσει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Θυμᾶστε πῶς τό εἶπε;


ΣΥΝΘΗΜΑ
: «Πάντα Θεοῦ δεύτερα!»


empistosynh ston theo 01


Διήγηση

Σέ προηγούμενη συνάντησή μας παιδιά, είχαμε συζητήσει γιὰ τόν Θεό Δημιουργό. Συνεχίζοντας λοιπόν σήμερα θὰ ποῦμε ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ἀρκέστηκε μόνο στὸ ὅτι δημιούργησε τὸν κόσμο. Καὶ μετὰ τὴ δημιουργία συνεχίζει νὰ τὸν κυβερνᾶ, νὰ ἐπιστατεῖ, νὰ ἐνδιαφέρεται, νὰ τὸν παρακολουθεῖ. Θὰ ἦταν καὶ παράλογο νὰ φτιάξει τὸν κόσμο καὶ νὰ τὸν ἐγκαταλείψει στὴν τύχη του. Αὐτὸς ποὺ ἔβαλε στὸν ἄνθρωπο καὶ στὰ ζῶα ἀκόμα τὸ ἔνστικτο νὰ φροντίζουν γιὰ τὰ παιδιά τους, θ᾿ ἀδιαφοροῦσε ὁ ἴδιος γιὰ τὸν κόσμο καὶ τὰ πλάσματά Του; ῎Οχι λοιπόν! ᾿Ενδιαφέρεται!

Στὸ πρῶτο ἄρθρο τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως μάλιστα ὑπάρχει καὶ μία λέξη πολὺ ἐνδιαφέρουσα. Νά τί λέγει·

«Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν, Πατέρα Παντοκράτορα».

Τί σημαίνει ἡ λέξη Παντοκράτωρ;

῞Οτι ὁ Θεός κρατεῖ τὰ πάντα, δηλαδὴ τὰ συγκρατεῖ ὅλα στὰ χέρια του, τὰ κατευθύνει, τὰ κρατᾶ, τὰ κυβερνᾶ. Μὲ ἕνα λόγο, ὁ Θεὸς προνοεῖ, ἐνδιαφέρεται τόσο γιὰ τὴν ἄψυχη κτίση ὅσο καὶ γιὰ τὴν ἔμψυχη, ἰδιαίτερα γιὰ τὸν ἄνθρωπο. ᾿Εὰν ρίξουμε μιὰ ματιὰ στὸ γύρω κόσμο, δὲν θ᾿ ἀργήσουμε ν᾿ ἀντιληφθοῦμε μὲ τὰ μάτια μας αὐτὸ ποὺ λέγεται Πρόνοια Θεοῦ γιὰ τὸν κόσμο. Τὰ οὐράνια σώματα, τὰ ἑκατομμύρια τῶν ἄστρων καὶ τῶν ἡλίων κινοῦνται μέσα στὸ σύμπαν μὲ ἰλιγγιώδη ταχύτητα. Παρὰ ταῦτα δὲν συγκρούονται. Πῶς ὅμως αὐτὰ συγκρατοῦνται στὴν τάξη καὶ στὴν πειθαρχία; ῎Ανθρωποι συχνὰ περπατοῦν στὸ δρόμο καὶ σκοντάφτουν καὶ ὁ ἕνας πέφτει ἐπάνω στὸν ἄλλο. Δὲν εἶναι σπάνιο τὸ φαινόμενο· αὐτοκίνητα, πλοῖα, ἀεροπλάνα συγκρούονται ἄν καί ἔχουν ὁδηγούς ἀνθρώπους.

Τὰ οὐράνια ὅμως σώματα τὰ ἄψυχα πῶς δὲν συγκρούονται καὶ πῶς συγκρατοῦνται στὴν τάξη καὶ τὴν ἁρμονία; Ποιός τὰ κατευθύνει;

῾Απλούστατα. ῾Ο ὑπερκόσμιος νοῦς, ὁ Θεός Δημιουργὸς διὰ τῶν νόμων τῶν φυσικῶν ποὺ ὅρισε ᾿Εκεῖνος καὶ τοὺς ὁποίους φυσικοὺς νόμους ἐποπτεύει καὶ παρακολουθεῖ. ῞Ολα δηλαδὴ τὰ ὑλικὰ δημιουργήματα, ὑπακούουν καὶ πειθαρχοῦν τυφλὰ στὸν Θεό.

᾿Απὸ τὸν οὐρανὸ ἂς ἔλθουμε ὕστερα στὴ γῆ. ᾿Εδῶ ὑπάρχει ἡ ποικιλία τῶν ἀνθέων, τῶν φυτῶν, τῶν δένδρων, τῶν ζώων, τῶν πολλῶν καὶ διαφόρων τύπων ἀνθρώπων. Γιατί ὄχι καὶ ἡ περίπτωση τῶν θαλασσῶν, τῶν ποταμῶν μὲ τὴν ποικιλία τῶν ψαριῶν, τῶν τεραστίων ψαριῶν, τῶν ποικίλων καὶ διαφόρων εἰδῶν, ποὺ παρουσιάζονται. Καὶ τὸ ἐρώτημα εἶναι· Πῶς αὐτὰ συντηροῦνται; Καὶ πάλι ἡ ἀπάντηση. ῾Η Πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ὑπέροχος ὁ προοιμιακὸς ψαλμός, ποὺ διαβάζουμε στὸν ῾Εσπερινό. Τί λέει; «Πάντα πρὸς σὲ προσδοκῶσι δοῦναι τὴν τροφὴν αὐτῶν» (Ψαλμ. ργ´ 27). ῞Ολα δηλαδὴ ἀπὸ σένα, Κύριε, περιμένουν νὰ τοὺς δώσεις τροφή.

Κι ἂν φροντίζει ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιὰ τὰ ζῶα, γιὰ τὰ πουλιά, τὰ φυτά, τὰ κρίνα τοῦ ἀγροῦ, τὰ ἄψυχα δηλαδὴ δημιουργήματα, θ᾿ ἀδιαφορήσει γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ποὺ τὸν προίκισε μὲ ψυχὴ ἀθάνατη καὶ τὸν κατέστησε ἄρχοντα στὴν κτίση του; ῎Οχι βέβαια! Πάνω ἀπὸ μᾶς ὑπάρχει ὁ Πατέρας, ὁ στοργικὸς Πατέρας, ποὺ νοιάζεται γιὰ μᾶς, ποὺ γνωρίζει τὸν πόνο μας, τὶς δυσκολίες μας, τὰ προβλήματά μας ὅλα.

῾Η ζωή μας, ἂν προσέξει ὁ καθένας μας, εἶναι γεμάτη ἀπὸ θαυμαστὲς ἐπεμβάσεις τοῦ Θεοῦ, ἀρκεῖ νὰ μὴ μᾶς διαφεύγουν.

Πόσες φορὲς στ᾿ ἀλήθεια βλέπουμε τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ, ποὺ μᾶς ἔσωσε ἀπὸ ἕνα βέβαιο κίνδυνο, ἀπὸ ἕνα γκρεμό. Πόσες φορὲς βλέπουμε τὴ φροντίδα τοῦ Θεοῦ, τὸ ἐνδιαφέρον, τὴ προστασία στὸ ὀρφανὸ καὶ ἀπροστάτευτο, στὸ φτωχὸ καὶ στὴ χήρα τὴν πολύτεκνη μητέρα! Ναί, εἶναι χειροπιαστὴ ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ.

῍Αν ὁ Θεὸς κυβερνᾶ τὸν κόσμο καὶ ἐνδιαφέρεται γιὰ τὰ ἔργα του καὶ ἰδιαίτερα γιὰ τὸν ἄνθρωπο, τότε πῶς ἐπιτρέπει τὸν πόνο καὶ τὶς ἀρρώστιες;

Πῶς ἐπιτρέπει τὸ θάνατο, τὴ φτώχεια, τὴ δυστυχία καὶ τόσα ἄλλα κακά; Γιατί, ὕστερα, τόσοι πόλεμοι, τόσο κακὸ στὸν κόσμο, τόσες θεομηνίες, σεισμοὶ καὶ προπαντὸς πῶς ὁ Θεὸς ἀφήνει τοὺς κακοὺς ἀνθρώπους νὰ ὀργιάζουν καὶ νὰ ἀποθρασύνονται καὶ νὰ πατοῦν ἐπάνω σὲ πτώματα ζῶντας αὐτοί σὲ ἄνεση, ἐνῶ εὐσεβεῖς καὶ τίμιοι ἄνθρωποι δοκιμάζονται; Τέτοια ἀκούγονται πολλὰ καὶ συχνά· κάθε μέρα. Καὶ ὄχι μόνο ἀπὸ ἀθέους ἀλλὰ καὶ ἀπὸ πιστοὺς ἀνθρώπους.

Κατ᾿ ἀρχὴν ὅλα ἐμεῖς τὰ σχέδια τοῦ Θεοῦ μπορούμε νὰ τὰ ἐξιχνιάσουμε;

Εἶναι πολὺ μικρὸ τὸ μυαλουδάκι μας γιὰ νὰ τὰ κατανοήσει καὶ νὰ χωρέσει τὰ σχέδια τοῦ Θεοῦ. «Τίς γὰρ ἔγνω νοῦν Κυρίου; ἢ τίς σύμβουλος αὐτοῦ ἐγένετο;» (Ρωμ. ια´ 34). ῎Αλλα βλέπουμε ἐμεῖς καὶ ἀλλοιώτικα τὰ βλέπει ὁ Θεός.

῾Ο Θεὸς ὅλα τὰ ἔκανε καλά. Πῶς χάλασαν τότε;

Μπῆκε ἡ ἁμαρτία. ῾Ο ἄνθρωπος, δηλαδή, ἔγινε ἀντάρτης κατὰ τοῦ Θεοῦ. Καὶ μετὰ ἀπ᾿ αὐτὴ τὴν ἀνταρσία τοῦ ἀνθρώπου κατὰ τοῦ Θεοῦ, ἡ φύση ὅλη ἐπαναστάτησε κατὰ τοῦ ἀνθρώπου. Εἰσόρμησε δηλαδὴ στὸν κόσμο τὸ φυσικὸ καὶ τὸ ἠθικὸ κακό. Καὶ ἡ φύση ἀγρίεψε. ᾿Επαναστάτησε καὶ αὐτὴ κατὰ τοῦ ἀντάρτη ἀνθρώπου. ῎Οχι· δὲν ἔδωσε ὁ Θεὸς οὔτε τὸν πόνο, οὔτε τὴν ἀρρώστια, οὔτε τὰ βάσανα. Τὰ δημιούργησε ὁ ἄνθρωπος μόνος του. Καὶ τώρα; Τὰ κληροδοτεῖ καὶ στοὺς ἄλλους, τοὺς ἀπογόνους του. Παρόλα αὐτά θὰ ποῦμε ὅτι ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ, χωρὶς νὰ στραγγαλίζει τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου, προσπαθεῖ καὶ αὐτὸ τὸν πόνο καὶ τὰ βάσανα νὰ τὰ μετατρέπει σὲ καλό· τὸ ἠθικὸ καὶ πνευματικὸ καλό, βεβαίως τοῦ ἀνθρώπου.

Πῶς γίνεται αὐτό, θὰ πεῖτε; Νά πῶς γίνεται.

῾Ο πόνος, γιά παράδειγμα, ἡ δοκιμασία ἔχουν αὐτό τὸ ἀποτέλεσμα· μαλακώνουν τὴ σκληρή μας καρδιά.

Ναί, εἶναι πολὺ σκληρὴ ἡ καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου καὶ ὁ πόνος καὶ ἡ θλίψη τὴν κάνουν πιὸ εὐγενική, πιὸ φιλάνθρωπη, πιὸ ταπεινή. Τί λέει ἡ παροιμία; ῾Ο χορτᾶτος τὸν νηστικὸ δὲν τὸν πιστεύει. ῞Οταν ὅμως δοκιμάσει καὶ αὐτὸς τὴ φτώχεια, τότε εἶναι πιὸ συμπαθὴς στοὺς φτωχούς. ῞Οταν περάσει ἀπὸ ἀρρώστια καὶ θάνατο συγγενῶν, γίνεται πιὸ πονετικὸς στοὺς πονεμένους.

῾Ο πόνος ἔπειτα καὶ ἡ θλίψη καὶ ἡ δοκιμασία ἔχουν ἄλλο καλό. Μᾶς ἑνώνουν περισσότερο μὲ τὸ Θεό.

Στὴν ἄνεση, στὴν καλοζωΐα, στὴν καλοπέραση λίγο θυμόμαστε τὸν Θεό. ᾿Αδιαφοροῦν τελείως οἱ περισσότεροι γιὰ τὰ θέματα τῆς θρησκείας. ῎Ερχεται ὅμως ὁ πόνος, τὸ ὑνὶ αὐτὸ τοῦ Θεοῦ, καὶ τὸν ἄνθρωπο τὸν κάνει ἀρνάκι, συνετό, τὸν μαλακώνει, τὸν ταπεινώνει καὶ τότε ἀναζητεῖ τὸν Θεό, συνδέεται μὲ τὸν Θεό. Τί λέει ἡ ῾Αγία Γραφή; «Κύριε, ἐν θλίψει ἐμνήσθην σου» (῾Ησ. κϚ´ 15). Στὴ θλίψη, στὴν ἀρρώστια, στὴ δοκιμασία, στὸν πόνο, στὸν θάνατο σὲ θυμήθηκα, Κύριε· σὲ εἶχα ξεχάσει. ῞Οπως ἐπίσης εἶναι γνωστὸ στὸν πόλεμο, στοὺς σεισμούς, στὸν κίνδυνο, στὶς θεομηνίες, ποὺ συμβαίνουν, ἂν ἔχετε παρατηρήσει, γεμίζουν οἱ ἐκκλησίες. Στὶς εἰρηνικὲς ὅμως περιόδους ἀδειάζουν οἱ ἐκκλησίες, ἀδειάζουν οἱ ναοὶ καὶ γεμίζουν τὰ κέντρα καὶ τὰ γήπεδα.

Μὰ καλά, θὰ πεῖτε, καὶ οἱ καλοὶ ἄνθρωποι γιατί νὰ δοκιμάζονται;

Οἱ κακοὶ καὶ ἁμαρτωλοὶ δοκιμάζονται, γιατὶ τὰ «ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος». Οἱ καλοί, ὅμως, γιατί νὰ δοκιμάζονται; Καὶ γιατί πολλές φορές οἱ κακοὶ νὰ εὐτυχοῦν ἐνῶ οἱ καλοὶ νὰ δοκιμάζονται; ᾿Αλήθεια, ἂς ρωτήσει ὁ καθένας τὸν ἑαυτό του, ποιὸς μπορεῖ νὰ πεῖ ὅτι εἶναι καθαρὸς ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες του; ῎Αλλος πολύ, ἄλλος λίγο ἔχουμε ὅλοι μας μέσα τὰ κουσούρια, ἔχουμε ὅλοι μας μέσα τὴ σκουριά. Καὶ στὸ καμίνι τῆς δοκιμασίας καίγεται ἡ σκουριά, ἐξαλείφεται· καὶ οἱ ἁγνοὶ ἐξαγνίζονται τελείως γιὰ τὸν οὐρανό.

῞Υστερα, ἂς μὴ ξεχνᾶμε ὅτι ὁ ἐνάρετος στὴ δοκιμασία γίνεται περισσότερο λαμπρὸς.

Γιὰ θυμηθεῖτε τὸν ᾿Ιώβ, τὸν πολύαθλο. Δίκαιος ἦταν καὶ εὐσεβὴς καὶ ἐνάρετος. Τί ὑπέφερε ὅμως! ῞Ομως ὁ πόνος του ἐκεῖνος ἔγινε ἀφορμὴ νὰ λάμψει ἡ ἀρετή του. Τὸ ῎Εθνος μας στὶς δοκιμασίες του ἐξαγνίζεται περισσότερο. ῞Υστερα στήν ἄλλη ζωή θὰ εἶναι πλήρης καὶ τελεία ἡ ἀμοιβὴ τοῦ ἐναρέτου. ῞Ο,τι καὶ νὰ πάθουμε ἐδῶ, ὅ,τι καὶ νὰ ὑποφέρουμε εἶναι τίποτε, μπροστὰ στὴ δόξα ποὺ μᾶς περιμένει στὴ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν, λέει ὁ ᾿Απόστολος Παῦλος.

᾿Αποροῦμε γιατί εὐτυχοῦν οἱ ἁμαρτωλοί.

᾿Αξιολύπητοι εἶναι οἱ δυστυχεῖς ἁμαρτωλοί. Μακροθυμεῖ ἐδῶ ὁ Θεὸς στοὺς ἁμαρτωλούς, γιὰ νὰ τοὺς δώσει τὴν εὐκαιρία τῆς μετανοίας, γιατὶ δὲν θέλει ὁ Θεὸς κανένας νὰ χαθεῖ. Καὶ ἂν δὲν μετανοήσει, κι ἐδῶ θὰ λάβει τὴν ἀπάντηση, ἀλλὰ ὁπωσδήποτε στὴν ἄλλη ζωή, στὸν οὐρανὸ καὶ κυρίως κατὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία.

Κάποτε ταξίδευε ἕνα πλοῖο. ῞Ολα ἦταν ἤρεμα καὶ ὡραῖα. ῞Ολοι ἐνθουσιασμένοι ἀπολάμβαναν τὴ φύση καὶ τὸ θαλάσσιο ταξίδι. Ξαφνικά ἀρχίζει μιὰ θεομηνία μεγάλη, μιὰ μπόρα, μιὰ τρικυμία. Τὸ πλοῖο κινδυνεύει νὰ καταποντισθεῖ. ῞Ολοι πέφτουν καὶ παρακαλοῦν τὸν Θεό. ῞Ενα παιδάκι ὀκτάχρονο παίζει στὸ κατάστρωμα ἀμέριμνο. Μικρέ, τοῦ λένε, χανόμαστε! Χανόμαστε, καὶ παίζεις ἐσὺ ἀμέριμνο; Καὶ τί ἀπάντησε τὸ παιδάκι; Τὸ τιμόνι τοῦ πλοίου τὸ κρατάει ὁ πατέρας μου. Δηλαδὴ τὸ παιδάκι, ἦταν γυιὸς τοῦ καπετάνιου· ναί, τὸ κρατάει ὁ πατέρας μου. ῞Οσο ἐγὼ εἶμαι στὸ πλοῖο, ὁ πατέρας μου θὰ κάνει τὰ ἀδύνατα δυνατὰ νὰ ξεπεράσει τὸν κίνδυνο γιὰ μένα.

Αὐτὸ νὰ κρατήσουμε σὰν συμπέρασμα. Τὸ τιμόνι καὶ τοῦ δικοῦ μας πλοίου τῆς ζωῆς μας τὸ κρατάει ὁ Παντοκράτωρ Κύριος στὰ χέρια του. Οὔτε ἕρμαια τῆς τύχης εἴμαστε, οὔτε τῶν κακῶν ἀνθρώπων. Στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ζωή μας.

ΣΥΝΘΗΜΑ

Εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας στα χέρια του Θεού.

 

Πηγή: (Διασκευή από το βιβλίο του Μητρ. Σεβαστιανού, Πιστεύω)

 

imml neothtas 01

 ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e
): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1,
Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

 h agaph toy theoy 01

 

Διήγηση

῾Ο Εὐαγγελιστὴς ᾿Ιωάννης, ποὺ ὀνομάστηκε Εὐαγγελιστὴς τῆς ἀγάπης, γιατὶ μίλησε πιὸ πολὺ γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, δίνει αὐτὸ τὸν ὁρισμὸ στὸ ἐρώτημα τί εἶναι Θεός; Καὶ ἀπαντᾷ· «῾Ο Θεὸς ἀγάπη ἐστίν» (Α´ ᾿Ιω. δ´ 8). Κι αὐτὴ ἡ ἀγάπη διαποτίζει ὅλες τὶς ἄλλες ἰδιότητες τοῦ Θεοῦ. Κι αὐτὴ ἀκόμη τὴ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ.

᾿Εκδηλώσεις ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο καὶ γενικῶς πρὸς τὴ φύση εἶναι ἄπειρες.

᾿Εκδηλώνεται πρωτίστως στὴ δημιουργία τοῦ κόσμου ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. ᾿Απὸ ἀγάπη δημιούργησε τὸν κόσμο, τὸν ὁρατὸ καὶ τὸν ἀόρατο, τὸν ὑλικὸ καὶ τὸν πνευματικὸ κόσμο. Ναί, ἀπὸ ἀγάπη ἄπειρη. ᾿Απὸ ἀγάπη ἔφτιαξε τὸν ἥλιο, τὴ σελήνη, τὰ ἄστρα, ὅλο τὸν οὐράνιο κόσμο. ᾿Απὸ ἀγάπη ἔφτιαξε, ὕστερα, τὰ ζῶα, τὰ φυτά, ὅ,τι βλέπουμε στὴ γῆ. Μὰ ἀπὸ ἀγάπη ἄπειρη, ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο.

Κι ἡ ἀγάπη αὐτή, τοῦ Θεοῦ, ἐπεκτείνεται καὶ πέρα ἀπὸ τὴ δημιουργία. Ποῦ; Καὶ στὴ συντήρηση τοῦ κόσμου. Δὲν ἀρκέστηκε ὁ Θεὸς νὰ φτιάξει μόνο τὸν κόσμο καὶ νὰ συγκρατεῖ στὴν τάξη, τὰ ἄστρα, τοὺς ἥλιους κτλ., ἀλλὰ ἐνδιαφέρεται καὶ γιὰ τὴ συντήρηση τοῦ κόσμου, τὴ συντήρηση πρὸ παντὸς τῶν ζώων, τῶν φυτῶν, τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτὸς εἶναι, ποὺ ἀνοίγει τὸ χέρι Του καὶ σκορπάει τὰ ἀγαθά Του παντοῦ. Δίνει τὸν ἥλιο, τὴν βροχή. Νοιάζεται γιὰ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ, τὰ ζῶα τῆς ξηρᾶς καὶ τῆς θάλασσας, τί θὰ φάει τὸ καθένα, ποῦ θὰ κοιμηθεῖ, «πάντα πρὸς σὲ προσδοκῶσι δοῦναι τὴν τροφὴν αὐτῶν», λέγει ὁ ψαλμῳδός (Ψαλ. ργ´ 27).

᾿Ιδιαίτερα ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ φαίνεται πρὸς τὸν ἄνθρωπο, ὄχι μόνον ἀπὸ τὸν τρόπο τῆς δημιουργίας, τὸν ξεχωριστὸ τρόπο, ἀλλὰ καὶ τὸ ἐνδιαφέρον του τὸ μεγάλο γιὰ τὴν συντήρησή του ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ θὰ γεννηθεί, μέχρι τὴν ὥρα ποὺ θὰ πεθάνει.

Κυρίως ὅμως ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ φαίνεται στοὺς τρόπους καὶ τὰ μέσα ποὺ χρησιμοποιεῖ ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.

῾Ο ἄνθρωπος ἁμάρτησε μετὰ τὴ δημιουργία του, ἀποστάτησε, ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὸν Θεό. ᾿Αλλὰ ὁ Θεὸς τί ἔκανε; Δὲν τὸν ἐγκατέλειψε. ῞Ολα τὰ χρησιμοποίησε γιὰ νὰ ἐπιτευχθεῖ ἡ σωτηρία του. Στέλνει Προφῆτες στὸν ᾿Ισραηλιτικὸ λαό, στέλνει καὶ σοφοὺς στὴν ῾Ελλάδα γιὰ νὰ προετοιμάσει τὴν σωτηρία στοὺς ἀνθρώπους. Καὶ ὅταν ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἀπέστειλε ὁ Θεὸς τὸν Υἱὸν αὐτοῦ «γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπὸ νόμον, ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν» (Γαλ. δ´ 4-5).

Γι᾿ αὐτὸ ἦλθε στὸν κόσμο, νὰ μᾶς κάνει παιδιά Του.

῾Η ὑπερτάτη ἀγάπη, τὸ κορύφωμα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο εἶναι ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Χριστοῦ. Γεννιέται ἀπὸ μιὰ φτωχὴ κόρη Παρθένο, καὶ ποῦ; Μέσα σ᾿ ἕνα στάβλο, στὴ φάτνη. Διώκεται στή συνέχεια καὶ φεύγει στήν Αἴγυπτο σὰν φυγάς, γιὰ νὰ σωθεῖ. Μισεῖται ἀργότερα, συκοφαντεῖται, πολεμεῖται. ῞Ομως ᾿Εκεῖνος, ὁ Χριστός μας, «διῆλθεν εὐεργετῶν καὶ ἰώμενος πάντας» (Πράξ. ι´ 38).

Καὶ τὸ κορύφωμα ὅλων ποιὸ εἶναι;

῾Η ὑπερτάτη θυσία τοῦ Χριστοῦ μας, ἐπάνω στὸν Σταυρό. «Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται ἀλλ᾿ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον» (᾿Ιω. γ´ 16). Τόσο πολὺ ἀγάπησε ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπο, ὥστε τὸν Υἱὸ Του τὸν Μονογενῆ τὸν παρέδωσε σέ θάνατο σταυρικό, ὥστε κάθε ἕνας ποὺ θὰ πιστεύει στὸν Χριστὸ στό ἑξῆς νὰ σώζεται, νὰ ἔχει ζωὴ αἰώνιο, νὰ μὴ χάνεται.

Καὶ θυσιάστηκε γιὰ μᾶς· πότε; «῎Ετι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν Χριστὸς ὑπὲρ ἡμῶν ἀπέθανε» (Ρωμ. ε´ 8). ᾿Ενῶ δηλαδὴ ἐμεῖς εἴμασταν ἁμαρτωλοὶ καὶ ἄξιοι καταδίκης, τότε ᾿Εκεῖνος σταυρώθηκε γιὰ μᾶς, ἀπὸ τὴν πολλή Του, τὴν ἄπειρη ἀγάπη Του.

᾿Αλλὰ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ φαίνεται καὶ πρὸς τὸν καθένα μας χωριστά, καὶ πρὸ παντὸς στοὺς τρόπους τῆς σωτηρίας, ποὺ χρησιμοποιεῖ γιὰ τὸν καθένα μας χωριστά.

Εὐεργετεῖ ὅλους, καλοὺς καὶ κακούς, «τὸν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθοὺς καὶ βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους» (Ματθ. ε´ 45). Δὲν κάνει ἐξαίρεση. Καί ἐνῶ ἐμεῖς ἁμαρτάνουμε, δὲν μᾶς τιμωρεῖ ἀμέσως. ᾿Αλλὰ τί κάνει; Μακροθυμεῖ καὶ περιμένει καὶ ἐργάζεται μὲ χίλιους δυὸ τρόπους γιὰ τὴ σωτηρία μας. Εἴτε μὲ δοκιμασίες, εἴτε μὲ εὐεργεσίες, εἴτε μὲ ὁποιοδήποτε ἄλλο τρόπο. ῾Η παραβολὴ τοῦ Καλού Σαμαρείτη που ακούσαμε σήμερα τί ἄλλο δείχνει παρὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μας;

Καὶ τὸ αποκορύφωμα τῆς ἀγάπης του ποιό εἶναι; Τὸ ὅτι μᾶς ἑτοίμασε αἰώνια βασιλεία, μᾶς ἑτοίμασε τὸν Παράδεισο, γιὰ νὰ ζοῦμε αἰωνίως ἐκεῖ, μέσα στὴν χαρὰ καὶ στὴν εὐτυχία.

῍Ας δοῦμε τώρα, ποιὸ εἶναι καὶ τὸ χρέος τὸ δικό μας, ἀπέναντι σ᾿ αὐτὴ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

Μιὰ ἀπέραντη εὐγνωμοσύνη συνεχὴς καὶ ἀδιάκοπη πρέπει νὰ μᾶς διακρίνει ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ. Γιὰ ὅλες αὐτὲς τὶς δωρεές, ὑλικὲς καὶ πνευματικές, ποὺ μᾶς χαρίζει. Καὶ πῶς νὰ ἐκδηλώνεται αὐτὴ ἡ εὐγνωμοσύνη μας ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ; Πρῶτα μὲ μιὰ ἀπέραντη ἀγάπη δική μας. Κι αὐτὴ πρέπει νὰ ἐκδηλώνεται ὄχι μόνο μὲ τὶς θερμές μας εὐχαριστίες καὶ δοξολογίες πρὸς τὸν Θεό, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν πιστὴ τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ.

Τί λέει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μας;

«ἐὰν ἀγαπᾶτέ με, τὰς ἐντολὰς τὰς ἐμὰς τηρήσατε» (᾿Ιω. ιδ´ 15).

᾿Εὰν μὲ ἀγαπᾶτε πραγματικὰ νὰ τηρεῖτε καὶ ἐφαρμόζετε τὶς ἐντολές μου. Καὶ ὁ ᾿Ιωάννης ὁ Θεολόγος, ὁ μαθητὴς τῆς ἀγάπης, τί λέει; «῾Ο λέγων ἔγνωκα αὐτόν, καὶ τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ μὴ τηρῶν, ψεύστης ἐστί, καὶ ἐν τούτῳ ἡ ἀλήθεια οὐκ ἔστιν» (Α´ ᾿Ιω. β´ 4). ᾿Εκεῖνος, ποὺ λέει, ὅτι γνωρίζω τὸν Θεὸ καὶ πιστεύω σ᾿ αὐτόν, ἀλλὰ δὲν τηρεῖ τὶς ἐντολές μου, αὐτὸς εἶναι κάλπικος Χριστιανός, καὶ δὲν λέει τὴν ἀλήθεια· βρίσκεται στὸ ψέμα. Νὰ Τοῦ δώσουμε πλήρως καὶ τελείως τὴν καρδιά μας σέ ἔνδειξη εὐγνωμοσύνης. Ν᾿ ἀγαπήσουμε δηλαδὴ τὸν Θεὸ μὲ ὅλη μας τὴν ψυχή, βάζοντάς Εκείνον ἐπάνω ἀπὸ ὅλο τὸν κόσμο καὶ ἀπὸ τοὺς γονεῖς μας καὶ ἀπὸ τοὺς οἰκείους μας.

Ναί· θὰ ἀγαποῦμε τοὺς γονεῖς μας καὶ τοὺς οἰκείους μας, ἀλλὰ πάνω ἀπ᾿ ὅλους θ᾿ ἀγαποῦμε τὸν Χριστό. ᾿Εκεῖνος δὲν τὰ ἔδωσε ὅλα γιὰ μᾶς, καὶ τὴ ζωή Του; ῎Ετσι καὶ μεῖς. Σὰν τοὺς μάρτυρες ποὺ ἔδιναν καὶ τὴ ζωή τους, ἂν χρειασθεῖ, γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ μας, ἔτσι καὶ μεῖς νὰ δώσουμε τὴ ζωή μας. Αὐτὸ εἶναι δεῖγμα ὑπερτάτης ἀγάπης.

῾Υπάρχει καὶ ἄλλος τρόπος ἐκδηλώσεως τῆς ἀγάπης μας. «Εἰ οὕτως ὁ Θεὸς ἠγάπησεν ἡμᾶς, καὶ ἡμεῖς ὀφείλομεν ἀλλήλους ἀγαπᾶν».

Καὶ «᾿Εάν τις εἴπῃ ἀγαπῶ τὸν Θεὸν καὶ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ μισῇ ψεύστης ἐστίν» (Α´ ᾿Ιω. δ´ 11, 20). Δηλαδὴ ἂν ὁ Θεὸς μᾶς ἀγαπάει, ὀφείλουμε καὶ μεῖς νὰ ἀγαπᾶμε τοὺς ἀνθρώπους. ῍Αν ὑπάρχει κάποιος ποὺ λέει ὅτι ἀγαπάει τὸν Θεὸ καὶ τὸν ἀδελφό του μισεῖ, αὐτὸς εἶναι ψεύτης. Δὲν τὸν ἀγαπᾶ τὸν Θεό, ἀφοῦ μισεῖ τὸ συνάνθρωπό του. Ναί· ἡ ἀγάπη μας πρὸς τὸ συνάνθρωπό μας εἶναι δεῖγμα τῆς ἀγάπης μας πρὸς τὸν Θεό.

῎Αλλωστε τίποτε ἄλλο δὲν μᾶς κάνει νὰ μοιάζουμε τόσο μὲ τὸν Θεό, ὅσο ἡ ἀγάπη πρὸς τοὺς συνανθρώπους μας καὶ μάλιστα ἀκόμη καὶ πρὸς τοὺς ἐχθρούς μας. ᾿Εδῶ εἶναι τὸ μεγαλεῖο τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ πρὸς τοὺς ἐχθρούς μας! Κι ἂν σᾶς ἔβλαψαν, ἀφῆστέ τους στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. Δὲν ἔκανε τὰ ἴδια ὁ Χριστός μας; Βρίσκονταν πάνω στὸ σταυρὸ καὶ προσεύχονταν γιὰ κείνους ποὺ τὸν σταύρωσαν. Καὶ τί εἶπε; «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς· οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι» (Λουκ. κγ´ 34).

Δυστυχῶς στοὺς καιρούς μας αὐτὴ ἡ ἀγάπη, ἡ γνησία καὶ ἄδολη ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τοὺς συνανθρώπους μας ἔχει λείψει.

Κι ἔχει λείψει γιατί νομίζετε; «Διὰ τὸ πληθυνθῆναι τὴν ἀνομίαν ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν», εἶπεν ὁ Κύριος (Ματθ. κδ´ 12). ῞Οσο αὐξάνουν ἡ ἁμαρτία καὶ προπαντὸς ἡ ἀποστασία ἀπὸ τὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ, τόσο καὶ ἡ ἀγάπη χάνεται, καὶ τὴ θέση της τὴν παίρνει τὸ μῖσος, ἡ ἀπάτη, ἡ ἀδικία, ἡ ψευτιά. Δὲν τὸ βλέπουμε στοὺς καιρούς μας; Εἶναι γνωστὰ τὰ ἐγκλήματα καὶ οἱ κακότητες, γιατὶ οἱ πάντες ζητοῦν τὰ δικά τους, τὰ συμφέροντά τους, καὶ ὄχι τὰ συμφέροντα τῶν ἄλλων.

῾Η ἰδιότητα λοιπὸν τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι ἡ ἀγάπη, ἂς γίνει καὶ γιὰ μᾶς μιὰ ἀφορμὴ νὰ δοῦμε ποῦ βρισκόμαστε. ῎Εχουμε ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τοὺς συνανθρώπους μας; Καὶ ἂς προσπαθήσουμε νὰ τὴν καλλιεργήσουμε αὐτὴ τὴν ἀγάπη. Νὰ διώξουμε ἀπὸ μέσα μας κάθε μῖσος καὶ κάθε ἀντιπάθεια καὶ νὰ ἐγκαταστήσουμε βασίλισσα στὴν καρδιά μας, στὸ σπίτι μας, στὴν κοινωνία μας τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον. Τότε καὶ μόνον καὶ ἡ γῆ μας καὶ τὸ σπίτι μας καὶ ἡ καρδιά μας θὰ γίνουν Παράδεισος.

ΣΥΝΘΗΜΑ

Νά καλλιεργήσουμε τήν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τοὺς συνανθρώπους μας.

 

Πηγή: (Διασκευή από το βιβλίο του Μητρ. Σεβαστιανού, Πιστεύω)

 

 

imml neothtas 01

 

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e
): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1,
Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

 

o pantwn kriths 01

 

Διήγηση

῾Ο Θεὸς εἶναι «δίκαιος καὶ δικαιοσύνας ἠγάπησεν, εὐθύτητας εἶδε τὸ πρόσωπον αὐτοῦ» (Ψαλ. ι´ 7). Μὲ ἁπλά λόγια: ῾Ο Θεὸς εἶναι δίκαιος καὶ ἀμερόληπτος πρὸς ὅλους. Δὲν χαρίζεται σὲ κανένα. Οὔτε περιορίζεται ἀπὸ ἐξωτερικὲς ἐπεμβάσεις. Ναί, οὔτε περιορίζεται, οὔτε ἐπηρεάζεται ἀπὸ πρόσωπα καὶ καταστάσεις.

῍Ας δοῦμε λοιπὸν ποῦ ἔγκειται ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ.

῾Η δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, ἔγκειται στὸ ὅτι ἔδωσε, πρῶτα, στοὺς ἀνθρώπους τέλειο νόμο, ἀλλὰ τὸν ἔδωσε γιὰ ὅλους ἀνεξαιρέτως τοὺς ἀνθρώπους. ῎Οχι μόνο γιὰ μερικοὺς καὶ γιὰ ἄλλους ὄχι. ῎Οχι, δὲν ἔκανε καμμία ἐξαίρεση. Καὶ τὸ ἄλλο; ῞Οτι ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ, οἱ ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, δὲν εἶναι βαρειές. Θὰ ἦταν ἄδικο, ἂν ἦταν βαρειές. ᾿Αλλὰ εἶναι ἀνάλογες μὲ τὶς δυνάμεις μας. Ναί, δὲν ζητᾶ δηλαδή, ἀπὸ μᾶς ὁ Θεὸς πράγματα ἀκατόρθωτα, ποὺ εἶναι πάνω ἀπὸ τὶς δυνάμεις μας, γιατὶ θὰ ἦταν ἄδικο τότε.

᾿Αλλὰ καὶ τὸ σπουδαιότερο εἶναι ὅτι ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ, οἱ ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, δὲν ἀποβλέπουν σὲ τίποτε ἄλλο, ὅταν τὶς ἐφαρμόζουμε, παρὰ στὸ καλὸ τὸ δικό μας. Σκοπὸ δηλαδὴ ἔχουν νὰ βοηθήσουν κάθε ἄνθρωπο στὴν ἀρετή, στὴν ἀγάπη, στὴν κατὰ Χριστὸν ζωή. Αὐτὰ τὰ προσόντα εἶναι ἐκεῖνα, ποὺ κάνουν τὸν ἄνθρωπον καὶ στὸν κόσμον αὐτό εἰρηνικὸ καὶ εὐτυχισμένο.

Οἱ ἐντολές τοῦ Θεοῦ εἶναι βαρειές;

῍Αν φαίνονται βαρειές οἱ ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ αἴτιοι εἴμαστε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, ποὺ εἴμαστε κακομαθημένοι. ᾿Απ᾿ τὴν ἀρχὴ δὲν ἦταν ἔτσι τὰ πράγματα. ᾿Απ᾿ τὴν ἀρχὴ οἱ ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, ἦταν εὐχάριστες. Γιὰ τὸ ὅτι ἐμεῖς φταῖμε νὰ πῶ ἕνα ἁπλὸ παράδειγμα. ῞Ενας ἄνθρωπος, ὅταν εἶναι ἄρρωστος ἢ ὅταν σηκώθηκε ἀπὸ τὴν ἀρρώστια του, δὲν μπορεῖ νὰ σηκώσει οὔτε δύο κιλὰ βάρος καὶ δὲν μπορεῖ νὰ περπατήσει οὔτε πεντακόσια μέτρα. Δὲν φταίει τὸ βάρος ἢ τὰ πεντακόσια μέτρα. Αὐτὰ γιὰ ἕνα γερὸ ἄνθρωπο εἶναι τίποτε. Φταίει ἡ ἀρρώστια τοῦ ἀνθρώπου. ῎Ετσι καὶ μὲ τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ. ῞Οποιος εἶναι ἄρρωστος πνευματικά, ὅποιος ἁμαρτάνει καὶ ἀρέσκεται νὰ ζεῖ τὴ ζωὴ τῆς ἁμαρτίας, αὐτὸς νομίζει ὅτι ὁ Θεὸς τοῦ ζητάει πράγματα βαρειὰ καὶ ἀκατόρθωτα.

Οἱ ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι βαρειές.

Εἶναι ἐλαφρές. «Αἱ ἐντολαὶ αὐτοῦ βαρεῖαι οὐκ εἰσίν» (Α´ ᾿Ιω. ε´ 3). Γιὰ ἕναν καλοπροαίρετο ἄνθρωπο οἱ ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ εἶναι χαρὰ καὶ πανηγύρι, γιατὶ τοῦ χαρίζουν εἰρήνη καὶ γαλήνη στὴν ψυχή. Κι ἂν μᾶς φαίνονται λοιπὸν οἱ ἐντολὲς βαρειές, δύσκολες, κι ὅταν μᾶς φαίνονται, ἂς ζητήσουμε τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ, καὶ τότε ἐπεμβαίνει ἡ Χάρις του καὶ μᾶς βοηθᾶ καὶ μποροῦμε νὰ τὶς ἐφαρμόσουμε εὔκολα.

᾿Επιπλέον ὁ Θεὸς εἶναι δίκαιος καὶ ὡς δίκαιος κρίνει καὶ δίκαια, ἀμερόληπτα, ἀπροσωπόληπτα καὶ ἀλάνθαστα.

Τί συμβαίνει μὲ τὰ ἀνθρώπινα δικαστήρια τὶς περισσότερες φορές;

Θέλουν νὰ ἀποδώσουν τὴν δικαιοσύνη, δὲν τὸ ἐπιτυγχάνουν ὅμως πάντοτε. Γιατί; Γιατὶ οἱ δικαστές εἶναι ἄνθρωποι καὶ ἄρα δὲν εἶναι ἀλάθητοι, μπορεῖ νὰ πλανηθοῦν ἢ νὰ παρασυρθοῦν. ᾿Επιπλέον οἱ δικαστές στηρίζουν τὴν ἀπόφασή τους, προκειμένου νὰ ἐκδώσουν μία δίκη, ποῦ; Στὶς καταθέσεις τῶν μαρτύρων. Κι ἂν οἱ μάρτυρες εἶναι ψευδομάρτυρες; Καὶ πόσες φορὲς δὲν συμβαίνει νὰ ἔχουν γίνει τέτοιες ἀδικίες καὶ ὕστερα ἀπὸ χρόνια νὰ ἀναθεωροῦνται δίκες καὶ καταδίκες.

῎Ε, αὐτὸ δὲν συμβαίνει μὲ τὸν Θεό, μὲ τὴ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ. ᾿Εδῶ ὁ Θεὸς δὲν λαθεύει, δὲν σφάλλει στὶς κρίσεις του, διότι δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ μάρτυρες ποὺ θὰ τὸν ξεγελάσουν. ῾Ο ῎Ιδιος εἶναι μάρτυρας, ὡς καρδιογνώστης. Καὶ δὲν βλέπει μόνο τὶς πράξεις μας, ἀλλὰ βλέπει καὶ τὰ ἐλατήρια τὰ ἐσωτερικὰ τῶν πράξεών μας.

᾿Ακόμη, ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ φαίνεται καὶ κάπου ἀλλοῦ. ῞Οτι δὲν ἀρκεῖται μόνο νὰ τιμωρεῖ τὸ κακό, ἀλλὰ βραβεύει καὶ τὸ καλό.

῞Οπως γνωρίζουμε ἡ ἀνθρώπινη δικαιοσύνη εἶναι ἀτελής. Τιμωρεῖ μόνο τὸ κακό. Φυλακίζει ἐκεῖνον, ποὺ ἔκλεψε, ἐκεῖνον ποὺ ἀδίκησε, ἐκεῖνον, ποὺ συκοφάντησε. ᾿Εκεῖνον, ποὺ ἀδικήθηκε; Τί θὰ τοῦ δώσῃ; ῾Ο Θεὸς ὅμως; ῎Α! ἀλλάζουν τὰ πράγματα ἐδῶ. ᾿Ανταποδίδει ᾿Εκεῖνος, τὴν ἀδικία ποὺ μᾶς ἔκαναν. ᾿Αμείβει τὸν ἀδικηθέντα.

Ποτὲ δὲν ἔγινε δικαστήριο γιὰ νὰ ἀμείψῃ τὶς καλὲς πράξεις. ῾Ο Θεὸς ὅμως τί κάνει; Δὲν τιμωρεῖ μόνο τὴν ἀσπλαχνία καὶ τὴν ἀδικία, ἀλλὰ ἀμείβει καὶ τὶς ἀγαθὲς πράξεις.

Τί θὰ πεῖ κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως;

῎Ημουν πεινασμένος, ἤμουν γυμνός, ἤμουν ἄρρωστος, ἤμουν στή φυλακή καί μέ βοηθήσατε. Πότε, Κύριε, θὰ ποῦν οἱ ἐνάρετοι, πότε σὲ εἴδαμε ἄρρωστο καὶ στὴ φυλακὴ καὶ πεινασμένο καὶ σὲ βοηθήσαμε; ᾿Απάντηση· ᾿Αφοῦ δείξατε τὴν ἀγάπη σας σ᾿ ἕναν ἀπὸ τοὺς συνανθρώπους, ποὺ εἶναι οἱ ἀδελφοί μου, εἶναι σὰν νὰ τὴ δείξατε σὲ μένα (Ματθ. κε´ 35-40). Κι ἕνα ποτήρι ἀκόμη νερὸ νὰ δώσουμε θὰ μᾶς πληρωθεῖ. Θὰ μᾶς πληρώσει γι᾿ αὐτὸ ὁ Θεὸς καὶ ἐδῶ καὶ στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

Καὶ κάτι ἀκόμη. ῾Ο Θεὸς ὁ δίκαιος θὰ κρίνει καὶ θὰ δικάσει ὄχι μόνο τὶς πράξεις ἀλλὰ καὶ τὶς διαθέσεις μας.

Δηλαδή; Καὶ τὸ φθόνο ποὺ ὑπάρχει μέσα μας καὶ τὸ μῖσος, τὴν ὑπερηφάνεια... Ποιὸς νόμος ἀνθρώπινος δικάζει σκέψεις, ἐπιθυμίες...; Κανένας. Μόνο ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ ὁ τέλειος. ῾Ο δίκαιος Θεὸς ἀμείβει λοιπόν.

Ποῦ καὶ πῶς ἀποδίδεται ἡ θεία δικαιοσύνη;

  • Πρῶτα στὴν παροῦσα ζωή ἀποδίδεται ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ. Κι ἐδῶ μιλάει πολλὲς φορὲς ὁ Θεός. «᾿Εὰν θέλητε, εἶπε, καὶ εἰσακούσητέ μου, τὰ ἀγαθὰ τῆς γῆς φάγεσθε· ἐὰν δὲ μὴ θέλητε, μηδὲ εἰσακούσητέ μου, μάχαιρα ὑμᾶς κατέδεται» (῾Ησ. α´ 19).

᾿Αδημονοῦν μερικοὶ καὶ ἀνησυχοῦν καὶ λένε·

Ποῦ εἶναι ὁ Θεὸς νὰ τιμωρήσῃ τὸ κακὸ στὴν κοινωνία ποὺ ἐξαχρειώθηκε; ῾Ο Θεὸς ἐδῶ εἶναι, ἀλλὰ δὲν τρέχει.

᾿Αργεῖ, ἀναβάλλει — καὶ πάλι ἀπὸ ἀγάπη — γιὰ νὰ ὁδηγήσει σὲ μετάνοια τὸν ἁμαρτωλό. Μὰ ὅταν ὅμως τὸ κακό προχωρήσει κι ὁ ἁμαρτωλὸς μένει ἀδιόρθωτος καὶ ἀμετανόητος, τότε ἔρχεται καὶ ἡ τιμωρία τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ μὴν ἀποθρασύνεται τὸ κακό. Καὶ δὲν τὸ βλέπουμε στὴν καθημερινὴ ζωή; Γιὰ τὶς ἀδικίες, γιά παράδειγμα, τί λέει; Τὰ ἀδικομαζώματα εἶναι ἀνεμοσκορπίσματα. Δηλαδὴ ἐκεῖνα, ποὺ ἀποκτήθηκαν μὲ ἄδικο τρόπο, ποὺ εἶναι κλεμμένα, ἐκεῖνα δὲν θὰ δοῦν προκοπή. Θὰ σκορπισθοῦν σὲ ἀρρώστιες, σὲ γιατρούς, σὲ ὁ,τιδήποτε ἄλλο. Πόσες ἀρρώστιες ὕστερα στοὺς καιρούς μας, δὲν εἶναι ἀποτέλεσμα ἁμαρτιῶν; Μάλιστα. Πόσες ἀρρώστιες δὲν εἶναι ἀποτέλεσμα τῶν ἀνηθίκων πράξεων;

᾿Αλλὰ τιμωρεῖ καὶ μ᾿ ἕνα ἄλλο τρόπο τὸ κακὸ ὁ Θεός. Μὲ τοὺς ἐλέγχους τῆς συνειδήσεως. Κάρβουνα ἀναμμένα στὰ κεφάλια τῶν ἁμαρτωλῶν οἱ ἔλεγχοι τῆς συνειδήσεως, ποὺ πολλοὺς τόσο τοὺς βασανίζουν, ὥστε πολλὲς φορὲς καταντοῦν καὶ στὴν αὐτοκτονία, ἂν δὲν θέλουν νὰ μετανοήσουν καὶ ζητήσουν συγχώρηση ἀπὸ τὸν Θεό.

᾿Αλλὰ ὁ Θεὸς ἀμείβει ἐδῶ καὶ τοὺς δικαίους. Καὶ τοὺς προστατεύει, καὶ παρουσιάζει τὴ δικαιοσύνη του ἐδῶ στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων.

  • Στὴν ἄλλη ζωὴ μετὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία:

Κυρίως ἡ τελεία ἀνταπόδοση τοῦ Θεοῦ στοὺς καλοὺς καὶ στοὺς ἐναρέτους θὰ γίνει στὴν ἄλλη ζωὴ μετὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία.

᾿Εκεῖ πλέον θὰ ἀποδώσει ἑκάστῳ κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ, καὶ κατὰ τὶς διαθέσεις καὶ τοὺς λογισμούς τους. ᾿Απὸ τὸ Δικαστήριο ἐκεῖνο δὲν πρόκειται νὰ ξεφύγει κανένας. ᾿Εδῶ ξεφεύγουν, ἐδῶ μπορεῖ καὶ νὰ δωροδοκήσουν τὴ δικαιοσύνη, ἐδῶ μποροῦν νὰ βάλουν καὶ μέσα καὶ νὰ γλυτώσουν, ἀλλὰ σ᾿ ἐκεῖνο τὸ Δικαστήριο, στὸ Δικαστήριο τῆς μελλούσης Κρίσεως, κανένας δὲν θὰ ξεφύγει, γιατὶ οἱ συνειδήσεις μας θὰ ξεσκεπαστοῦν καὶ τὰ ἔργα μας τὰ ἁμαρτωλά, καὶ οἱ πράξεις μας θὰ γίνουν φανερές. Θὰ εἶναι σκληρὴ ἡ τιμωρία τότε.

Μὴ ξεγελιώμαστε, μὴ λέμε δὲν μὲ βλέπει ὁ Θεός. Δὲν θὰ ξεφύγουμε ἀπὸ τὴ θεία δικαιοσύνη, ὅσο μεγάλοι καὶ τρανοὶ ἂν εἴμαστε. Καὶ δεύτερο χρέος μας εἶναι ν᾿ ἀγωνιζόμαστε, νὰ ζοῦμε μὲ δικαιοσύνη. Καλύτερα νὰ μᾶς ἀδικοῦν, νὰ μᾶς βλάπτουν, νὰ μᾶς συκοφαντοῦν, παρὰ νὰ ἀδικήσουμε ἐμεῖς. Καλύτερα τὸ ψωμάκι μας νὰ εἶναι φτωχικό, παρὰ νὰ εἶναι πλούσιο ἀλλὰ νὰ εἶναι ξένο καὶ κλεμμένο. ῾Ο Χριστιανὸς ἄλλωστε, ποὺ δὲν ζεῖ σύμφωνα μὲ τὴ δικαιοσύνη στὴν καθημερινή του ζωή, ποὺ ἀδικεῖ στὴν καθημερινή του ζωή, εἶναι κίβδηλος Χριστιανός, κακὸ κάνει καὶ σκανδαλίζει τοὺς ἄλλους.

᾿Ας ζούμε με δικαιοσύνη και θὰ ἔχουμε τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ καὶ στὴν παροῦσα ζωὴ καὶ στὴ μέλλουσα ζωή!

ΣΥΝΘΗΜΑ

Ζῆσε μὲ δικαιοσύνη καὶ θὰ ἔχεις τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ!

 

imml neothtas 01

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e
): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1,
Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

ellhnikh shmaia 05

 

Μήνας μέ μεγάλες ἐθνικές μνῆμες ὁ ᾿Οκτώβριος! ῾Εορτασμοί, Δοξολογίες, παρελάσεις, πανηγυρικοί λόγοι! ῾Ηρῶα! Στεφάνια! Σχολικές γιορτές! Κι ἀνάμεσα σέ ὅλ᾿ αὐτά, τήν πιό τιμητική θέση τήν ἔχει, ποιός; ῾Η ἑλληνική Σημαία! Περήφανη καί τιμημένη κυματίζει στόν ἐλεύθερο οὐρανό μας! Σέ κάθε Σχολειό, στίς ᾿Εκκλησιές, σέ κάθε κτίριο, σέ κάθε σπίτι. Μπαρουτοκαπνισμένη προπορεύεται στίς στρατιωτικές παρελάσεις καί περήφανα τήν κρατοῦν στά χέρια τά παιδιά - Σημαιοφόροι στίς παρελάσεις τῶν Σχολείων!

᾿Αλλά, τί εἶναι ἡ Σημαία, πού τόσο τήν τιμᾶμε; Εἶναι ἕνα ἁπλό πανί; Τί εἶναι ἐκεῖνο, πού τήν κάνει πολύ ἀγαπητή, μεθάει τούς ὑπερασπιστές της ἔτσι, πού γιά τήν τιμή καί τή δόξα της νά ρίχνονται στό θάνατο;

—῎Οχι, λοιπόν! Δέν εἶναι ἀπό «πανιοῦ λωρίδα καμωμένη. Εἶναι ἀπό αἷμα, ἀπό καπνούς κι ἀπό φωτιά βγαλμένη»! «Εἶσαι τό φλάμπουρο, πού ᾿χει μεράκι του τή δόξα τῆς ἐλευθεριᾶς...», τραγουδᾶμε. «Ξέρει στ᾿ ἀλήθεια νά κάνει θεριά καί τούς δειλούς ἀκόμα»!

Πῶς ὅλ᾿ αὐτά; Τέτοια δύναμη κρύβει ἡ Σημαία; Γιατί;

—Γιατί εἶναι τό σύμβολο τῆς Πατρίδας. Εἶναι ἡ εἰκόνα της! ῾Η ἴδια ἡ Πατρίδα! ᾿Αντικρύζοντας τή Γαλανόλευκη, ἀντικρύζουμε τήν Πατρίδα ὁλόκληρη! Τό χῶμα καί τίς θάλασσές της! Τούς ἀνθρώπους της καί τόν οὐρανό της! ᾿Αντικρύζουμε τή χιλιοδόξαστη ἱστορία τῆς Πατρίδας μας μέσ᾿ στούς αἰῶνες! Τή δύναμη καί τούς ἀγῶνες της! Τά αἵματα τῶν ἡρώων της καί τά σπαρμένα στό χῶμα της κόκκαλά τους! ῞Ολα μέσα στό ἱερό πανί, τό γαλανό καί τ᾿ ἄσπρο, μ᾿ αἰώνων δάφνες καί μέ φῶς στεφανωμένα!

Οἱ ᾿Αρχαῖοι ῞Ελληνες, ἀντί γιά πολεμική Σημαία, εἶχαν τήν ἀσπίδα· πού πάνω της εἶχε κάποια διακριτικά σχήματα, τά λεγόμενα «ἐπίσημα» (ἄγκυρα, κουκουβάγια οἱ ᾿Αθηναῖοι, κάποιον ἀπ᾿ τούς θεούς της ἄλλη πόλη, τό δεκαεξάκτινο ἀστέρι ὁ Μ. ᾿Αλέξανδρος κ.ἄ.π.). Τόν ὅρκο πού δίνει σήμερα ὁ στρατιώτης μπροστά στή Σημαία, τόν ἔδιναν τότε μπροστά στήν ἀσπίδα σέ ἱερή τελετή. Τέτοιος ἦταν καί ὁ ὅρκος τῶν Σπαρτιατῶν· «῎Η τάν ἤ ἐπί τᾶς». Οἱ ᾿Αθηναῖοι ἔδιναν ἄλλον ὅρκο πάνω στήν ᾿Ακρόπολη· «Δέ θά ντροπιάσω τά ὅπλα τά ἱερά...». Στά πλοῖα ὅμως, καθώς καί στήν ἔναρξη μιᾶς μάχης, χρησιμοποιοῦσαν ἕνα εἶδος Σημαίας. ῏Ηταν ἕνα κόκκινο πανί, (ἡ φοινικίς).

Ἡ πρώτη Χριστιανική Σημαία, πού συνδέθηκε ἄρρηκτα καί αἰώνια μέ τόν ῾Ελληνισμό ἧταν τό λάβαρο τοῦ Μ. Κωνσταντίνου! Τοῦ πρώτου Χριστιανοῦ Βασιλέα καί Αὐτοκράτορα! Τοῦτο τό λάβαρο ἦταν σχέδιο τοῦ Θεοῦ. ᾿Εκεῖνος τό σχεδίασε στό φωτεινό οὐρανό, ὑπέρλαμπρο! Σταυρός οὐρανόφωτος, χρυσάκτινος! Μέ τήν ἐπιγραφή· «᾿Εν τούτῳ νίκα». ῾Ο Κωνσταντῖνος κατάλαβε! Τό ὅραμα τοῦ ἔδειχνε ὅτι ἡ πίστη τοῦ Χριστοῦ θά ἦταν πιά ἡ νικηφόρα Σημαία τοῦ κόσμου. ᾿Αμέσως φτιάχνει λάβαρο τό σχέδιο πού τοῦ φανέρωσε ὁ Θεός! Καί ἡ Σημαία τοῦ Σταυροῦ ὁδηγεῖ τόν Κωνσταντίνο στήν κοσμοϊστορική ἐκείνη νίκη (στή Μουλβία γέφυρα τοῦ Τίβερη), πού ἄνοιξε μιά νέα περίοδο ἀκτινοβολίας τοῦ Χριστιανισμοῦ καί τοῦ ῾Ελληνισμοῦ στήν ἱστορία τοῦ κόσμου! (῏Ηταν 28 ᾿Οκτωβρίου τοῦ 312).

Μέσα στή χιλιόχρονη βυζαντινή αὐτοκρατορία, παρ᾿ ὅλο πού οἱ διάφοροι αὐτοκράτορες παράλλαζαν τίς αὐτοκρατορικές Σημαῖες, ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου, σῆμα τοῦ «᾿Εν τούτῳ νίκα», δέν ἔλειψε ἀπό καμμιά! Τό λάβαρο τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου ἔμεινε τό αἰώνιο σύμβολο τῆς ῾Ελληνοχριστιανικῆς δύναμης καί νίκης!

Καί ἦρθαν τά μαῦρα χρόνια τῆς τούρκικης σκλαβιᾶς!

«Πρώτη ἑλληνική ἐπαναστατική Σημαία οἱ ῞Ελληνες ὑψώνουν “Σημάδι, Μέγα Φλάμπουρο, τό Σταυρό τοῦ Κυρίου”! Σύμβολο ἐλευθερίας, κάτω ἀπό τή ζωογόνο μορφή τοῦ ᾿Εσταυρωμένου»!

Πολλές σημαῖες, φλάμπουρα καί μπαϊράκια ὑψώθηκαν μέσα στά 400 τῆς σκλαβιᾶς χρόνια ἀπό ἀδούλωτους καπεταναίους! Παράλλαζαν σέ χρῶμα, σχέδιο. Μά, ἀπό κανένα δέν ἔλειψε ὁ Σταυρός! Ἀκόμα καί ὁ 12χρονος Θοδωρῆς Κολοκοτρώνης βιάζεται γιά τή λευτεριά καί φτιάχνει τό παιδιάστικό του μπαϊράκι, πού στή μέση εἶχε τόν Χριστό κι ὁλόγυρά Του πολλά ἄστρα!

Κι ἔφτασε ἡ αὐγή τῆς λευτεριᾶς. Σχέδια πᾶνε κι ἔρχονται γιά τήν Σημαία τοῦ ἐλεύθερου ἔθνους μας. ᾿Επιγραφές ἀφοσίωσης στόν ἀγώνα γιά τήν Πίστη καί τήν Πατρίδα! «᾿Ελευθερία ἤ θάνατος»! «᾿Εν τούτῳ νίκα»! «῎Η τάν ἤ ἐπί τᾶς»! κ.ἄ.

25η Μαρτίου 1821! (21η). ῾Ο ᾿Επίσκοπος Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανός κηρύσσει ἐπίσημα τήν ἑλληνική ἐπανάσταση γιά τήν ἐλευθερία στό Μοναστήρι τῆς ῾Αγίας Λαύρας! Σημαία δέν ὑπάρχει γιά νά ὁρκισθοῦν μπροστά της τά παλικάρια! Καί νά, πρώτη Σημαία τῆς λευτεριᾶς μας γίνεται τό λάβαρο τῆς Παναγιᾶς! ῏Ηταν τό χρυσοκέντητο παραπέτασμα τῆς ῾Ωραίας Πύλης στήν ᾿Εκκλησία τῆς ῾Αγίας Λαύρας! ᾿Ακόμα φυλάγεται ἐκεῖ, κειμήλιο ἱερό τῆς λευτεριᾶς μας! Καί εὐλόγησε ἡ Παναγία τόν ἀγώνα μας! Καί ἡ ἐλευθερία ἦρθε στή γαλανή μας γῆ!

᾿Ιανουαρίου 1822! Στήν ᾿Επίδαυρο ἡ πρώτη Εθνοσυνέλευση καθόρισε ἡ ἑλληνική σημαία νά συμβολίζει τήν Σοφία Θεοῦ, τήν ᾿Ελευθερία καί τήν Πατρίδα! Δηλαδή νά ἔχει τόν Σταυρό· καί χρώματα, γαλάζιο καί ἄσπρο!...

῎Ετσι γεννήθηκε ἡ Γαλανόλευκη, μέ τό Σταυρό δεμένη! ᾿Ακριβῶς ὅπως τήν ἤθελε ἡ ἑλληνική ψυχή. Νά ᾿χει ἀπό τή φουστανέλλα τό ἄσπρο καί ἀπό τή βράκα τή νησιώτικη τό γαλανό! Νά ᾿χει τῆς θάλασσας τό κῦμα καί τ᾿ οὐρανοῦ μας τό γαλάζιο φῶς! Λευκή, σάν τοῦ ἀγώνα μας τό ἁγνό τό δίκιο! Γαλάζια, σάν τῆς πίστης μας τό φωτεινό οὐρανό!

Δύο Σημαῖες ὁρίστηκαν. Μία τῆς στεριᾶς καί μία τῆς θάλασσας! ᾿Εκείνη τῆς θάλασσας ἐπεκράτησε, γιατί καί περισσότερο μᾶς ἐκφράζει. Μέ τίς ἐννιά κυματιστές λωρίδες της, πέντε γαλανές, τέσσερες ἄσπρες! (῞Οσες καί οἱ συλλαβές στό σύνθημα· «᾿Ε-λευ-θε-ρί-α ἤ θά-να-τος)! Καί στοῦ γαλάζιου κονταριοῦ της τήν κορυφή, χρυσός καί ἀκτινοδεμένος σέ οὐράνιο φῶς, τό καύχημα τοῦ ἔθνους μας, ὁ Τίμιος Σταυρός! Αὐτή εἶναι ἡ ἐπίσημη ἑλληνική Σημαία!

Μ᾿ αὐτή τή Σημαία ἐλευθερώθηκε σιγά-σιγά ἡ ῾Ελλάδα! Μπῆκε τρισδοξασμένη στή Θεσσαλονίκη μας, ὕστερα ἀπό 500 χρόνια σκλαβιᾶς! ᾿Ανήμερα γιορτῆς τοῦ πολιούχου της ῾Αγίου Δημητρίου τοῦ Μακεδόνα! Στίς 26 ᾿Οκτωβρίου τοῦ 1912! ᾿Ακριβῶς 1.600 χρόνια, τόν ἴδιο μήνα πού μᾶς ὑποσχέθηκε ὁ Θεός· «᾿Εν τούτῳ νίκα»! (28 ᾿Οκτωβρίου 312). Μπῆκε τρισδοξασμένη στά Γιάννενα! Σέ πόλεις καί χωριά μας! Στά γαλανά νησιά μας! Σέ σκλαβωμένα χώματά μας!...

Μά, πόσες ἀκόμα ἑλληνικές Πατρίδες καρτεροῦν τόν ἐρχομό της! ῾Η Κύπρος μας! ῾Η Βόρειος ῎Ηπειρός μας! ῾Η ᾿Ανατολική Θράκη καί Ρωμυλία μας! ῾Η Πόλη μας! ῾Η Σμύρνη μας! Καί ὅλα τῆς Μικρᾶς ᾿Ασίας μας τά δοξασμένα χώματα!

᾿Οκτώβριος εἴπαμε. Μήνας μέ ἱερές μνῆμες!

Τί ζητάει ἀπό μᾶς ἡ χιλιοδόξαστη Σημαία μας; ῎Η τρυπημένη ἀπό βόλια καί μαυρισμένη ἀπό καπνούς τόσων ἀγώνων γιά τή λευτεριά μας τή βλέπουμε, ἤ μέ τά ὁλόχρυσα κρόσια καί τά ξάστερα ὅλο φῶς χρώματά της τήν ἀντικρύζουμε, τί μᾶς ζητάει;

Σεβασμό καί τιμή στ᾿ ἀντίκρυσμά της! Εὐλάβεια στό ἄγγιγμά της! Θέση τιμητική στό σπίτι μας καί στό Σχολεῖο! Στάση προσοχῆς στήν ἔπαρση καί τήν ὑποστολή της. Πόθοι καί ὄνειρα γιά τή δόξα της, τή λευτεριά καί τήν τιμή της! ᾿Απαραίτητος ὁ Σημαιοστολισμός τῶν σπιτιῶν μας σέ κάθε ἐθνική γιορτή! ᾿Απαράδεκτο νά ὑπάρχει σπίτι χωρίς νά κυματίζει στό μπαλκόνι ἤ στή στέγη του ἡ ἑλληνική Σημαία!

Στήν ἐποχή μας, ὅμως, τί βλέπετε; ῾Υπάρχει ἡ ἴδια ἀγάπη στή Σημαία μας; ῾Ο ἴδιος ἐνθουσιασμός γιά τή δόξα της;

Δυστυχῶς μέσα στόν τόπο μας, ἔχουν εἰσχωρήσει ὕπουλοι ἐπιδρομεῖς. Αἱρετικοί, ἄθεοι, οἰκουμενιστές, ὑλιστές, κακόβουλοι ἐχθροί τῆς Πίστης καί τῆς Πατρίδας. Αὐτοί σιγά-σιγά, μέ ἰδέες ξενόφερτες καί σατανικές, θολώνουν τό φωτεινό ἑλληνικό οὐρανό μας, ρίχνουν θανατηφόρο δηλητήριο στίς καρδιές μας. ῾Η περιφρόνηση τῆς Σημαίας μας, τοῦ ᾿Εθνικοῦ μας ῞Υμνου καί ὅλων τῶν ἐθνικῶν μας συμβόλων, εἶναι ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς ὕπουλης ἐπιδρομῆς.

Ποιό, λοιπόν, εἶναι τό δικό μας χρέος;

ΣΥΝΘΗΜΑ

Ἀγάπη καί τιμή στή Σημαία τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Πατρίδας!

 

Πηγή: (Βοήθημα: Φως και Χαρά)

 

imml neothtas 01

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e
): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1,
Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

o theos dhmioyrgos 02 

 

Διήγηση

῞Ενα συγκλονιστικὸ περιστατικὸ ἀναφέρεται στὰ πρῶτα βιβλία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης:

῾Ο Μωϋσῆς ἐκεῖ ποὺ ἔβοσκε τὰ πρόβατά του βλέπει μπροστά του ἕνα ἐξαίσιο θέαμα. Μιὰ βάτο νὰ φλέγεται καὶ νὰ μὴ καίγεται. Τρέχει κατάπληκτος νὰ δεῖ τί συμβαίνει καὶ τότε ἀκούει μιὰ φωνὴ μέσα ἀπὸ τὴ βάτο. «Μωϋσῆ, Μωϋσῆ, στάσου ἐκεῖ· μὴν πλησιάζεις· ὁ τόπος ἐδῶ, ποὺ πατᾷς εἶναι ἱερὸς καὶ ἅγιος. Λῦσε πρῶτα τὰ ὑποδήματά σου καὶ μετὰ πλησίασε». ῏Ηταν ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ. Στὴ συνέχεια ὁ Θεὸς τοῦ δίνει τὴν ἐντολὴ νὰ ἡγηθεῖ αὐτὸς στὴν ἔξοδο τοῦ ᾿Ισραηλιτικοῦ λαοῦ ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο. Τότε ὁ Μωϋσῆς ἀπηύθυνε πρὸς τὸν Θεό, ἕνα ἐρώτημα· Καλά, Κύριε, νὰ πάω, ἀλλὰ ἂν μὲ ρωτήσουν, ἂν μοῦ ποῦν οἱ ᾿Ισραηλῖτες ποιός εἶναι αὐτὸς ποὺ σ᾿ ἔστειλε, τί νὰ τοὺς πῶ; Πές μου τὸ ὄνομά σου, Κύριε. Καὶ τότε ὁ Θεὸς τοῦ ἀπαντᾶ. «᾿Εγὼ εἰμὶ ὁ ὤν· οὕτως ἐρεῖς τοῖς υἱοῖς ᾿Ισραήλ. ῾Ο ὢν ἀπέσταλκέ με» (᾿Εξόδ. γ´ 14).

Αὐτό λοιπόν εἶναι, τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ· ὁ ὤν, δηλαδὴ ὁ ὑπάρχων.

Αὐτὸς ποὺ ὑπῆρχε πάντοτε, ὑπάρχει καὶ τώρα, ὑπάρχει καὶ θὰ ὑπάρχει στὸ μέλλον. ῎Αναρχος, ἀτελεύτητος, αἰώνιος. Ούτε ἀρχὴ ἔχει, ούτε τέλος. ῾Η πίστη μας, στὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ, Θεοῦ Δημιουργοῦ, δὲν εἶναι ἁπλῶς ἕνα δόγμα τῆς θρησκείας μας, ἀλλὰ εἶναι ἡ θύρα, ποὺ μπαίνει κανεὶς στὴ χριστιανικὴ πίστη.

Στὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ Δημιουργοῦ πιστεύουν ὅλοι οἱ λαοί, ὄχι μόνο ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί, ἀλλὰ καὶ κάθε μυαλωμένος ἄνθρωπος. ῾Ο ἱστορικὸς τῆς ἀρχαιότητος, ὁ Πλούταρχος, ἔλεγε· Γύρισε, ὅλον τὸν κόσμο. Θὰ βρεῖς πόλεις, θὰ βρεῖς λαούς, ποὺ νὰ μὴ ἔχουν τείχη, νὰ εἶναι ἀφρούρητες, νὰ μὴ ἔχουν σχολεῖα, νὰ μὴ ἔχουν πολιτισμό, νὰ εἶναι βάρβαροι λαοί, «ἀνίερον δὲ πόλιν οὐκ ἂν εὕροις». Πόλη ὅμως καὶ λαό, ποὺ νὰ μὴν ἔχει θρησκεία, ὁποιαδήποτε θρησκεία, νὰ μὴ πιστεύει σὲ Θεό, δὲν θὰ βρεῖς πουθενά. ῎Ετσι ἔλεγε πρὶν 2.000 χρόνια. Σήμερα μάλιστα ποὺ ἡ ᾿Επιστήμη προχώρησε καὶ ἡ ἔρευνα ἐπεκτάθηκε ἀκόμη περισσότερο, ἐπιβεβαιώθηκε αὐτὴ ἡ ἀλήθεια ἱστορικὰ καὶ ἐπιστημονικά.

῞Οτι δηλαδή δέν ὑπάρχει λαός πουθενὰ πού νά μήν ἔχει θρησκεία.

Πῶς ἐξηγεῖται τὸ φαινόμενο αὐτό;

῞Ολοι οἱ Πατέρες τῆς ᾿Εκκλησίας μας λένε, ὅτι ὅλοι οἱ λαοὶ πιστεύουν στὸν Θεό, γιατὶ εἶναι ἔμφυτο τὸ θρησκευτικὸ συναίσθημα στὴν ψυχὴ κάθε ἀνθρώπου. Εἶναι δηλαδὴ βαθιὰ ριζωμένο μέσα μας ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ γεννιέται ὁ κάθε ἄνθρωπος. ᾿Απὸ τότε νιώθει τὴν ἀνάγκη νὰ βρεῖ τὸν Θεό, νὰ ἐπικοινωνήσει μαζί Του. Νὰ ζητήσει τὴ βοήθειά Του στὶς χαρὲς καὶ στὶς λύπες του.

Βέβαια ὑπάρχει καὶ τὸ φαινόμενο τῶν ἀθέων, ἀνθρώπων ποὺ λένε ὅτι εἶναι ἄθεοι. Δὲν πιστεύουν σὲ τίποτε. Στὴν τύχη πιστεύουν. Στοὺς καιρούς μας μάλιστα ὄχι μόνο τέτοιοι ἄθεοι ὑπῆρξαν, ἀλλὰ καὶ καθεστῶτα ὁλόκληρα ἀνακηρύχθηκαν ἄθεα, καὶ θέλησαν νὰ ἐπιβάλουν τὴν ἀθεΐα καὶ πολέμησαν μὲ μανία τὴν πίστη στὸν Θεό.

Πῶς θὰ ἐξηγηθεῖ, θὰ πεῖτε, τὸ φαινόμενο αὐτό;

῾Υπάρχει ἀπάντηση. Καὶ ἡ ἀπάντηση αὐτή δίνεται καὶ ἀπὸ τὴν ῾Αγία Γραφή: «Εἶπεν ἄφρων ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ· οὐκ ἔστι Θεός» (Ψαλμ. ιγ´ 1). Ποιὸς ἰσχυρίζεται, ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός; Ποιὸς εἶπε ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός; ῾Ο ἄφρων, δηλαδὴ ἐκεῖνος, ποὺ δὲν ἔχει σώας τὰς φρένας, ποὺ σαλεύθηκε τὸ λογικό του δηλαδή. Αλλά καὶ ἕνας φιλόσοφος, ὁ Μπάκων, ἔλεγε: «Τὸ νὰ εἶναι κανένας ἄνθρωπος ἄθεος, αὐτὸ εἶναι τρέλλα».

Καὶ γιατί θεωρεῖται τρέλλα καὶ ἀφροσύνη ἡ ἀθεΐα;

Γιατί ὅλα, ὅπου κι ἂν στρέψουμε τὸ μάτι μας δίπλα μας, δεξιά, ἀριστερά, πάνω, κάτω, ὅλα μιλοῦν γιὰ τὸ Θεό, γιὰ τὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ. Λέει ἡ ῾Αγία Γραφή: «Οἱ οὐρανοὶ διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ, ποίησιν δὲ χειρῶν αὐτοῦ ἀναγγέλλει τὸ στερέωμα» (Ψαλμ ιη´ 2). Οἱ οὐρανοί, λέει, ποὺ τοὺς βλέπουμε πάνω μας, αὐτοὶ διηγοῦνται τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ καὶ αὐτοὶ μᾶς μιλοῦν καὶ λένε ὅτι αὐτὰ ποὺ βλέπουμε εἶναι ἔργα τῶν χειρῶν τοῦ Θεοῦ.

῍Ας ρίξουμε μιὰ ματιὰ στον οὐρανό τὴ νύχτα καὶ μάλιστα τὸ καλοκαίρι ποὺ εἶναι ξαστεριά. Τί θὰ δοῦμε; ῞Ενα πλῆθος ἄστρων ἀμέτρητο. Χιλιάδες, ἑκατομμύρια, δισεκατομμύρια εἶναι τὰ ἄστρα αὐτά. Καὶ μόνο ὁ Γαλαξίας μας, ξέρετε πόσα ἄστρα περιλαμβάνει; Διακόσια δισεκατομμύρια ἄστρα. ῎Εχει δὲ τὸ σύμπαν Γαλαξίες σὰν κι αὐτόν, λέει ἡ ᾿Επιστήμη, ἕνα τρισεκατομμύριο περίπου. ᾿Ασύλληπτος ἀριθμός. Θέλετε τώρα νὰ δοῦμε καὶ τί μέγεθος ἔχουν αὐτὰ τὰ ἄστρα; ῾Ο ἥλιος εἶναι, ἕνα ἑκατομμύριο τριακόσιες χιλιάδες φορὲς μεγαλύτερος ἀπὸ τὴ γῆ μας. ῾Υπάρχουν ἀκόμα καὶ ἄλλα ἄστρα, ἄλλοι ἥλιοι ἀκόμη μεγαλύτεροι ἀπὸ τὸν ἥλιο τὸ δικό μας. Κι ἐνῶ τόσο πολλὰ εἶναι τὰ ἄστρα ἔχουν μεταξύ τους τεράστιες ἀποστάσεις, ἰλιγγιώδεις ἀποστάσεις τὸ ἕνα ἀπὸ τὸ ἄλλο.

Καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ ἑκατομμύρια, τὰ δισεκατομμύρια τῶν ἄστρων καὶ τῶν ἥλιων, δὲν μένουν ἀκίνητα. Κινοῦνται, τρέχουν στὸ σύμπαν μέσα μὲ ἰλιγγιώδη ταχύτητα. Γυρίζουν ἀσταμάτητα. Κι ενῶ τρέχουν καὶ γυρίζουν κι εἶναι ἑκατομμύρια, ὅμως δὲν συγκρούονται μεταξύ τους. Κινοῦνται μὲ τάξη, μὲ ἁρμονία, μὲ πειθαρχία, σὰν κάποιος νὰ τὰ κατευθύνει, νὰ τὰ διατάσσει.

Δὲν εἶναι μόνο, τὰ ἄστρα. Τα φυτὰ! Τριακόσιες χιλιάδες εἴδη φυτῶν ὑπάρχουν. Κοιτᾶξτε τὶς θάλασσες. Κτυπᾶνε ἀφρισμένες τὰ κύματα στὴν ξηρά. Ποιὸς τὰ συγκρατεῖ; Τὸ ἀόρατο χέρι τοῦ Θεοῦ ἔχει βάλει τοὺς νόμους Του. Μέσα στὴ θάλασσα ὑπάρχουν χιλιάδες καὶ μυριάδες ψάρια, ποικιλίες.

᾿Ελᾶτε στὰ πτηνά. Τόσες ποικιλίες τὰ πτηνά. ῎Εντομα. Οἱ μέλισσες. Μὲ πόση σοφία ἡ μέλισσα ἡ μικρὴ φτιάνει τὸ μέλι μὲ τὴν κηρήθρα! Στὰ ζῶα; Τὴν ποικιλία τῶν ζώων, ποὺ τὰ προίκισε ὁ Θεὸς μὲ ἔνστικτα καὶ προφυλάσσονται ἀπὸ τόσους κινδύνους.

Αλλά καὶ ὁ ἄνθρωπος;

Τὸ σῶμα μας. Τὰ μάτια μας μὲ τί σοφία εἶναι φτιαγμένα! Τ᾿ αὐτιά μας, ἡ μύτη μας, ἡ καρδιά μας, τὰ χέρια μας, τὰ πάντα εἶναι φτιαγμένα μὲ σοφία καὶ μὲ τέχνη. Τρώει ψωμί ὁ ἄνθρωπος καὶ τὸ ψωμὶ γίνεται αἷμα. Πῶς γίνονται αὐτὰ τὰ πράγματα; ῍Ας φτιάξει ὁ ἄνθρωπος αἷμα. Δὲν τὸ φτιάχνει. Καὶ στὴ μετάγγιση αἵματος παίρνει ἀπὸ ἄλλο ἄνθρωπο αἷμα. ῍Ας φτιάξει ἕνα λουλούδι ἁπλὸ ὁ ἄνθρωπος. Δὲν μπορεῖ. Τί νὰ ποῦμε ὕστερα γιὰ τὸ πνεῦμα του, τὴν τέχνη, τὴν ᾿Επιστήμη, ποὺ ἔχει φτιάξει ὁ ἄνθρωπος;

Καὶ τὸ ἐρώτημα εἶναι φυσικό·

Καλά, αὐτὰ τὰ πράγματα πῶς ἔγιναν;

Μερικοὶ λένε; Μόνα τους ἔγιναν. ᾿Αλλὰ αυτό, δὲν εἶναι δυνατόν. Η λογική μας λέει ότι κάθε πρᾶγμα ἔχει κάποιον, ποὺ τὸ κατασκεύασε, κάποιον τεχνίτη, κάποιον δημιουργό, κάποιον κατασκευαστή. Γίνεται τίποτε μόνο του;

῞Ολα αὐτὰ εἶναι τυχαῖα; ῎Οχι. ῞Ολα αὐτὰ εἶναι τοῦ Θεοῦ.

῍Ας μὴ ἐπηρεαζόμαστε λοιπόν ἀπὸ τὰ κηρύγματα τῶν σειρήνων. ῾Η ἀθεΐα, εἶναι τρέλλα. ῎Αλλωστε ἔδωσε ἐξετάσεις στὰ πράγματα. Δημιούργησε τὴν κόλαση, τὴ δυστυχία, τὰ βάσανα, τὴν ταλαιπωρία. Μόνο ἡ πίστη στὸ Θεὸ δημιουργεῖ ἁγίους ἀνθρώπους, κοινωνικοὺς ἀνθρώπους, ἀνθρώπους τῆς δικαιοσύνης.

῍Ας μάθουμε, ἀτενίζοντας τὸν οὐρανὸ καὶ τὴν γύρω μας φύση μὲ τή λογική, ποὺ μᾶς προίκισε ὁ Θεός, νὰ ψάλλουμε καὶ ἐμεῖς· «῾Ως ἐμεγαλύνθη τὰ ἔργα σου, Κύριε, πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησας» (Ψαλμ. ργ´ 24).

ΣΥΝΘΗΜΑ

«Οἱ οὐρανοὶ διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ, ποίησιν δὲ χειρῶν αὐτοῦ ἀναγγέλλει τὸ στερέωμα» (Ψαλμ ιη´ 2).

 

Πηγή: (Διασκευή από το βιβλίο του Μητρ. Σεβαστιανού, Πιστεύω)

 

imml neothtas 01

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e
): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1,
Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

 pisteyw 01

 

Διήγηση

῞Οταν ὁ Κύριός μας μετὰ τὴν ᾿Ανάστασή Του φανερώθηκε στοὺς μαθητές, ἔλειπε ἕνας, ὁ Θωμᾶς. ῞Οταν τὸν εἶδαν οἱ ἄλλοι, τοῦ εἶπαν· Εἴδαμε τὸν Κύριο, Θωμᾶ! Δὲν πιστεύω, λέει ὁ Θωμᾶς. ᾿Εὰν δὲν βάλω τὰ χέρια μου στὶς πληγές του καὶ τὸ δάκτυλό μου ἐκεῖ ποὺ ἦταν τὰ καρφιά, κι ἂν δὲ βάλω, ἀκόμη περισσότερο, τὸ χέρι στὴν πλευρά Του ποὺ τὴν ἄνοιξε ἡ λόγχη, δὲν θὰ πιστέψω. Τί ζητοῦσε ὁ Θωμᾶς; Ζητοῦσε, προκειμένου νὰ παραδεχθεῖ τὴν ᾿Ανάσταση, νὰ δεῖ μὲ τὰ μάτια του τὸν ᾿Αναστάντα Κύριο.

Τὰ μάτια τῶν άλλων μαθητῶν δὲν τὰ παραδεχόταν, τὰ ἀπέρριπτε. Βέβαια εἶναι κάπως δικαιολογημένος ὁ Θωμᾶς, διότι ἦταν κάτω ἀπὸ τὴν ἐπήρεια τῶν συγκλονιστικῶν γεγονότων τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς, ποὺ τοῦ κλόνισαν τὴν πίστη. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος φάνηκε συγκαταβατικὸς κι ὕστερα ἀπὸ ὀκτὼ ἡμέρες ξαναπαρουσιάστηκε στοὺς μαθητές καὶ κάλεσε τὸν Θωμᾶ νὰ τὸν ψηλαφήσει. Δὲν τόλμησε τότε ὁ Θωμᾶς. Πείσθηκε καὶ φώναξε· «῾Ο Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου»! Συγχώρησέ μου, Κύριε, τὴν ἀπιστία μου. Δὲν θέλω νὰ σὲ ψηλαφήσω, πιστεύω τώρα!

Τί σημαίνει πιστεύω;

Πιστεύω, παραδέχομαι μὲ ἀπόλυτη βεβαιότητα. ῾Υπάρχουν πράγματα, ὑπάρχουν ἀλήθειες, ὑπάρχει κι ἄλλος κόσμος ὁλόκληρος, ποὺ δὲν τὰ βλέπω μὲ τὰ μάτια μου, ἀλλὰ τὰ παραδέχομαι, διότι μοῦ τὰ ἀπεκάλυψε ὁ Θεὸς διὰ μέσου τῶν Προφητῶν, διὰ μέσου κυρίως τοῦ Κυρίου μας ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν ᾿Αποστόλων. Καὶ τώρα θὰ καταλάβατε, γιατί ἀρχίσαμε μὲ τὸ παράδειγμα τοῦ ᾿Αποστόλου Θωμᾶ, τοῦ ἄπιστου Θωμᾶ, ὅπως συνηθίζουμε νὰ τὸν λέμε.

Διότι καὶ σήμερα ὑπάρχουν πολλοί, ποὺ στὸ ἄκουσμα τῆς λέξης «πίστη» σκανδαλίζονται ἢ καὶ εἰρωνεύονται. Καὶ τί λένε; Στὸν αἰῶνα μας καὶ μᾶς μιλᾶτε γιὰ πίστη; Τώρα, ποὺ ἡ ᾿Επιστήμη ἔχει προοδεύσει, τώρα ποὺ ὁ ἄνθρωπος ταξιδεύει στό διάστημα, τώρα ποὺ ἔχει προοδεύσει ἡ Χημεία, τὸ πείραμα, ἡ Φυσική, τώρα μὲ καλεῖτε νὰ πιστέψω σὲ πράγματα, ποὺ δὲν τὰ εἶδα; ῎Οχι! ῎Οχι! ᾿Εγὼ ἔχω μυαλό, ἐγὼ πιστεύω ὅσα βλέπω καὶ ἀκούω καὶ πιάνουν τὰ χέρια μου. Τὰ ἄλλα, ποὺ δὲν πέφτουν στὶς αἰσθήσεις μου, στὰ μάτια μου καὶ στ᾿ αὐτιά μου, ἐγὼ τὰ ἀπορρίπτω. ᾿Εγὼ εἶμαι Θωμᾶς, λένε.

Γιὰ νὰ πιστέψω στὸ Θεό, στὸ Χριστό, θέλω ἀποδείξεις χειροπιαστές.

Αὐτὰ λένε πολλοὶ καὶ μένουν ἔτσι μακριὰ ἀπὸ τὴ θρησκεία. Γι᾿ αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ κάνουμε ἕνα ξεκαθάρισμα.

Γιὰ ν᾿ ἀποκτήσουμε βεβαιότητα καὶ πεποίθηση ὅτι ἕνα πρᾶγμα ὑπάρχει, κάποια ἀλήθεια εἶναι ἀλήθεια, ὑπάρχουν δύο δρόμοι, δύο τρόποι· ῾Ο ἕνας δρόμος, ὁ ἕνας τρόπος εἶναι πράγματι τῆς γνώσης, τῆς ᾿Επιστήμης. ῾Ο ἄλλος δρόμος ὅμως, ὅσο καὶ νὰ μᾶς φαίνεται παράξενο, εἶναι ὁ δρόμος τῆς πίστης, δηλαδὴ τῆς ἐμπιστοσύνης ποὺ δείχνω ὄχι στὰ μάτια μου, ἀλλὰ στὴ μαρτυρία τῶν ἄλλων, ποὺ τὰ εἶδαν καὶ τὰ ἄκουσαν.

Για παράδειγμα: Βλέπω στὸ δρόμο ἕνα πρόσωπο, δοκιμάζω ένα φαγητό, ψηλαφῶ τὸ τραπέζι κ.λ.π. Τί κάνω; Εἶμαι βέβαιος ὅτι εἶναι φαγητό, ἀφοῦ τὸ δοκίμασα. ᾿Αποκτῶ πεῖρα, δηλαδή, μὲ τὶς αἰσθήσεις μου, μὲ τὰ μάτια μου, μὲ τ᾿ αὐτιά μου, μὲ τὴ γλῶσσα μου. Αὐτό, λέμε, τὸ γνωρίζω ἐξ ἰδίας ἀντιλήψεως. Δὲν λέμε τὸ πιστεύω. Αὐτὸς εἶναι ὁ ἕνας δρόμος. ᾿Επάνω στὸ δρόμο αὐτό, στὸν τρόπο στηρίζονται οἱ θετικὲς ᾿Επιστῆμες Φυσική, Χημεία κ.τ.λ.

῾Υπάρχει ὅμως καὶ ὁ ἄλλος δρόμος, ὁ ἄλλος τρόπος, τῆς πίστης. ῾Υπάρχουν πράγματα, ποὺ δὲν τὰ βλέπουμε. Δὲν μποροῦμε, διότι ἀνήκουν στὸ παρελθὸν ἢ εἶναι πολὺ μακρυὰ ἀπὸ μᾶς ἢ ἀδυνατοῦμε νὰ βεβαιωθοῦμε γιὰ ὅλα αὐτὰ ἀπὸ τὴν πεῖρα μας, π.χ. εἶναι τὰ ἱστορικὰ γεγονότα, ποὺ ἔγιναν ἐδῶ καὶ χιλιάδες χρόνια πρὶν ἀπὸ μᾶς. Ποιὸς ἔζησε, γιά παράδειγμα, γιὰ νὰ δεῖ τὴ μάχη τῶν Θερμοπυλῶν, τὴ μάχη τοῦ Μαραθῶνα...; Ποιὸς ἦταν παρὼν στὰ ἡρωϊκὰ κατορθώματα τοῦ 1821; Αὐτὰ δὲν τὰ εἴδατε... δὲν τὰ εἴδαμε, γιατί εμεῖς δὲν ὑπήρχαμε. Καὶ ὅμως ποιὸς τὰ ἀρνεῖται; ῞Ολοι τὰ παραδεχόμαστε, σὰν νὰ τὰ εἴδαμε μὲ τὰ μάτια μας. Γιατί τὰ παραδεχόμαστε; ῎Ε! λέμε, τὰ ἔγραψαν οἱ ἱστορικοὶ καὶ οἱ ἱστορικοὶ εἶναι ἀξιόπιστοι. Κανεὶς δηλαδὴ δὲν τοὺς ἀρνεῖται.

Τώρα νὰ δοῦμε ποιὰ εἶναι ἡ διαφορὰ τῆς προσωπικῆς γνώσης, ποὺ ἀποκτᾶμε μὲ τὶς αἰσθήσεις μας, ἀπὸ ἐκείνη ποὺ στηρίζεται στήν ἐμπιστοσύνη στοὺς ἄλλους.

Τὰ πρῶτα, αὐτὰ δηλαδὴ ποὺ τὰ ἀποκτοῦμε μὲ τὴ γνῶση, τὴν ᾿Επιστήμη, ναὶ αὐτὰ τὰ γνωρίζουμε μέ τήν προσωπική μας ἀντίληψη. Γιὰ τὰ ἄλλα, τὰ τῆς πίστης, στηριζόμαστε στὴ μαρτυρία ἄλλων. Μόνον ἐνδιαφερόμαστε αὐτοὶ ποὺ τὰ εἶπαν ἢ τὰ ἔγραψαν νὰ εἶναι ἀξιόπιστοι μάρτυρες, νὰ μὴ μᾶς λένε ψέματα, ἀλλὰ νὰ μᾶς λένε ἀλήθεια. Καὶ θὰ πρέπει νὰ ποῦμε ἀκόμη, ὅτι γιὰ τὰ περισσότερα πράγματα, ποὺ γνωρίζουμε ἢ μαθαίνουμε, στηριζόμαστε στὴν πίστη τῶν ἄλλων, στὴν ἐμπιστοσύνη τῶν ἄλλων καὶ λίγα στὴ δική μας γνῶση, ὄχι μόνο σ᾿ ἐκεῖνα, ποὺ ἔχουν σχέση μὲ τὴν ἄλλη ζωή, τὴν Κόλαση καὶ τὸν Παράδεισο, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ αὐτά, ποὺ εἶναι στὴ παροῦσα ζωή. Εἶναι ὑλικὰ πράγματα καὶ γι᾿ αὐτὰ ἀκόμη χρειάζεται πίστη. ῍Αν βγάλουμε τὴν πίστη ἀπὸ τὴ ζωή μας τί θὰ κάνουμε; Τότε λίγα πράγματα θὰ εἶναι ἐκεῖνα, ποὺ θὰ παραδεχόμαστε. Γι᾿ αὐτὸ πολὺ σωστὰ εἶπαν, ὅτι ἡ πίστη εἶναι τὰ γυαλιὰ ενός ανθρώπου. Χωρὶς γυαλιά, ἕνας μυωπικὸς ἐλάχιστα πράγματα μπορεῖ νὰ δεῖ. ῎Ετσι καὶ χωρὶς τὴν πίστη λίγα πράγματα θὰ γνωρίζουμε. Πόσες μάλιστα φορὲς μᾶς ξεγελοῦν καὶ τὰ μάτια μας. ῎Αλλα βλέπουμε καὶ ἄλλα εἶναι στὴν πραγματικότητα.

Νὰ καὶ ἕνα ἁπλούστατο παράδειγμα ἐπιστημονικῆς φύσης. Στὸ γιατρό. ῎Εχω αυτό, γιατρέ μου, ἔχω ἐκεῖνο. Θὰ σοῦ δώσω ἐκεῖνο τὸ φάρμακο. ῍Η ἔχεις ἀνάγκη ἀπὸ ἐγχείρηση. Πᾶμε καὶ παίρνουμε τὸ φάρμακο, κάνουμε τὴν ἐγχείρηση. ῍Αν ὅμως μείνουμε στὴ γνώμη «ὅσα βλέπω, ἐκεῖνα πιστεύω», θὰ πρέπει νὰ μὴ τὸ πάρουμε τὸ φάρμακο. Γιατί; Δὲν εἴμαστε παρόντες, ὅταν φτιάχνανε τὸ φάρμακο. Μπορεῖ νὰ μὴν εἶναι φάρμακο καὶ νὰ εἶναι δηλητήριο, καὶ ὁ γιατρὸς νὰ θέλει νὰ μὲ δηλητηριάσει· ἢ στὸ χειρουργεῖο ὁ γιατρὸς νὰ μη μᾶς κάνει καλό. ᾿Εμπιστευόμαστε ὅμως στὸ γιατρὸ ως ἀξιόπιστο ἄνθρωπο.

Τὸ ἴδιο καὶ στὴ μόρφωση. Πάει ὁ μαθητὴς στὸ σχολεῖο στὴν Α´Δημοτικοῦ, στὸ Γυμνάσιο, στὸ Πανεπιστήμιο. Πῶς θὰ μάθει ἂν θὰ πεῖ «ὅσα βλέπω, ἐκεῖνα πιστεύω»; ῎Εχει ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη σὲ κεῖνα ποὺ τοῦ λέει ὁ δάσκαλος καὶ γιὰ τὴν ἱστορία καὶ γιὰ τὴ γεωγραφία καὶ γιὰ τὰ μαθηματικά. Κι ἔτσι θὰ προχωρήσει. ᾿Αλλιώτικα πόσα θὰ μποροῦσε νὰ μάθει ὁ καθένας στηριζόμενος στὴ δική του τὴν ἔρευνα; Πόσα; Πάρα πολὺ ἐλάχιστα. Βλέπουμε λοιπόν, ὅτι λίγα πράγματα γνωρίζουμε μὲ τὴν προσωπική μας γνῶση καὶ ὅτι τὰ ἄλλα τὰ παραδεχόμαστε μὲ τὴν πίστη, στηριζόμαστε δηλαδὴ στὴν ἀξιοπιστία τῶν ἄλλων.

῍Αν γιὰ τὰ ἐγκόσμια, τὰ καθημερινά, ἔχουμε ἀνάγκη τῆς πίστης καὶ τῆς ἐμπιστοσύνης πρὸς τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, καὶ δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε ἀλλιώτικα, ἂν τὰ περισσότερα ἔτσι τὰ ἀποδεχόμαστε, γιατί τότε νὰ μὴν ἰσχύει αὐτὸ καὶ γιὰ τὰ θέματα τῆς πίστης;

Πιστεύω σὲ ἀνθρώπους καὶ στὴ μαρτυρία τους.

Και δὲν εἶναι ἀξιόπιστος ὁ Χριστός μας, ὁ ὁποῖος μᾶς λέει τὶς ἀλήθειες, ποὺ μᾶς τὶς ἔφερε ἀπὸ τὸν οὐρανό; Μάλιστα! ῍Η οἱ ᾿Απόστολοι; Οἱ ᾿Απόστολοι ποὺ εἶδαν τὸν Χριστό μας, ποὺ Τὸν ψηλάφησαν, εἶδαν τὴν ᾿Ανάστασή του, ἄκουσαν τὴ διδασκαλία Του. Αὐτοὶ μᾶς μίλησαν καὶ ὁ Χριστός μας γιὰ τὴν ἄλλη ζωή. ῾Υπάρχουν λοιπὸν ἀνώτεροι ἀξιόπιστοι μάρτυρες ἀπὸ τὸν Χριστό μας, ἀπὸ τοὺς ᾿Αποστόλους μας; Καὶ ξέρετε καὶ κάτι τὶ ἄλλο; Γιὰ νὰ μᾶς βεβαιώσουν οἱ ᾿Απόστολοι ὅτι αὐτὰ ποὺ εἶδαν καὶ ποὺ άκουσαν εἶναι ἀληθινά, θυσίασαν καὶ τὴ ζωή τους, ἔδωσαν τὸ αἷμα τους. Ποιὸς δίνει τὴ ζωή του, γιὰ νὰ μᾶς βεβαιώσει ὅτι αὐτὰ ποὺ λέει εἶναι σωστά;

Βέβαια μερικοὶ αντιλέγουν: ῾Η ᾿Εκκλησία μας, λένε, ἔχει μερικὰ πράγματα, ποὺ εἶναι μυστήρια. ῾Η πίστη μας ἡ χριστιανικὴ, πράγματι, περιλαμβάνει ἀλήθειες ὑπερφυσικές — δὲν μποροῦμε νὰ τὶς καταλάβουμε μὲ τὸ λογικό μας, εἶναι πάνω ἀπὸ τη λογική μας, ἀλλὰ δὲν εἶναι παράλογες, είναι υπέρ-λογες!

Λοιπόν, ἂς μὴ κλονιζόμαστε ἀπὸ τὸ τί λέει ὁ ἕνας καὶ τί λέει ὁ ἄλλος. Νὰ κρατήσουμε τὴν πίστη μας «ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ». Γιατὶ ἡ πίστη είναι σὰν τὴν πυξίδα ποὺ χρησιμοποιεῖ τὸ πλοῖο γιὰ νὰ μὴ πέφτει ἐπάνω σὲ βράχια. Έτσι καί στή ζωή μας, ἡ πίστη σὰν πυξίδα θὰ μᾶς δείχνει, σ᾿ ὅλα τὰ πράγματα τὸ σωστὸ δρόμο.

῎Ας τὴν κρατήσουμε.

ΣΥΝΘΗΜΑ

Νὰ κρατήσουμε τὴν πίστη μας «ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ»

 

Πηγή: (Διασκευή από το βιβλίο του Μητρ. Σεβαστιανού, Πιστεύω)

 

imml neothtas 01

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e
): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1,
Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

 h pisth mas 01

 

Διήγηση

῞Ενας Αἰθίοπας, ῎Αραβας δηλαδή, ποὺ κατεῖχε μεγάλο ἀξίωμα κοντὰ στὴ βασίλισσα τῆς χώρας του — ἦταν σὰν ῾Υπουργὸς Οἰκονομικῶν — ἐπέστρεφε στὴν πατρίδα του ἀπὸ τὰ ῾Ιεροσόλυμα, ποὺ πῆγε νὰ προσκυνήσει στὸ Ναὸ τοῦ Σολομῶντος. Αὐτό δείχνει ὅτι ἦταν ἄνθρωπος πιστός, προσήλυτος, σεβόταν δηλαδὴ τὸ Θεὸ τὸν ῞Αγιο τοῦ ᾿Ισραήλ. ῾Ο ζῆλος του στὸ μωσαϊκὸ νόμο καὶ τοὺς προφῆτες ἦταν τόσο μεγάλος, ὥστε καὶ στὸ ταξίδι του, στὸ δρόμο, στὸ ἁμάξι του, διάβαζε ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη, μεγαλοφώνως μάλιστα.

Καὶ συγκεκριμένα διάβαζε ἀπὸ τὸ θαυμάσιο βιβλίο τοῦ προφήτη ῾Ησαΐου ἐκεῖνο τὸ χωρίο, ποὺ ἀναφερόταν στὴ Σταύρωση καὶ στὴν ᾿Ανάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ποιὸ εἶναι τὸ χωρίο αὐτό; «῾Ως πρόβατον ἐπὶ σφαγὴν ἤχθη καὶ ὡς ἀμνὸς ἐναντίον τοῦ κείροντος αὐτὸν ἄφωνος, οὕτως οὐκ ἀνοίγει τὸ στόμα αὐτοῦ. ἐν τῇ ταπεινώσει ἡ κρίσις αὐτοῦ ἤρθη» (῾Ησ. νγ´ 7, Πράξ. η´ 32). Δηλαδὴ σὰν τὸ πρόβατο τὸ ἀθῶο ὁδηγήθηκε στὴ σφαγὴ ὁ Χριστός, καὶ σὰν ἀρνάκι ποὺ παραμένει ἄφωνο μπροστὰ σὲ κεῖνον ποὺ τὸ κουρεύει, ἔτσι δὲν ἀνοίγει τὸ στόμα του καὶ ὁ Μεσσίας. ᾿Αλλὰ στὸ τέλος νίκησε καὶ θριάμβευσε μὲ τὴν ᾿Ανάσταση.

Αὐτὸ ἦταν τὸ χωρίο ποὺ διάβαζε ὁ Αἰθίοπας αὐτός, ἀλλὰ δὲν μποροῦσε νὰ τὸ καταλάβει. Καὶ ἀναρωτιόταν γιὰ ποιὸν νὰ τὸ λέει ἄραγε αὐτὸ ὁ προφήτης. Γιὰ τὸν ἑαυτό του ἢ γιὰ ἄλλο πρόσωπο; Κι ἐκεῖ λοιπὸν ποὺ σκεπτόταν αὐτὰ τὰ πράγματα, ἀκούει μία φωνὴ πίσω ἀπὸ τὸ ἁμάξι. Νά τί ἔλεγε ἡ φωνή· «῏Αρά γε γινώσκεις ἃ ἀναγινώσκεις;»

Ποιὸς ἦταν αὐτός; ῏Ηταν ὁ Φίλιππος· ἕνας ἀπὸ τοὺς ἑπτὰ Διακόνους, σταλμένος ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τὸ ῞Αγιον. Νά καί ἡ ἀπάντηση τοῦ Αἰθίοπος, τοῦ ῾Υπουργοῦ. «Πῶς νὰ τὰ καταλάβω, κύριέ μου, ἂν δὲν μὲ καθοδηγήσει κάποιος ποὺ ξέρει; Σὲ παρακαλῶ, ἀνέβα ἐπάνω στὸ ἁμάξι μου νὰ μὲ καθοδηγήσεις, ἂν ξέρεις».

Εἴδατε τί ταπείνωση ἔδειξε; Καὶ τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι γνωστό. ῾Ο Αἰθίοπας ἄκουσε ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ ἀποστόλου Φιλίππου τὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, καὶ πίστευσε. Σταμάτησε τὸ ἁμάξι, βαπτίσθηκε καὶ συνέχισε ὕστερα μὲ πολλὴ χαρὰ τὸ δρόμο του.

᾿Ανάπτυξη

῍Ας σταθοῦμε λοιπὸν γιὰ λίγο ἐδῶ. Μὲ ἀφορμὴ αὐτὸ τὸ παράδειγμα νὰ θέσουμε καὶ μεῖς τὸ ἐρώτημά μας. Εἴμαστε κι ἐμεῖς Χριστιανοὶ καὶ μάλιστα Χριστιανοὶ ᾿Ορθόδοξοι. ῎Εχουμε δηλαδὴ τὴν ἀληθινὴ πίστη. ῞Ομως τὸ ἐρώτημα ποὺ πρέπει νὰ θέσουμε στὸν ἑαυτό μας εἶναι·

῎Αραγε καὶ ἡμεῖς γνωρίζουμε τί πιστεύουμε;

Γνωρίζουμε τί σημαίνει Χριστιανὸς ᾿Ορθόδοξος; Γνωρίζουμε ποιό εἶναι τὸ περιεχόμενο τῆς πίστεώς μας; ῍Η τυπικὰ λεγόμαστε Χριστιανοί; Πολλοὶ δυστυχῶς, ὄχι μόνο ἀγράμματοι, ἀλλὰ καὶ γραμματισμένοι, ἔχουν τελεία ἄγνοια γιὰ τὴν πίστη τους. ῎Εμαθαν γράμματα ἴσως πολλά, σπούδασαν καὶ σὲ Πανεπιστήμια, ἔχουν διαβάσει καὶ πολλὰ βιβλία, ἀλλὰ γιὰ τὴν πίστη τους τὴν ὀρθόδοξη δὲν ξέρουν τίποτε. Ξέρουν μόνον ἐκεῖνα τὰ λίγα, ποὺ ἔμαθαν στὸ σχολεῖο τους ἢ τοὺς τὰ εἶπε ἡ μητέρα τους καὶ ἡ γιαγιά τους ἀκόμη.

᾿Αγνοοῦν δηλαδὴ στοιχειώδη πράγματα ἀπὸ τὴν πίστη μας. Δὲν γνωρίζουν τί εἶναι ἡ Καινὴ Διαθήκη, τί εἶναι ἡ Παλαιὰ Διαθήκη, δὲν γνωρίζουν πόσα εἶναι καὶ αὐτὰ τὰ εὐαγγέλια ἀκόμα. Ναί, δὲν τὸ γνωρίζουν. ῎Αλλος λέει δώδεκα, ἄλλος λέει δεκαπέντε, ἄλλος λέει ὀκτώ, ἐνῶ εἶναι τέσσερα τὰ Εὐαγγέλια, ποὺ τὰ ἔγραψαν οἱ Εὐαγγελιστές Ματθαῖος, Μᾶρκος, Λουκᾶς καὶ ᾿Ιωάννης.

Καὶ ἐπειδὴ δὲν γνωρίζουν τὸ πιστεύω τους, τὶς βασικὲς ἀλήθειες τῆς πίστεώς μας, γίνεται αὐτὸ ἀφορμὴ νὰ ξεκόβουν σιγά - σιγὰ ἀπὸ τὸ Χριστό, νὰ πέφτουν στὰ δίχτυα τῶν αἱρετικῶν καὶ νὰ καταλήγουν ἀκόμα καὶ στὴν ἀθεΐα καὶ τὴν ἀπιστία.

Αὐτὴ εἶναι ἡ ἄγνοια τῆς χριστιανικῆς πίστης. ῞Οταν δὲν γνωρίζουν τί πιστεύουν εἶναι φυσικὸ καὶ νὰ κλονίζονται σ᾿ ἕνα πειρασμό, σὲ μιὰ δοκιμασία ἢ σ᾿ ἕνα περιβάλλον. Πάρα πολλοὶ εἶναι ποὺ δὲν γνωρίζουν οὔτε αὐτὸ τὸ «Πιστεύω», τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, ποὺ τὸ λέμε σὲ κάθε θεία Λειτουργία. Δὲν γνωρίζουν οὔτε καὶ τὴ μικρότερη προσευχούλα, ποὺ μᾶς ἔδωσε ὁ Χριστός μας, τὸ «Πάτερ ἡμῶν». ᾿Αγνοοῦν ἀκόμα καὶ βασικὰ καὶ θεμελιώδη καθήκοντά τους. ῞Υστερα λοιπὸν ἀπὸ αὐτὰ ἀναφύεται ἐπιτακτικὸ τὸ καθῆκον μας νὰ γνωρίσουμε τὴν πίστη μας. Νὰ μάθουμε ἐπιτέλους τί πιστεύουμε.

᾿Αλλὰ πῶς μποροῦμε νὰ μάθουμε τὸ περιεχόμενο τῆς πίστεώς μας;

1. Πρῶτα μὲ τὴ μελέτη τῆς ῾Αγίας Γραφῆς, τῆς Παλαιᾶς καὶ τῆς Καινῆς Διαθήκης.

Κάθε Χριστιανὸς πρέπει νὰ ἔχει διαβάσει τὴν Παλαιὰ καὶ τὴν Καινὴ Διαθήκη. Τὴν Καινὴ Διαθήκη πρέπει νὰ τὴ διαβάζουμε κάθε μέρα. Σήμερα εὐτυχῶς καὶ ἡ Παλαιὰ Διαθήκη καὶ ἡ Καινὴ Διαθήκη εἶναι ἑρμηνευμένες στὴν ἁπλοϊκὴ γλῶσσα, ποὺ μπορεῖ νὰ τὴν καταλάβει ὁ καθένας. Καὶ ξέρετε; ῾Η πρώτη πηγὴ τῆς χριστιανικῆς πίστεώς μας εἶναι ἡ ῾Αγία Γραφή, ἡ Παλαιὰ καὶ ἡ Καινὴ Διαθήκη.

2. ῾Η δεύτερη πηγὴ εἶναι ἡ ῾Ιερὰ Παράδοση.

῾Η ῾Ιερὰ Παράδοση εἶναι ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα μετεδόθηκαν προφορικὰ ἀπὸ τοὺς ᾿Αποστόλους. Τὰ παρέλαβαν οἱ μεγάλοι Πατέρες τῆς ᾿Εκκλησίας στή συνέχεια, καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ καταχωρήσανε στὶς ἀποφάσεις τῶν ἑπτὰ Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Αὐτὴ εἶναι ἡ ῾Ιερὰ Παράδοση. Πρῶτα λοιπὸν νὰ διαβάζουμε τὴν ῾Αγία Γραφή. Δεύτερον νὰ διαβάζουμε καὶ ἄλλα βιβλία καὶ περιοδικὰ ὀρθόδοξα, ποὺ εἶναι ἄφθονα στὴν ἐποχή μας. Διαβάζοντας τέτοια βιβλία μποροῦμε νὰ γνωρίσουμε τὴν πίστη μας καὶ νὰ τὴν κρατήσουμε σὰν κόρην ὀφθαλμοῦ. ᾿Ακόμα, θὰ ἐνημερωνόμαστε στὴν πίστη μας καὶ θὰ τονώνεται ἐὰν παρακολουθοῦμε τις συναντήσεις μας εδώ στό Κατηχητικό μας. Εδώ μαθαίνουμε τὴν ᾿Ορθόδοξη πίστη.

3. Τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως ἀποτελεῖ τή σύνοψη τῆς χριστιανικῆς μας διδασκαλίας.

Τὸ ἔφτιαξαν οἱ ἅγιοι Πατέρες τῶν δύο μεγάλων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τῆς Α´καὶ Β´, μὲ σκοπὸ νὰ περιφρουρήσουν τὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία καὶ νὰ προφυλάξουν τοὺς Χριστιανοὺς ἀπὸ τὶς διάφορες αἱρέσεις, ποὺ ἀρχίσανε ἀπὸ τότε νὰ ἐμφανίζονται, ἀπὸ τὸν 4ο αἰῶνα.

Φέτος λοιπόν, τα θέματά μας θα είναι γύρω από το Σύμβολο τῆς Πίστεως . ῎Ετσι θὰ μάθουμε τί πιστεύουμε.

Κι ἄν μάθουμε τί πιστεύουμε, τότε καὶ ἡ ζωή μας ἀσφαλῶς θὰ εἶναι σύμφωνη μ᾿ ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα πιστεύουμε.

Θὰ εἴμαστε δηλαδὴ πραγματικοὶ ὀρθόδοξοι Χριστιανοί.

ΣΥΝΘΗΜΑ

Νά γνωρίσουμε τήν πίστη μας, ὥστε καί ἡ ζωή μας νὰ εἶναι σύμφωνη μ᾿ ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα πιστεύουμε.

 


imml neothtas 01

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e
): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1,
Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

apostolos petros 01


ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Χριστός Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!

Τίς ἡμέρες αὐτές ζοῦμε τό πιό συγκλονιστικό γεγονός στήν ἰστορία τοῦ κόσμου. Τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου. Ποιός ὅμως μᾶς βεβαιώνει ὅτι ἀναστήθηκε ὁ Χριστός;... Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ὁ ὁποῖος ἐπί σαράντα ὁλόκληρες ἡμέρες δέν ἔπαυε νά ἐμφανίζεται σέ διαφόρους τόπους καί κάτω ἀπό διάφορες συνθῆκες. Μία ἀπό τίς πιό χαρακτηριστικές ἐμφανίσεις τοῦ Χριστοῦ εἶναι αὐτή πού μᾶς διηγεῖται ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης στό τελευταῖο κεφάλαιο τοῦ Εὐαγγελίου του.


ΔΙΗΓΗΣΗ (᾿Ιω. κα´ 1-17)

Βρισκόμαστε στή γαλήνια ἀκρολιμνιά τῆς Τιβεριάδας τίς πρῶτες πρωινές ὧρες. ῾Επτά ἀπό τούς μαθητές τοῦ Κυρίου ἐπιστρέφουν στό γιαλό μέ ἄδεια ψαρόβαρκα. ῞Ολη τή νύχτα πάλεψαν, ἀλλά «ἐπίασαν οὐδέν»! Εἶχαν τρία ὁλόκληρα χρόνια νά ρίξουν τά δίχτυα τους.

- Ρίξτε τό δίχτυ σας στή δεξιά μεριά τοῦ πλοίου καί θά βρεῖτε, ακούγεται ξάφ¬νου μία φωνή ἀπό τό ἀχνόφωτο ἀκόμα ἀκρογιάλι.

Δέν ἔχαναν καί τίποτε νά δοκιμάσουν. Πράγματι ἔκαναν αὐτό πού τούς ὑπέδειξε ὁ ἄγνωστος καί εὐθύς γέμισαν τά δίχτυα τους τέτοιο «πλῆθος ἰχθύων», ὥστε «οὐκέτι αὐτὸ ἑλκύσαι ἴσχυσαν». Θάμπος στά μάτια τῶν ἑπτά!

- «῾Ο Κύριός ἐστι»! Ὁ Κύριος εἶναι!, λέει στόν Πέτρο ὁ μαθητής πού ἀγαποῦσε ὁ Χριστός.

Τ᾿ ἀκούει ὁ Πέτρος, εὐπρεπίζει ἀπό σεβασμό τήν ἐμφάνισή του καί ὁρμητικός ὅπως πάντα ρίχνεται στήν θάλασσα γιά νά φτάσει κοντά στόν Διδάσκαλο πρίν ἀπό τό πλοιάριο. Εἶχε κάθε λόγο νά βιάζε¬ται ἡ καρδιά του νά συναντήσει τόν Κύριο...

Στό μεταξύ ἦλθαν καί οἱ ἄλλοι μέ τό πλοῖο. Καί γιά δές! ᾿Εκεῖ στήν ἐρημιά, φωτιά («ἀνθρακιά») ἀναμμένη. Καί ψάρι ἐπάνω της νά ψήνεται! Καί ψωμί κοντά. Πρόγευμα πλούσιο γιά νά ἐνισχυθοῦν, ἑτοιμασμένο ἀπό τή στοργή τοῦ Διδασκάλου τους.

- Φέρτε καί ἀπό τά δικά σας ψάρια, δίνει προσταγή. Πάλι πρόθυμος ὁ Πέτρος ἀνε¬βαίνει στό πλοῖο καί σύρει τά δίχτυα. 153 μεγάλα, βαριά ψάρια, καί τό δίχτυ δέν σχίστηκε!

- Ἐλᾶτε, τούς προσκαλεῖ ὁ Διδάσκαλος. «Δεῦτε ἀριστήσατε». «Καί λαμβάνει τὸν ἄρτον καὶ δίδωσιν αὐτοῖς· καὶ τὸ ὀψάριον ὁμοίως». Κανείς δέν Τόν ρώτησε «ποιός εἶσαι;». ῞Ολοι τό ἔβλεπαν καί τό ‘νοιωθαν μέσα τους πώς ἦταν ὁ Κύριος. ῞Ολοι ἄκουγαν τήν ἀγαπημένη φωνή. ῏Ηταν ἡ τρίτη ἐμφάνισή Του σέ κύκλο μαθητῶν μετά τήν Ἀνάστασή Του. Πλησίασαν μέ σεβασμό καί δέος. Τό σῶμα τοῦ Ἀναστάντος ἦταν ἄφθαρτο. Τό ἔβλεπαν. Τό ζοῦσαν. Εἶχαν ἐμπρός τους τόν Θεάνθρωπο Κύριο. ῎Ενιωθαν πλημμυρισμένοι ἀπό ἅγιο φόβο, ἀγάπη καί χαρά. Ὁ ἐσταυρωμένος Διδάσκαλος τώρα βρίσκεται ἀναστημένος ἀνάμεσά τους! Τούς ξεχειλίζει τά δίχτυα μέ ψάρια. Τούς ζεσταίνει. Τούς τρέφει. Τούς εὐλογεῖ.

Τό γεῦμα τελείωσε. Τώρα ὁ Κύριος στρέφεται πρός τόν Πέτρο. Δέν τόν ἐλέγχει· δέν τόν κατηγορεῖ· οὔτε τόν προσβάλλει κατά πρόσωπο γιά τήν ἄρνησή του. Ἡ παιδαγωγία γίνεται μέ εὐγένεια καί μεγαλεῖο. Μέ στοργή καί διάκριση. Μέ σεβασμό στή μετανοημένη ψυχή· καί ἐνδιαφέρον ἀντάξιο τῆς κλήσεως καί τῆς μεγάλης ἀποστολῆς τοῦ Πέτρου. Δέν τόν ρωτᾶ ἄν κατάλαβε τό λάθος του... Τόν ρωτᾶ κάτι ἀσύγκριτα ἀνώτερο ἀπό αὐτό. Τί;

- «Σίμων ᾿Ιωνᾶ, ἀγαπᾷς με πλεῖον τούτων;». Σίμων, παιδί τοῦ Ἰωνᾶ, μέ ἀγαπᾶς λοιπόν περισσότερο ἀπ᾿ ὅλους τούς συμμαθητές σου, ὅπως διαβεβαίωνες τότε;

Ὁ φλογερός μαθητής αἰφνιδιάζεται. Τό εἶχε δείξει στόν Κύριο ὅτι Τόν ἀγαπᾶ. Μέ τά δάκρυα τῆς μετάνοιάς του· μέ τό τρέξιμο στό μνημεῖο. Δέν ἀποχωρίστηκε καθόλου τούς ἄλλους μαθητές. Καί τώρα ρίχτηκε στή θάλασσα γιά νά φτάσει γρηγορότερα κοντά Του. ῞Ομως μέ ταπείνωση σκέπτεται ὅτι πρός στιγμήν εἶχε ἀρνηθεῖ τόν Κύριό του... Εἶχε ἐγωιστικά θεωρήσει τή δική του ἀγάπη σέ Κεῖνον μεγαλύτερη τῶν ἄλλων μαθητῶν. Γι᾿ αὐτό τώρα ἀπαντᾶ μέ βαθιά ταπεινοφροσύνη.

- «Κύριε, σὺ οἶδας ὅτι φιλῶ σε»! Δέν εἶπε «πλεῖον τούτων». Τώρα μιλοῦσε μετρημένα καί ταπεινά. Σύ τό ξέρεις, Κύριε, ὅτι Σέ ἀγαπῶ! Ἐγῶ δέν τολμῶ ἀπό μόνος μου νά τό βεβαιώσω.

Ὁ Κύριος δέχεται τήν ἀπάντηση τοῦ μαθητή πού συνοδεύεται ἀπό ταπείνωση, τόσο ἀπαραίτητη γιά τή μεγάλη ἀποστολή του.

- «Βόσκε τὰ ἀρνία μου»! τοῦ ἀποκρίνεται.

Ἀμέσως ὅμως, τί περίεργο, ἐπαναλαμβάνει τήν ἐρώτηση:

- «Σίμων ᾿Ιωνᾶ, ἀγαπᾶς με;»…

Καί πάλι ὁ Πέτρος ὅλος ταπείνωση καί φλόγα ἀγάπης ἀπαντᾶ:

- «Ναί, Κύριε, σὺ οἶδας ὅτι φιλῶ σε»! Τό γνωρίζεις, Κύριέ μου, πώς Σέ ἀγαπῶ, κι ἄς μεσολάβησε ἡ πικρή τῆς ἀδυναμίας ὥρα. Καί ὁ Κύριος τοῦ λέγει:

- «Ποίμαινε τὰ πρόβατά μου»! Νά ποιμαίνει μαζί μέ τά ἀρνία καί τά πρόβατά μου. Δηλαδή, τά μικρά καί τά μεγάλα. Τά ἀδύνατα στό δρόμο μου, καί τά δυνατά. ῾Οδήγησέ τα στά λιβάδια τῆς χάριτός μου. Φρόντισε γιά τήν αὔξησή τους τήν πνευματική. ᾿Αφοῦ μέ ἀγαπᾶς, μπορεῖς νά τό κάνεις.

Ἀμέσως ὅμως ἀκολουθεῖ καί τρίτη ἐρώτηση τοῦ Κυρίου:

- «Σίμων ᾿Ιωνᾶ, φιλεῖς με;». Σεισμός στή φλογισμένη καρδιά τοῦ Πέτρου. ῞Ετοιμα, θαρρεῖς, νά ξανακυλήσουν τά πικρά δάκρυα! Τί σημαίνει λοιπόν ἡ τρίτη ἐρώτηση; ᾿Αμφιβάλλει ὁ Κύριος; Δέν πιστεύει στήν εἰλικρίνειά του; Μπροστά του ἔρχονται σκοτεινές οἱ τρεῖς ἀρνή-σεις του πλάι σέ μιά φωτιά ἐκείνη τή νύχτα στήν αὐλή τοῦ ᾿Αρχιερέα. Σίγουρα αὐτές ὑπο-νοοῦν οἱ τρεῖς ἐρωτήσεις τοῦ Κυρίου. Πῶς νά μήν τό θυμᾶται... Πῶς τόν διαπερνᾶ ἀκόμα τό πονεμένο ἐκεῖνο βλέμμα τοῦ ᾿Ιησοῦ... ῾Η ἀφυπνιστική φωνή τοῦ ἀλέκτορα... Μέ ὅλη του τήν καρδιά ἔδωσε γιά τρίτη φορά τή βεβαίωση:

- «Κύριε, σὺ πάντα οἶδας, σὺ γινώσκεις ὅτι φιλῶ σε»! Κύριε, ὅλα τά ξέρεις, ἀκόμα καί τά βάθη τῆς καρδιᾶς μου. Σύ γνωρίζεις, λοιπόν, πόσο εἰλικρινά καί φλογερά Σέ ἀγαπῶ.

Ὁ Κύριος δέν εἶχε πλέον λόγο νά ἀμφιβάλλει γιά τήν ἀγάπη τοῦ Πέτρου. Ἔβλεπε τώρα τήν ἀγάπη του καθαρή ἀπό ἐγωισμό καί αὐτοεκτίμηση· ἡ ἀγάπη τοῦ Πέτρου εἶχε ἀποκτήσει τή λάμψη τῆς μετάνοιας, τῆς ταπεινοφροσύνης καί τῆς ὁλοκληρωτικῆς ἀφοσίωσης στόν Κύριο. Αὐτή ἡ βαθιά καί εἰλικρινής ἀγάπη τοῦ Πέτρου πρός τόν Κύριο ἀποτελοῦσε τό μεγάλο ἐφόδιο γιά τή μεγάλη του ἀποστολή. Γι᾿ αὐτό καί ὁ Κύριος τοῦ ἀναθέτει τήν εὐθύνη γιά τήν διαποίμανση τῆς λογικῆς Του ποίμνης:

- «Βόσκε τὰ πρόβατά μου»! Πέτρε, γίνε Ἀπόστολος καί Ποιμένας τῆς ᾿Εκκλησίας μου! «Σὺ ἀκολούθει μοι» σ᾿ αὐτό τό δρόμο τῆς Ἀγάπης!... Ὥς τό θάνατο!...


ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ

Περίφημος, μνημειώδης καί ἀξιοσπούδαστος ἔχει χαρακτηρισθεῖ αὐτός ὁ διάλογος. Καί εἶναι! Ἀξίζει λοιπόν νά τόν μελετήσουμε.

1. Πόσες ἐρωτήσεις ἔκανε ὁ Χριστός στόν Πέτρο; (...)

Τρεῖς ἐρωτήσεις, ἀλλά μέ τό ἴδιο περιεχόμενο.

2. Τί τόν ρώτησε; (...)

«Σίμων ᾿Ιωνᾶ, ἀγαπᾷς με πλεῖον τούτων;» — «Σίμων Ἰωνᾶ, ἀγαπᾷς με;» — «Σίμων ᾿Ιωνᾶ, φιλεῖς με;»

3. Τί σᾶς κάνει ἐντύπωση ἀπό τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ὁ Κύριος ἀντιμετωπίζει τόν Πέτρο, ὁ ὁποῖος εἶχε ἀρνηθεῖ τόν Κύριο; (...)

Ὁ Κύριος φέρεται στόν Πέτρο μέ στοργή καί εὐγένεια. Τόν παιδαγωγεῖ μέ σοφία καί ἀγάπη. Θά μποροῦσε νά τόν ἐπιπλήξει, νά τόν κατηγορήσει ἤ νά τόν ἐλέγξει λέγοντας: «Θυμᾶσαι τί σοῦ εἶχα πεῖ; Εἶδες πού δέν μέ ἄκουσες;» κλπ. Δέν τοῦ λέει ὅμως τίποτα ἀπό ὅλα αὐτά. Ἀντίθετα. Τοῦ φέρεται διακριτικά. Τόν ὁδηγεῖ σταδιακά νά συνειδη¬τοποιήσει μόνος του τό ἀδύνατο σημεῖο τοῦ χαρακτήρα του πού ἦταν ἡ αὐτοπεποίθησή του. Πῶς; (...)

Μέ τή θαυμαστή ἀντιστοιχία τῆς τριπλῆς ἐρωτήσεως πλάι στή φωτιά...

...τοῦ θυμίζει τήν τριπλή ἄρνηση πρίν ἀπό τό Πάθος κοντά σέ μιά ἄλλη φωτιά στήν αὐλή τοῦ Καϊάφα.

Μέ τή φράση «ἀγαπᾷς με πλεῖον τούτων»...

... χαμηλώνει τήν ὑπεροψία καί τό αἴσθημα ὑπεροχῆς πού εἶχε πρός τούς ἄλλους συμμαθητές Του. Καί τοῦ δίνει νά καταλάβει ὅτι ἀπό τώρα πού θά τοῦ χαρίσει τή συγχώρηση, θά Τοῦ ὀφείλει καί περισ¬σότερη ἀγάπη.

Μέ τήν προσφώνηση «Σίμων ᾿Ιωνᾶ» καί ὄχι Πέτρο...

...τοῦ θυμίζει πώς ἔχασε, ἔστω καί προσωρινά, τή σταθερότητα τῆς πίστης πού δηλώνει τό ὄνομα «Πέτρος».

Καί ὁ Πέτρος ἀπαντᾶ χωρίς ὑπεροψία· μέ ταπεινοφροσύνη, δίχως τήν ἀλαζο¬νική πιά αὐτοπεποίθηση στίς ἐρωτήσεις τοῦ Κυρίου. ῎Εχει πλέον συνειδητοποιήσει τό βαρύ του λάθος.

4. ῾Ο Κύριος ἔλαβε τρεῖς ἀληθινές διαβεβαιώσεις ἐκ μέρους τοῦ Πέτρου: «Σὺ οἶδας!... Σὺ πάντα οἶδας, σὺ γινώσκεις ὅτι φιλῶ σε»!... ῎Ετσι ὁ σκοπός τοῦ διαλόγου ὁλοκληρώθηκε. Καταλαβαίνετε ποιός ἦταν αὐτός ὁ σκοπός; (...)

Νά ἀποκαταστήσει καί πάλι τόν μαθητή Του στήν θέση τοῦ Ἀποστόλου. Γιά νά γίνει ὁ Πέ¬τρος ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ, ἔπρεπε νά δηλώσει τήν ἀγάπη καί τήν ἀφοσίωσή του σ᾿ Ἐκεῖνον. Μέ τόν τρόπο αὐτό ὁ Κύριος ἔδειξε καί στόν ἀπόστολο Πέτρο καί σέ ὅλους τούς χριστιανούς ὅτι τό σπουδαιότερο πράγμα στόν κόσμο εἶναι ἡ ἀγάπη στόν Χριστό.


ΕΦΑΡΜΟΓΗ

Τίς ἡμέρες αὐτές χαιρόμαστε, πανηγυρίζουμε, γιορτάζουμε τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας. Ζοῦμε τήν παρουσία τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ. Ὁ λατρευτός μας Κύριος ἦρθε καί σήμερα στή συντροφιά μας, στήν Ὁμάδα μας, γιά νά μᾶς συναντήσει. Ὅπως τότε ἐμφανίστηκε στούς ἑπτά μαθητές Του στή λίμνη τῆς Τιβεριάδας.

Ἦλθε καί βρίσκεται καί αὐτή τή στιγμή ἀνάμεσά μας! Καί, ὅπως τότε ἀπευθύν¬θηκε στόν Πέτρο καί τόν ρώτησε «Σίμων Ἰωνᾶ, ἀγαπᾷς με;», ἔτσι ἀπευθύνεται τώρα καί σέ μᾶς καί μᾶς ρωτᾶ τόν καθένα χωριστά:

Δημήτρη, Βασίλη, Λουκᾶ... «ἀγαπᾷς με;», μᾶς ρωτᾶ μυστικά... Ἀγαπᾶς τή συνάντηση μαζί μου; Ἀγαπᾶς κάποιους κόπους γιά μένα, κάποιες θυσίες;... «᾿Αγαπᾷς με πλεῖον τούτων;». Ἀγαπᾶς τό θέλημά μου περισσότερο ἀπ᾿ ὁτιδήποτε στόν κόσμο;

Μέ ἀγαπᾶς ὅπως ὁ Πέτρος, ὁ ᾿Ιωάννης, οἱ ἀπόστολοι καί μαθητές μου;... Μέ ἀγαπᾶς ὅπως ὁ Στέφανος ὁ πρωτομάρτυρας καί τά ἑκατομμύρια μαρτύρων καί νεομαρτύρων καί ὅλων τῶν Ἁγίων;...

Μακάρι κι ἐμεῖς νά Τοῦ ἀπαντήσουμε ὅπως ὁ ἀπόστολος Πέτρος:

Ναί, Κύριε, σύ τό ξέρεις πώς Σέ ἀγαπῶ. Σέ λατρεύω μ᾿ ὅλη μου τήν καρδιά.

Τί σημαίνει ὅμως ὅτι ἀγαπῶ τόν Χριστό μ᾿ ὅλη μου τήν καρδιά; Πῶς μποροῦμε νά δείξουμε τήν ἀγάπη καί τήν ἀφοσίωσή μας στόν Κύριο; (...)

Ἀγαπῶ τόν Χριστό σημαίνει:

- Συνομιλῶ μαζί Του. Μέ τήν προσευχή κάθε πρωί καί κάθε βράδυ, ἀλλά καί ὁποιαδή-ποτε ἄλλη ὥρα τῆς ἡμέρας, κουβεντιάζω μέ τόν Χριστό μου. Αὐτόν πού τόσο ἀγαπῶ…

- Μελετῶ τόν αἰώνιο Νόμο Του. Ἀνοίγω μέ λαχτάρα τήν Ἁγία Γραφή καί τή μελετῶ μέ εὐλάβεια καί σεβασμό. Ἄν μᾶς στείλουν ἕνα μήνυμα ἤ ἕνα γράμμα, ἀμέσως τό ἀνοίγουμε νά τό διαβάσουμε. Ὁ Χριστός μᾶς στέλνει τά δικά Του μηνύματα μέσα ἀπό τήν Ἁγία Γραφή.

- Τόν ὑμνῶ καί Τόν δοξάζω ψάλλοντας τούς ὕμνους τῆς Ἐκκλησίας μας. Τραγουδῶ τά τραγούδια πού εἶναι ἐμπνευσμένα ἀπό τήν πίστη καί τήν ἀγάπη σ’ Ἐκεῖνον.

- Μιλῶ καί στούς ἄλλους γιά τόν Χριστό. Ὅταν ἀγαποῦμε κάτι πολύ, οἱ συζητήσεις μας στρέφονται γύρω ἀπ᾿ αὐτό. Μᾶς ἀρέσει νά μιλᾶμε καί στούς γύρω μας γι᾿ αὐτό. Ἄν λοιπόν ἀγαποῦμε τόν Κύριο Ἰησοῦ, πῶς εἶναι δυνατόν νά μήν προσπαθήσουμε νά κάνουμε καί τούς ἄλλους νά Τόν ἀγαπήσουν;

- Εἶμαι ἕτοιμος νά θυσιάσω ὁτιδήποτε γιά χάρη τοῦ Κυρίου μου. Οἱ ἁμαρτωλές ἀπολαύσεις, μικροχαρές ἤ ψευτοχαρές καί προσωρινότητες τῆς γῆς δέν ἔχουν θέση στή ζωή μου. Στή δική μου καρδιά τήν πρώτη θέση ἔχει ὁ Χριστός!

- Θέλω νά Τόν συναντῶ καί νά εἶμαι ἑνωμένος μαζί Του. Κάθε Κυριακή μέ περιμένει νά Τόν συναντήσω στήν ἐκκλησία. Κι ὅταν κοινωνῶ τό Πανάγιον Σῶμα καί τό Τίμιον Αἷμα Του, μέ ἑνώνει μαζί Του μ’ ἕναν τρόπο μοναδικό κι ἀσύλληπτο. Κι ἡ χαρά μου εἶναι ἀπερίγραπτη!


ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ἄν κάθε μέρα πάνω στά πράγματα δείχνουμε ὅτι ἀγαποῦμε τόν Ἰησοῦ Χριστό, τόν Κύριο καί Θεό μας πιό πολύ ἀπό ὅλους τούς ἀνθρώπους, τότε θά νιώθουμε μέσα μας πάντοτε τήν ἀναστάσιμη χαρά. Θά αἰσθα¬νόμαστε τή δύναμη καί τήν ἐλευθερία πού ἀπολαμβάνουν ὅλοι ὅσοι πιστεύουν στήν Ἀνά¬στασή Του καί θά ἔχουμε πλούσια τήν εὐλογία Του. Μακάρι λοιπόν πάντοτε νά μποροῦμε νά ἀπαντοῦμε στόν Κύριο: «Ναί, Κύριε, τό ξέρεις. Ἐσένα λατρεύω κι ἀγαπῶ».

ΣΥΝΘΗΜΑ: «Κύριε, σὺ πάντα οἶδας, σὺ γινώσκεις ὅτι φιλῶ σε»!

 

 

imml neothtas 01

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e
): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1,
Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

 

mystikos deipnos 01

 

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Καθώς βρισκόμαστε στο κατώφλι της Μεγάλης Εβδομάδος, και η καρδιά μας στρέφεται στα μοναδικά και κοσμοσωτήρια γεγονότα των Αγίων Παθών του Κυρίου, είναι ευκαιρία σήμερα να μεταφερθούμε νοερά στο υπερώο της Ιερουσαλήμ εκείνο το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης, τότε που ο Κύριος ετέλεσε το Μυστικό Δείπνο. Αυτό θα μας δώσει αφορμή για να προσεγγίσουμε κάπως το μεγάλο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας...

ΔΙΗΓΗΣΗ: Λουκ. κβ’ 7-20 (Ο Μυστικός Δείπνος)

Λίγες ώρες πριν απ’ τα φρικτά Του Πάθη ο Κύριός μας σκεπτόμενος πάντοτε με αγάπη για το πλάσμα Του, μας άφησε έναν πολυτιμότατο θησαυρό, ό,τι ιερότερο και αγιότερο έχουμε επί της γης. Οι στιγμές μοναδικές, ανεπανάληπτες, άγιες...

Ο Κύριός μας και οι μαθητές Του συγκεντρώνονται στο επάνω δώμα μιας ταπεινής οικίας στα Ιεροσόλυμα για να εορτάσουν το Πάσχα. Εκεί στο Υπερώον, μέσα σε μία κατανυκτική ατμόσφαιρα, με θεία μεγαλοπρέπεια και ιεροπρέπεια παραδίδει ο Κύριος στους μαθητές το ιερό Μυστήριο: «Λάβετε φάγετε∙ τοῦτό ἐστι τὸ σῶμά μου... πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες∙ τοῦτο γάρ ἐστι τὸ αἷμά μου τὸ τῆς καινῆς διαθήκης» (Ματθ. κστ’ 26-28). Και το υπερώο γίνεται ουρανός. Ο Χριστός μας προσφέρει τον εαυτό του για τη σωτηρία του κόσμου και γίνεται τροφή πνευματική για τους πιστούς Του. Και οι μαθητές εκείνο το ιστορικό απόγευμα ο ένας κατόπιν του αλλού λαμβάνουν από τα πανάχραντα χέρια Του τον άγιο Άρτο και στη συνέχεια προσεγγίζουν τα χείλη στο ιερό ποτήριο για να κοινωνήσουν το Αίμα του Χριστού. Όλα αυτά περιλαμβάνονται στο σχέδιο της αγάπης του Θεού για τη σωτηρία μας. Εκείνος παρέδωσε στους μαθητές Του και δια μέσου αυτών σε όλους τους ανθρώπους που αργότερα θα πίστευαν στο όνομά Του, το αγιότατο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.

ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ

1. Γιατί όμως είναι τόσο ιστορικό εκείνο το απόγευμα; (…)

Ακριβώς διότι ο Κύριός μας παρέδωσε το Μέγα Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Και από τότε και στο εξής, επί τόσους αιώνες, όπου τελείται θεία Λειτουργία, σε κάθε ναό, παντού σε όλο τον κόσμο, αυτό το Μυστήριο τελούμε. Εξάλλου ο Ίδιος μας έδωσε εντολή: «Τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν» (Λουκ. κβ’ 19), δηλαδή να το τελούν οι μαθητές Του ανά τους αιώνες και να ζούμε τον θάνατό Του, τη Σταύρωση και την Ανάστασή Του. Και τώρα τελείται θυσία∙ θυσία μυστική! Δεν είναι μια συμβολική αναπαράσταση. Είναι πραγματική θυσία, αναίμακτη όμως αυτή τη φορά. Το πως γίνονται όλα αυτά, άγνωστο. Άλλωστε είναι Μυστήριο, τα προσεγγίζουμε όμως με την πίστη.

2. Πιο συγκεκριμένα πως τελείται το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας; (…)

Και τότε και τώρα χρησιμοποιούνται ως βασικά στοιχεία του Μυστηρίου, ως είδη απαραίτητα για να τελεσθεί, ο άρτος και ο οίνος, τα οποία προσφέρονται από τους πιστούς. Πηγαίνουν το πρόσφορο και το κρασί, τα παίρνει ο ιερέας και κάνει την Προσκομιδή (προετοιμασία του Μυστηρίου) και αργότερα στη θεία Λειτουργία διαβάζοντας τις απαραίτητες ευχές στο σημείο όπου λέγεται: «τα σα εκ των σων σοι προσφέρομεν…», γίνεται ο λεγόμενος Καθαγιασμός. Στο ιερότατο τμήμα της «Αναφοράς», αφού ο ιερέας απαγγείλει τα λόγια που είπε ο Κύριος όταν παρέδιδε το Μυστήριο «Λάβετε φάγετε... Πίετε εξ αυτού πάντες...», στρέφεται προς τον Θεό Πατέρα και Τον παρακαλεί να στείλει το Πανάγιο Πνεύμα τη στιγμή εκείνη στην ιερή σύναξη των πιστών, για να μεταβάλει τον άρτο σε Σώμα και τον οίνο σε Αίμα του Κυρίου. Τι λέγει ακριβώς; «Καταπεμψον το Πνεύμά σου το Άγιον εφ’ ημάς και επί τα προκείμενα δώρα ταύτα. Και ποίησον τον μεν άρτον τούτον τίμιον σώμα του Χριστού σου. Το δε εν τω ποτηρίω τούτω τίμιον αίμα του Χριστού σου. Μεταβαλών τω Πνεύματί σου τω Αγίω». Και το θαύμα γίνεται! Εμείς συνεχίζουμε να βλέπουμε, άλλα και να γευόμαστε ψωμί και κρασί, στην πραγματικότητα όμως είναι το εσταυρωμένο και αναστημένο Σώμα του Χριστού και το τίμιον Αίμα Του που χύθηκε επί του Σταυρού. Είναι η σάρκα και το αίμα Του, όπως ο Ίδιος είχε πει.

3. Εμείς τι ωφέλειες παίρνουμε από το Μυστήριο αυτό που είναι «...το θαύμα των θαυμάτων και το μυστήριον των μυστηρίων», κατά τον Άγιο Νεκτάριο;

  • Η πρώτη ωφέλεια όταν κοινωνούμε είναι ότι γινόμαστε ένα με τον Θεό μας. Ένα με τον Χριστό… «Σύσσωμοι και συναιμοι Χριστού και χριστοφόροι», όπως γράφει ο Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων. Κάποτε ένας νεοφώτιστος Χριστιανός, μεγάλης ηλικίας, μετά τη βάπτισή του κοινώνησε για πρώτη φορά στη ζωή του. Καθόταν κάπου ήσυχος και σκεπτόταν το μεγάλο αυτό δώρο του Θεού προς τον ίδιο. Τον ρώτησαν πως νιώθει και εκείνος απάντησε: «Νιώθω ότι Κάποιος Άλλος είναι μέσα μου»! Ενίωθε την παρουσία του Χριστού στην καρδιά του. Ότι ήταν Ένα με τον Θεό μας!

  • Επίσης όταν κοινωνούμε, τρεφόμαστε πνευματικά. Για να συντηρήσουμε τη βιολογική μας ύπαρξη, τρώμε υλικές τροφές. Για να ζήσουμε πνευματικά, πρέπει να τρώμε το Πανάγιο Σώμα και να πίνουμε το Τίμιον Αίμα Του. Η Θεία Κοινωνία μας μεταδίδει ζωή από τη ζωή Του. Είναι όπλο και εφόδιο ζωής αιωνίου, είναι φάρμακο αθανασίας.

  • Μας δίνει δύναμη για να νικήσουμε την αμαρτία, τους πειρασμούς, τις αδυναμίες και τα ελαττώματά μας. Μας βοηθά να προοδεύσουμε στην πνευματική μας ζωή και να αποκτήσουμε τη χριστιανική αρετή...

  • Μας παρέχει άφεση για τα αμαρτήματά μας τα ακούσια και άγνωστα∙ δεν αναιρεί βέβαια το Μυστήριο της Εξομολογήσεως, το οποίο και είναι απαραίτητο για να πλησιάζουμε καθαροί στα Άχραντα Μυστήρια.

  • Μας ενώνει και μεταξύ μας. Ενωνόμαστε με τον Χριστό αλλά και με όλους τους πιστούς. Όπως από τους πολλούς κόκκους του σιταριού προέρχεται από την άλεση και ζύμωση ένας άρτος, έτσι και κατά τρόπο θαυμαστό γινόμαστε μυστηριωδώς οι πολλοί ένα με τον Χριστό και μεταξύ μας.

ΕΦΑΡΜΟΓΗ

1. Κι εμείς σήμερα μπορούμε να παίρνουμε μέρος στο Μυστικό Δείπνο…

Όταν κοινωνούμε... Κάθε Κυριακή στους ναούς μας, όπου τελείται η θεία Λειτουργία γινόμαστε συνδαιτυμόνες στο χαρμόσυνο τραπέζι της Εκκλησίας. Γινόμαστε μικροί κατά χάριν θεοί – «θείας κοινωνοί φύσεως» -, κοινωνούμε όλο τον Χριστό, αν και δεχόμαστε έναν ελάχιστο «μαργαρίτην» ― όπως ονομάζεται κάθε μικρό τεμάχιο του θείου Σώματος με το θείον Αίμα. Και πλέον όλα μας τα μέλη είναι Σώμα Χριστού, και στις φλέβες μας ρέει το παντιμον Αίμα Εκείνου.

2. Πως όμως πρέπει να προετοιμαζόμαστε γι’ αυτή την ιερή ώρα; (...)

  • Με εξομολόγηση και καθαρή καρδιά∙ με την άδεια του πνευματικού μας. Όχι να πάει κάποιος να κοινωνήσει και να φωλιάζουν στην καρδιά του ένα σωρό αδυναμίες, πάθη, αμαρτίες. Ούτε να έχουμε διαφορές με άλλους. Να ζητούμε συγγνώμη όταν με κάποιον είμαστε σε αντίθεση η έχουμε τσακωθεί. Ο ιερέας όταν βγαίνει από το Άγιο Βήμα και προσκαλεί τους πιστούς να μεταλάβουν των «αχράντων μυστηρίων», λέει ένα φοβερό λόγο: «Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε». Δηλαδή να προσέλθουν με φόβο Θεού, γιατί είναι φως και φωτιά η θεία Κοινωνία, πίστη γιατί είναι μέγα το μυστήριο, το Μυστήριο των Μυστηρίων, αλλά και με αγάπη διότι πρέπει να ποθείς, να αγαπάς τον Χριστό, να επιθυμείς την ένωση μαζί Του, και φυσικά με αγάπη προς όλους τους συνανθρώπους σου.

  • Με προσευχή ακόμη πρέπει να προσέλθει κάποιος, με θέρμη στην ψυχή, όχι ψυχρά, τυπικά, για τη συνήθεια η επειδή του το είπαν οι γονείς του η επειδή πηγαίνουν και οι άλλοι ― κυρίως Μεγάλη Πέμπτη η Μέγα Σάββατο, που πολλοί πηγαίνουν μαζικά, δίχως δυστυχώς πολλές φορές να κατανοούν. Πολλοί επίσης χριστιανοί διαβάζουν ευχές και προσευχές από την ακολουθία της θείας Μεταλήψεως από το προηγούμενο βράδυ για να προετοιμάζονται για το μεγάλο προσωπικό τους γεγονός, την ένωση με τον Κύριο.

  • Χρειάζεται και πρακτική προετοιμασία… Να είμαστε νωρίς στο σπίτι το σαββατόβραδο. Να μην καθυστερήσουμε, και την επόμενη ημέρα τυπικά, ίσως και ψυχρά, να πάμε να κοινωνήσουμε. Γιατί να χάσουμε πνευματικές δυνάμεις με την τηλεόραση, τις διασκεδάσεις, τις μουσικές η τις ατελείωτες συνομιλίες και τα αστεία, τα γέλια; Ας μη χάσουμε αυτό το μεγαλείο για πράγματα μικρά, περαστικά και ψεύτικα… Το Σάββατο το βράδυ ο Χριστός ας έχει την πρώτη θέση στην καρδιά μου! Ας διαβάσουμε κάτι σχετικό, ας προσευχηθούμε λίγο περισσότερο, ας σκεφθούμε: «Αύριο θα κοινωνήσω. Να προσέξω να μη χάσω τη μεγάλη αυτή πνευματική ευκαιρία. Και μετά η χαρά μου θα είναι απέραντη! Θα είμαι Ένα με τον Κύριό μου! Η καρδιά μου θα είναι ουρανός, Παράδεισος!».

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Σε λίγες ημέρες θα εορτάσουμε την πιο λαμπρή γιορτή της Ορθοδοξίας μας: το Άγιο Πάσχα. Θα ζήσουμε τα Άγια Πάθη του Κυρίου μας, τη Σταύρωση και την Ανάστασή Του. Ας προετοιμαστούμε λοιπόν για να εορτάσουμε τις άγιες αυτές ημέρες και με την συμμετοχή μας στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Κι ας γνωρίζουμε ότι κάθε φορά που τελείται Θεία Λειτουργία, συμμετέχουμε στο συνεχές Μυστικό Δείπνο της Εκκλησίας μας. Ζούμε τη Σταύρωση και την Ανάσταση του Χριστού μας.

 

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: «Πάσχα θα κάνω πάλι σήμερα, γιατί θα κοινωνήσω πάλι!» (Γ.Βερίτης)

 

 

imml neothtas 01

 

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e
): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1,
Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

 

Σελίδα 1 από 4

Δεν ξεχνώ

ΦΑΚΕΛΟΣ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ [1986 - 2016]: 30 Χρόνια από τήν ψήφιση…

Ιωάννης Θαλασσινός, Διευθυντής Π.Ε.ΦΙ.Π. 04-10-2017

Ποιός ἄραγε θυμᾶται τή θλιβερή ἐπέτειο τῆς ψήφισης, ἀπό τή Βουλή τῶν Ἑλλήνων, τοῦ ἐπαίσχυντου...

ΕΛΛΗΝΕΣ και ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ μποϊκοτάρετε τα προϊόντα εταιρειών που αφαιρούν…

Χριστιανική Εστία Λαμίας 03-10-2017

Οἱ μάσκες ἔπεσαν γιά ἀκόμα μιά φορά. Ἑταιρεῖες γνωστές στούς Ἕλληνες καταναλωτές ἀφαίρεσαν ἀπό τά...

Σύμφωνο Διαστροφικής Συμβίωσης

TIDEON 21-12-2015

Επιμένει να προκαλεί Θεό και ανθρώπους η ελληνική Κυβέρνηση, ψηφίζοντας στις 22 Δεκεμβρίου 2015 ως...

ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ: Δεν θα γίνω ευκολόπιστο θύμα!

Tideon 14-12-2015

Η Κυβέρνηση μας μίλησε για την «αναγκαιότητα» και για τα πλεονεκτήματα της «Κάρτας του Πολίτη»...

Η καταιγίδα των αντιδράσεων για το «αντιρατσιστικό»

TIDEON 27-08-2014

  Λαμβάνουν διαστάσεις καταιγισμού οι αντιδράσεις πλήθους φορέων και πολιτών για το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο το...

Δεν θα γίνω «δωρητής» οργάνων χωρίς να το θέλω! …

tideon.org 02-05-2013

  Kαταθέτουμε την αρνητική δήλωση μας προς τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ). Ο νόμος αφήνει πολλά...

Ποια είναι η λύση αν πλήρωσες «τσουχτερές» τιμές...

Tideon 31-12-2012

Ποια είναι η λύση αν πλήρωσες «τσουχτερές» τιμές στο Κυλικείο του Νοσοκομείου, του Αεροδρομίου, του...

Όχι, δεν θα φύγω

Νικόλαος Ἀνδρεαδάκης, ὁδηγός 03-04-2012

Εἶμαι νέος μὲ οἰκογένεια, ἔχω ὅλη τὴ ζωὴ μπροστά μου… Λόγῳ ἐπαγγέλματος ἔχω τὴ δυνατότητα...

ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Δεν ξεχνώ αυτούς που παρέδωσαν αμετάκλητα και άνευ όρων…

tideon 07-11-2011

  ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Δεν ξεχνώ αυτούς που παρέδωσαν αμετάκλητα και άνευ όρων την ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ και έκαναν...

ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΩΡΑ ...;

ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΩΡΑ ... 15-02-2011

   Κατάλαβες τώρα ... γιατί σε λέγανε «εθνικιστή» όταν έλεγες πως αγαπάς την Πατρίδα σου;    Για να...

Τώρα πια γνωρίζω τους 10 τρόπους που τα ΜΜΕ μου…

ΤΡΑΠΕΖΑ ΙΔΕΩΝ 25-12-2010

Τώρα πια γνωρίζω τους 10 τρόπους που τα ΜΜΕ μου κάνουν πλύση εγκεφάλου και πώς...