ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ!

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ
Η Θεία Λειτουργία είναι τό κέντρο της ζωής της Εκκλησίας. Κάθε Κυριακή και σε κάθε γιορτή η καμπάνα της Εκκλησίας μάς καλεί για να συμμετάσχουμε στη θεία Λειτουργία. Να συγκεντρωθούμε δηλαδή όλοι οι χριστιανοί ως ένα σώμα, να λατρεύσουμε τόν άγιο Θεό και να συμμετάσχουμε στο ιερότερο Μυστήριο, την Θεία Ευχαριστία.
Δυστυχώς πολλοί άνθρωποι δεν έχουν συνειδητοποιήσει το θαύμα που συντελείται στην Θεία Λειτουργία, αγνοούν εντελώς το μεγαλείο που κρύβει κι έτσι είτε δεν έρχονται στο ναό ή κι άν ακόμη έρχονται δεν συμμετέχουν συνειδητά. Εμείς λοιπόν, σήμερα, πρώτον θα προσπαθήσουμε να ανακαλύψουμε τι συμβαίνει κατά τη φοβερή και συγκλονιστική ώρα της θείας Λειτουργίας και, δεύτερον, θα δούμε πως πρέπει κι εμείς να συμμετέχουμε σ’ αυτή.

ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή κι ας θυμηθούμε τι γίνεται σε κάθε θεία Λειτουργία από τη στιγμή που αρχίζει.
Πριν από τη θεία Λειτουργία γίνεται μέσα στο ιερό Βήμα η προετοιμασία των Τιμίων Δώρων (του άρτου και του οίνου) με την ακολουθία της Προσκομιδής. Εκεί ο ιερέας προσεύχεται ξεχωριστά για όλους τους πιστούς (ζώντες και κεκοιμημένους) που έχουν γράψει τα ονόματα τα δικά τους και των γνωστών τους και τα έχουν δώσει μαζί με το πρόσφορο για να μνημονευθούν.
Έπειτα αρχίζει η θεία Λειτουργία. Θυμάστε με ποιά λόγια;
Με δοξολογία και ομολογία πίστεως στον Τριαδικό Θεό: «Εὐλογημένη ἡ βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων»
Στη συνέχεια τι ακολουθεί;
Τα «Ειρηνικά», δηλαδή προσευχές και αιτήματα για την ειρήνη και τη σωτηρία όλου του κόσμου, τα «Αντίφωνα», η «Μικρά Είσοδος» με το Ευαγγέλιο, τα Απολυτίκια, που μας θυμίζουν την εορτή της ημέρας, ο Τρισάγιος Ύμνος και τα ιερά Αναγνώσματα (Απόστολος και Ευαγγέλιο).
Εδώ τελειώνει το πρώτο μέρος της θείας Λειτουργίας που ονομάζεται Λειτουργία των Κατηχουμένων διότι στην αρχαία Εκκλησία μέχρι αυτό το σημείο είχαν δικαίωμα να παρακολουθούν και να συμμετέχουν οι κατηχούμενοι, δηλαδή οι μη βαπτισμένοι που όμως ετοιμάζονταν για το Άγιο Βάπτισμα.
Έπειτα αρχίζει η Λειτουργία των Πιστών με τις ειδικές ευχές που διαβάζει ο ιερέας, τον Χερουβικό Ύμνο, την Μεγάλη Είσοδο (τα Τίμια Δώρα μεταφέρονται από την Πρόθεση στην Αγία Τράπεζα) και το Πιστεύω.
Ακολουθεί το τμήμα εκείνο της θείας Λειτουργίας που ονομάζεται αγία Αναφορά. Είναι το πιο ιερό σημείο της θείας Λειτουργίας. Την ώρα αυτή συντελείται το Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας. Γίνεται η προσφορά (=η «αναφορά») των δώρων μας στον Θεό Πατέρα. Αυτά με τον καθαγιασμό τους μεταβάλλονται σε Σώμα και Αίμα Ιησού Χριστού. Γι’ αυτό ο  ιερέας μας καλεί να σταθούμε προσεκτικά, με ιδιαίτερη ευλάβεια:

– Ακούστε πως ακριβώς το λέει αυτό ο ιερέας:
«Στῶμεν καλῶς· στῶμεν μετά φόβου· πρόσχωμεν τήν ἁγίαν Ἀναφοράν ἐν εἰρήνη προσφέρειν».
Δηλ. «Ας σταθούμε προσεκτικά. Ας σταθούμε με ευλάβεια και σεβασμό. Ας προσέξουμε να προσφέρουμε με ψυχική ειρήνη την αγία αναφορά, δηλαδή την ιερή θυσία της θείας Ευχαριστίας».
Όλα είναι έτοιμα. Σε λίγα λεπτά στην αγία Τράπεζα θα κατέλθει το Άγιο Πνεύμα και θα μεταβάλει τα υλικά δώρα μας σε Σώμα και Αίμα Χριστού. Και γίνεται την ώρα εκείνη ένα ασύλληπτο θαύμα: ο Θεός βρίσκεται επάνω στην αγία Τράπεζα! Και κάτι ακόμα πιο θαυμαστό και ασύλληπτο: ο Θεός με τη θεία Κοινωνία μέσα μας! Μέσα σε όλους μας, στον καθένα μας, στην καρδιά του καθενός μας! Ο Θεός στη γη... Τον βλέπεις, Τον αγγίζεις και Τον παίρνεις ως τροφή «και λαβών οίκαδε αναχωρείς»∙ και φεύγεις για το σπίτι σου παίρνοντάς Τον µαζί σου (ιερός Χρυσόστοµος).

ΕΦΑΡΜΟΓΗ
Μας αξιώνει και μας ο Θεός να παρευρισκόμαστε σ’ αυτό το μεγάλο θαύμα.
Πως λοιπόν θα πρέπει να στεκόμαστε και να συµµετέχουµε στη θεία Λειτουργία; (...).
α) Με τη συναίσθηση ότι βρισκόµαστε ενώπιον του Θεού. Μη µάς εξαπατά αυτό που βλέπουν τα σωµατικά µας µάτια, αλλά να κατανοούµε την πραγµατικότητα. Στο ναό την ώρα της θείας Λατρείας βρισκόμαστε ενώπιον του αγίου Τριαδικού Θεού. Αυτό να μην το λησμονούμε ποτέ. Ο άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης το υπογραμμίζει έντονα αυτό: «Όταν προσέρχεσαι στο ναό για να συμπροσευχηθείς με τους αδελφούς σου, πρέπει να γνωρίζεις και να πιστεύεις βαθιά και ακλόνητα ότι θα βρεθείς με τον Θεό πρόσωπο προς πρόσωπο»! (Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΣΤΗ ΓΗ, εκδ. «Ο ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΣ», σελ. 101).
β) Με την κατάλληλη προετοιμασία. Να προετοιμαζόμαστε για τη θεία Λειτουργία σωματικά και ψυχικά. Να περιορίζουμε τις απασχολήσεις και τις εξόδους μας το σαββατόβραδο. Να μελετούμε κάτι σχετικό με τη λατρεία της Κυριακής (π.χ. μπορούμε να μελετούμε το ευαγγελικό ανάγνωσμα). Να δημιουργούμε μια ατμόσφαιρα ειρήνης στην ψυχή μας αποφεύγοντας εντάσεις και ψυχρότητες. Αν υπάρχει κάτι τέτοιο μέσα μας, οπωσδήποτε να φροντίζουμε να το αποβάλλουμε με τη συγχώρηση και τη συμφιλίωση. Μέσα λοιπόν σε αυτή την ατμόσφαιρα της κατανύξεως και της ειρήνης θα κάνουμε την προσευχή μας και θα πέσουμε να κοιμηθούμε νωρίς, ώστε ξεκούραστοι και ενδυναμωμένοι να ξυπνήσουμε πρωί την Κυριακή, για να φθάσουμε στο ναό όσο το δυνατό νωρίτερα και να αφοσιωθούμε στη λατρεία του αγίου Θεού μας.
γ) Με ευλάβεια πολλή και φόβο Θεού. «Στῶμεν καλῶς στῶμεν μετά φόβου»! Ας σταθούμε
σωστά, με ευλάβεια∙ ας σταθούμε με φόβο! Να λατρεύουμε τον Θεό ευαρέστως με σεβασμό και με ευλάβεια, διότι Αυτός ο Θεός μας είναι φωτιά που κατακαίει όσους ανευλαβώς Τον πλησιάζουν (βρ. ιβ΄ 28-29: «λατρεύωμεν εὐαρέστως τῷ Θεῷ μετὰ εὐλαβείας καὶ δέους∙ καὶ γὰρ ὁ θεὸς ἡμῶν πῦρ καταναλίσκον»).
Πρακτικότερα αυτά σημαίνουν ότι θα πρέπει να στεκόμαστε μέσα στο ναό πρωτίστως σεμνά! Και η ενδυμασία μας σεμνή, απλή και ευπρεπής, και η όλη στάση μας να είναι στάση «αἰδοῦς», συστολής ενώπιον του αγίου των αγίων Θεού. Τα δε μάτια να μην περιεργάζονται τους άλλους πιστούς, αλλά να είναι στραμμένα προς τα μέσα.

Ακόμη είπαμε να στεκόμαστε μέσα στο ναό με φόβο. Δηλαδή να μην μπαίνουμε θαρρετοί και άφοβοι, όπως οπουδήποτε αλλού. Μέσα στο ναό θα πρέπει να είμαστε απολύτως σιωπηλοί! Κανένας θόρυβος, καμία συζήτηση. Πολύ περισσότερο όσοι εισέρχονται στο άγιο Βήμα για να διακονήσουν θα πρέπει να συναισθάνονται την ιερότητα του χώρου και ότι χρειάζεται να το κάνουν με απόλυτη ησυχία. Αυτός είναι ο σωστός τρόπος συμμετοχής στη θεία Λατρεία. Μόνο όταν έχουμε αυτή την αγία συστολή και τον άγιο φόβο του Κυρίου, μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα ελκύσουμε τη χάρη, την ευλογία και το έλεος του Θεού.
Καλό όμως είναι να γνωρίζουμε και μερικά πρακτικά για να συμμετέχουμε σύμφωνα με την τάξη και την ακρίβεια που διατηρεί η Παράδοση της Εκκλησίας μας:
Ρωτούμε και δίνουμε στα παιδιά πρακτικές οδηγίες, όπως π.χ.:
Πότε κάνουμε το σταυρό μας; (...)
Πότε δεν κάνουμε το σταυρό μας αλλά απλή υπόκλιση; (...)
Πότε στεκόμαστε οπωσδήποτε όρθιοι; (...)
Και ας μην ξεχνούμε: η εκκλησία είναι «οίκος Θεού» γι’ αυτό και στην αρχή μπαίνουμε αθόρυβα στην εκκλησία και στο τέλος της θείας Λειτουργίας δεν βιαζόμαστε, ενώ είμαστε ακόμη μέσα στο ναό, ν’ ανοίξουμε συζητήσεις και να σκορπίσουμε έτσι τη χάρη της θείας Λατρείας.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Είναι αλήθεια ότι αυτά που συμβαίνουν στη θεία Λειτουργία ξεπερνούν και την ίδια τη φαντασία µας. Και όµως είναι πραγµατικότητα. Αν µπορούσαν να δουν τα µάτια µας τι γίνεται την ώρα της θείας Λειτουργίας, θα µέναµε άφωνοι και οπωσδήποτε θα ήμασταν πολύ πιο προσεκτικοί.
Είναι πολύ χαρακτηριστικό ένα περιστατικό από τη ζωή του αγίου προφήτου Ελισαίου.  Ο βασιλιάς της Συρίας θέλησε κάποτε να συλλάβει τον προφήτη, για να µή φανερώνει στους Εβραίους τα σχέδιά του. Έστειλαν λοιπόν στη Δωθαΐµ, όπου ήταν ο Ελισαίος, ιππικό και άρµατα και µεγάλη στρατιωτική δύναµι («δύναµιν βαρε αν»), και νύχτα περικύκλωσαν την πόλη. Το πρωί ο µαθητής του προφήτη τρόµαξε όταν είδε όλο το στράτευµα να τους έχει κυκλωµένους. Τότε ο προφήτης του είπε: «Μὴ φοβοῦ, ὅτι πλείους οἱ μεθ᾿ ἡμῶν ὑπὲρ τοὺς μετ᾿ αὐτῶν»∙ µή φοβάσαι, είναι περισσότεροι οι δικοί µας από αυτούς. Και προσευχήθηκε να ανοίξει ο Θεός τα µάτια του παιδιού για να δει. Και τότε, λέγει, είδε ο µαθητής του ότι όλο το βουνό ήταν γεµάτο από ιππικό αγγέλων, πλήθος δε από πύρινα άρµατα προστάτευαν ολόγυρα τον προφήτη (Δ΄ Βασ. ς΄ 13-17).
Λοιπόν, κάτι ανάλογο ζούµε µέσα στην εκκλησία στη θεία Λειτουργία. Ακόµη κι αν οι εκκλησιαζόµενοι σε κάποιο ναό µετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, την ώρα της θείας Λειτουργίας µυριάδες άγγελοι και όλος ο ουράνιος κόσµος συγκεντρώνεται εκεί. Και αυτοί οι ελάχιστοι πιστοί µετέχουν σε ένα εκρηκτικό και υπερθαύµαστο ουράνιο πανηγύρι.
Λοιπόν, πως θα σταθούμε κι εμείς μπροστά σ’ αυτό το συγκλονιστικό θαύμα της θείας Λειτουργίας;... Την απάντηση μας την δίνει ο ιερέας στη Θεία Λειτουργία:


ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: «Στῶμεν καλῶς στῶμεν μετά φόβου».

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Ξέρετε ποιό βιβλίο σημειώνει τις περισσότερες πωλήσεις κάθε χρόνο; (Πούλησε 250.000 αντίτυπα, περισσότερα από κάθε άλλο βιβλίο στη χώρα μας!!! Και ακόμα αυτό το ίδιο, ήταν το βιβλίο με τις περισσότερες πωλήσεις σε ολόκληρο τον κόσμο για μια ακόμη χρονιά) Η Αγία Γραφή!

Η απάντηση απροσδόκητη γιά πολλούς, για μας όμως αναμενόμενη και δικαιολογημένη. Γιατί;   «Η Αγ.Γραφή. Παλαιά καί Καινή Διαθήκη είναι το βιβλίο που διαβάζεται με απληστία κάθε εποχή και ανταποκρίνεται στις πιό βαθειές πνευματικές ανάγκες του ανθρώπου. Κι αυτό γιατί δεν περιέχει λόγια ανθρώπων αλλά τον παντοδύναμο λόγο του Θεού. Δεν υπάρχουν ερωτήματα που βασανίζουν την ανθρώπινη ψυχή, γιά τα οποία δεν έχει δοθεί μέσα στην Αγ. Γραφή άμεση ή έμμεση απάντηση. Στις σελίδες της αποκαλύπτεται όλη η αλήθεια για τον Θεό, τον κόσμο και τον άνθρωπο....»

ΣΥΖΗΤΗΣΗ

Γνωρίζουμε ότι ο Θεός έδωσε στο τελειότερο δημιούργημά Του, τον άνθρωπο,την τάση να Τον αναζητά και ν’ ακούει τη φωνή Του, μέσα στην τόσο θαυμαστά πλασμένη φύση αλλά και μέσα στήν καρδιά του. Αυτή είναι η πρώτη φανέρωση του Θεού και του λόγου Του, η φυσική Θ. Αποκάλυψη. Ακολούθησε όμως και Θεία Αποκάλυψη υπερφυσική.

Μέσα στη διαδρομή της Ιστορίας, ο Θεός ετοιμάζει αρχικά ένα λαό,τον Ισραήλ, που θα δεχθεί και θα διατηρήσει τη Θεία Αποκάλυψη. Με έκτακτα θαυμαστά γεγονότα και τρόπους (διάβαση Ερυθράς θαλάσσης, Πλάκες Διαθήκης...), με συγκεκριμένα, εκλεγμένα πρόσωπα (Πατριάρχες, Προφήτες) τους αποκαλύπτει τον λόγο και το θέλημά του και τους ετοιμάζει για τη μέγιστη των Αποκαλύψεων. Ποιά; Την Ενανθρώπηση του Ίδιου του Υιού και Λόγου του Θεού.

Ο Θεάνθρωπος Ιησούς έρχεται στη γη για να φανερώσει στον άνθρωπο την αληθινή γνώση για τον Θεό και τον τέλειο ηθικό Νόμο και να ανοίξει με την Σταυρική του Θυσία και την Ανάστασή του δρόμο αληθινής ζωής και σωτηρίας.

Μέσα στην Αγία Γραφή είναι θησαυρισμένη από τους ιερούς συγγραφείς,με την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος, όλη αυτή η Ιερή Αποκάλυψη. Γι’αυτό η Αγία Γραφή είναι η βάση και το θεμέλιο της Ορθόδοξης πίστης, λατρείας και ζωής.

Όμως συχνά ακούγονται κάποια ερωτήματα:

1)Υπάρχουν μέσα στην Αγία Γραφή αναφορές και σε πρόσωπα, περιγραφές τόπων, πολέμων,καταστροφών(Πύργος Βαβέλ-Κατακλυσμός). Όλα αυτά είναι αληθινά γεγονότα ή μύθοι;

Η Αγία Γραφή είναι θεόπνευστη. Γράφτηκε με την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος από αγίους ανθρώπους μέσα στη διαδρομή του ιστορικού χρόνου και των γεγονότων χωρίς να έχει σκοπό την ιστορική πληροφόρηση. Όσα όμως γεγονότα αναφέρει είναι απόλυτα ιστορικά και αδιαμφισβήτητα. Αυτό αποδεικνύεται από την αρχαιολογική σκαπάνη, τις παραδόσεις άλλων λαών ή από σύχρονους των γεγονότων συγγραφείς.  

Αυτά τα γεγονότα αποκαλύπτουν στον άνθρωπο την αγία Βουλή και Πρόνοια του Θεού για τη σωτηρία του.Για παράδειγμα: η αιχμαλωσία του Ισραήλ από τους Βαβυλώνιους και η καταστροφή της Ιερουσαλήμ είναι ένα αποδεδειγμένο ιστορικό γεγονός. Δεν χρειαζόταν να το αποκαλύψει στο συγγραφέα ο Θεός. Μέσα όμως στο γεγονός αυτό αποκαλύπτεται η Θεία Πρόνοια που παιδαγωγεί τον Ισραήλ για την αποστασία του, πράγμα που δεν αφορούσε μόνο τον τότε λαό του Θεού, αλλά και τους ανθρώπους κάθε εποχής όλων των αιώνων.

2) Μπορούμε να πούμε ότι η θεοπνευστία της Αγίας Γραφής είναι απόλυτη; Δεν υπεισέρχονται και προσωπικά στοιχεία του συγγραφέα;

Η αλήθεια είναι ότι οι ιεροί συγγραφείς κάθε φορά δεν κατέγραψαν απλά, καθ’υπαγόρευσιν του Αγ. Πνεύματος-λέξη προς λέξη- με αμέτοχη τη δική τους σκέψη. Δέχτηκαν τα νοήματα, τις νεύσεις, την Αποκάλυψη του Θεού και τη διατύπωσαν με το δικό τους γλωσσικό ιδίωμα, χρησιμοποιώντας γνώσεις, εμπειρίες και προσωπικά συναισθήματα.

Ξέρετε μέσα σε πόσο διάστημα γράφτηκαν τα 76 βιβλία της Αγ. Γραφής;

Σε διάστημα 1600 περίπου ετών! Από το 1500 π.Χ. που γράφτηκε η Γένεση ως το 95 μ.Χ. που γράφτηκε το τελευταίο, η Αποκάλυψη του Ιωάννου. Και είναι ενδεικτικό της θεοπνευστίας της το γεγονός ότι τα 76 αυτά βιβλία παρουσιάζουν μια εντυπωσιακή ενότητα μεταξύ τους, ενώ γράφτηκαν σε διαφορετική εποχή και τόπο, από ανθρώπους διαφόρων κοινωνικών τάξεων, πολιτισμών και συνθηκών (από βασιλιάδες, μέχρι ψαράδες και τελώνες, ποιμένες και επιστήμονες) άγνωστους και άσχετους μεταξύ τους και χωρίς τη συνείδηση ότι γράφουν βιβλίο της Αγ. Γραφής.

Για να καταλάβουμε πόσο δύσκολο είναι αυτό, ας υποθέσουμε ότι αποφασίζεται να γίνει ένα άγαλμα υπέροχο, όχι από έναν αλλά από πολλούς γλύπτες. Ο καθένας θα δουλέψει χωρίς καμιά γνωριμία, ούτε συνεννόηση με τον άλλον. Στον καθένα ανατίθεται να φτιάξει ένα διαφορετικό κομμάτι, στον ένα το κεφάλι, στον άλλο το χέρι, στον άλλο το πόδι κλπ. Και ύστερα τα συναρμολογούμε και βλέπουμε ότι το έργο είναι τόσο θαυμαστό, έχει τέτοια ενότητα σαν να το έφτιαξε ένας και μόνο άνθρωπος ή σαν να είναι αποτέλεσμα στενής συνεργασίας! Και όμως, στην περίπτωση αυτή ο καθένας έκανε το δικό του κομμάτι μόνος! Έτσι ακριβώς έγινε και με τη συγγραφή των βιβλίων της Αγ. Γραφής.

3)Πώς είμαστε σίγουροι ότι η Αγ. Γραφή περιλαμβάνει ανόθευτη την αλήθεια και πως τα κείμενα της είναι τα αυθεντικά; Μεσολάβησαν καταστροφές, πόλεμοι, πυρπολήσεις, σεισμοί… Πώς ανευρέθηκαν και διατηρήθηκαν αναλλοίωτα μέσα σε τόσους αιώνες;

Κατ’ αρχήν μας δίνουν σχετικές πληροφορίες, τα ίδια τα ιστορικά βιβλία της Βίβλου (π.χ. ανεύρεση και συγκέντρωση χαμένων χειρογράφων από τον Έσδρα). Οι Ιουδαίοι άλλωστε αν και δεν εφάρμοζαν πάντα το Θείο Νόμο είχαν μεγάλο ζήλο στο να τον διατηρούν και να τον διδάσκονται σαν αποκλειστική δωρεά του Θεού στο έθνος τους. Έτσι, το 250 π.Χ. στην Αλεξάνδρεια επί Πτολεμαίου Β΄ τα 49 βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης μεταφράστηκαν στην ελληνική γλώσσα από 72 ερμηνευτές. Η μετάφραση αυτή λέγεται «Των Εβδομήκοντα» (Ο’) και έχει μεγάλη σπουδαιότητα, γιατί είναι η αρχαιότερη και την χρησιμοποίησε και ο Ίδιος ο Κύριος και ο Απόστολος Παύλος, πράγμα που την επικυρώνει.

Τα βιβλία της Καινής Διαθήκης γράφτηκαν απευθείας στην ελληνική, πλην του «κατά Ματθαίον» που γράφτηκε στα Αραμαϊκά και μεταφράστηκε άμεσα από τον ίδιο τον Ευαγγελιστή. Ηταν γνωστά από τους πρώτους χρόνους της Αποστολικής Εκκλησίας. Κυκλοφόρησαν αρχικά και στίς περιοχές που διαδραματίστηκαν τα γεγονότα που ιστορούν και έχουν μεγάλη χρονική εγγύτητα με αυτά. Οι αναγνώστες τους επομένως ήταν σίγουρα και άνθρωποι που είχαν προσωπική αντίληψη και γνώμη για τη διδασκαλία του Χριστού και τα θαύματά Του.

Μια από τις πρώτες μέριμνες της Εκκλησίας ήταν να ξεχωρίσει και να απορρίψει τα ψευδεπίγραφα ευαγγέλια, γνωστά ως «απόκρυφα» και επιστολές (που δεν περιείχαν απόλυτα ακριβή στοιχεία). Τα κανονικά βιβλία της Κ.Δ. κυκλοφόρησαν αμέσως ως αυτόγραφα μεταξύ των πρώτων Εκκλησιών. Φυλάχτηκαν και αντιγράφηκαν σε περγαμηνές και παπύρους από ειδική τάξη μοναχών, τους «Αντιγραφείς» και «Καλλιγράφους» μέχρι την ανακάλυψη της τυπογραφίας.

Η Αγ. Γραφή είναι το αυθεντικότερο βιβλίο. Αυτό αποδεικνύεται από το πλήθος και την αρχαιότητα των χειρογράφων που μας διασώζουν τα κείμενά της. Υπάρχουν χειρόγραφα της Κ.Διαθήκης του 4ου μ.Χ. αιώνα,απέχουν δηλαδή 3-4 αιώνες από το χρόνο συγγραφής των πρωτοτύπων κειμένων. Ενώ την ιστορία του Θουκυδίδη (5ος μ.Χ αιώνας ) και τα Ομηρικά έπη (8ος π.Χ αι.) τα διασώζουν χειρόγραφα του 10ου μ.Χ αιώνα.

Ποιά ανταπόκριση έχει η Αγ. Γραφή στον κόσμο;

Τον 18ο αιώνα ο φιλόσοφος Βολταίρος είχε πει ότι ύστερα από 50 χρόνια η Βίβλος θα πωλείται μόνο στα παλαιοπωλεία. Και ξέρουμε ότι λίγα χρόνια αργότερα το σπίτι του Βολταίρου έγινε βιβλιοπωλείο της Αγίας Γραφής!

Σήμερα η Βίβλος είναι μεταφρασμένη σε 1200 γλώσσες και κάθε χρόνο κυκλοφορεί σε 25 εκατομμύρια αντίτυπα περίπου, αριθμό ρεκόρ στον οποίο κανένα άλλο βιβλίο δε φτάνει! Κυρίως όμως η Αγία Γραφή είναι ένα βιβλίο που κάνει θαύματα, μεταμορφώνει ανθρώπους. Ξέρετε κανένα περιστατικό;...

Ο Μέγας Αντώνιος (251-356),που εορτάζει αύριο/σήμερα, από μικρός αγαπούσε να πηγαίνει την Εκκλησία και να παρακολουθεί τα ιερά αναγνώσματα και τα συναξάρια των Αγίων. Όταν έφθασε σε ηλικία περίπου 20 ετών έμεινε ορφανός και από τους δύο γονείς του και κληρονόμησε την μεγάλη περιουσία τους. Παράλληλα ανέλαβε την ανατροφή της μικρότερης αδελφής του. Ωστόσο εκείνο που απασχολούσε έντονα την σκέψη του ήταν το παράδειγμα των Αγίων και μάλιστα των Αποστόλων και των Μαρτύρων οι οποίοι εγκατέλειψαν τα πάντα και ακολούθησαν τον Χριστό μέχρι τέλους της ζωής τους. Κάποια ημέρα, λοιπόν που πήγε στην Εκκλησία, άκουσε τον ιερέα να διαβάζει την περικοπή του Ευαγγελίου όπου ο Κύριος είπε στον πλούσιο νέο: «Ει θέλεις τέλειος είναι, ύπαγε πώλησόν σου τα υπάρχοντα και δος πτωχοίς,... και δεύρο ακολούθει μοι» (Ματθ. ιθ’ 21). Συγκλονίστηκε. Κάτι του έλεγε μέσα του ότι ο λόγος αυτός διαβάστηκε ειδικά γι’ αυτόν. Αισθάνθηκε την φωνή του Θεού ν’ απαντά στους μυστικούς πόθους του. Χωρίς να χάσει καιρό, πήγε και μοίρασε όλα τα υπάρχοντά του στους πτωχούς. Δεν κράτησε τίποτε παρά μόνο τα απαραίτητα για την αποκατάσταση της αδελφής του. Όταν πάλι μια άλλη φορά άκουσε στην Εκκλησία τον λόγο του Κυρίου «μη ουν μεριμνήσητε εις την αύριον» (Ματθ. ς’ 34), αποφάσισε να μοιράσει και το υπόλοιπο της περιουσίας του και να φύγει οριστικά από τον κόσμο, αφού πρώτα εμπιστεύθηκε την αδελφή του σε κάποιες χριστιανές νέες, για να μένει με ασφάλεια κοντά τους. Έτσι ο όσιος Αντώνιος αφού δέχθηκε την κλήση του Θεού μέσα από το ιερό Ευαγγέλιο, έζησε το υπόλοιπο της ζωής του ως μοναχός και με τους ασκητικούς του αγώνες αναδείχθηκε «καθηγητής της ερήμου», το πρότυπο όλων των μοναχών.

Κι ο άγιος Αυγουστίνος ο οποίος στα χρόνια της νεότητάς του είχε παρασυρθεί μακριά από τον Θεό, κάποια ημέρα άνοιξε τυχαία την Αγία Γραφή κι έπεσε πάνω σ’ένα χωρίο: «ἡ νὺξ προέκοψεν, ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικεν. Ἀποθώμεθα οὖν τὰ ἔργα τοῦ σκότους καὶ ἐνδυσώμεθα τὰ ὅπλα τοῦ φωτός. ὡς ἐν ἡμέρᾳ εὐσχημόνως περιπατήσωμεν, μὴ κώμοις καὶ μέθαις, μὴ κοίτας καὶ ἀσελγείαις, μὴ ἔριδι καὶ ζήλῳ, ἀλλ᾿ ἐνδύσασθε τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ τῆς σαρκὸς πρόνοιαν μὴ ποιεῖσθε εἰς ἐπιθυμίας» (Ρωμ. ιγ’12-14 ). Αισθάνθηκε ρίγος, συγκλονισμό, μίλησε στην καρδιά του και η ζωή του άλλαξε πορεία.Έγινε ο Ιερός Αυγουστίνος!! Και πόσοι άλλοι! Η Αγία Γραφή αναγέννησε και άλλαξε τα ήθη και τις καρδιές πολλών ανθρώπων.  

Ποιά είναι η θέση της Αγ. Γραφής στη δική μας ζωή;            

Η Αγία Γραφή είναι το βιβλίο στο οποίο οφείλουμε απέραντη τιμή και σεβασμό, είναι ιερό. Είναι χαρακτηριστικό ότι στους ορθόδοξους ναούς το Ιερό Ευαγγέλιο το βλέπουμε καταστόλιστο με ακριβά πετράδια και τοποθετημένο στην πιο επίσημη και ιερή θέση, πάνω στην Αγία Τράπεζα κι όταν το προσκυνούμε νοιώθουμε πως προσκυνούμε τον ίδιο τον Κύριο.

Να φροντίσουμε και στο σπίτι μας το ίδιο τιμητική να είναι η θέση της Αγ. Γραφής. Όχι ανάμεσα στα άλλα βιβλία μας, με πεταμένα πάνω της χαρτιά, περιοδικά, χάρακες και ό,τι άλλο και φυσικά όχι κάπου καταχωνιασμένη σε αχρησία.

Κυρίως όμως να θελήσουμε να έχει τιμητική θέση και στη ζωή μας. Να συνειδητοποιήσουμε τη σπουδαιότητα των λόγων της και την αιώνια διαχρονική ισχύ τους. Από τους λόγους του Χριστού «ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου ἕως ἂν πάντα γένηται.» (Ματθ. ε’ 18). Τα λόγια του Χριστού ισχύουν, σε κάθε εποχή για κάθε άνθρωπο και έχουν δύναμη μεγάλη.

***

Ο λόγος του Θεού έχει δύναμη γιατί μέσα του κρύβει Πνεύμα Άγιο... Ακούς το λόγο του Θεού και παίρνεις Πνεύμα Άγιο. Διαβάζεις το λόγο του Θεού καί παίρνεις Πνεύμα Άγιο, παίρνεις ζωή ,παίρνεις δύναμη,όγκους δυνάμεων ,να αντιμετωπίσεις τα προβλήματα και τις συντυχίες της ζωής σου... Στην αρχή της κάθε μέρας, μ’αυτό ή εκείνο το παρασκεύασμα, θα πάρεις,λέει, θετική ενέργεια. Άσε τη θετική ενέργεια, και άντλησε τη θεϊκή ενέργεια, την ενέργεια του Αγ. Πνεύματος,που θά σου δώσει και σήμερα ο λόγος του Θεού. Μην τον παραμελήσεις καμιά μέρα. Αφιέρωσε λίγα λέπτα,και θα πάρεις τεράστια δύναμη,χάρη Θεοῦ μέσα σου. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός είπε: «Τά ρήματα ἅ ἐγώ λαλῶ ὑμῖν πνεῦμά ἐστι καί ζωή ἐστιν» (Ιωαν στ’ 63).

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Ο λόγος του Θεού έχει δύναμη γιατί μέσα του κρύβει Πνεύμα Άγιο.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

Τον είδαμε να φιγουράρει παντού. Ένας κοντόχοντρος και πάντα χαμογελαστός παππούς με κατάλευκη γενειάδα, ντυμένος στα κόκκινα, με μαύρες μπότες και ένα σακί γεμάτο δώρα για όλους. Έρχεται, λέει, με το έλκηθρο από τον παγωμένο βορρά, κατεβαίνει την καμινάδα και αφήνει τα δώρα την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Είναι ο Αϊ-Βασίλης η όπως προβάλλεται παγκοσμίως ο Santa Claus.

• Ποιά όμως είναι αυτή η φιγούρα; Είναι ο Μέγας Βασίλειος, ο μεγάλος αυτός Άγιος της Εκκλησίας μας που εορτάζει την 1η Ιανουαρίου; (...)

Όχι, βέβαια! Ο Αϊ-Βασίλης των παραμυθιών και των εμπορευματοποιημένων διακοπών δεν έχει καμία σχέση με τον ασκητικό ιεράρχη και οικουμενικό διδάσκαλο, τον Μέγα Βασίλειο, τον οποίο εορτάσαμε την 1η Ιανουαρίου και θα τον τιμήσουμε πάλι στη μεγάλη εορτή των Τριών Ιεραρχών (30 Ιανουαρίου). Είναι ευκαιρία λοιπόν σήμερα να γνωρίσουμε ποιός πραγματικά είναι ο Άγιος Βασίλειος.

ΔΙΗΓΗΣΗ: Η ζωή και το έργο του Μ. Βασιλείου

• Τί ξέρετε εσείς για τον μεγάλο αυτό Πατέρα της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, τον Οικουμενικό Διδάσκαλο, τον κορυφαίο θεολόγο του 4ου αι. μ.Χ., Αρχιεπίσκοπο Καισαρείας, έναν από τους Τρεις Ιεράρχες, προστάτες της παιδείας; (…)

Γεννήθηκε το 330 μ.Χ. στη Νεοκαισάρεια του Πόντου από την Εμμέλεια, κόρη μάρτυρος, και τον Βασίλειο, διδάσκαλο ρητορικής. Από τα εννέα αδέλφια της οικογενείας του οι πέντε είναι γνωστοί άγιοι της Εκκλησίας μας!

Τα πρώτα γράμματα τα πήρε από τον πατέρα του στην Καισάρεια και από εκεί πήγε στην Κωνσταντινούπολη, κοντά στον ονομαστό ρήτορα Λιβάνιο και στη συνέχεια στην Αθήνα, όπου σπουδάζει ρητορική, φιλοσοφία, αστρονομία, γεωμετρία, ιατρική και συνδέεται με μοναδική φιλία με τον Άγιο Γρηγόριο το Θεολόγο, ώστε ο τελευταίος να ομολογήσει: «είμαστε μία ψυχή σε δύο σώματα!». Πόσο μεγάλη ήταν η επιστημονική του μόρφωση φαίνεται από τα συγγράμματά του.

Επιστρέφοντας στην πατρίδα του γίνεται καθηγητής ρητορικής. Μπροστά του ανοίγεται μια ζωή γεμάτη ανέσεις, πλούτη και δόξα. Κάτι άλλο όμως πολύ μεγάλο και δυνατό μιλά στην καρδιά του. Η αδελφή του Μακρίνα του εμπνέει το δρόμο της αφιερώσεως στο Θεό. Βαπτίζεται Χριστιανός και ξεκινά ένα οδοιπορικό σε γνωστά κέντρα ασκητισμού της Ανατολής, για να καταλήξει και πάλι στο ησυχαστήριο της αδελφής του στον Πόντο, εγκαινιάζοντας τη μνημειώδη αλληλογραφία του με τον Άγιο Γρηγόριο το Θεολόγο.

Το καλοκαίρι του 364 μ.Χ. χειροτονείται από τον Ευσέβιο Καισαρείας πρεσβύτερος και σε ηλικία 40 ετών εκλέγεται Επίσκοπος Καισαρείας. Τώρα είχε να αντιμετωπίσει την επικίνδυνη αίρεση του Αρειανισμού και του Αρειανού Αυτοκράτορα Ουάλη και υπερασπίζεται ο,τι είχε θεμελιώσει η Α Οἰκουμενική Σύνοδος. Είναι πολύ χαρακτηριστικός ο διάλογος του Μ. Βασιλείου με τον ύπαρχο Μόδεστο, απεσταλμένο του αιρετικού αυτοκράτορα. Όταν ο Μόδεστος τον απείλησε με δήμευση της περιουσίας του, εξορία, βάσανα και θάνατο, ο Άγιος απάντησε: «Περιουσία δεν έχω εκτός από αυτά τα τρίχινα και φτωχά ενδύματα. Την εξορία δεν τη φοβούμαι, γιατί θα έχω πατρίδα μου κάθε τόπο στον οποίο θα με ρίξουν. Τα βασανιστήρια δεν θα με λυγίσουν, γιατί το σώμα μου είναι ήδη ασθενικό και δεν θα αντέξει για πολύ. Και ο θάνατος μάλλον θα είναι για μένα ευεργεσία, γιατί θα με φέρει γρηγορότερα κοντά στο Θεό».

Έργο ζωής και σημαντικός σταθμός στην πορεία του αποτελεί η ίδρυση και λειτουργία ενός κοινωνικού φιλανθρωπικού συστήματος, της Βασιλειάδας, πρότυπου κέντρου περί-θαλψης και φροντίδας ανθρώπων που είχαν ανάγκη. Ο Μέγας Βασίλειος έκανε όλο το έργο της φιλανθρωπίας δίνοντας το παράδειγμα με προσωπική διακονία, μοιράζοντας την περιουσία του στους φτωχούς και μένοντας με ένα τριμμένο ράσο και λίγα βιβλία.

Καταπονημένος από την ασκητική του ζωή και την πολυποίκιλη δράση του, φεύγει για την αιώνια πατρίδα σε ηλικία 49 ετών την 1η Ιανουαρίου του 379 μ.Χ. Πλήθη λαού ακόμη και ειδωλολατρών συρρέουν για να προσκυνήσουν το άγιο λείψανο.

Μας άφησε τεράστιο σε μέγεθος και σημασία θεολογικό του έργο. Διακήρυξε την ενότητα της Αγίας Τριάδος και θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους δογματικούς θεολόγους. Τα έργα του διακρίνονται σε δογματικά, ασκητικά, ομιλίες και 365 επιστολές.

***

1. Γιατί δεν έχει καμία σχέση η παγκοσμιοποιημένη και εμπορευματοποιημένη παρουσίαση του Αϊ-Βασίλη (η Santa Claus) με την αγιασμένη μορφή του Μεγάλου Βασιλείου; Μπορείτε να επισημάνετε τις βασικές διαφορές τους; (...)

Ο Μέγας Βασίλειος...

• Εἶναι πρόσωπο της άσκησης: λεπτός, ολιγαρκής, με μακριά και μαύρη γενειάδα, αφού δεν πρόλαβε να γεράσει, και όχι πρόσωπο της καλοπέρασης: ευτραφής και ροδοκόκκινος.
• Ἔρχεται από την Καισάρεια της Καππαδοκίας και όχι από τη Λαπωνία της Φιλανδίας η από την Ολλανδία η άλλες χώρες της Δύσης, όπως παρουσιάζεται για καθαρά εμπορικούς σκοπούς διαφήμισης και προώθησης προϊόντων (Coca Cola).
• Διακρινόταν όχι για το προσόν της προώθησης των εμπορευμάτων αλλά για την αγιότητα του βίου του, τη δύναμη του πνεύματός του. Υπήρξε πανεπιστήμονας της εποχής του, μέγας διδάσκαλος και απαράμιλλος παιδαγωγός, οικουμενικός διδάσκαλος.
• Ποτέ του δεν μοίρασε δώρα στα παιδιά, εφήμερα και κάποτε επιβλαβή, αλλά τους έδινε πάντοτε την απέραντη αγάπη του, τα αγαθά της παιδείας και την ευλογία του. Και έτσι κάνει πάντα όχι μια φορά μόνο το χρόνο, αλλά κάθε φορά που τον επικαλούνται.
• Δέν πετάει με έλκηθρα και ταράνδους στον αέρα, πράξη μαγική, αλλά καταπολεμά με τα συγγράμματά του τέτοια μαγικά και μη ορθόδοξα στοιχεία.
• Ἦταν άγαμος και δεν χρειάστηκε ποτέ τη βοήθεια της γυναίκας του, για να μοιράσει τα δώρα, όπως ακούστηκε πρόσφατα!
• Ἡ πραγματική μίμηση του Αγίου είναι γνώση και μίμηση της ζωής και του έργου του και όχι μεταμφίεση με τη στολή του και συμμετοχή σε εκδηλώσεις που γελοιοποιούν και ασεβούν στην αγία μορφή του.

2. Μελετώντας τη ζωή και το έργο του Μ. Βασιλείου τι μηνύματα αφήνει σε μας σήμερα; (...)

• Τή βαθιά, άρτια και ουσιαστική μόρφωσή του. Δούλεψε σκληρά για να καλλιεργήσει τα χαρίσματα του Θεού και να αποκτήσει τη σοφία του κόσμου. Αγαπούσε ιδιαίτερα τα αρχαία ελληνικά γράμματα αλλά εκείνο που σε όλη του τη ζωή δεν παραμέλησε ποτέ ήταν η μελέτη της Αγίας Γραφής, η γνώση και η τήρηση του θελήματος του Θεού.
• Τή συνεπή, αγωνιστική, αγία ζωή του. «Η ζωή του υπήρξε φθεγγομένη και σιωπώσα παραίνεσις» (Αγ. Γρηγόριος Θεολόγος). Δηλαδή η ζωή του μιλούσε από μόνη της. Ήταν η πιο πειστική συμβουλή.
• Τήν πίστη και την αγάπη του στο Χριστό. Θυσίασε τα πάντα για να έχει το Χριστό!
• Τήν κοινωνική και φιλανθρωπική του δράση, δίνοντας προσωπικό παράδειγμα αυταπάρνησης και προσφοράς, κάνοντας την αγάπη πράξη.
• Τή θαρραλέα ομολογία και υπεράσπιση της ορθοδόξου πίστεώς μας.

Ας ακούσουμε και μερικά από τα σπουδαία μηνύματά του, όπως τα βρίσκουμε στο πλήθος των έργων του:

«Αν χάσουμε χρήματα, μπορούμε και πάλι να τα αποκτήσουμε, αν όμως χάσουμε το χρόνο μας, δεν μπορούμε να τον ξαναβρούμε».

«Σε κάθε μας επίδοση ας προηγείται η πίστη στο Θεό και ας ακολουθεί η αισιοδοξία…»

«Η τίμια εργασία ωφελεί τον άνθρωπο σωματικά και πνευματικά»

«Αν δεν θεωρείς τον εαυτό σου αξιόλογο και σπουδαίο, τότε είσαι ταπεινός. Με την ταπείνωση το μηδέν γίνεται το παν. Χωρίς ταπείνωση το παν γίνεται μηδέν».

***

Στο ξεκίνημα της καινούργιας χρονιάς στέκει να μας υποδεχθεί ο Μ. Βασίλειος. Είναι πράγματι ο ιδανικότερος οδηγός. Η φωνή του αληθινή, γιατί είναι Άγιος. Πειστική, γιατί την απέδειξε με τη ζωή του. Ας τον παρακαλέσουμε θερμά να μας εμπνέει και να μας καθοδηγεί στο δρόμο της χριστιανικής ζωής και της αγάπης στο Θεό και στο συνάνθρωπο.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Ο Μέγας Βασίλειος πρότυπο σοφίας, αγιότητος και αγάπης στο Θεό και στον πλησίον.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Λίγες ημέρες μας χωρίζουν από τη μεγάλη εορτή των Χριστουγέννων και όλα μας τη θυμίζουν: οι φωταγωγημένοι δρόμοι, τα δέντρα και οι φάτνες στις πλατείες, οι στολισμένες βιτρίνες, οι μελωδίες των επίκαιρων τραγουδιών στις αγορές και στα μέσα μαζικής ενημερώσεως. Όλα αυτά ίσως μας βοηθούν, είναι ενδεχόμενο όμως και να μας αποπροσανατολίζουν. Υπάρχει ο κίνδυνος να απορροφηθούμε από τα  επιφανειακά,  τις  αγορές, τα δώρα, τις επισκέψεις, και να χάσουμε την ουσία, να μη γιορτάσουμε Χριστούγεννα με τον Χριστό, η καρδιά μας να μην καταλάβει κάτι  βαθύτερο.
Η Εκκλησία με τις ιερές ακολουθίες της μας βοηθά να εμβαθύνουμε στο νόημα των Χριστουγέννων, που είναι ο ερχομός του Θεού στη γη για τη σωτηρία των ανθρώπων. Γι αὐτό δεν πρέπει να λείψουμε από την εκκλησία. Εκεί θ ἀκούσουμε υπέροχους ύμνους και αναγνώσματα, θα λατρεύσουμε τον Θεό μας, θα Τον ευχαριστήσουμε για την ευδοκία Του∙ το σπουδαιότερο: θα Τον  κοινωνήσουμε.
Στα Ευαγγέλια δύο είναι οι περικοπές οι σχετικές με την εορτή, οι οποίες και θ αναγνωσθούν στην εκκλησία: Λουκ. β’ 1-20: η κατά σάρκα γέννηση του Κυρίου και η προσκύνηση των ποιμένων. Ματθ. α’ 18 - β’ 12: η κατά σάρκα γέννηση του Κυρίου και η προσκύνηση των Μάγων. Ας συγκεντρώσουμε σήμερα την προσοχή μας, παιδιά, στις μορφές των Μάγων, για τους οποίους μας ομιλεί ο ευαγγελιστής  Ματθαίος.
Διαβάζουμε την περικοπή Ματθ. β’ 1-12 ήτμήμα της (κείμενο - ερμηνεία).

ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ
1. Ποιός μπορεί να μας πει τι λέει η περικοπή που διαβάσαμε;  (…)

2. Τι ήταν οι Μάγοι; (...)
Βέβαια σήμερα όταν λέμε «μάγοι», εννοούμε ανθρώπους που ασχολούνται  με τη μαγεία και   τα πονηρά πνεύματα, δηλαδή όργανα του σατανά, ψυχές συνειδητά παραδομένες στο σκότος της πλάνης και της αμαρτίας. Οι Μάγοι του Ευαγγελίου δεν ήταν τέτοιοι, δεν μπορεί να ήταν τέτοιοι, διότι προσκύνησαν τον Χριστό ως σωτήρα του κόσμου. Ήταν βέβαια ιερείς και μάντεις των ειδώλων, από την Περσία η την Αραβία, που λατρευαν τον ήλιο και τ  ἀστέρια1  και ασκούσαν  επιστήμη  αναμεμιγμένη  με  δεισιδαιμονία∙  είχαν  όμως  σοφία  και  εντιμότητα  και
καλή διάθεση. Αναζητούσαν την αλήθεια. «Ερευνούσαν τα ουράνια σώματα όχι για να προλέγουν το μέλλον, αλλά για να διακρίνουν τις οδούς της θείας Προνοίας, και μελετούσαν     τα μυστικά της φύσης για να φθάσουν σε γνώση της Αλήθειας»2. Γι αὐτό και ανταποκρίθηκαν στην κλήση του Θεού.

3. Πως τους κάλεσε ο Θεός; (…)
Με το αστέρι. Παρατήρησαν ένα αστέρι στον ουρανό ασυνήθιστα λαμπρό. Και το θεώρησαν σημάδι από τον Θεό.

4. Πως όμως έβγαλαν το συμπέρασμα απ τό αστέρι ότι πρόκειται για «τον τεχθέντα βασιλέα των Ιουδαίων», όπως οι ίδιοι είπαν στα Ιεροσόλυμα;  (…)
Γνώριζαν την προφητεία του μάντη Βαλαάμ από τη Μεσοποταμία, τον οποίο είχε προσκαλέσει στην Παλαιστίνη την εποχή του Μωυσή ο Βαλάκ, βασιλιάς των Μωαβιτών ‒ λαού γειτονικού   και εχθρικού των Ισραηλιτών ‒ για να τους καταραστεί. Ο Θεός όμως τον ενέπνευσε να τους ευλογήσει. Ανάμεσα στα άλλα είπε και τα εξής: «Ανατελεί άστρον εξ Ιακώβ, αναστήσεται άνθρωπος εξ Ισραήλ και θραύσει τους αρχηγούς Μωάβ και προνομεύσει πάντας υιούς Σηθ». Δηλαδή, θ  ἀνατείλει από τους απογόνους του Ιακώβ λαμπερό Αστέρι, θα παρουσιασθεί από  τον ισραηλιτικό λαό άνθρωπος λαμπρός, ένδοξος και ακατάβλητος,  ο  οποίος  θα  συντρίψει τους αρχηγούς των Μωαβιτών, θα καταστρέψει και θα λεηλατήσει όλους τους απογόνους του Σηθ (δηλαδή όλους τους εχθρούς του λαού του Θεού, τις δυνάμεις του σκότους και τα όργανά
τους)3. Γνώριζαν λοιπόν οι Μάγοι την προφητεία του συμπατριώτη τους και προσδοκούσαν
την έλευση του Λυτρωτή του ανθρωπίνου γένους, την οποία δήλωσε αυτό το   αστέρι.
Να  πούμε ότι το αστέρι δεν ήταν φυσικό ουράνιο σώμα αλλά θεία  δύναμη, άγγελος  που πήρε τη μορφή άστρου∙ή κατ’ ἄλλη εκδοχή, η πρώτη του εμφάνιση ήταν  φυσικό  φαινόμενο που κατά θεία Πρόνοια συνέπεσε χρονικά με τη Γέννηση του Σωτήρος. Κατόπιν  όμως άγγελος Θεού. Γιατί, αν δεν ήταν υπερφυσικό φαινόμενο, πως φαινόταν την ημέρα καθοδηγώντας τους Μάγους και κατέβηκε τόσο χαμηλά, ώστε να δείχνει σαφώς το σπίτι όπου βρισκόταν «το παιδίον»;…
Όμως όλα όσα είπαμε μέχρι τώρα, ήταν απλώς βοηθητικά για να καταλάβουμε την περικοπή που διαβάσαμε. Διότι η Αγία Γραφή λέει πολλά μέσα σε λίγους στίχους. Ας έλθουμε στο κυριότερο:

5. Που έγκειται το μεγαλείο των Μάγων; Γιατί είναι αξιοθαύμαστοι και αξιομίμητοι; (…)  Πρώτα - πρώτα, σίγουρα χρόνια ανέμεναν την εκπλήρωση της προφητείας του   Βαλαάμ.
Οι καρδιές τους δεν είχαν κολλήσει στη γη, δεν ξεχάστηκαν στις απολαύσεις και τις ανέσεις. Άγρυπνες διατηρούσαν στα βάθη τους την προσδοκία του Λυτρωτή. Με τι πόθο θα κοιτούσαν τις νύχτες τον ουρανό για κάποιο ξεχωριστό σημείο που θ  ανάγγελλε τον ερχομό   Του!
Κι όταν το είδαν, πόσο θα χάρηκαν! Και ανταποκρίθηκαν. Έδειξαν μία εξαιρετική προθυμία να υπακούσουν στη φωνή του Θεού. Θαυμάζει ο όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης: «Ω πίστις αδιάκριτος! Ω υπακοή υπερβάλλουσα!» Τι πίστη χωρίς ταλαντεύσεις και αμφιβολίες! Τι μεγάλη υπακοή!… Άφησαν τις οικογένειές τους, την πατρίδα τους, την  εργασία  και  τις  ασχολίες τους για ενα μακρινό, κοπιώδες και επικίνδυνο ταξίδι σε μία άγνωστή τους χώρα∙ με μόνο τους εφόδιο την πίστη στη θεό-πνευστη προφητεία, τον άγιο πόθο να προσκυνήσουν τον βασιλιά του κόσμου. Και μήπως μόνο αυτοί από τους ιερείς αστρολάτρες και τους άλλους συμπατριώτες τους είδαν το αστέρι; Αλλά δεν κινήθηκε άλλος μαζί τους. Μέσα σε πόση αδιαφορία ‒ ίσως και σαρκασμό ‒ θα ξεκίνησαν το παράτολμο, το ιερό ταξίδι   τους!
Αλλά και τι σταθερότητα και υπομονή έδειξαν στο μακρινό τους ταξίδι, το οποίο  φαίνεται ότι κράτησε αρκετούς μήνες4 . Ωστόσο η πίστη τους θα δοκιμαστεί πιο πολύ όταν θα φθάσουν στη χώρα των Ιουδαίων. Όταν το αστέρι κρύβεται, η πίστη τους δεν κλονίζεται5. Πηγαίνουν στην πρωτεύουσα του Ισραήλ, όπου θ ἀνέμενε κανείς να γεννηθεί «ο βασιλεύς των Ιουδαίων». «Κι όταν, αντί να  βρουν  μια πολιτεία που να τραντά-ζεται από τον  ενθουσιασμό  για τη γέννηση του βασιλιά της, αντικρίζουν μια πόλη απληροφόρητη, μια αδιάφορη και κοιμισμένη πόλη, δεν βουβαίνονται από τη διάψευση. Ρωτούν∙ όχι αν γεννήθηκε, αλλά που γεννήθηκε Εκείνος»6  . Ο βασιλιάς Ηρώδης ταράζε-ται και φοβάται για τον θρόνο του. Και οι
Ιεροσολυμίτες ταράζονται από φόβο μήπως ξεσπάσει επάνω τους η σκληρότητα  του  αδίστακτου βασιλιά. Δηλαδή όλοι ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους. Κανένα ενδιαφέρον για τον Μεσσία. Οι αρχιερείς και γραμματείς στο ερώτημα του Ηρώδη δείχνουν στη Βηθλεέμ. Χωρίς κανένα ενδιαφέρον κι αυτοί. Κανένα σκίρτημα. Γιατί οι καρδιές τους ήταν   νεκρές.
Οι Μάγοι ξεκινούν για τη Βηθλεέμ. Και ξεκινούν απολύτως μόνοι. Κανείς Ιουδαί-ος δεν τους ακολουθεί. Κι όμως συνεχίζουν ακλόνητοι. Και μετά απ αὐτή τη δοκιμασία ο Θεός τους χαρίζει μια μεγάλη παράκληση. Ξαναφάνηκε το αστέρι. «Ιδόντες δε τον αστέρα  εχάρησαν  χαράν μεγάλην σφόδρα» (Ματθ. β’ 10). Το αστέρι τους οδηγεί στη Βηθλεέμ και στέκεται πάνω από το σπίτι όπου «το παιδίον». Εδώ είναι η έσχατη δοκιμα-σία της πίστεώς τους: ένα φτωχόσπιτο, μια νεαρή μητέρα κι ένα μικρό παιδί∙ χωρίς κανένα εξωτερικό ίχνος βασιλικής ιδιότητας. Και όμως προσκυνούν! Ίσως θα ρωτούσε κανείς: Δεν είχαν μάτια να δουν; Και προσκυνούν, χρυσοφορεμένοι αυτοί, ένα φτωχό παιδάκι; ‒Έβλεπαν με τα μάτια της πίστεως, που τα είχαν φωτίσει άλλα θαυμαστά γεγονότα  προηγουμένως.

ΕΦΑΡΜΟΓΗ
Τι μήνυμα μας στέλνουν οι Μάγοι;  (…)
Οι Μάγοι με το μακρινό ηρωικό τους ταξίδι μας λένε να βαδίζουμε κι εμείς τον ίδιο δρόμο, της υπακοής στο θέλημα του Θεού. Όπως εκείνοι άκουσαν τη φωνή του Θεού, το αστέρι, έτσι κι εμείς. Να προσπαθούμε να πλησιάζουμε όλο και περισσότερο τον  Χριστό.
Και τι δώρα να Του προσφέρουμε;
Έργα αρετής. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μας προτρέπει: Πλησίασε τον Χριστό στο μυστήριο της θείας Ευχαριστίας προσφέροντάς Του δώρα πολυτιμότερα από  αυτά  των  Μάγων. Αντί για χρυσό την καθαρότητα και την αρετή∙ αντί για λιβάνι το θυμίαμα της καθαρής προσευχής∙ αντί για σμύρνα το άρωμα της ταπεινοφροσύνης και  αγάπης.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Να γίνουμε, λοιπόν, παιδιά, συνοδοιπόροι των Μάγων. Όλο να πλησιάζουμε τον Χριστό και να παίρνουμε δύναμη από Εκείνον, όπως είναι και το σύνθημα του έτους. Και να μην ξεχνιόμαστε στη μακρινή Περσία η και την Ιερουσαλήμ της άνεσης και των απολαύσεων. Τώρα μάλιστα τα χριστούγεννα, που θα δούμε τον άπειρο Θεό να βρίσκεται μέσα στη φάτνη από αγάπη για μας, να έρχεται στη γη για να μας χαρίσει το ανεκτίμητο δώρο της σωτηρίας μας, ας γεμίσει  η  καρδιά μας με ευγνωμοσύνη και ας πάρουμε αποφάσεις για μια άλλη ζωή. Να μας αξιώσει ο Θεός.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Συνοδοιπόροι των Μάγων στον δρόμο προς τη  Βηθλεέμ.

[1] Πρβλ. το απολυτίκιο της εορτής: «οἱ τοῖς ἄστροις λατρεύοντες».
[2] Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, υπό ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου, τόμ. 4ος: Δεκέμβριος, εκδ. Ίνδικτος, Αθήναι 2005, ΚΕ’, σελ. 283.
[3] Ἀριθ. κδ’ 17. Για την ωραία και διδακτική ιστορία του Βαλαάμ βλ. Ἀριθ., κεφ. κβ’-κδ’.
[4] Οι Μάγοι πρέπει να προσκύνησαν τον Κύριο κατά τη διάρκεια του δεύτερου έτους της ανθρώπινης ζωής Του. Γι  αὐτό και ο
Ηρώδης, ο οποίος είχε εξακριβώσει από αυτούς τον χρόνο κατά τον οποίο είχε φανεί το αστέρι που ανήγγειλε τη γέννησή Του (Ματθ. β’ 7), διέταξε κατόπιν να σφαγούν τα νήπια στην περιφέρεια της Βηθλεέμ «από διετούς και κατωτέρω» (στιχ. 16).
[5] Κατά μία άποψη καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού τους δεν είχαν δει το αστέρι∙ ή κατ΄ άλλη άποψη εξαφανίστηκε τουλάχιστον πριν φθάσουν στην Ιερουσαλήμ.
[6] Πρός τήν ΝΙΚΗΝ 1998, 490.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

ΕΙΣΑΓΩΓΗ-ΔΙΗΓΗΣΗ
Μια από τις πιο γενναίες μορφές της Π. Διαθήκης είναι ο δίκαιος Ιωσήφ. Ο Ιωσήφ ήταν το προτελευταίο από τα 12 παιδιά του Ιακώβ. Το παιδί αυτό ξεχώριζε για την αρετή του και δυστυχώς τα αδέλφια του τον ζήλευαν πολύ γι αὐτό. Κι όσο περνούσε ο καιρός, η ζήλεια φούντωνε μέσα τους και γινόταν φθόνος. Μάλιστα, τόσο πολύ τους είχε τυφλώσει το πάθος  του φθόνου, ώστε προσπαθούσαν να βρουν τρόπο να τον  εξοντώσουν!
Κάποια μέρα λοιπόν που ο Ιωσήφ πήγε να συναντήσει τους αδελφούς του εκεί που έβοσκαν τα κοπάδια τους, τον έπιασαν και τον έριξαν σ  ἕνα λάκκο. Μάταια ο Ιωσήφ έκλαιγε  και τους παρακαλούσε να τον λυπηθούν. Εκείνοι είχαν σκοπό να τον αφήσουν εκεί να πεθάνει. Ήθελαν να απαλλαγούν οριστικά από την παρουσία του αδελφού τους που τόσο ζήλευαν! Η Πρόνοια του Θεού έφερε έτσι τα πράγματα κι εκείνη την ώρα περνούσαν από την περιοχή κάποια καραβάνια εμπόρων Ισμαηλιτών. Τότε πρότεινε κάποιος από τους σκληρόκαρδους αδελφούς να πουλήσουν τον Ιωσήφ δούλο στους εμπόρους αυτούς που ταξίδευαν για την Αίγυπτο κι έτσι να χαθεί μια για πάντα από τα μάτια τους. Έτσι κι έγινε. Οι φθονεροί αδελφοί πούλησαν τον αδελφό τους στους ξένους εμπόρους κι εκείνοι με τη σειρά τους τον πούλησαν σκλάβο στην Αίγυπτο· δούλο στον άρχοντα Πετεφρή, αρχιμάγειρα του   Φαραώ!
Ως δούλος στην Αίγυπτο ο Ιωσήφ κατόρθωσε με την τιμιότητα, την εργατικότητα, την αρετή του και πάνω απ ὅλα με τη βοήθεια του Θεού να  κερδίσει  την  εμπιστοσύνη  του  άρχοντά του και σιγά-σιγά να αποκτήσει υπεύθυνη θέση κοντά του. Μάλιστα η φήμη του έφτασε ως το μεγάλο Βασιλιά της Αιγύπτου, τον ξακουστό Φαραώ, ο οποίος και τον διόρισε πρώτο άρχοντα μετά το Βασιλιά σ  ὅλη τη γη της  Αιγύπτου!
Είκοσι χρόνια πέρασαν από τότε... Εκείνο τον καιρό έπεσε φοβερή πείνα στην Παλαι¬στίνη. Οι αποθήκες του σιταριού άδειασαν εντελώς. Ο Ιακώβ, που είχε μεγάλη οικογένεια να αναθρέψει, αποφάσισε να στείλει τα 10 παιδιά του να  πάνε  να  αγοράσουν σιτάρι από την Αίγυπτο, όπου πληροφορήθηκε  ότι υπήρχε μεγάλο απόθεμα. Υπεύθυνος εκεί  για τη διανομή του σιταριού ήταν ο Ιωσήφ. Τι τραγική ειρωνεία! Χωρίς να το ξέρουν, τα παιδιά του Ιακώβ παρουσιάζονται να ζητήσουν βοήθεια από εκείνον από τον  οποίο  πίστευαν  ότι είχαν απαλλαγεί! Βέβαια, όταν πρωτοεμφανίστηκαν μπροστά του, ούτε που κατάλαβαν ότι ο άρχοντας αυτός της Αιγύπτου είναι ο αδελφός τους, ο Ιωσήφ. Εκείνος παρά το ότι τους ανεγνώρισε, δεν τους αποκαλύφθηκε αμέσως. Για αρκετό καιρό τους δοκίμασε με διάφορες ερωτήσεις και τεχνάσματα κι αφού βεβαιώθηκε για την ειλικρίνειά τους, τότε τους φανέρωσε ποιός ήταν:
—Κοιτάξτε με. Είμαι ο αδελφός σας ο  Ιωσήφ, που πουλήσατε  δούλο!
Όπως ήταν φυσικό, αυτοί κατατρόμαξαν!  Ηταν στα χέρια εκείνου που  τόσο άσχημα   του είχαν φερθεί. Τωρα, σκέφθηκαν, θα ξεσπάσει επάνω μας η δίκαιη οργη του!... Με αγωνία περί-μεναν την απόφασή του. Αλλά, όχι! Ο Ιωσήφ δεν θυμάται με κακία το κακό που του  έκαναν. Δεν μνησικακεί. Είναι ανεξίκακος! Δεν έχει σκοπό να εκδικηθεί. Μονο ξέσπασε σε δυνατό κλάμα...Εκείνοι ταράχτηκαν. Κιτρίνισαν.  Ετρεμαν.  Ο  Ιωσήφ κυριάρχησε στον εαυτό  του και ξαναμίλησε:

—Μη φοβάστε. Μη λυπάστε γι αὐτό που κάνατε. Σε καλό βγήκε. Ο Θεός έφερε τα πράγματα έτσι, για να ζήσει το σπίτι μας. Θα χουμε ακόμη πέντε χρόνια σκληρού λιμού. Να πάτε λοιπόν στον πατέρα μας και να του πείτε ότι ο Ιωσήφ, το παιδί του, ζει... Και να μου τον φέρετε μαζί σας. Να ρθεῖτε όλοι με τα παιδιά και τις γυναίκες και τα ζώα σας εδώ. Εγώ θα σας βάλω σε πλούσιο μέρος να κατοικήσετε. Μη φοβάστε.  Εγώ σας μιλώ, ο αδελφός σας ο    Ιωσήφ.
Αυτά είπε και αγκάλιασε το μικρό αδελφό του, τον Βενιαμίν. Τον φιλούσε κι έκλαιγε. Ε- πειτα πλησίασε και φίλησε με στοργη έναν-έναν τούς αδελφούς του,  που  τον  είχαν πουλήσει!...
Ο Ιωσήφ έκανε πράξη όσα είπε και εξασφάλισε τόπο για να μείνουν ο πατέρας του και όλα τα αδέλφια του. Όταν όμως αργότερα πέθανε ο πατέρας  τους, τ  ἀδέρφια  του άρχισαν  πάλι να φοβούνται μήπως τότε τους εκδικηθεί. Επινόησαν μάλιστα έναν πλαστό όρκο ότι τάχα   ο Ιωσήφ δεσμεύτηκε πως δεν θα τους ανταποδώσει κακό. Ο Ιωσήφ το πληροφορήθηκε και έσπευσε να τους καθησυχάσει: «Μη φοβείσθε, του γαρ Θεού ειμι εγώ» (Γεν. ν’ 19). Μη φοβάστε, είμαι άνθρωπος του Θεού. Σε κανέναν δεν πρόκειται να κάνω  κακό.
Πραγματικά είναι εντυπωσιακή η ανεξικακία του Ιωσήφ. Ο Ιωσήφ και στο σημείο αυτό μοιάζει με τον Κύριο Ιησού Χριστό. Δίκαια χαρακτηρίστηκε «ο ωραιότερος τύπος του Χριστού». Είναι η τελειότερη προτύπωση του Χριστού, γιατί η ζωή του έμοιαζε σε πολλά με τη ζωή του Κυρίου Ιησού Χριστού. Τον φθόνησαν τα αδέλφια του, τον πούλησαν για 20 χρυσά νομίσματα, έπαθε πολλά, αλλά και δοξάσθηκε πολύ. Κυρίως όμως ο Ιωσήφ έμοιαζε με τον Χριστό, διότι η- ταν και αυτός ταπεινός και ανεξίκακος.

ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ
Ας δούμε λοιπόν γιατί μας κάνει εντύπωση η αρετή της  ανεξικακίας.
1. Τι θα έκανε κάποιος άλλος, αν ήταν στη θέση του Ιωσήφ;  (...)
Την ώρα που τα αδέλφια του τον έριχναν στον λάκκο και τον πουλούσαν σκλάβο, θα τα έβριζε, θα τα απειλούσε οργισμένος. Αργότερα, που είχε τη δύναμη, θα μπορούσε να τους εκδι-κηθεί,   η έστω να τους φερθεί με ψυχρότητα, να μην τους δώσει καμία σημασία. Η συμπεριφορά του όμως διαψεύδει κάθε προσδοκία.
2. Τι έκανε ο Ιωσήφ; (...)
Από την πρώτη στιγμή της μεγάλης αδικίας εμφανίζεται με μια ειρήνη ψυχής και ανεξί-κακη διάθεση. Ξέρει πως ο,τι του συμβαίνει το γνωρίζει ο Θεός και χωρίς καμιά ανησυχία εμπιστεύεται τη ζωή του σε Κείνον. Τι γενναία  ψυχή...!
Αλλά και όταν του δόθηκε η ευκαιρία να εκδικηθεί τους σκληρόκαρδους αδελφούς του στην Αίγυπτο, δεν το έπραξε. Τους δέχθηκε με στοργή, τους ασπάστηκε, τους δικαιολόγησε, τους ευεργέτησε πολλαπλά. Δεν ζήτησε τη συγγνώμη τους, αλλά τους την έδωσε μαζί με πλούσια δώρα. Δεν έβγαλε κανένα παράπονο, καμία πίκρα... Όλα σβησμένα μέσα του και  λησμονημένα... Κι αυτό διότι στην ψυχή του έκρύβε μια σπάνια αρετή (άγνωστη και σχεδόν ανύπαρκτη στα χρόνια που ζούσε), την  ανεξικακία.
3. Τι είναι ανεξικακία; (...) Ανεξικακία (ανέχομαι +  κακία) είναι:
□    νά ξεχνώ το κακό που μου έκαναν οι  άλλοι
□    νά μη θυμάμαι τις λέξεις, φράσεις, γεγονότα, περιστατικά φίλων μου που με   πλήγωσαν.
□    νά βρίσκω δικαιολογητικά για τους άλλους (ήταν σε δύσκολη θέση, σίγουρα δεν το   ήθελε)
 

□    νά μη σχολιάζω με άλλους αυτό που μου έκαναν, να μην κατακρίνω ούτε εσωτερικά ούτε εξωτερικά
□    νά βρίσκω ευκαιρίες να ευεργετώ όποιους με έβλαψαν (με προσευχή, με καλοσύνη, με συγχωρητικότητα, με καλά λόγια γι αὐτούς). Εφαρμόζω έτσι το «ευλογείτε τους διώκοντας υμάς, ευλογείτε και μη καταράσθε» (Ρωμ. ιβ’  14).

4. Είναι εύκολη ή δύσκολη αρετή; (...)
Είναι βέβαια δύσκολη, γιατί απαιτεί πολλή ταπείνωση και γενναιότητα. Όμως αξίζει να αγωνιστούμε να την αποκτήσουμε,  διότι:
α. Έτσι μας θέλει ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Ο Κύριος σε όλη Του τη ζωή με τη στάση Του απένα-ντι στους διώκτες, τους αρνητές, τους εχθρούς Του ήταν το υπόδειγμα της ανεξικακίας. Κορυφαία στιγμή της ανεξικακίας Του: «πάτερ, άφες αυτοίς· ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» (Λουκ. κγ’ 34). Μεσ στούς αφόρητους πόνους Του,  προσεύχεται  γι  αὐτούς που τους προκάλεσαν,  τους δικαιολογεί, ζητά τη συγχώρησή τους. Τέτοια ήταν η αγάπη Του για τον άνθρωπο… τον κάθε άνθρωπο.
β. Έτσι μας έμαθαν οι Άγιοι:
□    Ὁ πρωτομάρτυρας  Στέφανος, που προσευχόταν γι  αὐτούς που τον λιθοβολούσαν: «Κυριε,  μη στήσης αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην» (Πραξ. ζ’  60).
□    Ὁ επίσκοπος Πολύκαρπος έστρωσε τραπέζι και φιλοξένησε τους στρατιώτες που ήρθαν να  τον συλλάβουν και ο επίσκοπος Κυπριανός – πρωτάκουστο πράγμα – έδωσε εντολή να πληρώ- σουν τον δήμιό του με 25 χρυσά  νομίσματα.
5. Η ανεξικακία τελικά είναι στάση αδυναμίας;  (...)
Έτσι την παρουσιάζουν όσοι την απαξιώνουν, γιατί δεν μπορούν να τη φτάσουν. Όμως η ανε- ξικακία είναι πράξη δυναμική, απαιτεί  ηρωισμό ψυχής. Γι  αὐτό κι οι άνθρωποι κάθε εποχής,  και   της  δικής   μας,   έχουν  την  τάση  να  λύνουν   τις  διαφορές  τους  με  την  αδυναμία     του
«οφθαλμόν αντί οφθαλμού» και όχι με τη δύναμη του «καλόν αντί κακού». Οι άνθρωποι του Θεού μπορούν  να «εκδικούνται» με... την  αγάπη.

ΕΦΑΡΜΟΓΗ
- Εμείς πως θα καταφέρουμε να αγγίξουμε αυτή την υψηλή κορυφή της αρετής που λέγε¬ται ανεξικακία; (...)
□    Νά προσπαθούμε να βρίσκουμε κάποια ελαφρυντικά για την κακή συμπεριφορά των άλλων που μας θλίβει.
□    Νά παραδεχόμαστε με ειλικρίνεια και το μερίδιο της δικής μας  ευθύνης.
□    Νά φέρνουμε στη σκέψη μας η να μιλάμε για κάποιο καλό που έκανε ο άνθρωπος που μας λυπεί.
□    Νά προσευχόμαστε θερμά για όσους μας βλάπτουν και να ζητούμε από τον Κύριο να μας στείλει τη χάρι Του για να τα  καταφέρουμε.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Η ανεξικακία μπορεί να γίνει χαρακτηριστικό όποιου σ αὐτό τον κόσμο ακολουθεί τα ίχνη του ανεξίκακου Κυρίου. Διαφορετικά είναι αδύνατη. Μόνον όσοι συνδέονται με τον Θεό μπορούν να βρίσκουν τη δύναμη της συγγνώμης. Ο κάθε άνθρωπος του Θεού που ζει την απύθμενη μακροθυμία και ευσπλαχνία Του, με τη συμπεριφορά του δίνει μια γεύση της και σ ὅσους είναι μακριά Του και συχνά γίνεται αφορμή να θελήσουν να Τον γνωρίσουν κι εκείνοι.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Ανεξικακία - ηρωισμός  ψυχής.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Αν βρισκόμασταν σήμερα στην Πάτρα, θ' ακούγαμε χαρμόσυνες να χτυπούν όλη την ημέρα οι καμπάνες του μεγαλοπρεπέστερου ναού της πόλεως, του ναού του Αγίου Ανδρέου και να καλούν όλους τους πιστούς να συμμετάσχουν στον εορτασμό της μνήμης του Αγίου... Του Αγίου που πρώτος κλήθηκε από τον Χριστό να γίνει μαθητής Του...
Στ' αλήθεια, γιατί να ‘ταν αυτός ο πρώτος μαθητής του Χριστού; Τι είδε ο Κύριος στα βάθη του; ΔΙΗΓΗΣΗ

1. H ΠΡΟΣΜΟΝΗ
Για να γνωρίσουμε τον Άγιο Ανδρέα, θα γυρίσουμε είκοσι αιώνες πίσω, στην άγνωστη και άσημη έως τότε Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας. Εκεί, ανάμεσα στους ηλιοκαμένους ψαράδες θα συναντήσουμε και τον Ανδρέα. Αυτή είναι η πατρίδα του. Στα ήσυχα νερά της λίμνης Τιβεριάδος εργαζόταν ως ψαράς.
Είναι άνθρωπος της υπομονής, ρίχνει τα δίχτυα του και εγκαταλείπεται στο έλεος του Θεού. Εκεί, στα νερά του Ιορδάνου, ακούει το κήρυγμα του Ιωάννου του Προδρόμου. Φαίνεται μάλιστα πως έγινε ένας από τους πρώτους μαθητές του Βαπτιστή. Ακούει από εκείνον για τον προσδοκώμενο Μεσσία κι ο νους του νύκτα-μέρα στρέφεται γύρω από τον Μέγα Αναμενόμενο. Πότε θα έρθει άραγε; Πότε θα Τον ακούσει; Πότε θα Τον δει με τα μάτια του; Στις σκέψεις αυτές η καρδιά του κτυπά δυνατά, ο πόθος φουντώνει.

2. Η ΚΛΗΣΗ
Μια μέρα, αξέχαστη θα μείνει στον Ανδρέα, ο Μέγας Αναμενόμενος ήλθε στην περιοχή του Ιορδάνου. Τι ώρα αλησμόνητη, όταν άκουσε και είδε τον Ιωάννη, το δάσκαλό του, να υψώνει το χέρι του και να του δείχνει τον Αμνό του Θεού! Με ασυγκράτητη χαρά έτρεξε μαζί με τον Ιωάννη να Τον πλησιάσει. Ο Χριστός στρέφεται και τους ρωτά: «Τι ζητείτε;». Ο Ανδρέας σπεύδει τώρα ν' απαντήσει με ένα άλλο ερώτημα: «Ραββί, που μένεις;». Δεν του αρκεί μόνο να δει τον Χριστό, θέλει να Τον γνωρίσει καλύτερα.
—Ελάτε να δείτε, είναι η απάντηση και μαζί η κλήση του Διδασκάλου.
Δυό και πλέον ώρες έμεινε κοντά Του ο Ανδρέας. Στη ζωή του Πρωτοκλήτου η ημέρα εκείνη στάθηκε αλησμόνητη. Είναι τόση η χαρά του, η ευγνωμοσύνη του για τον θησαυρό που ανακάλυψε, που δεν αντέχει. Με «καιομένην καρδίαν» από όσα άκουσε, τρέχει να βρει τον αδελφό του, τον Πέτρο, να του αναγγείλει το ευχάριστο, το μεγάλο γεγονός, να Τον φέρει και αυτόν έως εκεί, να γνωρίσει τον Κύριο. «Ευρήκαμεν τον Μεσσίαν». Καμία αμφιβολία, κανείς δισταγμός δεν υπάρχει στην ψυχή του. Από εκείνη τη στιγμή ο Ανδρέας γίνεται, φυσικά και αυθόρμητα, ο πρώτος ιεραπόστολος, ξεκινώντας τη σπορά από τον ίδιο τον αδελφό του και προσφέροντας στην Εκκλησία τον Πρωτοκορυφαίο Πέτρο.
Ο Ανδρέας εξακολουθούσε το έργο του στη λίμνη της Γεννησαρέτ. Ένα πρωινό, εκεί που εργαζόταν μαζί με τον αδελφό του, τον επισκέπτεται Εκείνος. Τον βρήκε με τα ρούχα της δουλειάς, ξυπόλυτο, ηλιοψημένο. Και του έκαμε τη μεγάλη, την οριστική πρόσκληση: «Δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων» (Ματθ. δ 19). Ο Ανδρέας έδωσε αμέσως το «παρών». Τα άφησε όλα για χάρη Του. Τον ακολούθησε πιστά και Τον αγάπησε θερμά. Τρία χρόνια όλοι μαζί οι μαθητές σαν μια ψυχή ρουφούν τα «ρήματα της αιωνίου ζωής».
Μετά τα συγκλονιστικά γεγονότα της Σταύρωσης και της Ανάστασης του Διδασκάλου, φαίνεται ότι η περίοδος της μαθητείας έχει τελειώσει. Η εντολή είναι σαφής: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη...» (Ματθ. κη 19-20). Η καρδιά του Ανδρέα πυρπολείται από ιερή συγκίνηση. Ωστόσο τα γόνατά του λυγίζουν από το βάρος της μεγάλης αυτής αποστολής. Πως θα τα καταφέρει αυτός, ένας αγράμματος ψαράς, να «μαθητεύσει τα έθνη», να πείσει τους ανθρώπους για την αλήθεια του Ευαγγελίου; Το Πνεύμα το Άγιον όμως κατεβαίνει στη γη και ετοιμάζει για τη μεγάλη αυτή πορεία τους Αποστόλους του Χριστού. Τώρα ο Ανδρέας είναι έτοιμος.
Από τη θάλασσα της Τιβεριάδας θα βαδίσει στα παράλια του Ευξείνου Πόντου, της Προποντίδας, του Κερατίου κόλπου, στη Σκυθία, στην ηπειρωτική Ελλάδα... Αντιμετωπίζει διωγμούς, στερήσεις, κακουχίες, ταλαιπωρίες, μα τίποτε δεν τον σταματά να κηρύττει το
«Ευρήκαμεν τον Μεσσίαν» και να προσελκύει ψυχές στο άγιο όνομά Του...

3. ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΣΤΗ ΣΙΝΩΠΗ
Θα σταματήσουμε για λίγο μαζί του στη Σινώπη, πόλη στα παράλια του Ευξείνου Πόντου. Εδώ ο Άγιος Απόστολος έχει να αντιμετωπίσει ένα βάρβαρο λαό ανθρωποφάγων. Δεν αποθαρρύνεται όμως απ’ τις σκληρές κι αδιάφορες καρδιές, τις πρωτόγονες συνήθειες... Πιστεύει στη δύναμη του λόγου του Θεού, που αλλοιώνει τις καρδιές και τις αναγεννά. Γι’ αυτό κι εργάζεται εντατικά. Κι οι πρώτοι καρποί εμφανίζονται. Τότε ακριβώς έρχεται ο πειρασμός. Όσοι δεν άντεχαν τον έλεγχο που δημιουργούσε ο λόγος του Θεού, εξεγέρθηκαν. Ο απόστολος Ματθίας, που συνόδευε τον Πρωτόκλητο, συλλαμβάνεται και φυλακίζεται με σκοπό να κατασπαραχθεί...! Ο απόστολος Ανδρέας όμως με θαυμαστό τρόπο τον απελευθερώνει και βιαστικά αναγκάζεται να φύγει από την πόλη, αφήνοντας το έργο του στη μέση.
Το οδοιπορικό του ραβδί θα τον οδηγήσει σε άλλες πόλεις. Ο σπόρος του Ευαγγελίου πέφτει και καρποφορεί. Κι ο σποριάς Απόστολος χαίρεται την πλούσια πνευματική συγκομιδή. Μέσα του όμως υπάρχει ένας πόνος, η Σινώπη, κι ένας πόθος, η επιστροφή του σ' αυτήν. Δεν θέλει να παρατήσει το ιεραποστολικό έργο που είχε αρχίσει. Ας συναντήσει δυσκολίες, ας κινδυνεύσει. Το δύσκολο και επικίνδυνο δεν τρομάζουν τον γενναίο μαθητή.
Και πράγματι, επιστρέφει στη Σινώπη! Οι κάτοικοι μόλις πληροφορήθηκαν την επιστροφή του, σαν θηρία ορμούν να τον συλλάβουν. Κι έπειτα προσπαθούν να βρουν το σκληρότερο βασανιστήριο. Και το βρίσκουν. Περιτυλίγουν στο λαιμό του ένα σκοινί και τον σέρνουν σε όλες τις πλατείες και τα σοκάκια της πόλεως. Κι όχι μόνο μία φορά. Το ίδιο φρικτό βασανιστήριο επαναλαμβάνουν και τις επόμενες δυό ημέρες... Τα χείλη του Αποστόλου ψελλίζουν μόνο μια προσευχή: «Μη εγκαταλείπης με, Κύριέ μου Ιησού Χριστέ. Ξέρω πως δεν βρίσκεσαι μακριά από τους δούλους σου». Την τρίτη πια μέρα μοιάζει πως έχει φτάσει το τέλος του. Όμως, εκείνη τη νύχτα ο Κύριος εμφανίζεται στον Απόστολό Του και του χαρίζει την υγεία για να συνεχίσει την ιερή αποστολή του.
Τι πέτυχε ο Απόστολος με την επιστροφή του στη Σινώπη; Ο,τι δεν θα κατάφερναν εκατό κηρύγματα το πέτυχε με τη στάση του, την υπομονή του, τη μακροθυμία και ανεξικακία που έδειξε κατά τη διάρκεια του μαρτυρίου του. Το παράδειγμά του αυτό σαγήνευσε τις άγριες καρδιές των κατοίκων της Σινώπης και τις οδήγησε κι αυτές στον Μεσσία και Λυτρωτή Χριστό. Τώρα θα συνεχίσει την πορεία του φέροντας στο σώμα του «τα στίγματα του Κυρίου Ιησού».

4. ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ
Το τέρμα της αποστολικής του περιοδείας θα γίνει στις ακτές του Πατραϊκού κόλπου, στην Πάτρα. Τόσο οι ιδέες του ξένου επισκέπτη όσο και η μορφή του, που έδειχνε πολλή πείρα και σοφία, προκάλεσαν μεγάλη εντύπωση στους κατοίκους των Πατρών. Όλοι τρέχουν στα καθημερινά κηρύγματα του Πρωτοκλήτου, που συνοδεύονται συχνά και από πλήθος θαυμάτων. Η πόλη είναι ανάστατη.
Ἡμέρα με την ημέρα η Εκκλησία των Πατρών αυξάνει και στερεώνεται. Ο ανθύπατος Λέσβιος έπειτα από θαύμα που τον συγκλόνισε έγινε πιστός ακόλουθος του Πρωτοκλήτου. Η σύζυγος του νέου και σκληρού ανθυπάτου, του Αιγεάτη, η Μαξιμίλλα, ο αδελφός του, ο σοφός μαθηματικός Στρατοκλής, και τόσοι άλλοι πιστεύουν στο Χριστό. Ένας μόνο μένει πεισματικά άπιστος, ο Αιγεάτης. Τυφλωμένος από τον εγωισμό του και το μίσος του, διατάσσει τη φυλάκιση του Αποστόλου και τελικά την καταδίκη του σε σταυρικό θάνατο.
Έχει ξημερώσει η μεγάλη ημέρα. Η ημέρα του προσωπικού θριάμβου του αγίου Αποστόλου. «Παρά το χείλος της θαλασσιάς ψάμμου», στην ακρογιαλιά, πάνω στην αμμουδιά και κάτω από μια ελιά, στήθηκε ο σταυρός σε σχήμα Χ. Ο Απόστολος με δέος και συγκίνηση τον πλησιάζει. Το σχήμα του του θυμίζει το αρχικό γράμμα του πιο αγαπητού στη ζωή του ονόματος: Χριστός!... «Ω, αγαθέ σταυρέ, επί πολύ επιπόθητε και σπουδαίως επιθυμητέ, λάβε με από των ανθρώπων και απόδος με τω Διδασκάλω μου». Ύστερα από τρεις ημέρες ηρωικού μαρτυρίου πάνω στον σταυρό, ο Πρωτόκλητος περνά στην αιωνιότητα έχοντας πια ολοκληρώσει την ιερή αποστολή του να διαλαλήσει παντού το «Ευρήκαμεν τον Μεσσίαν».
 
ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ - ΕΦΑΡΜΟΓΗ
Ο απόστολος Ανδρέας πόθησε, γνώρισε, ακολούθησε τον Κύριο, οδήγησε κι άλλους κοντά Του.

1. Αυτό το «ευρήκαμεν τον Μεσσίαν» μπορούμε να το πούμε κι εμείς; (...)
Πραγματικά, ανήκουμε κι εμείς στους ευεργετημένους από την αγάπη του Θεού, γιατί
ανακαλύψαμε το μεγάλο θησαυρό, τον Χριστό, και γνωρίσαμε απ’ τα μικρά μας χρόνια το θέλημά Του μέσω της χριστιανικής μας οικογένειας, της Εκκλησίας, της Ομάδας μας...
Και σήμερα αυτό έρχεται να μας πει ο απόστολος Ανδρέας: να νιώσουμε τη γνωριμία μας με τον Χριστό ως τη μεγαλύτερη ευλογία της ζωής μας. Αυτή είναι η χαρά και η ευτυχία μας. Αυτός είναι ο θησαυρός μας, και μεγαλύτερος θησαυρός δεν υπάρχει... Αν το συνειδητοποιήσουμε αυτό, έλεγε κάποιος, δεν θα μπορούμε να κοιμηθούμε από τη χαρά μας... Αν το συνειδητοποιήσουμε αυτό, θα ποθήσουμε να στερεώσουμε, να βαθύνουμε τη σχέση μας με τον Χριστό, να την κάνουμε ακόμη πιο στενή, πιο ουσιαστική και συνεχή θα Τον αναζητήσουμε οπουδήποτε μπορούμε να Τον βρούμε, ρωτώντας σαν τον απόστολο Ανδρέα «Διδάσκαλε, που μένεις;».
2. Όταν έτσι ζήσουμε το γεγονός της γνωριμίας μας με τον Χριστό, θα κάνουμε αυθόρμητα και φυσικά το δεύτερο βήμα, όπως το έκανε κι ο Απόστολος. Ποιό ήταν αυτό; (...)
Μάλιστα, έτρεξε στον απόστολο Πέτρο. Κι εμείς να τρέξουμε στους αδελφούς μας, στους ανθρώπους που είναι γύρω μας και να μοιραστούμε μαζί τους το θησαυρό μας.
— Σε ποιόν πρώτα έτρεξε ο απόστολος Ανδρέας; Εμείς σε ποιούς μπορούμε να στραφούμε και να μιλήσουμε για τον Χριστό;
α) Στα μέλη της οικογενείας μας. Αν χαιρόμαστε γιατί ακολουθούμε τον Χριστό, τότε, φυσικά κι αυθόρμητα, θα μεταδώσουμε αυτή τη χαρά μας πρώτα στο οικογενειακό μας περιβάλλον. Κι ακριβώς τότε, όταν οι δικοί μας βλέπουν στα πρόσωπά μας τη χαρά που πηγάζει από τη ζωή κοντά στο Χριστό και την αγάπη μας γι’ Αυτόν, θα παρακινηθούν να ζήσουν κι εκείνοι πιο συνειδητά τη ζωή της Εκκλησίας.
Αν έχουμε γευθεί την ειρήνη που χαρίζει το μυστήριο της ιεράς Εξομολογήσεως, τη δύναμη και τη χάρη της Θείας Κοινωνίας, την πληρότητα από τη μελέτη του λόγου του Θεού, θα προτρέψουμε και τους δικούς μας (γονείς, αδέλφια, συγγενείς...) να τα γευθούν...
β) Όμως, ο απόστολος Ανδρέας δεν περιορίστηκε μόνο στον αδελφό του. Δεν αισθανόταν πως είχε κάνει ο,τι μπορούσε για τον Χριστό οδηγώντας κοντά Του μόνο τον απόστολο Πέτρο. Αλλά;... «πάντα τα έθνη»...
Κι εμείς σε ποιούς άλλους θα μιλήσουμε για τον Χριστό; Σε όλους τους ανθρώπους... Όπου σταθούμε, όπου βρεθούμε... Σε όλους να ρίχνουμε το σπόρο... στους καλοδιάθετους αλλά και σε κείνους που φαίνονται αδιάφοροι. Στις διψασμένες ψυχές μα και σε κείνες που μοιάζουν ξερές, άγονες, απρόθυμες... (συμμαθητές στο σχολείο και στο φροντιστήριο, συγγενείς, ένοικοι της πολυκατοικίας...).
3. Βέβαια ξεσηκώνονται μέσα μας ερωτηματικά, φόβοι και δυσκολίες. Να πούμε μερικές; (...)
«Θα τα καταφέρω; Τι θα απαντήσω στα ερωτήματα που μπορεί να μου κάνουν;» (...)
Έτσι ένιωθε στην αρχή και ο απόστολος Ανδρέας. Μέχρι που ήρθε το Άγιο Πνεύμα. Αυτό που κι εμείς παίρνουμε στα Μυστήρια της Εκκλησίας μας. Ο ίδιος ο Κύριος έχει υποσχεθεί ότι αυτό το Άγιο Πνεύμα θα μας εμπνέει τι να αποκριθούμε σε τέτοιες περιστάσεις: «Μη μεριμνήσητε πως η τι λαλήσετε• δοθήσεται γαρ υμίν εν εκείνη τη ώρα τι λαλήσετε. ου γαρ υμείς εστε οι λαλούντες, αλλά το Πνεύμα του πατρός υμών το λαλούν εν υμίν» (Ματθ. ε’ 19-20).
Μια άλλη σκέψη ανασταλτική μέσα μας λέει: «Τόσες φορές τους έχω πει.. δεν ενδιαφέρονται... Δεν θέλουν...».
Αν το ίδιο έλεγε ο απόστολος Ανδρέας και δεν επέστρεφε στη Σινώπη, η πόλη θα είχε μείνει στο σκοτάδι. Δεν απογοητεύθηκε όμως από την πρώτη τους αντίδραση, την απροθυμία... Επέμεινε και νίκησε...
Κι ίσως... η πιο δυνατή αναστολή: «Φοβάμαι... Θα με ειρωνευτούν, θα είμαι δακτυλοδεικτούμενος. Θα με απομονώσουν».
Πολλοί από τους φόβους μας είναι πλαστοί, υποθετικοί. Και συχνά ντροπιαζόμαστε όταν εκεί που περιμέναμε την ειρωνεία, βλέπουμε την πρόθυμη ανταπόκριση μιας διψασμένης ψυχής.
Αλλά κι αν μας ειρωνευτούν, θα ‘ναι αυτή η δική μας «θυσία» ασύγκριτα μικρότερη από εκείνη των Αποστόλων και μαρτύρων στη μεγάλη υπόθεση της διαδόσεως του Ευαγγελίου στον κόσμο και της σωτηρίας των ψυχών.
Έπειτα, στις δύσκολες ώρες της ιεραποστολής να θυμόμαστε τον άγιο Απόστολο. Τι πέρασε εκείνος για τον Χριστό... Να είμαστε βέβαιοι ότι παρακολουθεί τα βήματά μας και πρεσβεύει για μας...

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ανάμεσα στα πολλά καθημερινά μας βήματα υπάρχουν κάποια που ξεχωρίζουν, κάποια που ακούγονται και καταγράφονται στον ουρανό γιατί φέρνουν τον Ουρανό στη γη. Είναι τα βήματα που κάνουμε για να πλησιάσουμε τους αδελφούς μας και να τους μιλήσουμε για το μεγάλο θησαυρό που βρήκαμε: το θησαυρό της Πίστεως.
Αν με ειλικρίνεια και συναίσθηση παρακαλούμε καθημερινά «Ελθέτω η Βασιλεία σου...», τότε είναι ανάγκη να πληθύνουν τούτα τα βήματά μας... Να γίνουν πιο συχνά, πιο σταθερά! Και θα δούμε τότε πως ο δρόμος της ιεραποστολής φέρνει τον Χριστό πρώτα μέσα μας και γεμίζει τη ζωή μας με τη δική Του χαρά και ειρήνη!

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Μαζί με τον Άγιο Ανδρέα στον αγώνα για την ιεραποστολή - «Ευρήκαμεν τον Μεσσίαν»! (Ιω. α 42).

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Σήμερα, παιδιά, θα ασχοληθούμε με μία Θεομητορική εορτή της Εκκλησίας μας, δηλαδή εορτή της Παναγίας μας: Θα αναφερθούμε στο περιεχόμενο της εορτής, στο γεγονός των Εισοδίων, δηλαδή την προσαγωγή της Παναγίας μας στο Ναό του Σολομώντος από τους γονείς της, τον Ιωακείμ και την Άννα.
Βέβαια, οι πληροφορίες, που μας δίνουν οι ιεροί Ευαγγελιστές για την Θεοτόκο, είναι πολύ λίγες και έχουν πάντα σχέση με τον Σωτήρα Χριστό. Και όμως! Μέσα από όλα αυτά προβάλλει η Παναγία μας ως η πλέον αγία και η πλέον αξιοσέβαστη από όλες τις γυναίκες.
Δεν έχει καμιά όμοιά της στον κόσμο, αφού μόνη αυτή ευνοήθηκε από το Θεό να γίνει Μητέρα του Υιού Του! Γι’ αυτό, καμιά πέννα και κανένας λόγος δεν θα μπορούσε να την υμνήσει επάξια. Πράγματι! «Η Θεοτόκος είναι το κεφάλαιον όλων των θαυμάτων, είναι η ίδια το ύψιστον θαύμα», τονίζουν οι Πατέρες της Εκκλησίας. Γεννιέται, μεγαλώνει και ζει καθημερινά μέσα στην περιοχή του θαύματος. Ας το δούμε αυτό από την αρχή της ζωής της.

ΔΙΗΓΗΣΗ

Είπαμε ποιοί ήταν οι γονείς Της. -Τους θυμάστε, παιδιά; (...)
Μάλιστα! Ο Ιωακείμ και η Άννα. Ήταν από τους σπάνιους εκείνους Ισραηλίτες, που δεν είχαν άλλο πόθο, παρά πως με τη ζωή τους να ευαρεστήσουν στο Θεό. Όμως ένας πόνος βαθύς τάραζε την ειρήνη της ευλαβικής ψυχής τους: Ενώ ζούσαν τόσο αρμονικά, παιδιά δεν είχαν! Πόσες φορές είχαν παρακαλέσει τον Πανάγαθο Θεό να τους απαλλάξει από το όνειδος της ατεκνίας και να τους χαρίσει παιδί! Η Άννα μάλιστα, είχε έλθει στο Ναό και με καυτά δάκρυα, γονατιστή είχε ικετεύσει το Θεό, με την ταπεινή υπόσχεση ότι «αν γινόταν μητέρα, θα αφιέρωνε σ’ Αυτόν το παιδί που θα γεννούσε».
Πέρασαν μήνες και χρόνια! Ο Ιωακείμ και η Άννα προσεύχονταν και ...περίμεναν!... Και ο Θεός, που ακούει πάντοτε τις προσευχές των ευσεβών ανθρώπων, άκουσε και τη δική τους! Και... το δώρο του ουρανού ήλθε! Γεννήθηκε κόρη και την ονόμασαν Μαρία, που σημαίνει δώρο, ελπίδα, χαριτωμένη ύπαρξη!
Και ήταν πράγματι, η Μαρία δώρο του Θεού όχι μονάχα στους γονείς της, που λαχταρούσαν να κρατήσουν στην αγκαλιά τους ένα παιδί, αλλά και σε όλο τον κόσμο, αφού θα την αξίωνε ο Θεός να γίνει «το σκεύος της εκλογής» Του, που θα έφερνε στον κόσμο το Λυτρωτή!... Η αρετή των Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννας εθριάμβευσε!
Ευσεβείς και θεοφώτιστοι, καθώς ήταν, ανέθρεψαν τη θεοχαρίτωτη κόρη τους με εξαιρετική επιμέλεια. Όλη την πίστη και την αγάπη τους στο Θεό, που έκαιγε στη δική τους καρδιά, τη μετέδωσαν στη Μαρία και της ζύμωσαν με αυτά τον ψυχικό Της κόσμο. Όμως η στοργή, που αισθάνονταν στη χαριτωμένη κόρη τους, δεν παραμέρισε και δεν σκίασε καθόλου την αγάπη και την ευγνωμοσύνη τους στο Θεό, ούτε τους έκαμε να λησμονήσουν την υπόσχεση που Του είχαν δώσει, να αφιερώσουν «τω Θεώ το τικτόμενον».
Έτσι, μόλις η Μαρία έγινε 3 ετών (κατά την Παράδοση της Εκκλησίας μας) με προθυμία και χαρά την έφεραν στο Ναό του Σολομώντος στα Ιεροσόλυμα, δώρο και προσφορά και θυσία ευγενική προς το Θεό!
Την μικρή Μαρία παρέλαβε στο Ναό ο ιερεύς και συγγενής τους Ζαχαρίας, ο οποίος εξ αποκαλύψεως γνώριζε ότι κάποιο μεγάλο και θείο μυστήριο επρόκειτο να πραγματοποιηθεί με την κόρη αυτή! Γι’ αυτό, την έβαλε στα Άγια των Αγίων, στον σεπτό και άγιο εκείνο τόπο, όπου επιτρεπόταν να εισέρχεται μονάχα ο Αρχιερεύς μια φορά το χρόνο! Εκεί έμεινε επί 12 χρόνια και, σύμφωνα με την Παράδοση, «τρεφόταν δι’ αγγέλου με ουράνια τροφή».
Από αυτή την ηλικία έδειχνε θαυμαστό ζήλο και εξαιρετικό ενδιαφέρον για όλα τα πράγματα που σχετίζονταν με τη θεία Λατρεία. Εδώ μέσα, στον «οίκο του Θεού», μακρυά από την αμαρτία του κόσμου, με αναστροφή καθαρή και αγνή, θα μάθει το υψηλό μάθημα:
•    να απομακρύνει το νου της από κάθε επιθυμία που δεν ήταν του Θεού
•    να γεμίζει την ψυχή της με ανώτερα και άγια αισθήματα και φρονήματα, και
•    να την κρατεί σε συνεχή επικοινωνία με το Θεό!
Έτσι άρμοζε σ’ Εκείνην, που έμελλε να υποδεχθεί στα σπλάγχνα της το Θεό! Διότι, εφ’ όσον ο Θεός είναι Άγιος, σε αγίους αναπαύεται!...
Βρισκόταν ακριβώς στην ηλικία, που διαπλάσσεται το ήθος και ο χαρακτήρας του ανθρώπου. Και εκείνο που έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στη ζωή της ήταν η μελέτη της Αγίας Γραφής. Με την ιερή Βίβλο έζησε η ευτυχισμένη Μαρία στην παιδική της ηλικία. Με τα λόγια του Θεού έτρεφε την αγνή ψυχή της. Τα θεία λόγια την ενέπνεαν, την καλλιεργούσαν και την αγίαζαν!... Ας μη φανεί παράδοξο αυτό: Οι Ισραηλίτιδες από την παιδική τους ηλικία ανατρέφονταν με τα ιερά κείμενα, όπως ήταν οι Ψαλμοί, οι Ύμνοι και οι Ωδές της Παλαιάς Διαθήκης. Και είχαν όλες τη συνήθεια να αποστηθίζουν βιβλικά χωρία!
Αυτό έκανε και η Παναγία μας! Αλλά δεν σταματούσε μονάχα σ’ αυτό. Προσπαθούσε ο,τι μελετά, να το εφαρμόζει προσεκτικά. Το περιβάλλον της, τους ανθρώπους γύρω της, τα καθημερινά γεγονότα, τα έβλεπε και τα έκρινε σύμφωνα με τη θεϊκή σοφία, που ήταν και είναι αποταμιευμένη στο αιώνιο Βιβλίο.
Αφού έτσι ζούσε καθημερινά η Παρθένος και αφού ήταν, όπως είπαμε πιο πάνω, σκεύος εκλεκτό του Θεού, γιατί θα γινόταν Μητέρα του Υιού Του, ο Κύριος τη φρόντιζε, την καλλιεργούσε, την προστάτευε και την ευλογούσε σε όλα τα διαβήματά της, σε κάθε εκδήλωση της ζωής Της!
Η Παναγία ήταν το μοναδικό πρόσωπο στην ιστορία της ανθρωπότητος που διάλεξε ο Πάνσοφος Θεός για να υπηρετήσει το σχέδιο της σωτηρίας του ανθρώπου:
Από την αρχή της Δημιουργίας ο Θεός την περιέλαβε στο θείο του σχέδιο. Την προεικόνισε με θαυμαστούς τρόπους.
Την προφήτευσε με το στόμα μεγάλων Προφητών.
Την έφερε στη ζωή από τη στείρα Άννα με θαυμαστό τρόπο.
Με την ίδια αγάπη και φροντίδα και με τον ίδιο θαυμαστό και πάνσοφο τρόπο ρύθμισε και τις άλλες λεπτομέρειες της ζωής Της, όπως ήταν η είσοδος και η παραμονή της στο Ναό, ο Ευαγγελισμός, η Γέννηση του Σωτήρος Χριστού και έπειτα, οι περιπέτειες και οι θλίψεις της στο πλευρό του Υιού της.
Και την αξίωσε, βέβαια, ο Θεός να γίνει Μητέρα του Υιού Του, αλλά δεν την τοποθέτησε σε ανάκτορα βασιλικά η σε φρούρια απόρθητα, για να την ασφαλίσει. Δεν έστειλε αγγέλους και αρχαγγέλους με πύρινη ρομφαία, για να την φρουρούν. Δεν την πήγε σε άλλους πλανήτες, για να την προστατεύσει από την ανθρώπινη κακία. Την άφησε και Αυτήν και το «Παιδίον Ιησούς» σε όλες τις ανάγκες και τους κινδύνους, που διατρέχει ο κάθε πιστός στη ζωή του. Την άφησε, για ν’ αγωνισθεί και να νικήσει! Ήταν μαζί της και την ασφάλιζε, αλλά δεν την απάλλασσε από την όποια ταλαιπωρία. Κι Εκείνη αισθανόταν ζωντανή την παρουσία Του και γι’ αυτό, ταπεινά υποτασσόταν στις βουλές Του!...

ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ-ΕΦΑΡΜΟΓΗ

Ήταν πραγματικά, η Παναγία μας «Κεχαριτωμένη», όπως την είχε αποκαλέσει ο Αρχάγγελος Γαβριήλ στον Ευαγγελισμό. Αυτός ο τίτλος τιμής έμεινε ο αιώνιος τίτλος της! Αλήθεια, πόσο υπέροχος θα ήταν ο χαρακτήρας της και πόσο ουράνια η διαγωγή της, για να αποσπάσει από το Θεό αυτόν το λαμπρό τίτλο!... Ο Δωρεοδότης Θεός, χωρίς καμιά επιφύλαξη αλλά με όλη τη γενναιοδωρία Του, μετέδωσε στην ωραία ψυχή της Θεοτόκου τις πλούσιες Χάριτές Του! «Η Παναγία», λέει ο Μ. Αθανάσιος, «ήτο πλήρης πασών των χαρίτων του Αγίου Πνεύματος».

1. Ποιές χάριτες την στόλιζαν και ποιές αρετές;
Οπωσδήποτε, τίποτε από όσα θαμπώνουν τους ανθρώπους. Αγνοούσε την επίδειξη και τη ματαιοδοξία. Είχε τον αθάνατο και αμάραντο πνευματικό στολισμό, που μόνος αυτός έχει αξία ενώπιον του Θεού:
•    Είχε ολόψυχη υπακοή στο θέλημα του Θεού.
•    Είχε βαθύτατη ταπείνωση και καθαρότητα υπέρλαμπρη!
•    Είχε αγάπη στον Θεό και ολοκληρωτική αφοσίωση!
•    Είχε ρωμαλέα πίστη και υπομονή ασυνήθιστη! Με ένα λόγο:
•    Ήταν η ενσάρκωση κάθε αρετής, έγινε κάθε αρετής κατοικητήριο!
Και όλα αυτά, μέσα σε έναν κόσμο που πνιγόταν από την αμαρτία. Γι’ αυτό, η μεγάλη της αξία εδώ συγκεντρώνεται: Βλάστησε και άνθισε μέσα σε άγρια αγκάθια! Σκόρπισε τη λάμψη και το άρωμά της σε ένα περιβάλλον γεμάτο από τη λάσπη του κακού! Πως να μην είναι ο Κύριος μαζί της; «Ο Κύριος μετά σου», της είπε ο άγγελος. Γι’ αυτό, σ’ Αυτήν «εποίησε μεγαλεία ο Δυνατός» και Αυτήν θα μακαρίζουν οι γενεές, όσο θα ζει ο κόσμος.

2. Είναι αλήθεια ότι η αρετή και η αγιότητα της Παναγίας συγκινεί πολλούς ανθρώπους. Δεν υπάρχει πιστός που να μελετά η να ακούει για την αγία βιοτή της Αειπαρθένου και να μη θαυμάζει την υπέροχη μορφή της Παναγίας μας και να μην απορεί μπροστά στο μεγαλείο της! Δεν υπάρχει πιστός που να μην την επικαλείται στις ανάγκες του.
-Εμείς πως θα την νιώθουμε πιο κοντά μας; Πως θα απολαμβάνουμε όσο πιο πλούσια τη χάρη των πρεσβειών της; (…)
α. Με το να έχουμε επικοινωνία μαζί της, να της μιλάμε. Να εκκλησιαζόμαστε κατά τις θεομητορικές εορτές και στις ακολουθίες προς τιμήν της: Παρακλήσεις, Χαιρετισμούς. Αλλά και στην ατομική μας προσευχή να συνηθίζουμε να της μιλάμε. Να της λέμε τα προβλήματά μας, τις θλίψεις, τους πόθους μας. Να ζητάμε τη βοήθειά της. Είναι μητέρα μας, μητέρα όλων των χριστιανών, και έτσι να την νιώθουμε. Εάν την τιμούμε και την ικετεύουμε, θα απολαμβάνουμε πλούσιες τις δωρέες της.
β. Να την έχουμε πρότυπό μας στον αγώνα της αρετής. Τέλειο πρότυπό μας, ύψιστο και μοναδικό, είναι ο Κύριός μας. Αλλά και οι άγιοι είναι, ως μιμητές Του• εξαιρέτως η πανάσπιλος Μαρία. Η Παναγία είναι βέβαια θησαυροφυλάκιο αρετών, ας σταθούμε όμως σε τρεις αρετές της:
•    τήν ταπείνωσή της. Η Παναγία ήταν η πιο ταπεινή από όλους τους ανθρώπους. Γι αὐτό και ο Θεός την ύψωσε πάνω από όλους. Στην ωδή της αυτό ακριβώς λέει με διάφορα λόγια: ότι ο Θεός ευλογεί τους ταπεινούς, ενώ εγκαταλείπει και καταισχύνει τους υπερηφάνους. Σε όποιον άνθρωπο δεν υπάρχει ιδέα για τον εαυτό του, λέει ο όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης – όπως στην Παναγία – σ αὐτόν δεν υπάρχουν και πτώσεις. Η ταπείνωσή της ήταν η αιτία της καθαρότητάς της.
•    τήν αγάπη της προς τον Θεό. Αγάπησε τον Θεό με όλη την ύπαρξή της. Αυτή ήταν η χαρά της, αυτή ήταν η συνεχής ασχολία της: να προσεύχεται και να μελετά τον λόγο του Θεού, από τα παιδικά της χρόνια. Κι όταν έκανε άλλες δουλειές, και τότε δεν έφευγε ο νους της από Εκείνον. Και πάντα είχε μπροστά της τις άγιες εντολές, ποιό είναι το ευάρεστο ενώπιόν Του• και αυτό έπραττε.
 
Ας μάθουμε λοιπόν κι εμείς να ασχολούμαστε με τον Θεό, όσο αντέχουμε, ν ἀναζητοῦμε την επικοινωνία μαζί Του. Μόνο κερδισμένοι θα βγούμε.
•    τήν καθαρότητά της. Η Παναγία, όπως είδαμε, είχε πεντακάθαρη καρδιά. Καμιά αμαρτωλή σκέψη, καμιά κακή διάθεση, καμία σκοτεινή επιθυμία δεν είχαν θέση στο νου και στην ψυχή της. Γι’ αυτό και ονομάζεται «καθαρωτέρα λαμπηδόνων ηλιακών». Είναι πιο λαμπρή, πιο καθαρή κι απ’ τις ακτίνες του ήλιου. Ας αγωνιζόμαστε κι εμείς να διατηρούμε καθαρή την καρδιά μας. Ακόμη κι αν ζούμε σε περιβάλλον μας όπου κυριαρχεί το κακό κι η αμαρτία, ακόμη κι αν το ρεύμα του κακού είναι ισχυρό γύρω μας και μας περικυκλώνουν οι προκλήσεις και η αμαρτία, ας θυμόμαστε την Αγνή Παρθένο Μαρία και ας αγωνιζόμαστε να την μιμηθούμε. Στον αγώνα αυτό για την αγνότητα πολύ θα μας βοηθήσει το ταπεινό φρόνημα, που είπαμε, αλλά και η προσευχή και η μελέτη της Αγίας Γραφής. Όταν γεμίζει ο νους μας από τα θεία νοήματα τότε αγιάζεται και φεύγουν οι αισχροί λογισμοί και οι κακές επιθυμίες.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Παιδιά, στην πνευματική μας ζωή ο άγιος Θεός μας έδωσε μοναδικό συμπαραστάτη τη Βασίλισσα των αγγέλων. Από σήμερα ας προσπαθήσουμε να γνωρίσουμε προσωπικά την Παναγία μας και να βλαστήσουν μέσα μας οι λαμπρές αρετές Της. Ας συνηθίζουμε να την σκεπτόμαστε και να μελετούμε το πανάγιο παράδειγμά της. Ας μάθουμε να επικοινωνούμε μαζί της, να την τιμούμε, να την μεγαλύνουμε, αλλά και να ζητούμε τη βοήθειά της. Και τότε πόσο πιο ελαφρύς και καρποφόρος θα γίνει ο αγώνας μας!

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Να γνωρίσουμε προσωπικά την Παναγία μας και να βλαστήσουν μέσα μας οι αρετές Της.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Κάποτε ένας νομοδιδάσκαλος συζητούσε με τον Κύριο. Του ανέφερε την εντολή του Μωσαϊκού Νόμου που λέει «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» (Λευιτ. ιη’ 18), δηλαδή το καθήκον της αγάπης προς τον πλησίον, και εξέφρασε μία  απορία:
—«Και τις εστί μου πλησίον;»; Ποιός είναι εκείνος ο κοντινός μου που πρέπει να τον αγαπήσω σαν τον εαυτό μου; (Οι συγγενείς; οι συμπατριώτες; οι φίλοι μου;   ποιοί;)
Με την αφορμή αυτή ο Κυριος πήρε το λόγο και είπε την περίφημη παραβολή του «Καλού Σαμαρείτη» η οποία διαβάστηκε σήμερα (η διαβάζεται αύριο) Κυριακή στη θεία   Λειτουργία.

ΔΙΗΓΗΣΗ
Ένας άνθρωπος κατέβαινε με τα πόδια από την Ιερουσαλήμ προς την Ιεριχώ.  Ψηλά  χτισμένη η πρωτεύουσα του Ισραήλ. 740 μέτρα πάνω απ τή θάλασσα.  Χαμηλά  στον  κάμπο  η Ιεριχώ. 350 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Και όλη αυτή η απόσταση, μια δύσβατη κοιλάδα, με φαράγγια άγρια· και δυσκολοπέραστο το μονοπάτι. Οι συχνές φονικές επιθέσεις των ληστών  ήταν  ο  τρόμος  και  φόβος  για  τούς  οδοιπόρους  και  γι’  αυτό  την  περιοχή  την      έλεγαν
«κοιλάδα αίματος»!
Εκεί δέχθηκε ξαφνικά την επίθεση. Είχε πέσει σε «καρτέρι» ληστών. Δεν ήταν ένας για να μπορέσει – αν ήταν και τούτο δυνατό – να ξεφύγει η να αντισταθεί. Ήταν πολλοί οι ληστές που τον περικύκλωσαν. Τον χτύπησαν αλύπητα και του πήραν ο,τι είχε μαζί του. Του έβγαλαν και τα ενδύματά του και τον άφησαν εκεί πεταμένο και μισοπεθαμένο στο δρόμο. Άραγε θα βρεθεί γι’ αυτόν κάποιος να τον σπλαχνισθεί; Να του δώσει κάποια  βοήθεια;
Και να, τι σύμπτωση! Από τον ίδιο κατηφορικό δρόμο περνούσε εκείνη την  ώρα  ένας  ιερέας της Ιουδαϊκής θρησκείας. Όμως, τι παράξενο! Περνά βιαστικά και φεύγει. Όχι ότι δεν τον  είδε. Τον είδε καλά. Αλλά σκέφθηκε τη δική του τη ζωή. Φοβήθηκε μήπως πάθει τα ίδια. Και τον εγκατέλειψε άσπλαχνα· «και ιδών αυτόν  αντιπαρήλθεν».
Έπειτα από λίγο, εκεί στο λιμνασμένο από αίματα τόπο, έφθασε ένας δεύτερος οδοιπόρος. Αυτός ήταν Λευΐτης. Είχε έργο του να διακονεί μέσα στο ναό,  να  βοηθεί  στα  έργα  της λατρείας τους ιερείς… Όμως και αυτός το ίδιο σκληρός φάνηκε. Πήγε κοντά, τον είδε γυμνό και καταπληγωμένο και… έφυγε!
Να όμως που κατέφθασε εκεί και ένας τρίτος διαβάτης. Αυτός δεν είναι συμπατριώτης του όπως οι προηγούμενοι. Είναι Σαμαρείτης. Και οι Σαμαρείτες με τους Ιουδαίους δεν βρίσκονται σε αγαθές σχέσεις. Θεωρούνται εχθροί. Όμως, τι έκπληξη! Αυτός άκουσε το βογγητό του τραυματισμένου και η καρδιά του πόνεσε. Πλησίασε με συμπόνια κι έσκυψε επάνω του με αγάπη. Ξεκρέμασε από το ζώο του το σακούλι με τις προμήθειές του και άρχισε να περιποιείται τα  τραύματά του. Τα έπλυνε με κρασί. Τα άλειψε με λάδι για να γλυκάνει τους  πόνους.  Έσχισε  λωρίδες από δικά του ενδύματα και τα έδεσε… Του προσέφερε κάτι τονωτικό.  Δεν  φοβήθηκε  μήπως επιτεθούν και σ  αὐτόν οι ληστές. Δεν σκέφθηκε την καθυστέρηση… Και  ύστερα με κόπο  πολύ μεγάλο προσπάθησε να τον σηκώσει και να τον ανεβάσει στο ζώο του, ενώ συνεχώς, καθώς προχωρούσε για να τον φέρει σε κάποιο πανδοχείο, τον συγκρατούσε να μην   πέσει.
Εκεί τον περιποιήθηκε όλη τη νύχτα. Δεν λογάριασε κόπους και αγρυπνία… Και δεν έφθανε αυτό. Όταν το  πρωί τον  αποχαιρέτησε  με αγάπη,  έδωσε  στον  ξενοδόχο χρήματα  – δυό δηνάρια –  
με την εντολή να τον περιποιηθεί, όσο καιρό χρειασθεί. Και αν τα έξοδά του είναι περισσότερα, υποσχέθηκε ότι θα του τα εξοφλήσει, όταν επιστρέψει από το ταξίδι   του.
Εδώ ο Κύριος τελείωσε την ωραιότατη διήγηση της παραβολής του «Καλού Σαμαρείτου». Αμέσως κοίταξε το νομοδιδάσκαλο, που είχε προσπαθήσει λίγο πριν να  Τον  φέρει  σε  δύσκολη θέση και είχε ρωτήσει τάχα να μάθει ποιόν μπορεί να θεωρεί ως πλησίον του, και τον   ρωτά:
–Ποιός από τους τρεις – ο ιερέας η ο Λευΐτης η ο Σαμαρείτης – έκανε το προς τον πλησίον καθήκον και έδειξε με τη συμπεριφορά του ότι είναι πλησίον και  αδελφός  εκείνου  που  έπεσε στους ληστές;
Ο νομικός από διδάσκαλος έγινε εξεταζόμενος· μαθητής. Αναγκάστηκε να απαντήσει ότι αποδείχθηκε πλησίον προς τον δυστυχισμένο εκείνος που τον συμπόνεσε και τον ελέησε: «ο  ποιήσας το έλεος μετ’ αυτού». Βέβαια, ούτε καν θέλησε να προφέρει  το όνομα του  Σαμαρείτη,  διότι δεν τον συμπαθούσε.
–«Πορεύου και συ ποίει ομοίως», είπε ο Κύριος· φρόντιζε να είσαι το ίδιο σπλαχνικός όπως εκείνος.

ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ

1. Ποιός έσωσε τον Ιουδαίο που είχε πέσει θύμα των ληστών;  (...)
Ενας καλός Σαμαρείτης. Ηταν συγγενής του; φίλος; συμπατριώτης του;... Οχι· ήταν εχθρός του! (Παλιά έχθρα χώριζε τούς Ιουδαίους από τους Σαμαρείτες. Τοσο, που οι Ιουδαίοι ούτε καν περνούσαν μέσα από τη Σαμάρεια. Ελεγαν μάλιστα· «Ου συγχρώνται Ιουδαίοι Σαμαρείταις»! Δεν συναναστρέφονται οι Ιουδαίοι με τους Σαμαρείτες). Και  όμως!  Αυτός  ο  Σαμαρείτης  της παραβολής μας εξέπληξε. Και τι δεν έκανε για τον εχθρό  του...!

2. Πως ο καλός Σαμαρείτης έδειξε έμπρακτα την αγάπη του;  (...)
•    Διέκοψε το ταξίδι του και προτίμησε να καθυστερήσει από τις δουλειές του προκειμένου    να βοηθήσει τον τραυματισμένο Ιουδαίο. Δεν «αντιπαρήλθε» τον πληγωμένο από τούς ληστές. Δεν τον προσπέρασε αδιάφορα και άσπλαχνα.  Στάθηκε να τον  βοηθήσει.  Ηταν  απλό και εύκολο αυτό;...  Οχι· Αψήφησε όμως κάθε  κίνδυνο!
•    Τον περιποιήθηκε με στοργη και αγάπη. Σαν πατέρας, αδελφός, φίλος του! Δεν ένιωσε αποστροφή στις πληγές του. Τις έπλυνε σαν  καλός γιατρός, ξοδεύοντας το  κρασί  και το  λάδι του. Εδεσε τα τραύματά του. Τον τύλιξε με κάποιο ρούχο του, τον  σήκωσε  στην αγκαλιά του. Μονος του τον φόρτωσε στο ζώο του. Πεζοπόρησε ο ίδιος δίπλα του. Κοπος πολύς και ιδρώτας ολ  αὐτά!
•    Τον παρέδωσε στο «Πανδοχείο» για ασφάλεια και φροντίδα. Ξενύχτησε και ο ίδιος κοντα του να τον φροντίζει!...
Άφησε τα δύο δηνάρια για την περιποίησή του. Και υποσχέθηκε επί πλέον αμοιβή στην επιστροφή του.

3. Ποιά κορυφαία αρετή μας διδάσκει με την παραβολή αυτή ο Κύριος Ιησούς;   (...)
Την αγάπη στον «πλησίον»! Την αγάπη, που δεν ξεχωρίζει εχθρούς και φίλους και προσφέρεται σε όλους το ίδιο. Αγκαλιάζει σε κάθε περίσταση την ανάγκη κάθε   ανθρώπου!
Οι άνθρωποι συνήθως ενδιαφέρονται και φροντίζουν και υποβάλλονται σε  κόπους  πολλούς και σε τεράστια έξοδα κάποτε, μόνο για τους καλούς φίλους τους, τους «δικούς» τους ανθρώπους. Και κρατούν  αποστάσεις η αδιαφορούν πλήρως για  άλλους που συμπαθούν λιγότερο  η καθόλου. Αυτό όμως είναι μεροληπτική αγάπη. Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής σε ένα από τα ωραιότερα συγγράμματά του, τα «Κεφάλαια περί αγάπης», μας λέγει: Αν κάποιους τους μισείς και κάποιους ούτε τους αγαπάς ούτε τους μισείς, κάποιους δε άλλους τους αγαπάς αλλά  συγκρατημένα, και κάποιους τους αγαπάς με σφοδρότητα, γνώριζε ότι με τις διακρίσεις σου αυτές  
«μακράν ει της τελείας αγάπης», δηλαδή βρίσκεσαι πολύ μακριά από την τέλεια αγάπη που ορίζει και συμβουλεύει να προσφέρεται η αγάπη εξ ίσου σε κάθε άνθρωπο (Εκατοντάς δευτέρα,   10).
Η τέλεια αγάπη είναι αυτή που μας δίδαξε ο Χριστός που είπε: «Να αγαπάτε τους εχθρούς σας, να ευεργετείτε εκείνους που σας μισούν και να προσεύχεσθε για χάρη εκείνων που σας υβρίζουν και σας καταδιώκουν άδικα, για να μοιάσετε έτσι και να γίνετε παιδιά του Ουράνιου Πατέρα σας. Διότι κι Αυτός τον ήλιο που είναι δικός του τον ανατέλλει χωρίς διακρίσεις  σε  πονηρούς και καλούς, και βρέχει τη βροχή του σε δικαίους και αδίκους. Διότι εάν αγαπήσετε μόνο εκείνους που σας αγαπούν, ποιά ανταμοιβή έχετε να πάρετε από τον Θεό; Δεν κάνουν το ίδιο και    οι τελώνες (ενν. οι αμαρτωλοί και άπιστοι); Κι αν χαιρετάτε μόνο τους φίλους σας, τι σπουδαίο κάνετε; Δεν κάνουν έτσι και οι τελώνες;» (Ματθ. ε’  44).

4. Για εμάς ποιός είναι ο πλησίον τον οποίο καλούμαστε να   αγαπήσουμε;(...)
Είναι ο κάθε άνθρωπος που έχει την ανάγκη μας. Μπορεί να είναι ο αδελφός  μας  η  κάποιος άλλος συγγενής μας κοντινός η μακρινός, αλλά και κάποιος ξένος και άγνωστος. Είναι ο φίλος μας αλλά και ο συμμαθητής μας που στέκει παράμερα πικραμένος, διότι δεν τον κάνουν παρέα οι άλλοι και τον κοροϊδεύουν η είναι πονεμένος από την ανέχεια και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει στο σπίτι του…
Η  καρδιά  μας,  εάν  τη  φροντίζουμε  να  είναι  σπλαχνική,  θα  μας  δείχνει  ποιός  είναι     ο
«πλησίον». «Πλησίον» μας είναι εκείνος που μας αγαπά, αλλά και εκείνος που αισθάνεται αντιπάθεια απέναντί μας. Κάποιος που ίσως μας ζηλεύει η μας εχθρεύεται, όπως οι Ιουδαίοι  με  τους Σαμαρείτες. Ας μην εξετάσουμε, σε μια τέτοια δύσκολη ώρα, ποιός είναι αυτός που βρίσκεται σε ανάγκη και περιμένει τη δική μας ευσπλαχνία. Το παράδειγμα του Καλού Σαμαρείτη μας δείχνει μέχρι ποιόν βαθμό αυταπαρνήσεως να φθάνει η αγάπη μας. Ας μην ξεχνούμε ότι είναι δυνατό κι εμείς κάποτε να βρεθούμε στην ανάγκη να ζητήσουμε βοήθεια από  κάποιους  άλλους.  Η χριστιανική αγάπη δεν έχει όρους, ούτε όρια. Αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους, χωρίς θρησκευτικές, πολιτικές, εθνικές, φυλετικές η άλλες  διακρίσεις.
Οι πιστοί χριστιανοί έχουν βαθιά την πεποίθηση ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίσοι. Όλοι είμαστε παιδιά του Θεού κι ο κάθε άνθρωπος, ο κάθε «ξένος», είναι αδελφός   μας!

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Στην εκκλησιαστική ιστορία αναφέρεται ένα πολύ συγκινητικό παράδειγμα αγάπης: Στην Αλεξάνδρεια στα μέσα του 3ου αιώνος είχε ξεσπάσει θανατηφόρος επιδημία που άρχισε να εξαπλώνεται με ταχύτατους ρυθμούς και να σκορπίζει τον θάνατο σε μικρούς και μεγάλους. Η κατάσταση ήταν τραγική. Οι ειδωλολάτρες, από τον φόβο μήπως «κολλήσουν» την ασθένεια, όταν αρρώσταινε κάποιος — ακόμη κι αν ήταν συγγενής, δικός τους άνθρωπος — τον έδιωχναν από το σπίτι και τον άφηναν μισοπεθαμένο η έφευγαν οι ίδιοι για να προστατεύσουν τον εαυτό τους... Μέσα σ’ αυτήν την παγωνιά της αδιαφορίας και της σκληρότητας έλαμψε ο ήλιος της χριστιανικής αγάπης και χάρισε ελπίδα και φως στους ταλαίπωρους ασθενείς της Αλεξάνδρειας. Ενώ δηλαδή οι ειδωλολάτρες απέφευγαν όσους είχαν προσβληθεί από την ασθένεια και τους έριχναν μισοπεθαμένους στους δρόμους, οι χριστιανοί έκαναν το ακριβώς αντίθετο. Αναζητούσαν τον κάθε άρρωστο, ανεξαρτήτως αν ήταν χριστιανός η ειδωλολάτρης, γνωστός η άγνωστος, και τον επισκέπτονταν για να του συμπαρασταθούν και να τον ανακουφίσουν κατά το δυνατόν, χωρίς να φοβούνται μήπως προσβληθούν από την ασθένεια. Και να σημειωθεί, ότι  οι ειδωλολάτρες εκείνο τον καιρό καταδίωκαν τους χριστιανούς και τους οδηγούσαν στα μαρτύρια. Παρόλα αυτά οι χριστιανοί έδειξαν ανεξικακία κι αυτοθυσία κι έτσι εφάρμοσαν στην πράξη την εντολή του Χριστού που είπε: «Να αγαπάτε τους εχθρούς σας...». Μακάρι κι εμείς να αποκτήσουμε τέτοια   αγάπη!

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:   Η χριστιανική αγάπη αγκαλιάζει όλους τους  ανθρώπους!

ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Δεν υπάρχει Ορθόδοξος πιστός που να μη γνωρίζει τον μεγάλο άγιο του 20ου αιώνα, τον άγιο Νεκτάριο επίσκοπο Πενταπόλεως, τον θαυματουργό (1846-1920). Πρόκειται για έναν από τους πιο αγαπητούς και δημοφιλείς αγίους. Αξίζει λοιπόν κι εμείς σήμερα να αφιερώσουμε την ώρα αυτή στον σύγχρονο αυτό άγιο, που τον αισθανόμαστε τόσο κοντά μας...
Η ζωή και το έργο, η διδασκαλία και τα θαύματα του αγίου Νεκταρίου εντυπωσιάζουν, συγκινούν και εμπνέουν. Δεν είναι όμως λιγότερο θαυμαστή και η μαθητική ζωή του. Σ’ αυτό το κομμάτι της ζωής του θα επικεντρώσουμε την προσοχή μας. Στα παιδικά και τα νεανικά του χρόνια. Διότι από τότε όλα έδειχναν ότι το παιδί αυτό επρόκειτο να αναλάβει μια υψηλή και μεγάλη αποστολή...

ΔΙΗΓΗΣΗ
Επτά παιδιά είχε χαρίσει ο Πανάγαθος Θεός στον κυρ Δήμο και την κυρα-Βασιλική, που ζούσαν με την οικογένειά τους στον αγιασμένο τόπο της Σηλυβρίας της Θράκης. Ανάμεσά τους ομως ξεχώριζε ο Αναστάσης. Ο Αναστάσης (αυτό ήταν το βαπτιστικό όνομα του αγίου Νεκταρίου)
από μικρός αγαπούσε πολύ τη μελέτη του λόγου του Θεού. Ήταν μόλις 5 χρονών και η μητέρα του η και η γιαγιά του του διάβαζαν τους ψαλμούς του Δαβίδ. Εκείνος προτιμούσε να σταματά στον 50ο ψαλμό και να επαναλαμβάνει μόνος του ένα στίχο που του έκανε ιδιαίτερη εντύπωση:
«Διδάξω ανόμους τας οδούς σου και ασεβείς επί σε επιστρέψουσι»... Το ‘λεγε, το ξανάλεγε και μυστικά προσευχόταν: Θεέ μου, πόσο θα ‘θελα να διδάξω το σωστό δρόμο στους ανθρώπους που έχουν απομακρυνθεί από το νόμο Σου, να επιστρέψουν οι ασεβείς μετανοημένοι κοντά Σου...!
Άραγε ήταν προσευχή που φανέρωνε τον άγιο πόθο του να διδάξει την Αλήθεια η λόγος προφητικός για την πρόοδο και την εξέλιξή του; Ίσως και τα δυό.
Από μικρό παιδί πήγαινε στην εκκλησία κι όταν επέστρεφε στο σπίτι άρχιζε να διηγείται όλα τα θεία λόγια που θησαύριζε μέσα στην καρδιά του. Μάλιστα συνήθιζε να φτιάχνει και το δικό του «παιδικό άμβωνα»: ανέβαινε σ’ ένα σκαμνί και από εκεί μιλούσε στους δικούς του σαν κανονικός ιεροκήρυκας!
Σε ηλικία 7 ετών ο μικρός Αναστάσης άρχισε μια ακόμη ενασχόληση που πολύ τον ευχαριστούσε. Αγόραζε χαρτιά και τα συνέρραπτε μεταξύ τους «για να γράφει τα λόγια του Θεού» όπως έλεγε. Σιγά-σιγά έφτιαξε ένα χοντρό τετράδιο με ρητά από την Αγία Γραφή και τους Πατέρες της Εκκλησίας. Ήταν τα πρώτα δείγματα από το συγγραφικό του ταλέντο, το οποίο επρόκειτο αργότερα να αξιοποιήσει για την ωφέλεια πολλών ψυχών. Ο ίδιος σημειώνει: «Πρόσηβος ήδη το του διδασκάλου της κοινωνίας εζήλωσα έργον, και προς αυτό μετά προθυμίας επεδόθην»∙ ήδη από έφηβος αγάπησα το έργο του διδασκάλου της κοινωνίας και με πολλή προθυμία αφιέρωσα τις δυνάμεις μου σ’ αυτό)2.
Ο Αναστάσης σύντομα τελείωσε το δημοτικό και το σχολαρχείο (δηλαδή τη στοιχειώδη εκπαίδευση). Επειδή όμως αγαπούσε πολύ τα γράμματα, ήθελε να συνεχίσει τις σπουδές του. Έτσι το 1860 σε ηλικία 14 ετών, με την ευχή των γονιών του αποφασίζει να φύγει για την Κωνσταντινούπολη. Χρήματα δεν έχει. Θα εργάζεται, και με τα χρήματα που θα βγάζει, θα σπουδάζει. Πράγματι, στην Πόλη ο νεαρός έφηβος εργαζόταν σκληρά σε μια ανθυγιεινή αποθήκη καπνών μ’ ένα εξαντλητικό ωράριο από το πρωί μέχρι το βράδυ.
Οι εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες εργασίας δεν μείωσαν ούτε στο ελάχιστο τον πόθο για μελέτη και τον ιεραποστολικό ζήλο του νεαρού μαθητή. Ποτέ δεν έπαυσε να προσεύχεται και να μελετά. Μάλιστα είχε μαζί του το χοντρό τετράδιό του με τη συλλογή αγιογραφικών και πατερικών λόγων και σ’ αυτό προσέθετε ο,τι διάβαζε και του έκανε εντύπωση. Τότε ήταν που σκέφθηκε και κάτι το εντελώς πρωτότυπο: Αντέγραφε τα θεία αυτά λόγια στο περιτύλιγμα των προϊόντων που πουλούσε, έτσι ώστε όσοι αγόραζαν απ’ αυτά να τα διαβάζουν και να ωφελούνται πνευματικά.
Χαρακτηριστικό του πόθου του Αγίου να γίνει εργάτης του Ευαγγελίου είναι και το εξής θαύμα που αναφέρουν οι βιογράφοι του: Σε μία θαλάσσια περιπέτεια κατά την οποία κινδύνευσε η ζωή του, ο νεαρός Αναστάσιος προσευχήθηκε θερμά στον Θεό με αυτά τα λόγια: «Θεέ μου, σώσε με, και να σπουδάσω, να γίνω Θεολόγος, όπως (=για να) αποστομώσω αυτούς τους υβρίζοντας το θείον σου όνομα». Και πράγματι σώθηκε με θαυματουργικό τρόπο και ο άγιος Θεός τον βοήθησε να πραγματοποιήσει τη θεάρεστη επιθυμία του. Τον αξίωσε πρώτα να υπηρετήσει σε σχολείο ως δάσκαλος κι έπειτα να αναδειχθεί πατέρας και διδάσκαλος της Εκκλησίας, διδάσκοντας με την αγία ζωή και το θεοφώτιστο λόγο του πολλές γενιές ανθρώπων.
Ως δάσκαλος υπηρέτησε σε σχολείο στο χωριό Λιθί της Χίου. Εκεί έμεινε 10 χρόνια. Όταν όμως έφθασε σε ηλικία 30 χρονών, διάλεξε οριστικά τον δρόμο της αφιερώσεως στο έργο της Εκκλησίας. Έγινε μοναχός και στη συνέχεια χειροτονήθηκε διάκονος. Από τότε έλαβε το όνομα Νεκτάριος. Σπούδασε θεολογία στην Αθήνα και αργότερα χειροτονήθηκε επίσκοπος Πενταπόλεως στο πατριαρχείο Αλεξανδρείας. Εκεί εργάστηκε με ζήλο και αυταπάρνηση. Κήρυττε, εξομολογούσε και παράλληλα πρόσφερε σπουδαίο φιλανθρωπικό έργο. Αντιμετώπισε όμως και πολλές δοκιμασίες: εξορία, συκοφαντίες, στερήσεις. Αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Ελλάδα και συνέχισε να προσφέρει τεράστιο έργο ως ιεροκήρυκας, ως διευθυντής της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής και ως ιδρυτής και πνευματικός καθοδηγός της Ιεράς Μονής Αγίας Τριάδος στην Αίγινα. Πλούσια σε πνευματικούς καρπούς ήταν και η συγγραφική του παραγωγή. Τα συγγράμματά του αποπνέουν άρωμα πίστεως και ευσεβείας και αποτυπώνουν την πατερική και αγιοπνευματική σοφία. Σε ηλικία 74 ετών ασθένησε βαριά και έφυγε από τον κόσμο αυτό το βράδυ της 8ης Νοεμβρίου 1920, δηλαδή πριν από 90 χρόνια. Ωστόσο, ο άγιος Νεκτάριος συνεχίζει να διδάσκει πολλές γενιές ανθρώπων με την αγία ζωή και το θεοφώτιστο λόγο του. Τα αναρίθμητα θαύματα που τελεί ακόμη και στις ημέρες μας, φανερώνουν την παρρησία που έχει ενώπιον του Θεού.

ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ-ΕΦΑΡΜΟΓΗ

1. Ποιός ήταν ο πόθος που είχε ο άγιος Νεκτάριος από μικρό παιδί; (...)
Να σπουδάσει, να γίνει θεολόγος για να διδάσκει τις αλήθειες του Ευαγγελίου.

2. Πως εκδηλώθηκε αυτός ο πόθος του; (...)
(«Διδάξω ανόμους τας οδούς σου...», παιδικός άμβωνας, τετράδιο με συλλογή ρητών, θαύμα διασώσεώς του στη θάλασσα).

3. Πραγματοποιήθηκε ο ευλογημένος του πόθος; (...)
Βεβαίως! Τον αξίωσε ο Θεός να υπηρετήσει πρώτα ως δάσκαλος κι έπειτα ως κληρικός.
Χειροτονήθηκε επίσκοπος και παρά τις δυσκολίες και τους διωγμούς που αντιμετώπισε επιτέλεσε πλούσιο έργο κηρυκτικό, φιλανθρωπικό, ποιμαντικό και συγγραφικό. Και αυτό που ζητούσε στην προσευχή του από μικρό παιδάκι («Διδάξω ανόμους τας οδούς σου και ασεβείς επί σε επιστρέψουσι»), ο άγιος Θεός του το χάρισε πλουσιοπάροχα. Ακόμη και μετά την κοίμησή του αναρίθμητες είναι οι ψυχές που διδάσκονται από τη ζωή, τα θαύματα και τη διδασκαλία του Αγίου, συγκινούνται, μετανοούν και επιστρέφουν στο δρόμο του Θεού!

4. Για ελάτε τώρα να συγκρίνουμε τους πόθους και τα όνειρα των σύγχρονων νέων με αυτά του αγίου Νεκταρίου... Τι σχέδια κάνουν οι νέοι για το μέλλον τους; (...)
Άλλοι ονειρεύονται να γίνουν μεγάλοι ποδοσφαιριστές η πρωταθλητές σε όποιο άλλο άθλημα...
άλλοι επιθυμούν να μοιάσουν σε καλλιτέχνες, τραγουδιστές, ηθοποιούς...,
άλλοι αγαπούν τους υπολογιστές και σκέπτονται παρόμοια επαγγέλματα να ακολουθήσουν...
Άλλοι... δεν επιθυμούν τίποτε ιδιαίτερο! Μόνο μια σχολή που θα τους δώσει άμεση επαγγελματική αποκατάσταση και έναν καλό μισθό...
... Υπάρχουν όμως και νέοι που καλλιεργούν μέσα τους ανώτερους πόθους και οράματα.
Που επιθυμούν να γίνουν γιατροί για να προσφέρουν στο συνάνθρωπο, εκπαιδευτικοί για να βοηθήσουν τους νέους να βάλουν γερά θεμέλια στη ζωή τους, ιερείς για να μεταδίδουν στους ανθρώπους ο,τι πολυτιμότερο: την αγιαστική χάρη του Θεού! Τι λέτε; Η κοινωνία μας σήμερα δεν έχει ανάγκη από νέους που έχουν τέτοια οράματα;!
Δεν θέλουμε να υποτιμήσουμε κανένα επάγγελμα. Κάθε εργασία και κάθε επάγγελμα είναι απαραίτητα στην ομαλή λειτουργία της κοινωνικής ζωής. Δεν μπορούν όλοι να γίνουν γιατροί η θεολόγοι η ιερείς... Χρειάζονται και οι αστυνομικοί και οι ηλεκτρολόγοι και οι υδραυλικοί, όλοι!
Άλλωστε ο καθένας έχει τη δική του κλίση. Ωστόσο αν κάποιος ακόμη δεν έχει αισθανθεί τίποτε να τον συγκινεί η να τον ενθουσιάζει... ας προσευχηθεί πολύ ώστε ο Κύριος να του δείξει το δρόμο. Κι αν η φωνή μέσα του τον καλεί να ακολουθήσει ένα λειτούργημα ιερό, ας μη δειλιάσει. Άγιος είναι ο πόθος και ιερή η επιθυμία να βοηθήσω τους συνανθρώπους μου με την ταπεινή διακονία μου.
Σε κάθε περίπτωση, ένας πρέπει να είναι κοινός πόθος όλων: Να γίνουμε άγιοι! Το πιο σημαντικό δεν είναι ότι ο άγιος Νεκτάριος έγινε θεολόγος η δεσπότης, αλλά το ότι έγινε άγιος!
Μακάρι κι όλοι εμείς αυτό τον πόθο να έχουμε: να γίνουμε άγιοι! Και άγιοι δεν γίνονται μόνο οι μοναχοί και οι ιερείς αλλά και γονείς και παιδιά και στρατιωτικοί και γιατροί και τεχνίτες και μορφωμένοι και αγράμματοι...

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Είναι ωραίο να ονειρεύεσαι και να καταστρώνεις σχέδια για το μέλλον. Να θέλεις να αξιοποιήσεις τα ταλέντα και τα χαρίσματά σου και να δημιουργήσεις στη ζωή σου.
Είναι ακόμη πιο ωραίο τα χαρίσματά σου να τα αφιερώσεις στη διακονία των αδελφών, στα ιερά έργα της Εκκλησίας. Να επιθυμείς να γίνεις ευεργετικός στο περιβάλλον σου από την θέση που θα εργαστείς μέσα στην κοινωνία, είτε μέσα από κάποιο λειτούργημα, είτε μέσα από την εθελοντική προσφορά σου, παράλληλα με όποιο επάγγελμα κι αν ακολουθήσεις.
Το πιο σπουδαίο όμως και το αληθινά ηρωικό είναι μέσα στη σύγχρονη κοινωνία να αντιστέκεσαι και να ποθείς την εσωτερική καλλιέργεια, τον αγώνα για την αγιότητα!
Ας παρακαλέσουμε τον άγιο Νεκτάριο να καλλιεργήσει μέσα στην ψυχή μας άγιους πόθους και οράματα και να μας αξιώσει όλοι να τον μιμηθούμε στο υψηλότερο ιδανικό: την αγιότητα, και γιατί όχι;-, μακάρι μέσα από τα Κατηχητικά μας να υπάρξουν και κάποιοι που θα καλέσει ο Θεός
να υπηρετήσουν την Εκκλησία ως εργάτες του Ευαγγελίου!

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Ποθώ τα υψηλά ιδανικά, ποθώ την αγιότητα!

1. Περιοδικό «Πρός τή Νίκη», τεύχος Νοεμβρίου 2010.
2. Αγίου Νεκταρίου, Ιερών και Φιλοσοφικών Λογίων Θησαύρισμα, τόμ. 1ος, εν Αθήναις 1895, σ. γ’.

 ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα

ΕΙΣΑΓΩΓΗ- ΔΙΗΓΗΣΗ
Σήμερα θα αρχίσουμε το θέμα μας με τρεις μικρούς διαλόγους από μία σχολική τάξη:
Ο κατηχητής διαβάζει με παραστατικότητα η διηγείται ένα μέρος από το άρθρο: «Εγώ φταίω» (Περιοδικό «Προς τη Νίκη» - τ. Μαρτίου 2011) : Από την αρχή μέχρι το «...οι άλλοι φταίνε πάντα».
Τώρα θα σας θυμίσω κι ένα άλλο πολύ γνωστό διάλογο και θέλω να βρείτε τις ομοιότητες...
Ο κατηχητής διαβάζει από το άρθρο η διηγείται τον διάλογο των Πρωτοπλάστων με τον Θεό.
Αρχίζει από το «Ο Παντογνώστης Θεός...» μέχρι το «Εσύ φταις, Θεέ μου...»

ΣΥΖΗΤΗΣΗ

1. Σε τι μοιάζουν οι μαθητές στους παραπάνω διαλόγους με τον Αδάμ και την Εύα; (...)
Στις δικαιολογίες. Κανείς από τους μαθητές δεν ήθελε να παραδεχθεί το λάθος του. Όπως ο Αδάμ και η Εύα δεν ομολόγησαν την ενοχή τους στον Θεό αλλά άρχισαν να μεταθέτουν τις ευθύνες ο ένας στον άλλο· ο Αδάμ στη γυναίκα, εκείνη στο φίδι...

2. Μήπως κι εμείς δεν μοιάζουμε με τον Αδάμ και την Εύα; (...)
Πολλές φορές χρησιμοποιούμε δικαιολογίες για να καλύψουμε τα λάθη η τις αδυναμίες μας. «Να βγούμε λάδι», όπως λέμε. Γι’ αυτό τροποποιούμε τα γεγονότα, τονίζουμε τα ελαφρυντικά, φροντίζουμε να ρίξουμε σε άλλους το φταίξιμο. «Δεν φταίω εγώ... πάντα κάποιος άλλος φταίει, πάντως όχι εγώ».

3. Είναι σωστό να δικαιολογούμαστε; (...)

• Ναι, αν είμαστε πράγματι δικαιολογημένοι. Τότε βεβαίως και μπορούμε να δώσουμε τις απαραίτητες αληθινές εξηγήσεις.
• Όχι, αν φταίμε και έχουμε πράγματι κάνει λάθος. Η δικαιολογία τότε θα είναι νέο, μεγαλύτερο λάθος. Αληθινή ήττα.

Γιατί είναι λάθος να δικαιολογούμαστε όταν φταίμε;...

α) Καταφεύγουμε στο ψέμα, η μάλλον στα ψέματα, αφού για να στηρίξουμε το ένα λέμε άλλα δύο η τρία. Και, όπως γνωρίζουμε, το ψέμα είναι μεγάλη αμαρτία. Ο λόγος του Θεού είναι ξεκάθαρος:
«μη ψεύδεσθε εις αλλήλους» (Κολασ. γ’ 9). Ας μην παρασυρόμαστε λοιπόν να χρησιμοποιούμε ανακρίβειες και φανταστικές απαντήσεις ως δικαιολογίες. Ο χαρακτήρας μας χάνει την ευθύτητα του. Φθείρεται. Γίνεται ελαστικός και ανειλικρινής.

β) Αποδεικνυόμαστε δειλοί. Όποιος μπροστά στη σκέψη μιας μικρής ποινής η απλής επιπλήξεως τρέμει, αποδεικνύει ότι του λείπει το στοιχειώδες θάρρος. Ας κάνει σε άλλες ώρες τον γενναίο και τον τολμηρό. Στις Σχολές Αξιωματικών δίνουν πάρα πολλή προσοχή σ’ αυτό, δηλαδή στην «ανάληψη ευθυνών», όπως τη χαρακτηρίζουν. Είναι δείγμα υπευθυνότητος και ανδρείας. Διότι όπως γράφει ο απόστολος Παύλος στον μαθητή του τον Τιμόθεο, «ου γαρ έδωκεν ημίν ο Θεός πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως» (Β’ Τιμ. α’ 7). Δυστυχώς μερικοί, προκειμένου να δικαιολογηθούν, ανακατεύουν και άλλα πρόσωπα κι έτσι δημιουργούνται παρεξηγήσεις, καταστρέφονται φιλίες...

γ) Ντροπιαζόμαστε στους άλλους. Κάποτε θα φανερωθεί η αλήθεια. «Ου γαρ εστι κρυπτόν ο ου φανερόν γενήσεται» (Λουκ. η’ 17). Δεν υπάρχει κρυφό το οποίο δεν θα γίνει φανερό. Και τι ντροπή τότε, όταν θα μας ξεσκεπάσουν! Είναι ανόητο να κρυβόμαστε πίσω από το δακτυλάκι μας. Μήπως είναι κουτοί οι άλλοι; Και αν τα καταφέρουμε να δικαιολογηθούμε μια, δυό, τρεις φορές, στο τέλος θα μας μάθουν. Και ύστερα, ακόμη και τότε που θα τους λέμε αλήθεια, δεν θα μας πιστεύουν.

δ) Έχουμε ταραχή και ανησυχία στην ψυχή μας. Ο φόβος να μην αποκαλυφθούμε, η αίσθηση ότι κρυβόμαστε και γενικότερα το κλίμα που δημιουργείται, διώχνει την ειρήνη από την ψυχή μας.
Αντίθετα ο άνθρωπος που λέει την αλήθεια και αναλαμβάνει τις ευθύνες του, είναι ειρηνικός με τη συνείδησή του και αυτό του εξασφαλίζει ψυχική ισορροπία.

ε) Δεν μπορούμε να διορθωθούμε, να νικήσουμε τα πάθη μας. Διότι πως να διορθωθούμε, όταν δεν συναισθανόμαστε ότι σφάλαμε και δεν αναγνωρίζουμε τα λάθη μας; Τι είδαμε στην ιστορία με τον Αδάμ και την Εύα; Εάν το πρώτο τους αμάρτημα δεν προσπαθούσαν να το καλύψουν με τις δικαιολογίες, αλλά το αναγνώριζαν και με συντριβή ζητούσαν συγχώρηση, ασφαλώς οι συνέπειές του δεν θα ήταν τόσο φοβερές.

4. Είναι εύκολο να παραδεχόμαστε τα λάθη μας και να ζητούμε συγγνώμη; (...)
Όχι βέβαια, διότι αντιδρά ο εγωισμός μας. Χρειάζεται ταπείνωση, δύναμη, αποφασιστικότητα, ανδρεία. Είναι πραγματικά μια μεγάλη νίκη κατά του εαυτού μας, αφού ο εγωισμός μας δεν θέλει να σκύβει, να πέφτει μπροστά στους άλλους. Γι’ αυτό μας πονάει.Η συγγνώμη είναι δύσκολη λέξη!
Δύσκολα την ακούμε και πιο δύσκολα τη λέμε.

5. Μας συμφέρει όμως να ομολογούμε τα λάθη μας. Γιατί; (...)

• Κερδίζουμε την εκτίμηση των άλλων
• Ο χαρακτήρας μας γίνεται δυνατός και αδαμάντινος

Μας συνοδεύει η χάρις του Θεού. Ο λόγος του Θεού μας βεβαιώνει ότι «εάν ομολογούμε τις αμαρτίες μας, ο Θεός που μένει πιστός σε κάθε Του υπόσχεση και είναι δίκαιος, θα μας τις συγχωρήσει».
Ας μάθουμε λοιπόν να βλέπουμε τις δικές μας πληγές κι όχι των άλλων κι ας δείχνουμε τις πληγές μας στο γιατρό της ψυχής, τον Πνευματικό μας Πατέρα, λέγοντας ταπεινά: «Δικό μου το σφάλμα, Πάτερ, δική μου η πληγή, δεν φταίνε οι άλλοι, εγώ φταίω...» (Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος).
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ας πάρουμε κι εμείς απόφαση στο εξής να ομολογούμε τα λάθη μας. Με παρρησία να αναλαμβάνουμε την ευθύνη των πράξεών μας και να μην δικαιολογούμαστε: «έστω δε ο λόγος υμών ναι ναι, ου ου· το δε περισσόν τούτων εκ του πονηρού εστιν» (Ματθ. ε 37), προστάζει ο Κύριος.
Κι επειδή αρχίσαμε με σχολικούς διαλόγους, ακούστε κι έναν τελευταίο:
Ο ομαδάρχης διαβάζει το τελευταίο μέρος του άρθρου από το «Κοιτάξτε, κοιτάξτε, κυρία...» μέχρι το τέλος.
Τι λέτε, έτσι δεν είναι καλύτερα;...

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Να ομολογούμε με ταπείνωση τα λάθη μας.

- Διασκευή από το βοήθημα Χ.Α. (Θέματα συγκεντρώσεων Γ’ Κλάδου), Σειρά Α’: «Στης αρετής τον στίβο», σελ. 53-56.

 ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΟΣ
(t): + 30 210 66 32 687 (εσωτερικό 138)
(f): + 30 210 60 25 101
(e): neotita@imml.gr
Θουκυδίδου 6 & Βυζαντίου
Τ.Θ. 1, Τ.Κ. 19004, Σπάτα Αττικής
Αθήνα‚ Ελλάδα